SIMAIOFOROS-1

ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΑΒΙΚΟΣ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟΣ ΚΩ∆ΙΞ ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΥ ΑΝΑΣΤ. ΘΕΟΛΟΓΟΥ

ΠΕΡΙ ΕΝNΟΙΩΝ ΤΩΝ Ι∆ΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ ___________________________________

Ο όρος ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ υποδηλοί τόν ΕΝΑ ΝΟΥΝ, ως όνοµατοθέτην καί αρχηγέτην πάσης ιδέας - εννοίας – αριθµού, διά τού οποίου πληροφορείται σύµπασα η ∆ηµιουργία. Ο ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ, ως σηµαινοµένη αρχή τού Αλφαβητικού καί Λεξιλογίου Κώδικος, παρέχει τά νοήµατα τών Γραµµάτων, συλλαβών καί λέξεων, πασών τών Ελληνογενών διαλέκτων. Η λέξις ΟΝΟΜΑ αποκαλύπτει αυτόν τόν ΝΟΜΟΝ ή τόν Ο = χώρον, όπου ΝΟ = ο Νούς δρά, ΜΑ = επί τής φυσικής δηµιουργίας. Όλα τά ονοµαζόµενα διακρίνονται εις νοητά, υλικά καί γενικώς αισθητά – πραγµατικά - όντα. Ο Κώδιξ, ως επιστηµονικόν εργαλείον αµέσου ετυµολογήσεως τών λέξεων – ονοµάτων, µάς πληροφορεί περί τής ουσίας, συστάσεως καί λειτουργίας, όλων τών ονοµαζοµένων δυνάµεων τού Σύµπαντος Κόσµου. Ο κατωτέρω πίναξ εµφανίζει τίς κωδικές έννοιες τών εν χρήσει σήµερον 24 Γραµµάτων τής Ελληνικής Αλφαβήτου. Βεβαίως τά Γράµµατα θά τά θεωρούµε ως πνευµατικές οντότητες, µεταφέρουσαι υψινόους Γνώσεις.

1

ΠΙΝΑΞ ΕΝΝΟΙΩΝ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΚΩ∆ΙΚΑ ΤΟΥ Κου ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΥ ΑΝΑΣΤ. ΘΕΟΛΟΓΟΥ Α Β Γ ∆ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω

Αρχική δύναµις (ηλιοφωτισµού). Ενέργεια πάσης µορφής. Τό γαιώδες σώµα – η γή. Η δύναµις πού δοµεί καί ∆ηµιουργεί. Εκπόρευσις - επέκτασις – πορεία (τού φωτός). Ζωή καί ζέσις. ∆ιπλή κάθοδος ακτινοβολίας – φανέρωσις. Θέασις καί πάν τό θεώµενον. Μικρή κάθοδος τής φωτιστικής δυνάµεως, συνεχής, αφανής,αλλά καί αµφίδροµος. Τά κάτω – τά στέρεα υλικά. ∆ιά τά ουράνια δηλώνει τούς ηλίους αστέρας, διά δέ τά γήινα ονοµάζει τα υγρά. Η ορατή µας φύσις. Ο Νούς καί ο Νόµος διά τα ουράνια, τά Νερά διά τα γήινα. Κ+Σ = τό στέρεον σώµα τό έχον έσω θέασιν (ΚΑΣΑ). Περιορισµένος χώρος, ασχέτως µεγέθους ή τόπου. Τό Πύρ, τό άνωθεν, τό Πατρικόν, τό πρώτον στοιχείον. Ροή, πρωτίστως φωτοενεργειών, ύστέρως πάσα άλλη ροή. Τό εσωτεριώς θεώµενον. Η στερεωµένη δύναµις ή θέασις, πάν τό στέρεον στοιχείον. Συσσώρευσις δυνάµεως σε µεγάλην ποσότητα. Τό φώς. Τά χοϊκά στοιχεία. Π+Σ= το πύρ σε θέαν εσωτερικήν. Ο Γήινος χώρος.

