The Lightning Train Commuters Band

PINOYEXCHANGE.COM /AP SECTION…..

The Lightning Train Commuters Band (a Story) FOREWORD Hello, there. I’m Hallur. I just joined PEX last month, and so far, it has been such a good diversion for me. Here, I discovered the enjoyment of reading other people’s thoughts and sharing some of my own. I’ve gained some good friends. The most probable reason for my self-perceived over-activity in this site (aside from the gym tips I’ve received) are the stories in the APSerye Community. Everyday, they serve as my fresh air break. In an alternate world where I see hearts getting broken, expectations left unmet, dreams unrealized, relationships turning polygamous and blood serums contracting HIV virus, I find an escape in these works of art. Fictional as some of them may seem, they give me hope for my own reality. I admire the bravery, patience and perseverance of the authors, The War Zone, Spidermaniac, MalignantQuiapo, CreatureBox, Sympatiko and the other writers, who committed themselves to the craft of writing. Thank you for sharing a parcel of yourselves. Its community of readers have been very inspirational for their support for these budding writers. When I hear them getting happy, sad or just getting deeply affected by one’s character, I sigh knowing that I am not the only one dreaming of a happy ever after--- or at least something close to it. This, my friends, has rekindled something in me that I lost a long time ago. I came back to what I used to love doing when I was a student. Writing. And I am grateful for the people who heard my compositions surfacing from the feelings of my favourite stories in this forum. I tried to write before. But I never was successful. I doubted myself. And thus stopped. However, someone told me, “Don’t write to impress, write to express.” And that is what I will start to do now. Get rid of these fears of failing and be courageous enough to offer what I can. Thank you for finding time to open this thread, for there are and have been a lot of stories that went before me. Your attention is very much appreciated. CAUTION: This story isn’t kind--- well, at least at the beginning. You have been warned. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

THE LIGHTNING TRAIN COMMUTERS BAND by: Hallur Story Profile: Themes: Self-Discovery and Acceptance, Romance Sub-Themes: Music, Mild Psychosexual Conditions Eroticism: Mild to Moderate to Severe (you have been warned) Language: Tagalog-English Writing Style: Sabog. Extras: May Music. May Songs.

wala ni-isang tao ang binigyan ng karapatan upang magpakilala sa ngalan ng author HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 1

CHAPTER 1: BUMP AND GRIND (R. Kelly)

>>> UN AVENUE Nag-ring ang cellphone ko. Tiningnan ko kung sino ang tumatawag. Si Sonny na naman. “Hello! Oh, bakit na naman?” iritang panimula ko. “Hoy, Jayjay! Sige na sama ka na sa banda!” pakiusap nito. “Sonny… ‘Ala nga akong oras diyan!” “Sige na… ‘Nung college tayo---” “Kasi binibigyan pa ko ng nanay ko ng pang-rent ng studio… Tsaka may mga trabaho na tayo…!” “Sabi sa’kin nung nirerentahan natin kapag palagi tayong may practice sa kanya, may discount!” “‘Di naman na tayo sisikat niyan, eh. Ang dami nang nagsusulputan diyan!” “Sus, masmagaling naman tayo. Lalo ka na na keyboardista namin.” “Loko!” sigaw ko sa kanya, “nambola pa.” “Ayaw mo talaga?” Hindi ako nakasagot agad. Mahirap sagutin ang tanong kung kaya ko na muling bigyan ng pagkakataon ang pagbabanda. Halos dalawang taon na rin.

Biglang may naramdaman akong bumuga sa batok ko. Nangatog ako at lumingon. Lalaki. Nasa likod ko. Nakasabit sa railings ang kamay niya, at nasa tabi ng ulo ko ang braso niya.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Jay!” sigaw ni Sonny mula sa kabilang linya. “Ano?!” sagot ko. Saglit na kinalimutan ang lalaki sa likod ko. “Bili na! Naman ‘to. Akala ko ba walang laglagan sa banda?” “Naku naman,” exasperated kong sabi, “estudyante pa tayo no’n pare. May gatas pa sa labi.” “ULOL! Gatas, gatas ka diyan, eh ikaw ang numero unong babaero ‘nung college!” “Hahaha, sira, ikaw kaya!”

>>> CENTRAL TERMINAL Natigil ang tawa ko nang biglang bumundol ang hita ng lalaki sa likod ko. At naramdaman ko sa puwetan ko ang matigas na nasa gitna ng mga ito. Padaskol akong lumingon. Nakatulala ang lalaki pataas. Patay malisya. Naisip ko. Baka taglibog lang si manong. At ‘di niya sinasadyang mabundol ako.

“Jay naman! Madaming chicks na naghihintay sa pagbabalik ng banda natin!” “Sumbong kita sa syota mo. Si Kate ba ‘yun?” “Wala na kami no’n.” “Basta kung sino’ng kinakama mo ngayon!” sagot ko, “saka, battle of the bands lang naman ‘yung tinutugtugan natin dati! Wala naman kita sa gano’n!”

Bumundol ulit ‘yung matigas sa puwetan ko. Lumingon ako ulit. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Naku naman. Nakatingin na sa’kin ‘yung lalaki. Nakangisi pa si gago. Bading ba ‘to? Naisip ko. Pero mukhang lalaki naman. Astigin at guwapings. Tangkad pa at matipuno. Pero kung manyak ‘to, kelangan ko nang gumalaw. Pero pa’no? Eh, siksikan na naman sa LRT.

“Kaya nga ngayon mag-mainstream na tayo!” sagot ni Sonny, with conviction, “may nakilala akong number ng agent sa EMI. Tawagan ko daw siya ‘pag may demo tape na tayo!” “Wala ka bang balak trabahuhin ‘yung natapos mo ‘nung college?” sarkastikong tanong ko. “Alin? HRM? Magse-serve ng pagkain sa mayayaman? ‘Wag na ‘oy. Pero ‘di magtatagal aayain tayo sa hotel para tumugto sa kanila.”

>>>CARRIEDO Bumundol na naman si lalaki. At ngayon, dinikit niya na sa hita ko. Ayoko nang lumingon. Gusto kong gumalaw. Palayo. Ang daming tao. Ang sikip. Pero nahahawa na yata ako sa kamanyakan nitong mokong na ‘to. Tinatablan na ko… NAKANAM!

“HOY JAY!” sigaw ni Sonny. Natahimik pala ako nang matagal. “Oh eh… Pano tayo tutugtog, eh nag-migrate na si Charles sa Canada ‘di ba?” “Nakahanap na ko ng bagong bokalista! Dadating siya mamaya dito!” “Asan ka ba?” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Dito sa dati nating studio sa Recto. Punta ka na kasi!”

Tumitigas lalo ‘yung nakadikit sa hita ko. Sinasabayan pa ng bumubugang mainit na hininga sa batok ko. Nangingisay ang katawan ko. Ewan ko kung sa pandidiri o …? Hindi ‘to tama. Malapit na sa susunod na stasyon.

Gumalaw ako. Halos bayuhin ko ang mga katabi ko. Senyales na bababa na ako. Sa Monumento pa talaga ako dapat. Pero dahil sa asungot na manyak sa likod ko dito na ako bababa. “Sige na, sige na,” pagsuko ko, “bababa na ‘ko dito sa Doroteo Jose.” “AYOS! Sige kitakits Jay!” Call ended.

>>> DOROTEO JOSE Pahirapang lumabas sa masukal na train coach na iyon. Naglakad ako paalis na hindi na nililingon ang manyakis. Pero ingat akong tumama ang crotch ko kung saan o kanino, kasi ano… Pagkalabas ko ay naglakad na ako patungo sa turnstiles. May humagip sa balikat ko. Si manyak. Humahangos mauna papunta sa mga turnstile HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Hinihintay ko kung lilingon siya. Pero hindi na siya tumingin.

-------------------------------------------------------------

“Nandito na ‘ko sa gate, pabuksan,” ang una kong sinabi pagkasagot ni Sonny sa tawag ko. “Okey, andiyan na,” sagot nito. Call ended.

Binuksan ni Sonny ang gate. Pumasok ako patungo sa bahay na nandoon. Sa garahe ng bahay na iyon may “BAND STUDIO FOR RENT” sign. Sa loob ng garahe naroon ang drums, mga electric guitar, baho at mga mic at amplifiers. Naka-set-up na rin ang keyboard na gagamitin ko. Nandoon na rin sina Marko, ang bahista, Wendell, ang tambolista, Sonny, ang gitarista at ako, ang tiklador.

At may isa pang lalaking naroon na kausap si Marko at Wendell sa loob ng garahe.

Pagpasok namin sa loob ni Sonny, tinitigan ko ang lalaki. At nakilala ko ito. Hindi. Kakakilala ko lang sa kanya kanina dahil sa hindi magandang kadahilan.

“Jay, heto na ‘yung sinasabi kong bago nating bokalista,” sabi ni Sonny habang nakaturo kay manyak, “si Rodney.”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 2

CHAPTER 2: YOU GIVE LOVE A BAD NAME (Bon Jovi)

Tapos na mag prime ng instrumento. “Sige, jam session muna tayo, pampainit ba,” sabi ni Sonny nang pumuwesto na ang lahat, “na-miss ko si Jay, eh.” “Haha, bola ka na naman!” turan ko sabay upo sa harap ng keyboard. “So, ano’ng chord mga tsong?” tanong ni Marko. “E minor, D, C,” sagot ko, “groove tayo.” Pumalo sa clapper si Wendell, “one , two, three”

At sabay-sabay nang tumugtog ang mga members ng bandang, “Lightning Train Commuters.” Mahirap i-define ang uri ng tugtugan namin. Ang dami na kasi naming genre na nasubukan. Rock, groove, variety, R&B, disco, oldies, underground, pati ‘ata novelty kapag ni-request ng audience. Pero sa ngayon alternative rock muna kami. Iyon ang uso, eh. Nasubukan na rin naming ang sari-saring mga battle of the bands at gigs. Sa bars, sa hotel, sa school at sa kalsada. Sa kabutihang palad ay lagi naman kaming napapalakpakan. Kung mananalo man kami, ‘yung pot money gagamitin naming para sa rent ng studio. At hindi umuuwi ang kahit isa sa amin na walang cellphone number mula sa ilang mga magagandang babae sa audience.

Pero dumating ang graduation at nawalan na ng allowance. Nag-concentrate ako para sa MedTech board exam ko. Pagkatapos natanggap ako sa isang diagnostic clinic sa Baclaran. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Sina Sonny, Wendell at Marko, mga businessmen, kaya kanila ang oras nila at malaya pang nakakapag banda. Idagdag mo pa ang pag-alis ng dati naming bokalistang si Charles para magMasters sa Canada. At may isa pang nangyari. Kaya kahit halos buwan-buwan akong ayain nina Sonny ay panay ang alibi ko. Dalawang taon din kami halos hindi nagkita-kita.

Pero heto, itanggi ko man sa kanila ang kagustuhan ko sa pagbabanda, litaw na litaw naman ang pagka-excited ko at nakabalik ako bilang keyboardist. Bigay na bigay ako. Papikit-pikit pa habang pinipindot ang mga tiklado. Kahit ang tagal na naming hindi nagtugtugan ng sabay-sabay, parang tila wala sa aming kinalawang. Ang ganda ng jam session. Pampasarap lang. Warm up. Wala munang kanta. Dadamahin muna ng mga miyembro ang mga instrumento nila.

Sinipat ko kung nasaan sa garahe si Rodney, aka Manyakis. Nakaupo siya sa isang wooden box sa isang gilid. Nandoon siya. Taimtim na nakikinig. Pumapalo-palo ang mga paa sa beat. Tumatalbog-talbog ang ulo. Biglang nahalata niya ang pagtitig ko. Ngumiti siya sa’kin. At nag thumbs up. Ako naman, tumingin pababa sa mga tiklado. Hindi ko alam kung ano’ng dapat kong maramdaman. Hindi ako mapakali. Iniisip ko kung ano’ng iniisip niya sa’kin. Iniisip ko kung ano’ng dapat isipin ko sa kanya. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Pero sigurado akong minanyak niya ako kanina. At natatakot ako na baka isipin niyang nagustuhan ko dahil hindi ako nakaimik agad. Gusto ko siyang sapakin nang ipinakilala siya sa’kin ni Sonny, pero ano namang sasabihin ko sa banda ‘pag ginawa ko ‘yun? Eh, kasi minanyak ako nito? Ang lame. Pero weird, nararamdaman ko pa rin sa batok ko ‘yung hininga niyang mainit. Nangisay ulit ako. Lalo akong kinabahan nang maisip kong lagi na kaming magkikita ng lalaking ito tuwing ensayo. At sa bawat practice namin ay maalala ko ang pagkalitong nadulot sa akin ng ginawa niya.

“LAST BAR!” sigaw ni Sonny na nagpatigil sa pag-iisip ko. E minor, D, C. Tapos nag-ending na ang jam session. “Woooh! Aminin mo, Jay na-miss mo ‘to,” ani Wendell sa akin. “’Di nga halata tsong eh,” singit ni Marko, “kinain lahat ni Jay lahat ng adlib kanina!” Ngumisi ako, “pagbigyan niyo na ako. Matagal akong natigang sa pagbabanda.”

“Rodney, lika ‘na!” tawag ni Sonny. Tumayo si Rodney at tumungo sa microphone stand. “Mic test.” Umalingawngaw ang baritonong niyang boses sa mic. Iyon ang unang beses kong narinig ang boses niya simula nang makita ko siya sa LRT. Naramdaman ko na naman ang hininga niya sa batok ko. Sobrang hallucination na ito. “Nakanang boses ‘yan!” biro ni Marko, “boses pa lang ulam na!” “ROOODDNNNEEEYYYY! I WANNA HAVE YOUR BABIES!” tiling parang babae ni HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Wendell, “baka agawan mo kami ng mga chicks sa audience, huh! Gwapings ka pa naman.” “Mukhang babaero din ‘tong isang ‘to,” dagdag ni Marko, “parang iisa lang ang dugo nito at ni Jayjay!” “ADIK!” sigaw ko. Kung alam niyo lang ang dugo ng lalaking ‘yan… Natawa lang si Rodney. “Rodney, You Give Love a Bad Name tayo,” direksyon ni Sonny, sabay tingin sa’kin, “bigay mo first note.”

“Huh?” wala pala ako sa huwisyo, “sige.” Pinindot ko ang sol. Nag-thumbs-up sa’kin si Rodney. Hindi na naman ako makatingin ng diretso. Nagbilang si Wendell. Acapella muna ng bokalista.

“Shot to the heart and you’re to blame…” Shit, namang boses ‘yan. Mayro’n pala sa Pilipinas na kaboses si Chris Daughtry. “Darling you give love a bad name…”

Pasok ang banda. Kaso sablay. Tumigil. “JAY! MALI CHORDS MO!” saway ni Sonny, “C minor!” Napakamot ako ng ulo, “sorry, hayan na ‘yung kalawang.” Napatingin ako kay Rodney. Nakangisi siya.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Biglang may nag-ring na cellphone. Bumunot si Rodney sa bulsa niya, tinatapat ang cellphone sa tainga niya, “Hello. Oh, sige sunduin kita. Wait.” Humarap siya sa’min, “one minute lang mga ‘tol.” Tapos lumabas siya ng garahe. “Lagot!” bulalas ni Marko.

“Ano, Jay? Regular na ba practice natin? Sige na…” offer ni Sonny, “5pm ang labas mo sa work ‘di ba? M-W-F lang, 6pm ang start. Mga hanggang 8pm gano’n. Hanggang sa makaipon tayo ng cover at mga compo. Ikaw lang naman ang inaasahan naming magsulat ng kanta.” “Pag-isipan ko muna, huh,” depensa ko. “Saka ka na kasi mambabae, eh!” ani Wendell, “ang libog nakakasira sa banda.” Tawanan kami.

Natigil ang usapan naming nang may pumasok sa garahe Si Rodney nagbalik, at may kasamang magandang babae. “Mga ‘tol, girlfriend ko pala, si Apple,” pakilala nito, “nood daw siya ng practice.” Si Sonny, Marko at Wendell nakangisi. Ako, ewan ko kung ano’ng hitsura ko. Shocked at confused. Hayan na naman ang hallucination kong hininga sa batok ko. Pero ngayon hindi na kuryente ang nadadama ko. Mas namayani ang pandidiri.

“You give love a bad name…” pabulong kong sinabi sa sarili ko. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 3

CHAPTER 3: LOST IN YOUR EYES (Debbie Gibson)

>>>BACLARAN “Bilang paggalang sa ating kapwa pasahero, mahigpit po naming ipinagbabawal ang pagpapatugtog ng mp3 player o i-pod na walang headset at ang malakas na usapan at tawanan sa loob ng tren o istatsyon.” Dumating na ang tren. Pumasok na ako. Madaming tao kaya hindi na ako nakaupo. Naglakad ako patungo sa gitnang bilog na area kung saan konektado ang dalawang coaches. Sumandal ako sa pader. Pagod. Kakagaling lang sa work. Ang baho pa. Ang dami kong kinulektang dumi for fecalysis. More than thirty minutes ang ride na ‘to hanggang monumento. Boring. Nalimutan ko pa headset ko. ‘Di ko tuloy magamit ang music sa pekeng i-phone ko.

>>>LIBERTAD “Making my way downtown, walking fast faces passed and I’m homebound…” Tumingin ako sa paligid. Hayun ‘yung isang babaeng nakaupo at nakalabas ang isang cellphone na nakakabit sa ID lace na nakasukbit sa leeg niya. Pasaway. Kakasabi lang sa terminal na bawal ‘yon. Pero naisip ko, okay na rin ‘yon. At least may napapakinggan ako. Icebreaker sa isang mahaba at boring na ride. Ang problema nga lang sa akin, kapag nakakarinig ako ng isang kanta na may piano solo, unconsciously kong itinataas ang aking mga kamay at ini-imagine ko na nagpi-piano ako sa hangin. Minsan nagmumukha akong autistic. Ganoon siguro talaga kapag second nature mo na ang musika at paglikha nito. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

At ang kantang ito. A Thousand Miles. Ito ang best pop song written in history. Para sa’kin. “If I could fall into the sky… Do you think time would pass us by…” At hayon na naman ako, air-piano playing na naman.

>>>GIL PUYAT May nag-text. Sheryl: Hey, jay musta? Wala sila mama sa haus. Punta ka dito mamaya? Ngumisi ako sa nabasa ko. Sheryl was one of the best among the many girls I’ve dated. She was perfect. Maganda. Sexy. Gusto niya fun lang. Sex lang. She did not want commitments. Just like me. Bente-dos lang ako, isang binatang guwapo, matangkad, matipuno. Ang isang katulad ko ay hindi pa nararapat makulong sa isang relasyon. Marami pang oras para diyan. Kapag naipon na ang beer na iniinom ko sa tiyan ko. Jayjay: Sure, let’s have fun later. Diyan na ako in an hour. Sheryl: Fun! I like that! Grrrr… Mukhang mapapalaban ako mamaya.

>>>PEDRO GIL Bumukas ang pinto. Isa, dalawa, tatlo, apat ang pumasok. Papasara na ang pinto. May humabol na pumasok. Nakaabot naman bago magsara. Nakilala ko siya. Si Rodney. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Kumabog ang dibdib ko nang makita ko siya. Naalala ko bigla ang lahat ng nangyari sa amin sa LRT kahapon. Maayos naman ang ensayo namin sa banda kagabi. Actually, impressed nga ako sa pagkanta niya. But sa buong duration ng practice, ako lang ang hindi kumakausap sa kanya.

Bago tumakbo ang tren, sa kasamaang palad, ay nakita niya ako. At talagang nilakbay niya mula pintuan hanggang sa lugar ko. Muntik pa nga siyang bumangga sa isang babaeng nakatayo dahil umalog ‘yung coach. Matapos ang ilang segundo, nasa harapan ko na siya. Hindi siya makatabi sa gilid ko dahil parehong may tao. “Hi Jay.” Tango lang ang naisagot ko. Naramdaman kong ilalapit na niya ang kanyang sarili sa hita ko. “Huwag ‘tol. Tama na,” iyon ang una kong mga salitang sinambit mula nang una ko siyang makita, mahina para hindi marinig ng ibang tao. “Huh?” gulat niyang turan. Lumalapit lang pala siya. Wala naman siyang idinikit na kung ano. Maging ako ay nagulat sa inasal ko. Akala ko naman kasi uulit siya. “Ah, wala. Sorry.” Napatahimik siya at tumingin sa malayo. Humawak ang isang kamay niya sa shoulder bag na dala niya. Wala nang nagsalita pagkatapos no’n.

>>>CENTRAL TERMINAL HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Ang tracks mula central hanggang Carriedo ang pinaka-maalog. Maraming umuulpit sa parteng ito. Kaya mahigpit na ang hawak ko sa railings sa gilid ko. Umalog ang coach. Nagulat ako sa sumunod na nangyari. Tumama ang kamay ni Rodney na nakahawak sa bag niya sa harapan ko. Umalog ulit ang coach. Tumama ulit ang likod ng kamay niya sa akin. Agad siyang tumingin sa akin, “sorry… Sorry…” Tapos ay ipinasok niya ang dalawang kamay sa mga bulsa. “Parang sadya naman,” asar na bulong ko sa sarili ko.

>>>CARRIEDO Umalis ang isa sa mga katabi ko. Pumuwesto si Rodney doon. “Pasalamat ka nasa public place tayo kung hindi may black eye ka na ngayon,” banta ko sa kanya. Pero naisip ko. Magagawa ko nga bang saktan itong si Rodney? Eh, maskulado ang katawan nito at higit na masmalaki sa akin ng tatlong pulgada. “Sorry, hindi ko talaga sadya, Jay,” paumanhin niya. Tapos pa-cute na nakangiti ang loko.

>>>R. PAPA Tumahimik naman si Rodney hanggang sa puntong ito ng aming paglalakbay. Nakatitig siya sa taas. Ako nakatungo pababa.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Knock knock,” biglang bulalas ni Rodney. “Huh?” pagtataka ko. “Sabihin mo, ‘who’s there?’” “Ah… Who’s there?” “Terminal.” Nagsalubong ang kilay ko, “terminal who?”

Kumanta siya, “terminal… Every now and then I get a little bit lonely and I see you comin’ round… Terminal… Every now and then I get a little…” Tumawa ako. Medyo malakas. Biglang kenkoy naman kasi ng hitsura niya. Arteng arte pa ang loko.

Bakit ba kasi ang babaw ng kaligayahan ko? Nakakahiya. Bakit ko tinatawanan ang lalaking ito? Ang lalaking ito na… Pero tawa pa rin ako.

Natawa din ‘yung ibang pasaherong nakarinig ng joke. Kahit corny naman talaga. “Okey ba?” nakangising turan niya. Hindi na ako nakasagot. Tawa pa rin ako ng tawa.

Bumulong siya sa akin, “kulit mong tumawa.” Bigla akong natigil, natahimik at napatingin sa kanya. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Siya naman ay nakipaglabanan ng titig. Maganda ang mga mata niya. Parang ngumingiti at nanginginig. Naramdaman ko na naman ang mainit at moist na hangin sa aking batok habang tila nararamdaman kong maging maligamgam ang aking mukha.

Nagpalit ng kanta ang mp3 ng babaeng nagpapatugtog. “I get lost… In your eyes… And I feel my spirits rise… And soar like the wind… Isn’t it love… That I am in…”

Alis mo tingin mo Jay… Ialis mo tingin mo… sabi ko sa loob ko, alisin mo sabi, eh.

>>>5TH AVENUE Natapos ang tagisan. “Baba na ‘ko Jay,” sabi niya habang papaalis, “see you tomorrow sa practice.” Iba na talaga ang epekto sa’kin ng lalaking ‘to.

Kawawa mamaya sa’kin si Sheryl nito.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 4

CHAPTER 4: PUSH (Matchbox 20) Sex? Hindi ko na maalala kung pang-ilang beses ko na ito ginawa. Babae? Hindi ko na rin maalala kung ilan na ang naikama ko. Hindi ko ikinakaila na hindi ako kasing kisig at astigin parang action star o tambay sa daan. Loko ako, ngunit discreet. Kunwari mabait sa una. Tamang normal na tao lang. Pero alam ko na kung paano kilitiin ang diwa ng mga babaeng gusto ko. Ika nga. Seduction is an art.

Minsan nga may napagsasabay pa ako. Nagsasawa ba ako? Hindi. Lalo na kay Sheryl.

Except lang talaga sa pagkakataong ito.

Pakiramdam ko tamad na tamad ako ngayong gabing ito. Buti na lang si Sheryl ang tipong giver. Insatiable pa nga kung minsan. Pero ang wirdo talaga ng pagtatalik na pinagsaluhan namin ngayon.

Habang pinapasok ko siya, nagsimula ko na namang maramdaman ang hallucination na may bumubugang hangin sa batok ko. Nakakapang-hina. Bumabalik ang utak ko sa loob ng LRT. Ang dumadagundong nitong makina. Ang bawat alog na kumakalog sa aking katawan at isip. Tuwing ipinipikit ko ang aking mga mata ay nakikita ko ang mukha ni Rodney. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Napapalitan ng baritonong boses niya ang mga ungol ni Sheryl. Sinubukan kong isipin ang lahat ng magagandang babae na naisama ko na sa kama. Lahat ng mga hard core porno na napanood ko. Pero konti lang ang naitulong.

“Jayjay… Feel me… Touch me again,” mapang-akit na sambit ni Sheryl twenty minutes post-coitus. Hubad at magkatabi pa rin kami sa kama niya. Dati nakakaapat o limang round kami. Ngayon, parang patang-pata na ako matapos ang isa. “Pagod ako sa trabaho, She,” excuse ko, “kailangan ko na ring umuwi. Next time na lang. I’ll drill you all day!” Pero hindi ganoon ka-excited ang tono ng boses ko.

Tumayo na ko at nagbihis. Hindi naman nadismaya masyado si Sheryl. Tingin ko confident siyang babalik ako sa to feast on her again soon, kung hindi ngayong gabi.

----------------------------------------------------------------------------

Wednesday. Second practice ng reunited Lightning Train Commuters. “She said I don’t know if I’ve ever been good enough I’m a little bit rusty, and I think my head is caving in And I don’t know if I’ve ever been really loved” Push ng Matchbox 20 ang piyesa naming ngayon. Itinaas ko ang kamay ko. Hudyat ‘yon para tumigil ang banda. Nagulat si Rodney dahil naiwan ang boses niyang pumapailanlang habang ang lahat ng instrumento ay tumigil sa binigay kong signal. Tinapat ko ang bibig ko sa mikroponong nasa harap ko at nagsalita, “Wendell, HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

paibaiba tiyempo mo, mahirap sundan, saka kaunting linis naman sa palo. Marko, andami mo masyadong walking bass, mamaya na ‘yan, first stanza pa lang. Babad muna. Tsaka aapat lang ang chords nalilimutan mo pa.” Natawa si Marko, “grabe tsong. After two years, metikuloso ka pa rin?” “Eh kayo eh, inayaaya niyo pa ako,” pabiro kong sinabi. “Kaya nga kita inaya kasi minsan hindi nakikinig sa’kin ‘yang dalawa,” dagdag ni Sonny, “hirap kapag ako lang ang direktor.”

Si Sonny ang founder ng banda. Sa church niya nakilala si Marko, at sa common friend si Wendell. Ako naman isa sa mga nakalaban niya sa intercollege battle of acoustic bands sa university. Si Charles ang bokalista namin noon. Ewan ko lang kung saan niya napulot si Rodney. Hindi ko pa pala natatanong. Pero bilib naman ako sa pagpili ni Sonny ng musicians. May chemistry kaming mga humahawak ng instrumento. Sa banda siya ang main director. Nagde-decide ng areglo. Ng genre na tutugtugin. Matalas din ang pandinig niya sa mali, lalo na ng bahista at gitarista, at ako na rin. Pinapagilitan niya ako lagi kapag walang latoy ang adlib ko. Ako naman ang assistant director. Taga-kapa ng chords ng kanta. Nagde-decide ng kakantahin. Taga sulat ng mga kompo. Taga second voice at voice coach ni Charles noong siya pa ang bokalista. Salit lang kami lagi ni Sonny sa pamumuna. So far, okay naman ‘yon para sa banda.

Hinawakan ko ang ulo ko, “TOP, TOP tayo.” Top. Uulitin sa umpisa ang kanta. Masmaayos na ngayon, maliban na lang ng dumating sa pre-chorus. “This ain’t over, no not here, not while I still need you around You don’t owe me, we might change” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

May mali. Kaso napaisip ako kung paano ko pupunahin. Bahala na.

Nagsalita ako sa mic ko, “Rodney… Ah… Flat ka.” Natigil si Rodney. Tuloy ang banda. Napakunot noo ito, “saan?” “This ain’t over…” pakanta kong inulit, “nabitin ka sa ain’t.” Hindi siya sumagot agad. Parang hindi kumbinsido. Tumango na lang siya. “Pre-chorus mga ‘tol,” at umulit kami sa bahaging iyon at umabot kami ng chorus.

“This ain’t over, no not here, not while I still need you around You don’t owe me, we might change Yeah we just might feel good I wanna push you around, well I will, well I will I wanna push you down, I well will, well I will” “Rodney,” singhal ko ulit sa mic ko, “flat ulit.” Nagsalubong ang kilay nito, “na naman?” “Bitin ‘yung I mo, well I will.” Kamot ulo siya. Mukhang hindi natutuwa. Padaskol nitong hinawakan ang mic at napatigil ang banda dahil sa lakas ng ugong na nagawa nito

“Ganyan talaga si Jay, Rodney,” apologetic na sambit Sonny, “choir leader ‘yan dati kaya bihasa ang tainga sa boses. Magaling mag vocal coach ‘yan. Marami nga lang naiiyak na choir members niyan sa hilig niyang mamuna.” Nginisihan ko si Rodney. Ang sarap niyang kutyain. Parang napipikon. Sayang ang ganda pa naman ng boses. Nagkulang lang sa control. Umulit ulit kami. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“I wanna push you around, well I will, well I will I wanna push you down, I well will, well I will” Sumasabay ako sa awit niya bilang second voice. Lalo siyang nawala sa tono dahil sa ginawa ko. “Oh, ‘wag kang sumunod sa tono ko,” instruction ko sa kanya, “second voice lang ako. Hindi ka ba sanay?”

“Mali na naman ako?!” medyo may impit na ang salita ni Rodney. “Hindi mo ba naririnig ang sarili mo? Off key ka,” mariing sagot ko. Tumigil ang banda. Marahil naramdamang may tensyon sa aming dalawa. “Eh, sa tama nga ang rinig ko.” “Matagal ko nang ginagawa ‘to Rodney, hindi kita pupunahin kung tama ka.” “Sayang kasi sa oras, kanina pa ulit ng ulit. Nakakaurat na, puwede mamaya ka na lang magkomento?” “Ganito talaga sa banda namin, tsaka ano ba’ng problema mo?” “Eh, parang sadya eh, puro ako lang pinipintasan mo! Namemersonal ka na ‘ata.”

Aba, ang childish naman ng taong ito. Lalo ako tuloy naasar. Tinitigan ko siya nang mariin. Nanlilisik ang aking mga mata. “Bakit Rodney? May kasalanan ka ba sa’kin para personalin kita?”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Teka... Bakit parang may laman 'yung tanong ko?

Hindi siya sumagot. Nakipagtitigan lang siya.

Nag-feedback ang mic. Umugong. Malakas. Nakakabingi.

“‘Oy, awat na, awat na ‘yan,” saway ni Wendell nakatayo na siya sa likod ng drum set. “Kalma lang Jay, Rodney,” sabi ni Sonny habang hinahawakan ang braso ng bokalista.

Dinuro ko si Rodney at tumingin kay Sonny, “pagsabihan mo ‘yang bagong salta mo. Ayusin ang ugali niya kung gusto niyang may marating ang banda natin.” Kinuha ko ang bag ko at naglakad palabas ng garahe.

“Jay, pasensya na muna,” paumanhin ni Sonny. Pero ganoon pa rin ang hitsura ni Rodney. Matigas. Masama pa rin ang tingin. At walang balak manghingi ng tawad. Walang balak magpatalo.

Hindi ako nagpapigil. Iniwan ko ang isang daang piso na contribution para sa studio rent at umuwi na.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 5

CHAPTER 5: ‘WAG NANG INIT ULO BABY (Rivermaya) >>>EDSA May nag-text. Si Sonny. Tol naman. Sige na. Punta ka na sa wed. Ililibre kita ng calamares! Um-absent na ako ng biyernes at lunes na ensayo pagkatapos ng pagtatalo namin ni Rodney. Una, nahiya ako sa sarili ko na umasta ako ng ganoon sa harap ng mga kabanda ko. Pangalawa, parang ayaw naman maki-cooperate ni Rodney. Hindi pa niya alam ang kalakaran sa banda namin. Ikatlo, medyo kumukulo na talaga ang loob ko sa lalaking ‘yon. May halong inis sa inasal niya at pagkamangha sa naging epekto niya sa akin. Hindi muna ako nag-reply. Pero naisip ko dapat na akong sumipot. Nae-enjoy ko na ulit ang pagbabanda. Papapigil pa ba ako? Hihintayin ko lang na dagdagan ni Sonny ang offer niyang libre saka ako, sana man lang i-upgrade niya to Jollibee value meal. Nandoon ulit ako sa area ng connection ng coaches. Nakahilig sa pader. May headset na akong dala ngayon, mabuti naman. “Tayo na, tayo na… Ikaw magtiwala dahil ngayong gabi ako ang mahiwagang… Elisi…”

>>>PEDRO GIL “Holy sh---“ bulong ko sa sarili ko, “bakit na naman?” Sabi nila mapaglaro ang tadhana. At ang coincidences ay talagang nangyayari. Pero ano ang chances para makasabay ko si Rodney sa LRT sa ikatlong pagkakataon? HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Kung iko-compute mo ang probability sobrang liit. Na masaktong nakatayo siya sa station at sasakay sa eksaktong train coach na kinalalagyan ko? Sa dami ng tren? Sa dami ng tao? Sa erratic schedule ng trabaho at flow ng LRT? Pero heto si Rodney. Pumapasok sa pintuan ng tren sa aking malayong kanan. At meron siyang kasama. Si Apple, ang girlfriend niya. Hoodie ang suot kong jacket noon kaya tinaas ko. Ayokong magpakita. At mukhang hindi nga nila ako napansin.

Pinagmasdan ko silang dalawa mula sa malayo. Nakasandal sa closed doors si Rodney at patalikod na nakatayo sa kanya si Apple. Nakaakap mula sa likod ang lalaki habang sinisinghot-singhot ang buhok ng nobya. Ang babae naman, nakasandal sa katawan ng lalaki at minsan ay hinihilig ang ulo sa dibdib niya. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko kapag nakikita ko silang magkasama at naalala ko ang nangyari sa amin ni Rodney sa LRT. Parang nakakasuya. Kung tutuusin ang ganda nga nilang tingnan bilang mag-syota.

Napaisip ako. Ano ba talaga ‘tong si Rodney? May girlfriend siya pero nangma-manyak ng lalaki. Hindi ko alam kung kanino ako maaawa. Kung kay Apple ba, o sa mga lalaking minamanyak niya o kay Rodney mismo. Ang ganda pa naman ni Apple. Kolehiyalang-kolehiyala ang dating. Sophisticated ang hitsura, laging corporate casual ang suot. Mukhang mabait at nagsisimba every Sunday. Sayang.

>>>CARRIEDO HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Kanina lang ang sweet nilang dalawa, bakit parang ngayon nag-aaway na yata? Magkaharapan na silang dalawa. Parehong lukot ang mga hitsura nila. Nagsasagutan na sila. Si Rodney gumagalaw pa ang mga braso, may hand gestures pa, parang may ine-explain. Si Apple naman panay ang irap. Panay ang palo niya sa braso at dibdib ng kasintahan. Kahit tanggalin ko ang headset ko, malamang hindi ko rin sila maririnig dahil medyo malayo sila. Pero mukhang malakas ang mga boses nila dahil pinagtitinginan na silang dalawa ng mga taong nakapaligid sa kanila. Sinubukan kong basahin ang mga salita nila sa pamamagitan ng pagbuka ng mga bibig nila, pero mahirap sa anggulo ko. Ang tanging nahulaan ko lang ang salitang, “banda.” Medyo maraming beses nilang inulit iyon. Nakinig na lang ako sa kanta ng Rivermaya sa i-pod ko, “‘wag nang init ulo… baby… Dinggin mo please… Payong ito…”

>>>TAYUMAN Hanggang sa puntong iyon ay may tampuhan pa rin sila. Pero bago humimpil ang tren ay tinalikuran ni Apple ang nobyo. Agad itong bumaba nang bumukas ang pinto. Ang mga mata ng pasahero ay sumunod sa papalabas niyang anyo. May mga nagbubulungan pa. Napaisip ako, ano kayang pinag-awayan nila at may walk-out pa? Bumuntong hininga si Rodney at agad na sumunod sa nobya. Ang mukha niya ay katulad nang iniwan ko rin ang band practice noong nagsagutan kami noong isang linggo. Pero saglit na humimpil si Rodney at tumingin sa direksyon ko. Alam pala niyang naroon din ako sa train coach na iyon! Mariin niya akong tiningnan habang may ibang mga pasaherong bumababa rin HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

sa pintong iyon at tila naiirita sa pagharang niya sa bukana. Hanggang sa tumunog ang warning buzzer. Saka na siya bumaba.

-------------------------------------------------------------------Kabado akong tumungo sa lugar na pag-eensayuhan ng banda ng sumunod na Miyerkules. Medyo excited, kasi makakatugtog na ulit, pero hindi ko lang alam ang magiging reaksyon kapag naulit ‘yung naging talo namin ni Rodney. Nag-aalangan ako kung papaano siya haharapin. Bahala na siguro, naisip ko na lang. Bukas na ang gate kaya dumiretso na ako patungong garahe. Sinilip ko ang garahe at napansing wala masyadong movement sa loob. Nauna yata ako… Kaya dumiretso na ako papasok. Laking gulat ko nang matagpuan kong may isang tao na pala sa loob. Si Rodney.

Nakaupo lang siya sa isang wooden box sa gilid, nakatungo at mukhang malalim ang iniisip. Nang marinig niya ang pagsara ng pintuan nang pumasok ako ay napatingala siya sa akin. And his face--- when I saw it--- was something I cannot utterly describe. Apologetic ang expression niya. Nandoon na naman ang nginig at kislap ng mga mata niya habang siya ay nakatingin sa akin. Sa loob ng sampung segundong nagtititigan kami, hindi ako kumurap. Kahit siya. Hindi ko alam kung ano'ng mensahe ang gusto niyang iparating sa pagtitig niya. Pero sigurado ako sa pakiramdam ko habang nasa ilalim mga mata niya ng panahong iyon. Warm. Fuzzy. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Ako ang naunang umimik, “a-asan sila?” “Tayong dalawa lang,” sagot niya habang nagkikibit-balikat. Kumunot ang noo ko, “paanong tayong dalawa lang?” “Si Marko may sakit ang girlfriend, si Wendell nabangga ‘yung kotse kanina, pinapagawa. Si Sonny nilagnat,” kuwento niya, “Vocal coach mo na lang daw ako ngayon sabi ni Sonny.” “Bakit hindi ko alam?” gulat kong turan. “Hindi ka ba tinext?” pagtataka nito.

Agad kong kinuha ang cellphone ko na hindi ko pinapansin mula nang umalis ako ng trabaho kanina. May isang SMS, galing kay Sonny. Sori, wala kami nina Wendell & Marko. Kayo lang Rodney jan. Magbati na kayo. ivocal coach mo siya. Kung nabasa ko ito kanina, sana hindi ako tumuloy.

“Kung gano’n eh, umuwi na lang tayo,” akmang tatalikuran ko na siya. Biglang tumayo si Rodney at hinawakan ang braso ko, “sandali, Jay.” Napatigil ako. Tumingin ako sa kanya. Pagkatapos sa kanyang kamay na nakahawak sa akin. Tapos sa kanya ulit. Hindi siya bumitaw. Tahimik kami ng ilang saglit. “Ano?” anas ko. “Sorry Jay, I was a jerk,” paumanhin niya, still maintaining eye contact. Hindi ako nakasagot kaagad. “Sorry kung napikon ako sa’yo nung huling practice,” pagtutuloy niya, “ang HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

dami kong problema ngayon. Naipon nung nagsagutan tayo last week.” Kinalas ko ang braso ko sa kanya, “Rodney, rule number one sa pagbabanda. Kapag ensayo, ensayo. Walang proble-problema. Kung stressed huwag ipataw sa kabanda mo, at lalo sa musikang ginagawa mo. In the first place Rodney, nagbabanda tayo para kumawala sa problema.” He remained silent. Seemingly waiting for what I’ll say next. “Ikaw talaga ang pupunahin ko dahil ikaw ang bokalista. Front liner. You can never fuck up,” sabi kong mariin, “kapag mainstream na tayo, ikaw ang titingnan ng mga fans. Ikaw ang ihaharap naming spokesperson para sa Lightning Train Commuters. Wala silang pakialam sa’min sa likod ng instrumento. Kapag sumablay kami, madaling itago, ikaw mapupuna. Hihintayin mo pa bang ma-boo ka?” “Bigat naman no’n…” ungol niya. “Kung ‘di mo kaya, ‘wag kang magbanda. ‘Wag kami. Hindi kami ang sisirain mo dahil hindi kami basta-basta garage band lang sa tabi-tabi. Hindi man halata, pero importante talaga sa akin ‘to. Iniwasan ko man lagi, pero bumabalik pa rin ako. Ayokong maabot natin ‘yung pangarap nating album tapos sisirain lang ng bagong salta.” “I knoy Jay, that’s why I’m sorry,” ulit niya, “nagpapatalo na ako. I’m willing to be trained now. Gusto ko maranasan kung pa’no maging member ng Lightning Train Commuters. Kasi napagtanto kong hindi lang kayo basta-basta kung sinong banda na nilipat-lipatan ko tuwing nananawa na ako. I realized that nung dalawang practice na wala ka. The music we make was empty. Parang walang gana sila Sonny. At naramdaman ko ngang flat ako. Parang ang keyboard mo ang nagmi-mix sa’ming lahat.” Hindi ako sumagot. Namangha ako sa sinabi niya.

“And if iniisip mo ‘yung sa LRT…” Rodney muttered slowly. “Hindi ko na nga iniisip, pinaalala mo pa,” singit ko. Bumalik tuloy ang galit ko sa kanya. Hinihintay ko siyang ngumisi, tulad ng lagi niyang ginagawa, pero hindi niya ginawa ngayon. Apologetic pa rin ang mukha niya. “I’m a psychosexually deranged psychopath,” sabi niya, parang nahihiya sa sarili niya, “sorry kasi I freaked you out. Naiinis ako kasi hindi ko ma-control HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

ang paraphilias ko. Pero ginawa ko ‘yon kasi akala ko you’re just going to be another stranger na hindi ko na makikita ulit.” “Eh, bakit naulit nung isang beses?” balik tanong ko. “I’m a psychosexually deranged psychopath,” ulit niya gamit ang isang mariing tono, “but hindi na 'yun sadya. May mga compulsions na hindi ko ma-control. I’m mild a narcicist who likes to seduce people.” “So, ginagawa mo ‘yun lagi?” “Hindi naman, nag-fo-frotteurism lang ako kapag trip ko ‘yung isang babae--- o lalaki. It’s like the feeling of superiority that you make them helpless when you’re around.” Kahit hindi ko naintindihan ang unang sinabi niya ay nandidiri pa rin ako. Tuloy pang nagsalita si Rodney, “Parang sa mga exhibitionist na naghuhubad. Parang sa mga bulimic na nagsusuka. Parang sa mga adik na nagda-drugs. Parang mga oc-oc na hugas ng hugas ng kamay. Parang ikaw na unconsciously na nagpa-piano sa ere kapag nakakarinig ng tugtog.” Ginaya niya ang air-piano-playing ko. Maaaring nakita niyang ginagawa ko iyon habang magkasama sila ni Apple noong isang araw at nakikinig ako sa i-phone ko. “Magpatingin ka kaya sa spesyalista?” walang kaabog-abog kong suhestiyon. Medyo foul yata ‘yon. Umiling siya, “mahirap akong gamutin because I’m a psychologist too. Pero alang-alang sa’yo at sa ikabubuti ng bandang ito, magpipigil ako. Susubukan kong pigilan ang compulsion na ‘to.”

Alang-alang sa’kin? Huh? “Ano ka ba kasi talaga?” I blurted out carelessly. Nagsalubong ang kilay niya, sa pagtataka marahil. “I mean, may girlfriend ka, pero nangse-seduce ka ng lalaki…? Bakla ka ba?” “Alam mo ‘yung term na, ‘bisexual?’” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Napaisip ako sandali, “oo, pero akala ko rare lang ‘yon. Wala pa akong nakikitang gano’n.” Nilakihan niya ang mata niya, “puwes you’re seeing one now. You know, I loved Apple. I sure do. She’s special, we have chemistry and enjoy our sex. Pero naattract din ako sa mga lalaki. Ano’ng magagawa ko? If I deny myself that, lalo akong magiging sexually deranged.” Namangha ako. Napaka-brutal ng honesty na pinapakita niya. Litong-lito ako sa tila bagong mundong ipinapakita niya sa akin, “p-pero… Pa’nong…?”

Tinuro ni Rodney ang relos niya, “saka mo na itanong ang sexual history ko. Ite-train mo pa ‘ko coach. Mapapamahal tayo ng bayad sa rent kung maguusap pa tayo. Promise, I’ll be good.” Tumango na lang ako, “Okey. Tama. Tama.”

Mariin niya akong tiningnan. At hayun. Ngumisi. Finally. “But I like the fact na interesado ka sa topic na ‘yun.” Okay. Tama siya. Narcissist nga siya. Magaling mang-akit. Napalo ko ang batok ko. Tactile hallucination na naman ng hininga niya ang naramdaman ko.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 6

CHAPTER 6: I’M A SLAVE FOR 4U (Britney Spears) “I wanna push you around, well i will, well i will I wanna push you down, well i will, well i will I wanna take you for granted, i wanna take you for granted Yeah, well I will…” Anim na beses na naming inuulit ang kanta ni Rodney. Ako sa tiklado, siya sa voice box. Tumigil ako ulit, “Rodney… Bitin talaga ‘yung iba mong tono.” Napabuntong hininga siya. Mukhang disappointed pero tila wala namang balak mag-reklamo. “Okay, ulit ulit?” Parang ako naaawa na rin sa kanya. Pursigido naman. Saka maayos naman kumanta, ilang nota lang naman ang sumasablay. Hindi na mahahalata ng common audience. Pero talagang metikuloso manitik ang tainga ko pagdating sa boses. Siguro na rin sa karanasan ko sa choir noon, natutunan ko na lagi dapat may tonal proficiency kapag umaawit. Inulit namin ang kanta, pero lagi akong napapatagil sa chorus part. Mag-iisang oras na kaming ganoon.

“Ganito, gayahin mo ko…” payo ko sa kanya, “I wanna push you down, well I will…” Sumunod naman siya, “well I will…” “Well I……” may emphasis sa salitang I. Doon siya nafa-flat. “Well, I will, well I will…” “Kantahin mo ‘yan hanggang sa makauwi ka,” mariin kong sabi. Tumawa siya. Akala niya siguro nagbibiro ako. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Hoy, seryoso ako,” saway ko sa kanya, “kung kailangan mong pasakan ang tenga mo ng headphones at pakinggan ang Matchbox 20 hanggang sa makatulog ka mamaya, gawin mo.” “Sungit mo naman Coach Jayjay,” tampong-batang turan ni Rodney. “Isipin mo kapag mataas ang tono. Paghandaan mo. Baon ka ng hininga. Turuan mo ang sarili mo na pakinggan mo ang boses mo habang kumakanta kasi kapag nasa concert hall tayo, at pangit ang acoustics hindi mo alam, sumasablay ka na,” paliwanag ko.

Kumatok ang lalaking may-ari ng lugar. “Time na.” Tumango ako, “okay po.” Pagkatapos ay naghati na kami ng bayad at inabot sa may-ari.

“So far, dalawang kanta pa lang ang nasa ipon natin,” sabi ko habang nagaayos na kami ng mga gamit, “you give love a bad name at push. Paano pala ‘yan kapag original na kompo na ang ipakakanta ko sa’yo, eh di lalo akong namroblema sa’yo?” “Hirap mo pala talagang maging coach, pero ang dami kong natutunan,” nakangiti niyang sambit, “Sana pagtiisan mo ako.” “Okey ‘yan,” simple kong sagot. Pagkatapos noon ay wala na akong sinabi. Tinuloy ko na lang ang pag-ayos ng keyboard at mga mic na inarkila namin. Siya naman nag-aayos ng bag niya.

“Knock knock.” Napatingin ako sa kanya. Saka na-realize kung ano ang gusto niyang mangyari, “who’s there?” “Majinbu.” Naaalala ko pa lang ang hitsura ni Majinbu na kalaban ni Gokou at kahawig ni Patrick the Starfish ay napapahagikhik na ako. “Hehe, Majinbu, who?” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Kumanta siya. Papitik-pitik pa, “Girl, I was there… And you were my baby… It started when we were younger you were Ma… Jinboo…” Napahalakhak ako sa kakornihan.

“There. Finally. I saw you smile again,” ani Rodney. Napatigil ako’t tumingin sa kanya. Nakangiti siya sa akin “Alam ko, hindi ka completely comfortable sa akin dahil sa mga nangyari,” he spoke, “hindi kita masisi. Napagdiskitahan kita eh.” “Huwag mo na lang sigurong gawin sa akin ulit,” iyon lang ang nakayanan kong isagot. “Okay...” Baka kasi kung ano pa ang maisip ko… sabi ng isang boses sa nakabaon kong kamalayan. Pero I shrugged it off. “Nakakabastos kasi. At kahit sa ibang babae o lalaki huwag mo na ring gawin. Hindi makakabuti para sa Lightning Train Commuters ang magkaroon ng silahis na bokalista. Sana kung ikaw si Freddie Mercury.” “Sorry, if you felt na nabastos kita,” paumanhin ni Rodney. “Basta nga huwag mo nang gagawin at sasapakin na talaga kita.” Tumungo siya sandali na tila nag-isip ng malalim. Pinagpatuloy ko na lang ang pagsara ng zipper upang tuluyan nang maipasok ang organ sa loob ng bag nito, pagkatapos ay iniwan kong nakasandal sa pader.

“Alam ko na!” bigla bulalas ni Rodney. Nagulat ako, “HOY! Ano ba, nakakabigla ka!” Tinanggal niya ang isang itim na Baller ID na bracelet mula sa kanyang kaliwang braso at inabot sa’kin. “Heto, Jay peace offering ko sa’yo. Kunin mo.” Lumayo ako ng kaunti. “Huh? Huwag na! Peace offering ka pa diyan!” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Sige na!” pilit nito. Umiling ako, “saka hindi ako mahilig sa mga Baller ID o kaya bracelet o kuwintas. Ayo’kong may mga nakasabit sa katawan ko. Kahit relo nga wala ako, oh.” “Hindi mo naman kailangang isuot, eh,” sabi pa nito, “saka hindi ‘to basta-basta Baller ID. Isa ‘tong Slave Tag.” “Slave tag? Ano ‘yun?” “Kapag may kasalanan akong big time sa isang tao, ibinibigay ko sa kanya ang baller ID na ito.” Sapilitan niyang isiniksik sa kanang palad ko ang rubber bracelet. Hinayaan ko na iyong maiwan sa kamay ko. “Mamili ka ng araw na ibabalik mo sa akin ang Slave Tag na ‘yan. At sa araw na ibabalik mo sa’kin ‘yan, magiging alipin mo ako for that whole day.” Matagal bago nag-sink-in sa akin ang sinasabi niya. Lalo na ang salitang “alipin.” “Rodney, may pagkabaliw ka nga. Huwag mo nga akong ginagago.” “Hindi, seryoso ako!” pilit nito, “kapag alam kong malaki ang kasalanan ko sa isang tao, nagpapa-alipin ako sa taong ‘yon ng isang buong araw. Para naman maramdaman niya ang sinseridad ko sa paghihingi ng sorry.” “Ano naman ang ginagawa mo kapag alipin ka?” “Base sa pinagbigyan ko niyan. Siyempre kung ano’ng iutos ng amo, gagawin ko. Basta ang rule, whatever you make me do should not lead me to bankruptcy, mutilation or death. Dalawang tao pa lang ang nabibigyan ko niyan. ‘Yung isa classmate ko ng college. Nawala ko ‘yung project niya kaya bumagsak siya. Ang pinagawa niya sa’kin nu’ng nagpa-alipin ako sa kanya, nilinis ko ang kuwarto niya at ginawa ang isa pa niyang project sa ibang subject. “’Yung isa naman ‘yung kasama ko sa trabaho dati. Nadamba ko siya ng malakas habang nagba-basketball kami, mali ‘yung pagka-bagsak niya, naorthopedic siya at na-komang. Ang pinagawa naman niya sa’kin, pinag-organize niya ako ng secret anniversary celebration nila ng syota niya. As in ‘yung malakihang celebration. Kasal na sila ngayon.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Sumabad ako, “huwag na nga, Rodney. Hindi mo na kailangang magpakababa ng ganoon para lang mapatawad ka.” Ibabalik ko na sana sa kanya ang baller ID, pero pinigilan niya ako. “Keep it Jay. It may just come in handy. Hindi naman kailangang ngayon na. The offer still stands as long as the Slave Tag is with you. Baka mamaya kailanganin mo ng katulong sa isang malaking problema. Malay mo.” Ipinasok ko sa backpack ko ang bracelet, “hay naku, bahala ka. Baka hindi rin naman bumalik sa’yo ‘to.” “Good! So, are we friends?” Nilahad niya ang kanyang kanang palad. Tinitigan ko muna iyon bago ko abutin at nakipag-shake hands, “fine. Friends.”

“Uuwi ka na?” tanong ni Rodney nang magkalas kami. Sinukbit ko ang backpack ko, “oo, pagod na ako, eh.” “Ah, sayang ‘di ako makakasabay sa’yo sa LRT. May dadaanan pa kasi ako sa grocery sa Isetann. May pinabibili nanay ko.” “Okay, basta sana mapigilan mo lang impulses mo, maawa ka naman sa girlfriend mo,” walang kaabog-abog kong sabi.

“Break na kami ni Apple,” biglang bulalas ni Rodney. Natahimik ako. Nagulat sa ibinunyag niya. “Nagsimula kaming magkalabuan nu’ng araw na nagkasagutan tayo. ‘Yun ‘yung sinasabi kong naipon-ipon na problema. ‘Yung nakita mo kami nag-aaway sa LRT nung isang araw, nag-break kami nung gabing ‘yon.” “Bakit?” “Ayaw niya na akong magbanda dahil nawawalan daw ako ng time sa kanya.” “I-I’m sorry to hear that,” ang tanging nasambit ko, “ano ang plano mong gawin niyan…?” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Naghalukipkip siya, “pinapili niya ‘ko. Kaming dalawa o ang banda? Banda ang pinili ko. Importante siya para sa’kin, pero after four years ng pagsasama, hindi pa rin niya maintindihan kung gaano kaimportante sa akin ang musika. So, ano’ng gagawin ko? Papanindigan ko ang pinili ko. Magbabanda pa rin ako.” Tumango ako, “okey, hindi ko alam kung maganda ‘yang nangyari, pero good at nanindigan ka para sa banda.” He smiled. “Thank you, at least na-appreciate mo ‘yun.” Reluctantly, ngumiti rin ako sa kanya.

Nagkibit-balikat siya, “okey na rin ‘yon. May iba naman na ‘kong gusto ngayon.” Biglang sumikip ang dibdib ko. Hindi ako ulit sumagot. “Hindi ko nga lang alam kung gusto rin niya ako kasi hanggang ngayon parang irita pa rin siya sa’kin. Pero, malay natin. Kung suyuin ko siya, baka magustuhan din niya ako.” At hayun na naman ang nang-aakit niyang ngisi. Ako naman, blankong stare lang

“Bye Jayjay,” sabay talikod. Nauna siya sa aking lumabas ng garage band studio.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 7

CHAPTER 7: A SONG FOR MAMA (Boyz II Men) “Ma… I’m home…” malakas kong sabi habang pumapasok sa bahay at sinasarang muli ang pintuan sa likod ko. Binuksan ko ang nakapatay na ilaw. Ang bahay namin. Ang liit na nga, ang gulo pa. Ang tamad kasi ni Mama maglinis. Walang tao sa receving area. Kami lang ni Mama ang magkasama dito. Ang Tatay ko nasa Ilocos Sur, kasama ang totoo niyang pamilya. Sa pagkaka-alam ko, Mayor siya doon, pero hindi na masyadong binibigyan ng pansin ang extended family ko. Kung sa bagay, hindi rin naman sila namamansin. “Ma… Hindi ka na naman naglinis…” Nakakalat pa rin ang mga jingle magazine na binabasa ko kahapon sa sofa. Nandoon pa rin ang balat ng Nova na kinain ko habang nanonood kagabi. Ang Casio Keyboard ko na nakadikit sa pader nadagdagan ng kaunting alikabok. Tumungo ako sa kitchen at dining area. “Ma… Ang daya mo… Hindi mo na naman ako pinagluto… Sinabi ko naman na sa’yo na may ensayo kami ngayon at gagabihin ako…” Nakakalat pa ang mga hindi pa hugas na plato sa lababo. Nilalangaw ang mga tira-tirang pagkain na nakalagay sa plastic. Kumuha ako ng delatang tuna at binuksan iyon. Nilagay ko sa bagong plato. Sinimot ko in five minutes. Hinagis ko ang plato sa lababo. Sana bukas mahugasan na ‘to. “Ma… Asan ka ba? Tulog ka na ba…? Tapos na akong kumain…” Wala pa ring sumasagot. Dalawa ang kuwarto sa bahay. Isa sa akin, isa kay Mama. Tumungo ako sa kuwarto ni Mama at kinatok ang pinto. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Ma… Pasok na ‘ko, huh…” Binuksan ko ang pinto at pumasok. Hindi tulad ng ibang bahagi ng bahay, ang kuwarto ni Mama ay ubod ng linis. Tila hindi nagalaw ang floral bed sheets at mga unan niya. Ang mga kagamitan, hindi pa rin nagagalaw mula nang huli k outing makita, kahapon, noong isang araw, noong isang linggo, noong isang buwan, noong isang taon at higit pa roon. Wala si Mama dito. Tumungo ako sa isang drawer. Sa taas noon ay may photo frame. Litrato ni Mama ang nandoon. Hinaplos ko ang mukha niya.

“Ma, naman kasi… Bakit mo ako iniwan…?” Halos dalawang taon ko niloloko ang sarili ko na nasa tirahang iyon pa ang nanay ko. Pero alam kong wala na siya. At hindi na siya babalik… …kahit kailan…

--------------------------------------------------------------------------------

“Ayos! Bukas ang wi-fi ng kapitbahay!” aking bulalas nang buksan ko ang laptop ko at nakapag-connect sa internet. Nasa kuwarto ko ako ng gabing iyon. Pumunta agad ako sa youtube para manood ng mga pianistang magagaling. Kasi mas natututo ako sa panggagaya ng mga mas nakagagaling sa akin. Biglang may nagtext. Pagkasilip ko ng screen ng cellphone ko number lang na hindi naka-register. “Hi jayjay! Hulaan mo kng cno aq!” Nagsalubong ang kilay ko. Alam kong marami na ring babae ang naikama ko. Pero sigurado ako na saved lahat ng numbers nila just in case, unless alam HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

kong hindi na babalik ang babaeng iyon sa akin. Isang tao lang ang pumasok sa isip ko. “Rodney?” reply ko. Bumuntong-hininga ako at bumalik sa pinakikinggan ko. Astig itong hapon na pinapanood ko. Pina-piano niya lahat ng cartoon themes noong 90’s. May nagtext ulit. “Haha tama! Napangiti nmn ako dhl aq agad naisip mo!” Malamang kay Sonny niya nakuha ang numero ko. Nairita ako sa nabasa ko. Feelingero rin ‘tong bisexual na bokalista na ‘to. Biglang nag-ring sa utak ko ang salitang bisexual. Hindi ko alam kung bakit. Bisexual… Bisexual… Bisexual… Katagang paulit-ulit na umugong sa utak ko. Parang inaawit ng baritonong boses ni Rodney. Nag-open ako ng bagong window. Yahoo! Nag-type ako sa search box. B. I. S. E. X. U. A. L. Enter. Una kong pinuntahan ang results sa Wikipedia. Ito ang mga linyang pumukaw sa diwa ko.

Bisexuality is sexual behaviour or orientation involving physical or romantic attraction to both males and females.

…a person is only truly bisexual if he or she exhibits virtually equal arousal responses to both opposite-sex and same-sex stimuli…

Napaisip ako. Puwede ba talaga ‘yon? Na ma-attract at mahulog ka sa babae at kapwa mo lalaki? Ang susunod kong naisip. Ano kaya ang pakiramdam no’n? HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

At susunod ko pang naisip. Ano kaya kung gano’n ako? Katulad ni Rodney? At sunod-sunod na akong nag-isip. Paano ang magiging buhay ko? Ano kayang hitsura ni Rodney kapag may kasama siyang lalaki? Ano kaya kung ‘yung makakiskisan niya sa LRT ay nagustuhan ‘yung ginawa niya?

Napailing ako para iwaksi ang mga naisip ko. Sigurado akong babae ang gusto ko. Enjoy ako kasama sila. Siguro hindi ako iyong tipong mahuhulog ng husto sa isang babae dahil nga sa medyo promiscuous na lifestyle, pero hindi ko makita ang sarili kong nag-e-enjoy kasama ang isang lalaki in a sexual extent.

Pero kapag naiisip ko si Rodney… At ang ginawa niya sa akin sa LRT…

“WAAAH! ‘Wag mo nang isipin Jayjay!” saway ko sa sarili ko. Naniniwala ako sa kasabihan na, “what your mind conceives, your body achieves.” At hindi bisexualism ang gusto kong ma-achieve, kasi alam ko sa kulturang ginagalawan ko, komplikado ang ganoon. Kaya pipigilan ko na lang isipin ang sexual orientation ni Rodney during dead time.

May nagtext ulit. Galing kay Rodney. Sa sobrang engrossed ko sa pagre-research tungkol sa bisexuality ay nakalimutan ko siyang reply-an. "Naku sinungitan na naman aq. D n ngtxt. Cge jay, 2log na tau. Nytnyt. Mwah." Mwah? Bakit may gano’n?

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Hayan na naman ang hininga sa batok ko. Kamot. Kamot. Kamot. Pero hindi pa rin mawala ang feeling ng moist at init. Kusa na namang umandar ang isip ko. Paano kaya humalik si Rodney?

Inuntog-untog ko ang ulo ko sa screen ng laptop ko.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 8

CHAPTER 8: THE LONG AND WINDING ROAD (The Beatles) >>>CENTRAL TERMINAL Kinabukasan, 6:30pm. Kanina pa ako nag-e-air-piano-playing. Nakasuot ang headphones ko at mahigit bente singko na kanta na ang napakikinggan ko simula nang umalis ang tren na ito mula Carriedo. Nagloloko ang LRT system sa isang kadahilanang hindi alam naming mga pasahero. Late na ako nakadating sa trabaho kaninang umaga. At ngayong pauwi na ako, mahigit isang oras na ako bumabiyahe at nasa kalagitnaan pa lang ako ng kabuuang line. Panakanakang humhimpil sa gitna ng istasyon ang train, at kung titigil naman sa station ay maghihintay ng lima hanggang sampung minuto para lang muling magsara ang pintuan at gumalaw. Pero ngayon sa central terminal, nananatiling nakatigil ang train. Nakabukas ang pinto. Mahigit sampung minuto na kami sa istasyong iyon. “Sa aming mga minamahal na pasahero, ang LRT line 1 ay kasalukuyang nakakaranas ng problemang teknikal na kasalukuyang inaayos upang makapagpatuloy kayo sa inyong paglalakbay. Maraming salamat pos a inyong pag-unawa,” sabi ng announcer sa station. May ibang mga nababato na at isa-isang lumalabas na ng train. Ako naman, kahit sobrang naiirita na sa bagal, ay pinili na lang na manatili sa loob. Kapag sumakay ako ng jeep hanggang Monumento, matrapik rin at ganoong oras din ako makarating. At least dito sa LRT, may air-con pa. May one-hundred twenty six pa namang kanta ang natitira sa i-phone ko. Biglang nag-fade ang tunog ng kantang pinakikinggan ko… “The long and winding road… That leads…” Ibig sabihin may tumatawag. Hindi ko na tiningnan kung sino tumatawag basta sinagot ko na lang ang headset ng phone ko.

“Hello?” “Jayjay, asan ka?” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Hindi ko masyado makilala ang boses. Pero alam kong galing sa lalaki. Baritono. “Huh? Sino ‘to?” “Rodney, ‘to.” Sa isang iglap bumugso na naman ang mga ideya sa diwa ko. Pumikit ako upang iwaksi ang mga iyon. Huminga ng malalim at kumalma. “Ah. Nasa LRT ako. Stuck sa Central Terminal, bakit?” irritable ang tonong lumabas sa aking bibig. “Oo nga, sira LRT ngayon, sobra. Kaya nga nagdala ako ng kotse. Naalala lang kita bigla.” “Bakit?” “Eh, hayun nga. Naisip ko lagi kang nag-e-LRT.” “Tapos?” “Nasa kotse ako ngayon. Kakalagpas ko lang ng UN Avenue. Sunduin na kita gusto mo? Makakababa ka naman diyan siguro? Sabay ka na sa’kin. On the way naman ako.” “Huh? Huwag na Rodney. Nakakahiya,” pagtanggi ko. “Sus, ano ka ba? Bakit ka pa mahihiya? Eh, ‘di ba magkabanda tayo? Wala namang talo sa’kin kasi pareho naman tayo ng dinadaanan.” “Eh kasi…” naghahanap ako ng alibi. Pero wala ako maisip. Ang tanging pumipigil sa akin ay ang fact na may motibo siya sa akin, na medyo malabo pa. Pero ayos naman ang offer niya. Masmapapabilis pa nga ang biyahe ko. Nangako naman na siyang wala siyang gagawing masama. Kung meron, sasapakin ko siya tapos ka-carnap-in ko sasakyan niya.

