vikadan stories

விகடன் சிறுகதைகள்

2006 மின்நூலாக்கம் – ைமிழ்நேசன் நேலும் மின்நூல்களுக்கு – tamilebooks.net ; www.tamilnesan1981.blogspot.in

அ ன்னிக்குச் சனிக் கெழம! ஆனந்துக்கு க ொம்பச் சந்த ொசமொ இருந்துச்சு. அதுலயும் அவனுக்கு லீவு, அவெம்மொவுக்குப் பள்ளிக்கூடம்னு கசொன்னது அவனுக்கு க ட்டிப்புச் சந்த ொசமொ இருந்துச்சு. அவுெம்மொவ அவனுக்குப் புடிக்ெொதுன்னு கசொல்ல முடியொது. ஆனொ அவுங்ெ, அவதனொட விசயத்துல கசய்ற கெடுபுடித் னம் அவனுக்குக் கெொஞ்சங்கூடப் புடிக்ெொது. ஆனந்துக்கு நொலு வயசு. உள்ளூர்ல இங்கிலீசு மீடியம் பள்ளிக்கூடம் இல்லொ துனொல பக்ெத்து ஊர்ல இருக்குற ெொமொட்சி இந்து ெொன்கவட்டு ஸ்கூல்ல யூ.தெ.ஜி படிக்கிறொன். எல்.தெ.ஜி படிக்கும்தபொது, பள்ளிக்கூடத்துக்குப் தபொவ மொட்தடன்னு ெொலலல க னமும் அழுது அடம் பண்ணுவொன். இப்ப அப்பிடி இல்ல. இப்ப ஸ்கூல் தவன்ல தபொறது அவனுக்குப் புடிச்சிருந் து. ஆனொ, க னமும் சொயங்ெொலத்துல டியூசனுக்குப் தபொறதுக்கு ஆர்ப்பொட்டம் பண்ணுவொன். ஆனந்த ொட அப்பொ கசன்லனல ஏத ொ ஒரு ெம்கபனில தவல கசய்றொரு. வொ க் ெலடசில வீட்டுக்கு வந்துட்டு திங்ெள் கெழம ெொலலல தபொயிருவொரு. அதுனொல அவரு ஆனந்துட்ட க ொம்பப் பிரியமொ இருப்பொரு. அவருக்கு அகவஞ் கசல்லப் பிள்ள. ஆனந்த ொட அம்மொ மல்லிெொ பக்ெத்து ஊர்ல இருக்கிற னியொர் பள்ளிக்கூடத்துல டீச்ச ொ இருக்ெொங்ெ. டீச்ச ொ இருக்குறொங்ென்னு தபரு ொன ஒழிய, டீச்சருக்ெொன எந் அம்சமும் அவுங்ெகிட்ட இருக்ெொது. அந் த் க ருவுல அவுங்ெ வொய்க்குத் ொன் அம்புட்டுப் தபரும் பயப்படுவொங்ெ. அவ்வளவு பயங்ெ மொ ெத்தி, சண்ட தபொடுவொங்ெ. அவுங்ெளுக்கு மட்டும் ொன் ஆனந்து பயப்படுவொன். ஒரு நொளு சொயங்ெொலம், வழக்ெம் தபொல லபலபன்னு க ருவுல மல்லிெொ ெத்திக்கிட்டு அலஞ்சொங்ெ. அவுங் ெளப் பத்தி எல்லொத்துக்கும் க ரியுங்கிறதுனொல யொரும் அவுங்ெகிட்ட என்ன ஏதுன்னு தெக்ெல. எதுத் வீட்டு லச்சுமியக்ெொளக் கூப்புட்டு, ‘‘பொத்தீங்ெளொக்ெொ இந் ஆனந்துப் பய என்ன கசொல்றொம்னு. வீட்டுப்பொடம் கசய்யச் கசொன்னதுக்கு மண்கெண்கெய ஊத்திக்கிட்டுச் சொெப் தபொறம்ங்ெொன். இந் வயசுல தபசுற தபச்சொக்ெொ? இவனுக்ெொெத் ொன நொனும் அவரும் இந் ப் பொடுபடுதறொம். இந் நொயி இப்பதம இப்பிடிச் கசொல்லுதுக்ெொ. எந் தந ம் பொத் ொலும் டி.வி. பொத்துக்கிட்டு படிக்ெதவ மொட்தடம்ங்ெொன்.’’ ‘‘அப்பிடிதய வொயி தமல க ண்டு தபொடுங்ெ. அக ன்ன இந் வயசு லதய கசத்துப் தபொகறம்னு தபசுறது. அவுெப்பொ வ வும் கசொல்லுங்ெ. அ ட்டி வுட்டுட்டுப் தபொெட்டும்.’’

‘‘அவுெப்பொ ொன... அவரு குடுக்குற கசல்லந் ொன் இகவங் கெட்டு குட்டிச் கசவ ொப் தபொறொன். பத் ொக்கெொலறக்கி அவுெொத் ொ ஒண்ணு. இந் க் கெழவி என்ன கசொல்லுதுங்கிறீங்ெ. நொனு க ொம்பக் ெண்டுசனொ இருக்ெப் தபொயித் ொன் இகவங்கெட்டுப் தபொறொனொம், என்னத் ச் கசொல்லுவீங்ெ?’’ ‘‘ஆமங்ெ. சின்னப் கபய ொன. கெொஞ்சம் ஃப்ரீயொ உடனுங்ெ. க ொம்ப அடக்கிவச்சம்னொ இப்படித் ொன். இந் வயசுல எதுக்குங்ெ டியூசன்? நீங்ெ டீச்சர் ொன? நீங்ெதள வீட்டுல வச்சுச் கசொல்லிக் குடுக்ெலொம்ல?’’ ‘‘ஒங்ெகிட்டப் தபொயி நொஞ் கசொன்னம் பொருங்ெ. எனக்கு தவலலதய சரியொப்தபொகுதுங்ெ. இப்பப் படிக்ெலன்னொ பின்னொல க ொம்பக் ெஷ்டப்படுவொன்ல. அகவன் வொயில சூடு தபொட்டொ இப்பிடி இனிதம தபச மொட்டொன்!’’ கசொல்லிக்கிட்தட தவெமொ வீட்டுக்குள்ள வந்துட்டொ. அவதனொட அப்பொவப் கபத் பொட்டி ஆ ொயி அவுங்ெதளொட ொன் இருக்ெொங்ெ. ஆனந்துக்குப் பொட்டிகிட்ட க ொம்ப ஒட்டு ல். பொட்டிய அவதனொட வயசுப் பிள்ள மொதிரி வச்சு கவலளயொடுவொன். பொட்டியும் தப னுக்கு ஈடு குடுத்து சின்னப் பிள்ள மொதிரிதய கவலளயொடுவொங்ெ. அவுங்ெ க ண்டு தபரும் கவலளயொடுற யும், தபசுற யும் பொத் ொ மத் வுங்ெளுக்குச் சிரிப்பொ இருக்கும். ஆ ொயிப் பொட்டி ஆனந்துக்கு கநறய்ய ெ கசொல்லுவொங்ெ. பொட்டுச் கசொல்லிக் குடுப்பொங்ெ. கசல தந த்துல ஆனந்து பொட்டிக்குக் ெ கசொல்லுவொன்; பொட்டுச் கசொல்லிக் குடுப்பொன், பொட்டி யும் சின்னப்புள்ள ெெக்ெொ ஆடி ஆடிச் கசொல்லுவொங்ெ. ஆனந்துக்குக் ெடவுளப் பத்தியும் பொட்டி கசொல்லிக் குடுப்பொங்ெ. அவனும் ஒரு கெொெம் வந்துச்சுன்னொ க ொம்ப ஆர்வமொக் தெப்பொன். தெள்விக்கு தமல தெள்வி தெப்பொன். பொட்டியும் எல்லொ தெள்விக்கும் சலிக்ெொம பதில் கசொல்லு வொங்ெ. ஆனந்துக்குப் பொட்டியப் புடிச்சுப் தபொனதுக்கு இதுவும் ஒரு ெொ ெம். அவுங்ெம்மொவுக்குக் கெொஞ்சங்கூட கபொறும கெலடயொது. அகவங் தெள்வி தெட்டொதல, எரிஞ்சு எரிஞ்சு ெத்துவொங்ெ. அதுனொல பொட்டிகிட் ட ொன் அம்புட்டுக் தெள்வியும் தெப்பொன். ஒவ்கவொரு நொளும் சொயங்ெொலத்துல பொட்டிக்கும் தப னுக்கும் ெொ சொ மொன வொக்குவொ ம் நடக்கும். எல்லொம் டியூசன் சமொசொ ந் ொன். டியூசனுக்குப் தபொெொம இருக்குறதுக்கு என்கனன் னதமொ கசஞ்சு பொப்பொன். பொட்டிக்குக் கூட அவன அனுப்பொம இருக்ெலொம்னு ொன் த ொணும். ஆனொ, அவுெம்மொவுக்கு அவன் டியூசனுக்குப் தபொெொ துக ரிஞ்சொ அம்புட்டு ொன். ஆ ொயிப் பொட்டிய வொர்த்ல யொலதய சொெடிப்பொ! வயசுல கபரியவுங்ெளொ இருந் ொலும், ன்தனொட புருசனப் கபத் மொமியொ ொ இருந் ொலும் ெண்ணுமண்ணு க ரியொம வொய்க்கு வந் படிகயல்லொம் தபசுவொ. அவதளொட புருசனும், கபொண்டொட் டிக்குத் ொன் சப்தபொர்ட்டொப் தபசுவொன். ஆ ொயி பக்ெம் நியொயம் இருக்குன்னு க ரிஞ்சொக்கூட அவனொல அவுெளுக்குச் சப்தபொர்ட்டொ தபசிட்டு வீட்டுல இருக்ெ முடியொது. கமொத் த்துல அந் வீட்டுல மல்லிெொ வச்சது ொன் சட்டமொ இருந்துச்சு. தபொன வொ த்துல ஒரு நொளு, ஆனந்து க ருப் பிள்லளெதளொட பலழய லசக்கிள் டய உருட்டி கவளொண்டுட்டு இருந் ொன். ஆ ொயி அவன டியூசனுக்கு அனுப்பப் படொ பொடுபட்டுக்கிட்டு இருந் ொ. அகவம் பின்னொடிதய ஓடி தயொடிக் ெளச்சுப்தபொனொ. ெலடசியொ ஒருவழியொ அவனும் டய உருட்டிக் கிட்டு வீடு வந்து தசந் ொன். அவன வீட்டுக்குக் கெொண்டுட்டு வந் த கபரிய சொ னன்னு மனசுக்குள்ள கநனச்சுச் சந்த ொசப் பட்டுக்கிட்டொ.

அவதளொட கபரிய லசஸ் ஒடம்பத் தூக்கிக்கிட்டு அவம் பின்னொடி ஓடுறதுக்கு அவளொல முடியொது ொன். இருந் ொலும் மருமெள கநனச்சுட்டொ மலலக்ெொம ஓடுவொ. வீட்டுக்கு வந் ஆனந் எப்பிடியொச்சும் ொஜொ பண்ணி டியூசனுக்குக் கூட்டிட்டுப் தபொயிடணும்னு கநனச்சுக்கிட்டு, அவங்கிட்ட க ொம்பப் பிரியமொச் கசொன்னொ... ‘‘ெண்தெ ஆனந்து, இன்னிக்கு மட்டுக்கும் டியூசனுக்குப் தபொயிட்டு வந்துருய்யொ, ஏஞ் சொமி! எஞ் கசல்லக்குட்டில்ல. ஒங்ெம்மொ வந் ொ என்னிய கமன்னு துப்பிடுவொடொ. இன்னிக்கு மட்டும் தபொயிட்டு வந்துருய்யொ. ஏ ொசொ... எந் ங்ெக் ெட்டில்ல.’’ ஆனந்தும் பதிலுக்குக் கெஞ்சலொ கசொன்னொன். ‘‘பொட்டி பொட்டி, இன்னிக்கு ஒரு நொ மட்டும் நொனு டியூசனுக்குப் தபொெல பொட்டி. நொலளலருந்து ெண்டிப்பொ தபொதவன்.’’ ‘‘ஒங்ெம்மொ வந்து தெட்டொ, என்னடொ கசொல்ல? நீயி ப்பிச்சுருவ. என்னத் ொண்டொ லவவொங்ெ.’’ ‘‘அம்மொ வந்து தெட்டொ நொனு டியூசனுக்குப் தபொதனன்னு கசொல்லிடு. அம்மொ எனக்குத் திங்ெ வொங்கிட்டு வொ துல ஒனக்கும் கெொஞ்சம் ருதவன்’’- சர்வசொ ொ ெமொச் கசொன்னொன். அ க் தெட்ட ஆ ொயிக்குத் தூக்கிவொரிப் தபொட்டுருச்சு. ப ற்றத்த ொட அவங்கிட்ட கசொன்னொ... ‘‘அது ப்புடொ கசல்லம். கபொய் கசொல்லக் கூடொதுய்யொ. இந் வயசுல இம்புட்டுச் சுளுவொ கபொய் கசொல்லுறிதய. கபொய் கசொன்னொ சொமிக்குப் புடிக்ெொது ொசொ.’’ ‘‘எனக்குந் ொன் டியூசனுக்குப் தபொெப் புடிக்ெல. அதுக்கென்ன கசொல்ற? சொமிக்கு மட்டும் புடிக்ெொதுங்ெற..?’’- ஒரு அ ட்டதலொடு முடிச்சொன். ஆ ொயிக்கு என்ன கசொல்றதுன்னு க ரியல. கெொஞ்ச தந ம் அலமதியொ இருந் ொ. அந் தந த் ப் பயன்படுத்தி ஆனந்து மறுபடியும் டய த் தூக்கிட்டு ஒத ஓட்டமொ கவளிய ஓடிட் டொன். ஆ ொயி அப்படிதய வொசலுல ஒக்ெொந்து, எதுத் வீட்டுக்ெொ லச்சுமியம்மொட்ட கபொலம் புனொ... ‘‘நீங்ெளும் பொத்துட்டு ொன இருக்கீங்ெ. இந் ப் கபொடியன் என்னிய என்ன பொடுபடுத் துறொம்னு பொருங்ெ. இந் ொ ஓடிதய தபொயிட்டொன். இனி அவுெம்மொக்ெொரி வந் ொ என்கனன்ன தெள்வி தெக்ெப்தபொறொதளொன்னு கநனச்சொ இப்பதம பயம்மொ இருக்குது. இந் ப் கபயலுக்கு அக ல்லொம் எங்ெ க ரியுது. கசொல்லச் கசொல்ல ஓடிட்டொதன. எனக்கு அவம் பின்னொடி ஓட முடியுமொ என்ன? இ ச் கசொன்னம்னொ, ‘வீட்ல ஒக்ெொந்துட்டுத் திங்கிறீல்ல, ஓடணும். திங்கிற தசொறு சீ ணிக்ெ தவெொமொ? அதுக்ெொச்சும் ஓடணும்’பொ. இந் வயசுல நொனு இப்பிடி ஏச்சும்தபச்சும் வொங்கிக்கிட்டு இந் க் கெொடல க ொப்பணும்னு ெடவுளு எந் லலல எழுதியிருக்ெொரு.’’ லச்சுமியம்மொ கசொன்னொங்ெ... ‘‘அந் ப் பயலக் கெொஞ்சம் தந மொச்சும் கவளொடவுடணும், பள்ளிக்கூடம் தபொய் வந் ஒடதன டியூசன்ல தபொயிப் படின்னு கவ ட்டுனொ, அவனுக்குப் படிப்பு தமல சலிப்பு ொன் ட்டும். அவுெம்மொ டீச்சர் ொன. அவன சொயங்ெொலம் சித் தந ம் கவலளயொடவுட்டுட்டுப் கபறகு அவுெதள அவனுக்குச் கசொல்லிக் குடுக்ெலொம்ல?’’ ‘‘அவொ எங்ெ கசொல்லிக் குடுப்பொ. அவளுக்கு இத்தினிகூட கபொறும கெலடயொது. அவகிட்ட படிக்ெப் தபொனொம்னொ இகவன் அடிவொங்கிதய சொெ தவண்டியது ொன். ஆனொலும், இவனுக்கு அவுெம்மொ ொன் லொயக்கு. நம்ம இவ்வளவு கெஞ்சுறதம... கெொஞ்சமொவது மதிக்கிறொனொன்னு பொருங்ெ.’’ ஆ ொயி தபசிட்டு இருக்லெயிலதய மல்லிெொ வீட்டுக்கு வந்துட்டொ. வந் துதம, ‘‘அவகனங்ெ? டியூசனுக்குப் தபொயிருக்ெொனொ?’’னு படபடன்னு தெட்டொ. ‘‘நொனு எவ்வளதவொ கசொல்லிப் பொத்த ன். தெக்ெ மொட்தடனுட்டொன். டய த் தூக்கிட்டு கவளொடப் தபொயிட்டொன்!’’-ஆ ொயி பயந்து பயந்து கசொல்லி முடிக்கும் முன்ன மல்லிெொ வொய்க்கு வந் க ல்லொம் கசொல்லி

வஞ்சுக்கிட்தட கவளிய தபொனொ. கவறி புடிச்சவ மொதிரி ெத்திக் ெத்திக் கூப்புட்டொ. ‘‘தலய் ஆனந்து, டியூசனுக்குப் தபொெொகம இங்ெ என்னடொ ஆட்டம் தபொட்டுக்கிட்டு இருக்ெ? வீட்டுல ஒரு கிறுக்கி கெடக்ெொ. பிள்லளய டியூ சனுக்குக்கூட கூட்டிட்டுப் தபொமொட்டொ. க ண்டத்துக்குத் தின்னுட்டு நொயி ெெக்ெொ வீட்டக் ெொத்துக்கிட்டு கெடக்ெொ. ஏம்தல டியூசனுக்குப் தபொெல?’’அ ட்டலொ தெக்ெவும், ஆனந்து பயந்து தபொயி ‘பொட்டி ொன் இன்னிக்கி டியூசனுக்குப் தபொெ தவண்டொம்னு கசொன் னொங்ெ’ன்னு இழுத் ொன். மல்லிெொ ஆத்து மொக் ெத்துனொ. ‘‘அவளுக்கென்னடொ, ஒன்னியக் கெொண்டு தபொயி வுடுறதுக்கு ஒடம்பு வலிச்சுப் தபொயி ஒக்ெொந்துருப்பொ. சும்மொத் தின்னுட்டு தின்னுட்டு ஒடம்பு கபருத்துப்தபொனொ எப்பிடி நடக்ெ முடியும்?’’ இ க் தெட்டுப் ப றிப் தபொன ஆ ொயி, லச்சுமியம்மொவ சொட்சிக்குக் கூப்புட்டு பரி ொ பமொச் கசொன்னொ... ‘‘நீங்ெளும் பொத்துட்டு ொன லச்சுமியம்மொ இருக்கீங்ெ. இந் ப் லபயன் என்ன கசொல்றொம்னு பொருங்ெ. நொனு அவன டியூசனுக்குப் தபொெ தவண்டொம்னு கசொன்னனொம். ஏண்டொ இப்பிடி இந் வயசுலதய அபொண்டமொ கபொய் கசொல்ற? நொனொடொ தபொ தவண்டொம்னு கசொன்தனன்.’’ ‘‘கசய்ற யு கசஞ்சு தபொட்டு இப்ப எம் பிள்ள கபொய் கசொல்லுதுன்னொ கசொல்றீெ? அவஞ் சின்னக் கெொழந் . கபொய் கசொல்ல மொட்டொன்!’’- மல்லிெொ தீர்க்ெமொச் கசொன்னொ. இ க் தெட்ட லச்சுமியம்மொ வந்து கசொன்னொங்ெ, ‘‘இல்லங்ெ, அவுங்ெ எத் லனதயொ டவ அவனக் கூப்புட்டுப் பொத் ொங்ெ. அவன் அவுெள ஏமொத்திட்டு ஓடிப் தபொயிட்டொனுங்ெ. நொங்ெளும் பொத்துட்டு ொங்ெ இருந்த ொம்.’’ ‘‘நீங்ெ சும்மொ இருங்ெக்ெொ. ஒங்ெளுக்குத் க ரியொது. சின்னக் கெொழந்ல ங்ெ கபொய் கசொல்லொதுங்ெ. எனக்குத் க ரியும். தலய்! நொலளலருந்து ஒழுங்ெொ டியூசன் தபொயிடணும். புருஞ்சு ொ?’’- மல்லிெொ தெக்ெவும், நல்ல பிள்லளயொ லயொட்டிட்டு, அம்மொ லெயப் புடுச்சுக்கிட்டு வீட்டுக்குள்ள தபொனொன். தபொம்தபொத ஆ ொயிய ஒரு தினுசொப் பொத்துட்டுப் தபொனொன். ஆ ொயி அவனப் பரி ொபமொப் பொத் ொ. கெொஞ்ச தந த்துல பொட்டின்னு வந்து மடில ஒக்ெொ வும் ‘என் கசல்லம்’னு அவனக் ெண்ணு ெலங்ெ அெச்சுக்கிட்டொ. அ ப் பொத் ஆனந்து லெயில இருந் வலடயத் தின்னுக்கிட்தட சத் மொச் கசொன்னொன்... ‘‘அம்மொ, பொட்டி அழுவுறொங்ெ. நீங்ெ எதுக்கு அவுங்ெளத் திட்டுனீங்ெ?’’ ஆ ொயி அவச அவச மொ ஆனந்த ொட வொயப் கபொத்துனொ. கமதுவொ அவங்கிட்ட கெஞ்சுனொ. ‘‘ஐயய்தயொ! ெத் ொ கசல்லம். நொனு அழுவலடொ. ெண்ணுல தூசி உழுந்துருச்சு. அ ொன்!’’ அதுக்குள்ள மல்லிெொதவொட சத் ம் உள்ளயிருந்து தெட்டது... ‘‘இப்ப என்ன கசொல்லிட்டொங்ென்னு இழுவிட்டு இருக்ெொங்ெ. இப்பிடி கவளக்குலவக்கிற தந த்துல ெண்ணீர் உட்டொ வீடு விருத்தியொகுமொ? இந் வீடு கவளங்ெொமப் தபொெணும்னு ொன அவுங்ெ எண்ெம். அ ொன் ஈங்ெ முன்ன ெண்ணீரு வந்துரும். ெள்ளக் ெண்ணீரு.’’ ஆ ொயி எதுவும் கசொல்லொம அலமதியொ இருந் ொ. அவதளொட கமொெத் ப் பொத் கசொன்னொன்... ‘‘இல்லம்மொ, பொட்டி அழுவல. சும்மொ கசொன்தனன்மொ.’’

ஆனந்து

‘‘நீ ஒரு கூமுட்டடொ. ஒன்னிய அப்பிடிச் கசொல்லச் கசொன்னொங்ெளொக்கும். இந் வயசுலதய ஒனக்குப் கபொய் கசொல்லக் ெத்துக் குடுக்ெொங்ெ பொரு. இவுங்ெ இருக்குற வல க்கும் நீயி உருப்பட மொட்ட!’’

ஞொயித்துக் கெழம ெொலலல மல்லிெொகூட தவல பொக்குற டீச்சர் வீட்டுல ஏத ொ விதசசம்னு மல்லிெொ கெௌம்பிப் தபொனொ. தபொம்தபொது ஆ ொயிட்ட ெண்டுசனொச் கசொல்லிட்டுப் தபொனொ... ‘‘அவன கவளிய உடொதீங்ெ. வீட்டுக்குள்ளதய கவளொடலவங்ெ. சரி சரின்னு மண்லடயஆட்டிட்டு, உட்டுத் க ொலச்சு ொதீங்ெ. ெண்ட ெண்ட கபயல்ெதளொட தசந்து கெட்டுக் குட்டிச்கசவ ொப் தபொவொன்.’’ ஆ ொயி அலமதியொ இருந் ொ. அம்மொ தபொெவும், ஆனந் ன் கவளிய தபொயி கவளொடணும்னு நச்சரிக்ெத் க ொடங்கிட்டொன். எல்லொ வலெலயும் ஆ ொயிய ஏமொத்திப் பொத் ொன். ஆ ொயியும் சலளக்ெொம அவன மடக்கி மடக்கி வீட்டுக்குள்ள தபொட்டு கவளொட்டு கசொல்லிக் குடுத்துக்கிட்டு இருந் ொ. ஆனொ, அது க ொம்ப தந ம் பலிக்ெல. அதுனொல அக்ெம்பக்ெத்துல இருந் பிள்லளெள வீட்டுக்கும் கூட்டியொந்து ஆனந்த ொட கவளொட வுட்டொ. பிள்லளங்ெ கவளொண்டுட்டு இருக்லெலதய ஆ ொயிக்கு மல்லிெொகவ கநனச்சு பயமொ இருந்துச்சு. திடுதிடுப்புனு அவ திரும்பி வந்துட்டொ, அம்புட்டு ொன். பிள்லளெள எதுக்கு வீட்டுக் குள்ள தசத்து வச்சுருக்ென்னு ெத்துவொ. அதுனொல பிள்லளங்ெள வீட்டுக்குப்தபொெச் கசொன்னொ. ‘‘இவுங்ெம்மொ வொ தந மொச்சு. நீங்ெள்லொம் வீட்டுல தபொயி சொப்புட்டுட்டு அப்பறமொ வொங்ெ, என்ன!’’ ‘‘எங்ெளுக்குப் பசிக்ெல பொட்டி. நொங்ெ இங்ெதய இருந்து கவலளயொடுதறொம்’’- பி ெொஷ் கசொல்லவும், மத் பிள்லளெளும் அல தய கசொல்லிட்டு கவலளயொட்ட க ொடர்ந் ொங்ெ. ‘‘ஆனந்த ொட அம்மொ இப்ப வந்துருவொங்ெடொ. வந் ொ திட்டுவொங்ெடொ. தபொயிட்டு சொயந் வொங்ெ, என்ன...’’

மொ

ஆனந்து பொட்டியத் திட்டுனொன்... ‘‘அவுங்ெளப் தபொச் கசொல்லொ கெழவி. அவுங்ெ தபொனொங் ென்னொ நொனும் அவுங்ெதளொட கவளிய தபொயி கவளொடுதவன். நீ என்னிய வுடொட்டி அம்மொட்ட ஒன்னியச் கசொல்லிக் குடுப்தபன். கவளிப் பிள் லளெள வீட்டுக்குள்ள வுட்டன்னு கசொல்தவன். ஒன்னிய அம்மொட்ட நல்லொ மொட்டிவப்தபன்!’’ ‘‘அடப் பொவிப் கபயதல, நீயி கவளொடுறதுக் குத் ொனடொ அவுங்ெளக் கூட்டியொந்த ன். இப்கப ஏம் தமல பழியப் தபொடுற. அ ொண்டொ, நல்லதுக்தெ ெொலமில்லடொ.’’ ‘‘அப்ப இவுங்ெளப் தபொச் கசொல்லொ !’’ ‘‘அவுெள்லொம் அவுங்ெ வீட்டுல தபொயிச் சொப்புட்டு வருவொங்ெடொ’’ன்னு கசொல்லி ஒருவழியொ அனுப்பிட்டொ. அவுங்ெ தபொம்தபொது, ‘‘சொப்புட்டுட்டு வந்து ணும்... சொப்புட்டுட்டு வந்து ணும்’’னு திரும்பத் திரும்பச் கசொல்லி அனுப்புனொன் ஆனந்து. பிள்லளங்ெ தபொன கபறகு ஆனந்துக்கு வீட்டுல இருப்புக்கெொள்ளல. அவனும் கவளிய தபொெணும்னு அடம் புடிச்சொன். ‘‘பிள்லளங்ெள்லொம் சொப்புட்டு இங்ெ வருவொங்ெடொ. நீயும் சொப்புடுடொ’’னு ஆ ொயி கெஞ்சுனொ. ‘‘எனக்குச் சொப்பொடு தவெொம்.’’ ‘‘அவுங்ெள்லொம் வ முன்னொடி நீயி சொப்பிட்டொத் ொன அவுங்ெ வந் தும் அவுங்ெதளொட கவளொடலொம். சீக்கி மொச் சொப்புடு. ஏஞ் கசல்லம்ல.’’ ‘‘அவுங்ெள்லொம் இனி வ மொட்டொங்ெ. நீயி சும்மொ கசொல்ற.’’

‘‘அவுங்ெ வ ொட்டிப் தபொறொங்ெ. நம்ம க ண்டு தபருமொ கவளொடலொம்.’’ ‘‘ஓங்கூட நொனு கவளொட மொட்தடன். அவுங்ெ ொன் வ ணும். நீயி எதுக்கு நொதய அவுங்ெள அனுப்புன?’’ ‘‘அப்பிடிப் தபசக் கூடொதுப்பொ, பொட்டி நொந் ொன அப்ப அவுங்ெளப் தபொயிக் கூட்டியொந்த ன். அது மொதிரி திரும்பவும் தபொயிக் கூட்டியொருதவன். சரியொ?’’ ‘‘கபரிய பொட்டி... இப்பப் தபொயிக் கூட்டிக்கிட்டு வொ. அப்பத் ொன் சொப்புடுதவன். இல்லன்னொ நொனு தபொதறன்.’’ ஒடகன ஆ ொயி அகவங்கிட்ட ஒரு பத்து ரூவொத் ொளக் ெொட்டிச் கசொன்னொ... ‘‘அம்மொ வொ வல க்கும் நீயி ஏங்கூட வீட்டுலதய இருந்தீன்னொ பொயிட்ட ஒனக்குப் பிரியொணி வொங்கித் ருதவன்.’’ ‘‘எந் பொயிட்ட?’’ ‘‘இந் வண்டில வச்சுத் அவருட்ட!’’

ள்ளிட்டு வந்து பஸ்டொண்டுகிட்ட விக்கிறொத ... சர் ொரு பொயி.

‘‘என்ன பிரியொணி?’’ ‘‘தெொழிக்ெறி பிரியொணி. அன்னிக்கி ஒரு நொளு அப்பொ வொங்கித் ந் ொத அந் பிரியொணி. சரியொ?’’ ‘‘சரி, தபொயி வொங்கிட்டு வொ!’’ ‘‘இப்ப எங்ெ இருப்பொரு? சொயங்ெொலந் ொன அவரு வருவொரு. அப்ப வொங்கித் ொத ன். இப்ப நீயி சொப்புட்டுரு. வொ, பொட்டி ஒனக்கு ஊட்டிவுடுதறன்.’’ ஆ ொயி ஊட்டிவுட, ஆனந்து சொப்பிட்டொன். ஆ ொயியும் சொப்பிட்ட கபறகு கவளிக் தெட்டு, உள் ெ வு எல்லொத்ல யும் பூட்டிட்டொ ஒரு பொயப் தபொட்டு படுத் ொ. ஆனந்ல யும் படுக்ெச் கசொன்னொ. அவம் படுக்ெல. பொட்டி பக்ெத்துல ஒக்ெொந்துக் கிட்டொன். ஆனந்துக்குப் பிரியொணின்னொ க ொம்பப் புடிக்கும். பிரியொணிய கநனச்சுக்கிட்தட எந்துருச்சு வீட்டுக்குள்ள அங்கிட்டும் இங்கிட்டுமொ நடந் ொன். ‘‘பொட்டி! தபொயி பிரியொணி வொங்கிட்டு வொ’’னு கபொழு ன்னிக்கும் நச்சரிக்ெ ஆ ம்பிச்சொன். ஆ ொயியும் ‘இந் ொ இப்பப் தபொதறன்... அப்பப் தபொதறன்’னு ொக்ெொட்டிக்கிட்தட படுத்துக் கெடந் ொ. ‘‘பொட்டி, எங்ெ... ரூவொயக் ெொட்டு. நீயி கநசமொலுதம ரூவொ வச்சிருக்கியொன்னு பொப்பம்.’’ ‘‘இந் ொ பொரு கசல்லம். பத்து ரூவொ. ெண்டிப்பொ ஒனக்கு ெொல் பிதளட்டு பிரியொணி வொங்கித் ருதவன். ஆனொ, நீ மட்டும் அம்மொ வொ வல ல கவளியதவ தபொெக் கூடொது. வீட்டுக்குள்ளதய இருந் ொத் ொன் பிரியொணி. கவளிய தபொனொ பிரியொணி கெலடயொது!’’- கசொல்லிக்கிட்தட ரூவொயக் ெொட்டுனொ. ‘‘பொட்டி, நீயி இப்ப கமொ ல்ல தபொயி பிரியொணி வொங்கிட்டு வொ. நொனு வீட்டுக்குள்ளதய கவளொண்டுட்டு இருக்தென்.’’

‘‘இப்ப பிரியொணி தபொட்டுருக்ெ மொட்டொங்ெல்ல. ெக க்டொ ஏழு மணிக்குத் ொன் பொயி வண்டியத் ள்ளிக்கிட்டு வருவொரு. அப்பப் தபொயி வொங்கிட்டு வொத ன்.’’ ‘‘நொனும் ஓங்கூட ெலடக்கு வருதவன். சரியொ?’’ ‘‘சரி, நம்ம க ண்டு தபரும் தபொயி வொங்கியொ லொம். என்ன?’’ ‘‘ம்...’’ கெொஞ்ச தந ங் ெழிச்சு மறுபடியும் ஆ ம்பிச்சொன். ‘‘பொட்டி, இப்பக் கெொண்டொந் துருப்பொ ொ?’’ ‘‘இல்லடொ... இன்னும் மணி ஆெலலதய! சரி, நொனு கபொடலவய வச்சு ஒனக்கு ஊஞ்சல் ெட்டிவுடட்டொ? நீயி ஊஞ்சலொடிக்கிட்தட இருக்கியொ?’’ ‘‘தவெொம். ஊஞ்சல் கவளொட்டுக்கு நொனு வ ல.’’ ‘‘சரி, அது தவெொம். ஒனக்குப் புடிச்ச ெள்ளம் தபொலீசு கவளொட்டு கவளொடலொம். நொந் ொங் ெள்ளனொம். நீ ொன் தபொலீசொம்!’’ - கசொல்லிட்டு எந்திருச்சு உக்ெொந் ொ. ‘‘சரி, அப்ப கவளிய தபொயி கவளொடுதவொம், வொ.’’ ‘‘கவளிய க ொம்ப கவயிலொ இருக்குடொ. வீட்டுக்குள்ளதய கவளொடுதவொம்.’’ ‘‘வீட்டுக்குள்ளன்னொ நொனு வ ல.’’ ஆ ொயி எதுவும் கசொல்லொம மறுபடியும் படுத் ொ. கெொஞ்ச தந ம் அலமதியொதவ இருந் ஆனந்து திடீர்னு தெட்டொன். ‘‘நொனு வீட்டுக்குள்ளதய இருந் ொ பிரியொணி வொங்கித் ருவியொ? கவளிய தபொனொ மொட்டியொ?’’ ‘‘ஆமொ, வீட்டுக்குள்ளதய இருந் ொத் ொன். இல்லன்னொ கெலடயொது’’. ஆனந் உள்ள மடக்கிப் தபொடுறதுக்கு நல்ல வழியக் ெண்டுபுடிச்சுட்ட திருப்தில ஆ ொயி ெண்ெ மூடித் தூங்ெ ஆ ம்பிச்சொ. கெொஞ்ச தந ம் ஆனந்து எதுவுதம தபசல. ஆ ொயியிக்குத் தூக்ெம் ெண்ெ இழுத்துக்கிட்டுப் தபொச்சு. ஒண்ணுக்கு வருதுன்னு அவள உசுப்புனொன். தூக்ெத்துல சொவிய எடுத்து நீட்டுனொ. ெ வத் க றந்துட்டு கவளிக் தெட்டுக்கு வந் ொன். தெட்டுகிட்ட நின்னபடிதய ஆ ொயிட்டக் தெட்டொன்... ‘‘பொட்டி, நீயி என்ன கசொன்கன? வீட்டுக்குள்ளதய இருந் ொத் ொன் பிரியொணி வொங்கித் ருவியொ? கவளிய தபொனொ மொட்டியொ? சரி; எனக்குப் பிரியொணி தவெொம்!’’- கசொன்ன தவெத்துல தெட்டு தமல ஏறிக் குதிச்சு ஓடிதய தபொயிட்டொன். அ க்ெப்ப க்ெ எந்திருச்ச ஆ ொயிக்கு லெயும் ஓடல; ெொலும் ஓடல. தெட்டுக்கு கவளிய நின்னுக்கிட்டு சத் ம் தபொட்டொ... ‘‘தடய் ஆனந்து, இந் ொ இப்ப பிரியொணி வொங்ெப் தபொதறண்டொ; வந்துருடொ, தடய்..!’’- ெத்தும்தபொத அவளுக்குச் சிரிப்பும் அழுலெயும் தசந்த வந்துச்சு.

‘‘அடுத்து என்ன நடந்திருக்கணும்னா...’’

ஷங்கர்பாபு

‘‘அ டுத்து என்ன நடந்திருக்கணும்னா...’’ நந்தகுமாரை ஏதாவது பத்திரிரகயிலிருந்து அந்தைங்க சர்வவக்காக அணுகலாம். முதல் அனுபவம் எந்த வயதில் கிரடத்தது? சிவநகிதிகரை மாற்றிக்ககாண்டு இருக்கிறீர்கைா? இதுவரை எத்தரன வபருடன் கநருக்கம்? வபான்ற வகள்விகளுக்கு அவனால் ஆைாய்ச்சியாைர்கரைத் திடுக்கிடரவக்க முடியும். ‘‘இன்பம், பைவசம், சந்வதாஷம்... இந்த வார்த்ரதகளுக்ககல்லாம் உதாைணம் காட்ட கடவுள் கஷ்டவம படரல. ஃபிகர்கரைப் பரடச்சுட்டு ஒதுங்கிட்டான். ஹார்வமான்கள் தங்கள் கடரமரயச் கசய்யும் வபாது தடுக்கிறதுக்கு நாம யாருடா?’’ என்பான். அப்படிப்பட்ட நந்து என்னிடம் அந்தைங்கமாகப் வபசியதில் அதிர்ச்சியரடந் தான். ‘‘என்னது, இந்த முப்பத்தி ைண்டு வயசுலயும் இன்னும் எக்ஸ்பீரியன்ஸ் இல்ரலயா? எப்பிடிைா?’’ ‘‘இல்ல நந்து, இப்படிவய இருந்துட்வடன்’’- அவன் முன் பரிசுத்தமானவனாகக் காட்சி யளிக்க விரும்பிவனன். ‘‘அப்ப, உன்ரன டாக்டர் கிட்வட காட்டிக் குணப் படுத்தணும். கபரிய கபரிய ரிஷிகவை தடுக்கி விழுந்த ஃபீல்டுடா இது!’’ என்றான் அந்த உல்லாசி. ‘‘நிஜத்ரதச் கசால்லு. எந்தப் கபாண்வணாட யும் உனக்குப் பழக வாய்ப்பு கிரடச்சவத இல்லியா?’’ அப்வபாதுதான் பவித்ைா ரவப் பற்றி கசான்வனன். பன்னிைண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு நடந்தது இது. பவித்ைா வுக்கும் எனக்கும் ஏறக்குரறய ஒவை வயது. ப்ைஸ் டூ-விலிருந்து பழக்கம். அவள் கல்லூரிரய முடித்தவபாது என் வீட்டில் கிரிக்ககட்ரடயும் டி.வி-ரயயும் திட்டி, அரவதான் என் வதால் விக்குக் காைணம் என்றார்கள். ‘‘உன்வனாட வநாட்ஸ் ஏதா வது ககாடுத்து ஒப்வபத்தி விவடன்.’’ ‘‘நானாச்சு’’ என்றாள் பவித்ைா. ககாஞ்ச வநைம் ககௌைவம் பார்த்துவிட்டு ஒப்புக் ககாண்வடன். அவைது அப்பா, அம்மா பாங்க் ஊழியர்கள். அவர்களின் மதிய உணவு பாங்க்கில்.

பவித்ைாவின் அரற. லுங்கி, ரநட்டி, தனிரம.

‘‘அவத ரூம்ல சாத்தானும் ஒரு ஓைமா உக்காந் திருப்பாவன...’’ என்றான் நந்து. கமக்கானிக்ஸ், மாடர்ன் அல்ஜீப்ைா, லீனியர் புகைாகிைாமிங், வபான வருடக் வகள்விகள், இந்த வருடம் வகள்வித் தாளில் இடம்கபறச் சாத்தியமுள்ை வகள்விகள், பல்வவறு கல்லூரிகளிலும் மாடல் கடஸ்ட்களில் வகட்கப் பட்ட வகள்விகள்... இரவ தவிை, வபசுவதற்கு வவறு விஷயங்களும் இருக்கின்றன என்பது சீக்கிைவம இைண்டு வபருக்கும் புரிந்து வபானது. நான் வபசத் தயங்கிய பல விஷயங்கரையும் பவித்ைா சகஜமாகப் வபசினாள். உதாைணம், ‘‘என் ஃப்கைண்ட்ஸ்லாம் என்ரன நாட்டுக்கட்ரடனு கசால்றாங்க.’’ ‘‘இப்ப நீ என்ன கசால்லியிருக்கணும்னா...’’ என்றான் நந்து. கடந்த காலத்துள் அரழத்துச் கசன்றான். ‘‘ஏன் இப்படி உன்ரனத் தப்பா வபசறாங்க? ஃப்கைண்ட்ஸா அவங்க? துவைாகிங்க... சரியான நாட்டுக்கட்ரடன்னுல்ல கசால்லியிருக்கணும்!’’ முல்தானியா மிட்டிரய முகத்தில் அப்பிக்ககாண்டு இருந்த தினத்தில், ‘‘பாலு’’ என்றாள் வதவரதத்தனமாக. ‘‘என்ரனப் பத்தி என்ன நிரனக்கிவற? என் அழவகாட ப்ைஸ் பாயின்ட் எதுன்னு உனக்குத் வதாணுது? கண்கைா, மூக்கா, உதடா... இல்ல வவற எதுவுமா?’’ ‘‘....’’ ‘‘கசால்வலன் பாலு.’’ ‘‘இப்ப அதுக்ககன்ன? அழகு நிரலயற்றது’’ என்வறன். ‘‘அடப்பாவி!’’ என்றான் நந்து. ‘ககமிஸ்ட்ரி’ ஒர்க் அவுட் ஆயிட்டிருக்கும் வபாது தத்துவப் பாடம் நடத்தியிருக்கிவய... நீ என்ன கசால்லியிருக்கணும்னா...’’

‘‘கண்ரணச் கசான்னா அப்புறம் உதட்ரட யார் சமாதானப்படுத்துறது? உதடுன்னு கசான்னா மூக்கு ஃபீல் பண்ணும். கழுத்துன்னு கசான்னா மத்ததுங்க வகாவிச்சுக்கும்...’’ ‘‘மத்ததுங்கைா... அப்படீன்னா...’’ பவித்ைா சிறிது கவட்கமுடன் ‘‘நீ வமாசமான ரபயன்டா... அசிங்கமா என்கனன்னவவா கசால்ற...’’ ‘‘வஹய், என்னாச்சு உனக்கு? நான் உன் விைல்கரைச் கசால்ல வந்வதன்...’’ ‘‘விைலா..?’’ என்றாள் ஏமாற்றமுடன். ஹாங், உக்கும், ச்சீ, ...ப்பா, அச்சச்வசா... கமாழி கபண்களுக்காகவவ இவ்வார்த்ரத கரைத் தயாரித்து தன்ரன அழகுபடுத்திக் ககாள்கிறது வபாலும். பவித்ைா இவற்ரறக் ரகயாள்வதில் நிகைற்று விைங்கினாள். ‘‘ப்ச்... பாலு, நீ வநர்ரம யானவன் இல்ல...’’ என்றாள். கசயிரனக் கடித்தவள், ‘‘நீ வபசறப்ப என் முகத்ரதப் பாத்துப் வபசணும்.’’ ‘‘ஐவயா...’’ கதறிவிட்வடன். ‘‘சத்தியம் பண்வறன் பவி. நான் வவற எரதயும் பாக்கல...’’ ‘‘சின்ன பப்பா, பாக்க ரலயாமில்ல..!’’ ‘‘எந்தக் வகாயில்ல வவணும்னாலும்...’’ என்று துவங்கும்வபாது வபான் ஒலித்தது. ‘‘நல்லாயிருக்வகன். ஒரு ஃப்கைண்ட்கூட வபசிட்டிருக்வகன். வபாடி... உனக்கு வவற வவரல இல்ல. நீ நிரனக்கிற மாதிரில்லாம் இல்ல... அது ஒண்ணுதான் குரறச்சல். என்ன புண்ணியம், புரிஞ்சா சரி... லூசுடி...’’ என்று வபாரன ரவத்தாள். ‘‘சிக்ஸர் அடிச்சுக் வகான்னு அவவை பந்து வபாட்டு ககாடுத்திருக்கறா... அதப்வபாய் கட்ரட வபாட்டு ஆடியிருக்கிவய...’’ என்றான் நந்து. ‘‘அடுத்த காட்சி எப்படி இருந்திருக்கணும்னா...’’ ‘‘ஸாரி பவி... உண்ரமரயச் கசால்ல வவண்டிய வநைம் வந்திருச்சு. என்னால கன்ட்வைால் பண்ணிக்க முடியல. உன் முகத்ரதப் பாத்துப் வபசணும்னுதான் நிரனக்கவறன்... தப்பு என்வனாடது இல்ல. உன் அழவகாட தப்பு...’’ ரகரயப் பிடித்து மன்னிப்பு வகட்டவாறு அவரை அரணத்து... ‘‘அப்புறம், அந்த வபான்... என்ன நடந்திருக்கும்னா...’’ ஃப்கைண்ட்: ‘‘பாய் ஃப்கைண்டா? நடத்துடி...’’ பவித்ைா: ‘‘வபாடி, உனக்கு வவற வவரல இல்ல...’’

‘‘உன் ஆளு ரகய வச்சுக் கிட்டு சும்மா இருக்கானா?’’ ‘‘நீ நிரனக்கிற மாதிரி இல்ல...’’ ‘‘சும்மா கசால்லுப்பா. கிஸ்...?’’ ‘‘அது ஒண்ணுதான் குரறச்சல்...’’ ‘‘யாருவம இல்ல. ம்... கிைப்பு...’’ ‘‘என்ன புண்ணியம். புரிஞ்சா சரி...’’ ‘‘ரபயன் எப்படி? ஓ.வக-யா?’’ ‘‘லூசுடி...’’ ‘‘அநியாயம். இப்படித் தான் வபசியிருப்பாங் கன்னு எப்படிச் கசால்ல முடியும்?’’ என்வறன். ‘‘கண்டிப்பா இந்தியப் கபாருைாதாைத்ரதப் பற்றி வபசியிருக்க மாட் டாங்க...’’ என்றான் நந்து. ப்யூட்டி பார்லரில் திருத்தப்பட்ட புருவத்ரதக் காட்டி எப்படி இருக்கிறது என்றாள் பவித்ைா. ‘‘ஆமா, என்ரனப் பாத்தா, உனக்கு என்ன வதாணுது? எங்கிட்ட ஏதாவது வகட்க வவண்டியிருக்கா?’’ என்ற வாறு வசாம்பல் முறித்தாள். ‘‘இல்ல...’’ ‘‘ப்ச்...’’ என்றாள் பவித்ைா. ‘‘பாடத்ரதயாவது படி...’’ ‘‘ஐஸ்க்ரீவம என்ரனச் சாப்பிட வான்னு கூப்பிடறப்ப ஜலவதாஷம்னு கசால்லியிருக்கி வயடா...’’ என்றான் நந்து. ‘‘அடுத்து என்ன நடந்திருக்கணும்னா...’’ வசாம்பல் முறித்தாள். முன்னழ ரகப் பார்த்தவாறு, ‘‘வதாணரத கயல்லாம் கசால்லிை முடியுமா, பவி?’’ ‘‘கசால்வலன்பா...’’ ‘‘யார்கிட்வடயாவது கசால்லிட் வடன்னா..?’’ ‘‘மாட்வடன்.’’

‘‘நமக்குள்ை மட்டும்தான் இருக்கணும்.’’ ‘‘இகதல்லாம் வபாய் கசால்லுவாங் கைாக்கும்?’’ ‘‘வடய்...’’ ‘‘கதவு?’’ ‘‘பூட்டியிருக்கு.’’ ‘‘இன்னும் பக்கத்துல வாவயன்...’’ அவள் வந்ததும் ‘‘ஒரு கப் காபி தருவி யான்னு வகக்கத் வதாணிச்சு...’’ ‘‘பாலு, உன்ரன...’’ அடித்திருப் பாள். அவரை அப்படிவய தூக்கி... நந்து, ‘‘ஐம்புலன்கரைப் பட்டினி வபாட்ட பாவி!’’ என்று திட்டினான். ‘‘இயற்ரகயானது, இயல்பானதுன்னும் இந்த விஷயத்ரதச் கசால்லலாம். தப்புன்னும் கசால்லலாம். மனரசப் கபாறுத்தது. ஆனா, ஏதாவது ஒரு நிரலல நிக்கணும்...’’ ‘‘.......’’ ‘‘என்வனாட அனுபவங் கரைச் கசால்லும்வபாது கபருமூச்சு விடற. பவித்ைா பற்றி கசால்லும்வபாது கண்ல ஏக்கம் கதரியுது. உன்ரன மாதிரி கும்பலுக்கு ஆரசரயவிட பயம் அதிகம்! உன்ரன மாதிரி கசயற்ரக வயாக்கியன்களுக்கு எந்தச் சந்வதாஷமும் கிரடக்காது!’’ நான் அவயாக்கியன் என்று தான் வதான்றுகிறது. இல்ரல கயன்றால், பவித்ைாவின் ஷாம்பு வாசரனரயயும், மல்லிரகப் பூரவயும் இன்னும் நுகர்ந்து ககாண்டு இருக்க மாட்வடன். விலகிய தாவணிரய மனதில் இன்னும் சரி கசய்யாமல் ரவத்திருக்க மாட்வடன். சினிமா, கடன்னிஸ், டி.வி. சீரியல்கள், கதருவின் நிகழ்ச்சி கள், குருப்கபயர்ச்சி, குடும்பக் கரதகள், எரிச்சல்கள்... இப்படி அவளுடன் என்னகவல்லாவமா வபசியிருந்தாலும், மனதிலுள்ை சாத்தான் கிளுகிளுப்பான வபச்சுக்கரைவய ஒலிபைப்பிக் ககாண்டு இருக்கிறான். ‘‘மிஸ் பண்ணிட்டிவயடா...’’ என்றான் நந்து. உண்ரமயிவலவய நந்து விவரித்த காட்சிகள்தான் நடந்திருக்குவமா? சில நிமிடங் கரை நழுவவிட்டு முட்டாைாகி விட்வடனா? இல்ரல. நந்துவின் கற்பரனகள் மிரகயானரவ. நான் எசகுபிசகாக நடந்திருந்தால் அவள் நட்ரப இழந்திருப்வபன். சாதாைணமாக அவள் வபசியரவ! நட்பின் நடுவவ படுக்ரகரயப் வபாட முடியாது. மரடயா... நந்துவின் காட்சிகள்தான் நடந்திருக்கும். விரைவு கரைப் பற்றி வயாசிக்க தனிரமக்கும், இைம் வயசுக்கும் பிடிக்காது. பதில் கதரியாத வகள்விகள்தாவன வாழ்ரவ சுவாைஸ்யமாகவும், ககாடுரமயானதாகவும் ரவத்திருக்கிறது! நான் நந்துவின் கற்பரனகரைவய நம்ப விரும்பிவனன். அதில் ஒருவித அல்ப திருப்தி. நிதானமாக வயாசிக்கும் வபாது எனக்கும் பவித்ைா வுக்கும் இரடயில் நட்பு, வாஞ்ரச, உரிரம, ஈர்ப்பு எல்லாம் இருந்தன. ககாஞ்சம் திருட்டுக் காமமும் இருந்தது என்பது இப்வபாது புரிகிறது.

காலம் ககாடுத்த ரதரியம், வயது தந்த அனுபவத்துடன் இன்ரறய நான் அன்ரறய பவித்ைா ரவச் சந்தித்தால்...? முடியாது. இன்ரறய பவித்ைாரவத்தான் சந்திக்க முடியும். அப்படிச் சந்தித் தால்...? ஒருவவரை பதில் கிரடக்கலாம். ஆனால், எங்வக இருக்கிறாவைா? ‘‘நம்பவவ முடியரல’’ என்றாள் பவித்ைா. தற்கசயலாக சந்தித்தது மார்ஜின் ஃப்ரீ மார்க்ககட்டில். ‘‘பாத்து எத்தரன வருசமாச்சு...!’’ வியப்புகரைப் பகிர்ந்து ககாண்வடாம். ‘‘வீட்டுக்கு வந்தால்தான் ஆச்சு...’’ என்றாள். ஆட்வடா... வீடு. பைவசம் அரடந்திருந்வதன். காபி ககாடுத்தாள். ைாட்சஸி, அழகாகத்தான் இருக்கிறாள்! வழக்கம் வபால வபசிக் ககாண்வட வபானாள். ‘‘அப்பப்ப உன்ரன நிரனச்சுப்வபன் பாலு. நீ என்ரன நிரனப்பியா? அகதல்லாம் ஒரு காலம்ல... கைாம்பவும் கூச்சப்படுவிவய... இப்பவும் அப்படித்தானா? என் கணவர் வநத்துதான் கடல்லிக்குப் வபாயி ருக்கார். ஒவை ரபயன். வதர்ட் ஸ்டாண்டர்ட். பாட்டி வீட்டுக்குப் வபாயிருக்கான். கல்யாணம் பண்ணிக்வகா பாலு. தகவல் ககாடு. இன்னும் உனக்குக் கல்யாணம் ஆகாதது ஷாக்கா இருக்கு. நான் ப்வை பண்வறன். சாப்பிட்டுத்தான் வபாகணும். மீன் குழம்பு. உனக்குப் பிடிக்கும், இல்லியா... நான் அவத மாதிரிதாவன பாலு இருக் கவறன்? கைாம்ப சரத வபாட்ைலிவய... உனக்கு நிரனவிருக்கா, நான் ஒரு வஜாக் கசான்வனன்... கவக்கத்வதாட சிரிச்சிவய... என்னதா..? சுத்த ட்யூப்ரலட்டாவவ வாழ்க்ரகரய முடிச்சுக்கப் வபாறியா... எந்த மாதிரி கபாண்ணு வவணும் உனக்கு..? நான் பாக்கட்டுமா...’’ இவரையா தப்பாக நிரனத்வதன்? கள்ைம்கபடமற்ற புன்னரகயுடன் வபசும் இவரையா அரடந்திருக்கலாவம என்று நிரனத்வதன்? நான் இப்படி எல்லாம் நிரனப்பது கதரிந்தால் அழுதுவிடுவாள். இப்வபாது அவைது கசழுரமயான இடுப்பு என் கண்ணில் படவில்ரல. ‘‘கிறுக்கா...’’ என்றான் நந்து. ‘‘இரத விட நல்ல சந்தர்ப்பம் கிரடக்குமாடா..? எவ்வைவு குறிப்பு ககாடுத்திருக்கா... யாரும் வை மாட்டாங்கன்னு கசால்லி யிருக்கா... நீ ட்யூப்ரலட்டாவவ இருக்கி வயன்னு கசால்லியிருக்கா... எந்த மாதிரி கபாண்ணு வவணும்னு வகட்டப்ப, அடுத்து என்ன காட்சி நடந்திருக்கணும்னா... நீ என்ன கசால்லியிருக்கணும்னா...’’ ‘‘நந்து, என்ரன விட்டுரு...’’ என்று அலறிய படிவய அரறரயவிட்டு ஓடிவனன்.

அவனுக்கு ஒரு வவலை

வேகா ோகவன் ‘‘வவ லை வாங்குறதுக்காக அப்பா நாலைக்கு என்லைப் பட்டாசுக் கம்பபனிக்கு அலைச்சுக்கிட்டுப் வபாகப் வபாறாோம்மா? நான் ஸ்கூலுக்குப் வபாகணும், இல்வைன்ைா டீச்சர் அடிப்பாங்க!’’- அழுதுபகாண்வட கூறிய மகனின் தலைலய வாஞ்லசயுடன் வருடியவாவற, ‘‘அப்பா கூப்பிட்டாருன்ைா மறுக்காம வபாயிட்டு வாடா. எல்ைாம் நம்ம நன்லமக்காகத்தான் பசால்வாரு’’ என்றாள் சேசு. வாசல் திண்லையில் உட்கார்ந் திருந்த ஆறுமுகத்தின் முகத்தில் கவலை வேலககள். ‘சேவைலை நாலைக்கு அலைச்சுக்கிட்டுப் வபாைால் கண்டிப்பா வவலை கிலடச்சுடுமா? சிவகாசியிவை அந்த பட்டாசு கம்பபனி யில்தான் அதிக சம்பைம் தர்றாங்கைாம். வவலை மட்டும் கிலடச்சு குடும்பத்துக்கு கூடுதைா பைம் வந்துச்சுன்ைா சேவைனுக்கும் அவன் தங்கச்சிக்கும் நல்ை துணிமணிகளும், மலைவிக்கு வசலையும் வாங்கிக்கைாம். வாங்கிை கடன்கலையும் பகாஞ்சம் பகாஞ்சமா அலடச்சுடைாம்!’ மறுநாள்... ‘‘என்ை ஆறுமுகம், இவன்தான் எட்டாம் வகுப்பு படிக்கிற உன் லபயைா? ஓ.வக! நாலை வைர்ந்து வவலைக்கு வந்திேைாம். அப்புறம், எங்க கம்பபனி கண்டிஷன் எல்ைாம் பதரியுமில்வை?’’ என்று வகட்டார் வமவைஜர். ‘‘பதரியுங்க. பசங்கலை வவலைக்கு அனுப்பாம, படிக்க லவக்கிறவங்களுக்கு மட்டும்தான் இங்வக வவலை. என்னிக்குப் பசங்க படிப்லப நிறுத்தி வவலைக்கு அனுப்பிைாலும் எங்க வவலை வபாயிடும். ஏபஜன்ட் எல்ைாம் பதளிவா பசால்லி இருக்காருங்க. இவலைத் பதாடர்ந்து ஸ்கூலுக்கு அனுப்பிப் படிக்க லவப்வபன்க!’’. பநகிழ்ச்சியுடன் லக கூப்பிைான் ஆறுமுகம்.

அறிந்தும் அறியாமலும்...

‘‘ஏ ண்டா... ஏண்டா இப்படி, இங்கே வந்தும் அடிச்சுக்ேகேள்... ோசிக்கு வந்தும் ேர்மம் த ாலையகைடா! அஞ்சு வருஷம் முன்னாகை கபானவர், என்லனயும் அலைச்சிண்டு கபாயிருக்ேப் படா ா..?” மாடி தவராந் ாவில் நின்றுதோண்டு அந் ஆளுலம நிலேந் ஆண் குரல் இலரந் து...

அம்மாள் அழு ாள். அடுத் ாற்கபாை ேரேரப்பான,

“இந் ா, ேத்தி என் மானத்ல வாங்கிகன... இப்பகவ நான் குடும்பத்க ாட ரயில் ஏறிடுகவன்.” அப்புேம் கபச்சுமூச்சில்லை. அன்னம்மா னக்குள் சிரித்துக் தோண்டாள். இன்று கநற்றில்லை... இந் நாற்பது வருடங்ேளில் அவளும் எத் லன குடும்பங்ேலை, அ ன் குணாதிசயங்ேலைப் பார்த்துவிட்டாள்! ோசியில் கோயில்தோண்டுள்ை விஸ்வ நா லரயும், விசாைாட்சிலயயும், அன்ன பூரணிலயயும் யாருக்ோவது த ரியாமல் கபாேைாம். ச ாசிவ ேனபாடிேளின் வீடு என்ோல்,- வழிலய

அலடத்துக்தோண்டு நிற்கும் பசுமாடுேளில் எ னிடம் கேட்டாலும்கூட அலைத்துக் தோண்டுவந்து விட்டுவிடும். ேடல் மாதிரி வீடு... கூப்பிடு தூரத்தில் ேங்லே. பயணிேலை வரகவற்று, ங்ேலவத்து, ோபி, பைோரம், சாப்பாடு மு லிய வசதிேலைச் தசய்துதோடுத்து, சுவாமி ரிசனம், பித்ரு ோரியம், ான ர்மம் கபான்ேவற்லேக் ேவனித்து, வந் வர்ேலை மறுபடி யும் ரயிைடியில் வழியனுப்பும் வலர தசய்து ர ச ாசிவ ேனபாடிேலைப் கபாைப் பைர் ோசியில் ோத்திருக்கிோர்ேள். ச ாசிவ ேனபாடிேள் வீட்டில் ஒரு நாளுக்குப் பத்து குடும்பங் ேைாவது வந்துவிடும். ‘ேலீர் ேலீ’தரன ரிக்ஷா வண்டிேளின் ஓலச கேட்டதுகம, ச ாசிவத்தின் சிஷ்யப்பிள்லைேளில் எவனாவது ஒருவன், மூன்ோம் ேட்டுக்கு ஓடி வந்து அன்னம்மாவிடம் அறிவித்து விடுவான்... “தபரிய மாமி... இன்னும் ஆறு ோபி. தரண்டு பால் சூடா கவண்டியிருக்கும்...” வந்து இேங்குபவர்ேள் ங்ேலை ஆசுவாசப்படுத்திக்தோண்டு, தபட்டி, படுக்லேேலை அடுக்கிவிட்டு, கமலும் கீழுமாே அந் பிரமாண்ட வீட்லட வாய் பிைந்து பார்த்துவிட்டு, கபஸ்ட், பிரஷ்லஷத் க டி எடுத்து, நடுவில் ஒன்றும் புரியாமல் பசியும், புது இடமும் மிரட்ட, கீகை விழுந்து புரண்டு அழும் சிறிசுேளின் முதுகில் ‘சுளீ’தரன ஒரு அலே தோடுத்து... பாத்ரூம் க டி... இ ற்குள் அன்னம்மா ோபி என்ன... அசுவகம யாேகம தசய்துவிடுவாள். வந்திருக்கிே விருந் ாளிேளுக்கு ச ாசிவமும் அவலை மிகுந் பாசத்துடன் அறிமுேப் படுத்துவார். “தபரிய மாமின்னா இவா ான். எனக்கு அக்ோ முலே. இவா ான் இங்கே எல்ைாத்துக்கும் இன்சார்ஜ். யார் யாருக்கு, எப்பப்கபா, என்ன கவணும்னு ஒரு டலவ தசால்லிட்டாப் கபாதும்... எல்ைாம் ஒரு குலேயில்ைா படி நடக்கும்.” “நாங்ே வர்ேப்ப ஒரு வயசான நார்மடி பாட்டி எட்டிப் பார்த் ாகை, அது...” “அது என் ாயார். கபரு சம்பூர்ணம்...” அடக்ேமாய், சிகநேமாய் சிரித்துவிட்டு, புகுந்துவிடுவாள் அன்னம்மா.

னது ராஜ்ஜியமான மூன்ோம் ேட்டு சலமயைலேக்குள்

மூன்ோம் ேட்டு ான் அன்னம்மாவின் வாசம். சலமயல் கூடத்துக்கு எதிகர பழுப்கபறிய அலேயில், சுவர் மூலையில் ஒரு டிரங்குப் தபட்டி. அ ன் கமகை ‘எஸ்.நா ன்’ என்று தவள்லை தபயின்ட்டில் எழுதிய எழுத்துக்ேள்கூட சலமய ைலேப் புலேயில் மங்கி விட்டது. விடிவ ற்குள்ைாேகவ எழுந்து தவந்நீர் கபாடுவதும், ோபிக்கு ஏற்பாடு தசய்வதும், ோலை பைோரங்ேள் யார் யாருக்கு என்ன என்று விசாரிப்பதும்... சிராத் சலமயல்ேளில் ஏதும் பங்ேம் கநர்ந்துவிடா படி ாகன சிரத்ல யாய் தசய்வதும், நடுகவ சம்பூர்ணத்துக்கு பயத் ங் ேஞ்சி அல்ைது சிவக்ேக் ோய்ச்சிய பாலில் இரண்டு பூரிலய தநாறுக்கிப் கபாட்டுத் ரவும் மேக்ே மாட்டாள் அன்னம்மா. ச ாசிவத்தின் மலனவி விசாலி, இரண்டாம் ேட்டு மாடிலயவிட்டுக் கீகை இேங்ே மாட்டாள். யாகரனும் ம்பதி பூலை தசய்து பட்டுப்புடலவ தோடுப்ப ாே இருந் ால் மட்டுகம கீகை இேங்கி வருவாள். நிலனத் ாற்கபால், அன்னம்மா விடம் ஓடி வருவாள்.

“தபரிய மாமீ... நாப்பது வயசுக்கு மசக்லே வருமா என்ன?” “ஏன், என்னாச்சு..?” “குளிச்சு அம்பது நாைாச்கச...” “நிக்ேப்கபாேக ா என்னகவா...” “அதுக்கு வயித்ல எங்கேயாவது புரட்டுமா?” “கநத்து திரட்டுப்பால் தோஞ்சம் கூடச் சாப்பிட்டிருப்கப...” “அப்படித் ான் இருக்கும். பயந்க கபாயிட்கடன். ஏன் மாமீ... உங்ேளுக்குக் குைந்ல ேகை தபாேக்ேலியா... இல்கை தபாேந்து கபாயிடுத் ா..?” அன்னம்மா இ ற்கு மட்டும் பதில் தசால்ைமாட்டாள். னது வைக்ேமான சிரிப்லப உதிர்த் படி, சுடச்சுட ஒரு டம்ைர் ோபிலய ஆற்றி, அவள் லேயில் ருவாள். விழிேள் நாற்பது வருடத்துக்கு முன்பு த ாலைந்துகபான ோைங்ேளில் அமிழும். இப்கபாது ேனபாடிேைாே வலைய வரும் ச ாசிவம், அப்கபாது பத்து வயது பாைேன். இன்லேக்கு ோசி, பிரயாலே, அனுமன்ோட், ேயா... இப்படி சேை இடங்ேளுக்கும் ஒண்டியாய்ப் கபாய் வர அன்னம்மாவுக்குத் த ரியும். ஆனால், நாற்பது வருடங்ேளுக்கு முன்பு, சின்ன ாே ஒரு கித் ான் லபயுடன் ேணவரின் பின்னால், அவன் நலடக்கு ஈடுதோடுக்ே முடி யாமல் ஓடிய அன்னம்மாவுக்குப் பதிதனட்டு வயசு. “உயரமாவது உயரம். அகடயப்பா... நம்ம அன்னத்க ாட அேத்துக்ோர லரயும் அவலையும் கசர்த்து நிக்ே வச்சுப் பார்த் ா... த ன்னமரத்துப் பக்ேத்துை அருேம்புல் நட்ட மாதிரி...” ேல்யாணத்தின்கபாது, அன்னத்தின் பிேந் வீட்லடச் கசர்ந் எவகைா தசான்னது.

அன்னத்துக்கு, அேத்துக்ோரலர நிமிர்ந்து பார்க்ேகவ தவட்ேம். அக சமயம், மாமியார் பங்ேைம்மாலைப் பார்க்கும்கபாக இனம் த ரியா பயம். கசஷ க ாமம் முடிந் துகம, அன்னத்தின் ேப்பனாலர அலைத்துச் தசால்லிவிட்டாள் சம்பந்தி அம்மாள்... “இ ப் பாருங்கோ. எங்ே குடும்பத்துை வயசுக்கு வந் தபாண்லணக் ேல்யாணம் பண்ணேக இல்கை. என் தபாண்ணு ேழுத்துை ாலி ஏறி தரண்டு வருஷம் ேழிச்சுத் ான் புஷ்பவதியானா. இவ ஏற்தேனகவ திரண்டுட்ட னாகை... அடுத்து ஒரு டலவ உட்ோர்ந்து, ஸ்நானம் பண்ணினதுக்கு அப்புேம் ான் சாந்தி ேல்யாணம் எல்ைாம்...” “இவ ேல்யாணத்துக்கு ஒரு வாரம் முன்னாகை ான் குளிச்சா, மாமி. சின்ன வயசு இல்லையா... அத ல்ைாம் தசான்னா தசான்ன க தியிை உட்ோர்ேதில்கை. தரண்டு மாசம்... சிை சமயம் ஆறு மாசம்கூட... இல்லையா ைானு?” ைானு, அவரது இரண்டாம் சம்சாரம். அன்னம்மா மூத் ாள் தபண். இந் மட்டும், நாலு நலே நட்லடப் கபாட்டு, ேல்யாணத் ல ச் தசய்துவிக்ே அனுமதி அளித் க தபரிய விஷயம். மறுபடியும் இரண்டு மா கமா, ஆறு மா கமா ேழித்து ான் சாந்தி முகூர்த் ம் என்ோல்... திரும்பவும் பித் லை அடுக்கு, குஞ்சாைாடு, சீர் முறுக்கு, பருப்புத் க ங்ோய்... குலேந் து ஐம்பது கபராவது சாப்பிட மாட்டார்ேைா? ஒரு பள்ளிக்கூட வாத்தியாருக்கு இதுகவ குருவித் லையில் பனங் ோய்..! ைானு, எதுகம கபசாமல் அழுத் மாய் நின்ோள். பங்ேைம் சூலேக்ோய் உலடப்பது கபாை உலடத்துப் கபசினாள்... “இங்கே பாருங்கோ... இன்னிக்கே சாந்தி ேல்யாணத்ல முடிக்ே எனக்கும் ஆட்கசபலன இல்கை. ஆனா, ேல்யாணமாகி பத்து மாசத்துக்குள்ை... இவ ஒரு பிள்ையப் தபத்து நீட்டினா, அது எங்ே வம்சத்துக் குைந்ல ான்ேேதுக்கு என்ன உத் ரவா ம்?” “சிவ சிவா! ஏன் இப்படி நாக்குை நரம்பில்ைாம... அவ பச்லசக் குைந்ல மாமி. கபான வருஷம் வலரக்கும் கரழித் திண்லணயிை தசாப்பு வச்சுண்டு விலையாடிண்டு இருந் ா!” “விலையாட்கடாட விலை யாட்டா ஏதும் ஆகியிருக்ேக் கூடாது பாருங்கோ... எதுக்கு பின்னிப்பின்னிப் கபசணும்? ஒரு குளிமுலே ஆனதுக்கு அப்புேம் ான் சாந்தி முகூர்த் கம! கிணத்து நீலர தவள்ைமா தோண்டு கபாயிடப் கபாேது?” சுவாமிநா ன், ன் விரலில் புதுசாய் ஏறியிருந் கமாதிரத்ல ... இரண்டு பக்ேமும் லவரம் பதித்து, நடுவில் ஒற்லே நீைம் பதித்து, அன்னத்தின் ேப்பனார் ேல்யாணத்துக்தேன்கே அைவு எடுத்து தசய்துகபாட்டிருந் கமாதிரத்ல த் திருகியபடிகய கபசாமல் லைகுனிந்து உட்ோர்ந் திருந் ான். அன்னத்துக்கு எதுவும் புரிய வில்லை. தூக்ேம் ேண்ேலை அழுத் , ராக்தோடியும், புல்ைாக்கும் மாட்டியல க்கூடக் ேைற்றிலவக்ோமல் தோட்டக் தோட்டப் பார்த்துக்தோண்டு இருந் ாள். “எதுக்ோே அந் மாமி இப்படிக் ேத் ோ, சித்தி?” இவளின் கேள்விக்கு ைானு, ரேசியமாய் இவைது ேன்னத்ல அழுந் க் கிள்ளிவிட்டுச் தசான்னாள்... “உம்? இன்னும் ஆறு மாசகமா, ஒரு வருஷகமா... தபாண்லண நீங்ேகை வச்சுக்கோங்கோன்னு தசால்ோ... நன்னா அழுந் உட்ோர்ந்து, தபாேந் வீட்லட ஒட்டத் துலடச்சிட்டுப் கபா!”

அன்னம் ேண்ேளில் ளும்பிய ேண்ணீலர யாரும் பார்க்ோ வண்ணம் தூணில் க ய்த்துத் துலடத் ாள். நல்ைகவலை... அன்னம்மா அதிே நாள் சித்தி யிடம் இடிகசாறு தின்னவில்லை. அடுத் முலே அவள் ஒதுங்கிய கபாது வாலைப்பைமும், ேல்ேண்டு மாய் தோண்டுகபாய் சம்பந்தி அம்மாளிடம் தோடுத்து, இந் நல்ை தசய்திலயச் தசால்லி... கசாபனத்துக்குப் பிேகு, மாய வரத்திலுள்ை சுவாமிநா னின் வீட்டுக்குப் கபான பிேகு ான் த ரிந் து அன்னம்மாவுக்கு... ன் சித்தி எத் லனகயா நல்ைவள் என்று! பங்ேைம், மருமேலை ஓரிடத்தில் உட்ோரவிடாமல் கவலை வாங்கினாள். ஒரு மா த்தில் ஏதைட்டு நாட்ேள் மட்டுகம அவலைக் ேணவனுடன் னிகய படுக்ே அனுமதித் ாள். அந் இரவுேளில் ேணவனின் மூர்க்ேமான ஆளுலேயில் ேசங்கி...

கபா ாக்குலேக்கு சுவாமிநா னின் அக்ோ ைட்சுமியும், அவள் ேணவரும் பாதி நாள் கும்பகோணத்திலிருந்து மாயவரம் வந்துவிடுவார்ேள். அப்கபா த ல்ைாம் இவர்ேைது படுக்லே அலே ான் ஒழித்துக் தோடுக்ேப்படும். மு ல் வருடம் மட்டும் ஒவ்தவாரு பண்டிலேக்கும் சீலர எடுத்து வரும் அப்பாவிடம் ரேசியமாய் தசால்லி அழு ாள் அன்னம்... “அப்பா... நானும் உங்ேகூடகவ வந்துடகேகன..!” “ ப்பும்மா! இனிகம இது ான் உன் வீடு. இந் சித்திகிட்ட உனக்ோே எதுவும் கபச முடியாது!”

அப்பாலவ மன்னிச்சுடு

ாகய. என்னாை உங்ே

தவயிலில் வந்து, ஒரு வாய் கமார் கூடக் குடிக்ோமல் புழுங்கியபடி படி யிேங்கும் ந்ல லயகய பார்த் படி... எத் லன நாள்..! மூன்ோம் வருட ஆரம்பத்தில் நாத் னார் ைட்சுமி புதுசாய் ஆரம்பித்து லவத் ாள்... “என்னம்மா இது... ேல்யாணமாகி மூணு வருஷத்துை நான் தரண்டு குைந்ல யப் தபத்துட்டுத் திண்டாடித் த ருவுை நிக்ேகேன். இவ அப்படிகய கநத்திக்கு நைங்குவச்ச மாதிரி நிக்ேோகை... மைகடா?” அவ்வைவு ான்... பங்ேைத்தின் சவுக்கு புது கவேத்துடன் சுைைத் த ாடங்கியது. த ாடரும்

அறிந்தும் அறியாமலும்... மினி த ாடர்ேல (2)

அனுரா ா ரமணன்

அ

ன்லேக்கு, ேல்யாணமான ஒரு வருஷத்துக்குள்கைகய பிள்லை தபறுவது அவமானம், ஊர் கபச்சுக்கு எல்ைாம் யார் பதில் தசால்வது என்று அைட்டியவள்,- இப்கபாது ‘இப்படி மைடாய் நிற்கிோகய’ என்று வார்த்ல ேைால் சுட்டாள்.

அப்கபாது ான் ைட்சுமியின் ேணவன், வீட்டின் அருமந் மாப்பிள்லை இந் கயாசலனலயக் கூறினான்... “ராகமஸ்வரம், ோசில்ைாம் கபாய் மறுபடியும் ராகமஸ்வரம் வந்து சமுத்திர ஸ்நானம் தசஞ்சு, மணல்ை லிங்ேம் பிடிச்சு பூலை தசஞ்சா குைந்ல பாக்கியம் உண்டுனு தசால்லுவா... அல யும் ான் தசஞ்சு பாத்துடைாகம!” மாப்பிள்லை எது தசான்னாலும் பங்ேைத்துக்கு கவ வாக்கு. “தராம்ப நல்ை ாப்கபாச்சு! அப்படிகய சாமி நா கனாட அப்பாவுக்குச் தசய்ய கவண்டிய பித்ரு ேர்மாக்ேலையும் முடிச்சுண்டு வந்துடைாம். எனக்குக் கூட ஒரு பிண்டத்ல ப் கபாட்டுடட் டும் சாமி... இனிகம நான் இருந்து ான் என்ன பிரகயாைனம்..?” பங்ேைம் வாய் ான் விரக்தியாேப் கபசுகம விர, சாப்பிட உட்ோர்ந் ால் மூக்கில் மூன்று பருக்லே வராமல் எழுந்திருக்ே மாட்டாள்.

ைட்சுமி அ ற்கும் கமல். இரண்டு குைந்ல ேலையும் அன்னத்திடம் ள்ளிவிட்டு ச ா தூக்ேம், இல்ைாவிட்டால் தநாறுக்குத் தீனி. இத் லனலயயும் ஈடு தோடுத்துக்தோண்டு அன்னம்! அந் நாளில் ரயில் பயணம் என்ோல், கேட்ேகவ கவண்டாம்... மனுஷி தநாந்துதவந்து கபாய்விட கவண்டும். அப்படிதயல்ைாம் பயணித்து மலையிலும், குளிரிலும் நடுங்கியபடி விஸ்வநா ேனபாடிேளின் வீட்டு வாசல் பக்ே அலேயில் குமுட்டி லவத்து ஒவ்தவாருத் ருக்ோேக் ோபி கபாட்டு, உப்புமா கிைறி, ஈரத் துணிகயாடு பிண்டம் கபாட அனுமான்ோட்டுக்கும், ேயாவுக்கும் அலைந்து... பாதி நாள் பட்டினி ான் அன்னம். இக ா, இந் ச் சம்பூர்ணம் சாட்சி! “ஏண்டீ... நீ ஒண்ணும் சாப்பிடலையா?” “பரவாயில்கை மாமி. ஆச்சு... சாயந்திரம் பைோரத்தும்கபாது பார்த்துக்ேைாம்!” “நல்ை தபாண்ணுடி! நான் சாப்பிட லைன்னு அேமுலடயான்கிட்ட ஒரு வார்த்ல மாட்டிகயா..?” அன்னம் புன்னலேப்பாள். புன்னலே ான்.

தசால்ை

ர்ம சங்ேடமான கேள்விேளுக்தேல்ைாம் அவளுலடய பதில்

அவள் அழு து எப்கபாது..? தசம்பருத்திப் பூலவ அனலில் ோட்டி வ க்குவது கபாை... ேடுலமயான கவலையும், அலைச்சலும், பட்டினியும், மலை ஈரமும் கசர்ந்து அவைது உடம்லப மழுவாய் தோதிக்ேலவத் க ... அப்கபா ா? இல்லைகய... அப்கபாதும்கூட ேணவன், மாமியார், நாத் னார் எல்கைாருலடய வசவுேலையும் வாங்கிக் ேட்டிக்தோண்டு ாகன சுருண்டு கிடந் ாள்! அயைார் எதிரில் இப்படி தநஞ்சில் துளியும் ஈரகம இல்ைாமல் கபசுகிகோகம என்கிே பிரக்லைகய இன்றி, எல்கைாரும் மாறி மாறிப் பந் ாடினார்ேகை... அப்கபாது கூட, தநல் முலனயைவு புன்னலே அவைது உைர்ந் இ ழ்க்ேலடயில் இருந் து. “அம்மா... உன் மாட்டுப் தபாண் இதுக்கே இப்படி சாய்ஞ் சிட்டாகை... இவைா உனக்குப் கபரன், கபத்தியப் தபத்துக் தோடுத்து, ோைத்துக்கும் ோப்பாத் ப் கபாோ...? எனக்கு நம்பிக்லேகய இல்கை!” என்று ைட்சுமி தூபம் கபாட...

“அவ பாசாங்கு பண்ோம்மா. வரவர தராம்பக் ேத்துண்டுட்டா. நீ கிைம்பு. கோயிலுக்கு கநரமாச்சு. குதிலர வண்டிக் ோரன் கவே ேத் ோன்... சனியன் வீட்டுைகய தேடக்ேட்டும்!” என்று சுவாமிநா ன் இலரய... “அத ப்படிடா... ேப்பனாருக்குத் திவசம் பண்கே. தபண்டாட்டி இல்ைாம எல ச் தசய்யவும் முடியாக . லையிை ஒரு தசாம்புத் ண்ணியக் தோட்டிண்டு, லவதீேக் ோரியங்ேளுக்ோவது அவ கூட நிக்ேட்டும். உங்ே அப்பா கவாட ஆசீர்வா த்துை ஒரு பூச்சி, புழுலவயாவது பார்க்ேைாம்..!” அன்று அன்னம்மாவுக்குச் சுய பிரக்லைகய இல்லை. வீட்லட விட்டுக் கிைம்பும்கபாக இரண்டு டலவ ‘தபாத்’த ன விழுந் ாள். சம்பூர்ணம் ான் ஓடிவந்து ாங்கினாள். அப்கபாக உடம்பு வாலைத் ண்டாய் குளிர்ந்துகபானது.

லேயும், ோலும் தவட்டிதவட்டி இழுத் ன.

பங்ேைம் தபருங்குரதைடுத்து அை ஆரம்பித் ாள்... “இப்படியரு கசாலேப் தபாண்லண நம்ம லையிை ேட்டுவான் அந் வாத்தின்னு நிலனக்ேகவ இல்லைகயடா..!” தபரிய ேனபாடிேள் ான் லவத்தியலர வரவலைத் ார். அந் நாளில் ஆங்கிை லவத்தியம் படித் டாக்டர்ேள் அதிேமில்லை. ஆனாலும் டிப்ைகமா படித் தமடிக்ேல் பிராக்டீஷனர் நஞ்சுண்ட ராவ் என்று ஒருவர்... ராசியான மனி ர். அவர் ஒருகவலை மருந்து தோடுத் ால், ஆசாமி ஜீவாம்ரு ம் சாப்பிட்ட மாதிரி ‘ஜிங்’தேன எழுந்து உட்ோர்ந்துவிடுவான். அன்னத்துக்கு ஐந்து நாட்ேள் கசர்ந் ாற் கபாை வந்து பார்த் ார் அவர். “ஊ ூம்... இது க ோது! நல்ை புண்ணியாத்மா. இந் வயசுை, ோசியிை பிராணன் கபாேப் கபாேது. இருந்து, எல்ைாக் கிரிலயேலையும் தசஞ்சுட்டுப் கபாங்கோ..!” அன்னம்மா ஒரு பக்ேம் நிலனப்பின்றிக் கிடக்ே, அவள் எதிரிகைகய நான்கு கபரும் கமற்தோண்டு என்ன தசய்வது என்பது பற்றி விவாதித் ார்ேள்.

“சாமிநா ா... நீ இருந்து சேைத்ல யும் முடிச்சுட்டு வாப்பா. எனக்கு இப்பகவ ஏேப் பட்ட நாள் ஆயிடுத்து. நிைம் நீச்லசதயல்ைாம் யார் ேவனிப்பா..?” மாப்பிள்லை தபட்டி, படுக்லேலயக் ேட்டத் துவங்ே... “ஏற்தேனகவ எனக்குப் புக்ேேத்துை நல்ை கபரு. பிேந் ேத்து மனுஷாகைாட ோசி, ராகமஸ்வரம்னு நான் ‘பிக்னிக்’ கபாயிட்ட ா என் மாமியார் தசால்லித் தூத்துவா. இங்கே நான் நாய் படா பாடுபடேது அவாளுக்கு என்ன த ரியுமாம்? அம்மா, நானும் கிைம்ப கேன்!” இது ைட்சுமி. பங்ேைம் மேனிடம் குரல் நடுங்ேக் கேட்டாள்... “ஏண்டா, நானும் ைட்சுமி கயாட கபாேட்டுமா? என்னகமா நிலனச்சிண்டு வந்க ன். ேடன்ோரி, ேலடசியிை ேல்லைத் தூக்கித் லையிை கபாட்டுட்டாகை!” சுவாமிநா ன் கநகர தபரிய ேனபாடி ேளிடம் வந்து நின்ோன். “நாங்ேள்ைாம் கிைம்பகோம்...” “என்னது... இவலை இப்படிகய விட்டுட்டா?” “ோசிக்கு வந்து பிராணலன விடணும்னு எத் லனகயா கிைங்ேள், ேங்லேக் ேலர யிை தபாங்கித் தின்னுண்டு இருக்குேள். இவளுக்கு வந் இடத்துை இப்படி யாயிடுத்து. பிராணன் கபானவுடகன தசய்ய கவண்டிய கிரிலயேலை நீங்ேகை தசஞ்சு, ேங்லேயிை இழுத்து விட்டு டுங்கோ!” “அத ப்படி..?” சம்பூர்ணம் மறுத்துச் தசால்ை வாதயடுத் ாள். ேனபாடிேள் ான் டுத் ார். “தராம்பச் சரி! அவ பக்ேத்து கைகய உட்ோர்ந்து வாய்க்கு வந் படி திட்டிண்டு இருக்கிேல விட, பிராணன் அடங்ேே சமயத்துை நல்ை ா நாலு ஸ்கைாேத்ல யும், சிவ நாமத்ல யும், ரி மந்திரத்ல யும் கேட்ேட்டும். புண்ணியமாப் கபாகும். நாகன எல்ைாத்ல யும் தசஞ்சுடகேன்!” “சாமிநா ா! அவ லேயிை இருக்கிே ேண்ணாடி வலையலை விட்டுட்டு, ங்ே வலையலை மட்டும் ேைற்று!” பங்ேைம் மேக்ோமல் தசான்னாள். “ஏம்மா... அவ ோதுை கபாட்டிருக் ேேது லவரமா..?” “கபாதுகம... மூத் ாள் தபாண்ணுக்கு லவரத் க ாட்லடப் கபாட்டுட்டு, வாத்தியார் யாலரக் ேட்டிட்டு அழுவா ராம். எல்ைாம் தவள்லைக் ேல்லு ான்!” “ைட்சுமி... கபாேப் கபாேவ ேழுத்துை ங்ேம் எதுக்கு? ஒரு மஞ்சக் கிைங்லே ேட்டினாப் கபாதும். சாமிநா னுக்கு நாகன பார்த்து, என் ஒண்ணுவிட்ட அக்ோ தபாண்லணகய ேட்டிலவக்கிகேன். மூத் ாள் திருமாங்ேல் யத்ல இலையாளுக்குப் கபாட்டா, அவகைாட ஆயுலசயும் கசர்த்து வச்சுண்டு சின்னவ இருப்பான்னு ஐதீேம்!” “ஆமாண்டா, சுவாமிநா ா... மாப்பிள்லை தசால்ே ல க் கேளு...’’ ஒரு தபாட்டுத் இல்ைாமல், எல்ைாவற்லேயும் உருவிக்தோண்டு கிைம்பினார்ேள்.

ங்ேம்கூட

“இந் நூறு ரூபாலய அவகைாட அந்திமக் ோரியத்துக்ோே தவச்சுக்ேணும் நீங்ே! கவண்டாம்னு தசால்ைக் கூடாது!”

முழு நூறு ரூபாய் கநாட்லட, ேனபாடிேளின் எதிரில் லவக்ேப்பட்டிருந் பித் லைத் ாம்பாைத்தில் கபாட்டுவிட்டு நிமிர்ந் சுவாமிநா னிடம், சம்பூர்ணம் ான் வேண்ட குரலில் கேட்டாள்... “பிராணன் கபாயிட்டா, எந் விைாசத்துக்குத் ேவல் தோடுக்ேணும். ஸ்நானமாவது பண்ண கவண்டாமா?” இப்படிக் கேட்ட ற்குப் பதில், ‘பிலைத் ால் எந் விைாசத்துக்குத் த ரிவிப்பது?’ என்று கேட்டிருக் ேைாம். வாசல் திண்லணயில் மலேவு ேட்டி, ஒற்லேப் பாயில் இழுத்துக்தோண்டு கிடப்பவள், பிலைத்து எழுவாள் என்ே நம்பிக்லேகய யாருக்கும் இல்லைகய! ஆனால்... கிட்டத் ட்ட ஒரு மா ம் கபாை மூச்சுக்குப் கபாராடிக்தோண்டு இருந் வளுக்குச் சக்திலய ஊட்டிக் ேண் திேக்ேலவத் து எது? இருபத்து நாலு மணி கநரமும் ஒலித்துக்தோண்டி ருக்கும் கவ மந்திரமா... அல்ைது, வாசலில் ச ா நடமாடிக்தோண்டு இருக்கும் பசுக்ேளின் ேழுத்து மணி ஓலசயா? அல்ைது, யாத்ரீேர்ேளின் ‘ேங்ோ மா ா கீ தைய்’ என்னும் கோஷமா..? எது எப்படிகயா... டாக்டர் நஞ்சுண்ட ராவின் சரித்தி ரத்திகைகய மு ல் ேணிப்லபத் க ாற்ேடித்து, அன்னம்மா எழுந்து உட்ோர்ந்து விட்டாள்.

டலவயாே அவரது

‘அன்னம்மா அபாய ேட்டத்ல த் ாண்டி விட்டாள்’ என்று அனுப்பிய ந்திேள் எல்ைாம் விைாசம் ப்பு என்று திரும்பி வந் ன. அன்னம்மாவுக்கு ேணவனின் முேவரி த ரியும். இருந் ாலும், தசால்ை மறுத் ாள். சம்பூர்ணத்திடம் தநஞ்சுருேக் கேட்டாள்... “இப்ப என்ன... ச ாசிவத்துக்கு ஒரு அக்ோவா, உங்ே மூத் தபாண்ணா நான் இங்கே இருக்ேப்படா ா..?” அவள் ேண்ேளில் மு லும் ேலடசியு மாய் ேங்லே... மிழ் கபசும் மனி ர்ேள் வந்து இேங்கும்கபாத ல்ைாம், சம்பூர்ணத்தின் பழுத் முேத்தில் கவ லன படரும். அன்னம்மா னிகய அேப்படும் கபாது, தமல்லிய குரலில் கேட்பாள்... “ஏண்டியம்மா... ச ாசிவத்துகிட்ட தசால்லி, அந் இரக்ேமத் பாவி இருக்ோனா, இல்லையான்னு விசாரிக்ேச் தசால்ைட்டுமா..? ோசிக்கு வர்ேவா, ோலய விடுவா... ேனிலய விடுவா... இப்படிக் ேட்டின தபாண் டாட்டிலய விடுவாகைா..?” சம்பூர்ணம் இந் விஷயத்ல ப் பற்றிப் கபச ஆரம்பித் ால் மட்டும், அன்னம்மா னது வைக்ேமான சிரிப்லப உதிர்க்ே மாட்டாள். தபரிய குமுட்டியில் தநருப்புக் ேங்குேள் ேனன்றுதோண்டு இருந் ன. பலைய நிலனப்புேலை இந் தநருப்பில் கபாட்டு எரிக்ே முடிந்துவிட்டால் எவ்வைவு நன்ோே இருக்கும்!

குமுட்டியில் வாய் அேன்ே பித் லைப் கபாகிணியில் ‘ ை ை’தவனப் பால் தோதித்துக்தோண்டு இருந் து. “தபரிய மாமீ... அங்கே இன்னும் மூணு ோபி. ஒண்ணுை சர்க்ேலர மட்டா... டிோக்ஷன் நிலேய...” இன்தனாரு பிள்லையாண்டான் இல ச் தசால்லிவிட்டு ஓடிவிட்டான். நின்ோல், ோபி தேட்டிலை ான் தூக்ே கவண்டியிருக்குகம என்கிே பயம். மாடியில் சத் ம் இன்னும் ஓயவில்லை. அன்னம்மா ோபி தேட்டிலைத் தூக்கிக் தோண்டு படிகயறினாள். மாடிப்படிேளில் வழிமறித்து ஒரு ேரம் நீண்டது. “மாமி! சர்க்ேலர குலேச்சைா, டிோக்ஷன் தூக்ேைா ஒரு ோபி கேட்கடகன...” சற்றுமுன் ாயிடம் சண்லட கபாட்டுக்தோண்டிருந் அக குரல்... குனிந்

லைலய நிமிர்த் ாமல், னிகய தோண்டு வந் ோபி டம்ைலர நீட்டினாள் அன்னம்.

டம்ைலர வாங்கிய வனின் விரலில்... அது என்ன...? இருபுேமும் லவர மும், நடுவில் நீைமும் பதித் கமாதிரம். அன்னம்மா ‘விருட்’ தடன நிமிர்ந் ாள். ‘அய்கயா... இத ன்ன! அவரா இது? வயசு ஏேவில்லையா?’ த ாடரும்

அறிந்தும் அறியாமலும்... (3)

அனுரா ா ரமணன்

ஒ

ரு ேணம் அன்னம்மாவின் விழிேள் பூத்துப் கபாயின. மனதின் மருட்சி த ளிந் பின், அறிவு இடித் து. ‘ஒருகவலை...இது அவகராட பிள்லையா இருக்குகமா..!’ ஆவலும் பயமும் அன்னத்தின் ோல்லைப் பிலணக்ே, ஒவ்தவாருவரிடமும் ம்ைலர நீட்டி, ோபிலய ஊற்றினாள்.

ன்லனக் ேட்டுப்படுத்திக்தோண்டு,

“இங்கே தரண்டு பால்...” “அனுப்பகேன்...” “மாமீ... லைவலித் ல ைம் கிலடக்குமா?” “அதுக்தேன்ன... தோடுத்து அனுப்பகேன். மு ல்கை சூடா ஒரு ேப் ோபிலயக் குடிங்கோ..!”