2

Καθ’ ως οι φυσικοί θεωρητικοί διατυπώνουν σήµερον τήν άποψιν περί τού προϋπάρχοντος ενοποιηµένου πεδίου, ούτω καί οι Έλληνες προ-Σωκρατικοί φιλόσοφοι, διέκριναν τήν προϋπάρχουσαν ενότητα, εκ τής οποίας εθεώρουν ότι εκπορεύεται η αρχή πάσης εκδηλώσεως. Επί παραδείγµατι, ο Ησίοδος στήν Θεογονίαν του αναφέρει τήν γένεσιν τού Χάους, τό οποίον είναι ΕΝ, αλλά από αυτού θά προκύψη τό διττόν ή τό ΖΕΥ-ΓΟΣ = ΟΥΡΑΝΟΣ – ΓΑΙΑ. Τό ΧΑΟΣ σηµαίνει τό σύµµεικτον ενοποιηµένον πεδίον, τό οποίον εµπεριέχει, εν σπέρµατι ή εν δυνάµει, τήν έννοιαν τής διττής εκδηλώσεως. Εννοιολογικώς η εικονική παράστασις τού Χάους είναι τό ΣΦΑΙΡΟΝ σχήµα, ήτοι: Σ = έσω, ΦΑΙ = φώς αιώνιον, ΡΟΝ = περιέχον πάσαν Ροήν. Η ανωτέρω έννοια αποδίδεται διά τής Ησιοδείου προτάσεως τών στίχων 126 – 127 τής Θεογονίας «Γαία δε τοι πρώτον µεν εγείνατο ίσον εαυτή Ουρανόν Αστερόενθ’, ίνα µιν περί πάντα καλύπτοι» ήτοι: Ο ουρανός σφαιριδόν ελισσόµενος πέριξ, τήν Γαίαν καλύπτει. Επί πίνακος, τό σφαιρόν τού ουρανού παριστάται δι ενός κύκλου, τό δέ κέντρον τού κύκλου παριστά τήν ΓΑΙΑΝ. Κατά τήν παρούσαν εποχήν, προκειµένου νά έχωµεν επικοινωνίαν καί ανταλλαγήν πληροφοριών, χρησιµοποιούµεν Ηλεκτρονικούς υπολογιστάς. Η Ι∆ΕΑ, ασφαλώς καί η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ τών µηχανηµάτων αυτών, έχει τήν ΑΡΧΗΝ εις τόν κόσµον τών Ιδεών τού Τιµαίου τού Λοκρού καί τού Πλάτωνος ή στόν κόσµον τού Χαοϊκού ενοποιηµένου πεδίου. Τό 0 (Μηδέν) καί τό 1 (Ένα), ως λειτουργικές καταστάσεις δράσεως καί ως έννοιες « κλειστόν – ανοικτόν » ( OF – ON ) αποτελούν µίµησιν τής λειτουργίας τού Σύµπαντος κόσµου. Συµπερασµατικώς λοιπόν λέγω ότι: τό ΧΑΟΣ = ενοποιηµένον πεδίον είναι ΕΝ καί παρ’ ότι είναι OF = κλειστόν ή άδηλον, απρακτον, αδόµητον κ.λ.π., νοµοτελειακώς εµπεριέχει τήν έννοιαν τής εκδηλώσεως. Η εκδήλωσις αυτή σηµαίνεται διά τού ON = ανοικτόν, ή διά τής Αρχής εκδηλώσεως έργου ή οπτικής καί λειτουργικής πληροφορήσεως. Η εκδήλωσις τού ON = ανοικτόν, αποτελεί έννοιαν δράσεως, η οποία έχει αρχήν εκκινήσεως τό OF = κλειστόν, από τό οποίον εξαρτάται καί µετά τού οποίου αποτελεί µίαν φύσιν. Εκ τών µέχρι τούδε διατυπωθέντων συµπεραίνοµεν αβιάστως, ότι οι Νόµοι τού Σύµπαντος λειτουργούν απ’ αρχής ∆ηµιουργίας καί εµφανίζονται υπό µορφήν Γραµµάτων ή αριθµών, τών οποίων τό σχέδιον κατασκευής καί λειτουργίας των, ήτοι η ΑΡΧΗ, ευρίσκεται εις τόν κόσµον τών Ιδεών. Σχηµατικώς νοούµε τήν Γαίαν εις τό κέντρον τού πρωτογενέθλου Χάους καί πέριξ τόν Ουρανόν, εναγκαλιζόµενον αυτήν. Τό Γράµµα - Ο - δηλοί κατά τόν κώδικα τόν χώρον τόν ωρισµένον, αλλά αορίστων διαστάσεων, ενώ τό - Α - σηµαίνει τήν αρχικήν δύναµιν ή εκδήλωσιν. Προκειµένου περί τών αριθµών, τό ΜΗ∆ΕΝ = 0 = άδηλος δύναµις χώρου εκδηλώνει τό Α = 1 ή τήν ΜΟΝΑ∆Α, ως αρχή τών 9 = εννέα πραγµατικών αριθµών.