“Tulong na nga, eh. Sige kung ayaw mo w---“ Natigil siya nang bumuntong hininga ko, “sige na sige na… Paano tayo magkikita?” “Pick-up-in kita sa may waiting shed sa harap ng Manila City Hall. Toyota HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Corolla. Black. Okay?” “Okay.” “Kitakits, Jay.” Call Ended. “…to your door… will never disappear… I’ve seen that road before…” “Sa aming mga minamahal na pasahero, ang LRT line 1 ay kasalukuyang nakakaranas ng problemang teknikal…” Nang marinig ko ang pag-uulit ng public apology ng LRT management ay lalong tumibay ang desisyon kong bumaba na mula sa tren at istasyong iyon.

Hindi nagtagal ay natagpuan ko ang sarili ko na naglalakad sa park sa gilid ng City Hall ng Maynila. Sa gitna ng pagtutungo ko sa waiting shed, bigla akong may narinig na ugong sa taas. Napalingon ako at napatingala. Gumalaw na ang tren na sinakyan ko kanina! Kung minamalas ka naman talaga oo. Si Rodney na lang talaga ang pag-asa ko ngayon.

----------------------------------------------------------------------

Wala pang limang minuto ako naghintay nang humimpil sa harapan ng waiting shed ang isang itim na kotse. Halatang hindi ito bago dahil sa ilang gasgas at medyo marungis nitong hitsura. Bumaba ang front passenger side window. Sumilip ako. Mula doon ay nakita ko si Rodney na nakaupo sa driver’s seat at nakahawak sa manibela. Kumaway siya sa akin. Pumasok ako sa loob at umupo sa front passenger seat. Weird ang pakiramdam na nasa kotse ako ni Rodney. Hanggang ngayon kasi medyo ilang pa ako sa kanya. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Kumusta Coach? Mukhang pagod, huh?” nakingiting bati niya pagkaupo ko “Huh? Oo nga eh. Badtrip talaga ‘tong LRT na ‘to kahit kailan.” “Napanood ko na kanina sa TV na sira ‘yan. Kaya hiniram ko ‘tong kotse ng kuya ko papasok. Habang pauwi ako kanina, naisip kita. Baka gusto mo sanang sumabay nang makaiwas sa gulo.” Pinaandar na ni Rodney ang kotse. “Ah, hehe. Salamat. Saan ka ba nagta-trabaho?” “Sa may Pedro Gil. Ikaw sa may Baclaran ka ‘di ba?” Tumango lang ako. “Isipin mo ang tagal na pala natin na iisa lang ang biyahe, ngayon lang kita nakita,” sabi niya sa’kin. Napansin kong mas lumawak ang ngiti niya. Isang pilit na tawa nilabas ko. “Oo nga.” Binuksan ni Rodney ang radio ng kotse, “soundtrip tayo. Beatles.” “Hey Jude… Don’t make it bad… Take a sad song… And make it better…”

Mula sa puntong iyon hanggang sa malagpasan namin ang tulay sa ibabaw ng Pasig river ay nanatili akong walang imik at nakatingin lang sa kalsada. Buti na lang may pinatutugtog para may excuse ako para hindi magsalita. Narinig ko siya tumawa bigla. “Hayan ka na naman sa pagpipiano mo sa ere.” Napatingin ako sa kanya, tapos sa kamay ko. Oo nga. Wala na naman sa malay ko ang air-piano-playing ko. “Ah, nasanay lang.” Umiling siya, “walang problema. Nakakatuwa nga eh.” Tahimik na naman ako. Nag-air-piano-playing ulit.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Knock knock,” pagbasag niya sa katahimikan. Nangiti ako. Joke time na naman. “Who’s there?” “Cashew Nut.” “Pati ba naman mani dinadamay mo sa jokes mo?” pabiro kong sabi, “cashew nut, who?” “Don’t tell me you’re sorry cashew nut… When I only know you’re only sorry you got caught… But you put on quite a show…" Napahalakhak na naman ako. Ang babaw ko talaga.

“Buti naman nag-lighten-up ka na. Ang tahimik mo kasi. Tsaka halatang ilang ka.” “Hindi naman, sobrang pagod lang,” alibi ko, na totoo naman, “pasensya na.” “Naisip ko, sa lahat ng members ng Lightning, ikaw lang kasi ‘yung di ko pa masyado kilala… Nakasama ko na kasi sa inuman ‘yung tatlo nung mga araw na hindi ka sumasama sa practice…” “Makikilala mo rin ako, siguro sa next inuman sasama ako.” “Magkasama na tayo ngayon, eh ‘di mag-getting-to-know-each-other session na tayo.” “Okey lang, sige,” nag-aalangang tugon ko.

“Para mas exciting ganito gawin natin,” tila excited na bulalas ni Rodney, “bawat LRT station na dadaanan, meron tayo dapat na different topic na paguusapan.” Nagtataka akong napatingin sa kanya, “kailangan pa ba ‘yon?” “Para masaya,” sabay tawa. Tumuro siya sa harap, “hayan na ‘yung Carriedo, oh. Pero ang rule dito dapat ang lahat ng ise-share mo eh pawang katotohanan lang. Dapat honest ang mga sagot mo.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Naglabas ako ng pilit na tawa, “bahala na. Hay naku, Rodney ang dami mong pakulo.”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 9

CHAPTER 9: GETTING TO KNOW EACH OTHER (Gerard Kenny) >>> CARRIEDO “Basics muna tayo,” ani Rodney, “general information.” “Ahm, paano ‘yun?” “Sige ako na magsimula. Rodney Kaiser dela Torre. Nakatira ako sa may 4th Avenue. Nagtatrabaho ako as secretary ng isang VP ng isang school. Boring, hehe. Gitna sa tatlong magkakapatid. Graduate ako ng BS Psychology sa CEU. Ano pa ba? Birthday ko April 15. Twenty-three years old ako. Filipino. Roman Catholic. Haha. Hmm. Single, hahaha. Generally masayahin, pero hayun nga, meron ‘ata akong neurosis na dapat i-control. Ahh. Wala na ko maisip. Ikaw naman.” “Ah… Okay… Jeremy John Alejandro” “Wow, okay ang name mo. Astig. Kaya pala Jayjay.” “Sa Monumento ako nakatira. Medtech ako sa isang diagnostic clinic sa may Baclaran. Boring din. Puro tae lang kinakausap ko. Siyempre, nag-medtech ako nung college. Sa EAC ako grumaduate. Anu-ano pa ba ang sinabi mo kanina? December 08 ang birthday ko at twenty-two na ko. Pilipino rin. Katoliko. Lahat naman ng tao sinasabi masayahin sila, kaya makikisali na lang ako. So, far tingin ko okay naman pag-iisip ko.” “Meron ka pang nakalimutang banggitin, Jay.” “Ano?” “Single ka ba?” nakatingin siya sa’kin. Matagal. “Tumingin ka sa kalsada,” saway ko. Humarap siya sa kalsada, “ano’ng sagot?” “Oo. Single.”

>>> DOROTEO JOSE HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“D. Jose na,” sabi ni Rodney, “ikaw naman mag-isip ng topic. Salit tayo.” “Gano’n ba? Ahmm…” Nag-isip muna ako, “ah. ‘Eto na lang. Paano ka naging bokalista ng banda namin?” “Sinulot ako ni Sonny sa huli kong banda,” natatawa niyang sagot. “Paanong sinulot?” “Nanonood siya nu’ng battle of the bands na sinalihan nung dati kong banda last month. Tapos hayon nga narinig niya banda ko. Eh, medyo may problema ‘yung banda ko. May artistic differences kasi. ‘Yung drummer galing sa reggae band, ‘yung gitarista galing sa heavy metal, ‘yung basista sa jazz band. Kaya walang harmony ‘yung tunog namin. Talo na naman kami.” “Tapos?” “Nilapitan ako ni Sonny after the contest. Akala ko nga ‘nung una bi siya at magpapakilala.” “Asa.” “Hayun nga, kinuwento niya na may banda nga siya na walang bokalista. At talagang pinagpipilitan niyang magaling kayo. Kaya nung inaya niya akong manood ng ensayo pumunta ako. So, far sa limang bandang nasalihan ko, kayo ang pinakamagaling at consistent. Tapos daw sabi nila may Keyboardist nga daw na magaling din at kompositor.” Tumigil siya at ngumiti sa akin. “Okay…” “At ang gusto ko sa lahat, meron talaga silang--- I mean, kayo na balak na mag-mainstream at magka-album at hindi gigs gigs lang. Pangarap ko din ‘yon, eh.” “Kaya nga umayos ka,” mariing paalala ko sa kanya. Tumawa siya.

>>> BAMBANG HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Paano naging ‘Lightning Train Commuters’ ang pangalan ng banda niyo?” ang bagong topic na binuksan ni Rodney. “Ah, ‘yon? Wala, nothing special. Nu’ng college pa lang kami at nagbabanda, lagi kaming sabay-sabay na nag-e-LRT papunta sa pinagpapraktisan natin na garage band.”

------------------------Marko: Mga tsong, ia-apply ko na banda natin sa battle of the bands. Ano’ng pangalan ilalagay ko sa application form? Sonny: Kailangan may meaning. Jayjay: Train Commuters? Kasi mga taong LRT tayo. Sonny: Okay lang. Medyo nga lang walang dating. Kailangang dagdagan. ---Kumulog sa labas. Wendell: Thunder Train Commuters? Jayjay: Okay, lang kaso--Sonny: Lightning Train Commuters Marko: Okay… Puwede na ‘yan. Palitan na lang natin ‘pag tumagal na.

-------------------------------

“‘Yun lang?” tanong ni Rodney pagkatapos kong magkuwento. “‘Yun lang.”

>>> TAYUMAN HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Your turn, Jay.” “Ah… Hmmm. Heto maganda. Sino-sino ang musical influences mo?” “Hmm… International siyempre sa banda, Aerosmith, Bon Jovi, Metallica, Nirvana, Mr. Big, Chicago, AC/DC, The Fray, U2… hahahaha… Sa Pilipinas Spongecola at saka Chicosci… Sa singer si David Cook at saka sa Pilipinas si Janno Gibbs. Hindi ko alam kung nasabi ko na lahat. Ikaw?” “Ako… Toto, Eagles, Queen, Pantera, Metallica at saka Nirvana din. Led Zepellin. Evanescence. Maroon Five. The Script. Ah, Dream Theater.” “Astig kaya lahat ng instrumento ng Dream Theater! Mga halimaw! Kaya mo rin ‘yung ginagawa ng pianist nila?” Nginisihan ko siya. Minsan lang naman ako magyayabang. Tapos tinuloy ko ang listahan. “Sa local, Eraserheads, Rivermaya, Dictalicense Bamboo at saka Sugarfree. Sa singer siyempre si Stevie Wonder. Sa song writing hands down ako kina John Mayer, David Foster at Vanessa Carlton...” “Thousand Miles?” “Best pop song ever written. I mean, for me.” “Why?” “Musically ang ganda ng areglo. Ang sarap himay-himayin ng mga instrumento habang pinakikinggan ko. Fusion ng contemporary band and full orchestra. Nakaka-high. And the lyrics is simple. Tungkol sa taong nagpu-pursue ng pagibig.” Napatingin siya sa akin ng seryoso, “wow---” “---hoy, tingin sa kalsada.” Humarap siya sa kalsada, “well versed ka talaga sa musika.” Nagdagdag pa ko, “saka phenomenal din ang mga likha ng Apo. Tsaka ni Elton John---” “Bading si Elton John,” nakangisi niyang singit. Nagsalubong kilay ko sa inappropriate niyang singit, “oh, ngayon?” “Wala…” natatawa niyang sagot. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

>>> BLUMENTRITT

>>> ABAD SANTOS

>>> R. PAPA

>>> 5TH AVENUE

Sa sumunod na apat na istasyon mas marami kaming napag-usapan. Mas malalalim. Maraming alala ang naungkat. Maraming emosyon ang pinigilan. Naging mapagbigay si Rodney. Hindi siya naging madamot sa pagbahagi ng buhay niya. Nakilala ko siya lalo. Nakilala niya ako lalo. Pero para tuluyan ko na siyang pagkatiwalaan? Ewan ko pa.

>>> MONUMENTO “‘Yan pala apartment mo,” ani Rodney, “ayos naman. Medyo mahabang lakad pa mula sa station pero ayos na rin.” Tumango ako, “oo nga. Buti nakuha ko nga ‘yan. Mahirap nga lang kasi siyempre may renta. Sana sa 5th mo na lang ako binaba. Kasi dun ang bahay mo. Na-out-of-way ka tuloy.” “Okey nga lang, ang laki laki ng Monumento circle. Ang sarap mag mani-obra diyan!” paliwanag niya, “anything para sa magaling naming keyboardista at coach ko.” “Hehe. Sige salamat ng marami Rodney.” Akma na akong lalabas. “Jayjay, wait.” Tumigil ako at humarap sa kanya. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Wala pa tayong tanong dito sa Monumento Station.” Napakamot ako ng ulo, “huh? Eh, kasi end of the line na ‘to, eh. Paano? Dito tayo sa kotse mag-uusap habang nakatigil?” “Well, sige. Hindi na lang tanong. More of a favor na lang.” “Ano ‘yon?” Bumuntong hininga siya. “Jayjay. Sana sa susunod hindi ka na mailang sa akin.” Hindi ako nakasagot. “Nangako na ako. Hindi ko na ipu-push sarili ko sayo, at least in a way na hindi mo gusto. Oo, I find you interesting, pero hindi ko naman pipilitin sarili ko sa’yo kung ayaw mo… pa. Hindi na… muna.” Bumuntong-hininga ako. Napaisip ako. Simula naman ng magbati kami maayos naman ang pakikitungo niya. Heto nga’t hinatid pa niya ako sa bahay ko. Behind that narcissistic, sexually deranged façade may actually be a good person. Sige, bibigyan kita ng isang chance. Umayos ka, Rodney. “Pasensya na. Sige. Pramis. Hindi na.” Pagsuko ko.

“Then that makes me one happy vocalist.”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 10

CHAPTER 10: ‘WAG KA NANG UMIYAK (Sugarfree) Kinabukasan. Biyernes. Band practice time. Papasok na sana ako sa loob ng gate papuntang garage band studio nang masipat ko si Rodney sa ‘di kalayuan. Nasa kabilang side siya ng kalye sa harap ng garage band studio. May McDonald’s doon. Nasa may pintuan siya ng restaurant. May kausap siyang lalaki. Mukha namang nonchalant lang ang usapan. Minsan magtatawanan. Sa isang pagkakataon, pabirong sumuntok ng mahina si Rodney sa pisngi ng kausap niya. Tapos tawanan ulit. Hindi katagalan ay naglabasan sila ng cellphone. Nagpalitan tapos may pinindot sa CP ng bawat isa. May kung anong ideya ang nabuo sa utak ko nang makita ko iyon.

“Jayjay, kanina ka pa diyan?” bungad ni Rodney. Napaisip ako. Ang tagal ko na nga palang nakatayo doon at nakatitig lang sa pag-uusap nila nung kasama niya. Mga limang minuto rin iyon. “Hindi naman.” “Ah.” “Sino ‘yun?” “Alin?” “‘Yung kausap mo sa may McDo diyan kanina?” “‘Yun? Si Bert. Kaklase ko ng high school at pareho ‘din kami ng college. Iba nga lang ng course ‘yun. Nagkasalubong kami diyan sa harap ng McDo. Matagal ko na ring hindi nakita. Nagkamustahan lang.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Ah. Okay. Akala ko kung ano na… Halika pasok na tayo. Baka nasa loob na sina Sonny.”

“Ano’ng akala mo?” bulalas ni Rodney bago pa man ako humakbang patungong gate. “Wala.” “Ano nga?” Bumuntong hininga ako, “baka kasi… ano… ano mo siya… ano---” “---that I’m coming on to him?” Hindi ako nakasagot agad. “Inaalala lang kita. Saka ‘yung banda ayo’kong---” “Yeah, yeah, I get the crap already,” irritable ang tono ng boses niya, “hindi ako nakikipagharutan sa kanya. And actually, siya nga ‘tong lumalandi. Wala naman akong balak patulan siya.” “Okay… Sabi mo, eh.” Tinuro niya ako, “ikaw Jay, napipikon na ko sa’yo. Grabe ka kung makapanghusga. Kung may ginawa ako sa’yo no’n, hindi ibig sabihin ginagawa ko ‘yun minuminuto. At sinabi ko na. Hindi ko na ulit gagawin ‘yon. Magpapakatino na ako. Para sa’yo at para sa banda.” Hindi ako nakaimik. Ngayon ko lang siyang nakitang nagalit ulit. At ngayon, may punto ang galit niya.

“‘Oy, away na naman kayong dalawa?” si Wendell. Nasa likod pala namin siya, “kararating ko lang, magbabangayan na kayo.” Binaba ni Rodney ang kamay niya sabay ngiti, “hindi. Ganyan na kami maglambingan ngayon ni Jay.” “Sige na mamaya na ang lambingan. Kanina pa naghihintay sina Sonny sa loob.”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

------------------------------------------------------

“Good!” sigaw ni Sonny. Hudyat na tapos na ang ensayo, “let’s call it a day!” Nagsimula na kaming mag-ayos ng gamit. “Lima na ang nakaimbak nating cover na songs na na-ensayo ni Rodney,” sabi ni Marko, “so far, so good naman.” “Susunod niyan kompo na, mga sampu na rin nagagawa mo Jay, ‘no nung dati pa tayo sa banda?” ani Wendell. Tumango ako, “oo nga. Kaso halungkatin ko pa. Alam niyo naman kung ano’ng nangyari sa mga kanta ko ‘di ba?” “Ikaw Rodney, kung may gusto kang i-suggest na i-cover natin na tingin mo makakanta mo ng maayos, sabihin mo lang kay Jay,” si Sonny. “Siya kasi nagsasala ng dapat kantahin at kung ano’ng babagay sa boses mo. Sa kanya mo rin ipapasa kung may kompo ka.” “Okey,” matipid na sagot ni Rodney. Tiningnan ko siya. Hindi siya nakatingin sa akin. Buong ensayo ay seryoso lang ang mukha niya. Tango lang at hindi magsasalita kapag pinupuna ko ‘yung kanta niya. Naisip ko baka mali nga iyong nagawa ko kanina. “Mauna na ko,” paalam ni Rodney at nauna na siyang umalis sa’min, “ingat kayo, huh. Kita-kita sa Lunes.” Patapos na rin naman ako sa inaayos kong gamit. Bakit hindi na lang niya ako niyayang sumabay sa kanya sa LRT tutal pareho naman kami ng direksyon? Tinitignan ko lang ang papaliit niyang imahen palabas ng garage studio. Hindi na siya lumingon.

----------------------------------------------------------

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Bago ako matulog kinagabihan napagpasyahan kong manghingi ng paumanhin kay Rodney. Nag-text ako sa kanya habang nakiki-wifi sa kapitbahay at nanonood ng youtube. Dream Theater. Jayjay: Sory sa kanina. Rodney: Uy, JJ! Oo nmn. Ok n. Kc ngtxt k n. :-)

Nahimasmasan ako.

Jayjay: :-) Rodney: O bkt smiley lng? Jayjay: wla lng. wla n ko msabi eh. Nyahaha Rodney: pde pla ko mkhngi favor? Jayjay: bsta wg pera. Hehe. Nu un? Rodney: kelangan ko kc ng med clearance pra fit 2 work. Pra mkuha ko sweldo ko this month. Mron b dun s clinic nyo Jayjay: meron kso anlayo ko sau. Dmi clinic s p.gil ha. Rodney: nyak. Sympre gs2 ko senyo kc andun k. :-) tska pde mo cguro ako pkiusapan ng discount. db?

“…Kasi ando’n ka…?” binasa ko ng malakas. Adik ka talaga Rodney.

Jayjay: nyhaha. Adik k. pro kaw. Kng gs2 mo mglkbay ng mlayo. Hehe. Rodney: hehe. Hapon aq dating pra sbay tau uwi pgktapos. Oyyy! Dscount ko coach a! Jayjay: cge try q kauspn boss q. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Rodney: syngapla, may gus2 aqng knta na i-cover ntn s banda. Lam mo ung, wag ka na umiyak? Jayjay: sugarfree? Ganda un. Pro taas boses ng bokalista nun. lam mu ba un? Rodney: kkyanin. Anjan k nmn pra turuan ako coach. :-) Jayjay: sus phhrpan mo n nmn ako. Rodney: di no. hehe. goodboi n ko db?

Hindi ko na alam ang isasasagot. Kaya nagpasya akong mag-goodnight na. Pero hindi ko pa man natatapos ang text message na ise-send ko, may na-receive ulit akong SMS.

Rodney: dedicate ko pla sau ung song na un pra sau :-)

Huh? Bakit naman? May dedication pa?

Jayjay: ha? Hndi nmn ako naiiyak. Hahaha Rodney: oo pro malungkot k.

Nabigla ako sa huling t-in-ext niya. Wala naman akong sinasabi sa kanya na malungkot ako. At okay naman na ako sa simple kong buhay, bakit naman ako malulungkot?

Jayjay: nyak. Adik. d nmn ako mlungkot. Panu mo nmn nsabi? HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Rodney: s mata mo, s mukha mo, s salita mo, s kilos mo. D mu sinasabi pro nrramdman kong mdami kulang s buhay mo.

Rodney, ano bang pinagsasasabi mo? sagot ng utak ko. Palagay ko sinaPsychology ako nitong adik na ‘to. Tapusin ko na nga ‘to.

Jayjay: nyak. Adik k n. Emo kp. Nyahaha. Cge Rodney. Txt mu nlng kung kelan k pnta clinic. Gudnyt.

Habang hindi pa siya nagre-reply ay nag-search ako sa youtube ng kantang “Wag Ka Nang Umiyak.” “Kung wala ka nang maintindihan Kung wala ka nang malapitan Kapit ka sa akin. Kumapit ka sa akin. Hindi kita bibitawan…” Shit. Sugarfree. Shit kayo. Ang galing niyong gumawa ng kanta. Simpleng chords and lyrics, tapos puro bigat lang ng distortion pero nakakadala ng emosyon, naisip ko. Pinunasan ko ang mga mata ko.

Nagreply si Rodney sa gitna ng kanta: Gudnyt Jay. Hugs.

Nag-hallucinate ako. Isang maligamgam na pakiramdam na bumalot sa katawan ko at marahang hangin sa batok ko.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 11

CHAPTER 11: I’M TOO SEXY (Right Said Fred) Martes. Hay… Hindi ako makapaniwala… Akala ko panandalian lang… Hindi ko naman alam na seseryosohin ko talaga ang pagbabanda… Lagpas dalawang linggo na rin. Ang dami na kasing nangyari. Sabi ko ayaw ko na talaga. Pero iba talaga ang feeling ‘pag nasa may tiklado na ko. Parang nakakalimutan ko lahat. Okay naman ang banda namin. May mararating naman, kahit dati pa. Tapos may bago pa kaming bokalista. Kaso adik nga ‘yon, eh. Dapat ko bang pagkatiwalaan ‘yon?

“JAYJAY!” Boses ni Boss Ai. Halos matumba ako sa upuan ko sa pagkagulat. Naalog ang tray na puno ng fecal specimen bottle. “Kinakausap mo na naman ang mga tae?” aniya. “Opo--- este hindi po,” wala sa sarili kong sagot. Sa trabaho namin, napapagkakamalan nila akong nakikipag-usap sa mga tae. Kapag dead hour kasi madalas kasi akong nagse-self-talk. Nag-iisang lalake lang ako sa clinic. Hindi ko naman ma-gets ‘yung usapan kapag silang mga babae na ang nagkukumpulan kaya mas gusto ko na lang mag-meditate magisa. At dahil sa harap ng mga mga fecal specimen bottles ko ginagawa ang aking self-talk, napagkakamalan akong nakikipag-usap sa tae. “Andiyan na ‘yung kaibigan mo,” sabi niya, “fifty percent discount lang, huh?” “Yes, ma'am.” “Bakit hindi mo man lang sinabing ang guwapo guwapo ng kaibigan mo? Dinumog tuloy,”natatawang sabi niya. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Naku naman. Napabuntong-hininga lang ako. Tapos lumabas na ng laboratory.

Paglabas ko sa receiving area ng clinic. Nandoon si Rodney, nakatayo at pinapaligiran ng lahat ng mga babae kong kasamahan sa trabaho. Asikasongasikaso. Pasarado na rin kasi ang clinic kaya walang tao kaya naman nasa kanya lahat ng atensyon. “Oh, Rodney, pirmahan mo ‘tong information sheet. Hetong ballpen.” “Tapos Rodney punta ka do’n sa’kin sa X-Ray room, huh?” “Hindi ‘no! Sa akin muna dadaan si Rodney! Magbabayad siya sa cashier!” “Naku Rodney, mukha ka naman healthy. Fit to work ka sigurado.” “Hi, ako si Doc Minette. Ako magpi-Physical Exam sa’yo. Ihuli natin ‘yun ah.” Si Rodney naman ngingitingiti lang. Mukhang enjoy ang attention na nakukuha. Narcissist nga.

“Jayjay!” narinig kong tawag ni Rodney. Nakita na pala niya ako na nakatayo mula sa pintuan ng laboratory. Kinawayan ko lang siya. “Ladies! Umayos nga kayo diyan!” ani Boss Ai habang papalapit sa kanila, “parang ngayon lang kayo nakakita ng lalaki.” Nagtawanan sila at medyo nag-disperse sa pagkakakuyog. “Eh, kasi naman ‘no, wala naman tayong nakakasamang guwapong lalaki dito,” sagot ni Doc Minette, “si Jayjay okay din sana kaso autistic naman! Kinakausap ‘yung mga feces.” Natawa silang lahat. Si Rodney ang lakas ng hagikhik.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Dinaanan lahat ni Rodney lahat ng mga station para sa requirements ng medical niya. Kilig na bulungan ng mga trabahador ang sumusunod sa kanya. “Shit. Nakita ko ‘yung katawan niya! Grabe...! WOW ULAM!” malakas na bulong ng X-Ray personnel sa ibang kasama. Tapos ay pumunta na siya sa akin sa labas ng laboratory. Kukuhanan ko na siya ng dugo. “Jayjay…” mahinang sambit niya habang nasa harap ko na siyang nakaupo. “Oh, bakit?” tanong ko habang binubuhulan ng tourniquet (rubber lining) ang braso niya. Nahirapan ako kasi medyo malaki dahil sa muscle. Nasa tabi ko na ang siringhiya. “Be nice,” mariin niyang sabi sa’kin. Nginisihan ko siya. Ngising demonyo. Lalong nalukot ang mukha niya. Sa kaba marahil.

“ARGGGHH!”

“Ano ba ‘yan Jayjay?! Napakasadista mo talaga!” “Sobra ka Jayjay, wala ka talagang ka-care-care sa mga pasyente!” “Jayjay, ingatan mo naman si Rodney!” Pumapailanlang mula sa labas ang boses ng mga empleyado ng marinig nila ang singhal ni Rodney.

Humihinga ng malalim si Rodney habang pinipisil ko ng bulak ang entry point ng needle. “Narcissist ka na nga, may needle phobia ka pa,” natatawa kong sabi, “ang ayos kaya ng gawa ko.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Ngumiti siya, “nagpapapansin lang ako sa’yo.” Tapos tumingin siya sa kamay kong nakahawak sa kanya. Nadama ko ang makinis niyang balat na bumabalot sa matigas na laman. At napaisip. “Sige, na. Kolekta ka na ng ihi at dumi,” sabi ko habang tumatayo na.

Hanggang sa dumating ang oras ng physical exam. “Halika na Rodney, pasok na tayo sa loob,” ani Doc Minette. Makahulugan ang ngiti ng doktor, habang inaakay ang lalaki papasok sa PE room. Naghagikhikan ang ibang mga trabahante. “Doc, si Jayjay na lang ang gagawa,” biglang sabi ni Boss Ai. “Ho?” sagot ko. “Eh, kasi naisip ko baka na-o-awkward-an na si Rodney sa inyong mga babae. Ang lalandi niyo kasi lahat,” sabi ni Boss Ai, “mas kampante ako na si Jayjay ang gumawa kasi lalaki din siya. Baka mademanda pa tayo ng harassment. Nag-seminar naman ‘yang si Jay ng PE. Ikaw na lang Doc Minette ang pumirma. Mukhang healthy naman itong si Rodney. Pero just in case, lagay mo na lang Jay ang findings mo na significant if may makita ka, saka na lang titingnan ni Doc kung problematic lang.” Medyo seryoso ang boses ni Boss Ai. Strikta siyang boss at hindi niya gusto marahil ang decorum na pinakita ng mga trabahante niya. Masaya kung masaya; galit kung galit. Kaya natahimik ang lahat. Wala nang umangal. Mukha namang nadismaya si Doc Minette.

“Maghuhubad na ba ako?” iyon ang tanong ni Rodney gamit ang isang mababang boses nang mapasok kami sa private PE room. Tumayo ang mga balahibo ko. Ngayon ko lang napagtanto ang gagawin ko sa kanya. “Ah, oo. Iwan mo underwear mo.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Nagawa ko naman na ito dati. Mag-assess. Mapababae. Mapalalaki. Hindi ko lang alam kung bakit kabado ako. “Okay na, coach.” Humarap na ko sa kanya.

Puchang katawan ‘yan! Near-flawless skin. Broad na shoulders. Long muscular arms. Square chest. Defined na abdomen. Mala-trosong mga hita na nakalabas sa… …pulang bench na brief na parang bikini style ang cut. Nahihiyang nakangiti siya sa akin. Ang sama talaga ng narcissist na ‘to. Hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko. Ang alam ko lang hindi ako komportable. Ayokong isipin niya na naaapektuhan ako sa mala-modelo niyang kaanyuan. Sinigurado kong pantay pa rin ang paghinga ko

“Ayos ah, nag-g-gym ka?” I managed to say. Tumango lang siya, “okay ba?” Tumango lang din ako. “Start na.” “Sasaktan mo ba ako ulit?” “Hindi na. Gusto ko lang na matapos ‘to.”

Sandali ko lang siyang sinipat. Nag-palpate ng ilang importanteng parte ng katawan. Ginawa ko lahat ng procedures habang sinusubukan ko to keep my face straight. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Inisip ko si Sheryl, si Yolly, si Ada, si Geneva, si Ms. Grande, si Wendy, si Doc Minette, ang dalawa ko pang kasama sa clinic at ang iba pang babaeng nakasiping ko na hindi ko na naaalala ang pangalan. Ang malago nilang mga dibdib. Ang mala-boteng katawan. Ang mamamasamasang hiyas na hinayaan nilang angkinin ko. Para lang umayos ang takbo ng isip ko. Inisip ko ang mga dugong na-extract ko. Ang ihing nakulekta ko. Inisip ko ang mga taeng kausap ko kanina. Ang amoy nila. Para lang ma-distract. Tapos magagawi ako sa mukha ni Rodney. Nakangisi pa rin. Pero parang ilang na uri ng ngisi. Tuwing aksidente kong nasisipat ang pagkalalaki ni Rodney. Nagtataka ako. Why does he seem...? Kinuha ko ang stethoscope. Itinapat ko sa ilalim ng kaliwang nipple niya para marinig ko ang tibok ng puso niya. “Bakit ang bilis ng heart beat mo?”

“Ikaw kasi, eh.”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 12

CHAPTER 12: STAY (M.A.N.) “Sonny, may tanong ako.” “Sige. Shoot.” “May kasama ako sa trabaho, bakla.” “Oh, tapos?” “Eh, parang may gusto sa akin. Actually, sinabi niya talagang meron siyang gusto sa’kin.” Tumawa siya, “tinik mo talaga, Jay! ‘Di lang babae ang nahahatak mo ngayon!” “Ulol! Iyon na nga. Pero hindi siya ‘yung tipong baklang pilantik. Lalaki ang asta niya. Gwapings pa nga, eh.” “Silahis?” “Parang gano’n. Eh, paano ko ba iiwasan? Kasi minsan naiilang ako kapag kasama siya. Hindi ko alam kung ano’ng iniisip niya kapag tinititigan niya ako.” “Mahirap iwasan kapag kasama mo sa trabaho.” “Oo nga eh, so pa’no ngang gagawin ko? “Huwag mong iwasan.” “Huh?” “Eh, kasi nga hindi mo siya maiiwasan. Dati may classmate ako na bading. Groupmate ko siya. Napapansin ko medyo tsinatsansingan ako. Ilang ako siyempre, sobra. Kaso hindi nga talaga puwedeng iwasan. Tapos siya pa pinakamatalino sa grupo namin.” “So, ano’ng ginawa mo?” “Eh, ‘di hinayaan ko lang. Pero kinausap ko ng masinsinan na hindi ko siya papatulan at hindi ako komportable sa ginagawa niya. Hayun, nabawasan naman. Pero minsan lumalandi pa rin. Pero ang point, nasanay na ako. Naging kaibigan ko pa nga siya. At maganda ‘yung grade ng project namin.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Nasanay?” “Oo, at saka wala naman siyang magagawa unless hayaan mo ‘di ba? Tapos alam mo pa sabi ng kaibigan kong bading na ‘yon?” “Ano?” “Na kapag homophobic daw, ibig sabihin insecure sa pagkatao. Malamang babagsak din siyang sa pagiging homo. Kaya hayun, simula no’n hindi na ko masyado nagagalit sa mga bakla. Hahaha!” “So, huwag ko nga iwasan?” “Huwag na. Masasanay ka rin. Basta ‘wag mo na lang pansinin.” Okey. So, hindi ko iiwasan si Rodney.

Hindi nagtagal dumating na ang ibang miyembro ng banda. At nag-ensayo na kami.

---------------------------------------------------------------------------

You Give Love a Bad Name (Drawbar Organ). Push (Grand Piano). Ocean Avenue (Electric Violin). Yugyugan (Brass Section). Apologize (Grand Piano). ‘Wag Ka Nang Umiyak (String Ensemble). Bagong Araw. (Synthesizer) Pitong kanta na ang naimbak namin.

----------------------------------------------------------------------------“Mga tsong! Handa na ba kayo? Isa-sign-up ko na tayo sa Battle of the Bands sa may sa amin,” ani Wendell pagkatapos ng practice. “Magkano ang prize?” tanong ni Marko. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Four thousand ‘yung grand champion.” “Hindi na masama,” segunda ni Sonny. Umayon kaming lahat na sasali sa Battle-of-the-Bands na iyon.

“Ano ang kailangang kantahin?” tanong ko. “Isang cover, isang original,” sagot ni Wendell. “Tsong, hindi pa alam ni Rodney ‘yung mga kompo,” sabi ni Marko. “Jayjay, ituro mo sa kanya ang isa sa mga kompo mo bago tayo mag-ensayo sa biyernes,” ani Sonny, “magkalapit lang naman kayo ng bahay ‘di ba? Text mo na lang sa’min kung alin sa alam namin ang napili mong isali natin. Para na rin marinig ni Rodney kung ga’no ka kagaling na kompositor.” Nagtinginan kami ni Rodney.

---------------------------------------------------------------------

>>> DOROTEO JOSE Sabay kaming nauwi ni Rodney pagkatapos ng ensayo. Mula sa garage band studio hindi kami masyado nag-iimikan. Naglakad kami ng sabay hanggang sa makasakay ng tren na isang-tanong-isang-sagot lang ang usapan namin. Puro tungkol pa sa banda. Katulad nung kahapon. Agad ko nang tinapos ang PE ko pagkatapos ng heart rate at pinagbihis ko na siya. Sabay kami umuwi pagkatapos. Pero walang imikan. Konting tanong lang. Walang kuwentuhan. Nag-PSP lang siya. Ni hindi kami makatingin sa isa’t isa. Hanggang sa bumaba siya ng 5th Avenue at nagpaalam na. Siksikan sa loob ng LRT ngayon. Hindi kami nakaupo. Magkatabi lang kaming nakatayo sa gitna ng train coach. Busy kunwari ako sa pagte-text. Siya naman busy sa PSP. Naisip ko, marahil nahihiya din si Rodney sa nangyari sa PE room. Kahit wala HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

naman siyang ginawang masama--- except siguro sa pag-act-out niya sa narcissism niya.

>>> BLUMENTRITT “Jayjay, knock knock.” Napatingin ako sa kanya. Nakabulsa na ang PSP niya. “Who’s there?” “Lady Gaga!” Naaalala ko pa lang ang eccentric na hitsura ng babaeng iyon, natatawa na ako. “Lady Gaga, who?” Pumitik-pitik siya sa ere, pumikit-pikit pa, “kung Lady Gaga ka… Sa piling ng iba… At kung ang langit mo… Ay ang pag-ibig niya…” Ako naman ay napahalakhak ng malakas, tulad ng ibang pasaherong nakarinig ng joke niya.

“Dapat pala lagi akong may baon na knock knock jokes para mawala ‘yung awkward air,” sabi ni Rodney, “sorry pala sa nangyari kahapon. Kung tingin mo na-offend kita at some sort.” Napabuntong-hininga ako, “ah. Wala namang nangyari kahapon. Meron ba?” Pagsisinungaling ko. “‘Yung sa ano… sa PE roo--- Ay sige ‘wag na lang. Wag mo na lang akong pansinin.” Marahil napagtanto niyang mas maganda kung hindi na dapat pag-usapan. Masasanay rin kami. Siguro.

>>> R. PAPA HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“So, bukas, your place or mine?” bulalas ni Rodney. Napamuglat ako sa sinabi niya. “Kako ‘yung ensayo nating dalawa,” paglilinaw niya, “‘di ba sabi ni Sonny tuturuan mo ako ng kompo mo?” “Ah… Oo nga pala. Tama nga huwag na tayo sa rentahan. Mapapabayad pa tayo. Puwede sa’min, wala namang tao do’n.” “Huwag, sa amin na lang. Nandoon buong pamilya ko. Mas maganda kung may kasama tayong iba. Para palagay din ang loob ko.” Nagkatitigan kami sandali. Nakuha ko ang sinasabi niya. Marahil ayaw na niyang ilagay ang sarili sa solong sitwasyon na nakakailang. “Sige, may organ ka ba do’n?” “Oo. Para na rin makilala ka ng mga folks ko,” tapos ngumiti siya, dreamily.

“Oh, eh bakit ang lapad ng ngiti mo diyan?” “Wala naman. Masama bang ngumiti?”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

CHAPTER 13: LEAVE YOUR HEART IN THE MORNING (Lightning Train Commuters)

>>> 5TH AVENUE “Mommy, Papsy, si Coach Jayjay. Keyboardist namin sa banda,” pagpapakilala sa’kin ni Rodney pagdating namin sa bahay nila. “Good evening po,” bati ko sa matandang mag-asawang nag-aabang sa pagpasok namin. Pangkaraniwan ang laki ng bahay ng pamilya ni Rodney, pero nagulat ako kasi ang daming tao sa loob. Dalawang storey at mukhang above-average ang pamumuhay. “Ay kaguwapo naman nitong kabanda mo,” anang Mommy niya. Inakbayan ako ni Rodney, “mukhang na-trip-an ka ni Mommy, hahanaphanapin ka niyan.” Natawa lang ako. Pinakilala niya sa akin ang lahat ng nandoon. Tatay niya, Nanay niya. Dalawa niyang nakatatandang kapatid at apat na nakababata. “Ang dami niyo palang magkakapatid, pito?” sabi ko sa kanya. “Oo nga, buti nga nakakaraos kami,” sagot niya. “Masaya?” Naalala ko kasing lumaki ako bilang isang anak ng nanay ko. “Oo, siyempre naman.” Napansin ko ngang masaya sila bilang isang pamilya dahil naglalaro ng Lego ang apat niyang nakababatang kapatid sa sala at inaya nila si Rodney na makipaglaro. “Mamaya na bunsoy, may ine-entertain akong bisita, oh,” sabi ni Rodney sa HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

mga ito. “Sa’n ang organ?” tanong ko. “Sa kuwarto namin ng kapatid kong isa, pero mamaya na. Mag aalas siyete na, oh. Kain na muna tayo.” “Hala, nakakahiya.” “Wala ka nang magagawa. Nandito ka na. Mabuti pa tikman mo luto ng nanay ko.”

Wala na akong nagawa ng hatakin niya ako patungo sa dining area at pinaupo ako sa tabi niya sa harap ng mahabang mesa. Hindi nagtagal, ang ibang mga tao sa bahay ay nagsi-puntahan na sa hapag kainan. Nagulat ako sa nakahain. Ang daming ulam! Adobong manok, inihaw na bangus, sinigang na hipon, at chopsuey. “Bakit ang daming nakahain? May birthday ba?” bulong ko kay Rodney pagkatapos magdasal. “Sabi ko maghanda at may bisita akong kabanda,” sagot nito, “malay ko ba namang pang isang banda ang iluluto ng nanay ko.” “Para kasing may special occasion sa sobrang dami.” “Okay lang ‘yun, special naman ang bisita,” birong-tawa niyang sinabi, “kaya kainin mo lahat ‘yan.” Adik na naman, Rodney. Nagsimula na rin kaming kumain lahat. “Akala naman kasi namin buong banda niyo ang dadating dito,” anang Papsy niya, “na-excite lang kami kasi first time na magdadala ng kabanda dito si Rodney. Sa dami naman kasi ng bandang nasalihan niya noon, wala naman HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

akong nakilala ni isa sa kanila.” Saglit akong napatingin kay Rodney habang kagat ang chicken drumstick. “Naku, Rodney, baka lilipat ka na naman, napaka-fickle minded mo talaga,” mala-sermon na bulalas ng Mommy niya, “mag-concentrate ka na lang sa trabaho mo kung ‘di mo rin seseryosohin ‘yang ginagawa mo. Hindi lahat ng tao katulad ng kuya mo na nagagawang hanap buhay ang musika.” Inakbayan ulit ako ni Rodney, “hindi Mommy. Magaling ‘tong bandang ‘to. Puro henyo ang mga nando’n. Lalo na ‘tong si Coach Jayjay. Hintayin niyo in a few months, mare-release na ang first single namin! ‘Di ba Jay?” Tumango lang ako, “opo.” Huwag ka naman masyado makaakbay diyan, Rodney… Hindi ako makakain!

---------------------------------------------------------------

“Welcome to me and my Kuya’s room,” ani Rodney nang dinala niya ako sa isang silid sa second floor ng bahay pagkatapos kumain. Tulad ng inaasahan mong kuwarto ng bandista, naroon at nakasabit ang poster ng iba’t ibang mga banda. Ngunit nakakamanghang malinis ang kuwarto. Walang kulubot ang parehong bedsheet ng mga kama sa double deck na bed. Walang mga nakasabit na damit. May maliit na TV, stereo, aircon at electric fan. May gitarang acoustic at isang Yamaha na keyboard. “Holy sh… Yamaha?!” agad akong tumungo sa organ at hinaplos ito, “Casio lang ang organ ko sa bahay! Buti supported ng mga magulang niyo ang pagmumusika…” “Well, kasalanan nila ‘yan. Sila ang nag-introduce sa’min ng musika. Choir members parents ko. Naturuan din kami. Hanggang sa ako at ang kuya ko, kinareer talaga ang musika.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Banda rin ba kuya mo?” “Oo, pero ayaw nila ng mainstream. Gusto nila gigs gigs lang. Hayon, may regular na sila sa Padi’s Point. Katulad mo ‘yon keyboardist. Minsan rhythm guitars. Pero mas magaling kang tiklador do’n.” “Bola! Oh, ano? Start na tayo?” “Game.”

“Leave Your Heart in the Morning, eh?” basa ni Rodney sa title ng kanta nang iniabot ko sa kanya ang kopya, “what’s this song about, Jay?” “Ah, applicable ‘yan sa dalawang sitwasyon.” “Ano?” “Puwede ‘yang break-up sex. O kaya isang one night stand na sobrang nadala ka at sobrang na-in-love ka sa naka-sex mo kahit isang gabi lang ang pinagsaluhan niyo.” “Interesting. True to life?” “Ah, isang bagay na dapat na hindi mo tinatanong sa’kin Rodney, kung true to life ba ang ginagawa kong mga kanta. Hindi ako gumagawa ng kanta mula sa sarili kong experience.” “Eh, saan?” “Anything outside me. Storya ng ibang tao.” “Pero ‘di ba mas nakaka-inspire kung galing sa sarili mong damdamin.” “Well, hindi ako gano’n, Rodney.” “Ah… Okay.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“May chord pattern na rin ‘yung lyrics diyan, para kapag gusto mong praktisin later on pagkatapos nito, magagawa mo.” “Okay… So, pa’no na?” “Kakantahin ko. Sumabay ka kapag nakuha mo na ‘yung tono.” “Yes, coach!” Humarap na ako sa tiklado. Nasa tabi ko siya.

(Click here to hear the song via youtube. Copyright 2010)

“I kiss your lips, our mouths entwined I see your soul, it’s in your eyes I hold you close, I feel your warmth Then we commence in the dark And we doze off to the juices of this love we’ve made Hoping you’ll remain with me, tomorrow when I wake But the sun’s up now, and I open my eyes And I find you’re not here and I’m wondering why ‘Cause just when I though I had it right last night When you were here with me breathing How could you leave your heart in the morning And so I walk, up to the window And I realize, I’m now alone And in my head, I hear your voice But it’s just me, it’s not my choice So, I go back to the bed with all these mess we’ve made Hoping you’ll return to me, tomorrow when I wake But the sun’s up now, and I open my eyes HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

And I find you’re not here and I’m wondering why ‘Cause just when I though I had it right last night When you were here with me breathing How could you leave your heart in the morning And if you leave, I’ll be okay Just don’t blame me if I wait another day And if I cry, how could you just pass me by? But the sun’s up now, and I open my eyes And I find you’re not here and I’m wondering why ‘Cause just when I though I had it right last night When you were here with me breathing How could you leave your heart in the morning And I’ll go back to bed, and I won’t… Open my eyes, I won’t open my eyes, I won’t open my eyes… Open my eyes, I won’t open my eyes, I won’t open my eyes…”

Pagkatapos ng coda ay tiningnan ko si Rodney. Nakakapagtaka siya dahil nakakatitig lang siya sa akin at tahimik sa buong kanta. At medyo nag-alala ako, madalas kasi napupuri ako sa mga kantang nagawa ko. Mahigit sampung taon na rin ako nagsusulat ng kanta. Siya wala man lang sinabi. Kahit pumalakpak. May mali ba sa kanta ko? “Bakit hindi mo man lang sinabayan?” tanong ko na nagbasag ng katahimikan, “nahihirapan ka ba? Pangit ba?” Umiling siya nang nakatitig pa rin sa’kin, “hindi Jay. Maganda siya. Ninanamnam ko lang. Kasi iba ang tema nung kanta sa usual.” “Okay, akala ko naman kung ano na…” “Romantic siya, sweet ang melody, pero may nagtatagong parang dark.” “Paanong dark?” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Bakit umulit-ulit ang mga lines na ‘I won’t open my eyes’ sa dulo ng kanta?” “Wala. Parang maganda lang pakinggan.” Umiling-iling siya. “May mali ba sa kanta, Rodney?”

“You don’t even know it Jay, but you’re already singing about suicide.”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 14

CHAPTER 14: HOLD ON (Good Charlotte) Mahirap ipaliwanag ang pakiramdam ko nang binatawan ni Rodney ang mga huling kataga. Nagtaasan lahat ng balahibo ko. Parang may isang malamig at makuryenteng hangin ang humagip sa katawan ko. Para akong nakakita ng multo. Nagre-race ang heartbeat ko. Sandaling nalagutan ako ng hininga. Sumisigaw ang isip ko, “anong pinagsasasabi mo, Rodney?!” Pero walang lumalabas sa bibig ko. Nakatitig lang ako sa kanya. Nakapamuglat. Nakanganga. Nanatili akong frozen. Ang mga kamay ko’t daliri ay naninigas na nakapatong sa mga tiklado. Siya naman ay nakatingin lang din sa akin. Halong pagtataka, pagkabahala at pag-aalala ang laman ng tingin niya. Parang binabasa niya ako. Ganyan siya lagi makatingin. Kung hindi nakangising nang-aakit, laging parang sinisipat ang buo kong pagkatao. “Did you ever consider hurting yourself, Jayjay?” mariin niyang tinanong. At bumalik na ang ulirat ko. “HELL NO!” bulalas ko, “hindi ako suicidal, Rodney!” “Hindi mo kahit kalian naisip ang mamatay prematurely through your own means?” Hindi ako nakasagot agad. Naisip ko na bang magpakamatay? Oo. Madami na rin akong napagdaanang hirap na parang gusto kong takasan. Nang bumagsak ako sa algebra at biology. Nang ma-office ako dahil sa cheating. Nang manakaw sa akin ang pot money para sa Christmas Party ng diagnostic clinic last year. Isang araw bago ang MedTech board exam. Nang mamatay ang Mama ko. “Oo, pero hindi ba tayo lahat ginustong mamatay once in a while? Saka puro isip lang naman ‘yon. Hindi ko naman ginagawa. Kahit attempt nga, eh.” “Nasabi ko na sa’yo na I think you’re very lonely and sad, ‘di ba?” Bumuntong hininga ako, “eh, hindi nga ako malungkot!” “Bahala ka. Basta sinasabi ko sa’yo. You have suicidal tendencies. A great one at that.” “Rodney, hindi na nakakatawa!” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Oo, alam ko. Kinikilabutan ka ‘di ba? Ang suicidal ideation lumalabas sa artwork ng tao. Painting, poems, prose at sa case mo, songs.” “Adik ka, Rodney!” “Oo, may pagkamanyak at pagkalokoloko ako, pero may pinag-aralan ako Jayjay sa field na ‘yan. Sinasabi ko ‘to sa’yo ngayon Jayjay, para malaman mo na maaaring mangyari sa’yo ‘yan. Para maiwasan mo kapag dumating ang panahong makuha mo ang compulsion na hiwain ang braso mo.”

Tinitigan ko siya ng masama. Parang gusto ko siyang sapakin dahil sa mga paratang niya. Gusto ko siyang sigawan kahit na nasa teritoryo niya pa ako. Pero may pumipigil sa akin. Pumipigil sa akin ang katotohanang hindi ko matanggap na maaaring tama si Rodney sa lahat ng sinasabi niya. At hindi ko matanggap na siya, of all people, ang nagsasabi ng mga ito sa akin.

Tinapos ni Rodney ang titigan at magpakawala ng malalim na hininga, “sorry Jay kung naging sobrang upfront ako. Nararamdaman ko lang talaga na hindi ka gano’n kasaya. Na parang ang dami mong problema na hindi ma-solve-solve.” Tama na naman, Rodney… Tama na naman… “Gusto ko lang malaman mo. At matanggap mo. Para hindi mo gawin. Awareness leads to prevention. Hold on when you feel like letting go. At ayoko rin na mawala ka--- sa banda.” Huh? Bakit may nasingit na gano’n? Nagpakawala ako ng malalim na hininga. “hay Rodney, nakaka-enlighten man ‘yang sinasabi mo, eh saka na ko magpapa-counsel sa’yo. May kanta pa tayong eensayuhin.”

“Siyangapala, sorry. I was too pent up with psychoanalyzing you na nakalimutan kong sabihin… The song is beautiful. ‘Yung tono. ‘Yung feeling. ‘Yung mga salita. Yes, may sex pero sobrang sub-text lang.” “Salamat.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Sana mabigyan ko ‘to ng justice.” “Haha, dapat lang!” Tapos nagsimula akong mag-piano.

“Pero teka, bago mo ko turuan at pagalitan… Gusto mo magpa-counsel sa’kin?” Tapos nangisi na naman ang loko. Pinandilatan ko siya, “Rodney, praktis na…” “Haha, sorry Coach…”

--------------------------------------------------------------------------------------

>>> MONUMENTO “Pasensya talaga Rodney, bakit naman kasi nakalimutan ko pa bitbitin ‘yung med certificate mo papunta sa bahay niyo kanina nang hindi ka na naabalang pumunta dito sa bulok kong bahay. Medyo napahaba-haba pa naman ‘yung ensayo natin kanina.” “Okay lang ‘yun Jay, at least I get to see your pad.” “Pad ka diyan. O pasok, pasok sa aking munting pad.” “Okay nga, kasi kahit meager, at least you have your own place. Nakita mo naman sa amin, kumusta naman ang privacy? So, ilang babae na ang nakapasok sa Jayjay’s haven of love?” Nangisi ako sa kanya, “lost count.” Tumango-tango siya, “ohhh. Lucky them. I mean… Lucky you.” “…Or both,” natatawa kong hirit, “kunin ko lang sa kuwarto ‘yung certificate, upo ka lang sa sofa. Sorry, madumi. Coffee? Tea? Wala pala. Tubig lang meron dito. ‘Di nga lang purified. Maselan ba tiyan mo?” Umiling siya, “no. Okay lang ako.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Sige, wait lang…”

Hindi nagtagal ay nakuha ko na mula sa kuwarto ang mga kailangan niya. Binalikan ko si Rodney sa sofa kung saan siya tahimik na nakaupo. “Heto na ‘yung certificates. Borderline ang RBC mo. Dagdagan mo kain ng amplaya at liver para di ka bumagsak na anemic. Kung maggy-gym ka kumain ka muna ng husto two hours prior. Heto ‘yung X-Ray. Wala kang tama. Fit to work ka naman.” “Thanks Jay. Makakasuweldo na ako!” “Pa-burger ka naman diyan.” Ngumiti siya sa akin, “sure! Ikaw pa, eh ang lakas mo sa’kin, Coach!” Napalo ko ang noo ko. Me and my big mouth. “Biro lang.”

“Okay lang… Knock knock!” Aba, may bago na naman. “Who’s there?” “Navotas!” Pati ba naman ang walang malay na siyudad ay dinamay. “Navotas, who?” Papitik-pitik na naman ang loko. “Maliit Navotas, lumalaki! Konting gusot! Dumadami!” Napahalakhak na naman ako. “Hayan, hindi ka na mukhang suicidal,” natatawa niyang sabi. “Ikaw lang naman ang nagsabi niyan. Pauso ka kasi," bara ko sa kanya. Sumeryoso ang mukha niya, “‘oy hindi ako nagbibiro, Jay. Remember, if you feel sad and alone huwag ka magkulong dito sa lugar mo. Maghanap ka ng makakausap. Nandito ako, oh.” Bumuntong hininga ako, “ikaw bahala. Opinyon mo ‘yan. Alam mo, Rodney, bilang musikero, lahat tayo lisensyadong maging baliw paminsan-minsan.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Sabi mo eh. Sige Jay, una na ‘ko. Gabi na rin.” “Ingat. Praktisin mo ‘yung kanta, huh?” Isang mahabang titig. Isang default na ngiti. Tumagal. Isa. Dalawa. Tatlo. Apat. Lima. Anim. Pito. Walong Segundo. “Yeah, Jay. Makakaasa ka. See you tomorrow.” Siyam. Sampu. Umalis na si Rodney.

Pagkalagpas ng isang minuto mula ng lumabas si Rodney, may kumatok sa pintuan. “Manong Pablo!” kabadong bulalas ko ng makita ko ang matandang lalaking may ari ng apartment sa harap ng aking pinto. “Bayad mo sa renta, Alejandro?” nagngingitngit niyang tanong. “Naku, manong hindi pa po nakasahod. Sana po payagan niyo pa ako next week,” pakiusap ko. “Dalawang buwan ka nang behind, huh! Hindi mo pa nabayaran upa mo nung December saka January!” Ang pera ko kasi na nakalaan sa upa ko nang mga panahong iyon ay ginawa kong pambayad sa Office Christmas Party pot money na nanakaw sa akin last year. Naubos na rin ang ipon ko kaya hindi ko pa nababayaran ang mga backlogs ko sa upa. “Pahingi na lang ng kaunting pasensya manong, hahanap ako ng paraan.” “Kapag next week wala ka pang bayad, magbalot ka na.” “Opo.”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Problema. Problema. Problema.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 15

CHAPTER 15: YUGTO (Rico Blanco)

“Jayjay, ikaw intro. Siguruhin mong maganda ang timpla ng dalawa mong keyboard para maganda ang pasok ng ibang instrumento.” “Wendell, gandahan mo ang palo. Linis mo pang konti. Ingatan mo ang cymbals. Huwag kang parang malnourished!” “Marko, huwag mo nang kalimutan ang chords. Bass ka kaya halata kung papalpak ka.” “Rodney, gawin mo lahat ng tinuro ni Jayjay sa’yo. Huwag mong kalimutan ang lyrics. At gumalaw ka sa buong stage!” Patango-tango lang kaming apat habang nakikinig kami sa final pep talk ni Sonny bago kami sumalang sa stage ng battle of the bands.

“Ikaw Jay, wala ka bang sasabihin?” tanong niya sa’kin. Bumuntong-hininga ako, “gawin mo lang ang lagi mong ginagawa, Sonny, para maisalba kami kung pumalpak kami. Makipag-sex sa gitara mo.” Daig pa kasi ni Sonny ang nag-o-orgasm kapag nag-a-adlib na siya sa gitara niya. Tawanan kaming lahat. “At Rodney. Bawal mag-flat.” Sumaludo sa akin si Rodney, “yes, coach!” Inakbayan siya ni Wendell, “bibinyagan ka na ‘tol!”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Dumating ang isa sa mga event coordinator at sinabihan kami, “Lightning Train Commuters? Kayo na po ang next.” “Heto na tayo mga tsong! Ibalik ang dating glory ng Lightning!” bulalas ni Marko. Tumango si Sonny, “All for band…” “…and band for all!” sagot naming lahat.

Lumabas na kami ng stage at nag-ayos na ng mga instrumento habang ang mga host ay inaaliw ang mga manonood sa pamamagitan ng jokes. Open field ng isang university ang venue. Nililiwanagan ang gabi ng malalaki at maliliwanag na spotlights. Maraming manonood. Tantiya ko mga papatak ng isang libo. Mga college students ang karamihan. Paglabas ng aming banda, nagtilian ang mga babae. Isa sa panghatak namin sa banda ay lahat sa amin ay guwapo at makikisig. Lalo na ngayong nadagdag si Rodney. Ang ilang mga lalaking nasa audience ay tila sinisipat kami. Kita ko sa mukha nila ang pag-aalinglangan sa aming galing. Baka nga namin kasi isa kaming case ng genre ng “Pogi Rock” tulad ng Cueshe at Calla Lily na dinadaan sa hitsura ang popularidad kahit below average ang musicality. Kung alam lang nila.

Nang maayos ang mga instrumento ay sumenyas na si Sonny na magsimula. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Bago ang unang kanta ay mag-walong na bara muna kami na warm-up na jamming. Sa pamamagitan nito ay matitimpla namin ang tunog ng mga instrumento, at mabibigyan ng panahon na maipakilala ang banda. Groove. Em. D. C. “Ladies and gentlemen, good evening…” sambit ng baritonong boses ni Rodney sa mikropono na umalingawngaw sa hangin. Lumakas ang tilian. “I want you to meet my good friends…” at isa-isa niya kaming tinuro, “we have the fiery Wendell on drums… the awesome Marko on bass… the orgasmic Sonny on guitars… “…and on keyboards, we have the sexy loverboy Jayjay…” Huh? Ano daw? Nakapindot ako ng off-key na tiklado. Lumakas lalo ang sigawan ng babae. “JAYJAY!” Ngumisi ako sa lugar ko. “And... I’m Rodney…” pagpapatuloy niya. At sumabog ng hiyawan.

“…And we are… The Lightning Train Commuters…” At sabay natapos ang jamming.

Ang sequence. Cover song tapos original. Ang unang tugtugan: Yugto ni Rico Blanco. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Sabay kaming papasok ni Marko. Isang diretsong nota ang kanya hanggang matapos ang intro. Ako naman, gagamitin ang aking organ upang makalikha ng tunog ng string ensemble. Ang susunod naman ay si Sonny. Ipa-pluck ang mga kuwerdas ng gitara at gagawa ng isang ethnic na tunog. Matatapos ang instrumental pagpasok ng drum rolling ni Wences. Pasok si Rodney. “Oooohhh… Oh, oh, oh!”

Ang tunog ng distortion. Mabilis na drum beats. Ugong ng baho. Ang tining ng organo. Ang boses ni Rodney. Ang silaw at init ng spot light. Ang nagsisigawang mga tao. Nagtitiliang babae, nagtatalunang lalaki. Ang dagundong ng mobile speakers. Ang hangin ng open field. Ang bilis ng puso ko na sumasabay sa liksi ng aking mga daliri. Shit. Na-miss ko ‘to. Saksi ang langit sa ikalawang yugto ng buhay musika ko.

------------------------------------------------------------------------------------

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“And our champion for tonight… is… “LIGHTNING TRAIN COMMUTERS!”

----------------------------------------------------------------------------------

Walang patid ang ngiti naming lima nang lumabas kami ng gate ng unibersidad na iyon pagkatapos ng contest at ng maigsing after party. “First time ko ‘to! Na manalo agad sa isang malakihang battle of the bands!” ani Rodney, “swerte ko sa inyo ako napunta.” “Wala nang lipatan, huh?” si Sonny. Tumango siya, “oo, naman!” “Grabe Sonny, adik ang adlib mo kanina! Kayo ni Marko! Tapos ‘tong si Wendell, astig ang rolling mo!” puri ko sa kanila. Nagkatinginan kami ni Rodney. Tila naghihintay na mabanggit ko rin siya. “Mas-ayos ka pala pag live!” sabi ko, “linis ng kanta natin, ah!” Nanlaki mata ni Rodney, “weh? Jayjay ikaw ba ‘yan? Pinupuri mo na ako ngayon?” Biro nito. Nagtawanan kami lahat. “Asahan niyo, marami pa tayong pupuntahang battle of the bands at mga seryosong gigs,” sabi ni Wendell, “maghahanap na din ako ng maayos ayos at murang recording studio para makagawa na tayo ng mga demo tapes.”

Lumapit sa akin si Marko, “oh, iyo na ‘to.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Inabot niya sa akin ang apat na libong cash prize. “Hoy! Hindi ako magtatago ng pondo natin sa band practice!” tanggi ko. “Ano’ng pondo ka diyan? Sa’yo na ‘to. Pambayad mo ng renta.”

Napakunot ako ng noo. “Sinabi sa’min ni Rodney na binantaan ka ng landlord mo,” kuwento ni Wendell. Napatingin ako kay Rodney. Naka-pa-cute smile sa akin. Naabutan pala niya ang panunugod sa akin ni Manong Pablo nang gabing iyon. Umiling ako, “hoy, guys. Nakakahiya.” “Tangina naman Jay, sa amin ka pa nahiya?” bulalas ni Sonny, “hindi lang tayo magkakabanda. Magkakaibigan tayo. Dapat magtulungan. Saka kapag nawalan ka ng bahay magagawa mo ‘yang rason para ‘di ka na naman um-attend ng ensayo!” Nagtawanan silang lahat. Mariin akong umiling nang nakangiti. “Hindi na. Hindi na.” At nahawakan ko na ang produkto ng pagod at passion naming lima.

“Mga tsong, nakakuha kayo ng numbers nung after party?” singit ni Marko. Kumuha mula sa bulsa si Sonny. Nilahad niya ang kamay niyang may tatlong maliliit na papel. “Ako tatlo!” Si Wendell. “Hehe, ako dalawa lang.” Si Marko. “Lima pare sa’kin.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Ngumisi ako. Nilahad ang kamay ko, “siyam sa’kin.” “Tangina mo, Jay! Paano mo ginagawa ‘yan?” pabirong reklamo ni Wendell. “Ano bang magagawa ko? Eh, sila ‘tong lumalapit at nagbibigay…” mayabang kong sagot. “Kahit kalian talaga lagi kang panalo sa larong ‘to!” ani Marko. “Eh, si Rodney?” tanong ni Sonny. Ngumisi si Rodney nang ipakita niya ang palad niya na puno ng maliliit na papel, tissue at calling cards. “Taob ka Jayjay!” pang-asar na sigaw ni Sonny. Mayabang na nagkibit-balikat si Rodney habang nakatingin sa’kin ng pang inis. Tinuro ko siya, “sa susunod, akala mo… Angas mo, ah!” Naghalakhakan kaming lahat.

----------------------------------------------------------

“Salamat Rodney…” “Saan?” “May pambayad renta na ako ngayon.” “Sus, wala ‘yun. Malakas ka sa’kin, eh.” Naglalakad na kaming dalawa sa EDSA kung saan ibinaba kami ni Sonny mula sa kotse niya upang kami ay maayos na makasakay ng taxi hanggang sa aming lugar. Tutal naman iisang daan lang naman kami. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Nginitian niya ako. Ako naman nakadiretso sa daan ang tingin. Sumusulyap sa kanya sa peripheral vision ko.

“Masaya ako,” sambit niya. “Bakit?” tanong ko. Hindi pa rin sa kanya nakatingin. “Kasi dinala ako ng tadhana sa banda niyo…” Hindi ko na alam ang isasagot ko. “Tigil na tayo at pumara ng taxi.”

“Sandali. May basurahan. May itatapon lang ako.” Tumigil kami sa harap ng isang metal na trash can. Kumuha siya sa bulsa niya at sa harapan ko, itinapon niya ang lahat ng papel, tissue paper at calling cards na nandoon. Nagulat ako sa ginawa niya, “oh, ano’ng ginagawa mo?” “Nagtatapon ng kalat.” “Ayaw mo?”

