Yörükler - Mehmet Eröz.pdf

YÖRÜKLER Prof. Dr. Mehmet ERÖZ

TÜRK D Ü N Y A SI ARAŞTIRM ALARI V AKFI İST ANBUL-1991

A

YÜRÜK LER Prof.Dr. Mehmet ERÖZ

1930 yılında SSke'de doğdu. İlk ve O rta tahsilini, Söke ve A ydın'da; yüksek tahsilini İstanbul'da tam am ­ ladı. Yedek subaylığını, süvari olarak, K ars'ta yaptı. Özel teşebbüste çalıştı ve Türkiye Şeker Fabrikaları A.Ş. de bir yıl süre ile m üfettiş m uavinliğinde bu lu n d u . 1961'de, İÜ . İktisat Fakültesine asistan olarak girdi. 1965'de "Yü­ rüklerin İktisadî ve İçtimaî teşkilatı" isim li tezini vererek, d oktor oldu. Bir b u çu k yıl kadar İngiltere'de kaldı, bilgi ve g ö rg ü sü n ü arttırdı. 1971'de "Marxizm-Leninizm ve Ten­ kidi" isimli tezi ile doçent ve 1977'd e "Türkiye'de Alevîlik ve Bektaşilik" tezi Üe profesör oldu. Evli ve iki çocuk babası idi. 20 H aziran 1986'da ebediyete intikal etti.

Prof.Dr. Mehmet ERÖZ

YÖRÜKLER

TÜRK DÜNYASI ARAŞTIRMALARI VAKFI İSTANBUL 1991

ISB N

: 975-498-044-6

M illî N u : 91-34-Y-0147-84

BU ESER Bakanlar Kurulunun 20.7.1980 tarih ve 8/1307 sayılı kararıyla kamu yararına hizm et verdiği‘kabul edilerek vergi muafiyeti tanınmış olan TÜRK DÜ N Y A SI ARAŞTIRM ALARI VAKFI'

m n yayımdır. Her hakkı mahfuzdur. TÜRK DÜNYASI ARAŞTIRMALARI VAKFI'nm müsaadesi olmaksızın tamamen, kısmen veya her hangi bir değişiklik yapılarak iktibas edilemez.

H aberleşm e A dresi : P.K.94 - 34471 Aksaray-İSTANBUL T elefon : 511 10 06-511 18 33 Dizgi, Film, Grafik, M ontaj, K apak baskı: Türk Dünyası Araştırm aları Vakfı Baskı ve Baskıya H azırlam a Tesisleri İç Form a B askı : Renk-İş Ofset

İÇ İN D E K İL E R Ö N S Ö Z ................................................................................. G İ R İ Ş ................' ..................................................................

7 9

BİRİNCİ KISIM TÜRK GÖÇEBELERİNDE İÇTİMAİ MÜESSESELER I-

O rta Asya ile A nadolu Aşiretleri A rasında Etnik R a b ı t a ........................................................................ II- D ini B akım dan O rta Asya ile R a b ı t a ............................. IIITürk Göçebelerinde Dil M üessesesi ...................... IVTürk G öçebelerinde İçtim aî Teşkilat ve Sosyal S ın ı f la r ..................................................................... VTürk G öçebelerinde Aile M ü e s s e s e s i......................

15 25 35 40 51

İKİNCİ KISIM TÜRK GÖÇEBE EKONOMİSİ I-

İktisadi faaliyetlerin Tasnifi ve Göçebe E k o n o m i s i ........................................................................... 67 II- Türklerde Yerleşik H ayat ve Göçebelik ................... 73 III- Türk G öçebelerinde M e s k e n ......................................... 92 IV- Türk G öçebelerinde İktisadî Zihniyet .....................117 V- Türk Göçebelerinde istihsal ............................... 125 V I- İstihdam ..............................................................................194 V II-T ü rk Göçebelerinde M übadele ......................................198 VHI-Türk Göçebelerinde İstihlâk .........................................209 IX- Türk Göçebelerinde M ülkiyet ..................................... 218

X-

Türk G öçebelerinin M em leket Ekonom isine M ünakale ve Diğer Sahalardaki H iz m e tle r i...............224 XI- Türk G öçebelerinin Vergi M ükellefiyetleri . . . . . . 229

ÜÇ Ü N CÜ KISIM TÜRK GÖÇEBELERİNİN İSKÂNI III-

İskan H akkında U m um i M alum at ............................ 239 B üyük Selçuklular ve A nadolu Selçukluları Z am an ın d a İskan Politikası .........................................240 III- O sm anlIlarda İskan Siyaseti ....................................... 244 IV- C u m h u riy et Türkiyesinde İskân Siyaseti ............... 260 BİBLİYOGRAFYA ........................................................... 281 R E S İM L E R ...........................................................................289

ÖNSÖZ Aramızdan çok erken ayrılan, aziz dostum, kıymetli kardeşim Prof.Dr.Mehmet ERÖ Z'ün, dağ dağ, yayla yay­ la dolaşarak hazırladığı bu eseri basmaktan büyük şeref duyuyoruz. Prof.Dr. M ehmet Eröz'ün uzağında veya yakınında bulunanlar onun nasıl bir ciddi ilim adamı olduğunu, nasıl bir tavizsiz ülkücü insan olduğunu, kalbinin nasıl temiz ve her hücresinin nasıl TÜRKLÜK aşkı ile dolu olduğunu çok iyi bilirler. İlim ve Türklük aşkını birleştirerek hazırladığı bu kitap bir "Doktora tezi"dir. Teorik ve tatbiki bir çalışmadır. M ehm et Eröz bu tezle Anadolu Yörüklerinin sevgilisi olmuştur. Halâ Söğüt'te veya tek tük yaşadıkları yayla­ larda rastlanır ve üniversiteden konuşulursa onun adı anılır, hâli sorulur ve öldüğü söylenince samimi ve gerçek bir yas başlar. Bu tezin hazırlandığı tarihten bu yana yirmibeş kadar yıl geçti. Bu çeyrek asır içinde Türkiye'nin iktisadi ve sosyal bünyesinde ve fiziki çehresinde çok büyük deği­ şiklikler meydana geldi. Bu değişiklikleri, en fazla yörüklerin yaşayışında bulmak kabildir. A rtık yörük sadece tarihi bir ad olarak kalmıştır. Ben yörüğüm diyenler,

a hepimizin bir zaman ı/örük olduğunu unutmuşlardır. Ç ünkü onlar da artık yaylalarla ovalar arasında gidip gelmiyorlar; onların da develeri atları yerine otomobilleri kamyonları vardır. Buz gibi suyu pınarlardan değil buzdolaplarından içiyorlar... Bu sebeble bu kitap ayrı bir değer taşıyor ve konu üzerinde çalışacak olanlara çok mükemmel mukayese imkânları bahşediyor. Tezin arka­ sında yer alan çoğu solmuş sararmış resimlerin, basılması m üm kün olmayanları hariç, hepsini neşrettik. Bu resimler sadece hatıra değeri değil bana göre, yukarıdaki sebeble İlm î bir değer de taşıyor. İlim adamlarımızın, münevverlerimizin ve öğrencile­ rimizin bu kitabı zevkle okuyacaklarını üm it ediyoruz. Sevgili kardeşimiz M ehmet ERÖ Z'e de Allah'tan gani gani rahmet ve bütün sevenlerine tekrar başsağlığı dili­ yoruz. Prof.Dr.Turan Y A Z G A N

GİRİŞ Beşeriyet, on binlerce yıldır en iptidaisinden, en mükemmel ve m udiline kadar, birçok iktisadi, İçtimaî ve siyasi organizasyon­ lara sahip olmuştur. Bunları tedkik eden müelliflerin bize verdiği m alûm at gösteriyor ki, iktisadi hayat ve istihsal vasıtaları o cemi­ yetin rengini taşımaktadır. Avcılık, çiftçilik, çobanlık v.s. den bi­ riyle maişet temin eden cemaatın, içtimai ve siyasi müesseseleri de bu hayat tarzına intibak ve istinat ediyor. Mesken, beslenme sistemi ile aile, hukuk, din, ahlâk gibi içtimai müesseseler, iktisadi organizasyonun bir neticesi oluyor. Fakat bu ifadelerimizle monokozal (teksebepli) bir izaha ta­ raftar olduğum uz anlaşılmasın. İstihsal vasıtalarım m utlâk bir illet olarak gören ve tarihi vetireyi diyalektik bir izahla bu illete bağlıyan, mutlakçı-sert görüşe taraftar değiliz1. “Bu neviden bir taraflı zihniyetin ilnıî içtimaiyat için aynı derecede tehlikeli olacağını ayrıca düşünmek lâzımdır. Tabiat kanunlarının bile ihtimali seciyesinden bahsetmek lüzumunun duyulduğu, rölâtivist görüşün müsbet ilim­ lerdeki tesirlerinden bahsedildiği bir çağda kraldan ziyade kralcı kesilip, içtimai realiteye hâkim olduğu iddia edilen kanunların zaruriUği kat­ ilerisürülemez . Büyük dinler, içtimai mefkûreler bilâkis iktisadi şartlar üze­ rinde müessir olmuştur. O rta Çağ Avrupa’sının zulmetini yıkan Rönesans ve Bacon’ın ve sonra Descartes’ın getirdiği ilmî zihniyet, ümanizm bugünün ileri garp tekniğini ve modern iktisadını ha­ zırlamıştır. Bu zihniyet değişikliği neticesinde büyük sınaî inkılâp doğmuştur. Bununla şunu demek istiyoruz: ''Cemiyette her istihsal tarzına bir siyasi yapı ve bir hukuki rejim karşılıktır: Tufeyli iktisada 1 ' Bu h ususta bk.Prof.D r.Z.F.Fındılcnglu. Karl M a rx lst.962. Sf.02, 104 ve P r o f ,D r ,H ilm i Z iy a Ü lken* İk ı^ a ıV S o sy o lo ji. S o sy o lo ji D ergisi, sayı \

2

Prot.Dr.Z.1 I'ım lıkojlu. İçtim aiyat IslVMİ. S f .4 l

karşılık fratri şeklindeki siyasi kuruluşu, çoban ve yan çiftçi istihsaline karşılık köle işletmesine dayanan site yapısını, feodal istihsale karşılık derebeylik rejimini, biiyiik endüstri istihsaline karşılık demokratik millî rejimi görüyoruz. Her istihsal tarzı kendi üzerinde kurulan siyasi ve hukuki yapıya tesir ettiği gibi, bu siyasi ve hukuki rejimler de kadroladıklan istihsal tarzı üzerine tesir ederler Sert bir determinizm yerine, rölâtivist bir izah tarzı, karşılıklı sebep ve netice m ünasebetleri içinde türlü faktörlere yer veren bir görüş, tercihe şayandır. Birçok maddi ve manevi âmiller ce­ miyetlerin ham urunda mayalık etmektedir. Bunu kabul etm em ek­ le, D urkheim ’ın cemiyet’te gördüğü İlâhi sıfatı, diğer bir tek illette, meselâ istihsal vasıtalarında görmüş olacağız ki, “O zaman cemiyet iklimden, avarızı tabiiyeden, uzviyetten, ırkî sedyelerden, ruhî has­ sa lordan tamamile müstakil, kendine has bir mevcudiyet ve hak sahibi bir realite olarak gözönüne alınacaktır Bu hüküm istihsal vasıtalarına da teşmil edilebilir. Durkheim’in sistem ine sosyoloji yerine sosyolojizm dendiği gibi, bu türlü marksist izah tarzına da aynı isim verilebilir. İlerikı bahislerde izah edeceğimiz gibi, Türklerin göçebe hayatını ve istihsal nev’ini tabiî, coğrafî, iktisadi zaruretler kadar, dünya görüşü, nomadik hayata karşı aşk derecesindeki bağ, diğer kavimlere üstün olma arzusu, yiğitlik, cengâverlik gibi manevî faktörler de tâyin etmiştir. Biilüıj bu manevi faktörlere Töre deniyor. Ziya Gökalp'e göre eski Türklerin göçebelikleri ile Töreleri arasında karşılıklı sebep-netice münasebeti vardı. “Göçebelikleri tö re­ lerinden ve töreleri de göçebeliklerinden feyz alıyordu”5. Eski Türkler, aynı göçebe kültürü içinde, aşırî bünyeden imparatorluklara kadar türlü siyasî İdarî Organizasyonlara sahip bulunmuşlardır. Eğer m utlak şekilde iktisadi organizasyon diğer müesseselcri tâyin edebilmiş olsa, d a n seviyesi aşılmayacak bir (Cengiz Yasası), bir (Tim ur Tüzükâtı) meydana gelemiyecek, büyük devletler kurulamıyacaktı. Yahut ta büyük şehirler tesis edip, meskûn bir hayat içinde, behemehal ziraat ve ticaretle iştigal gerckccckıi. Bu m ülâhazaların ışığında, içtimai şe’niyeti, sosyal realiteyi 1 2 5

P fof.D r.Ü lk en , a.g.m akale. sf.22. Prof.Dr. Fıııdıkoğlu, a.g.eser, Sf.47. Z .G ö k a lp , T iirk M e d e n iy e ti T a r ih i. S f.1 5 K a n a a tım ızca Z .G ö k a lp , Durklıc’in v d en birçok hususlarda m ülhem olm asına rağm en, eski Türk Cem iyeti hakkında yukarıdaki görüşüyle, onun Sosyolojizm 'inden kendisini sıyırm ıştır. Bir bakım a Türk S o sy o lo jisin in kurucusu sayılab ilecek bir mütefekkiri körü körüne D urkheim ’i taklit etm ekle suçlaııdıranlara, buna benzer bir çok misal bulunup gösterilebilir.

bütün olarak görmek lâzım geldiğine inanıyor, tezimizin ana ko­ nusu Türklerin Göçebe Ekonomisi olmakla beraber, İçtimaî mücsscselerin de bu İktisadî hayat üzerinde söz sahibi olduğunu düşünüyoruz. İktisadî hadiseleri diğer müesseselerden tecrit edip incelemenin sıhhatine inanmıyoruz. Bu yüzdendir ki Türk göçe­ belerinin içıimaî-iktisadi hayatını ayrılmaz bir bütün olarak ele almak ve bunu zaman ve mekân itibarile bölmeksizin tarih ve hal içinde imkân nisbetindc birlikte gözden geçirmeği gaye edin­ dik. Bu usul, tarihi metoda uygun olduğu gibi, içtimai-iktisadi bir tedkiki zaman ve mekân itibarile kesilme ve bölünmelerden kur­ taracaktır. Tezin ilk kısmında tarihi Türk Göçebeliği ile halihazır Anadolu Türk göçebeliği arasındaki münasebeti, benzerlik ve ayrılıklar!, kaybolmuş veya devam etm ekte olan kültür değerlerini içtimai müesseseler bakımından ele alacak, ikinci kısımda teze gövdelik eden ekonom ik hayatlarını inceleyeceğiz. Son kısım ise geçmiş ve halihazır iskân siyasetinin tahlil ve tenkidine tahsis olunmuştur. Bir makalede, O rta Şarkta aşirî cemiyet-Soci6t6 nom adique’lerin nasıl mühim olduğu belirtilerek, ecnebi devletlerin bu aşi­ retleri arasıra istismarından misaller verilerek, Türk cemiyetinin içtimai tekâm ülü ieindc çoktan hayatiyetlerini kaybetmiş bulun­ dukları zikrediliyor. Filhakika Türk Göçebeliği son günlerini ya­ şamaktadır. Onun sahip bulunduğu maddi ve manevi kültürü ya­ kından tanım anın, buhranlar içinde bulunan Türk Kültürü ve istikbali bakımından taşıdığı ehemmiyeti idrak ederek bu mevzuu ele aldık. Bu kısımda bugünkü göçebelerle, O rta Asya göçebeleri ve yerleşik Türk halkı arasındaki münasebeti gösterecek, İçtimaî bir entegrasyonun varlığını isbata çalışacağız. İkinci kısımda, tarihî seyir içinde Türk göçebe iktisadiyatının iktisat ve ekonom ik sosyoloji zaviyesinden taşıdığı ehemmiyeti göstereceğiz. Kapalı ekonomi hayatı yaşamıyan, her devirde millî ekonomiye entegre olan göçebeleri, iktisaden de tanımayı deniyecek ve millî ekonomiye modern usullerle ıcmessüllerini inceliycccğiz. Üçüncü kısımda ise, günden güne İskân olmakta bulunan yü­ rüklerin, kendi başlarına vâki yerleşmelerindeki tesadüfıliğin, milli ekonomi bakımından mahzurlarını gösterecck, millî ve İçtimaî bir politikaya, tem el prensiplere dayanmıyan iskân siyasetimizi bu i

l’rof.D r.Fm ıiıkoğlu, O rlaşark ve Aşiretler, Y eni İstanbul 29/V II/1957.

vesile ile tahlil ve tenkide tâbi kılarak, müstakbel iskân politika­ mıza bir mum ışığı tutmuş olacağız.

BİRİNCİ KISIM: Türk Göçebelerinde İçtimaî Müesseseler

I- Orta Asya ile Anadolu Aşiretleri Arasında Etnik Rabıta: Biz bu bahiste sadece Anadolu’daki Türk Aşiretlerinden (Yörük-Türkm en) bahsedecek, Orta Asya ile kavmi bağlarını tetkik edeceğiz. K ürt Aşiretlerini ileride tetkiki düşünüyoruz. Fakat, Türkm en Aşiretlerinin Kürtleşmesi vakıasına kısaca temas ede­ ceğiz. Hicri ikinci asırda İçel havalisine1, Malazgirt zaferinden sonra bütün A nadolu’ya Türkmen aşiretleri, fetih heyecanı, yeni yurtlar bulma hevesiyle akmağa başladılar2. “Moğollar'ın zuhurundan ev­ vel ve sonra Anadolu ’y a gelen birçok Türk aşiretleri, iskân edildikleri yerlerde kendi isimleri ile köyler teşkil etmişler, evvelce yaşadıkları yerlerdeki birtakım köy, dağ nehir adlarını geldikleri sahalara da getirmişlerdirA yirmi dört Oğuz boyunun oymak ve aşiret adını almış binlerce köy mevcuttur4. Burada bir kaç misal vermekle iktifa edeceğiz (Dağ, Nehir, Yayla v.s. isimleri) Akdağ, Aladağ, Tanrıdağı, Karadağ, Uludağ, Karacadağ, Alidağı, Aksu, Göksu, Karasu, Göktepe, Sarıkamış, Horasan, Sorkun, Anay, Barcın, Balgasun...İlh O rta Asyada da, Anadolu’da da bulunm aktadır5. Türkm en aşiretleri bütün Anadolu’yu Türkleştiriyorlardı. “Abû al-Fida'nın, her halde Moğol istilâsından evvelki devre ait olarak naklettiği bir rivayete göre, Antalya şimâl-i garbisinde, Denizli Dağ­ larında ve civarında yâni Menderes Havalisinde 200000 Çadır Halkı Türkmen yaşıyordu. Her halde X ll.ci asır sonunda A nadolu’nun garb sahaları ve sahil memleketleri müstesna olarakşimâli Suriye’de, Irak ve Elcezire’de, İran ve Azerbaycan sahalarında olduğundan daha kesif-büyük bir Türk kitlesi tarafından vâsi nisbette Tiirkleştirildiği söylenebilir...İlkhan Argun zamanında (1284-1291) Akkoyıınlu ve Karakoyunlu Türkmenleri’nin kesif bir kitle hâlinde Orta A sya’dan şarki Anadolu ve Azerbaycan’a'*’ naklolunmasıyla, Anadolu’nun 1 2 3

4 5

P rof.D r.Faruk Sümer, Çukurova Tarihi, Ankara 1964 (Ayrıbasım ), Niyazi Ram azanoğlu’nun yazıları. Prof.Fuad Köprülü, Osmanlı D evletinin Kuruluşu, Ankara 1959 Prof.Fuad Köprülü, Osmanlı D evletinin Kuruluşu, Ankara 1959. Sf.40. Bu hususta ayrıca Bk.H .Nİhal-Ahnıet N aci Anadolu'da Türklere Ait yer isimleri, Türkiyat M ecm uası, cilt: II, 1926. Fehmi Aksu, İsparta ili yer adları, M.Mesud K om an, Konya Vilâyeti Ye radian Konya. E g e bölgesin e ait neşredeceğim iz m akalede geniş malûmat vardır. 1 9 6 2 H o lla n d a 'd a to p la n a n ( B e y n e lm ile l O n o m a s tik K o n g r e s in e ) gönderdiğim iz rapordan.

Prof.F,K öprülü, a.g.e Sf,42,43.

Türkleşmesi mümkün oldu. İbni Sa’id Al-Mağribî’nin Moğollar zamanında yazdığı bir coğ­ rafya kitabında "Anadolu Türkmenleri hakkında mühim kayıdlar vardır. Bunlara göre Denizli ve Menderes havzasında 200.000 hane Türkmen ve Kastamonu ile Ankara arasında vaki 30.000 hane Türkmen yaşamıştır; Uludağ (Keşiş) dan Tarsusa kadar uzanan garbı Anadolu dağ mmtakaları bu eserde tesmiye olunmuştur”K Yürüklerin, Türkm enlerin antropolojik vasıflarının Örta Asya Oğuzlarınınkine uyduğunu anlıyoruz2. Doğan çocuğun kafa şeklini bozma bakımından da Yörüklcr O rta Asya’ya bağlıdırlar. “Etnik bir hususiyet olmak üzere kafa şeklini bozma (Deformation сгатёппе)пт mevcudiyetini kaydetmek icabeder. Yürükler, çocuk doğduğu günden itibaren altnlannı yassıltm ak maksadı He Kaş kemerleri üzerinden ve kulakların Üst hiza­ sından kafa arkasında düğümlenmek üzere bağlanan bir çeki ile çocuğun başım sıkıca çemberlerler. Bu hal hakikaten yürüklerde Fronto-Occipital yani önden arkaya bir nıeyli temin etmektedir. Yü­ rüklerde mevcut bu hali bize Von Lııschan da haber vermekledir. Bundan başka Dingwall de kafa Deformationları hakkındaki ese­ rinde yürüklerde mevcut bu vakıadan bahsetmektedir’6. Kendilerine sorduğumuzda adeı edindiklerini, görenek, oldu­ ğunu çocuğun kafasının yuvarlakça, daha güzel şekle girdiğini söylediler. Kazakların aynı şeyi yaptıklarını kendilerinden öğren­ dik. Eberhard, Çin kaynaklarına dayanarak, Orta Asya’nın eski halklarında, eski Korelilerde ve bugünkü şimali Çinlilerde bu âdetin bulunduğunu söylüyor4. H ülâsa “Tarihi menbalarda (siyah libaslı, kızıl börklü, ayakları çarıklı) olarak tavsif edilen bu göçebe Tiirkmenler’le Mogot hakimi­ yeti devrinde Karamanoğlu hun m aiyetinde Konya'yı istihî eden Türkmenler, hattâ XIILcii asırda Horasan’da Selçuk imparatoru Sancar’a İsyan eden Türkmenler, aynı içtimai tipi temsil eder"'. 1 2

ч 4 5

Prof.D r.Z .V . Togan Um umi Türk tarihine giriş, Cild, I, İst.946, Sf.188,. Bk. Faruk Sümer, X. Yüzyılda Oğuzlar, St.130. D o ç Dr, Bahaeddin Ögel, İslâmiyetten Önceki Türk Kültür Tarihi, Ankara, 1962, sf.128-130. Prof.Dr. Sadi Irmak Türk ırkının Biyolojisine Dair Araştırmalar, Kan G ruplan ve Parmak izleri ikinci Türk Tarih Kongresine sunulan tebliğ, İst.943. K em al G üngör, Cenubi Anadolu Yürüklerinin Etno-A ntropolojik Tedkiki. Ankara, 1941, Sf.27-30. E b er lıa rd , Ç in K ayn ak larına G öre O rta ve G arb î A sya H alk ların ın M edeniyeti, Türkiyat M ec. V Il-VIII, sf.133-138, 167. Prof.Köprülü, a.g.e sf.49.

Bu girizgâhtan sonra şimdi de Oğuz, Türkmen, Yörük keli­ melerinin manalarını açıklayarak hepsinin de aşağı yukarı aynı olduğunu isbata çalışacağız. Oğuz ve Türkm en: Bu iki kelimeyi izalıta müellif ve müver­ rihler m uhtelif faraziyelcr ileri sürerlerse de, esasta birleşirler: Oğuz ve Türkmen aynı Türk şubesinin adıdır. Yalnız Prof.Kafesoğlu ayrı bir görüş ileri sürmüştür. Ona göre Kök-Türk tabiri nasıl belli bir kabilenin adı olmayıp siyasi bir terim ise, Türkmen tabiri de, aynı manada olmak üzere, Kartukların en kudretli za­ manlarında kullandıkları siyasî bir terimdir. IX. asırda Kök Türk kelimesinin ifade ettiği tarihî vâkıa artık maziye mal olmuş, ci­ hanşümul hakimiyet sona ermiş, siyasi Türk birliği dağılmış olduğu için bir yandan Uygurlar, bir yandan Oğuzlar gibi diğer Türklerle hasım vaziyetle olan Kariukkır tarafından Kök Türk tabiri şüp­ hesiz kullanılmıyacağı cihetle, Kartukların, onun yerine aşağı yu­ karı benzer bir mefhuma alem olarak, Türkmen tabirini ikame ettikleri anlaşılmaktadır'. “Son araştırmalara göre Kartuklar, Çu, Talaş, Yedisi t bölgesine hâkim bulundukları en kuvvetli devirlerinde (XLasnn ilk yarısı) kendilerine siyasî bir isim olarak, aynı zamanda Türkmen diyorlardı”1 diyerek ve Kaşgarî’nin “Kartuklar Oğuzlar 'dan ayn, fa ka t onlar gibi Türkmendirler (Divan, l, 473)” şeklindeki be­ yanına dayanarak, yukarıdaki hükm e varmıştır. Oğuz ve Türkmen kelimelerinin aynı Türk şubesini ifade et­ tiğini söyliyen müellifleri de iki iiç gruba ayırabiliriz. Prof.Z.V.Toğan Oğuzları göçebe, Türkmenleri yarı göçebe olarak kabul et­ mektedir. ' Şikârı 'ni Karamanlar tarihinde pek vazıh olarak gösterilen (Oğıız) ve (Türkmen) farkının, yani Oğuzların bu iki zümreye inkısamı keyfiyetinin daha Selçuklular zamanında mevcut oldıığıı, 0 zamana ait kayıtlardan da istihraç edilebilmektedir. Mahmut Kaşgarî ve El-Hinini gibi eski müelliflerin eserlerinden anlaşıldığı veçhile, (Türkmen) daha ziyade, medenî kavim/ere komşu olarak oturan ve kısmen ziraatle de meşgul olan yarı yerleşik oğuzlar ile Karluk ve Kfıalaç’lara it/âk olunmuş, yine Mahmut Kaşgari’y e göre, Oğuzlar kendi memleketlerinde (harplere ve göçlere iştirak etmeyen tenbelve bırakılmış) zümrelere (cins) (yatık) demişlerdir. Şimdi Kazaklar da bu nevi köylülere (çatak) (yani yatak) diyorlar. Oğuzlar Türknıenlere de 1

î

İbrahim K a fe so ğ lu , T ü rk m en A d ı, M an ası v e M a h iy eti, Jean D en y Arm ağanı‘dan ayrıbası, 130-132. İbrahim K a fe so ğ lu , T ü rk m en A d ı, M an ası v e M a h iy eti, Jean D en v Armağanı'dan ayrıbası, 130-132.

böyle bir (yatak) nazariyle bakmış olsalar gerektir. Herhalde (Oğuz) sözü göçebe hayata sadakati tamamiyle muhafaza eden kabilelere itlâk olunm uştur". Diğer görüş, Oğuzlardan müslüman olanlara (Türkmen) de­ nildiğini ileri sürer. F.Köprülü bunlardan biridir. Memleketimizde ise, F.K öprülü’nün görüşü klâsik bir değer kazanmıştır. Köprülü vaktiyle, Divânü Lûgat’e dayanarak, Türkmen adının Oğuzlar’dan M üslüman olan gruplara verildiğini söylemiş2 ve filhakika bu gö­ rüş, daha sonra meydana çıkan Şerefüz-Zamân-ı Mervezî’nin tabâyiü’l-hayavân’ındaki satırlarla aynen teyit edilmişti'. Mervezî’den önce, Türkm enlerden bahseden ilk İslâm müellifi El-Mukaddesî (X.asrin 2.yarısı) onları İslâmiycti kabul etmiş kütleler olarak göstermişti.. Kâşgarlı Mahmud da Türkmen ile Oğuz'u çok yerde birlikte kaydetmektedir: Türkmâniyetül-Guzzîye, beyne’t-Türkm âniyeti’l-Guzzîye, bi’t-Türkm âniyeti’l-Guzzîye, butûnü’l-Guzzîyeti’l-Türkmâniye4. “Vambâry'e göre, kelime Türk ile (m en’den terekküp etmiştir ve (Türklük, Tilrkler) demektir. Zira men türkçede toplayıcı isimler vü­ cuda getiren bir e k tir" . J.Deny Türk dili grameri adlı meşhur eserinde, türkçedeki -men-man ekinin, kocaman (Ğnorme), karaman’ tr6s brun, şişman obĞse, enfld, v.b. sözlerinde görüldüğü üzere, birleştiği kelimeye augm entatif (mübalâğa, fazlalık, büyüklük, üstünlük) manası ver­ diğini tesbit ile, Türk ve -meh’den mürekkep Türkmen tabirinin de koyu Türk, halis kan Türk (turc pur sang) manasına geldiği n etice sin e v arm ıştır...J.D en y ’nin yaptığı izah Gy. N 6m cth, V.M.norsky, Gy.Moravcsık taraflarından isabetli görülmüş, niha­ yet son yıllarda O.Prılsak tarafından tekrarlanmıştır.

1 2

3

Prof.Togan, a.g.e. Sf.187. İlk Mutasavvıflar. 1919. 152; a.m üell. Türkiye tarihi, 1923, 135, A.M üell Türk H ukuk ve İktisat Tarihi Mec. I (1931), 227; a.m üell.Belleten 27 sayı, 261. "Oğuzlar Türkleriıı büyük boylam dandır ve 12 kabiledir; bir kısmı şehirlerde,

bir kısmı sahralarda otururlardı.. İslâm ülkelerine komşu oldukları zaman bazıları Müslüman oldu ki, bunlara Türkmen d e rler " Tabâyiü’l-Hayavân 4 5

Minorsky nesri. A .T. Battal: TM Prof, K afesoğlu, Prof. K afesoğlu,

1942 m etin 18. ing. terc.29. XI (1 9 5 4 ), 77.78 O .g.M akale sf.128. O .g.M akale sf.128.

N6mcıh, M .Th.Houtsm a’ya istinaden1Türkm cnlcrin eski adları Oğuz yerine Türkm en ismini aldıklarım, bir aralık XII.asır baş­ larında, Oğuz ve Türkm en adını müştereken kullandıklarım beyan etm ekte2, V.Minorsky bir eserinde: Oğuzlar umumiyetle Türkm en adı ile tanınm ıştır, dem ekte’, Prıtsak, bir kısım Türklerin tarihi kaynaklarda Türkm en yahut Oğuz isimleriyle göründüklerini ve (Oğuz Yabgusu) devletinin Oğuz ve Türkm en gibi çifte ad altında bir siyasî birlik teşkil ettiklerini bildirmektedir*. H am m er de N eşrî’ye dayanarak, M üslüman olan Oğuzlara Türkm en denildiğini söylüyor: Oğuzlar, Türkistan da ve Scyhun ve Ceyhun arasındaki m em leketle sakin ve ekseriya İran’ın hüsrcvleri ile ve A rap Hülefasile m uharibdiler. İrtihal-i Pcygamber-i İslâmdan ancak üçyüz elli sene sonradır ki, Dağhan, akabinden Salur ve onunla birlikde iki bin aile din-i M uhammedîye kabul eylediler. Salur bu andan itibaren Çanak yahut Karahan namını alarak kendi kavmine de henüz putperest olan Türklerden temyiz için T ü rk m en ' ismini verdi”*’. İlk defa "Onuncu asrı milâdiye ah eserlerde görülen bu kelimenin asıl ve menşei bugüne kadar hatâ hal olunmamıştır"' diyerek B art­ hold, bu hususta bir hükm e varmanın zorluğunu belirtm iş oluyor. Ziya G ökalp (T ürkm an) ve (Türkm en) tefriki yapıyor. Türkm enler, (Salur K arahan) ve (Ç anakhan), (Satık Buğra) ve (îlik— han) adlarını da taşıyor bir hakaniye devleti hüküm darının zam a­ nında İslâmiyet! kabul eden ve henüz İslâmiyet) kabul etm em iş olan şark T ürklcri ile m ücadele eden bir iller ve kavim ler müctem iası idi. T ürkm en kelimesi, (T ürke benzeyen) dem ekti. A ra­ larında din farkı olduğu için doğrudan doğruya (Türkü?.) diyemiyorlardı. T ürkm enlere gelince bunlar, Türkm enler arasında henüz (İl ha­ yalı) yaşayan vc halâ göçebeliği terk etmemiş olan bir Oğuz ilidir8. Biz Boynuinccli Y örüklerinin T ürkm enlere, (Çayan) dedikle1

M .T lı. H o u ism a : W /.K M

2

Gy.Nenıeth. A.henfoglalo magvarsag kialakulâsa, Budapest, 1930, 70 Sf. H udûd al-âlam . 311. O.Prıtsak, D er Untergang Des Reiches des ogusisehen Yabgu:F.Köprülii arm ağanı, 1953, 397 Prof.Kafeso^lu, a.g.mnkale, sf. 122-128, N esri Neşri diyor ki: "T ü rk m e n kelim esi. ( T ü r k ) ile (im a n ) lâ fız la rın d a n m ü re k k e p tir. H am m er D e v le ti Osmaniye Tarihi, cilt 1 sf.44.

3 4 5 (* 7

s

11 (1 8 8 8 ), 228.

Bili llıo k t, O rta A sya T ürk Tarihi hakkında dersler, İst.927, sf.6 8 .

Zıya Gökalp, a.g.e., sf.21-22.

rini kendilerinden duyduk. Eski bir Türk parasının üzerinde de bu ismin bulunduğunu ve şahıs adı olabileceğini aşağıdaki satır­ lardan anlıyoruz: “1884 de Wiatka vilâyetine tâbi Sediarsk’ta da bir Türk parası bulunmuştur, ki Ermitaj müzesinde saklı olan bu p a ­ ranın üzerinde de eski Türk yazısı ile yazılmış ibare vardır. Profesör Radloff, bu Türk paralarının üzerinde bulunan tiirkçe sözleri oku­ yarak neşretmişıir. Bu paranın birisinin üzerinde şu ibâre vardır: Ben Çayan, bir akça. Demek oluyor ki, paranın üzerinde bunu bastıranın ismi ve kaç akça olduğu kaydedilmiştir”1. Ayrıca Anadolu’da (Çayan) lı beş tane köy adı m evcuttur. (Çayan)ın sıfat mı, şahıs adı mı, aşiret ismi mi olduğu husu­ sunda m ütereddit bulunduğumuz için bir neticeye, bir hükme varamıyoruz. Kaşgar’lı Mahmud, Karluklar hakkında “Göçebe Türklerden bir bölüğün adıdır. Oğuzlardan ayrıdırlar. Oğuzlar gibi Türknıendirler. ” (Divan, I, 473) dediğine, Osman Gazi’nin oğullarına asla iskân olm am alarını yerleşenlerin asaletinin kaybolacağına beğliğin yü­ rüklük ve Türkm enlik edenlerde kalacağına dair nasihatınaJ; Z.V.Togan, a.g.e. Sf.101-102. bakarak, şimdilik (Türkmen) keli­ mesinin (yörük) kelimesi gibi göçebeliği, konar-göçer Türk boy­ larının hayat tarzını ifade eden bir isim olduğunu düşünüyoruz. Biraz sonra Türkm en Aşiretlerinden bazısına Yörük, Yörüklere Türkm en denildiğini de göstereceğiz. Yörük: (Yürüm ek) fiilinden yapılma* Anadoluya gelip Yurt tutan göçebe oğuz boylarını (Türkmenleri) ifade eden bir keli­ medir. Bir çok eserde (Yürük) şeklinde yazılması büyük hatadır. K.Güngör’ün (Cenubi Anadolu Yürüklerinin Etno Antropolojik Tedkiki) isimli eserine dair yazmış olduğu kitabiyatta Muzaffer Ramazanoğlu bu hususu haklı olarak belirtmektedir: (Yürük) kelimesi müellifin zannettiği gibi, (yürümek) den yapılmış bir isim değildir! Bu kelime sıfattır; aslı da (yüğrük) dür. Telâffuzda yu­ muşak (ğ), kelimenin yalnız bir mânasında: dişi davarların tekeleri istemeleri sırasında, (mal yüğrüdü) sözünde ortaya çıkar! Kelime sıfat halinde ileri, medeni, bilgili, cins ve halis manalarına gelir. 1 2

H .Nam ık Orkun, Eski Türklerde Para, Varlık sayı: 178-1940. Köylerimiz, 1933 Çayam Ulya (Diyarbekir-O sm aııiye) Çayan (Çorum -Meci'd özü ) "

Çayan (Çorum -Sungurlu) 3

Çayan (M uğla-Fethiye) Çayan Yurdu (Erzurum -Pasinler). Z .G ökalp, a.g.e. Sf. 12-13.

(Yürük at yemini arttırır) derler. Halbuki şehirlilerin pek çoğu (cins at yemini arttırır) der. Sonra bir aşiret başka bir aşireti medhederken (Onlar bizden yürükdür) diye medheder. Bunu söy­ lerken de onların daha medeni daha ileri olduklarını aynı zamanda daha çok okumuş kimseleri bulunduğunu kasdeder. Yoksa koşar adım gittiklerini değil! Hiç bir Yörük, bu kelimeyi yürümek mâna­ sında kullanmaz. Eğer bu fiili arılatmak isterse, (Yürüdüm) de­ meyip (Yörüdüm ) der. Zaten (Yörük) her iki kelimeyi de bilir; Fakat (yörük) kelimesini isim, (Yürük) kelimesini de sıfat lıalinde kullanır. Yalnız, birbirinden tamamen ayrı olan bu kelimelerin eski imlâları bir olduğundan ve yabancı âlimler, bunları bir kelime zannederek daima (yürük) diye okumuşlardır. Çünkü (Yörük) dem ek onlara kaba gelmiştir, İstanbul şivesine, daha doğrusu ya­ bancı şivelere uydurmak sevdası ile (yürümek) den (yürük) de­ m işlerdir” diyerek bu kelimenin yörümek fiilinden meydana gel­ mediği hususundaki kanaatini şöyle ifade ediyor: “Fakat ismin mücerred halde yaşamış olması da, hunim yürümekten gelmiş ol­ madığı kanaatini uyandırıyor. Çünkü yürükler, daimi hareket hallerini yürümekle veyahut yürürlükle ifade etmezler. Bu mefhumlar yerine her vakit göç kelimesini kullanırlar. (Göç kalktı) (göç kondu), (Göçü çeklik), (Göç gidiyor) (Göç vardı), (Göçe katıldı) (Göçten ayrıldı) derler. Hattâ (Göçün dönüşü topa! ite yaradı) diye bir de atasözleri vardır. Bıı misaller, (yörıik) kelimesinin bu aşiretlere has bir isim olması hakkında uyanan kanaatin haklı olduğunu gösteriyor,"'. Bu m ütalâanın ilk kısmına iştirak ediyoruz. Dinar ve Türkm enlerinde Silifke havalisinde, düğün arifesinde gençler dağa, düğünde yemek pişirmede, meydan ateşi yakmada kullanılacak odun temini için giderler. Odunu ilk getirene hediyeler verilir, onu getirenin itibarı büyüktür. Bu ilk getirilen oduna (yüğrük odunu) denir. Yüğrük kelimesinin kabiliyetli, dirayetli cesur ma­ nalarına geldiğini biz de müşahede ettik. İkinci kısımdaki Fikre iştirak edem iveceğiz. Bütün yörükler, bu kelimenin (yörümek) fiilinden müştak olduğunu söylediler. Bize göre (göç) kısmı ha­ reketi, (yörümek) umumi, bütün hayat boyunca yapıla gelen fiili gösteriyor bahşiş aşiretinden edindiğimiz şu bilgi: (Ecdat H ora­ sandan beri bu yolda yörüye gelmiş): ve Yörük yörük yörüdü; kıllı deriyi sürüdü)1 tekerlemesi de görüşümüzü teyid eder. AvrupalI seyyahlar, alimler de yörüklerle ilgilenmişlerdir. 1

2 3

M uzaffer Ra m azaıı oğlu. Ki tabi ya t, Çığır Mecmuası, Savı 117, 1942. Bahşiş aşiretinden Abdullah Aslan. Kerim Yund'dajı nakil.

“Bunlardan leake, yürüklerin, Asya 'da Kürt ve Türkmenler gibi aşîret hayan yaşadıklarım, Trakya ve Makedonya ’d a yerleştikten sonra ise bu yaşayış tarzını terkettiklerini, S.Boker, Beşik göl sahilleri sâkinle­ rinin yürükler veya Türkmenler olduğunu ve Hertzberğ de yan nonıad yürüklerin Asya 'dan hicret ederek Tesalya ’da yerleştiklerini kayıt ve işaret etmektedirler. Yine R um eli’nin etnoğrajik vaziyeti hakkında yazdığı eserde, G.Lejean, Türklerin nonıad ve çoban hayatı yaşayan ırkdaşlanna, (yürüyen, gezen) mânasında olan, (yürük) adını verdiklerini bildirdiği gibi, Makedonya ’n ın beşeri coğrafyası tetkikine neşrettiği bir eserinde, Cvijicde, Ofçabolu Türklerinin büyük bir ek­ seriyetini vaktiyle Anadolu ’d an hicret etmiş yürükler olduğunu tesbit etmek suretiyle bunlardan bahseylemiştir”'. "Âşık Paşazade de (Göçer halk) (Göçer il) Oruç bay tariflinde (Göçküncü yörükler) (Göçer yörükler) denilmiş olduğunu ' görüyoruz. “Tsakyroğlou, göçebenin yürükle aynı mânada olmakla beraber, ikinci kelimenin daha ziyade hareket halinde ve yerlerini değiştirdikleri esnada nonıad kabilelere verilen bir ad bulunduğunu kayıt, Türkmen sözünün ise daha dar bir mânadakiyöriik gurupları, İzmit havalisinde, Dinar ile Konya arasında, Sivasta yaşayan yürükler için kullanıldığını iddiaetmiştir’ . G ene “Tsakyroğlon yürüklerin Orta Asya 'daki^ Tiirkmenlerin ah­ fadı ve bâzı bakımlardan İran ’d aki Türkleri ve Âzerileri hatırlattık­ larını ilâve etmiştir”4. Aşağıda daha geniş şekilde izah edeceğimiz gibi Yörük ve Türkm en aynı manaya gelmekte, Anadolu’ya gelen göçebe Oğuz Türklerini ifade etmektedir. Bütün vesikalar bu göçebelerin Orta Asya’dan geldiklerini göstermektedir. “Tarihi kaynaklanmada da bâzen Türkmen bazen yiirük olarak rastlanan, seyahatnamelerde bu suretle zikredilen bu Türk halkının menşei itibariyle k a t’iyen oğuz­ lardan bulunduğu XV. asır müverrihlerinden olup da imparatorlu­ ğun kıınılıış devri hakkında en eski malûmatı verenlerden Oruç Bey'in bir münasebetle, (Bu oğuz taifesi göçküncü yülükler idi) şek­ lindeki ifadesiyle de sabittir’6. 1

2

4 5

Prof.M .Tayyib G ökbilgin, R um eli’de Yürükler Tatarlar ve Evlâd-ı Fâtihârı. 1st. 1957 SF.2-4. Prof.M . Ta yy i b G ökbilgin, R u m eli’d e Yürükler Tatarlar ve Evlâd-ı Fal i hân, 1st.957, Sf.2-4. Prof.M . Tayyib G ökbilgin, Rum eli'de Yürükler Tatarlar ve Evlâd ı Fatihan, 1st.957, Sf.2-4. Tayyib G ökbilgin, a.g.e. Sf.5-6. Tayyib G ökbilgin, a.g.e. Sf.5-6.

Prof.Faruk Sümer Kızılırmak’ın doğusundaki Türk göçebele­ rine Türkm en, batısındakilere Yörük denildiği kanaatindedir. Prof.Tayyib Gökbilgin de bu fikirdedir. Kayseri, Niğde, Adana, Maraş havalisinde yörüklere (Aydınlı) denildiğini gördük. Silifke’de bir yörük aşiretinin ismiyle anılıyor: Sarıkeçili. Doğu’da vC İran’da (Karakoyunlu Türkm en’i) olarak bilinen Konar Göçler, Antalya, Konya, Adana havalisinde (Kara­ koyunlu yörüğü) adını alıyor. Anam ur’dan başlayıp, Toroslar’ı takiben Tarsus-Namrun Yaylası’nda son bulan Yörüklcrin göç yolu olan güzergâha Türkmen yolu denmesi, Silifke havalisinde bir kısım Yörük aşiretinin adının (Keşlitürkmenli, Ayaştürkmenli, Türkm en uşağı) olması, zamana, mekâna, geliş yerlerine göre isim aldıkları kanaatini doğuruyor. O rta Asya’dan Türkmen umumî adı ile çıkıldığı halde, sonradan (Yörük) (Aydınlı) gibi isimler alıyorlar. Y örük adınm doğmasına (Alevî-Sünnî) tefriki amil oldu diyeceğiz; Fakat Dinar Türkm enlerinin sünnî olması, A.Rıza Yalgm’ın Alevî Honamlı Yörüklerini görmüş olması bunu önlüyor. Fakal (Yörük) le (Türkmen) in aynı etnik zümreye alem olan iki kelime olduğunu rahatça söyliyebiliriz. Arşiv vesikalarında bu iki kelime müteradif, eş manalı olarak kullanılıyor: Türkman-ı Haleb, Yörükân-ı Haleb...ilh (Ahmet Refik, A.T.A., F.Sümer, T ür­ kiyat, X,155) Ayrıca "Vâmbery yörükler arasında rastlanan kabile adlarının orta A sya ’d a Türkmenler arasında mevcut bulunduğunu göstermektedir'Tayyib Gökbilgin a.g.e. Sf.8.. O rta Asya’ya bağlılıkları atasözleri ile de sabit. (Sarıkeçili) 1er gururlanan kimseye: "Horasan’da kaçdöniim tarlan var?", ‘A m m a lhnasanltha!..", "Ne Horasanlı adam!...Bu kadar olamaz” derler. Aslanlı köyünde (Kozan) saf adama "Horasan akıllı”derler. Kirtil köyü (Silifke) alevileri "Alim Buhara 'dan çıkarmış da Evliya Ho­ rasan 'dan "saf adam için "Horasanakıllı ” diyorlar. Avşar’larda bu bağlar daha zengindir1. “Hunlu ettin, Ünlü ettin” “Oğuzluyam, Yavuzluyam”, “Oğuzlardanım”, “Yasa pese”, (Em re itaat), “Gonca Güllüyüm, Beğdilliyim”, “Eğreğimde Gökbiire” (Avşarlar’ın hepsi bozkurt demektir), Ergonem var, erginem var” (Durak yerlerim, delikanlılarım var.) “Otaklı ötekli” (O tu­ l

Avlarlara ail bu atasözleri T af Köyünden (Kayseri) Avşar boyundan Beşir Ö nder B eyden alınmıştır. Vakti ile yaşlılardan kendisi toplamış. G ezdiğim i/ birkaç A vşar köyünde araştırdık, kayseri'den M üderrisoğullanııdan Şadi Soya la da soruşturdu. Ç oğu .yok . Belki unutulmuş, kaydı ihtiyatla alıyoruz. Fakat m eselâ (flu n lu ettin. Ünlü ettin) yaşıyor kullanılıyor.

racak yeri, söz söyliyecek insanı var), “Beğdilli, diliballı*’ (asil, tatlı dilli insan için), “Dili ballı Bozgurt” (Tatlı dilli Avşar), “Ilaycı Nogaycı” (Yaygaracı insanlara denir) “Özbek Özbek” (Pek arzu sahibi), “Şoru beğdilli, boyu bozgurt” (Şorlaşmak: sohbet etm ek.), “Kinikli konuklıı” (Misafir seven kimse için söylenir. Halâ kullanılmaktadır.) “Allı ol, kaylı ol” (Belki Kavı Aşireti kastediliyor. İyi giyin manasına) “Soylu kaylı” (asil adam), “Araldaıı TuraPa” (H er yere yol gider demek), “Baykalda su arar” (olmıyacak işin peşinde koşan için söylenir), “Ilarzemde hazînem” (Fakirliğine bakmayıp söz edene denir) “Çinbaşı bir akça” (de­ ğersiz iş için söylenir), “yolumuz tibete” (zor ve kötü iş, kötü insana işi düşme) “Hazerden gaçar, bezere gider” (işini bilmeyen şaşkın), “Havran eniği, gök-börüğii, gökbörüğü” (Avşarlar’da eski nineler torunlarının saçlarını okşar böyle diyerek severlermiş. Havran = kurt, cn ik = yavru manası: Kurt yavrusu, bozgurdan bozgurdıın) “Kardaş gibi yaren, Turan gibi yayla olmaz” (Beşir bey bunu anasından duymuş) Namık Kemal, Ziya paşa O rta Asya’daki Türk ülkesine (Büyük Türkistan), Anadolu’ya (Küçük Türkistan) diyorlardı. Osmanlı Devleti bile resmen, im paratorluğun adını (Türkistan) olarak ka­ bul ediyordu. Bunu, Osmanlı devleti ile İngiltere ve Fransa ara­ sında 1855 senesinde akdolunan istikrar muahedesinde görüyoruz: “Biz ki, bilûlfihi teâlâ Türkistan ve Türkistan'ın şamil okluğu nice memalik ve bildanın padişahı, Essultan İhnisultan Essulıanil gazi Abdülmeciı han... Türkmen Aşiretlerinin kürtleşmesi: Ziya Gökalp, (Aşiretler Hakkında Sosyoloji Tetkikleri) isimli eserinde Türkmen aşiretlerinin kürdleşmesi hadisesine temas ediyor. "(Türkân) gibi esasen (Beydilli) boyuna mensup Türk oldu­ ğunu bilen, fakat Kürtçe konuşan bir Türk aşîreli..."1. Bugün Kayseri (Sarız) ve Urfa havalisinde asıllarının Türkmen olduğunu söyleyen, fakat Kürtçe konuşan Bcydilli’ler mevcut. (Badıllı) diye anılıyor. “Aslımız Türkmen; şimdi Kürdük'' diyorlar. Keza Urfa havalisinde (Karakeçililer) aynı halde. Gaziantep havalisinde Kürdleşetı Alevi (Tilkiler) aşiretinin aslı Türkm endir. Bunların diğer Türk boylan ile birlikte, ekaliyette kaldıkları İran’ın bazı mıntıkalarında kürtleştiklerini görüyoruz: ı 2

İ.Hakkı Yeniay. Yeni Osm anlı Borçları Tarihi. İsı.964, Sf.22. Z .G ökalp A şiretler Hakkımla Sosyoloji Tedkikleri Doğu mec. Sayı:7-8. 1943.

“Giiney İran da farshışan ve kurdeşen Şu! (Eski Çıır, Çııl, Araplarda Siil), Kücat, Ağaçeri Khalac Ilak, Kürdüstan da Kiirtleşen Bayat, avşar, Beğdili (Kültlerde Bedelli) Eyva (Yiva) uruğları Hüzistanda A vşarlar, Lıtristan da beğdelli, Tilkü ve Uluğ-Çinliler bu cümledendir. Bayat, Avşar, KJıalac gibi kabilelerin, Fars vilâyetindeki Tiirkmenlerin dağlarda ayrı uruğ/ar halinde göçebe kalanları mi niyetlerini muhafaza etmişlersede... G ene G aziantep havalisinde kürtleşen Alevî (Gızgapanlı Aşi­ retinin), V arsak’Iann bir kolu, bir oymağı olduğunu anlıyoruz'. K ozan’ın beş köyüne (Kürt köyleri) diyorlar. Gittiğimizde halis Türkm enlerle karşılaştık. Tek kelime kürtçe bilmiyorlar. En eski Türk adetlerini yaşatıyorlar. Kendilerini kürl bilen bu insanlar hakiki kürller arasında bulunsalardı şimdiye kadar çoklan erir­ lerdi. Millî kültürüm üzün hazin halini bu misal gösterir. Birçok (Kürl) isimli Türk köyü bulunduğu gibi, Toroslar’da (Bağırsak Yaylası Tanrıdağı civarında, Akscki-Hadim arası) Kürtler diye anılan ve tanılan halis Türkmen, Yörük’leri gördük. Eski Türkler arasında ve Macarların içinde de (Kürt) isimli kabile bulunduğunu eski Türk kitabelerinden anlıyoruz. (Yazıtlar III,

180-181) Bu bahsi burada derinleştirmeğe vaktimiz, yerimiz müsaiı değil, Bu vakıayı ileride müstakil yazılarla tesbite çalışacağız.

II- Dinî Bakımdan Orta Asya ile Rabıta: K ültürler ve medeniyetler daima birbirlerinden mülccsir ol­ muşlardır. Beşeriyet, ilk devirlerden bugüne kadar, en ibtidaisinden en m ütekâm iline (Semavî dinler’e) doğru, din müessesesine sahip bulunmuş ve İçtimaî müesseselerin diğer kollarında olduğu gibi, dinî sahada da kavimler arası kültür alış verişi olmuştur. Türkler de Çin, Hind, Tibet ve İran’ın dinî ve mistik tesirlerine maruz kaldılar. Zaman zaman bazı Türk ulus ve boyları Maniheist, Budist, Hıristiyan, Musevî oldular. Hıristiyan olan Kuman ve Bul­ garian yerli İslav ve diğer ırklarla karışıp Islavlaştılar; Macarlaş1 :

P ro f.T o şa n , St',206-207: Ayrıca F.K öprülü’nün İslâm A nsiklopedisindeki Avşar Mit.ne lik. Faruk Sümer, Çukurova larilıi, Ankara, 1964 (ayrı baskı), sf.95.

tılar; Türklüklerini kaybettiler. Bunun yegâne istisnası Romanya’­ daki Gagauz’Iardır. Musevî olan Hazarlar da eridiler1. Maniheizm de aynı idi. İslâm kaynaklan, Maniheizmin Uygurları gevşettiğini ve cesaretlerini körlettiğini yazarlar. Gerçekten ise, Maniheizm, tüccarlara ve şehirlilere mahsus bir dindi. Koyun ve at sürülerinin peşlerinden giden; kışm kışlaklara inip, yazın yaylaklara çıkan vc tabiatın her türlü zorluklarına karşı koymağa mecbur olan Uy­ gurların bu din ve dünya görüşü İle anlaşabil meleri çok zordu”2. Kaym babası Bilge Hana, hayvan eti yemeği ve harbi menettiği için, Budizm’i kabul etmemesini tavsiye etmişti'. “Greko-Baktria devleti yerinde Küşan devletini kuran ve Hindlilerce Turuşka yani Tiirk tesmiye olunan Orta Asya fatihleri, reisleri Kanişka 'nm idaresinde Bııdda dinini kabul ettiler’4. (Türk Tarih Felsefesi) nin konuşabileceği bir sahada, kıymet hükmü vermekten çekinerek Şamanizm ve İslâmiyet üzerinde dur­ mak istiyoruz. Şamanizm bize göre Türk’ün millî şahsiyetini bulmasına hizmet eden bir dindi. Türklüğün en şuurlu bir devrini yaşıyan G öklürkler bunun delilidir. “VI.Yüzyılda büyük Türk devletini yeniden kuran Gök-Tiirk sülâ­ lesi şamanist boyların yetiştirdiği sülâle idi. Bu sülâle, devlet idaresinde millî yazı ve millî dil kullanacak derecede inkişaf etmiş bir milleti, bir devleti temsil ediyordu Bazı müelliflerin iddia ettikleri gibi Şamanizm’i terkedip, İsiâmiyete girmekle Türklerin törelerini, millî şahsiyetlerini kaybet­ tikleri hususunu kabul etmiyoruz. Perakende halde; kemmiyet itibarile kifayetsiz oldukları için Afganlı’lar, Kürtler, A raplar arasında eriyen Türk Aşiretleri, bu hükmü kuwellendiremez. Değil mi ki, Suriye’deki Türkm en Aşiretleri ve Irak’da Kerkük havali­ sindeki bir milyon Türk, millî benliklerini halâ muhafaza ediyorlar. Hıristiyan ülkelerinde ise, Müslümanlık Türklüğün muhafazasına yarıyan manevî bir zırh olmuştur. Misal: Romanya Türkleri, Kırım Türkleri, Bulgaristan Türkleri, Yunanistan Türkleri, Yugoslavya 1 2 3 4

5

Bugün İstanbul'da mevcut olduğu söylenen (Tiirk-M usevî cem aati) bunların devamı olsa gerektir. D oç.D r.B ahaeddin Ö gel, İslâm iyetlen önceki Türk Kültür Tarihî. Ankara 1963. Z .G ökalp. Tiirk M edeniyeti tarihi, sf.11. P ıof.D r. Z. V elid î Togan, U m um î Türk Tarihine Giriş, sf.46. İst.947. Abdülkadir inan. Tarihte vc Bugün Şamanizm, Ankara' 1954, sf.4.

Türkleri. Fuad Köprülü "İslâmiyeti kabul eden yeni Türk cemiyetinde, sanıldığı gibi, her türlü İçtimaî ve hukukî müessese/eri aynen ondan kopye ettikleri, bu mevzûda da hiç bir hususiyet göstermedikleri düşüncesini Türk hukuk ve müesseseleri tarihine dair araştırmahiriyle yıkmış; yeni bir din ve medeniyete giren her cemiyet gibi, Türklerin de İslâm dini ve medeniyetine intisap ettikten sonra eski düşünüş ve inanışlardan, kültür ve ananelerden bir çok unsurları birlikte getirip muhafaza ettikleri ve bunun neticesi olarak da İslâmiyet anlayışla­ rında ve yeni bir islâmi cemiyet vücuda getirmelerinde bir hususiyet arzettikleri görüş ve kanaatine varmıştır’ Sünnî olsun, Alevî olsun Türkmen Aşiretleri millî kültür ve müesseseleri muhafaza edegclmislerdi. Saray çevrelerinde Arap ve Fars kültürünün yaygınlığına, Türk kültürüne hor bakmalarına karşılık, göçebe Türk boyları onu daima hürm etle saklamışlardır. Sünnî aşiretlerin İslâmiyctle, millî kültürü bağdaştırmaları ayrıca tedkikc değer. Bu husustaki son hüküm, millî ve dinî kıymetleri zedelemeksizin yaratılacak müstakbel Türk Kültürü’nden sonra verilecektir. Son olarak söyliyelim ki, “bir takım Tiirk kavimleri ve bizzat Anadolu Türklerinin, yer yer eski kültür unsurlarını taşıyan bir evsaf arzetmeleri mâzinin ihyasında ve Tiirk ruhunu bulmakta bize yeni imkânlar hazırlamaktadır’’1. Biz bu bahiste O rta Asya Şamanizmine ait bazı unsurları kısaca görecek ve halen bunlardan Anadolu Türk göçebelerinin yaşat­ m akta olduklarını inceliycceğiz. Bu suretle Türk’lerin yeni bir dini kabul ederken, eski kültür vc inanışlarım da terketmediklerini isbatlamış, Türklerdeki din müessesesi hakkında kısmî bir fikir sahibi olacak, (Yörüklerin-Türkmenlerin) tarihi Türk göçebeleri­ nin çocukları olduklarını din yoluyla göstermiş olacağız. “Çin kaynaklarının verdikleri haberlerden anlaşıldığına göre, eski Orta Asy’a Şamanizminin esasları Gök-Tann, giineş, ay, yer, sıt, ata (cedd-i âlâ), ateş (ocak) külleri idi. Dinî âyin ve törenlerin muayyen bir nizam (statü) çerçevesi içine alınmış olduğunu tahmin etmek de mümkündür. Büyük devlet kuran şamanistlerin âyin ve törenlerini icra için resmî lüzük vücuda getirdiklerini, yakın zamandaki Mançu tari­ 1 2

Prof.D r.O sm an Turan, Fuad Köprülü Armağanı, İst.953. sf.X V l.X V H l. a ) Prof. D r. Osm an Turan. Fuad Köprülü Armağanı, İst.953. sf.X V l-X V III.

hinden de biliyoruz”1. Bu isim Budizm yoluyla Hind dilinden gelmiştir: Şaman kelimesi de rahip mânasında sanskriıçe (çramna) kelimesinin Pâlı forması olan (şamana) dan gelerek bu (Kam) dinine isim olm uştur2 "eski Türkçe'de (Şanum )’a ancak (Kam) de­ nirdi. (Şaman) ve (baksı) terimleri, şüphesiz yabancı kelimelerdir. Şa­ man (Kam), Şamanistierin inançlarına göre, tanrılar ve ruhlarla in­ sanlar arasında aracılık yapma kudretine malik olan kişidir, İnsan ufak tefek ruhlara, aileyi koruyan ateş ve iyi yer-sıı ruhlarına bizzat kendisi de kurbanlar, saçılar sunabilirse de, kuvvetli, hele kötü ruhlara doğrudan doğruya baş vuramaz”'. “Kainlik (Şamanhk) sanatı öğrenmekle elde edilemez. Kain olmak için belli başlı bir kamın neslinden olmak gerektir. Hiçbir kimse kam olm ak istemez. Fakat geçmiş kam-ataların ruhundan biri kam olacak torununa musallat olur, onu kam olmağa zorlar'4. Biz aşiretler arasındaki tedkiklerimizde, bu husustaki en en­ teresan mulûmatı Honamlı Aşiretinde bulduk. Halen Yunak’ın (Konya) Honamlı köyünde meskûn İsmail oğlu İsmail Bilici, 40 sene evvel, aşiretin en yaşh ve en bilgilisi olan kör Hacı Osm an’a (85 yaşında) asıllarırtm nereden gelme olduğunu soruyor. Bu mek­ tep m ed rese G örm em iş. iki gözü kör ihtiyar, yaylada, bir ağacın alım da, yazgünü, görmeyen gözleri ile uzaklara bakarak: Oğul!.. Böyük suval sordun. Bu yaşa geldim, daha bunu bana kimse sormadı. Biz evvelce, dedemden duyduğum a göre Horasan elinde güneşe deparmışız. Şaban Baba adında bir abdal davulla halay çektirir, (Tanrım ız doğuyor) diye güneşe daptırırmış. Nameyle Müslüman olmuşuz. A n a d o lu ’y a akın yapmışız. Güneşi yaradan A Hah olduğunu bilip vaz geçmişiz. Şaban Baba da, aşiretten faydalandığından, oğlıı evlenenin düğününü, sünnet olanın sünnet düğününü yaparak, içimizden ayrılmamış\ ” Yer-Su Kültii: “Yer-sıı kültü, Göktürk kitabelerinden anlaşıldığına göre VIII. 1

2 3 4

5

A. İnan, a.g.e. sf.2 ve 75. Z .V .T ogan, a.g.e. s 1.46. A.İnan, a.g.e. sf.2 ve 75. A.İnan, a.g.e. sf.76. (Şaban Baba) ile (Şam an) arasındaki yakınlık. Şaman deyince davul un akla gelm esi ve onunla ayin yaptırması ve" Anadolu Abdal'larının davulculukları birlikle düşünülm eli, kıyaslanmalıdır.

yüzyılda Türk imparatorluğunda devletin resmî kültlerinden biri ol­ muştur. (Tonyukuk kitabesi, Ongin Kitabesi)...İbn alFakih’in verdiği m alûmata göre, Barshanlılarda Işıkgöl kültü vardır. Barshan halkı her yıl mahsus bir şekilde, yani merasimle bu gölü dolaşarak takdis ederlerdi. (A.Z. Velidi Toğan, İbn a lF a kih ’in Tilrklere ait Haberleri, Belleten,XII, 14)"'. Toroslar’da (Bulgar Dağlarında) Yarıkgöl ve Karagöl yörükler indinde büyük, dipsiz, korkunç göllerdir. İçine girince çeker. Çok adam öldürmüş. Hepsi huşû ile bakarlar. Gene Toroslar’da (Ak­ seki civarında) bir Dipsiz Göl mcvcutîur. Aşiretlerin türkülerine girmiş olup, dillerinde korku ve hür­ metle anılır2 T okat’ın Reşadiye Kazasının Kabalı köyünde (eski adı Çardak) Haşan Paşa’mn soyundan bir köylünün, Kelkit Ça­ yının kuzeyindeki tarlasında ceviz ağacına bağlı kısrağına, arazinin yanındaki gölden (Dipsiz Göl) çıkan bir aygır aşıyor. Yakalamak için koşuyorlarsa da göle kaçıyor. At şeklinde kulunluyor kısrak. Bunu bütün o civar köyleri bilirmiş1. Kurban, Adak ve Dağ Kültü: “Kurban ilk telâkkiye göre tanrıya verilen bir hediyedir. O aynı zamanda doğrudan doğruya üstün ve aşağı insanlar arasında m u­ kaddes bağlar kurar. Biz bazen tanrının bazen insanın bazen hayvan, nebat, hattâ cansız cisimlerin kurban edildiğini görüyoruz. Bu şekiller kurbanın um um i bir İçtimaî kurum olduğunu gösteriyor” . Eski Türkler kurbanlarını yüksek dağ tepelerinde, Gök-Tanrı’ya yakın olduğuna inandıkları yerlerde keserlerdi. H un’lar Çin’lilcrle anlaşmalarını Hundağı denilen bir dağın tepesinde yapar­ lardı. (Şamanizm, 48-59) Bulgar D ağları’nda Alagöl’ün üstünde (Göveri Tepesi’nde) (Geyik Dede) isimli yatıra, bütün bu civarın aşiretleri (Temmuz’da) gidip, kurban kesiyorlar. Dua ederler, çocuğu olmıyan kadınlar uykuya yatarlar. Rüya beklerler. Sultan Dağı’ndaki (yörükler Giyi D ağı= Geyik Dağı da diyor. Akseki-Hadim Civarında) yatıra, bu havalinin yörükleri Ağustosta ziyarete gidip kurban keserler, iki ı 2 j 4

A bdülkadir İnan, Türklerde Sıı Kültü ile ilgili G elenekler, Köprülü Armağanı, İst.953. , Ç ocukluğum uzda Söke de 20-25 m" lik bir suya (bağlı Su-D eve yutan) korku ile kancık bir hürm etle bakardık, Bu bilgi Kabalı K öyünden İçtimaiyat Enstitüsü odacısı Durm uş Yıldızdan alınm ış olup, D ed e Korkut Hikâveİerindekinin aynıdır. Prof.D r.1I./.. Ü lken D in î Sosyoloji; İsı.'M3 . St.46.

rekât namaz kılarlar. Bekâr erkekler: “Dolandım geldim ocağına, bir kız ver kucağıma ”, çocuğu olmıyanlar: “Dolandım geldim oca­ ğına, bir evlât ver kucağıma” diye dua ederler. Kızlar da keza..Vaktile Konya’dan bile gelenler olurmuş. Edrem it havalisi Alevî Türkmenleri, sünnî Yörükler, Köylüler (Baba ve Sarıkız) yatırlarını her yaz ağustos 15’e doğru ziyaret edip, dağın üstünde kurban keserler. Alevîler ayrıca gidip türbede çalgılar çalar, içkiler içer, dua ederler. Silifke Alcvîlcri de (Kirtil Dedesi) ne çalgılar çalarak çıkar, kurbanlar keser, içki içerler. Bu adetlerin aynen eski Türklerde de tatbik edildiğini görüyoruz: “Tu-kiıt 'lar koyun veya at kurban edildiği zaman, bunların kafasını bir değneğin ucuna asarlar. Bu günlerde (yani kurban günlerinde) kadın erkek bayram elbiseleriyle mezarlıklarda toplanır Bu kurban keyfiyetini Ziya Gökalp totemizmin bir tezahürü olarak görmekledir. "Mabud ilkbaharda (koyun) yer. Demek ki bu mevsimde (Gök Han) a kendi totemi olan (Koyun) kurban edilir. Diğerlerine kendi mevsimlerinde kendi totemleri kurban edilir. To­ temler, totemizm ibadetinin haricinde kesilenıiyeceğinden bu kurban günleri, Avusturya’Uların (intişiyuma) sına muadildir”1. Şamanizm bakiyeleri, dağ ve su kültü Edrem it Alevîlerinden topladığımız (Çamcı Köyünden) şu malûmatta çok barizdir: vaktile nineler karnı ağrıyan torunlarının karnına ellerini koyarak: “Dağ­ lar, taşlar, ulu ağaçlar, ulu dağlar, ulu çaylar gelin.LÇocuğumun gamının ağrısını alın da gidin ” diye üç defa bu duayı tekrarlar, ağrı kesilirmiş. M anas destanında Yakup Han hatununun kısırlığından şikâyet ederek diyor ki: “Bit Çırıçı'yı alalı on dört yıl oldu. ıtir çocuk koklayamadım, öpemedim. Bu hatun mezarh yerleri ziyaret etmiyor, elmalı yerlerde yuvarlanmıyor, kutlu pınarlar yanında gecelemiyor. (Şamanizm, sf.168) K orkuteli’de, Yellen Köyü’nün üzerindeki bir ulu pınar ba­ şında çocuğu olmayan veya ölen Yörük ve Köylüler kurban kesip, orada geceler, namaz kılar, dua ederler. Bu suretle çocuk sahibi olurlur. 1

2

RadlofC, Sibirya'dan (T erc.A hm el Tem ir) İst.1957, I, Sf. 132 iki sene önce Aydm'ın bir .Alevî köyünde (H ıdırellez) dolayısiyle yapılan dini m erasim de bulunduk. Aynen yukarıda bahsedildiği gibi mezarlık içinde kurban kesildi; saz çalındı: içki içildi, veed içinde nefesler dinlendi, (en yeni elbiselerle). Z-G ökaip a.g.e. Sf.36.