3

Τό Μηδέν, ορθώς επελέγη στά λογισµικά συστήµατα τών υπολογιστών, διά νά ονοµάση τό κλειστόν = τό OF = τό άδηλον. Τό 1 = ΕΝΑ ή ΑΛΦΑ, επίσης ορθώς, επελέγη διά νά σηµάνη τήν πρώτην αρχήν, εκδήλωσιν, εκκίνησιν, πληροφόρησιν ή µετάδοσιν δυνάµεως, πρός παραγωγήν έργου. Εις τό Σύµπαν διακρίνοµεν διοίκησιν δυνάµεων καί λειτουργειών, τίς οποίες καλούµε Νόµους καί οι οποίοι είναι υπήκοοι ή υπάκοοι τού αρχικού κινητήρος Νόµου. Τόν ΑΡΧΟΝ ΝΟΜΟΝ φιλοσοφικώς υποχρεούµεθα νά δεχθούµε ως κινητήρα ακίνητον, ως άδηλον δηλωτήν, γενέτην τής Μονάδος. Αλλά τόν Αρχόν, τόν γεγεννηµένον εκ τής ακινήτου αρχής, νοούµε ΜΟΝΟΝ, ΚΙΝΟΥΜΕΝΟΝ, ΑΛΦΑ καί ΦΩΣ δήλα-δή ON. Η φράσις τού Αναξαγόρου « η γάρ γνώσις ορίζει καί περατεί τό γνωσθέν » µάς διδάσκει καί µάς ενθαρύνει, ότι η αληθής γνώσις έχει εκ τής φύσεώς της, τήν εξουσίαν νά ορίση τάς εννοίας, ως καί τά πέρατα τής οικουµένης. Η Α-γνωσία δηλώνει τήν έλλειψιν γνώσεως καί ταυτίζεται µέ τήν έλλειψιν τού φωτός. Όπως τό ηλιακόν φώς αναγκάζει τό σκότος σέ υποχώρησιν, οµοίως καί η παιδεία υποχρεώνει τήν αµάθειαν εις εξαφάνισιν. Ο Τίµαιος ο Λοκρός µάς παρέδωσε µίαν κληίδα γνώσεως διά τής φράσεως «∆ύο αιτίας ήµεν τών Συµπάντων` Νόον µέν κατά Λόγον γιγνοµένων, ανάγκαν δέ τών βία καττάς δυνάµεις τών σωµάτων» ήτοι: εξ όλων όσων έχουν συµβεί, όσων συµβαίνουν καί αυτών πού πρόκειται νά συµβούν, προνοεί ο ΛΟΓΟΣ, ο οποίος είναι πατήρ τών εννοιών-ιδεών καί τού εκφεροµένου Λόγου, ως καί αρχή τού παντός, ή πρώτη αιτία. Η δευτέρα αιτία-αρχή είναι η ανάνγκη η οποία, ως απ’ αρχής εντέλλεται, χρησιµοποιεί τήν ΒΙΑΝ = φυσικήν δύναµιν, κατά τών επί µέρους φυσικών δυνάµεων τών σωµάτων π.χ. Αστέρων-πλανητών, αλλά καί ανθρωπίνων κατασκευών, ως είναι οι ηλεκτρονικοί υπολογισταί κ.λ.π. Οι ηλεκτρονικοί υπολογισταί λειτουργούν µέσω τού ηλεκτρικού ρεύµατος, τό οποίον µέ ωρισµένην βίαν συµβάλλει στήν λειτουργίαν τού συστήµατος. Τήν κατασκευήν τών πληροφοριακών συστηµάτων καί λοιπών συσκευών επέβαλεν η ανάγκη τής επικοινωνίας µεταξύ τών ανθρώπων. Η έρευνα βεβαίως εντείνεται καί αποσκοπεί ταυτοχρόνως εις τήν εύρεσιν νέων λογισµικών µεθόδων, ως καί κατασκευήν νέων µηχανηµάτων. Αυτής τής ανάγκης τών Ανθρώπων προίσταται ο ΛΟΓΟΣ, η πρώτη αιτία όλων τών γιγνοµένων, κατά τόν Τίµαιον τόν Λοκρόν. Εις τό συνέδριον HERCMA 2003 εγένετο αναφορά περί τών εννοιών τών Γραµµάτων, κατά τόν κώδικα τού γράφοντος, ενώ εις τό παρόν συνέδριον HERCMA 2005 παρατίθεται ο πίναξ τών Γραµµατικών εννοιών πρός υπενθύµισιν, αλλά καί 4 πίνακες δισυλλάβων κωδικών πρωτολέξεων, οι οποίοι δύνανται νά αποτελέσουν µήτραν παραγωγής ΟΛΩΝ τών Ελληνίδων δισυλλάβων, αρχικώς, λέξεων καί πολυσυλλάβων εν συνεχεία. Οι πίνακες παρατίθενται εις τό τέλος τής εργασίας.

