Philip K. Dick - Λαβύρινθος Θανάτου

Τίτλος πρωτοτύπου: Α Maze of Death «J 1968 The Estate of Philip Κ. Dick

Copyright γΙα την ελληνΙκή γλώσσα: «J 2003 ΜΕΔΟΥΣΝΣΕΛΑΣ EΚΔOTIIili

Μετάφραση: Φραγκίσκοc; ΠΙέρροc; Μακέτα εξωφύλλου: Πάνος ΚασΙάρης ΣτωχεΙΟθεσία-σελΙδοποίηση: Ρουμπίνη Τερζάκη ΦΙλμ, μοντάζ: > . Η πράξη, και όχι ο λόγος, όπως είχε τονίσει ο Γκαίτε, προλαβαίνοντας τους υπαρξιστές του εικοστού αιώνα. « Θα παρακαλάτε να γυρίσετε πίσω», επέμεινε ο Γκόσιμ. «Χμμμ», μουρμούρισε ο Μόρλεϊ. «Και ξέρετε τι θα σας πω;», είπε μεγαλόφωνα ο Γκόσιμ. «Αν πάρω αίτηση από σας -και τους δύο- να επιστρέψετε στο κι­ μπούτζ Τεκέλ Ουφαρσίν, θα πω: "Δεν χρειαζόμαστε υδροβιο­ λόγο, δεν έχουμε καν ωκεανό. Και δεν πρόκειται να φτιάξου­ με ούτε νερόλακκο ώστε να έχετε λόγο να δουλέψετε εδώ"». «Ποτέ δεν ζήτησα νερόλακκο», είπε ο Μόρλεϊ. « Θα σ ' άρεσε όμως . . . » « Θα μου άρεσε οτιδήποτε είχε να κάνει με νερό», απά­ ντησε ο Μόρλεϊ. «Αυτό είναι το θέμα. Γι ' αυτό το λόγο φεύ­ γουμε και γι ' αυτό δεν θα ξαναγυρίσουμε» . «Είσαι σίγουρος ότι στον Ντέλμακ-0 υπάρχει νερό;» ρώ­ τησε ο Γκόσιμ. «Υποθέτω . . . )) άρχισε να λέει ο Μόρλεϊ, αλλά ο Γκόσιμ τον διέκοψε. «Το ιοιο είχες υποθέσει και για το Τεκέλ Ουφαρσίν. 'Ε­ τσι άρχισαν οι μπελάδες σου». «Υπέθεσα», ξεκίνησε πάλι ο Μόρλεϊ, «ότι εφόσον ζητού­ σατε υδροβιολόγο . . . » αναστέναξε παραιτημένος. Τι θα κέρ­ διζε προσπαθώντας να πείσει τον Γκόσιμ: Ο μηχανικός, και επικεφαλής του κιμπούτζ, φορούσε παρωπιοες. «Τέλος πά­ ντων, άσε με τώρα να φάω το τυρί μου», είπε ο Μόρλεϊ, παίρνοντας ακόμα μια φέτα. Αλλά είχε βαρεθεί τη γεύση. Είχε φάει πάρα πολύ. « Στο διάολο», είπε, αφήνοντας κάτω το μαχαίρι. Ένιωθε τα νεύρα του τεντωμένα και δεν εfχε καμία όρεξη να συνεχίσει τη συζήτηση. Αυτό που είχε ση­ μασία ήταν πως, ό,τ ι κι αν ένιωθε, ο Γκόσιμ δεν μπορούσε να ανακαλέσει τη μετάθεση. Ήταν διαβαθμισμένης προτε­ ραιότητας και " αυτή ήταν η ουσία", για να αναφέρουμε τον θεατρικό συγγραφέα Γουιλιαμ Σ. Γκίλμπερτ . «Μου τη δfνεις», μούγκρισε ο Γκόσιμ, θυμωμένος. «Κι εσύ μου τη δίνεις», απάντησε στο ίδιο ύφος ο Μόρ­ λεϊ.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΆΤΟΥ

21

«Ισοπαλία», μπήκε στη μέση ο Ν ίμαντ . «Βλέπεις, κύριε Γκόσιμ, δεν μπορείς να μας f'tαναγκάσεις να μείνουμε. Μό­ νο να φωνάζεις μπορείς» . Κάνοντας μια χυδαία χειρονομία προς τον Μόρλεϊ και τον Ν ίμαντ, ο Γκόσιμ σηκώθηκε να φύγει, ανοίγοντας με σπρωξιές δρόμο ανάμεσα από τα μέλη της ομάδας που είχε μαζευτεί, και εξαφανίστηκε κάπου απέναντι. Στο γραφείο, τώρα, επικρατούσε ησυχία, κι αυτό έκανε τ ον Μόρλεϊ να αισθανθεί καλύτερα. «Οι κα[\γάδες σε φθείρουν» , είπε η γυναίκα του. «Ναι)), συμφώνησε. «Και ο Γκόσιμ με φθείρει. Νιώθω ε­ ξαντλημένος μόνο και μόνο απ ' αυτήν εδώ τη συζήτηση­ για να μην υπολογίσουμε τα οκτώ ολόκληρα χρόνια που προηγήθηκαν. Πάω να διαλέξω άκατο)). Σηκώθηκε και βγήκε από το γραφείο. 'Εξω, στο μεσημε­ ριανό ήλιο. Η άκατος είναι παράξενο σκαρί, είπε μέσα του όπως στεκό­ ταν στην άκρη τ ου πεδίου στάθμευσης παρατηρώντας τ ις σειρές των ακινητοποιημένων σκαφών. Πρώτα απ ' όλα, εί­ ναι απίστευτα φθηνή. Μπορούσε να αγοράσει μια απ ' αυ­ τές με λιγότερα από τέσσερα ασημένια δολάρια. Δεύτερον, μπορούσαν να πάνε αλλά όχι να γυρίσουν πίσω. Οι άκατοι ήταν σκάφη αυστηρά μιας διαδρομής. Ο λόγος φυσικά ή­ ταν απλός: Μια άκατος ήταν πολύ μικρή για να μεταφέρει καύσιμα για το ταξιοι της επιστροφής. Το μόνο που μπο­ ρούσε να κάνει μια άκατος ήταν να εκτοξευθεί από ένα με­ γαλύτερο πλοίο ή την επιφάνεια ενός πλανήτη, να κατευ­ θυνθεί στον προορισμό της και να πεθάνει ήσυχα εκεί. Αλ­ λά έκαναν τη δουλειά τους. Νοήμονες φυλές, άνθρωποι και άλλοι διέτρεχαν τον Γαλαξία μέσα σ ' αυτά τα μικρά σκάφη που έμοιαζαν με κουκούλια. Αντίο Τεκέλ Ουφαρσίν, είπε μέσα του ο Μόρλεϋ και α­ πεύθυνε ένα σύντομο, σιωπηρό χαιρετισμό στις aράδες των πορτοκαλιών θάμνων που φύτρωναν πέρα από το χώρο στάθμευσης των ακάτων. Ποια να πάρω; Αναρωτήθηκε. Όλες έμοιαζαν μεταξύ τους. Σκουριασμένες, παραπεταμένες. Όπως σε μάντρα με-

22

PHILIP Κ. DICK

ταχειρισμένων αυτοκινήτων πfσω στην Τέρρα. Θα διαλέ­ ξω την πρώτη που το όνομά της αρχfζει από Ν, αποφάσισε και άρχισε να διαβάζει τα ονόματα στο κάθε σκάφος. Το Νοσηρό Κοτόπουλο. Ωραfα, αυτό ήταν. 'Όχι πολύ υπερ­ βατικό, αλλά ταιριαστό. Πολλοf άνθρωπΟΙ, μεταξύ των ο­ ποfων και η Μαfρη, του έλεγαν πάντα ότι εfχε μια νοσηρή φλέβα. Αυτό που έχω, εfπε στον εαυτό του, εfναι ένα νοση­ ρό πνεύμα. Οι άνθρωποι συγχέουν τους δύο όρους γιατf ακούγονται παρόμοια. Κοfταξε το ρολόι του και είδε ότι εfχε χρόνο να πάει στο τμήμα συσκευασfας του εργοστασίου εσπεριδοειδών. Κα­ τευθύνθηκε προς τα εκεf. «Δέκα μισόλπρα μαρμελάδα ΑΑ πΟΙότητας)) ' εfπε στον υπάλληλο. Θα τα έπαιρνε τώρα, ή ποτέ. «Εfσαι βέβαιος ότι δικαιούσαι ακόμα δέκα μισόλπρω) Ο υπάλληλος τον κοfταξε με δυσπιστfα, μια και εfχε πάρε­ δώσε μαζf του και στο παρελθόν. «Μπορεfς να ρωτήσεις για τα δελτία μου τον Τζο Πέρ­ σερ)) ' εfπε ο Μόρλεϋ. «Εμπρός, σήκωσε το τ ηλέφωνο και παρ ' τον)) . «Έχω πολύ δουλειά)) ' απάντησε ο υπάλληλος. Μέτρησε δέκα μισόλπρα από το κυριότερο προϊόν του κιμπούτζ και τα έδωσε στον Μόρλεϋ μέσα σε μια σακούλα. «Δεν έχεις χαρτοκιβώτιο;)) «Στρίβε)) ' είπε ο υπάλληλος. Ο Μόρλεϋ εξέτασε τα δοχεfα για να βεβαιωθεf ότι ήταν πράγματι ΑΑ ποιότητας. 'Οντως ήταν. Η ετικέτα έγραφε: «Μαρμελάδα του Κιμπούτζ Τεκέλ Ουφαρσfν. Από γνήσια πορτοκάλια Σεβfλλης (κατηγορία μετάλλαξης 3-Β) . Μια πνοή ηλιόλουστης Ισπανfας στην κουζfνα σας)) . « Ευχαρι­ στώ)) ' εfπε ο Μόρλεϊ. Βγήκε πάλι στο λαμπερό ήλιο κουβα­ λώντας την ογκώδη χαρτοσακούλα. Στο χώρο στάθμευσης των ακάτων άρχισε να φορτώνει τα δοχεία της μαρμελάδας στο Νοσηρό Κοτόπουλο. Το μόνο καλό πράγμα που παράγει το κιμπούτζ, μονολόγησε καθώς τοποθετούσε τα δοχεfα ένα-ένα στο μαγνητικό πεδfο του α­ μπαριού. Νομfζω ότι θα μου λεfψει.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΆΤΟΥ

23

Κάλεσε τ η Μαfρη στον ασύρματο. «Διάλεξα άκατο», την πληροφόρησε. «'Ελα στο χώρο στάθμευσης και θα σου τη δείξω» . «Εfσαι σfγουρος ότι εfναι καλή;» «Ξέρεις πολύ καλά ης μηχανολογικές μου γνώσεις», α­ πάντησε. «Επιθεώρησα τη μηχανή, ης καλωδιώσεις, τα όρ­ γανα πλοήγησης, όλα τα συστήματα διατήρησης ζωής, τα πάντα». Έσπρωξε το τελευταfο δοχεfο στο αμπάρι και α­ σφάλισε την πόρτα. Η Μαfρη έφτασε λfγο αργότερα, λεπτή και μαυρισμένη, ντυμένη με χακf πουκάμισο, σορτς και σανδάλια. «Για να δούμε», εfπε επιθεωρώντας το Νοσηρό Κοτόπουλο , «εμένα μου φαfνεται σαράβαλο. Αλλά αν το βρfσκεις καλό, εντά­ ξει» . «Φορτώνω ήδη», εfπε ο Μόρλεϊ. » « Τ ι φορτώνεις;» Άνωξε την πόρτα του αμπαριού και της έδειξε τα δέκα δοχεfα μαρμελάδας. «Χριστέ μου . . . » εfπε η Μαfρη αφού έμεινε σιωπηλή κά­ μποσα δευτερόλεπτα. «Τι τρέχει;» «Δεν επιθεώρησες ης καλωδιώσεις και τ η μηχανή. Το μόνο που έκανες ήταν να πάρεις όση μαρμελάδα μπορούσες να σηκώσεις)) . Βρόντηξε την πόρτα οργισμένη. «Μερικές φορές νομfζω ότι εfσαι για δέσιμο. Οι ζωές μας εξαρτώνται από αυτή την αναθεματισμένη άκατο. Πες ότι το σύστημα οξυγόνου παρουσιάσει βλάβη, ή το σύστημα θέρμανσης, ή υπάρχουν διαρροές από το κύτος. Ή . . . )) «Τότε φέρε τον αδερφό σου να το κωτάξει )) ' την διέκοψε. «Αφού τον εμπιστεύεσαι πιο πολύ από μένω) . «Ξέρεις πολύ καλά ότι έχει δουλειά)) . «Ναι, αλλιώς θα ήταν εδώ . . . για να διαλέξει αυτός άκατο αντ f για μένα . . . )) Η γυναfκα του τον κοfταξε έντονα, το λεπτό της σώμα σε στάση επfθεσης. Έπειτα, ξαφνικά, χαλάρωσε παfρνοντας μια έκφραση εύθυμης παραfτησης. «Το παράξενο εfναι)) ' εfπε, «ότι εfσαι πολύ τυχερός- σε σχέση με ης ικανότητές σου. Τελικά μάλλον αυτή είναι η καλύτερη άκατος εδώ πέ-

24

PHILIP Κ. DICK

ρα. Αλλά όχι γιατf μπορεfς να καταλάβεις τη διαφορά, αλλά επειδή έχεις aφύσικη τύχη» . «Δεν πρόκειται για τύχη, αλλά για κρfση» . «Μόνο αυτό δεν εfναι)) ' εfπε η Μαfρη κουνώντας τ ο κε­ φάλι. «Δεν έχεις κρfση, τ ουλάχιστον με τη συνηθισμένη έννοια. Αλ λά δεν βαριέσαι. Θα πάρουμε αυτή την άκατο ελπfζοντας ότι η τύχη θα συνεχfσει να εfναι με το μέρος σου, ως συνήθως. Αλλά, πώς μπορεfς να ζεις έτσι Σεθ ; )) Τον κοfταξε με παράπονο. «Δεν εfναι δfκαιο για μένα)) . «Μέχρι τώρα καλά τα καταφέραμε)) . «Ναι, οκτώ :χρόνια σ ' αυτό το κιμπούτζ. . . )) «Όμως τώρα φεύγουμε)) . «Για κάτι χειρότερο, πιθανότατα. Τι ξέρουμε γι ' αυτή τη μετάθεση; Τfποτα, εκτός απ ' αυτά που ξέρει ο Γκόσιμ - και τα ξέρει επειδή υποκλέπτει τις επικοινωνίες των άλλων. Διάβα­ σε την προσευχή που έκανες. . . δεν σου το εfπα γιατf εσύ θα . . . )) «Το κάθαρμω) . Ένιωσε το αfμα να του ανεβαfνει στο κεφάλι και μια ανfσχυρη οργή να τον κυριεύει. «Εfναι πέ­ ρα για πέρα ανήθικο να διαβάζει τις προσευχές άλλων)) . «Εfναι επικεφαλής. Νομfζει ότι καθετf τον αφορά. Τέλος πάντων, τώρα γλιτώνουμε απ ' όλα αυτά. Δόξα τω Θεώ. Έ­ λα, ηρέμησε. Δεν μπορεfς να κάνεις τ ίποτα. Τη διάβασε εδώ και :χρόνια)) . «Εfπε αν του άρεσε; )) «Ο Φρεντ Γκόσιμ ποτέ δεν θα έλεγε κάτι τέτοιο. Εγώ νο­ μfζω ότι ήταν καλή. Μάλλον ήταν, αφού πέτυχες τη μετά­ θεση)) . «Έτσι πιστεύω κι εγώ. Ο Θεός δεν ακούει πολλές προ­ σευχές Εβραfων, λόγω αυτής της συνθήκης στα χρόνια πριν τον Διαμεσολαβητή, όταν ο Καταστροφέας των Μορφών ή­ ταν πανfσχυρος και η σχέση μας με το Θεό πολύ κακή)) . «Εfναι σαν να βλέπω εκεfνες τις μέρες)) εfπε η Μαfρη. ' «Συνεχεfς αμφισβητήσεις των λόγων και των πράξεων του Πνευματουργού . .. )) «Θα ήμουν ένας μεγάλος ποιητής, σαν τον Δαβίδ)) . «Μάλλον θα εfχες μια μικρή δουλfτσα όπως τώρα . . . )) Μ ' αυτά τα λόγια απομακρύνθηκε, αφήνοντάς τον στο αμπάρι και τις μαρμελάδες του.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΆΤΟΥ

25

Η αfσθηση του ανfοχυρου δυνάμωσε μέσα του, πνfγο­ ντάς τον. «Κάτσε εδώ! » της ούρλιαξε. «Θα φύγω χωρfς εσέ­ να! » Εκεfνη συνέχισε κάτω από τον καυτό ήλω, αγνοώντας τον . Την υπόλωπη μέρα, ο Σεθ Μόρλεϊ ήταν απασχολημένος να φορτώνει τα υπάρχοντά τους στο Νοσηρό Κοτόπουλο. Η Μαf­ ρη δεν εμφανfστηκε. Προς τ ην ώρα του δεfπνου συνειδη­ τοποfησε ότι τα έκανε όλα μόνος του. Πού εfναι; Αναρωτή­ θηκε. Αυτό δεν εfναι δfκαιο. Ένιωσε κατάθλιψη, πράγμα συνηθισμένο γι ' αυτόν την ώρα του φαγητού. Αναρωτιέμαι αν αξfζει τον κόπο, μονο­ λόγησε. Ν ' αλλάξω μια άχρηστη δουλειά με μια άλλη, το fδω άχρηστη . Ε fμαι aποτυχημένος. Η Μαfρη έχει δfκ ω : κοfτα η βλακεfα έκανα με την επιλογή της ακάτου. Κοfτα η βλακεfες κάνω με το φόρτωμα. 'Έριξε μια ματιά στους άχαρους σωρούς από ρούχα, βιβλfα, δfσκους ηλεκτρικά σκεύη, τον υπολογιστή, φάρμακα, φωτογραφfες, καλύμμα­ τα καναπέδων, το σκάκι, μαyνητοταινfες, εξοπλισμό επι­ κοινωνιών και σκουπfδια, σκουπfδια, σκουπfδια. Αλήθεια, η έχουμε μαζέψει μετά από οκτώ χρόνια δουλειάς σ ' αυτό τον τόπο; Αναρωτήθηκε. Τfποτα που ν ' αξfζει. Και επιπλέ­ ον, δεν μπορούσε να τα χωρέσει όλα στην άκατο. Πολλά απ ' αυτά θα έπρεπε να τα πετάξει ή να τα αφήσει σε κάπωον. Καλύτερα να τα καταστρέψω, σκέφτηκε ζοφερά. Και μόνο στην ιδέα ότι κάποιος άλλος θα χρησιμοπωούσε τα υπάρ­ χοντά του, επαναστατούσε. Θα τα κάψω όλα, μονολόγησε. Και μαζf όλα τα άχρηστα ρούχα που μάζευε η Μαfρη σαν κfσσα, οτιδήποτε φανταχτερό και κραυγαλέο δηλαδή. Θα βγάλω τα δικά της πράγματα, αποφάσισε, και θα φορ­ τώσω μόνο τα δικά μου. Αυτή φταfει. Έπρεπε να εfναι εδώ να βοηθήσει. Δεν εfναι δική μου δουλειά να φορτώνω τη σαβούρα της. Όπως στεκόταν με μια αγκαλιά ρούχα στα χέρια εfδε, στο λυκόφως, μια ανθρώπινη μορφή να πλησιάζει . Ποιος να εfναι, αναρωτήθηκε και τέντωσε το λαιμό του να δει. Δεν ήταν η Μαfρη. Ήταν ένας άντρας, ή μάλλον κάτι