Ocak ve Atalar Kültü: “Şam an dualarında (Atamızın yaktığı ocak) denir. Kırgız-Ka­ zaklarının kabile teşkilâtım unutmayan boylarında, meselâ San-Arka N ayman ve Argınları gibi boylarda, yedinci veya dokuzunca atanın torunlarının hepsi bir (ülken tiy= ulu ev) e saygı gösterirler. Bu eve (Çadıra) (Kara Çangarak) da derler ki yüzyıllar boyunca ocak du­ manıyla (kararmış çadır) demektir. Bu çadırda verilen söz yemin sayılır. Bu çadırın sahibi, genç bir delikanlı da olsa, herkesçe saygı görür." (Şamanizm, si’.68) Y örükler o ğ lu n u evlendirip ayıı çadır veya eve çıkarırsa ilk ateşi kendisi yakar. Atanın yaktığı ocak uğurlu kudümlü o lu r , ocağı tüter. Honam lı Aşiretinde “Dumanın tütmesin, horozun öt­ m esin” en büyük bedduadır. İşi rast gidene “Atan ocağını yakıvermiş olum senin” derler. Eski çadıra (ulu çadır) derler. “Burası güdümlüdür. Bir gayfa iç, işin uğurlu gider. Yitiğini bulursun.” “O ocakdan bir şey alıp vermeyiz” “O Ocak bize yaramaz; ıığıır getirmez" Sıraçlılar H onam lılar akşam otururken komşusunun malına bir zarar geldiğini duyarlarsa, “yedi ocaktan ırak” diyerek, közün (ateş) bir tarafına tükürüp, çadırdan dışarı atarlar. “Karagaslarm inancına göre ateş ıslık çalarsa (uzaktan bir yolcu gelecektir) Ateşin gece ıslık çalması iyi değildir.” (Şamanizm, sf.67) Ateş ıslık çalarsa misafir gelecek veya aleyhte konuşan var demektir. (Bütün Yörüklerde) “Dövlet isen çoğal; gaybat isen goval (sön) ” derler. Ocağın üç taşından biri hiç kaldırılmaz (Ocak daima tütsün diye) “Başkurtlar ve Kazaklar bir yağlı paçavrayı tutuşturup hastanın çevresinde (alas, alas) diye dolaştırırlar. Buna (alaslama) derler. Bu kelime Anadolu Tiirkçesinde (alazlama) şeklinde muhafaza edilmiştir. Ateşte temizleme anlamını ifade eder” (Şamanizm, sf.68) Honam lılar aynini yapar (Alazlama, alaflama) derler. Orman kültü: Şamanistler bilhassa ormanlarda ayının adım söylemekten kor­

karlar. Karaoğlan derler. Son zamanlara kadar avcılıkla geçinen Şor Türkleri orman ruhlarına çok önem verirler. Şor avcılarının inanışlarına göre bu ruhlar avcının temiz ve doğru sözlü bulun­ masını isterler; avcı ava çıkacağı gün cinsî münasebette bulunm a­ malıdır. Avcıların evde kalan aile üyeleri de temizliğe riayet et­ melidir. Avcılar dönünceye kadar obada oyun, şakalaşma, eğlence yasaktır." (Şamanizm, sf.63) Y örükler ve Alevî Türkm enler ayıya (Kocaoğlan) derler. Ayı­ nın ismini söylersen hücum edermiş. "Merhabagocaoğlan" dersen geçer gider, niyetten anlarmış. İdrizli Aşireti (oynayan) diyor. Honamîı Ayiretinde vurulan avın etinden aybaşı olmuş kadın verse, tüfeğin avı tutulur. Tüfeğin vurur hale gelmesi için ya o kadının necasetine kurşun sıkılır veya yılana, domuza o tüfekle kurşun atılır, Yahut kız veya ikiz çocuk dünyaya getirmiş kadının donundan geçirilen tüfek vurur hale gelir. Aybaşı olmuş kadın bu eti yemiyeceği gibi, doğramıyacak ve bakmıyacaklır. “Türk boylarının menşeleri hakkında söylenen efsanelerde ağaç önemli yer tınmaktadır. Uygar efsanesinde Uygur hakanlarının ağaçtan türedikleri söylenir. Dede Korkut kitabında adı geçen bir kahraman (Basat) (Atam adını sorarsan kaba ağaç, anam adını sorarsan kağan arslan) diyor. Oğuz destanlarında Kıpçak boyunun menşei hakkmdaki rivayette de ağaçtan türeme efsanesinin izi mevçııttıır. Bu rivayete göre Oğuz Han bir seferden dönüşünde, savaşta ölen bir askerinin eşi ağaç kovuğunun içinde bir oğlan doğurmuştu. Oğuz Han bu çocuğu evlâd edindi ve Kıpçak (yani ağaç kovuğu) adım verdi” (Şamanizm, sf.65). Sülckli ve Sıraçlı Aşiretlerinde çocuğu olmıyaıı bir kadın, adı duyulmuş ulu bir çınar ağacına (aba ağaç) kendini satar. Adak keser, fakirlere dağıtır. Kadın bunun üzerine çocuğa kalır. Edre­ m it’in Ç am a köyünde (Alevî Köyü) öksüz çocuk, kendisiyle alay eden çocuklara; Benim anam yok ta, ben ağaç kovuğundan mı oldum ? der. Arvak (Ataların koruyucu ruhu, eşruh): ‘'Kırgız!ar (Filânla konuşuyordum, i/arazlarına birşey diyemedim. Çünkü arvagı bastı) derler.” (Şamanizm, sf.82) Kaşgarlı Malımud da eş-ruh’un Türkler arasında yaygın olduğunu, görenek olduğunu söylüyor (Divan, III, 225) Hoııam lılar’da iki kişi birbiriylc döğüşürse “sizin cinleriniz de

döğüşüyor” d€nir. “O söyledi de, ben diyemedim. Beni ar bastı ’’ "Ar yiğidinberbadıdır. ” "Ar eden, kâr etm ez” atasözlerini de kullanırlar. Dadaloğlıı at hakkındaki bir şiirinde: (elin ile tımar eyle, arsmma) diyor. Avlarların bir atasözünde (misafirim var arım var, yatacak yerim var) şeklinde geçiyor. Halk diline de (arsız, yüzsüz), (utan­ maz, arlanmaz) şeklinde girmiştir. Ölüme Bağlı Adetler (ölüler Kültü): Tu-ki il ’la r ‘‘ölen bir adamın cesedini bir çadıra koyarlar. Ölünün çocuk, torun ve diğer kadın ve erkek akrabaları at veya koyun keserek bunları mezkûr çadırın önüne serer ve ölünün ruhlarına kurban ederler. A t üzerinde yedi defa çadırın etrafında dolaştıktan sonra kapısının önüne gelerek yüzlerini bıçakla keser ve yüksek sesle ağlarlar; böylece katı ve gözyaşı birlikle akar"1. "Asya Hım hükümdarını (ona yakın kimselerden yüzlercesi, öliimünde de kendisini takib etmektedir); Gök-Tiirklerde de defin me­ rasiminde hükümdar ve kavm i arasındaki münasebetlere dair telâkki­ nin ifadesine rastlanır: (Bütün bu insanlar saçlarını kestiler, kulak­ larını ve yüzlerini parçaladılar. İyi binek atlarını, karasamur ve gök sincap kürklerini getirdiler ve bütün bunları büyük sayıda ona takdim ettiler)l'. Bumin ve İstemi Kağanların vefatında “matemciler,ağlayıcılar" sayısız boy ve m illetler gelerek “matem tutmuşlar ve ağlamışlar" (Yazıtlar, 1,31) Bilge Hakanın ölüm ünde “...bunca kavimler saçla­ rını, kulaklarını kestiler." (Yazıtlar, 1,70) Bu yas tutmayı, saçı başı yolmayı Yörükler arasında da görü­ yoruz, Avşar’larda hususî ağıtçı kadınlar vardır. Ölünün elbisesini (soyka) eline alıp, onun yiğitliğini, iyiliğini, zenginliğini, şöhretini ağlıya ağlıya terennüm ederler. Cevdet Paşa’nm (Tezâkir)inde, Ahmet Refik’in (Anadolu’da Türk Aşiretleri) nde Kürt diye zik­ redilen, Kozan’ın Türkmenleri de saçlarını yolar, elleriyle, tırnak­ larıyla gözlerini, yüzlerini parçalarlar. Etraftan müdahale ederek, önlerler. Yaslı olana: (Çadırınıza gara bayrak mı asıldı? diye so­ rulur (Sıraçlılarda). Aydmoğlu Mehmcd Bey öldüğünde uğlu Umur Bey saçını kesmiştir, (Düsturname-i Enverî, 35’e atfen Şamanizm, 197) Umur Bey, Saruhanoğiu Süleyman Bey’in yas töreninde de saçını kesı

Radioff, n.g.e. l.sf.132.

2

J ceset Dcûr. İslep Kültürü (D r.Şerif Baştav tere.) D TC FD. XII. 1954, кГ.171

mistir.

V la d im irtso v , M o ğ o lla rın İçtim aî Teşkilâtı, sf.60 A n k a ra 1944.

dırlarımızla beraber Çinlilerin yetişemiyeceği uzak ülkelere çekil­ miş bulunuruz. Bu suretle Çinliler isterlerse beş yüz binlik, hattâ bir milyonluk askerle üzerimize gelsin, bize hiçbir şey yapamaz). Bu sözler Bilge Ham şehir yapmaktan vazgeçirdi. Selçukname müellifi, (sakın olmaya ki şehirlerde oturasınız, yerleşesiniz. Zira, şehirde oturanların ili ve boyu malûm olmaz. Asalet ve şerefeti kalmaz; beğîik ve asalet ancak göçebelikde ve Türkm enliktedir) diyen ataların nasihatim naklediyor. Görülüyor ki göçebe, kendi halini oturakların haline tercih ettiği içindir ki (mukim) kalmamakta idi. Göçebelik, bir aşiretin, yahut bir (İl) in daima seferberlik ilân etmesi demekti. Bu sefer­ berlik ya taarruz, yahut müdafaa olurdu. Bu seferberlik tedafüi olursa meşru idi; tecavüzî olursa, bugünkü kanaatimize göre meşru değildi. Fakat, mütemeddin olmayan kavimler için, bu da bir İktisadî servet menbaıydı. Eskiden beri bir çok kavimler, iller ve aşiretler akın ve çapullarla zengin olmuşlardı. Eski Türklerin ge­ çinme yollarından biri de, maateessüf bunlardı. (Şarljid) hırsızlığı bile İktisadî bir istihsal müessesesi addediyor. O halde akın ve çapul da, bir nevî İktisadî istihsal menbaları sayılabilir. Bunlar, eski medeniyetlerde (hormal) değil marazidir. Maamafih, bugünkü günde de en mütemeddin milletler harp esnasında, akın ve çapulun eşnaını yapmıyorlar mı?”1. Bu ifadelerden anlıyofuz ki göçebelik tabiî, coğrafî, İktisadî şartların icbarile meydana gelen bir yaşayış şekli değildir. Bu bir dünya görüşü, maşerî duygu, töre meselesidir. “Barthold, Oğuz destanının Yazıcıoğlu Ali naklinde (daima göç edeler oturak olnuyalar) cümlesinin Cengiz’in yasasından alınmış olduğunu göstermiştir. Fakat Cengiz’e nisbet edilen rivayetlerin bir kısmı da kendisine, ecdadı ve sülâle efradı tarafından gençliğinden beri öğretilen eski Türk destanlarından alınmış olabilir. Yine aynı Yazıcıoğlu rivayetinde şöyle deniliyor; (Merhum Kara Osman dahi dayim bu öğüdü oğlanlarına verirmiş: olmasın ki oturak olasız, ki beğlik, türkmenlik ve yörüklük edenlerde kahır, dermiş). Buradaki (Kara Osman), OsmanlIların ceddi olan Osman Gazidir”2. Göçebelerin çadır içinde oturmasına bakarak, bütün maddî kültürünün çadırdan ibaret olduğunu düşünmek hatadır. O çadırın (keçe olsun, kıl olsun) cn ufak parçalarının bile isimlendirilişi, 1 2

Z .G ökalp, a.g.e, sf.12-13. Prof. Z .V .T o g a n , a.g.e. sf.101-102.

çadır içinde en ufak eşyanın yerinin belli oluşu dikkatleri çekme­ lidir. Olanı biteni bir çadır, onun içindekiler de bir deve yüküdür, dememeli. Bu yüzden Hazreti Ömer, Türklerin ülkelerine taarruzetmemeği A raplara tavsiye ederken: "Türklerin kuduz köpek gibi saldırganlıkları dehşetli olduğu halde, onlardan alınacak ganimet zahmetlere katlanmaya değmiyecek derecede « aü r "diyordu1. M ektep, medrese görmemiş göçebe Türk kızlarının ibdâ eder­ cesine meydana getirdikleri motiflerle müzeyyen halı ve kilimler, yükte hafiftir; ancak bir çuvalı doldurur. Fakat en modern bir şehirdeki, en mutena bir salonu ziynetlendirecek vasıfta, sanat değerindedir. Diğer dokumaları, motifli (yanışlı) çuvalları, süslü keçeleri, süslü çadırlarıyla, azıcık eşya içinde büyük bir maddî kültürü; ücra dağ başlarında, umulmadık yerlerde büyük bir ma­ nevi kültürü temsil ederler. Çin, İran, Arap, Bizans kaynakları tarihi Türk göçebeliği hak­ kında zengin malûmat verirken, son bir asrın müsteşriklerinin seyahatnameleri de bu hususta tatminkârdır. Halen, dünyanın en büyük m üstemleke im paratorluğunu kurmuş olan Rusların, esa­ retleri altında bulunan Türk halklarını temsil edebilmek için, onların lisanı, etnografyası, milli kültürü, İçtimaî bünyeleri hak­ kında ilmi araştırm alara giriştikleri, bu hususta yüzlerce eser neş­ rettikleri duyuluyor. Bunların dilimize çevrilmesi ile, halihazır O rta Asya göçebeliği ve Orta Asya Türklerinin millî şuuru ve tem sil’e karşı direnişleri hakkında fikir sahibi olacağız. M oğolların göçebeliği hemen, hemen Türk göçebeliğinin ay­ nıdır. Moğolları anlatan kaynaklar bizim de işimize yarıyacak de­ m ektir. Bazı Avrupalı seyyahlar Türk göçebelerini de Moğol olarak zikretmişlerdir. Çok ince kültür sahibi olan Çinli Çan-Çun, Gobi Çölünü ve Moğol kabilelerini manzum olarak şöyle tasvir etmiştir: "...yerde ağaçlar bitmez, biten şey yalnız yabanî otlardır; Tanrı burada dağlar değil, yalnız tepecikler yaratmıştır; burada ekin yetişmez; sütle bes­ lenirler; deriden dikilmiş elbise giyerler; keçe çadırlarda yaşarlar, bu­ nunla beraber şen ve neşelidirler...vc onlar bütün ömürlerini kaygusuz geçirirler, kendi kendilerinden memnun olarak yaşarlar"'. Çinliler bilhassa eski Kaoçe (Uygur)ların hayatından bahse1

P ro f.Z .V .T o g a n , a.g.e. sf.101-102.

2

B.Y. V ladim irtsov, M oğolların içtimai teşkilâtı (Prof. Abdülkadir İnan tere.) A n k a r a 1944, Sf.60.

derken eski göçebelerin yaşayışım mufassal bir surette anlatırlar: "Kaoçe’ler, su ve otun bolluğuna göre bir yerden diğer yere göç ederler. Bu göç esnasında Kaoçe ’ler iki tekerlekli yüksek arabalar kullanırlardı ki, Çin 'lilerin onlara Kao-çe (yüksek araba) adım tak­ maları da bundan ileri gelmiştir”1. Çinlilerin bildirdiğine göre, Hakas’lar yart göçebe hayat yaşıyorlardı. ‘‘Hakas lar kışlak civarında kaynı kabuğundan kulübeler yapıyor (Bugünkü Tûrklerin dedikleri şey alaçık-üy), yazın da keçe çadırlarda oturuyorlardı. Eski Türklerde sabit kışlakların ne kadar umumileşmiş olduğunu şu da gösteriyor ki, bugün yerleşik hayat süren zerafşan vadisi Özbek'leri köylerine her yerde kışlak derler”1. Hakas’ların yarı göçebe hayat yaşamalarına rağmen, tamamen hayvancılıkla iştigal ettikleri, ancak zenginlerinin, bugünkü Orta Asya Kazak’larında olduğu gibi, ziraatla uğraştıkları anlaşılıyor. Aşağıdaki Çin kaynağına bakarak Radloff bu hükme varmıştır: “Onlar et ve kısrak sürü ile geçinirler, ancak Ajo (hükümdar) ekinden pişirilmiş yem ek yer”'. Göçebelikte m er’a, yayla ve su hayatî ehemmiyeti haizdir. Bun­ ların vaziyetine göre aşiretler toplu veya dağınık halde bulunur. Kendi güzel yaylalarında (Söbüce Yaylası-Korkuteli’nin üstünde) 100 çadırla bir arada barınabilen Yeniosmanlı Aşiretine karşılık, kendi yeri yurdu olmadığından kira ile tutulan ufak mer’alarda hayvanlarını geçindirmeğe çalışan (Aşiret Perakendeleri) ni, (kü­ çük oba) lan, üç çadırlık (Honamlı, obası) nı, dört çadırlık (Sarıkeçili Oba)smı gördük. İktisadî, kısmen de İdarî, siyasî, İçtimaî şartlar aşiretlerin parçalanmasına sebep olmuştur. XI ve XII. inci asır Moğolları ya ayil (oba), yahut d: küriyen (birkaç oymak veya aşiret) halinde göç ederlerdi. ‘Bu vaziyet umumiyetle göçebe hayatındaki çok mühim bir tezadı meydana koy­ maktadır. Sürüleri, bilhassa at sürüleri, çok olan zengin bir çoban için kalabalık kafile halinde göçmek kârlı değildi. Hayvan sürülerini iyi beslemek kaygusu onu yalnız kendi ayil’i ile münferit halde serbestçe göçmeğe ve iyi otlak aramağa icbar ediyordu. Bugünkü Volga Oyrat-Kalmuklarında da buna benzer vaziyet müşahede edilmektedir. O na halli ve yoksul Kalmıık ’lar kalabalık cemiyet (horon) halinde göç ederler, zenginleri ise münferit ayil halinde göçmeği tercih eder, 1 2 3

W .R adloff, Sibirya’dan (D r.A lım cı Tem ir T ere.) İst. 1956, II. SIVI47. R adloff, a.g.e, II', S!'. 147-1 4 8 , R adloff. a.g.e. II. Sf.147-148.

böyle göçmeğe de mecburdurlar Geçen asrın O rta Asya Türk göçebeliğini gene RadiofFun kaleminden okuyalım: “Kalmık 'lor yaşayışları bakımından Kırgız 'lordan çok az ayrılırlar; onlar da, bıı göçebeler gibi başlıca hayvan besleme ile geçinirler. Keçe çadırlarda oturur ve ikamet yerlerini mevsime göre değiştirirler, yani yazı dağ sırtlarında geçirir ve kışın yavaş yavaş tekrar vadiye inerler. Hayvan bakımından servetleri Kırgız’lara denkmiş, yalnız onlara nazaran daha çok at beslenir. Bunların arasında ziraatla meşgul olanlar Kırgız'lara nazaran daha azdır Kara-Kırgız’ların bütün aşiretleriyle, uçsuz bucaksız steplerde bir arada yaşadıklarını Radloff şöyle anlatıyor: Kara-Kırgız’ların göçebeliği, Kazak’lardan farklıdır. Kara-Kırgızlar, aul’lara bölünerek değil de, bütün boylar bir arada oldukları halde yaşarlar, kışın nehir boyundan sonu gelmiyen sıralar halinde uzanan yurtlar, bazan 20 ve daha fazla verst mesafe kaplar. Onlar, yazm yurtlarıyle aynı şekilde dağa yükselir ve bu esnada her boy muayyen bir dağ sahasını işgal eder. Bu şekil göçebelik, kısmen m em leketin durum una ve kısmen de Halkın daha fazla savaşçı olmasına tâbidir. Kara-Kırgız’larda gördüğümüz böyle bir yurt teşkilâtı, saldırmak veya savunmak için birkaç saat içerisinde bütün bir ordunun meydana gelmesini mümkün kılmaktadır. Bu şekil göçebelik, eskiden her halde Kazak’lar arasında da carî olmuştur, çünkü, bu serbest göçebeler arasında gördüğümüz harp hali için mümkün olan biricik şekildir. 1S64 yılında Soltu’da bulunduğum zaman mem urların anlattığına göre, Kara-Kırgız’lar, Rusya tara­ fından tamamiyle itaat altına alındıktan sonra yurt teşkilâtlarını değiştirmeye ve Kazak’lar gibi aul’lar halinde bölünmeye başla­ m ışlardır” 1. Kazak’larda Göçebelik: "Hükümdarlarla, yahut iktidar mevkiinde bulunan beğierle geçinemeyerek çöle çıkan kaçaklara (Kazak) derlerdi. Mete, Attilâ, Sel­ çuk, Çingiz, Timur, hürriyetleri için ilk evvel kendi metbulanna karşı Kazak olmuşladır. , 1

B.Y .V ladîm irtsov, a.g.e. sf.62-63.

2

R a d lo ff, a.g.e. II, sf.345.

3

R adloff, a.g.e. I-sf.538.

Kazaklar, Kırgızlar gibi hususî bir il değildi. Her ilin kaçak­ larına (Kazak) denilebilirdi. Kırgız-Kazaklar Ejderhan’daki Akor­ du Devletinin Kazaklarıdır. Sonra bunlar Kırgız-Kazak namile yeni bir İl vücuda getirdiler” 1. Barthold da (Kazak) kelimesine aşağı yukarı aynı mânayı ve­ riyor: “...ait oldukları hükümetten ayrılıp, bununla harp haline giren göçebekıt alar... Kazak’lar hayvancılıkla geçinen, tam manasiyle göçebe, bir Türk Boyudur. Hemen belirtmek lâzımdır ki, Türk Kazakları ile Rus Kossak’ları arasında kavmî, lisanî; dinî hiçbir bağ yoktur. Bunlardan bir iki bin kişilik bir mülteci kafilesi on sene öncc Türkiye’ye iltica etti. Kızıl Çin’lilcrle yıllarca harbeden büyük Türkistan bahadırı Osman Batur’un maiyetinde döğüşmüş cengâver aşiretlerdir. Çadırlarda, dağlarda yaşıyan tam mânasile hay­ vancı, Türklüğe gönülden bağlı, assimile, temsil gailesi olmayan bu aşiretleri Muş Ovası gibi münbit, geniş yerlere, İktisadî, jeo­ politik, içtimai bakımlardan iskân etmek varken, Salihli Kazasının içine, Kayseri, Niğde, Konya köylerine yerleştirildiler. Hayvancılık yerine ziraat yapmaları bekleniyordu. Verimsiz, çorak arazilerde perişan oldular. Konya ve Niğde köylerinde yerleşenler kısmen tutundu. Kayseri köylerinde olanlar, İskân Vekâletinin müsaadesi ile yerlerini terketip, İstanbul’a Zeytinburnu’na geldiler. Gece­ kondularda, sefil bir hayat yaşamağa başladılar, Müstahsiller, fakir müstehlikler haline gelmişti. İskân Vekâleti, yaptırdığı iki keşifle arazilerinin verimsiz, çorak olduğunu tesbit edip, köyleri terketm elcrine izin vermişti. Bu satırların yazarı arazilerini gördü, ekin yerine, tuz istihsal olunabileceğini müşahede etti. Halen, iki senedir vaadedilen arazi verilmemiş, Başvekâlete, İskân Vekâletine yazdıkları dilekçeler cevapsız bırakılmıştır. Halbuki, mcvcut devlet haralarında, hiçbir yatırım yapılmak­ sızın, bu aşiretlerin bir kısmı istihdam olunabilir, verem tedavi­ sinde R us’ların bile Türklere yaptırıp kullandığı Kımız, istihsal olunabilirdi. Bol miktarda bulunan kısraklar bu iş için biçilmiş kaftandı. Hem dahili istihlâke mevzu olur, hem de, ihraç metaı olurdu. İktisadî, Millî, sıhhî bakımdan faydası sonsuzdu. Bahsettiğimiz Kazak’lardan, bilhassa Ulukışla’nın Altay kö1 2 3

Z .G ö k a lp . a.g.e. sf.10. Prof. W.w.B arth o ld, U lu ğ B ey ve Z a m a n ı (A k d e s N im e t Tere.) İst.930 sf.11. B k . M . E . D o ğ u T ü rk ista n K azakları, İş ve D ü şü n c e M e c. Sayı:244.

yü’ndc meskûn Kazak’ların genç muhtarı Atayhan’dan edindiğimiz malûmata istinaden, Kazak’ların hayvancılığından, göçebeliğinden bahsedeceğiz: Türkistan Kazak’ları yalnız hayvancılıkla geçinir. Sadece zen­ ginleri, ücretli adamları vasıtasile kışın oturdukları yerler civarında (Kıstav= kışlak, kışla) tarla ziraatı yaparlar. Fakat gene de esas meşgalelerini, gelir kaynaklarını hayvancılık teşkil eder. Kışın, Kıstav’a (Kışla’ya) inildiğinde, mal sahipleri-binlerce atı olan zenginler bile-Birkaç binek atı alıkoyup, kalan bütün atlarını (cılkı), sığır, koyun, keçi, develerini çobanları vasıtasile uzak otlu yerlere (otar) gönderirler, Çobanlar bütün kışı hayvanları yayarak, yer değiştirerek, güzel mer’alar, otlaklar arıyarak geçirirler. Küçük keçe çadırlarda, evlerde (kiygiz üy) otururlar. Aralarından birini (Koyçubaşı=Başçoban) tâyin ederler. Koyçubaşı nerede ot oldu­ ğunu, arazinin vaziyetini çok iyi bilen, tecrübeli, yaşlı bir çobandır. Konup göçmeleri o idare eder. Çobanları, süreleri muayyen me­ safelerle dağıtır. Deve sürüleri ise çöl mıntıkalarında barınır1. Çobanlar gelirken birkaç deveyükü erzak aldıklarından, kışın yi­ yecek sıkıntısı çekmezler. Kıstav’da kalan büyük ekseriyet ise (Salık= oymaklar, kalabalık halk, köy) teşkil eder. Bir kısmı (İstığ üy= sıcak ev) denen tek katlı, Çamdan veya çatısı çam, duvarı kerpiçten evlerde oturup, soba kullanır, Odun yakarlar. Diğer kısım ise (Kiygiz üy= keçe ev, keçe çadır) larda barınır. İstığ Üy’ün bitişiğinde (Toşal Üy= aş evi, mutfak) kısmı bulunur. Kışı yaylalarda yazdan hazırlanmış olan kazı (atın, bilhassa tâyin döşünden yapılan, sucukla pastırma arası çok lezzetli bir yiyecek) Türkistan plâvı, çeşitli mantı yemekleri ile birbirlerine ziyaretlerle geçirirler. İlkbaharda kıstav’larda göç hazırlığı başlar. Sürüler dönmüştür. Koyunlar gozdaydı (kuzular), kısraklar gunnaydı (gunlar), inekler buzadaydı (buzağılar). En fakirlerin bile 10 develik yükü vardır. Bütün eşya sandıklara doldurulur. Yalnız yiyecek maddeleri (Un, Buğday, Patates= kartopya, nohut = sarburçak, fasulye= cambas burçak) çuvallara konur. Giyecek vc diğer eşyalar sandıklarda i

D e v e sürüsünde iki üç tane “buğra" (çili hörgüçtü damızlık e rkek deve olup, y ö rü k le r anısınd;! ki adı "boğıır". buluır, h o lıu r’d u r) vardır. Kalanı iğdiç edilir. (B işm e yap ılır) böyle bu ru lm u ş buğraya "atan"denir. B u ğ ra kışın 1,5 ay çok k ızg ın d ır. Aşını zam anıdır. H içbirşey yem ez, k u y ru ğ u ile s ırlın ı döver, dikenlerde anlanır. Yanına sahibinden başka kimse yanaşanıaz.

muhafaza olunur. Sandık vc çuvallar develere yüklenir. (Kebece) denen üstü açık sandıklara yorgan serilip, çocuklar yatırılır ve sandık deveye sarılır. Katarın en arkasında buğra bağlıdır. Binlerce develik kafileler debdebeli bir şekilde yola çıkarlar. Yüklerin ü/.erinden yörüklerde olduğu gibi kilimler sarkmaktadır. Cennet gibi, diz boyu otlu (caylâv=yayla)lara doğru yola revan olunur. Katarı ala binmiş bir gelin veya kız çeker. Erkekler atlara binmiş olarak kafilenin iletisinden giderler. Hiç yaya giden olmaz. Diğer hayvan sürüleri (at, deve, sığır, koyun, keçi) sürü halinde ayrıca götürülür (bu göç az bir farkla yörük göçüdür. Yörük göçü yaya olarak yapılır. At, eşek bulunursa da azdır. Bilhassa katarı çeken elinde kirmanı olan kız veya gelin mutlaka yaya olacaktır. Diğerleri de hemen hemen уауафг. Yaşlılar, çoçuklar için at, eşek kulla­ nılır.) Bir kaynaktan da halihazır O rta Asya Türk göçebeliği hakkında şunları öğreniyoruz: Kırgızların O rta Asya’nın dağları ile bunların eteklerindeki steplerde yaptıkları an’anevi göçebelik artık kaybolmak üzeredir. Göçebelik yerine, muayyen yolları tâkip ederek otlakların bulun­ dukları dağlar ile etek arasında mevsimlik muhaceretler yapılmak­ tadır. Hayvanlara gıda temini için orta derecede verimli olan toprakların ekilmesi, nemii vc sulak topraklar kısmında sun’i ça­ yırların yetiştirilmesi birçok hayvan besleyicileri toprağa bağla­ makta ve böylece yerleşik hayat tarzı göçebe hayat tarzı yerine kaim olmaktadır. Bununla beraber Kırgızistan, Tacikistan ve Öz­ bekistan’da dağlarla bunlara civar ovalar arasında iranshumance (yaylacılık) yapılmaktadır. Mevsimden mevsime belli istikam etler­ de olan bu yer değiştirmeler hem büyük hem de küçük baş hay­ vanları alâkadar etmektedir. Hayvancılık hususunda yeni metodlar O rta Asya memleketlerinin en ücra köşelerine kadar sokulmuştur. Meselâ Kırgızlar koyunlannı merinoslarla çiftleştiriyorlar. Isı gölü harasında kısa boylu yerli atlarla Kazak ve İngiliz atlarını çiftleş­ tirerek daha iyi cinsler elde edilmeye çalışılmakladır. Kırgızistan'­ da İslah edilmiş 10 milyon hektarlık otlaklar milyonlarca koyunu besliyecek durumdadır. Kazakistan’da sun’i çayırlar ve otlak sa­ haların geliştirilmesi dolayısıyle sığır, domuz yetiştirmesi çok ge­ lişmiştir. Burası el elde etm ek hususunda sovyetler birliğinin Avustralyası haline getirilm iştir1. t

O rd.Prof.Dr. Ahm et Ardel. Batı Türkistan'ın Beşeri ve Ekonom ik Hayâlına Toplu Bakış. Türk Kültürü. sayı:23 Eylül 964.

b- Anadolu’da: Türkm enlik vc Yürüklük yalnız iktisadı bir meslek ncv’i değil, ör İlere, törelere dayanan, hatıralarla beslenmiş bir içtimai hayat tarzı, bir yaşayış şeklidir. Doğar doğmaz kendini böyle renkli bir İçtimaî m ühitte vc tabii vasatta bulan çocuk, kışlar, yazlar baharlar gelip geçer, göçler olur, hatıralar birbirini kovalar da, bütün ru­ huyla göçebeliğe nomadik hayata gönlünü kaptıramaz mı? İnsan­ lara yeni yaşama şevki getiren ilkbaharda koyunların kuzulaması, keçilerin oğlak vermesi ile birlikte şırıl şırıl sular, rengârenk çi­ çekler, diz boyu ollar arasında, tabiat cennetinde yaylalara doğru göçen deve katarlarının önünde kirmenlerile yün eğirerek giden suna boyluları seven gönüllerin içinde yanan ateş, aynı zamanda yürüklüğe de yürekten bağlanış demektir. Son derece müşkül şart­ lara rağmen yaşlılar bu hayattan vazgeçmeyi düşünmüyorlar bile. Yalnız genç nesil artık bıkmış usanmış iskânı arzuluyor. Bu genç nesli istisna edersek, gerek tarihteki Türk göçebeleri, gerek 20-30 sene öncesine kadar göçebelik edenler ve halihazır yaşlı yörükler göçebeliği, konar-göçerliği, yörüklüğü, Türkmenliği üstün görm üşler, yerleşik hayata hor bakmışlardır. Eski Yörüklerşehirli ve köylüleri, asaletini kaybetmiş, zavallı, aciz, korkak insanlar olarak düşünür, (Manav kılıç artığı, kılıç müslümanı Türk) olarak isimlendirirler. Alevi olan Türkmen aşiretleri, bun­ lara ilâveten (yezidin torunları) sıfatını ve ismini ilâve ederler’. Manav kelimesi Türkiye’nin bir çok yerlerinde diğer etnik züm relere karşı, otoktan ahaliyi ifadede kullanılıyor. Çok eskiden yerleşmiş Türklere deniyor. Meselâ söğüt (Bilecik)ün Tekirdağ’ın Eskişehir’in en eski ahalisi bu isimle anılıyor. Toroslar’da (Manavlı) adında bir yörük aşireti gördük. Bir yörük tekerlemesinde de, (M anav)larla alay ediliyor, onların saflığı belirtiliyor: (Manav'ın bir biri kış günü dağ başında giderken şiddetli fırtınaya tutul­ muş. Yakasını, bağrını açmış: ‘'Esyiğiclin, bağrına es!... "dem iş; biraz sonra da oracıkta donmuş) Birkaç yüz sene önce köy kurmuş, yerleşmiş eski yörüklere (köylülere), halen Yörüklüğü devam ettirenlerin başka kavim gö-

1

Hu hususta şu yazımıza l»k. Silifke'de bir Alevi Köyü. İş ve D ü şü n ce Silifke sayısı) M ec. Sayı 247.

züyle bakması hor görmesi, sadece Türkmenliğe, Yörüklüğe at­ icilikleri ehemmiyetle izah olunabilir1. Yörüklerde Göç: Kışla, yayla, güzle" arasında, aşiret halkının hayvanlarına mer’a temin etm ek vc kendilerini de iklim şartlarına uydurmak için, bütün hayvanlarile birlikte mevsimden mevsime muntazam şekilde yaptıkları harekete Göç denir. Bugünkü iktisadi görünüşüne mukabil, vaktilc bu göçlerin İç­ timaî, bediî tarafları da vardı. Beğlcrin (aşiret reisi) ve oymak kethüdalarının (yörükler kâhya diyor. Oymak reisi) tâyin ettiği zamanlarda, büyük bir intizam vc cemaat ruhunun, aşirî bünyenin verdiği tesanüt içinde göçerlerdi. Ya mülkiyet veya zilyetleri al­ tındaki yaylalara veya hâlî yerlere konarlardı. Aydın’la Bafra (Sam­ sun), Sivas, Maraş arasında göç etmiş ihtiyarlarla konuştuk (Ho-

1

Y a ş lı y ö rü k le r b ir inanıyorlar. K e şc fli H a rc ın Y a y la sın d a b akarak bu n u şöyle

güıı k e n d ile rin in de çaresiz köyle re yerle şe ce kle rine (K eşşaftı) aşiretinden SO lik ihtiyar T ü lıib a ş (R e sim :9 5 ) gün ağarm ağa başlarken, güttüğü (yayd ığı) develerine ifade ediyordu: "Oğul!...Kıyamet yaklaşırken bina ile zina

artacak. Dağdalar (dağdakiter) köylere, köyde'kiler seherlere (şehir) dolacak" A n a n ia s D a ğ la rın d a . K a ra h a c ılı A şire tin d e n , Suyuyağd an İb rahim Ağaya. Y e n io sm a n lı A şire tin d e n K o r A li'n in S ü llü 'd e n aldığım ız türküyü okuyunca, ağlam ağa başladı: r-A n am as'ın ırm akları a k ar ak ar bulanır. ( E ze l ba h ar ge lir göç göçe ulanır. ( l S e v d iğim in gö çü G ovalı B o ğ a z ’ı d o la n ır ( j Ç e k gö çü n ü sevd iğim yaylalara, urum a ) \gö7.lerini sile re k ağ lam asın ın se b e b in i izah etti. B ü tü n Y ö rü k lc riıı birbir köylere yerleşm eleri. ıssız yerlerde garip kalmaları, zavallı birer köylü olm aları yüreğini sızlat iyotm uş. H e p si gurbetlik olmuşlar... B a h ş iş A şire tin d e n A b d u lla h A sla n da. köyde mal m ülkü olm asına rağm en o n ları ortakçıya verdiğini, h e r yaz m utlaka yaylalara çıkdığını söylüyerek.

"Atalar Horasan'dan beri böyle yöreye gelmiş, onların intizama dokanırııı deye korkarın" ifadesiyle, göçebeliklerinin kııdsiyetini ifade ediyordu. Y ö rü k lü ğ e atfedilen ehem m iyeti. Y e n io sm a n lı A şire tind e n Siillü E fe ndid en a ld ığım ız şu sözle rle an lam ak m üm kündür: i "Küllüğünde tvteiTînsimdan j

l ^ k _ J e z c n eşek iyidir." KırscciK Köyü (Karam;ın) S ;ın k olitiIcn .de;____ ____ _

2

alan A slandan, se ze n tilki (yeğindir (iy id irh d iy e re k g ö ç e b e liğ in • ü stü n lü ğü n ü belirtm iş oluyorlardı. 1"K/ffa~Jİjtışlan a'n A kışın geçirildiği köy veva vadj tabanı, sert rüzgârlara karşı mJflîfuz yer. Ekse ri: A k d e n iz ve E g e S a h illerim le olur. "Yayla"'. M a y ısta n E y lü le k a d a rfkalınan.jdağlar üzerindeki bol otlu vc sulak düz a razı parçaları p G ü z İe "T j S o n b a h a rın eecirildWi: dağ elekleri, k ö y civarları.

namlı, Sarıkeçili aşiretlerinden) Nüfus az, ziraat geri, arazinin çoğu ekilmiyor; m er’alar geniş ve sahipsiz; ormanlara ehemmiyet verilmiyordu. Onun için her yer Yörüğündü. Bu imkânlar altında 50-100 çadırlık kafileler halinde gidilirdi. Şimdiki dağınıklık, ba­ şıboşluk, perişanlık, perakendelik yerine, disiplinli, toplu, töreye bağlı, teşkilâtlı bir hayat görülüyordu. Kışlalarda kışlayan aşiretlerde, İlkbaharın gelmesiyle birlikte hummalı bir faaliyet başlardı. Bir yandan koyunların kuzulaması, keçilerin oğlak vermesi ile meşgul olunurken, diğer yandan, göç için hazırlık görülüyordu. Küçük bir askerî birliğin sefer hazırlığı gibi, bütün takımlar (Devenin havudu, kolanları, yularlar v.s.), çuvallar gözden geçirilir, sökükler dikilir, eskiler yenilenirdi. D e­ venin aynalı alın ve döş süsleri, karın altı çanları tamir edilirdi. Göç gününün gecesi çuvallar, hazırlanmış, hangi deveye hangi yükün yükleneceği tesbit edilmiştir. Şafakla ayağa kalkılır. Çadırın ipleri kazıklardan çözülür, direkleri alınır. Çadırlar çuvalların üzerinden çekilip, dürülür. Develer ıhtırılır (çökerdir); kolanları sıkıştırılır. Ala çuvallara giyim eşyası konmuştur. Sadece bunlara ve yatak, yorgana yük denir. Yiyecek içecek, yoz çuval (tırıl çuval) lardadır. Çuvallar kulplu1 şekilde olup üzerinde iki uzun yün ip mevcuttur. Devenin iki tarafına sarılan iki çuval bu kulplardan birbirine ve havudun’ üzerine bağlanır. İlmek şeklinde bağlandığı için çabuk çözülür. Çuvalların üzerine yatak, yorgan, keçe atılır ve bağlanır. Bun­ ların üzerinden kilimler sarkıtılır. Zenginliğin alâmeti kilimdir. (Alaçeki ipi) kilimin üzerinden atılıp, bağlanır. (Orta Asya Türk Aşiretlerinde de kilim aynı vazifeyi görür.) Küçük çoçuklar, yüzü koyun yorganın içine yatırılıp (başı dışarda kalacak şekilde), yük­ lerin üstüne vc ortasına sarılır. Emin yerdir, deve yürüdükçe beşik gibi sallar, çoçuğu uyutur gider...Develerin cüssesine göre yük taksim edilir. Dürülmüş çadır, dorum veya ihtiyar deveye yüklenir. Katarın en önüne bohur tohumunun erkeği (Beserek), yoksa boz devenin erkeği (Kirinci) bağlanır. En arkaya da maya (bohur tohum unun dişisi). Develerin aynalı yüz ve döş süsleri (dizgoru, 1

20 se n e öncesi ne ta d ar Aydın havalisinde böyle kulplu kıl ve yünden mamul

2

ziraî kültürdeki devam ı şeklinde anlıyoruz. D evenin Semeri- •

çuvallar in cir ve zeylin nakliyatında kullanılıyordu. B u n u göçebe kültürünün,

ağ ış tak) develeri yük ve kilimlerle daha güzel gösterir. Develerin karınlarının altından (iki yandan) sarkan büyük karın altı çanları, kervan yola revan olup giderken, bir musiki ahengi içinde, gümbür gümbür üter. Yüzlerce devenin çan sesleri, şarkılar, türküler va­ dileri, dağları inletir. Gören güzleri kamaştırır, duyan kulakları büyüter, seven gönülleri mecnuna çevirir. Hele en öndeki devenin yularını bir suna boylu, bir nazlı çekmez mi? Allı, Morlu en yeni elbiselerini giymiş, saçları örgü örgü (belik belik) omuzlarını dö­ ven on beşinde bir güzel, elindeki kirmenini çevirir, develeri çe­ kerken, seke seke gider. Alnındaki altun ve gümüş pullar parıldaşırken, kaçak güzlerle civarda at süren, av avlıyan delikanlıları süzer. Kirmenini döndürür'. 5-6 saat yol aldıktan sonra, önceden bilinen (Gonalga yeri Gonak Yeri) ne konulur. Bu yer evvelden bellidir; göç plânına dahildir. H er yeri, dağlan taşları karış karış bilen ihtiyarlar, bunu önceden hesaplamışlardır. Develer katar üstü ıhtırılır (çökertilir) Yükler indirilir. Çadır­ lar kurulur. Ertesi sabah yeniden, yaylaya müteveccihen göçüleceği halde, çuvallar, çadırdaki her zamanki yerlerine konur. Hiç hare­ ket edilmeyecekmiş gibi çadırın içi derli toplu intizamlı olur.

A lacebelfnden aşar Sülçğiıı yolu Dipsiz GÖl’de biter şu İpar Gülü Sene vardım, sene derim Ildızlı Dağı H ep güzeller üs!üne çekilip gelir TüliHerin önü ala beşikli Göklepe've sahraya dökülüp gelir Yasıl ölen Göktepe, ay yasıl H ep gözetler üstüne çekilip gelir Ustü ala bcşıkli mayalar bütün sahraya dökülüp gelir. Gelesandıra'yla Guruca'dtr şu dağların eteği Yenibazar'la Göktepe gözetler yatağı Susambeli'nin yolları enerdir daşdır Ağlam ış ağlamış gelinler gızlar da gözleri yaştır Ölüm Allah emri ay sevdiğim A yrılık güçdiir ay hey lıey Am an Hevm uari(Hcvpm ân) gürleyip çıkar üatran oluğu harlayıp akar G elinler tu zlar durmuş seyrine bakar, a) (İpar Gülü): Çok güzel kokulu bir çiçek. Torosar'da Geyik ve Tanrı D ağlan civarındaki Dipsiz G öl'de bitiyor. Divan-ı Lûgal-it Türk'te (Yipar) şeklinde geçiyor v e (M isk) manasına geliyor (Divan I. II, H l.ciltlerde) Bir kaç yerde geçiyor ve Eski Türk yazıtlarında da mevcut (I. sf.70)

Yükleri indirme, çadırları kurma, eşyaları yerli yerine koyma işi bir saatte biter, Kadınlar bu derece meleke kesbetmişlerdir. Ondan sonra ateş yakmak için odun toplamaya ve su getirmeğe giderler. Erkekler develerle uğraşır. Koyun veya davar sürüleri başka yoldan gelmiştir. Kuşluk vakti kürnetilir (bir ağaç veya kaya gölgesine yatırılır) Koyun ve davar, kervana katılmadan geccdcn yola çıkarılmış, yaya yaya getirilmiştir. Bu şekilde 15-20 günde yaylaya varılır. Yaylaları kendi mülkleri ise rahat rahat yerleşir, güzelce yaylarlar. Yok eğer civar köylerin malı ise, uzun pazarlıklar, köyün muhtar ve azalarına bir tulum peynir, bir kısır koyun, yağ v.s. hediyesi icap eder. Göçebelik sıkıntılı bir hayat olur. Hayvan başma (bacak başına) epeyce otIakiye düşer. Maliyet Yükselir. Tam göçebelerin çoğu bu vaziyettedir. Bu göçler iktisadi za­ ruret ve fakirliklerin yarattığı bir perişanlık içinde yapılır. Saltanat, debdebe yerine 5-10 deveye yükletilmiş, kırık dökük eşya ile birkaç gün geçinebilecek otlaklar ariyan, hayatından bıkmış yörüklerin yer değiştirmesi diyebiliriz buna1. (Resim: 22,23,24) Yayla: “geniş mânâda dağ ve plâto üzerinde bir m ahaldir"2 Sonradan silâhlılar gidince öğrendim ki, bunlar ilerideki köyün halkı imiş. Yörükler; köyün tarlalarına (ekini biçilmiş, boş tarla) gelip çadırlarını kurduklarından, derhal gece vakti burayı terketmelerini istemişler. İçlerinden biri köy bekçisi idi. Yörükler de: “Komşu fıakkt vardır. Gece vakti nasıl gidelim? Sabah olunca gideriz" diye münakaşaya girmişler. Biz gidince m ü­ nakaşayı kesmişler; merakla bizi tedkike başladılar. Köylüler tek­ rar bu bahsi açmaktan utanmışlar. Giderken köylerine bizi de götürm ek iç»in çok yalvardılar. Çadırlarda kalacağımı söyledim. Büyük bir hadise bu suretle önlenmiş olmuş.

i

Bi z iki g ö ç 'e iştirak ellik: Sun keçililerin göçü. Kara koy unluların göçü. Birincisi Konya'da Çumra ile bozkır arasında, Apa ve Tahtalı köyleri civarında oldu. Bir akşam üzeri, alacakaranlıkla 5 çadırlık bir oba'ya ulaştık. Çadırın önünde 5-10 kişi oturuyordu (4-5 i silâhlı) iri çoban köpekleri her yerde olduğu gibi. havlayıp, üzerim e doğru gelirken, bağırıp, köpekleri kovaladılar. Ayağa kalkıp. buyıır elliler. 2- A nanias dağlarındaki yaylalarında yaylıyan, kışında A n talya’da kışlıyan Kara kov unlular; K o r k u le li’nin ü stü n d e S ö b iic e Y aylası'n d a yaylıyan Yeni osmanlı'lar: Bartın, Bal guşan yaylalarındaki Bahşiş Bayazttlı, Muratlı, K ösereli A şiretleri yayla sahibi olduklarından, köylerden mer'a icarlamak m ecburiyetinde bulunmadıklarından, bunlar için Yörüklüğün Saltanatı devam ediyor sayılabilir.

Ertesi sabah, uğurlu uğursuz gün demeden şafakla toplandık. Çadırları bozup develere yüklediler. Çehrelerde neş’e, sürür yerine bezginlik, yorgunluk vardı. Yolda bir deve acı acı bağırıp ıhtı (çöktü). Bütün çalışmalara rağmen kaldırmak mümkün olmadı. Yükünü diğerlerine taksim ettiler. Deveyi oracıkta terkettiler. Sonra dönüp kasaplara satacaklarmış. İyice ihtiyarlamış. Bu yöriiklere, B.M.M.ne hitaben, iskânları hususunda dilekçe yazıverdim. Yeni bir konak yeri bulundu. Çadırlar kuruldu. Civarında su yoktu. Kadınlar su ve çalı çırpı bulmağa gittiler. Bir saat sonra tuluklarını bulanık su ile doldurmuş oldukları halde döndüler. Ateş yakıp, sefaletin yemeğini yaptılar.. İkinci defa içinde bulunduğum göç Bulgar Dağları eteklerinde Karakoyunluların göçü idi. Ay ışığında saat (2) dc kalkıp üçe kadar eşya toplandı. Üçte yola çıkıldı. Altı saat dağ başlarında yol aldıktan sonra, bir vadide dere kenarında konaklandı (D ar­ boğaza Tarbaz-Ulukışla civarı) Çocukları devenin üstüne sara­ madılar. Yük çok, yer yoktu. Dört yaşındaki erkek çocuğu bir müddet eşeğin üstünde gitti. Sonra yaya yürüdü. Elinden tuttum; dağda taşta sessiz bizimle yürüyordu. Devenin üzerinden bir kara koyun yanı başıma yuvarlandı; haber verdim, tekrar bağladılar. Kadınlara bu hayal hakkında ne düşündüklerini sordum. Biri: “Gözümüzü bunda açtık" dedi. Diğerleri bıktıklarını söylediler. Maamafih, İlkbaharın canlandırıcı havası, yeşil çayırlar, çiçekler, şırıl şırıl sular, bu hayattan en çok bıkanları bile, kısmen teselli ediyor1. Prof.C em al Alagöz, yaylayı Şemseddin Sam i’nin Kamusu T ürkî’sinde belirtmiş olduğu şekilde tarif ederek: 1- Yazın çıkılıp ikamet olunan serin yer, dağların üzerindeki yazlık ikametgâh...2Yazlık m er’a...demektedir . Bu görüş çerçevesi içinde hayvan o t­ latmak ziraat yapmak ve geçimin sağlanmasında menfaat temin eden her türlü işte çalışmak, hattâ dinlenmek için çıkılan veya gidilen, köyün hayat sahasının dışında kalan; çok defa köyün müşterek mülkü olan, köyden ayrı ve çok zaman pek uzak olmakla beraber sosyo-ekonomik bağlarla tamamen köye bağlı bir mahal; veya köyün esas geçim sahasına ekli ikinci bir bölümü olarak tarif etm ek de m ü m k ündür. £

N caJct 1 ıınçdılefc, Türkiye'de Yaylalar ve Yaylacılık.

Yaylaların bol vc güzel suları olan, açık düzlük, bol otlu yerler olmaları arzulanır. Böyle yaylalar olduğu gibi, sarp, biçimsiz yer­ lere de yayla denir, çaresiz buralarda da maişet teminine uğraşılır. "Toroslarda lapyeler sahası ile gayet sarp bölümleri keçi sürülerinin geçimini temin edebileceğinden, bu yerler bile, en fakir Yöriiklerin yaylası olmak gibi bir özellik taşır. Böylece her yer geçime imkân verdiği müddetçe yayla olmak vasfım muhafaza ed er". Yaylaya malik veya zilyet olan aşiretler olduğu gibi, köylerden de icarlıyanlar olduğunu yukarıda söylemişdik. Her yerde yayla mülkiyeti müşterektir. Güzel kokulu otları hayvanlara yarar, süt, yağ nefis olur. Hay­ vanın eti lezzetli olur. Yayla, güzel havası, güzel suyu, iyi manzarasiyle insanlara çok yarar. Çocuklar gürbüzleşir, hastalar iyileşir. Yazın sahiller sıcak­ tan yanarken, yaylaların serinliğinde aşiretler ömür sürer. Her sene yaylada içdiklcri su, aldıkları hava ile kanlarının tazeliğine, yeniden canlandıklarına inanıyorlar. Sulu kanlan gidip, kıvamlı, koyu kan geliyormuş. Yayla, bir istihsal, imalât vc satış yeridir dc. Baharda yavru veren hayvanların sütü bol miktarda yaylada alınır. Yağ, peynir yapılır. Kuzu ve oğlaklar beslenip, satılır. Yarı göçebeler, yaylada mısır, fasulye, domates, kabak v.s. ekiyorlar. Taş duvarlarla çadır veya evlerinin önünde bahçe yapmışlar. (Yalnız bu bahçe yeri ferdî mülkiyet) Yayla, İçtimaî bir merkezdir. Cuma günleri yayla camilerinde toplanıp, namazdan sonra sohbetler edilir. Güreşler tertip edilir. Yaylada yapılan düğünler İçtimaî hayata canlılık katar.

Güzle: Ekseriya köylüler tarlalarından mahsullerini kaldırdık­ tan sonra, sonbaharda buraları Yörüklere icara verirler. Yörükler için buraları (Güz ikametgâhı, güzle) dir, 1-2 ay kalınır. Kışla; Aşiretlerin çoğu yarı göçebe olduğundan köyleri vardır. Kışı muntazam denebilecek yerlerde, köylerinde geçirirler. Kısmen ziraatle uğraşırlar.

Sonbahar gelip le, mahsuller, hayvanlar satıldı mı, güzleyc doğru yola çıkılır . Tam göçebeler, gene köy civarlarına konar, Köylülerden icarladıkları yerlerde kışlarlar. Kışlak için seçilen yer, hayvanları mev­ simin sertliğinden korumalı, yani rüzgârdan korunmuş ormanlık veya derin bir vadi olmalı, aynı zamanda bol su ve odun bulunmalı ve otlaklar mümkün m ertebe az kar tu tm alıd ır.

III-Türk Göçebelerinde Mesken a- O rta Asya’da Mesken: Vesikalar, arkeolojik tetkikler gösteriyor ki Orta Asya göçe­ belerinin (Türk olsun, Moğol olsun) çadırları keçeden, yani ko­ yunun yününden yapılmaydı. Bugün Anadolu’da kullanılan kağnı arabalarının hemen aynı olan arabalar üzerine kurulan, örtülen keçeler bir çadır teşkil ederdi. Bundan başka arazi üzerine kurulan türbe şeklinde, kubbeli çadırlar çok kullanılmış olup, O rta Asya’da halen kullanılm akta olanı budur. Buna (Yurt, Kiygiz üy= keçe 1

Bir gater devede tülü besere k Çekip gider birim birim basarak Gayat gözet amma boyu gısarak Sürün bir ağalar bir gözet gördüm Seleni ayrık da, inciği uzun. Yaylamış yaylasını da gidiyor güzün D eğer tındık altınının bin beşde yüzün Sürün bir ağalar bir göze! gördüm Sırlına key inmiş süt mavi şaya Cemalin benzettim şol doğan aya Eşinden ayrılmış bir lülii maya Esin y o k ki elden ete araya H a gafa burda da, ha boyun şurda G oş golan da yelmiyor, göbek de yerde Diindaroğlu'nda şo giden evde Sürün bir ağalar bir gözet gördüm. (K ozaıı'ın Aslanlı köyünde Avşar Boyundan Aşşık Çınar'dan (Ö m er alınm ıştır)

Çekmiş göçünü on beşin sunası Pamuk içinde büyütmüş anası Elindekıler Hindistan kınası Kınalı elinde devenin dizgini Bırakmış yaylayı gidiyor güzgünü Belde yolu bürümüş poyrazlı kar Gitme yola üşürsün nazlı yar Dizgim dutan kınalı ellerin Söylem ez olur türkü söyleyen dillerin N edir senin böyle merakin S V »nilin sana pek yakın (A n a m a / D ağların d an KarakovıınUı K am a/an / e y K k'len) 1 R adloff, Sibirvadan, c .l , s.428.

Aşiretinden

/.eybekoğullarından

ev, derme cv) denir. İskeleti ağaç, Örtüsü keçedir. Anadolu'da da yakın şen d ere kadar devam etmiş, en son Bekdik Aşiretinde kalmıştır. Türk göçebeleri Anadolu'ya gelinec koyunculuktan, coğrafi za­ ruretlerden dolayı davarcılığa (keçi beslenmesine) başlayınca keçe çadm terkedip, kıl çadırlarda oturmaya başlamışlardır. Bunu Arap ve Kürt aşiretlerinden öğrenmiş olsalar gerek. Fakat çadır akşa­ mına Orta Asya’da kullandıkları isimleri vermişler, bazısını de­ ğiştirip gene türkçe adlandırmışlardır. O rta Asya göçebelerinde kadim devirlerden beri keçe çadır görüyoruz; kıl çadır hiç yoktur. İskitler’den itibaren keçe çadırlar kullanıldığını kaynaklardan öğreniyoruz: “Skitlerin hayat tanı, kı­ yafet ve simaları, âdât ve ahlâkları hakkında Hipokratus tarafından verilen malûmat Hıınlar ve Göktürkler hakkında yazılanların aynı­ dır. Akideleri, defin merasimleri ve âdâtlan Altaylılannkinin aynıdır. Bunlar Türk (derme ev)lerinde, yani keçeden m amul kubbeli çadır­ larda (çoğunca bunların tekerleklilerinde) yaşamışlar. Bu nev'i (derme ev) teri Türk!erden alarak benimsemiş olan bazı Ona Asya İranîle­ rinde (Afganistan ’d a Bedehşan Taciklerinde ve Nevruz.î kavminde) bu evlerin akşamına ve şekillerine ait zengin ıstılahın trança olmayıp kamilen Türkçe olması bu evlerin Türk Millî mah olduğunu gösterdiği gibi Araplar’d a bunları ancak (Qubba turkiya), yani (Türk Çadırı) bilmişlerdir^!. Arkeolojik kazılar’da bu hususta epey malûmat temin etm ek­ tedir. Bu araştırm alarda rastlanan “Kaya resimlerinde, birbiri arka­ sından giden ve allar tarafından çekilen araba katarlarını da gör­ mekteyiz. İki tekerlekli olan bu arabaların üzerleri kapalı idi. Kamp yerlerinde konaklayan arabalar, arkasından veya önünden vurulan dayaklarla duruyorlardı...... Çadır resimlerine bakacak olursak, eski Hunlara ait ve Çinlilerin (Ch'iung-lu) dedikleri yuvarlak ve basık kubbeli çadır tiplerinin, Ktırıkan'hırda da bulunduğunu miişaluıde ederiz. Bunların yanında, çok sivri kubbeli çadırlara da rastlamak­ tayız. (A.P. Oklandikov, V.D. Zaporoyskaya, Lenskie pistin itsi.

$959fV Çin vesikalarına göre Kırgtzlar, “Keçeleri birleştirerek reisleri için çok büyük bir çadır, yani otağ kurarlarmış, Kabile reisleri ise onun

etrafında daha kiiçiik çadırlarda otururlarmış"1. Türk mcnkabclcrine göre ilk çadırı yapan Türk H andır. Göktürklcrin dc bir kısmı keçe çadırlarda oturuyorlardı. “Göktürklerin idareci zümresi göçebedir. Çin kaynaklarının da kaydettikleri gibi onlar çadırlarda oturuyorlardı ve arabaları üzerinde de keçe çadırdan evleri vardı"*. Arap kaynakları da Türk çadırı hakkında bilgi vermektedirler. Hazar hakanının Etil’deki sarayları ve kadınlarının derme evleri İbn-Fadlan’da tavsif olunmuştur. H azarlar Il.asra kadar yazın yaylalara çıkmışlar, zengin pazar­ ları meyve bahçeleri, etrafında ziraatleri olan Beleneer, Semender ve Etil gibi şehirlerde yaşamışlardır. Hazarlar iyi kılıçlar, Sabirler dc zırhlar imal ve ihraç etmişlerdir. Hakanlarının saray hayatının ve seferlerinin tavsifinde ve müslüman emirlerile evlendirdikleri kızlarına terfik ettikleri çeyizlerin tarifinde bunların kültürlerini aydınlatan bazı kayıtlara rastlanmaktadır. Hakanın savaşta A rap­ ların eline geçen bir arabalı çadırı (derme evi) hakkında deniliyor ki (Bu arabaya "Hazar şivesinde, cdâde, yahut al cdade denir, bunun fıer tarafı halılarla döşeli olup, üzerinde altın-ipek dibâc ile örtülü kubbe yükselir, bunan üstünde de altından yapılmış bir armut dikilmiş bilinmiyor) Gelinle birlikte Arap etnirine kıymetli çeyiz meyanında gönderilen 10 tane arabalı çadır hakkında deniliyor ki (bunların kapıları altın ve gümüş levhalarla kapatılmıştır ve dökülmüştür içe­ rileri semur derileriyle döşenmiş ve üst (kubbe) leri altınlı ipek (dibaç) ile örtülmüştür) daha diğer 20 araba (İt çadır) da her türlü meta, altın ve gümüş zarflar yerleştirilmiştir”'. “Ctıveynî, Hülegü'niin (bin oklu çadırı)ndan, Aksarayîde Gazan H a n ’ın müzeyyen çadırlarından bahseder’6. Radloff da O rta Asya göçebelerinin, bilhassa Kazak’ların ve Kırgız’ların çadırları (yurtları) hakkında zengin malûmat veriyor. Kazak yurtlarının hususiyeti Altay yurtlarına nazaran daha büyük ve iyi yapılmış olması, daha temiz tutulmasıdır. Duman deliği (şangırak) takriben 1 1/2-2 arşın kutrunda olup yuvarlaktır ve muntazam sıralanmış delikleri ihtiva etmektedir. Delik kapağının i

D o ç Dr. Balıaeddin Ögel. a.g.e. sf.204-209.

i

Z .G ökalp Türkçülüğün Esasları (İktisadî Türkçülük bahsi). D oç.D r.O gel. a.g.e. sf.164. Prof.D r.Z.V.Togan, a.g.e. sl',267.

5

Radloff. Sibirya'dan (D r. Ah mel Teıııir tere.) İsl..:l.sf.468-469.

1

>

içeriye düşmemesi için, deliğin iç tarafına çapraz bir şekilde iki çift eğri çubuklar konmuştur. Yurdun iskeleti dışardan, şî adı verilen kamışın ince sapından ve yünden yapılmış bir hasırla çevrilir. Zenginler bunu türlü renkte yünle süslerler. Yurdun dış örtüsü, Altay’lılarda gördüğümüz gibi, keçeden olur, ancak Kazak'ların örtüsü temiz ve iyi keçedendir, hatta /enginlerin keçesi bu iş için hazırlanmış kuvvetli ve seçme yünden yapılmış olur. Bu gibi kimseler, dam keçesinin alt kısmına da işlemeli halı, püskül ve başka süsler takarlar. Kırgız yurtlarının iç tertibatı da, ancak aletlerinin zenginliği ile göze batar. Saba’lar usulüne uygun olarak yapılmış, döğcçleriıı (pİstak) uçlarına madenden süsler takılmış olur. Tabak ve çanak­ ların sayısı çok daha fazla ve gü/.el oymalıdır. Çuvalların yerini sandıklar alır, çünkü bunların deve üzerinde taşınması bir zorluk teşkil etmez. M utfak takımının bulunduğu yerde, kamıştan bir paravana konm uştur vc nihayet yataklar temiz, yastıklar iyi ve perde umumiyetle ipekten olur, aile ve şerefli misafirlerin uza­ nacakları yere halılar, daha aşağı sınıftan olan misafirler için de keçe örtüler serilmiştir” 1. Türk çadırının ağaç iskeletine (kerakü, kereğe) denir ki (gergi) mânasına gelir. Bugün Anadolu’da göçebelik eden Sarıkeçili’ler kıl çadırın duvar yerine kâim olan kısımlarına (gergi) derler. “Kerakü, bugünkü Orta Asya Türk şivelerince kereğe, Türk çadırının ağaçlan, iskeleti demektir. Mahmut Kaşgari (I, 373) ye göre kenıkıı, Türkmenlerce çadırın kendisidir. Çadınn bu ağaçlarını yontup (traş eden) ustalara bugün de kireğeçi denir. Oğııznanıe’de Selçuk'tın ceddi bir kiregeçi, sanatkâr idi denmekle bu nesli, menşe itibariyle asilzade­ lerden olmayıp avamdan birinin nesli olarak göstermek için söylen­ miştir ”. Bugünkü Türkmen çadırlarının da (Türkm enistan'da/, Kırgız Kazak çadırlarının da'* aynı tipte, müşterek, büyük bir kültürün maddi tezahürleri halinde bulunduğunu görüyoruz.

Р го Ш г. Z .V .T ogan, a.g.e. sf.97-9R.

Prof.D r.Z.Toğan. a.g.e. Sf. 176, M .T h. U tle n s I5e Ş h o o te e s T h e Turkom an Steppe, The G eographical Magazine', August 1963, L ondon, p. 194, 197. E dw ard M array, W illi T h e N o m a d s O f C entral A sia, T h e N ation al G eographic Magazine, January 1936. W ashington, Pg. 10,44,50.55.

b- Anadolu’da Mesken: T arihin ilk devirlerinden beri, büyük devletler, ilhanlıklar, im p arato rlu k lar kurm alarına rağmen, iktisadi ve içtim ai b ü n ­ yeleri icabı aşırî bir mahiyet arzeden Türk nom adları, konargöçerleri “çadır’lar içinde yaşamış, bir step kültürü, bir bozkır m edeniyeti meydana getirm işlerdir. Bu tarif ve tavsifte k a l’iyyen m übalâğa yoktur. Z ira, O rta Asya’dan ve bin kusur sene öncesinden tevarüs olunm uş maddi ve manevi kültürün, türlü iktisadi, içtim ai, siyasi tesirler altında, sarsılm asına, epeyce kaybolm asına rağmen, A nadolu’nun batısından doğusuna, gü­ neyinden kuzeyine kadar Türk aşiretlerinin bu m üesseseleri yaşatm ak hususunda gösterdikleri titizlik bu kanaati teyid ediyor. Keza çadırın en ufak m alzemesinin, ufacık ipinin, kü­ çücük ağaç çivisinin bile isim lendirilm iş olm ası, çadırın için­ deki ahenk, h er eşyanın bulunduğu yerin tesbit edilm iş bulun­ m a sı, b ir n izam ve ile rilik a lâ m e tid ir. K ita b ın ile rik i bahislerinde çeşitli maddi ve manevi kültür tezahürlerinden bahsedileceği, kısmen de bundan önceki kısım larda bahsedil­ miş olduğu için, burada sadece "Çadır nıedeniyeti”ndea kısaca söz açacak, sonra A nadolu’daki çadırları belirtecek ve bunlarla O rta Asya çadırları arasında kısa bir mukayese yapacağız. Mimarlık birçok unsurlarını çadırdan almıştır. Bu itibarla san’at vc mimari tarihinde çadırın mühim bir yeri olmak lâzım gelir. Son zamanlarda Türk çadırlarını tedkik eden ve onlarda bazı mimari esasların kaynağını bulan arkeolog Strzygowski şarttaki kubbelerin, yuvarlak kümbetlerin, efrizîere esas olan sayvanların ve daha bir çok mimari ve süsleme unsurlarının O rta Asya ça­ dırlarından geldiğini göstererek bir çadır sanatı meselesini ortaya atmıştır. Nitekim Strzygowski gibi O rta Asya Türk mimarisini derinden tetkik eden bazı arkeologlar, Asya mimarisinin esaslarını bu çadır sanatına bağlamakta ve Türk sanatının birçok unsurlarını bu sanattan aldığı kanaatine varmaktadırlar. Öyle düşünüyorki, Orta ve Ön Asya’dan bütün dünyaya yayılan kubbe mimarisi çadırdan gelmedir. Mezopotamya’nın kubbeli evleri, Ön Asya’nın ve hattâ

A nadolu’nun kümbetleri kârgirden yapılmış bir Türk çadırından başka bîrşey değildir” 1. Yukarıdaki satırlar da gösteriyor ki, Çingene’nin derm e çalma “çerge”si iptidai bir topluluğun, prim itif bir cemaatin basit mes­ keni karşısında değiliz. Anadolu’daki Türk Aşiretleri (Yörük-Türkmen) üç türlü çadır kullanırlar; 1- Kara Çadır (Kıl çadır, Çul Çadır da denir) 2- Keçe Ev (Bazı yerlerde alaçık, alıcık da diyorlar) 3- Topağ’ev (Topak Ev, Bekdik çadırı, Derim Ev de deniyor) IK ara Çadır: Keçi kılından mamul olup, tek katlı, uzunca bir ev biçimindedir. (Resim No:l,2,3,4) Simsiyah olduğu için (Kara Çadır) denir. (Kıl)dan imal edildiği için Kıl çadır da denir. (Kıl)m dokunmasıyla (çul) elde edildiği ve çadır da (çul) lardan meydana geldiği için (Çul Çadır) da deniyor. Anadolu’da aşiretler arasında keçeden yapılmış çadırların az olmasına mükabil, Manisa ve Kütahya’dan Adana ve Maraş’a kadar kıl çadırlar kullanılmaktadır. Bunun sebebini biz şöyle izah ediyoruz: Anadolu geniş m er’alara sahip olmakla beraber, O rta Asya’nın uçsuz bucaksız stepleri kadar koyun beslenmesine müsait değildir. Üstelik asırlar boyu meskûn hâle gelip, zirai kültüre intibak eden aşircilcr de bu mer’aların azalmasına sebep olmuşlardır. Zam anla nüfus ta artınca, koyunun barmamadığı sarp yerlerde, dağlık arazide keçi beslemek mecburiyeti nasıl olmuştur. Koyunun yü­ nünden yapılan keçe çadır yerine, keçi kılından yapılan çadırlar da ikamet zarureti doğmuştur. Filhakika, bütün koyuncu aşiretler keçe çadırlarda oturm aktadırlar. Gerçi bunun istisnası da var: Meselâ Anamas Dağlarında yaylıyan, Antalya’da kışlıyan Karakoyunlular; Bulgar Dağlarında yaylıyan, A dana’da kışlayan Karakoyuncular. Bu iki akraba aşiret-i kincisi 30-40 sene önce A n­ talya’dan Adana’ya göçmüştü r-ka ra koyun besledikleri halde keçi i

Celâl Esat A r s c v e n , "Çadır Maddesi" (Sanat Ansiklopedisi M .E B . Yay.)

besliyen aşiretlerden yün mukabili kıl almakta, bu kıldan imal ettikleri çadırlarda oturmaktadırlar. Bu durum, yukarıdaki mütalâamızı nak­ zeder gibi görünmekle beraber, mezkûr aşiret mensuplarının ataları­ nın keçe çadırlarda oturduklarını işitmiş olduklarını, nasıl bir şey olduğunu merak ettiklerini söylemeleri görüşümüzü haklı çıkarır1. K a ra ç a d ır, k eçi k ılın ın ıs ta r d e n e n d o k u m a te z g â h ın ­ da d o k u n m a s ıy la y a p ılır 2. Ç a d ırın b ü y ü k lü ğ ü n e g ö re , 4 ilâ 8 m e tre u z u n lu k la 7Ü-100 cm. e n in d e ç u lla r h a z ır ­ la n ır. H e r b ir in e (K a n a t) veya (K o la n ) d e n ir. Ç a d ırın m a h ru ti k ısm ı (K u b b e k ısm ı) 7 k a n a tta n m ey d an a g e lir ve a d ın a (Ç a d ır) d e n ir. D em ek ki, (Ç a d ır) diye h em ç a tı k ıs m ın a , hem d e m e s k e n in ta m a m ın a d e n iy o r. (S i­ til) d e n e n , u zu n iki ç u ld a n d u v a r y e rin e kaim o la n kısım üç k a n a ttır . S itil iki ta n e d ir . S itil, ç a d ırın uzu n d u v a rı d e m e k tir. D a r o la n d u v a rın a da (K a p a k ) d e n ir, ik i a d e t o lu p , e k s iz , y e k p a re d ir. Çatısını kurduğumuz çadırı şimdi plân üzerinde teferruatile görelim.

ı

T oroslar’da birkaç ay Yörük ter .itasında incelem elerde bulunun Alman Etnografı Utta J ölümsen bu e yazdığı mektupla, Türk'lerin (Kara çadırı) Önasya'da öğrendiklerini söylüyor. Bu fikre iştirak etm ekle beraber geniş şekilde Türk g öçebeleri arasında geniş şekilde yayılışım, bin iki asır içinde, iktisadi sebeplerle vukua gelmiş bir hâdise olarak görüyoruz.

2 Yörükler de

imalât bahsinde (Istar) a ilk.

a) Böğür bağı

: İki adettir. (Karakoyunlular buna Başhağı, Karahanahlar buna Yanbağı, der)

b) Pinti bağı

: dört adettir. (Karakoyuniıı, Karahacılı, Yeniosmanlılar Öğsüzbağı der)

c) Ön bağı

: Bir adettir. (Karakoyunlu ve Yeniosmanlılar ikisine birden Ortabağı der) : Bir adettir.(Karakoyunlu ve Yeniosmanlılar ikisine birden Ortabağı der) : İki adettir. (Çadırla “Kubbe”, sitilin “duvar” bağlandığı, raptedildiği yer­ deki 20-25 cm. eninde kaim kıl şerit)

ç) Art bağı

d) Siyek Kolanı

e) Böğür kolanı

f> Orta Kolanı g) Siyek, Siyeç

: İki adettir. (Direğin tepesindeki Çanak’la ça­ dırın temasa geldiği yerdeki 20-25 cm. cnindeki kıl şerit. Karakoyunlu, Karahacılı, Yeni Osmanİı’da Yankolanı) : bir adettir. (Orta Kolan buna isti­ nat eder) : bir adettir. (Yağmurun içeriye ak­ mamasına ya riyan, çadırın kena­ rından aşağı doğru sarkan kıldan püsküller. Karakoyuniıı ve Kara hacdılar Saçak der. Hemen hemen de evlerdeki saçak vazifesini gö­ rür)

g) Çanak

h) Bakara

i) Sitil Çöpü

ı) Kazık veya Söğen

j) Dolama hasır

1

: bir a d e ttir. Ç adır direği sayısı k adardır. (D ireğin çadırı d e lm e ­ mesi için direğin ü zerin e o tu r ­ tulan dikdörtg en şeklindeki ağaç kısım. (2 adet: böğür veya yan çanağı) (1 veya 2 adet: O rta çanağı) Kırgız çad ırların ın tep esin d ek i a ğ a çtan y u v arla k çerçeveye: “çangarak derler ki çatır ak, ya n i çan ’a veya çanağa benziyen d e­ m e k tir ’1. : 8 adettir. Çadır 4 direkli olursa 10 adet olur. (Çadırla, bağları birleş­ tiren ağaç kanca. Yeniosm anlılar, Encef, Sarıkeçililer Çekecek der­ ler.) : çok sayıda (Ç adırla sitili vc ka­ p ak ları ra p te d e n ağaç çiviler. H onam lılar, G öğebakanlılar, b u ­ na Çivi, Sarıkeçililer Sitil diyor­ lar.) : 3 direklide 8,4 direklide 10 adet. (Çadırın bağlan bağlanarak gerdi­ rilir. Veya kazık kullanılmaz, ip gerilip üzerine bir kaya oturtulur, ip buna bağlanır ki adına: Bastır­ ma denir. : (Çadırın iç kısmı yerden itibaren 60-70 cm.yüksekliğindeki hasırla çevrilip, rüzgâra, soğuğa karşı korunulmuş olur. Bu hasıra Yeniosmanlı, Karahacılı, Karakoyuncu: dolak 'hasırı der. Çadırın dış kısmı da 60-70 cm. yüksekliğinde taş yığılarak kışın soğuktan korunur.) (Eğer hasır yerine kamış kullanı­ lırsa Çığ adım alır.)

Sanat A nsiklopedisi: Çadır M addesi; (P rof.A bdü lkadir İnatt’ın v erd iğ i malûmata atfen).

O rta A sya’da: Çiy, çiğ ism i v e ­ rile n bu h a sır ü z e rle rin e b o ­ yalı yün ve ip e k sa rılm ış o la n kam ış sa z la rıy le tıp k ı b ir h alı k) Bağlar kıldan mamuldür. : iki adet I) Kapak (Baş ve ayak sitili veya b öğürsitili diyenler de var.) m) Ön sitili

: bir adet Sarıkeçililer Sitil’e Gergi diyorlar. Bazı aşiretler kanat diyor. Bu ça­ dırlar biri etraf duvarları, diğeri tavan olmak üzere başlıca iki kı­ sımdan ibarettir. E traf duvarlarına kanat veya kerege yani gergi denir”2.

n) art sitili o) Yüklük, yataklağ

bir adet Yatak, yorganın istif edildiği yer, (Y o z ç u v a l’ın iç in e buğday. u n , p a ta te s , b u lg u r, fa su ly e , n o h u t v.s. k o n u lu p is tif e d i l ­ m esi) : Ç a m a ş ır ç u v a lla r ın ın y e ­ ri,

p) Azıklağ, azık yüzü

ö) Giyesi yükii veya geysi yükü r) Ocak (kapının yanfnla ön bağına yakındır)

: Ç ok sa y g ılıd ır. Ü ç taş veya say a c a k d e n e n ( s a c a y a ğ ı) ü stü n d e b ü tü n i ş l e r i n i g ö r ü r ­ le r. B ir ta ş, o c a ğ ın d a im a tü tm csi iç in g ö ç ü n c e b ile y e rin d e b ır a k ılır.

s) Kazan haranı (tencere), kap kacak jeri ş) Kaplık, eşik

: K ap ı (u ç ağ ın y a n ın d a n b ıra k ıla n b o ş lu k veya o c a k k a p ı­ nın y a n ın d a d ır d e n e b ilir. K a ­ pı b ir çul veya k eç e ile ö r t ü ­ lü r.)

ı

Sanat Ansiklopedisi: Çadır Msd. (Prof. A hdülknıhr İnan’a atfen).

2

Sanat Ansiklopedisi: Çadır M ad (Prof.Abdiilkadir İnan’a atfen}

t) Misafir yeri

u) (ev sahibinin yeri) ü) Komşu yeri1.