4

Κατά τήν πρώτην οµιλίαν µου εις τό συνέδριον HERCMA 2003, ανέφερα τήν φράσιν τού Ηρακλείτου «Γραµµατική δε εκ φωνηέντων καί αφώνων γραµµάτων κράσιν ποιησαµένη, τήν όλην τέχνην απ’ αυτών συνεστήσατο». Είναι προφανές ότι ο Ηράκλειτος υπονοεί τόν τρόπον δοµήσεως τής συλλαβής, η οποία κατά τόν κώδικα είναι πρωτολέξις καί αποτελεί τό πρώτον κύτταρον τού Έλληνος Λόγου. Επίσης, κατά τόν Ηράκλειτον η σύνθεσις τών συλλαβών αποτελεί µίαν τέχνην – επιστήµην, η οποία κατέστη δυνατή πρός χρήσιν, από τούς ανθρώπους, όχι ως έτυχεν, αλλά εις µίµησιν τής φύσεως. Η ανωτέρω διατύπωσις αποδίδεται διά τής φράσεως τού Ηρακλείτου: «η φύσις τήν πρώτην οµόνοιαν διά τών εναντίων συνήψεν, ου διά τών οµοίων, έοικε δέ καί η τέχνη τήν φύσιν µιµουµένη, τούτο ποιείν». Ήτοι: η πρώτη οµόνοια στήν φύσιν εγένετο διά τής ενώσεως εναντίων δυνάµεων καί όσα έργα εγένοντο ή πρόκειται νά γίνουν διά χειρών ανθρώπου, θά έχουν επιτυχή δόµησιν καί λειτουργικήν απόδοσιν, µόνον άν γίνουν εις µίµησιν τής φυσικής µηχανικής τέχνης. Ο φίλτατος Σωκράτης, κατά τήν απολογίαν του, εξέπεµψε µήνυµα ενθαρρυντικόν λέγων «οπότεροι δέ ηµών έρχονται επί άµεινον πράγµα, άδηλον παντί πλήν ή τώ Θεώ». Ήτοι: στό µέλλον θά έλθουν στήν ζωή ανώτεροι ηµών κατά τήν γνώσιν καί ο πολιτισµός θά είναι ανώτερος τεχνολογικώς. Πότε βεβαίως τούτο θά συµβή είναι άγνωστον διά τούς Ανθρώπους καί µόνον ο Θεός τό γνωρίζει. Ο Τίµαιος ο Λοκρός είναι πατήρ τών Ιδεών (περί τών οποίων ο Πλάτων ωµίλησε), διετύπωσε δέ ότι: «τά δέ Ξύµπαντα τρία` ιδέαν – ύλαν – αισθητόν. Τό οίον έγγονον τουτέων». Μάς πληροφορεί ο Τίµαιος ο Λοκρός, ότι εις τά σύµπαντα υπάρχει η ιδέα, ή ύλη καί τό αισθητόν, η δέ φύσις τών ιδεών είναι διάφορος τής ύλης, εκ δέ τών ιδεών καί τής ύλης συνεστήθησαν όλα τά φυσικά σώµατα τού Σύµπαντος κόσµου. ΑΙΣΘΗΤΌΣ σηµαίνεται ο κόσµος ως πρός τήν θέασιν καί παρατήρησιν τών φαινοµένων πραγµάτων. ∆ιά τής φράσεως «αγαθός ών ο Θεός ορών τε τάν ύλαν δεχοµέναν τάν ιδέαν» ο Τίµαιος αποφαίνεται, ότι η ύλη, κατά τήν αρχικήν φάσιν τής ∆ηµιουργίας, ήτο άµορφος, υστέρως δέ εδέχθη τήν ιδέαν (τήν σχεδιαστικήν δύναµιν τού Λόγου) καί παρήχθησαν τά δοµητά είδη τού κόσµου. Καθ’ όµοιον τρόπον, επί πλανήτου, έχοντες ύλην εκ τής γής καί ιδέας εκ τής γονίµου φαντασίας, καλούµεθα νά σκευάσουµε λογισµικά καί µηχανικά συστήµατα, διαρκώς καί τελειότερα, πρός εξυπηρέτησιν µειζόνων αναγκών. Ασφαλώς τής εκτελέσεως τών έργων προηγείται ο Λόγος, ως πρόθεσις – σκοπός καί επιθυµία. Τού σκοπούντος Λόγου έπονται οι σκέψεις, µέσω τών οποίων συλλαµβάνονται οι ιδέες, οι οποίες δέχονται επεξεργασίαν καί κατόπιν επιλογής, δοκιµασίας καί ελέγχου επιχειρείται η εκτέλεσις διαφόρων µηχανικών συστηµάτων. Αναµφιβόλως, οι δυνατότητες εφαρµογής πληροφοριακών συστηµάτων είναι µεγάλες. Η γνώσις τών κωδικών εννοιών τών Γραµµάτων καί τών αριθµητικών ιδιοτήτων, είναι απαραίτητος διά πάντα ερευνητήν. Οι γνώσεις τών ειδηµόνων τής µαθηµατικής επιστήµης είναι δυνατόν νά εµπλουτισθούν διά τής µελέτης τών κωδικών ονοµαστικών εννοιών καί τών αριθµητικών ιδιοτήτων.

