Regulamin piechoty. Cz. 2, Walka oddziałów piechoty i musztra - 1934

M IN I ST E R ST W O S P R A W WO J SK OWY CH

P. l.

19 3 4

II

REGULAMIN PIECHOTY C Z Ę Ś Ć II.

WALKA ODDZIAŁÓW PIECHOTY I

MUSZTRA

W A CBW www.cbw.pl

R

S

Z

A

W

A

1 9 3 4

CBW

www.cbw.pl A

M IN I S T E R S T W O S P R A W WOJSKOWYCH

P. 1. 1934

II

REGULAMIN PIECHOTY C Z Ę Ś Ć II.

WALKA ODDZIAŁÓW PIECHOTY I

MUSZTRA

CBW www.cbw.pl

W

A

R

S

Z

A

W

A

1 9 3 4

MIHISTERSTWO SPRAW WOJSKOWYCH DEPARTAMENT PIECHOTY

.

Nr. spr. 2800—22/Studj. Reg. Warszawa, dn. 26 stycznia 1934 r.

ROZKAZ WPROWADZAJĄCY. Zatwierdzam do użytku służbowego Regulamin Piechoty Cz. II. „Walka oddziałów piechoty GŁÓ WNA DRUKARNIA W OJ SK OW A W A R S Z A W A , UL. P R Z E J A Z D 1 0

CBW

www.cbw.pl

i musztra"

( tt'| w układzie tymczasowym. \1934 Regulamin ten jest rozwinięciem Części I. Regu­ laminu Piechoty i ujmuje szczegółowo działania bojowe, służbę połową oraz musztrę od pojedyn­ czego Strzelca do kompanj i włącznie. Jakkolwiek wydany w układzie tymczasowym, nie ulegnie zasadniczym zmianom, zostanie nato­ miast uzupełniony rozdziałem „bataljon“ . Regulamin ten muszą dokładnie opanować i sto­ sować wszyscy dowódcy piechoty, a oficerowie innych broni powinni się z nim zapoznać. Dowódcy dywizyj przedstawią mi do dnia 1.1.1935 r. szczegółowe uwagi i ewentualne wnioski co do treści regulaminu. Rozkaz powyższy unieważnia „Regulamin Pie­ choty Wyciąg z Części II — Układ tymczasowy z 1931 r.“ oraz wszelkie postanowienia Regulaminu 0 2. . . Służby Polowej —-—- i innych regulaminów 1921

)■

IV

i instrukcyj, niezgodne z Regulaminem Piechoty Cz. II., przyczem anulowanie w całości tych regu­ laminów i instrukcyj nastąpi po wydaniu dalszych części Regulaminu Piechoty. Regulamin wchodzi w życie jako ogólnie obo­ wiązujący z dniem 1.IV.1934 r. T R E Ś Ć . I. WICEMINISTER SPRAW WOJSKOWYCH

FABRYCY generał dywizji

W STĘP. Str.

1 . K o z k a z o d a w s t w o ......................................................

1

2. Sygnały i z n a k i...........................................................

2

ROZDZIAŁ

A.

POJEDYŃCZY STRZELEC. I.

Musztra.

1. M u s z t r a

CBW

www.cbw.pl

3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. 15. 16. 17. 18.

bez

broni.

Postawa s w o b o d n a .................................................... Postawa za sa d n icz a .................................................... Rodzaje k r o k ó w .......................................................... Marsz krokiem r ó w n y m ....................................... Marsz krokiem d o w o ln y m ....................................... Marsz krótkim krokiem ............................................ Marsz szybkim k r o k i e m ....................................... Zmiana k r o k u ........................................................... S t ó j ............................................................................... B i e g ............................................................................... Zwroty w m i e j s c u ................................................. 10 Zw roty w m a r s z u ...................................................... 11 Zwrot g ł o w y ................................................................ 11 S a lu to w a n ie ................................................................ Wywoływanie Strzelca z s z y k u ..............................12 Do m o d litw y ................................................................14

5 5 7

7 8 9 9

9 9 9

li

VI

VII Str.

Str.

2. M u s z t r a z k a r a b i n e m ( k a r a b i n k i e m ) . 19. 20. 21. 22. 23. 24. 25.

Postawa sw o b o d n a ...................................... .................... 15 Postawa zasadnicza . ............................. • • • 15 Uwagi o chwytach b r o n i ą .................................. 15 Na ramię broń ...................................................... 16 Do nogi b r o ń 17 Prezentuj b r o ń ........................................ ....................18 Powrót do postawy po prezentowaniu . . . . 19

26. 27. 28. 29. 30. 31. 32. 33. 34. 35. 36. 37. 38. 39. 40.

Do przysięgi . o nogi — broń“ , skręcając ją w czasie ruchu ostrzem w prawo.

CBW

www.cbw.pl

Część II

35

b) Powrót do postawy po salutowaniu wyko­ nywa się również na trzy tempa: — podniesienie szabli po najkrótszej drodze przed środek twarzy, w położeniu jak wyżej podanem, — wytrzymanie jednego tempa, — opuszczenie szabli po najkrótszej drodze do postawy „Na ramię — broń“ . c) Salutowanie w marszu musi być ukończone na sześć kroków przed przełożonym. Poszczególne tempa wykonywa oficer w takcie marszu, rozpo­ czyna więc salutowanie na dziewięć kroków przed przełożonym, pierwsze tempo przy stawianiu lewej nogi, postawienie prawej nogi przetrzymuje jako drugie tempo, trzecie tempo znów na lewą nogę z jednoczesnym zwrotem głowy w kierunku przełożonego. _d) Powrót do postawy po salutowaniu zaczyna się na trzy kroki za przełożonym i wykonywa się podobnie, również w trzech tempach. W wypad­ kach, gdy obowiązuje trzykrotne salutowanie sza­ blą, następuje drugie i trzecie bezpośrednio po pierwszem. Całe więc salutowanie w marszu wykonywa się w czasie dziewięciu kroków, wskutek czego musi być rozpoczęte na 15 kroków przed przełożonym. e) Salutowanie szablą wykonywują tylko ofice­ rowie występujący przed frontem oddziału i wy­ dający komendy; oficerowie, będący w szyku i podoficerowie mający szable, oddają honory w miejscu przez prezentowanie szablą i zwrot głowy, wykonywane jednocześnie ze swym oddzia­ łem; w marszu — przez zwrot głowy. 2*

Regulamin piechoty

36

Podoficer, występujący z szablą jako samo­ dzielny dowódca oddziału, oddaje honory przez przybranie postawy zasadniczej z bronią na ramie­ niu, oraz zwrot głowy, względnie skierowanie wzroku na przełożonego (np. przy składaniu mel­ dunku). 53. Prezento­ wanie.

Oficerowie nieuprawnieni postanowieniami § 52 do salutowania szablą, oraz podoficerowie, wykonywują szablą chwyt „ Prezentuj — broń“ w tych wszystkich wypadkach, w których ich oddział pre­ zentuje broń, jednocześnie z nim. Na komendę „Prezentuj — broń“ należy wy­ konać pierwsze tempo salutowania według § 52 i zatrzymać szablę w tem położeniu, dopóki nie padnie komenda „Na ramię — broń“ , którą wy­ konać jak trzecie tempo powrotu do postawy po salutowaniu (§ 52). 6.

54. Postawa i chwyty.

Chwyty

chorągwią.

a) W postawie zasadniczej z chorągwią u nogi chorąży trzyma chorągiew postawioną przy prawej nodze, na trzewiku drzewca, na wysokości szpica buta prawej nogi. Drzewce przytrzymuje prawa ręka dłonią powyżej pasa głównego; łokieć prawej ręki lekko przyciśnięty do ciała. W postawie swobodnej chorągiew pozostaje przy prawej nodze. b) Gdy oddział wykonywa chwyt „Na ramię — broń“ chorąży kładzie chorągiew prawą ręką, po­ magając sobie lewą, na prawe ramię. Chorągiew spoczywa trzewikiem drzewca w tulei na bandol-

CBW

www.cbw.pl

Część

n

37

jerze. Płachta chorągwi musi być oddalona przy­ najmniej na szerokość dłoni od barków chorążego. Gdy oddział wykonywa chwyt „Do nogi — broń“ , chorąży przenosi chorągiew prawą ręką, pomagając sobie lewą, do postawy u nogi. c) W dłuższym marszu nosi chorąży chorągiew na prawem, lub lewem ramieniu. W marszu i podczas słoty, na rozkaz dowódcy, zakłada się na chorągiew pokrowiec. Na komendę „Prezentuj — broń“ stawia się chorągiew drzewcem pionowo przy prawem ramie­ niu, prawa ręka obejmuje trzewik, lewa przytrzy­ muje drzewce na wysokości ramienia. W tem po­ łożeniu pozostaje chorągiew, dopóki nie padnie komenda „Na ramię — broń“ , po której przenosi się chorągiew w położenie jak § 54. Położenie chorągwi w czasie prezentowania w marszu jest takie same, jak w miejscu z tem, że chwyt musi być ukończony na sześć kroków przed odbierającym honory a powrót do postawy na ramię następuje trzy kroki za nim. Salutowanie wykonywa chorąży z postawy pre­ zentuj broń. W miejscu, gdy odbierający honory zbliży się na sześć kroków, wykonywując zwrot na prawo wskos, pochyla chorągiew przy pomocy obu rąk wprzód tak, aby płachta chorągwi była o szerokość dwóch dłoni od ziemi. W tej postawie wytrzymuje tak długo, dopóki odbierający honory nie minie trzeciego żołnierza, stojącego w lewo od chorągwi, poczem bez osobnego rozkazu prze­ nosi chorągiew zpowrotem do postawy prezento­ wania.

55. Prezento­ wanie.

56. Salutowanie.

Regulamin piechoty

Część II

W marszu podczas defilady salutowanie cho­ rągwią odbywa się przez opuszczenie chorągwi z postawy na ramieniu w sposób podany dla salu­ towania w miejscu. Chorąży pochyla chorągiew na sześć kroków przed przełożonym, a bierze ją, bez osobnego rozkazu, na ramię 3 kroki za nim.

strzelcowi natychmiastową przewagę nad prze­ ciwnikiem.

38

57. Uwaga.

Postanowienia, zawarte w tym rozdziale odnoszą się do pojedynczego żołnierza wogóle. 11. Walka. 1.

58. Ogólnie.

Wskazówki

ogólne.

Zwycięstwo osiąga się przez łączny wysiłek wszystkich żołnierzy dla wspólnego celu. Warunki walki, ograniczając bezpośredni wpływ dowódcy, podnoszą znaczenie wysiłków pojedyn­ czych strzelców. Wynik łączny zależy od ich bitności, sprawności osobistej i umiejętności współdziałania. Podstawą wartości osobistej strzelca jest kar­ ność, siła ducha, sprawność fizyczna i umiejętność użycia środków walki. Siła ducha wyrazić się musi w zapale bojowym i harcie wytrwania do ostatka przy bezwzględnej woli wykonania zadania. Przebiegłość, spryt i zmysł bojowy ułatwiają wykonanie każdego za­ dania na polu walki. Sprawność fizyczna i umiejętność użycia środ­ ków walki potęgują siły ducha, pewność siebie i śmiałość w działaniu. Zwłaszcza osiągnięcie pełnej sprawności w strzelaniu może zapewnić

CBW

www.cbw.pl

39

Współdziałanie musi być oparte na karności i ścisłem koleżeństwie. W walce każdy poprzeć musi poryw dowódcy lub kolegów. a) Zaskoczenie ma niezmierny wpływ na wynik 59. każdego działania, gdyż zawsze wstrząsa nerwy Zaskoczenie. i osłabia zdolność oporu przeciwnika, a często wy­ trąca mu broń z ręki. Wszyscy strzelcy powinni rozumieć znaczenie za­ skoczenia, a przedewszystkiem mieć głęboko wpo­ jone poczucie konieczności zachowania tajemnicy, jako podstawy zaskoczenia. Wychowanie powinno rozbudzić w nich instynkt działania znienacka. Każdy strzelec musi dążyć do rozwinięcia jak największej pomysłowości i przebiegłości, by osłonić swe najprostsze działania i umieć mylić przeciwnika. Szczegółowe wskazówki są podane w następnych rozdziałach. b) Wobec groźby zaskoczenia ze strony prze­ ciwnika każdy strzelec musi być czujny, wiedzieć jak się zachować i być gotowym do natychmiasto­ wego działania. Strzelcy winni być tak wychowani, by w razie zaskoczenia umieli panować nad sobą, zachowali pewność oraz spokój i skupiali się przy dowódcach. Należy unikać bezładnej strzelaniny, szczególnie w ciemności.

Regulamin piechoty

Część II

Jedynym odruchem Strzelca w razie nagłego zetknięcia się z przeciwnikiem winno być rzucenie się nań i pokonanie go w walce wręcz. Każdy po­ winien wiedzieć, że o wyniku walki decyduje wtedy nie siła, lecz zuchwałość w uderzeniu i szybkość ciosów.

odszukać i skrycie podchodzić (skradać się). Za zasłonami, kryjącemi Strzelca na całą wysokość można podchodzić w postawie wyprostowanej, w miejscach kryjących po pierś, trzeba się po­ chylić, przy niższych zasłonach ruch całkowicie skryty może być wykonany jedynie pełzaniem. W terenie otwartym i naogół płaskim ruchu ukryć nie można. Dobry żołnierz może zmniejszyć swoją widoczność nawet w terenie zupełnie otwartym.

40

2. 60. Znaczenie i wykorzy­ stanie terenu.

W iadomości

podstawowe.