“அம்மா... மாமி தராம்ப ஃப்ரண்ட்லியா இருக்ோ, இல்கை... இந் மாதிரி ஒரு மாமி கிலடச்சா, நான் தபங்ேளூருக்கு அலைச் சிண்டு கபாயிடுகவன்...” அன்னம் படபடக்கும் இ யத்ல அழுந் ப் பிடித் படி, இந் விழுதுேளின் அடிமரத்ல - ாலயத் க டினாள். அக ா... ஒரு சூட்கேஸின் எதிரில் அமர்ந்து, ேழுத்துச் சங்கிலியில் மாட்டியுள்ை சாவியால் பூட்லடத் திேக்ே பகீர ப் பிரயத் னப் பட்டுக்தோண்டு இருக்கி ோகை, அவள் ான்! “மாமீ... ோபி குடிங்கோ...” “உம்...” “இப்ப தபட்டிலயத் திேந்து என்னத்ல எடுக்ேப் கபாகே... ோபியக் குடுச்சுட்டு குளிகயன்...” “அதில்கைடா... பணம் கபா லைன்னு...” “நீ தோடுக்ேப் கபாறியாக்கும்? எத் லன ைட்சம் வச்சிருக்கே..?” மறுபடியும் கமாதிரம் அணிந் பிள்லை இலரந் ான். அவன் கபச்சும், க ாரலணயும்... அப்படிகய... அப்படிகய... “என்னடி... தபாட்டிய மூடி மூடி தவச்சுக்ேகே? உங்ேப்பன் எத் லன ஆயிரம் தோடுத்திருக்ோன்?” நாற்பது வருடங்ேள் ஆனாலும் வார்த்ல ேள் க யவில்லை. அன்னம் ான் நிலைலம லயச் சமாளித் ாள்... “மாடியிை நாலு பாத்ரூம் ான் இருக்கு. நீங்ே கீகை வாங்ேகைன். அங்கேகய குளிச்சுக்ேைாம்...” மனசு அடித்துக் தோண்டது. ன் பின்னால் இேங்கி வருபவலை, திரும்பிப் பாராமகைகய விசாரித் ாள் அன்னம்... “எந் ஊரு?” “எல்ைாம் தசன்லன ான். கமகை ேத்திண்டிருக் கிேவன் தபரியவன். உங்ே கிட்ட பால் கவணும்னு கேட்டவன் அடுத் வன். உங்ேலை தபங்ேளூருக்குத் தூக்கிட்டுப் கபாயிடு கவன்னு தசான்னது என் தபாண்ணு...” அன்னம்மா அ ற்கு கமல் எதுவும் கேட்ே வில்லை. அந் அம்மாளின் தபயர் நீைாவாம். அன்னம்மாவின் ோதில் விழுந் து.

சம்பூர்ணத்திடம்

தசால்லிக்தோண்டு

இருந் து

“ஒவ்தவாரு வருஷமும் ட்டித் ட்டிப் கபாயிண்கட இருந்து, இப்பத் ான் லே கூடித்து. அவருக்கு என்னகவா ோசியிை, ேங்லேக் ேலரயிை னக்கு...” நீைா கமகை கபச முடியாமல் நிறுத்திக் தோண்டாள். நடுகவ, நீைாவின் மூத் மருமேள் கீகை வந்து, மாமியாலர அ ட்டும் குரலில் தசான்னாள்... “தபாட்டியப் பூட்டி சாவிய எடுத்துண்டு வந்துட்டா எப்படி..?”

நீைா முக்கி முனகியபடி எழுந் ாள். “நான் அப்புேம் வர்கேன் மாமி... என்லன ஒரு நாழி நிம்மதியா உட்ோர விடாதுேள்... பிள்லைங்ே...” நீைாவுக்கு பாரியான உடம்பு. அ ற்கேற்ே உயரம். நல்ை நிேம். இருந்தும் அந் முேம், க ய்த்துக் ேழுவிய த ாட்டி முற்ேம் மாதிரி இருந் து. ேன்னச் சல யில் கசாேம் ஆடியது. முன் தநற்றி அேன்று கமகைாடிப் கபாயிருந் ால், முேத்தில் கமல் பாதிகய ோலியாே இருப்பது கபாை... மறுநாள் நீைாவின் ேணவரின் திதி.

அன்னம் ஓடி ஓடி க லவயானவற்லே ஏற்பாடு தசய்து தோடுத் ாள். நீைாவின் நாட்டுப் தபண் ேளுக்கும், தபண்ணுக்கும் மடிசார் புடலவலயக் ேட்டிவிட்டாள். அவைது மாப்பிள்லைக்கு உப்புமா பிடிக்ோது என்ப ால், அவசரமாே நாலு க ாலசலய சட்னியுடன் தோண்டுகபாய்க் தோடுத் ாள். கூடத்தில் திதி நடந்துதோண்டு இருந் து. “உம்... தசால்லுங்கோ. அப்பா கபரு, கோத்ரம்... அப்படிகய ாத் ா, ாத் ாவுக்குத் ாத் ா கபரு... அம்மா இருக்ோ இல்லையா, அப்கபா பாட்டி... பாட்டிக்கு அம்மா... கபதரல்ைாம் எழுதி வச்சிருக்கேைா..?” “எங்கே... அவசரத்துை தபண்டாட்டி கபகர மேந்துடும். இத ல்ைாம் எங்கே ைாபேத்துை... அம்மா ான் ைாபேம் தவச்சு தசால்லுவா..!” உள்கை சம்பூர்ணத்தின் அருகில் நீைா உட்ோர்ந்திருக்ே, தபரியவன் உள்பக்ேம் பார்த்து இலரச்சைாேச் தசான்னான்... “அம்மா... கபர் எல்ைாம் தசால்லு...” “சுவாமிநா ன். பாரத்வாை கோத்ரம்...”

“ ாத் ா கபரு சுந் ர ராைன். தோள்ளுத் ாத் ா கபரு கோபாை கிருஷ்ணன்...” “சரி, சரி... பாட்டி கபரு..?” “பாட்டி இருக்ேட்டும். தபரியம்மா கபலரச் தசால்லுடா. அந் மேராசி கபாய்ச் கசர்ந்து அந் இடத்துை வந்து உட்ோர்ந்து ாகன நான் இன்னிக்கு இந் ப் பாடு படகேன்..!’’ “வைவைன்னு கபசாக ... தபரியம்மா கபதரன்ன...?” “அன்னம்னு தசால்ைக் கேள்வி. அன்னபூரணியா, அன்ன ைட்சுமியான்னு த ரியாது..!” சம்பூர்ணத்தின் இடுங்கிய விழிேள் சுடர் விட்டன. அன்னம்மா ஓடிவந்து சட்தடன அவள் ேரத்ல எல யும் தசால்லி டாக ள்!’ என்பது ான்.

அழுத்தினாள். அ ன் அர்த் ம், ‘ யவுதசய்து

நல்ைகவலையாே, திதிலய நடத்திக் தோடுப்பவர் ச ாசிவத்தின் உ வியாைர். ச ாசிவம் கவறு ஒரு விஷயமாே தவளியில் கபாயிருந் ார். அன்னம் சம்பூர்ணத்திடம் தேஞ்சும் குரலில் அனுமதி கேட்டாள்... “உள்கை சலமயல் முடிஞ்சாச்சு. ஒரு பத்து நிமிஷம்... இக ா, இப்ப வந்துடகேன்...” “எங்கேடி கபாகே... ச ாசிவம்கூட வீட்டுை இல்கை. எனக்குப் பயமாய் இருக்கு...” அன்னம் சிரித் ாள்... “என்ன பயம்? ஓடிப்கபாய் ேங்லேயிை ஒரு ஸ்நானம் பண்ணிட்டு வந்துடகேன். தசய்தியக் கேட்ட தீட்டுக்ோேவாவது ஒரு முழுக்குப் கபாட கவண்டாமா?” சம்பூர்ணம் ஏற் தேனகவ உருண்லடயாே மூலையில் ேவிழ்த்து லவத் தவண்ேைப் பாலன மாதிரி இருப்பாள். இப்கபாது இடிந்து, உதிர்ந்து கபான மண்பாலன மாதிரி... “யாலரயாவது துலணக்கு அலைச்சிண்டு கபாறியா...” “எதுக்குத் துலண... தினமும் மூணு நாலு ரம் கபாய் முங்ேே அக ேங்ோ ாகன...” அன்னம் கபாே, சம் பூர்ணம் இருப்புக் தோள் ைாமல் வாசலுக்கும், உள்ளுக் குமாே அலைந் ாள். குளித்து முடித்து ஈரத் துணியுடன் வீடு திரும்பிய கபாது, அன்னம்மாவின் ேழுத்தில் புதுசாே ஒரு பவை மாலை ான் இருந் து. மஞ்சள் சரட்லடக் ோணவில்லை. “எதுக்கு அல எடுத்க ?” “அது அவர் தோடுத் து. திருப்பி ேங்ோகிட்டகய தோடுத்துட்கடன். அவ் வைவு ான்..!” அன்னம் கவறு எந் அைங் கோைமும் தசய்து தோள் ைா க சம்பூர்ணத்துக்கு ஆறு ைாய்... “இவ ாண்டி உன் மூத் ாள். உன் புருஷனும், மாமியாரும் ோசியிகைகய விட்டுட்டு..’ன்னு தசால்ை நாக்குத் துடிச்சுது. நீ வாலயத் திேக்ேப்படாதுன்னு ஆர்டர் கபாட்டுட்டிகய... தசால்ைகை..!”

“த்ச்... இத ல்ைாம் இப்ப அவளுக்குத் த ரிஞ்சு என்ன ஆேணும்? பாவம்... அந் மனுஷர்கிட்ட எத் லனப் பிடுங்ேல் பட்டாகைா? பசங்ே கிட்ட எவ்வைவு பாட்கடா? நான் பாருங்கோ... எந் ப் பிரச்லனயும் இல்ைாம அதிரசம், வலட, திரட்டுப் பால்னு... இதுக்குக் தோடுத்து தவச்சிருக்ேணுகமால்லிகயா..?” இ ற்குள் மாடியில் யுத் ம் மூண்டிருந் து. “ோசிை வந்து திவசம் பண்ணணும்னு தசான்கன... பண்ணியாச்சு! இப்ப கோ ானம், பூ ானம்னு இழுத்துவிட்டா, யாராை தசய்ய முடியும்?” “அப்பாவுக்குத் ாகனடா தசய்யகே?” “ோசிை தபாண்டாட்டிலயகய ானமா விட்டுட்டு வந் மனுஷருக்கு எல்ைாம் இது கபாறும். இன்னும் ஊர் கபாய்ச் கசர்ேதுக்குள்ை எனக்கு ஆயிரம் தசைவு லவப்கப. உன் தரண்டாவது பிள்லைலயத் ரச் தசால்லு. இல்கை, உன் தபாண்ணு கிட்ட வாங்கிக் தோடு!” “நன்னாயிருக்கே! அப்பா, ஆஸ்பத்திரியிை கிடக்ேேப்ப, யார் தசஞ்சாைாம்..? இன்னிக்கும் என் மாமியார் குத்திக் ோட்டோ..!” அன்று மாலை கீகை இேங்கி வந்து சம்பூர்ணத்தின் அருகில் ேண்ணீருடன் அமர்ந் ாள், நீைா. “அவர் பண்ணின பாவம்ைாம் ேலரயணும்னு ாகன கோ ானத் துக்கும், பூ ானத்துக்கும் ட்டுை ஆயிரம், தரண்டாயிரம்னு கபாடு டான்னு தேஞ்சகேன். கநத்து இவன் தபாண்டாட்டி ேலடக்குப் கபாய், ஏைாயிரத்துக்கு பனாரஸ் பட்டு வாங்கிண்டு வந்திருக்ோ. அதுக்கு வாகய திேக்ேலை. இதுக்குக் தோடுக் ேேதுக்கு ான் மூக்ோை அைோன்” என்ேபடி அவள் ன் வலையலைக் ேைற்றிப் பித் லைத் ட்டில் லவத் ாள். அன்னம்மா, உள்கை ஓடி ன் ஒகர தசாத் ான பழுப்கபறிய தபட்டிலயத் திேந் ாள். ஐம்பதும், நூறுமாய்... இங்கு வந்து ங்கும் யாத்ரீேர்ேள் கிைம்பிப் கபாகும் கபாது வயிறு நிலேய, நாவுக்கு ருசியாேப் பார்த்துப் பார்த்துச் சலமத்துப் கபாட் ட ற்ோே, அன்னம் மாவுக்கு அன்பளிப் பாேக் தோடுத் பணம். அவ்வப்கபாது ச ாசிவத்தின் குைந்ல ேளுக்குச் சட்லடயும், தபாம் லமயும், வலையல், மணிமாலைேளும் வாங்குவல த் விர, கவறு என்ன தசைவு அவளுக்கு? கநாட்டுக் ேற்லேலய அள்ளி வந்து, நீைாவின் லேயில் அன்னம் திணித் ாள். சம்பூர் ணம் அர்த் த்துடன் பார்த் ாள். “அய்கயா... நீங்ே எதுக்கு மாமி..?’’ என்று நீைா ப ே... “தமா ல்ை வலையலைக் லேயிை கபாடுங்கோ! சும்மா முடியேகபாது திருப்பித் ந் ாப் கபாறும்..!”

ர ா தநலனக்ே கவண்டாம்.

“வாங்கிக்கோ நீைா! அவ ஒண்டிக் ேட்லட. ஏக ா, நீ வாங்ேே கபச்லசக் கேட்டு மனசு ாங்ோம தோடுக்ேோ!”

நீைாவின் முதுலே வருடி ஆறு ல் அளித் சம்பூர்ணம், அப்படிகய அன்னத்ல யும் பார்லவயால் வருடினாள். அன்னத்தின் ஐம்புைன்ேளும் சாயந்திரம் பைோரத்துக்கு க ங்ோய் துருவுவதிகைகய இருக்கிேது. “எல மனத் ால் உணர முடியாக ா, ஆனால், எ னால் மனம் உணரப் தபறுகிேக ா, அதுகவ பிரம்மம் என்பல த் த ரிந்துதோள்!” கூடத்தில் மாண வர்ேளுக்குக் ேன பாடிேள் உபநிஷத் துேளின் அர்த் த்ல இருக்கிோர்.

விைக்கிக்தோண்டு

இக ா... அன்று நடுப்பேலில் எவளுக்கு, அவளுலடய ேணவரின் திதியில் பிண்டம் கபாடப் பட்டக ா, அவள் னக்கு திதியளித் வர்ேளுக்குச் சலமத்துக்தோண்டு இருக்கிோள். நாற்பது வருடங்ேளுக்கு முன்னால், எவன் னது மலனவியின் சமஸ்ோரத் துக்ோேக் ேனபாடிேளின் ட்டில் நூறு ரூபாய்த் ாலைப் கபாட்டாகனா... இக ா, இன்று அவனுலடய ேர்மாவுக்ோே அந் நூறு ரூபாய், வட்டிகயாடு அக விட்டது. சம்பூர்ணத்துக்கு புதிய உபநிஷத் படிக்ேக் கிலடத்திருக்கிேது. வயசானால் என்ன... எல்ைாகம பாடம் ாகன?

(நிலேந் து)

ட்டில் கசர்ந்து

க ொ

டிபவுனு அம்மொ வீட்டுக்கு வந்திருந்தொள். அவள் வொழ்க்க ப்பட்ட ஊர் பக் த்தில்தொன் இருக்கிறது என்பதொல்... நிகைத்தொல் பபொதும், குழந்கத கை இடுப்பில் ஒன்றும் க யில் ஒன்றுமொ ப் பிடித்துக்க ொண்டு ஏரிபமட்டிகைக் டந்து மகைக்குள் இறங்கி, ஓகடக்குள் நடந்து, சுடு ொட்டு வழியொ அம்மொ வீட்டுக்கு அகை மணி பநைத்தில் வந்து விடுவொள். சுடு ொட்கடக் டந்து வரும் பபொது அவள் மைதுக்குள் அழிக் முடியொத பயம் இருக்கும். இப்பபொது அதற்குப் பதில் ஒவ்கவொரு முகறயும் அவைது ொல் ள் தடுமொறுகின்றை. இருந்தொலும் இந்த வழிகய அவைொல் மொற்றிக்க ொள்ை முடியவில்கை. அம்மொ வீட்டுக்கு க ொடிபவுனு வந்து பேர்ந்தபபொது இைவொகிவிட்டதொல், மருத்துவரிடம் குழந்கதகயக் க ொண்டுபபொய்க் ொண்பிக் முடிய வில்கை. கபரிய ம ளுக்கு வயிற்றுப்பபொக்கு. இைவு முழுக் உறக் ம் இல்ைொமல் வயிற்றுவலியொல் அவதிப்பட்டுக்க ொண்பட இருந்தொள். விடிந்ததும் முதல் பவகையொ க ொடிபவுனு தன் ம கை ‘ ன்ட்பைொல் அம்மொ’விடம் அகழத்துப் பபொைொள். ‘அைங் நொதன் அம்மொ’ என்றுதொன் கேொல்ை பவண்டும் என்றொலும், யொரும் அப்படி அகழப்பதில்கை. இைவு முழுக் இகடவிடொத மகழ என்பதொல், ொல்கவக்கிற இடகமல்ைொம் தண்ணீைொ இருந்தது. ப ொழி ள் இகை கிகடக் ொமல், நகைந்த இறக்க கை விரிக் இயைொமல் ஒடுங்கி நின்றிருந்தை. அம்மொவும் ம ளும் குகடக்குப் பதிைொ ஆளுக்க ொரு முறத்கதத் தகையில் பிடித்துக்க ொண்டு நடந்து பபொய்ச் பேர்ந்தொர் ள். வீட்டுக்குள் மகழத் தண்ணீர் ஒழுகிய இடத்தில் எல்ைொம் ன்ட் பைொலின் அம்மொ பொத்திைங் கை அடுக்கி கவத்திருந்தொள். பொத்திைத்துக்குள் ஒழுகிய மகழத் தண்ணீர் ஏற்படுத்தும் ஒவ்கவொரு கேொட்டின் ஒலியும் அவளுக்குத் தன் ம கைபய நிகைவுபடுத்திை. தண்ணீர் நிைம்பி வழிந்பதொடும் பொத்திைங் கை எடுத்து அப்புறப்படுத்தொமல், தூண் ஓைமொ தகையில் ஒடுங்கிப் படுத்திருந்தொள். க ொடிபவுனின் வைவு அவகை எழுந்து உட் ொைகவத்தது. கநடுநொட் ளுக்குப் பின் முதல் முகறயொ வந்திருக்கும் தம்பி ம கைப் பொர்த்ததும், மைதுக்கு ஆறுதைொ இருந்தது. க ொடிபவுனு அந்த வீட்டினுள் ொல் கவத்தபபொது, அவைொல் தன் மொமன் ன்ட்பைொகை மறந்து நிற் முடியவில்கை. வீட்டினுள் சூழ்ந்திருந்த இறுக் ம் அவளின் மைதுக்குள்ளும் பைவியது. அத்கத கதைம்கம, க ொடிபவுகைத் தடவிக் க ொடுத்தொள். எது எதற்க ல்ைொபமொ மருத்துவம் வந்துவிட்டது. இன்னும் குடபைற்றத்துக்கு மட்டும் மருத்துவம் வந்ததொ த் கதரியவில்கை. குடபைற்றம் வந்துவிட்டொல் ஊரில் யொைொ இருந்தொலும் கதைம்கமயிடம்தொன் வந்தொ பவண்டும். ஐந்து நிமிடத்தில் மருத்துவம் முடிந்துவிடும். நொன்கு

நொட் ள் வகைக்கும் வயிற்றுவலியொல் அவதிப் பட்டு, வயிற்றுப்பபொக்கில் கிடந்தவர் ள்கூட அடுத்த பவகைபய ேொப்பிடத் கதொடங்கி விடுவொர் ள். குழந்கதக்கு ஏபதொ விகையொட்டின்பபொது குடபைற்றம் நி ழ்ந்துவிட்டது. சிறிய பித்தகைச் ேருவத்தில் தண்ணீகைக் க ொண்டு வந்து கவத்துவிட்டு, குழந்கதயின் இைண்டு க கையும் அகேயொமல் பிடித்துக்க ொண்டொள் க ொடிபவுனு. தண்ணீகைத் தன் வைது க விைைொல் கதொட்டுத்கதொட்டு குழந்கதயின் அடிவயிற்றின் குடல் பகுதியில் ஒபை சீைொ பமலிருந்து கீழொ கதைம்கம தட்டிக்க ொண்பட இருந்தொள். குழந்கத வலியொல் துடித்தது. மகழ ஒபை சீைொ ப் கபய்துக ொண்டு இருந்தது. கூகையின் ஓடு ளின் வழிபய தண்ணீர் கீபழ வழியொதபடிக்கு அந்தக் ொைத்துப் பகழய இகேத்தட்டுக் ள் ஓடு ளின் இடுக்கில் கேொருகிகவக் ப்பட்டிருந்தை. ஒரு ொைத்தில் ஓயொமல் இகேத்த அந்த இகேத்தட்டு கைல்ைொம் இப்பபொது மகழயிலும் கவயிலிலும் ொய்ந்துகிடப்பகத க ொடிபவுனு பொர்த்தொள். பை இகேத்தட்டு ள் பொதியொ உகடக் ப்பட்டு கேொரு ப் பட்டிருந்தை. அதகைப் பொர்க் ப் பொர்க் , ன்ட்பைொகை அவைொல் நிகைக் ொமல் இருக் முடியவில்கை. சிறு வயதிபைபய தந்கதகய இழந்த அைங் நொதன் என்கிற ஒபை ம கை மைம் ப ொணொமல் கேல்ைமொ வைர்த்தொள் கதைம்கம. ஒன்றொம் வகுப்பில் பள்ளியில் பேர்க்கும்பபொபத இைண்டு ப ொடி பமைதொைத்பதொடுதொன் பள்ளிக்குள் நுகழந்தொன். நொ ஸ் வைத்கதயும் தவிகையும் பபொட்டி பபொட்டு வொசிக் ச் கேொல்லி ன்ட்பைொலின் தொய்மொமன் ைொே மொணிக் ம் அவ்வப்பபொது பரிசுத் கதொக ரூபொய் கை அவர் ளின் ேட்கடப் கப ளில் திணித்தொர். சின்ைப் பள்ளிக்கூடத்தின் எதிரிலிருந்த கபரிய பள்ளிக்கூடத்தில் ஆறொம் வகுப்புக்குப் பபொகும்பபொதும் பமைதொைம் இல்ைொமல் பபொ மொட்படன் எை அடம்பிடித்தொன். அப்பபொதும் அவைது ஆகேகய நிகறபவற்ற ைொேமொணிக் ம் தவற வில்கை. தைது ம ள் க ொடிபவுனு கவயும் அவபைொடு பமைதொைத்துடன் கபரிய பள்ளிக்கூடத்துக்கு அகழத்துப் பபொைொர். ஐந்தொம் வகுப்புக்குள்பைபய இைண்டு ஆண்டு ள் பதர்ச்சி கபறொமல் இருந்ததொல், தன்கைவிட இைண்டு வயது குகறந்த க ொடிபவுனுவின் வகுப்பிபைபய ன்ட்பைொலும் படிக்கும்படி ஆகிவிட்டது. ஐந்தொம் வகுப்பில் புக ப்படம் எடுக் கும்பபொது அவளின் பக் த்தில்தொன் நிற்பபன் எை இறுதிவகைக்கும் அடம்பிடித்து, அபதபபொல் நின்றொன். கபொன்வண்டு தீப் கபட்டிக்குள் முட்கட யிட்டொலும், பகைமட்கட யில் ொற்றொடி கேய்தொலும், ஓகடயில் மீன் பிடித்தொலும், மண்பொகைக்குள் பவப்பிகை பபொட்டுப் பழுக் கவத்த மொம்பழபமொ, சீதொப் பழபமொ எதுவொைொலும் முதைொவதொ க ொடிபவுனுவிடம்தொன் க ொடுத்தொன். பபொதொக்குகறக்கு ைொேமொணிக் ம் அடிக் டி அவகை ‘மொப்ை, மொப்ை’ எை அகழத்ததொலும் க ொடிபவுனு தைக்குத்தொன் கேொந்தம் என்கிற உணர்வு அவைது மைதில் குடி க ொண்டுவிட்டது. பள்ளியில் யொருடனும் அவகை அவன் விகையொட அனுமதிப்பதில்கை. க ொடிபவுனு அவனுக்குப் பபைழகியொ த் கதரிந்தொள். ஏழொம் வகுப்புப் படிக்கிறபபொது, அறிவியல் ஆசிரியர் வகுப்பில் உள்ைவர் கை அணி அணியொ ப் பிரித்தபபொது, ன்ட்பைொலும், க ொடிபவுனும் ஒபை அணியில் இருந்தொர் ள். அவள் தைது அணியில் பேர்ந்துவிட்டது குறித்து அவனுக்குள் ஏற்பட்ட ற்பகையும் மகிழ்ச்சியும் அவனுக்குப் பள்ளிக்கூடத்துக்கு வை பவண்டும் என்கிற ஆர்வத்கத மிகுதிப்படுத்தியது. இருவரும் ஒன்றொ ச் பேர்ந்து பதிபைொைொம் வகுப்பு வகை ஒரு கேடி நட்டு அதகை மைமொ வைர்க் ப் பபொகிபறொம் எனும்பபொபத, அகை மணி பநைத்தில் கவட்ட பவண்டிய குழிகய ஐந்து நிமிடத்தில் பதொண்டி முடித்துவிட்டொன். அடுத்த அணியொை அைங் நொதனுக்கும், க ொடிபவுனுக்கும் ‘பதியின் ன்று’ எைச் கேொல்லி பூவைசு ன்றிகை ஆசிரியர் அறிவித்துக் க ொடுத்தபபொது, இருவரும் ஒன்றொ பேர்ந்து வொங்கி ைொர் ள். அப்பபொது அவைது ஆறொம் விைல் அவளின் க யில் உைசியகத, அவைொல் தொங்கிக்க ொள்ை முடிய வில்கை. இவபைொடு பேர்ந்து

எப்படி ஒரு மைத்கத வைர்க் ப் பபொகிபறொம் எனும்பபொபத அவளுக்குக் குமட்டி வொந்தி வந்தது. ட்டுப்படுத்திக் க ொண்டுதொன் பூவைசுக் ன்றிகை குழிக்குள் கவத்தொள். மண்கைக் குழிக்குள் தள்ளி மூடும்பபொது அந்த ஒட்டியிருந்த ஆறொம் விைல் சுருங்கிய ந த்பதொடு சூம்பி ஆடியகதப் பொர்த்த க ொடி பவுனு, குழிக்குள்ளிருந்து க கய விைக்கிவிட்டு எழுந்தொள். ற்பகையில் மிதந்திருந்த ன்ட்பைொல் அவளின் க கயப் பிடித்து இழுத்த பபொது பமலும் அதகைப் கபொறுத்துக் க ொள்ைொத க ொடிபவுனு, ‘க ய எடுைொ!’ எைத் திட்டியகத யொரும் வனிக் வில்கை என்றொலும், ன்ட்பைொல் மைதுக்குள் கநொறுங்கிப் பபொைொன். எத்தகைபயொ முகற ஆகே ஆகேயொ வொங்கிக் க ொடுத்தபபொது, அகதகயல்ைொம் கபற்றுக்க ொண்ட க ொடிபவுனு, இப்பபொது தொன் எது க ொடுத்தொலும் வொங் ொதகதயும், தன்கை கவறுப்பகதயும் அவைொல் கபொறுத்துக்க ொள்ை முடியவில்கை. அன்கறக்குத் திகைப்பட அைங்கில் மணலில் உட் ொர்ந்து படம் பொர்த்த பபொது, ஆகே ஆகேயொ முறுக்கு வொங்கி, கபண் ள் பகுதியில் அமர்ந்திருந்த அவளிடம் க ொடுத்த பபொது மீண்டும் அபத மொதிரிதொன். ‘‘ஏண்டொ என்கைக் க ொல்பற? ஒன்ைொைதொண்டொ நொன் ேொவப் பபொபறன்’’ எை அகைவரின் முன்ைொ பையும் திட்டிைொள். அப்பபொதுகூட அவள்தொன் முக்கியம் எை நிகைத் தொபை தவிை, அந்த அவமொைத்கதப் கபரிதொ எடுத்துக்க ொள்ைவில்கை. ொைமொற்றத்தில் க ொடிபவுனு வுக்குப் பிடிக் ொமல் பபொைது பபொைபவ, ன்ட்பைொகை அவைது அப்பொ ைொேமொணிக் த்துக்கும் பிடிக் ொமல் பபொைது. எட்டொம் வகுப் பபொடு படிப்கப மூட்கட ட்டி விட்டவகை மொப்பிள்கை எைக் கூப்பிட அவருக்கு விருப்பமில்கை. ைொேமொணிக் ம் தைக்குப் கபண்தொன் முக்கியம் எை நிகைத்தொர். அவனிடம் தைது ம கை இனி பொர்க் க் கூடொது எை எச்ேரித்தொர். தைக்குச் கேொந்தமொைவள் தன்கை விட்டு விைகிப் பபொவது, அவைது கபரும் பிைச்கையொ இருந்தது. அம்மொவிடம் அது பற்றி கேொல்லிச் கேொல்லி அழுதொன். அவள் வயதுக்கு வந்து விமரிகேயொ மஞ்ேள் நீர் ேடங்கு விழொ நடத்திய பபொதுகூட, தொய்மொமைொை ன்ட் பைொலுக்கு அகழப்பு இல்கை. மரியொகத இல்ைொத இடத்துக்கு நொம் பபொ க் கூடொது எைத் கதைம்கம எவ்வைபவொ கேொல்லி யும், அவன் ப ட் வில்கை. பபொட்டிக்கு அவன் ஒலிகபருக்கி ஒன்கற விகைக்ப வொங்கி வந்து, அவபை பந்தல் ம்பத்தில் ட்டிைொன். எவ்வைவு ேத்தம் கூட்டிகவக் முடியுபமொ அப்படி அைறவிட்டொன். ைொேமொணிக் ம் அமர்த்திய ஒலிகபருக்கிக் ொைனுக்கும் இவனுக்கும் பபொட்டி மூண்டது. இைண்டின் இகைச்ேலிலும் ொரியத்கதக் வனிக் முடியவில்கை. பபொட்டிகயச் ேமொளிக் முடியொமல் இறுதியொ ைொேமொணிக் த்தின் ஆள் பணபம பவண்டொம் எைச் கேொல்லி ஓடிவிட்டொன். க ொடிபவுனுக்கு பந்தலுக்கு வந்து மகணயில் அமைபவ பிடிக் வில்கை. ‘‘என்கைவிட்டொல் யொருமில்கை, ண்மணிபய உன் க யகணக் , உன்கைவிட்டொல் பவகறொருத்தி எண்ணமில்கை நொன் ொதலிக் ...’ இந்த பொடகைபயதொன் திரும்பத் திரும்ப ஒலிக் ச் கேய்தொன். அந்தப் படம் கவளியொகியிருந்த பநைம் அது. பொடகை முழுகமயொ ஒலிபைப்பி ைொலும் பைவொயில்கை. அந்த இைண்டு வரி கை மட்டுபம திரும்பத் திரும்ப, நிறுத்தி நிறுத்தி ஒலிக் ச் கேய்துக ொண்டு இருந்தொன். யொருக்கும் பபொய்க் ப ட்கிற துணிவில்கை. ப ட்டொல் அவன் பிடித்துக் க ொள்வொன். அவகைச் ேமொதொைப்படுத்த முடியொது என்பது கதரியும். இவனும் எவைொவது வந்து ப ட் பவண்டும் என்பற எதிர் பொர்த்தொன். மகணயில் வந்து அமர்ந்த க ொடி பவுனு நிமிர்ந்து அவன் இருக்கிற திகேகயப் பொர்க் பவ இல்கை. அவன் அவகை முகறத்துக் க ொண்பட இருந்தொன். திரும்பத் திரும்ப அவன் ஒலிபைப்பிய பொடலின் அந்த இைண்டு வரி கையும் தொபை பொடுவது பபொைபவ அவன் நிகைத்துக் க ொண்டொன். தைது ொதில் அவன் வந்து த்துவது பபொைபவ அவளுக்குப் பட்டது.

எவ்வைவு பநைந்தொன் அவைொலும் கதொடர்ந்து இந்த பவகைகயச் கேய்ய முடியும்? பேொர்ந்துபபொைொன். ேடங்கு கைல்ைொம் முடிந்து க ொடிபவுனு உள்பை கேன்றிருந்தபபொது, சிறுநீர் ழிக் ச் சிறிது பநைம் நிறுத்திவிட்டுப் பபொைொன். அவன் திரும்பி வந்து அபத பொடகை ஒலிபைப்பைொம் எை முற்பட்டபபொது, அந்த இகேத்தட்டு அங்கில்கை. பதடித் பதடிப் பொர்த்து அலுத்துப் பபொைொன். ப ொபத்கத யொரிடம் ொண் பிப்பது எைத் கதரியவில்கை. அவ்வைவு பநைம் வீைொப் பபொடு இருந்தவன், வழி யிலிருந்தவர் கை எல்ைொம் தள்ளிக்க ொண்டு பநைொ வீட்டுக்குள் நுகழந்து க ொடிபவுனு இருக்கும் அகறகயத் பதடிைொன். ன்ட்பைொலின் இந்தச் கேய்க வொேலில் வட்டமொ அமர்ந்து, வந்து பபொகிறவர் ளுக்குத் தொம்பூைம் க ொடுத்துக்க ொண்டு இருந்த அகைவருக்குபம சிரிப்பொ இருந்தது. அதகை கவளிக் ொட்டிக் க ொண்டொல் என்ை நடக்கும் என்பது கதரிந்ததொல் அவர் ளுக்குள் பைபய சிரித்துக்க ொண்டொர் ள். இறுதியொ , ேொமி அகறக்குள் நுகழந்தொன் அவன். அகறயில் க ொடிபவுனுவும் அவளின் தங்க முத்துைட்சுமியும் மட்டுபம அமர்ந் திருந்தொர் ள். அவகைப் பொர்த்ததும் அவள் எழுந்திருக் வில்கை. இவ்வைவு பநைம் அகைத்கதயும் வனித்துக் க ொண்டு இருந்த கபண் கைல்ைொம் அடுத்து நடக் ப் பபொவகதப் பொர்ப் பதற் ொ ஆர்வத் பதொடு முற்றத்தில் ொத்திருந்தொர் ள். ன்ட்பைொல் உச்ேக் ட்ட ப ொபத்தில் இருந்தொன். அவகை அடிக்கிற மொதிரி முன்பைொக்கி ஓடுவதும் பின் மகை மொடு மொதிரி பின்பைொக்கி வருவதும், மீண்டும் ப ொபத்பதொடு முன்பைொக்கி ஓடி அவகை அடிக்கிற மொதிரியும் த்திைொன்... ‘‘நீனும் ஒங் ப்பன் ஆத்தொளும் என்ை தொண்டி கநகைச் சிருக்கீங் ? என்கைக் கூப்பிடொம பண்ணிட ைொன்னு பொத்தீங் ைொ? எப்பிடிப்பட்ட பொட்டுப் பபொட்டுக் ொட்பைன் பொத்தியொ? அதொன் நொனு. ரிக் ொர்டத் தூக்கி ஒங் ப்பன் ஒளிச்சு வச்சுக்கிைொன்ைொ நொன் உட்டுட்டுப் பூடுவைொ? இன்னும் ஒரு பொட்டு எடுத்து வச்சிருக்ப ன். இங் பொரு, என்ை நீ புரிஞ்சுக்கிபை இல்ை?’’ அவைது மு த்கதப் பொர்க் அவளுக்குப் பிடிக் வில்கை. அவைது கேய்க அவளுக்கு அவமொைமொ இருந்தது. மி கநருங்கி நின்றிருந்த ன்ட்பைொலுக்கு அவள் மி அழ ொ இருப்பதொ த் கதரிந்தது. முதல் முகறயொ அவள் புடகவயில் இருந்தது, அவனுக்கு இன்னும் அவளிடம் பபே பவண்டும் பபொலிருந்தது. அகைத்கதயும் பின் வொேலில் உட் ொர்ந்து ப ட்டுக் க ொண்டிருந்த ைொேமொணிக் த் தொல் அதற்கு பமலும் கபொறுகமயொ இருக் முடியவில்கை. க ொடிபவுனுவின் அம்மொ ஓடி வந்து மறித்தொலும், அவர் விடுவதொ இல்கை. பநருக்கு பநைொ ைொேமொணிக் த்கதப் பொர்த்ததும் அவைது ப ொபம் க ஞ்ேைொ மொறியது. ‘‘ஏன் மொமொ எங் ை ொரியத்துக்குக் கூப்புடை? ஒைக்குமொ என்ைப் புடிக் ை? ஒைக் ொ த்தொன் நொன் இப்ப சும்மொ உட்டுட்டுப் பபொபறன்’’ அதன்பின், ன்ட்பைொல் ஒரு வழியொ ேமொதொைம் ஆைொன். பதிபைொைொம் வகுப்பு முடிவதற் ொ ன்ட்பைொல் ொத்திருந்தொன். க ொடி பவுனுதொன் அந்த ஆண்டு பள்ளிக் கூடத்தில் முதல் மதிப்கபண் கபற்றிருந்தொள். க ொடிபவுனுவுக்கு பவறு மொப்பிள்கை பொர்க்கிற கேய்தி ன்ட்பைொலுக்குத் கதரிந்தது. பமற்க ொண்டு யொரிடமும் க ஞ்ே விருப்பமில்கை. அவனின் அம்மொ, ‘‘உன்கைப் பிடிக் ொத கபண் பதகவயில்கை. அவகைவிட அழ ொை கபண்கணப் பொர்த்து உடபை திருமணம் கேய்துகவக்கிபறன்’’ எை எவ்வைபவொ கேொன்ைொள். ஆைொல், தொன் விரும்பிய க ொடிபவுனுதொன் மகைவியொ வை பவண்டும் எை அவன் முடிவு கேய்துவிட்டொன். அவைொ பவ அச்ே த்துக்குச் கேன்றொன். அவனுக்குத் கதரிந்தகதச் கேொன்ைொன். திருமணப் பத்திரிக பயொடு வீட்டுக்கு வந்தொன். ம னின் பிடிவொதத்கதக் ண்டு கதைம்கம வொயகடத்துப் பபொைொள். பத்திரிக யில் அவைது கபயகையும், அவைது கபயகையும் பொர்க் ப் பொர்க்

ன்ட்பைொலுக்கு அைவற்ற மகிழ்ச்சியொ வும், வொழ்வதொ க் ைவில் மிதந்தொன்.

கபருகமயொ வும்

இருந்தது.

அவபைொடு

விவைமறிந்த ைொேமொணிக் ம் பதறிப் பபொைொர். எதிர்த்துப் பபசிைொல் அவன் என்ை கேய்வொன் என்பது அவருக்குத் கதரியும். அவகை என்ைகவல்ைொம் கேொல்லி ேமொதொைப்படுத்த முடியுபமொ அப்படிகயல்ைொம் கேொல்லி அவைது க கயப் பிடித்துக் க ஞ்சிைொர். கேொந்தக் ொைர் கை எல்ைொம் கூட்டிப் பபசியபபொது, ொத ம் ேரியொ இருந்தொல் உடபை அபத பததியில் திருமணம் நடத்திக்க ொள்ைைொம் எை முடிவு கேய்யப்பட்டது. பவறு வழி கதரியொமல் ன்ட்பைொலும் அகத ஏற்றுக்க ொண்டொன். க ொடிபவுனு கவளியிபைபய வை வில்கை. பத்திரிக கயப் பொர்த்துப் பொர்த்து அழுதொள். அவகை நிகைக்கிறபபொகதல்ைொம் அவளுக்கு அவனுகடய ஆறொவது விைல் தவிைவும், அவள் மைகதவிட்டு நீங் ொத இன்கைொரு நி ழ்ச்சிதொன் ண்முன் வந்து நின்று, அவன் மீது கவறுப்கப ஏற்படுத்தியது. அன்று விடுமுகற நொள். க ொடிபவுனு ஏழொம் வகுப்பு படித்துக்க ொண்டு இருந்தொள். க ொல்கையில் ஏர் உழுதுக ொண்டு இருந்த அப்பொவுக் ொ ேொப்பொடு எடுத்துப் பபொைொள். குருவி ளின் இகைச்ேல் தொங் முடியவில்கை. விகைந்து தயொைொ இருந்த ம்பங் க ொல்கையில் கநொடிக்க ொரு திைொ அமர்ந்து க ொத்திக் க ொத்திப் பறந்துக ொண்டு இருந்தை. இருபுறமும் ஆளுயைத்துக்கு வைர்ந்திருந்த ம்பங் க ொல்கை ளுக்கு நடுபவயிருந்த வைப்பில், சினிமொப் பொடகைப் பொடிக்க ொண்டு நடந்து வந்துக ொண்டு இருந்த க ொடிபவுனு, வைப்பின் வகைவில் திரும்பியபபொது திடுக்கிட்டு பிைகம பிடித்தவள் பபொை நின்றுவிட்டொள். ஒரு கநொடி அவைொல் பொர்கவகயத் திருப்ப முடியவில்கை. எப்பபொதும் பபொல், யொரும் வை மொட்டொர் ள் எை நிகைத்து வைப்பின் ஓைமொ வயலில் அமர்ந்து மைம் ழித்துக்க ொண்டு இருந்த ன்ட்பைொலுக் கும் என்ை கேய்வகதைப் புரியொமல் அப்படிபய உட் ொர்ந்து இருந்தொன். திரும்பிப் பபொ ப் பிடிக் ொத க ொடி பவுனு பவறு வழியில்ைொமல் மு த்கத எதிர்ப்பக் ம் திருப்பிக்க ொண்டு அவகைக் டந்தொள். என்ை கேய்வ கதைப் புரியொமல் திக த்துப்பபொை ண்ட்பைொல், ொல் ேட்கடகய ஒரு க யொல் பிடித்தபடிபய எழுந்து நின்றொன். க ொடிபவுனுவின் ஆழ்மைதில் பதிந்துபபொை அந்த நி ழ்வு அவன்மீது அருவருப்கபயும் அவகைப் பிடிக் ொத மொதிரியும் கேய்துவிட்டது. ொத ம் பொர்த்து முடிவு கதரியும் வகை ஒரு கேொட்டுத் தண்ணீர்கூட கதொண்கடக்குள் இறங் ொது எை ன்ட்பைொல் கேொல்லிவிட்டொன். ஊைொர் முன்னிகையில் அவன் வீட்டு வொேலிபைபய ொத க் ொைகை வைவகழத்துப் பொர்த்தொர் ள். க ொடிபவுனுக்குத் தொலி ட்டிைொல் அவன் உயிர் இருக் ொது என்று ொத க் ொைன் அடித்துச் கேொன்ைொன். ன்ட்பைொலின் அம்மொ, தன் தம்பி யிடம் க ஞ்சி, உடபை இன்கைொரு ொத க் ொைகை அகழத்து வைச் கேொன்ைொள். ன்ட்பைொல் அதகை ஏற்றுக்க ொள்ைவில்கை. தைக்குச் ேொத மொ அவன் கேொல்ை மொட்டொன் எை அவபை புறப்பட்டு வடலூர் பபொய், பவறு ொத க் ொைகை அகழத்து வந்தொன். அவனும் முன்பு கேொன்ைவன் பபொைபவதொன் கேொன்ைொன். ன்ட்பைொலிடம் பகழய நடவடிக் க ள் இல்கை. ஊர் மக் கைப் பொர்ப் பகதபய தவிர்த்தொன். வயல் பவகைக்கும் கேல்வதில்கை. டலூருக்கும், பண்ருட்டிக்கும் சினிமொ பொர்க் ப் பபொவதுகூட நின்றுபபொைது. வீட்டிபைபய முடங்கிக்கிடந்தொன். அன்று இைவு, ைொேமொணிக் ம் மகைவியுடன் திருமணத் தொம்பூைத் பதொடு வந்தொர். அக் ொவிடம் தொம்பூைத் தட்கட க ொடுத்துவிட்டு அவைொல் அழத்தொன் முடிந்தது. அவர் கை கடசி வகை ன்ட்பைொல் பொர்க் பவ இல்கை. தகை குனிந்தபடிபய தகைகயப் பொர்த்துக்க ொண்டு இருந்தொன்.

ைொேமொணிக் த்தொல் ன்ட் பைொலுக்கு ேமொதொைம் கேொல்ை முடியவில்கை. இன்னும் மூன்று நொன்கு ஆண்டு ள் ொத்திருந்தொல் தைது இகைய ம கைத் தருகிபறன் என்று கேொன்ைொர். கபண் அகழப்புக்கு மொப்பிள்கை வீட்டிலிருந்து ொர் வந்துவிட்டது. கபண்கண அனுப்பிகவக் கதைம்கம கயயும் வந்து கூப்பிட்டொர் ள். ஒவ்கவொரு நி ழ்வும் ன்ட்பைொகை நிகை தடுமொறச் கேய்தது. கிடுகிடுகவை பைகணயில் ஏறியவன், ேொக்குப்கபயில் ட்டி கவத்திருந்த முந்திரி மைத்துக்குத் கதளிக் கவத்திருந்த பூச்சி மருந்கத எடுத்தொன். குடித்துவிட்டுத்தொன் இறங்கிைொன். இறுதியொ ஊகை விட்டுப் பபொகும் பபொது ப ொயிலில் ேொமி கும்பிட்டு விட்டுத்தொபை க ொடிபவுனு பபொவொள் என்பதற் ொ , ப ொயிலில் பபொய்ப் படுத்துக்க ொண்டொன். அதற்குள் க , ொல் இழுக் ஆைம்பித்துவிட்டது. க ொடிபவுனு... க ொடிபவுனு எை ேத்தம் பபொட்டுக் த்திைொன். இறுதிவகைக்கும் வைபவ மொட்படன் எை அடம்பிடித்தவகைத் தூக்கிக் க ொண்டு நடுவீைப்பட்டு மருத்துவ மகைக்கு ஓடிைொர் ள். கேய்தி ப ள்விப்பட்ட க ொடிபவுனு, தன் மீது உயிகை கவத்திருக்கும் மொமகை நிகைத்து அழுதொள். திருமணத்துக்கு மொப்பிள்கை வீட்டுக்குப் பபொகும் வழிதொன் என்பதொல், மருத்துவமகைக்குச் கேன்று மொமகைப் பொர்க் ஆகேப்பட்டொள். உறவிைர் ள் பொர்க் அனுமதிக் வில்கை. அந்த இடம் வந்தபபொது ேத்தம் பபொட்டுக் த்தி, ொகை நிறுத்தச் கேொன்ைொள். யொர் தடுத்தும் ப ட் ொமல் மருத்துவ மகைக்குள் மணக் ப ொைத்துடன் ஓடிைொள் க ொடிபவுனு. ன்ட்பைொகைக் ொப்பொற்றும் முயற்சியில் நிர்வொணமொ க் கிடத்தப்பட்டிருந்தொன். அவகைப் பொர்த்ததும், க ொடிபவுனுக்கு பமலும் அழுக தொன் வந்தது. அப்பபொதுகூட, ‘‘நொன் ேொவறண்டொ, நொன் ேொவறண்டொ’’ எைக் த்திக்க ொண்டு இருந்த மயக் நிகையிபைபய க ொடி பவுனுகவப் பொர்த்தொன். இகதகயல்ைொம் ேகித்துக்க ொள்ை முடியொத கதைம்கமயும், ைொே மொணிக் மும், அங்கிருந்து க ொடிபவுனுகவ மொப்பிள்கை வீட்டுக்கு அகழத்துப் பபொைொர் ள். க ொடிபவுனு தொய் வீட்டுக்கு வந்திருந்தொலும், அவள் ன்ட்பைொல் வீட்டுக்கு வைவில்கை. இதுதொன் க ொடிபவுனுவின் குழந்கத எை அம்மொ கேொன்ைபபொதுகூட அவனுக்குத் கதொட்டுத் தூக் ப் பிடிக் வில்கை. வீம்புக் ொ வொங்கிய ஒலிகபருக்கி கதொடர்பொை ேொதைங் கை தூசுதட்டி எடுத்தொன். கவல் ம் பைக , குத்துவிைக்குப் பைக டியூப்கைட் எை அகைத்துச் ேொதைங் கையும் ஒபை கேக்கிளில் கவத்துக் ட்டி எடுத்துக்க ொண்டு பபொகும் அைவுக்குப் பழகியிருந்தொன். வயல்பவகை கேய்யப் பிடிக் ொமல் திருமணம், மற்ற ொரியங் ளுக்குச் கேன்று ஒலி, ஒளி அகமப்பகதபய கதொழிைொ க் க ொண்டுவிட்டொன் ன்ட்பைொல். நொன்கு ஆண்டு ைொ வைர்த்திருந்த தொடியும் மீகேயும், அவகைப் பொர்க்கிற குழந்கத ள் பயந்து மிைண்டு அழும்படி கேய்தை. க ொடுக் ன் பொகையத்து மொரியம்மன் ப ொயிலுக்கு மொர் ழி மொதம் முழுக் , பொட்டு ஒலிபைப்புவதற் ொ ன்ட்பைொலிடம் பணம் பபசி பொக்குக் க ொடுத்து இருந்தொர் ள். மொகை நொைகை மணிக்கு, இைவு ேொப்பொட்டுக் ொ அம்மொ சுட்டுக்க ொடுக்கும் ப ழ்வைகு பதொகேகய எடுத்துக்க ொண்டு பபொவொன்; மொகை ஐந்தகை மணியிலிருந்து இைவு எட்டு மணி வகைக்கும் பக்திப் பொடல் கை ஒலிபைப்பிவிட்டு, ப ொயிலிபைபய படுத்துக்கிடந்து, மீண்டும் ொகை நொைகை மணிக்கு எழுந்து எட்டு மணி வகைக்கும் பொடகை ஒலிபைப்புவொன். பின், கேக்கிளில் வீட்டுக்கு வந்து ப ல் முழுக் த் தூங்குவொன். அந்த ஊரில்தொன் க ொடிபவுனு வொழ்க்க ப் பட்டிருக்கிறொள் என்பது அவனுக்குத் கதரியும். முப்பது நொட் ளும் ொகையும் மொகையும் ஒலிபைப்பும் அகைத்துப் பொடல் கையும் க ொடிபவுனு ப ட்டுக்க ொண்டுதொன் இருந்தொள். ப ொயிலில் படுத்துக்கிடப் பவகை வீட்டில் படுத்துக்க ொள்ைச் கேொல்ைைொம். கேொன்ைொல் ப ட் மொட்டொன் என்பதொல், அவளும் அகழக் வில்கை. அன்று கவள்ளிக்கிழகம என்பதொல் குழந்கத பைொடு ப ொயிலுக்கு வந்திருந்தொள். அகடயொைம் கதரியொதபடி உருமொறியிருந்த ன்ட் பைொகைப் பொர்க் ப் பொர்க் க ொடிபவுனுக்கு பவதகையொ

இருந்தது. சுவகைபய பொர்த்தபடி தகையில் முக் ொபடொடு க ட்டி உட் ொர்ந் திருந்தொன். எப்படி யொவது அவனிடம் பபசிவிட பவண்டும் எை நிகைத்தவைொல் பபே முடியவில்கை. மஞ்ேள் நீர் ேடங்கில் ன்ட்பைொல் கதொகைத்துவிட்டுத் பதடிய இகேத்தட்டு இப்பபொது க ொடிபவுனு க யில் இருந்தது. யொரும் பொர்க் ொதபடி அவனின் பக் மொ விசிப் பைக யில் கவத்துவிட்டு வந்துவிட்டொள். இவ்வைவு ொைம் தன்கைத் கதொந்தைவு கேய்துக ொண்டு இருந்த இகேத்தட்டு தன்னிடம் இல்ைொமல் பபொைது க ொடிபவுனுக்கு அகத விடவும் கதொந்தைவொ இருந்தது. க ொடிபவுனுவின் ம கை கதைம்கம திண்கணயிலிருந்து மூன்று முகற குதிக் ச் கேொன்ைொள். இன்னும் மகழ நிற் வில்கை. தண்ணீரில் ஓடு ளுக் கிகடயில் சிகறபட்டுக் கிடந்த இகேக் ொத இகேத் தட்டுக் கைபய க ொடி பவுனு பொர்த்துக்க ொண்டு இருந்தொள். தொன் வொழ்ந்திருக் பவண்டிய வீடு. அவைொல் கதைம்கமயிடமிருந்து பிரிய முடியவில்கை. பபொகும்பபொது இகைய ம ளிடமிருந்து ஐம்பது கபேொ நொணயத்கத வொங்கி அத்கதயிடம் நீட்டிைொள். தைது சிகிச்கேக் ொ கதைம்கம ேம்பிைதொயத்துக்குப் கபறும் கூலி அது. தைது பபத்திக்குத் தொபை கேய்பதன் எை வொங் மறுத்துவிட்டொள். எங்ப ொ உருவொகிய பம ம், நீர்த்துளியொகி இந்த மண்ணில் கபய்து நிறத்கத இழந்து, எல்ைொபமொடு எல்ைொமொ க் ைந்துவிட்டது. சிவப்பொ கேம்மண்ணில் ைந்துவிட்ட மகழநீர் எங்ப பபொவது எைத் கதரியொமல் பபொய்க்க ொண்டு இருக்கிறது. க ொடிபவுனு இப்பபொது தகையில் முறத்கதப் பிடித்திருக் வில்கை. மகழயிபைபய நகைந்தொள். ஆளுக் க ொரு முறத்கதத் தகையில் பிடித்தபடி அம்மொவின் பின்ைொல் இைண்டு ம ள் ளும் மகழகய ைசித்தபடி நடந்துக ொண்டு இருந்தொர் ள். தன்னிடமிருந்து ைவுபபொை இகேத்தட்டு திரும்பக் கிகடத்ததும், அது கிகடத்த இடமும் ன்ட் பைொலுக்குள் அப்பபொது பை ப ள்வி கை எழுப்பிை. பின், அவனுக்கு விகடயும் கிகடத்தது. அப்பபொது அவனுக்கு எல்கையற்ற மகிழ்ச்சிகய அகடயும்படியொை மைநிகைகயக் க ொடுத்தது. தைக்கு வொழத் தகுதி இருப்பதொ நிகைத்துக்க ொண்டொன். மறுநொள் ொகைபய ேவைம் கேய்து மொப்பிள்கை பபொல் ஆைொன். அதற் ொை ொைணம் யொருக்கும் புரியவில்கை. கதைம்கம ம னின் மொற்றத்கதப் பொர்த்து பூரித்துப் பபொைொள். அவள் அவகைச் ேொப்பிட அகழத்தும்கூட வைவில்கை. அகறகய மூடிக்க ொண்டு அபத பொடகைபய திரும்பத் திரும்ப இகேக் ச் கேய்து ப ட்டொன். ஒரு ட்டத்தில் மகிழ்ச்சி, துக் ம், எல்ைொமும் கபொய் என்பதொ அவன் உணர்ந்தொன். மகிழ்ச்சி அவனிடமிருந்து மகறந்து பபொைது. வொழ நிகைத்த அகறயிபைபய தூக்கில் கதொங்கியவகை கவளியில் க ொண்டு வந்து பபொட்டொர் ள். அவன் மகிழ்ச்சியொ இருந்ததற்கும், இறந்ததற்குமொை ொைணம் யொருக்கும் புரியவில்கை. அவனின் அகறயில் ண்கடடுக் ப்பட்ட எழுத்துப் பிகழயுடன் இருந்த அந்தக் டிதத்தில், தைது கேொத்துக் கை முழுக் க ொடிபவுனுவின் குழந்கத ளுக்கு எழுதி கவத்துவிடும்படியும், அந்த இகேத்தட்கட க ொடிபவுனுவிடம் க ொடுத்துவிடும்படியும் எழுதியிருந்தொன். க ொடிபவுனு அவனுகடய நிகைவு வரும்பபொகதல்ைொம், இகேக் ொத அந்த இகேத்தட்கட எடுத்துப் பொர்த்துக்க ொண்டு இருக்கிறொள். அதகை இகேத்துப் பொர்க் க்கூடிய கதரியம் அவளிடம் இல்கை!

இது கதையல்ல!

புதுதை பிரபா

மூ ன்றாம் வகுப்பு படிக்கும் பபத்தி இலக்கியா வற்புறுத்திக் பேட்டதால், பார்வதி பாட்டி ேதத ச ால்லத் சதாடங்கினாள்... ‘‘ஒரு ஊர்ல, ஒரு நிலா...’’ ‘‘ஐபயா பாட்டி! ஊருக்கு ஒரு நிலால்லாம் இல்ல. உலேத்துக்பே ஒபே ஒரு நிலாதான்..!’’ ேததயின் ஆேம்பத்திபலபய குறுக்கிட்டுத் திருத்தினாள் இலக்கியா.

‘‘ ரி... அந்த நிலாவுல, ஒரு ஆயா வதட சுட்டுக்கிட்டு இருந்தாளாம்...’’ ‘ப்ப்ர்ர்ர்...’ என்று சிரித்தாள் இலக்கியா. ‘‘நிலாவுல ஆக்ஸிஜபன கிதடயாது பாட்டி. அப்புறம் எப்படி அங்பே அடுப்பு எரிக்ே முடியும், வதட சுட முடியும்?’’ ‘‘அசதல்லாம் எனக்குத் சதரியாது. எப்படிபயா சுட்டாங்ே. அப்பபா அங்பே ஒரு ோக்ோ வந்து...’’ - பார்வதி பாட்டி முடிப்பதற்குள், ‘‘தப்பு, தப்பு! ோக்ோவால நிலாவுல உயிர் வாழபவ முடியாது!’’ என இலக்கியா இதடமறிக்ே, ேடுப்பானாள் பாட்டி. ‘‘அப்பபா நரியாபலயும் அங்பே பபாே முடியாதுன்னுபவ! பபா! என்னாலயும் உனக்குக் ேதத ச ால்ல முடியாது!’’ என்று முதறக்ே, ‘‘பபா பாட்டி... ேததன்னாலும் ஒரு லாஜிக் பவணாமா?’’ என்று சிணுங்கியபடிபய எழுந்து பபானாள் இலக்கியா. அதன்பிறகு, பார்வதிப் பாட்டி அந்தக் ேதததய மறந்தும்கூட யாருக்கும் ச ால்லவில்தல.

இன்றைய தறைப்புச் செய்தி!

வியாஸ்

‘‘அ

வசரமா தலைவலரப் பார்க்கப் பபாயிட்டிருக்பகன். கார்ை ஏறுங்க, பபசிட்பே பபாகைாம்!’’ பபட்டி காண வந்த நிருபலர காரில் ஏற்றிக் ககாண்ோர் மருதமுத்து. ‘‘பதர்தல் கெருங்கிருச்சு இல்பை, மூச்சு விே பெரமில்பை..!’’ என்றவரிேம், தான் பகள்விப்பட்ே விஷயங்கலை எடுத்துவிட்ோர் நிருபர். மருதமுத்துவின் முகம் கறுத்தது. ‘‘பவகமா ஓட்டுய்யா!’’ என்று டிலரவரிேம் கடுகடுத்தார்.

‘‘என்லைப் பத்தி அப்படிகயல்ைாம் கசால்றாங்கைா...’’ என்றவர் கபாங்கிப் கபாங்கிப் பபசியவற்லறகயல்ைாம், கார் ஓட்ேத்தில் கிறுக்கைாகக் குறித்துக் ககாண்ோர் நிருபர். ‘‘தலைவபராே நிழல்பை வைர்ந்தவன் ொன்... அவருக்குத் துபராகம் பண்ண அத்தலை சுைபமா மைசு வருமா? இன்னிக்கு பெத்திக்கு இல்பை, ஐம்பது வருஷமா கட்சிதான் எைக்குச் பசாறு பபாடுது! தம்பி, நீங்க அப்ப கபாறந் திருக்கக்கூே மாட்டீங்க! என் அப்பாலவ பார்க்க வீட்டுக்கு வருவாரு தலைவர். ொன் அலர ட்ரவுசர் பபாட்டுக்கிட்டு பதாட்ேத்துை பம்பரம் விட்டுக்கிட்டி ருப்பபன். ஒருொள், ‘பேய் மருத! எப்போ நீ என் கட்சியிை பசரப் பபாபற?’னு சிரிச்சுக்கிட்பே பகட்ோரு தலைவர். உேபை சாட்லேலயக் கீபழ பபாட்டுட்டு, சட்லேலய எடுத்து மாட்டிக்கிட்டுத் தலைவபராே கார்ை ஏறிைவன்தான்...’’ நிருபரின் குறிப்புபொட்டில் சாட்லேயும், சட்லேயும் குடிபயறியது! ‘‘கண்ணாடி உலேப்பு பபாராட்ேத் துை தலைவலரக் லகது பண்ணாங்க. அன்னிக்குத் தலைவலரத் கதாேர்ந்து கரண்ோவது ஆைா பபாலீஸ் பவன்ை ஏறிைவன் ொன். எட்ேலர வருஷம் கெயில் வாசம். தலைவர்கிட்பே ொன் அரசியல் அரிச்சுவடி கத்துக்கிட்ேது அப்பபாதான். அரசியல் கெளிவு சுளிவுகலை அவர்கிட்பேர்ந்துதான் கத்துக்கிட்பேன். பதர்தல் பெரத்துை எப்படிக் காய் ெகர்த்தணும்கறலதயும் அவர்தான் எைக்குச் கசால்லிக் ககாடுத்தார். மகாபாரத கலதகளுக்கு வகுப்பு எடுத்தார். சகுனிலயயும், கூனிலயயும் எைக்கு அறிமுகப் படுத்திைார். அவருக்குத் துபராகம் பண்றதுன்ைா...’’ மருதமுத்துவின் குரல் குறித்துக்ககாண்ோர்.

கரகரத்துக்

கம்மியது. நிருபர்

அலதயும் அலேப்புக்

குறிக்குள்

‘‘தலைவர் பதர்தல்ை கெயிச்சு முதைலமச்சர் ொற்காலியில் உட்கார்ந்தார். என்லையும் அலமச்சராக்கி அழகு பார்த்தார். அலமச்சரலவயில் எைக்கு மூணாவது இேம் ககாடுத்தார். ‘என்ை மருத... திருப்திதாபை?’னு பகட்ோர். ‘என்ை தலைவபர இப்படிக் பகக்கறீங்க?

முப்பதாவது இேம் ககாடுத்து என்லை மூலைை உட்கார கவச்சாலும் ஓ.பக தான் தலைவபர!’னு கசான்பைன். அப்புறம், ஏபதா பகாபத்துை மூணு தேலவ என்கிட்பேயிருந்து அலமச்சர் பதவிலயப் பறிச்சார்... ொலு தேலவ திருப்பிக் ககாடுத்தார். அகதல்ைாபம சபகாதர சண்லேதான்! அரசியல்ை ககாடுக்கல் வாங்கல் சகெம்தாபை தம்பி?’’ என்ற மருத முத்துவின் காரின் பவகம் குலறந்தது. ‘‘இபதா, பதர்தல் கெருங்கிடுச்சி! என்லை இந்த கமிட்டியிை பபாேபை, அந்தக் குழுவுை பசர்க்கபைனு என்கைன் ைபவா கசால்றாங்க. கட்சியிை என்லை ஓரங்கட்டிட்ேதா எழுதறாங்க இவங் களுக்ககல்ைாம் ொன் கசால்ை விரும்பற ஒபர பதில்...’’ என்று கசால்லிக்ககாண்டு இருக்கும்பபாபத மருதமுத்துவின் கசல் ஒலித்தது. எதிர்முலை கசான்ைலதக் பகட்டுப் பிரகாசமாைார். ‘‘ஆமாங்கய்யா! பெத்து ராத்திரிதான் டீல் முடிஞ்சுது!’’ என்றவர், ‘‘டிலரவர், நிறுத்துய்யா வண்டிலய’’ என்றார். ‘‘தம்பி... தலைவர் வீடு வந்துடுச்சு... நீங்க இறங்கிக்குங்க... எைக்கு இது ஒரு முக்கியமாை சந்திப்பு!’’ என்றார் மருதமுத்து. நிருபருக்குத் தலை சுற்றியது! ‘‘சார்... இது உங்க தலைவர் வீடு இல்லைபய... எதிர் முகாம் தலைவரின் வீோச்பச..?’’ ‘‘கதரியும் தம்பி! சர்வாதிகார பபாக்குை கட்சிலய ெேத்தற அந்தத் தலைவபராே பசர்ந்து இருக்க என் தன்மாைம் இேம் ககாடுக்கபை. பதர்தல் வந்துடுச்சு இல்பை, ஆதியிபைர்ந்து கட்சிக்கு விசுவாசமா இருந்த எைக்குத் துபராகம் பண்ணிை தலைவருக்கு ொன் யார்னு புரிய லவக்கிபறன்!’’ மருதமுத்துவின் கார் அந்தப் பங்கைாவுக்குள் நுலழந்தது - புதிய அரசியல் அத்தியாயம் எழுத! குறிப்பு பொட்டில் தலைப்புச் கசய்திலய எழுதிக்ககாண்ோர் நிருபர்!

உதவி

திருவாரூர் பாபு

அ

றை ஜன்னல் வழியே ராமு பார்த்தான். ததருமுறனயில் கார் கண்ணுக்குத் ததன்படவில்றை. மணி பார்த்தான். ஐந்து. அடிவயிற்றில் சுள்தென ஒரு வலி உண்டாகி மறைந்தது. தினம் காறையில் இப்படித்தான் வலிக்கிைது. சமேத்தில், டாய்தைட் யபாகும்யபாது ரத்தம் வருகிைது. தசன்றனறேத் தாண்டி, மகாபலிபுரம் யபாகும் வழியில் ஒரு கிராமத்தில், ததாடர்ந்து நாற்பது நாட்கொகப் படப்பிடிப்பு. அதிகாறை நான்கு மணிக்கு எழுந்து, குளித்து முடித்து ஐந்து மணிக்குள் தோராக இருக்கயவண்டும். எப்யபாது யவண்டுமானாலும் ததருமுறனக்கு கார் வரைாம். அயதா, கார் ஹாரன் சத்தம் யகட்கிைது. அழுக்கடித்திருந்த ஜீன்றை எடுத்துப் யபாட்டுக்தகாண்டு, தவளியே வந்தான். எயதச்றசோக தைட்டர்பாக்றைப் பார்த்தான். கடிதம் இருந்தது. அம்மா! எடுத்து பாக்தகட்டில் தசாருகிக்தகாண்டான். கார் யவகமாகப் பைந்தது. இன்னும் ஏழு யபறரத் திணித்துக் தகாள்ெ யவண்டும். அயசாஸியேட் இருவரும் முன் சீட்டில் வசதிோகச் சாய்ந்து உட்கார்ந்துதகாள்ெ, மற்ை ஐந்து உதவி இேக்குநர்களும் பின் சீட்டில் தநருக்கிேடித்துக்தகாண்டு உட்கார யவண்டும். ராமு கடிதத்றத எடுத்துப் பிரித்தான். ‘தம்பி ராமு, நான் சவுகரிேமாக இருக்கியைன். ஆஸ்துமா ததாந்தரவு குறைேவில்றை. நீ எப்படி இருக்கிைாய்? எறதப் பற்றியும் கவறைப்படாயத! மல்லிகாறவப் தபண் பார்த்துச் தசன்றிருக்கிைார் கள். கல்ோணத்துக்குக் குறைந்தது முப்பதாயிரம் ரூபாய் யதறவ. உன் அண்ணன் பத்தாயிரம் தருவதாகச் தசால்லி இருக்கிைான். உன்னால் முடிந்தறத அனுப்பி றவ. இப்யபா றதக்கு என் மருத்துவச் தசைவுக்கு ஆயிரம் ரூபாய் அனுப்பினால் சந்யதாஷப்படுயவன்...’ ராமுவின் கண்கள் கசிந்தன. ஆயிரம் ரூபாய்! எங்யக யபாவது! சம்பெம் கிறடோது. தினம் ஐம்பது ரூபாய் யபட்டா. அது கூட, கடந்த நான்கு நாட்கொகக் கிறடக்க வில்றை. ைாஸ்ட் அசிஸ்தடன்ட்டுக்கு யபட்டா யவண்டாம் என்று புதராட்யூைர் தசால்லிவிட்டதாகக் யகள்வி.

மற்ை உதவி இேக்குநர்கறெயும் ஏற்றிக்தகாண்டு, யமாகனூர் கிராமத்துக்குள் கார் நுறைந்தயபாது, பளிச்தசன்று விடிந்திருந்தது. கிராமத்திலிருந்து அறர கியைாமீட்டர் தள்ளி, ஒரு பள்ளிக் கூடத்தின் அருகில் இருந்த றமதானத்தில் தசட் அறமத்திருந்தார்கள். எட்டு வீடுகள், ஒரு சிறிே யகாயில், சாமி சிறைகள், தசேற்றக மரங்கள்.. கிட்டத்தட்ட பத்து ைட்சம் ரூபாய் தசைவில் அறமக்கப்பட்ட தசட் அது. முக்கால்வாசி படம் இந்த தசட்டில்தான். க்றெமாக்ஸில் அறனத் றதயும் தகாளுத்தயவண்டும். அதனால்தான் இந்த இடத்றதத் யதர்வு தசய் திருந்தார்கள். ராமு, அம்மா கடிதம் கவறையில் யோசறனோக நின்றிருந்தயபாது, ‘‘ஜூனிேர் ஆர்ட்டிஸ்ட்றட ோருடா எண்ைது? எங்கடா அவன்?’’ என அயசாஸியேட் ரயமஷின் குரல் அைைைாகக் யகட்டது. ராமு றகயில் யநாட்யடாடு ஓடிச் தசன்று, படப்பிடிப்புக்கு வந்திருந்த ஜூனிேர் ஆர்ட்டிஸ்ட் தபண்கறெக் கணக்தகடுத்தான். ஒவ்தவாரு முகத் றதயும் பார்த்துப் தபேறரக் குறித்துக் தகாண்டான். அவர்களில் நான்கு யபர் இதுவறர படப்பிடிப்புக்கு வராத முகங்கள். வைக்கமாக வரும் நான்கு முகங்கள் மிஸ்ைாகி இருந்தன. யகா-ஆர்டியனட்டறர அறைத்து விசாரித்தான். அவர் தறைறேச் தசாறிந்தார். ‘‘அவங்களுக்குப் பாண்டிச்யசரிை ஷூட்டிங்! கன்டின்யுட்டி யகர்ள்ஸ். அனுப்பியே ஆகணும். தம்பி, இறத ரயமஷ்கிட்ட தசால்லிடாதீங்க. கும்பயைாட யகாவிந்தா... ஒண்ணும் ததரிோது. ோரும் கண்டுபிடிக்க மாட்டாங்க’’ என்ைார். ஆனால், ரயமஷ் எமகாதகன். கண்டுபிடித்துவிட்டான். காரணம், அதில் ஒரு தபண் அவனுக்கு யவண்டப்பட்டவள். அவள் காணா தறத றவத்து, இன்னும் மூன்று யபர் மிஸ்ைாகி இருப்பறதயும் கண்டுபிடித்துவிட்டான். ‘‘ஏய்.. இங்க வா!’’ என்று அதிகாரமாக ராமுறவ அறைத்தவன், எடுத்த எடுப்பில், ‘‘நாலு யபர் வரை. என்னடா கணக்தகடுக்கிை யதவடிோ றபோ!’’ என்ைான். ராமுவுக்கு மளுக் என்று கண்களில் நீர் ததும்பிேது. தினமுயம ஏதாவது ஒரு வறகயில் இப்படிப் ‘பாட்டு’ வாங்குவது சகஜம் தான் என்ைாலும், இன்றைக்கு அது அதிகம் இருக்கும்யபால் ததரிந்தது. யோசறனயுடன் றகயில் கிொப் யபார்றட றவத்துக்தகாண்டு நின்ை யபாது ஷாட் தரடிோகி, இேக்குநர் ‘கிொப் இன்’ என்ைார். சுதாரித்து, திடுதமன உத்யதசமாக யகமராவுக்கு எதியர கிொப்றப நீட்டினான். நீட்டிே பிைகுதான், மானிட்டர் பார்க்க வில்றையே... என்ன தைன்ஸ் என்பறதக் கவனிக்கவில்றையே என்று உணர்ந்தான். ஆனாலும், அவனுக்கு அதிர்ஷ்டம் இருந்தது. குருட்டாம் யபாக்கில் சரிோன இடத்தில் கிொப்றப நீட்டியிருந்தான். ஆபயரட்டிவ் யகமராயமன் ‘கிொப்’ என்ைதும், நம்பறரச் தசால்லிவிட்டு கிொப் அடிக்க... ராமு முகத்தில் அறை விழுந்தது. அது ஹீயராவின் றக என்பதும், கிொப் அடிக்கும்யபாது சாக்பீஸ் துகள் ஹீயராவின் கண்களில் பட்டுவிட்டதால் அவர் தடன்ஷனாகி அவறன அறைந்துவிட்டார் என்பறதயும் பிைகுதான் உணர்ந்தான்.

சிை விநாடிகள் படப்பிடிப்பு தறடப் பட்டது. ஹீயரா கண்கறெ கசக்கிேபடி ஓரமாக ஒதுங்கி நின்ைார். இேக்குநர் ராமுறவ முறைத்தபடி முணுமுணுத்தார். அறனவரும் ராமுறவ யவடிக்றக பார்க்க... அவமானமாக இருந்தது. இரண்டு ஸீன்கள் எடுத்த பிைகு, இேக்குநர் தைாயகஷறன மாற்றினார். பள்ளிக்கூடத்தின் பின்பக்கம் பசுறமோக இருக்க, அந்த இடத்தில் ஷாட் றவத்துக்தகாள்ெைாம் என்ைார். அந்த இடம் குப்றப யமடாகவும், மாட்டுச்சாணம் நிறைந்தும் இருந்தது. ஹீயரா அங்யக வரத் தேங்குவார் என்பதால், சுத்தப்படுத்தத் ததாடங்கி னார்கள். தசட் அசிஸ்தடன்ட் எனப்படுபவர்கள் பரபரப்பாக இேங்கினார்கள். ‘‘ஏம்ப்பா... அசிஸ்தடன்ட் றடரக்டர்ஸ் எல்ைாம் என்ன பண்றீங்க... சீக்கிரம்ப்பா! றைட் இைங்குதுல்ை?’’ என்று கடுகடுத்தார் ஒளிப்பதிவாெர். அடுத்த கணம் ஐந்து உதவி இேக்குநர்களும் ஆளுக்தகாரு துறடப்பக்கட்றட எடுத்துக்தகாண்டு அந்த இடத்றதக் கூட்டத் ததாடங்கினார்கள். சூரிேன் யவகமாக விறடதபற்று கறடசிோக ஹீயராயின் எடுத்துக்தகாண்டிருந்தார் இேக்குநர். மிகுந்த பரபரப்பாக இருக்கும். படு காட்டிக்தகாண்டு இருந்தான் ராமு.

நகர்ந்துதகாண்டு இருக்க, க்யொசப் ஷாட்கறெ கறடசி அறரமணி யநரம் ஸ்பீடாக ரன்னிங் கிொப்

‘‘பாயரன் அவ முகத்த... தகாஞ்ச மாச்சும் எக்ஸ்பிரஷன் இருக்கானு. கான்க்ரீட் சுவர் மாதிரி தவச்சிருக்கா!’’ - ரயமஷ் தாழ்ந்த குரலில் கதமன்ட் அடிக்க, யகமராயமன் மட்டும் சிரித்தார். ராமு அறதக் கவனிக்காத மாதிரி முகத்றதத் திருப்பிக்தகாள்ெ, அந்த முகத் திருப்பறை யகமராயமன் கவனித்துவிட்டார். திடுதமன இேக்குநர், ‘‘என்ன லுக்குப்பா?’’ என்ைார். அதாவது, அந்த க்யொசப் காட்சியில் ஹீயராயின் எங்யக பார்த்து டேைாக் யபசயவண்டும் என்று அர்த்தம். யபட் றவத்திருந்த ரயமறஷ யநாக்கி இந்தக் யகள்வி வீசப்பட்டது என்ைாலும், அவன் அந்தக் யகள்விறேக் கவனிக்காத மாதிரி றகயில் இருந்த அட்றடயில் கவனம் தசலுத்த, சட்தடன யகமராயமன், ‘‘ராமு, என்ன லுக்?’’ என்ைார். ராமு திணறிப் யபானான். இந்த லுக் விவகாரதமல்ைாம் புரிவதற்கு இரண்டு, மூன்று படங்கொவது யவறை பார்த்திருக்கயவண்டும். எனயவ, விழித்தான். ‘‘இந்த சின்ன விஷேம்கூடத் ததரிேயை... நீதேல்ைாம் றடரக்டராகி என்னத்த கிழிக்கப்யபாயை?’’ என்ைார் யகமராயமன். பார்றவோல் அறத ஆயமாதித்தார் இேக்குநர். ‘‘றரட் லுக் சார்!’’ - தனது எண்ணம் நிறையவறிே மகிழ்ச்சியில், இேக்குநரின் சந்யதகத்துக்கு பதிைளித்தான் ரயமஷ். ராமுவுக்குத் ததாண்றட அறடத்தது. அத்தறன யபருக்கு முன்னால் திரும்பத் திரும்ப அவமானம்! மணி ஆறைத் ததாட, ‘யபக்கப்’ ஆனது.

காறையிலிருந்யத வயிற்றைக் கைக்கிக்தகாண்டு இருக்க, சட் தடன்று அங்கிருந்து அவசரமாக நகர்ந்தான் ராமு. ததாறைவாகச் தசன்று, வயிற்று பாரத்றதக் குறைத்துக்தகாண்டு குெத்தில் கால் கழுவிக்தகாண்டு திரும்பி ேவன், திடுக்கிட்டான். ோறரயுயம காயணாம். அசிஸ்தடன்ட் றடரக் டர்கறெ ஏற்றிச் தசல்லும் கார் யபாயிருந்தது. ராமு அதிர்ந்து யபானான். ரயமஷ§க்கு இன்று இவன் யமல் என்ன யகாபயமா, ததரிே வில்றை... பழி வாங்கிவிட்டான். யோசித்தபடி நின்றிருந்தான் ராமு. இங்கிருந்து ஈ.சி.ஆர் தமயின் யராடு பத்து கியைா மீட்டர்கள். அங்யக யபாய் யபருந்து பிடித்து, ரூம் யபாய்ச் யசர, இரவு எப்படியும் பன்னிரண்டு மணி ஆகிவிடும். எனயவ, இங்யகயே தங்கிவிடுவது உத்தமம் என்கிை முடிவுக்கு வந்தான் ராமு. யகாயில் தசட்டுக்குள்யெயே படுத்துக்தகாள்ெைாம். காறை ஐந்து மணிக்தகல்ைாம் புதராடக்ஷன் வண்டி வந்துவிடும். அதுவறர தூங்குவது கஷ்டமில்றை. அம்மாவின் கடிதத்றத மறுபடியும் எடுத்துப் படித்தான். மனதுக்குள் ஏயதா பிறசந்தது. மடித்து யபன்ட் பாக்தகட்டுக்குள் றவத்தயபாது, தூரத்தில் வானம் இருட்டிக்தகாண்டு வந்தது. குளிர்காற்று வீசிேது. மறை வரப் யபாகிைது என்பறத உணர்ந்தான் ராமு. அடுத்த விநாடியே, அந்த விபரீதம் சுள்தென அவன் மூறெறேத் தாக்கிேது. இப்யபாது மறை தபய் தால் தசட் அத்தறன யும் நாஸ்திோகிவிடும். மறை தபய்ே வாய்ப் பில்ைாத ஜூன் மாதம் என்பதால்தான், திைந்த றமதானத்தில் தசட் யபாட்டிருந்தார்கள். இப்யபாது மறை தபய்தால்... தசைவு தசய்த தோ ரிப்பாெரும், பார்த்துப் பார்த்து இருபது நாட்கள் தசட்றட வடிவறமத்த ஆர்ட் றடரக்டரும் நிறனவில் வந்தார்கள். பிொஸ்டர் ஆஃப் பாரீஸில் தசய்ேப்பட்ட யகாயில் மற்றும் சிறைகள்... தண்ணீர் பட்டால் உருக்குறைந்து யபாய் விடுயம! இன்னும் இருபது நாள் படப்பிடிப்பு இருக்கிையத! யைசாக தூைல் விை, ராமு கைங்கிப் யபானான். அடுத்த விநாடி... கிராமத்றத யநாக்கி ஓடினான். யபய் ஓட்டம். கிராமத் தில், படப்பிடிப்புக்கு உதவி தசய்தவர் வீட்டுக்குள் நுறைந்து, ‘‘சார், மறை வருது! தசட் நாசமா யபாயிடும். உதவி பண்ணுங்க சார்..!’’ என்று பதறினான். அடுத்த சிை நிமிடங்களில் தார்ப்பாய், பாலிதீன் சாக்கு, யகாணிப்றப சகிதம் ஆண்களும் தபண் களுமாக இருபது யபர் திரண்டார் கள். ஒரு டிராக் டரில் ஏறி, தசட்றட யநாக்கி விறரந்தார்கள். விறுவிறுதவன தசேல் பட்டார்கள். யகாயிறைப் தபரிே தபரிே பாலிதீன் கவர் யபாட்டு மூடினார்கள். சிறைகறெப் தபேர்த் ததடுத்து பள்ளிக் கூடத்தின் உள்யெ தகாண்டு றவத்தார் கள். வீடு தசட் மீது சாக்றக விரித்துப் யபாட்டார்கள். தசட்றட பத்திரப் படுத்தும் வறர தபாறுறமோக இருந்த வானம், பிைகு பிய்த்துக் தகாண்டது. மறை அடித்துக் தகாண்டு ஊற்றிேது. காற்றும் மறையுமாக ஊழித்தாண்டவம்! சரிோக ஒரு மணியநரத்துக்குப் பின் மறை ஓய்ந்தது. ராமு, தநஞ்சம் தநகிை அறன வருக்கும் நன்றி தசான்னான். அறனவரும் விறடதபற்றுச் தசன்ைதும், தசட்றட சுற்றிச் சுற்றி வந்தான். தறரயில் மட்டும் தண்ணீர் குெம் கட்டி நின்ைது. மற்ைபடி தசட்டுக்கு எள் முறனேெவும் யசதாரமில்றை.

அதிகாறை ஐந்து மணி. வாகனம் வந்து நிற்கும் சத்தம் யகட்டுக் கண் விழித்தான் ராமு. ஒரு காரில் ஆர்ட் றடரக்டரும், அவரது உதவிோெர்களும், தோ ரிப்பாெரும் வந்திருந்தார்கள். ‘‘யநத்து நீ யபாகலிோ?’’ என ஆச்சர்ேத்துடன் யகட்டார்கள். ராமு தறைறே ஆட்டினான். பின்பு, நடந்தறதக் கூறினான். பத்திரமாக யபக் தசய்ேப்பட்டு இருந்த சிறைகறெ அவர்கள் பார்த்தார்கள். பாலிதீன் யகாணி ோல் மூடப்பட்டிருந்த யகாயிறைப் பார்த்தார்கள். தசட் யசதாரம் இன்றி இருந்தது அவர்கள் வயிற்றில் பாறை வார்த்தது. ஆர்ட் றடரக்டர் ராமுறவக் கட்டிப் பிடித்துக்தகாண்டார். தோரிப்பாெர் கண்களில் கண்ணீர். ஆர்ட் றடரக்டர் தசல்லில் இேக்குநர் நம்பர் யபாட்டு, விவரம் தசால்லிவிட்டு தசல்றை அவனிடம் நீட்டினார். ‘‘தவரிகுட் ராமு! அசிஸ் தடன்ட்னா இப்படித்தான் இருக் கணும். நான் உடயன அங்யக வர்யைன்’’ என்ைார் றடரக்டர். உதவிோெராகச் யசர்ந்த இந்த ஆறு மாதத்தில் அவர் அவனிடம் யபசிே முதல் வார்த்றத. அதுவறர அப்பிக் கிடந்த யசார்வு சட்தடன விைக, ராமுவின் மனதுக்குள் இனம் புரிோத மகிழ்ச்சி... நம்பிக்றக! கிைக்கு தவளுக்கத் ததாடங்கிேது.

என் கணவரின் கனவுக் கன்னி!

கிருஷ்ணா

‘‘உ ட்கார்ந்து, உட்கார்ந்து காலெல்ொம் வலிக்குது. கடை வீதி வடைக்கும் ஒரு நடை ப

ாயிட்டு

வந்துைபேன், ானு!’’ என் கணவர் இப் டிச் ல ான்னதும், பகலிச் சிரிப்புைன் மறுப் ாகத் தடெ அட த்பதன். ‘‘உங்கடைப் த்தி எனக்குத் லதரியாதா? சிகலைட் பிடிக்க ஏதுைா வழின்னு ார்க்கறீங்க. அலதல் ொம் எங்பகயும் நகைக் கூைாது!’’ இவரின் மாமா ப த்தி திருமணத்துக் காக வந்திருக்கிபோம். இன்று மாப்பிள்டை அடைப்பு. த்திைத்தில் சுமாைான கூட்ைம். லநருங்கிய ல ாந்தங்கள் மட்டுபம வந்திருந்தனர். அதுபவ கிட்ைத்தட்ை எண் து ப ர் பதறும். பிைாஸ்டிக் நாற்காலி யில் அமர்ந்திருந்த என்னவர், தன் அருகில் இருந்த இருக்டகயில் என்டனயும் அமைச் ல ான்னார்.

‘‘அது ரி, என்னபவா ல ான்னிபய, என்டனப் த்தித் லதரியாதான்னு... என்டனப் த்தி அப் டி என்ன லதரியும் உனக்கு?’’

‘‘எல்ொம் லதரியும். உங்கபைாடு இரு த்தஞ்சு வருஷமாய்க் குப்ட லகாட்ைபேபன, உங்கடைப் த்தி எனக்குத் லதரியாததுன்னு ஏதாவது இருக்கா என்ன?’’ குறும்புச் சிரிப்புைன் என்டன பநாக் கினார். ‘‘ ரி, அப் டின்னா ஒரு ந்தயம்!’’ ‘‘என்ன, ல ால்லுங்க?’’ ‘‘இைடமப் ருவத்திபெ, கல்யாண வயசிபெ எல்ொ ஆண்களுக்குபம மனசுக் குள்பை ஒரு சித்திைம் இருக்கும்தாபன... தனக்கு வைப்ப ாகும் மடனவி இப் டித் தான் இருக்கணும்னு...” ‘‘ ரி, அதுக்லகன்ன இப்ப ா?’’ ‘‘எனக்கும் அப் டி ஒரு சித்திைம் இருந்தது. அந்த வயசிபெ என் மனசுெ இருந்த அந்தக் கற் டனப் ல ண்டண, ஒரு நாள் பநரிபெபய ார்த்ததும் அ ந்துட்பைன். அவளும் இப் இந்தக் கல்யாணத்துக்கு வந்திருக்கா. யாருன்னு கண்டுபிடி, ார்ப்ப ாம்!’’ என் மனசுக்குள் ஏபதா ஒரு புடக குபுகுபு லவனப் ைவியது. எத்தடன வயதானால் என்ன, ல ண் மனசு மாோதுதாபன? உள்பை கனன்ே ல ாோடமடய அைக்க முயன்ே டி அவடைப் ார்த்பதன். ‘‘என்டன முடேப் து அப்புேம் இருக் கட்டும். முதல்ெ அவ யார்னு கண்டுபிடி. ஒரு மணி பநைம்தான் அவகா ம்!’’ ‘ஏய் கிைவா... இரு, உன்டன அப்புேம் கவனிச்சுக்கபேன். முதல்ெ அந்த ‘ைம்ட ’ யாருன்னு கண்டுபிடிக்கிபேன்!’’ - மனதுக்குள் கறுவிய டி எழுந்பதன். இவருக்கு இப்ப ாது ஐம் த்திைண்டு வயதாகிேது. அந்தப் ல ண்ணுக்குக் கட்ைாயம் இப்ப ாது நாற் த்டதந்து வயதாவது ஆகியிருக்கும். அதனால், இைம் வயதுப் ல ண்கடை ‘லிஸ்ட்’டிலிருந்து நீக்கிவிைொம். அப் டிபய நீக்கினாலும், மாப்பிள்டை வீட்ைார், ல ண் வீட்ைார் இரு க்கமும் ப ர்த்து, கிட்ைத்தட்ை முப் து மாமிகைாவது பதறுவார்கபை! மடெப் ாக இருந்தது. கூைபவ சுவாைஸ்யமும் கூடியது. ‘‘ஏங்க, உங்க மனட க் கவர்ந்த அந்த ைதி, மாப்பிள்டை வீைா, ல ண் வீைா?’’ ‘‘ஆமா, எல்ொத்டதயும் பகளு. அவ ச்ட ப் புைடவ கட்டியிருக்காைா, மஞ் ள் புைடவயா? ருமனா, ஒல்லியா? ந்தயத்துெ நீயாக முயன்று லெயிக்கிேது தான் உண்டமயான லவற்றி!’’ ‘‘ஐபய, லைாம் த்தான் அெட்ைறீங்க!’’ கல்யாண த்திைத்தின் கீழ்ப் குதி ாப் ாட்டு ஹால். முதல் மாடியில் திருமண பமடையும், பமடையின் எதிபை ல ரிய ஹாலும், ஹாலின் இரு க்கமும் அடேகளும் இருந்தன. இைப் க்கம் இருந்த அடேகளில் ல ண் வீட்ைாரும், வெப் க்க அடேகளில் மாப்பிள்டை வீட்ைாரும் தங்கியிருந்தார்கள். இதனால், ஹாலின் ஒரு மூடெயில் இருந்த டிபய இரு க்க வீட்ைாடையும் என்னால் கண்காணிக்க முடிந்தது.

முதலில், இவருக்குப் பிடித்த ல ண் எப் டி இருப் ாள் என மனதுக்குள் ஒரு உருவம் வடைந்து ார்த்பதன். டி.வி. சீரியல்கள் வரும்ப ாதும், த்திரிடக களில் ப ாட்பைாக்கள், ஓவியங்கடைப் ார்க்கும்ப ாதும் இவர் அடிக்கும் கலமன்ட்டுகடை பயாசித்பதன். ல ண் வீட்டைச் ப ர்ந்த ாைதா, மாெதி, ருக்மிணி, சுகன்யா என என் எதிரில் நைமாடிய ல ண்கடை உற்றுப் ார்த்பதன். ாைதாவுக்கு சுருள்முடி. ‘ஸ்ப்ரிங் முடி’ என்று பகலி ல ய்வார் இவர். மாெதியின் கண்கள் சிறியடவ. ‘பிள்டையார் கண்’ என் ார். ருக்மிணிக்கு கிளி மூக்கு. ம்ஹூம்! சுகன்யாவுக்கு ஆம்பிடைக் குைல்... இப் டிபய வரிட யாக எல்ொடையும் ார்த்து முடித்பதன். யாரும் இவர் ை டனபயாடு ல ட் ஆகவில்டெ. அடுத்ததாக, பிள்டை வீட்ைாரின் ல ண்மணிகடைக் கண்கைால் அைக்கத் லதாைங்கிபனன். இைட்டை மண்டை, கத்தி மூக்கு, லதத்துப் ல், பூடனக் கண், யாடனக் காது என வடிகட்டியதில், என்னவரின் மானசீக நாயகிபயாடு ல ாருந்திப் ப ாகிே மாமிகளின் எண்ணிக்டக ல ாற் மாகியது. மிச் ம் இருக்கும் நாடெந்து ப ரில்தான் என்னவரின் ‘ைதி’ இருக்கபவண்டும்! அபதா, ருமனான உைல்வாகில் ஒரு மாமி. ட யனின் ல ரியம்மா வாம். அவள் சிரிக்கும்ப ாது, அவள் கண்களும் ப ர்ந்து சிரித்தன. சின்ன லநற்றி, எடுப் ான மூக்கு, சிறிய காதுகள், லமல்லிய உதடுகள்... அதிைாத குைலில் ப சினாள். எல்ொபம என் கணவரின் ை டனபயாடு ஒத்துப் ப ாயிற்று. ஆனால், அவளின் ருமனான உைல்வாகுதான் லகாஞ் ம் இடித்தது. என்னவருக்குக் லகாடி ப ான்ே இடை உள்ைவள்தான் கனவுக் கன்னியாக இருக்கமுடியும். ரி, அதனால் என்ன, சின்ன வயதில் சிக்லகன்று இருந்திருப் ாைாயிருக்கும்! என் கணவர் டவத்த ந்தயத்தில் ஈடு ட்டு, அவர் ல ான்னது ப ால் ஒரு மணி பநைத்துக்குள்ைாகபவ, அந்தக் காெத்தில் அவர் மனதில் இருந்த சித்திைத்டதக் கண்டுபிடித்து விட்ை குஷியில் என்னவடை பநாக்கி நான் கிைம் யத்தனித்தப ாது, என் பதாடைத் லதாட்ைாள் ஒரு ல ண். திரும்பிபனன். மாப்பிள்டையின் தங்டக. ‘‘என்ன மாமி, எங்க ல ரியம்மாவின் உருவத்டதப் ார்த்து மடெச்சுப் ப ாய் நின்னுட்டீங்க? சின்ன வயசுபெர்ந்பத அவங்க லைட்டை நாடி உைம்புதானாம். எப் டி இந்தப் ல ண்ணுக்குக் கல்யாணம் ண்ணி டவக்கப் ப ாபோம்னு எங்க தாத்தாவும், ாட்டியும் லைாம் க் கவடெப் டுவாங்கைாம். ஆனா, அதிர்ஷ்ைத்டதப் ாருங்பகா, இந்த மாதிரி குண்டுப் ல ாண்ணுதான் பவணும்னு பதடி வந்து கல்யாணம் ண்ணிட்ைாைாம், வ தியான நல்ெ குடும் த்டதச் ப ர்ந்த, ஒரு ல ரிய பிசினஸ்பமன். அபதா, அங்பக உட்கார்ந் திருக்கார் ாருங்பகா, அவர்தான் எங்க ல ரியப் ா!’’ சிரித்த டி அவள் காட்டிய திட யில் ட ஸில் இருந்தார் ‘ல ரியப் ா’.

ார்த்பதன். ‘ல ரியம்மா’வுக்குச் ற்றும் குடேவில்ொத

‘அப் டின்னா, இந்த மாமியும் இல் டெயா? அப்ப ா பவே யார் அந்த ைதி?’