5

Ελπίζω η αναφορά µου στούς χαρακτήρες ωρισµένων εκ τών πραγµατικών αριθµών, νά τονίσουν τίς ήδη κεκτηµένες γνώσεις καί εί δυνατόν νά προσθέσουν εις αυτάς. ΑΡΙΘΜΟΙ Κατά τήν κωδικήν µέθοδον ετυµολογήσεως τών ονοµάτων, η λέξις ΑΡΙΘΜΌΣ ισούται πρός τήν έννοιαν ΟΡΙΣΜΟΣ ή Α = αρχικός ΡΙΘΜΟΣ = ρυθµός. Ο Αριθµός, ως γραµµατικόν σύµβολον καί εννοιολογική παράστασις, ορίζει, πρωτίστως, τήν αρχικήν πηγήν παντός ρυθµού. Η ιδιότης λοιπόν τού Αριθµού εµπεριέχει τήν έννοιαν τού ΟΡΙΖΕΙΝ µίαν ΑΡΧΗΝ δυνάµεως, ικανής νά παράξη ρυθµόν κινήσεως, µεταφοράς, εκπορεύσεως. Υπ’ αυτήν τήν έννοιαν ο µόνος αληθής αριθµός είναι η ΜΟΝΑΣ = τό ΕΝ = 1. Η Μονάς µάς ενδιαφέρει ως έννοια αρχικής δυνάµεως καί άρα εννοούµεν αυτήν, ως ενεργειακήν δύναµιν ωρισµένου φορτίου, ετοίµου πρός εκδήλωσιν, κίνησιν, µεταφοράν. Η Μονάς, ως ΕΝ, γεννάται από τό ΜΗ∆ΕΝ = ΜΗ∆-ΕΝ, τό άδηλον, είτε ως γνωστική ποιότης, είτε ως δυναµική ποσότης. Υπό τήν γνωσιολογικήν έννοιαν ορίζουµε, ότι τό ΜΗ∆ΕΝ σηµαίνει, απ’ αρχής, τό µή γνωστόν, τό άδηλον, τό αγέννητον, τό ακίνητον. Εκ τού Ο = χώρου, τού αγεννήτου, η µόνη αληθής γέννησις, υπό τήν έννοιαν τής αρχής, είναι η ΜΟΝΑΣ. Ώς δύναµις αρχής πνευµατικής ποιότητος ή υλενεργειακής, η Μονάς εµπεριέχει εις τήν ύπαρξίν της, απ’ αρχής γεννήσεώς της, τήν διττήν φύσιν, καθ’ ότι ο αριθµός ∆ΥΟ αποτελεί τήν εποµένην ρυθµικήν φάσιν τής κινουµένης ενεργείας. Εις τήν παρούσαν εργασίαν γίνεται λόγος περί τών εννέα πραγµατικών αριθµών, εκ τών οποίων η Μονάς είναι η αθάνατος ουσία, εξ αυτής δέ, οι υπόλοιποι αριθµοί λαµβάνουν ύπαρξιν, έως τού ενάτου. Η µυθολογική παράστασις τής ανωτέρω περιγραφής εκφράζεται διά τής Λερναίας Ύδρας, η οποία διέθετε εννέα κεφαλάς, αλλά µία µόνον ήτο αθάνατος. Ώς όνοµα τό ΕΝΝΕΑ, περιέχει τό ΕΝ καί τήν λέξιν ΝΕΑ, διά νά σηµανθή η ολοκληρωµένη λειτουργία τής µονάδος. Όλοι οι αριθµοί συµβολίζουν εννοίας ποσοτήτων, ιδιοτήτων, ρυθµών, αλλά διακρίνονται µεταξύ των εις οµάδας περιττών καί αρτίων. Είναι δυνατόν νά εξετασθή καί η δηλωτική σχέσις εκάστου αριθµού πρός τούς άλλους. Οι µελέτες αυτές πιθανόν νά κριθούν σηµαντικαί διά τήν πραγµατοποίησιν – εφαρµογήν λογισµικών συστηµάτων µεγάλων δυνατοτήτων.. Τά όσα έχουν γραφή έως σήµερον περί αριθµών είναι άξια µελέτης καί ερεύνης. Στήν παρούσα όµως επισκόπησιν εγώ επιχειρώ µίαν προσέγγισιν µέ γνώµονα κυρίως τήν κωδικήν ορολογίαν καί αντίληψιν. Οι αριθµοί 1-3-5-7-9 καλούνται περιττοί καί έχουν πολλαπλασίαν σχέσιν µέ τήν µονάδα.