“Ayaw. Bakit pa ako maghahanap ng ibang kausap? Masaya naman na ‘ko sa kausap ko ngayon.”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 16

CHAPTER 16: INUMAN NA (Parokya ni Edgar) “Tama na ‘yan, inuman na… Tama na ‘yan… Hoy parekoy, tumagay ka… Nananabik na lalamunan… Naghihintay nag-aabang…” Nasa bahay kami ni Sonny sa Ermita. Hawak niya ang gitara at nagkantahan kami sa terrace ng bahay nila habang nag-iinuman kami, after band practice matapos ang pagkaka-champion namin sa battle of the bands. Pagkatapos ng halos isang case ng red horse, dalawang pinggan ng sisig at tatlong big packs ng Tortillos, nagsimula na kaming tamaan at maging less inhibited. At nagsimula na ang aming kiss and tell session. “Pucha mga tsong, grabe talaga! Iba ‘tong chick na kinama ko last week! Tangina, gymnast daw siya saka magaling mag-wushu!” pabidang kuwento ni Marko, “pucha, sumisirko, tumatambling! Tangina. Nanghina ako sa kanya. Akala ko sa porn lang nagagawa ang helicopter!” “Weh?!” pambabara ni Wendell. “No, joke pare. Hardcore talaga ‘yung babaeng, ‘yun!” “Puta, naalala ko tuloy si Kate nung college!” singit ni Sonny, “pumapaimbabaw talaga sa’kin kahit nasa CR kami ng school!” “Tapang niyo nga, sa ladies’ CR pa kayo!” dagdag ko. “Wow!” pagkabilib ni Rodney. “Wow, wow ka diyan Rodney, mukhang ikaw ang pinakaeksperyensyado samin dito bukod kay Jayjay!” hirit ni Wendell. “Ano bang wildest experience mo Rodney?” tanong ni Marko. Napatungo’t napaisip muna si Rodney. “Ah… Threesome. Two girls, then me. Nakita ko sila sa fashion show na nag-emcee ako.” “Holy shit. Models?!” gulat na sambit ni Sonny. Nakangising tumango lang si Rodney. Tapos tumingin siya sa’kin. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Sige na… Ikaw na gigolo… sabi ko sa loob ko. “Eh, talo ka pala Jayjay eh,” pang-iinis ni Wendell. “Pero bilib pa rin ako sa sexcapades ni Jayjay…” pagbibida ni Marko. “Kuwento mo naman Jayjay…” ngiting asong tanong ni Rodney habang nakatitig sa’kin. Ako naman, dala ng gustong magyabang sa ugok na ito, nagkuwento naman. “Ah, madami. Pero siguro ‘yung wildest ko… Alam na nila Sonny ‘to. Foursome. Dalawang kaklase ko na runners up sa Ms. University at ‘yung teacher ko sa sociology… Eh, sila nag-initiate eh, tatanggi pa ba ako sa biyaya? Tapos sa classroom lang namin ginawa… Tatlo lang kaming magkakaklase ang nandoon nung una tapos pumasok si Ms. Grande, hayun imbis na sawayin kami, nilagyan ng manila paper ‘yung glass ng pinto at nakisali.” “Yabang mo Jay! Pucha tsong, tatag mo!” bulyaw ni Sonny. “Hands down na ako sa’yo Jayjay!” natatawang sambit ni Rodney. “Eh, ngayon Jayjay, meron ka pa bang mga karanasang nakakakiliti?” tanong ni Marko, sabay tawa.

Napaisip ako. Ano nga bang mga sex escapades ko lately? Dati hindi ako mawawalan ng isa kada linggo. Pero ngayong iniisip ko, si Sheryl… Pero nung isang buwan pa ‘yun, eh. Paano naman kasi simula nang… “Wala na pare, na-busy sa banda, eh!” palusot ko. “Ulol! Gago, ikaw pa mababakante?” singit ni Wendell, “utot mo green! Kuwento ka naman, para ma-inspire kami!” Nagtawanan ang lahat. “Ewan ko sa inyo pare, ang lilibog niyo talaga!” pabiro kong bulalas, “mag-CR lang ako sandali.” Tumayo ako. Tumungo ng CR. Umihi. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Paglabas ko… “HALA RODNEY! ANO’NG GINAGAWA MO DIYAN SA MAY PINTUAN?!” Kumunot ang noo niya, “lasing ka ba? Hinihintay lang kitang matapos!” “Okay. Sorry. Nakakagulat naman kasi na biglang ‘yung malaking bulto mo ang makikita ko diyan.” Napatawa siya. “Siyanga pala Jay, totoo ba ‘yon?” “Alin?” “Na wala kang… I mean… Na mas busy ka sa banda kesa ano…” Nagsalubong ang kilay ko, nang maintindihan ko ang pinupunto niya, “oo, at bakit mo naman tinatanong ‘yan?” “Wala lang.” Tapos ngumiti siya. Nakatitig ulit. Ako nasa loob ng banyo, siya nasa labas. At hayun! Nahuli ng hinagap ko. May dimple pala si Rodney sa kaliwang bahagi ng mukha. “CR na ko Jay,” pagbasag niya ng awkward silence. Agad akong lumabas at umiwas sa daanan niya, “ay, heto na pala. Sorry.”

-------------------------------------------------------------------------------------

Hindi nagtagal, nag-iba na ang lyrics na kinakanta naming lima. “Lalalalalalalaseng… Lalalalalalalaseng… Lalalalalalalaseng… Lalalalalalalaseng…”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

------------------------------------------------------------------------------------

>>> 5TH AVENUE Inaalalayan ko ang lasing na si Rodney pauwi sa bahay nila. Pasado alas-dos ng umaga. Ang hirap niyang karagin. Ang laki naman kasi ng katawan niya. Pati ako napapasabay sa pagewang-gewang niyang paglakad. Ang yabang naman kasi kung tumungga ng red horse. Hindi naman pala kaya ang seryosong inuman. At dahil sa akin malapit ang ugok na ‘to, ako na naman ang naatasang maghatid sa kanya pauwi. Hindi naman siya puwedeng mag-overnight kina Sonny dahil pareho kaming may trabaho bukas. Pahirapang isakay siya sa taxi dahil ang ingay-ingay niya. Lahat yata ng kanta namin sa banda kinanta niya. Ako naman abot langit ang pasensya para lang hindi siya mabatukan. Bukod kasi sa mukha na siyang *****, puro siya flat sa pagkanta niya. Buti na lang natatawa lang ang driver sa kanya. Tahimik na siya habang halos kaladkarin ko siya pabalik sa bahay nila pagkalabas namin ng sasakyan. Pucha. Ang bigat niya talaga. Nakaakbay siya sa akin. At ang mukha niya ay nasa likod ng batok ko. Ramdam ko na naman ang moist niyang hininga na malalim na tila nanunuot sa aking balat. “Jayjay…” mahinang ungol niya habang naglalakad kami. “Nandito na tayo, Rodney…” “Jayjay… Sorry…” mahina niyang sambit, “gusto kita…” Ayokong makinig. Huwag kang makinig, Jayjay, saway ng isipan ko. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Jayjay… Pasensya… Gusto talaga kita…” Lalo kong nararamdamang bumibigat siya habang ang katawan ko’y tila nanghihina sa mga salitang namumutawi sa labi niya. “Malas mo… Ikaw ang natipuhan ko…” Jayjay, wala kang naririnig…saway kong muli sa aking sarili. “Gusto… Gusto… Gusto… Kita…” ***** naman Rodney… Manahimik ka na… Nakarating na kami sa harapan ng pintuan ng bahay nila. Buti na lang naalala ko pa ang lugar nila noong huling pumunta ako doon.

“Nasaan ang susi mo, Rodney…?” “Nasa likod na pocket. Sa may kanan,” mahina niyang tugon. Pinaharap ko siya sa akin habang nananatili akong naka-alalay. Dumagan ang katawan niya sa’kin nang payakap. Kinilabutan ako. Kinapa ko ang bulsa niya sa likod. Ngunit bago ko pa man masipat ang hinahanap ko, naasiwa ako sa nararamdaman ko sa harapan niya habang nakayakap sa akin. Nagpasya akong ilayo siya sa akin ng kaunti habang nakahawak pa rin ako sa mga balikat niya. “Rodney, doorbell ko na lang, huh?” sabi ko sa kanya. Nakapikit siyang tumango.

“Jayjay… Gusto kita…” pag uulit niya, “Sorry…” Napasinghap ako. Rodney, tama na… HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Gusto kita… Pasensya… Alam ko nangako ako…” Rodney, manahimik ka na. Please. Pakiusap ng isip ko. Umawit siya, “crush kita… Jayjay pakipot… Type kita, Jayjay suplado… Gusto kita, Jayjay na guwapo…” “Tang-ina, sabi na manahimik ka, eh!” bulyaw ko.

Binitawan ko siya, kinuyom ang kanang kamay ko at akmang sasapakin ko na siya. Ngunit dahil nawala ang alalay ko sa kanya, nawalan siya ng balanse at muling napadagan ng payakap sa akin. Hindi ko na siya nasuntok. Saktong natapat ang mukha ko sa mukha niya. Isang pulgada ang layo.

Nakatitig ako sa mga mata niyang kalahating nakasara ngunit nagniningning pa rin. Ang stubble niyang jaw line. Ang dimple niya. Naaamoy ko ang chico sa hiningang lumalabas sa ilong niya. At hayun. Ang labi niyang mapula. Mamasamasa.

Muntikan nang mag-shut-down ang utak ko.

Iniupo ko siya sa monoblock na upuang nasa harap ng bahay. Nag-doorbell ako ng tatlong beses at umalis na. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Ilang metro nang makalayo ako patungong Avenida upang sumakay ng paMonumento, nag-ring ang cellphone ko. Sinagot ko. “Oh, Sheryl?” “Jayjay… I can’t sleep… Mag-isa lang ako sa bahay…”

Tumungo ako kay Sheryl. Iyon ang tama. Kasi ako ay tuwid. Matuwid ako. Ang kasarian ko ay tuwid.

At least, ‘yon ang napagpasyahan ko sa ngayon.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 17

CHAPTER 17: LAUGHTER IN THE RAIN (Neil Sadaka) Nung sumunod na ensayo sa banda… “Oh siya, let’s call it a day!” ani Sonny nang matapos ang practice. “Jay, sabay na tayo umuwi,” sabi sa’kin ni Rodney. “Ah, eh… Mauna ka na, may bibilhin pa ako sa grocery, eh,” tugon ko. “Eh, ‘di samahan kita.” “Matagal ‘to. Baka masarhan ka pa ng LRT.”

-------------------------------------------------------------------------------------------

Nung sumunod pang ensayo sa banda… “Let’s call it a day! Very good guys,” ani Sonny nang matapos ang practice. “‘Oy, Jay, sabay na tayo umuwi,” sabi sa’kin ni Rodney. “‘Di ako makasabay, eh… ,” tugon ko, “maghahanap ako sa tabi-tabi ng mabibilhan ng barnes para sa tokador ko sa bahay…” “Ah, gano’n ba?”

-----------------------------------------------------------------------------------------

Nung sumunod pang ensayo sa banda ulit… “Okay, wrap up na. Kasado na tayo… Puwede na gumawa ng demo tape soon,” ani Sonny nang matapos ang practice. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“‘Jay… Sabay tayo?” tanong sa’kin ni Rodney. “Ah, hindi eh…” “Bakit?” “Kasi ano, eh… ano… ah…” “Ano?” “May kukunin pa ko sa---” “Sige mauna na lang ako,” pagtatapos ni Rodney.

-------------------------------------------------------------------------------------------

At nang sumunod pa ulit na ensayo ng banda… “Uwian na! Uwian na!” ani Sonny pagkatapos ng huling kanta. “Sige Jay, una na ko… Baka may dadaanan ka pa, eh,” sabi ni Rodney. Napatingin lang ako sa papalayo niyang bulto na nauna na sa akin.

-------------------------------------------------------------------------------------------

At nitong huling practice. “Wrap up na! Don’t forget next week may battle of the bands ulit tayo sa may Novaliches, huh! Wala nang male-late,” ani Sonny nang matapos ang ensayo. Lumingon sa’kin si Rodney, “sige, Jay. Mauna ka na kung mauuna ka.” Nakangiti lang siya. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Matagal bago ako nakasagot, “ ah… Oo nga… Sige, bye guys…”

Habang mag-isa akong naglalakad patungong LRT, naiisip ko, nahahalata na kaya ni Rodney na iniiwasan ko siya kaya pinapauna na niya ako? Biglang kumulog. Napatingin ako sa langit. Walang mga tala. Kumulog ulit. Tapos biglang bumuhos ang ulan. Malakas na ulan. Agad akong naghanap ng tindahan na may silungan at doon ako nanatili. Tumingin ako sa oras ko, mag-a-alas nuwebe na. Sa hitsura ng malalaking patak ng ulan, mukhang matagaltagal pang matatapos ang bugsong ito. “Hay… Baka masarhan ako ng LRT!” reklamo ko sa sarili ko.

Bigla akong may narinig na tawa sa tabi ko. Humarap ako sa gilid at nakitang nakatayo doon si Rodney. “Mukhang wala ka nang magagawa kundi sumabay sa’kin ngayon,” pilyo niyang sabi habang winawagayway ang itim na payong na hawak niya. Hayun. Nasagot na ang tanong ko kung nahahalata na iniiwasan ko siya. “Huwag na,” pagtanggi ko, “mukhang ‘di tayo kasya diyang dalawa. Malaki tayong pareho. Baka umuwi rin tayong basa niyan.” “‘Wag mong ismolin ang payong ko!” aniya habang binubuksan ito. Trifold pala ang payong at malaki, “kasyang kasya tayo dito.” Hindi muna ako tumugon agad. Nagsimula na rin kasi akong mailang sa kanila dahil sa inasal niya noong dalhin ko siya sa bahay nila nang lasing siya. “Masasarhan ka ng LRT,” panakot nito, “sukob na.” Bumuntong hininga ako at sumama sa kanya. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

>>> DOROTEO JOSE “Shit!” bulalas ko. “Oh, bakit?” pagtataka ni Rodney habang inaayos ang payong. Agad akong tumungo sa isang tarpaulin sa isang gilid ng stasyon. Sinundan niya ako. “John Mayer… Live in Manila…” basa niya. “Pupunta idol ko dito!” excited kong sabi, “sayang…” “Bakit sayang?” “Kasi ‘di ko mapapanood…” “Huh, eh bakit hindi ka manonood? Sabado ‘to, oh. Walang pasok.” “Saan naman ako kukuha ng pambayad,” sarkastiko kong sagot, “eh pambayad nga sa renta gahol ako.” Tumango-tango siya, “sabagay…”

At dumating na ang basang tren na sinakyan namin. Isa muling tahimik na paglalakbay.

>>> BLUMENTRITT Kulog. Isa. Dalawa. Tatlo. Apat. Sunod-sunod. Palakas ng palakas. Hangin. Malakas at humahampas sa mga magagaang bagay na nakapaligid. Masmasidhing buhos ng ulan. Parang may bagyo. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

>>> 5TH AVENUE “Bye Rodney,” paalam ko sa kanya, “salamat.” Umiling siya, “‘Di pa ako bababa.” “Dito ka, na ‘di ba?” tanong ko. “Hatid na kita sa inyo, wala ka kayang payong, lalong lumalakas ang ulan, oh.” “Rodney, ano ka ba? Okay na ko---” Natigil ako ng mag warning buzzer na. Tapos sumara ang mga pinto. Nagkibit-balikat siya habang pilyong nakangiti sa akin.

>>> MONUMENTO Pagkababa ng istasyon ay naglakad na kami papunta sa apartment ko. Napakalakas ng ulan. Madaming taong stranded. Nagsisimula nang tumaas ang baha sa sidewalk ng Avenida. Marami rin ang nababaligtaran ng payong. Unti-unti lang ang lakad namin ni Rodney dahil sa lakas ng hangin. Pareho kaming nagmumura dahil sa hirap na dinadanas. Marahang basa na rin kami dahil sa paiba-ibang direksyon ng patak ng ulan. Halfway patungo sa tirahan ko, biglang may isang napakalakas na bugso ng hangin ang humagip sa amin. Napatigil kaming dalawa. Ang payong na hawak ni Rodney ay bumaligtad. Isang hagip ulit ng hangin at tuluya na niyang nabitawan ang payong at hinangin patungo sa kabilang side ng kalye. “Pucha! Walang silbi!” bulyaw ni Rodney. “Takbo na tayo!” sagot ko. Akma na akong tutungong mabilis sa direksyon ng apartment ko, nang bigla akong natigilan dahil hinawakan niya ang braso ko. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Sandali, Jayjay… Ang ganda na ng eksena, eh…” “Huh?!” exasperated kong reaksyon, “ano’ng pinagsasasabi mo diyan?!” “‘Di ba sa pelikula, ang pinaka nakaka-hook na scene ‘yung nababasa ng ulan ‘yung mga bida?” “Rodney, wala tayo sa sinehan!” inis kong sagot. Aalis na sana ako, ngunit muli niya akong pinigilan.

“Jay, huwag mo na ‘kong iwasan…” pakiusap ni Rodney, na parang nagmamakaawa. Tiningnan ko siya. Ang buhok at mukha niyang basa ng ulan. Ang polo at slacks niya na soaked na sa tubig ulan. Ang patak ng tubig na dumadaloy mula sa noo niya, pababa… Ang mga mata niyang nangungusap. Ang ilong niya na sumisinghot. Ang dimple niya na lumalabas dahil sa marahan niyang pagngiti. Nararamdaman ko rin na basang-basa na ako. “Jayjay, lahat nung sinabi ko nung lasing ako, oo totoo ‘yon…” “Kaya nga ako umiiwas…” “Hindi ako magte-take advantage. Hindi ako umaasa, Jay. Hindi talaga,” madamdaming sabi ni Rodney, “kung alam mo lang. Pinigilan ko naman, eh. Kasi alam ko ang repercussions no’n dahil kasama kita sa banda. Pero hindi ko talaga kinaya, Jay.” “Please Rodney, huwag na lang ako… Dahil wala naman akong maibabalik sa’yo…” pakiusap ko sa kanya. Pero parang ang isang bahagi ng utak ko, hindi naniniwala sa sinabi ko. “Hindi ko naman hinihingi na ibalik mo… Ang gusto ko hayaan mo lang ako na ipakita sa’yo kung anuman ‘yung nasa loob ko. Magaling naman akong magtago sa ibang tao… Kung anuman ‘to, atin-atin lang…. Pramis.” Hindi ako nakakibo. “Masmapapanatag ako kung hahayaan mo lang akong maramdaman ‘to. Like I HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

said, wala akong ine-expect. Gusto ko lang i-express…” Bumuntong-hininga ako. Sumuko na. “Bahala ka Rodney, pero mapapagod ka lang. Hindi ako ang tao na puwedeng tumugon sa kung anu mang meron ka. Baka pareho na tayong patay, eh wala kang mapala.”

“Walang kaso ‘yon, Jay. Eh, ‘di liligawan kita hangga’t buhay tayo…”

Hay… Rodney… Ang adik mo talaga.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 18

CHAPTER 18: SHOW ME YOUR LOVE (Ken Zhou) Isa. Dalawa. Tatlo. Apat. Lima. Anim. Pitong buzz ng doorbell. At nagising na ako mula sa mahimbing na pagkakatulog. Sinilip ko ang orasan sa kuwarto ko at nakitang pasado alas singko pa lang ng umaga. “Sino naman kayang adik ang bibisita ng ganito kaaga?” asar kong bulong sa sarili ko. Bumalikwas ako ng kama at humangos patungo sa pintuan ng aking apartment. Pagbukas ko ng pinto, wala namang tao. Pero sa doorstep ay may isang plastic na may laman na karton sa loob. Pinagmasdan ko ang hitsura ng harapan ng balot. Bubuyog na pula. Jollibee C1, one piece chicken meal. Kinuha ko ang karton mula sa loob. Binuksan ko iyon at naamoy ang halimuyak ng Chicken Joy at gravy. Mainit-init pa. Nagulat ako nang nakita kong may nakasulat na pentel pen sa may loob na parte ng lid ng karton nang binuklat ko ito May lahi ka bang keyboard? Kasi type kita! Eat well Jayjay. :-) -------------------------------------------------------------------------------------------------

Pauwi galing ensayo. “Ilang beses ako na-flat kanina?” tanong ni Rodney habang papauwi na kaming dalawa. Kumunot ang noo ko, “huh? Tingin mo maaalala ko ‘yon?” “Kahit approximate lang…” Napaisip ako sandali. “Siguro out of twelve times na naulit ang kanta, mga lima HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

do’n may flat ka.” “Ah, gano’n ba? Wait lang.” Hinalughog niya ang harap na bulsa ng backpack niya. Naglabas siya ng mga maliliit na toblerone packs mula doon. “Amin na kamay mo,” sabi niya sa akin. “Ano ‘to?” Nilahad ko ang kanang kamay ko. Isa-isa siyang naghulog ng mga dilaw na packs sa kamay ko, “One. Two. Three. Four. Five.” “Hoy, ano ‘yan?” protesta ko. “Chocolates. Lagi na kitang bibigyan niyan. Equivalent sa dami ng flat ko kapag may ensayo.” Magrereklamo na sana ako, pero bigla siyang nagsalita ulit. “Kukunin mo ‘yan, o ako ang kakain? Nakakasira ‘yan ng boses.” Nagpatalo na ako sa pilyong ngiti niya.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

May nag-text. Pustiso ka ba? Kasi I can’t smile without you!

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Nitong huling battle of the bands, nanalo ulit kami. Champion. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

After party na, at nakiki-mingle na ang lahat sa audience. “Hey there!” tawag sa akin ng boses ng babae habang ako ay kumukuha ng drinks sa may bar. Maganda siya. Kamukha ni Maui Taylor. Kailangan maka-iskor! “Hey…” “You’re the guy sa may keyboard ng champion na banda tama?” “Yeah, ako nga ‘yon.” “Grabe, I love the way you guys did the Two Become One cover. Ang rock pero sexy ng dating.” “Thanks, katulong ako sa areglo no’n!” pagyayabang ko. “And your original song… It was so passionate!” “Ako nag-compose no’n!” “Wow, cool! By the way, I’m Carly.” Nag-hand shake kami, “Jayjay.” “Yeah, I remember your name nu’ng pinakilala ka nung vocalist niyo… Sexy loverboy, Jayjay.” Tumawa ako. Inabutan niya ako ng calling card, “as much as I want to stay and chat, my friends are calling me na. I have to go in a few. Pero here’s my card. Call me.” Tinanggap ko iyon, “Oo naman.” Kindat. Ngiti. Tapos umalis na siya sa harapan ko. Sa peripheral vision ko ay nahagap ko ang bulto ni Rodney sa ‘di kalayuan. Nakatingin siya sa akin at sa babaeng nagpakilala sa akin kanina. Napansin kong lukot ang ekspresyon ng mukha niya.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Dating gawi mga parekoy!” sigaw ni Marko, “padamihan ulit!” Sabay-sabay kaming lima na kumuha sa mga bulsa namin. Ngunit nang kapain ko ang loob ng aking bulsa ay panyo lang ang nakuha ko. Wala na doon ang higit-kumulang limang papel at calling card na alam kong nakuha nang gabing iyon. Hala… Alam ko dito ko lang nilagay ‘yon, ah? Napatingin ako kay Rodney. Ngumisi siya at kumindat.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

May nag-text ulit. Hey, umutot ka ba? Kasi you blew me away!

--------------------------------------------------------------------------------------------------

>>> ABAD SANTOS Magkasabay kaming umuwi ni Rodney galing ensayo. Tahimik lang kami habang magkatabi sa usual naming lokasyon sa gitna ng dalawang coaches. Iniisip ko kung paano niya ako trinato simula nang nag-usap kami sa ilalim ng ulan. Hindi ko alam kung tama na hinahayaan ko ang ginagawa niya. Pero, wala namang masama sa ginagawa niya kung tutuusin. Para lang naman talaga siyang nanliligaw. Iyon nga lang, kakaiba kasi pareho HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

kaming lalaki, at ako… Wala naman akong balak na patulan siya. Sabi niya sa akin, hayaan ko na lang siya. Dahil iyon daw ang nag-i-inspire sa kanya na pagbutihin ang pagbabanda. At napansin ko nga na simula nang naging masmalapit kami ay mas humusay ang kanyang pag-awit. Kahit minsan nagnanakaw siya ng ngiti at mahabang titig sa akin kapag magkasama kami. Ayos naman siya magtago, eh. Walang nakakahalata. Ako lang. Hindi ko na lang pinapansin. Marahil, tama nga si Sonny. Nasanay na ako. Pero kakaiba ang da-moves ni Rodney. Ibang klase kung makasuyo. Pati ako nagugulat sa kanya. Panghahawakan ko na lang siguro ‘yung sinabi niya na hindi siya aasa sa kung ano pa man.

>>> R. PAPA Sa kakaisip ko, bigla akong nabahing. “HAAAAAAAACCCHHHHOOOO!” Tapos isa pa ulit. “HAAAACCHOOOOO!” “Bless you,” sambit ni Rodney. “Bigyan mo ‘ko ng number.” “Eighteen,” agad niyang sagot. Nagbilang ako sa kamay ko, “A, B, C, D, E, F, G, H, I, J, K, L, M, N, O, P, Q…. R?” Napatingin ako sa kanya. Nakangisi siya at nakaturo sa sarili niya.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

May nag-text na naman. Am I a bad shooter? Because I keep on missing you. Nag-reply ako. Ang adik mo talaga, Rodney! Nag-reply din siya. Sus. Alam mo naman kung kanino lang ako adik. Hindi na ako nag-reply.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Isang umaga, work day. Lalabas na sana ako ng pintuan nang may mapansin ako na nakasuot sa may doorstep sa ilalim. Isang beige na folder. Malamang isinuksok lang iyon sa uwang sa ilalim ng pintuan. Kinuha ko iyon. May sulat ng pentel pen sa harap.

“WHAT’S INSIDE RODNEY’S BRAIN?”

Kinunot ko ang noo ko. Ano na namang pakulo kaya ito? Binuklat ko ang folder at nabigla sa nakita ko sa loob.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

JAYJAY.work.play.JAYJAY.house.family.JAYJAY.papers.deadlines.JAYJAY.music.fl at.JAYJAY.wow. food.water.JAYJAY.breath.songs.JAYJAY.life.pressure.JAYJAY.keyboards.piano.JA YJAY.hug.tight. JAYJAY.school.students.JAYJAY.kill.boss.JAYJAY.change.job.JAYJAY.make.song.J AYJAY.kiss.lips. basketball.tennis.JAYJAY.abscbn.gma.JAYJAY.tv.radio.JAYJAY.bath.haircut.JAYJA Y.ako.ayma.JAYJAY sex.movies.JAYJAY.sex.with.JAYJAY.joke.lang.JAYJAY.be.with.JAYJAY.happy.like. JAYJAY.love

Hard core kung manligaw ‘tong si Rodney. Oh, Jayjay… ‘Wag kang ngingiti… saway ng isip ko, ‘wag kang ngingiti sabi, eh! Oh, hindi! Bakit ka ngumingiti?!

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 19

CHAPTER 19: HARDER TO BREATHE (Maroon 5) >>> DOROTEO JOSE Pauwi kami ni Rodney galing practice. “Nakakapagod ang ensayo ngayon, ano?” sabi sa’kin ni Rodney. “Oo nga eh, tinatadtad na tayo ni Sonny kasi mukhang malapit na tayong magsimula ng mga demo tape,” tugon ko, “kaya ayusin mo na ng husto ang pagkanta mo…” “Yes, coach… Lalo na ngayon inspired ako,” sabay ngiti. Bumuntong hininga lang ako.

>>> BAMBANG “Rodney!” tawag ng isang boses ng lalaki. Napalingon kami pareho sa pinanggalingan ng tunog. May isang matabang, matandang lalaki na tumutungo sa amin. “Mr. Cortez,” mahina at mababang sambit ni Rodney. Iniisip ko. Parang may nabanggit na sa aking Mr. Cortez si Rodney dati. Hindi ko lang maalala kaagad kung saan at kailan. Lumapit at humimpil sa harap namin si Mr. Cortez. “Rodney, kanina ka pa ko nandito, ngayon lang kita napansin. Kumusta ka na?” tanong nito. “O-okay naman, s-sir,” nauutal niyang sagot. “Grabe Mr. dela Torre, ang laki mo na… Mamang mama ka na at lalo kang kumikisig,” komento pa nito. Hindi sumagot si Rodney. Halos nakapamuglat ito. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Sino pala itong kasama mo?” nakaturo si Mr. Cortez sa akin. “T-tropa ko…” stuttering pa rin siya. “I see… Oh, ano namang kinuha mo no’ng college?” “Ps-psychology po…”

“Interesting… You’ve made me so proud to have been your teacher…” Padaskol na tingin ang iginawad ni Rodney sa dating guro. Pinagmamasdan ko silang dalawa. Ngayon ko lang nakitang ganoon kailang si Rodney. Si Mr. Cortez ay malumanay lang makipag-usap kahit halatang hindi komportable ang isa. Ako naman, nananatiling tahimik sa tabi ni Rodney.

>>> TAYUMAN “Sige Rodney…” Tatapikin sana ni Mr. Cortez ang balikat ni Rodney, ngunit umiwas siya. “I’ll be going now. Nice meeting you again. I wish you luck sa iba mo pang endeavors, Rodney,” sabi nito, tapos tumingin sa akin, “same to you sir.” Nakangiting tumango lang ako. Hindi umimik si Rodney. Nakatungo lang. Tapos lumabas na si Mr. Cortez.

“Rodney, sino ‘yun?” usisa ko. Hindi tumugon si Rodney. Nakapamuglat pa rin siya. “Hoy!” muli kong tawag sa kanya. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Bumilis ang paghinga niya. Malalim. Hindi pantay-pantay. Malakas. Matunog. Biglang nanginig ang kanyang mga kamay. Namasa siya ng malamig na pawis. Parang hindi mapakali. “Rodney! Okay, ka lang?” pag-alala ko, “ano’ng nangyayari sa’yo?”

Mariin niyang pinikit ang mga mata niya. Mga tatlong segundo bago niya minulat muli. Marahan kong hinatak ang braso niya, “hoy!” “This is nothing, Jay,” sa wakas sumagot na siya sa gitna ng malalim na hininga, “anxiety attack lang. Kakalma rin ako mamaya.” “Ano? Anxiety attack, lang?” sarkastiko kong sinabi, “hindi nila-lang ‘yun kung nagkakaganyan ka na! Akala ko nga hihimatayin ka, eh.” Saglit siyang tumawa, “sa harap mo? Hindi ‘no! Bawas pogi points.” “Sira! Inatake ka na nga, kumekenkoy ka pa. Bakit ba bigla kang nagkaganyan?” “Nabanggit ko na sa’yo si Mr. Cortez dati, ‘di ba? Hindi mo ba naaalala?”

Mr. Cortez? May nabanggit ba siya sa aking ganoon? Nasulyapan ko ang papalapit nang Blumentritt station. Saka ko naalala.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------BACKMASKING to the Getting to Know Each Other ride (Chapter 9). HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

>>> BLUMENTRITT “Blumetritt na. Turn ko na para sa topic,” magiliw na sabi ni Rodney habang nagda-drive. “Okay.” Tumingin muna siya sa akin ng ng matagal. Nagbigay ng pilyong ngiti. “Kalma lang sagot ha?” pauna niya, “so, straight ka talaga, Jay?” Pinanlisikan ko siya ng mata. Tututol na sana ako, ngunit bigla naman siyang sumingit. “Oh, easy lang. Kalma nga lang ‘di ba? Okay na. Nakuha ko na ang sagot mo.” Naisip ko ito na ang pagkakataon para masagot ang ilang katanungan ko ukol sa pagkatao niya.

“Eh, ikaw? Ganyan ka na talaga?” tanong ko. “Yes, Jay. Tinanggap ko na sa sarili ko na bisexual ako, noong fouth year college ako,” matter-of-factly niyang tugon, “kasi napag-aralan ko rin na ang teenage years ang tamang oras na makilala ko ang sexual identity ko. Like I said, kapag nag-deny ako sa sarili ko, maaapektuhan ang fluidity ng sanity ko. Kaysa naman mag-eksperimento ako kapag may asawa na ako’t pamilya. Mabuti nang maaga nakilala ko na ang sarili ko.” “Sinong may alam?” “Ako, at ang mga lalaking naka-meet ko. Saka ikaw. Hindi alam ng pamilya ko. Ikamamatay nila. I live discreetly Jay. Maraming katulad ko ang umiikot sa mundo. Nagkakaroon kami ng mga encounters at relasyon na hindi nalalaman ng straight world.” “Eh, si Apple noon? Minahal mo ba talaga siya?” Ngumiti si Rodney, “oo naman. She’s the first and the only girl I ever loved. Why wouldn’t I? She’s smart. Pretty. Sexy. Ang bait niya, masipag, maalaga, karinyosa. Ano pa bang hahanapin mo? At ang maganda no’n minahal niya ako. Parang ang gago lang kung hindi ko siya minahal sa loob ng apat na taon na ‘yon.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Alam ba niya?” “Siyempre hindi. It’s not something I can just tell her!” pagtanggi niya, “tingin mo? Paano niya tatanggapin na ang makisig niyang boyfriend ay nakikipagkiskisan sa LRT, nakikipag-SEB kapag wala kaming date, nakikipagtrip sa gym, nakikipag-fling tuwing cool off kami, na nahalikan na ng lalaki ang labi kong humahalik sa kanya, na hindi lang sex namin ang nae-enjoy ko, kundi ang sex kasama ng isang lalaki. Pero Jay, mahirap. Mahirap ang ganoong sitwasyon.” Biglang napuno ang utak ko ng mga disturbing na imahe. Na-awe ako sa lahat ng karanasang sinabi niya sa akin. May ganoon pala? Sa LRT? Sa gym? Fling? Halikan? Sex? At ano ‘yung SEB? At bakit parang ang dami naman niyang naranasan? Minsan talaga may mga katotohanang hindi kaaya-ayang pakinggan. Hindi ako masyadong komportable sa graphic honesty na binibigay sa akin ni Rodney.

“Teka, sa lahat ng sinabi mo sa’kin, hindi ka ba natatakot magkasakit?” walang kaabog-abog kong tanong. Ngumisi siya. “Top naman ako, eh.” “Ano ‘yung top?” Binigyan niya ako ng isang pilyong ngiti, “siguro mas maganda na hindi mo na lang malaman Jay, ayokong i-pollute masyado ang utak mo.” Lalo tuloy akong nagtaka at na-curious kung ano ang ibig sabihin ng “top.” Pero siguro baka nga hindi iyon isang magandang bagay para alamin ko.

“Bakit mo ba kasi piniling maging ganyan?” hindi ko napigilang itanong. Tumawa si Rodney, “ang ganitong buhay Jay, hindi pinipili. Basta lang nangyayari. Sino ba naman ang ayaw ng ordinaryong buhay? Makahanap ng babae, asawahin, anakan, magtaguyod ng pamilya. Kaso minsan Jayjay, may mga komplikasyon talaga dapat tayong tanggapin at pagdaanan para masmatanggap natin ang ating sarili at ang mundong ginagalawan natin.” Hindi na ako nakapagsalita. Tinitigan ko lang siya habang siya, nasa kalsada pa rin ang mga mata. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Hindi ko alam kung bakit, pero napabilib at napahanga niya ako sa huling sinabi niya.

“Hindi ko naman ginustong molestiyahin ako ng Chemistry teacher ko ng high school…” dagdag ni Rodney. Malalim ang boses niya. Napabaligwas ako sa upuan ko sa pagkagulat sa narinig. “Ano?! Minolestiya ka?! Pa’nong---”

“---may mga bagay sa buhay natin na hindi basta-basta inaalala at kinukuwento, Jayjay. Isa na diyan ang bangungot ko kay Mr. Cortez. Huwag na lang natin paabutin ang usapan natin sa kanya. Saka hayan na ang Abad Santos, oh. Mag-iiba na tayo ng topic.”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 20

Caution! This chapter contains a graphic description of child molestation. If themes like this offend you, PLEASE DO NOT OPEN THE SPOILER. This story isn't kind. -------------------------------------------------------

CHAPTER 20: RAPE ME (Nirvana) >>> R. PAPA Unti-unti nang kumakalma si Rodney. Pumapantay na ang paghinga niya. Wala na ang tremors na nagdala ng pag-aalala ko kanina. “Okay ka na?” tanong ko. Tumango siya, “oo, medyo nahimasmasan na.” Malayo pa rin ang tingin niya. Tila hindi mapakali. Tila marami pa ring iniisip. Tuloy-tuloy niyang kinukuyom at binubukas ang palad niya. Hindi steady ang tayo niya. Sa kaunaunahang pagkakataon nakita ko si ang Rodney na sobrang tuliro. Nasilayan ko na siyang masaya at napipikon, pero ganito na parang helpless, hindi pa. Well, excluding ‘yung time na lasing siya. Hindi ko alam kung bakit, pero naramdaman kong hindi ko siya puwedeng iwanan na ganoon ang estado. “Siyanga pala, may naalala ako,” sabi ko, “may utang ka pa sa’kin.” Kumunot ang noo niya, “huh? Utang?” “‘Di ba sabi mo magpapa-burger ka para dun sa tulong ko sa Med clearance sa clinic?” Natawa siya. “Oo nga pala, ‘no?” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Tambay tayo sa Jollibee sa may inyo, dinner lang,” aya ko. Sa gitna ng kanyang problematic na mukha, sumilay ang isang ngiti. Napangiti din tuloy ako.

>>> 5TH AVENUE “Rodney! Nagbibiro lang ako kanina! Bakit mo ‘ko nilibre ng burger? Sasabayan lang kitang kumain!” bulalas ko ng mapansin kong ang dami niyang in-order habang nasa counter kami. Bakit ba kasi pinauna ko siya sa pila? “‘Wag ka na umangal diyan at depressed ako,” ani Rodney habang dala ang tray at sabay kaming tumungo sa isang upuan sa may gilid, “saka baka sabihin mo ang lame ko. First dinner date natin ‘to tapos hindi ako nanlibre.” “ANO?!” “Joke lang!” Hindi ko na lang siya pinatulan. Pasalamat siya at depressed siya.

Habang kumakain kami ay nanatiling tahimik si Rodney. Sa panahong iyon ay tila mabagal siyang kumain. Nakakalahati na ako ng burger, siya naman nakaka dalawang subo pa lang. Nakatanaw pa rin siya sa malayo. “Rodney… Hindi ka okay…” sambit ko. Bumuntong hininga siya, “makakita ka ba naman ng demonyo, paano ka magiging okay?” “Mukhang talagang ang sama ng ginawa niya sa’yo para bigla kang magkaroon ng panic attack.” “Hindi lang masama Jay. Kasuklam-suklam. Karimarimarim. Nasira ang buhay ko ng dahil sa kanya,” madilim niyang sabi. Alam ko hindi ko dapat usisain, pero ayaw akong tantanan ng curiousity ko. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Makikinig ako kung gusto mong magkuwento,” pag-offer ko sa sarili ko. “Sigurado ka? This story isn’t kind,” pagpapaalala niya sa akin. Tumango lang ako.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Third year high school si Rodney noon nang nangyari ang lahat. Teacher niya si Mr. Cortez sa Chemistry. Nang isang beses na magpa-long exam ang guro sa klase nila, hindi nakapagaral si Rodney dahil napuyat siya kakalaro ng video games. Ang ginawa niya, kinuntsaba niya si Fredo, ang isa sa pinakamatatalinong kaklase at kaibigan niya, na tulungan siya makapasa sa pamamagitan ng cheating. Pumayag naman ito. Ngunit ng araw ng exam, nakuha ni Mr. Cortez ang maliit na papel na kodigong sinusulatan ni Fredo ng sagot at itinatapon sa upuan niya. Hindi sila pinahiya ng guro sa klase nang mahuli silang dalawa. Kinausap lang sila nito pagkatapos ng exam. Nang gabing iyon, pinatungo sila ni Mr. Cortez sa Chemistry Laboratory. Silang tatlo lang ang nandoon.

“Rodney, Fredo… You realize you committed a serious offense.” “Yes sir…” “You can get expelled for what you did. Alam niyo ba ‘yon?” Pareho lang silang tumango. “You’re referral letter is still with me, kapag inabot ko na ‘to sa prefect of discipline, tuloy-tuloy na ‘to.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Tahimik lang silang dalawa.

“Are you willing to do what it takes to redeem yourselves?” “Yes sir…” sabay nilang sagot. “You’re willing to do anything I say?” Tumango sila.

“Sige, maghubad kayong dalawa.” “HO?!” sabay nilang pagtutol. “Gusto niyong ipasa ko ang letter?!” “You can’t do this!” sigaw ni Fredo. “Well, I call the shots here, Mr. Suarez! Matagal na ko sa school na ‘to and I can get away with this. Now do what I want.” “NO!” bulyaw ni Rodney.

Ngumisi si Mr. Cortez, “well, say goodbye to this school and your dreams. Sayang Fredo, running for honors ka pa naman.” “Sandali Sir… Rodney…” ani Fredo, “we’ll do it.” “Fredo?! Nahihibang ka na ba?” “Papatayin ako ng magulang ko kapag na-expell ako. Isa pa ikaw ang may kasalanan nito. Ikaw ang namilit mangopya sa akin.” Nagulat siya nang biglang maghubad si Fredo. “Nice…” nakangising sabi ni Mr. Cortez, “ikaw Rodney? Mag-gu-goodbye ka na sa school?” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Labag man sa loob niya ay unti niyang tinanggal ang kanyang uniform. Pareho na silang walang saplot. Parehong nahihiya sa kanilang mga estado.

“Now… Kiss… I said, maghalikan kayo! ‘Yan… Pucha, ganyan niyo ba hinahalikan ang girlfriend niyo? ‘Yan… More torrid! That’s it… Hahaha… Now, embrace… Hahaha… Fredo, get Rodney’s nipple… I said lick it! Hahaha… Sarap ‘di ba, Rodney? Now, do that to him too. There… Haha, ang galing niyo na…” FLASH. FLASH. Nakita nilang may camera na hawak si Mr. Cortez, “for documentation, hahaha!” Tapos may hinawakan siyang ibang instrumento. Nilaro niya iyon. “Now… Fredo… Isubo mo siya. Isubo mo sabi! ‘Yan! Magaling! Hahaha. Good my students! Now Rodney, ikaw naman. ISUBO MO SIYA! ‘Yan! Sabay kayo… Ang sarap ‘di ba? Now… Fuck each other’s brains off… Hahahahaha! Sige Rodney, pasukin mo Fredo…! ****, Fredo! Sa una lang masakit ‘yan! Mamaya hahalinghing ka na parang babae!” FLASH. FLASH.

Binuksan ni Mr. C ang zipper ng masikip niyang pantalon. “Ngayon… Ako naman…"

Pawis. Laway. Ungol. Dugo. Puting likido. Luha. Nagkalat sa Chemistry Lab. Ang teacher naging diablo. Ang dalawang estudyante, inalon ng pagdududa sa kanilang pagkatao’t kasarian. Lingid sa kaalaman nila, unti unti nang nasisira ang katinuan ng dalawa.

Pagkalipas ng isang linggo. Nakaburol sa chapel si Fredo. Nagpatiwakal siya dalawang araw matapos ang HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

panghahalay sa kanila. Hindi matigil ang buhos ng luha para sa running salutatorian ng batch nila. Ang humahagulgol na nanay ni Fredo ay inaalo ni Mr. Cortez. Nandoon si Rodney. Tahimik. Siya lang ang tanging nakakaalam… Kung bakit…

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Tahimik lang ako hanggang sa natapos ang kuwento ni Rodney. Ngayon. Naiintindihan ko na. Kung bakit. Humihinga siya ng malalim habang tinatadtad ng tinidor ang tinapay ng burger niya. “Jayjay, minsan iniisip ko ang dahilan kung bakit nangyari sa’kin ‘yon,” mahinang sambit niya, “minsan iniisip ko kung bakit ako ganito… Minsan iniisip ko kung bakit naging komplikado ang buhay ko…” “Shhh, ‘wag ka na lang mag-isip,” pigil ko sa kanya. “Sana lang may kaligayahan na nakalaan sa’kin sa baluktot na buhay na binagsakan ko,” tila nangangarap niyang turan. Tapos tumingin siya sa akin, “mahirap pa naman humanap ng true love sa mga taong katulad ko. Sa straight pa naman ako nahuhumaling ngayon.” Makahulugan ang titig na binigay niya sa akin. Parang alam ko kung ano ang pinupunto niya. “Rodney… hu---” “---no worries, Jay. Wala ka namang kailangang gawin para sa ‘kin. Nagpatalo ako sa nararamdaman kong ‘to, so paninindigan ko ‘to. Anuman ang outcome.” Hindi na ako nakasagot ulit. “Ay, may puwede ka pa lang gawin para sa’kin.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Ano ‘yon?” “Just exist, Jay… Just exist…”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 21

CHAPTER 21: [PUT THE GIRL’S NAME HERE]’S SONG (Lightning Train Commuters) >>> DOROTEO JOSE Naglalakad ako patungo sa garage bang studio nang may madaanan akong pumukaw ng aking interes. Napatigil ako sa harap ng tindahan ng mga television. Maraming TV set na nakadisplay at nakabukas. May isang specific na TV na may palabas na nakakuha sa aking interes. May lumapit sa aking tindera, “yes, sir… Bibili ka? Pili ka lang…” Umiling ako, “ay hindi po… Nakinood lang sandali.” Tumawa siya, “akala ko maka-quota na ko ngayon.” Hindi napigilang magtanong. “Ate, sino ‘yung artistang ini-interview do’n sa show na ‘yon?” Tumingin siya sa TV na tinuro ko. “Ah… ‘Yan… Si Derek Ramsey ‘yan. ‘Di mo kilala?” “‘Di naman ako palanood ng TV ate.” “Bakit mo pala naitanong?” “Ah, kamukha kasi nung bokalista ng banda namin.” “Ay, eh ‘di ang guwapo ng singer niyo kung gano’n! Sikat na ba kayo?” “Hindi ate… Pero malapit na… Malapit na… Abangan mo kami, ha!” “Haha, alam mo? May kamukha ring artista, hindi ko lang maalala kung sino.” “Hahaha, ate kahit bolahin mo ako, wala talaga akong pambili ng TV.”

Una akong dumating sa garage band studio. Sinimulan ko nang i-set-up ang keyboard na gagaminitin ko. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Sa ikalimang minuto may lalaking pumasok sa studio. Kumaway siya at bumati sa akin. “Hello Jayjay!” “Hi Derek---” Putang-ina. Ano’ng tinawag ko sa kanya? “---ah, este Rodney pala… Musta?!” Kumunot ang noo niya, “Ano’ng sinabi mo?” “Sabi ko, ‘Rodney… Musta.’” “Hindi, bago ‘yon?” “’Hi Rodney…’” pagsisinungaling ko. “Hindi eh, iba ‘yung narinig ko…” may halong pagdududa ang tingin niya sa akin. “’Yun ng-nga ‘yung s-sinabi ko, Rodney…” nauutal kong pilit. “Okay, sabi mo eh.” Nakatungo lang ako at nakatingin sa organ na inaayos ko.

Nagulat ako nang bigla kong makita ang kamay ni Rodney na pumatong sa keyboard. Napatigil, napatingala at napatingin ako sa kanya. Nakangisi siya sa akin. “Hi… Aljur.” Ang noo ko naman ang kumunot, “ano kamo?” “Aljur.” “Sino ‘yon?” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Abrenica… Aljur Abrenica. ‘Di mo kilala ‘yon?” Umiling ako, “hindi naman kasi ako palanood.” “Basta kilalanin mo ‘yon. Kahawig mo ‘yon. Mas guwapo ka nga lang ng konti.” “Ulol. Bola.”

“Derek pala, huh…” pilyo niyang sabi sa akin habang tumatango-tango. Sabay kindat. Malayo na sa Rodney na nag-a-anxiety attack sa LRT noong isang araw. Hindi ako nakaimik. Para akong napahiya. “Ensayo na!” sigaw ng boses ni Sonny na papasok. Nag-pogi sign si Rodney sa akin bago siya tumungo sa mikropono. Napakamot ako sa ulo ko.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Sa gitna ng aming ensayo, nagsalita si Rodney in between songs. “Ay, guys may naalala pala ako. May event pala ‘yung Tito kong konsehal sa isang bayan sa Batangas. Nanghihingi ng tutugtog this weekend. Baka puwede naman tayo. Sayang naman.” “Oo nga, exposure din ‘yun,” segunda ni Wendell. “Hindi lang exposure ‘no? Twelve thousand daw ang ibabayad sa atin, at dadagdagan kapag nagustuhan tayo!” dagdag ni Rodney. “Oo na ‘yan mga tsong! Oo na!” bulalas ni Marko. “Teka… Ano bang event ‘yan?” tanong ni Sonny. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Napatango si Rodney, “party… Senior Citizen’s Party.” Napanganga ang lahat. “Puwede!” biro ko. “Ano’ng puwede-puwede ka diyan! Ikaw ang mamimili ng oldies na kanta at kakapa ng line up!” protesta ni Sonny. “Sige, kahit ako na ang gagawa lahat niyan.” Naisip ko rin dahil kelangan ko ng pera. “So, okay na tayo?” singit ni Rodney Walang umimik. So, oo ang sagot.

-------------------------------------------------------------------------------------------

“Jay, pahiram ako ng ‘panligaw song’ mo, huh?” ani Wendell nang matapos ang ensayo. Natawa ako. “Sige lang, sus. Nagpaalam pa sa’kin.” “Ano ‘yung panligaw song?” usisa ni Rodney. “‘Yun ‘yung kanta na ginawa ni Jayjay para makapanligaw ng babae,” sagot ni Sonny. “Makapangkama ng babae kamo,” singit ng Marko sabay tawa, “tapos ‘yang kantang ‘yan tinuro niya sa amin para magamit din namin sa mga nililigawan namin. Epektib! Hahaha.” “Interesante. Parinig naman!” ani Rodney. “Parinig mo Jay!” udyok ni Sonny.

Nagpaunlak naman ako. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Ano’ng pangalan ng babae, Wendell?” tanong ko. “Leah,” tugon ni Wendell. “So, ang magiging title ng kanta, ‘Leah’s song,’” sabi ko. Tapos tumipa na ako sa organ at umawit sa mic.

“Leah… You make me feel that I won’t be alone in this life… Leah… You’re the cure to my pain, you’re the sun in my sky… And it’s no wonder anyone could tell… That I fell in love with a girl named Leah…”

“Ang trick sa kanta na ‘yan ay puwede mo siyang gamitin for anyone na gusto mong suyuin,” sabi ni Sonny, “papalitan mo lang ‘yung pangalan nung babae…” Nag-sampol ako, “kunwari. Gina… You make me feel that I won’t be alone in this life… O kaya, Wendy… You make me feel that I won’t be alone in this life…” “Galing!” bilib na turan ni Rodney. “Tapos ayon, tinuro niya samin, at pinagamit na rin niya,” dagdag ni Wendell. “Kaso ang ending ng kinakantahan ni Jayjay niyan, sa kama nauuwi,” biro ni Marko. “Ugok! Hindi naman lahat!” pagtanggi ko.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Naki-share na naman ako ng wifi sa kapitbahay. Pumunta ako ng www.yahoo.com. A. L. J. U. R. A. B. R. E. N. I. C. A. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Search Images. “Aba. Aba. Nantakin mo ‘yun. Kamukha ko nga!” sabi ko sa sarili ko habang nagpo-pogi sign.

May tumawag sa cellphone ko. Sinilip ko ang screen. Si Rodney. Sinagot ko. “Oh, Rodney, napatawag ka?” “Knock knock!” “Pucha, tumawag ka para lang mag-knock-knock joke?” Tumawa siya sa kabilang linya, “haha, maki-ride ka na lang. Load ko naman ‘to. Dali! Knock knock!” “Who’s there?” “Jayjay.” “Oh, bakit pati naman ako iniimbentuhan mo ng knock knock joke?!” “Hahaha. Sige na tuloy mo na, maganda ‘to!” Bumuntong hininga ako. “Jayjay, who?”

“Jayjay… You make me feel that I won’t be alone in this life… Jayjay… You’re the cure to my pain, you’re the sun in my sky… And it’s no wonder anyone could tell… That I fell in love with a guy named Jayjay…”

Hindi ako nakaimik. Pumailanlang ang tawa niya. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Tapos naputol na ang linya.

… … … … … …

Ay puta. Fifteen minutes na pala akong tulala.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 22

CHAPTER 22: CAN’T HELP FALLING IN LOVE (Elvis Presley) “I love you baby, and if it’s quite alright I need you baby… To warm my lonely nights… I love you baby… Trust in me when I say…” Nasa isang malaking auditorium kami. Ang banda nasa stage. Ang mga senior citizens nakapormal na damit at nagsasayaw ng ballroom. Ang init pala tumugtog sa stage na iniilawan ng malalaking spotlight kapag naka Americana ka. Pawis na pawis na ako. Ang nakakainis pa sa mga oldies na song, keyboardist lagi ang pinakamaraming adlib na ginagawa. “You're lovely, with your smile so warm… And your cheeks so soft… There is nothing for me but to love you… And the way you look tonight…” Lahat kami pormal na pormal ang ayos. Naka-coat and tie, maliban kay Rodney na naka itim na vest na fitted. “Living is easy with eyes closed, misunderstanding all you see… It's getting hard to be someone but it all works out, it doesn't matter much to me… Let me take you down, 'cause I'm going to Strawberry Fields. Nothing is real and nothing to get hung about… Strawberry Fields forever…” Labing limang lumang kanta ang laman ng set na iyon. Nakakapagod palang tugtugin ang mga kantang hindi sa panahon. Para kaming nangangapa lahat. Pero maayos naman namain na-deliver. Pagkatapos ng huling kanta magpapahinga na sana kami. Akmang bababa na kami ng stage ng biglang may lalaking umakyat sa stage at binulungan si Rodney. Lumapit sa gitna naming si Rodney pagkatapos ng bulungan. “May request daw si Tito Mayor… Alam niyo ba ‘yung ‘Can’t Help Falling in Love?’” sabi niya. “Pucha ano’yon? Sobrang oldies naman!” tanong ni Marko. “‘Baka naman nilabas ‘yan bago pa mag Pearl Harbor Bombing?” ani Wendell. “Tsk. Hindi ko kabisado ang chord pattern ng chorus, eh,” sabi Sonny, sabay HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

harap sa akin, “alam mo ba ‘yon, Jay?” Tumango ako. Kinakanta dati sa akin ni Mama kapag hindi ako makatulog noong bata ako. “Pa’no ‘yan, kaming dalawa lang ni Jayjay ang may alam?” tanong ni Rodney. “Eh, ‘di kayong dalawa na lang, para makapag-pahinga rin kami,” tugon ni Wendell habang pinupunasan ang pawis. Dumagdag si Sonny, “hindi niyo naman puwede tanggihan ang request ni Mayor.” “Kakapain ko lang ‘to, kaya tingin tingin ka lang sa’kin, Rodney, para magkasabay ta’yo kasi hindi naman natin ‘to na-practice,” sabi ko. “Tingin-tingin lang pala, eh. Walang kaso ‘yon,” sabay kindat si Rodney.

“For our last song for this set, Jayjay and I will be rendering Tito Mayor’s favourite song…” announcement ni Rodney, “this one’s for you…” Tapos tumingin siya sa akin at ngumiti. Nag-okay sign siya. Pinindot ko na ang mga tiklado. Hindi ko alam kung ano’ng sumagi sa akin, pero malamyos na intro ang nagawa ko para sa kanta. Humarap si Rodney sa audience, “Wise men say… Only fools rush in… But I can’t help…” Tapos muli siyang tumingin sa akin. “Falling in love with you…” Sabay smile. Harap muli sa audience, “Shall I stay… Or would it be a sin… If I can’t help…” Tapos sa akin na naman. “Falling in love with you…” Buti na lang focused pa rin ako sa kanta. Kumumpas ako, hudyat ng pagpasok ng chorus. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Sa audience. “Like a river flows… Surely to the see… Darling so it goes…” Sa akin. “Some things… Are meant to be… Take my hand… Take my whole life through… ‘Cause I can’t help, falling in love with you…” Rodney! Halos talikuran mo na audience mo! Saway ng isip ko.

-------------------------------------------------------------------------------------------

“Ikaw ‘yung organist kanina sa may taas ‘di ba?” anang isang matandang babaeng boses. Nagulat ako. Nakaupo lang ako sa isang tabi habang ang lahat ng tao ay nagkakasiyahan pa. Si Rodney kausap ang mga kamag-anak niya. Sina Sonny, Marko at Wendell naman, nag-sigarilyo sa labas. Napatingala ako. Isang matandang babae ang nakatayo sa gilid ko. Tumango ako, “ah, oho ako nga po ‘yon.” “Crush na crush kita iho, ang galing mong mag-piano!” natutuwang sabi niya habang umuupo sa tabi ko. Natawa ako sa hirit niya, “salamat po.” “Alam mo, magaling din ako mag-piano dati… Katulad mo,” kuwento niya sa akin, “pero ayaw ng mga magulang ko noon dahil wala daw silbi… Kaya heto, naging teacher ako…” “Ahhh…” “Kaya ikaw… Masuwerte ka at binigyan ka ng pagkakataon na maging hanapbuhay mo ang pagmumusika. Hindi lahat ng musikero nagagawa ‘yan. Kaya pagbutihin mo at huwag ka nang bibitaw.” Hindi ako naimik. Namangha ako sa sinabi niya. “Noong dito pa si Rodney, isa ako sa mga nagturo sa kanya ng pagkanta. Gayon din ang mga kapatid niya bago nakipagsalaparana ang magulang nila sa HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Maynila.” “Ahh… Lola po pala kayo ni Rodney…” Tumango siya, “mabait at masunuring bata ‘yan. Masayahin. Magaling sa klase. Nakakatuwa nga kasi hindi siya nakakalimot. Uniwian niya kaming lahat ng lola niya ng daster.” Natawa ako. “Tulungan niyo siyang maabot ang pangarap niya,” seryoso niyang sambit, “kasi parang ipinasa ko lang sa kanya ‘yung mga dreams na hindi ko naabot…” Hindi ako nakaimik agad sa pagkamangha. “Opo… Makakaasa kayo.”

“Hey granny! Andiyan ka lang pala!” Boses ni Rodney. Napatingala kami pareho. “Oo, kausap ko ‘tong organist niyo, aba eh, pareho kayong kaguwapo!” ani lola. “Oo naman!” pabibida niya, “nakita niyo ‘yung mga daster na bigay ko sa inyo?” “Oo, salamat at hindi mo kami kinakalimutan.” “Kayo pa?” “Hay, baka kapag kinasal na kayo nung Apple eh, makalimutan mo na kami.” “Granny, wala na kami ni Apple…” “Oh, bakit?” “Basta mahabang kuwento… Yaan niyo na ‘yon.” “Sus, naman ‘yang guwapo mo na ‘yan, iniiwanan ka, apo?” Kinamot ni Rodney ang ulo niya at natawa. Humarap si lola sa akin, “oh iho, itong si Rodney, bantayan mo. Siguraduhin mong hindi siya mambabae hangga’t single. At siguraduhin mo rin na ang magiging katipan niya ay matino, huh?” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Ah, O-opo,” nauutal kong sagot. Napatingin ako kay Rodney at sa pilyo niyang ngiti.

-------------------------------------------------------------------------------------------

“Hoy Jayjay, ‘wag kang KJ!” saway ni Marko sa akin. “Pagod nga ako, sa ka ang dilim dilim na magbi-beach pa kayo,” sagot ko. Nagkayayaan kasi lumangoy pagkatapos ng event sa auditorium. Nasa loob kasi ng isang resort ang bahay nila Rodney kaya malapit lang sa beach. “Hindi naman kami seryosong lalangoy, huhuli lang kami ng mga nagje-jerjer sa beach!” natatawang hirit ni Wendell. “Baka lamunin tayo ng dagat sa ginagawa niyo. Inaantok na nga ako,” pilit ko. “Bahala ka, kapag kami nakahanap ng nawawalang sirena sa dagat na gusto makipag-sex, mamatay ka sa inggit,” biro ni Sonny, “‘no Rodney?” Si Rodney naman tumatawa lang.

Nang makaalis na ang apat ay tumungo na ako ng isang guest room kung saan ako naka-assign para matulog. Napansin kong may bathroom, kaya nagpasya akong maligo. Sobrang pawis din ako dahil sa Amerikanang suot-suot ko kanina. “Uy! Bathtub!” gulat kong sabi nang pumasok ako, “haha, at least heto mas safe kaysa sa beach.” Kaya naglublob ako. Para ma-relax. Naalala ko ang lola ni Rodney, at ang sinabi niya sa akin. Ang mga pangarap nila sa musika na tinutupad nila. Nakaka-inspire na ang buong pamilya niya ang umuudyok sa kanya para i-pursue ang music. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Sa loob ko, nainggit ako. Sana may pamilya din akong katulad nila. Naalala ko ang Mama ko, ang tanging pamilya ko na nawala pa. Siguro dadalhin ko siya dito sa Batangas kung buhay pa siya. Siguro ma-eenjoy niya ang beach. Siguro matutuwa siya habang pinapanood kaming banda kanina. Kung nandito kaya si Mama, mapapansin niya kaya si Rodney? Sasabihin ko kaya sa kanya ang kakaibang pagtrato niya sa akin na pilit kong ini-ignore? Mahigit tatlumpong minuto na rin akong nakabagsak sa bathtub.

Biglang bumukas ang pinto. Pumasok si Rodney. Nakatapis lang ng tuwalya. “HALA!” napabalikwas ako’t napasigaw. Nakalimutan kong i-lock ang pinto. Nanlaki ang mga mata niya sa hubad kong katawan na nakalublob sa tubig. “SORRY! Hindi ko alam!” agad niyang nilayo ang tingin niya sa akin. Agad siyang humangos palabas at ni-lock ang pinto. Ang bilis ng tibok ng puso ko!

Agad na akong nagbanlaw. Sinuot ko ang itim kong brief. Kinuha ang tuwalya, nag punas ng katawan. Lumabas ako na pinapatuyo ang aking buhok.

Nandoon si Rodney, nakatapis pa rin ng tuwalya. Nakaupo sa edge ng kama. Napatingin siya sa akin. Nakapamuglat. “Bakit andito ka na? Akala ko magsi-swimming ka?” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Napatungo siya, “ah kasi, malamig pala. ‘Di ko kinaya ang lamig ng tubig.” “Ah, okey...” madyo sumasakit ang ulo ko sa sobrang diin ng pagpapatuyo ko ng buhok ko. Parang nanginginig ang mga braso ko. Pansin ko rin na namumutaktak ng pawis ang noo niya. At ang dibdib niya namamasa na rin. “Pasensya na Rodney, hindi ko na-lock.”

“Jay… Magbihis ka na please…” Nilingat ko siya. Hindi siya makatingin ng direcho sa’kin. Ang lalim ng paghinga niya. “Baka… Baka kasi… Hindi ko mapigilan ang sarili ko Jay…”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 23

CHAPTER 23: FIREFLIES (Owl City) Holy sh… Naka briefs lang nga pala ako! Agad kong tinakpan ang lower part ng katawan ko ng twalyang hawak ko. Nakapamuglat na rin ako. Si Rodney nakatungo pa rin. “Sinisilipan mo ba ako?!” hindi ko napigilang sumigaw. Tumingala siya sa akin at lukot ang mukha, “pa’no kung sabihin kong oo?!” Hindi ako naka-react agad. Nang bumalik ang huwisyo ko sinagot ko siya, “eh tarantado ka pala, eh!” Hahangos na sana ako sa kanya para saktan siya pero bigla siyang tumayo. Natigilan ako. “Kaya nga pinagbibihis na kita, kasi baka bigla kitang masunggaban,” irritable niyang sagot, “ako pa rin ang manyakis na lalaking kumiskis sa puwet mo sa LRT nung una tayong magkita. Malibog pa rin ako, Jay. Alam mo ba? Ang tagal ko nang gustong hubaran ka, halikan ka. Matagal na kitang sinasalaula sa isip ko. At sinasabi ko sa’yo, kaya kong gawin ‘yan sa’yo ngayon! Kaya mag-ingat ka!” “Putangina mo!” bulalas ko. Sa wakas. Nasapak ko rin siya. Tang-ina! Bastos na bastos ako sa sinabi niya! Agad siyang naka-recoil mula sa pagkakaulpit. Nagulat ako nang pahablot na niyakap niya ang torso ko at bigla akong binalibag sa sahig. Nasa paanan niya na ako. “Argh! Aray ko! Gago ka!” protesta ko. Maingay ang bagsak ko sa sahig. Mukhang wala namang mabubulabog. “Tangina Jay, may ginawa na ba ako sa’yo?!” aniya habang nakaduro sa mukha ko, “Tangina, kaya kitang gahasain ngayon! Kaya kong tirahin ka ngayon at siguruhing babalikbalikan mo ang sex na gagawin ko. Kayang kaya kitang gawing bakla ngayon! Pero puta ayoko ngang sirain kung ano’ng meron tayo! HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Ano bang parte ng ‘gusto kita,’ ang hindi mo makuha? Tapos magugulat ka pa sa sinabi ko?” Napaupo siya muli sa kama. Ang lamig ng sahig ay damang dama ng likod kong walang saplot. Ang lalim ng paghinga ko. “So, ano? Dapat magpasalamat ako dahil hindi mo ako ni-rape?” kalmado kong sabi. Hindi siya nakasagot agad. Maging siya ay napapabuntong hininga. “Jay… I’m sorry…” paumanhin niya, “naglalaban ang libog at katinuan sa utak ko ngayon. Gusto kitang angkinin Jay… Gustong gusto… Pero ayokong pilitin ka. Ayokong kamuhian mo ako. You’re that special Jay… Ayokong mangyari sa’yo ang nangyari sa’kin.” Tumayo siya at tumungo na sa bathroom. Hindi na muna ako nakabangon mula sa sahig. Nakatitig lang ako sa kisame. Dinadama ang lamig ng sahig. Umulit-ulit ang mga sinabi niya sa utak niya. Pigil na pigil ako na sumikip lalo ang masikip ko nang underwear. Isa. Dalawa. Tatlo. Apat. Limang minuto.

Tapos may narinig akong ungol mula sa loob ng kubeta.