: (E n Saygılı, m isafirin oturacağı yerdir. M inder serilir, dirseğini dayaması için üstüste birkaç yas­ tık arkasına ve yanına yerleştiri­ lir.) : (Misafire son derece hürm et gös­ tererek oturur. Evin en yaşlısıdır.) : (Civar çadırların yaşlılarının yeri) kapının yanındaki (kapak) veya (B öğür S itili)n in ü stünde ufak bir delik bırakılır. D um anın çık­ masına yarar ve T ütsü Gözü adı verilir. Direklere (Çağ) da denir. Üç veya dört direkli (bir istikam ette ufkî olarak • • • / • • • • ) E s k id e n beş d ire k lis i de v ar d e n iy o r s a da b iz g ö r m e d ik , şim di k alm am ış. S a rık e ç ilile rin ç a d ırı da beş d ire k li o l ­ m akla b e ra b e r, u fk î d e ğ ild ir. İki ta ra fta n da b ak ın ca ü çer d ire k g ö rü n ü r:

Uzunluk fazla, genişlik daha azdır. Honamlılarda da eskiden aynı imiş. (Dinar Türkm en) lcrinin de halen (5) direkli. İdrizli Aşiretinin çadırları Dört direkli:

Üç direk bir istikam ette, bir direk ocağın yanında. i

A.Rıza Yalgın, Cenupta Türkmen Ovmakları, cilt: V.Sf.64 te "Misafir veri için": D ede bucağı. "Ev sahibinin y e n ': Yiğit durağı "Komşu y e r i için”: K om şu oturağı diyor. Biz bu kadar ince tasn ife

(Yüklük) veya (Yataklağ) ın arkasındaki direğe (Baş Çağ) denir ve silâh asılır. (Aşağı Çağ) a (tuzluk, kaşıklık) asılır. Yükliik veya Yataklağ: Kapının aksi istikametindeki böğür kısmına, böğür sitilinin (kapak) önüne iki sıra dizilmiş taş veya ağaç üzerine yataklarını yığar, üzerini kilimle örterler (Gündüz). Çadırın içine kıldan örülmüş çul serilmiştir. Onun üzerine büyük, yamşlı (motifli, nakışlı) keçe serilir. Sulak yerlere yakınsalar, hasır tezgahlarında hasır dokurlar ve çulun üzerine sererler. B un­ ların üzerine de hali vakti yerindeyse gene kendi kadın ve kız­ larının imalâtı olan halı sererler. Minder, yastık boldur. Geceleri yatakları keçe veya hasırın üzerine sererler. Sarıkeçili gibi tam manasıyle aşiret, çok oynak, hareketli olanlarda yatak pek kul­ lanılmaz. Keçenin üzerine yatılır, üzerine de bir yorgan çekilir. Biz de birkaç yerde böyle ve rahatça uyuduk. (Giyesi) veya (Geysi) Yükü: Kapının karşısındaki (art sitil) in önüne, (yüklük) ün yanma gene iki sıralı taş veya ağaç üzerine (Giycsi-veya (Geysi) Çuvalı denen (ala çuvallar) dizilir. Bunlar renkli yünden mamul olup, içine çamaşır konur. O rta Asya gö­ çebeleri, çamaşırlarını sandık içinde naklediyorlar. (Türkiye’deki T ürkistan’lı Kazaklardan öğrendiğimize göre) Bunların da üzerleri, gene kendi mamulatları olan kilimle örtülür. (Azıklağ) veya (Azık Yükü): (Ala çuvalların) yanına istif edilen (yoz çu v alların yeridir. (Yoz çuval) beyaz veya kurşunî renge çalar. Kıl, pamuk veya yünden olabilir. Renkli yünü, yanışları (nakış) yoktur. Daha kalitece düşük, fakat dayanıklıdır, içine zehre (buğday veya un), patates, bulgur, nohut, fasulye, bakla, soğan, tuz v.s. konur. Kıl çuval seyrektir ancak bunları alır. Un pamuklu, yünlüye konur. Taş ve ağaç üzerine, nemlenmemeleri için korlar. Bundan başka kahve lakımı, ağaç, dibek, dibek taşı kahve tavası zcmbil’c (ağaçtan), hali vakti iyi olmıyanlarda sepete veya çuvala konur.

Maamafih, bugün birçok çadırda kahve yerini, tekel çayı veya dağ çaylarına terketmiştir. O nun için dibek, taş yerine şimdi çaydanlık bulunuyor. Ocak, daima önbağına, kapıya yakın oluyor. D um an kapıdan ve çadırın deliklerinden çıkar (Tütsü*gözü olmasa bile) kıldan mamul çadır muşamba gibi olmayıp, ince delikleri vardır. O nun için hikâyelerde (kırk pencereli konak) diye geçer. Yağmur ya­ ğınca evvelâ içeriye ince ince düşüyor, fakat sonra iplikler şişince muşamba haline gelir. Beş dakika sonra hiç yağmur düşmediği, içeri sızmadığım müşahade ettik. Sayacak, saç, helke, haranı, kazan, kap kaçak, ileğen, ibrik, v.s. ocak civarında bulunur. Bu çadırdan başka gene kıldan mamul olup, (Sitil) denen duvar kısmı en fazla 1 metre kadar gelen ve (Keşli Çadırı) denen çadırlar da vardır. Bunları Erdemli havalisindeki Kara keşi i, Keşlitürkmenli, Tırtar, Ayaştürkmenli gibi aşiretler bu tip çadırı kullanırlar. Tepe kısmına gene (çadır) diyorlar (Diğer aşiretler gibi). (Sitil) aynı adı alıyor, fakat diğer aşiretlerdeki (sitil)in yüksekliği 2-2,5 m etre arasında olduğu halde, bunlardaki 80-100 cm kadardır. (Kapak) yeririe (Ense Çapıdı) tâbiri kullanılır. Çadır iki direkli olup, direklerin yüksekliği 3 m etre kadardır. İki direğe mukabil üç (çanak) veya (ağaç balta) vardır. (Çanak) m biri, yani ortadaki iki adet (Kol Direği’ne istinat eder.)

Bir kanal için 5-8 kilo kıl gittiğine, en aşağı 7 kanat icap ettiğ'ne göre 35-40 kg. kıl lâzım. Erdemli civarında, izahatım ileriye bıraktığımız (Huğ) denilen yarı kerpiç, yarı kamış meskenin, çatı kısmına m esnet olan direğe de (Çağ) denir. Çadır Dutma- Tutma1 (Çadır Kurma): (Kışın) çadır tutulurken, kurulurken böğür tarafı (Kıble)ye getirilir. Bu suretle çadırın kapısı (önü) güneye bakmış olur. Güneş içeri vurur, sert rüzgârlara (kuzeyden gelen) arkasını dö­ ner (yazın) ön tarafı, kapı tarafı (poyraz) a (kuzey) e getirilir. Çadır çukur yerlere kurulmaz (dutulmaz) Dikçe, akıntılı yer ol­ malıdır. (Selden korunmak için) Böğrün biri yükseğe, diğeri engin’c (aşağı doğru) gelir. Kapı, engin taraftan, ön bağının altından açılır. Bu şekilde tutulan çadır, yağmur ve selden masundur. Fakat, çadırın dört tarafına 2-30 cm. derinlikte arık açmak şartile. Çadırın Sökülmesi (Kara Çadır): Evvelâ Sitille, çadırı rapteden çiviler (Silil çöpü) çıkarılır. Sitil ve K apak’lar yere düşer. Ön, arka ve pinti bağları kazıklardan çözülür. Yalnız böğür bağları en son çözülür. Çadır bir tarafa kendi kendine yıkılır. Bu işlerden önce direkler alınır. Çuvalların üzerinden sıyrılarak, toplanır. Alınma (enliliğine) ikiye katlanmış olur. Bağları (ipleri) içinde kalmak üzere tekrar ikiye katlanır. Sonra toplanır. Dürülür, devenin üstüne sarılır. Bunun üzerine 2 sitil, 2 kapak, kazıklar ve direkler sarılır, bağlanır. Daha üste de kazan, tirki (bakırdan hamur leğeni) helke (bakırdan su kabı) v.s. yükSenir. 2Keçe Ev (Tünel, vagon şeklindedir. Bazı yerlerde Alacık diyorlar. Söğüt havalisi Karakeçcli ve Karakeçili Aşiretleri Alıcık diyorlar.) (Resim: 5,6,7,8) i

A vdın havalisinde incir mahsulünün tüccar veya kooperatife satılmak üzere çuvala doldurulması amelivesine, "incir dutnıa’ denir ki. bu yörükler tarafından g ö ç eb e kültürünün, ziraat kültürüne tatbikidir.

Alacık: Bu tünel şeklindeki çadırın kubbeli iskeletini yay şek­ lindeki ağaç çubuklar teşkil eder. Alacık denen ve (Ardıç) veya (Çam) ağacından yapılmış, çemberin dörtte birini teşkil eden bu çubuklar karşıya getirilip, başlarından bağlanır ve Yarım çember meydana getirerek, kubbe hasıl ederler.

Birçok aşiretle (Kara çadırlı) Alacık, derme çalma iptidai mesken mânasına gelir. Birkaç ağaç çubuk, kamış, çalı çırpının üzerine çul, keçe v.s. örtülerek yapılan ufacık kulübe dem ek olur. Keçe çadıra (Alaçık) diyenler de vardır. Alaçık, yukarıda gör­ düğümüz, yay şeklindeki ağaçlara da deniliyordu. Kara çadırda da (kıl) hem çadırın heyeti umumiyesine çadır, hem de tepe kısmına çadır deniyor. Demek ki, keçe çadırla, kıl çadır arasında bu bakımdan ben­ zerlik var. Arkıt: Çam, katran, iledin veya çınar ağacından, yahul kargı (Kamış) tan yapılan, alaçık’ların arasına dizilen düz çubuktur. Her bölme (göz) için 24 çifttir. Bölmeler, kilimle birbirinden ayrılabilir. Yalnız evlenme, evlendirme halinde vakidir. Diğer hallerde bir oda olarak kullanılır. Mersin, Anamur havalisinde kışlayıp, Barem Balgıısan Yaylalarında (Ermenek) yaylıyan Bahşiş Keseli i Bayazıtlı, Muratlı, Kösereli, Işıklı aşiretlerinin çadırıdır. Alaçığipi (Alaçıkipi): Kıldan mamul olup, alaçıkları birbirine bağlar. Keçe: Siyah yünden mamul, soğuk, yağmur geçirmez. Hali vakti yerinde aşiretlerde büyük keçeler bir gözü (bölmeyi) ö rte ­ bilir. O zaman 4 bölme için 5 kanat keçe kâfidir. Çadırın dışına da 1-1,5 metre irtifaında taş yığılır. A lttan gelen soğuk önlenir.

‘‘Türk göçebe ve yarını göçebe kav imlerinde alaçık kelimesi m ev­ cuttur, Bu Alaçık, Tiirk Meskeninin en iptidai şekli olduğu m u ­ hakkaktır. Bununla beraber, Azeri göçebelerde A laçık daha m ü ­ tekâmil olan çadıra it lâk olunuyor. A zerilcr’in Alaçık’ı bütün O rta Asya ve Başkurt göçebelerinin çadırlarına cn yakın olan çadırdır” 1. 3Topağ’ev (Topak Ev), Derim Ev veya Bekdik Çadırı (Küm ­ bet şeklinde Keçe Çadır olup, bugün Anadolu’da bulunanı Kırgız, Kazak çadırlarının aynısı, fakat biraz daha Küçükçesi ve basitçesidir. Kazak ve Kırgızlar bu çadırlara Kıyız, Kiygız Ü y= Keçe Ev diyorlar. A nadolu’da Keçe Ev diye tünel şeklindeki çadırlara deniyor). (Resim: 9,10,11) Bugün bu çadırlar yalnız Bekdik Aşiretinde kalmıştır. Maraş ve Konya Ereğlisi Bekdikleri. Biz Ereğli Bckdik’lerini gördük. Emirdağ Türkm enlerinin de kullandıklarını söylüyorlar; pek zan­ netmiyoruz: 30-40 sene evvel her yerde terkedüip, kara çadır istimail edilmeğe başlanmış.

1

Abdiitkâdir. A zerbaycan Yurt Bilgisi Mcc. SayclO, K>3Z

G öbek.

'G

Çevl'ı^

\

\

\

/

I:

Tepelik Üznük Yaııeri Daban çığı Çevirme Sıısma Belipi Yellik Щ

: : : : :

Kubbe keçesi 70-80 cm.eninde keçe 1-1,5 m. eninde keçe 80-100 cm. boyunda kamışlar. 5-10 cm. eninde, tepeliği tutan kıl kolon : 15-20 cm. eninde yünlü renkli kolon : 30-40 cm. kalınlıkta, renkli yünlü dokuma. : Çadırı rüzgârdan korur 20 kadar vardır. : Ağaçtan, yay biçimindedir. 36 ilâ 46 adettir. Çadır büyük olursa 46

Derim

Çambak Çevlik

Yılığipi Uğ ipi Ponçak

adet oluyor. Bizim gördüğüm üz çadırın 36 (Uğ)u vardı. : Baklava dilimi şeklinde, ağaç kafes. Çam ağacındandır. Rüzgârlı hava­ larda (Y aneri)= (Keçe) çemrenir (kaldırılır) : Rüzgâr deliklerden geçer gider. Kırgız-Kazak çadırında da aynıdır. : 2 ilâ 4 m etre çapında ağaç çember. Kubbe çatının iskeleti. Baklava di­ limi şeklindeki (Derim) dört bö­ lük (parça, kısımdan) ibaret, dört bölük bir çadırı teşkil ediyor. Ça­ dır sökülünce bu (D erim )ler p o r­ tatif karyola gibi, kafesler arasın­ daki deliği kapam ak suretile, dürülebiliyor. : (derim) le (uğ) u bağlıyan yün ip. : Süslü, renkli yün ip, (Uğ) un üze­ rine dolanır, sarılır. : Renkli yünden süsler, çiçekler ya­ pılır. Bir yerine at kılına dizilmiş mavi boncuklar bağlanır. Yayla­ dan toplanan çiçeklerle çok güzel görünüşte bir süs eşyası olur. Ça­ dırın kubbesine yakın, en güzel ye­ rine asılır. (Tepelik = (Tepe keçesi) ne Söğüt aşiretleri Turluk diyor. Kırgız-Kazaklar (Yaneri) ye Turduk diyor. (Üznük) e Kırgız-Kazak’lar (üzzük) diyor. ( Uğ ) a Kırgız- Kazaklar (Uğuk) diyor Topağ’eviıı (Topak Evin) Dutulması (Kurulması)

Bu çadırları her kadın (dutamaz: kuramaz) Bunun ehli olan maharetli kadınlar vardır. Bütün (oba)ın (topak-ev)lerirıi onlar (dutar). Keçe, kolan v.s. gibi yün vc kıl mamûlâtı malzemeyi kendileri hazırlar.

(Çevlik, Uğ, Çambak, Derim) gibi (Evcideresi Köyü) nden alıyorlarmış. bu meslekten vazgeçmiş olduğundan, kullanıyorlar. Bu köy şimdi tahtacılık zırlıyormuş.

ağaç malzemeyi Ereğli’nin 40-50 senedir bu köy de yenisi gelmiyor, eskilerini yapıyor, ev malzemesi ha-

Bu ta h ta iş le rin i y a p a n la r h ep A lev î T ü rk m e n a ş i ­ r e tle r i. Bu köy dc ö y le im iş. H e p sin e ( ta h ta c ı) d e n iy o r. E s k id e n a ğ a ç ta n ç a d ır m a lz e m e si, şim d i ev m a lz e m e si h a z ır la d ık la r ı iç in , m e s le k le r in e iz a fe te n bu ism i a lm ış ­ lar. A.Rıza Yalgın'da aynı hususa temas ediyor: “Bıı çadırı bütün aşirete Evciler Oymağı adındaki bir oym ak hazırlar. Muhitimizde tahtacı diye anılan alevî Türkmenkrin eski oymak adlarının Evciler olduğunu yine kendilerinden işittim (Topak Ev) ve Vagon şeklindeki (Keçe Ev), (kara çadır) gibi meyilli yere, kışın güneye, yazın kuzeye bakm ak üzere kurulur. Dahilî tezyinat, döşem e aynıdır. Kıl çul seyrek bulunur. E k­ seriya yere keçe serilir, (yanışlı) Ü zerine minder, yastık atılır. (Keçe Ev) de elbise, azık çuvalları ve yataklar aynı (kara çadır) daki plân üzerine istif olunur. Üzerlerine aynı şekilde kilim örtülür. (Topak Ev) de yatak, elbise çuvallarının yerlerini tam vuzuhla hatırlayamadığımız için, bahsetmiyoruz. K o z a n K ü r t l e r i d e n e n , fa k a t h a lis T ü rk m e n o l d u k ­ l a r ı n ı , te d k ik im iz n e tic e s in d e iy ic e a n la d ığ ım ız (le k , k ı r ı n t ı l ı ) A ş i r e tl e r i , v a k tile ( H a t ı n l a r ) = (B e ğ in k a r ı ­ sı) için v a k tile ayrı b ir k e ç e ç a d ır (D c rim e v ) k u r u l ­ d u ğ u n u s ö y le d ile r . B u n u n da ö n ü ve a rd ı y e şil ve k ı r ­ m ızı r e n k li k eç e (ö n ü k ırm ız ıy s a a r k a s ı y e ş il) ile k a p ­ lıy m ış.

Çadırın Kudsiyeti: Çadır çok (kutlu) dur, (saygılı) dır, (duvalı) dır. Çadır için (ataların duvası) vardır. Bu sarsılmaz inanışı (ocak ve ata’lar küllünün devamı) olarak tavsif edebiliriz. Ç adıra kıtlık, bereketsizlik gelmez. Kızıldağ’da (B urdur ci­ varı) bir Honam lı Ç adırı’nda yeğen ve dam at buğdayın pahalılandığını söyliyerek: “Bizim çadırlar bu sene de ölmezse ölmez gayri"diye şikâyet ettiğinde (bize), kayınpeder ve amcası büyük bir tevekkül ve kat’i bir ifadeyle: 'Birşey olmaz!.. D uvalıdır" dem işti. Baba evlât bir çadırda barınabiliyor. Hali vakti yerinde olan evlenen oğlu için ayrı bir (çadır dutar). Fakat bu çok külfetlidir. G erek çadırın maliyeti, gerek içindeki eşyayı temin ve en ziyade göç esnasındaki nakil zorluğu, bu sebebten baba ve iki evli oğlu veya birer kadınla evli iki oğlu ve çocukları bir çadırda ikamet ederler. Bir odada asla barınmasına imkân olmıyan bu toplulu­ ğun, bu satırların yazarı da dahil bir çadırda kalmaları ilk nazarda yadırgınabilir. Fakat Türkiye’nin, Ege’sinden Kayscri’sine kadar birçok çadırda yatarak bunun bambaşka birşey olduğunu anladık. Adetâ dualı olduğuna biz de inandık. Çadır, çok büyüyor, kimse kimseyi görmüyor bile. Bu ifadelerimizi rom antik bulanlar, bir denesinler. Zengin çadırlarında gemici feneri, lüks lâmbası yanar. Fakirler ufacık (yağ kandili) kullanır. Fakat ekseri ocak etrafında o tu ru ­ lup, çadırda gölgeler hasıl eden alevin ışık ve sıcaklığından fay­ dalanılıp, tatlı sohbetler edilir. G örülüyor ki, Türkiye’nin dört tarafında Türk aşiretleri, cüz’i farklarla, çadır babında aynı maddî kültüre sahiptirler. Bu da onların bir orijin,^bir kültür ve bir medeniyetten geldiklerini gösterir. Oğlunu everen (evlendiren) hali vakti yerinde baba ona ayrı çadır kurar. Yeni çadırda ilk ateşi ata (baba) yakar: (Ocağı ebediyen tütsün) diye.

Bir kurban kesip, dua etm eden çadıra (yeniçadır) girilmez (Buna Çadır Kurbanı denir) Yaşlı Yörükler, bilhassa ihtiyar kadınlar, göçebeliği terkedip, evlerde oturulm ağa başlandığında bunu yadırgıyorlar. Kayseri’nin Pınarbaşı civarındaki Söğütlü Köyüne (Avşar Kö­ yü) yerleşen, (Aydınlı) diye anılan (Göğe bakanlı Aşireti) nin yaşlı kadınları: “Yıldız görmedik bu taş evlerde nasıl oturak"! diye, çadır hasretini ifade etmiş oluyorlardı. İzmir, K uşburun’daki Kaplancık Köyüne yerleşen (Karatekeli A şiret)nin bazı yaşlıları, köyde ev sahibi oldukları halde, köyün kenarında çadır içinde oturmayı tercih ediyorlardı. Tezimizin can dam arı, Y örüklerin İktisadî ve İçtim aî intibak kabiliyetidir. Asim ile edilmeye müheyya ve m üstait oluşları, tem essüle yatkın halleridir. Esasen, bu İktisadî ve İçtim aî e n ­ tegrasyonun tahakkukuna şaşm am ak gerekir. Z ira, aynı orijin ve etn ik kaynaktan gelen iki cem aatten İkincisinin, yerleşik hayat yaşıyan, daha önce bu hayata intibak etm iş olan birinci cem aatin kü ltü rünü benim sem esinde ne zorluk vardır, ne de garabet!.. İlk anda, çadırı terketm em ekte direnişi, intibaksızlık olarak görmek yanlış olur. Bunu sadece (çadır) a atfedilen kudsiyete ve an’ancye, göreneğe yörüklüğe olan sıkı bağlılığa hamletm :k daha isabetli olur. Bu görüşümüzü şu husus ta teyit ediyor: 15-20 sene önceye kadar Edrem it havalisi Türkm enleri (Tahtacı-Alevî Türkm enler) bir veya iki katlı, mükellef evlerde o tu r­ dukları haide, zifaf gecesi için (gerdek için), (gerdek odası) nın içine çadır (Topak ev) kurarlarmış. Bu suretle, çadır içinde dünya evine giren çiftlere, çadırın uğuru, bereketi, dirliği, düzenliği nasip olur, ocağa yuvaya saadet getirirmiş. T oroslar’da (Akseki-Hadim arası) yarı göçebeler, yarı aşiretler (bir köyde meskûndurlar. Kışın köylüler gibi köy hayatı yaşar, yazın yaylaya çıkarlar) çadırı terketmişler. Harçsız, üstüste yığılan to clo n n

(H n \rar\

n- 7 P>rir>g>

n A fm al

m Ki p o t ı

v a n i - _____

yorlar. Yalnız buna (iptidaî çatı) demek lâzımdır. Çam veya diğer ağacm tom ruğu tam ortasından bölünerek, düz kısmı evin içine gelmek üzere çatı teşkil ediliyor. Arası çalı çırpı, kamış v.s. ile beslenerek üstüne toprak yığılıyor. Kapının menteşe vazifesini gene bir ağaç görüyor. B a z ıs ı a ğ a ç ç a tı y e r in e , ta ş d u v a r ın ü z e r in e ç u l ( k a ­ ra ç a d ır ) g e rm e y i te r c ih e d iy o r. 2 0 -3 0 s e n e ö n c e ç a d ır ı t e r k e t m i ş l e r . K ö y le re y e r le ş e li ç o k y ılla r o lm u ş . D a h a e v v e lle r i (k e ç e ç a d ır ) da o t u r u r o l d u k l a r ı n ı d u y m u ş ­ la r. G erek bu. dağ evlerinde gerekse köylerinde çadırda olduğu gibi değil, bir çadır halkı iki veya üç aile olup, iki üç meskene inkilâb ediyor. G ö ç e b e liğ i te rk e d in c e y e r le ş tik le r i m u h itin m a lz e m e ­ s in e ve d o la y ıs ile ev tip in e g ö re m e s k e n e s a h ip o lu y o r ­ la r. M eselâ: E rdem li, M ersin havalisinde çadırı bırakan Y örük, iskân olur olm az (Huğ) yapar. Huğ: 3 duvarı kam ıştan, bir duvarı (ocağın yanındaki duvar) taştan, çatı kısmı da kam ıştan bir kulübe. Ç atıdaki kamışın üzeri sazla örtülüyor. Bugün duralit, izolit, nevinden m odern şeylerle ö rtülür. Çatı (Çağ) de­ nilen kalın bir çam tom ruğuna istinat eder. Ufak bir penceresi var. Erdem linin Yeniköyünde (Boynuinceli Köyü) (Huğ)lar yanında tuğla, briket, kârgir evler de var. Gene Erdemli’nin Tırtar Köyü dağ yamacına kurulmuş Taş bol olduğu için evler taştan yapılmış. Konya, Yunak, Honamlı Köyü (Honamlı Aşireti) kerpiç ev­ lerden yapılmış (Nadiren taş) Coğrafî şartlar ve m uhitin evleri bu neticeyi doğuruyor. İç Anadolu’ya yerleşen bütün Y örükler bu durumda. Ege’ye vc Akdeniz sahillerine yerleşen Y örükler tuğla, taş ev yapıyorlar. Zengin olanları modern, birkaç katlı, içi fevkâlâde döşeli evler yapıyorlar.

Orta Asya’daki ve Türkiye’deki Aşiret Çadırları Arasında Mukayese Bu mukayese için başvurulacak kaynaklara ait kısaltmalar: Abdulkadir înan, Azerbaycan Mec. Sayı: 10, 1932: A.İ. Selim Refik, Azerbaycan Mec. Sayı: 11, 1932: S.R. Abdülkadir İnan, Moğolların içtimâi Teşkilâtı: M.İ.T. Dr. M uhaddcre N. Özerdim, Bazı Çin Kaynaklarına göre Bugün Çin Türkistanı’nda yaşıyan Halklardan Moğolların Örf ve Âdetleri, Dil-Tarih ve Coğ, Derg, Cilt: IX, Sayı:3, 1951, sf.215: M.N.Ö. Larson (Tercüme eden: Nusret Kemal) Moğollar, İst.1932, sf.2223: L. C.E.Arseven, Sanat Ansiklopedisi, Çadır Maddesi,: S.A. Kendi tetkiklerim iz (YÖrükler-Türkmenler ve Kazak’lar ara­ sında araştırmalarımız): K.T. ve İngilizce iki mecniua (Coğrafya)

TÜRKİYE’DE

Çadır Yurt Keçe Ev Alaçık Keçe Kalıp

ORTA ASYA’DA

Çatır Yurt

İZAHAT

t 1

KAYNAK

K.T.

Kırgız-Kazak Kırgız-Kazak (Türkiye’de çadırın işgal ettiği arsaya deniyor. O rta Asya’da ça­ dırın kendisine.)

Kiyız, Kiygiz, Uy/ Alacık, Alacix

Lehçe farkı, manâ aynen,

Kiyız, Keçe Kazak’larda Gence

Kazak, Gence, Karabağ

Kazak-Kırgız, Gence, Karabağ

Kalıp) Gâlif)

K.T. K.T.-S.A.

K.T.S.RA.I. K.T.-S.R.

Karabağ Söğüt Karakeçili, Kazak Karakeçili Gence Aşiretleri Eyme Çubuk Karabağ Ocak Kazak Gence Karabağ Yüklük Kazak Gence Karabağ Tütsü Gözü Tütsülük Karabağ Alaçık Vagon Şeklinde çadır Keçeev -Alacık *

Kâlif

birkanat keçe, keçenin parçası

cübuk) CUVUX)

cübüg) oşak

S.R. K.T.

ajax ojax

S.R.

yükaltı ûkaltı yükaltı

S.R.

tütsülük

S.R. S.R.

alacık veyahut quma. Bu yontulmuş uzun “Pahı” çubuklarile kurulurmuş. Bunlara alaçık çu b u ğ u denirmiş Azerbaycan’da: Bunlarla beraber asıl gördüğüm diğer nevi vardırki bu cid­ den şayanı dikkattir. Şekil, kuruluş ve görülüş itibarile Deye’den büsbü­ tün farklıdır. Her şeyden ziyade dört atlı arabaların givitgesine (araba tente­ si) benziyor. Çok uzundur, iki taraf­ tan kapısı vardır.

Gelin alacığı Gelin için gelin alacığı yapıyormuş. Azeri : Çatmak Moğol:Sagarak Kazak-Kırgız :Çangarak Turluk MoğohTavurgu Söğüt Karekecili Kazak-KımrTavurluk. Turduk ve Karakeçeli’- Başkurt ıTİırluk lerinde . (Tepe Keçesi) (Alt taraftaki keçe) Kazak-Kırgız’larda tam karşılığı:Tündük Turluk Bakara Moğol: bakas) izahat vermemiş. Kazak-Kirgiz: herhalde (Bakara) yı kastediyor, bakan) Başkurt:Bağana) Kazak-Kırgız:Kerege, yani gergi Gergi Gerdek Çadırı Çanak

S.R.

S.R.

K.T. S.R. K.T. A.I.

A.I. K.T. K.T. A.I.

K.T. K.T.

Sarıkeçili Kanat: muhtelif aşiretler Upekdik Üznük:Bekdik Çığ, daban çığı

Başkurt:Kanat

Л.1 S.A

Kazak-Kırgız:Uğuk Kazak-Kırgız:Üzzük Kazak-Kırgız:çiy, çiğ

K.T, K.T. K.T.

Eşik Kazak-Kırgız:Esikkapı Kazak-Kırgız:Beldev Bel ipi:Bekdik Çadırın içine Yurtların içi fevkalâde derli topludur. keçe, kilim, Y er kamilen çuha (keçedemek isti­ hasır, çul, minder yor) kaplı ve her tarafta postlar ve serilir. minderler serilidir. G ününü eyer üstün-

S.A. K.T. K.T. L.

de geçirmiş bir adam İçin yurtların pek davetçi bir hali vardır. Çadırın içi kışın halı ve kilimlerle M.N.Ö y » m da hasırla örtülüdür. Fakirlerin . Çadırları lek gözlüdür.

IV-Türk Göçebelerinde İktisadî Zihniyet a- O rta Asya’da: Hüküm leri, zaman ve mekân kadrosu içinde bütün şartları gözönüne alarak vermezsek, daima yanlış neticclere ulaşırız. M a­ ziye bugünün gözlüğü ve görüşü ile baktığımızda aldanırız. Bu bakımdan Türk göçebelerinin İktisadî zihniyetini küçüksememek gerekir. İskitler ‘Yabancılara karşı müdafaası zahmetli iç nizaların baş­ lıca sebebi diye mal-mülk toplamaktan kaçınırlardı. Düşmanlarına karşı mertçe savaşan, dahilen feragat sahibi, samimî, sade insanlar diye tanıdıkları Skitlerden Homeros ve diğer bazı eski Yunanlılar (kımız içer, emlaksiz Skitler)diye idealize ederek bahsetmişlerdir (Strabon, VII.3,9)"1.

Daha önceki bahislerde H unlar’m, G öktürk’lerin demircilik­ lerinden, dülgerliklerinden bahsedildiği gibi, ileride de bahse­ dilecektir. Bu göçebe kültürünün, İktisadî anlayıştaki bir merhalesi demektir. Bu m erhale ve seviye çok zaman yerleşik halkın kültüründen üstün olabiliyor. Nitekim “Bulgarlar, T una’nın güneyin­ deki bugünkü yurtlarına gelmeden önce ziratı kısmen öğrenmişlerdi. Bununla beraber göçebeliği de tamam en bırakm amışlardı. Eski göçebe hayat tarzları, onları tesiri altında bırakmıştı. Fakat İçtimaî bünye ve teşkilât bakımından Bulgaristan’ın yerli İslav halkından üstündüler. Şehirlere yerleşen Bulgarlar da, uzun zaman eski âdet-

terini kolaylıkla unutamamışlar ve göçebe ananelerini uzun zaman yaşatmışlardı ,л. Hazar’ların kısa zamanda ticaret hayatında ilerledik­ lerini, m uhtelif kültürler arasında vasıtalık ettiklerini biliyoruz". U ygur’lar da g ö çeb e kültüründen çok çabuk yerleşik h a ­ yat k ü ltü rü n e in tib ak edip, ticarî-m alî hayatta ilerled iler. G ö ç eb elerle Ç inliler arasındaki m ü n aseb etlere vasıtalık e t ­ tiler. Senet, faiz, şeh ir, ücret, kefalet v.s. gibi ticarî-m alî ıstılah ve m ükellefiyetleri geliştirdiler3. Z iraî kültürleri ileri, sulam a ile tarla zıraati gelişmiş, bağ, bahçecilikleri tekâm ül etm işti4. Bir kazak alasözündeki: (Başsız börk bolmas, T at’sız Türk Bolmas)m (Türk kavminin idaresi altında muhakkak ticaret işleriyle, basit, adî işlerle uğraşan Tat, yani İranlı olmalı) manasını, yerleşik hayata geçen Uygurlar cerhetmiş oluyorlardı. Nitekim Türkiye’ye gelip Zeytinburnuna yerleşen Kazak’lar bizzat aksini isbat ettiler. Y aptıkları naylon ve deri eşya, (Keza Salihli’de bir deri fabrikası kurup, deri çeket, şapka) çıkarıyorlar. Altay köyünde (Ulukışla) ziraatla birlikte, deri eşya imâl ediyorlar. Tabiî bu yerleşik Kazak’taki İktisadî zihniyettir. Göçebe daima başka düşünür. Meselâ: "Sart baysa tam saladı Kazak baysa katın aladı" Bunun manası (Uygur zengin olursa ev yapar Kazak zengin olursa kadın alır) dır. Bu zihniyeti Türkiye Türk göçebelerinde de m üşahade ettik. İk tisad î zihniyetle hiç uyuşmıyan ‘‘m isafirperverlik’’ h as­ letin in T ü rk g öçebelerindeki tezah ü rü n ü ifadeye s a tırla rı­ mız, m evzuum uz m üsait değil. Sadece bunun bü tü n Boy’larda T ü rk şu b elerin d e birbirinden üstün, hayret verici dereced e

1

Dr.B.Ögci, a.g.e, sf.256.

Z

J.Decr, ag, makale D TCFD.

3

M.Şiikrü Akkaya, A .K DTCFD. 1943.

•t

Dr.Cafcroğlu Ahmet, a.g. Türkiyat mec.IV.

olduğunu b elirterek , bu bahsi bir Kazak atasözü ile bitirelim . “K onak Kongança konak utanar; K onduktan sonra ev iyesi utanar. Konakta erik bolmas; Y a k versen yer, sıtv versen de içer.” Yani: “K o n u k eve gelinceye kadar sıkılır, Geldikten sonra onu ağırlama endişesi ev sahibinindir. Misafirin yüzü tutmaz; Yağ versen yer; su versen bile razı olur.” b- Anadolu’da (Yörük’lerde) İktisadî zihniyet: Şehir ve köy hayatından, yerleşik hayattan apayrı bir hususiyetarzetm ekle beraber, Y örük’lerin İktisadî ve İçtimaî bünyesini, tecrit edilmiş bir cemaatin, bizim hayatımızdan fersah fersah uzak bir yaşayışı şeklinde düşünmek hatadır. Şehir ve köyler, aynı zihniyeti taşıyan göçebelerin asırlarboyu ihtiyarî veya mecburî iskânı ile kurulduğuna göre, bugünkü göçebelerle yerleşik halk arasında iktisadi ve İçtimaî zihniyette ayrılık bir derece farkından ibaret olmak gerekir. G erek Orta Asya’da, gerek Selçuklular ve Osm anlılar zama­ nında göçebe aşiretlerin tam bir kapalı ekonom i hayatı yaşama­ dıklarını, şehir ve köylerle, millî ekonom i ile temas halinde b u ­ lunduklarını anlıyoruz. Bu hususu geniş olarak (mübadele, vergi, m ünakale) bahislerinde ele alacağız. Göçebe zihniyetinde kıymet ve mübadele: Objektif unsurdan ziyade sübjektif amile, aşiretin kollektif tasavvuruna, kısmen ferdin, fakat daha ziyade cemiyetin psikolojisine göre taayyün ediyor. Tam göçebelerde dinî tevekkül ve kanaatkârlık, örf, âdet, töreye dayanan cömertlik, diğergâmlık, ufak hesaplara bakmama temayülü görünü­ yor. Bu, sayar, tartar, ölçer, biçerken müşteri lehine, alıcı lehine hareket etmek, süte bir gram dahi su koymamak en ufak hileye tenezzül ve tevessül etmemek şeklinde tecelli ve tezahür ediyor. Yaz kış çadır hayatı yaşıyan tam göçebe Kesefli A şiretinde müşahade ettik: Köyden, K entten tanıdık m üşteri ile pazarlık edilmiyor. Yağ, yün, peynir alan köylü ve şehirli dostun takdir ettiği para, yapılan tediye düşünülmeksizin, tereddüt edilmeksizin

kabul ediliyor. Buna rağmen (toklu ve erkeç) satışında tüccar­ larla, erkekler sıkı pazarlık ediyorlar. Burada Objektif kıymet, istihsal maliyeti bahis mevzuu oluyor. (Otlakiye, veteriner, ilâç, yem v.s. paraları, ölen hayvan sayısı, şehir ve köylerdeki canlı hayvan satış fiatı, et fiatı, diğer aşiretlerin sattığı m alların fiatı gibi hususlar istihsal maliyeti, mukayeseli maliyet ve satış fiatları hakkında fikir veriyor.) Yaylalarda aynî mübadelede, (bostan) adını verdikleri ufacık salatalıklara, kötü kavun ve karpuzlara külliyetli miktarda yün veya yapağı verdiklerini gördük. Bu aynı mübadele tam göçebelerde, yaylaya katır, eşek, at sırtında muhtelif meyva, şeker v.s. getiren satıcı ile, aşiret kadınları arasında cereyan ediyordu. Yaylaya gelen bezirgânlar bire iki nisbetinde yarım kilo yüne 1 kg. şeker veriyor­ lardı. Şehirde 3-4 liraya satılan şeker iki misline geliyor. Elbise, lâstik ayakkabı gibi emtiada daha çok aldanıyorlar1. Yarı göçebelerde İktisadî zihniyet hayli değişiyor. “Para ile düşünme”, istihsal, mal maliyeti gibi objektif unsurlar gözönüne alınıyor. Fakat bu halde dahi gene kendi mam ulüne ve alacağı mala atfettiği bir sübjektif kıymet var. K ültür temasları neticesi telâkkileri, tevekkülü, kanaatkârlığı değişmiş bir cemaatin kollektif şuur ve tasavvuru sarsılarak, yerini ferdî psikoloji, sübjektif kıymetler alıyor (Fertlerin kendi kabiliyetleri, takdirleri) »Yarı göçebe aşiret kadınlarının biraz daha kâr gayesi İktisadî m enfaat kollar hale geldikleri görülüyor. Bunları da ikiye ayırmak lâzım: Ücra bir köyde oturup (kışın), diğer köylerle ve şehirle tem asları az olanlar ve m ünasebeti çok olanlar. Toros (Akseki-Hadim arası) yaylalarında yarı göçebe aşiret kadınlarının aynî mübadelede çok aldandıkları anlaşılıyor. Çarı­ ğın yerini almış olan lâstik ayakkabılar ve kaba çocuk şekerleri yün ve yağla mübadele neticesi, bir kaç misli fiata geliyor. Bunu köy ve pazarlarla teması fazla olan, şehirlerdeki fiyatları bilen, mukayeseler yapan erkekler anlıyor ve kadınlara kızarak: “saçı uzun, aklı k ıs a " diye, bizim anladığımız mânada gayri İktisadî bir zihniyet taşıdıklarım belirtiyorlar. 1

Bıı trampadan ötürü Sıraçlı Aşiretinden Sarı Omar (T oroslar G öktepe Yaylası) Bezirgânlara: “Allah sizin gat gat ecrinizi versin. G'endini bilmedik insanı aldatmak çok kötü. Gadm gendini bilm ez” diyordu.

Bulgar dağlarında (Coğrafya kitaplarındaki gibi "Bolkar" değil "Bulgar" dır. İslavlaşmadan evvel gelen Hıristiyan Bulgar T ürk­ lerinden kalma olabileceği gibi, Varsak’lara tâbi Bulgar Aşire­ tinden “F.Sümer, Ç ukurova Tarihi" de kalmış olabilir. Ramazanoğlu Niyazi Bey, ‘Ben Bulgaroğlu^unı, devlet karışamaz bize" diyen bir Yörüğe kırk sene önce Niğde civarlarında rastladığını bize anlattı) tam göçebe olduğu halde yukarıdaki kaidemizin bir istisnası olarak, Karakoyunlu Aşiretinde İktisadî zihniyetin çok inkişaf ettiğini müşahede ettik. Objektif kıymet, istihsal maliyeti fikrinin bütün canlılığı ile belirdiğini gördük1. Bu tam göçebe aşirette bir istisna olarak, süt makinası da kullanılıyor. Zam andan tasarruf ettiklerini ve randım anın yüksek olduğunu söylüyorlar. Diğer tam göçebeler bu makinayı makbul tutmuyor, haram ve hileli olarak görüyorlar. Bu makinayla yağı alınmış peynire (imansız peynir) diyorlar. Bunların yağ ve pey­ nirleri, diğer hakikî göçebelere nazaran, nisbeten yağsız. Bu aşiret ayrıca enjeksiyon kullanıp, veterinerden aldıkları ilâçları koyunlara, hastalığa karşı zcrkcdiyorlardı. l

(Ereğli'nin Osnıan K öseler Köyünden) eşekle elma gelirm iş bir köylü ile, yün dcğişeccklcrdi. Elma biraz kurtluca idi. El terazisi ile tartılacaktı (k e fe ve kolu armut ağacından yapılma) T erazi kolu üzerinde 4 çentik vardı. H e r biri 250 grama tekabül ed iy o r ne kadar tartılmak isteniyorsa elle tutulan ipin ucu o çentiğe getiriliyor. ( Resin i; 69) Satıcı köylü bizi kılık kıyafetimizden aynı aşiretin bir mensubu saydığından, bizden çekinm eksiziıı-sonra çadırda yalnız kaldığımızda işlerimizin nasıl gittiğini, toklu (1 yaşlı erkek koyun)lar'ı kaça sattığımızı soruyordu-güzel bir pazarlık oluyordu. Pazarlığa g ö re IS kilo elmaya bir kilo vün vereceklerdi. Fakat kadınlar elmayı (Çorlu) i) Z.Gökalp, (Ç or) un eski Türklerde ruhf hastalık (Çorlu/un da (ruh hası ası) manasında kullanıldığını zikrediyor. (T ürk T öresi) Y örükler m cyvanın, sebzenin sakatına (Çorlu) diyorlar. diyerek beğenmiyor, yün verm ek istemiyorlardı Satıcı 18 kilo elma tarttı, üç kilosunu bağışladığını söyledi G ene razı olmadılar. "Bizimki e y i yün"dİyorlardı Karakoyunlu IIasan Ağa'nın karısı ile üç gelini satıcıyla pazarlık ediyorlardı Haşan gelinlerine: “ Verin canım: adam gurbetten gelm iş Bir kilo yünü üçünüz getirin" d iy o rd u . E lm a h ak ik a ten ç o k çürüklü idi. K a d ın la r “alman çorhrderken, Ereğli pazarında iyi elma ve yünün fiatından dem vuruyorlardı Satıcı da yünlerin çepelli (çer, çöplü) olduğunu, elmaların kurtlusunun az bulunduğunu söylüyordu. Çetin ve meraklı bir pazarlıktan sonra kadınların dediği olmuşta 18 kilosuna 750 gram yiin v erere k anlaştılar. A yn ı aşiretin başka obasında, aynı elm ayı 1/15 nisbeti İle, yan i 15 kilo elma mukabili 1 kg.yün almak sııretİle satmış. Çocuklardan birkaçı da bunu teyid etli. Saiıcı bize: “onların y iy e c e n i ben bilirin ya. gidemedim. Fasilye, soğan, patatestir. Elma e y i olsa 1 liradan aşşağ getirm ezdim emme, elma e vi değel... "diyerek zımnen, kadınların haklı olduğunu söylüyordu

Y a rı g ö ç e b e le r bu m ak in ay ı k u llan m ıy a b a şlam ış. Y a rı g ö ç e b e le rin ç a d ırın d a ayaklı d ik iş m ak in ası ve te rz ile ri v ard ı. Ç u lh a , Ç u lfa lık d e n e n d o k u m a te z g â h ın d a h a z ır ­ la n a n p o tu r, ç a şır (ç a k ş ır)ın y e rin i, m ak in ad a d ik ile n ş e ­ h irli p a n ta lo n u a lıy o r bu s u re tle . B u rd u r c iv a rın d a , K ız ıld ağ e te k le rin d e üç ç a d ırlık b ir H a n a m lı O b a ’sın d a , tam g ö ç e b e liğ in te v e k k ü l ve İk tisa d î zih n iy e ti g ö rü lü y o r­ d u 1. H onam lı Aşireti halkı buğdayı tarlada görüyor, bir’e beş on verm esine akıl erdiremiyorlardı. İskândan sonra aynı mahsulü, büyük bir İktisadî zihniyet değişikliği ile, kendileri istihsal eder oldular. H a y ta ’la r v ita yağı k u lla n ıy o rla r. S o rd u ğ u m u z d a , t e ­ re y a ğ ın ı s a tıp , o n u a lm a n ın d ah a k â rlı o ld u ğ u n u s ö y le -, d ile r. Y ağ, peynir, keş (O rb u k ) veya (O b ru k ) denen m ağ ara­ larda m uhafaza o lu n u r. T avanından su lar dam lıyan ru tu b e tli m ağara k ö şeleri bu m am uller için yaz sıcağında buzhane

G enç aile reisi derin bir göğüş geçirerek: "Buğde (buğday) fiyetleri de artmış Bizim çadırla bu sene de ölmezse, gayri heç ölm ez* derken, kayın p e d e r i (aynı zamanda amcası) büyük bir tevekkül ve imanla: "Heç bişe olmaz. Bu çadırla dovalıdır (duahdır)" âiye cevap veriyordu. 70-80 keçi v e oğlağı 4-5 d e ve si vardı Sağılan keçisi 40-50 kadardı. Yıllık bütün geliri 2500 lirayı geçm ezdi. U ç çocuğu, karısı ve kendisi beş nüfustu. L948 senesinde. KaratekeU Aşiretinden G oca Yörük namile maruf Süleyman Güldiken. A y d tn ’ın Ortaklar nahiyesinden bir bahçe satın alarak, dayısının iskân tavsiyesine uyuyor. 33 dönüm incir bahçesi için 44 sığır, 350 lira nakil veriyor. Aydm'dan tapuyu c ebin e koyu p te d iy e y i yapıp, trenle Ortaklar'a dönüyordu. Dokunsalar ağhyacaktı Canlı sığırları vermiş, cansız ağaçları almıştL N e akla hizmet etmişti. Bu ağaçlar ne olurdu. Anasına bahçeye yerleşm esini söylediğinde, anasından "bahçan başını yesüı nfilıım" cevabını aiıvor. Üzüntü, şaşkınlık, kararsızlık içinde komşuların yardım ve tavsiyelerile ilek (a) Ilek ağacı denen erkek ağaçta yetişir. Bundan (ilekten) çıkan sinekler uçuşup, di$ ağaçtaki (esas incir ağacı) dişi topları aşüarlar. Bu aşılananlar incir olur, atılmış, incir toplanmış sergilenmiş kurutulmuş Eylül sonunda tüccar gelip' k‘l n,arlamış, paralar keçenin üzerine atılınca, "Ha! Bunda da ekm ek varmış Yörükciilükten zahmalsız. Çadırı bırakmalı'' diye düşünmüş Anası da: “Oğlum, cssalıdan akıl scndeymiş"diye takdir etmiş a) (Ilek) içinde dişi lopları aşüayan sinekler bulunan sütlü incir ağacı m eyvası

hizmeti görür. Burada kimse kimsenin malma dokunmadığı gibi yan bakmaz. İs tih s a l h a k k ın d a İk tisa d î zih n iy et: b e re k e t, A lla h ın y ard ım ı, k işin in işin in rast g itm esi, ta lih te lâ k k ile ri (İlâ h î, d in î, m istik ) m ey anında, k o n u şm a la rd a , a ta s ö z le rin d e b e ­ şe rî ve İk tisa d î u n s u rla rın da g ö zö n ü n e a lın d ığ ı g ö r ü lü ­ y o r1. F a k a t y e r le ş ti k t e n s o n ra d e rh a ! z i r a î k ü l t ü r e i n t i ­ b a k e d iy o r , ip e k b ö c e k c iliğ i, p a m u k , ay ç iç e ğ in d e n h u b u b a t z i r a a t i n e k a d a r b ir ço k m a h s u l i s t ih s a li y l e u ğ r a ş ıy o r la r . Y erleşm e ile birlikte senet ve fâiz, bankaya para yatırm a öğrenilir. M is a fire h ü rm e t g ö ç e b e lik te çok y ü k se k o l d u ­ ğu h a l d e , m e s k û n o lm a b u h a s l e t i t e d r i c e n a z a l ­ tır. Çoban koyana "düdenim" demiş. Koyun da çobana: “Düdenin değil güdeni" demiş. Koyun sahibine: "fiili edersen, belli ederin, yüz edersen, alem içinde yüzünü ftğardınri'demiş. "Yayla gümüş, sahil altım" (Ziraat lehine söz) "Altunu c ep te tutmak için, gümüş bilek lâzım"(Bahşiş Aşiretinden Köpükliioğlu Haşan Ağa'dan) "Bazannm değirmenimi ele inanmadım, aşamki işimi zabaha gomadtm" (Yeniosmanh Aşiretinden K o r Ali'nin Sülîuden) "Mal içinde goyun, insan içinde gayın" “Ya beş on dönüm bağın olsun, y a arkanda bir ulu dağın olsun" (Honamlı Aşiretinden İsmail Bilici) "Emek olmazsa, yem ek olmaz” "D eveciye dost olan, g»pisini böyük yaptırsın" "Yaz eğirdim, güz eğirdim, bir tumanhk bez eğirdim’' (Aslanlı KÖyü-Kozan). “Yaz eğirdim, güz eğirdim. Bir göyneklik b e z eğirdim" "Emek olmazsa, sönıek olmaz ” “Eken biçer, y e y e n içer" “Ağsak keçiden, cah tekesi (öne düşen, canlı keçi) meydana gelm ez" "Sap gabari, sahibi gubarı. (şişer böbürlenir) Gara gııtu getiri habarı(Boynuinceliler) Eski Yörükler birkaç (erkeç: erkek hadım keçi)e alınabilecek araziye itibar e tm e zle r "Vatanın h e ry e ri bizim" derlerdi. H ayat fe lse fe le ri, İktisadî zihniyetleri Şu mısratarda çok güzel beliriyor: On goyıuı bir g o ç Günde gon, günde göç

On g e ç i bi teke O da ister bi pinarlı d epe

(H o n a m b 'la r) Ekme bağ. bağlanırsın Ekme ekin eğlenirsin.

Ç ek d e ve yi, güt koyunu Bir gün sen de beğenirsin (beğlenirsin olacak) (A.Rıza, Hayvancılık, Tiirk Etnografya Dergisi, III, st.99)

'

Bir atasözü de bu zihniyeti güzelce belirtiyor.

"Türkmene arı alır mısın demişler. Paramla vızıltıyı nideyim, demiş”

Osmanlı İmparatorluğunda bu misafirperverliğin çok istismar edildiğini tarihî vesikalar gösteriyor (Dr.Cengiz Orhonlu, Aşiretleri İskân Teşebbüsü, İst,963, sf.8, M.Çağatay Uluçay, Saruhan’da Eşkiyahk, “955”, 71-73, Kâmil Su, Balıkesir’de Y örükler T ürk­ menler)

V- Türk Göçebelerinde istihsal: Türk göçebelerinde istihsal denince akla (hayvancılık) gelir. Gerçi yarı göçebelerin ziraî istihsalleri olursa da, bu talî dere­ cededir. Aslî meşguliyet hayvancılık ve ondan elde edilen m ah­ sullerin imalidir. Onun için biz bu bahiste göçebelerin hayvan­ cılığından bahsedecek, O rta Asya göçebeleri ile ilgili olan kısmı çok kısa olarak geçeceğiz. I-Orta Asya’da Hayvancılık: O rta Asya Türk göçebelerinin hayvancılığını at, koyun ve deve karakterize eder. Sığır da beslenir. Keçi çok azdır. Göçebelik bahsinde de bu hayvancılığa temas ettiğimiz için burada m uhtasar olarak anlatacağız. O rta Asya’da hayvancılık kültürü çok eskidir. Batı Türkistan’­ da Namazgâh-Tepe’de Eneolitik kültürü temsil eden buluntular arasında “koyun, keçi, sığır, deve, köpeklere ait kemikler bol olarak bulunuyordu. Kalıntılardan, koyunlann yünlerinden de istifade edikliği an taşıtmaktadır^. O rdos’ta bulunan Hun eserleri arasında at, deve, koyun keçi, sığır resimleri vardı..Altay ve Noyun-Ula kurganlarında “koyun kemikleri b u lu n m u ştu ”. Kopçal’da koyunlar ölülerle birlikte gö­ mülmüşlerdi2. Çin kaynaklarına göre Kırgızların "A tları çok büyük ve kuvvetti imiş. Gergedana benzer bir hayvan, san dağ koyunları,.....’3 bulu­ nurmuş. O rta Asya Türk konar-göçerlerinin bir yerden diğer yere ko­ nup göçmesini temin eden öküz ve deve idi. Fakat esas seyyaliyeti ve hareketliliği hazırlıyan .nakil vasıtası at idi. Arab atı, İngiliz atı gibi eşkâli olmamakla beraber, gene de mütenasip, fakat onlardan çok mukavimdir4. 1

Doç. Dr. bahaeddin Ögel, a.g.e. sf.20.

2

Doç.Dr.Bahaeddin ÖgeL a.g.e. 55,75,214.

3

Doç. Dr. Bahaeddin Ögel, a.g.e. s.208.

4

E berhard’m Ülkü Mecmuâsı'ndaki (1940 Teşrinievvel, sf. 161-172) Radloff, Sibiryadan, II, sf.278.

Nakil vasıtalığından, ülkeler fethine yardımdan başka eti ve sütü ile at büyük İktisadî ehemmiyeti haizdi. Kısrak sütünden kımız yapıyorlardı. Kımız, iştah açıcı, besleyici, hafifçe sarhoşluk veren bir içki idi. Halen Rusların Türklere yaptırdıkları kımızla, sanatoryumlarda veremin ilk devresini tedavi ettikleri söyleniyor. Kımız hakkında, istihlâk bahsinde, ilâve malûmat vereceğiz. Bugün A nadolu’da verem tedavisi kısrak sütü (kımız) yerine eşek sütü ile yapılıyor. Hangi tesirledir bilinemez, kımız unutul­ muş. Dini tesir diyemiyeceğiz; zira öyle olsa göçebe Alevî’lerde bulunması gerekirdi. Adını bile bilmiyorlar. At sürülerini besle­ yecek geniş m er’aların olmaması ile izah etm ek de zayıf bir izah tarzı. Küçük çapta olsun izleri bulunurdu. At eti koyun eti kadar kıymetli Delki de ondan önce geliyordu. Kazı (at etinden sucuk), yemeklerde kullanılan iç yağı, doğrudan doğruya eti pişirip yemek yapma gibi şekillerde at eti büyük bir istihlâke konu oluyordu. Hülâsa göçebe ekonomisinin devamı için at elzemdi. “A t ol­ madan istenildiği tarzda süratli yer değiştirme, m er’aların önceden seçilmesi ve aynı zamanda yarı vahşi hayvanlarının gerekli müda­ fa ası ve bir arada tutulması, hülâsa bütün büyük ölçüdeki çobanlıkla sistemli olarak bağlı bulunan hususların tasavvuru imkânsızdır. A t olmasaydı Euraziahın istep adamı, yerleşik kavinılerinkiniçoktan aşan, yıldırım çabukluğuna ve delip geçme hassasına malik bulunan muharebe tarzını asla teşkil edemez. Hunların, Avarların, Göktürklerin dev cüsseli imparatorlukları meydana gelemezdi. Eski bir Çin tarihçisinin dediği gibi, (Hun Ka\’m i muharebe ve mıcadetede imparatorluğunu at sırtından tesis ile yüzlerce şinıalli kavim üzerinde hakimiyetini temin etmiştir.) A t, bu kavimlerin düşüncesinde adeta şahsen muharebeye iştirak eden bir kimse olmuş ve böylece İç-Asya Türklerinin M.S.VIII. asırdan kalma kitâbeterinden de öğrendiğime gibi, sadece kahramanlıklarını değil, aynı zamanda her defasında rengini, cinsini talimi öğrendiğimiz bir unsur halini almıştır. Hattâ bazı kavimler için bir kısım at cinsleri o kadar karekteristiktir ki, adlarını bile sevdikleri atlarından almaktadırlar. Peçenek terin her bir kabilesinin birer at rengine c a fe edilen adlan bulunduğu gibi,

sair Türk kavimlerinde de kabileler, A la-Y untlıı (Alaca atlt) ve Toraygır (Doraygır) tarzında isim almaktadırlar’1. Şimdi O rta Asya Kazak’larının hayvancılığını kısaca Radloff’un kaleminden takib edelim. Koyunculuk: “Kazak bozkırının her tarafında, kuyruklu cmsten otan (ovis steatopyga turcomaniensis) ancak bir nevî koyun beslenir. Kazaklar kendileri buna, herhalde onlarca da bilinen (Kazak ko yu n u ) derler. Y üksekliği u m u m iy e tle 1 arşım ve u zu n lu ğ u da 11/2 arşını bulan bu cins Rus koyunlarından çok daha büyüktür. Kazak koyunıınun bünyesi çok kuvvetli ve etlidb'. Fakat yünü çok sert oldu­ ğundan, Kazak koyunu derisinden yapılan kürkler m akbûl değildir. Bu koyunlar um um iyetle kahve rengi ve sarı renkte olup, ak koyunlarda çok bulunur. Fakat kara koyunlar p ek enderdir... Kazak koyunlarınm karakteristik özelliği, yağlı kuyruğa malik olmalarıdır... , “Kazak'lar koyuna koy, koça koşkar, ana koyuna tü koy (do­ ğuran koyun), erkek koyuna erkâkoy denir. Y eni doğm uş ku zu ya kozı derler; bunlar um um iyetle mart ayında doğar. K oyunun ya v­ rulamasına koy kozdaydı denir, erken (şubat) veya geç (mayıs veya hazuanda) doğurursa koy aramsa kozdadı (Koyun hatalı doğurdu) derler. Güzden bahara yani birinci yılın ikinci yarısında ve bazan ikinci yılın ilk aylarında da kuzu toktu tesmiye edilir; ikinci senede sek koy, üç yaşında kunan koy, dört yaşında dönön koy, beş yaşında bestd koy olur. Koçun iğdiş edilmesine koydu tartıp cibariidi derler. Koçun koyuna binmesine koşkar koydu kaşıradı (koç koyunu kaçırıyor) denir’3. Bizim bu hususta Türkiye’ye gelen Kazaklardan topladığımız m alûmatı buna ekliyelim. Koyun kırkımı aynen Yörüklerdeki gibidir. Koyunu erkekler kırkar. Bu iş için kullanılan demir makasın adına (kırtık) denir.

1

J.Deâr, İstep Kültürü(Terc.Dr.Ş.Baştav) DTCFD, 1954. X II, sayıl-2 sf.161-162

2

Radloff, a.g.e. I.sf.432;433 ve (geniş malûmat için) devam ı

3

R adloff a.g.c. I.sf.432.433 ve (geniş malûmat için) devamı.

Y örükler (kırklık) derler. Kırkım bitince koyun kesilir, ziyafet verilir. Büyük sürü sahihleri koyunlarını üç gurup halinde otlatmaya gönderirler: 1- Savlukkoy (sağılan koyun sürüsü) 2- Gozı (kuzu sürüsü) 3- Boylakkoy (kısır, burulmuş koyun sürüsü) Üç yaşlı dişi koyuna (kunansavluk), dört yaşlı dişi koyuna (Dönönsavluk) denir. Kazak’ların koyunculuğu ile Y örüklerin koyunculuğu arasında hem en hemen fark yoktur. Keçi Beslenmesi: “Tetkik edebildiğim nisbette diyebilirim Ң Kazak bozkırının her tarafından ancak bir cinsJce^iyetiştirilmektedir. K azak’lar keçiye cins olarak eşkFderler; fa k a t dişi keçi için de aynı söz kullanılır. Erkek keçiye tekit, altı aya kadar keçi yavrusuna lak denir. Bundan dolayı keçinin yavrulam asına lak-taydı ve yavrulayacak keçiye de la ktı-eşki derler. İki yaşlık iğdiş edilmiş erkek keçilere serköş, fa k a t dişi­ lerine şıbış, üç yaşında olanlarına kıtnan tekü ve kunan eşki, dön yaşındakilere dönön tekü ve dönön eşki beş yaşında olanlara bestü tekü ve bestü eşki denir"1 Sığırcılık: “K azak’larda ancak bir cins sığır beslenmektedir..Kazak sığırı crtr büyüklüktedir. K azak’lar sığır cinsine sır der ve inek için de aynı sözü kıt Ikınırlar. Boğaya bu ka, öküze ögüz derler. Y en i doğan buzağıya buzau ve bu yüzden buzağılama işine de bu zan laydı denir. Süt veren, yani buzağısı olan inek, buzau lagan sırdır. Bir yaşma kadar buzauya rorpak, iki yaşında iken taynşa derler; boğalar taynşa. haline gelince iğdiş edilir, böylece üç yaşında olan sığır için kunan tabiri kullanılır ve artık kunan buka, kunan ögüz ve kunan sır birbirinden ayırtedilir..Aym şekilde, ertesi sene dönön buka...ve be­ şinci sene de bestü buka..’2. i

Radloff, a.g,e. sf. 445,447.

■>

Radloff, a.g.e. sf.445,447.

Atçılık: "A t, Kazak için güzelliğin timsali ve hayvanların incisidir. O, arı sevgilisinden daha çok sever.... Kazak atı, sı'irii halinde serbest olarak yaşar (ürlii mal) siirü halinde atlan) yılkı veya yılkı mal denir. Münferit atlar birbirinden ayrı olarak otlar, sürünün başı olan aygır, onların komşu ailelerle karışmasına engel olur. İyi yetişmiş bir sürü (aile=ür) 50 ve en azında da 75 baştan ibaret olur. Bir at ailesi, u m um iyetle sürünün m uhafız ve sahibi olan bir aygırdan, dokuz ana kısraktan (býä) dokıız adet yeni doğmuş kulundan (kulun, kışın bunlara yabaga derler) sekiz adet iki yaşlık taylardan (tay) 5-8 adet üç yaşlık taylardan (kunan) 5-6 adet dört yaşlık taylardan (dönön) ve birkaç tane de iğdiş beygirden (at; beş yaşında ise bestâ at, altı yaşında ise altıda at) ibaret olur, Kısrak, yavrulayıncaya kadar boydak bayta! veya kısaca baytal ismini alır. Dört ve beş yaşındaki kısrak kulunlara kunayın ve dönüjün baytal derler, çünkü kısrak ancak beş yaşında kulunlar (best asinda kulundaydı) iyi bir kısrak d okuz, fe n a kısrak ise altı kuluna kadar doğurur... Aygır, sürünün bekçisi y e m uhafızıdır. Sürüyü, vahşi hayvanların saldır­ masına karşı o müdafaa eder. Becerekli bir aygır, kurtlara hiç bir ku lun kaptırmaz; etrafında hiçbir rakibe tahammülü yo k tu r ve kendi kısraklarına yaklaşan her aygırı, tard eder. Genç aygırlar dört yaşına gelince, babası onları sürüyü terk et 11inceye kadar ısırır. Bu zavallılar, sahibi taraf ından başka bir sürüye katthncaya kadar, kendi sürülerinden münasip bir mesafede ayrı olarak otlarlar. Aygır, bu­ nu n gibi kendi ku lu nları ile çif tleşmez. Genç kısrak azarak babasına sokulm ak isterse, babası onu ısırmakla sürüden kovar...,J. Devecilik ‘K a za k’lar deveye bir cins olarak tüö derler. Erkek deveye bura dişisine ingan, iğdiş edilmişine atan derler. Deve yavrusu yaşına göre liirlü isim alır: bir yaşında iken boıa, iki yaşında taylak, üç yaşında kunanşa, dört yaşında dönönşö, beş yaşında bestâ tüö otur. Dişi deve yavrusuna iiç yaşında iken kunaştn, dört yaşında dönöşün denir... Yetiştirilen cins hemen hemen ancak iki hörgüçlü hecin de­ veleridir. (ayrı ör koş tüö). Tek hörgüçler (nar) az bulunur.

Deve umumiyetle çok usludur, kolay yakalanır ve sahibinin sesine istekle boyun eğer. Çok! Çok! (Çök! Çök!) denince çöker ve bu şekilde üzerine yük vurulur” 1. El zenaatları ve Hayvanî mahsuller imalâtı: Kazak, Kırgız ve Kalmuk’lar da (kolan tezgahı, iğ) aynı yörüklerdeki gibidir2. K aşgaî’lerin h alı tezgâhları ve elle dokum ayı sık ıştırm a a le tle ri (k irk it) y örüklerin (Ista r) tezgahından yerde d o k u n ­ muş olm asiyle ayrılır. (Ista r) d ikinedir. D iğer te fe rru a t ay­ n ıd ır3. Yağ, ayran, kımız (saba) denen sığır derisinden mamul büyük tulum larda elde edilir. Yörüklerin keçi derisinden yapılmış küçük (yayık, yannık)larm a karşılıktır. Y örüklerin (bişşek, fişşek) dediği yoğurdu döğmeye yarayan ağaç alete Kazak’lar, Kırgız’lar (bisbek, pisbek) derler. Kım ız bu (saba) larda 24 saat içinde, h er defasında 5-10 dakika döğülm ek üzere, 10-12 sefer m uam ele gö rerek , kısrak s ü tü n d en elde edilir. Bu m üddet içinde taham m ür eder. M a­ ya o larak eski kım ız kullanılır. Deve sütü 'de ilâve edildiği o lu r4. (Saba)lardan çıkarılan yağ teknelerde ayranından ayrılıp, tuz­ lanıp, koyun midesine (karın) doldurulup, üzerinden bir keçe ile bağlanırs. K e ç i d e r i s i n d e n m e ş in ( c a r g a k ) im â l e d e r ; k e ­ çi k ı l ı n d a n m u h t e l i f im â l i ş l e r i n d e i s t i f a d e e d i ­ l i r 6. 1

Radloff. a.g.e. sf.452453.463.

1

E d w a rd M urray. With The N om ands o f Central Asia, The National Geographic Magazine, January, 1936, Washington. pg.IO, 4L47.

3

E dw ard M urray. With The N om ands o f C entral Asia, The National Geographic Magazine, January, 1936. Washington, pg.IO, 41,47.

t

Jean and Franc Shor. W e D w elt in Kashgai Tents, The National G eographic Magazine. June 195Z pg.826,27.

5

liadlott. a.g,c. sf.437.39,46 ve Edward Murray, a.g. makale pg.43.

i,

liadloff. a.g.e. sf.437,39,46 vc Edward Murray, a.g. makale pg.43.

2- Anadolu’da Yörük’lerde Hayvancılık. Yaz kış göçebelikle hayatlarını idame eden aşiretlerin bütün gelir kaynaklarını ve meşgalelerini hayvancılık teşkil eder. En çok beslenen koyun, keçi, sığır, devedir. Bu meyanda at ve eşekte bulundurulur. At eski ehemmiyetini masraflı oluşu yüzünden kay­ betmiştir. Eşek göçlerde, bir yerden diğer yere gitmede (pazarlara, değirmene) temin ettiği kolaylık vc masrafsız oluşu yüzünden muhafaza edilmiştir. Mandanın vaktiyle bazı aşiretlerde bulun­ duğu anlaşılıyor. Şimdi tamamiyle meskûn halk elindedir; Y ö­ rükler’de hiç yoktur. Tahta, kereste biçmek orm an işleri ile uğ­ raşmakta olan Alevî Türkmen Aşiretleri katır kullanır; bunlarda hayvancılık İkinci derecededir. Y örükler için hayvancılık denince koyun ve keçi akla gelir. Koyunculuk yapan keçicilikle uğraşmaz. İkisini bir arada yürüten enderdir. Sığır bizim gördüğümüz aşiretler arasında yalnız Hay­ ta’larda, Karatekelilerde Yeniosmanlılarda az miktarda vardı. İs­ parta civarındaki Aksığırlı Aşiretinin sırf sığırcılıkla geçindiğini duyduk. Deve, Y örüklerin hareketliliğini, seyyaliyetini temin eden da­ yanıklı bir hayvandır. İyi bir nakil vasıtasıdır. Uzun yola, açlığa susuzluğa mütehammildir. Arazî edinmiş, iskân olmuş yarı gö­ çebelerin narenciye, zeytin, incirlikle uğraşanları deveyi terk e t­ mişler. Zira deve bu ağaçların en üstteki dalların ucunu bile kopararak, büyük zayiat verdiriyor. Yolların yapılması, nakil va­ sıtalarının artm ası da deveyi lüzumsuz hale getirmiştir. Muayyen bir mesafeye kadar kamyonla taşınan eşya oradan yaylaya at ve eşekle götürülür. M ut’ta kendi köylerinde kışlayan (K ösere’liler, Işıklı’lar) yaylalarının içinden geçen şose yolundan istifade edip,göçlerini kamyonla yapıyorlar. Bu nakil keyfiyeti, kendi yay­ lası ve kışlası olan, ikisi arasında güzel yola sahib, yarı göçebeler için mümkün. Yoksa, her an yer değiştirmek durum unda olan, yaz kış gezen, yeri yurdu olmayan tam göçebe Y örükler için deve vaz geçilmesi imkânsız vefalı bir hayvandır.

Yörükler geniş bir hayvancılık lügatine sahiptirler1. a) Koyunculuk: (Resim 12,13,14) Koyun İktisadî faydasının ehemmiyeti sebebiyle dünyanın her tarafında gerek göçebeler, gerek sedanter halk arasında yetişti­ rilm ektedir. “A navatanı A sy a ktt'ası olan koyun çok eski tarihlerde Orta A s y a ’da ehlileştirilmiş ve dünyanın diğer bölgelerine buradan yayılmıştır. Bazı dinlerin mukaddes saydığı bu hayvan da eti, sütü ve derisi ile insanlara eskiden beri büyük faydalar sağlamaktadır. Çok yağışlı ve sıcak bölgeler müstesna biitün iklim şartlarına uya­ bilen, bilhassa yan kurak bölgelerde göçebe hayat süren kabile ve aşb-etlerin geçinmelerine imkân verdiği gibi piyasa ekonomisinin carî olduğu yerlerde de mahallî yün, deri ve et ihtiyaçlarım karşılamak için yetiştirilmiş ve talep vaziyetine göre en elverişli cinsleri tercih edilmiştir’' 2. Büyük faydasına mukabil ihıimam isteyen, nazik bir hayvandır. Fazla taşlık, kayalık araziye gelmez........ Kendi kendini kurttan koruyamaz. Keçi gibi kurlu görür görmez koşarak sarp kayaların üstüne çıkamaz. At gibi tepemez, dişi ile ısıramaz. İnekler gibi boynuzu ile süsemez. Bu sebepten çok korkak ve ürkektir. Ehemmiyetsiz bir gölgeden ve sesten kuşkulanarak ürker, üzülür ve zavıflar. Sonra sürü insivakı bunlarda delicesine kuvvetlidir.

î

D e v e cinster inin bağırmasını şöyle iCade ederler: (lök öter: kiriııci) tırlar; beserek guğurur: d e v e bozular) ve: at kişner; tek e kliktiler: koç pepifer eşek anırır, it (köpek) ürür: Muhtelit' hayvanların gebelik hali Boltacı (Devenin gebesi) Buzulacı (ineğin gebesi) Guzlacı (koyun, keçinin gebesi) Gunlacı (al. eşek, köpeğin gebesi) Muhtelif hayvanların doğurması: D e v e bollar İııek bozalar (bu/ağlar) Koyun, k eçi «uzlar (kuzular) At, eşek guntar (kulunlar) Muhtelif hayvanları otlatma: Koyun gülmek, gaym ak yutmak: Sığır gütmek, yan yatmak: D avar gütmek, sevire bakmak: D e ve gütmek, daban utmak; Oğlak gütmek, gan yutmak.

