Ramanarin Geetha Saaram

ரமணrன் கீ தாசாரம்

ஸேவாபநிஷேதா³ கா³ேவா ேதா³க்³தா⁴ ேகா³பாலநந்த³ந: பாேதா² வத்ஸ: ஸுத⁴ேபா⁴க்தா து³க்³த⁴ம் கீ ³தாம்ருதம் மஹத்! பசுக்களாக உபநிடதங்கள், பால் கறக்கும் ேகாபாலநந்தனன், பாைலப் பருகும் பசுங்கன்றாக பாத்தன், அமுதமான பாலாக கீ ைத! கடல் ேபான்ற உபநிடதங்கைளக் கைடந்து, கண்ணன் வழங்கிய ஆரமுதான கீ ைதயின் சாரமாக, நமக்காக பகவான் ரமண தந்த, சுருக்கமான ெபாருட்ெசறிவு மிகுந்த “பகவத்கீ தாசாரம்” பற்றிய புதிய ெதாட! நான் ேகள்விப்பட்டவைர, பகவான் ரமண மதுைரயிலிருந்து திருவண்ணாமைல அைடந்தபின் ேவெறந்த ஊருக்கும் தன் பூத உடல் ெகாண்டு ெசன்றதில்ைல. சூக்ஷம உடல் ெகாண்டு ெசன்ைன அருேக திருெவாற்றியூ ெசன்றைதயும் அவருக்ேக ெதrயாது ஏேதா அதிசயம் நடந்தது ேபாலத்தான் ெசால்லியிருக்கிறா. அங்கு ரமண வந்தைத அவரது சீ டரான கணபதி முனியும் அைத உறுதிப்படுத்திருக்கிறா. அேதேபால அவ எவருைடய வட்டிற்கும் ; தன் இச்ைச ெகாண்டு ெசன்றதில்ைல. ஒரு முைற வலுக் கட்டாயமாக வண்டி ஒன்றில் ெகாண்டு ெசல்லப்பட்டதாகச் ெசால்லியிருக்கிறா. அவ எங்கு ெசன்றும் உபன்யாசம் ெசய்ததாகக் ேகள்விப் பட்டதில்ைல, -ஒேர ஒரு முைற தவிர. அப்ேபாது சில அன்பகளுடன் கிr வலம் ெசன்று ெகாண்டிருந்தவ ஈசான்ய மூைலயில் உள்ள ஈஸான்ய ேதசிக மடத்தின் பக்கம் வந்தா. அங்கு பிரவசனம் ஒன்று நடந்து ெகாண்டிருந்தது. ரமண வருவைதப் பாத்ததும், அங்கிருந்ேதா மிகவும் வற்புறுத்தி ேவண்டிக் ெகாண்டதால் பகவத் கீ ைதையப் பற்றி ஒரு ெசாற்ெபாழிவு ெகாடுத்ததாகக் ேகள்விப் பட்டிருக்கிேறன். அேதேபால, பகவான் ஸ்ரீ ரமண மகrஷியின் பைடப்புகளில் ெவகுச் சிலேவ அவருக்காகத் ேதான்றி அவ எழுதியது. மற்றைவ எல்லாேம யாராவது ஒரு அன்ப அவrடம் விளக்கம் ேகட்டதாேலா, அல்லது ேவண்டிக் ெகாண்டதாேலா உருவானைவகள் தான். ஸ்ரீமத் பகவத் கீ ைதையத் தினப் பாராயணத்திற்கு ஏற்றவாறு சுருக்கித் தருமாறு குரம் சுப்பராமய்யா என்ற அடியா ரமணrடம் ேகட்டதன் பலனாகேவ நமக்கு அவரது பகவத்கீ தாசாரம்

[1]

கிைடத்தது.

மூலத்தில் உள்ள எழுநூறு சுேலாகங்களிலிருந்து ரமண நாற்பத்திரண்ைட ேதந்து எடுத்து அன்பரது நித்ய பாராயணத்திற்கு எனத் ெதாகுத்துக் ெகாடுத்தா. கீ ைதயின் சாராம்சத்ைத விளக்குவதாக மட்டும் அல்லாது, ரமண ேபாதிக்கும் “நான் யா?” எனக் ேகட்டு ஒருவன் ஆன்ம விசாரம் ெசய்வதன் ேநாக்கத்ைதயும், முைறையயும், பலைனயும் விளக்குவதாக அது அைமந்துள்ளது. பகவத் கீ ைதயின் ெவவ்ேவறு அத்தியாயங்களிலிருந்து ேதந்ெதடுக்கப்பட்டு முன்னுக்குப் பின் ேகாக்கப்பட்டிருந்தாலும், அந்தக் ேகாைவயில் ஒரு முைறையயும், அழைகயும் காணலாம். ஒருவன் தன் பிறவிப் ெபரும் பயைன அைடவதற்கு உண்டான வழிகைளக் காட்டுவதில் முதன்ைம வகிக்கும் உபநிஷத்துகள், பிரம்ம சூத்திரம், ஸ்ரீமத் பகவத் கீ ைத என்னும் முப்ெபரும் நூல்கைள “பிரஸ்தானத்ரயம்” என்று ஆன்ேறா குறிப்பிடுவ. நமது இந்து மதம் எனப்படும் சனாதன தமத்திற்கு ஆதாரமான ேவதங்கள் ெசால்வதன் சாரத்ைதப் பிழிந்து உபநிஷத்துகள் ெகாடுக்கின்றன என்றால், அந்த உபநிஷத்துகளின் சாரத்ைத கீ ைத நமக்குக் ெகாடுக்கின்றது என்று ெசால்லலாம். அதுவும் ஒரு ேபாக்களத்தில் ெகாடுக்கப்பட்டதால், ேவதங்கள் ெசால்வது எந்த நிைலயிலும், எந்த இடத்திலும் ெபாருத்தம் ஆனைவகேள என்றும் நமக்குப் பாடம் ஆகிறது. தற்காலத்தில் இந்து மத நூல்கள் அைனத்திலும் பகவத் கீ ைததான் ேமைல நாட்டினருக்கு மிகவும் பrச்சயமாக உள்ளது. இப்படியாக நம்மவ தவிர மற்ேறாரும் ேபாற்றும் கீ ைதயில் ெசால்லப்பட்டுள்ளைவகளில் சில சுேலாகங்களாவது நாம் நிைனவில் ெகாள்வது நன்ைம பயக்கும் அல்லவா? அந்த கீ ைத ெசால்லும் கருத்துக்கைள, சுருக்கமாக அந்த கீ ைதயின் சுேலாகங்கள் மூலமாகேவ ரமண நமக்கு கீ தாசாரத்ைத அருளியிருக்கிறா.

முதலில் தம் ேதவின் மூலம் கீ ைதயின் சாரத்ைதக் ெகாடுத்தவ, நம் ெபாருட்டு தமிழில் ெமாழி ெபயத்து ெவண்பா வடிவிலும் ெகாடுத்திருக்கிறா. வாசககள் எளிதில் வாசிக்கும் ெபாருட்டு அந்த ெவண்பாவில் வரும் ெசாற்ெறாடகைளப் பிrத்து கட்டுைரயில் எழுதியிருக்கிேறன். ஒவ்ெவான்றின் வடெமாழி மூலத்ைதயும், அைவகேளாடு ெகாடுத்துள்ேளன். முன்பு நாம் ெவவ்ேவறு கட்டுைரகளில் பாத்த ரமணrன் ஞான ெநறி விளக்கங்கைளயும் இங்கு வரும் கீ ைதயின் கருத்துக்கைளயும் ஒப்பு ேநாக்கினால், கீ ைதயின் ேபாதைனகைள நம் முன் வாழ்ந்து காட்டிய விேதக முக்தரான ரமண மூலம் கீ தாசாrயனின் அருள் நமக்குக் கிைடத்துக் ெகாண்டிருப்பைத நாம் உணரலாம். நூல் காப்பு பாத்தன் ேதrல் நல் வாத்ைதயால் அவன் ஆத்தி ேபாக்கு அருண் மூத்தி காக்கேவ ெபாருள்: அஜுனனுைடய ேத தட்டின் மீ து அமந்திருந்து, நல்ல அருள் ெமாழிகளால் அவனுைடய துயரத்ைதப் ேபாக்கிய அருள் வடிவான கிருஷ்ண பரமாத்மா காத்து அருள்வாராக. மஹாபாரதப் ேபாrன் கைத நம்மில் பலருக்கும் நன்கு அறிமுகமானேத. அதமமான பகைடக் காய் ஆட்டத்தில் தமத்திற்ேக உதாரணாமாய் விளங்கிய யுதிஷ்டிர தைலைமயில் எல்லாவற்ைறயும் இழந்தும், அதற்குப் பிராயச்சித்தமாக சகல இன்னல்களுக்கும் உள்ளாகி பஞ்ச பாண்டவகள் தம வழியில் ெசன்று, இறுதியில் அைமதிைய நாடும் ேவைளயில், ஐவருக்கும் ஐந்து நாடுகள் ேவண்டாம், ஐந்து ஊகள் ேவண்டாம், ஐந்து கிராமங்கள் கூட ேவண்டாம், ஐந்து வடுகேள ; ேபாதும் என்று பாண்டவகளின் தூதனாக கிருஷ்ண பரமாத்மா ேவண்டியும், ெகௗரவகளில் மூத்தவனாகிய துrேயாதனன் எைதயும் ெகாடுக்க மறுத்து பாண்டவகைளப் ேபாருக்கு இழுக்கிறான். அந்த நிைலயில் ேவறு வழியின்றி ேபாrட்டுத்தான் நமக்கு உrயைதேய ெபற முடியும் என்ற நிைலயில் ேபாக்களத்திற்கு வராேவசமாக ; வந்த அருச்சுனன், பகவான் கிருஷ்ணேர அவனுக்கு ேதேராட்டியாக வந்துள்ள ேதத் தட்டின் ேமல் நின்று ஒரு முைற சுற்றிப் பாக்கிறான். எதிப்புறத்தில் தன்ைன வளத்த ெபrேயாகைளயும், தனக்கு ஆசானாய் நின்று ெசால் வித்ைத, வில் வித்ைத என்று சகல கைலகைளயும் கற்றுத் தந்த தன் குருமாகைளயும், தன்னுடன் கூடப் பிறந்து, வளந்து, கற்ற தம்பிமாகைளயும், மற்றும் உற்றத்தா, சுற்றத்தா, நண்பகைளயும் பாத்து வாய் குழறி, நா உலந்து “இவகளுடன் ேபாrட்டு, இவகைளக் ெகான்றா நாம் நமக்கு

ேவண்டியைதப் ெபற ேவண்டும்? அதனால் நமக்கு பாபம் அல்லவா வந்து ேசரும்?” என்று இவ்வாெறல்லாம் ெசால்லி மன உைளச்சல் ெகாண்டு, மனக் கிேலசத்துடன் தனது காண்டீபத்ைத கீ ேழ ேபாட்டுவிட்டு தன் ேதேராட்டியான கண்ணபிரானிடம் தஞ்சம் புகுகிறான்.

அப்ேபாது தமம் காக்கும் நல் வாத்ைதகள் ெசால்லி அவனுக்கு உண்ைம நிைலைய உணத்தி அவன் ேமற்ெகாண்டு ெசய்யேவண்டியது பற்றி உணத்தப் ேபாகும் இைறவன் நம்ைமயும் காப்பாராக என்று ேவண்டி இந்தக் காப்புச் ெசய்யுள் கீ தா சாரத்ைத ெதாடங்கி ைவக்கிறது. காப்புச் ெசய்யுள் என்றாலும், இந்த முதல் ெசய்யுளிேலேய பல உண்ைமகள் உணத்தப்பட்டிருக்கின்றன. எந்த மாதிrயான நிைலைம என்றாலும், தமம் கூறும் நல் வாத்ைதகள்தான் ஒருவனுக்குத் ேதைவ. அது வில் வல்லைம காட்ட ேவண்டிய ேபாக்களமாகவும் இருக்கலாம், அல்லது ெசால்வன்ைம காட்ட ேவண்டிய ஒரு பல்கைலக் கழகமாகவும் இருக்கலாம். எங்கும் எப்ேபாதும் நிைலத்து நிற்கும் உண்ைமகள் தவிர ேவறு எதுவும் ஒருவனுக்குப் பயனில்ைல என்பைதேய நாம் இதில் முதலாகக் காண்கிேறாம். ஒருவன் எப்ேபப்பட்ட வன்ைம உைடயவனாய் இருந்தாலும், தனது-எனது என்ற எண்ணங்கள் வரும்ேபாேதா, அல்லது தான் ெகாண்ட கடைமயில் சற்ேற சந்ேதகங்கள் வரும்ேபாேதா அவன் தன் நிைலயினின்று பிறழ்ந்து சுக-துக்கங்களினால் ஆட்ெகாள்ளப்படுகிறான். அதனால் அவன் தனது இயல்பான சிந்திக்கும் நிைலைய தற்காலிகமாகேவனும் இழந்து அல்லல் படுகிறான். அவனுக்கு அப்ேபாது சrயான வழி காட்ட ஒரு துைண ேதைவப்படுகிறது என்பைதேய நாம் அடுத்ததாகக் காண்கிேறாம். என்னதான் கற்றுத் ேதந்திருந்தாலும் எைதயும் அலசிப் பாத்து முடிெவடுக்கும் திறனிருந்தாலும், எதிலும் தன்னிச்ைசயாலும், தன் முயற்சியாலும் மட்டுேம எதுவும் ஆவதில்ைல என்னும் உணவு ஒருவனுக்கு வரும்ேபாது, அவனுக்கு ஏேதனும் ஒரு கட்டத்தில், ஏேதாெவாரு வடிவில் ஆண்டவன் வந்து அருள் புrவா; அது நடக்க நாம் அவைர ேவண்டிக் ெகாள்ள ேவண்டும் என்பேத இங்கு நாம் காணும் முக்கிய அம்சமாகும். 2-1 [10]

तं तथा कृपयाss वटमप ु ण ू ाकुलेणम ् | वषीदतमदं वायमव ु ाच मधस ु द ू न: || கருைண மிகுந்த கருத்தனாய்த் துக்கம் ெபருகி விழிந  ெபருக - வருந்தும் அப் பாத்தன் துயரகலப் பாத்து மதுசூதனன் இவ் வாத்ைத உைரத்தான் வகுத்து ெபாருள்: மிகுந்த இரக்கம் ேமலிட்ட உள்ளம் ெகாண்டவனாய், அடக்க முடியாத துக்கத்தால் விழிகளில் கண்ண  ெபருகிட, வருத்தத்தினால் ஏங்கித் தவிக்கும் அப்பாத்தனுக்கு மனதில் படிந்த துயரம் ந ங்கு முகமாக அருட்கண்ணால் அவைன ேநாக்கி மதுசூதனன் இந்த உபேதசத்ைதக் கூறலானான்.

ஒருவனுக்குத் துக்கம் வரும் என்ற நிைலயில் தான் ேவதாந்தம் ேபச வரும் ேபால் இருக்கிறது. அந்தப் ேபச்ேசா வாத்ைதக்கு வாத்ைத சrயாக இருக்கும் ேபாலத் ேதான்றினாலும், அைத ஊக்குவித்த எண்ணேமா சrயாக இருக்கும் என்று ெசால்வதற்கில்ைல. தனது வரத்ைத ; இங்கு காவு ெகாடுத்துவிட்டு, ஒரு இரக்க பாவைனைய இங்கு அருச்சுனன் காட்டுகிறான். எதற்காகத் தன் விருப்பமின்றிேய அவன் ேபாக்களத்திற்கு இழுத்து விடப்பட்டாேனா, அைத மறந்து விட்டுப் ேபசுவதால் அவனது வாதம் இங்கு வறட்டு ேவதாந்தம் ஆகிறது.

அப்படி அவன் ேபசினாலும் துக்கம் வரும்ேபாது அவனுக்குச் சரணைடயும் பக்குவமும் வருகிறது. அப்ேபாது இைறவன் அவைனக் காக்கும் முகமாக நல் வாத்ைதகள் அருள இருக்கிறா. குழம்பிப் ேபாய் இருக்கும் ஒருவனிடம் எப்படி முதலிேலேய நல்வாத்ைதகள் கூறுவது? அைத அவன் புrந்து ெகாள்ளவும், ஏற்றுக் ெகாள்ளவும் ஒரு பக்குவமான மன நிைல ேவண்டாமா? மனத்தின் துக்கத்ைதயும், புத்தியின் கலக்கத்ைதயும் ஓரளேவனும் கட்டுப்படுத்த ேவண்டாமா? அதற்காக முதலில் அவ கருைண ெகாண்டு அவைன ஒரு அருட்பாைவ பாக்கிறா. அருச்சுனன் எத்தைனேயா ேபாக்களங்கைளப் பாத்தவன் தான். எதிrகளுடன் சண்ைடயிட்டு, பலைரயும் களத்தில் பலி ெகாண்டு ெவற்றிவாைக சூடியவன் தான். ஆனால் இந்தப் பாரதப் ேபாrல் எதிrல் நிற்பவகைளப் பாத்ததும் அவன் கலங்கிப் ேபானதன் முதல் காரணம் அவனுக்கு நன்கு ெதrந்தவகேள இங்கு எதிrகளாய் நிற்கின்றாகள். அவகைளப் ேபாக்களத்து எதிrகள் என்று பாக்கமுடியாது, தன் உற்றா, உறவின, நண்பகள் எனப் பாக்கத் ெதாடங்கி விட்டான். அதனால் அவன் உள்ளத்தில் கருைண உணச்சி ெபாங்க ஆரம்பித்தது. ெபாதுவாகக் கருைண என்று வந்து விட்டால் அன்பு, இன்பம் என்றுதான் உணச்சிகளாய் ெவளிப்படும். ஆனால் இங்ேகா அருச்சுனனுக்குத் துக்கம் ேமலிடுகிறது. அதன் காரணம் என்ன?

மற்ேறாrடம் கருைண காட்டும் ேபாது, நாம் நம்ைம மறந்து அவகளுக்காக, அவகள் நன்ைமக்காக என்று ஏேதா ெசய்ேவாம். அப்ேபாது நாம் நம்ைம இழப்பதால், நமக்கு ஆனந்தேம ஏற்படும். மாறாக துக்கம் வருகிறது என்றால், அந்தக் கருைணயில் நான்எனது என்ற மேனாபாவம் இருக்கிறது, நாம் நம்ைம இழக்கவில்ைல என்றுதான் அத்தம் ஆகிறது. அருச்சுனன் தன் முன்னால் நிற்பவகைள எதிrகள் என்று பாக்காது, தன்ைனச் சாந்தவகள் எனப் பாக்கிறான். தன்ைன இழந்து அதனால் வரும் ஆனந்தத்ைத அனுபவிக்க முடியாது, அவன் தனது என்றிருப்ேபாைர இழப்ேபாேம என்று துக்கப்படுகிறான். அதனாேலேய கருைண உள்ளம் ெகாண்டவன் ேபான்று அவன் ேபசினாலும், அவனுக்கு ஆனந்த உணவு ஏற்படாது துக்கம் ேமலிடுகிறது. அதனால் அவன் கண்களில் ந; ெபருகுகிறது. அவனது துயரத்ைதப் ேபாக்கும் வழியாக கண்ணபிரான் ெசால்லப்ேபாகும் அருள் வாத்ைதகள் துயரத்தின் காரணத்ைத விளங்கைவக்க ேவண்டும். அதற்கும் முன் அவன் அைதப் புrந்து ெகாள்ள அவைனத் தயா படுத்தேவ, அவ தனது அருள் பாைவயால் அவைன ேநாக்குகிறா. மூலமாகிய ஸ்ரீமத் பகவத் கீ ைதயில் பகவான் கிருஷ்ண அருச்சுனனுக்கு உபேதசம் ஆரம்பிக்கும் ேபாது ஆத்மாைவப் பற்றிேய ேபசத் ெதாடங்குகிறா. அதன் பின் பலவித ேயாகங்கைளயும், ேயாகியின் லக்ஷணங்கைளயும் பற்றி ஓரளவுக்கு விளக்கிவிட்டு, பதின்மூன்றாம் அத்தியாயத்தில் தான் ேக்ஷத்ரம்-ேக்ஷத்ரஞ்ஞன் பற்றிச் ெசால்லுகிறா. அந்த வழி காண ேவண்டியைத முதலில் ெசால்லிவிட்டு, காண்பைத அடுத்ததாகச் ெசால்லும் வழி. 13-1

[3]

इदं शर$रं कौतेय े&म'यभधीयते | एत*यो वेि'त तं -ाहु: े&/ इ0त त* वद: || ேதகமிது ேசத்திரமாச் ெசப்பப்படும் இந்தத் ேதகத்ைத யாவன் ெதrவேனா - ேதகியவன் ேசத்திரஞ்ஞனாம் என்று ெசப்புவா தாம் அதைனப் பாத்து அறிந்ேதாகள் பகுத்து ெபாருள்: ேபாகத்திற்கு உrயதான இந்தத் ேதகம் ேக்ஷத்ரம் என்று ெசால்லப்படுகிறது. இந்த ேதகத்தில் இருந்துெகாண்ேட எவன் ேதகத்ைத அன்னியமாக உணவாேனா, அவன் ஆன்மா எனப்படுவான். அதைனத் தமது அனுபவத்தில் உணந்த தத்துவ ஞானிகள் அந்த ஆத்மாைவ ேக்ஷத்ரஞ்ஞன் என்று பிrத்துச் ெசால்வாகள். அருச்சுனன் தன் எதிrல் நிற்பவகைளப் பாத்துக் கலங்குகிறான் என்று பாத்ேதாம். அவன் பாைவயில் முதலாய்ப் படுவது எது? அவகளது உடேல. பின்ேப அவனுக்கு அவகளின் உறவு முைற, அவகளுடன் இருந்த ேபாது ெசய்த ெசயல்கள், மற்ைறய எண்ணத் ெதாகுப்புகள் எல்லாம் வரும். ஆைகயால் அைவ அைனத்துக்கும் முதல்

காரணம் அவன் தன்ைன உடல் என்று குறுக்கிக் ெகாள்வதாேலேய என்று ெசால்லலாம் அல்லவா? அதனால் உடைலப் பற்றி முதலில் ஆரம்பிப்பது ேபால ரமண அைமத்துள்ளதும் ெபாருத்தமாகத்தாேன இருக்கிறது? இது காண்பைத முதலில் ெசால்லிவிட்டு, காண ேவண்டியைத அடுத்ததாகச் ெசால்லும் வழி. ேக்ஷத்ரம் என்றால் விைளநிலம் என்று ஒரு ெபாருள். விைதயிலிருந்துதான் தாவரங்கள் முைளக்கின்றன என்றாலும், அைவ நன்கு ெசழித்து வளர நிலம் ேதைவப்படுகிறது. அதுேபால ஒருவனின் எண்ணங்கள் ெசயலாகப் பrமளிக்க அவனுக்குத் ேதகம் ேதைவப்படுகிறது. எப்ேபாது ஆைசகள், அபிலாைஷகள் எல்லாம் எண்ணங்களாக இருந்தும் ஏேதா காரணங்களினால் காலத்தில் ேதகம் மைறகிறேதா, அந்த எண்ணங்கள் ெசயல்பட ேவறு ஒரு ேதகம் அைமகிறது என்பதுதான் நம் பாரதப் பண்பாட்டின் அடித்தளம். ஆக ேதகம் என்பைத விைளநிலம் என்று ெகாள்கிேறாம். அந்த நிலத்தில் நமது எண்ணங்களாகிய விைதகளுக்கு ஏற்ப கிைளத்து எழுவேத நம் பாவப்-புண்ணியச் ெசயல்கள். தாேன எல்லாமுமாயிருக்கிேறன் என்று ெசான்ன பரமாத்மா, அைத அருச்சுனனுக்கு ேமலும் புrயும் வைகயில் அவன் காண்பைதக் ெகாண்டு விளக்குகிறா. 2-27

[4]

जात2य 3ह 4ुवो म'ृ यु4ुव  ं जम मत ृ 2य च | त2मादप5रहाय6sथ6 न 'वं शो7चतुमहस || பிறந்தா இறக்கப் ெபறுதல் உறுதி இறந்தா பிறப்பது எனலும் - உறுதி விலக்கற்கு அறிய விதி இதில் ந; வேண ; கலக்கம் உறல் ஏன் கழறு ெபாருள்: உலகத்தில் பிறந்தது என்றுள்ள எதுவும் ஒரு நாள் இறப்பது நிச்சயம். பிறந்த அது மரணம் என்ற முடிைவ அைடவதும் திண்ணேம. அேதேபால இறந்தவ மீ ண்டும் பிறப்பது என்பதும் மறுக்க முடியாத உண்ைம. அப்படி நிகழும் பிறப்பு-இறப்பு எனும் சுழற்சிைய விலக்குவது அrதாகும். இது ஈசனால் நியமிக்கப்பட்ட விதி. இந்த விதி முைறையப் பற்றி ந வணாகக்  கலக்கமுறுவது ஏன்? ெசால்வாய். அவன் தனக்கு முன் காணும் அவகள் எல்ேலாரும் ஒரு நாள் பிறந்தவகள்தாேன என்று ஆரம்பிக்கிறா. அப்படிப் பிறந்தவகள் எவரும் ஒருநாள் இறக்க ேவண்டும் என்ற வாதத்ைத அவன் முன் ைவக்கிறா. என்ேறா அவகள் ஒருநாள் இறக்கப் ேபாகிறாகள். அப்படி இறந்தவகளும் தங்கள் கம விைனப்படி மீ ண்டும் ஒரு நாள் பிறப்பாகள். இப்படி ஒரு சுழற்சியில் நடக்கும் பிறப்பு-இறப்பு நியதி இைறவனால் விதிக்கப்பட்டது. நாம் நிைனப்பதாேலேய நம்மால் பிறக்க முடியாது. நம் தாய்-தந்ைதையயும் நம்மால்

ேதவு ெசய்ய இயலாது. அதனால் நாம் நிைனப்பதால் இறப்பதற்கும் நமக்கு உrைம கிைடயாது. இந்த விதியிைன யாரும் மாற்ற இயலாது. தவிக்க முடியாத இந்த விதிையப் பற்றி கலங்கி என்ன பயன் என்கிறா கண்ணன். “இவகைளக் ெகால்வதால் நான் பாவம் ெசய்தவனாகிேறன். குல தமம் அழியக் காரணமாகிேறன். இப்படிப் பாவச் ெசயல் புrந்தாவது எனக்கு நாேடா, வேடா ; ேவண்டுமா? அதற்குப் பதிலாக யாசகம் ேகட்டு பிைக்ஷ எடுத்துப் பிைழக்கலாேம” என்று அருச்சுனன் கூறினான் அல்லவா? அதற்குப் பதிலாகவும் “ந;தான் அவகைளக் ெகால்கிறாயா? அத்துடன் அவகள் ேபாய் விடுகிறாகளா? அப்புறம் அவகள் மீ ண்டும் பிறந்து வருவதில்ைல என்பது உனக்குத் ெதrயுமா?” என்கிற rதியில் பகவான் ெதாடகிறா. ஓrடத்தில் “உனக்கும் எனக்கும் கூட ஜன்மங்கள் பல உண்டு. நான் அைத அறிேவன், ந; அறிய மாட்டாய்” என்றும் ெசால்வா. நமக்கும் அது ெதrயாது. ஆனாலும் நமக்குத் ெதrயவில்ைல என்ற காரணத்தினால் அது இல்லாது ேபாவதில்ைல. இதைன மனதில் ெகாண்டவன் என்றும் நல் வழியிேலேய ெசல்வான், ெசலுத்தப்படுவான். இந்த பிறப்பு-இறப்பு பற்றிய சத்திய வாத்ைதகைளேய அடித்தளமாகக் ெகாண்டு நமது பாரத கலாச்சாரம் வளந்திருக்கிறது. இதைனப் புrந்து ெகாள்ளாதவகளால்தான் மற்ேறாருக்குத் த;ங்கு என்ற அசம்பாவிதம் நடக்கிறது. அைதத் தவிக்க “தன் விைன தன்ைனச் சுடும்” என்ற அறிவு ஒவ்ெவாருவருக்கும் மிக அவசியம். “பீஷ்ம-துேராணாதிகைள ேபாrல் இப்ேபாது ந; ெகால்லாவிட்டாலும் அவகள் என்றாவது ஒரு நாள் இறக்கத்தான் ேபாகிறாகள். தங்கள் கம விைனப்படி மீ ண்டும் பிறப்பாகள். அேதேபால அவரவ விதிப்படி நடப்பது நடந்ேத த;ரும். அவகள் இப்ேபாது இறக்க ேவண்டும் என்றிருந்தால் அைத உன்னாலும் தடுக்க முடியாது. ந; அவகளுக்காக எவ்வளவு துக்கப்பட்டாலும் நடப்பது நிற்காது. இப்படித் தடுக்க முடியாத விதியிைனப் பற்றி ந; ஏன் கலக்கம் அைடகிறாய்?” என்று அருச்சுனனிடம் ேகட்டு விட்டு அைத அவேன ஆராய்ந்து உண்ைமைய அறிந்து ெசால்லச் ெசால்கிறா. 2-20

[5]

न जायते 8यते वा कदा7चनायं भू'वा भ वता वा न भूय: | अजो 0न'य: शा:वतोsयं पुराणो न हयते हयमाने शर$रे || பிறப்பு இறப்பு இல்லான் என்றும் பின்னும் இவன்தான் பிறந்து கழியப் ெபறாேன - பிறவாதான் எங்குமுளன் சாசுவதன் இவ்வுடல் ெகால்லப்படினும் ெகான்றுபடான் ெதால்ேலான் உட்ெகாள் ெபாருள்: இந்த ஆத்மா என்றுேம பிறப்பேதா இறப்பேதா இல்ைல, அைவ இரண்டும் இல்லாதவன். ேமலும் ஆத்மாவாகிய இவன் ஒரு காலத்தில் பிறந்து, இருந்து, பின்ெனாரு காலத்தில் இல்லாது ேபாகாதவன் என்றும் கிைடயாது.

அவன் எப்ேபாதும் பிறவாது, அழியாது உள்ளவன் என்பதால் அவனுக்கு பிறப்பு, இறப்பு என்ற இரண்டும் கிைடயாது. இந்தத் ேதகம் ெகால்லப்பட்டாலும் ேதகத்துள் உைறயும் ஆன்மா ெகாைலக்கு உள்ளாகாதவன். அன்றும், இன்றும், என்றும் உள்ளதால் இவன் மிகத் ெதான்ைமயானவன் என்பைத உள்ளத்தில் இருத்திக் ெகாள். பீஷ்ம துேராணாதிகள் ஒருநாள் மரணம் அைடவாகள் என்பைத நன்கு அறிந்திருந்தும், அவகள் இந்தப் ேபாrல் இறக்கலாம், அதுவும் தன்னால் ெகால்லப்படலாம் என்ற எண்ணம்தான் அருச்சுனைன வாட்டுகிறது. ெகால்வேதா, ெகால்லப்படுவேதா இரண்டுேம உடல், மனம் மட்டுேம சம்பந்தப்பட்டது, ஆனால் இைவ இரண்டும் உலவ வந்த காரணமான ஆத்மாவுக்ேகா அதனால் எந்த அழிவும் இல்ைல. இைடயில் வந்தது இைடயில் ேபாகின்றது, அைதப் பற்றி ஏன் கவைலப்படுகிறாய் என்பதுதான் பகவான் இங்கு ெசால்ல வந்தது.