26

PHILIP Κ. DICK

που έμοΙαζε με άντρα. ΜΙα φΙγούρα με φαρδΙά ρόμπα, μα­ κρΙά μαλλ Ιά που έπεφταν στους γεροδεμένους ώμους του. Ο Σεθ Μόρλεϊ ένΙωσε φόβο. Ο ΠερΙπατών-επί-της-Γης, συνεΙ­ δητοποίησε. 'Ηρθε να με σταματήσεΙ. ΈνΙωσε μέσα του το άγρΙΟ δάγκωμα της συνεΙοησης, όλο το βάρος των κακών του πράξεων. Δεν είχε συναντήσεΙ τον ΠερΙπατώντα-επί-της­ Γης γΙα μήνες, :χρόνΙα, καΙ το βάρος ήταν ανυπόφορο. Αυτή η συσσώρευση που πάντα τον σημάδευε μέσα του. ΚαΙ που δεν έφευγε μέχρΙ να την άρεΙ ο ΔΙαμεσολαβητής. Η μορφή σταμάτησε μπροστά του. «ΚύρΙε Μόρλεϊ», εί­ πε. «ΜάλΙστα», απάντησε, νΙώθοντας το κρανίο του να Ιδρώ­ νεΙ κάτω από τα μαλλΙά. Ο Ιδρώτας έσταζε στο πρόσωπό του ΚΙ έκανε να τον σκουπίσεΙ με την ανάστροφη του χε­ ρΙΟύ του. «ΕίμαΙ κουρασμένος», είπε. «Φορτώνω εδώ καΙ ώρες την άκατο. ΕίναΙ πολλή δουλεΙά)) , «Η άκατός σου, το Νοσηρό Κοτόπουλο, δεν θα σας πάεΙ στον Ντέλμακ-0. ΠρέπεΙ λωπόν να παρέμβω, αγαπητέ φί­ λε. ΚαταλαβαίνεΙς; )) «ΒέβαΙω) , απάντησε, λαχανιάζοντας ένοχα. «ΔΙάλεξε άλλη)) . «ΜάλΙστω), είπε, yνέφοντας με ένταση. «ΜάλΙστα, θ α το κάνω. ΚαΙ σ ' ευχαρΙστώ, σ ' ευχαριστώ πολύ. Μας έσωσες τη ζωή )), Κοίταξε στο μΙσοσκόταδο ιο πρόσωπο του Περι­ πατώντα-επί-της-Γης, προσπαθώντας να καταλάβει αν τον μεμφόταν. Μα δεν μπορούσε να καταλάβει. Το φως ήδη εί­ χε χαθεί. «ΛυπάμαΙ που έκανες άδΙκα τόση δουλειά». «Δεν πειράζεΙ . . . )) «Θα σε βοηθήσω στο φόρτωμα)) είπε ο Πcριπατών-επί­ ' της-Γης. Άπλωσε τα χέρΙα του, σήκωσε μια στοίβα κουτιά καΙ άρχΙσε να περπατάεΙ ανάμεσα στ ις σταθμευμένες ακά­ τους. «ΣυνΙστώ να πάρεΙς αυτήν)) είπε, σταματώντας μπρο­ ' στά σε μία, ανοίγοντας την πόρτα της. «Δεν φαίνεταΙ σπου­ δαία, αλλά από μηχανολογΙκής πλευράς είναΙ τέλεΙω) . «Φίνα! )) Ο Μόρλεϊ φορτώθηκε στα γρήγορα μΙα άλλη στοίβα καΙ τον ακολούθησε. «Θέλω να πω, ευχαρΙστώ. Δεν έχεΙ σημάσία η εμφάνΙση αλλά το εσωτερΙκό. ΚαΙ γΙα τους

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΆΤΟΥ

27

ανθρώπους και για ης ακάτους» . Γέλασε αλλά το γέλιο του ήχησε στριγκά. Το έκοψε αμέσως, και ο ιδρώτας του πάγω­ σε από φόβο. «Δεν υπάρχει λόγος να με φοβάσαΙ» , είπε ο Περιπατών. «Λογικά, το γνωρίζω» . Δούλεψαν μαζί σιωπηλά για κάμποσο, κουβαλώντας τ α κιβώτια από τ ο Νοσηρό Κοτόπουλο στην άλλη άκατο. Ο Μόρ­ λεϊ προσπαθούσε να βρει κάτι να πει, αλλά χωρίς αποτέλε­ σμα. Ο τρόμος του ήταν τόσο μεγάλος, που το μυαλό του είχε σταματήσει. Η ευγλωττία του, στην οποία πίστευε τό­ σο πολύ, είχε πάει περίπατο. «Σκέφτηκες ποτέ να ζητήσεις ψυχιατρική βοήθεια; » ρώτησε στο τέλος ο Περιπατών. «'Οχι)) ' απάντησε ο Μόρλεϊ. «Γιατί όχι; )) «Δεν θέλω να ξέρω τίποτα. Δεν θέλω ν ' ακούσω τίποτω) . Άκουγε τη φωνή του να κλαψουρίζει αδύναμα, βυθισμένη στην άγνωα. Το κλαψούρισμα της βλακείας, της μέγιστης παραφροσύνης για την οποία ήταν ικανός. Τη γνώριζε, την άκουγε και την αναγνώριζε, αλλά παρέμενε προσκολλημέ­ νος σ ' αυτήν. « Ξέρω ότι δεν είμαι τέλειος)) συνέχισε, «αλλά ' δεν μπορώ ν ' αλλάξω. Είμαι ευχαριστημένος έτσι)) . « Το ότι δεν επιθεώρησες το Νοσηρό Κοτόπουλο ... )) «Η Μαίρη είπε κάτι σωστό, συνήθως είμαι τυχερός)) . «Θα σκοτωνόταν κι αυτή)) . «Πες της το)) . Μην το λες σ ' εμένα, σκέφτηκε. Σε παρα­ καλώ, μη μου λες άλλα, δεν θέλω να ξέρω! Ο Περιπατών τον aτένισε για μια στιγμή. «Υπάρχει κά­ τι που θέλεις να μου πεις; )) «Είμαι ευγνώμων, μα το Θεό. Για τ ην εμφάνισή σου)). «Πολλές φορές τα χρόνια που πέρασαν, σκέφτηκες η θα μου έλεγες αν με ξανασυναντούσες. Πολλά πράγματα πέ­ ρασαν απ' το μυαλό σου)) . « . .. δεν θυμάμαι . . . )) «Μπορώ να σε ευλογήσω; )) «Φυσικά)) ' η φωνή του ήταν ακόμα βραχνή, σχεδόν δεν ακουγόταν. «Αλλά γιατί; Τι έχω κάνει; )) «Είμαι υπερήφανος για σένα, αυτ ό είναι όλο)) .

28

PHILIP Κ. DICK

«Μα γΙατf;>> Δεν καταλάβαΙνε, η μομφή που περfμενε δεν ερχόταν. «ΠρΙν χρόνΙα, εfχες ένα γάτο που τον αγαπούσες. Ήταν λαfμαργος καΙ τζαναμπέτης, παρ ' όλα αυτά τον αγαπούσες. ΜΙα μέρα πέθανε από ένα κόκαλο που στάθηκε στο στομάΧΙ του, αφού έφαγε ένα ψόφΙο γεράκΙ σ ' ένα σκουπΙδότοπο. Λυπήθηκες, αλλά συνέχΙσες να τον αγαπάς. Το κυρΙότερο χαρακτηρΙστΙκό του, η λαΙμαργfα του, ήταν αυτή που τον οδήγησε στο θάνατο. Θα πλήρωνες πολλά γΙα να τον ξανα­ φέρεΙς στη ζωή, αλλά θα τον ήθελες όπως ήταν, λαfμαργο καΙ απαιτητικό, όπως τον εfχες αγαπήσεΙ, io10 καΙ απαράλ­ λαχτο. ΚαταλαβαfνεΙς; » «Εfχα προσευχηθεf τότε» , εfπε ο Μόρλεϊ. «Αλλά μάταΙα. Ο Πνευματουργός θα μπορούσε να εfχε κυλήσεΙ το χρόνο προς τα πfσω καΙ να τον ξαναζωντανέψεΙ» . «ΘέλεΙς καΙ τώρα ν α ξαναζωντανέψεΙ; » «ΝαΙ», απάντησε τραχΙά ο Μόρλεϊ. «Θα ζητήσεΙς ψυχΙατρΙκή βοήθεΙα; » «ΌΧΙ » . « Σε ευλογώ», εfπε ο ΠερΙπατών-επf-της-Γης καΙ έκανε μΙα αργή καΙ επfσημη κfνηση με το δεξf του χέρΙ. Ο Σεθ Μόρλεϊ έσκυψε το κεφάλΙ , πfεσε το δεξf χέρΙ στα μάτΙα του . . . καΙ συνεΙδητοποfησε ότΙ έκλαΙγε. Ακόμα καΙ τώρα, σκέφτηκε. Αυτός ο απαfσΙος γέρο-γάτος . . . Θα έπρεπε να τον εfχα ξεχάσεΙ εδώ καΙ :χρόνΙα. Ε fναΙ δύσκολο να ξεχά­ σεΙς τέτοΙα πράγματα, αναλογfστηκε. Τfποτα δεν χάνεταΙ μέσα στο μυαλό, μένεΙ θαμμένο μέχρΙ να συμβεί κάτΙ σαν κΙ αυτό. « Σε ευχαρΙστώ» , εfπε όταν τέλεΙωσε η ευλογία. «Θα τον δεΙς ξανά», εfπε ο ΠερΙπατών. «'Οταν θα καθfσεΙς μαζf μας στον ΠαράδεΙσο» . «ΕfσαΙ βέβαΙος;» «ΝαΙ » . «ΑκρΙβώς όπως ήταν ; » «ΝαΙ » . « Θ α με θυμάταΙ; » « ΚαΙ τώρα σε θυμάταΙ. ΠερΙμένεΙ. Ποτέ δεν θ α πάψεΙ να περΙμένεΙ » .

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΆΤΟΥ

29

«ΕυχαρΙστώ», εfπε ο Μόρλεϊ. «ΝΙώθω πολύ καλύτερα» . ΚαΙ ο ΠερΙπατών-επf-της-Γης έφυγε. Ο Σεθ Μόρλεϊ μπήκε στο εστιατόρΙο του κΙμπούτζ καΙ έψα­ ξε γΙα τη yυναfκα του. Τη βρήκε να τρώεΙ αρνάκΙ με στα­ φΙοες σε ένα απόμερο τραπέζΙ. ΜόλΙς που του έγνεψε όταν κάθΙσε απέναντί' της. «Έχασες το δεfπνο», του εfπε τελΙκά. «Δεν το συνηθfζεΙς» . «Τον είδα», εfπε ο Μόρλεϊ. ') . 'Εκανε μια α­ όριστη χειρονομία προς τον ορίζοντα. Του χαμογέλασε φι­ λικά και έτεινε το χέρι της. «Με λένε Μπέτι Τζο Μπερμ. Γλωσσολόγος. Ε σείς είστε ή ο κ. Τόλτ σιφ ή ο κ. Μόρλεϊ. Όλοι οι άλλοι είναι ήδη εδώ)) . «Ε1μαι ο Τόλτσιφ)) , απάντησε. «Θα σας συστήσω τους υπόλοιπους. Ο ηλικιωμένος κύριος ε{ναι ο Μπερτ Κόσλερ, ο επιστάτης μας)) . «Χα1ρω πολύ κ. Κόσλερ)) . Χειραψία. «Μάγκι Ουόλς, η θεολόγος μας)) . «Χα1ρω πολύ κυρία Ουόλς». Χειραψία. Όμορφη κοπέλα. «Χα{ρω ομοίως κ. Τόλτ σιφ» . «lγκνάτζ Θαγκ, θερμοπλαστικά)) . «Γεια χαρά». Υπερβολικά aρρενωπή χειραψ1α. Ο κ . Θα­ γκ δεν του άρεσε. «Δρ. Μι'λτον Μπαμπλ, ο γιατρός της αποικ{ας». «Χα1ρω πολύ δρ. Μπαμπλ)> . Χειραψία. Ο κοντόχοντρος Μπαμπλ φορούσε πολύχρωμο κοντομάνικο πουκάμισο. Το πρόσωπό του είχε μια ανήθικη έκφραση που ήταν δύσκολο να ερμηνεύσει. «Τόνι Ντάνκελβελτ , φωτογράφος και εδαφολόγος» . «Χα1ρω πολύ». Χειραψία. «Ο κύριος από ' δω ε{ναι ο Ουέιντ Φρέιζερ, ο ψυχολόγος μας)) . Μια μεγάλη ψεύτικη χειραψία με το υγρό, βρώμικο χέρι του Φρέιζερ. «Γκλεν Μπέλσνορ, ηλεκτρονικός, ειδικός στους υπολο­ γιστές>> . «Χα1ρω πολύ». Στεγνό, ροζιασμένο, επιδέξιο χέρι. Μια ψηλή, ηλικιωμένη γυναίκα πλησ{ασε, στηριγμένη σ ' ένα μπαστούνι. Το πρόσωπό τ ης ήταν ευγενικό, ωχρό και λεπτό. «Κύριε Τόλτσιφ)), είπε, τείνοντας ένα αδύνατο, aσθενικό χέρι στον Μπεν. «Είμαι η Ρομπέρτα Ρόκινχαμ, η κοινωνιολόγος. Χαίρομαι που σας yνωρ1ζω. Αναρωτιόμα­ σταν όλοι για σας» . «Ε1στε Η Ρομπέρτα Ρόκινχαμ;)) Ένιωσε συγκινημένος από τη yνωριμ1α. Για κάποιο λόγο είχε την εντύπωση ότ ι η ηλικιωμένη κυρία είχε πεθάνει χρόνια πριν. Μπερδεύ­ τηκε.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΆΤΟΥ

33

«ΚαΙ αυτή είναΙ η γραμματέας μας, η ΣούζΙ Νταμπ)), «Χαίρω πολύ κυρία . . . )) σταμάτησε. ' «Σμαρτ )) είπε η κοπέλα. Μεγάλο στήθος καΙ υπέροχο σώ­ ' μα. «Σούζαν Σμαρτ. Το βρίσκουν αστείο να με αποκαλούν ΣούζΙ Νταμπ 2 )), ΠρότεΙνε το χέρΙ της καΙ χαΙρετήθηκαν. «Θέλετε να ρίξετε μΙα ματΙά γύρω;)) ρώτησε η ΜπέτΙ Τζο Μπερμ. «Θα ήθελα να μάθω το σκοπό της απΟΙκίας. Δεν μου τον είπαν >), «ΚύρΙε ΤόλτσΙφ)) ' είπε η δΙάσημη ηλΙκΙωμένη κοΙνωνΙο­ λόγος, «ούτε σε εμάς τον είπαν)), Γέλασε. «Ρωτάμε τον κα­ θένα που φθάνεΙ εδώ κω κανείς δεν ξέρεΙ. Ο κ. Μόρλεϊ, που θα είναΙ ο τελευταίος, ούτε αυτός θα ξέρεΙ καΙ, τότε, τΙ θα κάνουμε; )) «Δεν υπάρχεΙ πρόβλημω) , είπε ο ηλεκτρονΙκός. «'Εχουν βάλεΙ ένα δορυφόρο σε τροχΙά. ΠερΙστρέφεταΙ πέντε φορές την ημέρα καΙ το βράδυ μπορείς να τον δεΙς. Όταν φτάσεΙ καΙ ο τελευταίος -ο Μόρλεϊ- έχουμε εντολή να ενεργοπΟΙή­ σουμε τη μαγνητοταΙνία πάνω στο δορυφόρο καΙ από εκεί να ακούσουμε τΙς οδηγίες μας καθώς καΙ υς εξηγήσεΙς γΙα το τΙ θα κάνουμε, γΙατί είμαστε εδώ καΙ τΙς λΟΙπές μαλακί­ ες. Όλα όσα θέλουμε να μάθουμε εκτός από τ ο " Πώς θα κάνουμε το ψυγείο να δουλέψεΙ καΙ να μη ζεσταίνονταΙ ΟΙ μπίρες" . ΠΟΙος ξέρεΙ, μπορεί να μας το πουν ΚΙ αυτ ό)) . ΆρχΙσαν ν α κουβενυάζουν γενΙκά. Ο Μπεν παρασύρ­ θηκε στην κουβέντα χωρίς στ ' αλήθεΙα να τ ην καταλα­ βαίνεΙ. «Στον Μπετελγκέζ-4 είχαμε αγγούρΙα καΙ δεν φύ­ τ ρωναν από το φεγγαρόφωτο όπως λένε . . . )) . « Δεν τον έχω δεΙ ποτ6) . « ΚΙ όμως υπάρχεΙ. Κάποτε θα τον δεΙς>), «Έχου­ με yλωσσολόyο, άρα προφανώς υπάρχουν έλλογΟΙ οργανΙ­ σμοί εδώ, αλλά ώς τώρα ΟΙ εξερευνήσεΙς μας ήταν ανεπί­ σημες, όΧΙ επΙστημονΙκές. Αυτό θ ' αλλάξεΙ όταν . .. )) « Τίπο­ τα δεν αλλάζεΙ. Παρ ' όλη τη θεωρία του ΣπεκτόβσκΙ γΙα την είσοδο του Θεού στην Ιστορία καΙ τ ην επανεκκίνηση του Χρόνου)), «Αν θες να μΙλήσεΙς γΙ ' αυτό, μίλα με τη ΜάγκΙ Ουόλς. Δεν μ ' ενδΙαφέρουν τα θεολογΙκά ζητήμα­ τω) . «Αυτό ξαναπές το. ΚύρΙε Τόλ τ σΙφ, έχετ ε ΙνδΙάνΙκη φλέβα; )) «ΕίμαΙ ΙνδΙάνος περίπου κατά το ένα όγδοο. Εν-

34

PHILIP Κ. DICK

νοείτε το όνομά μου 3 ; >> «Αυτά τ α κτίρια έχουν χτιστεί με άθλιο τρόπο. Ε ίναι έτΟΙμα να καταρρεύσουν. Δεν μπορού­ με να τα ζεστάνουμε όταν τα θέλουμε ζεστά. Δεν μπορού­ με να τα δροσίσουμε όταν τα θέλουμε δροσερά. Ξέρεις τ ι νομίζω; Νομίζω ότι αυτό τ ο μέρος χτίστηκε μ ε ημερομη­ νία λήξης. Ό,τι διάολο και να μας θέλουν εδώ, δεν νομίζω ότι θα 'ναι για πολύ. Αλλιώς, αν μείνουμε εδώ περισσότε­ ρο, θα πρέπει να χτίσουμε καινούργιες εγκαταστάσεις, μέ­ χρι την καλωδίωση» . «Κάτι έντομα ζουζουνίζουν τη νύ­ χτα. Δεν θα σ ' αφήσουν να κοιμηθείς την πρώτη μέρα. Λέγοντ ας "μέρα" εννοώ φυσικά εικοσηετράωρο. Με το φως τ ης ημέρας δεν ζουζουνίζουν, μόνο τη νύχτα. Κάθε ανα­ θεματισμένη νύχτα. Θα δεις» . « Άκου, Τόλτσιφ, μη φωνά­ ζεις τη Σούζι "Νταμπ" . Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν εί­ ναι χαζή » . «Είναι και νόστιμη» . «Πρόσεξες τα . . . » . « Τα πρό­ σεξα αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να το συζητάμε» . «ΤΙ α­ κριβώς κάνετε κ. Τόλτσιφ; Ορίστε ; » «Πρέπει να μιλάς δυ­ νατά, βαριακούει λίγο » . «Είπα ότι . . . » «Την τρομάζεις. Μη στέκεσαι τόσο κοντά της» . «Μπορώ να πιω ένα καφέ;» «Ζή­ τα από τη Μάγκι Ουόλς, θα σου φτιάξει». «Αν μπορέσω να κάνω την αναθεματισμένη καφετ ιέρα να σβήνει αυτόμα­ τα. Συνεχίζει να βράζει τον καφέ συνέχεια». «Δεν καταλα­ βαίνω γιατί η καφετ ιέρα μας δεν δουλεύει. Τιι; εfχαν τε­ λειοπΟΙήσει ήδη τον εικοστό αιώνα. Τι άλλο μπορεf να υ­ πάρχει που δεν το ξέρουμε;» «Πάρε παράδειγμα ι11 Οεωρία τ ου Νεύτωνα για τα χρώματ α . Από ιο 1800, κΗ5λαι;, π ι­ στεύαμε ότι τα ξέραμε όλα. Και μετά ήρθε ο Λα ν ι με τΙς θεωρίες του περί έντασης και ύπαρξης δύο φωιειν(;)ν πη­ γών και ανέτρεψε τα πάντα». « Εννοείς ότι υπάρχουν πράγ­ ματα για τις αυτόματες καφετιέρες που δεν ξέρουμε αλλά νομίζουμε ότι τα ξέρουμε ; » « Κάτι τέτοιο)) . Και ούτω καθ ' εξής. Άκουγε αφηρημένα, απαντούσε όταν του μιλούσαν και, ξαφν ικά, ένιωσε κόπωση, απομακρύν θηκε από τ ην ομάδα και κατευθύνθηκε σ ' ένα σύδεντρο από πράσινα, δέντρα με δερμάτινη υφή. Στον Μπεν φάνηκαν όλΟΙ τους σαν πρώτης τάξεως υλικό για τους καναπέδες των ψυχιά­ τρων . Ο αέρας μύριζε άσχημα -ανεπαίσθητα άσχημα- λες και

