You Are My Home

Prologue I was 16 back then when I married you. You were 18. Kahit bata ka pa lang, successful ka na agad. Ikaw na agad ang nagpapatakbo ng kompanya niyo. Samantalang ako, sakit sa ulo ng mga magulang ko. Kaya nga siguro ako ipinakasal sayo para magtino ako. Pero kahit isang taon na tayong dalawa na nagsasama, we are still strangers. Walang kibuan, walang pakialamanan. Minsan nga wala pang imikan. Pero that's fine with me kasi hindi naman kita mahal At alam kong hindi mo rin ako mahal Pareho lang tayong naipit sa sitwasyong ito na hindi natin kayang takasan. Pero sana lang dumating ang panahon na kahit papaano masasabi kong YOU ARE MY HO ME Chapter 1 SYDNEY'S POV Madaling araw na ko nung nakauwi sa bahay. Nagparty kasi kami ng mga girlfriends ko. Friday na din naman kaya okay lang. Tsaka kahit naman hindi Friday lumalabas kami pag gusto namin. Hindi naman ako pinagbabawalan ng asawa ko. Yes Guys, I am married! Ako nga pala si Marionne Sydney Angeles 17 years old At gaya nga ng sinabi ko, I am married! I am married to a 19 year old businessman. He is so young yet successful na agad. Mayaman kasi ang pamilya niya at siya ang nagmamanage ng company nila. Mayaman rin naman kami pero hindi ako kagaya ng asawa ko na sobrang seryoso sa b uhay. Ang alam ko lang ay magpakasaya at ienjoy ang buhay ko. Kaya nga rin siguro ako pinakasal agad ng mga magulang ko para matuto ako sa buh ay. Pero wala silang magagawa kasi ganito pa rin ako kahit may asawa na. Tsaka pure business din naman ang reason kaya kami pinakasal. Para daw mas lumakas ang company ng pareho naming pamilya. Pero ang alam ko, magkaibigan naman talaga ang parents namin. Pumasok na ako ng bahay namin, at nakita ko ang asawa ko na kadarating lang din. Hindi ko siya pinansin at nagpatuloy na lang papunta sa kwarto ko. Ganun talaga kami pag nagkikita, walang pansinan. Parang hindi kami magkakilala. Kahit nga apelyido niya hindi ko ginagamit e. So, parang hindi talaga kami mag asawa. Kinasal kami pero hindi kami mag asawa. Pumasok na ako sa kwarto at nagbihis. Tapos natulog na ako. Isang walang kwentang araw na naman ang natapos. ANDREI'S POV Kanina pa ako dumating ng bahay namin kaso wala pa siya. Gabing gabi na pero nasa labas pa rin siya. Sa bagay, sanay na rin naman akong madaling araw siya umuuwi. Pero hindi pa rin ako mapalagay hanggang hindi ko alam kung safe ba siyang nakau wi. Ako nga pala si Andrei Sanchez. 19 years old. Ako ang asawa ni Sydney. Kahit naman hindi kami mukhang mag-asawa, may pakialam pa rin naman ako sa kanya . Asawa ko pa rin siya kahit anung mangyari.

Naupo ako sa sofa at hinintay siyang makauwi. Pagod na nga ako sa trabaho, dagdag pa siya sa alalahanin ko. Hanggang sa nakatulog ako. Nagising ako nung marinig ko ang pagbukas ng gate. Ibig sabihin lang, andyan na si Sydney. Tumayo ako sa pagkakaupo ko para magmukhang kadarating ko lang. Ayoko ngang isipin niya na hinihintay ko siya. Pagbukas niya ng pinto ng bahay, diretso lang siya papuntang kwarto niya. Hay naku. Hindi man lang namansin. Sa bagay, ganun naman talaga kaming dalawa pag nagkikita. Sanay na rin naman ako pero sana man lang kahit papano pinansin niya ako kahit t umango lang siya sa akin. Nung nakapasok siya sa kwarto niya, pumunta na rin ako sa kwarto ko. Pagod na ako at kelangan maaga ako bukas. A/N Pasabi po kung panget. Hindi po ako magagalit. Second story ko na po ito. Sana basahin niyo yung pareho kong stories. Chapter 2 SYDNEY'S POV Hapon na nung nagising ako. Ang sakit ng ulo ko. Gutom na rin ako. Pumunta ako sa kusina para kumain. Ang kaso, wala namang lutong pagkain. Kailangan ko pang magluto. Tinatamad ako pero no choice naman, ayaw ko namang magpadeliver. Sawang sawa na ako sa mga take out na pagkain. Tiningnan ko ang ref namin kung anung pwedeng maluto tapos nakakita ako ng hotdo g at itlog. Sakto. Prito lang din naman ang kaya kong lutuin e. Nagluto na rin ako ng kanin sa rice cooker. Nung natapos kong iprito ang itlog, sinunod kong lutuin yung hotdog. Nagtitilamsikan yung mantika. "Aray naman. Ah. Aray" sigaw ko kasi tinatamaan ako nung mantika. Nagulat na lang ako nung biglang nag-apoy yung kawali at sa pagkagulat ko, bigla kong nahawakan yung kawali na dahilan para mapaso ako. Buti na lang hindi natapon yung hotdog. Pero Leche, ang sakit naman nang kamay ko! Pagkatapos ng maraming oras, sa wakas, nakakain na rin ako. Yung napaso kong kamay, binuhusan ko lang ng malamig na tubig para mawala yung s akit. Hindi ko kasi alam ang gagawin e. Pero effective naman kasi hindi na siya masakit ngayon kaso nagkasugat nga lang. Hayaan na nga lang.

At dahil may sugat ang kamay ko, ang hirap maghugas ng pinggan. Kaya ang ginawa ko, tinapon ko na lang yung pinggan at kutsara na ginamit ko. Haha. Hindi naman mapapansin ni Andrei na kulang yung pinggan namin tsaka hindi naman yun kumakain sa bahay e. Pagkatapos kong kumain, nanood na lang ako ng tv. Walang magawa e. Actually, may mga assignments akong dapat gawin kaso hindi ko rin naman masasagu tan yun e kaya mangongopya na lang ako bukas. Biglang nagring ang phone ko. Sinagot ko ang tawag. "Hey bitch!" sabi nung kabilang linya. "Why?" sabi ko sa kanya "Gimik tayo mamaya." "Okay. Anung oras?" "Mamayang 7. Sunduin kita sa bahay niyo." "Sige." Tapos inend na niya yung call. Si Kayla ang tumawag. Isa sa mga girlfriends ko. Meron pa kaming isa pang girfriend, si Tricia. Parang simula yata bata kaming tatlo na ang magkasama. Magkakadikit na nga yata ang bituka namin. Alam din nila na hindi na Angeles ang surname kundi Sanchez na. Silang dalawa nga lang ang bisita ko nung ikinasal ako e. Niloloko nga nila ako lagi na pag daw naghiwalay kami ni Andrei, papakasalan daw nila si Andrei. Well, wala akong pakialam. Haha. Tiningnan ko ang oras. 5:00 na pala. Naligo na ako para sa gimik namin mamaya.

ANDREI'S POV Kakatapos lang nung meeting ko with our clients ng tumawag ang pinsan kong si St even. Nagyayayang uminom. Lokong yun. Pag walang magawa, lagi na lang umiinom. Okay lang naman e, ang kaso, dinadamay pati ako.

Hindi naman pwedeng hindi ako sumama kasi ako ang nagddrive pag lasing na lasing na ang mokong na yun. Ilang sansali lang, dumating na sa office ko si Steven. Laging kotse ko ang ginagamit namin pag lumalabas kami kasi ako din naman ang na gddrive e. Grabe, ngayon na lang ulit ako makakapunta sa bar. Lagi kasing busy sa trabaho tsaka nakakahiya din naman kay Sydney pag nalaman ni yang nagbabar ako. Aish. Bakit ko ba iniisip si Sydney, e halos araw araw nga yatang nasa bar yun. Umupo kami ni Steven sa isang table. Agad namang may lumapit na dalawang babae sa amin. "Hi" sabi nung isang babae sa akin, tapos umupo siya sa tabi ko. Yung isa pang babae, tumabi naman kay Steven. "Hi" sabi ko din para hindi naman magmukhang bastos pero sa totoo lang, naiirita ako. Ito pa ang isang dahilan kung bakit ayaw kong pumunta sa mga ganitong lugar e. Hindi naman ako nagpunta dito para mambabae tsaka, nirerespeto ko pa rin yung as awa ko kahit hindi kami mukhang mag asawa. "Hey, can ypou buy me a drink?" sabi ulit nung babaeng katabi ko. "Sorry, I can't. And I'm married by the way." sabi ko para naman tumigil na siya . "Oh! But that's fine honey. it's just for tonight anyway." sabi niya sabay pulup ot nang kamay niya sa leeg ko. Ang kulit naman nito. Tatanggalin ko na sana yung kamay niya kaso may biglang nahagip ang mata ko. Nakakatakot ang tingin niya sa akin. Parang gusto niya akong patayin. Nung nakita niyang, nakatingin ako sa kanya, Inalis niya yung tingin niya sa aki n at humarap dun sa kausap niya. "Payag ka na ba hon?" tanong nung babaeng katabi ko. Nakalimutan ko nang may katabi pala ako. Tinanggal ko yung kamay niya sa leeg ko. "I'm really sorry." sabi ko dun sa babae "You're no fun." sabi nung babae sa akin. Tapos niyaya niya yung kasama niyang babae paalis nung table namin. Nung nakaalis yung mga babae, sinamaan naman ako ng tingin ni Steven.

Hindi ko na lang siya pinansin at tumingin na ulit sa babaeng nakita ko. Nagulat ako kasi sobrang lapit nila nung kausap niya. Hindi naman sila ganun kalapit kanina a. Tapos bigla na lang may dumating na babae at sinabunutan ang asawa ko.

A/N Pasabi po kung pangit. Hindi ako magagalit :)

Chapter 3 Nakaupo lang ako sa isang stool sa may bar counter at umiinom mag-isa. Iniwan na kasi ako nina Kayla at Tricia para magsayaw. Tapos may umupo sa tabi ng upuan ko. Lagi namang ganito e, laging may kakausap sa akin na hindi ko naman kilala. "Hi miss. Can I buy you a drink?" sabi ni Mr. Stranger Hindi naman pakikipagflirt ang habol ko kaya ako pumupunta sa bar. Kaya lahat ng kumakausap sa akin, hindi ko na lang pinapansin. "Miss, Just one drink." sabi niya ulit Hindi ko pa rin siya pinansin. Ang kulit naman nito. Tapos may nahagip ang paningin ko. Ang asawa ko na may kasamang babae. Grabe, pumupunta pala siya sa ganitong lugar. Tapos biglang pinulupot nung babae yung kamay niya sa leeg ni Andrei ABA NAMAN! ANG KAPAL NG MUKHA HOY, ASAWA KO YAN! teka nga, bakit ba ako affected? Si Andrei naman hindi man lang tinatanggal yung kamay nung babaeng yun. Tapos biglang napatingin si Andrei sa direksiyon ko. Tiningnan ko lang siya ng mabilis saka ko iniwas yung tingin ko. "Miss, anu, payag ka na?" sabi ulit ni Mr. Stranger

May makulit nga palang kumakausap sa akin. Sige na nga, pagbigyan na to, tutal naman, hindi lang naman ako ang nagcheacheat sa aming mag-asawa. "Sige na." sabi ko. "Great!" sabi niya tapos lumapit siya sa akin habang inoorder yung drink ko. Tapos bigla bigla na lang may humila ng buhok ko. "ARAY! ANU BA?!" sigaw ko dun sa babae Sa halip na sumagot, mas sinabunutan pa niya ako. Aba, grabe talaga! "WHAT THE FUCK IS YOUR PROBLEM?" sigaw ko ulit habang hinihila din ang buhok niy a. Alangan namang siya lang ang manakit. Kasi naman, wala talaga ako sa mood makipag-away ngayon, sobrang badtrip ako at hindi ko alam kung bakit, ayos naman ako kanina. "IKAW, ANONG PROBLEMA MO?" sagot sa akin nung babae Grabe, ako pa ang may problema ngayon. Tinanggal ko ang kamay niya sa buhok ko. "IKAW ANG NANANABUNOT TAPOS AKO ANG TATANUNGIN MO?! GRABE KA HA! MAY SIRA KA BA? " sabi ko sa kanya. "AT IKAW" tinuro niya si Mr. Stranger "Ang kapal ng mukha mo! Ikaw pa ang may ga nang mambabae ha!" So, kaya pala niya ako sinabunutan ay dahil sa lintik na lalaking to. "SAYO NA YANG BOYFRIEND MO! MATAAS ANG STANDARDS KO NO!" sabi ko dun sa babae. M agwawalk out na sana ako kaso bigla na naman niyang hinila ang buhok ko. "PUTANG INA! SAYO NA NGA SABI....." naputol ang sasabihin ko nung biglang may na gtanggal nung kamay nung babae sa buhok ko. Pagtingin ko, si Andrei ang nagtanggal. Anung kelangan ng lintik na to? "Ah, Miss, sa susunod wag mo na ulit hihilahin ang buhok ng asawa ko ha, kasi ma s mahalaga pa yang buhok niya kesa sa buhay mo." sabi ni Andrei dun sa babae sak a niya ako binuhat na parang sako ng bigas. "Hoy, ibaba mo ako!" sigaw ko sa kanya. Hindi niya ako pinansin. Buhat buahat pa rin niya ako. "Kayla, Tricia! Tulungan niyo ako!" sigaw ko sa mga girlfriends ko Kaso ang mga luka, nakatingin lang sa akin at parang natutuwa pa sa mga nangyaya ri.

"Hoy, sabi ko tulungan niyo ako!" sigaw ko ulit sa kanila "Girl, enjoy kayong dalawa ha." sabi ni Tricia saka sila tumawang dalawa. At may gana pa talaga silang pagtawanan ako. At anung enjoy enjoy ang sinasabi nila. Psh. "Hoy, Andrei, ang sabi ko, ibaba mo ako, nasisilipan ako!" sabi ko sa kanya kasi naman, nakadress kaya ako. Binaba naman niya ako. Maglalakad na sana ako kaso hinila niya yung braso ko saka niya hinubad jacket n iya at pinulupot sa bewang ko. Tapos, binuhat na niya ulit ako na parang sako. Papayag naman akong buhatin niya e, kaso sana naman yung mas romantic na buhat. AY, PUTIK! ANONG PINAG-IIISIP KO! Binaba ako ni Andrei nung nasa tapat na kami nung kotse niya. "ANONG PROBLEMA MO HA?" sabi ko sa kanya "Wala." sabi niya na parang walang nangyari. "Aish." sabi ko saka ko tiningnan ng masama si Andrei. Nakakabadtrip kasi. Pakialamero. Hindi ko naman siya ginugulo. Dun na siya sa ba bae niya. Wala akong pake. "Sakay" sabi niya tapos binuksan niya yung pinto sa likod nung sasakyan. "Ayoko nga!" sigaw ko sa kanya. Kakabadtrip kasi. Pwede namang sa harap ako sumakay, bakit sa likod? Baka yung babae niya sa harap. TEKA NGA, PAKIALAM KO BA KUNG SAAN AKO UUPO?! TSAKA PAKIALAM KO SA BABAE NG HINAYUPAK NA TO! Maglalakad na sana ako pabalik sa loob ng bar kaso hinawakan niya yung kamay ko para pigilan. Tapos napansin niya na may sugat ang kamay ko. "Anung nangyari sa kamay mo?" tanong niya sa kin. "Pakialam mo?!" sagot ko "Bakit ang taray mo? Concern na nga ako sa yo!" "Hayaan mo na nga ako! Dun ka na sa babae mo." Bigla siyang tumahimik. Naging awkward ang atmosphere. Guilty siguro kaya natahimik. Dapat lang. Kapal ng mukha niyang mambabae. "Selos ka ba?" bigla niyang tanong sa akin. Nagulat naman ako sa tanong niya. "AKO??! SELOS???! KAPAL MO RIN NO! SINO KA BA PARA MAGSELOS AKO?" sigaw ko sa ka nya. "Bakit defensive ka?" sabi niya "Ang kapal kasi ng mukha mo!"

Aalis na nga ako. Wala namang kwenta kausap ang lalaking to. Minsan na nga lang kami mag-usap wala pang kwenta. Kaso bago pa ako makaalis, naipasok na niya ako sa kotse. Aba, sa tabi ng driver seat niya ako pinaupo. Inayos niya ang seatbelt ko bago siya pumunta sa kabilang side ng kotse at pumas ok rin. Saka siya nagdrive . Ang tahimik namin. Sanay naman ako na hindi talaga kami nag-uusap pero bakit ngayon, parang sobrang awkward talaga. After ilan pang minutes ng katahimikan, nagsalita na siya. "Sydney, yung totoo, bakit may sugat yang kamay mo?" Sobrang seryoso ng tono niya kaya sinagot ko siya ng maayos. "Napaso kasi ako habang nagluluto." Tapos tumahimik siya ulit hanggang sa makarating kami ng bahay. Ang bilis niyang lumabas ng sasakyan. Akala ko papasok na siya sa bahay pero pinagbuksan niya ako ng pinto. ANO BA TALAGANG PROBLEMA NITONG LALAKING TO? Tapos hinawakan niya ang kamay ko at sabay kaming pumasok ng bahay. Hindi ko alam pero ayaw kong tanggalin yung pagkakahawak ng mga kamay namin. Parang gusto ko magholding hands na lang kami forever. Pinaupo niya ako sa sofa namin tsaka pumasok sa cr. Paglabas niya, dala niya yung first aid kit namin. Tumabi siya sa kin sa sofa saka kinuha yung kamay ko at sinimulang gamutin. "Sa susunod kasi, mag-ingat ka." sabi niya sakin. "Pakialam mo ba, dun ka na nga sa babae mo." sabi ko "E di selos ka nga." "Hindi nga sabi." "Okay lang naman magselos, asawa mo pa rin ako tsaka wala akong babae." "Wala daw pero may kasama naman kanina." "Hindi ko nga kilala yun, bugla na lang tumabi." "Weh? TEKA NGA, SINABI KO BANG MAGEXPLAIN KA? TSAKA WALA NAMAN AKONG PAKIALAM KU NG MAY BABAE KA!" Anu bang nangyayari sa akin? Ang weird ko ngayon sa totoo lang. Hindi ko na alam ang mga pinaggagagawa ko. "Sige na nga wala kang pake." sabi niya pero sobrang sarcastic ng tono niya kaya alam kong hindi siya naniniwala sa akin. After niyang gamutin yung kamay ko, hinila na niya ako papunta sa kwarto ko. "Magbihis ka na tapos matulog ka na." Tapos lumabas na siya ng kwarto ko.

Ginawa ko yung sinabi niya kasi pagod na rin ako. Hihiga na sana ako sa kama nung biglang may kumatok at pumasok si Andrei. "Bakit?" tanong ko sa kanya "Chinecheck ko lang kung...." Biglang namatay yung mga ilaw. Brownout yata. Leche. Ayaw ko pa rin naman sa madilim. Baka mamaya may multo. WAAAAHHH!!!! Ayokong mag-isip ng kung anu-ano. Baka mamaya may makita talaga ako. Naramdaman ko na lang na may humila sa akin at inihiga ako sa kama. "Andrei?" tinwag ko siya. Baka kasi hindi pala si Andrei ang humila sa aki. Natatakot na talaga ako. "Matulog ka na. Dito na lang muna ako para may makasama ka." sabi ni Andrei "O-okay." sabi ko Umupo siya sa may ulunan ko saka niya hinawak hawakan ang buhok ko. Ang sarap sa pakiramdam. Parang kahit papano nafefeel ko na may concern talaga siya sa akin. Ngayon ko lang na feel na kahit papaano may nag-aalaga sa akin. Mga ilang minuto pa akong nag-iisip hanggang sa nakatulog na rin ako.

ANDREI'S POV Mga 12 midnight na nung nagkakuryente. Kahit tulog na si Sydney, hindi ako umalis hanggang hindi nagkakailaw. Baka kasi matakot siya pag nagising siya tapos madilim. Hindi nga to natutulog nang patay ang ilaw e. Tiningnan ko yung mukha niya. Sobrang bait ng mukha niya. Hinawakan ko yung pisngi niya tapos hinalikan ko siya sa noo. Matagal ko nang gustong gawin sa kanya to. Gusto ko naman kasi na kahit papaano, maayos ang samahan namin. Gusto ko na magkaayos kami kasi kahit itanggi ko man, hindi ko maipagkakaila na importante siya sa buhay ko. Gusto ko ako ang mag-aalaga sa kanya. Niyakap ko siya habang tinititigan ang mukha niya. Hindi yata ako magsasawa na titigan siya. Mga ilang minuto pa, nakatulog na rin ako katabi niya.

A/N Pasabi po kung pangit.

Hindi po ako magagalit. Tnx sa pagbabasa. :) I'll try to update as soon as possible. Pabasa na rin nung isa ko pang story, ang title po niya ay More than complicated . Tnx.

Chapter 4

SYDNEY'S POV Nagising ako dahil sa ang bigat ng nakapatong sa tiyan ko. Pagmulat ko, mukha agad ni Andrei ang nakita mo. Ang lapit ng mga mukha namin sa isa't isa. Nararamdaman ko na nga yung hininga nya.

Magkaharap kami at yung kamay niya nakapatong sa akin. Kaya pala mabigat.

TEKA! BAKIT NASA KWARTO KO SI ANDREI?!!

"AAAHHHHH!" sigaw ko.

Nagulat yata si Andrei sa sigaw ko dahil napaupo siya bigla.

"Bakit? Anong nanagyari?" tanong ni Andrei sa kin.

"Anong nangyari ka diyan? Bakit ka andito sa kwarto ko? Tsaka bakit dito ka natu log ha?" sunod sunod kong tanong sa kanya.

"Anong magagawa ko e nakatulog ako kakaintay magkakuryente."

Natahimik ako sa sinabi niya. Inintay niya magkuryente? Seryoso? Inintay niya talaga?

"Andrei, salamat." sabi ko sa kanya

Tumayo na siya sa kama.

"Magbihis ka, aalis tayo." sabi niya

"Saan tayo pupunta? Tsaka hindi ka ba papasok sa opisina?"

Kahit kasi Linggo nagtatrabaho siya e. Masyadong workaholic.

"Basta magbihis ka na lang." sabi niya bago tuluyang lumabas ng kwarto.

Ginawa ko na lang ang pinagawa sa kin ni Andrei. Naligo at nagbihis ako para sa pupuntahan namin. Kung saan man yun. Bakit kasi ako kasama pwede namang siya na lang.

Pagbaba ko sa sala, nakita ko si andrei na nakacasual wear lang. Hindi siya nakasuit, meaning hindi siya pupuntang trabaho? E saan kami pupunta?

"Andrei, san tayo pupunta?" tanong ko sa kanya.

"Kakain." sabi niya tapos hinila na niya ko papunta sa kotse niya at isinakay sa front seat.

SO OFFICIAL NA FRONT SEAT NA TALAGA ANG UPUAN KO SA KOTSE NIYA. Natuwa naman ako sa thought na yun.

Pagkapasok niya sa kotse, sinimulan ko na ulit siyang tanungin.

"Andrei, pwede namang sa bahay na lang tayo kumain. Tsaka bakit ba hindi ka pa p umapasok sa office? Late ka na. 10am na oh."

"Linggo kaya ngayon." sabi niya.

"Pumapasok ka naman kahit Linggo diba?"

"Hindi na ngayon."

Hindi na ngayon? Anung ibig sabihin niya dun?

"Bakit hindi na ngayon?" tanong ko ulit sa kanya. "E ayaw ko na pumasok tuwing Linggo e, pakialam mo ba?" Ang sunget!

ANDREI'S POV Ang totoo niyan, gusto ko lang lumabas kaming dalawa ngayong araw na to. Sunday din naman kasi ngayon. Sunday is time time for family at si Sydney ang pamilya ko, Kaya dapat kahit papano, gumawa ako ng effort.

Pagdating namin sa mall, tinanong ko agad siya kung saan niya gustong kumain.

"Kahit saan pwede?" tanong niya sa akin. "Oo." "Ikaw magbabayad ah. Wala akong pera." "Oo. Alangan namang ikaw ang magbayad sa first date natin?" "DATE?" nagulat pa yata siya sa sinabi ko. "Oo." "Seryoso ka?" "Oo nga. Dali na saan mo gusto kumain?" "Sige makikipagdate ako sa'yo pero gusto ko, ako ang masusunod." sabi niya. "Oo na. sige na." Ang hirap pala idate ng babaeng to, napakabossy. "Okay. Sa Shakeys tayo. Gusto ko ng pizza and pasta tsaka garlic bread at mushro om soup." "Ang dami naman. Baka naman tumaba ka niyan." "E ano naman? Tsaka sabi ko, ako masusunod diba?" "Oo na." Nauuna siyang maglakad. Aish naman, may nagdadate bang hindi magkasabay maglakad? Hinabol ko siya hanggang sa magkasabay na kami. Hinawakan ko yung kamay niya. Nagulat pa yata siya sa ginawa ko pero nakipagholding hands din naman siya sa ki n. Ang saya ko ngayon.

Kahit nagsisimula pa lang tong date na to sobrang saya ko na. Sana maging perfect ang first date naming mag-asawa. Chapter 5 SYDNEY'S POV

Habang naglalakad, hinwakan ni Andrei ang mga kamay ko. Tatanggalin ko sana yung pagkahawak niya sa kamay ko kaso naalala ko, nagdadate nga pala kami. May nagdadate bang hindi magkaholding hands?

Tsaka mag-asawa naman kami kaya ayos lang.

Tsaka gusto ko din naman magkahawak kamay namin e, ewan ko kung bakit pero paran g simula kagabi, gusto ko lagi kaming magkaholding hands. "Andrei, anung nakain mo at may nalalaman ka pang padate date ha?" tanong ko sa kanya. Ang boring kasi hindi naman siya nagsasalita. "Bakit? Masama magdate ang mag-asawa?" "Hindi naman natin to ginagawa dati ah." "Aish. Dami mong tanong. Basta magdadate tayo."

Naglakad lang kami ng naglakad hanggang sa makarating na kami sa Shakeys. Sa halip na magkatapat kami, magkatabi kami sa upuan. Pagkaabot nung menu, tinanong na ako ni Andrei kung anung gusto kong kainin. "Hoy, baka iwan mo ko dito pag nakain ko na yung inorder ko ha. Wala akong pamba yad." sabi ko. Malay mo jinojoketime lang pala ako ng lalaking to. Wala akong perang pambayad nito, mas lalo namang ayaw ko maghugas ng pinggan.

Tinatapon ko nga yung pinggan na pinagkainan ko sa bahay para lang hindi makapag hugas tapos paghuhugasin ako dito ng sandamakmak. "Hindi nga. Kakain tayo tapos ako magbabayad." sabi ni Andrei. "Promise yan ah." sabi ko. Syempre, kelangan kong manigurado. "Oo. Promise na. Dali na, anung pasta ang gusto mo, carbonara o spaghetti?" "Spaghetti lang Drei." "Drei?" "Drei, short for Andrei." "Okay. Anung pizza gusto mo Syd?" Syd? Yuck. Ampanget naman ng tawag niya sa kin. "Oi, ayoko ng Syd. Anu ako buto? Ampanget naman." sabi ko sa kanya habang hinih ila hila yung sleeves nung damit niya. Magkatabi nga kasi kami. "Paki mo yun ang gusto kong itawag sa'yo." "Eh, ampanget e. Palitan mo na lang. " "Ayoko nga." "Aish, dali na Drei, palitan mo na." "Ayoko nga Syd, para kang bata." sabi ni Drei tapos tumawa pa siya. "Hindi ako bata no. Sige na, Syd na kung Syd." "So Syd, anung pizza gusto mo?" "Kahit ano." sabi ko kasi naman, nakakaasar yung tawag niya sa kin. "Okay."

Tapos tinawag na niya yung waiter na kukuha nung order namin. "One platter of spaghetti, then hawaiian pizza, 2 garlic bread and 2 mushroom so up." Hawaiian pizza? Favorite ko yun. Alam niya bang favorite ko yun or coincidence lang? "Drinks sir?" "Drei, gusto kong coke." sabi ko kay Andrei. Ang tagal ko na rin kasing hindi umiinom ng coke e. Bawal kasi sa kin ang softdrinks. Pero ngayon lang naman e. "1 pitcher of iced tea" sabi ni Drei sa waiter. "Huy, sabi ko coke gusto ko." sabi ko sa kanya. "Bawal sa'yo yun." Pano niya nalamang bawal sa akin yun? "Is that all Sir?" tanong nung waiter "Yes. Thank you." Tapos umalis na yung waiter. "Drei, pano mo nalamang bawal sa akin ang coke? Stalker ba kita?" tanong ko sa k anya. Parang ang dami niya kasing alam tungkol sa kin e. "Malamang, asawa mo ko e." sabi niya tapos ginulo niya yung buhok ko. "Hoy, wag mo guluhin yung buhok ko. " Tinatanggal ko yung kamay niya sa buhok ko. Kaso hindi na niya ginugulo yung buhok ko, actually, inaayos pa nga niya.

Tapos nagkatitigan kami. Yung tingin niya sa kin sobrang seryoso. "Sydney, let's work our relationship out." sabi ni Andrei sakin habang hawak niy a yung magkabilang pisngi ko. "O-okay." Ewan ko kung bakit pero yun yung lumabas sa bibig ko. Parang gustong gusto kong maayos kami. Siguro kasi, siya lang ang meron ako.

Tapos kiniss niya ko sa noo. Sa simpleng kiss na yun, sobrang sweet ng nafeel ko. Napapikit pa nga ako. Tapos pinagdikit niya yung mga ilong namin. Nakapikit pa rin ako pero alam ko nakangiti siya. "Ah, Sir, sorry po pero eto na po yung order niyo." sabi nung waiter tapos nilal agay na niya sa table namin yung mga pagkain. Nagulat kami pareho ni Drei kaya naghiwalay na kami. Nakakahiya! Baka akalain nila nagPPDA kami. Pero PDA naman talaga pero atleast, hindi naman kami naghahalikan. Kaso mas sweet pa nga yung ginawa namin. Hehe. Kinikilig ako. A/N Ambilis ko mag-update kasi bakasyon na. I'll keep updating po. Tnx. Salamat po sa mga nagbabasa kung meron man. :) Chapter 6 SYDNEY'S POV

"Drei, busog na ako. Sa'yo na lang yan."

Inilalagay niya pa kasi yung last slice nung pizza sa pinggan ko. Kaso, hindi ko na talaga kayang kainin pa yun.

"Syd, ikaw na kumain niyan. Halos ako na nga ang umubos ng mga pagkaing to e. An g dami mo kasing gustong kainin kanina, hindi mo naman pala kayang ubusin."

"Ayoko na talaga. Busog na busog na ko. Ikaw na kumain niyan." sabi ko sabay kuh a nung pizza at sinusubo ko sa kanya. Wala na rin siyang nagawa at kinain na lang niya yung sinusubo ko sa kanya. Nakakatuwa yung itsura niya habang kinakain yung pizza. Halata na pinipilit niya lang ubusin. "Ayoko na. Hindi ko na kayang ubusin." sabi niya tapos kinuha niya yung pizzang sinusubo ko sa kanya at inalagay sa plate niya. Tapos kumuha siya ng tissue at pinunasan yung kamay ko. Napangiti naman ako sa ginawa niya kasi inuna pa niyang punasan yung kamay ko ke sa sa labi niya. May dumi pa man din siya sa gilid ng lips niya.

Kaya kumuha rin ako ng tissue para punasahan yung dumi sa mukha niya. Nagulat pa yata siya sa ginawa ko kasi tumingin siya sa kin. Tapos nginitian niya ko. Tinawag na niya yung waiter at kinuha ang bill. Pagkalagay niya ng bayad, tumayo na siya. 'Huy, hindi mo kukunin yung sukli mo?" tanong ko sa kanya. "Hindi na. Halika na." Hinawakan na niya yung kamay ko at hinila na ko palabas ng Shakeys. "Saan tayo sunod?" tanong niya sa kin.

ANDREI'S POV

"Saan tayo sunod?" tanong ko sa kanya.

"TIMEZONE!" sabi niya na parang sobrang excited."

TIMEZONE? Seryoso? Gusto niya dun? E puro mga bata lang pumupunta dun e.

Pero parang sobrang gusto niya talaga dun kaya pumayag na ako.

Pagkadating namin sa Timezone, pinabili na niya ko nung coins. Sobrang tagal naming naglalaro. Sobrang enjoy na enjoy siya. May ganitong side din pala si Sydney. Ngayon ko lang nakita na ganito siya kasaya. Buti na lang pala may trabaho ako. Ang mahal kasi nung coins e. Pero ayos lang. Sulit naman sa mga ngiti niya. Nung napagod na siya sa iba't ibang games, nagphotobooth naman kami. Nakakatuwa siya. Parang bata. Lagi niya kong nilalagyan ng sungay. Tapos meron din na nakapiggyback siya sa kin, magkanose to nose kami, atsaka dif ferent weird faces. Nung nadevelop yung pictures, binigay niya yung copy ko na nilagay ko naman sa w allet ko. Ngayon lang nagkaron ng display na picture sa wallet ko. Ganun din yung ginawa niya. Nilagay din niya yung pictures namin sa wallet niya. Sobrang laki ng ngiti niya.

Gusto ko na lang tuloy titigan siya. "Pagod ka na?" tanong ko sa kanya. "Hindi pa." sabi niya "Gusto mo manuod ng sine?" "Ayoko. Gala na lang tayo dito." "Okay."

This time, siya naman ang humawak ng kamay ko at hinila ako kung saan saan. Habang naglalakad, nakatingin lang ako sa kamay naming dalawa. Hinigpitan ko ang hawak sa kamay niya Tapos hinalikan ko yung kamay niya na hawak ng kamay ko. Nginitian niya lang ako..

Pumasok kami sa isang botique. Pili dito pili diyan. Sukat dito sukat diyan. Kahit sobrang tagal niya bumili, hindi ako naiinip. Tapos pasok ulit kami sa isa pang store. Pili dito pili dyan. Sukat dito, Sukat diyan. Nakakatuwa siyang tingnan. Enjoy na enjoy siyang magsukat. Tapos tatanong niya kung bagay ba o hindi. Lahat naman bagay. Ikot lang kami ng ikot sa mall.

Tapos dun sa last stall na pinuntahan namin, binilhan niya ko ng tshirt. Kahit hindi ko type yung tshirt sobrang natuwa ako. Susuot ko to next time.

Ilang oras na kaming naglalakad nung nagyaya na siyang umuwi. "Drei, pagod na ko, uwi na tayo." "Okay." Magkahawak kamay kaming pumunta sa carpark. Pinagbuksan ko siya ng pinto tapos pumasok siya. Pagpasok ko naman ng kotse, nakita ko siyang medyo pumipikit na. Sobrang napagod ang Syd ko. Maglakad ba naman ng ilang oras.

Nagdrive na ako hanggang sa makarating sa bahay. Tulog na si Syd. Binuhat ko siya papasok sa bahay hanggang sa kwarto niya. Pagkahiga ko sa kanya, tinitigan ko muna siya ng ilang minuto tapos hinalikan ko siya sa noo bago ako umalis. Magluluto muna ako ng dinner. Hindi pwedeng malipasan kami ng gutom. After 1 hour, nakapagluto na ako ng sinigang at inihain ko na sa table. Pumasok ulit ako sa room ni Sydney. Tulog pa rin siya. Ang ganda niya kahit tulog. Ayaw ko man siyang gisingin dahil sobrang himbing na niya, kelangan namin kumain kaya ginising ko siya.

"Syd, kain na tayo tapos saka ka na lang ulit matulog." sabi ko habang tinatapik tapik siya. Kinusot kusot pa niya ang mata niya bago tuluyang imulat ang mata niya. "Yeah. Susunod na ko sa baba." Tapos iniwan ko na siya at bumaba na sa kusina.

After ilang minutes, nasa kusina na rin siya, "Kain ka na Syd." Nilagyan ko ng kanin at ulam yung pinggan niya. Nakaktawa yung pinggan niya, nakahiwalay yung gulay tsaka yung karne tapos lunod sa sabaw yung kanin. "Syd, kainin mo yung gulay." sabi ko. Sa halip na kainin niya, nilagay niya sa pinggan ko yung gulay. Haha. Ang kulit. Pagkatapos namin kumain pinapunta ko na lang siya sa may sala. "Drei, ako na maghuhugas ng pinggan." "Hindi na, sige na, manuod ka na ng tv." "Ako na nga kasi maghuhugas, ikaw na nagluto e." "Sige na ako na. Baka itapon mo lang ulit yung pinggan natin."

SYDNEY'S POV "Sige na ako na. Baka itapon mo lang ulit yung pinggan natin." sabi ni Drei

Nagulat ako sa sinabi niya. Pano niya nalaman na tinatapon ko yung pinggan na pinagkakainan ko. "Hehe. Pano mo nalaman yun." sabi ko. Haha. Pacute pa ako baka kasi magalit e. Nagsmirk siya. "Kasi naman po, nasa basurahan pa yung pinggan." sabi niya. Chineck ko naman agad yung basurahan. Hala, andito pa nga yung tinapon ko. "Hehe. sorry." sabi ko. Hala sige Sydney, magpacute ka pa baka magalit si Drei. Tumawa lang si Drei. "Sige na Syd, nuod ka na lang ng tv sa sala." Sinunod ko na lang yung sinabi niya. Pumunta sa sala, tapos binuksan ang tv. Nilipat ko sa HBO. The wedding singer yung movie. Nanunuod lang ako. After ilang minutes, umupo na sa tabi ko si Drei. Tapos may kusa yata ang mga kamay ko kasi I found myself hugging him. Nagulat ako na nakayapos na ako sa kanya, tatanggalin ko na sana yung yapos ko k aso hinug na din niya ako. Nakakatuwa ang itsura namin. Nakahug ako gamit yung dalawang kamay ko tapos nakapatong yung head ko sa may ch est niya tapos siya nakahug din sakin gamit yung both hands niya tapos nakapaton g ang head niya sa head ko. Tapos kiniss niya yung ulo ko. "Best date ever." sabi ko sa kanya. "Yeah. It's the best date." sabi niya Nakaganun lang kami ng ilang minutes hanggang sa nakatulog na ako.

A/N Sorry kung natagalan. VOTE COMMENT! Thanks sa pagbabasa. Pasabi kung panget hindi ako magagalit. :)

Chapterr 7

SYDNEY'S POV Pagmulat ng mata ko, dibdib agad ni Drei ang nakita ko. Nakatulog pala kaming dalawa sa sofa habang nanunuod ng tv. Nakadapa ako sa kanya habang ang mga kamay niya ay nasa likod ko na parang nakah ug sa akin. Ambango niya. Grabe. Kaya naman isiniksik ko ang sarili ko sa leeg niya at inamo y amoy siya. Tulog naman siya kaya hindi na niya malalaman ang ginagawa ko. Kaso bigla siyang gumalaw. Sabay ng pag angat ng ulo ko para tingnan siya ay ang pagmulat ng mga mata niya. "Good morning." sabi niya sakin sabay kiss sa right cheek ko. "Good morning din." "anung oras na? hindi ka pa ba late sa klase mo?" "Hindi ako papasok. Tinatamad ako." Umupo siya kaya pati ako napaupo na rin kasi nga nakapatong ako sa kanya.