எது பிறக்கிறேதா அது இறப்பது நிச்சயம். உடல் பிறப்பதால் ஒரு நாள் அது அழியும். பிறப்பதால் உடலுக்கு ெவவ்ேவறு நிைலகள் உள்ள வளச்சியும், ேநாய், ெநாடியும், ேதய்மானமும், இறுதியில் மரணமும் உண்டு. அதுதான் உடலுக்கு உண்டான இலக்கணம். ஆனால் உடல் இருக்கும் ேபாது ஒருவன் தான் என்று தன்ைன உணகிறாேன, அதற்குக் காரணமாக உடலின் உள்ேள உைறயும் ஆன்மாவுக்கும் அந்த உடலின் ெவவ்ேவறு நிைலகளுக்கும் எந்த விதத் ெதாடபும் இல்ைல. அதனாேலேய எந்த நிைலயிலும் ஒருவனுக்குத் தான் என்ற உணவில் மாற்றங்கள் எதுவும் இல்ைல. அைனவருக்கும் தன்னளவில் உள்ள இந்த உணவுதான் ெபாதுவானது. அதுதான் ஆன்மா எனப்படுகிறது. அதுதான் அைனவரது உண்ைமயான ெசாரூபம். அது ஒன்ேற ஆதியிலிருந்து இருப்பது மட்டும் அல்லாது என்றும் இருப்பது. அதனால் அது மிகவும் ெதான்ைமயானது. அைத அறிந்து ெகாள்ளாது இருப்பதுதான் அவரவகளது மடைம. ஆத்மா எப்ேபாதும் உள்ளதால், சrரம் அழிகிறது என்னும் ேபாது ஆத்மா அழிவதில்ைல. ஆக பீஷ்ம-துேராணாதிகைள ந; ெகால்கிறாய் என்று நிைனப்பது தவறு. ஆன்மாவாகிய ந; ெகால்வதும் இல்ைல, உன்னால் அவகள்

ெகால்லப்படுவதும் இல்ைல. இந்த உண்ைமைய மனதினில் நன்கு பதித்துக் ெகாள்வாய் என்று அருச்சுனனுக்கு கண்ணன் அறிவுறுத்துகிறா. 2-24

[6]

अ;छे *योsयमदा=योsयमले*योsशोय एव च | 0न'य: सवगत: 2थाणुरचलोयं सनातन: || இவன் துணிக்க ஒண்ணான் எrக்க ஒண்ணாதான் இவன் நைனக்க வற்ற ஒணான் ஏதும் - இவன் நித்தன் எங்கும் உளன் தாணு இயல்பால் சனாதனன் தங்கும் அசலேன தான் ெபாருள்: இவன் துண்டிக்கப்பட முடியாதவன், இவன் எrக்கப்படாதவன்; இவைன ந rல் நைனக்கேவா, ெவயிலில் உலத்தேவா எதுவும் முடியாது. இவன் நித்தியமானவன், எங்கும் நிைறந்தவன். இவன் அசலமானவன் என்பதால் என்றும் நின்று நிைலத்து இருப்பவன். எங்கும் தானாய் உள்ள அசல ெசாரூபனும் இவேன. எவருக்கும் நன்கு ெதrந்தைவகைளக் ெகாண்டு ஆன்மாைவ பற்றி ேமலும் விளக்குகிறா. ஒரு திடப் ெபாருள் என்றால் அைத ெவட்டலாம், த;யில் இட்டு எrக்கலாம். ஆன்மா அத்தைகய ெபாருள் அல்ல என்பதாலும் அதற்கு அவயவங்கள் என்று ஏதும் இல்லாததாலும், அதைன ெவட்ட முடியாது, எrக்கவும் முடியாது. அப்படிச் ெசய்யாது ந;rல் அழுத்தி நைனக்கலாம் என்றால், அதற்கு உருவம் என்று ஏதும் இல்லாததால் அைத நைனக்கவும் முடியாது. ஒரு ேவைள திரவப் ெபாருளாக இருந்தால் சூrயனின் ெவப்பத்ைதக் ெகாண்டு உலத்த முடிந்திருக்கும். ஆன்மா அப்படியும் இல்லாததால் ெவயிலில் உலத்தவும் முடியாது. இப்படி எதனாலும் அழிக்கப்பட முடியாத ஆத்மா இங்கு அங்கு என்னாது எங்கும் பரவி உள்ளதாலும், இன்று அன்று என்னாது என்றும் உள்ளதாலும் அது அசலமாக சீ வராசிகளின் பாக்கும் உள்ளத்ேத நிைறந்து நிைலயாய் நிற்கிறது. இத்தைகய தன்ைமகள் எல்லாம் உள்ள ஒேர ெபாருள் ஆன்மா ஒன்றுதான். அது இருப்பதால் தான் “ந;யும் இருக்கிறாய், நானும் அதுேவ” என்று ெசால்லாது ெசால்லி விளங்க ைவக்கிறா. உன் முன்னால் ந; பாக்கும் உன் உற்றா, உறவின, சுற்றம், நண்பகள் எல்லாம் ெவறும் உடல் அல்ல, மனங்கள் அல்ல, ஆன்மாக்கேள. ந;யும் அதுேவ. அதனால் ந;யும் ெகால்லவில்ைல, அவகளும் ெகால்லப்படவில்ைல” என்று பகவான் ெசால்லியிருந்தாலும், ஆன்மாவின் தன்ைமகைளப் பற்றிச் ெசால்லி ேமலும் விளக்குவா. இது எப்ேபப்பட்ட உண்ைம என்று நாமும் நம் அனுபவத்தின் வாயிலாகவும் பாக்கலாேம. மனித குல வளச்சியில், ஒரு தனி மனிதனாய் இருந்து வாழ்க்ைகத்

ேதைவகைளப் பூத்தி ெசய்து ெகாள்வைதவிட பல ேசந்து உைழப்பது அைனவருக்கும் பல நன்ைமகள் தருகிறது என்ற Non-zero Sum என்ற தத்துவத்ைத உணந்ததால் சமுதாயங்கள் உருவாயின. அப்படிப் பல ேசந்து உைழக்கும் ேபாது சில மற்ேறாrன் உைழப்பில் குளி காண முைனகிறாகள் என்று சமுதாயம் உணரும்ேபாது, அைதக் கட்டுப்படுத்த சில சமுதாய வைரமுைறகள் வருகின்றன. காலப் ேபாக்கில் வைரமுைறகளின் ெபாருள் உணரப்படாமேலா, அல்லது அைவ காலத்திற்கு ஏற்ப அைமயாமேலா ேபாகின்றன. அப்ேபாது ஒன்றுக்குப் பதில் ேவறு அைமகின்றன. சிறிய அளவில் ெதாடங்கும் கூட்டைமப்பான சமுதாயங்கள் ஒரு கட்டத்தில் நாடுகளாக மாறுகின்றன. நாடு, ேதசம் என்ற ேகாட்பாடுகளும் வைரபடத்தில் காலத்திற்ேகற்ப மாறுகின்றன. சிறிேதா ெபrேதா என்றில்லாமல் நாடுகளும் கூட்டைமப்புக்களாக அைனவருக்கும் பலன்கள் தரும் முகமாய் ஒத்துைழக்க முன்வருகின்றன. அதில் ெதாழில் முன்ேனற்றங்களும், ெதாழில் நுட்பங்களினால் பல மாறுதல்களும் ேநந்து, மனிதகளின் பாைவகைளயும், அணுகுமுைறகைளயும் ெவகுவாக மாற்றுகின்றன. இைவகளில் நன்ைமகளும் நடக்கின்றன, த;ைமகளும் உருவாகின்றன. ஆனாலும் மனித ேநயம் என்று ெசால்லப்படும் மனிதனின் உrைமகைளயும், உணவுகைளயும் மதிக்கும் ேபாக்கு வளந்து ெகாண்டுதாேன இருக்கிறது? இதன் அடிப்பைடக் காரணம் ஒருவன் மற்றவனிடம் காட்டும் அன்பும், மrயாைதயும் தான். அதன் அடிப்பைட இன்ெனாருவைனயும் தன்ைனப் ேபாலப் பாப்பதுதாேன? இதுவைர நாம் பாத்ததன் காரணம் உலகியல் ெதாடபானது தான் என்றாலும், நம்ைம அறியாமேலேய நாம் அப்ேபாது அனுபவிப்பது அைனத்துள்ளும் உைறயும் ஆன்மாைவ ேநசிப்பேத. அப்படி இருந்தாலும் த;ைமகள் வளரும் ேபாது அைவகைளத் தடுக்கும் எண்ணம் இல்லாது ேபானால், நன்ைமகள் வளர முடியாது என்பைதயும் நாம் அைனவரும் உணந்துள்ேளாம் அல்லவா? அப்ேபாது த;ைமகள் ஊக்குவிப்ேபாைர எப்படி அடக்க ேவண்டும் என்பது தாேன நமது லட்சியமாய் இருக்கிறது? இந்தப் ேபாக்களத்தில் நடக்கப் ேபாவதும் அதுேவ.

அனுபவம் என்பது அைனவருக்கும் ஏற்பட ஒரு ேதகம் ேவண்டும். அதன் மூலம் தான் ஒருவன் தனது எண்ணங்களின் விைளவுகைள ேமலும் கற்றுத் ெதளிய முடியும். அந்தத் ேதகத்ைத எவன் பாவபுண்யங்களின் விைள நிலமாக உணகிறாேனா அவன் ேக்ஷத்ரஞ்ஞன் எனப்படுகிறான். ேதகம் என்று ஒன்று உள்ளது என்பைத உணரும் ேக்ஷத்ரஞ்ஞன் தான் ஆன்மா எனப்படுகிறது. இங்கு அருச்சுனனின் கலக்கத்திற்கும், ேசாகத்திற்கும் காரணமாக இருப்பது உற்றா, சுற்றா என்று காணும் அவனுைடய “தனது-எனது” என்ற மமகாரேம. அதற்கும் மூல காரணமாக இருப்பது “நான்” எனும் அவனது அகங்காரேம. பல கஷ்டங்கைள அனுபவித்தாயிற்று, அதற்கும் பின் நாம் ேபாக்களத்திற்கு நம் இச்ைசயின்றிேய இழுத்து வரப்பட்டிருக்கிேறாம், ேபா புrவேத தனது கடைம என்று இல்லாமல், சுற்றிப் பாத்து புலம்பும் அருச்சுனனின் கூைமயான அறிைவ அந்த மமகாரேம மழுங்கடித்துள்ளது. இப்படி ஒன்றுக்கு ஒன்று காரணமாக இருப்பைதக் காட்டி, அவனது இருளான அஞ்ஞானத்ைதப் ேபாக்குவதற்காக பகவான் உண்ைமயில் உள்ளது எது என்ற ஒளியான ஞானத்ைதப் ேபாதிக்க இப்படியாகத் ெதாடங்குகிறா. ஆக ேதகம் ேவறு ஆன்மா ேவறு என்றில்லாமல், அவ்விரண்ைடயும் ஒன்றாகப் பாவித்து அருச்சுனன் இங்கு குழப்பத்தில் இருக்கிறான். இைவ எல்லாம் கற்று, அனுபவத்தில் நன்கு உணந்த ஆன்ேறாகள் ெசால்வதுேபால் அைவ இரண்ைடயும் அருச்சுனன் பிrத்துப் பாத்திருந்தால், முன்னால் நிற்ேபாகைள தன்னிலும் ேவறுபட்ட ேதகங்களாகப் பாக்காமல் அவகைளயும் அந்த ஒேர ஆன்மாவாகப் பாத்திருப்பான். அப்ேபாது அவன் எந்தக் கலக்கமும் அைடந்திருக்க மாட்டான்.

ேதகம் ேவறு, ஆன்மா ேவறு என்று பகுத்து அறியும் அறிேவ பகுத்தறிவு. அது அைனத்து சீ வராசிகைளயும் ஒன்றாகேவ பாக்க ைவப்பதால், அது ஒரு புண்ணியச் ெசயல். அப்படியில்லாது இவ ேவறு, அவ ேவறு என்ற rதியில் நான்-ந; என்று பகுத்துக் காட்டும் அறிவு பகுத்தறிவு ஆகாது. அப்படி ேபதங்கைளப் புகுத்தும் எதுவும் பாவச் ெசயல்கேள. நாம் காண ேவண்டிய, கற்க ேவண்டிய பாடங்கள் எல்லாவற்றிலும் இந்தத் ேதகம்ஆன்மா பற்றிய அறிவுதான் முதன்ைமயானது. இது ஒன்ேற ஒருவைன நல் வழியில் ெகாண்டு ெசல்லும். இந்த ஞானம் வரப் ெபறாதவன் எதிலும் குழம்பித் தவிக்க ேவண்டி வரும். அருச்சுனனின் இப்ேபாைதய நிைலயும் அது தான். 13-2

[4]

े&/ं चा प मां व ? सवे&ेषु भारत | े&े&/यो/ानं य'त@/ानं मतं मम || ேசத்திரங்கள் யாவுள்ளும் ேசந்ேத இருக்கின்ற ேசத்திரஞ்ஞனாம் என்ைனத் ேதவாேய - ேசத்திரம்

ேசத்திரஞ்ஞன் தன்ைம ெதrகின்ற ஞானேமது ஓத்திட அஹ்ேத எனக்கு ஒப்பு ெபாருள்: ேக்ஷத்திரங்கள் என்று ெசால்லப்படும் எல்லா சrரங்களின் உள்ளும் அைவகேளாடு ேசந்ேத உைறகின்ற என்ைன ேக்ஷத்திரஞ்ஞனான ஆத்மாவாகத் ெதrந்து ெகாள்வாய். ேதகம், ேதகி இைவகளின் இயல்ைப ஆராய்ந்து அறியக்கூடிய ஞானம் எதுேவா அதுேவ எனக்கு உகந்ததாகும். “சல, அசல உயிகள் அைனத்துள்ளும் உைறபவனாக இருப்பவன் நாேன” என்று கிருஷ்ண பரமாத்மா இங்கு ெசால்கிறா. அப்படியாக அைனத்தின் உள்ளும் இருக்கும் ேக்ஷத்திரஞ்ஞன் ஆன என்ைன ஆன்மாவாக அறிவாய் என்கிறா. ேக்ஷத்திரம் என்றால் என்ன, ேக்ஷத்திரஞ்ஞன் என்பவன் யா என்று பகுத்து அறியும் அறிேவ அவருக்கு உகந்ததாகும். ேக்ஷத்திரமாகிய ேதகம் ஆத்மாவின் இருப்பிடம். அதனாேலேய இைறவன் ேகாவில் ெகாண்டுள்ள இடத்ைத ேக்ஷத்திரம் என்று குறிப்பிடுகிேறாம். எந்த ஒரு ேக்ஷத்திரமும் ஒரு புனிதத் தலமாகக் கருதப்பட ேவண்டும். ேக்ஷத்திரத்தில் இருப்பதால் இைறவன் ேக்ஷத்திராதிபதி எனப்படுகிறான். எங்கும் உள்ள நிகுண இைறவைன - எவருள்ளும் உைறயும் தூய ஆத்மாைவ - சகுண ரூபமாக ேகாவிலில் ஒரு வடிவுைடயவனாக வழிபடுகிேறாம். ஆகம விதிகளின் படி எழுப்பப்பட்டுள்ள ேகாவில்களின் கட்டுமான வைரபடங்கைள ஆராய்ந்தால், ஒரு ேகாவிலின் வடிவைமப்பு ஒரு உடலினுைடயது ேபாலேவ இருப்பைத நாம் அறிேவாம். நாம் நம் தாயின் கருவிலிருந்து வந்தவகள் என்பதாேலேய, ேகாவிலில் இைறவன் உள்ள இடமும் கருவைற என்ேற ெசால்லப்படுகிறது. ஒவ்ெவாரு சீ வராசியின் உள்ளிருக்கும் ஆன்மாதான் ேகாவிலில் எழுந்தருளும் இைறவன் என்பைத நம் முன்ேனாகள் நமக்கு இப்படிக் காட்டிச் ெசன்றுள்ளன. ஆக ஒருவன் ேகாவிலில் வழிபடும் ேபாது, அது எந்தக் ேகாவிலாக இருந்தாலும், நாம் இைறவைனக் காண்கிேறாம் என்பதால் “காணும் தான் யா?” என உள்ேநாக்க ேவண்டும். அப்படி ேநாக்கி தனது ஆன்மாைவேய ஒவ்ெவாருவரும் தrசிக்க முயல்வதாேலேய எல்லா ேக்ஷத்திரங்களும் புனிதத் தலமாகேவ ஆகிறது. ேக்ஷத்திரம் என்பைத இடம் அல்லது வடு ; என்றும் ெசால்வாகள். எப்படி வட்டில் ; இருப்பவன் தன்ைன வட்டுக்காரன் ; என்பைதயும், வேட ; வட்டுக்காரன் ; ஆக முடியாது என்பைதயும் நன்கு உணவாேனா, அப்படிேய ஒரு உடலில் தான் இருக்கிேறன் என்பைதயும், அந்தத் தான் யா என்பைத அறிய ேவண்டும் என்பைதயும் ஒரு அறிவாளி உணவான். அப்படி பகுத்துப் பாத்து ேக்ஷத்திரன், ேக்ஷத்திரஞ்ஞன் தன்ைமைய அறியக் கூடிய ஞானேம ஆன்ம ஞானம். ஒரு ேதகத்தினாலும் அைத ஒட்டிய மனத்தினாலும் ெசய்யப்படக் கூடிய நன்ைமத;ைம ெசயல்களால் சுக-துக்க அனுபவங்கள் வருகின்றன என்றால் அதற்கு மூல

காரணமாக இருப்பது ஒருவனின் “நான்” எனும் அகங்காரத்தின் எழுச்சிேய. அதன் பின்ேப “எனது” என்ற மமகாரமும் எழுகிறது. அதற்கும் ஒவ்ெவாருவrன் உள்ளுைறயும் ஆன்மாவுக்கும் ெதாடபில்ைல என்ற அறிவும், அந்த ஆன்மாேவ தன் உண்ைம ெசாரூபம் என்ற ஞானமும் அைடயப்ெபறுவேத தனக்கு மிக உகந்தது என்று பரமாத்மா இங்கு அருச்சுனனுக்குச் ெசால்கிறா. 10-20

[5]

अहमा'मा गुडाकेश सवभूताशयाि2थत | अहमा3द:च मBयं च भूतानामत एव च || ஆன்மாக்கள் யாவின் அகத்தும் அமகின்ற ஆன்மா யான் ஆவன் அருச்சுனா - ஆன்மாக்கட்கு ஆதிேயாடு மத்தியமும் அந்தமுமாம் இைவகள் ஆதியாம் யாேன அறி ெபாருள்: அருச்சுனா! சகல உயிrனங்களின் உள்ளத்தில் அமந்திருக்கிற ைசதன்ய ெசாரூபமான ஆத்மா நாேன ஆேவன். இந்த சகல உயிrனங்களின் பிறப்பிற்கும் (சிருஷ்டி), இருப்பிற்கும் (ஸ்திதி), இறப்பிற்கும் (லயம்) இந்த மூன்றினுக்கும் காரணமாக இருப்பவன் நாேன என்பைத அறிவாயாக. இந்த ேக்ஷத்திரத்தில் ேக்ஷத்திரஞ்ஞனாக இருப்பவேன பிரபஞ்சத்தில் எங்கும், சரஅசர உயிகள் அைனத்திலும் பரவியுள்ள ெசாரூபமாக இருக்கிறான் என்று இங்கு கூறப்படுகிறது. “நான்” என்னும் எண்ணம் ேவறு, “நான்-நான்” என்னும் உணவு ேவறு. முன்னைத நாம் ெபாதுவாக நமது விழிப்பு நிைலயில் அனுபவிப்ேபாம். நமது அகந்ைத அனுபவங்களும் அதனுடன் ெதாடபு ெகாண்டது தான். அதுதான் நம்ைம படாத பாடு படுத்துகிறது. பின்னதாகிய “நான்-நான்” என்னும் உணவு நம்முடன் எந்த நிைலயிலும் இருப்பது. அந்த உணைவ ஓரளவுக்கு இப்படி விளக்கலாம். ெவகு காலம் முன்பு எப்ேபாேதா எடுக்கப்பட்ட பைழய புைகப்படம் ஒன்ைற ஒரு நாள் நாம் பாக்கும் ேபாது, “நான் இப்படியா இருந்ேதன்” என்று எவருக்கும் ேதான்றும் அல்லவா? அந்த எண்ணம் நமது உடைலப் ெபாறுத்தேத. உடலுக்கு ஒரு வளச்சிேயா, தளச்சிேயா உண்டு. அதன்படி புைகப்படமும் இருக்கும். அந்த புைகப்படம் எடுக்கப்பட்டேபாது உங்களால் அந்தக் காலத்திய உணைவ மீ ண்டும் அைச ேபாட்டு, இப்ேபாது எண்ணிப் பாருங்கள். அந்த புைகப்படம் எடுக்கப்பட்ட ேபாது உங்களது உடல், மனம், மற்றும் ஏைனய எண்ணங்கைளத் தவிர அப்ேபாது “நான்” என்று இருந்த உங்கள் இருப்பாகிய உணவும் , இப்ேபாது “நான்” என்ற உங்களது உணவும் ேவறு ேவறு என்றா உணகிற;கள்? உங்கைளப் ெபாறுத்தவைர “நான்” என்ற உணவு எந்த மாற்றமும் இல்லாது அப்படிேயதாேன இருக்கிறது? உடல் வளந்திருக்கலாம், தளந்திருக்கலாம், மனேமா எண்ணங்கேளா அடிேயாடு மாறியிருக்கலாம். ஆனாலும் “நான்” என்ற உணவு ஏதும் மாறாது அப்படிேயதாேன இருக்கிறது?

“நான்-நான்” என்ற அந்த உள்ளுணைவப் பிடித்துக் ெகாண்டு எப்ேபாதும் இருக்கப் பாருங்கள். அதுதான் உங்கள் உண்ைமயான ெசாரூபம் என்றும், அதுேவ உங்கைளச் சுற்றியுள்ள அைனத்து சீ வராசிகளின் உண்ைமயான ெசாரூபம் என்றும் காலப் ேபாக்கில் உணவகள். ; அதுதான் ேக்ஷத்திரஞ்ஞன் என்று கூறப்படும் ஆன்ம ெசாரூபம் என்று ெசால்லலாம். அதற்கு எல்ைல இல்ைல, காலேமா, ேதசேமா எதுவும் இல்ைல. சுருங்கச் ெசான்னால் அது ஒன்றுதான் இருப்பது. அைத ஒருவன் அப்படி இருந்து தான் உணர முடியுேம தவிர யா, எவ எப்படி விளக்கியும், ெசால்லியும் அைத உணரைவக்க முடியாது. இதுதான் ஜ;வ-ஈஸ்வர ஐக்கியம் அல்லது அேபதம் என்று கூறப்படுகிறது. ேமாக்ஷம், விடுதைல, வடுேபறு ; என்று விதவிதமாகச் ெசால்லப்படுவெதல்லாம் அைத உணருவதில் தான் இருக்கிறது. அவன் அருளிருந்தால் அந்த உணச்சி இங்ேகேய, இப்ேபாேத ைகவரக் கூடும். ஏெனன்றால் அதுவன்றி ேவறு எதுவும் இல்ைல.

அைனத்து உயிகளின் ேதாற்ற, ஒடுக்கத்திற்கு ஈஸ்வர ெசாரூபேம காரணமாயிருந்தாலும் அது அந்த உயிகளின் ேபதங்கேளாடு ஒட்டாது, அைவகளின் இருப்பு மாத்திரமாகேவ இருக்கும். அதனால் அைத அப்படி இருந்ேத ஒருவன் உணர முடியும். இப்படியான ேதாற்றத்தின் காரணத்தினால் உயிகளும், அைவ இருக்கும் உலகமும் ஜடமாக இல்லாது அைவகளின் மூலமாகிய ைசதன்யமாகேவ கருதப்பட ேவண்டும். ேதாற்றம் மட்டும் அல்லாது, அைவகள் இருப்பதற்கும், காலத்தில் மைறவதற்கும் என்றும் உள்ள அந்த மூல வஸ்துேவ காரணமாக இருக்கிறது. சகல உயிகளும் ஆத்மாவில் இருந்து ேதான்றி, அதிேலேய நிைலத்து, அதுவாகேவ மைறயும். ஆக அதுவன்றி ேவறு எதுவும் இல்ைல என்றாகிறது. அந்த அதுேவ நான் என்கிறா கிருஷ்ண பரமாத்மா. அப்படிெயன்றால் உயிகள் ெவவ்ேவறாகத் ேதான்றுவதன் காரணத்ைத விளக்க அது மாையயினால் விைளந்தது என்ேற கூறுவ. இருப்பது ஒன்ேற, அதனால் இல்லாதது மாைய எனப்படுகிறது. அதாவது கயிறு என்று ெதrயும் வைர அைத பாம்பாக நாம் காண்பைதயும், கானல் ந; என்று உணரும் வைர அைத ந;த் தடாகம் என நாம் நிைனப்பைதயும் ேவறு எப்படிச் ெசால்லி அறிவுறுத்துவது? காணும் மற்றும் காணப்படும் அைனத்தும் ஆன்மாேவ என்னும் அறிைவப் ெபறுவது அவ்வளவு எளிதல்ல. ஆனாலும் அந்த அறிைவப் ெபற்று அதற்குத் தக இருப்பது என்பேத அைனத்து உயிகளின் ஒேர லட்சியம் என்றாலும், எவரும் தான் உலகியல்படி

காண்பைதேய ெபrதாகக் ெகாண்டு உண்ைம அறியாது மயங்கி இருப்பாகள். அருச்சுனனுக்கு இப்ேபாது ஏற்பட்டிருக்கும் மன மயக்கத்திற்கும், அதனால் வந்துள்ள துன்பத்திற்கும் அதுேவ காரணம். ஆதலால் பகவான் ேமலும் ஆன்மாவின் தன்ைம பற்றி அவனுக்கு எடுத்துச் ெசால்வா. 2-17 अ वनाश तु त* व ? येन सवमदं ततं | वनाशमCयय2या2य न कि:च'कतुम  ह0त || எதனால் நிைறவு எய்தும் ஏயும் இைவ யாவும் அது அழிவில்லாதது அறிவாய் - எதனாலும் மாளாத அப்ெபாருைள மாளச் ெசயவல்ல ஆளாகான் ஆரும் அறி ெபாருள்: காணக் கூடிய இந்த உலகம் அைனத்தும் எந்த ஒரு ெபாருளால் முழுவதும் வியாபிக்கப்பட்டு நிைறவு அைடயுேமா, அந்தப் ெபாருேள அழிவற்றெதன்று அறிவாயாக. எைதக் ெகாண்டும் அழிக்க முடியாத அந்த நித்திய ஆத்மாைவ அழிக்க வல்லைம பைடத்தவனாக எவனும் இருக்க மாட்டான் என்றும் அறிவாயாக. சிறிது இைடெவளி உண்டு என்று ஏதாவது இருந்தால்தாேன ஒரு ெபாருைள ஓrடத்திலிருந்து இன்னுேமா இடத்திற்கு அகற்ற முடியும். ஆன்மாவின் தன்ைம எங்கும் வியாபித்து இருப்பது என்றால், அைத எப்படி அகற்ற முடியும்? ெவவ்ேவறு ெபாருட்கள் என்றால் ஒன்ைற அழித்து ேவெறான்ைற உருவாக்கலாம். ஆனால் எல்லாம் அந்த ஆத்மாேவ என்றால் அந்த ஆத்மாைவ அழிக்க வல்லவன் யா? திட, திரவ, வாயு என்று ஏேதனும் ஒரு வடிவில் உள்ள பருப்ெபாருள் என்றால் அதைன அழிக்கேவா, மாற்றேவா முடியும். ஆன்மா ஒன்றுக்குள் ஒன்றாய், அணுவுக்கும் அணுவாய் இருக்கும் நுண்ெபாருள் என்றால் அைத என்னதான் ெசய்ய முடியும்? அதற்கு முதல்-முடிவு, வளச்சி-ேதய்மானம், உண்டு-இல்ைல என்ற எந்த நிைலகள்தான் ெபாருந்தும்? ஆக பாப்பதும் அதுேவ, பாக்கப்படுவதும் அதுேவ, பாைவ ேபாலத் ெதrயும் காட்சியும் அதுேவ என்ற நிைலயில் எங்கும் உள்ள அதுேவ ந;ங்காது நிைறந்திருக்கும் ஆன்மா என்று அறிந்து ெகாள்வாய் என பரமாத்மா அருச்சுனனுக்கு எடுத்து உைரக்கிறா. பாப்பது அது என்றால் சr, “பாக்கப்படுவது” என்றாலும், “பாைவயும் அதுேவ” என்றாலும் என்ன ெபாருள் என்று பல ேகட்கலாம். அதற்கு நாம் விைட காண இன்ைறய விஞ்ஞான முைறகைளேய அணுகிப் பாக்கலாம். விஞ்ஞானம் என்பது மனிதன் தன்ைனச் சுற்றி உள்ள பருப்ெபாருட்கைள ஆராய்ந்து அைவகளின் ஆக்க மூலங்கைளயும், தன்ைமகைளயும், அைவகள் ஒன்ேறாடு ஒன்று ேசரும்ேபாது ஏற்படும் விைளவுகைளயும் அறியும் ஒரு முயற்சி. முதலில் சுற்றி உள்ளைவகைளப் பாக்கிறான். அைவகள் எதனின்று உருவாகி வந்திருக்கலாம் என்று அைவகளின் மூலக் கூறுகைள ஆராய்கிறான். ஓரளவு வந்ததும் சில ெபாருட்கைள

அடிப்பைடப் ெபாருட்கள் என்று ெகாள்கிறான். அைவகளின் தன்ைமகைள ேமலும் ஆராயும்ேபாது அைவகளில் சில ஒற்றுைமகைளயும், ேவற்றுைமகைளயும் கண்டு, அைவகள் ேமலும் மிக நுண்ணிய அடிப்பைடயின் ேபrல் உருவானைவ என்று கண்டுபிடிக்கிறான். அந்த நிைலயில்தான் அைவகளின் அணு அைமப்புகைளயும், அதனுள் இயங்கும் நுண் அணுத் துகள்கைளயும் இதுவைர கண்டுபிடித்துள்ளான். இைவ அைனத்தும் சில விதிகளுக்கு உட்பட்ேட நிகழ்கின்றன என்று அறிய வருகிறான். பருப்ெபாருட்கள் அளவில் அைவகளின் இயக்க விதிகைள அறியும் இயைல இயற்பியல் (Physics) என்றும், நுண்ெபாருட்கள் அளவில் ஏற்படும் மாற்றங்கைள அறியும் இயைல ேவதியல் (Chemistry) என்றும், அைவெயல்லாம் நிகழ்வதற்கான சமன்பாடு விதிகைளயும், ேவறு பலதரப்பட்ட விதிகைளயும் அறிவிக்கக் ைகெகாடுக்கும் இயைல கணிதம் (Mathematics) என்றும் ெபாதுவாகக் கூறுவ. இதில் நுண்ெபாருட்களான அணுவின் அைமப்புகள், மற்றும் அதன் துகள்கைளப் பற்றி ஆராயும் ேபாது, அதுவைர இருந்த இயற்பியல் விதிகள் நுண்ெபாருட்களுக்குப் ெபாருந்தாமல் ேபாயின என்று கண்டறிந்தன. அதனால் பருப்ெபாருட்கைளப் பற்றியது பைழய இயற்பியல் என்றும், நுண்ெபாருட்கைளப் பற்றியது புதிய இயற்பியல் என்றும் ெபயrட்டன. இங்குதான் பல விேநாதங்கைளக் கண்டறிந்தன. பைழய இயற்பியலின் படி ஒளியானது அைலேபான்ற தன்ைம ெகாண்டு விளங்குவதாக அந்த விதிகள் அறிவிக்கின்றன. ஆனால் புதிய இயற்பியலின் படி ஒளி நுண்ெபாருள் தன்ைம ெகாண்டதாக விளங்குகிறது. ஒளியின் சில குணங்கள் அதனுைடய அைலத் தன்ைம ெகாண்டும், ேவறு சில குணங்கள் அதன் நுண்ெபாருள் தன்ைம ெகாண்டும்தான் விளக்கப்படுகின்றன. ஆக இந்த இருதைலத் தன்ைமைய இன்றும் விஞ்ஞானம் ஒப்புக்ெகாண்டுள்ளது. அதுேபால இன்ெனான்றும் நிகழ்ந்துள்ளது. அதாவது நுண்ெபாருள் இயக்கத்ைத அறுதியிட்டு துகள்கள் இப்படித்தான் உள்ளன என்ேறா, இந்த இடத்தில்தான் இருக்கின்றன என்ேறா உறுதியாகக் கூற முடியாது. இவ்வளவு சதவிகிதம் இந்த குறிப்பிட்ட இடத்திற்குள் இருக்கலாம் என்ேறா, இவ்வளவு காலத்திற்குள் அைத எதிபாக்கலாம் என்ேறாதான் ெசால்ல முடியும். அதாவது அதன் இயக்கங்கள் ஒரு நிைலயான தன்ைம ெகாண்டதல்ல, ஆனாலும் ஒரு வைரமுைறக்குள் இயங்குகிறது. இப்படியாகப்பட்ட நுண்ெபாருட்கைளப் பற்றி ஆராய்ச்சி ெசய்ய விஞ்ஞானிகளுக்கு உதவும் கருவிகள் எப்படிப்பட்டன?