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΆΤΟΥ

35

κάποΙο εργοστάσΙο επεξεργασίας απορρΙμμάτων ήταν εκεί κοντά. Θα το συνηθίσω σε κάνα-δυο μέρες, σκέφτηκε. ΚάτΙ παράξενο έχουν αυτοί ΟΙ άνθρωπΟΙ, είπε μέσα του. ΤΙ να 'ναΙ άραγε; ΦαίνονταΙ τόσο . . . έψαξε τη λέξη. Υπερβο­ λΙκά ευφυείς. Αυτό είναΙ. ΚάτΙ σαν aυθεντίες, καΙ όλΟΙ πρό­ θυμΟΙ να μΙλήσουν. ΚαΙ, συνεΙδητοποίησε, όλΟΙ είναΙ πολύ νευρΙκοl. Όπως ΚΙ εγώ, είναΙ εδώ χωρίς να ξέρουν το γΙατl. Αλλά αυτή η εξήγηση δεν ήταν ΙκανοποΙητική. Παραηή­ θηκε από την προσπάθεΙα καΙ έστρεψε την προσοχή του στα μεγαλοπρεπή δέντρα από πράσΙνο δέρμα, τον θαμπό από την ομίχλη ουρανό, τα μΙκρά φυτά στα πόδΙα του που έμΟΙαζαν με τσουκνlδες. ΠληκτΙκό μέρος, σκέφτηκε. "ΈνΙωσε απογοήτευση. Δεν ήταν πολύ καλύτερα από το πλοίο. Η μαγεία είχε ήδη χα­ θεl. Όμως η ΜπέτΙ Τζο Μπερμ είχε μΙλήσεΙ γΙα παράξενες μορφές ζωής πέρα από την απΟΙκία. Άρα δεν μπορούσε να βγάλεΙ συμπεράσματα μόνο από αυτή τη μΙκρή περΙοχή όπου βρΙσκόταν. 'Έπρεπε να πάεΙ βαθύτερα, μακρύτερα α­ πό την αποΙκία. ΚαΙ αυτό έκαναν όλοΙ, συνεΙδητοποίησε. Έ τ σΙ ΚΙ αλλΙώς δεν υπήρχε τίποτα καλύτερο να κάνουν. ΤουλάχΙστον μέχρΙ να πάρουν οδηγίες από το δορυφόρο. Ελπίζω ο Μόρλεϊ να φτάσεΙ γρήγορα, ώστε να μπορέ­ σουμε ν ' αρχίσουμε, είπε μέσα του. 'Ενα ζωύφΙΟ περπάτησε πάνω στο δεξί του παπούτσΙ, στα­ μάτησε, καΙ μΙα μΙκροσκοπΙκή κάμερα ξεπρόβαλε από το σώμα του. Ο φακός της κάμερας στράφηκε στο πρόσωπό του. «ΓεΙα>), είπε στο ζωύφΙο. Το ζωύφΙο μάζεψε την κάμερα καΙ απομακρύνθηκε, προ­ φανώς ΙκανοπΟΙημένο. ΑναρωτιέμαΙ τΙ ψάχνεΙ, σκέφτηκε. Σήκωσε το πέλμα του, παίζοντας προς στΙγμή με την Ιδέα να πατήσεΙ το ζωύφΙο, αλλά το μετάνΙωσε. Πήγε στην Μπέ­ τΙ Τζο Μπερμ καΙ της είπε: «Αυτά τα ζωύφΙα ήταν εδώ όταν ήρθατ ε ; )) «ΆρχΙσαν να εμφανίζονταΙ αφότου κτίστηκαν τα κτί­ ρΙα. Νομίζω ότΙ είναΙ μάλλον ακίνδυνα)). «Αλλά δεν είσαΙ σίγουρη)), «ΈτσΙ ΚΙ αλλΙώς δεν μπορούμε να κάνουμε τ ίποτα γΙ '

36

PHILIP Κ. DICK

αυτά. Στην αρχή τα σκοτώναμε, αλλά όπΟΙος καΙ να τα έ­ φτΙαξε, συνέχΙσε να στέλνεΙ κΙ άλλω). «Καλύτερα να τα παρακολουθήσετε καΙ να βρείτε την πηγή τους)) . «'ΌχΙ "να παρακολουθήσετε", κ. Τόλ τσΙφ, "να παρακο­ λουθήσουμε" . Ε ίσαΙ ΚΙ εσύ μέρος αυτής της επΙχείρησης όπως ΚΙ εμείς. ΚαΙ ξέρεΙς όσα ΚΙ εμείς. 'Οταν πάρουμε τΙς οδηγίες μας μπορεί να ανακαλύψουμε ότΙ ΟΙ δΙοργανωτές αυτής της επΙχείρησης θέλουν -ή δεν θέλουν- να ερευνή­ σουμε τΙς Ιθαγενείς μορφές ζωής. Στο μεταξύ, τΙ θα ' λεγες γΙα ένα καφέ; )) «Πόσο καΙρό είστε όλΟΙ εδώ; )) τη ρώτησε ο Μπεν καθώς έπΙναν τον καφέ τους μέσα από γκρίζα πλαστΙκά κύπελλα στο μΙκρο-μπαρ. «Ο ΟυέΙντ Φρέlζερ, ο ψυχολόγος, έφτασε πρώτος. ΠρΙν δύο μήνες περίπου. ΟΙ υπόλοΙπΟΙ ήρθαμε λίγοΙ-λίγοΙ. Ελ­ πίζω ο Μόρλεϊ να έρθεΙ γρήγορα. Πεθαίνουμε από -uνυπο­ μονησία να μάθουμε περί τ ίνος πρόκειταΙ. «ΕίσαΙ σίγουρη ότΙ ο Ουέlντ Φρέlζερ δεν ξέρεΙ;» « Ορίστ ε ; >) Η ΜπέτΙ Τζο Μπερμ ανοΙγόκλεΙσε τα μάτΙα της. «Ήταν ο πρώτος που έφτασε εδώ καΙ σας περίμενε. Εν­ νοώ μας περίμενε. Ίσως πρόκεηαΙ γΙα κάποΙΟ ψυχολογικό πείραμα που ελέγχεταΙ από τον Φρέlζερ, χωρίς να το ξέ­ ρουν ΟΙ υπόλοΙποΙ)). «Δεν είναΙ αυτό που φοβόμαστε)>, είπε η Μπέτι Τζο Μπερ­ μ. «Ο μεγάλος φόβος μας είναΙ μήπως είμαστε εδώ χωρίς κάποΙο σκοπό καΙ μήπως δεν μπορούμε να φύγουμε. ΌλΟΙ ήρθαμε με άκατο. Ή ταν υποχρεωτΙκό. ΜΙα άκατος μπορεί να προσεδαφΙστεί αλλά δεν μπορεί να φύγεΙ. Χωρίς εξωτε­ ρΙκή βοήθεΙα δεν θα μπορέσουμε να φύγουμε ποτέ. Μπορεί να πρόκειταΙ γΙα φυλακή -- το σκεφτήκαμε κΙ αυτό. Μπο­ ρεί όλοΙ κάτι να έχουμε κάνεΙ ή εν πάση περΙπτώσεΙ κά­ πΟΙος νομiζεΊ ότΙ κάτΙ έχουμε κάνεΙ)) . Τον κοίταξε δΙαπερα­ στΙκά με τα ήρεμα, γκρίζα μάτΙα της. «ΈΧεΙς κάνεΙ κάτΙ κ. ΤόλτσΙφ; )) ρώτησε. « Εμμ. . . ξέρεΙς τώρα . . . ))

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΆΤΟΥ

37

«Εννοώ, δεν ε:ίσαΙ εγκληματ:ίας ή κάτΙ τέτΟΙο . . . )) «'ΟχΙ απ ' όσο ξέρω>> . «Φα:ίνεσαΙ συνηθΙσμένος άνθρωπος>) . «ΕυχαρΙστώ )) . «Θέλω να πω, δεν μΟΙάζεΙς με εγκληματ:ίω) . Σηκώθηκε καΙ άνΟΙξε ένα ντουλάπΙ. «ΤΙ θα ' λεγες γΙα λ:ίγο Σ:ίγκραμ VO; " «Μετά χαράς)) ε:ίπε ευχαρΙστημένος. ' Καθώς έπΙναν τον καφέ τους αρωματΙσμένο με καναδέ­ ζΙκο (εΙσαγόμενο) ου:ίσκΙ Σ:ίγκραμ VO, μπήκε ο δρ. Μ:ίλτον Μπαμπλ, τους ε:ίδε καΙ κάθΙσε στο μπαρ . «ΠρόκειταΙ γΙα δεύτερης δΙαλογής πλανήτη)) ε:ίπε στον Μπεν χωρ:ίς εΙσα­ ' γωγή. Το άχαρο, αλογ:ίσω πρόσωπό του έκανε ένα μορφα­ σμό aποστροφής. «Ε:ίν αΙ φανερό ότΙ ε:ίν αΙ δεύτερης δΙαλο­ γής. ΕυχαρΙστώ>) . Πήρε το κύπελλο καφέ από την ΜπέτΙ Τζο καΙ ρούφηξε λ:ίγο, με την ίδΙα έκφραση. «ΤΙ ε:ίναΙ αυ­ τό;>> ρώτησε. Μετά πρόσεξε το μπουκάλΙ του Σ:ίγκραμ VO. «Γαμώτο, χαλάεΙ τον καφέ)) , ε:ίπε θυμωμένος. Άφησε κάτω το κύπελλο με ακόμη μεγαλύτερη αποστροφή. «Νομ:ίζω ότΙ βοηθάεΙ)) , ε:ίπε η ΜπέτΙ Τζο Μπερμ. «ΞέρεΙς, συμβα:ίν εΙ κάτΙ παράξενο με όλους εμάς)) , ε:ίπε ο δρ. Μπαμπλ. «Άκου να δεΙς, Τόλ τσΙφ, ε:ίμαΙ εδώ ένα μήνα ΚΙ ακόμα δεν έχω βρεΙ κανέναν που να μπορώ να μΙλήσω στ ' αλήθεΙα. ΌλΟΙ ε:ίναΙ εντελώς aπορροφημένΟΙ με τον ε­ αυτό τους καΙ δεν δ:ίνουν δεκάρα γΙα τους άλλους. Εσύ ε­ ξαΙρε:ίσαΙ φυσΙκά ΜπέτΙ Τζο)) . «Δεν με προσέβαλες, ε:ίναΙ αλήθεΙα)) , ε:ίπε η ΜπέτΙ Τζο. «Δεν μ ' ενδΙαφέρεΙς Μπαμπλ, ούτε εσύ ούτε οΙ άλλΟΙ. Το μόνο που θέλω ε:ίναΙ να μ ' αφήσουν στην ησυχ:ία μου)) . Γύ­ ρΙσε προς τον Μπεν. «Στην αρχή ε:ίμαστε περ:ίεργΟΙ όταν κάπΟΙος καΙνούργΙος φθάνεΙ . . . όπως συνέβη μ ' εσένα. Ό­ μως έπειτα, αφού τον δούμε καΙ τον ακούσουμε λ:ίγο . . . )) Πήρε το τσΙγάρο της από το τασάκΙ καΙ ρούφηξε σΙωπηλά. «Δεν θέλω να σε προσβάλω κ. ΤόλτσΙφ, όπως λέεΙ καΙ ο Μπαμπλ. Θα σε μάθουμε γρήγορα καΙ θα ε:ίν αΙ το ίδΙο. Μπορώ να το προβλέψω. Θα μΙλήσεΙς μαζ:ί μας λ:ίγο καΙ μετά θα αποτρα­ βηχτε:ίς . . . )) Δ:ίστασε, έκανε μΙα χεΙρονομ:ία σαν να έψαχνε την κατάλληλη λέξη. Σαν η λέξη να ήταν κάπΟΙο τρΙσδΙά­ στατο αντΙκε:ίμενο που μπορούσε να το πΙάσεΙ. « Πάρε πα-

38

PHILIP

Κ.