Bir iki koyun ürkerek kayadan veya yardan allaşa öbürleri de takib eder ve hepsi ö lü r1. Bu m ahzurlar yüzünden koyunculuğu ancak yayla sahibi, hali vakti yerinde olan yapar. Sarp yerlerde yaylaları olanlar, icârla m er’a lulanlar, fakirce olanlar daha ziyade keçi beslerler. A şiretlerin koyunculuk sahasında da geniş bir maddî kültüre ve tekniğe sahih olduklarını görüyoruz. H er koyuna yaşlarına göre verilen isim ayrı ayrı çan adlan, koyun hastalıkları ile m ü­ cadele ve tedavi, besleme, yetiştirme başb başına bir hususiyet arz eder. Y örükler koyunu çok kutlu ve çobanlığını da uğurlu sayarlar. Koyunlara m uhtelif yaş ve cinsiyetlerine göre verilen isimler: Gış Guzusıı, Ası Guzu: Kış ortasında doğan kuzular Görpe Guzu, Görpe: Mart, nisanda doğan kuzular Emlik: Koça gelemiyen (zayıf olduğundan) geç olarak koç tara­ fından aşılan koyunun mayıs’a doğru doğan kuzusu Kuzu: Altı aylığa kadar koyunun yavrusunun adı Toklu: Altı ayla bir iki yaş arası erkek koyun Öveç: İki yaşından sonraki erkek koyun Şişek: altı ayla iki yaş arası dişi koyun Marya: İki yaşından sonraki dişi koyun Koç: yaşlı öveç (3-4 yaşında). Koç Katımı (Sıfat) (Koçun koyunlara aşması) Koyun beş ayda kuzular. Eğer koç koyuna erken aşmışsa, kuzulama kış ortasında olur. Kışı şiddetli olan yerlerde, yem güdüğünden ötürü, kış ortasında kuzulama hiç arzu edilmez. Bu daha ziyade İç Anadolu'da köyleri olan yarı göçebe aşiretler için bahis konusudur. Onun için, bu aşiretlerde Ağustos 15-20 de koçlar koyun sürüsünden ayrılır. 40-50 günlük bir besiye tabi lutulur. Ya koyunların aksine sabah ve akşam üzerleri yayıp, geçe arpa ve yulafla beslerler veya imkânlara göre ayrı bir koç sürüsü yapıp, koyun sürüsünden ayrı bir yerde yayarlar. Son zamanlarda keten küsbesi pançar küsbesi gibi, kış kuzusunu besliyecek yiyecekler bulunduğundan Dinar Türkmenleri koçu ayır1

Il.Ziibeyr, Kamazart Karça. Karaçay-Malkar Türklerinde Hayvancılık st'3l

ma işitıc pek ehemmiyet vermiyorlar. Sahillerde kışlayan aşiretler için kışın ot sıkıntısı fazla olmadığından onlar içinde koyunların kışın kuzulamasında fazla mahzur yoktur. Koç sürüden ayrılınca iyice beslenir. Yulaf, arpa yedirilir. Tuz çok az verilir. Fazla tuzun damızlık kudretini azaltığına, hattâ dölü bozduğuna inanılıyor. D inar Türkm enleri vaktiyle koç katımını üç zamanda yapı­ yorlardı: 1- İlk güzlükte (23 Eylül), şubat sonunda (ilk cemrede) koyun kuzular. 2- O rta güzlükte (Ekimin ilk haftası) (ilk güzlükten 15 gün sonra), orta cemrede (İkinci cemre) kuzular, (tohur verir). 3- Son güzlükte (Ekim sonları) aşan koçun tohuru son cem­ rede (m art ortası veya sonu) olur. (Son güzlük)ten 15 gün sonra (koç karı) denilen kar yağar ve koçun bütün aşım kudretini yok eder. İlk güzlüğün tohuru, bakımı zor olmakla, maliyeti yüksek olmakla beraber, sağlam, dayanıklı, iyi olur. Buna (Ası Guzu) denir. Bu yüzden: “A s ı guzuya gurt erişmez” sözü vardır. Son güzlüğün tohuru kış görmez. Bahar geldiğinden m er’alar yeşermiş, ot bollaşmıştır. Bu sebeple bu kuzunun maliyeti ucuz olur. Tabiatı ile koç katımı için son güzlük (Ekim sonu) tercih edilecektir. Aşım (Sıfat): Koçların sırtı, kuyruğu kök boyası, aşı boyası veya kına ile, rengârenk boyanır. Döşünün (göğsünün) yünü kır­ kılır (kesilir) Bu mahal iyice boyanır. Koçun aşım yapıp yapm a­ dığını bundan anlıyorlar. Bazı yerlerde de koç başım uzatırsa o vaziyette durursa aşım yaptığını anlıyorlar. Koçu sürüye katmadan evvel üzerine bir kız çocuğu bindirilir. Bu suretle dişi kuzu elde edileceği umulur. Koyun sürüsünün yanına gelinince çocuk koçun sırtından indirilir.

ı

Tohur. Sem ere, mahsul vavru.

Renginden tanıyıp, süslü koçun etrafım, gece olsa bile ko­ yunlar çevirir; koçun üzerine doğru saldırırlar. Koç, kudretine göre günde 5 ten 15 e kadar koyuna aşabilir. Koyunun koç istemesine (mal yüğürdü, mal koçsadı), aşımın olup döl alınm a­ sına (mal yüğrüldü) denir, Koç katımı cuma hariç, her gün olur. Ekseri geceleri yapılır. Koç iki sene aşım yapar; üçüncü sene yaptırılmaz. Çünkü (birinci sene kuzu, ikinci sene toklu, üçüncü sene .şişek olan) evlâdı önüne gelir. Ona aşmaması için aynı sürüde bulundurulmaz. Ya satılır, ya da kesilir, Konya Ereğlisi’nde kışlayan Tekeliler, koçları aynı şekilde ayırıp, 50 gün besiye tabi tutarlar. Herkes koçunu bir çobana teslim eder. 200-300 lük bir sürü halinde güdülür. Ekimin 15-20 sinde aşım yapılır. Koça aşı vurulur (Kırmızı, sarı renkli toprak boyası) Koç katımmdan sonra 15-20 gün koyunlara, dölü bozar diye, tuz verilmez. Gıızluma (Kuzulama): Şubatta koyunlar kuzulayınca, hali vak­ ti yerinde olanlar, bunlar için çadırın karşısına bir yer yaparlar. Bu yere guzhık (kuzuluk) denir. Bir m etre yüksekliğinde taş yığılır. Ü ç taraf böyle duvarla örülür. Bu duvarın üstüne bir kaç ağaç parçasıile çatı kurulur, üzerine keçe örtülüp, sıkıca kapatılır. Kuzuların soğuk toprak üstünde yatmaması için altlarına çam agaçınm kuru yapraklan, (işampürü), yoksa kuru ot serilir. Buna (Dökkü) denir. Birkaç günde bir değiştirilir. Fakir olanlar çadırın bir köşesine çığ’la (kamış, çitlik gibi dikine sıralanır) guzluk olarak ayırır. (Resim: 18) Kuzular günde iki defa analarını em erler (emiş yaparlar) 15 günlük olunca bu emme işi günde bir defaya indirilir. (Öğleden soraları) 15 günden sonra kuzular ayrı bir sürü halinde (Kişgirim)e çayıra yaylıma çıkarlar. Kursaklanmış, dişleri otu kesecek hale gelmiştir. Kuzular Temmuz içinde sütten kesilir (Yarılır) Kuzuların sütü kesildikten sonra, anaları iki ay kadar daha süt verir (Ağustos sonu, eylül başları)

Kuzuların Yününün Kırkılması: Bir çay kenarında suyu ince bir kolla ayrılıp, bir yerde sığ bir havuzcuk meydana getirilir ki, adına (Büvet) denir. Kuzuları mayısta bu bövet’te iyice yıkarlar. Ertesi güne kadar yünleri kurur. Çayırlık bir yerde, çayırlık yoksa temiz bir çuvalın üstüne yatırılan kuzuların yünü kırklık denen makasla kırkılır (kesilir) yünler çuvallara doldurulur. Boya ile veya katranla, halka nokta v.s. şeklinde, kendi damgaları (En) ne ise, ona göre bir işaret vurulup sürüye sokulur. Koyun Kırkımı: Koyun, nisan ve ağustosta olmak iizere iki defa kırkılır (yünü kesilir) Nisanda kırkılana (yapağ), Ağustosta kırkılana (Yün) denilir. Bu sonuncusuna (Güz yünü) de denir. Nisanda çayırlık bir yerde, sabahın erken saatlerinde başlamak üzere, koyunları gülüyerek (ayaklarını bağlayarak), oba halkı yar­ dım laşarak bütün koyunların yünlerini keserler. Y ünler çuvallara doldurulur, (kırkım)ın bittiğine işaret olmak üzere bir silâh atılır. Koyunlar sayılıp damgalanır. Hususî damgaları olanlar bulunduğu gibi kulağın ucunu kesenler de vardır. Bu ikinci usule (En) denir; en çok tatbik edileni budur. Bir koyun kesilir; yemekler yenir. Bu elde edilen yünün adı (yapağı) dır. Çepelli, pis olduğu için satılır. Güz yünü Ağustosta elde edilir. Kuzularda olduğu gibi, bir su kenarında derince bir bövet (havuzcuk) hazırlanır. Çobanın iyisi, kötüsü orada belli oluyor. Bir bağırma ile koyunlarını suya sürebilen çoban muteberdir. İyice yıkanan koyunların yünü ertesi günü, yapağı kırkıntında olduğu gibi kesilir. Bu güz yünü temiz olur. Satılmayıp, ferdî ihtiyaçlar için kul­ lanılır. Yapağından keçe yapılmaz. Makasla kesilmesi zordur. Bir kısmını satar, kalanını da yıkayıp, kirmenle cğerirler. İki üç yaşlı genç koyunların (şişek) güz yünü, kuzu yünü ile karıştırılıp paçal edilip, keçe ve kepenek yapmakla kullanılır. Koyun Çobanlığı: Y örükler koyunun pîr’li hayvan olduğuna inanırlar. Pîr’i de Hz.Musa’dır. Bu sebeple koyun çobanlığı çok iyi görülür. Esasen yörüklerde ücretli çobanlık pek azdır. Z en ­ ginler, oğlu askere gidenler veya oğlu olmayanlar koyun çobanı tutar. Diğer hallerde herkes kendi sürüsünün çobanıdır.

Çobanın bir çok vasıfları olması lazımdır. Eski çobanların kavalla aç koyunu ekinden, susuz koyunu su başından döndürecek kudrette olduğuna inanılıyor. Koyuna tuz yedirip, suya salıp, içmeden geri döndürecek kadar güzel kaval çalarlarmış. Buna ve sevgilisi ile kaval çalıp, dağdan dağa anlaşan, meramını anlata bilen çobanlara ait bir çok hikâyeleri Yürüklerden dinlemek kabildir. Çobanın özel kabiliyetinin olması gerektir: a) Koyunları sev­ mek, koyunları kendine alıştırmak. İyi çoban koyuna sopa ile vurmaz ürkütmez. O koyunları sürmez, bilâkis koyunlar onun izini takib ederler. Koyunu taş veya değnekle vuran çobana ih­ tiyarlar, Rus Çobanı gibi yapıyorsun, derler. Zira R us çobanları sürüyü kamçı, değnekle sürerler ve itle kovalatırlar. Koyunun cennetten çıktığına inanıldığı için onu döğmek günah sayılır. (Koyunu Allah yarattı, keçi yolda katıldı) tabiri de vardır, b) Hafif meşrep adam koyunun deliliklerine de dayanamaz. Sabır ve taham m ülü olmayan dayanıksız kimse sabahtan akşama kadar yaz ve kışın yağmur ve kar altında sürüsünü güdemez. Bilhassa geceleyin koyunların barındığı yeri korumak değme insanın kaldıramıyacağı bir yüktür, c) İyi çoban sürüsünün içinde olan her koyunu tanır. Soyunu, sopunu bilir. Gerektiği zaman kırda olsun, girip çıkarken, ağılda olsun onları sayar ve yoklar. Bunları beceremiycn koyuncuya tezyif makamında (sığır çobanı) derler1. Çoban geceleyin kepeğine sarınıp biraz uyur. Önceden ken­ disine alıştırmış olduğu elcik koyunun boğazına düğüm yapmıyacak şekilde (bağcak) denen bir ip bağlar; bu ipin diğer ucunu kendi bileğine geçirir. Koyun uzaklaşırsa çobanı da sürüyerek uyandırır. Ereğli Tekelilerinde çobanın yardımcısına (Çeltek), iki sürüyü birlikte güden çobanlara (yanaşık) denir. Koyunu çadır halkından erkekler güder (daha ziyade delikan­ lılar) 200-300 lük koyun bir sürü teşkil eder. Bunu iki çoban idare edebilir. Fakat çok yörüğün koyunu elli ilâ yüz arasındadır. 200-300 koyunu olan zengin sayılır. Çobanın en sadık arkadaşı, bekçisi, koruyucusu köpektir. İri yapılı, büyük kafalı böyle köpeklere (çoban köpeği) denir. Boy­ nuna (tont) denilen çivili bir tasma takılır. (Kurt boğmasın diye) i

II.Z. Koşay, RKarça, Karaçay-Malkar-Türklerinde hayvancılık sf.31

bu köpekler kurtla bile icabında boğuşup, koyun sürüsünü ko­ rurlar. Çobanın başına bir iş geldiğinde sürüyü önüne katıp çadıra kadar getiren çoban köpekleri görülmüştür. Yabancılara karşı amansız, yırtıçı ve tehlikelidirler. Hastalıklara karşı koyunları durgun sulardan, derelerden değil birer birer bakır kaplardan sularlar. Bunun için ileğendeki (bakır geniş kap) suyun içine un ve tuz atılır. Buna (Çorak) denir (çorak) koyunların iştahla su içmesini temin eder. Koyunu kadınlar sağar (sabah, akşam) koyunun arkasında çömelir. Bacaklarının arasına helkesini kor (helke: derince bakır kap) başını koyunun kuyruğuna dayıyarak sağar. H er koyunu ismi ile tanıdığından hangisini sağdığını hesaplayıp, birer birer çağırıp, tutup sağar. Sağma, emme sulamadan sonra çadırın genç erkekleri akşam üzeri sürüyü alır örüm e (yaylım) götürürler. Koyunu sabaha kadar yayarlar. Sırtlarında kepenek (yünden yapılmış, yağmur, kar, so­ ğuk geçirmiyen kolsuz, başlıklı keçe palto) vardır. Yatak vazifesi de görür. İki çoban varsa, nöbetleşe uyurlar. Kuşluk vakti obaya dönerler. Koyunlarını sulayıp sağdıktan sonra bir kayanın veya büyük bir ağacın gölgesine küm edirler (yatırırlar) çobanlar yemek yiyip 3-4 saat daha uyumak üzere yatarlar. Kışın gece ancak 3 saat yayılır. Çiğ düşmeden çadırlara döner. M uhit ve iklim şartlarına göre koyunun kışlık barınağına ağıl (D inar Türkm cnleri, Göğebakanlılar ve diğer aşiretler), çardak (Kösereli, Işıklı), eğrek (Avşar) gibi isimler verilir. Soğuk yerlerde kışlayan aşiretler çadırın karşısında daire şeklinde bir yer hazır­ larlar. Toprağı 30-40 cm. kazıp, kenarlarına kamıştan, kargıdan bir duvar örülür, dipleri toprakla örtülür. Üst taraftan kamışlar iple sıkıca bağlanır. Kapısı gündoğuya bakar. Kapısının önüne bir yaşını geçtikten sonra ölmüş bir köpeğin kafa tası, bir kazığa geçirilip asılır. Göz değmesine karşıdır. Koyunlar (veya keçiler) sabaha kadar bu ağıl’da kalıp, kuşluk kırağı erdikten sonra tekrar örüme çıkar, gün batmadan döner. Kösereliler, Işıklılar çardak diyor. Koyuncu Yörüklerin bütün ihtiyaçlarını koyun temin eder, (et, süt, peynir, keş, çökelek, yağ, yün ve ondan yapılmış keçe,

kepenek, halı, kilim, çorap, eldiven, çeket, pantolon, kazak, başlık, pösteki vs.). Yün sıcak tutar, hele kepenekle karın içinde bile yatılır. “Belde birisi ötmüş, donm uş" demişler koyun: “varın o adama bakın, benim lüğümden tüğ yo ktu r sırtında” demiş. Cinsleri: Yörüklerin elinde karaman, dağlıç, kıvırcık melezi varsa da, daha ziyade (karagül) koyunu gördük. Prof.Selâhattin Batu, “Karagülkoyunu, A fganistan’da Özbekistan Cumhuriyetinde ve eski Buhara emirliğinin sitep bölgelerinde bulunur. 1903 de ilk defa Alm an'yaya da getirilmiştir. V e bu gün bilhassa Halle Üniver­ sitesi Zootekni Enstitüsünde yetiştirilir "l dediğine göre acaba Y ö­ rüklerin elindeki bu koyunlar yeni getirilen damızlıkların nesli mi? hiç zannetmiyoruz. Zira, on sene içinde bu üretilen nev’in Toros’lara ulaşıp bol miktarda yetiştirilmesine imkân yoktur. Aydınlı Aşiretlerinde (Uzun yayla’da yaylayan) beslenen iki türlü koyun vardır: Kıcık: ince, bacağın içine doğru kıvrık kuyruklu. Mandak: tekerlek kuyruklu. Daha gösterişli, daha yağlı, ellidir. Y örüklerin koyun her şeyidir. Maddî ve manevî rabıtaları çok büyüktür. Koyun, lamamıyla hayatlarına karışmaktadır. Hem ya­ yar, hem sağar, hem sular, hem onunla konuşur, dertleşir. Keder ve sevinçlerini adetâ dert yoldaşı masum koyuna açarlar:2. 1

Prot.Dr.S.Balu, Türkiye Koyun Irkları vc Koyun Yetiştirme Bilgisi, V eteriner Fak. Yay.S Ankara. İ951 sf.58.

2

Garabaş goyun m erm er daşma duzlar ekeyim, Guzuların yoğsa guzular yakayım H er ne derdin varsa çaresine bakayım, Un elliğimde g e l garabaş goyun (Y e n i Osmanlı Aşiretinden K o r Ali'nin Süllü'den) Bir çoban da ölen koyunu için türkü yakar: A k goyun, gara goyumın benidir A k govun, gara goyunun yüreciğinin yağıdır. Yaylası Bulgar Dağıdır G özleri sorkun özüdür G oyunlar önüne düşen mordaş goyunum (A n a n a s Dağları. Sarıoluk yaylasında Karakoyunlu Hacımıslanoğlu Süleyman Çan'dan) Gara goyun e ş m c l e r d e ı b o ş a n ı r Boşanır da bir ova y a döşenir A bulası sağmalara iişenir Çalıver nıcr ola goyuınım çanını (K ösereli Aşireti. Kamış Yaylası l.rm eııck cıvan).

Koyun Çanları: D inar Türkmenlerindc: 1Döğme Çatlak: En büyük koyun çanı. Koyunların en kuv­ vetli olduğu zamanda, ilk baharda (şişek ve kısır) a takılır. Sıraçlılar buna (büyük taka) denir. Koça çan takılmaz. Bu yüzden münasebetsiz bir hareket için "koça çan dakmış gibi’\&biri kullanılır. 2) Kabayedek: (kısır ve şişek) e son baharda takılan orta boyd; çan. Diğer aşiretler (topak taka) derler. 3) Curayedek: el koyununa takılır. Diğer aşiretlerdeki adı: (yastıtaka) dır. 4) Kuzuyedek: Kuzulara takılır. 5) Zil: ufaktır. İçinde çivi gibi ince bir demir parçası ses verir. b) Davarcılık (keçi besleme): (Resim: 15,16,17) Dağlık, kayalık yerlerde bile barınıp, yiyeceğini taştan çıka­ ran, dayanıklı, orman için muzır, oldukça çabuk üreyen bir hay­ vandır. "Masrafı azdır, koyun geçin emiy en yerlerde geçinfr. Kuru ot istemez. Kışın da ağacın ince çırpıları ile yaza çıkar. Döliİ, yani yavrusu çabuk ayaklanır. Sütü, inek ve koyun sütü gibi olmasa da, iyidir. Koyun sürüsünde de keçilerin önderliğinden faydalanılır. Keçi koyundan daha zeki olduğundan sürülen yere gider. Büyük koyun sürülerinden bir kaç erkeç veya keçi muhakkak bulundurulur. O nlar koyunlara rehberlik ederler, fakat bir koyun sürüsünde fazla keçi olursa, sürüyü rahatsız eder. Zira keçiler çabuk yürü­ mek isterler” 1. Yörüklerin çoğu keçi besler. Keçiye (davar), bu mesleğe de (Davarcılık, Davarcılık) Ayrıca, vaktiyle iskân olmuş, taşlık, k a­ yalık, çorak yerlerde köy kurmuş eski aşiretler (şimdiki köylüler) vardır ki, geçimlerinin büyük bir kısmını keçinin sütü, süt m ah­ sulleri ve etinden temin ederler. Keçinin orm an için muzır bir mahlûk olduğu malûm olmakla beraber binlerce aşiret ve köyün maişetini sağlaması, dahilî et

istihlâki, canlı hayvan ve kıl ihracatı ile temin edilen döviz de gözden uzak tutulmamalıdır. Davarcı Yörükler: (Koyunun içine kurt girse hepsini öldürür, sesleri bile çıkmaz. Keçiye gelse, ölürken bile bağırır. Keçi yaraya bereye dayanır. Koyun yükseltir amma, bizim gibi fakirler için keçi iyidir) diyorlar. Fukaranın ineği olan keçinin dostundan çok düşmanı vardır. Aleyhteki yazılar pek çoktur. Bu yazıların birisi bu hususta fikir verebilir. Cook, Hawai adalarına 1778 de bir erkek, iki dişi keçi getirir. Üreye üreye binlercelik sürü. Son yeşillikleri kurtarm ak için hep­ sini öldürm ek lâzım gelir. Akdeniz çevrelerini çıplak kılan da keçi. Provance onun yü­ zünden ağaçsız. Yunanistan’ı, Sicilya’yı Güney İtalya’yı fakirleş­ tiren O.İspanya’yı kemiklerine kadar yolan o. Berberistan’ı harab eden o. L übnan’ı, Suriye’yi, Filistin’i çorağa çeviren o. Bütün Asya, Çin’e kadar onun dişleri altında çölleşti. M adagaskar güneyi orm anlarla kaplı idi. 1935 de tiftik keçisi üretilmiştir. 1950 de 250.000 keçi. Fakat artık hemen hemen hiç orman yok1. Nevileri, Yaş ve Cinse Göre İsimleri: “Yetiştiriciler syah Icıl keçilerini, alaca, kurşunî, san gibi açık renkte olanlara tercih ederler ve bunların soğuk ve hastalıklara daha m ukavim olduklarını kabûl ederler. Beyaz veya a çıkg rî renk­ ler ise hiç m akbul değildir 2. Görpe: Yeni doğmuş keçiyavrusu Oğlak: her iki cinsin 6 aya kadar olanı. * Çebic: altı ayla bir yaş arası dişi ve erkek keçi. Yazmış: bir yaşından sonraki dişi keçi. Keçi: iki yaşından sonraki dişi keçi. Seyis: bir yaşından sonraki hadım keçi. Teke: bir yaşından sonraki burulmamış keçi. l

Fulih Htfkt A ta y , K e çi Diinva Gazetesi. 25/12/1960 (Bir Fransız Dergisinden nakil).

>

l'rot. Dr.S.Batu, Türkiye K e çi Irkları ve K e çi Yetiştirme Bilgisi Veteriner Fak. Yay. A tıkara. 1951

Erkeç: üç yaşlı hadım keçi. K art: dört-beş yaşlı hadım keçi. Teke Katimı: sıfat zamanı gelmiş, aşılma arzusu gösteren ke­ çilere (tekesemiş veya savrık) denir. Koç’ta olduğu gibi teke dc keçi sürüsünden ayrılıp, ayrı bir besiye tabî tutulur. Kesif yemle beslenir. Teke, sürünün arasına getirilirken üzerine bir kız çocuğu bin­ dirilir. T eke’nin etrafını keçiler sarar (Ağustos sonu) Şubatta guzlar (doğurur). Oğlaklar azsa kuzularla bir araya konur. Fakat bir çok aşiretler münhasıran keçi besledikleri için, Oğlaklar için hususî guzluklar (aynen kuzulara yapıldığı gibi) yapılır, fakir olanlar çadırlarının bir köşesini guzluk olarak ayı­ rırlar. Oğlaklar (keçi yavrusu) 15 gün sade süt emerler. G ünde iki defa emiştirir. (Anasım emmesine müsade edilir) 16.gün harnup (keçi boynuzu), zeytin, murt (Mersin, çilek ağaçının yeşil dalla­ rından kesilen dalcıklar) guzluk’lara (kuzu ve oğlağın hususî barınağı), oğlağın yetişebileceği yere asılır. Oğlak bunları (taze, yeşil dalları) yemeğe başlar. Bu müddet esnasında günde bir defa emdirilir. Oğlaklar bir aylık olunca, ayrı bir sürü halinde yaylıma, örüm e çıkarılır. Buna (kişgirim) de denir. Ayrı bir yerde güdülür. Oğlak, davarın (ana keçi sürüsü) geldiğini görürse zapt edilemez; hepsi birden analarını bulup, ne varsa emerler. Onun için davar çobanı, oğlak çobanına seslenir: “Davar geliyor! Oğlağı aşıda sür.” O da anasını görmiyeceği sapa bir yere sürer. Çoban da davarı obaya, çadırının yanına getirir. Çobanın karnı doyurulur, uykuya yatar. Öğleden sonra kadınlar davar sağımına çıkarlar. Bir erkek çocuğu iki keçiyi boynuzlarından tutar, iki kadın, koyunda olduğu gibi, başlarını keçinin kuyruğuna dayanıp sağarlar. Ağustos başlarında davar kırkılır. Davarın (keçinin) kılını kes­ meye mahsus makasa (gırklık) denir. D.Türkistan kazakları buna (G ırtık) diyorlar. Kıllar (kıl tarağında) taranır. Çalı, çırpı, pislikten (çepel) temizlenir. Kadınlar taranan kılı burma (yumak) yaparlar. Bu

yumaklar komşulara dağıtılır. Çadırlık (çadır ipi) eğinirler. Oba halkı ekseri yakın akrabadan müteşekkildir. Eğirden bu çadır ipi, çark’ta (resim:41,43) bunları bükerler. Büküm iki üç katlı olur. “K ıl keçide kıllar kaba düz ve uzundur. Dağlık arazide yetişen kıl keçilerinde kılların ova mıntıkalarında yetişenlerin kine nazaran daha kalın olduğu kabûl edilir. Bu kaim, düz, iltivasız ve uzun kıtlardan başka ince, yum uşak ve kısa dip kılları da b u lu n u r’’1. Çebiç, anası ile birlikte kırkılır. Yarım kilo civarında kıl verir. Keçi Çanları: Firik: Küçük çan Gılgırtı, gıldırgı: Orta büyüklükte çan Takırdavık: Orta büyüklükte çan Top Çan: Büyük çan (bazı aşiretler Yedek çan) diyor Binbin: Büyük çan (Bazı aşiretler dundar Çanı) Keçi Zararları ve İktisadî faydaları: Ağaç, orm an için malûm zararı, vasıtalı olarak erozyona sebep oluşu yanında, keçinin faydası da büyüktür. Bir çok aşiret ve köyün geçimini keçi temin eder. Kudretli bir iskân politikası, esaslı bir sanayî kalkınması yapılmadan, keçilere karşı açılacak savaş, onları itlâf, bindiğimiz dalı kesmek dem ek olacaktır. Kayalık bir yerde kurulmuş köyün maişetini, düşman olduğu­ muz bu kıl keçisi tem in eder. Yeri yurdu olmayan aşiretler, müsait olmayan kıraç yerlerde bile keçi besleyebiliyorlar. Bütün fakir halkın ve mıntıkaların et ve süt, süt mahsulleri ihtiyacını keçi temin ediyor. Koyuncu yörükler bile çadır, çul, kolan, heybe, torba, tuluk, ihtiyaçlarını keçi besleyen yürüklerden gideriyorlar. Ordudan suvarî ve koşulutopçu sınıfı kalkmazdan önce (3-4 sene evveline kadar), askerî birliklerin çul, gebre, kolan, torba ihtiyaçlarını mutaflar temin ederdi. Mutaflık Gaziantep, M araş’1

Prot'.Dr.Batu, Türkiye. K e çi Irkları

Fak. Yay. Ankara, &S1 sf.Il

ve

K eçi Yetiştirm e Bilgisi V eteriner

dan Aydın’a kadar uzayan, keçi ile kaim, yerli endüstri küçük zanaatlarım ızdan biridir. Aydın’ın Bozdoğan kazasına bağlı, 150200 sene önce iskân olmuş üç yörük köyü (Birese, Dutağacı, Koyuncular) sadece mutaflıkla geçinir. Birese’de kurulan pazara büıün civarın tüccarı gelir. Türkiycnin her tarafına bu mamulat (büyük kıl hararlar, çuvallar, heybeler, torbalar, kolanlar, geb­ reler, yularlar, çullar ilh...) Nazilli’den sevk edilir. (Resim: 45) Türkiyenin en ücra yerlerine yollar yapılıp, kamyon, otobüs işley inceye kadar nakil vasıtası at ve bilhassa eşek olm akla devam edeccktir. Binlerce köydeki at ve eşeğin çulu, heybesi, torbası, yuları, kolanı v.s. bu mulaflar tarafından (Antep-Aydm arası) tem in edilir. Yüzlerce küçük zanaatkârın maişeti ve yüzbinlerce köylünün ihtiyacı keçi beslenmesine bağlıdır. Buna bir de yörük­ lerin vc keçi ile geçinen köylülerin maişeti inzimam eder. G ö r ılüyor ki bu mesele kestirilip atılacak, hemen halledilecek neviden değildir. Çok cepheli olarak düşünülmesi gerektir1. c- Devecilik: (Resim: 19,20) Yörüklerin yayla, kışla, güzle arasındaki göçlerini, seyyaliyetini temin eden, vaktiyle Türkiyenin münakale ekonom isinde rol oy­ nayıp, aşiretlere munzam gelir kaynağı olan deve-konargöçerlere büyük hizm etler ifa eder. i

Keçinin sonsuz faidesi yanında, ormana atfedilen ehem m iyete bir türlü akıl erdirem iyen yörükler, bunu k eçiye dolayıst ile kendilerine garazkârlık °ibi görüyorlar. Bunu K arakoyunlu A şiretinden (A n ıl m as D ağlarınla) H acı Ibişoğullarmdan A li D em ir şöyle ifade etti: "H azır gazanılmış malı te le f etm ek olur mu? Bu mal yalnız bizim u 'ğel, biitiin memleketimizin. Davarı da, ormanı da Allalı yaratmış. H epsini birbirine seb ep halketmiş d e meydana gelirm iş Birguraklık olsa, bu mal bu m em leketi, dövleti gurtarır." Getre Karakoyım hı'lar k e ç i ile orm anı m ukayese için şöyle diyorlardı ( içlerinde k eç i besleyen az. koyuncu çok olduğu halde). Bizim g cçilerden Tröyle yağla oluyo. Ormanlarımızdan akma (a) A km a: Çanı ağacının gövdesinin kabuğu sıyrılıp, alman tatlı su) Karakoyunlu A şiretinden A li Yetiş (A nam as Dağlarında) Bu babda irticalen şu şiiri söyledi: Bir anam mar, yiiz on dokuz yaşında Y e d i ç ocuğum mar. kıl geçi, hayvanat m peşinde H eçbir şeye aklım ermedi, ornian işinde H erhalde buna da nehayet verdiler Var olsun y e n i aıuıyasa. atalarımız.

O rıa Asya aşiretleri t^il’ı hörgüclü deve kullanırlar. Anadoludakiler tek hörgücîüsünii yetiştirir ve kullanırlar. "Tek ve çift hörgüclü develer, Güney A m e rik a ’s ında yaşayan Lamalarla birlikte (Ruminant ia) geviş getiricilerin Ty lop oda nasır tabanlılar alttakımmdandtrlar. Tek hörgüclü develere (Cam ehis Dromedaritıs) doğrudan doğruya Dromader; çift hörgüclü develere de (Cornelius Bakteriyanus) Bakteriyan devesi, Buhara devesi ismi ve­ rilir’1. Devenin Eşkâli: Devede büyükçe baş makbul sayılır ve profilin de mümkün m ertebe düz olması, istenir. Güzler parlak ve büyük olmalıdır. Bunlarda bildiğimiz gibi üst dudak yarıktır ve çok defa kısadır. Onun için dili ürteeek uzunlukla olmalıdır. Kısa olursa (güdük) ismini alır. Alt dudak da sarkık olmamalıdır. Kulaklar ve güzlerin etrafında fazla kıl bulunması makbul değildir. Asaletin azlığına delil sayılır. Alt çenede nedbeler yara izleri bulunması da hay­ vanın tenbelliğine delil sayılır. Boyun uzun ve hafif mukawes olmalıdır. Kasların kuru ve sıkı olması lâzımdır. Cidağo ve sacrum yükseklikleri aynı olmalıdır, aynı olursa havut iyi durur". Devenin Vasıfları ve Kullanılması: Deve belli iklim, toprak ve yem şartlarında yetişen bir hayvan olmakla beraber en soğuk siteple’r de olduğu kadar en sıcak çöl­ lerde de yetişen bir hayvandır. Çülün 50 dereceyi geçen sıcağına tahammül ettiği gibi sitepin vc yaylanın sıfırın altına inen so­ ğuklarına da dayanır. Yalnız rutubete karşı çok hasastır. Lehm ann’a göre ortalam a aylık hava rutubeti 11-12 milimetrelik tevettür derecesini geçen mıntıkalarda deve barınmaz. En iyi yetiştiği yerier, kuru, yağışı az çöller, sitepler kuru ve kumlu topraklardır. Bununla beraber meselâ Bakteriyan devesi dağlık,

1

ProC.Dr.S.Bata. Ö ze l Z o o te k n i. D e v e . D om uz. T avuk yetiştirm esi Biomeırik, / 1 akara, 1951 si'. 7_,13.

2

Prof.Dr.S.Bulu, Ö zc i Z o o te k n i , D eve, Domuz, Tavuk y etiştirm esi v e Biomelrik, Ankara, 1951 s f s.7,13,19.

vc

arızalı m ıntıkalarda da çöllerdeki gibi kolaylıkla yürüyebilmek kabiliyetine maliktir. Bu itibarla katırdan hiç aşağı kalmaz. Deve çok sakin, dayanıklı, itaatli, kanaatkar ve munîs bir hayvandır. Az bir yemle uzun günler çalışmaya tahammül eder. Nereye çökertilse kalır ve küçük bir çocuk, bir deve kervanını sevk edebilir. Biraz ürkektir. Zekâsı yüksek değildir. Ürkekliği ve itimatsızlığı iyi ve anlayışlı kullanışla zararsızlaştırılabilir. Ken­ disine fena muamele edildiği takdirde bunu unutmaz ve bir gün yapandan öc alır. Acıya, ızdıraba çok dayanıklıdır. Çölde aç kalan arabların icabında devenin hörgücünü keserek içindeki yağı yedikleri ve hayvanın bu işkenceye hiç ses çıkarmadan tahammül ettiği söy­ lenir. Bilhassa açlığa ve susuzluğa dayanması devenin değerini artıran en önemli vasıflardır. Çöldeki sert taşlar içinde, atların açlıktan öldüğü yerlerde, deve yaşar ve iş görür” 1. Anadolu Develeri (Aynı kaynak) Anadolu’da gördüğümüz bu deve tipleri, Asya ve Afrika d e­ velerinin m elezlenmelerinden meydana gelmişlerdir. Bu melezlemcler, lâlettayin yapılmamış ve bilâkis bir maksat göz önünde tutularak, m uhtelif şartlara uyacak evsafı haiz tipler elde etm ek gayesi ile yapılmış ve bunun için de Asya ve Afrika develerinin kanları m uhtelif m iktarlarda birbirleri ile karıştırılmış. Soğuk, iklimi sert olan mıntıkalarda çalışacak develer için daha ziyade Bakteriyan kanı, sıcak mıntıkalarda çalışacaklar için ise daha fazla Drom ader kanı kullanılmıştır. Bu suretle m uhtelif kan de­ recelerinde m üteaddit yarım kan "elde edilmiştir. Bu yarım kan­ lar ihsan Abidin’e nazaran şunlardır: I-Tiiylü deve: Bu melez deve tipi, Anadolu’da Suriye çölle­ rinden gelen tek hörgüçlii Aneze develerinin dişisi ile (ki buna Celep ismi verilir) iki hörgüclü olan ve halk arasında Buhur ismi verilen Bakteriyan devesinin melezlemesinden elde edilir. Tüylü devenin erkeğine Besrek, dişisine Maya adı verilir. Bunlar A na­ dolu’nun soğuk mıntıkalarında kullanılır. Yükseklikleri 2,15-2,30

i

PraC.Dr.S.Batu, Ö z e l Z o o te k n i. D e ve . D om uz, T a v u k y e tiştirm e si ve Biometrik, Ankara. 19.1L sİ' s.7.13,19.

m etre kadardır. Tek hörgüclüdürler (tek hörgücün Dominan o l­ duğu anlaşılm aktadır) ve hörgüç, Aneze devesinin hörgücüne benzer. Yalnız biraz daha geniş ve dört köşedir. Aneze devesinde ise üç köşedir. Tüyleri uzundur. Aneze develerine nazaran daha fazla yaşar ve daha uzun müddet hizmette kullanılır. 25 yaşına kadar gelirler. Tüylü deve, Asya ve Afrika develerinin birinci kuşak melezlerinden ibarettir”. Bizim dc yörükler arasında topladığımız malûmat bunu tu t­ maktadır. Yalnız (Tüylü deve) yerine (Tülü) diyorlar. O rta As­ ya’da (Buğra) yörükler arasında (Buğur, Buhur) denen çift hörgüclü damızlık erkek deve ile Aneze develerinin dişisinin (aşi­ retlerin çoğu buna Gayalak, bazısı Celep veya boz deve der) birleşmesinden meydana gelir. Bu mahsule erkek olsun, dişi olsun tülü denir. Dişisine (Tülü Maya) veya sadece (Maya) erkeğine iki yaşından altı yaşına kadar (Daylak) veya (Tülü Daylak) altı yaşından sonra (Beserek) veya (tülü Beserek) denir. Kıvırcık tüylü, beyaza yakın, nohut renklisi makbuldür. Buhur vaktiyle Kırşehir’in (şimdi baraj sahasında kalan) Buğra köyünde ve Fethiye civarında Buğurcular Aşireti tarafından ye­ tiştiriliyordu. İm paratorluk Türkiyesinde bu işle temayüz etmiş aşiretler mevcuddu. Bunlardan (Arablar Aşireti) İzmir ve Selçuk civarında bu işle uğraşırken, nedense bu işten men olunmuşlardır: “V e Ayaslog ve İzmir tevâbilerinde olan b u ğ u m arabalar zaman-ı sâbıkda buhur hizmetin iderler imiş sonra buğur hizmeti r e f' olınııb...1,1. Söylendiğine göre, buhur nazlı olur, dişiyi severse aşarmış. Dişinin üzerine ala bezler, kilimler örtülüp, “alıver oğlum... sana ala çebiç alacam, toklu alacam ” diye zorla aşım yaptırılırmış. Üç defa aşım yaptırılıyor. Buhurculara çebiç veya toklu aşım bedeli olarak veriliyor. Tohum alındıysa (kaymış) veya (kaygın) deniyor.

l

Prof.Dr. Ö m er LûtCî Barkan. İ.Ü .EdFak.Yay. 256. Kanunlar. I.c ('X V '' v c X V I asırlarda. Osmanlı İmparatorluğunda Z ira i Ekonominin H ukukî v e M alî Esasları) İstanbul, L045. sC.12 v e D r.H im m cı A kın, A ydınoğulları Tarihi. İst.W46, sf.190 , ProC.Barkan, (A raplar) (Arabalar) okunmuştur. Bu bir yöriik aşiretidir. Bu isimdeki bir ç o k köyün adi Dahiliye Vekaletince (Arap)lıkla ilgili zannedilin değiştirilmiştir. İleride yazacağımız (E ğe Bölgesi y e r adları) isimli makalede buna geniş şekilde tenias edeceğiz.

Beş yaşındaki daylak iğdiş edilince (burulunca, enenince) (Tü­ lü hadım) adı alır. 2- Tavsi: Bu, buhur kanının Afrika dromaderi kanına galip bulunduğu bir yarım kandır. Tüylü deve dişisinin (Mayanın) yani Afrika Asya develeri birinci kuşak melezlerinin tekrar buhur devesine verilmesi, yani geriye melezlenmesi ile elde edilir. Şe­ m atik ve ilme uymamakla beraber bunu 3/4 buhur kanlı bir melez olarak ifade edebiliriz. Tavsi, çok kuvvetli bir hayvandır. Buhur kanını fazla İktiva ettiğinden dolayı buhur devesine daha fazla benzer. Hörgücü çiftir ve Asya devesinin hörgücüne yaklaşır, onun gibi çatal şekil gösterir. Bu 3/4 buhur kanını taşıyan melezler (tavsi) tekrar buhur devesine verildiği takdirde elde edilen melezler buhur devesinden artık ayırt edilemez. Tavsiîer aralarında birleştirilmezler ve bunlar yalnız işde kul­ lanılmak için elde edilmiş melezlerdir. Damızlıkta kullanılmazlar. Halk her halde husule gelecek inşikakları önlemek maksadıyla bundan çekinmektedir. Tavsiler, Afrika devesine de çekilmezler. Bu takdirde ise Asya kanma fazla malik olan bir melezin tekrar Afrika kanına (geriye) doğru melezlenmesi mevzubahis olacaktır ki bu suretle irsî hüviyeti karmakarışık melezler meydana çıkacak ve bunların gerek irsî bünye ve gerekse verim itibariyle yüksek değerde olmalarına imkân bulunmıyacaktır. Bu sebeplen yetişti­ riciler bu melezlemeden çekinmekle ve şayet tavsinin erkeği A f­ rika devesinin dişisini aşarsa “kırdı ka ç tı" tabirlerini kullanm ak­ tadırlar. (Aynı şeyi bir kaç aşirette dinledik, onlar buna ayrıca isim vermiyorlar.) 3- Teke: Bu melez, tüylü deve dediğimiz Asya-Afrika birinci kuşak melezinin erkeği ile Afrika devesi: (Halep, Aneze) arasında yapılan geriye melezlcmenin mahsulüdür, Tavsi, aynı birinci ku­ şak melezinin buhurla yapılan geriye melezlemesi mahsulü idi. Teke ise Afrika devesi ile yapılan geriye melezlemenin mahsulüdür. (Erkeğine Lök, dişisine Teke Celebî) ismi verilir. 3/4 Afrika kanını taşıyan bir yarım kandan ibarettir. Sıcak mem leketler için uygundur. Sıcağa dayanır, cüssesi de küçüktür. Cenup m ıntıka­ larındaki yörüklerde bulunur. Onun için buna (Aşiret devesi)

adı da verilir. Aydın ile Adana arasında çok görülür. İzmir’de de çoktur. Tüyleri kısadır. (Y örükler erkek tüylü yerine lök’le, Afrika devesinin dişisinin birleşmesinden kirinci meydana geleceğini söylerler. Yani baba gene lök, ana celep (gayalak) tır. 6-7 yaşından sonra (kirinci), (lök) adını alır.) Lök adamcıl olursa (insana saldırırsa, ısırırsa, kötü huylu olursa) enenir (burulur, iğdiş edilir) Buna Lök Hadım denir. Y örükler (tülü)yü şeytanlı sayıyorlar. (Lök) devesi koyun gibi uğurlu, hayırlı sayılıyor. 4- Kerteles: 3/4 Afrika kanını taşıyan teke dişisinin Buhur devesi İte yapılan geriye melezlemesi mahsulüdür. Yani iki deta Afrika kam ile melezlenmiş ve Afrika kanı galip bir melezin bu defa tamamen aksi istikamette, yani buhur devesi ile melezlenmesinden elde edilir. Yayla mıntıkalarında, dağlık arazîde kullanılır. (Yörüklerde bunu biz bulamadık.) 5- Yeğen: Bir Afrika Asya birinci kuşak melezi olan tüylü deve dişisinin Afrika devesi ile geriye melezlenmesi mahsuludur. Yani 3/4 Afrika kanlı melezdir. Kanı itibariyle teke devesinin aynıdır. O ndan farkı tesalüpte tüylü devenin dişisinin kullanıl­ masından ibarettir. Teke de erkek melezle Afrika devesi dişisi birleştirilmiştir.) Yeğen deve makbul değildir ve bu melezleme pek ender olarak yapılır. Y örüklerde tam tersine biliniyor: anası (gayalak, celep), babası (Beserek), ağır kanlıdır, geri kalır. Fakat yükcül olur. K atır gibidir Nesli yoktur. Bu birleşmeye zina gözü iie bakılır. Besereğe diğer develer meyletmez. (Yeğen) e (Nacır) da diyorlar. Beserek ağır bir yükü kaldıramamış ta: “Y eğ en ’imi çağırın” demiş. Bu ifadeye göre kitabî malûmat daha doğru oluyor. Zira (Yeğen-Nacır), besereğin kız kardeşinin (Maya) evladı oluyor; yani yeğeni. 6- Kükürdî deve: Afrika ve Asya develeri tesalübünün ikinci kuşak (F 2 ) melezlerinden ibarettir. Yani erkek ve dişi (tüylü develer) in aralarında birleşmesinden elde edilir. Bu mahsul bir

birinci kuşak melezi olan tüylü develerden elde edildiğinden ve ikinci kuşakta Mendel Kanunları mucibince buhur devesine ve Afrika devesine doğru inşikaklar meydana gelmesi tabii olduğun­ dan halk bu birleşmeden çekinir ve bu şekilde birleşmeleri meş'um addeder. (Tüylü Deve) denilen melezler aynı ana ve babanın (Buhur ve Afrika devesinden) elde edilmiş kardeşler addedildi­ ğinden bunların birleşmesi iyi sayılmaz. K ükürdî deve, bir kullanma tesalübü mahsulünden ibarettir. İş hayvanı olarak kullanılır, damızlıkta kullanılmazlar. İkinci Kuşak mahsûlleri oldukları için vasıfları sabit olmaz. B uhur veya Afrika devesine benziyen num uneleri vardır. Kükürt, yürüklerde (karışık, melez, çandır.) manasına gelir. Bazı aşiretler bunun (Maya) ile (Beserek) birleşmesi yerine (Gayalak ile Beserek) birleşmesi olarak görüyorlar. (B oynuinceliler), gayalakla beserekten olana yurdagaçar, Y urda gaçan diyorlar ki (Yeğen, N acır)ın diğer bir ismi olsa gerektir. Horzum lular (Maya)yı çekmiyorlar. Günah sayıyorlar. Doğu­ rursa, yükçülüğe katılmadan kesiyorlar. Yukarıdaki tasnife sokamadığımız iki deve ismi daha mev­ cuttur. Yetişeğen: babası lök, anası maya’dır. Makbuldür, yükeü, çok kuvvetlidir. (Boynuinceli Aşiretinde) Haçan: babası lök, anası mayadır. Buna aynı zamanda (gırma: kırma, karışık, çandır) da denir. (Dinar Türkm enleri) Cins ve nev’e bakmaksızın develerin yaşlarına göre verilen isimler: Köşek (Köşşek), lîoduk, (Potuk): altı aylığa kadar deve yavrusu. Dorum : iki yaşma kadar deve yavrusu. Daylak: iki yaşından sonra deve a) Lök daylağı b) Tülü daylağı c) Nacır daylağı

H orzum lu’larda

Deveciliğin, Aşiret kültürünün ata sözleri halinde devamı: Ağırbaşlı insan için: "Maşallah! lök gibi oturdu, gitti" Bir yerde bir hakimin bir idarecinin bulunması lâzım geldiğini ifade eden: "Gaterde lök bir öter ” İri yarı insan için: "Beserek gibi adam " (Beserek: erkek tülü deve) Güzel kız için: "May’a gibi k ız ” (Maya: dişi tülü deve) Devenin doğurmasına Botlama denir (Horzum lular Portiama, boduklama derler) Dinar Türkmenleri: patavatsız lâf eden için: "Deve botlar gibi botladı" diyorlar. Deve isimleri almış köylerimizin bulunduğunu da görüyoruz: (Köylerimiz, 1933, Dahiliye Vekâleti nşr.) Beserek Köyü

: Yozgat

Tülü Köyü

: Refahiye ( Erzincan)

L ök K öyü

T ü lü K öyü

: Y u su feli (A rtvin)

: S aim bey li

(A d an a)

Tülülei Köyü : Bayramiç (Çanakkale) Y örükler devenin bağırmasını cinslerine göre isimlendirmiş­ lerdir. (Deve) bütün cins ve nev’ilerin umumî ismidir.

D eve L ök K irin c i B eserek

: Ç o z u la r : Ö te r : T ır la r : g u g u ru r

Yetiştirme; Bakım ve Besleme: Develerde kızgınlık gerek erkek ve gerekse dişilerinde görülür. Erkekler ilk defa 4-5 yaşlarında dişiler 5-6 yaşlarında kızarlar, Üç yaşında talep olan dişilere rastlanmaktadır.

Erkek devede kızgınlık çok açık tezahürlerle göze çarpar. Şiddetli bir tenbih, hayvanın kuyruğunu kamçı gibi şaklatarak tenasül uzvuna vurmaları, husyelerin şişmesi bu alam etlerin başhcalarıdır. Anadolu’daki Tüylü adını taşıyan develer kızgınlık esnasmda dişlerini gösterirler ve ağızlarından beyaz ve koyu bir köpük çıkarırlar. Ve umumiyetle erkek develerde vc bilhassa arap develerinde yukarda söylediğimiz (kızgınlık) kesesi görülür. İki hörgüclü Asya develeri de Tüylü devede kızgınlık devrinde nuchada ter veya yağ guddeleri fevkalâde bir faaliyet gösterdi­ ğinden burası daima bir ıslaklık gösterir. Tek hörgüçlülerde bu tezahür nadirdir. Damızlıkta kullanılmayacak erkek develer kastre edilir. Kızmış erkek develer, kızgınlık esnasında çok tehlikelidirler vc bu esnada bunlara yaklaşmamak lazımdır. Bunları diğer hay­ vanlardan uzak tutmalı ve daimi bir nezaret altında bulundurul­ malıdır. Kızınca develerde iştah da azalır ve bunlara bu devirde kesif yem-devclcrde kesif yem ekseriyetle hamur şeklinde verilir-verilmemclidir. Biraz arpa biraz da su kâfidir. Erkek deve altı yaşında damızlıkta kullanılmaya başlanır. Dişi develerde kızgınlık göze çarpacak şekilde olmaz. Yalnız bunlar kızdıkları zaman sakin ve tembel olurlar. Yürüm ek iste­ mez ve kervanların arkasında kalırlar. Kızgınlık doğumu müleakib üçüncü günde görülürse de ekseriyetle aştırm azlar ve bir sene aştırılmadan kalırlar. Fakat doğumu müteakib aştırmaları da kabildir. Sıfat esna­ sında dişi deve çökmüş vaziyette durur. Bir erkek deve için 10-30 deve hesap edilir vc günde 3 sıfattan fazla yapmamaları lâzımdır. Birinci sıfattan sonra dişi deveyi 15 gün geçince tekrar erkek deveye göstererek gebe kalıp kalm adı­ ğını anlamak lâzımdır. Gebe kalan deve, erkeği red eder, kuy­ ruğunu kaldırır ve çökmez. Gebelik bir yıl sürer. Ortalam a 365 gündür. Bazı hayvanlarda 13 vc nadiren 14 ay sürdüğü o lu r1. Kışın devenin cinsî arzusunun artmasına (Deve girdi), baharda isteksiz olmasına (Deve yozuldu) denir.

(Tülü Beserek) kışın, babası buhur, (buğra) gibi kızgınlık devrine girer, tehlikeli bir hal alır. Anızından köpükler saçar, kuyruğu ile tenasül uvzuna vurur. Bu mevsim devenin tam güreş mevsimidir. Balıkesir ile Antalya arasında yörükler Tülü güleşi (Deve Güreşi) tertip ederler. Kasaba ve şehirlerde davul ve zur­ nalı büyük eğlencelere sebep olur. İki (Tülü Besereğin) veya iki (Lökün) arasına getirilen (Tülü Maya: dişi deve) kıskançlık vesilesi olur. Erkek develer birbirine saldırır. Ağızları bağlıdır. Türlü ustaca oyunlarla birbirini yen­ meğe çalışırlar. Seyretmesi hayli heyecan verir. Etraflarında savranlar (usta, yaşlı deveci yürüklerden müteşekkil hakem ler) el­ lerinde urganlarla lüzumu halinde yahut bir deve diğerini devirip üzerine yüklendiğinde mani olarak, ayırırlar. Eğer bir deve ka­ çarsa (tabiatı ile diğer deve de kovalar) son süratle gittiği halde; tribün v.s. olmadığından seyircilerden kaçamıyan yaşlıların, ço­ cukların üzerinden basmadan atlayıp geçerler. Lök, ancak vasat bir tülü ile görüşebilir. H er türlü ile güreşemez. Eğede adı yıllarca söylenen tülüler gelip geçmiştir. Bu deve güreştirme O rta Asya’dan gelmiş olsa gerek. Şu kay­ nak bu hükme varmamıza sebep oluyor: “Ordos bronzlarında biiyiik bir yer tutan at güreşi tasvirlerinin ta h in i ancak Çin kaynaklarında bulabiliyoruz. Kırgızlar her sene yetiştirdikleri atlan güreştirirlermiş. Ve bıı güreşte birinci gelen ata ve yetiştiricilerine mükâfatlar verilirmiş. A ynı an 'aney i bronzlar ti­ zerinde hakkedilmiş olarak da görüyoruz. (C.Trever, Exc. in Northern Mongolia, s.13) Buna benzer diğer bir sahneye de L oo kolleksiyonundakt bir bronz üzerinde rastlıyoruz. Deve ve kaplanların müca­ delesi de Sibiıya ve Ordos bronzlarında biiyiik bir yer tutar. (Bur­ lington Magazine, 1926, A pril)”1. Beslenmesi: deve, çalıları, dikenleri çok sever. Akşama kadar diken yiyerek kendi kendine yayılır. Ekseri başında yaşlı bir yörük veya çocuklar bulunur. A kşam lan deve hapı verilir: Seslenince (Sarı M ayaL.Gara lök...v.s.) anlayıp gelir. Deve hapı, (Deve Tec) i denen çinkodan

derince bir kap içinde hazırlanır. 3 kg. kadar arpa unu veya burçak yarması su ile yoğrulup hazırlanır. Katılaştırılıp, söbü (yumurta, elips) şekline getirilir. Bir yük devesine 24 saatte bir verilir. Deve yazın iki defa (sabah, öğleden sonra) sulanır. Deveci kovası denen, ağzı dar, altı tahta yanları saç kulplu bir kova ile su getirilir. Bunun içine konan su icabında uzak mesafelere kadar taşınır. Daha ziyade yolda rastlanan kuyudan su çekmeye yarar. Devenin suyu iştahla içmesi için suyun içine arpa unu (çorak) atılır. D inar Türkm enleri buna (şor) diyor. Deveye yorgun iken su verilmez; yoksa hastalanır. (çohoL Ç ohoL ) denerek sulanır. (Hoç!) diyerek kaldırılır ve sürülür. Çağırırken (hoç bidi bidi!..), çöktürürken (ıh! veya çök!..) denir. Deve ve devecilik hakkında (Honamlı, Sarıkeçili, Karakoyulu, Yeni Osmanlı, Dinar Türkmenleri, ilh..) gibi aşiretlerden epeycc bilgi topladığımız halde, Horzum aşiretinden (halen D inar civa­ rında Gökçek köyünde oturan) 75 yaşlarında Hacı Çakıroğlu Osman Çavuştan edindiğimiz malûmat hayli dolgundur. Ona göre devenin (Öd) ü dağınıktır (bir kaç yerde): 1- Boynun üst kısmında (eğri kısımda) 2- Sağ ve sol kaburgalarının ucunda. 3- Kuyruk üstünde (Sandal ağacı) (Öd) ü toplu olsa, bir yerde bulunsa muvazenesini temin edip, yükü kaldıramazmış.

Devenin teçhizatı: Havut: devenin semeridir. Şu kısımlardan mürekkeptir: llarzın : dışı keçe ile kaplı olup, onun altmı kıl çul ile kap­ lamışlardır. Bu çulun içine Ilavut ofu denen saz doldurulm uştur. H aran ın üstünü kaplıyan keçe (Tülü Beserek) te kırmızı, süslü, güzeldir. Hatap Ağaçı: dört adet ağaç, iki adet bir yanda iki adet bir yanda. Yük sarılırken ipler bu ağaçlara geçirilir. İşkence: iki adet ağaç. H atap ağaçlarına m erbuttur, (hatapı zapteder) Darak (Tarak): İki adet ağaç Hatap başı: Kolan: üç adet 1- Göğbed Kolanı (boğaz altı) 2- Töş, döş Kolanı (karın altı, ön kısım) 3- Kasık Kolam (karın altı arka kısım) Kuskun: havut kaymasın diye, kuyruk altından geçirilir, (yün veya kıldan) İlik veya İşkence İpi: dört adet Bel ipi: havutun hatabına bağlanan ip (bir adet) Yörüklüğe bağlı zanaatlardan biri de (Havutculuk) tur. Eğe ve Akdeniz bölgesinin bazı kasaba ve şehirlerinde bu işle iştigal eden bir esnâf zümresi el-an mevcud olup, yörüklüğün nihayete ermesi ile tarihe karışacaktır. İçirik: havutun altına konan, attaki ter keçesi gibi keçe. Yular: yünden mamûl, renkli dokuma, devenin başına geçirilir. Akrap: yanağın altına (iki tarafa da) takılan, (4 çivili) ufak dem ir parçası. Çivili tarafı içe doğrudur. Ete değince, kalp deveyi (Bilhassa) (Nacır’ı) batarak yanağını (duluk) acıtarak, canlandırır. Zencir: Bir metre kadar uzunlukta, (çilbir) lc (yular)ı birbirine rapteden halkalı zincir.

Çılbır: Yün veya kendirden ip. (Sarı Keçili, Honam lılar buna dizgin der) Tellik: (çilbir) le (zincir) i bağlayan ince ip. (Horzum ) dan başka aşiretler buna (Telipi) derler. D e v en in b irb irin e b ağ lan m a sın a (T irk e m e ) d e n ir. Z ay ıf b ir ip le (T e llik , T e lip i) b ağ lan ır: deveye z a ra r v erm e sin diye. D ev en in b a şın d a k i y u lara m erb u t (z in c ir) le, ö n d e k i d ev e n in kasık k o la n ın ın ucuna bağlı o lan (D izg in , Ç ilb ir)i bağ lıy an in ce ip e (T e llik , te lip i) d e n ir. Bu d ev e n in s ig o rta te lid ir , h a y a tın ı k o ru r. K ö tü b ir a ra z id e , ö n d e k i d ev en in çe k m e si ile, a rk a d a k i d e v e n in m u v a z e n e sin in b o z u lu p , d ü şm em esi için (T el ipi, te llik ) h em en k o p a r ve deveyi k u rta r ır . İki devcci gidiyormuş. Biri eşeğinden atlayıp sevinçle yerden bir şey almış. Ağabeyisi merakla o “N e buldun?" “A lım buldum " Hadi ülen sen de!... Ben de bi telipi buldun zandım ’’, Horzum lular (bi tellik buldum zandım) Tel ipi altından kıymetli, zira bu ufacık ip, devenin hayatını kurtarıyor. Çuvaldız da devecinin can yoldaşı (çuvalı, havut’u dikmek için) (Çengel) dc çuvalı sırtlamak için. M alam an tellik olmaksızın, çilbirle, zinciri sıkı sıkı bağlamaya diyorlar (Horzum lular) Esnek: devenin ağzını bağlayan ip. Kaskı, gazavent: kışın deve kızışınca ısırmaması için hatapla esnek’i rapteden ip veya kolan. Dizgorıı: keçenin üzerine aynalarla, türlü işlemelerle ve deve boncuğu ile (midye gibi olup, tarlalardan toplanır, kemiğimsî, ufacık süs, boncuk) deve zîneti meydana getirilir. Güreşçi deve­ lerin başına ve havudun ön kısmından (alt tarafından) ön ayak­ larına (dizlerine doğru sarkan süs: (Görbend: Sıraç, çakal v.s. Gtiğbentlik, Cığıştak: Honamlı, Sarıkeçili) Eski göçlerde de kul­ lanılırmış. (G öç)te en önden kızın, gelinin gitm esi, kıza baksınlar, deveye nazar değmesin diyedir.

Canlar: 1-Hatap Çanı: havudun önüne asılan, büyük çan. (Honam lı, Sarıkeçili: Dündar çanı), (Sıraçlı ve Çakal Aşireti, Bolat Çanı diyor) 2ziller

Duluk Çanı veya Zili: (Yanak: duluk) ta 7-8 adet ufacık

Honam lılar buna: yüz Çanı diyorlar (Sıraç)lı, çakal) v.s. (G e­ veze), (Gulak Çanı) diyorlar. 3- Y a n l a m a Ç a m : k a r ın a ltın a a s ıla n ( G ö ç le r d e ) b ü y ü k ses ç ık a r a n , g ö çe h a ş m e t v e re n b ü y ü k ç a n . S ar ı k c ç i li , S ır a ç , Ç a k a l v.s. (Ö z e k ç a n ) ( G ü b ü d ü k ) d i ­ y o r la r . Honamlılar: (G ara Çan) diyorlar. Keveke: deve çanının dışındaki büyük kısım. (D inar Türkm enleri) Deve ski yerden kesilir: 1- Evvelâ boğaz altından 2- Sonra göğbedden (boyunla gövdenin birleştiği yer) Devecilerin piri Veysel Karanî, devesi birinin bağından ot yiyince, haram yemesin diye böyle kesmiş. Team ül haline gel­ miş. D e v e n in tü y ü b a h a rd a (h ıd ır e lle z le , g ü n d ö n ü m ü a r a ­ s ın d a ) y o lu n u r. T üyü y o lu n m u ş d e riy e , k a tra n , gaz, sad e yağı (veya ze y tin yağı) k a rış ım ı s ü r ü lü r . Ü ç ayda tü y ­ le n ir. Çuval, heybe, çul, yatak yünü, haba (aba) v.s. yapmakta kul­ lanılır. Ceh: Boğaz altından, göğbede kadar gelen, sarkan uzun tüye denir. 3-4 Kgr. yün çıkabilir. H örgiic T ü y ü : 3-4 Kgr. yün çık ab ilir. C em ’an iyi d e ­ ved en 8-10 K gr (T ü lü , N acır), cöm ’an (G a y alak , lö k ) ten 5-6 Kgr.

Deve Hastalıkları: 1-Kötev: Üşütmeden mütevvellid hastalık, tedavisi: kırmızı veya kara biberle burnu oğulur. 2Halka: boğazının altında şişkinlik peyda olması (bademcik gibi) Hap yiyemez olur. (Halka olmuş) denir. Tedavisi: kızgın demirle şişlik dağlanır. Gül gibi bir iz kalır. 3- Ham Çalgını, Ağırırmış, Hama Çalmış: algın, garnıçekkin (zayıflamış) olur. Tedavisi: Koruk, taze kaysı su ile kaynatılıp, soğutulur. Deve­ nin ağzından ac karına dökülür. Olmassa sirke dökülür. 24 saat su verilmez. Sabaha karşı deve kırk geviş getirirse (çabuk geviş getirirse) sıhhati iyidir. 30 geviş getirirse (ağırdan alırsa) keyifsiz demektir. Deve K atarı ve Savran başı: art artda dizilip bağlanmış develer bir k atar teşkil ederler. Şu tekerleme en güzel, normal katarın yedi deveden meydana geldiğini gösterir. “Yedi katar, beş-altı yeter, sekiz artar ” Katarda sıra: Önde: Beserek (Ön devesi) (Honamlı, Sarıkeçili, H ata’lar buna (Peşenk Devesi) diyorlar. İkincisi, Üçüncüsü, dördüncüsü, beşin­ cisi, altıncısı gatar. Yedincisi Duldar Mayası (Acar: genç, güçlü deve) Honamlı Sarıkeçili, hayta: (Duldar Devesi) Develer Ihtırılınca: (Ön Devesi) nin (Peşenk Devesi) nin sağına ıharlar. Sar keçililer: “Biz develeri Peşenk devesinin sağma ıhtırırız. Diğer aşiretler soluna ıhtırır” dediler. Honamlı ve Hayta’da aynı olduğu gibi, hemen hemen diğer aşiretlerde aynı durumu müşahade ettik. Ayrılık göremedik Savrtmlıaşı: Deve kervanının mutlâk hakimi, idarccisi, akıl hocasıdır. Bu meslekle saç ağartmış bir devecidir. Konak yerlerini, yaylım yerlerini bilir. Develere yük bulur, parasını, nakliyat ücre­ tini tahsil edip, devecilere hakları nisbetinde taksim eder. Askerî ikmallerde, cephane, mühimmat naklinde, Koçhisar G ölü’nden tuz naklinde, 30-40 sene evveline kadar Türkiye’nin

bilumum nakil ve ticaretinde (kamyon, yol yokluğunda) yegâne rolü oynıyan deve katarlarının başında (Savranbaşı) na çok iş düşerdi. G ü n d ü z uyur, gece uyanık k a lırla rd ı. Ü lk e r y ıld ızın d an , d e v e le rin geviş çalm asın d an (geviş g e tirm e sin d e n ) sab ah a kaç saat o ld u ğ u n u bilen in san d ır. G öçek v a k tin e (G öç, h a re k e t z a m a n ın a ) ay arlay ıp , b ü tü n d ev e cileri u y arırd ı. H ava d u ru m u n u b ilir, akşam dan icabında odun to p la tır. Kendisi gündüzün icâbında yolda m erkebinin üstünde uyuk­ lar gider. B ilhassa im p arato rlu k T ürkiyesinde deve kervanları, hazer ve seferde büyük hizm etler görm üştür. Erzak ve cephane nakli, kale kervansaray yapım ve tam iri için m alzem e nakli, lim anlardan iç vilayetlere vilâyetten vilâyete, istihsal m erkez­ lerinden İstanbul, İzmir gibi büyük istihsal m erkezlerine tuz, buğday, bakliyat, kuru yemiş, ticarî em tea nakli develerle yapılırdı. A n a d o lu ’nun kan dam arı, nakliyat şebekesi deve k ervanları idi. Eski T ürk ordularında ve um um iyetle nakil vasıtası o lara k deve büyük bir yer alm ış olduğu için bütün kervansaray ve m enzilhanelerde büyük bir zevk ve bilgi ile yapılm ış deve ahırları b u lu n u rd u 1. Ç- Atçılık ve Sığırcılık: Anadolu yörükleri arasında sürüler halinde, Kazak’lardaki (Cıl­ kı) misâli, at beslendiğini bilmiyoruz. Buna rağmen yakın senelere kadar göçebe olsun, yerleşik olsun hemen her ev at beslemeye gayret etmiştir. At, Türkün sevgisidir. Bunun Orta Asya’da nasıl bir yaygın sevgi olduğunu yukarda kısaca gördük. Anadolu’da ise atasözleri, türküler, Dadaloğlu, Köroğlunun (Koçaklama, bozlak, ağıt) larında bu sevginin hamasî bir havaya büründüğünü görürüz. Cenklcr onunla yapılır, düşman ülkelerine onunla saldırılır, düğün

havram onunla olur, hatla anası babası vermeyince kız onunla kaçırılır, cirit onunla oynanırdı'. Atçılık hususunda geniş bir maddi kültür halen mevcuttur. Sait Uğur’un (İçel Folkloru) ve ondan faydalanan Ali Rıza Yalgın’ın (Cenupta Türkmen Oymakları, V.sf.68-71) bu hususda ver­ dikleri malûmat zengincedir. Yerimiz müsait olsa biz de m uhtelif aşiretlerden, Avşarlardan at hakkında topladığımız bilgiyi, şiiri, türkü, atasözlerini ilâve edebilirdik. Sığırcılık, (yerli Kara) denen küçük, verimsiz cinsin yetiştirciliğinden ibarettir. Bazı aşiretlerde gördük. d) İktisadî Bünyemizde Hayvancılığın Yeri: İktisadî bünyemizin ziraî bir karakter arz ettiği, millî gelirimi­ zin takriben % 40’ının ziraatten gelmekte olduğu, bunun içinde de hayvancılığın büyük bir hisseye sahip bulunduğu malûmdur. Bu arada canlı hayvan ve ct hayvanî mahsuller ehemmiyetli ihraç kalemleridir. Bu ihracat büyük bir döviz kaynağı teşkil eder ve tediye muvazenemizde büyük rol oynar. Hayvancılık iç istihlâk bakımından da ayrı bir ehemmiyet ta­ şımaktadır. Proteinin beslenmedeki ehemmiyetine mütehassıslar işaret ediyorlar. Bizde, ilerlemiş memleketlerin aksine, protein daha ziyade hububat ve sebzeden elde ediliyor. Pek az miktarı et ve hayvanî mahsullerden alınıyor. Senede 8-10 yavru veren, çabuk üreyen domuzla protein ihtiyaçlarını bol bol gideren Hıristiyan ülkelerine mukabil, bizim de küçük ve büyük baş hayvancılığımızı leşvik etmemiz lâzım. Baade Raporunda da, Anadolu’da halkın ekmek, çörek gibi ham ur işleri sayesinde günde 3.000 civarında kalori alabildiği, bunun %80 ni hububattan elde edilirken ancak %2 sinin sebze ve hayvanî yağlardan, %7 sinin süı ve süt mamülü yiyecek ve yumurtadan ve sadece % 1 inin etten temin edildiği belirtilmektedir2. 1

S a rık eç ili A şire tin d e n A li Osman E fe n d i'nin (K a ra d in kö yü -K o rku teli) anlattığına göre, cirit oyunlarını şiirle dile getiren yakınıcı varmış (О гап olacak) Buna (Tatar) derlerm iş Hadise ti g e çe n bir cirit oyununu Talar şöyle tasvir e d iy o r D e ğ n ek öynarka çıktı G edik Haşan'm dişi Yarıldı Tırlıoğlu’nun gaşı Ç ok söylemen, dutmııyo Odabaşıoğlu'nun başL Orta A sya'da buna (Çiğit: yiğit oyunu) denir.

2

F.A.O . Türkiye Raporu. Z.Bankası 100. yıldönümü Yay., 1963 sf.69.

Bu raporlarda, tetkiklerde, plânda müşterek, hayvancılığımızın ibtidaî bir seviyede olduğu, hattâ eski halinden, verim itibariyle dc geriye gittiği hususudur. Bu gerileyişte mer’atarın ekilebilir arazi lehine azalışı büyük rol oynamıştır. "D44 de 12,9 milyon hektar olan sürülüp ekilebilen arazinin 1)56 da 22,4 milyon hektara yükselmesi, step m er’aların feda edilmesinden mütevvelliddir. Bu müddet zarfında sitep mer’alar 32 milyon hektardan 23,1 milyon hektara düşmüştür. Tabiatı ile sitep meraların en iyi kısımları sürülmüştür. Geri kalan kısım kayalar ve çok seyrek Floraya malik olan kayalarla dolu, çok dik meyillerden ibarettir. Bu azalan mera üzerindeki hayvan sayısı artmıştır. D46 dan 1956 ya kadar koyu n vc keçi sayısı 40,1 milyondan 49,5 milyona, sığır ve mandaların sayısı 10,6 dan Ц 5 milyona yükselmiştir. Otlanabilecek sitep m er’aların hayvan başına olan ortalama dönüm miktarı hemen hemen %50 azalmıştır. Mevcut 29 milyon hektar m er’a bu saha üzerinden beslenmek istenen hayvan miktarını taşımaktan uzaktır’1. Bu aşırı otlatmanın ne vahim hal aldığı beş yıllık plânın şu satırlarından daha iyi anlaşılıyor: “1962 yılında mevcut megaları­ mızın büyük baş hayvan birimi olarak otlatmak kapasitesi 15 milyon baş olarak hesaplanmıştır. Her türdeki hayvanların büyük baş hayvan biribıi olarak miktarı 24,1 milyon baş olduğuna göre 9,1 milyon baş hayvan normal otlatma esasına göre açıkta kalmakta veya aşırı otlatma ile m er’alar tahrib edilmekte, hayvanlar da iyi bir şekilde beslenememektedir ’2. İm paratorluk Türkiyesinde de aşırı otlatmaya, m er’aların azal­ masına mani olmak için tedbir alınmış, kanun vaz’ olunmuştu. Demek zamanla tatbikat nazariyattan üstün gelmiş. Bu kanunların birinde bu hususta şöyle deniyor: “Ve kadim-üz zemandan şehir­ limin ve ehl-i kurâ’nın davarları örüsi (otlaması, yayılması) içtin vaz'olunan yerin ekilmesi ve korunması zarar-ı ânıdır Ol cihetden medfu ve memnu 'dır” (Barkan, Kanunlar, sf.7) Tedbirler, Çareler: Plânlama mer’alar üzerindeki baskının büyük baş hayvan sayısını sabit !utulması, keçi sayısının azaltılması ve yem bitkileri ziraatının 1

2

F.A.O . Türkiye Raporu, sf.15. Birinci beşyitlik kalkınma plânı, Ankara, 1963, sf. 159,

geliştirilmesi ile kısmen önleneceğini düşünüyor. Uzun vâdede bazı marjinal toprakların eski haline (mer’a) çevirilmesi gaye edinilmiştir1, “Beş yithk yatırım toplamının %6,1 ini karşılayan 684 milyon Hra gelişen hayvancılığın artan yem ihtiyacını kısmen karşılamak için nıer’aların fileştirilmesine, erozyona engel olmağa ve yeni kurulacak bağ, meyva ve zeytinlikler içitı gerekli teras ve tesislerine, ıslak ve bataklık alanların kurutulmasına harcanacaktır’2. Oakes Raporunda, O rta Anadolu’daki hayvan nisbetinin üçte bire indirilmesi öne sürülmüş, tavsiye edilmiştir. Baade R aporu’nda bu hemen hemen imkânsız görülmektedir. Çare: ...Orman böl­ gesinde kalacak olan hayvan sahihleri için tatmin edici başka geçim vasıtaları bulmaktır. Bu imkânlar sağlanmadıkça orm anda otlatım ı önlemek imkânsızdır ve herhangi bir zorlama teşebbüsü şüphesiz ki Orman Umum Müdürlüğü ile orman halkı arasında daha büyük ihtilaflara yol açacaktır. Bu değişik geçim yolları orm an hizmetlerinin genişletilmesiyle (yol inşaatı, orman dışı ağaçlandırma, kıymetlendirme) orman köylerinde yamaçlardaki tar­ laları teraslamak, vâdilerdeki sulanan bağ ve bahçeleri geliştirmek, büyük ölçüde iyi vasıflı tohum ve sun’i gübre kullanarak ziraatı kuvvetlendirmekle tem in edilebilir. M ahallî et ve süt mamulleri istihlâkî, hayvan türündeki geliş­ tirm e (gerek sığır gerekse yüksek randımana bağiı keçilerde) ve daha ziyade serbest mer’a otlatımına zıt ahırda besleme ve orman içi veya hududundaki tabiî m er’aların daha iyi bir şekilde amenajmanıyla karşılanabilir”3. Gelirinin çoğunu (keçi) den temin eden dağ köylüsünün elin­ den keçiyi almak, onları perişan etmek olur. Bu keyfiyet J.E.Chrıstıansen’in R aporun’da da göz önüne alınmıştır: "Eğer, bu halkın yetiştirmekte olduğu hayvan sayısı azaltılacak olursa, başka gelir kaynakları da bulunmalıdır. Mesele son derece karışık olmakla beraber, bazı güney Avrupa ve Akdeniz memleketlerinde, ilerlemeler kaydedilmiş ve edilmektedir. Muvaffak olmuş memleketlerin Türkiye

l

Birinci beşyıllık kalkınma plânı, Ankara. 1963, $[.180.

i

Birinci B eş Yıllık Kalkınma Plânı, Ankara, 1963, s[.161

x

F A . O. Raporu, sf.139,201

tarafından teûkik edilmesi ve uygun olan tedbirlerin adaptasyonuna gidilmesi ve vakit kaybetmeden tatbik edilmesi icap eder "V Keçiyi azaltmada ilk adım, yerleşme arzusunda olan yörükierden başlamak olabilir. Ellerindeki keçilerin hükümetçe satın alınıp, uzun vadeli, faizsiz veya çok düşük faizli bir kredi ilâvesiyle kendilerine bir meblâğ sağlayıp, bir toprak tahsis etmek. Ellerine geçen para mesken ve istihsal vasitalarına tahsis olunur. Bu suretle başka sa­ halarda müsmîr olmaları temin edilebilir. Meselâ, şeker fabrikaları civarında iskân etmek, emansif hayvancılık için maddî ve manevî yardım sağlamak. “Extensif hayvancılığın tıpkı extensif ziraat gibi iklim şartlarının sıkı tesiri altında kalması, hayvanlan büyük tehlikelere uğratabilir. ŞiddetU kışlardan ve kurak yazlardan ekinler nasıl zarar görüyorlarsa, hayvanlar da a\!nı sebepler yüzünden açlığa uğrarlar. Bazı yıllar büyük hayvan kırımları olur’2. Onun için bu yerleşme ile, atadan dededen hayvancı olan, bu işe ünsiyetleri bulunan aşiretleri bilgi, maddî imkân ve yardımlarla teçhiz edip, entansif hayvancılık yap­ malarına önayak olmalıdır. Keçileri ellerinden alınmış aşiretleri sazlık mıntıkalarda iskân edip, turizm ve yerli istihlâk için türlü hasır dokumaları, hasır sepetler, şapkalar v.s. imâl etmek, halı, kilim, çorap3 v.s. dokumak üzere kurslara tabî tutmak, kredi ile takviye etmek, satış imkânları hazırlamak, kooperatifler kurmalarına yardım etmek, memleket iktisadiyatı bakımından mühim olduğu gibi, içtimai bakımdan, iskân politikası bakımından da ehemmiyet taşımaktadır. Keçi besleyen yörükleri orman dcnemiyecek çalılık yerlere zi­ raat için iskân etmek, keçilerini satın almak şıkkı. Nitekim bu husus mezkûr raporda, Orman Umum M üdürlüğünün etüdüne istinaden zikredilmiştir: “Orman Umum Müdürlüğünce yapılmış olan etiidler, takriben 500,000 hektarlık m aki ormanının ve 1.500.000 hektarlık diğer orman arazisinin zararsız bir şekilde ziraî saha, bağ ve bahçeye çevrilmesinin mümkün olduğunu göstermiştir ki bu arazî 200.000 ailenin yerleştirilmesine elverişlidir'A.