அளவுகைளப் ெபாறுத்தவைர துகள்கள் நுண்ணிய, மிக நுண்ணிய, அதிமிக நுண்ணிய என்றளவில் இருக்கின்றன. துகள்கள் ேபாட்ேடாத் தகடுகளில் விட்டுச் ெசல்லும் தடங்களில் இருந்ேத அன்று அைவகளின் தன்ைமகைளக் கணித்தன. சமீ ப காலமாக அணுவின் வடிைவேய ேநராகக் காணக்கூடிய மின்னணு ைமக்ராஸ்ேகாப் வந்துள்ளது. புதிய இயற்பியல் விதிகளின் படி இயங்கும் துகள்கள் நுண்ணியைவ என்றாலும், அைவகைள அளக்கும் கருவிகேளா பைழய இயற்பியல் விதிகளின் படி ெசயல்படும் பருப் ெபாருட்கள் அளவில் அைமந்துள்ளன. அைவகைள இயக்கும் மனிதேனா உடல் அளவில் பருப்ெபாருளாகவும், விவரங்கைளத் ெதாகுத்து அறியும் சிந்தைன-அறிவு அளவில் நுண்ெபாருளாகவும் உள்ளான். ஆக இவ்வாராய்ச்சியில் அளைவ என்பது பருப்ெபாருளாகிய கருவிகள் ெகாண்டு அளக்கப்படுவது என்பது ஒருபுறம் இருக்க, அவ்வாறு அளக்கப்படுவது நுண்ணிய ெபாருட்கள் என்பதாலும் ஆராய்ச்சி ெசய்பவனும் அளைவயின் ஒரு அங்கமாகேவ கருதப்படுகிறான். அவன் அல்லாது அவனது ஆராய்ச்சி முழுைம ஆகாது. இப்படியாக அவன் ஆராய்ச்சியில் அளப்பவன், அளக்கப்படுவது, மற்றும் அளைவ எல்லாம் பின்னிப் பிைணக்கப்பட்டு ஒன்றாகிறது. அணு அைமப்புகைள ஆராயும் மனிதனின் வழிமுைறகளுக்ேக இந்த ஒன்றிய தன்ைம உண்டு என்றால், ஆராயும் மனிதனின் தன்ைம மட்டும் ேவறுபட்டா இருக்கும்? கீ ைதயில் கிருஷ்ண பரமாத்மா ெசால்லும் ஆத்மாவும் பாப்பவன், பாக்கப்படுவது, மற்றும் பாைவ என்று விதவிதமாய் இல்லாது எல்லாம் ஒன்றாய் இருக்கிறது 2-16 नासतो वBयते भावो नाभावो वBयते सत: | उभयोर प Eु टोsत2'वनयो2त'वदशभ: || இல்லாததனுக்கு இருப்பில்ைல உள்ளதனுக்கு இல்லாைம என்பதிைல எனேவ - இல்லதுளது என்னும் இரண்டின் இயல்பிது தாம் கண்டா ெமய் தன்ைன அறிந்த தவ ெபாருள்: அசத்தாகிய ெபாய்ப் ெபாருளுக்கு இருப்பு என்பது இல்ைல. சத்தாகிய ெமய்ப் ெபாருளுக்கு இல்லாைம என்பது இல்ைல. ஆைகயால் இல்லாதைத அசத்து என்றும், உள்ளைத சத்து என்றும் உணந்து, இரண்டின் தன்ைம இது என்று ேநrல் கண்டவ எவேரா அவேர சத்திய ஞான ெசாரூபமான தன்ைன அறிந்த ெமய் ஞானி ஆவா. ேதகம்-ஆன்மா இரண்ைடயும் பகுத்து அறிய ேவண்டும் என்று முன்பு பரமாத்மா ெசால்லியிருந்தா அல்லவா? அைத அறியாததினாேலேய அருச்சுனன் தன் முன் நிற்கும் ேதகங்கைளப் பாத்து குழம்பி நிற்கிறான். தனது ேபாத் திறைமயால் தன் முன் நிற்ேபாகள் மரணமைடயக் கூடும் என துக்கித்து நிற்கிறான். ேதகம்-ஆன்மா இவ்விரண்டில் எது உண்ைமயில் நிைலத்து உள்ளது, எது அப்படி இல்ைல என்று அவனுக்கு எடுத்துைரக்கும் ேநாக்கத்துடன் ேமலும் ெதாடகிறா.

எது என்றும் உள்ளேதா அது நிைலத்து நிற்கும், எதற்கு இருப்பு இல்ைலேயா அது இல்லாதேத. அருச்சுனன் ேதகங்கைளப் பாப்பதால் அதன் தன்ைமகள் பற்றிக் கூறுவா. ேதகத்திற்கு ஒரு ெதாடக்கம் உண்டு, அதுேபால் அதற்கு ஒரு முடிவும் உண்டு. அதாவது இன்று இருக்கிறது, நாைள இல்லாது ேபாகும் தன்ைம ெகாண்டது அது. ஆக முன்னும் பின்னும் இல்லாது இைடயில் மட்டும் இருக்கும் ேதகத்ைத எப்படி நிைலயானது என்று ெகாள்ள முடியும்? ஆனாலும் அது கண் முன் இருக்கிறேத, அைத எப்படி மறுப்பது என்ற சந்ேதகம் எவருக்கும் வருவது தான். சிறிது ேயாசித்துப் பாத்தால் அதன் உண்ைம விளங்கலாம். நமக்கு ேதகம் இருப்பது ேபால் உள்ள உணவு எப்ேபாதுமா நமக்கு இருக்கிறது? நாம் இருந்தும் நமது ேதகம் பற்றிய உணவு இல்லாது ேபாவதும் நமது சாதாரண தினப்படி அனுபவம்தாேன? என்ன, அது எப்படி என்கிற;களா? நாம் நன்கு உறங்கும் ேபாது நமது உடல் பற்றிய உணவு ஏேதனும் நமக்கு இருக்கிறதா? விழித்ததும்தாேன அது வருகிறது? அதுவைர உறங்கும் நம் உடைலக் காணும் மற்றவருக்கு அது இருக்கலாம். ஆனால் நமக்கு இருக்கிறதா என்பது தான் இங்கு ஆழ்ந்து ேயாசிக்க ேவண்டியது. அப்படிப்பட்ட ஆழ்ந்த தூக்கத்தில் நமக்கு ேதக உணவு இல்லாது ேபாய்விட்டாலும், நாம் இல்லாதா ேபாய் விட்ேடாம்? ஆக இறப்பு என்பதும் நமக்கு வரும் தூக்க அனுபவத்ைதப் ேபான்றததுதான். அதில் உடல் இல்லாது ேபாய் விடுகிறது. தூக்கத்திற்குப் பின்ேபா உடல் உணவு வந்து விடுகிறது. மற்றபடி இரண்டுக்கும் ேவற்றுைம இல்ைல. இப்படி நமது உடலின் தன்ைம நமக்குத் தினம் தினம் அறிவுறுத்தப்பட்டாலும் அைத நாம் சrவர உணரவில்ைல. உடல் பிறப்பு-இறப்பு என்று மட்டுமில்ைல, விழிப்பு-உறக்க நிைலகளிலும் இருந்து-இல்லாது ேபாய் விடுகிறது. இருப்பு என்ற நமது என்றும் உள்ள தன்ைமேய எப்ேபாதும் நிைலத்திருக்கிறது. இதற்கு உலகியலில் ஒரு உதாரணம் காட்ட ேவண்டுெமன்றால் இப்படிச் ெசால்லலாம். தங்கத்ைத ைவத்துக் ெகாண்டுதான் வைளயல், சங்கிலி, ேமாதிரம் என்று விதவிதமாய்ச் ெசய்வாகள். அப்படிச் ெசய்யப்படும்ேபாது அந்த அந்த ஆபரணம் இருக்கிறதா என்று ேகட்டால், “ஆமாம், இருக்கிறது” என்றுதான் எவரும் ெசால்வாகள். ஆனாலும் ஒன்ைற உரு மாற்றி இன்ெனான்ைறச் ெசய்யும்ேபாது பைழய ஆபரணம் ேபாய் புதியெதான்று வரும். அப்ேபாது முந்ைதய ஆபரணம் எங்ேக என்று ேகட்டால் “இப்ேபாது இல்ைல” என்றுதாேன ெசால்ல முடியும். ஆனாலும் முன்பும் சr இப்ேபாதும் சr, அங்கு நிைலயாய் இருப்பது தங்கம் தாேன. ஆபரணத்திற்கு மதிப்பு இல்ைல, தங்கத்திற்குத் தாேன மதிப்பு? அதுேபால ஒன்று ெதrகிறது என்றால் அதன் உள்ள தன்ைம அறிவது அவசியம். இப்படியாக நிைலத்து உள்ளதாய் நிற்கும் உண்ைமயானது எது, நிைலயாதிருக்கும் இருப்பதுேபாலத் ேதான்றும் இல்லாத உண்ைமயற்றது எது என்ற இரண்ைடயும் அறிவு பூவமாக மட்டும் அல்லாது, தன் அனுபவத்திலும் ேநரடியாக உணபவ எவேரா அவேர ெமய் ஞானி ஆவா.

வைளயல், சங்கிலி, ேமாதிரம் என்று விதவிதமாய் இருந்தாலும், அந்த ஆபரணங்கள் எதிலும் தங்கம் மூலப் ெபாருளாக இருக்கிறது என்று நாம் பாத்ேதாம். இதற்கும் நமது ேதக-ஆன்மாவுக்கும் ஒரு முக்கிய வித்தியாசம் இருக்கிறது. ஆபரணங்கள் எதனிலும் தங்கத்ைதத் தவிர முக்கியமான ெபாருள் ெசால்லக் கூடிய அளவில் எதுவுமில்ைல. அைவகளின் உருவுக்குத் தகுந்தாற்ேபால் ேவறு சில ெபாருட்கள் குைறந்த அளவில் ேசக்கப்பட்டிருக்கும். தங்கேம ஆபரணமாக இருக்கிறேத தவிர, அந்த ஆபரணத்ைத விட்டால் அதற்கு ெவளியில் தங்கம் என்பது இல்ைல. ஆனால் ஆன்மாவானது ேதகத்தின் உள்ேள இருப்பதுேபாலத் ேதான்றினாலும் அது எங்கும், என்றும் இருப்பது ஆகும். 13-32 यथा सवगतं सौFGयादाकाशं नोपलHयते | सव&ावि2थतो दे हे तथा'मा नोपलHयते || எங்கும் எவற்றும் விண்ணிருந்தாலும் நுண்ைமயினால் தங்கும் அவற்றின் பற்றாத் தன்ைமேபால - எங்குேம ேதகத்திருந்தாலும் ேதகியாம் ஆன்மாவும் ேதகத்தில் ஒட்டான் ெதளி ெபாருள்: எல்லாவிடத்திலும் எல்லாவற்றிலும் ஆகாயமானது நிைறந்து இருந்தாலும் நுட்பமான தன்ைமயினால், தான் தங்கியுள்ள அந்தந்தப் ெபாருட்களின் குணங்கைளப் பற்றாத தன்ைமையப் ேபால, ேதகியாகிய ஆத்மாவும் ேதகம் முழுவதும் வியாபித்து இருந்தாலும் அத்ேதகத்தின் குணங்களில் சம்பந்தப்படாது தனித்ேத இருப்பான் என்று ெதளிவாயாக. ேக்ஷத்ரஞனாகிய ஆன்மாேவ எங்கும் நிைறந்திருக்கும் இைறவன் என்று ெசால்லப்படுகிறது. எப்படி ஆகாயமானது எங்கும் உள்ளது என்று ெசால்லும்ேபாது அது இருக்கும் ெபாருளின் தன்ைமயினால் எப்படி மாறுபடுவதில்ைலேயா, அதுேபால ஆன்மா உடலில் தங்கியுள்ளது என்னும்ேபாது அந்த உடலின் குணத்தினால் ஆன்மா மாறாது அப்படிேய இருக்கிறது. ஒரு குடத்ைத எடுத்துக் ெகாள்ளுங்கள். அதன் ெவளிேயயும் ஆகாயம், அதன் உள்ளும் ஆகாயம் தான். அக்குடத்ைத உைடத்து விட்டால் அந்தக் குடம் இருந்த இடமும் ஆகாயமாகிறது அல்லவா? உைடவதற்கு முன்னால் இருந்த - இப்ேபாது குடத்திற்குப் பதிலாகக் காணப்படும் - ஆகாயம் ஏதும் மாறவில்ைல அல்லவா? அதுேபாலேவ இைறவன் அைனத்து சீ வராசியின் உள்ளும் இருந்தாலும் அந்தந்த சீ வராசிகளின் பாவ-புண்ணியத்தால் பாதிப்பு அைடவதில்ைல. அது மட்டுமல்ல, சீ வராசிகள் தனித்தனியாகத் ேதான்றினாலும், ஆகாயம் ேபால் ஆன்மா பிளவுபடாத ஒன்றாகேவ இருக்கிறது. அப்படி என்றால் ஒன்றாகத் ெதrயாமல் பலப்பலவாகத் ெதrவதன் காரணம் என்ன? பலப்பலவாகத் ெதrயும் ேதகங்களில் ஒன்றான ஆன்மாைவப் பாக்காது, ஒன்றான ஆன்மாவில் பலப்பல ேதகங்கைளப் பாப்பதன் காரணம் என்ன? அது பாப்பவனின் அறியாைமயால் விைளகிறது என்று ெசால்வாகள். அைத விளக்குவதற்ேக, இருக்கும்

கயிற்றில் இல்லாத பாம்பின் உதாரணத்ைத எடுத்துக்ெகாண்டு ெசால்வாகள். இல்லாத ஒன்று இருப்பது ேபால் ெதrவதன் காரணம் அறியாைமேய அல்லவா? ேதைவக்ேகற்ற ெவளிச்சம் இல்லாததால் அந்த அறியாைம வந்திருக்கலாம். அங்கு ேதைவக்கு ஏற்ப ஒளி ேவண்டியது ேபால, இங்கு ஞானமாகிய அறிவு கிைடக்கும் ேபாது நமக்கும் ஒன்றான ஆன்மாேவ ெதrயும்; பலப்பலவான ேதகங்கேளா, அைவகளுக்குக் காரணமான பாவ-புண்ணியாதிகேளா ெதrயாது. கயிறு-பாம்பு என்பது நமது புத்திக்கு எட்டும் உதாரணம் ேபால, நமது அனுபவத்திலிருந்து ஒன்று ெசால்லமுடியுமா என்று ேகட்டால் இப்படிச் ெசால்லலாம். நாம் கனவு காணும் ேபாது, அப்ேபாது நடப்பது எல்லாம் உண்ைம அனுபவம் ேபாலேவ ேதான்றும். ஆனால் கனவு முடிந்ததும், அைவ எதுவும் உண்ைம அல்ல என்று ெதrகிறது அல்லவா? அது ேபால இப்ேபாது பலப்பலவாக ேதான்றும் எல்லாவற்றின் உண்ைமயும் நமக்கு ஞானமாகிய அறிவு கிைடக்கப் ெபறும்ேபாது எல்லாம் ஒன்ேறயான ஆன்மா மட்டுேம ெதrயும். அைதத் ெதளிவாகப் புrந்து ெகாள் என்று பரமாத்மா அருச்சுனனுக்குச் ெசால்கிறா. 15-6 न तIासयते सूयJ न शशाKको न पावक: | य*ग'वा न 0नवतते त?ाम परमं मम || கதிேரான் மதியும் கனலும் எக்காலும் அதைன ஒளிவித்தல் ஆகாது - எதைன அைடந்ேத மடங்காேரா அஹ்து பரமாம் என் உைடய வடாம்  எனேவ ஓ ெபாருள்: அந்த ஆத்மாைவ சூrயன், சந்திரன், அக்னி முதலான எைவயும் எக்காலத்திலும் பிரகாசிக்கச் ெசய்ய இயலாது. எந்த ஸ்தானத்ைத அைடந்தவன் மீ ண்டும் சம்சாரத்திற்குத் திரும்பி வருவது இல்ைலேயா, அந்த இடம்தான் பரமமான என்னுைடய ேமலான வடாகிய  இருப்பிடம். எங்கும் உள்ளது, என்றும் உள்ளது என்று ெசால்லி விட்டால் அதற்கு ேமல் ெசால்வதற்கு ஒன்றும் இல்ைலதான். இருந்தும் நம்மவக்கு ேமலும் ேமலும் ஏதாவது சந்ேதகம் வந்து ெகாண்டிருக்கிறதல்லவா? அைதப் ேபாக்கேவ விவரங்களும் வந்து ெகாண்ேட இருக்கின்றன. ஒளி இருந்தால் நமது பாைவ சrயாக இருக்க முடியும் என்று ெசான்ேனாம் அல்லவா? அைதேய எடுத்துக் ெகாள்ளுங்கேளன். பிரபஞ்சத்தில் இயற்ைகயின் நியதிப்படி ஒளி மூன்று இடங்களிலிருந்து நமக்கு வருகின்றன. அதன்படி ஒளி சூrயனிடமிருந்தும், சந்திரனிடமிருந்தும், அக்னியிலிருந்தும் வருகின்றன. இைவ எல்லாம் உலகில் உள்ள ஏைனய ெபாருட்கைள பிரகாசிக்கச் ெசய்தாலும், இைவ எதுவும் ஆத்மாைவ ஒளிவிக்க முடியாது. ஏெனன்றால் அந்த ஒளிகள் இருப்பைத உணவதற்கு ஆத்மாேவ காரணமாக இருக்கின்றது. அது எப்படி என்றால், ஒளி இருப்பைத அறிபவன் யா? நாேன. அந்த “நான்” எனும் உணவுக்ேக

மூலம் எது? அந்த ஆத்மாதாேன? ஆக ஒளிக்ேக ஒளி தரும் ஆன்மாைவ அைவகள் எப்படி ஒளிவிக்க முடியும்? “இப்படி விசாரம் ெசய்து எவன் ஆன்மாவாகிய என்ைன அைடந்து விட்டாேனா அவனுக்கு மறுபடியும் உலக விவகாரங்களில் புகுந்து எழும் மனம் இல்லாது ேபாய்விடும். ஏெனன்றால் அதுேவ எனது பரம பதம், அதுேவ எனது இருப்பிடமும் ஆகும்” என்று கிருஷ்ண பரமாத்மா அருச்சுனனுக்குச் ெசால்கிறா. முடிவான பரம பதம் என்பது சr; எதற்காக எனது இருப்பிடம் என்று ெசால்கிறா? இைதப் புrந்து ெகாள்ள நாம் சற்று பின்ேனாக்கிச் ெசல்ல ேவண்டும்.

ெதாடக்கத்தில் அருச்சுனன் பகவான் கிருஷ்ணைன தனது நண்பனாய்த்தான் பாத்திருந்தான். அதனால் அவனது மனம் தளந்து, ெசய்வது அறியாது கலங்கிய ேபாது ேபாது கண்ணனிடம் தஞ்சம் புகுந்து ேமற்ெகாண்டு என்ன ெசய்வது என்று அறிவுறுத்தும்படியும் ேகட்டான். ஆனால் சற்று ேநரம் முன்பு, கண்ணன் தன் விஸ்வ ெசாரூபத்ைதக் காட்டும் ேபாது பல கடவுளகள் மட்டும் அல்லாது, தன்ைனயும் மற்ேறாைரயும் அந்த ெசாரூபத்திேலேய காட்டினான். அதிலிருந்து அைவகள் எல்லாம் இருக்கும் இடம் பரந்தாமனிடம்தான் என்று அருச்சுனன் புrந்து ெகாண்டான். அப்படிெயன்றால் ஆன்மா என்பது ஏேதா எல்லாவற்ைறயும் உள்ளடக்கும் ஒரு ெபrய ெபாருள் என்றுதான் ேதான்றியிருக்கும். அந்தப் ெபாருளுக்கும் ெவளிேய ஏதாவது இருக்கலாம் என்றும் ேதான்ற வாய்ப்பு உள்ளது. அைவகள் அந்த இடத்தில் குடி ெகாண்டுள்ளது என்பது தவிர, உள்ளிருப்பது ேபாலத் ேதான்றும் அைவகேளா ஆன்மாவின் ெவவ்ேவறு ேதாற்றங்கேள; அைவகளுக்கு ஆன்மாைவ விட்டால் ேவறு ஆதாரம் ஏதும் கிைடயாது என்பைதயும் அருச்சுனனுக்குத் ெதrயப்படுத்த ேவண்டும் அல்லவா? ஆக அருச்சுனன் பாத்த எதுவும் நிரந்தரமில்ைல; எல்லாம் ேதாற்றங்கேள. ேதான்றுவது எதற்கும் ஓ ஆரம்பம் இருப்பது ேபால ஒரு முடிவும் உண்டு. அது எந்த கடவுளகளாக இருக்கட்டும், அல்லது எந்த உலகங்களாகவும் இருக்கட்டும். “அதற்ெகல்லாம் ஆதாரமான ஆன்மாவாக நான் எப்ேபாதும் உள்ேளன் என்பைத நான்

அறிேவன். ந;யும் அேத ஆன்ம ெசாரூபம்தான், ஆனால் அைத ந; உணரவில்ைல. அைனத்துள்ளும் உைறயும் ஆன்மாேவ உண்ைம” என்றும் பகவான் இங்கு உணத்துகிறா. எல்லாம் அதுேவ என்ற அந்த உணவு ஒருவனுக்கு வரும்வைர, மறுபிறவிகள் அவனுக்கு உண்டு என்பதுதான் நமது பண்பாட்டில் ேவரூன்றிய தத்துவம். 8-21 अCयतोsर इ'युत2तमाहु:परमां ग0तम ् | यं -ाHय न 0नवतते त?ाम परमं मम || உதியாது ஒழியாது என்று ஒதிடப்பட்ட அது ேமல்நிைல என்று அைறவ - எதைன மருவித் திரும்பாேரா மற்று அஹ்ெதன் ேமலாம் அறிய வடாகும்  அறி ெபாருள்: நமது இந்திrயங்களால் உணரப்படக் கூடிய ேதாற்றம் என்பதும் இல்லாது, அழிவும் என்றுமில்லாது ேவத ஸ்ருதிகளினால் ஒதப்படுகிற அந்த ெமய்நிைலயானது உயந்த ேமலான அக்ஷரநிைல என்று ெசால்லப்படுகிறது. ேமலும் அப்படிப்பட்ட எந்த நிைலைய அைடந்து அதனிேலேய நிைலத்து நிற்பவ பின்பு சம்சார சாகரத்திற்குத் திரும்ப வருவதில்ைலேயா, அந்த நிைலேய என்னுைடயதும், அைடவதற்கு அrதுமான ேமாக்ஷ வடு  ஆகும் என்பைத அறிவாயாக. ெதாடக்கம் என்று ஒன்று இருந்தால் அதற்கு முடிவு என்று இருப்பதுேபால், ேதாற்றம் என்று இருந்தால் மைறவு என்றும் இருக்கும். இதுதான் இயற்ைக நியதி. அேதேபால் ஒன்று புதிதாய்த் ேதான்றி இருக்கிறது என்றால், அதற்கு முன் அது இருந்ததில்ைல என்றும் ஆகிறது. இல்லாத இடத்தில் ஒன்று ேதான்றும்ேபாது அைத நாம் நமது புலன்களால் அதன் இருப்ைப உணகிேறாம். அதன் தன்ைமக்கு ஏற்ப அது ஒரு வடிவம் ெகாண்ேடா, மற்றும் ெவவ்ேவறு குணங்களுடேனா உள்ள அந்தப் ெபாருளின் இருப்ைப உணகிேறாம். அேதேபால அந்தப் ெபாருள் மைறந்து விட்டால் அதன் இல்லாைமையயும் உணேவாம். ஒரு ெபாருளின் இருப்ைபயும், இல்லாைமையயும் உணகிேறாேம, அந்த உணவு என்பதற்கு ஒரு வடிவமும் இல்ைல, அைத நாம் நம் புலன்களாலும் அறிவதில்ைல. ஆக புலன்களால் அறியப்படுவது என்பது நம்ைமச் சுற்றி பிரபஞ்சத்தில் உள்ள மற்ற ெபாருட்களுக்ேக அன்றி நமக்ேகா நமது உணவுக்ேகா இல்ைல என்ேற ஆகிறது. அதனாேலேய நாம் நம்ைம என்றும் நாமாகேவ உணகிேறாம். நமது உடல் வளந்தாலும், தளந்தாலும் நமது உணவு என்றும் மாறாது இருக்கிறது என்பதும் நமது அனுபவேம. மற்ற எந்தப் ெபாருளும் இப்ேபாது இருக்கிறதா, அல்லது முன்பு இருந்ததா என்பதற்கு நாம் ஒரு அத்தாட்சிையத் ேதடினாலும், நான் இருக்கிேறனா என்பதற்கு எனக்கு ஒரு சாட்சியும் ேதைவ இல்ைல அல்லவா? “நான் இருக்கிேறனா?” என்று தன் இருப்ைபப் பற்றி ஒருவன் ேகட்டால் அவைனப் பற்றி என்ன ெசால்வாகள்?

உலகில் இந்த “தான்” என்ற உணவு ஒன்றுக்குத்தான் அத்தைகய தன்ைம உண்டு. மற்ற எதனுைடய இருப்பிற்கும், இல்லாைமக்கும் ஒரு சாட்சி அவசியம் ேதைவ ஆகிறது. அப்படி உள்ள நமது உணவு எப்ேபாதும் மாறாது என்றும் அப்படிேய உள்ளது என்பைத நாம் அறிந்துெகாண்டிருந்தாலும், நமது ேதகத்ைதப் பற்றிேய நமது மற்ைறய அனுபவங்கள் உள்ளதால் அந்த உணவு எனும் நமது “என்றும் உள்ள நிைலைய” உணராது நமது இருப்ைப உடலுடன் சம்பந்தப்படுத்தி, அந்த உடல் இருக்கும் வைரதான் அந்த உணவும் இருக்கும் என்று நாம் நிைனக்கிேறாம். உண்ைம அதுவல்ல, அது என்றும் உள்ளேத என்ற அந்த பரமபதமாகிய முடிவான நிைலையப் பற்றி ஆன்ேறாகள் கூறுவா. அைத உணவதற்ேக நாம் எண்ணிலாப் பிறவிகள் எடுக்கிேறாம். அந்த நிைலைய அைடந்தவகள் மறுபடியும் இந்த சம்சார சாகரத்திற்குத் திரும்பி வர மாட்டாகள். ஏெனன்றால் அதுேவ எனது ேமாக்ஷ வடு ; என்பைத கண்ணன் அருச்சுனனுக்குச் ெசால்கிறா. அந்த நிைலைய அைடயும் வைர ஒவ்ெவாருவரும் அவரவகளது பாவ-புண்ணிய ெசயல்களுக்ேகற்ப ெவவ்ேவறு உலகங்கைள அைடந்து, அனுபவங்களும் ெபற்று, மீ ண்டும் உடெலடுத்து அந்த “உள்ள உணேவ நான்” எனும் அனுபவம் ெபறும்வைர பிறப்பு-இறப்பு சுழற்சியில் உழன்று ெகாண்டிருப்ேபாம் என்பைத நாம் இங்கு மனத்தில் ெகாள்ளேவண்டும். ேதகம் ேவறு, ஆன்மா ேவறு என்று அறிவைதேய பகுத்தறிவு என்றும், அதைனத் ெதாடந்து எவரும் ஆற்ற ேவண்டியைவகைளேய புண்ணியச் ெசயல்கள் என்றும் முன்பு பாத்ேதாம். அருச்சுனன் அவ்வாறு அல்லாது தன் முன் நிற்பவகைள ேதக அளவில் மட்டும் பாப்பதாேலேய குழப்பத்திற்கு உள்ளாகி நிற்கிறான் என்றும் நாம் அறிந்ேதாம். அதனால் பகவான் கிருஷ்ண அவனுக்கு ஆன்மாைவப் பற்றிச் ெசால்லிவிட்டு, அந்த பகுத்தறிைவ அைடபவன் தனது உய சாம்ராஜ்யமான ேமாக்ஷத்ைத அைடகிறான் என்றும், அதைன அைடந்து அனுபவத்தில் உணந்தவன் அதனின்றும் மீ ளுவதில்ைல என்றும் ெசான்னா. அப்படிப்பட்டவகைள நாம் உலகில் பாக்க இயலுமா, அவகளின் குணாதிசயங்கள் என்ன என்பைத ேமலும் விளக்குகிறா. 15-5 0नमानमोहा िजतसKगदोषा अBया'म0न'या व0नव'ृ तकामा: | *व*वै वमुता: सुखद:ु खसं/ैग;छ'यमूढा: पदमCययं तत ् || மானமிலா ேமாகமிலா மாற்றினா சாபாைச தாநிைலத்தா எக்காலும் தன்னிேல - ஊனசுக துக்கெமனும் ெதாந்தம் ெதாைலந்தவரா ஞானிய அவ் வக்கர வடாளும்  அவ ெபாருள்: ேதகத்தின் ேமல் அபிமானம் இல்லாதவராய், உலக இயக்கங்களில் ைமயல் ெகாண்டு மயக்கம் அற்றவராய், மனதில் உருவாகும் பலவிதமான

ஆைசகைளயும் அகற்றியவராய், எப்ேபாதும் ஆன்மாவினிேலேய தானாக நிைல ெபற்றவராய், சrரம் சம்பந்தப்பட்ட சுகதுக்கம் எனும் இரட்ைடகைள ஒழித்தவராய் உள்ள விேவகிகளாகிய அவகள் அந்த அழிவற்ற ேமாக்ஷ வட்டிைன  ஆளும் ஞானிய ஆவாகள். ேதகம் இருக்கும், ஆனால் அவகளுக்கு அதன் ேமல் அபிமானம் இருக்காது. உலகம் இருப்பைதயும் அவகள் நன்கு அறிவாகள், ஆனால் அவகள் அதன் விதவிதமான ேதாற்றங்களில் மயக்கம் அைடந்து தன்னிைல தளர மாட்டாகள். எண்ணமும் எழலாம், அதைனத் ெதாடந்த ஆைசகளும் கிைளத்து எழலாம். ஆனாலும் எண்ணக் குவியல்களாம் மனதில் எளிதாகப் பற்றக் கூடிய பலவிதமான ஆைசகைளத் தவித்தவகளாக இருப்பாகள். எண்ணங்கைளயும், ஆசாபாசங்கள் கிளந்து எழுவைதயும் ஒரு ந;ப்பரப்பின் ேமல் எழுந்து மைறயும் ந;க்குமிழிகைளப் ேபாலப் பாத்துக்ெகாண்டு அைவகளால் எந்த விதமான சலனங்களும் இல்லாது அைமதியாக இருப்பாகள். எப்ேபாதும் தனது இயல்பாக “உள்ள நிைலயான” ஆன்மா ஒன்றிேலேய அவகள் லயித்து நிற்பாகள், அல்லது அப்படி இருக்க முயற்சி ெசய்வாகள். அவகள் ேதகம் என்ற எண்ணம் இல்லாதவகள் ஆதலால் அதனினும் ேவறான உலகம் என்பைதக் காணாததினால், அதைன ஒட்டிய இன்பம்-துன்பம் ேபான்ற பலவைகயான இரட்ைடகைள அவகள் ஒழித்தவகளாய் காணப்படுவாகள். அத்தைகய விேவகிகளாக இருக்கும் அவகேள எனது இறுதி நிைலயாகிய ேமாக்ஷ பதத்ைத அைடந்த ஞானியகள் ஆவாகள் என பகவான் கிருஷ்ண ெசால்கிறா. மானம் என்னும் ெசால்லுக்கு அளவு என்ெறாரு ெபாருள் உண்டு. இங்கு ஒருவன் தன்ைன தனது உடல் அளவில் சுருக்கிக் ெகாள்வதற்கு அந்தச் ெசால்ைலப் பயன்படுத்தப் பட்டிருக்கிறது. நாேம அறியாத ஏேதா பல காரணங்களினால் நாம் இந்த உடெலடுத்துப் பிறந்திருக்கிேறாம். நம்ைமப் ேபாலேவ நம்ைமச் சுற்றியுள்ள புல், பூண்டு, ெசடி, ெகாடி முதலான தாவரங்களும் பிறந்து வளவைத நாம் கண்கூடாகக் காண்கிேறாம். ஆனாலும் அைவகள் இருக்கும் இடத்ைத விட்டு நகராமல் அங்ேகேய இருப்பைதயும் காண்கிேறாம். அைவ தவிர ஊவன, நகவன, பறப்பன ஆகிய மிருக வைககளும் அேத ேபான்று பிறந்து வளந்து, நம்ைமப் ேபான்று இங்கங்கு ெசல்லும் இனங்கைளயும் நாம் காண்கிேறாம். இதற்கும் ேமலாக நம் கண்ணுக்ேக ெதrயாத நுண்ணிய இனங்களும் அேத ேபான்று இருக்கின்றன என்றும் நாம் அறிகிேறாம். ஆனாலும் அந்த இனவைககளில் எல்லாேம ஏேதா ஒரு விதத்தில் சில வழிகளில் நம்ைம விட உயந்ேதா தாழ்ந்ேதா இருந்தாலும், மனித இனத்துக்ேக உள்ள சிறப்பான சிந்தைன-ெசயல் வழிகளில் அைவ யாவுேம நம்ைம விட சிறந்து வளர இயலாது இருப்பைதயும் நாம் அறிகிேறாம். அதற்குக் காரணமாக நமது உடல் தவிர எண்ணம், மனம், புத்தி என்று பலவாறாக நாம் வளந்துள்ேளாம் என்று ெசால்லப்படுகிறது. நமது இந்த வளச்சியானது புற உலைகப் பற்றிேய ெபரும்பாலும் இருக்கிறது. தன்னுள் ஆழ்ந்து தன்னிேல தானாய் இருந்து அக உலைகக் கண்டு, அதுேவ புற உலகின் மூலம் என்பைத அறிய முயற்சிப்பவகள் ெவகுச் சிலேர. அப்படிேய எண்ணங்கள் புற உலைகப் பற்றியும், மற்றவகைளப் பற்றியும் இருந்தாலும் ெவகு சிலருக்ேக மற்றவகளுக்கும் நம்ைமப் ேபாலேவ பல விதத்திலும் உrைம உண்டு என்ற எண்ணம்

வருகிறது. அப்படிப்பட்ட எண்ணம் வராதவகள் எல்ேலாருேம ஏேதா ஒரு விதத்தில் மற்றவகைளத் துன்புறுத்தும் விதமாகேவ நடந்து ெகாள்கின்றன. அதற்குக் காரணம் நான்-எனது என்ற எண்ணங்களினால் ஏற்படும் ேமாகமும், மற்றவகளின் ேமல் ஏற்படும் ெவறுப்பு மனப்பான்ைமயுேம.