6

Η Μονάς είναι, εν εννοία, ουσία ΠΥΡ καί εκδήλωσις ΠΕΡΙ. Όταν διαγράφη µίαν ΠΕΡΙ-ΦΟΡΑΝ πλήρην, τότε συµπληροί τόν ΕΝΝΕΑ ή ένατον αριθµόν. Ο αριθµός ΕΝΝΕΑ εκφράζει τήν πληροφόρον πορείαν τής ενεργούσης δυνάµεως, ήτις επιστρέφει στήν ΜΟΝΑ∆Α-ΕΝ καί δύναται ακολούθως ως ΕΝ νά περιγράψη ΝΕΑ φοράν (ΕΝ-ΝΕΑ). Ένεκα τούτου, το ΕΝ είναι εντός τού ΕΝΝΕΑ καί εκφράζει τήν έννοιαν ΕΝΝΕΑΦΟΡΕΣ. Οι αριθµοί 2-4-6-8 λέγονται ΑΡΤΙΟΙ καί σηµαίνουν τήν τροφήν ΑΡΤΟΝ, µέσω τής τροφοδοσίας τού οποίου αυξάνονται τά υλικά φυσικά σώµατα. Η ορατή φύσις, ως τροφός τών πάντων όσων ζούν επί τού σώµατός της, υπάγεται εις τόν αριθµόν ∆ΥΟ. Από κωδικής απόψεως η λέξις ∆ΥΟ σηµαίνει, ότι όλα τά φυσικά σώµατα ετράφησαν διά ∆ = δυνάµεως, Υ = συσσωρευµένης, Ο = εντός ωρισµένου χώρου. Συνοπτικώς θά λέγαµε ότι, εκ τού Αδήλου Ο = χώρου, έχοµεν τήν Α:= 1 = Μονάδα, η οποία εκδηλουµένη καλείται Ουρανός – Άρρην – Αόρατος φύσις κ.λ.π. Εκ τής Μονάδος Α = 1 πραγµατοποιείται µεταφορά δυνάµεως είς έτερον υποκείµενον χώρον, αυτόν τής ορατής φύσεως, τού θήλεως καί τού Άρτου ή τής τροφοδοσίας. Περί τής σηµασίας τών αριθµών καί τής µεταξύ των σχέσεως δέν είναι δυνατόν νά γίνη εκτενής εργασία επί τού παρόντος. Η παρούσα µελέτη αποσκοπεί νά καταδείξη ωρισµένες σχέσεις δυνάµεων, απαραιτήτων συστατικών διά τήν κατασκευήν τελειοτέρων µηχανών, ώστε διά τής αρτιοτέρας λειτουργικής των αποδόσεως, νά επιτευχθή µεγαλυτέρα πληροφόρησις. Η σπουδαιοτέρα εκ τών αριθµητικών πράξεων είναι η πρόσθεσις καί ως έννοια ορίζεται ΑΡΣΗΝ καί φύσις τής µονάδος. Η αποκωδικοποίησις τής λέξεως ΠΡΟΣΘΕΣΙΣ παρέχει σηµαντικές πληροφορίες καί επιβεβαιοί τά ανωτέρω, ήτοι: ΠΡΟ = τό πύρ ρέει σέ χώρον ωρισµένον Σ = εντός έσω χώρου καί προκαλείται ΘΕΣΙΣ = η θέασις τής