-------------------------------------------------------------------------------------------

“Alitaptap?” Isa. Dalawa. Tatlo. Apat. Lima. Nasa may bintana. Bumalik ang diwa ko sa alaala ng nanay ko noong nakatira pa kami sa Ilocos. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Tuwing gabi. Sa hardin sa likod ng maid quarters ng bahay ng Konsehal na ngayon ay isa nang Mayor. Lalakbayin namin ang gabi na iniilawan ng daandaang mga kulisap. Iyon ang pinaka-secure na mga saglit ng buhay ko. Nilabas ko ang pekeng iphone at nagpatugtog habang nakatitig sa mga alitaptap na nagpaalala sa kay Mama. Ang init sa pakiramdam. Pseudo-security. Habang tumutunog ang synthesizer, nag air-piano-playing ako. “You would not believe your eyes… If ten million fireflies… Lit up the world as I fell asleep…”

Biglang bumukas ang pinto ng bathroom sa likod ko. Napalingon ako at nakitang lumabas mula roon ang bagong ligo at bihis nang si Rodney. Napansin niya ang pagkakatitig ko sa mga alitaptap. “Haha, fireflies,” sabi niya habang papalapit sa akin. Hindi ako nakapag-react sa kanya. Hindi ko naalala ang nangyari kanina. Masyado akong pent-up sa pagtitig sa mga kulisap at pagdinig sa awitin. “Ang surreal siguro kung magiging totoo na mapalibutan ako ng libolibong mga kulisap sa gitna ng dilim, ano? Katulad ng sinasabi sa kantang ito,” wala sa huwisyo kong sabi. Natawa siya, “yeah, oo nga. Ay. Teka may naisip ako.” Hindi ko na pinansin ang pag-alis niya mula sa tabi ko papunta sa isang cabinet sa loob ng kuwarto upang maghalughog ng kung ano. Tuloy pa rin ako sa pagpindot sa ere. Halos isang minuto akong nasa trance-like na state. Nagulat ako nang biglang namatay ang ilaw at dumilim ang buong paligid. Lalong nag liwanag ang limang alitaptap na nakita ko. “Ano’ng---” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Tapos biglang may maliliit na puting ilaw ang pumalibot sa kuwarto. Nanggagaling iyon mula sa rotating star planetarium na hawak ni Rodney habang nakapatong ito sa isang bed table. Napuno ang buong room ng maliliit na dot ng ilaw na umiikot. “Bigay ‘to sa’kin ni lola noong bata pa ako,” ani Rodney habang muling lumalapit sa akin, “ang hilig ko daw kasing mag stargazing noong maliit pa ako.”

Paikot-ikot lang ang ulo ko. Nararamdaman ko ang isang mainit na katawan sa tabi ko. Pakiramdam ko nasa Ilocos ulit ako. Sa hardin na iyon. Kasama ang Mama ko. Nakikipag habulan sa mga kulisap. Ang mga panahong hindi ko pa alam ang salitang ‘problema’. Ang mga oras na hindi pa nabubuo ang muwang. Ang mga segundo ng birhen kong isip at pagkatao. Ang mga panahon na hindi pa nadudurog ang aking puso. Ang mga araw na buo pa ang aking kaluluwa.

Malalim ang paghinga ko. Bumuhos ang mga alaala. Bumalik ang hinagap ko kay Rodney. Nakatayo sa harap ko at nakatitig sa akin. “Ang ganda Rodney,” sambit ko, “ang ganda ng mga ilaw…” “Dalawang perspective ‘yan, Jay… It’s either maganda ang mga alitatap, o maganda ang taong iniilawan nila,” tugon ni Rodney, “doon ako sa pangalawa." Nilahad niya patungo sa mukha ko ang kamay niya. Ginagalaw ang palad at mga daliri na tila hinuhuli ang mga ilaw na tumatama sa akin. Nakapamuglat lang ako sa kanya. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Hindi niya tinuloy. Binaba niya ang braso niya. “I like to make myself believe… That planet earth turns slowly…”

-------------------------------------------------------------------------------------------

Isang lumang bahay. Nandoon ang aking nanay. May isang kulisap lumilipad. Sa kahoy ng kisame, ito’y napapadpad. Ito’y kumislap. Biglang nag-alab. Apoy at usok biglang bumalot. Sa dating tahanan, itim nanuot. “Pulang kahon!” sigaw ni Nanay. Hinalughog nasusunog na bahay. Tiniis ang init, ngunit nawalan ng malay. Hindi na siya lumabas ng buhay.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Napabalikwas ako mula sa pagkakahiga. Nanaginip pala ako. Tungkol sa isang malungkot na nakaraan. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Pawis na pawis ako. Mabilis ang tibok ng puso. Tumingin ako sa paligid ko. Katabi ko sa kama si Rodney. Langhap ko ang amoy sabon niyang balat. Nasa paanan ko si Wendell. Si Sonny at Marko nasa sahig, natutulog sa banig. Bukas pa rin ang rotating star planetarium. Puno pa rin ang kuwarto ng maliliit na ilaw. Pagkabalik ng tatlo mula sa beach ay natulog na kami pagkatapos. Tapos saka dumating ang panaginip ko. Magbubukangliwayway na.

Bigla kong narinig ang mahinang ungol ni Rodney sa tabi ko. “Jayjay… Ah…” Napamuglat ako sa sinambit niya susunod. “Jayjay… Ah… Sige… Isagad mo…” Agad akong tumalikod at muling natulog. Tinakpan ko ang tainga ko kahit alam kong hindi nito maikukubli ang malalaswang naririnig ko. Hindi nagtagal narinig ko siyang bumuntong hininga. “Jayjay… Paakap… Sana puwede kitang yakapin…”

-------------------------------------------------------------------------------------------

Kinabukasan, tumungo na ang banda paluwas ng Maynila bago mag tanghalian. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Tumigil kami sa unang Jollibee na makita namin upang makapag-take-out ng lunch. Sila Sonny, Marko at Wendell ang lumabas ng naka-park na kotseng lulan kami upang bumili ng pagkain namin. Nagprisinta akong maiwan para magbantay ng sasakyan. Nakigaya naman sa’kin si Rodney na nasa driver’s seat. Sa unang ilang minuto sa loob ng kotse ay hindi kami nag-iimikan ni Rodney. Marahil dahil sa munting bugbugan namin kagabi.

“Knock knock,” pagbasag niya sa katahimikan. Gulat akong napatingin sa kanya, “who’s there?” “Ginabing kokey.” Napatawa ako. Pati ba naman ang Filipino version ng ET? “Ginabing kokey, who?” Tapos kenkoy siyang sumayaw sa upuan niya, “just dance, ginabing kokey, dut du rut, just dance!” Napahalakhak na naman ako. Ano bang meron sa mga knock knock joke niya?

Nang ma-stifle ang aming mga tawa, nagtanong si Rodney. “So Jay? We’re cool?” Hindi ako nakasagot agad. Bumuntong hininga ako. Ang daming gustong lumabas mula sa utak ko. Pero tango lang ang nagawa ko.

Sabagay. Mahirap na mabalibag ulit.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 24

CHAPTER 24: COMFORTABLE (John Mayer) >>> DOROTEO JOSE Pagkatapos ng ensayo ay agad na kaming tumungo ni Rodney sa platform upang maagang makauwi. Pagdating doon ay agad siyang tumungo sa harap ng poster ng concert ni John Mayer. Sinundan ko siya, “Rodney naman. Alam mo namang yamot na yamot akon na hindi ako makakapunta sa concert na ‘yan tapos titingintingin ka pa diyan.” Tumawa si Rodney, “ang bitter mo, Jayjay.” Bumuntong hininga ako, “bukas na pala ‘to. ‘Di bale, pangako ko sa sarili ko na papanoorin ko na siya sa pagbalik niya. Pag-iipunan ko na ‘yon.” “Alam mo Jay, nakikinita ko na, na sa pagbalik niya hindi mo na kailangang bumili ng tiket para mapanood mo siya,” aniya. Napakunot ang noo ko, “huh? Paano ‘yun?” “Malay mo pagbumalik siya, sikat na tayo sa Pinas at aayain niya ‘to para magfront act sa kanya.” Napangiti ako sa ideya niya, “oo nga ‘no?! Astig siguro no’n!” Tapos may dinukot siya sa harapang bulsa ng bag niya, “…but for the mean time…” Naglabas siya ng dalawang matigas na papel mula roon. Mga concert tickets ni John Mayer! “…magiging audience muna niya tayong dalawa,” nakangiti niyang sambit. Napamuglat ako sa pinakita’t sinabi niya, “Rodney?! Ano ‘to?!” Nanginginignginig pa ako, para lang tanga. “Ticket sa concert ni John Mayer.” “Oo, alam ko! Pero pa’nong…?!” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Hindi ako bumili. May kaklase ako dati na may connection sa ticketnet. Eh, sabi niya sa’kin sabihan ko lang if gusto kong makakuha ng promotional tickets. So ayun dahil nasabi mo ngang gusto mo, at personally gusto ko rin manood, nagbakasakali ako. Kaya heto, I got us tickets.” “Weh?!” ang tangi kong naging reaksyon. “So, manonood ba tayo bukas?” tanong niya. “Baliw ka ba?” halos sigawan ko siya, “siyempre naman oo!” “Yehes!” bulalas ni Rodney, “Makakanood na ako ng concert ng idol ko, tapos may date pa!” Hihirit na sana ako ng pabalang. Kaso dumating na ang tren at humangos kami upang makasakay.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Upper box. Hindi na masama. Malakas ang ugong ng mga mobile speakers na naglalabas ng tugtog at boses ni John Mayer. Wala akong ginawa kundi tumayo, tumalon-talon, humiyaw tulad ng ibang fans niya na nandoon. Nasa tabi ko si Rodney na sinasabayan ang mga awitin ni Mayer katulad ko. Pero mas kalmado siya kaysa sa akin. Wala na akong pakialam kung nakatitig siya sa akin, bukod kay Mayer, sa buong concert. Wala na akong pakialam kung minsan sinasagi niya ang kanyang braso sa braso ko. Wala na akong pakialam kung naaamoy ko muli ang halimuyak ng balat niya tulad nung naamoy ko siya noong magkatabi kaming natulog sa Batangas. Wala na akong pakialam kung bigla siyang tumuro sa akin habang ang awit ay, “Back to You.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Hindi ko na rin pinansin na pinapalitan niya ang “Why Georgia Why,” ng, “Why Jayjay, Why?” Hindi ko na rin ininda ang malagkit niyang tingin habang kinakanta ang, “Your Body is a Wonderland.” Basta ang buong atensyon ko, tinuon ko sa idolo kong nagko-concert.

Sa kalagitnaan ng concert, kinanta ni John Mayer ang, “Love Song for No One.” “‘Yan ang pinakapaborito kong kanta ni John Mayer,” sabi ni Rodney sa tainga ko. Tumango ako, “gusto ko rin ‘yan.” "Lalong lalo na ngayon," dagdag pa niya. Tapos sumabay siya sa chorus, “I’m tired of being alone… So hurry up and get here…”

Bago matapos ang concert, isa sa mga inawit ay ang awiting, “Comfortable.” “‘Yan naman ang pinakapaborito kong kanta niya,” sabi ko sa tapat ng tainga ni Rodney. “Hindi ko ‘ata alam ang kantang ‘yan,” aniya, “ano’ng title?” “Comfortable.” Tapos pinakinggan namin ang mga salita ni John Mayer sa kanta. Ang lamyos ng acoustic guitar at ang lungkot na dala ng string ensemble. “Oo nga, ang ganda ng kantang ‘to, malungkot, pero nakaka-in-love…” komento niya. Tapos naramdaman ko ang braso niyang umakbay sa’kin. Isang warm na pakiramdam ang bumalot sa katawan ko. Nalanghap ko ang amoy ng balat niyang muli. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Our love was, comfortable and, so broken in…”

-------------------------------------------------------------------------------------------

Hindi mapawi ang ngiti sa mga mukha namin ni Rodney nang makalabas kami ng coliseum. “Masaya ka ba?” tanong niya sa’kin. “Oo, sobra Rodney, sobrang salamat talaga,” taos-puso kong sabi. Sa pagkakataong ito, talagang pinasaya ako ng ugok na ‘to nang sobra sobra. Ngumiti siya, “sarap naman no’n!” Napangiti rin ako. “Rodney, ihi lang ako… Buti huli tayong lumabas at nabawasan na ng mga tao.”

Pagkahanap naming ng comfort room ay agad akong tumungo sa loob ng isang cubicle upang makaihi. Si Rodney naman ay naiwan sa mga lavatory dahil hindi naman siya naiihi. Walang tao sa CR pagpasok namin. Kaming dalawa lang. Medyo natagalan ako dahil sobrang napuno ng ihi ang pantog ko dahil matagal ko rin itong pinigil habang nasa concert. Nang matapos ako, palabas na sana ako ng cubicle ng bigla may interesante akong narinig sa labas.

“Rodney,” sabi ng boses ng isang lalaki na hindi ko kilala. “Dranreb,” sagot ng boses ni Rodney. “Kumusta ka na? Long time no see, ah!” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Okay naman, ikaw? Nanood ka rin ay John Mayer?” “Oo, anniversary gift ko para kay kumander!” “May asawa ka na?” “Tangi! Alam mo na ibig sabihin ng kumander!” Natawa si Rodney, “haha, okay… Oo nga pala. ‘Yun din pala minsan tawag mo sa’kin dati.” Kumander? Ahhh, case of the ex… Naisip ko. “Shhh… Hahaha. May makirinig sa’yo,” saway nung isa. “Well, I’m happy you’ve finally found someone special that you’d keep.” “Oo naman, I am happy do’n sa meron ako ngayon… Teka, ikaw may kasama ka ‘di ba? Haha, may bago ka na namang kinakalantari?” “Haha, he’s different. He’s straight.” “Pero kitang kita ko na may gusto ka sa kanya.” “‘Yun ‘yung tricky part. I really like him but he’s straight.” “Ano na namang bagong trip ‘yan, Rodney? If I know, once he falls in your trap, you’ll just toy with him. Tulad ko at ng ibang naloko mo.” “Haha, gano’n ba ako ka samang playboy?” “Ngayon mo lang nalaman? Hahaha. Tapos ang sakit niyan sinabay mo ako na tinuring kang boyfriend ko at ang mga iba mong lalaki with your girlfriend.” “Hey, tagal na no’n, ah…” “I know, ‘wag ka mag-alala. Matagal na akong naka-move-on sa’yo. Kumusta na pala kayo ni Apple?” “Wala na kami… Medyo matagal na rin… Mahabang kuwento…” “Wow, nagbabago ka na ngayon talaga?” “Ewan. Siguro. Hahaha.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“So, is he the one?” “Sino? ‘Yung kasama ko? Hindi naman kami. I’m caught on a narrow one-way street. Pero Dranreb, iba na talaga 'to. Ibang iba.” “Sabi ko na nga ba, makakahanap ka ng katapat mo.” “Hahaha… Well, masaya ako kapag kasama siya. Kontento na ako na pinapakita kong gusto ko siya kahit walang bumabalik. Medyo malakas ang tama ko.” “Mukha nga. Well, kung ano man ang kahihinatnatan niyan, I’m still happy for you for that change. Pero guwapo ka pa rin, huh?” “Hahaha… I know! Ikaw din naman. Blooming.” “Bolero’t mahangin ka pa rin. Anyways, I’ve to go now. Naghihintay na sa akin sa baba ni kumander.” “Sige, ingat Dranreb.”

Nang makasigurado na ako na wala na ang kausap ni Rodney, saka ako lumabas ng cubicle. Lumapit ako sa tabi niya sa harap ng lavatory para maghugas ng kamay. “Tagal mo naman…?” puna ni Rodney. “Huh? E-eh… K-kasi…” pagkautal ko, “dudumi na dapat ako, pero walang lumabas.” “Akala ko kasi nakiusisa ka sa usapan namin ng ex ko…” Hindi na ako nakatugon.

“Hoy, manlibre ka naman kahit Starbucks lang!” hirit ni Rodney “Hala!” “Baka gusto mo naman akong bawian sa pagsama sa’yo dito sa concert.” “Puwede bang Nescafe na lang?” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Kuripot! Sabi ko na nga ba ‘yan ang isasagot mo!” “Three-in-one na lang. Kahit bottomless pa tayo. Tambay tayo ministop. Hahaha.” Bumuntong hininga si Rodney, “sige na nga. Sabagay I don’t need coffee to keep me up. May iba na akong brand ng caffeine stimulant ngayon. Mukha pang mas-effective, kaysa kape!”

Sabay kindat at pilyong ngiti sa akin. “Kahit magpa-cute ka diyan, hanggang Nescafe lang talaga kaya ng bulsa ko,” hirit ko. Natawa siya.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 25

CHAPTER 25: PARTY IN THE U.S.A. (Miley Cyrus) “Bale ganito mga parekoy,” panimula ni Wendell bago kami mag-practice, “‘yung pinsan ko magde-debut sa Sabado. Kaso ‘yung nirentahan nilang variety band, biglang na-aksidente ‘yung dalawang member. So, tinanong ako kung puwede, tayo na mag-sub.” “Ah, basta hindi ‘thank you,’ ang bayad,” sagot ni Sonny. “Ay, pare hindi na masama ang bayad. Ten thousand tapos kasama tayo sa buffet.” “Kaya na siguro ‘yan, nagva-variety naman tayo dati,” pag-ayon ko. “Asan ba ‘yung line-up ng mga kanta?” tanong ni Rodney. Inabot sa amin ni Wendell ang isang yellow paper na naglalaman ng dalawampung kanta.

“Tangina. Party in the U.S.A.?” padaskol na reaksyon ni Marko, “jologs naman. Miley Cyrus?!” “Puro naman bubblegum pop at party music ang mga kanta dito,” dagdag ko, “Lindsay Lohan, Pink, Black Eyed Peas, Britney, Lady Gaga, T-Pain, Usher.” “Siyempre. Debut nga eh, so mga teenager ang mga a-attend diyan,” paliwanag ni Wendell. “Teka, teka. Ano ‘tong ‘Sorry Sorry?” Hindi ko pa ‘ata ‘to naririnig. Sinong banda ‘tong Super Junior?” ani Rodney. “Ah, Koreano ‘yan,” tugon ni Wendell, “puwedeng gawan ng magandang bagsakan ‘yan.” “ANO?! Pakakantahin niyo ‘ko ng Koreano?” reklamo ni Rodney. “Sige na guys, kahit araw-arawin na natin ang praktis,” pakiusap ni Wendell, “naawa na rin ako sa pinsan ko, ‘eh. Umaasa siya ng magandang music sa party HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

niya.” “Hindi naman sa ayaw namin Wendell, kaso tingnan mo naman, oh, kalahati sa mga kantang gusto niya, pambabae,” eksplika ni Sonny, “sinong kakanta niyan?” “Wala akong balak kantahin ang Party in the U.S.A.,” yamot na turan ni Rodney. Napakamot ako sa ulo. “Saan naman kaya tayo kukuha ng babaeng bokalista?”

Natahimik ang lahat. Biglang nagsalita si Rodney, “alam niyo bang church singer si Apple?”

-------------------------------------------------------------------------------------------

Kinabukasan. Sa ensayo. Nandoon ang ikaanim at temporary na miyembro ng Lightning Train Commuters, si Apple Aliswag. Hindi ko maintindihan kung bakit napaka-keen ng mga senses ko sa pagobserba ng magiging interaction ng dating magkasintahan. Magkatabi sila sa harap ng banda. May tig-isang mic at stand. Madalas silang mag-usap ni Rodney. Parang noong dating sila pa, minus ang lambingan. Malapad ang ngiti ni Apple. Malayo sa iritableng babae na huli kong nakitang nagwo-walk-out. Hindi ko alam kung bakit, pero pakiramdam ko naging congested ang garage band studio dahil sa isa pang bokalistang nadagdag.

“Okay, set-up na. Jamming na!” cue ni Sonny. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Muling ibalik ang tamis ng pag-ibig, muling pagbigyan ang pusong nagmamahal…” pabuskang awit nina Wendell at Marko. Namula si Apple. “‘Oy, mga sira ulo kayo… Makakaganti rin ako sa inyo,” sagot ni Rodney sa mic. Napalingon sa akin si Rodney. Tapos nagkibig-balikat, “be nice Coach Jayjay. Baka naman sungitan mo rin si Apple. Baka mabigla ‘to.” Natawa ang babae at hinampas ang balikat ng dating nobyo. Hindi ko alam kung paano sasagot kaya tumango na lang ako.

Pagkatapos ang jamming, tinugtog na ng banda ang aawitin ni Apple. “I hopped off the plane at LAX with a dream and my cardigan Welcome to the land of fame excess, am I gonna fit in?” Biglang pinatigil ni Sonny ang banda at pumuna ng mga mali sa instrumento. Pagkatapos ako naman ang nagkomento para kay Apple. “Maayos ka naman kumanta, malinis naman ang abot mo sa mga nota… Kaso halatang sa church ka kumakanta kasi hindi nawawala ang vibrato mo sa dulo. Tanggal ka ng vibrato at demodulate mo lang ng konti para mas lalong maging poppy.” Napangiti at napatango sa’kin si Apple, “okay…” “Hoy, ano ka ba Apple, dapat magbigay ka ng pugay diyan. Coach Jayjay dapat ang tawag mo!” hirit ni Rodney. “Ugok ka Rodney! Gago!” anas ko. “Hindi ka na nagbago, ang kulitkulit mo pa rin,” natatawang turan ni Apple, sabay kapit sa braso ng ex. “Ayon na! Umaakap na! Mamaya ‘yan magkakabalikan na!” buska ni Marko. Lumayo si Apple at namula. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Gago ka Marko,” ani Rodney. Tapos lumingon siya at hinuli ang tingin ko. Seryoso ang tingin niya. Tinitigan ko lang din siya. Tapos balik ensayo na kami.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Pauwi na. Magkatabi ang mag-ex. Nasa likod lang nila ako, sumusunod. Kung anu-ano ang pinag-uusapan nila, katulad ng college, common friends at mga nangyari noong mga panahong hindi sila nagkita. Kahit hindi naman nila pinag-usapan ang estado nilang dalawa, alam kong mayroon pa ring namamagitan sa dating magsyota, at least siguro sa side ni Apple. Nang makarating kami sa corner ng Morayta, nagsalita si Rodney, “ingat ka sa pag-uwi, Apple. Isasakay ka na namin ng jeep dito.” Napatigil si Apple at tumingin ng matagal sa dating nobyo. Punong puno ng pagtataka at panghihinayang ang kanyang mga mata. Ilang saglit bago siya nag-react. “Oo nga pala. Hindi ko na pala dapat i-expect na mag-offer ka na ihatid ako sa bahay. Hindi na pala tayo,” may yamot sa boses niya. Parang nakalog si Rodney. “Ay, oh sige. Hatid ka na namin ni Jayjay hanggang Tayuman,” tapos humarap siya sa’kin, “okey lang naman, Jayjay ‘di ba?” Wala akong nagawa kundi pumayag, “ah… Oo naman…” Umiling ang babae, “okay lang. Baka masarhan pa kayo ni Coach Jayjay ng LRT.” Tapos agad siyang pumara at sumakay ng jeep. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Napatitig lang kaming dalawa sa papalayong sasakyan na lulan siya. Tapos sa isa’t isa. Tapos tinuloy na ang lakad.

Sa gitna ng tahimik na pagtahak patungong LRT, hindi ko napigilang tanungin. “Makikipag balikan ka ba sa kanya?” ‘di ko napigilang usisain. Pero hindi ko rin alam kung bakit kailangan kong tanungin iyon. At bakit kailangan maging apektado ako sa kung ano pa man. Nagsasalubong ang kilay na lumingat si Rodney sa akin, “ano ba namang tanong ‘yan, Jayjay?” “Nagtatanong lang naman, kasi siyempre… Alam mo ‘yon, nagkita kayo ulit, nagkakausap… Apat na taon din kayo, baka ma-reconcile niyo na ‘yung mga dati niyong problema…” paliwanag ko. “Jayjay, alam mo, hindi ko alam kung bulag ka lang o tanga o ano…” iritable niyang sagot, “ano ba talagang parte ng ‘gusto kita’ ang hindi mo maintindihan?” Sa totoo lang, intending-intindi ko naman ang ibig niyang sabihin sa mga kinikilos niya noon pa man. Pero ayokong i-welcome ang thought na totoo at seryoso iyon. Ayokong maniwala. Ayokong tanggapin. Baka kasi madala ako. Ayokong madala. Ayokong mapahamak. “Akala ko lang kasi ‘yon ang motibo mo kaya inaya mo si Apple na makibanda,” sabi ko, “pero sa akin, wala namang masama kung maging kayo ulit.” Nakasimangot na si Rodney, “nakakapikon ka na, Jay. Nirekomenda ko si Apple kasi kailangan natin ng female vocalist. Siya lang naman ang kilala ko na maaaya ko. Kaya para makatulong sa banda, kahit ilang dahil hindi kami naguusap simula nang nagkalas kami, inaya ko siya. Kung tutuusin, puwede nga natin siyang gawin mainstay kung gusto natin, kaso hindi mine-mainstream ni Apple ang musika sa buhay niya. Trabaho talaga. Pero Jay, hindi ko gusto kong makipagbalikan sa kanya.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Mukhang gusto ni Apple, eh,” puna ko. “Pero hindi na nga siya ang gusto ko,” pilit niya, “hindi mo pa ba makuha? Ikaw ang sinamahan ko umuwi ngayon at hindi siya. Kahit anong sabihin niyong lahat, ayokong lokohin ang sarili ko. Kilalang kilala mo kung sino ang tunay na gusto ko. Dahil kung hindi mo ‘yon nakikita at napapansin, masmasahol ka pa sa may kapansanan.”

“Kalma lang, Rodney!” saway ko sa kanya, “bakit ang taas ng boses mo?” Lukot na lukot ang mukha niya, “kasi naman. Hindi mo na nga kaya ibalik ‘yung feeling at wala na nga akong inaasahang kapalit, tapos kahit acknowledgement o recognition lang ng feelings ko, hindi mo man lang magawa.”

“Bakit? Wala akong pinapangako sa’yong kahit na ano,” seryoso at diretso kong tugon sa kanya. Natigilan siya. Tila nabasa ng malamig na tubig. “Aray.” Mahina niyang sambit. “At sa pagkakaalala ko ang gusto mo lang ay mag-exist ako,” dagdag ko, “so heto. Nag-e-exist ako.” Pamimilosopo ko. Bumuntong-hininga siya, “oo nga pala. Ako pala ang tanga. Pasensya na.” Tinitigan ko siya. Mukha siyang nalugi. Tapos narinig ko siyang suminghot. Tumuloy na siya sa paglalakad. Dalawang hakbang advanced sa akin.

Pakiramdam ko, napakasama kong nilalang. Tahimik lang kami sa biyahe namin hanggang sa kanya kanya naming mga tirahan.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 26

CHAPTER 26: I’D STILL SAY YES (The Braxtons) “So, I put my hands up, keep playing my song… And the butterflies fly away… Nodding my head like yeah… Moving my hips like yeah… Got my hands up… They're playing my song… I know I'm gonna be okay… Yeah… It's a party in the U.S.A… Yeah… It's a party in the U.S.A…” Napuno ang bulwagan sa isang hotel ng strobe lights habang ang mga teenagers ay sumasayaw sa gitna ng dancefloor sa saliw ng aming musika. Mukha naman silang tuwangtuwa sa nai-deliver namin. As usual, kapag si Rodney na ang kumakanta, tilian ang mga teenager na babae--- at ilang hindi gaanong babae. Siguro ang kagandahan ng stint na ito kumpara sa huling ginawian namin sa Batangas ay maaari kaming mag-let-loose. Kabataan nga naman. The time of rebellion and raging hormones ika nga. Kaya sina Rodney at Apple napilitan din mapaindak. Maayos ang performance ni Apple. Hasang hasa ang boses sa pagka-choir. Medyo mahinhin nga lang ang mga movements sa stage. Pero ayos lang naman kasi sinasalo siya ni Rodney. Sa aming isang buong linggong ensayo ay laging punctual si Apple, matiyaga at hindi mareklamo. Hayun nga lang, halatang may attachment pa talaga siya sa dating nobyo. Transparent iyon sa kanya habang nasa practice at ngayon sa stage bilang mag-partner na bokalista. Pero si Rodney nakiki-ride lang ngunit nananatiling hindi responsive sa pinapakita ni Apple. At kahit ulit-ulitin ko siyang pilitin, sa akin pa rin siya sumasabay pauwi, at hindi sa dating nobya. Mas lutang ang galing ni Apple sa pag-awit sa mga mellow na kanta. Sa galing niya ay na-encourage niya ang mga teenager na mag-slow dance pa rin. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“They say time can heal a broken heart… And true love never ends… So why not start where we began… I’d still say yes, to you again… My darling for you, I’d do it all again…” Sa mga mellow na kanta, dapat magaling mag-role play ang mga bokalista sa stage para madala din ang mga nakikinig. Kaya naman pinaarte namin ang dalawa bilang magkasintahan sa ganyang uri ng mga kanta. Pero tila para kay Apple, ang awiting iyon ay sumasalamin sa kanyang damdamin. Totoong totoo ang pagganap niya sa role play ng dating nobyo. “Yes, I’d still say yes, to you again… My darling for you, I’d do it over and over, again…”

-------------------------------------------------------------------------------------------

Pagkatapos ng aming set, nakihalubilo kaming banda sa mga teenagers. Maraming nakiki-picture. Lalo na sa aming dalawa ni Rodney. Iba talaga ang teen spirit. Halos malamog kami sa kakahablot ng mga babae. Pero nagulat ako sa isang mariing hatak na dumapo sa kaliwang braso ko sa gitna ng kaguluhan. Nalingat ako at nakita ko si Apple na nakahawak sa akin. Tumango siya sa akin, na parang ang ibig sabihin ay samahan ko siya sa pupuntahan niya. Sumunod ako sa kanya at iniwan ang kaguluhan. Tumungo kami sa back stage.

“Bakit Apple?” tanong ko, “siyanga pala. Good job kanina!” “Salamat, minsan naman nae-enjoy ko rin ang pagkanta kasama ang banda,” sagot ni Apple, “may itatanong lang sana ako sa’yo. Eh, wala na akong ibang makakausap, eh.” “Ano ‘yon?” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Close kayo ni Rodney, ‘no?” Kinilabutan ako bigla sa narinig ko. Parang sinisipat ako ng tono ng boses niya. “Tama lang, bakit?” “Ikaw lang ang naisip kong kausapin kasi lagi kayong magkasama umuwi, so I presume you always talk about things.” “Tama lang…” muli kong tugon. “Tell me, is he dating someone?” Nasamid ako. “A-ah, sa pagkaka-alala ko, wala naman…” Hindi ito kasinungalingan. Hindi naman kami nagde-date ni Rodney. At least sa perspective ko. “May kinakausap ba siyang ibang babae?” “Wala naman siyang nabanggit. At wala naman akong napapansin…” Hindi rin ito kasinungalingan. Dahil wala naman siyang ibang babaeng kinakausap. Sa pagkakaalala ko, lalaki ako at ang ibang kabanda. “So, wala naman siyang kinahuhumalingang ibang babae?” “Wala…” Hindi rin ito kasinungalingan. Kasi technically, hindi naman babae ang kinahuhumalingan ni Rodney. “So, paraphrasing the question, he’s still available?” Tumango ako, “yeah, tingin ko, oo.” Hindi rin ito kasinungalingan. Kasi wala namang napag-usapang exclusivity, at least sa part ko. “He’s not into someone right now?” Nasamid ako ulit. “Ewan ko…” ‘Yan. Half-lie na iyan.

Bumuntong-hininga si Apple, “sorry Coach Jayjay, huh… Ang dami kong tanong…” Tumango-tango ako, “okay lang.” Tapos hindi ko na napigilang mang-usisa, “magkakabalikan na ba kayo?” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Naghalukipkip siya, “hindi ko nga alam, eh. Ang vague kasi ng actions ni Rodney lately.” “Ahhh…” “Minsan tuloy, pinagsisisihan ko kung bakit ako nakipag-break sa kanya no’n…” mahinang sambit niya, “bago kasi siya sumali sa inyo, pinangako niya na sa’kin na wala na talagang banda. Kasi noon laging mitsa ng away at petty break-ups namin ang kawalan ng oras niya sa akin dahil sa banda.” “Okey…” “So, siyempre, bilang other half ng relasyon, nagtanong ako, ‘nananadya ba talaga ‘to o ano?’ Gagawa ng pangako tapos hindi tutuparin, tapos ilalagay niya at-stake ang relasyon namin dahil babawasan pa niya ang kaunting time na nase-spend namin together. Kaya ako nakipagkalas. Kasi hindi siya nadala sa pakiusap at pagna-nag ko. Umaasa ako na kapag nakipag-break ako sa kanya, aalis siya ng banda para makipagbati sa akin ‘yon…” “Sa bagay, may punto ka…” “Pero to my dismay, hindi siya umalis sa banda niya. Matatanggap ko naman siguro ‘yon, pero ang mas masakit nang nakipagkalas ako sa kanya, hindi na talaga niya ako kinausap at kinita, kahit text lang. Parang tuluyan niya nang pinili ang pagbabanda over sa’kin. Pero siyempre, bilang matinong tao, naisip ko rin na baka may ibang babae siyang binabalingan ng atensyon bukod sa banda.” Nasamid na naman ako. “Tulad nga ng sabi ko Apple, mukhang wala naman.” “Jayjay, hindi ko alam kung may girlfriend o nililigawan ka, pero alam mong hindi lang basta-basta puwedeng itapon ang apat na taon naming pinagsamahan. Alam ko, most of the time, hindi kami smooth-sailing, but I still love him. At umaasa akong gano’n pa rin ang nararamdaman niya.” “Naiintindihan ko naman…” “Kaya Jayjay, puwede ba akong makahingi ng kaunting pabor sa’yo?” “Ano ba puwede kong gawin?” “Tulungan mo naman ako sa kaibigan mo,” pakiusap ni Apple, “ipaalala mo naman sa kanya na may babaeng naghihintay sa kanya. Jay, si Rodney ang lalaking gusto kong makasama habang buhay. Siya ang gusto kong pakasalan. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Ngayon handa kong tanggapin kung pagbabanda ang calling sa kanya. I can always make adjustments. We have been adjusting with each other for four years, ngayon pa ba kami titigil?” Hindi ako nakaimik. “Ano, Jay? Maaasahan ba kita?” “Paano bang gagawin ko?” “Hindi ko alam, basta diskartehan mo na lang. Lead him to me. Bahala ka na kung paano mo gagawin.”

Bumuntong-hininga ako. Nag-isip ng malalim. Tumango ako. “Sige.” Hindi ko alam kung bakit iyon ang pinakamabigat na pag-ayon na ginawa ko sa buong buhay ko. Ngumiti si Apple, “thank you, Jayjay. Sobrang thank you talaga.” Ngumiti lang din ako. Pero tila kay tigas ng muscles ko sa bibig.

“Oh, andiyan pala kayo,” boses ni Rodney. Napalingon kaming dalawa. Ang talas ng tingin sa amin ni Rodney, habang naglalakad siya papalapit sa amin. Para bang grave na kasalanan ang pinag-uusapan naming dalawa. “Ano’ng pinag-uusapan niyo?” tanong ng lalaki. “Ah, wala naman, pinupuna ko lang ‘yung mga ilang mali niya sa pagkanta kanina,” palusot ko, “pina-pirate ko din, baka gustuhin niyang maging permanente na sa banda.” “Okay,” tila hindi kumbinsidong reaksyon ni Rodney, “pero malamang humindi ‘yang si Apple.” Awkward na tawa ang nilabas ko. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Uwi na tayo,” aya ni Rodney, “sabay ka na sa’min ni Jayjay, Apple. We’ll just drop you off sa apartment mo sa Tayuman. Along the way lang naman, eh.” “Hindi na ‘ko sasabay,” hirit ko. Napatingin sila sa aking dalawa. “Bakit?” tanong ni Rodney. Nagkibit-balikat ako, “ahhh… Ano… Inom lang ako sa bar. Parang kailangan ko ng konting alcohol sa katawan. Hehehe.” “Eh, ‘di samahan ka na namin,” suhestiyon ng lalaki. Umiling ako, “huwag na huwag na. Hassle pa. Saka pagod na kayong dalawa. Pagpahingahin niyo ang mga lalamunan niyo at baka tuluyang mawala ang boses niyo bukas.” Tumango si Apple, “oo nga, Rodney.”

Bumuntong-hininga si Rodney. Parang pikang-pika ang mukha niya. Parang ayaw niyang maniwala. Parang ayaw niyang tanggapin. “Sige, ingat ka na lang, Jayjay,” tila yamot na pagpapaalam ni Rodney. “Ingat ka, goodnight,” segunda ni Apple habang tumatabi sa dating nobyo. Tumalikod sila at umalis na.

Nakalayo na sila. Paliit nang paliit ang imahen ng dalawang magkatabi mula sa kinatatayuan ko. Gusto ko na ring lumakad pero parang nadikit ang paa ko sa lupa. Mabilis ang tibok ng puso ko. Parang ang daming baritonong boses na sumisigaw sa utak ko. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Nagsabay ang hininga sa batok ko at ang halimuyak ni Rodney sa ilong ko, habang binubulong ko sa sarili ko.

“Buti na lang talaga… Buti na lang at hindi ako bumigay…”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 27

CHAPTER 27: I DON’T HAVE THE HEART (James Ingram) >>> VITO CRUZ Pagkatapos ng trabaho, pinatungo kami ni Sonny sa isang recording studio sa UN Avenue, kaya doon na rin ako bababa. Magre-record na daw kami ng una naming kompo. Uunahin na ang, “Leave Your Heart in the Morning.” May nag-text. Si Rodney. Jay, sagutin mo nmn twg ko. Khapon p ko. O kya kht txt lng. Bumuntong hininga ako. Simula nang opisyal na “manligaw” si Rodney, madalas niya akong tinatawagan para kumustahin. Para lang mangamusta at mangulit. Hinahayaan ko lang. Sa totoo lang, breath of fresh air talaga ang mga hirit at patawa niya. Nakakatanggal ng stress sa isang mabigat na araw. Pero dahil sa cue na binigay sa akin ni Apple, hindi ko na sinasagot ang mga tawag niya. Hindi ko alam kung tama itong ginagawa ko. Pero ang utak ko, pilit nililista ang mga facts na ito sa isipan ko: (1) May gusto sa akin si Rodney; (2) Ayokong makipag relasyon sa kapwa ko lalaki; (3) Gustong makipagbalikan ni Apple kay Rodney, at; (4) Malaki ang posibilidad na magkabalikan sila, considering ang four years nilang naging pagsasama. Bigyan ko lang ito ng panahon at matutuwa din siguro ako sa magiging resulta. Pero bakit gano’n? Parang may mali sa kung saang parte ng katawan ko. Sa Left Midclavicular Line, Fifth Intercoastal space. Sa bigat, talo ko pa ang may cardiomegaly. Taimtim kong pinakikinggan ang kanta sa peke kong iphone. “I don’t have the heart, to hurt you… That’s the last thing I’m gonna do… But I don’t have the heart, to love you… Not the way you want me to…”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

>>> UN AVENUE Nagulat ako nang makita ko si Rodney sa harap ng building kung saan matatagpuan ang recording studio. Mag-isa lang siya. Mukhang nakita niya rin ako. Agad niya akong tinawag. “Jayjay!” “Rodney.” “Bakit hindi mo sinasagot tawag ko at text ko? May problema ba?” Tiningnan ko siya. Gusto kong sabihin na mayroon ngang problema. Na hindi okay ang pakiramdam ko. Pero paano ko ipapaliwanag ang hindi ko rin naman alam ang dahilan? “Wala,” ang isinagot ko. “Busy lang Rodney.” Hindi siya umimik. Pero bakas sa mukha niya na hindi niya pinaniwalaan ang sinabi ko.

Hindi ko alam kung bakit hirap na hirap ako sa sitwasyon. Dati naman bago pa ang ligawan, maayos naman na, eh. Kahit naman ng panahon ng ligawan, okay lang din naman. Akala ko naman kasi lilipas din lang. Naisip ko, dapat hindi ko na talaga hinayaan no’ng una pa, eh. “Rodney, siguro mas makabubuti kung sa iba mo na lang ibaling ang pagtingin mo,” bigla kong nabanggit. “ANO?!” bulalas niya. Hindi ako nakasagot agad. Hindi ako makatingin ng diretso kay Rodney. Ang talas ng pagtitig niya sa akin. Kinukuyom-kuyom niya ang dalawang palad niya. Ibubuka na niya ang bibig niya ng biglang may tumawag mula sa likod ko. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Jayjay, Rodney!” boses ni Sonny, “andiyan na pala kayo.” Bumuntong hininga si Rodney at napatungo. “Handa na ba kayo mag-recording?” ani Sonny. Napatango lang kaming dalawa.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Naranasan ko na naman ulit mag-recording. Ang plano, ipasa ang gagawing mga demo tape sa mga recording company. Astig kasi talagang naka-headphones kaming lahat habang tumutugtog. Mahirap nga lang, kasi isang notang mali, ulit kami sa umpisa. Pero nakaraos naman after five repeats. Medyo mainit ang studio dahil kulob kami ng egg crates. Nauna muna ang banda mag-record. Kumakanta si Rodney bilang gabay lang ng tugtugan. Tapos kapag na mix-up na ang banda, papatungan namang iyon ng talagang kanta na ni Rodney, Nang matapos na kami, iniwan na namin si Rodney sa loob ng booth. Nakatapat siya sa isang malaking mikropono na may screen.

“Rodney, alam kong malungkot ang kanta pero ‘wag ka naman sumabay,” komento ni Marko bago nagsimula ang recording ng bokalista, “kanina ka pa diyan mukhang nalugi.” “Oo nga eh, may problema ba? Ayaw na ba ni Apple makipagbalikan?” tanong ni Wendell. “Wala ‘to pare, napagalitan lang sa work kanina,” tugon ni Rodney. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Tapos tumingin siya sa’kin. Nilayo ko ang tingin ko sa kanya.

“But the sun’s up now and I open my eyes… And I find you’re not here and I’m wondering why… ‘Cause just when I thought I had it right last night… When you were here with me breathing… How could you leave your heart in the morning…” Nagtinginan kaming apat habang nagre-recording na si Rodney. Dinig na dinig kasi na maraming palya sa pagkakakanta niya mula noong una palang. Gusto ko na sana siyang patigilin, pero ayoko nang dumagdag pa sa injury. Kaya si Sonny na ang gumawa. Nagsalita siya through sa isang mic sa may control room. “Rodney, madami kang palya. At mali ka sa may lyrics mo sa may una.” Tumango lang si Rodney. Mukha pa ring lutang. Lalong bumibigat ang dibdib ko. Kasi alam kong ako ang may kasalanan kung bakit siya tuliro. Umulit siya ulit. Pinatigil. Isa pa. Pinatigil. Hindi man lang siya umaabot ng kalahati. Malakas ang paghinga niya. Pinatigil. Pinaulit. Hanggang sa abutan kami ng time. Hindi na kami makapag-extend. Five hundred pesos kasi per ora sa recording studio. “Sorry mga pare, laki lang talaga ng problema ko sa trabaho,” paumanhin ni Rodney sa banda. Tinapik siya ni Sonny sa balikat, “ano ka ba? Okay lang. Naka-save naman ang files natin dito. Bukas na lang ulit. Ayusin mo na ‘yang problema mo nang maka-diretso na tayo bukas.” Tumango siya tapos tumingin ulit siya sa akin. Umiiwas pa rin ako. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

-------------------------------------------------------------------------------------------

“Jay, mag-usap tayo,” sabi ni Rodney pagka-alis ng tatlo. Tumango lang ako. Nandoon kaming dalawa sa tagong gilid ng building. “Alam ko kung ano ang gusto mong mangyari… Gusto mo kaming magkabalikan ni Apple. Ramdam ko naman. ‘Yung pag-uusap niyo du’n sa debut. ‘Yung pagiwas mo sa’kin. ‘Yung bigla niyang pagbibigay ng oras sa’kin.” “Wala namang masama kung magkakabalikan kayo ‘di ba?” “Ang kulit mo! Ayokong lokohin ang sarili ko, at ayoko nang lokohin si Apple. Apat na taon ko nang ginagawa ‘yon sa kanya. I can’t do that to her anymore lalo na ngayong puwede naman akong magmahal ng isang tao na hindi ko na kailangan gawin ‘yon.” “Pero hindi nga kita gusto. Kasi lalaki ka. Lalaki ako. Hindi puwede.” “Jayjay, iba ‘yung ‘puwede’ sa ‘gusto’. Puwede kasi na gusto mo naman talaga pero iniisip mo lang na hindi puwede.” Napataas na ang boses ko, “Rodney! Ayoko na nga Noong una, inisip ko na hayaan ka lang sa panunuyo, kasi maganda ang resulta para sa banda. Pero ngayon, tingnan mo ang sarili mo? Nasayang ang pera natin dahil sa dami mong palya kanina. Masyado ka nang apektado. Masyado ka nang nadadala. Samatalang noon una pa lang, sinabi ko na sa’yo Rodney, ayoko. Ayoko talaga. Hindi ako makikipag-relasyon sa’yo.” ”Hindi ‘yan totoo. Iba ang sinasabi ng kilos mo noon pa man,” pilit niya. “Putaragis na ‘yan. Bakit ba kasi masmarunong ka pa sa’kin? Feeling mo alam ang ibig sabihin ng bawat salita at galaw ko. Binabasa mo lang naman kung ano ang gusto mong makita. Minsan binibigyan mo ng kahulugan ang wala naman. At nakakainis kasi parang lumalabas na babae akong nagpapakipot sa’yo. Kabanda’t kaibigan lang talaga ang tingin ko sa’yo, at kahit ano pang paniwalaan mo, kahit kung anu-ano pa ang basahin mo sa’kin hanggang do’n lang ako.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“So, gusto mo na ako’ng lumayo?” “Hindi naman sa lumayo. Magkikita pa rin naman tayo sa banda. Tanggapin mo na lang ang pakikipagkaibigan na binibigay ko.” “Hindi ko alam kung kakayanin ko ‘yon. Na makasama ka sa halos araw-araw at alam kong gusto kita. Makakatabi kita pero hindi kita makukuha.” Malungkot na ang mukha ni Rodney. Sumisinghot na siya. Ang bigat ng dibdib ko. Napapalunoklunok ako. “Para sa banda Rodney. Kailangan ka namin. Kailangan mo kami.” “Alam mo, tingin ko, alam ko na ang dahilan kung bakit mo ako pinapatigil sa panliligaw. Kasi bibigay ka na. Kasi baka mahulog ka. At ayaw mo mong mangyari ‘yon. Bakit? Kasi hindi puwede,” asar niyang sabi.

Bumuntong-hininga ako, “alam mo Rodney kung bakit galit na galit na ko sa’yo ngayon? Ang presko mo. Ang yabang mo. Ang kulit mo. Feeling mo alam mo lahat. Na lahat ng iniisip mo at sinasabi mo totoo. Umalis ka na nga. Baka magbalibagan tayo dito ng ‘di oras.” Mula sa matigas na mukha ay muling naging depressed ang hitsura niya, “Jayjay, sabihin mo na kung ano’ng gusto mong sabihin. Basta gusto ko lang maging masaya ka. Na maging dahilan ako ng kasiyahan mo. Bakit mo ba pinipigilan ang sarili mo na maging masaya?” Nagmatigas pa rin ako, “paano mo naman nasabing hindi ako masaya? At paano mo nalaman kung ano ang magpapasaya sa’kin? Bakit Rodney? Gaano mo na ba ako kakilala?

Tumitig siya si Rodney akin. Seryoso at matagal. Pagkatapos nagsalita. “Sige, balik ko sa’yo tanong mo Jayjay. Gaano mo ba kakilala ang sarili mo?” Katahimikan. Isang huling tingin sa akin. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Tapos lumakad na siya papalayo.

At ako. Nag-palpitate sa isang tabi.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 28

CHAPTER 28: YOU DON’T MISS YOUR WATER [‘TIL THE WELL RUNS DRY] (Craig David) >>> MONUMENTO Pag-uwi ko ng bahay, tuliro ako. Hindi dahil nasaktan ako dahil sa mga nangyari sa amin ni Rodney kanina, kung ‘di dahil sa huling sinabi niya bago siya naglakad papalayo. “Gaano ko ba kakilala ang sarili ko?” tanong ko sa sarili ko. Mabigat man sa loob, dapat kong tanggapin na singkwenta porsyento sa lahat ng sinabi niya sa akin noong huling nagsagutan kami ay tama. Lalo na ‘yung huli. Habang nasa LRT ako kanina, sinusubukan kong isipin ang sagot sa tanong na iyon. Pero tuwing tinitingnan ko ang huling dalawang taon ng buhay ko, wala akong mahinagap. Parang ang laki ng butas. Parang sabog. Naisip ko na kung babasahin ko ang sarili ko bilang bida ng isang nobela, wala siguro akong ka-appeal-appeal. Wala siguro akong kabuhay-buhay. Na parang magiging isa lang akong tiga-obserba at hindi tiga-gawa. Hindi ako tatatak sa mambabasa. Ang maalala lang sa akin, ay ako si Jayjay. Si Jeremy John Alejandro. Hayun lang. Hanggang pangalan lang. Dadaan lang ako sa buhay ng isang tao at lilipas din. At least, ‘yun ang tingin ko.

Kumuha ako ng papel at lapis, umupo sa harap ng mesa at sinubukang gumawa ng Johari’s window. Sinubukan kong maglagay ng mga traits na tingin ko ay taglay ko. Isa. Dalawa. Tatlo. Apat. Lima. Anim. Pito. Walong minuto. Wala pa rin akong nasisimulang isulat. Wala kahit isa. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

-------------------------------------------------------------------------------------------

Pagkagising ko kinabukasan ng umaga. Nahuli ako ng gising ng ilang minuto. Tinitigan ko ang cellphone ko upang tingnan kung may nag-text. Wala.

May hinahanap ako. Parang kulang. Lagi kasing may nag-gu-goodmorning sa akin dati. Tapos hihirit ng mga corny na pick-up lines. Minsan tatawag para manggising at magpatawa. Wala ngayon.

-------------------------------------------------------------------------------------------

>>> UN AVENUE Kinabukasan, sa ikalawang araw ng recording namin. Pagdating ko sa building, dumiretso na ako sa recording booth. Ang tanging nandoon pa lang ay si Sonny sa may control room. “Wala pa sila?” tanong ko habang tumatabi sa inuupuan niya sa control room. Nagkibit-balikat siya. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Tapos bigla kong naalala ang ibang boxes ng Johari’s window.

“Sonny, may tanong ako,” sabi ko sa kanya. “Shoot.” “Kunwari sikat na tayo, tapos ini-interview tayo sa TV, tapos tanungin ko kung paano mo ako ide-describe, paanong sasabihin mo?” “Ano na namang pag-aadik ‘yan, Jayjay?” Nakakunot ang noo niya. “Panirang trip ka naman, eh. Sagutin mo na lang.” Napaisip siya sandali, “siyempre, isa kang halimaw na piyanista.” “Skill naman ‘yon, Sonny. ‘Yung trait ba.” “Trait…? Ahh… Ayos ka naman.” “Pa’nong ayos?” “Tama lang.” “Pa’nong tama lang?” “Ano… Mabait ka naman…” “Pa’nong mabait? Lahat kasi ng tao puwedeng sabihan ng mabait.” “Mabuting kaibigan gano’n…” “Pa’nong mabuting kaibigan…” Pinanlisikan niya ako ng mata, “ang adik mo naman Jayjay! Puta, ang dami mong tanong. Basta okay ka naman. Akala mo naman ang dali mong i-describe bilang tao.” Napatango na lang ako, “okay. Pasensya na.” Tama si Rodney. Tama ako. Hindi makulay ang personalidad ko.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

May dumating. Si Rodney. Sumaludo siya sa’min, “Sonny, Jayjay.” “Rodney,” sabay namin bati ni Sonny. Tiningnan ko siya. Nakangiti lang siya sa aming dalawa. Hindi siya mukhang problemado katulad noon huli ko siyang nakita. “Practice na ako sa loob ng booth, para hindi na ako magkakamali mamaya,” aniya tapos pumasok na sa booth. Doon nag-practice na siya sa pagkanta. Seryoso siya at ni hindi tumitingin sa aming dalawa habang siya ay nageensayo.

May hinahanap ako. Parang kulang. Lagi kasing nangungulit si Rodney sa akin dati kapag ensayo. Tapos pabirong tatawagin akong coach. Tapos magpapaturo ng kanta. Tapos magbibilang ng flat. Pasimpleng aakbay habang pina-pianuhan ko siya. Magnanakaw ng tingin habang nagpa-practice. Wala ngayon.

-------------------------------------------------------------------------------------------

“Jayjay, mauna na ‘ko,” paalam sa akin ni Rodney nang nauna nang makaalis ang tatlo pagkatapos ng successful na recording. Bago pa man ako makatugon ay tumalikod na siya at naglakad patungo ng LRT. Tinitigan ko lang ang papaliit niyang bulto habang papalayo sa akin. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

May hinahanap ako. Parang kulang. ‘Yung mga tsokolate kong nakukuha ko pagkatapos ng ensayo. Tapos aayaw ako. Tapos magpupumilit siya. Tapos sasamahan niya ako maglakad sa LRT. Wala ngayon.

-------------------------------------------------------------------------------------------

>>> DOROTEO JOSE Nakita ko ang hindi pa natatanggal na poster para sa natapos nang concert ni John Mayer. Walang baterya ang pekeng iphone ko. Wala akong pinakikinggan. Kaya lumilipad ang utak ko.

May hinahanap ako. Parang kulang. ‘Yung katabi ko sa gitnang parte ng LRT. Pag-uusapan namin ang tungkol sa banda. Minsan kung anu ano lang ang napag-uusapan. Kapag umaalog ang tren, magtatama ang mga braso namin. Tapos hihirit ng knock knock joke. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Tapos tatawa ako. Tapos ngingiti sa’kin. Tititig ng matagal. Tapos matatahimik ako. Wala ngayon.

>>> 5TH AVENUE Nagbukas ang pinto. May hinahanap ako. Parang kulang. ‘Yung magsasabi ng ,“ingat ka Jayjay, huh. Text kita mamaya. Mag-reply ka naman.” “See you sa susunod na ensayo.” “Magpa-practice ako pramis. Para sa’yo coach.” Tapos titingin na parang ayaw nang bumaba sa station na iyon. Magmamadali palabas kapag tumunog na ang warning buzzer. Mananatiling nakatayo sa labas at kumakaway hanggang sa makalayo na ang tren na lulan ako. Wala ngayon.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Bago ako matulog kinagabihan. Tinitigan ko ang cellphone ko upang tingnan kung may nag-text. Wala. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

May hinahanap ako. Parang kulang. Lagi kasing may nag-gu-goodnight sa akin dati. Tapos hihirit ng, “I thank God for you existence, Jayjay.” O kaya, “I’m happy you exist, Jayjay.” Isang beses noon, ang text pa, “Jayjay, I… Love you.” Tapos hindi ako magre-reply. Kasi awkward. Pero laging matutulog ako ng may ngiti sa labi ko. Sa kadahilanang hindi ko mawari. Wala ngayon.

Ngayon ko lang napansin lahat kung kailan wala na.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 29

CHAPTER 29: MORE THAN WHAT YOU THINK OF ME (Lightning Train Commuters) Hindi pa rin tapos ang misyon kong mapunan ang aking Johari’s window. Wala pa ring laman. Hindi ko malagyan. Hindi rin malagyan ni Sonny. Blanko pa ang mga box. Naisip ko, baka sa iba ko mahanap ang self-validation.

Kinabukasan ng gabi. Muli kong natagpuan ang sarili ko sa kuwarto ni Sheryl. Maraming beses ko siyang nagamit. Sarap na sarap ako sa sex na ginawa namin. Sabi nga nila, sexualization is a defense mechanism. Kapag malaki ang problema mo, ang sex, tulad ng drugs, ay isang mabisang escape. At mukhang natugunan naman ni Sheryl ang pangangailangan kong iyon.

“Mukhang na-miss mo ‘ko ng husto, ah,” sambit sa’kin ni Sheryl pagkatapos ng huli naming pagniniig. Natawa ako, “tama lang. Ikaw nga ‘tong mukhang hayok na hayok sa’kin.” Kinurot niya ako sa tagiliran, “kapal mo, Jay! Hahaha, where have you been ba this past month?” Inisip ko kung nasaan ako ng huling buwan at mga araw bago pa iyon. Dalawa lang naisip ko. Ang banda. At si Rodney. “Busy lang,” sagot ko. “Kaya mo pa isa?” mapang-akit niyang tanong. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Pang-apat? Haha. Sige mamaya. Recharge muna ako.” Humagikhik siya.

“Sheryl, naisip mo bang tuluyan mo na ‘kong syotain?” Natawa siya, “bakit naisip mo ba ‘yon?” “Hindi naman. Pero kung sakaling gusto ko, sasagutin mo ba ‘ko?” Umiling siya, “hindi.” “Bakit naman?” “Sorry, don’t take this wrong, huh. Pero hindi ka boyfriend o husband material.” “Pa’no mo nasabi?” “Don’t get offended Jay, huh? But it’s just that you’re dull. Mysterious ang dating kaya nakakaakit. But then kapag sinubukan mong buksan, wala namang laman. Empty. Heartless. Purely pang-kama. Isang heartless sex machine. Batteries not included.” Hindi ako nakaimik. Tinanggap ko lang ang sinabi niya. “Don’t tell me naapektuhan ka sa sinasabi ko? I mean, you know me. I’m straight forward. I’ll tell what I think of. But you’re the best fuck I’ve ever had.” Sa likod ng lalong pagkalito, nginisihan ko pa rin siya. “Ah, mysterious pala, huh? Best fuck, huh? Sige, papatunayan ko ulit sa’yo ngayon ‘yan.” At muli kaming nagtalik.

Habang may ibang lagusan na napunan, nanatiling butas pa rin ang Johari’s window.

------------------------------------------------------------------------------------------HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

>>> UN AVENUE Kinabukasan. Sa loob ng control room, nandoon kaming dalawa ni Sonny. Nauna ulit kami sa ibang band members. “Ano’ng orig na kompo naman ang i-re-record natin ngayon?” tanong ko. “Nahihirapan nga ako pumili, eh,” ani Sonny, “bakit nga ba gano’n ang set ng mga kanta mo? Kung hindi tungkol sa sex, puro naman malungkot. Wala ka bang masayang kanta?” “Pa’nong masaya?” “‘Yung upbeat? ‘Yung maaliwalas ang chord pattern. ‘Yung tungkol ba sa love na hindi heart broken.” Hindi ako nakasagot agad. Wala nga ba akong kanta na masaya? “Alam ko Jayjay, madami kang hang-ups sa buhay, halatang -halata sa mga kanta mo. Pero puwede gawa ka naman ng masayang kanta?” Bumuntong-hininga ako, “sige, hanap ako kung mayro’n na kong gawa. For the mean time pagtiisan niyo muna ang mga depressing kong kanta.” Natawa si Sonny. Ako naman tahimik lang na nag-iisip. May mailalagay na ako sa Johari’s window ko sa box na, “your traits that you and everyone else see and know.” Jayjay = Malungkutin.

-------------------------------------------------------------------------------------------

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Jayjay, siyangapala, may natapos akong kanta,”ani Rodney sa akin, “pakinggan mo lang. Tingnan mo kung swak sa panlasa mo at kung puwede natin ibanda.” Nakaalis na ang tatlo. Kami ulit dalawa ang naiwan sa harap ng building pagkatapos ng recording session. May inabot siya sa aking CD-R. Nakalagay ito sa maliit na case. “Tingnan mo lang kung pwede nating siprahin, para may contri ako sa banda,” dagdag niya habang tinatanggap ko ang CD, “sabi kasi sa’kin ni Sonny, sa’yo ko na lang daw ‘to ibigay, ikaw daw kasi ang kumakapa ng mga bagong kanta.” “Okay,” lang ang nasabi ko. Tinitigan ko ang mga salitang nakasulat sa top part ng CD gamit ang itim na pentel pen. Binasa ko iyon ng malakas. “More Than What You Think of Me.” Nag-react ako, “ah, interesting ang title. Tungkol naman saan ‘to, Ro----” Napatigil ako nang ma-realize ko na nakatalikod na siya sa akin at naglalakad palayo. Hindi siya lumingon. Nagpakawala na lang ako ng malalim na hininga.

-------------------------------------------------------------------------------------------

>>> MONUMENTO Ang una kong ginawa pagkauwing-pagkauwi ko ng bahay ay humarap sa laptop ko. Agad kong sinalpak ang CD ni Rodney at pinatugtog at pinakinggang through a head phone ang kantang nilikha niya. Malinis naman ang pagkaka-record. Mukhang magandang mp3 recorder ang nagamit niya. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Piano ang ginamit na accompaniment. Halatang si Rodney rin ang tumitipa kasi medyo beginner ang style ng rhythm. Malamyos. Mabagal. Malungkot. At muli ko na naman narinig ang magandang baritonong boses ng aming bokalista. (Listen to the song here. Copyrighted 2010.) "There’s something wrong with my voice ‘Cause you don’t seem to hear me There’s something wrong with my face ‘Cause you don’t seem to see me ‘Cause to you, I’m just a non-existent being in this world I don’t mean anything to you at all But to me you’re my everything You’re every note in every song I sing I see salvation in your eyes Heaven opens up when I see you smile ‘Cause to me, you are so much more than what you think of me There’s something wrong ‘Cause you don’t seem to There’s something wrong ‘Cause I don’t know what

with my song get what I mean with me I’m putting myself in

‘Cause to you, I’m just a non-existent being in this world I don’t mean anything to you at all But to me you’re my everything You’re every note in every song I sing I see salvation in your eyes Heaven opens up when I see you smile ‘Cause to me, you are so much more than what you think of me There’s something wrong with my life ‘Cause I don’t have you beside me ‘Cause to me you’re my everything You’re every note in every song I sing HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

I see salvation in your eyes Heaven opens up when I see you smile ‘Cause to me, you are so much more than what you think of me Oh heaven opens up when I see you smile ‘Cause to me, you are so much more than what you think of me"

Nakatulala ako. Sa screen. Tinitigan ko lang ang oscillations ng equalizer. Nanginginig ang mga mata ko. Parang lahat ng hindi nasabi sa akin ni Rodney ng huling dalawang araw, sinabi niya lahat dito. Ang bigat ng dibdib ko. Muli akong nag-palpitate.

Tinawagan ko si Rodney gamit ang cellphone ko. “Hello? Jayjay? Bakit ka tumawag?” “Narinig ko na ‘yung kanta mo.” “Ah…” “Maganda siya Rodney…” “Talaga?” “Oo, pramis. Gagandahan ko ang areglo dito.” “Salamat, Jay.” Napatahimik ako. Napakadami kong gustong sabihin. Na maling isipin niya na hindi ko siya nakikita at naririnig. Na maling inisipin niyang hindi ko tinuturing na nag-e-exist siya sa aking mundo. Na maling isipin niya na wala siyang halaga para sa’kin. Pero hindi ko mabuka ang bibig ko. Natakot ako sa implikasyon ng sasabihin ko. Nanginginig ako habang nararamdaman ko ang ihip ng hangin sa batok ko at ang langhap ng amoy sabon sa aking ilong. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Matagal kaming walang imik. Narinig ko siyang suminghot. Tapos lumunok. “Jay, baka mapagastos ka pa sa call na ‘to,” aniya gamit ang diretsong tinig, “good night.” “Goodnight.” Call ended.

Nanitili akong tulala habang naririndi sa busy tone ng telepono. Toot. Toot. Toot. Toot. Toot. Toot. Toot.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 30

CAUTION: This chapter depicts a very delicately rough scene between a man and a woman. Again I warn you, this story isn't kind. --------------------------------------------------

CHAPTER 30: BAD ROMANCE (Lady Gaga) >>> QUIRINO Alas-onse ng gabi, Biyernes. Ang lahat ng tauhan sa clinic, kasama ako, ay nasa Padi’s Point. Birthday kasi ni Boss Ai. Dinala niya kami dito para i-treat. Pagkatapos mag-dinner ay inuman, pulutan and sayawan na kami.

Wala akong gana. Masyadong magulo ang linggong nagdaan. Masyadong malamlam na mabuhay na mag-isa. Tulad ng inaasahan ko, si Doc Minette at ilan kong babaeng kasamahan ay sinusubukan akong akitin. Alam kong matagal na nila akong sinisipat sa clinic kung sino sa kanila ang tataluhin ko. Si Doc Minette gusto yatang maulit ang gabing pinagsaluhan namin sa unit niya noong bago pa ako sa clinic. Siguro kung dati, kanina ko pa sila pinatulan. Kayang kaya kong pagsabayin kahit lahat pa sila. Pero ngayon talaga, parang walang epekto sa akin ang seductive dancing nila. Kaya hindi nagtagal naghanap na sila ng ibang lalaki sa bar na malalandi.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Nanatili akong nakatayo sa pader sa isang gilid at nagbibilang ng mga off-key ng keyboardista ng banda. Nagmamasidmasid sa mga tao sa loob. Mga isang oras din akong walang imik at nag-oobserba lang. Hanggang sa may nakapukaw sa aking atensyon.

Nanlisik ang aking mga mata sa babaeng nakita ko sa gitna ng dance floor. Nabuhay ang pagkarimarim sa aking isipan. Shit. Andito ka pala. Mas maganda ngayon. Sexy ka pa rin. Mahabang buhok. Mapupungay na mata. Malaporselanang kutis. Mapupulang labi. Ang ganda mo pa rin magdala ng damit. Magaling ka pa rin sumayaw. Nakakaakit. Takaw atensyon. Kay rami pa ring lalaki ang pumapalibot sa’yo. Kinikilatis mo sila, at isa isang dinidispatsa. Ganyan ka pa rin pala.

Hindi nagtagal, nagtagpo ang aming mga mata. Hindi ako bumitiw. Hindi siya bumitiw. Humanda ka ngayon. Ito na ang panahon ng paglipol. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Hi there, I’m Jayjay.” Ngumiti siya. “Rachel.” Alam ko. “Nice name. You’re hot.” “Thanks. So, are you. I haven’t seen you around before.” “Malas ka, nandito ako ngayon. Kasi I’m in the mood for eating someone alive.” “Hahaha. Should I be scared?” “Be scared. Be very, very scared.” “Scare me then.” At hindi nakatulong ang kantang tinutugtog ng banda upang mailigtas siya. “I want your love and I want your revenge… You and me could write a bad romance…”

-------------------------------------------------------------------------------------------

Natagpuan ko na lang ang sarili ko sa condo unit ni Rachel na malapit lang sa area. Pagkapasok na pagkapasok namin sa studio unit niya ay sinibasib ko na siya ng halik. Tumugon naman siya sa aking ginawa. Sisiguraduhin kong pagsisisihan mo ang pagdala mo sa akin dito. Wala pang isang minuto ay nahubaran ko na siya. Agad kong pinagdiskatahan ang kanyang malusog na dibdib. Naglabas siya ng malalakas na ungol. Ang mga kamay ko ay gumagapang sa buong katawan niya. Mabilis. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Aktong kinalmot ko ng madiin ang kanyang likod. Naghalo ang libog at paghihiganti sa diwa ko. Hinakag ko siya ng mahigpit. Binuhat ko siya at dinala sa kama.