மாறாக தன்ைனப் ேபாலேவ பிறைரயும் மதிக்கும் எவருேம அைனவருக்கும் நன்ைம பயக்கும் விதமாகேவ நடந்து ெகாள்கின்றன. ஏெனனில் தான்-பிற என்று பாப்பவகளுக்கு மற்றவைரேயா, மற்ற ெபாருைளேயா தனதாக்கிக் ெகாள்ளும் எண்ணம் வரும். அதுேவ ேமாகம், ஆைச எல்லாவற்றுக்கும் மூல காரணமாகும். அதிலிருந்து பிறப்பேத மற்ற எல்லா எண்ணங்களும் என்று கீ தாசாrயன் ேவேறா இடத்தில் கூறுவான். ஆனால் தான்-பிற என்று ஒராதவகளுக்கு அப்படிப்பட்ட எண்ணங்கள் வளராது. அப்படிப் பிறைர மதித்தல் என்பதும் அவகள் அறியாமேலேய அவகளும் தானும் ஒன்ேற என்பதன் அடிப்பைடயில்தான். அப்ேபபட்ட எண்ணம் வருவதன் காரணேம அைனவரும் ஆன்ம ெசாரூபம் என்ற ஒரு அடிப்பைடயில்தான். அந்த எண்ணம் மற்ற மனிதகளிடம் மட்டும் அல்லாது அைனத்து சீ வராசிகளிடமும் ஒருவனுக்குக் காணப்படும்ேபாது அவன் ஞானத்தின் ஆரம்ப நிைலயில் உள்ளான் என்று ெகாள்ளலாம். அது ேமலும் வலுக்கும் ேபாது தான்-பிற என்ற எண்ணம் கூட முற்றும் உணந்த ஞானிக்கு வராது. தன்னுள் ஆழ்ந்து தன்னிேல தானாய் இன்புற்று இருப்ேபானுக்கு ேநராக அந்த ஞான நிைல கிட்டுகிறது. அைத உணந்தவனும் தான்-பிற என்று பாப்பதில்ைல, புற உலகும் அக உலகின் ெவளிப்பாடு என்னும் அறிவு அவனுக்குத் தானாய் அைமகிறது. அவகளுக்கு சுக-துக்கம், விருப்பு-ெவறுப்பு ேபான்ற இரட்ைடகள் எதுவும் இருக்காது. அத்தைகயவகேள எனது ேமாக்ஷ வட்ைட ; அனுபவிப்பவகள் என்று கிருஷ்ண பரமாத்மா ெசால்கிறா. 16-23 य: शा2& व7धमु'स@ ृ य वतते कामकारत: | न स स ?मवाHनो0त न सुखं न परां ग0तम ् ||

எவனூல் விதிைய இகத்து இச்ைச ஏவும் அவவழி தன்ைன அடுப்பான் - அவன் என்றும் சாராேன சித்திெயாடு சாந்தி சுகத்திைனயும் ேசராேன முக்திச் சிறப்பு ெபாருள்: எவெனாருவன் சாஸ்திர விதிப்படி நடப்பைதத் தவித்து, ஆைசயினால் தூண்டப்பட்டு, மனம் ேபான ேபாக்கில் தகாத வழிைய அடுத்து நடப்பாேனா அவன் ஒருநாளும் ெபறுதற்கrய லாபமான சாந்திையேயா, இகத்தில் உள்ள சுகத்ைதேயா அைடய மாட்டான். சிறப்பான முக்திையயும் அைடய மாட்டான். ஒருவன் ெசய்ய ேவண்டிய ெசய்ைககைளயும், முைறகைளயும் விதிகளாக வகுத்தும், அேதேபால ெசய்யக் கூடாதைவகைளத் தவிப்பைதயும் ெசால்வது சாஸ்திரம். ெசய்யக் கூடியைவகைள தம காrயங்கள் என்றும், தவிக்கப்பட ேவண்டியைவகைள அதம காrயங்கள் என்றும் ெபாதுவாகச் ெசால்வாகள். அைவகள் ேவதத்ைதேய பிரமாணமாகக் ெகாண்டு ெபரும்பாலும் ெசவி வழிேய வந்தைவ. காலத்தின் மாற்றங்களினால் எங்கு ஐயங்கள் வருகின்றனேவா அங்ெகல்லாம் நம் முன்ேனாகள் என்ன ெசான்னாகேளா அல்லது எைதச் ெசய்தாகேளா அைதப் பின்பற்றி நடப்பதும் சாஸ்திரத்ைத ஒட்டி நடப்பதாகேவ ெகாள்ளப்படும். ஒருவன் தன்ைனயும், மற்றவகைளயும் பிrத்துப் பாக்கும் பழக்கம் இருக்கும் வைர இந்த வைகயான பாகுபாடுகளும், விதிகளும் அவனுக்கு இன்றியைமயாத ேதைவயாக அைமகின்றன. அப்ேபாது அவனுக்கு தம வழியில் ெசல்வதற்கு ஒரு நல்ல வழிகாட்டியும் ேதைவப்படுகிறது. என்னதான் ஒருவன் நல்ல விதமாக இருக்க முயற்சித்தாலும், அவ்வப்ேபாது வரும் சங்கடங்கைளப் புrந்து ெகாள்ளவும், சந்ேதகங்கைளத் த;த்துக் ெகாள்ளவும் அந்த வழிகாட்டி உறுதுைணயாக அைமகிறா. இங்கும் ஒருவனது நல்விைனப்படிேய அவனுக்குத் துைண அைமகிறது என்பது ேவறு விஷயம். உண்ைமயில் நமது ஒேர வழிகாட்டி இைறவன்தான். ஆனாலும் நமக்கு இைறவன் காட்டுவைதப் புrந்து ெகாள்ளும் பக்குவம் வளரும் வைர நம்முடேனேய வாழும் அல்லது வாழ்ந்த ஒரு நல்லாசிrயைனத் துைண ெகாள்வது நன்ைம பயக்கும். அைத விடுத்து ஒருவன் தன் விருப்பப்படி நடந்து ெகாள்வாேனயானால், ெபரும்பாலும் அவனுக்குச் ெசால்லப்பட்ட அந்த நல்வழி அவனுக்குப் பிடித்தமாக அைமயவில்ைல என்பதும், அவன் ேவறு ஏேதா ஆைசகளினால் உந்தப்பட்டுள்ளான் என்றுதான் ெபாருள். அப்படி தனக்குத் ேதான்றிய வழியில் ெசல்பவன் ேவதங்கள் ெசால்லும் உன்னத நிைலயான பரம பதத்திைன அைடயமுடியாது, அவன் உலக இயக்கங்களில் ெவகுவாக ஈடுபட்டு மனச் சாந்திையயும் இழக்கிறான், மன அைமதியினால் கிைடக்கக் கூடிய சுகத்ைதயும் இழக்கிறான். அைதெயல்லாம் புrந்து ெகாண்டு திருந்துவதற்கும் காலம் இல்லாது ேபானால், அவனது விைனப் பயன்களின்படி ேமலும் பிறவிகள் பல எடுத்து அைவ அைனத்ைதயும் அறிந்து, ெதளியும் வைர சம்சாரச் சாகரச் சுழலில் சிக்கிக் ெகாள்கிறான்.

அவனுக்கு எனது பரம பதமான ேமாக்ஷப் பதவியும் கூடிய விைரவில் கிட்டாது தள்ளிப் ேபாகிறது என்று கண்ணன் அருச்சுனனுக்குச் ெசால்கிறா. மன அைமதியற்றுப் ேபானதால் இம்ைமயில் கிைடக்க ேவண்டிய சுகத்ைதயும் இழக்கிறான், மறுைமயில் கிைடக்க ேவண்டிய முக்திப் பதவிையயும் இழக்கிறான். அப்படி அவ ெசால்லும் ேபாது அவ ேவதப் பிரமாணத்ைதத் தான் ெசான்னதாகச் ெசால்லாமல், சாஸ்திரப் பிரமாணமாகேவ ெசால்கிறா. 13-27 समं सव6षु भूतष े ु 0तठतं परमे:वरं | वन:य'2व वन:यतं य: प:य0त स प:य0त || எல்லா உயிகளில் ஒத்து ஏகனாய் நாசம் உறும் எல்லாவற்றும் ெபான்றாது ஏய்ந்ேதானாய் - எல்ேலாரும் பாப்பதற்கு ஒண்ணாப் பரேமச்சுரைன எவன் பாப்பான் அவேன பாப்பான் ெபாருள்: சகல விதமான உயிகளினுள்ளும் இையந்த ஒேர ெசாரூபமாக உள்ளவனாய், அழியக்கூடிய எல்லா பூதங்களிடத்தும் ெபாருந்தியிருந்தும் அழிவற்றவனாய், (அப்படி எல்லாம் இருந்தும்) அைனவrன் பாைவக்கும் எட்டாதவனாகிய அந்த பரேமஸ்வரைன எவன் உணருகின்றாேனா அவேன (உள்ளைதக்) காண்பவன் ஆவான். எது எது பிறக்கிறேதா அது அது அழியும் தன்ைம உைடயேத. அழியாமல் இருக்க ேவண்டுெமன்றால் பிறவாது இருக்க ேவண்டும். இந்த நியதி பிரபஞ்சத்திலுள்ள எல்லாவற்றிற்கும் ெபாருந்தும். நம்ைமப் ேபான்று பிறக்கும் சீ வராசிகளுக்கு மட்டுமல்லாது, பிறப்பிற்குப் ெபாறுப்பான பிரமனுக்கும் இந்த விதி ெபாருந்தும். அப்ேபாது பிறப்பிற்கு ேவெறாரு பிரமன் வருவான் என்று ெசால்லப்படும். இப்படிப்பட்ட நிைலயில் பிறவாது, அதன் காரணமாகேவ அழியாமல் இருப்பது ஆத்மா ஒன்ேற. இப்படி அழியக்கூடிய எல்லாவற்றினும் ஆன்மா இைசந்து இருந்தாலும், அைவகள் அழியும் ேபாது ஆன்மா அழிவதில்ைல என்பதால் ஆன்மா பிறப்பதில்ைல என்ேற ஆகிறது. ேதாற்றமும் ஒடுக்கமும் உள்ள சீ வராசிகள் ேதாற்ற-ஒடுக்கம் இல்லாது என்றும் நிைலத்திருக்கும் இைறவைன நாடுகின்றன. அப்படி நாடும்ேபாது தனது நிைலயாைமைய உணந்து இைறவன் அருைளத் ேதடி, அவனுடன் ஐக்கியமாகி, அவனது “என்றும் உள்ள தன்ைமைய” அைடயேவ முயல்கின்றன. அப்ேபாதுதான் உடல் அழிந்தாலும், அதனுள்ேள உைறயும் ஆன்மாேவ தான் என்ற எண்ணமாவது ஒருவனுக்கு வரும். அப்படி எண்ணம் வரும்ேபாது, தான் தவிர மற்ெறல்லா சீ வனின் நிைலயும் அதுேவ, சில அதைன அறிந்துள்ளன ேவறு பலேரா அைத அறியாதுள்ளன என்றும், அறியாதிருந்தாலும் அைனவரும் ஆன்மாேவதான் என்று அைனவைரயும் சமமாகப் பாக்கும் பாைவயும் வளரும். அதுேவ சrயான பாைவ.

மற்றபடி சீ வராசிகளுள் ேபதங்கைளப் பாப்பது விபrதமான பாைவ. ேமலும் ேபதங்கைளப் புகுத்துவேதா ஒரு மகா பாவச் ெசயேல. யாவற்றுள்ளும் உைறயும் இைறவைனப் பாக்கும் பாைவேய சrயான பாைவ. அதுேவ உள்ளைத உள்ளதாகப் பாக்கும் பாைவ. இருவ நன்கு உறங்கும்ேபாது அவ்விருவருக்கும் எந்த வித ேவற்றுைமயும் இல்ைல அல்லவா, அது ேபான்றேத இப்பாைவயும். ஆனால் உறக்கத்தில் அந்த நிைல அறியாைமயில் மூழ்கியுள்ளது. அப்படியல்லாது அது அறிவுடன் விளங்குவேத அப்பாைவயின் இலக்கணம் திருமுருக கிருபானந்த வாrயா அவகள் பக்தி வழிபாடு பற்றிக் கூறும் ேபாது, ஒருவன் இைறவைன முதலில் புறத்ேத வழிபட ேவண்டும், பின்ேப அகத்ேத வழிபட ேவண்டும் என்பா. அதாவது இைறவைன அகத்ேத வழிபடுவதற்கு முன் ஒருவன் அதற்ேகற்ப தன்ைன பண்படுத்திக்ெகாள்ள ேவண்டும் என்பது அதன் ெபாருள். அதனால் ஒருவன் இைறவைன எப்படி வழிபட்டாலும் அதைன நாம் சrயாகப் புrந்து ெகாள்ளுதல் அவசியம். பக்தியில் திைளத்து அதில் முதிந்தவகளுக்ேக தன்னில் ஆழ்ந்து தன்ைனத் ேதடும் நிைல கிட்டலாம். சிலருக்கு அவகள் பாைவ புறவுலகால் கவரப்படுமானால் அதில் குைற கூறுவதற்கு ஒன்றுமில்ைல. அவகளின் அத்தைகய பாைவ மற்ற அைனவைரயும் தன்னுடன் சrசமமாக பாப்பதாக அைமயாவிட்டாலும், குைறந்த பட்சம் மற்றவகைள இைறவனின் அம்சமாகவாவது பாக்கும் சrயான பாைவயாக ஆக்குவதற்கு நம்மால் ஆன உதவிகைளச் ெசய்ய ேவண்டும். ஒருவ தான்-பிற என்று ஓந்து எது தனக்கு நன்ைம பயக்குேமா அது மற்றவக்குத் த;ைம பயந்தாலும் அதைனச் ெசய்யும் மேனாபாவத்ைத வளத்தால்; அதைனத் தடுத்து, அவகளின் பாைவையச் சr ெசய்வதும் மனிதனாகப் பிறந்துள்ள அைனவரது கடைமயும் ஆகும். 11-54 भ'या 'वनयया शय: अहमेवं वधोsजुन  | /ातुं Eटुं च त'वेन -वेटुं च परं तप || அன்னியம் எண்ணாத அன்பினால் என்ைன எவ உன்னிடுவா அன்னவக்ேக உத்தமேன - என்ைன இவ் வாறாக ெமய்யாய் அறியத் தrசிக்கப் ேபறாக்கத் தக்ேகான் யான் பின் ெபாருள்: உத்தமேன! என்ைன அன்னியமாக எண்ணாத அனன்னிய பக்தியினால் யா தியானிக்கிறாகேளா அவகளுக்ேக நான் என்ைன இத்தைகய பரெசாரூபமாக சாஸ்திர ஞானத்தினால் உள்ளபடி அறியவும், பின்ன ஆத்ம சாட்சாத்காரத்ைத அைடயக்கூடிய தகுதிையயும் அைடயச் ெசய்ேவன். சாஸ்திர ஞானத்தினால் பரம்ெபாருைள அறிவது பேராக்ஷ ஞானம் எனப்படும். அந்த பேராக்ஷ ஞானத்தினால் தன்ைன ஆன்ம ெசாரூபமாக அறிவது அபேராக்ஷ ஞானம்

எனப்படும். தனக்கு அன்னியமாக எைதயுேம எண்ணாமல், அனன்னிய பக்தி ெசய்பவகேள என்ைன உள்ளபடி அறியும் தன்ைம ெபறுபவகள் என்று கிருஷ்ண இங்கு ெசால்கிறா. எப்படி மற்றவகைளத் தன்னவகளாகக் காண்பது என்னும் ஐயம் எவருக்குேம வரும். ஏெனனில் என்னதான் மற்றவகைள நாம் அப்படிப் பாத்தாலும் அல்லது பாக்க முயற்சித்தாலும், ஏேதா ஒரு சமயத்திேலா அல்லது ஏேதனும் ஒரு காரணத்திற்காகேவா மற்றவகள் நம்ைம அப்படிப் பாப்பதில்ைலேய என்று எவருக்குேம ேகட்கத் ேதான்றும். அப்படிப்பட்ட சமயத்திேலா, சந்தப்பத்திேலா நாம் விடாப்பிடியாக மற்றவகைள ேவறு மனிதகள் என்று பாத்தாலும், அவகள் மட்டும் அல்லாது தானும் இைறவனின் துைணயின்றி இல்ைல என்னும் மனப் பக்குவத்ைத வளத்துக்ெகாண்டால் நமது ஆன்மீ க அனுபவம் சிறந்து விளங்கும். அதற்கு அத்தியாவசியத் ேதைவயாக இருப்பது இைறவைன நம்மில் இருந்து ேவறாகப் பாக்காது இருப்பேத. “அன்னியம் எண்ணாது” என்று ேமேல கூறப்பட்டுள்ளைத “இைறவன் நமக்கு அன்னியம் இல்லாத” என்றும் ெகாள்ளலாம்; பகவான் கிருஷ்ண ெசால்வதால் “கிருஷ்ணனுக்கு அன்னியமாக எைதயும் இைறவன் என்று கருதாத” என்றும் ெகாள்ளலாம். அப்படி எடுத்துக் ெகாண்டாலும் “எல்லாம் ஆன்மாேவ” என்பதால் ஆன்மாவுக்கு அன்னியமாக எைதயும் கருதாத மனப்பான்ைம காலாகாலத்தில் படிப்படியாக வளரும். ஆனால் அதற்கு இராமகிருஷ்ண பரமஹம்ச ெசான்னதுேபால், நாம் இைறவைன ேநாக்கி ஓ அடி எடுத்தால்தான் இைறவன் நம்ைம ேநாக்கி ஓ அடி என்ன பத்தடிேய எடுப்பா. அப்படிச் ெசன்று, அவைர நம்முள்ேள காண்பது என்பதும் அவைர மற்ெறல்ேலாrடமும் காண்பது என்பதும் எல்லாம் ஒன்ேற. மற்றவகைள முதலில் இைறயம்சத்ேதாடு பாக்கும் ேபாது தானும் அவகளுடன் ேவறுபாடு இன்றி கலப்பது ேபால அைமவதால், அதுவும் இைறவனுடன் உள்ள பக்தி ேபால அைமந்து அைனத்துேம பரெசாரூபமாகக் காணப்படும். எங்கு எந்த விதமான ேபதங்களும் இல்ைலேயா அங்கு ஆன்மாைவத் தவிர ேவெறதுவும் ெதrயாது. அங்கு அறிபவேன அறிவாகிறான், உணபவேன உணவாகிறான். அதற்கு ேமல் அறிவதற்ேகா, உணவதற்ேகா ஏதும் இல்ைலயாதலால் ஆன்மாகவாகேவ என்றும் நிைலத்து நிற்கிறான். 17-3 स'वानुPपा सव2य ?ा भव7थ भारत | Bदामयोऽयं पुRषो यो य;SBद: स एव स: || அவரவ தன்ைமக்கு அடுத்த படிேய எவக்கும் சிரத்ைத எழும் காண் - புவியில் சிரத்ைத உரு புருடன் ேச சிரத்ைதக்கு ஒத்ேத புருடனும் ஆதல் ெபாது

ெபாருள்: அவரவகளின் குணத்தின் தன்ைமக்கு ஏற்ப எவருக்கும் சிரத்ைதயானது ேதான்றி ெசயல்படும் என்பைத அறிவாய். இவ்வுலகில் ஒரு ஜவன் சிரத்ைதயின் உருவமாகேவ உள்ளான். அவன் தனது முற்பிறவிகளின் வாசைனகளால் ேசரும் குணங்களின் சிரத்ைதைய அனுசrத்ேத ெசயல்படும் ஜவனாய் உள்ளான். ஒருவனது இயல்பு (இப்படி அைமகிறது) என்பது எல்ேலாருக்கும் ெபாதுவானேத. ஒருவன் ஒரு காrயத்ைத எடுத்துக்ெகாண்டு ெசய்ய முயல்கிறான் அல்லது ெசய்கிறான், அல்லது ெசய்து முடிக்கிறான் என்றால் அதற்குக் காரணம் அவனுக்கு அந்தச் ெசயைலப் பற்றிய ஓ ஆவமும், ெசய்வதற்குண்டான எண்ணமும், ெசய்முைற ெதrந்திருப்பது இைவ எல்லாேம ஆகும். சிரத்ைத என்பது ஆவத்தில் இருந்து ெதாடங்கி ெசய்ைக வைர எல்லா நிைலகளிலும் இருப்பதாகும். அது தவிர நாம் விரும்பும் ெசயல் ெசய்து முடிக்கப்படும் என்ற நம்பிக்ைகயும் நமக்கு இருப்பதும் சிரத்ைதயின் ஒரு பகுதிேய. அது இல்ைல என்றால் ெசயலும் ெதாடங்காது, ெசய்தாலும் அைத முடிக்க முடியாதும் ேபாகலாம். “விைனப் பயன் விளிவுற்று வித்தாய் விைனக் கடல் வழ்த்திடும்” ; என்று ரமண ெசால்வது ேபால் ெசயல்கள் பrணமித்து ேமலும் ெசய்ைககைளத் தூண்டி சிரத்ைதைய ேமலும் வலுவாக்கிக் கூட்டலாம். அைனத்துக்கும் காரணம் அச்ெசயைலப் பற்றிய எண்ணமும், அதனால் அதில் நாம் காட்டும் ஆவமும், நம்பிக்ைகயுேம ஆகும். அப்படிப்பட்ட சிரத்ைத வருவதன் காரணேம ரமண ெசால்வது ேபால நாம் முன்பு ெசய்த விைனகளின் பயன்கள் என்று ெகாண்டால், நாம் நல்ல எண்ணங்கைளயும் வளத்து, ெசயல்கைளயும் ெசய்து வருேவாம் அல்லவா? நம்மில் எவதான் தனக்கு த;ங்குகள் வர ேவண்டும் என்று ஆைசப்படுேவாம்? நன்ைமேயா, த;ைமேயா நமது எண்ணங்கள் என்பது இப்பிறவி மட்டுமல்ல, நமது முற்பிறவிகளின் ெதாடச்சியாகவும் இருக்கக் கூடும். இப்படி எண்ணங்களும், விைனகளும், அைவகளின் பயன்களும், அைவகளின் ேமல்விைளவான மற்ற எண்ணங்களும் என்ற சுழலில் ெசன்று ெகாண்டிருக்கும் ஒருவன் அைவகைளப் பற்றி துல்லியமாக அறிந்து ெகாண்டால், அவனுக்கு இைவகள் அைனத்தும் ஏன் இப்படி ெதாடகின்றன, அைவ அப்படித் ெதாடராமல் இருக்க ஏதாவது ெசய்ய முடியுமா என்று பாப்பான். அந்த அறிைவப் ெபறும் வைர, அவன் தனக்கு ேநரும் அனுபவங்களில் ேமலும் திைளத்து அைவகளின் வழிேய ெமன்ேமலும் ெசன்று ெகாண்டிருப்பாேன தவிர, அைவகளின் தன்ைமையேயா, அைவகளில் இருந்து விடுபடும் மாக்கங்கைளப் பற்றிேயா சிந்திக்க மாட்டான். அப்ேபாது அவன் தனது சிரத்ைதக்கு ஏற்றபடி வாழ்க்ைகைய வாழ்ந்து ெகாண்டிருக்கிறான் என்றுதான் ெபாருள். என்ன ெசான்னாலும், ெசய்தாலும் அவனால் அவன் தன்ைமைய மாற்றிக் ெகாள்ள முடியாது. இது எல்ேலாருக்கும் ெபாதுவானேத. ஒருவனது சிரத்ைதக்கு ஏற்றபடி அவன் சாத்விக மாக்கத்தில் ெசன்றால் தனக்கு மட்டுமன்றி எல்ேலாருக்கும் பயன் தரக் கூடிய நல்ல ெசயல்கைளச் ெசய்பவனாகவும், ராஜச மாகத்தில் ெசன்றால் அவன் ெசய்யும் ெசயல்களால் நல்லேதா, ெகட்டேதா அைவகளால் மிகவும் பாதிப்பு அைடயக்கூடியவனாகவும், தாமச மாகத்தில் ெசன்றால் ெசய்ய ேவண்டிய ெசயல்கைள ெசய்யாதிருப்பவனாகவும், அப்படிேய

ெசய்தாலும் அைவகள் ெபரும்பாலும் த;ய ெசயல்களாக அைமந்து எவருக்கும் த;ைமகைளேய அளிப்பவனாகவும் இருப்பான். ஆனால் இந்த பாகுபாடுகைள நன்கு உணந்தவேனா சாத்விக மாக்கத்திேலேய ெசன்று தனது விைனப் பயன்கைளயும் ெவகுவாகக் கைரத்துக்ெகாண்டு, ேமலும் நல்ல ெசயல்கைளச் ெசய்வதிேலேய ஈடுபாடு ெகாண்டவனாக வளவான். ெதாடக்கத்தில் ஒருவன் எப்படி இருந்தாலும், தனது நற்ெசயல்களால் நற்கதி அைடய முடியும் என்பைதேய ஆன்ேறாகள் தம் அனுபவத்தில் கண்டு நமக்கு அறிவுறித்தியுள்ளன. அதைன நமது தினப் பழக்கத்தில் ெகாண்டு வரவில்ைல என்றால் அதற்குப் ெபாறுப்பு நாேம என்பைத நாம் மனதில் இருத்திக் ெகாள்வது நல்லது. அதற்கு ேவறு யா ேமலும் பழி ேபாடுவதும் ஒரு பாவச் ெசயேல. 4-39 Bदावालभते /ानं त'पर: संयतेिEय: | /ानं लTBवा परां शाितम7चरे णा7धग;छ0त || சிரத்ைதயுள்ேளாேன திருத்திப் ெபாறிையக் கருத்தில் விடாேத கருதி - மருவுவான் ெமய்யறிவு ேமவிப் பின் ேமலான சாந்தியிைன எய்துவான் சின்னாளில் இங்கு ெபாருள்: சிரத்ைத உைடயவேன மனதில் ேதான்றும் விஷயங்கைள எண்ணத்தில் ஊறித் திைளக்கவிடாமல், ஆன்ம ெசாரூபத்ைதேய ஊன்றி சிந்திப்பவனாயும், இந்திrயங்கைள நன்கு அடக்கியவனாயும் இருந்து உண்ைம ஞானத்ைத அைடவான். ஞானத்ைத அைடந்தபின் தாமதம் ஏதுமின்றி பரமமான சாந்திக்கடலாகிய முக்தி நிைலையயும் எய்துகிறான். உள்ளது ஒன்ேற என்று முதலில் கற்றும் ேகட்டும் அறிந்துெகாண்டு, பின்பு அதற்குத் தக இருக்க முயற்சிக்கும் சாதகன் ஒருவனுக்கு சிரத்ைத இருக்கிறது என்ேற ெபாருள். சிரத்ைத உள்ளவன் எப்படி இருக்க ேவண்டும் என்று கீ ழ்கண்டவாறு சாஸ்திரம் கூறுகிறது. எது என்றும் நிைலத்திருக்குேமா அதில் மட்டும் அவன் ஆவம் ெகாண்டுள்ளவனாக இருக்க ேவண்டும். வாழ்வில் அனுபவித்துத் ெதளிந்து நிைலயாைமகள் அைனத்ைதயும் விலக்குபவனாக இருக்க ேவண்டும். ஐம்ெபாறிகைளயும் தனது கட்டுப்பாட்டுக்குள் ைவத்து, மனத்தளவில் ஒரு நிதானத்துடனும், எதிலும் ெபாறுப்பு மிக்க உள்ளவனாகவும், உலக சுகங்கைள நாடாதிருப்பவனாகவும், குருவிடமும் ேவதம் ெசால்லும் ெசாற்களிலும் மிக்க நம்பிக்ைக உைடேயானாகவும், வாழ்வில் நிகழும் ஏமாற்றங்கைளத் தாங்கும் மன வலிைமயுைடேயானாகவும் இருந்து தன்ைன ஆன்மீ கத் ேதடலுக்குத் தயா ெசய்துெகாள்ள ேவண்டும். முடிவாக உள்ள தனது இைறநிைல உணவது ஒன்ைறேய வாழ்வின் குறிக்ேகாளாகக் ெகாள்ளேவண்டும். இப்படிப்பட்ட சாதகன் ஒருவைனேய சிரத்ைத உள்ளவானாகக் கருத முடியும்.

இப்படி ஆன்ம வித்ைதயில் சிரத்ைத உள்ளவனுக்கு அவனது மனத் திடத்ைதச் ேசாதிப்பதாக பல இன்னல்களும் வரலாம். அைவகளினின்றும் மீ ண்டு, அவனது ஒேர குறிக்ேகாளான ஆன்ம அனுபூதிைய ேநாக்கி எவன் ெதாடந்து முயற்சிக்கிறாேனா அவனுக்கு, காலம் தாழ்ந்தாலும் அவனது ஆன்மீ கப் பயணத்தில் முன்பு தடங்கல்கள் வந்தது ேபாலேவ, பின்னால் இைறவனின் அருள் பrபூரணமாக வந்து அவைன எல்லாவிதமான ேசாதைனகைளயும் கடக்க ைவத்து அவைன பண்படுத்தி பரம்ெபாருைளப் பற்றிய உண்ைம ஞானத்ைதயும் ெகாடுக்கும். அப்படி ஞானம் ெபற்றவன் ரமண ெசால்வதுேபால் “தான்-பிற என்று ஓராமல் தன்னிைல ேபராமல் தான் என்றும் நின்றிடேவ தான்”. இப்படியாக அவன் முக்தி நிைலைய எய்துகிறான். அந்த வாய்ப்பு இப்பிறவியிலும் இருக்கலாம், இனி வரப்ேபாகும் பிறவிகள் ஒன்றிலும் இருக்கலாம். இப்பிறவியிேலேய வாய்த்தால் அவன் ஜ;வன் முக்தன் எனப்படுகிறான். அவனது ஊழ்விைனக்கு ஏற்ப அவனது உடல் மைறயும் ேபாது, அவன் விேதக முக்தன் எனப்படுகிறான். இப்பிறவியில் அந்த வாய்ப்பு தப்பிப் ேபானால், அவன் ஒரு சாதகனாகேவ மைறகிறான். அவனது கம விைனக்ேகற்ப அடுத்த பிறவியில் தனது சாதைனையத் ெதாடகிறான். இைடயில் வந்தது இைடயில் ேபாகும், என்றும் உள்ளேத நிைலத்து நிற்கும், அதுேவ தான் என்று ஒருவன் உள்ள பூவமாக உணரும் வைர இதுதான் நம் அைனவrன் ெதாட கைத ஆகும். இதிலும் நம் அைனவரும் ஒன்ேற, எவருக்கும் எந்த ேபதங்களும் கிைடயாது. ஆன்ம வித்ைதயில் சிரத்ைத உள்ளவனுக்கு வழிகாட்டுதலும், ஆன்மீ கப் பயணமும் உடேன அைமயாவிட்டாலும் காலாகாலத்தில் இைறவன் அருளால் தாேன அைமயக்கூடும் என்று எதிபாத்ேதாம் அல்லவா? அைதேய பகவான் இப்ேபாது உறுதிப்படுத்திச் ெசால்வைதப் பாக்கப் ேபாகிேறாம். 10-10 तेषां सततयुतानां भजतां -ी0तपूवक  म| ददाम बुिBदयोगं तं येन मामुपयाित ते || என்பாேல சித்தம் இருத்தி எப்ேபாதும் உள் அன்பாேல பத்தி ெசயும் அன்பருக்கு - என்ைன அவ சாவா எதனால் அச் சற்புத்தி ேயாகத்ைத ஈேவன் நான் என்னருளால் எண் ெபாருள்: ெவளி விஷயங்கைள விட்டு, என்னிடத்திேலேய மனைத திடமாக நிறுத்தி, சதா சவ காலமும் மனப்பூவமாக என்னிடம் உள்ளமுருகிய பக்தியுடன் ஈடுபடும் பக்தகளுக்கு, எந்த ேயாகத்தினாேல என்ைன அவகள் அைடயக் கூடுேமா, அந்த நல்ல ேமன்ைமயான புத்தி ேயாகத்ைத நான் என்னருளினால் அவகளுக்குக் ெகாடுத்திடுேவன் என்று அறிந்து ெகாள். “எல்ேலாரும் ஆத்மா என்றால், அைனவருக்குேம பகவானின் தrசனம் கிட்டி அைனவருேம ேமாக்ஷம் அைடய ேவண்டும் அல்லவா?” என்று எவருக்குேம ேகட்கத்