"Hahatid kita, maligo ka na. Ihahatid kita bago ako pumasok sa office." sabi niy a Ang kulit naman nito Sabi ko hindi nga ako papasok. "Hindi nga ako papasok." "Papasok ka kasi susunduin kita mamaya paglabas mo dahil may pupuntahan tayo. Ts aka Monday na Monday absent ka kaagad." "Eh, tinatamad nga ako." Tumayo siya. Kala ko hahayaan na lang niya na huwag na pumasok kaso binuhat niya ko bigla at dinala sa cr. "Drei, anu ba! Ibaba mo nga ako!" "Maligo ka na. Lagot ako kay Mom at Dad pag nalamang hindi ka puapasok!" sabi ni ya nung maipasok na niya ako sa banyo sa kwarto ko. "Eh ayo-" hindi niya pinatapos ang sasabihin ko. "Hindi pwedeng ayaw mo. dadagdagan ko na ang alowance mo pag pumasok ka ngayon." "Okay. Sige. Papasok na ko. dagdagan mo allowance ko ha! Sige na labas ka na, ma liligo na ko." sabi ko sa kanya habang tinutulak siya palabas ng kwarto ko. YES! May pera na naman ako! hahahaha! Simula nung nagpakasal kami, sa kanya na ako umaasa financially. Hindi na kasi a ko binibigyan ng pera ng parents ko. Wala pa man din akong ipon kaya wala talaga akong sariling pera. Siya na din ang nagbibigay ng allowance ko for school and other needs. Pero hindi ako humihingi sa kanya! NEVER akong humingi ng pera! Kusa siyang nagb ibigay sa kin. Siguro sinabihan siya ng parents ko na sa kanya na ako aasa. Hindi naman sa kulang yung binibigay niya kaso gusto ko talaga marami akong hawa k na pera lagi para in case may mga emergency na kailangan.

After almost one hour, ready na akong umalis. Naligo at nagbihis lang naman ako. Maganda naman ako kahit anong gawin kaya hind i ako masyadong matagal sa pag-aayos. Hindi kasi ako naglalagay ng make-up kaya hindi ako matagal.

Pagbaba ko sa kusina, nakita ko si Drei na umiinom ng kape. Nakabihis na rin siy a. "Syd, kain ka na. Nagtoast ako ng bread at nagprito ng hotdog and egg. Tsaka nag timpla na ko ng milk mo." "Thanks." First time ko kakain ng breakfast bago pumasok. Usually kasi tinatamad na kong m agluto kaya hindi na ko kumakain. Sa lunch na ko kumakain. After namin kumain, nilinis ni Drei yung pinagkainan namin. Nakakatawa siyang tingnan. A guy in his business suit wearing an apron and washi ng the dishes. After nun, umalis na kami ng bahay. Nag-uusap lang kami ni Drei sa daan. Parang we make up for the one year na sinay ang namin. Hanggang sa makarating kami sa school. "Susunduin kita later. May pupuntahan tayo." sabi niya bago ako bumaba ng sasaky an "Saan?" "Basta." "Okay." "6 ang end ng class mo right?" "oo." "Wait for me sa may mga upuan dun." sabi niya tapos tinuro niya yung garden sa o pen ground sa school na maraming mga upuan." "Okay. Bye." Lalabas na sana ako kaso pinigilan niya ko at hinawakan niya ang mukha ko and ki ssed me sa forehead. "Bye." sabi ko. Dali dali akong lumabas kasi feeling ko ang pula pula ng mukha ko. Pagkalabas ko ng sasakyan, umalis na rin siya agad.

Pumunta ako sa room namin and luckily, wala pa yung matandang prof! Himala rin na nandun na sina Kayla at Tricia sa mga upuan nila. Lumapit ako at umupo na sa upuan ko which is between the two of them. Chinika naman ako agad nung dalawa. "Hoy girl, anung nanagyari sa inyo ng asawa mo after ka niyang tangayin nung Sat urday?" tanong agad ni Tricia sakin pagkaupong pagkaupo ko. "Wala naman. Umuwi lang kami." sabi ko. "So nung nakauwi kayo, anung ginawa niyo? Nagsex ba kayo?" tanong naman ni Kayla Nanlaki ang mata ko sa tanong niya. Sobrang diretso ng pagkakatanong niya na aka la mo normal lang na gawain yung tinatanong niya. "Gaga ka ba? Bakit naman namin gagawin yun ha?" sabi ko naman sa kanila. "E ikaw pala ang gaga e. Syempre mag-asawa kayo kaya ginagawa niyo yun." sabi ni Kayla. Aba tinawag pa akong gaga! "Tsaka mukhang nagselos ang asawa mo kaya sigurado hindi ka pinakawalan nun." sa bi Tricia SELOS? "Ikaw Sydney ha! Lumelevel-up na kayo ng asawa mo ha. Anu, magiging ninang na ba kami?" sabi ulit ni Kayla Tapos nagtawanan silang dalawa. Yung tawang parang nang-aasar. "Walang nangyari. Natulog lang kaming dalawa pagkauwi." sabi ko. "WEH?" sabay nilang sabi. "Sydney ikaw ha. Nagsisinungaling ka na samin. Wala namang masama kung ga-.." na putol ang sinasabi niya kasi dumating na yung prof namin masungit na matanda. Buti na lang. Kukulitin lang naman ako ng mga to na sabihin kung may nangyari sa min ni Drei e. SA WALA NGANG NAGYARI! ANUNG MAGAGAWA KO????!!!!! Bakit parang nanghinayang pa kong walang nangyari?

Aish. ANU BANG NANGYAYARI SAKIN???!!!! A/N Sorry kung sobrang tagal na walang update. Pagpasensiyahan niyo na po ako. VOTE AND COMMENT Thanks. :) Chapter 7.2 SYDNEY'S POV 5 4 3 2 1 *Bell Rings Sa wakas uwian na! Sobrang nakakatamad na talagang pumasok. Ayoko naman kasi ng course na to! Business Administration????? Ang gusto ko, maging Literature Major pero I don't have a choice.

Nagayos agad ako ng gamit at nagmadaling lumabas ng room. Ayokong abutan ako nina Kayla at Tricia kasi for sure mangungulit lang yung mga yun. Buong araw nga akong hindi tinantanan ng mga yun kakatanong. Kung may nangyari ba daw. WALA NGA! Kung nagkiss daw ba kami. HINDI DIN.

Kung torrid ba daw yung kiss. HINDI NGA KAMI NAGKISS. Kung nakagat ko ba daw yung dila ni Andrei. PANO KO MAGKAKAGAT E HINDI NGA KAMI NAGKISS. Kaso hindi talaga sila nagpaawat at kinulit pa rin ako. Kaso hindi pa man ako nakakalabas, naabutan na nila agad ako. "Sydney, tara magbar!! Dali." sabi ni Kayla "Oo nga Syd. Para maikwento mo ng ayos ang nangyari sa inyo." sabi naman ni Tric ia Kung hindi ko lang talaga mga kaibigan to sinabunutan ko na tong dalawang to dah il sa sobrang kulit! "FUCK! Pang48 na beses ko ng sasabihin to ha. WALA NGANG NANGYARI!!!!" sabi ko s a kanilang dalawa. Tapos nagtawanan silang dalawa. Ang weird talaga nitong dalawang to. Parang may sarili lagi silang mundo at sila ng dalawa lang ang nagkakaintindihan. Close naman kaming tatlo. Magkakadugtong na nga ang sikmura namin. We've been fr iends since the world began. Pero there are times na hindi ko talaga sila magets at silang dalawa lang ang nagkakaintindihan. "Anung nakakatawa?" tanong ko "Wala naman. Ang sarap mo talagang inisin." sabi ni Tricia "Napakabilis uminit ng ulo mo." sabi ni Kayla Tapos tumawa ulit silang dalawa. FUCK TALAGA! Anung nakakatawa sa pag-init ng ulo ko? "Bahala na nga kayo. Alis na ko." sabi ko

"Hey, wait. Tara nga magbar." sabi ni Tricia "Pass muna ako." sabi ko "At kelan ka pa tumangging magbar ha?" sabi ni Kayla "May pupuntahan kami ni Andrei." sabi ko "WOAH! LEVEL UP KA NA TALAGA GIRL! Umaalis na kayo na magkasama ng asawa mo! Saa n kayo pupunta ha?" sabi ni Kayla na parang kinikilig pa. Psh. "Anu ka ba naman Kayla, syempre pupunta sila sa isang romantic na lugar and they 'll make L-O-V-E" sabat naman ni Tricia. "Ay, oo nga no! Haha. Sige na girl. Wag ka ng sumama samin. Alis ka na. Galingan niyo ni Andrei ha! Damihan niyo ang rounds para siguradong may mabuo at maging ninang na kami." sabi ni Kayla at tinulak pako para umalis. "Ewan ko sa inyo. Alis na ko!" sabi ko. "Galingan niyo ha!" sigaw pa ni Kayla. Grabe. napagod ako sa pakikipag-usap sa dalawang yun. Gusto ko na silang bugbugin para tumahimik. Pero natutuwa ako na meron akong mga kaibigan na kahit hindi matitinong kausap a y maaasahan mo naman everytime.

Pumunta na ko dun sa lugar na sinabi ni Drei na paghintayan ko. 6;10 na. Medyo madilim na rin. Dapat pala tinanong ko siya kung anung oras niya ko susunduin. Di bale hihintayin ko na lang siya.

A/N Yan po ang best friends ni Sydney. I'l try to update again asap para malaman niyo kung saan sila pupunta and kung a nung nangyari sa pupuntahan nila. VOTE COMMENT

THANKS :) Chapter 7.3 SYDNEY'S POV Kanina pa ko naghihintay dito. 9:43 na. 6:10 pa ako nandito! Nakailang tawag na ko kay Andrei. Hindi naman niya sinasagot. Nakailang text na rin ako. Hindi naman siya nagrereply. Naiinis na ko. Nilalamok pa ko. Konti na lang ang tao sa school. SHIT! First time kong maghintay ng ganito katagal ha! Sana naman nagtext man lang siya na hindi niya ko masusundo at hindi na kami tul oy kung san man kami pupunta. OH NO! Baka may nangyari sa kanya? Shit. Wag naman sana. Sige ten minutes pa. Pag hindi talaga siya dumating uuwi na ko. Nagugutom na ko!!!!!!! ***********************

FUCK!!!! 10:00 na!!!!!! Lampas ten minutes na kong naghihintay.

Uuwi na talaga ako.

Bahala ka na sa buhay mo Drei! Pagkatayong pagkatayo ko, bigla namang umulan.

Grabe! Pagsinuswerte ka nga naman! Wala pa man din akong payong. Nagtatakbo ako sa pinakamalapit na pwedeng silungan.

Dapat pala sumama na lang ako kina Kayla. Excited pa man din ako sa pupuntahan namin. Yun naman pala wala naman pala siyan g balak na sunduin ako! Tinawagan ko ulit siya. Kaso hindi pa rin sumasagot! ARGH!!!! KAKAINIS. Nagugutom na ko! Nilalamig na rin ako!

Tutal naman basa na rin ako at gusto ko na talagang umuwi, sinugod ko na ang ula n at pumunta sa may high way para pumara ng taxi. Pero tangna! Ayaw akong pasakayin. Siguro kasi basang basa na ko! After 823565359 years, sa wakas may mabat na taxi driver na nagpasakay sakin. "Manong sa ******* Village po" sabi ko kay Manong driver Nilalamig na ako. Napansin siguro ni Manong na nilalamig na ako.

"Ms. gusto niyo po bang patayin na lang natin yung aircon?" tanong niya "Sige po Manong. Pasensya na po kung mababasa etong upuan ng taxi niyo." "Ayos lang Ineng." Tapos pinatay na niya yung aircon. Hanggang sa makarating na kami sa tapat ng bahay namin. "Salamat po Manong" sabi ko sa kanya sabay abot ng bayad ko. Binigyan ko siya ng malaking tip kasi ambait niya sakin. Sisingilin talaga kita Andrei sa ginawa mo sakin ngayong araw na to! Dahil sayo nagtaxi tuloy ako! Nabawasan tuloy ang allowance ko! Pagkapasok ko sa bahay, wala pa si Andrei kasi wala pang ilaw na nakabukas. Binuksan ko yung mga ilaw kasi natatakot na ko. Ang lakas pa man din ng ulan. "Lord, parang awa niyo na po. Wag po sanang magbrown-out. Please." Nagdadasal na ko kasi natatakot na talaga ako.

Pag-akyat ko sa kwarto, naligo agad ako at nagbihis ng pantulog.

Pero hindi pa rin dumadating si Andrei. Baka naman may masamang nangyari na talaga sa kanya. Wag naman po sana.

Biglang tumunog ang tiyan ko. Hindi pa nga pala ako kumakain. Bumaba ako sa kusina at nagprito ng itlog at nagsaing ng kanin.

Pagkaluto ng pagkain, kumain na ko. Ngayon ko lang narealize na malungkot pala kumain mag-isa.

Asan ka na ba Drei? Pagkasubo ko ng pagkain, iniluwa ko din agad. ANG ALAT! ANU BA YAN! Napadami yata ang lagay ko ng asin sa itlog. ARGH!!!! KAKAINIS!!! Tinapon ko na yung itlog. Buti na lang may tinapay dito.

Yun na lang ang kinain ko! BAKIT WALANG PALAMAN SA BAHAY NA TO??????

After kong kumain, aakyat na sana ako sa kwarto ng biglang pumasok si Andrei sa bahay. "Hey, bakit ngayon ka lang? Hinintay kita kanina sa school." sabi ko sa kanya

"Sorry kung naghintay ka. Akyat muna ako." sabi niya.

Yun lang yun? Sorry lang? Walang explanation kung bakit hindi niya ko nasundo? Tumaas na siya at pumasok sa kwarto niya. Grabe. Parang hindi niya alam na may pupuntahan dapat kami ngayon. Sinundan ko siya sa kwarto niya. Nung nasa tapat na ko ng pinto niya, tinawag ko siya. "Drei?" Kaso hindi siya sumasagot kaya pumasok na ko sa loob.

Narinig ko yung pagpatak ng tubig galing sa shower. Naliligo pala siya kaya hindi niya ko narinig.

Biglang nagring ang phone niya. Tiningnan ko kung sino. Michell Santos. Sino to? Pinabayaan ko na lang. Kaso kakaend ng call, tatawag na naman siya. Sasagutin ko na sana kasonaputol na yung call.

Tapos biglang may nagtext. From Michell Santos pa rin.

At dahil curious ako, binuksan ko yung message. Nanlaki ang mata ko sa nabasa ko sa message. Totoo nga palang curiosity kills. Dapat hindi na lang ako naging curious. Ibinalik ko agad yung cellphone niya sa mesa at dali daling lumabas ng kwarto ni ya at nagpunta sa kwarto ko. Pagkahiga ko, naalala ko na naman yung message. (Thank you for the dinner. I enjoyed it. Next time ulit.)

So, habang naghihintay ako at kinakagat ng lamok at nagpapakabasa sa ulan at kum akain ng tinapay na walang palaman, nagdidinner siya sa isang restaurant kasama ang kung sino man ang Michell Santos na yun?

GRABE!

Nagmukha akong tanga ngayong araw na to. Naghihintay sa taong wala naman palang balak dumating. PSH!

A/N Ang sipag ko mag update ngayon. haha VOTE COMMENT THANKS :) Chapter 8

DREI'S POV Masaya akong pumasok sa trabaho after kong ihatid si Sydney. Kaso pagkapasok ko sa office ko, nakita ko agad ang tambak na paperworks na kela ngan na matapos. Sasakit na naman ang ulo ko nito.

Tinawag ko ang secretary ko para itanong ang schedule ko for today. "Sir, you have a meeting with the board members later at 3. Then you'll have din ner later with a prospect investor, Ms. Michell Santos. Tsaka po pala sir, kelan gan na din daw po yung pirma niyo sa financial statement ng company kaya kung pw ede daw po pakireview daw po kung tama yung mga statements of account." sabi nun g secretary ko "Sige. I'll finish it. Anung oras ng dinner ko with Michelle Santos?" "Sir, 6 po." "Okay thanks."

ARGH! Daming trabaho.

Dun sa board meeting, alam ko naman ang pag-uusapan e. Yung problema sa company.

Lintik na yan.

*MEETING WITH THE BOARD MEMBERS Kinakabahan ako sa meeting na to. Nandito kasi yung mga major stockholders. Sina Tito Henry at Tita Grace. Sila ang parents ni Syd. Tapos nandito rin ang parent s ko. Nandito rin yung may mga share sa company at yung may mga high positions.

"Andrei, anu tong issue na nawawalang pera sa company." tanong ni Tito Henry. "Sir, we're working on it. Gumagawa na po kami ng paraan para mahanap kung sino mana ang nagnanakaw ng pera sa company." sabi ko "Dapat lang na mahanap agad kasi kung hindi baka mabankrupt tayo. Ang balita ko kulang na tayo sa funds para sa next project natin? Panu na yan?" si Dad ko nama n ang nagtanong.

""I'll be meeting with a possible investor, Ms. Michelle Santos. Kilala ang fami ly nila sa business world. Kapag nakapagclose ako ng deal with them, sa kanila t ayo kukuha ng funds para sanext project. Pero kung hindi naman sila pumayag due to our present situation, we can get a loan."

"You have to make sure, na mapapayag mo yang Michelle Santos na yan. Ayokong kum uha ng loan sa bangko kasi medyo malaki ang babayaran nating interest sa kanila. " "Sige Sir, I'll do my best." sabi ko. "May we proceed to the business proposals and presentations."

***************************************** After ng meeting at nagpaiwan ang parents ko para kausapin ako. "Son, you have to do something with the problem sa company. Baka magalit ang par etns ni Sydney at bawiin lahat ng share nila." sabi ng dad ko. "Yes Dad, I'm trying my best." sagot ko. "You have to. And act fast! Bago tuluyang malugi tong company na to. Kapag nagal it ang parents ni Sydney, your marriage may also be in danger." "WHAT?" napasigaw ako kay Dad. "You heard me right Son. dahil ang company na to ay ang merging ng both families natin. Kapag nawala itong company na to, there will no longer be a reason para maging mag-asawa pa kayo ni Sydney." "I understand Dad." "Anak, kaya mo yan! Tutulungan ka namin ng Dad sa kahit anung kailangan mo." sab i ng Mom ko tapos hinawakan niya yung pisngi ko. "Thanks Mom." "Anak, kamusta naman kayo ni Sydney ha?" tanong ng Mom ko. "Ayos naman Ma. Nag-uusap na kami kahit papano." "That's good. so can we expect a grandchild by next year?" Nagulat ako sa sinabi ng nanay ko.

"Ma naman!" sabi ko

"Son, tama ang Mom mo. Matanda na kami nina Tito Henry mo. Baka naman pwede niyo na kaming bigyan ng apo. And besides, kapag nagkaanak kayo, mas mahihirapan na kayong paghiwalayin ni Sydney kahit pa magalit ang parents niya." sabi ni Dad "Dad, pati ba naman kayo?" sabi ko.

Tapos tumawa lang silang dalawa. "Anak, aalis na kami ng Mom mo. We still have other things to do. Pumunta ka na sa dinner mo with Michell Santos. And give our regards sa asawa mo." "Sige Dad. Ingat kayo. Bisitahin niyo kami minsan. Isama niyo sina Tito Henry." sabi ko "Okay. We'll try."

At umalis na sila. Lumabas na rin ako sa board room at naglakad papuntang office ko. Habang naglalakad, naiisip ko yung sinabi ng parents ko. Yung problema sa company na pwedeng sumira sa marriage ko. Grabe, sumasakit na talaga ang ulo ko.

Naisip ko din yung apo na sinasabi nila. Masaya nga siguro kung magkaanak na kami.

Pero I won't do that to her. Masyado pa siyang bata. Nag-aaral pa lang siya. And I don't think she's ready to become a mother. Mahihirapan lang siya at I don't want na mahirapan siya.

Pagdating ko sa office ko, naghanap agad ako ng paracetamol. Tapos dumating yung secretary ko to remind me na may dinner akong kelangan punta han. "I'm going there now."

"Sir, yung financial statement po ba nasign niyo na?" tanong niya "No, not yet. There are discrepancies kaya I'd like to further review it." "sige po Sir, sasabihin ko na lang po sa Auditing department." "Okay. Thanks."

****************** Pagdating ko sa meeting place, nakita ko siya na nakaupo na sa pinareserve kong table. Lumapit ako and to my surprise, yung Michell Santos pala na possible investor na min ay classmate ko back from high school. Crush ko nga to dati e. 'Hi." sabi ko tapos inabot ko yung kamay ko for a shake hand. Inabot naman niya. "Andrei Sanchez? Oh my God! Who would have known na magkikita pa tayo." sabi niy a "Yeah. So how are you?" tanong ko "I'm good. Kakadating ko lang from Rome. Kakatapos lang kasi ng contract ko dun sa company namin. Sabi kasi ng parents ko, dito naman daw nila ako ibabase sa P hilippines para malapit lang sa kanila. Ikaw? Kamusta? we haven't seen each othe r in a long time." "Ayos lang. I'm the president of the company na pag-iinvestan mo kapag napapayag kita sa proposals ko." "Oh really. Pero before that, order muna tayo."

Tapos we ordered food at kumain habang nagkukwentuhan about our life. Nung matapos kami kumain, we got down to business. May mga tanong siya about sa proposals ko pero ineexplain ko din naman sa kanya ng maayos.

"So, do we have a deal?" tanong ko sa kanya sabay abot ulit ng kamay ko para sa shake hands. "Yes. We do have a deal." sabi niya at inabot niya yung kamay ko. ""Well, you just have to sign these papers." sabi ko sabay abot naman ng ballpen at nung papers na kelangan niyang isign. After ng business namin, nagkwentuhan lang ulit kami. Hindi ko na namalayan ang oras hanggang sa kelangan na niyang umalis. "Andrei, I need to go. I have your contace number naman so I can contact you whe n I have further questions." "Yeah. Do you need a ride? I can ake you home." sabi ko. Siyempre kelangan maging gentleman. "No need. I have my car outside. Sige, una na ko. And pasabi Hi sa asawa mo." sa bi niya at bago tuluyang umalis. And speaking of my wife! SHIT! May pupuntahan nga pala kami dapat ngayon. Nakalimutan ko. Ang dami ko kasing ginawa ang my head is really aching!

Kinapa ko yung phone ko sa bulsa ko.

Fuck! Naiwan ko yata ang phone ko sa sasakyan.

Nagmadali akong pumunta sa sasakyan ko. Pagtingin ko sa phone ko, ang daming missed calls. Karamihan, galing kay Sydney. Meron ding text messages asking where the hell I am. I dialled her number and I was about to call her nung biglang mamatay ang phone ko! DAMN! Ngayon pa nalobat!

Sumakay ako sa sasakyan ko and drove to her school. Umuulan pa man din baka nand un pa yun. Pagdating ko naman dun. Wala ng tao sa paligid. ARGH! Sumasakit talaga ulo ko.

I decided to go home kasi baka nasa bahay na siya.

Medyo nahihilo na ko pero I manage to go home safely.

Pagpasok ko sa bahay, si Sydney agad ang nakit ko pero I can't manage to talk to her now. I need medicine for my headache. Hindi kasi tumalab yung paracetamol n a ininum ko kanina so iinum ako ng gamot na for migraine.

"Hey, bakit ngayon ka lang? Hinintay kita kanina sa school." sabi niya

"Sorry kung naghintay ka, Akyat muna ako." sabi ko at nagpatuloy papunta sa kwar to ko. Mamaya na ako mageexplain sa kanya. I charged my phone tapos I grabbed my towel and went inside the bathroom. Naligo ako para medyo malamigan yung ulo ko. After kong maligo, ininum ko naman yung gamot ko for migraine. Nung medyo tumalab na, lumabas ako and pumunta sa kwarto ni sydney. I knocked pero hindi niya binubuksan. Tulog na siguro. So I opened the door and I went inside. Lumapit ako sa kama niya and stroke her hair.

"I'm sorry for today Sydney. Babawi ako next time, I promise." sabi ko then kiss ed her forehead. Tapos lumabas na ko sa room niya at pumunta sa room ko para matulog na. I checked my phone. Nagtext si Michell. Nagthank you lang naman siya and I replied her 'no problem' This day is so tiring. Nakatulog ako habang nag-iisip kung pano ba ako makakabawi kay Sydney.

A/N Yan na ang POV ni Drei. Sana naliwanagan kayo sa kung anu man ang nangyari. VOTE COMMENT THANKS :)

-xiaxiacarr Chapter 9

SYDNEY'S POV Maaga akong pumasok kasi maaga din akong nagising kanina.

Hindi din naman ako nakatulog ng maayos kasi sa tuwing makakaidlip ako, magigisi ng din naman agad ako. Hindi ko kasi maiwasang isipin yung Michell Santos na yun .

Hindi na rin kami nagkita ni Andrei kanina. Tulog pa kasi siya nung umalis ako. Bahala siyang malate sa office. Napagod siguro siya sa dinner nila nung Michell na yun.

PSH! Hindi ako bitter ha.

Wala naman akong pakialam kay Andrei at Michell na yun. MAGSAMA SILA FOR ALL I C ARE!!!!!

Naputol ang mga iniisip ko ng biglang umupo sa tabi ko ang dalawang bruha.

Nakakatawa yung mga hitsura nila. Halatang may hang-over pa.

Itinungo agad nila ang mga ulo nila sa desk. Matutulog siguro.

"Bakit pumasok pa kayo?" tanong ko sa kanila.

"Siyempre hindi ka namin pwedeng iwan na mag-isang nagdurusa sa pag-aaral." sabi ni Kayla

"Sus. Hindi ka naman nag-aaral Kayla." sabat ni Tricia.

"Ang yabang mo Tricia ha." sabi ni Kayla

"Totoo naman. Hindi ka naman nag-aaral. Pumapasok ka lang. Minsan nga hindi ka p a pumapasok." sabi ni Tricia.

"Hay nako Tricia, wala ako sa mood makipag-away sayo. Akala mo kung sino kang ma gsalita, magkapareho lang naman tayo." sabi ni Kayla tapos tiningnan niya ako. " Sydney, tara na lang magcut. Wala rin naman tayong natututunan." sabi sakin ni K ayla.

"Kita mo. Hindi ka talaga nag-aaral." sabat ulit ni Tricia.

"whatever. Hindi ikaw ang kausap ko. Sydney, tara dali. Iwan na lang natin yang Tricia na yan."

"Kadadating niyo lang tapos aalis ka agad at isasama niyo pa talaga ako." sabi k o kay Kayla

"Syempre naman isasama kita. Lagi naman tayong magkakasama eh. Kaso ngayon nga l ang, iiwan natin si Tricia."

"Asa ka namang magpapaiwan ako." sabi ni Tricia kaso hindi na siya pinansin ni K ayla

"Anu na Sydney, tara na." sabi ni kayla sabay ayos ng gamit niya

Nag-ayos na din ng gamit ni Tricia

"Hindi ako pweddeng magcut. Baka malaman ni Andrei, magalit pa sa kin yun." sab i ko

Tumigil yung dalawa sa mga ginagawa nilapagkasabi ko nun. Tapos nagtinginan sila ng dalawa bago nila ako tiningnan pareho.

Si Kayla ang unang nagsalita.

"Sydney, kelan mo pa inisip kung magagalit ba sayo si Andrei o hindi ha?"

"Oo nga ha. Ikaw pa nga dati ang pasimuno sa pagcucutting tapos ngayon tumatangg i ka na!" sabi naman ni tricia

"Kasi ano, nakaka...." sabi ko pero hindi ko na natapos ang sasabihin ko kasi su mabat agad si Kayla

"SABI KO NA NGA BA E! MAY NANGYARI NA TALAGA SA INYO NI ANDREI!" sigaw ni Kayla

Nagtinginan naman yung mga classmates namin.

Nakakahiya talaga tong Kayla na to!

"Wala a! Nakakahiya na...." sabi ko kaso hindi ko ulit natapos ang sasabihin kas i si Tricia naman ang sumabat.

"Sabi ko sayo Kayla e! Magiging ninang na tayo." sabi niya "Anung ikaw ang nagsabi! Ako kaya nagsabi sayo nun." sabi ni Kayla

Grabe, nag-away na naman sila.

"Ako kaya nagsabi sayo nun!" ayaw talaga patalo ni Trica

Nakakairita ng makinig sa kanila kaya ako naman ang sumabat.

"May sinabi na ba akong may nangyari ha?! Assume kayo ng assume! Mga assumera! S abat kasi kayo ng sabat! Ang sinasabi ko kasi kanina, nahihiya ako kay Andrei na gastusin yung pera niya tapos hindi naman ako pumapasok."

Lalo silang natigilan sa sinabi ko at tinitigan nila ako.

"Sydney, umamin ka nga." sabi ni Tricia. Kinakabahan ako sa sasabihin niya. Ang seryoso kasi ng boses niya. "Mahal mo na ba si Andrei?

Ako naman ang natigilan sa sinabi niya.

Nakatitig pa rin silang pareho sa akin. Hinihintay nila yung sagot ko.

Mahal ko na nga ba si Andrei?

Hindi.

Hindi pwede!!!!

"Psh. Ako? Mahal si Andrei? Joke ba yun?" sabi ko sa kanila pero parang pati sar ili ko hindi kumbinsido sa sinabi ko. "Inaayos lang namin yung samahan namin."

Tama. Inaayos lang namin ang samahan namin.

No more, no less.

"Okay. Sabi mo e. Pero that doesn't mean na naniniwala kami sayo." sabi ni Kayla

"So, anu na? Tara na! Padating na yung matandang prof." sabi ni Tricia

Siguro kelangan ko ng bumalik sa dating ako. Kasi pag hindi ako bumalik sa dati, baka mawasak ako pati na ang puso ko. Kaya naman walang alinlangan akong pumayag sa kanila.

"sige tara na. saan tayo pupunta? Wala pang bar na bukas ngayon?" sabi ko.

A/N

Sorry kung medyo matagal ako bago magupdate. Oo nga po pala. Simula po ngayon, puro POV ni Sydney muna ang updates ko. Para p o kayo nina Sydney ay hindi alam ang nangyayari at iniisip ni andrei. Yun lang po.

VOTE

COMMENT THANKS :) -xiaxiacarr

Chapter 10 SYDNEY'S POV Halos midnight na nung umuwi ako ng bahay. Sina Kayla kasi kung san san ako dinala.

Gumala lang kami ng gumala hanggang sa maggabi na at nagpunta kami sa bar para g umimik.

Ang saya saya ng araw na to.

Typical day para sa isang Sydney Angeles.

Sydney Angeles, hindi Sydney Sanchez.

Kasi nga, I'm back to my old self.

And I'm happy that I'm back.

Nakalimutan ko na lahat ng problema ko. Si Andrei at si Michell, ni hindi ko na nga sila naalala.

Tawa ako ng tawa habang hinahatid nina Kayla sa bahay.

Yung dalawang bruha, medyo lasing na kaya pasalamat na lang at nakauwi ako ng sa fe. Si Kayla pa man din ang nagdrive, buti na lang hindi kami natuloy sa byaheng lan git.

Nung bumaba ako ng sasakyan, tsaka lang ako nakaramdam ng hilo.

Masyado yatang naparami ang inom ko.

Pagpasok ko sa bahay, nakita ko agad si Andrei na nakaupo sa sofa at nanunuod ng tv. "Hey, bakit ngayon ka lang?" sabi niya sabay tayo at lakad palapit sa kin. "Bakit may curfew na ba ko ngayon?" medyo sarkastiko kong reply sa kanya Kumunot tuloy yung noo niya. Nagtataka siguro kung bakit ganito ang inaasal ko.

"Wala. Gusto ko lang malaman kung san ka nagpunta. I've been calling you simula pa kanina." sabi naman niya

"Wow. Concern ka naman yata masyado? ganitong oras naman talaga ako umuuwi. Tsak a anu naman ngayon kung hindi ko sinasagot yung tawag mo, as if naman kelangan k o ireport lahat ng gagawin ko sayo." sabi ko

Tumalikod na ko sa kanya at nagsimula ng lumakad papunta sa kwarto ko. Hindi pa man din ako nakakalayo, hinawakan na niya ang braso ko at pinaharap uli t sa kanya. Pagkaharap ko, nilapit niya yung mukha niya.

Bigla kong nakalimutan lahat ng ginagawa ko dahil sa sobrang lapit niya. Nakalimutan kong tinatry kong bumalik sa dating ako. Pero naputol yung mga iniisip ko nung nagsalita na siya.

"Uminom ka ba? You stink of alcohol." sabi niya sabay layo ulit ng mukha niya. Inamoy lang pala niya ako. I rashly pulled my arm from him. "Lagi naman akong umiinom. Dapat nga sanay ka na." sabi ko

Napalitan yung expression niya ng inis. Pero mabilis ding nawala yung inis sa mu kha niya. Kaya naman nung nagsalita siya, kalamado pa rin ang boses niya. "Sydney, I thought we're okay?" sabi niya "Akala ko nga rin. Funny, Hindi pala." "Why?" "Why not ask yourself. May pafix fix ka pang nalalaman, hindi naman pala kailang an. Kung ako sa'yo why not ask a divorce from me. I'll gladly give it to you. Pa ra naman maging masaya ka na." Habang sinasabi ko yun, parang nakaramdam ako ng lump sa throat ko. Hindi ko alam pero parang may luhang gusto lumabas sa mata ko. Pero sa abot ng m akakaya ko, pinipigilan kong umiyak.

Baka nama isipin niya ang hina hina ko at hindi ko kayang wala siya. Tss. Ang isang Sydney Nageles, hindi kailangan ng lalaki. Tsaka kung lalaki lang din naman, marami akong mapupulot sa tabi tabi. "You know what, you're not thinking straight. Just go to sleep. We'll talk tomor row." sabi niya.

Hindi ko napigilang madisappoint sa sagot niya.

There was a part of me that hoped na sana sabihin niyang ayaw niya ng divorce.

"Ah! You can't file a divorce gna pala kasi mawawala yung company! Ang bobo ko n aman. Kung pwede nga pala tayong magdivorce edi matagal mo ng ginawa." sabi ko w ith all my sarcasm.

Tumawa pa nga ako kahit medyo fake. Nagulat na lang ako nung bigla niyang hinawakan yung mukha ko at pinahin yung lu hang hindi ko man lang namalayan na tumulo na pala.

Tss. Poor me. ang pathetic kong tingnan.

Tinabig ko yung kamay niya na nakahawak sa mukha ko pero mas nagulat ako nung ya kapin niya ako. Tinutulak ko siya pero hindi niya ko pinapakawalan. "Is this about what happened yesterday?" bigla niyang tanong. Napatigil ako sa pagtulak dahil sa sinabi niya.

"I'm sorry. I forgot na may lakad nga pala tayo." sabi pa rin niya

So ganun lang pala kadali na kalimutan niya ako.

Tss. Hindi pa rin ako nagsasalita. "Patawarin mo na ko. Ang dami kasing ginawa sa office. Babawi na alng ako sa'yo. " sabi niya

"Hindi na kailangan. Sanay na rin naman akong laging nakakalimutan. Tsaka wala k a namang responsibility sa kin. Don't you remember that we are just strangers li ving under one roof." sabi ko.

Sanay na ko. Sanay na sanay na kong laging kinakalimutan. Have you met my parents? Surely, masasanay na kayong hindi naaalala. "But gusto kong bumawi sa'yo. Please, hayaan mo ko...." Biglang nagring yung phone niya. Umalis siya sa pagkakayap sakin. Pagkabitiw niya, I feel emptiness. Tiningnan niya yung caller, then looked at me. "I need to take this. Pero mabilis lang to. It's just business matters. We'll ta lk afterwards." sabi niya tapos sinagot na yung caller at tumalikod sakin.

I was willing to wait for him na matapos yung tawag.

Pero parang binuhusan ako ng malamig na tubig nung narinig ko kung sino yung kau sap niya. "Hey, Michelle." sabi ni Andrei nung sinagot yung caller.

A/N Sorry kung medyo matagal na walang update.

Sana sulit yung paghihintay.

VOTE

COMMENT

:) -xiaxiacarr

11

SYDNEY'S POV Ngumiti ako ng mapait pagkasagot ni Andrei ng tawag. Michell. Naiirita na ko sa pangalan na yan ha.

Sino ba siya at parang mas importante pa siya kesa sa kin. Parang mali yata yung tanong. Dapat siguro, ang itanong ay kung sino nga ba naman ako. Tss. Iniwan ko na si Andrei sa baba at umakyat na papunta sa kwarto ko. Psh. Magsama silang dalawa. Wala na kong pakialam.

Pero kahit anung gawin ko na pagkumbinsi sa sarili ko, alam ko at nafefeel ko na nasasaktan ako.

Bakit ba ko nasasaktan?

Ganito naman talaga kami ni Andrei simula pa lang.

Pero dahil siguro sa pinakita niya sakin these past few days, naramdaman ko ang warmth ng pagkakaroon ng isang tao nag aalaga sa'yo. Ive been longing to have someone who'll be there for me anytime. Yung magbabantay sakin kapag brownout, yung ilalabas ako just to hang out and so meone who will care for me. Ginawa sakin ni Andrei lahat yun. Too bad, hindi nagtaggal. Ilang days lang siya naging ganun sa kin. Still, I miss it. I miss him. Humiga ako sa kama ko without changing my clothes and without taking my shoes of f. Papahinga lang ng konti bago ako magpunas at matulog. Pero kakahiga ko pa lang nung bumukas ang pinto at pumasok si Andrei.

Hindi ko alam kung bakit pero I pretended to be asleep. I heard him sigh when he saw me sleeping. 'Tss. Hindi man lang nagpalit ng damit." I heard him said.

Kahit hindi ko siya nakikita dahil nakapikit ako, nararamdaman kong lumapit siya sakin.

He went to the foot of my bed and removed my shoes. Sweet. After niyang alisin ang sapatos ko, kinumutan naman niya ako.

Sweet.

Pero ayoko umasa.

He then sat beside me at hinaplos haplos niya ang buhok ko. I wanted to cuddle with him cause I really wanted someone I can hug cause I real ly feel lonely tonight. Its as if I'm all alone. Yes, I have Kayla and Tricia. Pero a part of me wanted more. A thing I can call family.

I have my parents but I don't think I can call them my parents.

The only reason I thank them is for giving birth to me, but there are times when I despise them for bringing me into this world. I'm so lonely!

I didn't notice that I was silently crying until he brushed my tears away from m y face. Nasira tuloy ang pagpapanggap kong natutulog. "Shhh. Syd, Don't cry. I'm here." sabi ni Andrei

I felt assured with his words pero mas naappreciate ko when he pulled me closer to him. I was sobbing silently and he keeps wiping my tears. "Syd, anong problema?" tanong ni Andrei sakin after I calmed down.