DICK

ράδεΙyμα τον Μπέλσνορ. Το μόνο που τον ενδΙαφέρεΙ εfναΙ η ψυκτΙκή μονάδα. 'ΕχεΙ μΙα φοβfα ότΙ θα σταματήσεΙ να δουλεύεΙ, καΙ αυτ ό μέσα στον πανΙκό του πΙστεύεΙ ότΙ θα εfναΙ το τέλος μας. Θεωρεf ότΙ η ψυκτΙκή μονάδα μάς προ­ φυλάσσεΙ από το να .. . >> έκανε μΙα κfνηση με το τσΙγάρο της « . . . από το να βράσουμε» . «Όμως εfναΙ άκακος», εfπε ο δρ. Μπαμπλ. «ΌλΟΙ εfμαστε άκακοΙ», απάντησε η ΜπέτΙ Τζο Μπερμ, καΙ γυρfζοντας προς τον Μπεν: «ΞέρεΙς τΙ κάνω κ. ΤόλτσΙφ; Παfρνω χάπΙα. Θα σου δεΙ'ξω» . ΆνΟΙξε την τσάντα της καΙ έβγαλε ένα μπουκαλάκΙ. «Κοfτα», εfπε δfνοντας το μπουκα­ λάκΙ στον Μπεν. «Τα μπλε εfναΙ στελαζfν, το χρησΙμοπΟΙώ ως αντΙεμετΙκό. Αλλά δεν εfναΙ αυτός ο σκοπός του. ΒασΙκά, το στελαζfν εfναΙ ηρεμΙστΙκό σε δόση μΙκρότερη των εfκοσΙ μΙλΙγκράμ την ημέρα. Σε μεγαλύτερες δόσεΙς δρα ως αντΙπα­ ραΙσθησωγόνο. Αλλά ούτε γΙ ' αυτό το παfρνω. Το πρόβλημα τώρα με το στελαζfν εfναΙ ότΙ εfναΙ αγγεΙοδΙασταλτΙκό. Με­ ρΙκές φορές δυσκολεύομαΙ να μεfνω όρθΙα αφού το έχω πά­ ρεΙ. ΝομΙ'ζω ότΙ λέγεταΙ υποστατΙκή υπεραΙμfα» . «ΓΙ ' αυτό παfρνεΙ καΙ αγγεωσuσταληκά» , έκανε βλοσυ­ ρά ο Μπαμπλ. «ΕfναΙ τα μΙκρά άσπρα χάπΙα» , έδεΙξε το μπουκαλάκΙ η ΜπέτΙ Τζο . «Μεταμφεταμfνη. ΟΙ πράσΙνες κάψουλες τώ­ ρα . . . » «ΜΙα μέρα» , εfπε ο Μπαμπλ, «τα χάπΙα σου θα εκκολα­ φθούν καΙ θα βγουν παράξενα πουλΙά από μέσα τους». «ΤΙ παράξενη κουβέντα εfπες πάλΙ>>, απάντησε η ΜπέτΙ Τζο. «Εννοώ ότΙ μΟΙάζουν με χρωματΙστά αυγά πουλΙών» . «ΝαΙ, έχεΙς δfκω. Αλλά εfπες κάτΙ παράξενο, όπως καΙ να ' χεΙ » . ΆνοΙξε το καπάκΙ καΙ άδεΙασε δΙάφορα χάπΙα στην παλάμη της. «Αυτό το κόκκΙνο, εfναΙ φυσΙκά πενταμπαρ­ μπηάλ, γΙα τον ύπνο. Το κfτρΙνο εfναΙ νορπραμfν το οποfο αντΙσταθμfζεΙ την καταστολή του Κ.Ν.Σ. 4 που προκαλεf το μελαρfλ. Αυτό το πορτοκαλf τετράγωνο τώρα, εfναΙ καΙ­ νούργΙΟ. ΈχεΙ πέντε στρώματα που απελευθερώνονταΙ στα­ δΙακά. Ε fναΙ πολύ αποτελεσματ Ικό τονωτΙκό του Κ.Ν . Σ . . Έπειτα τ ο . . . »

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΆΤΟΥ

39

« Πα:ίρνει κατασταλτικό του κεντρικού νευρικού συστήματος και μετά τονωτικό του Κ.Ν.Σ.)) διέκοψε ο Μπαμπλ. ' «Δεν αναιρε:ί το ένα το άλλο ; )) ρώτησε ο Μπεν. «Θα μπορούσες να το πεις)) απάντησε ο Μπαμπλ. ' «'Ομως δεν γ:ίνεται έτσι)) ε:ίπε η Μπέτι Τζο. «Εννοώ ότι ' εγώ η ίδια μπορώ να καταλάβω τη διαφορά. Ξέρω ότι με βοηθούν)) . «Διαβάζει ολόκληρη βιβλιογραφ:ία γι ' αυτά)) ε:ίπε ο Μπα­ ' μπλ. «Έχει φέρει μαζ:ί της το ΙατpΊκό Βοήθημα, που απαριθ­ με:ί όλες τις παρενέργειες, αντενδει'ξεις, δοσολοy:ία, ενδείξεις και ούτω καθ ' εξής. Ξέρει για τα χάπια όσα κι εγώ. Εδώ που τα λέμε, ξέρει όσα και ο κατασκευαστής τους. Αν της δει'ξεις ένα χάπι, οποιοδήποτε χάπι, θα σου πει τι είναι, τι κάνει, τι >) Ρεύτηκε, ανασηκώθηκε στην καρέκλα του, γέλασε και ε:ίπε: «Θυμάμαι ένα χάπι που, αν υπερέβαινες τη δόση, ε:ίχε παρενέργειες 011ασμούς, κώμα και θάνατο. Και από κάτω η βιβλιογραφ:ία έλεγε, Μποpεί να πpοκαλέσεΊ εθΊσμό. Πάντα μου φαινόταν οξύμωρο)) . Ξαναγέλασε και σκάλισε τη μύτη του με ένα σκούρο, τριχωτό δάχτυλο. «Ε:ίναι ένας παράξενος κό­ σμος)) , μουρμούρισε. «Πολύ παράξενος)) . Ο Μπεν ήπιε λ:ίγο ακόμα Σ:ίγκραμ VO. Ένιωσε και πάλι τη γνώριμη α:ίσθηση εσωτερικής ζεστασιάς. Συνειδητοπο:ί­ ησε ότ ι ε:ίχε αρχ:ίσει να αγνοε:ί τον δρα Μπαμπλ και την Μπέτι Τζο. Βυθ:ίστηκε στΙς σκέψεις του, στην ύπαρξή του, και ήταν μια όμορφη α:ίσθηση. Ο Τόνι Ν τάνκεβελ τ, ο φωτογράφος και εδαφολόγος, ξε­ πρόβαλε το κεφάλΙ του από την πόρτα. «Έρχεται ΚΙ άλλη άκατος)) , ε:ίπε. «ΠρέπεΙ να ε:ίναι ο Μόρλεϊ)) . Έκλεισε με θό­ ρυβο την πόρτα κι εξαφαν:ίστηκε. Η Μπέτι Τζο σηκώθηκε. «Καλύτερα να πηγα:ίν ουμε. Ε­ πιτέλους, ε:ίμαστε όλοι εδώ)) . Ο δρ. Μπαμπλ σηκώθηκε επ:ί­ σης. «Έλα Μπαμπλ)), ε:ίπε βαδ:ίζοντας προς την πόρτα. «ΚΙ εσύ κύριε Ινδιάνε-Τόλτσιφ-Κατά-Ένα-Όγδοο)) . Ο Μπεν τέλειωσε τον καφέ με το ου:ίσκι και σηκώθηκε ζαλισμένος. Μια στΙγμή αργότερα τους ακολουθούσε έξω, στο φως της ημέρας. . . .

4 Ο Σεθ Μόρλεϊ ένιωσε ανατριχίλα την ώρα που έσβηνε τους ανασχετικούς πυραύλους. Έλυσε τη ζώνη του καθίσματος κι έγνεψε στη Μαfρη να κάνει το :ίδιο. «Ξέρω τι πρέπει να κάνω)) είπε αυτή, «Μη μου φέρεσαι ' σαν σε παιδί)) . «Ε fσαι τ σαντισμένη μαζf μου, παρ ' όλο που μας έφερα τέλεια ώς εδώ)) . «Εfχες βάλει τον αυτόματο πιλότο και ακολούθησες την ακτfνα πλοήγησης)) του απάντησε κακοδιάθετη. «Αλλά έ­ ' χεις δfκ10, πρέπει να εfμαι ευγνώμων)) . Ο τόνος της φωνής της δεν έδειχνε ευγνωμοσύνη. Δεν τον ένΟΙαζε. Ε fχε άλλα πράγματα στο μυαλό του. ΆνΟΙξε την μπουκαπόρτα με το χέρι. Σκιάζοντας τα μά­ τ ια του από το πράσινο ηλιόφως που χύθηκε μέσα, είδε ένα άγονο τοπfο με ασθενικά δέντρα κι ακόμα πιο aσθενικό χορ­ τάρι. Στ ' αριστερά του, ένα συνονθύλευμα από ασήμαντα κτfρια ξεπρόβαλε ακανόνιστα. Η αποικfα. Μια ομάδα ανθρώπων πλησίαζε την άκατο. Μερικοf χαι­ ρετούσαν και τους το ανταπέδωσε. «Γεια σας)) , εfπε πηδώ­ ντας στο έδαφος. Γύρισε και πήγε να βοηθήσει τη Μαfρη να κατέβει, αλλά εκεfνη αγνόησε το χέρι του και κατέβηκε μόνη της. «Γεια>), τους υποδέχτηκε μια ασχημούλα, μελαχρινή κο­ πέλα. «Χαfρομαι που σας γνωρfζω. Θα σας συστήσω>> . 'Ε­ δειξε έναν γεροδεμένο νεαρό δfπλα της. «lγκνάτζ Θαγκ)) . «Χαfρω πολύ)) . Ο Μόρλεϊ του έσφιξε το χέρι. «Εfμαι ο Σεθ Μόρλεϊ κι από ' δω η σύζυγός μου Μαfρη» . «Είμαι η Μπέτ ι Τζο Μπερμ» , εfπε η ασχημούλα μελαχρινή. «ΚΙ αυτός ο κύριος . . . )) τον έστρεψε προς έναν ηλικιωμένο σκυφτό άνδρα, « . . . είναι ο Μπερτ Κόσλερ, ο επιστάτης μας)). «Χαfρω πολύ κ. Κόσλερ)) . Ρωμαλέα χεφαψfα.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΆΤΟΥ

41

«Χαίρω ομοίως κ. Μόρλεϊ. Κυρfα Μόρλεϊ, ελπίζω να σας αρέσει εδώ » . «Ο φωτογράφος και εδαφολόγος μας, Τόνι Ντάνκεβελτ>). Η Μπέτι Τζο Μπερμ έδειξε ένα νεαρό στα δεκαεννιά με με­ γάλη μύτη, που κοίταξε σκυθρωπά αλλά δεν έδωσε το χέρι του. «Γεια σου», του εfπε ο Σεθ Μόρλεϊ. « .. . γεια . . . >> , το αγόρι χαμήλωσε τα μάτια. «Μάγκι Ουόλς, η ειδική μας στη θεολογία» . «Χαίρω πολύ κυρfα Ουόλς» . Ρωμαλέα χειραψfα. Πραγ­ ματικά όμορφη γυναίκα, σκέφτηκε ο Μόρλεϊ. Ακολούθησε ακόμα μια ελκυστική γυναίκα που φορούσε εφαρμοστό που­ λόβερ πάνω από το σφιχτό σουτιέν της. « Σε ποιο τομέα ερ­ γάζεσαι; » τη ρώτησε καθώς έσφιyyαν τα χέρια. «Υπάλληλος γραφείου και δακτυλογράφος. Με λένε Σούζαν » . «Το επώνυμό σου; )) « Σμαρ τ » « Ωραίο όνομα» . «Δεν νομίζω. Μ ε φωνάζουν Σούζι Νταμπ και δεν είναι και πολύ αστείο» . «Δεν το βρίσκω καθόλου αστείο», επαύξησε ο Σεθ Μόρ­ λεϊ. Η γυναίκα του τον σκούντησε δυνατά στα πλευρά και, όντας εκπαιδευμένος, έκοψε αμέσως την κουβέντα με τη Σούζαν Σμαρτ και στράφηκε σ ' ένα αδύνατο υποκείμενο με ποντικfσια μάτια που του έτεινε ένα χέρι σαν σφήνα. 'Έ­ νιωσε μια αθέλητη άρνηση μέσα του. 'Ηταν ένα χέρι που δεν ήθελε να σφι'ξει, ένα άτομο που δεν ήθελε να γνωρίσει. «Ουέιντ Φρέιζερ» , είπε ο ποντικομάτης. « Ε fμαι ο ψυχο­ λόγος του καταυλισμού. Και για να μην το ξεχάσω, έχω κάνει εισαγωγικό τεστ Τ .Α. Τ5 . σε όλους εδώ. Θα ήθελα να κάνω και σ ' εσάς τους δύο, μάλλον αργότερα σήμερα» . > . «Δεν περfμενα πως θ α τα κατάφερνε», εfπε ο Μπαμπλ καθώς ξεκΙνούσε. ΑΙσθανόταν πολύ καλά, αν καΙ δεν ήξερε ακρΙβώς το γΙατf. ' Ισως εfχε να κάνεΙ με τον Μόρλεϊ καΙ τη γεμάτη δέος δΙήγηση γΙα τη συνάντησή του με τον ΠερΙ­ πατώντα. Η οποfα τώρα πΙα, αφού εfχε εξεταστεf ενδελεχώς από κάποΙΟν με ώρΙμη, κρΙ ηκή σκέψη, δεν φαΙνόταν να εμπνέεΙ καΙ τόσο δέος. ΟΙ πέντε τους μπήκαν στην αfθουσα συσκέψεων καΙ κά­ θΙσαν με τους άλλους. Από τα μεγάφωνα του αναμεταδότη ακούγονταν παράσΙτα, ανάμΙκτα με ήχους από φωνές. Ο θόρυβος ενοχλούσε τον Μπαμπλ, αλλά δεν εfπε τ fποτα . Α­ ντfθετα, πήρε την επfσημη έκφραση προσοχής που εfχε α­ παηήσεΙ ο τεχνΙκός. «Αυτό που ακούμε τώρα εfναΙ τυχαfος θόρυβος», φώνα-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΆΤΟΥ

53

ξε πάνω από τ η φασαρfα ο Μπέλσνορ. « Η ταΙνfα δεν έχεΙ ξεκΙνήσεΙ ακόμα. ΠρέπεΙ να δώσω στο δορυφόρο το κατάλ­ ληλο σήμα» . « Ξεκfνα την ταΙνfα» , εfπε ο ΦρέΙζερ. «ΝαΙ, Γκλεν, ξεκfνα» , φώναξαν όλΟΙ μαζf. « ΕντάξεΙ» , εfπε ο Μπέλσνορ. Πάτησε δΙάφορα κουμπΙά στον πfνακα. ΦωτάκΙα αναβόσβησαν καθώς ΟΙ σερβομηχα­ νΙσμοf στο δορυφόρο μπήκαν σε λεΙ τουργfα. ΜΙα φωνή ακούστηκε από τα μεγάφωνα. «Ο στρατηγός Τρέτον από την Ιντερπλάν Ουέστ χαΙρετ fζεΙ την απΟΙκfα Ντέλμακ-0 » . «Αυτό εfναΙ» , έκανε ο Μπέλσνορ, «η ταΙνfα» . «Βούλωσ ' το Μπέλσνορ, ακούμε» . «Η στρατολόγηση έχεΙ τελεΙώσεΙ» , εfπε ο στρατηγός Τρέ­ τον από την Ιντερπλάν Ουέστ. « Στην Ιντερπλάν Ουέστ εf­ χαμε υπολογfσεΙ ότΙ θα τελεfωνε μέχρΙ τΙς δεκατέσσερΙς Σε­ πτεμβρfου, ημερομηνfα Τέρρα. Πρώτα, θέλω να σας εξηγή­ σω γΙατf δημΙουργήθηκε η απΟΙκfα Ντέλμακ-0, από πΟΙον, καΙ γΙα πΟΙο σκοπό. ΒασΙκά. . . » Η φωνή σταμάτησε απότομα. «Γoυlllllllllllli» , έκαναν τα μεγάφωνα. «Ουyκχχχχχχχχ:. Ακχχχχχχχχ: » » . Ο Μπέλσνορ κοfταξε το δέκτη με βουβή απόγνωση. «Ουμμμμμμμμμ» , εfπαν τα μεγάφωνα. Τα πα­ ράσπα μεΙώνονταν καθώς ο Μπέλσνορ έπαΙζε με τους δΙακό­ πτες καΙ μετά. . . σΙωπή. Ο Ιγκνάτζ Θαγκ κάγχασε. « ΤΙ συμβαfνεΙ Γκλεν ; » ρώτησε ο ΤόνΙ Ντάνκεβελτ . Ο Μπέλσνορ άρχΙσε να μΙλά βαρΙά: «Υπάρχουν μόνο δύο κεφαλές σ' αυτούς τους αναμεταδότες. Μfα γΙα σβήσΙ­ μο καΙ μfα γΙα αναπαραγωγή καΙ εγγραφή. Η δεύτερη ξαφ­ νΙκά γύρΙσε από αναπαραγωγή σε εγγραφή. Η ταΙνfα θα σβήνεταΙ μέχρΙ να φτάσεΙ στο τέλος τ ης. Δεν μπορώ να τη σταματήσω » . «Μα αν σβηστεf, θ α σβηστεf γΙα πάντα, ό , η καΙ ν α κά­ νεΙς» . Ε fπε ο ΟυέΙντ ΦρέΙζερ. «ΑκρΙβώς. ΣβήνεταΙ καΙ δεν γράφεΙ τ fποτα. Δεν μπορώ να τη yυρfσω σε αναπαραγωγή. Κοηάξτε» . Αναβόσβησε με­ ρΙκούς δΙακόπτες. «Τfποτα. Η κεφαλή έχεΙ μπλοκάρεΙ » . ' Ε­ κλεΙσε ένα ρελέ, βλαστήμησε, έβγαλε τ α γυαλΙά του καΙ

54

PHILIP Κ . DICK

σκούπΙσε το μέτωπό του. «ΧρΙστέ μου» , είπε, «ΠάεΙ, χάθη­ κε » . Τ α μεγάφωνα έτρΙξαν λfyo ακόμα καΙ μετά σώπασαν. Κα­ νείς δεν μΙλούσε. Δεν είχαν τίποτα να πουν.

5 «Θα μπορούσαμε να στείλουμε μήνυμα μέσω του δΙκτύ­ ου στην Τέρρα καΙ να ενημερώσουμε τον στρατηγό Τρέτον στην Ιντερπλάν Ουέστ γΙα ό,τι συνέβη , να πούμε όη δεν μπορέσαμε να πάρουμε οδηγίες. Υπό αυτές ης συνθήκες, θα στείλουν ένα πύραυλο επΙκΟΙνωνίας που θα περιέχει και­ νούργΙα ταΙνία καΙ θα μπορέσουμε να την ακούσουμε από εδώ » . «Πόσο καΙρό θα πάρεΙ; » ρώτησε η Σο ιiζΙ Σμαρτ. «Δεν έχω δοκ ιμάσεΙ να συνδεθώ μ ε το δίκτυο από εδώ» , απάντησε ο Γκλεν Μπέλσνορ. «Δεν ξέρω. Θα δούμε. Μπο­ ρεί να γίνεΙ αμέσως. Ούτως ή άλλως δεν θα πάρεΙ πάνω από δυο-τρεΙς μέρες. Το μόνο πρόβλημα. . . » 'ΈτρΙψε το αξύρΙστο πηγούνΙ του. «Μπορεί να τίθε tαΙ ζήτ ημα ασφάλειας. Μπο­ ρεί ο Τρέτον να μη θέλεΙ το αίτημα να μεταδοθεί από το δίκτυο καΙ να το ακούσεΙ ο καθένας. Μπορεί σ ' αυτή την περίπτωση να αγνοήσεΙ το αίτημά μας» . «Αν κάνουν κάη τέτΟΙο» , παρενέβη ο Μπαμπλ, «πρέπεΙ να τα μαζέψουμε καΙ να φύγουμε. Αμέσως» . «Πώς ν α φύγουμε; » ρώτησε σαρκαστΙκά ο Ιγκνάτζ Θαγκ. ΟΙ άκατω, σκέφτηκε ο Σεθ Μόρλεϊ. Δεν έχουμε άλλα σκά­ φη εδώ εκτός από άχρηστες ακάτους χωρίς καύσΙμα. Ακό­ μα ΚΙ αν μπορούσαμ ε να μαζέψουμε καύσΙμα για να γεμί­ σουμε μία, δεν δΙαθέτουν σύστημα πλοήγησης γΙα να χα­ ράξουμε πορεία. Θα πρέπεΙ να χρησιμ οπΟΙήσουμε τον Ντέλ­ μακ-0 σαν μΙα από ης δύο συντεταγμένες, καΙ ο Ντέλμακ0 δεν περΙλαμβάνεταΙ στους χάρτες της Ιντερπλάν Ουέστ . Αυτός είναι άραγε ο λόγος που επέμεΙναν να έρθουμε με ακάτους; ΠεΙραματίζονταΙ μαζί μας, σκέφτηκε αναστατωμένος. Πε­ ρί αυτού πρόκεΙταΙ: ένα πείραμα. Μπορεί να μην υπήρξαν ποτέ οδηγίες στην ταινία. Μπορεί όλα να ήταν προσχεδΙα­ σμένα.