1) Istotne znaczenie ma teren, widziany ze stanowiska Strzelca, w postawie odpowiedniej do rodzaju i wielkości zasłony. Pokrycie i formy terenu tworzą horyzont, poza który wzrok nie sięga. Stanowią one zasłony, w których kryć się może przeciwnik. Z dalszych zasłon grozić może niespo­ dziewany ogień, z bliskich prócz tego nagłe uderze­ nie. Niespodzianki mogą być tem większe, im prze­ ciwnik umie działać bardziej skrycie. 2) Strzelec musi zawsze działać skrycie, t. j. usunąć się z pod obserwacji przeciwnika, lub co najmniej obserwację mu utrudnić. Miejsca oświetlone, jasne tło i podłoże, śnieg, postawy stojąc lub klęcząc, a zwłaszcza ruch zdradzają obecność strzelca, nawet na dalszych odległościach. Miejsca wyniosłe i gołe, odosobnione drzewa i krzaki przyciągają uwagę i wzrok przeciwnika. Obecność Strzelca zdradzić mogą również błysz­ czące części oporządzenia, bagnet na karabinie zwłaszcza w pełnem oświetleniu, w nocy szczęk broni i oporządzenia. a) W podsuwaniu się do przeciwnika teren daje wiele skrytych podejść. Strzelec musi umieć je

CBW

www.cbw.pl

41

b) Skryte umieszczenie się w terenie ułatwiają fałdy i zasłony; teren, nawet pozornie płaski i otwarty, daje wiele możliwości ukrycia dla Strzelca. Trzeba się tylko nie wyróżniać zbytnio od tła i nie zdradzać ruchem. c) Zasady wykonania ruchu w polu ognia prze­ ciwnika podają §§ 81 i 82. Podstawowe znaczenie ma nabycie przedewszystkiem technicznej sprawności w wykonywaniu skoków, połączone z wykorzysta­ niem najdrobniejszych wyrw, lejów i wklęśnięć terenu, oraz innych osłon. 3) Przed lotnikiem strzelcowi ukryć się łatwo. Trzeba tylko wykorzystać cień drzew, budynków, kultury, strome spady, które mogą Strzelca ukryć całkowicie. By zwalczać przeciwnika trzeba go przedtem wykryć i rozpoznać. Strzelec obserwuje najczęściej w postawie leżącej. Nabycie sprawności rozpo­ znawczej w tej postawie ma pierwszorzędne zna­ czenie. a) Najłatwiej spostrzega się ruch, oraz to wszystko, co się wyróżnia w terenie. Nietrudno

61. Obserwacja i wyszuki­ wanie celów.

Regulamin piechoty

Część II

dostrzec przeciwnika na podłożu i tle o jasnych barwach, w dobrem oświetleniu, zwłaszcza, gdy zjawia się w postawie klęczącej, lub stojącej. By wykryć przeciwnika, który działa skrycie i maskuje się, trzeba wprawnego oka. Cele nawet dobrze maskowane ujawniają się przez ruch i zmiany, które powodują w terenie. By rozpoznać tak skrytego przeciwnika trzeba umieć wykryć te zmiany.

wymaga wprawy. Trzeba zawsze podać kierunek celu i odległość, oraz w razie potrzeby, jego odchy­ lenie od dobrze widocznego przedmiotu tereno­ wego. Kierunek wskazać można również przez nasta­ wienie karabina na cel.

42

b) Przy obserwacji odcinka najłatwiej prze­ glądać teren w pewien stały sposób np. od prawej granicy ku lewej. W daleldem polu widzenia prze­ gląda się teren pasami: nasamprzód to, co jest na pierwszym planie, następnie na dalszych. c) Dla wczesnego wykrycia przeciwnika szczególne znaczenie ma dobre przypatrywanie się zasłonom, z poza których ukazać się może niespo­ dzianie. Ciemność, mgła, śnieżyca, las — utrudniają obserwację. Dobre nadsłuchiwanie może wtedy znacznie ułatwić wykrycie na czas przeciwnika. d) Obserwuje się najlepiej z punktu, który za­ pewnia dobry widok na cały odcinek i ukrycie przed wzrokiem nieprzyjaciela. W ciemności z punktów wyniosłych widać gorzej. W terenie nierównym lepiej wtedy obser­ wować z podnóża, mając wznoszący się stok przed sobą. e) Każdy strzelec, znajdujący się naprzeciw nieprzyjaciela winien meldować swemu przełożo­ nemu o każdym fakcie, który zwraca jego uwagę. Szybkie określenie i wskazanie dostrzeżonego celu

CBW

www.cbw.pl

43

Odchylenie wbok najlepiej określać na sze­ rokość dłoni lub palców wyciągniętej ręki, gdy strzelec znajduje się w najbliższym odstępie od przełożonego. Przy większym odstępie lepiej okre­ ślać odchylenie przez podanie w metrach przybli­ żonej odległości celu od dobrze widocznego przed­ miotu terenowego w kierunku jednej ze stron świata. Trafna ocena odległości zwiększa skuteczność ognia i oszczędza amunicję. Ocenę odległości ułatwia w dużym stopniu zna­ jomość odległości podstawowych, oraz zapamię­ tanie stopnia widoczności Strzelca we wszystkich postawach i na różnych odległościach. Na trafność oceny wpływają: rodzaj terenu i oświetlenia, pogoda, pora dnia, wielkość celu, wreszcie postawa oceniającego. Nie zapamiętanie tych czynników, ale nabycie wprawy w ich uwzględnieniu ma istotne znaczenie dla trafnej oceny odległości. Każdy strzelec musi umieć trafnie oceniać odle­ głości przedewszystkiem w postawie leżącej. Wszyscy winni być przyzwyczajeni do właściwej oceny odległości w ciemności.

62. Ocena odległości.

44 63. Orientowa­ nie się.

Regulamin piechoty

Strzelec musi orjentować się dobrze w każdym terenie, a w szczególności w terenie pokrytym, w nocy, we mgle, w czasie zawiei. a) Podstawą orjentowania się jest świadomość swego położenia w stosunku do stron świata. Strzelec odosobniony musi w każdej chwili zdawać sobie sprawę gdzie jest jego oddział i jak dojść do niego. Łatwo dojść do punktów, które się widzi w tere­ nie. Trafienie do punktów nieznanych i niewidocz­ nych z danego miejsca wymaga wprawy. By nie zbłądzić, strzelec musi dobrze zapamiętać kierunek i drogę do nich, opisaną mu nawet z mapy, lub planu. Dla ułatwienia sobie orjentacji w drodze po­ wrotnej dobrze jest od czasu do czasu spojrzeć wtył. b) W polu obserwacji przeciwnika strzelec musi umieć wybierać dojścia ukryte. c) Szczególnie rozwiniętego zmysłu orjentacyjnego wymaga działanie w ciemności. Oczy i uszy muszą być przyzwyczajone do zmienionych wra­ żeń, odmiennego wyglądu ludzi, przedmiotów i form terenu. W orjentowaniu się znacznie mogą pomóc przed­ mioty terenu zapamiętane za dnia, oraz umie­ jętność rozróżniania szmerów i innych wrażeń słuchowych. d) W każdym wypadku orjentowanie się ułatwia kompas; poza tem orjentować się można również według słońca, gwiazd, księżyca, pochylenia drzew

CBW

www.cbw.pl

Część II

45

na równinach, bujniejszego rozwinięcia gałęzi w jednym kierunku, pozostałego śniegu na sto­ kach i t. d. Sprawność bojowa Strzelca wymaga umiejętności utrzymania kierunku w ruchu. Nieuwaga i brak wprawy pociąga za sobą zawsze zboczenie z kie­ runku. a) Posuwając się w określonym kierunku, za­ zwyczaj dość odległym, strzelec musi wybrać sobie kika pośrednich punktów kierunkowych, które za­ pewnić mogą wykonanie ruchu bez zboczeń, nawet gdy wskazany punkt kierunkowy zniknie mu z przed oczu. b) W ramach drużyny, lub grupki strzelców, wskazany punkt kierunkowy jest kierunkiem dla Strzelca kierunkowego. Reszta strzelców musi sobie obrać kierunki tak, by utrzymać się w ruchu w odpowiednich odstępach od Strzelca kierunko­ wego. c) Pod ogniem przeciwnika drobne, chwilowe zboczenie z kierunku może być wskazane dla wy­ korzystania skrytych podejść, lub zmylenia prze­ ciwnika. W terenie naogół otwartym, czasem przez jedno dobrze skryte podejście, może przesunąć się nawet kilku strzelców. Każdy strzelec musi jednak zawsze pamiętać, by swój ogólny kierunek zachować; przez chwilowe zboczenie dla lepszego wykorzystania terenu, ruchu nie opóźnić; sąsiadom nie przeszkadzać i nigdy nie doprowadzić do zbytniego skupienia, lub rozcią­ gnięcia drużyny.

64. Utrzymanie kierunku.

46

65. Stanowisko ogniowe.

Regulamin piechoty

Dla prowadzenia ognia strzelec zajmuje stano­ wisko ogniowe. a) Każde stanowisko ogniowe musi zapewnić widok i ostrzał w nakazanym kierunku. Z dwu takich stanowisk lepsze jest to, które leży w miejscu bardziej nieoczekiwanem dla przeciwnika i jest lepiej skryte (przed wzrokiem i ogniem). Zasłona tj. ukrycie przed wzrokiem uniemożliwia przeciwnikowi ogień celowany. Ochrona osłabia działanie jego ognia. Najlepsze stanowisko traci na wartości, gdy zdradza obecność Strzelca. b) Strzelec, zaprawiony w doborze stanowisk, znajdzie je w każdym terenie. Nawet w terenie otwartym i pozornie płaskim istnieją zagłębienia, leje, doły, fałdy terenu, które mogą ułatwić dzia­ łanie bronią, ukrycie przed wzrokiem i ochronę. Lepsze — strzelec wykorzysta odrazu, gorsze — przystosuje do użycia.

.

66

Ulepszanie stanowisk— maskowanie.

Strzelec musi nabyć wprawy w szybkim i nie wpadającym w oko przystosowaniu stanowisk w razie potrzeby, dla ułatwienia działania bronią (podpórka pod karabin) i wzmocnienia ich war­ tości ochronnej. W każdym wypadku należy dążyć do niezmie­ niania charakteru zajętego stanowiska. Nic tak nie zdradza, jak sztuczna i nieumiejętna zmiana jego naturalnego wyglądu. Wyrzucona ziemia zawsze zdradza; trzeba ją maskować przez upodobnienie do otaczającego

CBW

www.cbw.pl

47

Część II

terenu przy pomocy podręcznego materjału, jak darń, piasek, liście, gałązki, śnieg. Pamiętać, by przez niezręczność nie uwidocznić jeszcze bardziej tego, co miało być ukryte przez maskowanie. 3.

Użycie

broni

i sprzętu.

Pomimo rozwoju broni maszynowych, karabin powtarzalny nie stracił nic na wartości i znaczeniu w boju. Jest on w dalszym ciągu główną i groźną bronią w ręku piechura — doskonałem i niezastąpionem narzędziem walki. a) Ogień pojedyńczy z karabina jest najsku­ teczniejszym środkiem do zwalczania szybko znika­ jących celów pojedyńczych na bliskich odległo­ ściach. Strzelec wyborowy może osiągnąć strzały sku­ teczne do 800 metrów do celów polowych, a do ce­ lów większych nawet do 1200 m. Gdy wymagają tego okoliczności walki, karabin może również służyć skutecznie w ogniu zbiorowym na większe odległości. b) Zamiłowanie

do

broni

podnosi

wartość

Strzelca. Każdy piechur musi być tak wychowany,

by się zrósł ze swym karabinem, znał i umiał cenić jego wartość, i miał do niego, swej ręki i oka pełne zaufanie. c) Tylko bardzo troskliwe obchodzenie się z ka­ rabinem zachowuje jego wartość ogniową na długo.

67. Karabin (karabinek).

Regulamin piechoty

Część II

Zwarcie się z nieprzyjacielem oko w oko jest zawsze czynem, który świadczy o najwyższej war­ tości piechoty.

musi mieć maskę odpowiednio dopasowaną, nigdy się z nią nie rozstawać i umieć jej dobrze używać. W nocy strzelcy powinni mieć maski na sobie, lub pod ręką tak, by w razie potrzeby natychmiast, nawet w ciemności mogli je włożyć.

48

.

68

Bagnet, sztylet.

a) Bagnet w tej walce jest dla piechura narzę­ dziem doskonałem. Bagnet jest środkiem rozstrzygającym przy każdem nagłem zetknięciu się z przeciwnikiem, gdy na strzał niema czasu. W lesie, a szczególnie w ciemności bagnet staje się głównym środkiem walki. Ogień jest wtedy mało skuteczny, niweczy zaskoczenie i łatwo dezorjentuje wszystkich. b) Sztylet nadaje się szczególnie do walki w oko­ pie, w zabudowaniach, oraz, przy wykonaniu spe­ cjalnych zadań, gdzie karabin jest mniej poręczny. 69. Granat ręczny.

Granat ręczny jest środkiem walki na najbliższe odległości. Szczególnie nadaje się do zwalczania nieprzyjaciela za ochroną, w okopie, w miejscach zamieszkałych. W obronie jest doskonałym środkiem dla odpar­ cia szturmu. Można go również użyć do zwalczania przeciwnika, skupiającego się ewentualnie na bli­ skich martwych polach przed stanowiskiem. Granat ręczny potęguje niebywale wpływ mo­ ralny na przeciwnika przy każdym nagłym napa­ dzie (zwłaszcza w ciemności).