Umiling lang ako signifying that nothing was wrong. "Is this about what happened the other day?" tanong pa rin niya I wanted to answer yes just to know what happened that day pero nahihiya ako. I mean, what right do I have to question him. Pero parang nagets naman niya kung anung gusto ko. "May problema kasi sa company and I had to meet a client. Nakalimutan ko yung us apan natin. I'm sorry." sabi niya habang hinahaplos pa rin yung buhok ko. "I understand. Business yun e." I managed to say. Business. Again. Lahat na lang mas mahalaga kesa sa kin. "I'm really sorry. I had a headache that time kaya medyo nasungitan rin kita." p atuloy pa rin niya. Pero nagawa mong makipagdinner with Michell. And speaking of Michell, client daw ang imemeet niya pero yung Michell na yun an g kadinner niya. Is he lying to me? GOSH! Siguro dahil na rin sa galit, hindi ko na napigilan yung mga sunod kong sinabi. "Really?" sarkastiko kong pagkakasabi "Kaya pala, nakapagdinner ka with Michell, samantalang ako, nilamok at inulan kakahintay sa'yo. Really Andrei, ang lame ng excuse mo." tapos tinaggal ko yung kamay niya sa buhok ko.

PSH. SINUNGALING.

Nagulat yata siya sa outburst ko o baka naman kasi nahuli ko siya. Either way, natigilan siya sa sinabi ko. But what he did next was something I did not expect. He laughed. As in LAUGHED! I was dead serious and he find it funny? Umupo ako at tiningnan siya ng masama. After niya tumigil sa pagtawa, he pulled me again to him and put his arm around me while my head on his shoulder. "Are you jealous?" he asked Am I jealous? I don't know. But I know I don't want him with other woman. So maybe, I am jealous. Pero hindi ko siya sinagot. "You don't have to worry, Michell is the client I've been talking about. She was a colleague back in college. But you don't have to worry. She did said hi to yo u." he said "You mean, kinuwento mo ko sa kanya?" I asked. "Yeah. We were catching up with each other and I told her I am married." ANG TANGA KO! ASSUMING MUCH NAMAN KASI AKO! malay ko ba na hindi naman pala niya babae yun. I don't have the assurance na ako lang talaga ang nasa buhay niya ngayon.

I may have his name and the right to be called Mrs. Andrei Sanchez but that does n't mean I also have his heart. "Pero, babawi talaga ako sa'yo Syd." sabi niya and kissed the top of my head.

"No need." I simply said. Ayoko na magsalita, nahihiya pa rin ako na nagkamali ako. "But I want to. Remeber, dapat may pupuntahan tayo nun, but we weren't able to, tomorrow, we'll go there." sabi niya. "But, I think you should rest now. Bukas n a lang kita tatanungin kung saan ka galing." Tapos tumayo na siya sa kama. He was about to walk away from me when I grabbed his hand and said, "Stay. Pleas e." A/N Sorry kung ang tagal ng update. Sorry talaga. anyways, VOTE COMMENT BE A FAN NA RIN DUN SA MGA GUSTONG MAGFAN. THANKS :) -xiaxiacarr CHAPTER 12 SYDNEY'S POV "Stay. Please." Tiningnan muna niya ako at nakita kong nagbago ang expression ng mukha niya. Parang naiipit siya sa sitwasyon. Few seconds after, he answered.

"I can't." he said.

Napabitiw na lang ako sa pagkakahawak ko sa kanya.

"O-Oh. O-Okay." I said as if what he said didn't mean anything to me. I wanted to scream WHY, but okay was the only word that came out from my mouth. "I'm sorry. May tatapusin pa kasi ako and may mga tanong pa kasi si Michell tung kol sa project na gagawin namin." he said. Michell.

AGAIN!

"Its fine. Hindi mo naman kailangan magexplain." I said then gave him my fakest smile. Humiga na ko and tumalikod sa kanya. "Just close the door when you leave." I said. Mga ilang segundo siguro siyang nakatayo lang sa tabi ng kama before I heard him sigh. "I'm really sorry Syd. I promise, babawi ako sa'yo. I just have to do something important." he said. "Really, its fine Andrei. I'll see you tomorrow." sabi ko pero hindi pa rin ako nakaharap sa kanya. Then I heard him move. He bent and kissed the side of my head. I closed my eyes when he kissed me, hindi dahil sa kilig but because I didn't wa nt him to see how disappointed I was. Few seconds after kissing me, I heard the door opened then closed. I changed my position at humaraap sa ceiling.

Haist.

Rejected.

That's how I feel.

I have been rejected by my parents so many times but this feels a lot worse.

Siguro nasanay na ako na laging binabalewala ng parents ko, but I never thought na kapag si Andrei ang gumawa sakin nun, sobrang madidisappoint ako. Pero wala akong magagawa. Siguro nga business is really more important. Sa bagay, anu nga naman ba ang mapapala nila sakin kundi puro sakit ng ulo.

I smiled bitterly at myself bago ko hayaan ang sarili ko na makatulog.

Pero bago pa mana ako makatulog, I felt something falling from my eyes.

************************************************ Paggising ko, wala na si Andrei. Pumasok na siguro sa opisina. Pero what was in the table made me smile. It was a plate of food with a note beside it. The note says: Syd, eat your breakfast. I prepared it. Sorry for last night. But , babawi ako sa'yo mamaya. Remeber, may pupuntahan tayo later. Ingat ka sa pagpa sok. I'll see you later. :)

Although mag-isa akong kakain, parang hindi ako malungkot. Kaso hindi rin naman

kasing saya kapag kumakain kami ng sabay. I felt warmth. Warmth kasi kahit papano pala, he still does care for me.

A/N a short update for everyone :) Huwag kayong magagalit kung sobrang short niya. Promise, babawi ako sa next update. Naisip ko kasi baka may mga naiinip na kaya kahit papano gusto ko sanang magupda te. SORRY ULIT!

VOTE

COMMENT

AND BE A FAN PO (sa mga may gusto lang) -xiaxiacarr :) Chapter 13 SYDNEY'S POV Nakakainis! Asar na asar talaga ako!

"Hoy, sorry na. Hindi ko naman kasi alam na ganun pala kaimportante na kumain ka ng breakfast. Hindi ka naman kumakain sa umaga diba?"

Hindi ko siya pinansin. Magkakasama kami ni Tricia at Kayla na naglalakad sa hallway papunta sa room nam in. Sinundo kasi nila ako sa bahay.

Nagulat na lang ako ng bigla silang pumasok sa bahay.

Magsisimula pa lang sana ako kumain nung dumating sila at akmang isusubo ko na y ung toast bread with ham and bacon na niluto ni Andrei para sakin ng biglang ina gaw ni Kayla. I repeat. Toast bread with ham and bacon na NILUTO NI ANDREI PARA SAKIN!

HINDI PARA KAY KAYLA!

Tapos si Tricia nakikain din!

Hindi man lang ako nakatikim nung pagkain KO!

Panu ba naman, pinaghatian agad nung dalawa ang breakfast ko!

Tss.

Kaya yan, umagang umaga, mainit agad ang ulo ko.

Nakarating kami sa room ng hindi ko pa rin sila pinapansin.

Kinukulit nila ako ng kinukulit.

Argh!

"Sydney naman e, kung gusto mo, ililibre kita ng breakfast. Tara sa cafeteria. K ahit anung gusto mo bibilhin namin ni Tricia. Sorry na kasi!" sabi ni Kayla

Ayoko ng kahit anu sa cafeteria! ANG GUSTO KO YUNG NILUTO NI ANDREI!

Kung wala lang kami sa school, siguro nagligalig na ko dito. Hahahaha

Pero seriously, natatawa talaga ako kay Kayla, para siyang batang iiyak na dahil sa hindi kami magkabati.

Si Tricia namn, parang wala lang. Sus, siguro kasi alam naman niya na maya maya lang, bati na ulit kaming tatlo.

Hindi ko rin naman matitiis ang dalawang to.

******************************************************************** Sabay sabay kaming tatlo na naglunch.

Sabi ko naman sa inyo, magbabati rin kami agad e.

Well, actually, may kapalit yung ppagkakabati namin.

Hahaha. Hiningan ko lang naman sila ng tig2500.

May gusto kasi akong gawin at ayoko naman mabawasan ang pera ko. Kaya kelangan g amitin ang chance para magkapera.

Hahahahahahahaha.

After namin maglunch, saktong tumawag si Andrei.

Wala pa naman kaming prof kaya sinagot ko yung tawag niya. "Hello." sabi ko.

"Hi. How's your day?" sabi niya. "Ayos naman. Ikaw?"

"Okay lang din. So, how was the food I made for you?" sabi niya Bigla akong nakaramdam ng hinayang, kasi naman, hindi ko nakain yung luto niya!! !

"Hindi ko nakain." sabi ko

"Why?"

"E kasi kinain nina Kayla."

Bigalang napatigil sa pagchichismisan sina Tricia and Kayla nung narinig yung pa gsusumbong ko.

Then Kayla mouthed to me,"Is that Andrei?" Nagnod na lang ako sa kanya.

Tapos nakita ko siyang nagulat at niyugyog si Tricia habang nagsasabi ng OH MY G OD!

Bakit ganun na lang ang reaksiyon niya?

Wala namang masama kung kausapin ko ang asawa ko a. ASAWA. I'm still not used to the word.

Naputol ang iniisip ko nung nagsalita si Andrei.

"Don't worry. I'll cook more next time para hindi ka maubusan." sabi niya then h

e chuckled.

NEXT TIME???? TALAGA MAY NEXT TIME????

"Thank you, but you don't have to." sabi ko

Hindi naman kasi niya ako responsibilidad e. "Well, I want to. Gusto ko kumakain ka ng breakfast. And speaking of kumain, hav e you eaten your lunch? Wag kang magpagutom." sabi niya.

I was touched with how he cared for me. Ngayon lang talaga ako nakaramdam na inaalagaan. And I kinda like the feeling. L alo na at si Andrei ang nag-aalaga. "Yes, kumain na ko. Kasama ko sina Kayla." I said Sina Kayla at Tricia na panay ang tingin ng nakakaloko sakin. Tss. Seriously, bakit ganyan sila makatingin? Tinalikuran ko na lang sila "Good. Anyway, I can't make it later. Is that alright?" sabi niya.

He can't make it? Why? Tsaka kung sabihin ko bang hindi okay, may magagawa ba ako? Wala naman diba? "It's fine." I tried my best para mukhang hindi disappointed ang boses ko. Kahit na deep inside, I know I'm sad and

DISAPPOINTED.

"I'm sorry. I need to meet a client. And it can't be rescheduled."

Kaya naman pala.

Business.

"Really, its fine. You don't have to worry."

"But I'll try to come home early para makapunta pa rin tayo."

"Okay. Is that all?" I said, trying to sound cheerful

"Yes. Sige, Bye na. May klase ka pa." he said

"Bye." I said then pressed the end button. After the call, I tried my best to smile at humarap kina Kayla. "So, saan tayo pupunta after class?"

A/N Tulad po ng pinangako ko, nagupdate ako this week. THANK YOU PO SA PAGBASA. SANA NAGUSTUHAN NIYO :) VOTE

COMMENT BE A FAN (dun lang sa mga may gusto) hehehehehe.

-xiaxiacarr :) Chapter 14 SYDNEY'S POV Himala. Ngayon lang tumanggi sina Kayla at Tricia na gumimik after school.

Ayoko namang pumunta sa bar ng ako lang.

Kaya naman, heto ako at mag-isa sa mall.

Tsaka may bibilhin ako. Eto yung dahilan kung bakit humingi ako ng tig2500 kina Kayla.

Gusto ko kasing bilhan si Andrei ng relo.

Well, may relo naman siya pero simula nung kinasal kami, hindi ko pa siya nakiki ta na nagpalit ng relo.

Tsaka actually, bukas, mag o-one year and six months na kaming kasal ni Andrei.

Hindi naman talaga kami nagcecelebrate pero gusto ko sana na baguhin yun kasi I know somehow, nagiging malapit na yung loob namin sa isa't isa.

Pagkapasok ko pa lang sa stall ng isang sikat na brand ng relo, may nakita na ag ad ako na alam kong bagay kay Andrei.

Simple pero may dating.

"Miss, can I see this one?" sabi ko dun sa nagaassist at tinuro ko yung gusto ko ng tingnan.

Nilabas naman niya yun at pinakita sa'kin.

"Ma'am, last piece na po yang relong yan na may ganyang design. Limited edition lang po kasi yan." sabi nung nagtitinda. Nangingiti ako habang tinitingnan yung relo. Ang ganda kasi talaga. "Miss, magkano ang relo na to?" tanong ko.

"7300 po ma'am. Pero, sinisiguro ko po na sulit yung bayad niyo diyan. Tsaka kon ti lang po talaga ang nagtitinda ng ganyang relo kaya bilhin niyo na ma'am. Sigu radong matutuwa ang boyfriend niyo diyan."

ANG MAHAL NAMAN!

5000 lang ang nakurakot ko kina Kayla.

Pero gusto ko talaga siyang bilhin.

Alam ko kasi na babagay siya kay Andrei.

Tsaka ang galing magsalestalk nung babae e, magugustuhan daw kasi ng "BOYFRIEND" ko.

Gusto ko sanang sabihin na hindi boyfriend kundi ASAWA ang pagbibigyan ko.

NO CHOICE! Kelangan kong bawasan yung ipon ko. AISH! "Sige Miss, I'll take this one." sabi ko.

********************************************************** Kahit medyo mahal at nabutas yung bulsa ko, ngiting ngiti ako nung lumabas ako s a tindahan nung relo. Excited na kong ibigay yung regalo kay Andrei.

Nakakahiya na rin kasi na lagi na lang siya ang nagbibigay.

Habang bitbit yung paperbag na pinaglgayan nung binili, nags-sway sway pa yung k amay ko habang naglalakad papuntang exit ng mall. Uuwi na sana ako kaya lang nakaramdam ako ng gutom. Sakto! Nagcracrave pa naman din ako sa fries. MCDO!

Habang naglalakad papunta sa Mcdo, tumigil ako to check my reflection sa glass w all ng isang fine dining restaurant. GRABE! Gabi na pero abkit ang ganda ko pa rin? TSK. I was fixing my hair when I noticed someone inside the restaurant, laughing his heart out with a girl while eating. "Andrei...." bigla ko na lang nasabi.

Nawala bigla yung ngiting nasa mukha ko kanina pa.

At hindi ko namalayan na naglalakad na pala ako papasok sa loob. Natauhan lang ako nung medyo malapit na ko sa table nila.

natigilan ako sa paglalakad.

I turned around at nagdecide na umalis na lang.

Pero its too late kasi nakita na pala ako ni Andrei.

"Sydney." he called out.

Humarap ako sa kanila. And Andrei was on his feet walking towards me.

Sige, Sydney, magpretend ka na lang na dapat dito ka kakain. What a lame excuse!

Nginitian ko siya.

"Drei, andito ka pala. Akala ko may meeting ka?" sabi ko sa kanya habang ngining itian siya ng pagkaTAMISTAMIS!

Meeting pala ha? May nagmemeeting bang nagtatawanan? Diba dapat serious yung usa pan kapag tungkol sa business? Sa bagay, sino bang nagsabi na business ang pinaguusapan nila?

"I am. Siya yung client na kameeting ko." sabi niya tapos tinuro yung kasama niy a sa table. "Come, I'll introduce you to her."

Nung dumating kami sa table, tumayo yung babae at ngumiti sakin. Nginitian ko din siya.

"Michell, I want you to meet my wife, Sydney. And Syd, si Michell, client ko." s abi ni Andrei.

Michell. Siya na pala yun. "Hi. Finally, I was able to meet you. I've heard a lot about you." sabi ni Miche ll habang nakangiti pa rin sakin at inabot ang kamay niya.

"Hi." sabi ko at nginitian din siya at inabot ang kamay ko. She heard a lot about me. Kahit natutuwa ako na ikinukwento niya ako sa kanya, n aiinis din ako kasi, does that mean na palagi silang nagkikita ni Andrei? "Join us for dinner." yaya ni Michell sakin. I don't know why pero hindi ako comfortable sa mga nangyayari.

"Thanks na lang. Nakakahiya naman nakaistorbo pa ko." sabi ko in my SWEETEST voi ce.

Then I turned to Andrei with the big smile still on my face.

"Drei, una na ko." sabi ko sa kanya.

"Magstay ka na. Tapos na rin naman kami, kumakain na lang kami. Kumain ka na rin ." sabi niya and pulled out a chair for me to sit on.

"What do you want eat?" tanong niya sakin.

I wanted to say Mcdo fries. Instead, I said, "Kahit ano na lang."

"Try the Linguini with Clam Sauce. I swear, you'll forget your name." sabi bigla ni Michell.

"Do you want that?" tanong naman ni Andrei

"Yeah. Sure." sabi ko kahit hindi ko naman alam kung anu yun.

Tapos tinawag ni Andrei yung waiter at nagorder.

Nung dumating yung order ko, tapos na kumain sina Andrei.

Kaya habang kumakain ako, sila naman naguusap.

Sometimes, they talk about business. Pero there are times na ang pinaguusapan ni la ay mga taong hindi ko kilala and they'll be both laughing after. Siguro mga c lassmates nila dati yun. Ako na ang OP! Iniinclude din naman ako ni Andrei sa usapan paminsan minsan.

"Syd, how was the food?" tanong bigla ni Michell

"Its fine." sabi ko SERIOUSLY, hindi ko type ang lasa! Kaya nga hindi pa ako nakakakalahati sa pagka in ko. PEro nakakahiya naman sabihing hindi masarap yung pagkain. Baka sabihin pa na wa la akong class sa pagpili ng masarap at hindi. "That's my favorite, you know." sabi ni Michell. "Anyway, I need to go. I still have things to do. Nice to meet you again Sydney."

Tapos tumayo siya at inabot ang kamay ni Andrei.

"Mr. Sanchez, I'll expect the report by tomorrow." sabi ni Michell formally.

"I'll make sure its in your office by tomorrow." sabi ni Andrei at inabot din yu ng kamay niya. Then I noticed something!

"Bye. I'll see you both around." sabi ni Michell and then left.

But I swear, before she left, I think I saw her smirk.

Nung nakaalis na siya, nagsalita si Andrei.

"Hindi mo naman kailangang ubusin yang pagkain kung ayaw mo talaga."

Napansin niya pala.

Then out of nowhere, I said, "Andrei, bago yung watch mo? Ngayon ko lang kasi na kita na suot mo yan e."

"Ah, Bigay ni Michell. Pasalubong daw niya from Rome sa friends niya kaso naglab is daw kaya binigay na lang niya sakin." sabi niya.

"Ah."

Tapos kinapa ko yung paper bag na dala ko and mabilis kong inilagay sa loob ng b ag ko. Bahala ng magusot yung paper bag. Hindi rin naman pala magagamit.

A/N Yan na, nagkita na si Michell at Sydney. Anyway, pasensya na po pero siguro next week na ulit ako makakapagupdate. Sorry talaga. :(

VOTE

COMMENT BE A FAN (sa mga may gusto lang)

-xiaxiacarr :) Chapter 15

SYDNEY'S POV

"Syd, c'mon alis na tayo." sabi ni Andrei sa kin sabay labas ng wallet niya at k uha ng pera. Nilagay niya yung pera sa taas may table.

"Hindi pa ako tapos kumain." sabi ko. Sayang naman kasi yung pagkain, wala pang kalahati yung nababawas ko. Hindi ko naman talaga type yung lasa nung pagkain. T apos favorite pa ni Michell. pweh! Kakasuka.

"Hindi mo din naman gusto yung kinakain mo. Bili na lang tayo ng gusto mo." sabi niya at hinila na ako patayo at lumabas na kami.

"Saan mo ba gusto kumain Syd?" tanong ni Andrei sakin habang naglalakad kami.

Sa totoo lang, nawalan na talaga ako ng gana kumain, kahit nga ang Mcdo fries pa rang ayaw ko na rin kahit medyo nagugutom pa rin ako.

"Ayos na ako. Ayoko na kumain."

"Are you sure?" tanong niya at humarap sakin. "Konti lang nakain mo."

Hinawakan niya ang kamay ko at bakas sa mukha niya ang concern para sakin.

Matutuwa sana ako dahil iniisip pa rin niya ako pero hindi ko maalis sa isipan k o yung nasayang kong pera.

Tsss. Sayang talaga pera ko.

"Ayos lang ako. Umuwi na lang tayo. " sabi ko. Wala na kasi talaga ako sa mood. Gusto ko na lang umuwi at matulog at gumisig kinabukasan.

"Actually, hindi pa tayo uuwi. Remember, dapat may pupuntahan tayo ngayon. Good thing dumaan ka ng mall at nakita mo ko, kasi dto rin tayo pupunta. Gusto ko san a kasing maggrocery with you." sabi niya

Natutuwa ka pa na nakita kita, pwes ako, nagsisising pumunta pa ako sa mall. Dap at talaga nagbar na lang kami nina Tricia.

Pero hindi ko naman pwedeng sabihin sa kanya yun.

Kaya naman ngumiti na lang ako sa kanya at umokay na lang.

"Give me your bag, ako na lang magdadala niyan para sa'yo." sabi niya sabay kuha nung bag ko.

"Thank you." sabi ko. Hindi na ako nakatanggi, kinuha na niya e.

Hawak kamay kaming naglakad papunta sa supermaket.

Tahimik lang kami. I can even hear yung pagtibok ng ouso ko dahil sa pagkakahawa k niya sa kamay ko.

"Ah, Syd?" sabi ni Andrei after minutes of silence.

Nagtaka ako sa tono ng boses niya. Parang kinakabahan siya e.

"Bakit?"

"Tomorrow, gusto mo bang magcelebrate? Kasi we'll be married for 1 Year and six months. I know hindi naman talaga tayo nagcecelebrate pero I want to ask you for a change."

Woah! Seryoso ba siya? Tsaka updated pala siya kung gano na kami katagal.

Somehow, I feel happy.

Hindi ko tuloy mapigilan na mapangiti.

" Finally, nakita rin kitang ngumiti." bigla niyang sabi

"Kanina pa kaya ako ngumingiti."

"Somehow, I know those smiles weren't real. Alam ko namang medyo awkward ka kani na with Michell. Pero yung smile mo kanina, it reflected in your eyes, so I know that was a real one."

Napatingin ako sa kanya. Observant lang ba talaga siya o kilala talaga niya ako?

" Thank you." I said at hindi ko napigilan ang sarili ko at niyakap siya.

Napatigil tuloy siya sa paglalakad. Pati yung iba, tumigil din para tingnan ang ginagawa ko.

Nahiya naman tuloy ako. Aalisin ko na sana yung pagkakayakap ko kaso saka naman niya inilagay ang mga kamay niya around me at gumanti rin ng yakap.

"Bakit ka nagthathank you?" tanong niya habang nakayakap pa rin sa kin.

Hindi na namin pinansin yung mga tao na nakatingin.

"Wala lang. Basta thank you." sabi ko at mas hinigpitan ko pa ang yakap ko.

Thank you kasi naiintindihan mo ko. Thank you kasi inaalagaan mo ko. Thank you k asi tinotolerate mo ko. Thank you kasi inaalala mo ko.

"Ikaw talaga." sabi niya sabay gulo ng buhok ko. Pero yung isa niyang kamay, nak ayakap pa rin sa kin.

"Hey, wag mo guluhin buhok ko!" sabi ko habang pinipigilan siya.

"Kahit gulo gulo na yang buhok mo maganda ka pa rin. Tara na nga, para makauwi n a rin tayo." sabi niya

Hinawakan niya yung kamay ko at sabay kaming naglalad papuntang supermarket.

Hindi mawala ang ngiti sa mukha ko.

Alam ko na maganda ako, pero iba pala talaga kapag si Andrei ang nagsabi.

Gumanda tuloy ang mood ko.

-A/N Sorry for the late update. Pasensya na po talaga. Medyo busy rin po kasi ako. SO RRY :( VOTE

COMMENT

BE A FAN ( sa mga may gusto lang) -xiaxiacarr :) chapter 16 SYDNEY'S POV

Parang bata si Andrei.

Lahat na lang ng magustuhan niya ituturo niya.

Tapos itatanong sakin kung gusto ko ba yung tinuro niya. Siya naman ang magbabay ad, tatanungin pa ko.

Pero seriously, nakakatuwa siyang tingnan.

Pero ang mas nakakatuwa, magkaholding hands kami.

Hindi niya binibitawan yung kamay ko kahit na may kinukuha siya.

"Drei, bakit bibili ka ng paper plates? Saan natin kakailanganin yan?" I asked

Nagulat kasi ako na kumukuha siya ng ganun, e puro pagkain naman yung kinukuha n amin kanina.

"This is actually for you. Para hindi mo na itapon yung mga plates natin sa baha y. Baka kasi maubos na yung mga yun." sabi niya

"Hehe. Sorry."

"No need to be sorry. Pinggan lang naman yun. Kuha na rin tayo ng plastic spoon and fork." sabi niya

After that, sa fruit and vegetable section naman kami pumunta.

"Drei, ayoko dito. Dun na lang tayo sa section nung mga crackers. Gusto kong pia ttos, nova and chippy!" I said excitedly

Yung malalaking size ang kukunin ko. Iingitin ko sina Kayla kapag pumunta sila s a bahay.

I was surprised when Andrei chuckled.

"Sabi ko na nga ba ayaw mo dito. Haha." sabi ni Andrei

"What's funny? Alam mo namang hindi ako big fan ng gulay. Dali, sa iba na lang t ayo." sabi ko habang tintry na hilahin siya palayo sa section na to.

Hmph!

Ayaw niya magpahila!!!!

I was still trying to drag him when he pulled me and wrap his arm around my wais t.

Ang lapit na namin sa isa't isa.

"I promise, sasarapan ko yung luto para makain mo yung gulay." he said in my ear s.

And suddenly I found myself smiling while agreeing with his plan na bumili ng gu lay

"Anong gusto mo Syd, pili ka na." sabi niya while smiling from ear to ear

Nakakaloko yung ngiti niya. It's as if nahuli niya ko sa patibong niya.

As if naman may pagpipilian ako sa mga gulay na nakikita ko.

Magkakaparehas lang naman ang lasa ng mga to diba?

"Ah, ikaw na bahala. Ikaw naman magluluto e." sabi ko

Tinitingnan ko lang siya habang pumipili ng gulay.

Pero nung nakita ko na inaabot niya yung gulay na medyo mahaba at color green na puro kulubot, hindi ko napigilan na hilahin yung kamay niya.

"Ayoko niyan. Diba mapait yan? Nagsuka nga sina Tricia nung kumain sila niyan e. " sabi ko

AMPALAYA????!!!!!

Ang dami daming gulay bakit yun pa?

"Trust me on this one Syd." sabi niya pero ang mas ikinagulat ko ay nung hinalik an niya yung kamay ko na nakahawak sa kamay niya.

After nung gulay, dun naman kami sa favorite ko. JUNK FOODS!

Kumuha ako ng mga gusto ko. Piattos, Nova, Chippy, Pringles, Picnik, Lays at kung anu anu pa. Tapos iba iba pa yung flavors

Ang dami kong kinuha. Para na rin hindi kami mag-agawan nung mga bruha.

"Ang dami naman niyan. Huwag mo ubusin lahat yan ha." sabi niya nung tapos na ko kumuha.

"Kaming tatlo nina Kayla kakain niyan. Mauubusan ako nung dalawa kaya dinamihan ko ang kuha." pageexplain ko sa kanya

"Akala ko ikaw lahat ang kakain niyan, uminom ka ng maraming tubig kapag kumain

ka niyan ha." sabi niya

"Okay."

Tapos pumila na kami sa cashier

"Syd, bili tayo nito, para partner tayo" sabi ni Andrei sabay kuha nung nakita n iyang toothbrush na magkapareho yung design, magkaiba nga lang yun kulay.

"Kakapalit ko lang ng toothbrush Drei." sabi ko

3 days ko pa lang kasi nagagamit yung bago kong toothbrush tapos magpapalit na a ko agad

"Okay lang. Bilhin ko na rin tapos next time na lang natin gamitin." sabi niya s abay lagay nung toothbrush sa cart namin

After ilang minutes, turn na namin.

Aba't yung kahera ang higpit makatingin sa asawa ko!

HOY MALANDI!! ASAWA KO YAN!!!

Si Andrei naman tuloy lang sa paglalabas nung mga pinamili namin.

"Drei, anung plano natin bukas? Diba magcecelebrate tayo ng ONE YEAR AND SIX MON THS NATIN!!!" sabi ko emphasizing kung gano na kami katagal.

GIRL, GET THE HINT!!!

He's taken!

"Ako na bahala. Sunduin na lang kita bukas." sabi niya then niyakap niya ako and kissed the top of my head.

Tapos tiningnan ko yung malanding babae!!

Sorry ka girl, akin to kaya maghanap ka ng sayo!

A/N Possesive si Syd!!!! VOTE COMMENT BE A FAN (sa mga may gusto lang) -xiaxiaccarr :)

17 Sorry for the long wait. As in sorry talaga dahil sa SOOOOBRAAAAAANG habang pagh ihintay.

nagkamatinding writer's block po kasi ako.

Pero I hope the update is worth the wait.

Enjoy reading :)

Chapter 17

SYDNEY'S POV

Buong araw, wala akong ginawa kundi ang tumingin sa relo.

Nagring na yung bell pero yung prof namin wala pa yatang balak magpalabas.

Nakakabadtrip.

Wala rin naman akong naiintindihan sa mga sinasabi niya.

At after million years at feeling ko halos maubos na ang laway nung prof namin, sa wakas pinalabas na kami.

Pagkasabing pagkasabi ng word na dismissed, dali dali akong nag-ayos ng gamit at lumabas ng room.

Hindi naman halatang excited ako diba?

Hindi ko na nga rin inintay yung dalawa kasi panay ang pangungulit sakin na magb ar daw kami.

Kahapon na nagyayaya ako, ayaw nila. Tapos ngayon na may mas importante akong ga gawin, saka naman nila ako yayayain.

Kaya tinakasan ko na sila.

Baka kasi hilahin na lang nila ako bigla at kidnappin.

NO WAY! Hindi ako papayag na may humadlang ngayong araw na to.

Kahit sino or ano pa man yan. Mapabusiness o kaya kahit yang Michelle na yan pa.

Good Vibes ako ngayon kahit medyo nabadvibes na dahil late na kami pinauwi.

Ewan ko pero parang may magandang mangyayari kasi ngayon.

I was half-jogging sa hallway hanggang sa makalabas ng building

Medyo madilim na kasi halos magseseven na pero hindi pa rin nakaligtas sa mga ma ta ko si Andrei who was leaning on his car and was waiting for me.

I was smiling at him as I approach him. He on the other hand returned the smile and walked towards me.

Nung nagsalubong kami, he immediately kissed the top of my head. And I can't hel p myself from grinning from ear to ear.

"Tara na." I said to him and held his hand.

Medyo nagulat pa siya sa ginawa ko pero later on, mas hinigpitan pa niya yung ha wak nya sa kamay ko.

We walked towards his car and he was about to open the door when we heard someon e call my name.

"SYDNEY!"

When I heard that voice, gustong gusto ko ng hilahin si Drei sa sasakyan at umal is na kami.

Pero I had no choice pero harapin siya. I mean SILA.

"Wow. Sweet niyo ha. Holding hands pa!" sabi ni Kayla.

Actually, hindi niya sinabi yun, she SCREAMED it! For Goodness Sake! Napatingin tuloy yung ibang dumaraan sa min.

Nakakahiya talaga si Kayla kahit kelan.

Drei, on the other hand, just smiled at them.

"Kaya pala gustong gusto mo nang umuwi Sydney ha." Tricia teasingly screamed.

Seriously, nakakahiya na talaga sila.

"Wag mo masyadong pagurin si Sydney ha Andrei!" sigaw ulit ni kayla.

Nanlaki naman ang mga mata ko sa sinabi niya. />

Tiningnan ko agad si andrei and he was grinning shyly. Maamaze sana ako dahil an g cute ng expression niya pero lumamang yung hiyang nararamdaman ko dahil medyo marami na ang nakikinig sa sigaw nung dalawa.

"SHUT UP! Nakakahiya kayo!" sigaw ko sa kanila pabalik.

Then the both of them burst out laughing. Parang tuwang tuwa silang napipikon ak o. Kainis!

"Relax ka lang Sydney! Ingat na lang kayo ni Andrei!" sigaw ulit ni Tricia. "Sig uraduhin niyong may mabubuo ha!"

Namula naman ako sa huling sinabi niya.

OH MY GOD!

Seriously, nakakahiya na ang mga nangyayari.

Napansin na yata ni Drei kung gaano ako nafrufrustrate kasi nagpaalam na siya sa dalawa.

"Ah Girls, mauna na kami ha." he said to them

Then binuksan na niya yung pinto ng passenger seat at pinapasok ako.

Pero bago pa man ako makapasok, narinig ko na namang sumigaw si Kayla.

"Ingat kayo! Galingan niyo mamaya ha!"

Nung nakaupo na ko ng ayos, binaba ko agad ang bintana and shout at them.

"Shut Up! Mahiya naman kayo!"

Tapos tinaas ko na ulit yung window pero I still saw them laughing.

Tss.

Sakto namang pumasok si Drei sa kotse and started the engine.

but before siya magdrive, he pulled me close and planted a kiss on my forehead a nd smiled genuinely at me. I smiled back.

Buti na lang tinted yung sasakyan at hindi nakita nung dalawa yung nangyayari. F or sure, mas gugulo yung dalawang yun.

When he started driving, i looked back at Kayla and Tricia. they were both wavin g goodbye na may nakakalokong ngiti plastered on their faces.

Napangiti na lang ako. One hell of a kind friends.

Buong biyahe, we were both silent. Medyo awkward pa nga e. Sino ba namang hindi maiilang after what Kayla and Tricia had both said.

Kaya nung nakauwi kami, I was actually a bit relieved kasi I had a reason to bre ak the silence.

"Ah Drei, I'll just change my clothes then we can go wherever we will go." I sai d.

Okay. That sounded like a lyric from a song.

"It's fine. Dito lang naman tayo sa bahay." sabi niya

"What?" I asked, sounding confused.

Sa bahay lang kami? Ano namang gagawin namin dito? Don't tell me seseryosohin ni ya yung sinabi nina Tricia.

"We're staying at home. But if you want, you can change into more comfortable cl othes.It would be better." he said and hold me by my waist and lead me inside ou r house.

Once I stepped inside, I noticed a different ambiance. Parang ang romantic ng fe eling.

Tinitingnan ko pa rin ang buong bahay when Drei spoke.

"Did you like it?" he asked

"I love it!" I said excitedly.

Who would not love a house lit only by candles. Kaya pala medyo madilim sa labas . Nakapatay kasi lahat ng ilaw and ang nagbibigay liwanag lamang ay galing sa mg a scented candles na nakasindi.

Even the aroma I can smell from those scented candles added to the romantic feel ing. />

"Sige na Syd. Akyat ka na and change your clothes. Magpalit ka ng pantulog."he s aid

"Pantulog? Bakit? Hindi pa tayo nagsisimula, matutulog na agad?" I asked clueles sly

Diba dapat pagbihisin niya ako ng maganda para magmatch ang prinepare niyang din ner?

"It's fine. Dalawa lang naman tayo and it would totaly be better kung nakapajama s ka lang." he said.

"Okay. I'll be right back." I said at inalis ko yung kamay niya sa waist ko and I hurriedly run toward my room.

When I got to my room, I didn't bother to take a shower. Nagpalit na agad ako ng damit.

I changed into my comfy cotton pajamas and a sando. Sinuot ko rin yung pambahay kong tsinelas na may bunny design

Pero bago ako lumabas, I washed my face and checked myself in the mirror.

Okay. Maganda pa rin.

Nung nakasiguro akong sobrang ganda ko talaga, I went out of my room at dumirets o sa may kitchen.

nakita ko si Andrei na nagpreprepare ng table. Nakapajamas lang din siya and was wearing a the shirt we bought last time and he was barefoot.

Pero kahit hindi siya nakaporma, I have never seen someone as beautiful as him.

Nung napansin niya na nakatingin lang ako sa kanya, lumapit siya sakin.

And from the corner of my eye, nakita kong kinuha niya yung boquet of blue roses and inabot niya sakin.

Blue roses. My favorite.

I smiled at him with my eyes reflecting how happy I am.

"You look stunning as ever." he said and planted a long kiss on my forehead.

It was the kind of kiss I'll never forget. It may not be on the lips but for me it was better than any other kiss.

"come. I know you're hungry," he said again and hold my hand and guide me to my seat.

I see so many food in the table. All of them are my favorite.

When we were both seated, I realized something funny.

"Drei, don't you think it's weird, having a pajama party during a very romantic dinner date?" I told him

He chuckled before saying, "I find it cute actually. Imagine, tayo lang yata ang gumawa ng ganito. We are unique in our own way."

I smiled at him.

"Thank you" I said out of the blue. hindi ko alam pero I feel like thanking him.

"For what? I haven't even given you my surprise." he said

"Surprise? Can I have it now?" I said. Surprises are my weakness.

"Haha. You choose kung anung gusto mong mareceive na una, yung ginawa ko or yung binili ko?" he said

Wow. This means I'll receive more than one. Exciting

"I'll choose yung ginawa mo." I said

There is no doubt na mas gusto kong unang makuha yung pinaghirapan niya.

"Okay. But I need you to close your eyes." he said

I did what he said

When my eyes were closed, naramdaman kong tumayo siya from his seat. But only af ter few seconds, bumalik din siya. He placed something on the table.

"Open your eyes." he told me

A crease in my forehead formed when I looked at the thing on the table.

When I looked at him, he was just smiling at me.

"What's this?" I asked

"Open it." he said

Kinuha ko yung pinapabuksan niya.

And when I opened it, I almost want to throw up.

"I don't like this." I said

"Tikman mo lang."

Nagtataka siguro kayo kung anu yung surprise niya.

It was no other than the ampalaya we bought.

He cooked it and placed it in a lunch box.

I would have appreciated it if only it wasn't ampalaya.

"sige na. Tikman mo." he said urging me to eat it.

He stand up from his seat and went to my side.

He placed rice on my plate and naglagay rin siya nung ibang ulam before he put t he ampalaya on my plate.

The smile I see from his face gave me the strenght to eat it.

And it wasn't as bad as I expected.

Hindi siya sobrang mapait. It suits my taste.

"How is it?" Drei asked while returning to his seat.

"It's better than fine. I like it." I said and smiled at him wholeheartedly.

Really, it was the best ampalaya I ever taste, not that I have already eaten amp alaya before but this is the best.

"I told you." he said "Anyway, this is my next surprise for you."

Tumayo ulit siya and may kinuha. Pagbalik niya, may dala ulit siyang lunchbox an d a Mcdonalds plastic.

He placed both on the table.

He opened the lunchbox and I saw french fries inside it. And then inilabas niya yung nasa loob nung plastic na puro catsup ng Mcdo. ang daming catsup, I think i t was more than a dozen.

"I know these fries and these catsups are your addictions so I bought some." he said

"Oh my god!" I said and I wasn't able to help myself from going to him and huggi ng him.

"I've been craving for these." I said while still hugging him.

"But, you must eat first what I cooked before you can eat those."

"Okay." I said and went back to my seat

We started eating and we just kept on talking.

He was also kind of disgusted with how I eat because I was putting catsup on my rice and on the ampalaya and then sasabayan ko ng fries.

And I was forcing him to take a bite on my food which he wanted to refuse but wa sn't able to.