1

F .A.O . Raporu, sf.139,201

2

Ord.Prof.Dr. Besim Darkol, Türkiye İktisadi Coğrafyası İst. 1963, sf.136.

3

Bu sene Ekim ayında Yapı K redi Bank, tarafından açılan ( Çorap sergisi) nin gördüğü rağbet g ö z önüne alınsın.

•i

F .A.O . Raporu, sf.138.

Edremit ve Erdemli civarında gördüğümüz maki toplulukları buna misâldir. Edrem it’de, bu çalı çırpı yerine civardaki gibi, binlerce liralık döviz getiren zeytin ağacı, Erdemli’de narenciye kaim olabilir. Bu suretle Türkiye’nin gelir ve tediye muvazenesinde lehte bir fark olacağı gibi, konar göçerlikten bıkmış yörüklerin iskânı tem in edilmiş vc bir miktar keçi azaltılmış olur. Memleketin şiddetli ihtiyacı yanında, hayvan sayısında bir azalt­ maya mukabil, koyuncu yörüklerin hayvancılığını desteklemelidir. Tam göçebelikten yarı göçebeliğe geçmeleri için kendilerine kışla temin etmeli, kredi, kurs v.s. kolaylıklarla teşvik ve takviye etmelidir. Ayrıca “Hayvan mahsullerinin m a m u l bir halde ihraç imkânları kazanıldığı gün Türkiye'nin ekonom ik durum unda büyük bir değişm e bek len e bilir "*. 3- Yürüklerde İmalât: Bu bahiste sadece yörüklerden bahsedeceğiz. O rta Asya göçe­ belerinin hayvancılığını anlatırken kısaca imalât ve el zaanatlarına kısaca işaret etmiştik. Onun için bu bahiste yeri geldikçe Orta Asya göçebelerine atıfta bulunacak, ayrıca ele almıyacağız. a- Süt mamulleri (Ağartı, Ağaran, Arık) Karakoyurüu’lar (Arık), Dinar Türkmenleri (Ağaran), diğer aşiretler (Ağartı) demek suretiyle bütün süt mamullerini (yoğurt, yağ, peynir, çökelek.„ilh...) ifade etmiş olurlar. Şimdi bu mamulleri sırası ile görelim. Ağız, Ağın; Yepinti, Kımız: Koyun, keçi, sığır, deve doğurduktan sonra, yavru emmeden alınan koyu, kıvamlı süte Dinar Türkmenleri ve Bekdikler (Ağın), diğer aşiretler (Ağız) diyor. Bu (Ağız veya Ağın) diğer normal sütle karıştırılıp, pişirilirse kımız adını alıyor (Dinar Türkmenleri, Horzum lu’lar Bekdikler). G ün dönüm ünde (Ağustos sonu) sütler yağlanınca koyunun sütünü pişirerek gene kıvamlı süt yoğurt arası bir yiyecek elde ederler ki buna süt döndermesi (Dinar Türkmenleri) adı verilir. Diğer yörükler buna (Yepinti) der. İlk yiyen veya içen için bay­ gınlık verici, ağırdır. Fakat lezzetli ve kuvvetlidir.

ı

N .T u n ç d ile k , İç A nadoltım ın E ko n o m isi H akkında, İsl.Ü n iv,C o ğ ra fya Enstitiisâ Dergisi. SaynlZ Ш 1 sf.31

Yoğurt: Keçi veya koyun sütü sağıldıktan sonra karıştırılıp, paçal edilir (ikisini birden besi iyen aşiretlerde) kazanın içine süzek denen bezle süzülür. Kazan ocağa, (sacayağı) sayacakın veya üç taşın üzerine konup, ateş yakılır, kaynatılır. îyice kaynatıldıktan sonra indirilip, ılıklaşıncaya kadar bırakılır. H elke ve çingillerc taksim edilip, içine yoğurt mayası atılıp, üzerleri örtülür, maya­ lanmaya terk edilir. Maya vazifesini eski yoğurtta görebilir. Tuzlanıp kurutulup saklanan eski yoğurt iyi maya olur. Buna (Damızlık) ta denir. Diğer bir maya Hıdırellezde (6 Mayıs) sabah erken, gündoğmadan otlar ve çiçekler üzerinden toplanan çiğ (şebnem) dir. Bu, da iyi bir mayadır. Azıcık konulunca sütü mayalaştırır, yoğurt yapar. Yörüklerin yoğurdu leziz ve yağlıdır. Süt makinasında yağı alındıktan sonra yapılan yağsız yoğurda Bekdik Aşireti (iğdiş yoğurt) diyor. Lezzeti az, kuvvetsiz oluyor. Tere Yağı: hali vakti yerinde olanlar her gün, fakirler 3-4 günde bir topladıkları yoğurdu yağ çıkarmak için (döğme tuluğuna, yannık’a) yayık’a boşaltırlar. (Resim:25,26, 27,28,29) Bu tuluk keçi derisinin bütün olarak yüzülüp, eylenmesmden meydana getiril­ miştir. Yapılışı ilerde eyleme bahsinde anlatılacaktır. (Çatma) denilen üç ayaklı sehpaya bu tuluk asılır. Keçinin baş tarafı demek olan dar kısım iple bağlanıp, tepe aşağı getirilmiştir. Kuyruk ve iki arka ayağının derisinden kıl iplerle (Çatma) ya (1,50 metre boyunda sehpa) bağlanır. Tuluk-ki buna bazı boy ve aşiretler (Avşar, Sarıkeçili, Honamlılar, Kara tekeliler, Horzumlular yunnık) diğerleri yayık der-yarasına kadar yoğurtla doldurulur. Yörük kadını yufkasını (yufka ekmeği) yaptıktan, yemeği pi­ şirdikten sonra (veya evin kızları, kadınları çoksa yemeği ekmeği başkası yapar) çatmanın başına geçip, eline ağaçtan mamul bir m etre boyunda (bişşek)i alır. Buna bazı yerlerde (fişşek, pişek, fişek) dc denir. Ucu daire şeklinde, deliklidir. Yoğurdun içinde kolayca oynayıp, yağını yüze çıkarabilir. Kadın kolunu dirseklerine kadar sıvayıp, sabunla elini kolunu iyice yıkar (Bizim gördüklerimiz, duyduklarımız böyle, istisnası olabilir) Bişşeği de yıkar. Kazanın içindeki yoğurdu tuluğa boşaltır. Yoğurt sıcakça ise biraz soğuk su, soğuksa ılık su ilâve edilir.

Bişşekle hafif hafif yoğurdu döğmeye başlar. Bu muameleye yayık yayma, yanmk döğme, Ayran döğme denir. Bir yayla sabahında çocuk sesleri arasında, çadırların önünde yayıktan tatlı sesler çıkar, musikî ahengi doğar... Kadın arasıra bişşeği çıkarır, üzerine, soğuk su serper (yağ tutm asın diye) Nihayet dipte ayran, üstte yağ olmak üzere ayrılır. Bişşek oynamaz, güçlükle çalışır hale gelince, çomçayı (büyük ağaç kepçe) üzerine su serptikten sonra tuluğa daldırır, yüzünden yağı alır ve kazanın içine kor. Geri kalana tekrar bişşeği vurur. Yağ tekrar toplanır, tekrar çomçayla alır. Yağ bitinceye kadar bu ameliye devam eder. Bu yağa (tuluk yağı) denir. Geride ayran kalır (tuluk ayranı, yayık ayranı, yannık ayranı) yemeğin yanında içildiği gibi çökelekte yapılır. Bütün yağ kazanda topladıktan sonra, eski bezler top haline getirilip kazanın altına konur. Kazan bu topun üstünde çalkalanır. Çalkalanırken ayranı akar, iyice kıvamlanıp terayağı haline gelir. Kazandan alınıp Tirki’nin içine konur. Tirki: derin olmayan geniş bakır kaptır, leğendir. Buna (İleğen, ileğençe) de derler. Tirkide yağ, ayranı kalmayıncaya kadar soğuk su ile yıkanır. Tuzlanıp, karın tüyü yolunmuş ve ters çevrilmiş keçi veya koyun derisinin içine konur. Orada suyunu iyice çeker, kıvamlı hale gelir. K uru­ yunca, dışı kıllı içi eylenmiş taze derinin içine yumrukla basar, çeke çeke bağlarlar. Obruk, orbuk denen serin, suları damlayan mağaralara bu tulukları (tulum) istif ederler, üzerini çulla örtüp, büyükçe taşlarla bastırıp giderler. Mağara buzhane vazifesi görür. Kimse kimsenin malına dokunmaz, yan bakmaz. Yörükler yerleşince deriden mamul yayık yerine, ağaçtan ya­ pılmışını kullanıyorlar. Bir istisna olarak Göğebakanlı Aşiretinde (Bozdoğan civarında) ağaç yayık gördük. (Resim: 26) Bazı göçe­ beler bişşek kullanmaksızın tulukla yağ çıkarırlar. Bu iş şöyle olur: Tuluğa yoğurt konduktan sonra, ağızı iyice,.sıkı sıkı bağlanır. İki kişi karşılıklı oturup ayakları iie tuluğa vururlar. Bu şekilde leğen içinde yumruklanıp, elle oğaianıp, su atılıp yağ alınır. (Söğüt havalisi Karakeçeli ve Karakeçili, Dinar Türkmenleri aşiretleri) Süt (Krema) makinasında usul: süt üzerinden dökülür, kol çevrilir. Bir taraftan yağı alınmış süt, diğer taraftan yağla karışık, çok az süt akar. Bu yağlı kısımda yukarıda anlatıldığı gibi yoğurt yapılıp yayık vasıtasiyle (bişşekli veya bişşeksiz) tereyağı elde e­

dilir. Diğer taraftan akmış olan yağsız sütün yoğurduna (iğdiş yoğurt), peyniri yapılmışsa (imansız peynir) denir. (Resim: 30) Bir diğer usul süt kaynatılıp kaplara taksim edilir. Üstü kaymak tutar. Bu kaymaklar toplanıp, kazanda kaynatılır, yoğurt çalınır (yoğurt yapılır, içine yoğurt mayası atılır) Bu yağsız, azçok hiieli şekiller, şehirlerde pek haşır neşir olmamış, örfünü adetini kaybetmemiş aşiretlerce makbul sayılmaz. Peynir: Süt kaynatılır, bakır kaplara taksim edilir, ılıklaşınca içine maya atılır. Maya vazifesini kuzunun kursağı görür. Temiz ölen kuzunun (ölmeden önce, kesilmiş olan) sütten ibaret kursa­ ğının içine, yeni kuzulayan koyunun ağız sütü (ağız) konur, ku­ rutulur. Bu iyi bir peynir mayasıdır. Temiz ölen koyunun sarkanağı da aynı işi görür. Bu mayaya biraz kuru incir, kuru üzüm, nohul, seğ (şap), harnup (keçiboynuzu) ilâve edilir, (Çabuk ve lezzetli olması için). Maya atıldıktan sonra mayalanmaya terk edilir. Buna (Pcndir Çalma) denir. Keçi, buzağı, tavşan v.s. gibi hayvanların küçüğünün kursağından da peynir mayası olur. Ertesi günü taze peynir küçük bez keselere parça parça taksim edilir. Altlarına üstlerine taş konur. İyice suyunu çeker, sonra temiz bir tuluğun içine doldurulur. Bu tuluklar serince bir yerde muhafaza edilir. Altına çakıl taşı serilir, üstüne ağır taşlar konur, 15-20 gün bu vaziyette tutulur. Bu müddet içinde yine tuluk hazırlanır. Temiz ölmüş bir koyunun (ihtiyaç dolayısı ile veya ölmesi muhakkak diyerek son anda kesilen) derisini tuzlarlar. Sarımsaklı yoğurt hazırlanıp derinin içine dökerler. Bir kaç gün bu vaziyette kalınca deri eylenmiş, peynir tuluğu, tulumu haline gelmiş olur. Diğer tulukta 15-20 gün bekletilmiş olan peynir, bir bez üzerine dökülür, ufak ufak doğranır. Tuzlanır ve karaotçam (Çörek otu) ilâve edilir, temiz bir değnekle yeni tuluğa basa basa d o ld u ru lu r. T u lu ğ u n ağzına b ir avuç tuz k o n u p , sıkıca b ağ la n ır. T e ­ reyağı, tu lu k la rın a y a p tık la rı gibi b ir (m ağaraya) o rbuğa is tif e d e rle r. (S on b a h a rd a ) güzün, güz günü yayladan g it­ m eden bir gün evvel kışlaya yakın y e rle re n a k le d e r, köy­ le rd e ş e h irle rd e s a ta rla r. Bazan da yaylaya gelen, civarda m an ar k u ra n (m a n d ıra ) tüccara taze p ey n ir o la ra k , b irin ci tu lu k ta k i (tu z la n m a d a n , ç ö re k o tu a tılm a d a n ö n ce k i) h a ­ liyle s a tılır.

Siit makinasından yağı alınmuş olarak çıkmış sütten yapılan peynir lezzetsizdir (İmansız pendir). Birçoğu şehirlerden peynir mayası alıyor. Nor (Lor): Peynir yapıldıktan sonra kalan su telef olunm az (israf edilmez), bir kaba konup, kaynatılır. Suyunu çeker, so ­ ğutulur, çökelek haline gelir. Börek, çörek gibi şeylerde kulla­ nılır. Ilo rt: Nor alındıktan sonra kalan su tekrar kaynatılır. Reçel gibi tatlım sı olur. Buna (H ort) denir. G eride hiç su kalmaz. Peynir suyu bu suretle fire vermeden değerlendirilm iş olur. Hortla iyi yumurta pişirilir, adına (kaygana) denir. 2 kısım lıort, I. kısım yağ (yan nisbette) karıştırılıp, tuluğa konur (kıllı tuluk) vumşak durur. Lezzetli, yiyimi güzeldir. Kendileri istihlâk eder. Ç ökelek (K eş): Y o ğ u rt yayıkta m uam ele g ö rü n c e yağ ve ay ran a ay rılıy o rd u . Y ağı alın d ık ta n so n ra k alan ayran k a y n a tılır, kıv am laşır, çö k e le k o lu r. K azan ın yüzü n d en y ü ­ zü n d en a lın ıp b ir keseye konur. A ltın a ü stü n e taş b a s tı­ rılır. B ir m ü d det so n ra kurur. G avlak, yolunm uş bir tulağa tu z la n ıp b asılır, P ey n irle k a rış tırıla ra k m uhafaza edildiği gib i, yendiği de o îu r. Çökelek (keş) in sarımtırak suyuna (Eşki) diyorlar. Limon, sirke vazifesini görür. Maya!t ekmek için maya vazifesini görür. Ekmeği özlendirir, beyaz düşer. At Gatık: Yağlı yoğurdu bez torbalara koyup, bir yere asarlar. Suyu akar, kıvamlı hale gelir. Çiğ sülün yüzünün kaymağını bu yoğurda ilâve ederler. Ayrıca biraz da tereyağı karıştırılır. Bu karışıma (Akgatık) denir. Sabah kahvaltısında bazlama ile iyi yenir. Bunların hepsine birden ağarık, aarık veya ağaran denir. Y ü­ rüklerin bir çok ihtiyacını karşılar. Kapalı bir ekonomi bile bu sayede mümkün olabilir1. i

Dinar Türkmenleri onun için:

'7:7 iç in e oğlansız. Yaz gününe ağaransız Gış gününe yorgansız

Goymanuı g'urban olduğum A lla h ''d iy o rla r,

b- Kıl, Yün, Deri Mamulleri: A -D e ric ilik :

Yörüklerin terketmediği, bilâkis en mübrcm ihtiyaçlarını kar­ şılamak için devam ettirm ek mecburiyetinde bulundukları bir za­ naattır. Atadan dededen kalma metodlarla yapılır. Keçi, koyun derilerini m uhtelif işlere yarıyacak hale koymak için terbiye etm ek lâzımdır. Bu ameliye iki şekilde olur: 1- Tabaklama (Tabaka halinde, düz derilere tatbik edilir) 2- Eyleme (Tutuk halinde çıkarılan derilere tatbik edilir) I) Tabaklama*. Tabaklanacak derinin tüyleri yere ve içi dışarı gelmek üzere ağaç kazıklarla toprağa gerilir. Üzerine bolca tuz serpilir. Eğer bu derinin yumuşak olması matlupsa deri üç gün tuzda piştikten sonra bir miktar şap tozu derinin üzerine serpilir ve bunun üstüne de ılık süt dökülür, bıçak gibi yontulmuş bir ağaç parçasiyle yaş derinin içi kazınır ve temizlenir, ikinci defa tuzlanarak üç gün daha güneşte kaldıktan sonra tuzu iyice silinir ve üzerine yağ konarak derinin .içi oğuşturulur, tabak ameliyesi şimdi tamamlanmış olur, bu suretle tabaklanan deriler gayet yumuşak olduğu için aşirette buna (fındık kabuğuna sığan tabak) derler1. Posteki, sora (sofra örtüsü) namazlağ (seccade) gibi ihtiyaçlarını karşılarlar. Meşin yapımı: M undar ölen davarların (keçilerin) derilerini yüzüp ortası di­ bek gibi çukur bir kayanın içine doldururlar. Agızına kadar su ilâve edip, içine kireç atarlar, köpekler yemesin diye üstünü büyük taşlarla kapatırlar. 15 gün bu vaziyetle kalır. Fena kokulu bir hal almıştır. İyice yıkarlar. Bıçakla kıllar kolaylıkla sıyırılıverir, (Gaşıma) Tekrar temiz su ile yıkarlar. Sumak ağacının dalı, mazı vc çevt (palamut meşesinin meyvası) dibekte bir arada döğülür, derinin üstüne bolca serpilir. Dürüp, dürüntünün arasına yeniden serpilir. Bir hafta kalır. (Yaramış) hale gelmiştir. Çekiştirerek iyice yaradırlar. Buna (Yorak) veya (Meşin) denir.

Şehirden gön (Kösele) ve mıh (çivi) alıp, bu meşinle (edik)1 yaparlardı. Kadınların ediği kırmızı boya ile boyanırdı. Bir kız gelin olurken mutlaka edik giyerdi. Şimdi yerini ayakkabı, daha ziyade lâstik ayakkabı almıştır (Çarığın da yerini aldığı gibi) H er aşirette vaktiyle bir de cdikçi bulunurmuş. Biz (Işıklı) A şiretinde demirci gördük, edikçi kalmamış. Şimdi bazısı kasaba­ lardaki edikçilerden alış veriş diyor. Diğer mıntıka aşiretleri ediği çoktan terk elmiş. Hadim, Erm enek’te Y örüklere bağlı olarak edikçilikle iştigal eden zanaatkârlar halen zanaatlarını devam e t­ tiriyorlar. 2- Eyleme: Tuluk şeklinde derilerin sulu, yaş halinin giderilmesi, kalın­ laştırılması, sertleştirilmesi, terbiye edilmesi ameliyesine (Eyleme) denir. Eyleme daha ziyade keçi derisine, bazan da dana derisine tatbik edilir. M undar (müdahale edilmeden kendi halinde ölen) hayvanın derisi ev eşyasında kullanılmaz, meşin yapılır. Temiz ölen (mısmıl, ölmeden evvel kesilen) keçinin derisinin eylenmesi: Davar (keçi) bütün tulum çıkacak şekilde, delinmemesine itina gösterilerek yüzülür. İyice yıkanır. Palamut meşesinin meyvası di­ bekle döğülür, elekle elenir. Buna (Çevt tozu) denir. Üzerine tuz, seğ (şap) pinar kökü tozu, çam kabuğu tozu (dibekte döğülmüş) üâve edilip, bir kapta su ile karıştırılır. Bu kırmızı suya (Eylenti) denir. Eylenti tuluğa boşaltılıp, tuluğun ağzı sıkı sıkı bağlanıp, gölge bir yerde üzerine ağır bir taş konur (Bastırma). Bir hafta bu vaziyette tutulup, sonra boşaltılır. Derinin içi kıpkırmızı, güzel kokulu, suyu ekşi lezzettedir. Deri (eylentinin mayhoşluğunu) gidermek için iyice yıkanır, tekrar tuz ekilir. G ü­ neşte suyunu çeker. Üzerine su serpilip yumuşatılır. İlk önceleri içine konan su hafif sarımtıraktır. Sonraları normal hale döner. Eyleme sonunda tuluk veya dağarcık elde edilir. Üç türlü tuluk vardır: 1- Su tuluğu 2- Yağ Tuluğu 1

Türk Lehçelerinde (Kazak, Kırgız, Uygur. Talar) yakm şekilde kullanılıyor: Edük, etük ölük (Divan, Endeks, sf.2ÖZ204

3- Düğme tuluğu (yayık, yannık) Türkistan’da koyun derisinin terbiyesi isim itibariyle Yörüklerdeki (eylemeye), şekil itibariyle de tabaklamaya benzer. "Koyun ve kuzu derileri önce kurutulur ve sonra da bir ağaç kovada ayran, un ve peynir suyundan meydana getirilmiş ( ı ) adı verilen bir mayi içerisinde 6-7 gün kadar tundur. Kılları kolayca koparılabiliniyorsa, deri olmuştur. (Terdi boluptu) diyerek kovadan çıkarılır ve temizlenerek kurundur. Sonra yumuşayıncaya kadar (ukalaydı) denilen bir aletle (temir irdk) uğulur’’1. B- Dokumacılık: Keçinin kılı ve koyunun yünü, Yürüklere hemen hemen dışa­ rıya muhtaç olmadan, kapalı bir ekonomi içinde, kendi yağı ile kavrulabilen bir hayat yaşatacak iki esaslı ham maddedir. Kıl veya yünü, kendi mamulleri olan alet ve tezgâhlardan geçirip, türlü ameliyelere tabi tuttuktan sonra, m eskenlerini ev eşyalarını, mobilyasını, nakliyatla kullanılan çuvallarını, hayvan­ larının bazı malzemesini, tepeden tırnağa kendi giyeceklerini elde etmiş olurlar. Bu basit zanaatlar Y ürüklerin küy ve kasabalara yerleşmesi ile daha tekam ül etm iştir. Keçi kılı ile yapılan im alât sahasında bu tekâm ül (M azmanlık ve mutaflığı) meydana getirm iştir. Yün im alâtı ise küylerimizde, şehirlerim izdeki halıcılık ve kilim cilik sanayiini meydana getirm iştir. M odern atülyeler, basit dokum a tezgâhlarının biraz daha m ütekâm ili olduğu gibi, bu atülyelere bağlı ve onlar hesabına çalışan küy ve kasaba ev tezgâhları Y ürük tezgâhtarının bir devamıdır. Bu satırlarım ızla güçebe k ü ltü rü n ü n şehirlerim izde, küylerim izde devam ettiğini, bu meskûn halkın daha ünceki güçebeler olduğunu, m üşterek kü l­ tür m enbaını ifade etm ek isliyoruz. Nitekim dilim izdeki “K ırk tarakta bezi var” tâbiri (deyeseği) bunu gösteriyor ve şu satırlar da bu fikrimizi leyid ediyor: “Eski Türk halılarının d o ku n m a ­ sında kullanılan tezgâh İsparta tipi tezgâhlardır. D okum a âletleri ve d o ku n u ş tekniği bugünkünün aynıdır’2.

i

Radloff. Sibirya'dan, CI.sf.443.

z

M acide Gönül, Türk Halı ve Kilimlerinin Teknik Hususiyetleri, Türk Etnografya Dergisi, Sayı. II, 1957.

Halıcılık ve kilimciliğin, türlü dokuma işlerinin Türkiye’de Yörüklerin ve Türkmenlerin iskâniyle teşekkül etmiş köy ve ka­ sabalarında bu zenaatm yaygın oluşu, İran Türkmen halılarının dünyaca tanınmış olması, bu zenaatların yörükler tarafından köy ve kasabalara getirildiği, daha doğrusu onların kasabalar kurması ile bu zenaatın dağlardan şehirlere geçtiğine bizi inandırıyor. Mütekâmil bir Türk kültürü bulunduğunu kabul etmek istemiyen bir takım müsteşrikler Türklerin halıcılığı ve güzel motifler yapmasını İranlIlardan öğrenmiş olabileceğini üeri sürüyorlar. Anau âsârında bulunan ziynetlerin Türkmen halıları ve diğer Türk kabilelerinin el işi ziynetleriyle birleştirerek bunların Altay’lı bir kavmin eseri ola­ cağını ileri sürenler de, Türkmenlerin bu halıları ve desenlerini ancak İran’lılardan öğrenmiş olduklarını anlatmak istediler. Fakat biz, bu­ gün Türk elişi ve Türkmen halı zinetlcrinin Prototiplerini, 1924 dc Moğolistan’da Nouin-Ula’da Rus alimi P.K. Kozlov tarafından keşf ve mil ad senelerine ait olduğu tesbit edilen zinetli iki keçede ve aynı senede Şarkî Altay’da Pazırık Yaylasında ebedî buzlar arasında bulunan Uygur âsârı ve dıvar resimlerinde görülen halı ve keçe tiplerinde ve kısmen görmekteyiz. Nouin-Ula ve Pazırık eşyalarında bulunan zinetlerin Türkmen ve onların komşuları olan Aday Kazak kadın el işleri ziynetleri arasında dikkati çekecek tam benzerlik vardır1. Y akın senelere kadar köy ve kasaba iktisadiyatında, m illî ekonom im izde halı ve kilim dokumacılığı büyük yer tutuyordu. "Bergama ve köylerinde X IX .a sır sonlarına kadar tezgâhsız ev yo k gibiydi. Hemen her evde p a m u k bezi veya hah tezgâhı b u ­ lunuyordu. Yapağı taranır, eğrilir, halı, kilim dokunurdu. Pamuk, evdeki çıkrıklarda mahlıç yapılır, çıkrıkta eğrilir, beyaz veya alaca bez dokunurdu. 1880 tarihinde Bergama’da açılan çırçır fabrikasından 10 yıl kadar sonra ikinci bir fabrikanın da kurulması sırasında (evdeki tezgâhlar boş kalacak diye) bir isyan çıkmış (kanlı fabrika) adını alan bu fabrika halk tarafından yıkılmış ve yakılmıştı.

Bütün bu hareketlere karşı, Avrupa’nın ucuz malları karşısında yerli dokum alar rekabet yapamamış ve gittikçe bunların sayısı azalmıştır. B ugün ise B erg a m a’nın ancak üç b ö lg esin in bazı k ö y ­ le rin d e d o k u m acılık k alm ıştır. (K ozak, Y u nddağ, Y ağcıb e d ir ) 1. Keçi kılıyla im alâtta bulu n an lar yakın senelerde yerleşm iş y ö rü k köyleridir. Şehir ve kasabalarda bu zenaatla iştigal eden ze n aatk ârlar ise bu köylerden gelen veya henüz yerleş­ miş yö rü k lerd ir. B ilhassa Aydın, G aziantep, A dana ve M araş’da bu zen aat kolu ilerlem iştir. A ydın’ın B ozdoğan kaza­ sının üç yörük köyü (B irese, D utağacı, K oyuncular) s ırf m utaflıkla ve m azm anlıkla uğraşır. M azman keçi kılından ip ö re n le re, m u taf ise bu ipleri hususî tezgâhlarında dokuyan­ la ra d e n ir. M az m a n lar büküm işin e b ir tak ım âletler ilâve ederek bu san atı hızlaştırm ış oldukları için çok zam an aşiret bile gü n lerce iğ ve kirm en ile ip bükeceğine, lüzum u olan ipini yaylaya göçm eden M araş pazarından tedarik veya m ü­ badele etm ek ted irler. M azm anlar büktükleri kilipleri aşirete^ satm akla b erab er m utaflara da yetecek kadar hazır ip b u lu n ­ durm ak m ecburiyetindedirler. M utatlar mazmanlardan aldıkları kilipleri tezgâhlarında doku­ yarak halkın ihtiyaçlarına cevap vermektedirler. M utatlar bu ipleri direzinleyip (tezgâha katmak demektir) iğma (tekmil, tanzim et­ me) ettikten sonra: döşeme çullar, hayvan yem torbaları, gebreler (hayvanları tımar etmeye mahsus keseler), kıl kolanlar, bellemeler, yularlar, kıl halatlar gibi ençok köylülerimize yarıyacak lüzumlu hayvan bakımına mahsus eşyaları meydana getirirler. Hemen az çok Türkiye’nin her şehrinde bu sanata ait işçi bulunur ise de bunun en faal sahasını cenubi şarkî vilâyetlerimizde görebiliriz: Maraş ve Antep mazmanları ile mutatlarının sanatla-

1

Osman Bayatlı, Bergamada Dokumacılık, Türk Etnografya Dergisi. II 1957 Hu hususta su kaynaklar tavsiye olunur: Dr. T ev fik Eşberk Türkiye’de Köylü El San’atlarmm M ahiyeti v e Ehemmiyeti, Ankara, 1939. D r .Halûk Cillov, Denizli El Dokumacılığı Sanayii, Isl1949 Rıza Akan. Denizli'de Dokumacılık, inanç, Say 1 67. 194Z

rina daha sadık kalmış olması zikre değer; hatlâ bu sanatın ora­ larda pîr dc (imam-ı Gazalî) olarak tanınm ıştır1. Süvari sınıfı ve koşulu topçu sınıfları lâğvedilmeden evvel o r­ dunun ihtiyacı olan at malzemesini (yem torbası, gebre, belleme, kolan, yular, çul v.s.) bu sahada çalışanlar temin ediyordu. H alen yukarıda bahsettiğimiz Aydın’ın üç köyündeki mamulât, Bırese’de kurulan pazarda2 tüccarlar tarafından alınarak Nazilli’den T ürki­ ye’nin her tarafına sevk olunur. Binlerce köyün ihtiyaç hissettiği hayvan malzemesini bu köyler ve şehirlerdeki zenaatkârlar temin ediyor. Keçi neslinin kurutulmasıyla birkaç bin aile maişetsiz ka­ lacağı gibi, binlerce köy de bu malzemeyi tedarik imkânını bulamıyacakur. Bu m ütenakız hal, muzır keçinin, bir çok faydasından bir tanesidir.... Kılı Bükme, Yünü eğirmeden, bunları dokumaya kadar lüzum­ lu Alât Edevat3. IYün Tarağı: M utat mevsimlerde koyun, keçi ve develerin yünleri kırkıldıktan sonra bu yünlerin bir kısmı çadırlarda dokuma işlerine ayrılır. Dokuma için ayrılan yapağılar evvelâ yün tarağında güzelce taranarak çepelleri temizlenir. (Çepel: koyun pisliği ve ot dikenlerinin yüne karışmış olanlarına derler) Yün tarağında ta­ ranmış ve temizlenmiş olan yapağılar yün haline konulduktan sonra top, top edilerek çuvallara doldurulur. Türkm en kadınları yapağıyı tararlarken iki ayaklarını tarağın dişlisine doğru açarak oturak tahtasına otururlar ve iki elle ya­ pağıyı tarağın dişlerinden geçirerek tararlar. Bakşiş Aşiretinden Halil Bakşi, yün taraklarının altmış «ene önceye kadar dişlik denilen tarak kısmının şimşir ağacından ya­ pıldığını ve bunun demir taraktan iyi olduğunu, yün elyafını ö r­ selemediğini söylemiştir. Biz aşiret arasında bu eski sistem tarağı her ne kadar aradık isek de bulamadık. Bugün taraklar iptidaî 1

A.Rıza Yalgın, Mazmanlar ve M ıılaflar. Halk Bilgisi Haberleri, Sayıüü, 1941

2

Bu pazara ( dualt pazar) deniyor. Sabah erken pazarı gezerk en birden bütün alıcı v e satıcıların ellerini diıa e d e r gibi kaldırdıklarını gördük. Karşıda bir hoca yüksek sesle dua ediyor, hep birden (amîn!) deniyordu. Sonra alış veriş başladı (Duadan önce alış veriş olmuyor) ' Bu âletlerden (Y ün Tarağı, İlgidir, T eççc, çıkrık= çarkjı bizim ifade edebileceğim izden daha kuvvetli anlattığı için merhum A.Rıza Yalgın'dan (C enupta Türkmen Oymakları, c.V. sf.83-87) naklediyoruz.

3

olmakla beraber dişlik kısımları tamamen demir olarak kullanıl­ maktadır. Taranmış yünlerin top lop edilmiş olmalarına (Tomak) denir. 2Kıl Tarağı: Keçi kılım talaşından, pisliğinden, çepelinden ayıklamaya yarayan basit bir âlettir. Tomak (Yumak) halindeki kıl pisliğinden temizlendikten son­ ra, gene lopak (sömek) haline getirilip (kirmen veya iğ) de eğ­ rilmek üzere sol bileğe geçirilir. Buna (sömek) denir.

a) A Ž a ç T a ba n b) Teneke taban c) D e m ir D işle ri ç) Ip geçirm ek için delik. B u iple bir yere asılır.

a) Y a y (ağaçlan) Ы K iriş (B a ğırsa k ta n ) c) Ç e ne (A ğaçtan) a) A ta ca k (İla ğ a l) (ağaçlan) e) Ç ıb ik (ağaçtan) Y a y (çene dahil) kavak veya çam ağacından yapılır.

Kiriş: Koyunun ince bağırsağı yıkanır, tuzlanır, temizlenir, kir­ m ende kıvrılır. Alaçığa veya kıl çadırın tepesine veya direklerine (V) şeklinde asılıp, altına ağır bir taş bağlanır. Bu halde bir kaç gün kurumaya terk edilir. Sonra alınıp, yaya takılır.

Y ıkanm ış taranmış yünler kadının alacağı (ilâğatı) sağ eline alıp, kirişe vurmasıyla gevşer, elyafı dağılır. Bunlar çubukla m un­ tazam hale getirilir. O kla’mn etrafında kıvrılarak, (sömek) denen kelepler yapılır. İplik yapılacak hale gelmiştir, artık. (Resim: 39, 40) i - Kirmen ve İğ:

Y örükler ikisini de kullanmakla beraber, daha ziyade kirmeni istimal ederler. (M uhtelif aşiret vc köylerde İğ’e leşi, teker, eğiri meç, eğirgeç de denir,).

a) Ok b) Kancığı c) Erkeği a) Ok b) Kanal

Kıl veya yün (sömek) lcrini gerek erkek, gerek Kadın sol eline dolar1. Sol eliyle kanatları döndürür, sonra sağ elinin baş ve şahadet parmağı ile tuttuğu kirmeni (okun başından tutar), par­ maklarını gevşeterek yere bırakır. Keıidi ağırlıyla, 70-80 cm. uzunîukta yün ipliğin ucunda dönen kirmen (veya iğ), sol eldeki yün (veya kıl) yumağını yavaş yavaş çözüp, ip haline getirir. Kadın (veya erkek) iplik uzayıp, kirmen yere değmeye başlayınca, ipliğin 70-80 cm,uzunluk kalıncaya kadar, ipliği kanatlar üzerine dolar, sağ elini baş ve şahadet parmağı ile, sol bileğindeki yumağın yünü i

Şimdiye kadar bahsedilen işleri yalnız kadınlar yaptığı halde, kirmenle yun veya kıl eğirm eyi erkekler de yapar. D eve, kovun, davar giîifcrke/ı v e istirahat v c sohbet esnasında kirmen eğirir. (Yün veya kıl eğirir) çorap örerler.

biraz çeker, sündürür ve tekrar kirmeni döndürür ve boşluğa bırakır. 4ilgidir: "ilgidir aynı zamanda bir iplik ölçüsüdür. Buna top halindeki ipler dolanarak dokunacak kumaşın sarfiyat miktarını da tayin etmiş olur. Taban adını alan tahtanın üzerine gergi ismiyle konulan iki değneğin arasına sarılan iplikler yürük kadınlarının do­ kuyacakları eşya için çok güzel bir ölçüdür. Burada birleşen iplikler - çıkınca meydana gelen çilenin adına aşiret giilep der. Bu gülep boy itibariyle dokunacak mensucatın vahidi kiyasesidir. ” Yörükler pamuk ipliğine (iplik), yün ipliğine (yün, yün ipi), kıl ipliğine (kıl ip) derler.

(»

O

Bahşiş Aşireti, yün ve kıl çarkta bükülüp, oval hale (yumağın uzuncası) gelince buna (Melik) derler. Top haline (yumak) çile, haline (gelep) diyorlar. Silifke köylerinde (kelefe) deniyor.

5Teççe: “Ilgıdırdan çıkan iplik teççeye geçtikten sonra kelep adını alır. Çıkrığın işlemesine yegâne medar olan teççe iplik kelebini çözmeye mahsus olan bu alet kalınca bir odun kaideye am udm yerleştirilmiş bir mihverin üzerinde kolayca döner ve çıkrığa; bağlı olan ipliğinin ucu tezgâhlara girecek mekik makaralarını hazırlar. Antakya havalisinde teççenin adına (gülecen ve kelepçen) denir. ”

6- Çıkrık veya Çark: (Resim 41,43) "Kirmen veya iğ ile bükülmüş ve teççe ile ılgtdırdan geçmiş, kelep olmuş ipleri masura yapmaya mahsus olan bu âlete bütün A nado­ lu ’d a çıkrık denir. Bazı Yörükler bu âlete (Çark) adını da vermiştir. Bu âlet ağaç kanad, koçak, mil ve yastıktan teşekkül etmiştir. Kaidesi sağlam bir oduna yerleştirilmiş iptidai bir çarfun dönmesiyle yatakta hazırlanmış bir demir mili çeviren ipe geçmesiyle vazife görür. Mil yani masura saracak kamış döndükçe teççeden dönerek çözülen iplik bu kamışa sarılır ve masuralar tamamen bittikten sonra dokıınıa işine başlama zamanı gelmiştir. ” Bizim kendi tetkiklerimizde tesbit ettiğimiz parça isimleri: Karakoyunlu’larda, Eregli Tekelileri ve Sarıkeçililerde 1- Ön ve arka direkleri 2- Döşşek 3- İğ direği (2 adet) (Bir kaç aşiret ve Uzuncaburç köyü “Silifke',' Boynuinceliler buna fatmacık diyor.) 3a) Direk (2 adet) 4- Kolu 5- Elcek 6- Kanat (2 tane) (kelebek, teker) (12-20 arası) 7- Kücü (Kanadlar arasındaki ipler) 8- İğ

A - kanad veya çağ, B - Kolçak, ( ’-mil direği. Ç -A ğ a ç mil, D -S a b a n yahut yastık, E-Yalak, F-iğ direği, G-yastık.

10- Urgan (ip) 11- Göbek (Sarıkeçililer “Gövde’’diyor) 12- Ana 13- Kulak (direkteki delikler "Sarıkeçili)’ Boynu incelilerde ayrıca: Ok, Gulüm be (elecekle, fatmacığın altındaki taban) Işıklık, Ara döşeği, Gözeme. Çıkrıkta masura yapılır, iplik bir kaç katlı bükülür, pamuk, kalınca eğrilerek (Tırlık) adı verilen pamuk ipliği elde edilir. Bu şöyle olur: Eğirilmiş pamuk (mahlıç) düz bir tahtaya serilir. O r­ tasına bir çubuk konup, bunun etrafında pamuk yuvarlanarak, silindirik hale getirilir. Buna (Fitil) denir. Bu (fitil) çıkrığa tutu­ larak eğrilir. 7Çırçır: Gezdiğimiz Yörükler arasında bu âleti göremedik. Vaktiyle kullanırlarmış. Şimdi şehirden (mahlıç) alıyorlar. Çoğu da pamuklu dokumayı satın almayı tercih ediyor. Bir düz tahta tabana dik iki ağaç çakılır. Bu iki dik ağaç arasına, taban tahtasına paralel olmak üzere biri ince demirden, diğeri kalınca ağaç silindirik iki çubuk bitişik halde yerleştirilir. Pamuğu bu iki silindir çubuk arasına verirler. Çekirdeği ayrılarak, beride kalır. Mahlıç iki çubuk arasında çekilerek alınır. Basit, fakat ihtiyaçlarını karşılayan bir âletmiş. İplik haline gelmiş olan yün veya pamuk sun’î veya tabiî bo­ yalarla boyanarak, türlü dokumalara hazırlanmış olur. Bu boyama işinde (Kök boyası) meşhurdu. Kök Boyası: Yakın zamanlara kadar Yörükler, halı ve kilimlerindeki türlü renkleri, m uhtelif motifleri meydana getirmek için yünlerini tabiî-nebatî boyalarla boyarlardı. Otların kökünü kazıp, bu kökleri kazana koyup kaynatırlar. Bu boyalı suyun içine yünü batırırlar. Buna kök boya diyorlar. Bu tabiî boyalar yıllarca solmuyor. Sun’î boyalardan çok üstün oluyor. Sütleğen kökü ile karamuk kökünden sarı boya elde ediliyor. Buna Tırtar Aşiretinde (Satır boya) deniyor.

Şehirden alınan çıvitle sütleğen otu aşılaması çok iyi oluyor. Yeni OsmanlI’lar bunu kullanıyor. Tehnel (Defne) Mersin dalı yaprağı, Atağan (bir çeşit ot), nar kabuğu, yukarıdaki bitkilerden meydana gelen karışığın adına (Si­ yah cacığı) denir. Kaynatılıp, hasıl olan siyah suyun içine yün atılır. Bir müddet sonra yün siyaha boyanmış olur. S an : Ilgın veya bağ yaprağı (asma yaprağı da olabilir) tabaka tabaka kazana konur, üstüne şap dökülür. Su ilâve edilip, içine yün atılır. Kaynatılınca sarıya boyanır. Açık kahverengi: Nar kabuğu ile kaynatılan yün veya iplik küllü suya batırılırsa kahverengi meydana gelir. Kızılrenk: Kök boya denilen ot kökü kazana konup, su ilâve edilir, içine yün atılır . Barem yaylasına gelep (yumak) halindeki yünün okkasını 22,50 liraya boyayan boyacılar geliyor. Halen Bahşiş, Bayaztdlı’lar kök boyayı bırakıp, bunlara boyatıyorlar. Hayta’lar da pazardan boya alıp kendileri boyuyor. Tam göçebelerin çoğunda gene kök boyası kullanılıyor. İm paratorluk Türkiye’sinde tabiî boyacılık, kök boyacılığı başlı başına ekonomik bir mevzu idi. Şehirlerde bununla geçinen geniş bir boyacı esnaf olduğu gibi, Avrupa’ya ihraç edilen boya çeşitleri m iktar ve döviz olarak büyük bir yekûn tutuyordu. N eb atî B oyalar X lX .asir sonlarına kadar, boyacılığın ge­ lişip yükselm esinde büyük amîl olm uşlardır. H em en b ü tü n re n k le rin b itk ileri olm akla b erab er önem li olanları sarı rengi veren ceh ri ve safran, siyahı veren mazı ve nihayet k r r r,. rengi veren kök boyadır. A nadolu, R um eli ve diğer ye 4e y etişeb ilen bu nebatlardan en ehem m iyetlisi ve i k t i s a t . ti ge­ lişeni k ök boyadır.... İzmir halılarında, Anadolu ve Suriye’nin ipekli dokumalarında Tesalya ve Makedonya pumuklularmda parlıyan Edirne veya Türk kırmızısı, Avrupa’da pek büyük bir şöhrete sahipti. Türk kırmı­ 1

İktisat Fakültesi T alebelerinden Mahmut Tekin, Gündüz Öztürk’ün İç e l Havalisi hakkında hazırladıkları talebe vazifelerinden alınmıştır.

zısının esası kök boya olup, Anadolu ve Rumeli’de geniş bir kök boya ziraatım da peşinden sürüklüyordu.... 1860 yılında, Osmanlı Devletinin İngiltere’ye ihracatında kök boya, %54,7 tutan hububattan sonra %7,8 ile İkincidir1. 1794 tarihli bir mahkeme sicilinden “san ağaç boyası, bakkam ağacı, ayt boyası, san ot, kök boyası gibi boyaların ve mordan olarak da zaçıkıbrıs, şapın kullanıldığına dair bilgi edinmekteyiz”2. “Kök boya (Rııbia tinetorum): memleketimizde nebati boyacılıkta eskiden beri kıymetli bir yer işgal eden bu nebat boyalık om, kırmızı kök, boya piircü, yumurta boyası, boya çili dil kanatan kırmızı boya, boya kökii, boya sarmaşığı, çubuk boya, ekse kökü, kızıl kök, kızıl boya gibi m uhtelif isimler ile de anılmaktadır..... 1870 tarihine kadar İzmir’den ihraç edilen miktarın memleke­ timize getirdiği gelirin 500.000 altından fazla olduğu zikredilmek­ tedir”3. Orta Asya’da da kök boya kullanıldığını anlıyoruz: “Keçe veya yün boyamak için kısmen nebatlardan hazırlanmış yerli boyalar ve kısmen de Ruslardan satın alınan boyalar kullanılır”*. Dokuma Tezgâhları: I) Istar: (Resim: 36,38) Şeklini ve parçalarını müteakip sahifede verdiğimiz (Istar) Y ö­ rüklerin çok kullanışlı bir tezgâhıdır. İhtiyaçlarının çoğunu bu­ nunla hallederler. Halı, kilim, yün çuval, yazgı çulu5, çadır, sitil vs. olmak üzere hem yünden, hem kıldan imalât bu tezgâhda yapılır. Kilim ve halı üzerine yanış (motif) yapmakta Yörük kadınları çok hünerlidir. A m atör sanatın harikalarını biz bizzat seyrettik.

i

Tunç e r Bay kura, Kökboya, İst.Üniv. Coğrafya Enst. Dergisi, Savı 14 İst.1964, st.22L.224.

1

M acide Gönül, Türk Halı ve Kilimlerinin Teknik Hususiyetleri, Türk Etnografya Dergisi. II, 1957.

3

M a cid c Gönül, Türk H alı v e Kilimlerinin Teknik H ususiyeleri, Türk Etnografya Dergisi, 11.1957.

4

W.Radloff. a.g.e. sf.442-443.

5

E ge’de (yaygı), (yazgı) şekline girmiştir. (Kilimi ya z "ser") (yaygıyı y a z) gibi.

Önceden kök boyalan ile boyadıkları yünleri yanış (motif) yapmada büyük ustalıkla kullanırlar. Nesilden nesile intikal eden ve her kadının kendi kabiliyet vc kudretine göre ilâveler yaptığı adetâ ibdâ ettiği yanış çeşitlerinden bazılarının ismi: I-

Tirkeç, 2-Eğerkaşı, 3-Koçboynuzıı, 4-Alabağlı, 5-Paşabayrağı 6-Pıtırak, 7-Nacak, 8-AJaboneuk, 9-Kırkbudak, 10-Göklüyamş (Bulgar Dağı Karakoyunlu’larmda halı ve bilhassa cicim = alakilim motifleri) Ereğli Zeamet Tekeli’lerin de Farda Kilime (Develerin üstüne göç esnasında atılan kilim) ait yanışlar. I- Koçboynuzu, 2- Buturak A.Rıza Yalgın’ın verdiği yanışlar (Cenupta Türkm en Oymak­ ları) Sığır sığidi, çengel, yar yara küstü, şevli (selvi), it izi, Kurtağızı, yılan, altın terlik, ağbörek, eiiböğründe, alyanak bıtrak, bir el bir saray, kurt küpesi, zincirli, bülbül bükü, bıçkılı, koğudu, sarman, sandıklı, aynak, boynuz, kırk kıvrım, hürriyet, turunç, boncuk.... '‘Kilim, çuval ve ekimlerde sık stk (koç başı) motifleri görÜİmektedir. Bunlar yiğitlik, doğru sözlülük, güvenlik ifade eden işaretlerdir. Kuşlar, sevinç ve haberci işaretleridir. Bilhassa kilimlerde ara motifi, Çuvallarda ise bereket işareti olarak kıdlandmaktadır... Halılarda kafeste kuş, veya sadece kuş motifleri saadet ve muhabbet işareti olarak alınmıştır”1. Halıyı dokum ak için ıstarda dikine ipler hazırlanır. Buna (ip ivma) denir. Bu çözgüyü hazırlam a faaliyetidir. B undan so n ra dokum a işi başlar. Evvelâ vargel (V aran gelen, gelen varan) yukarı kaldırılır. Ön sıra ipliklerine sol el ile kuvvet­ lice basılarak arkası sıra iplikleri öne getirilip diğer el ile de ağızlık için sağdan sola doğru kaim b ir ip a tılır ve u çlan tezgâhın yan tah taların a bağlanıp İplik kirkitle döğülerek o tu rtu lu r. Bundan sonra vargel üst gücü hizasına kadar in ­ dirilir. Ön ve arka çözgüler arasından sağdan kalın ikinci bir iplik daha geçirilir. K irkitle doğülür ve her zaman için d o ­ kunan kısm ın üstünde bırakılır. Buna (düzeltm e) veya (bas­ tırm a ipliği) denilir. H er atkı veya düğüm sırasından sonra l

Yusuf Durul. T ürkmen Yürük, A v şa r Halı l’e K ilim M otifleri Ü zerinde araştırma, Tiirk Etnografya Dergisi. !!. 1957, sf.65-66.

a) Istar kanadı (2 adet, bazı aşiretler yan ağacımda diyor) b) Istar Topu (2 adet, üst top, a lt top bazı aşiretler Üst Ağacı, Alt Ağacı diyorlar) c) Kücü Ağacı: (Ü stüne kücü "ip" dolanır. Bir adettir) ç) Gelen-Varan: (I adet, ipi "4 kat kücü" ayırmağa yarar. Bazı yerde ağaç, V aran-G elen de denir) d) Cımbar: (Dokunan kısmı büzdürme­ mek, germek için ağaç) e) Ait .Kazığı: (A lı Topu tutmağa yarar, Topra­ ğa rapt eder.) t) Eğri Kazık: (Ü st Topu tutmağa yarar) g) Ip: (eğri ka­ zıkla. kanadı rapteder.) ğ) Gez: (Kanal üzerinde girintili, kertik kısım. Eğri kazıkla kanadın iple bağlanmasını temin eder.) h) .Çubuk: (2 adet­ tir. Alt ve üst toplardaki, ince yatakta gizli ince çubuk. İpi gergin tutma­ ğa yarar) 4 Kat Kiicü (İp) Kirkit veya Tarak (elle ipliği vıırup. kumaşı dokumaya yarıyan ağır ağaç tarak) Tarağın arkasında 4 kat kücü (pamuk ipliği) uzanır. Kücünün altında 2 Balamak ağacı. Kücünün üstünde 2 cırmakan. K öplü ağacı veya ökçe ağacı. T op Kazıkları. El ipi, lopu v.s.

bu iplik aşağı atkı sıralarını den sonra bu işine başlanır. arkaya doğru

çekilip üzerine kirkitle vurulur. Vazifesi düğüm ve sıkıştırıp düzeltmektir. Her kirkitleme ameliyesiniplik yukarı çekilir. Bunu müteakip asıl dokuma Evvelâ varangelen yukarı itilir. İpijklere sol el ile kuvvetlice basılır. Arkadakiler öne gelir ve çözgü

cinsinden beyaz pamuk veya renkli yün iplik iki çözgü arasından bir taraftan öbür tarafa meselâ sağdan sola doğru boydan boya geçirilir...ilh... . “Kücü: halıyı örmek için kullanılan iptir. Bu varan gelen üzerin­ dedir. Kücü ile atkı atm ak ve per almak için ağızlık (kenar ipi) açılır. Kalın iplikler kücü arasından geçerek atkı olur. Buna oturması için kirkitle vurulur, sonra fazla gelen ipler makasla kesilir Nefis kilim ve halılardan başka, elbiselerini, çeyizlerini, giyim eşyasını koydukları çuvalları da yanışlarla (motif) süslerler. Bu çuvallara da (ala çuval) denir. Kazak’lardaki tezgâh Yörüklerin (çulfahk)ına benzese gerektir. (Arkau: atkı, arkaç), (Küsü agaş), (Kücü ağacı) âletlerinin, iple­ rinin ismi aynıdır. “K azak’larda dokuma tezgâhı çok iptidaî olup, yere çakılmış kazıklarla bunların arasına gerilmiş iplerden (uzun cip) ibarettir. A tkı (Arkau), yukardan aşağıya dolar ve bunun her hareketinden sonra üzerine bir değnekle (küsü agaş) vurulur'''. 2- Çulfalık (Çulha) Bizim tesbit edebildiğimiz, bir araya getirebildiğimiz bunlar. Hatırımızda kalmıyanlarla birlikte (Çulha, çulfalık) 32 parçadan ibarettir. Hem pamuklu, hem yünlü dokunur. Pamuklu (düz bez, ala “renkli”bez, dokurcun “karelij Y ünlü (Battaniye, ince kumaş v.s.) Tarak: Kumaşı döver, sıkılaştırır, sertleştirir. Cımbar: Dokunan bezi geren demirden dişli âlet. Dişleri ku­ maşı tutar. Kücü: İplikleri tanzim eden, birkaç katlı ipten mamul tarak. Tefe: Tarağın muhafazasına yarar. Onunla birlikte ıstarın (kirkit)i vazifesini görerek kumaşı sıkılaştırır. Selmin: Dokunan kumaşın sarıldığı kısım. 1

M a d d e Gönül, a.g. Makale, Türk Etnografya Dergisi. IF, 1957. sf.72

2

Hikmet Turhan, İsparta'da Halıcılık, Halk Bilgisi Haberleri, Sayr28. 1933.

}

Radloff, a.g.e. I, 465.

Resim 35-37

3- Kon Tezgâhı, Kolan Tezgâhı: (Resim: 31)

Keçi kılından at ve eşeğin kotan, kuskun, yular, gebre v.s.yi (b u n lar küçük ebatta kıl m am ulâtıdır. Çul, çadır vs. gibi büyük o lan ları ısta r’da dokunur) dokum ak için kullanılan basit bir tezgâhtır. Buna tezgâh dem ek bile fazla. İki kazık arasına gerilen iplerin, küçük tahta âletler yardım ı ile d o ­ kunm asını tem in eden basit bir alet. Y ünlü m alzem e de d o ­ kunur. Parçaları: 1) 2 adet kazık 2) Bir kılıç 3) Bir eşşek 4) Bir kücü (küçük bir ağaç çubuk. Kılıcın geçmesi, arkacın işlemesi için)

5) İp (Sarı, kırmızı, siyah ip 50 adet kadar) 4Çarpana: Kolan tezgâhının daha mütekâmilidir. Motifli, renkli mamuller için kullanılır. Renkli, motifli kolana (Gat İpi) denir. Devenin (Göğbet kolanı), havudun üstündeki (çeki ipi:çekip) bu tezgâhta dokunur. Sekiz veya 12 tane kare şeklinde vaketa (deri) veya kösele yere dik olarak oturtulur. Birbirlerine paraleldirler. Ortalarında dört delik vardır. İki kazığa gerilmiş dört adet yün iplik buralardan geçer M ekik işler, ağaçtan kılıçla arasıra dokunan kısım sıkıştırılır, yeniden başlanır.

5H asır Tezgâhı: Sulak yerlerde kışlıyan Yörüklerde bulunul. Ağaçtan delikli taraklarla hasır dokunur. Keçecilik: Yörüklerin kullandıkları mühim malzemelerden biri de keçe­ dir. Çadırların temel unsuru (Topak Çadır ve Vagon şeklindeki: alaçık) keçedir. Çobanların kepeneği, çadırın döşemesini teşkil eden, kışın toprağın soğukluğunu geçirmiyen keçedir. Aba, at bellemesi v.s.yi gene keçeden yaparlar. Keçenin Yapılması: (Resim:33) Genç koyunların (şişek) yünü güzün (Ağustos sonu) kırkılır. Bu yünler kuzu yününe karıştırılır. Bu karışımdan güzel keçe ve kepenek olur. Koyunun yünü önce güzelce yıkanır, temizlenir. Halaç (yay)la

atılır. Elyafı ayrılmış, incelmiş yün büyükçe bir kıl çul üzerine kalın bir tabaka halinde serilir. Hususî bir süpürge İle bir tabaka haline getirilir. Obada iyi yanış yapmasını bilen bir erkek çağırılır. Yanış işleri ekseriya erkekler tarafından yapılır. Yanışeı erkek evvelce hazırlanmış boyalı yün tutamlarını ince ince doğrar ve her boyalı kısmı ayrı ayrı kümecikler halinde yanında hazır bu­ lundurur, sol avucu içine renkli doğranmış yünlerden bir kısım alarak sağ elinin baş ve şahadet parmaklarıyla bu boyalı yünü incelterek serilm iş tabaka halinde olan keçe levhanın üzerine istediği tezyinatı işler. Bu tezyinat, kırmızı ve mavi olm ak şar­ tıyla bir iki renkle işlendiği gibi ekseriya keçe yapılm ak üzere serilmiş tabaka beyaz İse siyah yün, siyah ise beyaz yün ile naturel olarakta işlenir. Bu naturel işlemeli keçelere (sungur keçe) boyalı yünlerle işlenen keçelere ise (cicim keçe) adı ve­ rilir1. Bu yanış (nakış, motif) işini Yörüğün tabiri ile ifade edelim: "Keçenin üzerine alası do (renkli) serilir” Kadınlar ılık su ile keçenin kabarık kısımlarını düzeltirler. Silindirik, büyük bir oklava biçiminde bir ağaca, bu olurm uş yün tabakası sıkı sıkı sarılır, dürülür. Baş tarafları iyice çivilenir (dışa geien kısım) Obanın veya çadır horantasının (çadır halkının, çoluk çocuğun) vaziyetine göre, kadın erkek, yahut yalnız kadınlar ileri geri gitmek suretiyle, ayakları ile tekmeler, yün tabakasının keçeleşmesini, sertleşmesini temin ederler. Bu yuvarlama ameliyesinc (yuğlama) denir. Sökülüp, kabarık yer kalmışsa düzeltilir, çekiştirilir. Tekrar yuğlanır. Sonra çadırın bir köşesine konur. Bir kaç gün sonra bolca ılık su dökülür, emdirilir. Sert bir toprakta, taş üzerinde veya ceviz büyüklüğünde taş dökülmüş bir satıhta kadınlı erkekli 5-10 kişi aşağı yukarı tekmeler, döverler. İleri geri bükülür, sarılır açılır. Uzunluğuna dörde bükülür. Bir ucundan bir kişi, diğer I

Д .Rıza Yalgın, Yörüklerde ve Şehirlerde Keçecilik. Halk Bilgini H aberleri Say i:1B,I94L

ucundan bir kişi tutarak, havaya kaldırıp yere vurur. Su emmiyecek bir hale geldiğinde (keçeleştiğinde) hazırlayışına göre (döşeyişine göre) keçe veya kepenek1 olmuştur. Yapağı (yaz yünü) keçe olmaz. Makasla kırkması (kesmesi) zor olur. Keçe, yere dikine konulduğunda bükülüp, çökerse iyi keçeleşmemiş olduğu anlaşılır. İyi keçe dikine bırakılınca tahta gibi durmalıdır. O rta Asya Türk göçebelerinde de keçenin hemen hem en aynı şekilde yapıldığını R adloffun kaleminden öğreniyoruz: B ü­ tün sürü kırkıldıktan sonra, komşudaki kadın, kız ve delikan­ lılar, yünden keçe yapm ak için toplanırlar. Y ün, çıplak inek veya at derileri (tulak) üzerine kalın bir tabaka halinde serilir. A dam lar, ellerine uzun değnekler alarak (saban) derilerin etrafmı çevirir ve nereli bir şarkının tem posuna uydurularak bir sağ ve bir sol ellerindeki değnekle vururlar. Y ün böylece d ö ­ vüldükten sonra çekilir. Yün kâfi derecede inceltildikten sonra, birbirine eklenm iş d ö rt ilâ yedi arşın uzunluğunda iki tane sam an yatağın üzerine iki kat halinde serilir; kahve rengi yün (kongordau cün) alta, ak yün (akındau cün) üste konur. Şimdi bu hatlar kuvvetle sulanır ve saman yatakla birlikte kıvrılır. T om ar dışardan da at kılından yapılmış bir iple sarılır, sonra to m arın sağında on adam ve solunda da on adam b irer sıra halinde dizilirler. Sağdaki on adam sağ ayaklan ile aynı za­ m anda tom ara vurarak bunu karşıdaki tarafa yuvarlarlar. O nlar da sağ ayaklarını kaldırm ış halde bekler ve tom ar gelince vu­ rarak geri gönderirler. Bu tepm e işi takriben 1 -2 saat kadar devam eder. Sonra ip çözülür ve keçe açılır. K adınlar e l­ biselerini çıkarır, yenlerini dirseklerinin yukarısına kadar sıvar ve keçenin üzerine diz çökmüş vaziyette oturarak m untazam tem po ile keçenin altına ve üstüne elleri ile vururlar. Bu iş üç saat kadar sürer. Sonra keçe alınarak kenarları kaba bir şekilde dikilir. Bunun üzerine bir daire halinde keçe Örtünün etrafında o tu ru r ve bunu yavaş yavaş döndürürler öyie ki, herkes kendi kısmını kom şusuna doğru iter (Kız kölölök aynaladı) keçe sert­

1

“Kepenek:" Çobanın paltosu, yağmurluğu, yalağı ve yorganıdır. Yağmur ve soğuk geçirmez. Başlıklı, koisuz keçe palto diyebiliriz (Resım:14)

leşm işse kenarındaki iplikler çıkarılır vc serilerek kurum aya Dırakılır.

Bu şekilde adî keçe örtüler hazırlanmaktadır ki, bunlar sağlam olmak bakımından Kalmık ve Moğol keçelerinden çok üstündür. Kazak’lar bunu yurt örtm ek için, ancak çok fakir kimseler de yer halısı yerinde kullanırlar. Bundan başka, keçeden eyer bellemesi, yatak ve başka bir çok şeyler yapılır; çok miktarda keçe Orta Asya ve Rusya’ya da ihraç edilir. Kazak’lar, ince keçeden şu cins halılar işlerler: 1- Yukarı kısmı m uhtelif renkte yünlerle şekillerle süslenmiş adi keçe örtüler. Bu süsler, keçe işlenirken yarı hazır durumda bulunduğu zaman eklenir, 2- Seçilmiş ince ve tek renkli yünden yapılmış zarif ak keçeler. 3- Boyanmış zarif keçe örtüler. 4- Başka başka renkten m uhtelif süsler eklenmiş renkli keçe örtüler. Bu gibi keçeler her zaman çift olarak yapılır, bu suretle birinden kesilen süsler İkincisinin zeminine dikilebilir. Süslere ince şeritler takılır ve keçenin kenarlan boyanmış keçi yünü ile çevrilir. 5- Tek renkli ve iğne ile dikilmiş örtüler. 6- M uhtelif renkte yün ipliklerle işlenmiş ö rtüler1. Kara-Kırgız’larda da kepenek yapıldığı anlaşılıyor: “Bütün diğer el işleri K azak’larda olduğu gibidir. Ancak Kadınlar ince keçi yünün­ den (koyun olacak) keçe ayakkabılarla, yine keçeden, uzun kollu ve (kibenek) adı verilen manto dikerler. K azak’lar bu sanatı bilmez­ ler H u n ’la r ın da k e ç e c ilik te ile r i o l d u k la r ın ı a n lıy o ru z : “E lim ize g eçen ke ç e le r üzerin d e u m u m iy e tle r e n k li y ü n ip lik le ri ile y a p ılm ış a p like te zy in a ta r a s tlıy o r u z. Bu t e k ­ n ik, H u n s a n ’a tın ın en ö n e m li h u s u s iy e tle r in d e n biri­ dir 1

W.Radloff, a.g.e. I.sf. 442-43.

2

\V.Radloff. a.g.e. I. sf. 539.

3

E Ögel, a.g.e. sf.fiO.

Göçebe kültürünün devamını İstanbul şehrinde ve hattâ O s­ manlI Sarayında da görüyoruz: “Bursa’ya boyanmak üzere İstan­

bul ’d an 36 parça beyaz keçe gönderilmiş ve tanesi 450 akçadan olmak üzere 16 200 akçe ücret alınmış ve İstanbul'a iade olunmuştu Mİ. 5 şevvel 924 tarihli (lö.asrın başı) Bursa Şer’î M ahkeme Si­ cillerinde (Padişah Otağı) için lüzumlu keçenin boyanması hak­ kında şu kaydı görüyoruz: “Hudâvendigâr tâbe bekahii hazretlerinin otaklanna üç yüz oluz pare keçe boyanmağa enır-i şerif varid olduğı ecilden sabbağlardan ehli-hibre olan tahmin idüb herbir keçe yüz on beş akçeye kavi olıınub cem ’an oiuzyedi bin dokuz yüz elli akçe o l u b .... Yörükler, keçeden kolu yırtmaçlı, yelekle ceket arası bir giyim eşyası da yaparlardı ki, adına (aba) derlerdi. (Abacılık) şehirlerde de yaygın bir zenaattı, Nerede okuduğumuzu bilemediğimiz bir yazıda, (Aydın abası) kısa olduğu için, (Aydın abası kısa kes) tâbirinin (Aydın havası kısa kes) şekline girdiği yazılıydı.) Fuad Köprülü, Türk Halk Edebiyatı A nsiklopedisinin (Aba maddesinde) şunları kaydediyor: Lehce-i Osmanî’de gayet kısa bir nevi saltaya Aydın abası, onun biraz daha uzununa Balıkesir abası denildiği yazılıdır. Evliya Çelebi İstanbul’da 300 abacı dükkânı ve 700 abacı bulunduğunu kaydeder (Seyahatnâme I, 616) C- Demircilik ve Ağaç İşleri: Yaşadığı hayat iktizası, Yörük, ev eşyasını kırılmayan, dayanıklı olan ve kolay taşınan malzemeden yapmak mecburiyetindedir. Bu sebepten kap kacak ya bakır, ya ağaç, veya deridendir. Bunların ömrü uzun, taşınması kolaydır. İhtiyar Yörüklerin söylediğine göre, vaktiyle her aşiretin bir demircisi vardı. Bu demirciler bıçak, kılıç, balta, bakır kaplar, kazan helke, çingil v.s. yapar, kaplan kalaylarlardı. Şimdi bakır

i

l

Nâzım Yüccit, 17.Asırda Kumaş ve Kumaşçılar, Uludağ, sayı, 17, 1938 (Mahkeme Sicilleri) Bursa Şer't Mahkeme Sicilleri, Uludağ, sayv26. 1940.

kapları kasabalardan alıyor, yaylalara k»ylere gelen Abdal’lara1 kalaylatıyorlar (yün veya para mukabili). Bütün kaynaklar tarih boyunca demirciliğin Türkler tarafından kutlu sayıldığını gösteriyor. Bilhassa göçebe Türk boylarında daha saygılı bir zenaattır. “Göktürklerle Oğuzların ataları demirci idiler. Demirciye Moğollar (Darfıan) derlerdi. Dokuz Atası demirci olan adanı şaman olurdu. Şaman!arın büyüklerine (Tarhan) adı verilirdi. Bundan anlaşılır ki demircilik eski Türklerce sanatların en muhte­ remidir'2. Çinlilere göre, “her yağmurdan sonra Kırgızlar maden aramağa çıkarlarmış. Bilhassa silâhların sivri uçlan için kullanılan sert m a­ denleri, Göktürk'lere Kırgız’lar gönderirlermiş.... Yenisey mıntıkasında Kırgızlar cevher istihsal etmekle kalmamışlar; bu cevherleri işlemekte de çok maharet kazanmışlardı.... Kırgız demirciliğinin en örnek eserleri m uhakkak ki Kırgız kılıçlan idi’3. İran ve A rap kaynakları da T ürkleri dem irci bir m illet o larak gösteriyor: ‘A rapların hakiki Türk, (al-turk al h a q îq î) dedikleri H akanlı Türkler, kendilerini m enşe itibariyle bir demirci millet olarak lammışlar, hükümdarları demirciliği tes’id etmişler ve demircilik sayesinde esâretten ve zulm etten kurtulduklarına inanmışlar, onlara Çinliler dahî Cücen (A var) ların demircileri demişlerdir.....İran destanı, Türkleri en eski zamanlardan beri bir (Çeliğe bürünmüş) millet olarak tavsif ediyor k i biz, tarihî devirlerde T ürk kavimlerinin yaptıkları demirciliği, bunların ta­ rihten önceki zamanlarda dahi inkişâf ettirdikleri bir sanatları olarak ka b u l edebiliriz’4. E rgenekon D estan ı’nda da dem irci­ nin ro lü m alûm dur.

1

Tanıtılması incelenmesi gerekli enteresan bir cemaat. Bu hususta bk. F. Köprülü. Abdal Maddesi, Türk Halk Edebiyatı Ansiklopedisi, İşt.1935 ve Ahmet Caferoğlu, Anadolu Abdallarının Gizli Dillerinden Örnekler. Köprülü Armağanı, İsl.953.

2

Z.Gökalp. Türk Medeniyeti Tarihi, sf.&

3

Dr. B. Ögel, a.g.e. sf.208,219.

4

Prof.Togan, a.g.e., sf.29,3L

Göktürkler, “Kin-şan dağlarında demir iğleri yapmakla meşgul olup, yay ve ok yapmakta temayüz etmişlerdi’’1. Demirciliği bu kadar saygılı tutan Türklerin en eski kültürünü devam ettirm ekle olan Yörüklerde bunun izleri bulunm ak gere­ kirdi. Biz bunu hatıralar halinde bulduk. Yalnız Erm enek Civa­ rında Yellibel mevkiinde Işıklı Asi ret in’de aşiretin demircisine rastladık2. Bu gün Karadeniz bölgesi köylerinde yapılan tüfekleri ihtimal yerleşik (Çepni) 1er yapmaktadır. Konya’da, Bozkır köy­ lerinde (Çat vc civan) yapılan bıçaklar Beyşehir’in (Suğla) kö­ yünde yapılan tüfekler bu eski Türk göçebe zenaatının devamı olsa gerektir. Bu mevzuda Suğla Köyünde bir de istihsal ve satış kooperatifi kurulmuştur. Türk göçebeleri ağaç işleri de yapıyorlardı. “Hunlarda ağaç torna işlerinin de oldukça ileri olduğu anlaşılıyor. Ağaç işçiliğine ait ikinci teknik ise dülger veya marangoz işleri idi. İkinci Pazırık Kur­ ganının duvarları biçilmiş tahtalar ve tomruklarla kaplanmıştı. Bu tomruk ve tahtalarda balta ağızlarını da açık olarak görmekteyiz... Bize göre, ilk Karahanlı motifleri, Anadolu ’d aki Selçuk devri ağaç eserlerindeki (Tabla içleri) tezyinatım andırıyorlarda. (Bernstam, Mia sf.165) Bu motiflerle, doğu ve batı Türkistan'daki ağaç eserlerin süsleri ve işleme teknikleri büyük bir yakınlık gösteriyorlardı. Esasen Orta A sya’da ağaç işçiliği göçebe Türk!ere ait bir sanattır. Bu ağaç tekniği kendisini hem mimaride ve hem de keramik tezyinatında göstermişti *. A nadolu’da Alevî Türkm enler de ağaç işleri ile uğraşmakta­ dırlar. Ağaç kesme, tomruk v.s. den başka, yakın senelere kadar topak ev, derim ev denilen çadırların iskeletini teşkil eden ağaç kafesleri yapıyorlardı. Yörükler ağaçtan senit (ekmek tahtası), hamur teknesi, testi (bardak), küçük testi (boduç), su tası (şapşak Orta Asya’da Çamçak), Çomça, keklik kafesi, v.s. günlük malzemeyi kendileri yapar.

1

H.N. Orkun, Yazıtlar

sf.S.