70. Maska prze­ ciwgazowa.

a) Maska przeciwgazowa jest najskuteczniej­ szym środkiem ochronnym przed działaniem ga­ zów, jeżeli jest dobrze użyta. To też każdy strzelec

CBW

www.cbw.pl

49

Tylko troskliwe obchodzenie się z maską zacho­ wuje jej wartość ochronną na długo. b) Strzelcy muszą być przyzwyczajeni do dzia­ łania w masce, nawet przez czas dłuższy, gdy zajdzie tego potrzeba. c) Wszyscy strzelcy muszą umieć rozpoznać na­ pad gazowy, być zawsze czujni na sygnały pogo­ towia i alarmu i umieć alarm rozpowszechnić. Każdy strzelec, który zauważy u nieprzyjaciela jakiekolwiek prace, zdradzające przygotowania gazowe, musi natychmiast meldować o tem prze­ łożonym. d) Strzelec nosi maskę w pogotowiu gazowem na rozkaz, oraz zawsze, gdy działa w odosobnie­ niu (szperacz, goniec, obserwator i t. p.). e) Maski nakłada się na sygnał alarmu. Każdy strzelec, jeżeli zauważy najmniejsze nawet oznaki gazu, winien natychmiast nałożyć maskę bez osobnego sygnału. f ) Maski zdejmuje się dopiero na rozkaz. g) W razie zepsucia się maski strzelec może osłabić nagłe działanie gazu przez osłonięcie ust i nosa zwilżoną chustką, lub ziemią, oraz ostrożny oddech, dopóki się gaz nie ulotni.

Część II 50

71.

*nrg>lf”

72. Ręczny karabin maszynowy.

jest podręcznem narzedziei przy n1ppg7ArnTT>Hłł!yarl7rajułłH~~Tńa^Fo\vaniu stano­ wisk. MojŁe~-feyr~Tównież uźytu w nrńrn piiUzęby Pon w walce wręcz. a) Ręczny (lekki) karabin maszynowy jest bro­ nią o wydajnej sile ogniowej. Jego nagły i szybki ogień, skierowany zwłaszcza na większe cele, jest bardzo skuteczny. Szczególne znaczenie ma użycie ręcznego karabina maszynowego przeciwko kawalerji, szarżują­ cej z bliskiej odległości. Na wypadek działania w nocy, zapamiętanie pe­ wnych punktów w terenie, nie wpadające w oko wytyczenie kierunków, rozważenie różnych nachy­ leń broni w tych kierunkach, może znacznie zwięk­ szyć skuteczność ognia ręcznego karabina maszy­ nowego. b) Nie wolno trzymać ręcznego karabina ma­ szynowego na stanowisku, gdy się nie strzela. Zacięcia usuwa się w ukryciu. W tym celu należy broń zdjąć z przedpiersia. Strzelcom obsługi nie wolno skupiać się przy ręcznym karabinie maszynowym. Broń tę otacza się zawsze staranną opieką, by uniknąć zacięć i niepotrzebnych przerw w strze­ laniu. c^-Każdy strzelec musi umieć strzelać_z_ go VnraHTnaTriTCW!WMiwf>crn W-fWK^ffÓTriośĆi muszą być zaprawienijg^łżS^Ćlu^^faoBi- strzeky, przeznajezenrttaTćSowniczych.

CBW

www.cbw.pl

51

Regulamin piechoty

Ręcznego karabina maszynowego nie wolno zo­ stawić na polu walki. Gdy zabraknie celowniczego zastępuje go najbliższy strzelec. (granatniki są bronią dowódcy plutonu, któpa: moż\ rozstrzygaj ąco wpływać na tok walki pkftonu naNnałych odległościach. y ' Granatoiki mogą być użyte w gramdich sku­ tecznego ognia do zwalczania ważniejszych celów przed piechotą w szczególności ciężkich broni ma­ szynowych ukrHych za zasłoną.// Szczególnie celowe jest użyjźfe ognia granatni­ ków do zwalczaniaNajiskich/celów, ukrytych za osłoną, lub ukazuj ącysjy&ę nagle, bezpośrednio przed piechotą, gdy artylerja i moździerze %nie mogą ich już ostrzeKc, npNw natarciu przed sa­ mym szturmem, w ybronię przy odpieraniu sztur­ mu. / n. Ażeby w t^ch chwilach zapewnić skuteczne prowadzenie ognia przez granatniki, pożądane jest bardzo oszczędne gospodarowanie amunibją w to­ ku w^łki na dalszych odległościach. /V K^żdy strzelec musi znać granatnik i um iecobołfodzić się z nim (§ 212).

73.

^ P H m rc m n

4. O g i e ń . Wśród umiejętności użycia środków walki pierwsze miejsce zajmuje umiejętność celnego strzelania, które daje natychmiastową wyż­ szość duchową nad przeciwnikiem. Strzelanie niecelne podnosi na duchu przeciwnika i rozzu­ chwala go, oraz powoduje marnotrawienie amu­ nicji.

74. Ogólnie.

52

Regnlamin piechoty

Celnym może być tylko strzał oddany starannie i spokojnie w pełnem poczuciu wartości posiadanej broni i zaufania do niej. 75. Otwarcie i przerwanie ' ognia.

76. Podawanie rozkazów.

77. Prowadzenie ognia.

Strzelcy rozpoczynają ogień na rozkaz dowódcy lub samodzielnie w wypadkach przez dowódcę określonych. Bez rozkazu wolno poszczególnym strzelcom otworzyć ogień, jedynie w razie nagłego zetknięcia się z przeciwnikiem, lub dla zaalarmo­ wania. Strzelec musi natychmiast zaprzestać strzelania gdy cel mu zniknie, lub na rozkaz „Przerw ij — ogień“ . Czasem wskazane jest chwilowe zaprzestanie ognia dla zmylenia przeciwnika. Rozkazy, podawane w walce ogniowej powta­ rzają głośno wszyscy strzelcy. Trzeba przytem za­ wsze dodawać, dla kogo są przeznaczone. a) Po rozkazie otwarcia ognia, każdy strzelec w ramach ogólnego celu, podanego dla drużyny, wybiera samodzielnie cele, znajdujące się wprost przed nim, i zwalcza je kolejno pojedyńczemi celnemi strzałami oddawanemi z własnej inicjatywy. W wyborze celu kieruje się zawsze ważnością celu i możliwością jego trafienia. b) W wykonaniu ognia zbiorowego strzelcy przygotowują się do strzału na wskazany cel; na rozkaz rozpoczynają ogień i prowadzą go indywi­ dualnie.

CBW

www.cbw.pl

Część II

53

c) Obsługa ręcznego (lekkiego) karabina ma­ szynowego prowadzi ogień pod bezpośredniem kie­ rownictwem karabinowego. Sposób prowadzenia ognia, oraz przykłady roz­ kazów ogniowych podaje Instrukcja strzelecka część II, w odpowiednim podrozdziale; w każdym wypadku należy dążyć do ostrzeliwania broni ma­ szynowej przeciwnika. Obowiązki obsługi: — Karabinowy wybiera stanowisko i kieruje ogniem na podstawie rozkazu dowódcy dru­ żyny. Gdy drużynowy podaje cel ogólny, karabinowy w ramach tego celu wyszukuje cele szczegółowe dla ręcznego karabina maszynowego. Po otwarciu ognia obserwuje skutek ognia, podaje uwagi celo­ wniczemu, stwierdzając dobre położenie wiązki, lub nakazując jej poprawienie. Obowiązkiem jego jest stała troska o oszczędne używanie amunicji i jej uzupełnianie, o wodę do lekkiego karabina maszynowego, oraz utrzymywanie karności ognio­ wej i ścisłej łączności z dowódcą drużyny, wzglę­ dnie jego zastępcą. — Celowniczy prowadzi ogień; w toku walki ka­ rabinowy może zmieniać celowniczego dla dania mu wypoczynku. — Jeden z amunicyjnych dostarcza celownicze­ mu amunicji, lub (przy lekkim karabinie ma­ szynowym) pomaga mu w ładowaniu, a w ra­ zie potrzeby w bezpośredniem obsługiwaniu sprzętu.

Regulamin piechoty

54

— Drugi amunicyjny, ukryty wpobliżu stano­ wiska karabina, napełnia magazynki, dostar­ cza je pierwszemu amunicyjnemu i w razie potrzeby, na rozkaz karabinowego, donosi amunicję do stanowiska. Uwaga: — gdy ręczny karabin maszynowy nie strzela trzeba go kryć, zdejmując z przedpiersia, — obsługa nie może skupiać się na stanowisku. c) Po rozkazie „Przerw ij — ogień'1 wszyscy strzelcy obserwują przedpole i oczekują dalszych rozkazów. Ponowne ostrzeliwanie tych samych ce­ lów następuje na rozkaz „Dalej — strzelaj“ . Strzelec, który chwilowo nie strzela — kryje się, nie tracąc z oka swego dowódcy i obserwując skry­ cie nieprzyjaciela. Wymaga tego ciągła gotowość do zwalczania pojawiających się celów. 78. Karność ogniowa.

Każdy strzelec musi być tak wychowany, by umiał zachować zimną krew i liczył się z każdym strzałem: a) Karność ogniowa polega na bezwzględnem wykonywaniu rozkazów w walce ogniowej i na jak najdokładniejszem stosowaniu przepisów strze­ leckich przy właściwem zachowaniu się bojowem. b) Karność ogniowa wymaga: — najdokładniejszego wykorzystania terenu dla zwiększenia skuteczności ognia i własnej osłony, — czujnej uwagi na dowódcę, przeciwnika i są­ siadów,

CBW

www.cbw.pl

Caęść II

55

— starannego nastawiania celownika, sumien­ nego oddawania każdego strzału i obserwo­ wania skutków strzału, — sumiennego przekazywania meldunków (roz­ kazów), podawanych wzdłuż tyraljerki, — oszczędzania amunicji. Nie pamięciowe opanowanie tych przepisów, ale ścisłe i dokładne stosowanie ich w każdem działaniu świadczy o pełnej wartości Strzelca.

c) Szczególnie staranny, spokojny i karny ogień jest wskazany przy zaskoczeniu przeciwnika. Ner­ wowy pośpiech prowadzi zawsze do złego celowa­ nia i ściągania spustu. Strzelanie bez celowania jest karygodne. d) Działanie w nocy wymaga szczególnej uwagi, by nie strzelać bez potrzeby. Często jeden strzał dany przez nieostrożność może wywołać bezład­ ną i nerwową strzelaninę na ślepo i niepotrzebnie, lub może zdradzić własne działanie. Skrupulatna gospodarka amunicją i oszczędza­ nie jej musi się stać przyzwyczajeniem każdego Strzelca. Ambicją każdego Strzelca w prowadzeniu ognia pojedyńczego powinno być, by po każdej walce mógł powiedzieć do jakiego celu za każdym strzałem mierzył. Gdy walka trwa dłużej, a zapas amunicji jest mały, oszczędzanie jej należy posu­ nąć aż do sknerstwa. Strzelec musi zawsze meldować swemu dowód­ cy, gdy wystrzela połowę posiadanych naboi. Ciężko rannym i zabitym trzeba amunicję ode­ brać. Lekko ranny winien przed odejściem oddać amunicję kolegom, pozostawiając sobie 5 naboi.

79. Gospodarka amunicją.

Regulamin piechoty

56

5. Ogólnie.

81. Wykonanie ruchu.

Strzelec w natarciu.

Podstawą siły natarcia jest żywiołowa chęć ka­ żdego Strzelca dostania się za wszelką cenę do wal­ ki wręcz z 'przeciwnikiem. Sposób posuwania się pojedynczego Strzelca w ramach drużyny, lub grupki strzelców zależny jest od terenu i siły ognia nieprzyjaciela i nie pod­ lega żadnym schematom. a) Ogólny kierunek strzelec zachowuje w myśl zasad § 64. b) O wyborze następnej zasłony i sposobie prze­ sunięcia się do niej musi zdecydować zawsze zgóry, przed rozpoczęciem ruchu. Gdy podejście kryje Strzelca na całą wysokość, lub daje możność podsunięcia się chyłkiem, należy to wykorzystać. Gdy brak podobnych podejść, ruch w polu ognia przeciwnika musi być wykonywany skokami, bie­ giem. Długość skoku zależy od siły i celności ognia przeciwnika na dany teren. Im słabszy ogień i większa odległość od przeciwnika, tem skoki — dłuższe. Umiejętność i spryt w wykorzystaniu skrytych podejść, drobnych nawet osłon w kierunku natar­ cia, zręczność w wykonywaniu skoków muszą uła­ twić strzelcowi podtrzymanie rozpędu natarcia pomimo ognia przeciwnika. c) W obrębie celnego ognia strzelec powinien zdobyć się na jak największą pomysłowość i prze­ biegłość, by nieustannie mylić przeciwnika i nie dać mu czasu na strzał celowany. Skrycie przygo­

CBW

www.cbw.pl

Część II

57

tować się do skoku, zrywać się szybko w chwili i z miejsca najmniej oczekiwanego, biec błyskawi­ cznie i nagle znikać za wybraną zgóry zasłoną. d) Czasem w terenie naogół otwartym strzelcy znaleźć mogą na swych kierunkach brózdy, płytkie wyrwy w terenie, niskie zarośla i kultury rolne, które kryją całkowicie leżącego. Zręczne przeczołganie się przez nie może znacznie ułatwić skryte podsunięcie się do nieprzyjaciela. Ma to szczególne znaczenie na odległościach bliskich. W terenie bez osłon w dobrem polu widzenia przeciwnika, czoł­ gania trzeba unikać. e) Obowiązkiem Strzelca jest stałe zwracanie uwagi na dowódcę i sąsiadów, oraz skryte obser­ wowanie przedpola i przeciwnika, zwłaszcza w chwili przywarcia do ziemi. Napad lotniczy i gazowy nie mogą strzelców od­ wieść od dalszego prowadzenia walki; w razie na­ padu gazowego walczą w maskach aż do końca alarmu gazowego. a) Pierwsze otwarcie ognia następuje na rozkaz dowódcy po zajęciu stanowisk ogniowych przez strzelców. b) Stanowiska zajmuje się na rozkaz „na linję“ w myśl zasad §§ 139 i 65. Zajmowanie stanowisk ogniowych w toku dal­ szego posuwania się odbywać się winno jak naj­ bardziej skrycie. Strzelec nie powinien padać wprost na stanowisko, lecz podpełznąć na nie z ukrycia, jak najmniej zdradzając się przytem.