δηµιουργίας. Η ΠΡΟΣ-ΘΕΣΙΣ δηλαδή, σηµαίνεται ως τού Πυρός η θέσις καί θέασις, άρα ορίζεται ως πρώτη αρχή. Η ΑΦΑΙΡΕΣΙΣ αποκαλύπτει τίς έννοιες: ΑΦ = αρχική δύναµις τού φωτός ΑΙ = εκ τών αιωνίων δυνάµεων, από όπου ΡΕ = ρέουν οι φωτοενέργειες καί εκτείνονται επί τής επιφανείας ΣΙς = εισερχόµενες δέ εντός έσω χώρου, συνεχώς τροφοδοτούν. Η λέξις δήλα-δή ΑΦΑΙΡΕΣΙΣ αποκαλύπτει τίς αρχικές φωτοενέργειες, οι οποίες ρέουν εντός έσω χώρου καί τροφοδοτούν τά φυσικά σώµατα. ∆ι άλλου διαχωρισµού έχοµεν ΑΦ ή ΑΠ ή Από καί Αίρεσις = σχέδιον-σκοπός-δικαίωµα εκλογής.

7

Η θήλεια φύσις πειθαρχεί εις τήν δύναµιν ΑΡΣΗΝ ή τής ΜΟΝΆ∆ΟΣ ή τού ΕΝΟΣ καί εκτελεί τό σχέδιον τής αρχικής ιδέας. Η δύναµις ∆ΥΟ είναι τής ΑΦ-ΑΙΡΕΣΕΩΣ, δεδοµένου ότι ΑΙΡΕΕΙ = αφαιρείαποκοµίζει-κερδίζει τήν ∆ = δύναµιν της, εκ τής ΠΡΟΣ-ΘΕΣΕΩΣ ή εκ τής πρώτης ή πυρίνης αρχής, ή τού Άρρενος (αιρέω = αποκοµίζω-κερδίζω-κατά τό λεξικόν). Ο πολλαπλασιασµός καί η διαίρεσις είναι, ουσιαστικώς, πράξεις τής προσθέσεως καί αφαιρέσεως καί ως εκ τούτου κατατάσσονται στό άρρεν καί θήλυ αντιστοίχως. Ο αριθµός τών τεσσάρων πράξεων υπάρχει εις µίµησιν τών τεσσάρων στοιχείων τού κόσµου. Εκ τών τεσσάρων µορφών τών πράξεων, µόνον η πρώτη φύσις τού πυρός είναι αληθής, η ΠΡΟΣΘΕΣΙΣ. Τό Πύρ, ως γνωσιολογικόν όνοµα-στοιχείον, είναι ΠΡΟΣ-ΘΕΤΙΚΟΝ ήτοι ΠΥΡΘΕΤΕΙ καί αυξάνει τά τροφοδοτούµενα σώµατα. Τά ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ καί δή οι αριθµητικές πράξεις, είναι µέν αδύνατον νά ερµηνεύσουν τήν αληθή φύσιν τών όντων, αλλά επεξηγούν επαρκώς ωρισµένα δρώµενα εντός τής φύσεως. Εξ άλλου τά µαθηµατικά, έχοντα ως αφετηρίαν διάφορα αξιώµατα, αληθεύουν µέν ως πρός τά αποτελέσµατα τών πράξεων, αλλά αστοχούν ένεκα τών υποθετικών αξιωµάτων.