2

Aşiretin demircisi Ali Usla idi. Dedesinin bahasının da demirci olduğunu duymuş Soyca demirci imişler. Tahsil, kurs görmediği halde, babadan gelen hünerle tüfek, tabanca yapıyor. Kömürü dağda yapılan odun kömürü (balla, pulluk demiri v.s. için) demiri şehirden (Mukabili aynı ve nakdi gelir)

VI- İstihdam İstihdam, her cemiyette, ne kadar ibtidaî olursa olsun, şu veya bu derecede mevcut bir sosyal fonksiyon, bir zarurettir. Bu zaru­ rete şarkta isteksizlik hakimdir. “Dünyanın gamını yiyeceğine bugün elindekini yemeğe bak, ya­ rının rızkı da yarınla beraber gelir" diyen şarklı ruhunda hududsuz kaza ve kader imanı, yani her şeyi ferdin irade ve arzusuna hacet bırakmadan en mükemmel surette tanzim eden kaadîr ve m utlak bir kudrete bağlanış, sây ve faaliyeti dahi bir kıymet olarak en düşük seviyesine kadar alçalmaktan geri kalmamıştır..... Lüzum un­ dan fazla aceleyi kötülemek noktasında orta çağ ahlâkı (Precapi­ talist) insanın her günkü yaşayışına, gördüğü işlerin cinsine (şarklı için bilhassa tipik olan iki misâl: halıcılık ve ipekçilik) ağır ve külfetli hareketlerine, hattâ dinlenme ve eğlenmelerinin uzun sür­ mesine (XX.asrın ayak üstü zevklerinden ne kadar farklı), bir kelime ile ruh ve beden yapısına tıpatıp uygundur1. Göçebeleri bu ruh yapısından bambaşka bir hüviyette görebi­ liriz. Köylerin meskenet, tembellik havası onlarda görülmez. Daha çalışkan ve gayretlidirler. Bilhassa tahtacılıkla iştigal eden Alevî Türkm enler, çoluğu çocuğu kadını erkeği ile çalışıp kazanmayı, bol bol harcamayı severler. Onlar için çalışma bir külfet değil, tatlı bir meşgale, iyi bir geçim vasıtasıdır. Y örükler de (zenginler müstesna olmak üzere) adam tutup istihdam etm ekten ziyade, kendi işlerini kendileri görürler. Ancak zenginler veya çocuğu olmıyan veya askere giden yaşlı yörükler çoban tutarlar. Hali vakti yerinde olanlar, çocukları ve tuttukları (istihdam ettikleri) çobanlar vasıtasıyla işlerini görürler. Kendileri çok zaman istirahat ederler; ailenin hakimidirler. Kıt kanaat ge­ çinenlerin çadırında yediden yetmişe herkes yaz, kış çalışır. Ço­ cuklar ve yaşlılar deve güder, 10-15 yaş arasındaki çocuklar oğlak güder. Davar (keçi) veya koyuna gençler bakar, kadınlar erkek­ lerden fazla çalışır. Fakat bu hal, köylerimizdeki kadar farklı değildir. Erkek de kendine düşen işleri yapar. Hayvanları gütmek, (otlatm ak), koyun, keçi kırkmak (yün veya kılını kesmek), koyun, i

Doç.Dr. Sabri F.Ülgencr, İktisadî inhitat Tarihimizin Ahlâk ve Zihniyet Meseleleri, İst. 195L sl.6l-62.94.

davar güderken yün eğirmek, çorap, başlık, eldiven örmek, değir­ mene, pazara gitmek erkeklere mahsus işlerdendir. Vaktiyle nakil vasıtaları az iken deve ile nakliyat (tuz, buğday, yağ, incir nakliyatı) yaparak hiç boş durmazlardı. Kadınlar sabah gün doğmadan kalkar kalkmaz ateş yakmak için çalı çırpı toplamaya giderler. Sonra pınar (muar, punar, pungar) uzaksa, suyu sırtta getirirler. Su tuluğuna su doldururlar. Tuluk elbiseyi ıslatmasın diye, tuluğun altına bir çul konur ki, adına (arkaçiık) denir. Tuluk kolanla sırta sarılır. Su getirdikten sonra hamur yuğurup, yufka pişirir, sabah kahvaltısını (gayfaln) hazırlar. Bundan sonra kadınların, kızların bazısı yağ çıkarır (buna yayık döğme, yannık döğme, ayran döğme v.s.) denir. Diğer kadınlardan bazısı ısların (dokuma tezgâhı), diğeri çulhanın veya kolan tezgâhının başına geçer. Hülâsa hiç boş durmazlar. Öğle ve akşam yemeklerinin hazırlanması onları bekler. Dokumaları dokumak, giyecekleri, hazırlamak dikiş dikmek, bulaşık yıkamak...ilh... Herkesin bir işi vardır. (Gizli işsizlik) köylerdeki kadar bahiskonusu değildir. Maafih, genç erkekler yol ameleliğinde, duvar­ cılıkta, zeytin, pamuk toplamada (kadınları ile beraber) çalışırlâr. Bu suretle munzam gelir temin edip, geçinmeye, maişet teminine çalışırlar. Bir sürüyü iki çoban idare eder, biri başka işe sevk edilirse, diğeri tek başına idare edemez. Ya kurt kapar, ya sürünün başına felâket gelir. Bu demektir ki, Yörüklerde boş zaman azdır. Yarı göçebeler kışın kışlaklarda (köylerde) ziraat da yaparlar. Arpa ve buğdaydan, narenciye, zeytin ve incirliğe kadar...Aileler ya ikiye bölünür (bir kısmı yaylaya çıkar, diğer kısmı mahsulü kaldırır) veya arazilerini ortakçıya verirler1. Aynı hayatı Kazak’larda da görüyoruz: Ev işine kadınlar, sü­ rünün muhafazasına erkekler bakar; bununla beraber burada Altayiı’lara nazaran mühim ilerleme göze çarpar, burada hayat daha muntazam bir şekle girmiştir. Erkek ve kadın arasındaki iş taksimi

i

Işıklı Aşiretinden Orta yaşlı bir Yöriik (Osman Bülbül): “Bir tarlam mar (var) Ortağa versem ikimizi de bayrını./. -engin etnıez manasına. Bay: zengin. Biitiin Tiirk lehçelerinde aynı nıan.nl.i Ûıllıındıyor. barsçaya türkçeden geçmiş olsa gerek) Yalnız ekeyin desem de gücüm yetmez" diyerek çocuklarının olmayışına üzülüyordu. (Biricik oğlu askerdeymiş)

çok m ütenasiptir, çünkü meselâ ziraat, yakıt toplama, kova, tulum v.b. gibi bütün kapların yapılması erkeklere düşer.... Kazak’lar hayvan beslemekten başka ziraatla da uğraşır ve bunu, Altay ahalisine nazaran çok daha geniş mikyasta tatbik ederler. Böylccc, bozkırın az çok ziraate elverişli her yerinde, Kazak’lar tarafından işlenen tarlalara rastlamak mümkündür. T ar­ laların işlenmesi muayyen şahıslara veya zengin adamlar tarafından tutulan ziraatçı ailelere bırakılır. Bu ekinciler, yazın aul civarında kalır ve kendilerine, göç eden aileler tarafından yetecek derecede hayvan verilir, bundan başka her hafta yiyecek de gönderilir (Si­ birya’dan, I, 473) O rta Asya Göçebelerinde kısrak sağımı hayli tehlikeli oldu­ ğundan bu işi erkekler yapar. Y örüklerin istihdam hususundaki deyeseklerine (Ata sözü) ba­ karak, bu sahadaki psikolojilerini anlayabiliriz. Kısaca görelim. Gendin evme, işin evsin (evm ek= hızlama, ilerleme) (Bahşiş Aşireti) Yatan guşu avcı avlar. (Honamlı Aşireti) Gayret imanın yarısıdır (Honamlı Aşireti) Bağ budamağa gözün olsun Üzüm yemeğe yüzün olsun Bağ budamada izin olsun Üzüm yemede de yüzün olsun Para para gazanır Goç yiğil ne gazanır? (Honamlı Aşireti) Para para gazanır Goç yiğit bağ beller (Sarıkeçili Aşireti.) Emek eden, yemeğini alır. (Honamlı Aşireti)

Em ek olmazsa, yemek olmaz. (Kozan Kürtleri) Em ek olmazsa, sömek olmaz.(mısır koçanı) (Boynuinceli Aşireti) Emek olmazsa, yemek olmaz. Eken biçer, yeyen içer (Boynuinceli). Tarlada izi olanın Harm anda yüzü olur.(Avşarlar) Yazın kölge hoş olur, Gışm çuval boş olur. (Avşarlar) Yaz eğirdim, güz eğirdim, Bir göyneklik bez eğirdim.(Boynuinceli) Yaz eğerdim, güz eğerdim Bir tum anlık (şalvar) bezeğerdim. (Kozan Kürtleri) Ağsak keçiden, cah tekesi (önde giden, canlı) meydana gel­ mez. (Boynuinceli.) At beslenirken, göze! isteniken (Boynuinceli) Lâfın azı uzu, çobana verme gizi, ya goyun güttürü, ya guzu. (Boynuinceli) Aksi giderse yiğidin işi Gaymak yerke çıkar dişi. (Sarıkeçili) Rast gitmezse yiğidin işi Pelize yerke girilir dişi. (Karatekeli) Çiftçinin pîri Hz.Adem, koyun çobanının pîrî Hz.Musa, deve­ ciliğin pîrî Veysel G aranî kabûl edilir. Boynuincelilere göre sabanı Hz.Adem icad etmiş. Dünyanın kuruluşu Ulubazar (Pazar günü) ne denk geldiğinden, çifti o gün başlatmaya çalışırlar. Bu adet yavaş yavaş kalkmış: “Tarta lavında, güzel çağında" denerek, top­ rağın tavında olduğu zamanda sürülüyor. Besmeleden sonra "Ya Allah, Ya A dem !” deyip, çift sürmeye başlarlar. Tohum serpilm e­ den evvel iki rekât namaz kılarlar. Kadınlar hemen her aşirette süt sağımından evvel öğle namaz­ larını kılarlar, sonra besmele çekip süt sağımına başlarlar.

İstihdam hadisesini zihniyet, dünya görüş ve felsefesi tayin eder. Ancak bu zihniyet (gizli işsizlik vc iradi işsizlik) te bahis mevzuudur. (Gayri iradî işsizlikle) sebepleri başka sahalarda ara­ mak gerekir. Asırlardır bir kalemde Anadolunun, Türk milletinin tembelliğine hükmedilmiştir. Halbukî halihazır köylüler, dünün çalışkan Alevî veya sünnî aşiretleri idiler. Tohumsuz, kredisiz, rehbersiz, piyasasız, desteksiz çalışan bir halk, üstelik tahsildar, zaptiye, eşkiya baskısına da maruz olur, 6 ay iklim şartlarının tesiri ile evine kapanmağa mecbur kalırsa, elbette yatalak olacak­ tır. Fakat imkânlar doğup, yollar yapılıp, piyasa ekonomisi ile temasa gelip, maddî vc manevî şekilde desteklenince var kuvveti ile çalıştığı görülüyor. Meselâ; pamuk, tütün, pancar, narenciye, incir, zeytin, fıstık, sebze v.s. sahalarındaki ziraî kültür çalışmaları...Mersin havalisine yerleşen Yörükler ikişer, üçer metrekarelik, kayalar arasındaki toprak parçalarını kazmalarla ıslah edip domates yetiştiriyor. Tur­ fanda çıkarıyor, senede iki mahsul alıyor, Mersin piyasasına sevk ediyorlar. Bu surette ezelî dert: (Gayri iradî işsizlik veya gizli işsizlik) imkân ve'vasat doğar doğmaz (iradî ve şevkli istihdam) a inkılâp ediyor.

VII- Türk Göçebelerinde Mübadele İki ekonominin, iki hayat tarzının karşılıklı münasebeti m ü­ badele hadisesini doğurur. Zarurî istihlâk maddelerini elde etm e arzusu, ihtiyaçtan fazla olan istihsal mallarını satma mecburiyeti, göçebelikle yerleşikliğin, hayvancılıkla ziraatçılığın birbirlerine muhtaç olduğunun bir ifadesidir ki, göçebe ekonomisini kapalı bir ekonom i olm aktan kurtarır. Karşılıklı ihtiyaçların temini aynî ve nakdî mübadele yolu ile olur. Fakat aynî mübadele her zaman ve her yerde daha ağır basmış olsa gerektir. Nitekim bu hali İbni Haldun da belirtmiştir. Göçebelerin “hayvan ve hayvanlardan is­ tihsal enikleri ve şehir ahalisinin muhtaç oldukları süt, yün, yapağı deri, v.s. dinar ve dirhemler karşılığında” şehirlere sattıklarını ve onlardan zarurî istihlâk ihtiyaçlarını temin ettiklerini söyliyerek, göçebelerle şehirliler, meskûn halk arasında cereyan eden nakdî mübadeleye işaret etm işler1.

Bu ekonom ik hadisenin, ibtidaî cemiyetlerdeki görünüşü d a­ ha ziyade dinî, sihri, folkloriktir. M übadele, bu safnada ek o ­ nom ik bir tazahür hattâ ekonom ik bir kategori olarak ön plânda yer alan bir olay delildir. Bu kademede, meselâ âyinler, danslar, sihirli form üller, görenek ve gelenekler ve pek tabiî m allar da m übadele edilm ektedir. Ancak bu m allar, ilk önceleri günlük ihtiyaçları karşılıya cağı, meselâ uyuşturucu m addeler nevinden olup, bazen sihirbazlıkla ilgili bulunm aktadırlar. M übadele şe­ killeri, m übadelenin kim ler arasında nerede ve ne zam an ya­ pılacağına dair olan kurallar d^ her zam an sıkı surette tesbit edilm iş bulunuyordu. Exogamî de bu m übadele m ünasebetleri arasında yer alm aktadır1. ‘İbtidaî akvamda mübadele müstakilen İktisadî bir mahiyeti haiz değildir, ekseriya karşılıklı hibe tarzında ve dinî, ahlâkî, siyasî düşüncelerin tesiri ile vuku.a gelir. Potlaç-Şölen müesseseleri buna misâldir. Sessiz ticaret mübadelecilerin yekdiğerine yabancı ve mahrem olması esasına istinnd eder’’ г. “..Semiyeler ve aşiretler arasındaki mübadeleler ise daha ziyade dinî ve siyasî bir vasfı haizdir. Meselâ iki semiye efradının kendi senıiyelerinden evlenmeyip mütekabil zevcelerini yekdiğerinden te­ darik eylemeleri bu kabildendir. Yine bu cümleden olarak son zamanlarda içtimaiyatçıların nazar-ı dikkatî Potlaç denilen bir m ü ­ essese üzerine celb edilmiş bulunmaktadır. Bilhassa A m erika k ır ­ m ızı derililerinde tedkik edilmiş olan bu nıüessesenin (Kitab-ı Dede K o rkut) da m ezkû r (Şölen Yağm a) ziyaf etlerine müşabehetini Gökalp Ziya Bey kayd eylenıişdir. Potlaç bir ziyafettir: Gayet ağır hediyeler verilmesini ve binaenaleyh azim m asrafı istilzam eden bir ziyafettir: Fakat bu m ükellef ziyafet bir m ükellefiyet ihdas eder: m ukabele eylemeyi, cömertlik ve ikramda üstün olmağı m ec­ burî kılar. Mukabele yapam ıyan taraf içtimai şan ve unvanını gayb eder. D em ek kibir bakışdan Potlaç bir mübadele-iiktisadiyedir, bugünkü vadeli satışlarda tüccarın malını peşin verip bedelini üç veya altı ay sonra istemesine benzer’ .

2

Ord.Prof.Hans Frever, Sosyolojiye Giriş (trc.Dr. Nermin Abadan) ikine. baskı, AnLB63. sf.İ32 Mehmed İzzet. Yeni İçtimaiyat Dersleri. İstanbul. 1928 s f.65.69.

3

Mehmed İzzet. Yeni İçtimaiyat Dersleri. İstanbul, 1928 sf.65,69.

1

a- Orta Asya’da Mübadele: Türk göçebelerinin en eski devirlerinden beri civar mem leket­ lerle mübadelede bulunduklarını, kapalı bir ekonomi hayatı ya­ şamadıklarını anlıyoruz. “Cenupla şimalin orman mıntıkası mahsul ve mamulleri arasında canlı bir mütevassıt ticaret faaliyeti göster­ mişler ve aralarında meselâ Volga Bulgarları ve Hazarlar gibi bazıları da tüccar birer kavim haline gelmişlerdir’ . Kırgız’lar Çin kaynaklarına göre, Sibirya’nın güneyinde yaşar, “İslâm memleketlerine de kilrk ihraç ederlerdi (Hudûd al-'Alanı, s.96 v.d.)...Iran ve A ra b ’larla çok sıkı bir kürk ticareti teması kurdukları anlaşılmaktadır . Uygur’lar, Türk göçebeleri ve Moğol göçebeleri ile, Çinliler arasında kesif bir ticarî faaliyet göstermişlerdir3. Peçenek’lerle Ruslar arasındaki mübadeleyi Bizans İm paratorunun eserinden (De. Adm. İmp. 2.Bab) öğreniyoruz: “RuslarPeçeneklerle iyi geçinmeğe gayret ederler: Onlar Peçeneklerden öküz at ve koyun satın alırlar ve bunlar sayesinde daha rahat bir hayat geçirirler, çünkü bu söylediğimiz hayvanlardan hiç birisi Rusya ’da bulunmamaktadır ’ . H unlar da şarkla garb arasında büyük ticarî mübadelelere ta­ vassut etmişlerdir. “Moğolistan’da ve Altaylar’d aki Hım çağı m e­ zarlarında, hayret edilecek derecede Çin ve İran mallarının bulun­ ması bu temasların bir delilidir. Zaman zaman Orta Asya ’d an geçen ipek yolunu ellerinde tutan Hım prens ve hükümdarları, Uzak Doğu ve Batı ticaretinde bizzat rol oynamışlardır”5. Göçebe Türk boylan ile Uygur, Horczm ve Arap tüccarları arasındaki mübadele çok yaygındır. “Bozkır ticareti, büyük fasıla­ larla bazan mühim muhafız kuvvet terfik edilerek gönderilen büyük ken ’anlarla yapılıyordu. Araplar, Doğu Tiyanşan’d aki Uygur şehir­ lerinden, İslâm tüccarlarının da iştirakiyle, Yenisey Kırgızları ülkesine ve daha şimaline ve şarkına 5 ay zarfında giden ticaret kervanla­ rından bahsederler, ibn Fadlan, 921 senesinde Horezm ’den Oğuzların ve Bulgarların memleketine giden kervana 5.000 kişinin iştirak ettiğini 1

Jozsef Dedr, a.g. Makale.

2

Bahaeddin Ögel, a.g.e. sf.208-209.

î

Dr.Caferoğlu, Ahmed. Uvgurlarda Hukuk vc Maliye Islılâlıları, Türkiyat Mecmuası. IV. 1934. sf.4-5 v.d. vc B.Ögel a.g.e. sf.366.

4

Akdes Nimet, Pcçencklere Dair Araştırmalar, Türkiyat Mec. sf.139.

5

RÖgel, a.g.e. sf.43.

kaydetmiştir: Bu keıvan, ilk baharda hareket ettiğinden son baharda Harezm'e dönüp gelmek plânım tutmuştur. Ytınan ve Arap m ü ­ ellifleri, bozkır ve şim al kavimlerinin ticarî muamelelerde olan sonsuz dürüstlüğünü kaydetmişlerdir. İbn Fadlan, Horezm ’ müslüman tüc­ carları ile gayrî nıüslim Oğuzlar arasındaki ticarî münasebetlerden bahsederken, bu tüccarların Oğuz illerinde iken mallarını oradaki Oğuz (dostları)nın yanında tam bir emniyet içinde bıraktıklarım, ötekiler de Horezm ’e geldiklerinde bu müslüman tüccar (dostları)nda misafir kalarak aralarında tam bir ülfet hâsıl olduğunu ve karşılıklı taahhütlerde bulunduklarım ve bu (dostlar)ın kefaleti olmadan Türk illerine girilemediğini anlatır”1. Geçen asırda, Rus istilâsından evvel, Kazak koyunları, kasaplık olarak Rusya’ya sevk edilirdi. Rus tüccarları alırdı . Türkiye’ye gelen Kazakların anlattığına göre, yünlerini yaylaya gelen tüccar, toklularını (to k lu = b ir yaşlı erkek koyun) ihracatçı tüccarlar ve m ahallî kasaplar alırdı. Barthold, beynelmilel ticaret çevresi ile münasebette bulun­ malarına rağmen, Moğol göçebelerinin parayı bilmediklerini, aynî m übadele ile ihtiyaçlarını giderdiklerini zikreder3 R adloffda Rus tüccarlarıyla, Moğol göçebeleri arasındaki aynî mübadeleden bah­ seder: "....Umumiyetle tüccarların müşterilere çok iyi muamele etti­ ğini söylemek lâzımdır. Biraz zengin olanlarına çay şeker ve gevrek de ikram ederler. Fakat bu ikram, daha ziyade bir hiledir; çünkü bu suretle tüccar, müşteriyi malının yanında daha fazla alıkoymak ve satın a b ıa k için onun arzusunu uyandırmak ister. Moğollar önce kötü derileri meydana çıkarır ve iyilerini sonraya saklarlar. Zengin tüccarlar kötü derileri hiç almaz ve bu yüzden ilk gün ancak ehem­ miyetsiz alış verişte bulunurlar . Barthold ve R adloffun aynî ekonomiden bahsetmesine m uka­ bil, H.G onson’un Khalka Mogolları hayatına ait topladığı m alû­ mata dayanarak, Prof.A.Dopsch, göçebelerde aynî ve nakdî eko­ nominin bir arada ve muvazi olarak yaşadığını isbat zımnında şunları söyler: Moğollar aynî mübadele ve çay komprimeleri gibi 1

Z.Togan, a.g.e. sf:W,120.

2

3

Radloff. a.g.e. /., sf.433. D.Y. Vladimirtsov, a.g.e. sf. Tl (Barthold, Turkestan, 424-529 atıf).

4

Radloff, a.g.e. II.sf.!?0.

tabîî para (Naturgeld) ile beraber külçe halinde gümüş ile, yanî kıymetli maden ile de te’diyatta bulunuyorlar. Ufak paralan ol­ madığından, bunun yerine Khadak (kadak) denilen ipek kumaş parçaları kullanırlar. Bozkırda madenî paranın az bulunuşundan ve muayyen ağırlığa malik olan gümüş külçelerin kullanışlı tediye vasıtası olmadığından, bunların bir nevî bankaları bulunmaktadır. Bu da, kağıt para ile tediyatta bulunmayı temin ediyor. Mamafih, çay komprimeleri en çok kullanılan tediye vasıtasıdır1. Türk göçebeleri arasında altın ve gümüş istimalinin ve tediye vasıtası olarak kullanılışının yaygın olduğunu anlıyoruz. “Muayyen bir ağırlıkta giimiiş külçesini tediyat vasıtası olarak kullanmak, bozkırlarda p ek eskiden bir an ’ane halinde ve bu ülkelerde muteber ölçü sistemleri ite sarmaşık bir halde mevcuttu. Moğollar zamanında iki kilo 274 gram ağırlığında bulunan ve kendilerine tilrkçe yastıık, farsça da bunun harfiyen tercümesi olmak üzere baliş denilen altın ve gümüş külçeler kullanılıyordu. Bunlar, eski Göktürk, Tokuzoğuz, Uygur ve Karahanlılar zamanında hakim olan bir para sistemini gösteren bakiyelerdir’,2. Moğol kabileleri arasında adına kadak (Yani çivi) denilen ve para karşılığı olarak kullanılan ipek kumaş parçalarından bahse­ dilir. “Bu, 409,5 gramlık, yani Semerkand miskalinin yüz misli olan bir ölçünün ismidir ki, Kıpçak bozkırlarında Edil Bulgurlarında da kullanılmıştır. Bu ölçüye Kadak denilmesi (bezman) denilen kantar terazinin üstünde çivi ile işaretlenen noktalarından alınmıştır’3. Tüccarlarla göçebeler arasında olduğu gibi, şehirlerde, Uygurlar arasında da bu kumaş para istimâl olunmuştur: Aynı şekilde kumaş paralar Uygurlar’da Kamdu tesmiye olun­ muş; Mahmud Kaşgârî’ye göre 4 zîra’, yani iki m etre uzunluğunda ve bir karış eninde olan bu kumaş parçalan her yedi yılda bir defa hüküm et tarafından toplanıp yıkanarak tekrar m ühürlenmiş ve pazara çıkarılmıştır. Bu nevî ipek kumaştan olan paralar Harezm ’de kullanılmış ve bunu 1917-1920 sene inkılâbındaki enflâs­ yonda eski hâtıralara göre ihya edip bir müddet kullandılar. Bun1

Z.Velid! Togan, a.g.e. sf.lt6. 119, 12i

Z Z. Ve lid! Togan, a.g.e, sf.116, 119, 121 3

Z. Vclidt Togan, a.g.e. sf.116, 119, 121

dan başka deriden mamul alatak denilen paralar da kâğıt para yerinde kullanılmıştır. Moğollar zamanında Kubilay Kaan’ın şarkî Moğol ülkesinde tatbikine başladığı kağıt para sistemi yastuk (baliş) hesabına dayanıyordu. Çince (Çao) denilen bu paraların kâğıdı Çin kâğıdı olmakla beraber, 500 miskal (= 2, 274 kilo) ya dayanan sistmi, eskiden Orta Asya Türklüğünde, Harezm ve Semerkand ölçüleri ve külçeleri esasında kullanılan kumaş parçala­ rının daha geniş mikyasta tatbikatından ibarettir. Selçuklular zamanındaki Kırtas denilen kâğıt paralar da, Çin tesiri mahsulü olmayıp, Orta Asya’daki kumaş paraların tesiri ile meydana gelen bir tediyat vasıtası olsa gerektir1. Türk göçebelerinin ihtiyaçlarını aynî mübadele ile tem in et­ m elerine mukabil-ki biz bunu mutlak olarak kabûl etmiyor, yarı aynî, yarı nakdî olarak anlıyor ve tefsir ediyoruz - yerleşmiş Türk boyları nakdî ekonomiye geçmişlerdir. Bir iktisatçının: ...Para ckonomisini, nerede olursa olsun, belirten vasıflardan biri nakdin bilfiil tedavülü ise, diğeri de onun kıymet ölçüsü olarak dile ve düşünceye yerleşmiş olmasıdır (Spenglcr, daha kısa olarak “para ile düşünm ek’' “Denken in Geld” demişti; Untergang des Abendlandes, cilt II, sf.604, 922) Bu ikinci unsur şark ortaçağında bi­ dayetten beri zayıf kalmıştır2 demesini haklı bulmakla beraber, T ürk dünyasında bu zihniyetin daha o zaman doğmağa başlam ış bulunduğunun belirtilerini görüyoruz (Orta Asya şehirlerinde) Uygurların ticarî hayatta ilerlediklerini, ticarî vesikalar, senetler kullandıklarını, iktisâdi-malî ıstılahları geliştirdiklerini, faîz (tüş), rehin (tutuq), tem ettü (asıg), zarar-ziyan (Qor), tazmin, tediye (tölâç), ücret (tar) in günlük ticarî hayat tabirleri arasına, ticarî team m üller meyanına girdiğini tatbik olunduğunu m uhtelif kay­ naklardan öğreniyoruz. Kaşgarlı Mahmud hazinedâra (Agıcı) dediğine; (ağı) aslında ipek kumaş manasında, sonraları kıymetli eşya, hazine m anasına geldiğine göre H.Namık Orkun (ça, çe’nin teşbih edatı olarak O rhun kitabelerinde kullanıldığını “otça, buraça kelimeleri" ileri 1

Z. Vclidt Togan, a.g.e, sf:U9,12L

2

Dr.S.Ütgener, a.g.e. sf.US. Dr.Caferoğlu, Ahmcd, a.g. Makale, Türkiyat Mec, IV, 1934.

?

sürerek) Türklerde madenî paradan evvel ipekli kumaşın para yerine kullanıldığını göz önüne getirerek akça agıça olmuştur diyor1. B anknotun Avrupa’lardan çok evvel Türkler tarafından kulla­ nıldığını yukarıda gördük. Bu kâğıt paraya (Çau) veya (Yastuk Çau) denirdi. Kâşgarlı Mahmud bezden yapılan parayı (Kamdu) şöyle izah eder: “Dört arşım uzunluğunda, bir karış eninde bir bez parçasıdır. Üzeri Uygur hanının mühimi ile mühürlenir. Uygurların satışları bununladır. Eskiyip yıpranacak olursa, yedi senede bir kere yamanır, sonra yıkanır, üzerine tekrar mühür basılır” 1. Arkeolojik kazılarda da madenî paralara rastlanmıştır. “Türgeş Kağanlarına ait paraların şekli Çin, yazıldıkları alfabe Soğd ve dili ise Türkçe idi. Bu paraların çoğu da Balasagun 'daki Buda mabedinde bulunmuştu ”3 “1884 de Wiatka vilâyetine tabî Sediarst’ta da bir Türk parası bulunmuştur, ki Ermitaj müzesinde saklı olan bu Paranın üzerinde de eski Türk yazısı ile yazıtmış: Ben Çayan, bir akça, ibaresi vardı’4. O rta Çağ Türk dünyasında İktisadî, malî, ticarî hayatın hayli ileri olduğunu yabancı müellifler de kabul etmekte ve bunu b e­ lirtmektedirler. Bu keyfiyeti Barthold’un kaleminden görelim: Sam anî’ler zamanında mahallî Türk hükümdarlarına tabî müslüman müstam ereleri vücuda geliyordu. Yek diğeri ile m ünasebette bu­ lunan ticaret şirketleri mevcud idi; o zaman asrımızdaki şekilde istikraz müesseseleri (Banka usulü) mevcud olmamakla beraber bir ülkede verilen bir senet ile diğer bir hüküm et taht-ı idaresinde bulunan diğer bir şehirden para almak kabil oluyordu. XI. asır müverrihi (Ebu Şüca’)ın yakında keşf ve neşr olunan eserinde hüküm etler tarafından verilen havale kâğıtları ile para almakdan ise tüccarlar tarafından verilen havale kağıtları ile para almak daha kolay olduğu söyleniyor. Tüccarlar arasında bilhassa İranı5ler çok olduğundan Farsî (Çek) kelimesi taammüm etti. H attâ bu kelime A rapların istimal ettiği (Sak) suretinde değil, belki farsîce (çek) suretinde taammüm ederek, sonradan garbî Avrupaya geç­ mekle bütün ticaret aleminde müstamel oldu. 1

H.Namık Orkun, Paralar Bilgisi, Yeni Türk, saye 511937.

2

3

H. Namık Orkun. Eski Türklerde Para, Varlık, say1 178,1940. RÖğel, a.g.e. sf.326.

4

H.Namık Orkun, Eski Türklerde Para, Varlık, sayı: 178,1940.

Orta Asya’daki ticaret işlerine herhalde Türkler de iştirak ettiler. M üteakip devirlerde Moğollar’da tüccar manasında (O r­ tak) kelimesi istimal olunuyordu, kİ şirket azası (Arabça şerik) manasmdadır. Bu kelime o zamanın ticaret İşlerinde şirketlerin mühim rol oynadıklarını göstermektedir. Mahmud Kaşgarî’de bu (O rtak) kelimesi mevcud ise de onun zamanında daha (tüccar) manasında değil, yalnız (şerik) manasında istimal olunmuştur. Buna nazaran Türkler arasında ticaret şirketlerinin inkişafı XI.asırdan sonra olsa gerektir1. O rta Asya Türk şehirlerinde İktisadî hayat bu kadar ileri olunca, göçebelerin bundan müteesir olmamasına imkân yoktur. Değil mi ki karşılıklı ihtiyaçlarını birbirlerinden karşılıyorlar.. Yaylalara, kışlaklara gelen tüccarlara mallarını, mamullerini satıp, onlardan şehir emteası ve diğer ihtiyaç maddelerini temin eder­ lerdi. Bu alış verişler yarı aynı yarı nakdî olurdu. Tam manası ile bir tram pa düşünülemez. Nitekim “Moğotlar zamanında kağıt para daha Cengiz'in vefatından 9 sene sonra (1236 da) oğlu ve halefi Ögeday Kaanın emri ile çıkarılmıştı. O zaman bozkırları dolduran tüccarlar için bu kâğıtlarla tediyatta bulunabilmek, büyük bir kolaylık ve güzel bir fırsat teşkil etmiştir. İran’d a Acem-Körfezinde ve Ç in’de iş gören tüccarlar ve (Ortak) denilen ticaret şirketleri arasındaki m u­ ameleler, bu çeklerle ve kâğıt paralarla icra edilmiştir”2. Demek ki, Türk göçebeliği kapalı bir ekonomi teşkil etmez. Bilâkis, şehir ekonomisi ile kaynaşmış, memleket ekonomisine, devrin şartları nisbetinde, entegre olmuş, yarı nakdî, yarı aynî bir mübadele ile bunu idame eden bir iktisadiyattır. 6- Yürüklerde Mübadele: Arşiv vesikaları, Yörüklerin Osmanlı im paratorluğu ekonom i­ sinde bir varlığa sahip bulunduklarını, ehemmiyetli bir rol oyna­ dıklarını gösteriyor. Yetiştirdikleri bol miktardaki koyun, keçi, sığır, at ve deve’yi m uhtelif mıntıkalara, büyük istihlâk merkez­ lerine sevkederlerdi. Hicrî 975 tarihli bir fermandan, Bozuluş Aşiretinin sattığı (Kafkasya’ya) hayvanların büyük rakamlara baliğ i

I

Prof. Barihold Orta Asya Türk Tarihi Hakkında Dersler. İst.1927. sf.116-117. Z.VcIidt Togan. a.g.e. sf.116.

olduğunu anlıyoruz: “....Aralarında olan eyu at ve katır ve deveyi yukanıye ziyade behâye satub...”1. Hicrî 986 tarihli bir fermandan, İstanbul’un et ihtiyacının Bo­ zuluş Aşiretinden getirtilen koyunlarla karşılandığını anlıyoruz: “Yeni il kadısına hüküm ki Mahnıseî İstanbul’da et babında mıızayeka olmağın ulus taifesinin bıçağa yarar erkek hayvanlan İstan­ bul'a gerüriilmesin emir idiib buyurdum ki Hızır Çavıt§ Varıcak teftir etm eyüb emrim mucibince Ulus taifesinin bıçağa yarar koyunlarm sahihleri veya vekilleri ile Mahnısei mezbureye gönderesin ki nerhicarî üzre satılıb sahihlerine ticaret hasıl olııb İstanbul’da et babında muzayeka olmıya”2. Bu fermandan şu neticeyi de çıkarabiliriz. Devlet zoru ile koyun şevkinin, liberal ekonominin bütün piyasayı görünmez bir sihirli elin tanzim edeceğine dair inanç ve iddiasını cerh ettiğine ilk anda hükmetmek gerekiyor. Fakat, bu ne Y örüklerin kâr ye menfaatlerini bilmemelerinden, ne de serbest piyasanın zaafındandır, O devrin şartlarının yarattığı haber alamama, piyasayı bilmeme, İktisadî habersizlik diyebileceğimiz bir halin neticesidir. Şimdi halihazır mübadeleye gelelim. Aşiretler, hayvan, hayvanî mahsul ve mamullerinin büyük kıs­ mını yaylalarda, birazını da şehir ve kasabalarda kurulan pazar ve panayırlarda satarlar. Yaylalara gelen tüccarlara (bağ, bağ tüc­ carı, ayakçı, deynekçi, bacakçı, kasap) isimleri verilir. Bu mutavvasıtların bir kısmı kendi hesabına, bir kısmı da başkaları hesabına mübayaada bulunurlar. Meselâ Mersin veya Adana’nın A rap tüc­ carları, Arap memleketlerindeki firmalar adına mübayada bulunur, Mersin limanından ihraç ederler. Bunların içinde kendi hesablarına alıp ihraç edenler de mevcudmuş. Bunların mübayaa sahası İskenderun, Adana’dan Antalya ve Ermenek civarındaki Barcın, Balgusan yaylalarına kadar uzanır. Ege ve Konya havalisinde de mahallin tüccarları alır. Koyunun erkeğini (toklu), keçinin erke­ ğini (erkeç) satıp dişilerini damızlık olarak saklarlar. Erkeklerden bir iki tane tohumluluk (koç ve teke) alıkorlar. 1

Ahmed Refik, Anadoluda Türk Aşiretleri. İst. 1930. sf.IO-Ц 32-33 vesika: 19.61

2

Ahmed Refik, Anadolu'da Türk Aşiretleri, İstanbul 1930. sf.10-1132-33. Vesika: 19. 61

Bunları alan mutavassıt tüccar bekletmeden, besi yapmadan İzmir, İstanbul gibi büyük istihlâk merkezlerine sevkeder. Yalnız Arap tüccarlar ihraç ederler. Bazı müteşebbisler aşiretlerin bol olduğu yaylaların merkezî yerlerinde (mandıra) kurarlar. Y örükler bunlara (manar) der. Yörüklerden süt satın alarak peynir imal ederler. Diğer bir kısım tüccar da yaylaya peynir, yağ, yapağı, kıl satın almak için gelirler. Fakat Yörükler bunların satışında naz­ lanırlar. Bu mahsul ve mamulleri, yayla dönüşü kasaba pazarla­ rında satmak üzere saklarlar. İstanbul’da 10 liraya satılan tulum peynirini, firası v.s. hesab edilmek üzere, aşiretlerden tüccar 4 lira civarında alır. Barcın yaylasında Bayazıd’lı ve Bahşiş, Yellibcl’de (Balgusan Yaylası civarı) Kösereliler 190 kuruşa tazesinin kilosunu satmışlar. 2 kilo tazeden bir kilo tulum peyniri çıktığına göre, 380 kuruşa, fira, tuz v.s. ile 4 liraya geliyor. “Mutavassıtların ifa ettikleri hizmetlere göre fazla kazandıkları vakî ise de, onların hizmetlerinin kıymetsiz olduğunu ifade etm ez” . Aşiretlerin birlik olmaları, kooperatif kurmaları mümkün ölamadığı müddetçe yukarıdaki hüküm doğrudur. Hayvan satışından evvel piyasa yoklanır. Köy ve kasaba pazar­ larındaki satışlar, et fiyatları, falan aşirete gelen tüccarların teklif ettiği fiat v.s. kulaktan kulağa, çarık telgrafı ile- bu tâbir Anamas Dağı Karakoyunlu’larınındır. Çarık malûm, telgraf malûm. Bir dağdan diğer dağa gelen Çarıklının öğrendiği bir haberi, onlara ulaştırm ası keyfiyeti bu espirili ve zengin buluşla ifade olunuyorduyulur. Malcının (hayvan müstahsilinin, çobanın) kendi gayretleri neticesi kendi malına atfettiği, sübjektif ve objektif kıymet, fiat teşekkülü için mühim unsurlardır. Fakat, müstahsilin bekleme takati, İktisadî kudreti, malsayısı (hayvan sayısı), pazarlık kabiliyeti de mühim rol oynar. "İki kişi arasındaki pazarlıkta fiat geniş hudııdlar dahilinde her hangi bir noktada taayyün edebilir. Fiatın hangi seviyede taayyün edeceği iki tarafın pazarlık kabiliyetine bağlıdır” , Fiatı uygun görmiyen, İktisadî kudreti müsait olan müstahsiller, koyun veya davan (toklu veya erkeç) satmaz, gelecek seneye kadar besi yapar.

1

Kennet E.Boulding, İktisadî Tahlil (Osman Okyar ire.) İst 195% s.17.

2

K.E Bouldinğ, İktisadî Tahlil (Osman Okyar, trc) İst.1957, st.32

(Şişek) te satılır. (Marya) denen yaşlı koyunlar ucuza gider. Ekseri koyun olarak (toklu ve kısır koyun) keçi cinsinden (erkeç ve kısır keçi) satılır. A lternatif maliyette mühim inhiraflar vukû bulmuşsa, istihsal nevilerin in değiştiği görülüyor. Yağ ucuzla mışsa, peynir yapılıyor. M anarlara (mandıra) kilosu bir lira civarında süt satmak daha cazip geldiğinden yağ ve peynir imalinden vaz geçiliyor. Bu alış verişler para esası üzerinden olmakla beraber, derhal ödeme yapılmaz. Senet dahi alınmaz. Bir söz kâfidir. Tüccara büyük emniyet vardır. Tüccar bir miktar (pey akçesi) ödedikten sonra, bakiyeyi mallan satınca tediye eder. Arap tüccarlar peşin ödüyorlar. Veresiye aldıkları da kısmen oluyor. Senet yaygın olmamakla beraber, zihniyet değişikliği, kültür değişmesine uğrayan müstahsil, senet talep etmektedir. Satıcının, müstahsilin bu zihniyet değişikliğinin yanısıra, tüccarda da eski dürüstlük kalmamıştır. Aynı Mübadele: Yaylaya gelen köylü, kasabalı satıcı ile basma, elbise, lâstik ayakkabı, naylon kap kacak, sebze, bostan (Kavun, karpuz, salatalık), mukabili yapağı, yün, kıl, yağ, peynir değişiliyor. Bu aynî mübadele daima yörüklerin aleyhine tecellî ediyor. Şe­ hirdeki satış fiatmın asgari iki misline geliyor. Aşiretlerin köy ve kasaba pazarları ile de sıkı temasları vardır. Bazan yayladan bir pazara inip çıkmak (atla, eşekle veya çok zaman yayak, piyade= yaya) iki gün sürer. Ekseriya pazarlar cuma günü kurulur. Pazar, bütün aşiret, köylü ve civar halkını bir araya getiren, iNisadî, İçtimaî, dinî fonksiyonu haiz bir toplantı, bir dernektir. (Cuma namazı)nı kılan yörük, sabahtan yağ, peynir, yününü sat­ mış, zehresini (buğday) almış, değirmene vermiştir. (Bazan da yol­ larda su başlarındaki su değirmenlerine pazar dönüşü verilir veya yayladan götürülür.) Cumadan sonra, basma, elbiselik, oğlunu veya kızını everiyorsa ziynet eşyası, kundura, tuz (bilhassa yarma tuz, eldeğirmeninde kendileri yarar, koyunlara çok su içmesi için veri!ir), patates, domates, soğan, biber, fasulye, şeker, çay, kahve, kaba çocuk şekeri, simit.. ,ilh...ahrlar. Yukarıdan beri görülüyor ki, Yörüklerin mübadele ekonomisini (nakdî) olarak tavsif etmek kabildir. Kahvelere oturur, seyyar berberlerde tıraş olur, karlı şerbetler içer, dondurm alar yer, eş dostla sohbet ederler. Bu sohbetin sıklet merkezini o seneki fiatlar, tüccarın falan aşirete gelip leklif ettiği

fiat, o fîattan satış olup olmadığı, talep olup olmadığı, alıcının iştahı, malların o seneki çilesi (kilosu, randımanı), hayvan hastalıkları v.s. teşkil eder. Cinayet, kız kaçırma, siyaset de konuşmalara epeyice konu oîur. Geleni geçeni, kalabalığı, (dağlardaki yalnızlığın tesiri ile olacak) hayran hayran süzüp, öğleden sonra, (ikindiye doğru) (der­ lenip, derneşip) birlikte yaylaya dönerler. Hastalar da kasaba şehir doktorlarına âcil vak’a değilse pazar günleri getirilir. Aşiretler Arasında Aynî Mübadele: Bu mübadele davarcüarla (keçi besliyen Yörükler) koyuncular (koyun besleyen Yörükler) arasında olur. Koyun besleyip te kıl çadırlarda oturan, yün veya yapağı mu­ kabili, davara aşiretlerden kıl alırlar; bunlarla çadır dokurlar. Anam as Dağlarındaki Karahacılı A şiretinden Suyuyağdan İbrahim Ağa (keçi besliyor), Adana aşiretlerinden (koyun müstahsili) 10 adet dokunmuş çadır siparişi aldığını bize söylemişti. Her çadır 1000 lira üzerinden, hesabının bir kısmı yünle, bakiyesi nakden tediye olunacaktı. Koyuncu aşiretler, davarcılardan ayrıca, yün mukabili tuluk (su tuluğu, yağ tuluğu, döğme tuluğu) alırlar. Bulgardağı Karakoyunluları bir tuluğa, bir kilogram yün verdiklerini, söylediler. Davarcılar da çorap, ceket, pantalon, eldiven, keçe, kilim, halı, v.s. dokumak, imal etm ek için lüzumlu yün ve yapağıyı kıl m u­ kabili koyuncu aşiretlerle tram pa ederler. Bu aynî m übadelede iki ta ra f da vecibeyi aynı anda yerine getirem ez. B ir nevî kredi hali görülür. T uluk ihtiyacı olan koyuncu yörükler, bunu davarcılardan tem in edip, m ukabilini koyun k ırkıntında yün olarak verirler. A radan aylar geçebilir. İtim at esastır. H ile, sözü yerine getirm em e görülm ez. B ir nevî (aynî k red i) (aynî m übadele kredisi) karşısındayız d e ­ m ektir.

VIII- Türk Göçebelerinde İstihlâk: Bu b a h is te g e re k O rta A sya, g e re k A n a d o lu g ö ç e ­ b e le r in in t a s a r r u f ve is tih lâ k te m a y ü lü n e te m a s e d e ­ cek , fa k a t esa s o la r a k b e s le n m e s is te m le r in i e le a l a ­ cağ ız.

a) Orta Asya’da: Eski Türklerin şölenleri, debdebeli ziyafetleri, düğün masraf­ ları, onlarda tasarruf temayülünün yüksek olmadığını, bilâkis is­ tihlâk temayüllerinin kuvvetli olduğunu gösterir. Eski Türk göçebeleri, şimdiki Türkiye göçebelerinden ziyade et yiyor protein ihtiyaçlarını fazlasiyle gideriyorlardı. Toylar ve şölenlerde bol miktarda hayvan kesiliyordu. Kazanlarla kımız bu­ lunduruluyordu. Dede Korkut hikâyelerinde bir hakanın attan aygır, deveden buğra, koyundan koç kırdırıp, göller gibi kımız sağdırıp, milletine ziyafet çekişi anlatılmaktadır. Şölen “eski Oğuzlann hem dinî, hem siyasî, hem de bediî bir içtimalarıydı” (Z .G ö­ kalp, Aşiret Tedkiklcri, Doğu Mec.) Ehli hayvanlardan başka, av hayvanları da et ihtiyacım karşılıyordu. Tonyukuk Yazıtında “Ge­ yik yiyerek, tavşan yiyerek oturur idik. Milletin boğazı tok idi ” deniyor (Yazıtlar, I, 102) Eski Türklerin ete olan düşkünlüğünü şu satır­ lardan da anlıyoruz. Bilge Han kayınbabass oian bir tarhana, (Bu­ da) dinine girmek istediğini söyledi. Kayın babası dedi ki: “Bu tasavvurunuz iki sebepten dolayı caiz değildir: 1) Buda dini hayvanatı yemeği men eder. Biz ise daima toylarımızda ve şölenlerimizde, av ziyafetlerimizde hayvan eti yeriz. 2) Buda dini harbi kabul ermez. Kan dökmenin şiddetle aleyhindedir. Bizim ise avcılıkla muhariplik iki İktisadî istihsal menbaımızdır. Biz yalnız millî mefkureler için değil, bir az da giizel yaşamak ve kamımızı doyurmak için harb ederiz"(Z.Gökalp, Türk Mcd. Tarihi s f.ll) Şölenlerin Türk İçtimaî hayatındaki ehemmiyetini şu satırlar daha güzel belirtiyor: “Sultan Melikşah zamanında her cuma sabahı Sarayda Şölen tertip edilir, yemeğe gelen âlimler arasında miibahaseler ve münazaralar olurdu (İ.Hakkı Uzunçarşılı, Osmanlı Devleti Teşkilâtına Medhal, S.34) Hü­ kümdarın her bulunduğu yerde halka yemek yedirmesi Türk an ’anesi icabı idi. Melikşah Semerkand seferinde bu ziyafeti vermediği için, Çiğitlerle Maverâiinnehir'HIer kendilerine hakaret saydıkları bu vazi­ yetten dolayı şikâyetlerde bulunmuşlardı. (Siyasetname, fasıl X X X V ) Şölen 'lere gelenlerin oturacakları yerler ve yiyecekleri yemekler m u­ ayyendi (Abdülkadir, Onın ve Ülüş Meselesi, Türk H ukuk ve İktisat TarihiMec. 1,121-133) "l . l

Doç. Dr. İbrahim Kafesoğlu. Sultan Melikşah Zamanında Büyük Selçuklu imparatorluğu, İst.953, sf.l37-t3&

Kazaklar ve Tatarlar koyun etinden ziyade, at etini seviyor ve çok yiyorlar. Radloff, eserinin birkaç yerinde buna işaret ediyor. Biz de Anadolu’daki Tatarlar’da bunu müşahade ettiğimiz gibi, 10 sene önce Doğu Türkistan’dan kaçıp gelen Kazaklar’da da gördük. Bütün fakirliğine rağmen her göçebe az çok proteini hayvani mahsullerden elde eder. Bu nisbet O rta Asya’da büyük sayıda hayvan besliyen Türk göçebelerinde çok yüksektir. H attâ bazı yabancı müşahitler, bu aşiretlerin içtikleri fazla miktardaki içkiden ruhen ve bedenen dejenere olmamalarını yedikleri fazla ete hamlediyorlar. “E t yiyerek açık havada yaşıyanlann ne kadar kuvvetli bir bünyeye sahip olduğunu ezcümle şu durum da isbat eder: Çin sının boylarında yaşayan ve çok afyon kullanan büyük yüz K azak’ları arasında, bu iptilû en ufak bir zarar bile yapmamıştır: Çinli afyonkeşler acınacak bir harabeye benzediği halde, Kazak'lar sağlam ve sıhhatlidirler. ” (Sibirya’dan, I, 424) G aziantep’te çok miktarda içilen rakının tahribatını, çiğ köfte ile kebaplar önleşe gerektir. Kımız da çok içilen, her sofrada bulundurulan faydalı bir içkiydi. Kısrak sütünden, saba’lar (öküz derisinden büyük tuluk) içinde hazırlanır. “Sabaların dibinde kım ız kalmadığı takdb'de yeni sağılan süt yine sabalara konulur. Biraz ılık yere yerleştirilir. Saatta bir karıştırm ak suretiyle çalkalarlar. Bu ameliye birkaç gün devam ettikten sonra kım ız elde edilir. Tahammiirii hızlandırmak için bir çorba kaşığı ekşi yoğurt y a h u t suyu koydukları da vakidir’1. “Kımız sunulurken, ona büyük bir saygı gösterilir. Onu ancak erkekler sunar ve bu işi ya ev sahibi kendisi veya evin en yaşlı akrabası yapar. Evde mevcut en iyi kap her türlü tozdan temizlen­ dikten sonra, ev hanımı bunu kımızla doldurarak evin efendisine sunar. O zaman evin içerisinde büyük bir sessizlik hüküm sürer. ” (Radloff. 1.461) Misafir olduğumuz Türkistan Kazak’larından bi­ rinin evinde kımız ikram edilirken, yukarıdaki satırların doğrulu­ ğunu müşahade ettik. Hakikaten saygılı tutulan millî bir içkidir. Türkiye Alevilerinde bunun yerini rakı almıştır; fakat erkân, usul aynı, Orta Asya’da (kımız bayramı)nda ziyafetler, eğlentiler, va­ rışlar, cirit oyunları olurdu. “Mayısta yapılan kımız bayramında, i

Ziya Özkaynak, Kımız kitabı hakkında kitabiyat. Kopuz, sayıS 1939.

Türk boylarından gençler müstakbel eşlerini seçerlerdi ” (Nimet Uluğtuğ, Kımız Bayramı, Kopuz, sayı:4, 1939) 1333 de İbn Batııta Altınordu Sultanı Uzbeg (Sultan Nîuhammed Uzbeg-Özbeg) Hanın sarayını ziyaretinde, hanın Kur’an okuyan zevceleri Tayduta ve Kebek Arap misafire (Kımız) ikram ettiler1. Y örükler’in de bildiği yem eklerden Tutmaç Kaşgarlı Mahm ud’un m eşhur eserinde (Divan, I, 452), mayasız ekm ekleri (yuka, yufka) yuyka şeklinde (Tonyukuk yazıtında) anılm akta­ dır. H u n ’ların, Y örüklerin kullandığı dibek ve el değirmeni (buğdayı dövme ve yarmaya, kırmaya yarıyan aletler) kullan­ d ık la rın ı a r k e o lo jik k a z ıla rd a n an lıy o ru z . (B .Ö g el a.g .e sf.89,146) Bu satırlarım ızla, biraz sonra . ulatacağımız Yörüklerin is­ tihlâk, beslenme sisteminin aynı oluşunu anlatm ak istiyoruz. b- Yörükler’de İstihlâk: Misafirlere karşı çok cömert olan Yörükler, aynı zamanda tutum lu insanlardır. Tasarruf meyilleri yüksektir. Yıllarca birik­ tirdikleri, tasarruf ettikleri paralarla hükümetlerin hiç yardımını görmeksizin son yıllarda araziler edinip köylere, kasabalara yer­ leştiler. Bazıları da çiftlik satın alarak yeni köyler vücuda gelir­ diler. Tasarruf vasıtası altun idi. Bugün de aynıdır. Fakat halen müsait tarla, bahçe bulur bulmaz tasarruf ettiklerini bu mülke bağlarlar. Yarı göçebeler bankalara alışmakta, paralarını plâse etmektedirler. Eski Yörüklerin tasarrufu iddihar şeklinde idi. Çıkı (çıkın, bohça) edilen altunlar eşkiya eline geçer, toprağa göm ü­ lenler sahibinin ölmesiyle heder olur giderdi. Şehir ve köylerdeki dostlara borç olarak veya emaneten verilen paraların bir kısmı da, senetsizlik yüzünden, inkâr yoluyla veya borçlunun ölmesi, varislerinin de borcu tanımaması ile zayi olmuştur. Bankalardaki paraların tahakkuk eden faizini almıyor, veya Kızılaya yahut fa­ kirlere veriyorlar. Tasarruf meyli yüksek olmakla beraber, gelir mahdut, istihlâke masruftur. Ufak tasarruflar bugün düğün veya vukuatlar için harcanır. Köylülerle arazi, m er’a yayla ihtilâfları, hayvan zararı v.s. meselesinden cinayetler eksik olmaz. Hapishane, i

Dr.Boris İschboidm, Essays on Tatar History, New Delhi, 1963. PS2

hastahane, doktor, avukat v.s. paralan eldeki avuçtakini siler sü pürür. Eğer geriye birşey kalmışsa, o da şaşaalı debdebeli düğün­ lere sarfolunur. Yörükler’de istihlâk meyli normaldir. Gelirlerine göre ayakla­ rını uzatırlar (Bilhassa kendi istihsal ve imalâtları neticesi elde ettikleri mahsul ve mamulleri istihlâk eylediklerinden bu mümkün olur.) İktisatçıların (gösteriş tesiri ile istihlâk), (göstermelik is­ tihlâk) dedikleri şey, düğünler istisna edilirse, köy ve şehirlere nazaran, tam göçebelerde yok denecek kadar azdır. Yerleşme bunu çoğaltıyor. H ayvanî, zira î m ahsul ve m am u lleri ve av cılık se m e re ­ le ri ile g eçin en a ş ire tle r hem en h em en, kendi yağları ile k av ru la b ile c e k h a ld e d irle r. İstih sa lle rin in bir kısm ı piyasa için o ld u ğ u h ald e, ehem m iy etli b ir kısm ı da za tî is tih lâ k e s a r fo lu n u r. Y a ln ız Y ö rü k le r za v iy e sin d en b a k ın c a b ile (T ü rk iy e M illi G e lir H e sa p la rın ın ) s ıh h a tin d e n ş ü p h e e t ­ m ek lâzım d ır. “İktisa d î r e fa h ın m illî gelire inikâsı (istihlâk ölçüş ile): bir devre za rfın d a istihsal edilmiş olup m üstehlike reel istifade sağlayan m a l ve hizm etlerin bir k ıs m ı pazara ç ık m a d ığ ı ve oradan tedarik edilmediği için, y e k û n a girm ez veya girse bile hesap lan abilen m ikdarı h a k ik î cesam etinin a ltın d a kalır. E vde pişirilm iş e k m e k veya p a sta bu d u r u m ­ dadır. İk tisa d î re fa h ın m illî gelire i n ’i kâsı bu bakım dan da eksik o la c a k tır" 1. Doç.Dr. G ülten Kazgan’ın, Anadolu köylerindeki beslenme hakkındaki neşredilmemiş bir etüdünü inceleyen, Prof.Dr. C.C.Zimmerman, bazı tenkidlerde bulunur2. Türkiye için yegâne et nevi olan otlak hayvanlarının, Birleşik Am erika’da bile pahalı olduğu, A rjantin’de de pahalılaşmaya doğru gittiği profesör tara­ fından belirtilerek, Birleşik Am erika’da hayvanî proteinin daha ziyade balık ve kümes hayvanlarından temin olunduğu, istihlâkin üçte ikisini nebati yağdan çıkarılan margarin’in teşkil ettiği anla­ tılıyor ve Türk köylüsü için buğdaydan temin edilen proteinden başka, aşırı otlatm a dolayısile erozyona sebeb olan koyun ve keçi 1

C.C Zimmerman. Yeni Sosyoloji Dersleri, (Dr.Kurtkan Tere.) İst. 964, 356-61-370-44.

2

Prof.Dr.S.F. Ülgener, Milli gelir, İstihdam ve İktisadî Büyüme, İst. 962, sf.63.

yerine, kümes hayvanları besliyerek protein temin edilmesi tavsiye ediliyor. Yörüklerde Beslenme: G ünde üç öğün yemek yenir: Gayfaltı (kahvaltı): dağ çayı, inhisar çayı veya ada çayı (Adaçayı ve dağ çayı hüdâînâbittir, dağlarda bol bulunur, çok şifalıdır), yahut çorba (buğday veya tarhana) içilir. Süt pek içilmez, misafir gelince verilir. Peynir, çökelek, yepinti, bazan da yağı hepsinin yanında yufka ekmeği esastır. Öğle ve akşam da malî kudrete göre Yörük yemekleri hazırlanır. Yarı göçebeler, çadırlarının önünde fasulye, domates, pancar, patlıcan, kabak v.s. yetiştirdikle­ rinden yemek listesine bunlar da dahildir. Yemek bir kaptan hep birlikte yenir. Kaşık kullanılmaz. Çorba, süt, ayranı bile kaşıksız içerler. Yufka ekmeğini birkaç katlı büküp, külâh şekline getirip (sokum) yemeğe daldırırlar. Kösereliler buna (Körük) diyor. Her yiyiş, her lokma için ayrı bir kaşık adetâ. Bunu daha temiz, daha sıhhî buluyorlar. Kaşığın temiz olmadığını, her sefer ağıza sokulup yemeğe daldırıldığını, onun için kendile­ rinin bir yedikleri kaşığı bir daha kullanmadıklarını söylüyorlar. Y em ek, sofra ö rtü sü n ü n üstünde yenir. E trafın a bağdaş kurup, diz çökülüp o tu ru lu r. Sofra ö rtü sü n e (sora) diyorlar. Y alnız S arıkeçililer (M eldir) der. Deve yünü veya koyun yü­ n ünden o lup, ekseri kahverengiye çalar. H er sabah yapılan taze yufkalar, bu (sora) ya konup, güzelce ö rtü lü r. (Sora) k are şek lin d e olup, köşelerinden bükülerek ortaya doğru k a t­ lanır. Y em ek zam anı a ç ılır, içindeki yufkalar kenara dizilir, yem ekler ortaya konur ücretle tutulan çobanlar dahi, ağa ile b irlik te, aynı sofrada, aynı kaptan, aynı yemeği y e rle r1 Ü lüş’ü n 2 izlerini bulm ak güçtür. i

Aydm-İzmir havalisi incir bahçelerindeki kantarcılar (götürü ücretli amele) da son zamanlara kadar ağanın sofrasında yerdi.

1

Ziyafetlerde mevki, kesilen hayvandan pay alma lık kaide, töre, Bu hususla bk. Abdülkadir, Orun ve Üİüş Meselesi, Selçukname (Hautsuma tabı) sf.204-205, Selçukname (Yazıcızade) sf.4 ve M.Zeki Oral. Selçuk devri Yemekleri. Türk Etnograf va Dergisi Il.Bu adetin bakiyelerini ufak çapta da olsa görüyoruz: Kirtil (Silifke) A levileri,, yemek pişirince önce komşunun hakkını ayırıp gönderirler ki buna (Olü) denir. Dadaloğlu da Kozan Kürtlerinden aldığımız bir şiirinde Ьц,,mefhumdan bahseder: "Bozgurdlara pay olduya “Ulünüz" var".

Yarı göçebe çadırlarında, hali vakti iyi olanlarda, sofra ö rtü ­ sünün üstüne çember şeklinde kasnak ve onun üstüne geniş bir bakır sini konur, yemek bunda yenir. Bazılarında bakır sini (senit) in üstüne konur. Yörük Yemekleri: Hayvan kesimi ancak misafir gelince, bayramlarda, düğünlerde, yatırları ziyarette ve bir de hayvanın sakatlanması halinde olur. Etin bir kısmı kavurma olarak tuluklara doldurulur (Et kavrulur, tuzlanıp tuluğa konur) Protein ayrıca bulgur aşı (bulgur pilâvı) ve onunla birlikte içilen ayrandan temin edilir. Yoğurt, tereyağı, peynir, keş (çöke­ lek) de bunu temin eder. Buğday çorbası, buğdaydan yapılmış diğer yemek çeşitleri (keşkek, tutmaç, çörek, gatmer, yufka, höş­ merim v.s.) de bu vazifeyi görür. Yufka: Buğday unundan saç üzerinde yapılan, kâğıt gibi ince ekmektir. Un (iteği) de elenir. Elenmiş un ilençe (İleğen) denen geniş bakır kaplarda su ile karıştırılıp, içine biraz da tuz atılıp yuğrulur. İçine maya atılmaz. Kadın kollarını dirseklerine kadar sıvayıp, ellerini iyice yıkadıktan sonra, yumruklarıyla ham uru yo­ ğurur. Bir parça ham ur alıp okla (oklava) ile senit üzerinde daire şeklinde açar ve ocağın üstüne, (sayacağın= sacayağının üzerine ters olarak oturtulm uş bulunan saçın üstüne) bırakılır. Bir tarafı pişince, evregeç (bazı yerlerde şiş, evirgeç, pişirgeç, çcvirgeç) de­ nilen genişçe yüzlü ağaç parçasıyla altüst edilir. O yüzü de pişmiş olur. Pişen yufka üstüste gelmek üzere sora’nın (sofra örtüsü) içine sarılır. ‘-Yufkayı açanlar kadar pişiricinin de mahir olması, oklavaya sarılmış yufkaları d çubukluğu ile saç üstüne yaydıktan sonra, pişirgeciyle evire çevire ve büyük bir dikkatle yakmadan pişi­ rilmesi şarttır’ l. (Resim: 47,48,49,54) Y örük kadınlarının her sabahki işlerinden biri, ham ur yuğurup, yufka yapmaktır. Bayatı iyi olmaz. Taze taze yenirse çok lezzetlidir. Çadır halkı davar, koyun, deve gütmeğe veya pazara giderken bu yufkanın içine peynir, çökelek veya yağ kor, silindir gibi dürer, yağlık denen genişçe bir yazmaya (baş örtüsü) sarar, ekmekli kısım belinin arka tarafına gelmek üzere, beline bağlar. Güzel bir azık

o lu r. B una (sıkm a, sıkm aç, çom aç) d en ir. Y ö rü k le rin e k ­ m eği yu fk ad ır. K aşık gibi de k u lla n ırla r. E ski T ü rk lc rin d e yufka y ed iğini b iliy o ru z 1. S elç u k lu la r da yufkayı biliyor ve y iy o rlard ı: “S e lç u k n a m e ’d e geçen (Arıgirde), arı buğday u n u n d a n y a p ılm ış y u f k a dem ektir. D e m ek olu yo r ki, S elçuk devrinde y u f k a ek m eğ i vardır. H üküm darın ziy a fe t so fra sı için hazırlanan y u fk a n ın da en remiz buğday u n u n d a n y a ­ p ılm a s ı y a k ış ır " 2. Akıtnıaç: Deve sütü, un, tuz bir kap içinde oklava ile karıştırılır, kıvamlı h ale g elin ce, y u k ard an k aşıkla saçın ü z e rin e b ıra k ılıf. H a m u r kızgın saç ü z e rin d e b ü zü lü r. D iğ er ta ra fa d ö n d ü rü lü r, ters yüz e d ilir, le z z e tli bir h am u r yem eğidir. D ev e p atlad ığ ı (d o ğ u rd u ğ u ) zam an, yavru em m ed en (ilkgün) ağm sütü ile yapılır. Koyun, keçi sütüyle (ağız) da yapan aşiretler vardır. Buğday Çorbası: el değirmeninde yarılmış buğdayın yağ ve tuzla pişirilmesinden yapılır. “MesneviA Şerifte beyti vardır. Türkçesi: Eşeğin karnı saman, ot; insanın miğdesi buğday çorbası ister demektir. Şu halde Selçuk devrinde yenilmesi itiyat haline gelmiş buğday çorbası vardır”3. (Resim:51) Bulgur Aşı: Bulgurun tereyağı ile pişmesinden olur. Kuvvetli yemektir. Ayran veya yoğurtla yenir. Etlisi kuvve1' үе lezzetlidir. (Etli Pilâv) Bulamaç: Un, yağ, soğanla pişirilen bir yemek. U n ve sütle yapılanı da vardır. Bükme: Dağlardan toplanan otlarla pişirilen börek. (Horzumlu’larda) Çörek: İleğençe içinde ham ur yoğrulur. Maya atılmaz. H a­ m urun üzerine küncü (susam) ekilir, tereyağı ilâve edilir. L e­ ğenin üzeri saçla kapatılır. Saçın üstüne köz (ateş) konur, le­ ğenin altında kızgın kül vardır. Bir iki saatte ham ur pişip çörek haline gelir.

1

H.Namık Orkvn, Eski Tiirk Yazıttan

2

M .Z eki Oral, v.s. makale, Türk Etnografya Def. I.sf.74-75.

3

M .Z eki Oral. v.s. makale, Türk Etnografya Def.I.sf.74-75.

Boynuineeli’lerde misafirliğe giden çörek götürür. Gittiği yer­ den de ona çörek hediye verirler. “Falannerde” denince, “çörek değişmeye gitti” denir. Bu, misafirliğe gitti demektir. Ekmek Aşı: Yufkanın üzerine su serpilir, yumuşatılır. Diğer bir kapta tereyağı iie kırmızı biber eritilir. Karıştırılıp, pişirilir. Karakoyunlular buna (Dolaz) diyor. Höşmerim: Şeker, yağ, undan yapıldığı gibi, peynirle şeker, undan yapılanı da vardır. Y örüklerin meşhur tatlısıdır. T ekir­ dağ’da lokantalarda, tatlıcılarda bu isimle m evcuttur. R ize’nin lâzca konuşulan yerlerinde bile (Höşm erli) diye bir tatlı b u ­ lunduğunu duyduk. Bu da Ç epni’Ierden kalma olabilir. “Höş­ merim bile olsa yem em " sözü, bu tatlının kıymetini gösterir. (Resim: 52) Katmer: Yufka açılır, saçta pişirilir. Sıcakken iki tarafı yağlanır. Ü stüste yığılır. Nefistir. Kaymak tatlısı: Süt kaymak bağlar. Bu kaymağın içine bal konup yenir. Keşkek: En güzel buğday (solgu)larla dibeklerde döğülür. Ka­ buğu çıkarılır. Buna (Dövme) denir, etle pişirilir. Sonra geniş kaplar içinde çomça’larla (kepçelerle) lüzuciyet kazanmeaya, lâstik gibi oluncuya kadar döğülür. Üzerine kırmızı biberde eritilmiş tereyağı dökülür. Çok nefis, besleyici yemektir. Düğünlerin baş yemeğidir. Horzum lular’da: “O nunda keşkeği yendi” tâbiri, düğünü oldu, işi bitti manasına gelir. (Resim:50) Lokma: Sacın içinde, yağda, küre şeklindeki ufak hamurların pişirilmesi ile olur. Şeker veya balla yenir. M uharrem Ayı’nda Aşure ile veya yalnız, komşulara dağıtılır. Yeniosmanlılar (Lokur), H orzum lu’lar (Sunak) diyor. Helise, Pelize: Buna herise de di­ yorlar1. Övetemeç: Yağ ve unla yapılır. Midevîdir, şifalıdır. Tarhana çorbası: Un, yožurt, domates, türlü otlarla hazırlanır. "Yağla pişirilir, üzerine kırmızı biberle eritilmiş yağ dökülür. Sündürm e: Tuzsuz taze peynirle, tuzsuz tereyağı pişirilir. So­ ğutulduktan sonra üzerine toz şeker dökülür. (Horzumlular). I

Bk.M .Zcki Oral, Herise, Tutmaç ve Bazlamaç Hk: Anıt Dergisi, 16-18 Konya.

Tutmaç: Un, Yumurta, tuz, su karışığı leğende ham ur haline getirilip, yoğrulur. İnce ince kıyılır. Bir kaba konup, su, tuz, te­ reyağı, ilâvesile pişirilir. Soğumaya bırakılır. Ilıyınca üzerine sa­ rımsaklı yoğurt dökülür. Lezzetli, besleyicidir. Karakoyunlu’lar da aynı şekilde yapıyor. Bekdik’lerde zayıf çocuklara anaları şişmanlasın, “ata binip, atın sağrısın sallandırsın ” diye tutmaç yedirir. Hatırlıyamadığımız bir kaynakta, büyük Türk hükümdarı Tuğrul Beğ’in, aşiretler arasında yediği tutmaç yemeğini çok beğendiğini okumuştuk. “T u tm a ç adı M esnevi-i Ş erifte de geçer:........... yani: senin için böyle güzel tu tm a ç pişirdim. Sen kibirleniyor, yem iyorsun. Ve: T u tm a cın h a m urunu istemezsen, su yunu ye, kendine gıda e t 1,1. (Dom ates)e (Banadura, gıllı, eğrim) diyorlar. (Patates): gumbil, gumpir. Çocuklarının yemesi için tuzlu suda haşlanmış buğdayla, nohuda Beynuinceliler (Börtme), diğerleri (Kölleme) der. Bu güzel yemekler ve tatlılar tarihe karışmıştır, Bugün her öğün sefaletin yemeğini yemektedir çoğu... IX- T ürk Göçebelerinde Mülkiyet: Mülkiyet, tarihî olduğu kadar, aktüel bir problemdir. Asırlar boyu insanlığın bedbahtlığını bu müessesede, saadetini bunun kal­ dırılmasında ariyan ütopistler gelip geçmiştir. Eflâtun gibi, genç­ liğinde idareci sınıfla, muharipler için ferdi mülkiyeti kaldırıp, ihtiyarlığında hatasını anlıyarak bu fikrinden rücu edenler olduğu gibi, mülkiyeti hırsızlık telâkki eden Proudhon’lar mülkiyetin if­ ratlarını devlet müdahalesi, İçtimaî siyaset tedbirlerde gidermeye çalışan Sismandi’ler zuhur etmiştir. Bir Marks çıkmış, tarihin tabii akışı içinde, diyalektik-Cedelî bir vetire sonunda ferdî mülkiyetin, kollektif mülkiyet haline inkılâp edeceğini ilmi olarak isbata ça­ lışmış, fakat kehanetinin tahakkukunu bekleyemiyen bir sabırsız­ lıkla, Enternasyonaller amele teşekkülleri ihtilâl fırkaları kur­ m uştur2. Fakat, Marksizm Rusya ve Yugoslavyadaki tatbikatında 1

2

M .Z eki Oral, a.g.m. II, sf.31 Bk.Prof.Z.F. Fındıkoğlu, Sosyalizm, İst.960 ve Marks, İsl.1961

yeni, nev’i şahsına m ünhasır bir mülkiyet rejimi meydana çık­ m ıştır: K om ünist partisi üyelerinden ibaret bir intelligentsia, yeni bir m ünevver-idareci sınıf ve ona ait villalar, apartm anlar, o to m o b iller1. Jan Jack R ousseau’nun tasavvur ettiği bir eski dünya cenneti var mıydı? Senin benim gailesinden uzak, mülkiyetsiz bir insanlık hakikaten mevcut olmuş mudur? "Bir kısım yazarlara göre iptidai cemiyetlerde mülkiyet müşterektir. Fakat bu fikir etnoğrafların araştırmalarile daima teyid edilmemektedir. Malinowsky Malenezyalılarda av aletleri piroğlar ve başka teknik vasıtaların ferdî m ülk olduğunu işaret ediyor İnsanoğlu fıtraten egoist oluyor. En iptidaisinden en medeni­ sine kadar aynı maya, aynı hamur. Arada derece farkı var. (Benim, bana ait) kelimelerinin sıcaklığı her seviyedeki insanı cezbediyor. Bu bakımdan insanlığın ilk devirlerinde bile mutlak mülkiyetsizliği tasavvur etmek güçtür. Bugünkü Rusya’nın dünyanın en geniş ve mümbit topraklarında en modern vasıtalarla istihsalde bulunduğu halde, buğday için Amerika’ya muhtaç olması, insanoğlu’nun ru ­ hundaki ferdi mülkiyete atfedilen kudsiyetin manalı, büyük, taze delilidir. B u n u n la b e ra b e r bu h u su sta kesin bir şey söylenem ez. ^ Y azılı v e sik a la r olm adığı için h er zam an m ü n ak aşa lara konu o laca k d e m e k tir. Y a ln ız hüküm v erm ed e, a rk e o lo jik ve e tn o ğ ra fik a ra ş tırm a la rd a b u lu n aca k m addi e m a re le r y an ın d a, h a lk la rın k o lle k tif v icd an ın d a ve h a fız a la rın d a yaşıyor, d ille rin d e ifade o lu n a n m anevi m ira sla r büyük rol o y n ıy acak tır. a-Orta Asya Göçebelerinde Mülkiyet: Hom eros’a göre İskitler nizalann, uyuşmazlıkların sebebi diye mal mülk toplam aktan sakımrlardı3. Aynı kaynakta bu kavmin kımız içip at eti yedikleri dc yazıldığına göre, hiç değilse at sü­ rülerine malik idiler. i

Prof.Dr.C.C. Zimmerman. A vdın sınıfın ortaya çıkışı -(Doç.Dr.N Arıkan T ere.) İst.1964, ve Djiias, y e n i sınıf. (T ere.) İst.96.

l

Prof.Dr. H .Ziya Ülken, Siyasi Partiler ve Sosyalizm, İst.1962 sf.lSL

3

A . Rıza Kılıç, İşkiller ve İskitler Hakkında H erodol’un Verdiği Bilgiler, İst.935.