His face when he ate it was kind of funny. Parang natatae siya na hindi. Hahaha.

My food may not sound edible but it was the best food I ever tasted.

Maybe it was because I was with someone I really want to be with.

When we were both done and both us are already full he suddenly said.

"I have another gift for you."

"Drei, its enough. I'm happy already." I said

"But I would be happier if you accept this." he said and may kinuha siya from hi s pockets.

It was a red velvet box and I kind of have a clue on what is inside. I just don' t know what we will do with it.

/> He opened the box and I saw two rings. Our wedding rings.

"Well, you gave me back this ring right after our wedding. I want us to wear it starting now. Is that alright with you?" he said

I nodded and I wasn't able to stop my tears from flowing

Then I saw him get his ring and put it on his left ring finger then kinuha niya yung left hand ko and kissed it before placing the ring on it.

"Thank you." he said and kissed my hand agaid before standing up to hug me.

I hugged him back.

"Ang dami mong gift. Tapos ako walang binigay sayo." I said

"It's fine. You are more than enough." he said

Then I realized I do have a gift for him. The watch I brought him.

At bago pa magbago ang isip ko na ibigay sa kanya yun, kumalas ako sa pagkakayak ap niya and run towards my room.

"Wait there. I'll just get something." I said to him while running.

And I left him there looking confused.

Pagkarating ko sa room ko, I immediately pulled my drawer at inilabas ko yung pa perbag na pinaglalagyan nung relo.

The paperbag was a bit crumpled but I didn't care.

Suddenly, the thought of giving him something excites me.

Tumakbo ako pabalik sa may kusina and nakita ko siya na nakatayo pa rin sa same place na pinag-iwanan ko sa kanya.

"Here." I told him and extended my hand to him to give him my gift.

"What's this?" he asked

"A gift." I said

"You didn't have to get me one."

"But I want to give you a gift. Just open it."

And he did open it.

When he saw what was inside I said "I know na meron kang bagong relo but I want you to wear it even once in a while."

"I'll wear it everyday." he said and pulled me into an embrace

"Pero pano yung isa mong relo?" I asked. Sayang rin kasi yun.

"Napilitan kasi akong tanggapin yon. Nakakahiya kasing tanggihan pero I like thi s one much much better. Ikaw ba pumili nito?" he said

"Yes. I think it suits you well kaya binili ko." I said

"Even if it doesn't suit me, I'll still wear it." he said and kissed the top of my head "Thank you. I liked it."

"I'm glad you liked it. Tara na, ligpitin na antin yung pinagkainan natin" I sai d at humiwalay ako sa yakap niya pero hindi ko binitawan yung kamay niya.

I was about to pull him but instead he pulled me and we were face to face, only inches apart.

He touched my cheek with his free hand and tightens the hold on my hand

"Is there a problem Drei?" I asked

"Syd, I - I - I love you." pagkasabi niya nun, he closed his eyes.

He was waiting for my response and it was as if what I will said will kill him.

I didn't know what to say but I was happy with what he said and at that moment, I knew my answer.

I touched his face and the contact I made with him made him open his eyes and lo ok directly at me.

"I looked at his eyes and smiled before saying, "I love you too." />

Then I closed my eyes and closed the gap between us to kiss him.

It took him a second to respond but eventually, he took the lead

We kissed gently but became more aggressive as it became deeper.

I was lost with his kiss.

It was the first time we kissed on the lips but I can say that it felt so right. It was as if a part of me became whole.

We parted to catch our breath.

And when I opened my eyes, I saw him staring at me. His eyes reflecting the smil e I have on my lips.

And suddenly, I was shy. I was the one who made the first move.

"I love you Sydney Angeles Sanchez." he said and suddenly I wasn't shy anymore s o I kissed him again.

I kissed him as if my life depends on it.

And I broke the kiss just to say, "I love you too Andrei."

A/N

I am sorry for the wait.

Sana worth the wait yung UD.

Thank you for reading this.

PS. Sa lahat po ng nagpapadedicate, meron po akong list ng mga names niyo. Kung sino po yung nauna, siya po yung unang madededicatan. First come first serve bas is po.

Thank you po talaga sa lahat. Hindi ko akalain na magkakaron ng sobrang daming r eaders ang story ko at meron pang magpapadedicate. :) VOTE

COMMENT(reaction niyo about the chapter)

BE A FAN (sa may mga gusto lang)

-xiaxiacarr :) Chapter 18

SYDNEY'S POV

I wasn't surprise na paggising ko, I wasn't in my room at may mabigat na nakapat ong sa may bandang tiyan ko.

Tumingin ako on my side and I saw Andrei na nakadapa sa kama with his one arm on top of me and his head turned towards me.

I can't help but smile when I remember what happened last night. It was so far, the most unforgettable night of my life.

Sa mga green minded diyan, mali kayo ng iniisip! Walang nangyaring milagro.

Last night, after the confession, we both just cuddled each other until we fell asleep. Pero kahit ganun lang yung nangyari, it was so memorable for me.

First time kong mafeel na mahal ako ng isang tao. Though Andrei had showed me th at he cares for me, it was still different knowing we feel the same way towards each other.

Habang nakahiga pa rin, tumagilid ako para magkaharapan na kami ni Drei.

I watched his sleeping face. And I smiled to myself seeing how peaceful he looks .

Not being contented with only seeing him, I touched his face. I caressed his che

ek while drawing different patterns on it.

God! Thank you for giving this man to me. I am so blessed.

I love him so much.

And still not able to help myself, I kissed his cheek.

Naalimpungatan yata siya with what I did because he stirred in his sleep and moa ned before slowly opening his eyes.

When he saw me looking at him intently, he smiled widely and greeted me.

"Good morning babe." he said habang kinukusot kusot pa yung mata niya.

"Good morning din. Gising ka na. Malalate ka sa office." I said and smiled at hi m.

"I love you." he suddenly said out of nowhere

"I love you too." I said back

Kagabi pa kami nageexchange ng I love you pero mukhang hindi pa rin kami nagsasa wang banggitin ang word na yun sa isa't isa.

"Hatid kita sa school." he said again

"Mamaya pa pasok ko." sagot ko

"It's okay. Ihahatid pa rin kita."

"Wag na. Papasundo na lang ako kina Tricia."

"Hindi kasi kita masusundo mamaya tapos hindi pa kita maihahatid."

"May meeting kayo?" I asked

"Yes. And I can't miss that." he answered

"I understand. Sa bahay na lang tayo magkita. I'll wait for you later."

Hindi pa man kami naghihiwalay, i'm sure I'll miss him for the whole day.

And after more sweet talks, we finally got up from the bed.

Akala ko nga, wala na kaming balak na tumayo pero we have responsibilities to at

tend to.

Kaya kahit gustong gusto kong mag-absent na lang siya from work, I restrained my self from doing so. At labag sa kalooban ko na ihatid siya palabas ng bahay.

Pero before he leave, he whispered to me, "I love you so much." And then he kiss ed me on my cheek.

************************ The whole day passed in a blur.

Wala naman masyadong nangyari aside from me getting a failure notice.

Well, I know I'm failing my subjects. Pati si Kayla at Tricia nakareceive din ng failure notice.

Hindi naman kasi talaga ito ang gusto naming career.

We were all forced na kuhanin ang path na to and obviously, hindi talaga kami fi t dito.

Well, hindi rin naman talaga kasi kami nag-effort na pumasa.

It was our plan to purposely fail the course. Pero with what happened to me and Andrei recently, parang naguilty ako.

Hahanap na lang ako ng timing para sabihin sa kanya yung pagfail ko.

Kinakabahan ako with what his reaction will be. Baka isipin niya isa talaga akon g failure just like what my parents think of me. And I can't afford Andrei to th ink of me that way.

Siya lang ang meron ako.

A/N

Sorry for the long wait. Yun lang. Sorry talaga

VOTE

COMMENT

BE A FAN (sa mga may gusto lang)

THANK YOU :)

-xiaxiacarr Chapter 19

SYDNEY'S POV

It's been two weeks since Andrei and I celebrated our anniversary.

And I can say na yung two weeks na yun ang pinakamasayang moments ng buhay ko.

Kahit sobrang busy niya at sobrang late na kung umuwi, tinatry namin na magkaron pa rin ng time para sa isa't isa.

Every night din, may dala siyang pasalubong for me. One time, dinalhan niya ko n g candies. Iba't ibang kind ng candies.

May gummy bears at gummy worms, meron din na lollipop na dinidip mo then kapag s inubo mo, puputok bigla (sana nagets niyo yung sinasabi ko), meron din na color green na mahaba na maasim at marami pang ibang candy.

Among all those candies, yung lollipop ang sobrang naenjoy ko. The first time na kinain ko siya, I screamed. Nagulat kasi ako na bigla na lang may pumuputok sa dila ko.

Andrei was laughing at me the whole time.

And since marami siyang binili, I gave him one.

I was watching him when he ate the lollipop. I was waiting for a surprised react ion from him, but instead his expression remained the same.

Tss. Unfair. Bakit ako lang ang nagulat nung kainin ko yung lollipop?

Nagmovie marathon kaming dalawa kahit maaga dapat kami bukas. Hindi kasi kami na tulog hanggang hindi namin nauubos yung candies.

And then the next day, paggising ko, I was having a toothache.

And Drei said he'll never bring me candies anymore.

But I really loved the candies kaya pinilit ko siyang dalhan pa rin niya ko nun.

At wala siyang nagawa but to give in to what I want kaso konti na lang daw yung d bibilhin niya.

Hindi rin kami nakapasok pareho.

He stayed with me the whole day.

We went to the dentist, then sa mall then sa bahay.

Iisipin ko nga sana na blessing in disguise yung pagsakit ng ngipin ko kasi nagk asama kami, kaso sobrang masakit talaga yung ngipin ko at bawat minuto yata may tatawag sa phone ni Andrei asking him about work.

Naguilty tuloy ako na nasira schedule niya because of me.

And speaking of guilty, hanggang ngayon hindi ko pa nasasabi yung about sa failu re ko. I don't want to spoil our moment.

Also, I know na marami na siyang iniintindi and I don't want to be another burde n to him.

Tapos another time, ipinagluto ko siya.

Nagbasa ako ng cookbooks at nanuod sa youtube kung panu lutuin yung favorite ni Drei na kare kare.

First time kong magluto ng hindi prito.

And as expected, it didn't turn out well.

But nevertheless, Drei ate it happily. Kahit walang lasa yung timpla ko at medyo matigas pa yung karne, he willingly ate what I prepared for him.

Tapos another time, I fell asleep waiting for him at paggising ko katabi ko na s i Andrei on my bed.

Regarding Michell naman, wala akong naririnig about her from Andrei. And I trust Andrei naman so I have nothing to worry about.

"Syd, your debut is in two weeks, may gusto ka bang gawin that day?" Drei asked me while we were cuddling on the couch.

Nanunuod kami ng tv and I am leaning on him while he had one of his arm wrapped around me.

Kakauwi lang niya at may dala siyang pizza.

Isusubo ko na yung pizza when he asked me.

Oo nga pala. Malapit na birthday ko. I'll be of legal age in two weeks.

"A simple dinner would be fine." I answered

"Ayaw mo bang magpaparty? Invite your friends. Its you special day." he asked ag ain while combing my hair with his hands.

"I don't want a party. And sina Kayla and Tricia lang ang friends ko." I said to him and then continued eating.

"Okay. I'll invite Tito and Tita na lang para kasama mo naman ang parents mo on your day." he said

"okay." I said, though I know naman na hindi rin sila pupunta. Busy sila lagi e.

"Anung gusto mong gawin kapag naging 18 ka na?" he asked me

Nag-isip ako. Anu nga bang gusto ko. I already have him, contented na ko dun.

Then may naisip ako na alam ko magugustuhan din niya.

"I want to have a baby." I blurted out.

A/N

-gusto ko sana magsurvey kasi I can't decide sa sunod na mangyayari kaya kayo an g tatanungin ko, gusto niyo bang may mangyari na between andrei and sydney?

It would be a big help if i know your answers.

Anyway,

VOTE

COMMENT

BE A FAN(sa mga may gusto lang)

thanks :)

-xiaxiacarr

Chapter 20

SYDNEY'S POV

"I want to have a baby."

After I blurted the words out, few moments of silence came.

I looked at him and saw him staring at me in disbelief.

Nagdoubt tuloy ako na gusto rin niya ng baby.

"Are you sure?" he asked while looking intently at me.

And at that time I was no longer sure. Kinakabahan ako with the way he looks at me. It was as if he was controlling something inside of him.

I can see in his eyes that he was confused on what to do but at the same time ha ppy.

So I answered him in the positive way.

"A-ah Yeah? I think so?" my answer sounded like the opposite of what I just said .

And I know Andrei noticed it too kasi mas hinigpitan niya ang yakap niya sakin.

"Hindi naman natin kailangang magmadali." he said. Then he reached for my hand a nd traced patterns on my palm before continued saying, " Kaya ko namang maghinta y hanggang wala ng doubt na ready ka na. And as much as I want to have children roaming around the house, I don't think we are ready for the respondibility. Mar aming problema sa office and you are still attending school. So I dont think now is the right time para magkababy."

He has a point.

"So, are you rejecting my offer?" I asked

"You don't know how tempting your offer is but yes, I am rejecting it." he answe red

Now I feel ashamed for asking something I know I am not ready yet. Well, akala k o kasi magiging masaya siya with it.

"Anyway, the company will have a party to celebrate the success of one of its pr oject, I want you to come as my date." he said

"Why are you taking me?" I asked. Normally kasi hindi naman ako nagpupunta sa mg a gatherings na katulad niyan kahit na part owner ang family namin.

"Well, you're my wife that's why" he answered

"Ayoko. I don't think I fit in that kind of party. Tsaka maaout of place lang ak o kasi wala naman akong kilala dun."

"Then all you have to do is stick with me. And don't worry, you won't be out of place as long as I'm by your side."

"Ayoko pa rin." I said still hesitant.

"Sayang naman babe, it would be the first party we'll attend as a real couple. K aya sige na sama ka na. Please." Andrei said looking at me with his sympathetic face.

An there was no way I could say no to that.

"Kelan ba?" I asked

And then he smiled widely to me knowin he won.

"The day after tomorrow."

"WHAT? THAT SOON?"

A/N

Sorry for the long wait.

Anyway,

VOTE

COMMENT

BE A FAN (sa mga may gusto lang)

-xiaxiacarr :)

Chapter 21

SYDNEY'S POV

Pagkarating na pagkarating namin sa hall kung san ginaganap ang party, people st arted greeting Andrei, congratulating him for the success of the company.

Some people inside threw looks on her, wondering who is she and what's she doing with their president.

Sabi ko na nga ba dapat hindi na lang ako sumama. I don't belong here. Good thin g hindi binibitawan ni Andrei ang kamay ko.

Nonetheless, Andrei introduced me to the people greeting him, telling them I am his wife.

And the reaction of those people will all be the same.

"So, siya pala ang anak nina Henry at Grace."

And after knowing who I am, they will start talking to me. E kanina namang hindi pa ko pinapakilala, walang pumapansin sakin.

And I am really getting bored. Hindi pa man nag-uumpisa gusto ko na agad umuwi.

Then two people approached us.

"Sydney anak. Its nice to see you. Ngayon lang tayo ulit nagkita ah."

"Tita! Buti nandito kayo."

Among all people, isa sa mga favorite ko ay ang parents ni Andrei. They are both cool and feeling ko they really like me kaya gustong gusto ko din sila.

"Of course we'll be here. Your parents are also here." Tita Anne said. "There th ey are." sabay turo sa parents ko na may kausap na ibang mga businessmen.

"Syd, puntahan natin parents mo." Andrei said.

"Wag na. Ah, mamaya na lang" I said nung hinawakan ni Drei ang kamay ko para pum unta sa pwesto nila Mommy. I know na they won't like to see me here. Baka kasi i pahiya ko na naman sila

"Tita, ang ganda mo pa rin." I said turning my attention to Andrei's Mom

"Bolera ka talaga iha, don't worry, you look stunning tonight. Anyway, I told yo u to stop calling me Tita and call me Mom or Ma, magtatampo ako sayo niyan." she said

"Ay sorry, nakalimutan ko MOM." I said emphasizing the word mom, then I turned m

y look to Andrei's dad "DAD, you look good too. Parang teen ager lang ah."

Daddy Greg had always looked so young, mapapagkamalan mo siyang in his early thi rties when in reality, he is in his late 40s na.

"I know iha. Kaya nga patay na patay ang Mom mo sakin e."

Then we all laugh.

"Dad, wag masyadong mayabang, baka mamaya may pasa ka na galing kay Mom" Andrei said

Ang sama na kasi ng tingin ni Mommy Anne kay Daddy Greg.

See why I like them so much?

After few more laughs, Mom and Dad left us to greet some other guests.

"Are you okay?" Andrei asked

"Yes. Buti na lang dumating parents mo, nabobored na ko kanina e." I answered

"Sorry babe, but please bear with it for another hour. One hour lang then I prom ise you that we will leave this party."

"Its fine. President ka tapos ikaw pa unang aalis dito. Its not right. Okay lang naman ako, don't worry." I said kahit na deep inside gustong gusto ko nang umuw i.

"But I know you're not comfortable right now kaya one hour lang tayo dito." he s aid

We were both distracted when someone spoke through the speakers.

"Ladies and Gentlemen, may we call on Mr. Andrei Sanchez, the president of the c ompany and the head leader of the recently successful project to give us a word. "

"Syd, you wait for me here okay. This will just be quick." he said before kissin g my cheek and walking towards the stage.

When he was finally on the stage, a round of applause was given.

"Good evening everyone......" Andrei started.

Then may naramdaman akong tumabi sakin.

And guess who,

no other than Michell herself.

"Hi." she greeted

"Hi" I greeted back

The atmosphere feels so awkward. Bakit ba kasi ako kinausap nito e hindi naman k ami close

"......First of all, I would like to thank everyone for coming here today....." Andrei said, continuing his speech.

"How are you?" she asked

"Fine." I answered

Seriously, I do not know how to talk to her

"....This would not be possible if you are not here......" Andrei said, still in his speech

"Andrei and I have been busy with work these past few days. I was with him in th is project." Michell continued saying. "I met your parents by the way. Tito Henr y and Tita Grace were both amazing."

Mentioning how she was able to spend time with my parents made me a bit envious for a second.

But as a response, I just smiled to her

Can't she just shut up? I'm trying to listen to what Andrei is saying.

"....I'd also like to thank my gorgeous wife who came with me today to support m e. I love you Babe....."

Everyone's atteention turned towards me.

I saw my parents looking at my direction as if to warn me not to do something st upid.

Then I saw Mommy Anne and Daddy Greg's loving smile.

Pero instead of being happy, it was replaced by insecurities because of what peo ple behind me are saying. Siguro mga employees ng company.

Hindi ko na rin naiintindihan ang ibang sinasabi ni Andrei because I was so focu sed on what the other people are saying.

"Siya ba yung asawa ni Sir? Akala ko single si Sir at nililigawan pa lang niya s i Ma'am Michell."

I looked at Michell's direction. Alam ko na narinig niya yung sinabi nila. And I saw a mocking smile plastered on her face.

"Siya yata yung anak nina Sir Henry na pinakasal kay Sir."

"Girl, nag-I love you si Sir. Baka naman mahal niya talaga."

"Ano ka ba naman, ang dali daling magsabi ng I love you eh. Tsaka hindi mo ba na kikiita ang closeness ni Sir at ni Ma'am Michell?"

Then I saw Michell's smile turned into a smirk.

This girl is really getting on my nerve.

A/N

Second update for the night :)

VOTE

COMMENT

BE A FAN( sa mga may gusto lang)

-xiaxiacarr :) Chapter 22 SYDNEY'S POV Hindi ko na sana papansinin ang mga pinagsasasabi nung mga nasa likod ko until s a may narinig akong nagpapikon sakin.

"Pero kung titingnan mo, mas bagay naman talaga si Ma'am Michell at Sir Andrei. Atleast si Ma'am makakatulong ni Sir sa business, e yung asawa niya naging anak lang naman nina Sir Henry e."

Pagkarinig ko ng mga salitang yun, gustong gusto kong harapin kung sino man ang nagsalita.

Kaso may nagsalita ulit na mas ikinapikon ko.

"Hindi ko alam kung ano bang nagustuhan ni Andrei sa'yo, you good for nothing gi rl." sabi ni Michell na nakataas pa ang kilay. "Kung hindi ka lang sana anak ni Tito Henry, sigurado akong ako ang asawa ngayon."

Maldita ka ha. Kung makatito ka sa Daddy ko parang sobrang close kayo ha.

Pero pasensya ka, mas maldita ako.

"Good for nothing pala ha." sabi ko sabay kuha ng wine na sineserve around at ib inuhos ko sa kanya. "Awww, sorry ha, nadulas sa kamay ko e, atsaka pasensya na n a ang good for nothing girl na to ay asawa samatalang ikaw katrabaho lang. At hu wag kang mag-alala, hanggang katrabaho ka na lang kasi kahit anong gawin mo, ako ang anak ng parents ko."

Marami ng nanonood sa ginagawa ko pero hindi pa ko tapos. Masyado akong minaliit ng mga tao dito. Parang lahat ng pagtitimpi ko sa party na to gusto kong ilabas .

Hinarap ko yung mga nakakairitang chismosa sa likod ko.

"At kayo, hindi ba kayo tinuruan na masamang pag-usapan ang tao behind their bac ks? Lalo na kung literal na behind their back. Nasa likuran ko lang kayo kung ma kapag-usap kayo tungkol sa'kin, WAGAS!" sabi ko "Tsaka ano bang pakialam niyo ku ng....."

"Sydney!"

That voice stopped me from whatever I was about to say.

"Dad!"

"What are you doing?"

"A-ah, Dad, I was just..." I started saying

"Sydney!"

Another voice called my name and this time I felt relief from hearing it.

"Andrei."

When he was finally beside me, I wrapped my arms around him.

"Ah Tito, ako na lang bahala kay Sydney." sabi ni Andrei to my Dad.

"Discipline your wife!" my dad said, and his voice was scary as hell. Then he tu ned his attention to Michell na kausap na ng Mommy ko.

"Michell iha, are you okay? Pasensya na sa nangyari. May cr sa office ko, dun ka na lang mag-ayos" I heard my Mom say.

"Syd, sa labas na tayo. Cmon." sabi ni Andrei habang inaalalayan ako palabas.

Before leaving the hall, I took one final glance sa mga parents ko na busy kakaa sikaso sa mukhang basang sisiw na Michell.

"Babe, what happened?" Drei asked me when we were finally alone. Then I cried.

"I'm sorry. I am so sorry." I said burying my head on his chest.

Naramdaman kong hinigpitan ni Andrei ang yakap sakin.

"Hey, it's okay. Gusto ko lang malaman ang nangyari."

Then unti unti niyang inangat ang mukha ko. He wiped away my tears before giving me a kiss.

Pero mas lalong lumakas ang iyak ko. Hindi ko alam kung bakit ako nagiging iyaki n, hindi naman ako ganito e.

"Babe, tahan na. Kahit maganda ka pa rin kapag umiiyak, mas gusto kong tumatawa ka. Ngiti ka na" Andrei said.

And I did. With all the energy I have, pinilit kong ngumiti.

"That's better. Kahit medyo pilit, mas maganda yan kesa sa umiiyak ka." sabi ni Andrei

After I have calmed myself, Andrei asked, "Can you tell me now what happened?"

"Kasi ano, I a-ah, Binuhusan ko kasi si ano, si Michell." I said hesitantly.

"And why did you do that?" Andrei asked

I looked at Andrei, expecting he'll be mad at me. Pero I saw no anger in his fac e, but at the same time, I can't read his expression.

"I did not like what she said about me. Tapos feeling ko sobrang liit ng tingin ng mga tao sakin." I said, explaining myself

"Well, kahit ano pa ang reason mo, you know what you did was wrong." Andrei said calmly

Yeah, alam ko may mali rin ako pero hindi ko kasi napigilan ang sarili ko. Hindi ako sanay na inaapak apakan lang.

"You should have handled the issue maturely, hindi yung nageeskandalo ka." Andre i continued

"I'm sorry. Are you mad?" I asked worriedly

I can't afford na magalit pati si Andrei sakin.

"I'm not." Andrei said assuring me he is not mad. "I just want you to know kung ano ang mali mo."

"Yeah. Alam ko naman na may mali ako and I'm sorry for it." I said

"Okay na yun. As long as you learned your lesson." Andrei said "Now, let's go ho me, tumakas na tayo sa party tutal hindi ka na rin naman pwede bumalik dun."

"Ayos lang ba yun? Ako na mag-isa ang uuwi, bumalik ka na dun."

Nakakahiya naman na hindi siya makakapag-enjoy ng dahil sakin.

"As if I'll leave my wife alone." he said before dragging me papuntang exit

Pero bago ba kami makalabas ng building, I saw my parents with Michell coming ou t of the hall where the party was ongoing, and the three of them were all laughi ng.

A/N Ang sipag ko. Another update for all of you.

VOTE COMMENT BE A FAN (sa mga may gusto lang) -xiaixacarr :) Chapter 23 SYDNEY'S POV

Days after the incident na nangyari sa party, napansin ko na mas naging busy si Andrei.

He would always come home late kaya naman nakakatulog na ako kahihintay sa kanya .

Kapag magkasama naman kami, laging may tumatawag sa kanya tungkol sa trabaho at paminsan minsang nababanggit ang pinakapaborito kong pangalan, Michell.

May times naman na si Michell mismo ang kausap niya.

Tapos one time, bumisita ako sa office ni Andrei to bring him lunch.

And guess what?

Naglulunch na siya with no other than MICHELL.

Kaya ang ngiti ng bruhilda abot langit.

Guston gusto kong sabunutan kaso sabi nga ni Drei dapat daw hindi ako nag-eeskan dalo at handle things maturely.

Pero may ibang feeling ako sa kanilang dalawa. Parang mas naging close sila.

Kaya naman nung hindi na ko nakatiis, si Andrei mismo ang tinanong ko kung anong meron sa kanilang dalawa.

"Hey, you have nothing to be jealous of. Trabaho lang yun." he said, assuring me nothing is really going on between them.

And I believe him.

More than anything else, I trust Andrei's words.

And I know I do not have anything to worry about.

Well, that's what I thought, until my most unforgettable birthday came.

Sabay sabay kami nina Kayla at Tricia na pumunta sa bahay.

Obviously, silang dalawa lang ang bisita ko sa debut ko.

Sa bahay na lang daw kasi kami tatagpuin ni Andrei kasi hindi niya ko masusundo.

Birthday na birthday ko hindi ako masusundo.

Pero pagkabukas na pagkabukas namin ng pinto ng bahay, si Andrei agad ang sumalu bong sakin holding a boquet of flowers.

Niyakap niya ko before giving me the flowers

"Happy Bitthday Babe, I love you." Andrei said and gave me a kiss.

Sina Kayla naghiyawan.

Naconscious tuloy ako bigla.

"Mamaya na maghoneymoon, kumain na tayo." Tricia shouted

I shyly hid my face on Andrei's chest while he hugged me more tightly.

I saw him smiling sheepishly while mumuring I love you's to me.

And more than anything, I feel contented.

Kahit hindi magarbo na handaan, I wouldn't trade this night for anything.

"Tutal ayaw niyo pa maghiwalay, mauna na kami sa kitchen ha." Kayla said.

At nagpatuloy nga sila sa kitchen.

"Tita Anne, anong pagkain?" I heard Tricia say

"Tito Greg, gwapo pa rin kayo ha." sabi naman ni Kayla.

Narinig kong tumawa si Daddy Greg sabay sabing, "Alam kong gwapo ako mga hija."

"Nandito sina Mommy at Daddy mo?" tinanong ko si Andrei.

Hindi ko ineexpect na meron pa pala akong ibang bisita. "Obviously, nandito sila. Hindi pwede sina Tito Henry at Tita Grace today kaya s ila lang."

"That's fine. It's more than enough. Thank you." I said and gave him a kiss befo re getting out of his hug at nagtuloy sa kitchen.

Nakita kong busy na sila kakatawa.

Si Mommy kinukurot kurot si Daddy.

Nakakatuwa silang tingnan.

Then naramdaman ko si Andrei sa tabi ko when he wrapped his arm on my waist.

"Nandito na pala ang birthday celebrant e." sabi ni Daddy nung napansin niya kam i ni Andrei.

Nilapitan naman ako ni Mommy and kissed me on my cheek before getting the flower s na hawak ko at nilapag niya sa may counter.

"Nagrereklamo na yung dalawa sa gutom. Ang tagal niyo daw kasi maglambingan." Mo mmy Anne said habang tinuturo sina Kayla na nakaupo na sa harap ng table.

Tumawa na lang kami ni Andrei.

Then naghanda na kami para kumain. Katabi ko si Andrei samantalang si Daddy nasa head ng table.

Pero bago kumain, gusto ko silang pasalamatan lahat.

"Ahmm, Thank you sa inyong lahat. Mom, Dad, thank you kasi naisingit niyo pa to sa schedule niyo. Alam ko naman na busy kayo kaya thank you po talaga." I said a nd gave them my most genuine smile. "Kayla, Tricia, thank you din, kahit walang kweta kayo minsan." Nagtawanan naman sila sa sinabi ko. "And last, Andrei, thank you sa lahat. Wala na akong mahihiling pa. I love you." At hinawakan ko yung ka may niya.

"Tama na ang kacheesyhan. kumain na tayo." biglang singit ni Kayla.

"Lalanggamin na tayo." sabi naman ni Tricia.

Basta panira ng mood, maaasahan talaga tong dalawang to.

At dahil nakakabingi na ang reklamo nung dalawa, kumain na kami.

Si Mommy at Daddy nag-aasaran. Ang yabang kasi ni Dad tapos mapipikon si Mom.

"Alam mo ba hija, si Mommy mo ang nanligaw sakin dati. Inagaw pa ko niyan sa dat i kong girlfriend." kwento ni Daddy "Greg, tumigil ka. Kung ano anong kasinungalingan ang sinasabi mo. Sydney, anak, wag kang maniwala diyan. Siya nga tong nagkakandarapa sakin dati e." pagtatangg ol naman ni Mom sa sarili niya. "Kaya pala ang dami mong binigay sa'kin na loveletters dati." singit ni Daddy.

"Greg, isa pa at sa guestroom ka matutulog mamaya." Ayan na napikon na si Mommy. Pero seriously, ang cute nilang tingnan.

"Dad, takot ka naman pala kay Mommy eh." sabi ni Andrei. Inaamo na kasi ni Dad s i Mom. Nagtampo na e. Tiningnan naman ako ni Andrei, "Huwag mo nang pansinin yan g mga yan." Then nilagyan niya ng food ang plate ko. Si Kayla at Tricia naman, busy sa pagkain. Gutom na gutom ang mga lola niyo.

"Tricia, dahan dahan kasi." sabi ko. Nabulunan kasi. "Ang sarap kasi nitong kaldereta. Papa Andrei, sinong nagluto nito?" Tricia aske d.

"Si Daddy." Andrei answered.

"Tito Greg, ang sarap grabe!" Tricia exclaimed.

"Of course, ako nagluto e." sagot naman ni Daddy na itinigil muna ang pag-amo ka y Mom para ipagyabang ang niluto niya.

"Pero mas masarap yung menudo di ba? Ako nagluto niyan e." singit ni Mommy

"Opo Tita, mas gusto ko tong menudo." Kayla said.

"Sabi sa'yo Greg, mas masarap luto ko." Mom said

"Kayla, mas masarap kaya yung kaldereta ni Tito Greg." Tricia said, convincing K ayla

"Mas masarap yung menudo ni Tita Anne." sabi naman ni Kayla.

"Mas masarap kaya yung kaldereta." Ayaw patalo ni Tricia. "Yung menudo nga e."

Kung nag-aaway sina Kayla, nag-aaway din sina Mommy.

Kung kanina ina-amo pa ni Dad si Mom, ngayon nag-aaway na din sila.

"So, sinasabi mo na mas masarap ka magluto?" sabi ni Mommy.

"Totoo naman." sagot naman ni Daddy.

"Ang alat kaya nitong kaldereta!" Ayaw din patalo ni Mommy.

"Yung menudo mo nga walang lasa."

Nagkatinginan kami ni Andrei at napatawa na lang.

Kami lang yatang dalawa ang kumakain ng maayos.

Natapos ang dinner na naubos din naman lahat ng pagkain pero yung apat, hindi pa rin magkakabati.

Sina Kayla, sus, magkaka-ayos din yan maya maya lang.

Sina Mommy naman, si Daddy ang sumuko. Si Daddy ang nakikipagbati.

Ang cute cute nila. Parang mga teen ager pa rin.

Kahit sobrang gulo at ingay nung dinner namin, masayang masaya pa rin ako. Wala na kong mahihiling pa.

After dinner, movie marathon naman daw. Nakapwesto na kaming lahat sa may sala n ung nagring ang phone ni Drei.

"Excuse me." Andrei said before leaving to take the call.

Sinundan ko siya and I heard him say sa kausap niya na he can't go to whatever p lace he was asked to go.

"I can't. Kayo na munang bahala diyan." Andrei insisted sa kung sino mang kausap niya.

Dapat lang na huwag siya umalis. Birthday ko kaya.

"Okay fine!" medyo mataas na yung boses niya. "I'll be there right away."

Pagharap ni Andrei, he saw me.

And I know disappointment was all over my face.

He went near me and hugged me.

"I'm sorry. Emergency lang. Babalik din ako agad. I promise."

A/N

Wala akong masabi.

VOTE COMMENT BE A FAN (sa mga may gusto lang)

-xiaxiacarr:) Chapter 24

SYDNEY'S POV

Wala na akong nagawa kundi ang hayaan si Andrei na umalis.

Babalik naman daw siya agad. At wala akong ibang magagawa kundi ang hintayin siy a.

And while we were in the middle of the movie, merong nagdoorbell.

"Sydney, may hahabol pa yatang bisita." Mommy said

"Sige po, ako na lang ang magbubukas." I volunteered

When I finally opened the door, I was surprised to see them.

I am so happy na naalala nila na birthday ko. Akala ko hindi na naman sila makak arating.

"Dad! Ma! Buti nakarating kayo. Kumain na ba kayo? Naubos na yung handa ko." I s aid, excited to see them here.

Nagdireretso sila sa loob ng bahay and they were surpised to see na may ibang ta o sa bahay.

"What are you all doing here?" my Dad asked them

"Well, it's Sydney's birthday today. Kaya nga kayo nandito right?" Mommy Anne an swered at medyo confused na siya on what's happening.

Kahit ako walang clue kung bakit nandito ang parents ko. Kasi based sa kilos nil a, obviously, it's not because it's my birthday.

If I know, nakalimutan nila na birthday ko. "Well, were not here to celebrate." my Mom said. Then she turned to me, "Sydney, may dumating na sulat sa bahay from your school. Siguro naman alam mo na kung a no ang tinutukoy ko."

MY FAILURE NOTICE! Bakit sa kanila pinadala? Diba dapat dito sa bahay namin ni Andrei? I am now panicking.

Siguradong pagagalitan na naman ako.

"Ah, Dad, kasi ah." I started saying. Kaso wala akong maisip na magandang excuse .

"Hindi pa nga naaayos ang ginawa mo last time na pagpapahiya sa'min, meron ka na namang kapalpakang ginawa." my Dad said and I am really scared right now.

"Pare, hindi ba pwedeng bukas na lang yan? It's your daughter's eighteenth birth day. Why don't you greet her first and give her a break?" Daddy Greg said

I smiled to Daddy Greg telling him my silent thanks. And he smiled back telling me I am always welcome.

"Birthday or not, pare-pareho lang ang mga araw. Binigay namin lahat ng kailanga n mo, ang gagawin mo na lang, ipasa yung subjects mo. Pati ba naman yun hindi mo pa magawa?" my Dad started.

One thing I learned kapag pinapagalitan ako is to never talk back. Pakinggan mo lang ng pakinggan hanggang sa sila mismo ang tumigil kakasalita.

So I kept quiet. Pasok sa isang tenga, labas sa isa pa.

Then sumingit si Mommy Anne, "Girls, diba aalis pa kayo? Sige na, lumakad na kay o at baka malate pa kayo."

I looked at Mommy Anne and she was signalling me to go. Kaya hinila ko na sina K ayla at Tricia palabas ng bahay.

But before finally leaving, I heard my Dad say, "Sydney, we are so not done yet. "

Pero hindi ko na lang pinansin yung huling sinabi ni Daddy.

I want to cry. Pero I kept my cool. Hindi ako papaapekto ng dahil lang sa incide nt na yun.

"Sydney, it's okay. Pare-pareho naman tayong bagsak kaya 'wag ka ng mag-alala." Kayla said, trying to cheer me up.

"Oo nga. Kung alam mo lang, mas malala kaya ang mura na natanggap ko nung nalama n nina Papa na bagsak din ako." Tricia said, pampalubag-loob man lang. "Ako nga, hindi pa alam nina Mama." Kayla said, natatawa-tawa pa siya sa kalokoh an niya.

And somehow, medyo gumaan naman ang bigat na nasa dibdib ko.

We went inside Kayla's car. Buti na lang nagdala siya ng sasakyan.

"So, saan tayo pupunta?" Kayla asked when she finally started the engine.

"Mag-bar na lang tayo. Tutal medyo maaga pa naman to call it a night." Tricia su ggested

"WAIT. Si Andrei!" I said finally remembering na dapat hihintayin ko si Drei.

"Tawagan mo na lang at sabihin mo kung saan tayo pupunta." Kayla said

"Saan ba tayo pupunta?" I asked

"Dun na lang sa bar sa may Makati. May bagong bukas dun e." Tricia said

"Okay. Tawagan ko lang si Andrei."

And I tried calling him. I called him more than five times pero hindi siya sumas agot kaya tinext ko na lang siya kung nasaan ako. Pero hindi rin siya nagreply t o let me know na nareceive niya ang text ko.

Pagpasok namin sa bar, ang dami agad na tao.

Bagong bukas lang to pero halatang pangmayaman kasi mukhang may class ang mga ta o dito.

"Dahil birthday mo ngayon Sydney, libre namin ni Tricia ang lahat ng iinumin nat in!" Kayla shouted over the loud music.

"Hoy, anong libre ka diyan. Wala akong pera. Hindi ako binibigyan ng pera nina M ama ngayon dahil sa bagsak nga ako!" Tricia shouted back

"Ang KJ mo naman! Sige na nga, ako na lang manlilibre! Magpapakalasing tayo ngay ong gabi." Kayla shouted again.

Hinila nila ako sa may bar counter and oredered a drink sa bartender.

Before finally drinking whatever they ordered, the two of them shouted, "HAPPY B IRTHDAY SYDNEY!"

"Ngayong legal ka na, pwede ka ng makulong."Kayla said to scare me.

"Pag nakulong ako, sisiguraduhin kong kasama ko kayo." I said at nagtawanan kami ng tatlo.

Nung second order nila sa bartender, I excused myself para pumuntang cr.

On my way to the comfort room, I saw a familiar figure. He was kissing a girl.

Maniniwala na sana akong namamalikmata lang ako because there was no way na ang iniisip kong tao ay may hahalikang iba. Pero nung natamaan ng ilaw ang mukha nun g figure, that was when all hell broke loose.