8

ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ ∆ιά τήν κατασκευήν τών υπολογιστικών µηχανών, πρέπει νά µιµηθούµε τήν φύσιν. Η τέχνη τής φύσεως είναι κυρίως προσθετική καί αντιστοίχως η σκέψις οφείλει νά είναι οµοίως προσθετική (συλλογή γνωµών – πληροφοριών). Αλλά η τέχνη τής φύσεως είναι καί αφαιρετική καί επίσης η σκέψις οφείλει νά είναι αφαιρετική, ώστε η πράξις νά ολοκληρωθή. Η διαδικασία τών πράξεων – Πρόσθεσις – Αφαίρεσις – είναι υποκειµένη τού ΛΟΓΟΥ, υποχρεούται δέ νά είναι λογική καί νά πραγµατοποιή επιλογές. Μόλις τώρα, εγένετο ΑΘΡΟΙΣΙΣ = πρόσθεσις εννοιών – δυνάµεων, απαραιτήτων διά πάσαν επινόησιν, µεθόδευσιν καί πραγµάτωσιν. Ο ΛΟΓΟΣ είναι η λογική σκέψις, η άθροισις τών δεδοµένων πληροφοριών, ενώ η αφαίρεσις είναι η απόρρηψις ωρισµένων, διά τήν πραγµάτωσιν τού σχεδίου. Ο Αριστοτέλης, διετύπωσεν ότι: «τά πάντα τοίς τρισίν γίγνεται» καί εµείς διαπιστώνοµεν ότι ο Λόγος είναι αληθής, υπό τήν ορθήν έννοιαν τής πράξεως. Ο λόγος τού Αριστοτέλους είναι προσθετικός-δογµατικός καί αποτελεί νόµον τής φύσεως. Ένα Μαθηµατικόν δόγµα είναι ότι: ουδέποτε προστίθενται ανόµοια. Συµφώνως πρός αυτό τό δόγµα, ο Ηράκλειτος είπεν ότι η φύσις τήν πρώτην οµόνοιαν (ΟΜΟΙΟΣ ΝΟΥΣ) διά τών εναντίων συνήψεν. Εν προκειµένω, ο όρος οµόνοια υποδηλοί τήν συνύπαρξιν τών ανοµοίων δυνάµεων, ενώ ο όρος πρόσθεσις προϋποθέτει τό όµοιον τών ειδών. Κατά τόν Τίµαιον τόν Λοκρόν, διά τήν πραγµατοποίησιν τής ∆ηµιουργίας, συνετάχθησαν τρείς δυνάµεις: η Ιδέα – η ύλη καί τό αισθητόν. ∆ηλούται σαφώς, ότι τά αισθητά είναι σύνθετα είδη. Κατά τόν κώδικα τού Έλληνος Λόγου, άπαντα τά είδη τά αισθητά, είναι αποτελέσµατα αιτιατά, έχοντα αρχήν υπάρξεως εκ τού αιτίου Λόγου, κυβερνώνται δέ, εκ τής ανάγκης καί σωµατοποιούνται διά τού πλάσµατος τής ύλης. Ο ΛΟΓΟΣ είναι η λογική σκέψις, η άθροισις τών δεδοµένων.

9

10

11

12

13

Σηµαιοφόρος Α. Θεολόγος Εισηγητής τού Κώδικος τής Ελληνικής Γλώσσης

Υπενθύµισις : 1ον. Τό επίθετον είναι Σηµαιοφόρος καί τό όνοµα Θεολόγος (πρόςαποφυγήν λάθους). ον 2 . Η παρούσα εργασία θά δηµοσιευτεί στά πρακτικά µόνον εις τήν Ελληνικήν Γλώσσαν.

∆ι’ επικοιωνωνίαν: Μετσόβου 24, Τ.Κ. 13123, Ίλιον, ΕΛΛΑΣ ΤΗΛ. 210-50.57.326 FAX: 210-50.60.870 e-mail: www.ramafa.gr

14