ேதான்றும். உண்ைம அதுதான் என்றாலும் அந்த உறுதியான இறுதி நிைலைய அைடய ஒவ்ெவாருவரும் அதற்கு ேவண்டியபடி தங்கைள தயா ெசய்துெகாண்டு அந்த முயற்சியில் முழு மனதுடன் ஈடுபடேவண்டும். ஏெனன்றால் எப்ேபாதும் உள்ள ஆன்மா ஏேதா காரணத்தால் தன்ைன அளவில் குறுக்கிக்ெகாண்டு பரமாத்மாவாக இல்லாது ஒரு உடலுடன் சம்பந்தப்படுத்திக் ெகாள்ளும் ஜ;வாத்மாவாக ஆகி, தான் ெசய்யும் ெசயல்களால் ேமலும் ேபதங்கைளக் கற்பித்துக் ெகாண்டதால், அந்த முடிச்சுகைள அவிழ்ப்பதும் அதனுைடய ெபாறுப்பு என்ேற ஆகிறது. தனது உண்ைம நிைல பற்றி தனக்கு ெவளியில் இருந்து ஒருவன் அறிய வந்தாலும், அந்த ஞானமானது அறிவாத்தமாக இருந்து ேமலும் அைதப் பற்றி ேயாசிக்க ைவக்குேம அல்லாது தனது அனுபவமாக மாறுவதற்கு அந்த அகங்கார நிைல உடேன இடம் ெகாடுக்காது. அதற்குத்தான் பகவான் கிருஷ்ண ெசால்கிறபடி அவrடம் சித்தம் ைவப்பது மட்டும் அல்லாது, அவrடம் உள்ளன்பும் ேவண்டும். அப்படி இல்ைலேயல் அறிவுக்கு மட்டும் ேதான்றுவது, ெவறும் அறிவாத்தமாக இருக்குேம அன்றி அனுபவமாக பrணமிக்காது. அந்த அகங்காரம் ஒருவைனக் கட்டுப்படுத்தாமல் இருப்பதற்கும் ஆண்டவன் அருள் ேவண்டும். முதலில் அது பற்றி ெவளியில் இருந்து ெதrய வரும், அப்புறம் சாதகன் ெமன்ேமலும் இைடவிடாது முயற்சி ெசய்யும் ேபாது, இைறவனுடன் கலக்கும் வழிகள் அவரவகளுக்கு ஏற்றபடி அவ்வப்ேபாது ெதrயவரும். அதுதான் ேயாகத்தின் பல படிகள். ஒவ்ெவாருவரும் ஒவ்ெவாரு வைகயான முதிந்த நிைலயில் இருப்பாகள். அவரவகளுக்கு எந்த மாதிrயான மாக்கம் ேதைவேயா அைத அவகளுக்குக் காட்டி, அவகைள அதில் நிைலத்து நிற்கவும் ெசய்ேவன் என்று அைனவருக்கும் கண்ணன் உறுதிெமாழி அளிக்கிறா. தான் ெசய்வது சrேயா, தனது வழி சrேயா என்று எந்த சாதகனும் ஐயம் ெகாள்ள ேவண்டாம். ஆன்மீ க வழியில் ஈடுபடும் எவரும் இைறவன் ேமல் முழு மனதுடன் ஈடுபட ேவண்டும் என்பதுதான் ஒேர ஒரு முக்கியமான ேகாட்பாடு. மற்றைத நான் பாத்துக் ெகாள்கிேறன் என்று சாட்சாத் பரமாத்வாேவ கூறும்ேபாது, எவருக்கும் அவ ெசல்லும் வழியிேலா, தான் கைடத்ேதறுேவேனா என்ற எந்த விதமான சந்ேதகமும் வந்தால் சாதகன் இைறவனிடம் பrபூரண சரணாகதி அைடயவில்ைல என்ேற ெபாருள். அந்த நிைலைய எவரும் தவிக்கேவண்டும். ந;ேய எல்லாம் என்று கண்ணனிடம் ஐக்கியமாவேத அனந்னிய பக்தி பாவம். 10-11 तेषामेवानुकGपाथमहम/ानजं तम: नाशयाGया'मभाव2थो /ानद$पेन भा2वता || அன்னவ உள்ளத்து அமந்ேத அருளதனால் துன்னும் அறியாைமயாம் ெதால் இருைள - மின்னும் அறிவாம் விளக்கால் அறேவ இறுதி யுறச் ெசய்ேவன் யான் என்று உண

ெபாருள்: ஆவமும் சிரத்ைதயுமுள்ள பக்தகளின் விருத்தியில் நான் இருந்து ெகாண்டு, அவகளின் ெதான்று ெதாட்டு இருக்கும் அடந்த அஞ்ஞானமாகிய இருைள என்னுைடய கருைணயினால், மிக்க ஒளியுடன் விளங்கும் விேவகெமன்னும் ஞான தபத்தினால் முற்றும் நாசமைடயும்படி ெசய்ேவன் என்று உணந்திடுவாய். நல்லது ஒன்ைற அைடய ேவண்டும் என்ற சிரத்ைத ஒருவனுக்கு இருந்தாேல, அவனிடம் இைறவன் குடி ெகாண்டுள்ளான் என்ேற ெபாருள். இல்ைலெயன்றால் அவனுக்கு ேமற்ெகாண்டு என்ன ெசய்யேவண்டும் என்பது கூடத் ேதான்றாதிருக்கலாம். ஆதலால் நாம் ெசய்யும் ஒவ்ெவாரு ெசயலின் பின்னணியிலும் இைறவன் இருக்கிறான் என்று நம்புபவனுக்ேக பிரபஞ்சமும் அதன் இயக்கங்களும் ஒவ்ெவான்றாகப் புrய வரும். அது மட்டுமல்லாது அண்டத்தில் உள்ளதுதான் பிண்டமாகிய நம்முள்ளும் இருக்கிறது என்ற இறுதி உண்ைமயும் ெதrய வரும். ெசய்யும் ெதாழிேல ெதய்வம் என்று அப்படி ெசயல் புrபவனுக்கு ெதான்று ெதாட்டு விளங்கும் அறியாைம எனும் இருைளப் ேபாக்கி ஞானத்ைத நான் வலிய வந்து தந்திடுேவன் என்று பகவான் கிருஷ்ண நமக்கு உத்திரவாதம் தருகிறா. அந்த ஞானம் அைடந்தவனுக்கு ேவறு எந்தப் பாைதயிலும் ெசல்வதற்குத் ேதான்றாது.

“ெதான்று ெதாட்டு இருக்கும் இைறவன்” என்று ேகள்விப்பட்டிருக்கிேறாம். அது என்ன “ெதான்று ெதாட்டு விளங்கும் அறியாைம” என்று ேகட்கத் ேதான்றுகிறதல்லவா? ஆமாம், “என்று ந;, அன்று நான்” என்று ஒரு சிவனடியா கால அளைவப் பற்றிச் ெசால்வாராம். அதாவது, என்று இைறவன் தான் தானாக இல்லாமல் இயற்ைகயின் பலவடிவினனாகக் காட்சி தந்து அருளினாேனா, அன்றிருந்ேத அறியாைம எனும் இருளும் “நான்” என்ற வடிவில் ெதாடங்கி உலவுகிறது என்று அதற்குப் ெபாருள். அப்படி இைறவைனயும் தன்ைனயும் பிrத்துக் காண்பதினாேலேய நாம் அைனவரும் எண்ணிலாப் பிறவிகள் எடுத்து வருகிேறாம். ஆக அைனத்ைதயும் ஒன்றாகக் காணேவண்டும் என்பேத நமது வாழ்வின் இலக்காக இருக்க ேவண்டும். அதற்காகேவ நமக்கு இைறவனிடமிருந்து தன்ைனப் பிrத்து அறியாத அனந்னிய பக்தி ேவண்டும். எப்படி “இருட்டில் பாத்த இது பாம்பல்ல, கயிறுதான்” என்று உறுதிப்படுத்திக் ெகாள்வதற்கு அதற்கு ேவண்டிய ஒளி ேதைவப்படுகிறேதா, அேத ேபான்று அஞ்ஞானமாகிய இருளில் மூழ்கியுள்ள ஒவ்ெவாருவருக்கும் ஞானமாகிய ஒளி

ேதைவப்படுகிறது. அப்படி ஒளி கிைடத்தாலும் பலருக்கு உடேன அது அனுபவமாக மாறாது. இைத காஞ்சி மகா முனிவ இப்படிச் ெசால்வா. பல வருடங்களாக ஒரு கிணற்றுத் தண்ணrல் ; மூழ்கியிருந்த ஒரு பித்தைளச் ெசாம்ைப கிணற்றிலிருந்து ெவளிேய எடுத்தவுடேன அது பளபளெவன்று இருக்காது. பாசி படந்து, களிம்பு ஏறி அதன் நிறேம மாறிப் ேபாயிருக்கும். அைத புளி, சாம்பல் முதலான ெபாருட்கள் ெகாண்டு அழுத்தித் ேதய்க்கத் ேதய்க்க பளபளப்பு வருவது ேபால நமது முயற்சியின் வலிைம ெகாண்டு நம்ைம நாம் அறிய ேவண்டும் என்பா. இதுதான் சிரத்ைத எனப்படுகிறது. முயற்சி என்பதன் அளவும் ஒவ்ெவாருவrன் நிைலையப் ெபாறுத்தது. ேவேறா இடத்தில் கண்ணபிராேன ெசால்வதுேபால் ெநருப்ைபச் சூழ்ந்துள்ள புைகைய அகற்ற ஒரு ெமல்லிய ெதன்றல் ேபாதும். ஆனால் ஒரு கண்ணாடியின் ேமல் இருக்கும் கைறைய அகற்ற ஓ ஈரத் துணியும், அழுத்தித் துைடத்தலும் ேவண்டும். ஒரு தாயின் சூலில் இருக்கும் சிசு ெவளி வருவதற்ேகா, அதற்கு ேவண்டிய முயற்சிகள் தவிர அதற்குண்டான காலம் வரும் வைர காத்திருக்கவும் ேவண்டும். இதுதான் இயற்ைக நமக்குச் ெசால்லித் தரும் பாடம். 5-16 /ानेन तु तद/ानं येषां नाशतमा'मन: | तेषामा3द'यव@/ानं -काशय0त त'परम ् || அறிவால் எவதம் அகத்து அறியாைம அறேவ அழிந்தது அவதம் - அறிவும் பrதிையப் ேபாலப் பரத்ைத ஒளிரப் புrவித்திடும் அப்ெபாழுது ெபாருள்: எவகளுைடய மனதில் அடந்துள்ள அஞ்ஞானமானது ஆத்ம ஞானத்தினால் அடிேயாடு நாசமைடகிறேதா, அவகளுைடய ஞானமானது உலகப் ெபாருட்கைள பிரகாசிக்கச் ெசய்யும் சூrயைனப்ேபால பரம்ெபாருைள பிரகாசிக்கச் ெசய்திடும். ஞானம் என்பது அறிவுதான். ஆனால் இந்த அறிவு மற்ற ெபாருட்கைளேயா, சீ வராசிகைளேயா, வழிமுைறகைளேயா அறிவது ேபால் அல்ல. ஏெனனில் அத்தைகய அறிவுடன் அறியாைமயின் கலப்பு என்பதும் இருக்கும். அதாவது ஒன்ைற அறிந்ேதாம் என்றால், அைதப் பற்றி முன்னதாக அறிந்திருக்கவில்ைல என்பதும், அது தவிர அைதப் பற்றிேய சில அம்சங்கள்தான் அறிவுக்கு எட்டியிருக்கிறது ேவறு சில அம்சங்கைளப் பற்றி அறியாதிருக்கிேறாம் என்பதும் சாத்தியேம. ஆக அது சுத்த அறிவு ஆகாது. ஞானேமா தன்ைனப் பற்றிய ஒரு சுத்த அறிவு. எப்படி சூrயன் எப்ேபாதும் ஒளி ெகாண்டதாக உள்ளேதா, அேத ேபான்று ஞானமும் அறியாைமயின் கலப்பில்லாத சுத்த அறிவு. ஒளிேய இல்லாத சூrயன் என்று ஒன்று இருக்கிறதா? சூrய ஒளி ஒரு

இடத்தில் படராமல் இருக்கலாம். அதற்கு ஏேதா திைர ேபாட்டது ேபால் மைறக்கிறது என்றுதான் ெகாள்ளலாேம தவிர, ஒளி இல்லாத சூrயன் என்றா ெகாள்வாகள்? அது ேபால நாம் ஒவ்ெவாருவருேம ஞானம் எனும் சூrயைனயும் மைறக்கும் திைரகள் பலவற்ைற உருவாக்கி ைவத்திருக்கிேறாம். ஒவ்ெவாரு திைரையயும் அறிந்துெகாண்டு அைவகைள விலக்க, இறுதியில் சாதகனுக்கு ஞானத்தின் உண்ைம நிைல ெதrகிறது. அப்படித் ெதrந்து ெகாள்ளாத நிைலயிலும் சாதகன் ஞானத்தின் உருவாகேவ இருக்கிறான், ஆனால் அைத அவன் அறிந்திருக்கவில்ைல. இைதேயதான் கிருஷ்ண அருச்சுனனுக்கு, “ந;யும் நானும் அதுேவ, அைத நான் அறிேவன், ந; அறியவில்ைல” என்று ெசால்வா. திைரகைளக் கடந்து சூrயன் ெவளிேய வரும்ேபாது அது மட்டும் பிரகாசிக்காது, சுற்றியுள்ள அைனத்ைதயும் பிரகாசிக்கச் ெசய்வதுேபால, சாதகன் தன் உண்ைம நிைலைய அறிய வரும்ேபாது அவனது அறிவும் அைனத்துலைகயும் உள்ளது உள்ளபடி அறிய முடிகிறது. அது மட்டுமல்லாது அவைனச் சுற்றியுள்ள அைனவைரயும் ஆன்மா பற்றி அறிய ைவக்கவும் முடிகிறது. ஒரு முைற ரமண இருக்கும் பக்கம் அவருக்கு ெவகு அருகில் ஒரு பாம்பு வந்ததாம். அவ பாம்ைபப் பாத்துக்ெகாண்டு நிற்க, பாம்பும் அவைரப் பாத்து படெமடுத்துக் ெகாண்டு நின்றதாம். ெவகு ேநரம் ெசன்ற பின் பாம்பு தன் வழிேய ேபாக, அவரும் அங்கிருந்து ெசன்றுவிட்டா. அந்த அrய காட்சிையப் பாத்துக் ெகாண்டிருந்த அன்ப ஒருவ ரமணருக்கு அந்த சமயத்தில் என்ன மாதிr உணவு இருந்தது என்று அவrடம் ேகட்டிருக்கிறா. அதற்கு அவ ெசான்னது: “நான் பாம்ைப இன்ெனாரு மனிதனாகப் பாத்துக் ெகாண்டு நின்ேறன், பாம்பும் என்ைன இன்ெனாரு பாம்பாகப் பாத்துெகாண்டு நின்றிருந்தது”. ஆக மற்றைதச் சrயாகப் பாக்கும் அறிைவ நாம் வளத்துக் ெகாள்ளேவண்டும். அதனால் ரமண ெசால்வதுேபால், “அறிவும் அறியாைமயும் யாக்கு என்று அம்முதலாம் தன்ைன அறியும் அறிேவ அறிவு”. மற்றெதல்லாம் அறிவின்ைம கலந்த அறிேவ. ெபாதுவாக நமது இந்திrயங்கள் வாயிலாகேவ நாம் உலகில் உள்ள அைனத்ைதயும் உணகிேறாம். அதனால் உடலில் உள்ள நமது இந்திrயங்கைளப் பற்றி நமக்கு என்றுேம ஒரு ெபரும் மதிப்பு உண்டு. பாப்பது, ேகட்பது ேபான்ற இயக்கங்களுக்கும் ேமலாக இன்னும் என்ெனன்னேவா இருக்க வாய்ப்பு உண்டு என்பைத நமது இந்திrயங்களின் மூலமாகப் ெபறப்பட்டைத ஒட்டிய நம் எண்ணங்கள் மூலமாவும், உணவுகள் வாயிலாகவும் நாம் கணிக்கிேறாம். இந்த நிைலயில் ஆன்மா என்பெதன்ன என்பைத நமக்கு ேமலும் விளக்குகிறா கிருஷ்ண பரமாத்மா. 3-42 इिEयाVण परयाहु5रिEयेWय: परं मन: | मनस2तु परा बु ?यJ बु?े: परत2तु स: ||

ேமன்ைமயுறப் ெபாறிகண் ேமவும் ெபாறிகட்கு ேமன்மனம் அம்மனத்தின் ேமன்மதி -தான்மதியின் ேமன்ைமயா யாவன் மிளிவான் அவன் தன்ைன ஆன்மாவாம் என்ன அறி ெபாருள்: ேதகத்ைத விட இந்திrயங்கள் சிறப்பு மிகுந்தைவயாக விரும்பப்படுகின்றன. அந்த இந்திrயங்கைளவிட ேமன்ைமயானது மனம். அந்த மனைதவிட சிறப்பு வாய்ந்தது புத்தியாகும். புத்திையக் காட்டிலும் மிகுந்த உயவானதாக எவெனாருவன் தனக்குத் தாேன பிரகாசிக்கிறாேனா அந்த ெசாரூபமான அவேன பர ெசாரூபமான ஆத்மாவாகும் என்று அறிவாயாக. ெபாதுவாக எவருக்குேம உணவு, உைட, உைறவிடம் என்பது அடிப்பைடத் ேதைவகள். அந்தத் ேதைவகள் ஓரளவு பூத்தியான பின் அேதாடு எவராவது நம் ேதைவகைள நிறுத்தி விடுகிேறாமா? அதற்கும் ேமேல என்ன கிைடக்கும் என்றுதாேன பாக்கிேறாம். அதுதான் மனிதச் சமுதாயத்ைத முடுக்கி விட்டு ேமலும் சாதைனையத் தூண்டும் ஊக்க எண்ணங்கள் என்று ேவறு ெசால்லிக் ெகாள்கிேறாம். அைத ஒப்புக்ெகாள்ளும் நாம் நமது இந்திrயங்களுக்கும் ேமலாக, அைவகளின் மூலம் நாம் ெபரும் அனுபவங்கள் என்ெனன்ன இருக்கலாம் என்று த;ர ேயாசிப்பதில்ைல. அப்படி ேயாசித்தால் இந்திrயங்களுக்கும் ேமலாக முதலில் வருவது எண்ணங்கள். ஏெனன்றால் நாம் பாத்தது, ேகட்டது, முகந்தது என்றிவ்வாறான இந்திrயாதி இயக்கங்கைளத் ெதாடந்ேத நமது எண்ணங்கள் வளகின்றன. எண்ணங்கைளப் பற்றி சிறிது எண்ணிப் பாருங்கள். எண்ணங்கள் தாேன வருகின்றனவா, அல்லது நமது கட்டுப்பாட்டில் வருகின்றனவா? நான் இந்தக் ேகள்விையக் ேகட்டதால் இப்ேபாது ந;ங்கள் ேயாசிக்கும் எண்ணங்கள் உங்கள் கட்டுப்பாட்டில்தான் இருக்கின்றன. இப்படியும் உண்டு. ஆனால் ெபாதுவாக எப்படி வருகின்றன என்பைதப் பற்றித்தான் நான் இப்ேபாது ேகட்டது. ெபாதுவாக அைவ நம் கட்டுப்பாட்டில் இல்ைல. அப்படி இருந்தால் ந;ங்கள் நிைனத்தேபாது எண்ணவும், அல்லது எண்ணங்கள் இல்லாது இருக்கவும் முடியும். அது முடிந்தால் ந;ங்கள் ஒரு ஞானிேய. நாம் இருக்கும் சூழ்நிைலக்ேகற்ப எண்ணங்கள் தன்னிச்ைசயாக வருகின்றன. அப்படி வந்தபின் நாம் அதைனத் ெதாடந்து ேமலும் அைத வளக்கிேறாம். அப்ேபாது அந்த எண்ணம் ெதாடபான நமது முன் அனுபவங்கைளயும் ேசத்து ேமலும் ெதாடருேவாம். அப்ேபாது அைவ நம் கட்டுப்பாட்டில் வருகின்றன என்று ெசால்லலாம். அப்படி காலம் காலமாக வரும் எண்ணங்களின் ெதாகுப்புதான் மனம் எனப்படுகிறது. இப்படித்தான் தூல வடிவில் உள்ள இந்திrயங்கள் மூலம் சூக்ஷ்ம வடிவான மனம் உருவாகிறது. மனமற்ற நித்திைரயில் இந்திrயங்கள் இருந்தும் எந்த ெசயலிலும் ஈடுபடாது அடங்கி விடுகிறது. ஆக தூலமான இந்திrயங்கைள விட சூக்ஷ்மமான மனம் ேமலானேத. மனத்தில் நல்ல மனம், ெகட்ட மனம் என்று ஏதும் கிைடயாது. ஒருவனின் விஷய வாசைனகைளப் ெபாறுத்து அவனது எண்ணங்கள் அைமயும். அதற்குத் தகுந்தாற்ேபால்

மனமும் அைமகிறது. ஆக மனத்தின் ேபாக்ைகக் கட்டுப்படுத்தி அதன் குணத்ைத மாற்றமுடியும் என்றால் அதுதாேன மனத்ைத விட ேமன்ைமயானதாக இருக்க முடியும்? அதுதான் புத்தி எனப்படுகிறது. நாம் ஒன்ைறப் பாக்கிேறாம் என்றால், அது நம்மிடம் உருவாக்கும் அல்லது உசுப்பிவிடும் எண்ணங்கைள ேவறு விதமாகத் திருப்பி அைமக்கும் சக்திதான் புத்தி எனப்படுகிறது. அதற்கு எண்ணங்களின் பrமாணங்கைள எைடேபாடும் சக்தி இருக்கிறது. அதனால்தான் ஒன்ைற இப்படிச் ெசய்யலாம், அல்லது ெசய்யேவ கூடாது என்ெறல்லாம் ேதான்றுகிறது. அதன் தன்ைமயும் எண்ணங்கைளப் ேபாலேவ இருந்தாலும், புத்திக்குக் கட்டுப்படுத்தும் தன்ைமயும் இருப்பதால் புத்தி எண்ணங்கைளவிட ேமலும் சூக்ஷ்மமானதாகிறது. மனம் என்பது எப்ேபாதுேம சீ ராக இருக்காது. அதுதான் அதன் குணம். அருச்சுனனுக்கு இப்ேபாது உள்ளது ேபால, எப்ேபாது ஒருவனுக்கு மனம் கலங்கி அதனால் புத்தியும் தடுமாறுகிறேதா அப்ேபாது அவனது புத்திெகாண்டும் அவனால் தன்ைன சீ  ெசய்து ெகாள்ள முடியாது. அப்ேபாது அவன் அருச்சுனைனப் ேபால கிருஷ்ணைரப் ேபான்ற அறிவாளியிடம் தஞ்சம் புகுந்து அவ ெசால்படி ேகட்க ேவண்டும். எண்ணங்கேளா, புத்திேயா நமது எல்லா நிைலகளிலும் நம் அறிவுக்கு இலங்கி இருக்க ேவண்டும் என்ற அவசியமில்ைல. அைதத்தான் முற்றிலுமாக ஆழ்ந்த உறக்கத்திலும், ஓரளவுக்கு கனவுத் துயிலிலும் இருந்து நாம் ெதrந்து ெகாள்கிேறாம். இருந்தும் விழிப்பு நிைல அைடந்ததும் அைவகள் எல்லாம் நம் அறிவுக்கு எட்டுகிறது என்பதும் நமது அனுபவேம. இதிலிருந்து நாம் அறிய ேவண்டியது ஒன்று இருக்கிறது. அது மனம், புத்தி, அறிவு எல்லாேம ஒரு ேபரறிவுக்குள் இயங்குகிறது என்னும் உண்ைமேய ஆகும். ஆக நமது எந்த நிைலயிலும் விளங்கும் மனம், புத்தி, அைவகைளப் பற்றிய அறிவு எல்லாவற்ைறயும் உள்ளடக்கிய ேபரறிவு ெகாண்டு எவன் பிரகாசிக்கிறாேனா அவேன அந்த ஆன்மா வடிேவாடு எப்ேபாதும் விளங்குபவன் என்று கிருஷ்ண பரமாத்மா இங்கு ெசால்கிறா. 3-43 एवं बु?े: परं बु*Bवा संसWया'मानमा'मना | ज3ह श&ुं महाबाहो कामPपं दरु ासदं || மதிக்குயவு இவ்வாறு மதித்ேத மனத்ைத மதியால் நிறுவி ஆன்மாவின் - மதி ேச விசயா ெசயிப்பாய் ெவலற்கு அறிய காம நிச சத்துரு உருைவ ந ெபாருள்: இந்த விதமாக புத்திக்கும் ேமலான உயrய ஆத்மாைவ அறிந்துெகாண்டு, மனைத புத்தியால் திடப்படுத்தி, ஆன்மாவில் மனைத ஒன்றுபடுத்தி, ெவல்வதற்கு அrதான காமம் என்னும் உண்ைம விேராதியின் உருவத்ைத ெவற்றி வரனாகிய  விஜயா! ந ெஜயித்திடுவாய்.

சாதாரணமாக அருச்சுனன் ேபான்ற வரகள் ; ேபாக்களத்தில் புகுந்தால் பைகவகைள ெவன்று ெவற்றிையக் குவிப்பதில்தான் கண்ணும் கருத்துமாக இருப்பாகள். ஆனால் இங்ேகா அருச்சுனனுக்கு ஏற்பட்ட நிைல அவனது மன சஞ்சலத்தினால் ஏற்பட்டுள்ளது. முன்னால் நிற்பவகைளப் பைகவகளாகப் பாக்காது தன் சுற்றத்தினகளாகப் பாத்ததால் வந்த விைளவு அது. அதன் காரணேமா அப்ேபாது அவனுக்கு அவகளின் ேமல் கிைளத்த வாஞ்ைச ஆகும். அதாவது அருச்சுனனுக்கு அப்ேபாது அவனது மனம் ஒன்றிலிருந்து ேவெறான்றுக்குத் தாவிவிட்டது. மனம் ஒரு குரங்கு, அதன் நிைல அப்படித்தான் இருக்கும். அைதக் கட்டுப்படுத்தி அங்கு வந்துள்ளதின் உண்ைமயான ேநாக்கம் அவன் நிைனவுக்கு வருவதற்கு அவனது புத்தி அவனுக்குக் ைக ெகாடுக்கவில்ைல. மனத்ைத அடக்கும் வல்லைம உைடய புத்தியும் ேவைல ெசய்யாத அளவு அவனது உறவினகள் எனும் பாசம் அவைன ஒடுக்கிவிட்டது. இனி அந்த புத்திக்கும் ேமலான ஆன்மா ஒன்றுதான் அவனுக்கு சrயான வழிையக் காட்ட முடியும்.

ஆக “எல்லாம் அந்த ஆன்மாதான்” என்னும் அறிவால்தான் அவன் தனது புத்திைய அடக்கி, அதன் மூலம் மனைத ஒழுங்குபடுத்தி, அைத ஆன்மாவில் ஒன்றுபடுத்தல் ஒன்ேற அவனது பாசம் எனும் ஆைசையக் கைளய உதவும். இங்கு கூந்து கவனிக்க ேவண்டியது ஒன்று இருக்கிறது. அதாவது ஆன்ம அறிவு இல்லாமல் பைகவகைள ெவன்று ெவற்றி வாைக சூடலாம். ஆனால் ஆன்மாவின் தன்ைமைய அறிந்தாலன்றி ஆசாபாசத்ைத ெவல்வது கடினம். ஆக ஆைச என்பது ெவல்வதற்கrய விேராதி என்றாகிறது. அத்தைகய ஆைச என்பது நம் உள்ேள நுைழயும் வாயில்களாக இருப்பேத நமது ஐம்புலன்கள்தான். அதனால் பஞ்ச இந்திrயங்கைள அடக்குவேத நாம் உடேன ெசய்ய ேவண்டிய ெசயல். அைவகைள நம் மனத்தால் அடக்க ேவண்டும். அது இயலவில்ைல என்றால் மனத்ைத புத்தியால் கட்டுப்படுத்த ேவண்டும். அதுவும் முடியாது ேபானால், மீ தம் இருப்பது ஆன்மாைவப் பற்றிய அறிவு ஒன்ேற. அதைனப் பற்றிய அறிைவ வளத்துக்ெகாண்டு, அதன் வழிேய புத்திையயும், புத்தியால் மனைதயும் கட்டுப்படுத்தி, மனத்தால் இந்திrயங்களின் ெசயல்கைளயும் ஒருமுகப்படுத்தினால் உண்ைமயான விேராதியான ஆைசைய அறிந்துெகாண்டு, அதனால் விைளயும் எத்தைகய விேராதிையயும் ெவல்லுவாய் அருச்சுனா என்று கிருஷ்ண பரமாத்மா ெசால்கிறா. 4-37

यथैधांस सम?ोsिXनभ2मसा'कुRतेsजुन  | /ानािXन: सवकमाVण भ2मसा'कुRते तथा || எrயும் எrயும் எrகரும்ைப எல்லாம் எrத்து ந றாக்கல் எனேவ - எrயாம் அறிவும் கருமம் அைனத்தும் எrத்ேத உறுவிக்கும் ந றா உண ெபாருள்: ெகாழுந்து விட்டு எrயும் அக்கினியின் சுடரானது தனக்குள் இட்ட எrெபாருட்கைள எல்லாம் எrத்து சாம்பலாக்கும் என்பைதப்ேபால, ஞானமாகிய அக்கினிப் பிழம்பும் கமம் யாவற்ைறயும், மிச்சமில்லாமல் எrத்து சாம்பலாகச் ெசய்திடுெமன்று உணவாய். இந்திrயங்களுக்கும் ேமல் மனம், மனத்திற்கும் ேமல் புத்தி, புத்திக்கும் ேமல் ஆன்மா என்னும்ேபாது, ஆத்ம ஞானம் எனப்படுவது அறிவதில் எல்லாம் முதன்ைமயான அறிவு என்றாகிறது. அந்த அறிவு ெபற்றவனுக்கு எல்லாம் ெதrந்தது என்றும் ஆகிறது, ேவெறதுவும் ெதrயேவண்டிய ேதைவ இல்ைல என்றும் ஆகிறது. அவனுக்கு ேவறு என்று எதுவும் ெதrயாது. அதுேவ அறிவின் உச்ச நிைல. ெபௗதிக உலகில் எந்த திடப்ெபாருைள எடுத்துக் ெகாண்டாலும் அைத எrயும் ெநருப்பில் இட்டால், அந்த அக்கினிச் சுட அைத முழுதும் எrத்துச் சாம்பலாக்கிவிடும். அந்தச் சாம்பல்தான் அப்ெபாருளின் இறுதி நிைல. அைத ேமலும் எrக்க முடியாது. ஆன்ம ஞானமும் ஒருவைன உண்ைமயான இறுதி நிைலக்கு அைழத்துச் ெசல்வதால், அைத ஞானக்கினி என்ேற ெசால்வாகள். அதன் அறிவுப் பிழம்பில் எல்லாேம உள்ளது உள்ளபடி விளங்கும். தற்ேபாது அந்த அறிவு இல்லாத சமயத்தில் ெதrயும் ேபதங்கள் எல்லாம் நமது கமவிைனப்படி நாம் பாக்கும் பாைவயால் வந்திருக்கின்றன. ஆன்ம அறிவு ெபற்றவனுக்ேகா அந்த கமங்கள் எதுவும் அவைன ஒட்டாததால், அைனத்ைதயுேம உள்ளபடி உள்ளதாய் உணவான். நாம் பிறக்கும் சமயத்தில், இப்பிறவியில் அனுபவித்துத் த;க்கேவண்டிய நமது கம விைனகைள “பிராரப்தம்” அல்லது ஊழ் என்று ெசால்வாகள். இப்பிறவியில் நாம் ெசய்யும் ெசயல்களால் விைளவைத “ஆகாமியம்” என்றும், ேமலும் பல பிறவிகளில் அனுபவித்துத் த;க்க நாம் ேசத்து ைவத்திருக்கும் பாவ-புண்ணிய மூட்ைடைய “சஞ்சிதம்” என்றும் ெசால்வாகள். ஞான நிைல அைடந்து ஜ;வன் முக்தராய் இவ்வுலகில் வாழ்ந்துெகாண்டு இருப்ேபாக்கு அவகள் ேமலும் ேசப்பதற்ேகா, அனுபவிக்கேவா ஏதுமில்ைல என்றாலும், அவகள் உடலுடன் இருப்பதால் அவகளுக்கு ஊழ் மிஞ்சி உள்ளது என்று ெசால்ேவா உண்டு. ஆனால் ஜ;வன்முக்தகள் தன்னிருப்ைப உடலுடன் சம்பந்தப்படுத்திக் ெகாள்ளாததால், உடல் என்பதும் ஊழ் என்பதும் ஆன்ம அறிவில்லாத பாைவயாளகளுக்ேக அன்றி ஜ;வன் முக்தகளுக்கு இல்ைல என்பதால், ஞானாக்கினி பிழம்பும் ஞானியின் கமம் யாவற்ைறயும் மிச்சம் ஏதுமில்லாது எrத்து விடும். அப்ேபபட்ட ஜ;வன்முக்தகள்