ட்லைன ஒரு பயா டன! என் கணவருக்பக லதரியாமல், அவர் ார்டவடயக் கவனித்தால் லதரிந்துவிடுபம! எத்தடன வயதானால் என்ன, லொள் விடுவதில் ஆண்களுக்குதான் ஒரு விவஸ்டதபய கிடையாபத! திரும்பிப் ார்த்பதன். மனிதர் நாற்காலியில் அமர்ந்த டிபயஆனந்த மாகக் குேட்டை விட்டுத் தூங்கிக் லகாண்டு இருந்தார். மணி ார்த்பதன். என் கணவர் டவத்த லகடுவுக்கு இன்னும் ஐந்து நிமிைபம இருந்தது. ப ாச்சு! இந்த முடே பதால்வி எனக்குதானா? ‘‘ஏய், என்னடி ம ம ன்னு நிக்கிபே? மாப்பிள்டை அடைப்புக்கு பநைமாச்ப ! ப ாய் மூஞ்ட அெம்பிக்கிட்டு, புைடவடய மாத்திக்கிட்டு வா! ப ா!’’ இவரின் அக்கா வந்து விைட்ைவும், எங்கள் ல ட்டி இருந்த அடேக்குள் நுடைந்பதன். முகத்டத ப ாப் ப ாட்டு அெம்பிக்லகாண்டு, கண்ணாடி முன் நின்ே ப ாதுதான் கவனித்பதன்... சின்ன லநற்றி, ல ரிய கண்கள், அைவான மூக்கு, சிறிய காதுகள், எந்த வடுவும் இல்ொத முகம், டத ப ாைாத உைம்பு... முதன்முதொக என் உருவத்டதக் கண்ணாடியில் அந்நிய மனுஷி ப ால் கவனித்பதன். ட்லைன எனக்குள் மின்னல்! என்னவரின் மனதிலிருந்த அந்தச் சித்திைம் யாலைன்று லதரிந்து விட்ைது. குபீலைன்று பூத்த ந்பதாஷத்துைன், அவர் இருக்குமிைம் பநாக்கி ஓட்ைமும் நடையுமாக விடைந்பதன். தூக்கத்திலிருந்து விடு ட்டு, எங்பகா பவடிக்டக ார்த்துக் லகாண்டிருந்தவர், என்டனக் கண்ைதும் சிரித்தார். ‘‘ பெ! யார்னு ரியா கண்டுபிடிச்சுட்பை ப ாலிருக்பக!’’ அவர் கண்சிமிட்ைவும், லவட்கத்துைன் தடெ குனிந்பதன். ‘‘ஆமாம். அது ரி, எப் டித் லதரிஞ்சுது நான் ரியா கண்டுபிடிச்சுட் பைன்னு?’’ ‘‘யாருன்னு லதரியாம விழிச்சிருந்தா, உன் முகத்துெ குைப் ம் இருந்திருக்கும். அல்ெது, பவே யாடைபயா நீ தப் ாக் கண்டுபிடிச் சிருந்தா, உன் முகத்துெ ல ாோடம எட்டிப் ார்த்திருக்கும்! ரியா கண்டுபிடிச் தனாபெதான், அன்னிக்குப் ல ண் ார்க்க வந்தப் உன் முகத்துெ இருந்த அபத லவட்கத்டத இப் வும் ார்க்க முடியுது!’’ லவடிச்சிரிப்புைன் அவர் ல ால்ெ... சுற்றுப்புேத்டதயும் மேந்தவைாக, ல ாை ல ாை தாடியுைனான அவைது கன்னத்டத வலிக்காமல் கிள்ளிபனன்.

என்னவளே... அடி என்னவளே!

வரல ொட்டி லரங்கசொமி

ம

ண்டைடைப் பிளக்கும் தடை வலியில் துடித்தபடி எழுந்ததன். ஜன்னல் வழிதை புகுந்த வவயில், அடைக்கு ஓர் அசாதாரண வவளிச்சத்டதக் வ ாடுத்து, என் மனதில் இனம் புரிைாத குற்ை உணர்டவ உண்ைாக்கிைது. தடைடைக் ட யில் பிடித்தபடி எழுந்த தபாது, தேற்று இரவு ேைந்தவதல்ைாம் ஃப்ளாஷ் தபக் ா ஓடிைது. தேற்று ாடை ஆபீசுக்குக் கிளம்பிைதபாது, இனிதமல் குடிக் மாட்தைன் என்று வழக் ம்தபால் என் மடனவி மாைதியிைம் சத்திைம் வசய்துவிட்டுத் தான் கிளம்பிதனன். ோன் குடிடை விடுவடதக் ைவுதள விரும்பவில்டை தபாை! தேற்றுப் பார்த்துதானா மத ஷ§க்குப் பதவி உைர்வு வந்து வதாடைக் தவண்டும்? தண்ணி பார்ட்டி தவண்டும் என்று ோங் ள் அவனிைம் சண்டை தபாட்டு வாங்கிதனாம். ட்டை பிரம்மசாரிைான அவனது ஃப்ளாட்டில் பார்ட்டி அமர்க் ளமா ஆரம்பித்தது. அப்தபாது கூை, தபருக்கு இரண்டு வபக் அடித்துவிட்டுக் கிளம்பி விைைாம் என்றுதான் நிடனத்ததன். ஆனால், முடிைவில்டை. ஆறு, ஏழு என்று தபானவுைன், ோன் என் சுை நிடனடவ இழந்திருக் தவண்டும். எப்படி வீட்டுக்கு வந்ததன், ைார் வ ாண்டு வந்து விட்ைார் ள் என்று எதுவும் வதரிைவில்டை. தவறு ைார்... ேண்பர் ள்தான் என்டனக் வ ாண்டு வந்து வீட்டில் விட்டிருப்பார் ள். அப்படி என்ைால், மாைதிக்கு ோன் குடித்தது நிச்சைம் வதரிந்திருக்கும். ஐடைதைா... தபாச்சு! இன்று பத்ர ாளிைா ஆைப் தபாகிைாள் மாைதி. இன்டைை சாப்பாட்டில் எனக்கு மண்தான்! ஆனால், என்னுடைை தடைவலி டைப் தபாக் இப்தபாடதை எனது உைனடித் ததடவ இரண்டு சாரிைானும், ேல்ை ஸ்ட்ராங் ான ாபியும்! மாைதியிைம் த ட்ைால், வ ாடைதை விழும். வவளிதை தபாய் வரைாமா என்று ோன் தைாசித்துக்வ ாண்டு இருந்த தபாது, பக் த்தில் பார்த்ததன். ட்டிலுக்குப் பக் த்தில் இருந்த டீப்பாயில் ஒரு ஃப்ளாஸ்க், ைபரா ைம்ளர், இரண்டு சாரிைான் மாத்திடர ள் மற்றும் அன்டைை ாடை வசய்தித்தாள்! இது ைார் தவடைைா இருக்கும்? ஒருதவடள அனன்ைாவின் தவடைைா இருக்குதமா? அனன்ைா மாைதியின் தங்ட . ஏததா ட்வரயினிங் குக் ா இங்த தங்கியிருக்கிைாள். ஆனால், அவளுக்கு இவதல்ைாம் என்னுடைை ததடவ என்று வதரிைாதத? குழம்பிைபடி, வபட் ாபிடை முடித்து, சாரிைாடன முழுங்கிவிட்டு, தசாம்தபறித்தனமா ப் படுத்திருந் ததன். மணிடைப் பார்த்ததன். எட்ைடர. இன்னும் அடரமணி தேரத்துக்குள் கிளம்ப தவண்டும். இன்று நிச்சைமா டிபன் கிடைைாது. மாைதிக்கு இருக்கும் த ாபத்தில், டிபன் த ட்ைால் அடிக் த்தான் வருவாள். பின்தன, குடிக் மாட்தைன் என்று ஒரு மாதத்துக்கு பத்து முடை சத்திைம் வசய்து, அடத பதிடனந்து முடை மீறினால், ைாருக்குத்தான் த ாபம் வராது?

அவசர அவசரமா பாத்ரூமுக்கு ஓடிதனன். அங்த என்னுடைை ப்ரஷ், தபஸ்ட், தஷவிங் வசட் அழ ா டவக் ப்பட்டிருந்தது. ோன் குளிக் த் ததாதா , வாளியில் மிதமான சூட்டில் வவந்நீர்! தசாப், ைவல் எல்ைாம் அதனதன் இைத்தில் டவக் ப்பட்டு இருந்தன. குளித்து முடித்து தடைடைத் துவட்டிை படி வவளிதை வந்ததன். அன்று ோன் அணிை தவண்டிை தபன்ட்டும் ஷர்ட்டும் இஸ்திரி தபாைப்பட்டுத் தைாரா இருந்தன. வபாருத்தமான நிைத்தில் டையும் பக் த்திதைதை இருந்தது. இப்தபாதுதான் என் மனதில் முதன் முடைைா ஒரு பைம் உதிக் ஆரம்பித்தது. ஒருதவடள, மாைதி என்டன விட்டு நிரந்தரமா ப் பிரிந்து தபாய்விட்ைாதளா? தபாகும்தபாது, அவளது அருடம வதரிை தவண்டும் என்பதற் ா எல்ைாவற்டையும் பார்த்துப் பார்த்துச் வசய்துவிட்டுப் தபாயிருக்கிைாதளா? எனக்குள் பகீவரன்ைது! ோன் குடி ாரன்தான். வமாைாக்குடிைன்தான். சிை சமைம் குடித்துவிட்டு வரும்தபாது, மாைதி ஏதாவது அட்டவஸ் வசய்ை வந்தால், அவடளக் ண் மண் வதரிைாமல் அடிக்கும் அளவுக்குக் வ ாடுடமக் ாரன் தான். அதற் ா ... என்டன விட்டு நிரந்தரமா ஓடிவிடுவதா? மாைதி, நீ இல்ைாமல் ோன் எப்படி வாழப் தபாகிதைன்! அதுவும், தபாகும்தபாது, இப்படி எல்ைாவற்டையும் ச்சிதமா ச் வசய்துவிட்டுப் தபாயிருக்கிைாதை... உன்டனப் பிரிந்து ோன் வாழ முடியுமா? மாைதி எங்த இருந்தாலும், அவள் ாலில் விழுந்தாவது கூட்டிக் வ ாண்டு வந்துவிை தவண்டிைதுதான். ஆனால், வருவாளா? என்டனப் தபாை ஒரு குடி ாரன் தரும் வாக்குறுதி ள் ததர்தல் வாக்குறுதி ள் தபாைத்தாதன! அடத ேம்பி வருவாளா என்ன? எனக்குச் சுத்தமா ேம்பிக்ட இல்டை. மாைதி என்டனக் ன்னாபின்னா என்று திட்டுவாள். ஆனால், அவள் வீட்டில் ைாராவது என்டன ஒரு வார்த்டத வசால்லிவிட்ைால், அவளுக் குக் த ாபம் வபாத்துக்வ ாண்டு வந்துவிடும். தபான முடை மாமனார் வீட்டுக் குப் தபாயிருந்ததபாது அவர் சாதாரணமா த்தான் த ட்ைார்... ‘‘ஏன் மாப்பிள்டள, இப்படிக் குடிச்சுக் குடிச்சு உைம்டபக் வ டுத்துக் றீங் ?’’ உைதன மாைதி அவடரப் பிலுபிலு வவன்று பிடித்துக் வ ாண்ைாள். ‘அது எப்படி நீங் ள் என் புருஷனுக்கு அட்டவஸ் பண்ணைாம்?’ என்று குத்திக் குதறிவிட்ைாள். ஒரு முடை, ப்ளஸ் டூ படித்துக் வ ாண்டு இருந்த மாைதியின் தம்பி யிைம் ோன் ஏததா சுவாரஸ்ைமா ப் வசால்லிக்வ ாண்டு இருந்ததன். அவன் வனிக் ாமல், தவறு எங்த ா பராக்குப் பார்த்துக் வ ாண்டிருந்தான்.

அது எனக்குத் வதரிைவில்டை. மாைதி பார்த்து விட்ைாள். உைதன தவ மா வந்து தன் தம்பியின் ன்னத்தில் பளார் என்று ஒரு அடை விட்ைாள். ‘‘ஏண்ைா, உன்டன யும் ஒரு மனுஷன்னு மதிச்சு மாமா தபசிட்டு இருக் ாரு. தவடிக்ட ைா பாக்குை தவடிக் ..?’’ அவன் மட்டுமல்ை, ோனுதம வவைவவைத்துதான் தபாதனன். உடைடை அணிந்தபடி சடமை ைடைக்குள் நுடழந்ததன். ஏததா ஒரு பத்திரிட டை சுவாரஸ்ைமா ப் படித்துக்வ ாண்டு இருந்த அனன்ைா, மரிைாடதைா எழுந்து நின்ைாள். ‘‘வாங் மாமா, டிபன் சாப்பிை றீங் ளா?’’ ‘‘மாைதி எங்த அனு?’’ ‘‘உங் ளுக்கு ேண்டு வறுவல்னா வராம்பப் பிடிக்குமாதம? அதான், தாதன மார்க்வ ட்டுக்குப் தபாய் ேல்ை ேண்ைா பார்த்து வாங்கிட்டு வரணும்னு தபாயிருக் ா மாமா! நீங் வந்தா உங் ளுக்கு டிபன் எடுத்து டவக் ச் வசான்னா!’’ ‘‘என்ன டிபன்?’’ ‘‘உங் ளுக்குப் பிடிச்ச அடை அவிைல்!’’ எனக்கு எதுவுதம புரிைவில்டை. நிைாைமா ப் பார்த்தால், தேற்று ேைந்ததற்கு மாைதிக்கு என் தமல் பழிைாய்க் த ாபம் வந்திருக் தவண்டும். ஆனால், வரவில்டை. ஏன்? வேய் மணத்ததாடு அடை அமிர்த மா இருந்தது. ோன்கு அடை டளக் ாலி வசய்துவிட்டு, ஃப்ளாஸ்க்கில் இருந்த ாபிடைக் குடித்துக்வ ாண்டு இருந்ததபாது, அனன்ைாவிைம் வமதுவா ப் தபச்டச ஆரம்பித்ததன்... ‘‘அனன்ைா, தேத்து என்ன ேைந்துச் சுன்தன வதரிைை!’’ ‘‘ஆமா, வபரிசா என்ன ேைந்துச்சு? வழக் ம்தபாை நீங் ேல்ைா குடிச்சுட்டு, ராத்திரி வரண்டு மணிக்கு வந்தீங் . அது சரி, நீங் எங்த வந்தீங் ... உங் ஃப்வரண்ட்ஸ் உங் டளத் தூக்கிக் வ ாண்டு வந்து, ஹால்ை தபாட்டுட்டுப் தபானாங் .’’ ‘‘ஐம் சாரி, அனு! அதிருக் ட்டும், மாலு என்ன பண்ணினா?’’ ‘‘ ாச் மூச்னு த்தினா! உங் ஃப்வரண்ட்டை ஒரு வழி பண்ணிட்ைா. ஆனா, நீங் வேனவில்ைாம வ ைந்தீங் .’’ ‘‘அப்புைம்...’’

‘‘ோனும் மாலுவும் உங் டளத் தூக்கிட்டுப் தபாய், உங் வபட்ை தபாட்தைாம். ோன் வவளிை தபாகும் தபாது, மாலு உங் தபன்ட்டைக் ழற்ை ஆரம்பிச்சிருக் ா! அப்ப உங் ளுக்கு முழிப்பு வந்தி ருக்கு. ஆனா, முழுசா வரடை. தபன்ட் டைக் ழட்ைைது மாலுன்னு உங் ளுக்குத் வதரிைடை. தவை ைாதரா வபாம்படளன்னு வேனச்சு, தபன்ட்டைக் ழட்ை விைாம இறுக்கிப் பிடிச்சுக்கிட்டு, ாச் மூச்சுனு த்த ஆரம்பிச்சுட்டீங் . என்னதமா ஏததான்னு பைந்து தபாய் ோன் ஓடி வந்து பார்த்ததன். மாலு பைமா உங் தபன்ட்டை இழுத்துட்டி ருந்தா. நீங் திடீர்னு ‘ஓ’ன்னு அழ ஆரம்பிச்சிட்டீங் . ‘என்டன விட்டுரு. என்டன விடுடீ. இததா பாரும்மா... நீ ைாருன்தன எனக்குத் வதரிைாது. ோன் ல்ைாணம் ஆனவன். என் வபண்ைாட்டிக்கு எல்ைாக் வ ாடுடமயும் பண்ணிட்தைன். இந்த ஒரு வ ாடுடம மட்டும்தான் பண்ணை தாயீ... என் உணர்ச்சிதைாை வவடளைாடி அந்தக் வ ாடுடமடையும் பண்ண வச்சிராத. என்டன விட்ரும்மா, ப்ளீஸ்! என் வபண்ைாட்டிக்கு துதரா ம் பண்ண வச்சிராதம்மா..!’ன்னு தறினீங் . நீங் தபசினடதக் த ட்டு மாலுவும் விசும்பி விசும்பி அழுதா..!’’ எனக்குத் திருமணமாகி இந்தப் பத்து வருைங் ளில், முதன்முடைைா முழுடமைா ப் புரிந்தது. ண் ள் சிந்தன.

என்னவளின் மனம்

ஒக்காண்டே தூங்கலாம்!

பாக்கியம் ராமசாமி

ஓவியங்கள்: ஹரன்

உ

ட்கார்ந்துககாண்டு தூங்குவது ஒரு சுகம். ஒரு யயாகம்! அதைப் பல யபர் ஏன் யகலி கெய்கிறார்கய ா கைரியவில்தல. எத்ைதையயா யபருக்குப் படுத்துக்ககாண்டாலும் தூக்கம் வருவதில்தல. நண்பன் நாராயணன் அடிக்கடி கொல்வான்... ‘‘கெத்ைாக்கூட எைக்குத் தூக்கம் வராதுடா!’’ பிள்த

இல்லாைவர்களுக்குைான் பிள்த யின் அருதை கைரியும்.

உட்கார்ந்துககாண்யட தூங்குவது யயாகிகளின் தியாைத்தைவிடவும் உெத்தி என்றுகூடச் கொல்லலாம். உட்கார்ந்துககாண்டு தூங்கும் பாக்கியம் எல்யலாருக்கும் கிதடத்து விடாது. இட கநருக்கடி காரணைாக விஸ்ைாரைாை பரப்பில் வீடுகள், பங்க ாக்கள் அருகி வருகின்ற ஒரு கால கட்ட(ட)த்தில் நாம் இருக்கியறாம். ‘தகதயக் காதல வீசிக்ககாண்டு படுக்ககவல்லாம் எதிர்காலத்தில் நிச்ெயம் நைக்கு இடம் கிதடக்கப் யபாவதில்தல’ என்பதை உணர்ந்ை ஞானிகளும், ரிஷி புங்கவர்களும் கண்டுபிடித்ை ஒருவதக யயாகயை, ஒக்காண்யட தூங்குவது! ைனிைர்களுக்கு யநரம் முக்கியம்; காரியமும் முக்கியம். பஸ் பிடித்து ஆபீஸ் யபாவது என்பது ஒரு காரியம். காதல யவத யில், பஸ்ஸில் வெதியாக இடம் கிதடத்து உட்கார்ந்ைதுயை சிலர் அந்ை ஒக்காண்யட தூங்கும் யயாக நிதலக்கு வந்துவிடுவார்கள். அதுவும், நீண்ட தூர பஸ் பயணத்துக்கு உட்கார்ந்து தூங்கும் நிதல கராம்பவும் இைைாைது. நம்தைத் ைாங்க யாருயை இல்தலயய எை சுய கழிவிரக்கப்படுகிறவர்கள் பஸ்ஸியலா, ரயிலியலா பயணிக ாக உட்கார்ந்து தூங்கிைால், ைன்தைத் ைாங்குகிறவர்கள் அக்கம்பக்கம் இருக்கத் ைான் கெய்கிறார்கள் என்பதை நிச்ெயம் உணர்ந்து ஆறுைல் கபறுவார்கள். உட்கார்ந்து தூங்கும்யபாது, நைது ைதல ைதில்யைல் பூதை ைாதிரி இடப் பக்கமும் ொயலாம்; வலப் பக்கமும் ொயலாம். பின்புறயைா, முன்புறயைாகூட ொயலாம். ெர்க்கஸ்காரன் கம்பி யைல் அயநக விை யெஷ்தடகள் கெய்ைாலும், கீயே விழுந்துவிட ைாட்டான். உட்கார்ந்து தூங்கும் தூக்கமும் அப்படித்ைான்! என்ைைான் ொய்ந்ைாலும், கைாபுக்கடீகரை அச்சு கேன்று ஒயரயடியாகக் கீயே ொய்ந்து விட ைாட்டார்கள். ொய்வது யபாலிருக்கும்... ஆைால், அந்ை

அதெயவ கவடுக்ககன்று ஒரு உணர்தவத் ைந்து விழிக்கச் கெய்துவிடும். அது ஓர் அதிெயைாை டூஇன்-ஒன் கைகானிஸம். ைனிைைது உடல்கூறும், கைடபாலிஸம் எைப்படும் உள்விவகார வியநாைமும் எந்ை சுஜாைாவுக்கும் எட்டாை அதிெயம்! ஆொமி ைன்தை ைறந்து தூங்கிக்ககாண்டு இருக்கிறாயை... இறங்க யவண்டிய இடத்தில் இறங்குவாயைா, ைாட் டாயைா என்கறல்லாம் யாரும் கவதலப்படத் யைதவயில்தல. இறங்க யவண்டிய ஸ்டாப்பிங் வந்ைதும், ஒரு யைஜிக் யபால் அந்ைத் தூக்கம் ெட்கடன்று கதலந்து, விழிப்பு உணர்வு உண்டாகி, கூட்டத்தைப் பி ந்துககாண்டு கவளியயறி விடுவான். படுத்துத் தூங்குகிறவர்களுக்கு இந்ை கென்ஸிடிவ்கைஸ் குதறவு. ரயிலில் ைான் பார்க்கியறாயை... ‘யெலம் வந்ைதும் ககாஞ்ெம் எழுப்பிவிடறீங்க ா?’ என்று யகட்பார்கள். ‘‘நான் முழிச்சிட்டிருந் ைால் எழுப்பயறன்’’ என்று பதிலாளிகள் ொைர்த்தியைாகக் கூறுவார்கள். சில பர்த் யகஸ்கள் இறங்க யவண்டிய இடத்தைத் ைாண்டியும் தூங்கிப் யபாய்விடுவது உண்டு. ஆைால், உட்கார்ந்துககாண்யட தூங்குகிறவர்கள் ஒருநாளும் தூரம் கடந்து தூங்கிவிட ைாட்டார்கள். இயற்தக அப்படி ஒரு இன் - பில்ட் விழிப்பு உணர்ச்சிதய, கபாறுப்பு உணர்ச்சிதய உட்கார்ந்து ககாண்யட தூங்குகிறவர்களுக்கு வேங்கியிருக்கிறது. உட்கார்ந்ை நிதலயில், டி.வி. பார்த்ை படியய உறங்குவது யபான்ற சுகத்துக்கு ஈடாைது உலகத்தில் எதுவுயை இல்தல. டி.வி. நிகழ்ச்சிக ால், முக்கியைாக கைகா கைாடர்க ால் ஏற்படும் ரத்ைக் ககாதிப்பு, கடன்ஷன் யபான்ற வியாதிகள், டி.வி. முன்யை உட்கார்ந்துககாண்டு தூங்குகிறவர் கத அணுகுவதில்தல என்பது அனுபவரீதியாை உண்தை. ஆைால், பாவம்... உட்கார்ந்து தூங்கும் வேக்கத்தில், கபண்கள் ெற்றுப் பின்ைங்கியவர்கய ! காந்தி, ெர்ச்சில், கபரியார் இவர்கள் எல்லாம்கூட காரில் கெல்லும்யபாது ெட்கடன்று உட்கார்ந்ைவாயற தூங்கி விடுவார்க ாம். அரசியல் ைதலவர்களில் இப்யபாது கர்நாடகத்தைக் கதிகலக்கி வரும் யைவககௌடா முன்ைாளில் பிரைைராக இருந்ையபாதும் ெரி, ைற்காலத்தில் கர்நாடக அரசில் முக்கியப் பங்கு வகித்துக் ககாண்டிருக்கும்யபாதும் ெரி, உற்ொகத் தின் உதறவிடைாக (உறங்குமிடைாக என்று தூக்கக் கலக்கத்தில் படித்துவிட யவண்டாம்) இருப்பைற்குக் காரணயை அவரது ஒக்காண்யட தூங்கும் வேக்கம்ைான் என்கிறார்கள். உட்கார்ந்து தூங்கும் பேக்கம் நாட்டில் பரவிைால், இன்னும் சில கபாது நன்தைகளும்கூட ஏற்பட வாய்ப்பு உண்டு. அரசியல் கூட்டங்களில் கலாட்டாக்களும், கலவரங்களும் குதறயும். ஆகயவ, உட்கார்ந்துண்யட தூங்குகிறவர்கத யாரும் யகலி பண்ண யவண்டாம். வாதய கராம்பவும் அகலைாகத் திறந்து ககாண்யடா, அக்கம்பக்கம் அதிர்வுகள் ஏற்படுைாறு தஹகடஸிபலில் குறட்தட விட்டுக்ககாண்யடா தூங்க யவண்டாம்எை ஒயர ஒரு சின்ை யவண்டுயகாத யவண்டு ைாைால், அவர்களுக்கு விடுக்கலாம்!

ஒரு ஊசி... ஒரு ஆயின்மென்ட் !

‘அம்ஸி’ டா க்டர் கஜேந்திரன் - டாக்டர்களுக்குள் ஒரு தவறான உதாரணம். எந்த ஜ ாயாளியயப் பரிஜ ாதிக்கும்ஜபாதும், அவரிடமிருந்து எவ்வளவு கறக்கலாம் என்பதிஜலஜய குறியாக இருப்பார். ண்முகத்துக்குத் தயலயில் ஜல ான சிராய்ப்புதான். காயலயில் பாத்ரூமில் விழுந்தவர், தயலயில் அடி என்றதும் பதறிப் ஜபாய் வந்திருக்கிறார். ககாஞ் ம் மருந்து தடவி, ஒரு இன்கேக்ஷன் ஜபாட்டால் ரியாகிவிடும். ஆனால், ஸ்ஜகன் எடுக்கச் க ான்னால் எடுத்துக் ககாள்வார். பய யுள்ள ஆ ாமிதான். ஸ்ஜகன் க ய்யும் ஜலபுக்கும் கஜேந்திரனுக்கும் இருந்த ஏற்பாட்டின்படி, ஒரு கணி மான கதாயக கியடக்கும். கபரிய பாதிப்பு இல்யல என்கிற திருப்தி ண்முகத்துக்கும் உண்டாகும். கவளிஜய காத்திருக்கும் அவயர அயைப்பதற்காக அயைப்பு மணியய அடித்தார் கஜேந்திரன். ஆனால், கதயவத் திறந்துககாண்டு வந்தது அவரது ஜமாட்டார் கமக்கானிக் க ந்தில். ‘‘ ார் மன்னிச்சுக்குங்க, ககாஞ் ம் கார் ாவியயக் ககாடுங்க!’’ என்றார் க ந்தில். ‘‘என்ன மா ாரம் க ந்தில், காயலல தாஜன வண்டியய எடுத்துட்டு வந்ஜதன்?’’ ‘‘அது... வந்து... ஒரு சின்ன தப்பு டந்திருச்சு ார்! ஜ த்துதான் ஒரு பயயல ஜவயலக்குச் ஜ த்திருந்ஜதன். பய ககாஞ் ம் வியளயாடிட்டான். ஜவயலகயல்லாம் முடிச்சு, கடலிவரி ககாடுக்கும்ஜபாது பயைய ஸ்பார்க் ப்ளக் ஒண்யண மாட்டிவிட்டிருக்கான். அப்பத்தான் நீங்க மறுபடியும் வண்டியய எடுத்துட்டு வருவீங்க, அது இதுன்னு க ால்லி இன்னும் அதிக கூலி ஜபாடலாம் னான். அவன் முந்தி ஜவயல பார்த்த இடத்துஜல அப்படித்தான் க ய்வாங்களாம். ககாஞ் ம் முன்ஜனதான் எங்கிட்ஜட இயதப் கபருயமயாச் க ான்னான். பளார்னு ஒரு அயற விட்டுட்டுப் பதறிப் ஜபாய் ஓடி வஜரன். கதாழில்ல ஒரு ஜ ர்யம ஜவணாங்களா? இப்ப வண்டியய எடுத்துட்டுப் ஜபாய், உடஜன ரிபண்ணிக் ககாண்டாந்துர்ஜறங்க ஐயா! ஜகாவிச்சுக்காதீங்க!’’ கார் ாவியய வாங்கிக்ககாண்டு, க ந்தில் ஜபாய்விட்டார். டாக்டர் மீண்டும் மணியய அழுத்த, காத்திருந்த ண்முகம் கவயலயுடன் உள்ஜள வந்தார். ‘‘ஒண்ணும் கவயலப்படாதீங்க மிஸ்டர் ண்முகம், ஒரு சின்ன ஊசி ஜபாட்டுக்கிட்டு... ஆயின்கமன்ட் ஒண்ணு தஜரன், தடவிக்குங்க. எல்லாம் ரியாயிடும்’’ என்றார் டாக்டர் கஜேந்திரன்.

ஒரு குழந்தை டீச்சர் ஆகிறது!

ஆர்.வசந்ைகுமார்

‘‘சா ர், உங்களுக்கு ப

ான்!’’

எழுந்து ப ாய் ரிசீவரை ‘ஹப ா’ என்பேன்.

எடுத்து,

‘‘அப் ா... நான் காயத்ரி ப சபேன்...’’ ‘‘சசால்லுடா கண்ணா..!’’ ‘‘இன்னிக்கு ஸ்கூல் ஆண்டு விழாவு , என்ப ாட டான்ஸ் புசைாகிைாம் இருக்குன்னு சசான்ப ப ... கிளம்பி வர்றீங்களாப் ா?’’

அடடா... பிஸியா மேந்பேப ாச்சு! ‘‘எத்ேர யாவது உன்ப ாடது?’’

பவர யி

அது

‘அயிட்டம்’

‘‘அஞ்சாவது!’’ ‘‘சரிம்மா! ர்மிஷன் சசால்லிட்டு வந்துடபேன்!’’ ரிசீவரை ரவத்துவிட்டு வந்து, என் படபிரள ஒழுங்கு டுத்திவிட்டு, ப ாரவ மூடி ர யில் ரவத்துக்சகாண்பட, பமப ஜரிடம் ப ாய் விஷயத்ரேச் சசால்லி ர்மிஷன் பகட்டு சவளிபய வந்து, ஸ்கூட்டரை உரேத்பேன். நான் வீட்டுக்கு வருவேற்கு முன்ப என் மர வியும், காயத்ரியும் ஸ்கூலுக்குப் ப ாயிருந்ோர்கள். என்னிடமிருந்ே சாவிரயப் ப ாட்டுத் திேந்து, உள்பள ப ாய் முகத்ரேக் கழுவிக் சகாண்டு, ேர ரய வாரிக்சகாண்டு, ஃப்சைஷ்ஷாகக் கிளம்பிப ன். சாயந்திைம் ஆறு மணிக்சகல் ாம் னி சகாட்டத் சோடங்கிவிட்டது. எ க்கும் ஆகபவ ஆகாது. ைாத்திரிசயல் ாம் மூக்கரடப்பு, சளி, இருமல்... இத்யாதி!

னிக்கும்

ஸ்கூலில் ஃ ங்ஷன் நடந்துசகாண்டு இருந்ேது. ஐந்ோவோக பமரட ஏறி ாள் என் ச ண். ஆடி முடித்ேதும் ச ருரமயாக, வலிக்க வலிக்கக் ரக ேட்டிப ன். மணி ார்த்பேன். எட்டு. முேல்

நாள் ைாத்திரி பூைா குழந்ரே ச ாக் ச ாக்சகன்று இருமிக்சகாண்டு இருந்ேது ஞா கத்துக்கு வந்ேது. எழுந்து, ஸ்படஜின் பின் க்கம் ப ாய், காயத்ரிரயத் பேடிப ன். ட்டாம்பூச்சிகளாய் நின்றிருந்ே மழர யர் கூட்டத்தில், என் மர வி புகுந்து ப ாய், காயத்திரி ரயத் பேடிப் பிடித்துக் கூட்டி வந்ோள். ‘‘சரி காயத்ரி... வீட்டுக்குப் ப ாக ாமா? கிளம்பு!’’ என்பேன். ‘‘என் ப் ா... இன்னும் நிரேய புசைாகிைாம் இருக்பக?’’ ‘‘இருக்கட்டுபமம்மா! உன் புசைாகிைாம்ோன் முடிஞ்சுடுச்பச! எல் ாம் முடியணும் ா ைாத்திரி த்து மணி ஆயிடும். நீ சின் க் குழந்ரே. எட்டு மணிக்சகல் ாம் உ க்குத் தூக்கம் வந்திடும். வா, ப ாக ாம்!’’ ‘‘இல் ப் ா! எல்ப ாரும் என்ர மாதிரி குழந்ரேங்க ோப ? நிகழ்ச்சி முடிய முடிய நம்மரள மாதிரி ஒவ்சவாருத்ேைா கிளம்பி எல்ப ாரும் ப ாயிட்டா, கரடசி புசைாகிைாரமப் ார்க்கக் கூட்டபம இல் ாம ப ாயிடாோ? அந்ேக் குழந்ரேங்க ம சு என் கஷ்டப் டும்? என்ப ாட டான்ஸ் கரடசி அயிட்டமா இருந்ோ...?’’ காயத்ரி ப சப் ப ச, நான் ச ருமிேமாக அவரள என் மடியில் உட்கார்த்தி ரவத்துக் சகாண்டு, ஆவப ாடு மற்ே புசைாகிைாம்கரள ைசிக்க ஆைம்பித்பேன்.

ஒரு நாள்... மறு நாள்!

ஜே.வி.நாதன்

எ ன் வீடு இருக்கும் தெருவுக்கு அடுத்ெ தெருவில் ஓரமாக இருந்ெது அந்ெ மரம்! என் அலுவலக நண்பர் விக்ரம் தினம் காரில் அந்ெ வழியாக வருவார். ஓசி லிஃப்ட் ெருவார். அவருக்காக மர நிழலில் காத்திருந்ெபபாது, தெருப்பு தெக்கும் தொழிலாளி எதிர்ச்ொரி டீக்கதையிலிருந்து தகயில் ஒரு டீ கிளாஸுைன் ொதலதயக் கைந்து வந்துதகாண்டு இருந்ொர். மரத்ெடியில் சுருண்டு படுத்திருந்ெ அவர் மதனவிக்கு உைல் நலம் ெரியில்தல பபாலும்... திடீதரன்று ையர் பெயும் ‘கிரீச்’ ெத்ெம். பவகமாக வந்து ெைன் பிபரக் பபாட்ை ஸ்கூட்டியில் அமர்ந்திருந்ெ இளம் தபண் மிக நாகரிகமாக இருந்ொள். ஏபொ பயாெதனயில் ஓட்டி வந்ெவள், மிக அருகில் வந்ெதும்ொன் கிழவதரக் கவனித்திருக்க பவண்டும். ‘‘பயாவ்! பாத்து வரக் கூைாொ? அன்ன நதை நைக்கிறிபய, ராஸ்கல்!’’ - பகாபத்துைன் சீறிவிட்டு, அபெ பவகத்தில் ஸ்கூட்டி தயச் சீறிக் கிளப்பிப் பபானாள். ஓர் அழகிய தபண்ணிை மிருந்து அத்ெதன மூர்க்க மான, நாகரிகமற்ற வார்தெ கதள நான் எதிர்பார்க்க வில்தல. அதிர்ந்துபபாய் தபரியவரின் முகத்தெப் பார்த் பென். ென் மீது ெவறு இல்லாெபபாது, அந்ெப் தபண் அப்படிப் பபசியது அவதர நியாயமாகக் பகாபப்படுத்தி யிருக்க பவண்டும். ஆனால், அவர் முகத்தில் பகாபம் இல்தல. சிறு சுளிப்புகூை இல்தல. இெற்குள் நண்பர் விக்ரமின் கார் வந்து நிற்க, நான் பயாெதனயுைன் அதில் ஏறிக் தகாண்பைன். மனசு ஆறவில்தல. நண்பரிைம் நைந்ெதெ விவரித்பென். ‘‘இந்ெக் காலப் தபண்கள் வயசுக்குக்கூை மரியாதெ தகாடுக்காம கண்ைபடி பபெறாங்கபள விக்ரம்? கலாொர சீரழிவுனு இதெச் தொல்லலாமா?’’ விக்ரம் தொன்னார்: ‘‘இப்படிப் பபசிட்டுப் பபான ஒரு தபண்தை தவத்பொ, தமாத்ெ ெமிழ்ப் தபண் கதளயும் நாம் மதிப்பிட்டுவிைக் கூைாது இளங்பகா ொர்! சில தபண்கள் இப்படிப் பண்பாடில்லாம நைப்பது ஒரு பக்கம் இருந்ொலும், பண்பு குதறயாெ, தபண்தமயின் பமன்தமதயக் கதைப்பிடிக்கும் தபண்களுக்கு நம் நாட்டில் பஞ்ெபம இல்தல!’’ என் மனசில் அந்ெக் காட்சி திரும்பத் திரும்ப வந்ெது. இரு ெக்கர வாகனத்தில் வலது காதலத் ெதரயில் ஊன்றி நின்றாள் அவள். பகாபத்தில் தகாதித்ொள். மறுநாள்... அபெ ொதல பயார மரத்ெடி... தெருப்பு தெக்கிற முதியவர் எனக்குச் ெற்றுத் ெள்ளி நின்று, யாதரபயா எதிர்பார்ப்பவர் பபால தூரத்திலிருந்து வருகிற வாகனங்கதளப் பார்த்துக்தகாண்டு இருந்ொர். ஒருக்கால் பநற்று அவதர வதெ பாடிவிட்டுப் பபான தபண்தை இன்று ெடுத்து நிறுத்தி மனசில் தெக்கிற மாதிரி புத்தி தொல்வது அவருதைய பநாக்கமாக இருக்குபமா? அபொ அந்ெப் தபண்ணின் வாகனம்! தபரியவர் தகதய நீட்டி அந்ெ வாகனத்தெ நிறுத்தினார். எனக்கு சுவாரஸ்யம் ஏற்பட்ைது. பநற்று தபரியவதர அவமதித்ெ அந்ெப் தபண்ணுக்கு இன்று ெரியான பைாஸ் கிதைக்கப் பபாகிறது.

அவள் ென் வாகனத்தெ நிறுத்தினாள். முகத்தில் பயம் தெரிந்ெது. முந்தின நாள் அவதரத் திட்டிய ெற்கு இன்று வம்பு வளர்க்கக் கிழவன் வண்டிதய நிறுத்து கிறாபனா? ‘‘என்னய்யா?’’ என்று பகட்ைாள் அவள். கிழவர் அவளருகில் தென்றார். ென் தகயிலிருந்ெ ஒரு தபாருதள அவளிைம் நீட்டினார். அது ஒரு தெல்பபான்! ‘‘பநத்து நீங்க இங்பக வண்டிதய பிபரக் பபாட்டு நிறுத்தினீங்கபள, அப்ப, இது கீபழ விழுந்திடுச்சும்மா. நீங்க கவனிக்காம பவகமாகப் பபாயிட்டீங்க. எடுத்து தவச்பென். வழக்கமா இந்ெ பநரத்துக்கு வருவீங்கபளனு காத்துட்டி ருந்பென். இந்ொங்கம்மா!’’ அவள் முகம் வியப்பால் விரிந்ெது. அது ஒரு விதலயுயர்ந்ெ பகமரா தெல்பபான். அதெ எங்பக காைடித்பொம் என்று ஒரு நாள் முழுவதும் அவள் எங்தகங்பகா பெடியிருக்கக்கூடும். பரவெத்பொடும் அபெ பநரம் இந்ெப் தபரியவதர முந்தின நாள் ெரக்குதறவாகப் பபசிவிட்பைாபம என்கிற குற்ற உைர்பவாடும் அப்படிபய நின்றாள். திரும்பிச் தென்ற தபரியவதர பநாக்கி, ‘‘ஒன் மினிட் ொர்’’ என்று நிறுத்தி, ென் பேண்ட் பபக்கிலிருந்து ஐந்நூறு ரூபாய் பநாட்டு ஒன்தற எடுத்து அவரிைம் நீட்டினாள். ‘‘எதுக்குமா குழந்தெ?’’ என்று கனிவாகக் பகட்ைார் அவர். ‘‘இந்ெ தெல்பபான் தவதல என்னா தெரியுமா, தெவன்டீன் தெௌஸண்ட். , பதிபனழாயிரம் ரூபா. இது காைாமப் பபாயிடுச்சுன்பன தநனச்சிட்பைன். எடுத்து தவச்சிருந்து தகாடுத்ெதுக்கு தராம்ப பெங்க்ஸ் ஸார்... ப்ளீஸ் வாங்கிக்பகாங்க!’’ ‘‘இல்பலம்மா, கண்ணுக்கு முன்பன ஒங்க தபாருள் தக ெவறிக் கீபழ விழுந்துச்சு. அதெ ஒங்ககிட்பை ஒப்பதைச்பென், அவ்பளாொன். நல்லா இருங்கம்மா!’’ சிறிது பநரம் அப்படிபய நின்றவள், தமள்ள்ள ென் வாகனத்தெ ஓைவிட்ைாள். முந்தின தினம் ொன் அவதரக் கண்ைபடி திட்டிப் பபசியது மிகவும் ெவறு என்று அவள் கண்டிப்பாக உைர்ந்திருப்பாள் என்று பொன்றியது எனக்கு. நான் அந்ெப் தபரியவதர தநருங்கிபனன். ‘‘பநத்து நைந்ெதெ நானும் பார்த்பென். அந்ெப் தபாண்ணு உங்கதள ெரக்குதறவாத் திட்டிப் பபசிச்சு. அதெக் தகாஞ்ெமும் தபாருட்படுத்ொம அந்ெப் தபாண்ணுக்கு உெவி தெஞ்சு, தராம்ப மரியாதெ தகாடுத்தும் பபசிட்டு வர்றீங்கபள?’’ என்று பகட்பைன். சிரித்ெவர், ‘‘என் பபத்தி என்தனத் திட்டினா நான் பகாவிச்சுக்குபவனா? பநத்து திட்டின தபாண்ணு, இன்னிக்கு என்தன ‘ொர்’னு தொல்லுது. என்ன பபெபறாம்பன தெரியாெ வயசு. இதுக் தகல்லாம் வருத்ெப்பட்டு திருப்பித் திட்டினா நான் என்ன மனுஷன்? வயசு ஏற ஏற, பக்குவம், மரியாதெ எல்லாம் ொனா வந்துடும். தகாழந்தெங்க அது... சின்னப் பூவு! இன்னும் கல்யாைம் காச்சிதயல்லாம் ஆகதல. எல்லாம் ெரியாப் பபாயிடும்!’’ விக்ரமின் காரில் பபாகும்பபாது மனசு பலொக இருந்ெது. தெருப்பு தெக்கிற தொழிலாளி கூறிய ெத்துவம், பலொகக் கிழிந்திருந்ெ என் மனதெயும் பக்குவமாகத் தெத்துவிட்ைொக உைர்ந்பென்.

ஒரு ராஜ பேனாவின் கதை!

ோக்கியம் ராமசாமி

(கவித்துவமான ைதைப்பு மாதிரி இருக்கிறைல்ைவா? சூட்சுமமாக எதைபயா மதறமுக மாக உணர்த்துவது போல் பைான்றுகிறைல்ைவா? ஏமாந்து விடாதீர்கள். அப்ேடியயல்ைாம் ஒன்றுமில்தை. அசல் பேனா ேற்றிய கதைைான் இது!)

எ னது பேனாக்களுக்குள் கடந்ை சிை நாட்களாகபவ ஒரு ேனிப் போர், யோறாதமப் போராட்டம் நடந்துவருவதை என்னால் ஊகிக்க முடிந்ைது. சிை கூட்டுக் குடும்ே வீடுகளில் ஓரகத்திகளுக்குள் எப்போதுபம ஏைாவது போட்டி யோறாதம உணர்ச்சிகள் இருந்து வரும். ஆனால், அவர்கள் அதை யவளிப்ேதடயாகக் காட்டிக்யகாள்ள மாட்டார்கள். அவர்களின் யசய்தககளிபைபய அது யைரிந்துவிடும். ஒருத்தி ரசம் நன்றாகச் யசய்து, அதை எல்பைாரும் ‘கமகமயவன்று பஜாராக இருக்கிறபை’ என்று புகழ்ந்துவிட்டால் போச்சு... அந்ை ரசத்தை மற்றவள் ஊற்றிக்யகாள்ள மாட்டாள். மற்றவள் சிரமப்ேட்டு நல்ையைாரு அழகான பகாைம் வாசலில் போட்டிருந்ைால், இவள் அதைக் கண்டுக்கபவ மாட்டாள். அைன் பமல் வாளித் ைண்ணீதர ‘ைற்யசயைாக’ச் சிந்திவிட்டுப் போவாள்.

வாயுள்ளவர் களுக்குள் இது மாதிரி யமௌனப் போர் நிகழ்வது போை, வாயில்ைாை யோருள்களிடமும் போட்டி யோறாதம இருக்கக்கூடும் என்பற பைான்றுகிறது. என்னிடம் ஏயழட்டு பேனாக்கள் இருந்து வருகின்றன. அவற்றில், யைாண்ணூறு விழுக்காடு எழுைாைதவ. ஆனாலும், தூக்கி எறிய மனமில்ைாமல் பசர்த்து தவத்திருக்கிபறன். என் பேனாக்களில் ஒரு ைடித்ை பேனாதவ மட்டும் ‘ராஜ பேனா’ என்று யசல்ைமாக அதழப்பேன். அதை ஒரு பிரத்பயகப் யேட்டியில்ைான் (எந்ை நதகக் கதடயிபைா ைந்ை பிளாஸ்டிக் யேட்டி) எப்போதும் போட்டுதவப்ேது வழக்கம். அைற்கு நான் ைரும் ைனி அந்ைஸ்து அது.

வழவழயவன்று எழுதும். வாரத்துக்கு ஒரு ைரம் தம போட்டால் போதும். நிதறயத் தீனி போட்டு வளர்ந்ை புஷ்டியான யடல்லி எருது மாதிரி இருக்கும். புதிைாக அதைப் ேயன்ேடுத்துகிறவர்களுக்கு தக விரல்கள் எல்ைாம் பநாகும். அந்ைப் பேனாதவச் சைா காைமும் நான் சட்தடப் தேயில் தவத்துக்யகாள்வது இல்தை. வாக்கிங் போகிறபோது மட்டும் யவளிபய எடுத்துப் போவது வழக்கம். அது என் சட்தடப் தேயில் இருக்கும்போது, ஒருவிை கம்பீரம் என்தனயறியாமபை உண்டாகி விடுவதை என்னால் உணர முடிந் ைது. கதை எழுை மட்டுபம அந்ைப் பேனா. கரடுமுரடான மதைச் சாதையில்கூட மிலிட்டரி டாங்க் ைங்கு ைதடயில்ைாமல் போவது போை, எந்ைவிை முரட்டுக் காகிைத்தின் மீதும் அற்புைமாக எழுதிச்யசல்ை அந்ைப் பேனாவால் மட்டும்ைான் முடியும். அந்ைப் பேனா மீது மற்ற ஒல்லிப் பேனாக்களுக்கு ஒரு வதகக் காழ்ப்பு உணர்ச்சி இருப்ேதை நான் சிை நாட்களாக அறியத் யைாடங்கிபனன். ஆனால், யவளிபய யாரிடமும் யசால்ைவில்தை. ‘வயசாகிடுச் சில்தையா, கிராக் ஏபைா உளறு கிறது’ என்று ேட்டம் கட்டி விடுவார்கள் என்கிற ேயம்ைான் காரணம். ராஜ பேனாதவ நான் ஒரு ைனி பிளாஸ்டிக் யேட்டியில் தவப்ேது ைான் வழக்கம் என்று யசான்பனனில் தையா? அவ்வளவு ேத்திரமாக தவத்திருந்ைாலும், சிை சமயம் யேட்டிக்கு யவளிபய அது விழுந்துகிடக்கும். அக்னி நட்சத்திர யவம்தம ைாளாமல் மனிைர்கள் வீட்டுக்கு யவளிபய ேடுப்ேது போல், யேட்டிப் புழுக்கம் ைாளாமல் அது யவளிபய வந்து ேடுத்திருக்கிறைா? நிச்சயமாக நான் அதை யவளிபய தவக்கவில்தை. பின்பன எப்ேடி அது யவளிபய வந்ைது? யசான்னால் நம்ே மாட்டீர்கள். எல்ைாம் மற்ற பேனாக்களின் திரிசமன் பவதைைான். ஒரு ஃப்ளவர்வாஸில் மற்ற ஒல்லிப் பேனாக்கதளப் போட்டு தவத்திருந்பைன். அதவயயல்ைாம் (சிை இங்க், சிை ோல்ோயின்ட்) கூட்டணி அதமத்துக்யகாண்டு, சட்டமன்றத்தில் ரகதள யசய்யும் எம்.எல்.ஏ-க்கதள சதேக் காவைர்கள் குண்டுக் கட்டாகக் கட்டித் தூக்கிப் போய் யவளிபய போடுவது போை, ராஜ பேனாதவ யவளிபய இழுத்துப் போட்டிருக்கின்றன. நான் யசய்ை முட்டாள் ைனம், ராஜ பேனாவின் யேட்டிதய மூடாமல் திறந்து போட்டுவிட்டுப் போனது. ஒல்லிப் பேனாக்கள் ராஜ பேனாதவ ஏைாவது கடித்துக் குைறித் துன்புறுத்தி இருக்கின்றனபவா என்று நிைானமாக ஆராய்ந்பைன். நான் ேயந்ைது சரியாகப் போய்விட்டது. ராஜ பேனாவின் ேழுப்பு நிற மினுமினுப்பில், சிை இடங்களில் யகாத்தின அதடயாளங்கள் யைன் ேட்டன. ேைறிவிட்படன். வலிக்காமல் தகக்குட்தடயால் துதடத்பைன். மற்ற பேனாக்கள் என் ராஜாதவக் கடித்து, அடித்து யவளிபய யகாண்டுவந்து போட்டிருக்கின்றன. ‘ஐபயா... என்தனக் யகால்றாங்கபள, யகால்றாங்கபள’ என்று அது கைறியிருக்கும். நான் யவளிபய போயி ருந்ைைால், அந்ைக் கூக்குரல் என் காதில் விழவில்தை. ஸ்ைைத்துக்கு உடபன விதரய முடியவில்தை. துதடக்கும்போது கவனித்பைன்... ைழும்பு போை பமபை அங்குமிங்கும் ஏபைா ஒட்டியிருந்ைது. முகர்ந்து ோர்த்பைன். என்னபவா மாவு!

சரிைான். கிள்ளு ேைமாக விழ, மாதவத் ைடவிக் கிள்ளியிருக்கின்றனர். சாமர்த்தியமான எதிரிகள் ைான். பச! அறிவற்ற ஜடப் யோருள் களுக்குள்பள மனிைதனப் போல் இத்ைதன சதி அறிவா? கீபழ காதை எதுபவா இடறியது. பநற்று மாதை டிேன் சாப்பிட்டுவிட்டு (யகாழயகாழ ரவா உப்புமா) ைட்தட பமதஜக்கடியிபைபய போட்டுவிட் படன் போலிருக்கிறது. ராஜாதவ முகர்ந்து ோர்த்பைன். அைன் பைகத்தில் உப்புமா வாசதன அடித்ை பின்புைான் எனக்கு உயிபர வந்ைது. நல்ைபவதள, நான் ேயந்ைது போல் அதை மற்ற பேனாக்கள் கடித் திருக்கவில்தை. அைன் உடலில் ஏற்ேட்டிருந்ை யசார யசாரப்பு, கவனப் பிசகாக எச்சில் தகபயாடு நான் அதைத் யைாட்டு எழுதியைால் ஏற்ேட்டிருக்க பவண்டும். ஆனாலும், நான் உஷாராகபவ இருந்பைன். மற்ற பேனாக்கள் அணுக முடியாை இடமாக, புத்ைக யஷல்ப்பின் உச்சித் ைட்டில் என் ராஜபேனாதவ தவத்துவிட்படன். ஒரு சனிக்கிழதம, பிற்ேகல் இரண்டதர மணிக்குத் ைடாயைன்று ஒரு சத்ைம். ஓடிப் போய்ப் ோர்த்ைால், என் ராஜ பேனா, யேட்டியுடன் ைதரயில் கவிழ்ந்ைடித்து விழுந்து கிடந்ைது. யேட்டி சிைறி, பவபறார் இடத்தில். இது ரயிலில் அடிேட்ட அனாதைப் பிணம் மாதிரி பகாணா மாணாயவன்று ஒரு ஓரமாக ஒதுங்கிக் கிடந்ைது. ேைறித் துடித்து, ராஜாதவ அள்ளிபனன். அதைப் ோதுகாத்ை பிளாஸ்டிக் யேட்டி, மூடி ைனி, அடி ைனியாக மூதைக்யகான்றாகக் கிடந்ைது. அந்ை வதரக்கும் ைன் உயிதரக் யகாடுத்து, என் ராஜாதவ அது காப்ோற்றிவிட்டது. கடதம உணர்ச்சி யுள்ள யேட்டி! என் கண்களில் துளிர்த்ை நீருடன், பமற்ேடி யேட்டியின் தியாகத்தை யமச்சி, அதைச் சகை மரியாதைகளுடன் ஓனிக்ஸ் யைாட்டியில் போட்டு, பமபை யரண்டு பூவும் போட்டு, கண்கதளத் துதடத்துக்யகாண்டு உள்பள வந்பைன். நடந்ைதவ எல்ைாபம ஒல்லிகளின் சதிைான் என்று எனக்குத் திட்டவட்டமாகப் புைனாயிற்று. ைாங்கள் இருக்குமிடத்தில் இருந்துயகாண்பட ஏகாதிேத்திய யவறியர்கள் ஏவுகதண மூைம் பிற நாடு கதளத் ைாக்குவது போை, ஒல்லிப் பேனாக்களின் கூட்டாட்சியில் விதளந்ை காட்டாட்சி, ராஜ பேனாதவத் ைாக்கியிருக்க பவண்டும். அது சாத்தியமா என்று யாரும் சந்பைகப்ேடபவ பைதவயில்தை. சாத்தியம்ைான். எழுைபவ எழுைாை ஒரு ரீஃபில் பேனா ராஜ பேனா தவத்திருந்ை அைமாரியின் கீபழ உதடந்து கிடந்ைது. பமற்ேடி ஒல்லிகள் ைங்களுக்குள் ஒருத்ைதர களப் ேலி யகாடுக்கத் பைர்ந்யைடுத்து, மனிை யவடிகுண்டு மாதிரி அந்ை ரீஃபில் பேனாதவ ராஜ பேனா இருந்ை யஷல்ஃபின் மீது வீசி எறிந்திருக்கின்றன. எதிர்ோராை விைமாகத் ைாக்கிய ைாக்கலில், ராஜ பேனாவின் யேட்டி கீபழ விழுந்திருக்கிறது. யேட்டி மட்டும் யமல்லியைாக இருந்திருந்ைால், ராஜ பேனா இந்பநரம் பீஸ் பீஸாகியிருக்கும். ஒல்லிப்பேனாக்களின் அரா ஜகத்துக்கு உடனடியாக ஒரு முடிவு கட்டிபய தீரபவண்டும் என்று உறுதி பூண்படன். உருப் ேடாை கழுதைகள்! உடனடியாக

யநருப்பு மூட்டி, எதிரிகளான அத்ைதன பேனாக்கதளயும் ஈவிரக்கமில்ைாமல் யகாளுத்திபய விட்படன். வீடு பூரா பிளாஸ்டிக் புதக. இருமல், இத்யாதி... ஆனாலும், ராஜாதவக் காப்ோற்றிவிட்படன் என்கிற திருப்தி. ராஜாதவக் யகாண்பட இப்போது கதை மட்டுமல்ைாது, ோல் கணக்கு, ைாண்டரிக் கணக்கு என என் சகை எழுத்துக்கதளயும் எழுை பவண்டியைாயிற்று. ஒரு தினம் போஸ்ட் ஆபீஸுக்கு ராஜாவுடன் யசன்பறன். பேரனின் ஆண்டு நிதறவுக்கான அதழப்பிைழ் களில் முகவரிகதள எழுதிக்யகாண்டு இருந்ைபோது, ஒரு யேரியவர் கனிவுடன் என்னருபக குனிந்து, ‘‘ஒரு நிமிஷம் பேனா ைர முடியுமா?’’ என்றார். ஒல்லியாக இருந்ைார். நான் யகாளுத்திப்போட்ட ஒல்லிப் பேனாக்களில் ஒன்தற அவர் உருவம் ஞாேகப்ேடுத்தியது. சியமன்ட் கைர் ஜிப்ோ. மஞ்சள் பவட்டி. சின்ன ைதை... அவர் ைதைதயபய ஓர் அழுத்து அழுத்தி எழுதிவிடைாம் போலிருந்ைார். இறந்துபோன ஒல்லிப் பேனாக் களின் ஆவிகயளல்ைாம் இந்ை ஆசாமிதயத் பைர்ந்யைடுத்து அனுப்பி இருக்கின்றனவா? எழுதித் ைருவைாக என் ராஜ பேனாதவ வாங்கி, என்னமாவது யசய்துவிட்டால்..? ேயந்துயகாண்பட யகாடுத்பைன். அந்ை ஆள் பேனாதவ வாங்கி எழுதினார், எழுதினார்... யராம்ே பநரம் எழுதினார். தகயயல்ைாம் நடுங்கியது. வயசு காரணமல்ை; யசய்யப்போகும் சதி ேற்றிய ேயம். உஷாராக அவதரபய கண்காணித்துக்யகாண்டு இருந்ைவன், சற்பற கவனப் பிசகாக ஸ்டாம்ப் கவுன்ட்டருக்குப் போய்விட்படன். சிறிது பநரம் கழித்துச் சட்யடன்று ஞாேகம் வந்து, அந்ை ஆசாமிதயத் பைடினால்... ஐபயா, காபணாம்! என் ராஜ பேனாவுடன் மாயமாக மதறந்துவிட்டார் அந்ை ஒல்லிப்பிச்சான் யேரியவர். அங்குமிங்கும் ஓடிபனன். ‘மச்சா தனப் ோர்த்தீங்களா, மதைவாதழத் பைாப்புக்குள்பள... என் பேனாதவப் ோர்த்தீங்களா, ேைாமரத் பைாப்புக் குள்பள...’ என்ற ேதழய ோட்தடப் ோடியவாறு, பித்ைன் மாதிரி எல்ைாதர யும் விசாரித்பைன். என் ராஜ பேனா, என் அபிமான பேனா, என் ைட்சியப் பேனா என்தன விட்டுப் பிரிந்பை பிரிந்துவிட்டது. ‘அனார்... அனார்...’ என்று அனார்கலிதய நிதனத்துக் கைறிப் புைம்பிய ஜஹாங்கீர் மாதிரி என் அருதமப் பேனாதவ நிதனத்து, நாயளல்ைாம் புைம்பிக் யகாண்டு இருந்பைன்.

மற்ற ஒல்லிப் பேனாக்களின் ஆவிகளின் கூட்டுச் சதிபயைான் இைற்குக் காரணம் என்று இப்போதும் திடமாக நம்புகிபறன். நன்றியுள்ள நாய்க்குக்கூட நிதனவு மண்டேம் கட்டியிருக்கிறார்கள். நன்றி யுள்ள பேனாவுக்கு யாரும் நிதனவு மண்டேம் கட்டியைாகத் யைரியவில்தை. நான் கட்டத் தீர்மானித்பைன். அதை தவத்திருந்ை இடத்தில் அழகாக ஒரு மண்டேம் அதமப்ேது ேற்றி, கார்யேன்ட்டர் ஒருவருடன் டிஸ்கஸ் யசய்துயகாண்டு இருந்பைன். ‘ேடீர்!’ திறந்திருந்ை ஜன்னல் வழிபய ஒரு யேரிய கல் வந்து, ப்ரபோஸ்டு தஸட்தடத் ைாக்கியது. புத்ைகங்கள் சரிந்து விழுந்ைன. யேரிய கல். கீபழயிருந்து எந்ைப் ேயபைா அடுத்ை ேங்களாவின் மாமரத்துக்குக் குறிதவத்து எறிந்திருக்கிறான். குறி ைவறி, ஜன்னலில் நுதழந்து பேனாவின் உத்பைச சமாதி இடத்தைத் ைாக்கிவிட்டிருக்கிறது. சட்யடன்று என் மூதளயில் ஒரு மின்னல்! இபை மாதிரி சம்ேவத் ைால்ைான் என் ராஜ பேனாவும் அன்தறக்குக் கீபழ விழுந்து இருக்குபமா? ஒல்லிப் பேனாக்கள்ைான் ைாக்கியிருக்கும் என்று ைவறாக முடியவடுத்து, அவற்றுக்கு நான் மரணைண்டதன நிதறபவற்றியது அவசரச் யசய்தகபயா? அடடா..! என் அவசர புத்தி காரணமாக, ஒரு ோவமும் அறியாை நிரேராதிகதளத் ைண்டித்து விட்படபன! யாபனா எழுத்ைாளன்..? யாபன மூடன்! விழுகிற ோவதனயில் நாற்காலியிலிருந்து ைளர்ந்து, சரிந்து, ைதரயில் இறங்கி அமர்ந்து, விசனப்ேடைாபனன். பேனாக்கபளாடு இனி ஒட்டும் பவண்டாம், உறவும் பவண்டாம் என்று முடியவடுத்து, இப்போது பநரடியாகபவ கம்ப்யூட்டரில் தடப் யசய்து வருகிபறன். ஆனாலும், என் ராஜ பேனாவில் எழுதுகிற மாதிரி சுகம் எனக்கு இதில் கிதடக்கபவ இல்தை. அப்பிராணி பேனாக்கதள அநியாயமாகத் ைண்டித்ைைற்குத் ைண்டதனயாக எனக்கு இதுவும் பவணும்... இன்னமும் பவணும்!

கடைசி குறிப்பு!

லதானந்த்

‘‘பு ர

ாபசர் நர ந்தி ன்! நீங்க பூ ணமா குணமாயிட்டீங்க. நாடைக்கு டிஸ்சார்ஜ் ஆயிைலாம்!’’ என்றபடி டக குலுக்கினார் ைாக்ைர் மாதப்பன். ‘‘ஆனா, அதுக்கு முன்னாடி... ஒரு முக்கியமான ரபஷன்ட் பக்கத்து அடறயில் இருக்கிறார். அவட நீங்க அவசியம் சந்திக்கணும்!’’ என்றார். ரகாடவயின் மிகப் ரபரிய தனியார் மருத்துவமடன அது. ப ப ப்பான சினிமா திரயட்ைர் காம்ப்ரைக்ஸும், ரபரிய ஓட்ைல்களும் ஒருபுறமும், மிக அடமதியான ர ஸ் ரகார்ஸ் சாடல மறுபுறமுமாக அடமந்த இைத்தில் இருந்தது அந்த மருத்துவமடன. அதன் பணக்கா த்தனத்துக்குத் துளியும் சம்பந்தம் இல்லாமல் இருந்தது, ைாக்ைர் மாதப்பன் ரசான்ன பக்கத்து அடறக்கா ரின் ரதாற்றம். அவருக்குச் சுமார் அறுபது வயது இருக்கும். சாயம் ரபான... ஆனால், சுத்தமான காவி ரவட்டி, காவிச் சட்டை உடுத்தியிருந்தார். அரத நிறத்தில் ரமல் துண்டு. ரநற்றியில் குங்குமம். வழுக்டக விழாத தடலயில் அைர்ந்த நட முடி. நீண்ை தாடி. ‘‘இவர் ரபரு மணவாைச் சித்தர். இவர்கிட்ை ஏன் உங்கடை அடழச்சுக்கிட்டு வந்ரதன்னு ரயாசிக்கிறீங்கைா? உங்க ர ண்டு ரபருக்கும் சில விசித்தி ஒற்றுடமகள் இருக்கு. இவரும் உங்கடை மாதிரி ஒரு சாடல விபத்தில் அடிபட்டு, நூலிடழயில் உயிர் பிடழச்சவர். அதுமட்டுமில்டல... இவர் பிைட் குரூப்பும் உங்கைது மாதிரிரய ர ாம்ப அபூர்வமான வடகடயச் ரசர்ந்தது. ஸீ ம் அைர்த்தி கூை ர ாம்ப விசித்தி மா, ஒர மாதிரி இருந்தது. அதான், உங்கடை இவர்கிட்ை அறிமுகப்படுத்தணும்னு ரதாணிச்சு. நீங்க ரபசிக்கிட்டு இருங்க. நான் வுண்ட்ஸ் ரபாயிட்டு வந்துைரறன்’’ என்றவாறு அடறடய விட்டு ரவளிரயறினார் ைாக்ைர். புர ாபசர் நர ந்தி ன் சித்த ட க் டககூப்பி வணங்கிவிட்டுத் தன்டன அறிமுகப்படுத்திக் ரகாண்ைார். ‘‘எனக்குச் ரசாந்த ஊர் ஊத்துக்குளிங்க. ஆனா, படிச்சரதல்லாம் ரமட் ாஸ்லதான். அப்புறம் ரமல்படிப்புக்காக லண்ைன் ரபாய் பி.ரெச்டி முடிச்சு, ைாக்ைர் பட்ைம் வாங்கி ரனன். ரகாஞ்ச நாள் அங்ரகரய புர ாபச ா ரவடல பார்த்ரதன். பூர்விகச் ரசாத்து நிடறய இருக்கு. ரவடலக்குப் ரபாக ரவண்டிய அவசியம் இல்டல. எனக்கு அதுல ஆர்வமும் இல்டல. அதனால, ரவடலடய விட்டுட்டு ரகாயமுத்தூர்லரய துடியலூர் பக்கம் ரசட்டிலாயிட்ரைன். ஒரு குறிப்பிட்ை விஷயத்டதப் பத்திப் பதினஞ்சு வருஷமா ஆ ாய்ச்சி பண்ணிட்டிருக்ரகன். ரபான வா ம்தான் கார் விபத்தாகி, இங்கஅட்மிட் ஆரனன்’’ என்றார். மணவாைச் சித்தர், புர ாபசர் நர ந்தி டனரய உற்றுப் பார்த்தார். சட்ரைன்று அவர் முகம் வியர்த்துப் ரபாயிற்று. ரமல் துண்டை எடுத்து, அழுந்தத் துடைத்துக் ரகாண்ைார். அவ து உைல் ரலசாக நடுங்கியது. வறண்டு ரபான தன் உதடுகடை நாவால் ஈ ப்படுத்திக் ரகாண்டு, ரமலிதான கு லில், ‘‘உங்க ஆ ாய்ச்சி உரலாகம் சம்பந்தப்பட்ைதா?’’ என்றார். புர ாபசர் நர ந்தி னுக்கு ஆச்சர்யம் தாங்க முடியவில்டல. பைபைப்புைன், ‘‘ஆமாங்க ஐயா! எப்படி அவ்ரைா கர க்ைா ரகட்கறீங்க? என்னால நம்பரவ முடியடல. ஆ ாய்ச்சி ரசய்ய உலகத்துல எவ்வைரவா விஷயங்கள் இருக்கும்ரபாது, மிகச் சரியாக எப்படி உங்க ைால நான்

ரசய்ற ஆ ாய்ச்சி பற்றிக் குறிப் பிட்டுக் ரகட்க முடிஞ்சுது? நான் யார்கிட்ரையும் அடதப் பத்தி எப் ரபாதும் ரபசியதுகூைக் கிடையாரத!’’ என்றார். மணவாைச் சித்தர் பதிரலதும் ரசால்லாமல், அண்ணாந்து ரமரல பார்த்தவாறு இருந்தார். அவ து உதடுகள் ரலசாக முணு முணுத்தன... ‘அஞ்ஞானி பல ரபர்கள் அடையாத வாத வித்டத, விஞ்ஞானி துடணயுைரன விட வாகக் டககூடும்!’’ ‘‘சித்தர ! நீங்க ரசால்றது ஒண்ணுரம புரியலீங்க. தயவுரசய்து விைக்கமாகச் ரசால்லுங்க’’ என்றார் புர ாபசர் நர ந்தி ன்.

‘‘ரசால்ரறன்... ரசால்ரறன்! அதுக்கு முன்னாடி என்டனப் பத்திக் ரகாஞ்சம் ரசான்னாத்தான், உங்கள் ரகள்விக்கும் பதில் கிடைக்கும்’’ என்று ரதாண்டைடயக் கடனத்துக் ரகாண்டு, ரபசத் ரதாைங்கினார் சித்தர். ‘‘என்டனப் பார்த்து ஏரதா சாமியார்னு நினச்சுைாதீங்க. முப்பத்தஞ்சு வருஷத்துக்கு முன்னாடி சர்வீஸ் கமிஷன் பரீட்டச எழுதி பாஸ் பண்ணி, ஃபா ஸ்ட் டிபார்ட்ரமன்ட்டில் ர ஞ்ச் ஆபீஸ ா ரசலக்ட் ஆகி, முதல் ரபாஸ்ட்டிங்கில் ரகால்லி மடலயில காட்டி லாகா அதிகாரியா ரவடலக்குச் ரசர்ந்ரதன். அப்ப காட்டுக்குள்ரை சுத்தும்ரபாது, எனக்கு ஒரு மகானுடைய அறிமுகம் கிடைச்சுது. அவர் ரமல உள்ை ஈடுபாட்டில் ரவடலடய ாஜினாமா பண்ணிட்டு, அவட க் குருநாத ா ஏத்துக்கிட்டு அவர்கூைரவ இருந்துட்ரைன். அவருக்குத் ரதரியாத மூலிடக கசியங்கரை கிடையாது. அந்தப் பகுதியில் இருக்கிற பாவப்பட்ை மடலவாசி ஜனங்களுக்கு இலவசமா மூலிடக டவத்தியம் ரசய்வார். அரதாை அவர் இன்ரனாரு விஷயத்திரலயும் தீவி மா இருந்தார். ஏரதரதா மூலிடககடையும் சில விரநாதமான வஸ்துக்கடையும் கலந்து ரகாதிக்கரவச்சிட்ரை இருப்பார். படழய ஓடலச் சுவடிகடைப் பார்த்துப் பார்த்து, தினமும் தனக்குத்தாரன ரபசிக்கிட்டு இருப்பார். என் ரமல பூ ண நம்பிக்டக வந்ததும், ஒரு நாள்

அவ ாகரவ என்டனக் கூப்பிட்டு, ‘நான் ரமற்ரகாண்ை முயற்சிகள் என் காலத்திரல ரஜயிக்காது மணவாைா! என் அந்திம ரந ம் ரநருங்கிட்டிருக்கு. அதனால, இதுவட நான் ரசஞ்ச கசிய ஆ ாய்ச்சிக் குறிப்பு கடை உனக்குச் ரசால்ரறன். நான் விட்ை இைத்திலிருந்து அந்த ஆ ாய்ச்சிடய நீ ரதாை ணும்’னார். ஒரு விஷயம் ரசால்ல மறந்துட் ரைரன... அவர் தயாரிக்கிற கலடவகடைச் சின்னச் சின்ன இரும்புப் ரபாம்டமகள் ரமல தைவிப் பார்ப்பார். அந்த ரபாம்டமகளில் சிலது ரலசா நிறம் மாறும்!’’ புர ாபசர் நர ந்தி ன் தன்டன மீறி, ‘ஆல்ரகமி!’ என்றார். மணவாைச் சித்தர் புன்னடகத்து, ‘‘ஆமாம்! ஆல் ரகமின்னு நீங்க ரசான்ன அரத சவாத வித்டதயில் ரஜயிக் கணும்கிறதுதான் அவர ாை லட்சியம். எப்படியாவது இரும்டபத் தங்கமா மாத்திரய தீ ணும்னுதான் அவ்வைவு பாடுபட்ைார். அவர ாை ஆ ாய்ச்சியில் நூத்திரயட்டு நிடலகடைத் தாண்டிட்ைதா ரசால்லி, அடதரயல்லாம் ஓடலச் சுவடிகடைப் படிச்சு, அர்த்தங்கடைக் கஷ்ைப்பட்டுக் கண்டுபிடிச்சு ரசய்யுள் மாதிரி எனக்குச் சின்னச் சின்னக் குறிப்புகைா ரகாடுத்தார். இன்னும் நாற்பத்ரதட்டு நிடலகள் இருக்குன்னு ரசால்லி, அவ து ஆ ாய்ச்சிடய நான் ரதாை ணும்னு கட்ைடை ரபாட்டுட்டு, ஜீவ சமாதி ஆயிட்ைார். கடைசிக் குறிப்டப மட்டும் ஏரனா அவர் த ரவ இல்டல. அவர் கத்துக்ரகாடுத்த டவத்தியத்டதயும், பார்த்துக்கிட்ை சவாத வித்டத முயற்சிடயயும் ரதாைர்ந்ரதன். இத்தடன வருஷமா நானும் எவ்வைரவா ரபா ாடி, அவர் விட்ைதில் இருந்து ரமற்ரகாண்டு நாற்பத்தாறு நிடலகடை முடிச்சுட்ரைன். ஒரு ரசர்மானப் ரபாருளுக் காக ரகாயமுத்தூர் வந்தப்ப, ஒரு பஸ் என் ரமல ரமாதிடுச்சு. அடிபட்டுக்கிைந்த என்டன, யார ா ஒரு நல்ல மனுஷன் இங்ரக ரகாண்டு வந்து ரசர்த்து, சிகிச்டச ரசலவு முழுக்கக் கட்டிட்டுப் ரபாயிட்ைாரு. நாற்பத்ரதழாவது நிடல பத்தின வாசகமும் இன்னிக்குப் பலிதமாயிருச்சு’’ என்றவர் மீண்டும், ‘‘அஞ்ஞானி பல ரபர்கள் அடையாத வாத வித்டத விஞ்ஞானி துடணயுைரன விட வாகக் டககூடும்!’’ என்று வாய்விட்டு உ க்கச் ரசான்னார். ‘‘ஆக, இன்னும் ஒர ஒரு நிடலதான் பாக்கி! அதுவும் டககூடுகிற காலம் ரநருங்கி வந்திருச்சுன்னு நிடனக்கிரறன்!’’ புர ாபசர் நர ந்தி ன் தாங்க முடியாத ஆச்சர்யத்துைன், ‘‘ரஸா, வாத வித்டதன்னு நீங்க ரசால்றது ‘ஆல்ரகமி’. அதாவது, இரும்டபத் தங்கமாக்குற சவாதம்! ரவாண்ைர்ஃபுல்! ஐயா, சித்தர ! நானும் அரத ஆ ாய்ச்சிலதான் ஈடுபட்டிருக்ரகன். நாம ர ண்டு ரபரும் சந்திச்சது ர ாம்ப ஆச்சர்யமா இருக்கு. என் ஆ ாய்ச்சியும் கிட்ைத்தட்ை முடியற தறுவாயிலதான் இருக்கு. இன்னும் ஒர ஒரு ரகமிக்கல் ரசர்த்தா ரபாதும், அந்த ரசர்க்டகப் ரபாருடைக் கண்டுபிடிக் கிறதுக்குதான் முயற்சி பண்ணிட்டு இருக்ரகன்’’ என்றார். மணவாைச் சித்தர் ரகாஞ்ச ரந ம் ஆழ்ந்து ரயாசித்தார். ‘‘எனக்கும் இன்னும் ஒரு நிடலதான் பாக்கி இருக்கு. ஏன் நாம ர ண்டு ரபரும் ஒர இைத்தில், அதாவது ரகால்லி மடலயிரலரய நம்ம ஆ ாய்ச்சி டயத் ரதாை க் கூைாது?’’ என்று ரகட்ைார். ‘‘நல்ல ரயாசடன தான்! நாடை மதியம் என்னுடைய ரசாதடனச் சாடலயிலிருந்து ரதடவயான ரபாருட் கடை மட்டும் எடுத்துக்கிட்டுப் புறப்பைலாம்’’ என்ற புர ாபசர் நர ந்தி ன், சித்தரிைம் விடை ரபற்றுத் தன் அடறக்கு வந்தார்.

மறுநாள் பிற் பகலில், சித்தரும் புர ாபசரும் ரகால்லி மடல ரநாக்கிப் பயணத்டத ஆ ம்பித்தனர். புர ாபசரின் இ ட்டை ஏ.ஸி. ரபாருத்தப்பட்ை குவாலிஸ் கார், தார்ச் சாடலயில் வழுக்கிக்ரகாண்டு பறந்தது. அவர ஓட்டி வந்தார். ாசிபு ம் தாண்டி ரகாம்டபக்காடு பிரிவில் மடலப் பாடதயில் நுடழயும் வட மூடிவந்த சித்தர், ‘‘உங்க ஆ ாய்ச்சி பற்றிக் ரகாஞ்சம் ரசால்லுங்கரைன்’’ என்றார்.

கண்கடை

‘‘கூடியவட புரியற மாதிரி சுருக்கமா ரசால்ல முயற்சிக்கிரறன். எல்லா உரலாகங்களுடைய அணுக்களிலும் புர ாட்ைான், நியூட் ான், எரலக்ட் ான் என்று அணுடவக் காட்டிலும் நுணுக்கமான சங்கதிகள் குறிப்பிட்ை எண்ணிக்டகயில் இருக்கு. இரும்பின் மூலக்கூறுகளுடைய அந்த அணு உள் கட்ைடமப்டபத் தங்கத்தின் அடமப்பா மாத்தறதுதான் அடிப்படை. அதுக்காகப் பல சாயனக் கலடவகடை யும் பல விதங்களிலும் மாற்றி மாற்றிக் கலந்து, நிடறயச் ரசாதடனகள் ரசய்து பார்த்து கிட்ைத்தட்ை தங்கத்டத ரநருங்கிட்ரைன்’’ என்றவர், ‘‘ஆமா! உங்க குருநாதர் ஏரதா நிடலகள்னு ரசான் னார , அது என்னன்னு ரசால்லுங்கரைன்!’’ என்றார் புர ாபசர். ‘‘பல ரசர்க்டக வஸ்துக்கடையும் குறிப் பிட்ை எடையில் கலந்து, இரும்பிரல பூசிப் பூசிப் பாைம் பண்ணுகிற முடற அது. உதா ணமா, ‘ மணமாகாக் கன்னியின் மதன நீர் ஒரு மல்லி ரயடை, பிணமாகாக் கருநாகப் பல்ரலா ரவாரு பிைங்கி ரனடை, குணமான சிறுகுறிஞ்சி குன்றாத வி ற் பி ண்டை மணங்கமழும் மாம்பூ அைரவாடு டமயாக அட த்துவிடு’ -இது ஒரு நிடலயின் வாசகம். இது மாதிரிப் பல நிடலகள் தாண்டி, எல்லாம் பலிதமாயிடிச்சு. இன்னும் ஒர ஒரு நிடலதான் பாக்கி! அடதக் கண்டுபிடிக்கக் குருநாதர்தான் திருவுைம் ரசய்ய ரவண்டும்’’ என்றார் சித்தர். மடலப் பாடதயில் வடைந்து வடைந்து கார் ரமரலறியது. சாடலயின் இருமருங்கும் கிரிவியா ர ாபஸ்ைா ம ங்களின் மஞ்சள் நிறப் பூக்கள் வர்ணஜாலம் காட்டின. ரசம்ரமடு தாண்டி, சித்தர் காட்டிய வழியில் பயணித்து, ஒரு மண் சாடலயில் கிடை பிரிந்து, ஆள் அ வமற்ற வனாந்தி த்தில் ரமலும் ஒரு மணி ரந ம் பயணம் ரசய்த பிறகு, ஆதிவாசிகளின் குடியிருப்பு ஒன்றின் அருரக ரசன்று சாடல முடிந்தது. ‘‘இந்த இைத்துக்குப் ரபயர் குழிவைவு. இங்ரக இருக்கிற மடலவாசிகளுக்கு அ சாங்கரம குடியிருக்க இைம் ரகாடுத் திருக்கு. ரசட்டில்ரமன்ட் ஏரியான்னு ரபர். இந்த ஆதிவாசிகள் எனக்காகக் கட்டிக் ரகாடுத்த வீட்டில்தான் என்னுடைய ஆ ாய்ச்சியும் நைக்குது. வாங்க, ரபாகலாம்’’ என புர ாபசட அடழத்துச் ரசன்றார் சித்தர். ஓடலயால் ரவயப்பட்டுப் ரபரிய ொல் ரபாலிருந்தது சித்தரின் வீடு. காய்ந்துரபான பச்சிடலகள் குவியல் குவியலாகக் கிைந்தன. நடகக் கடைகளில் எடை ரபாை உதவும் காற்றுப் புகாத எரலக்ட் ானிக் த ாசு ஒரு ஓ மாக இருந்தது. இடறச்சிக் கடைகளில் அடிக்கும் ஒருவித மாமிச வாடை சுழன்றுரகாண்டு இருந்தது. வீட்டுக்கு ரவளிரய இருபது அடி தூ ம் தள்ளி, மிகப் ரபரிய பள்ைத்தாக்கு. அங்ரக அறுநூறு அடிக்கும் கீரழ அதல பாதாைத்தில், ஆகாச கங்டக என்ற ரபயர் ரகாண்ை நதி ஸ்ஸ்ஸ்ஸ் என்ற சப்தத்துைன் கட பு ண்டு ஓடிக்ரகாண்டிருந்தது. ஒரு மாத காலம் பறந்தது. ரபரும்பாலும் சடமக்காத காய் கறிகள்தான் இருவருக்கும் ஆகா ம். இ வில் காய்ச்சாத ஆட்டுப் பாடல, அ ப்புளி என்ற மடலவாசி இடைஞன் ரகாண்டுவந்து தருவான். புர ாபசர் நர ந்தி ன் ஓ ைவு அந்த வடக உணவுகளுக்குத் தன்டனப் பழக்கப்படுத்திக்

ரகாண்டுவிட்ைார். சித்தரின் இரும்புப் ரபாம்டமகளும் புர ாபசரின் இரும்புத் துண்டுகளும் தனித்தனிரய அடுக்கி டவக்கப்பட்டுப் பலவித பரிரசாதடனகளுக்கும் ஆட்படுத்தப்பட்டு இருந்தன. ஒரு நாள் புர ாபசர் நர ந்தி ன் மிகக் கவனமாக ஒரு கண்ணாடி சீசாவில் இருந்து துளித் துளியாக ஒரு தி வத்டத இன்ரனாரு குடுடவயில் இட்டுக் கலக்கிக்ரகாண்டு இருந்தார். பீங்கான் பாத்தி ம் ஒன்றில் சில பசுந் தடழகடை அட த்துக்ரகாண்டு இருந்த மணவாைச் சித்தர் ரலசாகச் சிரித்த படிரய, ‘‘என்னங்கய்யா அது... அவ்வைவு கவனமா கலக்குறீங்க?’’ என்று ரகட்ைார். பார்டவடயத் திருப்பாமரல, ‘‘இது டி.என்.டி. அதாவது, ட்ட டநட்ர ா ரைாலுவீன்! பயங்க மான ரவடி ரபாருள். அடதத்தான் இப்ரபா ட்ட பண்ணிட் டிருக்ரகன்’’ என்றார் நர ந்தி ன். அடுத்த ரநாடி... மிகப் பலமான ஓடசயுைன் அந்தக் கலடவ ரவடித்துச் சிதறியது. படுகாயப்பட்ை இருவரின் உைம்பிலிருந்தும் பீறிட்ை த்தம் ஒர குழம்பாகக் கலந்து, ஓடிச் சித்தரின் இரும்புப் ரபாம்டமகள் மீதும், புர ாபசரின் இரும்புத் துண்டுகள் மீதும் பீய்ச்சி அடித்த அரத விநாடி, அடவ தகத் தகாயமாய்ப் பளீரிட்டு ரசாக்கத் தங்கமாக மாறி, மின்னின. அந்தக் காட்சிதான் அவர்கள் இருவரும் கடைசியாகப் பார்த்த காட்சி! மறுபடியும் ரபருத்த ஓடசயுைன் ரவடித்துச் சிதறியது அந்த ஆ ாய்ச்சி சாடல. அங்கிருந்த சகலமான ரபாருட் களுைன் இருவரின் சைலங்களும் ஆகாச கங்டக பாயும் அதல பாதாைத்தில் வீசி எறியப்பட்டு, மூழ்கி மடறந்தன. சித்தரின் குருநாதர் ரசால்லாமல் விட்ை கடைசிச் சுவடி, குருநாதரின் சமாதிக்குள்ரைரய எலும்புக்கூைாகக் கிைந்த அவ து மூடிய டகயில் கிைந்தது. ‘ஈடுபட்ை இரு ரபரின் ரசங்குருதி ஒன்றாகிப் பாடுபட்ை பலனது பலிதமாகும் ரவடையிரல,

கூடுவிட்டு ஆவிகள் ரபாய்க் குணவான்கள் உைலங்கள் ரமடுவிட்டுப் பள்ைம்ரசர் ரவள்ைநீர் கலந்திடுரம!’

கடைசி வீட்டு ஆச்சி!

சி.முருககஷ் பாபு

‘‘க

டைசி வீட்டு ஆச்சி செத்துப்கபாயிட்ைா..!’’ கபச்சிமுத்துவின் குரல் எங்ககா கைலுக்குள் இருந்து ஒலிப்பது கபால செலிதாகக் ககட்ைது. என்னால் செய்திடை உள்வாங்க முடிைவில்டல. சில கணங்களில் செய்தி உடைத்த கபாது அதிர்ச்சிைாக இருந்தது!

‘‘எப்படியும் நாடைக்குச் ொைங் காலம் ஆகிடும் தூக்குைதுக்கு. நீ வந்துடுவிைா?’’ என்ைான். உடைந்த அவனுடைை குரலில் இருந்து எவ்வைவு கநரம் அழுதிருப்பான் என்று யூகிக்க முடிந்தது. ‘‘என்னைா ககக்ககை, உைகன வர்கைண்ைா! கைய், சகாஞ்ெம் முன்னப்பின்ன ஆனாலும் தூக்கிை கவண்ைாம்னு சொல்லுைா. ஒரு தைடவைாவது ஆச்சி முகத்டதப் பாக்கணும்’’ என்ைகபாது எனக்கும் குரல் உடைந்தது. எனக்காகசவல்லாம் ஆச்சிடைத் தூக்காெல் டவத்திருக்க, நான் ஒன்றும் அவளுக்கு ெகன் வயிற்றுப் கபரகனா, ெகள் வயிற்றுப் கபரகனா கிடைைாது. சொல்லப்கபானால், அவடை ஆச்சி ஆச்சி என்று சுற்றி வந்த ைாருகெ அவளுக்குப் கபரன், கபத்தி கிடைைாது. எங்கள் சதருவின் கடைசி வீடு ஆச்சியுடைைது. அவளுடைை சபைர்கூை எங்களுக்கு நீண்ை நாட் களுக்குத் சதரிைாது. கடைசி வீட்டு ஆச்சி என்றுதான் சொல்கவாம். ஜாக்சகட் கபாைாத கறுத்த உைம்புக்கு சவள்டைச் கெடல பளீசரன்று இருக்கும். டகயில் டவத்திருக்கும் துணிகூை சவள்டை நிைத்தில்தான் டவத்திருப்பாள். ‘‘ஏன் ஆச்சி, சவள்டைக் கலடரகை சவச்சிருக்கக?’’ என்று ககட்ைால், ‘‘ம்... அதுதான் உன் தாத்தா’’ என்பாள் சிரித்துக்சகாண்கை! ஒரு ெனுஷிக்கு அத்தடன சபரிை வீடு கதடவ இல்டல. சபரிை முற்ைம், கதக்குத் தூண்கள் கூடரடைத் தாங்கி நிற்கும் நீைொன வராண்ைா, கெற்குப் பக்கச் சுவர் முழுக்க கயிடலநாதனில் சதாைங்கி கன்னிைாகுெரி வடர ொமி பைங்கள், சதற்குப் பக்கத்துச் சுவரில் டகயில் குச்சிடைத் தாங்கிைபடி ககாட்டு கவட்டியில் உட்கார்ந்த நிடலயில் தாத்தா, இரண்டு புைமும் மூக்குத்தி, டெயும் சகாஞ்ெம் பைமும் பூசிை கண்கள், எண்சணய்க்குப் படிந்த தடலமுடி, அதில் எட்டிப் பார்க்கும் செவந்தி என்று ெர்வ அலங்காரொக நின்ைபடி இருக்கும் ஆச்சியும் எடுத்துக்சகாண்ை கபாட்கைா என்று அடை முழுக்க கபாட்கைாக்கள் நிடைந்த பட்ைாொடல, இரண்டு பக்கமும் இரண்டு டெடு ரூம்கள், வலப் பக்கம் சநற்குதிரும், இைப் பக்கம் அரங்கு வீடுொக ெறித்துக் கட்ைப்பட்ை இரண்ைாம் பத்தி, அடதத் தாண்டி இரண்டு படி இைங்கினால் வலப் பக்கம்

குளிக்கும் ரூமும் இைப் பக்கம் தண்ணீர்த் சதாட்டியும் இருக்கும் வானசவளி, அடதத் தாண்டி அகன்றுகிைக்கும் அடுக்கடை என்று சபரிை வீடு... இது தவிர ெச்சு கவறு! சவள்ளியும் செவ்வாயும் சொத்த வீட்டையும் ொணி கபாட்டு செழுகுவாள். இடையில் கிருத்திடக, அொவாடெ வந்தால் அதற்கும் செழுகுவாள். பல அடைகளில் செழுகுவதற்குத் தவிர, அவள் நுடைந்ததுகூைக் கிடைைாது. ஆனால், எல்லாம் சுத்தொக இருக்க கவண்டும் அவளுக்கு! அவளுக்கு கவடல டவப்பதற்சகன்கை பிைப்சபடுத்த ொதிரி, லீவு நாசைன்ைால் அங்ககதான் சகாட்ைெடிப்கபாம். ஆச்சி வீகை பள்ளிக்கூைம் ொதிரி ஆகிவிடும். புைவாெலில் இருக்கும் பூவரசு ெரத்தில் ஊஞ்ெல் கட்டிப் கபாட்டிருப்பாள். பம்பரம், ககாலி விடைைாடி, குண்டும் குழியுொக புைவாெடலகை கபார்க்கைம் கபால ஆக்கிடவத்திருப்கபாம். ஆனால், ‘‘ஏம்ைா... இப்படி குட்ைப் புழுதிைா ஆக்குதிை வீட்டை...’’ என்று கடிந்துசகாள்ளும் பாவடன யில் செல்லொக அலுத்துக்சகாள்வாகை தவிர, ஒரு சுடுசொல் வராது. புளிடையும் கருப்பட்டிடையும் கபாட்டு, பாடன நிடைை கடரத்து பாடனக்காரம் செய்து டவத்திருப் பாள். சவயிலுக்கு இதொக சொண்டு சொண்டு குடித்துவிட்டு, விடை ைாடிக்சகாண்கை இருப்கபாம். சதருவுக்குள் எந்தப் பிள்டைடைத் கதை கவண்டுசென்ைாலும், அவள் வீட்டில்தான் கதடுவார்கள். முகசெல்லாம் சவயிலில் கறுத்து, ெட்டை டிராைடரசைல்லாம் புழுதி ைாக்கிக்சகாண்டு நிற்பவடன அடைத்து, ‘‘ஏ... சின்னவகன! உங்கம்ொ கதடி வந்துருக்கால... அவ கண்ணுல நீ இந்தக் ககாலத்துல ொட்டுன... உன் கதாடல உரிச்சு உப்டபத் தைவிருவா. மூஞ்சிடைக் கழுவிட்டு ஓடு’’ என்று குளிர்ந்த தண்ணீடரக் சகாடுத்து, கெடல முடனயில் துடைத்தும் விடுவாள். ‘‘ராொ என்கூைத்தான் இருந்து தாைம் விைாண்டுக்கிட்டு இருந்தான். அடிக்காத செல்லம்ொ... புள்ை பட்சிைா ஒடுங்கி நிக்குது பாரு... அடிக்காத புள்ைை...’’ என்று சொந்த ஜாமீன் சகாடுத்து அனுப்புவாள். ஆனாலும், புளிை விைார் ஒடிந் திருக்கும் என்பது அவளுக்குத் சதரியும். ொைங்காலம் கபானால் எண்சணய்க் கிண்ணத்கதாடு உட்கார்ந்திருப்பாள். ‘‘உங்க ஆத்தா உன்டன வலிச்சுப் சபத்தாைா... இல்டல, வழியில தவிட்டுக்கு வாங்கிைாந் தாைா? இப்படிப் கபாட்டு அடிச் சிருக்கா’’ என்ைபடி எண்சணய் தைவிவிடுவாள். கபான வருஷம் ெம்ெருக்கு ஊருக்குப் கபாயிருந்தகபாது, என் ெகடன அடைத்துக்சகாண்டு கபாய் கடைசி வீட்டு ஆச்சியின் முன்னால் நிறுத்திகனன். கலங்கி நிற்கும் கண்ககைாடு என் ெகடனத் தைவித் தைவிப் பார்த்தாள். ‘‘அய்ைா... இைராென் கணக்கா இருக் காகன! பணிைாரம் ொப்புடுதிைா?’’ என்ைாள். ‘‘இல்ல பாட்டி... எனக்கு இன்னிக்கு கிரிக்சகட் கெட்ச் இருக்கு’’ என்று பத்து நிமிைம்கூை ஆச்சி வீட்டில் தங்காெல் ஓடி விட்ைான். எங்கள் ஊர் கிரிக்சகட் டீமில் சிைப்பு கபட்ஸ்கெனாக என் ெகடனச் கெர்த்திருந்தார்கள். இரண்டு வருஷம் சதாைர்ந்து கப் வாங்கிவிட்ைார்கைாம். இந்த வருஷமும் கப் வாங்கிவிட்ைால், கப்கப சொந்தொகிவிடுொம். அதற்காக லீவு முழுக்க கண்ொயில் பிராக்டீஸ் நைந்துசகாண்டு இருந்தது. முன்கனசைல்லாம் கண்ொயில் தண்ணீர் தளும்பிக்சகாண்டு இருக்கும். பகசலல்லாம் வைலுக்குத் தண்ணீர் பாய்ச்ெப் கபாகிைவர்கள் ஒரு பக்கம், குைத்தில் குளிக்கும் எருடெக் கூட்ைத்துக்கு முதுகு கதய்ப்பவர்கள் ஒரு பக்கம் என்று பிஸிைாக இருக்கும்.