Tinakot ko siya, “I like to do my girls really rough. Handa ka ba do’n?” “Me too. I like my men rough, Jayjay. Do it. Do what you like.” Tapos nawala na ako. Tuluyan na akong nilamon ng spirito ng paghihiganti.

“Ah, Jay! Dahan dahan…” “Huwag mo ‘kong kalmutin! Masakit na!” “Jay! Ahhh! Ang sakit!” “Hindi ako nasasarapan! Ang sakit sakit!” “Jay, stop it! I’m bleeding!” “Ano ka ba?! Get away from me!” “AAAAAAHHHH! STOP PLEASE!” “Bitawan mo ko sabi, eh!” “OUCH!” “Fuck you! Fuck you!” “EEEEEEH!” “Maawa ka sa’kin! Tama na!”

At nang matatapos na ako, lumabas ako sa bugbug niyang lagusan at siniguradong itinapat sa mukha niya ang aking pagkalalaki. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Hindi niya kinayang manlaban. Masyadong malakas ang kasamaang sumanib sa akin. Ginawa ko ang lahat para i-degrade ang pagkatao niya. “SHIT JAY! YOU’RE DISGUSTING!” tili niya.

Nang matapos na ang mahabang proseso ng aking exorcism, agad na akong umalis mula sa kama at nagsimulang magbihis. Hinang-hina si Rachel. Nanatili siyang nakaupo sa kama. Pinupunasan ang mga bakas na iniwan ko sa kanyang magandang mukha. “Walang hiya ka! You’ll pay for this!” bulyaw niya sa’kin. “Shut up, slut! Alam ko rin namang na-enjoy mo ‘yan,” sagot ko, “Rachel Monica Divino.” Napamuglat siya, “paano mo nalaman ang pangalan ko?! Sino ka ba?! At bakit mo ginawa sa’kin ‘to?” Tinitigan ko siya ng matagal. Isang pilyong ngisi ang binigay ko sa kanya. “Hindi mo na ako naaalala Rachel? Ako si Jeremy John Alejandro.” Napanganga siya, “fuck shit! Jeremy? The geeky, ugly, slimy Jeremy?!” “Yeah, slimy Jeremy. Ano pa’ng isang tawag mo sa’kin non? Ah. ‘Monster.’” “Ano’ng nangyari, sa’yo? Paano umayos ang hitsura mo?” “Ang hitsura madaling nababago Rachel, pero ang ugali katulad ng pagiging pintasera at haliparot mo, mukhang hindi pala madali magbago,” yamot kong sabi. “Shut up! Nagka-hitsura ka lang akala mo kung sino ka umasta?!” bulalas niya, “well, ngayon hindi ka na nga mukhang halimaw, pero hetong kababuyang ginawa mo sa’kin just proves na you’re still a monster! MONSTER! HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

MONSTERRRR!” “Shut up, whore!” sigaw ko sa kanya. Tumalikod na ako at umalis mula sa condo niya.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 31

CHAPTER 31: ANTHEM OF MY DYING DAY (Story of the Year) BACKMASKING to the Getting to Know Each Other ride (Chapter 9). >>> ABAD SANTOS “Ikaw na. Ano nang topic ang ipo-propose mo?” tanong ni Rodney. “Puwede ikaw na lang? Wala na akong maisip, eh.” “Hahaha. Sige, total nakuwento ko na in a nutshell ang buhay pag-ibig ko, ikaw naman… Na-in love na ba ang playboy na si Jayjay?” Bumuntong hininga ako, “kailangan ko ba talagang sagutin?” Tumingin siya sa’kin, “oo. Para patas naman. Kasi kinuwento ko ‘yung sa amin ni Apple. Although may mga naging karelasyon akong lalaki na tingin ko ay minahal ko naman kahit papaano, pero maloko lang talaga ako.” “Tumingin ka sa kalsada,” saway ko na sinunod naman niya.

“Ang unang tanong kasi diyan Rodney, ano ba ang extent ng relatedness mo sa isang tao para masabi mong mahal mo na siya?” “Parang ang bitter ng tanong mo.” Sabay halakhak si Rodney. “Sagutin mo na lang.” Tumawa si Rodney, “sa pagkakaalam ko walang hanyang rule ang love. Sometimes you just know. Kailan mo huling inisip o inakalang na-in love ka?”

“Kung pinag-uusapan natin ang romantic love, fourth year high school.” “Tagal na no’n, ah.” “Kapag naranasan mo ang naranasan ko about that so-called romantic love, eh aayaw ka talaga na umibig ulit…” Shit. Bakit ko nga ba sinabi ‘yon? Parang ang dami ko na masyadong shine-share lsa lokong ‘to? HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Bitter ka nga. So, it didn’t turn out well for you I presume?” Tumango lang ako.

“What happened?” “Malapit na mag R. Papa.” Buti na lang. Ang Abad Santos at R. Papa junction ang pinakamaikli. “Takas ka, ah.” “Basta. Ikaw na rin mismo nagsabi na hindi basta basta maganda mag kuwento ng nakaraan. Ikaw na rin mismo nagsabi na bitter ako. Kaya huwag nang pagusapan.” “Kahit gist lang?” Bumuntong hininga ako at sumalampak sa seat ko. “Nakita ko si Rachel bilang isang magandang babae na gusto kong mahalin. Pero ako, nakita ni Rachel bilang isang halimaw..”

-------------------------------------------------------------------------------------------

“Monster…” sinabi ko sa sarili ko. Nakaharap ako sa salamin. Dumiretso ako sa kuwarto ko pag-uwi ko ng gabing iyon. “Monster…” Tinitigan ko ang mukha ko. Ang aking mga mata. Ang aking kilay. Ang aking ilong. Ang aking bibig. Ang aking tainga. Ang aking buhok. Guwapong lalaki ang nakikita ko. “Monster…” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Pero hindi ko kilala ang nakatingin sa akin. Sinipat ko kung ano ang nakikita ko sa kanya. Babaero. Malungkot. Bitter sa buhay. Walang saysay. Wala na ako’ng makita. Walang laman. Walang maramdaman. Parang isang malaking butas ang nasa gitna ng aking tiyan. “Monster…” Napupunan na ang Johari’s window. Pero hindi ako natutuwa sa nakikita ko. “Monster…” Wala akong matinong pamilya. May mga kaibigan ako pero wala akong malalim na commitment sa kanila. Walang taong iniibig. Lahat ng tao sa buhay ko, superficial lang ang relasyon ko. “Monster…” Kahit nga ang Diyos, hindi ko na rin masyado kinakausap. “Monster…” Putang-ina. Mukha akong tanga. Gago ako. Wala akong silbi. Mamamatay ako at walang may pakialam. Wala akong kuwenta. Salot.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“MONSTER…!” Sinapak ko ang salamin. Nabasag ito. Malakas. Maraming mga pieces ang bumagsak. Malaki. Maliit. Mga bubog. Nagdugo ang kamao ko. Lumuluha ang mata ko.

“Tama na…” “Tapusin na…” “Wala ka nang mapapala…” “Walang halaga ang existence mo…” Mga boses sa utak ko. Dinedemonyo na ako.

Nakita ko ang isang basag na piraso ng salamin. Pinulot ko ito. Hindi ko alam kung bakit. Tinapat ko sa braso ko. Hindi ko alam kung bakit. Humiwa ako sa gilid. Malayo pa sa ugat. Hindi ko alam kung bakit. Masakit. Dinamdam ko. Hindi ko alam kung bakit. Wala na akong naririnig maliban sa mga sigaw sa utak ko. “MONSTER! Walang magbabago sa mundo kung mamamatay ka!”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Biglang tumunog ang cellphone ko sa bulsa ko. Napatigil ako at nabitawan ko ang salamin na hawak ko. Kinuha ko ang telepono mula sa bulsa ko. Sinagot ko ang tumatawag.

“Jayjay… Pasensya na… Hindi ko napigilang tumawag. May bigla kasi akong naramdamang may masamang nangyayari. Bigla akong kinutuban. I just checked if you’re safe.” “Rodney…” “Okay ka lang?” Humihikbi na ako, “Rodney…” “Jayjay, ano’ng nangyayari?” “Rodney…” sumisigaw na ako. “Jayjay!” “Rodney, muntikan na. Muntik na talaga…”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

~ COMMERCIAL BREAK ~ Originally Posted by hallur SHARE KO LANG O - Officemate M - Me O: Oh, uuwi ka na? M: Yeah. O: Natapos mo na orientation report mo? M: Hindi pa eh, nakakatamad. O: Hala, eh paano ka susuweldo niyan? M: Bahala na. Puwede ko naman i-suweldo 'yun some other time. O: Pansin ko lately ang aga ng uwi mo. M: Kailangan kasi nakauwi na ako before 8pm sa bahay, eh. O: Bakit naman...? M: Ah, kasi ano... Member kasi ako ng... Ahmmm... Online Book Club. O: Wow! Bongga! Ano'ng meron diyan? M: Susulat ka ng storya mo, tapos may readers na magko-comment. eh 8pm po ang schedule ng posting ko, eh... O: Talaga? M: Uh-huh, saya nga eh. Hehehe. Di ko pa nga natatapos ang papers ko dahil do'n. O: Ah, well at least may napagka-kaabalahan ka. M: Oo, sobrang boring ngayong summer eh. O: Pero tapusin mo rin ang trabaho mo, baka naman maubos na pera mo. M: Sus ako pa, Ma'am? Eh, ako si hari ng kuripot! O: Sabagay. Sa'n pala 'yan? Puwede ba akong pumunta sa site na 'yon. Parang gusto ko rin 'yan. M: Ah... Eh... Secret society ito. Hehehe. O: May gano'n?! M: (kamot sa ulo) oho, sige byebye Ma'am!

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 32

CHAPTER 32: KAPAG TUMIBOK ANG PUSO (Donna Cruz) Nakatunganga lang ako sa kawalan habang nakaupo sa sofa nang biglang pumasok si Rodney sa bahay ko sa gitna ng madaling araw. Tiningnan niya ako pagdating niya. Kita ko ang awa sa mga mata niya. Ako naman basa sa pawis, luha at dugo sa aking mga kamay na nakabalot sa panyo. “Jayjay…” sambit niya habang tumutungo siya sa akin. Umupo siya sa tabi ko. Nagulat ako sa sumunod na ginawa niya. Niyakap niya ako. Wala akong reaksyon. Tulala pa rin ako.

“Jayjay… Andito lang ako… Kung kailangan mo ng kausap,” pag-alay ni Rodney sa sarili niya. Hindi ako umimik. Tahimik kami sa loob ng sampung minuto. Siya nakatingin sa akin. Ako nakatungo. “Rodney, nakita ko si Rachel,” mahinang sabi ko. “‘Yung high school love mo? Ano’ng nangyari?” “Ginahasa ko siya, Rodney. Sa kagustuhan kong gantihan ang ginawa niya sa’kin.” Wala akong nakitang pagkabigla mula sa hitsura niya. Nakatingin lang siya sa aking mga mata. Taimtim na nakikinig. Baka gumagana na ang sikolohista sa kanya. “Ano’ng naramdaman mo nang ginawa mo sa kanya ‘yon?” “Ang sarap Rodney. Nakaganti na ako sa kanya. Pero…” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Pero?” “Rodney, lalo ko lang pinatunayan sa kanya na isa nga akong halimaw.” “Puwede mo bang ikuwento sa akin ang nangyari sa inyo?” Bumintong hininga ako.

-------------------------------------------------------------------------------------------

“Shadamdadam… Shadamda… Shadamdadam… Shadamda… Kapag tumibok ang puso, wala ka nang magagawa kundi sundin ito… Kapag tumibok ang puso… Lagot ka na… Siguradong huli ka…” Napatigil ako sa paglalakad nang marinig ko ang kumakanta. Tumingin ako sa stage. May isang magandang dilag na kumakanta. Culmination activity kasi ng Filipino Week. Para sa akin, hindi totoo ang love at first sight. Pero totoo ang love at first song. Si Rachel Monica Divino. Ang muse ng junior batch. Ang kinaiinggitan ng mga babae sa amin sa senior batch. Ang kinahuhumalingan ng lahat ng lalaki. Hindi ko siya personally kilala. Sikat lang talaga ang pangalan niya. Sikat din siya sa pagiging “slut” ng batch nila. Palibhasa maganda. Sexy. Saka medyo mapagmataas daw ang ugali niya. Mapangmata. Pintasera. Kaya hindi ko pinagtutuunan ng pansin. Kung sabagay, malamang hindi rin naman niya ako bibigyan ng pansin. Mataba. Libagin. Pawisin. Mabaho. Matighiyawat. Senior na wala pa masyadong narating. Kahit matalino pa ako at musikerong magaling, alam kong hindi niya mapapansin ang katulad ko. Pero nang marinig ko ang mala-anghel niyang boses, napalukso ang puso ko. Alam ng musmos kong diwa na kung hindi man ito pag-ibig, malapit na rin doon. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Hello Rachel.” “Sino ka?” “Ahh--- Ahmm, a-ako si Jeremy A-alejandro. Aayain sana kita sumali sa glee club.” “Ah, oo ikaw nga pala ang president do’n.” “Narinig kita kasi kumanta… Baka interesado ka…” “Eeewww… Naririnig mo ba sinasabi mo? Me? Going to the glee club full of social rejects? Never.”

“Hello Jordan…” “Rachel! Jeremy ang pangalan ko…” “Whatever… You got time?” “Napag-isipan kong sumali sa glee club.” “Wow, ayos!” “Kaso puwedeng hinging favor?” Tumango ako. “Kahit ano.” “Nahihirapan kasi ako sa assignment ko sa Chem, puwede mo ba akong tulungan?” “Oo naman!” Binigay niya sa akin ang notebook niya, “thanks, you’re so sweet. Sige, I’ll think about joining the glee club. Balik lang ako sa cheering practice.” Tapos tumakbo na siya papalayo.

“Jeremy…” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Sasali ka na?” “Ah, eh. Pinag-iisipan ko pa, eh. Sobrang busy kasi sa school works. Sana mabawasan.” “Tutulong ako basta sumali ka.” “Haha, sige. Gawin mo assignments ko, huh?”

“Rachel, hindi ba masmaganda kung tayong dalawa ang gagawa ng mga assignment mo? Kung gusto mo, kahit sa Jollibee natin gawin. Kahit libre na kita ng burger.” “Are you asking me out on a date?” “Ah, eh… Hindi naman. Gagawa lang tayo ng assignment.” “Good. Kasi in either ways, ayoko.”

“Jeremy.” “‘Oy, Rachel!” “Sama ka sa party mamaya sa house?” “Talaga? Inaaya mo ‘ko?” “Oo naman. I’m sure you can give us a hell lot of laughs there.” “Huh? Ano bang party ‘yan?” “Halloween Party. Come as you are. Monster na monster.”

PROM NIGHT Naisip ko, isang huling birada na lang. Tutal sa musika niya nakuha ang puso ko, sa pamamagitan din ng musika ko HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

bibihagin ang loob niya. “And now, Jeremy John Alejandro, president of the glee club, is going to render us a song number.” “Ah--- Eh--- I would like t---to dedicate this song, the first composition that I have made for the apple of my eye… Rachel Divino. Alam kong hindi mo ako pinapansin, pero isang try na lang. Baka sakaling makuha ko rin ang atensyon mo.” Naghiyawan ang ilan nasa crowd. Mas marami ang nagtawanan. Lahat ng na-obserba ko sa kanya na tunay na maganda ay sinama ko sa kanta. Kinakabahan ako habang bitbit ko ang gitara at nakatapat ang bibig sa mic. Iyon ang kaunaunahang katangahang ginawa ko sa talambuhay ko. “The title is… Rachel’s Song.”

Listen to the Song Here. Copyrighted 2010. “I always want to see your eyes… They give a warm feeling inside… A feeling I can never explain… I always loved the way you talk… I always loved the way you smile… I always like to say your name… Rachel, you make me feel like I won’t be alone in this life… Rahcel, you’re the cure to my pain, you’re the sun in my sky… And I’m so happy now that I could tell… That I fell in love with a girl named Rachel. I love the way you brush your hair… And the way you make me stop and stare… Rachel, in my world you stop the rain… And I always love to hear your thoughts… And the way you laughed until you choked… There’s no way I can forget your name… Rachel, you make me feel like I won’t be alone in this life… Rahcel, you’re the cure to my pain, you’re the sun in my sky… HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

And I’m so happy now that I could tell… That I fell in love with a girl named Rachel. Rachel, you gave me a reason for living my life… Rachel, you showed me the world and all the wonder it’s like… And I’m so happy now that I could tell… That I fell in love with a girl named Rachel."

Kalahati ng crowd, nagpalakpan. Kalahati ng crowd nagtawanan. Umakyat si Rachel. Hindi maganda ang timpla ng mukha niya. Hinablot niya ang mikropono mula sa akin. “Jeremy! Nakakadiri ka! You are embarrassing me in this school, baka isipin nila may namamagitan sa atin. Wala! Ewww! I will never ever take a geeky, ugly, slimy monster like you! I hate what you’re doing! Get away!” At natunaw ako sa hiya. Agad akong kumaripas ng takbo.

Noong sumunod na araw, ininda ko ang pagkapahiya sa tuwing dadaan ako ng school corridor at pagtitinginan at pagbubulungan ako ng mga tao. “Jeremy!” “Rachel? Sorry---” PAK! Malakas na sampal ang dumampi sa mukha ko. “Alam mo bang hiniwalayan ako ng boyfriend ko dahil sa ginawa mo sa’kin?! At alam mo bang pinagalitan ako ng teachers ko dahil nahalata nilang hindi akin ang assignments ko?! Pababagsakin mo pa ako?! MONSTER! Walang magbabago sa mundo kung mamamatay ka!” Tapos tinalikuran niya ako at umalis. Nakatulala lang ako sa gitna ng corridor, at ng tawanan ng mga estudyanteng nakapanood. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 33

CHAPTER 33: I NEED LOVE (Laura Pausini) Matagal lang kaming tahimik ni Rodney pagkatapos ng kuwento. Umiiyak ako. Umaagos ang luha pero hindi humihikbi. “Iyon ba ang dahilan kung bakit mo ginawa sa kanya ang ginawa mo kanina?” Tumango ako. “Simula no’n wala na akong babaeng ginalang bukod sa nanay ko. Sinubukan ko ang lahat para mapabuti ang ayos ng katawan ko. Kahit hindi ko inaral, unti unti kong na-acquire ang skills para makapangkama at makapangloko ng babae.” “Forgive me, Jay. Pero I have a feeling na ang root cause ng problema mo ay nagste-stem beyond Rachel. Tingin ko marami pa.” “Ewan ko. Siguro. Tama ka sa sinabi mo Jayjay. Malaki ang problema ko sa pagkatao ko.” “Nandito lang ako Jayjay, para makinig. Kapag handa ka na.” Tumitig ako sa mukha niyang nakangiti sa akin. Aminin ko man o hindi, na-miss ko talaga ang supportive niyang presensya. “Salamat Rodney.” “Ano’ng gagawin mo kapag sinampahan ka niya ng kaso?” “Bobo ‘yun. Ni hindi niya siguro alam na rape ang ginawa ko sa kanya.” Natawa siya. Nakatitig pa rin ako sa kanya. Ngumisi siya. Parang gusto niyang sabihing, “namiss mo ‘ko, ‘no?” Pero mas nangingibabaw ang pagiging sikolohista niya. “Ano’ng pumasok sa utak mo nang sinusugatan mo na ang braso mo?” “Naisip ko Rodney, kung wala din naman akong saysay, eh ‘di mawala na lang ako.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“This is against proper psychological treatment, pero Jayjay. Huwag mong iisipin ‘yan. Dahil mula nang makilala kita, ikaw na ang saysay ng mundo ko…” Sa unang pagkakataon. Ngumiti ako sa paglalambing niya nang hindi pinipigilan ang sarili ko. “Rodney, ikaw? Ano ang ilalagay mo sa Johari’s Window ko? Alam mo ‘yun ‘di ba?” “Oo naman. Napag-aralan din namin ‘yun.”

Nag-isip muna si Rodney. “Isa lang ilalagay ko Jayjay.” Kumunot ang noo ko. “You are the sweetest psychological specimen I’ve ever seen Mr. Alejandro.” “Parang hindi naman ‘ata magandang pakinggan ‘yon.” “Well, I see it as good naman. Although siyempre dapat traits ang ilalagay natin. Pero saka ko muna sasabihin. Parang gusto muna kitang i-art therapy bukas. I mean, kung okay lang sa’yo.” Hindi ako nakasagot agad. Nagpatuloy siya, “baka na naman kasi ayaw mo pa rin akong makita, saka---” “Oo na, Rodney. Sige na. Punta ka na dito bukas. Basta therapy ang gagawin, huh.” “Yes, Coach.”

“Ano na ngayon ang love para sa’yo, Jayjay? Tumawa ako, “wala na. Manhid na ako. Hindi lang dahil kay Rachel. Sa marami pang dahilan. Ayoko nang umasa sa pag-ibig. Mabubuhay na lang ako ng sarili ko.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Kinikinita ko ngang sasabihin mo ‘yan. Teka…” Kinuha niya ang PSP mula sa bulsa niya, at naglabas ng earphones. Binigay niya sa akin ang isa sa dalawang earphone at nilagay sa isang tainga ko, habang suot ang kapares sa isang tainga niya. “May ipaparinig ako sa’yong kanta. Kapag feeling ko depressed ako pero walang lumalabas na luha, heto ang pinakikinggan ko para tuluyan kong ilabas ang kalungkutan ko.” Tapos tumunog na ang kantang sinasabi niya. Malamyos na gitara ang unang humaplos sa aking ear drums.

Listen to the song to achieve a greater feel of the story. =)

“I’d cross the desert to be where you are… All the things I’d do to be close to you… A million miles wouldn’t seem that far… I’d go anywhere just to win your heart… ‘But wherever this leads… There’s something I need…”

Nakaupo kaming magkatabi sa sofa. Dahan-dahan niya akong niyakap mula sa likod ko. Ipinatong niya ang kanyang baba sa isang balikat ko.

“I need love… The kind that makes you wanna live… The kind that makes you wanna breathe… The kind that makes you feel too much… And I need you… To help me find a better way… And I guess you never thought you’d hear me say… I need love…”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Pagkatapos ng napakatagal na panahon naramdaman kong manlambot ang dibdib ko. Lalong bumigat ang namumugto kong mata. Umagos ang napakaraming luha. Napakaraming flashback ang dumaan sa utak ko. Nanginginig ang aking mga brasong hinahawakan niya. Parang unti-unting nagiging sinlambot ng marshmallow ang puso ko. “Rodney?” “Hmm?” “Gusto kong makaramdam ulit. Gusto kong ma-experience na magmahal. Na masaktan. Na maging importante ang isang tao para sa akin. Na maging importante ako para sa isang tao. Na maging masaya. Maging malungkot. Gusto ko ng love. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula.” “Mahalin mo muna ang sarili mo, Jay.” “Ang hirap mahalin ng buhay ko.” “Sasamahan kita habang tinuturuan mo ang sarili mong mahalin ang mundo mo.” “Rodney, hindi ko alam kung kaya kitang maha----” “Shh… This is not about me. Not about us. This is about you. Huwag mo muna akong isipin.” “Rodney, salamat.” “Huwag ka nang aalis, huh? Be with me. Bigay mo lang kung ano’ng makakaya mo. Hindi ko na kakayanin malayo sa’yo.” “Hindi na, Rodney. Pangako ‘yan.” “Hindi therapeutic ‘tong sasabihin ko sa sitwasyon. Pero Jayjay, mahal kita… I love you so much.” “Salamat Rodney. Blessed na blessed ako sa pag-ibig na binibigay mo. Saka… Saka…” “Saka ano?” “‘Wag lalaki ulo, huh? Pero na-miss kita.” Tumawa siya, “sabi ko na, eh. Haha. Biro lang.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Ulitin mo ulit ‘yung kanta.” Niyakag niya ako.

“Puwede ba natin i-cover ‘yang kantang ‘yan sa banda?” natatawang suhestiyon ni Rodney. “Sira ulo, hindi bagay sa boses mo ‘yan,” hirit ko sa gitna ng pag-iyak. “Haha, subok lang naman.” “Hindi nga.” “Sige, sa’yo ko na lang kakantahin ‘yan.”

Inulit niya ang kanta. Isa. Dalawa. Tatlo. Apat na beses. Hindi pa rin tumitigil ang pagpatak ng luha ko. Ngunit alam ko, sa bawat ulit ng kantang iyon, untiunting nagbabago ang buhay ko. Alam kong bumubuti ang buhay ko sa bawat tipa bara ng awitin. Lumuwag ang pagkakayakap niya. “Jayjay, naiihi ako, sandali.” Hinigpitan ko ang hawak sa braso niya. Hindi ko alam kung bakit. “Huwag Rodney. Huwag kang umalis please.” Bumuntong-hininga siya sa batok ko, “sige Jay. Dito lang ako.” Hinigpitan niya ang yakap sa akin. Damang dama ko ang bilis at lakas ng tibok ng puso niya mula sa likod ko. Ang init. Ang sarap sa pakiramdam.

“I’d cross the desert… I’d cross the desert to be where you are…”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 34

CHAPTER 34: PAINT MY LOVE (Michael Learns to Rock) “Masuwerte ka Jayjay at seserbisyuhan kita ng libre,” biro ni Rodney, “pasalamat ka at pogi ka at patay na patay ako sa’yo.” Tumawa ako, “adik ka talaga.” Kinabukasan. Dumating sa bahay ko si Rodney ng hapon. “Nakatulog ka ba ng maayos?” tanong niya. “Tama lang, kaso kulang. Magsi-six na nang matapos ang drama ko kahapon, eh,” pabirong sagot ko. Nakitawa lang siya.

“Basta sa afternoon session natin na ‘to, hindi ako si Rodney na bokalista ng banda, o ang masugid mong manliligaw,” aniya, “ako ang sikolohista mo. Kikilalanin natin ang sarili mo Jayjay. Pero hindi ako eksperto. I will just assess you with the best of my abilities.” Tumango ako, “opo Psychologist Rodney.” Naglabas siya ng mga bond paper at isang box ng cray pastel mula sa shoulder bag na dala niya. Naupo kami sa sofa. Inabot niya sa akin ang papel at pangkulay. “Mr. Alejandro, make an artwork of how you feel.” Ngumiti lang ako at tumango. “Just draw whatever feels right. Tapos sabihan mo ako kapag tapos ka na.”

Tinitigan ko ang blankong puting papel sa harapan ko. Nag-isip muna ako ng gagawin ko. Naisip ko na lang gumawa ng abstract. Hindi naman ako pintor. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Binuksan ko ang Cray Pastel box. Ang dami. Mahigit thirty ang kulay na available. Iba-iba na ang length. ‘Yung iba masgamit kaysa sa iba.

Pinili kong gamitin ang mga pastel na gamit na. Hinayaan ko na lang ang kamay ko gumuhit mag-isa. Ayoko na ring pahirapan ang sarili ko. Masmaganda kung natural ang paglabas ng saloobin sa papel. Habang gumagawa ako ay nakatitig lang sa akin si Rodney. Parang nananaginip. Hinayaan ko lang siya.

“Tapos na.” “Patingin nga.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“So, ano’ng assessment mo sir?” “Una sa lahat Mr. Alejandro, konting kulay lang ang ginamit mo. Pansin ko ang ginamit mong mga pastel ‘yung pudpod na. Maaaring i-validate nito ang kagustuhan mo ng simpleng pamumuhay, ang pagiging matipid at kuripot mo. And exhaustive ka. Hindi ka gagamit ng bagong supply hangga’t hindi nasasaid ang luma. Katulad nito. Kinulayan mo ng itim ang mga natitirang spasyo ng papel. Parang gusto mo itago ang mga kakulangan sa buhay mo.” Tumango ako. “Ang mga shapes na pinili mo, puro square. Perfect square nga eh. Puwedeng ang ibig sabihin nito, ikaw ang isang taong maraming constraints at inhibitions sa sarili, which is totoo naman. Haha. You like habits and routines. Kaunting variations lang ang gusto mo sa buhay mo, as evidenced by the small variety of colors of the boxes. But this also shows, that you are really keen on details. You just don’t look. You observe. Parang ‘yung pamumuna mo sa mga flat ko kapag kumakanta ako.” Tumango ako ulit. “Ano ang ibig sabihin ng red at white circle sa gitna ng gawa mo?” “Ah, ‘yung red, ‘yan si Mama. Sa kanya ko lang naramdaman ang true love sa buhay ko.” “‘Yung puti?” “‘Yan siguro ‘yung true love na dadating sa buhay ko ngayong wala na si Mama. Wala pa eh, kaya hindi pa pula.” Ngumisi si Rodney, “alam mong may paparating?” Hindi ako sumagot. Nagkibit-balikat lang. “Well, the good thing about you realize na there is a love that you are looking forward to.” Nagkibit balikat ulit ako, “siguro.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Hanggang diyan pa lang kaya ko, Jayjay. Sana kahit papaano nakatulong ako sa Johari’s Window mo.” Tumango ako ulit, “oo. Tama naman din halos ang mga sinabi mo.” “Because a person seen through another person’s heart, is a person sought clearly.” Sabay kindat. Hindi na naman ako nakasagot. Ngumiti na lang ako.

-------------------------------------------------------------------------------------------

“Jayjay, ano ‘yang pulang kahon na ‘yan? ‘Yang nasa ilalim ng keyboard mo.” “Wala ‘yan. Huwag mong pansinin ‘yan.” “Ano’ng laman ba niyan? Gulagulanit naman kasi ang hitsura.” “Rodney. Huwag na ngang pansinin.” “Ah. Kalma ka lang. Hindi na ako magtatanong.”

“Jayjay, knock knock.” Natawa ako. Heto na naman po kami. “Who’s there?” “Far… I see you!” deklara niya. “Hala. Bakit ganyan?” “Maki-ride ka na lang…” “Far I see you, who?” Tinaas niya ang nakakuyom niyang kamay. “Far I see you… Ang laban na ‘to…” Tapos tumuro sya sa akin. Bigay na bigay. With matching bisaya accent. “Far I see you… Ang laban na ‘to…” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Tawa ako ng tawa. Sobrang lakas ng halakhak ko. Isang linggo na rin pala akong hindi tumatawa. Nakigatong pa ‘ko. Tinuloy ko ang kanta. “Hindi ako susuko… Isisigaw ko sa mundo…” Tapos duet kami. Naka-akbayan pa. “Para sa’yo… BAYAN KOOOO…!”

-------------------------------------------------------------------------------------------

“Sarap mo pala magluto,” ani Rodney pagkatapos ng huli niyang subo. “Huwag ka ngang magbiro diyan,” sarkastiko kong sabi, “kailan pa naging masarap ang ginisang sardinas?” Nagpasya siyang sa bahay ko na rin mag-hapunan. Malas nga lang niya at delata lang talaga ang available. Ginisa ko na lang para naman presentable kahit paano. Tumawa si Rodney, “kapag luto siya ng mahal mo. A food tasted by the heart, is a food tasted well.” Napangiti ako. “Utot mo.” “Nalungkot naman ako,” ungot niya. “Heto ba ang halaga ko sa’yo? Halagang pang sardinas lang?” “Pasalamat ka nga at Spanish Style ang inihanda ko para sa’yo,” yamot na sabi ko sa kanya, “naka-reserve ang Spanish Style for special occasions. Lagi lang akong in tomato sauce at hot and spicy. Minsan nga hinahati ko ang isang delata para sa dalawang kainan.” “Grabe Jayjay. Ang kuripot mo. Kahit sa sarili mo.” “Ang pagkain ginawa para busugin ka, hindi para i-entice ang panlasa mo.” “Parang baligtad ‘ata.” “Tinamo ‘to. Binabara mo pa ‘ko. Hindi ka pa nagte-thank you.” “Sorry naman. Thank you, Jayjay.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Hala sige, tayo ka na diyan. Punta tayong Trinoma.” Isa-isa ko nang inayos ang mga plato. Kumunot ang noo niya. “Bakit?” “May utang pa ‘ko sa’yong Starbucks, ‘di ba?” “Lilibre mo ‘ko?” “Ayaw mo?” Nakapamuglat si Rodney. Nilahad niya ang kamay sa ulo ko, “okay ka lang? May lagnat ka ba? Kanina pinagluto mo ‘ko ng dinner. Ngayon ililibre mo ‘ko ng Starbucks? Kung sino ka mang masamang espiritu na sumapi kay Jayjay. Lubayan mo ang katawan niya! Akin lang ‘yan! Joke. Haha.” “Tarantado! Mura lang ibibili ko sa’yo, huh? ‘Yung papuchino lang. Regular lang. Ayo’ko ng tall.” “Ano’ng papuchino? Frappuccino! Tsaka ang regular at tall iisa lang ‘yon.” “Sige na. Ikaw na’ng barista.” “Ang kulit mo Jay!” Tawa ng tawa si Rodney. “Saka take out lang, huh? Sa mini-stop tayo iinom.” “Huh? Bakit? Eh, ambiance nga ang binabayaran do’n.” “Kasi ikaw lang ibibili ko. Tapos bibili na lang ako Nescafe 3-in-1 para sa’kin.”

Hindi sumagot si Rodney. Nakatitig lang siya sa akin. Nanginginig ang mga mata niya. “Bakit? Ganyan ka makatingin? Oo na, kuripot na nga ako,” protesta ko. Umiling siya, “Jayjay. ‘Yan ang pinaka-sweet na bagay na ginawa ng kahit na sinong lalaki sa buhay ko.”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Hindi ako nakaimik. Tinapatan ko lang ang titig niya sa akin. “Jayjay. Thanks.” “Huwag ka ngang ewan diyan Rodney, hindi ko ‘to masyadong sinasabi madalas, pero maraming maraming salamat Rodney. Ako dapat ang nagpapasalamat sa’yo.” “Puwede maka-claim ng hug ulit? Kahit isang akap lang?”

Hindi ako sumagot. Tumayo siya mula sa silya. Lumapit siya sa akin at niyakag ako. Isa. Dalawa. Tatlo. Apat. Lima. Anim na minuto. Walang salita.

Sapat na ang higpit ng aming akapan upang masabi ang mensahe para sa isa’t isa.

“Para naman hindi na tayo maabala na umalis pa ng coffee shop, libre na lang din kita ng papuchino.” Sabay tawa. “Gago.”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 35

CHAPTER 35: BITIW (Spongecola) >>> PEDRO GIL “Jayjay, okay ka lang? Bakit kanina ka pa parang hindi mapakali diyan?” ani Rodney sa akin. Kinukuyom kuyom ko ang aking mga kamay. “Kinakabahan ako mamaya.” Natutuwang ibinalita sa amin ni Sonny na natanggap ng Pulse Harmony recording company ang aming demo tape. Nabilib ang bagong kompanya at nais kaming marinig tumugtog. Upang sabay na makapunta galig trabaho, nagkontakan kami ng mariin ni Rodney upang makapag sabay sa iisang coach, sa dulo ng tren. Napansin niyang aligaga ako habang nakatayo. “Huwag kang kabahan. Ito na ang hinihintay nating break. Kaya natin ‘to, saka sa ating dalawa, ako ang dapat kabahan dahil mas eksperiyensyado kang musikero kaysa sa akin,” eksplika niya. Umiling-iling ako. Hindi mo naiitindihan Rodney, hindi mo naiintindihan.

>>> CENTRAL TERMINAL “Dito na daw ‘yun.” “Huh?” “Jayjay, okay ka lang ba? Parang may ibang bumabagabag sa’yo,” pag-aalala ni Rodney. Hindi talaga ako makapagtago sa lalaking ito. “Bumaba na tayo, Rodney,” dismissive kong sabi.

Nahuli kaming dalawa. Nandoon na sina Sonny, Marko at Wendell sa harap ng HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

building. “Excited na ba kayo mga parekoy?!” bungad ni Wendell, “sa wakas! Heto na ang hinihintay natin!” “Oo nga. Buti na lang naulit ang ganitong pagkakataon,” segunda ni Sonny. Kumunot ang noo ni Rodney, “bakit? Na-offer-an na ba kayo dati ng record deal?” Ngumuso sa akin si Marko, “tanong mo diyan kay Jayjay.” Padaskol na humarap sa akin si Rodney. “Jayjay, heto na tayo. Heto na ‘to…” mariing sabi ni Sonny. Nakatulala lang ako. “…Wala nang laglagan…” pagpapatuloy niya, “pakiusap Jayjay.” “Alam niyong tatlo kung ano ang pinagdaanan ko no’n,” tanong ko sa kanya, “Sonny, pa’no kung hindi ko kayanin?” “Bubugbugin na kita talaga,” seryoso at madilim niyang sagot.

Ang init ng pakiramdam ko. Parang sinusunog ang balat ko. Dalawang taon nang nakalipas nang huli kaming mabigyan ng pagkakataon makakuha ng record deal para maging main stream na banda. Ngunit hindi namin nakuha ng tuluyan. Dahil sa akin. Ngayon nandito na naman ako sa parehong sitwasyon, bumalik ang mga alaala sa aking buhay na sumira sa aming pangarap bilang isang banda. Ang dahilan kung bakit tinalikuran ko ang musika sa loob ng dalawang taon. Ang dahilan kung bakit sa loob ng dalawang taong iyon lalong lumamlam ang madilim ko nang buhay at pagkatao.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Pinapasok kami ng isang facilitator sa isang room kung saan may isang minihall na may stage at audience seats. May band set up sa harapan. Oras na ng audition namin. Naroon na ang mga opisyal ng record company. Sinenyasan na kami na mag-ayos na ng mga instrumento upang makapagsimula na. Mabigat ang mga paa ko sa pagtungo sa entablado kasama ang apat. Nakataas ang mga balahibo ko.

Nang makaayos na kami ng set-up, sinabihan na kami na magsimula. Nakapamuglat lang ako at parang estatwang nakatayo sa likod ng keyboard. Alam ko ang eksenang ito. Ang mga masasakit na alaala ay unti-unti na namang bumabalik. Ang bigat ng loob ko. Parang hindi ko kakayanin. Bago magsimula tumingin silang lahat sa akin. Halong pag-aalala at pagmamakaawa ang binigay nila sa aking tingin. “Jayjay… Please. Isang kanta lang,” ani Wendell. “Kailangan ka namin, Jayjay,” dagdag ni Sonny. Napalunok ako.

Ang kanta: Leave Your Heart in the Morning. Bumilang si Wendell habang tinatapik ang mga drumsticks, “one, two, three, four.” Nagsimula ang mga instrumento. Hindi man lang ako pumindot kahit isang tiklado. Napatingin silang lahat sa akin habang nag-i-intro. Ang bigat ng paghinga ko. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Nanigas ang aking mga daliri. Pumindot ako ng isang korde pero mali ang mga notang natamaan ko. Nasira ang timpla. Pati ang mga judge na nasa harap namin ay nagtataka na. Pumindot ako ulit. Off key na naman. Nanginig ang buo kong katawan. Nanlabo ang aking paningin. “Jayjay!” malakas na bulong ni Marko sa akin. Napatigil ang buong tugtugan.

“Is there a problem?” tanong ng isang opisyal. Sumagot si Rodney gamit ang mikropono, “ah, just wait a while. We’ll just fix something.” Tumungo silang apat sa harap ng keyboard, kung saan tahimik akong naghihisterya. “Jayjay! Heto na tayo, oh!” inis na sambit ni Sonny. Umiling ako, “hindi ko kaya.” “Kaya mo ‘yan, Jayjay. Huwag mo nang isipin ‘yung dati,” ani Wendell. Napahawak ako sa noo ko, “hindi ko kaya… Hindi ko kaya… Hindi ko kaya… Hindi ko kaya…” Maluhaluha na ko. “Guys, hindi na yata talaga kaya ni Jayjay,” sabi ni Rodney, “magpa-resched na lang tayo. Ako nang bahalang kumausap.” Nagdabog si Marko, “puta naman Jayjay, oh.”

Nasa labas na ako ng building. Nauna na ako sa labas habang inaayos nila ang gusot na ginawa ko. Doon na ako naghintay. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Hindi pa rin nawawala ang remnants ng anxiety attack ko. Nagulat ako nang bigla na lang may sumigaw. “Putang ina mo, Jayjay!” Boses iyon ni Sonny. Tapos may matigas na kamao na tumama sa aking kanang pisngi. Umulpit ako. May isang malaking katawan na sumalo sa akin. Si Rodney. “Pare, kalma lang!” bulalas ni Rodney habang pilit niya akong nilalayo kay Sonny. Kinukuyom na rin niya ang kamay niya, tila handa nang makipag bakbakan para sa akin. Nahinuha ko na lang ang galit na si Sonny na hinahawakan nina Marko at Wendell para hindi ako muling sugurin.

Dumuro sa akin si Sonny. “Hinintay ka namin! Kaya naman namin ang banda na kaming apat lang pero hinintay ka namin ng dalawang taon! Tapos heto pa rin ang igaganti mo sa’min?! Puta Jay! Puta talaga! Kahit ilang ulit akong sabihan ni Marko at ni Wendell na magpatuloy na lang kahit wala ka, hindi ako pumayag. Kasi naniniwala ako na mahalaga ang samahan natin para sa’yo! Na kaya mo nang tiisin ang mga nangyari sa’yo noon. Gusto kong maabot ang mga pangarap ko, ang pangarap namin kasi akala ko ‘yon din ang pangarap mo!” “Sonny, sinabi ko naman na sa inyo dati pa, ayoko na…!” sagot ko. “Jay, ayokong sayangin ang talento mo,” tugon niya, “alam ko bilang kaibigan mo, na ang musika at ang pagkakakaibigan natin ang magpapawala sa lungkot na matagal mo nang dinadamdam.” Ako naman ang inis na sumigaw, “alam mong hindi totoo ‘yan. Kinalimutan ko na ‘yang musika-musika na ‘yan dati dahil sinira niyan ang buhay ko. Dahil sa kagaguhang bandang ‘to at pagkahilig ko sa pagmumusika, namatay ang Mama ko at ni hindi ko man lang siya natulungan!” “Walang may kasalanan niyan! Hindi ikaw. Hindi tayo! Hindi ang pagkahilig natin sa musika!” “Nang marinig ko na mag-o-audition na tayo sa recording company ngayon, bigla kong naalala kung bakit nag-quit ako ng mahabang panahon. Sonny, tuwing isasalang niyo ‘ko diyan, magkakaganyan lang ako. Maa-anxiety attack HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

lang ako lagi. Lagi ko lang maaalala kung paano namatay ang Mama ko. Kung gusto niyo, kayo na lang.” “Jayjay. Gusto ka naming tulungan. Gusto naming mag-reach out sa’yo para maresolba ang mga problemang bumabagabag sa’yo,” mahinahong sambit ni Sonny, “kaibigan mo kami, Jay. Hindi namin gugustuhin mapasama ka. Gusto namin kapag naabot namin ang pangarap namin kasama ka. Sana matutunan mong patawarin ang tadhana sa nangyari sa Mama mo at huwag sa aming mga umaasa sa’yo mo binubuhos ang mga frustration mo sa buhay mo.” Pagkatapos no’n. Naglakad na papalayo si Sonny. Nagbigay ng huling masamang tingin sa akin sina Wendell at Marko, tapos ay sumunod na sa kanya.

Nakahawak pa rin sa akin si Rodney. “Wala akong maintindihan sa pinag-aawayan niyo. Wala akong alam,” malamyos niyang banggit, “pero nandito lang ako Jay. Nandito ako para sa’yo.” Pagkatapos no’n ay kagat labi kong pinigilan ang aking mga luha habang marahang sinapaksapak ang dibdib niya.

“Marami pa ba akong dapat malaman Jayjay?” “Marami pa, Rodney. Marami pa.”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 36

CHAPTER 36: IF WE HOLD ON TOGETHER (Diana Ross) >>> 5TH AVENUE Kinabukasan. Sabado ng umaga. Kumatok ako sa pintuan ng bahay ng mga dela Torre. Si Rodney ang nagbukas sa akin. Nagulat siya nang makita ako. Naka sando lang siya at maikling shorts. Kahit ano talagang isuot niya, guwapings pa rin. “Jayjay? Ano’ng meron?” tila excited niyang tanong, “mukhang okay ka na. Hindi ka na depressed katulad ng kahapon. At bakit dala mo ‘yang pulang kahon?” “Papasama sana ako sa’yo, malapit lang naman dito,” sagot ko. “Kahit sa langit pa ‘yan,” biro niya, “saan ba?” Ngumisi ako, “sa sementeryo.” Napamuglat siya, “hala! Biro lang ‘yong sa langit! May suicidal ideations ka na naman?” “Ulol. Wala ‘no!” pambabara ko sa kanya. “Punta tayo diyan sa La Loma.” “May pupuntahan tayong patay?” “Oo, Mama ko. Bihis kang maayos. Ipapakilala kita.” Ang luwag ng ngiti na ginawad niya sa’kin. “Magba-barong ba ‘ko dapat?” “Sige, subukan mo. Ilalagay kita sa nitso.” Tawanan kami.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

-------------------------------------------------------------------------------------------

BACKMASKING to the Getting to Know Each Other ride (Chapter 9). >>> R. PAPA “Siguro naman Jayjay, kung pag-ibig na sa pamilya ang pag-uusapan natin para sa station na ‘to, makakasagot ka naman,” sabi sa’kin ni Rodney na nasa driver’s seat. Bumuntong hininga ako, “hindi rin masyado. Ikaw na mauna.” “Ah, kami masaya sa pamilya. Pito kaming magkakapatid. Kaya rambol talaga,” kuwento niya, “alam mo ba? Dati mahirap na pamilya lang kami sa Batangas. Nakipag sapalaran ang tatay ko sa Maynila, at pinalad naman siya. Kaya nadala kaming buong pamilya dito sa kalagitnaan ng high school ko. Ang galing niya naiiraos kami ng parents ko kahit ang dami namin. At ang saya pa no’n suportado nila ang hilig namin sa musika. Kaya kaming mga nakakatanda at nakatapos na, sinisikap na makapag-abot sa pamilya namin ng pera kapag may suweldo. Ngayon may sasakyan na kami. Masaya ang pamilya ko, kaya siyempre hindi ko sila puwedeng i-disappoint.” Hindi ako naka-react. “Oh, bakit hindi ka naimik diyan? Ikaw Jayjay? Musta family mo?” “Mag-isa na lang ako sa buhay Rodney.” Lumungkot ang mukha niya, “huh? Bakit magulang mo nasaan?” “Anak ako sa labas, hindi legal ang nanay ko,” paliwanag ko, “ang tatay ko na Mayor sa Ilocos, nilagay lang niya ang apelyido niya sa pangalan ko, pero hindi naman ako lubusang kinilala. Lalo na ng mga kapatid ko sa labas at ang iba pa nilang kaangkan. Ang buhay ko sa Ilocos hanggang matapos ng grade school, naging masaklap. Sobrang saklap para sa amin ni Mama.” “I understand the pains of a broken family.” Nadala na ako sa storya ko. Hindi ko na namalayan na madami na akong nashare. “Physically at emotionally abused kaming mag-ina,” pagpapatuloy ko, “pero HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

despite it all. Hindi ako iniwan ng Mama ko. Siya lang ang naramdaman kong tunay na nagmahal sa akin. Siya lang ang nagtaguyod sa akin hanggang sa makatapos ako.” “Asan na siya ngayon?” Nagpalabas ako ng malalim na hininga, “nasa langit na.” Bahagyang nagulat si Rodney, “ano’ng nangyari?” “Masaklap masyado ikuwento. Huwag na lang. Basta sa sobrang saklap, dalawang taon kong hindi nakapag-piano.” Napamuglat siya sa sinabi ko. “Kelan ka nag-piano ulit?” “Nung unang ensayo natin na kasama ka na. Next topic na. Fifth Avenue na tayo.”

-------------------------------------------------------------------------------------------

>>> 5TH AVENUE “Mama, si Rodney po,” sabi ko sa tablet ng nitso ni Maria Lorna Poblete habang inilalapag ang mga bulaklak na binili ko sa labas ng La Loma. Sa tabi nito, nilagay ko ang pulang kahon na dala ko. Kumaway si Rodney sa lapida, “hello Mama. Hehe. Nakiki-Mama na ako.” “Gulat ka Ma, ‘no? Ito ang first time na nagdala ako ng kasama sa pagbisita sa’yo.” Gulat na tumitig sa akin ang lalaking katabi ko sa harap ng himlayan ni Mama. “Talaga Jay?” Tumango ako. Inakbayan niya ako nang mahigpit, “salamat.” Tapos suminghot. “Huwag ka mag-alala. Kahit mukhang manyakis ‘to, sinalba naman niya buhay ko, Ma.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Naramdaman kong marahang nangisay ang katawan niya. “Jayjay, papatayin mo ba ‘ko sa kilig?” Tumawa ako, “tamang tama. Nasa sementeryo na tayo.” “Gago.”

“Matagal kong hinintay ‘tong ikukuwento mo, Jayjay.” “Matagal ko na rin ‘tong gustong ilabas. Naghihintay lang ako ng tamang tao na makikinig.” “Ako ‘yon?” “Wala akong choice, eh. Hahaha.” “‘Yung seryoso.” “Oo, Rodney. Ikaw. You’ve earned it.”

------------------------------------------------------------------------------------------Listen to the song to get a better feel of the story while reading it. “Mama, bakit hindi ako pinapansin ni Papa? Bakit hindi ako pinapansin nila ate at kuya? Bakit sa bodega tayo nakatira? Hindi ba dapat nasa bahay din tayo? Bakit laging nagagalit sa akin si Lola? Bakit ang tawag sa akin nung isang ale na kapitbahay, ‘bastardo’ ni Konsehal?” Hindi muna sumagot si Mama. Tinitigan namin ang mga alitaptap na nakapaligid sa amin habang nakaupo sa grass ng hardin sa likod ng Mansyon ng mga Alejandro. “Anak pasensya na. Kung hindi ako naging mapusok, sana nailuwal kita sa mundo taglay ang isang buhay na dalisay. Hindi sa magulong mundo na ito na napili ko. Marami kang pagdadaanang hirap. Hirap na hindi pagdadaanan ng normal na bata. Basta anak. Tandaan mo. Mahal kita. Mahal na mahal kita. At HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

hindi kita iiwan.” “I love you too, Mama.”

-------------------------------------------------------------------------------------------

“If we hold on, together… I know our dreams will never die… Dreams see us through to forever… When clouds roll by… For you and I…” “Ang galing galing ng anak kong kumanta! Proud na proud ako sa’yo. Dahil diyan binili kita ng bagong T-Shirt. Mamahalin ‘yan kaya ingatan mo.” “Thank you, Mama…” Nagulat kami nang biglang pumasok si Konsehal Alejandro sa bodegang kinalalagyan namin. “Julio, tingnan mo ang anak mo, kumakanta na siya!” Umaasa kami ng isang ngiti mula kay Papa. Pero isang matigas na mukha ang pinakita nito. Sinampal nito nang malakas si Mama. Napaiktad siya at bumagsak sa sahig. “Julio?! Bakit?!” Agad kong niyakap ang aking ina. Umiiyak ako, “Papa! Mama!” “Sa susunod na malaman kong nagnanakaw ka ng pera sa mansion, hindi lang ‘yan ang aabutin mo. Tandaan mo kung ano ka lang dito. Kabit ka lang at katulong!” Tapos naglakad na siya papalayo.

-------------------------------------------------------------------------------------------

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Lola! Tama na ang sakit po, lola!” humahagulgol kong sigaw habang pinipingot ng lola ko ang aking tainga at kinakaladkad niya ako papalayo sa aking mga kapatid. “Simberguensa kang bastardong sutil ka!” sigaw niya sa akin, “bakit mo binasag ang antigo kong vase?!” “Hindi po ako ‘yon Lola, sina kuya ‘yon. Tinamaan nila ng bola, nakita ko po!” Binatukan niya ako, "Tonto! Putragis ka! At sasabihan mo pang sinungaling ang mga apo ko?! Talaga namang sing itim ng budhi mo ang nanay mong pokpok!” “Hindi masama ang Mama ko!” “Sasagot ka pa! Nakikita mo ‘tong gunting na ‘to?! Sa susunod na may gawin ka pang kasutilan sa mansyong ito puputulin ko ‘yang uten mo!” “Huwag po, Lola!”

-------------------------------------------------------------------------------------------

“Souls in the wind, must learn how to bend… Seek out a star… Hold on to the end… Valley, mountain… There is a fountain… Washes our tears all away…” Kinakanta ko ang mga linya ng kanta habang kinakapa ko ang mga tono sa tiklado ng lumang piano sa may bodega. Kanang kamay lang ang gamit ko. “Anak, may gift ka. Ang galing galing mo sa musika. Palagay ko diyan ka sisikat.” “Salamat Mama.” May mga kaluskos ng mga paa na gumambala sa aming pag-uusap. Pumasok ng bodega si Papa at ang nakababatang kapatid niya. “Siya ba ang naanakan mo, Kuya?” “Oo.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Ganda nga niya. Baka puwede ko namang mahiram muna ngayong bakasyon ko dito.” “Sige lang. Narinig mo ba ‘yon, Lorna? Pagsilbihan mo ang Kuya Julian mo.” “Hindi ako laruan na puwede mong pagpasapasahan Julio.” Kinaladkad si Mama ni Tito Julian, “halika na dito. Pasampol mo naman sa’kin kung paano mo naakit ang kuya ko!” “Huwag! Utang na loob! Maawa kayo!” “Tama na po, Papa! Huwag kang niyong saktan si Mama!”

-------------------------------------------------------------------------------------------

“Congrats anak. Nakatapos ka na ng elementary! Proud ako sa’yo! Third honor!” “Yehey! Thank you Mama. Para sa’yo talaga ‘to.” Napahawak siya sa malaki niyang tiyan, “hayan pati ang kapatid mo tumatalon sa tuwa.” “Mama, kailan lalabas si baby Junjun?” “Malapit na. Mga tatlong buwan na lang.” “Yehey! Excited na ‘ko!”

Pareho kaming nagulat nang pabalibag na bumukas ang pinto ng bodega kung nasaan kami. Si Lola pumasok. Humangos kay Mama at sinabunutan siya. Umungol si Mama sa sakit. “Malanding babae ka! Nalayo lang ako ng ilang buwan dito sa Mansyon, pati si Julian kinalantari mo! Ambisyosa ka talaga! Kaya hindi gumaganda ang mga HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

pananim sa hacienda dahil nandito kayong salot na mag-ina!” “Tama na po! Lola tama na!” Sinipa ako ni Lola. “BASTARDO! At balak ka pang dagdagan ng nanay mo!” “Hindi ko kinalantari si Julian! Siya ang nanggamit sa akin!” “Maganda ka lang pero ang lansa ng kalooban mo! LUMAYAS NA KAYO! WALA NA KAYONG LUGAR DITO!”

-------------------------------------------------------------------------------------------

Habang naglalakad kaming mag-ina patungo sa terminal ng bus. Napagpasyahan ni Mama na tumungo na lang ng Maynila at doon na lang makipag sapalaran. Habang naglalakad biglang bumagsak sa lupa si Mama. Nanghina sa dala niyang mga bag. “Mama!” “Anak, huwag mo akong pansinin. Okay lang ako.” “MAMA! Ano ‘tong dugo sa binti mo?!” Napamuglat si Mama at sinalat sa kamay niya ang umaagos na dugo mula sa kanyang puwerta. Humagulgol at tumili siya nang malakas. “Wala na siya, anak. Wala na ang kapatid mo…”

Matagal kaming nanatiling magkayakap at umiiyak habang nakahandusay sa lupa. Pinalibutan kami ng mga alitaptap. Tila sila ay nagluluksa sa sinapit naming mag-iina. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Anak. Nasa langit na si Junjun. Kantahan mo siya.” At inawit ko ang paborito naming kanta ni Mama. Tinapos ko ang kanta. “As high… As souls can fly… The clouds roll by… For you and I…”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 37

CHAPTER 37: PANDORA’S BOX (Aerosmith) “Anak, ano ‘yang pulang kahon na ‘yan?” tanong sa akin ni Mama. “Ito ba, Ma? Itong mga papel na ‘to? Dito nakalagay lahat ng komposisyon ko. Ang dami na rin pala ng kantang nagawa ko,” proud kong sagot sa kanya. “Ikaw Jayjay, huh. Pansin ko ang gabi na lagi ng uwi mo,” sita niya, “wala ka nang inatupag kundi ‘yang bandang ‘yan.” “Ma naman, ‘yan na lang kaligayahan ko, eh. Kesa naman mag-drugs ‘di ba?” “Wala naman akong nakitang masama sa pagkahilig mo sa musika, Anak. Alam mo namang suportado na kita diyan kahit nung bata ka pa lang. Nanghihinayang lang ako talaga sa’yo. Grade school at high school kasi honor student ka. Ang talino mo kaya. Sana magka-honor ka ulit.” “Siguro naman sapat na nabigyan na kita ng dalawang medalya, Ma. Ngayon ko lang ine-enjoy ang buhay ng isang ordinaryong student. Tapos na ang mga araw ng pagiging pipitsuging nerd ko. Saka, so many girls, so little time!” Tinuro ako ni Mama, “hoy, Jayjay. Hindi porket sinaktan ka ng isang babae, gagantihan mo na ang lahat ng babae na makikita mo. Makonsensya ka nga. Isipin mo, babae din ako!” Tumungo ako. Napatahimik ako. “Wala namang nanay na gustong malayo sa matuwid na buhay ang anak niya,” aniya, “alam ko namang kaya mo na ang sarili mo, pero sana pakinggan mo pa rin ako.” Tumango ako, “nakikinig naman ako, Mama. Tayong dalawa na lang ang magkasama. Mahalaga ka sa’kin. Nararamdaman ko na sa pagbabanda ko maiimprove ang buhay natin. Ang kahon na ‘to ang mag-aahon sa atin. Trust me. Pangako Mama, you’ll be proud of me.” Niyakap niya ako, “ano ka ba? Proud na ‘ko sa’yo, Jayjay, noon pa.” “Thanks Ma.”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

-------------------------------------------------------------------------------------------

“Mga parekoy, tingnan niyo ‘to,” ani Wendell habang pinapakita sa amin ang isang poster bago magsimula ang ensayo. “Torque Incorporated National Battle of the Bands,” sabay sabay naming binasa. “Kaya na ba natin sumali sa ganyan?” tanong ni Charles, ang dating bokalista. “Kaya ‘yan. Isang taon na rin tayong laging panalo sa mga contest at nag-iikot sa mga gigs at shows, tingin ko naman, hasa na tayo,” tugon ni Sonny. “At saka, ang grand champion, makakakuha daw ng record deal, mga tsong,” banggit ni Marko. “Sige! Sali tayo! Wala namang masama kung susubukan, ‘di ba?” suhestiyon ko, “saka baka heto na ang hinihintay natin na break natin into mainstream.”

-------------------------------------------------------------------------------------------

“Kampay para sa’tin! Sa Lightning Train Commuters, ang susunod na legendary band ng Pilipinas!” sigaw ni Sonny habang tinataas ang bote ng beer. “KAMPAY!” Dumiretso kami sa bahay pagkatapos i-announce ang pagkapanalo namin bilang grand champion ng nationwide battle of the bands na iyon. Nakapuwesto kaming nakapalibot sa maliit na mesa ng dining area ng aming maliit na tahanan. Pumalakpak si Mama. “Congratulations! Proud na proud ako sa inyong lahat!” “Thank you po!” sagot ni Charles. Tinaas ni Marko ang kanyang baso. “Kampay para kay Tita Lorna na number HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

one supporter ng Lighting Train!” “KAMPAY!” “Tapusin niyo ang pag-aaral, huh! Ilang buwan na lang ga-graduate na kayo!” pagpapaalala ni Mama. “Ma, kapag sumikat na kami, itaga mo ‘to sa bato, ililipat kita sa mgandang bahay, o kaya condominium!” bulalas ko, “kampay!” “KAMPAY!” Tumatawa lang si Mama, habang tuwang tuwang nagsisilbi sa amin habang kami ay nag-iinuman. Napabuntong-hininga ako. Mama. Sa wakas. Matatapos na rin ang paghihirap natin. Pangako. Gaganda na ang buhay natin.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Matapos ang isang linggo, pinatawag na kami ng recording company upang ipakita sa kanila an gaming sipra bilang banda bago kami magsimulang magusap tungkol sa recording. Pagdating namin sa lugar ay pinatungo na kami sa isang maliit na entablado kung saan may set-up na ng banda. Inayos namin ang aming mga instrumento. Magsisimula na sana kaming mag-preliminary jam nang makaramdam ako ng paninikip ng aking dibdib. Umubo ako. Parang nalalagutan ako ng hininga. Magbibilang na sana si Wendell, nang bigla niya akong napansin. “Jay. Okay ka lang, namumutla ka?” Umiling ako, “wala lang siguro ‘to.” Namawis ako. Parang bigla akong kinutuban ng masama. Medyo nahihilo na ako at nanlalabo ang paningin. Nakaamoy ako ng usok. Pero HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

wala naman. Nagsimula ang jamming. Pero hindi ako makapindot ng maayos. Puro maling tiklado ang na-hit ko. Parang wala ako sa sarili ko. Nagtatakang nakatingin sa akin ang ibang mga kabanda ko habang nagjajamming. Namamawis na ako. Wala na ako sa tamang huwisyo.

“Jayjay, ano’ng nangyari sa’yo kanina?” tanong ni Sonny, “ang dami mong palpak. Buti na lang pinayagan pa rin tayo ng mga officials na bumalik para ipakita ang set natin.” “Hindi ko rin alam, eh. Parang kinutuban ako. Parang may masamang nangyayari.”

-------------------------------------------------------------------------------------------

Pag-uwi ko ng araw na iyon, laking gulat ko sa tumambad sa harapan ko. Ang apartment na tinitirhan namin. At ang mga bahay na katabi nito. Umuusok. May mga bumbero. Mga taong nagkakagulo. Mga gamit na binubuhat. Basa ang mga natirang parte ng mga bahay. Abo. Mukhang kakaapula lang ng apoy. “Bakit hindi ko ‘to alam?!” bulalas ko, “MAMA?!” Hinanap ko siya sa paligid. Nagpaikot-ikot ako. Wala siya. Ang unang ginawa ko ay tumawag sa cellphone. Naghintay ako. Ring. Ring. Ring. Walang sumasagot. Binalot ako ng pag-aalala. Ng matinding panic. Hindi ko na maramdaman ang bilis ng paghinga ko. “Jayjay, habang nasusunog ang bahay niyo, ang nanay mo bumalik. May isasalba daw. Hindi na bumalik hanggang matapos ang sunog!” sabi sa akin ng kapitbahay. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

"HO?!"

Agad akong tumakbo sa aming apartment. Hindi ko pinansin ang mga bumberong pumipigil sa akin. Pumasok ako sa loob ng naabo nitong mga pader. Sunog ang sofa. Sunog ang mesa. Sunog lahat. Walang natirang kapakikapakinabang. “MAMA?!” Wala siya sa bukana ng bahay. Hinanap ko siya sa mga kuwarto. Laking gulat ko pagpasok ko sa aking kuwarto.

Nandoon si Mama. Padapang nakahandusay sa sahig. Walang malay. Nasa isang kamay niya ang pulang kahon ko. Nakahiga siya taas ng aking Casio na keyboard, na nanatiling hindi sira. May makapal na kahoy na nakapatong sa ulo niya. Mula doon ay umagos ang dugo. “MAMA! Ano’ng nangyari sa’yo?!”

Humangos ako sa kanya at agad siyang niyakap. Kinuha ko ang pulso niya. Wala na. Humihiyaw na ako sa kalungkutan at hinagpis. “MAMA! BAKIT MO AKO INIWAN?! PA’NO NA ANG MGA PANGARAP KO?! ANG PANGARAP NATIN?!” Hinihintay ko siyang sumagot. Hindi siya sumagot. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Mama, hindi pa kami nakikitang sumikat. Hindi mo nakitang gumaganda ang buhay natin. Hindi mo pa akong nakikitang gr-um-aduate. Mama… Magiging med tech pa ako! Mama, magkakapamilya pa ako. Bibigyan pa kita ng apo… Bakit hindi mo ako hinintay?! Bakit kailangan mo pang bumalik? Mas mahalaga ka sa’kin kaysa sa kahon at organ na ‘yan! Mama, naman, eh! MAAAAAAAAA!”

Pagkatapos no’n, hindi ko na tinuloy ang pagbabanda. Kung hindi dahil sa pagkahilig at pangarap ko sa musika, hindi mapapahamak si Mama. Sinabihan ko sila Sonny na magpatuloy nang wala ako. Ngunit pinilit ni Sonny na hintayin ako. Sabi niya, hindi pa daw meant to be. Ang sumunod na dalawang taon… ang pinakamadilim na panahon ng buhay ko.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

CHAPTER 38: TEARS IN HEAVEN (Eric Clapton) Magkatabing naka-indian-sit kami ni Rodney sa harap ng lapida ni Mama. Matagal ang kuwento ko. Malakas ang hagulgol ko. Sa buong panahong iyon ay nakikinig lang siya sa akin at sa malungkot kong buhay.