82. Otwarcie ognia i dalsze działanie.

Regulamin piechoty

Część II

Zależnie od odległości do następnego stanowi­ ska ogniowego strzelec może je osiągnąć jednym, lub kilku skokami. Zatrzymując się po drodze do dalej położonego stanowiska dla nabrania odde­ chu, strzelec kryje się, wykorzystując najdrobniej­ sze nawet osłony. Gdy brak osłon, to pauzy odde­ chowe powinny trwać jak najkrócej. Często umiejętne przystosowanie się do wybra­ nego stanowiska zapewni możność strzelania i ochronę. W razie potrzeby strzelec musi zrobić pod­ pórkę pod karabin i ewentualnie wzmocnić ochro­ nę. Nie wolno nigdy zapomnieć o maskowaniu. c) Działanie ogniowe strzelców i gospodarka na­ bojami powinny być nacechowane przedewszystkiem bezwzględną wolą prowadzenia ognia celowanego. Im bliżej przeciwnika, a kierownictwo trudniej­ sze, tem silniejsze musi być poczucie osobistej od­ powiedzialności każdego Strzelca za wartość jego ognia. Wobec czynnego przeciwnika strzelcy muszą ujawnić jak największą pomysłowość i przebie­ głość, by zdobyć i wykorzystać każdą okazję do celnego strzału, tem lepiej, im bardziej znienacka. d) W toku posuwania się strzelec musi umieć wyzyskać dla poderwania się do skoku każdą dogo­ dną chwilę — wsparcia ogniowego broni maszy­ nowych, wybuchy pocisków artylerji, moździerzy, granatników, osłabienie ognia przeciwnika, lub przerwy w jego ogniu; wreszcie dym, lub kurz, oślepiające przeciwnika. e) Po otwarciu ognia główna uwaga strzelców musi być zwrócona na zgranie ruchu z ogniem we

współpracy z kolegami, która polega na wzajemnem wspieraniu się w nieustannem parciu wprzód. Z poczucia solidarności koleżeńskiej płynąć musi śmiałość każdego w działaniu. Strzelec, ruszający wprzód wie, że będzie wspar­ ty ogniem przez kolegów; musi jednak pamiętać, by nie przeszkadzać ich działalności ogniowej i broni maszynowej. Strzelcy, którzy ruch wspierają muszą z całą energją zwalczać te cele, które mogą ich kolegom w ruchu najbardziej przeszkadzać.

58

CBW

www.cbw.pl

59

Przy współpracy z czołgami strzelcy powinni dą­ żyć do tego, by wpaść na nieprzyjaciela tuż za niemi. Każdą sposobność do posunięcia wprzód, wy­ walczoną przez czołgi muszą bezzwłocznie wyko­ rzystać. Od zdecydowania strzelców w tych chwi­ lach i szybkości wykonania ruchu przez nich zależy powodzenie. Zatrzymanie się lub przesuwanie wtył czołgów nie może odwieść strzelców od wykonania zadania; natarcie muszą prowadzić dalej bez czołgów. Gdy czołg zostanie napadnięty, strzelcy w naj­ bliższym promieniu winni go wesprzeć ogniem. Najlepsze jest wykorzystanie istniejących osłon. W terenie bez osłon strzelec okopuje się z własnej inicjatywy, lub na rozkaz dla przetrwania pod sil­ nym ogniem przeciwnika, zwłaszcza w czasie na­ tężonej walki ogniowej. Gdy jeden strzelec okopuje się, drugi musi ogień podtrzymać.

83. Współdzia­ łanie z czołgami.

84. Okopywa­ nie się.

Regulamin piechoty

Część II

Okopywanie się nie może wpłynąć na osłabienie rozpędu natarcia. Żadnej okazji rzucenia się wprzód stracić nie wolno dla najlepszej nawet ochrony.

b) Gdy nieprzyjaciel w chwili szturmu zaczyna uciekać, należy jednym skokiem dobiec do najbliż­ szych stanowisk ogniowych i zwalczać go celnym ogniem. c) Gdy szturm się nie uda strzelcy przywierają do ziemi i bronią się na miejscu zaciekle i wy­ trwale. Cofać się nie wolno. d) W razie przeciwnatarcia broni pancernej strzelcy zachowują się w myśl zasad § 89.

60

85. Szturm.

Im bliżej przeciwnika, tern uwaga i czujność strzelców musi być bardziej napięta, by uchwycić każdą sposobność poderwania się do szturmu. Przed szturmem nakłada się bagnety. a) Najdogodniejsze są chwile zachwiania się przeciwnika, lub osłabienie jego oporu pod skute­ cznym ogniem. Strzelcy rzucają się wtedy wprzód nie zważając na nic, by jednym skokiem wpaść na nieprzyjacie­ la; impuls dany przez dowódcę lub sąsiadów muszą poprzeć wszyscy. Strzelcy muszą być tak wychowani, by przez nie­ powstrzymany pęd i okrzyk „hura“ umieli stwo­ rzyć wrażenie wszystko miażdżącej siły, której nic nie zdoła się oprzeć. W biegu każdy, winien łą­ czyć do tych, co pierwsi wtargną na stanowi­ sko nieprzyjaciela, by napadać gromadnie. Wał­ czy wszystkiem co ma pod ręką: bagnetem, kolbą, nożem, łopatką, pięścią. Każdy przeciwnik, który się nie podda, musi być zabity. Przeciwnika, broniącego się w okopie, lub w za­ budowaniach zwalcza się granatem, nie powstrzy­ mując ruchu. Przy przebywaniu przeszkód z drutu strzelcy, wyposażeni w nożyce, winni podpełznąć szybko i sprawnie, by wykonać swoje zadanie.

CBW

www.cbw.pl

61

W natarciu nocnem strzelcy powinni zachować ciszę i porządek, oraz stale zwracać uwagę na swe­ go dowódcę. W toku posuwania się muszą umieć utrzymać kierunek i ścisłą łączność z kolegami. W razie oświetlenia przedpola natychmiast padają. Gdy nieprzyjaciel rozpocznie ogień, nie wolno się wahać, lecz przeć zdecydowanie wprzód stoso­ wnie do rozkazu. Z chwilą dojścia do nieprzyjaciela strzelcy win­ ni się rzucić do szturmu z bagnetem, bez okrzyku „ hura“ . Bez wyraźnego rozkazu nikomu strzału dać nie wolno. Wszyscy strzelcy muszą być oswojeni z ciemno­ ścią i tak wychowani, by w działaniu nocnem umieli wykazać pełne poczucie pewności.

86 .

Natarcie w nocy.

6. S t r z e l e c w o b r o n i e . Strzelec musi wyznaczone mu stanowisko przy­ stosować do walki. Szybkie i sprawne urządzenie i zamaskowanie stanowiska ma podstawowe zna­

87 Przygotowa­ nie do walki.

62

Regulamin piechoty

czenie dla ułatwienia walki ogniowej i ochrony Strzelca.

Strzelec musi przedewszystkiem urządzić stano­ wisko ogniowe, rozejrzawszy się w przedpolu, oce­ nić odległość do ważniejszych przedmiotów w polu widzenia, a następnie wykopać wnęk strzelecki, który się później pogłębia. Połączenia rowami wszerz i w głąb w obrębie gniazda oporu wykonuje się w miarę potrzeby na rozkaz dowódcy (§ 172). Na wypadek walki w nocy zapamiętanie wyglą­ du przedpola i ważniejszych przedmiotów terenu pozwoli strzelcowi uniknąć wielu niespodzianek.

.

88

Gotowość bojowa.

89. Prowadzenie walki.

Strzelec winien stosować się ściśle do wydanych rozkazów gotowości bojowej. Obowiązkiem wszystkich jest znać sygnały alar­ mowe (natarcie, alarm lotniczy, gazowy i prze­ ciwpancerny) i wiedzieć jak się zachować w każ­ dym wypadku. Maskę gazową każdy musi mieć zawsze w pogo­ towiu. Strzelcy pogotowia pełnią służbę w miejscu wyznaczonem, w stałej gotowości do natychmiasto­ wego rozpoczęcia walki. Broń i oporządzenie mu­ szą mieć stale pod ręką. Wszyscy strzelcy, pełniący służbę obserwacyjnoalarmową muszą być szczególnie czujni w nocy, we mgle i przed świtem. W obronie wyznaczonego stanowiska strzelec musi wytrwać, aż do zwycięskiego odparcia prze­ ciwnika. Cofnąć mu się nie wolno.

CBW

www.cbw.pl

Część II

63

a) Na sygnał alarmu strzelcy zajmują stanowi­ ska w gotowości do natychmiastowego otwarcia ognia. Każdy strzelec winien uważać za punkt ho­ noru niedopuszczenie szturmującego nieprzyja­ ciela do zaskoczenia go nieprzygotowanego do walki. b) Otwarcie ognia następuje w zasadzie na roz­ kaz (sygnał) dowódcy. W razie nagłego natarcia z bliskiej odległości strzelcy mogą rozpocząć ogień z własnej inicjatywy. Najcięższy ogień, napad lot­ ników i gaz nie może strzelcowi przeszkodzić w użyciu broni, gdy nieprzyjaciel naciera. Im cięższe warunki walki, a wpływ dowódców trudniejszy, każdy strzelec musi wykazać — tem większe poczucie osobistej odpowiedzialności za utrzymanie swego stanowiska, tym większy upór i ambicję w zwalczaniu nieprzyjaciela i niedopu­ szczeniu go do własnych stanowisk. Do lotników strzelcom pojedynczym strzelać nie wolno bez rozkazu. W razie napadu gazowego strzelec nakłada maskę i walczy w niej aż do koń­ ca alarmu gazowego. c) Szturmującego nieprzyjaciela należy zwalczać celnym i spokojnym ogniem, by mu zadać jak naj­ większe straty i niedopuścić do własnych stano­ wisk. Docierających do własnych stanowisk żołnierzy przeciwnika trzeba zniszczyć granatem, strzałem zbliska i w walce wręcz. W ostatniej chwili szturm odpiera się granatem i rzuceniem się na nieprzy­ jaciela z bagnetem.

Regulamin piechoty

64

d) W wypadku natarcia w nocy strzelcy muszą wykazać pełną sprawność w bezzwłocznem zajmo­ waniu stanowisk w ciszy i porządku. Muszą umieć zachować spokój, i zimną krew, pilnie w-patrzeć się w przedpole i zwracać uwagę na dowódcę. W razie nagłego natarcia nieprzyjaciela z bli­ skiej odległości muszą go zwalczać ogniem, nawet bez rozpoznania celu. W prowadzeniu ognia winni zachować umiar i spokój, by uniknąć bezładnej strzelaniny. e) Strzelcy powinni być tak wychowani, by po­ jawienie się broni pancernej nie zachwiało ich ró­ wnowagi i nie potrafiło ich odwieść od wykonania zadania. W razie natarcia samych czołgów, wszyscy win­ ni brać udział w ich zwalczaniu przy pomocy cel­ nego ognia skierowanego w szczeliny obserwa­ cyjne. Gdy za czołgami posuwa się piechota — czołgi zwalczają razem z innemi broniami strzelcy wy­ borowi; pozostali strzelcy muszą zwalczać przedewszystkiem piechotę, by ją oddzielić od czołgów i niedopuścić do własnych stanowisk. 7. 90. Ogólni*.

W a l k a z k a w a l e r j ą.

Strzelcy winni być z działaniem kawalerj i oswo­ jeni i tak wychowani, by ich nie zastraszało nie­ spodziewane zjawienie się kawalerji. Należy ich tak zahartować, by psychicznie wytrzymywali wrażenie impetu szarży, umieli zachować zimną krew i zdecydowaną wolę walki. Muszą oni wie­ dzieć, że uciekanie przed kawalerją grozi zagładą.

CBW

www.cbw.pl

Część II

65

a) W walce przeciwko kawalerji, nacierającej w szyku konnym, szczególne znaczenie ma spokoj­ ny i celowany ogień. Z karabina i ręcznego karabina maszynowego strzela się celownikiem zwykłym. Celuje się zasa­ dniczo w pierś galopującego konia. b) Najlepiej strzelać w postawie leżącej, która daje strzelcom większą pewność siebie, zapewnia większą celność, a jeźdźcom utrudnia uderzenie bronią białą. Klęcząc, lub stojąc strzela się wyjąt­ kowo z poza odpowiednich zasłon, zabudowań itp. c) W razie nagłego pojawienia się kawalerji chodzi o jak najszybszą gotowość strzelców do otwarcia ognia. W tym celu muszą oni być przy­ zwyczajeni do nagłego zajmowania stanowisk w kierunku zagrożonym. Na rozkaz „na stanowisko“ zajmuje się wtedy stanowiska w bezpośre­ dniej bliskości, bez względu na odstępy między strzelcami. Napotkane przeszkody, jak rowy, wyrwy, drzewa, krzaki, płoty i t. p. należy wyko­ rzystać, by utrudnić jeźdźcom dotarcie do stano­ wisk i bezpośrednie uderzenie koniem, lub bronią białą. d) Jeźdźców, wpadających bezpośrednio na pie­ chotę należy razić strzałami i granatami. Przeciw­ ko pierwszej fali jeźdźców korzystne jest rzucenie granatów, gdy zbliżą się na 80 m. W braku naboi w karabinie i niemożności uży­ cia granatów, strzelec uderza kawalerzystę bagne­ tem, kolbą nawet lufą. Ree. pie h —3.

Zachowanie się wobec kawalerji.

66

Regulamin piechoty

Unikać należy powstawania do walki wręcz i skupiania się, gdyż to ułatwia kawalerj i uderze­ nie, a utrudnić może strzelcom zwalczanie jej ogniem. 8. 92. Ogólnie.