Acaba eski Türkler’de mülkiyet ferdî mi idi, yoksa İçtimaî züm relere mi aitti? Bu hususu vesikaların ışığında incelemeğe çalışalım. Ziya G ökalp’e göre ‘Türkler hürriyet ve istiklâli sev­ dikleri için iştirakçi olamazlar. Fakat müsavatpcrver olduklarından dolayı fertci de kalamazlar. Türk harsına en uygun olan sistem solidarizm, yani tcsanütçülüktür. Ferdi mülkiyet, İçtimaî tesanüde hâdim bulunm ak şartiyle meşrudur. Sosyalistlerin ve kom ünistle­ rin ferdî mülkiyeti ilgaya teşebbüs etmeleri doğru değildir. Yalnız içtimai tesanüde hâdim olmıyan ferdi mülkiyetler varsa bunlar m eşru sayılamaz!ar...Türklerin içtimai mefkuresi, ferdi mülkiyeti kaldırmaksızın içtimai servetleri fertlere gaspetirmemek, umumun m enfaatine sarfetmek üzere muhafaza ve tenmiyesine çalışmaktır.” (Türkçülüğün Esasları, iktisadi Türkçülük bahsi) Filhakika vesi­ kalar Z.G ökalp’in fikirlerini teyid etmektedir. Eski Türklerde ferdi mülkiyetin yaygın olduğunu görüyoruz. Atlarını, sürülerini ken­ dilerine mahsus damgalarla damgalarlardı. Tonyukuk kitabesinde bu damgaların adı (töğün) şeklinde geçmektedir1. Türkiye Alevileri de damgaya (Dökün). Yörükler (Dövme, döğme) diyorlar. Diğer bir damga şekli hayvanların kulağının bir tarafını kesmedir. Buna Türkistan’da ve İran Azerbaycanı’da (En, in) denir2. Y ü­ rüklerde (en) der bu, kulaklara çentik yapmak usulünün Macarlar’da da olduğunu görüyoruz3. F.W .M üller’in Doğu Türkistan’da Tufan’da bulup çıkardığı uygurca m etinler arasında mülkiyet mefhumunu ve ona atfedilen ehemmiyeti görebiliyoruz: “Azunlarqa ad tavarqa ärkka Türkka azlanmaq tunır— hayatta m al ve mülke, iktidar ve kudrete karşı hissi tezahıır eder. “Ağı, barını ad, tavar, ark tiirküngüzler asilmaq bolsun: define, mal, servet eşya kudret ve kuvvetiniz çoğalmış olsun’ Bir Karaçay Atasözünde de mülkiyet ifadesini buluyoruz: “Koç 1

H.Namık Orkun, Eski Türklerde Arm a, Varlık, sayı:172, 1940.

2

Prof.Dr. Abdülkadir İnan, Kazak, Kırgızlar'da Yeğenlik Hakkı ve Konuk, aşı meseleleri, Türk Hukuk Tarihi Derg. I, 1941-42 ve aynı müellifin Birinci İlmi Seyahate Dair Rapor, 1930, sf.17.

3

H.Namık Orhun, a.g. Makale.

4

A k d e s Nimet Kur at, Gök Türk Kağanlığı, D TCFD , X. 1-2, 952 Sf.5.

har, koy de malçüağa faydalı = koç ve koyun hayvancılara m ülk­ tür’1. O rta Asya’da hayvanlar ve kışlaklar ferdi m ülkiyet, m er’a yaylalar ve m isafir çadırı m üşterek m ülkiyet konusudur. "Kazak-K ırgız-lar da m isafir çadırı aşiretin m üşterek malıdır. Y e ­ m e k te m üşterek ç ıka r’2. R adloff da kışlakların ferdi m ülk olduğunu şöyle belirtiyor. “Kışlak sahalar kom şulardan u m u ­ miyetle tabii sınırlarla ayrılacak şekilde bölünmüştür, dem ek bunlar dere, göl, tepe, yam aç v.b. gibi nesnelerle h u d u tla n ır; Tabii sınırlar bulunm adığı takdirde direk ve taş gibi s u n ’i işa­ retler dikilir. Bir sahanın sınırı bütün akraba ve kom şu larca bilinir, d o ku n u lm a z ve bunlar soyların himayesinde bulunur...Kışlaklar bir şahsın m ülkü sayıldığı halde, yaylalar soyun m üş­ terek m a lıdır.” (Sibirya’dan, I, 428-29) Eski Türk yazıtlan’nda da ferdi mülkiyeti sarih şekilde gösteren ibarelere rastlıyoruz: “Kül tegin altınını gümüşünü hazine ve m al­ larım..." (Yazıtlar,1,54) “A h in in (sarısını), gümüşün beyazını ipeğin halisini darının ekimli olanını atın, aygırın, kara kakımların, tfö k ' sincaplarını (iyisini) Türklerime, kavmime kazandırdım. " (Yazıtlar, I, 58) Türk hakanı Orhun kitabelerinde yoksul milleti doyurdu­ ğunu, fakir kavmi zengin ettiğini söylüyordu. (Yazıtlar, 1.27, 42) “Tanrı buyurduğu (ve talünı olduğu için kısmetim olduğu iÇin ölecek olan milleti diriltip doğrulttum, çıplak kavmi elbiseli, fakir kavmi zengin kıldım, az kavmi çok kıldım. ” (yazıtlar, I, 43) Suci Yazıtında da: "Zengin idim, ağılını on, at sürüm sayısız idi. ” deniyor. (Yazıtlar, I, 1956) Ferdi mülkiyetin sağlamlığını Türk ve Moğol miras hukukun­ dan da anlıyoruz. Cengizhan Yasası bu hususta geniş fikir veriyor. “İntikal meselelerinde Yasa’nin sadece örf ve âdeti te ’y it ettiği görü­ nüyor. Aile reisinin ölümünden sonra, babanın mameleki çocukları arasında‘ 3 taksim edilir, en büyük diğer oğullardan daha fazla hisse abrdt.’’ *. Radloff un da Kazaklar’ın miras müessesesi hakkındaki kanaati bu merkezdedir: “Zengin Kazak, hayatı esnasında büyük oğullarını müstakil yapm ak ister ve bu maksatla hayvanların büyük 1

Dr.Saadet Çağatay, Karaçayca Birkaç metin, D TCFD. X, 3, 95L

2

Prof.Dr. A.İnan. A.g. Makale, Türk Hukuk Tarihi Derg. I. Sf.36.

3

Prof. Dr. G eorge Vernadsky. Cengizhan Yasası, Türk Hukuk tarihi Derg. / 1941-41 Sf.229.

4

Prof. Dr. G eo rg e Vernadsky, Cengiz Han Yasası, Türk Hukuk Tarihi D e rg -l

bir kısm ını büyük oğluna verir ve kendi kışlağı dar geliyorsa, onun için yeni bir arazi satın alır, eğer kışlağı yetecek derecede büyük ise, hayvan m evcudundan oğullarına isabet eden miras hisselerini ayırdıktan sonra onlara, hu su si kışlaklar da tahsis eder. Pederden kalan malın ve kışlağın varisi küçük oğuldur. ” (S ibir­ ya'dan, I, 428) Ferdi m ülkiyetin bu m uhkenıiyetine m ukabil, onu cem iyet, am m e m enfaatine de yarar hale getiren, (p o tlaç) vârî m ües­ seseler m evcuttu. H akanların, hanların beylerin verdikleri şö len ler ziyafetlerden sonra sofra takım ının ve bazı eşyanın yağm alatılm as* Ziya G ökalp vc ona İstinaden Prof.M elım et İzzet tarafından serm aye ve m ülk teraküm ünü önleyici ferdi m ülkiyetin ifratlarını giderici, içtim ai tesanüde hizm et edici b ir davranış, hir m üesseseydi1 D ede K orkut hikâyelerinde de böyle şö len ler görülüyor. "Hille em iri S ey f üd Devle Şadaka Sultan Melikşah şerefine büyük bir ziyafet vermiş ve yem ek sonunda, Türk âdeti gereğince, servisle kıt İlan ılan altın, güm üş takım ların misafirler tarafından yağm a edilmesine müsaade edilm işti'2. b- Yörükler’de Mülkiyet Müessesesi: Hayvanlarını (Dövme, Damga) dedikleri, kendilerine mahsus işaretlerle damgalar. Bahşiş Aşiretinden Köpüklüoglu Hasan Ağam n damgası eski yazı (vav) harfi idi. Lâkin damga ile m al­ larım tefrik ediş çok azdır. Hemen hem en bütün yürükler, hayvanların kulaklarını çentm ek suretile sahip bul jn d u k lan m alları nişanlam ış olurlar ki bu nişana, bu işarete (en) tabir edilir. Bülün yörüklerin yaylaları, aşiret hükmî şahsiydi namına ta­ puludur veya aşiretin zilyedligi altındadır. Demek ki, ister tapulu olsun İster fiilen tasarruflarında bulunsun yayla aşiretin müşterek mülküdür. Yayla hudutları içinde ferdlcrin hayvanları serbestçe yayı hr. Bunun bir istisnası (Söbücc Yaylası) dır. Korkuteli’nin üstünde, tarihi Orta Asya çayırlıklarını andıran bu muhteşem yayla, aşiret üzerine tapulu olmakla beraber, farazi hudutlarla 1

Prof. Dr. M ehm et İzzet, Yeni içtimaiyat Dersleri. İsı. 1928 Sf.95,

2

Doç. Dr. İbrahim Kafesoğiu, Sultan M elikşah Zamanında büyük Selçuklu İmparatorluğu, İst. 1953. Şt'.138 (A y n ı VI, 67 b) y e atıf.

aileler arasında taksim edilm iş. Y arı bele gelen çayırları h e r­ kes biçtikten sonra, herkesin hayvanının b ü tü n yaylada se r­ bestçe otlam ası kabil. D iğer bütün yaylalarda bu tah d it ve kayıtlar yok. Sadece h er aile çadırının veya taş evinin etrafına geniş bir bahçe ayırıp, çevresini bir m etre yüksekliğinde taş yığarak hudutlandırıyor. Bu bahçenin içinde patates, dom a­ tes, mısır, ayçiçeği, kabak, fasulye, v.s. yetiştiriyorlar. M üş­ terek m ülk olan yayla içinde, bu taş evler, çadır yeri, bahçe ferdlerin mülkü sayılıyor. T o ro slar’da A kseki-H adim arasında Alaybeyli Yaylasına M anavgat - Alanya yürükleri zilyeddirler. Y ıllardır m ülkleri halinde. Yayla evleri için 80 kuruş bina vergisi ödüyorlar. Ç adırı 25-30 sene evvel terk etm işler. Y arı göçebedirler. (Tam göçebelerin çadır vazgeçilm ez b ir m eske­ nidir.) Bu bina vergisini, yaylanın m aliki o ld u k ların ı isbat için, ileride bir ihtilâfın zuhur etm esi ihtim aline karşı ö d ü ­ yorlar. K ösereli’ler de Y ellib cl’de (E rm enek) zilyed b u lu n ­ dukları yaylada, taşla çevirdikleri bahçeler için vergi ö d ü y o r­ lar. Yayla aşiretin m üşterek m alıdır. Yarı göçebe olan bu aşiret, kışın M ut kazasına bağlı köy­ lerinde fıstık dahil türlü m ahsul elde ediyor. Nadas yaptıkları sene, ekilmeyen arazi m er’a olarak kullanılıyor. Bu takdirde ziraat için ferdi m ülkiyet konusu olan tarla, m er’a olunca k o llek til m ü lk iy ete, bahis o lu y o r. D e m e k ki a ra z i, z ira a tta ferdî m ülkiyete, m er’a da m üşterek m ülkiyete ait oluyor. G ö r­ düğümüz diğer aşiretlerd e de aynı hali m üşahade ettik. Yayla, köydeki m er’a aşiretin m ülkü (T apulu veya Zilyed) kalan gayrimenkul ve m enkul em lâk ferdlerin, ailelerin şahsi m a­ lıdır. Eğer m alik ve zilyed değiller, yayla sahibi b u lunm uyor­ larsa, köylerden m er’a icarlayıp, hayvanlarını m üşterek o tla ­ tıyorlar. (Bacak başına) göre ücret ödüyorlar. Y ani icar b e ­ delini o arazi üzerine yayılacak küçük ve büyük baş hayvan sayısına (ayrı em sal üzerinden) bölüyorlar. Hayvan başına (Bacak başına) otlakiye ücretini bulup, sahip bulunduğu hay­ van sayısı ile çarparak herkes kendi borcunu o b a’nın veya aşiretin sözü geçen, fiilen reisi vaziyetinde olanına öder. O da (köy sandığı)na teslim eder.

X-Türk Göçebelerinin Memleket Ekonomisine münakale ve Diğer Sahalardaki Hizmetleri: Birinci kısımda tarih içinde ve halen Türk göçebelerinin millî bünyeye temessül ettikleri, daha doğrusu onun bir parçası olduk­ ları hususunda malûmat vermeğe çalıştık. İkinci kısımda, Türk göçebeliği ile ilgili bahisle ve mübadele bahsinde, Türk göçebe­ lerinin kapalı bir ekonomi hayatı yaşamadıklarını, bilâkis millî ekonomiyle haşır neşir olduklarını gösterdik. Millî ekonomiye tam manasile entegre oluş keyfiyetini, ikinci kısmm son iki bah­ siyle daha iyi izaha çalışacağız. a- O rta Asya Göçebelerinin Millî Ekonomi ile Temasları: M übadele bahsinde temas ettiğimiz O rta Asya ticaret kervan­ ları, O rta Asya göçebelerinin develerinden istifade edilmek suretile teşkil olunuyordu. Gerek İran, gerek Arap tüccarları, Uygur ticaret erbabı göçebelerden münakale ve muhafızlık hizmeti h u ­ susunda istifade ediyorlardı. Göçebeler kendi İktisadî hayatlarını yaşamakla beraber, şehir ve meskûn hayata bigâne değillerdi. “Yavaş yavaş yerleşik hayata girmeğe hazırlanan göçebelerin, şehir­ lilerle sıkı temasları vardı. ” (B.Ögel, a.g.e.sf.327) Türk göçebeliğini Çin vesikalarından tetkik etmiş olan Prof. Eberhard da bu m ü­ nasebetle işaret ediyor: “Göçebeler çiftçilerle kolayca beraber yaşa­ yabilirler. Ve böylece ideal bir birlik teşkil ederler. Göçebeler çiftçilerden kışın kullandıkları ziraî mahsulleri alırlar ve bunların yerine ziraat­ çılara hayvanlardan elde ettiklerini, bilhassa deri, yün ve bazan süt ile sütten yapılmış maddeler verirler' л . Türk göçebeleri ile otaktan Türk ahalisi arasındaki münasebet göçebelerin İktisadî bakımdan şehir iktisadiyatının bir tamamlayıcısı olarak görülmesidir. Bun­ ların hayvan ve eşyalarının meskûn insanların refahını arttırm ak bakımdan faydalı olduğu açıkça ifade edilmiştir2. Bu son kaynakta ayrıca, göçebelerin M averâünehr’de ve Hârezm ’de muayyen za­ manlarda toplanarak yerleşik halkla ticaret yaptıkları merkezler haKkında (Yakut, M u’cem ül-büldân, Avrupa tabı III 366 ve IV l

W .Eberhard Eski Çin Kültürü vc Türkler, D TCFD, sayu4, 1943, $[.25.

г

M .A ltav Köymen, Büyük Selçuklular İmparatorluğunda Oğuz isyanı. DTCFD, cilt. V sayı:2, 1947, sf.162,163,

714) de malûmat bulunduğu zikrediliyor. Şehirliler ihtiyacını her zaman göçebelerden temin edilen hayvanlarla karşılıyorlardı. * “Zengin reislerinin idaresinde Bozok ve Üçok diye iki boya ayrılmış olarak Belh civarında, Huttelân otlaklarında göçebe halde yaşıyan Oğuz’ların isyan etmeden önce, Sultanın mutbahına yılda 24000 koyun vermekle m ükellef olduklarım biliyoruz. ” (M.Altay Köymen, a.g.makale) b-Yörüklerin Millî Ekonomi İle Temasları: Vesikalar gösteriyor ki, Yörüklerin İm paratorluk Türkiyesi ekonomisine ifa ettikleri hizmet çok büyüktür. Bu hizmeti vesikalar muvacehesinde incelerken, evvelâ (münakale ekonomisinden) bav­ lıyacağız. Türkm en aşiretleri, im paratorluk Türkiyesinin münakale şe­ bekesini ellerinde tutuyorlardı. Deve kervanlarıyla limanlardan, iskelelerden iç piyasa ve pazarlara ithal mallarını sevkeder, istihsal merkezlerinden sahil şehirlerine ihraç emteasını boşaltırlardı. Ke­ za istihsal bölgelerinin mahsullerini geniş istihlâk merkezlerine büyük şehirlere Yörükler naklederlerdi. Kale tamiri, köprü, ker­ vansaray, cami v.s. yapım ve tamiri için gerekli malzeme, maden ocaklarına lüzumlu erzak ve malzeme develerle naklolunur, m a­ denleri büyük merkezlere gene onlar götürürlerdi. Sivil ekono­ minin münakale ihtiyacından başka, harp ekonomisinin lüzumlu

kıldığı mühimmat ve cephanenin bir menzilden diğerine taşınması, Ordunun ihtiyacı olan erzakın ulaştırılması, Yörüklerin hizmetleri çümlesindendi. Şimdi bu malûmatı vesikalara dayandırıp, bir ne­ ticeye bağlıyalım. “F a tih ,Sultan Mehmet ve Il.Bayezii devirlerine ait hükümlerin bir arayd getirilmesi suretiyle meydana gelen bir kanun dergisinde, Karesi Hindeki Kızılca Tuzla’nin tuzlarını ötedenberi develeri taşımak vazifeleri olan Karaburun. Edremit, Ayazment ve Kızılca Dağ araplarıhdan bahsedilmektedir”1. “Kıbrıs'tan Payas’a ve oradari Erzurum’a taşınacak 10.000 m ut buğday ve 5000 m ut un içinde (15000 m u t - 300.00 kile) 30.000 deveye, ihtiyaç vardı. Bu zahireyi taşımak üzere Zülkadriye, Adana ve Sis’ten deve istenmişti”2. Keza “Akçakoyunlu aşiretine, Payas’tan Bireceğe. Pirinç ve peksimet taşımak vazifesi verildi”3. Aşiretlerden herhangi bir sebeple deve temin edilememesi halinde büyük yiyecek sıkıntıları, darlık buhranları oluyordu. “Kiralık hay­ vanların büyük bir kısmı aşiretlerin elindeydi. Aşiretler ise yaylak ile kışlak arasında daimî harekette olduklarından istenilen zaman ve mekânda bulunamıyor ve hayvanlardan istifade etmek imkânı hasıl olmuyordu. 1577 senesinde Anadolu eyaletinin m uhtelif sancakla1

P ro f .D r.Ö m er L ü tfi Barkan, Osmanlı .İm paratorluğunda Bir İskân ve . Kolonizasyon M etodu olarak Sürgünler. İktisat Fakültesi Mec.CilLXII (Paris Bibliotheque nationale, türkçe yazmalar katalogu, No:29, Sp.46) Prof.Barkan, buradaki (araplar)ın arap göçebesi olabileceğini ihtimal dahilinde görm ekle beraber, isimlerinin halis Türk ismi olmasını da göz önüne alarak, ‘‘D e v e yetiştirm eleri v e ihtimal bir miiddet Suriye'deki A ra p aşiretleriyle beraber yaşamış olmaları bu hususta kendilerine A ra p denilmesine sebep olmuştur” diyor. Halbuki, (A ra p ) ismi buhınmıyan diğer bütün Yörük a ş i r e t le r i Orta A sy a ’dan beri d e v e yetiştirdikleri gibi, Araplarla hiç teması olmtyan (Ö lb e k ) ler arasında (A raplı) aşireti veya oymağı mevcut bulunmaktadır (H.Namık Orkun, yeryüzünde Türkler) Boynuinceli’ler arasında (Ç erk ez) Likapli bir yörük gördük (Narlıkuyu-Silifke) Bahşişlerde de aynı lâkap vardı Avşar'larui reisi Çerkezoğlu Mehmet B ey idi. Bu şahısların Çerkezlikle alâkası olmadığı gibi, ihtimâl bu isimdeki aşiretlere ad veren (A rap, Araplı, ArapçL Arapların), lâkap olmaktan başka (Arap)Iıkla hiçbir münasebet ve karabeti yoktur. Bizim gördüğümüz Yeniosmanlı Aşiretinin bir oymağının adı (A raplı) id i E ge'de bugün birçok (Araplı, Arapçı, Araplar)' adında köy m evcut olduğuna v e bu isimdeki aşiretin iskâniyle meydana geldiğine göre, bu aşiret hayli büyük olmalıdır. Bu konuyu, bir makalede de alacağımız için burada kesiyoruz.

2

D oç.D r.L ü tfü G üçer, X V I - X V II. A sırlarda Osmanlı İmparatorluğunda Hububat M eselesi ve Hububattan Alm an V ergiler, İst.964, sf.30 15-31 (Miihimme defterlerine muhtelif atıflar)

3

D oç.D r.L ü tfü Güçer. X V I-X V I1, A sırlarda Osmanlı İmparatorluğunda Hububat M e se lesi ve Hububattan Alman V ergiler, İst.964, sf.30 15-31 (Miihimme defterlerine muhtelif atıflar)

nndan İstanbul’a hububat nakledilmek istenmiş, fakat H amit san­ cağında kira develerinin ekserisi sahillere inmiş bulunduğundan (Eylül ayı) kiralık hayvan bulunamamıştır. Mezkûr sancak beyine yazılan bir hükümle her köyden ihraç olunan hububatın köylünün kendi hayvanlartyle taşıttmlması lüzumu bildirilmiştir. „1595 senesinde kilar-ı âmire için Bursa’dan İstanbul’a gelecek has unu taşıyan develer (sefer-i hümayun’a tâyin) olduklarından taşıttınlamamıştır. Bursa kadısına yazılan bir hükümle onun her ne vasıtayla mümkün olursa gönderilmesi emredilmiş ve mütem­ mim bir hükümle has un taşıyan develere (bundan böyle dahledilmemesi) emredilmiştir”1. Maden ocakları Osmanlı ekonomi ve mâliyesi için mühim kaynaktı (Gümüşhane maden ocağının vari­ datının o zamanki devlet bütçesinin aşağı yukarı yüzde beşinden fazlasını teşkil ettiği düşünülsün) ‘Yörükler madende işçi olarak çalıştıkları gibi, madene develerle odun, kömür, levâzım getiriyor, madenden cevher naklediyorlardı ”2. Ordu erzakının nakli için Rumî 1248 senesinde Balıkesir ha­ valisindeki Kan Aşiretinden yüz deve isteniyordu: “...tevkiî refiî humayun vasıl olıcak malûm ola ki Anadolu orduyu humayunum maiyyetinde olan asakiri nizamiyye ve sunufu sairenin ahmal ve iskallerilepeksimet nakli ve hizmeti sairede kullanılmak üzere külliyetli devenin eşeddü lüzum ve iktizası derkâr ve Balıkesir sancağında kâin Kan aşiretinde kati ve vâfir deve mevcut olduğu bedihî ve bedidar olmaktan naşi orduyu humayunuma vusulleri günden istihdam ol­ dukları müddetçe beher danesine orduyu humayunum hâzinesinden mah bemah on beş kuruş ücret ita otunmak ve iktiza eden yemleri dahi canibi miriden verilmek üzere Kan cemaati aşiretinden yüz mehar şiitrane.. . “İmparatorluğun hudutlarında bir tehlike belirdiği zaman ülkenin bütün kaynaklarından evvel, hayvanatı seferber ediliyordu. Zira o 1

K D oç.D r.Liitfü Güçcr, X V 1-X V 1I, Asırlarda Osmanlı İmparatorluğundu Hububat M e se le si v e Hububattan alınan V ergiler, İst.964, sf.3 0 15-31 (Mühimme d e f terlerine muhtelif atıflar).

2

D r.N cşct Çağatay, Osmanlı İmparatorluğunda. M aden işletm e Hukuku D T C F D , cilt II.' S a y ıl, 1943 ayrıca bk. Salâhnltin Çcunlürk Osmanlı imparatorluğunda Yörük sınıfı vc Hukukî statüleri DTCFD, II, sayı:, X 1943 s f . 111,112 v e A h m e t R e f i k . A n a d o l u ' d a T ü r k A ş i r e t l e r i . lstanbul...( vesika:27,28.33,4146,48.206)

3

Kâmil Su, Balıkesir v e Civarında Yörük v e Türkmenler. İstanbul 1938..Sf. 144.

zam anki orduların iç ellerden hudutlara doğru yürümesi ve zinde bir şekilde istenilen yerlere ulaşması ancak at ve develerle mümkündü. Sefer vakti geldi m i beylerbeyiler, sancak beyleri, zaimler ve Sipahiler emirlerinde sefere iştirak edenlerle beraber alıp gittikleri hayvanlardan başka, hükümetçe sefere iştirak eden yeniçerilerin ağtrlıklannı taşı­ mak, top arabalarım çekmek, gemiler için kereste taşımak ve bilhassa orduların iaşe ve ikmal işlerini sağlamak için külliyetli miktarda hay­ van seferber ediliyordu’ . Bu hayvanların büyük ekseriyetinin Yörüklerden temin edildiğini vesikalar gösteriyor. İran seferleri için, Yürüklerden at, deve, katır talep edilmiş, mühimmat ve erzak nakli bunlarla kabil olm uştu2. Bize anlattıklarına göre D inar Türkm enleri 40 sene öncesine kadar, AydınTn Karacasu kazasındaki maden ocakTarından m aden cevherini yükler, demiryolu istasyonunun bulunduğu Kuyucak’a getirip boşaltırlardı. Fethiye kromlarını da, diğer madenleri de civar aşiretler naklederlerdi. Eğenin incir, üzüm, zeytin, hububa­ tının istihsal merkezlerinden kazalara, hattâ İzmir Limanına nakli yörüklerin develeri ile mümkün olurdu. Honamlılar da Konya havalisinin hububatını,-m ahsulünü naklederler, Keçikılı, tuz ta­ şırlardı. Tuz gölünden develerle tuz getirip satan aşiretler vardı3. G ö­ rülüyor ki maden nakli, zirai mahsulün nakli, ordunun mühimmatı aşiretlerin develerile oluyordu. Yukarıdaki vesikalara şunları da ekliyerek münakale ekonomisine hizmet bahsine son vermek İs­ tiyoruz. “Bağdat seferinde ordunun pirinç ve peksimet malzemesi nakline Yeni-ü Türkmenleri, Ergani Madeninden elde edilen bakırın l ö kd f ve Dıyârbekir Kalhanelerine nakledilmesine Pefilfvanh oymağı memur edilmişti” (D r.C O rhonlu, a.g.e. sf.25, mühimme defterle­ rine atıflar) Bazan nakliye ücreti ihtilâfları olurdu. “1748senesİnde de Zağradan Burgaz iskelesine taşman hububatın beher kilesine ve­ rilmekte olan 10para nakliye ücreti nakliyeciler tarafından reddedilmiş 1

D o ç . D r.Lütt'i G ü çer, a.g.e. SC.31 ayrıca b k .A .R e fik , a.g.e. (V e sik a 3,20,47,49,54,95.44.91,96) v e S,Çetintürk a.g.makale.

1

Dr. Cengiz Orhoniu, Osman!: İmparatorluğunda Bir İskân Teşebbüsü, Istanbul, 1963, Sf:20.

i

Prof.Dr, W.Ruben, A nadolu’nun Yerleşm e tarihi ile ilgili görüşler, D TCFD, V, Savc4, 1947.

ve (20 şer 30 ar para ücret-i nakliye) talep edilmiştir. ” (Lütfi Güçer, a.g.e. sf.32) Ayrıca İstanbul gibi büyük istihlâk merkezlerinin et ihtiyacını Y örükler karşılıyordu. Bazan aşiretlerin Koyunlannı başka yer­ lerde satmış olmaları yüzünden çekilen sıkıntı üzerine merkezî hüküm etten bu husus ile ilgili yasak emirleri gönderilmiştir1. Göçebe ekonomisi ile ziraat ekonomisinin karşılığı pazarlarda mal ve hizmet mübadelesi cereyan ederdi. “Çukurova da Ceyhan nehrinin sol tarafında bulunan İsneyn pazarı bu şekilde bir ticaret yeri idi. Fakat zamanla eşkiya mahalli olduğu için muhafaza altına alınması uygu n görüldü. Bir zaman sonra da bu pazar yerinil Kürtkulağı adlı yere nakledilmesinde bu bakımdan faule mülâhaza edildi. ”(C.Orhonlu, a.g.e. sf.22, maliye Deft.ne atıf.) Y örükler eşkiyaya karşı bulundukları bölgeleri korumak, geçit ve derbendleri muhafaza etmek, su yolları yapılması, köprü inşası, kale tamiri ve muhafazası, menzillere zahire toplanm ası ve bun­ ların korunm ası4" sahil mıntıkalarındaki aşiretler ise gemi malze­ mesi temini ve gemi yapımında istihdamla mükelleftiler3. Ayrıca seferî zamanda sefere de eşerlerdi. ‘Yürüklerin seferdeki vazifeleri top çekmek, Bosna ’d aki Kamengırad, Benalûka ve Rudnik madenlerinde top yuvarlağı dökmek, kale duvarları yapmak, kale muhafızlığında bulunmak, donanmada çalışmak, kereste taşımak, cami vesaire gibi mirî binaların inşaasında amele hizmetini görmekti. ” (A.Refikt a.g.e. mukaddime)

X-Türk Göçebelerinin Vergi Mükellefiyetleri: Türk Göçebeleri iptidaî klânlardan ibaret değildi. Millî dev­ letler, cihangir im paratorluklar kurmuş veya yerleşik halkın kur­ duğu ilhanlıklara iştirak etmiş medenî cemaatlerdi. Bu itibarla 1

Dr.C. Orhonlu, a.g.e. sf.20 Anadolu'da Türk A şiretleri, Sf.32,33,41 ve 16.Asırda İstanbul Hayatı, İst.935, sf. 79-80-95 ve mühimme defterleri. Bu fermanlardan biri Ulus tayifesinden kasaplık koyun getirilmesine dairdir. (Anadolu'da Türk AŞ. Sf.32).

2

S.Çetinturk, a.g.makale, A hm et Refik a.g.e. vesika:21,22,6,7,17,24 C.Orhoniu, a.g.e. sf.45.

3

A.Refik, a.g.e. vesika: 8,31,39.40,43 ve S.Çetintiirk, a.g.makale.

onları uçsuz bucaksız steplerde, dış dünya ile alâkası olmıyan gayrimedenî aşiretler olarak düşünmek hatadır. Daima mensup oldukları kavmin bir unsuru halinde yaşamış, sahip bulundukları büyük kültürü devam ettirmişlerdi. İktisadî ve içtimai bakımdan büyük kütleye tâbi olmuşlardır. Şimdiye kadarki bahislerde bu hususları vesikalar ışığında göstermeğe gayret ettik. Bu bahiste de O rta Asya’dan itibaren bugüne kadar Türk göçebelerinin, m en­ sup oldukları devlete vergi ödeyegeldiklerini gösterecek, kapalı bir ekonomi ile karşı karşıya olmadığımızı, memleket ekonom isine entegre bir göçebe iktisadiyatının her zaman mevcut bulunduğunu, bu bahisle daha iyi açıklamış olacağız. a- Orta Asya Göçebelerinin vergi mükellefiyetleri: Çin kaynaklarına göre Kırgızlar “reislerine fare, samur ve yeşil fare kürklerini vergi olarak verirlermiş. ” (B.Ögei, a.g.e. sf.2Û9) Son yıllara kadar Yörüklerin vermekle mükellef oldukları (Resm-i agnâm) çok eski devirlere, Orta Asya’ya kadar dayanır. “Selçtıkîler’de, Harzemliler’de, Memlûklar’de, Anadolu Selçukîleri’nde, İlhan­ lIlar’da m uhtelif isimler altında ve tabiî, miktarları değişmek üzere, bu vergiye daima tesadüf ediyoruz. Tebaasının çok mühim bir kısmı hayvan sürülen yetiştirmekle meşgul göçebelerden mürekkep olan bütün bu devletlerde, ekseriyetle aynen alınan bu verginin ehemmiyeti p ek sarihtir. İslâmiyetten evvelki Türk devletlerinde de mevcudiyeti gayet tabiî olan bu vergi, İslâmî Türk devletlerinde şerl ahkâm ile de te ’lif edilmiştir: çünkü bu vergi (zekât- 1 sevâ 'im) namı altında şer’i tekâlif arasında esasen mevcuttur”1* Moğol hakimiyeti devrinde bu verginin adına (Kopcur) denirdi ki göçebelerden yüz koyundan bir koyun olarak alınan vergiydi2. Diğer bir tarife göre yaylalar ve yaylalarda beslenen davarlardan alman % 1 vergi” dir . “Raiyyeden toplanan nüfus vergisine de (Kopcur)denilirdi”4. Köylü ve yarı göçebelerden arazi ve emlâk i

Köprülüzade M, Fuad, Bizarısın Osmanlı Müesscsclerinc T e ’siri, Türk Hukuk ve İktisat Tarihi M ec. 1,193i sf.21&

1

Z.V. Togan, a.g.e, sf.293.

3

Prof. №. Barthold İl hanidar D evrinde Malî Vaziyet. Türk Hukuk v c İktisat Tarihi M ec, I, sf.152

i

Prof.W . Barthold, tihanlılar D evrin de Malt Vaziyet, Türk Hukuk v e İktisat Tarihi M ec. i, sf.152

vergisi olarak alınan resmin adı (kılan, kalan) idi. “Şarkî Türkistan vesikasının ifadesine göre (Kılan) ekilen araziden ve unıümen köylü ahaliden alınan ve/gf’dir1. İlhanîler İslâm m em leketlerinde şeriat yerine yasa, şer’i vergiler yerine gayrimüslim Mogol-eski Türk vergilerini tatbik ediyorlardı. Cengiz Han Yasası’nda göçebelerin aynî vergisi çok sarih olarak görünüyor: “Bütün Moğol milleti H an­ larına her sene sürülerinden ve hayvanlarından, hâzinelerinden, at­ larından kayanları ile sütünden ve hattâ hallaç aletlerinden bile (he­ diyelerle) yardım edecektir”2. b-Anadoiu Göçebelerinin Vergi Mükellefiyetleri: Selçuklu ve Osmanlı Devletlerinin vergi nizamını ve göçebe­ lerle ilgili kısmını kısaca incelemeden önce, umumî vergi politi­ kalarına, vergi prensipleri bakımından (umumiyet kaidesi, adalet prensibi) kısa bir göz atm ak istiyoruz. Osmanlı vergi sisteminde, bugünkü düşünüşle, mütekâmil malî prensibleri aram ak hata olur. Devrine göre Osmanlı Kanunnâmeleri’nin hayli ileri ve dolgun olduğunu erbabı söylüyor. Böylje olmakla beraber, bu zaviyeden (enkid etm ekte fayda vardır. Göçebelerin tâbi olduğu vergi nizamının, muafiyet ve istisna­ larla parçalandığı görülüyordu. Meselâ Boynuinceli Aşireti, tahsil terbiye görmüşlerinin çok olması, iskânı kabul etmesi (Nevşehir civarında), devletin kanunlarına riayet etmeleri sebebile hertürlü tekâliften affolunm alardı. (Ahmet Refik, a.g.e. sf...vesika:...) Ka­ rakeçililer “hizmetlerine mükâfaten askerden ve ağnam resminden müstesna idiler; yalnız harameyn vergisi namile küçük bir vergi ver­ meğe mecbur idiler. Ancak bu vergi kendilerinden nakden alinmqz buna mukabil devlete yün ve eğirilmiş ip verirlerdi. Bundan başlia devlete senede, nüfiıs başına birer ikişer kıyye (beden ipi) namile eğiriİmiş ip verirlerdi Bu verginin tahsili ve diğer işlere bakm ak için Alpzadelerden oba başına birer bey tâyin edilirdi”3. ı

Barthold, a._g.makale. sf.152, Z-V.Togan, a.g.e. sf.293

2

P ro f.G eo rg e Vernadsky, Cengiz Han Yasası, Tiirk Hukuk tarihi Debg, № 41-42, sf.125.

3

Kara Keçili Aşireti, Tahir b ey matbaası, Sf.6 9 (Kâm il Su, Balıkesir civarında Yürük v e Türkmenler, 1st.938, Sf.40 dan nakil)

Geçit ve derbend hizmetiyle mükellef tutulanlara, bu hizm et­ leri karşılığında “tekâlif-i örfiye, tekâlif-i şakke, ve avarız-ı divaniyederı muafiyet tanınmıştır” . Vergilerin bir kısmı ikta sahiplerine verilirken, bazı yerlerin vergisi merkeze aitti. Bu husus kanun m etninde şöyle ifade olunuyor: “A m m a karaca koyunlu dimekle meşhur padişahımıza m üte’allik yürükler vardır. Mezkûr yürüklerin resmi ganemleri hassa-i hümayun için zabt olunur”2. Vergi adaletine gelince şiddetli emirlere, fermanlara rağmen reaya, mütegallibe elinde eziliyordu. Şer’iye mahkemeleri sicille­ rini neşredenler buna işaret ediyor. Kâtip Çelebi 1653 te kaleme aldığı Düştürül amelli islahilalel isimli ufak risalesinde “İç A n a ­ dolu da eski köy ve kasabaların harap olduğunu, bunun sebebinin devlet hizmetlerinin evvelâ ehline verilmemiş olması (Sf.128), vergilerin (reaya fikarası) tarafından ödenmesine imkân olmadığı, vergiler indirilir, eşkıyalar bastırılır, rüşvet ve suistimaller önlenirse, köylerin kısa bir zamanda tekrar kalkınacağım (sf.138)’3 söyliyerek, vergi tatbikatındaki aksaklık, zulüm, haksızlıklardan başka, bizatihrvergi mevzuatının kendisini de tenkid etmiş oluyordu. 1187 senesine ait bir fermanda, Balıkesir havalisindeki Kubaş .cemaatından Gök kethüdanın reayasına, Karacaoba reayasına, sağır Haşan Kethüda obasına, CambalıoğlU obasına, Kocabaşoğlu obasına vergi baha­ nesiyle reva görülen zulüm anlatılarak, müsebbiblerinin cezalan­ dırılması, hakkın yerine getirilmesi için emirler verilm ektedir4. Vergi adaletsizliği ve halka zulüm babında, 1086 senesi Rebiulevveline ait (Mayıs 1675), Kastamonu şer’i mahkemesinden sadır olan bir hükmü kısaltarak alıyoruz: “...taht-ı kazanızda vâki Köçekti ve Saruhanlı ve Ovacık ve Korucuk vesair karyeleri icmallü serbest ziamet olup ahardan dahlolunmak icap eylemez iken haliya mirimiran voyvodaları ve miriliva subaşılan ve âdemleri ve mütesellimleri ve Denizli voyvoda ve subaşıları ve âdemleri vakitli vakitsiz ziyade atlu ile üzerlerine varup ve ehl-i iyallerile sakin o/duklan evlerine konup 1 ■ D r.Cengiz Orhonlu, a.g.e. st'.45 (Muhtelif eserlere

atıflar).

2

Prof. Dr. Ö. L .Barkan, Kanunlar, İst.1943 sf.12

3

N. Tunçdilek. İç Anadolu Ekonomisi, Coğrafya Enst.Derg. sayı 12,1961 sf.8.

4

Kâm il Su, a.g.e. sf.132

meccanen yem ve yemeği ve arpa koyun ve kuzu ve bal ve yağ ve sair bunun emsali mekulât ve hilâf-ı şer'i şerif cerime namile külli akçeleri ve bilâ emr-i şerif beher karyeden onbeş ve yirmişer yük odun ve onar onbeşer yük beher ay saman ve beher karyeden eminiye namile beşer ve subaşdık akçesi namına onar ve batma devri (?) namile otuzar ve kırkar kuruşları aldıklarında...”1. Halk mütegallibe elinde ezilir; Türlü namlar altında mükerrer vergilere tâbi ye mükellef tutulurken, devlet de vergi tahsilinde müsamahasızdı. “İmparatorluk idaresi Bozuluş teşekküllerinin birkaç seneden beri alınmamış olan vergi borçlarım bir türlü affedemiyor ve bu bakım dan U lus’u sıkıştırm akta devam ediyordu. Bu sebeple 1084=1673 yılında giriştiği bir teşebbüs, Bozuluş’un Akşehir, Afyon, Kütahya hattında bulunan en mühim kısmını yeniden inhilâle ve dağılmaya mecbur etmiştir, Bu tazyik neticesinde Bozuluş teşekkül­ lerinin Karesi, Sarııhan, Aydın ve Menteşe mıntıkalarına gelmesi ve hattâ denizi geçerek Rodos, 1stan köy ve sair adalara iltica etmeleri (Kâmil su, a.g.e. Sf.186) o sırada aşiretlerin devlet memurları karşı­ sında nasıl yılgın bir durumda bulunduklarını ifade eden en calibi dikkat misallerden biridir’’ 2. Vergi tahsilindeki şiddet metodlarınm mükellef psikolojisinde yaratacağı aksülâmeli şu hadiseden sonra düşünmek gerek. “...1039 yılında Bağdad’ın geri alınmasına memur edilen Sadrazam Hüsrev Paşa, Heleb’den hareket etmeden önce mühimce bir kuvvet gönde­ rerek Beğdili kabilesini tedib ettirmiş ve miri’ye olan borçlarına mukabil on bin koyun ve yüz kadar develerini zaptettimıiştir’3. Şimdi Yörüklerin ödemekle mükellef oldukları vergileri sıra­ sıyla görelim. Resm-i ağnâm: Koyun resmi: ‘Resm i ağnam babında kıızıılı koyuna iki koyuna bir akçedir. Koyunın tamam dölün döküb ayırtlaşdıktan sonra mah-ı abrilde alınur. Kanun-ı mukarrerdir.” (Aydın livası kanunu, Barkan, Kanunlar, sf.12) İçel livası kanununda ma­ yıs ayında alınacağı ve üç yüz koyun bir sürü itibar olunmak üzere 1

Talât Mümtaz Yaman. Mütesellindik Müessesine Dair. Türk Hukuk tarihi Derg. /. St. 84.

2

Faruk Dem in aş, Bozuluş hakkında, DTCFD, V I!, sayul 1949, si. 43,

i

Dr. N eşe! Çağatay, Osmanlı İmparatorluğunda Reayadan Alınan Vergi ve Resimler. DTCFD. V, Sayrî, 1947, Sf.510.

beş akçe de (ağıl resmi) alınacağı yazılıdır, (kanunlar, sf.50) H as’ların halkından bu resim koyun başına alınırdı: “Havassı hümayun ve vüzera haslarından koyun başına bir akçe züema ve erbab-ı tımar karyelerinden iki koyuna bir akçe” (Tevkiî Abdurrahman Paşa Ka­ nunnamesi, Millî Tetebbular Mecmuası, sayı:3, îst.1331, sf.542) Bu verginin yalnız koyundan değil keçiden de alındığını anlıyoruz. (Kanunlar, sf.207) Resm-i Ağıl: Aydın kanununda üç akçe (kanunlar, sf.12) İçel kanununda beş akçe (kanunlar, 50) resmi ağıl alınacağı kayıtlıdır. M en su p o ld u k la rı s ip a h in in a ra z isin d e n , başka b ir s i­ p a h in in a ra z isin d e k o y u n ların ı o tla ta n ve kışı g eç iren b ir Y ö rü k , bu s ip ahiye (ağıl resm i) o la ra k üç yüz koyun hesa b ile b ir koç, kısa b ir m ü d d et (b a h a rd a ) d u rm u ş, k o v u n la fın ı k u zu latm işsa b ir kuzu verm ek m e c b u riy e tin d e d ir. (K a n u n la r, sf.316) Resm-i Kışlak: Bir timara başka bir yerden gelen Yörüğün sürüsünden alman resimdir. Üç yüz koyun daima bir sürü sayılır. Alâ sürüden bir koyun, orta vasıfta bir sürüden bir şişek, düşük vasıflı bir sürüden bir tuylu (toklu olacak) alınmak kanundur. (Kanunlar sf.67,82,134,142,175,190; N.Çağatay, Osmanlı İmp. da Reayadan Alınan Vergi ve Resimler Sf.509,510; C.Orhonlu, a.g.e. sf.23).. Kışlama zamanı (zemheri) itibar edilerek (nevruz) da vergi aynî olarak tahsil olunurdu, Resm-i Yaylak: “Kanunnamelerde (yaylak resmi) (Resmi merâî) (Otlak resmi) ve (Yatak resmi) olarak geçer. Sürülerini başka tımar sahibinin tımarında otlatan veya mirî yaylaklarda yaylatan sürü sa­ hipleri ve göçebe kabilelerden ve yürüklerden yılda bir defa olmak üzere, bazı yerlerde sürü başına bazı yerlerde de koyun başına atman resimdir*. Yaylak resmi bazı yerlerde 300 koyun bir sürü hesap edilip, bir sürüden bir koyun (Erzurum, Diyarbekir, Çemişkezek, Ohri, Çukurabad kanunnâmelerine bk. Çemişkezek kanunnâmesinde bir koyunun değeri 30 akça olarak tesbit edilmiştir) Bazılarında; sü­ rüler, alâ mutavassıt edna olmak üzere ayrılıp, ona göre hesap i

D r.N eşe t Çağatay, Osmanlı İmparatorluğunda Reayadan Alman vergi ve

_____ r e s im le r . D T C F D

V

sa v c $ 1947 sfLSffl.______________________________________

edilm ekte meselâ Kütahya havalisinde alâsm dan 20 akça o rta ­ sından 15 akça ednasm dan onar akçe alınm aktadır; Diyarbekir’de de bir sürüden bir koyun alındıktan sonra, her haneden bir nüği yağ (200 dirhem ); E rgani’de sürüden bir koyun alın­ dıktan sonra, dört nüği yağ (800 dirhem ) dört nüği kıl, dört nüği keş alınırmış. Şark vilâyetlerinde yaylak resmi olarak Y örüklerden um u­ miyetle sürüden otuz üçer akça (yeni il kanunnâm esi) Aydm’da 17 şer akça (Aydın Livası Kanunnâm esi); M ardin ve E rzincan’­ da sürü adedine bakm adan otlak resmi alarak her sürü sahibi haneden bir nüği yağ alınm ıştır. (M ardin ve Erzincan kanun­ nâm eleri '■Yaylak resm i” maddesi) Yaylak resm inin alınm a za­ manı, ilk bahar mevsiminde, nevruzdadır, (Diyarbakır ve Ergani K anunnam eleri) (N.Çağatay, a.g. m akale sf.510) ve (K anunlar sf.67,134,190,295) Vergi mükerrerliklerine, suistimallere meydan vermemek için Murad suyunu geçip yaylaya giderken, koyunlar, davarları sayılarak bu verginin aşiretlerden hemen orada tahsili emredilmiştir. (Ka­ nunlar sf. 67,134 ve N.Çağatay, sf.510) İktisadi durum ları bozulan, hayvanları ölen göçebelerin iti­ razlarına karşı sayım yapılıyordu. (1661 yılında Aydın ilinde kışlayan Türkm en oymakları, 1659 da üzerlerine yüklenmiş olan 959 riyal kuruşa itiraz ederek 600 kuruşunun afvmı istediler. “Maliye Defterleri, ts.nu 7574, s.8, 76)" (C O rh o n lu , a.g.e. sf.23) İhtim al bunun gibi bir şikâyet ve talep yüzünden (Yağcıbedir A şiretinin) de hayvanlan sayıma tâbi tutulm uştu: "...Cemaatı mezbure ahalilerinin malik oldukları dey e ve koyun ve binak ve mücerretleri milceddeden tahrir ve bir ferd i hariç kalm am ak üzere m üfredatı ile defter olunduktan sonra icab eden rüsumu mirileri tahsil ve tahrir ve defteri ile maan irsal ve lâkin m ezburun diyeti cerhi için sair behane ite reaya fukarasından bir akçe ve habbe mütalebe olıınm ayub tekaddümden bağayet mücanebet Üzere... 1135 (Kâmil su, a.g.e. sf.95) Hayvanları kaçar, bir arazide tutulursa Yâve (Kaçkun) akçesi verirlerdi. (Kanunlar Sf.13,123 C.Orhonlu sf.23), F.Sümer, XVI Asırda Anadolu, Suriye ve Irak’da yaşayan Türk aşiretlerine umumi bir bakış, sf.58)

Evlenen kız veya duldan Arus (Gerdek) resmi adı altında bir vergi alınırdı. Kızdan 60 akçe, bazı yerlerde 100 akçe, duldan 30 yahut 40 akçe alınırdı. (Kanunlar, 68,129; N.Çağatay, 506-7; C.Orhonlu, 23) Vergiler yarı aynî, yarı nakdî oluyordu. Fakat daha ziyade aynî idi, K aram an’da meskûn (Atçeken aşireti) besledikleri cins atlarla vergilerini ödüyorlardı ve bu ismi oradan almışlardı1. Bu bahsi fazla uzatmağa imkânsınız yok. Geniş m alûm at için K öprülü’nün yukarıda bahsedilen makalesi, İslâm A nsiklopedi­ sindeki İktâ maddesi ve atıfta bulunduğum uz kaynaklar kıym et­ lidir. Son olarak, Yörüklerin hafızalarında kalan vergi meselelerini kısaca anlatalım. (Boynuinceli Aşireti) Osmanlı devrinde aynî ver­ gi ödüyordu. Vergilerini, keçi kılından örülmüş, 2,3 cm. Kalınlık ve 5-6 m etre uzunluğunda, 1 okka ağırlığında, (Örm e) adı verilen (ki i urgan)la ödüyorlardı. Cumhuriyet devrinde nakden ödemeğe başladılar; keçi, koyun başına ağnam vergisi 80 kuruş, Deve için bir lira, sığır içiri'bir lira, at ve eşek 60 kuruş. Zeam et Tekelilerinin (Ereğli) ifadesine göre 50 sene önce (Deve Tem ettüatı) 20 para idi. 40,60,80 kuruşa kadar çıkıp, 80 de iptal olunuyor. (Çepiç) in fiyatı 1934 de 20 kuruş imiş. Kıl keçisi İçin ağnam bu tarihte 40 kuruş imiş. Yani Vergi hayvanın bedelinden yüksek. Hiç kimse tabiatile üzerlerine yazdırmıyor. Keçileri -dağlara sürüveriyorlar. Bir kısmını canavar yemiş, bir kısmı da ölmüş gitmiş. Vergi m ü­ kellefi canından bezmiş. Vergi politikamız bakımından çok ibret verici'bir misaldir, bu. Yarı göçebe hafızalarında yaşıyan (öşür faciaları) yürekler acjsıdır. G örülüyor ki, Osmanlı ve Selçuklu devrinde ve daha eşkiden Türk göçebeleri vergi Ödeye gelmişler, malî bakımdan da millî iktisada dahil olmuşlardır. OsmanlIlar devrinde tımar, zeamet, has’lara ödenen vergiler bugün kalkmıştır. Yörükler, yayla, kışla, güzle icar bedellerini köy sandıklarına öderler. Devlet hiçbir malî teklifte bulunmaz; hiçbir- yardımda bulunmadığı gibi. Ne hak, ne vazife; ne borç, ne alacak... i

F. Siinıer, Yıva Oğuz Boyuna Dâir, Türkiyat, IX, 1946-51 S 1.164.

Üçüncü Kısım Türk Göçebelerinin İskânı:

__

_______

Türk Göçebelerinin İskanı 1- İskân Hakkında Umumî Malûmat: Göçebe ve yarı göçebelerin toprağa bağlanması, tehcir veya ihtiyarî muhaceret hallerinde muhacirlerin münasip m ahallere yer­ leştirilmesi hususu ötedenberi siyasî, İçtimaî, İktisadî, millî, dinî bakımlardan devletleri ilgilendirmiş onların vazifeleri meyanma girmiştir. Devletlerin bu husustaki prensip, düşünce ve kanaatlarmı (İskân Politikaları) nda görmek kabildir. Siyasî felsefeleri ve İktisadî düşünceleri liberal olan “devletlerin teşkilâtında nüfusun memleket içindeki yayılış tarzının İktisadî verimlilik bakımından en müsait bir durumda olup olmadığını tahkik edip icabında nüfusun en m akul bir şekilde yayılmasını temin edecek tedbirleri tâyin ve tatbik edecek makamlar mevcut değildir. ” ve bu devletler “kendi haline bırakılınca nüfusun memleket içinde kendiliğinden en rasyonel bir şekilde dağılmış olacağı hakkında çok nikbin bir ekonomi doktrmine sahiptirler ”TRusya gibi otoriter ve kom ünist rçjTmiü tâibik' edildiği bir memlekette, merkezî bir teşkilâtifi' bütün iskân faali­ yetini idare ettiği malûmdur. Bu politikada, prodüktivite hesap­ larının gözönünde tutulduğu İktisadî saikler kadar, siyasi, askerî etnik, jeopolitik amiller de rol oynamaktadır. Meselâ Türkistan’a kesif Rus kütleleri sevkedip, buralara Rus halkını yerleştirme, Türkleri dağıtma şeklinde tezahür eden, gayrî iktisadi fakat siyasî, askerî, kavmî ve jeopolitik Rus iskân siyaseti bu cümledendir. Kapitalist ve sosyalist ekonomilerin ifrat ve tefritlerini kaldırmağa çalışarak, İktisadî ve İçtimaî sahada senteze giden devletler plânla­ ma teşkilâtlan vasıtasile nüfusun müsmir sahalara şevki meseleleri ile uğraşmağa başladılar. İçtimaî ve siyasi bünyede büyük sarsıntılar vücuda getirebilen ve O rta Doğuyu karakterize eden Arap göçebeliği, bedeviliği de­ miryollarının, karayollarının yapılması, Süveyş kanalının açılması, petrol tesislerinin faaliyete geçmesi gibi coğrafi ve İktisadî am il­ lerin tesiri ve devletlerin iskân gayretleriyle tarihe karışmak üze­ redir. Suudî Arabistan’da “geçen y ü z y ıld a girişilen (hicra) hareketiyle, i

Prof.Dr.Ö.Liilfi Barkan, O sm a n lı İmparatorluğunda Bir İskân ve Kolonizasyon Metotlu olarak Sürgünler, İktisat Fak.Mec. CiluXHI, No:J-4.

bir çok göçebe kabileler yerleşmiş hayata geçtiler (meselâ Tamim kabilesi gibi) O derecede ki, Necîd bugün artık bir göçebe ülkesi olmaktan çıkmıştır Bu kısa izahattan sonra, Selçukîlerden itibaren günümüze ka­ dar, Türk göçebelerini iskân etme gayretlerini ele alıp, inceliyecek ve tenkid edeceğiz.

П- Büyük Selçuklular ve Anadolu Selçukluları Zamanında İskân Politikası Her an konup göçmeğe alışık, büyük seyyaliyeti olan Orta Asya Türk göçebeleri ve bilhassa Oğuzlar, Selçuklu İmparatorlu­ ğunun kurulması ile, İktisadî zaruretlerin tösiri altında, yeni yurt­ lar, yaylalar, kışlalar bulmak arzu ve hevesiyle batıya akmağa başladılar”2. Gerçi “Türkmen Oğuz unsuru, evvelce Cenubî İran ve Hemedan taraflarında yerleşiyordu. Bağdat halifeleri hizmetinde olan ask erlerin daha Selçukî’lerden yüz elli sene evvel, kırk kadar Türk emiri riyasetinde Fars taraflarında ikta alarak yerleştikleri”, kasabalar kurdukları3 kaydediliyorsa da, büyük Türk kütleleri Selçuki’lerden sonra Batıya akmağa başladı. “Göçebe Oğuz aşiretlerine istinaden Horasan ’d a saltanatlarım ku ­ ran Selçuki hükümdarları, yalnız onları değil, m uhtelif sebeplerle ~Orta-Äsýa bozkırlarından m ütem adi surette akıp gelen sair Türle kabilelerini de iskân etmek, onlara maişet vasıtalarını te ’m in eylemek mecburiyetinde idiler. Ne Horasan, ne de İran’ın sair sahaları, bu kadar kesif kütlelerin tamamen yerleşmesine müsait olmadığımdan, Selçuld hükümdarları garba doğru yeni istilâ hareketleri yıp n ıa k

i

Sam i Öngör, G ö ç e b e H ayatın Bugünkü Ş artlan v e G ö ç e b e Nüfusun Sedantarizasyonu, Siyasal Bilg.Fak.Derg. XI X , N o l 1964, sf.147.

1

Bu hususta Bk.Prof.D r.F.Köprillü Osmanlı D evletin in Kuruluşu Sf.40-41 ProLDr.Miikrimin H alil Yinanç, Türkiye tarihi (Selçuklular d evri) Isl944, sf.176 ve İktS maddesi, İslâm Ansiklopedisi.

3

P rof.A .Z . Validf, A zerbaycan Türk Etnograf isine Dair, A zerbaycan Yurt bilgisi Sayı:18, 1933 ve ayrıca Bk.F.Sümer Çııkur-Ova Tarihi, Ankara 1964.

zam relinde kaldılar. Işı e. İran dahilinde ve Cenubî Kafkasya'da Türklerin çoğalması ve bilhassa A nadolu'nun fe th i ve Türkleşmesi doğrudan doğruya böyle bir İktisadî zaruretin neticesidirl Anadolu’nun Müslüman olmaması da bu akının Anadolu top­ raklarına tevcihini gerektirmiş2 ve "A nadolu’n un şarktan gelen kesif Tiirk kitleleri tarafından iskânı, bilhassa Melikşah in cıilûsunu müteakip sistematik bir şekilde başlamıştır. Rum Selçukîleri’nin müessisi sayılan Süleyman, onun emri ile, O n a Anadolu İsteplerine Türk kabilelerini yerleştirdi”3. Bu iskân faaliyeti bir iaraftan göçebelerin kendi arzu vc ihtiyarları ile olurken, diğer taraftan devletin göçebe feodalitesini yıkmak, devlet içinde devlet olmalarını önlemek maksadile, iskân babında büyük gayret gösterdiği görülüyordu. Göçebeleri toprağa bağlamak, ka­ rışıklıkları önlemek, İçtimaî, İktisadî nizamı temin etmek maksa­ dile askerî ikıâ’iar tesis ettiler. Merkezî kuvvetler müstesna, kendi imkânlarıyla yetinen askerî iktâ’lardaki askerî birlikler, uç’larda, akınlarda büyük hizmet görüyorlardı. Buna rağmen büyük oğuz kütleleri Selçuklulardan memnun değillerdi. “Selçukhükümdarları cebri vasıtalarla yola getiremedikleri bazı aşiret reislerine resmî Un­ vanlar vererek oile efradından bazılarını lıakikat-ı halde bir rehine gibi saray hizmetlerinde kullanarak bu isyanlara çare bulmak iste­ mişlerse de, ekseriyetle muvaffak olamamışlardır’4. Bir taraftan baskı ile isyanları önleyip, aşiretleri dağıtmağa, parçalamağa çalışırken, diğer taraftan Türk adetlerine uymağa, Türk göçebelerini memnun etmeğe gayret etmişlerdir. “Devlet teş­ kilâtında, Karahanhlar'' Cengizliler devrinde olduğu kadar değilse bile, kabile reislerinin bir istişarî meclise çağırıldığı anlaşılıyor. Bunu, Mâvcrdi’nin yazısından anlıyoruz. Buna göre, Selçukluların divanı: askerî, adlî, dahili ve malî olmak üzere dört şubeden ibaret olmuş, Hükümdar ile Vezirlerin toplantısından ibaret olan (divan-ı hâs) tan başka bir de kabile reislerinin iştirakiyle kurulan (divan-i âm) olmuştur. Fakat bunda, eğer Mâverdi doğru söylü1

2

Köprülüzade M.Fuad Bizarısın Osmanlı M ücsscsclerine Tesiri, sf.226. İktS Maddesi, İslim Ansiklopedisi. Prof.Dr. F.Köprülü Osmanlı Devletinin Kuruluşu, sf.40.

4

Prof.Dr. F.Köprülü Osmanlı Devletinin Kuruluşu, sf.40.

yorsa, Arap kabîle reislerine çok yer verilmiştir” 1. Bu tezatların esas sebebi devletin yabancı unsurların eline geçmesi ve Selçuk­ luların da farslaşması idi. “Selçukluların en kudretli şahsiyetlerinden olan Melikşah, tıpkı Hindistandaki Temürlikrin en büyüğü olan E kberşah gibi, Türk devlet ananelerinin en mühim cihetlerine veda etmiş ve bununla ahfadının yabancı bir millet arasında temessiil etmesi hususunu mübrem bir hale getirmiş bir zattı'2. Filvaki Melikşah İranlı vezirinin tesirinde kalarak Türkm enlcrc yüz çevirmişti. Nizâm ül-Miilk ordunun yalnız Türkîerdcn teşekkül etmesini arzulamıyor, Gazneli ordusunu misal vererek, türlü un­ surlardan mürekkep olmasını istiyordu3. Askeri ve idari kadro kozmopolit olmuştu. Başlangıçta T ürk­ men beylerine bahşedilen büyük iktâ’lar, sonraları kölelikten ye­ tişmiş, devlete sadık, başka ırktan gelen kumandanlara, em irlere verilmeğe başlanmıştı4. Bu sebepten Kutlamış’ın oğulları Rey’de (Türkmeneilik) bayrağı altında ölüyordu. "Bu gibi hareketleri yü­ zünden Türkmenler (Büyük İran Selçuklularını hiç beğenmemişler ve onlara nazarlarını, Oğuznanıenin Ebiilgazi rivayetinde (Şecere-i Terakime’de), (Selçııkîler Türkmen Kınık olup karındaşız dedilerse de, il halkına faydaları dokunmadı) şeklinde tebarüz ettirmişlerdi". Iran Selçukluları filhakika Türkmenlerin sevgisini kaybetmişlerdi. N i­ hayet Melikşah in oğlıı Sencer Oğuzların eline esir düşerek bunun neticesinde memleketleri battı." (Z.Veiidi, a.g.e sf.186) Devleti Kurup, ülkeler fetheden esas unsurun zamanla ihmale uğram ası, hatla zarar görm esi her zam an ve m ekânda olagel­ mişin. Türk tarihinde buna en kuvvetli misal olarak Selçukîler ve OsmanlIlar; Arap tarihinde Emevîler ve Abbasîler gösterilebi­ lir. Büyük tarih feylesofu İbni Haldun hiç bir devirde kıymetini kaybetmiyecck bir tarih felsefesi yaparak bu keyfiyeti şu ibret verici satırlarla izah ediyor. Kendi kavminc dayanıp devlet kuran, düşmanlarını yok eden saltanatını kuvvetlendiren hükümdar, her kuvveti kendi şahsında topladıktan sonra bunların kuvvetini kıı

Prof.Dr. Z. V. Togan. Umum! Türk tarihine Giriş, sf.210.

2

Prof.Dr. Z .V . Togan. Umumî Türk Tarihine Giriş, sf.210.

3

Doç. Dr.İbrahim K atesoğlu. Sultan Melikşah D e vrin d e Büyük Selçuklu imparatorluğu, uf.152 (Siyaset nâme, fasıl X X I V'e atıf)

.1

İktâ maddesi, İslâm Ansiklopedisi.

rarak devlet idaresinden uzaklaştırmak için kendi neslinden olmıyan yardımcılar aramağa mecbur olur. Bu yabancı kuvvetlerle onlara galebe çalar, bu yabancıları memuriyetlere tâyin eder. Bu suretle bunlar, diğer bütün akrabalarından ve başkalarından ziyade hükümdarın bağış ve ihsanlarına, rütbe ve derecelere nail olurlar. Çünkü bunlar hükümdarı korumak ve onun mensubolduğu kavmi devlet idaresinden ve nimetlerinden uzaklaştırmak hususunda can­ larını vermek isterler. Hükümdarın kendi kavmine mensup olanlar ise, alışmış oldukları devlet idaresinden bu yolda uzaklaştırıldıktan sonra hüküm dar bu yabancıları kendisi seçer, saygı ve ululukları onlara ayırır, onları tercih eder. Kavminin bir çoğuna mahsus olan hisseleri onlara da verir, kendi kavmine mahsus olan vezirlik, kom utanlık ve vergileri toplama gibi devletin önemli büyük ve mali işleri için onları seçer. Hükümdarın kendisine mahsus olanı ancak kendi şahsına ait olur. Hükümdarın en yakın yardımcıları onlar olduğu için devletin büyük lâkap ve dereceleri hükümdarın kendi kavmine verilmeden, bunlara tahsis olunur. Bu hal devletin tabiatının bozukluğunu ve tedavisi kabil olmayan hastalığa tutul­ duğunu bildirir. Çünkü galebe ve üstünlüğü kuvvet ve kudretiyle elde etmiş olan asabiyyet bozulmuş, hakir düşürülmüş, devlet adamlarının kalbleri de kırılmış, hastalanmış, kalbler sultana düşman kesil­ miştir. Artık bunlar hükümdara karşı kin beslerler, onun başına felâket gelmesini beklerler. Bunların hepsinden dolayı devlet zarar ve ziyanlara katlanır, devletin bu hastalıktan iyileşmesi artık ümit edilmez çünkü zamanların geçmesi ile gelecek nesillerde bu düş­ manlık daha kuvvetlenir, nihayet devletin iz ve eserleri ortadan kaybolur.” (Mukaddime, I, 487,89) ■ Selçuklu devletinin bu kozmopolit hüviyetine rağmen Türk göçebelerinin Anadolu’ya iskânında büyük rolleri olduğunu inkâr etm em ek gerekir. Gelip yerleşen Türklerin büyük kısmı Oğuz idi. Kuzey taraflarına (Bozok), güney taraflarına da (Üçok) boylarının yerleştiğini biliyoruz1. Göçebelerden başka Batı Türkistan’da ziraatle uğraşan köylü ve kasabalı halk da Anadolu’ya eski Orta Asya ziraat kültürünü i

Z . V. Toğan a-g.e. sf. 187; F.Köprülü, Osmanlı D evletinin Kuruluşu Sf.Sl

F.Süıncr. D T C D deki yazdan.

getirerek, O rta Asya’daki köy ve kasaba adlarını verdikleri yeni köy ve kasabalar kurdular. (F.Köprülü, a.g.e. sf.47) İlkhan Argün zamanında (1284-1291) Akkoyunlu ve Karako­ yunlu Türkmenleri kesif bir kitle halinde Orta Asyadan Şarkî Anadolu ve Azerbaycan’a naklolunuyor (F.Köprülü, a.g.e. sf.43), XIV üncü asrın başlarında İran’da Türk ve Moğol göçebeleri, Gazan Han tarafından iktâ usulü ile iskân ediliyorlardı (Z.Velidi, a.g. Makale, Azerbaycan Yurt bilgisi, sayı:18, 3933) Anadolu Selçukluları da, Türkmenleri iktâ usulü ile yerleştir­ meğe gayret ederken, diğer taraftan aşiretleri parçalamağa çalış­ mışlardır. “Anadolu'da Oğuz boylarına ait yer adlarının memleketin her tarafında bu kadar dağınık bir manzara arzetmesi kevfh’eti de kabile birliklerinin nasıl parçalandığını, vâzıhan meydana koymak­ tadır. " (İktâ maddesi, İslâm Ansiklopedisi) Göçebeleri yerleştir­ mek için büyük faydası dokunan ve askeri iktâların Anadolu’da arzettiği hususiyet, Ala al-Din Kaykubad’ın henüz feodal göçebe an’anelerini muhâfaza eden Havarizm emirlerini; aşiret ve asker­ leri ile birlikte, elde etmek için onlara verdiği büyük iktâlar istisna edilirse, araziyi fazla parçalayan küçük İktâların mevcudiyetinden ibâret olması idi. Bu sebeple, büyük Selçuklularda gördüğümüz gibi, vilâyetlerden toplanan askerlerin başında büyük iktâ sahip­ lerini değil, her vilâyet merkezinde oturan ve o vilâyetteki iktâ sahiplerinin sadece askerî âmiri olan sü-başı (Ser-leşker) ları görüyoruz.”(İktâ maddesi)

IlI-Osmanlılar’da İskân Siyaseti: Selçuklular’ın iktâ’ı, OsmanlIlarda Timar sistemi haline geldi. Timar sahiplerinin bulundurmağa mecbur olduğu eyâlet askerlerin­ den (Türkmen aşiretleri halkından) başka; merkez kuvvetleri bu­ lunurdu. Sultan Orhan devrinde, “Sadrazam Bilecik kadısı ile bir­ lenerek, bu işe (piyade askeri) en elverişli Türk gençlerinin askere alınmasına ve bu suretle cemedilen efrattan onbaşı, yüzbaşı ve bin­ başı namı verilen başların kumandası altında alay teşkiline karar verdi. (Sadettin, I, sf.49) Yaya veya Piyade namı verilen bu milis askerleri harp zamanında bir (dirhemi ş.er'i)nin dörtte birine muadil olan bir akçeî osmanî) vazife-yevmiye almakta idi; şu kadar ki sulh zamanında ocaklarına avdet eden bu askerler hiç bir ücret almayarak

tekrar çiftçilikle iştigale başlarlar ve murat vergilerden (Tekâlifi dîvan­ îye yahut Örfiye, Sadettin, I, 40,41) m u a f tutulurlardı” . Daha sonraları, İbn Haldun’un teşhisine uygun olarak bu askeri sınıf lağvedilerek, yerine Hristiyan çocuklarından ibaret bir ordu kuruldu (Yeniçeri ordusu). Yeniçeri ordusunun teşkilinden sonra, Türk ahali arasından alınmak suretile bir de süvari muavin müf­ rezesi (Müsellem) tesis edilmiştir2. Osmanlı Devleti, bir yandan Anadolu Türkmen beyliklerini ilhaka çalışırken, diğer yandan Rumeli Fütuhatına ehemmiyet veriyordu. Yeni topraklar kazanılmasında, Anadolu fethinde ol­ duğu gibi, Abdal, ahî, gazi gibi unvanlar altında misyoner ve kolonizatör Türk dervişlerinin rolü büyüktü. “Köylere ve boş top­ raklara doğru yayılan ve kabarıp taşan bir cemiyet karşısında idik. Hayatiyetini yüksek bir cemiyetin kendi varlığına inanışının bir ifadesi olarak daimî ileri atılan, istilâya kalkan ve bu istilâlarla beraber, istilâların kuvvetini yapan ve ifadesini teşkil eden bu cereyanların fa a l ajanları olmuş olan bu den işler, Ona zaman Türk cemiyetini bereketli birmaya gibi işlemişlerdi'3. Türkmen aşiretlerinin Anadolu ve Rum eli’ye vaki akınla rı, kendi arzulariyle yerleşmeleri, yaylak ve kışlak sahibi olmaları yanında, devlet te tesirli bir iskân poli­ tikası takibine başladı, Osmanlı İmparatorluğunun kuruluş devir­ lerinde Anadoludan Rum eli’ye vâki muhacereilcrin devlet eliyle yapılanları taltif makamında idi. Henüz devlet için bir gaile de­ ğillerdi. İdareci sınıf ta gene Türkmenlerdendi. Bu sebeple yeni ülkeleri Türk vatanı haline getirmek için, Yörüklerdcn istifade ediliyordu. Daha sonraki göç hareketleri sürgün mahiyetindeydi. Kızılbaş Türkmen aşiretlerinin dinî sebeplerden, devlete baş kal­ dırması muhtemel büyük aşiretleri, siyasî sebeplerden Rum eli’ye sürmeğe başladılar4.

t

M. Be tin. Tiirki ve İktisadi Tarihi hakkında Tetkikler (M. Ziya Tere.) İst. 931 sf.97-98.

2 M. Belin, Türkiye İktisadi Tarihi hakkında Teıkikler (M.Ziya Tere.) İst.931. sf.97-98, .ı

Prof.Dr.Ö.L. Barkan Bibliyografya, Türk Hukuk Tarihi Derg.l, sf.212 vc bu hususta Prbf F.KöprüiiL Osmanlı Devletinin. Kuruluşu.

t

Prof.Dr.Ö.L.Barkan, Osmanlı İmparatorluğunda Bir İskân ve Kolonizasyon Metodu olarak Sürgünler, İktisat Fak.Mec.XIII,

O rhan Gazi zamanında Rumeli’ye, Balıkesir havalisi Y ürük­ lerinden Araplı Aşireti, İskân ve oraları Türkleştirmek üzere sevkedildi. Âşıkpaşazâde Tarihinde (Adsız neşri, İst.949, sf. î 24) bu hadise şöyie anlatılır: "...{bu tarafta feth olunan hisarlara, vilâyet­ lere, mam ur olmağa ehli islâmdan çok âdem gerek. Anım için kim bu feth olunan hisarlara Komağ içim hem yarar gazi yoldaşlardan göndenlniiz.) Orhan Gazi dahi bu sözü kabul itti. Karesi vilâyetine göçer Arap evleri gelmiş idi. Anlan sürdüler. Rumeli'ne göçiirdiler " 1. Hayrullah efendi Tarihinde (III, sf.91) bu aşiretin Rumeli top­ raklarında güzel çiftlikler edinip, ziraatla uğraşmaya başlayıp, arasıra akınlar da yaptıkları Anadolu’da duyulunca devletin müda­ halesi olmaksızın, Yörük ve köylü olmak üzere birçok halkın Rum eli’ye aktıkları anlatılıyor: “Rumeli ülkesinin böyle suhuletle feth vcj teshir olunduğu Biga ve Karesi ve Aydın İllerinde bulunan ahâlinin malûmları oldukta, f evç f evç Rumeli tarafına ubur etmeğe başlayıp müddeti kalile zarfında on binden ziyade ehl-i İslâm nakl-ı vatan eylediklerinden Gelibolu hisarının dahi teshir olunması lâztme-i halden olmuş idi" (Ö.L.Barkan, a.g,makale) Birinci Murat ve oğlu Yıldırım Bayezid’in Saruhan (Manisa) dan “göçerevler”ûen sürülmesi için “müteaddit emirler verdiklerini, bu sürgünlerin evvelâ Serez taraflarına ve V ardar ovasına yapılmış olduğunu ve bilhassa Filibe civarının tamamen göçer evlerle doldurulduğunu ’’Âşıkpaşazâde, Oruç Bey ve Neşri tarihleri kaydedi­ yor, (Ö.L.Barkan, a.g.makale) adı geçen makaleden naklen, Âşıkpaşazâdenin bu tehcir hareketine dair kaydını aynen alıyoruz: "Bu bâb anı beyan eder kim S an ıhan Beğlü kim Filibe yöresin dedür, anı ne veçhile şiirdiler, anı bildünir. Saruhan elinin göçer halkı var idi. Menemen ovasında kışlarlar idi. Ol iklimde duz yasağı var idi. Anlar ol yasağı kabul etmezler idi. Bayezid Hana bildürdülcr. Han dahi oğlu Er Dunrula haber göndürdü kim: O göçebe evlerine kadar kim vardur, öğet (onat) zabtedesin. Yarar kullarına ismarlayasın, Filibe yöresine gönde­ resin dedi. E r Dunrul dahi atasının sözini kabul etti. Şöyle kim ne buyurmuş idi dahi ziyade etti, ol göçer evleri göndürdi. GcJdi, Filibe yöresine kondurdılar. Şimdiki demde Saruhan Beğlü kim i

Prof.Dr.Ö.L.Barkan. Osmanlı İmparatorluğunda Bir İskân vc Kolonizasyon Metodu olarak Sürgünler, İktisat Fak.Mcc.XUI.

derler Rumeli’nde, anlardur. Paşa Yeğit Beg o kavmin ulusuydı. Ol zamanda onlarun ile bile gelmiş idi.” (Âşıkpaşâzâde Tarihi, Atsız neşri, sf. 141) Anadolu’da İçtimaî mevki sahibi, aşiretler üzerinde nüfuzlu beyleri, devlet Rumeli’ye sürüyordu. Kızılbaş aşiretlerin bir kısmı İran’a hicret ederken, diğer taraftan devlet eliyle Rumeliye tehcir olunuyordu1. Devletin Türkmen aşiretlerine yabancı kalması, D o­ ğu vilâyetlerinden büyük miktarda Kızılbaş Türkmen aşiretlerini İran’a kaçırıyordu". Bugün Doğu Anadolu’da bir Türk varlığının olmayışı, bir kısım Türkmen aşiretlerinin Kürtleşmesi bu İskân vc din siyaseti ve hicret hâdisesi ile ilgilidir. Onun için müteakip bahisleri biz bu zaviyeden ele alacak, iskân hakkındaki vesikaları bu gözle inceliyeceğiz. İkinci M urad’a kadar Osmanlı Devleti, Türk an’anelerînden ayrılmıştı. İkinci M urad’ın sarayında ozanlar vc kopuzcular henüz rağbetteydi. "XV inci asrın sofi şairlerinden Kenuıi Ümmî bir ga­ zelinde (Oğıız Ozanlarının bağıra çağıra şiirler inşad etliklerini) söy­ lüyor ki bu ifade, İslâmî an 'anelerden ziyade kavm î an ’anelere bağlı olan ozan'kırın aleyhindedir”3. Fatih devrinde Türklerin talihi dönüü. Çandarlı Kara Halil yerine, Rum Mehmet Paşalar, Zağanos Paşalar kaim oldu. Bu devşirme idareci sınıfın Türk halkına, Türkmen aşiretlerine bakışı bambaşkaydı. Fatih’in hocası Akşemscddin’in Fatih’e yazdığı bir mektup, Türkmenlerin kaderini büsbütün değiştirdi. Akşemseddin kuıdisi G öynüklü, babası da Şam Türkmenlerinden olmasına rağ­ men, Türkmenler hakkında Fatih Sultan Mehmetl’e şu nasihati veriyordu: ‘...amma Tttrkmattdan gafıI olmayasız. Anın da ipin sahvermiyesiz, bilmiş olasız ’4. i

Bu hususla Prof. Ö.L. B a r kan 'ın İktisat Fak. Mecmualarında. Vakıflar Dergisinde çıkan makaleleri geniş malûmatı haiz v c çok istifadelidir. (Bilhassa İktisat Fak.Mtc.CUvV>) A yrıca Prof, Tayyip Gökbilgin, Rumeli'de Yörükler, Tatarlar vc Evlâdı Fatihan,

>

A.Rıza Yalgın,, a.g.e. 1, sf.35: F.Sümer Boy,oklular. D T C F D . X I. Saycl. 953 sf. S3, Ömer Özbaş. a.g.e, sf...

j

Köprülüzade M.Fuat Türk Dili v c Fdebiyatı. sf.278.

i

Topkapı Sarayı Arşivi. 5862 no:lu vesika (Muhterem Ramazanoğlu Niyazi Beyden aldık.).