ெசய்யும் ஏதும் அவகைளச் சாராததால், கமத்திற்குப் பயனுண்டு என்பதால் எவ ெபாருட்டு ஞானி கமம் ெசய்தாேரா அவகைளச் ெசன்றைடயும். அைதெயாட்டிேய ரமணரும், “த;த்த ந;ராடலும், மூத்தி தrசனமும் காலம் பல கடந்தபின்தான் பயன் தரும். ஆனால் மகத்துவம் நிைறந்த மகான்களின் தrசனேமா, அந்த சாதுக்கள் கண்ணால் கண்டிடேவ மனம் தூய்ைமயாகி விடும்” என்று “உள்ளது நாற்பது அனுபந்தத்தில்” ெசால்வா. ஆக ஞானத்தினால் கமம் முற்றிலும் கழிந்த ஞானிகளின் நிைல அத்தைகயது. ஆன்ம ஞானிக்குக் கமங்கள் யாவும் நசிக்கப்பட்ட நிைலயில், உடலிருந்தும் அதன் ேமல் அவருக்கு அபிமானம் ஏதும் இல்லாததால் அைதச் சுற்றி நடக்கும் எைதயும் ஒரு சாட்சி ேபாலேவா, ெசாப்பனத்தில் நடப்பது ேபாலேவா பாத்துக் ெகாண்டிருப்பா. தன்னிைல ெபயராது அவ எப்ேபாதும் இருப்பதால் அவரது ெமய்நிைலக்கு எந்த விதமான சலனமும் இல்ைல. 4-19 य2य सव6 समारGभा: कामसKकYपविजता: | /ानािXनदXधकमाणं तमाहु: पिZडतं बुधा: || எவன் இயக்கம் எல்லாமும் இச்ைச எண்ணம் என்னும் இைவ இல்லனவா இயங்கும் - அவேன அறிெவrயால் ெவந்த விைனயான் அவைன ஆன்ேறா அறிெவாளி ேச பண்டிதன் என்றா ெபாருள்: எவனுைடய ெசயல்கள் எல்லாமும் ஆைச, சங்கல்பம் என்பைவ இல்லாமல் ெசயல்படுேமா, அந்த சங்கல்பம் அற்றவேன ஞானாக்கினியால் சகல கமங்களும் எrக்கப்பட்டு அைனத்து விைனகளும் தத்தவன் ஆவான். அந்த விைன ஒழிந்தவைன நன்கு கற்றறிந்த ஆன்ேறா ஞான ஒளி ெபற்ற ஞான பண்டிதன் என்பாகள். சாதகன் ஒருவனுக்கு எவைர அைடந்தால் தனக்கு ஞானம் ெபரும் வழிகள் ெதrயவரும், அவைர எப்படி அைடயாளம் கண்டு ெகாள்வது என்ற ஐயம் வரலாம் அல்லவா? அவ எப்படி இருப்பா, என்ெனன்ன ெசய்வா என்று அவன் ெதrந்து ெகாள்வதற்காக, அவரது குணாதிசயங்கைள கிருஷ்ண பகவான் இங்கு விவrக்கிறா. எப்படி உள்ளைத உணந்த ஆன்ம ஞானியான ஜ;வன் முக்தருக்கு உடல் இருக்கும் ஆனால் அதன் ேமல் அபிமானம் இருக்காேதா, அேத ேபான்று அவருக்கு ெசயல் இருக்கும் ஆனால் அதன் பின் நம் ேபான்ேறாருக்கு உள்ளது ேபான்ற சங்கல்பேமா, ெசய்யேவண்டும் என்ற உந்துதேலா இருக்காது. முன்பு நாம் பாத்தது ேபால ஞான அக்கினி அவனது எல்லா கமங்கைளயும் ெபாசிக்கிவிட்டது. எப்ேபாது அைனத்து கமங்களும் ஒருவனுக்கு ஒழிக்கப்பட்டு விட்டேதா அப்ேபாேத அவனுக்கு அைவகளுக்கு ேவண்டிய உந்துதல்கள் அைனத்தும் ேபாய்விடுகிறது. அதனால் அவன்

இவ்வுலகில் ஏதாவது ெசய்யேவண்டும் என்றும் கிைடயாது; அேதேபால ெசய்யக்கூடாது என்றும் கிைடயாது. எப்படி காைலயில் சூrயன் உதித்தவுடன் தாமைர மலருேமா, அதன் சூட்டினால் ந; வற்றுேமா, உலகில் உள்ேளா அவரவ காrயங்களில் ஈடுபடுவாகேளா, அது ேபான்ேற ஞானியின் ெசயலும் அவரது முன்னிைலயில் இயற்ைகயாக நைடெபறும். தாமைர மலர ேவண்டும் என்ேறா, ந; வற்ற ேவண்டும் என்ேறா, சகல ஜ;வகளும் காrயங்களில் ஈடுபட ேவண்டும் என்ேறா சூrயன் உதிப்பதில்ைல. ேமலும் மலரும் தாமைரயினாேலா, வற்றிய ந;rனாேலா, மக்களின் ெசயல்களினாேலா எப்படி சூrயன் பாதிக்கப்படுவதில்ைலேயா, அேத ேபான்று ஞானியின் ெசயல்களும் அவைர ஒட்டாது. ஞானியின் ெசயல்களுக்குக் காரணம் என்று ஏதும் அவைரப் ெபாறுத்தவைர இல்லாததால், அைதப் பற்றிய எண்ணேமா, ெசய்ைகயின் பலனிலும் ஆைசேயா அவருக்கு இல்ைல. அதனால் அைதப் பற்றிய சிந்ைதயும் இருக்காது. அந்த நிைலயில் அவரது எந்த ெசய்ைகயும் மிக ேநத்தியாக அைமயும். அப்படி அைமந்தாலும், அவரது கமங்கள் முழுதும் ெவந்து விட்ட நிைலயில் அவ எந்தச் ெசயலும் ெசய்யாதவேர . அப்படி ஆன்ம ஞான ஒளி ெபற்ற அவைரேய ஞான பண்டித என்கிறாகள். 5-26 काम[ोध वयुतानां यतीनां य'वेतसां | अभतो \=म0नवाणं वतते व3दता'मनाम ् || ஆைச சினம் அற்றா அடங்கு மனம் உற்றா ேதசுறூம் ஆன்மாைவத் ேத எதிகள் - பாசமில் புத்த அவருக்குப் பூரண நிவாண சுகம் நித்தம் அனுபூதமாம் ேந ெபாருள்: (எைதேயா அைடயேவண்டும் என்ற) ஆைசயும், (அைத அைடயாததால் வரும்) ேகாபமும் ந ங்கப் ெபற்றவராய், எண்ணங்கள் எழாது அடங்கிய மனம் உைடயவராய், ேதஜசுடன் கூடிய ஞான ஒளியான ஆன்மாைவ ேதந்து, உணந்த சந்நியாசிகளான பற்றற்ற ஞானிகளான அவகளுக்கு பrபூரணமான பிரம்மானந்த சுகமானது என்றும் அபேராட்ச அனுபவமாகும். ஆைச என்பதும் ேகாபம் என்பதும் இருதரப்பட்டது அல்லாமல், அவ்விரண்டுேம ஒன்றுக்கு ஒன்று பிைணந்து வருவது. நாம் ஒன்று கிைடக்க ேவண்டும் அல்லது ேசர ேவண்டும் என்று நிைனப்பதும் ஆைசேய; ஒன்று கிைடக்க ேவண்டாம் என்பதும் ஆைசேய. அப்படி அது இருதரப்பட்டது ேபாலேவ, ேசரேவண்டியது ேசராவிட்டாலும், ேசர ேவண்டாதது ேசந்து விட்டாலும் வருவது ேகாபேம. இைவ எல்லாேம சங்கல்பேமா, உந்துதேலா இல்லாமல் வராது. எங்கு சங்கல்பம் இல்ைலேயா, அங்கு ஆைச, ேகாபம் எதுவுேம கிைடயாது. எங்கு ேவண்டும், ேவண்டாைம இல்ைலேயா அங்கு எண்ணங்கள் ஏதும் எழுவதற்கும் வாய்ப்பு இல்ைல. எண்ணங்கள் என்பது சலனமற்ற மனமாகிய ந;பரப்பில் ேதான்றும் குமிழிகள் ேபால இருப்பதால், அைவ எழாத இடத்தில் மனமும் அடங்கிேய இருக்கும். சாதகைனப் ெபாறுத்தவைர அவனது

ஒவ்ெவாரு எண்ணமும் அடங்க அடங்க அவனுக்கும் மன அைமதி கிைடக்கும். அது அவனது பயிற்சியால் வருவது. எண்ணங்கேள மனம் என்னும்ேபாது, எண்ணங்கள் இல்லாத ேபாது மனம் எப்படி இருக்கும்? சாதகன் மனத்ைத கட்டுப்படுத்த முயற்சி ெசய்யலாம். ஆனால் ஞானிக்ேகா மனம் என்பது ஒழிந்ேத ேபாயிருக்கும். மனம் முற்றும் அழிந்த ஞானிகள் எது ேவண்டுமானாலும் ெசய்யலாம் என்றாலும், அவகள் அறிெவாளி மிகுந்த ஞானப் பாைதையத் ேதந்ெதடுத்து தான்-பிற என்னாமல் எங்கும் எவருள்ளும் உைறயும் ஆன்மாைவேய பற்றிக்ெகாண்டு அனவரதமும் இருப்பதால், அங்கு இங்கு என்னாது எங்கும் இலங்கும் அைமதிைய அன்றி ேவறு எதுவும் அவகள் அறியாதவகள். அந்த நிைலேய அவகளது இருப்பாய் அைமவதால் அதுவன்றி ேவறு எதுவும் அவகளது அனுபவத்தில் கிைடயாது. அைத அவகள் ெமாழியாேலா, ெசால்லாேலா, ைசைகயாேலா எந்த விதத்திலும் ெவளிப்படுத்துவது கிைடயாது. அவகைளப் பாக்கும் மற்ேறாருக்கு அது தாேன ெதrயவரும். அவகளது சந்நிதிையச் ெசன்றைடந்த மாத்திரத்திேலேய பலருக்கும் அந்த அைமதி அவரவக்குள்ளும் கிைடக்கும் வாய்ப்பு உண்டு. மற்றவகளுக்குத்தான் அவ ஞானி. ஞானிக்ேகா எல்ேலாரும் அன்றி எல்லாேம ஆன்மாதான். 6-25 शनै: शनैPपरमे*बु?या ध0ृ तगह ृ $तया | आ'मसं2थं मन: कृ'वा न ^कि_चद प 7चतयेत ् || த;ரஞ்ேச புத்தியினால் சித்தத்ைத ெமல்லெமல்ல ேநரச் ெசயேவண்டும் நிச்சலன - மாரதேன சித்தத்ைத ஆன்மாவில் ேசத்திடுக மற்ெறதுவும் இத்தைனயும் எண்ணிடாேத ெபாருள்: மாவரனாகிய  அருச்சுனா! ைதrயத்ேதாடு கூடிய விேவகமுள்ள புத்தியினால் மனைத, அதன் இயல்பாகிய சலனத்தில் இருந்து சிறிது சிறிதாக, எல்லா எண்ணங்களில் இருந்தும் விடுபடச் ெசய்து, ேந வழியில் ேசக்க ேவண்டும். சலனமற்ற அந்த மனைத ஆன்மாவிற் ேசத்து ஸ்திரமாக்க ேவண்டும். ேவெறந்த சிந்தைனையயும் துளிக்கூட எண்ண ேவண்டாம். ேபா புrவதற்கு ைதrயம் இருந்தால் ேபாதும். ஆனால் விஷய வாசைனயுள்ள மனத்துடன் ேபா புrவதற்கு ைதrயத்துடன் விேவகமும் ேவண்டும். “எண்ணங்கேள மனம், யாவினும் நான் எனும் எண்ணேம மூலம்” என்பதால், மனத்தின் உண்ைம நிைலைய அறிந்து ெகாள்ள “நான் யா” எனும் விசாரைணையத் ெதாடங்க ேவண்டும். மனத்தின்கண் விஷய வாசைனகள் இருக்கும்வைர இந்த விசாரைண ெதாடர ேவண்டும். மனேமா இந்திrயாதி கருவிகள் மூலம் கிரகித்த விஷயங்கைளப் பற்றிக்ெகாண்டு சதா சவ காலமும் ெவளிமுகமாக ஓடிக்ெகாண்ேட இருக்கும். அதிலும் அதற்கு ஒரு

நிரந்தரத் தன்ைம கிைடயாது. ஒன்று இல்ைலயானால் ேவெறான்ைறப் பிடித்துக்ெகாண்டு குரங்கு ேபால் தாவிக் ெகாண்டிருக்கும். அைத தன் வசத்துள் ெகாண்டுவந்து, மனத்ைத ஒருமுகப்படுத்தி, அைதயும் ெவளிமுகமாக விடாது உண்முகமாகத் திருப்பி தனது உண்ைமைய விசாrக்க ைவப்பது என்பது ஆரம்பத்தில் முடவன் அைடய விரும்பும் ெகாம்புத்ேதன் ேபான்றதுதான். இருந்தும் அப்படிச் ெசய்வதுதான் சாதகனின் உண்ைமயான முயற்சி. பயிற்சி காலத்தில் எண்ணங்கைள சிறிது சிறிதாகத்தான் விட முடியும். அப்படிச் ெசய்து ஆன்மாைவத் தவிர ேவறு ெபாருள் இல்ைல என்று மனத்திற்கு அறிவுைர கூறி நல்வழிப்படுத்த ேவண்டும். அதாவது ஆன்மாைவப் பற்றிய எண்ணங்கைள விைதக்க ேவண்டும். அப்படிப் பழக்கப்படுத்திய மனது சஞ்சலமற்று இருக்கும்ேபாது அதற்கு ஆன்மாவில் லயிக்கும் தன்ைம வளகிறது. அப்ேபாது ஆன்மாைவப் பற்றியன்றி ேவெறைதயும் நிைனக்க விடாமல் இருக்கப் பழக ேவண்டும். விதவிதமான எண்ணங்கள் ேதான்றலாம். ஒவ்ெவாரு எண்ணம் ேதான்றும்ேபாதும், அைதத் ெதாடந்து ேபாகாமல் அந்த எண்ணம் யாருக்கு உண்டாயின என்று ேகட்டு, அப்படிப்பட்ட விசாரைணயால் எண்ணத்ைத நசுக்க ேவண்டும். அப்படி நாம் உண்முகமாகக் ேகட்கும்ேபாது, “எண்ணம் எனக்கு என்ேறா” அல்லது ேவறு எதுவுேமா ேதான்றலாம். அதுவும் ஒரு எண்ணேம என்பைத மறக்கக் கூடாது. ஆக இந்தக் ேகள்வி ேகட்பதும், பதில் வருவதும் என்ற நிைல புத்திபூவமாகேவ நடக்கிறது என்பைதயும் மறக்கக் கூடாது. அைவ எல்லாேம எண்ணங்கள் என்பதால் அைத கவனித்துக் ெகாண்டிருக்க ேவண்டுேம அல்லாது ெதாடரக்கூடாது. இப்படிப் பழகப் பழக, கவனித்துக் ெகாண்டிருப்பவைனப் பற்றிய உணவு தானாகேவ ேதான்றும். அைதேய அனுபவத்தில் காண்பது என்று ஆன்ேறாகள் ெசால்வாகள். இதற்கும் ேமல் அைதப் பற்றி ேபசிக்ெகாண்ேடா, எழுதிக்ெகாண்ேடா இருந்தால் அைவகளும் எண்ணங்கள் என்ற வைகயில்தான் அைமயும்; அனுபவத்திற்கு உதவாது. “மற்ெறதுவும் இத்தைனயும் எண்ணிடாேத” என்று முந்ைதய பாட்டில் ெசான்னா அல்லவா? அதாவது, எண்ணங்கைளக் கட்டுப்படுத்துதல் அல்லது தடுத்தல் என்பைதவிட எண்ணம் எழுந்தால் அதைனத் ெதாடராது இருத்தல் என்று ெபாருள் ெகாள்ளுதல் ெபாருத்தமாக இருக்கும். எண்ணங்கைளத் ெதாடரத் ெதாடர அைவ அைலகைளப் ேபால ஓயாது வந்துெகாண்ேட இருக்கும். மாறாக ஒவ்ெவாரு எண்ணம் எழும்ேபாேத, அதைனத் ெதாடந்து வரும் ேவறு எண்ணங்கைளப் படரவிடாது, இந்த எண்ணம் யாருக்கு உண்டாயின என்று நம்முள் ேகள்வி ேகட்டு, அதனால் வரும் எண்ணங்கைளேய ெமௗனமாய் கவனித்துக் ெகாண்டிருத்தல் ஒரு வழி. ஒவ்ெவாருவ மனத்தின் தன்ைமக்கு ஏற்ப வழிகள் பல உண்டு. அதனால் மனத்தின் தன்ைம பற்றியும், ஞானியின் குணாதிசயங்கைளப் பற்றியும் ேமலும் கீ ைதயில் என்ன ெசால்லப்பட்டிருக்கிறது என்று பாப்ேபாம். 6-26

यतो यतो 0न:चर0त मन:चचलमि2थरं | तत2ततो 0नयGयैतदा'मयेव वशं नयेत || எதுவும் திரமின்றி என்றும் அைல சித்தம் எது எதைனப்பற்றிேய ஏகும் - அதனின்று ஈத்து அந்தச் சித்தத்ைத எப்ேபாதும் ஆன்மாவில் ேசத்துத் திரம் உறேவ ெசய் ெபாருள்: எந்த இடத்திலும் நிைலயாக இல்லாமல், எப்ெபாழுதும் ஏதாவது விஷயங்கைளப் பற்றி அைலபாய்ந்து ெகாண்டிருக்கும் சித்தத்ைத எந்த விஷயத்ைதப் பற்றிக்ெகாண்டு ெவளிமுகமாக அைலகின்றேதா, அந்தந்த விஷயத்தினின்றும் மனைத உள்முகமாகத் திருப்பி அைத எப்ெபாழுதும் ஆன்ம ெசாரூபத்திேலேய நிைல ெபறும்படி ெசய்வாய். அைல பாயும் மனத்ைதக் கட்டுபடுத்த முடியவில்ைல என்பேத சாதககள் பலரும் தம் அனுபவத்தில் காணும் முதல் தைட. அதற்குத்தான் மனதின் உண்ைம நிைலைய அறியேவண்டும் என்று முன்பு பாத்ேதாம்; இப்ேபாது மறுமுைறயும் பாக்கிேறாம். மனம் என்பேத எண்ணங்களின் ெதாகுப்புத்தான். எண்ணங்களும் எப்ேபாதும் நம்ைமவிட்டு ெவளிேய இருக்கும் விஷயங்கைளப் பற்றிேய இருக்கிறது. நம்ைமப் பற்றிேய சில சமயம் இருந்தாலும், அது நமது உடைலப் பற்றிேயா, உள்ளத்ைதப் பற்றிேயா, அைவகளின் நிைற குைறகைளப் பற்றிேயா இருக்கின்றனேவ அல்லாது நமது உண்ைம நிைலையப் பற்றி இருப்பது அல்ல. ஆக அைவகளும் ெவளி விஷயங்கைளப் ேபாலத்தான். அதனால் எண்ணம் என்பது ஒரு விஷயம் இல்ைலெயன்றால் இன்ெனாரு விஷயத்ைதப் பிடித்துக்ெகாண்டு ெசல்கிறது. அதாவது மனமாகிய எண்ணம் என்பதற்கு தனித்தன்ைம என்று ஏதும் கிைடயாது. தனித்தன்ைம என்று இருந்திருந்தால் அது ஏதாவது ஒன்றிேலேய நிைலத்து நிற்க முடியும். அதனாேலேய கடலில் மூழ்கும் ஒருவன் கட்ைடையப் பிடித்துக்ெகாண்டு மிதப்பதுேபால, மனமானது ஏதாவது ஒரு எண்ணத்ைதப் பிடித்துக்ெகாண்டு வளகிறது. அதற்கு இடம் ெகாடுக்கக் ெகாடுக்க அது ேமலும் வளருேம அன்றி ஒடுங்காது.

அதனால் அைத ஒரு காrயமும் இல்லாது கிைள விட்டுக் கிைள தாவும் குரங்குடன் ஒப்பிடுகின்றன. அப்படியான மனைத முதலில் அடக்கவும், பின்பு ஒடுக்கவும் உண்டான ேந வழி ஒன்று உண்டு. அதுதான் எந்த எண்ணம் எழும்ேபாதும் அதற்குத்

ெதாடந்து த;னி ேபாட்டு வளக்காமல், அந்த எண்ணம் ஏன் வருகிறது, எப்படி வருகிறது, எதனால் வருகிறது என்றும் ஆராயாமல், அது எவருக்கு வருகிறது என்று தன்னுள்ேள விசாrக்கும் வழி. தனக்குத்தான் அப்படி வருகிறது என்பைத எல்ேலாருேம உணவதால், அப்ேபாது தான் யா என்று தனது உண்ைம நிைலைய விசாrக்க ேவண்டும். இவ்வளவுதான் ஒரு சாதகன் ெசய்ய முடியும். அப்படிக் ேகட்கும் அவன் தனக்ேக ஒரு விளக்கத்ைதக் ெகாடுக்க முைனயாமல், தன்னுள் தன்ைனப்பற்றி தன்னிடேம ேகட்கப்பட்ட அந்த ேகள்விக்கு என்ன பதில் வருகிறது என்பைத ெமௗனமாக கவனிக்க ேவண்டும். மாறாக அவன் தனக்குத் தாேன ஒரு விளக்கம் ெகாடுக்க முைனந்தால், அதுவும் அவனது புத்திபூவமாக அைமந்த ஒரு எண்ணம் என்ற வைகயிேல ேசந்து மனைத ேமலும் விrவுபடுத்திக் ெகாண்ேட இருக்கும். நாம் இப்ேபாது அப்படிச் ெசய்துெகாண்டு இருப்பதால்தான் நமது மனது நம்ைமப் பாடாய்படுத்திக் ெகாண்டிருக்கிறது. எந்த எண்ணம் எழுந்தாலும் அப்படி அவன் தன்னுள் ேகட்டுக் ேகட்டுப் பழக அவனது மனம் நாளைடவில் உள்முகமாகத் திரும்பி, அவனது உண்ைம நிைலைய அறிய ைவக்கும். 5-28 यतेिEयमनोबु3`मु0 नमJपरायण: | वगते;छाभय[ोधो य: सदा मुत एव स: || ஒடுக்கிப் ெபாறிைய உளத்ைத மதிைய விடுத்து ஆைச அச்சம் ெவறுப்பும் - அடுத்து என்றும் முக்தி தனக்ேக முைனயும் முனிவன் எவன் முத்தேன அந்த முனி ெபாருள்: சகல இந்திrயங்கைளயும் மனைதயும் புத்திையயும் ஒடுக்கி, ஆைச பயம் ெவறுப்பு ேபான்ற குணங்கைள அடிேயாடு விட்டுவிட்டு, ேவறு எைதயும் விரும்பாமல், எப்ேபாதும் முக்தி ஒன்ைறேய மனதில் இருத்தி அது ஒன்ைறேய நாடும் முனிவன் எவேனா அவேன ஜவன் முக்த புருஷன் ஆவான். புலனடக்கம், மனவடக்கம், புத்தியடக்கம் இம்மூன்ேறாடு விருப்பு, ெவறுப்பு மற்றும் பயம் முதலிய குணங்கைளயும் விடுபவைனேய தவம் ெசய்ேவான் என்று கூறுகிேறாம். தவம் மட்டும் ெசய்துெகாண்டிருந்தால் அதற்குண்டான பலன்கள் கிைடக்கலாம். அதுேவ அந்தத் தவசிைய ஒரு முனிவன் ஆக்கி விடாது. தவத்தால் வரும் பலன்கள் ேமல் எந்த வித ஆைசயும் ெகாள்ளாது, அைனத்தின் உண்ைமைய அறியைவக்கும் முக்தி நிைலைய மனத்தில் ெகாண்டு எவன் ஒருவன் தவத்ைத ேமற்ெகாள்ளுகிறாேனா அவேன முனிவன் ஆகிறான். புலன்கைள மனதாலும், மனைத புத்தியாலும், புத்திைய ஆன்ம அறிவாலும் அடக்க ேவண்டும் என்று முன்பு பாத்ேதாம். அைவ மூன்றும் அடங்கினால் ஆசா பாசங்களும், ேகாப தாபங்களும் அடங்க வழியுண்டு. ஆனாலும் அந்த நிைலேய ஒருவைன முனிவனாக்க முடியாது. அப்ேபாது ஆன்மாைவப் பற்றிய அறிவு புத்தி பூவமாக

இருந்து அைதப் பற்றிய எண்ணங்களினால் அகங்காரம் நுண்ணிய வடிவில் இருக்கும் அபாயம் உண்டு. அந்த ஆன்மாைவ அறிவால் அறிய முயலாது, தாேன அந்த ஆன்மா என்று அனுபவத்தில் உணவதற்கு அந்த ஆன்மா அன்றி ேவறு எதுவும் இல்ைல என்று ேவெறைதயும் இச்சிக்காமல் அந்தத் தவத்தின் மூலம் முக்தி நிைல அைடவது ஒன்ைறேய குறிக்ேகாளாக்கும் தவசி முனிவன் ஆகிறான். அவேன ஜ;வன் முக்தன் என்றும் கூறுகிறா. இராவணன், சூரபத்மன் ேபான்ேறாரும் தவம் ெசய்தவகேள; ஆனால் அவகள் தமக்கிருந்த ஆசாபாசத்தினால் முனிவகள் ஆக இயலாது ேபாயிற்று. முனி என்பதற்கு “மனனசீ லன்” என்று ெபாருள். ஆன்ம தத்துவத்தின் உண்ைமப் ெபாருைளயும், அைத அைடயும் வழிகைளயும் முைறேய ஒரு சிறந்த ஆசிrயனிடம் கற்றுக்ெகாண்டு, அைத நன்கு மனத்தில் இருத்தி முக்திையத் தவிர ேவறு எதிலும் நாட்டமில்லாது தவத்ைத ேமற்ெகாள்ளுபவேன முனிவன் ஆகிறான். அவனது உடல் உள்ளவைர அவைனேய ஜ;வன் முக்தன் எனப் ேபாற்றுகிறாகள். 6-29 सवभूत2थमा'मानं सवभूता0न चा'म0न | ईते योगयु'ता'मा सव& समदशन: || சகல உயிகளில் தன்ைனயும் தன்னில் சகல உயிகள் தைமயும் - விகலமறத் தன்னில் நிைலத்து எங்கும் சமேநாக்குள்ளான் காண்பன் தன்னியன் அந்தத் தவன் ெபாருள்:குைற ஏதும் இல்லாத மனத்தினனாய், தன் ஆன்ம ெசாரூபத்தில் ஸ்திரமாக நிைலெபற்று, எங்கும் எல்லாவற்றிடமும் சம திருஷ்டி உைடயவன் சகல உயிகளிடத்திலும் ஆன்மாவாகிய தன்ைனயும், தன்னிடத்தில் அவ்வுயிகள் அைனத்ைதயும் காண்பான். இப்படி சமேநாக்குைடய அந்த ேயாகியானவன் எல்லாம் ெபற்ற பாக்கியவான் ஆவான். “குைற ஒன்றுமில்ைல மைற மூத்தி கண்ணா” என்று எவரால் ெசால்ல முடியும்? ேவண்டிப் ெபறுவதற்கும் ஒன்றில்ைல, ேவண்டாம் என்று தள்ளுவதற்கும் ஒன்றுமில்ைல என்பவக்கு குைற என்று என்ன இருக்க முடியும்? ேவண்டுவது இல்லாததால் ஒன்று கிட்டவில்ைலேய என்ற வருத்தம் கிைடயாது, அதுேபால ேவண்டாம் என்றும் ஒன்றில்ைல என்றால் ஒன்று வந்துவிட்டேத என்ற கவைலயும் இல்ைல. அவகளுக்கு ேகாபேமா தாபேமா குைறேயா என ஒன்றும் கிைடயாது. அப்படிப்பட்டவகளுக்கு காணும் எல்லாம் ஆன்ம ெசாரூபேம என்றும், தானும் மற்றும் அைனத்தும் எல்லாம் அதுேவ என்ற மேனாபாவமும் வளந்திருக்கும். அதனால் மற்றவகளிடத்தில் தனது குணங்கைளயும், தன்னிடத்தில் மற்ேறா அைனவரது குணங்கைளயும் அவன் காண்பான். அப்ேபாது அவனால் என்ன குைற காண முடியும்?

மனத்தில் ேதைவ என்று ஒன்று இருந்தால் ஆைச ஒன்று இருக்கிறது என்று ெபாருள். ஆைச இருக்கும் வைர மனது ஏதாவது ஒன்றிற்காக சலித்துக்ெகாண்ேட இருக்கும். அது கிைடத்துவிட்டால் ேவறு எதற்காவது ஏங்கிக் ெகாண்டிருக்கும். ேதைவேய இல்லாத இடத்தில் ஆைசயும் இருக்காது. நிராைசயுற்ற மனேமா அைமதியாகேவ இருக்கும். அைமதி ெகாண்ட மனத்திற்குத்தான் தன் ஆத்ம ெசாரூபத்தில் நிைலத்து நிற்க முடியும். ெதாடக்கத்தில் சாதகனுக்கு ஆன்ம நிைல என்பது பாவைன அளவில்தான் இருக்க முடியும். மனத்ைத ெவளிேய விடாது அதில் பழக்கப் பழக்க அதுேவ தன் சுபாவம் என்பது ெதளிவாகும். அதனால் எப்ேபாதும் எல்லாவற்ைறயும் அேத ஆன்மாவாகப் பாப்பதினால் அவனுக்கு சுயமாக ஒரு சமேநாக்கு வருகிறது. அது மட்டுமல்லாமல் தானும் மற்ற சீ வ ராசிகைளப் ேபாலேவ என்பதனால் அைனத்ைதயும் தன்னுள் தானாகப் பாக்கும் அத;த நிைலயும் அவனுக்கு வருகிறது. அப்படி எல்லாவற்ைறயும் உள்ளடக்கிய அத்தைகயவன் மிக்க பாக்கியவான் என்று கிருஷ்ண பரமாத்மா கூறுகிறா. ரமண காலத்தில் அவரது ஆஸ்ரமத்திற்கு அருேக குடி ெகாண்டிருந்த பலவித மிருகங்களும் அவrடம் அன்ேயான்யமாகப் பழகி இருக்கின்றன. குரங்குகள், அணில், காக்ைக, பாம்பு, மயில், பசு, மான் மற்றும் ஒரு சிறுத்ைத கூட அவ முன்னிைலயில் சகஜமாக இருந்திருக்கின்றன என்றால் அந்த சீவ ராசிகளுக்குக் கூட நாம் இப்ேபாது ெசான்ன சமேநாக்கு இருந்திருக்கின்றன என்றுதாேன ெபாருள்? ஆஸ்ரமத்தில் இருந்து மைல ேமல் உள்ள ஸ்கந்தாஸ்ரமம் ெசல்லும் மைலப்பாைத கரடு முரடாக இருக்கிறேத என்று தனி மனிதராய் உளி ெகாண்டு பாைறகைள சமன் ெசய்தும் அதன் கூ முைனகைள ெசதுக்கியும் ேசைவ ெசய்த ராமஸ்வாமி என்பவ சுமா பதிைனந்து வருடங்கள் முன் தான் காலமானா. அவ உடைலக் கிடத்தி அவருக்கு இறுதி மrயாைதகள் ெசய்யும் முன் பாராயணம் ெசய்து ெகாண்டிருந்த காலத்தில் எங்கிருந்ேதா ஒரு குரங்கு தனியாக வந்து ேசாகத்துடன் முகத்ைதத் ெதாங்கப் ேபாட்டுக்ெகாண்டு அங்கு உட்காந்திருந்ததாம். பாராயணம் முழுதும் இருந்த அந்தக் குரங்கு பாராயணம் முடிந்தவுடன்தான் அங்கிருந்து தானாகேவ புறப்பட்டுச் ெசன்றதாம். இதுவும் ஒரு சீ வ ராசி இன்ெனான்றிடம் ெகாள்ளும் சமேநாக்கு தாேன? மனதின் குணங்கைளப் பற்றியும், அைத அடக்கி ஒடுக்கும் ஞானேயாக முைறையப் பற்றியும் ெசான்ன பரமாத்மா, தன்ைன அைடய விரும்பும் ேயாகியின் லக்ஷணங்கைளப் பற்றியும் கூறினா. அப்படி தன்ைன அைடந்தவக்கும், அைடயும் வழிகைள நாடும் சாதகனுக்கும் தான் என்ன ெசய்து அவகைள ைகதூக்கி விடுேவன் என்றும், அவகைள எப்படி மதிக்கிேறன் என்றும் இப்ேபாது கூறுவா. 9-22 अनयाि:चतयतो मां ये जना: पयुप  ासते | तेषां 0न'याभयुतानां योगेमं वहाGयहम ् ||