Rozpoznanie

i

ubezpieczenie.

a) Powodzenie rozpoznania zależy w całej peł­ ni od zachowania się i sposobu działania każdego zwiadowcy. Dobrych zwiadowców cechuje wy­ trzymałość i męstwo, zręczność i przedsiębiorczość, oraz szybka orjentacja. W działaniu obowiązuje każdego cisza i spokój, czujność i orjentowanie się w terenie, oraz stała gotowość do walki. b) W nocy i w lesie trzeba zdwoić środki ostro­ żności. Trzeba się wtedy więcej kierować słuchem, niż wzrokiem. Strzelcy muszą być tak wychowani, by nie robić hałasu, który zdradza i przeszkadza słuchowi. W lesie trzeba unikać również stąpania po suchych gałęziach; w nocy — szczęku broni i oporządzenia, a nawet odgłosu równego kroku. c) Podchodzenie nieprzyjaciela na stanowi­ skach, zwłaszcza w nocy i w lesie wymaga wielkiej ostrożności połączonej z częstem przystawaniem i nadsłuchiwaniem. W blasku rakiet i reflektorów trzeba przypadać nieruchomo do ziemi, by znów w chwili nieuwagi przeciwnika posunąć się na­ przód. Do napadu na wyśledzone czujki dobiera się strzelców odznaczających się siłą fizyczną i umie­ jących się czołgać w ciszy. Powodzenie zależy wte­ dy w dużym stopniu od ich sprytu i przebiegłości.

CBW

www.cbw.pl

Część II

67

a) Szperacze mają zadanie ubezpieczenia od­ działu (patrolu) przed zaskoczeniem (szczególnie w terenie nieprzejrzystym, w nocy, we mgle) i ba­ dania terenu. Jedno zadanie szperaczy otrzymuje najmniej Z-ch strzelców, którzy działają zawsze razem; je­ den z nich jest dowódcą. Szperacze muszą mieć stale w pogotowiu — ka­ rabin naładowany z nałożonym bagnetem i maskę przeciwgazową. b) W toku posuwania się szperacze winni czuj­ nie obserwować przedpole w kierunku wyznaczo­ nym ; muszą przytem wykorzystać teren i utrzy­ mać łączność wzrokową z dowódcą oddziału (pa­ trolu). Między sobą szperacze porozumiewają się znakami lub półgłosem. c) W dzień szperacze powinni działać na odle­ głość najbliższej zasłony (horyzontu); muszą badać teren wzrokiem za zasłoną, nie oddalając się je ­ dnak ponad 400 m od patrolu; w nocy, we mgle, w lesie — zależnie od widoczności — na odległość wzroku lub szeptu. d) Do miejsc wyniosłych szperacze podchodzą szybko, by jak najwcześniejszej sięgnąć wzrokiem poza horyzont, który im zasłania widok. Do zasłon powinni podchodzić szczególnie czujnie, by nie wpaść niespodziewanie na skrytego przeciwnika. Zawsze przytem muszą współdziałać ze sobą, bę­ dąc w pogotowiu do pomocy jeden drugiemu. W ciemności szperacze muszą działać w ciszy, utrzymać ścisłą łączność między sobą i z dowódcą, i umieć sprawnie meldować spostrzeżenia, jak naj­ mniej zdradzając się przytem. 3»

93. Szperacze.

Regulamin piechoty

Część II

Szperacze szpicy winni działać zawsze w odpowiedniem tempie i szybko, by nie opóźnić marszu szpicy. Szperacze patroli muszą umieć na rozkaz do­ wódcy, bądź ostrożnie badać zasłony, przepatrując uważnie ich skraje przed wkroczeniem, bądź pod­ stępem wywabić skrytego przeciwnika.

a) Stanowisko czujki powinno zapewniać dogo­ dną obserwację przedpola i być ukryte przed ob­ serwacją nieprzyjaciela. Jest ono tem lepsze, im leży w miejscu bardziej nieoczekiwanem przez przeciwnika. Na wyznaczonem stanowisku umieszczają się obaj strzelcy blisko jeden drugiego tak, żeby mo­ gli za dnia porozumiewać się półgłosem, a w nocy nawet szeptem. W zasadzie obaj strzelcy muszą ciągle bacznie obserwować cały odcinek i tak się zachować, by nie zdradzić swej obecności przed przeciwnikiem. Gdy jeden przerywa na chwilę obserwację dla łą­ czności z placówką, drugi musi stale obserwować.

68

e) Gdy oddział (patrol) zatrzymuje się, wszyscy szperacze muszą zająć stanowiska obserwacyjne, w kierunkach wyznaczonych i działają jak czujki. f ) Gdy dostrzegą przeciwnika natychmiast mel­ dują o tem dowódcy oddziału (patrolu) znakiem. Gdy się nań natkną niespodziewanie i na meldunek znakiem niema czasu, alarmują dowódcę strzałem. Szperacze winni wskazywać w meldunku cha­ rakter zauważonego przeciwnika, np. piechota, ka­ walerja, broń pancerna, lub sposób działania np. gaz i t. p .; w razie zauważenia broni pancernej przeciwnika alarmują najszybszym środkiem (ra­ kiety świetlne, lub inne środki sygnałowe do na­ tychmiastowego alarmowania). 94. Czujka.

Czujka jest wystawiana przez placówkę (od­ dział) z zadaniem obserwacji danego odcinka te­ renowego (drogi) celem uprzedzenia o zbliżaniu się nieprzyjaciela. Czujka składa się z 2-ch strzelców, którzy mają wspólne zadanie. Jeden z nich jest zawsze do­ wódcą. Strzelcy czujki muszą mieć stale wpogotowiu — karabin naładowany z nałożonym bagnetem i ma­ skę przeciwgazową.

CBW

www.cbw.pl

69

b) Czujka honorów nie oddaje. Palić, ani roz­ mawiać nie wolno. Strzelcy czujki mogą porozu­ miewać się z sobą tylko w sprawach dotyczących obserwacji swego odcinka. Na pytania przełożonych odpowiadają nie od­ wracając się i nie przerywając obserwacji. c) W nocy kładzenie się obu strzelców i zasła­ nianie uszu jest wzbronione. Dla udogodnienia ob­ serwacji jeden ze strzelców może obserwować le­ żąc, lub siedząc, drugi pozostaje zawsze w posta­ wie stojącej. W ciemności, przed świtem, szczególnie w tere­ nie mało przejrzystym czujność strzelców czujki musi być zwiększona, by uniknąć niespodziewane­ go napadu. d) Gdy czujka zauważy coś podejrzanego, lub nieprzyjaciela, natychmiast melduje dowódcy pla­ cówki. Melduje się głosem, znakiem, sygnałem

Regal amin piechoty

Czę&ć II

przez jednego ze strzelców, a w ostateczności strzałem. Czujka winna wskazywać również charakter zauważonego przeciwnika, np. piechota, czy ka­ walerja, broń pancerna, gaz i t. p .; szczególnie wa­ żne jest meldowanie przy pomocy najszybszych środków o pojawieniu się broni pancernej i ozna­ kach niebezpieczeństwa gazowego. Czujka strzela w razie zaskoczenia, w celu za­ alarmowania placówki, o ile inaczej nie może za­ wiadomić, oraz gdy po dwukrotnym bezskutecz­ nym okrzyku „Stój — kto idzie", osoba wezwana nie zatrzyma się. e) Czujka nie przepuszcza nikogo ani ze strony, ani w stronę nieprzyjaciela bez rozkazu dowódcy placówki. Zatrzymuje wszystkich okrzykiem „Stój — kto idzie". Jeżeli idący zatrzyma się na wezwa­ nie, czujka zawiadamia dowódcę placówki, nie po­ zwalając zatrzymanemu ruszyć się z miejsca. Zbiegom nieprzyjacielskim czujka nakazuje po­ nadto rzucić broń, odstąpić od niej, a konnym zejść z koni i popuścić popręgi. W razie nieusłuchania rozkazu — strzela. f ) Celem zapewnienia ciągłości obserwacji zmie­ nia się każdorazowo tylko jednego Strzelca czujki. g) Czujki wycofują się na stanowisko placówki w sposób określony przez dowódcę — na jego roz­ kaz, lub w razie bezpośredniej groźby napadu — samodzielnie, zawsze po zaalarmowaniu placówki.

pełnem ukryciu w miejscach najdogodniejszych dla wykonania ich zadań. Na podsłuch wyznacza się 2-ch lub 3-ch strzel­ ców. Strzelcy wyznaczeni na podsłuch zajmują swoje stanowisko jak najbardziej skrycie. Nie wolno im palić, rozmawiać; muszą nasłuchiwać i obserwować. Podsłuchy nikogo nie badają i nie zatrzymują; drobne patrole przeciwnika przepuszczają. O ozna~ kach zbliżającego się natarcia przeciwnika meldują przy pomocy znaków (sygnałów) umówionych. W razie ruszenia natarcia z bliskiej odległości alar­ mują oddział strzałami. W szczególności ważne jest jak najwcześniejsze zaalarmowanie przy poja­ wieniu się broni pancernej. Podsłuchy pozostają na stanowisku bez zmiany do określonego czasu, lub umówionego sygnału (znaku).

70

95. Podsłuch.

Zadaniem podsłuchu jest wczesne wykrycie oznak działalności nieprzyjaciela (natarcia, odwrotu i t. p.). Podsłuchy umieszcza się w zu-

CBW

www.cbw.pl

71

Posterunki alarmowe służą do uprzedzenia oddziału na czas o każdem niebezpieczeństwie. Ustawione w odpowiednich miejscach stosują się do otrzymanych rozkazów. Posterunki alarmowe muszą mieć maski gazowe w pogotowiu. a) Każdy posterunek alarmowy musi być czujny; stale wypatrywać i nasłuchiwać, by wykryć na czas każdy przejaw niebezpieczeństwa dla oddziału na ziemi, lub z powietrza. b) Gdy spostrzeże coś podejrzanego, lub nie­ przyjaciela, melduje natychmiast dowódcy głosem, przy pomocy znaku (sygnału) a w razie bezpośred­ niego niebezpieczeństwa, alarmuje oddział strza­ łami.

96. Posterunek alarmowy.

72

Regulamin piechoty

Szczególnie ważne jest alarmowanie najszybszemi środkami przy pojawieniu się broni pan­ cernej, samolotów i oznakach niebezpieczeństwa gazowego. c) Wszystkie posterunki alarmowe powinny znać odpowiednie znaki i sygnały umówione, by uniknąć nieporozumień. Muszą przytem zwracać baczną uwagę na znaki (sygnały), podawane przez ubez­ pieczenia, oraz posterunki sąsiednie; zależnie od otrzymanego rozkazu meldować natychmiast 0 grożącem niebezpieczeństwie lub powtarzać znaki (sygnały) alarmu, by rozpowszechnić wia­ domość o niebezpieczeństwie na cały zagrożony rejon. 9. 97. Ogólnie.

98. Goniec.

Łączność.

Każdy strzelec musi być wychowany w poczuciu ścisłej łączności z dowódcą i oddziałem. Podstawą łączności w każdem działaniu jest ciągłe zwracanie uwagi na dowódcę i kolegów, by w każdej chwili poprzeć ich wysiłki łącznym czynem. Zdecydowane i umiejętne zachowanie się i dzia­ łanie każdego oddziału jako całości wymaga do­ kładnej znajomości znaków i sygnałów umówio­ nych przez wszystkich strzelców. Goniec przenosi rozkazy i meldunki. Praca gońca wymaga sprytu, oraz szczególnej inicjatywy i samo­ dzielności. Goniec musi być przytem obowiązkowy 1 wytrzymały. a) Goniec otrzymuje następujące dane: — komu i gdzie doręczyć rozkaz (meldunek), oraz w razie potrzeby treść rozkazu.

CBW

www.cbw.pl

CzęśĆ II

73

— drogę (w razie potrzeby krótki szkic), — tempo marszu, — dokąd wracać. Przed odejściem goniec powtarza rozkaz (mel­ dunek) ; jeśli czegoś nie zrozumiał, prosi o wyja­ śnienie. Rozkaz (meldunek) pisemny musi schować tak, by go nie zgubić, a w razie niebezpieczeństwa, żeby go móc szybko wyjąć i zniszczyć. b) W drodze goniec okazuje rozkaz (meldunek) na żądanie dowódców spotykanych oddziałów, którzy przeczytanie muszą stwierdzić podpisem. Miejsc, gdzie grozi łatwe zaskoczenie, goniec winien unikać. Na niebezpiecznych odcinkach drogi musi mieć broń wpogotowiu. c) Po przybyciu na miejsce goniec natychmiast głośno oznajmia: „Meldunek (rozkaz) do pana porucznika N“ , wznosząc przytem rękę, (ewen­ tualnie z pismem). Jeśli nie może znaleźć tego, do kogo meldunek (rozkaz) jest skierowany, zwraca się śmiało do każdego napotkanego oficera (podoficera) słowami, jak wyżej, wznosząc przy­ tem rękę (ewentualnie z pismem). Goniec zachowuje się bojowo i nie oddaje honorów. W polu obserwacji przeciwnika musi pamiętać, by przez nieostrożność w wykonywaniu poruszeń i zachowaniu się nie zdradzić stanowisk do­ wódców. d) Po wręczeniu meldunku (rozkazu) goniec winien otrzymać pokwitowanie z zaznaczonym czasem wręczenia; w razie potrzeby zwraca się śmiało z prośbą do odbiorcy słowami: „Panie poruczniku, proszę posłusznie o pokwitowanie".

74

Regulamin piechoty

e) Nawet największe trudności nie mogą gońca odwieść od wykonania otrzymanego zadania. Dowódcę, do którego został wysłany, mmi odszukać i meldunek (rozkaz) doręczyć. Gdyby został ranny, meldunek (rozkaz) oddaje najbliższemu strzelcowi, który go musi doręczyć. W ciemności, zwłaszcza w trudnych warunkach walki, gońcy muszą działać ze szczególną wytrwa­ łością i sprawnością, by doręczanie rozkazów (meldunków) nie ulegało opóźnieniu. f) Po powrocie goniec powtarza rozkaz i oddaje pokwitowanie dowódcy, który go wysłał. Melduje również o spostrzeżeniach, poczynionych w drodze. 99. Łącznicy.

.

100

Łańcuch łączników.