எங்கள் ஊரில் எல்லா வீட்டிலும் ைாய்சலட் கிடைைாது. கருக்கல் கநரத்தில் கண்ொய்ப் பக்கொகத்தான் ஒதுங்க கவண்டும். அப்படிப் கபாகிை சபண்கள், கடைசி வீட்டைத் தாண்டித் தான் கபாக கவண்டும். கபாகும்கபாகதா, இல்டல வரும்கபாகதா ஆச்சி வீட்டில் எட்டிப் பார்க்காெல், எந்தப் சபண்ணும் கபாக ொட்ைாள். பஞ்ொைத்து கபார்டில் பல்ப் திருடி ைதில் ஆரம்பித்து, ஊர் விஷைங்கள் அடனத்தும் அங்ககதான் அடரபடும். அந்த கநரத்தில் பல சிபாரிசுகளும், விண்ணப்பங்களும்கூை பரிொைப் படும். ‘‘ஆத்தா, தாெடரச் செல்வி... நம்ெ கார வீட்டு ககணென் பி.ஏ, எல்லாம் படிச்சிருக்கான் சதரியுமில்ல. உங்கப்பன் கதடித் கதடிப் கபானாலும் உனக்கு என்ன கதசிங்கு ராெடனைா சகாண்ைாந்துரப் கபாைான்? கபொெ அந்த ககணெனுக்கு வாக்கப்பட்டு கபாை வழிடைப் பாரு. அவனும் எங்கிட்ை வந்து அழுது புலம்புைான்... ‘அந்தப் புள்ை ஏசைடுத்தும் பாக்க ொட்கைங்குது’னு. ஏனாத்தா... உனக்கு அவன் கெல என்னொச்சும் தப்பாப்படுதா?’’ என்று கபசிப் கபசி விவரம் கெர்த்துக் சகாள்வாள். அடுத்த நாள் தாெடரச் செல்வியின் தாைாடரப் பிடிப்பாள். ‘‘ஏ புள்ை... உன் ெவடைத் தூர கதெத்துல கட்டிக் குடுத்துப்புட்டு கண்ணக் கெக்கிட்டு நிக்கப்கபாறிைா? உள்ளூருக்குள்ை ஒருத்தன் டகயில் புடிச்சுக் குடுத்தா, கெலுக்கு ஏதும்னா அந்தப் புள்ை ஓடிைாந்து உன்டனத் தாங்கும்ல... என்ன சொல்லுத..?’’ என்று அடுத்த ரவுண்ட் கபச்சுவார்த்டதயில் இைங்கு வாள். இப்படி ஒரு காதல் கல்ைாணத்டத ஒற்டை ஆைாக நின்று ஏற்பாடு செய்து, தாலி கட்டிக்சகாண்டு காலில் விழும் தம்பதிக்கு சநற்றி நிடைை விபூதிடைப் பூசி, ஆளுக்கு ஒரு ரூபாய் சகாடுத்து அனுப்பு வாள். காடலயில் இட்லியும், ொைங் காலம் பணிைாரமும் சுட்டுக் காலந் தள்ளும் அவைால் அவ்வைவுதான் முடியும். அவளுடைை ெகன் அனுப் பும் காடெக்கூை கபாஸ்ட் ஆபீஸில் கபாட்டு டவத்துவிடுவாள். ‘‘ஏன் ஆச்சி... ொொ செட்ராஸ்ல இருக்காம்ல. வந்திரு ஆத்தானு கூப்பிட்டும் ஏன் கபாக ொட்கைங்க..?’’ என்று ஒருநாள் ககட்ைதற்கு, ‘‘ச்சீ... ெனுஷி வாழ்வாைா அந்த ஊர்ல... என்னகொ சகாடலக்குத்தம் பண்ண ொதிரி, நாலு சுவத்துக்குள்ைகை அடைஞ்சுகிைக்க கவண்டியிருக்கு. எதுத்த வீட்டுக்காரன் தீவாளிக்கு இனாம் ககக்க வந்த தீவட்டி கணக்கா ஆடிக்சகாருக்க அம்ொடெக்சகாருக்க மூஞ்சிடைக் காட்டுதான். அசதன்னகொ அந்த ஊருக்குப் கபானா எனக்கு ஊர் சவலக்கிவச்ெ ொதிரி இருக்கு. விடிஞ்சு கபாய் அடைஞ்சு வாைவங் களுக்குத்தான் அந்த ஊரு லாைக்கு’’ என்று தடலநகரத்டத விெர்ெனம் செய்து முடித்துவிட்ைாள். அவளுக்கு ஊரில் ஆயிரம் கவடலகள் இருந்தன. ஊருக்குள் எந்தப் பிரெவம் என்ைாலும், ஆச்சிதான் ெருத்துவச்சி. புள்டைத்தாச்சியின் முகச் சுழிப்டப டவத்கத வலியின் தன்டெடைச் சொல்லி, பிள்டை பிைக்கும் கநரத்டதச் சொல்லிவிடுவாள். அந்த கநரத்டத டவத்து பிள்டையின் ஜாதகத்டதக் கூை குறித்துக்சகாள்ைலாம். கநரம் தப்பகவ தப்பாது. ைார் வீட்டில் பிரெவம் பார்த்தாலும் அங்கககை ஒரு பாடன சவந்நீர் கபாைச் சொல்லி குளித்துவிட்டு, தடலடைக் காைப் கபாட்ைபடி கிைம்பி வந்துவிடுவாள். ஆச்சியின் ெகன் இப்கபாது அசெரிக்காவில் இருக்கிைார். அவருக்குத் தகவல் கபாய்ச் கெர்ந்து சகாள்ளி கபாை வந்துவிடுவாரா என்று சதரிைவில்டல. டகயில் இருந்த செல்கபானில் வீட்டுக்கு கபான் அடித்கதன். நீண்ை கநரம் ரிங் அடித்த பிைகு, அம்ொ வந்து எடுத்தாள். ‘‘பாத்ரூம்ல இருந்கதண்ைா... நீ ஊருக்கு வந்துட்டிருக்கிைா? ொெனுக்குத் தகவல் சொல்லிைாச்சு. அசெரிக்காவுல இருந்து கிைம்பிடுச்ொம். ஒத்டதக் கிைவிைாக் கிைந்து ஊருக்கக கெவுகம் பார்த்துக்கிட்டிருந்துச்சு. ஆச்சிக்கு ஆன கதிடைப்

பார்த்ததும் நாலு தைடவ பாத்ரூம் கபாயிட்கைண்ைா...’’ அம்ொ கெற் சகாண்டு கபெ முடிைாெல் விம்மினாள். தாத்தா செத்துப்கபானகபாது, ொொவுக்கு ஏழு வைது என்று ஆச்சி சொல்லியிருக்கிைாள். ‘‘டகயில புள்டையும் கண்ணுல தண்ணியுொ நின்கனன். உங்க தாத்தா எனக்கு சவச்சிட்டுப் கபானது இந்த வீட்டையும் ஆட்டுப் புழுக்டக கணக்கா டகைகலம் நிலத்டதயும்தான். அந்த நிலத்டதக்கூை உங்க ொென் காகலசு படிக்கப் கபாடகயில வித்துட்கைன். அன்னிக்கும் ெரி, இன்னிக் கும் ெரி, இந்த ஊருதான் ராொ எனக்கு ஆதரவு. நம்ெ சதரு பூரா இருக்கும் சொந்தக்காரங்க ஊக்கத்துலதான் உங்க ொெடன வைர்த்கதன்’’ சொல்லும்கபாகத கரகரசவன்று கண்ணில் நீர் வந்துவிடும் ஆச்சிக்கு. ொெனும் ஆச்சிக்கு எந்தக் குடையும் டவத்ததில்டல. தன்கனாடு டவத்துக் சகாள்ைத்தான் ஆடெப்பட்ைது. ஆனால், செட்ராஸுக்கக கபாகாத ஆச்சி அசெரிக்காவுக்கு எப்படிப் கபாகச் ெம்ெதித்திருக்கும்? ஊர் கபாய் இைங்கிைகபாது, வந்திருந்தான் கபச்சி முத்து.

ரயில்கவ

ஸ்கைஷனுக்கு

வண்டிடை

எடுத்துக்சகாண்டு

‘‘ொொ இப்பத்தான் ெதுடரல ஃப்டைட்டில் இைங்கி, கார்ல வந்துட்டி ருக்காரு. எப்படியும் தூக்குைதுக்கு நாடைக் காடலல ஆகிடும்’’ என்ைபடி வண்டிடை ஊருக்குள் திருப்பினான். சிறுவர்கள் கிரிக்சகட் ெட்டை, பந்து ெகிதம் கண்ொயிலிருந்து கடரகைறிக் சகாண்டு இருந்தார்கள். தண்ணீர் வைண்டுகிைந்த கண்ொய், கிட்ைத்தட்ை கிரிக்சகட் ஸ்கைடிைம் கபால, பல நாட்கள் விடைைாடிைதில் சகட்டிப் பட்டுக்கிைந்தது. ‘‘என்னைா... ஏதும் உைம்புக்கு முடிைாெ இருந்துச்ொ ஆச்சி, திடீர்னு...’’ என்று நான் வார்த்டதடை முடிக்கும் முன் குரல் பிசிைடிக்கச் சொன்னான் கபச்சிமுத்து... ‘‘இல்லைா, தூக்கு கபாட்டுக்குச்சு!’’ அதிர்ச்சியில் கபச்சிமுத்துவின் கதாடை இறுக்கிப் பிடித்கதன். ‘‘ஏண்ைா..?’’ ‘‘சதரிைடலைா... காடலயிலகை சதாங்கிடுச்சு கபாலிருக்கு. இப்பல்லாம் ைாரும் அடிக்சகாருதரம் ஆச்சி வீட்டுக்குப் கபாைதில்டல, இல்டலைா... அதனால, எப்கபா சதாங்கிச்சுன்கன சதரிைடல. பிச்டெக்காரன் கபாட்ை ெத்தத்துலதான் எல்லாரும் ஓடிப் கபாய்ப் பார்த்திருக் காங்க.’’ வண்டிடை பிகரக் கபாட்டு நிறுத்தி விட்டுக் குலுங்கி அைத் சதாைங்கினான் கபச்சிமுத்து.

கமலின் சிறுகதை: அதையா நெருப்பு

வே று ஒரு கதை விோைத்தில் பிறந்ை கிதைக் கதை இது. இது கிதைகூட இல்தை; வேறு, வேறு விதை. ‘‘விேசாயிகளின் ைைம் வ ாை ோனம் ார்த்ை பூமி இல்தை நமது விதைநிைம்’’ என்றார் கதை விோதிக்க ேந்ை ஒரு நண் ர். ‘‘ஆம்! இது பூமி ார்த்ை பூமி’’ என்வறன். ‘‘சிை சமயம் ோனமும் ார்க்குவம?” என்று சிரித்ைார். ‘‘ ார்க்கும், எங்வகயும் ார்தேைாவன கதைவய! என் வகாணம், என் கதை.’’ ‘‘சரி, கதைக்கு ஒரு துப்பு ககாடுங்க, துைக்கவறன்’’ என்வறன். ‘‘துப்பு என்ன... ைதைப்வ ைர்வறன்.’’ ‘‘ம்...?’’

ார்க்கும்.

நான் சற்றும் எதிர் ாராை ைதைப்பு ைந்ைார். ‘‘நான் கற்பிழந்ை நாள்.’’ ‘‘ஓ! கதையின் நீைம்?’’ ‘‘சிறுசு’’ என்றார். ‘‘கைாநாயகனா? நாயகியா?’’ ‘‘நாயகிைான் யைார்த்ைமாய் இருக்குவமா?’’ ‘‘உண்தமைான். காைம்?’’ ‘‘ கைா, இரோன்னு வகக்கறீங்கைா?’’ ‘‘இல்தை. வநற்றா, இன்றா, நாதையான்னு வகக்கவறன்?’’ ‘‘முந்ைாவனத்து’’ என்றார் வீம்புக்காக. சிரித்துவிட்டு, ‘‘ How about முன்பு ஒரு காைத்துை?’’ ‘‘ Why not? ’’ என்றார் விட்டுக் ககாடுப்புடன். ‘‘உங்க ைதைப்புக்கு ஏத்ை மாதிரி ஒரு கதைச் சுருக்கம்... ‘சீதையின் ோழ்வில் ஒரு நாள்’ எப் டி?’’ ‘‘அம்மாடிவயாவ்!’’ ‘‘ஏன்?’’ ‘‘ Why not? ’’ ‘‘கைேரம் ேர ஒரு கதை காரணமா இருக்கணுமா?’’ ‘‘கைேரம் ேர நம்மூர்ை காரணம் வேணுமா என்ன?’’ என்வறன். ‘‘ Agreed . சீதை என்ன கசால்றா? ஏன் அப் டிச் கசால்றா? அே அப் டிச் கசான்னதுக்கு என்ன ஆைாரம்?’’

‘‘ஓ! கதையின் கால், ரிஷியின் மூைம் எங்வகன்னு வகக்கறீங்க? கசால்வறன்.ஆைாரம் வகட்டீங்கன்னா, தகயிை ஒண்ணுமில்ை. ஆனா, இது அக்னி சாட்சியா உண்தம.’’ ‘‘அப்பிடின்னா?’’ ‘‘இது எனக்கு அக்னிவைேன் கசான்ன கதை.’’ ‘‘ஓ! சீதை கசால்ைவில்தையா?’’ சுோரஸ்யம் இழந்ைேராக. ‘‘இல்ை... சீதை எனக்குப் அக்னி வேறு விஷயம்.’’ ‘‘ஓவ

என்றார்

ழக்கமில்தை. ஆனால்,

ா! அக்னிவைேன் உங்க நண் ரா?’’

‘‘ஆமாம்! ஆனா, கராம் கநருக்கமில்ை. தூரத்து உறவு. அந்ைரங்க ரகசியங்கதைப் கிர்ந்துக்கற அைவுக்கு நட்பு. ஒரு ைதைக் காைைர்கள் சங்கத்துை என்தனப் வ ால் அேரும் சிை காைம் உறுப்பினரா இருந்ைாரு.’’ ‘‘ Wow! hot gossip? ’’ ‘‘ No, a warm tale ’’ என்வறன். துேங்கிவனன்... ‘‘அக்னி வைேன் கசான்ன டி அதிக புதனவில்ைாமல் கசால்வறன்.’’ ‘‘ராமன், சீதையின் கற்த ச் வசாதிக்க முடிவு கசய்ை நாள். ராேணன் வ ாரில் கசத்துப்வ ானான். என் வ ான்ற ஒருைதைக் காைல் ராேணனுக்கும் இருந்ைது சீதையின் வமல்’’ என்று கதை கசால்ைத் கைாடங்கினான் அக்னிவைேன். ‘‘இரகேல்ைாம் அவசாக ேனத்தில் குளிருக்காக ராேண வசேகிகள் என்தன எண்கணயூட்டி, மட்தட விறகூட்டி ேைர்ப் ர். என் கைகைப்பில் காேைாளிகள் உறங்கினாலும் சீதை உறங்க மாட்டாள். நானும்ைான். சிை சமயம் அதனேரும் உறங்கிய பின் என்தனவய கேறித்துப் ட டத்துப் வ ாவேன். சங்வகாஜத்தில் கநளிவேன், உறக்கம் இன்றி.

ார்ப் ாள் சீதை. நான்

விடிந்ைதும் காமுற்ற என் மனதை நதனத்து அவிக்கும் கலும், காற்றும்! ஒரு முதற ராேணன் வமல் க ாறாதமயில், ராேணனின் அரண்மதனக்குத் தூது ேந்ை ராமதூைன் ோதைப் பிடித்துக்ககாண்டு இைங்தகதயயும் ராேணதனயும் அழிக்கக் கூடத் துணிந்வைன். தககூடவில்தை. வீணாக நிதறய அரக்கு உருகியதுைான் மிச்சம்...’’ ‘‘சரி! கதையின் ைதைப்புக்குக் காரணமான காரியகமன்ன? இது சிறுகதை, ஞா கமிருக் கட்டும்’’ என்று ஞா கப் டுத்தினார் நண் ர்.

ைடங்கலின் எரிச் சதைக் காட்டாமல் அக்னிவைேன் கைாடர்ந்து வ சைானான்... ‘‘காரண காரியம் காைல் ைான். சீதையின் கற்புக்கு நாவன சாட்சி! ராேணன் அேதைச் சந்தித்ை இரவுகளில், நானும் கூடவே இருந்வைன். அந்ைத் தூதுேன் கதணயாழி ககாண்டு ேந்து நீட்டியவ ாது அடி ேயிறு ற்றிக் ககாழுந்துவிட்டு எரிந்வைன். என்ன பிரவயாஜனம்? சீதை கதணயாழிதய இன்னும் கைளிோகப் ார்த்ைாள்... என் கேளிச்சத்தில். சீதை ராேணவனாடு மட்டுமல்ை, என்னுடனும் வ ச மறுத்ைாள். அேள் நல்ைேள். ஒரு ோர்த்தைகூட என்னுடன் வ சாைேள். அன்று ராமன் அேதை ஊரறியச் வசாதிக்க முற் ட்டவ ாதுைான் என்னுடன் முைன்முைைாகப் வ சினாள். ‘‘ராமனன்றி யாருடனும் வசராைேள், நிதனயாைேள் இன்று மனகமாடிந்வைன்! நிைம் ஏங்கினாவய! காத்துதேத்ை இந்ைக் கற்பு உனைாகட்டும். எதன ஆட்ககாள்’’ என்றாள்.

ார்த்து

காைல் ஓர் விவநாை வநாய். வைதரக்கும் ாதறக்கும் ஏற் ட்ட காைல் வ ாை யாரும் அறியாது நிகழ்ந்ை இந்ைக் காைல் சங்கமத்தில், என் காமச் சூட்தடவிட காைல் ேண்ணம் வமவைாங் கியது. என் முைல் காைல் நாசமாய்ப் வ ானவை... அதுவ ால் இதுவும் ஆகும் என்று வைான்றியது. அேதை எனைாக்கிக் ககாள்ளும் அேசரத்தில், அேதைவய கரிக்கிச் சாம் ைாக்கிவிடுவேன் நான். கைரியும் எனக்கு. வைாற்ற என் முைல் காைல் ைந்ை அனு ேம் இது. ‘முைல் காைல் யாருடன்?’ என்று நண் ர் வகள்விதயக் வகட்கும் முன், சுடச்சுட ேந்ைது தில். ‘‘முைல் காைல் காட்டுடன், ேனவமாகினியுடன். நான் அப்வ ாது மதைமகன். விடதை. என் காைதைச் கசான்னவுடன் கேகுண்டு கேடித்ைார் ைந்தையார். என்தன வீட்தடவிட்டு கேளிவயற்றினார். குழம்பிப் வ ாவனன். காைலிதயத் வைடிப் வ ாவனன். ை நாள் கனவிவை கசய்ைதை அன்று நிதனவில் கசய்ைவ ாது, காைலி கரிந்துவ ானாள். என் காைலும்ைான்! என் காைல் வைாற்ற வகா த்தில் காைல், காமம் என்ற ோர்த்தை கதைக் வகட்டாவை எரிந்து விழுந்வைன். சிேனின் மகன் மாறன் கரிந்ைதும் என்னால் ைான். அந்நிதை இன்று இேளுக்கும் ஆகும். கைரியும் எனக்கு. இேளுடன் ஒன்று வசருேதை விட இேதைக் காப் வை என் கடதம என்றது காைல். என் தகக்குள்வை ேந்ை சீதையிடவமா குவராைமும் ஆைங்கமுவம கைரிந்ைது. வமாதியழ ஒரு வைாள் நான். அவ்ேைவே! அேள் என் வமல் அன்று க ாழிந்ைது காைல் மதழயல்ை, கருதண மதழ! உைட்டைவில் ைானமாகக் ககாடுத்ைாள் காைதை. ‘‘உன்னுடன் ேருகிவறன் என்றேதை ஏன் வேண்டாம் என ஒதுக்குகிறாய். ஏற்க என்தன!’’ என்றாள்.

‘‘சீைா! காைல் ஒன்று வசருேதில் மட்டுவம ேருகமனில், ராமனின் காைல் இந்வநரம் கேகுோகக் கூடி இருக்க வேண்டுவம! கூடியபின் குதறயும் குணம் உள்ைது காைல். என்னருதம சீைா! காமத்தில் நான் குளித்து நதனந்ைால், யாருக்கும் இன்றி அவிந்வைவ ாவேன். நீ அவயானிஜா, மீண்டும் உன் ைாய் வீட்டுக்வக வ ாோய். மற்றேர்வ ால், கதடசியிவைனும் என் தகேசப் டுோய் என்ற நம்பிக்தகயும் இல்தை எனக்கு. என்தனப் வ ால் நீயும் நியதிகளுக்கு அப் ாற் ட்டேள். உன் கற்பும் கதையாமல், நம் காைலும் கதரயாமல் இருக்க, நாம் கூடவே கூடாது. என்தனக் கடந்து கசல், உன் சுயநை ராமனிடம்! இந்ைக் கூடாை கூடலில், நியதிகளுக்குள் அடங்காை நாவன கருத்ைரிப்வ ன்! நம் காைலின் நிதனோக உன் ேடிவில் ஒரு குமாரத்தி தயப் பிரசவிப்வ ன்! அேளுக்கு திகரௌ தை என்று க யரிடுவேன். சம்மைமா?’’ என்வறன். சீதை என் காைல் வகட்டுக் கண்கைங்கினாள். ‘இத்ைதகய காைதை நான் அனு வித்ைவை இல்தை. இத்ைதகய ஆதணயும் நான் சந்தித்ைது இல்தை. இனியும் அது நிகழாது. உன் இந்ை அன்புச் சூட்டில் உன் தக ைேழ்ந்து கேளிவயறிய பின், உன் நிதனோகவே இருப்வ ன். என் கற்பு, ராமன் வ ான்றேர் ோழும் பிரவைசத்தில் அழுகித்ைான் வ ாகும். என் கற்பு உன்னிடவம இருக்கட்டும். அதை, பிறக்கப்வ ாகும் நம் மகள் திகரௌ தைக்கு திருமணச் சீராக விட்டுச் கசல்கிவறன்’’ எனக் கூறி விதடக ற்றாள். அேள் கண்ணீரும் காைலும் என்தன நதனக்க, என் தககள் ைைர்ந்து வ ாயின. அன்று தகவிட்டுப் வ ானேள்ைான், பிறகு ார்க்கவில்தை. என் மகள் திகரௌ தையின் ோழ்வில் இத்ைதகய சந்வைகக் கணேர் யாரும் ோய்க்காமல் காப்வ ன். கற்பு என்ற சிதறயில் சீதைவ ால் அேள் சாகாமல் காப்வ ன். என் வமல் ஆதண!’’ ைன் ைதைதயவய சத்தியத்தின் சாட்சியாக்கினான் அக்னி என்று முடித்து, என் குரதை மாற்றிக்ககாண்டு நானாவனன். விோைம் கைாடர்ந்ைது.

காதலுக்கு நீங்க எதிரியா?

கிருஷ்ணா

அ டுத்த வாரம் ப்ளஸ் டூ பரீட்சை ஆரம்பம். என் எதிரர அமர்ந்திருந்த மாணவிகசளப் பார்த்ரதன். வாழ்க்சகயின் முக்கியமான கட்டத்தில் இருக்கிறார்கள். இவர்களில் எத்தசன ரபர் மருத்துவர்கரளா, பபாறியாளர்கரளா, ஆசிரியர்கரளா, கணக்கர்கரளா? ஒவ்பவாரு மாணவியாக எழுந்து, அவர்களின் கனவு, வாய்ப்பு, ரமற்படிப்பு பற்றி பைால்லச் பைான்ரனன். கடந்த ஒரு வருடமாக இவர்களின் வகுப்பு ஆசிரிசயயாக இருந்ததால், அசனவரின் பபயரும், குணநலன்களும் எனக்கு அத்துப்படி! இரண்டாவது வரிசையில் அமர்ந்திருந்த துர்காவின் முசற வந்தரபாது, அவள் எழுந்து நின்றாள். தசல குனிந்தபடி இருந்தாள். ‘‘என்னம்மா துர்கா? நீ ரமரல என்ன படிக்கப் ரபாரற?’’ என்று ரகட்ரடன். என்சன நிமிர்ந்து பார்த்தவள் கண்களில் நீர். எனக்குள் ‘திடுக்’ என்றது. ‘‘ைரி உட்கார்’’ என்று பைால்லிவிட்டு, அடுத்த மாணவிசயப் பார்த்ரதன். வகுப்பு முடியும் ைமயம், அசனத்து மாணவிகளுக்கும் வாழ்த்துச் பைால்லிவிட்டு, துர்காசவ என் அசறக்கு வரச் பைான்ரனன். என் பின்னாரலரய வந்தாள். ஆசிரிசயகளுக்கான அசறயில் இருவரும் நுசைந்ரதாம். ரவறு யாரும் அங்கில்சல. ‘‘பைால்லும்மா’’ என்ரறன் பரிவாக. ‘‘மிஸ், எனக்குக் கல்யாணம் பண்ணிசவக்கப் ரபாறாங்களாம். நானும் அழுது, ைண்சட ரபாட்டுப் பார்த்துட்ரடன். அப்பாவும், அம்மா வும் தங்கரளாட முடிவில் உறுதியா இருக்காங்க. எம்.ஏ. லிட்டரரச்ைர் படிச்சு, கல்லூரி விரிவுசரயாளர் ஆகணும்னு எனக்கு ஆசை!’’ விம்மலின் ஊரட பைால்லி முடித்தாள் துர்கா.

அவசளக் கூர்ந்து பார்த்ரதன். குைந்சதத்தனம் விலகாத முகம். இவளுக்குப் ரபாய் கல்யாணமா? ‘‘உன் பபற்ரறார் எங்ரக இருக்காங்க? என்ன பைய்றாங்க?’’ பபாதுப்பசடயாக விைாரித்ரதன். இவளின் அப்பா, அம்மா இருவருரம நல்ல ரவசலயில் இருப்பது பதரிந்தது. வீட்டுக்கு ஒரர பபண் என்றும் பைான் னாள். பின் ஏன் இவள் கல்யாணத்துக்கு அவைரப்படுகிறார்கள் இவசளப் பபற்றவர்கள்? புதிசர விளங்கிக்பகாள்ள, அந்த வாரக் கசடசியிரலரய முடிபவடுத்ரதன். துர்கா மூலம் பைால்லி அனுப்பிரனன்.

அவள்

வீட்டுக்குச்

பைல்ல

துர்காவின் வீடு, நகரின் சமயப் பகுதியிரலரய, ரபருந்சத விட்டு இறங்கியதும், ஐந்து நிமிட நசடயில் இருந்தது. பகாஞ்ைம் பூ வாங்கிக் பகாண்டு அவள் வீட்டுக் குள் நுசைந்ரதன். ஊது பத்தி மணத்துடன் வரரவற்றார்கள். வீட்டின் சூைல் மனதுக்கு இதமாக இருந்தது. உறுத்தாத டிஸ்படம்பர் சுவர் வர்ணம், பபாருத்த மான ஜன்னல் திசரச் சீசலகள், சிரித்த முகத்து டனான வரரவற்பு... பார்த்தால் மிகவும் உலக அனுபவம் வாய்ந்த முதிர்ச்சி பதரிந்தது துர்காவின் பபற்ரறாரிடம். பின்பு ஏன் மகள் வாழ்க் சகசய இப்படி ஒடித்து முடக்க மனசு வந்தது? பிஸ்கட், காபி உபைாரம் முடிந்த பிறகு, பமல்ல ஆரம்பித்ரதன்... ‘‘துர்கா பைான்னசத என்னால நம்பரவ முடியரல! இப்ப உங்கசளப் பார்த்ததும், அவதான் ஏரதா தவறா புரிஞ்சிட் டிருக்காள்னு ரதாணுது!’’ துர்காவின் அப்பாவும், அம்மாவும் ைங்கடமாக பநளிந்தனர்.

‘‘துர்கா நல்லாப் படிக்கிற பபாண்ணு. பின்ன ஏன் அவைரம்? ஏதாவது பைாந்தத்துல பநருக்க றாங்களா?’’ இல்சலபயனத் தசலயசைத்தாள் துர்காவின் அம்மா.

‘‘ரவற... காதல், கீதல் ஏதாவது...’’ ‘‘ரைச்ரை, அபதல்லாம் இல்சல!’’ ‘‘ஒருரவசள காரலஜுக்கு அனுப்பினால், உங்க பபாண்ணு விழுந்துடுவாரளான்னு பயப்படறீங்களா? காதலுக்கு நீங்க எதிரியா?’’

காதல்

வசலயில்

‘‘அப்படிபயல்லாம் இல்சல. காதலுக்கு நாங்க எதிரி இல்சல. எங்க கல்யாணரம காதல் கல்யாணம்தான்’’ என்றார் துர்காவின் அப்பா. அதற்கு ரமல் என்ன ரகட்பது என்று பதரியாமல் இருவசரயும் பார்த்ரதன். துர்காவின் அப்பா பமல்லிய, ஆனால் இறுக்கமான பதானியில் பைான்னார்... ‘‘துர்கா ரமல இவ்வளவு அக்கசற எடுத்துக்கிட்டு நீங்க வீடு ரதடி வந்து ரகட்கறதால பைால்ரறன். இது எங்கரளாட பதிபனட்டு வருஷ உறுத்தல்.’’ பைால்லிவிட்டுத் தன் மசனவிசயப் பார்த்தார். அவளும் தசலயசைத்தாள். ‘‘இவளும் இவங்க பபற்ரறாருக்கு ஒரர பபாண்ணு. ஒரர கல்லூரியில் படிச்ரைாம். காதல் வந்தது. கூடரவ எதிர்ப்பும் வந்தது. என் பபற்ரறார் என்ரனாட சிறுவயசிரலரய இறந்துரபாயிட்டாங்க. அண்ணன் தயவுலதான் வாழ்ந்ரதன். வளர்ந்ரதன். காதல் விவகாரம் பதரிஞ்ைதும், ‘ரபாடா’ன்னு கைட்டி விட்டுட்டார் என்சன!’’ அடுத்து ஏரதா கனமான விஷயம் பைால்லப் ரபாவது அவரின் தயக்கத்திலிருந்து பதரிந்தது. ‘‘இவங்க பபற்ரறாரும் எங்கள் காதசல ஒப்புக்கரல. வீட்டுக்குத் பதரியாம கல்யாணம் பைஞ்சுக் கிட்ரடாம். எனக்கு நல்ல ரவசல கிசடச்ைது. இவளுக்கும் பகாஞ்ை நாள்ல ஒரு ரவசல கிசடச்சுது. அதனால பபாருளாதாரரீதியா பாதிப்பு எதுவும் வரரல. எங்கள் காதலின் பலரம அதுதான்!’’ அவர் பைான்ன விஷயம் எதுவும் எனக்குப் புதிராகரவ படவில்சல. என் மனசதப் படித்தவளாக துர்காவின் அம்மா பைான்னாள்... ‘‘உங்க பார்சவயிரல இருக்கிற ரகள்வி புரியுது. விஷயரம இனி ரமல்தான் இருக்கு. எங்க பைாந்தக்காரங்க கல்யாணத்துக்கு என் பபற்ரறார் ரபாயிருக் காங்க. ைாப்பிடறப்ரபா, எங்க அப்பா யதார்த் தமாக ஏரதா குசற பைால்லி இருக்காரு. அப்ப பக்கத்திரல இருந்த ஒருத்தர்...’’ ரமரல பைால்ல வராமல் திணறினாள். ‘‘உங்க வீட்டுல ஃபங்ஷன்னு ஊசரக் கூட்டி, பைாந்தபந்தங் கசள அசைச்சு ைாப் பாடு ரபாட வக்கில்ரல. இதுரல அடுத்தவங்க வீட்டுக் கல்யாணச் ைாப்பாட்டிரல குசற கண்டுபிடிக்கத் பதரியு ரதான்னு ஒருத்தர், இவ அப்பாசவக் கிண்டல் பைஞ்சுட்டாராம். அன்னிரலர்ந்து கிட்டத்தட்ட பதினாறு, பதிரனழு வரு ஷமாக இவரளாட பபற்ரறார் யார் வீட்டு விரைஷத்துக்கும் ரபாறதில்சல...’’ என்று பைால்லி முடித்தார் துர்காவின் அப்பா. விஷயம் ஓரளவு புரிபட ஆரம்பித்தது எனக்கு.

‘‘எங்களாலதாரன என் பபற்ரறாருக்கு இவ்வளவு பபரிய தசலகுனிவுன்னு நிசனக்கும்ரபாபதல்லாம் மனசு வலிக்கும். இளசம யிரல எங்களுக்கு எங்க காதல் மட்டும்தான் பபரிைாத் பதரிஞ்சுது. பபத்தவங்க மனரைா, வளர்த்தவங்க வலிரயா புரியரல. எங்களுக்குன்னு குைந்சத பிறந்த பிறகுதான் ைமூக அசமப்பும், அதன் முக்கியத்துவமும் புரியுது!’’ துர்காவின் அம்மா பைால்வது நூற்றுக்கு நூறு உண்சம என்று தசல அசைத்ரதன். ‘‘எங்களால என் பபற்ரறாருக்கு ஏற் பட்ட தசலக்குனிசவ, என் மகள் திருமணம் மூலமாகப் ரபாக் கணும்னு முடிபவடுத் ரதாம். துர்காவுக்கும் இப்ப பதிரனழு வயசு முடிஞ்சு, பதிபனட்டு நடக்குது. என் அப்பா, அம்மாசவ முன்னி றுத்தி, பைாந்த பந்தங்கசள அசைச்சு, தடபுடலாக இவ கல்யாணத்சத நடத்தறது மூலமா, என் பபற்ரறாரின் வனவாைத்துக்கு ஒரு முற்றுப்புள்ளி சவக்கலாம்னு இருக்ரகாம். இப்ப பைால்லுங்க, எங்க முடிவு ைரிதாரன?’’ வலுவான காரணம் பைால்லி விட்டதாக எண்ணித் தங்கள் பையலுக்கு நியாயம் கற்பிக்க முயலும் அவர்கசளப் பார்த்துக் ரகட்ரடன்... ‘‘அதாவது, உங்க பபற்ரறாரின் மனதில் இருக்கும் ரணத்சத, உங்கள் மகளின் மனதுக்கு மாற்ற நிசனக்கிறீங்க. இது ைரியா?’’ என் ரகள்வி யினால் இருவரும் ஒரு நிமிடம் ஆடிப்ரபாய் விட்டார்கள். ‘‘அன்னிக்கும் ைரி, இன்னிக்கும் ைரி... நீங்க பரண்டு ரபரும் உங்கசள முன்னிறுத்திரய பிரச்சனகசளப் பார்க்கிறீங்க. இது நியாயமா?’’ எனது அடுத்த ரகள்வியின் முன் அவர்கள் தசலகுனிந்து நின்றார்கள். ‘‘அன்னிக்கு உங்க காதல் மூலம் உங்கசளப் பபற்று வளர்த்தவங் கசளக் காயப்படுத்தினீங்க. இன்னிக்கு, அதுக்குப் பரிகாரம் ரதடரறன் ரபர்வழின்னு உங்க மகள் மனசதக் காயப்படுத்தப் பார்க்கறீங்க. அவ்வளவு தாரன வித்தியாைம்? ரயாசிங்க. உங்க கடசம பபத்தவங்கசளத் திருப்திப் படுத்தறரதாடு மட்டும் முடியறதில்சல. பபத்த குைந்சதகரளாட நியாயமான ஆசைகசள நிசறரவத்திசவக் கிறதுலயும் இருக்கு! ரயாசிச்சு ஒரு முடிவு எடுங்க!’’ என்று பைால்லிவிட்டு, விசட பபற்று பவளிரய வந்ரதன். ரதர்வுகள் எல்லாம் முடிந்தபின் ஒரு நாள் மாசல ரவசளயில், துர்காவும், அவள் பபற்ரறாரும் என்சனத் ரதடி வந்தனர். சகயில் பத்திரிசக. ‘‘என்ன டீச்ைர் பார்க்கறீங்க... கல் யாணம்தான். ஆனா, துர்கா வுக்கு இல்சல. வலிசய டிரான்ஸ்ஃபர் பண்றதுக்குப் பதிலா, ரவற ஒரு திருமணத்சத நடத்திசவக்கப்ரபாரறாம். ஆமா, துர்காரவாட தாத்தா, பாட்டிக்கு அறுபதாம் கல்யாணம். தடபுடலாக ஊசரக் கூட்டிப் பண்ரறாம். பிடிங்க பத்திரிசகசய. அவசியம் வரணும்!’’ ைந்ரதாஷமாக துர்காசவப் பார்த்ரதன். கண்களில் நீர் கசிய, என்சனப் பார்த்துக் சககுவித்து வணங்கினாள்.

காலமாற்றம்

மமலாண்மம. ப ான்னுச்சாமி

‘எ ன்னதான் சசய்றது?’ சமுத்திரம் திசச சதாசைத்தவனாக திக்குமுக்காடிப் ந ாய்க்கிடக்கிறான். எந்த நவசையும் ார்க்காமல் உடம்ந துருப்பிடித்த மாதிரி இறுகிக் கிடக்கிறது. ஏதாச்சும் சசய்தாகணுநம என்று உந்துகிற சைௌகீக வாழ்க்சக.

ஸ் வந்து திரும்புகிற ஊர் சமதானம். வரிசசயாக நவப் மரங்கள். இசடயிசடநய கட்சிக் சகாடிக் கம் ங்களின் சிசமன்ட்டுத் திண்சைகள். நிழல் முழுக்க ஆட்கள். ஸ் ஏற வந்தவர்கள்... ஸ் ார்க்க வந்தவர்கள்... எந்த நவசையும், ந ாலியும் இல்ைா மல் ஆடு புலி ஆட்டம் ஆடி, ச ாழுசதக் கழிப் வர்கள்... சமுத்திரமும் திண்சையில் உட் கார்ந்திருக்கிறான். மடித்துக் கட்டிய சகலி. மூன்று திறந்து கிடக்கிற கட்டம் ந ாட்ட சட்சட. தசையில் வட்டக் கட்டாகத் துண்டு.

ட்டன்

ச யிலிருந்து புசகயிசைசய எடுக்கிறான். உள்ளங் சகயில் தட்டி, விரல்களால் நதய்த்து, உருட்டித் திரட்டி, அடி உதட்சட இழுத்து, அதற்குள் அமுக்கி சவத்துவிட்டு, எச்சிசைத் துப்புகிறான்.

ebook design by: தமிழ்நேசன்1981

‘அடுத்த ாக்சகட் வாங்கத் துட்டு இல்நை’ என்ற துயரார்ந்த ச ருமூச்சுடன் சட்சடப் ச சயத் துழாவுகிறான். சவறுசமசயத் சதாடுகிற விரல்கள். மனசுக்குள் சுடுகிறது. ‘‘ஏவாரத்துக்குப் ந ாகாம எம்புட்டு ோசளக்குதான் சும்மாநவ இருக்குறது? சும்மாநவ இருந்தா நசாத்துக்கு என்ன சசய்ய? சசைவுக்கு என்ன சசய்ய? வடிவு தீப்ச ட்டி ஆபீஸ் ந ாறா. ஒரு மனுசி சம் ளத்துை உருளுமா குடும் வண்டி? உள்ளூர் நவசைக்குப் ந ாறதில்நைங்குற சவராக்கியத்சதக் காப் ாத்திர முடியுமா? சககழுவி... மானத் சதயும் சதாசைக் கணுமா? சமுத்திரத்துக்குள் நிசனவுசளச்சல். மனசச ேச்சரிக்கிற எண்ைங்கள். ‘என்ன சசய்ய... என்ன சசய்ய?’ ராமசுப்பு ோயக்கர் புசக நிறத்துக் கதர்த்துண்டுடன் கிட்ட வருகிறார். ‘‘என்னப் ா சமுத்திரம், ஏவாரத்துக்குப் ந ாகலியா?’’ ‘‘ந ாகசை. சகாய்யா சகசடக்கநை!’’ ‘ந ாகசை சாமி’ என்று சசால்ைாத சதக் கவனிக்கிற ோயக்கர். ‘எளிய சாதிப் யலுகளுக்சகல்ைாம் இப் ப் ணிநவ சகசடயாது சேஞ்சுை. வுட்டா, ச ாண்நை நகட் ாங்க ந ாை!’ உள்நளாடுகிற ேஞ்சசண்ைங்களுடன் ‘உர்ர்ர்’சரன்று உறுத்துப் ார்க்கிற ோயக்கர். நைசாக மட்டிசயக் கடித்துக் சகாண்டு, மர்மமான நிசனவுகளுடன் தசையாட்டுகிற தினுசு. ‘‘இறசவப் புஞ்சச உழுது சகடக்கு. ாத்தி கட்ட வாரீயா?’’ திடுக்கிடைாக உைர்கிற சமுத்திரம். ஆச்சர்யப் ார்சவ யுடன் நிமிர்ந்தான். ோலு வருஷமாகக் நகட்காத நகள்வி. சமுத்திரம் உள்ளூர் மம் ட்டி நவசைக்கு வரமாட்டான் என் து ஊரறிந்த சசய்தி. ஏன் வரமாட்டான் என் து வும் ஊரறிந்த சசய்தி தான். சின்னப் பிள்சளக்குக்கூடத் சதரியும். அப் டியிருந்தும் கூப்பிடுகிறார். எகத்தாளம்! ‘எசளச்சு எலும் ான மாடு, கசாப்புக் கசடக்கு வருமா?’ என்று நிசனக்கிற மமசத. வந்தால், ‘சாதி, சாதி’ என்று அறுத்துக் கூறு கட்டி வித்துவிட நிசனப்பு. ‘’என்னப் ா சமுத்திரம், வாரீயா? சம் ளம் எம் து ரூவா!’’ ‘’ோ வரல்நை!’’ ‘’ஏவாரத்துக்குப் ந ாகநைல்ை?’’ சமுத்திரத்துக்குள் வருகிற ஆங்காரம். ஊற்சறடுக்கிற ஆத்திரம். ‘திண்டுக்கு முண்டா வார்த்சதசய எறிஞ்சுருவமா?’ என்று வருகிற சவறி. ல்சைக் கடித்துக்சகாண்டு, ந சப் பிடிக்காத வசனப் ந ாை, நவறு க்கம் தசைசயத் திருப்பிக் சகாண்டான். சவறுப்பின் சுழிப்பில் முகம். ‘இந்தச் சாதிப் யகளுக்கு இப் இப் சராம் த் திமிர்தான். ணிஞ்சு ந சுற சழய ஆளுககிட்நட இருந்த குைத்சத இப் எவன்கிட்டயும் ார்க்கமுடியநை!’ - சத்தமாகநவ

ebook design by: தமிழ்நேசன்1981

முணுமுணுத்துக்சகாண்டு ேகர்கிற அவர். அத்துமீறைான முணுமுணுப்பு. வாய்ச் சண்சடக்கு வழி ார்க்கிற அதார்ட்டியம். ‘’ஒரு ஆட்சட சவட்டுநதன்!’’ - ஆடுபுலி ஆட்டத்திலிருந்து ஒரு சவற்றிக் கூவல். சவட்டுப் ட்டுக் கிடக்கிற சமுத்திரத்தின் சுயமரியாசத. வலியில் துடிக்கிற உள்மனசு. ரம் சர ரம் சரயா இந்த ஊர்தான். இவன் ாட்டன், முப் ாட்டன் எலும்புகசளல் ைாம் இந்த மண்ணுக்குள் தான். நிைமில்ைாத கூலி அடிசமகளின் எலும்புகள். ‘’ஏநைய் சமுத்திரம்‘’ என்று கூப்பிட்டால், ‘’என்ன சாமி?’’ என்று நகட் தற்கு அப் ன் ஆத்தாள் அவசன வசக்கியிருந் தார்கள். ஊர்க்காரர்கள்... சின்னப் ச யனாக இருந்தாலும், சதற்குத் சதருக் காரசன ‘’ஏநைய்’’ எனச் சசால்ைைாம் என்று இவனது உள் மனசின் ஒப்புதல் தழும் ாக இறுகியிருந்தது. திசனந்து வயதில் கசள சவட்ட கரிசல்க£டுகளுக்குப் ந ானான். திசனட்டு வயதில் முழுத்த இளவட்ட மாகி விட்டான். ாத்தி கட்ட, மண்ை டிக்க, குப்ச நிரத்த, வாய்க்கால் வரப்பு சசதுக்க... என்று முழுத்த ஆம்பிசளகள் சசய்கிற நவசை களுக்குப் ந ாவான். ாட்டன் ந ாைநவ அப் ன். அப் ன் ந ாைநவ இவன். ‘‘எநைய் சமுத்திரம்!’’ ‘‘என்ன சாமி?’’ ‘‘அந்தச் சிரட்சடசய எடுத்து நீட்டுடா. காப்பிசய வாங்கிக் குடி!’’ ‘‘ஆட்டுஞ் சாமி..!’’ ஒப்புதநைாடு ணிநவாடு ேடந்துசகாள்வதில் அவனுக்கு எந்தச் சிரமமும் இல்சை. ‘இதுதாநன வழமுசற’ என்று அடிமனசில் டிந்துந ான சிந்தசன. ‘இது இயல்புதாநன’ என்று ழகிப்ந ான சு ாவம். ஒரு ஞ்சம். ோசைந்து வருஷமாக மசழயில்ைாமல் காய்ந்து ந ாய், விவசாயம் உைர்ந்து ந ாய், சமுத்திரம் மாதிரியான அன்னாடங்காய்ச்சிகள் ாடு, ‘ஆத்தாடி, அம்மாடி’ என்று காத்தாடிப் ந ாய்... நவரறுந்த சகாடி ந ாைாகி... நவறு வழியில்ைாமல் நகரளா க்கம் ஞ்சம் பிசழக்கப் ந ாய், அந்த மனுச மக்கநளாடு ழகப் ழக... ‘சகா, சகா’ என்று நதாழசமநயாடு ழகுகிற அந்த மனுசத்துவப் ண் ாடு... நவசைத் தளத்தில் சாயா சாப்பிட உட்கார்ந்தந ாது, தன்னியல் ாக சிரட்சடசய எடுத்த சமுத்திரம். அசத அதிசயமாக, ஆச்சர்யமாகப் ார்த்த அவர்கள்... ‘‘நீயானு ஆளு, ோனானும் ஆளு... எதுக்கு ட்சம்? நீயானு த்து மாசம். ோனானு த்து மாசம். ோமள்ளாம் சகாக்கள்னு’’ என்று புன்சிரிப்ந ாடு உள்மனசுக்குள் வருடிய அந்த வார்த்சதகள். மானுட மன மடிக்குள் கிடந்த மனிதசன உசுப்பிவிட்ட அந்தப் புன்சிரிப்பு. ‘ோனும் மனிதன்தான்’ என்ற சுயமரியாசத உள்ளுக்குள் முசளத்த கைத்தில் விருட்சமான பிரமாண்ட அனு வம். தன்மானப் ந ருைர்வின் உள் தரிசனம்.

ebook design by: தமிழ்நேசன்1981

ோசைந்து மாதங்களான பிறகு... மனநச இல்ைாமல் ஊர் வந்தான். ஆத்தா, அய்யாசவப் வீடானாலும் சசாந்த வீடு என்கிற ஈர்ப்பு.

ார்க்கணுநம என்ற

ந்தம். கூசர

சமுத்திரம் புது மனிதனாக வந்தான். ஆள் நிறநம மாறியிருந்தான். முனியசாமி மகன் சுநரஷ், அஞ்சாப்பு கூப்பிட்டான்.

டிக்கிற ச ாடிசு. இவசன ‘‘ஏநைய் சமுத்திரம்’’ என்று

இயல்புதாநன என்று எடுத்துக் சகாள்ள முடியவில்சை. ‘நீயும் த்து மாசம், ோனும் த்து மாசம். ோமள்ளாம் நதாழர்கள்தான்’ என்ற மனப் ண் ாடு. சவகுண்டுவிட்ட சமுத்திரத்தின் சகாந்தளிப்பு... ‘‘என்னடா சுநரஷ்?’’ சுநரஷ§க்கு முகம் கறுத்துவிட்டது. அழுதுசகாண்நட ந ானான். சகாஞ்ச நேரத்தில் ஆத்திரமும் ஆங்காரமுமாக வந்த முனியசாமி. சாமி வந்தவசரப் ந ாை ஆட்டம். ‘‘ஏம்புள்சளய ‘டா’ ந ாட்டுப் ந சுனியாநம? எம் புட்டுத் திமிர் இருக்கணும்டா ஒனக்கு?’’ சமுத்திரம் சர்வ சாதாரைமாகச் சிரித்துக்சகாண்நட, ‘ஆமண்ைாச்சி!’ என்கவும், சவை சவைத்துப்ந ான முனியசாமி... அதன்பின், ஊநர திரண்டு வந்து வாசலில் வந்து முட்டியது. நமாதியது. மூர்க்கமான கூப் ாடுகள். காட்டுக் கூச்சல். ‘‘அடிடா... பிடிடா... கட்டி சவடா!’’ என்று ஒநர சத்தக்காடு! இந்தக் கூட்டு மூர்க்கநம, புழுவாகக் கிடந்த சதற்குத் சதருசவ சற்று நிமிர சவத்தது. சற்நற எகிற சவத்தது. தள்ளுமுள்ளு. வாய்ப் ந ச்சு. சூடான வார்த்சதயாடல். ‘ஆய்... பூய்’ என்று ஒநர கூவல்காடு. சண்சடக்காடு. ஊர்ப் ஞ்சாயத்து கூடியது. ஊர் முழுக்க அனல் சசாற்களாகச் சுட்டது.

றந்தது. மனசுகளின் சவக்சக, சீற்றமான

ணிந்நத புழுசவனக் கிடந்த சதற்குத் சதருவின் எகிறல், எல்நைாருக் குள்ளும் புளிசயக் கசரத்தது. உள் யத்சதக் காட்டாமல் சகாக்கரித்த ஊர். ‘‘வவுத்துப் ாட்டுக்குக் கூலி நவசைக்கு எங்க காடுகசரகளுக்குத்தான் வரணும். ஆடு குட்டிகளுக்கு புல்லு புளுச்சி நவணும்னா, எங்க நிைத்துக்குத்தான் வரணும். அசதசயல் ைாம் சேசனச்சுப் ாத்து வார்த்சதசயப் ந சு!’’ முன்னப் பின்னப் ார்த்தறியாத ஆநவ சத்தில் சமுத்திரம். சககசள நீட்டி சரௌத்ரமாக முழங்கிய காை மாற்றம்.

ebook design by: தமிழ்நேசன்1981

‘‘நசாத்சதத் திங்குற வாயாை, இப் சத்தியம் ண்ணுநதன். ஒடம் புநை உசுர் ஒட்டி இருக்குற வசரக்கும் உள்ளூர் நவசைக்கு ோ வரமாட்நடன். உங்க புஞ்சசகசள ேம்பி ோ இருக்கமாட்நடன். ந ாதுமா? ஒங்க மண்ணுை நவர்சவ சிந்தி மானங்சகட்டு சீரழியுறசத விட, அநத நவர்சவசய நவற எங்கயாச்சும் சிந்தி, சூடு சுரசை யுள்ள மனுசனா இருந்துக்கிடுநவன்..!’’ வீர முழக்கம் சசய்தானா, சாட்சட யால் சுழற்றி விளாசினானா? எல்ைாம்தான்! ஊர் ார்த்தறியாத யுகப் பிரளயமாக தகதகத்து நின்றான், சமுத்திரம். மறுோநள, ஒரு சசக்கிள் வாங்கினான். அகைக் நகரியர் மாட்டினான். நகரியரின் குறுக்காக ஒரு ைசகசய ந ால்ட் ந ாட்டுப் ச ாருத்தினான். ச்சச நிறப் ச யின்ட் அடித்த மரப்ச ட்டி, தராசு, டிகள் வாங்கினான். கலிங்கப் ட்டியில் ஒரு சிவப்புத் துண்டு சம்சாரி, சகாய்யாத் நதாப்பு சவத்திருந்தார். இவனுக்குக் சகாய்யாப் ழம் சதாடர்ந்து தருவதாகச் சசான்னார். தரவும் சசய்தார். ச ட்டி நிசறய சகாய் யாப் ழம் இருக்கும். ச்சச நிறத்துக் சகாய்யா இசைகள் ந ாட்டு மூடியிருக்கும். அப் வும் ழத்தின் வாசம் ஏழு ஊருக்குப் ரவி, ோசி சயத் துசளக்கும். சசக்கிசள ஊருக் குள் உருட்டுவதற்நக தனித்திறசம நவண்டும். ாரமுள்ள மரப்ச ட்டி சயச் சுற்றி வைது சக. ஹாண்டில் ாரில் இடது சக. சசக்கிள் ாரத்சத சேஞ்சில் சாய்த்துக்சகாண்நட உருட்டணும். உள்ளங்சக எல்ைாம் ரத்தம் கன்றிப் ந ாகும். குறுக்கு எலும்ச ல்ைாம் வலிக்கும். பு ங்களும், சதாசடச் சசதயும் ரைசமடுக்கும். தாங்க முடியாத வலி! த்துப் திசனந்து சமல் சசக்கிள் மிதித்துச் சாகணும். ‘‘சகாய்யா... சகாய்யா... சீனிக் சகாய்யா!’’ என்று அடிவயிற்றிலிருந்து குரசைடுத்துக் கத்துவான். ாண்டியன் மில் சங்கு மாதிரி குரல். ஊநர திரும்பிப் ார்க்கும். ‘‘அண்ைாச்சி... சகாய்யா என்ன சவை?’’ என்று சவளியூர் உயர் சாதிப் ச யன்கள் நகட் ார்கள். மனசுக்குள் சகாய்யாக் கனி மைக்கும். இனிக்கும். ழவாசப் ரவசம். ‘இதுக்குத்தாநன இம்புட்டுப் ாடு’ என்று மனசு கிடந்து கும்மாளம் ந ாடும். மனுச மரியாசதசயப் ச ற்றுவிட்ட உள்மனப் பூரிப்பு. ‘‘ஏநைய் சமுத் திரம்’’ என்ற சசால் இல்சை. இவசன சாதியாக மட்டும் ார்க்கிற உள்ளூர் சகாடூரம் இங்கில்சை. இவசன மனிதனாக மட்டுநம ார்க்கிற ச ருந்தன்சம. வயது ார்த்து அசழக்கிற ாங்கு. மூணு ோலு வருஷம் இப் டிநய ஓடி விட்டது. இப் த்தான் சிக்கலில் மாட்டிக் சகாண்டான். ‘வரசவ விட சசைவு ாஸ்தியா கிறது; கட்டுப் டியா கசை’ என்று சகாய் யாத் நதாப்ச சவட்டி விறகாக்கி, மக்காச் நசாளம் ந ாட்டு விட்டார் கலிங்கப் ட்டிக்காரர். சகாய்யா நவறு எங்கும் கிசடக்க வில்சை. ரா ாசளயம் ந ாய் ச்சச நிைக்கடசை வாங்கிக்சகாண்டு வந்து விற்றுப் ார்த்தான். கட்டுப் டி யாகவில்சை. சப்ந ாட்டா ழம் வாங்கி ையனுக்குப் ந ானான். ையனில் இழுப்பு இல்சை.

ebook design by: தமிழ்நேசன்1981

ஒரு வாரமாயிற்று, ையனுக்குப் ந ாய். சகயில் காசு இல்சை. தீப்ச ட்டி ஆபீஸ் நவசைக்குப் ந ாய் ச ஞ்சாதி வடிவு சகாண்டு வருகிற சம் ளத்தில் வயிற்றுப் ாடு கழிவநத ச ரும் ாடாக இருக்கிறது. நவறு வழிநய இல்சையா? உள்ளூர் நவசைக்குப் ந ாய்த்தான் ஆகணுமா? மறு டியும் மம் ட்டிசயத் தூக்கணுமா? ‘‘ஏநைய் சமுத்திரம்’’ என்று அசழப் சதச் சகிப் தா? ‘‘என்ன சாமி?’’ என்று நமல் துண்சட குடங்சகயில் ந ாட்டு வசளவதா? சமுத்திரம் இந்த ஊர்க்காரன். ரம் சர ரம் சரயாக இந்த மண்ணுக்குச் சசாந்தக்காரன். ஒரு குறுக்கம் (ஏக்கர்) நிைம் மட்டும் சசாந்தமாக இருந்தால்... சரி, இப் என்ன சசய்ய? ‘தசை உசரத்துக்குத் தங்கத்சதக் குமிச்சாலும் உள்ளூர் நவசைக்குப் ந ாகநவ மாட்நடன்’ என்றும், ‘நசாத்சதத் திங்குற வாயாை சசால்லுநதன்’ என்றும் அன்சறக்கு முழங்கியது, சவறுங்கூச்சைா? மம் ட்டிநயாடு உள்ளூர் நவசைக்குப் ந ாய் விட்டு... வாயில் எசதத் தின் து? சமுத்திரத்துக்குள் அசை ாய்ச்சல்கள். வலி நிசறந்த மன உசளச்சல். சமதானத்தில் ஏகப் ட்ட ஆட்கள். எட்நட முக்கால் ஸ்ஸுக்குக் காய்கறி மூட்சடகள் ஏற்று வதற்கான ஏற் ாடுகள். ஸ் எப் வரும் என்று ஆள் ஆளுக்கு அசை ாய்ந்து வந்தார்கள். ஸ் புழுதிசயக் கிளப்பிக்சகாண்டு வந்து, வட்டமடித்து நின்றது. ஸ்ஸிலிருந்து ஒநர ஒரு மனிதர் மட்டும் இறங்கினார். அவர் சகயில் சிறிய சாக்குச் சுருட்டு. ஆனால், ந ய்க்கனம். அவர் முக்கித் தூக்கி, இறங்குவதற்குப் டுகிற சிரமம். இரும் ா? சமுத்திரம் உட்கார்ந்திருக்கிற சிசமன்ட்டுத் திண்சையில் அந்தச் சுசமசய இறக்குகிறார். சாக்குக்குள் ஏகப் ட்ட அரிவாள்கள். இரும்புக் குழல் சகப்பிடியுள்ள புத்தம் புது அரிவாள்கள். ‘‘விற் சனக்கா..?’’ என்று விசாரிக்கிற சமுத்திரம். ‘‘ம்’’ என்கிற அவர், ச ருமூச்சுடன் தசைப் ாசகசய அவிழ்க்கிறார். அப்ந ாது, அந்தக் கைத்தில் இவனுக்குள் ஓர் ஒளி மின்னல். ளிச்சசன்று வருகிற சவளிச்சம். ஆறு, ஓசட, புறம்ந ாக்குகளில் கிடக்கிற ஏகப் ட்ட சீசமக் கருநவலி மரங் கள். சவட்ட சவட்ட வற்றாத சமுத்திரம். விறகு சவட்டி, சசக்கிளில் நைாடு ண்ணி, ஆைங்குளத் தில் சகாண்டு ந ாய் விற்கைாநம! மான மரியாசதநயாடு நவர்சவ சிந்தைாநம! சமுத்திரம் முகத்தில் ஒரு பூவின் மைர்ச்சி. ‘‘அருவா சவைசயச் சசால்லுங்க..!’’ ஒரு முடிநவாடு ந ரத்சதத் துவக்குகிற சமுத்திரம்.

ebook design by: தமிழ்நேசன்1981

‘கிள்ளு கிள்ளு’ப்பான கதை!

ஜ்வாலாமாலினி

ஓவியம்: ஜெயராஜ்

அ

வள் கிள்ளிவிட்டாள்... ஜராம்பவவ அழுத்தமாக ‘நறுக்’ என்று வதாள்பட்டடயில் - புெம் புெம் என்பார்கவே - அங்வக! ஜகாஞ்சும்வபாது ஜெல்லமாகக் கன்னத்தில் கின்னத்தில்... ஜதாடலகிறது என மூக்கில்கூடக் கிள்ளிக்ஜகாள்வது உண்டுதான். அவன் வமல்தான் தப்பு. அவள் எதிர்பாராத ெமயம், அவளுடடய இடுப்பில் கிள்ளியிருக்கக் கூடாது. அவள் டகயில் தயிர் டவத்திருக்கிறாோ, ஜகாதிக்கிற பாயெமா... எடதயாவது அவன் முந்தாநாள் வடர கவனித்துக் கிள்ளியிருக்கிறானா? ‘தங்கப் பட்டட’, ‘பசு ஜவண்ஜெய்ப் பாலம்’ என எப்வபாஜதல்லாம் அவன் மனசு வர்ணிக்கிறவதா, அப்வபாது விரல் எட்டும் தூரத்தில் அவள் இடுப்பு இருந்துவிட்டால் வபாச்சு! டகயிலிருந்த தயிடரப் ஜபாவத ஜலன்று கீவே வபாட்டுவிட்டாள். அசிங்கமாக அவள் பட்டுப் புடடவ மீதும் வமடட பூராவும் ஜகாட்டி... அவளுக்கு மகா ஆத்திரம். ‘‘உங்களுக்கு...’’ என்று மகாமகாக் வகாபமாக அவன் புெத்தில் கிள்ளிவிட்டாள். அந்தக் கிள்ளில் ஆேம் இருந்தது. ஆவவெம் இருந்தது. அழுத்தம் இருந்தது. முக்கியமாக, வலி இருந்தது. ஆபீஸில் ொயந்திரம் வடர சிஸ்டத் திடம் டகடயக் ஜகாண்டுவபாகவவ முடியவில்டல. வலது டக சுவாதீனமற்றுப் வபாய்விட்டதா என்ன? ெனியன்... இப்படியா ஒருத்தி கிள்ளுவாள்?

ஆபீஸ் டாய்ஜலட்டில், ெட்டட பனியடனக் கேற்றி புெத்டதப் பார்த்தான். கிள்ளிய இடம் பழுத்த சீடம இலந்டதப் பேம் வபாலக் கன்னித் தடித்திருந்தது. கடன்காரியின் நகம் கிகம் பட்டிருக்குமா? ‘அவளுக்கு இத்தடன ஆத்திரம் கூடாது. பலமும் அதிகம்தான்’ என்று மனசு ொல்ரா வபாட்டது. சிலர் காடத, மூக்டக, உதட்டட, கன்னச் ெடதடயக்கூடக் கடித்துவிடுவார்கள் என்று நாராயெ ஜரட்டி எழுதிய கட்டுடர ஞாபகத்துக்கு வந்தது. அவள் முகத்தில் ஜதளித்த ஜரௌத்திரம், கண் முன்வன நின்றது. ெரியாகப் பாடினானய்யா... ‘அேகான ராட்ெஸிவய!’ ெட்டடடய மாட்டிக்ஜகாண்டவன் சிரித்தான். மனசில் ஒரு சின்ன பிோன். ஆபீஸ் முடிந்து வவண்டு ஜமன்வற வலட்டாக ஏவே கால் மணிக்கு வீட்டுக்குள் நுடேந்தான். அவள் டி.வி-யில் ‘ஒரு பவுடருடன் மூணு லிட்டர் தண்ணி கலந்தால்’ விேம்பரத்டதப் பார்த்துக்ஜகாண்டு இருந்தாள். அவடனப் பார்த்ததும் டப்ஜபன்று ரிவமாட்டட அழுத்திவிட்டு, ‘‘ஏன் இவ்வேவு வலட்? வபான்கூட இல்வல...’’ என்றவாறு வவகமாக அவன் டகயில் இருந்த டபடய வாங்கிக்ஜகாண்டாள். சிரித்தவாறு ஜமத்ஜதன்று ஒரு ஜெல்ல இடிகூட வதாளில் இடித்தாள். ‘‘ஸ்ஸ்...’’ என்று உதட்டட உறிஞ்சியபடி அவடே ஒதுக்கி னான். ‘‘என்னாச்சு?’’ ‘‘ஊசி வபாட்டு வந்வதன்!’’ ‘‘ஊசியா? என்ன ஊசி? எதுக்கு?’’ - பரபரத்தாள். ‘‘டகயிலதான். ஜபரிொ வீங்கிருச்சு. நகம் கிகம் பட்டிருக்குவமான்னு ஒரு ஏ.டி.எஸ்... நம்ம டாக்டர் ஜவங்கவடஷ் கிட்வட வபாட்டு வந்வதன். அவவராட அசிஸ்ஜடன்ட்டுதான் வபாட்டாள். நறுக்குனு குத்திட்டாள்!’’ ‘‘என்ன ஜொல்றீங்க?’’ - பதறினாள். ‘‘பதறாவத! ொதாரெ ஊசிதான். இப்ப என்னடான்னா, கிள்ளின வலிடய விட ஊசி வலிதான் ஜபரிொ இருக்கு. டடப்கூடப் பண்ெ முடியடல.’’ அவள் கலங்கிவிட்டாள். ‘‘வெ! நான் ஒரு முட்டாள். எங்வக, எங்வக... காட்டுங்க’’ என்றாள் பதற்றமாக. ஜமதுவாக ெட்டடடயக் கேற்றினான். பனியடனக் கடேவதற்குள்வேவய, புெத்தில் சிவப்பாக, சீடம இலந்டத ஜதரிந்தது. ‘‘ஸாரி... ஸாரி! ஜராம்ப ஜராம்ப ஸாரி! வெ! நான் ஒரு ராட்ெஸி! என்டன எதால அடிச்சுக்கறது! ப்ளீஸ்... ப்ளீஸ்! இப்படி ஜவளிச்ெத்துக்கு வாங்கவேன்’’ என்று துடித்துப் வபாய்விட்டாள். ‘‘ெரி, விடு! அடுத்த தடடவ வலொ கிள்ளு. ப்ேட் கிேட் ஒண்ணும் ஜதரி யவல. ஆனா, சுருக் சுருக்னு வலி. ொயந்திரம் மூணு மணிக்கு ஜபரிொ வீங்கியிருந்தது. ஊசி வபாட்டதுக்கப்புறம் வீக்கம் வடிஞ்சிருக்கு!’’

‘‘நான் ஒரு முண்டம்... ஜெருப் டபக் கேற்றி என்டன நாலு அடி அடிங்க!’’ -துக்கமும் அழுடகயும் குமுறிக்ஜகாண்டு வந்தது. ‘‘ெரி, நீ என்ன வவணும்னா ஜெய்வத?’’ ‘‘என்டன அந்த விேக்குமாத்டத எடுத்து நாலு வபாடு வபாடுங்க. எவ்வேவு ஜபரிய காயம்!’’ என்று அவன் டகடய எடுத்துத் தன் கன்னத்தில் அடறந்துஜகாள்ே முயன்றாள். அழுடக யும் வகவலுமாக அவடனக் கட்டிப் பிடித்துக்ஜகாண்டு வகவினாள். அவன் அவடே ஆறுதலாக அடெத்துக் ஜகாண்டு, ‘‘ஐவய! என்ன இது, சின்ன குேந்டத மாதிரி அழுதுட்டு...’’ என்றான். வீட்டிலிருந்த பலவித ஆயின்ஜமன்ட் டுகள், ஸ்வனா, வதங்காய் எண்ஜெய், ஜவண்ஜெய்... எது எடதவயா வதாளில் தடவிவிட்டாள். பத்தாயிரமாவது தடடவ, ‘வலிக்கிறதா, வலிக்கிறதா?’ என்று வகட்டாள். ஃபிரிஜ்ஜில் ஐஸ் க்யூப் இல்லாததால் மாடி வீட்டில் வாங்கி வந்து, டகக்குட்டடயில் சுற்றி ஒத்தடம் ஜகாடுத்தாள். அவன் டகடயத் தன் மார்பு மீது பத்திரமாக டவத்துக் ஜகாண்வட, அவன் தூங்கும் வடர வதாடேப் பிடித்து, காடலப் பிடித்து, ஜவந்நீரில் அவ்வப்வபாது ஒத்தி... அவன் தூங்கிவிட்டான். அவள் தூங்கவவ இல்டல. தன் டகடய, விரல்கடே ஜநயில் பாலிஷில் பேபேத்த நகங்கடேப் பார்க்கவவ அவளுக்கு அருவருப்பாக இருந்தது. பிரியமாகக் ஜகாஞ்சினவடர இப்படியா குரூரமாகக் கிள்ளிடவப்பது? தனக்கு என்ன தண்டடன ஜகாடுத் துக்ஜகாள்வது என்று பட்டியலிட்டாள். இது புதன்கிேடம. இனி ஓஜராரு புதன் கிேடமயும், பச்டெத் தண்ணி குடிக் காமல் பட்டினி கிடப்பது, தினமும் ஆயிரத்ஜதட்டு தடடவ ராமஜெயம் எழுதுவது, வகாயிலுக்குப் வபாய் நவக்கிரகம் சுற்றுவது, தினமும் சுந்தர காண்டம் பாராயெம் பண்ணுவது... பவுடர் என்ன வவண்டிக்கிடக்கு? லிப்ஸ்டிக் ஒரு வகடா? ஜநயில் பாலிஷா? பாலிஷ் பாட்டிடலத் தூக்கிக் குப்டபக் கூடடயில் எறிந்தாள். நகம் பட்டிருந்தால் விஷமாச்வெ என்பது மனடெ உறுத்திக் ஜகாண்டு இருந்தது. இடுப்பில் ஒரு சூடு இழுத்துக்ஜகாள்ே வவண்டும் என்றுகூட ஆத்திரமாக வந்தது. ‘அேகாக இருக்கிவறாம் என்பதால் மனசில் என்டன அறியாத அகங்காரம் ஒளிந்திருக்கிறது. அந்த அகங்காரத்தில் விடேந்த ஜகாழுப்புதான் என்டன அப்படி நடந்துஜகாள்ே டவத்திருக்கிறது’ என்று திரிசூலம் சிவாஜி மாதிரி ெவுக்கால் அடித்துக்ஜகாள்ோத குடறயாக தன்டனச் ொடிக்ஜகாண்டாள். மறுநாள் ஆபீஸ் வபாய்விட்டு அவன் வீடு திரும்பியவபாது, அவடேப் பார்த்துத் திடுக்கிட்டான். வலது டகயில் கட்டட விரலிலும் ஆள்காட்டி விரலிலும் பயங்கரமான கட்டு. ஜவள்டே பாண்வடஜின் விளிம்பிலும் அங்கங்வக நடுவிலும் வலொன சிவப்புக் கசிவு. ‘‘என்ன ெரள், என்ன ஆச்சு..?’ என்று பதறினான். நிதானமாகச் ஜொன்னாள்... ‘‘அக்கிரமம் பண்ணின விரல்களுக்குத் தண்டடன வேங்கிட்வடன்!’’ ‘‘என்ன ஜொல்வற ெரள்?’’ ‘‘வலி மரப்பு ஊசி வபாட்டு, பிடுங்கித் தள்ளிட்டார் டாக்டர்.’’ அவன் பதறி அலறினான். ‘‘பிடுங்கித் தள்ளிட்டாரா? ஐவயா... என்ன ஜொல்வற ெரள்?’’

‘‘உங்கடேக் கிள்ளின ஜரண்டு டக விரல் நகங்கடேயும் வவவராடு சுத்தமாகப் பிடுங்கியாச்சு. எனக்கு வவண்டியதுதான் இந்தத் தண்டடன!’’ ‘‘ஐவயா! என்னம்மா இது குரூரம்? என் விடேயாட்டு விடனயாயிடுச்வெ!’’ ‘‘என்ன விடேயாட்டு?’’ ‘‘நான் ஊசிஜயல்லாம் எதுவும் வபாடடல. சும்மா உன்டனக் கலக்கி யடிக்க அப்படி ஒரு நாடகம் ஆடி வனன். என் ஜெல்லவம, அதுக்காக உன் அேகான விரல் நகங்கடேப் பிடுங்கிக்கிறதா?’’ அவன் தடலயில் அடித்துக்ஜகாண்டான். ‘‘நான் ஒரு முட்டாள்... மிருகம்..! ெரள்... ெரள்!’’ என்று அவடேக் கட்டிக்ஜகாண்டு கதறினான். ெரள் சிரித்தவாறு அவடன ஒதுக்கினாள். ‘‘இதான் ொக்குன்னு இறுக்கிக் கட்டிக்கிறீங்க!’’ என்றாள். ‘‘உன்னால இந்த நிடலயிவலயும் எப்படி ெரள் சிரிக்க முடியுது? இந்த இடியட் வபாட்ட நாடகம் இப்படி ஆயிடுச்வெ!’’ ‘‘எப்படி ஆயிடுச்சு? நகம் பிடுங்கின விரலும் அேகாத்தான் இருக்கு... ஆனா, நீங்க பார்த்தா கதறிடுவீங்க!’’ என்றபடி, நெநெஜவன்றிருந்த கட்டட அவள் பிரிக்கத் ஜதாடங்கினாள். ‘‘வவண்டாம்... வவண்டாம். ஐவயா! அந்த குரூரத்டத என்னால தாங்க முடியாது ெரள்! பிரிக்காவத!’’ அவள் கட்டடப் பிரித்து, பஞ்டெச் சுருட்டி எறிந்தாள். அவேது அேகிய விரல்களில் நகங்கள் பரம ஜெௌக்கிய மாக, பத்திரமாக இருந்தன. சிரித்தாள். ‘‘ஸாரி! நீங்க ஆடின நாடகத்துக்கு நானும் ஒரு எதிர் நாடகம் ஆடிட்வடன். கெக்கு ெரியாப் வபாச்சு. நீங்க ஆபீஸ் வபானதுவம, டாக்டர் ஜவங்கவடஷ§க்கு வபான் பண்ணி, மாத்திடர ஒண்ணும் எழுதித் தரடலவய, ஊசி மட்டும் வபாதுமான்னு வகட்வடன்! ‘மாத்திடரயா? ஊசியா? உன் ஹஸ்ஜபண்ட் இங்வக வரடல வயம்மா! அவடன நான் பார்த்வத ஜராம்ப நாோச்வெ!’ன்னார். என்டன ஏமாத்தின உங்கடேப் பதிலுக்கு ஏதா வது பண்ொட்டா, எப்படி? அதான்...’’ ‘‘அடிப் பிொசு!’’ என்று ஜெல்லமாகப் பற்கடேக் கடித்துக்ஜகாண்டான். ‘‘ெரி, அட்வான்ஸா ஜொல்லிட்வட ஜெய்யவறன். இப்வபா உன் இடுப்பில் நான் கிள்ேப்வபாவறன். ஜரடியா..? ஒன் டூ த்ரீ...’’ என்றபடி, அவள் இடுப்பில் வலொக விரல்கடே டவத்தான். ‘‘ஒரு கிள்ளுதானா?’’ என்றவள், ‘‘ென்வடன்னா ஜரண்டு!’’ என்றாள் ஜகாஞ்ெலாக!

குசலா எங்கே? விஸ்வபாலா

உ

மாவுக்குத் தூக்கமம வரவில்லை. இப்படித் தூங்காமல் எத்தலை இரவுகள் மபாய்விட்டை! தனிலம இப்படியா தூக்கத்லத விரட்டும்? உமாவின் கணவர் விஸ்வம், இரு பிள்லைகலை உமாவுக்குத் துலணயாக விட்டுவிட்டு இறந்துமபாைார். அந்தப் மபரிழப்புக்குப் பின்பும் வாழ்ந்தாக மவண்டும் என்ற லவராக்கியத்லதயும், சாதிக்க மவண்டும் என்ற வவறிலயயும் வகாடுத்தமத அந்த வாரிசுகள்தான்! ஆபீஸ், வீடு, பிள்லைகளின் படிப்பு, அவர்களின் எதிர்காைம்... இவற்றுக்கு இலடமய உலழத்து, நிலைத்தலதச் சாதித்து, ஓய்வும் வபற்றுவிட்டாள். இமதா, இன்று... வபரியவன் சுமரஷ் அவமரிக்காவில் இருக்கிறான். வபரிய சயின்டிஸ்ட். அவமரிக்கப் வபண்லண மணந்து, மபரும் புகழுமாக இருக்கிறான். இலையவன் ரமமஷ§க்கு ைண்டனில் மமல்படிப்புக்காக ஸ்காைர்ஷிப் கிலடத்து, பதிலைந்து நாட்களுக்கு முன்புதான் ைண்டன் வசன்றான். ''நீ தனியா இருக்கணுமமம்மா!'' என்று கவலைப்பட்டவனுக்குத் லதரியம் வசால்லி, சந்மதாஷமாக விலடவகாடுத்து, விமாைம் மலறயும் வலர பார்த்துவிட்டு வந்த நாளிலிலிருந்து அவளுக்கு உறக்கமில்லை. உமா எழுந்து உட்கார்ந்துவகாண்டு லைட்லடப் மபாட்டாள். அைமாரிலயத் திறந்து, இரண்டு பலழய ஆல்பங்கலை எடுத்துத் தூசி தட்டிைாள். படுக்லகயில் உட்கார்ந்து, ஒன்லற எடுத்துப் புரட்டிைாள். எல்ைாமம கறுப்பு - வவள்லைப் புலகப்படங்கள்! அமதா, அந்தப் படம்... வமய்சிலிர்த் தது. அதில்... உமாவின் வகாள்ளுப் பாட்டி, பாட்டி, அம்மா... அவள் மடியில் உமா! இப்மபாது... முதல், இரண்டாவது தலைமுலறகள் இல்லை. விஸ்வமும் அவலை விட்டுவிட்டுப் மபாய்விட்டான். துக்கம் வநஞ்லச அலடக்க, வபருமூச்சு விட்டபடி மீண்டும் படத்லதப் பார்த்தாள் உமா. அதில், அம்மா மடியில் உட்கார்ந்திருந்த உமாவின் மடியில் இருந்தது, அவளுலடய வசல்ை வபாம்லம! சிறுமியாக இருந்த அவளுக்கு, அவள் அப்பா தந்த அன்புப் பரிசு! ''குசைா... குசைாக் குட்டி!'' என்று அலதச் வசல்ைப் வபயரிட்டுக் கூப்பிட்டு அகமகிழ்ந்துமபாைாள் உமா. அன்றிலிருந்து, குடும்பத்தில் ஓர் அங்கமாகிவிட்டாள் குசைா. திைமும் குசைாவுக்குக் குளிப்பாட்டி, உலட மாற்றி, உணவு ஊட்டி, முத்தமிட்டுத் தூங்க லவப்பாள் உமா. பள்ளியிலிருந்து வந்தவுடன் புத்தகப் லபலய வீசிவிட்டு, குசைாலவ எடுத்து லவத்துக்வகாண்டு, பள்ளியில் நடந்தலதவயல்ைாம் ஒன்றுவிடாமல் வசால்வாள். ''உமா... நீ கல்யாணமாகிப் மபாகும்மபாது, குசைாலவயும் கூட்டிக்கிட்டா மபாமவ?'' என்று யாராவது மகலி வசய்தால்கூட, ''கண்டிப்பா! குசைா பாவம், என்லை விட்டுட்டு இங்மக தனியா

எப்படி இருப்பா?'' என்று கள்ைம்கபடு இல்ைாமல் வசால்லி, குசைாலவ அலணத்துக் வகாள்வாள். அந்த நாளும் வந்தது. உமா, விஸ்வத்லதக் லகப்பிடித்தாள். கணவன் வீட்டுக்கு அவள் வசன்றமபாது, அவள் தன் வபட்டியில், புடலவகளுக்கு நடுமவ ஒளித்து லவத்துக்வகாண்டது குசைாலவ! உமாவின் கண்ணீர், மபாட்மடாவில் பட்டுத் வதறித்தது. நடு நிசி மணி 2. இப்மபாது குசைா எங்மக? மயாசித்துப் பார்த்த உமாவின் நிலைவுக்கு வந்தது, பரண்மமல் கிடக்கும் மூன்று சூட்மகஸ்கள். ‘அதில், ஏதாவது ஒன்றில் கண்டிப்பாக குசைா இருப்பாள்!’. உடமை நாற்காலியில் ஏறி, மமலை மமல் ஏறி, பரலணத் திறந்து, சூட்மகஸ் கலைக் கீமழ இறக்கி லவத்தாள் உமா. முதல் வபட்டிலயத் திறந்தாள். உள்மை ஏமதமதா காகிதங்கள், சர்ட்டிபிமகட்டுகள், கடிதங்கள்... இரண்டாவது வபட்டியில், லை... குசைாவுக்காக அம்மா லதத்துக் வகாடுத்த ஜிகிைாப் பாவாலட! மமலும் சிை பலழய துணிகலை வவளிமய எடுத்துப் மபாட்டதும், அமதா... அவைது வசல்ை குசைா! பால்ய சிமநகிதி. அவளுலடய துலண! அமத வபரிய விழிகள், சிறிய மூக்கு, குவித்த சிவப்பு உதடுகள், குண்டாை மராைா நிறக் கன்ைங்கள்... வயமத ஏறாத அமத பலழய குசைா! அது தன் வபரிய விழிகலை உருட்டி, ''இத்தலை வருஷமா என்லை மறந்துட்மட இல்மை?'' என்று உமாலவக் மகட்டது. அந்த வபாம்லம. குசைாலவ இறுக அலணத்துச் சமாதாைப்படுத்திைாள் உமா. அவள் மைம் மைசாகிப் பறந்தது. உமா, இனி தனி மனுஷி இல்லை. அவளுக்கு இனி தனிலமப் பயம் இல்லை! இரண்மட நிமிடங்கள்... அலமதியாை, ஆழ்ந்த நித்திலரயில் ஆழ்ந்தாள் உமா! பக்கத்தில் குசைா வகாட்டக் வகாட்ட விழித்துக்வகாண்டு உமாவுக்குத் துலண இருந்தது.

குவா... குவா!

‘ஜம்புநாத்’

பூ ந்தமல்லி வரதர் க

ாயில் தாயார் சந்நிதி பின்னால், ‘பிள்ளையார் பந்து’ ஆட்டத்தின் சுண்டல் இளடகவளையின்கபாது தான் ரங் ன் அந்த எக்குத்தப்பான க ள்விளயக் க ட்டான்... ‘‘கடய் சீனு, க ாழந்ளதங் எப்பிடிடா கபாறக்குது?’’ எல்லாம் கதரிந்தவன்கபால், சீனு சட்கடன்று பதில் கசான்னான்... ‘‘இது கதரியாதா? ஆ ாசத்திகலர்ந்து கதாப்புனு விழும்டா!’’

‘‘ஆ...ஆ... ளத... ளத உட்கற! ஆ ாசத்திகலர்ந்து மளழதாண்டா விழும்!’’ வாசலில், கபருமாள் புறப்பாட்ளட அறிவிக் அதிர்கவட்டு கபாடத் கதாடங்கிவிட்டார் ள். ‘சர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்... ட-மா-ல்!’

‘‘ரங் ா, சரியாத் கதரியகலடா! ஆனா ஒண்ணு... எல்லாக் க ாழந்ளதங் ளும் கசால்லி கவச்ச மாதிரி, சுவர்க் க ாழி ‘ழீ’ன்னு த்தற ராத்திரி கநரத்துல தான் கபாறக்குது. அதுவும் ண்ளை மூடி, வீல்வீல்னு த்திக்கிட்டு..!’’ ‘‘கடய், ரா வா! உங் வீட்லதான் அடிக் டி க ாழந்ளதங் கபாறந்துட்கட இருக்குகம! தூளியும், கதாட்டிலும் எப்பவும் உங் வீட்லதாகன ஆடிக் கிட்கட இருக்குது! நீ கசால்கலண்டா, குழந்ளத எப்படிப் கபாறக்குது?’’ ரங் ன் க ள்விளய முடிப்பதற்கு முன், அந்த வாக்கியத்ளதக் குளறப் பிரசவமாக்கி, அவன் ாளதக் க ாத்தா ப் பிடித்துத் திருகினார் மளடப்பள்ளி ஆராவமுதன். ‘‘ஏண்டா, சின்ன ளபயன் கபசற கபச்சாடா இது? அதுவும் க ாயில்கல? அதுவும், மண்டபத்திகல அனுமார் தூண்கிட்கட நின்னு க க் ற க ள்வியா இது? க ாழந்ளத எப்படிப் கபாறக்கு துன்னு இப்ப ஒனக்குத் கதரிஞ்சா ணுமா? இகதா, என்ன கசய்யகறன் பாரு...’’ ‘‘மாமா, மாமா... விட்டுடுங்க ா மாமா! ாது வலிக்குது மாமா!’’ ‘‘இருடா, க ாழந்ளத எப்படிப் கபாறக்குதுனு க ட்டிகய, கதரிஞ்சுக் கவைாமா? வா, கதரடி இருட்டு மூளலக்குப் கபாலாம்! அங் க க்க பிக்க னு சிரிச்சுக்கிட்கட கசாக் ம்மா இருப்பா. அவகிட்கட உன்ளனப் புடிச்சுக் க ாடுத்துடகறன். நீகய க ட்டுத் கதரிஞ்சுக்க ா அவகிட்கட!’’ மரியாளத நிமித்தம் ஆராவமுது மாமாவின் ள க்க ட்டும் தூரத்துக்குக் க ாஞ்சம் தள்ளி ஓட்டமும் நளடயு மா த் கதாடர்ந்து கபான நானும் சீனுவும் அதிர்ந்து கபாகனாம். கசாக் ம்மாகிட்கடயா? ஐளயகயா! சீனு எம ாத ன். முள்ளை முள்ைால் எடுப்பதில் சமர்த்தன். மூர்க் த்துடன் துரத்தும் க ாயில் ாளைக்க பயப்படாத ஆராவமுதன், நாய் என்றால் நடுநடுங்குவார். டித்தால் கதாப்புளைச் சுத்தி எம்பிராய்டரி மாதிரி யார் ஊசி கபாட்டுக் க ாள்வது! ‘‘மாமா... மாமா... ஜாக்கிரளத! பின்னாடி நாய் வருது!’’ என்று திடுகமன்று சீனு கபாட்ட அலறலில் பயந்து துள்ளிக் குதித்து, அவர் ரங் ன் ாளத விட்ட அடுத்த ைகம, நாங் ள் விட்கடாம் சவாரி! அன்று இரவு, முற்றத்தில் மாவடுளவத் கதாட்டுக்க ாண்டு, கமார் சாதத்ளத அவசரமா ச் சாப்பிட்டு முடித்த ள கயாடு எங் ள் தாத்தா, பாட்டியுடன் குரளலத் தாழ்த்திப் கபசிக்க ாண்டு இருந்தார்... ‘‘என்னடி... மீனாட்சிக்கு வலி எடுத்துடுத்தா, இல்லியா?’’ ‘‘ஆமாம். இல்கல!’’ ‘‘அகதன்ன ஆமாம், இல்கல?’’

‘‘க ாஞ்சம் சும்மா இருங் கைன். எங் ளுக்குத் கதரியாதா? இப்பதான் கமாத கமாதல்ல பிரசவம் பார்க்கிகறாமா?’’ ‘‘அதுக்கில்கலடி! மருத்துவச்சி ஸ்கடல்லாவுக்கு கசால்லி அனுப்ப கவைாமா?’’ ‘‘அட, ராமா! எல்லாம் கசால்லி யிருக்கு. வருவா! நீங் க ாஞ்சம் சும்மா இருங்க ா!’’ ‘‘ டி ாரம் கவச்சிருக் ா? க ாழந்ளத கபாறக்கிற சரியான கநரம் பார்க் ணும்.’’ ‘‘எல்லாம் கவச்சிருக்கு.’’ ‘‘சாவி குடுத்தாச்சா? ஓடறதா? ஆட்டிப் பார்த்தியா?’’ ‘‘அடடா! குடுத்தாச்சு. ஓடறது. பார்த்தாச்சு!’’ ‘‘பஞ்சாங் ம்?’’ ‘‘கவச்சிருக்கு!’’ ‘‘டார்ச்?’’ ‘‘இருக்கு!’’ ‘‘எரியறதா? பாட்டரி புதுசா வாங்கிட்டு வந்கதகன... கபாட்டியா?’’ ‘‘சிவ சிவா! எல்லாம் கபாட்டு இருக்கு. பிரசவ கவதளனப்படறது நீங் ைா, மீனாவா கதரியகல!’’ மூடிய தவின் பின்னாலிருந்து, அம்மா வின் அலறல் என்ளன அதிரளவத்தது. ‘‘தாத்தா, ஒண்ணு க க் லாமா?’’ ‘‘என்னடா க க் ப்கபாகற? உனக்குத் தம்பிப் பாப்பா கபாறக்குமா, தங் ச்சிப் பாப்பா கபாறக்குமானு க க் ப்கபாறியா?’’ ‘‘அதில்கல தாத்தா! க ாழந்ளதங் எப்படிப் கபாறக்குது?’’ ‘‘சிவ சிவா! ஆ ாசத்திகலர்ந்து கதாப்புனு குதிக்கும். கபாடா, கபாய் விளையாடு, கபா!’’ ‘‘அந்த ரூமுக்கு கமகல கூளர இருக்க ... அங்க ர்ந்து அடிக் டி கதள்தாகன விழும்? க ாழந்ளதங் எப்படி விழும் தாத்தா?’’ ‘‘அகதல்லாம் அப்புறம் கசால்கறன்... இந்தா, இந்த மிட்டாளய வாங்கிக்க ா. உனக்கு ஸ்கடல்லா வீடு கதரியுமில்ளலயா, கிருஷ்ைாயில் டிப்கபாக்குப் பக் த்துல...’’ ‘‘கதரியும் தாத்தா! இகதா, ஓடிப் கபாய் கூட்டிட்டு வகரன்!’’

தாத்தா க ாடுத்த புளிப்பு மிட்டாளய வாயில் அடக்கிக்க ாண்டு, என்னுளடய ற்பளன கமாட்டார் ளசக்கிளை ஸ்டார்ட் கசய்து, ‘ர்ர்ரூம்... ர்ர்ரூம்ம்ம்’ சத்தத்துடன் பறந்து, ஸ்கடல்லா வீட்டின் முன் கபாய் நின்கறன். என்ளனக் ண்டதும் புன்னள த்தார் ஸ்கடல்லா கமடம்! ‘‘என்ன தம்பி... வீட்ல வரச் கசான்னாங் ைா?’’ என்றார். ‘‘ஆமா!’’ ‘‘சரி, உட் ாரு! இகதா வகரன்’’ என்று கசால்லிவிட்டு, உள்கை கபானார். உள்ளிருந்து இருமல் சத்தம் க ட்டது. நான் அந்த ஹாளல சுற்றிப் பார்த்கதன். சுவரில் அன்ளன கமரி படம். கமரியின் ள யில் குழந்ளத ஏசு. இஸ்திரி கபாட்ட கமாட கமாட கவள்ளைப் புடளவயில், கமல்லிய கசாப் வாசளனயுடன் வந்தார் ஸ்கடல்லா. கமரி மாதா படத்தின் முன், ண் ளை மூடிப் பிரார்த்தித்தார். பின்பு, ‘‘வகரங் ’’ என்று உள் கநாக்கிக் குரல் க ாடுத்தார். பதில் வரவில்ளல. மூடிய தவின் பின்னாலிருந்து அடுக்கு இருமல்தான், ‘சரி, கபாயிட்டு வா!’ என்பது கபால் பதிலா வந்தது. ‘‘வா, கபா லாம்!’’ என்று என்னுடன் கிைம்பினார் ஸ்கடல்லா. ‘‘ஏன் தம்பி... உனக்குத் தம்பிப் பாப்பா கவணுமா, தங் ச்சிப் பாப்பா கவணுமா?’’ - ஸ்கடல்லா கமடம் சிறு புன்னள கயாடு க ட் , ‘‘எனக்குத் தம்பியும் கவைாம், தங்ள யும் கவைாம். நாய்க் குட்டிதான் கவணும்’’ என்கறன். ‘‘நாய்க் குட்டியா?’’ என்று சிரித்தவர், ‘‘ டிக்குகம! பரவாயில்ளலயா?’’ என்றார். ‘‘க ாழந்ளதங் கூடத்தான் டிக்கும். வாயிகல கவரளல கவச்சுப் பாருங் , கவடுக்குனு டிக்கும். அது மட்டுமில்கல ஆன்ட்டி, க ாழந்ளதங் எப்பப் பார் நய்... நய்னு அழும். நாய்க்குட்டிங் அழகவ அழாது. அழ ா வாளல ஆட்டும்’’ என்றவன், ‘‘அது சரி ஆன்ட்டி, உங் ளை ஒண்ணு க க் வா? சீனுக்கும் கதரியகல, தாத்தாவுக்கும் கதரியகல!’’ என்கறன். ‘‘என்னது? க ளு!’’ ‘‘க ாழந்ளதங் எப்படிப் கபாறக்குது?’’ என்று ரங் ன் க ட்ட க ள்விளய இவரிடமும் க ட்கடன். திடுக்கிட்டு விட்டார். ‘‘எ... என்ன க ட்கட?’’ ‘‘க ாழந்ளதங் எப்படிப் கபாறக்குதுனு க க் கறன்?’’ ஒரு ைம் அளமதியா கயாசித்தவர், ‘‘ம்... எப்படிப் கபாறக்குதா? கசால்கறன். அதுக்கு முன்னாடி க ாளழந்தங் ஏன் கபாறக்குதுனு உனக்குத் கதரியுமா?’’ என்று திருப்பிக் க ட்டார்.

‘‘ஏன்... கதரியளலகய?’’ ‘‘கயாசிச்சு கசால்லு!’’ அதற்குள் வீடு வந்துவிட்டது. வாசலில் தாத்தா நின்றிருந்தார். க ாடி வீட்டு வக்கீல் வீட்டு மாமி சிறப்பு ஆகலாச ரா வந்திருந்தார். ‘‘உனக்குத் தம்பிப் பாப்பா கவணுமா, தங் ச்சிப் பாப்பா கவணுமாடா?’’ என்று வக்கீல் மாமியும் க ட்டார். ‘‘எனக்கு நீங் பண்ற கசாமாசிதான் மாமி கவணும்’’ என்கறன். ‘‘கபாடா, சாப்பாட்டு ராமா!’’ என்று கசல்லமா என் ன்னத்ளதக் கிள்ளினார். எல்கலாரும் வீட்டுக்குள் கபாகனாம்.மூடின அளறக்குள்ளிருந்து அம்மாவின் அலறல் சத்தம் உச்சஸ்தாயியில் க ட்டது. தாத்தாவின் சிவ... சிவ உச்சாடனம் கவ கமடுத்து, உதடு ள் தந்தி அடித்தன. வக்கீல் மாமி, கபஸின் கபஸினா அளறக்குள் கவந்நீளர எடுத்துச் கசன்றபடி இருந்தார். அரிக்க ன் விைக்கின் திரி புள ய ஆரம்பித்தது. சில விநாடி ளில், ‘‘குவா... குவா...’’ என்று குழந்ளதயின் அழுள வீறிட்டுக் க ட்டது. ‘‘நர்ஸ் ஸ்கடல்லா வந்த அளர மணியிகல க ாழந்ளத கபாறந்தாச்சு. ள ராசிக் ாரிதான்!’’ ‘‘புள்ளைக் க ாழந்ளத. கபரியவகர, உங் கபரளனப் பாருங் !’’ ‘‘க ாடி சுத்திப் கபாறந்துதாம்மா?’’ ‘‘இல்லீங் .’’ ‘‘தாயார் கசா மா?’’ ‘‘தாய், கசய் கரண்டு கபரும் நல்ல சு ம்!’’ ‘‘பரணி நட்சத்திரம்... தரணி ஆள்வான்!’’ என்றார் தாத்தா, பஞ்சாங் ம் பார்த்து. ‘‘தரணி ஆள்வான்னா என்ன அர்த்தம் தாத்தா?’’ ‘‘ராஜாவா இருப்பான்னு அர்த்தம்!’’ ‘‘அப்கபா எல்லா ராஜாக் ளும் பரணி நட்சத்திரமா தாத்தா? அரிச் சந்திரன், திருதராஷ்டிரன், தசரதன்...’’ ‘‘இந்தாடா, புளிப்பு மிட்டாய் எடுத்துக்க ா! கபா, விளையாடு! கபா!’’ என்றார் தாத்தா. உள்கையிருந்து பாட்டி ள யில் பைபைகவன்று பித்தளைத் தாம்பாைத் துடன் வந்தாள். அதில் ஒரு புடளவ, ரவிக்ள த் துண்டு, கதங் ாய், கவற்றிளலப் பாக்கு, வாளழச் சீப்பு, ட்டி ட்டியா க் ல் ண்டு, ரூபாய் கநாட்டு ள்...