Parang literal na nakakita ako ng hell. Nagdilim ang buong paligid ko. Wala akon g ibang nakikita kundi ang dalawang taong nasa harap ko.

"ANDREI!" I shouted

I sensed na narinig niya ang boses ko kahit sobrang lakas ng music kasi bigla ni yang itinulak yung babaeng kahalikan niya.

At sino pa nga ba yung babae?

Hindi na dapat ako magulat na si Michell ang kasama niya.

He approached me and when he was finally within reach, I slapped him hard across his face.

Lahat ng galit at sakit na nararamdaman ko, inilagay ko sa sampal na yun.

At kahit medyo nagulat siya, he managed to say, "Babe, it's not what you think. let me explain. Please."

Pinipilit niyang lumapit sakin pero tinutulak ko siya palayo.

Then suddenly marami na ang nanonood sa commotion na nangyayari. Pati sina Kayla, nasa tabi ko na. Mukhang nagulat rin sila na makita si Andrei.

They kept on asking me kung anong nangyayari pero hindi ko sila sinasagot kasi r ight now all my attention was focused to these two people.

"I trusted you. Sa lahat ng tao, ikaw ang pinakapinagkakatiwalaan ko. Tinanong k ita dati kung anong meron sa inyong dalawa." I said habang tinuturo ko yung Mich ell na yun. "Sabi mo, wala! Eto na ba ang bagong meaning ng wala ha?"

My tears started to fall. Gustong gusto ko ulit siyang saktan, feeling ko hindi enough yung isang sampal lang.

Kaya naman when he attempted to hold me again, sunod sunod na suntok ang ginawa ko sa dibdib niya.

But he caught my hand and stopped me from what I am doing.

"Let me explain please." he said, pleading me to listen to him.

Pero parang reason had left me. Parang lahat ng sasabihin ng tao hindi magsisink -in sa utak ko.

"Your explanation may lessen the effect of what you've done pero it cannot chang e the fact na hinalikan mo siya." I said and I break free from his hold

Tapos tinulak ko siya at lumapit kay Michell.

"At ikaw!" I shouted, "TANG-INA MO!"

Pero feeling ko words are not enough para ipakita kung gaano ako kagalit.

Parang gusto kong ibuhos lahat ng nangyari mula pa sa bahay sa kanya.

Kaya sinugod ko siya at sinabunutan.

Gusto ko sanang tanggalin lahat ng buhok na meron siya kaso may pumipigil na sam in.

"Babe. tama na."

"Tama na your face!" I shouted at him. "Magsama kayong dalawa."

Then I walked out of the bar, Kayla and Tricia following behind.

Pero bago kami makaalis, nakita ko si Andrei na tinatry akong habulin kaso pinip igilan ni Michell. But I heard him telling me to stop.

Pero wala akong balak na sundin siya.

A/N Ang sipag ko talaga :)

VOTE COMMENT BE A FAN (sa mga may gusto lang) -xiaxiacarr :) Nadelete yung una kong inupload and i don't have a back-up copy kaya nirewrite k o siya. Dun sa mga nakabasa na nung chapter 25, pagpasenyshan niyo na kung meron mga pinagkaiba. ARGH! KAASAR! Anyway, eto na Chapter 25 SYDNEY'S POV Pagkalabas na pagkalabas ng bar, dumiretso agad ako sa sasakyan ni Kayla. Sumunod naman silang dalawa. I immediately wiped my tears na hindi ko napigilang tumulo while convincing myse lf na hindi dapat ako umiyak. "Hey, are you okay?" Kayla asked "Iuwi niyo na ako." I said, not answering her question 'cause obviously, I am no t. Buong biyahe, tahimik lang silang dalawa. Hindi rin siguro nila alam kung ano an g dapat sabihin.

Kung ano-anong bagay ang pumapasok sa isip ko. Ang parents ko, si Andrei at ang lintik na Michell. Ayaw ko na sana silang isipin pero ang isip ko mismo ang nageentertain sa kanila. Pero mas nangingibabaw ang sakit na nararamdaman ko, na kahit gaano ko kagusto n a maging manhid na lang, hindi ko magawa. Nung nakarating na kami, I immediately went out of the car. Patay halos ang mga ilaw which means nakaalis na ang parents nila ni Andrei. I d on't want to talk to anyone right now. Bababa rin sana sina Kayla pero pinigilan ko sila. Gusto kong mapag-isa. "Sige na, umuwi na kayo. I'm fine." I said Tumalikod na ko sa kanila and walked towards the door of the house. The same hou se I once wanted to be my home. "Sydney, you know we will always be here for you." Tricia said. And I was about to enter when Kayla said, "Happy Birthday ulit Sydney. We love y ou, you know that right?" I can feel the sincerity in every word I said. Simula pagkabata, the three of us share everything. Damit, shoes, bags. Kahit sa mga punishments, hindi kami nagiiwanan. And I know right now, they also want to share my pain. Pero I want to b e alone.

"Yeah." I said not turning to look at them before entering. When I heard the car engine start and they drove away, I rushed to my bedroom. I grabbed my backpack and opened my closet. Basta basta na lang ako kumuha ng mg a damit hanggang mapuno yung backpack ko. Then I went to my drawer where I keep my savings. Who would have thought this mo ney would come in handy, I thought to myself. After making sure na I have my important things with me, I noticed the wedding r

ing on my finger. Gustong gusto ko siyang tanggalin at iwan na lang. But a part of me wants to kee p it, kahit sobrang sakit kapag nakikita ko yung singsing. Then out of nowhere, my tears started to fall. AGAIN! I calmed myself. I need to get out fast. Different memories kept coming back to me. But right now, I think of these memories as lies. Wala akong ibang nararamda man kundi ang feeling na naloko. I grabbed my things and made my way to the front door. Pero nadaanan ko yung kitchen and saw my birthday cake on the table. The same ca ke where I blew my candles and wished for happiness. Just hours ago, I thought t his birthday would be the most special one, but right now, it's the most unforge ttable one, in not a good way. I took one last glance at the house before going wherever my feet will take me. And it took me to the nearest bus terminal station. Unconsciously, sumakay ako ng bus without even knowing where the destination wil l be. When I was finallysettled on my seat, I looked at my phone and saw Andrei callin g. He had been calling and texting me since we left the bar but I neither answered nor read his messages. Pero right now I want to hear his voice. Kahit sobrang sakit, gusto kong marinig ang boses niya FOR THE LAST TIME. "Syd! Babe. Let me explain please." he said, sounding desperate. "I'm sorry for what you saw earlier." Sorry. That word pierced my heart. Sa halip na pagaanin ng salitang yun ang nararamdamin ko, parang mas lalong bumi gat because it confirmed that he did something wrong. I interrupted whatever he was about I started saying. "Naawa pa man din were talking about was work. Ibang my birthday. So thank you." Sarcasm

to say. "Thank you for your birthday gift." ako sa'yo because I thought the emegency you work naman pala. A work more important than was evident on my voice.

After finishing what I want to say to him, I ended the call, not allowing him to reply to what I just said. But he called again, this time I ignored it and even turned off my phone. I have decided. I'll be independent. I'll be stronger. And I'll start in a plac e I myself don't know where. And wherever this bus we'll take me, I'll survive what's waiting for me. A/N Grabe ang reaction niyo sa last chapter :) Sobrang nafeel niyo ang mga nangyari. Nakakaoverwhelm naman :) Thank you talaga sa lahat ng nagbabasa. Alam ko maraming may gusto ng POV ni Andrei, tiis tiis lang. :) Anyway, VOTE COMMENT BE A FAN (sa mga may gusto lang) -xiaxiacarr

Chapter 26 SYDNEY'S POV 3 months. It's been three months since my birthday pero parang kahapon lang nung tumigil a ng bus sa destination nito. "Nasa Baguio na po tayo. Baba na po." sabi ng konduktor na naging dahilan para m agising ako. Madaling araw na when we reached the place. Baguio. I've never been in here. Dati, wish ko na kapag nakarating ako ng Baguio , kasama ko ang family ko and it would be for a vacation. But right now, I do no

t have a family with me at mukhang I'll be here for a long time. Pagkababa ng bus, first thing I want to do is to back-out. Kung kanina I am so c onfident with whatever awaits me, ngayon, I am chickening. I am scared of what will happen to me now that I am all by myself.

Tama nga sila, never make a decision when you're angry. But it's not like I have a choice right now. Nandito na ko e. So I gathered all courage left in me para simulan na ang journey ko.

My first month was hell. Wala akong ni isang idea kung ano bang dapat gawin. Swerte na rin siguro na nakahanap ako agad ng matutuluyan na mura. Pero having a place doesn't end there. Ang daming adjustments na dapat kong gawi n. Kung dati I eat more than three times a day, ngayon I eat once or twice na lang. Dati madali lang makuha ang mga bagay na gusto ko pero ngayon, kelangan kong mag tiis para makaipon ng pera. Pero one thing na thankful ako sa situation ko is I have my freedom to choose th e career I want. May nakita kasi akong school na nagooffer ng course majoring in literature. And I wasn't able to help myself in enrolling. Eto kasi talaga ang gusto kong ga win. That's when my savings started to wipe out. I tried applying for a scholarship p ero unfortunately, hindi kinaya ng academic skills ko. Pero kahit mas humirap, I don't regret my decision na mag-aral kasi I enjoy what I do. That's when I realized na I need to work para may makain pa ko sa mga susunod na araw. Naging working student ako at the same time a crew in one of the fastfood chains in Baguio. Pagdating ng second month, medyo mas dumali na. Nasanay na rin kasi ako sa hirap .

Pero it doesn't mean na ligtas na ko sa mga sakit. Pagod, puyat, gutom at dahil na rin siguro sa malamig na klima, I often get head aches and fever. And dahil mag-isa lang ako, I learn how to take care of myself. I do not whine kapag may masakit sakin, wala rin naman kasing makakarinig. And complaining wouldn't make me feel better. I have also overcame my fear of darkness. Sino bang hindi masasanay kung ilang a raw kang walang ilaw dahil sa wala kang pambayad ng kuryente. And I think it helped me. Hindi na ko masyadong napaparanoid kapag umuuwi ako sa gabi ng mag-isa. Third month, I started missing Kayla, Tricia, Mommy Anne, Daddy Greg, my parents , and Andrei. Andrei. The mere mention of that name never fails to make my heart beats fast. D espite everything, I still miss him and I still love him. There are times na gustong gusto ko siyang tawagan to hear his explanation sa mg a nangyari. Alam kong naging immature ako for not hearing his side pero my pride hinders me na kausapin siya. Baka isipin niya na lalayas layas ako, hindi ko naman pala kaya. Pero dahil sobrang homesick na talaga ako, tinawagan ko si Kayla. "Hello?" she answered after the seventh ring. The sound of her voice made me want to cry. I really miss them. "Kayla." I said sounding teary. "Sino ka?" I was wondering kung bakit hindi niya kilala ang tumatawag when my contact is in her phone nung narealize ko na nagpalit nga pala ako ng number. Nairita kasi ako dahil tawag ng tawag si Andrei sa dati kong number. "Nawala lang ako ng tatlong buwan hindi mo na ko kilala." I said, trying to soun d hurt for not remembering me. "Oh My God!!!!" she started screaming "Hey, anong nangyari?" I heard a voice say and recognized it as Tricia's. "SYDNEY!" Kayla screamed again. "Si Sydney yan? Pakausap!" I heard Tricia say again.

"Ang bastos mo naman Tricia, kita mong kausap ko pa e." Kayla said "Ako muna kasi. Mamaya ka na. Namimiss ko na kasi si Sydney." Tricia argued "Ikaw lang ba? Miss ko na rin kaya siya. Tsaka ako ang tinawagan kaya ako muna d apat." Kayla talked back. I really miss them and their silly arguments. "Pwede naman kasing mag-loud speaker di ba." I said, interrupting the both of th em. They paused before speaking again. "Sydney, I miss you." "Miss na kita Sydney." They both said at the same time. And I wasn't able to help myself from laughing a little. "If you continue what you're doing, hindi tayo magkakaintindihan." I said "Miss ka na talaga namin. Nasan ka ba?" Tricia said. "Nagwoworry na kaming lahat dito." sabi naman ni Kayla. "I'm fine, wag kayong mag-alala. Nagpalamig lang ng ulo, pero buong katawan ko a ng nilamig, lagi nga akong sinisipon." I said then sniffed to prove na sinisipon talaga ako. "Nasan ka nga? Pupuntahan ka namin." Kayla said. "Ayoko sabihin. Tsaka wag niyo sabihin sa iba na tumawag ako ha." I said. "Bakit naman namin hindi sasabihin? E halos araw-araw na nga kaming kinukulit ni Andrei kung nasan ka. As if naman alam namin." Tricia said Kaya nga ayoko sabihin kung nasan ako kasi baka sabihin nila kay Andrei. Hindi pa ko ready na makita siya. Nahagip ng mata ko yung singsing na hanggang ngayon ay suot ko pa rin. But I won't deny na kahit papano gusto ko din siyang makita.

"Pagexplainin mo muna kasi si" Kayla was saying pero got interrupted by my co-wo rker. "Sydney, tapos na break mo, dalian mo, marami ng order ng yum burger."

"Opo. Susunod na po." I said back then I turned to Kayla and Tricia, "Next time na lang ulit. Tatawagan ko ulit kayo." Then I ended the call. Kahit sandali ko lang sila nakausap, I feel better. Kahit papano, nabawasan ang pagkahome sick ko. A day after that phonecall, may tumawag sa phone ko and I recognized the number as Andrei's. I knew this would happen. Hindi naman kasi kayang tumahimik nung dalawa. And as usual, I ignored the call. I need to get a new number. A/N VOTE COMMENT BE A FAN (sa mga may gusto lang) -xiaxiacarr :)

Chapter 27 SYDNEY'S POV 3 days after the phonecall I had with Kayla and Tricia, I thought nothing will c hange Akala ko kapag nagpalit ako ng sim card at hindi na muna tumawag kina Kayla, hin di niya ako makikita. But I was wrong. --------------That day I woke up feeling more tired than ever. Idagdag pa yung lecheng sipon na halos hindi na ko makahinga.

Pero dahil no choice ako, pinilit ko pa ring bumangon para makapasok na. I took a bath and put on my comfortable clothes. I also put on a jacket even if it only did little in protecting me from the cold weather. Then I went to the kichen to check if merong kahit anong pwedeng kainin for brea kfast. And I wasn't surprised to see nothing. Hindi pa kasi ako nakakapamili ng groceri es dahil I haven't received my salary yet from my part time work. Kaya as usual, I'll go to school with an empty stomach. Meanwhile, school was same old thing. Lecture, essay writings and homework artic les. When the final bell finally rang, I was just glad school was over. But as a work ing student, I still have duties in the library. "Sydney, gagala kami ng barkada, wanna come?" Kristen said. She is a classmate a nd a friend. "May duty ako. Enjoy na lang kayo."I said before grabbing my bag and walking out of the classroom. I gave them an apologetic smile as I went out. In the three months I spent in Baguio, Kristen and some other friends had always asked me to hang out with them. Pero dahil wala akong oras at wala akong pera, hindi ako nakakasama.

And I thank them for understanding my situation. Nang makarating ako sa library, I was half-surprised to see Samuel on my working station. "Hey, bakit ka nandito?" I asked as I approached him. "Kailangan mo pa ba talagang itanong? Alam mo na rin naman ang sagot." he answer ed. Samuel is a friend. A friend who I love just like my other friends. A friend who confessed his feelings for me.

Pero I never gave meaning to his confession. Kahit yung mga simpleng "the moves " niya, hindi ko sineseryoso. Kasi I don't feel anything for him. Wala akong ibang kayang ioffer kundi friends hip. And I'm a married person for Christ sake! "Akala ko kasi kasama ka nina Kristen. Gagala daw sila." I said to him while get ting ready to start my duty.

"Minsan lang naman ako sumasama kasi hindi ka rin naman kasama." he answered I decided not to say anything. Baka kasi mapunta na naman yung usapan namin into an awkward situation. Pero after few minutes, si Samuel na rin ang unang nagsalita. "Here." he said sabay abot ng tablet ng medicine and a mineral water. "Kanina ko pa kasi napapansin na sinisipon ka so I bought medicine for you" "Thank you." I said, appreciating his concern. "Pero bawal and food an drinks in side the library, remember?" "I'm sorry but I think you really need to take that bago pa lumala yang sipon mo ." he said I did what he said. Hindi na rin kasi ako makahinga dahil sa sipon. "Thank you." I said and smiled genuinely at him. He smiled back. Through out my whole duty, nakaupo lang si Samuel in a table near my working sta tion. Minsan mahuhuli ko siyang nakatingin and I would smile awkwardly at him. Honestly, hindi talaga ako comfortable around Samuel. Pero wala namang reason para layuan siya dahil wala naman siyang ginagawang masa ma.

When my duty finally ended, I was actually thankful na magkakahiwalay na kami ni Samuel. But when I was about to leave, he stood up from his seat and walked towards me. "Hatid na kita sa trabaho mo." he offered This scene actually happens constantly. He would offer to accompany me to work p ero tulad ng dati, I would always decline. "Samuel, umuwi ka na. Kaya ko na mag-isa." I said Then out of the blue, he blurted out "Wala ba talaga akong pag-asa sa'yo?" I can sense desperation in his voice. And as much as I want not hurt him, ayokon g bigyan siya ng false hope. "I'm sorry. I have so many things going on in my mind at wala akong time para sa mga ligawan at relationships." I said and to make things worse for him, I added "And I'm married. Kaya, no, wala kang pag-asa sakin. I'm sorry." I showed him the ring on my ring finger. The ring I haven't removed ever since. And before he can recover from his shock, I left him standing in the middle of t he library. ---------------"Sydney, kanina ka pa tulala. Ayusin mo trabaho mo kasi madami nang orders. Bili san mo naman." a co-worker said. Simula kanina pagpasok ko sa trabaho, hindi na maganda ang pakiramdam ko. Para kasing lumala yung sipon ko at lalagnatin ako. Idagdag pa yung guilty feeli ng ko towards Samuel. I feel as if I am unconscious sa mga bagay na ginagawa ko kahit na physically pr esent ako. Hindi ko na talaga alam ang mga ginagawa ko and I am just praying na sana matapo s na ang araw at makauwi na ko para matulog. I really need rest. Few hours later, it was finally time to close the store.

Hindi ko talaga alam kung paano ako nakasurvive in the past few hours. All I can remember is our supervisor scolding me for doing a bad job. Pero pati sinasabi niya hindi ko na naintindihan. "Sydney, pinapatawag ka ni Sir." a co-worker said when I was about to go home "Bakit daw?" I asked Seriously, gusto ko na umuwi. Pagod na pagod na ako. "Hindi ko alam e. Pumunta ka na lang." he said

"Okay" I said as I made my way to our supervisor. When I finally saw him I said, "Sir, pinatawag niyo daw po ako?" "Yes. Dahil palpak ka at ang daming customers na nagreklamo dahil sa pamali-mali ka, kelangan mong tumulong maglinis ng store bago ka umuwi." he said "Pero sir, hindi naman po kasama sa trabaho ko yung pinaagawa niyo sakin." I rea soned. Gusto ko na kasi talagang matulog. "I know. Pero that's your punishment. Unless you want to get fired." he said the n left, leaving me with no choice but to stay and help in cleaning.

At dahil wala na nga akong choice, I started wiping tables and fixing chairs and help in mopping the floor. Buti na lang medyo marami kaming naglilinis kaya mabilis rin kaming natapos. And when everything was finally done, I said my thanks and goodbye to my co-work ers and walked my way towards the jeepney terminal. When I reached the terminal, I was thankful kasi nakasakay ako agad. Wala masyad ong pasahero kaya hindi na rin siksikan. Sobrang late na rin kasi. Through the whole ride, natulog lang ako. Hindi ko na nga alam kung naghihilik b a ako o nakabuka ang bibig ko. At muntik na rin akong lumampas, buti na lang big lang napapreno si Manong at nagising ako. Feeling ko nag-ssleep walk ako papunta sa tinutuluyan kong kwarto. Nagrerent lan

g kasi ako ng bed space para tipid. When I was finally inside, humiga ako agad para matulog. Bukas ko na lang gagawin yung mga assignments ko. Hindi ko na talaga kaya ang an tok ko. At nagsisimula pa lang akong makatulog ng biglang may kumatok sa pinto. Hindi ko na sana papansinin kung hindi lang sana maingay ang pagkatok. At mukhan g hindi siya aalis hanggang hindi ko binubuksan ang pinto. Seriously, gabing gabi na! Sino bang mambubulabog ng ganitong oras?! I walked towards the door lazily. Nahilo pa ko pagtayo ko, buti na lang hindi ak o natumba. Pagbukas ko ng pinto, mas nahilo ako kung sinong nakita ko. Parang umikot ang pa ligid ko. "Andrei." Was the only word I said before everything went black.

A/N Sorry for the late update. Pasensya na po :( VOTE COMMENT BE A FAN (sa mga may gusto lang) -xiaxiacarr :) Chapter 28 ANDREI'S POV Three months. Three months of hell. The moment I stepped on our home after the incident at the bar, I knew something was different, parang may mali.

I immediately ran to Syd's room to check on her pero magulong kwarto ang nadatna n ko. I checked her closet. Some clothes were missing. Biglang nagpanic ang buong katawan ko. I immediately called her phone. But, she's not answering. I tried and tried and tried. I even sent her messages asking her to talk to me and let me explain. Pero kahit blank message na reply, wala akong nareceive. On my, what I think was my one hundred and second attempt, she finally answered. "Syd! Babe, Let me explain. I'm sorry for what you saw earlier." I said, soundin g as if my life depends on it. And it's true, my life is on it. "Thank you for your birthday gift." she said coldly. "Naawa pa man din ako sa'yo because I thought the emergency you were talking about was work. Ibang work nam an pala. A work more important than my birthday. So thank you." I wanted to tell her she was wrong. That she misunderstood everything but the li ne went dead. I tried calling her again but she did not answer and later on, her line cannot b e reached. "AAAAHHHHHHH!" I screamed out of frustration. Sinabunutan ko pa ang sarili ko. B ut I don't feel pain from it. Mas na feel ko yung sakit sa puso ko. Honestly, gusto kong magalit sa kanya. She did not even let me explain. But my love for her takes all the anger I have. I just hope same goes for her.

When I have calmed a little, I realized maybe she just need space and time. And I'm willing to give both to her. One week? I think that would be enough pero kung ayaw niya pa rin, alam ko naman kung saan siya pupuntahan. -------------------------------------------------Everyday on that one week, I prayed na sana pag-uwi ko, may Sydney na naghinhint

ay. O kaya naman paggising ko, may Syd na mahimbing na natutulog sa tabi ko. Pero wala. When the week finally ended at hindi pa rin siya nagpaparamdam, pinuntahan ko na ang bahay ni Kayla and good thing Tricia was there too. Silang dalawa lang naman ang tinatakbuhan lagi ni Sydney. "I want to talk to my wife. Please let me see her." I said to them, desperation was evident on my voice. "What do you mean?" Tricia asked, sounding confuse. "She's here right? Just please let me explain to her. Hindi pa ba nawawala yung galit niya?" I said. "Wala samin si Sydney. Sa'yo siya nakatira diba?" Kayla said "Alam ko namang tinatago niyo lang siya. But I think I've given her enough time. Don't you think it's time to hear my side? Kaya just please let me see her." I said, sounding more desperate. "Wala talaga siya samin. We swear." Tricia said raising her right hand in a pled ging position. Kayla did the same. "I don't believe both of you." I said, though a part of me thinks they are sayin g the truth. "Sige, ganito na lang, kung ayaw pa rin talaga niya ko kausapin, ba balik na lang ako bukas" Then I stood up but before I finally leave, Kayla said, "I'm sorry Andrei. Wala talaga siya samin." I smiled sadly at them before saying, "Babalik ako bukas." Mas gugustuhin kong maniwalang pinagtataguan niya ko kesa sa nilayasan niya tala ga ako. Dahil kung wala talaga siya kina Kayla, hindi ko na alam ang gagawin ko. Hindi k o alam kung saan unang maghahanap. O kung mahahanap ko pa ba siya.

Kaya kahit alam kong wala akong mapapala, bumalik pa rin ako kinabukasan. I even kneeled in front of them. Nagmakaawa ako kahit alam kong wala talaga siya . "Hindi rin siya pumapasok." Kayla informed me "Ang huling kita namin sa kanya ay nung hinatid namin siya pauwi after nung nang yari sa bar." Tricia said. Those were the only information I have before filing an indefinite leave sa offi ce. When I informed my parents about my leave, they were both in support of me but t hey both asked me to inform Tito Henry and Tita Grace about it. So I went to both of them. "What is this about your indefinite leave huh Andrei?" Tito Henry's authorative voice said. "Nawawala po si Sydney. I'm going to look for her." I answered "Babalik rin yun. Kailangan ka ng company. Ang dami pang problema." Tito Henry s aid "Sir, mas kailangan ko pong makita si Sydney." I said again "I'm telling you, kapag wala na yung pera at nahirapan na, babalik rin yun. So I 'm ordering you to cancel your leave and focus on your work." Tito Henry said. "No Sir, I'm continuing my plan. You can fire me if you want. I'm sorry." I said , my voice sounding more determined, before I leave. I heard them protest but I did not care. --------------------------------------------------------------Wala akong ibang dalang gamit kundi kotse, wallet, cellphone at konting mga dami t. Others may think that I plan this roadtrip to enjoy myself but truth is, I'll do this without even a plan.

Ni hindi ko alam kung saan unang magsisimula. Drive lang ako ng drive without even thinking where to go and praying I would be lucky enough na makasalubong ko ang babaeng mahal ko. For months, my daily routine had been the same. Drive, grab food when I get hungry and look for a hotel where I can stay for the night. Everyday,tintawagan ko either Kayla or Tricia to check if they heard news from S ydney. And their answer had been the same, "Wala." Until one day. "Are you sure it was her?" I asked Kayla over the phone. Hope was starting to bu ild in my chest. "Sigurado ako." she said "Anong sinabi niya?" I asked again. "Sabi niya nagpapalamig daw siya ng ulo kaso buong katawan daw niya ang nilamig kaya sinipon siya. Tapos suminghot pa. Kadiri." she said "Tapos?" "Tapos wala na. Binaba na niya kasi madami daw order ng yum burger." she said "A nd speaking of yum burger, TRICIA, MAGORDER KA NG YUM BURGER DALI! NATATAKAM AKO ." she shouted, siguro para marinig ni Tricia. "Did she mention me?" I asked her. "Sabi niya wag ko daw sabihin sayo na tumawag siya. Yun lang, bye na. oorder pa kami. Send ko na lang number niya. Bye." she said before ending the call. Seconds later, I received a text from her. I dialled the number Kayla gave. After few rings, the call was ignored. I looked at the ring on my finger. For the past few months, this ring was the on ly thing giving me strength to continue my search.

I kissed my ring. This time, I'm more determined to find her. And my next search would be every Jollibee chain in Baguio. Wala namang Yum burg er sa Mcdo diba? At Baguio o Tagaytay lang ang alam kong malamig na lugar sa Pil ipinas. At sa dalawang lugar na yun, Baguio lang ang alam kong may bus station n a malapit sa bahay namin. --------------------------------------------------It took me a day and a half para makarating ng Baguio. Hindi ko kasi alam ang da an kaya nagtatanong tanong ako. At sa daming araw na pwedeng malasin, naflat ang gulong ko. Kinailangan ko pang ayusin. Nang makarating ako, wala akong sinayang na oras. Hinanap ko isa isa ang mga Jol libee sa Baguio. Tinanong ko sila kung may employee silang Sydney Sanchez ang pa ngalan. Yung iba, ayaw pang sabihin. personal information daw yun. Edi sana hindi nila p inagsusuot ng name tags ang employee nila. Tss. Tinatanong ko minsan yung mga empleyado pero ang iba ayaw rin sabihin. Kaya mins an, kahit yung mga customers, tinatanong ko na rin. Dinedescribe ko pa sa kanila yung hinahanap ko. At kapag sure na akong wala talaga si Sydney sa Jollibee na yun, naghahanap na ko ng ibang Jollibee. Unluckily, I did not find her that day. Pero meron pa naman bukas. At tulad ng kahapon, I did the same. Inisa-isa ko ulit ang mga Jollibee sa Bagui o.

And when I reachen the fourth Jollibee, a crew finally answered yes. "Opo. Dito po siya nagtatrabaho. Parating na nga po siguro yun kasi malapit na m agstart yung shift niya.", the crew said. FINALLY! I FOUND HER! "Okay. Thank you. Hihintayin ko na lang siya." I said I went out of the store para sana kunin yung jacket na naiwan ko sa kotse. Pero ng pabalik na ko sa loob, I saw her enter the store. Parang pagkakita ko sa kanya, nawala lahat ng pagod ko.

Gusto ko sana siyang yakapin at kausapin pero mas gusto kong titigan lang siya. Sumakay ako ng kotse at nagpark ng mas malapit sa store para mas makita ko siya. Namayat siya. Sobra. Tsaka parang kulang siya sa tulog. Kanina pa kasi siyang pa pikit pikit. Sa totoo lang, hindi ko inaasahan ang ganitong pagbabago sa kanya. Hindi ko nga akalain na makakatiis siya ng tatlong buwan. Akala ko rin kasi dati, babalik rin siya kapag nahirapan na. But I was wrong. Bu ti na lang talaga hinananap ko siya kasi kung hindi, hindi na kami magkikita. Buong shift niya pinagmasdan ko lang siya. Parang nakuntento na ko sa kakatingin lang sa kanya. Nung akala kong pauwi na siya, I was surprised to see na makita siyang naglinis pa siya. I wanted to help her pero siguro tama lang na huwag ko muna siyang pakialamanan para rin mas matuto siya. Hindi ko akalain na ang isang Sydney Sanchez na tinatapon lang dati ang mga ping gan namin ay makikita kong nagpupunas ng mga lamesa. It makes me proud. And happy. But what made me more happy was when I noticed the ring on her finger. Hindi ko maexplain kung gaano ako kasaya. Gustong gusto kong sumigaw. I followed her nung lumabas siya ng store hanggang sa pumasok siya sa tinitiraha n niya. I was hesitating whether to knock. Baka kasi nagpapahinga na siya. She looked li ke she needed rest. Pero my excitement na mayakap siya got the better of me kaya kumatok ako. The time before the door opened were the longest seconds of my life. But when the door finally opened, she immediately collapsed after saying my name .

And I think I heard the angels sing when I finally heard her say my name again.

A/N I know wala yung explanation niya. Gusto ko kasing sabay sabay kayo nina Sydney na marinig yung side niya. Atleast alam niyo na na si Andrei talaga yung dumatin g. Anyway, VOTE COMMENT BE A FAN (sa mga may gusto lang ) -xiaxiacarr :) Hi sa mga taga Arayat Institute :) May nagpapabati kasi. Hahaha SYDNEY'S POV I woke up feeling heavy and tired. Medyo sumasakit din ang ulo ko. I looked around my room only to find out na wala akong ibang kasama. But I remember opening my door and seeing Andrei. I suddenly felt scared. Natatakot ako hindi dahil baka nakita na niya ako, kundi dahil baka panaginip lang lahat at wala naman talagang Andrei na naghanap sakin . Siguro nga. Kasi kung totoo ang mga nangyari, I wouldn't be alone right now. Sobrang namimis s ko na siguro siya kaya napanaginipan ko siya. I looked at the clock on my bedside table. It says 6:21 am. Early enough para ma kapasok ako sa 8:00 am class ko. I stood up from the bed, not minding how my world spins uncontrollably. I closed my eyes, trying to make myself feel better. Sinusubukan kong patigilin ang pag-ikot ng paningin ko. And fortunately, it somehow worked. Hindi ngayon ang oras para magpatalo sa kahit anong sakit ng ulo. I have duties and responsibilities. At kung gusto kong may makain pa kinabukasan, kelangan kon g gawin ang trabaho ko. After fixing my bed, I went out of my room para makapag-ayos na. But I was surpr

ised to see a figure in the kitchen. A figure na kilalang kilala ko. I want to cry. Gusto kong umiyak sa sobrang saya. Unconsciously, I ran towards him and hugged him. I hugged him so tight, fearing he might disappear and everything is just a dream. "Andrei." I said. I was no longer able to control my tears. Kusa na silang tumutulo. I buried my face on his chest. When he finally hugged me back, I felt complete. He hugged me so tight. At kahit na hindi na ko masyadong makahinga, I do not wan t him to let go of me. We stood like that for a long time. My cry was the only audible sound. Finally he said, "Hindi ka na galit sakin?" I shook my head at mas hinigpitan ang yakap ko sa kanya. "Gusto ko lang na may m aghanap sakin. I just want to know kung may makakarealize ba ng worth ko. And I am so happy you were the one who found me. Finally, you found me!" I said and th is time I cry louder. Sobrang saya ko. Hiniwalay niya ko sa pagkakayakap sa kanya at tiningnan sa mata. Pinunasan rin niya ang mga luha ko. "I love you. Mahal na mahal kita." he said. He kissed my forehead at naramdaman ko ang sincerity sa mga sinabi niya. Hindi ko napigilan na mas lalong umiyak. "Hey, huwag kang umiyak babe." he said habang patuloy na pinapahid ang luha ko. "Masaya lang ako. I love you too." I said at niyakap ko ulit siya. "Huwag mo na uulitin yung ginawa mo ha." he said then he hugged me tighter. "You should always hear my side bago ka magdesisyon." "I'm sorry for not letting you explain. Para kasing naipon na lahat ng galit ko that day kaya hindi na ko nakapag-isip ng matino." I said

"Sana bumalik ka nung okay ka na. You know that I'd always welcome you back." "Nahihiya kasi ako." "I'm sorry. Sorry sa pag-iwan sa'yo nung birthday mo. At sorry sa nakita mo." He suddenly said. I shook my head. Hindi dapat siya nagsosorry. Ako ang may kasalanan sa kanya. "No. I should be the one saying sorry. I'm sorry for doubting you. I'm sorry kas i naging immature ako at hindi ka hinayaang mag-explain" I said then hugged him tighter. "Nainsecure kasi ako. Compared to that Michell, I am nothing." Totoo naman. Wala akong ibang alam gawin kundi ang pag-alalahanin ang mga tao sa paligid ko. Samantalang siya, business-oriented na. Andrei held both of my cheeks and gave me a quick kiss on the lips and stared at my eyes before saying, "You are better than anyone else. Don't look down on you rself kasi kahit anong mistakes ang gawin mo, I still love you. And I will alway s love you." Overwhelmed with what he said, I kissed him. I kissed him while pouring all my e motions on it. After the kiss, I wrapped my arms around his neck and buried my head on his shou lder. "Thank you." I whispered to him. "Pinuntahan ko siya that day dahil my secretary called me na nasa bar siya at ay aw umuwi kung hindi ako ang maghahatid sa kanya. And I did not have a choice. Sh e was put under my care by her father right after he saw how her daughter got em barrased at the success party of the company." he said. I want to feel guilty ka si ako ang gumawa sa kanya nun. "He was an investor so I agreed. And what you sa w at the bar, I did it para tigilan na niya tayo. She said she will no longer ru in our marriage if I grant her request. So I kissed her. I'm sorry. I was a fool for believing her." This time, it was his turn to cry. I immediately held his face and wiped his tears. "Hey, it's okay." I said to make him stop crying. This is my first time seeing h im cry. "Let's just forget it. Ayos lang naman ako. Ayos ka lang rin naman. Ther e was no harm done." He shook his head then hold my hands that were on his face. "Nasayang ang three months na dapat magkasama tayo." he said

"Don't worry. I assure you, this time wala ng masasayang na oras." A/N Sorry for the long wait. Btw, thank you very much talaga sa mga sumusupport ng story na to. Naiintindihan ko kayo kung natatagalan kayo sa update ko and I want to say sorry for it. Anyway, VOTE COMMENT BE A FAN (sa mga may gusto lang) -xiaxiacarr :) Chapter 30 SYDNEY'S POV "Drei, payagan mo na akong pumasok. Please." I said to him for the hundredth tim e. It's already 9am at kahit alam kong late na para pumasok, kelangan ko pa rin pum unta sa school to do my duty in the library. Kaso nga lang, Andrei won't let me. I felt him tighten his hold on me. We are both on the bed simply cuddling each o ther. I really missed him. "No." he said "E pano yung duty ko mamaya? Sige na payagan mo na ko. Please." I said while hug ging him tighter, hoping he would give in to what I want. I heard him chuckle. "Babe, natawagan na natin ang school mo to tell them you can't come today. And t hey said it was okay right?" he said I pouted. And I was surprised when he gave me a peck on the lips. When I looked at him, he was smiling like a two-year old boy who got rewarded wi th a candy "How about my other work, yun na lang ang papasukan ko please." I said even thou gh I know he still won't agree. "Natawagan na rin natin ang Jollibee kanina for a sick leave." he said "Hmph." I scowled as if I am about to have a tantrum. "Babe, I want you to rest. You obviously need it." he said "I'm fine!" I argued "You don't look fine to me. Why don't you sleep then when you wake-up, we'll spe nd the day together. I missed you so much so we'll make up for the lost time." h e said Then I realized how much I missed him too. And how I'd rather be with him than a ttend school or work. "Okay. But promise me when I wake up you'd still be here." I said. I want to be assured that he won't disappear from me. "I'm not going anywhere. I love you Sydney.: he said before kissing my forehead. "Say that again. Say you love me again." I said, feeling warmth from his words. And Andrei whispered I love you to me repeatedly until I drifted off to sleep. ANDREI'S POV

After couple of hours of staring at her sleeping face, I realized I'll never get tired of watching her. But as much as I want to stay beside her, I know I should cook something. She wo uld be starving when she wakes up. So as hard as it may, I disentangled myself from her. I removed her arm from emb racing me. That's when I saw our wedding ring on her finger. The sight immediately made me happy. And I wasn't able to stop myself from kissi ng her hand before getting out of the room. I went to the kitchen and saw there was nothing to cook. She didn't have supplie s. I checked my watch. Tingin ko naman bukas na ang SM Baguio ngayong oras na to. So I got my keys and kissed Sydney one last time before finally getting out of t he apartment. It took me hours to reach SM Baguio. Aside from being unfamiliar with the place, it was also far from the apartment. I went straight to the supermarket and got groceries enough for a week. Kumuha ako ng meat, chicken and fish. And as I was picking vegetables I suddenly anticipated what will Sydney's reaction be upon seeing these green leaves. And ofcourse, I did not forget to get her her junk foods. Pero konti lang. I went to the cashier and paid for the groceries. And I was on my way out of the mall when a jewelry shop caught my attention. And a particular jewelry had me thinking it would be the best gift I can give to the love of my life. A/N I'm sorry for the VERY LOOOOOOOOOOOOOOONG wait. Anyways, VOTE COMMENT RECOMMEND -xiaxiacarr :) chapter 31 ANDREI'S POV It was almost 3 in the afternoon when I got home from the supermarket. And in the few hours of being separated from my wife, I already miss her. So, with the plastic bags in my hands, I excitedly opened the door of the apartm ent, only to be heartbroken upon seeing my wife crying. I dropped everything in my hands and run towards her. "Sydney!" I called out as I hugged her. She immediately wrapped her arms around me. "What's wrong? May nangyari ba sa'yo?" I asked, worried that she might be hurt. She shook her head but she won't stop crying. "E bakit ka umiiyak? Sige na Babe, sabihin mo sa kin para alam ko ang gagawin." I said, concern is still evident in my voice. She breath deeply for a few seconds before saying, "Paggising ko kasi wala ka. Y ou said earlier that you won't disappear from me pero wala ka naman kanina. So I thought nananaginip lang ako na dumating ka talaga." I chuckled.