Zadaniem łączników, wysyłanych przez oddziały do dowódców przełożonych, ośrodków łączności, central telefonicznych, sąsiadów i t. p. jest prze­ noszenie rozkazów przełożonych do swych oddziałów. Łącznicy muszą znać miejsce pobytu swego do­ wódcy i drogę do niego. W czasie przenoszenia rozkazów łącznicy zacho­ wują się jak gońcy. Po powrocie muszą umieć odpowiedzieć dowódcy przełożonemu na zapytania, dotyczące położenia, w jakiem znajduje się ich oddział i o spostrzeżeniach, poczynionych w drodze. a) Celem łańcucha łączników, rozstawionych wzdłuż pewnej linji w terenie, jest najszybsze do­ ręczanie rozkazów (meldunków) przez przekazy­ wanie ich jeden drugiemu.

CBW

www.cbw.pl

Część

n

75

Każdy łącznik musi znać najkrótszą drogę do następnych przed sobą i za sobą, natychmiast przyjąć meldunek (rozkaz), jak najszybciej prze­ kazać go następnemu i wrócić na swoje miejsce. Podbiegając z rozkazem (meldunkiem) łącznicy postępują jak gońcy w myśl § 98-c. b) Łącznicy łańcucha między poszczególnemi częściami kolumny w marszu, muszą postępować roztropnie, by w żadnym wypadku nie stracić łączności wzrokowej z oddziałami, względnie łącznikami przed sobą i za sobą. Teren wykorzystują narówni ze wszystkimi. Bezmyślnego ruchu i sztywnego zachowania odle­ głości bez względu na teren powinni unikać. Szczególnie zwracać muszą uwagę na rozwidle­ nia dróg i zakręty, by wskazać następnym łącz­ nikom (oddziałowi) właściwy kierunek marszu, zatrzymując się przytem dotąd, dopóki znak ich nie zostanie dostrzeżony. Wszelkie meldunki (rozkazy), winni natychmiast przekazywać. Każde zatrzymanie oddziału na przedzie sygna­ lizuje wtył przy pomocy znaków. Przy zatrzy­ maniu winni stawać tak, by widzieć w obu kie­ runkach. 10.

Obserwatorzy

specjalni.

Obserwacja nieprzyjaciela, terenu, powietrza, oraz własnych oddziałów ma podstawowe znacze­ nie dla prowadzenia walki we wszystkich okolicz­ nościach. Stałą obserwację prowadzą obserwatorzy do­ wódców, lub wyznaczeni w tym celu strzelcy.

101. Ogólnie.

76 102. Obserwato­ rzy dowódców.

Regulamin piechoty

a) Obserwatorzy dowódców znajdują się na stanowiskach obserwacyjnych swych dowódców, lub w ich bliskości. Ich obowiązkiem jest obserwować stale: — nieprzyjaciela, wyszukiwać cele, stanowiska ciężkiej broni, badać skuteczność własnego ognia, rozpoznawać wszelkie szczegóły za­ chowania się nieprzyjaciela; śledzić, czy nie­ przyjaciel nie używa broni pancernej lub środków gazowych, podając w razie po­ trzeby sygnały alarmowe; — oddziały własne i sąsiadów, śledzić ich ruchy i zachowanie się, pilnie obserwować wszelkie sygnały i znaki podawane przez oddziały wy­ sunięte, patrole i dowódców podwładnych; — powietrze, śledzić sygnały, podawane przez własnych lotników. b) Każdy obserwator musi umieć wybrać odpo­ wiednie stanowisko wpobliżu swego dowódcy i szybko przygotować się do obserwacji przez: — urządzenie stanowiska i ustawienie przy­ rządów, — zorjentowanie się w terenie, wyszukanie miejsc, na które trzeba zwracać większą uwagę, ocenę odległości do ważniejszych punktów w terenie, — zorjentowanie się w położeniu własnego oddziału i sąsiadów. c) W miarę posuwania się własnego oddziału, obserwatorzy przesuwają się z jednego punktu obserwacyjnego na następny, trzymając się wpo-

CBW

www.cbw.pl

CzęSĆ II

77

bliżu swego dowódcy i zachowując ciągłość obser­ wacji. Dla potrzeb obserwacji w toku posuwania się obserwator może zatrzymać się chwilowo na nie­ których wyniosłych punktach w terenie. Gdy jedno zadanie pełni dwóch obserwatorów, przy zmianie stanowiska jeden z nich przesuwa się na nowe stanowisko, zajmuje je i przystępuje do obserwacji; wtedy dopiero dołącza się do niego drugi, który dotąd pełnił zadanie na poprzedniem stanowisku. d) Łączność między obserwatorami a dowódcą jest najczęściej bezpośrednia — głosem. Gdy obserwator znajduje się w innem miejscu niż do­ wódca, musi mieć zapewnioną z nim szybką łącz­ ność w myśl rozkazu dowódcy. Jeżeli obserwator nie ma innego rozkazu, winien natychmiast meldować swemu dowódcy o każdym zaobserwowanym fakcie u nieprzyjaciela i we wła­ snych oddziałach, oraz o każdym zauważonym sygnale (znaku). W czasie dłużej trwającej obrony obserwatorzy prowadzą stale dzienniki obserwacji, w których notują ważniejsze zauważone zdarzenia. Wypatrywacze służby obserwacyjno-alarmowej są wyznaczani zazwyczaj z pośród obserwatorów dowódców wewnątrz kompanji, lub bataljonu. Mają oni na celu zawiadomienie (alarmowanie) oddziałów na czas o zbliżaniu się lotników. Wypatrywacze muszą mieć dobry słuch i wzrok, powinni znać dokładnie wygląd samolotów nie­ przyjacielskich i własnych. Muszą oni wiedzieć,

103. Wypatrywanie powietrza.

Regulamin piechoty

78

że w terenie otwartym lotnik widzi już zdaleka (8— 10 kim), a nietylko, gdy nadleci nad oddział. Wypatrywacze są zazwyczaj zaopatrzeni w lor­ netki i sprzęt alarmowy. Muszą znać sygnały alar­ mowe, na czas rozpoznać nieprzyjaciela i alar­ mować oddział, unikając fałszywych alarmów. Wypatrywacze zwracać muszą uwagę na sygnały (znaki) ubezpieczeń i posterunków sąsied­ nich, by rozpowszechnić alarm na cały zagrożony rejon. Na postoju wypatrywacze obserwują z wyzna­ czonych stanowisk; alarmują oddział, w razie po­ jawienia się nawet pojedyńczych samolotów nie­ przyjacielskich. W marszu posuwają się albo w kolumnie, albo niedaleko od osi marszu i niedaleko karabinów maszynowych, przeznaczonych do obrony czynnej; alarmują oddział tylko w razie nadlotu większej ilości samolotów. W walce wypatrywacze znajdować się powinni wpobliżu karabinów maszynowych, przeznaczo­ nych do obrony przeciwlotniczej czynnej. 11. 104. Strzelcy wyborowi.

Zadania

specjalne.

Zadaniem strzelców wyborowych jest zwalcza­ nie dowódców-obserwatorów, obsług broni maszy­ nowych, broni pancernych, oraz wszystkich ważniejszych celów ukazujących się nagle i szybko znikających. Strzelcy wyborowi prowadzą ogień na rozkaz lub po rozkazie otwarcia ognia z własnej inicja­ tywy.

CBW

www.cbw.pl

Csfłć U

79

Strzelcy wyborowi powinni umieć zwalczać cele na większe odległości (do 800 m, a cele większe do 1200 m) przy użyciu lunety. Strzelcy, wyznaczeni do donoszenia amunicji, podchodzą sprawnie i szybko do punktów amuni­ cyjnych, zabierają potrzebną amunicję i donoszą ją do wyznaczonych punktów. Obowiązkiem ich jest dostarczyć amunicji oddziałowi bez względu na trudności. W polu obserwacji przeciwnika odejście ich i podejście z amunicją winno odbyć się skrycie, by się nie narazić na straty. Przed odejściem winni wiedzieć — gdzie jest punkt amunicyjny, jakiej amunicji przynieść i ile, oraz dokąd ją dostarczyć. Przy donoszeniu amunicji do linij czołowych w polu obserwacji przeciwnika, winni być wypo­ sażeni w odpowiednie worki i linki, by ją móc ewentualnie przeciągnąć w tych miejscach, gdzie przeniesienie ze względu na ogień jest utrudnione. Zabierając kilka rodzajów amunicji luźnej (nie w skrzynkach) winni pamiętać, by jej nie pomie­ szać. W razie potrzeby muszą umieć szybko i sprawnie napełniać magazynki. Przynosząc amunicję winni podać w meldunku rodzaj i ilość amunicji przyniesionej, oraz jej stan (luźna czy w magazynkach). Lżej ranni odchodzą sami do punktu opatrun­ kowego, zabierając ze sobą karabin i 5 naboi; resztę amunicji oddają kolegom. Ciężej rannych,

105. Nosiciele amunicji.

106. Wynoszący rannych.

Regulamin piechoty

Część n

którzy sami odejść nie mogą, wynoszą sanitarjusze, ewentualnie wyznaczeni strzelcy. Nikomu nie wolno odejść wtył pod pozorem wynoszenia rannych. Strzelcy wyznaczeni w tym celu w drodze do punktu opatrunkowego oddają rannych pierwszemu spotkanemu oddziałowi i wracają do swego oddziału. W razie potrzeby rannemu powinien pomóc najbliższy strzelec przez nałożenie opatrunku. W drodze powrotnej strzelcy powinni zabrać po­ trzebną amunicję, lub sprzęt dla oddziału, nie opóźniając swego powrotu. Przy odrywaniu się od nieprzyjaciela strzelcy winni uważać za punkt honoru nie zostawianie swych rannych kolegów w ręku nieprzyjaciela.

c) Podczas krótkich odpoczynków należy unikać siadania i kładzenia się na wilgotnej ziemi. W su­ chym terenie, zwłaszcza w lesie, można się kłaść; dla dania jednak lepszego odpoczynku nogom, nr.leży je układać wyżej od tułowia i trzymać wy­ prostowane. Nie wolno oddalać się z miejsca odpoczynku, a w okolicach zamieszkałych wchodzić na pod­ wórza i do domów. Wody nie pić w miejscach nie­ zbadanych przez lekarza.

80

12. 107. Marsz.

Strzelec w marszu i na p o s t o j u .

a) Do marszu strzelec musi wystąpić starannie przygotowany. W szczególności winien zwrócić uwagę na dopasowanie oporządzenia, by nie uwie­ rało w marszu, oraz odpowiednie oczyszczenie i nałożenie onuc i obuwia, by uniknąć odparzeń i ran. b) W czasie marszu strzelec winien prze­ strzegać przepisów karności marszowej. Bez po­ zwolenia nie opuszczać kolumny i nie zostawać wtyle. Gdy występuje za zezwoleniem, oddaje karabin koledze i wraca natychmiast, meldując powrót dowódcy, który mu udzielił zezwolenia. Siadać na wozy nie wolno bez rozkazu.

CBW

www.cbw.pl

81

d) W czasie długiego odpoczynku należy w miarę możności umyć i nasmarować nogi. Miejsca odpa­ rzone — opatrzyć; onuce wysuszyć (otrzepać), ewentualnie zmienić. e) W marszu nocnym, a zwłaszcza podczas odpoczynków strzelcy muszą trzymać się zwarcie i razem, by nie odpaść od oddziału. Silniejsi winni opiekować się słabszymi, by im nie pozwolić zasnąć. Obowiązkiem każdego Strzelca jest dojść ze swym oddziałem na miejsce przeznaczenia. a) Po przybyciu na postój strzelec musi jak najszybciej przetrzeć broń i doprowadzić do po­ rządku oporządzenie. Nogi należy umyć i opatrzyć. Obuwie — prze­ suszyć i nasmarować, by zapobiec stwardnieniu. b) W czasie postoju zanieczyszczać rejonu nie wolno. Strzelec musi wykazać dbanie o czystość, porządek i zdrowie. W miejscach niezbadanych przez lekarza wody pić nie wolno.

108 Postój.

82

Regulamin piechoty

c) Każdy strzelec musi znać miejsce pobytu swego dowódcy oddziału (kompanji), miejsce zbiórki (plac alarmowy), oraz sygnały alarmowe, (gazowy, lotniczy, ogólnego alarmu), oraz wie­ dzieć jak zachować się w każdym wypadku. W razie nadlotu lotnika strzelcy winni kryć się. Przy napadach gazowych przebywają w maskach aż do sygnału „koniec alarmu d) Ze światłem i ogniem obchodzić się trzeba zawsze ostrożnie. Wpobliżu przedmiotów łatwo palnych palić, ani rzucać niedopałków nie wolno. e) W stosunku do ludności cywilnej strzelec musi zachować się z godnością. O sprawach wojskowych w obecności cywilnych nie rozmawiać. Zawsze okazywać dobry nastrój i zadowolenie z siebie i ze służby. O osobach podejrzanych należy meldować nie­ zwłocznie.

ROZDZIAŁ B.

DRUŻYNA. 1.

Postanowienia

ogólne.

Drużyna jest najmniejszą jednostką organiza­ cyjną piechoty. Jako zespół drużyna musi być przeniknięta jednym duchem, i związana koleżeń­ stwem na życie i śmierć. W walce drużyny działanie i zachowanie się po­ szczególnych strzelców uwydatnia się w całej pełni. Ich wartość bojowa podnosi znaczenie i wartość całej drużyny. Drużyna walczy w zasadzie w całości w ramach plutonu; działać może również w pewnym odo­ sobnieniu. Niekiedy do szczególnych zadań mogą być z niej wydzielone: lr^oKir. mnrg,|71oT,n, iy flHinjn. grupki strzelców, lub poszczególni strzelcy. Każdy zespół wydzielony z drużyny B-ręcanym karabinom mflcnynewymy ■łub-bcn niogo, działa według tych samych zasad, co drużyna. Drużyna strzelecka składa się z :

CBW

www.cbw.pl

— dowódcy — plutonowego, — zastępcy dowódcy — kaprala.