‘‘இகதல்லாம் எதுக்குங் ம்மா?’’ ‘‘எடுத்துக்க ாம்மா! நீ ம ராசியா இருக் ணும். பிரசவ அளறக்கு நீ வந்துட்கடன்னா, அம்மா உடம்புல க ாழந்ளத எங்க ஒளிஞ்சிருந்தாலும், ஜாக்கிரளதயா கவளியிகல க ாண்டு வந்துடுவிகய!’’ ‘‘எல்லாம் மாதாகவாட கிருளபங் ..!’’ என்று பணிவா ச் கசான்னார் ஸ்கடல்லா. ‘‘எவ்வைவு கபண் ளுக்கு நீ பிரசவம் பார்த்திருப்கப? எவ்வைவு க ாழந்ளத ளை கமாத கமாத கதாட்டுத் தூக்கி இருப்கப? பார்த்துட்கட இரு, உனக் குன்னு ஒரு தங் விக்கிர த்ளதக் டவுள் சீக்கிரகம க ாடுப்பாரு!’’ ஸ்கடல்லா ஷ்டப்பட்டுச் சிரித்தார். தளும்பும் ண் ளுடன் கூளர ளயப் பார்த்தார். என்ன, அங்கிருந்து தான் அவருக் ான குழந்ளதயும் குதிக் ப் கபாகிறதா? ஸ்கடல்லா எல்கலாரிடமும் விளடகபற்றுப் புறப்பட, அவளரக் க ாண்டுவிட நானும் கிைம்புகிகறன். திரும்பிப் கபாகும்கபாது கமைச் சத்தம் மாத்திரம் கமலிதா க் ாதில் விழுந்தது. வீதி ள் கவறிச்கசன்று இருந்தன. ‘‘ஆன்ட்டி, க ாழந்ளதங் எப்படிப் கபாறக்குதுனு நான் க ட்டதுக்கு, ஏன் கபாறக்குதுனு திருப்பிக் க ட்டீங் கை... எனக்குத் கதரியகல ஆன்ட்டி! ஆமா, க ாழந்ளதங் ஏன் கபாறக்குது?’’ ‘‘கதரடி முக்கிகல இருக்கிற கதரியுமில்லியா, உனக்கு?’’

கசாக் ம்

மாளவத்

என் உடம்பு பயத்தால் சிலிர்த்தது. ‘ஆமாம்’ என தளலளய அளசத்கதன். ‘‘அவங் ஏன் இப்படி ஆனாங் னு கதரியுமா?’’ ‘‘கதரியாகத!’’ ‘‘அவகைாட புருஷன் எப்பகவா கசத்துப் கபாயிட்டாரு. அப்புறம் இந்தம்மாளவ, கபத்த பிள்ளைகய அடிச்சு, வீட்ளட விட்டுத் கதாரத்தி விட்டுட்டான். இவங் கபாக்கிடம் இல்லாம, அநாளத ஆயிட்டாங் . க ாஞ்ச நாள் பிச்ளசக் ாரியா சுத்திட் டிருந்தவங் , அப்புறம் ளபத்தியம் பிடிச்சுப் கபாய்... ப்ச்... கராம்பப் பாவம்! குழந்ளத எப்படிப் கபாறக்குதுனு க ட்கட, இல்கல! கசால்கறன். அம்மாவும் அப்பாவும் விரதம் இருந்து, டவுள்கிட்கட குழந்ளத கவணும்னு கவண்டிக்கிட்டா, டவுள் அவங் ளுக்குக் குழந்ளத க ாடுப்பாரு. கசாக் ம்மாவும் அப்படித் தான் விரதம் இருந்தா. பிள்ளை கவணும்னு டவுளைக் க ட்டா. கபாறந்தது. ஆனா, குழந்ளதங் எப்படிப் கபாறந்ததுங்கிறது முக்கியம் இல்கல. ஏன் கபாறந்ததுங் றதுதான் முக்கியம்!’’ ‘‘அதனாலதான் நீங் ளும் பயந்து, பிள்ளைகய கவைாம்னு டவுள்கிட்ட கசால்லிட்டீங் ைா?’’

ஸ்கடல்லா நின்றார். உதடு ளை மடித்து, அழுந்தக் டித்துக்க ாண்டார். சிந்த ண் ளை கசளலத் தளலப்பால் துளடத்துக்க ாண்டு, என் தளலளய வருடினார். பின் கமௌனமா நடந்தார். நான் அவளரப் பின்கதாடர்ந்கதன். அவரின் வீட்டு வாசலுக்குச்கசன்ற கபாது, இருமல் சத்தம் வாசல் வளர க ட்டது. ஸ்கடல்லா கமடம், என் ன்னத்ளதக் கிள்ளிவிட்டு, வீட்டுக்குள் கபாய்விட்டார். ‘குழந்ளத எப்படிப் பிறக்கிறது?’ என்று நாளைக்கு மறுபடியும் ரங் ன் க ட்டால், அவனுக்கு என்ன பதில் கசால்வது என்று கயாசித்துக்க ாண்கட, நான் என் ற்பளன கமாட்டார் ளசக்கிளை ‘ர்ர்ரும்... ர்ர்ரூம்ம்ம்...’ என்று கிைப்பி, வீட்ளட கநாக்கிப் பறந்கதன். கவறு வழியில்ளல... ‘குழந்ளத எப்படிப் கபாறக்குதுங்கிறது இருக் ட் டும்... ஏன் கபாறக்குது? கமாதல்ல அதுக்கு நீ பதிளலச் கசால்லு!’ என்று அவளனத் திருப்பிக் க ட்டு மடக்கிவிட கவண்டியதுதான்!

கூடு

லதானந்த் ‘‘நீங்க செய்யச் செொல்றது ச ொம்பப் சபரிய பொவம்கிறது உங்களுக்குத் செரியொெொ?’’

கண்களை அள நிமிடம் மூடி, ென் இடக்கொது மடளை வி ல்கைொல் சமல்ை இழுத்துவிட்டபடி, எதிர அமர்ந்திருந்ெ மருெநொயகத்ளெரய உற்றுப் பொர்த்ெபடி ரகட்டொர் ெங்குண்ணி மொந்திரீகர். ெங்குண்ணிக்கு வயது சுமொர் ஐம்பது இருக்கைொம். ஒல்லியொன ரெகம். கூர்ளமயொன நொசி. ரவட்டி உடுத்தி, சவற்று மொர்பில் ஏ ொைமொகச் ெந்ெனம் பூசியிருந்ெொர். சநற்றியில் சபரிய கருநிறப் சபொட்டு. மளையொை சநடி கைந்ெ ெமிழில் ரபசினொர்.

மருெநொயகம் ரகொயமுத்தூரில் சபரும் செொழிைதிபர். ரியல் எஸ்ரடட், சினிமொப் பட விநிரயொகம், ஸ்பின்னிங் மில் எனப் பை செொழில்களிலும் சவற்றிக்சகொடி நொட்டியவர். நொற்பது வயதுக்குள், மொவட்டத்தின் முெல் பத்துப் பணக்கொ ர்கள் பட்டியலில் இடம் பிடித்ெவர். அப்படிப்பட்டவர் சவறும் ெள யில் ெப்பணமிட்டு, ெங்குண்ணி முன் ெளை கவிழ்ந்து உட்கொர்ந்திருந்ெொர். ‘‘ஐயொ! பொவம்னு செரியும். ஆனொ, எனக்கு ரவற வழி செரியரை. அெனொைெொன் உங்களைத் ரெடி வந்ரென்’’ என்றொர் ென்னமொன கு லில். ‘‘ெரி! சகொஞ்ெ ரந ம் சவளிரய இருங்க. ரயொசிச்சு செொல்ரறன்’’ என்றொர் ெங்குண்ணி. சவளிரய இருந்ெ திண்ளண யில் அமர்ந்ெவொறு, தூ த்தில் ஓடும் நூல்புழொ ஆற்ளறரய சவறித்துப் பொர்த்ெபடி உட்கொர்ந்திருந்ெொர் மருெநொயகம். நீைகிரி மளைச்ெொ லில் கூடலூர் ெொண்டி, ரக ை எல்ளையில் அளமந்திருந்ெது பத்ரெரி என்கிற அந்ெ அழகிய சிறு கி ொமம். ஊரின் ஒதுக்குப்புறத்தில் விஸ்தீ ணமொன ப ப்பில், ரக ைொவுக்ரக உரிய பொணியில் இ ண்டு அடுக்குகைொக அளமந்திருந்ெது ெங்குண்ணி மொந்திரீகரின் வீடு. வீட்டில் அவருக்கு உெவியொைர்களைப் ரபொல் இ ண்டு ஆண்கள் சென்பட்டனர். அவர்களும் அதிகம் ரபசிக் சகொள்ைவில்ளை. ஒருவிெ அச்ெம் ெரும் அளமதி அங்ரக மண்டிக் கிடந்ெது. மருெநொயகத்தின் மனம் சியொமைொவின் நிளனவுகளில் மூழ்கியது. அவ து திரயட்டர் ரமரனஜர் ெந்ரெொஷின் மளனவிெொன் சியொமைொ. ெந்ரெொஷ் வீட்டு கி ஹப் பி ரவெ விழொவில்ெொன் சியொமைொளவ முென்முெைொகப் பொர்த்ெொர் மருெநொயகம். அந்ெ நிமிடரம அவர் சியொமைொவின் அதி அற்புெ அழகில் கிறங்கிப்ரபொனொர். செதுக்கிளவத்ெ சிற்பம் ரபொன்ற அவைது ரெகக் கட்டுடலும், செொக்க ளவக்கும் ரென் கு லும் மருெ நொயகத்ளெ வொட்டி எடுத்துவிட்டன. அன்று முெல், அவர் மனதில் கொமப் ரபய் புகுந்து ஆட்டத் செொடங்கியது. ஒரு ெடளவ, ஒர ஒரு ெடளவ என்று மனசு கிடந்து ெவியொய்த் ெவித்ெது. ெனது ெமூக அந்ெஸ்து, சவளிநொட்டில் சபற்ற எம்.பி.ஏ. பட்டம் எல்ைொவற்ளறயும் புறந்ெள்ளி ரமொக அவஸ்ளெயில் மூழ்கித் துடிதுடித்துப் ரபொனொர். அந்ெச் ெமயத்தில்ெொன், அதிரூப் திரயட்டர் அதிபர் மொெப்பன் ரபொன வொ ம் கிைப்பில், ெங்குண்ணி மொந்தி ரீகள ப் பற்றி யரெச்ளெயொகச் செொன்னது நிளனவுக்கு வந்ெது. ‘‘பிைொக் மொஜிக்னு செொல்றசெல்ைொம் உண்ளமெொன் மிஸ்டர் நொயகம். ரக ைொவுை பத்ரெரிப் பக்கம் ெங்குண்ணினு ஒரு மொந்திரீகர் இருக்கொ ொம். அங்ரக ரபொய் ென் கொரியத்ளெ ெக்ெஸ்ஃபுல்ைொ முடிச்சுக் கிட்டது பத்தி, என்ரனொட நண்பர் ஒருவர் என்கிட்ட கசியமொ செொன்னொர். அந்ெ விஷயத்ளெ இங்ரக என்னொல் செொல்ை முடியொது. அது நமக்குத் ரெளவயும் இல்ளை. ஆனொ, அவர் செொன்னளெ சவச்சுப் பொர்க்கும்ரபொது மொந்திரீக சமல்ைொம் உண்ளமயொ இருக்கும்னுெொன் ரெொணுது.’’ அப்ரபொரெ மருெநொயகம் ெங்குண்ணிளயப் பொர்ப்ப சென்று தீர்மொனித்து விட்டொர். ெொரன கொள ஓட்டி வந்து, இரெொ இன்று மதியம் ெங்குண்ணியிடம் மளறக்கொமல் பயபக்திரயொடு ென் ரவண்டுரகொளையும் முன் ளவத்துவிட்டொர்.

ெங்குண்ணியின் உெவியொைன் ஒருவன் வந்து, ‘‘மூப்பர் விளிச்சு’’ என்று மருெநொயகத்ளெ மீண்டும் உள்ரை அளழத்துச் சென்றொன். இப்ரபொது ெங்குண்ணியின் முன்பொகச் சிை ரெொழிகள் கிடந்ென.விரநொெமொன ரகொட்டுச் சித்தி ங்கள் சிை அவர் முன் ெள யில் வள யப்பட்டு இருந்ென. மருெநொயகத்ளெ உட்கொருமொறு ளெளக செய்ெ ெங்குண்ணி, ‘‘நீங்க அந்ெப் சபண்மணிளய நி ந்ெ மொ அளடய விரும்புறீங்கைொ?’’ என்று, கொற்றில் ரகொடுகள் வள ந்ெபடிரய ரகட்டொர். ‘‘இல்லீங்கய்யொ! அசெல்ைொம் ெரிப்படொதுங்க. ஒர ஒரு நொள் மட்டும் அவகூட இருந்ெொப் ரபொதும். அதுக்கு ஏெொவது வழி செொல்லுங் கய்யொ!’’ என்று சவட்கத்ளெ விட்டு, மன்றொடும் கு லில் ரகட்டொர் மருெநொயகம். ‘‘அடுத்ெவன் ெம்ெொ த்து ரமை இவ்வைவு ஆளெ சவச்சிருக்கீங்கரை! ஏன், உங்க பொரியொள் ரமை ஏெொவது அதிருப்திரயொ?’’ ‘‘ஐரயொ! அசெல்ைொம் இல்லீங்க. என் மளனவி கல்பனொவும் நல்ை அழகிெொன். அற்புெமொன ச ண்டு குழந்ளெங்க! என்ரனொட பிஸினளை எல்ைொம் அவரை ெனியொ கவனிச்சுக்கிற அைவுக்கு அதி புத்திெொலி. என் ரமை உசிள ரய சவச்சிருக்கொ!’’ ெங்குண்ணி கண்களை அள நிமிடம் மூடி, ென் இடக் கொது மடளை வி ல்கைொல் சமல்ை இழுத்துவிட்ட படி, ‘‘உம்... அப்ப ப கொயப் பி ரவெம் ெொன் ஒர வழி!’’ என்றொர். குழப்பமொகப் பொர்த்ெொர் மருெநொயகம்.

ெங்குண்ணிரய செொடர்ந்ெொர்... ‘‘அெொவது, கூடு விட்டுக் கூடு பொயறது! அதுக்கு எதி ொளி கொைடி மண் ரவணும். ஒரு மண்டைம் ஜீவன் ப் ரவெ ளவ ொக்ய பூளஜ பண்ணணும்! அப்புறம், நீங்க விரும்பின அந்ெப் சபண்ரணொட புருஷன் உடம்பிரை புகுந்து, உங்க விருப் பத்ளெ நிளறரவத்திக் கைொம். ப கொயப் பி ரவெத்தில் ச ண்டு வளக இருக்கு. ஒண்ணு, ெற்கொலிகமொக ரவசறொரு உடம்பில் சகொஞ்ெ ரந ம் அல்ைது சகொஞ்ெ நொள் புகுந்து இருக்கிறது. இன்சனொண்ணு, உங்க இப்ரபொளெய உடளை நீங்கி, நி ந்ெ மொய் ரவசறொரு உடம்பில் குடி ரபொயிடறது. இந்ெ ச ண்டொவது வளகயில், நீங்க உங்க பளழய நிளைக்குத் திரும்ப முடியொது. உங்க உடல் ஆவி ரபொய் விட்ட ெடைமொகி விடும்.’’ மருெநொயகம் குபீ ச ன்று எழுந்து, உ க்கக் கூவினொர்... ‘‘ஐரயொ! அசெல்ைொம் ரவண்டொங்க! ஒர ஒரு நொள் மட்டும் ரபொதும். இத்ெளன செொத்து, சுகம், குடும்பம், வொழ்வு இளெசயல்ைொம் விட்டுட்டு, ெொெொ ண திரயட்டர் ரமரனஜ ொகக் கொைம் ெள்ை நொன் ெயொரில்ளை!’’ ‘‘பெற்றப்படொதீங்க! விவ மொகச் செொல்ைணும்னுெொன் அளெச் செொன்ரனன். நீங்க கவளைப்படொம ரபொய், அந்ெப் சபண்மணிரயொட புருஷன் கொைடி மண்ளண மட்டும் சகொண்டொங்க. மிச்ெத்ளெ நொன் பொர்த்துக்கரறன்’’ என்று செொன்னபடி, மீண்டும் கண்களை அள நிமிடம் மூடி, ென் இடக் கொது மடளை வி ல்கைொல் சமல்ை இழுத்துவிட்டுக்சகொண்டொர் ெங்குண்ணி. மறுநொரை, ெந்ரெொஷின் கொைடி மண்ளண எப்படிரயொ ரெகரித்து, மீண்டும் பத்ரெரி வந்து ெங்குண்ணியிடம் ரெர்ப்பித்ெொர் மருெநொயகம். ‘‘இன்னியிரைர்ந்து நொப்பத் செட்டொவது நொள் சநளறஞ்ெ அமொவொளெ! ெரியொ ொத்திரி பந்ெ ண்டு மணிக்குப் ப கொயப் பி ரவெம் நடக்கும். ரபொய் வொங்க!’’ என்று விளட சகொடுத்ெொர் ெங்குண்ணி. நொற்பத்ரெழு நொட்கள் பறந்ென. நொற்பத்செட்டொவது நொள் கொளையில், ெங்குண்ணி வீட்டின் முன் சிறு கூட்டம். உெவியொைன் ஒருவன் வருத்ெத்ரெொடு செொல்லிக்சகொண்டு இருந்ெொன்... ‘‘மொந்திரீகர் ரநத்து வள க்கும் நல்ைொெொன் இருந்ெொர். கொளையில் பொர்த்ெொ பி ொணன் ரபொயிருக்கு.’’ அரெ ெமயம்... மருெநொயகத்தின் வீட்டில் அவ து கொர் நுளழந்ெது. டிள வர் பவ்யமொகக் கொர் கெளவத் திறந்ெதும், பின் சீட்டில் இருந்து இறங்கிய ென் எஜமொனள ப் பொர்த்து அவர் வீட்டு நொய் வொளை ஆட்டுவெற்குப் பதிைொக ஆக்ர ொஷமொகக் குள த்ெது. மருெநொயகத்தின் மளனவி கல்பனொ ஆவலுடன் அவள வ ரவற்றொள். கண்களை அள நிமிடம் மூடி, ென் இடக் கொது மடளை வி ல்கைொல் சமல்ை இழுத்துவிட்டபடிரய வீட்டுக்குள் நுளழந்ெொர் மருெநொயகம்.

க ொங்குதேர் வொழ்க்க

நொஞ்சில்நொடன் லைன் வீடுகள் என்று ச ொல்வொர்கள் இங்கு. ஒருவவலை ச ன்லையின் ஸ்வ ொர் வீடுகள் இப்படித்தொன் இருக்குவ ொ சதரியவில்லை. முதலில் நீங்கள் நொற்பது அடி அகைமும் அறுபதடி நீைமும் சகொண் கொலிப் புலை இ ம் ஒன்லை நிலைவில் சகொண்டுவைைொம். அதொவது, ஒரு கிைவுண்ட் அல்ைது ஐந்வதகொல் ச ன்ட். சதருவில் இருந்து லையின் அகைப் பக்கத்தின் நடுவில் முன் வொ ல். சதொ ர்ந்து ஐந்து அடி அகைத்தில் சபொதுவொை நல பொலத. அதுவவ புழங்குமி ம் ச ொத்த லைனுக்கும். ந க்க, தண்ணீர் வகொை, ல க்கிள் அல்ைது டி.வி.எஸ். 50 நிறுத்த, ஓல தள்ளும் கம்பு ொத்த, சீ ொறு லவக்க... நல பொலதயின் இருபுை மும் லைன் வீடுகள். பக்கத்துக்கு ஐந்து அல்ைது ஆறு. வீட்டுக்கொைனின் வைொ தர் த்துக்கும் ை வி ொைத்துக்கும் தகுந்த படி. நல பொலதயில் இருந்து ஒவையரு படி ஏறிைொல், நீங்கள் ஒரு லைன் வீட்டுக்குள் ஏறிவி ைொம்.

எடுத்துக்கொட் ொக, பக்கத்துக்கு ஐந்து எை ச ொத்தம் லைனுக்குள் பத்து வீடுகள் எை லவத்துக்சகொண் ொல், முன் வொ ல் க ந்து நுலழந்தவு ன், நல்ை தண்ணீர்த் சதொட்டி ஒன்றும் உப்புத் தண்ணீர் சதொட்டி ஒன்றும் தைத்துக்குக் கீவழ இருக்கும். அலத ம்ப் என்றும் ச ொல்வொர்கள். சதற்குப் பொர்த்த வொ ல் என்று சகொண் ொல், நுலழந்தவு ன் இ து லகப்பக்கம் தண்ணீர்த் சதொட்டி என்ைொல், சதொ ர்ந்து சபொதுச் சுவர் லவத்து ஐந்து வீடுகள். நல பொலதலயப் பொர்த்து ஒரு கதவும் ன்ைலும். வவறு ன்ைல்கள் கில யொது. வைது லகப் பக்கம் வகொடியில் இைண்டு கக்கூஸ், இைண்டு *குளிமுறி. ச ொத்த லைனுக்கும் வ ொட்டுக் கூலை வபொைக் கில யொது. அடுத்த லையில் வொரி சவள்ைம் விழக் கூ ொது, ன்ைல் திைக்கக் கூ ொது என்ப தொல், நல பொலதலய வநொக்கிச் ொய்ந்த கூலைகள். வொைத்லத வநொக்கியபடி மூடிய நொற்பதுக்கு அறுபது கதவு பொதிக்குப் பொதி யொக உள்வநொக்கித் திைந்தது வபொல். கிட் த்தட் சபொரு ைொகிைதொ? இங்சகொரு வலைப ம் வபொட்டுக் கொட் எைக்கு ஆல தொன். சபொம்ல வபொடுவலதவி அது உகந்ததுதொன். எனினும் ொத்தியமில்லை என் பொர்கள். சபொம்ல க்கு ொற்றுச் ச ொல்ை இயலு ொ? லைன் வீடு எனில் முதலில் பத்துக்குப் பத்தில் ஓர் முறி. பத்துக்குப் பத்து எனும்வபொது இல ச் சுவர்களின் கைம் முக்கொைடி வீதம் நீை வொக்கிலும் அகைவொக்கிலும் கழித்துக்சகொள்ை வவண்டும். அதுவவ வைவவற்பலை, ஹொல், ல னிங், படுக்லக, பூலை, விருந்திைர், ஓய்வு அலைகள். எப்சபயரிலும் அலழக்கைொம். எந்தப் சபயரிட்டு அலழத்தொலும், இலைவன் ஏகன்தொவை!

அடுத்தது பத்துக்கு ஏழில். வீட்டின் ஒரு மூலையில் ல யைலை யும் அதில் இன்சைொரு மூலையில் *வ ொரி, அல்ைது அங்ஙணம்! ஙப்வபொல் வலை. அதில் பொத்திைங் கலைப் வபொட்டு கழுவைொம். சுவரில் சதொங்கிய கண்ணொடி பொர்த்து முகம் வழிக்கைொம். பல் வதய்த்து, வொய் சகொப்பளித்து முகம் கழுவைொம். ொப்பிட்டுக் லக கழுவைொம். மீன் முள் சதொண்ல யில் நின்ைொல், கொறிக்கொறித் துப்பைொம். இைவு வநைங்களில் ஒன்றுக்குப் வபொகைொம். உட்கொர்ந்து துணி அை ைொம். ல யல் வ ல க்கும் அங்ஙணத் துக்கும் நடுவில் ஒரு சிச ன்ட் சதொட்டி, மூடியு ன். அல்ைது ச ல்வொக்குல ய குடித்தைக்கொைர் எனில் டிைம். பக்கத்தில் குடிதண்ணீர் நிலைந்த பித்தலை அல்ைது ச ம்பு அல்ைது கறுக்கொத இரும்பு அண் ொக்கள். பிைொஸ்டிக் கு ங்கள், பிைொஸ்டிக் பக்சகட், அலுமினிய வொளி, கக்கூஸுக்குத் தண்ணீர் சகொண்டு வபொகும் சின்ை வொளி. சவந்நீர் வபொ அலுமினியக் குண் ொன். அடுப்புக்குப் பக்கவொட்டில் ற்று உயை ொக ஒரு ஸ் ொண்ட். அதில் தட்டுகள், கைண்டிகள், ம்ைர்கள், கிண்ணங் கள், சின்ை ப்பொக்கள், பொட்டில்கள். சுவவைொடு வ ர்ந்து ஒரு செல்ஃப். அதில் ல்லி, மிைகொய், ஞ் ள் சபொடி, சீைகம், கடுகு, உப்பு, குருமிைகு, உளுந்தப் பருப்பு, துவைம் பருப்பு, அரிசி, சீனி, வதத்தூள், வகொதுல ொவு... அடுப்பு வ ல க்குக் கீவழ சவங்கொயம், உருலைக் கிழங்கு, பூண்டு கி க்கும் கூல , கொய்கறிக் கூல , அரிவொள் லண, *திருவலைக்குத்தி, முைம் எனும் சுைவு. பிைம்புக் கூல , குக்கர், மிக்ஸி, ல யல் பொத்திைங்கள், இட்லிக் குட்டுவம், உட்கொரும் லண. முன்ைலையில் ஒற்லைக் கட்டில், சிறிய வ ல , அதன் வ ல் டி.வி. அல்ைது வ ப் அல்ைது டிைொன்சிஸ் ர். கட்டிலின் கீவழ சுருட்டிய படுக்லக, இடுப்பைவு அல்ைது முக்கொல் ல ஸ் பீவைொ... கணவன், லைவி, இைண்டு குழந்லத கள் எனும் எண்ணத்துக்கு உள்வை இருந்தொல் ட்டுவ வொ லகக்குக் கில க்கும். இைண்டு குழந்லதகளுக்கு வ வை இருந்தொல் வீடு சகொடுப்பதில்லை என்பதில் அை ொங்கத்லதவி க் சகடு பிடியொக இருந்தைர் வீட்டுக் கொைர்கள். வொ லகக்கு வரும் வபொது குடிவருவவொரின் ச ொத்த எண்ணிக்லக நொலுக்குள்தொன் என்ைொலும், உத்வத ொக இைண்டு அல்ைது மூன்று ஆண்டுகளுக்குள் இைந்துவபொகைொம் என்று எண்ணத்தக்க வயதொை சபற்வைொர் இருந்தொலும் லைன் வீடுகள் வொ லகக்குத் தைப்ப ொட் ொ. இதற்குள் எப்படி ஐயொ நொன்கு வபர் வபொக்குவைத்து சநரி ல் இல்ைொ ல் வொழ முடியும் என்ை விைொ கிலைத்துப் சபருகுகிை வொ க அன்பர்கள் ஒன்லை ைதில் சகொள்ை வவண்டும். மும்லப தொைொவியில், வகொவன்டியில், சுன்ைொ பட்டியில், ொன்கூர்டில், வகொலிவொ ொ வில் இந்த லைன் வீட்ல மூன்ைொகப் பிரித்து வீட்டுக்கு எட்டுப் வபர் ஆணும் சபண்ணு ொய், குழந்லதயும் முதிய வரு ொய், தொயும் பிள்லையு ொய் பிலழத்து வொழ்வொர்கள். ைசிருந்தொல் புளியிலையில்கூ மூன்று வபர் புைண்டு படுக்கைொம். சபரிய பூட்ஸ் ஒன்றினுள் குடித் தைம் ந த்திய கலத ஒன்று நம்மி ம் ஏற்சகைவவ உண்டு. உ ம்பொடு இைொதொர் வொழ்க்லகதொன் கு ங்களுள் பொம்சபொடு உலைந்தற்று! லைன் வீட்டுக்கொைர்கள் என்ைதொன் முன்னூற்று அறுபத்தொறு பிரிவுகளும் உபபிரிவுகளும் துலணப் பிரிவுகளும் பிற்வ ர்க்லககளும் சகொண் வொ லகக் குடியுரில ச் ட் ங்கள் ச ய்தொலும், உச் நீதி ன்ைத்தின் துலணசகொண்டு தம்பதியர் புணர்ந் தைர், கர்ப்பமுற்ைொள், குழந்லத ஈன்ைொள், பிைந்த நொள் சகொண் ொடிைர், வநொயுற்ைைர், வநொய் நீங்கிைர், ைண முற்ைைர், விருந்திைர் வந்தைர், சபண் குழந்லதகள் ல ந்தை, லைனுக்குள் ண்ல இட் ைர், ொதொைம் ஆயிைர், தக்கொளியும் வதொல ொவும் க ன் சகொடுத்தைர், கிண்ணத்தில் மீன் குழம்பு விநிவயொகம்

ஆைது, பிள்லைத் தொய்ச்சிக்கு கெொயம் ச ய்து கிண்ணத்தின் வ ல் கிண்ணம் லவத்து மூடிக் சகொடுத்தைர். எல்ைொம் இன்ப யம். நொன் குடியிருக்கும் வீட்டின் எதிர் முகத் திலும் பக்கவொடுகளிலும் ஏசழட்டு லைன்கள் இருந்தை. நொன் இருப்பதும் ஏகவத உருவக ொக லைன் வீடுதொன். எனினும் முதல் ொடியில் தனிப் பங்கு. எழுத, படிக்க, பொட்டுக் வகட்க, உைங்க, உலையொ ை மில்ைொதவபொது சவளி வைொந்தொவில் வபொய் நிற்வபன். ட்ல கூ ப் வபொ ொ ல், ன்ைர்கள் உப்பரிலகயில் நின்று குடிபல கலைப் பொர்லவ இடும் வதொைலணயில். எழுத்தொைன் என்பதொல் அக்கம்பக்கத்தில் யொவைொடும் உலையொடும் வழக்கம் இல்லை. இந்த பதிைொன்கு ஆண்டு லைன் வொ த்தில் சிைர் ட்டும் அபூர்வ ொக எைது வ ொவைொலி ொ புன்ைலக சபற்ை பொக்கியவொன்கள். முதல் ொடி வைொந்தொவில் நின்று வவடிக்லக பொர்ப்பவலை எந்தக் கதொபொத்திைமும் சபொருட்படுத்துவது மில்லை. வவடிக்லக பொர்ப்வபன் என்று நொன் ச ொல்வலத எைது லை ொட்சி வொய் பொர்ப்வபன் என்று ச ொல்வொள். வவடிக்லக பொர்ப்பதற்கு குறிப்பொக எந்த சுவொைசியமும் இன்றி சபொழுது வபொகொ ல் நின்று சபொதுவொகப் பொர்ப்பது என்று அகைொதிகள் கூறும். வொய் பொர்ப்பது என்பது ‘வொய் வநொக்கி’ எனும் லையொை வவர்ச்ச ொல்லில் இருந்து கிலைப்பது. இச்ல யு ன் *அைவைொதித்தைத்து ன், குறிப்பொகப் சபண்கலை ட்டும் பொர்ப்பது என்று சபொருள். இருக்கைொம், இல்ைொ லும் இருக்கைொம். ஏலழக்வகத்த எள்ளுருண்ல யொக பக்கத்தில் கல்யொண ண் பம் ஒன்றுண்டு. நொன் குடியிருக்கும் வீட்டின் ச ொட்ல ொடியில் நின்ைொல் சகட்டிவ ைம் த்தம் வகட்கும். கொற்று சதன்கிழக்கிலிருந்து வீசிைொல் ஆக்குப் புலையிலிருந்து வரும் குரு ொ வொ லை யும், யங்களில் லிந்த நொட்களில் ல்லிலகப் பூ வொ லையும். வநைங்சகட் வநைங்களில் பிண ஊர்வைங்கள் வபொகும். கிருஷ்ணொ புைம் வ ட்டுச் சுடுகொடும் இடுகொடும், கொல் ந க்கும் தூைம்தொன். இைவு பதிவைொரு ணி முதல் கொலை மூன்று ணி வலை இங்சகல்ைொம் கொடு அல ப்பு... அல ப்பு என்பது வகட் ொத்துவதல்ை. எங்களூரில் சூரிய அஸ்த ைம் ஆகிவிட் ொல், றுநொள் சூரிவயொதயம் வலை பிணம் எடுப்பதில்லை. பிணந் தூக்கிப் வபொம்வபொது உதிரிப் பூக்களும், சபொரியும், சில்ைலைக் கொசுகளும் வீசிக்சகொண்டு வபொவொர்கள். னிக் கிழல கள் எனில் தலைகீழொகத் சதொங்கிக்சகொண்டு உயிருள்ை ‘சிக்கன் அறுபத்லதந்து’ ஒன்று வபொகும்... என்ை ந க்கிைசதன்று சதரியொ ல், பொல யில் கட் ப்பட்டு சதய்வத்தொ லும் ஆகொது, முயற்சியும் ச ய்வருத்தக் கூலி தைொது எனும் அறிவில்ைொ ல். அவ்விதம் பிணம் வபொைசதொரு நொளில், ஆைம்பப் பள்ளியில் இருந்து திரும்பிய என் கன் லக நிலையச் சில்ைலை கவைொடு வந்தொன். ‘வைொட்ை சநைய சில்ைலை கலைஞ்சு சக ச்சு’ என்று உற் ொக ொகக் கூவியபடி. சதருமுலையில் இருக்கும் பிள்லையொர் வகொயிலில் இருந்து கல்யொண ண் பத் துக்கு அதிகொலை களிலும் முன் ொலை களிலும் ொப்பிள்லை அலழத்துப் வபொகும்; ண் பத்தில் பூப்புப் புனித நீைொட்டு விழொக் கள் எனில், சீர் எடுத்துப்வபொவொர்கள். சுவிவ ெ எழுப்புதல் கூட் ங்கள் ந க்கும். சிை யம் சதொ ர்ந்து ஐந்தொறு நொட்கள். ஆங்கிைத்திலும், ச ொழி சபயர்த்த தமிழிலும் இலை வலைக் கர்ஜித்து எழுப்பிக் சகொண்டிருப்பொர்கள். அல்ைது, சபருங்குைலில் இந்து ய ச ொற்சபொழி வொற்றிக்சகொண்டு இருப்பொர்கள். அவலை எழுப்பீவைொ? அவன்தொன் ஊல வயொ, அன்றிச் ச விவ ொ? அைந்தவைொ? ஏ ப் சபருந்துயில் ந்திைப்பட் ொவைொ?

அைவொன் பண்டிலகக் கொைங்களில் அம் னுக்கு வநொன்பு ொட் ப்பட்டி ருக்கும்வபொது குழுவொய் நின்றும் சுவடு லவத்தும், பலை அடிக்கும்வபொது ையமுண் கொல்கள் தன்னுணர்வின்றித் தொைமி , லக கட்டி நின்று பொர்க்கைொம். நம் வொழ்வில் கொணொ த்துவம் உைொவும் இ ங்கள் லைன் வீடுகள். லைனில் லையொளி கள், சதலுங்கர்கள், கன்ை ர்கள், அவர் களுக்குள் கிறித்துவர், இஸ்ைொமியர், ர்வ ொதி இந்துக்கள் இருப்பொர்கள். வீட்டு உரில யொைர்கள் சகொங்கு வவைொைக் கவுண் ர்கள், நொயக் கர்கள், வதவர்கள், சதன்ைொட்டு நொ ொர் கள். ஆைொலும், த இைப் பொகுபொடுகள் அறியப்படுவதில்லை. வொ லககூ அவைவர் வதொதுப் வபொை, முதல் வததி முதல் இருபத்சதொன்பதொம் வததி வலை தைைொம். இைண்டு ொதங்களுக்கு வ ல் பொக்கி என்ைொல்தொன் பனிப்வபொர், பயங்கைவொதம்- கைன்ட், தண்ணீர் நிறுத்தம், எரியும் அடுப்பில் தண்ணீர் ஊற்றுதல், உைங்கி விழிக்கு முன் ஆட்கலை உள்வை லவத்து சவளிக் கதலவப் பூட்டுதல், வகைசவொண்ணொ ச ொற்பிைவயொகம், பிை குடியிைர் வபச்சுவொர்த்லதகலை முறித்துக் சகொள்ை நிர்ப்பந்திப்பது எை எத்தலை ஆயுதங்கள் இல்லை? வீட்டு உரில யொைரும் லைன் வீடுகளில் ஒன்றில் குடியிருக்க வநர்வதுண்டு. சிை யம் அது தவப் பயன். பை யங்களில் அது இ ர். நிைந்தை ொை வீடு வத லில் இருப் பொர்கள் வபொலும் நகைத்து க்கள். முன் இைவுகளில் ஏகவத ொய் ஒரு லகவண்டியில் அல்ைது கொங்வகயம் கொலை கட்டிய ஒற்லைக் கொலை வண்டியில் வந்திைங்கும் ொன்கள். ஏகவத ொய் ஒரு லகவண்டியில் ஏற்றியும் வபொவொர்கள், வீட்டுச் ொ ொன் கலை. பிரிசதொரு நொள் பக்கத்துத் சதருவில் பகல் பத்து ணிக்குப் பல் வதய்த்தவொறு, வபஸ்ட் ொறு வழிய, ‘‘நல்ைொருக்கீங்கைொ?’’ என்பொர்கள். ொற்றி ொற்றி ஐந்தொறு சதருக்களுக்குள் இருபத்லதந்து ஆண்டுகலைச் ச லுத்தியவர்களும் உண்டு. எல்ைொம் அக்கலைக்கு இக்கலை பச்ல . அைகிைொ விலையொட்டுல ய வொழ்க்லக. ழலை வபசிக்சகொண்டு ஐஸ் கட்டி வகட்க வரும் வைொஸி, ல ந்த கு ரியொகி விட் ொள். உலைக்குத் தயிர் வகட்டு வந்த சிறுமி ஃபீைொவின் களுக்கு இன்று ஒன்ைலை வயதொகிைது. எதிர் லைனில் இருந்து லக கொட்டுகிைது. நொன் குடிவந்த பிைகு பக்கத்து லைனில் நொன்கு வய ொளிகளின் ைணமும் ஒரு அகொை ைணமும் ந ந்து விட் ை. பிலை ரியில் வொசித்துக் சகொண்டிருந்தவள் சபங்களூருக்கு வவலைக்குப் வபொய்விட் ொள். அடுத்தவன் சபண் ொட்டிலயக் கூட்டிக் சகொண்டு ஓடிப் வபொதல், பருவத்தின் உ ன்வபொக்கு பற்றிய தகவல்கள் தவிர்க்கப் படுகின்ைை. சிை யம், குடி வந்து பன்ைொட்கள் ச ன்ை பிைகுதொன் புதிதொகக் குடிவந்தவர் வபொலும் என்று சிை முகங்கள் அறிவிக்கும். பொல்கொைர், தச்சு வவலை ச ய்பவர், எசைக்ட்ரீஷியன், வபொட்வ ொ ஃபிவைம் ச ய்பவர், பொய் விற்பவர், லகவண்டி யில் ச ருப்பு லவத்து விற்பவர், வ ந்தொ மில் பிரிவில் பீஃப் பிரியொணி வண்டி நிறுத்துபவர், வதங்கொய்ப் பொல், பருத்திப் பொல், சுக்குக் கொபி, பழ வண்டி, வொலழப்பூ- வொலழத் தண்டு, ைவள்ளி வியொபொரிகள், நகைத்துக் கைவொன்களுக்குக் கொவைொட்டுபவர், பொத்திைம் வதய்க்கும், துணி துலவக்கும், ல க்கும், குழந்லதகலைப் பைொ ரிக்கும், வநொயொளிகளுக்குப் பணிவில ச ய்யும் ஆயொக்கள்... ஒரு நொள் முன்னிைவு க ந்து, ொப்பொட்டுக் கல ஒதுங்கி, அன்லைய சீரியல்களின் நொயகநொயகிகள் தம் கல சிச் ச ொட்டு கண்ணீர்த் துளிகலை எம்வீட்டு முன்ைலையில் சிந்திச் சீைழித்துவிட்டு அரிதொைம் கலைத்தவபொது- கம்பீை ொக எழுந்தது மிகச் மீபத்தில் இருந்து அந்த நொதசுை ஓல . ஏதும் ொப்பிள்லை அலழப்பு ொ ொை ொக இருக்கும் என்சைண்ணிப் சபொருட்படுத்தத் தலைப்ப வில்லை.

ற்று இல சவளி விட்டு றுபடியும் நொதசுை ஓல . தவில் தட்டும் ஓல இல்லை. வவறு வதொல் வொத்தி யங்கவைொ, ைொல்ைொவவொ இல்லை. ஒற்லை நொதசுைம் ட்டும் எடுப்பொை முழக்க ொக... ‘ க்கனி ைொை ொர்கமு துண் க ஸந்துை தூைவநவ ஓ ைஸொ’ ஓ ைவ ! ைொ னின் பக்தி எனும் ைொைவீதிலய விட்டு சவறுக்கத்தக்க ந்துகளில் நுலழவொவைன். தியொகய்யரின் கைகைப்ரியொ ைொக கீர்த்தலை. துல்லிய ொை ஸ்வை ஞ் ொைங்களு ன். இைண்டு வரி ட்டும். ற்று இல சவளி... மீண்டும் க்கனி ைொை ொர்கமு. ொதொைண ொக சபண் அல்ைது ொப்பிள்லை அலழப்புக்கு எ து சதருவில் வொசித்துப் வபொவவொர் நொதசுைத்லத லவத்துக்சகொண்டு நூதை ொகக் கொலதச் ச ொறிந்துவிட்டுப் வபொவொர்கள். தவிலின் இைண்டு தட்டுக்கள் வகட்கும். ொயம் வபொய்க் கிழிந்து லநந்த துணி வபொல் ஏவதொ ஒரு கீர்த்தலையின் முதைடி சதருவில் அநொலதயொகக் கி க்கும். பிணத்துக்கு இலைக்கப்பட் உதிரிப் பூக்கள் வபொைக் வகட்பொைற்று. இது அதுவல்ை. ங்கதி சுத்த ொைதொக... ஆைொல், சதொ ர்ந்து மூச்சுப்பிடிக்க சிை ப்படுவலதப் வபொைத் சதரிந்தது. எழுந்து வபொய்த் சதருலவ எட்டிப் பொர்த்வதன். எதிர் வரில யில் வொ ற்படித் திண்டில் உட்கொர்ந்து சகொண்டு வய ொளி ஒருவர், கொலையில் உதிக்க இருக்கும் சூரியனின் தில வநொக்கி நொதசுைக் குழலை உயர்த்தி, முலையிடுவலதப் வபொை வொசித்துக் சகொண்டிருந்தொர். நல்ை நிைசவொளியும், வதர்தல் எதிர்பொர்ப்பொல் ொநகைொட்சி ஞ் ள் விைக்சகொளியும். *கைண்ல க்கு வ ல் உயர்ந்திருந்த வவட்டி அலைக்லக பனியன் வபொை, வயிற்றுப் பக்கம் லப லவத்துத் லதக்கப்பட் கொ ொத்துணி ட்ல . கழுத்தில் சிறு உருத்திைொக்கங்கள் வகொத்த ொலை. ஸ்படிக ணி ொலை, பக்கத்தில் சவள்ளி வபொை மினுங்கிய சவற்றிலைச் ச ல்ைம். உைக்கம் பிடிக்கொதவர்கள், உைக்கம் கலைந்தவர்கள், பக்கத்து கல க்கொை அண்ணொச்சிகள் (அவர்கள் இைவு பதிசைொன்ைலைக்கு கல அல த்து கொலை நொைலைக்குக் கல திைப்பவர் கள்) எல்வைொரும் அவைவர் லைன் வொ ல்களில் இருந்து எட்டிப் பொர்த் தொர்கள். பத்துப் பதிலைந்து வபர். றுபடியும் மூச்சு வொங்கிக்சகொண்டு ‘ க்கனி ைொை ொர்கமு’ முதல் இைண்டு வரிகள். ற்று இலைப்பொைல், மீண்டும் நொதசுைம்... எதிர்த்த லைனில் மீபத்தில் கணவனும் லைவியு ொகக் குடிவந்த வய ொளிகள். பக்கத்துத் சதருவில் வவவைதும் லைனில் கவைொ கவைொ இருப்பொர்கள் வபொலும். கூ லவத்துக் சகொள்ை வ திப்ப ொத கொைணங்கள் இருக்கும். உறுப்பிைர் எண்ணிக்லக நொன்லகக் க ந்த கொைண ொகவும் இருக்கைொம். முதுல யின் சுல கூைைொகவும் வொத ொகவும் ச வியின் வ த ொகவும் கைத்துக்சகொண்டு இருந்தது. பை யம் கள்தொன் வந்து, வீடு தூத்து வொரி, துலவத்துக் சகொடுத்து, ல த்தும் லவத்துவிட்டுப் வபொவொள். சிை யம் சதரு முலையில் இருந்த சகொங்கு ச ஸ்ஸில் நொன்கு இட்லிகள் தின்றுவிட்டு வீட்டுக்கொரிக்கும் நொன்கு இட்லிகள் சபொட் ைம் வொங்கிப் வபொவொர். சிை யம் லகயில் இைண்டு சபொட் ைம் சை ன் லைஸ் இருக்கும். எலுமிச்ல ச் வ ொறு என்று ச ொன்ைொல், நொக்கு அழுகிப்வபொகும் ந க்கு. நொன் அலுவைகம் வபொய்க்சகொண்டி ருந்த நொட்களில், லைன் வீட்டு சவளி முகப்பில், இரு பக்கத் திண்டுகளிலும் அ ர்ந்து வவடிக்லக பொர்த்துக் சகொண்டிருப்பொர்கள். முன்னிைவில் திரும்பி வரும்வபொதும் நொன் பொர்த்துக்சகொண்டு வவக ொகப் வபொய்விடுவவன்.

முதுல எப்வபொதுவ அச்சுறுத்துவது. அவைவன்தொன் சு ந்து திரிய வவண்டும்.

ஆல ப்

பட்டு

அவைவன்

கட்டிய

மூட்ல .

நொன் சிந்துபொத் எனில், முதுல முதுகில் ஏறி உட்கொர்ந்து அ ம் பிடிக்கும் கிழவன் இைங்கவவ ொட் ொன். சு ந்துதொன் ந க்க வவண்டும். வீட்டுக்குள் கொல் றுக்கி விழுந்த கிழவி ருத்துவ லை வபொய்த் திரும்பி இைண்டு நொட்கவை உயிர் வொழ்ந்தொள். பொலும் முடிந்து, வநற்று கருப்பும் முடிந்திருந்தது. பிரிசவனும் சகொடுங் கொற்று அலைக்கழித்துக்சகொண்டு இருந்தது சபரியவலை. தனில புலகவயற்ைப்பட்டு அைவப் புல வபொை மூச்சு முட் ச் ச ய்திருக்கைொம். ஆைகொைத்தில் ங்கை வீடுகளிலும் பட்டீஸ்வைர், புற்றி ங்சகொண் ஈ ன், ஈச் ைொரி விநொயகன், ருத லை முருகன், அனுபொவி சுப்ை ணியன், குருந்த லைக் கு ைன், உைகைந்த சபரு ொன், கொை ல ைங்கநொதன், சவள்ளியங்கிரி அடிவொைத்துப் பூண்டி பிைொன், திருமுருகன் பூண்டி, ச ஞ்வ ரி லை ந்நிதிகளிலும் ஊதிஊதி ஓய்ந்து வபொயிருக்கைொம். அடுத்த சதருவிலிருந்து அவ ை ொக ஓடிவந்த கள் நொதசுைத்லதப் பிடுங்கிக்சகொண்டு வபொய் உள்வை லவத்தொள். பொர்த்துக்சகொண்டு நின்ை வர்களி ம் சிரிப்பொணி சபருசவள்ை ொய் சபொங்கியது. சபரியவர் வீட்டுக்குள் ைம்பி ைம்பி ந ந்து வபொய் மீண்டும் நொத சுைத்லத எடுத்து வந்தொர். மிகுந்த ையத் து ன், ‘ க்கனி ைொை ொர்கமு...’ இைண்டு வரிகள். ‘‘கொைம்பை வொசிக்க ைொம் வொ... எல்ைொரும் ஒைங்கொண் ொ ொ...’’ களு ன் ஒரு இழுபறி. நொதசுைத்லதத் தைொதவபொது சீவொளிலயப் பிடுங்கி லவத்துக்சகொண் ொள். சபரியவர் கைகைத்த குைலில் ஏவதொ இலைந்தொர், அதட்டிைொர், த்தம் வபொட் ொர். ‘‘ஒருக்க வொசிச்சுட்டுத் தந்திைணும்’’ என்று ச ொல்லி, சீவொளிலய எறியொத குலையொக வீசிைொள். சபரியவர் சீவொளிலயப் சபொருத்தி, ‘‘பீ...பீ...’’ என்று ஓல யும் சுைமும் பொர்த்து, இைண்டு வரிகள், ‘‘ க்கனி ைொை ொர்கமு...’’

றுபடியும்

ஒற்லை நொயைத்தின் குைல் ையம் பி கொ ல் ஓங்கி ஒலிப்பதும், மூச்சு வொங்குவதும், மீண்டும் வொசிப்பதும்... அக்கம்பக்கத்தில் விழித்து வவடிக்லக பொர்த்தவர்கள் த க்குள் சிரிப்பொகவும் இைக்கொை ொகவும் குதூகை ொகவும் உலையொடிக்சகொண்டு இருந்தொர்கள். எைக்கு அவ ொை ொக இருந்தது.அழுலகயழுலகயொக வந்தது. ‘சதலிய வைரு ைொ பக்தி ொர்கமுனு’ ம்பந்தமில்ைொ ல் ஞொபகம் வந்தது.

எனும்

வதநுக

ைொக

தியொகய்யர்

கீர்த்தலை

‘கொலையிசைழுந்து நீைொடி, விபூதியணிந்து, ைபம் ச ய்வது வபொல் விைல்கலை எண்ணி, நல்ைவர்கலைப் வபொல் நடித்து, பணம் வ ர்ப்பதில் ஆல சகொண்டு, இங்கு ங்கும் திரிந்து, கைவு கொண்கிைொர்கவை தவிை, இந்த ைைங்கள்...தியொகைொைைொல் வணங்கப் பட் ஸ்ரீைொ வை, உன்னி த்தில் பக்தி என்ை ன் ொர்க்கத்லதத் சதரிந்து சகொள்ைவில்லைவய!’ பிடுங்கொத குலையொக நொதசுைம் பறிவபொயிற்று. வொ ற்படி திண்டில் ையத்லத, தொைத்லதத் சதொலைத்தவர் வபொல், இல ஞொை ரூபத்லதக் கலைந்தவர் வபொல், சுைத்லத பணயம் லவத்துத்

திருப்ப முடியொதவர் வபொை, சநடு வநைம் தலைகுனிந்து உட்கொர்ந்து சகொண்டு இருந்தொர். இனிவ ல் பழவ ொ, சிகசைட்வ ொ, பொக்குத்தூவைொ விற்கொது எை சுவொைசியம் குன்றிப்வபொை அண்ணொச்சிகள் கல அல க்க முற்பட் ைர். லைன் வீட்டுக்கொைர்கள் படுக்கப் வபொைொர்கள். அவர்களுக்கு இருக்கிைது கொலையில் பொடுகள். நிைவுக்குத் துலணயொக ற்று வநைம் ொடி வைொந்தொவில் நின்றுசகொண்டு இருந்வதன். பிைசகன்ை? இன்று வலை றுபடியும் அந்தக் கிழவரின் நொதசுை ஓல வகட்கவவ இல்லை. கல க்வக லவத்துவிட் ொர்கவைொ! வபொயிற்வைொ?

கொணொ ற்

வபொக்கிவிட் ொர்கவைொ?

விைகொகத்தொன்

சபரியவர் இன்னும் பகற்சபொழுது களில் ஒரு கொலைக் கிந்திக் கிந்தி ந ந்துசகொண்டு இருக்கிைொர். நொதசுைத் லதப் வபொை அவருக்கும் க்ஷீண தல தொன் வபொலிருக்கிைது.

சிக்கல்

கக.பி.ஜனார்த்தனன்

வா ழ்க்கையில் ர

ாம்ப அடிபட்டு முன்னுக்கு வந்தவர் சுைந்தன் மாமா. எந்த ஒரு பி ச்கைக்கும் அவரிடம் தீர்வு இருக்கும். குழப்பம் மிகும் நே ங்ைளில் ோன் நதடி ஓடுவது சுைந்தன் மாமா வீட்டுக்குதான். அன்கைக்கும் நபாயிருந்நதன். ஒரு நூல்ைண்டில் மும்மு மாைச் சிக்ைல் பிரித்துக்ரைாண்டு இருந்தார் மாமா. என்கைக் ைண்டதும், ‘‘வாம்மா சக்தி! விஷயம் இல்லாம வ மாட்டிநய?’’ என்று சிரித்தார். ‘‘எல்லாம் என் அப்பா விஷயமாதான் மாமா! எப்பவும் ரடன்ஷைாநவ இருக்ைார். எதுக்ரைடுத்தாலும் எரிஞ்சு எரிஞ்சு விழைார். எல்லார் நமநலயும் அைாவசி யத்துக்குக் நைாபம். எப்படி அவக ச் சமாதாைம் பண்ைதுன்நை ரதரியநல. ஏதாவது வழி ரசால்லுங்ைநேன்!’’ ‘‘முன்நைரயல்லாம் ர ாம்ப நிதாைமா இருப்பாந ம்மா? ஆபீஸில் ஏதாவது பி ச்கைநயா?’’ என்று என்னிடம் நபச்சுக் ரைாடுத்தபடிநய நூல்ைண்டின் சிக்ைகல விடுவிக்ை ஆ ம்பித்தார் மாமா. ரபாறுகம யாை நூலின் முகைகயத் நதடிரயடுத்து, ஒவ்ரவாரு முடிச்சாைப் பிரித் ரதடுக்ைலாைார். ‘‘எதுக்கு மாமா இவ்நோ சி மப்பட றீங்ை? இது சாதா நூல்தாநை? சிக்ைல் பகுதிகயக் ைட் பண்ணி எடுத்துட்டு மீதிகய உபநயாகிச்சுக்ைலாநம?’’ என்நைன். ‘‘அட அசநட, இந்த நூகல உபநயாகிக் ைவா இவ்வேவு ரமைக்ரைட்டு சிக்ைகலப் பிரிச்சுட்டிருக்நைன்? இது என் திைசரி பி ாக்டிஸ்மா! நவணும்நை நூல்ைண்டுல சிக்ைல் பண்ணிக் ரைாடுத்துட்டுப் நபாவா என் ரபாண்ணு. திைமும் இப்படி சிக்ைகலப் பிரிச்ரசடுக்கிைதில் ஒரு அக மணி நே மாவது ரசலவழிப்நபன். அதுல என் மைகச ஒருமுைப்படுத்தி ோன் ைாட்டுை ஈடுபாடும், ரபாறுகமயும், ரதாடர் முயற்சியும்தான் எந்தப் பி ச்கைகயயும் அநத மாதிரி அணுை உதவுது. சரி, அது நபாைட்டும்... உன் பி ச்கைக்கு என் ஆநலாசகை என்ைன்ைா...’’ ‘‘எைக்குத் ரதரிஞ்சுடுச்சு. நதங்க்ஸ் அங்கிள்! ோன் வந ன்’’ என்ைபடி விக ந்நதன் வீட்டுக்கு.

சில நேரங்களில் சில விஷயங்கள்!

பரத்ராம்சண்

சி

ல நேரங்களில் சில விஷயங்கள் மிகச் சரியாகநே ேடந்து விடுகின்றன. அன்றறக்கு, ோன் சசல்ல நேண்டிய பஸ் காலியாக ேந்தது. உட்கார இடம் கிறடத்தது. பத்து ரூபாறய நீட்டி ோன்கு ரூபாய் டிக்சகட் நபாக, மீதி ஆறு ரூபாறய, மூன்று இரண்டு ரூபாய் ோணயங்களாகப் சபற்றுக்சகாண்நடன். அதில் ஒரு ோணயம் ேசுங்கி, சேளிந்திருந்தது. கண்டக்டரிடம் மாற்றிக் நகட்கக் கூச்சமாக இருந்தது. நகட்டாலும் என்ன சசால்ோர்... ‘ோன் என்ன வீட்ல சசஞ்சா சகாண்டு ேநரன்? உங்கறள மாதிரி பாசஞ்சர் சகாடுக்கறதுதான்!’ என்பார். நமற்சகாண்டு, அற்பம் இரண்டு ரூபாய்க்காக அேரிடம் ோக்குோதம் சசய்து ோங்கிக் கட்டிக்சகாள்ள ோன் விரும்பவில்றல. அதன்பின் ஆபீஸ் நபாய், அலுேலக நேறலகளில் அந்த இரண்டு ரூபாறய மறந்நத நபாநனன். மதியம் ஆபீஸ் றபயறன அனுப்பி பிளாஸ்கில் காபி ோங்கி ேரச் சசான்னநபாதுகூட, அந்த ோணயத்றதக் சகாடுத்து அனுப்ப மறந்துவிட்நடன். சாயந்திரம், வீடு திரும்ப பஸ் பிடித்தநபாதுதான், அந்த ேசுங்கிப்நபான ோணயம் என் ஞாபகத்துக்கு ேந்தது. அந்த இரண்டு ரூபாநயாடு, இன்சனாரு இரண்டு ரூபாய் ோணயத்றதயும் நசர்த்துக் சகாடுத்து டிக்சகட் நகட்நடன். காறச ோங்கிய கண்டக்டர், அந்த அேசரத்திலும் ோணயங்கறளப் புரட்டிப் பார்த்து, சேளிந்துநபானறத என்னிடநம திருப்பிக் சகாடுத்து, ‘‘என்ன சார் இது... நேற சகாடுங்க’’ என்றார் எரிச்சலுடன். ‘‘சார், காறலல இது உங்கறள மாதிரி ஒரு கண்டக்டர் சகாடுத்ததுதான்!’’ ‘‘அப்படின்னா அறத அேர்ட்டநய சகாடுத்திருக் கணும். புடி, புடி... நேற காசு சகாடு!’’ அேர் நபச்சில் மரியாறத குறறந்தறத கேனித்தேனாய், ‘‘நேற காசு இல்நல’’ என்நறன் எரிச்சநலாடு. ‘‘இல்றலயா... அப்ப கீழ இறங்கி அடுத்த பஸ்ஸுல ோ!’’ என்ற கண்டக்டர், விசிறல ஊதினார். ‘‘என்னது, கீழ இறங்கணுமா? எதுக்கு? பப்ளிக்குக்காகத்தான் பஸ் ஓடுது. ோங்க டிக்சகட் எடுத்தாதான் உனக்குச் சம்பளம்... சதரியுமில்நல?’’

‘‘நதாடா! இேரு சகாடுக்கிற இந்த சசல்லாக் காசுலதான் எங்களுக்குச் சம்பளம் தராங்க. சும்மா ேளேளனு நபசாம, இறங்குய்யா!’’ கடுப்புடன், நேறு ஒரு இரண்டு ரூபாய் ோணயத்றத எடுத்து நீட்டி, ‘’இந்தா, டிக்சகட் சகாடு!’’ என்நறன். சேடுக்சகன்று அறதப் பிடுங்கிப் றபயில் நபாட்டுக்சகாண்ட கண்டக்டர், ‘’இறத முன்னாடிநய சகாடுக்கறது’’ என்றபடி டிக்சகட் கிழித்து நீட்டினார். ஒரு ோரமாக, ோனும் அந்த ேசுங்கிப்நபான இரண்டு ரூபாய் ோணயத்றத மாற்ற எவ்ேளநோ முயற்சி சசய்தும், பலன் இல்லாமல் நபாயிற்று. டீக் கறட, பங்க் கறட என எல்லா இடத்திலும் அது சசல்லாசதன நிராகரிக்கப்பட்டது. தூக்கிப் நபாடவும் மனசில்லாமல் அறதப் பர்ஸிநலநய நபாட்டு றேத்திருந்நதன். ஒரு ஞாயிற்றுக் கிழறமயன்று, ேண்பன் ஒருேன் என்றனப் பார்ப்பதற்காக வீட்டுக்கு ேந்தான். நபசி முடித்து விறடசபறும்நபாது, ேழியனுப்புேதற்காக ோனும் அேனுடன் பஸ் ஸ்டாப் ேறர நபாநனன். பஸ் ேரும் ேறர நபசிக்சகாண்டு நின்நறாம். அப்நபாது ஒரு பிச்றசக்காரன் ேந்து எங்கள் முன் றக நீட்டினான். ேண்பனிடம் சில்லறர இல்றல. அந்த ேசுங்கிப் நபான ோணயத்றதத் தவிர, சில்லறரயாக என்னிடமும் நேறு றபசா இல்றல. அறத எடுத்து அேனிடம் காட்டி, ‘‘இந்த சரண்டு ரூபாதாம்பா இருக்கு. ஆனா, இது சசல்லுமானு சதரியாது’’ என்நறன். அேன், ‘‘பரோயில்நல சாமி, நபாடுங்க’’ என்று அலுமினியத் தட்றட என் முன் நீட்டினான். ோன் ோணயத்றதப் நபாட்டதும், சபரிதாக ஒரு கும்பிடு நபாட்டு விட்டு ேகர்ந்தான். சகாஞ்ச நேரத்தில் பஸ் ேரவும், ேண்பறன அனுப்பிவிட்டு நின்ற எனக்கு, ஏநதா பாரம் இறங்கியது நபான்ற உணர்வும், கூடநே சசல்லாத காறச அந்தப் பிச்றசக்காரன் தறலயில் கட்டிவிட்நடாநம என்கிற குற்ற உணர்வும் எழுந்தது. நலசாகத் தறல ேலிப்பது நபால் இருக்கநே, அருகில் இருந்த டீக்கறட நோக்கிச் சசன்நறன். அங்நக, அந்தப் பிச்றசக்காரன் இருந்தான். ோன் தந்த ேசுங்கிப்நபான அந்த இரண்டு ரூபாய் ோணயத்றத எடுத்து நீட்டி, டீ நகட்டான். கறடக்காரர் எதுவும் சசால்லாமல் அறத ோங்கிப் நபாட்டுக்சகாண்டு, டீ சகாடுத்தார். ோன் எவ்ேளவு முயற்சி சசய்தும் மாற்ற முடியாத அந்த ோணயம் இப்நபாது எந்தச் சிக்கலுமின்றி சசல்லுபடியானதில், எனக்கு ஒரு வித சந்நதாஷமும், நிம்மதியும் கிறடத்தாற் நபாலிருந்தது. ஒரு ஸ்ட்ராங் டீ நபாடச் சசால்லி, நிதானமாகக் குடித்து முடித்து கிளாறஸக் சகாடுத்துவிட்டு, பத்து ரூபாறய எடுத்து நீட்டிநனன். கறடக்காரர் ோங்கிப் நபாட்டுக்சகாண்டு, மீதிச் சில்லறர தந்தார். அதில், ேசுங்கி சேளிந்துநபான அந்த இரண்டு ரூபாய் ோணயமும் இருந்தது. ோன் மாற்றித் தரச் சசால்லிக் நகட்கவில்றல. சில நேரங்களில் சில விஷயங்கள் மிகச் சரியாகநே ேடந்துவிடுகின்றன.

சுருள் ப ோளி

தேவையான ப ாருட்கள் :      

வைோ ைாவு - அவை கித ா த ாடா உப்பு - சிறிது உப்பு - தேவையான அளவு ப ாட்டுகடவ - 200 கிைாம் ர்க்கவை - 200 கிைாம் ைறுத்ே பைள்வள எள் - 50 கிைாம் ஏ க்காய் -4

ப ய்முவை :   

சிறிது நீரில் உப்வ யும் த ாடா உப்வ யும் க ந்து வைோவில் சிறிது சிறிோக ஊற்றி ப் ாத்தி ைாவு ேத்திற்கு பிவ ந்து பகாள்ள தைண்டும். பிவ ந்ே ைாவை சிறு சிறு உருண்வடகளாக உருட்டி வைக்க தைண்டும். மிக்சியில் ப ாட்டு கடவ வய த ாட்டு ைாைாக திரித்து வைக்க தைண்டும். ப ாட்டு கடவ ைாவுடன் ர்க்கவை,ைறுத்ே எள்,ப ாடித்ே ஏ க்காய் த ர்த்து நன்கு க ந்து பகாள்ள தைண்டும்.



அடுப்பில் ைாணலிவய வைத்து எண்பணய் ஊற்றி சூடானவுடன் ைட்டைாக தேய்த்ே ைாவை த ாட்டு பூரிகளாக சுட்டு எடுக்க தைண்டும்.



பூரி சூடாக இருக்கும் த ாதே அேன் நடுவில் ப ாட்டுகடவ ைை ாக வைத்து சுருட்டி வைக்க தைண்டும்.

ைாவு க வைவய



சுருள் த ாளி ேயார்.

தீராக் காதல்

ஜி.ஆர்.சுரரந்தர்நாத்

க டவுள் ஒவ்வவொருவருடடய வொழ்க்டகயிலும், ஒரு மகொ அற்புதமொன தருணத்டத எங்ககனும் ஒளித்துடவத்திருப்பொர். எனக்கு முப்பத்வதட்டு வயதில், வகொடடக்கொனலில் டவத்திருந்தொர். ஏரிக்கு எதிகேயிருந்த ஓட்டலிலிருந்து கொடை ஆறடே மணிக்கு நொன் வவளிகய வந்கதன். குளிருக்கு இதமொக ஒரு சிகவேட்டடப் பற்றடவத்துக்வகொண்டு, பனிப்புடகயினூகட நடக்க ஆேம்பித்கதன். ஏரிடயக் கடந்து, அப்சர்கவட்டரி கேொடுக்குச் வசல்லும் கமட்டில் ஏறிகனன். மேங்கள், சொடைடய கநொக்கி வடைந்து ஒரு குடட கபொை மூடி இருந்தன. ஈேத் தடேவயங்கும் மஞ்சள் பூக்கள். வமலிதொன சொேலில் நடனந்தபடி, உற்சொகமொக நடந்கதன். ககொல்ஃப் கிைப்டப வநருங்கியகபொதுதொன் அந்தப் வபண்டணக் கவனித்கதன். மடைச் சொேலுக்கு மடறப்பொக தடைடயப் புடடவத் தடைப்பொல் மூடிக்வகொண்டு, சிதறியிருந்த பூக்கடை சிறு குைந்டத கபொல் வபொறுக்கிக்வகொண்டு இருந்தொள். எனது ஷூ சத்தம் ககட்டு, அவள் திரும்பிப் பொர்க்க... நொன் ஆச்சர்யத்தில் உடறந்துகபொகனன். அவள்... மீேொ! கல்லூரி கொைத்தில், ஒரு தடையொக நொன் உருகி உருகிக் கொதலித்த கதவடத! பதிகனழு வருடங்களுக்கு முன்பு, என் அடிமனதில் புடதந்து கபொன ஒரு வீடணயின் ஒற்டறத் தந்தி மீட்டப்பட்டது. அந்தக் குளிரிலும் எனக்கு வியர்த்தது. மீேொவின் முகத்தில், கண்களுக் குக் கீழ் கொைம் வடேந்த கருவடை யங்கடைத் தவிே, கவறு எந்த மொற்ற மும் இல்டை. கற்பூேத் தட்டட முகத்துக்கு கநகே கொட்டியது கபொன்ற அகத வபொன்மஞ்சள் நிறம். பைபைக்கும் அகன்ற கண்கள். பூமிடயத் தழுவத் துடிப்பது கபொன்று நீண்டு வைர்ந்த கூந்தல். எதுவுகம மொறவில்டை. எதிர்பொேொத இன்ப அதிர்ச்சியில் நொன் கபச்சு வேொமல் நிற்க, மீேொதொன் உற்சொகத்துடன், ‘‘நீ... நீ... சிவொதொகன..? இது கனவொ, நிஜமொனு வதரியலிகய. டம கொட்..!’’ என்றொள் ஆச்சர்யமொக. ‘‘என்டனத் வதரியுதொ?’’ என்றொள். ‘‘வதரியொம? உன்டன இத்தடன வருஷம் கழிச்சுப் பொர்த்த சந்கதொ ஷத்தில், என்ன கபசறதுன்கன வதரியை’’ என்கறன். ‘‘நம்பகவ முடியை சிவொ! இவ்வைவு நொள் கழிச்சு, இந்த மடைை, குளிர்ை... கொகதொேம் நடேச்சு, கண்ணொடி கபொட்டுக்கிட்டு உன்டன இங்க... வொட் எ சர்ப்டேஸ்?’’ என்று அைகொகச் சிலிர்த்தொள். ‘‘பொைச்சந்திேன் சுள்ளிக்கொடு ககள்விப் பட்டிருக்கியொ?’’ ‘‘வயஸ்... மடையொை வபொயட்!’’

‘‘அவர் வசொல்லியிருக்கொரு... ‘வொழ்க்டக, ஒருகபொதும் எதிர்பொேொத ஏகதொ ஒன்டற உங்களுக்கொகப் வபொத்திடவத்துக் கொத்திருக் கிறது’ன்னு. அடத இப்பத்தொன் அனுபவ பூர்வமொ உணர்கறன்!’’ ‘‘சுள்ளிக்கொடு இருக்கட்டும்... நீ இப்ப எங்கக இருக்கக?’’ ‘‘வஜர்மனி. டுஸில்டொர்ஃப்!’’ ‘‘அய்கயொடொ! அங்கக எப்ப கபொகன?’’ ‘‘அது ஆச்சு பதினஞ்சு வருஷம்!’’ ‘‘அங்கக என்ன பண்கற சிவொ?’’ என்றபடி நடக்க ஆேம்பித்தொள் மீேொ. ‘‘ஒரு கம்வபனிை டி.ஜி.எம். ப்ேொவடக்ட் சப்கபொர்ட்!’’ ‘‘ம்... வபரிய ஆைொயிட்கட!’’ ‘‘இல்ை மீேொ, உள்ளுக்குள்ை இன்னும் ேொயல் டொக்கீஸ்ை ‘முதல் மரியொடத’ பொர்த்த அகத சிவொதொன். அதொன்... வருஷத் துக்கு ஒரு முடற கட்டொயம் இந்தியொ வந்துடுகவன்!’’ ‘‘ஃகபமிலி..?’’ ‘‘அடைச்சுட்டு வேடை. வவொய்ஃப் வஜர்மனிகைகய வபொறந்து வைர்ந்த தமிழ்ப் வபொண்ணு. வேண்டு பசங்க. யொருக்கும் இந்தியொ கமை எந்த இன்ட்ேஸ்ட்டும் கிடடயொது. கூப்பிட்டொலும் வே மொட்டொங்க. க ொ... ஒவ்வவொரு முடறயும் தனியொதொன் கிைம்பி வந்து கபொறது. அது சரி, நீ எங்கக இருக்க?’’ ‘‘வசன்டனை. ஒரு கம்வபனிை வமயின்வடனன்ஸ் இன்ஜினீயர். இங்கக ஒரு வசமினொர். கநத்துதொன் வந்கதன்.’’ ‘‘ஹஸ்வபண்ட்... குைந்டதங்க..?’’ ‘’ஹஸ்வபண்டுக்கு பிசினஸ். ஒகே ஒரு வபொண்ணு. ப்ைஸ் ஒன் படிக்கிறொ!’’ என்ற மீேொ, ‘‘ஸ்... அப்பொ..! எப்படிக் குளிருது?’’ என்று பற்கள் வவடவவடக்க, டககடைக் கட்டிக்வகொண்டொள். ஏேொைமொன வவள்டைப் பூக்கள் பூத்திருந்த ஒரு மேத்தடியில் நின்கறொம். ‘‘எங்கக தங்கியிருக்கக?’’ என்கறன். ‘‘கம்வபனி வகஸ்ட் ஹவுஸ்ை. இகத கேொட்ைதொன் இருக்கு. நீ எங்கக தங்கியிருக்கக சிவொ?’’ ‘‘ஓட்டல்ை...’’ என்று நொன் கூறிக் வகொண்டு இருந்தகபொகத, மீேொ ஒரு தொழ்வொன கிடைடயப் பிடித்து அடசக்க, மடைத்துளிகளும், வவள்டைப் பூக்களும் சிலுசிலுவவன கமகை விழுந்தன. ‘‘இப்பவும் கவிடதல்ைொம் எழுதறியொ?’’ என்று தடைடயச் சொய்த்து மீேொ ககட்ட அைகுக்கக ஆயிேம் கவிடதகள் எழுதைொம். ‘‘ம்... அதுதொன் இன்னும் என்டன உயிர்ப்கபொட நடமொடவவச்சுட்டு இருக்கு!’’

டகயில் கட்டியிருந்த வொட்ச்டசப் பொர்த்தபடி, ‘‘நிடறயப் கபசணும் சிவொ. டயமொயிடுச்சு. பத்து மணிக்கு வசமினொர் கபொகணும். ஈவ்னிங் பொர்க்கைொமொ?’’ என்றொள் மீேொ. ‘‘ம்... எங்கக?’’ ‘‘கைக் பொைத்துக்கிட்கட ஒரு வடலிகபொன் எக்ஸ்கசஞ்ச் இருக்கு, வதரியுமொ? அங்கக ஷொர்ப்பொ அஞ்சு மணிக்கு வந்துடு. வேண்டு கபரும் குறிஞ்சி ஆண்டவர் ககொயில் கபொகைொம்’’ என்று விடடவபற்றொள். அவள் கபொவடதகய பொர்த்துக்வகொண்டு இருந்துவிட்டு, தடை மடறந்ததும் வபருமூச்சுடன் திரும்பி நடந்கதன். நொனும் மீேொவும் ஒகே வபொறி யியல் கல்லூரியில் படித்தவர்கள். வமக்கொனிக்கல் இன்ஜினீயரிங். ஒகே வகுப்பு. வதர்மல் டடனமிக்ஸ் அலுத்துப்கபொகும் சமயங்களில், வகுப்படறயில் மீேொவின் அைடக ேசிக்க ஆேம்பித்கதன். ஒரு முடற, கல்லூரி கடைவிைொ வில் நொன் கவிடத ஒன்டற வொசிக்க, ‘‘நீங்க கவிடதல்ைொம் எழுதுவீங்கைொ?’’ என்று தனது நீண்ட கூந்தல் முடனடயத் திருகிக்வகொண்கட மீேொ ககட்ட வபொழுதில், ஒரு இனிய நட்பு கவரிட்டது. இருவருக்கும் ஒகே ேசடன. இருவரும் ஹொஸ்டலில் தங்கி இருந்கதொம். அடிக்கடி சந்திப்புகள், கபச்சு என்று வதொடே, சீக்கிேகம அவடை மனசுக்குள் கொதலிக்கத் வதொடங்கிவிட்கடன். என்றொலும், கடடசி வடே அடத அவளிடத்தில் கூறகவ இல்டை. எத்தடனகயொ தனிடமயொன சந்தர்ப்பங்கள்... ‘‘சிவந்திருக்கொ?’’ என்று அவள் தன் மருதொணி விேல்கடை நீட்டிய கொடைப்வபொழுதில் வசொல்லியிருக் கைொம். சந்தன கசொப்பு வொசடன சுகமொகப் பேவ, வநருக்கமொக நின்ற மொடை கவடையில் கூறியிருக்கைொம். ஆனொல், வசொல்ைகவ இல்டை. கடடசி நொள் வடேயிலும் வசொல்ை முயற்சித்து, வசொல்ைொமகை சிறகு ஒடிந்த கொதல் அது. இந்தியொவில் வசொல்லித் கதொற்ற கொதல்கடைவிட, வசொல்ைொமகை கதொற்ற கொதல்கள்தொன் அதிகமொக இருக்கும்! ஓட்டடை அடடந்து, என் அடற யினுள் நுடைந்து, ஒரு சிகவேட்டடப் பற்றடவத்துக் வகொண்டு, அக்கடொ வவன்று கசொபொவில் சொய்ந்தகபொது, அந்த விபரீத எண்ணம் கதொன்றியது. ‘அப்கபொது கூறொதடத இப்கபொது அவளிடம் கூறினொல் என்ன?’ அடுத்த கணகம, ‘கசச்கச! உனக்கு என்ன டபத்தியமொ?’ என்று மனசுக்குள் என்டன நொகன திட்டிக்வகொண்டு, குளிப்பதற்கொக எழுந்கதன். மொடை. நொனும், மீேொவும் குறிஞ்சி ஆண்டவர் ககொயிடை கநொக்கி நடந்கதொம். மஞ்சள் சொல்டவடயப் கபொர்த்தியபடி அருகில் நடந்து வந்த மீேொவின் முகம் என்டன ஏகதொ வசய்தது. இந்த நடுத்தே வயது, வபண்களுக்கு ஒரு தனி அைடகக் வகொண்டுவந்து விடுகிறது. கனவுகள், பேபேப்புகள் எல்ைொம் ஓய்ந்து, வதளிந்த ஓடட கபொை முகம் அடமதியொகிவிடுகிறது. ‘‘என்ன பொர்க்கிகற?’’ என்றொள் மீேொ. ‘‘ஒண்ணுமில்ை...’’ என்றபடி குளிருக்கு இதமொக டககடை இறுகக் கட்டிக் வகொண்டு, ‘‘அப்புறம் மீேொ, வஹை இஸ் டைஃப்?’’ என்கறன். ‘‘வதரியை!’’

‘‘வதரியைன்னொ?’’ ‘‘எது டைஃபுன்கன வதரியை, சிவொ! கொடைை ஆறு மணிக்கு எழுந்திருச்சு, அேக்கப்பேக்க கவடைய முடிச்சுட்டு ஓடுகறன். ஆபீஸ், மீட்டிங், ஃகபக்டரி விசிட், எம்.டி.யிடம் திட்டு... எல்ைொம் முடிஞ்சு, அசந்துகபொய் வீட்டுக்கு வந்தொ, யொரும் இருக்க மொட்டொங்க. வபொண்ணு டியூஷன் கபொயிருப்பொ. அவர் வே 12 மணி ஆகிடும். வசதிக்குக் குடறச்சல் இல்டை. அடடயொர்ை ஒரு வீடு, குகேொம்கபட்டடை ஒரு வீடு. வபருங்குடிை ஒரு கிேவுண்ட் இடம் வொங்கிப் கபொட்டிருக்ககொம். ஆனொலும், மனசு பூேொவும் வவறுடமயொனது மொதிரி ஒரு ஃபீலிங்!’’ ‘‘ம்... அப்படித்தொன் ஆயிடுது மீேொ! வொழ்க்டகக்கொகப் பணம் கதட ஆேம்பிக்கிகறொம். அப்புறம், பணம் கதடுறதுகைகய வொழ்க்டகடயத் வதொடைச்சுடகறொம்!’’ ‘‘புரியுது சிவொ, ஆனொ விட முடியலிகய?’’ ‘‘முடியொதுதொன், புலி வொடைப் பிடிச்ச மொதிரி!’’ கமற்வகொண்டு ஒன்றும் கபசொமல், ககொஹினூர் பங்கைொடவக் கடந்து, வசட்டியொர் பொர்க்டகத் தொண்டி, ககொயிலினுள் நுடைந்கதொம். சொமி கும்பிட்டுவிட்டு வவளிகய வந்ததும், ‘‘எவ்வைவு அைகொன ஊரு! கபசொம எல்ைொத்டதயும் தூக்கிப் கபொட்டுட்டு இங்கககய வந்து தங்கிடைொம்னு கதொணுது, மீேொ! எதுக்கு அைறொன்கன வதரியொத புதுப் வபண்டொட்டி மொதிரி திடீர் திடீர்னு கண்ணீர் சிந்துற வொனம்... யூனிஃபொர்ம் ஸ்வவட்டர் கபொட்டுக் கிட்டு, கும்பல் கும்பைொ கைர் கைர் குடடகடைப் பிடிச்சுக்கிட்டுப் கபொற அைகொன குைந்டதகள்...’’ என்று கபசிக்வகொண்டு இருந்த என் கண்கடைகய மீேொ உற்றுப் பொர்க்க, ‘‘என்ன மீேொ? என்கறன். ‘‘நீ கபசறடதக் ககட்கிறப்ப, தினம் உன்கூட கபசிக்கிட்கட இருக்கணும் கபொைத் கதொணுது, சிவொ!” என்றொள். கபசிகனொம். வமல்லிய சொேலில் நடனந்தபடி... ஏரிக்கடேகயொேம் நடந்த படி... உயேமொன மேங்கடைப் பொர்த்தபடி... தினமும் கபசிகனொம். ஒரு வொே கொைம் ஓடியகத வதரிய வில்டை. அன்று, பேந்து விரிந்திருந்த கபரிஜம் ஏரிக்கடேயில், ஆைேவமற்று அமர்ந்திருந்த மொடை கநேத்தில், ‘‘எல்ைொத்துக்கும் ஒரு முடிவு இருக்கு சிவொ’’ என்றொள் மீேொ. ‘‘ஏன்?’’ ‘‘நொடைகயொடு வசமினொர் முடியுது. நொடை சொயங்கொைம் கிைம்பகறன்!’’ நொன் கவதடனயுடன், கீகையிருந்த புற்கடைப் பிடுங்க ஆேம்பித்கதன். ‘வசொல்லிவிடைொமொ?’ தயக்கத்துடன், வதொண்டடடயச் வசருமிக்வகொண்டு, ‘‘ஒரு விஷயம்..’’ என்று ஆேம்பித்கதன். ‘‘என்ன?’’ என்று என் கண்கடைப் பொர்த்தொள் மீேொ. ‘‘ஒண்ணுமில்ை...’’ என்று எழுந்து நடக்க ஆேம்பித்கதன்.

‘‘நொடைக்கு ஈவ்னிங் அஞ்சு மணிக்கு கம்வபனி கொர் வருது. வசன்ட் ஆஃப் பண்ண, வகஸ்ட் ஹவு ுக்கு வரியொ?’’ ‘‘கண்டிப்பொ!’’ என்ற நொன் கமற்வகொண்டு ஒன்றும் கபசவில்டை. மீேொவும் என் வமௌனத்டதக் கடைக்க விருப்பமின்றி, அடமதியொக நடந்து வந்தொள். மறுநொள், மொடை ஐந்து மணி. மீேொவின் வகஸ்ட் ஹவு ுக்கு நொன் வசன்றிருக்க கவண்டும். ஆனொல், வசல்ைவில்டை. மீேொவின் பிரிடவத் தொங்க முடியொமல், ஓட்டல் அடறயிகைகய குடித்துக்வகொண்டு உட்கொர்ந்திருந்கதன். இேண்டு ேவுண்டுகடை முடித்துவிட்டு, மூன்றொவது ேவுண்டடத் துவங்கியகபொது, அடறக் கதவு தட்டப்பட்டது. வமலிதொன கபொடதயுடன் எழுந்து கபொய்க் கதடவத் திறந்தொல்... வவளிகய மீேொ! ‘‘என்ன சிவொ, அஞ்சு மணிக்கு வகேன்னு வசொல்லிட்டு...’’ என்றபடிகய உள்கை நுடைந்தவள், டீப்பொயில் விஸ்கி பொட்டிடைப் பொர்த்ததும், ‘‘என்ன சிவொ இவதல்ைொம்?” என்றொள். ‘‘அது... வகொஞ்சம்... மனசு சரியில்ை. நீ உட்கொரு!’’ ‘‘என்ன மனசு சரியில்ை? நீ என்டன வழியனுப்ப வருகவனு எவ்வைவு ஆடசயொ கொத்துட்டிருந்கதன் வதரியுமொ? பத்து நிமிஷம் வவய்ட் பண்ணிப் பொர்த்துட்டு, நீ வேகைன்னதும் நொகன கிைம்பி வந்துட்கடன். நீ என்னடொன்னொ இங்கக குடிச்சுட்டு உட்கொர்ந்திருக்கக! ஏன் சிவொ?’’ கசொர்வொகச் சுவரில் சொய்ந்த நொன், வபொங்கி வந்த அழுடகடய உள்கன்னத் தில் நுனிநொக்கொல் அழுத்தி அடக்கிய படி, ‘‘ஏன்னொ...’’ என்று ஆேம்பித்துப் கபச்டச நிறுத்திவிட்கடன். என் அருகில் வந்த மீேொ, ‘’ஏன்னொ... என்ன, வசொல்லு?’’ என்று என் முகத் டதப் பொர்க்க, அந்தப் பிரியமொன பொர்டவயில் வநகிழ்ந்துகபொய், ‘‘உன்டனப் பிரியறடத என்னொை தொங்க முடியை மீேொ!’’ என்கறன். ‘‘ஏன்?’’ என்று மீேொ மீண்டும் ககட்க, பீறிட்டுக் கிைம்பிய ஆகவசத் துடன், ‘‘ஏன்னொ... ஏன்னொ... ஐ ைவ் யூ!’’ என்றபடி, அவைது கதொள்களில் என் டககடை டவத்கதன். சற்றும் எதிர்பொேொத எனது வொர்த்டத களிலும் வசய்டகயிலும் அதிர்ந்து கபொன மீேொ, என் டககடை விைக்கொமல் பிேமிப்புடன் நின்றொள். ‘‘என்ன வசொல்கற சிவொ?’’ ‘‘ஆமொம் மீேொ! இப்பவும் வசொல்ை டைன்னொ, அப்புறம் சொகிற வடேக்கும் வசொல்ை முடியொமகை கபொயிடும். கொகைஜ்ை கடடசி நொள் வடேக்கும் வசொல்ை முயற்சி பண்ணி... ஏகதொ ஒரு தயக்கம். நீ என்டன நிேொகரிச்சுடுவி கயொன்னு பயம். அப்படியும், கடடசி நொள் வசொல்லிடறதுன்னு ஒரு முடி கவொட கிைம்பி, உன் ஹொஸ்டலுக்கு வந்கதன். நீ ஒன்பது மணி பஸ் ுக்குக் கிைம்பிப் கபொயிட்டதொ வசொன்னொங்க. நொன் ஒன்பது மணி ட்வேயினுக்கு ரிசர்வ் பண்ணியிருந்கதன். நொன் ஊருக் குப் கபொககைன்னொலும் பேவொ யில்கைனு பஸ் ஸ்டொண்டுக்கு வந்து, பத்து மணி வடேக்கும் அங்கககய சுத்திட்டிருந்கதன். ப்ச்... உன்டனப் பொர்க்ககவ முடியகை! வவறுத்துப் கபொய் ஊருக்குப் கபொயிட்கடன். அப்புறம், உங்க வீட்டுக்கு வேைொம், வைட்டர் கபொடைொம்னுகூட நிடனச்கசன். ஆனொ, டதரியம் இல்ைொம விட்டுட்கடன்’’ என்று நொன் வசொல்ைச் வசொல்ை, மீேொவின் கண்கள் ஓேம் கடகடவவன்று நீர் கசிந்தது. ‘‘நீ பஸ் ஸ்டொண்ட்ை என்டனத் கதடிட்டிருந் தப்ப, நொன் எங்கக இருந்கதன் வதரியுமொ?’’ என்றொள்.

‘‘எங்கக?’’ ‘’ேயில்கவ ஸ்கடஷன்ை! நீ டிவேயின்ை கபொகறனு ககள்விப்பட்டு உன்டனப் பொர்க்கைொம்னு வந்கதன்.’’ ‘‘எதுக்கு?’’ ‘‘எதுக்கொ? ேொஸ்கல்... நீ எடதச் வசொல்ற துக்கொக என்டனத் கதடி அடைஞ்சுட் டிருந்திகயொ, அடதச் வசொல்றதுக்குத்தொண்டொ பொவி!’’ என்ற மீேொ, கதறியபடி என் கதொளில் சொய்ந்துவகொண்டொள். சந்கதொஷத்தில் என் கொல்கள் நடுங்கின. ‘‘மீேொ...’’ என்று ஆகவசத்துடன் அவடை இறுகத் தழுவிக்வகொண்கடன். ‘‘சிவொ...’’ என்றபடி மீேொவும் என்டன இறுக அடணத்துக்வகொண்டொள். உைக இயக்கங் கள் எல்ைொம் நின்றுகபொய், நொங்கள் மட்டுகம உைகில் தனித்திருப்பது கபொல் ஒரு பிேடம. மல்லிடகப்பூ, பவுடர் என எல்ைொம் கைந்து வீசிய மீேொவின் பின்கழுத்து வொசடன, என்டன கவவறொரு உைகத்துக்கு இட்டுச் வசன்றது. எனது வசவியில் அழுத்தமொகத் தனது உதடுகடைப் பதித்த மீேொ, ‘‘இது கபொதும் சிவொ, இது கபொதும்‘’ என்றொள். நொன் மீேொடவ கமலும் இறுக்கமொக அடணத்தபடி, ‘‘ஆடைப் வபொசுக்குற வவயில்ை நடந்துட்டிருக்கிறப்ப, ஒரு மேத்தடி நிைல் கிடடச்ச மொதிரி, ஒரு சின்ன இடைப்பொறல்’’ என்கறன். ‘‘ஆமொம். ஆனொ, மேத்தடியிகைகய இருந்துட முடியொது. பயணத்டதத் வதொடர்ந்துதொன் ஆகணும். ஆனொ, இந்த இடைப்பொறடை சொகிற வடேக்கும் மறக்க மொட்கடன் சிவொ’’ என்ற மீேொ, சட்வடன்று என்னிடமிருந்து விைகிக் வகொண்டொள். ‘‘ஓ.கக. சிவொ! நொன் கிைம்ப கறன். வவளிகய கொர் வவயிட் பண்ணுது. கடக் ககர்!’’ என்றவள், வபொங்கி வழிந்த கண்ணீடேத் துடடத்துக்வகொண்டு கவகமொகத் திரும்பி நடந்தொள். ஒரு ஜீவனுள்ை கொதடை உரியவளிடத்தில் கசர்ப்பித்து விட்ட திருப்தியுடன், மீேொ வசன்ற திடசடயகய பொர்த்துக் வகொண்டு நின்கறன்.

தேறுேல் மந்திரவாதி!

தே.எஸ்.ராகவன்

வே ட்பாளர் வ

ாமுவுக்கு ஒரு மந்திரோதியைப் பார்க்கப் வபாகிவ ாம் என்கி நியைவு ேந்த உடவை, சிரிச் வமனிக்கு இருக்கும் ஒரு எலும்புக்கூடு அேயை அயைத்துக் ககாண்டுவபாக எஸ்கார்ட்டாக ேந்து நின் து வபான் பிரயம! ‘‘இன்னிக்கு ராவுவே அண்வே! சுடுகாட்டுக்குக் ககௌக்காவே ஒரு பாளயடஞ் ஊடு இருக்வக...அங்வக தான்! நடு ஜாமம் பன்ைன்டு மணிக்கு அப்பாயின்கமன்ட் ோங்கியிருக்வகன். ேந்து அயளச்சுட்டுப் வபாவ ன். ஊட்ே அம்மாவும் ேருோங்களா?’’ ‘‘வேோம்டா! சுடுகாட்ே இருக்கி பி ாசுங்க அேயளப் பார்த்துபைந்துக் கும். நாம வபாவோம். ஒளுங்கா க ால்ோரா?’’ ‘‘இன்ைாதான் க ால் ார்னு பாக்கோவமண்வே? பத்திரியகக் காரங்கதான் கருத்துக் கணிப்பு அது இதுன்னு பீோ வுட்டு நமக்கு எதிரா பர் ன்வடஜ் வபாட்டிருக்காங்க.’’ ‘‘ம்... ரி! இதுக்கு முன்வை இரிஞ் ாேக்குடா மயேைாள வஜாஸ்ைக்காரரு கிட்வட வபாய் ேந்திவை, அேரு இன்ைா க ான்ைாரு?’’ ‘‘அத்த விடுங்க... ோோம்!’’ ‘‘ஏண்டா, எதுைா எ குகப கா க ான்ைாரா?’’ ‘‘க யிக்கி து கஷ்டம்ைாருங்க.’’

‘‘வ ாழிைக் குலுக்கிப் வபாட்டுப்பாத்து தாவைடா க ான்ைாரு?’’ ‘‘ஆமாங்க.’’ ‘‘ேை ாளி ஆச்வ ! கண்ணு அவுட் ஆயிருக்குவம? ரிைா எண்ணிைாரா?’’ ‘‘நம்ம பூத் ஏகஜன்ட்டு மாரிகூட வ ாழிை ரீ-கவுன்ட் பண்ேச் க ான் ைாருங்க.’’ ‘‘இன்ைாடா இது... ஓட்டுங்களத்தான் ரீ- கவுன்ட் பண்ேச் க ால்லுோங்க. வ ாழியுமா?’’ ‘‘அத வுடுங்க! குடுகுடுப்யபக்காரன் வநத்து ோ லுக்கு ேந்து, ‘நல்ே காேம் ேருது’ன்னு க ால்லி, கிழிஞ் துணி கரண்டு ோங்கிட்டுப் வபாைான்ங்க.’’ ‘‘கிழிஞ்சுது வபா! அேன் ைாருக்குதான் நல்ே காேம் ேருதுன்னு க ால்ோம இருக்கான்? வபாகட்டும், கவடசிைா இந்த மந்திரோதியையும் பாத்துடுவோம். ஆமா, இேர் எப்பிடிச் க ால்ோராண்டா? மந்திரக்வகால் ஏதாேது கேச்சிருக்காரா? இல்வே காளி, பாதாள யபரவினு ைார் கிட்வடைாச்சும் எஸ்.எம்.எஸ். அனுப்பிக் வகப்பாரா?’’ ‘‘யம வபாட்டுப் பார்ப்பார்னு நம்ம தேயள தாமுதான் க ால்லிக்கினு இருந்தான். ‘நாகோபுரத்திவேந்து ஒரு மந்திரோதி ேந்திருக்காப்ே. கரீக்ட்டா க ால் ாரு. நம்ம தயேேயர வேோ வபாய்க் கண்டுக்கினு ேரச் க ால்லு’னு அேன்தாங்க க ான்ைான்... அவதா, அம்மாவே ேராங்க!’’ ‘‘இன்ைா... நாகோபுரம் மந்திரோதிைப் பார்க்கப் வபாறீங்களா? ஒண்ணும் பாக்கத் தாேே!’’ ‘‘இன்ைாடி நீ? அவுரு ககரக்டா யம வபாட்டுப் பாத்துச் க ால்ோராவம!’’ ‘‘நல்ோச் க ால்ோவர! நம்ம கயத என்ைோகும்னு கதரிஞ்சிக்கோம்கி வநத்திக்வக தாமுயே அயளச்சுக்கிட்டு அேர்கிட்வட வபாய்க் வகட்வடன்...’’