"Silly" I teased but deep inside, no word is enough to describe the happiness I feel. I hugged her more tightly. And I had no plan of letting her out of my embrace if not for the person silently watching us few feet afar. Napansin siguro niya ako na nakatingin sa kanya kaya siya nagsalita. "Uhm, sorry. I just dropped by para ibigay kay Sydney yung mga lecture na namiss niya today." The guy said. Humiwalay rin si Sydney sa yakap ko and looked at the guy. "I forgot." Sydney said while motioning the guy. "Babe, this is Samuel, my frien d." "Hi," I said, extending my hand for a hand shake, "Andrei, pare" "Samuel." he said and acceepted my hand. "Like she said, I'm a friend." There wa s bitterness in his voice when he said that. He looked at my arm which was wrapp ed around my wife's waist. I don't know how to reply on what he had said and I am aware that confusion is w ritten all over my face. Sydney must have realized my discomfort kaya siya na ang nagsalita. , thanks for your concern. Hindi ka na dapat nag-abala." she said

"A-Ah, Sam

"It's fine. No worries." he said and looked from my arm to my wife's face. His expression immediately softened when he looked at her. And at that moment I became aware of his feelings for my woman. Unconsciously, I pulled Sydney closer to me. She must have noticed it because she put a hand over my hand which was on her wa ist. And Samuel must have noticed it too because he threw looks of dagger on our join ed hands. And then out of the blue. he asked, "Is that him?" My wife nodded. Hindi ko man alam kung anong pinag-uusapan nila, still I think I understand what they meant. The expression on Samuel's face was unbearable. Parang gusto niyang maiyak. "Sam, I'm sorry." Sydney said "It's not your fault. I should have listened to you when you told me I don't sta nd a chance on you." Samuel said, then he looked at me, "Pare, sige una na ako." "I'm sorry." I said

Samuel just nodded his head before going out. I turned to Sydney and hugged her much tigther. "Siguro kung hindi pa kita nakikita, I would lose you to him. He seems to be a g ood guy." I said "He really is a good guy. Mabait tsaka sobrang caring." she said. At mahirap mang aminin, I felt jealous. "Buti na lang pala talaga hindi ako nalate." I said ""You will never be late. Kahit abutin ka pa ng isang taon sa paghahanap sa'kin, you will not lose me." she said. And her words assured me. SYDNEY'S POV

"Babe, matagal pa ba yan? I'm starving." I said to Andrei as he was busy stirrin g what he's cooking.

"Sandali na lang to" he said with his back turned to me. I stood up from where I was sitting and went to him. "Master Chef, Do you need some help para mas mabilis matapos?" I teased as I sne aked my arms around him. I heard him chuckle. He turned to me and kissed my lips before saying, "Well, you can arrange the pla tes now. I'm done cooking." He then turned off the gas stove. I did what he asked me. And when we were both finally settled in our seats, I ex citedly dig in to the food. I was putting rice on my plate while Andrei was putting sinigang on my plate too . "Babe, dahan dahan. Mainit ang sabaw, baka mapaso ka." he said. Sumubo ako ng pagkain and like what Andrei said, sobrang init nga. "Oh my God! Ang init" I said with my mouth open. Hindi ko kasi malunok yung pagk ain.

"I told you it's hot. Here drink this." he said and gave me a glass of water whi ch I gladly drink. Kinuha niya ang pinggan ko at hinipan ang pagkain ko until the food's heat is to lerable to eat. "Thank you." I said nung binigay na niya ulit ang plato ko. He smiled at me and kissed me quickly before turning to his plate and started ea ting. We finished eating while talking about everything that happened for the past 3 m onths.

Nakaupo na ako ngayon sa sofa habang nakahiga naman si Andrei at nakaunan ang ul o sa hita ko. "I'm telling you Sydney, huwag mo nang uulitin ang ginawa mo. If may away tayo, talk to me. If may ginawa akong mali, confront me. Kasi kapag umalis ka ulit ng walang sinasabi, hindi ko na alam ang gagawin ko."

Hindi ko maalis ang ngiti ko sa sinabi niya. I am so happy na naappreciate niya ako. Ngayon ko lang nafeel na may nagmamahal talaga sa akin.

I combed his hair with my fingers.

"I won't do it again. I promise. Unless umepal na naman si Michell, I super hate her." I said the last sentence with full hatred in my voice. "Hindi ko nga naka kausap ang parents ko tapos siya, kung umasta parang sobrang close nila."

Nakita ko kung paano naging malungkot ang mata ni Andrei nung tingnan niya ako. Siguro napansin niya na rin the way my parents treat me.

"Did my parents even looked for me?" I asked him.

And the way he looked away from me confirmed the answer I knew from the start.

"Babe, huwag ka na malungkot. I know your parents love you. Hindi lang nila sigu ro alam kung paano ipapakita sayo." Andrei said

But I knew better. Alam kong pinapagaan lang niya ang loob ko. Dahil simula ng m agkamalay ako sa mundo, wala akong maalala kahit isang masayang memory na kasama sila.

"Anyway, let's not talk about that. You have me. You have Tricia and Kayla. You have my parents. We all love you. I love you."

" Thank you. Thank you so much. I love you too. I swear the next time na mag-awa y tayo, kakalbuhin ko kung sino man ang dahilan ng away natin."

He laughed at my statement at bumagon mula sa pagkakahiga niya. "I love you when you were nice but I love you more now that you're fierce." He s aid and kissed me on my lips.

"Napapansin ko lang ha, simula ng dumating ka, nakakarami ka na ng kiss sakin."

He chuckled.

"I just missed you so much. You don't know what I've been through nung wala ka."

"Let's forget about that. Let's build happy memories starting now, okay?" I said and this time, ako naman ang humalik sa kanya, which he gladly responded to. Chapter 33 SYDNEY'S POV

"Babe, labas tayo. Nabobore na ko dito. Ipapasyal kita sa Baguio." I said to And rei nung wala na kaming magawa.

"Okay ka na ba? Wala ka ng lagnat?" Lumapit siya sakin para icheck ang temperatu

re ko. Napapikit ako ng ilapat niya ang kamay niya sa noo ko. Ang init ng kamay niya kahit malamig ang klima.

"Okay na ko. Sige na. Gusto ko lumabas." I said pleadingly.

"Are you really sure you're okay now? Wala ka ng lagnat pero baka mabinat ka."

"I'm okay now. Promise. Tsaka may pasok na ko bukas kaya Gusto kong sulitin ang araw na to. Please?"

"Fine." He said while hugging me and kissing the top of my head. "Magsuot ka ng jacket ha. Gabi na, sobrang lamig na sa labas."

"Okay. Wait for me. Magpapalit lang ako ng damit."

Kumalas ako sa pagkakayakap niya at nagtatakbo papuntang kwarto.

Excited akong nagbihis dahil matagal ko nang gustong mamasyal kasama si Andrei. Gusto kong libutin ang Baguio kasama siya.

Pagkalabas ko ng kwarto ay nakita ko siyang nakaupo sa sofa habang hawak ang cel lphone niya at nagtetext.

Nung nakita niya ko ay mabilis siyang tumayo at lumapit sa akin.

"Tara na?" he said while wrapping his arm around my shoulder.

"Okay."

Pumunta kami sa sasakyan niya at pinasakay ako sa front seat. Ikinabit niya rin ang seatbelt ko.

Umikot siya para sumakay na sa sasakyan pero parang may nagtext sa kanya dahil t umigil siya sa paglalakad at kinuha ulit ang cellpone para basahin ang message n

a natanggap niya.

Nakita kong medyo napatawa siya sa binasa. Nagtype siya sa cellphone niya bago tuluyang ibalik ito sa bulsa at maglakad na papasok sa sasakyan.

"Saan mo gustong pumunta?" he asked me while smiling.

"Ahmm. Magdrive ka lang. Kahit saan tayo mapunta." I said

Kung kanina ay madami akong gustong puntahan, ngayon ang gusto ko na lang gawin ay malaman kung sino ang katext niya.

"Okay. Kung yan ang gusto ng reyna ko!" he said and started the car's engine.

Hindi ko magawang kiligin sa sinabi niya dahil balisa ang pakiramdam ko.

Hindi pa man kami nakakalayo ay hindi ko na napigilan na magtanong.

"Babe, sinong nagtext sa'yo kanina?" I asked shyly.

"Si mommy. Tinatanong kung nasaan na ako. Pinapagalitan ako dahil ang bagal ko d aw maghanap sa'yo."

Medyo naging relieved ako sa sinabi niya. Hindi naman sa wala akong tiwala sa ka nya pero kakaayos lang namin, ayoko munang may iba siyang iniintindi maliban sak in. I may sound selfish but I want his whole attention.

Pero si Mommy Anne lang naman pala ang nagtext kaya pwede na kong huminga ng maa yos.

"Hindi mo pa ba sinasabi na nagkita na tayo?" I asked

"Hindi pa. Besides baka sumunod sila dito pag sinabi kong magkasama na tayo. Gus to ko munang masolo ka."

Biglang nagring ang phone niya. nilabas niya ang cellphone niya from his pocket and looked at the caller.

"Si Mommy ang kulit talaga." he said. Kahit ganun ang sinabi niya, hindi mo maip agkakailang natatawa siya.

"Why don't you answer it Sydney, tutal ikaw naman ang gusto niyang kamustahin at hindi ako?" He said to me while handing me his phone.

Inabot ko ang cellphone niya at kinakabahang inaccept ang tawag.

"Hello Andrei! Papaluin na talaga kita sa pwet kapag hindi mo pa rin naibabalik si Sydney dito in three days! I miss her so much. Gusto mo bang itakwil na kita ha?" Tuloy tuloy na sabi ni Mommy Anne na halos hindi na ako makasingit.

"Ahhh, Mommy, si..." Hindi ko na natuloy ang sasabihin ko dahil pinutol niya ako .

"Hello, sino ka? Where is my son? Why are you with him? Malilintikan talaga saki n yang Andrei na yan."

Hindi ko mapigilang mapangiti sa sinasabi ni Mommy. Napagkamalan pa yatang namba babae ang anak niya.

Hay nako Mommy, sakin pa lang malilintikan na siya kung may babae man siya.

"Babe, what are you smiling at? Anong sinasabi sa'yo ni Mommy?" tanong ni Andrei nung napansing natatawa ako.

"Tinawag ka pang Babe? Si Sydney lang ang dapat niyang tawaging ganun." Mommy An ne said. I can hear frustration from her voice. Parang galit na galit siya kaya nagsalita na ako.

"Mommy, it's me. Si Sydney po ito."

Natahimik sa kabilang linya. Akala ko naputol na ang tawag pero bigla siyang nag salita ulit.

"Anak, is that really you? Oh my god, I miss you so much. I promise kapag nakaba lik ka dito, ipagshoshopping kita." she said. I can hear her sobs.

"Mommy, I'm sorry. I'm really sorry."

"Bakit ka nagsosorry? Si Andrei ang may kasalanan, siya dapat magsorry." Mommy A nne said childishly.

Napatawa na lang ulit ako.

"Okay na po yun. Gusto niyo po bang kausapin si Andrei?" I asked her

"No. Okay na ko na nakausap ka. Basta hihintayin na lang kitang bumalik tapos sa ka tayo magkukwentuhan, alright?"

"Sige po."

"Okay. Bye for now. Your Daddy Greg just got home. I'll tell him the good news." she said before ending the call.

Ibinalik ko kay Andrei ang phone niya?

"What did my Mom said?" he asked

"Nothing much. She just said she really misses me."

Tumigil ang sasakyan. Nilibot ko ang paningin ko at nakitang nasa isang park kam i. Lumabas siya at umikot sa side ko para pagbuksan ako ng pinto.

"Thank you." sabi ko habang lumalabas ng sasakyan.

Nagpunta kami sa may harap ng fountain at umupo sa isa sa mga benches dun.

"Yun lang ang sinabi ni Mommy sa'yo?" he asked again.

"Ahmmm, she said ipagshoshopping niya ko pagbalik kong Manila."

"Babalik ka bang Manila kasama ko?" he asked

Naramdaman ko ang seriosness ng pag-uusap namin.

Sa totoo lang, gusto ko sa Baguio. Free akong gawin ang gusto ko. Free akong pil iin ang career na gusto ko. Hindi ko masyadong inaalala ang sasabihin ng iba.

Pero alam ko namang hindi ko pwedeng takasan na lang ang buhay ko sa Manila. And rei belongs in the city. And I belong to him. Gusto ko kung nasaan siya, nandoon ako. at hindi kami pwedeng sa Baguio lang habang buhay.

"Babe, will you get mad if I tell you something you don't wanna hear?" I asked h im.

I can see the confusion on his face.

"I want you to be honest with me Babe. Huwag mong isipin kung magagalit ba ako o hindi. Just tell me what you feel and I'll try to understand you. I will always understand you." he said

"Ahhh, kasi sa totoo lang, gusto ko dito sa Baguio. Feeling ko free akong gawin

ang kahit anong gusto ko. I can even study the course I really want. Kapag kasi nalaman ni Mommy at Daddy na hindi na Business Management ang kinukuha ko, magag alit na naman sila."

I looked at him at nakita kong nakatingin rin siya sa akin.

Hinawakan niya ang kamay ko at hinalikan ito. "You know, papayagan pa rin naman kitang gawin ang gusto mo kapag bumalik ka sa Manila. And if you're worried about your parents, ako na ang bahala. I'll be you r back-up." he said while putting his arm around me. "I promise, everything will be alright." Chapter 34

SYDNEY'S POV

I trust Andrei.

More than anyone else, siya lang ang kaya kong pagkatiwalaan kahit ng buhay ko.

Kaya nung sinabi niyang everything will be okay, I know in myself na totoong mag iging okay ang lahat.

Kaya walang pag-aalinlangang pumayag akong bumalik ng Manila. Besides, I miss my friends and Andrei's parents. Tsaka alam ko rin naman na kakailanganin rin ni A ndrei bumalik. And I don't want to be away from him.

"Babe, after 3 days tayo uuwi. Gawin mo na lahat ng kailangan mong gawin at asik asuhin mo na ang papers mo for transferring." Andrei said the next morning.

It was 7 in the morning at nakaprepare na ako for school. But unlike the other d ays, hindi ako papasok para mag-aral, I'd go to school to say goodbye to the peo ple who I've become friends with.

"Yes Babe." I said while fixing my things. "Hihintayin mo ba ako o aalis ka muna

pagkahatid sakin?" I asked him

"I'll come with you. I'll help you in everything you need to do."

The 3 days before coming back to Manila passed like a blurr.

Nagpaalam ako kay Kristen at iba ko pang blockmates na hindi makapaniwala nung p inakilala ko si Andrei na asawa ko.

Hindi rin sila pumayag na umalis ako nang hindi man lang nakakasama sa mga hangouts nila. Kaya kahit marami silang academic works na dapat tapusin, ipinagpaliban nila par a lang matuloy ang gala namin. First time ko daw kasing sumama at aalis na rin d aw kasi ako.

Tuwang-tuwa rin sila dahil nilibre sila ni Andrei. Pagpapasalamat daw niya na na ging mabuti silang lahat sa akin.

Nag-usap rin kami ni Samuel.

Nagthank you ako sa lahat ng ginawa niyang pag-aalaga sa akin. Kung tutuusin, sa dami ng tulong niya sa akin, hindi ko alam kung saan ako pupulutin kung wala si ya. Nagsorry din ulit ako sa kanya.

"Hindi mo naman kailangan magsorry kasi wala ka namang kasalanan. Makulit lang t alaga ako." sabi niya. "I'm happy for you. Masaya ako na masaya ka." Ito ang hul i niyang sinabi sa akin.

Sa totoo lang, kung walang Andrei sa buhay ko, baka nagkapag-asa kami ni Samuel. Hindi rin naman kasi mahirap mahalin si Samuel. Yun nga lang hindi ko kayang ka limutan si Andrei.

Nagpaalam rin ako sa mga katrabaho ko na hindi rin makapaniwala na may asawa na ako.

"Ang bata mo pa tapos may asawa ka? Maaga ka bang nabuntis?" tanong ng isa sa mg a kasamahan ko.

"Nako hindi po. Mga magulang po namin ang may gusto na ikasal kami."

"Uso ba yun sa Pilipinas? Diba pang mayaman lang yun? Wag mo sabihing mayaman ka yo?" sabi niya na halos hindi makapaniwala.

"Hindi naman po." sagot ko

"Sabi ko na nga ba! Kaya pala wala kang alam sa kahit anong gawain nung una. Kah it humawak ng basahan hindi ka marunong." sabi niya na natatawa tawa

Natawa na lang rin kami ni Andrei.

Nagpasalamat ulit kaming dalawa ni Andrei sa kanilang lahat bago umalis.

Bumili rin kami ng pwedeng pampasalubong, lalo na ng strawberries na super favor ite nina Kayla at Tricia. Excited na akong makita ang mukha nila kapag ibinigay ko itong strawberries sa kanila.

Huling gabi na namin dito sa Baguio. Bukas ng umaga uuwi na kami.

Nakahiga na ako sa kama habang nakaunan ang ulo ko sa dibdib ni Andrei. Ramdam n a ramdam ko ang pagtaas at pagbaba ng dibdib niya sa bawat paghinga.

Nilalaro laro naman niya ang buhok ko.

"Babe, balik tayo dito sa Baguio kapag vacation. Mamimiss ko talaga dito." sabi ko

"Of course. I know this place is special for you."

"Kinakabahan ako para bukas." I said honestly

"Don't be. I told you I'll always be here for you." he said

"I know. Hindi ko lang maiwasang matakot."

Tumayo siya mula sa pagkakahiga dahilan para mapatayo rin ako.

May kinuha siya galing sa drawer na malapit sa kama.

"I've been meaning to give this to you kasi hindi ako makahanap ng timing." he s aid at inilabas ang medyo may kalakihang jewelry box.

Binuksan niya ang box at nakita ko ang isang infinity necklace.

Kinuha niya iyon at lumapit sa akin.

"I love you. Yun lang ang alalahanin mo. I love you to infinity and beyond." he said while putting the necklace on me. Chapter 35 SYDNEY'S POV Maaga akong nagising kinaumagahan. Wala na si Andrei sa tabi ko. KInapa ko ang necklace na binigay niya sakin kagabi at nung naramdaman ko ang in finity sign sa mga palad ko ay napangiti na lang ako sa sarili ko. I am so happy. Kahit kinakabahan ako ay hindi ko maipagkakaila na masaya ako. "To infinity and beyond" His words keeps echoing on my mind. Parang may recorder sa utak ko na kusang nag pplay ng paulit ulit. Nung nakuntento na ko sa kakaisip sa mga binitiwang salita ni Andrei, tumayo na ko at tinungo ang pinto palabas ng kwarto. Nakita ko agad siya na nagluluto sa kusina.

"Goodmorning Babe." he said nung nakita niya ako. Nilapitan ko siya at niyakap mula sa likuran. I can feel his warmth. Sobrang com fortable sa pakiramdam. "I love you." I told him Hinawakan niya ang kamay ko na nakapulupot sa kanya at kinalas iyon para humarap sa akin. "I love you too. So much." he said and kissed my forehead before letting me go. "Let's eat then umuwi na tayo. Kanina pa ako kinukulit ng mga kaibigan mo kung k ailan daw kita iuuwi." "Paano nila nalaman na magkasama na tayo?" "My mom probably told them. Alam mo naman si Mommy, she gets super excited over things." Napatawa na lang ako. Naiisip ko sina Kayla na nangungulit. Hindi pa man din nil a ugali na tumigil kahit galit na ang kinukulit nila. Idagdag pa si Mommy Anne. "I miss them. Medyo naeexcite tuloy akong makita sila." I said smilingly. "They miss you too. I wanted to surprise them pero kinailangan kong sabihin na n gayon tayo uuwi para lang matigil sila." Kahit na halatang nakulitan si Andrei k ina Kayla at Tricia ay halatang hindi naman siya nairita sa mga ito. Medyo natat awa tawa rin nga ito. Kumain na kami at nag-ayos pagkatapos. Nilagay na rin ni Andrei ang lahat ng gamit ko sa sasakyan. Pareho na kami ngayong nakatayo sa labas ng apartment ko. Bukas pa ang pinto. Gusto ko kasing tingnan muna ulit ang naging tahanan ko for three months bago tuluyang umalis. Hindi tulad dati, wala ng mga librong nakakal at. Wala na ring mga damit kung saan saan. The apartment looks like the way I sa w it for the first time, nung titira pa lang ako dito. Pero kung noon ay dumatin g ako na umiiyak at nasasaktan, ngayon ay aalis ako na masaya kasama ang taong m ahal ko. I gave it one final glance before finally closing the door. I'll definitely miss this place. Kahit maliit lang ang apartment na ito compared to our house, maram i naman akong natutunan on my stay here. "Let's go." Andrei said to me and we both turned around and headed for his car. He opened the passenger seat for me before turning around to the driver's seat. Kinuha niya ang kamay ko at hinalikan ito bago paandarin ang sasakyan. "I'm always here for you okay?" he said to me. Tumango ako sa kanya. There's no turning back now. And I don't want to turn back . Sobra sobrang assurance ang meron ako galing sa kanya. Buong biyahe ay nag-usap lang kami about random stuffs. Pero dahil medyo mahaba rin ang biyahe ay nakatulog ako. Ginising niya lang ako nung nagstop over kami p ara bumili ng pagkain. Tanghali na rin kasi. I bet two hours pa bago kami makara ting. "Saan mo gustong kumain? There's a restaurant nearby." He said. "Magfast-food na lang tayo. Drive thru would be fine actually." I told him "Okay" He ordered for something madaling kainin since he'll be driving while I ordered a heavy meal. Medyo nagugutom na rin kasi ako. Nauna siyang natapos sa pagkain. Mas konti rin kasi ang order niya compared to m ine. "Do you want some?" I offered him. Feeling ko kasi hindi siya nabusig sa kinain niya. "I'm fine Babe. Just eat your food." Pero dahil sadyang makulit ako, lumapit ako sa kanya para subuan siya. "Say ahh." "Babe, okay lang ako. If I know, kulang pa sa'yo yang pagkain mo." he said playf ully. "That's not true!" I denied. "Besides, I simply want to feed you." He smiled at me before opening his mouth. I actually ordered more food because I wanted to share it with him. Gusto ko rin kasing pagsilbihan siya kahit papaano. Feeling ko kasi prinsesa ang turing niya sa akin.

After eating, I looked outside the window. Pinagmasdan ko ang mga dinaraanan nam ing lugar hanggang sa makatulog ulit ako. Nagising na lang ako na pinapasok na ni Andrei ang sasakyan sa garage ng bahay n amin. Sa totoo lang, hindi ako nakaramdam ng takot at kaba tulad ng inaasahan ko. Mas nangibabaw ang kasiyahan ko na nakabalik na ako. "We're home." Andrei said before turning off the engine. "Yeah. We're finally home" A/N Hi. First of all, sorry kasi sobrang tagal kong nawala. I have no excuse for tha t. Second, thank you sa patuloy na nagbabasa nito. sa mga loyal followers, super th ank you. Third, I got an offer na ipublish ang You are My Home. Kaya umasa kayong matatap os ang story na ito. Sana suportahan niyo yung book kapag napublish na. Thank you :) Chapter 36 SYDNEY'S POV Habang kinukuha ni Andrei ang mga gamit sa sasakyan ay nauna na akong pumasok sa loob ng bahay. Pagbukas ko ng pinto ay bumungad sa akin ang pamilyar na malawak na sala namin. Walang masyadong nagbago sa itsura ng bahay. Ang mga picture frames na may pictu res namin ni Andrei ay nakapatong pa rin sa mesa. Kahit ang mga displays na naka sabit ay hindi nagbago. Parehong pareho ang itsura ng bahay bago ako umalis. And the sight gives me the warm feeling of as if nothing ever happened. Nakarinig ako ng mga boses na galing sa kusina kaya pinuntahan ko iyon. The mome nt I saw to whom the voices belong to, I immediately wanted to run towards them and hug them. Hindi ko ugali na maging sweet sa kanila pero dahil siguro sa sobr ang tagal naming hindi nagkita kita, hindi ko napigilan ang sarili kong puntahan at yakapin sina Kayla at Tricia. Pareho silang nagulat sa ginawa ko pero mas nagulat sila ng magsimula akong maiy ak. Ngayon lang kasi nila ako nakita na iniiyakan sila. "I miss you both." Sabi ko sa kanila. Nang makarecover sila sa shock ay niyakap na rin nila ako. "Group hug!" Sabi ni Tricia at inipit nila akong dalawa. "You bitch! Huwag mo na ulit gagawin yun! Hindi masayang gumawa ng kalokohan kap ag wala ka." Kayla said. Natawa na lang ako. Kahit kailan talaga panira ng mood si Kayla. I was being swe et yet she ruined it. " Oo nga. Wala na kaming maituro kapag tinanong kami kung sino ang pasimuno." Tr icia added " Why do I feel like you didn't really miss me?" Natatawa kong sabi "Are you crazy? Sa sobrang pagkamiss namin sa'yo, ililibre ka daw ni Tricia" Kay la said " What the f!" Tricia shockingly said. Humiwalay rin siya sa yakapan namin. "Hoy Kayla, bakit bigla bigla ka na lang nagtuturo. Wala akong sinasabing manlilibre ako ha. I'm on financial crisis. In tagalog, pulubi ako ngayon." "Eto naman! Minsan lang naman. Besides, we're finally complete. Hindi mo ba nami ss si Sydney? What kind of friend are you?" Kayla said dramatically. "Why don't you treat us instead Kayla. Tutal, ikaw naman ang may idea." Tricia r etorted "I'm also on financial crisis. In tagalog, pulubi rin ako ngayon." "Minsan ka na nga lang manlilibre. Besides, hindi mo ba namiss si Sydney? What k ind of friend are you." Sabi ni Tricia na ginaya ang sinabi ni Kayla kanina. Mukhang naasar si Kayla sa sinabi ni Tricia. They really have always had a way o f getting under each others skin. Natawa na lang ako. "Why don't I treat everyone instead." A voice from behind me said. He immediatel y wrapped his arm around my waist when he got to my place. Nakita kong nagningning ang mga mata nina Kayla at Tricia. Basta libre, nag-iiba ang mood nila pareho.

"Are you sure you want to treat them? Hindi lang halata pero malakas kumain ang dalawang yan." I whispered to Andrei. Natawa siya sa sinabi ko. "Hindi ako tumatanggi sa libre!" Kayla shouted excitedly "I second the motion!"Tricia added. "I think it's too late to take my word back. Feeling ko bubugbugin nila ako kapa g binawi ko ang sinabi ko." Andrei jokingly whispered to me. I chuckled to what he said. 'Hindi ka nila bubugbugin Andrei, they would kill you.' I thought to my self. "Lagi ka na lang nanlilibre. Pati sa Baguio nilibre mo rin sina Kristen. Don't y ou think you need to save? Baka wala na tayong makain bukas." I said jokingly. "You don't have to worry. I'll always provide for you." He answered At tulad ng dati, hindi ko naiwasang hindi kiligin sa sinabi niya. Naputol ang pag-uusap namin ng biglang tumunog ang cellphone ni Andrei. Kinuha n iya ang cellphone niya sa bulsa at tiningnan ang caller. "It's Mom. I think it's better kung ikaw na ang sumagot." He said before handing me his cellphone Sinagot ko ang tawag and pressed the loudspeaker button. "Mommy." I greeted "Sydney? Asan na kayo? Kanina ko pa hinihintay ang tawag ni Andrei. Sabi ko kasi tawagan niya ako kung nakarating na kayo." She said "Kakarating lang po namin kaya po baka hindi pa kayo nasabihan ni Andrei." I exp lained "Alright. Kinabahan kasi ako, akala ko kung ano ng nangyari sa inyo." "Mom, why don't you come over for dinner. I'll be treating everyone. Welcome cel ebration na rin for Sydney." Andrei butted in. "Bawal tumanggi sa libre Tita." Singit ni Kayla Natawa naman si Mommy. "Okay. I'll tell your father to cancel his meeting tonigh t. I'm sure he'll agree. Namimiss na rin kayo ni Greg you know." She said "Mommy, tell Daddy Greg that I miss him too." I said "I'll tell him. See you later okay. I need to hang up now, I have a business to attend to." Sabi niya bago pinutol ang tawag. True to her words, dumating si Mommy Anne and Daddy Greg ng mga 7:30. Nakaorder na rin ng pagkain si Andrei. "I miss you so much Sydney anak!" Daddy Greg said the moment he saw me. Niyakap niya ako agad. "Parang namayat ka yata? Nagdidiet ka ba? Hindi mo ba alam na mas masarap kayakap ang mga chubby. Tingnan mo ang Mommy mo, hindi nakakasawang yak apin." Sinamaan ng tingin ni Mommy si Daddy. Sinisimulan na naman niyang asarin si Momm y. I don't understand why he keeps on irritating her kung sa huli naman ay susuy uin niya si Mommy para makipagbati. I actually find it weird and sweet at the sa me time. "Greg, are you saying na mataba ako? You know how much I hate that word." She sa id scarily. "Wala akong sinabi. You're just guilty." Hinampas ni Mommy ang braso ni Daddy bago pumasok sa loob ng bahay at sinamahan sina Tricia sa may dining table. "Dad, lagot ka. Ginalit mo na naman." Andrei said laughingly to his father. "Magkakabati rin kami mamaya. You know your mother can't resist me." He said con fidently bago sinundan si Mommy. Tiningnan ako ni Andrei. "I'm sure as hell na kaya siyang tiisin ni Mommy. Siya ang hindi makatiis." Andrei said Natawa na lang ako. Sinulyapan ko ang mga tao sa may dining table. Parehong nagl alaway na sina Kayla at Tricia habang tinitingnan ang mga pagkain. Samantalang s inisimulan ng suyuin ni Daddy si Mommy. Andrei was right. Si Daddy Greg ang hind i makatiis. Habang kumakain ay patuloy ang panunuyo ni Daddy. Panay ang asikaso niya kay Mom my habang kumakain. Pareho sila ni Andrei. Panay ang lagay ni Andrei ng pagkain sa plato ko at tanong siya ng tanong kung ano pang kailangan ko. Mag-ama nga sil a. Nagkabati rin naman sila bago umuwi. Salamat kina Tricia na panay ang panunukso sa kanila. Hindi napigilan ni Mommy ang matawa sa kanila dalawa, kaya in the end , nakipagbati rin siya.

Tumahimik ang bahay ng makaalis na sila at kaming dalawa na lang ni Andrei ang n atira. "Babe, I'll be busy starting tomorrow. Papasok na akong office. Pero pwede naman kitang ihatid bukas papuntang school. But I can't accompany you sa pag-aasikaso ng transfer mo. Is that alright?" He said when we were both finally lying on th e bed. We decided na magkatabi na kaming matutulog from now on. Medyo nasanay na rin ka si ako nung nasa Baguio na magkatabi kami. Besides, gusto ko na as much as possi ble ay lagi kaming magkasama. " Okay lang. Kasama ko rin naman sina Kayla. Magchachange course rin daw sila. A lam mo naman ang mga yun, kung nasaan ako nandun rin sila." Napag-usapan kasi namin nina Kayla kanina ang plano ko ngayon na nakabalik na ak o. And like me, gusto rin nilang gawin ang kung ano talagang gusto nila. Simula pa man noon, pagiging writer na talaga ang dream naming tatlo. "That's good. Atleast may kasama ka. Just text me kung may problema okay?" Sabi niya bago dahan dahang sinuklay ang buhok ko gamit ang mga daliri niya. He was a lso humming a lullaby kaya hindi ko na napigilan ang pagpikit ng mga mata ko. Chapter 37 SYDNEY'S POV It's been weeks since nakabalik kami ng Manila. Andrei started going to the offi ce. And I started going to school. Pero kahit nagiging sobrang busy namin, he st ill finds time for me. Hindi siya pumapayag na hindi kami magsasabay sa pagkain sa isang araw. Kapag maaga siyang umaalis at hindi ko na naaubutan sa umaga, he fould fetch me from school and we'll eat dinner together. Kung mag-oovertime nam an siya, it's either sabay kami sa breakfast or pupuntahan niya ako para kumain ng lunch. He also never fails to ask how my day is. Kung may homework ba ako or kung may e xams ako bukas. Kung nahihirapan ba ako mag-adjust sa surrounding ko o may kaila ngan akong bayaran. And I appreciate everything he does for me. I feel so loved. Bukod sa araw araw niya akong sinasabihan ng 'I love you', his actions speak louder than his words. And I want to give something back to him, now that his birthday is in two days. Gusto kong ibigay ang lahat ng kaya kong ibigay. I want to make that day special for him. I am actually waiting for Kayla and Tricia at a nearby cafe because I'm asking f or their help in planning my surprise. Napatingin ako sa entrance ng coffee shop ng bumukas ang pinto nito, hoping it w ould finally be them pero nagulat ako ng makita ang pinakaayaw kong tao sa mundo . I don't want to see her ever again, but I know its impossible. Sooner or later, I'll have to face her. But I did not expect it to be this soon. Pero wala na ako ng magagawa, especially now that she's heading my way. "Sydney.", she said when she was finally in front of me. "Michell." "So you are really back." she said while crossing her arms in front of her. "Obviously." I said back She snorted at my sarcasm. I don't know what is her problem with me. Kung tutuus in nga, ako dapat ang may galit sa kanya. "I bet nobody wanted you back. Bakit ka pa bumalik?" she said This girl is getting on my nerves. Sa totoo lang, nagpapakabait na ako but this girl is bringing out the bitchiness in me. "My friends want me back. My in-laws want me back. And Andrei wants me back more than anything else." I said confidently. I saw how her expression changed at the mention of Andrei's name. I smirked at h er knowing I'm winning this game. But she regained her composure in a split second. She directly stared at me cold ly. Her eyes speak of anger and hatred. "But you don't deserve him. You don't de serve to be beside him. You don't deserve to live with him. You don't deserve to be with him. You simply don't deserve him." I don't know how to respond to her. I want to tell her she's wrong. I want to te

ll her I am deserving of Andrei. I want to tell her she has no right or say on w ho deserves who. But I can't say a word. I can't even open my mouth. "By the way, I am pretty sure your Mommy and Daddy didn't miss you. And I'm sure as hell they don't even care whether you are back or not." She said before walk ing away and going to a vacant table nearby. Gusto kong umiyak. Napaisip ako sa mga sinabi niya. I don't believe her opinion on me and Andrei. I love him and I don't want to doubt the thing between us. If she thinks I don't deserve him, I think otherwise. What bothers me is her words about my parents. Akala ko hindi na ako maaapektuha n ng katotohanan na hindi ako hinahanap ng mga magulang ko, that they do not car e about me. Akala ko kontento na ako sa kung ano man ang meron ako. Masakit pa r in pala. My thoughts were interrupted by the woman who went inside the coffee shop. I am happy to see her but she doesn't seem to feel the same when she saw me. She only smiled when she looked at the other table, the table where Michell was. Dinaanan niya ako as if I was a stranger, as if I was wind. My mom did not even acknowledge my presence. I looked at her back as she walks farther and farther a way from me. I looked at her back as she walks straight to where Michell was. I looked at Michelle with jealousy and I saw her smile triumphantly at me. I don 't understand how my mom finds time to meet Michell when she can't even come to see me. "Sydney, gusto ko ng fried chicken sa birthday ni Andrei." A voice said in front of me. It was Kayla. Hindi ko man lang napansin na nakarating na sila ni Tricia . "Ano ka bata? Hindi kiddie party ang pinaplano natin." Tricia sa id to Kayla. "W hy don't we have a barbecue party? I've been craving for barbeque." I looked back to where my mother was. I saw her happily chatting with Michell wh ile ordering her food. If I don't know them, I would probably think they are mot her and daughter. They look so comfortable with each other. It's as if it was no rmal for them to meet at cafes and talk about things. "Sydney? Sydney!" I snap out of my thoughts and looked at them. "What do you think of my suggestion?" Kayla asked Hindi ko alam ang ang sasabihin ko. I don't even know what they have talked abou t. I was lost in my own thoughts. "You are not listening, are you? Ano bang tinitingnan mo sa likod at distracted ka?" Halos mabali na ang leeg mo sa kakalingon." Tricia said "Wa-wala" I said Pero hindi sila nakinig, instead they looked at where I was looking awhile ago. "Si Michell bruha yun di ba?" Kayla said "Oh my god. It is really her. Hindi ko alam but the mere sight of her makes me w ant to strangle her. Kumukulo agad ang dugo ko." Tricia added "Wait, wait! Is that your Mom? What is Tita Grace doing with her?" Kayla freaked out. "Guys, I think I need to go. Let's talk about Andrei's birthday some other time. " I said before getting up and leaving. I went straight home in a daze. Michell's words and the scene I saw earlier keep s running through my mind. Kahit si Andrei na kakauwi lang galing trabaho ay napansin na may mali sa kilos ko. And I love how he respects my silence when I told him nothing was wrong. He just reminded me that he will always be by my side no matter what. "I'll wait until you are ready to tell me what the problem is. I love you. Remem ber that okay?" Chapter 38 SYDNEY'S POV Today is Andrei's birthday. At nagkataon pa na half day lang ang klase ko ngayon . I went to the mall para bumili ng mga kakailanganin sa surprise ko para kay Andr ei. I have talked to him kaninang umaga na umuwi siya agad at huwag mag-oovertime. I

told him I need his help in one of my projects kaya I'm sure he'll be home earl y. He doesn't have a clue that I'm planning something special for him. With the help of Kayla and Tricia, we decided na magpreprepare ako ng dinner jus t for the two of us and I will be cooking the food myself. Unlike before na pagp iprito lang ang alam ko, I can now cook better. It's not an extravagant thing bu t atleast I'll be putting my best on it. And after our dinner, we would meet his parents and my friends for another batch of surprise. But before anything else, I need to buy him a gift. Sa totoo lang, I don't know what to get for him. I mean, he has everything. Kung meron mang bagay na wala si ya, I'm sure kaya niya namang bilhin yun. I walked around the mall hoping I would be able to find the perfect gift. It too k me an hour when something finally caught my attention. It was a fountain pen f rom a famous brand. The pen was simple yet I find it so elegant. Just like Andrei. Kung titingnan mo si Andrei sa unang pagkakataon, you would th ink he is a cold-hearted person who only cares about business, but once you get to know him, you would see that deep inside him, he has a soft side for the peop le he cares about. Napapangiti na lang ako habang binabayaran ang binili ko. I imagine Andrei think ing about me whenever he uses this pen. I hope he'll like my gift. After kong makabili ng regalo, dumiretso ako sa supermarket. This place reminds me of so many memories. Halos lahat ng lane na nadaraanan ko, may nagfflashback na memory sa akin. And I can no longer hide my smile ng madaanan ko ang lane ng mga paper plates and plastic spoon and forks. I remember him getting me a set of those things dahil tinatamad akong hugasan ang mga pinagkainan ko. My smile wouldn't fade the whole time I'm walking around the supermarket. Kahit ng madaanan ko ang lane para sa mga gulay at prutas ay hindi pa rin nawawala ang ngiti ko, it's because I also have a memory with Andrei in this exact place. I shook my head to bring myself back to the present. All the memories make me nost algic. " Kuya, I'd get one kilo of this." Sabi ko sa taong nag-aassist sa may meat sect ion habang tinuturo ang karne na gusto ko. After ibigay ang palstic sa akin, I w ent to the seafood section. I'll be cooking Andrei's favorites: beef steak, steamed bangus and buttered shri mp. I'll also cook kare-kare. and this time, I hope everything would turn out we ll, unlike the last time I cooked for him. Sana maging masarap ang mga lulutuin ko. After finishing my business sa supermarket. I went to a cake shop. A birthday wo uld never be complete without a cake. "Can you wrap this for me please?" I said while pointing at the chocolate cake I chose. I had the words 'Happy Birthday Babe! I love you so much' written on top of the cake. Kalalabas ko lang ng cake shop nang may makasalubong at makatitigan ako. It was my mother. We have never been closed so I feel awkward at the moment. But it wou ld be rude to just ignore her. "Ma! Bakit po kayo nandito. May kameeting po ba kayo?" I said to her. Matagal bago siya nagsalita. "Nakabalik ka na pala talaga. Naubusan ka ba ng pera at nahirapan na kaya mo tin igil ang drama mo." She said to me. I looked at her wide-eyed. I can't believed she just told me that. Sanay na ko s a pagtrato niya sa akin but I just can't believe my own mother would say somethi ng so harsh to me. "And I heard you changed your course. How dare you disobey your father." She add ed Napilit ko na ang sarili ko na kalimutan ang nangyari nung isang araw but this t alk is bringing it all back. And all I want to do right now is just walk out. Gu sto kong maging masaya ngayong araw na ito. And I thought I would be. But all I feel right now is hurt. I should have really just ignored her. "Ma, gusto ko po kasi talaga ng literature. Matagal ko na po yun sinabi sa inyo ni Daddy kaso..." I said but I wasn't able to finish what I was saying dahil nag

salita na siya. "Rubbish. Sa tingin mo may mararating ka sa pagsusulat? Are you even good at wri ting. I bet all you write is non-sense." Hindi ko napigilan na umiyak. And I don't know if I'm imagining pero for a split second, I think I saw a look of concern from her when she saw my tears. But I'm sure as hell I'm wrong. "Ma, I think I'll just go. May gagawin pa po kasi ako." I said before walking to wards the exit. I walked without looking back. I don't want to look back. Pinunasan ko ang mga luha ko habang nasa loob ng taxi. 'Today is a very special day Sydney! Don't let anything get to you' I said to myself and smiled. But even if I'm smiling, I can't help but feel the pain in my chest. 'Andrei loves you. That is all that matters.' I added to myself. Pagkarating sa bahay, sinimulan ko na agad magluto. Kahit may mabigat sa dibdib ko, I just ignored it. Nothing good would come out from it anyway even if I cont inue thinking about it. All I need to think about is Andrei who would probably be home by 7:30pm. And it 's already 4:30 in the afternoon. No time to waste. By 7pm, Andrei called telling me he is on his way home. I am already done cookin g and I have finished setting up the table. Everything was perfect. I just have to take a bath. It would be bad if Andrei smells me. Saktong pagbaba ko galing kwarto nang marinig ko na bumukas ang gate ng bahay. P umunta ako sa harap ng pinto para ako agad ang makikita niya pagkabukas niya. "Happy Birthday!" I said when he opened the door. Natawa ako ng makita ang gulat niyang mukha. His shocked face was epic! "I thought you forgot! Hindi mo man lang ako binati kanina. And knowing na makak alimutin ka, I really thought you didn't know." He said and hugged me. "Does that mean kuntento ka na batiin na lang kita?" Natatawa kong sabi sa kanya . "Yes. A greeting from you would be more than enough." He said sincerely. Sa toto o lang, I did not expect him to say that. I was just joking sa sinabi ko but wha t he said to me makes me overwhelmed. Hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya at hinalikan siya. I just love him so m uch. "May prinepare ako for you. I hope you like it." I said against his lips before breaking the kiss at hinila siya papuntang dining room. "Did you cook all these?" He asked. "Of course! Don't belittle me Mister! Hindi lang ikaw ang marunong magluto." I s aid laughingly. "Ngayon ko na lang ulit matitikman ang luto mo." He said He is right. The last time I cooked for him was a long time ago. Palagi kasing s iya ang nagluluto sa aming dalawa. "That's because you never allow me to cook." "Of course I won't. You're my princess. I want to be the one serving you." He sa id and hold my hand to kiss it. But he stopped and stared at my hand. May bandages kasi ito dahil sa pagluluto ko kanina. Sobrang nagmamadali na kasi kaya medyo naging careless ako. "It's nothing. Hindi naman masakit." I said to assure him. "Are you sure? Have you treated this? This is the reason why I don't you cooking . If you want to eat something, tell me and I'll be the one to cook it. Do you t hink we need to get a maid para magluto kapag wala ako?" Nakakatawa siya. Sa totoo lang, dapat mairita na ako sa kanya dahil sa sobrang p agiging protective niya. Pero siya lang ang nagpaparamdam sa akin ng ganitong pa gmamahal. I never experienced this with my parents. So who am I to complain. "Don't be silly Babe. I want you to enjoy everything." I said and took my hand a way from him to get the gift I got for him. "But before that, here's my gift for you." "You did not have to give me anything. You could have just wrapped yourself and it would be the perfect gift for me." He said and I was touched by his sincerity . "Just open it. It's not much but I hope you like it."