109. Charaktery­ styka drużyny.

110. Skład drużyny.

Regulamin piechoty

84

— obsługi ręcznego (lekkiego) karabina maszy­ nowego, którą stanowią: starszy strzelec — karabinowy, celowniczy, 2-ch amunicyjnych, oraz — 13 strzelców, w tern 2-ch starszych strzelców. Stan liczebny drużyny może ulec zmniejszeniu, najwyżej jednak do liczby 9-ciu ludzi wraz z do­ wódcą, jednakże drużyna o zmniejszonym stanie liczebnym musi mieć zawsze pełną obsługę ręcznego (lekkiego) karabina maszynowego. Drużyny strzeleckie są numerowane wewnątrz kompanj i od 1— 9. 111

.

Dowódca drużyny.

Drużynowy jest zawsze przykładem dla pod­ władnych. Od jego charakteru i energji zależy wynik każdego działania. Drużynowy jest często jedynym dowódcą, który ma jeszcze bezpośredni wpływ na każdego żołnierza walczącego. a) Dowódca drużyny musi umieć porwać strzel­ ców zdecydowaniem i śmiałością, a w ciężkiem po­ łożeniu wesprzeć ich i zagrzać do czynu stanowczem wystąpieniem. Obowiązkiem jego jest tak postępować i dzia­ łać, by w niczem nfe osłabić zaufania strzelców. Otrzymane zadanie musi wykonać wbrew wszel­ kim przeszkodom. b) Przy każdem działaniu dowódca drużyny na podstawie otrzymanego zadania wydaje krótkie i najprostsze zarządzenia wykonawcze. Przytem zawsze zapewnić sobie powinien:

CBW

www.cbw.pl

CzęśĆ II

— — — —

85

obserwację własnej drużyny, obserwację nieprzyjaciela i pola walki, łączność z dowódcą plutonu, oraz ubezpieczenie w warunkach, które nasuwają możliwość zaskoczenia drużyny przez prze­ ciwnika (działanie w odosobnieniu, lub na skrzydle).

c) W każdym wypadku dowódca drużyny musi mieć w ręku swój oddział; kieruje działaniem ręcznego karabina maszynowego i strzelców na podstawie własnej obserwacji i w łączności: z dowódcą plutonu, sąsiadami i ciężką bronią ma­ szynową. W szczególności dopilnować musi: — zachowania kierunku, — wykorzystania terenu przez strzelców, — kierowania ogniem przy oszczędnem i celowem zużyciu amunicji, — właściwej oceny odległości, — celowego wykorzystania łopatki i maski, — utrzymania porządku i karności. Poza walką musi dbać o wychowanie, higjenę strzelców, utrzymanie sprzętu i ich wyposażenia w jak największej czystości i porządku. d) Dowódca drużyny dowodzi drużyną głosem, sygnałami i znakami. Osobiste zachowanie się dru­ żynowego jest również formą rozkazu dla drużyny. Dowódca drużyny jest odpowiedzialny za wszystkie czynności w drużynie, bez względu na to, komu je powierza.

86

112 . Zastępca dowódcy drużyny.

113. Starsi strzelcy.

Zastępca drużynowego jest pomocnikiem do­ wódcy. W zasadzie czuwa on nad wykonaniem rozkazów drużynowego, zwłaszcza gdy ten wy­ sunie się naprzód i wydaje rozkazy znakami. Jego obowiązkiem jest dopilnowanie łączności i troska o uzupełnienie amunicji. Zastępca drużynowego winien zwracać uwagę, by nikt nie zostawał wtyle. Zawsze musi być gotów do objęcia dowództwa, gdy właściwego do­ wódcy zabraknie. W walce może być wyznaczony do dopilnowania działania tej części drużyny, na którą bezpośredni wpływ dowódcy jest utrudniony wskutek oddale­ nia. Może również otrzymać czasowe dowództwo nad wydzieloną częścią drużyny. Starsi strzelcy pomagają drużynowemu w do­ wodzeniu przez wywieranie wpływu na działanie strzelców, znajdujących się w ich pobliżu. W szczególności powinni zwracać uwagę na: — należyte prowadzenie ognia, sprawdzanie celownika i wskazywanie celów, — regulowanie skoków grupkami, lub poje­ dynczo, troszcząc się o utrzymanie kierunku i unikanie skupień, — ochronę skrzydeł drużyny. Wszystkie te czynności regulują starsi strzelcy na podstawie rozkazów drużynowego, lub z wła­ snej inicjatywy. Starsi strzelcy muszą być zawsze gotowi do objęcia dowództwa nad wydzieloną lub odosobnioną częścią drużyny, a nawet całej drużyny, gdy do­ wódcy zabraknie.

CBW

www.cbw.pl

Część II

Regulamin piechoty

2.

Musztra

87

zwarta.

Szykiem zwartym drużyny może być: — — — —

dwuszereg (ryc. 1 i 2), szereg (ryc. 3 i 4), dwójki (ryc. 5 i 6), rząd (ryc. 7 i 8),

114. Szyki.

Zasadniczemi szykami drużyny są: — dwuszereg, jako szyk zbiórki, — dwójki, jako szyk marszu, — szereg i rząd są szykami pomocniczemi, używanemi w razie potrzeby. Drużyna strzelecka może, jako szyk marszu w obrębie garnizonu, stosować również czwórki (ryc. 9). Odległość między szeregami, dwójkami, względ­ nie strzelcami, stojącymi w rzędzie wynosi 1,20 m, licząc od jednej linji obcasów do drugiej. Odstęp między strzelcami w szeregu, względnie w dwój­ kach na szerokość dłoni. Zbiórka drużyny następuje na rozkaz: „W dwuszeregu — zbiórka" względnie taki sam rozkaz, nakazujący inny szyk np. „W szeregu— z b i ó r k a „ W rzędzie — zbiórka „W dwójkach — zbiórka Rozkaz zbiórki poprzedza zawołanie oddziału, który ma wykonać zbiórkę, np. „ Druga drużyna — w dwuszeregu — z b i ó r k a Na zawołanie strzelcy danego oddziału przyjmują w miejscu postawę za­ sadniczą frontem do dowódcy.

115. Zbiórka.

88

Regulamin piechoty

CzęSć II

Na hasło „ Zbiórka“ podążają strzelcy szybkim krokiem ku swemu dowódcy, stają w nakazanym szyku w postawie swobodnej, z bronią u nogi, w tym samym froncie co dowódca; kierunkowy — trzy kroki za dowódcą, reszta na lewo, zwracając uwagę na równanie i krycie (ryc. 1— 8). Dowódca może nakazać wykonanie zbiórki w określonym kierunku (nie za sobą) w miejscu znajdowania się strzelców, bądź w miejscu przez niego oznaczonem, albo też w marszu. Rozkaz „Kierunek ( ........ ) w dwuszeregu — z b i ó r k a Kierunkowy staje w najbliższem, dogodnem do zbiórki miejscu, frontem w podanym kierunku, reszta drużyny ustawia się na lewo od niego w dwuszeregu.

dzielnie broń na ramię, lub na pas, zależnie od tego, czy pasy były skrócone, czy nie. Po wykonaniu zbiórki w marszu strzelcy masze­ rują równym krokiem na spocznij.

„Na drodze przy krzyżu, kierunek wieś X (wskazać ręką) w dwójkach — zbiórka". Dwójka czołowa udaje się na wskazane miejsce i staje frontem w nakazanym kierunku, reszta drużyny ustawia się za dwójką czołową. „Kierunek ( ............ ) w dwójkach, w marszu — zbiórka". Dwójka czołowa maszeruje w podanym kierunku, reszta drużyny dołącza za nią. Do wykonania zbiórki w marszu może dowódca wydać również rozkaz „Za mną 10 dwójkach, w marszu — zbiórka". W razie potrzeby zbiórka może być wykonana biegiem. W takim wypadku rozkaz zbiórki uzu­ pełnia dowódca słowem „biegiem", np. „W dwu­ szeregu biegiem — zbiórka". Przy zbiórkach w marszu strzelcy biorą w miejscu, gdzie ich zastał rozkaz zbiórki, samo­

CBW

www.cbw.pl

89

Na komendę „Rozejść się“ , strzelcy występują natychmiast z szyku w dowolnym kierunku. Do­ wódca może określić w zapowiedzi, w jakim kie­ runku strzelcy mają wystąpić z szyku i wyznaczyć miejsce, na którem po rozejściu się mają prze­ bywać, np.: — „W tyl do koszar — rozejść się“ , — „W prawo od drogi, na łąkę — rozejść się“ .

116. Rozejść się.

Komendę „Rozejść się“ stosuje się do oddziałów w każdym szyku, w miejscu, lub w marszu. Równanie i krycie powinni strzelcy, stojący w szyku, wykonywać i poprawiać samorzutnie w czasie pozostawania w postawie swobodnej. Jest to pierwsza czynność Strzelca po komendzie „Spocznij". W razie potrzeby zarządza dowódca równanie swego oddziału osobnym rozkazem „Równaj — w prawo (lew o)", wydany po komendzie „Bacz­ ność". Strzelcy pierwszego szeregu zwracają jed­ nocześnie głowę w prawo (lewo) z wyjątkiem, po­ zostającego w postawie zasadniczej prawoskrzydłowego względnie tego Strzelca, na którego wyko­ nywa się równanie. Po wykonaniu zwrotu głowy strzelcy równają linję frontu tak, aby prawem (lewem) okiem widzieli tylko swego sąsiada, lewem (prawem) zaś zarys całej linji.

117. Równanie i krycie.

Regulamin piechoty

Część II

Strzelcy drugiego szeregu na ten rozkaz popra­ wiają tylko krycie i odległość od pierwszego sze­ regu. Równanie drugiego szeregu może dowódca nakazać dodatkowym rozkazem „Drugi— szereg Sposób wykonania jak przez pierwszy szereg. Równanie na rozkaz wykonywa się zasadniczo w postawie z bronią u nogi; w wyjątkowych wy­ padkach, w razie potrzeby zyskania na czasie, można nakazać równanie z bronią na ramieniu. Po wyrównaniu podaje dowódca komendę: „ Baczność“ a następnie ewentualnie „Spocznij11. Równanie można wykonywać także według oddziału sąsiedniego na rozkaz np. „Na pierwszą kompanję — równaj w prawo“ . Celem nieznacznego przesunięcia oddziału, lub zmiany frontu, może dowódca przesunąć prawoskrzydłowego Strzelca, względnie tego, według któ­ rego chce wykonać równanie, na obrane miejsce, lub w pożądanym kierunku, i nakazać wyrównanie według tego Strzelca, na rozkaz „N a Strzelca M — równaj w prawo“ . Przy równaniu należy uważać przedewszystkiem na linję obcasów i barków. Nie dopuszczać w czasie równania do pochylania tułowia wprzód i skrę­ cania ramion.

przybierają postawę zasadniczą, a strzelcy stojący w pierwszym szeregu zwracają ponadto głowy w prawo, z wyjątkiem prawoskrzydłowego, który zwraca głowę w lewo, i kolejno odliczają, zwra­ cając głowę w lewo w stronę sąsiada, w chwili wy­ mawiania liczby. Ostatni (lewoskrzydłowy) strze­ lec zwraca głowę w chwili wymawiania liczby w kierunku dowódcy i woła „Ślepa“ , lub „Pełna“ . Strzelcy drugiego szeregu zwracają uwagę na wy­ powiedzianą przez ich poprzedników liczbę, która się odnosi również do nich. Po wymówieniu przy­ padającej na danego Strzelca liczby, zarówno on jak i jego zaplecznik przybierają postawę swo­ bodną. W razie potrzeby można również nakazać odli­ czanie do określonej liczby, np. do 6, do 8 i t. p. Pierwszym odliczającym w drużynie jest zawsze drużynowy. ifft&li drużynowy nie stoi w czasie odliczania w szykullnnżynyrj»33^ ^ odli­ cza tak, j al^dyb^nfrożyn^ , t„,.zn. wjanawiarTiczbę „2 “ .

90

118. Odliczanie,

Odliczanie ma na celu bądź to umożliwienie spra­ wiania szyków (odliczenie do dwóch), bądź też stwierdzenie stanu ilościowego strzelców w oddziele. Zależnie od tego wykonywa się je na rozkaz „Do dwóch — o d l i c z lub „Kolejno — odlicz Z chwilą padnięcia rozkazu odliczania, wszyscy strzelcy oddziału, do którego się ten rozkaz odnosi,

CBW

www.cbw.pl

91

Celem łatwiejszego przeglądu poszczególnych strzelców, albo zapewnienia strzelcom większej swobody ruchów w czasie ćwiczeń, zwiększa się odstępy w szeregach na rozkaz „W lewo (prawo) na x kroków biegiem — odstąp Strzelcy- wykonywują zwrot w lewo (prawo), z wyjątkiem tego, od którego nakazano odstępo­ wanie, oglądając się przez ramię przeciwne niż kierunek odstępowania; biegiem biorą nakazany odstęp i stają w poprzednim* froncie.

119. Odstępo­ wanie i łączenie.

92

Regulamin piechoty

Część U

Łączenie odbywa się odwrotnie, na rozkaz „Do prawego (leioego) biegiem — lącz“ . Jeśli odstępowanie (łączenie) chce się wykonać jednocześnie w dwóch kierunkach, należy wskazać strzelca, od którego (do którego) ma nastąpić odstępowanie (łączenie). Wyznaczony mówi „ Jestem“ i podnosi na chwilę lewą rękę wgórę.

wo -wskos, a lewe na lewo wakoc. W rzędzie pa­ dają strzelcy dowolnie, skośnie do kierunku mar­ szu. Po wykonaniu „Powstań" strzelcy powracają do poprzedniego szyku.

Przykłady rozkazów: „Od strzelca N na x kroków biegiem — odstąp'1. „D o strzelca N biegiem — łącz". 120. Poruszenia i chwyty.