ஆய யிே நான்

‘‘இன்ைா க ான்ைாரு... யம வபாட்டுப் பாத்துதான் க ால்ே முடியும்னுட்டாரா?’’ ‘‘அயதவைங் வகக்குறீங்க... எகேக்ஷன் அன்னிக்கு கேரல்ே யம வபாட்டுப் பாத்துதான் க ால்ே முடியும்னுட்டாரு!’’

நரிக்குறவி அம்மையாருக்கு செல்...

பாக்கியம் ராமசாமி

க ல்யாண வீட்டில் சகல பபர்களும் சசல்பபான் வைத்துக் சகாண்டு இருந்தார்கள். கல்யா ணப் சபண், மாப்பிள்வைப் வபயன், நடத்திவைக்கிற சாஸ்திரிகள், தவலவம நாகஸ்ைரக்காரர், ஜால்ரா இவைஞன், சத்திரத்து ைாட்ச்பமன்... பட்டியல் நீைம்! அழுதுசகாண்டு இருந்த ஒரு ஆறு மாசக் குழந்வதயின் வகயில் அதன் அம்மா சசல்வலக் சகாடுத்ததும், அதன் அழுவக நின்றுவிட்டது என்றால் பார்த்துக்சகாள்ளுங்கள். கல்யாண வீட்டில் ‘சீர் ைரிவசவயப் பார்க்கிறது’ என்று ஒரு ைழக்கம் உண்டல்லைா? அப்படி, விவல உயர்ந்த சைள்ளிப் பாத்திரங்களிலிருந்து டவுன் கந்தசாமி பகாயில் சதரு சைண்கலக் கடாய் ைவர அடுக்கி வைக்கப்பட்டு இருந்தவதப் பார்த்து ரசித்துக் சகாண்டு இருந்த எனக்கு ஒபர அதிர்ச்சி! ஒரு சபரிய சைள்ளித் தட்டு நிவறய, விதம்விதமான பிராண்ட்களில் சமாவபல் பபான்கள்! இந்த லட்சணத்தில், நானும் ஒரு சசல்பபான் ைாங்கிக்சகாண்டு பபாயிருந்பதன், மாப்பிள்வைப் வபயனுக்குப் பரிசளிக்க! இந்த சசல் மகா சமுத்திரத்தில், இந்த ஏவழயின் சசல் அம்பலம் ஏறுமா? ‘‘இப்ப என்னடா பண்ணலாம்?’’ என்பறன், நண்பன் நாராயணனிடம். ‘‘என்ன சகட்டுப் பபாச்சு? பணமா சமாய் எழுதிட்டு, இவத நீபய சைச்சுக்பகாபயன்’’ என்றான். ‘‘இவத சைச்சிட்டு நான் என்ன பண்றது? ஏற்சகனபை என்கிட்ட மூணு இருக்கு!’‘ நாங்கள் இருைரும் கல்யாண சத்திரத்து ைாசலில் ஓர் ஓரமாக பபசிக்சகாண்டு இருந்பதாம். திடீசரன்று ‘‘ஷாமிபயாவ்!’’ என்ற குரல் மிக அருகில் பகட்டது.

எச்சில் இவல பசகரிக்க ைந்த ையசான நரிக்குறைக் கிழவி ஒருத்தி, தன் காவிப் பல் சிரிப்புடன் ஒரு கும்பிடு பபாட்டாள். நான் சில்லவற பதடிபனன். ‘‘சில்லவற பைண்டாங்பகா... சஷல்லுபபான் பத்திப் பபசிட்டிருந்தீங்கபை... இந்த ஏவழக்குக் சகாடுத்திடுங்க ஷாமிபயாவ்! சபாழச்சிப் பபாபறன்’’ என்றாள். ஆஹா... கவடபயழு ைள்ைல்கள் லிஸ்ட்டில் என் சபயவரச் பசர்க்க அந்த நரிக்குறவியம்வமயார் முயற்சி சசய்கிறார் என்று சதரிந்தது. ‘நரிக்குறவி அம்வமயாருக்கு சசல் தந்த நன்னஞ்பசரி நாணுைய்யன் பரம்பவர’ என்று என் எதிர்கால சந்ததியினருக்குப் பட்டம் ைராவிட்டால் பபாகிறது என்று உடனடியாக அந்த இடத்வத காலி சசய்பதாம். அைள் எங்கவைப் பின்சதாடர்ந்து ைந்து, ‘‘ஷாமிபயாவ்! நீ ஒண்ணும் சசாம்மாத் தரபைணாம். பணத்துக்குதான் பகக்கபறன். ஒரு சைவல சசால்லு ஷாமி!’’ என்றாள். ‘‘என்னம்மா, விவையாடறியா? விக்கிறதா இல்வல. பபா பபா!’’

நான்

எவதயும்

‘‘ஏன் ஷாமி சைரட்டபற? நான் பிச்பச பபாடுன்னு பகட்கபல. ஒரு சைவல சைச்சுக் குடுங்கபறன்! நாங்சகல்லாம் ஏபழ ஷாமி! எட்டு நூறு சைச்சுக்பகா!’’ என்றபடி தன் சதாப்வபவயத் துழாவி, ரூபாய் பநாட்டுக்கள் சிலவத எடுத்பத விட்டாள். நாராயணன் சத்தமாகச் சசான்னான்... ‘‘பபல! சபாருைாதாரத்தில் இந்தியா முன்பனறிப் பீடு நவட பபாடுகிறது என்று ஆட்சியிலுள்ை தவலைர்கள் அடிக்கடி சசால்றாங்கபை, அது சநஜம்தான் பபாலிருக்கு!’’ நாங்கள் பைகமாக அப்பால் நகர, அந்தக் கிழவியும் எங்கவைப் பின்சதாடர்ந்து ைந்தாள். சத்திரத்து ைாட்ச்பமன் ஒரு அதட்டல் பபாட்டதால், அைள் ைாசபலாடு நின்றாள். நாங்கள் தப்பிபனாம். இருந்தும், ‘‘ஏண்டா நாராயணா, அைள் இன்னமும் சைளிபய நின்றுசகாண்டு இருப் பாபைானு எனக்கு பயமா இருக்குடா’’ என்பறன். ‘‘அப்பபா ஒரு காரியம் பண்ணு. மடியில் கனமிருந் தால்தாபன ைழியில் பயம்? நம்ம ஒரிஜினல் பிைான்படி, அவதக் கல்யாணப் வபய னுக்பக பரிசாத் தந்துடு!’’ என்றான். பரிசளிப்பு கியூவில் நின்றிருந்தபபாது, என் பார்வை அனிச்வசயாக சத்திரத்து ைாசல் பக்கம் சசல்ல, அங்பக அந்தக் காவிப் பல் நரிக்குறவி அம்வமயார் எனக்கா கபைா, இவலக்காகபைா காத்து நிற்பது சதரிந்தது.

நல்ல புள்ள... நல்ல அம்மா...

ஆரணி யுவராஜ்

‘‘ந ல்லா ய

ாசிச்சு தான் ச ால்றி ா?’’

‘‘ஆமாங்க.’’ ‘‘உன்னைவிட்டு அவன் இருந்தயத இல்னலய !’’ ‘‘இப்படிச் ச ால்லிய எத்தனை நானைக்கு தான் எங்யக யபாைாலும் அவனைக் கூட்டிக் கிட்யே யபாறது? அவனுக்கு ஏழு வ சு ஆகுதுங்க. இதுயவ ச ாம்ப யலட். இனியமலாவது பழக்கப் படுத்தணும்.’’ ‘‘எைக்கு ஒண்ணுமில்யல. அவனைப் பாத்துக்க நான் ச டி. ஆைா, அவன் இருப்பாைா என்கிட்ே? அம்மா நம்மனை விட்டுட்டு தங்கச்சின மட்டும் கூட்டிட்டுப் யபாறாங்கன்னு ‘ஃபீல்’ பண்ணப் யபாறான்.’’

‘‘அசதல்லாம் ஒண்ணும் ‘ஃபீல்’ பண்ண மாட்ோன். நான் யப யறன் அவன்கிட்ே’’ என்ற ய ணுகா, ‘‘அ விந்த்!’’ என்று அனழத்தாள். சதானலக்காட்சியில் கார்ட்டூன் ய ைனலப் பார்த்துக்சகாண்டு இருந்த அ விந்த், இேத்னத விட்டு அன ாமல், ‘‘என்ை மம்மி?’’ என்றான்.

‘‘இங்யக வா!’’ லிப்புேன் எழுந்து வந்து தன் முன் நின்ற அவைது னகன தன்ைருயக இருத்திக்சகாண்ோள் ய ணுகா.

அன்புேன் பற்றி இழுத்துத்

‘‘என்ை மம்மி?’’ ‘‘நீ குட் பாய்தாயை?’’ தாயின் திடீர்க் குனழவு அவைது சிறி மண்னேக்குள் விைக்சகரி னவத்தது. இதற்கு முன்பு இயத யகள்வி வந்தயபாது நேந்த ம்பவங்கள், சநாடியில் அவன் நினைவில் ஓடிை. தைக்கும் நதி ாவுக்கும் அப்பா ஒய மாதிரி ாை ஏய ாப்யைன் சபாம்னமன வாங்கித் தந்தயபாது, நதி ா அவளுனே சபாம்னமன உனேத்துவிட்டு இவனுனே னத எடுக்க வ , இவன் சகாடுக்க மறுக்க, அவள் ‘ஓ’சவன்று அழுது அமர்க்கைம் ச ய் ... அப்யபாதும் இப்படித்தான் அம்மா ஆ ம்பித்தாள்.... ‘‘அ விந்த்! நீ குட் பாய்தாயை?’’ ‘‘ம்’’ என்றான். ‘‘நதி ா உன்னைவிே சின்ைவ. பாப்பா பாரு எப்படி அழறா? உன் சபாம்னமன க் சகாடு. சகாஞ் யந ம் வினை ாடிட்டுத் தருவா!’’ அவனும் சகாடுத்தான். அதன்பிறகு அந்தப் சபாம்னம நதி ாவுக்யக ச ாந்தமாகிவிட்ேது. இது ஒரு உதா ணம் தான். இப்படி நினற ச் ச ால்லிக்சகாண்யே யபாக லாம். கா ணங்கள் யவறு யவறாக இருந்தை. ஆைால், எல்லாவற்றிலும் இருந்த ஒரு ஒற்றுனம நதி ாதான். அவள் ம்பந்தப்பட்ே விஷ மாக இருந்தால்தான் இந்தக் யகள்வி வரும். இருவருக்கும் நான்கு வ து வித்தி ா ம். ‘‘ச ால்லு அ விந்த்... நீ குட் பாய்தாயை?’’ - மீண்டும் யகட்ோள் ய ணுகா. ‘‘ஏன் யகட்கயற?’’ ‘‘ ன்யே அம்மா ஒரு ஃபங்ஷனுக்குப் யபாகப் யபாயறன். ன்யே மார்னிங் யபாயிட்டு மன்யே ஈவ்னிங் வந்துடுயவன். நீ மர்த்தா ோடிகூே இங்யகய இருப்பி ாம், ரி ா? ன்யே அப்பாகூே ஜாலி ா பீச்சுக்குப் யபா. வினை ாடு! மன்யே ோடிய உன்னைக் குளிப் பாட்டி ஸ்கூலுக்குக் கூட்டிட்டுப் யபாவாரு. நீ ஈவ்னிங் வீட்டுக்கு வர்றதுக் குள்யை நான் இங்யக இருப்யபன். என்ை?’’ ‘‘நதி ா?’’ ‘‘அவனை நான் கூட்டிட் டுப் யபாயறன். அவ சின்ைவ இல்லி ா? விட்டுட்டுப் யபாைா ‘மம்மி மம்மி’னு அழுவா. ஆைா, நீ சபரி னப ன். குட்பாய்! அழ மாட்யே!’’ அ விந்த் உேயை பதில் ச ால்லவில்னல. தான யும், தந்னதன யும் மாறிப் மாறிப் பார்த்தான். கட்டிலில் தூங்கிக்சகாண்டு இருந்த நதி ானவயும் பார்த்தான்.

‘‘அ விந்த்! மம்மி நதி ானவக் கூட்டிட்டுப் யபாகட்டும். நான் உன்னை பீச்சுக்குக் கூட்டிட்டுப் யபாய் ஐஸ்க்ரீம், ாக்சலட் எல்லாம் வாங்கித் தய ன். அவளுக்கு எதுவும் யவணாம்’’ என்றான் யமஷ். ‘‘நதி ா பாவம். அவளுக்கும் ஐஸ்க்ரீம், ாக்சலட் எல்லாம் வாங்கி வந்து ஃபிரிஜ்ல னவங்க’’ என்றாள் ய ணுகா. ‘‘ம்ஹூம்... முடி ாது! அ விந்த்துக்கு மட்டும் தான்’’ என்று ய ணுகாவுக்கு மட்டும் சதரியும்படி ாகக் கண்ணடித்தான் யமஷ். அ விந்த் முகத்தில் சமதுவாக மகிழ்ச்சி பூக்க ஆ ம்பித்தது. ‘‘அப்படி ா? ரி. ஆைா, அவகிட்யே பீச்சுக்குப் யபாைது, ஐஸ்க்ரீம் ாப்பிட்ேதுன்னு எனதயும் ச ால்லாயத. ச ான்ைா அழுவா. ரி ா?’’ என்றாள் ய ணுகா. ‘‘ம்’’ என்று தனல ாட்டிைான் அ விந்த். ‘‘அப்யபா நானும் நதி ாவும் ஊருக்குப் யபாகட்டுமா?’’ ‘‘ ரி’’ என்றான். ‘‘அப்புறம் நானும் வய ன்னு அழக் கூோது!’’ ‘‘அழ மாட்யேன்!’’ ‘‘மம்மி யவணும்னு அப்பானவப் படுத்தக்கூோது!’’ ‘‘மாட்யேன்.’’ ‘‘குட் பாய்’’ என்ற ய ணுகா, அ விந்த்னத அனணத்துக் கன்ைத்தில் முத்தமிட்ோள். ஞாயிற்றுக் கிழனம கானல. நதி ானவ அம்மா குளிப்பாட்டி, புது டிச ஸ் யபாட்டுவிடுவனத அ விந்த் அனமதி ாகப் பார்த்துக்சகாண்டு இருந்தான். ஆைால், எந்த சநாடியிலும், ‘ம...ம்...மி... நானும் வருயவன்’ என்ற வா கம் அவைது வாயில் இருந்து உதிரும் என்ற எதிர்பார்ப்புேயைய இருந்தான் யமஷ். ய ணுகாவும் புதுப் புேனவ உடுத்தித் த ா ாகி வந்தாள். நானை கானலயில், உறவிைர் ஒருவர் வீட்டுச் சீமந்தம். இப்யபாயத யபாைால்தான் நானை விழாவில் பங்குசபற முடியும். ய ணுகாவின் அம்மா வீடும் அயத ஊர்தான் என்பதால், தங்கும் இேம் குறித்துப் பி ச்னை இல்னல. தவி , தாய் வீட்டில் ஒரு நாள் இருக்கும் உற் ாகம் யவறு! ‘‘யபாகலாமா?’’ என்று யகட்ேவாறு யமஷ் ‘னபக்’ ாவின எடுத்துக்சகாண்ோன். னபக்கில் ய ணுகா பின்ைால் அமர்ந்து நதி ானவ மடியில் னவத்துக்சகாள்ை, அ விந்த் அப்பாவுக்கு முன்ைால் அமர்ந்துசகாண்ோன். அவனிேம் சதாேர்ந்து அனமதி. லக்யகஜ் பக்கவாட்டுக் சகாக்கியில் மாட்ேப்பட்ேது.

‘‘ய ணு... எதுக்கும் இவன் டிச ஸ்னையும் எடுத்துசவச்சுக்கிட்டி ா?’’ என்று கிசுகிசுப்புேன் யகட்ோன் யமஷ். ‘‘ச்சூ... யப ாம வண்டின விடுங்க’’ என்று அயத கிசுகிசு கு லில் அதட்டிைாள் ய ணுகா. ‘‘ம்... யில் கிைம்பறப்ப அது கூவப் யபாகுதா இல்யல, இவன் கூவப் யபாறாைான்னு சதரி யல’’ என்றவாறு வண்டின வி ட்டிைான் யமஷ். யில் நினல ம். கூட்ேத்தில் நீந்திக் கேந்து, பன கா ாமல் அப்யபாதுதான் ஒட்ேப்பட்ே சப ர்ப் பட்டி லில் ரிபார்த்து, உள்யை ஏறிச் ச ன்று உரி இருக்னகயில் அமர்ந்தாயிற்று. எதிய ஆள் வ ாத இருக்னகயில், யமஷ் அமர்ந்தான். அவைது இரு சதானேகளுக்கினேயில் அ விந்த் நின்றிருந்தான். ய ணுகா அவனைப் பார்த்துப் புன்ைனகத்ததும் அவனும் புன்ைனகத்தான். அதில் ஒரு ஏக்கம் சதரி யவ ச ய்தது. ‘‘அ விந்த்! நான் ச ான்ைது ஞாபகம் இருக் கில்யல... நீயும் ோடியும்...’’ என்று கு லில் உற் ாகம் கூட்டி, அவைது அனமதி ன க் கனலக்க மு ன்றாள் ய ணுகா. ‘‘ம்’’ என்று ஒற்னற எழுத்னததான் சவளிப் படுத்திைான் அ விந்த். நதி ா ஜன்ைல் வழிய சவளிய யவடிக்னக பார்த்துக் சகாண்டு இருந்தாள். குழந்னத களுக்யக உரித்தாை ஆச் ர் ம் அவளிேம் காணப்பட்ேது. அயத ஆச் ர் ம் அ விந்த் திேமும் இருக்கும். ஆைால், இப்யபாயதா அனவ எல்லாம் பழகிப் யபாை சபரி மனிதனைப் யபால லைமின்றிப் பார்த்தான் அவன். ‘‘எ...ன்...ை...ங்...க’’ என்று த க்கமாகக் கு ல் சகாடுத் தாள் ய ணுகா. ‘‘ச ால்லு..?’’ என்றான் யமஷ். ‘‘என்ைங்க, குழந்னத இவ்வைவு ன லன்ட்ோ இருக்காயை?’’ ‘‘ன லன்ட்ோ இருக் கான்ைா ந்யதாஷப்பே யவண்டி விஷ ம் தாயை!’’ ‘‘முகத்னதப் பாருங்க. சுண்டிப்யபாச்சு!’’ ‘‘அசதல்லாம் ரி ாயிடு வான். நான் சவளிய கூட்டிட்டுப் யபாய் ரி பண்ணிேயறன்.’’ ‘‘அப்படீங்கறீங்கைா?’’ ‘‘ஆமா!’’ ‘‘என்னைவிட்டு அவன் இருந்தயத இல்னலய ங்க!.’’

‘‘இப்படிச் ச ால்லிய இன்னும் எத்தனை நானைக்குதான் இவனை நீ யபாற இேத்துக்சகல்லாம் கூட்டிக்கிட்டுப் யபாயவ? இப்பயவ இவனுக்கு ஏழு வ சு ஆகுது. இரு, இரு... இந்த ே லாக் ஏற்சகையவ வந்த மாதிரி இருக்யக?’’ ‘‘வினை ாோதீங்க. நான் ச ான்ைனதய என்கிட்ே யபசிக் காண்பிக்கிறீங்கைா?’’ ‘‘ ரி, இப்ப என்ை ச ால்ல வய ?’’ ‘‘இவனையும் கூட்டிட்டுப் யபாயறங்கியறன்.’’ ‘‘இவனுக்கு டிச ஸ்?’’ ‘‘ஒருநாள்தாயை... என் அண்ணன் னப ன் டிச ஸ்னைய யபாட்டுவிட்ோப்யபாச்சு! என்ை தான் நீங்க பீச், பார்க்னு கூட்டிப் யபாைாலும் ாத்திரி நான் இல்லாம குழந்னத ஏங்கிடுவான். அ விந்த், அம்மாயவாே நீயும் வர்றி ா?’’ அவ்வைவுதான்... அடுத்த சநாடிய ‘குபீர்’ பாய்ச் லில் ச ன்று, ய ணுகா மடியில் இேம் பிடித்தான் அ விந்த். நதி ா அவனைப் பிடித்துத் தள்ை மு ல, பதிலுக்கு அவன் அவனைத் தள்ை... ‘‘ஏய்... ஏய்... ண்னே யபாேக் கூோது. அ விந்த், நீ குட் பாய்தாயை?’’ என்று ய ணுகா மாதாை மு ற்சியில் இறங்க... யில் மூச்சுவிட்டுப் புறப்பே ஆ த்தமாைது. ‘‘அ விந்த், நதி ா... ோடிக்கு ோட்ோ ச ால்லுங்க’’ என்றாள் ய ணுகா. புன்ைனகய ாடு, மூன்று குழந்னதகளுக்குமாகக் னக ன த்து வினேசபற்றான் யமஷ்.

நாய் பட்ட பாடு

மெலட்டூர் இரா. நடராஜன் ‘இ டுக்கண் வருங்கால் நகுக’ என்று ச ால்லிவிட்டுப் ப ாய்விட்டார் ஐயன் திருவள்ளுவர். அவருக்சகன்ன? அவபே ச ான்னது ப ால, ‘ச ால்லுதல் யார்க்கும் எளிய அரியவாம் ச ால்லிய வண்ணம் ச யல்!’ அனு வப் ட்ட எனக்குத்தாபன அதிலுள்ள சிேமம் சதரியும்! ‘மிகப் ச ரிய சிந்தனனகள் எல்லாம், எதிர் ாோத பநேத்தில் ஒரு சிறு சநாடித் துளியில் உருவாவதுதான்’ என்று யாபோ ஒரு அறிஞர் ச ால்லியிருக்கிறார் இல்னலயா? அந்த மாதிரி, நான் மிகவும் விரும்பும் ருப்பு உசிலினய சவண்னடக்காய் பமார்க் குழம்ப ாடு ஒரு சவட்டு சவட்டிக்சகாண்டு இருந்தப ாது, என் அருனம மனனவி கமலாவின் சிந்தனனயில் உதித்தது அந்த ஐடியா! ‘‘ஏங்க, நம்ம வீட்டுல நாய் ஒண்ணு வளர்த்தா என்ன?’’ ே ம் ாதம் ாப்பிட்டுக்சகாண்டு இருக்கும்ப ாபத அதில் ாய த்னத ஊற்றின மாதிரி ஆகிவிட்டது எனக்கு. ‘ஏன்... உங்கனளசயல்லாம் வளர்ப் து ப ாதாதா... நாய் பவறு வளர்க்க பவண்டுமா?’ என்று பகட்டு னவத்தால், பமற்சகாண்டு பமார்க் குழம்பு கினடக்காது. கினடத்தாலும் ருசிக்காது.

என் சமௌனம் கமலானவச் ங்கடப் டுத்தியிருக்க பவண்டும். இந்த மாதிரி மயங்களில்தான் ஏழனே நாட்டுச் னி உச் ம் ச றுகிறது. ‘‘எனக்சகாண்ணும் அடம்பிடிக்கிறது.’’

ஆன யில்னல.

சின்னதுதான்

அம்மாவின் புடனவக்குப் பின்னாலிருந்து புன்சிரிப்ப ாடு என் குட்டிப் ச ண் ஸ்பவதா எட்டிப் ார்க்க, என் ப ாதாதபவனள நானும் திலுக்குப் புன்சிரிக்க, கப்ச ன்று பிடித்துக்சகாண்டது னி. ‘‘ஹாய்! அப் ா ஓ.பக. ச ால்லிட்டார்!’’ என எனது இேண்டு வாண்டுகளும் பகாேஸாகக் கத்திக்சகாண்பட ஓடிவிட, நான் நிோயுத ாணியாபனன். கமலா வின் முகத்தில் இேண்டு பீட்ஸா ாப்பிட்ட ச ருமிதம். மறுநாள் மானலயில் நான் ஆபீஸில் 150 வவுச் ர்கள், பமபனஜரின் தவு ன் வாலா வ வுகளுடன் ப ாோடிக்சகாண்டு இருந்தப ாது, ச ல்லில் என் இேண்டு ச ண் பிள்னளகளின் குேல்கள்... ‘‘அப் ா, ஷாலுனவப் ார்க்கப் ப ாக பவணாமா? அம்மா சவயிட்டிங்!’’ - இது ச ரிய ச ண் ஞ் னா. ‘‘ஷாலுவா?’’ ‘‘ஐய, இதுகூடத் சதரியனலயா? நாம வாங்கப்ப ாற டாகிபயாட ப ரு. டாகின்னா டாக். டாக்னா நாய். ஹூம்... சீக்கிேம் வாப் ா!’’ - இது என் ஸ்பவதாக் குட்டியின் சகஞ் ல். பமபனஜரிடம் சகஞ்சிக் கூத்தாடி ர்மிஷன் வாங்கிக்சகாண்டு வீட்டுக்குப் ப ானால், என்ன க்பளாபீடியா மாதிரி ஏபதா ஒரு தடிமனான புத்தகத்னதப் புேட்டிக்சகாண்டு இருந்தாள் என் கதர்மிணி. வழவழ ப ப் ரில் கலர்கலோக நாய்களின் டங்கள். ‘‘அப் ா! ஷாலுனவ எப் டி ாத் ச ய்யணும், என்ன ஃபுட் சகாடுக்கணும்னு யானேயும் பகட்கபவ பவண்டாம். அம்மா ஒரு புக் வாங்கியிருக்கா. ஜஸ்ட், ச வன் ஹண்ட்ேட் ருப்பீஸ் ஒன்லி!’’ ‘‘இரு து ர்ச ன்ட் டிஸ்கவுன்ட்னு ச ால்லுடி!’’ ‘‘ஆமாப் ா. அப்புறம் அந்த ச யின்...’’ ‘‘ ஞ்சு! கீப் சகாயட்! எல்லாத்னதயும் இப் பவ ச ால்லியாகணுமா? அப் ா, முதல்ல டி ன் ாப்பிடட்டும்!’’ சகன்னல் ஷாப்பில் ஏோளமான நாய்க் குட்டிகள். விதவிதமான குனேப்புகள். கன்றுக்குட்டி ன ஸில் அல்ப ஷன்கள்! ஊதுகுழலுக்குக் கால்கள் முனளத்த மாதிரி ஒரு நாயா, குட்டியா சதரிய வில்னல... என் கால்கனள நக்க முனனய, நான் சுவரில் ல்லி மாதிரி ஒட்டிக்சகாண்படன். நூல்

கண்டுக்கு நடு வகிடு எடுத்து வாரிவிட்ட மாதிரி இன்சனாரு குட்டி நாய். அந்தச் னட நாயின் முன் குதி எது, பின் குதி என்று நான் பகட்க, நான் ஏபதா தமாஷ் ண்ணுவதாக நினனத்துச் சிரித்தார் சகன்னல் ஷாப் முதலாளி. அதற்கான வினடதான் எனக்கு இன்றுவனே கினடக்கவில்னல. நாய்கனள அலசி ஆோய்ந்து, ஒருவழியாக ஷாலு பதர்ந்சதடுக்கப் ட்டாள். ஒபே கவ்வில் ஒரு கிபலா னதனயக் கவ்வி எடுத்துவிடு வள் ப ால, நல்ல ஆகிருதியாக இருந்தாள். காலனியில், கமலானவக் னகயிபலபய பிடிக்க முடியவில்னல. பிளாட்காேர்களுக்கு ஸ்வீட்ஸ் என்ன, கூல் டிரிங்க்ஸ் என்ன...

அக்கம் க்கத்து

‘‘கங்கிோஜுபலஷன்ஸ்! நாய் வாங்கியிருக்கீங்களாபம? எவ்வளவு ஆச்சு? என்ன ாதி?’’ என்று வி ாரிப்புகள். எனக்குப் தில் சதரியவில்னல. ‘‘மன்னிக் கணும். நாயா இருந்தாலும் நான் ாதி கினடயாது!’’ என்று மழுப் , பிேமாதமாகச் சிரித்தது கூட்டம்.

ாக்கிறது

‘‘இது அல்ப ஷன் டா ர்பமன் கிோஸ்!’’ என்று கமலாதான் தினலச் ச ால்லி, என் மானத்னதக் காப் ாற்றினாள். யானே பவண்டுமானாலும் பகட்டுப் ாருங்கள்... தூக்கம் ச ாக்கும் பநேம் அதிகானல நாலு மணியிலிருந்து ஆறு மணி வனேதான். ரியாக அந்த பநேத்தில், மூஞ்சியில் தண்ணீர் ஊற்றாத குனறயாக என்னன எழுப்பிவிடுவாள் கமலா. என் னகயில் ஷாலுவின் ங்கிலினயக் சகாடுத்து, ஒரு வாக் ப ால உச் ாவுக்கு அனழத்துப் ப ாய்வேச் ச ால்வாள். அனதப் ப ால தண்டனன கினடயபவ கினடயாது. போட்டில் ஷாலுனவ கன்ட்போல் ச ய்யபவ முடியாது. புதிதாக ன க்கிள் ரிக்ஷாபவா, ட்னே ன க்கிபளா ஓட்டிப் ார்த்திருக்கிறீர்களா, ஒரு க்கமாக இழுத்துச் ச ல்லும். அது மாதிரி என் கட்டுப் ாட்னட மீறிப் ப ாய்க்சகாண்பட இருப் ாள் ஷாலு. சும்மாவாவது ப ாவாளா? மாட்டாள். எங்பகா ஒரு சதரு நாய் தன் ாட்டுக்கு பதபம என்று ப ாய்க்சகாண்டு இருக்கும். ஷாலு அநாவசியமாக அனத வம்புக்கு இழுப் ாள். இவள் குனேக்க, அது குனேக்க, அதன் அடியாட்கள் மாதிரி இன்னும் நாலு சதரு நாய்கள் ப ர்ந்துசகாண்டு வியூகம் அனமத்து, எங்கள் இருவனேயும் ார்த்துக் குனேக்க, என் ாடு திண்டாட்டமாகிப் ப ாகும். ஷாலு என் நிம்மதினய மட்டும் தம் ார்க்கவில்னல; ர்னஸயும் ப ர்த்துதான்! வீட்டில் நாய் வளர்ப்பு ற்றி விதவிதமான புத்தகங்கள். ஞ்சுவும் ஸ்பவதுவும் ாப்பிட் டார்கபளா என்னபவா, ஷாலுவுக்கு ோஜ உ ாேம். சநய்யும் ாலும் அமர்க் களப் ட்டது. முட்னட என்று எழுதினாபல குமட்டிக்சகாண்டு வருவ தாகச் ச ால்லும் கமலா, வாட்ச்பமனிடம் ச ால்லி ஷாலுவுக்கு தினமும் மட்டன் வாங்கிப் ப ாட் டாள். சவட்னரி டாக்ட போடு ஷாலு ம் ந்தமாக அவள் வி ாரித்ததற்பக ப ான் பில் ஆயிேம் ரூ ாய்க்கு பமல் ஆகி யிருக்கும். இப் டியாக, இந்தச் னி தின யிலிருந்து எப் டி விடு டப் ப ாகிபறன் என்று தினமும் நான் புலம்பிக் சகாண்டு இருந்தப ாது, திடீசேன ஒரு மத்தியான பவனளயில் எனக்கு ப ான் வந்தது. ஞ்சுதான் ப சிற்று.

‘‘அப் ா! அம்மானவ ஷாலு கடிச் சுட்டா. புஜ்ஜி மாமி அம்மானவ நர்ஸிங் பஹாமுக்கு அனழச்சுட்டுப் ப ாயிருக்காங்க. நீ பநோ அங்பக வந்துடு. வரும்ப ாது அம்மா ஏ.டி.எம்-ல ஃன வ் சதௌ ண்ட் எடுத்துட்டு வேச் ச ான்னா. உடபன வா!’’ அலறியடித்து ஓடிபனன். ச ட்டில் டுத்திருந்த கமலானவப் ார்க்கப் ாவமாக இருந்தது. குதிகாலுக்குச் ற்று பமபல ஆடு னதயில் சவடுக்சகனக் கடித்திருக்கிறது. கடினயவிட, ப ாடப்ப ாகிற ஊசிகனளப் ற்றித்தான் அவளுக்குப் யம் அதிகம். ‘‘நான்தான் ச ான்பனபன, நாசயல்லாம் நமக்குச் பகட்டாதாபன..?’’

ரிப் ட்டு வோதுன்னு! நீங்கள்லாம்

‘‘ஆமாங்க, நீங்க ச ால்றதுதான் ரி!’’ என்றவள், ‘‘நான் சகன்னல் ஷாப்ல ப சிட்படங்க. அவங்க ஷாலுனவத் திருப்பி எடுத்துக்கிறதா ச ால்லிட் டாங்க. இப் பவ அந்தச் னியனனக் சகாண்டு ப ாய் விட்டுட்டு வந்து டுங்க!’’என்றாள். வீட்டுக்குப் ப ானால், எதுவுபம நடக்காத மாதிரி ஷாலு குஷி மூடில் பமபல விழுந்து சகாஞ்சியது. நான் அதன் ங்கிலினயக் கழற்ற, வழக்கம் ப ால வாக்கிங் என்று நினனத்து, உற் ாகமாக ஓடிப் ப ாய் காரில் தாவி ஏறியது. வழிசயல்லாம் ஜன்னல் வழியாக குதூகலமாக பவடிக்னக ார்த்த டி வந்தது. சகன்னல் ஷாப்பில் அனத விட்டப ாது, எனக்பக சகாஞ் ம் மனசு கஷ்டமாகிவிட்டது. நான் ஷாலுனவ விட்டு விலகி வந்து, காரில் ஏறி ஸ்டார்ட் ச ய்த டி திரும்பிப் ார்த்தப ாது, ஷாலுவின் கண்களில் சவளிப் ட்ட சிபநகமும் அன்பும் என்னனத் தடுமாற னவத்தன. மறு டியும் தப்பு ச ய்கிபறாபமா? ‘'ஷாலு, நீ என்னனப் டுத்தி சயடுத்தாலும் ‘ஐ லவ் யூ’டா கண்ணம்மா!'’ என்ற டி ஒரு ஃப்னளயிங் கிஸ்னஸப் றக்கவிட்டவன், கமலாவின் வார்த்னதகனள மீற முடியாதவனாக, கண்கள் கசிய, கானே நகர்த்தி, பவகசமடுத்பதன்.

‘தா னெரிந்த சாம்பலைத் தாெள்ளிப் பூசியவருண்ட ா... நாெள்ளிப் பூசிடெெடி கண்ணம்மா, நாெள்ளிப் பூசிடெெடி’ எெ கீர்த்தொவின் மண நாளன்று ம ங்கிப் படுத்து மதியழகன் கவிலத எழுதிொன். கூடிய விலைவில் அவன் மதியழகச் சித்தைாய் மாறப்டபாகிறான் என்பதற்கு அந்தக் கவிலத கட்டியங் கூறியது. அதன்படிடய காட்சி மாறியது. இப்டபாது திருவண்ணாமலையில் திக்குகளற்றுத் திரியும் சாமியார்கள் கூட் த்தில் மதியும் ஒருவன். கைகக்காைன், க வுள் மறுப்பாளொெ மதி ஒரு கவளம் புளிடயாதலைக்கு அன்ெதாெ மண் பம் ஒன்றில் நிற்கிறான். சூனியத்தின் லமதாெத்தில் இைக்கற்ற பந்லதப் டபாை உருள்கிறது இந்த இைவு. காற்றில், ஒரு சாமியாரின் பிைசங்கம் பியாடொவின் இலசக்கற்லற டபாைக் கலைந்துனகாண்டு இருக்கிறது. ‘‘டியர் ஃப்னைண்ட்ஸ். ஒரு லக ஓலசயிடுமா? இடதா ஓலசயிடுவலத உற்றுக் டகளுங்கள். உைகம் முழுவதும் நிைந்தைமாய் நிலறந்திருக்கிற இந்த இலசயின் னபயர் னமௌெம். உற்றுக் டகளுங்கள்...’’- அலழத்தார் சாமியார். உற்றுக் டகட் ான் மதியழகன். கீர்த்தொவின் னமௌெத்திலிருந்து பல்ைாயிைம் பலறயலிகள், ைட்டசாப ைட்ச மந்திை உச்சா ெங்கள், டகா ானுடகாடி டகாயில் மணிகள் எழுந்து வந்தெ. இந்த பிைபஞ்சத்தின் எல்ைா ஒலிகளும் னமாழிகளும் னசாற்களும் காதலுக்காகத்தான் பல க்கப்பட் ெ எெ நிலெத்தான். மறுகணடம, எல்ைாவற்லறயும் அடத காதல்தான் னகான்றது எெத் டதான்றியது. அவனி ம் கீர்த்தொ டபசிய முதல் வார்த்லத என்ெ? ஃப்ளாஷ்டபக்லகத் தவிை மதியி ம் என்ெ இருக்கிறது... டகட்டுத் னதாலைப்டபாம். திருப்பூர் அைசு மருத்துவமலெ வைாந்தா வில் உட்கார்ந்திருந்த மதியழகனி ம், நர்ஸ் உல யில் வந்து நின்ற கீர்த்தொ டகட் முதல் வார்த்லத, ‘‘நீங்கதான் டபஷன்ட் ா?’’ ‘‘இல்ை... இல்ை... டதாழர் அங்டக இருக்கார்’’ எெ அவன் பதற்றமாக வாசலுக்கு ஓ , அங்டக ைத்தம் வழிய உட்கார்த்தி லவக்கப்பட்டிருந்தார் டதாழர் அருள். னைட்டிபாலளயத்தில் அன்று காலை ந ந்த ஓர் அைசியல் தாக்குதலில் எதிரிகளால் நடுடைாட்டில் அடித்து னநாறுக்கப்பட் ார். நல்ைடவலளயாக எதிரிகள் மாகாண ஆயுதமாெ அரிவாடளாடு வைாமல் மிதவாத ஆயுதமாெ உருட்டுக்கட்ல கடளாடு வந்ததால், தாக்குதல் இந்த அளவில் முடிந்தது. மதியும் மற்ற டதாழர்களும் இல யில் வந்து முக்கு கல வலை சீறிய ா ா சுடமாலவத் துைத்தித் திரும்பிெர். ‘‘டபஷன்ட்டுக்கு நீங்க என்ெ டவணும்?’’- மதியின் முன்பு மறுபடி நின்றிருந்தாள் கீர்த்தொ. அப்டபாது தான் அவலளக் கவனித்தான். பார்த்த கணத்தில் நர்ஸ்களும் டீச்சர்களும் பிைத்டயகமாெ முகத்லதப் னபற்றி ருக்கிறார்கள் எெ ஃபீல் பண்ணிொன். கருலணயும் கர்வமும் கைந்து மிளிரும் முகம். ‘‘எங்க டதாழரு அவர்!’’

‘‘ஓ... ஃப்னைண் ா! சரி, அவர் குடும்பனமல்ைாம் எங்டக?’’ ‘‘அவருக்கு குடும்பம்னு யாரும் கில யாதுங்க. என்ெ இருந்தாலும் கட்சி வந்து நிக்கும். பைவாயில்ை, னசால்லுங்க!’’ ‘‘முதுகுை நல்ைா அடிபட்டிருக்கு. ஒரு வாைம் இங்டக னபட்ை இருக்கணும். இந்த மருந்னதல்ைாம் வாங்கிட்டு வந்துடுங்க’’ என்றாள். அம்மா, அப்பா, இைண்டு அண்ணன் அண்ணிகளு ன் அது வீ ா, சாயப் பட் லறயா எெக் கண் றிய முடியா பிைடதசத்தில் வாழ்ந்து வந்தான் மதியழகன். சாயக் கலைசல்கள் சாக்கல யாய் ஓடும் னதருக்களில் னசந்நிற சிந்தலெகள் வளர்த்தான். அந்த ஏரியா வில் கல சியாக மூ ப்பட் பஞ்சாலையின் கல சித் னதாழிைாளி அவன்தான். அங்கிருந்தடபாதுதான் டதாழர்கடளாடு பழக்கம். னசாந்தமாகத் தறி ஓட் ஆைம்பித்தான். இப்டபாது குடும்பனமன்று யாருமற்ற டதாழருக்கு மருத்துவமலெயில் ஒரு வாைம் உ னிருந்து உதவும் னபாறுப்லப உளப் பூர்வமாய் ஏற்றிருக்கிறான். கீர்த்தொதான் டதாழரும், துலணயாய் அவனும் இருந்த வார்டுக்கு நர்ஸ். உைகம் அழிந்தடபாது மைப்டபலழயில் தப்பிய டநாவாவுக்கு, பூமியில் அலமதி திரும்பிவிட் லதச் னசால்ை னநல்மணிடயாடு வந்த னவண்புறா மாதிரி வந்தாள். அப்டபாதுதான் சிகனைட் பிடித்துவிட்டு குப்னபன்று டகால்ட் ஃபில் ர் திருப்புகழ் மணக்க வந்தான் மதி. கீர்த்தொ ஊசி டபா ஏதுவாக டதாழரின் லகலயப் பிடித்து உதவிொன். ஊசி டபாட்டு நிமிர்ந்தவள், ‘‘எக்ஸ்க்யூஸ் மீ... உங்க டபரு?’’ எெ இழுத்தாள். ‘‘மதியழகங்க.’’ ‘‘ம்... மதியழகன். சிகனைட் பிடிச்சா னகாஞ்ச டநைம் கழிச்சு உள்டள வாங்க, சரியா?’’ ‘‘சரிங்க... ஸாரிங்க!’’ னகாஞ்ச தூைம் னசன்று திரும்பி, ‘‘சிகைட்ட பிடிக்காம வந்தீங்கன்ொ இன்னும் நல்ைது’’ எெச் சிரித்தாள். தீர்ந்த சிகனைட் மாதிரி மதிலய மிதித்த சிரிப்பு. ந ந்த உலையா லை மீண்டும் மீண்டும் நிலெத்துப் பார்த்தான். வாலய கூட்ஸ் வண்டியாக்கி ‘உஃப்’னபன்று உள்ளங்லகயில் ஊதிப்பார்த் தான். னவளிடய டபாய் வாசலெப் பாக்கு வாங்கி ஆடவசமாக னமன்றான். என்ெ னசய்தாலும் எவ்வளவு நிலெத்தாலும் கல சியில் மிச்சமாகி நின்றது அந்தச் சிரிப்பு. அவளது சிறு சிரிப்பில் நீண் தூரிலக இைவிலும் அழியாத வாெவில்லை அவன் வாெத்தில் வலைந்தது. மற்னறாரு வாள் நீண்டு வாெத்லதடய கிழித்தது. மறுநாள் சிகனைட் புலகக்காமல் அவளுக்காகக் காத்திருந்தான். ‘‘ப்ளீஸ், னகாஞ்சம் வாங்கடளன்...’’ எெ பதற்றமாய் வந்தாள் கீர்த்தொ. னவளிடய னநஞ்சுக்கூடு விம்மித் துடிக்கும் முதியவலை ஒருவர் தாங்கிக்னகாண்டு நின்றார். அவலை மதியும் டசர்ந்து ஸ்ட்னைச்சரில் ஏற்றி தூக்கி வந்தெர். ‘‘யாரு... என்ொனு னதரியலீங்க. ஆட்ட ாை ஏறிெவரு னபாசுக்குனு னநஞ்சப் புடிச்சிக்கிட்டுப் படுத்துட் ாரு’’ எெக் னகாண்டு வந்தவர் புைம்பிொர். கீர்த்தொவின் ஒடை பார்லவயில் ஓடும்பிள்லளயாகி மருந்துக்கும், இன்ெபிற உதவிகளுக் கும் உதவிக்கைம் நீட்டிொன் மதி. ‘‘னைாம்ப டதங்க்ஸ் மதியழகன். இனதல்ைாம் உங்களுக்கு புண்ணிய மாப் டபாகும்!’’ மருத்துவமலெ வளாகத்தில் பழுத்த சருகுகள் டவர் மூடும் அைச மைத்தின் கீழ் நின்றார் கள்

இருவரும். இந்த இ த்தில், ‘‘நான் என் க லமலயத்தாடெ னசஞ்டசன்!’’ என்கிற யைாக்லக தான் ஹீடைாவாகப்பட் மதி டபசியிருக்க டவண்டும். ஆொல் அவன், ‘‘அ , புண்ணியமாவது ஒண்ணாவது. மார்க்ஸ் என்ெ னசால்லியிருக்காருன்ொ...’’ எெ ஆைம்பித்து, சைமாரியாக அைசியல் டபசிொன். உலையா ல் நீண் து. அவளது ஆச்சர்யமும் அவெது ஆடவசமும் மிக அழகாக ஒரு புள்ளி யில் இலணந்தது. உலையா லின் முடிவில் கீர்த்தொ டகட் ாள், ‘‘இவ்வளவு டநைம் எப்படி சிகனைட் பிடிக்காம இருக்கீங்க?’’ ஒரு கணம் தடுமாறிச் சுதாரித்து அவன் சிரிக்க, அவளும் குைனைடுத் துச் சிரிக்க, மதி மயங்கிொன் மதி. மறுநாள், வைாந்தாவில் அங்டகயும் இங்டகயும் ந க்கும்டபானதல்ைாம் வார்டுக்குள் இருக்கும் மதியழகனுக் குப் பார்லவலய வீசிொள் கீர்த்தி. ‘அனதல்ைாம் நாய்க்குப் டபாடுற பிஸ்கட் மாதிரி மாப்ள’ எெ அனுபவஸ்தர்கள் னசால்ைக் கூடும். ஆொல், அதுவலை அவன் பார்த்திைாத பார்லவ அது. இைக்கத்தின் ஜீவிதமா, இலை குத்தும் ஆயுதமா... ஏனதன்று னதரியாமல் ஆன்மாலவ உலுக்கும் பார்லவ! இவனும் பார்த்தான். இைண்டு பார்லவகள் டமாத டமாத னமாழியற்ற உைகில் சஞ்சரித்தான். ‘ஐ ைவ் யூ கீர்த்தொ’ எெ எச்சில் கலற படிந்த கழிவலறக் கண்ணாடியில் னசால்லிப் பார்த்தான். இருவரும் அைச மைத்தடியில் டபசிொர்கள். டகன்டீனில் டதநீர் பருகிொர்கள். விஷம் குடித்து வந்த ஒருவர் னசத்துப் டபாக, உறவிெர்களின் கதறல் களுக்கில டய டபைன்பு ன் பார்த்துக் னகாண் ார்கள். மதியின் கெவில் கல்யாணம் முடிந்து, வியர்லவயும் மல்லிலகயும் கைந்து மணக்கும் அலறக்குள் கண்ணாமூச்சி ஆடிொர் கள். ைத்திெச்சுருக்கமாகச் னசால்வனதன்றால், முத்திப் டபாச்சு! பத்து நாட்கள் கழித்து, டதாழர் டிஸ்சார்ஜ் ஆொர். ஆொல், மதியழகனுக்குக் காதல் காய்ச்சல் உச்சத்தில் அடித்தது. கீர்த்தியின் லக பட் னதர்மாமீட் ரில் ஆயிைம் டகால னயெத் தகித்தது அவெது காதல். ஆஸ்பத்திரியிலிருந்து னவளிடயறும்டபாது னசல் நம்பர்கலளப் பரிமாறிக் னகாண் ார்கள். அன்று இைடவ அடிவயிற் றில் பந்து உருள, னசல்லை எடுத்து அவளுக்குப் டபச நிலெத்தான். ‘வழியல் டகஸ்’ என்ற இளங்கலைப் பட் த்லத வழங்கிவிடு வாடளா எெப் பயந்து ‘அவடள டபசட்டுடம’ என்ற முதுகலை முடிலவ எடுத்தான். கீர்த்தியின் லகலய இறுகக் டகாத்து டதாளில் சாய்ந்து காதில் னவப்ப மூச்சு விடுவ தாெ கெவில் அவன் ஆழ்ந் திருந்த டவலளயில், னசல் மூன்று முலற ‘பீப்’ எெச் சிணுங்கியது. அது கெவுக் காெ பின்ெணி இலச எெ நிலெத்தான். அதுவும் இலளயைாஜா அல்ைது னமாஸார்ட்டினு ல யது. ஆொல், நள்ளிைவு விழிப்பில் னசல் பார்க்க மூன்று னமடசஜ்கள் ரிஸீவ் ஆகியிருந்தெ. குட்லநட் ட ாடு பனித்துளி உருளும் மூன்று டைாஜாக்கலள மைைச் னசய்திருந்தாள் கீர்த்தி. தூக்கம் னகட் ான். தலை யலணலயத் தூக்கிப்டபாட்டு உலதத்தான். மணி மூணு னசாச்சம் இருந்தடபாது ஒரு டவகத்தில் ‘ஐ டூ குட்லநட்’ எெ பட்ைர் கம் ஸ்னபல்லிங் மிஸ்ட க் னமடஸலஜத் தட்டி விட் ான். உைகமும் இதய மும் ‘பீப்’ என்டற துடிப்பதாய் கைக்கமுற்றான். விடிய விடிய னவறித்தான் னசல்லை! பதிலில்லை. காலையில் எழுந்து பாத்ரூம் னசன்று சிவந்த கண்களு ன் னசல் பார்த் தால் கீர்த்தி எண்ணிலிருந்து இைண்டு மிஸ்டு கால். ‘அய்யடகா... இனதன்ெ டசாதலெ?’ எெப் பதற்ற மாகி, அவசைமாக அவள் நம்பருக்கு அழுத்திொன். ‘‘ஹடைா... ஸாரிங்க. தூங்கிட்ட ங்க.’’ ‘‘எெக்கு னசம டகாபம் னதரியுமா? இனிடம டபாடெ பண்ண டவண் ாம்னு நிலெச்டசன்!’’

‘‘அய்டயா... உங்க டபாலெ எடுக்கறலதவி

எெக்னகன்ெங்க டவலை. ஸாரி... தூங்கிட்ட ன்!’’

‘‘அது சரி... அது என்ெ மூணு மணிக்கு குட்லநட்? குட்மார்னிங்ை னசால்ைணும்.’’ ‘‘திடீர்னு முழிச்டசொ... ல ம் பார்க் காமடை னமடசஜ் னகாடுத்துட்ட ங்க.’’ ‘‘லநட்ன ல்ைாம் தூங்காம காலையிை எட்டு மணி வலைக்கும் தூங்குறது. இனிடம ஒழுங்கா சீக்கிைம் எழுந்திரிங்க!’’ என்ற டபாது கீர்த்தியின் குைலில் னகாப்பளித்த உரிலம, டபதலித்த மதியின் மெலசப் டபயா லவத்தது. அன்று இைவு ‘மங்கி எஸ்.எம்.எஸ். படிச்சிட்டிருக்கு’ எெ அவள் னமடஸஜ் அனுப்ப, ‘மயில் எஸ்.எம்.எஸ். அனுப்பிச்சிருக்கு’ எெப் பதிலுலைத்தான் இவன். நட்சத்திைங்களாைாெ இதயத்லத அனுப்பிொன் இவன். டஜாடிப் புறாக்கலள அனுப்பிொள் அவள். ‘இது என்ெ ா புது இம்லச?’ எெத் திருப்பூரின் னசல் வர்கள் னசல்ைக் டகாபத்து ன் அனுப்பிய னசண்டிங் னமடஸஜ்களால் காற்றலை காதல் அலையாெது. னபாதுவாக, மாதத்தின் இருபது நாட்கள் அவுட் டகாயிங் அறுந்து சிலுலவயில் அலறயப்படும் மதியின் னசல், மூன்றாம் நாள் இடயசுனவெ முப்பது நாளும் உயிர்த்திருந்தது. திெசரி டபானில் டபசிொர்கள். இைவில் னவகு டநைம் சிரித்தார்கள். ‘இப்பதான் உங்கலள நிலெச்டசன்’, ‘எப்ப ா உங்கலளப் பாப்டபாம்னு இருக்கு’, ‘ஏன் கெவுைனயல்ைாம் வந்து பயமுறுத்தறீங்க?’ எெப் டபச்சில டய கீர்த்தி வீசிய வார்த்லதகளின் வசீகை அர்த்தங்கள் ‘வா வா’னவெ அலழக்க, தூக்கமின்றி துைத்திொன். காலை, சாலை, மாலை, பின்னிைவின் வால யிலும் அவள் உ னிருப்பதாெ பாவலெகடளாடு பித்டதறி மகிழ்வுற்றான். கீர்த்தியின் சிறு னசால்லில் அவனுக் குள் னபரும்பூ மைர்ந்தது. மறு னசால்லில் மைர் சருகாகி உதிர்ந்தது. டபசாப் னபாழுதின் னமௌெடமா னசடியாகிக் காயும் கனியும் வளர்த்தது. அவளது உதடுகள் னபரும் கா ாக, அதில் வழி தவறிய ஆன ெத் திலச மறந்து திரிந்தான் மதி. காதலில் காைம் உருள்வதில்லை. மாறாகத் திைள்கிறது. நாட்கள் திைண் ெ. வில்ைன் வைாத காதல் கலதகள் வி.ஐ.பி. வைாத புத்தக னவளியீட்டு விழா அல்ைவா? கீர்த்தி டவலை பார்த்த ஆஸ்பத்திரியில் ஒரு சுமாைாெ பிைம்மச்சாரி ாக் ர் புதிதாகச் டசர்ந்தான். சுமாைாக என்பது மதியின் மதிப்பீடு. ஆொலும் பிைம்மச்சாரி ப்ளஸ் ாக் ர் என்பலத அடிக்டகாடிட்டு அடிவயிறு கைங்கி ொன். இவன் டபாகும் பை டநைங்களில் கீர்த்தி அந்த ாக் டைாடு சந்டதாஷ மாகப் டபசிக்னகாண்டு இருந்தாள். அந்தப் பயடைா கூரிய விழி டநாக்கும், வாய் நிலறய டஜாக்குமாய் அவளுக்கு மைர் வீசிொன். மதிக்டகா ஊசி டபாடுவது மாதிரியாெ ஒரு புன்ெலகலய எறிந்தான். அவர்கள் டபசும்டபாது மதிக்கு னநஞ்சு னவந்து தணிந்தது. ‘சண் ாளி! இவ ஏன் இப்படிப் டபசறா?’ எெக் கடுப்பில் சாலைக் கற்கலள எத்தி, சற்லறக்னகல்ைாம், ‘என் கீர்த்தி டமை எெக்கு நம்பிக்லக இருக்கு’ எெ ஓைமாய் உட்கார்ந்து தியானித்தான். ‘ஒருடவலள... நம்மலள னவறுப்டபத்தற துக்காகப் பண்றாடளா? ஐ ைவ் யூ னசால்ைாம சும்மா டபசிட்டிருக் காடெனு ார்ச்சர் பண்றாடளா’ எெ என்னென்ெடவா டயாசித்து, காைம் மறந்த னபண்டுைமாய் கைங்கி அலைவுற்றான். ஆொல், அன்லறக்கு இைடவ கீர்த்தி டபசும் ஒரு வார்த்லதயில், பிஸ்கட்டுக்காகத் தாவிக் குதிக்கும் நாயாகிவிடும் அவன் மெசு. ஒரு நாள் கீர்த்தியி மிருந்து டபான். மதிலய உ டெ ஆஸ்பத்திரிக்கு வைச் னசான்ொள். இவன் டபாெடபாது கத்தரிப்பூ நிற சுடிதார், மல்லிப்பூ, புது வலளயல் எெ எளிய அைங்காைத்தில் நின்றாள். ‘‘வாங்க ஒரு இ த்துக்குப் டபாகைாம்’’ எெ இவன் லபக்கில் ஏறியவள், ஒரு பரிசுப் னபாருளகம் னசன்றாள். காவியத்தன்லம டவலைப் பாடுகள் நிலறந்த ஒரு டபாட்ட ா

ஸ் ாண்ல வாங்கி கைர் டபப்பர் சுற்றிொள். டமடை ‘னபஸ்ட் விஷஸ்’- எழுதி கீடழ ‘கீர்த்தொ - மதி’ எெ எழுதிொள். டநைாக ஒரு கல்யாண மண் பத்துக்குப் டபாொர்கள். அந்த சுமாைாெ ாக் ருக்குக் கல்யாணம். டகாட்டும் சூட்டுமாய் மணப் னபண்டணாடு அவலெக் கண் கணத்தில் மதியின் கண்கள் டமாட்சம் அல ந்தெ. அவடளாடு டமல டயறிப் பரிசு தந்து எப்படி முகத்லத லவத்துக்னகாள்வது எெக் குழம்பி டகவைமாக டபாட்ட ாவுக்கு டபாஸ் னகாடுத்தான். ஆர்னகஸ்ட் ர்கள் ‘புது னவள்லள மலழ’ பா லை பாடிக்னகாண்டு இருக்க, பந்தியில் இருவரும் அருகருடக அமர்ந்தெர். ஒரு கணம் டகாட் சூட்டு ன் அவடெ மணமகொக, கீர்த்தி மணப் னபண்ணாகத் டதான்றிெர். மறுகணம் அவன் அைவிந்சாமியாக, அவள் மதுபாைாவாக பனிமலையில் உருண் ார்கள். ‘உன் பு லவ முந்தாலெ சாய்ந்ததில் இந்த பூமி பூ பூத்தது’. ‘ஒழிந்தான் எதிரி’ என்று திரும்பு கிற வழியில் காதலைச் னசால்லிவி னைடியாொன் மதி. பயபுள்லளக்கு லகயும் குைலும் நடுங்கிெ. ‘‘கீர்த்தொ... உங்க கல்யாணம் எப்டபா?’’ ‘‘கல்யாணமா... ஏன், நீங்க வந்து பண்ணிலவக்கப் டபாறீங்களா?’’ ‘‘அ , மாப்ள யார்னு னசால்லுங்க, ஆள் னவச்சுத் தூக்கிடுடவாம்!’’ ‘‘ம்... ஆச டதாச... அதுக் குள்ள கல்யாணம் பண்ணிட்டு கஷ் ப்ப வா? எவொவது இளிச்சவாயொப் பார்த்து ைவ் பண்ணி அப்புறம்தான் கல்யாணம்’’- அவள் சிரிக்கும்டபாது ஆஸ்பத்திரி வந்திருந்தது. இைவு நண்படொடு சளப் சளப்னபெ பீர் குடித்தான். உைகம் பஞ்சுப் னபாதினயெ மாறி மிதந்தது. ‘ம்... ஆச டதாச’ என்ற அசரீரி மெக் குலக சங்கீதமாகியது. சட்ல சாம்பார் வண்ணமாெது. தலை ைாட்டிெ மாடியது. வாயில் எச்சில் பிைசாதம் வடிந்தது. மறுநாள் காதலைச் னசால்லிடய தீர்வனதெ முடினவடுத்து நண்பனி ம் சத்தியம் னசய்து தூங்கிப் டபாொன். மறுநாள், மதியின் அப்பா னசத்துப் டபாொர். சாயத் தீற்றல்கள் ப ர்ந்த முற்றத்தில் கி த்தி லவக்கப்பட்டிருந் தார். அந்த வீட்டிலிருந்த ஒரு தறி னமௌெமாய் கி ப்பது மாதிரி இருந்தது அவைது அலசவற்ற உ ல். ‘எந் தங்கடம’ எெ மதியின் அம்மா ஓைமிட் ாள். முழு உ லும் கிடுகிடுனவெ நடுங்கக் கதறிய மதிலய நண்பர்கள் இழுத்து அலறக்குள் தள்ளிெர். அப்பாவும் னசத்துப்டபாவார் எெ அவன் டயாசிக்காமடைடய இருந்துவிட் ான். இனி அப்பா இல்லை என்ற எளிய உண்லம அவலெ னபரும் பீதியல யச் னசய்தது. அப்பாவின் முகத்லத டயாசித்தால் ஏடதடதா டதான்றி கீர்த்தியின் முகம் மங்கைாக வந்து வந்து டபாெது. தலை கெக்க அப்படிடய கி ந்தான். னகாள்ளி லவத்துவிட்டு னமாட்ல த் தலைடயாடு திரும்பிய டபாது, வீட்டு வாசலில் நின்றிருந்தாள் கீர்த்தி. ‘‘கவலைப்ப ாதீங்க மதி. நீங்கதான் அம்மாவுக்குத் லதரியம் னசால்ைணும். இனிடம அவங்கதான் முக்கியம். சரியா?’’ என்றாள். அடுத்த பத்து நாலளக்கு வீட்டு டவலையில் மூழ்கிப் டபாொன் மதி. கருமாதி காரிய டவலையாக ஓடி ஓடி வந்தான். இல யில் ஒரு முலற கீர்த்தி யி ம் டபானில் டபசிொன். அதன் பிறகு, எப்டபாது டபான் பண்ணிொ லும் அவள் நம்பர் ஸ்விட்ச் ஆஃபி டைடய இருந்தது. ஒரு முலற அவன் டபாெ டபாது ஆஸ்பத்திரி யிலும் அவள் இல்லை. அவலளப் பார்த்து காதலைச் னசால்லி அழ டவண்டும் டபாலிருந்தது. கட்டிப் பிடித்து ‘உன்லெத் தான்டி ைவ் பண்டறன்’ எெ கதற மெம் தவித்தது. ஒரு மாதம் ஆயிற்று. கருமாதி முடிந்து அலமதி திரும்பி இயல்பு வாழ்க்லகக்கு வந்திருந்தான் மதி. கீர்த்திலயப் பார்க்கடவ முடியவில்லை. ஆொலும், இைவில் அவள் கெவில்ைாமல் அவொல் தூங்க முடியவில்லை.

ஒரு நாள் காங்டகயம் கூட்டுறவு னசாலஸட்டியில் நின்றிருந்தான் மதி. சற்று டநைத்தில் மஞ்சள் நிற பூ டிலஸன் கம்பிகள் வழிடய கீர்த்தி ஒருவடைாடு வைக் கண் ான். அவசைமாக னவளிடய வந்தான். இலைகள் அற்ற னமாட்ல ப் புங்லக யின் கீழ் ந ந்தது கல சி சந்திப்பு. பக்கத்தில் நின்றிருந்த வலைக் காட்டி, ‘‘இவர் எங்க மாமா. அம்மா டவா தம்பி’’ என்றவள், அவரி ம் திரும்பி ‘‘இவர் மதி... எெக்குத் னதரிஞ்சவர்’’ என்றாள். சத்தமிட் னசல்லை எடுத்து அவர் நகர்ந்து னசல்ை, ‘‘என் நம்ப ருக்கு ட்லை பண்ணீங் களா. ஸாரி! நான் நம்பர் மாத்திட்ட ன். அவர் னவச்சிருந்த இன்னொரு னமாலபலை எெக்குக் னகாடுத்துட் ாரு’’ என்றாள் வந்தவலைக் காட்டி. அவர் வந்ததும் லகப்லபயிலிருந்து கல்யாணப் பத்திரிலகலய எடுத்து, இருவருமாக நீட்டி ொர்கள். ஒரு முலற நிமிர்ந்து அவள் முகத்லதப் பூைணமாய்ப் பார்த்தான். பை டகாடி வரு ங்களாய் மீட் ாமல் நிற்கும் ஒரு வீலண, விைல்களின் உதிைம் தீண் ா கள்ளிச் னசடி, நூற்றாண்டுகளாய் னபயர் சூட் ப்ப ாத காட்டுப் பூ, கண்ன டுக்கப்ப ாத மண்ல டயாடு... ைகசியத் தின் ஒளி மிளிர்ந்தது அவள் முகத்தில். அவள் னசன்றாள். இவன் வந்தான். அவள் கல்யாணத்துக்கு அவன் டபாகவில்லை. அன்று கீர்த்திலயக் னகாலை னசய்துவி ைாமா எெ ஒரு னநாடி நிலெத்தான். அப்படி நிலெத்ததற்காக னவகுடநைம் அழுதான். தறியிடைடய கி ந்தான். தறியின் சத்தம் அவன் மூலளயின் அடுக்குகளில் ஓயாத அதிர்வாய்ப் படிந்துடபாெது. கீர்த்தியின் குைல் த த னவெ கூ டவ துடித்தது. தவித்தலைந்தான். புரிந்துனகாள்ளாத, நிைாகரிக்கப்பட் , னவளிப்படுத்தாத ஒரு அன்பு தூங்காமல் கி க்கிறது, அளவில்ைாமல் குடிக்கிறது, காயாத கண்ணீர்த் துளிகலள வடிக்கிறது. திலசயற்ற னபருனவளியில் டதம்பித் தவிக்கிறது... திருவண்ணாமலைக்கு ஓடிப் டபாகிறது. மதி திருவண்ணாமலைக்கு வந்து மூன்று வரு ங்கள் ஆகிவிட் ெ. இன்று கிரிவைத்துக்கு மறுநாள். அந்தியில் அடிவாைக் டகாயிலின் தூனணான்றில் உட்கார்ந்திருக்கிறான். காவி டவட்டி யும் முகம் மூடிய தாடியுமாய் அந்திலயப் பார்க்கிறான். கூட் த்துக்கு நடுடவ டகாயிலுக்குள் வருகிறாள் கீர்த்தி. இடுப்பில் ஒரு குழந்லதயும் மாமன் புருஷனுமாய் யாடைா மாதிரி வருகிறாள். நிறமிழந்த ஓவியம் டபாை, ஆொல், ைகசியத்தின் ஒளி குன்றாத முகத்டதாடு வருகிறாள். குடும்பமாய் தரிசெத்துக்குப் டபாகிறாள். பின்ொல் டபாய் நின்றான் மதி. குழந்லதக்கு இவன் னபயலை லவக்கவில்லை கீர்த்தொ. பிைசாத் எெ லவத்திருந்தார்கள். மாமொர் னபயைாக இருக்கக் கூடும். அர்ச்சலெ முடிந்து லக நிலறயச் சில்ைலறக் காசுகடளாடு திரும்பியது கீர்த்தியின் குடும்பம். குழந்லத மதிலய டநாக்கிக் லகலய நீட்டியது. ஒரு கணம் திடுக்கிட் மதி சட்ன ன்று திரும்பி னதருவில் இறங்கி ஓ ஆைம்பித்தான்!

பட்டர் பிஸ்கட்

பாலா விஸ்வநாதன்

பெ

யர் பெற்ற ெள்ளிக்கூடம் அது. அந்தப் ெள்ளியின் அருகே இருக்கும் பெட்டிக்ேடடடய ‘தாத்தா ேடட’ என்று மாணவர்ேள் பெல்லமாே அடைப்ொர்ேள். துருப்பிடித்த மூடிேள் போண்ட ேண்ணாடி ஜாடிேளில் இருக்கும் ெட்டர் பிஸ்ேட், ேடடல உருண்டட, ேலர் மிட்டாய்ேள், சூயிங்ேம், முறுக்கு கொன்ற அயிட்டங்ேளுக்கு மாணவர்ேளிடடகய ஏேப்ெட்ட கிராக்கி. குறிப்ொே ெட்டர் பிஸ்ேட்டுேளுக்கு ெயங்ேர டிமாண்டு!

ெள்ளி இடடகவடையில், பிள்டை ேள் கூட்டமாேத் தன் ேடடடய க ாக்கி ஓடி வருவடதப் ொர்த்தாகல, தாத்தாவுக்கு ெடு குஷியாகிவிடும். தாத்தாடவத் தங்ேளுக்குச் ெமமாே ேலாட்டா பெய்வது, வம்புக்கு இழுப்ெது, ஏமாற்றி கவடிக்டே ொர்ப்ெது... இபதல்லாம் மாணவர்ேளுக்குப் பொழுதுகொக்கு. தாத்தாவுக்கும்தான்! உரிடமயுடன் ஜாடிடயத் திறந்து, தங்ேளுக்கு கவண்டியடத எடுத்துக் போள்வார்ேள். ொதிக்கு ோசு வரும்; மீதிக்கு ேணக்கு வரும். தாத்தா எடதயுகம ேண்டுபோள்ைமாட்டார். யாரிடமும்

இவ்வைவு தரகவண்டும் என்று ேண்டித்துக் கேட்ேமாட்டார். அவர்ேள் மகிழ்ச்சியாே வாங்கிக்போண்டு, ேடடடய டத்திக் போண்டு இருந்தார்.

போடுப்ெடத

வருடங்ேள் ஓடின. தாத்தாவின் (!) மாணவர்ேள் இன்று எங்பேல்லாகமா இருக்கிறார்ேள். ெடித்து, ல்ல ெதவிேளில் இருக்கிறார்ேள். தாத்தாகவா, வைக்ேம்கொல் மாறாத பொறுடமயும், சிரிப்புமாே அடுத்தடுத்து புதுசு புதுொே வரும் மாணவர்ேளிடம் தனது ‘ெட்டர் பிஸ்ேட்’ வியாொரத்டதத் பதாடர்ந்து டத்திக்போண்டு இருந்தார். இப்கொது ோலம் மாறி, பீட்ொவும், ெர்ேரும், மில்க் ொக்பலட்டுேளும், இன்னும் ெலவிதமான புதிய வடே தின்ெண்டங்ேளும் வந்துவிட்டாலும், தாத்தா ேடட ெட்டர் பிஸ்ேட்டின் மவுசு மட்டும் குடறயகவ இல்டல. அன்று... தாத்தா ேடடயின் எதிர்ப் ெக்ேத்தில் ஒரு பெரிய ோர் வந்து நின்றது. பவள்டை உடட, பவள்டைத் பதாப்பியுடன், டிடரவர் இறங்கிக் ேதடவத் திறந்துவிட, கோட் சூட்டில் ஆறடி உயரமுள்ை ேனவான் ஒருவர் இறங்கி, விறுவிறுபவன்று ேடடடய க ாக்கி வந்தார். ‘‘வணக்ேம் தாத்தா! எப்ெடி இருக்கீங்ே? என்டன அடட யாைம் பதரியுதா?’’ என்றார். ேண்ேடை இடுக்கி அவடர உற்றுப் ொர்த்த தாத்தா தயக்ேத்துடன், ‘‘நீ... நீங்ே... ேகணசுதாகன?’’ என்று கேட்ே, அந்த மனிதர் ஆச்ெர்யப்ெட்டுப் கொனார். ‘‘அய்கயா தாத்தா... எப்ெடிக் ேபரக்டா ேண்டுபிடிச்சீங்ே? இகத ெள்ளிக்கூடத்தில் ெடிச்ெ அகத ேகணஷ்தான் ான். எப்ெடித் தாத்தா இன்னும் எங்ேடைபயல்லாம் ஞாெேம் பவச்சிருக்கீங்ே?’’ என்று பெல்லமாேச் சிணுங்கிய அந்த ேனவான், ெள்ளிப் பிள்டையாேகவ மாறிப் கொனார். ‘‘உன்டன இப்ெடிப் ொர்க்ேகவ பராம்ெ ெந்கதாஷமா இருக்ேப்ொ! ஏம்ப்ொ ேகணசு, இப்ெ எங்கே இருக்கே? உள்கை வா, இப்ெடி ஸ்டூல்ல உட்ோரு!” உட்ோர்ந்த ேகணஷ், ஜாடிடயத் திறந்து ஒரு ெட்டர் பிஸ்ேட்டட எடுத்துக் ேடித்தெடி, ‘‘ஸாரி தாத்தா! கேட்ோமகலகய எடுத்துக்கிட்கடன். ெைக்ேகதாஷம்’’ என்று சிரித்தார். ‘‘உனக்கில்லாததா... எடுத்துக்ேப்ொ!’’ என்றார் தாத்தா வாஞ்டெயுடன். ேகணஷ் ெடித்த பெரிய ெடிப்பு, வகிக்கும் உயர்ந்த உத்திகயாேம், வெதியான வாழ்க்டே, மடனவி, இரண்டு குைந்டதேளுடன் கூடிய அைோன குடும்ெம்... இப்ெடி எல்லாவற்டறயும் கேட்டுத் பதரிந்துபோண்ட தாத்தா, ‘‘நீ சின்னப் புள்டையா இருக்கும்கொகத ல்லா ெடிப்பிகய! பராம்ெ ல்லா வருகவன்னு எனக்கு அப்ெகவ பதரியும் ராொ!’’ என்று பெருடமப்ெட்டுக் போண்டார். ‘‘தாத்தா, இப்ெ ான் படல்லிலதான் இருக்கேன். எங்கே கொனாலும்... பவளி ாட்டுக்குப் கொனாலும் ெரி, அங்கே எந்த பிஸ்ேட்டடப் ொர்த்தாலும் எனக்கு உடகன உங்ே ேடட ெட்டர் பிஸ்ேட்டும், உங்ே ஞாெேமும்தான் வரும்’’ என்று ேகணஷ் பொல்ல, ‘‘அப்ெடியா ேகணசு’’ என்று பவள்டைச் சிரிப்புடன் அடதப் பெருடமகயாடு ஏற்றுக்போண்டார் தாத்தா! ‘‘தாத்தா, ாங்ே அஞ்சு கெரா வருகவாகம, ஞாெேம் இருக்ோ?’’ ‘‘மறக்ேமுடியுமா தம்பி? என்னா லூட்டி அடிப்பீங்ே! ‘ெஞ்ெ ொண்ட வருங்ே’னுதாகன உங்ேடைக் கூப்பிடுகவன்!’’

ான்

‘‘ஆமா, ாங்ே அஞ்சு கெரும் உங்ே ேடடயிகலர்ந்து ேண்டடத எடுத்துத் தின்னுகவாம். ஒழுங்ோ ோசு போடுக்ே மாட்கடாம். ேணக்குல பவச்சுக்குங்ேனு பொல்லி ஏமாத்துகவாம். நீங்ே எங்ே

ொக்கிடயக் கேட்ேகவ மாட்டீங்ே. ாங்ேைா போடுத்தாதான் உண்டு. பராம்ெப் பெரிய மனசு தாத்தா உங்ேளுக்கு. ாங்ேதான் பராம்ெத் தப்பு ெண்ணிட்கடாம். இப்ெ நிடனச்ொலும் எனக்கு பராம்ெ பவட்ேமா இருக்கு!” ‘‘அட, சின்னப் புள்டைங்ேன்னா அப்ெடித்தான் தம்பி! ேள்ைங்ேெடு இல்லாத வயசு. ேன்னுக்குட்டி மாதிரி துள்ளித் திரிஞ்ெ ோலம். ஆனா, எனக்கு நீங்ேள்ைாம் வந்தாகல ெந்கதாஷமா இருக்கும். ொட்டுப் ொடுவீங்ே. கஜாக் அடிப்பீங்ே. உங்ே வாத்தியாருங்ே மாதிரி கெசிக் ோட்டுவீங்ே. ேடடகய பராம்ெ ேலேலப்ொ ஆயிடும்!’’ என்று வாய்விட்டுச் சிரித்தார் தாத்தா. அப்புறம், ெடைய ேடதேடை எல்லாம் ெற்று க ரம் கெசிக்போண்டு இருந்தனர் இருவரும். க ரம் கொனகத பதரியவில்டல. ‘‘ெரி தாத்தா, அப்ெ ான் கிைம்ெட் டுமா? படல்லி கொேணும். ஃப்டைட் டுக்கு டயமாச்சு!” என்று எழுந்த ேகணஷ், தன் கோட் ொக்பேட்டிலிருந்து ஒரு ேவடர எடுத்து தாத்தாவிடம் நீட்டி, ‘‘இதுல பரண்டாயிரம் ரூொய் இருக்கு. தயவுபெஞ்சு வாங்கிக்குங்ே தாத்தா!’’ என்றார். ேகணஷின் டேேடைப் ொெத்கதாடு தடவிக் போடுத்தார் தாத்தா. ‘‘ேகணசு... நீ எவ்வைகவா உெந்த நிடலக்குப் கொன பிறகும், இந்தத் தாத்தாடவ ப டனப்பு பவச்சுட்டிருக்கே ொரு, அதுதாம்ப்ொ எனக்குப் பெரிசு! எப்ெ இந்தப் ெக்ேம் வந்தாலும் என்டன வந்து ொர்த்துட்டுப் கொ ராொ, எனக்கு அது கொதும்!’’ என்று ெணக் ேவடர ேகணஷிடகம திருப்பித் தந்தார். பின்பு, அலமாரியிலிருந்து ஒரு ோகிதப் டெடய எடுத்து, அதில் ஜாடியிலிருந்த ெட்டர் பிஸ்ேட்டுேடை எல்லாம் அள்ளிப் கொட்டார். ‘’இந்தா ேகணசு, இடதக் போண்டு கொய் உன் பொஞ்ொதிக்கும் புள்டைங் ேளுக்கும் தாத்தா குடுத்தாருன்னு பொல்லிக் போடு. ல்லா இரு ராொ!’’ என்று மனமார வாழ்த்தி, பிஸ்ேட் டெடய ேகணஷின் டேேளில் திணித்தார். தன் ெடிப்பு, ெதவி, அந்தஸ்து எல்லாம் இவரின் ேைங்ேமில்லாத அன்புக்கு முன் எம்மாத்திரம் என்று ேண்ேலங்கியெடிகய அடதப் பெற்றுக் போண்டு, தாத்தா இன்னும் பராம்ெ ாடைக்கு ன்றாே இருக்ே கவண்டும் என்று மனசுக்குள் வாழ்த்திய ெடிகய ோரில் கொய் உட்ோர்ந்தார் ேகணஷ். ெள்ளிக்கூடத்தில் மணி அடிக்கிற ெத்தம் கேட்டது. பதாடர்ந்து, குைந்டதேள் கும்ெலாே தாத்தாவின் ேடடடய க ாக்கி ஓடுவது பதரிந்தது. அகதா, தாத்தாவின் அன்பு மடை அடுத்த தடலமுடறக்கும் பெய்யத் பதாடங்கிவிட்டது.

பாக்கியம் ராமசாமி பாவம், இந்த மனைவிமார்கள்!

மூடநம்பிக்கைைள் பலவிதம்! அதிலும், நம்ம ஊர்ப் பபண்மணிைளுக்பைன்று... குறிப்பாை, மகைவிமார்ைளுக்குத் தங்ைள் ைணவன் பற்றிய மூடநம்பிக்கைைள் ஏராளம். அவற்றில் ஒரு சிலவற்கை இங்கை பார்க்ைலாம்.

சகமயலகையில் மிக்ஸி அகரத்துக் பைாண்கட, ‘என்ை... உங்ைகளத்தாகை?’ என்று கூப்பிட்டால், ஹாலில் கபப்பர் படித்துக் பைாண்டு இருக்கும் ைணவன் ைாதில் அந்தச் சத்தம் விழுந்து, அவன் உடகை கபப்பகரத் தூக்கிப் கபாட்டுவிட்டு எழுந்து வருவான் என்று எதிர்பார்ப்பது. நைரில் ைல்யாண மண்டபங்ைளின் பபயர்ைள், அகவ அகமந்துள்ள பதருக்ைள், கபாகும் வழி பற்றிபயல்லாம் ைணவனுக்கு நன்ைாைத் பதரிந்திருக்கும் என்று நம்பி, அவகைாடு விகசஷத் துக்குக் கிளம்புவது. தான் எத்தகை கிளிக் பசய்தாலும் ஸ்பார்க் வராத ைாஸ் கலட்டரில், தன் ைணவர் எப்படியாவது ஸ்பார்க் வரவகைத்து விடுவார் என்று நம்பி, ைாஸ் ஸ்டவ்கவ மூட்டித் தரச் பசால்லி கலட்டகர அவனிடம் நீட்டுவது. பீகராவின் பின்ைால் பரக்... பரக் எைச் சத்தம் பைாடுத்துக்பைாண்டு இருக்கும் மூஞ்சூறு அல்லது எலிகய துணி உலர்த்தும் கைாலால் ைலாட்டா பசய்து பவளிப்படுத்தி, எப்படி யாவது சாமர்த்தியமாை விரட்டிவிடுவார் என்று நம்புவது. தான் வீட்டில் இல்லாத சமயம், புைக் ைகடக் பைாடியில் ைாயப் கபாட்டிருக்கும் துணி ைகள, மகை வருவதற்கு முன் எடுத்து மடித்து கவப்பார் என்று எதிர்பார்ப்பது. ஆபீஸிலிருந்து ஓட்ட லுக்குப் கபாைகதயும், அங்கு சாப்பிட்ட டிபன் வகையைாக்ைகளயும் வீட்டுக்கு வந்ததும் தன்னிடம் ஒளிக்ைாமல் பசால்லுவான் என்று அப்பாவியாை நிகைப்பது. எந்பதந்தத் கததியில் கபப்பர்ைாரன் கபப்பர் கபாடவில்கல, வார இதழ்ைள் கபாடவில்கல என்பதற்குச் சரியாைக் ைணக்கு கவத்திருந்து, பில் தரும்கபாது உஷா ராைக் ைழித்துக்பைாள் வான் என்று தன் ைணவனின் புத்திசாலித் தைத்தில் அதீத நம்பிக்கை கவப்பது.

வாங்கி வந்த சாத்துக் குடி, ஆப்பிள் பைங் ைளின் அசல் விகல கயத்தான் தன்னிடம் கூறுவான் என்று எண்ணுவது. வீட்டில் எரியாத ட்யூப் கலட்டுைகள அப்படி இப்படித் திருகி என்ைமாவது பசய்து எரிய கவத்துவிடுவதில் சமர்த்தன் என்றும், ஃப்யூஸ் ைட்கடகயப் பிடுங்கி ஃப்யூஸ் வயர் கபாட்டு, கபாை ைரன்ட்கட வரவகைப்ப தில் ஜித்தன் என்றும் சிலாகிப்பது. நூறு ரூபாய் கநாட்டுக் குப் பத்து ரூபாய் கநாட்டாை சில்லகை கவத்திருந்து, தான் கைட்டதும் பர்ஸிலிருந்து எடுத்து நீட்டுவார் என்று எதிர்பார்ப்பது. பி.எஃப். பணத்தில் ஏதாவது கலான் வாங்கியிருக்கிைாைா, யாராருக்குக் ைடன் திருப்ப கவண்டும் கபான்ை தைவகலபயல் லாம் தன்னிடம் மகைக்ை மாட்டான் என்று எண்ணுவது. ஆபீஸில் தன் ைணவனுக்குக் கீகை இருபது முப்பது கபர் கவகல பசய்கிைார்ைள் என்றும், அவர்ைகள பயல்லாம் அவன் ஓட ஓட விரட்டி கவகல வாங்குகிைான் என்றும், அவகைக் ைண்டாகல அவர்ைள் நடுநடுங்கி, கை ைட்டி, வாய் பபாத்தி, ைப்சிப் ஆகிவிடுவார்ைள் என்றும் மைப்பூர்வமாை நம்பி, அகதத் தன் பசாந்தக்ைாரர்ைளிட மும், சிகநகிதிைளிடமும் பசால்லி, ைணவன் பபருகமகய பமச்சிக் பைாள்வது. நம்பிக்னக சாயம் வவ.ராஜாராமன் ''ை டவுளும் இல்கல, ஒண்ணும் இல்கல! எல்லாம் சுத்தப் பபாய். நீ என்ைடான்ைா, பநத்தியில பட்கட பட்கடயா விபூதி பூசிக்கிட்டு வந்த கதாடில்லாம, ைடவுகளப் பத்தி என் கிட்டகய புைைாரம் கவை பாடிக்கிட்டு இருக்கை! கபாடா கபா, நீங்ைளும் உங்ை மூட நம்பிக்கையும்!'' |அக்பைௌன்டன்ட் ராமசாமிகயப் பார்த்துக் கிண்டலாைச் பசான்ைான் கிளார்க் கைாவிந்தன். ''ைாலங்ைார்த்தால இப்படி வாய்க்கு வந்தபடி கபசாதடா! ஹூம்... உன்கை பயல்லாம் அந்தஆண்டவன்தான் மன்னிக்ைணும்..!'' | தகலயில் அடித்துக்பைாண்டு பசான்ைான் ராமசாமி. ''ஏண்டா, நான் ைடவுகள இல்கலங்ைகைன்... நீயாைா ைடவுள்தான் என்கை மன்னிக்ைணும்ைகை! என்ைடா நிகைச்சிட்டிருக்கை உன் மைசிகல? ைடவுள்னு ஒருத்தர் இருந்தா, என் முன்ைாடி வரச் பசால்லு, பார்ப்கபாம்! அப்ப ஒப்புக்ைகைன்... ைடவுளாம், ைடவுள்! கபாடா, சரிதான்!'' | நக்ைலாைப் கபசிைான் கைாவிந்தன். ''ைடவுள் இருக்ைார். நிச்சயம் இருக்ைார். இது சத்தியம்! நீ நம்பகலங் ைைதுக்ைாை அவர் இல்லாம கபாயிட மாட்டார்!'' | அடித்துச் பசான்ைான் ராமசாமி. ''அப்ப ப்ரூவ் பண்ணு!'' | சவால் விட்டான் கைாவிந்தன். ''நீ ைடவுள் இல்கலன்னு ப்ரூவ் பண்ணு!’’ ‘‘நீதாகை ைடவுள் உண்டு உண்டுங் ைகை! நீதான் ப்ரூவ் பண்ணணும்!'' இவர்ைள் இருவரும் இப்படி சவாலுக்கு சவால் விட்டுக்பைாண்டு இருக்ை,

''கைாவிந்தன் சார், ராமசாமி சார்... கமகைஜர் வந்தாச்சு! அது பதரியாம நீங்ை பரண்டு கபரும் கபசி, சளசளன்னு அரட்கட அடிச்சுக்கிட்டு இருந்தா, பமகமா கிகமா பைாடுத்துடப் கபாைாரு... ஜாக்கிரகத!'' என்று அட்படண்டர் பாலு வந்து உஷார் படுத்திவிட்டுப் கபாைான். உடகை இருவரும் ைப்சிப் ஆகி, தத்தம் கவகலயில் மும்முரமாயிைர். ைண்ைளும் கைைளும் மைதும் முழுவதும் அவரவர் கவகலயில் லயித்தை. அவர்ைள் கடபிளில், பாலு பைாண்டு வந்து கவத்த டீகயக்கூட இருவரும் ைவனிக்ைவில்கல. ''சார், ஆறிடப் கபாகுது, முதல்ல டீகய எடுத்துக்குங்ை! இப்படி சின்ஸியரா ஒர்க் பண்றீங்ைகள சார், என்ைத்துக்குனு பதரியகலகய! கமகைஜர்தான் பரண்டு நாள் லீவு ஆச்கச!'' | சிரித்துக்பைாண்கட பசான்ைான் பாலு. ''அடப்பாவி... கமகைஜர் வரகலயா? அப்ப ஏண்டா எங்ைகள ஏமாத்திகை! படுபாவி... உன்கை உகதச்சா என்ை?'' | சீறிைான் கைாவிந்தன். ''கைாவிந்தன் சார், ராமசாமி சார்... கமகைஜர் உள்கள இருக்ைார்னு நான் பசான்ைகத நம்பி, பயந்து அகர மணி கநரம் ஒழுங்ைா கவகல பசஞ்சீங்ை. ஆைா, உண்கமயில் அவர் உள்கள இருக்ைாரா, இல்கலயாங்கிைது இப்பவும் உங்ைளுக்கு நிச்சயமா பதரியாது, இல்லியா? அகத மாதிரிதான் ைடவுளும்! ைடவுள் இருக்ைாரா, இல்கலயாங்கிை சர்ச்கச முக்கியம் இல்கல. ைடவுள் இருக்ைார்ங்ைை நம்பிக்கையில், பயத்தில் மனிதன் ஒழுங்ைா நடப்பான்... நடக்கிைான் இல்கலயா? அதுதான் முக்கியம்!'' | பாலு பசால்ல, மறுத்துப் கபச முடிய வில்கல இவர்ைளால்!

உதா பார்த்திபன்

ஒ ரு கையில் சூட்கைஸும், மறு கையில் கிஃப்ட் பார்சலுமாை, கசலம் பகைய கபருந்து நிகலயத்தில் இைங்கிகைன். எைது கதாழிக்கு நாகள ராசிபுரத்தில் திருமணம். அதற்ைாைத்தான் கபாய்க்பைாண்டு இருக்கிகைன். புதிய கபருந்து நிகலயம் பசல்லும் டவுன் பஸ் வர, அதில் ஏறிக் பைாண்கடன். கூடகவ ஏறிய இகளஞன் பதரிந்த முைம்தான். சற்று முன், ஒரு ைகடயில் நான் தகலவலி மாத்திகர வாங்ை, மீதி ஐம்பது கபசா சில்லகர இல்கல என்று ஒரு சாக்பலட்கட என் கையில் திணித்தார் ைகடக்ைாரர். அந்த இகளஞனுக்கும் மீதி ஐம்பது கபசா தரகவண்டும்கபால... அவனி டமும் அவர் சாக்பலட்கட நீட்ட, தீர்மாைமாை அகத மறுத்து ஐம்பது கபசாகவ கவண்டும் என்று விடாப் பிடியாைக் கைட்டு வாங்கிைான் இவன்.

ைண்டக்டரிடம், ‘‘பஸ் ஸ்டாண்ட் ஒண்ணு!’’ எை நான் ஐந்து ரூபாகய நீட்ட, நாலகர ரூபாய்க்ைாை டிக்பைட் கடக் கிழித்துக் பைாடுத்துவிட்டு, ‘‘எட்டணா இல்கல கமடம்!’’ என்ைார். இகளஞனும் ஐந்து ரூபாய் நீட்ட, அவனுக்கும் அகத பதில்! ‘‘இல்கலன்ைா எப்படி?’’ என்ைான் இகளஞன் கவைமாை. ‘‘தம்பி! இருந்த சில்லகைகய எல்லாருக்கும் குடுத்துட்கடன். பாருங்ை, எல்லாம் அஞ்சும் பத்துமாதான் இருக்கு’’ என்று தைது கபகயத் திைந்து ைாட்டிைார் ைண்டக்டர்.

‘‘சரி, ஏர்ைவங்ை யாராவது சில்லகை பைாடுத்தா மைக்ைாம குடுங்ை!’’ ‘‘தந்துடகைன் தம்பி! உங்ை அம்பது கபசாகவ பவச்சுக்கிட்டு நான் மாடி வீடா ைட்டப் கபாகைன்?’’ என்று ைடுப்பாைச் பசால்லிவிட்டு நைர்ந்தார் ைண்டக்டர். இப்கபாது அந்த இகளஞகைக் ைண்டு எைக்கை எரிச்சல் ஏற்பட்டது. பார்ப்பதற்கு மிைவும் நாைரிைமாை இருக்கிைான்... ஐம்பது கபசாவுக்குப் கபாய் பைாஞ்சமும் பவட்ைமின்றி இப்படி அற்பத்தைமாய் நடந்து பைாள்கிைாகை என்று கதான்றியது. கபருந்து நின்ைது. இைங்கிகைன். ைண்டக்டர் இைங்ை, அந்த இகளஞனும் தைது ஐம்பது கபசாகவக் கைட்டு அவருடன் இைங்கிைான். அவர் சலிப்பாை, அருகில் உள்ள பபட்டிக் ைகடக்குச் பசன்று சில்லகை மாற்றி, ‘‘இந்தா உன் அம்பது கபசா!’’ என்று அவனிடம் எரிச்சலுடன் பைாடுத்தார். எைக்கும்தான் அவர் மீதி தரகவண்டும். கைட்ைலாமா எை நிகைத்கதன். ஆைால், கூச்சமாை இருந்தது. ராசிபுரம் பசல்லும் கபருந்தில் ஏறி அமர்ந்கதன். வண்டி புைப்பட்டது. ‘‘ராசிபுரம் ஒண்ணு’’ எை இருபது ரூபாகய எடுத்துக் ைண்டக்டரிடம் நீட்டிகைன். ‘‘எட்டணா இருந்தா பைாடும்மா... பத்து ரூபாயா தர்கைன்’’ என்ைார். நான் பர்ஸில் கதடிப் பார்த்கதன். இல்கல. ‘‘இல்கலங்ை!’’ என்கைன். ‘‘இல்கலயா... சில்லகை இல்லாம எதுக்கும்மா வண்டியில ஏர்ை? ைண்டக்டர் இளிச்சவாயன் இருப்பான். அவன்கிட்ட மாத்திக்ைலாம்ைா...’’ என்று ஓங்கிய குரலில் அவர் பசால்ல, அகைவரின் ைவைமும் என் பக்ைம் திரும்பியது. அவமாைமாை உணர்ந்கதன். ‘‘ஸாரிங்ை!’’ ‘‘என்ை ஸாரி... உைக்கு மீதி ஒன்பது ரூபா ஐம்பது ைாசு தர நான் எங்ை கபாைது? எட்டணா இருந்தா தா! இல்கலன்ைா டிக்பைட்கடத் திருப்பிக் பைாடுத்துட்டு, இைங்கி கவை வண்டியில வா!’’ என்று ைண்டக்டர் விசிகல ஊத, எைக்கு அழுகைகய வரும் கபாலிருந்தது. குனிந்த தகலயுடன் எழுந்திருக்ை முற்பட்டகபாதுதான்... ‘‘ைண்டக்டர்... இந்தாங்ை ஐம்பது கபசா. அவங்ைளுக்கு டிக்பைட் பைாடுங்ை!’’ என்ை குரல் கைட்டது. நிமிர்ந்து பார்த்கதன். சாட்சாத் அகத இகளஞன்தான். எைக்குச் சுரீபரன்ைது. கதகவப்படு கிை இடத்தில், ஐம்பது கபசாகூட ஐம்பது லட்சத்துக்குச் சமம்தான்; அது அல்பம் அல்ல என்பது புரிய, அந்த இகளஞகைப் பற்றிக் கைவலமாை எண்ணியதற்கு அவனிடம் மாைசீைமாை மன்னிப்புக் கைட்டுக்பைாண்கடன்.

பிரிந்த ோம்... சந்தித்த ோம்!