Bu tarihten itibaren Yörükler ikinci plâna düşmüş, cengâver bir unsur olmaktan ziyade, kanunnam elerin,''Yürükler kanun na­ zarında askerdir." (A.Rcfik a.g.e, mukaddime) demesine rağmen geri hizmetlerde kale tamirlerinde, yapı işlerinde, top çekmekte, diğer angaryalarda kullanılmağa başlanmışlardır (A.Refik, a.g.e) Nihayet 1102 senesinde “Rum eli’d eki yürüklere daha parlak bir un­ van verildi: Evlâdı Fatihan. Hattâ bunlar kendilerine bir cemile olmak üzre: (Fîsebîlillâh gazâ ve cihad niyyetile kabail ve aşiretleri/e A n a ­ dolu'dan Rum İli yakasına geçiib dini miibin uğrunda hidmetde bulunan Evlâdı Fatihan) diye, tasvir olundu " (A.Refik, a.g.e, sf.VII, 116,133) Anadolu Yürüklerine devletin alâkası II, Viyana bozgu­ nundan sonra oldu. “18 inci asrın başlarında Osmanlı Hükümeti, Yöriikleri biraz okşamak lüzumunu hissetti. Çünkü ikinci Viyana muhasarasını mûteakib ordunun uğradığı mağlubiyet Osmanlı sa­ rayını büyük bir endişeye düşürmüştür. O zamana kadar kendilerine pek ehemmiyet vermediği Anadolu Yürüklerinden istifade etmek ciheti düşünülmeğe başladı. Bu iş için Konyaya gönderilen Ali Paşa, Türkmenleri organize etmeğe başladı. Toros boylarında Halayda ve bütün cenubî Anadoludaki Türkmen aşiretlerinin ulusları beyleri Konyada Ali Paşanın huzuruna davet edildiler. Harbe iştirak ede­ ceklerine dair çıkan irade Konya mahkemesinde kendilerine okundu. Bunun üzerine padişah tarafından gönderilen defler de kendilerine verildi. Bütün beylere kadının huzurunda harbe iştirak edeceklerine dair yemin ettirildi. Mahkemede tutulan hüccetin bir nüshası da İstanbul’a gönderildi" Bu hâdise diğer bir kaynakta şöyle anlatı­ lıyor: 11 Viyana muhasarasından sonra Avusturya ve müttefikleri ile yapmakta olduğu mücadelerde ağır kayıplara uğrıyan devlet, bu kayıplarını telâfi hususunda Anadolu’daki aşiretlerden dc is­ tifade etmeğe karar vermiş ve halta bu seferlere iştirakleri karar­ laştırılan âşiretler hakkında bir dc defter tanzim edilmiştir. ( ) Biraz, ileride tedkik edeceğimiz arşiv vesikalarında görüleceği gibi iskân hususundaki muvaflakiyetsizük, yukarıdaki alâkasızlıkla ilgilidir. Kendi haline terkedilmiş, tahsil terbiyeden uzak devletin türlü maddi-manevi baskılarına maruz aşirelleri iskân eımck elbet güç olacaktı. Eğer devletin baskısı olmasa eşkiya tehlikesi bulunmasaydı, hiç bir yardıma lüzum olmaksızın aşiretler yavaş yavaş münasip

yerlere beğendikleri topraklara yerleşeceklerdi. Nitekim “Şam Türkmenleri aslında doğrudan doğnıya kendisinden ayrılmış bir kol olan Dulkadırh ulusu ile birlikte Timur'un Türkistan’a dönerken Anadolu'dan götürdüğü Kara-Tatarlardan boşalan bu günkü Yozgat bölgesini iskân ettiği gibi, Uzun-Yayla'da ve Sivas'ın az güney doğu­ sunda da aynı şekilde iskân faaliyetinde bulunmuştur”1. XVII.Yüzyılda Celâli isyanları olup, yerleşik hayatı alt üst edinceye kadar, göçebelerin çoğu çoklan kendiliklerinden iskân olmuşlardı. "XVI.yiizytl başlarında göçebe hayat, başlıca hususiyet­ lerini kaybederek sona ermiş veya ermek üzeredir. Üç-Oklar, bu bölgedeki şehir ve kasabalarda yerleştikleri gibi, köyler kurarak ve ekinliklerde çiftçilik yaparak toprağa bağlanmışlardır. OsmanlIlar gel­ diği zaman Çukur-Ova Türklerini bu durumda (yani iktisadi hayat­ larının başlıca ziraî faaliyete dayandığını) görmüşlerdir. Maamafih bu münasebetle şu hususa işaret etmeden geçmiyelinı ki, mezkûr asırda Türkiye 'de göçebe hayatını devam ettiren ancak iki Türkmen kümesi mevcut olup, bunlar da Haleb Türkmenleri ve Diyarbekir bölgesindeki Boz-Ultts idi. Başlıca Maraş, Kars (Kadirli) ve Elbistan yörelerinde yaşayan Dulkadırlı ulusunun mühim bir kısmı da Osnıanlı fethi atasında zirai hayata geçmiş bulunuyordu “XVI. yüzyıl başlarında göçebe hayatı, başlıca hususiyetlerini kay­ bederek sona emıiş veya ermek üzeredir. Üç-Oklar, bu bölgedeki şehir ve kasabalar da yerleştikleri gibi, köyler kurarak ve ekinliklerde çiftçilik yaparak toprağa bağlanmışlardır. OsmanlIlar geldiği zaman Çukur-Ova Türk’lerini bu durumda (Yani iktisadi hayatlarının baş­ lıca zirai faaliyete dayandığını) görmüşlerdir. Maamafih bit m üna­ sebette ştı hususa işaret etmeden geçmiyelinı ki, mezkûr asırda Tür­ kiye'de göçebe hayatını devam ettiren ancak iki Türkmen kümesi mevcut olup, bunlar da Halep Türkmenleri ve Diyarbekir bölgesin­ deki Boz-Ultts idi. Başlıca Maraş, Kars (Kadirli) ve Elbistan yörük/e­ rinde yaşayan Dulkadırh ulusunun mühim bir kısmı da Osmanlı Fetlıi esnasında zirai hayata geçmiş bulunuyordu". l

/■'. Dcmirıaş. Osmanlı Devrinde Anadolu’da Oğuz B oylan D T C F D , VJl.sayı:2.

ı

F. Dcmirtaş. Osmanlı Devrinde Anadolu'da Oğuz Boylan D T C F D . VJI.sayeZ 1949 . sııyrig m i. st.ll. Or.İhnılıinı Yıı.vı, Sinde! Köyü. Лпкига. ЮЫ) st.22. Cc\dct Г.-вд. 7 'су.г!kir. Ankara ! № ( Yayınlayan Ord.l'r uf.C.ıvİ! Havsun) sİ, IDS.

lasaw urun ilk kısmı tahakkuk elmiş, doğu’va uzanmak kabil ol m am ıştı. Aynı senelerde Osmanlı iskân siyasetinin en hatalı İşi yapılı­ yordu. Rus istilâsı üzerine memleketlerini icrkederek, im parator­ luk Türkiye’sine iltica eden Kafkas muhacirlerine yer ariyan devlet, bula bula Avşar yurtlarını, Avşar yaylalarını bulmuştu. Basiretli bir iskân siyaseti bu Çerkeş muhacirlerinin boş, hali yerlere iskân olunmasını gerektirirdi. Halbuki vatandaşlık, insanlık, mülkiyet hakları çiğnenerek, iptidai bir usulle, yıllardır bu toprakların sahihi olan aşiretler yerlerinden sürülüyor, Yurtları gaspolunup m ülte­ cilere veriliyordu. Avşarlar halkı olarak reaksiyon gösterdiler. Çer­ keş’lerle savaşıp, onları Sivas’a sürdüler. Uzun kavgalar oldu; Osmanlı ordusu yetişip Avşar’ları tedip etli*. Cevdet Paşa da bu hadiseye lemas ediyor: "Afşar aşireti yazın Uzunyayla’d a ve Kışın Çukurova'da bulunup bu esnada ise Uzunyayla’d a birçok çerkes muhacirleri iskan olunmakla idi. Biz dahi bu havalideki aşâiri göçe­ belikten merıile isterler ise kışlalarında ve isterlerse yaylalarında iskân etmek üzere talıyir etmiş idik. Afşar aşireti yaylada iskân aızûsıında olup yaylaları ise çerkes muhacirlerine verilmiş olduğundan ana bedel kendilerine iskân için bir yayla gösterilmek lâzım idi. Sariz arâzisi ise anların Uzu nyayla 'daki yaylaklarına civâr olmak hasebiyle bu arazinin kendilerine tahsisi muhtezây-i adâlet ve hakkaniyet idi. Binâıen-aleyh i

tlu sürgün, iskân hadisesi v e Avşar-Çerkcs muharebeleri Avşarlaruı lıulcn /lahzalarında yaşamaktadır. Ihımı Anlatan bozlaklar, ağıllar kıs günleri köy odalarında yanık yanık söyleniyor. O "ünleri dile getiren vc T a î Köyünden B e şir Ö ııd e r'd e n aklığım ız A vşa r İsk a n bo/.lağını. kaydetm eden gcçeıniyeceğiz A cı acı bir yel esti urumdan lisli esli beni oynattı yerimden tiıı /j bize beter oldıı ölümden Hani iskân «iden A vşar nic'oldu İkilim iskân oldu A vşarlı «tırdlar Yürekten mi çıkar şo! acı dertler Mezada dökiildii boynu uzun allar Yurt vermemiz İskândan giic'oldıı D e r A vşar alemde yaslıyım yaslı Alem i «ezdim dc bulunmaz misli Alın sarı altındı sırınalı leşli A vşır'tn sözelleri nic'oldu Hoyle olursa biz de «ittik boyuna I loş gelmemiş hökümaun huyuna İp ölçiisü Mecit l'aşa boyuna ( ocukların çırpınarak ağlasın Hu hususla şu eserlere bk. I'ııal KöpriiliL A vşa r Maddesi. Islâm Ansiklopedisi. I'anık Sümer. Avşarlar. I'uat Köprülü Armağanı: Malıınul Işık A l şarlar. A ılkımı. W6.1

bu bâbdtt teşkilât-i lâzime tenisiyle kendilerinin dil-hâlıhın veçhile iskânları için lâzım gelenlere emirler yazıldı. Bu bâhda mu 'âvenet-i lâziıne icrâsı dahi Kurt İsmail Paşaya iş Yıredildi" (Tezâkir, sf. 157-158) 93 harbinden sonra gelen muhacirlerin iskânındaki isabetsizlik ve dolayısivle o devrin iskân siyaseti XV.inci Yıl Kitabı’nda şöyle tenkid ediliyordu: Muhaceret işleriyle yakından alâkadar olunması Türkiye dc Kırım harbini müteakip başlamış ve 1293 harbinden sonra birden akıp gelen milyonlarca Rumeli halkının yerleşme işleri Osmanlı Hükümetini ancak harekele getirebilmiştir. O zaman yapılabilen iş; payitaht olan İslanbulia vilâyet ve kazalarda teşekkül eden iskânı Muhacirin Komisyonları marife­ tiyle muhacirlere yalnız toprak yardımı yapmaktan ibaret kalmıştır. Bu devrede gelen vc istedikleri yerde konuklayıp kendi kendilerine yerleşen göçmenlere Osmanlı hükümeti hiç bir istikamet verme­ diği gibi bunların miktarlarını, soy ve dillerini, yerleştikleri yerleri tesbit etmeğe, velhasıl nc mazileri ve ne de ha! İstikballeriyle meşgul olmağa luzum bile görmemiştir. Kendilerinin vc hayvan­ larının yaşayış şartlarını gözönünc alarak iskân sahalarını kendi kendilerine intihap eden ve adetleri yüz binleri aşan bu göçmenler ekseriyetle bataklık sahalara yerleşmişler vc bu yüzden kısmı âzami sıtma salgınları altında mahvolarak... . Başka bir eserde bu muhacirlerin iskânının muvaffakiyctsi/.likle neticelenmesi ştı sebeplere hamlediliyor: "1- İskân edilenlerin gel­ dikleri yerlerle yerleştikleri yerin iklim şanlarının gözöniiııde tutul­ maması 2- Yerleşen halkın iştigal durumlarının nazarı itibare alın­ maması, İskânın bütıiıı şartlarının yani, mesken i r hayat şartla­ rının tam am lanm am ası, 4- delen mültecileri yen i yıırıla n n a bağlayacak fikri telkinlerin yapılmaması. ' Aynı eserde Fırka-i İs­ lâhiye’nin zoruyla iskân olunup yaylalara gönderilmeyen Türkmen aşiretlerinin sıtma yüzünden hep kırıldıkları vc Anadolu’nun muh­ telif bölgelerine yerleştirilen muhacirlerin eriyip gitıikleri kayde­ dilerek "18(>2de Ceyhan a yerleştirilen 43.000 Sogay 'dan şimdi ancak 100 insan kadar kalmıştır. 1872 den 1879’a kadar Adana-Mersin su yolları boyuna yerleştirilen Kafkas muhacirleri 1140 aile idi. Şimdi 190 aile kalmıştır... İlli deniyor". i

(Cumhuriyetin) X V ci Yıl kilnhi st\.WX

1

D r M.Seril Korkul. Istim.t \ c Çeltik. /*/л0 A nk:ır;ı S

Türkiye’de iskân işleri ikinci Meşrutiyetten sonra daha esaslı şekilde ele alınmış. Nizamname ve talimatnamelerle yürütülmeğe başlanmıştır. "İlk defa 30 Nisan 1329 tarihimle kabııledilen (İskân-t muhacirin nizamnamesi) ile ele altının bu konu 9 M an 1332-1915 tarihinde yürürlüğe giren kanunla (Aşair ı r muhacirin Müdüriyet-i Umttmiyesi) namı altında teşkil olunan bir makama tevdi edilmiştir"1. Cumhuriyetin ilânına kadar geçen bu devrede de iyi bir iskân siyaseti takip olunamamıştır. "Gerek Balkan harbi ve gerek Umumî harp dolaytsyle göç edenlere de yalnız toprak gösterilmek suretiyle yanlım yapılarak iskân mahallerinin sıhhî dttrumlariyle memleket da­ hilindeki Kiiltiir bakımları ve İm ulamı yerleşme esasları ve müstahsil ı'taiyete sokulmaları hiç düşünülmemiş ve temini cihetine gidilmemiştir. Bu sebeple anayurda gelen göçmenler memleket dahilinde büyük sefa­ letlerle yeni yeni hicretler yapmışlar ve gelişi güzel yayılmışlardır. İşte bu suretle gerek ölçüsüz yapılan iskânlar ve gerek memleket dahilinde olan göçler gelen soydaşlarımızın kısmı azaminin hayatına mal ol­ muştur. Osmanlı lııikı'ımetince iskân işlerine tahsis olunan para atıeak memur maaştın karşılanmak lw miktarda olup göçmenlerin sevk ve iaşeleri ve müstahsil vaziyete girmeleri için bütçeden para sarfma bile lıizıım görülmemiştir." (XV nci Yıl Kitabı, sİ.343,94) Osmanlı iskân siyaseiini de böylece görmüş olduk son olarak şvssUi söyliyelim ki, Osmanlı idaresi Türkmen aşiretlerine yabancı bir millet gözü ile bakmış, hiç anlayış göstermemiştir. Onların hayatlarını daha yakından tanımak, içlerinden istidatlı çocukları İstanbul. Bursa. Konya, Sivas Kayseri gibi kültür merkezlerinde okutm akla çok daha iyi netice alınırdı. Tahsil terbiye görmüş insanların çok olduğu aşiretlerin, nasıl kendiliğinden iskânı arzu­ ladıklarını, yukarıda görmüştük. Bütün gayret ve iyi niyetlere rağ­ men, bilhassa XVI ve XVII.asir Osmanlı iskân faaliyetlerine, sis­ temsiz çalışmalar diyebiliriz.

IV- Cumhuriyet Türkiyesinde İskân Siyaseti: Cumhuriyet hükümetinin iskân işlerini iyice ele alması gere­ kiyordu. Bir taraftan aşiretlerin iskânı, diğer taraftan Türklüğün i

Naci A.i‘kttcmir. I ski \c Ycııi Toprak. iskân hükümleri vc ııyşııkınvı Kkıvu/u Л ııkara. ЛЛ\_’ sİ Л

son kalesine sığınan Dış Tiirklerin münasip yerlere yerleştirilmesi, hu vazifenin müstakil bir vekâlei uhdesine verilmesini gerekli kıldı. Bir taraf Kin düşman istilâsına uğrayan yanan ve yıkılan yarıları şenlendirilmekte beraber halkına yardım etmeği, diğer taraf­ tan da Lozan muahedesiyle kabııl olunan mübadele işini muvaffa­ kiyetle haşa çıkarmağı en mühim vazife bilen Cumhuriyet hükü­ metimiz daha kuruluşunun ilk senesinde (1923) mübadele, imar ve iskân vekâletini teşkil ederek o vakte kadar bir Umıımî Müdürlük tarafından idare edilmeğe başlanmıştır. " (XV nei Yıl kitabi, sf.394) 8. Teşrinsani 1339 tarih ve 368 sayılı mübadele, İmar ve İskan Kanununun iki maddesini alıyoruz. Madde 1) Mübadele, İmar ve İskân Vekâleti.... iskân ve terfihlerine ve iskân mıntıkalarının tayinine ve memleketin harap olan mahallerinin imarı vesaitini ihzar ve temine memurdur. Madde 2) de lüzumlu bu vekâletin mülkî ve askerî vesait ve teşkilâttan faydalanacağı zikredilmekte­ dir. (Naci Kökdemir, a.g.e) 1926 (1 Temmuz) tarih ve 885 sayılı iskân kanıınu’nda (Madde, 2263 sayılı kanunla muaddel şekli) göçebelerin münasip ve müsait yerlere iskânının İcra Vekilleri Heyeti kararı ile Dahiliye Vekâletince icra edileceği yazılıdır. (Madde 6) da borçlanma Kanunu mucibince, bedelleri ödenmek ü/ere arazi, ev, çift hayvanı verileceği yazılıdır. (Naci Kökdemir, a.g.e) 11 Aralık 1340 tarih vc 5 2 9 sayılı kanunla Mübadele, İmâr vc İskân Vekâleti lağvedilerek, vazifesi Dahiliye Vekâletine devroItınmustur. 2/11/1935 tarih ve 2.? d e Yenikfiy'de 50-55 hıığ, 1520 tıığla. briket, taş vc beton e v vardı. Beton evlerin 2 tanesi iki kaili idi. Hunun birisi mühendis p rojesiyle inşa edilm iş olup. Kurtlar ailesinden M ehm et Kurt taralından 1959 da yaptırılmıştır, (I tuğ) un kapısı giineye bakar: g en e güneye bakan camsız küçük bir penceresi vardır. Ialıla bir kapakla örtülür. Ocağın bulunduğu y e r d e t.iş duvar vardır. 2 - 2 5 m etre yükseklik, ,1-3.5 m etre en. ı>-7 m etre boyundadır. Çadır uzunluğunda bir göz. oda olup, aşağı yukarı .100 liraya mal oluyor. Bir kamış -7 kuruş 1000-1500 kamış sar/'ediliyor. Sazın bağı en kötü cinsi kuruş iyisi (lıavul otu veya hasır olu) bir lira. Kerestesini ormandan kaçak kesiyorlar. G erek lıuğ. gerek tuğla, taş e v yaparken, çadırda olduğu gibi kurban kesilir. . E vlerde oc:ık başı üzerine kabartma kılıç (II/. Alfııin kılıcı) ve analılar ( Cennetin anahtarı) resmedilir. Dış kapının üzerine de K elim e-i Şahadet veya Besmele yazılı. Ocaklığa (ocağın üstündeki raf) ve yüklüğün (yalak dolabı. Çadırda v e huğda iki üç :ığ:ıç üzerine yalaklar istif edilir ki. aynı ad verilir.) ü zerin e bakır kaplar sıralanır. K eçe terkedilmiş. Döşem e eşyası olarak salın alınma hasır ve kendi dokudukları ala çul. döşem e çulu, hah ye battaniye (kırmızı renkli, kilime benzer) kullanıyorlar. Iluğda sedir (kanape) ol veya pamuk yaslık kullanılıyor. ’Taş tuğla e v yapınca, karyola, masa, sandalye v .\ de alınıyor. Görülüyor ki. İO sene içinde çadırdan, mühendisin p rojesiyle kurulmuş eve. kıl çuldan, karyola, masaya rahatça geçmişler. H er y e r d e Yörüklerin yerleşik hayata, zirai kültüre, köy ve şehir yaşıyışına hayret edilecek d ere ce d e kolaylıkla ve kısa zamanda intibak edişlerini mifyiňaile kabildir. Bu kültür değişmesini, tekâmül vetiresini şöyle hülâsa edebiliriz: Çadırda elbiselerin konduğu (ala çuvalların) yerini, köyden şehire doğru, sandık, konsol, gardrop alıyor. Y er minderleri, sedir, sandalye, kolluğa yerini terk ediyor. Tuluk (deriden ) tahta kap oluyor, sonra y em ek dolabı, buz dolabı büfe v's. D eri âletler, tahin ve bakıra tahvil olunuyor. Y er sofrası önce bir b e z örtü, sonra üzerine kasnak ve sini, masa, saııdalya, porselen servis tabakları herkesin ayrı kabı. M addi kültürdeki bu değişmeleri, m anevi kültürde de görm ek kabil. Teknikten, medeniyetin nimetlerinden istifade elbette iyi: fakat bu değişme bilhassa m anevi küitürde baş döndürücü bir sür'atle giderse, Türk kültürünün istikbalinden şüphe etm ek icap edecekıir, Yörüklerin muhite intibak, evlerini muhil şartlarına ve e v tiplerine göre yapmaları hususunda şu yazılar istifadelidir: Prof. Dr. Mümtaz Turhan, Kültürde Değişen v e D eğişm eye M ukavemet lülen Unsurlar. İst.Ün., Tecrübt Psikoloji Çalışmaları, Cilt 1. İsı.956: N e c d e ı Tunç dilek, İç A n ad o lu 'd a k i K ır Yerleşmesinin Ekonomik Yapısına G öre Sınıflandırılması. İsl.Üni.Coğrafya Enst.Derg.. Cilt 5. sayı 9. 195% aynı müellifin, Eskişehir Bölgesinde M esken Tiplerine Toplu Bir Bakış, Coğ.F.nst.Der.. Cilt 4. sayı 7. 1956 v e A sıs Yusuf Dönmez. Karamı Batısında Bir Yörük Yerleşmesi. Coğlinst.D er.. Cilt 7 sayı 14. 1964. Prof.DrAV.Ilııben. Anadolu'nun Yerleşm e Tarihi İle İlgili Görüşler. D T C l'D . V'. Sayı 4. 1947.

mışken, akrabalarını da dağdan getirip, hisse adedini (53) e çı­ kardılar vc araziyi, metre yerine urgan kullanıp, ödenen paraya göre nisb! usulle ve kur’ayla taksim eltiler (Çiftçi beliği, muvakkat dönüm taksimi). Herkes hissesini fundalık ve taşlardan temizliyor. Ellerinde, yaylada yaptıkları buğday-çavdar ziraali için kullanılan ökiiz ve kara sabanları olduğundan -yayladan sonbaharda döner­ ken arpa vc buğday çavdar karışımı (güzlük) ekiyorlardı. Yalnız buğday soğuğa dayanmadığından, çavdarla karışık ekiliyor -hemen M ersin’den tohum (fasulye, bakla) alıp, ekiyor ve muvaffak olu­ yorlar. Ertesi sene komşu köyler halkından sorarak, daha önce M ersin’de sebzecilik işlerinde amele olarak çalışanların bilgisine dayanarak, domates yetiştirmeğe başlıyorlar. 11-12 nci aylarda camın altına (meştele) ekilen domates tohumunu, ,'leri usullerle, türlü kimyevî gübre ve ilâç kullanarak (isimlerini, vasıflarını bi­ lerek) yetiştiriyor, şubal ayında lurfanda domates elde edip, M er­ sin’e sevkcdiyorlar. Keçilerini, sebze ve narenciyeye zarar verişin­ den vc para ihtiyacından deveyi de yaylaya kamyonla giime imkânı olduğundan satıyorlar. Bu yüksek iniibak vc kabiliyeti Ali Ağa şöyle belirtti: “Bana taya gibi gelirdi. Acaba evi nasıl yapacaz? Sııyıı nasıl sulacaz, nasıl ekecez? Fakat alıştık. Yanımızdaki ziraat mektebinden 15 gün evvel turfanda sebze çıkarır olduk; örgendik". 9 sene hakiki arazi taksimi yapılmadığından, herkesin mülkü kat’i şekilde belli olmadığından fidan dikemediler. Hâzineyle olan ihtilâf 1962 de neticelenince hakiki taksim yapıp, herkes kendi arazisine narenciye fidanı dikmeğe başladı. Yeni bir ziraî kültüre hazırlanıyorlar: Narenciyccilik şimdiden 8(X) ilâ 3000 arasında be­ del ödeyip, artezyen kuyusu kazdırıyorlar. Bu aşiretin bir kolu, 1958 senesinde Balkan göçmenlerinin meskûn bulunduğu Erdemli’ye bağlı Akkale Köyünün kenarına, 30-40 hane olarak huğ, lahta v.s.den gecekondu yapıp yerleşiyorlar. Fakat muhacirleri evlerini, huğlarını ateşe vermişler; jandarm a da göçmenleri lutmuş. Çoluk, çocukları güç kurtulmuş (Bu iş erkek­ ler yokken olmuş) 9 oba, 400 küsur çadırdan ibaret bu aşiretin ayrıca 86 hanesi Karam an’ın Barutkavuran Köyüne, 70 hanesi Çimenkuyu Köyüne,

20 hanesi Mersin’in Çavuş!u Köyüne. 70 hanesi de yukarıda adı geçen Yeniköy'c (Erdemli) kendi gayret ve imkânlarıyla iskân olmuş haldeler. Hükümet eli buralara u/anmamış. 1963 de biz gittiğimizde 200 çadırı yersiz, yurtsuzdu. Narlıkuyu’da konuştuğu­ muz Mehmet Karayılan: "Bizimki hayat değil; ölümümüzü bekliyo­ ruz" diyerek, aşiretin büyük ızdırap vc yalnızlığını anlatmış olu­ yordu. O civarın kaymakamlarından biri, Narlıkuyu hudutlarında kışlayan bu Boynuinccli Yörüklerinin şikâyetleri ve taleplerine kızarak: "Kıpti misiniz, Çingene misiniz?" diye çıkışıyor. Çok üzül­ müş, mahzun olmuşlar. Boyunlarını biiküp, “Bizim sahibimiz yok. Biz Türkün özüyük" diye içlerini bize açtılar. Tırtur Aşiretinin İskânı: 170 çadırdan ibarel aşirelin 80 hanesi yerleşip Erdemli’yc bağlı Tırıar Köyünü kuruyor. Çoğu çadır ve lıuğ’da oturuyor, bir kısmı kaba taşlardan yapılmış evlerdi. Lâmas’lılara (komşuköy) aiı olan bu laşlık yere, emrivaki şek­ linde olm uyorlar. Hükümet ne soruyor, ne de iskân ediyor. Lâmash ’larm bir kısmı gelip huğlarını yıkıyor. Kavgalar, yaralananlar oluyor. Mahkemeye düşüyorlar. “Aç köpek, furutı yarar"mış. Herşeyi göze alıyorlar. (Kavga, haltâ isyan etmeğe bile kararlılar) Lâmas’lılar işin vahametini anlayıp, arkasını bırakıyorlar. Buraya ycrlcşmczden evvel Atatürk Çiftliğine iskân edilecekleri vaad ediliyor. Politik entrikalar buna imkân bırakmayınca, Bovnuinccli’lcrlc birleşip, çadırları yükleyip, çiftliğe baskın yapmayı kararlaştırıyorlar. İsyanı göze alıyorlar. Avukatlar güç belâ önünü alıyorlar. Şimdi kayalar arasında, ufak toprak parçalarına çapa i.'c buğ­ day, arpa ekiyor. Çoğu Lâmas’lıların sebze işinde amele olarak çalışıyor. Biraz harnup (keçiboynuzu) vc verimsiz zeytin ağaçları var. (Kayalar içinde) Keçi boynuzunun kilosu 21 kuruş (1963) Bir ağaçlan 50-60 kilo çıkıyor. Bir sefaletin, kayalıklarda tecellî eden hazin bir tablosudur bu.... Kara keşi i Aşiretinin İskân Teşebbüsleri: 83 çadırlık bir aşiret (10-15 çadırda, 2-3 aile birlikle oturuyor). Yaylaları da, kışları da yok. Ereğli’ye bağlı Ayrancı Nahiyesinin,

Goraş Köyünden yayla icarlıyorlar. 25 hanesi (Ycniköy, Lâmas, Erdemli ve A lata’da) amele veya ortakçı olarak çalışıyor. Bunlar davarlarını satmış. Mahalli örf ve adete göre ortaklık yapıyorlar. Fasulyeyi 10 dönüme kadar bir aile yapabiliyor, fakat onu da sahibi ortağa vermiyor. Domateste, patronun kestiği %12 satış komisyoncusu hissesi, su parası (dönüm başına mevsimlik 124 iiıa, beieıiiye verirse 24 lira), fenni gübre parası çıktıktan sonra, senelik irat (ortakçı hissesi) 2000-2500 liraya kalır, ya kalmaz. Diğer 58 çadır Erdemli, Silifke, Mersin köylerine birer ikişer çadır dağılırlar. Otlakiyc, kışlak için bacak başına (keçi başına) 5 lirayı geçen bir ücret verirler. Bize dert dökenlerden Yusuf Kılbaş’ın 30 keçisinin 959 yılı masrafı 680 lirayı bulmuş (Keçi başına 22,5 lira. Senede bir keçi taş çatlasa 50 liradan fazla bırakmaz.) Bu yüzden satıp, ortakçılığa başlıyor. Bu 58 çadırlı, kışın köylülerin tarlalarını da ücretle sürerler. 1958 de Akkale Köyüne bir kısmı yerleşmek isterken, Boynu inceli ’ierin başına gelenleri duyup, vaz­ geçiyorlar. İskân teşebbüsleri 1948 de başlıyor. 1948 den 1959 a kadar A nkara’ya yedi defa, üç dört kişilik hey’etle gidiyorlar. M ebus­ larım görüp, İskân Um um M üdürlüğüne başvuruyorlar. D erhal toprak verileceği vaadedilerek, geri çevirilirlermiş. Kendi tâbir­ leriyle "şalvarlı olduklarından, kravatlı olmadıklarından baştan savu İliyorlar." 1954 te Güzeloluk Jandarm a Karakolu vasıtasiylc M ersin Valiliği tarafından, Alata Ziraat Okulunun çiçeklik ve dinlenm e yeri olan sahanın kendilerine verileceği hususunda, tebligat ya­ pılıyor. Vali, falan gün aile reisleri Sorkun’da bulunsun diye haber gönderince, kararlaştırılan tarihle 72 aile reisi Sorkun’da hazır bulunuyor. Bir heyet gelip yeri ölçüp, çapı belirtiyor. Hane başına, aile nüfusu gözönüne alınarak, 14 ilâ 22 dönüm veriliyor. Herkese 75 cm. uzunluğunda dörder kazık hazırlam a­ larını söylüyorlar. Bunun 50 cm.si toprağa çakılmak suretile arazi hududunu herkes kendisi belli edecekmiş. Bunları bizzat vali söylüyor. Fakat birkaç gün içinde m ahalli politik en trik a­ larla değişiklik olduğundan, bu defa aynı m ektebin dağdaki

zeytinlik yerini vermeği kararlaştırıyorlar. Burası kayalık, taşlık topraksız bir saha idi (Resim: 62) 1 Kaymakama itiraz etliklerinde, kaymakam kuyu kazdırıp, sar­ nıç yaptırıp, sularını temin edeceğini söylüyor, "Taşlan kırarsınız, kamyonla toprak çekersiniz" diyor. M uhtar Mustafa Bakır: "Toprağı nereden alalım? Kim tarlasından toprak verir bize?" diye itiraz edince ve aşiret de onu dcstekliyince, kaymakam: "Birgaraböcü (domuz) bir kayadan kendini atarsa, arkasından sürü de kendini atar " d iy erek h a ra k e t ediyor. Bu yeri k abul e tm iy o rlar. 1955 te n e tic e sıfır. O ta rih te n b ugüne kad ar bu ta sa rru fu ip ta l e ttirm e k için -çünkü arazi ü z e rle rin d e g ö rü n ü y o r- vilâyete sayısız d ilek çe veriyor, çok m asraf ed iy o rla r. "Taş istem i­ y o ru z, to p ra k istiyoruz" diye yazıyorlar. O n la r da resm i ra p o rla rın d a A n k a ra'y a “Karakeşli A şiretin i iskân e ttik " d i­ ye y azarlarm ış. 1965 Türkiye'sinde tahminimize göre, yerleşmeyi şiddetle ar­ zuladıkları halde imkân bulamayan, yersiz yurtsuz 3-4 bin çadır vardır ki bu 6-7 bin aile demektir. Kabataslak 50 bin kişinin iskân davâsı. Maraş, Gaziantep, Hatay'da kışlayıp, Göksün, Tomarza, Sarız üstlerinde, Uzunvayla’da yaylıvan (Göğcbakanlı, Çavuşlu. Gelebekli, Salılar, Tekeli, Tomballı, Sarıgeçjli, Osmanlılar) aşire­ tinden 150 çadır kadarının bir karış toprağı yok. Adana havalisinde kışlayıp, Bulgar Dağlarında yaylıvan (Karakoyunlu, Honaınlı) ve diğer aşiretlerden 200-300 çadır yersiz yurtsuz. Binboğa, Gâvurdağı ve civarında vaziyet nedir bilmiyoruz. Mersin havalisinde (Demir­ cili İmamlı, Boynuinceli, Tutar, Kcşlitürkmenli, Garaböcülii, Ka­ basakallı, Karadedeli Türkınenuşağı, Kızılisalı) aşiretin imlen yer­ siz, yurtsuz olanlar bin çadıra yakındır. Antalya'da kışlayıp, A na­ nias Dağlarında yaylıvan (Hayta, Honamlı, Karahacılı) aşiretle­ rinden 200 çadır kadarı yersiz yurtsuzdur. Söke-civarında kışlayan (Hayta, Çakal) aşiretleri, Bozdoğan civarında kışlayan (Gögeba1

A şiret halkından birkaç kişi bu v ıtırların yasarından m edet umup. J e e p tutarak bu saltayı gösterdiler. Hakikaten iskân siyasetimiz hesabımı yü/. kızartıcı bir vaziyetle karşılaştık. Ilu sahada ne keçicillk. ııe zeytincilik, ne de harnupçulıık (K eçiboyn u zu istihsali) yapılır. Aslında otmıy'an toprak, erozyon la hiç kalmamış. Çıplak, granit kayalar; suyun damlası yok.

kanlı)lar 100 çadır kadardır. Kızıldağ’da birçok topraksız aşiret yaylarmış. Bunlar içinde biz sadece bir Honamlı obasını gördük. (Barcın ve Balsagun Yaylalarında da Keşcfli ve diğer aşiretlerden epeyce topraksız Yörük var.) Muğla, Fethiye civarında da epeyce yersiz yurtsuz aşiret varmış. Maraş, Niğde, Adana, Gaziantep do­ laylarındaki topraksız aşiretlerin çadır sayısını kat’i olarak bilmi­ yoruz. Fakat yukarıda verdiğimiz rakam ihtiyatlı, asgari bir ra­ kamdır. İhtilâlden iki ay önce bir D.P. üye toprak temin etmesi için (3000) lira rüşvet veriyorlar1 A k seki c iv a rın d a yaylı yan (İdrizİi) 1er, Y e r Y u rt s a ­ hibi o lm a y ış la rın ı şu n ü k te ve s ite m le b e li r t i y o r l a r d ı : "Ha tap y a y la sın d a o t u r u y o r u z . " Ha tap, d e v e n in h a v u d u ­ nu ( S e m e r in i) tu ta n bir çi£t ağaç; deveye s a r ıl a n yük b u ra y a b a ğ la n ır , deveye bir insan binse h a ta p ağ a cın a t u t u n u r . Bu söz "devenin üstünde o t u r u y o r u z , daim i g ö ­ ç e b eyiz” d e m e k tir. K e n d ilik le rin d e n yerleşen fakir yöriikler perişa n o l u ­ yor. E lin d ek i m ah dut keçiyi satıp, ş eh ir ken a rın d a bir arsa alıp, küçük bir ev y aptıra b iliy o r ve am elelik yapm ağa veva b akk allık, am elelik, çö p çülük v.s. gibi zah iren çalışıyor, h a k ik a tte (gizli işsiz o rd u s u ) nu a rttıra n bir m ü stehlik oluyor. 1

Hu perisin aşiretin bir kolu (7 çadır). Izrdcmli'yc bağlı Güvcre köyiinc kışlamak için gidiyor.' (1962-03 kışı) Yurt sahibiyle anlaşıp icar bedelini peşin olarak veriyorlar. K ö y muhtarı köy sındığı için dc üç bin lira talep ediyor. Hu talep yerleşmeden sonra oluyor. Paraları olmadığını söylüyorlar. Muhtar, aile reislerini Jandarma vasıtasiyle tecişekilde doğduruyor, kışla kıyametle burayı terkedip. Güzelotuk Nahiyesinin Güneyli köyii civarına göçüyorlar. 1963 şubatında gittiğimizde, mezkûr yerde, kar içinde, ağır hayal şartları alımda yaşadıklarını öğrendik. Hu hadiseyi anlatan aşiret halkından biri: “Cenabı i lak bir Inığ yapıp, içine girmeyi nasipedersı-. iki kurban keseceğim" diyordu... Eleklerden sahile kudur uzanan orınan (Maki, çalılık) sahaları, narenciye ile donatılıp buralara aşiretler iskân olunabilir. 3000 kusur dönümlük Alala /.naat Okulunda çamlık, çiçeklik ve boş saha olarak hayli arazı var. liir kısım yere de, bu narenciye mıntıkasında buğday ekilmiş I ekâıniil ettirilmiş çull alık tezgâhı tesirinden başka, bu mektebin muhiuc hiç iyi tesiri yok. Köylüye numune olmak için kurulmuş lakat köylii daha önce mahsul alıyor. Okul mezunlarının çoğu ziraata faydalı olmak yerme, ortaokula girip, tekrar okuyorlar. Kalanları da bakkal 'v.s. oluyor. 1963 de Ziraat Vekili okula gelmiş Rivayete göre 300 küsur talebenin yıllık ması.it ı I milyon lira imiş. Vekil: "Buııu düşünmek lâzım. Ben bu I milyonla bu mıntıkanın sulama işini hallederim. 10 milyon lira milli gelir getirir" demiş

A n anias D a ğ la r ı ’nda yaylıyan H a y ta ’la r ş id d e t l e y e r ­ leşm eyi arz u lu y o rla r, Bu sefaletten b ık tık ların ı sö y lü y o r­ l a r d ı 1. K a r a m a n ’a y e r le ş e n 50-60 h an e B ah şiş, S a r ı k e ç i l i ’ler bu h a ld e d ir . M ü s ta h s il h a ld en , m ü s te h iik liğ e g e ç m i ş l e r ­ dir. Y e r le ş m e le r in s is te m li, d evlet eliy le o lm a m a s ı İçtim aî i n t ib a k s ız l ık l a r da d o ğ u ru y o r. ( G ö g e b a k a n l ı ) k ırd an Я10 ça d ır, 1949 da K ayseri P a z a r ö r e n ’İn ( S ö ğ ü tlü ) k ö y ü n ­ d en a ra z i a lm ış la rd ı. Y azın yaylaya ç ık ıy o rla r d ı. S ö ğ ü tlü K öyü, A v şar Köyü idi. A v ş a r la r Y ö r ü k l e r e kız v e r m e ­ d ik l e r i n d e n , Y ö rü ğ ü n az o lm a s ın d a n , köyün h a y v a n la r ı ­ nın başı boş o lu p t a r l a la r a girm esi y ü z ü n d e n , ( Z a m a n l ı S u y u )n u n d ib in d e k i (60) ar d e k a rlık v e rim li t a r l a la r ı n ı sa tıp , t e k r a r g ö ç e b e liğ e b a ş la m a k a r z u s u n d a l a r d ı (1962 dc) 1949 da d ö r d e r bin e alm ış la r; y irm iş e r b in e v e r e ­ c e k le rd i. A yd ınlı d e n e n Y ö r ü k l e r e b u n u n b ü y ü k h a ta o l d u ğ u n u s ö y lem iştik . S o n ra d a n s a t m a k t a n v a z g e ç t i k l e ­ rini h a b e r ald ık. Şim di d ah a iyi in tib a k e tm e ğ e b a ş l a ­ m ışla r. Son b a h iste D oğu T ü rk is ta n lıla rın iskân ına tem as e t ­ mek, vc iskân siyasetim iz hakk ınd a birkaç söz daha söy­ lem ek üzere, to p rak sız Y ö rü k le rin halini, K a n a c a l f t a r a karşı R om a b irlik le rin e ku m and a ed e n T ib e r iu s ’un vcciz. sözleriyle ca n la n d ıralım . T iberius, topraksızlığ ın köylü h e ­ sabına nasıl b ir eksiklik teşkil ettiğ in i şu cü m le le rle anlatm ıştı: "Vahşi hayvanların bile sığındıkları bir in vardır. Fakat İta ly a ’y ı k o r u m a k için can verecekleri t e n e f f ü s e ttik ­ leri h avad an başka varlıkları y o k t u r . Onlar, başlarını s o ­ kacak bir çat ulan m a h rum d urlar ve ailelerde beraber bir yerden başka bir yere sürünmektedirler. Bu kadar Romalı arasında o tura cak bir y u v a y a re göm ülecek bir mezara sahip i

İfade ettiklerine göre üç ftej bin lira rüşvet veren toprak sahibi olabiliyormuş Hacı Abdurrahman Gezgin şöyle diyordu: "Angara yakın olsa, çadırı sarıp varacan. Gürse fin önüne garşısına çıkacan. Çadırı, deveyi öınine yıkacan. IV/ Tiirk değet ıııiyik’ dey ecen" ihtiyar bir Havla kadını- " İresim al göster oğul! Görsünler, l'skere mi faydamı/ yok.1 Algı mı. vergi mi vermeyi/"" diye den yanıyordu. 'Gavga, cinayet yörükçiitüklen çıkıyor. Devemi/i alıp gidiyor, ('eza kesiyollar, liekçi geliyor. Oturtmayacağiy. deyolar. Küfür ediyorlar. G avga oluyor" sözleriyle göçebelerle yerleşik lıalkm her zaman inzali olduklarını, yörıikleri iskân etmenin yalnız iktisadi değil, aynı zamanda içtimai bakımdan da ehemmiyet taşıdığını açıklamış oluyorlardı.

olan kaç kişi çıkabilir. Onlara bu m em leketin Efendisi ol­ du kla rın ı söylüyoruz ve sonra kendilerinden bir karış toprağı esirgiyoruz Л. Doğu Türkistan Kuzakları'nın İskânı: Doğu Türkistan’da Kj /.iI Çin’lilerlc yıllarca vatanları için mü­ cadele ve muharebe edip, silâhsız, cephanesiz kalınca, modern silâhtar önünde dayanamayıp Himalâya Dağlan üzerinden kaçarak Pakistan’a iltica eden Doğu Tiirkistan’lı mülteciler, Pakistan, H in­ distan, Suudi Arabistan ve Amerikan hükümetlerinin vatandaşlık teklifini reddedip, Türkiye’yi tercih eltiler. 1953 senesinde bun­ lardan iki bin kadarı Türkiye’ye kabul olundu. D.Türkistan Ka­ zak’ları tam bir Türk göçebesi idiler. At, Koyun, deve besliyor, keçe çadırlarda yaşıyorlardı. At üstünde yetişmiş, cengâver aşiret­ lerdi. İçtimaî teşkilât ve bünye iıirarile de sarsılmamış, aşiret töresine ve aşiret reisine sadık göçebelerdi. Basiretli bir Türk iskân politikası, bunların derhal Doğu hudutlarımıza, geniş Muş ovasına iskânını gerektirirdi. Bu tasarruf, İktisadî ve İçtimaî ba­ kımdan ehemmiyetli olduğu gibi, jeopolitik bakımdan da çok fay­ dalıydı. Fakat uzun müddet Sîrkcci misafirhanelerinde sefalete terkedildiler. Sonra aşireti parçalayıp, Manisa, Konya, Niğde ve Kayseri’ye iskân eltiler. Man İsa'da ki ler Salihli Kazasının içine yer­ leşti. Çalışkan ve dürüst olan bu insanlar halen orada bir deri ceket, şapka imalâthanesi vücuda getirdiler. Konya’nın bir köyüne yerleştirilenlerle Niğde’nin Ulukışla'sında AUay Köyü’nü kuran­ ların vaziyeti de iyidir. Altay Köyüne gittik. Üç traktör almışlar. Köy halkından üç makinist-şöför, üç de yardımcı tayin edip (ma­ aşla) tarlalarını sürdürüp, ektiriyor. Geri kalan bütün kadın ve erkekler evde büyük ayaklı dikiş makinası ile deri ceket, şapka dikip, Adana’da satıyorlar. Türk töresine ve İslâm dinine tam manasile bağlılar. Köyde namaz kılmayan yok. İçki köy hudutla­ rından içeri giremez; kahve binası yok. Bütün köyde sadece 6 kişi sigara içiyor. Büyük bir tesanüt havası hakim. Motor alıp, güzel bir değirmen kurmuşlar, Kayserinin Musahacılı (Yeşilhisar) ve Karacaviran (Develi) köylerine yerleştirilenlerin halleri kötü idi. Hane başına 30-40 dekar çorak, tuzlu arazi verilmiş. Biz bunu

hi//at müşahade ettik. Şikâyetleri üzerine, iki keşif yaptırılıp, arazinin çorak ve verimsiz olduğu anlaşılarak, ileride başka yerden toprak vermek vaadile, iskân müdürlüğü köyü tcrkctmderitıe izin veriyor. Halen Zeytinburnu’nun gecekondularında sefil bir hayat yaşıyorlar. Dilekçeleri cevapsız kalıyor; feryatları makes bulmuyor (1965 Türkiye’sinde) Türk ekonomisine onbinlerce koyun, at vc sığır yetiştirecek. Doğu hudutlarımızın teminatı olacak-Suudi Arabistan vc Pakis­ tan’da bulunup, Türkiye’nin kabul etmemesi yüzünden gelemiycnlerle birlikte aşiretler birer müstehlik haline getirilmiş veya deri ceket imalâtçısı yapılmıştır. İskân siyasetimizin tarihçesinde, bu iskân hadisesi ibretli bir sahife teşkil edecektir. Plânlama Teşkilâtının Plânlarında göz önüne getirilmeyen, İskân Umum Müdürlüğünün hiç kale almadığı Yörüklerin iskânı meselesi, rafa kaldırılırsa, Türk Ekonomisi için büyük tehlike vardır. Binlerce yörük hayvanlarını satarak, birer müstehlik olacak, bir köy veya kasaba kıyısına iltica edeceklerdir. Artan nüfusumu­ zun et ihtiyacı ise malûmdur. Bu gidişe bir istikamet vermek için, satırlarda kalmıyan bir plân hazırlanmalı, bilgi, kredi, alâı edevat, teçhizatla takviye edilerek, Yörükler iskân edilip, fennî bir ko­ yunculuk ve sığırcılık yapmalarına çalışılmalıdır. Halı ve kilim dokumacılığı, hasır işleri ile de dahili istihlâk ve turizm için de faydalı olabilir, millî gelire ilâveler sağlar, döviz kazandırabilirler. Yeter ki, arzu edilsin, şuurla iş ele alınsın... Bu sebepler vc yüz bine yaklaşan yersiz yurtsuz Yürüğün sefalet içinde dolaşması, meselenin şumullü şekilde, ehemmiyetle ele aİmmasının zamanı geldiğini, hattâ geçtiğini göstermektedir. Bu satırların yazıldığı 1965 senesi Ocak ayının sonlarında İstanbul’a gelen Honamlı Aşiretinden (Adana havalisi) bir Yörükle yaptı­ ğımız konuşma neticesi, yukarıda verdiğimiz yersiz yurtsuz tahminî çadır sayısını 7-8 bine, aile sayısını 15-20 bine ve nufus olarak da 100 bine çıkarıyoruz. Aynı şahıstan öğrendiğimize göre, bu sene kışlamak ve hattâ müdahale olmazsa yerleşmek üzere, (Sarıkeçili, Honamlı, Karaevli, Tekeli, Tazgırlı-Sarıkeçilinin bir oy­ mağı olup, şimdi aşiret haline gelmiş (aşiretlerden) 370 çadır Hatay’da, Kırıkhan civarında (Amık Ovası) na, (Çengctir, alayçık)

donen çuldan derme çatma çadır, gecekondu kuruyorlar. HayaiIarından hıkmış usanmışlar. Kondukları saha hâzineye aiı olduğu için bir jandarma müfrezesi, kıs kıyametle derhal yerlerini terketmcleri hususunu tebliğe vc tatbike gelmiş. Jandarma zora baş vurunca, Yörükler tarafından döğülüyor. Daha kalabalık gelen ikinci müfrezenin dc hali bu olunca, üçüncüdc bir jandarma alavı (tabur olacak) gönderiliyor. Bu birlik (alaydık)ları yıkıp, ileri ge­ lenlerini tevkif edip, Yörııklcri buradan kovuyorlar. Hadise iki ay önce ccreyan etmişti. (1964 senesi Kasımının son günlerinde) İşte Türkiye’nin, dumanı üstünde sımsıcak, taptaze bir meselesi...Ne garip tezattır; Osmanlı İmparatorluğu Yörüklcri iskân eder, onlar da fırsat bulurbulmu/ yerlerini terkcdcrlerdi; simdi Yörükler iskân olmayı arzu ediyor, resmî makamlar zor kullanarak iskâna mani oluyorlar.

Netice: Türk göçebelerinin İktisadî ve İçtimaî hayatlarını, Selçuklu, Osmanlı ve Cumhuriyet İdarelerinin iskân politikalarını tezimizde göstermeğe çalıştık. İçtimaî Şe’niyeiten, sosyal realiteden tecrit olunmuş bir İktisadî müessese tedkikhıin sıhhatine inanmadığımız, içtimai realiteyi bir çok unsurları, sebep vc neıice münasebetlerinin girift bir manzu­ mesi saydığımız için, Türk göçebe ekonomisini esas almala bera­ ber, İçtimaî müessesclcrini dc kısaca incelemeden kendimizi alama­ dık. Bu kısımda, kavmî, lisanî, dinî (şamanî), ailevî, kabilevî bağ­ larla halihazır Anadolu Türk göçebeliğinin, Orta Asya Türk göçebe­ liğine sıkı sıkıya merbul bulunduğuna dair deliller gösterdik vc münasebeti onomastik, etnogralik hususlarla kuvvetlendirdik. Bu suretle, İçtimaî müesseseler bakımından, tarihî ve hali hazır Türk göçebeliği ile meskûn halkın bir tek kültür kaynağına mensup bulunduğu sarahatle isbatlamış, tereddütler, yanlış teşhisler şüphe bulutunun allında mahkûm olmuş bulundu. İkinci kısımda göçebe ekoııcr lenmiş tîr. Bu ekonominin prim iptidaî ziraî kültürden yüksek t narak, İktisadî zihniyet, meske

ıin hususiyetleri bir bir ince­ ir ekonomi olmadığı, yer yer viyc gösterildiğine işaret olu­ ihsal, istihdam, mübadele, is-

lihlâk, mülkiyet müesseseleri bütün teferruatı, en ince noktalarile ele alınmıştır. Bu bahiste, gerek Orta Asyada, gerek Türkiye’de göçebe ekonomisinin tecrit edilmiş, kapalı bir ekonomi olmayıp, piyasa ekonomisiyle, millî ekonomiyle münasebeti olan bir husu­ siyet arzettiği, tarihi vesikalar ve şahsî müşahadelere dayanılarak açıklanmıştır. Memleket ekonomisine diğer hizmetleri yanında, münakale ekonomisi için unutulmaz faydalan, her zaman mensup bulundukları idarelere aynî veya nakdî (çok zaman aynî) vergi ödemeleri, hayvan ve hayvan mahsulleri ile büyük istihlâk mer­ kezlerinin ihtiyaçlarını gidererek, kendileri ziraî mahsuller ve diğer emteaları satın almalarile, her zaman vc mekânda millî ekonomiye temessül ettiklerini, entegre bulunduklarını müdellel olarak isbatladık. Üçüncü kısımda Selçuklu ve Osmanlı devletlerinin göçebeleri iskân hususundaki gayretlerini, prensiplerini kronolojik olarak inceleyip tenkidlerde bulunduk. Cumhuriyet devrinde dc, mevzu­ atla tatbikatın başkalığını, kanunların "sadırda değil, satırda kalı­ şını "vakıalara dayanarak gözler önüne serdik. 1965 Türkiye’sinden haileler, dramatik tablolar resmettik. Göçebeler için mutlak za­ rureti olan iskânın, kendi başlarına vuku bulduğunda müstehlik kütleler yarattığını, devlet eli ile olursa, sedanter bir hayat içinde fennî bir hayvancılığın kabil olacağına işaret ettik. Düşündük ki, fikirler aksiyona inkılâb edebilir.

BÎBLİYOĞRAFYA A.Faik Türkmen: Mufassal Halay, İst.937 Abdullah Türkoğlu: İktisadî Coğrafya Dersleri, İsı. Abdülkadir İnan:Azerbaycan Deye’lerinc Dair, Azerbaycan Yun Bilgisi Mec.SaynlO, 1932 Abdülkadir İnan: Tarihle ve Bugün Şamanizm, Ankara, 1954. Türklerde Su Kültü ile İlgili Gelenekler, Köprülü Armağanı, İsi.953, Orun ve Ölüş Meselesi, Türk Hukuk vc İktisat Tarihi Mec.Cilt: 1,1931, Kazak-Kırgızlarda Ycğcnlik Hakkı vc Konuk Aşı Meseleleri, Türk Hukuk tarihi Derg. I, 1941-42. Birinci İlmî Seyahate Dair Rapor, İst.93ü Akdcs Nimet Kurat: Gök Türk Kağanlığı, DTCFD, X, 1-2, 952 Ahmc: ^ef'V: Anadolu’da Türk Aşiretleri, İst, 1930 /v" 1/ 1 Kılıç: İşkiller >. işkiller Hakkında Hcrodot’un Ver­ diği Bilgıkı İst.935

Ali Tan oğlu: İskân Coğrafyası, Türkiyaı Mec. Cilt: XI, 1954 Ahmet Ateş: Asabiyet Maddesi, Islâm Ansiklopedisi, Ahmet Ardel: Balı Türkistan’ın Beşerî vc Ekonomik Hayatına toplu Bakış, Türk Kültürü, sayı:23, 1964. Akdes Nimet: Peçeneklcrc Dair Araştırmalar, Türkiyaı Mec. Ali Razı Yalgın: Cenupta Türkmen Oymakları, V. cilt. : Maz­ nu n lar vc Mutaflar, Halk Bilgisi Haberleri, sayı: 116,1941. : Yü­ rüklerde ve Şehirlerde Keçecilik,Halk Bilgisi Haberleri, sayı: 113,1941 Bahaeddin Ögel: İslâmiyeuen Önceki Türk Kültür Tarihi, An­ kara, 1962. Barthold, WAV: Orta Asya Türk Tarihi Hakkında Dersler, İst.927 : İ l ha n l I l ar Devrinde Malî Vaziyet, Türk Hukuk vc İktisat Tarihi Mcc.l. : Uluğ Bey vc Zamanı (Akdes Nimet tere.) İst.930 Bedriye Denken Güney Doğu Toroslarda Göçebelik, Türk Coğrafya Derg. İs t.960, Sayı:20 Besim At alay: Divanü Lûgai-İı Türk, Ankara, 1943 (Dizin) Besim Darkot: Türkiye İktisadî Coğrafyası, İs t.963 Birinci Beş Yıllık Kalkınma Plânı, Ankara, 1963 Boris İsehboldın, Essays on Tatar History, New Delhi, 1963. Bursa Şer’î Mahkeme Sicilleri, Uludağ, Sayı:26, 1940 Cafcroğlu Ahmet: Orta Anadolu Ağızlarından Derlemeler, İst.948 : Uygurlar’da Hukuk ve Maliye Istılahları, Türkiyat Mee.IV. 1934 :Anadolu Abdallarının Gizli Dillerinden Örnekler, Köp­ rülü Armağanı, 1953 Celâl Esat Arscven: Çadır Maddesi, Sanat Ansiklopedisi. Cengiz Orhonlu: Osmanlı İmparatorluğunda Aşiretleri İskân Teşebbüsü, İstanbul, 1963 Cevdet Paşa: Tczâkir (Yay.Ord.Prof. Caviı Baysun) Ankara, 1963. Dede Korkut Kitabı: Orhan Şaik Gökyay, İst. : Muharrem Ergin, Ankara, 1964

Eberhard VV.Çİn Kaynaklarına Göre Orta ve Garbî Asya Halk­ larının Medeniyeti (Mecdut Mansuroğlu Tere.) Türkiye! Mec.VII-VItl : Eski Çin Kültürü ve Türkler, DTCFD, sayı:4, 1943 Edward Murray: With The Nomads of Central Asia, The Na­ tional Geographic Magazine, Washington, 1936 Faruk Sümer: Çukur-Ova Tarihine Dâir Araştırmalar, DTCFD Tarih Arası. Derg. C.l Savı: 1 den ayrı bir basım, Ank.1964 : Bayındır, Pcçcnck ve Yüregirler, DTCFD, XI, Sayı: 2,3,4, 1953 :(Dcmirtaş), Osmanlı Devrinde Anadolu’da Oğuz Boyları, DTCFD, VII, sayı:2, 1949. Faruk Sümer (Demirtaş) : Bozuluş Hakkında, DTCFD, VII, Sayı:l, 1949, :Yıva Oğuz Boyuna Dâir, Türkiyat Mcc.lX, 1946. : Bozoklular, DTCFD, XI, sayı: 1, 1953. F.A.O. Türkiye Raporu, Ziraat Bankası lOO.Yıldönümü yayını, Ankara, 1963 Freyer, Hans, Sosyolojiye Giriş, (Nermin Abadan tere.) An­ kara, 1957, ve 1963 Fmdıkoğlu. Z.Fahri: İçtimaiyat, İst.947 :Ortaşarkve Aşiretler, Yeni İstanbul 29/V11/957 :Türk Aile Sosyolojisi, İsi,946, (Hukuk Fak.Mec.dcn ayrı bası) :Sosyalizm, İst.I960. :Marx, İst 1961 :İbni Haldun ve Felsefesi, cilt: 1, İst.939 George Vernadsky:Cengiz Han Yasası, Türk Hukuk Tarihi Dergisi. 1,1941-42 Hamit Zübeyr.-Ramazan Karça, Kanıçay-Malkar Türklerinde Hayvancılık İst. Hammer:Dcvlct-i Osmaniye tarihi, Cilt I. Hikmet Tıırhan:Isparta’da Halıcılık, Halk Bilgisi Haberleri, sayı:2S, 1933 Hilmi Ziya O lken: İktisadî Sosyoloji, Sosyoloji Dergisi, Sayı:3, 1945,46 :Dini Sosyoloji, İst.943 :Siyasî Partiler ve Sosyalizm, İs t.962 Himmet Aykın: Aydın Oğulları Tarihi Hakkında bir araştırma, İs t.946

Hüseyin Nihal: Anadolu’da Türklere Ait Yer İsimleri, Türkiyat Mec.Cill: 11.1926 Hüseyin Namık Orkun: Eski Türklerde Para, Varlık, sayı:178, 1940 : Eski Türk Yazıtları, Ankara, 1936, 41 : Eski Bir Türk Efsanesi, Ün, sayı:3 : Eski Türklerde Arma, Varlık, sayı:172-1940 Hüseyin Namık Orkun: Paralar Bilgisi, Ycnitürk, sayı:51-1937 :Eski Türklerde Para, Varlık, sayı:178,1949 İbni Haldun: Mukaddime, (Zakir Kadiri Ugan Tere. (İst.954) cilt 3 İbrahim Yasa: Sinde! Köyü, Ankara, 1960 Jean and Franc Shor: We Dwelt in Kashgai Tents, The Na­ tional Geographic Magazine, June 1952 Jo'zsef DeĞr: İstep Kütürü (terc.Dr.Ş.Baştav). DTCFD, XII, sayı: 1954 Kafcsoğlu, İbrahim: Türkmen Adı, Manası ve Mahiyeti, Jean Deny Armağanı’ndan ayrı bası: Sultan Melikşah Zamanında Bü­ yük Selçuklu İmparatorluğu, İst. 1953 Kemal Güngör, Cenubî Anadolu Yörüklerinin Etno-Antropojik Tedkiki, Ankara, 1941 Köprülüzade, M.Fuad: Osmanlı Devletinin Kuruluşu, Ankara, 1959 : Avşar Maddesi, İslâm Ansiklopedisi. :Anadolu’da Türk Di! vc Edebiyatının Tekâmülü, Ycnitürk Mec. Sayı:4, 1933. :Ycni Fariside Türk Unsurları, Türkiyat Mec. VII, VIII, 1940-42 Mi­ zansın Osmanlı Müesscselcrinc Tc’siri, Türk Hukuk ve İktisat Tarihi Mec. I, 1931. : Ortazaman Türk Hukukî Müessescleri, II, Türk Tarih Kongresi, Tebliğler Kitabı, İst.943. : Aba Maddesi, Türk Halk Edebiyatı Ansiklopedisi, İst.935 :Abdal Maddesi Türk Halk Edebiyatı Ansiklopedisi, ist.935 :Türk Dili ve Edebiyatı hakkında Araştırmalar İst.934: Köylerimiz Ankara, 1933 (Dahiliye Vekâleti N eş.): Larson, Moğollar, (Terc.Nusret Kemal) İst.932 Lütfi Güçcr: XVI-XVII. Asırlarda Osmanlı İmparatorluğunda Hububat Meselesi ve Hububattan Alman Vergiler, İst.964

Macide Gönül: Türk Halı ve Kilimlerinin Teknik Hususiyet­ leri, Türk Etnografya Dergisi, sayı: II, 1957 Mehmet İzzet: Yeni İçtimaiyat Dersleri, İst.928 M.Altay Köymen: Büyük Selçuklular İmparatorluğunda Oğuz İsyanı, DTCFD, cilt:V, sayı: 2,1947 M.Belin, Türkiye İktisadî Tarihi Hakkında Teükikler, (M.Ziya Tere.) İst.931 M.Şerif Korkut: Isıtma vc Çeltik, Ankara, 1950 M.Şükrü Akkaya: Uygur Türkleri ve Kültürleri, DTCFD, Sayı:3, 1943. M.Th.Ullens De Shooten: The Turkoman Sıeppc, The Geog­ raphical Magazine, London 1963 M.Zcki Oral: Selçuk Devri Yemekleri, Türk Etnografya Der­ gisi, 1,11 Muhaddere N.Özerdim: Bazı Çin Kaynaklarına Göre Bugün Çin Türkistanı’nda Yaşıyan Halklar, DTCFD. IX, sayı:3, 1951 Muzaffer Ramazanoğlu: Kitabiyat, Çığır Mcc. Sayı: 117, 1942 Mükrimin Halil Yinanç: Türkiye Tarihi (Selçuklular Devri) 1st.944 Mümtaz Turhan: Kültürde Değişen ve Değişmeye Mukavemet Eden Unsurlar, İst.Üniv. Tecrübî Psikoloji Çalışmaları, cilt:J, İst.956 Naci Kökdemir: Eski ve Yeni Toprak, İskân Hükümleri ve Uygulama Klavuzu, Ankara, 1952 Naci Kum: Türkmen, Yürük vc Tahtacı, Folklor Araştırmaları, Savı:5, 1949 Nâzım Yücelt: 17,Asırda Kumaş vc Kumaşçılar, Uludağı, sa­ yı: 17, 1938 Nccdct Tunçdilek: İç Anadolu Ekonomisi, Coğrafya Enst, Derg. Savı: 12, 1961 : Türkiye’de Yaylacılık ve Yaylalar, Neşet Çağatay: Osmanlı İmparatorluğunda Maden İşletme Hu­ kuku, DTCFD, 11, sayı:!, 1943: Osmanlı İmparatorluğunda Rea­ yadan alman vergi vc Resimler, DTCFD, V.sayı: 5, 1947.

Neumark, İktisadî Düşünce tarihi (A.Aİİ Özeken tere, İst.943 Nimet Uluğtuğ: Kımız Bayramı, Kopuz, sayı:4,1939 M.Gras: Ekonomik Sosyolojiye Giriş (N.Berkes Tere.) İst.941 Osman Bayatlı: Bergama’da Dokumacılık, Türk Etnografya Dergisi, 11.1957 Osman Turan: İklâ Maddesi, İslâm Ansiklopedisi Ö m er Lülfi Barkan: Osmanlı İmparatorluğunda Bir İskân ve Kolonizasyon Metodu olarak Sürgünler, İktisat Fak.Mec. Cilt: XIII :XV ve XV ıncı Asırlarda Osmanlı İmparatorluğunda Ziraî Ekonominin Hukukî ve Malî Esasları, (Birinci cilt Kanunlar) İstanbul, 943 : Bibliyografya, Türk Hukuk Tarihi Derg. I. İktisat Fak.Mee.XV. Ömer özbaş: Gaziantep Dolaylarında Türkmenler, Gaziantep, 1958 P.N.Boraiav.H.Vedat Fıratlı: İzahlı Halk Şiiri Antolojisi, A n­ kara, 1943 Radloff, W.Sibirya’dan (terc.Ahmel Temir), 4 cilt, isi.956 Robert Montague: Çöl Medeniyeti. (Avni Yakalıoğlu tere. İs t.950) Ruben W.Anadolu’nun Yerleşme Tarihi ile İlgili Görüşler, DTCFD.V. Sayı:4, 1947 Saadet Çağatay: Kar a çayca Birkaç Metin, DTCFD. X 3, 951 Sabri F.Ülgener: İktisadî İnhitat Tarihimizin Ahlâk ve Zihniyet Meseleleri, İst.951 Salâhaddin Batu: Türkiye Keçi Irkları ve Keçi Yetiştirme Bil­ gisi, Ankara, 1951 : Deve, Domuz, Tavuk Yetiştirmesi vc Biometrik, Ankara 1951 Selahaddin Çelintürk: :Osmanlı İmparatorluğunda Yörük Sı­ nıfı ve Hukukî Statüleri, DTCFD, II, sayı: 1, 1943 Sami Öngör: Göçebe Hayatın Bugünkü Şartları ve Göçebe Nüfusun Sedantarizasyonu, Siyasal Bilg. Fak.Dcrg. XIX, No:l, 1964

Selim Refik: Azerbaycan Çadırları, Azerbaycan Yurt Bilgisi Mec. sayı: 11 1932 Talât Mümtaz Yaman: Mütesellindik Mücssesesine Dair, Türk Hukuk tarihi Derg.I. Tayyip Gökbilgin: Rumeli’de Yörükler, Tatarlar vc Evlâd-ı Fâıihân, Isı.957 Tönnies. F.Ceınaat ve Cemiyet Nazariyesi (Fındıkoğlu tere.) 1942-43 Üniv.Konferanslarından ayrı bası. Tuneer Baykara: Kökboya, İsl.Üniv.Coğrafya Enst.Derg.Sa­ yı: 14, 1964 Türkiyenin Sıhhî ve İçtimaî Coğrafyası, Muğla (Menteşe) San­ cağı cüz:7 Ankara. 1923 (1339) Vladimirtsov B.Y.Moğolların İçtimaî Teşkilâtı (terc.Abdiilkadir İnan) Ankara, 1944 Yusuf Durul: Türkmen, Yörük, Avşar Halı ve Kilim Motifleri Üzerinde Araştırma, Türk Etnografya Derg. 11.1957 Yusuf Ziya: Tahtacılar, Hayat Mec. 1927, sayı:58 Zeki Yol idî Togaıı: Umumî Tiirk Tarihine Giriş, Birinci cill, İsl.946 : Türklerde “Urıık" (Irk) Bilgisi, Bozkurt, Sayı:5, 1940 :Azerbaycan Tiirk Elnografisine Dâir, Azerbaycan Yurt Bilgisi Mec.Sayı:18, 1933 :Mogollar Devrinde Anadolu'nun İktisadî va­ ziyeti, Tiirk Hukuk ve İkıisat Tarihi Mec. 1.1931 Zimnıeıman: C.C.Sosyoloji Dersleri (Dr.Kurtkan tere.) İst.964 Ziya Gökalp: Türk Medeniyeti T a r ih i:Aş ire iler Hakkında Sos­ yoloji Tedkikleri, Doğu Mec. Sayı:7-