“Naiiintindihan ko na ngayon ang mga hinanakit mo sa buhay, Jayjay,” malumanay niyang sambit sa akin, “pero hindi mo kasalanan ang nangyari. Hindi rin kasalanan ng pagkahilig mo sa music.” “Alam ko naman ‘yon, Rodney. Alam ko na nung una pa lang na nangyari lang ang lahat kasi parang destined lang talagang mangyari. Pero gusto ko makakita ng rason. Wala naman akong masisi. Kaya sinisi ko ang sarili ko. ‘Yan ang dahilan kung bakit napakalungkot ng buhay ko.” Hinawakan niya ang balikat ko, “I think it’s time for you to be kinder to yourself. Tingin ko, mas gugustuhin din ng Mama mo na magpatuloy ka sa buhay mo na masaya ka.” Malakas na hikbi lang ang sinagot ko. Tapos tumayo ako dahil namamanhid na ang binti ko. Sumunod din siya ng tayo, “At tingin ko rin, mas magugustuhin ng Mama mo na ipagpatuloy mo ang hilig mo sa musika. Na tuparin mo ang mga pangarap niyong naudlot. Huwag mong sayangin ang buhay niya na binuwis niya para isalba ang iyong musika.” Napatingin ako sa pulang kahon na nasa tabi ng puntod ni Mama. Kinuha ko iyon. “Ang tagal ko nang hindi ‘to binubuksan,” sabi ko habang binubuksan ang kahon. Sumilip sa loob si Rodney, “woah! Ang dami naman nito! Kanta mo lahat ‘yan?” Tumango ako, “oo. Hindi kasama diyan ‘yung mga emo na kanta na sinisipra natin ngayon sa banda. Ito ‘yung hinahanap ni Sonny na masasayang kanta. Pero siyempre ‘yung iba dito, sa sobrang tagal, obsolete na. Sana maalala ko pa ang tono ng mga ‘to.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Grabe Jay, bilib na talaga ako sa’yo.” Bumuntong-hininga ako, “dalawang taon. Dalawang taon ang sinayang ko.” Umiling siya, “Jayjay, huwag mo nang isipin ‘yan. Ang mahalaga, ang ngayon.” “Bakit kasi ngayon ka lang dumating?” bigla kong nasabi nang hindi nag-iisip. Ngumiti siya sa akin, “dahil ngayon ang tamang oras, Jay.” Ginawaran ko rin siya ng ngiti.

Ibinaba kong muli ang pulang kahon. Katahimikang matagal. Tumingin ako sa lapida, “Mama. Miss na miss na kita.” “Anak…” Nagulat ako sa tinuran ni Rodney. Napalingat ako sa kanya. Laking gulat ko nang makita ko ang ekspresyon ng mukha niya. Blangko at parang inaantok. Pero ang mata niya, parang sobrang glazed. Nag-iba ang kulay at parang kumapal. “Anak, mahal na mahal kita… Hindi kita iiwan…” napakalamyos ng boses ni Rodney, “gusto ko lagi kang masaya anak… Proud na proud ako sa’yo.” Muling umagos ang luha ko nang mapagtanto kong hindi na si Rodney ang kausap ko. Inakap ko ang katawan ni Rodney. Iba ang init niya. Iba ang amoy. Iba ang pakiramdam. Pero parehong nakakagaan ng loob. “Mama…! Mahal na mahal din kita… Thank you sa buhay mo na nilaan mo para sa’kin…” Sumilay ang isang ngiti. Hindi kay Rodney ang ngiting iyon. “Anak… I love you… Babantayan ka namin lagi ni Junjun mula rito…”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Jayjay, ano’ng nangyari?” tanong ni Rodney pagkaraan ng ilang segundo. Kumalas ako sandali at tinitigan siyang muli. Wala na ang wirdong expression. Wala na rin ang glazed niyang mata. Nakabalik na siya. “Parang kanikanina kasi parang nawalan ako ng huwisyo at nanlamig ako ng hindi ko namamalayan,” eksplika niya, “ni hindi ko nga napansing inakap mo ‘ko.” Niyakap ko lang siya ulit. Mahigpit. Nalito yata siya sa ginawa ko. “Salamat, Rodney…” Binalot niya ang mga braso niya sa akin. “Anything for my sweet sweet Jayjay…”

Habang yakap ko si Rodney, lumipad ang utak ko. Biglang nagawi sa hinagap ko ang artwork na pinagawa niya sa akin noong isang linggo. Ang mga parisukat. At ang dalawang bilog. Sa imahinasyon ko, kinukulayan ko ang puting bilog ng pula.

-------------------------------------------------------------------------------------------

“Well, I am glad to tell you that I, and the record producers and the company officials are very much pleased and impressed with what you just presented. It is my pleasure to welcome, ‘Lightning Train Commuters,’ as the new band that will pioneer Pulse Harmony Incorporated!” Naghiyawan kaming lima. Sa wakas! Nakakuha na kami ng record deal! Akapan. Apiran. Sigawan. Palakpakan. Talunan. “Marami pong salamat sa pagbigay sa amin ng chance,” sabi ko. “You all deserve it. Napakagaling niyo,” sagot ng company official, “but I hope HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

whatever transpired the last time, sana hindi na maulit. Hindi kami mangingiwing magtanggal ng isang band member if we find him unfit.” Tumango ako, “naiintindihan ko po. Hindi na po mauulit.” “Well, start collecting your songs, and we will start the recording for your album,” aniya, “hindi natin mamadaliin. We will put time into this para we can come out with a perfect album that will launch you together with this fast growing recording company.”

Paglabas namin ng building hindi magkamayaw ang mga hiyaw at tawa namin. Tatlong araw pagkatapos ng bisita ko sa sementeryo, muli kaming humarap sa mga opisyal para sa audition. At hindi tulad ng dati, malinis na ang tugtog ko. Iba talaga kapag na-reach na ang closure. Sa gitna ng aming talunan at pages-celebrate, nagtama ang tingin namin ni Sonny. Gumaan ang loob ko nang makita siyang ngumiti sa akin. Medyo awkward kasi nung una, dahil nga sinapak niya ako noong huli. “Wala kang bugbog ngayon. Halimaw kasi adlib mo kanina,” biro niya. Natawa ako, “subukan mo lang, gaganti na ‘ko!” Tapos nag-apir kami at nag-handshake ng mahigpit na mahigpit. Ngayon talagang napagtanto ko na. Hindi ko lang kabanda si Sonny, Marko, Wendell at Rodney. Matalik ko silang mga kaibigan. At sabay-sabay naming pupuntahan ang tagumpay na minimithi namin. “Salamat sa paghihintay, Sonny.” “Salamat sa pagbalik, Jayjay.”

“Yahoo! Bati na sila!” puna ni Wendell. “Drama niyo mga parekoy!” dagdag ni Marko. “Dahil diyan, manlibre ka naman Jayjay!” biro ni Rodney. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Kung si Jayjay lang din ang manlilibre, huwag na rin ‘oy,” pambabara ni Sonny, “sa isawan lang tayo dadalhin niyan. Magka-hepa pa tayo.” Halakhakan kami lahat. “Papuchino na lang Jayjay!” hirit ni Rodney. “Ulol ka, ayaw mo pa rin ako tigilan diyan!” humangos ako sa kanyang nakakuyom ang kamay. Tumakbo siya patalikod papalayo, “one papuchino, regular!” Naabutan ko siya at pabirong sinapak sa balikat. “Akala mo kung sino kang astigin!” Ako pa yata ang nasaktan. Tigas naman kasi ng muscle. Humagalpak lang lalo si Rodney.

“Aba aba aba, nagbibiruan na ang tiklador at bokalista,” bulalas ni Wendell. Saglit akong hindi nakaimik. Napatigil din si Rodney. “Parang dati rati nagsisigawan kayo sa gitna ng ensayo, ngayon naghahabulan pa kayo,” ani Marko. Pabirong binatukan ako ni Rodney, “na-tame ko na ‘tong tiklador natin! At siyempre magaling na akong kumanta ngayon. Wala na siyang flat na masita ngayon!” “Aray ko! Bakit may batok?!” protesta ko. Tawanan lahat. “Guys, seryoso na ‘to, huh?! Kaya wala na munang distractions,” mariing banggit ni Sonny, “tigilan muna ang pambabae. Lalo na kayo, Jayjay, Rodney.” Nagtinginan kami ni Rodney. At nangngisihan.

------------------------------------------------------------------------------------------HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

>>> TAYUMAN Pauwi na galing sa recording company. “Kailangan ko na ring maghanap ng masasayang kanta sa pulang kahon, o kaya magsulat ng bago” sabi ko, “directive ni Sonny. Kasi ipapakita na natin set natin sa recording company.” “Bigyan kitang tip kung paano ka magkakaroon happy disposition habang nagsusulat ng kanta,” ani Rodney. “Shoot.” Ngumiti siya sa akin, “just imagine na ako ikaw kapag magkasama tayo. Then you’ll feel blissful happiness.” Hindi ako nakasagot agad. Ginawaran ko muna siya ng ngiti rin. “Hindi ko na kailangang mag-imagine Rodney. I know exactly how it feels.”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

~COMMERCIAL BREAK~ HALLUR, BAKIT WALANG UPDATE? Galing ako sa isang gala kasama ang college friends. Nagkayayaan kami sa inuman. Ako pumayag, kasi parang kailangan ko nga. Kakauwi ko pa lang. At ngayon ko pa lang nararamdaman ang hilo at sakit ng ulo. Pagal na pagal ako. Sa trabaho, sa pamilya, sa PEX, sa sarili, sa damdamin. Sa lahat. Hindi ko ma-edit ang storya ko. Baka kasi may mabago ako na umayon sa malamlam kong nararamdaman ngayon. Unfair para kina Jayjay at Rodney. Kailangan ko marahil ng isang pahinga. Isang weekend of solitude. Malungkot nga lang. Kasi pupunta ng probinsya ang pamilya ko. Hindi ako makakasama kasi may trabaho ako bukas at sa linggo. Wala akong masandalan bukod sa aking Casio keyboard. KUMPISAL at SPIRITUAL DISTRESS (true to life) May isang linggo na hindi ako naka-kumpleto ng limang chapter na postings. First week of June ‘ata ‘yun. Pinatapon kasi ako ng trabaho ko. Sa isang RETREAT. June 01, 2010. Iyan ang araw ng huli kong kumpisal sa pari. “Father forgive me for I have sinned…” Inisa-isa ko ang aking mga kasalanan. Sa pamilya, sa trabaho, kay Lord mismo. Pagsisinungaling. At iba pa. Nang medyo natigil ako, nagtanong ang pari. “Meron ka pa bang ikukumpisal?” “Father, meron po akong sexual activities po… Pero hindi po ako kasal.” “Kanino sa girlfriend mo?” “‘Yun na nga pong problema, Father. Hindi girlfriend ang hanap ko.” “Ayaw mo magka-girlfriend? So ano’ng gusto mo? Experience lang gusto mo?” “Hindi Father. Hindi po babae ang gusto ko.” “Ahhhh… Kailan ‘yan.” Inisip ko ang kakaunting taong nakasiping ko noong huling taon. Inisip ko ang mga taong naakit akong gumawa ng katarantaduhan sa sauna. “Father, no’ng March pa ho, ang huli. Kasi Father ayoko na po talaga. Takot po ako sa sakit. Saka Father alam kong mali. Ginagawa ko naman po lahat para mapigil ko. So far Father, more than two months na din pong wala.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Alam mo anak, okay lang naman maging ganyan ka. Ang ayaw lang naman ng Diyos ay ang act mismo at ang sex na ginagawa. Kasi ang lalaki para sa babae lang.” Tumatango lang ako. Lumuluha. Marami pang in-explain si Father. “The Lord has forgiven all of your sins. For your penance, pray five Hail Mary’s, five Our Father’s and the Act of Contrition.” Nang tanungin ko ang iba kong kasamahan, nalaman kong ako ang pinakamalaking penance. Pero Lord, bakit gano’n? Akala ko ba Lord, napatawad na ako? Bakit parang hindi pa rin mabura ang mga ginawa ko noon, na pinagsisisihan ko na? Lord, ‘di ba nakita mo naman, nagbabago na ako… Inuubos ko na nga oras ko sa PEX para hindi na matukso. Hindi ko naman na ginagawa ‘yon. Ayoko na. ‘Di ba, Lord? Lord, ito na ba ang karma ko? A SELFISH PRAYER BEFORE I SLEEP Lord pagod na po ako na patunayan na isa akong matuwid na tao. Pagod na po ako na patunayan sa magulang ko ang worth ko bilang anak, dahil lang hindi ako makapag abot ng malaking halaga. Kahit mababa ang suweldo ko, you know naman Lord na marangal ang aking trabaho. At mahal ko ang aking pamilya. Pagod na po ako na patunayan ang aking worth bilang trabahador. Pagod na po ako na patunayan ang aking worth bilang kaibigan. Pagod na po ako na patunayan ang aking worth bilang isang Pilipino. Pagod na po ako na patunayan ang aking worth bilang isang artist. Pagod na po akong patunayan ang aking worth bilang psychologist, dahil hindi naman po talaga ako psychologist. Nais ko lang naman po talagang makatulong sa mga tao. Pagod na po akong patunayan na hindi na ako tarantado tulad ng dati. Hilumin mo Lord ang aking pagal na damdamin. Amen.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 39

CHAPTER 39: HEALING (Deniece Williams) >>> BACLARAN Pauwi na ako galing clinic. Patungo ako sa ensayo ng banda sa Recto. Nagtataka ako, wala pang text si Rodney ng hapong iyon. Nitong huling mga ensayo kasi, lagi kaming nagkikita sa Pedro Gil station para sabay kaming tumungo sa studio. Kinuha ko ang cellphone ko. Magte-text na sana ako sa kanya nang may biglang tumawag. Hindi kilalang number. Sinagot ko. “Hello? Sino ho sila?” “Jeremy, ako ‘to.” Kilala ko ang boses na iyon. Galit at takot ang namayani sa akin ng marinig ko iyon. “Mayor Alejandro.” “Kumusta ka na?” “Wala kang pakialam. Paano mo nalaman ang number ko?” “I have my ways. Anyways, may offer ako sa’yo.” “Kung ano man ‘yan, Mayor, wala akong paki.” “You have all the right to show angst,” diretso ang tono ng boses niya sa buong pag-uusap. “Buti alam mo. Sampung taon mo kami pinabayaan. Siguro naman alam mo naman na patay na si Mama. At hindi na kita ginagambala diyan. Ano pang nilalapit-lapit mo ngayon?” “Hear me out. Baka gusto mo lang ‘tong sasabihin ko. May tinatayong government hospital dito sa Ilocos. Patapos na. Bakante pa ang Senior Medical Technologist position. Iniisip ko baka interesado ka.” Shit. Ang gandang experience no’n! At malaki ang sahod sa government HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

hospital. Senior Medical Technologist? Fuck. >>> EDSA “Hindi na. Okay na ko sa clinic ko at mga raket ko,” pa rin ang nasabi ko nang may asar. “Aling raket? Pagbabanda? Sus, ‘yan ba pinagmamalaki mo?” Ang daming alam nitong demonyong ito. “Tulad nga ng sabi ko, wala kang paki. At kung sa pagmamalaki lang, marami akong maipagmamalaki sa’yo. Hindi ako katulad ng mga spoiled brad mong mga anak. Nabuhay ako ng mag-isa sa loob ng ilang taon. Masaya na ako dito. Bakit pa ako babalik diyan?” “Ikaw ang bahala, may idadagdag pa pala ako. May kaibigan akong nagtatayo rin ng ospital sa Saudi ang kaibigan ko. Irereto rin sana kita. Ayos na ayos ang magiging experience mo as Head ng Medtech Department para mapasok ka do’n.” Tangina. Saudi? Tangina talaga. Naririnig ko ang tunog ng carsh register sa utak ko. “Bakit mo ba ‘to ginagawa, Mayor?” banas kong tanong. “Kasi anak kita. Sabihan mo ako within this week kung gusto mo.” Tapos naputol ang linya.

Pucha naman, oh. Maayos na ako nanggulo pa. >>> GIL PUYAT Nag-text si Sheryl. Hey Jay. I want you tonight. ;) Napangisi ako. Matagal na rin pala kaming hindi nagkikita ni Sheryl. Mukhang mapapalaban na naman ako. Magre-reply na sana ako, nang bigla akong nakaramdam ng hininga sa batok ko. Mainit. Amoy sabon. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Doon ko napagtantong parang hindi tama ang inisip ko. Pero nag-text pa rin ako. Rodney. Sabay ba tayo pupunta ng praktis? =) >>> QUIRINO May tumawag sa cellphone. Si Sonny. “Napatawag ka?” pagsagot ko sa telepono. “Hindi na tuloy ang praktis.” “Oh, bakit naman?” “May sakit si Rodney. Hindi mo ba alam? Parang may kung anong kirot akong naramdaman nang marinig ko iyon. “Hindi ko alam.”

Napaisip ako. Mukhang mapapaaga ang kitaan namin ni Sheryl kung sakali. Makakarami kami malamang. Pupuntahan ko ba si Sheryl? Napaka-no-brainer ng sagot.

-------------------------------------------------------------------------------------------

>>> 5TH AVENUE “Jayjay! Ano’ng ginagawa mo dito?” gulat na turan ni Rodney nang pumasok HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

ako sa kuwarto niya. “Bumibisita sa may sakit,” sarkastiko kong sagot. Nakahiga siya at nakataklob ng kumot. Ngumiti siya, “lalo naman akong lalagnatin niyan sa’yo, eh.” “Bakit hindi mo sinabi sa akin? Hindi ka pa nagre-reply.” “Sorry Jay. Ayoko kasi na mag-alala ka. Saka trangkaso lang naman ‘to.” Nilapitan ko siya at umupo sa kama sa tabi niya, “Rodney, alam kong malakas ka. Pero hindi ka superhero. Magpahinga ka at magpa-alaga.” Tumango siya. “Aba basta ikaw mag-aalaga sa akin, baka bukas masigla na ako ulit.” “Hahaha. Sira.” Dinama ko ang leeg niya. “Mainit ka pa. Kailan ka huling uminom ng paracetamol?” “Mga two hours ago po, Doc.” “Two hours after pa ang next dose. Sige, pupunasan muna kita nang lumamig ka ng kaunti.” Ngumisi siya. “Mukhang masaya ‘yan, ah. Bed bath. Haha.” Pabirong binatok ko siya, “ugok.”

Nang maihanda ko na ang bimpo at ang malamig na tubig mula sa CR, pinahubad ko na kay Rodney ang t-shirt niya. Pa-cute na nakangiti siya at nakatingin sa akin habang tinatanggal ang pantaas niya. Muli ko na namang nasilayan ang magandang porma ng katawan niya. Napalunok ako habang nakikipagtitigan sa kanya at nagpipiga ng bimpong nilublob ko sa tubig. Pinalakbay ko ang basang face towel sa leeg niya, sa braso niya, sa kamay niya, sa dibdib niya, sa tiyan niya at sa likod niya. Masarap damhin ang init ng katawan niya. Ang malambot at makinis na kutis na HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

bumabalot sa matigas na laman. Nakapikit lang si Rodney habang malalim ang paghinga. Pinatuyo ko ng twalya ang torso niya, tapos pinasuot ng bagong damit. Tapos pinunasan ko naman ang kanyang mga hita at binti. Nagpakawala ng ilang impit na ungol si Rodney. Tapos magso-“sorry.” Nang matapos ako sa kanyang pang imbabang parte ng katawan ay inihagis ko sa kanya ang bagong basing bimpo. “Ikaw na gumawa sa natirang parts.” Napatingin siya sa crotch area tapos pilyong ngumiti sa akin, “aww… But that’s the best part!” Nag-fuck-you sign ako sa kanya. “Manyak mo talaga!” Tawanan lang kami habang nililinis ang natirang parte ng katawan niya.

“Knock knock!” bulalas ko. “Aba aba! Mukhang may baon ka ngayong knock knock joke!” hirit niya, “who’s there?” “Manong, pa-load naman. How much? Magkano?” “Kahaba naman niyan! Sige. Manong paload… Hehe, di ko na maalala. Who?” Pitik-pitik pa ako. Style ala-Rodney. “Tentenenen. Nothing’s gonna change my love for you. Manong paload naman, how much magkano…” Pareho kaming napalakhak nang malakas. “Puta Jay… Ang cute mo! ‘Wag ganyan, lalo ako nahuhulog, eh!” Nawala ang tawanan. Napalitan ng ilang na katahimikan.

“Kumain ka na ba ng dinner mo?” tanong ko sa kanya. “Wala akong gana, eh,” yamot niyang tugon HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Nagsusuka ka ba?” “Hindi naman.” “Aba’y kumain ka! Kahit dry crackers lang kung ‘di mo ma-tolerate ang full meal.” Naghanap ako sa bag ko, “may skyflakes ako dito.” Binuksan ko ang pakete, pumutol ng isang piraso at inabot sa bibig ni Rodney. “Ah.” “Ahh…” Binuka niya ang bibig niya at sinubo ang cracker na bigay ko. Nakangiti siya sa akin habang ngumunguya. Nakakatuwang tingnan ang malaking bulas na inaalagaan ko parang bata. Ngayon ko lang napansin mukha na talaga kaming magkasintahan sa ginagawa namin. Nilagay ko sa kamay niya ang mga crackers, “‘yan sige. Iyo na ‘yan kainin mo na.” Habang kumakain siya nagtititigan kami. Hindi na bago sa akin ang titigan siya. Impulse na ‘yon na tanggap ko nang hindi ko mako-control.

“Jayjay… So far, this thing here… Hetong ginagawa mo… Hetong pag-aalaga mo para sa’kin. This is priceless. Thank you.” “Wala pa ‘to sa lahat ng ginawa mo para sa akin, Rodney.” “Tinitingnan ko pa lang ang mukha mo Jay, gumagaling na ‘ko.” “Adik. Superficial at organic na sakit lang ang napapagaling ko sa’yo. Pero ikaw, nilunasan mo ang mga sugat sa pagkatao ko.”

“I love you, Jayjay.”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Patay. Heto na. Binitawan niya na naman ang mga salitang nakakatunaw ng puso, pero nakakakaba. Dahil ito ang mga tipo ng linya na mahirap sagutin. “Salamat Rodney,” tapos agad kong inayos ang bag ko, “mauna na ‘ko. Gabi na. Pagaling ka, huh?” Masaya ang pakiramdam ko, pero ayoko na ma-stuck kami muli sa isang awkward na sandali. Masakit na makita si Rodney na walang kaabog-abog na nagmamahal sa isang patapong katulad ko.

Bago ako lumabas ng kuwarto niya, nagsalita si Rodney. “Jayjay, sandali.” Napatigil ako at napalingon. Naghintay sa sasabihin niya. “Tayo na ba?” Hindi ako sumagot. Tumungo lang ako. Mahalaga sa akin si Rodney. Ayoko rin siyang mawla sa buhay ko. Pero wala pa sa hinagap ko ang ibigin siya. Wala pa sa hinagap ko na magkaroon ng relasyon, lalo na sa kapwa ko lalaki. “Hindi mo kailangang sagutin kung hindi ka pa handa. Maiintindihan ko,” bawi ni Rodney. Suminghot ako. Suminghot din siya.

“Hindi kita iiwan, Rodney,” bigla kong nasabi ng hindi nag-iisip, “sa ngayon, kung may ipapangako ako, ‘yun ay ang andito ako habangbuhay para maging kasangga mo at kaibigan.” May tumulong luha mula sa mga mata Rodney. Ngumiti siya. “Thanks Jay. Okay na muna ‘yun sa ngayon.” Nginitian ko din siya.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Kung wala lang akong pasok bukas, hindi na ako aalis sa tabi niya. Hindi rin kasi patas para sa kanya dahil hindi ko pa kayang ibigay ang gusto niya. Ayoko nang umalis sa tabi mo Rodney.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 40

CHAPTER 40: EVERYTHING YOU WANT (Vertical Horizon) “He’s everything you want… He’s everything you need… He’s everything inside of you that you wish you could be… He says all the right things… At exactly the right time… But he means nothing to you and you don’t know why…” Nag-eensayo kami ng banda. Magaling na si Rodney. Bumalik na naman ang boses at sigla niya. Nakaharap siya sa aming nagpapatugtog ng instrumento habang kumakanta. Sa gitna ng aking pagtipa, napansin kong nakatitig siya sa akin habang umaawit. Oo na, Rodney… Alam ko na kung bakit mo nirekomenda ang kantang ‘to na icover natin. Gusto mo na naman akong patamaan. Nilalayo ko ang tingin ko sa kanya. Kasi alam kong pag nagtama na naman ang mata namin, matagal na naman bago ako makabitaw. Ang lyrics ng kanta, sapul na sapul sa akin. Lalo na nang inulit niya sa huling beses ang chorus na napalitan na ang mga panghalip sa kanta. “I’m everything you want… I’m everything you need… I’m everything inside of you that you wish you could be… I say all the right things… At exactly the right time… But I mean nothing to you and I don’t know why…”

-------------------------------------------------------------------------------------------

“Para sa’yo.” Tinanggap ni Rodney ang isang pakete ng Goya ng Knick Knacks na binili ko sa grocery kanina bago tumungo ng ensayo. “Salamat. Para saan ‘to?” “Wala lang. Naisip lang kitang bigyan.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Bakit?” “Trip lang kitang bigyan.” “Tayo na ba?” “Inom ka ng maraming tubig pagkatapos mong kainin ‘yan, para ‘di masira ang boses mo.” Tumuloy lang kaming maglakad papuntang LRT.

-------------------------------------------------------------------------------------------

>>> DOROTEO JOSE “Pinapawisan ka Rodney. Sa susunod mag bimpo ka sa likod para hindi ka nagkakasakit at hindi masira ang boses mo,” sabi ko habang hinahawakan ang likod niya. “Amina panyo mo.” “Nalaglag ang panyo ko sa opisina kanina. Hindi ko na nakita.” Sagot niya. Kinuha ko ang panyo mula sa bulsa ko. Nilahad ko iyon at pinagpag ng kaunti. Sinuot ko ang kamay ko sa likod sa loob ng polo niya. Nilagay ko ang panyo sa taas na parte ng malapad niyang likuran. Buti na lang nasa platform pa lang kami ng station. “Tayo na ba?” lumilingong tanong niya ulit habang inaayos ko ang sapin niya sa likod. “Huwag kang malikot, baka malaglag,” tugon ko, “hayan na ‘yung tren.”

>>> BAMBANG “Tayo na ba?” pabulong niyang tanong habang nakatayo kami sa gitna ng coach. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Alam mo ba? Tumawag sa akin si Mayor nu’ng isang araw,” pag-iiba ko ng usapan, “inaaya ako sa Ilocos maging Senior Medtech sa bagong ospital. Tapos nag-o-offer pa na matutulungan niya daw akong makapag-work abroad. Pinagiisipan ko kung tatanggapin ko.” Nalukot ang mukha niya, “gusto mo bang tanggapin?” Tinitigan ko ang lumungkot niyang ekspresyon dahil sa sinabi ko. Hindi ko talaga siya matiis. Umiling ako, “hindi Rodney. Hindi ko kukunin. Hindi ko iiwan ang banda.” Ngumiti siya ng pagka-tamis-tamis.

>>> BLUMENTRITT “Tayo na ba?” tanong niya ulit. Wala na akong takas ngayon. Wala na akong maisip na pasakalye para iwasan pa ang tanong. Katahimikan lang ang nasagot ko. “Ano ba’ng dahilan? Bakit ayaw mo?” “Rodney, alam kong meron akong nararamdaman pero hindi ko sigurado.” “Sa pinapakita mo Jayjay, sa mga ikinikilos mo, parang sigurado ka naman na.” “Ayun naman pala, eh,” sarkastiko kong sabi. “Bakit hindi mo na lang ako basahin katulad ng lagi mong ginagawa?” Mariin niya akong tiningnan, “Jayjay, ang love walang bisa kung hindi mo rin aaminin sa sarili mo.” “Intindihin mo naman… Bago sa’kin ‘to. Bago ang lahat. Alam mong kahit kalian hindi pa ako nakikipag-relasyon. Kahit sa babae. Tapos heto pang papasukin ko, socially unacceptable kasi pareho tayong lalaki. Isa isa lang Rodney… Isa isa lang.” Bumuntong hininga siya, “sabagay Jayjay. Sabagay. May punto ka.”

>>> ABAD SANTOS HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Pagkatapos no’n natahimik kami. Nakatungo lang. Marahan kong pinapadyak ang aking mga paa. Nagha-hum naman si Rodney. Ang kanta: I Need Love. Pero nakaw kami ng nakaw ng sulyap sa isa’t-isa. May isang beses na nagkatugma ang pagnakaw namin ng tingin, nagtama ang mga mata namin. Tumawa siya. “Para tayong tanga. Pero cute.” Napatawa na rin ako.

>>> R. PAPA Nilapit ni Rodney ang bibig niya sa kanang tainga ko. “I love you, Jay.” Napitlag ang hininga ko. Nanlambot ang aking dibdib at tuhod. “Sana pagbigyan mo ako, Jay. Subukan mo lang. Subukan mo. Pangako ko. Hindi mo pagsisisihan na makipag-commit sa akin. I love you so much, Jay.” “I…” Bumuka lang ang bibig ko. Pero wala nang lumabas na salita.

>>> 5TH AVENUE Nag-ayos na si Rodney para sa paglabas, “byebye Jayjay. See you soon. Happy weekend.” Tumango ako, “yeah. See you soon.” Tapos naglakad na siya palabas. Bago bumaba ng train, lumingon siya. Nginitian niya ako. Nang mag-warning buzzer, tumuloy na siya sa platform. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Napahakbang ako papaharap. Parang gusto ko siyang habulin. Pero umandar na ang tren.

Rodney naman. Sana nag-stay ka pa ng isa pang stasyon. Bibigay na ko dapat, eh. May bukas pa naman. Hindi pa naman huli ang lahat. Sana.

-------------------------------------------------------------------------------------------

“Hello? Jayjay ano’ng meron? Napatawag ka ng maaga?” “Rodney. Nandito ako sa harap ng bahay niyo. Labas ka.” “Huh?! Alas kuwatro pa lang, huh?!” “Basta, kitain mo ‘ko dito.” “Sandali. Magmumog lang ako. “Sige, hintayin kita dito. Dalian mo.” Call ended.

Bumukas ang pinto at bumungad sa akin ang bulto ni Rodney. Naka-sando at boxers. Magulo ang buhok. Pero makisig na makisig pa rin ang dating. Sa wakas, inamin ko na rin sa sarili ko na kinikilig talaga ako sa kanyang presensya. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Napangiti ako ng makita ko ang aking tagapagtanggol.

Nagkamot siya ng ulo, “grabe naman Jayjay. Ang aga. Kung ‘di lang kita mahal, ay binasa na kita ng isang timbang tubig dahil ginising mo ako ng walang pakundangan.” Tumawa ako, “ang swerte ko pala talaga dahil mahal mo ‘ko. Kundi basa na ko. Nakaporma pa naman ako ngayon.” Nagwisik ng mata si Rodney, tapos mariing tumingin sa akin, “aba! Oo nga ‘no? Kailan ka pa natutong magsuot ng semi-fit na polo at jeans? Ano’ng meron? At bakit ka napahangos dito?”

Tinaas ko ang kanang kamay ko. Tinuro ko ng kaliwang hintuturo ko ang itim na baller ID na nakasuot sa kanan kong braso. “Nakikilala mo ‘to?” Nakatitig lang si Rodney sa baller ID. “Slave tag?” Tinanggal ko ang itim na bracelet at inabot ko sa kanya. Tinanggap niya ito at sinuot sa kanang braso. “Naaalala mo ‘yung sinabi sa akin kung ano ang mangyayari kapag binalik ko sa’yo ‘yang slave tag?” nakangisi kong tanong sa kanya. “Magiging alipin mo ako sa loob ng isang araw. Gagawin ko ang lahat ng sasabihin mo,” seryoso niyang tugon. Tumango ako, “mismo.”

Ngumiti si Rodney, parang na-excite. Dineretso niya ang tayo niya. Tapos sumaludo siya. “Rodney Kaiser dela Torre reporting for duty sir! Ano pong ipapagawa niyo sa’kin, Coach?”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Tinitigan ko siya. Matagal. Binigyan ko siya ng isang matamis na ngiti. Heto na ang pagkakataong matagal naming hinintay. Ang pagkakataong matagal ko nang pinipigil noon pa man.

“Mr. dela Torre, I want you to be my--- boyfriend.”

Napamuglat siya sa sinabi ko. Hindi siya nakaimik agad.

“Gusto kong mahalin mo ko Rodney, at lubusan kong tanggapin ang pag-ibig mong ‘yon,” sambit ko na nangingig pa ang boses ko, “no holds barred…”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 41

CHAPTER 41: KISS ME (Sixpence None the Richer) Hindi ko namalayan. Nasa bisig na pala ako ni Rodney. Napakahigpit ng yakap niya. Hindi na ako makagalaw. Hindi ako makawala. Sa bagay, wala pa naman akong balak kumawala. “Best day of my life!” sigaw ni Rodney, “shit! Jayjay! Ang saya!” Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Niyakag ko din siya ng mahigpit. Ang sarap ng pakiramdam ng katawan niya na nakadikit sa akin. “Masaya din ako Rodney…” Halos mamanhid na ang pakiramdam ko dahil sa kuryenteng umiikot sa buong katawan ko. Hindi ko mahabol ang hininga at bilis ng tibok ng puso ko. Nakaka-overwhelm. Hindi ko ma-control. Pero ang sarap. Ang sarap sarap. Nagkalas kami sandali. Hinawakan niya ang mukha ko. Tinitigan niya ako ng malagkit. Nagngitian kami. “Tang-ina Rodney, ang guwapo mo,” hindi ko napigilang ihirit. Ngumisi siya, “hindi mo na matiis ‘no? Bumigay ka rin!” Tumawa ako, “oo, at dahil matagal kong pinigil ‘to, humanda ka.” “Whatever it is, I’ll handle it,” tugon niya.

Song na pampagana. =) Tahimik na titigan. Tumingin si Rodney sa kanan. Tapos sa kaliwa. Tapos sa akin. Sinipat ko rin ang paligid. Walang tao. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Bumuntong hininga siya, “gusto mong mahalin kita no holds barred, tama?” Tumango ako habang ang mga palad niya ay nasa mukha ko pa. “Can I kiss you?” “Kanina ko pa ‘yan hinihintay.” Unti-unti niyang nilapit sa akin. Isa. Dalawa. Tatlo. Apat. Limang segundo. Tinaas ko ang braso ko at nilagay ang kamay ko sa likod ng batok niya. Napamuglat siya nang bigla kong hinatak ang mukha niya papalapit sa akin. Hinalikan ko siya. Tang-inang pakiramdam ‘yan. Tang-inang sarap. Tang-inang saya. Tang-ina! Nakipaglabanan siya ng halik sa akin. Isa. Dalawa. Tatlo. Apat. Lima. Anim. Pito. Walo. Siyam. Sampu.

Nagkalas kami sandali. “Puta, ang tagal mo kasi, hindi na kita mahintay,” pabiro kong sabi. “Tang-ina Jay, isa pa.” Labi sa labi. Dila sa dila. Laway sa laway. Hininga sa hininga. Dalawang lalaking makisig na naghahalikan. Mali, pero astig. Sobra. Kalas ulit sandali. “Shit. Rodney. Shit!” “Tang-ina, Jay. Sarap?” "Sarap. Isa pa.”

Naghalikan kami ulit. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Kalas ulit sandali. “So, ganito pala humalik ang playboy na si Jayjay Alejandro?” “Haha, mukhang impressed ka.” Tumawa siya, “hindi masyado. Parang babae lang hinahalikan mo. Malumanay. Parang hindi mo pa alam kung paano humalik sa lalaki. Masyado ka pang mapagbigay.” “Talaga? Parang iba sinasabi ni junior mo.” “Haha, si junior mo rin kaya. Seems you finally acknowledged the raging sexual tension between us.” Dinikit ko ang aking crotch sa crotch niya. Nginisihan ko siya.

Napaigtad siya. “Shit Jay, sa’n mo natutunan mang-akit nang ganyan?” “Tang-ina Jay, hindi ko alam. Pero sa’yo ko lang gagawin ‘to. Sa’yo ko lang magagawa ‘to.” “Ako din. Buti nagmumog ako. Kiss mo ‘ko ulit.” Hinalikan ko siya. Mas mapusok. Mas matagal. Mas maraming laway ang naglakbay mula sa isang bibig patungo sa isa pa. Nagkalas na kami ng tuluyan. “Shit Rodney, sarap ng lips mo.” “Ikaw rin. I can do that forever.” “Ako din. Pero mag-date muna tayo. Alam mo namang first time ko makipagcommit. Hindi ko pa nararanasang makipag-date kasama ng isang syota.”

Humalakhak si Rodney, “halata ngang first timer ka sa ganito. First lesson mo. You don’t call me your syota. Hindi rin puwedeng boyfriend dahil baka may makirinig sa’yo. You call me your ‘partner.’” Tumango-tango ako, “ahhh… Okay. ‘Yun pala ‘yun. Hello partner.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Ang cute mo talaga Jayjay. Napaka-inosente pero hayok naman.” “Gago.”

“Sige bihis na ako,” ani Rodney, “dito ka na sa living area maghintay sa akin.” Tumalikod at akmang babalik na siya papasok sa bahay nila nang bigla kong hinawakan ang braso niya para pigilan siya. Napatigil siya at humarap sa akin. “Rodney…” nerbyoso kong panimula. “Hmm?” “I--- I---” nauutal ako. Tapos kasama ng isang mabigat ng paghinga, nasabi ko na rin. “I love you… Mahal na mahal kita Rodney.”

Hindi sumagot si Rodney bagkos ngumiti lang siya sa akin. “Mahal na mahal kita Rodney. Sobrang mahal na mahal. Tangina. Mahal kita. Puta para akong gago.” Naiyak ako. Para kasi akong nabunutan ng tinik sa dibdib ko. “MAHAL KITA!” sumigaw ako. Ito ang unang beses kong mahulog ng ganito sa isang tao. Siguro, dahil sa panic niya na may makarinig, siniil niya ang labi ko ng isang panandaliang halik.

Kumalas siya ng halik. Tumitig sa mukha ko at pinunasan ng hinlalaki niya ang mga luha ko. “I love you too, Jayjay.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Sarap pala ma-inlove,” parang nananaginip kong sambit. “Lalo na kung mahal ka rin ng mahal mo,” dugtong niya, “tulad mo magaan na rin ang loob ko.” “Oh siya. Maligo ka na Rodney, mahal ko,” sabi ko sabay kindat, “alam ko namang gusto ko ang bango kesyo maligo ka o hindi, kaso mahaba-habang araw ‘to para sa’tin. Kailangan presko ka.” “Yes coach,” tapos ngumisi siya, “parang gusto mo ‘atang sumama sa banyo.” Pabiro ko siyang sinapak sa dibdib, “gago. Mahuli pa tayo ng mga kasambahay mo diyan.” Tumawa lang siya habang tumatalikod para pumasok. Napansin ko, ang ganda pala ng likuran ng mokong na ‘to. Nakakaakit ang hugis ng bottom. Pinigilan ko ang kamay ko. Medyo nasosobrahan na rin ako ng kamanyakan sa huling labing limang minuto.

Habang hinihintay ko matapos mag-ayos si Rodney, tumatalon talon ako sa kalye sa harapan ng bahay nila. Nagpapatanggal ng kuryenteng hindi ko makontrol. Mukhang hindi ko matatagalan na nakaupo lang sa sofa nila. Masyadong maraming ATP ang dumadaloy sa katawan ko. Agos ng agos ang endorphins sa dugo ko. Head rush, sa parehong heads. Oo na. Mukha na ‘kong engot. First time, eh!

Matapos ang dalawampung minuto, lumabas na si Rodney at tumabi na sa akin. “Kabilis naman. Baka hindi ka naman nakuskos,” puna ko. Inamoy ni Rodney ang sarili niya, “bakit? Malinis naman na ‘ko, ah! Gusto mo bumalik ako ulit?” Hinatak ko ang braso niya, “‘wag na. Okay naman na. Poging pogi pa nga ang porma mo, eh.” Nakasuot siya ng fitted na polo at hapit na jeans. Sapatos na ngayon ko pa lang HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

nakita, mukhang bago. Kahit basa basa pa ang buhok, nakaayos naman. Ang slave tag, nasa kanang braso niya. Tapos may backpack na nakasukbit sa kanang balikat.

Tumingin ulit sa paligid si Rodney. Walang tao. “Na-miss ko agad. Kiss kita ulit.” “Pucha naman nagpapaalam ka pa.” Naglapat muli ang aming mga labi para sa isa muling nerve-wrecking na halik.

“So, saan tayo coach? Ang aga pa, ah, ” aniya nang magkalas kami. “Bibiyahe pa kasi tayo,” tugon ko. “Mag-kotse na tayo. Ako magda-drive as usual. Puslit ko muna kotse ni kuya.” “Pasaway.” “Saan ba tayo?” “Sa Tagaytay.”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 42

POSTER BY MALIGNANTQUIAPO (Thanks!)

CHAPTER 42: PASSENGER’S SEAT (Stephen Speaks) “I look at her and start to smile… As we go driving for a while… Her hair blowing in the open window of my car and…” Si Rodney sa driver’s seat. Ako sa passenger’s seat. Sumasabay pa kami sa kanta na pinapatugtog sa radyo ng kotse niya.

“Alam mo, Jayjay? Automatic ‘tong kotse na ‘to,” hirit ni Rodney. “Oo, alam ko,” sagot ko sa kanya. “‘Yung isang kamay ko nasa steering wheel, ‘yung isang kamay, libre.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Tinaas niya ang libre niyang kamay na malapit sa akin. Matagal bago ko napagtanto kung ano ang gusto niyang gawin ko. Hinawakan ko ng kaliwang kamay ko ang kanang kamay niya. Nag-interlock ang aming mga daliri. Mula sa dulo ng aking mga kuko, naramdaman ko ang isang streak ng kuryente ang dumaloy sa akin at naglakbay sa buong katawan ko. Head rush na naman. Mali. Heads rush pala. Hehehe. “First time kong makipag-holding hands,” parang bata kong sabi. Tumawa si Rodney, “congratulations.” “Yabang, porke ikaw ang dami mo nang nalokong i-holding hands.” Pinisil pisil niya ang kamay ko. “Pero heto lang ang tanging kamay na maganda ang fit sa akin. Mahaba kasi daliri mo. Tiklador talaga. Hindi ko bibitawan ang kamay mo, hinding hindi.” Pumisil din ako pabalik. Tapos nginitian ko siya.

“Nag-almusal ka ba? Kasi ako hindi,” tanong ni Rodney. “Hindi pa. Masyado kasi ako na-excite na sagutin ka na,” natatawa kong sabi, “kaya pagkagising ko, ligo agad tapos punta na ako.” “Sige, daan tayong Starbucks. Bili kitang banana cake at papuchino,” aniya sabay hagikhik. “Talagang ira-rub mo talaga sa mukha ko ‘yang simpleng pagkakamali ko na ‘yan?” asar-talo kong turan. Pilyong ngumiti siya sa akin, “oo! Papuchino!” “Gago,” banas kong sambit, “tumingin ka sa kalsada. Baka mabangga tayo.” “AHA! May naisip ako!” bulalas niya. “Tangina Rodney! Nakakagulat ka naman, eh!” protesta ko. “Term of endearment!” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Ano ‘yun?” “Tawagan ng mag-on. Babe. Honey. Sweetheart.” “Ah. Kelangan pa ba natin no’n?” “Oo naman! Para sweet! Kapag tayong dalawa lang nag-uusap.” “Ano’ng naisip mo?” “Papuchino! Ikaw si Papu, ako si Chino.” “Ang baho.” “Pero cute. At meaningful pa.” “Bahala ka nga.” “Love you Papu…” bati niya sa akin. Naka-smile at nagniningning pa ang mga mata. Bumuntong hininga ako, “love you chino…” Tama. Mas nakakakilig nga. Nagpalit ng kanta ang car stereo. Nakisabay si Rodney sa kanta. “And I’ve got all that I need… Right here in the passenger seat… And I can’t keep my eyes on the road… Knowing that she’s inches from me…” ------------------------------------------------------------------------------------------“Overnight ba ‘to, Jay? Gusto mo ba ‘yon?” tanong ni Rodney sa akin pagbalik namin ng kotse pagkatapos magkape. Nakangisi siya. “Ah, oo naman. Para masaya,” excited kong tugon. “Sige, hotel tayo, sagot ko. Punta tayo sa isang hotel. Check in tayo.” “Sigurado ka? Mahal ‘yun ‘di ba?” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Oo naman,” mariin niyang sagot, “hindi pang lodging inn ang halaga mo sa akin. I want us to enjoy our first night together. Gusto ko sobrang espesyal.” “So, wala ka pang hinohotel dati?” “Wala pa.” “Kahit si Apple?” “Oo. At Jayjay, huwag mong ikumpara ang sarili mo kay Apple at sa ibang naging nakaraan ko. Milya milya ang layo ng love ko sa’yo kung ikukumpara sa mga dati ko,” eksplika niya. Napangiti ako ng pagkatamis-tamis. “Thanks. Love you, Chino.” “Love you too, Papu.” Saglit kaming naghalikan bago niya muling pinaandar ang kotse. ------------------------------------------------------------------------------------------Pagkatapos mag-check-in, nag-request ako kay Rodney na tumungo sa simbahan. Hindi ko na naaalala kung gaano ako katagal nakaluhod sa harap ng altar. Basta alam kong sobrang tagal kong nagdadasal. Alam kong sumasaglit-saglit ng tingin sa akin si Rodney na nakaluhod sa tabi ko.

Lord, pasensya na kung ito ang una pagkatapos ng napakatagal na panahong kinausap kita. Alam kong hindi excuse ‘yon, pero alam Mo naman ang pinagdaanan ko sa buhay. Ngayon pa lang ako nagsisimulang bumawi. Lord, sorry po kung naging marahas ako sa mga tao sa paligid ko. Lord, sorry po kung nasasaktan Kita dahil sa mga ginagawa ko. Sa mga taong niloko at ginamit ko para sa pansarili kong gratification. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Lord, sorry po kung minsan hindi ko po naa-appreciate ang ganda ng mundong binigay niyo sa akin. Lord, sorry po kung hindi ko napapakita na mahal Kita. Pero Lord, salamat at binigyan Mo ako ng buhay, ng biyaya na nakakapag raos sa akin araw araw. Salamat po, dahil mahal Niyo po ako. At inaalagaan niyo si Mama at Junjun diyan sa taas. Salamat po, at sa wakas matutupad na ng banda an gaming mga pangarap. Salamat po, at binigyan niyo po ako ng heaven sa lupa, sa katauhan ni Rodney. Mahal na mahal ko po siya. Wala na po akong mahihiling pa… Pero alam ko pong mali sa paningin ng tao ang aming pagmamahalan. Lord, bawal ba talaga kaming mag-ibigan? Sana po maintindihan Niyo po kami. Pero Lord, napakalaking mga pagsubok ang aming pagdadaanan namin. Isang matinding pagsubok Lord. Haaaay. Kung ano man ang ending Lord, tatanggapin ko. Give me peace in my mind and my heart, Lord. Thanks Lord at I love You.

“Tagal ng chat niyo ni Papa God, ah,” tanong sa akin ni Rodney habang nagiilaw kami ng mga kandila. “Na-miss namin isa’t isa, dalawang taon kaming hindi nakapag-usap,” nakangiti kong sabi ko sa kanya, “saka siyempre, pinagdasal ko tayo.” “Talaga? Oh, ano’ng sabi?” pabirong niyang hirit. Tumawa ako. “Rodney, kapag sinagot ko na may naranig nga akong sagot baka sabihin mo schizophrenic ako.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Nasa bibliya ang sagot Niya, Papu,” seryoso niyang sagot. Nagsalubong ang kilay ko. “Bawal ‘tong atin, basahin mo ang Letters of St. Paul to the Romans,” pagpapatuloy niya. Kinilabutan ako. Ngumiti sa akin si Rodney, “but I don’t believe in people quoting God. God is an existential experience. Parang pag-ibig. At sa pagkakakilala ko kay God, as long as our love is pure, we are on the right track.” Tumango ako, “at ramdam ko naman na kahit manyak tayo, alam kong kung ano man ‘tong nararamdaman namin, it’s pure and innocent.”

“Puta, ingles na tayo ng ingles,” buska ni Rodney, “napadami ‘ata basa natin ng dictionary.” “Oo nga eh, ganyan siguro ‘pag in lab Chino ko,” pa-cute kong sagot. Nagkibit-balikat siya. “Yihhiii! Bigay na bigay na ang Papu ko! Nakakakilig!” Binatukan ko siya, “siraulo.”

Sinubukan kong kunin ang kamay niya para hawakan. Nakita niya ito. Iniwas niya kamay niya. Ngumiti siya sa akin, “I find it sweet na gusto mong hawakan ang kamay ko, pero hindi tayo puwede mag-holding hands in public.” Napakamot ako sa ulo. “Oo nga. Nawala sa loob ko… Sorry.” “Rule number three…” umakbay siya sa atin, “ganito mag-holding hands ang dalawang lalaki in public. Akbay.” Ang sarap talaga ng init ng katawan ni Rodney na malapit sa akin. Napatango ako, sabay pilyong ngiti, “interasante. Mas gusto ko ‘ata ‘to.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Tang-ina Jay. Ang landi mo.” “Gago.”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 43

CHAPTER 43: BEAUTIFUL DAY (U2) Ganito pala ang feeling na ‘yon. Kapag tinanggap mo na ang pag-ibig sa buhay mo. Gano’n pala ang feeling kapag nakita mo ang ligaya ng isang tao kapag inamin mo na sa kanya na mahal mo siya. Maligaya ka rin. Gano’n pala ang feeling kapag kayong dalawa lang ang magkasama. Parang burado ang lahat ng ibang tao at bagay sa mundong nilalakaran niyo. Gano’n pala ang feeling ng may tawagan. Chino ko. Chino ko. Chino ko. Gano’n pala ang feeling ng libog kapag sa nalilibugan ka sa mahal mo. Hayok pero inosente. Gano’n pala ang feeling ng may ka-holding hands. Parang ayaw ko nang bumitaw. Gano’n pala ang feeling ng inaakbayan ka ng partner mo. Pakiramdam ko protektado ako mula sa kahit na ano. Gano’n pala ang feeling kapag humahalik ka sa mahal mo. Parang laging bitin. Haha. Gano’n pala ang feeling kapag sinasabihan ka ng, “I love you, Papu.” Kilig amputa. Gano’n pala ang feeling kapag nakatitig sa mukha ng taong mahal mo. Guwapong guwapo pa rin kahit balasubas kumain ng spaghetti at may tomato sauce pa sa labi.

“Nakatitig ka diyan,”pagbasag ni Rodney sa kawalan ko ng imik, “napopogian ka na naman sa akin? Kumain ka kaya.” Pinunasan niya ang bibig niya. Sumubo na ulit ako ng spaghetti. Dinagdagan ko ng white sauce. Ang sarap. Fresh at organic. “Sarap ng pagkain, ang ganda ng lugar. Ano na ngang pangalan nito, Chino ko?” tanong ko. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Sonia’s Garden po, Papu,” sagot niya. Ang daming halaman at mga iba’t ibang bulaklak. Maganda ang landscaping sa lugar na iyon. “Mukhang mahal ‘ata dito, Rodney,” sambit ko, “ang ganda kasi ng ambience.” “Today Jay, everything is on me,” paniniguro niya, “huwag kang mag-alala. Matagal kong pinag-ipunan ang first date natin. Kaya huwag mo munang paganahin ang cash register sa utak mo.” “Thanks Rodney, makakabawi rin ako, pangako,” nakangiting pangako ko. Napakagat labi ako. Parang hindi tama ang sinabi ko. Baka hindi ko rin naman matupad.

“One. Two. Three. Smile!” Click. Flash. Pagkatapos namin kumain, nilibot namin ang lugar. May dalang kamera si Rodney, at kumuha kami ng mga picture. Kung anu-anong scenario. Kung anu-anong kagaguhang pose. Minsan ako lang. Minsan siya lang. Pero siyempre peyborit ko ‘yung pitsuran namin na kaming dalawa. Kahit mangawit kami sa kaka-extend ng kamay, kasi self-taken shots lang puwede. Mga sariwa’t magagandang halaman at mga bulaklak, at dalawang taong nagmamahalan. Iyon na yata ang pinakamagandang konsepto ng photography.

Nakahanap kami ng isang masukal at tagong lugar na puno ng bulaklak. Tumingin si Rodney sa paligid. Walang tao. Isinukbit niya ang camera, tapos nilabas niya ang brown bag na may lamang turon na hindi namin nakain agad kaya pinabalot na lang. Binuksan niya iyon. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Oh, anong ginagawa mo?” pagtataka ko. Kumuha siya ng isang putol ng turon. “Kanina ko pa ‘to gustong gawin. Madami kasing tao sa dining area. Oh, Papu, nganga ka.” “Ah…” buka ko ng bibig ko. Tapos sinubo niya sa akin ang turon. Nakangiti ako habang nginunguya ko ang turon. Kumuha rin ako ng isang turon at isinubo kay Rodney. Nakangiting kinain niya ang turon. “Love you Chino,” sambit ko nang malunok ko na. “Love you Papu,” tugon niya, “sweet natin. Parang mag-asawa.” Natawa ako. Muli niyang kinuha ang camera gamit ang kamay na libre, nilahad ito sa harap namin, niyakag niya ako papalapit sa kanya, tumingin sa mukha ko, hinalikan ako sa labi. Lumaban ako. Ngunit malamyos lang kami. Click. Flash. Tiningnan namin ang picture pagkatapos magkalas sa digital screen ng kamera. “Our first documented kiss,” sabi ni Rodney. “Ganyan pala hitsura natin kapag nagki-kiss. Okay na. Puwede nang gawing cover ng Valentines Day Card!” pabiro kong hirit. Nagtawanan kami ng malakas.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Ang sumunod na destinasyon: Picnic Grove. Lakad lakad. Akbayan. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Palamig. Sweet nothings. Puna sa mga nakikita. Nag zip line kami nang magkatabing nakadapa. Kumuha ng mga picture. Umupo sa mga bench. At gumawa ng mga metaphor habang namamasyal.

“Jayjay, ang pagibig ko sa’yo ay tulad ng lupang tinatayuan ng punong ito.” “Huh? Ano na namang trip ‘yan?” “I want our love to nourish you. Katulad ng ginawa ng lupa sa punong ito. I want our love to keep you stable. Gusto ang relasyon natin, pag-ibig ang maging pundasyon.” “Oo naman, Rodney. Mahal na mahal kita.”

“Rodney, ang pag-ibig natin ay tulad ng hanging bridge na ito.” “Wushu. Gaya gaya.” “Tang-ina naman Chino, panira ka.” “Haha, sige tuloy mo lang, Papu.” “Kasing alog niyan ang naging buhay ko hanggang sa makarating ko ‘tong punto na ‘to na kasama kita. Pero alam mo, tulad ng tulay na ‘yan, pinunan mo ang malaking uwang ng buhay ko. Salamat. Mahal na mahal kita, Rodney.” “I love you too, so much.”

“Rodney, ang pag-ibig sa’yo ay katulad ng malamig na hangin ng Tagaytay.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Hahaha. Aba Jay, nawili ka ‘ata.” “Hayan ka na naman. Puwede kong ituloy?” “Sige Papu, I’m listening.” “Ang pag-ibig ko, tulad ng hangin, matagal nang nag-e-exist. Ako lang naman ‘tong deny ng deny. Pareho nating hindi nakikita. Minsan malakas. Minsan mahina. Walang direksyon. Pero bigla na lang tatama. Bigla na lang hahaplos sa mukha mo. Kahit noon pa man, maraming beses ko na rin sigurong naipakita sa’yo, hindi lang natin makita na ‘yon.” “Weh. Hindi kaya. Ako matagal ko nang pansin na mahal mo ako.” “Oo nga pala. You’re the one who knows me better.” “Pero tama ka, Jay. You’re the wind. The air that sustains me.”

“Jayjay, ang pag-ibig ko ay parang pagpapalipad ng mga saranggola, katulad ng mga batang ‘yan.” “Ay. Ayaw magpatalo.” “Siyempre naman. Tutulungan kitang hanapin ang lugar mo sa himpapawid. Habang ikaw ay lumilipad, hindi kita pakakawalan. Hinding hindi talaga.” “Paano kung mapatid ang tali?” “Hahanapin ko kung saan ka tangayin ng hangin.” “Paano kung ‘di mo na ‘ko makita?” “Aakyat na lang ako sa bubong. Hihintayin kitang sumabit sa antenna ng bahay namin. Dahil sigurado ako, ibabalik ka ng hangin sa akin…” Ngumiti ako. “Siguro nga.”

“Rodney, ang pag-ibig ko sa’yo ay ang sunset ng bulkan na ‘yan.” “Dormant for a time, pero sasabog din naman.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Hindi.” “Nasa loob ang kulo?” “Chino. Ang kulit. Singit ng singit.” “Sorry Papu. So, ano nang metaphor mo sa Taal Volcano?” “Hindi ka nakikinig. Sunset nga ang pinag-uusapan, hindi ‘yung bulkan.” “Ah, oo nga pala.” “Minsan maaaring bumaba ang ako at mag-disappear sa ilalim ng horizon, pero hindi ako nawala talaga. Nasa kabilang side lang ako ng mundo mo. Sisikat rin ako kinabukasan. Sana sa kadilimang iiwan ko sa’yo, lagi mo pa rin akong isipin. At hintayin mo ang muling pagsikat ko.” “Hala. Hindi ko makuha.” Pilit na tinawanan ko lang siya. “‘Uy, hotdog vendor. Bili tayo.”

“Jayjay, para sa akin, ikaw ay katulad ng hotdog na ‘to.” “Huh? Pati ba naman hotdog, pinatos mo? Bakit naman?” Hindi sumagot si Rodney. Bagkos ngumisi siya at tumingin sa akin ng malagkit. Inangat niya ang hotdog na nakatuhog sa stick, and dahan dahang dinilaan ang ketcup sa dulo nito. Tapos unti-unti niyang sinubo ang unang parte. Sinipsip niya. Tapos marahang kinagat, pero hindi tuluyang pinutol. Nilaro niya ang dila niya sa paligid ng parte sa loob ng bibig niya. Saka na niya tuluyang kinain ng maayos. Hindi niya tinanggal ang malagkit niyang titig habang ginagawa niya iyon. Putang ina. Ang sexy ni Rodney. Heads rush na naman. “You’re like this hotdog Jayjay, gustong gusto kong namnamin.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Napalunok ako. Hindi ko alam kung ano’ng isasagot. Tinawanan niya ako. “Ang kulit mong akitin, Papu. We have lots of time for that later.” Natawa na rin tuloy ako, “lagot ka talaga sa’kin mamaya.”

Inakbayan niya ako. Pareho kaming may hawak na hotdog. Parang mga batang nanalo sa tumbang preso kung maglakad. “Balik na tayo sa hotel, may free dinner buffet,” yaya ko. “Oo nga. It has been a tiring day. A beautiful tiring day,” sambit ni Rodney. “Best day of my life,” segunda ko. “Love you, Papu…” “Love you, Chino ko…”

Beautiful day. Ikatlong Sabado ng Agosto.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 44

CHAPTER 44: GAZE AT YOUR EYES (Lightning Train Commuters) “Papu, tingnan mo ‘yon,” ngumuso si Rodney sa harap ng dining hall. Sa gitna ng aking paglamon sa buffet food, nilingon ko ang tinuturo niya. May piano at mikropono. May mini-sound system din. “Ganda ng Grand Piano. Digital. Yamaha. Astig!” bulalas ko sa nakita ko, “pangarap ko makahawak ng ganyan.” Ngumisi siya sa akin, “gusto mo?” Nagsalubong ang kilay ko, “huh? Pa’no?” Tumawag si Rodney ng waiter at binulungan niya ito. Tumango ang waiter. Tapos nilahad ang kamay patungo sa stage. Tumayo siya, “lika Jay, nagpaalam na ako.” “Hala! Nakakahiya!” protesta ko, “ano ka ba naman Rodney, ang kapal talaga ng mukha mo!” “Dali na,” hinatak niya ako patayo, “pagkakataon mo na ‘to na makatugtog sa ganyan! Sulitin na natin!”

Wala akong nagawa kundi sundan si Rodney habang patungo sa stage. Nang makarating kami doon, pinaupo niya ako sa harapan ng piano. Nagtitinginan sa amin ang mga mayayamang hotel guests na kumakain sa dining area. “Wow…” manghang-mangha ako sa LCD screen at mga button na nakikita ko. Full length ang piano. Sinaksaksak ko ang plug at pinindot ang power button. Muli na naman akong napanganga nang makita ako ang iba’t ibang kulay na nabuhay sa panel ng organ. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Nagulat na lang ako nang biglang magsalita si Rodney sa mikropono. “Good evening, I am Rodney and this is my friend, the sexy loverboy, Jayjay. We are the members of the upcoming band Lightning Train Commuters, and we would like to offer you a short song number to delight you while you devour your sumptuous meals.” Nanlaki ang mata ko habang napalingon ako sa kanya. Sinenyasan niya ako na magpatugtog. “Ano’ng patutugtugin ko, gago ka?!” nagpa-panic kong tanong. Tumango siya, “basta kahit anong sipra natin sa banda.” Bahala na si Batman. Pumindot ako ng tiklado. Nagpatugtog ng intro. Nakilala ni Rodney ang kanta.

“If I give up on you… I give up on me… If we find what’s true… Will we ever be…? Even God Himself… With whose faith I knew… Shouldn’t hold me back… Shouldn’t keep me from you… Tease me… By holding out your head… And leave me… Or take me as I am… And live our lives… Stigmatized… I believe in you… Even if no one understands… I believe in you… And I don’t really give a damn…”

Mukha namang natuwa ang mga tao sa aming ginagawa. Nakatingin na silang lahat sa stage at nakikinig sa amin. At ako, damang dama ko ang pagtugtog dahil magandang instrumento ang ginagamit ko at maganda ang labas ng tunog at acoustics ng lugar. Sa buong kanta, panakaw nakaw kami ng tingin ni Rodney sa isa’t-isa. Pagkatapos ng awitin ay pinalakpakan kami ng mga tao. Muling nagsalita si Rodney sa mic. “Thank you, very much and good n----” “More!” “Isa pa!” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Gwapo niyo!” “More, more!” Na-overwhelm ako sa response ng audience. Nagtinginan kami ni Rodney. Ngumiti. Alam na.

“Was it you who spoke the words that things would happen but not to me… Oh things are gonna happen naturally… And taking your advice I'm looking on the bright side… And balancing the whole thing… But often times those words get tangled up in lines… And the bright lights turn to night… Until the dawn it brings… A little bird who'll sing about the magic that was you and me…” “Cause you and I both loved… What you and I spoke of… What you and I spoke of… Others only dream of the love that I love…”

Muli kaming pinalakpakan nang matapos ang ikalawang kanta. Pinakanta kami ulit ng ikatlong kanta. Ng pang-apat. Pang-lima. Nagulat kami ng may pinadalang isang maliit na papel na may nakaipit na limang daan and waiter sa amin. Nagtatakang binuksan ni Rodney ang papel na inabot sa kanya. “Is this a request? I’ll read it. Request ni Mark. Love Will Keep Us Alive.” Tapos lumingon siya sa akin, “kaya mo?” Nag-thumbs up ako. “I was standing all alone against the world outside… You were searching for a place to hide… Lost and lonely, now you’ve given me a will to survive… When we’re hungry, love will keep us alive… I would die for you… Climb the highest mountain… Baby, there’s nothing I wouldn’t do…”

At nagdatingan ang mga request pagkatapos no’n. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Binasa lang ni Rodney ang mga dumating na tissue paper. At may mga pera talagang nakalakip. “This one is a request by Jack, for his loved one. The title of the song is ‘Died in Your Arms Tonight.’” “Oh, I just died in your arms tonight… It must've been something you said… I just died in your arms tonight… Whoa, whoa… Oh, I just died in your arms tonight… It must've been some kind of kiss… I should've walked away, I should've walked away, I should've walked away…” “Our next request is from alias Ms. Revolver, ‘Put Your Arms Around Me,’ by Texas.” “Ooh ooh so put your arms around me… You let me believe that you´re someone else… Ooh ooh cause only time can take you… So let me believe… That I´m someone else…”

“May request ulit! And wow! Twenty dollars ang tip! Thank you. We will try our best to render this song. There’s a dedication. ‘This is song for you, Rocky, I love you…’ The song is… Your Eyes by Cook da Books…” “When you smile your eyes show your heart… Lost inside a soul torn apart… Feeling alone with people around… True love´s so hard to find now… You think you are so misunderstood… I would explain if only I could… Smth tells me this time it is real… The way that I feel…”

Potaragis na mga kanta ‘yan. Ang kekeso! Kaya walang ginawa si Rodney kung ‘di magnakaw ng tingin at kindat sa akin. Natatawa din ako dahil parang nag-gig na kami sa hotel. Enjoy naman ng lahat, tapos kumikita pa kami. Nagamit ko pa ang astigin na piano na iyon. Hindi nagtagal naubos na rin ang request. Bigla akong may naisip na kagaguhan.

Hiningi ko kay Rodney ang mikropono. Nagsalita ako. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Mag-e-end na ang buffet hours, so last song na po siguro kami…Marami pong salamat sa pagpapaunlak niyo pos a amin. For the next song, I will render one of the recently written singles by our band, Lightning Train Commuters…” Maging si Rodney ay nagulat sa tinuran ko. Ang mga tao naman ay mukhang eager makinig. Inayos ni Rodney ang mic stand at tinapat sa bibig ko ang mikropono. Kinakabahan ako. “The title of the song is, ‘Gaze at Your Eyes…’ I wrote this song for the love of my life.” Gulat na napatingin sa akin si Rodney habang nakaupo na sa singer’s stool. “Minsan makakahanap tayo ng taong magmamahal sa atin ng walang kaabogabog. Walang tanong-tanong. I imagine na siya ang kumakanta ng kantang ito sa’kin…” Palakpakan ang mga audience. Walang intro. Sabay pasok ang boses at piano. Inisip ko ang pag-ibig ni Rodney. Ang walang kapantay niyang pagmamahal.

Listen to the whole song here.

“I see your eyes, they’re empty… It’s been a while since you’ve been happy… When did you learn to put yourself at the back of the line… Well, here I am… I’m glad to meet you… Pulled by unusual force, I’m bound to free you… From the sadness you took and you kept and that held you for the longest time… Won’t you stay for one more night… Let me gaze at your eyes… HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

See the hurt that’s inside and… Take them away from you… I wanna teach you to fly… Tell me when was the last time… Someone took care of you… It’s about time you do… Let me love you…”

Sumilip ako sa lugar na kinauupuan ni Rodney. Nakangiti siya. Namumula. Para siyang tanga. Kinukusot niya ang mata niya. Alam ko, inihandog ko na sa kanya ang pinakamagandang regalo na kaya kong ibigay. Ang kantang ito. At ang puso ko.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Nasa garden kami sa labas ng hotel. Lumabas kami pagkatapos ng konsiyerto. Kaming dalawa lang ang nandoon na tumatambay sa gitna ng lamig. Wala pa kaming mga dalang jacket. Naka-akbay sa akin si Rodney. Gabi na. Puno ng bituin ang langit.