ஆர்.சிவசுப்ரமணியன்

எ

ன்த ோட தேரு சோரங்கேோணிங்க. கோமத னு அப்ேோர்ட்மமன்ட்ல ஃப்ளோட் S -1ல குடியிருக்தகன். வயசு அம்ேத்தி ரண்டு. ஸ்தடட் தேங்க்ல ஒர்க் ேண் தேன். சம்சோரம் தேரு விமலோ... ஹவுஸ் ஒய்ஃப். ஒதர மேோண்ணு... தேரு கோயத்ரி. எம்.பி.பி.எஸ். மரண்டோவது வருஷம் ேடிக்கிேோ. எ க்குக் கல்யோணம் ஆகி இந் இருேது வருஷமோ வோடகக வீட்ல ோன் குடியிருந்த ன். இப்ே இருக்கிே இந் ஃப்ளோட் மசோந் மோ வோங்கி து. ஒரு ஃப்ளோட் வோங்க ணும்கிேது என் மரோம்ே நோள் ஆகச, தேோ மோசம் ோன் நிகேதவறுச்சு. மரோம்ே சந்த ோஷமோ இருந்துச்சு. ஆ ோ, அந் ச் சந்த ோஷமமல்லோம் தநத்த ோட முடிஞ்சுதேோச்சுங்க. தநத்து கநட் முழுக்கத் தூங்கதவ இல்கல. இனிதமலும் தூங்குதவ ோன்னு ம ரியகல. கோரணம், என் ன்னு தகக்கிறீங் களோ... எல்லோம் இந் ப் ேோழோப்தேோ கோ ல் ோங்க! என் டோ...அம்ேத்திரண்டு வயசுல கோ ல்ங்கிேோ த ன்னு தகவலமோ ேோர்க்கோதீங்க... இது ேகழய கோ ல்ங்க. என் சிரிக்கிறீங்க? ஓ... ேகழய துணி, புதுத் துணி மோதிரி கோ கலயும் மரண்டோப் பிரிக்கிேோத ன்னு ோத ! என் ங்க ேண்ேது? தவமேப்ேடி மசோல்ேதுன்னு ம ரியலிதய! ேக்கத்து பிளோட் S-2 ஓ ர் ஒரு மோர்வோடி. ஏத ோ ம ரியகல... அவங்க இன்னும் குடிவரகல. தவமேோரு ேோர்ட்டிகயக் குடி மவச்சுட்டோங்க. அங்க ோன் எ க்குப் பிரச்க தய ஆரம்பிச்சுது. தநத்து அவங்க ேோல் கோய்ச்ச வந் ோங்க. அவங்கன் ோ, அ ோங்க... எ க்குத் தூக்கம் வரோமப் ேண்ணி , அ ோவது நோன் கோ லிச்ச மேோண்ணு. ஸோரிங்க... இப்ே மேோம்ேகள. தேரு சந்திரோ. எ க்கு ேயங்கர ஷோக். மு ல் கோ ல் மேக்கோதும்ேோங்க. ஆ ோ, கோலம் மேக்கடிச்சிருச்சு. இப்ே சந்திரோகவப் ேோர்த் தும் மறுேடியும் அந் கோதலஜ், ஸ்கூட்டர், லிஃப்ட், மோடிப்ேடி, தகன்டீன், கலப்ரரி எல்லோம் ஒரு மின் ல் மோதிரி ம சுக்குள்ள வந்து வந்து தேோகுதுங்க. ேோல் கோய்ச்ச எங்க களயும் கூப்பிட்டோங்க. தேோகதவண்டிய ோப் தேோச்சு! என் சம்சோரத் க ப் மேோறுத் வகரக்கும் S-2 ல ேோல் கோய்ச்சுேோங்க. அவ்வளவு ோன்! சந்திரோ வீட்லயும் எங்ககள S1 ஆளுங்கன்னு மட்டும் ோன் ம ரியும். நோங்க கோ லிச்சது இங்க யோருக்குதம ம ரியோத ! எல்லோ சடங்கும் முடிஞ்சப்புேம் அறிமுகப்ேடலம். சந்திரோவின் கணவர் தேரு மோ வ ோம். ஹோர்ேர்ல ஒர்க் ேண்ேோரோம். கோர்கில்ல இருக்கதவண்டிய ஆளு. அவ்வளவு மவகேப்பு. ஒதர ஒரு மக ோம். தேரு அரவிந்த். டி.வி.எஸ்-ல ஒர்க் ேண்ேோ ோம். ஒரு வழியோ எல்லோம் முடிஞ்சு, ஒரு கூட்டம் கிளம்புச்சு. அதுல நோனும் ஒருத் ோகி, என்த ோட ஃப்ளோட்டுக்குள்ள நுகழஞ்சுட்தடன். தநரோ கண்ணோடி முன் வந்து நின்த ன். கோ ல் எவ்வளவு மேரிய சக்தி ேோருங்க... நோன் கல சீவிப் ேோர்த்த ன்... சிரிச்சுப் ேோர்த்த ன்... சட்கடகூட மோத்திப் ேோர்த்த ங்க. ககடசியில, இம ல்லோம் ஏன் மசஞ்தசன்னு ம ரியோம அழுதுட்தடங்க. இன்னும் ஆறு வருஷத்துல எ க்கு ரிட்கடயர்மமன்ட். அப்புேம், மகளுக்கு ஒரு கல்யோணத்க ப் ேண்ணி

மவச் சுட்டு, தேரன்- தேத்தின்னு நிம்மதியோ இருக்கலோம்னு ேோர்த் ோ, எல்லோம் தேோச்சு! உயிருக்குயிரோக் கோ லிச்சவ ேக்கத்து ஃப்ளோட்ல இருந் ோ, எப்ே டிங்க ஒரு மனுஷ ோல நிம்மதியோ இருக்க முடியும்? கோ ல் ோ சோ ோரண கோ ல் இல்லீங்க. மரஜிஸ்டர் ஆபீஸ் வகரக்கும் தேோய் நின் கோ ல் அது. ப்ச்... அந் தசோகக் கக மயல்லோம் இப்ே எதுக்கு? அத மேோண்ணு ேக்கத்து ஃப்ளோட்ல வந்து நிக்குத ன்னு ோன் திக்குதிக்குன்னு இருக்கு. இது எங்தக தேோய் முடியப் தேோகுத ோ! இன்னிதயோட மரண்டு மோசம் ஓடிப்தேோச்சுங்க. நரக தவ க ங்க. அம்ேத்திரண்டு வயசுல இம ல்லோம் எ க்குத் த கவயோ? ஆண்டவன் ஏன் என்க இப்ேடிச் சித்ரவக ப்ேடுத்து ேோன்னு ம ரியகல. இந் மரண்டு மோசத்துல எ க்கும் சந்திரோவுக்கும் ேல சந்திப்புகள். என்த ோட தேங்க்குக்கு வந்து, அவதளோட... ஸோரி, அவங்க தளோட தேர்ல புது அக்கவுன்ட் ஓப்ேன் ேண்ணி ோங்க. அப்புேம், என்த ோட ஒய்ஃப் கோய், மகோழம்பு ர்ேது, ேதிலுக்கு சந்திரோ ஏ ோவது மசஞ்சு ர்ேதுன்னு... ோங்க முடியலீங்க! சந்திரோவின் ஹஸ்மேண்ட் மோ வன் மரண்டு, மூணு டகவ என் மேோண்ணு கோயத்ரிகிட்தட தேசி த ோட சரி. சந்திரோவின் மகன் அரவிந்த் என் ஒய்ஃப்கிட்தட ஆன்ட்டி, ஆன்ட்டின்னு அப்ேப்ே தேசுவோன். நோன் யோர்கிட்தடயும் எதுவும் தேசுேதில்லீங்க. நோன் உணர்ச்சிதவகத் துல ஏ ோவது உளேப் தேோக, அதுஇதுன்னு மவளிதய ம ரிஞ்சிருச் சுன்னு கவங்க... மேரிய பிரச்க யோகிடுதம! மேோண்ணுக்கு சம்ேந் ம் ேண்ணப் தேோே வயசுல இம ல்லோம் எ க்குத் த கவயோ? இன்னிக்குக் கோகலயில நடந் து ோங்க ம கசப் தேோட்டுக் குகடஞ்சுக் கிட்தட இருக்கு. நோன் ஆபீஸ் கிளம்ே, ேடிக்கட்டுல இேங்கிட்டு இருந்த ன். சந்திரோ ேோல் ேோக்மகட்தடோ ஏத ோ வோங்கிட்டு, தமதல வந்துட்டிருந் ோங்க. எ க்குத் தூக்கிவோரிப்தேோட்ருச்சுங்க. கோதலஜ்ல இப்ேடித் ோன்... ேடிக்கட்ல ஏறி இேங்கும்தேோது, எங்களுக்குள்ள ஒரு சின் விகளயோட்டு. நோனும் சந்திரோவும் ஒருத் ருக்மகோருத் ர் தவணும்த இடிச்சுக்கிட்டு ஸோரி மசோல்தவோம். திங்கட்கிழகம சந்திரோ இடிச்சோன் ோ, மசவ்வோய்க்கிழகம நோன் இடிக்கணும். அப்ேடி ஒரு விகளயோட்டு எங்களுக்குள்ள. திடீர்னு அந் விகளயோட்டு எ க்கு இப்தேோ ஞோேகம் வந்திருச்சு. நல்லதவகள, இன்னிக்குத் திங்கட்கிழகம. சந்திரோ ோன் இடிக்கணும். அந் வககயில நோன் ப்பிச்தசன்! தச... எவ்வளவு தகவலமோ எண்ணம் ேோருங்க! சந்திரோ மரோம்ேப் ேக்கத்துல வந்துட்டோங்க. சந்திரோவுக்கும் அந் விகளயோட்டு ஞோேகத்துக்கு வந்தி ருக்கணும்னு மநக க் கிதேன்... தலசோ சிரிச்சுட்டு, தமதல தேோய்ட்டோங்க. தேங்க்ல தேோய் உட்கோர்ந் ோ, அம்ேது ஐந்நூேோத் ம ரியுது. நூறு ரூேோமயல்லோம் மவள்களயோத் ம ரியுது. லீவு தேோட்டுட்டு, பீச்சுக்குப் தேோய் சுத்திட்டு, வீட்டுக்கு வந்த ன். எ க்குன் ோ பி.பி. கன் ோபின் ோன்னு எகிறுது. எப்ே ஹோர்ட் அட்டோக் வருதமோனு ேயமோ இருக்கு. இன்னிக்கு இதுக்கு ஒரு முடிவு கட்டிதய ஆகணும். விமலோவும் கோயத்ரியும் நகக வோங்கணும்னு தி.நகர் தேோயிருக்கோங்க. இன்னிக்கு எப்ேடியோவது சந்திரோகிட்தட தேசிடணும். மமோட்கட மோடியில சந்திரோ வீட்டுத் துணிமயல்லோம் கோய்ஞ்சுட்டிருந் து. எப்ேடியும் அக எடுக்க வருவோங்கிே நம்பிக்ககயில மமோட்கட மோடிக்குப் தேோய்க் கோத்திருந் த ன். மசருப்புச் சத் ம் தகக்குது. சந்திரோவோ ோன் இருக்கணும். ஆமோம், சந்திரோதவ ோன்! ஒண்ணு மசோல்ல மேந்துட்தடத ... நோன் ோன் இந் மரண்டு மோசமோ கோ ல், சந்திரோன்னு ேகழய ஞோேகத்துல புலம்பிட்டி ருக்தகத விர, சந்திரோகிட்தட எந் ப் ே ற்ேமும் இல்கல; ேயமும் இல்கல.

மேோம்ேகளங்க இந் விஷயத்துல வல்லி ம் ோன். ேோருங்கதளன், நோன் நிற்ேக ப் ேோர்த்தும் கண்டுக்கோம, சந்திரோ அவங்கேோட் டுக்குத் துணிககள எடுத்துட்டு இருந் ோங்க. நோன் ோன் கிட்ட தேோய்த் ம ோண்கடகய மசருமிக்கிட்டுப் தேச ஆரம்பிச்தசன். ‘‘சந்திரோ, நீ... நீங்க S-2 -க்கு வந் திதலர்ந்து என் சந்த ோஷம், நிம்மதி எல்லோதம தேோச்சு! கோரணம், உங்களுக்தக ம ரியும். சரி... கோலி ேண்ணிட்டு தேோய்டலோம்னு ேோர்த் ோ, என் ஒய்ஃப் சம்மதிக்க மோட்டோ. முடிஞ்சோ, நீங்க கோலி ேண்ணிடுங்க. நீங்க வோடககக்குத் ோத வந்திருக்கீங்க! சுயநலமோ தயோசிக்கிதேத ன்னு நிக க்கோதீங்க, மரண்டு குடும்ேம் சம்ேந் ப்ேட்ட விஷயம் இது. அ ோல ோன்...’’ ஒருவழியோகக் தகோகவயோகச் மசோல்லி முடித்த ன். சந்திரோ எல்லோத் துணிககளயும் எடுத்துக்கிட்டு என் ேக்கம் வந் ோள். ‘‘சோரு! (அப்ேவும் என்க இப்ேடித் ோன் சுருக்கிக் கூப்பிடு வோள்) உங்க நிகலகம எ க்கு நல்லோதவ புரியுது. ேழகச நிக ச்சு ஏன் குழப்பிக் கிறீங்க? நோம மரண்டு தேரும் கோ லிச்தசோம் கிேதுக்கோக ேக்கத்துப் ேக்கத்து ஃப்ளோட்ல இருக்கக் கூடோ ோ? நீங்களும் கோலி ேண்ண தவணோம். நோனும் கோலி ேண்ண மோட்தடன். மசோல்லப் தேோ ோ, நீங்க இங்தக இருக்கீங் கன்னு ம ரிஞ்தச ோன், நோன் குடி வந்த ன்’’ என்ேோள். எ க்குத் கல சுற்றியது. ம ரிஞ்தச வந்திருக்கோன் ோ இவங்ககள... இவகள என்

ேண்ேது?

‘‘ஆமோ சோரு... ம ரிஞ்சு ோன் வந்த ன். என் மகன் அரவிந்த், உங்க மேோண்ணு கோயத்ரிகய லவ் ேண்ேோ ோம். என்கிட்தட வந்து மசோன் ோன். யோரு, என் ன்னு தகட்டப்தேோ ோன் அது உங்க மேோண்ணுன்னு ம ரியவந்துச்சு. அது எ க்கு ஷோக் அண்ட் சர்ப்கரஸ். அரவிந்த் அப்ேோ மரோம்ே ஸ்ட்ரிக்ட். அவர்கிட்தட தேசதவ மோட்டோன். அப்ேடிதய மசோன் ோலும் அவர் ஒத்துக்கப் தேோேதில்கல. என் ேண்ேதுன்னு தயோசிச்தசன். கோ லிச் சவங்க கிகடக்கதலன் ோ எப்ேடி வலிக்கும்னு எ க்கு நல்லோதவ ம ரியும்..’’ சந்திரோ விசும்புே மோதிரி இருந் து. மேோம்ேகளங்க வல்லி ம் இல்கல... மமல்லி ம் ோன்! ‘‘அ ோன், உங்க வீட்டுக்குப் ேக்கத் துலதய வந்து, உங்க மேோண்ணு கோயத்ரிகய அவருக்குப் பிடிக்க கவக்கணும்னு மநக ச்தசன். ேோதிக் கிணறு ோண்டியோச்சு. உங்க மக வியும் அரவிந்த்கிட்தட நல்லோ ேோசமோ இருக்கோங்க. நம்ம மரண்டு தேகர யும் தசர்த்துகவக்கோ கோ ல், நம்ம பிள்கள ககளயோவது தசர்த்து கவக்கட்டும். நோம இப்ேடிதய இருந்துடு தவோம். நீங்க S-1 ... நோன் S-2 .’’ அ ற்கு தமல் தேசி ோல், உகடந்து அழுதுவிடுதவோம் எ மவ க் கீதழ தேோய் விட்டோள்.

நிக த் ோதளோ என் தவோ, விறுவிறு

சந்திரோ மசோல்லியக மநக ச்சுப் ேோர்த்த ன். ‘நம்ம மரண்டு தேகரயும் தசர்த்துகவக்கோ கோ ல் நம்ம பிள்கள ககளயோவது தசர்த்துகவக்கட்டுதம!’ மரோம்ே நோகளக்குப் பிேகு, அன்றிரவு நோனும் நிம்மதியோகத் தூங்கிப்தேோத ன்!

புத்திசாலித்தனமா நடந்துக்க ாடா!

அ

ந்த நிறுவனத்திலிருந்து இன்டர்வியூ கடிதம் வந்தது முதல், ராகவனுக்கு மகிழ்ச்சியில் தலைகால் புரியவில்லை. அதுதான் அவனுக்கு முதல் அனுபவம் என்பதால், இன்டர்வியூவில் ககள்விகளுக்கு எப்படிப் பதிைளிக்க கவண்டும், அங்கக எப்படியயல்ைாம் நடந்துயகாள்ள கவண்டும் என்று புரியாமல் தவித்தான். பின்பு, அந்த அலைப்புக் கடிதத்லத எடுத்துக்யகாண்டு கபாய், பக்கத்து வீட்டு பைராமனிடம் காட்டி ஆகைாசலன ககட்டான். யபரிய வங்கி ஒன்றில் உயர்பதவி வகித்து, ஓய்வு யபற்றவர் அவர். ‘‘அட! இது நல்ை கம்யபனிடா! என் சிகனகிதகனாட லபயன் ஒருத்தன் இந்த கம்யபனிை பி.எஸ்.ஸா இருக்கான். முதல்ை நீ இன்டர்வியூலவ நல்ைவிதமா பண்ணுடா, பார்த்துக்கைாம்’’ என்று தட்டிக்யகாடுத்தார். ‘‘எனக்கு இதுதான் முதல் இன்டர் வியூ மாமா! என்னயவல்ைாம் ககள்வி ககட்பாங்க... எப்படியயல்ைாம் அங்கக நடந்துக்கணும்னு யசால்லுங்ககளன்!’’ என்றான். ‘‘ஒண்ணும் பயப்படாகத! ககள்விக் யகல்ைாம் தயங்காம, லதரியமா பதில் யசால்லு! யதரியாதலத யதரியகைன்னு யசால்லிடு. கபந்தப் கபந்த முழிச்சுக்கிட்டு உட்கார்ந்து டயத்லத கவஸ்ட் பண்ணாகத! அப்புறம், அங்கக நீ எப்படிப் யபாறுப்பா நடந்துக்ககறங்கறலதக் கவனிச்சும் மார்க் கபாடுவாங்க. உதாரணமா, என் அனுபவத் லதகய யசால்கறகன... நான் இன்டர்வியூ முடிஞ்சு, அந்த அலறலயவிட்டு யவளிகய வர்றகபாது, அங்கக வாஷ்கபஸின் குைாய் ஒழுகிட்டு இருந்துது. அலதச் சரியா மூடி யவச்கசன். கதவுப் பக்கத்துை ஒரு காைண்டர்ை கததி கிழிக்காம இருந்துது. யபாறுப்பா அலதக் கிழிச்சுட்டு வந்கதன். அலதப் பார்த்து, இன்டர்வியூ ஆபீஸர் முகத்துை ஒரு புன்னலக பூத்துது. என்கனாட இந்தப் யபாறுப்பு உணர்ச்சி லயப் பார்த்துதான் எனக்கு அந்த கவலைகய கிலடச்சுதுன்னா பார்த்துக்ககா!’’ ‘‘சரி மாமா, நானும் அப்படிகய யபாறுப்பா நடந்துக்ககறன்!’’ மறுநாள்... அந்த இன்டர்வியூக்குப் கபாய்விட்டுத் திரும்பியகபாது அவனுக்கு மனநிலறவாக இருந்தது. அந்த ஆபீஸர் ககட்ட ககள்விகளுக்யகல்ைாம், தான் சரியாக பதில் யசான்னகதாடு மட்டுமின்றி, ககள்விகளுக்கு இலடயில் அவருக்கு கபான் கால் வந்தகபாது, தான் ரிஸீவலர எடுத்துத் துலடத்து அவரிடம் நீட்டியலதயும், அவர் கபானில் கபசிய அந்த ஐந்து நிமிடங்கள் தான் சும்மா உட்கார்ந்திருக்காமல், கமலையில் கலைந்துகிடந்த கபப்பர்கலளயயல்ைாம் ஒழுங்குபடுத்தி, யபன்சில், கபனாக்கலள அவற்றுக்குரிய இடங்களில் லவத்தலதயும், கபானில் அவர் யாரிடகமா கிரிக்யகட் ஸ்ககார் ககட்க, தான் முந்திக்யகாண்டு ஸ்ககாலரச் யசான்னலதயும் யபருலம கயாடு நிலனத்துப் பார்த்து மகிழ்ந்தபடி, அந்த கம்யபனியிலிருந்து அப்பாயின்ட் யமன்ட் ஆர்டர் வரும் நாளுக்காக ஆவலுடன் காத்திருந்தான். மூன்றாம் நாள் மாலை, அவலனக் கூப்பிட்டு அனுப்பினார் பக்கத்து வீட்டு பைராமன். கபானான்.

‘‘இன்னிக்குக் காலைை மார்க்யகட்ை, நான் யசான்கனகன... அந்த பி.எஸ். யையராமலனப் பார்த்கதன். உன்லனப் பத்தி அவன்கிட்ட விசாரிச்கசன். அவன் யசான்னலதக் ககட்டதும், எனக்கு என்னகவா கபாை ஆயிடுச்சு!’’ என்றார். ‘‘என்ன யசான்னார் மாமா?’’ என்று பதற்றத்துடன் ககட்டான் ராகவன். ‘‘உன்லன இன்டர்வியூ பண்ணின அந்த ஆபீஸர் ஒரு முசுடு கபர்வழியாம்! நீ அந்த இன்டர்வியூ ரூம்ை லகலய காலை அடக்கி யவச்சுக்கிட்டு சும்மா இருந்திருக்கப்படாகதா? நீ பண்ணின கவலைலயயயல்ைாம் பார்த்துட்டு, சரியான ‘காக்கா’ கபர்வழியா இருப்பி கயான்னு அந்த யையராமன்கிட்ட கயமன்ட் அடிச்சானாம்! ஏன்டா, இன்டர்வியூக்குப் கபாகனாமா, அவங் களுக்குத் திருப்தியா இருக்கிற மாதிரி பதில் யசான்கனாமானு இல்ைாம, நீ ஏண்டா அங்கக கண்டலதயயல்ைாம் கநாண்டிட்டு இருந்கத? ஹூம்... எனக்யகன் னகவா ஆர்டர் வரும்னு நம்பிக்லககய இல்கை! சரி சரி, அடுத்த இன்டர்வியூையாவது புத்திசாலித்தனமா நடந்து, ஆர்டர் வாங்கற வழிலயப் பாரு!’’ என்று அட்லவஸ் யசய்துவிட்டு உள்கள கபானார் பைராமன். கபந்தப் கபந்த விழித்தபடி நின்றிருந்தான் ராகவன்.

பெற்றதும்... கற்றதும்...

ொக்கியம் ராமசாமி

சுஜாதா ககாவிச்சுக்க மாட்டார் (என்று நம்புகிகேன்) திருமணத்துக்கு அழைப்பிதழ் ககாடுக்க வந்தார் என் உேவுக்காரர் ஒருத்தர். வந்தவர் அழைப்பிதழை மட்டும் நீட்டாமல், அதன்கமல் நாலு அட்சழதழையும் (மஞ்சள் அரிசி) ழவத்து நீட்டினார். அழத என்ன கசய்வது என்று எனக்குத் கதரிைவில்ழை. அதுபற்றி ைாரும் எனக்கு கசால்லித் தரவும் இல்ழை. எனகவ, நானாக யூகித்து, அழத ஜாக்கிரழதைாகக் ழகயில் எடுத்து என் தழையில் ககாஞ்சம் கபாட்டுக் ககாண்கடன். பக்கத்திலிருந்த என் மழனவியின் தழையிலும் ககாஞ்சம் தூவிகனன்.

அவர்கள் கபான பிேகு மழனவி என்னிடம், ‘‘அசடாக இருக்கிறீர்ககே! அட்சழதழை வந்தவர்களின் தழையில் அல்ைவா கபாட கவண்டும், ஆசீர்வதிப்பதுகபாை!’’ என்ோள். ‘‘நீ டபிள் அசடு! வந்தவருக்கு அறுபது வைசுக்கு கமலிருக்கும். எனக்கு நாற்பதுதான். ‘வாழ்த்த வைதில்ழை, வணங்குகிகேன்’ ககஸ். நானாவது, அவர்கள் தழையில் அட்சழத கபாட்டு ஆசீர்வதிப்ப தாவது! உேோகத!’’ என்கேன்.

மழனவியும் என் வாதத்திலுள்ே நிைாைத்ழத ஒப்புக்ககாண்டு, ‘‘ஒருகவழே, அழத அவர்கள் ழகயில் ககாடுத்து, நம் தழையில் கபாடச் கசால்லியிருக்கணுகமா?’’ என்ோள். இப்படித்தான்... வாழ்க்ழகயில் பை விஷைங்கள் நமக்குப் புரிபடுவகத இல்ழை. என் சந்கதகங்கழே எப்கபாதும் தீர்த்து ழவக்க, இருக்ககவ இருக்கிோன் நண்பன் நாராைணன். அவனிடம் இதுபற்றி விசாரித்கதன். ‘‘பத்திரிழகயுடன் வரும் அட்சழதழை நீயும் தழையில் கபாட்டுக்ககாள்ேக் வருகிேவர்களின் தழையிலும் கபாடக் கூடாது. அது ஒரு சமிக்ழை!’’ என்ோன்.

கூடாது.

‘‘அகதன்ன சமிக்ழை?’’ ‘‘அதாவது, கல்ைாணத்தன்று சாப்பாட்டுக்கு அவசிைம் வர கவண்டும் என்று அர்த்தம்!’’ ‘‘நான்தான் காழை டிபன், மதிைச் சாப்பாடு இரண்டுக்குகம தைாராக இருக்கிகேகன! சரி, சாப்பாட்டுக்கு வர கவண்டாம், டிபனுக்கு மட்டும் வந்தால் கபாதும் என்ே அபிப்ராைம் இருந்தால், அட்சழதக்குப் பதில் பட்டாணிக் கடழை மாதிரி ஏதாவது ழவத்துக் கூப்பிடுவார்கோ?’’ என்கேன். அவனுக்கு பதில் கசால்ைத் கதரிைவில்ழை. இது மாதிரி சம்பிரதாைங்கள், ரகஸி ைார்த்தங்கள் (ரகஸிைா என்ேதும் கஜாள்ளு விடக் கூடாது!) எனக்குப் புரிவதில்ழை. சிை கபர் ஏகதனும் விகசஷத்துக்கு அழைக்க வருவார்கள். குங்குமச் சிமிழை நீட்டிவிட்டுப் பசு மாதிரி தங்கள் கநற்றிழை கனிவுடன் நம் அருகக காட்டுவார்கள். குங்குமத்தில் ஒரு துளி நாம் இட்டுக்ககாண்டு அவர்களுக்கும் இட்டுவிட கவண்டும் என்று ஒரு சம்பிரதாைம். அதுவும், கல்ைாணம் ஆகாத கபண்ணாக இருந்தால், கநற்றியில் மட்டுகம இட்டுவிட கவண்டும். வகிட்டில் குங்குமம் தீற்றிக்ககாள்வது மணமான கபண்களுக்கு மட்டுகம உரிைது. சிை கபண்கள், சடாகரன்று ஜாக்ககட் டுக்குள் ழகழை விட்டு தாலிழை கவளிகை எடுத்து, இரண்டு கட்ழட விரல்கோலும் சரழடப் பிடித்துக் ககாள்வார்கள். உடகன நாம், ‘‘கராம்ப அைகாக இருக்கக? எப்கபா பண்ணினது? எங்கக வாங்கினது? எத்தழன பவுன்’’ என்கேல்ைாம் அபத்தமாகக் ககட்டுக் ககாண்டு இராமல், அவர்களின் மாங்கல் ைத்தில் துளி குங்கு மத்ழத இடகவண்டும். நவராத்திரியின் கபாது வாழ்ழகக்ககா, நழடமுழேக்ககா கிஞ்சித்தும் உபகைாகப் படாத சின்னஞ்சிறு கண்ணாடிகள், வாரகவ வாராத குட்டி சீப்புகள், அடாஸான கண்ணாடி வழேைல்கள் கபான்ேவற்ழே ஒரு பிோஸ்டிக் ழபயில் கபாட்டுத் தருவார்கள். அந்தப் கபாருள்கழே ழவத்துககாண்டு என்ன கசய்வகதன்று கதரிைாது. அவற்ழேப் பிேத்திைார் தழையில் கட்டவும் முடிைாது. என்ன கபாருள் பரிசாகத் தரப்படுகிேது என்று இப்கபாகதல் ைாம் கதரிைகவ மாட்கடகனன்கிேது.எல்ைாவற்றுக்கும் கமகை பேபேகவன்று ஒரு கிஃப்ட் கபப்பர் சுற்றி, சுைபமாகப் பிரிக்க முடிைாதபடி கடப் கபாட்டு ஒட்டி விடுகிோர்ககே!

கழடசிைாக என் மகனாபுத்திக்கு முடித்துக்ககாள்கிகேன்.

எட்டாத

ஒகர

ஒரு

சம்பிரதாைத்ழதச்

கசால்லி

நண்பர் ஒருத்தர் வீட்டு நிச்சைதார்த்த விைா. நானும் நாராைணனும் கபாயிருந் கதாம். ஒரு டபரா நிழேை கநல்லும், அதில் ஒரு நாைணாக் காசும் கபாட்டுக் ககாண்டு வந்தார் உேவினர். ‘மடிழைப் பிடியுங்கள்’ என்ோர். பாண்ட் கபாட்டுக் ககாண்டு இருக்கிேவனுக்கு மடிைாவது, கிடிைாவது! ‘‘என்ன விஷைம்?’’ என்கேன். ‘‘கநல்லு தர்ேது சம்பிரதாைம். இழத நீங்க வீட்டுக்கு எடுத்துட்டுப் கபாகணும்’’ என்ேவர், ழகக்குக் கிழடத்த ஒரு காகிதத்ழத எடுத்து (அது கசங்கல் மட்டு மல்ை, கிழிசலும்கூட!), கநல்ழை அதில் ககாட்டி காமாகசாமா கவன்று சுருட்டி, எங்கள் ழகயில் திணித்து விட்டார். ‘‘எதுக்குடா கநல்லு?’’ என்கேன். ‘‘நான் என்ன விவசாயிைா? எந்த வைல்ை ககாண்டு கபாய் விழதக்கப் கபாகேன் இழத? அல்ைது, இந்தத் துளி கநல்ழைக் குத்தி அரிசி பண்ணிச் சாதம் வடிச்சு சாப்பிட முடியுமா? கபாட்டைம் கவறு சிந்தேகதடா!’’ என்று எரிச்சல் பட்கடன். ‘‘இப்படிக் ககாடுக்கிேது ஒரு சம்பிரதாைம். இழதக் ககாண்டு பயிர் பண்ணி, நாம் பணக்காரராக ஆக கவண்டும் என்று வாழ்த்துகிோர்கள்’’ என்ோன். ‘‘சரி, நீகை டபுள் பணக்காரன் ஆகிக்ககா! இழதப் பிடி’’ என்று அழத அவனிடம் ழநஸாகத் தள்ளிவிடப் பார்த்கதன். ‘‘அட, நீ கவே! ைட்சுமிழை அைட்சிைப் படுத்தாகத!’’ என்று பைமுறுத்திைவன், ‘‘ஒண்ணு பண்ணு! இழதக் ககாண்டு கபாய் உங்க வீட்டு அரிசி டின்கை கபாட்டுவிடு’’ என்ோன். அது நல்ை கைாசழனைாகப் பட, அப்படிகை கசய்கதன். கநல் தனிைாகத் கதரிைப் கபாகிேகத என்று அரிசி டின்ழன பைமாகக் குலுக்கிக் கைக்கி விட்கடன். விழேவு? ‘‘வைக்கமாக இவ்வேவு கநல்லு இருக்காகத அரிசியிகை’’ என்று என் மழனவி, ஒவ்கவாரு தடழவ சழமக்க அரிசி எடுக்கும்கபாதும் ஆச்சர்ைப்படத் கதாடங்கிவிட்டாள். அகதாடு நிறுத்திக் ககாண்டால் பரவா யில்ழை. முேத்திகை அப்பப்கபா ககாஞ்சம் அரிசிழைக் ககாட்டி, ‘‘இதிலிருக்கிே கநல்ழை எல்ைாம் ககாஞ்சம் கபாறுக்கி எடுங்ககா’’ என்று கநல் கபாறுக்கும் கவழைழை என் தழையில் கட்டிவிட்டாள். ‘கபாறுக் கினார் பூமி ஆள்வார்’ என்று நானும் அந்த அரிசி டின் காலிைாகிே வழரக்கும் கநல் கபாறுக்கிக்ககாண்டு இருந்கதன். இப்படிப் கபற்ேதுகோல் நான் கற்ேது என்னகவன்ோல், எந்தச் சம்பிரதாைமாக இருந்தாலும், அதற்கான விேக்கத்தத்ழதயும் கூடகவ ககட்டுத் கதரிந்துககாண்டு விட கவண்டும்; அப்படி, அது நமக்கு உபத்திரவம் தருவதாக அழமயுகம ைானால் தாட்சண்ைம் இன்றி, பைம் இன்றி, அழத ஒதுக்கி ஓரங்கட்டிவிட கவண்டும் என்பகத!

யாரும் பார்க்காத பபாழுது பதரியும் அவன்!

எழில் வரதன்

ஒ

ருவனுக்குக் க ோடி

ோசு இருக் லோம்; க ோஞ்சும் குழந்தை இருக் லோம்; பிடித்ைமோன மதனவிக ோ, ோைலிக ோ இருக் லோம்; வோழ்க்த யில் விரும்பி து கிதைக் லோம். ஆனோல், உறக் மற்ற இரவுக் ோரனுக்கு நிம்மதி இருக் ோது. ைதலயில் புண் வந்ை மிரு ம் க ோல அவதிப் ை கவண்டி துைோன். டுத்ை த்ைோம் விநோடி குறட்தை ஒலி ோல் வீட்தைப் க ர்க்கும் இவன், இன்றுைோன் உறக் மற்றுப் புரண்ைோன். அடிக் டி பீகரோதவத் திறந்து, அந்ை த்ைோயிரம் ரூ ோய் இருக்கிறைோ என்று ோர்த்ைோன். மீண்டும் முள் டுக்த யில் டுத்துக்க ோண்ைோன். ‘‘தூங் ோம அடிக் டி எங்க எழுந்து க ோறீங் ?’’ என தூக் க் லக் த்திலும் மதனவி கைளிவோ க் க ட் , வயிறு சரியில்தல என்றோன். சோைோரணமோ வயிறு சரியில்தல என்றோல், எல்கலோரும் ோத்ரூம் க ோவோர் ள். சிலர் வயிற்தறச் சமோைோனம் கசய்வைற் ோ ஷோ ம் க ோன்ற வஸ்துதவக் குடிக் ச் சதம லதறக்குச் கசல்வோர் ள். டுக்த அதறயில் இருக்கும் பீகரோதவ அடிக் டி திறந்து ோர்த்ைோல் வயிறு சரி ோகிவிடும் என்கிற சூட்சுமத்தை அவள்

இன்றுைோன் ண்ைோள். இவன், மறுநோள் ோதலயில் ைன் ண் ள் இரண்டுக்கும் மிள ோய்ப் க ோடி லந்ை சிவப்பு க யின்ட் அடித்துக்க ோண்டு எழுந்ைோன். வழக் மோன கவதல ள் ஓைவில்தல. சரி ோ ைப் ோ என்கிற க ள்விக ைதலத ச் சுழற்றி து. பீகரோவில் இருக்கும் அந்ைப் த்ைோயிரத்தை நிதனத்து நிதனத்கை கநோந்து க ோனோன். விஷ ம் என்னகவன்றோல், இவனுக்கு கநற்று சோ ங் ோலம் ஒரு க ட்டிக் தையின் க் த்தில், ரூ ோய் த்ைோயிரம் மஞ்சள் த சகிைமோ க் கிதைத்ைது. மசங் லில் ணத்தை எடுத்ைதை ோரும் ோர்த்திருக் நி ோ மில்தல. ணத்தைத் கைடியும் ோரும் வரவில்தல. இப்க ோது சிக் கல, அந்ைப் ணத்தை என்ன கசய்வது என் துைோன். கைோதலத்ைவதனத் கைடிப் பிடித்துக் க ோடுத்துவிடுவைோ, இல்தல அமுக்கிக்க ோள்வைோ? ைவறி ஒரு குழந்தைத க் ண்கைடுத்ைோல், அதைப் க ற்றவர் ளிைம் ஒப் தைப் து மனிை குணம். அதுகவ, ஒரு க ோழித க் ண்கைடுத்ைோல், உரி வர் ளிைம் ைரோமல் அதைக் குழம்பு தவத்துச் சுதவப் தும் மனிை குணம்ைோன். ஆனோல், ணத்தைக் ண்கைடுத்ைோல் என்ன கசய் கவண்டும்? இைற்குத் தீர்வு கசோல்ல சரி ோன ஆள் வோன்ைோஸ்ைோன். வோன் ஒரு விகநோைப் பிறவி. வோழ்க்த யின் எல்லோப் புள்ளி ளுக்கும் ஒரு வி ோக்கி ோனம், விளக் ம் தவத்திருப் ோன். நோலு

க தர வோர்த்தை ோல் மைக் ப் லவும் கைரிந்துதவத்திருக்கும் ரோக்கிரமன். கைரிந்ை விஷ ம் மட்டுமல்ல, கசய்யும் கைோழிலும் லதுைோன். ஆட்கைோ வோங்கி ஓட்டுவோன். அதை ஒகர மோைத்தில் விற்றுவிட்டு, கசோப்புப் வுைர் ஏகென்ஸி எடுப் ோன். அடுத்ை மோசகம, ஆட்டுக் ோல் சூப் விற் ோன். நோள் முழுதும் நோ ோ உதழப் ோன். சோ ங் ோலம் சோமி கும்பிடுவோன். ரோத்திரியில் குவோட்ைர் அடிப் ோன். குடித்ை பிறகு ோரோவது சிக்கினோல், கநத்தி டி ோ த் ைத்துவம் க சுவோன். பின்னர் வோந்தி எடுத்துவிட்கைோ, எடுக் ோமகலோ தூங்குவோன். இவன் க ோனக ோது, வோன் வோசற் டியில் உட் ோர்ந்து க ப் ர் டித்துக்க ோண்டு இருந்ைோன். இவதனக் ண்ைதும் க ப் தர மடித்து தவத்துவிட்டு, ‘‘கசோல்லு! அதிச மோ என்தனப் ோர்க் வந்திருக்க ! டீ அடிக்கிறி ோ? வீட்டுல ஒய்ஃப் இல்ல; க ோய்க் குடிப்க ோமோ? ோசு கவச்சிருக்க இல்கல?’’ என்று க ட்ைோன். அடுத்ைவன் ோக்க ட்டிலிருந்து த்து ரூ ோத த் ைனக்க ன கவளிக வரவதழக்கும் வித்தை ற்ற ஞோனவோனோன வோனுக்கு இன்னும் ல் ோணமோ வில்தல. வித்தி ோசமோ ‘ஒய்ஃப் இல்தல’ என்கிறோன். ணம் ண்கைடுத்ைதை இவன் கசோல்லவில்தல. கசோன்னோல் அவனுக்குப் க ோறோதம வரும். க ோறோதம வந்ைோல், க ோய் ோன அறிவுதர ைருவோன். அைனோல் க ச்தச கவறு க் ம் திருப்பி, விஷ த்துக்கு வர நிதனத்ைோன். இருவரும் கசர்ந்து க ோய், தையில் டீ குடித்ைோர் ள். அவனின் ைற்க ோதை கைோழில், வரும் டி ற்றிப் க சிவிட்டு, எகைச்தச க ோலக் க ட்ைோன்... ‘‘ைோஸ், உனக்கு ஒரு த்ைோயிரம் ரூ ோய் கீகழ க தைக்குதுன்னு கவச்சுக்க ோ. நீ ண்கைடுத்ைதை ோரும் ோர்க் கல. கைோதலச்சவன் ோருன்னும் கைரி கல. அந்ைப் த்ைோயிரத்துல நீ கமோை என்ன கசலவு கசய்கவ, கசோல்லு?’’ ைோஸுக்கு உைம்க ல்லோம் புல்லரித்ைது. ‘‘ த்ைோயிரமோ, இவகன! கமோை ஒரு த்ரீ ஸ்ைோர் ஓட்ைலுக்குப் க ோயி நல்ல ஃ ோரின் சரக் ோ ஏத்திப்க ன். தினுசு தினுசோ ஆர்ைர் ண்ணிச் சோப்பிடுகவன். மூவோயிரம் ரூ ோ குகளோஸ்!’’ - கசோல்லும்க ோகை வோன் ண் ளில் க ோதை கைரிந்ைது. ஒரு க ச்சுக்க இத்ைதன க ோதை என்றோல், த்ைோயிரம் நிெமோ க் கிதைத்திருந்ைோல், கிதைத்ை இைத்திகலக குடி ோரனோய்ச் சுருண்டு விழுந்திருப் ோன் க ோல! ‘‘மீதிக் ோதச என்ன கசய்கவ?’’ ‘‘மீதி ோ? கநரோ தைவீதிக்குப் க ோய் ஒஸ்தி டிரஸ் நோலு எடுப்க ன். சினிமோ ோப்க ன். ோரோவது ரோத் ைங் லுக்கு வருவோங் ளோன்னு ோப்க ன். எப் டியும் க ோஞ்சம் த யில மீதி ோகும். அதுல அஞ்சு ரூ ோத கைரிஞ்ச சின்ன வ சுப் பிச்தசக் ோரிக்கும், மீதித அநோதை ஆசிரமத்துக்கும் ைந்துடுகவன்.’’ ‘‘சின்ன வ சுப் பிச்தசக் ோரிக்கு எதுக்குக் ோசு க ோைகறன்னு கைரியுது. அநோதை ஆசிரமத்துக்கு எதுக்குத் ைருகவ? அதையும் ஒரு ஒன் ஸ்ைோர் ஓட்ைலுக்குப் க ோய் ஊத்திக் கவண்டி துைோகன?’’ ‘‘அகைப் டி இவகன... அடுத்ைவன் ோகசடுத்து ஊத்தி ஏத்திக்கிட்ை ோவத்தை எப் டித் கைோதலக் ? ஆயிரத்தை ஆசிரமத் துக்குத் ைந்ைோ ோவம் ழுவிக்கும் இவகன... கசய் ற ைப்த ச் சரி ோ கசய் ணும். ோவத்துல ஆரம்பிக்கிற வோழ்க்த புண்ணி த்துல முடி ணுங்கிறதுைோன் வோன்ைோகஸோை க ோள்த !’’ - ைந்திரமோன சோத்ைோதனப் க ோலப் க சினோன். ‘‘சரி, ைோஸ்! குவோட்ைர் அடிச்சு ோசு கமோத்ைமும் கசலவோன பிறகு, கைோதலச்சவன் வந்து அந்ைக் ோதசக் க ட்ைோ, நீ என்ன கசய்கவ?’’ - இவன் இப் டிக் க ட்ைதும் வோன்ைோஸின் ற் தன க ோதை க ோசுக்க ன்று இறங்கி து.

‘‘ஆஹோ... இன்னிக்கு உனக்கு லீவோ? எனக்கு கவதல இருக்கு இவகன. த்து வீட்டுக்கு ஊறு ோய் க ோைணும்!’’ கசோல்லிவிட்டு ஓடி வதனத் ைடுத்து நிறுத்திக் க ட்ைோன்... ‘‘ஏதழ ோதழக ோை ோசுல குடிக்கிறது ைப்பில்தல ோ, ைோஸ்?’’ ‘‘எது ைப்பு இவகன? ணத்துல எழுதியிருக் ோ ஏதழக ோை க ரு? அந்ைப் ணம் ணக் ோரன் த யிலயும் இருந்திருக்கும்; ஏதழ த யிலயும் இருந்திருக்கும். ணம் எப் வும் ோகரோைதும் இல்ல இவகன. கைோதலச்சவன் கைம்பி அழுவோன்னு கநதனச்சோ கைம் ோக் குடிக் முடி ோது. இவனுங் ோதச மட்டுமோ கைோதலக்கிறோனுங் ... வோழ்க்த த , சந்கைோஷத்தை, ைன்மோனத்தைனு எல்லோத்தையும்ைோன் கைோதலக்கிறோங் . அத்ைதனயும் மீட்டுை முடியுமோ? அப் டிக் கிதைக் ோை க ோருள் கைோதலஞ்சைோ கநதனச்சுக் ட்டும். க ோக்கி னுக்கு என்னிக்கும் சந்கைோஷம் கிதைக் ோது, கைரிஞ்சுக்க ோ! ஆதள விடு. நோன் ஊறு ோய் விக் ப் க ோகறன்’’ என்று அவன் க ோய்விட்ைோன். வோன் ைோஸ் க சப் க ச அவனுக்கு சோத்ைோன் க ோம்பு முட்டி வளர்ந்ைதைக் ண்ைோன் இவன். அவன் க ச்சு அற் த்ைனமோனது என்று நிதனத்ைோன். கமலும் இவனின் சின்ன வ சு அனு வம் கவறு க ரும் ைதலவலி ோ உறுத்ை ஆரம்பித்ைது. அவன் அம்மோ கரஷன் அரிசி வோங் தவத்திருந்ை ோதசத் கைோதலத்துவிட்டு ைதல விரித்துப்க ோட்டு நடுத்கைருவில் த்தி க ோது இவன் சிறுவன். அன்று அம்மோ த்தி ரிைோ ஓலம் இன்றும் ோதில் ஊதளயிடுகிறது. அது கவறும் த்து ரூ ோய்க் ோசு. எடுத்ை எவனும் திருப்பித் ைரகவ இல்தல. த்ைோயிரம் கைோதலத் ைவனும் இன்று அம்மோ க ோல ைறத்ைோகன கசய்வோன்! அந்ைப் ணம், ோட்டில் ரத்ைம் ஏறிக்க ோண்டு இருக்கும் ஒரு உயிதரக் ோப் ோற்றத் கைதவ ோன ணமோ இருக் லோம். வருஷகமல்லோம் உதழத்து விதளந்ைதை விற்றுக் ைதன அதைக் ஒரு விவசோயி க ோண்டு க ோன ோசோ வும் இருக் லோம். எப் டிப் ட்ை ணமோ இருந்ைோலும், அதைச் கசலவு கசய்ைோல், அது ோவத்தின் ணமோகிவிடும். ஆனோல், உள்கள நப் ோதச நோய் கவறு விைமோ ப் புத்தி கசோன்னது. ஒருகவதள, அது ந்துவட்டிக் ோர னுதை ைோ கவோ, ஒரு க ோடீஸ்வரனின் அற் க் ோசோ கவோ இருந்ைோல் கசலவு கசய்வதில் ைப்பில்தலக ? இவன் ஒன்றும் ோசுக்கு அல்லோடு வன் இல்தல. மோசம் த்ைோயிரம் சம் ோதிக் த்ைோன் கசய்கிறோன். ஆனோல் என்ன பிரக ோெனம்? இவனுக்க ன்று என்ன கசலவு கசய்துக ோள்கிறோன்? ஒரு ைைதவ, க ரும் க ோதையில் நடுத்கைருவில் கிைந்ை ைோதஸ எழுப்பி, ‘‘எதுக்கு ைோஸ் இப் டிக் குடிச்சு உைம்த அழிச்சுக்கிகற? ஒருத்தி க் ட்டிக்கிட்டு குடும் ம், குட்டின்னு உருப் ைலோம்ல?’’ என்று க ோக்கி னோ இவன் அறிவுதர கசோன்னக ோது, வோன் ைோஸ் திருப்பிக் க ட்ைோன்... ‘‘கழ இவகன! நீ மோசம் எவ்கழோ சம் ோதிப்க ? அதுல உன் சந்கைோஷத்துக்குன்னு எத்ைன ோசு கசழவழிப் , கசோழ்ழு?’’ இவன் க ோசித்து, ‘‘ஏழோயிரம்’’ என்றோன். ‘‘க ோைோ கிழ்ழுக் ோ! திங்கிழதும் துணி க ோைழதும் க ோண்ைோட்டி புள்தள வளக்கிழதும் ணக்குல வழோது. ஒழ்ழு குடி, ஒழ்ழு பீடி, ஒழ்ழு கெோடி... உண்ைோ உனக்கு? உன் சந்கைோஷத்துக்கு எத்ைதன ோசு கசழவழிப் , அைச் கசோழ்ழு?’’ இவனுக்குப் கீர் என்றது. கசோந்ை சந்கைோஷத்துக்குச் கசய்வது எவ்வளவு கசலவோகும்? வோன் ைோஸ் கசோன்னது க ோல, ‘குடி - பீடி - கெோடி’ ழக் ம் எதுவும் கிதை ோது. எப்க ோைோவது ஒரு ஸ்வீட் பீைோ தின் ோன். அது மூணு ரூ ோய். அதுைோனோ இவனுக்கு கசோர்க் ம்?

ஒரு க ச்சுக்கு, ‘முந்நூறு ரூ ோய் கசலவழிப்க ன்’’ என்றோன். ைோஸ் வோத க் க ோணலோ தவத்துக் க ோண்டு சிரித்ைோன். ‘‘அை க னப் கழ! உன் சந்கைோஷம் க வழம் முந்நூழு ழூ ோய்லைோனோைோ இர்ருக்கு? இதுக் ோைோ மோடு மோதிழி ஒதழக்கிகழ? அந்ைக் ோதச கழண்டு நோள் பிச்தச எடுத்ைோ சம் ோதிக் முடி ோைோைோ உன்னோழ? நோன் த்து ோசு சம் ோதிச்சோலும், அது எஞ் கசோந்ை கசோழ்க் ம்ைோ. நீ ஒரு சவம்ைோ! கசத்ை க ோணம். எனக்கு அறிவு கசோழ்ழோை. வுடு, என் கவட்டி நோகன ட்டிப்க ன். நீ க ோயி வோழ்ழ வழி ப் ோழுைோ எந் ைங் ம்!’’ என்றோன். அன்றிலிருந்து இவனுக்கு ஒகர நதமச்சல். ஒரு நோளோவது விரும்பி தைத் தின்று, பிடித்ைவர் களோடு க சி, பிடித்ைதைச் கசய்து, சந்கைோஷமோ இருக் கவண்டும் என்று. ஆனோல் முடி ோது. ஒரு நோள் விடுமுதறவிட்ைோலும், கலத்துப் ட்ைதர கவதல ஊத்திக்க ோள்ளும். எத்ைதன ோசு சம் ோதிக்கிறோகனோ அத்ைதன ோசுக்கும் சீட்டு, ைவதண, வட்டி எனக் ைன் ள் இருக்கின்றன. இப்க ோது அனோமத்ைோ ஒரு த்ைோயிரம் ரூ ோய் த்தை ோ க் கிதைத்ைதும், இவனுக்கு அந்ை நதமச்சல் ஒட்டிக்க ோண்ைது. மனசின் சோத்ைோன், கசய்யும் ைப்புக்கு துதண ோ ஒரு ஆள், ஒரு கசோல், ஒரு நி ோ த்தைக் ண்டுபிடிக் விரும்பி து. அைற் ோ த்ைோன் வோன் ைோதஸப் ோர்க் வந்ைோன். அவனும் சோை மோ த்ைோன் க சினோன் என்றோலும், இவனுக்கு உள்ளுக்குள் உறுத்ைல் நீங் வில்தல. அடுத்து, சீைோரோமனிைம் க ோசதன க ட்ைோல் என்ன என்று கைோன்றி து. சீைோரோமன் ஒழுக் மோன கவதல ோர்ப் வன். ஒல்லி ோனவன். ெனங் ளுக்குப் க ோதுவோ வரும் சில வி ோதி ள் இருப் வன். உல த்தில் புது வி ோதி ஒன்று ண்டுபிடிக் ப் ட்ைோல், அது ைனக்கும் இருக்குகமோ என்று ைோக்ைரிைம் ஓடு வன். வி ோதி இல்தல என்று கசோன்னோலும், எைற்கும் இருக் ட்டும் என்று ஒரு ஊசி க ோட்டுக்க ோள் வன். உைம்பில்ைோன் க ோஞ்சம் வி ோதி. ஆனோல், அடுத்ைவனுக்கு உைவும் மனசில் ைங் ம். அவனிைமும் க ோய் அகை க ள்வித க் க ட்ைோன் இவன்... ‘‘ த்ைோயிரம் வழியில கிதைச்சோ நீ கமோைல்ல என்ன கசலவு கசய்கவ சீைோரோமோ?’’ ‘‘அந்ைக் ோதச எடுத்துக்கிட்டு, ரங் சோமி ஃ வுண்கைஷன் ஆஸ்பிைலுக்கு ஓடுகவன்!’’

ஹோர்ட்

இவனுக்குச் சந்கைோஷமோகிவிட்ைது. இதுைோன் நல்ல ஆத்மோவின் ண்பு. புற்றுகநோய்க்குத் ைோத ப் றிக ோடுத்ை ஒருவன் ணக் ோரனோன பிறகு, ைோய் நிதனவோ புற்று கநோய் மருத்துவமதன ஆரம்பிப் தில்தல ோ? அப் டித்ைோன், கநோய் ல ண்ை ஒரு நல்ல மனுஷன், கிதைத்ை ணத்தை ஓடிப் க ோய் ஒரு ஃ வுண்கைஷனுக்குத் ைந்து, மற்ற கநோ ோளி ளுக்கு உைவ நிதனப் ோன். ‘‘ஆறோயிரம் க ோடுத்து என் உைம்பு முழுசும் ஒருவோட்டி ைகரோவோ கசக் ண்ணிப்க ன்’’ என்று சீைோரோமன் முடித்ைக ோது, இவனுக்கு மனசில் ோற்று பிடுங்கிக்க ோண்ைது. ‘‘மீதி நோலோயிரத்தை என்ன கசய்கவ?’’ என்று சலிப்புைன் க ட்ைோன். ‘‘அதுக்கு நல்லோ ட்ரீட்கமன்ட் எடுத்துப்க ன்!’’

இப்க ோது சீைோரோமன் மீதும் க ோ ம் வந்ைது. அவனிைமும், ‘ ோசு முழுசும் கசலவோன பிறகு கைோதலச்சவன் வந்து க ட்ைோ என்ன கசய்கவ?’ என்று க ட் த்ைோன் நிதனத்ைோன். ஆனோல், அவன் இை கநோ ோளி. ோதியில் புட்டுக்குவோன். ஒரு நல்லவன், ஒரு க ட்ைவன்... ஆ இருவருகம ண்கைடுத்ை ணத்தை உரி வனிைம் ைருவது குறித்துப் க சோைதில் வருத்ைம் இருந்ைது இவனுக்கு. எைற் ோ இப் டிக் ண்கைடுத்ை ணத்தை தவத்துக்க ோண்டு குதமந்து சோகிகறோம் என்று குழப் மோ வும் இருந்ைது. ஒரு ஆட்கைோ டிதரவர், பூ விற்கும் கிழவி லட்ச ரூ ோய் ணத்தைக் ண்கைடுத்து நோண மோ த் திருப்பித் ைந்ைைோய் ல கசய்தி ள் டித்ை பிறகும், அப் டி ஒரு ோதச ஏப் ம் விை ஒரு நி ோ ம் கைடி, க ோர மு த்கைோடு அதலகிகறோம் என் து மட்டும் உதறத்ைது. ழுத்தில் த்தி தவத்து வழிப் றி கசய்யும் திருைனுக்கும், நத க் ோ மு த்தில் ைதல தணத அழுத்திக் க ோல்லும் குரூரமோனவனுக்கும் ைனக்கும் என்னைோன் வித்தி ோசம் இருக்கிறது என்று அசிங் ப் ட்டுக்க ோண்ைோன். ைன் மனசின் ோவம் ரத்ைத்தில் லந்ைைோ எண்ணி வருத்ைப் ட்ைோன். வோழ்வில் நிம்மதி ோ இருக் ஒகர வழி, ோதச உரி வனிைம் கசர்ப்பிப் துைோன் என்று உறுதி ோ வும் இறுதி ோ வும் முடிகவடுத்து, ணத்தைக் ண்கைடுத்ை க ட்டிக் தை அருக க ோனோன். ஒருகவதள, அந்ைப் க ட்டிக் தைக் ோரருக்குத் கைரிந்திருக் லோம். ணம் கைோதலத்ைவன் அங்குைோன் அழுை டி கைடியிருப் ோன். தைக் ோரர் ோய்ச்சல் வந்ைவதரப் க ோலக் தையில் உட் ோர்ந்திருந்ைோர். வழக் மோ , ைன் கசோன்னோலும் சிரிக்கும் ஆசோமி அவர். ‘‘என்ன ஆச்சு ைக் ோர்கர... ஒைம்பு சரியில்தல ோ?’’ அவர், ‘‘ப்ச்... இல்ல சோர்! என்ன க ோழப்க ோ... கைோட்ைது கைோலங் ல. எல்லோக் ோதசயும் கைோதலச்சு நஷ்ைப் ட்டுக் கிைக்க ன். ைன் ோரன் ழுத்துல த தவக்கிறோன். ஊதரக் ோலி ண்ணிட்டுப் க ோலோமோனு இருக்க ன்.’’ ‘‘ ோதசத் கைோதலச்சிட்டீங் ளோ... எவ்களோ?’’ ‘‘கைோதலச்ச மோதிரிைோன். விட்ை ோசு திரும் க் கிதைக் வோ க ோகுது? எவன் சோர் க ோக்கி ம் இந்ை உல த்துல? நஷ்ைமோன ோசுக்குக் ணக்க ன்ன... வட்டியில க ோஞ்சம் க ோட்டியில க ோஞ்சம்னு கமோத்ைமோப் க ோச்சு!’’ ‘‘ த்ைோயிரமோ?’’ ‘‘ம்... இருக்கும்!’’ ‘‘ வதல விடுங் ைக் ோர்கர. நல்லவங் ள ைவுள் கசோதிக் மோட்ைோன். ோசு என்கிட்ைைோன் இருக்கு.’’ ஓர் அப் ோவி க ட்டிக் தைக் ோரரின் ோதச தின்னப் ோர்த்கைோகம என்று வருந்தி டி, வீட்டுக்கு ஓடினோன். பீகரோதவத் திறந்து, அந்ைப் த்ைோயிரம் ரூ ோத அழுக்கு மஞ்சள் த க ோடு க ோண்டு வந்து தைக் ோரரிைம் ைந்ைோன். தைக் ோரர் ரவசமோகி ணத்தைத் திருப்பித் திருப்பிப் ோர்த்ைோர். மு கமல்லோம் மலர்ச்சி ோகி, ஒரு ஆயிரம் ரூ ோத இவன் த யில் க ோடுத்ைோர். நோள் முழுதும் இந்ைப் ணம் டுத்தி ோட்டில் கவதலக்குப் க ோ ோமல், இவனுக்கு ஆயிரம் ரூ ோய் வதர நஷ்ைம்ைோன்.

ஆனோலும், கசய்ை உைவிக்குக் ோசு வோங்குவது ைப்க ன்று, ‘‘ ரவோயில்ல க ரி வகர! இனி ோச்சும் ெோக்கிரதை ோ இருங் ’’ என்றோன். வரும் வழிக ல்லோம் அவன் மனசு னமற்று கமல்லி ைோ மிைந்து வந்ைது. ஒகர நோளில் க ரும் ோவி ோ இருந்ைோகன! த க்க ட்டும் தூரத்தில்ைோன் மனிைர் தளச் சுற்றிப் ோவங் ள் அதலந்துக ோண்டு இருக்கின்றன. ஒரு சின்ன ச லம்கூை ஒருவதனப் ோவச் கசற்றில் புதைத்துவிடும்! நல்லவன் ஆவைற்கும் சந்ைர்ப் ங் ள் கவகு அருகிகலக இருக்கின்றன. ‘என்தன நல்லவன் ஆக்கி ைற்கு நன்றி ைவுகள!’ என்று நிதனத்ை டி, வீட்டுக்குத் திரும்பி வந்ைோன். இவனுக் ோ க் சோப்புக் தைக் த்திக ோடு இரண்டு க ர் வோசலிகலக நின்றிருந்ைோர் ள். ஒருவன் இவனுக்கு ஏற்க னகவ கைரிந்ை தலன்கமன். இன்கனோருவன் புதி வன். ‘‘சோர், கநத்து நீங் க ட்டிக் தை க் த்துல ஒரு த எடுத்தீங் கள... அது இவகரோைைோம். நீங் எடுக்கும்க ோது நோன் ோர்த்கைன். உங் களோைைோ இருக்கும்னு கநதனச்கசன். இந்ை மனுஷன் ோவம், த்ைோயிரம் ோணம்னு அழுது அதலயுறதைப் ோர்த்கைன். நீங் நல்ல மனுசன்... ைந்துடுவீங் ன்னு கசோல்லிக் கூட்டி ோந்கைன்!’’ தலன்கமன் கசோல்லச் கசோல்ல, இவனுக்குத் ைதல கிறுகிறுத்ைது. ைதலகைறிக் க ட்டிக் தைத கநோக்கி ஓடினோன். ஒரு ஆட்கைோவில் கமோத்ைச் சோமோதனயும் அள்ளிப் க ோட்டுக்க ோண்டு, சற்று முன்ைோன் தைக் ோரர் க ோனைோ ப் க் த்தில் இருந்ைவர் ள் கசோன்னோர் ள். ‘கைரி ோத்ைனமோ ஆள் மோத்தி ைந்துட்கைன்’ என்று கசோன்னோல், இவர் ள் நம்புவோர் ளோ? ஆனோலும் கசோன்னோன். ோசு கைோதலத்ைவனும் தலன்கமனும் ோதி நம்பினோர் ள். ஆனோலும், ‘என் ோதச எண்ணி தவ’ என்றோர் ள். மறுநோள், ோதச எண்ணிக் க ோடுத்ைோன். தைக் ோரனின் கமல் இவனுக்குக் க ோ ம் வந்ைது. ஆனோலும் ணத்தை ஏப் ம்விை ைோனும் ச லப் ட்ைதை நிதனத்துப் ோர்த்ைோன். இவன் நிதனத்ைோன்; தைக் ோரன் கசய்ைோன். க ரி வித்தி ோசம் இல்தலக ! சூறோவளி க ோல வந்து ஒரு நோள் இரவு ைங்கிப்க ோன அந்ை த்ைோயிரத் தின் ஒவ்கவோரு ரூ ோயும் ஒரு இரவோகி முள் டுக்த ோ க் குத்ை ஆரம்பித்ைது. அைன் பிறகு, அப் டி ஒரு நோளின் இரவில், இவன் ைன் மதனவியிைம் க ட்ைோன்... ‘‘ஏஞ்கசல்லம், உனக்கு ஒரு த்ைோயிரம் ரூ ோய் கீகழ க தைச்சோ, அந்ைக் ோசுல நீ கமோை என்ன கசலவு கசய்கவ?’’ அவள் இவதனக் க ோ மோ முதறத்துப் ோர்த்துவிட்டுச் கசோன்னோள்... ‘‘ ண்டிப் ோ பீகரோவுல புருஷனுக்குத் கைரி ோம ஒளிச்சு கவச்சுட்டு, ரோத்திரி பூரோ திறந்து திறந்து ோர்த்துட்டு இருக் மோட்கைன்!’’

ராமசாமியும் ரராமானே ர

ாசாரிகாவும்..!

சி.முருனகஷ்பாபு

யா

ருக்கும் பயனில்லாமல் க ாட்டிக்க ாண்டு இருந்தது குற்றால அருவி. ராமசாமியும் கராமானே க ாசாரி ாவும் சாரல் கதறிக்கும் தூரத்தில் நின்று அருவியயப் பார்த்துக்க ாண்டு இருந்தார் ள். இருளில் அயையாளம் கதரிய னேண்டும் என்பதற் ா வும் குளியரத் தாங் னேண்டும் என்பதற் ா வும் ரிய நிற ராமசாமி ாயத மயறத்து கேள்யளத் துண்யைச் சுற்றியிருந்தான். கராமானே தன்னுயைய துப்பட்ைா ோல் தயலயய மூடியிருந்தாள். ய ளுக்குள் கபாத்திய விளக்கு னபால அந்த இருட்டிலும் கராமானேவின் மு ம் பளீகரன்று க ாலித்தது. குளிரின் மிகுதியால் ராமசாமிக்கு கெருக் மா ேந்து நின்ற கராமானே, அேன் ய யளப் பற்றிக்க ாண்ைாள். இத்தயே அண்யமயில் ஒரு கபண் அதுவும் தன் னதானளாடு இயைந்து நிற்ய யில் ராமசாமிக்கு டீக் யை பாய்லரா உைம்பு க ாதிக் ஆரம்பித்தது. ரயில் பயைத்தில் திடீகரன்று புளினயாதயர க ாடுத்து உபசரிக்கும் பக் த்து சீட் ாரர் னபால, ராமசாமிக்கு மூன்று ொட் ளா பல ேவு யளக் க ாடுத்துக்க ாண்டு இருந்தாள் கராமானே! குற்றாலத்தில் ‘ராமசாமி சவுண்ட் சர்வீஸ்’ என்ற கபயரில் யமக்கசட் ோைய க்கு விடும் கதாழில் ெைத்தி ேருகிறான் ராமசாமி. ‘ஆயிரம் ோட்ஸ் முதல் ஐயாயிரம் ோட்ஸ் ேயரயும், ண்யைக் ேரும் லர் டியூப்யலட்டு ள், சிந்தயேயயத் தூண்டும் சீரியல் கசட்டு ள் மூலம் மின்சாரம் இருக்கும் இைங் ளுக்கும் மின்சாரம் அல்லாத இைங் ளுக்கும் னபட்ைரி அண்ட் க ேனரட்ைர் மூலம் ஒலி ஒளி அயமத்துக் க ாடுக்கும்’ சாதாரை யமக்கசட் ாரன். அதி பட்சமா கிழக்ன முப்பது கினலாமீட்ைர் கதாயலவில் இருக்கும் ஆலங்குளம் ேயரயும், ேைக்ன புளியங்குடி ேயரயும்தான் ஆர்ைர் அடிக் ப் னபாயிருக்கிறான். கதற்ன யும் னமற்ன யும் மயலயும் மயலயாளமும் தயையா இருப்பதால் அது தாண்டிய முயற்சி ளில் ராமசாமி இறங் வில்யல. ஆோல், யமக்கில் னபசும்னபாது ‘ஆல் இந்தியாவிலும் மீண்டும் மீண்டும் பாராட்ைப்பட்ை...’ என்று கசால்லித் தான் தன்னுயைய யமக்கசட் கபருயம யள அறிவிப்பான். ஆல் இந்தியாவில் பாராட்ைப்பட்ைானோ இல்யலனயா... அஸ்ஸாம் கபண்ைாே கராமானே க ாசாரி ாோல் பாராட்ைப்பட்டுவிட்ைான். ‘இந்தியாவின் பல பகுதி ள் பலவிதமாே லாசாரங் ளால் நியறந்து கிைக்கிறது’ என்ற ஏழாங் கிளாஸ் பாைப்புத்த த்யத எதினர க ாண்டுேந்து ாட்டியது னபால குற்றாலத்துக்கு ேந்து இறங்கிய யலக் குழுவில் இருந்தாள் கராமானே! மத்திய அரசு சார்பா ொகைங் கும் ெம்முயைய லாசாரத்யதப் பரப்புேதற் ா அயமக் ப்பட்டி ருந்த குழு. ம்மு வில் பிரதமர் தயலயமயில் ெைக்கும் விழாவில் நியறேயையப் னபாகும் அந்தக் லாசாரப் பயைத்யத னலாக் ல் அயமச்சர் தயலயமயில் குற்றாலத்தில் கதாைங்கிோர் ள். ராமசாமியின் சவுண்ட் சர்வீஸ்தான் விழாவுக்கு அயழக் ப்பட்டிருந்தது. அங்குதான் ராமசாமிக்கும் கராமானேவுக்கும் அறிமு ம் ஆேது. முதல் ொள் நி ழ்ச்சி சம்பிரதாயமாே னபச்சா னே முடிந்தது. அடுத்த மூன்று ொட் ளுக்குத்தான் யல விழா. மூன்று ொளும் ராமசாமிக்கு லாசார குழுனோடுதான் சாப்பாடு எல்லானம. மத்தியாே னெரம் சாப்பிட்டுவிட்டு, ஆம்ப்ளிபயர் பக் த்தில் தயலயேத்து க ாஞ்சம் ண்ைசந்த னெரத்தில்தான் கராமானே அேயேத் னதடி ேந்தாள். அேளுக்கு முன்ேதா ேந்தது சலங்ய ச் சத்தம்.

கசப்பு னபால மூக்கு, சிேந்த சின்ே உதடு ள், க ாஞ்சம் ஏறுகெற்றி, ன ாதுயம நிறம் என்று எல்லா ேய யிலும் தேக்கு எதிர்துருேமா இருந்த கராமானேயேப் பார்த்த ராமசாமி, தன்னுயைய ஆங்கில அ ராதியில் இருந்து ோர்த்யத யளக் யலத்துத் னதடி, ஒனர ஒற்யறச் கசால்லாே ‘கயஸ்’யஸப் பயன்படுத்தி ோன். தமிழ் கதரியாதேர் ளிைம் அேன் அதி ம் யேத்துக்க ாள்ேதில்யல. ஏகேன்றால் அேனுக்கு தமிழ் தவிர ஏதும் கதரியாது. ஆோல், கராமானே முப்பது ொட் ள் ாத்திருக் த் தயாரா இருந்தால், அஸ்ஸாம் கமாழிகூை ற் த் தயாரா இருந்தான். கராமானேவும் உயைந்த ஆங்கிலத் தில் ஏனதா னபசிோள். அேளுயைய னபச்சு புரியாவிட்ைாலும் ய யில் யேத்திருந்த ன ஸட்யைத் தன்னுயைய னைப்பில் னபாைச் கசால்கிறாள் என்பயத யசய மூலம் புரிந்துக ாண்ைான். உைனே ோங்கிப் னபாட்ைான். ‘தன்னுயைய னரடினயாகூை அஸ்ஸாமி பாட்டு பாடுகிறனத...’ என்று ராமசாமிக்கு ஒனர ஆச்சர்யம். ராமசாமி என்ற ஒற்யற ரசி னுக் ா கராமானே சுழன்று சுழன்று ஆடிோள். அயர மணி னெர ஆட்ைத்தின் முடிவில் யளத்துச் சரிந்த கராமானே, யசய ாட்டி தண்ணீர் ன ட்ைாள். ஓடிப் னபாய் ஒரு கசாம்பு நியறய தண்ணீயரக் க ாண்டுேந்து க ாடுத்தான். கெஞ்சு ெயேய தண்ணீயரக் குடித்த கராமானே, ‘‘னதங்க்ஸ்’’ என்றபடி அப்படினய னமயையில் படுத்துவிட்ைாள். எந்த வி ல்பமும் இல்லாமல் இடுப்பில் ட்டிய துப்பட்ைாவுைன் படுத்துக்கிைந்த அந்தப் கபண்யைப் பார்த்தனபாது, ராமசாமிக்கு மேசுக்குள் எதுனோ கசய்தது. னதடித் னதடி ோர்த்யத யளக் ன ாத்து ன ள்வியாக்கிோன். ‘‘எந்த ஊரு?’’. ‘‘ வு ாத்திக்குப் பக் த்தில்...’’ என்று கராமானே ஊர் னபயரச் கசான்ேது, ராமசாமிக்கு ஏனதா தின்பண்ைத்தின் கபயர் னபாலப் பட்ைது. ‘யாதும் ஊனர... யாேரும் ன ளிர்’ என்ற ரீதியில் அடுத்த ன ள்விக்குத் தாவிோன். ‘‘னபர் என்ே?’’ ‘‘கராமானே க ாசாரி ா!’’ என்று சின்ே சிரிப்னபாடு கசால்லிவிட்டு, ‘‘யெஸ் மியூஸிக் சிஸ்ைம்...’’ என்று பாராட்டிவிட்டு, ஒனர ஓட்ைமா ஓடிப்னபாோள். அதன்பிறகு, ‘ஆல் இந்தியாவில் மீண்டும் மீண்டும் பாராட்ைப்பட்ை...’ என்பயதக் க ாஞ்சம் அழுத்தமா னே உச்சரிக் முடிவு கசய்தான். னபாே னே த்தில் திரும்பி ஓடி ேந்த கராமானே, ‘‘சாயங் ாலம்... என் ைான்ஸ்!’’ என்று கசால்லிவிட்டு, மீண்டும் ஓடிப் னபாோள். மதியம் மூன்று முயற ரி ர்சல் கசய்ததில் கராமானேவின் ெைேம் ராமசாமிக்கு அத்துபடி யாகி இருந்தது. உைனே கதன் ாசிக்குப் பறந்து னபாய், எக்ஸ்ட்ராோ க் க ாஞ்சம் லர் ரிய த் தாள் ளும், பேர் கூடிய பல்பும் ோங்கிக்க ாண்டு ேந்தான். அேசரமா அட்யையய கேட்டி ேண்ை ரிய ாகிதங் யள ஒட்டி, ஃனபா ஸ் யலட்டின் முன்ோல் எடுத்துயேத்தான். கராமானேவின் ெைேம் ேந்தனபாது, எக்ஸ்ட்ரா விளக்கின் ஒளியய ேண்ை ேண்ை ரிய ாகிதங் ளின் ேழினய கசலுத்தி ெைேத்யத னமலும் கமருன ற்றி ோன். ெைேம் முடிந்தனபாது, ராமசாமி க ாடுத்த யலட்டிங் ால் ெைேம் பிரமிக் த்தக் தா ஆகிவிை, ய த்தட்ைல் குற்றால அருவி னபாலக் க ாட்டியது. அன்று இரவு னமக்-அப்யபக் யலத்துவிட்டு ேந்த கராமானே, ‘‘யெஸ் யலட்டிங்’’ என்று கூடுதலா ப் பாராட்டிவிட்டுப் னபாோள். அன்று ராத்திரி முழுக் ராமசாமி கபாங்குமாங் ைல் விளிம்பில் நின்று ெைேமாடிய கராமானே மீது லர் லரா யலட் அடித்தான். விழித்தனபாது ேவு ண்ை ண்ணில் எரிச்சலா இருந்தது.

குளிர்ந்த தண்ணீரில் மு ம் ழுவியனபாது குளிர்ச்சி யா இருந்தது. கூைனே, ய யில் டீ ன ாப்யப னயாடு ேந்து நின்ற கராமானேயேப் பார்த்த னபாது இன்னும் குளிர்ச்சி யா இருந்தது. ‘‘இதினல என்ே இருக்குனு படிச்சுச் கசால்னலன்’’ என்றபடி ய யில் இருந்த திேத்தந்தியயக் ாட்டி ோள். ‘ யல நிலாவின் மயிலாட்ைம்’ என்று தயலப்பு னபாட்டு லர் னபாட்னைா னபாட்டிருந்தார் ள். கீனழ, ‘ேண்ை விளக்க ாளியில் கராமானே க ாசாரி ா ஆடிய ஆட்ைம் ண்யைவிட்டு அ லாமல் இருந்தது’ என்கறல் லாம் எழுதியிருந்தார் ள். அன்று மாயல கராமானே வின் ெைேம் இல்யல. சந்தே னசாப் ோசயேனயாடு, கீனழ இறங்கி ேந்து ராமசாமிக்குப் பக் த்தில் உட் ார்ந்துக ாண்டு, அேனுயைய யலட்டிங் திறயம யள ரசித்துக்க ாண்டு இருந்தாள். இயையியைனய ானதாரம் குனிந்து, குசுகுசு கேன்று ஏனதா கசால்லிச் சிரித்தாள். அன்று விழா முடிந்ததும், ‘‘என்யே கேளியில் கூட்டிட்டுப் னபாறியா?’’ என்றபடி ேந்து நின்றாள் கராமானே! ராமசாமிக்கு குற்றால ெ ரியத்துக்கு னசர்மோகிவிட்ை மாதிரி சந்னதாஷமா இருந்தது. சந்னதாஷமா ெைந்தார் ள். கராமானேவுக்கு அருவி சந்னதாஷம், ராமசாமிக்கு கராமானே சந்னதாஷம்! அ ால னெரத்தில் அருவிக் யரயில் எண்கைய் விற்றுக் க ாண்டு இருந்த கபட்டிக் யையில் கேற்றியல பாக்கு ோங்கி, சிேக் ச் சிேக் தாம்பூலம் தரித்தார் ள். தன்னுயைய ெைேத்துக்குச் சிறப்பா யலட்டிங் க ாடுத்த ராமசாமிக்கு சி கரட் க ாளுத்த, யலட்ைர் பரிசா க் க ாடுத்தாள் கராமானே. பதிலுக்கு ராமசாமி பாசிமாயல, ாதுமாட்ைல், ய ேயளயல் எல்லாம் கசட்ைா ோங்கிக் க ாடுத்தான். ரூமுக்குத் திரும்பியதும், ராமசாமியின் ய யளப் பற்றிக்க ாண்டு ‘‘சுபராத்திரி’’ என்றாள் கராமானே. அப்படிகயன்றால் ‘குட்யெட்’ என்று அர்த்தமாம். ‘‘எேக்கு மேசுக்கு நியறோ இருந்தா, சந்னதாஷமா இருந்னதன்ோ என் வீட்ல அம்மா- அப்பாகிட்னை சுபராத்திரி கசால்லாமல் தூங் ப் னபா மாட்னைன். நீங் தமிழ்ல எப்படிச் கசால்வீங் ’’ என்றாள் அயறயின் ோசலில் நின்றபடி. ராமசாமிக்கு நியேவு கதரிந்து யாருக்கும் குட்யெட் கசான்ே தில்யல. ‘‘ொன் சந்னதாஷமா இருந்தா சரக்கு அடிப்னபன். அந்த சந்னதாஷத்துல தூங்கிடுனேன். எேக்கு யாரும் குட்யெட் கசான்ே தில்யல. தமிழ்ல குட்யெட்ோ ெல்ல ராத்திரினு கசால்லணும். ொயளக்கு னேைா யாரு கிட்ையாேது விசாரிச் சுட்டு ேந்து கசால்னறன்’’ என்றான் ோய் க ாள்ளாத சிரிப்னபாடு. ‘‘ொயளக்குக் ாயலல எல்னலாரும் பாலக் ாட்டுக்குப் னபானறாம் கதரியுமா?’’ என்று கராமா னேனே ஆரம்பித்தாள், அருவியயப் பார்த்தபடி. அருவியயப் னபாலனே அேளுயைய ண் ளும் பளபளத்துக்கிைந்தே. ‘‘இன்னும் எேக்கு நீ குட்யெட்டுக்குத் தமிழ்ல எப்படிச் கசால்லணும்னு கசால்லயல’’ என்றாள் னபாலியாே சிரிப்னபாடு. ராமசாமிக்கு மூன்று ொள் திருவிழா முடிவுக்கு ேந்து விட்ைது உயறத்தனபாது அதிர்ச்சியா இருந்தது. ‘‘என்ே கபரிய ழுயத குட்யெட்..! அதுக்குத் தமிழ்ல கசால்லத் கதரியயலன்ோ மனுஷன் ோழ முடியாதா?’’ என்றான் எரிச்சனலாடு. ‘‘அப்படின்ோ ஓ.ன ! னதங்க்ஸ் ராமசாமி...’’ என்று கசான்ே கராமானே, தளும்பும் ண் னளாடு கசால்லிவிட்டுப் னபாோள்... ‘‘சுபராத்திரி!’’ ராமசாமி னபச்சற்று நிற் , அருவி இயரச்சனலாடு க ாட்டிக்க ாண்டு இருந்தது.

லஞ்சம்... வஞ்சம்!

வரல ொட்டி லரங்கசொமி

சொ

ரதொ தனது ஆடிட் டரின் முன்னொல் கககைப் பிகசந்து லகொண்டு உட்கொர்ந்திருந்தொள். ஆடிட்டரும், அவளது தந்கதயின் ஆப்த நண்பருமொன வொசுததவன் பொசம் லதொனிக்கப் தபசினொர்... ‘‘லசொல்லும்மொ, என்ன பிரச்கன?’’ ‘‘அங்கிள்! ைொதரொ லெய்கிஷன்னு ஒரு இன்கம்டொக்ஸ் ஆபீஸர் தநத்து என்கன லசல்லு கூப்பிட்டொர். ஏறக்குகறை அஞ்சு ட்ச ரூபொய் லபறுமொனமுள்ள நககககள ஞ்சமொ தகக்கறொரு அந்தொளு. அப்படிக் லகொடுக்கத ன்னொ பைங்கரமொன விகளவுககளச் சந்திக்கதவண்டி வரும்னு மிரட்டினொரு. கூடிை சீக்கிரம் ககடகை லரய்டு பண்ணு தவன்னு தகொடி கொமிச்சொரு. தைொசிக்க எனக்கு ஒரு நொள்டைம் லகொடுங்கன்னு லசொல்லிட்டு, உங்க கிட்ட வந்திருக்தகன்.’’ ‘‘சொரதொ, அந்தொளு எங்தகதைொ வடக்குத ர்ந்து டிரொன்ஸ்ஃபர் ஆகி வந்திருக்கொன். சரிைொன நொதன்னு தகள்வி.’’

ஞ்ச

‘‘அங்கிள்! எனக்குச் சி விஷைங்கள் லதரிஞ்சொகணும். அப்பொ மகறவுக்குப் பிறகு, இந்த ஆறு மொசமொதொன் நொன் இந்தக் ககடகை நிர்வொகம் பண்ணிட்டு வதரன். எங்க ககடதைொட கணக்கக நீங்கதொன் ப வருஷங்களொ பொர்த்துட்டு வரீங்க. உங்களுக்குத்தொன் லதரியும். லசொல்லுங்க... கணக்லகல் ொம் சுத்தமொ இருக்கொ, இல்த உள்தள ஏதொவது மூடி மகறச்சு...’’ ‘‘சொரதொ, உங்கப்பொகவப் பத்தி என்ன நிகனச்தச? அப்பழுக்கு இல் ொதவர். ககடதைொட கணக்கக கண்ணொடி மொதிரி பளிச்சுனு லவச்சுட்டுப் தபொயிருக்கொர். கணக்கு வரொத பணம்னு ஒத்த ரூபொய்கூடக் கிகடைொது.’’ ‘‘எனக்கு அது தபொதும் அங்கிள்! அந்த லெய்கிஷனுக்கு நொன் ைொருன்னு கொட்டதறன்!’’ ஒரு திங்கட்கிழகம கொக யில், பெொரின் மத்தியில் இருந்த சொரதொவின் நககக் ககடகை ஆணும் லபண்ணுமொக வருமொன வரித்துகற அதிகொரிகள் முற்றுககயிட்டனர். லெய்கிஷன்தொன் லரய்டுக்குத் தக கம. ஒவ்லவொருவரும் புககப்படம் ஒட்டிை தங்கள் அகடைொள அட்கடகைசொரதொ விடம் கொட்டிவிட்டுத் தங்கள் தவக கை ஆரம்பித்தொர்கள். ஒரு அதிகொரி விற்பகன பில்ககளப் பரிதசொதிக்க ஆரம்பித்தொர். மற்லறொருவர் ஒவ்லவொரு நககைொகக் கொட்டி, அது ஸ்டொக்

லரஜிஸ்டரில் எங்கு பதிவொகி இருக்கிறது என்று தகட்டுக்லகொண்டு இருந்தொர். இருவர் லச வுக் கணக்கு வவுச்சர்ககளச் சரிபொர்த்துக்லகொண்டு இருந்தொர்கள். தக கம அதிகொரி லெய்கிஷன், சொரதொவிடம் விசொரகண நடத்திக் லகொண்டு இருந்தொன். இரவு பதிதனொரு மணி வகர முழு வீச்சில் நடந்த தசொதகனயில் ஒன்றும் ததறவில்க . ‘‘ஓ.தக! இன்னும் கொல் மணிதநரம்தொன் டைம்!’’- சொரதொகவ ஓரக்கண்ணொல் பொர்த்த படிதை தனது அதிகொரிகளுக்கு உரக்கக் கட்டகளயிட்டொன் லெய்கிஷன். இதுவகர நூற்றுக்கணக்கில் லரய்டு கள் நடத்தியிருந்த அவனுக்கு, லரய்டு லசய்ைப்படுபவர்களின் கசக்கொ ஜி அத்துப்படி. லரய்டு முடிைப் தபொகிறது என்று லதரிந்தொல், தன்னிச்கசைொக அவர்கள் பொர்கவ, விக யுைர்ந்த லபொருட்ககள ஒளித்து கவத்திருக்கும் இடத்தின் மீது விழும். அவன் எதிர்பொர்த்தது தபொ தவ, சொரதொ ககட நடுவில் ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்தில் தனது பொர்கவகை ஓடவிட்டொள். இதற்கொகதவ கொத்திருந்த லெய்கிஷன் விருட் லடன எழுந்து, அந்த இடத்கத தநொக்கி ஓடி னொன். அங்கு இருந்த கிரொகனட் கற்கள் சமீபத்தில் அப்புறப்படுத்தப்பட்டு, மீண்டும் லபொருத்தப்பட்டு இருப்பது லதரிந்தது. லெய்கிஷனின் கண்கள் லவற்றிக் களிப்பில் மின்னின. சி நிமிடங்களில், அதிகொரிகள் அந்தக் கற்ககள ொகவமொகப் தபர்த்து எடுக்க, உள்தள தவக ப்பொடு அகமந்த மரத்தொ ொன ஒரு சிறிை நககப்லபட்டி! அகதப் பத்திரமொக லவளிதை எடுத்துத் திறந்து பொர்த்ததபொது, கண்கணப் பறிக்கும் பளபளப்பில் பொதி தகொழிமுட்கட அளவில் ஒரு கவரக்கல்! சொரதொ இப்தபொது நடுக்கத்துடன் லகொக்கரித்துக்லகொண்டு இருந்தொன்...

தக கைக்

குனிந்துலகொண்டு

இருக்க,

லெய்கிஷன்

‘‘தமடம், எனக்கு நகககைப் பத்தி அதிகம் லதரிைொதுன்னொலும், இது மிக விக உைர்ந்த கவரம் என்று மட்டும் என்னொல் லசொல் முடியும். இகத உங்கள் ஸ்டொக் லரஜிஸ்டரில் எங்தக பதிவு லசய்திருக்கிறீர்கள் என்று கொட்ட முடியுமொ? இகத ைொரிடம், எவ்வளவு விக லகொடுத்து வொங்கினீர்கள் என்று விவரம் லசொல் முடியுமொ? வொங்கிைதற்கொன பில்க க் கொண்பிக்க முடியுமொ?’’ சொரதொ லதொண்கடகைக் ககனத்துக் லகொண்டு, ஈனஸ்வரத்தில் தபசத் லதொடங் கினொள்... ‘‘சொர், ப்ளீஸ்... இதுக்கும் ககடக்கும் எந்தச் சம்பந்தமும் இல்க . இது முழுக்க முழுக்க என்தனொட லபர்சனல் தமட்டர்.’’ ‘‘புரிைக ?’’ ‘‘அதொவது, இகத எனக்கு கிஃப்டொ லகொடுத்தது என்தனொட பொய் ஃப்லரண்ட்!’’ இப்தபொது லெய்கிஷனின் குரலில் எகத் தொளமும் தசர்ந்து ஒலித்தது. ‘‘நல் தொப் தபொச்சு! அவதரொட தபரு, அட்ரஸ், தபொன் நம்பர் லகொடுங்க. அவகர உங்க முன்னொத தை விசொரகண பண்தறொம். சுந்தர், தமடம் லசொல்றகத தநொட் பண்ணிக்குங்க.’’ ‘‘இல் சொர், அது தவற ஒரு பிரச்கன இருக்கு’’ என்று பதறினொள் சொரதொ. ‘‘எங்க கொதல் அவதரொட அப்பொவுக்குத் லதரிஞ்சொ வம்பொயிடும். அதனொ தைவுலசய்து, இந்த தமட்டகர இததொட விட்ருங்க. அந்தக் கல்க என்கிட்ட லகொடுத்துருங்க, ப்ளீஸ்!’’

லெய்கிஷன் அகசந்து லகொடுக்கவில்க . சொரதொகவப் பொர்த்துக் கம்பீரமொக முழங் கினொன்... ‘‘வருமொன வரிச் சட்டத்தின் கீழ் எனக்கிருக்கும் அதிகொரத்கதப் பிரதைொகித்து, இந்த விக மதிப்புள்ள கவரக்கல்க இந்திை அரசொங்கத்தின் சொர்பில் நொன் ககைகப்படுத்துகிதறன். உங்களுக்கு ஆட்தசபகன ஏதொவது இருந்தொல் லசொல் ொம்!’’ சொரதொவுக்குப் தபச்தச வரவில்க . ‘‘ஓ.தக. சுந்தர், இந்தக் கல்க எகட தபொட்டு ஒரு ரசீது தைொர் பண்ணுங்க.’’ ‘‘சொர்... ட்தரட் விட்னஸ் தவணுதம? அதொவது, இதத லதொழில் இருக்கிற சி முன்னொடிதொன் நொம இகத மதிப்பீடு பண்ண முடியும். அதொதன ரூல்ஸ்?’’

சொட்சிகள்

‘‘என்னய்ைொ லபொல் ொத ரூல்ஸ்? மணி பொர்த்திைொ, பன்னிரண்டு! இந்த நடுரொத்திரியி சொட்சிகைக் லகொண்டொன்னொ நொன் எங்தக தபொதவன்? சீஃப் கமிஷனர்கிட்ட தபசி ஸ்லபஷல் லபர்மிஷன் வொங்கிடதறன். நீங்க மொர்க்லகட் தரட்டுக்கு மதிப்பு தபொடுங்க. கவரம் ஒரு தகரட் என்ன விக னு லதரியும் ? லதரிைத ன்னொ மிஸ். சொரதொகிட்ட தகட்டுக்கங்க.’’ ‘95 கிரொம் எகடயுள்ள ஒரு கவரக் கல்க இந்திை அரசொங்கத்தின் சொர்பொக தொன் ககைகப்படுத்தியிருப்பதொக’ தைொரிக்கப்பட்ட ரசீதில், பச்கச கமயில் ககலைழுத்துப் தபொட்டு, சொரதொவிடம் நீட்டினொன் லெய்கிஷன். ‘ ஞ்சம் தரமொட்தடன். லசய்ைறகதச் லசய்துக்தகொ’ன்னு திமிரொ லசொன்தன யில்த ... இப்ப லதரியுதொ, ைொர் இந்த லெய்கிஷன்னு?’ என்கிற தகொப லவறி அவன் கண்களில் மின்னிைது. இது நடந்த பதிகனந்தொவது நொள்... சொரதொவின் தனிைகறயில் அவள் முன் உட்கொர்ந்திருந்தொன் லெய்கிஷன். அவனுக்குப் பைங்கரமொக விைர்த் திருந்தது. ப வீனமொன குரலில் தபச ஆரம்பித்தொன்... ‘‘என்கன மன்னிச்சிடுங்க தமடம்! உங்ககிட்தடர்ந்து ககைகப்படுத்தின அந்தக் கல்க எங்க டிபொர்ட்லமன்ட் அப்கரசகர லவச்சு மதிப்பீடு பண்ணிப் பொர்த்ததன். அது ஆயிரம் ரூபொய்கூடப் லபறொத தபொலிக் கல்லுனு லசொல்லிட்டொரு. அதொன், அகத உங்ககிட்ட லகொடுத்துட்டு, ரசீகதத் திரும்பக் தகட்டு வொங்கிட்டுப் தபொக ொம்னு...’’ சொரதொ கர்ஜித்தொள்... ‘‘மிஸ்டர் ஆபீஸர், என்ன... விகளைொடறீங்களொ? நீங்க ககைகப்படுத்தின கவரக் கல்த ொட மொர்க்லகட் மதிப்பு முப்பது ட்சம் ரூபொய். அது கணக்கு வரொத கவரம்தன வச்சுக்கங்க... அதுக்கொன வருமொனவரிகைக் கட்டிடதறன். அந்த கவரத்கதத் திருப்பித் தர தவண்டிைது உங்க டிபொர்ட்லமன்ட்தடொட லபொறுப்பு. இல்த ன்னொ நொன் உங்க தம தகஸ் தபொட தவண்டி வரும். எனக்கும் லகொஞ்சம் சட்டம் லதரியும், மிஸ்டர் லெய்கிஷன். நீங்க தபொக ொம்!’’ லெய்கிஷன் விைர்த்துப் தபொய், லசய் வதறிைொமல் எழுந்து தபொக, இல் ொத கொத கன எண்ணி சொரதொவின் இதழ்களில் ஒரு லவற்றிப் புன்னகக மின்னிைது.

வறுப்பு!

ஜ.ரா.சுந்தரரசன்

சி ல கடைகளுக்கு ர

ார்ரை ரதடவயில்டல. அந்த ரகத்டதச் ரசர்ந்ததுதான் அந்தப் ட்ைாணிக் கைடலக் கடை. ஆனாலும், கடை திறந்த புதிதில் ‘வருகைடல வருத்தகம்’ எனக் ரகாணாமாணா வவன்று, முதலாளிரே தனக்குத் வதரிந்த ‘ர’கர ‘ற’கரங்கடைப் பிரரோகித்து, வ யின்ட்ைால் எழுதியிருந்தார். பின்னர், வருத்தகத்தில் ‘க’ உதிர்ந்து வருகைடல வருத்தம் என்றானது.