அந்நிய சிந்ைத அணுவுமிலாது என்ைனேய உன்னி எவ என்றும் உபாசிப்பா - என்னிேல என்றும் ஒன்றும் அன்னவதம் ேயாக ேக்ஷமங்கைள என்றும் தrத்திடுேவன் யான் ெபாருள்:ஆன்மபாவத்ைதத் தவிர அதற்கு அன்னியமான சிந்ைத அணுவளவும் இல்லாது எப்ேபாதும் என்ைனேய தியானித்து, உபாசைன ெசய்து, ஆன்மாவாகிய என்னிடத்திேலேய ஒன்றுபட்டிருப்பாேரா, அத்தைகய அனன்னிய பக்தகளின் ேயாக ேக்ஷமங்கைள எனது ெபாறுப்பாக நான் எப்ெபாழுதும் ஏற்று நடத்துேவன். ஆன்ம ேயாகம் என்பேத தான் ேவறு ஆன்மா ேவறு என்றில்லாமல், ஜ;வனாகிய தாேன பரமாகிய ஆன்மாவுடன் ஒன்றுபடுதல் ஆகும். அதுதான் இரண்ைடயும் பிrத்து அறியாத அனன்னிய பக்தி நிைலயும் ஆகும். அைத உணராத நிைலயில் நாம் இருப்பதால், தற்ேபாது இல்லாத அந்த நிைலைய அைடவைத ேயாகம் என்றும், அைத அைடந்த பின் அந்த நிைலயிேலேய நிற்பைத ேக்ஷமம் என்றும் கூறுவ. அனன்னிய பக்தியுடன் என்ைன அணுகுேவாருக்குத் ேதைவயான ேயாகத்ைதயும், ேக்ஷமத்ைதயும் நான் வழங்குகிேறன் என்று கிருஷ்ண பரமாத்மா இங்கு கூறுகிறா. அதற்கு ேவண்டியது ஒன்ேற ஒன்றுதான். “என்ைனச் சரணைடந்து விடு. உனக்குத் ேதைவயான அைனத்ைதயும் நான் ெகாடுக்கிேறன்” என்பதால் அது பrபூரண சரணாகதிதான். ஒரு பக்தன் தனது உயி, உைடைமகள் அைனத்ைதயும் பகவானுக்ேக என்று அப்பணித்து இருப்பேத சரணாகதி நிைல. அப்ேபாது அவன் தனக்கு வருவைத பகவான் அளிப்பது என்று ஏற்றுக்ெகாள்கிறான். எைதயும் அவன் எதிபாப்பதும் இல்ைல. அதனால் எந்த ஏமாற்றமும் அவனுக்கு இல்ைல. ஏதும் அைடயாவிட்டால் தனது நிைல தவறானதா, பகவான் ெகாடுக்கவில்ைலயா என்ற சஞ்சலமும் கிைடயாது. இப்படியும் ஒருவன் இருக்க முடியுமா என்று நம் எவருக்குேம ஒரு ெபரும் ஐயம் எழலாம் அல்லவா? அதற்கு நாம் ரமணrன் வாழ்க்ைக அனுபவங்கைளேய பாத்துத் ெதளியலாம். சிறு வயதில் அவ திருவண்ணாமைலைய அைடந்ததுேம தன் ைகயில் இருந்த சில்லைறக் காசுகைள குளத்தில் தூக்கி எறிந்துவிட்டா. அதன் பின் அருணாச்சலக் ேகாவிைலச் சுற்றி ெவவ்ேவறு இடங்களில் தங்கி இருந்தா. ெதாடக்க காலத்தில் ஊrல் உள்ள வடுகளின் ; வாயில் முன் நின்று ஏதும் ேகட்காது, அவகளாகேவ அளிக்கும் உணைவ தன் இரண்டு ைககள் ெகாள்ளும் அளவு மட்டும் வாங்கி சாப்பிட்டுப் ேபாய் விடுவா. பின் அதுவும் இல்லாது பாதாள லிங்கத்தின் அருேக பல நாட்கள் கண்கைள மூடி அமந்திருந்த ேநரத்தில், பகல் இரவு என்று ஏதும் ெதrயாது கண் திறக்கும் ேநரம் அவ அருகில் எவேரா ைவத்து விட்டுப் ேபான உணைவ சில சமயம் எடுத்துக் ெகாள்வா. அச்சமயம் அவ ேமல் கற்கைள எறிந்து ேவடிக்ைக பாத்த சிறுவகைளயும் அவ விரட்டாது ேமான நிைலயில் அமந்திருந்தைதப் பாத்த ேசஷாத்r சுவாமிகள்தான் அவைரக் காக்க நிைனத்து அவைர அண்டினா. அவைர அகற்ற முடியாது அவைரச் சுற்றி எறும்புகளும், பூச்சிகளும் கடித்துக் குதறி, அதனால் கால்-ெதாைட பாகம் சீ ழ்-இரத்தத்தினால் தைரேயாடு ஒட்டியிருந்த நிைல கண்டு பிற

துைணெகாண்டு அவைரப் ெபயக்க ேவண்டியதாயிற்று. அப்ேபாதும் அவ ேமான நிைலயில் இருந்ததாகச் ெசால்வாகள். அந்த நிைலயில் அவைரப் பாத்துக்ெகாள்ள சுவாமிகள் ஏற்பாடும் ெசய்ய ேவண்டியதாயிற்று. பிற்காலத்தில் ரமணேர ெவவ்ேவறு இடங்களில் தங்கி அைவகைள ஆசிரமம் ஆக்கி, நம் ேபான்ேறாrடம் சகஜ நிைலயில் அளவளாவவும் ெசய்தா. தற்ேபாது மைல அடிவாரத்தில் உள்ள ரமணாஸ்ரமத்தில் வருடா வருடம் அவ பிறந்த நாைள ரமண ெஜயந்தி என்று ெகாண்டாடுகிறாகள். அப்ேபாது பலரும் அதில் பங்குெகாள்ள வருவதால், அைனவருக்கும் உணவு அளிப்பதும் உண்டு. ஒரு ெஜயந்தியின் ேபாது உணவளிக்கப் ேபாதுமான அrசி இல்ைல என்று முதல் நாள் இரவு கண்டன. அைதக் கைடயில் வாங்கப் பணமும் இருக்கவில்ைல. என்ன ெசய்வெதன்று ெதrயாது ரமணrடேம அங்கிருந்ேதா முைறயிட்டன. அவரும் ஏதும் ெசால்லாது அைமதியாகேவ இருந்தா. முன்னிரவுப் ெபாழுதும் ஆகிவிட்டது. அைனவரும் கவைலப் பட்டுக் ெகாண்டிருந்தேபாது, ஒரு மாட்டு வண்டியில் பல அrசி மூட்ைடகைளக் ெகாண்டு வந்த ஒருவன் தனது முதலாளி என்ேறா ஆசிரமத்திற்கு அrசி அனுப்பவதாக ேவண்டிக்ெகாண்டாராம், அைதக் ெகாடுத்து அனுப்பியுள்ளா என்று ெசால்லி இரேவாடு இரவாக மூட்ைடகைள இறக்கினானாம். இதுவைர நாம் பாத்தெதல்லாம் உலக வாழ்க்ைக சம்பந்தப்பட்டதுதான். இப்படிப்பட்ட விஷயங்கைளத்தான் நம்மால் உடேன புrந்துெகாள்ள முடியும். இைவ தவிர இப்படிெயல்லாம் ஆன்ம விசாரத்தின் ேபாதும் தானாக நடப்பைதத்தான், பரமாத்மா அனன்னிய பக்தனுக்குத் ேதைவயான ேயாக, ேக்ஷமங்கைள நான் ெபாறுப்ேபற்று நடத்துகிேறன் என்று ெசால்கிறா ேபாலும். 7-17 तेषां /ानी 0न'ययुत एकभित वशयते | -यो 3ह /ा0ननोs'यथमहं स च मम -य: || அவகளில் ஞானி அனனிய பக்தன் அவன் விடா ேயாகியுமாவன் - அவேன ெபrயன் அவற்குப் பிrயன் யான் எற்குப் பிrயன் அவனும் ெபrது ெபாருள்: (நான்கு வித) பக்தகளில் ஆன்மஞானியானவன், உண்ைமைய உள்ளபடி உணந்தவனாதலால் அவன் அனன்னிய பக்தன் ஆகிறான். ஞானி இைடவிடாமல் ஆன்மாவிடத்திேலேய ஒன்றுபட்ட ேயாகியும் ஆவான். அவன்தான் எல்ேலாைரயும் விட ேமலானவன் ஆகிறான். நான் அவனுக்குப் பிrயமானவன். அந்த ஞானியும் எனக்கு மிகவும் பிrயமானவன். இைறவனிடம் பக்தி என்பது நான்கு வைகப்படும். தனக்கு வரும் துன்பங்களிலிருந்து தன்ைனக் காக்க இைறவைன ேவண்டிக் ெகாள்பவைன “ஆத்தன்” என்கிறாகள். தனது சுக ேபாகங்களுக்கும், தான் விரும்புவைத அைடவதற்கும் இைறவைன

ேவண்டுபவைன “அத்தாத்தி” என்கின்றன. நாம் வாழும் வாழ்க்ைகயின் உண்ைம ரகசியம்தான் என்ன என்று அறிந்துெகாள்வதற்கு இைறவைன தியானித்து ேவண்டுபவன் “ஜிஞ்ஞாசு” எனப்படுகிறான். ெமய்ப்ெபாருைள உணந்து எல்லாவற்ைறயும் ஆன்ம வடிவாகக் காண்பவேன “ஞானி” ஆகிறான். இவகளில் ஞானிேய மற்ற மூன்று வித பக்தனாகவும் இருக்கிறான் என்பதும் கண்கூடு. அது எப்படிெயன்றால் ஈசைன தனக்கு அன்னியமாக அவன் பாக்காததால் அனன்னிய பக்தனாகி ஜிஞ்ஞாசு ஆகிறான். அதனாேல அவன் இைறவனிடம் ஒன்றுபட்ட ேயாகியாகவும் ஆகிறான். இைறவைன அைடந்த ஞானி அதற்கும் ேமல் எந்த வித ெசல்வங்களும் இல்லாததால், ெபறற்கrய அந்த ெசல்வத்ைத ேவண்டுபவனாக அவன் அத்தாத்தி ஆகிறான். அதனால் அவன் எல்லாவற்றிற்கும் ேமலான தவ சிேரஷ்டன் ஆகிறான். ஆன்ம ஞானம் ெபற்றவன் அந்த நிைலயிேலேய நிற்கும் வாய்ப்பு தவறிப் ேபாகாது இருக்க எப்ேபாதும் இைறவைன அண்டிேய இருப்பதால் அவன் ஆத்தனாகவும் இருக்கிறான். அதனால் இைறவன் அவனுக்கு மிகவும் பிrயமானவன் ஆகிறான். இப்படி ேயாகியாகவும் தவசியாகவும் பிrயமானவனாகவும் எல்லாமாக அவன் இருப்பதால் எனக்கும் அந்த ஞானிைய மிகவும் பிடிக்கும் என்று கிருஷ்ண பரமாத்மா இங்கு கூறுகிறா. 7-19 बहूनां जमनामते /ानवामां -पBयते | वासुदेव: सवम0त स महा'मा सुदल  || ु भ எண்ணில் ெசன்மங்கள் இறுதியதில் ஞானி எண்ணி அகத்தில் எைன எப்ேபாதும் - எண்ணி எலாம் வாசுேதவன் என என்னுறுவான் ஆன்மா எலாக்கும் அrயன் இவன் ெபாருள்: எண்ணில் அடங்காப் பிறவிகைள ஒருவன் எடுத்து, பலவாறாக உபாசைன ெசய்து, தனது இறுதிப் பிறவியில் அவன் ஞானி ஆகிறான். அந்த ஞானி சதா சவ காலமும் உள்ளத்தில் என்ைனேய தியானித்து, எல்லாம் வாசுேதவேன என்று என்ைன உணந்து, ெவற்றியுடன் அைடகிறான். அந்த ஞானி கீ த்தி மிகுந்த எல்ேலாைரயும் விட ேமலானவன். அருைம மிக்கவன். இவேன மகாத்மா.

பரமாகிய ஆன்மா பரமாகேவ இல்லாது ஜ;வன் எடுத்து பல சீ வராசிகளாக வருவதன் காரணத்ைதப் பலரும் பலவிதமாகச் ெசால்லலாம். தற்சமயம் ஜ;வாத்மாவாக உள்ள நாம், நம் ேநரடி அனுபவத்தின் மூலம் அைத சற்ேற விசாrக்கலாேம! நம்ைமப் ேபான்ற மனிதகைளத் தவிர ஊவன, பறப்பன, நடப்பன ஆகிய புழு, பூச்சிகள், மிருகங்கைளயும், அசலமாகிய புல், பூண்டு, ெசடி,ெகாடி, மரங்கள் என்னும் தாவர

வக்கங்கைளயும், ேமலும் பல தாதுக்கைளயும் பிரபஞ்சத்தில் நாம் காண்கிேறாம். இைவ தவிர கண்ணுக்குத் ெதrயா எண்ணிலடங்கா நுண்கிருமிகள் நம்முள்ளும், ெவளிேயயும் உண்டு என்பைதயும் நாம் ஆராய்ச்சி மூலம் அறிகிேறாம். இைவ அைனத்தின் மூலமாக அணுக்களும், ஏைனய அணுத்துகள்களும் உள்ளன என்பைதயும் விஞ்ஞானம் நமக்கு அறிவிக்கிறது. இருந்தும் இவ்வளவு விவரங்கைள மனிதகளாகிய நாம்தான் கற்று அறிந்திருக்கிேறாம்; ேமலும் கற்று அறிகிேறாம். மற்ைறய சீ வராசிகேளா தாம் இருக்கும் இந்த உலகில் உள்ள மற்றைவகைளப் பற்றி அறிந்ேதா அறியாமேலா, ஆனாலும் அந்த இயற்ைக நியதிகளுக்கு உட்பட்டு வாழ்ந்து ெகாண்டிருக்கின்றன. இயற்ைகயாகேவ அைவகளுக்கு எைதச் சாப்பிடலாம், எைதப் பாத்தால் தான் உயி பிைழக்க எப்படி ஓட ேவண்டும் என்ெறல்லாம் கூடத் ெதrந்திருக்கின்றன. சிலவற்றிற்கு தன் இனப்ெபருக்கத்திற்குத் ேதைவயான கூடுகள், புற்றுக்கள் கட்டிக் ெகாள்வது, மற்ற இனங்களிடமிருந்து தனது முட்ைட, குஞ்சு, குட்டிகைளக் காப்பாற்றுவது, ேதைவயானால் தன் உயிைரேய பணயம் ைவத்து அைவகைளக் காப்பாற்றுவது என்பன ேபான்ற தற்காப்பு முைறகளும் ெதrந்திருக்கின்றன. இைவெயல்லாம் அந்தந்த இனங்களுக்கு இயற்ைகயாகேவ வருகின்றன. சில வைககள், சில முைறகைள தன் தாயிடமிருந்து கற்றுக்ெகாள்கின்றன. அைவ எல்லாேம தானும் தன் இனமும் வாழ ேவண்டும் என்று அைவகளுக்கு இருக்கும் ஒேர உந்துதலினாேல என்று நாம் அறிகிேறாம். அதற்கும் ேமல் அந்த இனங்களுக்கு ேவறு ஏேதனும் குறிக்ேகாள் இருப்பதாகத் ெதrயவில்ைல என்றுதான் இதுவைர மனிதன் ெசய்துள்ள ஆராய்ச்சியில் கண்டறிந்திருக்கிறான். அப்படிப் பாக்கும்ேபாது மனிதன் உணவு, உைட, உைறவிடம், அைவகளுக்குத் ேதைவயான ெபாருட்களின் உற்பத்தி-ேசகrப்பு, மற்ேறாrடம் ேபசும் திறன், ெமாழிகள் பலவற்ைறயும் கற்கும் திறன், அதன் ெதாடபான எண்-எழுத்துத் திறன், ந;-வான்ெவளி என்றபடி வைகவைகயான ெவகுதூரப் பயணம் என்ற விதவிதமான கைலகைளயும் ஆதிகாலத்திருந்து அபிவிருத்தி ெசய்திருக்கிறான்; இன்னமும் ெசய்து ெகாண்டிருக்கிறான். இைவ ேபான்ற உலகியல் ஈடுபாடுகள் தவிர, தனக்கும் தன்ைனச் சுற்றியுள்ள அைனத்து சீ வராசிகளுக்கும் உள்ள அடிப்பைடத் ெதாடபுகைளயும் பற்றித் ெதrந்து ைவத்திருக்கிறான். இைவகள் எல்லாம் அவனது இயற்ைக எல்ைலகைளயும் தாண்டி ெசயற்ைக முைறயில் அறியப்பட்டைவகள்தான். அதனாேலேய மனிதன் மற்ற இனங்கைளவிட பrணாம வளச்சியில் முதன்ைமயில் நிற்கிறான். மனிதனின் ெசயல்கள் பலருக்கும் பயன் தருமாறு அைமந்தால் அைவகைள நற்ெசயல்கள் என்றும் அைத ஊக்குவிப்பதும், பயன்படாமல் ேபானால் அைவகைளத் த;ய ெசயல்கள் என்றும் அைதத் தவிப்பதும் ஆக இருந்தால் அைனவருக்கும் நன்ைமேய. அப்படிப்பட்ட மனிதகள் தன்ைனத் தவிர, பிற சல-அசல ராசிகைளயும் ஒன்றாகேவ பாப்பதால் அவகளுக்கு அைனத்திலும் உள்ள ஒற்றுைமயும், உண்ைமயும் புலப்படும். அவகளின் விைனப்பயன் அவகளுக்கும் மற்ேறாருக்கும் நன்ைமகள் பல தந்து, அவகளின் வாழ்க்ைகயின் உண்ைமப் பயைனயும் ஒரு

கட்டத்தில் புrய ைவக்கும். மாறாக, தன்ைன மற்ேறாrடமிருந்து ேவறாகக் கண்டு தனக்கும் மற்ேறாருக்குமாக ெவவ்ேவறாகச் ெசயல்படும் மனிதன் த;யெசயல்கைளயும் புrகிறான். அதனால் அதற்குண்டான பலன்கைளயும் அனுபவித்து, ஒரு கட்டத்தில் வாழ்க்ைகையயும் ெவறுத்து, அவனும் இறுதியில் வாழ்வின் உண்ைமப் பயைனத் ெதrந்து ெகாள்ள முயற்சி ெசய்கிறான். எல்லாம் அவரவ விைனகைளப் ெபாறுத்ேத அவரவ பாைதகள் அைமகின்றன. ஆக நல்லவேனா, ெகட்டவேனா அவனது விைனகளுக்குப் பயன் உண்டு, அது அவைன இப்பிறவியில் இல்லாவிட்டாலும், விைனயின் பயன் முடியாததினால் வரும் பிறவிகளிலும் அவைனத் ெதாடந்து இறுதியில் அவைன நல்வழி ெகாண்டு ேசக்கும் என்று அனுபவத்தில் உணந்ேதா கூறுகின்றன. இப்படியான எண்ணிலாப் பிறவிகளின் இறுதியில் ஒருவன் ஞானியாகிறான் என்று கிருஷ்ண பரமாத்மா இங்கு கூறுகிறா. அந்த நிைலயில், தன் உள்ளத்தில் சதா சவ காலமும் என்ைனேய தியானித்து, அைனத்தும் ஆன்மாவாகிய வாசுேதவேன என்று என்ைன உணந்து, என்ைன ெவற்றியுடன் அைடகிறான். இப்படிப் பல வைககளிலும் அனுபவப்பட்டு, இறுதியில் உள்ளைத உணந்து என்ைன அைடயும் அந்த ஞானிேய இருப்பவக்குள் அrதிலும் அrதானவன். அவேன கீ த்தி மிக்க அைனவrலும் மிக ேமன்ைமயானவன். அைனத்தும் ஆன்மா என்றுணந்து, தானும் என்றும் அதுவாகேவ இருந்தும் அறியாதிருந்ேதாம், தன்னிலும் ேவறாகத் ெதrயும் அைனத்தும் அந்த ஆன்மாேவ என்ற நிைலயில் உள்ளதால் அவேன மகாத்மா என்றும் கூறுகிறா. அனன்னிய பக்தனுக்கு எைத அளித்து எப்படிக் காப்பாற்றுகிேறன் என்று ெசால்லி, ெவவ்ேவறு பக்தகளின் லக்ஷணங்கைளயும் கூறிய கிருஷ்ண பரமாத்மா அவன் தனக்கு மிகவும் பிrயமானவன் என்று ெசான்னா. அந்தக் கூற்ைற ேமலும் இப்ேபாது விவrக்கிறா. 2-55 -जहा0त यदा कामान ् सवान ् पाथ मनोगतान | आ'मयेवा'मना तृ ट: ि2थत-/2तदो;यते || அகத்துள பற்ெறல்லாம் அற்றான் எப்ேபாதில் உகப்பும் தனில் தன்னால் உற்றான் - வகுத்தன அப்ேபாது அவன் ெமய் அறிஞன் ஆனான் என்று ெமய்ப்ேபாதம் உற்றா மிக ெபாருள்: மனதில் உள்ள ஆசாபாசங்கைள எல்லாம் மிச்சமில்லாமல் அழித்தவனாய், எப்ேபாது தனக்குள்ளிருக்கும் ஆத்மானந்தத்தில் தாேன மகிழ்ச்சி அைடந்திடுவாேனா அப்ேபாது அந்த ேயாகியானவன் ஆத்ம ஞானியாக ஆகிறான் என்று உண்ைம அறிைவ நன்கு உணந்தைடந்த ஆத்ம ஞானிகள் வைகப்படுத்திக் கூறியுள்ளன.

“மனத்துக் கண் மாசு இலன் ஆதல் அைனத்து அறன்” என்று வள்ளுவ ெசான்னா அல்லவா, அதுதான் அப்பட்டமான உண்ைம. மனேத அைனவைரயும் பாடாய் படுத்துகிறது. மனேதா நம் முந்ைதய எண்ணங்களின் ெதாகுப்பாக இருப்பதால் அைவகளும் கைரந்து ேபாக ேவண்டும், ேமலும் எண்ணங்கள் வளராமலும் இருக்க ேவண்டும். இப்படியாக மனமாகிய எண்ணங்களும், அதனால் ெதான்று ெதாட்டு வளரும் பற்றுகள் எல்லாம் முற்றும் ஒழிந்தால் அன்றி தனது உண்ைமச் ெசாரூபம் ஒருவனுக்குத் ெதrயாது. அதற்காகேவ “பற்றுக பற்றற்றான் பற்றிைன, அப்பற்று விடற்கு” என்று பற்றில்லாத இைறவைனப் பற்றிக்ெகாண்டு நமது பற்ைற விடுவதற்கு வழி ஒன்ைற நமக்கு வள்ளுவ ெசான்னா. பற்றுகள் எல்லாம் ேபானபின் ெதrய வரும் உண்ைமச் ெசாரூபம் ஒன்றினால் தான் ஒருவனுக்கு நிரந்தர ஆனந்தம் உண்டாகும். அது கிைடக்கும் வைர, ஒரு மரத்தின் இைலகளுக்கு ஊேட அவ்வப்ேபாது ெதrயும் சூrயன் ேபால ஆனந்தம் வந்து வந்து ேபாகும். நமக்குப் பிடித்தது கிைடக்கும் ேபாதும், பிடிக்காதது வராத ேபாதும் ஒரு இைடப்பட்ட ஆனந்தம் வந்து, பின் அேத ேபால அேத நிைலைம இன்ெனான்று ெபாருைளப் பற்றி வந்து ேபாகும். உலக விஷயங்கள் எைத எடுத்துக் ெகாண்டாலும், இந்த மாதிrயான ஆனந்தம்-ேதடல் என்ற சுழற்சியில் ெசன்று ெகாண்டிருக்கும். இைதத் தான் நாம் நம் வாழ்க்ைகயின் அனுபவங்கள் என்று ெசால்லிக் ெகாள்கிேறாம். எதிலும் திருப்தி இல்ைல, ஆனாலும் எைதயும் விடவும் மனமில்ைல என்று வாழ்ந்து ெகாண்டிருப்பவகள்தான் நம்மில் பலரும். உலக விஷயங்களில் பற்று என்பேத அைனத்தின் ெதாடக்கமும் என்பைத உணந்து, அைவகளின் ேமல் பற்று ைவக்காமல் வாழ்வேத ஆன்மீ கப் பயிற்சியின் முதல் அடி. உள்ளைத உள்ளபடி பாக்க ேவண்டும் என்றால் பாப்பவருக்கும், பாக்கப்படும் ெபாருளுக்கும் இைடயில் திைர ேபான்று எதுவும் இருக்கக்கூடாது. தற்ேபாது நம் மனது ஒரு திைர ேபான்று இருப்பதால், நாம் பாப்பது எதுவும் அைவ உள்ளதுேபால் ெதrவதில்ைல. முதலில் மனதின் ேமல் படிந்துள்ள, ெதான்று ெதாட்டு வளந்துள்ள பற்றுகள் விலகினால், பற்றற்ற மனத்திற்கு ஒரு இைடவிடாத ஆனந்தம் கிைடக்கும். அதுேவ ஒருவனின் உள்ள நிைலையத் ெதளிவுபடுத்திக் காட்டும். அப்ேபாது அவன் தன்னிேல தானாக மகிழ்ச்சியுற்று ேபரானந்தம் அைடந்து விட்ட ஞானியாகிறான் என்று அைத நன்கு உணந்து அனுபவித்த ஞானிகள் ெசால்வாகள். பாம்பின் கால் பாம்பு அறியும் என்ற வழக்கச் ெசால் படி அவகள்தாேன அவகள் நிைலைய அறிய முடியும். 2-71 वहाय कामान ् य: सवान ् पुमां:चर0त 0न2पह ृ :| 0नममो 0नरहKकार: स शाितम7धग;छ0त || இகந்தவனாய் இச்ைச எலாம் எய்தாததில் பற்று அகன்றவனுமாய் உள்ளான் யாதான் - அகந்ைத மமைதயும் இல்லா அம் மாபுருடன் என்றும் அைமதி உறுவான் அறி

ெபாருள்: எவெனாருவன் எல்லா ஆைசகைளயும் விட்ெடாழித்தவனாய், தனக்குக் கிைடக்காதவற்றின் ேமல் அைவ ேவண்டும் என்ற பிடிப்பும் இல்லாதவனாய் இருக்கிறாேனா, அகங்கார மமகாரமில்லாத அந்த மகிைம மிகுந்த புருஷேன எப்ேபாதும் அைமதிைய அைடவான் என்று அறிந்திடுவாய். ஞானத்ைதத் ேதடும் சாதககளில் அத;த நிைலைய அைடந்த ஒரு ஜ;வன் முக்தனுக்குக் கூட ேதகம் உள்ளவைரயில் அைதப் ேபணுவதற்கு என்று உணவு ேதைவயாயிருக்கிறது. அேதேபால உைடயும், இருக்க இடமும் ேவண்டியிருக்கிறது. ஆனாலும் அவன் இந்த குைறந்த பட்சத் ேதைவகளின் ேமல் கூட எந்தப் பற்றும் ெகாள்ளாதவனாக இருக்கிறான். எல்லா ஆைசகைளயும் விட்ெடாழிப்பது என்பது சாமான்ய காrயமல்ல என்றாலும், இந்த வைகயான சிறிய ஆைசகள் கூட இல்லாது இருப்பவனுக்ேக மனம் ஒரு ஸ்திரநிைலக்கு வந்து அவைன ேமலும் உள்ேநாக்கிச் ெசல்ல ைவக்கும். அவனுக்ேக தத்துவ தrசனமும் கிட்டும். அேத ேபான்று ேமாக்ஷ நிைல என்று ஒன்று உண்டு அைத அைடய ேவண்டும் என்று கூட ஆைச இல்லாதவனாய், வருவைத ஏற்று, வராதைதப் பற்றிச் சிறிதும் சிந்தியாது, ெவளி உலகு விஷயங்களில் நாட்டம் ெகாள்ளாது தன்னிேல தான் இன்புற்றிருப்பவனுக்ேக தான் என்றும் பிற என்றும் பிrவு ேதான்றாது. அதனால் அவன் அகங்காரம் ஏதும் ெகாள்ளாது இருக்கிறான். பிற விஷயங்களில் நாட்டம் இல்லாது இருப்பதால் தனக்கு என்று அவன் ஏதும் ைவத்துக் ெகாள்வதில்ைல. அதனால் அவனுக்கு மமகாரம் என்ற அவஸ்ைதயும் கிைடயாது. தன் உடல்உள்ளத்திற்கு ஆதாரமான ஆன்மாைவ நாடும் ஒரு சாதகன் என்ற அகங்காரேமா, ஆன்மாைவப் பற்றித் தனக்கு நல்ல அறிவு உண்டு என்ற மமகாரேமா இல்லாது தன்மயமாய் இருக்கிறான். அைவ தவிர, எப்ேபாது தான் அன்றி ேவேறதும் இல்ைலேயா அப்ேபாது அவனுக்குத் தான் என்ற உணவு எப்ேபாதும் உள்ளபடியாலும், அதனால் அவனுக்கு தனக்கு என்று ேவேறதும் ேவண்டாது தன்னிேல தான் இன்புற்றிருப்பதாலும், பிற என்ற பிrவும் இல்லாததால் எவrடமும் அச்சேமா, ேகாபதாபேமா இல்லாதபடியாலும், அந்த மகிைம வாய்ந்த புருஷனுக்கு ஓ ஆழ்ந்த அைமதி கிைடக்கிறது. 12-15 य2मानो* वजते लोको लोकानो* वजते च य: | हषामषभयो*वेगैमु  तो य: स च मे -य: || எவன்பால் உலகு பயம் ஏதும் உறாேதா எவன் உலகுக்கு அஞ்சாேனா ஏதும் - எவன்தான் உவப்பு உவப்பு பீ தி உளக்கலக்கம் அற்ேறான் அவன் எனக்கு மீ ப்பிrயனாம் ெபாருள்: எவனிடம் உலகம் சிறிது கூட அச்சம் ெகாள்ளாேதா, எவன் உலைகப் பாத்து அச்சம் ெகாள்ளமாட்டாேனா, எவன் ஒருவன் விருப்பு, ெவறுப்பு, அச்சம்,

மனக்கலக்கம் இைவ எதுவும் இல்லாதவேனா அவேன எனக்கு மிகவும் பிrயமானவன். என்ைனப் பற்றி முழுதும் அறிந்தவன் நான் ஒருவனாகத்தான் இருப்ேபன் அல்லவா? மற்றவகளுக்கு என்ைனப் பற்றி ஏேதா ஒரு சில விவரங்கள் ெதrந்திருக்கலாம். ெதrந்த சிலவற்றில் இருந்து ெதrயாத பல விவரங்கைளக் கணிப்பது என்பதுதான் ெபரும்பாலும் பல மனிதகள் ெசய்வது. என்ைனப் பற்றி என்று நான் ேமேல ெசால்லியிருந்தாலும் இது ெபாதுவாக எவருக்குேம ெபாருந்தும். ஆக தன்ைனப்பற்றி தனக்கு மட்டுேம எல்லாம் ெதrயுமாதலால், எவருக்குேம தன்ேமேலேய எந்த வித பயமும் இருக்க முடியாது. ஒன்ைறப்பற்றி அல்லது ஒருவைரப்பற்றி அச்சம் என்பது அைதேயா, அவைரேயா பற்றி அறியாதேபாதுதான் வருகிறது. நன்கு அறிமுகமான இடத்தில் அச்சம் என்பது இருக்க முடியாது. ஆன்மீ கப் பயணத்தில் முன்ேனறியவன் தன்ைன முதற்ெகாண்ேட மற்றைவகள் உண்டு என்பைதத் த;க்கமாக உணவதால் அவனுக்கு மற்றைவகள் தன்னிலும் ேவறாகத் ெதrயாது. அப்படி எல்லாம் தானாகேவத் ெதrவதால் அவனுக்கு அச்சம் என்பது எப்படி வர முடியும்? உலகில் உள்ள எல்லாவற்ைறயும் அவன் தானாகேவ பாப்பைத மற்றைவகளும் அவனது இயல்பிலிருந்து உணவதால், அைவகளுக்கும் அவனிடம் ஒரு அனன்னிய பாவம் இயல்பாகேவ வருகிறது. அதனால் அைவகளுக்கும் அவனிடம் எந்த வித அச்சமும் வருவதில்ைல. இைத நாம் முன்ேப ேவேறா இடத்தில் ரமணருக்கும் ஒரு பாம்பிற்கும் இைடேய நடந்த சந்திப்பில் பாத்ேதாம். அது மட்டுமல்லாது பல மிருகங்களும் அப்படிேய அவrடம் பழகின. அப்படி இருபுறமும் ேபதமும் இல்லாது, அச்சமும் இல்லாது இருப்பவகேள உண்ைமயில் அஞ்சா ெநஞ்சகள். நம்மிடமிருந்து ேவறாக மற்றைத நிைனக்காது நாம் இருக்கும் ேபாது அைவகளின் உண்ைம நிைலயான ஆன்ம ெசாரூபேம ெதrவதால், எவருக்கும் எவrடமும் பயம், ஆைச என்ற குணங்கள் எதுவும் வராது. நமக்கு நம்மிடம் எப்ேபாதும் ஒரு பிrயம் இருப்பது ேபால அைனத்திடமும் மாறாத பிrயம் ஒன்ேற இருக்கும். அைதப் பிrயம் என்ேறா, ஆனந்தம் என்ேறா ஆன்மானுபவம் என்ேறா ெசால்லலாம். மற்றைவ தன்னிலிருந்து ேவறு என்றால்தான் அைத அைடய ேவண்டி ஒரு விருப்பேமா, அைத அைடய ேவண்டாத ஒரு ெவறுப்ேபா, அது வந்து விட்டால் அல்லது அைத பாக்க ேநந்தால் என்றெதாரு மனக் கலக்கேமா அைடய ேநரும். தான்-பிற என்ற ேபதம் இல்லாதவனுக்கு விருப்ேபா, ெவறுப்ேபா, மனக் கலக்கேமா எப்படி வரும்? அப்படி அைவகள் ஏதும் இல்லாது இருப்பவன் எதிலும் ஆன்மா என்ற உள்ள ெபாருள் ஒன்ைறேய காண்பதால், அவேன எனக்கு மிகவும் பிrயமானவன் என்று கிருஷ்ண பரமாத்மா ேமலும் கூறுகிறா. நல்லைதேய நிைனக்க ேவண்டும், நல்லைதேய ேபச ேவண்டும், நல்லைதேய ெசய்ய ேவண்டும் என்று ெசால்கிறாகள் அல்லவா? அதுேவ ஒருவைன “மனத்துக்கண் மாசிலன்” ஆக்கிவிடும். ஏெனன்றால் அப்படிப்பட்ட ஒழுக்க ெநறியால் அவனது கடந்த

கால விைனப்பயன்கள் முற்றும் ஒழியும் வாய்ப்பு உள்ளது. அைவகள் அழியும்ேபாது அவனது உள்ளத்தில் ஒரு ெதளிவு பிறக்கிறது. அந்த “உள்ளத்தில் நல்ல உள்ளத்திற்கு” உள்ள ஒன்ைறத் தவிர ேவெறதுவும் நிைனப்பதற்ேகா, ேபசுவதற்ேகா, ெசய்வதற்ேகா ேதான்றாது. அப்ேபாது அவன் அந்தப் ேபரறிவிற்கு மிகவும் பிrயன் ஆகிறான். 14-25 मानापमानयो2तुYय2तुYयो म&ा5रपयो: | सवारGभप5र'यागी गुणातीत: स उ;यते || மான அவமான மறுவிற் சமனாகி ஏைனய உற்றாகளில் ஒப்பு ஏய்ந்ேதானாய்த் - தாேன தணந்தான் தைன அகலாத் தன் முயற்சி எல்லாம் குணங்கள் கடந்தாேனாக் கூறு ெபாருள்: மானேமா அவமானேமா தனக்கு எது ேநந்தாலும் அதில் சமபாவம் ெகாண்டவனாய், பைகவrடமும் தன்ைன விரும்பும் நண்பகளிடமும் ஒத்த கருத்துடன் ஒேர மாதிrயாய் இருப்பவனாய், தன்ைன எப்ேபாதும் விடாது இருப்பவனாய், தனது முயற்சிகள் என்று ஏதும் இல்லாது அைவ எல்லாம் தாேன ந ங்கினவனாய் உள்ள ஒருவன் சகல குணங்கைளயும் கடந்தவனாய் ெசால்லப்படுகிறான். சதா சவ காலமும் ஆன்மாைவப் பற்றியன்றி ேவெறதுவும் நிைனவில் இல்லாத ஸ்திதப் பிரஞ்ஞனின் நிைல இங்கு விளக்கப்பட்டிருக்கிறது. நாம் ெசய்வது எதனாலும் எவரது தன்மானமும் கூடுவதாக இருக்கேவண்டும்; அவமானமும் ஏதும் வராது இருக்கேவண்டும் என்பதுதான் சாதா மனிதகளுக்குச் ெசால்லப்பட்டுள்ள ெபாது தமம். அப்படிச் ெசய்து மானம் கூடினாலும், அல்லது ஏதாவது மானத்திற்குப் பங்கம் வந்தாலும் இரண்டிலும் சமேநாக்குைடயவனாக இருத்தல் அவசியம். அத்தைகய ேநாக்கு எப்ேபாது வரும் என்றால், மற்றவைரயும் தானாகேவ பாக்கும்ேபாது தனக்குப் ெபய வந்திடின் எல்ேலாருக்கும் வந்துள்ளது ேபாலவும், மற்ேறாருக்குப் பழி வந்திடின் அதில் தனக்கும் பங்கு உண்டு என்று உணரும்ேபாதும் வரும். அப்ேபாது அவன் புகழ்ச்சி, இகழ்ச்சி இரண்ைடயும் ஒன்றாகேவ கருதுவான். நம்ைம விரும்பி நம்மிடம் வரும் உயிrனும் ேமலான நண்பகளிடமும், நம் நிைலைம கண்ேடா வளச்சி கண்ேடா ெபாறாைம ெகாண்டுள்ள அல்லது நம் முைறகைளேயா ெகாள்ைககைளேயா பிடிக்காது நம்மிடம் பைகைம வளத்துள்ள நபகளிடமும் ஒேர மாதிr அணுகுமுைற ெகாள்ளுதலும் அவசியம். இதுவும் தான்-பிற என்ற பிrவு இல்லாதவனுக்கு பைக-நட்பு என்ற ேபதம் இல்லாததால் சாத்தியேம. அதனால் இந்த ேபதங்கள் எல்லாவற்றிற்கும் மூலேம நான்-ந; என்ற ேபதேம. பாக்கும் எல்லாேம ஆன்ம ெசாரூபமாய் இருக்கும்ேபாது, நான் ெசய்கிேறன் என்ற கத்ருத்துவ பாவமும் இருப்பதில்ைல; நட்பு-பைக என்ற ேபதமும் காண்பதில்ைல.