Biglang umiyak si Rodney. “Hoy. Ano’ng drama ‘yan?” tanong ko. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Ngayon lang ako nagmahal ng ganito. Ngayon lang ako minahal ng ganito…” humihikbi niyang sagot, “salamat Jayjay.” Pinunasan ko ang luha niya. Nasasaktan ako dahil ayoko siyang makitang ganoon. Natatakot ako baka dahil sa ilang pangyayari na darating lagi kaming umiyak ni Rodney. “Tandaan mo, mahal na mahal kita,” sambit ko, “ang mahalaga ay ang pagkakataong ito magkasama tayo ngayon. Rodney… Nakabuhol na ang buhay ko sa buhay mo. At kahit saan tayo dalhin, alam ko hindi tayo magkakahiwalay…” “Salamat Jayjay. I love you, Papu…” “Love you too, Chino ko…”

Hindi ko namalayan. May mga alitaptap na lumilipad sa paligid. Maliliit na spark ng ilaw. Hindi karamihan, pero lahat sila, lumapit sa amin. Pumalibot. Lumilipad paikot-ikot. Nakatitig lang kami ni Rodney. Mukhang tangang nakangiti sa kanila.

“Dumadating ang mga alitaptap sa mga bahagi ng buhay ko when I am most loved,” banggit ko. “Hindi ako magdi-disagree sa theory mo na ‘yan,” natatawang tugon niya.

“Oras na, Jayjay. Time to relinquish my love.” “Tangina Rodney. Mahalin mo ‘ko. Saktan mo ‘ko. Make me throb.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Your wish is my command, Coach.”

Kasabay ng pag-disperse ng mga alitaptap, ay ang pagkalaho naming mula sa lugar na iyon.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 45

CHAPTER 45: THE MUSIC OF THE NIGHT (Andrew Lloyd Weber) Pininid namin ang pintuan ng aming hotel room. Nasa loob na kaming dalawa. Pribado. Walang makakakita ng aming mga kasalanan. Halikan. Akapan. Wala nang takot na pumipigil ngayon. Inubos ko ang hangin sa loob ng bibig ni Rodney. Sinipsip ko ang dila niya. Nilinis ng dila ko ang oral cavity niya. Kumawala na ang halimaw na kinulong naming para lamunin ang isa’t-isa.

Song na pampagana.

Nang matapos ang tagisan ng aming mga labi, tumayo kami ng harapan, dalawang hakbang ang layo sa isa’t-isa. Hindi maputol ang malagkit naming pagtitinginan. Daig pa naming ang cross country jogger sa bilis at lalim ng paghinga namin. “Ano’ng gusto mong pagawa sa akin, coach?” nang-aakit na tanong Rodney. “Maghubad ka,” utos kong pabulong.

Tinanggal niya ang pantaas niya. Putangina ‘yan. Walang kupas ang katawan niya. Malapad na balikat at dibdib. Formed na braso. Six pack abs. Tinanggal niya ang sapatos niya. Tapos binaba ang pantalon. Shit. Tang-ina. Mala trosong mga hita. Wala akong makitang marka sa katawan niya. Shit. Hindi napatid ang titigan naming habang naghuhubad siya. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Akin ba talaga ‘yan?” kabado kong tanong. “Lahat ‘to. I am for your consumption. I’m yours alone,” mariin niyang sambit. Hindi ko napigilan ang mata ko na dumako sa pulang skimpy briefs na suot niya at ang bulge na nandoon. At ang stain sa gitna nito. Napalunok ako at napakagat labi. Lalo akong pinagpawisan. Tumingin ako sa mukha niya. Napaka-inosente ng ngiti niya. Umiling ako, “gustong gusto kita, Rodney… Pero hindi ko alam ang gagawin ko. First time ko ‘to.” “Hindi kita tuturuan, do what feels right,” payak na tugon ni Rodney, “touch me in the parts na pinakamaganda para sa’yo.” “Tangina mo Rodney, ano bang hindi maganda sa’yo?” sagot ko sa kanya.

Hinawakan ko siya sa mukha, “gusto ko ang mukha mo, ang guwapo guwapo mo.” Hinawakan ko siya sa mga braso, “gusto ko kapag niyayakap ako ng mga ito.” Nilapat ko ang palad ko sa dibdib niya, “gusto ko ang dibdib mo. Matigas. Matapang. Mabilis ang tibok ng puso. Ng puso na tumitibok para lang sa akin.” Marahan kong sinapak ang matigas niyang tiyan, “hetong abs mo. Nakakalibog tignan.” Lumapit ako at inikot ang mga kamay ko sa puwet niya. Marahan ko iyong pinisil, “kanina ko pa ‘to gustong lamutakin. Kanina pa.”

Nakapikit si Rodney. Nanginginig. Napahalinghing siya, “Jay. Please. Please. Touch me there. Please.” Nangangatog ang braso ko nang ilagay ko ang kanang kamay ko sa harapan ng kanyang brief. Mahigpit na pressure ang nilagay ko sa nilalang na nasa loob. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“AAAAAHHH. Jayjay. Shit, Jayjay,” ungol niya. Mula sa labas ay nilaro laro ko iyon. “Rodney, hindi ko ide-deny. Nung una kong naramdaman ‘kong dumampi sa katawan ko ito noong nasa LRT tayo, tinablan ako. Kinuwestiyon ko na ang sarili ko. Ikaw lang ang nakagawa sa’kin nito. Wala nang iba.” “Jay… Ikaw din. Maghubad ka na, please. I want to see you again naked,” pakiusap niya. “Hindi ako kasing kisig mo, Rodney.” “Puta, para sa akin ikaw na ang pinaka-hot na lalaking nakilala ko. Wala nang papantay sa’yo. Please, ipiakita mo na sa akin ang matagal ko nang pinagpapantasyahan…” Tinanggal ko ang aking baro, habang nakatingin pa rin sa kanya. Pagkatapos ang aking pantalon. Sapatos. Medyas, tanggal. Nakatayo ako sa harapan niya. Naka-itim na brief. Na naninikip. “Shit. Shit. Papu. Ang sexy mo Papu.” Lumapit siya sa akin, at pinadulas ang dalawa niyang kamay sa aking mukha, sa leeg, sa braso, sa dibdib, sa tiyan, tapos ikat sa puwet tapos sa harapan ng aking harapang matigas. “Toned naman katawan mo, Papu, eh.” “Push-up ‘yan at saka sit-ups lang ‘yan. Tuwing umaga.” Bumuntong hininga siya. “You are the most beautiful thing in this world.” Tapos niyakap niya ako. Mahigpit. Muli kaming nagsalo ng isang masidhing halik. Habang magkalapat ang aming maiinit na katawan.

“Jayjay, level up na natin ‘to. Handa ka na?” “Gago. Ikaw ang humanda.” At natanggal na ang huling saplot na bumabalot sa aming dalawa. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

-------------------------------------------------------------------------------------------

Nakahiga ako. Si Rodney, sa ibabaw ng aking katawan. Binulungan niya ako, “nakaka-ilan ka?” Ngumisi ako, “Tatlo. Apat. Lima. Habang tumatagal, lalong sumasarap.” “Puwes, subukan natin kung totoo nga ‘yan,” natatawa niyang sambit.

Lumakbay ang halik ni Rodney. Sa mukha. Tapos sa leeg. Sa dibdib. Sinipsip niya ang mga nipples ko. Napapa-ungol ako. Bumaba sa tiyan ang mga halik. Pababa. Pababa. Pababa…

“Laki nito, Jay ah,” banggit ng nakatingalang si Rodney. “Notorious ‘yan,” biro ko. “Mukha nga. Mukha ring masarap.” “Ahhh. Rodney! Shit! Fuck! Ugh! Rodney, shit! Sarap! Ang galing mo! Fuck! I love you! Chino ko! Ahh.” Napatingin ako sa baba ko. Nakatitig si Rodney pataas sa akin habang pinapaligaya ako. Tangina. Napaka-sexy niyang tingnan.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

-------------------------------------------------------------------------------------------

“Sigurado ka ba, Jayjay? Hindi mo kailangan gawin ‘to kung hindi ka handa.” “Tangina, Rodney. Huwag ka makulit. Gusto ko nga.” Nakaluhod ako at nakatayo si Rodney sa harap ko. Nakatitig lang ako sa kahandaang nasa harapan ko. Hinawakan ko iyon. Pinadulas ang aking mga daliri. Napahigop si Rodney ng hangin. Nilaro-laro ko muna. Kinabisado ko ang hugis, haba at texture nito. Inisip kong mabuti kung gagawin ko ang mouth work. Alam ko, sa segundong dumampi ang aking oral mucosa sa penile tissue niya, alam kong hindi na ako isang tunay na lalaki. Para sa isang straight na katulad ko, kahit sabihin pang wala naman nakakaalam ng pagkakataong ito, mahirap na i-give-up ang aking sexual orientation na kinalakhan. Pero tumingala ako. Nakita ko ang mukha ni Rodney. Nakayuko at buong pagibig at kalibugang nakatitig sa akin habang hinihintay ang gagawin ko. Handang handa akong ipalit ang sexual orientation ko para sa tingin na ‘yan.

Nagsimula sa dila. Sa marahang subo. Hanggang sa tuluyang pag-angkin sa kanyang pagkalalaki. “Shit Jayjay! Ah… Sarap! Tangina mo!” Lalo kong isinubsob ang sarili ko sa harapan niya. “Putangina! Papu! Tangina! Akala ko ba first time mo?! Tangina! You’re making me a sexually hopless shmuck!” Tumigil ako. Tumingala sa kanya. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Rodney, ‘yan nga ang gusto kong gawin ko sa’yo. Pahirapan kita.” Tapos muli akong bumalik sa kanya. Mas hayok na sa pagkakataong ito.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Ngayon alam ko na kung ano ang lasa ng penile tissue. Ngayon alam ko na ang pakiramdam na humawak ng penile tissue na hindi akin. Ngayon alam ko na ang pakiramdam ng may ibang lalaki na humahawak ng aking penile tissue. Ngayon alam ko na ang lasa ng areola ng lalaki. Ngayon alam ko na na may iba pa palang penile tissue na mas mahalaga pa kaysa doon sa akin. Ngayon alam ko na kung papaanong mag-sixty-nine ang dalawang lalaki. Ngayon alam ko na ang feeling ng sex kasama ang taong pinakamamahal mo. Ngayon alam ko na ang feeling ng orgasm. At ang lasa ng orgasm. Ngayon alam ko na ang feeling ng sumigaw ng, “shet! Rodney! Heto na ako! I love you!” Ngayon alam ko na ang feeling ng marinig si Rodney na sumisigaw ng, “heto na rin ako! I love you, Jayjay!”

Ngayon alam ko nang hindi ako straight. Pero wala akong pinagsisisihan. Dahil ngayon, alam ko. Masaya ako. Ngayon. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 46

CHAPTER 46: GROW OLD WITH YOU (Adam Sandler) “Habambuhay,” sambit ni Rodney. Nangatog ako bigla sa narinig ko. Magkatabi kami sa kama. Kapwa nakahubad pa rin at balot ng kumot. Marahang magkayakap sa isa’t-isa. Pinagsasaluhan ang romantic aftershock n gaming pagtatalik. “Gusto kita makasama habambuhay,” dagdag niya. “Rodney…” lang ang nasabi ko. At naglitanya na siya tungkol sa aming hinaharap.

“Pagkatapos ng gabing ‘to, gigising tayo, magbe-breakfast tayo, uuwi ng Manila, at ipagpapatuloy ang pagiging mag-partner. Basta ang usapan Jayjay, huh… Kapag pupunta tayo ng practice, maghihintayan tayo sa Pedro Gil station para sabay tayo lagi…” Tumawa ako, “okay…” “Ipapaalam ba natin sa banda?” tanong niya. Umiling ako, “huwag Rodney… Natatakot ako. Baka hindi nila maintindihan.” Nagkibig-balikat siya, “walang kaso. Magaling naman ako magtago. Pero karapatan nilang malaman. Kailangan nilang malaman. Para matulungan din nila tayong maitago ang relasyon natin.” Hindi na ako sumagot.

“Kapag sumikat na tayo, asahan mong madaming babaeng fans ang magkukumahog sa atin,” mayabang na sabi ni Rodney. “Gago. Ang presko mo. Mas marami pa ring pupunta sa akin, ‘no!” protesta ko. “Wala akong pakialam sa libolibong babaeng pipila sa akin, basta sa dulo ng HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

lahat…” tumuro siya sa akin, “ito ang makakasama ko pag-uwi ko sa gabi.” Bumuntong-hininga lang ako.

“Kapag yumaman na tayo, bibili tayo ng condo unit, tapos doon na tayo titirang dalawa at mamumuhay na parang mag-asawa…” “Gusto ko rin ‘yon… Ano kayang feeling no’n?” “Hindi ko rin alam, eh. Mahirap siguro. Kasi mamumuhay na tayong independent, pero masaya. Kakayanin ko, kasi mabubuhay na tayong magkasama.” “Ano kaya’ng division of labor?” “Ako ang magluluto. Wala akong balak purgahin ang mga sikmura natin ng sardinas araw-araw.” Natawa ako, “oh, siya. Tagahugas na lang ako ng pinggan, saka tigalaba. Ikaw ang magpaplantsa.” Kinamot niya ulo niya, “puwede bang pa-laundry service na lang tayo?” “Tamad. Sayang sa gastos ‘yang service service na ‘yan.” “Nakoooo. Kuripot mo talaga.” Tapos tawanan kami.

“Pero Papu, kahit nakatira na tayo sa bahay at nagkikita araw-araw, at nag-eexperiment ng kama sutra positions sa kama gabi-gabi, kailangan may mga date pa rin tayo para hindi tayo magkasawaan.” Napahalakhak ako sa hirit niya, “Chino ko talaga, hindi kita pagsasawaan.” “Thanks Papu, gusto ko maranasan natin ‘yung mga movie dates. Nood tayo ng movie every week. Tapos mag-extreme dates din tayo. Swimming, mountain climbing, rapelling, scuba diving, white water rafting, sky diving, snorkelling, at kung anu-ano pa.” “Puro naman delikado ‘yan, Chino.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Ano ka ba, Papu? Kaya ‘yan. Gusto ko maging sulit ang bawat segundo at araw na magkasama tayo.” “Sabagay. Nakakasawa naman kung puro banda na lang…” “Tama ka, hindi naman habambuhay na trabaho ang pagbabanda. Tatanda rin tayo. Hindi na rin tayo bebenta sa mga batang audience. Mag-iiba ang fad na genre.” “Mismo.”

“Ano’ng gusto mong trabaho kapag matanda na tayo, Jayjay?” “Alam mo ‘yung ginawa natin kanina na gig sa may dining area? Ganoon ang gusto kong trabaho natin. Ako nasa piano. Ikaw kumakanta. Gabi-gabi. Nagpapasaya tayo ng mga tayo. Binibigay natin ‘yung request nila.” “Oo, nga. Nilapitan nga tayo ng Hotel Official ‘di ba? Gusto niya tayong tumugtog dito lagi. Impressed na impressed siya.” “I think sa ganyan tayo magwo-work good as partners, sa music pa rin…”

“Tapos Papu, gusto ko magkaroon tayo ng pamilya.” “Huh? Pa’no ‘yon? Pa’no tayo magkakaanak?” pagtataka ko. “Hindi ko pa rin alam, siguro mag-ampon, o kaya baby maker. Tig isa tayong sperm. Hahaha.” “Gago.” “I’m sure Jayjay, magiging mabuting ama ka. Magiging mabuti tayong mga ama.”

Biglang nanikip ang dibdib ko sa sinabi niya. Mabilis na umagos ang mga luha ko. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Humikbi ako ng malakas, “R-Rodney…” “Ano’ng problema, Papu?” pag-alala niya habang hawak ang mukha ko. “Sorry…” “Sorry saan?” pagtataka niya. “Naaalala mo ba ang rule mo about sa slave tag?” tanong ko sa kanya, “‘yung tagal ng bisa ng slave tag?” Hindi nakatugon agad si Rodney. Tila nag-isip sandali. Nanlaki ang mga mata niya, “holy shit, Jayjay! Twenty-four hours? So, Jayjay, lahat ‘to plinano mo na isang araw lang? Putangina Jay? Akala ko okay na tayo?! Akala ko okay na?! Tangina anong problema?!” Bigla siyang bumangon. Napabangon na rin ako. “May plano ka bang maging boyfriend mo ako bukas?” Umiling ako, “hindi na puwede.” “Putang-ina! Ano’ng hindi puwede? Akala ko ba mahal mo ‘ko?” “Sa lahat ng nangyari ngayon, ‘yon ang nananatiling totoo. Mahal na mahal kita, Rodney.” Gusto ko siyang yakapin. Gusto ko siyang halikan. Pero tensed na tensed na siya. Parang mapapaso ako sa heightened anxiety na pinapakita niya.

Umiiyak na si Rodney, “Jayjay… Hindi kita maintindihan. Bakit mo ‘ko iiwan?” “May dahilan, may matinding dahilan,” mariing sagot ko. “Siguraduhin mo lang na maganda ‘yang dahilan na ‘yan, kasi masasapak kita HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

kung kababawan lang ‘yan,” galit niyang anas, “ano?! Hindi ka handa?! Hindi mo matanggap na bakla ka? Hindi mo kayang harapin ang magiging reaksyon ng lipunan sa relasyon natin?! Puta, sasapakin talaga kita.” “RODNEY!” sigaw ko, “gago ka ba? Kulang na lang makipaglaplapan ako sa harap ng stage kanina, tapos sasabihin mong ikinahihiya ko ang relasyon natin?” “Eh, ano ngang problema?” desperado niyang bulalas, “dadalhin mo ‘ko sa langit tapos ihuhulog mo ako sa impiyerno after one day?!” “Sasabihin ko sa’yo. Pero huminahon ka muna.”

Isa. Dalawa. Tatlo. Apat. Lima. Anim. Pito. Walong minuto. Kumakalmang katahimikan. Humuhupang tensyon. Pantay na ang hininga namin ni Rodney. Pareho kaming naka-indian sit sa kama. Nakaupong magkaharapan. “Handa ka na bang makinig?” tanong ko. “Natatakot ako sa sasabihin mo,” aniya, “pero mabuting ngayon ko na ‘to malaman.” Hinawakan ko ang kamay niya. “Tandaan mo, mahal kita Rodney, anuman ang maging output ng storyang ito. Mahal na mahal kita.” Tumango siya. At sandali akong hinalikan.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 47

CHAPTER 47: THE BOY IS MINE (Brandy and Monica) BACKMASKING to the Everything You Want ride (Chapter 40). >>> MONUMENTO Hindi ako mapakali simula nang bumaba si Rodney sa 5th Avenue station. Malakas ang dagundong ng puso ko.

Pagbukas ng pinto ng tren sa Monumento platform, na pagtanto ko na kung ano ang gusto ko. Sa wakas. Bumigay na ako. Oo na. Sige na. Gusto ko na si Rodney. Gustong gusto ko siya. Gusto ko lagi na siyang nasa tabi ko. Lagi kaming magkasama. Gusto ko laging tumawa kasi kasama ko siya. Gusto ko siyang alagaan. Gusto kong bumawi sa kabutihan niya. Shit. Puta. Gusto kong makipag-sex sa kanya. Gusto ko nang maranasan ang relasyon na ino-offer niya sa akin. Takot ako sa mga consequences, oo. Pero mastakot ako kung hindi ko pagbibigyang sumaya ang sarili ko.

Bukas na bukas. Haharapin ko na si Rodney. Kasabay nito, haharapin ko na rin ang damdamin na matagal ko nang itinago. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Pababa na ako sa hagdan patungo sa avenida. Sa paanan ng hagdan, sa tabi ng nagbebenta ng mga payong, may nakita akong isang pamilyar na babae. Masmahaba ngunit mas manipis ang buhok kaysa noong huli ko siyang nakita. Nakatingin siya sa akin. Napatingin din ako sa kanya.

“Apple? Ano’ng ginagawa mo dito?” “Jayjay. Puwede ba kitang makausap over dinner?”

-------------------------------------------------------------------------------------------

Gusto akong makausap ni Apple. Ngunit hindi niya alam kung saan ako kikitain at kokontakin. Kaya mula alas-sais ng gabi hanggang sa pagdating ko naghintay siya sa paanan ng hagdan ng Monumento. Dinala ko siya sa Jollibee na malapit sa stasyon. Umorder kami ng pagkain. Tahimk kaming kumakain. Napansin kong nanaba siya. Ngunit naging maputla. Mukhang nanghina. Hanggang sa nagsalita siya bigla.

“Jayjay, buntis ako.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Nasamid ako, “ano?!” “Buntis ako…” ulit niya, “si Rodney ang ama.” Para akong nabasa ng malamig na tubig sa narinig ko. Naubos ang kulay ng mukha ko. Ang sakit. Puta. Ang sakit sakit.

Hindi ako makatingin sa mga mata niya. Wala naman siyang alam tungkol sa amin ni Rodney. Wala dapat. “B-bakit mo ‘to sinasabi sa’kin?” tanong ko sa kanya, “hindi ba dapat si Rodney ang kinakausap mo?” “Hindi siya makikinig sa akin. Ayaw niya na akong kausapin. Matigas ang ulo niya,” paliwanag niya. “Oo nga. Pero bakit ako?” Ang mukha ni Apple, diretso lang. Seryoso. Walang ekspresyon.

“Nang gabing ‘yon, na umuwi kami ni Rodney noong kumanta ako para sa banda niyo noong debut, ginawa ko ang lahat para mabalik siya sa akin. Inakit ko siya Jayjay. May nangyari sa amin dahil pinilit ko siya. Nilasing ko pa siyang konti. Doon nabuo ‘tong dinadala ko.” Bawat detalye ng storya ni Apple ay tila tinik na tumitiris sa puso ko. “Pero dahil sa ginawa ko. Sa ginawa namin. Lalo kong na-realize na tuluyan nang nawala ang puso niya sa akin. Alam mo ba? Sa buong oras na pagtatalik namin, wala siya binanggit kundi pangalan mo.” Nanlaki ang mga mata ko. Humihikbi na siya, “napasakit. Napakasakit malaman na hindi na sa akin ang puso niya, Jayjay. At mas lalong masakit malaman na sa lalaki niya ako pinalit.” Naiintindihan ko ang hinagpis na nadarama niya. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Kailan pa, Jayjay?” Umiling ako, “wala kaming relasyon. Straight ako, Apple. Siya ang may gusto sa akin.” “Eh, bakit parang nasasaktan ka rin sa mga naririnig mo?” diretsong tanong niya. Umiwas ako ng tingin. Hindi ako sumagot. “Mahal mo ba si Rodney, huh Jayjay?” Bumuntong hininga ako, “does it matter?” Pilit siyang tumawa, “nakakatawang humihingi ako ng tulong noon sa isang tao na all along karibal ko pala.” Napangiti ako sa sinabi niya, “‘oy. Nireto naman talaga kita sa kaibigan ko. Kahit galit na galit na siya sa akin dahil sa pagtulak ko sa kanya sa’yo.” “Pero ikaw talaga ang gusto ni Rodney,” nakangiting banggit niya sa akin, “ikaw? Gusto mo rin ba siya?” “Mahalaga siya sa akin, Apple,” honest kong tugon, “hindi ko kakayaning mawala siya sa buhay ko.”

“Hindi ko alam kung ano kayo ni Rodney, o kung ano’ng mangyayari sa inyo sa mga susunod na panahon, pero may ipapakiusap sana ako sa’yo,” ani Apple. “Ano ‘yon?” “Puwede bang kausapin mo si Rodney? Sabihin mo sa kanyang panagutan ‘tong anak namin?” pakiusap niya. “Bakit kailangang ako pa?” “Dahil aminin nating dalawa, mas may bigat ang salita mo para sa kanya kaysa sa salita ko,” eksplika niya. Tumango ako, “sige, sasabihin ko sa kanya.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Natahimik kami pareho. Kalahating burger pa lang ang nakain ko. Wala pa akong nababawas sa French fries ko. Naubos ko na ang coke ko. Siya, isang hibla ng spaghetti pa lang ang nakakain. Nakatitig siya sa akin.

“Guwapo ka nga Jayjay,” natatawa niyang sambit, “nakakabakla ka nga.” Tumawa lang din ako, “maganda ka Apple. Mabait. Matalino. Talentado. Hindi mo deserve ang lahat ng shit na ‘to.” “Tama ka. Pero nandito na tayo, eh.” Tumango lang ako.

“Jayjay, I want to marry, Rodney,” seryosong sabi ni Apple. “Alam ko ‘yon,” matipid kong tugon. “I want to marry him,” ulit niya, gamit ang isang mas-mariing tono ng boses. ”Hindi kami ni Rodney. Hindi ko rin siya pag-aari,” mariin ko ring sagot.

Umiling si Apple, “that’s not true. Matagal mo nang naangkin si Rodney. Ang lahat lahat sa kanya. Pero please Jayjay. I love him. Ibigay mo na siya sa akin. I know, you have all of his heart already, kahit hindi kayo magkatuluyan ikaw pa rin ang may-ari ng puso niya. Now I just have to settle with what’s left of him for the rest of the short life I’m going to live.” “Gentleman ako, Apple. Ipapaubaya ko talaga siya sa’yo.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Jayjay, salamat. Sisiguruhin ko, na magiging masaya ang hinaharap ni Rodney. At hinaharap mo rin.” Napangisi ako, “hindi ko ma-gets ‘yung huli mong sinabi, pero thanks na rin.” “Ipagdadasal ko na lang ang pagmamahalan niyo ni Rodney.” Nagsalubong kilay ko, “hala. Para sa’n pa?” Ngumiti siya, “basta.”

“Pero bago ko siya ipaubaya sa’yo Apple, puwede bang ipahiram mo siya sa’kin for one more day?” “Okay lang. I think you deserve to celebrate his love for you.”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 48

CHAPTER 48: BREAK ME (Jewel) Hindi na mabilang kung ilang luha ang pumatak mula sa aming mga mata hanggang sa matapos ang kuwento ko. Ang dahilan ng lahat ng mga dahilan. Tahimik lang si Rodney na nakikinig hanggang sa matapos ako. Sa dulo ng kuwento, ako ang masmalakas ang hagulgol.

“Jayjay, I’m sorry… I’m sorry…” tila nagmamakaawang bulalas niya, “inaya niya ako makipag inuman nang naihatid ko na siya sa kanila. Dahil sa dramahan naming usapan, naparami ako ng inom, siya rin. May nangyari sa amin. Kaya din siguro hindi kami nakagamit ng protection.” “Tapos na ‘yon, Rodney, nandiyan na ‘yan. Wala na tayong magagawa,” sabi ko sa gitna ng mga hikbi, “isa pa, kasalanan ko rin. Kung mas maaga kong inamin sa sarili kong gusto kita, eh ‘di sana nabakuran kita kay Apple.” ”Hindi ako madamot, pinalaki ako ng magulang ko ng matino, pananagutan ko ang bata,” seryosong banggit niya. Tumango ako, “mabuti naman. ‘Yan ang tama mo talagang gawin.” Umiling siya, “pero hindi ko pakakasalan si Apple.” “Rodney?!” saway ko sa kanya. “Unfair sa’kin dahil ipapatali mo ako sa babaeng hindi ko mahal. Unfair kay Apple kasi mabubuhay siya sa habang panahon kasama ang lalaking hindi naman siya mahal. Unfair sa’yo dahil alam mong pareho tayong nag-e-exist at nagmamahalan pero hindi tayo ang nagkatuluyan.” “Pero unfair sa bata. Wala siyang kasalanan.” “Mas unfair kung mabubuhay siya sa pamilyang hilaw.” “Mas unfair kung mararamdaman niya ang hinagpis ng isang hati at magulong pamilya. Huwag kang selfish Rodney. Alam mong sa psychology, na ang pinakaideal para sa bata para matungtong niya ang maayos na psychological development ay ang isang generic na pamilya. Na merong nanay at tatay. Hindi nanay lang. Hindi tatay lang. Hindi tatay at isa pang tatay.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Hindi siya sumagot. Marahil napagtantong tama ako. “Gawin mo ang tama,” dugtong ko. Tumango lang siya.

Napatingin ako sa orasan. Eleven PM. “May limang oras pa tayo bago matapos ang bisa ng slave tag,” banggit ko. Pinunasan niya ang luha niya, “break-up sex?” “Break-up sex,” mariin kong sabi. “Break-up sex times four?” nakangisi niyang sagot. Tumawa ako, “gawa tayo ng alaalang gagamitin natin kapag nagsasariling sikap tayo habang buhay. Heto na ang karma ko. Ang parusa ko, sa pagiging pakipot.” “Gago. Parusa rin sa’kin ‘to, ‘no,” tugon niya. “May hindi pa tayo nagagawa,” sabi ko. May pilyong ngiti na sumilay sa aking mukha. “Fucking?” “Mismo.” “Since nabinyagan kita, binyagan mo rin ako,” seryosong sambit ni Rodney, “ako laging top. Laging ‘yung giver. So, this time I want you to fuck me.” “‘Yun pala ibig sabihin ng top. Wow, ang swerte ko naman, ako pa makakauna sa’yo,” nakangiti kong tugon. “Gusto kong malaman kung ano ang binabalik-balikan sa’yo ng mga babae mo, Papu,” sabay kindat. “Iba ka sa mga naging babae ko. Well, una sa lahat dahil hindi ka babae, pangalawa, mahal kita,” paliwanag ko, “ibibigay ko ang lahat ko sa’yo.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Yeah, and make sure it’s good,” natatawang sabi niya. Hinalikan ko siya. “I will fuck you sa isang kondisyon.” Nagsalubong kilay niya, “ano ‘yon?” “Pagkatapos ko sa’yo, ako din. Tutal naman one time big time na ‘to. Sagarin na natin ang limits,” nang-aakit kong sambit, “fuck me too.” Hinawakan niya ang mukha ko, “sige coach, gagawin ko ‘yan. Sisiguraduhin kong hindi ka makakahanap ng kasiping na katulad ko.” “Sige parusahan mo ako sa kasalanan ko, Rodney.” ------------------------------------------------------------------------------------------Listen to the song for an added feel. Muli naming binuhay ang aming pagkahanda sa pamamagitan ng isang masidhing laro ng mga bibig. Itinuro niya sa akin ang dapat gawin. Habang patuloy na magkalapat an gaming mga labi at dila, kung saan-saan lumakbay ang kamay ni Rodney habang siya ay nakapatong sa katawan kong nakahiga sa kama. >>> Side A. Play. Ang aking dibdib, tapos sa tiyan, pababa patungo sa aking pagkalalaki na medyo nananakit dahil sa muli nitong pagtayo mula sa huling orgasm na aking nilabas. Hinawakan niya ito. Nakakapit lang ako sa mga braso niya habang ako ay napaungol. Ibinaba pa niya ang kanyang kamay hanggang sa maabot niya ang butas ng aking lagusan. Diniinan niya ito. Muli akong nagpalapabas ng ungol. Bumaba siya sa akin. Nabigla ako nang bigla niyang dilaan ang aking anal orifice. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Shit, Rodney!” Napasigaw ako sa sensasyon. Umakyat siya sa akin at bumulong sa tenga ko, “I love you, Jay.” “I love you, Rodney,” singhal ko. “Do that to me bago mo ako tuluyang i-claim. Huwag mong biglain. Ayokong masaktan. Gusto kong masarapan at dalhin ang sarap na iyon hanggang sa libingan ko,” nang-aakit na paliwanag niya. >>> Stop. Eject. Turn the cassette.

Umikot kami. Ako ang pumatong sa kanya. >>> Side B. Play. Ginawa ko lahat ang ginawa niya sa akin. Hanggang sa paglasa sa kanyang lagusan. Isang daliri. Dalawang daliri. Tatlong daliri. Nagsimula sa ungol ng sakit. Hanggang sa ginhawa. Hanggang sa ungol ng sarap. Nang makaluwag ay sinimulan kong pasukin ang kanyang lagusan. “Masakit ba?” “Puta, Jay. Oo. Pero huwag kang tumigil. Hindi kita susukuan.” Tinuloy ko. Nawala ang awa ko nang maramdaman ang sarap na kumikitil sa aking pagkalalaki. Ipinasok ko lahat. May luhang tumulo mula sa mga mata ni Rodney. Hindi ako titigil. Bagkos, babawian ko siya ng sarap na gawa ng aking expertise sa sex. Hindi rin magtatagal. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Holy… Hindi ako makapaniwala… Ah… Jayjay… Ah… Sige pa… Harder… Faster… Sa’yo ko lang ibibigay ‘to… Puta… Ang sarap mo… Harder…” Ginawa ko lang ang lahat ng punakiusap niya. Masmabilis. Masmalalim. Kasama ng aking pagkalalaki, ay pinasok ko sa kanya ang buo kong kaluluwa. >>> Stop. Eject. Take the cassette off. Turn to Side A. Close.

Nagpalit ulit kami ng puwesto. >>>Side A. Play. “Handa ka na, Jayjay?” Bumuntong hininga ako. Kabadong kabado. Takot sa sakit. Pero ayo’kong maramdaman ang habang buhay na panghihinayang kung hindi ako magpapaubaya. “Sige na, Rodney. Saktan mo na ‘ko. Parusahan mo ‘ko.”

Unang ulos pa lang, masakit na. Mahapdi. Parang hinahati ang katawan ko. Ganito pala ang ginawa ko sa kanya kanina. Napakahirap talagang magmahal. Kinagat ko ang labi ko. Ayaw kong umaray. Ayokong tumigil siya. Pero may tumakas na luha mula sa aking mga mata dahil sa sakit.

“Jay, titigan mo ang mga mata ko, para mawala ang sakit,” ani Rodney na HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

nakapaimbabaw sa akin. Ginawa ko ang minungkahi niya. Nahilo ako sa pagtingin sa nanginginig na mga mata ni Rodney na noon pa man ay pumukay na sa aking pagkatao at humigop sa aking espiritu. Hindi ko namalayan, buo na akong napasok ni Rodney. At hindi nagtagal, hindi na ungol ng sakit ang nilabas ko.

“Rodney… Rodney… Sige pa… Please… Ang sarap na… Sobra… Shit… Ah… I love you…” “I love you Jay, Huh… Huh… I love you…” “Malapit na ako, Rodney…” “Putangina, hindi mo naman hinawakan ‘yang iyo… Huh… Huh… Paano ka lalabasan?” “Shit! Rodney, hindi ko na mapigilan… Ah… Sarap… I LOVE YOU, RODNEY!” Kumalat ang seminal fluid sa aming mga tiyan nang hindi ko man lang ginagalaw ang aking pagkalalaki. Ilang segundo lang. Sumunod na rin siya. “Jayjay! Putangina! Ang hot mo! Sarap! I LOVE YOU!” Naramdaman ko ang pagsabog ng kainitan sa loob ng aking mga laman. >>> Stop. Reverse play. Record. Stop. Play Side A. Stop. Eject. Turn the cassette. Side B. Play. Stop. Reverse play. Record. Pause. Rewind. Forward. Rewind. Stop. Play. And playing… And playing… And playing… >>> Power off.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 49

CHAPTER 49: PAGLISAN (Color It Red) >>> PULSE RATE: 89 beats per minute Gumising ako. Alas tres ng umaga. Sa hotel na room na iyon. Bumangon ako, nasa tabi ko si Rodney. Mahimbing na natutulog. Puno pa rin ang hapdi ang aking puso. May mga sakit na hindi madaling tanggapin. May mga sakit na pinapaalalang buhay ka. May mga sakit na uudyukin kang mamatay. Ito ang sakit na iyon. Hindi ko kakayanin ang buhay ko nawala si Rodney. Balewala ang buhay na haharapin ko.

May vase sa bed side table. Tinanggal ko ang mga bulaklak. Inamoy ko. Mabango. Pinutol ko ang mga tangkay. Tapos hinagis ko sa sahig. Tangina niyo. Sabay sabay tayong mamamatay. Hinawakan ko ang leeg ng plorera. Binasag ko. Kumuha ako ng isang matulis na piraso.

>>> PULSE RATE: 101 beats per minute Gumawa ako ng malalim na hiwa sa aking wrist. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Sinigurado kong wala akong kawala ngayon. Umagos ang dugo mula sa sugat na ginawa ko.

>>> PULSE RATE: 128 beats per minute “Jayjay…?! Ano ‘yang ginagawa mo?” Napalingon ako. Nakabangon na si Rodney. Nakapamuglat habang tinitingnan ang aking mga braso, at ang mantsang nagawa nito sa puting sheets ng aming kama. “Inducing death via hypovolemic shock,” seryoso kong sagot, “self mutilation. Suicide.” Hinatak niya ang braso ko, “tangina mo, Jay! Amina ‘yang kamay mo! Tatalian ko ng tela! Dadalhin kita sa ospital!” “Hayaan mo na ko Rodney. Wala na akong buhay pa na haharapin bukas,” pagsuko ko, “kinuha na ang lahat ng mahalaga para sa akin. And by the time na madala mo ako sa ospital, baka patay na rin ako dahil sa daming dugo na mawawala habang transport time.” “Jayjay!” halos hablutin niya ang buo kong kamay. “Ayoko nga!” “Jayjay! Itigil mo nga!” “Ayoko nga!”

>>> PULSE RATE: 132 beats per minute “Ah gano’n,” asar na anas ni Rodney, “gago ka ah, sige makikita mo.” Kinuha niya ang basag na piraso ng plorera. Agaran niyang ginawan ng hiwa ang wrist niya. Kaliwa. Tapos kanan. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Putang-ina! Ano’ng ginagawa mo?!” gulat kong bulalas. Nagkalat na ang matsa ng dugo sa kama. Lumuluhang sinigawan niya ako, “gago ka ba?! Tingin mo bang kakayanin kong makita kang mamatay! Kung pupunta ka na rin lang sa impiyerno, isama mo na ‘ko!” Naiyak na rin ako, “paano ‘yung anak mo?” “I told you Jay, just exist. Hindi ka tumutupad sa usapan,” mariin niyang tugon, “kakayanin kong mabuhay sa pagpapanggap basta alam kong you exist somewhere in the world. Pero ano ‘to? Iiwan mo na ako? Tangina mo! Sasama ako sa’yo…” Bumuntong-hininga ako, “sorry Rodney. Sorry sa katangahang ginawa ko. “Wala tayong magagawa. Andito na tayo.”

>>> PULSE RATE: 152 beats per minute, weak and tready Kulay pula. Aming mga braso, kamay, dibdib, likod, tiyan, ari. Lahat. “Paunahang mamatay?” nakangising tanong ni Rodney. “Kung sino ang mahuhuli, talo, dahil siya ang makakakita ng pagkamatay nung isa,” sabi ko. Tumawa siya, “tama. Puwes ikaw na mauna. Para hindi mo maramdaman ang sakit.” “Sige, ilang minuto na lang naman itatagal ko.”

>>> PULSE RATE: 145 beats per minute, weak and tready Isang masidhing halikan. Isang mahabang halik. Isang huling halik. Parang lagpas na lipstick na nagawa ng aming dugo. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Panghihina ng katawan. Panlalabo ng mata. Unti-unting paglamlam ng malay. At ng katinuan. “Tulog na tayo ulit?” aya ko. “Sige.”

>>> PULSE RATE: 70 beats per minute Nahiga kami. Magkaharap. Nagngigngitian kami. “Paakap,” pakiusap ko. Inakap niya ako. Mahigpit. Ngunit medyo madulas dahil sa dugo. “I love you, Papu.” “I love you, Chino ko.” “Bye… See you soon.” “See you… Sleep na.” Kadiliman.

>>> PULSE RATE: 13 beats per minute… Decreasing… >>> ECG TRACING: Asystole (Flat Line)

-------------------------------------------------------------------------------------------

Nagising ako, agad na bumangon. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Tumingin ako sa orasan. Quarter to four. Napatingin ako sa braso ko. Walang sugat. Walang dugo. Nasa tabi ko si Rodney. Mahimbing ang tulog. Nakita ko ang plorera, buo pa. Ang mga bulaklak, buhay pa.

Hindi ko gagawin ang napanaginipan ko. Pinaghirapan ni Rodney na ibalik ang katinuan ko, hindi ako gagawa ng isang kabaliwan tulad ng pagsu-suicide ulit. Bukas, magsisimula akong mabuhay ng wala na siya. Mabubuhay ako. Kahit masakit.

Tahimik akong tumayo mula sa kama. Nagbihis. Nagtungo sa pinto. Tumigil bago lumabas. Umikot. Tumitig ng sandali sa tulog kong ex-boyfriend pagpatak ng alas kuwatro. Mahinang inawit ang bridge ng, “Gaze at Your Eyes,” na hindi ko inawit kagabi.

“One step behind, I fall everytime… Until you get past outside my door… And if soon I will be, a speck of your memory… Tell me what else am I here for…?” “But God knows I did my best… And if I leave no I don’t love you less… ‘Cause in my sky, in my night, you’re the star… I just chose to love you from afar…” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

At ako ay umalis na.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Alas sais ng umaga. Nasa bus ako, papalapit na ng Maynila. May nag-text. Si Rodney.

But the sun’s up now and I open my eyes… And I find you’re not here, and I’m wondering why… ‘Cause just when I thought I had it right last night… When you were here with me breathing… How could you leave your heart in the morning…

At ako’y humagulgol.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

POSTER PARADE! Thanks to Hallur, Malignantquiapo and Lyts07!

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 50

CHAPTER 50: RODNEY’S SWEET PSYCHOSIS IN C MAJOR (Jeremy John Alejandro, RMT, Amateur Pianist) “Pasensya na talaga Sonny kung kailangan kong gawin ko ‘to,” sabi ko kay Sonny. Miyerkules. Band practice. Ang huling ensayo na kasama ako ng banda. Sinabi ko na sa kanila ang tuluyan kong pagbitaw bilang tiklador ng Lightning Train Commuters. Kaming dalawa ni Sonny ang nauna sa garage band studio. “Alin? Ang pagpunta mo sa Ilocos para maging Senior Medtech sa ospital ng tatay mo?” matabang na sambit ni Sonny, “hindi katanggap-tanggap na rason ‘yon.” Napalunok ako, “kasama kasi do’n ang opportunity na makapunta ako sa Dubai. Alam mo naman ang kita sa ibang bansa. Wala naman na rin kasi akong pamilyang matino na iiwan dito.” “Wala nga. Pero banda, meron kang iiwan,” sarkastiko niyang banggit. Napatungo ako, “pasensya ka na. Mabilisang desisyon kasi ang kailangan, kung hindi mami-miss ko ang opportunity.”

“Kung sasabihin mo sa akin ang totoong dahilan mas maiintindihan pa kita,” mariin niyang sabi. “Ano’ng ibig mong sabihin?” pagtataka ko. “Si Rodney… Siya ba ang dahilan?” tila ingat niyang tanong. Napamuglat ako. Hindi ako nakapagsalita. Ngumisi siya. “Tingnan mo ‘yang sarili mo, ang laki ng pinagbago mo simula ng nakilala mo siya. Ramdam kong higit pa sa kaibigan ang tinginan niyong HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

dalawa.” “Paanong...?” “Huwag kang mag-alala. Sikreto natin ‘to. Tulad ng sabi ko sa’yo. Magkaibigan tayo, kaya madali kitang nababasa. Isa pa, tropa tayo pero kahit kalian, hindi mo ako tiningnan katulad ng paraan na tingnan mo si Rodney. May lalim. Kaya alam kong, may kakaiba.” Hindi ako nakasagot. Hindi ko alam kung mahihiya ako o ano. “Dahil ba sa pagkabuntis ni Apple kaya ka aalis?” tanong niya. Bumuntong hininga ako, “hindi ako gano’n ka-masokista. Mahirap makasama araw-araw sa banda ang isang taong mahal mo pero hindi mo kailanman makukuha.” “Ikakasal na daw sila ni Apple,” imporma niya. Hindi ako sumagot. Pero ramdam kong uminit ang mukha ko. Parang nahulog ang puso ko sa lupa. Ngumisi si Sonny, “puta. Tingnan mo nga ‘yang hitsura mo. Halatang-halatang apektado ka sa narinig mo. Shit. May tama ka nga talaga sa mokong na ‘yon.” “Kaya nga, kaya nga hindi ko na kayang magpatuloy,” eksplika ko, “ayokong unti-unting patayin ang sarili ko sa depresyon. At least doon sa pupuntahan ko, gaganda ang buhay ko. Baka sakaling makalimutan ko na ang lahat na ‘to. Makakapagsimula na ako ng bagong buhay.”

Bumuntong-hininga si Sonny, “pero patawarin mo ako, Jayjay. Hindi ka na mahihintay ng mga pangarap ng Lightning Train. Kailangan magpatuloy ang tren kahit wala ka.” “Alam ko ‘yon. Alam mo rin naman na musika ang buhay ko, pero gano’n talaga,” malungkot kong paliwanag, “nagawa ko na rin naman ang part ko.” “Oo naman. Kahit hindi na ikaw ang tiklador ng banda, mga kanta mo pa rin ang kakantahin namin,” nakangiting sambit niya, “ikaw pa rin ang resident composer namin, kahit ang emo mo lagi.” Tumawa ako, “oo nga. Bakit ba kasi hindi ka na lang kumuha ng ibang pianista? HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Madami naman diyang mas magaling kaysa sa’kin.” “Totoo, hindi ikaw ang pinakamagaling na keyboardist sa mundo. At ang dami mo pang issue at kadramahan sa buhay mo na nahihirapan akong sakyan,” paliwanag niya, “pero ikaw lang ang taong nakita ko ang sobrang passion kapag nasa harap na ng tiklado. ‘Yan ang hindi ko maipagpapalit.” “Salamat.”

Nagulat kami pareho nang sumulpot ang bulto ni Rodney na kakapasok lang sa studio. “Sonny, Jayjay,” mahina niyang sambit. Napatitig ako sa kanya. Ito ang sumunod naming pagkikita pagkatapos ng aming paghihiwalay sa Tagaytay. Napupunit ang puso ko tuwing nakikita ko ang mukha niyang malungkot. Tahimik kaming nakatayong magkaharapan sa isa’t-isa. Si Sonny nasa gitna, salit na tumitingin sa aming dalawa. Nagtataka. Tapos nagsalita na panira, “putangina may something nga sa inyong dalawa.” Pareho kaming napatungo sa sinabi nito. Pati si Sonny, mukhang nagulat sa sarili niyang tinuran. Awkward silence.

“Ensayo na!” boses ni Marko. “Bakit mo kami iiwan, Jayjay?!” bulyaw ni Wendell. Kumpleto na kami. Sa huling pagkakataon.

-------------------------------------------------------------------------------------------

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Nakatitig sa akin si Rodney habang inaawit ang kantang sinisipra namin. If I Am. Nine Days.

“If I am… Another waste of everything you dreamed of… I will let you down… If I am… Only here to watch you as you suffer… I will let you down… “

-------------------------------------------------------------------------------------------

Nagpaiwan kaming dalawa ni Rodney sa garage band studio nang matapos na ang ensayo. Nakatayo ako sa likod ng keyboard. Nakatayo siya sa harap ng keyboard. Hawak niya ang pulang kahon at ilang mga burned CD’s. Sa bulsa ko ay isang sobre na binigay niya. Nagtititigan lang kami, mga mata’y nangungusap. “Jayjay, inaya ko na magpakasal si Apple,” banggit ni Rodney. Sa likod ng sakit dahil sa narinig ko, tumango pa rin ako, “tama ‘yan.” “Pero isang salita mo lang Jay, isang salita mo lang, alam mong pipiliin kita,” mangiyak niyang sabi. “Huwag na nating guluhin ang utak natin,” mariing tugon ko. “Bakit kailangan mo pang umalis sa banda?” tanong niya. “Dahil mahal kita. Mahal na mahal kita. At ayokong mamatay sa bawat segundong magkasama tayo,” malungkot kong sambit. Hindi ko na napigilang umiyak. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Pati siya napahagulgol na rin.

“Ingatan mo ‘yang mga kanta ko,” sabi ko. “Huwag mong bubuksan ‘yang sobreng ‘yan hangga’t di ko sinasabi,” aniya. “Okey… Ito na siguro huli nating pagkikita, Rodney.” Lumakas ang hikbi ko. “Sa’yo ko na rin pala iwan ang organ ko." “Jay, tayo na lang kasi, tayo na lang,” pangungulit niya.

“Shut up. Makinig ka. Ang dami ko pang gustong sabihin sa’yo…” mariin kong turan, "pero pagod na akong magsalita..." Hindi na muna siya sumagot. Hinawakan ko ang mga tiklado ng piano at nagsalita. “Rodney’s Sweet Psychosis in C Major.” Click here to play the piano piece. Ang lahat ng gusto kong sabihin kay Rodney na hindi ko masabi noon pa man, ay nilapat ko sa musika. Naniniwala akong, music is the best way to convey a message when it is too loud to speak and too unnecessary to keep silent. Nakatitig ako sa mga mata niya, habang pinipindot ang mga keys ng organ. Hindi ako naniniwala sa transcendence at telepathy. Pero parang may mahikang nilikha ang tunog ng piano na nagawa naming i-access ang utak ng bawat isa. O baka naman nahihibang lang talaga ako kaya kung ano-ano ang narinig ko sa utak ko.

Rodney… I love you… HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Jay… Mahal na mahal din kita. Pasensya na, huh. Kasalanan ko kung bakit tayo umabot sa ganito… Ako din naman may kasalanan… Hinding hindi kita malilimutan… Oo naman. Hindi rin kita malilimutan… Rodney, ang guwapo mo talaga… Ikaw din… Hindi ko malilimutan ang mukha mo… Ako rin… Sana hindi na matapos ‘to… Oo, pero kailangan… Sabihin mo lang, Jay… Iiwan ko ang lahat para sa’yo… Huwag mo akong pipilitin, alam mong bibigay ako… Ayaw mo na ba akong kasama…? Gago, alam mong hindi totoo ‘yan… Pero may mga bagay kang kailangan ayusin… Puwede bang tayo na lang ang ayusin ko…? Rodney, inayos mo na ang buhay at pagkatao ko… Wala na akong hihingin pang iba… Ipangako mo, Jayjay… Wala nang lalaki pagkatapos ko, huh…? Sapat nang ako ang gumulo sa buhay mo… Pangako… Mapababae, mapalalaki, wala na akong mamahalin tulad ng pagmamahal ko sa’yo… Salamat Jayjay… Mahalin mo ang anak mo… Oo naman… Gusto ko dumating ang panahong maipagmamalaki ko siya sa’yo… HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Mahalin mo si Apple… Oo… Susubukan ko… Pero gusto ko ako pa rin ang higit mong mahal… Alam kong selfish, pero gano’n gusto ko… Hindi mo na kailangang iutos ‘yan… Tulad mo, ikaw ang greatest love ko… Huwag ka nang manlalaki… After our sex…? No one could ever top what we did… Hehe… Sinabi mo… Jayjay… Ang ganda nitong piano piece mo… Pero ang sakit… Ang sakit sakit… Parusa natin ‘yan dahil sa bawal na pag-ibig na pinagsaluhan natin… Nasa labi ko pa ang laway mo… Nasa balat ko pa ang pawis mo… Nalalasahan ko pa ang katas na nilasap natin… Naaalala ko ang sarap at sakit ng pagniniig natin… Ikaw pa rin ang Papu ko… Ikaw pa rin ang Chino ko… Ayusin mo ang buhay mo, Jayjay… Don’t do anything drastic… Pangako… Mag-e-exist ako… Salamat… Mahal na mahal na mahal kita, Rodney… I love you too… So much… Paalam na, Rodney… Hanggang sa muli, Jayjay. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 51

CHAPTER 51: TWO YEARS AFTER (Lightning Train Commuters) “Alam niyo ba? Dalawang taon na. Ngayong araw na ‘to… Ang saya ‘no? Tayo’ng magkakasama pagpatak ng alas dose ng araw na ‘to… Trahedya… Trahedya… At nantakin niyong buhay pa ‘ko? Wow… Ang hirap pala mag-exist… Sana ang damdamin katulad niyong madali lang naifa-flush sa banyo. Hahaha.”

“Sir Jeremy? Okay ka lang?” Napaulpit ako saglit at tumunog ang mga nagbanggang bote ng fecal specimen. “Ma’am Gela.” “Sabi kasi ng mga junior medtech, kinakausap mo daw ‘yung mga fecal bottles dito sa lab, kaya pinuntahan kita,” sabi ng babaeng senior medtech ko. “Yeah, sabihin mo sa kanila ‘wag akong pansinin, at isipin ang tamag pagextract na ng dugo para sa mga pasyenteng may round the clock platelet exam,” inis kong sabi, “lagi na lang nilang napuputok ang ugat ng pasyente nila.” “Okay, kumain ka na ba?” tanong ni Gela, “bili ako sa burger machine diyan sa labas. Sabay kita.” “Hindi ako gutom…” Tapos ngumiti ako, “but thanks, Gela.” “No problem, siyempre ikaw ang head ng Medical Technology Department, hindi ka puwede magutom.” Sabi niya. Sulyap ng konti tapos lumabas na opisina ko. Bumuntong hininga ako, “kakaibang araw ‘to.”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

-------------------------------------------------------------------------------------------

“Salamat sa pag-assist mo sa akin kanina sa blood extraction, Sir Jeremy,” anang isang junior medtech na sinamahan kong mag blood extraction para icoach habang pabalik na kaming medtech lab galing ward. “Walang problema,” nakangiti kong tugon. “Napakabait mo talaga, favorite ka namin, kahit ang bata mo pa sir, ikaw ang tatay namin dito,” dagdag niya. “Walang kaso ‘yon.” Natutuwa ako sa sarili ko. Naa-apreciate na ako ng mga ka-trabaho ko. Iyon nga lang parang may kulang pa.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Alas siyete ng umaga. Oras na ng uwi ko. “Sir Jeremy, birthday ni Ma’am Gela, kain daw tayo sa kanila mamaya,” anang isang junior medtech bago ako lumabas ng opisina. Napatingin ako kay Gela na nasa tabi ng junior medtech na nagsalita. Nakangiti siya at tila umaasang umoo ako. Napakamot ako sa ulo, “naku pasensya na, kasi pupunta pa ako sa simbahan. Service day ko ngayon.” “Gabi pa naman ‘yon sir, bago tayo mag-report for duty mamaya,” ani Gela. “Naku, ngayong gabi kasi magiging busy ako sa bahay, may aayusin lang ako,” alibi ko, “ngayon lang naman ako magpa-pass. Lagi naman akong sumasama sa gimik.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Nagbago ang ngiti ni Gela. Sa likod nito ay tila marahang pagkayamot, “oo nga pala. Ikatlong sabado ng buwan ngayon.” “Ay oo nga Sir, tuwing third Saturday of the month may alone time ka 'di ba?" “Yeah. Third Saturday of August,” sambit ko, “dalhan mo na lang ako sa lunes ng take-out, off ko ngayong Sunday. Please, Gela?” Tumango siya, “oo naman, Sir Jeremy.” “Sige mauna na ako sa inyo, uwi na rin kayo, kanina pa tapos ang endorsement,” sabi ko bago umalis. Tapos nagsalita na sila ng Ilocano. Ang pagkakaintindi ko… “Okay lang ‘yan Ma’am Gela. May next time pa naman.”

-------------------------------------------------------------------------------------------

“Good afternoon, Kuya Jeremy!” chorus ng mga bata. Nasa choir loft ako ng simbahan ng bayan para magturo ng isang choir na comprised ng labinlimang batang dati ay mga rugby boys and girls. After ng isang taon ko sa Ilocos Sur, nakita ko ang mga batang ito napalaboylaboy at nagkakantahan habang humihithit. Nakipag-coordinate ako sa social worker para ma-domesticate sila, tapos para malibang ako, ginawa ko silang choir. At mukhang nagustuhan naman nila ang past time na pagkanta na pinalit nila sa pagra-rugby. “Good afternoon, may bago tayong piyesa.”

Sa mga batang ito ko nalalabas ang frustration ko sa naudlot career sa musika na iniwan ko. Ilang buwan na lang, isasabak ko na sila sa mga performances at contests. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Pagkatapos ng sectionals kasama ng organo at mga ensayo, kinanta na nila ang kantang ako pa mismo ang nag-areglo.

“Ikaw lamang ang pangakong mahalin… Sa sumpang sa'yo magpakailan pa man… Yakapin mon'g bawat sandali… Ang buhay kong sumpang sa'yo lamang alay… At mapapawi ang takot sa 'kin… Pangakong walang hanggan…”

“Oh, mga bata, malapit ko na kayo isalang, handa na ba kayo?” tanong ko sa kanila pagkatapos ng practice. “Opo,” chorus nilang lahat. “Salamat po, Kuya Jeremy…” anang isang batang babae. “Group hug!” sigaw ng isang batang lalaki. Tapos sabaysabay silang nagkumpulan para yakapin ako. Bumuntong hininga ako. Kahit tuwang-tuwa ako sa ginagawa kong kawanggawa, hindi pa rin mapupunan ng labinglimang pusong ito ang puwang na nasa puso ko. Pero masaya na rin ako sa misyong ito na pinili ko.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Kinagabihan. Pumasok ako sa tirahan ko. Pininid ko ang pinto. Nakatira na ako ngayon, mag isa sa isang studio type na apartment unit. Tinitigan ko ang kalendaryo sa may pinto. Ikatlong Sabado ng Agosto. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Espesyal na araw ang ikatlong sabado ng bawat buwan para sa akin. Ika nga, alone time ko ito. Para akong sumasakay ng time machine. Back to the future. Nilatag ko na ang mga binili kong mga pagkain sa hapag ng aking dining table. Carbonara, spaghetti, turon, hotdog, frapuccino… este papuchino pala. Umupo ako at kumain ng carbonara. Tapos spaghetti. Sinigurado kong may matitirang red sauce sa gilid ng aking labi. Hindi ko iyon pinunasan. Lumanghap ako ng hangin at naamoy ko muli ang Tagaytay. Tapos sinubo ko ang turon. Nalasahan ko ang aking mga daliri. Hindi iyon lasa ng balat ko. Humigop ako ng papuchino. Grabe. Napakahirap mag-exist ng ganito.

Tumayo ako. Hinubad ko ang scrub suit ko. Naka-briefs na lang ako. ‘Yung itim na briefs na sinusuot ko lang pag ikatlong Sabado ng buwan. Kinuha ko ang hotdog na nakatuhog sa stick. Naglakad ako patungo sa salamin. Full body length mirror. Tinitigan ko ang katawan kong hinulma ko sa gym habang nasa Ilocos ako sa loob ng dalawang taon. Para lang tuwing haharap ako ng salamin sa katawang ito ay magpaalala sa akin ng isang tao. Si Rodney.

Tinitigan ko ang sarili kong mga mata habang sinubo ko ang ulo ng hotdog. Inaakit ko ang sarili ko. Katulad noong ginawa sa akin ‘to ni Rodney. Nalasap ko ang sauce ng spaghetti sa labi ko. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Naramdaman kong naninikip ang brief ko habang tinititigan ko rin ang dibdib, braso at abs na pinaghihirapan ko sa gym halos araw-araw pagkatapos ng duty. Iniisip ko na ang lahat ng ito ay si Rodney. Inubos ko ang hotdog.

Humiga ako sa kama ko. Tinanggal ko na ang underwear ko. Pumikit ako at pinalakbay ang mga kamay ko sa katawan ko. Inisip kong mga kamay iyon ni Rodney. Sinimulan kong i-pleasure ang aking sarili. Umungol ako, “Chino ko…”

Busy ang isang kamay ko sa penile tissue. Ang isa pa sa anal orifice. Bukang bibig ko lang ang pangalan ni Rodney.

“I LOVE YOU!” bulalas ko ng matapos ako. Natulog akong mabigat ang dibdib. Napakahirap mag-exist ng ganito. Sana pinatay mo na lang ako, Rodney.

Happy second anniversary, dear heartache.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 52

CHAPTER 52: ODE TO MY FAMILY (Cranberries) “Sir Jeremy, si Governor Alejandro, kakalabas lang mula sa OR ngayon. Tinanggalan ng gout,” balita sa akin ni Gela pagkapasok niya sa laboratoryo. “Ah, okay,” walang anuman kong sagot. Tapos bumalik na ako sa pinprint kong results ng mga lab test para sa ER patients. “Tatay mo ‘yun ‘di ba?” pagtataka niya. Ngumiti ako, “oo.” “Bakit parang ‘di ka affected?” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Hindi kami close,” simple kong sagot. “Post surgery daw sa presidential suite daw siya ico-confine, matatagalan daw siya do’n,” imporma niya, “dapat siguro bisitahin mo siya. Hindi ko alam ang issues niyo, pero ano na lang sabihin sa inyo ng mga hospital staff na nasa isang ospital lang kayo pero hindi kayo nagpansinan?” Bumuntong hininga ako. Ang hirap talaga kapag may management position. Kailangan role model.

Oo, si Gov ang dahilan kung bakit ako napunta sa posisyon kong ito. Pero ang huli naming paghaharap ay nang iendorso niya ako sa hospital admin. Pagkatapos no’n, humanap ako ng matitirhan na malayo sa kanya. Dalawang taon ako nabuhay na ako lang, at ang mga hospital employees, at ang choir lang ang tanging nakakasalamuha ko. Pumunta ako sa Ilocos para kumita at umiwas kay Rodney. Wala nang ibang dahilan.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Pagkatapos ng duty ko, napagpasyahan kong tumungo sa presidential suite. Sa harap ng pintuan ay may dalawang security personnel na nagbabantay. Madali akong nakapasok, hindi dahil anak ako ni Governor, malay ba nila. Low profile ako. Madali akong nakapasok dahil trabahante ako ng ospital. Pagkapasok ko nakita ko si Gov Alejandro. Nakahiga sa magarang kama. May suwerong nakakabit. May mga gasa sa daliri ng paa at kamay. Doon marahil siya inoperahan. May private nurse na kinakalikot ang linya ng swero. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Hindi nagtagal ay napansin ako ni Gov, “Jeremy… Anak…” Kinilabutan ako sa narinig ko. Narinig iyon ng nurse at humarap sa akin, “Sir Jeremy.” Ngumiti ako sa nurse, “puwedeng patanong ng standing orders niya?” Tumango ang nurse at lumabas.

Tinitigan ko ang mukha niyang nahihirapan. Tinitigan ko ang mga kamay na sumasapak at paa na sumisipa kay Mama dati. Unti-unti nang kinukuha ng tadhana ang lakas na ginamit niya para maging miserable ang buhay ko. Ang tingin niya sa akin ay tila nagmamakaawa.

“Bumisita lang ako sandali para wala nang sabihin ang mga tao, okey?” matabang na sabi ko, “kung ano man ang nangyari sa’yo, karma mo ‘yan.” “Anak…” mahina niyang sambit. “Sige, gov, lalabas na ako, doon ko na lang kausapin ‘yung nurses at doctors sa course of action para sa’yo.” Tumalikod na ako. “Anak… Masakit…” ungol niya. Parang may tumusok sa puso ko nang marinig ko siyang nagmamakaawa. Umikot ako at bumalik sa kanya. Ginamit ko ang mga ekstrang unan at ipinatong doon ang mga bagong operang kamay at paa ni Gov. Inayos ko ang fit ng oxygen face mask niya. Tapos umalis na ako.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

-------------------------------------------------------------------------------------------

Nakaupo ako sa bedside ni Gov. Kaming dalawa lang sa presidential suite. Tahimik lang akong nakatungo. Anim na oras na ako doon. Hinihintay kong mag-utos siya ng ipapagawa sa akin. Susubuan siya ng pagkain. Papainumin ng gamot. Aayusin ang contraptions. Anim na oras na katahimikan. Ilang na katahimikan. Hindi ko alam kung bakit, pero sa nagdaang ng apat na araw na naka-confine si Gov sa suite ay tila hinahatak ako ng mga paa ko na puntahan siya pagkatapos ng duty ko at manatili doon ng hindi bababa sa apat na oras para tulungan siya sa mga pangangailangan niya. Ngunit hindi kalian man kami nag usap na tumagal ng sampung minuto. Alam namin ang mga bagay na dapat iwasan, ang mga bagay na hindi na dapat balikan pa. Pero ano pa ba ang ginagawa ko dito?

Bigla siyang nagsalita, gamit ang isang mahinang boses. “Anak… Jeremy, anak… Patawad… Patawad na…” Napalunok ako. Pinikit ko ang mga mata ko. “Anak… I’m so sorry… Patawad sa lahat…” Humikbi ako. Malakas dahil sinubukan ko pa itong pigilan. “Tama ka, Jeremy… Unti nang nilamon ng kasamaan ko ang katawan ko… Patawarin mo sana ako sa mga naging kasalanan ko… Sa’yo at sa Mama mo…” Tumulo ang luha ko. “Jeremy, sana mapatawad mo ako, Jeremy… Jeremy… Sorry…” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Sumigaw ako. Humiyaw na parang isang leon. Nilabas ko ang lahat ng sakit. Humagulgol ako. Umiyak ako parang isang bata. “Anak kita, Jeremy… Sorry kung pinagkait ko sa’yo ang pagiging isang ama…” Isang oras akong humahagulgol. Para akong tanga.

Pero alam ko. Okay na. Okay na ako.

-------------------------------------------------------------------------------------------

“Oh Gov, kain ka na, paano na lang ang Ilocos Sur kapag wala ka,” natatawang sabi ko habang sinusubuan siya ng kanin at ulam, “baka agawin na nung Vice Gov ‘yung posisyon mo.” Sumubo siya at lumulon. “Salamat sa pag-aalaga mo, anak.” Ngumiti lang ako. Walang salita ang madamdamin kong pagpapatawad sa kanya kahapon. Pinatawad ko na rin ang tadhana. Kinakausap ko na siya ngayon ng may sense. Pero hindi pa siguro kaya ng isang araw lang para maging-showy kami bilang mag-ama.

Napalingon kami nang marinig naming bumukas ang pintuan. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Sina Kuya at Ate. Tumungo sila sa tabi ni Gov sa kabilang side ng kama niya. “Papa, sorry ngayon lang kami nakabalik from the states,” ani Kuya, “kumusta ka na?” “I’m going to be okay. Babalik na ako sa office next week,” sagot ni Gov. “We brought you supplements from the states para ma-prevent ang future attacks ng gout mo,” sabi ni Ate, tapos tumingin siya sa akin, “you are?” Nagulat ako. Sabagay matagal na nila akong hindi nakikita. Baka nga hindi na nila ako makikilala. Tumayo ako at pinatong sa bedside table ang mangkok na hawak ko, “I’m the Head of the Medtech Department.” “Wow. Salamat sa pag-alaga kay Papa, Sir. We’re going to need some privacy now,” dugtong ni Ate. Nailang ako sa sitwasyon. Tumalikod ako at naglakad na palabas.