Drużyna wykonywa ćwiczenia bez broni i z bro­ nią według zasad podanych w rozdziale A, przy przestrzeganiu jednoczesności wykonania przez wszystkich strzelców nakazanego poruszenia, względnie chwytu. Jeżeli podczas wykonywania chwytów przez drużynę dowódca chce, aby celowniczy ich nie wy­ konywał, względnie cała obsługa lekkiego karabi­ na maszynowego nie podnosiła swego sprzętu, za­ powiada to rozkazem. Jeżeli po wykonaniu chwy­ tów broni przez drużynę celowniczy (obsługa) ma inną postawę niż reszta oddziału, dowódca ko­ menderuje „Celowniczy (obsługa) do nogi — broń", lub „ Celowniczy (obsługa) na ramię (na pas) — broń". Padanie w drużynie stosuje się jedynie w szyku marszowym, t. zn. w dwójkach, oswó.rkaeh, lub rzędzie. W dwójkach każdy prawy strzelec pada na prawo wskos, lewy na lewo wskos — nazewnątrz. W ■czwórkach ekraydlowi odstępują, krok

CBW www.cbw.pl

nfm^rnqfrT, prf7wt-prwft

T^M*] T>n P””-

93

Sprawianie szyków należy przeprowadzać tylko wtedy, gdy to jest koniecznie potrzebne. Sprawianie szyków drużyny można wykonywać tylko z jej szyków zasadniczych, t. zn. dwuszere­ gu i dwójek. Szereg i rząd są jedynie szykami pomocniczemi, stosowanemi przejściowo przez nie­ zbędny okres czasu i jako takie są szykami pochodnemi szyków zasadniczych. Przejście drużyny z dwuszeregu w dwójki na­ stępuje na komendę „W prawo zw rot"; przej­ ście z dwójek w dwuszereg na komendę „W lewo — zwrot". Wszyscy strzelcy drużyny wykonywują jednocześnie zwrot w nakazaną stronę według za­ sad podanych w §§ 13, 14 i 33. Przejście z dwójek w szereg następuje na komendę „Szereg w lewo— front". Strzelcy lewego rzędu wykonywują zwrot w lewo w miejscu. Strzelcy prawego rzędu wyko­ nywują na lewej pięcie pierwszą część zwrotu w lewo, poczem prawą nogą zaskakują wprzód, na prawo od swego sąsiada. Przejście z szeregu w dwójki następuje na ko­ mendę „W dwójki w prawo zwrot". Strzelcy, którzy poprzednio zaskakiwali, wykonywują w miejscu zwrot w prawo, strzelcy, którzy po­ przednio wykonywali zwrot w miejscu, wykony­ wują na prawej pięcie część zwrotu w prawo, po­ czem lewą nogą zaskakują wprzód, na lewo od swego sąsiada. —

—

121. Sprawianie szyków.

94

Regulamin piechoty

Przejście z szeregu w rząd następuje na komen­ dę „ W prawo — zwrot", przejście z rzędu w sze­ reg na komendę „W lewo — zwrot“ . Wszyscy strzelcy wykonywują jednocześnie zwrot w naka­ zaną stronę według §§ 13, 14 i 33. Dwójki (rząd) z dwuszeregu (szeregu) spra­ wia się zawsze w prawo; dwuszereg i szereg z dwójek, względnie rzędu — zawsze w lewo. Je­ dynie w razie potrzeby wykonania nieznacznych przesunięć, można sprawiać dwójki i rząd w lewo, a dwuszereg i szereg w prawo; sposób wykonania tych zmian szyków jest odwrotny, niż normalnych. Przejście z dwójek w rząd i na odwrót można wykonywać w miejscu, z miejsca i w marszu. W wypadku, gdy drużyna, po sprawieniu nakaza­ nego szyku, ma ruszyć z miejsca podaje się przed hasłem „marsz“ słowo „ drużyna“ np. „W dwójki wprzód drużyna — marsz". Rozkazy: a) „Rząd — wtyl“ . Lewy strzelec każdej dwójki przesuwa się wtył za swego prawego sąsiada, biorąc przepisaną od­ ległość. b) „W dwójki — wprzód“ . Strzelcy, którzy poprzednio przesunęli się wtył, przesuwają się wprzód na lewo od swych poprze­ dników; sprawione w ten sposób dwójki dołącza­ ją i kryją dwójkę czołową. W marszu — czoło skraca krok bez osobnego rozkazu i przyjmuje krok normalnej długości na rozkaz dowódcy od­ działu „Równy (dowolny) — krok“ , podany z chwi­ lą osiągnięcia przez oddział regulaminowych odle­ głości.

CBW

www.cbw.pl

Część II

95

Przy sprawianiu dwójek, względnie rzędu z równoczesnem ruszeniem oddziału z miejsca, prze­ sunięcie strzelców na nowe miejsca następuje bez­ pośrednio po ruszeniu oddziału. P*ęed nakazaniem sformowania czwórekwjJ^trżynie nibłęży odliczyć do dwóch. Formowanie czwórek następuje^-ffSTlcomendę „W czwórki w ^ a w o — zwrogŹr'.E^owrót do dwu­ szeregu na kom en^^^W ^łum szereg w lewo — front“ . WykonanieJ-aKs 220, przjffcssąm w drużynie eta­ towej, oya^w drużynie o nieparzystej ilości rot, rotaj-tfrawoskrzydłowa zachowuje sięT*~~~jftk _ rota ©Znaczona liczbą „2 “ . Kierunkowym w drużynie jest celowniczy. We­ dług niego ustawiają się i maszerują pozostali strzelcy drużyny. W szeregu i rzędzie, jako szykach pochodnych dwuszeregu i dwójek, a stosowanych przejściowo, chwilowym kierunkowym jest zastępca dowódcy drużyny. Dowódca, znajdujący się na czele drużyny, jest dla niej jednocześnie kierunkiem. W tym wypad­ ku kierunkowy ustawia się, względnie maszeruje za dowódcą. Jeśli dowódca chce uniezależnić usta­ wienie, względnie marsz drużyny, od swej osoby, musi podać kierunek. Jako kierunek wyznacza się wyraźny przedmiot terenowy, najczęściej wskazując go jednocześnie ręką. W razie braku odpowiedniego przedmiotu kie­ runkowego, dowódca wskazuje ręką i określa

122. Kierunek i kierunkowi.

96

stronę; w tym wypadku kierunkowy zachowuje wskazany mu kierunek, posiłkując się obranemi samodzielnie, na linji ogólnego kierunku, drobniejszemi przedmiotami kierunkowemi. Chcąc skierować oddział w swą stronę, aby go prowadzić dalej osobiście, podaje dowódca w za­ powiedzi komendy „Za mną11. 123. Marsz i za­ trzymanie.

Rozpoczęcie i przerwanie marszu wykonywują strzelcy jednocześnie, według zasad podanych w §§ 6, 7 i 11. Drużyna rozpoczyna marsz na komendę „Dru­ żyna — marsz“ , przerywa zaś marsz na komendę „Drużyna — stój". Niejednoczesne zatrzymanie maszerującej dru­ żyny następuje na rozkazy „Czoło — stój“ i „Sta­ waj — w lewo“ . „Czoło — stój“ . Dwójka czołowa (strzelec) dru­ żyny staje natychmiast, pozostali strzelcy — w miarę, jak dochodzą do poprzedników kolejno się zatrzymują, bez osobnej komendy biorą do no­ gi broń i przybierają postawę swobodną, prze­ strzegając zachowania przepisanej odległości, od­ stępu i krycia. „Stawaj w lewo“ . Dwójka czołowa (strzelec) staje natychmiast i wykonywa zwrot we wskaza­ nym kierunku bez osobnej komendy, bierze do nogi broń i przybiera postawę swobodną. Następne dwójki (strzelcy) wykonywują to samo w miarę jak dochodzą do poprzednich, z jednoczesnem przestrzeganiem przepisanej odległości, odstępu i krycia.

CBW

www.cbw.pl

Część II

Regulamin piechoty

97

Bieg wykonywa drużyna na rozkaz „Drużyna biegiem — marsz“ , zachowując zwartość szyku. Broń trzymają strzelcy w ręce (§ 38). Na rozkaz „Czoło — stój“ strzelcy zatrzymują się kolejno od czoła; na rozkaz „Dowolny — krok" kolejno od czoła przechodzą w marsz krokiem dowolnym (§ 7). Jeśli dowódca nie prowadzi osobiście swej dru­ żyny, a chce zmienić kierunek, wydaje rozkaz wskazując nowy przedmiot kierunkowy, np. „K ie­ runek w lewo (prawo, wtył, na lewo) — wiatrak Kierunkowy zachodzi w nakazaną stronę i przy­ biera nowy kierunek. Reszta drużyny stosuje się do niego. Marsz na „ Baczność“ stosuje się celem podnie­ sienia sprawności oddziału i podczas oddawania honorów w marszu. Zwykle stosuje się marsz na „Spocznij". Podczas marszu na „ Spocznij“ poło­ żenie karabina zostaje takie same jak na „Bacz­ ność"; ulgi w postawie ciała określa § 6. Po komendzie „Spocznij" może dowódca jako udogodnienie nakazać przełożenie broni na drugie ramię rozkazem „Przełóż — broń". Strzelec z bro­ nią na ramieniu przekłada ją na prawe ramię i niesie jak na lewem. Przeniesienie broni zpowrotem na lewe ramię następuje na powtórny rozkaz „Przełóż — broń". Przy dłuższych marszach poza obrębem garni­ zonu, stosuje się zasadniczo marsz na „Odtrąbiono". Rozkaz „Odtrąbiono" poprzedza z reguły ko­ menda ,Spocznij". Na rozkaz „Odtrąbiono" strzelcy skręcają ka­ rabiny rączką zamkową w lewo ku dołowi, opieReg. piech.— 4.

124. Ulgi w marszu.

Regulamin piechoty

98

Część II

rają je w środku ciężkości na lewem barku; wy­ lot lufy skierowany poza głową w prawo i nieco ku górze, tak jednak, by nie przeszkadzał sąsia­ dowi. W zasadzie w dogodnych warunkach marszu wskazane jest utrzymanie jednolitego tempa. W terenie na złych drogach, w długich marszach (nocnych) i na wszystkich mostach winien być stosowany dowolny krok. Dozwolona jest swobodna postawa, jak również rozmawianie, śpiew i palenie tytoniu (jeśli nie za­ kazano tego ze względów bojowych). Golowiricay możo położyć ręczny .(lekki) karabin maszynowy n a. jednem-g-samion, pr7yt rrywwjąc go 7a kolbę»; poaa tom mea& dnuaynowy nnkrwnć n-ieoionic optzęt ll

•yy-fjflygtTH nh .-a ± T -™ 1 n ń T rr- n h n U » p i

W czasie dłuższego marszu na „ Odtrąbiono“ strzelcy mogą samodzielnie przekładać broń na drugie ramię, a jeżeli zostało zarządzone zdłużenie pasów, mogą nieść karabin w postawie „Na pas— broń“ na dowolnem ramieniu, lub zawiesić kara­ bin pasem na szyi. Dalsze udogodnienia, jak rozpięcie kołnierzy, zdejmowanie czapek (hełmów) są dopuszczalne tylko na osobny rozkaz dowódcy. Z n v ń w T ł f%

r o p -z n y

ją fr

lo M r i

T r g y o h in

m ocT ynm ny

można w -eelu udogodnienia, na specjalny rozkaz dowódcy ■ koHłpnnjiy złożyć na biedkę. Powrót do poprzedniego stanu oddziału nastę­ puje na rozkaz „Równy — krok“ , przedtem je­ dnak powinien dowódca zarządzić uporządkowa­ nie ubioru i oporządzenia, i ewentualnie skrócenie pasów.

CBW

www.cbw.pl

99

Ustawianie kozłów wykonywa się w dwuszere­ gu. Każde dwie roty ustawiają jeden kozioł. Jeśli ilość rot jest nieparzysta, nadliczbowe karabiny dostawia się do sąsiedniego kozła. Etatowa drużyna strzelecka ustawia 4 kozły, przyczem do pierwszego kozła dostawiają swe ka­ rabiny drużynowy i jego zastępca. Ustawianie kozłów wykonywa się na rozkaz „W kozły — broń“ . Na zapowiedź „W kozły“ pierwszy szereg robi wtył zwrot, na hasło „broń“ każdy strzelec ustawia karabin prawą ręką, kolbą przy wewnętrznej środkowej części prawej stopy, językiem spustowym w lewo. Następnie jedynki, pochylając karabiny zaczepiają je wzajemnie koźlikami (wyciorami), dwójki zaś z drugiego sze­ regu zaczepiają swe karabiny z karabinami swych jedynek, tworząc w ten sposób kozioł z 3-ch kara­ binów; dwójki z pierwszego szeregu dostawiają swe karabiny do kozłów, jako czwarte. Po usta­ wieniu kozłów wszyscy strzelcy wykonywują krok wtył i stają zwróceni do kozłów w postawie swo­ bodnej. Na rozkaz „Do — broni“ strzelcy podchodzą szybkim krokiem do kozłów i stają przy nich w szeregach zwróconych do kozłów, w postawie swobodnej w oddaleniu jednego kroku od kozłów. Rozbieranie kozłów wykonywa się na rozkaz ,Za — broń“ . Na zapowiedź „Za“ oba szeregi ro­ bią krok do kozłów, na hasło „broń“ strzelcy uj­ mują prawemi rękoma swe karabiny, rozbierają je ostrożnie, unosząc nieco wgórę, poczem pierw­ szy szereg robi zwrot do poprzedniego frontu, drugi zaś wyrównywa odległość i krycie. 4’

125. Ustawianie broni w kozły.

i

100

Regulamin piechoty

•€rd£^drużyna ustawia broń w kozły, celowniczy, mającyręcźny^^karabin maszyno^zy^Tpokrowcu, kładzie go na zieifti^^lewp-^dpierwszego kozła, wylotem lufy ku zast§p