அவ்வாறு இருப்பவனுக்குத் தான் ெசய்கிேறாம் என்று ேதான்றுவதில்ைல. இயல்பாகேவ அவனால் ெசயல்கள் நடந்து ெகாண்டிருக்கின்றன. அதனால் அவனுைடய முயற்சி என்று ஏதும் அங்கு இல்ைல. தான் கத்தா என்ற காரணம் ேபாய் விட்டதால் ெசய்யேவண்டும் என்ற முயற்சியும் அங்கு தானாகேவ ேபாய்விடுகிறது. இப்படி மான அவமானங்களில் சமபாவமுற்று, பைகவrடமும் நண்பகளிடமும் சம ேநாக்குெகாண்டு, எல்லா விதமான முயற்சிகளும் தாேன ந;ங்கியவன்தான் “குணாத;தன்” என்று ெசால்லப்படுகிறான். 3-17 य2'वा'मर0तरे व 2यादा'मतHृ त:च मानव: | आ'मयेव च संतुट2त2य कायb न व*यते || எவன் ஆன்மாவின்கண் இரமிப்பான் மற்றும் எவன் ஆன்மாவில் திருத்தி ஏய்ந்தான் - எவன் ஆன்மா வின் கண்ேண இன்புற்றிருப்பான் அவன் தனக்கு என்றுேம ெசய்வதற்கு ஒன்று இன்று ெபாருள்: எவன் ஒருவன் தான் ஆன்மாேவ என்றறிந்து சுகமாய் இருப்பாேனா, ேமலும் எவன் ஆன்ம ெசாரூபத்திேலேய திைளத்து திருப்தி அைடவாேனா, எவன் ஆன்மாவிடேம மகிழ்ச்சியுற்று இருப்பாேனா, அப்படி அனுபவிக்கும் அவனுக்கு இவ்வுலகில் ெசய்வதற்கு என்று ஒரு காrயமும் இல்ைல. இவ்வுலகில் பிறந்துள்ள எவருேம சுகமாய் இருக்கேவ விரும்புகின்றன. ஆனால் அந்த சுகம் எதில் கிைடக்கிறது என்றுதான் ெதrயாமல் தவிக்கின்றன. உலைக அவகள் தன்னிலும் ேவறாகக் காண்பதால், தன்னிடம் இல்லாத ஒன்ைற அவகள் நாடுகின்றன. நாடிய ெபாருள் அவகளது முயற்சிக்குப் பின் கிைடத்தாலும், சிறிது காலம் ெசன்ற பின் அவகளுக்கு ேவெறாரு ெபாருளின் ேமல் நாட்டம் வருகிறது. இப்படியாக அவகளின் நாட்டம்-அைடதல் என்னும் சக்கரம் சுழன்று ெகாண்ேட ேபாகிறது. எைத அைடந்தால் ேவெறாரு ெபாருள் ேதைவ இல்ைலேயா அது என்னெவன்று புrவதில்ைல, ேவெறாருவ “தன்னில் ஆழ்ந்து தன் உண்ைமச் ெசாரூபத்ைதத் ெதrந்துெகாள்” என்று ெசால்லியும், அந்த ஆன்ம நாட்டம் இல்லாது ேபாகும் முகமாக அவகளது உலகியல் நாட்டம் ெதாடந்துெகாண்ேட ேபாகிறது. ஆனால் ஆன்மாைவப் பற்றி சிறிேதனும் நாடுேவாக்கு அைத நாடும் ேவட்ைக வளவது தவிர, அதில் ெதாடந்து ெசல்ல ஒரு வழித் துைணயும் விைரவில் கிைடக்கிறது. அப்படி ஆன்மீ கப் பயணம் ெசல்பவனுக்கு ஆன்மாேவ தான் எனும் உள்ள ஒேர உண்ைம விைரவில் அனுபவத்திற்கு வர அவனுக்கு நிரந்தர சுகம் என்ன என்பது புrகிறது. அப்படிப்பட்டவன் “ஆத்மரதன்” எனப்படுகிறான். உலகு காrயங்களில் ஈடுபட்டு அைவகளில் மயங்கி, ஐம்புலன்களினால் உணரப்படும் ேபாகங்களில் மனம் கலங்கி இருப்பவனுக்கு அவ்வப்ேபாது ஒரு திருப்தி வரும். அைத அவன் அந்த ேபாகச் ெசயல்களால் அைடயப் ெபற்ற திருப்தி எனத் தவறாகக்

கருதுவான். உண்ைமயில் அந்த திருப்தி இரண்டு ெசயல்களுக்கு இைடேய அவன் ெசயல் இல்லாது தாேன தாேன இருக்கும் தன் ஆன்ம நிைல என்று உணந்து, எப்ேபாது அவன் தன் ஆன்ம ெசாரூபம் ஒன்றிேலேய திைளத்து என்றும் மாறாத திருப்தி ெகாள்வாேனா அவைன “ஆத்ம திருப்தன்” என்று ெசால்வாகள். ஐம்புலன்களின் மூலம் காணப்படும் தூலமான உலக விஷயங்களால் ேநரடியாக ஈக்கப்படாமல், அைவ ஈட்டுத் தரும் ெசல்வம், புகழ், ெபய என்ற நுண்ணிய விஷயங்களில் சுகம் அனுபவிப்பது என்பது முன்னைத விட ெகாடியது. தூல விஷயங்களிலாவது ஒரு அளவிற்கு ேமேல ேபாய்விட்டால் அது திகட்டிப் ேபாகலாம், ஆனால் நுண்ணிய இன்பங்களில் மனது ேபானவனுக்கு அளவும் ெதrயாது; இருப்பதின் அருைமயும் புrயாது. ேமலும் ேமலும் என்று ெசன்று தனக்குத் தாேன குழி ெவட்டிக் ெகாள்வான். ஆக இந்த நுண்ணிய இன்பங்களிலும் மனைத விடாது, ஆன்மானுபவம் ஒன்றிேலேய சுகித்திருப்ேபானுக்கு “ஆத்ம சந்துஷ்டன்” என்று ெபய. அவனுக்கு ேவெறதிலும் நாட்டேம இருக்காது. ஆன்மாைவத் தவிர ேவெறதிலும் சந்ேதாஷத்ைதக் காணாத அவகேள “ஸ்தித பிரஞ்ஞன்” எனப்படுகிறாகள். இத்தன்ைம ெகாண்ட ஞானிகளுக்கு அவகள் ெசய்வதற்கு என்ேறா, பிற மூலம் ெசய்ய ைவப்பதற்கு என்ேறா காrயங்கள் எதுவும் கிைடயாது. அதனால் இவன் எல்லாம் ெசய்து முடித்தவன் என்ற ெபாருளில் “கிருத கிருத்தியன்” என்று ெசால்வாகள். எைதயும் தனது என்று அவகள் ெகாள்ளாததால் அவகைள “சவ கம பrத்தியாகி” என்றும் ெசால்வாகள். அவகள் ெசய்யும் எைதயும் தான் ெசய்வதாகக் ெகாஞ்சம் கூட நிைனக்க மாட்டாகள். ரமண காலத்திய நிகழ்ச்சி ஒன்று ஞாபகத்திற்கு வருகிறது. ரமணைரத் தrசிக்க ெவளிமாநிலத்திலிருந்து வந்த ஒருவ, ரமணரது வாழ்க்ைகச் சrைதைய எழுதியிருப்பதாகவும் அைத ரமணேர திருத்திக் ெகாடுக்க ேவண்டும் என்றும் ேகட்டுக் ெகாண்டா. ரமணரும் ஒத்துக்ெகாண்டு, அைத முடித்து அந்தக் ைகப்பிரதிைய அவrடேம திருப்பிக் ெகாடுத்து விட்டா. அவ அைதக் ெகாண்டு ஆஸ்ரமம் ெவளியீடுகள் சாதாரணமாக வரும் தனியா அச்சகம் ஒன்றில் ெகாடுத்து விட்டா. சில நாட்கள் கழித்து அேத அச்சகத்துக்கு ேவறு ேவைலயாகச் ெசன்ற ஆஸ்ரம அடியாகளுக்கு அந்தப் பிரதியில் எழுதியிருந்தது ெதrய வந்தது. அதில் ரமணருக்குப் பல மைனவிகள் உண்டு என்றும், அவருக்குக் குழந்ைதகள் உண்டு என்பன ேபான்ற உண்ைமக்குப் புறம்பான விவரங்கள் இருந்தன. உடேன ஆஸ்ரமத்திற்கு ஓேடாடி வந்து அந்தத் தகவைல ரமணrடம் ெசால்லி, ரமணேர பிரதிைய அடித்துத் திருத்தி இருந்தைதயும் சுட்டிக்காட்டி அது எப்படி நடந்தது என்று ேகட்டன. அதற்கு அவ “அைதக் ெகாண்டு வந்தவ ஏேதா ஒரு ரமணைரப் பற்றி எழுதியிருக்கலாம் அல்லவா? அவ என்ைன திருத்தச் ெசான்னா, நானும் ெசய்து முடித்ேதன்” என்று ெசான்னாராம். ரமண என்றாலும் தன்ைனப் பற்றி என்று எடுத்துக் ெகாள்ளாது வாழ்ந்த சவ கம பrத்தியாகி அவ. 3-18

नैव त2य कृतेनाथJ नाकृतेनेह क:चन | न चा2य सवभूतष े ु कि:चदथCयपाय: || பண்ணும் விைனயால் பயேனதும் எய்தலிைல பண்ணாததனாலும் பாவமிைல - நண்ணி அவற்கு எவ்வுயிகளாலும் தான் எய்திடத் தக்கதாம் எவ்விதமாம் ெபாருளும் இன்று ெபாருள்: (அப்படித் தன்னில் மூழ்கியுள்ள ஞானி) அவன் ெசய்யும் கமங்கள் எதனாலும் எந்த விதப் பயனும் அைடயப்ேபாவதில்ைல. அவன் கமாக்கள் ஏதும் ெசய்யாவிட்டாலும் அதனால் அவனுக்கு எவ்விதப் பாவமும் இல்ைல. அவன் எந்த உயிகைளயும் நாடி, அைவகள் மூலம் அவன் அைடவதற்கான ெபாருளும் ஏதும் இல்ைல. நல்ல பல ெசயல்கைளப் புrந்து, அதனால் மன அைமதி ெபற்று, தான்-பிற எனப் பாக்காது, தன்னிேல நிைலெபற்று தான் ஆன்மா என உணந்த பின் ஒருவனுக்கு ேவெறன்ன ேவண்டும்? நல்லது ெசய்வேத ஆன்மாைவ உணவதற்கு என்றால், ஆன்மாைவ உணந்தவனுக்கு ேவெறன்ன ெசய்ய ேவண்டும்? அப்படிேய அவன் ெசய்தாலும் அவன் ஆன்மானுபவத்திற்கும் ேமலானது என்று அைடயக் கூடியது என்ன இருக்கிறது? ஏதும் இல்ைல ஆதலால் அவனுக்குக் கமாக்கள் என்று ஏதுமில்ைல என்பாகள். அதனால் அவன் ஒன்றும் ெசய்யக்கூடாது என்றில்ைல. எது ெசய்தாலும் அவன் அைடயக்கூடியது என்று ேவேறதுமில்ைல. அப்படிேய அவன் ஏேதனும் ெசய்தாலும் தான் ெசய்கிேறாம் என்ற கத்ருத்துவ பாவமும் அவனுக்குக் கிைடயாது ஆதலால் அவனுக்குக் கமாக்கள் என்று ஒன்றும் இல்ைல என்றும் ஆகிறது. சாதாரண மக்கள் ஏதும் ெசய்யாது சும்மா இருந்துவிட்டால் அந்த நிைலைமேய ேவறு. நமது வாழ்க்ைகயில் நாம் பலரது ெசயல்களின் விைளவுகைள எதிபாத்து அவகைளச் சாந்து இருப்பதால், அேத ேபான்று பலரும் நமது ெசயல்கைள நம்பி இருப்பாகள் என்று ஆகிறது. அப்ேபாது நமது ெசயலின்ைமயால் நாம் பலைர நமக்குத் ெதrயாமேலேய இன்னல்களுக்கு உள்ளாக்குகிேறாம். அறியாது நாம் அப்படிச் ெசய்து விட்டாலும் அந்தப் பாவம் நம்ைமத் தாக்கும். ஆனால் ஞானிகளுக்ேகா எந்தப் பாவமும் ஒட்டாது. ஒரு ெசயைல அவகள் ெசய்யும்ேபாது அதற்கு உண்டான புண்ணியமும் அவகளுக்கு வருவதில்ைல; அேத ேபான்று பாவமும் கிைடயாது. அவனுக்கு கத்ருத்துவம் ேபாய்விட்டது என்னும்ேபாது அத்துடன் கமத்தினால் வரும் பாவபுண்ணியங்களும் ேபாய்விடுகின்றன. ஆக கமம் ெசய்யப்படுகிறது அல்லது ெசய்யப்படவில்ைல என்பது முக்கியமில்ைல. “நான் கமம் ெசய்கிேறன்” என்ற எண்ணம் வராது இருப்பதுதான் முக்கியம். அதில் ஒருவன் ெதாடங்கினால், பின்பு “நான்” என்னும் எண்ணேம இல்லாதவனாய் வளந்து “அது”வாகேவ என்றும் இருப்பான். ஆன்மாவில் மூழ்கி அதுவாகேவ இருப்பவனுக்கு, பிற என்று ஏதும் இல்ைலயாதலால் அவன் ேவறு எவைரயும் நாட ேவண்டும் என்ற எண்ணேம ேதான்றாது.

ஆன்மாவாகேவ அமந்தவனுக்கு ேவறு என்று ஏதும் ேதைவ இல்ைல ஆதலால் ஒரு காrயம் என்று ெசய்து ஒரு ெபாருைள அைடவது என்றும் கிைடயாது. தன்னிேல தானாக இருக்கும் அவனுக்கு மற்றது என்று ஏதும் இல்ைல. “எல்லாம் “தானாய் இருத்தேல”, அதுேவ “தன்ைன அறிதல்” என்பா ரமண. அவ “தன்ைன அறிந்த தன்மய ஆனந்தருக்கு என்ைன உளது ஒன்று இயற்றுதற்கு” என்றும் ெசால்வா. குணங்கைள எல்லாம் கடந்த ஞானிக்குத் “தான் ெசய்கிேறாம்” என்ற கத்ருத்துவம் இல்லாததால் அவன் ெசய்வதற்கும் ஒன்றில்ைல; அப்படிேய ஏேதனும் ெசய்ய ேநந்தால் அது அவன் ெசய்வதாக ஆகாது என்றும் பாத்ேதாம். ஆக ஞான மாக்கம் என்பைத தன்ைனத் ேதடுதல் அன்றி, தான் ெசய்வைத இைறவனின் ஆைணயால் எனக் ெகாள்வதும் ஆகும். அதனால் எவருேம தனது எல்லாப் பணிகளும் இைறவனுக்காக என்று உணந்து, அதனால் எல்ேலாருக்காகவும் என்று ெகாண்டால், அதுேவ அவகைள ஞான மாக்கத்தில் ெகாண்டு ேசப்பைத உணரமுடியும். 4-22 यc;छालाभसंतुटो *व*वातीतो वम'सर: | सम: स?ावस?ौ च कृ'वा प न 0नबBयते || உற்றதாம் ேபற்றில் உவப்புற்றான் ெதாந்தங்கள் இற்றான் அழுக்காறு இலாதவன் - ஒற்றுைம ெபற்றவற்றும் ெபறாதவற்றும் தான் ெசய்தல் உற்றாலும் பந்தம் உறான் ெபாருள்: யேதச்ைசயாகத் தானாக நிகழக் கூடிய லாபங்களில் திருப்தி அைடந்தவன், காற்று, மைழ, குளி, ெவயில் இைவகளால் பாதிக்கப்படாது விருப்பு, ெவறுப்பு முதலான குணங்களும் இல்லாதவன், எவrடமும் ெபாறாைம இல்லாதவன், யாசிக்கும் ேபாது மிகுதியாகக் கிைடத்தால் மகிழ்ச்சிேயா, ஒன்றும் கிைடக்காத ேபாது ெவறுைமேயா, உடைலப் ேபணத் தாேன யாசிக்க ேநந்தாலும், “தான் ெசய்கிேறாம்” என்ற எண்ணம் இல்லாததனால், இைவ எதனாலும் பந்தம் அைடயமாட்டான்.

ெபாதுவாக எவரும் ஒரு ெசயலில் ஈடுபடுவதற்கு ஏேதா ஒரு காரணம் இருக்கும். அதன் பின் அந்தச் ெசயைல எடுத்துச் ெசய்வதற்கு என்று ஒரு முயற்சியும் இருக்கும். சில சமயம் காரணங்கள் உருவாவதற்குக் கூட முயற்சி ேதைவப்பட்டிருக்கலாம். திருவள்ளுவரும் ஊக்கம் உள்ளவனுக்ேக ெசல்வம் தானாக வந்து ேசரும் என்பா. உலகு உண்ைம இவ்வாறு இருக்க, ஞானிகளின் உலகேமா ேவறாக இருக்கிறது. அவகளின் அடிப்பைடத் ேதைவகள் கூட அவகளின் முயற்சி என்று ஏதும் இன்றி தானாகேவ அைமயும். அப்படிப்பட்ட நிைலயில் கிைடப்பைதக் ெகாண்டு ஞானி திருப்தி அைடவான். இயற்ைக எப்படி இருப்பினும் அைத அவன் ெபாறுத்துக் ெகாள்வான். காற்று, மைழ, குளி, ெவயில் என எதுவும் ெபாறுக்க முடியாது கடுைமயாகேவா, அல்லது உடலுக்கு இதமாக ெமன்ைமயாகேவா எப்படி இருந்தாலும் அப்படி இருப்பைத அவன் ெபாருட்படுத்த மாட்டான். எதன் ேமலும் அவனுக்கு விருப்ேபா ெவறுப்ேபா இல்லாதது ேபால இத்தைகய இயற்ைக மாறுபாடுகளின் ேமலும் அவனுக்கு நாட்டம் கிைடயாது. அவன்தான் இது ேவறு, அது ேவறு எனப் பாக்கும் குணங்கைளக் கடந்தவன் ஆயிற்ேற? ெசல்வம், ெபய, புகழ் என ஏைனேயா மிகுதியாக ஈட்டியிருந்தால் அது அவனுக்குப் ெபாருட்டு இல்ைல; அதனால் அவனுக்கு அவகள் ேமல் எந்த விதப் ெபாறாைம உணச்சியும் இருப்பதில்ைல. அத்தியாவசியத் ேதைவயான உணவும் அவனுக்கு மிகுதியாகக் கிைடத்தால் அவனுக்கு மகிழ்ச்சி என்று கிைடயாது. அேத ேபாலச் சில சமயம் உணவு சrவரக் கிைடக்காது ேபானால் அதனால் அவன் விசனப்படுவதும் இல்ைல. இருப்பது, இல்லாதது என்ற எந்த நிைலயும் அவனுக்கு ஒன்ேறதான். தானாக உணவு ஏதும் கிைடக்கவில்ைல, அதனால் தாேன ெசன்று யாசித்து வர ேவண்டும் என்ற நிைல வந்தால் அதுவும் ஒரு முயற்சிேய என்று நாம் நிைனத்தாலும், ஞானிையப் ெபாறுத்தவைர “தாம் ெசய்கிேறாம்” என்ற எண்ணம் சிறிதும் இல்லாததால், அந்தச் ெசயலால் அவனுக்கு எந்த வித பந்தமும் ேசவதில்ைல. “பந்தன் நான் எனும் மட்ேட பந்த முக்தி சிந்தைனகள்” என்பா ரமண. அந்த “நான்” இல்லாதவனுக்கு பந்தம் எப்படி வரும்?

இவ்வாறாக ஞானியின் விேசஷ குணங்கைள கிருஷ்ண பரமாத்மா ேமலும் நமக்காகத் ெதளிவுபடுத்துகிறா. 18-61 ई:वर: सवभूतानां d`ेशेsजुन  0तठ0त | eामयसवभूता0न य&ाPढा0न मायया || ஈசன் உயிகள் எவற்றுள்ளும் ேச இதயத் ேதசத்தில் என்றும் திகழ்கின்றான் - பாசமா மாையயால் எந்திரம் ேச மன்னுயிகள் யாவிைனயும் ஓயலற நின்று உழற்றலுற்று ெபாருள்: ஈஸ்வரன் உயிகள் எல்லாவற்றினுள்ளும் அவகளின் இதய ைமயத்தில் தங்கி எப்ேபாதும் பிரகாசித்துக்ெகாண்டு இருக்கிறான். பாசமாகிய மகாமாையயினால் சம்சார சக்கரமாகிய இயந்திரத்தில் உயிகள் அைனத்ைதயும் ஏற்றி எல்ேலாைரயும் ஓய்ச்சல் ஒழிவின்றி எப்ேபாதும் சுழற்றிக்ெகாண்டு இருக்கிறான். இைறவன் ஆகாயத்ைதப்ேபால் இங்கங்கு என்னாது எங்கும் இருக்கிறான் என்று ெசான்னாலும், தன்ைனேய ைமயமாகக் ெகாண்டு உலகியல்களில் ஈடுபடும் மனிதகளுக்காக இைறவன் எங்கும் உள்ள இைறவன் உன்னுள்ளும் இருக்கிறான் என்று ெசால்வதுண்டு. ேமலும் உடலில் எங்கு இருக்கிறான் என்று ேகட்பவகளுக்காக உன் இதய குைகயில் வற்றிருக்கிறான் ; என்ற ெசால் வழக்கமும் உண்டு. இந்த இதயம் என்பது நம் இடது புறத்தில் நம் வாழ்நாள் முழுதும் துடித்துக் ெகாண்டிருக்கும் இதயம் அல்ல; மாறாக நம் உடலின் ைமயக் ேகாட்டிற்கு வலது புறத்தில் இரண்டு நாடிகள் தள்ளி இருப்பது என்று ேயாகிகள் ெசால்வாகள். நம் உடலுக்குள்ேள மனத்ைதக் குவிப்பதற்கு என்று குறிப்பிட்டுக் ேகட்ேபாகளுக்காக இப்படிச் ெசால்லப்படுவது வழக்கம். புறத்திேல இைறவைனத் ெதாழுதாலும், நம் அகத்திலும் இருப்பைத உணர ேவண்டும் என்ற இந்த வழக்கம் இறுதியில் எல்லாவற்றிலும் இைறவன் இருப்பைத உணத்தும். இைறவன் என்றும் நம்முடன் இருந்து நம்ைம நல்வழிப் படுத்துவான் என்ற நம்பிக்ைக நம்ைம ேமலும் அவைன ேநசிக்க ைவக்கும். Merry-go-round என்று ஆங்கிலத்தில் ெசால்லப்படும் குைடராட்டினத்தில் உள்ள ெவவ்ேவறு குதிைர, யாைன, வாத்து ேபான்ற வடிவத்தில் உள்ள ெபாம்ைம இருக்ைககளின் ேமல் குழந்ைதகள் உட்காந்து சுற்றும்ேபாது அவகளுக்கு அந்தந்த மிருகங்கள் ேமல் சவாr ெசய்வது ேபால்தான் ேதான்றுகிறது. குழந்ைதகளும் அைத எவ்வளவு ரசிக்கின்றன என்று பாத்திருக்கிேறாம் அல்லவா? அவகள் என்ன சுற்றும் இயந்திரத்ைதயா பாக்கிறாகள்? சுற்றுவதாகிய இயக்கம் ஒன்றுதான் அவகளுக்குத் ெதrகிறது. இயந்திரேமா அல்லது அைத இயக்கும் சக்திேயா அவகளுக்குத் ெதrவதில்ைல. அது ேபாலேவ உலைக ஒரு மாயச் சக்கரமாக இைறவன் பைடத்து நம் எல்ேலாைரயும் அதில் சுற்றுவது ேபால் இைடவிடாது சுழற்றிக் ெகாண்டிருக்கிறான். குைடராட்டினக் குழந்ைதகள் ேபால நாமும் உலக இயக்கத்தின் மயக்கத்தில் நம்ைமச்

ெசலுத்தும் சக்திையக் காணத் தவற விடலாமா? உயிகள் பலவும் அவ்வாறு சுற்றினாலும் அைவ அைனத்துள்ளும் எந்த வித சலனமுமில்லாது அைமதியாக அவன் வற்றிருக்கிறான் ; என்றும், அவன் நம்முள் இல்ைலெயன்றால் நமது சுற்றுதலும் கிைடயாது என்னும்ேபாது, எது ெபrய உண்ைம - நமது சலனமா அல்லது அவனது அசலமா? 18-62 तमेव शरणं ग;छ सवभावेन भारत | त'-सादा'परां शाितं 2थानं -ाH2यस शा:वतम ् || அவைனச் சரணம் அைடக எவ்வாற்றும் அவனருளால் சாந்தி அைடவாய் - அவனருளால் ஈறில்லா அப்பதமும் எய்துவாய் பாரதேன ேபறு இதனில் இல்ைல பிற ெபாருள்: பரத வம்ச சிேரஷ்டேன! எந்த வழியில் ெசன்றாலும், அவைனேய அைடக்கலம் அைடவாய். அவைன அைடந்து அவனது அருளால் பரம சாந்திைய அைடவாய். அவனது அருளால் எப்ேபாதும் உள்ள முக்தி பதத்ைத அைடவாய். ெபறுவதற்குள் எல்லாம் அrய ேபறு என்பது இதனினும் ேவெறதுவும் இல்ைல. ஆகேவ, பரத குலத்தில் உதித்த சிறப்பு மிக்ேகாேன! நம்ைம இயக்கும் சக்திையக் கவனி. குைட ராட்டினத்தில் உள்ள ெபாம்ைமகைளேயா, சுற்றுதைலேயா பாக்காது சுற்றுபவைனப் பா. உன் முன் நிற்கும் உற்றாகைளயும், சுற்றத்ைதயும் மட்டுேம பாத்து விட்டு, அவகள் எல்ேலாைரயும் ெசலுத்தும் அந்த சுத்த ஆன்மாைவப் பாக்காது மனம் தளந்து ேபாகாேத! அைனவருள்ளும் அவேன ஆன்மாகவாக உள்ளான் என்பைத ெதrந்துெகாண்டு, அவனன்றி அணுவும் அைசவதில்ைல என்ற நிதசனமான உண்ைமைய அறிந்துெகாண்டு அவேன சரணம் என அவைன அைடந்து அவனது அருளால் மட்டுேம கிைடக்கக் கூடிய பரம சாந்திைய அைடவாயாக.

ெவளிப்பைடயாகத் ெதrவைத மட்டுேம பாத்துக் ெகாண்டிருந்தால், அதற்குத் ேதாற்றம்-மைறவு என்றும், அதுேவ மறுபடியும் அந்தச் சக்கரத்தில் சுழன்று ெகாண்டு இருப்பதும்தான் ெதrயும். எது ேதான்றுகிறது, அதனால் எது மைறகிறது என்று பாத்து அதற்ெகல்லாம் காரணமாக இருக்கும் நித்திய வஸ்துைவத் ேதடினால் ேதான்றி மைறவதன் உண்ைம நிைல ெதrயவரும். அதற்கு என்றும் எப்ேபாதும் நிைலத்துள்ள ஆன்மாவாகிய அவைனேய நிைனந்து, அவைன அைடந்து , அவனாேலதான் தானும் உள்ேளாம் என்று உணந்து அவைனத் தன்னிலும் அன்னியனாக நிைனயாது பக்தி ெசலுத்தினால், அவனது அருளால் மனச் சாந்தி கிைடக்கும். மனம் சாந்தி அைடயும் ேபாது, பல உண்ைமகள் தாேன ெதrய வரும். அவனன்றி எவரும் இலதால் அவேன ஆகும் பரம பதமாகிய முக்தி நிைலயும் கிைடக்கும். கிைடப்பதற்ெகல்லாம் ெபrய ேபறான முக்தி நிைல ெபற்ேறாக்கு ேமலும் ெபற ேவண்டும் என்று எதுவும் இல்ைல. அந்த நிைலைய அைடந்ேதாக்கு யாவருேம அந்த நிைலயிேலேய உள்ளாகள், ஆனால் அந்த நிைலயில் இருக்கிேறாம் என்று ெதrயாது தவிக்கிறாகள் என்றும் ெதrய வரும். அதனால் ஞானி என்னும் நிைல ஞானிையப் பாப்ேபாக்ேக அன்றி ஞானிகளுக்கு இல்ைல என்பேத உண்ைம. (முற்றும்)