தடலயில் அழுக்குத் துண்டும், முண்ைா னிேனுமாக, காய்ந்து ர ான வதன்டன ஓடலடேப் ர ால ஒரு எலும்புக்கூடு மனிதன், கடையின் கர்ப் க்கிரகத்தில் ட்ைாணிடேரோ ரவர்க்கைடலடேரோ விைக்குமாற்றின் அடிக்கட்டைோல் வறுத்துக்வகாண்டு இருப் ான். வ ரும் ாலான ரேரம் வாணலியில் மணல்தான் இருக்கும். சரிந்த நிடலயில் வாய்பிரிந்து, அருரக இருக்கும் மூட்டையிலிருந்து ரவர்க்கைடலடே அவ்வப்ர ாது அள்ளி, வாணலியில் ர ாட்டுக் வகாள்வான். அடதப் ர ாடு வனும் அவரன, வறுப் வனும் அவரன, சல்லடைோல் சலித்து எடுப் வனும் அவரன என எல்லாமாகி நின்றான் அவன்! அவல், காரம் ர ாட்ை காராமணி வடகேறாக்கள் சிறுசிறு கூடைகளில், குட்டிக் குட்டி ஆழாக்குகரைாடு வீற்றிருந்தன. பின்னணியில், கண் மூக்கு வாயுைன் கூடிே இன்வனாரு வ ரிே கூடை ர ால முதலாளியின் கனத்த சரீரம். ஆயுத பூடஜ, வ ாங்கல் ர ான்ற ோட்களில் பிரமாண்ை வ ாதிமூட்டைகளில் வ ாரியும், அதன் ரமல் அைப் தற்கான ை ை க்காப் டியும் (முத்திடர ர ாட்ைது) டவக்க முதலாளி தவறிேது இல்டல. வ ாரி கால், புழுதி முக்கால் என்று வதருப் புழுதிவேல்லாம் டிந்தாலும், உப்ர ாடு உப் ாக அது இரண்ைறக் கலந்துவிடும். அந்த ரராடில் வவகுோள் வடர அவருடைேது தவிர, ரவறு வ ாரிக் கடை கிடைோது. திடீவரன்று ஒரு ோள், ஒரு வ ரிே அடுக்குமாடி டி ார்ட்வமன்ட் ஸ்ரைார் வந்தது. அதிலிருந்து அவருக்கு விோ ாரம் வகாஞ்சம் மட்டுப் ட்ைது. அறுத்து வவச்ச காகிதம் அப் டிரே கடரோமல் வகாக்கியில் கத்டதோகத் வதாங்குவது அவர் மனடதச் சஞ்சலப் டுத்திேது. முக்கிேமாக, வ ாரி மடிக்கும் அடர நியூஸ் ர ப் ர் ஏறக்குடறே ழுத்ரதவிட்ைது. வ ாரி தின்னுகிறவர்கள் ரவகமாகக் குடறந்து வருகிறார்கைா? அவதல்லாமில்டல. வ ாரிக்கு மசாலா கிசாலா ர ாட்டு பிைாஸ்டிக் ட யில் அழகாக, அரத சமேம் அநிோேமாக அஞ்சு ரூ ாய்க்கு விற்கிறார்கள். அடதயும் ஏமாளி ஜனங்கள் ரகள்வி ரகட்காமல் வாங்கிப் ர ாகிறார்கள். கண்ணாடிக் கூடுக்குள் இருந்தால், அதுக்கு மவுரச தனிதான்! அதுவும் தவிர, க்கத்தில் புதுசாக ‘ ாம்ர சாட்’ கடை வந்ததில், இவர் விோ ாரம் இன்னும் டுத்துவிட்ைது. வ ாரியிரல காராபூந்தி கலப் ாங்க, வதரியும். ஆனால் வ ாரியில் பூரி,

வவள்ைரிக்காய், உருடைக் கிழங்கு என்று எடதவேல்லாரமா கலந்து, சிவப் ாக என்னத்டதரோ ஊற்றி விற் டத அவர் அப்ர ாதுதான் ார்க்கிறார். ஒரு க்கம் விஜோ டி ார்ட்வமன்ட் ஸ்ரைார்ஸ், இன்வனாரு க்கம் ாம்ர சாட் என வேருக்கடிோன நிடலயில், வறுகைடல எலும்புக் கூடுக்கு வரண்டு மாச சம் ைம் ாக்கி. அவனுக்கும் வயிறு இருக்ரக... ஒரு ோள், ‘‘இன்னிரோை நின்னுக்கரறன் வமாள்ைாலி’’ என்று வசால்லிவிட்டு நின்றுவிட்ைான். ஒரு ோள், புல்ரைாசருங்க சகிதம் ேகரசட க்காரங்க வந்துட்ைாங்க. வதருவிரல நிடறேக் கடைகடை இடிச்சுத் தள்ளிக்கிட்ரை வராங்க. ‘‘உங்க ஓனருக்கு ரோட்டீஸ் வுட்ைாச்சு. எவடனயும் ரகட்க ரவண்டிேதில்டல. ோடைக்குக் காலி ண்ணரலன்னா, உன் அத்தடன சாமானும் மண்ணுதான்’’னு எச்சரிச்சுட்டுப் ர ானாரு இன்ஜினீேரு. அஞ்சு த்து வகாடுத்து அைக்குகிற சமாசாரமில்ரல இது! வேசமாலுரம வராம் க் கடைங்கடை இடிச்சுட்ைாங்க. வகவுர்வமன்ட் எைமாம். ஆக்கிரமிச்சிருக் காங்கைாம் கடைக்காரங்க. ‘‘அந்த ோயி ேம்ம டகல வசான்னானா ார்த்திோ?’’ என்று மறுகினார் முதலாளி. ‘‘அந்த ம் ாய் சாட்காரடனக்கூை காலி ண்ணச் வசால்லிட்ைாங் கைாரம?’’ ‘‘ஒழிேட்டும். அவனுகளுக்வகன்ன வ ாடழச்சுக்குவானுங்க... இைவட்ைம்...’’ வகாஞ்ச ோள் சமாளிச்சுப் ார்த்தார். அப்புறம், வீட்டிரலரே வறுத்து எடுத்து, தகர டின்களில் ர ாட்டு, கைற்கடரப் க்கம் வகாண்டுர ாய் விற்றார். ‘‘அடிரே! வறட்டுக் கைடல ரவணாம். எல்லாப் ேலுவளுக்கும் ோக்கு நீண்டுர ாச்சு. மசாலா கிசாலா எதுனா ர ாட்டுக் கண்ணாடிக் காகிதம் சுத்தி ‘ர ா’ ண்ணுனாத்தான் வாங்கரறங் கறாங்க!’’ அப் டித்தான் மூணு மாசம் விற்றார். சரக்கு ேல்லாரவ ர ாச்சு! வவறும் ஒட்ச கைடலயிரல கார மசாலாடவப் ர ாட்டு, அதிரல வ ாதினாடவயும் வறுத்துப் ர ாட்டு, வரண்டு ரூ ா ாக்வகட்டு ேல்லாரவ மூவ் ஆச்சு! ஆனா, அவர் துரதிர்ஷ்ைம்தான் எங்ரக ர ானாலும் அவடர நிழல் மாதிரி துரத்திக்கிட்டு வருரம, அது இப்ர ா சுனாமிோ வந்து ரசர்ந்தது. கைற்கடர வவறிச்ரசாடிப்ர ாச்சு! பீச்சாங்கடரக்கு வர்றதுன்னாரல ஜனம் அஞ்சுது. கைடலப் ார்க்க வர ஜனம் குடறஞ்சதுனால, இவர் கைடல ர ாணிோவரல! வ ாஞ்சாதிக்கும் மூட்டு ரோவு, சர்க்கடரன்னு வதனமும் எதுனா பிடுங்கல். ‘வேசான காலத்திரல இப் டி மாட்டிக்கிட்ரைாரம மீனாச்சி’னு வருத்தப் ட்ைார். ஒரு ோள் ‘வறுப்பு’ அவர் வீட்டுக்கு வந்தான். கைடல வறுத்துக்வகாண்டிருந்த எலும்புக் கூடு. ‘‘வமாள்ைாலி... ேல்லாயிருக்கீங்கைா?’’

‘‘நீதான் ாக்குறிரே வறுப்பு! எல்லாம் ர ாச்சி. அடிரோடு புட்டுக்கிச்சிைா! அண்ைாவாட்ைம் உருண்டு வகைப் ாரை ஆச்சி... இப் ப் ாரு, சுக்காட்ைம் ஆயிட்ைா! அது எப்ர ா மண்டைடேப் ர ாடுரமா, வதரிேரல!’’ ‘‘மனசு வோந்துர ாகாதீங்க வமாள்ைாலி. ஒரு விசேம் ஒங்க காதுல ர ாட்டுட்டுப் ர ாகத்தான் இப் ோன் வந்ரதன்...’’ ‘‘என்னைா, வசால்லு?’’ ‘‘ேம்ம ட்ைாணிடேப் தமா வறுத்து, ஏரதா வவளிோைாம்... ர ரு வாயில நுடழேரல, அங்ரக அனுப்பிைறாங்க. சூப் ரா பிசினஸ் ேைக்குது. இரு து ஆளுங்க ராப் கலா ரவடல வசய்ேறாங்க. ோம ஓல் லாட்ைா வறுத்து அனுப்பிச்சுைலாம். விதவிதமா ாக்கிங்வகல்லாம் வவளிோட்ல ேைக்குது. அவன் ஒண்ணியுரம ரசக்கறதில்ரல. வவறும் ாக்கிங்கி ரலரே மேக்கிப் ர ாைறாங்க.’’ ‘‘அப் டிோ?’’ ‘‘ரதய்க்கத்தான் ஆளில்லாம இருக்குது. வதனத்துக்கும் ரசட்டு நூறு ரூ ா தந்துைறான். ோருங்கறிோ? முன்ரன ாம்ர சாட் வவச்சிருந்தாரன, அவன்தான்!’’ ‘‘அைப் ாவி... அங்ரக வகௌம்பிட் ைானா?’’ ‘‘வமாள்ைாலி! ணம் ேல்ல வவடத மாதிரி. ர ாைறவன் ர ாட்ைா எங்ரகயும் வமாடைக்கும். நீங்க வர்றீங்கைா? வர்றதானா ோடையிலிருந்து கூட்டிப் ர ாரறன்.’’ மகிழ்ச்சியும், துக்கமும் அதுவாகப் வ ாங்கி வழிந்தது. இரண்வைாரு நிமி இடைவவளிக்குப் பிறகு, ‘‘அடதயும் ஒரு வார்த்டத ரகட்டுக்கரறன்’’ என்றார்.

வமௌன

‘‘ரகக்குறவதன்னது?’’ என்று உள்ரையிருந்து குரல் வந்தது. சில நிமி ங்களில் மீனாட்சி எழுந்து, லவீனமாக வந்து நின்றாள். அவள் காலில் ‘வறுப்பு’ விழுந்து வணங்கினான். ‘‘உன்னாட்ைம் விசுவாசக்காரங்க இன்னும் இருக்காங்கப் ா. கண்ணாலம் ண்ணிட் டிோ? ார்த்துட்டிருந் திரே?’’

எந்திரி!

வ ாண்ணுக்குக்

‘‘ரோட்டீஸ் வவக்க வரரம்மா. எைம் குதுந்து ர ாச்சு!’’ உள்ரை ர ாய் முதலாளி ரதடித் துருவி ஐம் து ரூ ா ரோட்டு ஒன்டறத் தட்டில் டவத்துக் வகாண்டு வந்தார். ‘‘ஒரு அஞ்சு நூறு வவச்சுக் குடுக்கக் கூை வசதி இல்லாமப் ர ாச்சுைா வறுப்பு’’ - அவர் வதாண்டை கரகரத்தது. ‘‘குடுத்த டகதாரன வமாள்ைாலி’’ என்றவன், மறுப்பு வசால்லாமல் ரூ ாடே எடுத்துக்வகாண்டு, ‘‘ோடைக்கு வரடிோயிருங்க வமாள்ைாலி’’ என்றுவிட்டுப் புறப் ட்ைான். அவன் வந்துவிட்டுப் ர ாய்ச் சில நிமிைம் ஆகியும், சுழன்றுவகாண்டு இருந்தடத அவர் ோசி உணர்ந்தது.

வறுப்பு

வாசடன

அங்ரகரே

வெங்காய சட்னி வெங்காய சட்னி வ ாம்ப நல்ல டேஸ்டி சட்னி . சாத்ததுேனும் சாப்பிேலாம் . தயிர் சாததிற்கு வ ாம்ப நல்லா இருக்கும். இட்லி டதாசச கும் நல்லா இருக்கும். டதசெயானசெ : 2 -3 வபரிய வெங்காயம் 10 -12 குண்டு மிளகாய் ெற்றல் 2 ஸ்பூன் புளி டபஸ்ட் 1/2 ஸ்பூன் கடுகு 1/2 ஸ்பூன் உளுத்தம் பருப்பு உப்பு 2 ஸ்பூன் எண்சை வசய்முசற: ொைாலி இல் எண்சை விட்டு மிளகாய் மற்றும் வெங்காயத்சத ெதக்கவும். புளி டபஸ்ட், உப்பு டபாட்டு மிக்சி இல் அச க்கவும். ெழித்து எடுத்துவிட்டு கடுகு உளுந்து தாளிக்கவும். அருமயான thuvaiyal / சட்னி வ டி.

பாம்டப சட்னி டதசெயானசெ : 1/2 ஸ்பூன் கடுகு 1/2 ஸ்பூன் உளுத்தம் பருப்பு 3 -4 பச்சச மிளகாய் 2 வபரிய வெங்காயம் 4 டேபிள் ஸ்பூன் கேசல மாவு 2 தக்காளி கறிடெப்பிசல வகாத்துமல்லி உப்பு வகாஞ்சம் எண்சை வசய்முசற: வெங்காயம், தக்காளி, பச்சச மிளகாய் என் அசனத்தயும் மிகவும் வபாடியாக நறுக்கவும். ொைலி இல் எண்சை செத்து , கடுகு, உளுந்து டபாட்டு தாளிக்கவும். அரிந்து செத்தத்சத டபாட்டு ெதக்கவும். கேசல மாவில் தண்ணீ ஊற்றி கச த்து ொைலி இல் ஊற்றவும். நன்கு வகாதித்து வகட்டியானதும் (சட்டினி டபால் ஆனதும் ) இறக்கவும். கறிடெப்பிசல வகாத்தமல்லி தூவி இறக்கவும். டதாசச இட்லி கு நல்லா இருக்கும்.

வெங்காய சட்னி 2 டதசெயானசெ : 2 -3 வபரிய வெங்காயம் 10 -12 குண்டு மிளகாய் ெற்றல் 2 தக்காளி 1/2 ஸ்பூன் கடுகு 1/2 ஸ்பூன் உளுத்தம் பருப்பு உப்பு 2 ஸ்பூன் எண்சை வசய்முசற: ொைாலி இல் எண்சை விட்டு மிளகாய், தக்காளி மற்றும் வெங்காயத்சத ெதக்கவும். உப்பு டபாட்டு மிக்சி இல் அச க்கவும். ெழித்து எடுத்துவிட்டு கடுகு உளுந்து தாளிக்கவும். இது நல்ல கலர் ஆக இருக்கும். அருமயான thuvaiyal / சட்னி வ டி.

வெங்காய சட்னி 3 டதசெயானசெ : 2 -3 வபரிய வெங்காயம் 10 -12 குண்டு மிளகாய் ெற்றல் 2 தக்காளி 1/2 ஸ்பூன் கடுகு 1/2 ஸ்பூன் உளுத்தம் பருப்பு உப்பு 1/2 ஸ்பூன் எண்சை வசய்முசற: மிளகாய், தக்காளி மற்றும் வெங்காயத்சத உப்பு டபாட்டு மிக்சி இல் அச க்கவும். ெழித்து எடுத்துவிட்டு கடுகு உளுந்து தாளிக்கவும். அருமயான துசெயல் / சட்னி வ டி.

பாம்டப சட்னி2 டதசெயான வபாருள்கள் துெ ம்பருப்பு - 1 கப் வபரிய வெங்காயம்- 1 சிெப்பு மிளகாய்-3 தக்காளி-1 கறிடெப்பிசல,கடுகு,உர்லுந்து- தாளிக்க வசய்முசற முதலில் துெ ம்பருப்சப ொைலியில் எண்சைய் விோமல் ெறுத்துக்வகாள்ளவும் (கருகி விோமல்) பிறகு ெறுத்த பருப்சப ஆறவிட்டு தண்ணீர் விட்டு 1 மணி டந ம் ஊறசெக்கவும். பருப்பு ஊறியதும் அதனுேன் வெங்காயம் , தக்காளி, மிளகாய், டசர்த்து அச க்கவும். ொைலியில் எண்சைய் விட்டு கடுகு,உளுந்து டபாட்டு வெடித்ததும் கறிடெப்பிசல டபாட்டு நாம் அச த்து செத்துள்ள சட்னிய தண்ணீர் விட்டு கலந்து ஊற்றவும். நன்கு சட்னி வகட்டியாகும் ெச கிளறி இறக்கவும்

கா ச்சட்னி அல்லது பச்சச சட்னி டதசெயான வபாருட்கள்: வகாத்துமல்லி வபரியதாய் ஒரு கட்டு பச்சச மிளகாய்10 -12 இஞ்சி ஒரு துண்டு பூண்டு 2 -4 2 டீஸ்பூன் வபாட்டுக்கேசல உப்பு வசய்முசற : வகாத்துமல்லி, பச்சச மிளகாய், இஞ்சி டபான்றெற்சற நன்கு கழுவி நீச ெடிகட்டிவிட்டு மற்றச் சாமான்கடளாடு டசர்த்து அச க்கவும். வகாஞ்சம் நீர் விட்டு அச க்கலாம். வகட்டிக் குழம்பு பத்த்தில் சட்னி இருக்கனும் . குறிப்பு: இந்த சட்னி சம ோசோ, மேல் பூரிக்கு ததோட்டுக்த ோள்ள நல்லோ இருக்கும் புளிச்சட்னி 100 கி ாம் புளிசய ஊற செத்து புளிக்கச சல் எடுத்து வகாட்சே, டகாதுகள் டபாக ெடிகட்டி செக்கவும். இதற்கு ஒரு ஆழாக்கு அல்லது ஒன்றச ஆழாக்கு வெல்லத்தூள் டதசெப்படும். ஒரு டேபிள் ஸ்பூன் மிளகாய்த் தூள், உப்பு டதசெயான அளவு. ஒரு டீஸ்பூன் சர்க்கச (பிடித்தமானால்) ஜீ கத்சத வெறும் ொைலியில் ெறுத்துப் வபாடி வசய்து செத்துக்வகாள்ளவும். இந்தப் வபாடியில் ஒரு டேபிள் ஸ்பூன் வபாடிசயச் சட்னிசய இறக்குசகயில் டசர்க்கடெண்டும்.

இப்டபாது கச த்த புளிக்கச சசல அடுப்பில் செத்து, உப்பு, மிளகாய்த்தூள், வெல்லத்தூள், சர்க்கச டசர்த்துக் வகாதிக்க விேவும். நன்கு வகாதித்துச் சட்னி வகட்டியாக ஆகும்டபாது ெறுத்த ஜீ கப் வபாடிசயச் டசர்த்து அடுப்பில் இறந்து கீடழ இறக்கவும். இது பல நாட்கள் பயன்படுத்தலாம். குறிப்பு:ேயன்ேடுத்துக யில் ஒரு சின்னக் கிண்ணம் சட்னிகய எடுத்துக்த ோண்டு நீர் விட்டுத் தளர்த்திக்த ோண்டோல் ஆறு அல்லது ஏழு நேர் ளுக்குப் ேரி ோற முடியும். ஆலூ வசன்னா டதசெயானசெ : ஒரு கப் டெகசெத்த வகாத்துக்கேசல இ ண்டு கப் டெகசெத்த உருசளக்கிழங்கு இ ண்டு வபரிய வெங்காயம் 4 - 5 பச்சச மிளகாய் ஒரு இன்ச் இஞ்சி துண்டு ஒரு ஸ்பூன் சீ கம் ஒரு ஸ்பூன் கடுகு வகாத்துமல்லி இசலகள் வகாஞ்சம் கறிடெப்பிசல இசலகள் வகாஞ்சம் மஞ்சள் வபாடி உப்பு எண்வைய் தேோடிக் மேண்டியகே: த ோஞ்சம் மிளகு- சீர ம் , 4 ஏலக் ோய், ஒரு சின்ன துண்டு லேங் ேட்கட, 4 லேங் ம் , ஒரு பிரிஞ்சி இகல எல்லோேற்கறயும் தேோடித்து கேத்துக்த ோள்ளவும். அதிலிருந்து ஒரு சின்ன ஸ்பூன் தேோடிகய இந்த றியமுதுக்கு மேோடவும். வசய்முசற : ொைலி இல் எண்வைய் விட்டு கடுகு சீ கம் டபாட்டு தாளிக்கவும். கடுகு வெடித்ததும், பச்சச மிளகாய் , துருவின இஞ்சி கறிடெப்பிசல டபாட்டு ெதக்கவும். நறுக்கின வெங்காயத்சத டபாேவும். ெதக்கவும். டெக செத்த வகாத்துக்கேசல சய டபாட்டு நன்கு மசிக்கவும். டமடல வசான்ன வபாடிசய ஒரு சின்ன ஸ்பூன் டபாேவும். வகாஞ்சம் தண்ணீர் விட்டு நன்கு மசிக்கவும். மஞ்சள் வபாடி டபாேவும். வகாஞ்சம் டசர்ந்தாற்டபால ஆனதும் நறுக்கி செத்துள்ள உருசளக்கிழங்சக டபாேவும். நறுக்கி செத்துள்ள வகாத்துமல்லி மற்றும் கறிடெப்பிசலசய டபாேவும். நன்கு கிளறவும். டசர்ந்தாற்டபால ஆனதும் இறக்கவும். ொசசன ஆசள தூக்கும்..... வ ாம்ப நல்லா இருக்கும். குறிப்பு: இகத சப்ேோத்தி இல் கேத்து சுருட்டி அலுமினியம் foil இல் சுற்றி த்தியோனத்துக்கு கேக் லோம். லஞ்ச் க்கு கேக் லோம். தரோம்ே நல்லோ இருக்கும்.

ெேகறி டதெயானசெ : 500 கி ாம் வெங்காயம் 250 கி ாம் கேசல பருப்பு 250 கி ாம் தக்காளி 250 கி ாம் Vegetable Shortening அதாெது vegetable ghee (dalda) 50 கி ாம் வபாட்டுக்கேசல 50 கி ாம் பூண்டு டசாம்பு, இஞ்சி , கச காஸா தலா 25 கி ாம் ஏலம், கி ாம்பு தலா 2 பட்சே வகாஞ்சம் (2 -3 துண்டுகள் ) 1/2 முடி டதங்காய் மஞ்சள் வபாடி 5 -6 பச்சச மிளகாய் வகாத்துமல்லி உப்பு வசய்முசற: கேசல பருப்சப 1/2 மணி டந ம் ஊ செக்கவும். ஊறினதும், பாதி டசாம்பு டபாட்டு ,உப்பு டபாட்டு மிக்சி இல் க க ப்பாக அச க்கவும். தண்ணீர் மட்ோ விேணும். மாவு வகட்டியாக இருக்கணும். ொைலி இல் ோல்ோ டபாட்டு, படகாோ டபால் டபாட்டுக்வகாள்ளவும். (இதுடெ வ ாம்ப டேஸ்ட் ஆக இருக்கும் ) தனிடய செக்கவும். மற்ற எல்லா வபாருட்கசளயும் மிக்சி இல் டபாட்டு அச க்கவும் ஒரு உருளி இல் ோல்ோ டபாட்டு, டசாம்பி தாளிக்கவும். அச த்த விழுசத டபாட்டு, உப்பு மஞ்சள் வபாடி டபாட்டு நல்லா கிளறவும். மறு புறம், எல்லா படகாோக்கசளயும் இ ண்டு இ ண்ோக உதிர்த்து செக்கவும். உருளி இல் உள்ள மசாலா நான்கு வகாடித்து, எண்சை பிரிந்து ெந்ததும், இந்த படகாோ துண்டுகசள டபாட்டு, 2 ேம்பளர் தண்ணீரும் விேணும். அது வமாத்தம் வகாதித்ததும், வகாத்தமல்லி தூவி இறக்கணும். அருசமயாக இருக்கும். இட்லி, டதாசச, பூரி என் எல்லாெற்றுக்கும் வதாடுக்கலாம்ம் வெறுமடன வும் சாப்பிேலாம் டகழ்ெ கு இட்லி அளவு : 4 கப் டகழ்ெ கு மாவு 1 கப் உளுந்து 2 - 2 1/2 கப் வமல்லிசு அெல் ( வகட்டி அெல் என்றால் 1 - 1/2 கப் டபாறும்) வசய்முசற: அெல் மற்றும் உளுத்தம் பருப்சப நன்கு கசளந்து தனித்தனியாக 2 - 3 மணிடந ம் ஊ செக்கவும். பிறகு டகழ்ெ கு மாசெ உப்பு டபாட்டு கச த்து செக்கவும்.

தண்ணீர் மட்ோ விேவும். ஊறிய பிறகு முதலில் உளுந்சத அச த்து பிறகு அதிடலடய ஊறிய அெசலயும் டபாேவும். அது நன்கு அச பட்ேதும், கச த்து செத்துள்ள டகழ்ெ கு மாசெயும் வகாட்டி ஒரு சுற்று சுற்றி , பாத்தி த்தில் எடுத்து செக்கவும். ஒரு 8 மணி டந ம் கழித்து இட்லி ொர்க்கலாம். அருசமயான 'டகழ்ெ கு இட்லி' தயார். துேரம்ேருப்பு டோல் டதசெயானசெ : 1 கப் துெ ம் பருப்பு 1 வபங்களூர் தக்காளி ( விசத நீக்கி நறுக்கவும் ) 1 வபரிய வெங்காயம் 2 பச்சச மிளகாய் ( இ ண்ோக நறுக்கவும்) 1 /2 ஸ்பூன் மிளகாய் வபாடி 1 /2 ஸ்பூன் துருவின இஞ்சி உப்பு 1 டேபிள் ஸ்பூன் எண்வைய் 1 டீ ஸ்பூன் சீ கம் 1 டீ ஸ்பூன் கடுகு 1 டீ ஸ்பூன் தனியா மஞ்சள் வபாடி வகாஞ்சம் ெறுத்து அச த்த வெந்தயப்வபாடி கால் ஸ்பூன் 1 டேபிள் ஸ்பூன் வபாடியாக நறுக்கின வகாத்துமல்லி 1 டேபிள் ஸ்பூன் புளி டபஸ்ட் வசய்முசற: துெ ம்பருப்சப நன்கு கசளந்து மஞ்சள் வபாடி மற்றும் தக்காளி ,வெங்காயம்டபாட்டு குக்கரில் செக்கவும். மூன்று நான்கு விசில் ெ ட்டும். ொைலி இல் எண்வைய் விட்டு சீ கம், கடுகு , முழு தனியா டபாட்டு தாளிக்கவும். பச்சச மிளகாய், இஞ்சி டபாட்டு ெதக்கவும். பிறகு வெந்த பருப்சப இதில் வகாட்ேவும. வகாஞ்சம்வகாதித்ததும் உப்பு , புளி டபஸ்ட் , மிளகாய் வபாடி , வெந்தயப்வபாடி எல்லாம் டபாேவும். டதசெயானால் வகாஞ்சம் தண்ணீர் விேவும். ஒரு ஐந்து நிமிேம் வகாதிக்கட்டும். பிறகு வகாத்துமல்லி தூவி இறக்கவும். துெ ம் பருப்பு ோல் தயார். வ ாட்டி, சாதம் மற்றும் புலவு ெசககளுக்கு நல்லா இருக்கும்.

வரல ொட்டி லரங்கசொமி ‘‘டா க்டர், நான் ரகு பேசபேன்... நீங்க இப்ேபே என் வீட்டுக்கு ேர முடியுமா? ரராம்ே அேசரம், ப்ளீஸ்!’’ ‘‘என்ன ரகு... ஏதாேது எமர்ரென்சியா? உனக்கு உடம்புக்கு ஒண்ணும் இல்லைபய?’’

‘‘எனக்கு ஒண்ணும் இல்லை டாக்டர்! ஆனா, நான் ரசான்னா நம்ே மாட்படன்னீங்கபே, அந்த ரசக்ஸ் ரேறி பிடிச்சே, இப்போ என் கண் முன்னால் எேன்கூடபோ சல்ைாேம் ேண்ணிட்டு இருக்கா. இப்ேடி ஒரு ரகாடுலம என் எதிரிக்குக்கூட ஏற்ேடக் கூடாது டாக்டர். நான் போன மாசபம உங்ககிட்ட ரசான்பனன்... பரகா ஒரு நிம்போபமனியாக்கா, ரசக்ஸ் ரேறி பிடிச்சேோ மாறிட்டு ேர்ோள்னு. நீங்கதான் நம்ோம, எனக்கு ஏபதா மனப்பிராந்தி அது இதுன்னீங்க. இப்ே நீங்கபே பநர்ை ேந்து, உங்க கண்ணாை அந்த அசிங்கத்லதப் ோருங்க, உண்லம புரியும்!’’

‘‘ரடன்ஷன் ஆகாபத! என்ன நடந்தது, ரோறுலமயா ரசால்லு ரகு!’’ ‘‘நான் ேழக்கமா ஏழு மணிக்குத்தான் ஆபீஸ்பைர்ந்து ேருபேன், டாக்டர். பரகாவும் ஏேக்குலேய அபத பநரத்துைதான் அே ஆபீஸ் பைர்ந்து ேருோ. எங்க ரரண்டு பேர்கிட்டயும் வீட்டுச் சாவி தனித்தனியா இருக்கு. இன்னிக்குத் தலைேலினு மத்தியானம் லீவு போட்டுட்டு வீட்டுக்கு ேந்பதன். ோசல்ை பரகாபோட ஸ்கூட்டி நின்னுட்டு இருக்கு. இே இந்த பநரத்துை இங்க ேந்து என்ன ேண்ோனு, பின்ேக்கமா போய் ென்னலை பைசாத் திேந்து ோர்த்பதன். எங்க ரேட்ரூம்ை, பரகா யாலரபயா கட்டிப்பிடிச்சுட்டுக் கிடக்கா டாக்டர்..!’’ மபனாதத்துே நிபுணர் டாக்டர் பசதுவுக்குக் குமட்டிக் ரகாண்டு ேந்தது. ‘என்ன மனிதன் இேன்! தன் மலனவி பசாரம் போேலத இப்ேடியா அடுத்தேலரக் கூப்பிட்டுக் காண்பிப்ோன்!’ ஆனால், இப்ேடி ஒரு அதிர்ச்சியான விஷயத்லதத் தனிபய எதிர்ரகாள்ே பநரும் எேனும், அடுத்து என்ன ரசய்ோன் என்று ரசால்ை முடியாது. விேரீதமாக ஏதாேது ரசய்து ரதாலைப்ேதற்குள், தான் அங்பக போய்த்தான் ஆக பேண்டும்! ‘‘இபதா, உடபன கிேம்பி ேர்பேன்!’’ ரகுவுக்கு ஆபீஸில் பேலைப் ேளு அதிகம். எக்கச்சக்கமான ரடன்ஷன். அதனால் மன அழுத்தம் ஏற்ேட்டு, அதன் விலேோக தாம்ேத்யத்தில் ஈடுேட முடியாமல் போய்விட்டது. கூடபே, குழப்ேம் மற்றும் சந்பதக எண்ணங்கள் தலைதூக்கி விட்டன. அது அேனுக்பக ரதரிந்து தான் ோரம் ஒரு முலே லசக்பகாரதரபிக்காக பசது விடம் ேருகிோன். அேர் அேனுலடய டாக்டர் மட்டுமல்ை, ரநடுநாலேய குடும்ே நண்ேரும்கூட! ‘ஒரு பேலே, தனது கணேனிடமிருந்து இல்ைே சுகம் கிலடக்காமல்தான், பரகா பேறு ேழிலயத் பதடிக் ரகாண்டாபோ?’ என்று ஒரு பயாசலன பசதுவின் மனதுக்குள் ஓடியது. டாக்டரின் காலரப் ோர்த்ததுபம, ரதருமுலனயில் இருந்த காபிக் கலடயில் இருந்து ரகு ஓடி ேந்து ேழி மறித்தான். ‘‘காலர இங்பகபய நிறுத்திட்டு, நடந்து போயிடைாம், டாக்டர்!’’ ஒரு தர்மசங்கடமான ரமௌனத்தில், இருேரும் ரகுவின் வீட்லட பநாக்கி நடந் தார்கள். ோசல் பகட்டின் ரகாக்கிலய ஓலசப்ேடாமல் நீக்கி, பூலனலயப் போல் ரமதுோக நடந்து, பின்ேக்கம் ரசன்று, ேடுக்லகயலே ென்னலை அலடந்தார்கள். பைசாகத் திேந்திருந்த ென்னல் ேழிபய எட்டிப் ோர்த்தார் பசது. ரகு ரசான்னது சரிதான்! ‘‘அது உன் மலனவி பரகாதான்னு எப்ேடிச் ரசால்பே?’’ ‘‘என்ன டாக்டர், என் மலனவிலய எனக்குத் ரதரியாதா? அே கட்டியிருக்கிே புடலே, இந்த முலே தீோேளிக்கு நான் ோங்கிக் ரகாடுத்தது!’’

காதல் காட்சியின் கிலேமாக்ஸ் அரங்பகறும் முன் பசது, ரகுலே இழுத்துக்ரகாண்டு வீட்லட விட்டு ரேளிபய ேந்தார். ‘‘ோர்த்தீங்கோ டாக்டர், அே நிம்போபமனியாக்தாபன? ரசக்ஸ் ரேறி பிடிச்ச மிருகம்தாபன? நான் இப்போ என்ன ரசய்யட்டும் டாக்டர்? தடால்னு கதலேத் திேந்து உள்பே போய், அந்த ரரண்டு பேலரயும் ரேட்டிக் ரகான்னுட்டு, நானும் தற்ரகாலை ரசஞ்சுக்கட்டுமா...’’ - பமபை பேச முடியாமல் ரேடித்து அழுதான் ரகு. அேன் பதாளில் தட்டிச் சமாதானப் ேடுத்தி, ரதருமுலன காபிக் கலடக்கு அலழத்து ேந்தார் பசது. ‘‘ரோறுலமயா இரு ரகு. எபமாஷன ைாகாபத! அது சரி, பரகாகூட இருக்கிேது யாருனு ரதரியுமா?’’ ‘‘ரதரியலைபய டாக்டர்! அேபோடு ஒண்ணா பேலை ோர்க்கிேேன் எேனாேதுதான் இருக்கணும். நான் அந்த ஆலேக் குலே ரசால்ை மாட்படன். இேதான் சரியில்பை. ரகாஞ்சம் ோர்க்க ஸ்மார்ட்டான ஆம்பிலேயா இருந்தா ஓேரா இலழயோ. ரேளிபய ோர்ட்டிகள்ை அழகான இலேஞர்கலேப் ோர்த்தா, ரராம்ேபே ேழியோ. நான் நிச்சயமா ரசால்பேன், அே நிம்போபமனி யாக்தான்!’’ பசது விரக்தியாகச் சிரித்தார். ‘‘சும்மா திருப்பித் திருப்பி அலதபய ரசால்ைாபத ரகு! ‘நிம்போபமனியா’ங்கிே ோர்த்லதலயபய மபனா தத்துே அகராதியிலிருந்து எடுத்துட்டாங்க, ரதரியுமா உனக்கு? மஞ்சள் ேத்திரிலக ேடிக்கிேேங்களும், ப்ளூ ஃபிலிம் ோர்க்கிேேங்களும்தான் அந்த ோர்த் லதலய அடிக்கடி உேபயாகிக்கிோங்க. மத்தேடி, மனவியல் நிபுணர்கள் அப்ேடி ஒரு மன பநாய் இருக்கிேதாபே நிலனக்கிேதில்ை!’’ ‘‘என்ன டாக்டர் ரசால்றீங்க?’’ ‘‘ஆமாம் ரகு, அதிகமான ரசக்ஸ் ஆலச உள்ே ரோம்ேலேங்கே ‘நிம்ப்’னு ரசால்ைைாம்னா, முதல்ை எது அேோன ரசக்ஸ் ஆலச, எது அதிக மான ரசக்ஸ் ஆலசனு ேலரயறுக்கணு மில்லையா? உண்லமயில் ரசக்ஸ் உணர்லே அப்ேடி ேலர யறுக்கபே முடியாதுன்னு மனவியல் சாஸ்திரம் ரசால்லுது!’’ ‘‘அப்போ, இங்பக நாம ோர்த்த காட்சிக்கு என்ன அர்த்தம்?’’ ‘‘ரகு, நிெத்லத எதிர் பநாக்கக் கத்துக்கணும். உன்னாை அேளுக்குத் தாம்ேத்திய சுகம் ரகாடுக்க முடியலை. அேளும் ோேம், எத்தலன நாலேக்குத்தான் காத்திருப்ோ! ஏபதா, தன் ேழியிை சுகத்லதத் பதடிக்கிட்டா. அவ்ேேவுதான்! பரகா ஒரு சூழ்நிலைக் லகதி. புரிஞ்சுக்க!’’ ‘‘இருந்தாலும், இது அே எனக்குச் ரசய்ே துபராகம் இல்லையா டாக்டர்?’’ ‘‘பரகா ரசஞ்சது சரினு நான் ரசால்ை ேரபை! சந்தர்ப்ேேசத்துை சாதாரணமா நடக்கிே தப்புதான்னு ரசால்பேன். ராத்திரி, பநரடியா பரகா கிட்ட இதப் ேத்திப் பேசு. ‘உன்லன

மன்னிச்சுட்படன். நடந்தது நடந்ததா இருக்கட்டும். இனிபம, இது மாதிரி ேண்ணாபத!’னு ரசால்லு. அல்ைது, நீயா முன் ேந்து அேளுக்கு விோகரத்து ரகாடு. அேலே அே ேழியிை போக விடு. உனக்கு இன்னும் ஆறு மாசத்துை ட்ரீட்ரமன்ட் முடிஞ்சதும், நீ திரும்ே வும் தாம்ேத்தியத்துை ஈடுேடைாம்கிே நிலைலம ேந்ததும், நீ பேே ஒரு ரேண்லணப் ோர்த்துக் கல்யாணம் ேண்ணிக்க. உனக்கு இப்ே முப்ேத்து நாலு ேயசுதாபன ஆகுது? டாக்டர் பசது போன பின்பு, ரகு கால் போன போக்கில் நடந்து போய், அருகில் இருந்த ஒரு ோர்க் ரேஞ்ச்சில் உட்கார்ந்து, ரநடு பநரம் பயாசித்தான். மனம் ரகாஞ்சம் ரதளிோனது. முதல் கட்டமாக, பரகாலே மனதார மன்னித் தான். மனம் பைசானது. வீட்டுக்குக் கிேம்பினான். வீட்டில் மதுமிதாவும், அேள் கணேனும் அேனது ேருலகக்காகக் காத்துக்ரகாண்டு இருந்தனர். மதுமிதா, பரகாவின் தங்லக. ‘‘என்ன ரகு, மதுலேயும் கிரிலயயும் விருந்துக்குக் கூப்பிட்டலத மேந்துட்டீங் கோ? கிரி நாலேக்கு துோய் கிேம்ேோர். காலைை அஞ்சு மணிக்கு ஃப்லேட்! ரரண்டு பேரும் ரராம்ே பநரமா உங்களுக்காகத்தான் காத்திட்டிருக்காங்க. உங்க ஆபீஸுக்கு போன் ேண்ணிப் ோர்த்பதன். அப்ேபே கிேம்பிட்டதா ரசான்னாங்க. எங்பக போயிருந்தீங்க, ரகு?’’ ரேறுப்பு ேழியும் ஒரு சிரிப்லே பரகாவின் பகள்விக்குப் ேதிைாக்கி விட்டு, ேந்தேர்கலேச் சம்பிரதாயமாக ேரபேற்ோன் ரகு. பரகா ஏற்ோடு ரசய்திருந்த தடபுடல் விருந்திபைா, அேள் அந்தப் புதுமணத் தம்ேதிலய அடித்த கிண்டலிபைா அேன் மனம் சிறிதும் ஒட்டவில்லை. அேர்கள் போன பின்பு, பரகாவிடம் எப்ேடிப் பேச்லச ஆரம்பிப்ேது என்ேதிபைபய அேன் மனம் குறியாக இருந்தது. மதுமிதா பரகாவிடம் விலடரேறும்போது, ரகு ோசற்கதவுக்கு அருகில் நின்றுரகாண்டு இருந்தான். மது கண்கள் கசிய, பரகாவின் லககலேப் பிடித்துக்ரகாண்டு ரநகிழ்ச்சியாகப் பேசினாள்... ‘‘ரராம்ே பதங்க்ஸ் அக்கா! நீ ரசஞ்ச உதவிலய நான் என்னிக்கும் மேக்க மாட்படன்!’’ ஒரு சாதாரண விருந்துக்கு எதற்காக இப்ேடிக் கண்ணீரும் கம்ேலையுமாக அேள் நன்றி ரசால்ை பேண்டும்? ரகுவுக்குப் புரியவில்லை. அேர்கள் போனதும், பரகாவிடம் தன் சந்பதகத்லதக் பகட்டான். ‘‘அலத விடுங்க ரகு, ரேரிசா ஒண்ணுமில்ை!’’ ‘‘முடியாது. என்னன்னு ரசால்லு!’’ ‘‘ஐபய, அரதல்ைாம் ரோம்ேலேங்க சமாசாரம். உங்களுக்கு எதுக்கு?’’ ‘‘இல்லை. எனக்கு அது என்னன்னு இப்ேபே ரதரிஞ்சாகணும். நீ எலதபயா என்கிட்படர்ந்து மலேக்கப் ோர்க்கிபே!’’ ‘‘ஐபய, விடமாட்டீங்கபே! கிரிக்கும் மதுவுக்கும் கல்யாணமாகி ேதினஞ்சு நாள்தாபன ஆகுது! கிரி நாலே காலைை துோய் போோரு. அப்புேம் ஒரு ேருஷம் கழிச்சுதான் ோர்க்க முடியும்.

இப்ேடிக் கல்யாணமான புதுசுபைபய அேங்க பிரியேது ரகாடுலம இல்லியா? அலதவிடக் ரகாடுலம என்னன்னா, மதுபோட மாமியார் வீட்டுை நிலேய உேவுக்காரங்க படரா அடிச்சிருக்கிேதாை, புருஷனும் ரேண்டாட்டியும் தனியா இருக்கச் சந்தர்ப்ேபம கிலடக்கலியாம். மது என்கிட்ட போன்ை ரசால்லி அழுதா. நான் அேங்கலே நம்ம வீட்டுை ேந்து இருக்கச் ரசான்பனன். ‘நாங்க ரரண்டு பேரும் சாயந்திரம் ஆறு மணிக்கு பமைதான் ஆபீஸ் பைர்ந்து ேருபோம். அதுேலரக்கும் நீங்க போய் அங்க இருந்துக்குங்க. இப்ே உடபன கிேம்பி பநபர என் ஆபீஸுக்கு ேந்தா, வீட்டுச் சாவி தர்பேன்’னு ரசான்பனன். ‘பேணாம்டி! உன் ஹஸ்ரேண்ட் ஏதாேது தப்ோ நிலனச்சுக்கப் போோர்!’னு தயங்கினா. ‘பசச்பச! என் ரகு மாதிரி ஒரு ‘ரெம்’லம இந்த உைகத்துைபய ோர்க்க முடியாது. இலதக் பகள்விப்ேட்டார்னா, நல்ை காரியம் ேண்ணிபனனு என்லனப் ோராட்டத்தான் ரசய்ோர்’னு ரசால்லி, ேற்புறுத்தி அேகிட்பட சாவிலயக் ரகாடுத்பதன். அேங்க காலையிபைபய வீட்டுக்கு ேந்துட்டாங்க. ஏழு மணிக்கு நான் ேர்ே ேலரக்கும் இங்பக அேங்க ராஜ்ஜியம்தான். ஏன் ரகு, உங்களுக்கு இதுை ஒண்ணும் பகாேமில்லைபய?’’ ரகுவுக்குப் ேடேடரேன்று ேந்தது. ‘‘அது இருக்கட்டும் பரகா, நீ ஆபீஸ்பைர்ந்து ஸ்கூட்டிைதாபன ேந்பத?’’ ‘‘இல்ை ரகு! கிரியும், மதுவும் என்லன ஆபீஸ்ை ேந்து ோர்த்தபோது, அேங்ககிட்ட ஸ்கூட்டிலயக் ரகாடுத்து அனுப்பிட்படன். நான் ஆட்படாவில்தான் ேந்பதன்.’’ ‘‘மது இங்பக ேந்து உன் புடலேை எலதயாேது எடுத்துக் கட்டிக்கிட்டாோ?’’ ‘‘இருக்கைாம். மதுவும் கிரியும் காலைை ஏபதா கல்யாணத்துக்குப் போயிருந் தாங்க போை. மது என் ஆபீஸுக்கு ேரும்போது ேட்டுப் புடலேை இருந்தா. அதனாை வீட்டுக்கு ேந்ததும் என் புடலே ஏதாேது எடுத்துக் கட்டிக்கிட்டு இருப்ோ. ஏன் இப்ேடித் துருவித் துருவிக் பகக்கறீங்க? உங்கலேக் பகக்காம அேளுக்கு இங்பக இடம் ரகாடுத்தது உங்களுக்குப் பிடிக்கலியா? தாேத்துை தவிக்கிே தம்ேதிக்கு ரஹல்ப் ேண்ணினா, அேங்க மனசார ோழ்த்தேதுைபய உங்க குலே சீக்கிரம் குணமாகிடும்ை? அதனாை, அேங்களுக்கு ரஹல்ப் ேண்ணினதுை என் சுயநைமும் கைந்திருக்கு ரகு!’’ ‘‘பரகா, பரகா... என்லன மன்னிச்சிரு பரகா!’’ என்ேேடி தன் மார்பில் சாய்ந்து விம்மி அழுத கணேலனத் பதற்ேத் ரதரியாமல் நின்றிருந்தாள் பரகா.

வேலி கீதா பென்பெட்

நாளைக்கு மதியம் பயணம். அதற்கு முன், வழக்கம் பபால் பபரிய பதரு பிள்ளையாளைப் பார்த்து ஒரு ‘ஹப ா’ ப ால்லிவிட்டு, ‘பயணத்ளத நல் படியாக நடத்திக் பகாடப்பா!’ என்று பவண்டிக்பகாண்டு வை பவண்டும்.

காளை ஓட்டியபடி அந்தத் பதருவுக்குள் நுளழந்தபபாபத, சிலீபைன்று மனசுக்குள் ஒரு பதன்றல். பின்பன? பிறந்ததிலிருந்து இருபத்திைண்டு வருடங்கள் வைர்ந்து திரிந்த வீதி ஆயிற்பற! திருவல்லிக்பகணியில் ஒண்டுக்குடித்தனத்தின் நடுவில் பிறந்து வைர்ந்தவள் நான். இன்று ப அபமரிக்கக் கம்பபனிகளுக்கு உதவும் ‘கால் ப ன்டர்’ ஒன்றின் முத ாளிகளில் ஒருத்தி. நான்தான் மாறிவிட்படன். ஆனால், இந்தத் பதருவின் பநரி லும், பபாக்குவைத்தும், பிைச்ளனகளும் அப்படிபயதான் இருக்கின்றன. ாள யின் பமடு பள்ைங்களுக்கு ஏற்ப காரின் பவகத்ளத பமதுவாக்கின பபாது, ஜானகி மாமி கண்ணில்பட்டார். இன்னும் அபார்ட்பமன்ட்டாக மாறாத தன் வீட்டின் வா ல் திண்ளணயில் உட்கார்ந்து யாபைாபடா பபசிக்பகாண்டு இருந்தவர், ட்படன்று என்ளன அளடயாைம் கண்டு, எழுந்து வந்தார். ‘‘வா வா, ளமதிலி! எத்தளன வருஷம் ஆச்சு உன்ளனப் பார்த்து? உள்பை வந்து ஒரு ப ாட்டா காபியாவது குடிச்சுட்டுத்தான் பபாகணும்’’ என்று ளககளைப் பிடித்துக் பகாண்டார். காளை ஒரு ஓைமாக நிறுத்தி விட்டு இறங்கி, அவருடன் வீட்டின் உள்பை நுளழந்பதன். ‘‘உட்காரு ளமதிலி! எப்படி இருக்பக?’’ என்றவர் தாபன தன்ளனத் திட்டிக் பகாள்பவர்பபா , ‘‘இது என்ன பகள்வி? பார்த்தாப பதரியுபத, நல் சிவப்பா, பைபைனு... என் கண்பண பட்டுடும் பபா இருக்பகம்மா! பைாம்ப நல் பவள இருக்பகனும் பகள்விப்பட் படன். பைாம்ப ந்பதாஷமா இருக்கு’’ என்றவர், ‘‘இரு... காபி பபாட்டு பகாண்டு வபைன்’’ என்றபடி கிச் னுக்கு நடந்தார்.

‘‘மாமி, பிந்துமாலினி எப்படி இருக்கா? அபமரிக்காவிப தாபன? அவ கல்யாணம் நடந்து மூணு வருஷம் இருக்குமா... என்னபமா பநத்திக்குதான் நடந்தது மாதிரி இருக்கு!’’ என்பறன் அவர் பின்னாடிபய பபாய். ‘‘நான் என்னத்ளதச் ப ால்லுபவன் ளமதிலி? அவ அபமரிக்கா பபாய் மூணு வருஷம் ஆச்சு! எப்பவாவது அத்திப் பூத்தா மாதிரி கடிதாசு பபாடுவா. மாமியாரும், புருஷனும் தன்ளன ந்பதாஷமா பவச்சிருக்கிறதா பைண்பட பைண்டு வரி எழுதுவா!’’ ‘‘நல்

விஷயம்தாபன மாமி? பவபறன்ன பவணும்?’’

‘‘இல்ப ம்மா! அவ ஏபதா ப ால்லிக்பகாடுத்து எழுதற மாதிரிதான் எனக்குப் படறது. ஒபை ஒரு தடளவ மாமியார், மாப்பிள்ளைபயாடு பிந்து இங்பக வந்தா. ாப்பிடறதுக்கு முன்னாடி, ‘நாங்க மூணு பபரும் பபாய் பபருமாளைச் ப விச்சுட்டு வந்துடபறாம்’னு மாப்பிள்ளை கிைம்பினார். பிந்து அவளைப் பார்த்து, ‘எனக்குத் தள வலியா இருக்கு. நான் பவணா இங்பக இருக்பகன். நீங்க பைண்டு பபரும் பபாயிட்டு வாங்கபைன்’னு பகஞ் ற மாதிரி பகட்டா. உடபன அவள் மாமியார், ‘ஆமாண்டா! எனக்கும் முடியள . நானும் இங்பகபய இருக்பகன். நீ மட்டும் பபாய்ட்டு வா!’னுட்டார். என்னபவா பிந்துளவத் தனியா என்கூட விடக் கூடாதுங்கிற மாதிரி அது ஒரு அவ ைம் பதரிஞ்சுது. அப்புறம், பக்கத்து வீட்டு ளவபதகி மாமி, பிந்துளவப் பார்க்க ஆள யா ஓடி வந்தா. ‘ஒரு பாட்டுப் பாபடண்டி’னு பகஞ்சினா. ‘இல் மாமி! இப்பல் ாம் நான் பாடறபத இல்ள ’னு பிந்து ஒபையடியா மறுத் துட்டா! மாமிக்கு வருத்தமான வருத்தம். ‘அபமரிக்கா பபாய் பிந்து பைாம்பபவ மாறிட்டாள்’னு ப ால்லிச் ப ால்லி மாஞ்சுபபானார். ஆனா, எனக்பகன்னபவா மனசுக்குள்ை திக்குனு இருக்கு. பிந்து முகத்து ந்பதாஷபமா, கண்ணு ஒளிபயா எதுவுபம காபணாம்னு பதாணிப் பபாச்சு!’’ என்றார். ‘‘மாமி... பிந்துபவாட அட்ைஸ், படலிபபான் நம்பர் பகாடுங்பகா. நான் நாளைக்கு அபமரிக்கா பபாபறன். நாபன பிந்துளவ பநர் பபாய்ப் பார்த்துப் பபசிட்டு, உங்களுக்குத் தகவல் ப ால்பறன். ஒண்ணும் கவள ப்படாதீங்பகா! எல் ாம் நல் படியா இருப்பா. அங்பக அபமரிக்கச் சூழ்நிள க்கு பகாஞ் ம் மாறியிருப்பாைாயிருக்கும்’’ என்பறன். திருவல்லிக்பகணியில், பிைப மான பபண்கள் உயர்நிள ப் பள்ளி ஒன்றில், நானும் பிந்துமாலினியும் ஒன்றாக ஒன்பதாம் வகுப்பு படித்பதாம். பிந்து அத்தளன அழகாக இருப்பாள். பஞ் ாப் பகாதுளம நிறம். கருங்கூந்தல் நீண்டு முழங்காள த் பதாடும். அளத இைட்ளடப் பின்ன ாக்கி, ஒரு பக்கம் மட்டும் பைாஜா ளவத்திருப்பாள். அவளின் பபயர்க் காைணம் பகட்படன். ‘‘இது ஒரு அழகான ைாகத்தின் பபயர். என் அப்பா பைாம்ப ஆள யாக ளவத்த பபயர் இது. நாங்க இதுக்கு முன்னாடி தஞ் ாவூர் இருந்பதாம். அவர் பாட்டு ப ால்லிக் பகாடுப்பார். நான் பபரிய பாடகியா வைணும்னு ஆள ப்பட்டார். அப்பா இப்ப இல்ள . ஆனா, அவபைாட கனளவ நனவாக்கணும். அதுதான் என்பனாட ஒபை ஆள !’’ என்றாள். எளதப்பற்றி பபசினாலும், அவளுளடய பபச்சு அப்பாவில்தான் வந்து முடியும். அவருளடய கனளவ நனவாக்க, விடியற்காள ஐந்து மணிக்பக எழுந்திருப்பாள். சுருதி சுத்தமாகக் கூட்டப்பட்ட தம்புைா, அவள் வீட்டில் இருந்து ஒலிக்கும். அவள் பாடுவது, அந்த நி ப்தமான பவளையில் காற்பறாடு மிதந்து வந்து தா ாட்டும்.

அவளுளடய இள , பள்ளிக்கூடத்தில் மட்டுமின்றி, பகாயில் பமளடகள், பாக்கள் என விரிந்தது. அடுத்த வருடபம ப ன்ளனயில் ப பமளடகளில் அவள் குைல் ஒலிக்க ஆைம்பித்தது. அவைது அழகு, வயது, இள மூன்றுக்குமாகக் கூட்டம் ப ை ஆைம் பித்தது. அந்தச் மயத்தில்தான் மாதவன் அவளைப் பார்த்தான். டி ம்பர் இள விழா மயத்தில் தன் அம்மாவுடன் அபமரிக்காவிலிருந்து வந்திருந்தவன், கபாலீஸ்வைரின் தரி னத்துக்காக மயி ாப்பூர் வந்தான். யபதச்ள யாக அருகில் இருக்கும் பிைப மான பாவில் அன்று பிந்து மாலினியின் கச்ப ரி. ‘‘கர்நாடக ங்கீதம் பகட்டு பைாம்ப நாள் ஆயிடுச்சும்மா. பகாஞ் பநைம் பகட்டுட்டுப் பபாக ாபம!’’ என்று உள்பை நுளழந்து உட்கார்ந்தவன், பிந்து ளவப் பார்த்த அந்த நிமிடபம ‘இவள் தான் எனக்குரியவள்’ என்று தீர்மானித்து விட்டான். அதன் பின், அந்த பா ப க்பைட்டரி ளயப் பிடித்து விவைங்கள் வாங்கி, முளறயாகப் பபண் பகட்டு இைண்பட வாைங்களில் பிந்துமாலினிளய ப ாந்த மாக்கிக்பகாண்டு அபமரிக்கா பபாய் விட்டான். அதன்பின் அவளுடன் எனக்குத் பதாடர்பு விட்டுப்பபாயிற்று. மறுநாள் வாஷிங்டன் பயணப்பட் படன். ஓய்வு கிளடத்த முதல் வாை இறுதியில், பிந்துமாலினிளயச் ந்திக்க ஏற்பாடு ப ய்துபகாண்படன். அவள் வீடு, நான் தங்கியிருந்த இடத்திலிருந்து எழுபது ளமல் தூைத்தில், பவர்ஜீனியாவில் இருந்தது. ‘பட்பஜட்’ கார் ஒன்ளற வாடளகக்கு எடுத்துக்பகாண்டு புறப்பட்டுப் பபாபனன். அவள் வீட்டின் முன் காளை பார்க் பண்ணிவிட்டுக் கதளவச் ாத்தியபபாது, குதிளைக் குட்டி ள ஸில் இருந்த நாய் ஒன்று குளைத்துக்பகாண்பட என்ளன பநாக்கிப் பாய்ந்து வந்தது. திகி ாகி விட்டது எனக்கு. ‘பதாள ந்பதாம்’ என்று நிளனத்பதன். ஆனால், வீட்ளடச் சுற்றி இருந்த புல்பவளிளய விட்டு, ‘ள ட் வாக்’ என்று அளழக்கப்படும் பிைாட்பாைம் அருகில் வந்தவுடன், அந்த நாய் ஏபனா டன் பிபைக் பிடித்த மாதிரி நின்றுவிட்டது. பயத்துடன் பின் வாங்கியது. காைணம் புரியாமல் திளகத்பதன். அதற்குள், நாயின் குளைப்புச் த்தத்ளதக் பகட்டு பிந்துமாலினி பவளிபய வந்துவிட்டாள். ‘‘ஏய்... மணி! இங்பக வா!’’ என்று அதட்டியவள், அதன் கழுத்தில் கட்டி இருந்த கயிற்ளறப் பிடித்துக்பகாண்டவைாய், ‘‘வா வா... ளமதிலி! பவல்கம்’’ என்று என்ளன உள்பை அளழத்துச் ப ன்றாள். வைபவற்பளறயில் நுளழந்ததுபம, ப ல்வத்துக்கும் வ திக்கும் குளறவில்ள என்பது புரிந்தது. பபர்ஷியன் கம்பைங்கள், சுவரில் பதாங்கிக்பகாண்டு இருந்த விள உயர்ந்த ஓவியங்கள், ாண்ட்லியர் விைக்குகள்... அபடங்கப்பா! ‘‘இன்னிக்கு மாதவனும் மாமியும் சிவா-விஷ்ணு பகாயிலுக்குப் பபாயிருக்காங்க. பீரியட்ஸ் ளடம்கிற தா நான் பபாகள . நல் தாப் பபாச்சு, இல் ாட்டா உன்ளன இப்படித் தனியா ந்திக்க முடிஞ்சிருக்காபத!’’ என்றபடி என் பக்கத்தில் அமர்ந்தவளின் முகத்ளத உற்றுப் பார்த்பதன். ஜானகி மாமி ப ான்னது உண்ளமதான். நான் முன்னாட்களில் பார்த்திருந்த ஒளி, அவள் கண்களில் இல்ள . ந்பதாஷக் களை முகத்தில் இல்ள . ‘‘நீ ந்பதாஷமா இருக்கியா, பிந்துமாலினி?’’ என்பறன். அவள் என் இைண்டு ளககளையும் பிடித்துக் பகாண்டாள். ‘‘ ந்பதாஷம்னா என்ன ளமதிலி? வயித்துக்கு நிளறய ாப்பிட்டு,

ப ாகு ான படுக்ளகயில் படுத்துத் தூங்கறதுதான்னா நான் என்றாள்.

ந்பதாஷமா தான் இருக்பகன்!’’

‘‘இப்பபல் ாம் நீ பாடறதில்ள யாபம, ஏன்? உன் மாமியாரும் புருஷனும் உன்ளனப் பாட அனுமதிக்கள யா? உன் பாட்ளடயும் அழளகயும் பார்த்துதாபன அவர் உன்ளனக் கல்யாணம் பண்ணிக்பகாண்டார்?’’ என்று பகட்படன். ‘‘ப்ச்! அளத ஏன் பகக்கபற! ஒரு பார்ட்டியிப என்ளன மீட் பண்ணின உள்ளூர் பா பிைசிபடன்ட் ஒருத்தர், என் கச்ப ரிக்கு ஏற்பாடு பண்ணினார். மாதவனும் ஒப்புக்கிட்டார். கச்ப ரிக்குக் கிைம்பற மயம் மாமிக்குத் தள வலி, வாந்தி! பிைட் பிைஷர் ஏகத்துக்கு எகிறி, மயக்கம் ஆயிட்டார். எமர்பஜன்ஸி ஆஸ்பத்திரிக்குக் கூட்டிட்டுப் பபாபனாம். கச்ப ரி பகன்ஸல். நாலு நாள் அவர் உடம்பு ரியாகி, வீடு திரும்பினார். அடுத்த மா ம் மறுபடி அபத மாதிரி பவற ஒரு கச்ப ரிக்குக் கிைம்பும்பபாது ஜுைம், தள வலி, மயக்கம். கச்ப ரி பகன்ஸல்!’’ ‘‘அதாவது, உனக்குக் கச்ப ரின்னா மாமிக்கு மயக்கம்..!’’ ‘‘ஆமாம்! எல் ாத்ளதயும்விட ளஹள ட் என்னன்னா, என்ளனக் பகாயில் கும்பாபிபஷகத்தில் ஆயிைக்கணக்கில் ஜனங்க கூடற இடத்திப பாடச் ப ால்லி ஏற்பாடு பண்ணியாச்சு. கச்ப ரிக்குக் கிைம்ப பைடியாகி, மாதவன் பவளிபய கார் காத்துட்டிருக்கார். நான் தம்புைாளவத் பதாளிப மாட்டிக்கிட்டு, மாமிளயத் பதடபறன். அவர் பாத்ரூமிப பப்பைப்பானு கீபழ விழுந்து கிடக்கார். உடம்பபல் ாம் ஒபை ைத்தம். பதறிப் பபாய் என்னன்னு பார்த்தா, மாதவபனாட பைஸர் பிபைடாப இடது ளக மணிக்கட்ளடக் கீறிக்கிட்டு மயங்கிக் கிடக்கார். உடபன 911 எண்ளணக் கூப்பிட்டு, ஆம்பு ன்ஸில் ஏற்றிக்பகாண்டு பபாய், எபமர்பஜன்ஸி வார்டில் அட்மிட் பண்ணி, உயிர் பிளழக்க பவச்ப ாம்...’’ - அவள் சிறிது பநைம் பமௌனமாகி, நடந்தளத ஜீைணித்துக்பகாள்வதுபபால் இருந்தாள். ‘‘அதுக்கப்புறம் புரிஞ்சுபபாச்சு ளமதிலி! நாகரிகம் கருதி என்ளனக் கச்ப ரி பண்ண அனுப்பிச் ாலும், மாமிபயாட உள் மனசு இஷ்டம் இல்ள . மாதவனும், ‘அம்மா உடம்புதான் முக்கியம். அதனா நீ இனிபம கச்ப ரி எதுவும் ஒப்புக்பகாள்ை பவண்டாம்’னு ப ால்லிட்டார்...’’ என்றபபாது, பதாழியின் கண்களில் நீர். நான் புறப்படும் பநைம் வந்தது. பிந்துமாலினியும் என் கார் வளை வந்தாள். ‘‘ஏன் பிந்துமாலினி, உன்பனாட மணி என்ளனப் பார்த்துட்டு நாலு கால் பாய்ச் ல் ஓடி வந்தது. ஆனா, புல்பவளிளயத் தாண்டினதுபம பசு மாதிரி அடங்கி நின்னுடுச்ப , ஏன்?’’ என்று பகட்படன். ‘‘நாய் வீட்ளட விட்டு ஓடிடக் கூடாதுனு பகாஞ் நாள் மின் பவலி பபாட்டிருந்பதாம் ளமதிலி. இங்பக அபமரிக்காவில் அது வழக்கம்தான். நாய் அதன் அருபக பபாகும்பபாபதல் ாம், சின்னதா ஷாக் அடிக்கும். அதனா பயந்து பபாய், நாய் அளதத் தாண்டி பவளிபய பபாகாது. பகாஞ் நாள் கழிச்சு இந்த மின் பவலிளய எடுத்துட்டாலும், பழக்கபதாஷத்து நாய் அங்பகபய நின்னுடும்! பவளிபய பபாகாது!’’ என்றாள். நான் காரில் ஏறிக்பகாண்டு கிைப்பிபனன். எனக்கு விளட பகாடுக்க, ளகளய ஆட்டியபடி நின்றிருந்தாள் பிந்துமாலினி. அருகில், வாள ஆட்டியபடி அவைது நாயும்!

வ ொர்க்கிங் கப்பிள்

பொலொ விஸ் நொதன்

‘‘க

ஸ்தூரி.. விடிஞ்சிடுச்சு பாரு, எழுந்து டீ பபாபேன்..!’’ - கிருஷ்ணனின் காலை அைாரம். கஸ்தூரி உேம்லப முறித்துக் ககாண்டு எழுந்தாள். ‘‘உேம்கபல்ைாம் ஒபர வலிங்க. நீங்கதான் ஒரு நாலைக்கு டீ பபாேறது! குலறஞ்சா பபாயிருவீங்க’’ என்று சிணுங் கினாள். ‘‘கல்யாணம் முடிஞ்சு முழுசா முப்பது நாள்கூே ஆகபை. நான் இன்னும் புது மாப்பிள்லை, கதரியுமில்பை? பவலைக்கு பநரமாயிடும். டீ பபாடும்மா கசல்ைம்’’ - கிருஷ்ணனின் தாஜா! ‘‘ம்க்கும்... நானும்தான் புதுப் கபாண்ணு! நானும்தான் பவலைக்குப் பபாபறன். காதலிச்சுதாபன என்லனக் கட்டிக்கிட்டீங்க... எனக்காக இதுகூேச் கசய்ய மாட்டீங்கைா? பபாங்க, பபாய் டீ பபாடுங்க’’ என்று கபாய்க் பகாபத்துேன் அவலன விரட்டினாள் கஸ்தூரி. ‘‘ஏய்... என்ன, என்லன இந்த கவரட்டு கவரட்டுபற? இலத எங்கம்மா பார்த்திருக்கணும்...’’ ‘‘ஏன், என்ன கசய்வாங்கைாம்? எங்க வீட்லேப் பாருங்க. எங்க அப்பா, அம்மா கரண்டு பபரும்தான் பவலைக்குப் பபாறாங்க. ஸ்பேட் பபங்க்ைதான் கரண்டு பபரும் சந்திச்சுக்கிட்ோங்க. அப்படிபய பழகி கல்யாணம் கட்டிக்கிட்ோங்க. இப்பக்கூே எங்கப்பாவுக்கு எங்கம்மான்னா உசிரு! அவர் வீட்டுை எத்தலன பவலைகலை இழுத்துப் பபாட்டுக்கிட்டு கசய்வாரு கதரியுமா? எங்கம்மாலவபய சுத்திச் சுத்தி வருவாரு. கஷ்ேமான பவலைகலைகயல்ைாம் அம்மாலவச் கசய்யபவ விேமாட்ோரு. அப்படி ஒரு காதல் அம்மா பமை!’’ ‘‘சரி சரி, அதுக்கு நீ ஏன் கவக்கப்பேபற? டீ பபாடுோ கண்ணம்மா..!’’ என்றான் கிருஷ்ணன். ‘‘விடிய விடிய ராமாயணம் பகட்டுட்டு, சீலதக்கு ராமன் சித்தப் பாங்கற கலதயால்ை இருக்குது? எங்க மாமா, மாமி கரண்டு பபரும்கூே பவலைக்குப் பபாறவங்கதான். வீட்டு பவலைலய எப்படிப் பகிர்ந்துக்குவாங்க கதரியுமா? உங்கலை மாதிரி மாமா எங்க மாமிலய விரட்ே மாட்ோரு. எல்.ஐ.சி-ை ஒண்ணா பவலை கசஞ்சாங்க. எல்.ஐ.சி. எவ்பைா ஒசரபமா, அவ்பைா ஒசந்தது அவங்க காதல்! பவலை முடிஞ்சு, கரண்டு பபரும் ஒண்ணாதான் வீட்டுக்கு வருவாங்க. மாமாதான் சுேச்சுே கவந்நீர் பபாட்டு, மாமிக்கு எடுத்து லவப்பாரு. அப்புறம்...’’

‘‘அடுப்பு மூட்டி சலமயபை கசய்து பபாடுவாராக்கும்!’’ ‘‘ககரக்ட்டுங்க! எங்க மாமா கராம்ப ருசியா சலமச்சு அசத்துவாரு. நீங்களும் இருக்கீங்கபை...’’ ‘‘நானும் கவந்நீர் பபாட்டு உன்லனக் குளிப்பாட்டி விேவா?’’ என்று கண்ணடித்தான் கிருஷ்ணன். கணவலன கவட்கத்துேன் பார்த்த கஸ்தூரி, எழுந்து டீ பபாேத் தயாரானாள். கிருஷ்ணன் அவள் லகலய ஆலசபயாடு பற்றினான். ‘‘விடுங்க, பவலைக்கு பைட்ோ பபானா, கூே இருக்கிறவங்க, ‘என்ன கஸ்தூரி! ராத்திரி முழுக்க தூக்கம் இல்லையா? கன்னத்லதக் காட்டு. உதடு என்ன, இப்படிச் கசவந்திருக்கு?’ன்னு பகட்டுக் கைாட்ோ பண்ணுவாங்க’’ என்றபடி அவள் ஓே, துரத்திச் கசன்ற அவன் அவலைப் பின்புறமாக அள்ளி அலணத்து, மீண்டும் படுக்லகயில் சாய்க்க, இருவரும் டீலய மறந்தனர். மதிய உணலவக் கட்டி எடுத்துக் ககாண்டு, வீட்லேப் பூட்டிவிட்டு, இருவரும் கிைம்பினார்கள். பபாகும் வழிகயல்ைாம் கஸ்தூரி யின் காபதாரமாகக் கிசுகிசுப்பதும், சில்மிஷங்கள் கசய்வதுமாக இருந்தான் கிருஷ்ணன். புது மணத் தம்பதி என்பதால், ககாஞ்சலும் குைாவலும் சற்பற அதிகப் படியாக இருப்பது சகஜம்தாபன! இபதா, அவர்கள் பவலை கசய்யும் இேம் வந்துவிட்ேது. இருவரும் பிரிய மனமில்ைாமல் பிரிந்தனர்! கிருஷ்ணன், கீபழ சிகமன்ட் கைலவலயப் பாங்காகக் கைக்க, தலையில் கசங்கற்கலைச் சுமந்து ககாண்டு ஒய்யாரமாக நேந்தாள் கஸ்தூரி. கஸ்தூரியின் கபற்பறார்கூே இப்படித் தான்... ஸ்பேட் பாங்க் கட்டும்பபாது காதலில் கட்டுண்டு, கணவன் மலனவி ஆனார்கள். எல்.ஐ.சி. கட்டும்பபாது ஒன்றாக உலழத்தவர்கள்தான் கஸ்தூரியின் மாமாவும் மாமியும்! அது சரி, படித்துப் பட்ேம் கபற்ற கணவன் மலனவியர்தான் பவலைக்குப் பபாகிறார்கைா என்ன? எத்தலனபயா காைமாக கிருஷ்ணன்- கஸ்தூரி பபான்ற உலழப்பாளிகளும் இருந்துககாண்டு தாபன இருக்கிறார்கள்! கசால்ைப் பபானால், இவர்களும் ‘கவார்க்கிங் கப்பிள்’தாபன!

ஹல ோ மிஸ்டர், உங்களைத்தோன்..! புஷ்போ தங்கதுளை

ஹ

ல ோ மிஸ்டர் ஹோனரபிள்... உங்களைத்தோன்... நில்லுங்கள். உங்களிடம் ககோஞ்சம் லேச லேண்டும். நீங்கள் உ கத்ளதப் ேோர்த்து இப்லேோகதல் ோம் அடிக்கடி என்ன கசோல்வீர்கள்? ‘எல் ோம் லேோச்சு! கோ ம் ககட்டுப்லேோச்சு. அச்சம், நோணம், மடம், ேயிர்ப்பு எல் ோம்லேோச்சு!’ என்பீர்கள். (களடசி இரண்டு ேோர்த்ளதக்கு உங்களுக்கு அர்த்தம் கதரியோது.) ேோண்டி ேஜோர் ேக்கம் மோள லேளையில் லேோவீர்கள். நளடேோளதயில் விதவிதமோன இைசுகளைப் ேோர்ப்பீர்கள். ஒவ்கேோன்றின் டிரஸ்ஸும் உங்கள் கநஞ்சில் திக்திக் ககோடுக்கும். எதிலர ேரும் நோன்கு இைசுகளைக் கண்டு ே ப் ேக்கம் லேோக ோமோ, இடப் ேக்கமோ என்று நீங்கள் லயோசித்துக்ககோண்டு இருக்கும்லேோலத, அந்த இைசுகள் இரண்டோகப் பிரிந்து உங்களை நடுவில்விட்டு, உங்களை உரசியேடி கடப்ேோர்கள். லச... இேர்களும் கேண்கைோ என்று முணுமுணுப்பீர்கள். ஒரு கடக்ஸ்ளடல் ஷோப் முன் லேோய் நிற்பீர்கள். அங்லக ஒரு மினி ஸ்கர்ட் நிற்கும். ஒரு கோள முன்னோல் எடுத்துளேத்துக் குனிந்தேோறு லஷோ லகளஸப் ேோர்த்துக்ககோண்டு இருக்கும் அந்தப் கேண் குனியக் குனிய, அேைது மினி ஸ்கர்ட்டின் பின்புறம் ஒவ்கேோரு இன்ச்சோக லமல உயரும். நீங்கள் சபித்துக்ககோண்டு லமல நடப்பீர்கள். ஜி.என்.கசட்டி லரோடுக்கு ேருவீர்கள். அங்லக ளஹ கிைோஸ் ேர்க்கங்களைக் கோண்பீர்கள். லேன்ட், ஸ்கர்ட் லேோட்டு, டூ-வீ ரில் ேந்து இறங்கும் கம்ப்யூட்டர் சோஃப்ட்லேர் இைளமகள்! ‘லடய் ஹரி, பிரதோப், ரவீன்... இங்லக ேோடோ’ என்று லட, டோ லேோட்டு உரிளமயோகப் லேசுேோர்கள். ஒரு கேருமூச்சுடன் அருகில் இருக்கும் கோபி ஷோப்ளே அணுகுவீர்கள். உள்லை கோட்சி, ‘அலடோப்’ லேோட்லடோ ஷோப் பிரின்ட் லேோ துல்லியமோகத் கதரியும்.

இைசுகள் லமளஜகளில் கமோய்த்திருப் ேோர்கள். உங்களுக்கு இடம் இருக்கோது. நீங்கள் கேளிலயற ோமோ என்று லயோசிக்கும்லேோது, ‘லஹ! கம் ஆன் ஹியர்!’ என்று ஒரு குயில் கூவும். திரும்புவீர்கள். ஒரு ஒல்லிப் கேண், தன் அருகில் உள்ை இடத்ளதத் தட்டிக் கோட்டுேோள். இந்த மோதிரி சமயங்களில் ககோஞ்சம்லேோல் அசட்டு ளதரியம் உங்களுக்குள் உண்டோகும். மோடர்ன் விஷயங்களுக்கு உங்கைோலும் அட்ஜஸ்ட் கசய்துககோள்ை முடியும் என்ேது லேோ , ளதரியமோக அேள் அருகில் உட்கோருவீர்கள். எதிலர இருக்கும் கேண் உங்களைப் ேோர்த்து முறுேலிப்ேோள். எக்ஸ்ப்ரஸ்லஸோ கோபிளய ஆர்டர் கசய்வீர்கள். அது ேந்ததும் சோப்பிட ஆரம்பிப்பீர்கள். ஒடிலகோல ோன் ஷோம்பூ, ரவ் ோன் இன்டிலமட், லஹர் ஃபிக்ஸர் எல் ோமோகச் லசர்ந்து ஒரு மயக்கும் கநடி உண்டோக்கும். இதுேளர அனுேவித்திரோத சுகந்தம். ‘இந்த கஜன்மங்கள் ஒழுங்கோகக் குளிக்கோது லேோ ... கசன்ட்டுக்ககல் ோம் குளறச்ச லில்ள ’ என்று உள்ளுக்குள் முணுமுணுத் தோலும், அந்த சுகந்தத்தின் கமன்ளம உங்களைக் கேர்ந்திருக்கும். களடசி விளிம்பில், ஒலர ஒரு கோதில் மட்டும் கடுக்கண் லேோட்ட இளைஞன் அமர்ந்து இருப்ேளதப் ேோர்ப்பீர்கள். உங்கள் அருகில் உட்கோர்ந்திருக்கும் ஒல்லி, அேனிடம் ஜோளடயில் ஏலதோ கசோல்லிச் சிரிப்ேோள். அப்புறம் எதிலர உள்ை இைசுடன் கிசுகிசு என்று லேசுேோள். ேதிலுக்கு அேளும் ஏலதோ கசோல்ேோள். அந்த இங்கிலீஷ் ‘ஜோர்கோன்’ உங்களுக்குத் கதரியோது. உங்களைப் ேற்றித்தோன் ஏலதோ நக்க ோகப் லேசுகிறோர்கள் என்று உங்களுக்குக் லகோேம் ேரும். திரும்பிப் ேோர்ப்பீர்கள். சிலநகிதியிடம் லேசிய அலத சிரிப்லேோடு, அந்த ஒல்லி உங்கள் மீது ஒரு ேோர்ளேளய வீசுேோள். அது உங்களைச் சிலிர்க்களேத்தோலும், அ ட்சியமோக முகத்ளதத் திருப்பிக்ககோள்வீர்கள். ே விநோடி லேோயிருக்கும். ‘எக்ஸ்க்யூஸ் மீ’ என்ற குரல் லகட்டுத் திரும்புவீர்கள். ‘வீ ஆர் லகோயிங் அவுட் ஃேோர் ய ஒய்ல்! வில் யு ப்ளீஸ் கீப் அன் ஐ ஆன் அேர் புக்ஸ்?’ என்ேோள் ஒல்லி. தள ளய ஆட்டுவீர்கள். அேைது குளைந்த லேச்சு, ஒரு ‘மிஸ்ட்’ லேோ உங்கள் முன் நின்றுககோண்டு இருக்கும். அேர்கள் லேோனதும், அந்தப் புத்தகங்களை கமள்ை எடுப்பீர்கள். ‘தி எம்ப்டிகனஸ் ஆஃப் ள ஃப்’, ‘கஹை டு ரி ோக்ஸ்?’, ‘தி டிரோன்கஸன்கடண்டல் கமடிலடஷன்’, ‘லயோகோ இஸ் தி ஆன்ஸர்’, ‘கேஸ்ட் அண்டர்ஸ்டோண்ட்ஸ் தி ஈஸ்ட்’ என்ற தள ப்புகளைப் ேடிப்பீர்கள். அேர்கள் திரும்பி ேருேோர்கள். மீண்டும் முறுேல்கலைோடு உட்கோருேோர்கள். ‘ப்ளீஸ்!’ என்று ஒரு டோஃபீளய ஒல்லி உங்கள் முன் நீட்டுேோள். மறுப்ேது அைகில்ள என்று ேோங்கிக்ககோள்வீர்கள். அந்தக் கணத்தில், இேர்களுக்கும் ககோஞ்சம் ேண்பு கதரிந்திருக்கிறலத என்று நிளனப்பீர்கள். பின், அேர்கள் டின்னருக்குக் கிைம்புேோர்கள். ‘நீங்களும் ேோருங்கள்!’ என்று மறுகுேோள் ஒல்லி. அேைது அளைப்பு உங்களை ேருடி இழுக்கும். மனம் ‘பீர்’ லேோ நுளரக்கும்.

அேர்கள் முன்னோல் நடக்க, நீங்கள் பின்னோல் லேோவீர்கள். ஒல்லியின் இளடச் சரிவுகள், ேளைவுகள் உங்களை ஈர்க்கும். மறுகணம், அப்ேடிப் ேோர்ப்ேது சரியல் என்று ேோர்ளேளயத் திருப்புவீர்கள். சோள க்கு ேந்ததும்... கூச்சல்... சத்தம். யோலரோ ஓடுேோர்கள். விசில் சத்தம் லகட்கும். ரவுடிகள் லேோலீஸோர் டோய்! ‘லேோலீஸ் அடிச்சு விரட்டறோங்க... ஓடுங்க!’ என்று கத்திக்ககோண்லட ேத்துப் ேதிளனந்து லேர் ஓடுேோர்கள். ‘ஐலயோ! ஐலயோ!’ என்று அ றல். யோலரோ அடிேடுேோர்கள். நீங்களும் தள கதறிக்க ஓடுவீர்கள். ஒரு கட்டடத்தின் கேரிய லகட்ளடப் ேோர்ப்பீர்கள். அதன் இளடகேளியில் புகுந்து, ேதுங்குவீர்கள். அடுத்த நிமிடம், நீங்கள் ேதுங்கும் இடத்தில லய இன்னும் இரண்டு மூன்று லேர் ேதுங்குேோர்கள். ஆச்சர்யம்... அேர்கள் லேறு யோருமல் , அந்த இரு கேண்களும், கடுக்கண் இளைஞனும்தோன். கேளிலய, விடோலத... விடோலத... என்று கூக்குரல். ரவுடிகளைத் துரத்திக்ககோண்டு லேோலீஸ்கோரர்கள் உங்கள் கண் முன் ஓடுேோர்கள். நீங்கள் எல் ோரும் ேடேட இதயத்லதோடு மூச்ளசப் பிடித்தேடி சத்தம் கோட்டோமல் கோத்திருப்பீர்கள். ஒல்லி உங்கள் முதுகில் சோய்ந்திருப்ேோள். அேைது ளக உங்கள் லதோள் மீது விழுந்திருக்கும். அந்தச் சூழ்நிள யில், அது உங்களுக்கு கேறுப்பு தரோது. கதோடர்ந்து ேத்து நிமிடத்துக்குக் கூச்சல் குைப்ேம். எங்லகலயோ துப்ேோக்கி கேடிக்கும். அப்புறம், சி விநோடிகள் கழித்து, கனத்த அளமதி. கமதுேோக நகர்ந்து, ‘லேோக ோம்!’ என்ேோள் ஒல்லி. நீங்களும் அேர்கலைோடு லசர்வீர்கள். கமள்ை கேளிலயறி, ஊர்ந்து, ேதுங்கிப் லேோவீர்கள். சோள யில் ஒலர நிசப்தம். விைக்கு கள் உளடந்துகிடக்கும். ரத்தத் துளிகள் சிதறி யிருக்கும். கண்ணோடிச் சில்லுகள் இளறந்து கிடக்கும். ஒலர இருட்டு. கதோள வில், லேோலீஸ் விசில் சத்தம். வியர்த்துப்லேோவீர்கள். உங்களைத் தவிர, லரோடில் ஒரு ஈ, கோக்கோ கிளடயோது. அடுத்து, அேர்கலைோடு நீங்கள் லேோன இடம் மூன்று நட்சத்திர ஓட்டல் கட்டடம்! அதன் கேளி லகட்ளட மூடியிருப்ேோர்கள். எல்ல ோரும் திளகப்பீர்கள். அந்த இளைஞன் ஒரு கேண்ளணத் தூக்கி லகட்டின் லமல் ஏற்றி, உள்லை ேத்திரமோக இறங்க ேழி ேகுப்ேோன். ஒல்லி உங்களை லநோக்கி ஜோளட கசய்ய, நீங்களும் அலத லேோல் அேளைத் தூக்கி லகட்டின் மீது ஏற்றுவீர்கள். அேளைத் கதோட்ட இடம் எல் ோம் ஜிலீகரன்று உங்கள் ளகயில் சிலிர்க்கும்! ‘ஸ்ஸ்ஸ்!’ என்று அேள் கமதுேோகச் சிரிப்ேோள். உங்களை நன்றிலயோடு ேோர்ப்ேோள். களடசியில், நீங்களும் அந்த ேோலிேனும் லகட்டில் ஏறி உள்லை குதிப்பீர்கள். ஒல்லி உங்கள் ளகளய ஆதரேோகப் பிடித்துக்ககோள்ேோள். ஓட்டல் கதளேத் தட்டுவீர்கள். ே முளற விசோரித்துவிட்டுத் தயக்கத்துடன் திறப்ேோர்கள். ‘அடடோ! இந்தச் சமயத்தி ோ கேளிலய லேோனீர்கள்? க ேரமும், துப்ேோக்கிச் சூடுமோக இருக்கிறலத. சரி சரி, சீக்கிரம் உள்லை ேோருங் கள்!’ என்று கசோல்லிக் கதளே அேசரமோக மூடுேோர்கள். லேோச்சு! இந்த இரவில் இனி கேளிலய லேோக முடியோது. இளைஞன் ஓர் அளறளய ேோடளகக்கு எடுப்ேோன். அது ஒரு கேரிய ஸ¨ட். அரண்மளன லேோ இருக்கும். முகப்பு அளற, நடு அளற, பின் அளற என மூன்று அளறகள். உள்லை கண்ணோடிகளும், விைக்குகளும் ேைேைக்கும். பீலரோ, லமளஜ, கமத்ளதகள், கட்டில்கள் யோவுலம உங்களைப் பிரமிக்களேக்கும். நீங்கள் அது லேோன்ற ‘ேோஷ்’ ஓட்டல் அளறயில், அதுேளர நுளைந்தது இல்ள .

இன்டர்கோம் எடுத்து கரோட்டி, நோண், குருமோ என ேரேளைப்ேோர் கள். உங்களையும் சோப்பிடச் கசோல் ேோர்கள். ஒல்லி உங்கள் அருகில் ேந்து உரசியேடி உட்கோருேோள். எதிலர ேோலிேனும், இன்கனோரு கேண்ணும்! ஒல்லி குதூக மோக இருப்ேோள். உங்களுக்கு முதலில் சர்வ் ேண்ணு ேோள். ‘ஆலூ ஃப்ளர இருக்கு. ஜோம் லேணுமோ, கேண்கணய் லேணுமோ?’ என்ேோள். ே லகோர்ஸ்கள் முடிந்த பிறகு, ஸ்ள ஸ் கசய்த ஆப்பிள்களை உங்கள் ளகயில் ளேப்ேோள். அேளின் கிக்கிக் சிரிப்பு, கண் இளமப்பு யோவுலம உங்களுக்குப் புதுசோக, அைகோகத் கதரியும். சோப்ேோட்டுக்குப் பிறகு, எல்ல ோரும் டூத் ப்ரஷ்ஷ§டன் ேோத்ரூம் லேோேோர்கள். ேல் விைக்கு ேோர்கள். நீங்கள் எழுந்து, ‘சரி, நோன் கிைம்புகிலறன்!’ என்பீர்கள். ‘ஓ... லநோ! இப்ேேோ? கேளிலய க ேரம்! கோள யில் லேோக ோம்!’ என்ேோர்கள். நடு அளறயில் இரண்டு ேடுக்ளககள்! கேளி அளறயில் ஒரு ேடுக்ளகயும், லசோேோவும். நீங்கள் கேளி அளறக்கு ேருவீர்கள். சிறிது லநரத்தில், ஒல்லி உங்கள் அளறக்கு ேருேோள். சிறிது லநரம் குறுக்கும் கநடுக்குமோக நடப்ேோள். ‘சோப்ேோட்டுக்குப் பிறகு ககோஞ்ச லநரம் நடப்ேது நல் து. இல் ோவிட்டோல், இளட கேருத்துவிடும்’ என்ேோள். உடள ச் சுத்தமோகவும், அளமப்ேோகவும் ளேத்துக்ககோள்ேதில் இந்த இைசுகள்தோன் எவ்ேைவு கேனமோக இருக்கிறோர்கள் என நீங்கள் ஆச்சர்யப்ேடுவீர்கள். நடக்கும்லேோது அேைது ஸ்க ண்ட ரோன உடம்பு உங்கள் ேோர்ளேளய இழுக்கும். அளசயும் பிருஷ்டங்களும், கேட்டும் இளடயும், லசோளியின் மிருதுேோன இரு அளணவுகளும் உங்களைப் ேரேசப்ேடுத்தும். கனவு உ கில் சஞ்சரிக்கத் கதோடங்குவீர்கள். சிறிது லநரத்தில் அேள் உங்கள் அருகில் உட்கோர்ந்து, உங்கள் ளககளைப் பிடித்துக்ககோள்ேோள். குறும்ேோகவும் கனிேோகவும் ேோர்ப்ேோள். அலத லநரம், அடுத்த அளறயில் கேளிச்சம் கப்கேன்று அளணயும். அதன் ேோசலில் ஒரு திளர இழுத்துக்ககோள்ளும். ஒல்லியின் லமனியிலிருந்து ேரவும் சுகந்தமும், அேைது ‘விஸ்ேரோன’ கமோழியும், மிருதுேோன ளக ஸ்ேரிசமும் உங்களைப் ே நிமிடங்கைோகலே ஒரு மயக்கத்தில் ஆழ்த்தியிருக்கும். அேள் இன்னும் தளைந்து, உங்கள் மீது ேடர்ேோள். உங்கள் லதோளில் தன் முகேோளய கமது ேோக அழுத்துேோள். நீங்கள் தத்தளிப்பீர்கள். இங்லக அகப்ேட்டுக்ககோண்லடோலம என்று நிளனப்ேதற்குக்கூட உங்கள் மனம் அனுமதி தரோது. இங்லக ேரோதிருந்தோல், நீங்கள் ேோட்டுக்கு வீட்டுக்குப் லேோயிருப்பீர் கள். கதளேத் தட்டியிருப்பீர்கள். உங்கள் மளனவி தூக்கக்க க்கத்தில் எழுந்து ேந்து கதளேத் திறந்திருப் ேோள். அேளுக்கு லேங்க்கில் லேள . வியர்த்து விறுவிறுத்து வீடு ேருேோள். பிள்ளைகளுக்குப் ேோடம் கசோல்லிக் ககோடுத்து, சோப்ேோடு லேோட்டுத் தூங்க ளேப்ேோள். அேள் கண்ணயர யத்தனிக்ளகயில்தோன், நீங்கள் கதளேத் தட்டியிருப்பீர்கள். திறந்ததும், உள்லை லேோய் சளமய ளறயில் உட்கோருவீர்கள். தூங்கி ேழிந்துககோண்லட உங்கள் மளனவி உங்களுக்குத் தட்ளட எடுத்துளேத்துச் சோப்ேோடு ேரிமோறுேோள். ‘சோப்பிட்டு முடிச்சு, தட்ளட ஸிங்க் லேோட்டுட்டு இடத்ளதத் துளடச்சுடுங்க’ என்று கசோல்லிவிட்டு, நீங்கள் ேருேதற்குள் தூங்கியிருப்ேோள்!

ஒல்லி உங்கலைோடு லமலும் இளைந் திருப்ேோள். ‘நோம் அதிர்ஷ்டக்கோரர்கள், இல்ள யோ?’ என்ேோள். ‘ஏன்?’ என்பீர்கள். ‘இல் ோவிட்டோல் நோம் இங்லக, இந்த இடத்தில் சந்தித்திருக்க முடியுமோ? நீங்கள் எங்லகலயோ, நோன் எங்லகலயோ?’ உங்கள் ே து ளகளய எடுத்துத் தன் மோர்பில் ளேத்துக்ககோள்ேோள். ஒலர லநரத்தில் குளிர்ச்சிளயயும் உஷ்ணத்ளதயும் அனுேவிப்பீர்கள். ‘ஸ்டில் டோக்கிங்! ள ட்ஸ் ஆஃப்!’ என்று அடுத்த அளறயிலிருந்து குரல் ேரும். கதோடர்ந்து சிரிப்புச் சத்தம். ஒல்லி எழுந்து லேோய் ள ட்ளட அளணத்துவிட்டு ேருேோள். உங்கள் அருகில் உட்கோர்ந்து, ‘டியர்! டு யூ ள க் மீ?’ என்ேோள். நீங்கள் தத்தளிப்பீர்கள். வீட்டில் இருந்தோல், நீங்கள் இப்லேோது சோப்பிட்டு முடித்திருப் பீர்கள். அசந்து தூங்கும் மளனவிளய எழுப்ே முளனவீர்கள். அேள் லதோளைத் தட்டி, ‘ஸ்ஸ்ஸ்... இப்ேடித் திரும்பு’ என்பீர்கள். ‘லேோதும்! இரண்டு கேத்தோச்சு. விடுங்க, இன்னிக்கு லேண்டோம்!’ என்ேோள். வீட்டு நிளனவுகள் உங்களைப் ேற்றிக்ககோள்ளும். நீங்கள் அளதக் கீலை உதிர்ப்ேது லேோ , ‘எல் ோம் சூழ்நிள . ஆமோம், சூழ்நிள தோன் கோரணம்!’ என்று முணுமுணுப்பீர்கள். ‘என்ன முனகுறீங்க?’ ‘ஒன்றுமில்ள . எளதலயோ நிளனத்லதன்!’ ‘எளதயும் நிளனக்கோதீங்க! உண்ளமகளை நிளனத்தோல், எல் ோலம துக்கம்தோன்!’ இவ்ேைவு சிறிய ேயதுப் கேண்ணோ இளதச் கசோல்கிறோள். நீங்கள் லமலும் தவிப்பீர்கள். ஒல்லி உங்கள் கன்னங்களை ேருடுேோள். அேளின் சூடோன சுேோசம் உங்கள் கழுத்துப்புறத்தில் லமோதும். திடுகமன உங்களை இறுக அளணத்துக்ககோள்ேோள். அந்த அளணப்பின் இனிளமயில், நீங்கள் அதுேளர ளேத்திருந்த ேோதுகோப்பு ேளையம் கநோறுங்கிப்லேோய்விடும். மறுநோள்... அேர்களிடமிருந்து விளட கேற்று, வீட்டுக்கு ேருவீர்கள். இரவில் நடந்த க ேரத்ளதயும், நீங்கள் ஓட்டலில் அளடக்க மோக லநர்ந்தளதயும் (ஒல்லியுட னோன அட்கேன்ச்சளர கடலிட் கசய்து) உங்கள் மளனவியிடம் கசோல்வீர்கள். உள்லை லேோவீர்கள். அழுக்குகள் லேோக இரண்டு, மூன்று முளற லசோப் லேோட்டுக் குளிப்பீர்கள். மளனவி தந்த டிேளன உண்ட பின், ஷர்ட்ளட மோட்டிக்ககோண்டு ஆபீஸ் புறப்ேடுவீர்கள். கமயின் லரோடுக்கு ேந்ததும், உங்கள் கண்களில் ேடுேது யோர்? நோன்கு இைசுகள்! ‘லச! என்ன லமோசமோக டிரஸ் அணிகிறோர் கள்! உ கலம ககட்டுப்லேோச்சு! எல் ோம் லேோலித்தனம்’ என்று நிளனப்பீர்கள். ‘லேோலித்தனமோ? யோர்? அேர்கைோ, நீயோ?’ என்று குரல் லகட்கும். திடுக்கிட்டு, சுற்றிேரப் ேோர்ப்பீர்கள். யோரும் கதன்ேட மோட்டோர்கள். லேசியது லேறு யோரும் இல்ள ; உங்கள் மனசோட்சி!