He opened the gift and took the pen from it's case. "May pera ka pa ba? I think you spent too much on me. I'll give you your allowan ce right away." He said and took his wallet from his pocket. "Andrei!" I said in my warning tone. "What?" He said innocently. "That's a gift. Hindi ko naman pinapabayaran sa'yo yan. Will you just accept it and say thank you." I said to him. I just want him to appreciate it. I hate him for what he is doing right now yet I still love him so much. "I'm sorry. I love the gift. I swear I love it. But I'm thinking about you. Baka kailanganin mo ng pera." I rolled my eyes at him. "Babe, sobra sobra ang allowance ko na binibigay mo. Da ig ko pa nga ang empleyadong sumusweldo every month sa laki ng binibigay mo. Ser iously, you don't need to worry about it." It's true, my allowance is too much. Sinasabi ko naman sa kanya na hindi niya ak o kailangang bigyan ng pera or konti lang ang ibigay niya but he wouldn't listen . Kaya marami na akong ipon. I even think mas mayaman na ako sa kanya. "Okay. Thank you for this pen then." I smiled at him. I don't hate him anymore. "Now, it's time for you to blow your cake and make a wish." I stood up to get the matchsticks and light the candles on his cake. "You have three wishes Babe." I said to him. "Okay. My first wish, I hope the food taste good. Please make it taste better th an the last time. It would be a waste if it don't" he laughingly said. I looked at him with squinted eyes. Why do I have a feeling he'll end up like Daddy Greg. "My second wish is for my wife to be happy and lastly, I wish to have more days like this with Sydney." He said before blowing the candles. Out of a sudden, kumuha siya ng konting icing ng cake at inilagay sa ilong ko. S umimangot ako and threw look of daggers at him. I wiped the icing with a tissue. I'll get my revenge later. We started eating. I looked at him in anticipation of his reaction. He is silent ly eating and I can't read his expression. I want to know if the food is good, f or god's sake! "How is it?" I asked when I finally can't take his silence. "It's bad." He said straight forwardly. I felt my energy drained. Oh god! I thought everything was perfect. I heard him laugh suddenly so I looked at him. I don' t see anything funny for him to laugh. "Why are you laughing?" I asked "I was just kidding Babe! The food is super good. I did not know you had this ta lent in you." He said I hate him. He fooled me! But atleast he liked the food. All my efforts paid off somehow. When we finished eating, I attempted getting my revenge. But he was fast so I en ded up covered in chocolate icing. "I hate you. Why did you put this much icing on my face? Mukha akong gusgusing b ata." I said to him He laughed at me. "It was your fault. Besides, ang ganda mo namang gusgusin. And don't say you hate me. I don't like hearing those words from you." He said whil e wiping the icing off my face and kissing me unexpectedly. "Okay. You don't need to be bothered by it. You know how much I love you." I sai d childishly. "I know you love me. Now, go wash your face." He said when he was done wiping my face. "Babe, I told your parents we would meet them by 10. Let's go now." I told him w hen I remembered that our surprise isn't over. "I don't want to go." "We need to go Babe. It's your birthday! Let's celebrate your day with the other s." "No. I want to celebrate it just with you. Let's just stay at home and lay on th e bed until we fall asleep." He suggested I actually liked his idea. I'm already tired anyway. But I can't agree with him. I promised them. "But I already told them we would meet them later."

He did not answer me, instead, he got his phone from his pocket and dialed a num ber. "Ma, I don't think we could meet you. We are already both tired so we would like to finally rest." Sabi niya sa kausap niya sa telepono. "Sige po. Thank you. Sorry Ma. Pasabi po kay Dad thank you rin." He added before ending the call and putting the phone back on his pocket. "How about Kayla and Tricia?" I asked him. Knowing the two of them, I'm sure mag wawala yun dahil sa hindi namin pagpunta. "Mom would take care of it. Magkakasama na sila ngayon." "Then why don't we just go? It's still early anyway." "You're tired. You've been yawning since a while ago. Let's just rest." He said before putting his arms around my waist and walking towards our bedroom. I thought he wouldn't notice my yawns a while ago. He really is observant. Pagkapasok sa kwarto ay pumunta akong banyo. After doing my business, I went tow ards the bed where Andrei is lying. He is still in his corporate attire. He just removed his shoes. "Magpalit ka na ng damit." I said before joining him in bed. "I'll change later. I'll just wait for you to fall asleep." He said and moved cl oser to me. Sinuklay niya ang buhok ko gamit ang mga daliri niya. I really love it when he does this to me. "Are you happy?" I asked him and turned my face to him. "Of course! My wife just did something special for me. Sobrang masaya ako Babe. This is the best birthday I had. Thank you." I smiled at him. I'm happy that he loved what I did for him. But there is someth ing in me that feels it isn't enough. Parang sobrang kulang pa. Ginawa ko ang be st ko pero parang kulang pa rin ang binigay ko. Inilapit ko ang sarili ko sa kanya and kissed him suddenly. I want him to know h ow I feel through my kiss. Naramdaman ko ang pagpulupot ng mga kamay niya sa aki n. That is when I realized I was already on top of him. I continued kissing him. He changed our position without breaking the kiss. He is now on top of me. I ca n feel his weight yet I don't feel his heaviness. His lips left mine and started kissing my neck. This is the first time I had thi s feeling and I can't describe it exactly. He stopped kissing me and we are now face to face, nose to nose. I can feel his warm breath. Binuksan ko ang mga mata ko at nakita ko kung gaano kami kalapit sa isa't isa. His eyes are closed while he was rubbing my nose with his. I find th e gesture sweet. "Sydney." I was surprised when he called out my name. "Please tell me to stop no w." At that moment, nalaman ko kung ano ang kulang. I know now what to give him. "No. I love you. And I don't want you to stop." Chapter 39 SYDNEY' S POV Nagising ako sa tunog ng cellphone na nagriring. Without opening my eyes, kinapa ko ang bedside table searching for the ringing phone. But before I could even f ind it ay namatay na ang tawag. I opened my eyes and immediately closed them when the sunlight coming from the w indow greeted me. I'm guessing it's late already and Andrei is probably in his o ffice by now. Pero naramdaman ko ang brasong nakapulupot sa akin. Memories of la st night replayed on my mind. Binuksan ko ulit ang mga mata ko at tiningnan ang braso niyang nakayakap sa akin . Gusto ko sanang mukha niya ang una kong makita pagkagising pero nakatalikod ak o sa kanya. Meanwhile, yung isang braso niya ay nasa may ulunan ko and it served as my pillow. Napangiti ako sa sarili ko. I have given it up. Binigay ko na ang sarili ko sa k anya ng buong buo. And I don't regret it. Wala akong pinagsisisihan sa ginawa na min. I love him, that is all that matters. Umikot ako ng kama para makaharap siya while avoiding waking him up. His sleepin g face is really the best to wake up to and I'll never get tired of it. Inilapit ko ang sarili ko sa kanya at niyakap rin siya. I buried my head on his chest. F

ive minutes rin sigurong ganun ang position namin. Humiwalay ako sa kanya and traced his bare shoulders and draw circles on his che st. Ngayon ko lang makikita ng malapitan ang katawan niya. And I must say, he re ally is in good shape. Medyo malaki ang katawan niya and compared to mine, I wou ld easily be crushed by him. The thought of being crushed by him made me blush. At kasabay ng pagblush ko ay ang pagsakit ng babang bahagi ng katawan ko. I looked at myself down there and r ealized I wasn't naked. I am wearing the long sleeved polo Andrei wore yesterday . But beneath the polo, I wear nothing anymore. Naaamoy ko ang manly scent ni An drei sa polo niya and I liked how his smell makes me feel comfortable. He must h ave put the polo on me para hindi ako lamigin. Tiningnan ko ang mukha niya and stared at it, memorizing every detail. I traced his face from his eyes down to his lips. Not able to control the temptation comi ng from his lips, hinalikan ko siya ng mabilis, as if I was some teenager afraid of getting caught. Nagring muli ang phone. Before I could even look for the phone ay nakita kong gu malaw si Andrei. And after realizing he is waking up, hindi ko alam kung bakit p inikit ko ang mga mata ko and pretended I was asleep. Naramdaman ko ang paggalaw niya para sana kunin ang phone but my head was restin g on his one arm kaya hindi agad siya nakatayo. Inalis niya ng dahan dahan ang u lo ko bago bumangon. Sinilip ko siya and saw him sitting on our bed and picking up the slack he wore yesterday on the floor and retrieving his phone from its pocket. Phone niya rin pala ang tumunog kanina. "Cancel all my meetings today. I'm taking a day off." That was all he said before ending the call. I'm guessing that was his secretary . Pinikit ko ulit ang mga mata ko when I realized na titingin na siya sa direksiyo n ko. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit ako nagtutulog tulugan. Narinig ko ang mahina niyang pagtawa at napakunot ang noo ko ng wala sa oras and I'm sure as hell Andrei saw it. Naramdaman ko ang paghiga niya ulit sa kama at ang pagyakap niya sa akin. Hinali kan niya ako sa noo. "Open those eyes sleepyhead. I know you are awake." He whispered lovingly on my ears. I swear gusto ko na lang kainin ako ng lupa ngayon. How embarrassing could this be? Unti unti akong nagmulat ng mga mata. I saw him looking at me amusely. "Hi?" I said shyly. Honestly, I feel awkward. After what happened between us, I don't know how to face him. Sobrang nahihiya ako. "You are so adorable. I love you so much." He said and pulled me closer to him. "Thank you for last night. You have no idea how happy I am right now." I looked at him in the eyes. It was full of love and sincerity. I smiled at him and hoped that my eyes reflected the same feelings his eyes speak of. "I love you too Babe. And knowing you are happy makes me happy too." I said and put my hand on his face. Pumikit siya at hinawakan ang kamay ko na nasa mukha ni ya. He kissed my palm before opening his eyes. "I want you to have the best. I m ay not be the best, but I atleast want you to be happy. Afterall, you deserve it ." "Babe, you don't need to be the best. I love you the way you are, and I don't wa nt you to change. And if I deserve to be happy then I deserve you. Ikaw lang ang nakakapagpasaya sa akin ng sobra. Ikaw lang." Naiiyak ako. Hindi ko alam kung bakit pero naiiyak ako sa mga sinabi niya. Sa to too lang, pakiramdam ko nananaginip ako. He is too ideal to be real. He is too p erfect. And I'll do everything just to keep things the way they are. "I'm scared." I blurted out to him. Nakita ko ang pagkunot ng noo niya sa sinabi ko. But the look on his face changed to concern when he saw my teary-eyed face. "What is wrong Babe? Why are you scared? You have nothing to be scared of." Suno d-sunod niyang sabi. I can sense the frustration in him. It was as if it was his fault why I feel this way.

"Natatakot ako kasi sobrang saya ko ngayon. Natatakot ako kasi baka bukas dalawi n ako ng karma. Natatakot ako kasi baka may naghihintay na masamang mangyari. At sobrang natatakot ako sa bagong responsibility na mabuo after what happened las t night." I said to him. Hinawakan ko ang tiyan ko. Alam ko it's still very earl y pero nararamdaman ko na weeks from now, a new life will be inside me. I can't explain it but I'm certain about it. And I'm happy for it but at the same time I 'm scared. I am super scared. Naramadaman ko ang paghawak niya sa kamay na nasa tiyan ko. I looked at him and I saw him staring at my tummy with a smile on his face. "Whatever happens tomorrow, I'll be by your side. We'll face everything together . And if God will give us an angel, then we will take care of it. I will take ca re of the both of you." He said while rubbing my tummy. "I'll bring you to the h ospital at the first sign of the symptoms. I'll go with you every time you have an appointment with your OB. And I'll be holding your hand while we are in the d elivery room waiting for our angel. So you don't have to be scared, because you have nothing to be afraid of." Hindi ko na napigilan ang pagtulo ng mga luha ko. How can I be so lucky to have him in my life. Sobrang nagpapasalamat ako na may Andrei na nagmamahal sa akin. "Bakit ka umiiyak?" He asked. Inihiwalay niya ako sa pagkakayakap sa kanya para punasin ang mga luha ko. Nararamdaman ko ang pag-aalala niya base sa boses niya. "May masakit ba sa'yo? Did I hurt you last night?" Umiling ako. I admit na medyo masakit ang katawan ko pero hindi yun ang dahilan kung bakit ako umiiyak. The physical pain I feel right now is actually the only thing that makes me believe everything is real. "Masaya lang ako. Sobrang masaya lang ako." I said, assuring him that nothing is wrong. "Are you sure walang masakit sa'yo? Is your body fine?" He asked worriedly. "Medyo masakit yung puson ko but I can manage it." I said not minding how embarr assing our conversation is. "Don't go to school today. You should rest. I'll call Kayla and Tricia to inform them." "Wag na. Papasok ako today, kaya ko naman. You should also go to the office, pwe de ka pang maghalf day." "Are you sure? I honestly don't want you out of my sight today. Hindi ako mapapa lagay kapag hindi kita nakikita." "May exam ako mamaya so I really can't be absent today. Besides, hindi pwedeng a bsent ang boss ng company natin, baka malugi tayo!" I said jokingly. "You are more important than anything else. I'm more concerned of your welfare." He said seriously. Napangiti na lang ako sa sinabi niya. He really knows how to melt my heart. "But I need to go. And I promise you, I am fine. So I suggest pumasok ka rin ng opisina." "Okay. But call me if you need anything. Alright?" "Yes Babe." I said and gave him a sweet kiss. "Why don't you get up and take a bath? I'll cook our breakfast tapos ihahatid ki ta." He said and gave me a kiss on my forehead before getting up from the bed an d walking towards the door. Chapter 40 SYDNEY'S POV It's been weeks since Andrei's birthday but the memories of that night are still fresh on my mind. At tuwing naaalala ko ang mga nangyari, parang magic na nakak aramdam ako ng overwhelming happiness. Andrei on the other hand is still the same. Mas naging caring at protective nga lang siya sa akin ngayon. Hinahatid sundo niya ako araw araw. Tinatawagan niya a ko oras oras para tanungin kung kamusta ang pakiramdam ko. At minuminuto niya ak o tinatanong kung may kailangan ako. He treats me like I'm a pregnant woman. Pero sa totoo lang, hindi pa namin alam kung may nabuo ba kami. At natatakot akong madisappoint siya kung wala. Because the way he acts this past few weeks, parang excited na excited siyang magkaron n g baby. It's as if sobrang ready na siya to be a father.

He would always ask kung may morning sickness ba ako o kung nahihilo ba ako o ku ng may gusto ba akong pagkain. At nag-aalala ako kasi wala akong nararamdaman na pagbabago sa katawan ko. Hindi ko alam kung dahil maaga pa para makaramdam ng symptoms pero sigurado akong dap at kahit papano may changes na akong maramdaman. And I cannot trust my menstrual cycle because it's always been irregular. "Babe, okay ka na ba? Pwede na ba tayong umalis?" Andrei said nung pumasok siya sa kwarto namin. Nahalata niya sigurong may hindi tama kaya nilapitan niya ako at tumabi sa pagka kaupo ko sa kama. "May problema ba? May masakit ba sa'yo?" tanong niya habang pinagsisiklop ang mg a kamay namin. Plano namin na pumunta sa ospital ngayon. Like I said, excited si Andrei malaman kung meron bang laman ang tiyan ko. And he doesn't want me to take pregnancy te sts. Gusto niya yung sigurado agad ang results. "Wala naman. Kinakabahan lang ako." I said to him. "Babe, paano kung hindi ako b untis? Magagalit ka ba?" Hindi ko na napigilang magtanong sa kanya. Narinig ko ang mahina niyang tawa. "Is that what you've been worried about? " tanong niya habang nilalaro laro ang kamay ko. Tumango ako. I saw him smile genuinely at me. "Babe, I know I've been putting too much pressure on you. Pero believe me, I am not expecting anything. Siguro naghohope ako na kahit papano magkababy na tayo p ero I promise you, kung wala pa, it's fine with me. Siguro hindi pa talaga time para sa atin. Baka hindi pa tayo ganun kaready kaya hindi pa ibibigay. Pero kung meron man, then I hope it's a boy." He said and started rubbing my tummy. Natawa ako sa sinabi niya. He just said he's not expecting anything pero wala pa man si baby, gender na agad ang gusto niyang malaman. Pero kahit ganun, nakahin ga ako ng maluwag sa sinabi niya. Alam ko kahit ano man ang maging resulta, he w ill still be by my side. The whole drive to the hospital was so enjoyable. We talked about how we would n ame our baby. And it's funny how we only talked of names for boys. Gusto niya ta lagang lalaki ang maging anak namin. I suggested that we should name our baby after him. There's nothing I would want more than having two Andreis in my life. "Andrei Sanchez Jr. What do you think?" I said to him. I saw how he considered t he name. Pero ngumiwi siya so I guess he doesn't like the idea. "As much as I'd like a junior, I want our baby to have both our names." Wala akong maisip na maayos na pangalan using both our names. Sydrei? Anney? Nat awa ako sa mga naiisip ko. "How about we name him prince? Prince Andrei. I'll treat him like a prince so th at name will surely fit him." Sa totoo lang, nahawa na ako sa excitement niya. And I always find myself uncons ciously rubbing my tummy. At kapag nakikita ako ni Andrei na ginagawa yun, he wo uld always hold my hand and kiss it. Then he would start talking to my tummy. "Baby, when you grow up, you should be like me, okay?" Andrei said "That's right baby boy. Dapat katulad ka ni Daddy mo. At dapat sumunod ka lagi s a mga utos ko. Ayaw ko ng batang makulit." Natatawa kong sabi. "Lagot ka baby, nakakatakot si Mommy mo." Pinalo ko siya ng marahan sa dibdib at sinimamgutan. Tinawanan niya lang ako bag o hinila at hinalikan ng mabilis. "Mr and Mrs Sanchez, pwede na po kayong pumasok." Sabi ng Nurse sa amin bago iti nuro ang kwarto kung nasaan ang OB na titingin sa akin. Nabuhay muli ang kaba sa dibdib ko. Nararamdaman ko ang mabilis na tibok ng puso ko. Pero kumalma rin naman ako ng inalalayan ako ni Andrei tumayo at sabay kami ng pumasok ng kwarto ng magkahawak ang kamay. "Good morning po Doc." Bati ni Andrei sa babaeng doctor. "Good morning din sa inyo. Pahigain na lang po natin si Misis dito." Sabi niya s a amin habang itinuturo ang isang kama. Sinunod ko ang utos ng doctor. And I appreciate that Andrei didn't let go of my

hands kahit na nakahiga na ako. Siya lang ang tanging dahilan kung bakit hindi p a ako nagpapanic ngayon. The doctor lifted the blouse I'm wearing halfway to expose my stomach. May ipina hid siyang kung ano sa tiyan ko. Nagulat ako ng maramdaman ang lamig sa tiyan ko kaya napahigpit ang hawak ko sa kamay ni Andrei. "Ayos ka lang ba Babe?" Andrei asked worriedly. "O-Oo." Nauutal kong sabi. Naramdaman ko ang paghalik niya sa kamay ko. He is tr ying to calm me down. "Misis, relax lang po tayo." Natatawang sabi ng doctor. Kahit siguro siya ay nap ansin kung gaano ako katense. "Babe, inhale exhale." Andrei suggested. Sinunod ko naman siya at kahit papaano ay medyo nabawasan ang tension ko. May inayos ang doctor sa mga machine na gagamitin sa akin at maya maya lang ay m ay itinapat na siya sa tiyan ko at ginagalaw galaw iyon habang nakatingin sa isa ng maliit na screen. Habang patagal ng patagal na walang sinasabi ang doctor ay humihigpit n humihigp it ang hawak ko sa kamay ni Andrei bawat segundo. Ito na yata ang pinakamahabang minuto para sa akin. I am anxiously waiting for the result. Sa wakas ay bumaling ang doctor mula sa pagkakatitig sa screen at tumingin siya sa amin. "Congratulations po. Five weeks pregnant si Mrs.Sanchez." She announced smilingl y. Parang automatic na napaluha ako. Sobrang saya ko. Gusto kong sumigaw at magtiti tili para ipakita kung gaano ako kasaya pero feeling ko hindi pa rin enough yun para ipakita ang happiness ko. Masayang masaya talaga ako. This is the happiest I've been. At sa totoo lang, wala na akong mahihiling pa. Pinunasan ni Andrei ang mga luha ko at hinalikan ako sa noo bago halikan sa labi . "I love you. Thank you so much for this angel." He said to me. Kahit siya ay med yo teary-eyed na. Niyakap ko siya ng mahigpit. Hindi ko na nga sana siya bibitawan kung hindi lang tumikhim ang doctor. Sa sobrang kasiyahan ay nakalimutan ko na may kasama nga p ala kami. "Sorry for interrupting pero may mga questions po ako para kay Mrs. Sanchez." Sh e said politely. "Ano po yun?" I said "Nakakaramdam po ba kayo ng pagkahilo? O pagsusuka? O kahit anong symptoms ng pg bubuntis?" "Hindi po. Kaya nga po I almost lost hope na buntis ako." Now I wonder kung bakit hindi ako kagaya ng ibang mga nagbubuntis. "Mr and Mrs Sanchez, ang totoo po niyan, sobrang mahina ang kapit ng bata. Your baby's heartbeat is actually not normal. Masyado pong mahina." Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Bakit? Bakit ganun? "Yun rin po siguro ang dahilan kung bakit hindi kayo nakakaramdam ng symptoms." She added. "What do you suggest we do Doc? Kahit ano po gagawin namin." Andrei butted in. I can see weariness in his face. This is the first time I see him lose his cool. "Hindi niyo naman po kailangang matakot. Kailangan lang po na maalagaan ng maayo s si Misis. Magrereseta rin po ako ng mga pwede niyang mainom na vitamins. Bawal rin po siyang sobrang mapagod at lalong lalo na mastress. Kailangan icontrol ri n natin ang emotions niya kasi nakakastress din yun. She'll be experiencing mood swings pero despite that, kailangan control pa rin. Bawal ang sobrang magalit o sobrang malungkot." Andrei took note of all the things the doctor said. Sinulat niya lahat ng bilin ng doctor. Yung mga bawal na pagkain at mga bawal gawin. Yung mga dapat inumin a t mga healthy things for me. Sigurado akong simula ngayon, nakabantay siya sa lahat ng kilos ko. Umalis kami ng ospital na may mga ngiti pa rin sa labi. Kahit na may konting bad news, masaya pa rin kami sa blessing na natanggap namin. "We should celebrate. Saan niyo gusto ni Baby kumain?" Malambing niyang sabi.

Naglalakad kami patungong sasakyan. His arm is wrapped protectively around me. P arang natatakot siya na kahit habang naglalakad lang kami ay may masamang mangya ri sa akin. "Gusto ko ng pizza." I said to him. "Vegetarian pizza?" Napangiwi ako sa gusto niya. "No. Pepperoni pizza." I said while giving him a pleading look. "Okay, pero ngayon lang alright? And I'll order a salad for you. Kailangan mong ubusin yun. From now on, I'll regulate what you eat. Bukas, ipagluluto kita ng g ulay. We need to be healthy." He said. Napangiti ako sa kanya. I don't want what he wants pero for our baby's sake, I'l l do it. "Okay." We ate in a fine dining restaurant. I did not want a pepperoni pizza anymore whi ch made him happy. It's too oily according to him. We ended up eating a vegetable salad and another dish with also vegetable in it. He was so happy to see me eating those green leaves. "Babe." He said seriously when we were done eating. Hinawakan niya rin ang kamay ko. It was evident in his voice that he was going to say something important. "Bakit?" I said "I want you to quit school temporarily." He said "Pansamantala lang naman, I pro mise I'll let you go back after you give birth. Hindi kasi ako mapapalagay speci ally under this circumstance." I looked at him and he was looking at me with those sad eyes. Minsan lang siya h umingi ng pabor sa akin. At ang hiningi pa niya ay para rin naman sa kabutihan k o, so who am I to refuse. Besides, I'll sacrifice everything kung kapalit naman ay buhay ng baby boy ko. "Okay." I said Chapter 41 SYDNEY'S POV "Good morning Babe." I said smilingly when I opened my eyes and saw Andrei stari ng at me. Nakatagilid siya sa akin at nakalapat ang isang kamay sa bewang ko. "Good morning Love." He said and kissed my forehead. Hinawakan naman niya ang ti yan ko at hinaplos ito. "Good morning din sa baby boy ko." It has always been like this ever since we knew of my pregnancy. Araw araw niya akong hinihintay magising para lang batiin ang baby namin ng good morning. "Good morning Baby." bati ko rin sa anak ko. "Kapit ka lang kay Mommy ha. Ilang buwan na lang makikita mo na si Mommy at Daddy mo kaya kapit ka lang." Sabi ng doctor nung huling check up namin, mas umookay na daw ang lagay ni Baby. And I would give credit to my family and friends for it, especillay to Andrei. Kinacareer niya talaga ang pag-aalaga sa akin. Nung malaman ni Mommy Anne and Daddy Greg na magkakaapo na sila, sobrang natuwa sila. They even wanted to throw a big party. Sa wakas daw kasi at magkakaroon na ulit sila ng baby. At sobra sobra rin sila kung alagaan ako. Lagi silang nagpap adala ng mga prutas sa bahay. Sina Kayla and Tricia, parehong laging dumaraan sa bahay after their class. At lagi rin silang may dala para sa akin. Excited rin kasing maging ninang ang dalawa. Si Andrei naman, gumawa pa ng schedule for my exercise. Three times a week kami kung maglakad around our subdivision. Kahit sobrang pagod siya ay gumigising siy a ng maaga para lang samahan akong mag-exercise. According to him it would help strengthen our baby. Minsan naman ay nagyoyoga kami. Sabi niya it would help me calm my nerves and control my emotions. He also regulates the food I eat. Lagi siyang nagluluto ng gulay and he sees to it that I have a balanced diet. Kapag wala naman siya sa bahay ay ibinibilin niy a kay Manang Maria ang dapat kong kainin. Si Manang Maria ay ang hinire ni Andre i na kasama namin sa bahay na mag-aalaga sa akin in case wala siya. Sinisiguro rin niya na iniinum ko ang mga gamot ko sa tamang oras. Sa totoo lang , memorize niya ang mga gamot ko. Alam niya kung ilang beses sa isang araw ko da pat inumin ang gamot o kung anong gamot ang dapat inumin sa ganitong oras. Kung

wala siya sa bahay ay tinatawagan niya ako to remind me and make sure that I tak e my medicines. Kahit si Manang Maria ay tinatawagan niya kapag oras na para umi nom ako ng gamot. "Nahihilo ka ba? Nasusuka?" Tanong niya habang inaayos ang mga buhok na nakahara ng sa mukha ko. Simula ng magkaron ako ng morning sickness, lagi siyang nasa likod ko kapag nags usuka ako. Hinahagod niya ang likod ko palagi para umayos ang pakiramdam ko. "Hindi naman. Okay lang ako Babe." I answered him habang bumabangon sa pagkakahi ga. Inalalayan naman niya ako. "Sinabihan ko na si Manang na magluto. Sasama ka ba sa akin sa office ngayon?" Lately sumasama ako kay Andrei sa office. Hindi ko alam pero gusto ko siyang lag ing nakikita. Ayaw kong mahiwalay sa kanya. Kaya madalas ay sumasama ako sa kany a kahit saan siya magpunta. "Pwede ba akong sumama? Ayoko dito sa bahay." I said to him. Wala rin kasi akong magawa dito sa bahay. Busy sina Kayla and Tricia sa school at hapon pa nila ako mabibisita. I'm actually so proud of them. Maayos na silang nag-aaral ngayon. "Of course. As much as possible, gusto kong mabantayan kayo. I don't want you ou t of my sight. Besides, Mom and Dad wants to see you. Gustong laging kasama ang apo nila. Pero kaya mo ba? Hindi ka ba nabibigatan kay Baby boy natin?" He asked We have actually checked our baby's gender. And like what we wanted, we are expe cting a boy. Tuwang tuwa si Andrei na nagkatotoo ang gusto niya. I asked him onc e na what if baby girl ang ibigay sa amin. And his answer was so epic for me. 'M arami akong mabubugbog na manliligaw ng baby girl natin. Kailangan ko ng katulon g kaya dapat si Kuya muna ang mauna.' Hindi pa man nakakalabas ang first baby namin, pinaplano na niya ang sunod. "Mabait naman si Baby at behave siya kaya okay lang kami." I said to him Bumaba kami ni Andrei sa kusina na magkahawak ang kamay at tulad ng sabi niya, n akapagluto na si Manang ng breakfast namin. "Magandang umaga iha, iho. Kumain na kayo." bati ni Manang ng makita niya kami. "Good Morning rin Manang. Kumain na po ba kayo?" bati ko rin kay Manang. "Oo iha, tapos na ko. Sasama ka ba kay Sir sa office ngayon?" "Opo." "Kung ganun, hindi na ko magluluto ng tanghalian. Sa hapon ko na lang kayo ipagl uluto." Tatango na sana ako sa sinabi niya pero sumingit si Andrei sa usapan. "Manang, dadaan po kami ng ospital mamaya. May check-up kami sa OB niya. Sa laba s na rin po kami kakain kaya kahit sarili niyo na lang po ang lutuan niyo." sabi niya kay Manang habang inaalalayan akong umupo sa harap ng mesa. "Okay sige. Maiwan ko na muna kayo saglit at maglilinis ako ng bahay. Iwan niyo na lang ang pinagkainan niyo diyan at huhugasan ko yan maya maya." nakangiting s abi niya sa amin bago kami iniwan at nagpuntang sala. Nilagyan ni Andrei ng pagkain ang plato ko at juice ang baso ko. Habang siya nam an ay umiinom ng kape. "Babe, bilhan mo ko ng ice cream mamaya." I said to him habang isinusubo ang pag kain ko. "Daan tayo ng ice cream parlor on the way. But first, I want you to finish your food." Ito pa ang isang bagay na pinakaikinatutuwa ko. Ibinibigay niya lahat ng craving s ko. Para akong spoiled child na lahat ng gusto ay ibinibigay. And lately, I've been eating too much sweets: ice cream, cakes, candies and chocolates. Yun yata ang pinaglilihian ko. Pero Andrei sees to it na hindi ako masosobrahan sa matat amis. Matapos kumain ay inabutan niya ako ng saging. It's been a routine na after ever y meal, I would atleast eat a fruit. Kaya hindi rin kami nauubusan ng prutas sa bahay. Bukod sa pinapadala nina Mommy, bumibili rin si Andrei. Nag-ayos kami ni Andrei para sa pag-alis. Katatapos ko lang maligo at naghahanap na ng susuotin habang siya ay naliligo pa lang. Sa totoo lang, konti na lang sa mga damit ko ang kasya sa akin. I am now four mo nths pregnant at hindi maipagkakailang lumalaki ang katawan ko. Sa unang tingin, hindi pa naman mahahalata na buntis ako pero kung tititigan ako ng mabuti ay ma

kikitang malaki na talaga ang tiyan ko. Hindi naman issue sa akin kung tumataba ba ako. I don't give much attention to it kasi madedepress lang ako and ayokong mangyari yun. Baka makasama pa kay baby. Besides, Andrei is not giving me a reas on to be insecure of my body. Nararamdaman ko na para sa kanya, my body size is not an issue. He still treats me the same. "Any problem Babe?" tanong ni Andrei when he got out from our bathroom. Pinupuna san niya ang buhok niya ng towel para matuyo ito habang naglalakad siya papunta sa closet namin. I can smell his shower gel kahit medyo malayo siya sa akin. "Babe, walang class sina Kayla and Tricia tomorrow. Can I go to the mall with th em? I just want to buy some clothes, masisikip na ang mga damit ko sakin." I tol d him. "Do you need me to come with you?" he asked habang naglalakad papunta sa akin. H awak hawak niya ang isang dress na inabot niya sa akin. "Huwag na. May pasok ka pa bukas. Tsaka kaya naman akong alagaan nung dalawa." "Okay then. Huwag kang masyadong magpakapagod alright? At umuwi na kayo kapag hi ndi mo na kaya. And call me every hour." He said and kissed the top of my head. "Wear that. It would look good on you." He said pertaining to the dress he just gave me. Nakangiti akong tumango sa kanya. This is one of the many things I love about hi m. Kahit sobrang protective niya, hindi ko nararamdaman na nasasakal ako. He sti ll allows me to do the things that will make me happy. Mag-9am na ng nakaalis kami ng bahay. Late na naman siya sa office. Simula ng ma gbuntis ako, madalas siyang late pumasok, lalo na kung tanghali na ko nagigising . Like I said, hinihintay niya ako araw araw na magising. According to him, boss naman siya so it's not really a big deal if he is late. Besides, his parents do not mind kung late man siya. Hawak kamay kaming naglalakad papuntang office niya. Sa kabilang kamay ko naman ay hawak ko ang ice cream na pinabili ko sa kanya kanina. Binati kami ng mga nak akasalubong naming empleyado. Napapansin ko ang ibang klase ng pagtitig nila sa akin. Nagtataka siguro sila kung ano na naman ang ginagawa ko dito. Sinalubong kami ni Chris na secretary niya pagbukas niya ng pinto papasok ng per sonal office niya. "Sir, may meeting po kayo with the investors mamayang 1pm. Nilagay ko na rin po sa table ang mga kailangan niyong pirmahan." Chris said. Andrei on the other han d was busy assisting me. Pinaupo niya ako sa may couch at sinet-up ang laptop na gagamitin ko. This is what I do in his office. Nagsusulat ako ng mga literary p iece at paminsan minsan ay nag-iinternet. "Sige. I'll sign those papers after I read it. Tatawagin na lang kita kapag tapo s na ako. And remind me of my meeting later." Andrei said before dismissing Chri s. Lumabas si Chris sa office leaving the two of us alone. Hinubad ni Andrei ang co at niya at ipinatong sa may swivel chair bago siya umupo dito. "Tell me if you need anything o kung may gusto kang kainin, alright?" he said to me. Tinanguan ko siya at nagsimula na siyang magtrabaho. I love looking at his serious face. Minsan hindi ko napapansin na matagal na pala akong nakatitig sa k anya. Natitigil lang ako kapag tumitingin na siya sa akin at nginingitian na ako . Katulad na lang ngayon. Nahuli na naman niya akong nakatitig sa kanya. Nginitian ko na lang rin siya. "Do you want a chocolate cake?" he suggested. Katatapos ko lang ubusin ang ice cream na binili namin. But the mention of cake made me crave for it. "Can I?" I childishly asked. "Of course Babe." He chuckled. Pinindot niya ang intercom at kinausap si Chris. "Chris, can you buy me a chocolate cake at a nearby cafe? Thank you." He said Dumating si Chris na dala ang chocolate cake ko. Nakangiti niyang iniabot sa aki n ang dala niya. He knew immediately that it was for me. Lagi na rin kasi siyang bumibili ng pagkain para sa akin. "Thank you." sabi ko kay Chris bago siya lumabas ng office.