“At saan ka pupunta?” boses ni Gov. Napalingon ako. Nagtataka. Mukhang nagtataka rin ang dalawa kong kapatid sa ama. “Hindi niyo ba naaalala si Jeremy?” tanong ni Gov sa mga anak niya. Nanlaki ang mga mata ni Kuya, “holy… Jeremy? Ikaw na ‘yan?” “Ang laki mo na!” nakangiting bulalas ni Ate. Marahan akong tumango.

Naglakad papunta sa akin si Kuya. Tapos niyakap ako. “Salamat sa pag-aalaga kay Papa.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Napabuntong-hininga ako. “Walang anuman, Kuya… Ate…”

Ako okay na ako. Kami, bilang isang pamilya, marami pang aayusin. Hindi na siguro kailangang umupo ng sama sama para mag-ungkatan ng mga sakit at kasalanan. May mga sugat na kapag pinag-usapan ay lalong lalalim at hindi na maghihilom. Puwede naman na mamatay na lang ang Jeremy na puno ng poot. Tapos, mag resurrect ulit, blanko tulad ng isang Tabula Rasa.

Ang muling pagkabuhay ng ikatlong anak ni Governor Alejandro.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 53

CHAPTER 53: RADIO (The Corrs) Ikatlong Sabado ng Setyembre. “Guys! Ikatlong Sabado na ulit!” pabiro kong sabi kay Gela at sa mga junior medtech kong petiks lang during graveyard shift, “knock knock joke time na!” “Hayan na naman si Sir Jeremy sa kakornihan niya,” yamot na sabi nung isa. “Knock knock!” bulalas ko. “Who’s there?” walang gana nilang sagot. “Fire apoy!” “Fire apoy who…?” Pikit-pitik-pitik pa ako habang kumalanta. “If fire apoy… Even just for a day… I’d roll out of bed in the morning…” “Boo…” pabirong hirit ng isa pang junior. Natawa ako, “wala kayong galang sa head niyo, huh?!” Nagtawanan na kaming lahat. Hindi ko kayang tapatan ang kakuwelahan ng exboyfriend ko.

Si Ma’am Gela naman umalingawngaw ang tawa sa lahat. “Dahil diyan, bibili kita ng burger machine sa labas,” sabi niya sa akin, “napatawa mo talaga ako do’n.” “Sus naman Ma’am Gela, ikaw lang naman tumatawa sa kakornihan nitong si Sir Jeremy,” sabi ng unang junior, “yihiiii!” Namula si Gela, “ano ba! Asar kayo! Eh, sa mababaw ang kaligayahan ko! Siyangapala, gumawa ka na ba ng facebook mo sir, para add ko kayo.” “Naku, sinabi ko naman sa’yo wala ako hilig sa ganyan,” tutol ko. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Pero sa totoo lang, wala akong mga social networking sites dahil ayoko talagang matagpuan ako ng nakaraan ko. Noong nasa bus nga ako papuntang Ilocos two years ago, tinapon ko sa NLEX ang sim card ko. Para hindi na ako matempt na makipag communicate sa banda, lalo na sa bokalista. “Try mo na kasi, masaya ‘yon,” pilit ni Gela, “anyways, ano’ng burger ang gusto mo?” “Ma’am, ‘wag mo na ako bili, nakakahiya na sa’yo,” turan ko. “Ano ka ba, ngayon ka pa nahiya, eh na-boo ka na nga,” natatawang tugon ni Gela, “oh siya, bibili na ako. Bibili na ako. ‘Yung ibang junior, sige. Tig-iisa kayong zesto. Kasi binoo n’yo si Sir!” Halakhakan kami hanggang sa umalis siya.

“Sir, hindi ka ba nagagandahan kay Ma’am Gela?” tanong ng isang junior pagkalabas ni Gela. “Oo naman. Nagagandahan ako, kahawig nga ni Katrina Halili,” sagot ko. “Ay naku sir, halatang-halata naman na may gusto sa’yo si Ma’am Gela. Kung puwede ‘atang manligaw ang babae, ginawa niya na ‘yun matagal na,” dagdag ng pangalawa. Hindi ako nakaimik. Hindi naman ako tanga para hindi mahalata ang pagpaparamdam sa akin ni Gela. “Bakit hindi mo siya ligawan? Hindi mo ba siya gusto?” tanong nung una. “Sinabi ko na sa inyo ‘di ba? Ang true love ko, naiwan ko sa Maynila,” paliwanag ko. “Sus, hindi na uso ang long distance relationship! Ano na nga pangalan niya?” anang pangalawa. “Apple,” sagot pero. Pero siyempre, sa loob ko, ang lalaking kasama ni Apple ngayon ang tinutukoy ko. “Mahal na mahal ko ‘yon, eh. Sigurado naman akong mahal din niya ako.” “Hay naku sir, ang korni mo na nga mag-joke, naniniwala ka pa sa fairy tales,” buska ng una. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Tumawa na lang ako.

Mahirap magsinungaling at mag-front. Pero sa loob ng dalawang taon na ginagawa ko ito, nagiging expert na ako sa pagsasabuhay ng kasinungalingang ito sa harap ng mga tao at sa harap ng sarili ko.

-------------------------------------------------------------------------------------------

“If we hold on together… I know our dreams will never die… Dreams see us through to forever… As high as souls can fly… The clouds roll by… For you and I…”

Palakpakan ang mga tao. Nasa dining hall ako ng mansyon ng mga Alejandro. Kasama ko ang children’s choir ko. Pinakanta ko sila sa welcome lunch para kay Gov Alejandro galing sa ospital. Naiyak siya habang nakikinig sa kanta ng mga bata. Nangiti ako. Malamang alam niyang espesyial para sa akin ang kantang iyon.

“Jeremy, buti na lang hindi ka nagpadala sa pang-aasar ko sa’yo noong mga bata pa tayo,” ani Kuya habang nanananghalian kaming pamilya at mga kaibigan ni Gov, “inipit ko pa kamay mo sa piano. Good at nagpursige ka sa musika.” “Kuya naman, huwag nang ipaalala kung gaano tayo kasutil nung bata pa tayo,” biro ko. “Bakit nga ba hindi music ang pinursue mo na career?” tanong ni Ate. “May banda na ‘yan dati, kinuha ko lang dito sa Ilocos,” sagot ni Gov, “mukha HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

namang tama lang ‘yong naging desisyon ko, kasi look at us now. Magkakasama na tayo.” Nangiti lang ako. Ayoko nang sumagot. Baka magka-family drama na naman. “Wala ka pa bang asawa?” tanong ni Kuya. Umiling ako, “bente kuwatro pa lang ako.” “Girlfriend?” tanong ni Ate, “for sure meron ‘yan. Sa pogi mong ‘yan.” “Oo nga anak? Wala ka bang napupusuan?” hirit ni Gov. Bumuntong-hininga ako, “nasa Maynila, eh.” “Pakilala mo naman,” excited na sabi ni Ate. Hindi ako nakapag salita. Tumango na lang ako.

Lintik. Mas mahirap pala magsinungaling sa pamilya.

-------------------------------------------------------------------------------------------

“Pare, ang ganda na ng built mo,” sabi ng isang lalaki sa gym na lumapit sa akin habang nagba-biceps curl ako. Sa gulat ko, ang nasabi ko na lang ay, “salamt tsong. Parang hindi naman bagay na pinupuri mo ako. Ikaw nga diyan ang bato bato ang katawan.” “Ah eto? Naku. Nakahiligan ko kasing sumali sa body building competitions,” salaysay niya, “gusto mo pala manood? Meron ako bukas ng gabi. Tapos inuman tayo. Celso nga pala.” “Jeremy.” “So, ano? Punta ka bukas?” Hindi iyon ang unang beses na may kumausap sa akin sa gym. Alam ko naman HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

kung ano talaga ang pakay nila. Pero hindi ko sisirain ang two-year track record kong, “Celibacy if not Rodney.” Nginitian ko siya, “naku tsong. Wala ako hilig diyan. Good luck na lang bukas.” Ngumiti din siya, “ah okay. Basta kung kailangan mo ng mag-i-ispot sayo, andito lang ako.” Tumango lang ako.

-------------------------------------------------------------------------------------------

“Heto na order mo, frapuchino.” Tapos bigay sa akin ng tindera. “Salamat po.” “Tapos bibili ka sa labas ng spaghetti, carbonara, turon at hotdog diyan sa labas?” turan niya. Kumunot ang noo ko, “paano niyo po nalaman?” “Basta may isang araw sa isang buwan na lagi kitang napapansin na parepareho lang ang binibili mo,” paliwanag niya, “nakukuwento din sa akin ng mga tindera diyan sa labas.” Aba. Pati pala ibang tao napapansin ang monthly ritual ko. “Alam mo psychology major ako at ang basa ko sa’yo, ikaw ‘yung tipo ng tao na mahilig sa habits at routines,” dagdag niya, “parang keen ka sa mga detalye.” “Naku opo, may nakapagsabi na rin sa akin niyan,” nakangiti kong tugon, “sige po, salamat.” Tapos lumabas na ako sa store.

Minsan talaga, may mga araw walang gagawin ang tadhana kundi ipaalala sa akin si Rodney. Naku naman. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

-------------------------------------------------------------------------------------------

Malakas ang hingal ko pagkatapos ang Third Saturday Ritual ko. Tulad ng mga nakaraang buwan, natapos ito na mabilis ang tibok ng puso ko, pawisan na naman ako, tense lahat ng muscle ko at malagkit ang torso ko. Bumuntong hininga ako, bumangon at tumungo sa banyo para maglinis. Muli kong sinuot ang brief ko. Muli kong tiningnan ang sarili ko sa salamin. “Sayang talaga ang kapogian mo, Jayjay,” natatawa kong sabi ko sa sarili ko.

Tumungo ako sa radio nagpatugtog ng FM. Tapos bumalik ako sa kama, nahiga at pinikit ko na ang mata ko. Iniiwan ko kasing bukas iyon buong pagtulog ko para mahimbing. Parang nananadya ang pagkasunod-sunod ng mga kanta sa stasyong napili ko.

“On my own… Pretending he’s beside me… All alone, I walk with him ‘til morning…”

“I miss you like crazy… Even more than words can say… I miss you like crazy… Every minute of every day… Girl I’m so down… When your love’s not around… I miss you… Miss you, miss you… I miss you like crazy…”

“When you left I lost a part of me… It’s been so hard to believe… Come back baby please ‘cause, we belong together…” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Maybe my love will come back someday… Only heaven knows… Maybe our hearts will find their way… Only heaven knows… And all I can do… Is hope and pray… ‘Cause heaven knows…”

“Bakit ang sabi mo, binata ka… Walang sabit at… Malaya pa… ‘Yon pala’y may… Pananagutan na… Bakit ang sabi mo, binata ka…?”

“When I dream about you… That’s when everything’s alright… You’re in my arms, here next to me… Forever…”

Nainis ako. Habang nakahiga ay inabot ko ang radyo sa may bedside table. Nilipat ko ang istasyon mula sa jologs patungo sa mas sosyal na stasyon.

“How could you leave your heart in the morning… And I’ll go back to bed, and I won’t… Open my eyes… I won’t open my eyes… I won’t open my eyes… Open my eyes… I wont open my eyes… I won’t open my eyes…”

Napabangon ako. Holy shit.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 54

CHAPTER 54: ROCK STAR (Nickelback) Kinabukasan, humangos ako sa record bar nang magbukas ang pinakamalapit na mall. Buti na lang off ko. Nanginginig ang kamay ko na may hawak ang isang CD case sa may new releases section. LRT na tren ang picture sa cover. Binasa ko ang nakasulat.

“The Lightning Train Commuters Band Pedro Gil – Monumento Freedom Day”

Napaisip ko ang album title. Naalala ko. Sa Pedro Gil pumapasok ng trabaho si Rodney. Ako naman sa Monumento umuuwi. Noon. Tinalikod ko ang case at binasa ang song list.

1. Two Years After 2. Huwad na Paraiso 3. Leave Your Heart in the Morning 4. Gaze at Your Eyes 5. Pedro Gil – Monumento Freedom Day 6. Papuchino 7. More than What You Think of Me 8. Tadhana 9. Parang Ewan Lang 10. Dreamboy 11. Final Ounces of Sanity

Mabilis ang tibok ng puso ko habang binabasa ang mga title ng mga kanta. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Diyos ko. Na-produce na pala ang mga kanta ko! Song 1, 2, 3, 4, 8, 9, 10 at 11! Kalahati sa akin masaya dahil alam ko mapakikinggan na ng mga tao ang awit na nilikha ko. Kalahati sa akin ay malungkot, dahil kahit naging mainstream na ang banda, hindi nila ako kasama. Agad kong binili ang album.

-------------------------------------------------------------------------------------------

“I first saw you, two years ago… With those sad eyes and a smile of hope… I wanted to take you, but your told me to wait… So, I resigned everything to fate…” Pinakikinggan ko sa bahay ang unang track ng album ng banda, “Two Years After.” Tinanggal ko ang album minibook mula sa case at binulatlat ito. Nakalagay ang pangalan ko sa, “written by:” At nandoon ang dalawang picture ng banda. Nakatayo sa LRT station. Sa ilalim ng neon sign na, “PEDRO GIL” at “MONUMENTO.” Ganoon pa rin ang hitsura nila. Ampopogi pa rin. Mukha pa ring mga manyak. Mga rakistang preppy look! Sikat na ang mga kabanda ko!

Tinitigan ko ang imahen ni Rodney sa picture. Tangina. Naluha ako. Bumuhos ng isang bugso ang lahat ng alaala. Nagpa-palpitate na ako. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Shit. Mahal ko pa rin ‘tong taong ‘to.

Binasa ko ang message of thanks nila. Isa sa mga linya nila ay, “we would also like to extend our gratitude to our resident composer, former vocalist, good friend and sexy loverboy, Jayjay Alejandro. We hope that he is reaching his dreams wherever he is now.” Tapos sa dulo nakalagay, “I, Rodney, would like to personally thank my muse. My music. My love. My soul and reason for existence. I will forever hope that our fortunes intertwine in the future. I love you very much. I love you forever. Iinom pa tayo ng Papuchino.” Hindi sa pagmamalaki, pero alam ko na ako ang tinutukoy ni Rodney dito. Napaluha ako lalo. Dahil kahit sa tagal ng panahon, alam kong iyon pa rin ang damdamin namin para sa isa’t isa.

At dumating sa akin ang tanong na iniwasan kong tanungin sa sarili ko sa nagdaang dalawang taon.

“Ano na kayang nangyayari kay Rodney, Apple, at sa banda?” Kahit gusto kong alamin, takot naman din akong matuklasan na si Rodney at Apple pa rin, at patuloy nilang pinalalaki ang kanilang anak.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Kinabukasan, tulala ako habang nasa MedTech’s quarters. Morning shift. Petiks lang, kaya lahat kami nasa loob. Nanonood si Gela at ang mga junior Medtech ng telebisyon. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Okay ka lang?” tanong ni Gela. Tumango ako, “puyat lang.”

“And now, let us give our hands to… Lightning Train Commuters!” Napatingin agad ako sa TV nang marinig kong tumunog iyon sa speakers. Nasa stage silang apat. At nasa harap si Rodney. Nandiyan dapat ako. Nandiyan dapat. Kinanta nila ang "Leave Your Heart in the Morning." Grabe, telegenic si Rodney. At ang galing niyang project habang kumakanta. At sila Sonny, Marko at Wendell, bigay na bigay din. Sayang wala ako. Medyo manipis kasi ang tugtugan nila ngayon.

“Syet! Ang guwapo niyang si Rodney! Crush ko ang bokalista nila,” bulalas ni Gela. “Asa ka, akin na ‘yan,” bulong ko sa sarili ko na hindi ko namamalayan. “Huh?” pagtataka niya, “hindi ko narinig.” “Kako baka may asawa o girlfriend na ‘yan,” palusot ko. “Ahhh.”

Pagkatapos ng performance, in-interview sila ng babaeng host. Taimtim lang akong nanood. “Wow, grabe! I am so awed! The band of the moment is here sa studio!” hirit ng host, “how does it feel na nag-jumpstart agad sa number one and first single niyo.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Ngumiti si Rodney, “ah, siyempre very overwhelmed din kami. Kasi pangarap na namin ‘to over two years in the making na nga. Hindi kami makapaniwala sa naging reception sa amin.” “Paano ba naman kasing hindi kayo magugustuhan ng people, eh ang ganda ganda ganda ng song niyo. And I personally can say that you are a very well versed band,” paliwanag ng host, “at ang guguwapo niyo pa! Lalo ka na Rodney! Oh my god, pa-hug!” Pinagbigyan ni Rodney ng hug ang host. Naghiyawan ang mga tao. “Beh! Inggit kayo,” pang-iinis ng host sa audience, “grabe, so for the other band members. How did you get to meet each and everyone?” “Ah, through various church, school and battle of the band events,” sagot ni Sonny, “actually lima dapat kami, kaso ‘yung keyboardist namin went to Ilocos para mag-work sa hospital. Pero he wrote most of the songs in the album, kaya laking pasasalamat namin sa kanya.” Hala nabanggit pa ‘ko. Naisip ko. Tumili si host, “grabe. Nakakaloka! Pinaliligiran ako ng apat na guwapo at talentadong boys! Sana makabingwit ako ng isa. And Rodney balita ko, single parent ka daw.” Tumango si Rodney, “ah, oo. I have a son. The very cute Jayrod Apolonio dela Torre.”

WHAT THE! SINGLE PARENT?! At ang pangalan ng bata. Parang pinaghalo-halo naming pangalan nina Rodney at Apple.

“Wow, and I heard widow ka na daw,” dagdag ng host. “Yeah, my wife Apple died last year,” ani Rodney, “hindi na ma-control ang metastasis ng nasopharyngeal cancer niya.” “And you knew about her condition even before nagpakasal kayo?” tanong ng host. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Yes, she’s very important to me. I wanted Apple to be happy in the final days of her life,” kwento ni Rodney, “at wala naman ang pagsisisi, because she had been nothing but a good mother and wife hanggang sa mabawian siya ng buhay.” “Awwww… Ang sad… Pero ang sweet…” sambit ng host.

Nakapamuglat ako sa pagkabigla sa mga narinig ko. Sa utak ko parang may isang pirated na CD na patalon-talon ang tunog na nagsasabing, hala… hala… hala… hala… hala… hala… Mula pa noon alam na pala ni Apple na terminal na siya. Naiintidihan ko na ang lahat ng sinabi niya sa akin nang huli ko siyang nakita. “…I know, you have all of his heart already, kahit hindi kayo magkatuluyan ikaw pa rin ang may-ari ng puso niya. Now I just have to settle with what’s left of him for the rest of the short life I’m going to live… Sisiguruhin ko, na magiging masaya ang hinaharap ni Rodney. At hinaharap mo rin…” Hindi ko na alam ang dapat kong maramdaman. Para akong binombahan ng malamig na tubig ng katotohanan.

Nagbago ng topic ang host “I think every girl tuning in would love to know, are you all single and available?” Tumango si Sonny. Ngumisi si Marko, “oo naman. Gusto gusto naming may magagandang babae sa shows namin.” “Oo nga, sila inspirasyon namin,” hirit ni Wendell. Dalawang ito talaga. Kamanyak, yamot kong naisip.

“Ikaw Rodney?” usisa ng host. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“I’m single and waiting. Waiting for that someone.” Nakatitig si Rodney sa camera na tila nakikipag-usap… sa akin. “Wow, what a lucky someone that girl would be,” natutuwang banggit ng host, “oh, before we leave for a break, meron ba kayong mga ipa-plug o babatiin?” Nag-plug si Sonny sa mga shows nila. Nakakatuwa dahil umaabot na sila sa iba’t-ibang parte ng Pilipinas. Tapos binati nila ang lahat ng mga katrabaho nila sa recording. At ilang kamag-anak. “Saka binabati din namin si Jayjay, ‘yung keyboardist namin!” pahabol ni Sonny. “Oo nga, Jayjay! Paramdam ka naman!” hirit ni Marko. “Miss ka na namin,” dagdag ni Wendell. Walang kaalam alam ang mga Medtech sa tabi ko na ako na ang binabati ng band members na pinapanood nila.

Tapos nagsalita si Rodney sa camera, “saka Jayjay. Buksan mo na ‘yung sobreng binigay ko sa’yo! Thank you sa mga fans!” “We’ll be right back, after these messages,” paalam ng host. Commercial break.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Humangos ako pauwi ng bahay pagkatapos ng duty ko. Agad kong hinanap ang susi ng secret drawer sa loob ng closet ko. Binuksan ko ang drawer. Ang tanging nandoon ay ang sobreng binigay sa akin ni Rodney bago kami maghiwalay sa Maynila, two years ago. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Huwag mong bubuksan ‘yang sobreng ‘yan hangga’t di ko sinasabi…” Iyan ang huling bilin niya tungkol sa sobreng binigay niya. At nag go-signal na siya na buksan iyon via nationwide TV broadcast.

Dumadagundong ang dibdib ko habang unti-unti kong binubuksan ang sobre. May nakatuping papel sa loob. Nilabas ko ito at binasa ang apat na salitang nakasulat gamit ang makapal na pentel pen. “JAYJAY BUMALIK KA NA.”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 55

CHAPTER 55: THOUSAND MILES (Vanessa Carlton) “Making my way downtown, walking fast, faces past and I’m home bound… Staring blankly ahead, just making my way, making my way, through the crowd…” Sa loob ng walong oras kong naglalakbay sa bus pabalik ng Maynila, iyan lang ang kantang pinaulit-ulit ko sa ngayong original ko nang iPhone. Buong walong oras, dilat na dilat ako. Nasa Camachile na ako. Hapon na no’n. “’Cause you know I’d walk a thousand miles, if I could just see you… Tonight…”

Pagkabasang-pagkabasa ko ng sulat ni Rodney, agad akong nag-impake ng damit. Tumawag ako sa ospital at nag-file ng vacation leave. Wala namang aangal dahil ako ang head ng MedTech department na nagse-shecule ng rotation ng mga MedTech sa ospital. Nagpa-schedule ako ng bus to Manila. Ang available trip ay eight o’clock AM ng araw na ito. Wala na akong pakialam kung mawala na sa akin ang posisyon ko sa ospital. Wala na akong pakialam kung mabalewala ang application ko sa Dubai. Walang ibang laman ang isip ko kundi bumalik sa Maynila. Para makita si Rodney. Sana heto na ang tamang oras.

-------------------------------------------------------------------------------------------

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

>>> 5TH AVENUE Kumatok ako sa pintuan ng dela Torre residence. Sa totoo lang, hindi ko talaga alam ang balak kong gawin. Wala akong plano. Ano’ng gagawin ko kapag nakita ko si Rodney? Bahala na.

Hindi nagtagal bumukas na ang pinto. Tumambad sa harap ko si Mrs. Dela Torre. “Tita…” lang ang nakayanan kong sabihin. Matagal niya akong tinitigan at ang luggage na nasa tabi ng paanan ko bago niya siya nagsalita, “Jayjay! Kumusta ka na? Tagal mo nang nawala!” “Opo nga po. Okay naman po ako.” Napalunok ako, “si Rodney po?” “Wala siya dito. Hindi na siya dito nakatira,” tugon ni Tita, “sa Athena Towers condo na siya nakatira ngayon sa may Gil Puyat station. Silang dalawa doon ng anak niya.” “Ahh… Sige po, doon ko na lang puntahan,” sabi ko, “salamat po ng marami. Kumusta n’yo na lang po akko kay Tito at sa mga kapatid ni Rodney.” Akmang tatalikod na ako para umalis nang bigla akong pinigilan ni Tita. “Sandali hijo hintay ka lang diyan.” Pumasok siya sa bahay. May dalawang minute akong naghintay na nakatayo sa labas sa may pintuan. Pagbalik niya, may inabot siya sa kamay ko. Nilahad ko ang palad ko, at nakapatong dito ang isang susi na may keychain na husig piano. “Binilin sa akin ni Rodney na ibigay sa’yo ‘yan kapag dumating ka dito sa bahay, 5G ang unit niya” banggit ni Tita. Tapos tinapik niya ang balikat ko, “Jayjay, HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

matagal ka na niyang hinihintay.”

-------------------------------------------------------------------------------------------

>>> GIL PUYAT Nag-buzzer ako sa pintuang mga label na “5G.” Walang sumagot. Buzzer ulit. Walang sumagot. Bumuntong-hininga ako. Kinuha ang susi at binuksan ang pintuan.

Bumulaga agad sa akin ang Rodney’s Sweet Psychosis in C Major. Naaalala kong ni-record ko ito at sinama sa mga CD na binigay ko kay Rodney bago ako umalis sa banda. Pumailanlang ang tunog ng piano sa buong unit na galing sa stereo. Naglakad ako papasok sa loob ng unit. Inobserbahan ko ang mga pader. Kulay asul. Wala masyadong furniture at appliances. Ang ayos ng mga gamit ay katulad ng apartment na tinitirhan ko dati. Iniwan ko sa tabi ng pintuan ang dala kong luggage at tumuloy pa sa loob.

“Rodney… Rodney… Andiyan ka ba?” tawag ko. Walang sumagot. Umabot sa hinagap ko ang isang baby’s crib. May batang natutulog sa loob. Tumungo ako sa tabi no’n at sinilip ang bata. Ang cute ng bata. Lalaki. Siguro isa’t kalahating taon na. Maputi, parang si Apple. Ang tangos ng ilong, buhok at dimples, nakuha kay Rodney. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Pero teka. Bakit gano’n ‘yung mata at ibang facial features parang… parang… parang… sa akin…? Hindi ko alam kung bakit, pero parang nakaramdam ako ng lukso ng dugo. “Hello Jayrod,” bati ko sa bata. Mahimbing talaga ang tulog niya.

Sa living area, may mga photoframe na nakapatong sa center table at mga drawer. Tumalon ang puso ko nang makita ko na ang mga litratong nandoon ay ang mga litratong kinuha namin noong nasa Tagaytay kami. Beautiful day. Isa-isa kong tiningnan ang mga litrato. Wow, I’ve never seen myself na ganito kaligaya. Bumuhos lahat ng mga alaala. Kanina pa umaagos ang luha ko.

Natapos ang piano piece. Tapos umulit ulit sa umpisa. Dalawa ang bedroom ng unit. Sa isang banda aayos ang kusina. Pero nagulat ako sa nakita ko na nakapatong sa isang gilid ng countertop ang napakaraming butas na lata ng sardinas. Agad akong tumungo doon. Malinis ang mga lata, butas na ang isang side, wala nang sardinas sa loob. Marahil nilinis ang mga ito pagkatapos ilabas ang ulam mula sa loob. Tapos lahat ay Spanish Style. At may nakasulat na pentelpen sa label ng mga ito. Kumuha ako ng isang lata, “1st Month” at sumilip sa loob. May isang nakatuping puting papel. Lahat ng lata may ganoon. Kinuha ko iyon, binuklat at binasa. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Hello Jayjay. Isang buwan na mula nang sinagot mo ako. Sobrang lungkot ko dahil kahit text hindi na tayo nag-uusap. Grabe napakahirap ng buhay na wala ka… Heto nga, kahit sa sardinas, iniisip kong kasama kitang kumakain nito…”

Lumuksong muli ang puso ko sa nabasa ko. At isa-isa ko nang binasa ang sulat sa bawat isang lata. Puro mga sweet nothings. Puro mga pangyayari sa buhay niya. Ito ang ilan sa mga binasa kong nagdulot ng luha sa aking mga mata.

“Hello Jayjay, I love you… Nagpakasal na kami Apple. Ang saya saya niya. At masaya rin akong napapsaya ko siya. Pagpasensyahan mo na kung pinili naming hindi muna sabihin ang kondisyon niyang terminal. Gusto rin namin na maging isang tunay na pamilya na para sa anak namin hanggang sa bawian siya ng buhay… Gusto ko gawing maganda ang mga alaalang dalhin ni Apple sa langit… Salamat sa’yo Jayjay at binigay mo sa kanya ang pagkakataong ‘to…”

”Jayjay! Lumabas na siya! Andito na ang anak ko! Si Jayrod Apolonio! Pangalan nating tatlo ‘yan. Grabe ang guwapo, mana sa akin! Hehe. Grabe Daddy na ako! Masaya naman ako at nakayanan ni Apple kahit maselan ang kondisyon niya. Pero nag-aalala talaga ako sa kanya. Pramis Jay, gagawin kong maayos ang pamilya na ’to. Miss na miss na kita… Sana nakita mo si Jayrod…”

“Jay, ang hirap pala maging family man at bandista at the same time. Sana andito ka. Para ma-inspire mo akong gawin lahat ng mainam. Halfway na kami ng recording. Iba talaga ang sipra namin kapag wala ka. Ramdam na ramdam nila Sonny, Wendell at Marko ang pagkawala mo. Siyanga pala. Ninong silang tatlo ni Jayrod. Si Jayrod naman alagang-alaga kay Apple. Pero kanina lang nagpa-confine siya, natapos na ang remission. Sana hindi malala…”

“Jayjay, kanina lang binawian na ng buhay si Apple. Ang lungkot. Dahil kahit sa huling hininga niya, wala siyang binanggit kung ‘di hanapin kita. Dahil alam niyang ikaw ang magpapasaya sa akin. Ipinagkakatiwala niya na sa’yo si Jayrod. Salamat daw sa akin at sa’yo at naranasan niya na magkaroon ng HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

masayang pamilya kahit sandali lang. Jayjay, alam ko naging unfair ako sa kanya dahil hindi ko talaga mabigay ang puso kong nakalaan na para sa’yo. Pero mahalaga siya sa akin… Sobra… Sana nandito ka…”

“Jay! Sa wakas! Mag-a-out na ang first album natin! Hay! Lahat ng paghihirap at suporta na binigay ni Apple at lahat ng pamilya namin ay nag-bear na ng fruit! At shit! Gagawa na daw ng MTV! Para na akong artista! Manood ka sana ng TV!”

Ito ang sabi ng huling lata na may label na “25th Month”

“Jayjay. Puwede ka nang bumalik. Please. Sana. Bumalik ka na. Nakaka-apat na akong interview. Binabati kita lagi sa dulo ng interview at sinasabing na buksan mo na ‘yung sobre. Hindi ka pa bumabalik. Manood ka kasi ng TV, eh. Sana hindi pa huli ang lahat. Sana sa’yo pa rin ako Jayjay… I love you. Ituloy na natin ang naudlot nating pagibig.”

Nagulat ako at marahang napaulpit nang makarinig ng pagbasak ng kung ano. Napatingin ako sa pinanggalingan ng tunog. Sa sahig sa may pintuan, nahandusay ang isang grocery bag na punong-puno ng mga pinamili na gumugulong-gulong na rin sa floor sa paanan niya.

Nandoon siya. Sa uwang ng pintuan ng unit. Nakapamuglat. Malalim at malakas ang hininga.

Si Rodney.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Chapter 56

CHAPTER 56: HOME (Daughtry) Nabitawan ko ang papel na binabasa ko. Kumaripas ang aking pulso, dumagundong ang aking dibdib. “Rodney…” sambit ko.

“Jayjay…?” aniya. Tapos kinusot ang mga mata niya at tumitig ng mariin, “shit. Ikaw nga ‘yan.” Pinunasan ko ang mga luhang pumapatak sa mukha ko habang sumisinghotsinghot. Nagsimula siyang humakbang patungo sa akin. Humangos din ako patungo sa kanya.

Malakas na ingay ang nagawa ang nagawa ng aming mga katawan nang magyakapan kami. Napakahigpit ng yakag niya. Hawak ng isang kamay niya ang ulo ko habang nilalaro ang buhok ko. “Jay... Jay… Nagbalik ka na…” Umagos ulit ang mga luha ko, “Rodney…”

Saglit kaming nagkalas. “Nakaplano pala lahat?” tanong ko. Tumango siya, “pasensya ka na Jayjay, kung tingin mo naging selfish si Apple dahil hindi niya sinabi sa’yo ang kalagayan niya. Nang magkita tayo ng huling praktis, alam ko na, kaya binigay ko sa’yo ang sobre na ‘yon. Sorry kung pinili HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

kong itago sa’yo. Para lang walang gulo.” Ngumiti ako, “alam mo, kung may isang mahalagang bagay akong natutunan sa lahat ng pagsa-psycho mo, ‘yon ay ang pagtanggap sa mga nangyari sa nakaraan. Nakaraan na ‘yan Rodney.” “Tama ka, ang mahalaga nandito na tayo ngayon,” pag-ayon niya. Tapos humirit siya, “teka baka nag-a-assume na naman ako. Bakit ka pumunta dito? Para ba makipagbalikan?” Tumawa ako sa inasal niya, “ah hindi. Papasok ako ng katulong.” “Gago ka talaga, mukha ka na ngang ewan sa kakaiyak mo, patawa ka pa,” buska niya. “Tangina. Hindi ko na kayang humaba pa sa dalawang taon ang pagkakahiwalay ko sa’yo,” sabi ko, “tangina tangina. Alam mo ba kung gaano ka **** ang buhay ko no’n?” “Tingin mo ako, masaya?” banat niya, “alam mo ba ang hirap na pinagdaanan ko na gusto ko nang hatakin ang oras pero ayoko dahil kailangan kong alagaan ang naghihingalo kong asawa?”

Hinalikan ko siya. Matamis. Matagal. “Okay na, huwag na tayong mag away,” sabi ko sa kanya nang magkalas kami. “Opo Papu ko,” nakangiti niyang tugon, “paakap nga.” Muli ko siyang niyakag ng mahigpit. Na-miss ko ang makisig niyang katawan. Agad siyang kumalas, “teka teka teka.” Kumunot noo ko, “oh, bakit?” Marahang itinaas niya ang t-shirt kong suot, “holy shit. Ang ganda ng katawan mo!” Napakamot ako sa ulo, “ah, hehe. Oo. Nag-gym ako para kahit sa katawan ko man lang, maalala kita.” Sinimangutan niya ako, “baka naman, binigay mo na sa iba ‘yan…” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Tumawa ako, “gago ka ba. Sa’yo lang ‘yan. Kahit hawak wala pang nakaisa diyan.” Napakagat-labi siya, “shit. So, ibig sabihin…?” Tumango ako, “dalawang taon na akong tigang. At dalawang taon na ako nananabik sa’yo.” “Shit. Shit. Puwede bang angkinin kita ngayon, Jay? Please?” “Angkinin mo na ‘ko habambuhay.” Akmang maghahalikan na kaming dalawa nang biglang may nagsalita.

“Daddy…” anang maliit na boses. Napalingon kaming dalawa sa crib. Nakaupo na si Jayrod. Gising na. Tumungo sa crib si Rodney. Sinundan ko siya. Binuhat niya ang bata at kinalong sa kanya.

“Gising na ang baby Jayrod ko? Huh? Kanina ka pa tulog? Tamad tamad ng baby ko?” bine-baby talk niya ang bata habang hinahalikhalikan niya ito sa pisngi at inaalog-alog, “gutom na baby ko?” “Daddy… Daddy…” lang ang sinagot ng bata. Para akong ewan na tinititigan si Rodney habang kalong ang bata. Mag-ama. Ang aliwalas tingnan. Kahit ilang minuto ko pa lang siya nakakasama pagkatapos ng dalawang taon, alam kong madami nang nagbago sa kanya. At sa nakikita ko, mabubuti naman ang dulot ng mga pagbabagong iyon. Pero may mga nananatiling totoo noon pa man. Guwapo’t makisig pa rin si Rodney, tulad ng dati. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Siya lang ang pinagnanasahan ko. At mahal pa rin namin ang isa’t isa.

Tinuro ako ng libreng kamay ni Rodney, “Jayrod, sino ‘yan?” Tinitigan ako ng matagal ni Jayrod. Tapos sumambit, gamit ang isang mataas na tono, “Papu… Papu…” Napatanga lang ako sa narinig ko. “Araw araw pinapakita ko sa kanya ang picture mo tapos sinasabi ko sa kanyang ikaw ang isa pa niyang tatay. Na ikaw ang Papu niya,” eksplika niya, “mukhang na-memorize naman ni mokong.” “Rodney…” lang ang naging reaksyon ko sa pagka-overwhelm. “Gusto ko maging magulang ka ng anak ko. Gusto ko mamuhay tayo tulad ng isang mag-asawa, bilang isang pamilya, dito ka na tumira,” seryosong sabi ni Rodney, “will you be a father to my son?” “Naks. Ang drama,” pagpapakwela ko. Para maiwasang mabasa pa ang mukha kong naligo na sa luha, “oo naman. Oo naman, Rodney. Tutulungan kitang palakihin ang anak mo. Hindi ba pangarap natin ‘to? ‘Yung habambuhay?” “Oo, habambuhay.” “Saka, sino bang hihindi na maging Tatay ng pogi mong anak,” dagdag ko, “medyo kamukha ko nga, eh.” Tumawa siya, “talagang magiging kamukha mo siya. Alam mo bang pinaglihi siya ni Apple sa picture mo at saka sa musika mo? Araw-araw magdamag na pinakikinggan niya ‘yung mga CD mong binigay mo sa’kin nu’ng buntis pa siya. Gusto niyang mahalin mo ang anak namin, para kapag wala na siya, madama mong tunay na ama ka rin ng bata, dahil musika mo ang nananalaytay sa dugo niya.” “Wow. Ginawa niya lahat 'yon?” “Tama lang na si Apple ang kaisa-isang babaeng minahal ko,” ani Rodney, “she did this all for us. Para sa hinaharap natin.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Oo nga.” “Daddy, Daddy…” ungol ni Jayrod, “Papu… Papu…” Tapos pumikit at nakatulog ulit. “Hehe, antukin talaga ‘to,” natatawang sabi ni Rodney habang binabalik ang bata sa crib. Napatingala ako. Ngumiti. “Salamat Apple,” bulong ko habang sinasapo ko ang pisngi ng bata. Palagay ko, magkakaibigan na sa langit si Mama, ang kapatid ko at si Apple.

“Sabagay tama lang din naman na nalayo ako sa’yo ng matagal na panahon,” paliwanag ko, “inayos ko rin ang sarili ko. Naging head ako ng MedTech department.” “Aba! Dati tigaturok ka lang ng injection, ngayon bossing ka na!” buska niya. Pabirong sinapok ko siya sa tiyan, “Gago. Tapos gumawa ako ng choir mula sa mga rugby boys sa kalye. Proud ako kasi, nabago ko buhay nila. Naituwid ko.” “Sige na! Ikaw na ang recipient ng Gawad Heni award!” natatawang turan ni Rodney. Ngumiti ako, “Pero higit sa lahat. Nagkaayos na kami ng pamilya ko doon.” “Talaga?” tuwang reaksyon ni Rodney, “wow. Tingnan mo nga naman ang tadhana.” “At least, ayos na talaga ang lahat sa nakaraan ko,” tumatangong sabi ko, “ngayon masasabi kong tapos na lahat ng mga badtrip kong issue sa buhay. Buong buo mo na ‘kong makukuha.”

“Dalawang taon din ‘yon, Jayjay… Maraming nagbago,” seryoso niyang banggit habang hinahawi niya ang mga luha sa pisngi ko, “ni hindi man lang tayo nagusap. Sigurado ka bang ako pa rin ba?” Umiling ako, “kahit kailan Rodney, hindi ako bibitiw sa tanging tao na pinakita kung gaano kaganda ang buhay ko. Kahit kailan, walang tatapat sa pag-ibig na HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

binigay mo sa akin at sa pag-ibig na nadama ko para sa’yo. Handa na nga akong mabuhay nang ako na lang habang nasa puso kita hanggang sa hukay. Pero, heto. Bonus na mula sa Diyos itong binuklod niya tayo ulit.” “Magulo ‘tong buhay na papasukin natin, okay lang sa’yo?” tanong niya. Ngumisi ako, “tangina. Eh ‘di makigulo din tayo. Basta kasama kita, alam ko okay lahat.” Tinaas niya ang kanyang hintuturo. “Wops. Bago natin ituloy ang cinematic scene na ‘to, may gagawin muna ako.”

Saglit na lumayo sa akin si Rodney at pinatay ang lahat ng ilaw. Tapos tumungo siya sa center table ng living room. Binuksan niya ang planetarium. Napuno ng umiikot na artificial na alitaptap ang buong silid. Muli niya akong niyakap. Magkaharap ang mga mukha namin. Malapit sa isa’t-isa. Nakadikit ang ilong ko sa kanya.

“I love you, Papu…” malamyos niyang sambit. “I love you, Chino ko…” sagot ko. “Habambuhay na ‘to, pramis?” tanong niya. “Pramis. Tangina. Ang dami mong drama. Halikan mo na nga ‘ko.” “Gago. Excited?”

Muling naglapat ang aming mga labi. Muli na naman akong nabuhay. Walang kapantay ang ligayang nadarama ko. Parang kaming dalawa lang ang tao sa mundo. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Ang pinakamasayang dalawang puso sa sandaling iyon.

“PUTANGINA!” sigaw ng isang malaking boses.

Agad kaming nagkalas at napatingin sa pintuan kung saan nanggaling ang tunog. Putaragis! Nandoon sina Sonny, Marko at Wendell sa may pintuan, may daladalang wine bottles. Pareparehong bilog na bilog ang mga mata sa gulat. Si Marko ang sumigaw. “Akala ko ba Rodney, inuman tayo ngayon?” bulalas ni Wendell, “bakit kayo nagpo-porno diyan?!” “Hala. Nakalimutan kong isara ‘yung pinto,” tila panic na sabi ni Rodney. Nasapo ko noo ko. Ano pa bang sasabihin ko?

Biglang nag-pop ang wine bottle na dala ni Sonny, “nagbalik na si Jayjay! Woohoo!” Ilang akong ngumiti sa kanila. Ganoon din ginawa ni Rodney. Sobrang awkward ng sandali.

Biglang humalakhak si Marko, “joke lang! Para namang hindi naman namin nahahalata na meron na kayong tinatago noon pa! Pero puta ah! Sa susunod kung maghahalikan kayo magsara kayo ng pintuan! KADIRE!” Nagtawanan silang apat. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Ako naman nagre-recuperate pa lang sa kabang nadarama ko. Pero nahimasmasan na rin kahit papaano. “Yehey! Nagbalik na ang tiklador! INUMAN NA!” sigaw ni Sonny habang nagsimula na silang pumasok tatlo, “mamaya na natin pag-usapan ‘yan, welcome party muna tayo.” “Pulutin niyo ‘yang mga grocery na nasa lapag, nandiyan pulutan natin,” banggit ni Rodney habang umaakbay sa akin. Napangiti ako at nagpakawala ng malalim na hininga. Siguro mabuti na rin na alam nila. Mukha namang hindi nila ako hahamakin dahil sa natuklasan nila sa aming dalawa.

Bigla akong humirit. Hindi ko alam kung ano’ng pumasok sa kukote ko at sinabi ko ‘to. “Mga tsong, habang inaayos niyo inuman natin, puwede ba kaming mag-kiss ulit ni Rodney sandali, nabitin ako, eh.” Tumawa si Rodney. Binulyawan ako ni Wendell, “TANGINA KA, JAYJAY! ANG LIBOG MO!”

Bakit ba? Tangina wala silang magagawa. Hinatak ko ang suot na t-shirt ni Rodney. Nanlaki ang mata niya sa gulat dahil sa ginawa ko. At siniil ko siya ng isang mahabang halik.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Encore Run 1

ENCORE RUN 1: ANGEL (Sarah McLachlan) >>> BACLARAN Nasa gitna ng dalawang couch kaming dalawa. Naka-cap kami pareho. Para hindi makilala ng fans si Rodney. “Na-miss ko ‘to,” sabi ko kay Rodney. “Oo nga, ang daming nangyayari dito, ano?” tugon niya, “lalo na sa’tin. Buti nag-joyride tayo.” “Oo nga. Na-miss ko ‘yung clinic namin dito sa Baclaran.” “May naalala ako diyan.” “Haha. Oo. Takot sa karayom.” “Hindi ah!” “Utot mo! Sigaw sigaw ka pa.”

>>> EDSA “Pero aminin mo. Nung nag-PE ka sa’kin, hindi naman masyadong halatang nabighani sa macho kong katawan.” “Oo na, sige na. Pinagnasahan na kita no’n. Masaya ka na?” “Oo. Hahaha.” “Asus, kala mo siya hindi tinablan no’n.” “Oo nga. Ang kinky kaya no’n. Gawin natin ulit.” “Haha. Oo ba.”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

>>> LIBERTAD “Hindi ko malilimutan ‘yung gabi na nabasa tayo ng ulan.” “Oo nga, ‘yung depektibo kong payong.” “Mukha ka kayang tanga no’n. Ang drama mo, kaya.” “Kilig ka naman?” “Konti lang.” “Hindi nga?” “Oo, na. Kilig na.”

>>> GIL PUYAT “Dito na ang lovenest natin.” “Naaalala ko ‘yung time na pinag-uusapan natin ang habambuhay nung nasa Tagaytay tayo.” “Oo nga. So, payag ka sa mga planong sinabi ko no’n?” “Oo naman. May bahay ka na. May anak na tayo. May pamilya. Basta ikaw tagaluto.” “Sure. Basta sardinas tayo every month.” “Tapos lalagyan natin ng sulat sa loob ng lata?” “Mismo.”

>>> VITO CRUZ “Dito ko ni-rape si Rachel.” “Hahaha. So, bitter pa?” “Hindi na. Sana makahanap siya ng magpapabago sa kanya. Sana makahanap HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

siya ng Rodney niya.” “Wow. Kinilig ako do’n, ah.” “Nasabi ko na ba sa’yong ikaw ang perfect boyfriend material?” “Hindi pa.” “Rodney, ikaw ang perfect boyfriend material.” “Puta. Sige Jay. Patayin mo ‘ko sa kilig.”

>>> QUIRINO “Naalala ko ‘nung inalagaan ko nung may sakit ako?” “Oo naman. Alam mo bang, tumawag din si Sheryl ng araw na ‘yon? Nag-aaya siya makipag-sex. Haha.” “At ako ang pinili mo?” “Oo naman. Napaka no-brainer ng sagot hehehe.”

>>> PEDRO GIL “Ah. Ang stasyon kung saan ako nagwo-work dati.” “Kung saan tayo nag-iintayan bago pumunta ng band practice.” “Na-miss ko rin ‘to. Pero hindi ko pinanghihinayangan na iniwan ko ang trabaho ko para sa banda natin.” “At hindi rin ako nanghihinayang sa iniwan kong posisyon sa Ilocos at sa application ko sa Dubai.” “Pasensya ka na, ang dami mo rin palang g-in-ive up para sa’kin.” “Sus, okay lang ‘yon. Head ako ng MedTech department, so hindi na mahirap na makahanap ako ng posisyon sa magandang ospital dito sa Maynila.” “Yabang.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Gago. Turukan kita diyan.” “Inay! Huwag po!” “Slow kids ka pala. ‘Di mo nakuha ‘yung meaning ng sinabi ko.” “Huh?” “Wala. Hahaha. Pucha. Ambagal.”

>>> UN AVENUE “Dito ‘yung recording studio natin.” “Dito mo rin ako binasted.” “Oo nga.” “Ang sama sama mo no’n. Alam mo bang buong gabi ako nagdabog at ngumawa sa kuwarto ko pagkauwi ko no’n? Nabasag ko pa ‘yung salamin sa galit ko.” “Hoy. Sorry na. Andito naman na tayo, eh.” “Hindi. Kailangan may parusa. Hahaha.” “Hala. Ayaw mo no’n. Dahil do’n na-compose mo ‘yung, ‘More Than What You Think of Me?’ Ang ganda ng kantang ‘yon. Tagos hanggang bituka ko.” “Pero ang mahalaga, hindi na iyon ang damdamin natin ngayon.” “Tama.”

>>> CENTRAL TERMINAL “Ang opisina ng Pulse Harmony recording company.” “Haha. Dito rin ako sinapak ni Sonny.” “Gago no’n. Muntikan ko na siyang masapak din dahil sinaktan ka niya.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Buti na lang hindi. Kundi mukhang bugbog sarado sa’yo ‘yon kapag nangyari ‘yon.” “Oo nga.”

>>> CARRIEDO “Eh heto, Papu. Naalala mo ‘to?” Tapos ibinundol ni Rodney sa aking ang crotch niya. “Shit. Oo. ‘Yung una nating pagkikita.” “Grabe. Gusto lang talaga kitang pagtripan no’n. Hindi ko akalaing mai-in-love pala ako sa’yo ng todo.” “Asar kaya ako no’n. Kasi tinablan ako.” Nagtawanan kami. Tapos muli siyang bumundol. Masramdam ko na ngayon ang kanyang pagkalalaki. Sabay hinga sa aking batok. “Ah, gano’n pala Chino, ah.” Ako naman ang bumundol. “Shit. Humanda ka mamaya pag-uwi.” “Gago. Ikaw ang humanda.”

>>> DOROTEO JOSE “Naaalala ko pa nung nanliligaw pa ako sa’yo no’n Papu. Jayjay pakipot.” “Oo. Napaka-keso mo!” “Toblerone?” “Hahaha. Jollibee?” “Hahaha. Korny na pick-up lines?” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Hahaha. What’s inside Rodney’s mind?” “Hahaha. John Mayer?” “Iniisip ko kung napapangiti kita sa mga sorpresa ko sa’yo.” “Oo naman. Abot hanggang tenga. Nagpapang-abot pa nga sa batok.” “Hahaha. Sabi ko na.”

>>> BAMBANG “Naaalala ko ‘yung hitsura mo nung bigla kang nag panic attack dito sa LRT.” “Ah, oo. Nung nakita ko ‘yung demonyo at nakuwento ko ang aking molestation story.” “‘Wag kang mag-alala Chino ko. Hindi kita tatratuhin ng gano’n. Aalagaan kita tulad ng pag-aalaga mo sa akin.” “Salamat Papu.”

>>> TAYUMAN “Naalala ko nung sinapak mo ‘ko.” “Hahaha. Sorry Chino. Nasaktan ka no’n?” “Oo, puta. Lakas mo manapak. Sorry din, nadamba kita.” “Oo nga. Nasaktan ako nung binalibag mo ako.” “Utot mo. Nakita ko na-stimulate ka no’n, eh.” “Hahaha. Gago ka talaga. Kinky eh.” “Pero alam mo? Ang ganda nung eksena nung binuksan ko ‘yung planetarium.” “Oo, parang ang sarap kunan sa video cam.” HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Subukan natin mamaya sa bahay.” “Oo nga. Oo nga.”

>>> BLUMENTRITT “At saka ‘yung mga knock knock jokes!” “Haha. Oo nga Jayjay! Lagi kaya akong benta sa’yo. Knock knock!” “Who’s there?” “Dina Bonnevie, Gary V.” “Dina Bonnevie, Gary V., who?” “Dina Bonnevie my lover, Gary V with my friends… Make it last forever, friendship never end…” “Hahaha. Ako rin meron. Knock knock.” “Who’s there?” “Aga and Philip.” “Aga and Philip, who?” “Aga and Philip… Woohoo… That tonight’s gonna be a good night… That tonight’s gonna be a good night… That tonight’s gonna be a good good night…” “Hahahaha! Benta! Humanda ka talaga. Tonight’s gonna be a good night.” “Hindi Rodney, every night’s gonna be a good good night.” “Except kapag papalitan natin ng diaper si Jayrod sa gabi.” “Oo nga pala.” Tawanan kami.

>>> ABAD SANTOS HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

“Pero, higit sa lahat, ang pinakapaborito ko sa lahat ng nangyari sa’tin, ay ‘yung mga times na nagiging vulnerable ka. Tulad nung time na pinigilan kitang maglaslas, at saka doon sa sementeryo.” “Ikaw lang ang nakakagawa no’n Rodney, ‘yung gawin akong weak at strong at the same time.” “Thanks. Tulad ng sabi ko, misyon ko ang paligayahin ka.” “Nagtagumpay ka naman. Kahit mismong ako ay naging obstacle mo.” “Tandaan mo, I’d cross the desert to be where you are…” “Naks. Kilala ko ‘yan ah. ‘Yung favorite song natin.” Nagngitian kami.

>>> R. PAPA “At saka ‘yung time nung sinundo mo ako ng kotse, nang nasira ‘yung LRT…” “Oo nga. Ang saya ko sa naging usapan natin na nakilala kita ng ubusan…” “Ano na nga ‘yung napag-usapan natin ‘nung nasa 5th Avenue tayo?” “Ah, ‘yon? Oo nga. Wirdo ‘yun. Hahaha.”

>>> 5TH AVENUE Backmasking to the Getting to Know Each Other ride (Chapter 9) “Ay wala na palang next topic. Dito ka na, baba na ko Rodney, salamat sa paghatid,” paalam ko habang inaayos na ang sarili ko upang makalabas na ng kotse niya. Hindi naman huminto sa pagmamaneho si Rodney. “Hoy, ihahatid na kita hanggang inyo.” “Huwag na Rodney, okay na,” protesta ko. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Ngumisi siya, “may gusto pa akong i-raise na topic, eh.” Kumunot ang noo ko. “Ano?” “Ano pinakawild mo na dream sa buhay mo?” nakangiting tanong niya. “Paanong wild?” “Hmm… Kunwari ako, gusto kong pumunta ng Mars. Saka gusto kong sumali sa isang Body Building competition na international,” sabay tawa, “saka gusto kong magkaroon ng star sa Hollywood.” “Ahhh… Wild nga.” “Eh, ikaw?” “Simple lang,” tipid kong sagot, “gusto ko makakita ng angel. ‘Yung maka-faceto-face ko ba.” “As in ‘yung may pakpak? Saka may halo?” “Oo. Baka sakaling matulungan niya ako sa mga problema ko sa buhay.” “Ah, okay,” walang-bahalang tugon ni Rodney.

>>> MONUMENTO Balik sa forward playing mode. Balik sa orihinal na panahon. “So… Nakamit mo naman ‘yung dream mo? Nakakita ka na ng angel?” pabirong tanong ni Rodney. “Oo,” tapos ngumuso ako sa kanya, “hayan nga o. Nasa harapan ko na.” Hindi siya nakasagot. Bagkos ngumiti siya ng pagkatamis tamis. At tumitig nang pagka-lagkit-lagkit.

Bumukas ang mga pinto. Nagsimula akong humakbang papalabas. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Hinawakan ni Rodney ang braso ko para pigilan ako. “Nasubukan mo na ba ‘yung Balintawak station?” tanong niya. Kumunot ang noo ko, “hindi pa.” “Puwes subukan natin,” sabi niya. Tapos tumingin siya sa akin ng mariin, “may mga bago pang stasyon na susulpot sa paglalakbay natin. Mabuting daanan natin lahat para alam nating worthwhile ang naging travel natin.” Sabay kindat. Medyo matagal bago ko nahinuha ang metaphor ng sinabi niya. Ngumiti ako sa kanya, “huwag kang mag-alala. Hangga’t kasama kita, hindi ako bababa ng tren na ‘to nang mag-isa.”

Umakbay sa akin si Rodney. Nagsara ang pinto. Umandar ang tren. Tuloy ang biyahe.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

TLTCB Encore Run 2

ENCORE RUN 2: BIYAHE (Lightning Train Commuters) First major concert ng Lightning Train Commuters sa Music Museun. Siyempre nandoon ako. Sa front row. Kalong ko si Jayrod. Sa tabi ko ay ang pamilya ni Rodney. Sa isa pang banda ng front row, ay sina Ate at Kuya. Eager silang manood nang malaman nilang dati akong member ng isang sikat na banda. At ang ibang mga upuan ay may mga manonood na. Puno ang bulwagan. Jampacked. Nakapinid pa ang tabing at nagsa-soundcheck pa ng mga instrumento.

Tinaas baba ko si Jayrod habang karga ko siya, at nagbaby-talk ako. “Yehey… Magco-concert na si Daddy… Yehey! Sikat na banda ng Daddy mo! Happy ang Jayrod ko…” “Papu! Papu!” ungol ni Jayrod, “Yabyu…” “I love you too, anak…” sambit ko sabay halik.

Matapos ang ilang minuto ay bumukas na ang kurtina. Nakapuwesto na ang banda. Nagsimula na silang tumugtog. “Kami po ang Lightning Train Commuters!” sigaw ni Rodney habang nag-i-intro. Sumabog ang buong bulwagan sa mga sigawan.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Mga babae sinisigaw ang pangalan ng bokalista. “Rodney! Ahhh! Gwapo mo!” “Rodney, we love you!” “I wanna have your babies!” Hehehe. ‘Wag kayong epal. Akin na ‘yan, biro ko sa isipan ko.

Si baby Jayrod ang cute. Naghe-head bang siya kasabay ng beat ng musika. May future ‘tong batang ‘to.

Ang galing talaga ng mga kabanda ko. Walang kakupaskupas. Sa bawat kanta damang-dama at enjoy na enjoy nila ang bawat saglit nila sa stage na iyon. Sa loob ko, inggit na inggit ako na hindi na ako bahagi ng Lightning Train Commuters. Pero sabagay, masaya na rin, dahil binigyang buhay nila ang mga kinatha kong awit. At least kasama pa rin nila akong sisikat.

Napansin kong may keyboard sa isang gilid ng stage. Walang taong gumagamit. Nagtaka ako kung para saan iyon. Naalala ko tuloy na ako dati ang nakapuwesto sa likod noon.

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Napakabilis ng oras ng concert nilang iyon. Sa bawat kanta, hindi sila nabawasan ng energy, ganoon din ang audience. May isang kanta na kasama ang children’s choir na tr-in-ain ko. At dumating na sila sa huling awit. Ang finale.

“For our last song, we are going to sing the newest song added in our repackaged album,” announcement ni Rodney sa mikropono, “pero bago ‘yon. Gusto ko sanang ituon niyo ang inyong mata sa keyboard sa kanan ng stage.” Kasama ng ibang tao sa audience, nagtatakang ginawi ko ang tingin ko sa keyboard na nasa gilid ng entablado. “Kung napapansin niyo, kanina pa ‘yan nandiyan, pero wala namang gumagamit,” pagpapatuloy ni Rodney, “lima po kasi talaga kaming miyembro ng Lightning Train Commuters. May tiklador po kami. Siya rin po ang gumawa ng halos lahat ng kanta sa aming first album.” Dumagundong ang dibdib ko sa aking narinig. “Jayjay Alejandro, umakyat ka na dito sa stage at samahan mo na kami,” bulalas ni Sonny, “approved na ng company ang pagbabalik mo sa banda.” “Hoy Jayjay! Huwag ka na pakipot diyan! Alam ko namang taeng tae ka nang samahan kami dito,” hirit ni Marko.

Napamuglat ako sa lugar ko. Hindi ako nakagalaw. “Jayjay, amina si Jayrod,” sabi sa akin ng Mama ni Rodney na nasa tabi ko, “umakyat ka na iho.” “Papu, Papu,” sambit ni Jayrod habang karga ko siya. Nakangiting inabot ko kay Tita ang bata, “salamat po.”

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Tumayo ako at tumakbo papuntang stage. Nagpalakpakan ang mga tao nang ako ay nakaakyat na ng entablado. Pumuwesto ako sa likod ng keyboard tapos lumingon sa kanila, “GAGO KAYO! ANO NA NAMANG TRIP ‘TO? HINDI AKO HANDA!” “Ulol! Hindi daw handa. Kanina ka pa nagpi-piyano sa ere sa lugar mo sa audience nakita ko,” banat ni Wendell. “Kinausap ko ang recording company, welcome back sa Lightning Train,” masayang balita ni Sonny, “huwag ka nang pumasok sa ospital. Masmasaya dito!” “Matitiis mo ba si Rodney?” nakangising tanong ni Marko.

Tumingin ako kay Rodney. Nakangiti si pogi. “Hindi naman ako humihindi, nasorpresa lang talaga ako,” sabi ko sabay kindat, “saka hindi niyo man lang ako pinagbihis ng maayos.” “Okay lang ‘yan! Para sa akin, ikaw pa rin ang pinakapogi, Papu.” Nag-thumbsup sign siya. Tinuro ko siya, “sige babalik ako sa banda, Chino. Nang mabawasan naman ang mga babaeng tumitili sa’yo.” Tumawa si Rodney, “si Papu, selos sa mga fans!”

“Hoy mamaya na nga kayo maglambingan diyan, Papuchino!” saway ni Marko, “ang kekeso niyo!” “Game na?” tanong ni Sonny, “hindi na talaga kita mahihintay Jayjay kung aayaw ka pa.” Mariin akong tumango sa kanya, “oo, game na ‘to kaibigan. Wala nang iwanan.” Ngumiti si Sonny, “good.” Sabay apir. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Nagsalita si Rodney sa mikropono, “ang title po ng kantang ‘to ay ‘Biyahe.’ Storya ito ng aming banda, at storya ng lahat ng muling naniwala sa pag-ibig. Each of our lives is one long LRT ride. Maraming salamat po! ”

Na-miss ko ito. Ang malaking crowd. Ang nakakasilaw na spotlight. Ang nakakarinding tilian. Head rush na naman. Hindi ko na ito ipagpapalit sa kahit na ano. Hinding hindi na. Sumigaw si Wendell habang pumapalo sa clapper, “one, two, three, four!” Nagsimula ako. D minor, C, F slash A, B flat. Dalawang bara tapos pasok si Rodney.

Listen to the song here.

Araw araw nakasakay Sa tren na ‘to naglalakbay Ganyan lagi’ng aking buhay Hanggang sa may nakasabay Ah… Ah… ‘Di ‘Di ‘Di Na

ba’t sinabi ko, na okay lang ako ko kailangan ng ibang tao ba’t sinabi ko, na ayos lang ako mag-isa dito sa’king mundo

Ngunit tadhana’y mapaglaro Dinala ako sa’yo Sabi mo, tara na, sumama ka sa biyahe ko Sabi mo, lika na, buksan mo lang ang puso mo Hayaan mong, ituro nito ang landas na tatahakin mo Basta’t kasama mo ako, makakarating din tayo Umaandar, lumiliko HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Lumilihis, bumubunggo Nadadapa, napapagod Lumuluha, nagdurugo Oh… Oh... Lagi na lang ganyan, laging nasasaktan Kaya pag-ibig ‘di mapagbigyan Lagi na lang nandiyan, sa kadiliman At sa pasakit ng nakaraan Ngunit ang laging pangako mo Nandyan ka lang sa tabi ko Sabi mo, tara na, sumama ka sa biyahe ko Sabi mo, lika na, buksan mo lang ang puso mo Hayaan mong, ituro nito ang landas na tatahakin mo Basta’t kasama mo ako, makakarating din tayo Ganyan lang ang buhay, ubos na ang kulay Nang nadatnan mo ako Sa bawat patak ng dilim Ay liwanag lang ang nakita mo Hindi ko alam, ano ba’ng nakita mo sa akin Hindi ko alam, na puwede rin pala akong mahalin Magmahal at mahalin Sabi mo, tara na, sumama ka sa biyahe ko Sabi mo, lika na, buksan mo lang ang puso mo Hayaan mong, ituro nito ang landas na tatahakin mo Basta’t kasama mo ako, kaya… Sabi ko, sige na, sasama na sa biyahe mo Sabi ko, salamat, kinulayan mo ang buhay ko Taglay ko ang pag-ibig mo sa landas na tatahaking ‘to Basta’t ika’y kasama ko Basta’t ikay kasama ko Basta’t ika’y kasama ko Nandito na tayo…

Tiningnan ko ang paligid ko. Mga taong nagsisigawan. Ng pangalan ko. Pangalan ni Rodney. Ng pangalan ng HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

banda. Hindi ko alam, pero ang lapit nang maging perpekto ng buhay ko.

Maayos na kami ng pamilya ko. Wala na ang matagal ko nang kinimkim na nagpadalim sa aking buhay. May anak na ako, sa katauhan ni Jayrod. Alam ko, ang musika ko’y nananalaytay sa kanya. Bilang isang health care professional, alam kong mataas na rin ang aking naabot. Sa harap ko, mga fans na sumusuporta kahit sa ilang minuto pa lang na pagtungtong ko sa stage. Sa likod ko, nandiyan lang ang Lightning Train Commuters, ang aking banda. Ang aking kasalo sa musika. Lubos akong nagagalak na magkakasama na kami ulit. Ng ng mga kaibigan ko. Ng aking musical director at best friend na si Sonny. Sa tabi ko, nandiyan si Rodney. Ang taong mahal ako. Ang taong mahal ko rin. Ang dahilan kung bakit gumanda ang aking buhay. At ang dahilan ng aking habambuhay ng aking buhay. Pagtingala ko, nandoon si Mama. Si Julian. Si Apple. Ang mga anghel na alam kong nagbigay din ng daan sa kasiyahang nadarama ko ngayon. At siyempre sa Diyos na ‘di kailanman ako iniwan kahit minsan sa buhay ko kinalimutan ko Siya.

Pero malay natin. Bukas makalawa, may problema na ulit. Pero ngayon, maayos na ang disposisyon ko. Kuntentong-kuntento na ako.

Sa huli, hindi ito isang kuwento ng pag-ibig. HALLUR| pinoyexchange.com/ap section

Hindi ito isang kuwento tungkol sa musika. Hindi ito isang psycho-related na storya. Hindi ito isang soft porn na storya. Hindi ito isang kuwento ng pamilya at pagkakaibigan. Hindi ito isang kuwento ng pagkabigo at pagtatagumpay. Hindi ito kuwento ng isang mahabang biyahe ng LRT.

Ito ay kuwento ng buhay ko. A life that’s not good. Not bad. But beautiful. Ang kuwento ng buhay nating lahat. Isang tuloy-tuloy na pagkilala ng ating sarili at ng mundong ating ginagalawan.

Na kahit sa dami ng sintunadong nadidinig natin sa arawaraw ay matitimpla din natin ng maayos ang musika ng ating buhay.

Na kahit masikip at malfunctioning ang tren na lulan tayo…

Makakarating din tayong lahat sa Monumento terminal ng matiwasay.

-THE END

HALLUR| pinoyexchange.com/ap section