Andrei is back to his serious mode so I decided to focus on my work too. Gusto k ong maging productive kahit na buntis ako kaya naman I write literary pieces. As ide from it keeps me busy, nag-eenjoy rin ako sa ginagawa ko. Niyaya akong kumain ng lunch ni Andrei ng mag12 noon. Tapos na siya sa pagpirma ng mga kailangang documents at ipinaayos kay Chris ang mga kakailanganin niya sa meeting niya. Hinatid ako ni Andrei pabalik sa office niya pagkatapos namin kumain. Hindi na n iya kasi ako pinapasama kapag may meeting siya outside the building. Baka daw ma pagod lang ako. Iniiwan na lang niya si Chris kasama ko para kapag may kailangan ako o kung may gusto akong kainin, may mauutusan ako. "I'll be back later alright? Sabihin mo lang kay Chris ang kailangan mo. Kung ma y emergency, call me right away." He said before kissing me and leaving me in hi s office. Nakakalungkot kapag iniiwan niya ako sa office niya. Mag-isa lang kasi ako. Lagi naman niya akong tinatawagan pero iba pa rin talaga ang presence niya. I decided to just kill time by visiting online shops and looking at baby clothes . Ang totoo niyan, kumpleto na kami ni Andrei ng mga gamit for our baby. We just can't stop ourselves from being excited kaya bumili na kami. We even had a room ready for when he comes out. Masyado akong nag-enjoy sa kakatingin ng mga damit at hindi ko na namalayan ang oras. Bumukas ang pinto and I thought it was Chris. Inutusan ko kasi siyang bumi li ng merienda. But I was surprised to see my mother with none other that Michel l. Kahit sila nagulat na makita ako. As much as possible, gusto ko silang iwasang d alawa. Hindi ko kasi nagugustuhan kapag nakakasama ko silang dalawa. "Where is Andrei? What are you doing here?" Maarteng sabi ni Michell. Gusto ko siyang pagtaasan ng kilay. Kung makapagsalita siya parang wala akong ka rapatan na magpunta dito. "Nasa meeting. And why wouldn't I be here?" sagot ko rin sa kanya ng mataray. "Sydney!" My mom said in her warning tone. Nakaramdam ako agad ng lungkot sa pagkarinig ng boses niya. I just don't underst and why she hates me so much. 'Sydney, control your emotions. Huwag kang magpapaapekto. Inhale exhale lang' I said to myself to calm my nerves. "Huwag kang bastos." My mom added. Gusto ko siyang sigawan. Gusto kong sabihin na hindi ako bastos. Silang dalawa y un, hindi ako. "Mom, I'm not doing anything wrong." Pagtatanggol ko sa sarili ko. What is with this Michell na nakita niya para tratuhin niya like her own daughte r when she can't even treat me decently. "It's not whether your right or wrong, you should treat her nicely." Nakakafrustrate ang mga nangyayari. Why does she always take her side? Bakit lag i na lang si Michell? "I don't think I have the responsibility of being nice to her." I told her. Nilapitan ni Mommy ang kinauupuan ko. Sumunod sa kanya si Michell "What is wrong with you Sydney?" she asked Gusto kong matawa. Ako pa talaga ang tinanong niya. Why don't she ask herself. G usto kong ilabas lahat ng hinanakit ko sa kanya. Lahat ng hinanakit ko sa kanila ni Daddy. Gusto kong ipamukha lahat ng pagkukulang nila. I'm not quite sure but I thik it's my hormones working kaya nagiging emotional ako ngayon. I want to s imply ignore them pero hindi ko mapigilan ang paglabas ng mga salita mula sa bib ig ko. "Why don't you ask yourself the same thing Mom. What is wrong with you?" I talke d back. Naramdaman ko ang malakas na paglapat ng kamay niya sa pisngi ko. Napahawak ako sa mukha kong sinampal niya. Nagulat ako sa ginawa niya at kasabay nun ay ang pa gkirot ng puso ko. I can't believe my own mother just slapped me. "How dare you say that to me. Sino ka para pagsalitaan ako? Wala ka pa namang ma ipagmamalaki pero kung umasta ka parang ang taas taas mo na. If it was not for u s, walaka kung nasaan ka ngayon." she said. Tuluyan ng tumulo ang mga luha ko. H

indi ko na napigilang kontrolin ang damdamin ko. "I heard you dropped out of sch ool. Bakit? Nahirapan ka ba o narealize nila na wala kang talent sa pagsusulat." "You don't know anything Mom. Wala kang alam sa mga nangyayari. Maybe if you tak e time para kamustahin ako baka may idea ka kung anong nangyayari sa anak mo. Bu t I know you're busy with somebody else so I don't expect much from you anyway." I told her. Hindi ko alam pero despite the ache I feel in my heart, hindi ko ma gawang tumigil sa pagsasalita. "And you call yourself a mother? Walang ina ang.. " Hindi ko natapos ang sasabihin ko dahil sa matinding sakit na naramdaman ko sa b andang tiyan ko. Hinawakan ko ang tiyan ko hoping it would help my Baby. 'Oh no Baby. Hold on tight.' I told to myself while searching for my phone. Kailangan k ong tawagan si Andrei to ask for help. I need him right now. "Sydney, anong nangyayari sa'yo." I heard my Mom say. I can sense the panic in h er voice. Kahit papaano pala ay nag-aalala siya para sa akin. "He-Help. Mom. Please help me. Nagmamakaawa ako Mommy, tulungan mo ako. Ang saki t." Naluluha kong sabi sa kanya. I can't afford to lose our baby. I'll forever b e damned if ever I lose him. "Michell, call for help." I heard my mother say. 'Not my baby please. God, please not my angel.' It was the only thing I prayed f or as I slowly lose my consciousness. Chapter 42 SYDNEY'S POV The first thing I saw when I opened my eyes was the white ceiling. And I don't u nderstand why I feel heavy and tired. Iginala ko ang paningin ko and I suddenly realized where I was. Unti unting bumabalik sa alaala ko ang mga nangyari. Hinaw akan ko agad ang tiyan ko. 'Baby, you are still there right? Please be fine. Ple ase.' I thought desperately. "Babe?" A voice beside me said. Andrei must have noticed that I'm already awake. He immediately held my hand. "Are you okay? May masakit ba sa'yo?" He asked wor riedly. "A-Andrei." Umiiyak kong sabi sa kanya. "Babe, I'm sorry. I am so sorry." I do n ot know how to face him. Sobrang nahihiya ako sa nangyari. Alam ko kasalanan ko kung bakit nandito kami ngayon. Kung sana hinayaan ko na lang sila. Dapat hindi ko na lang talaga sila binigyan ng pansin. Pinunasan niya ang mga luha ko at hinalikan ako sa noo. "Shhhhh." Pagpapatahan n iya sa akin. "Babe, calm down. Hindi mo kailangan humingi ng sorry. Hindi mo gin usto ang nangyari." He smiled at me genuinely. Mas lalo akong nakaramdam ng guilt. Paano niya nagagawang maging mabait sa akin. Mas gugustuhin ko pang sumabatan at sisihin niya ako. "How is he?" I asked pertaining to our baby. Hinaplos ko kaagad ang anak namin. "Please tell me walang nangyaring masama. Okay si Baby natin di ba?" Muling tumu lo ang mga luha ko. I can't bear the thought of losing my child. And I'd do anyt hing para lang huwag mangyari yun. "Sydney, I need you to calm down. Breathe deeply." He said. But I knew better. A lam kong hindi ako mapapanatag hanggang hindi ko nalalaman ang lagay ng baby nam in. "He's fine." he added. Nung una, hindi ko naintindihan ang sinabi niya pero unti unting nagsisink in sa akin ang balita niya. "Miraculously, hindi siya nawala s a atin. Buti na lang daw at nadala ka sa ospital ng maaga." Naramdaman ko ang pagtulo ng luha niya sa kamay ko. At kahit ako ay hindi ko map igilang mas lalong maiyak. I know that we are both in tears because of too much happiness. We are both very grateful na hindi siya kinuha sa amin. "You know what, nabasa ko sa isang article na kapag iyakin si Mommy habang bunti s, papangit daw si Baby." He suddenly said, trying to cheer me up. Pinunasan niy a ang mga luha niya before doing the same thing to me. "So I suggest, you stop c rying. It would be a shame if he would not look like me." Hindi ko na napigilang mapangiti. And I knew my smile was a true one. God knows how happy I am to know my angel is safe. Huminga ako ng malalim. I can finally relax now. I promise I will never put my b aby's life in danger again.

"Baby, sorry naging pabaya si Mommy. I promise hindi na mauulit. And thank you f or holding on to me. Thank you dahil hindi ka bumitaw. I love you." I said while wrapping my arms protectively around my tummy. Hinawakan ni Andrei ang isang ka may na nakapatong sa tiyan ko. "Mahal na mahal ka rin ni Daddy baby. I promise na mas aalagaan ko kayo ng Mommy mo. So bear with me kung mas magiging mahigpit ako sa inyong dalawa ni Mommy." I really love it when he talks to our baby. Nakakaramdam ako ng kakaibang kasiya han kapag nakikita kong ginagawa niya yun. I'm sure he'll be a very responsible father. Someone our children would look up to. "By the way, you've been unconscious for a while so I need you to eat. Nagpadala ako ng pagkain kay Manang Maria kanina, kainin mo." Inalalayan niya akong umupo sa kama before preparing the food I'll eat. Inasikas o niya lahat ng kailangan ko, kulang na lang ay siya mismo ang magsubo sa akin n g pagkain. He did offer to feed me, baka daw hindi ko pa kayang kumilos. I reall y love how overacting he gets. Kahit ang biglaang cravings ko ay pinagbigyan niya. "Alam mo Babe, you should give Chris a promotion or a salary increase. Sa sobran g dami na ng pagkaing pinabili natin sa kanya, I'm sure sobrang nahassle siya." I said while eating the chocolate ice cream Andrei ordered Chris to buy. Sa toto o lang, parang naging personal assistant ang trabaho ni Chris at hindi secretary . "It's part of his job Babe. But I'll think about it, kung yan ang ikakasaya niyo ni Baby." He said lovingly. Chris should seriously thank me later. I just did him a favor. I'll ask him to t reat me chocolates. "Dumaan nga pala dito sina Kayla. Gusto ka sana nilang hintayin na magising pero kailangan na nilang umuwi. They almost strangled me to death when they found ou t what happened." I can already imagine Kayla and Tricia's reactions. And knowing them, I'm simply thankful that Andrei has a lot of patience. "Do you have my phone? Itetext ko sila na okay na ako." I would also like to tha nk them for worrying about me. They really are my true friends. "I do have your phone. Pero tinext ko na sila na nagising ka na at okay na ang p akiramdam mo. Pupuntahan ka na lang daw nila bukas ng umaga." "Okay then." I replied. I'll just thank them tomorrow. Malalim na ang gabi and I'm pretty sure they are both asleep now. "My parents were also here to visit you. They were so worried about you. They bo th can't believe they almost lost their grandchild." I really am lucky to have these people around me. And I can't thank them enough for their love and care. "Tell them I'm sorry for making them worry." I said. Nahihiya ako sa kanila dahi l sa nangyari. "I told you, hindi mo kailangang magsorry." He reminded me. "Just tell them I'm sorry. I want to say sorry." "Fine. If that is what you really want." He said resignedly. "I really hate how I can't win against you." Natawa ako sa sinabi niya. He sounded like an under-de-saya husband. "By the way," he started saying seriously. "Your parents are waiting outside. Ka nina ka pa nilang hinihintay magising. Gusto ka sana nilang makausap." My smile immediately faded. As much as possible, gusto ko na lang silang kalimut an. Ayoko magkaroon ng kahit anong koneksyon sa kanila. After what happened, I w ant to live like they are gone. "I don't want to see them." I said simply. Andrei looked at me understandingly. Hinawakan niya ang kamay ko at hinalikan it o. "Babe, I understand you." He started saying. "But I want you to talk to them. I told them earlier that once you are fine, I'll let you talk to them." I don't understand him. After everything that happened, dapat siya mismo ang nak akaintindi ng damdamin ko.

"I don't think I have something I want to talk with them." "I know you don't Babe. But I'm sure your parents have something they want to ta lk with you." He said. Honestly, I don't care anymore with whatever they'll say. "You are just scared Babe." He said the last statement like he was sure of it. And he is right. I am scared. I am scared something bad will happen if I see them. "If you know I'm scared then why do you want me to talk to them." "Cause I know you need it." He said meaningfully. "And because I'll be with you, so there's really nothing to be scared of. I won't let anything happen to you." Now, how can I refuse to that. "You know what, I hate how I can't win against you too." I said, copying what he said earlier. He smiled at me. And it was evident in his smile that he was happy with my decis ion. "Just hold my hand the whole time, alright?" Tumango ako. Tumayo siya at lumabas ng kwarto. Pagbalik niya ay nakasunod sa kan ya si Daddy. Umupo si Andrei sa tabi ko at hinawakan agad ang kamay ko. "Anak." My Dad greeted as he sat down. 'Anak', I never thought he'd call me that. "Your Mom wanted to see you. She wanted to check if you are alright. Pero nahihi ya siya sayo dahil sa nangyari." He started saying. "You can tell her I'm fine. And that I'm thankful that she brought me to the hos pital right away." I said casually. It was evident in my voice that I feel no affection towards him. And this is the first time I talked to him like that. Dahil kahit pinapagalitan niya ako dati, never ko siyang kinausap na parang hindi ko siya ama. "You know, I love my wife more than anything else." My dad suddenly said. At hin di ko maintindihan kung bakit niya sinasabi sa akin to. "We've been through a lo t. And she had been there in my ups and downs." "Dad, I'm not interested about your story." Sana nung bata ako, nagkatime siya para ikwento sa akin ang story nila. I would have appreciated it. Dahil ngayon, wala na akong pakialam kung ano man ang mga p inagdaanan nila. I looked at Andrei. He was urging me to hear what my father is about to say. "I know you're not. But maybe you'll have the answers you need once you hear wha t I'll tell you." I do have questions in my mind and I don't know how to ask them. So I might as w ell hear it. Hinintay ko siyang magsalita ulit. "She and I got married after four years of being together. Everything was going well. Everything was perfect. We have planned our future together. Pero tulad ng ibang pagsasama, nagkaroon rin kami ng mga hindi pagkakaintindihan. Halos araw araw kaming nag-aaway. We forgot the vows we made to each other." Tumigil siya sa pagsasalita at huminga ng malalim. It was as if the next thing h e'll say is hard for him. Andrei and I kept quiet and waited for him to continue. "And then I committed a huge mistake. I got fed up with our fights so I decided to hang out with some friends. I got so drunk and I ended up hooking up with som e girl. In short, I cheated on her." I can't believe what I just heard. Hindi ko akalain na kayang gawin ni Daddy yun kay Mommy. I can't help but feel sorry for Mom. I know how it felt, because I o nce thought that Andrei was cheating on me. "How can you do that to her Dad?" Hindi ko napigilan ang pagrereact sa nalaman k o. "I was sorry for it. Hindi mo alam kung gaano ko pinagsisisihan ang nagawa ko. I cheated on the love of my life." It was obvious in his face that he was sorry for what he did. But being sorry do esn't make it all okay. It doesn't solve everything. "And the last thing I want is hurt her even more. So I decided to not let her kn

ow about it. Because I knew that was the last straw for us. Kapag nalaman niya a ng ginawa ko, sigurado akong sa hiwalayan ang diretso namin. And I don't want th at. Kahit gaano kami nagkakasakitan, I still love her. I love her more than anyt hing else." I can't imagine being in my Mom's place. And I don't think I can ever take it if Andrei will do what my father did. "We continued our lives like normal. But I lived everyday in guilt. So I did eve rything to make her happy. Para mabayaran ko ang pagkakamali ko. And I thought e verything is fine already. But then she found out eventually. Umuwi kami pareho galing trabaho, and we saw a baby on our front step. There was a note saying I w as her father." I don't know why I have a bad feeling with what happened next. And I don't under stand why a part of me doesn't want to hear his story anymore. "I denied it. I denied having an affair. But she didn't believed me. We had the baby undergo a DNA test. And it was positive." If it was his child, then where is the baby now? "She was devastated. She can't believed I fooled her. She can't believe I did th at to her." I don't understand the things he say anymore. All I want to know is what happene d to the baby. 'Cause I have an idea where she is now. "It was also the same time we found out she was sterile. And that was what hurt her the most. Some girl had given me something she can't give, a child." Tumulo ang mga luha ko. Now I have my answers. And it was worse than I expected. Naramdaman ko ang yakap ni Andrei. He whispered comforting words to me, trying to calm me down. "She named the baby. She gave her the name that was supposed to be our child's n ame. Sydney." Hinawakan ko ng mahigpit ang kamay ni Andrei. What I just learned is a big blow for me. And I don't know how to handle it. "Your name was actually base on the place where the two of us made so much memor ies and promises." I really can't believe it. All my life, I never understood why they hated me. Ng ayon alam ko na kung bakit hindi nila ako nagawang mahalin. "D-Dad." Naiiyak kong sabi. Andrei is rubbing my back while I pour my heart out. I'm really grateful he's with me right now. I badly need to depend on him. "She wanted to treat you like her own, but every time she looked at you, she's r eminded of the pain I've caused her. I wanted to do the same. I wanted to treat you like my most precious treasure, but every night I heard her cry, I am remind ed of my mistake. She may have forgiven me for what I did, but I knew it was nev er the same. And it will never be the same anymore." One thing is clear to me now. I am a mistake. And things would have been better if I wasn't around, if I wasn't born. "And I am sorry for everything. I put all the blame on you, when all of it was m y fault. I'm sorry for the way we treated you. Alam ko malaki ang pagkukulang ko sa'yo. I was never a father to you and you never experienced the love of a pare nt." I now have the answers I've been wanting. But I never thought it would be like t his. "Who is my real mother then?" I asked I want to know her. I know she also can't give me the love I need, but I still w ant to know her. "I don't know her. I don't even know her name. And I never saw her again after t hat night." Now I'll never know who my mother is. And a part of me would always be incomplet e. "Babe, I want you to inhale and exhale." Andrei suddenly whispered in my ears. " Kinakabahan ako sa'yo. You've been crying for a long time. And please tell me ok ay ka lang." I did what he said. I did not even noticed that I've been holding my breath. "Okay lang kami ni Baby." I said to him. I then turned to my father. "I can forg

ive you. But not now. Maybe next year, or next month or next week. But I can't f orgive you now. You've caused me too much pain. The both of you did." I said per taining to who I thought was my mother. "And even if I forgive, I can never forget." I added I saw his tears fall. This is the first time I saw him cry, and I don't know why I don't feel sorry for him. Maybe because it's too late to ask for my forgivene ss. "I understand." My dad said as he stand up. Pinunasan niya ang mga luha niya bag o naglakad papuntang pintuan palabas. "By the way, Congratulations. Your Mom and I are both excited for our first grandchild." He said smiling at me before fina lly leaving. "Are you sure you're okay? Can you please stop crying now?" Andrei said to me wh en we were finally alone. I tried to stop crying. Hinawakan ko ang tiyan ko at hinaplos ang baby namin. 'B aby, I'll never let you experience the pain I did. I'll protect you no matter wh at. And I'll love you more than anything else.' "I told you okay lang ako." Nakangiti kong sabi sa kanya. "I think our baby want ed me to have my answers too." Hindi ko man naramdaman kung paano ang pagmamahal ng mga magulang, sisiguraduhin ko namang ipaparamdam ko sa mga magiging anak namin ni Andrei kung gaano ko sil a kamahal. I never felt like home with my parents so I'm gonna build my own home . I'm going to build a home where our loving family would live, a home with Andr ei and our children. Because wherever my family is, that is my home. ******* Epilogue na po ang sunod sa chapter na ito. Epilogue SYDNEY'S POV "Mommy, wake up." Napangiti ako ng marinig ang boses na gumigising sa akin. Nara mdaman ko rin ang mahinang paghihip niya sa mukha ko. It's been his way of wakin g me up. "Dad said we should let you sleep more, but I want to be the first one to give you your birthday present." I slowly opened my eyes and I saw my baby looking at me with his wide smile. His hands are both behind him, probably hiding his gift for me. He looks so adorabl e. Hindi mapagkakailang nakuha niya ang features ng Daddy niya. Kahit ang pagigi ng sweet nito ay namana niya. The day he was born was the happiest day for Andrei and I. Kahit sobrang hirap a t sakit ng panganganak, worth it lahat ng marinig ko na ang iyak niya at makita ko na siya. Kahit si Andrei ay sobrang titig sa baby namin kapag buhat buhat niy a. We named him after the two of us. Marionne Andrei Sanchez. I really wanted to na me him Andrei. And Andrei suggested we combine Marionne, my first name, with it. "What did you get me honey?" Malambing kong sabi. Kahit na medyo inaantok pa ay nakangiti ko siyang kinausap. I really don't mind if he wakes me up. I actually like seeing my little Andrei first thing in the morning. "Here." He said while giving me what he's hiding in his back. It was a piece of paper. Kinuha ko ang binibigay niya at tiningnan ito. It was his test paper with a 100 mark on it. I looked at him and he was looking back at me proudly. My baby is re ally good. "Oh my God honey!" I said happily. Honestly, I don't expect much from my baby. H indi namin siya pinepressure ni Andrei when it comes to his studies. As long as he doesn't get failing marks, then it's fine with us. And he always surprises us by getting high scores in every tests. "I listened so hard to my teacher to get a perfect score Mommy." He told me. And he looks so cute while telling me his story. "I want to give you an expensive g ift but I don't have money and I'm sure Daddy will give you one." We really are blessed to have him in our lives. Simula ng dumating siya naging m as masaya kami, naging mas makulay ang pagsasama namin. He completed the missing piece in me. He completed our family. "Baby boy, I love your gift. Masaya si Mommy sa binigay mo. And don't worry abou

t it's worth okay. Kahit hindi expensive ang bigay mo, Mommy still appreciates i t so much." Hinila ko siya para mapahiga siya sa kama katabi ko. Niyakap ko siya ng mahigpit at hinalikan ko ang pisngi niya. I really couldn't ask for more. Sobrang kunten to na ako sa pamilyang meron ako. "Happy Birthday Mommy! I love you! Thank you for being the best Mommy in the wor ld." My baby said to me and kissed me in my cheeks. Sobrang saya ko talaga kapag sinasabi niyang I'm the best Mommy. Aaminin ko, nun g una ay natakot ako. Hindi ko naman kasi alam kung paano ba maging isang ina at hindi ko rin naman naranasan kung paano magmahal ang isang ina. Kaya hearing hi m say those things makes me proud of myself because I know I am on the right tra ck. "Thank you Baby. Mommy loves you so much too." I said and started tickling him. Tumawa siya ng malakas at hindi ko rin mapigilan na matawa. He is begging me to stop but I was enjoying hearing him laugh. Bumukas ang pinto ng kwarto at sabay kaming napatingin sa pumasok na tao. Tining nan niya kami ng nakangiti but his expression changed to something else. Parang may binabalak siyang masama. "Daddy!" our little Andrei screamed as if he was calling for help. Lumapit si Andrei sa amin at ibinagsak ang sarili niya sa aming dalawa ng anak n iya. I looked at our son. It was evident in his face that he was having a hard t ime. He actually thought his Daddy would save him from my tickling but instead, his Daddy tortured him more. "Babe, nabibigatan na si little Andrei natin. Kawawa naman ang baby ko." I said when I see how much our baby struggled just to be free from him. Nakakaawa na si yang tingnan dahil halos pagpawisan na ito sa kakatulak sa Daddy niya paalis sa taas namin. Umalis naman si Andrei sa pagkakapatong sa amin at humiga sa tabi ng anak namin. Now our little Andrei is between us. "I knew you won't listen to me." Andrei laughingly said to our baby. Niyakap niy a kaming dalawa at inipit sa gitna ang anak namin. Natawa kaming dalawa ni Andrei sa ginawa niya. At natawa rin naman ang anak nami n kahit na siya ang naipit. Ngayon ay pinagpapawisan na talaga siya. "Daddy, it's because I want to be the first one to greet Mommy and to give her a gift." he explained to his father. I love it when he explains his side to his f ather. Akala mo matanda na kung makapagsalita. "And may I know what your gift is?" Andrei asked. Pinakita ko sa kanya ang test paper na binigay sa akin kanina ng baby namin. At katulad ko ay nagulat rin siya ng makita yun. "Wow! Good job son! Mana ka talaga kay Daddy! What reward do you want?" Here he goes again. He really loves spoiling our child. Bawat achievement niya ay laging may reward na naghihintay. Buti na lang talaga at hindi lumalaki ang ulo ng ana k namin. "Can we eat outside? It's Mommy's birthday so we should celebrate. Tsaka I want fried chicken po." I smiled at our child. Kahit ibinibigay namin ang lahat ng gusto niya, simpleng mga bagay pa rin ang hinihingi niya sa amin. Hindi siya tulad ng ibang mga bata na puro materyal na bagay ang gusto. "Alright! Fried chicken it is!" Andrei announced. And our baby jumped up and dow n on our bed. Fried chicken lang talaga at masaya na siya. "Why don't you go and ask Manang to give you a bath. Tapos alis na tayo kapag nakabihis na lahat." "Okay." He excitedly said. Dali dali siyang bumaba sa kama at tumakbo palabas ng kwarto. Narinig ko pa ang pagsigaw niya ng 'Manang' bago tuluyang mawala. "I told him not to wake you up. Pero makulit talaga. At hindi ko magawang magali t sa kanya." Andrei said when we were finally alone in our room. Hinila niya ako palapit sa kanya at niyakap. I know how he feels. Kahit ako ay hindi ko magawan g magalit sa anak namin. He is just so adorable. "It's fine Babe. Mamaya na lang ako babawi ng tulog." I said. Sobrang late ko na kasi nakatulog kagabi dahil ginawa ko pa ang mga requirements ko for school. Pagkatapos ko ipanganak si Andrei ay hindi ako agad nakabalik sa pag-aaral. Ayaw

ko kasing mahiwalay sa kanya kahit konting sandali lang. At gusto ko rin kasing ako mismo ang mag-aalaga sa kanya. Pero ngayong 4 years old na ang baby ko at n ag-aaral na sa kinder ay nagdecide ako na ipagpatuloy ang pag-aaral. "Gusto mo ba mamaya na lang tayo lumabas? Matulog ka na lang muna." He really ne ver changes. He's as caring and loving as always. Lagi niya pa ring inuuna ang k apakanan ko. "Kaya mo bang bawiin ang sinabi mo sa anak mo? I'm sure malulungkot yun." Natata wa kong sabi sa kanya. Sigurado akong hindi niya kayang tanggihan ang anak namin . Kahit ako ay ganun rin. "Well, I guess we just need to go home early para maaga kang makapagpahinga." He said surrendering to what our child wants. Now that we have our little Andrei, we always consider him in our every decision. Hindi na pwedeng kaming dalawa na lang palagi. "Tinawagan ko na nga pala sina Mama at Kayla. Sinabi ko na pumunta sa pinareserve kong restaurant para sabay sabay na tayong lahat maglunch. And yo u're parents too. They said they'll just be late pero makakapunta naman sila." Time really heals all wounds. Tulad ng inaasahan ko, napatawad ko na ang mga mag ulang ko. Yun nga lang, hindi ko pa rin nakakalimutan ang mga pagkukulang nila s a akin. Pero mas maayos na kami kaysa dati. Hindi man kami sobrang close, at lea st ay dumadating na sila kapag may mga okasyon at nag-uusap usap na kami kahit p aminsan minsan. Napapansin at nararamdaman ko rin na binabawi nila lahat ng kasa lanan nila sa akin sa anak ko. Malapit na nga ang loob ng mga ito sa baby ko. "Alright. Sigurado akong namimiss na ng mga lolo at lola ang apo nila. Pati yung dalawa siguradong miss na ang inaanak nila." Sabi ko at bumangon na sa kama. Na hagip ng mata ko ang regalo niya sa akin na binigay niya kaninang madaling araw. Kinuha ko ang regalo niya. I can't believe na ito ang ibibigay niya sa akin. "I'm sure our baby would be sad if he knew he wasn't the first one to give you a gift." I heard Andrei said. Naramdaman ko ang pagyakap niya sa akin mula sa lik od. Ipinatong pa niya ang ulo niya sa balikat ko. "Let's just keep this between the two of us." I told him. Bago ako matulog kanin a ay binati na niya ako ng Happy Birthday at binigay na rin niya ang regalo niya sa akin. "I really love it. This is more than what I wanted. Paano mo ba nakuha 'to?" He got me my favorite book with my favorite author's signature on it. Hindi ko a lam na alam niya pala na favorite ko ito. Naging hobby ko kasi ang pagbabasa hab ang nagbubuntis ako at kapag wala masyadong ginagawa sa bahay. "When I attended a business meeting abroad, umattend rin ako ng book signing niy a. Ako nga lang yata ang lalaking nakapila nun." I really love the things he does for me. It just proves that he's ready and will ing to do anything for me. "Thank you for so much for this. But you really did not have to get me anything. The best gift for me is the two of you." I said and kissed the side of his head . Hinalikan naman niya ang pisngi ko. We stayed like that for a long time, savoring our moment together. Pero bumukas ang pinto at pumasok ang baby namin. Nakaligo na siya at ready nang umalis. "Mommy, bakit hindi ka pa po naliligo? Sabi po ni Manang tumawag na daw po sina Lolo. Nasa restaurant na daw po sila." My baby said innocently. Gusto kong kurut in ang mga pisngi nito dahil sa sobrang cute niya. "Alright baby. Maliligo na si Mommy. Why don't you and Daddy wait for me in the living room. I think Adventure Time is on tv right now." Hinalikan muna ulit ni Andrei ang pisngi ko bago tanggalin ang pagkakayakap sa a kin at nilapitan ang anak namin. Binuhat niya ito at sabay silang lumabas ng kwa rto. It's been years but I still can't believe my life would turn out like this. I wo n't say I have the perfect life. Nag-aaway rin kami ni Andrei paminsan minsan. B ut he always tries to understand my reasons kaya kahit hindi siya ang may kasala nan, siya pa rin ang unang nakikipagbati sa akin. He makes sure na maayos kaming dalawa bago matulog. Jealousy is also not an issue between us anymore. Kahit na magkasama sa trabaho si Andrei at Michell minsan, Andrei doesn't give me a reas on to doubt him. And I have trust in him, it's an enough reason. I know he loves me and our little Andrei very much.

Naligo ako at nagbihis. Pagkababa ko sa sala, naabutan ko silang dalawa na nagla laro. Seeing the two of them like this is really fulfilling. I really cannot ask for more. "Mommy! Mommy!" My baby shouted when he saw me. Nagtatakbo siya papunta sa likod . "Daddy keeps tickling me. Help me Mommy!" Pagsusumbong ng anak ko sa akin. "Babe, tama na. Nakabihis na ang baby natin, baka pagpawisan pa." Sabi ko ng mak ita si Andrei na hahabulin na naman ang anak namin. Hinarap ko ang anak namin at kinapa ang likod nito. Buti na lang at hindi pa ito basa ng pawis. "Tara na umalis. Sigurado akong nagugutom na ang makulit na batang to." Nanggigi gil kong sabi. Hinalikan ko ang pisngi ng little Andrei ko bago siya binuhat. He is really getting heavy. Konti na lang at hindi ko na siya pwedeng tawaging bab y. Nilapitan kami ni Andrei at kinuha sa akin ang anak namin. Alam niyang nabibigat an na ko sa baby namin kaya siya na ang bumuhat dito. Kinuha ko naman ang susi n g sasakyan at ang mga gamit na inayos ni Manang para sa baby namin. The whole drive to the restaurant was enjoyable. Nakakatuwa ang mga kwento ni An drei tungkol sa school niya. Ipinagmamayabang niya rin ang mga bagong lessons na itinuro sa kanila. Kahit ang Daddy niya ay proud na proud sa kanya. And he kept on saying na mana sa kanya ang anak namin. Gusto ko sanang sabihin na our baby also have my genes, but I like seeing him being a proud father. Pagkarating namin ay kumpleto na sila. Kahit ang parents ko na nagsabi na malala te sila ay nakarating na rin. Binati nila ako ng happy birthday isa isa bago pun tahan si little Andrei ko. Sinasabi ko na nga ba at ang anak ko ang ipinunta nil a. Hindi ko mapigilang matuwa habang pinagpapasapasahan nila ang bata. Lumabas ang isang service staff na may dalang cake na may mga nakasinding kandil a. Kinantahan nila akong lahat ng Happy Birthday bago ako hinayaang magwish. Sa totoo lang wala na akong mahihiling pa. Sobrang kuntento na ako sa kung anong me ron ako ngayon. Ang gusto ko na lang ay maging masaya kaming lahat at malagpasan namin ang lahat ng problemang darating sa buhay namin. Sunod na dumating ang mga pagkain at masaya kaming nagsalo salo. Halos magningni ng ang mga mata ng anak ko ng makita ang fried chicken na nirequest ni Andrei sa restaurant. Kanya kanyang kwento ang lahat tungkol sa mga nangyayari sa buhay n ila. Pero mas nageenjoy ang lahat kapag ang baby ko na ang nagkukwento. They rea lly just love and adore him so much. After our lunch, our parents had some business to attend to kaya kinailangan nil ang umalis agad. Ganun rin sina Kayla and Tricia. Years ago, I never thought my best friends will be who they are right now. And I'm happy for the both of them. They have achieved so much and they have already proven their selves. Niyaya naman kami ni Andrei na gumala sa mall. Aalis kasi siya next week for a b usiness meeting abroad kaya gusto niyang sulitin ang mga oras na magkakasama kam i. Una naming pinuntahan ay ang arcade. This is our son's favorite place at kahit s i Andrei ay nakikipagkumpitensiya sa anak namin when it comes to games like this . At hindi ko alam kung sinasadya ba niyang magpatalo o talagang natatalo lang s iya. My role on the other hand is watch them and wipe their sweat. Pero kahit yu n lang ang ginagawa ko, sobrang enjoy akong pinagsisilbihan ko sila. Sunod naming ginawa ay maglakad lakad paikot ng mall habang kumakain ng kung ano ano. Panay ang punas ko sa bibig ni Andrei dahil ang kalat nito kumain. Kahit a ng ilong nito ay may chocolate galing sa ice cream na kinakain nito. Narinig ko ang mahinang pagtawa ng asawa ko kaya napatingin ako sa kanya. "Masyado mo kaming inaasikasong dalawa ng anak mo, nakakalimutan mo na ang saril i mo." He said and he held my face before wiping the side of my mouth. Hindi ko napansin na may dumi rin pala ako sa mukha. Ipinulupot niya ang braso niya sa bewang ko habang naglalakad. Sinusundan namin sa harap ang anak namin na masayang kinakain ang ice cream niya. Bigla siyang lu mingon sa amin. "Daddy, can you please buy me a superman shirt? I want to be superman. Tapos ako magprotect kay Mommy kapag wala ka." Nagulat ako sa sinabi niya. Hindi ko akalain na nag-iisip na siya ng mga ganong bagay.

"Baby, you don't need to do that. Daddy will protect the both of you always." My husband said. Tumango naman ang anak namin na akala mo ay naiintindihan ang sin abi ng tatay niya. "But I still want the shirt." And being the spoiler he is, of course he gave our son the shirt he wants. Tuwan g tuwa naman ang bata sa bagong tshirt niya. He always appreciates everything we gave him. Sunod naming ginawa ay manuod ng animated movie. Our baby's attention was on the movie entirely. Lagi siyang ganito kapag nanunuod kami. Itatanong niya kasi sa amin mamaya ang mga hindi niya naintindihan. Watching animated movies has always been our bonding time. Kahit na hindi naman kami nag-uusap usap habang nanunuod, feeling the presence if each other is enoug h for me. At gusto ko rin namang sinusubaybayan ang mga pinapanood ng anak ko, p ara kung may mga tanong siya, may maisasagot ako. When the movie ended, we decided to grab our dinner before going home. Halata ka sing napagod na ang baby namin dahil kanina pa ito naghihikab. At nagpabuhat na ito sa Daddy niya pagkalabas ng sinehan. As usual, he wanted fried chicken again for dinner. Pero hindi na pumayag ang da ddy niya. Andrei is being health conscious again. He ordered veggies and other l ess oily food. Buti na lang at hindi maarte sa pagkain ang anak namin. Kinakain niya kahit na anong nakahain. The whole drive going home was quiet. Nakatulog na kasi ang makulit na bata at p areho kaming napagod ni Andrei ngayong araw. "Sa kwarto natin mo ihiga yan. Gusto kong katabi siya ngayon matulog." I said, p ertaining to our son na buhat ni Andrei habang naglalakad papasok ng bahay. Tuma ngo siya at dumiretso sa kwarto namin. Dumiretso naman ako sa katabing kwarto pa ra kumuha ng pantulog para sa baby namin. Pagpasok ko sa kwarto ay mahimbing na natutulog si little Andrei sa gitna ng kam a habang nagreready na para matulog si Andrei. Kumuha ako ng basang towel at pin unasan ang natutulog na anak ko bago pinalitan ang suot nito ng pantulog. Saktong pagkatapos ko ay lumabas si Andrei ng cr. Tapos na itong maglinis ng kat awan at magbibihis na lang. Pumasok ako ng cr at nag-ayos na ng sarili. Paglabas ko ay nakahiga na si Andrei sa isang side ng kama at hinihintay na lang ako bag o matulog. Humiga naman ako sa kabilang side ng kama. Nasa gitna namin ang anak namin. "Thank you for today. I love you." I said to him. Kahit na napagod kami ay masay a pa rin ako ngayong araw. We were a picture of a happy family today. Nginitian niya ako at inayos ang buhok na nakaharang sa mukha ko. "Happy Birthday again Babe. I love you too. Mahal na mahal ko kayong dalawa ni A ndrei." He said. Bahagya siyang bumangon para halikan ako. "Good night. Magpahin ga ka na." Hinalikan niya rin ang anak namin bago kami niyakap pareho. "Goodnight." I said to him before happily drifting off to sleep. ****************END**************************