56

PHILIP Κ. DICK

«Κάνε μια δοκιμή για να συνδεθείς με το δίκτυο», είπε ο Τόλτσιφ. «Μπορεί να τους πιάσεις τώρα» . « ΓΙατί όχι;» είπε ο Μπέλσνορ. Ρύθμισε κάπΟΙα κουμπιά, φόρεσε τα ακουστικά, άνΟΙξε κι έκλεισε κυκλώματα. Οι υ­ πόλΟΙπΟΙ παρακολουθούσαν σιωπηλοί. Λες και ΟΙ ζωές μας εξαρτώνται απ ' αυτό, σκέφτηκε ο Μόρλεϊ. Και ίσως εξαρτώ­ νται. «Τίποτα; » ρώτησε τελικά η Μπέη Τζο Μπερμ. «Τίποτα, θα το γυρίσω στο βίντεο » . Άναψε τη μικρή ο­ θόνη. Γραμμές, χιόνια. « Σ' αυτή τη συχνότητα λεπουργεί το δίκτυο. Θα έπρεπε να τους πιάνουμε» . «Αλλά δεν τους πιάνουμε» , είπε ο Μπαμπλ. «'Όχι» . Ο Μπέλσνορ συνέχιζε να γυρίζει διακόπτες. «Δεν είναι όπως παλιά, που μπορούσες να παίξεις μ ' ένα μετα­ βλητό πυκνωτή μέχρι να πιάσε ι ς σήμα. Αυτό είναι πιο πε­ ρίπλοκο». Ξαφνικά έκλεισε τον κεντρικό διακόπτη. Η οθό­ νη μαύρισε και τα παράσπα σταμάτησαν. «ΤΙ συμβαίνει;» ρώτησε ο Μόρλεϊ. « Δεν είμαστε στον αέρα» , απάντησε ο Μπέλσνορ. «ΤΙ; » απορημένες φωνές απ' όλους. «Δεν μεταδίδουμε. Δεν μπορώ να τους πιάσω, κι αν δεν είμαστε στον αέρα, σίγουρα δεν μπορούν να μας πιάσουν κι αυτοί» . Έγειρε πίσω κι έκανε ένα μορφασμό. «Είναι συ­ νωμοσία, μια αναθεματισμένη συνωμοσία » . « Κυριολεκτείς; » ρώτησε ο ΟυέΙντ Φρέlζερ. «Εννοείς ότι έγινε σκόπιμα; » « Δεν έφτιαξα εγώ τον αναμεταδότη » , εfπε ο Γκλεν Μπέλ­ σνορ. « Τον τελευταfο μήνα, από τότε που ήρθα, για την ακρίβεια, κάνω δοκιμές. Έπιασα αρκετές εκπομπές από χει­ ριστές σ ' αυτό το ηλιακό σύστημα και μπόρεσα να εκπέμ­ ψω κι εγώ. Όλα φαίνονταν να λε1 τουργούν ομαλά. Και τώ­ ρα αυτό . . . » Κοίταξε τα μηχανήματα σκεπτικός. « ΩΧ» , έκα­ νε και κούνησε το κεφάλι του. «Ναι, τώρα καταλαβαίνω τΙ συνέβη » . «Εfνα1 κάτι κακό; » ρώτησε ο Μπεν Τόλτσιφ. «'Όταν ο δορυφόρος πήρε το σήμα ενεργοποίησης της ται­ νίας, έστειλε ένα άλλο σήμα πfσω. Σ ' εμάς. Το σήμα αυτό έσβησε τα πάντα ακυρώνοντας τις εντολές μου. Δεν λαμβά-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΆΤΟΥ

57

νουμε καΙ δεν εκπέμπουμε, ό,τΙ εντολή καΙ να δώσω σ ' αυ­ τό το ρημάδΙ. Ε fμαστε εκτός δΙκτύου, καΙ μάλλον χρεΙάζε­ ταΙ ένα δεύτερο σήμα από το δορυφόρο γΙα να δουλέψεΙ ο αναμεταδότης μας». Κούνησε το κεφάλΙ του με θαυμασμό. « Εκπέμψαμε τΙς οδηγfες μας προς το δορυφόρο· Εκεfνος α­ πάντησε με άλλη οδηγfα. Σαν το σκάκΙ: κfνηση καΙ απά­ ντηση. ΚαΙ το ξεκfνησα εγώ. Σαν πεΙραματόζωο σε κλουβf που προσπαθεf να βρεΙ το μοχλό που δfνεΙ τροφή ΚΙ όΧΙ αυτόν που του κάνεΙ ηλεκτροσόκ» . Η φωνή του εfχε μΙα πΙκρή, ηττημένη χροΙά. «Αποσυναρμολόγησε τον αναμεταδότη» , εfπε ο Σεθ Μόρ­ λεϊ. «'ΈτσΙ θα ακυρώσεΙς την ακύρωση» . «Χωρfς αμφΙβολfα θ α έχεΙ μηχανΙσμό aυτοκαταστροφής. Ή έχεΙ ήδη καταστρέψεΙ ζωτΙκά κυκλώματα ή θα τα κατα­ στρέψεΙ αν τον σκαλfσω. Δεν έχω ανταλλακτΙκά. Αν κατα­ στρέψεΙ κυκλώματα δεν θα μπορέσω να τα επΙσκευάσω» . «Η ακτfνα πλοήγησης» , εfπε ο Μόρλεϊ. «Αυτή που ακο­ λούθησα γΙα να φτάσω εδώ. Μπορεfς να τη χρησΙμοποιή­ σεΙς γΙα να στείλεΙς μήνυμα» . «ΟΙ ακτfνες πλοήγησης λεηουργούν μέχρΙ ογδόντα ή ενενήντα ΧΙλΙάδες μfλΙα από την επΙφάνεΙα του πλανήτη. Μετά εξασθενούν. Σ' αυτή την απόσταση δεν την έπΙασες; » «Περfπου» , παραδέχτηκε ο Μόρλεϊ. « Ε fμαστε τελείως απομονωμένοΙ » , είπε ο Μπέλσνορ. « ΚαΙ συνέβη μέσα σε λfγα λεπτά» . «Αυτό που πρέπεΙ να κάνουμε » , εfπε η Μάγκι Ουόλς, « εfναΙ να ετοιμάσουμε μΙα συλλογΙκή προσευχή. Μπορού­ με να τη μεταδώσουμε μόνο από την επfφυσή μας, αν εfναΙ σύντομη » . «Μπορώ ν α βοηθήσω ν α την κάνουμε σύντομη» , εfπε η Μπέη Τζο Μπερμ. «ΕfμαΙ εΙδΙκευμένη γλωσσολόγος» . « Σαν τελευταfα λύση . . . » εfπε ο Μπέλσνορ. «ΌΧΙ σαν τελευταfα λύση», απάντησε η ΜάγκΙ Ουόλς. « Σαν μΙα αποτελεσμαηκή, αποδεδεΙγμένη μέθοδος γΙα να ζητήσουμε βοήθεΙα. Ο κ. ΤόλτσΙφ, γΙα παράδεΙγμα, εfναΙ εδώ εξ αιτfας μΙας προσευχής» . «Που μεταδόθηκε από το δfκτυο » , επΙσήμανε ο Μπέλ­ σνορ. « Δεν μπορούμε να συνδεθούμε με το δίκτυο » .

58

PHILIP Κ. DICK

«Δεν πιστεύεις στην προσευχή; » ρώτησε με κακεντρέ­ χεια ο Ουέιντ Φρέιζερ; « Δεν πιστεύω στην προσευχή που δεν ενισχύεταΙ ηλε­ κτρονικά. Ακόμα και ο Σπεκτόβσκ1 το παραδεχόταν: για να είναΙ μια προσευχή αποτελεσματική πρέπει να μεταδοθεί ηλεκτρονικά από το δίκτυο των θεϊκών κόσμων ώστε να φτάσει σε όλες τις ΥποστάσεΙς» . «Προτείνω» , είπε ο Μόρλεϊ, «να μεταδώσουμε τη συλλο­ γική προσευχή όσο μακρύτερα μπορούμε μέσω της ακτ ί­ νας πλοήγησης. Αν μπορέσουμε να τη στείλουμε ογδόντα ή ενενήντα χιλιάδες μίλια μακριά, θα είναΙ εύκολο για τη Θεότητα να τη λάβει. Η βαρύτητα είναι αντιστρόφως ανά­ λογη με τη δύναμη τ ης προσευχής, που σημαίνει ότι αν καταφέρεις να στείλεις την προσευχή αρκετά μακριά από το πλανη ηκό σώμα -και ενενήντα χιλιάδες μι'λια είναι αρ­ κετά μακριά- μαθηματικά υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να τη λάβουν 01 Υποστάσεις. Ο Σπεκτόβσκ1 το αναφέρει αυτό, δεν θυμάμαι πού, νομίζω στα παραρτήματα. «Είναι ενάντια στους νόμους της Τέρρα να αμφιβάλλεις για τη δύναμη της προσευχής», είπε ο ΟυέΙντ Φρέιζερ. «Πρό­ κειται για παραβίαση του αστικού κώδικα σε όλες ης κτή­ σεις της Ιντερπλάν Ουέστ » « Και συ θα το καρφώσεΙς» , είπε ο Ιγκνάτζ Θαγκ. « Κανείς δεν αμφιβάλλει για την απο ιελεσματικότητα της προσευχής» , είπε ο Μπεν Τόλτσιφ, κο ι τώντας τον Φρέιζερ εχθρικά. «Απλά διαφωνούμε όσον αφορά τον καλύτερο τρόπο για να τη χρησιμοπΟΙήσουμε» . Σηκώθηκε. «Χρειάζομαι έ­ να ποτό, γεια σας» . 'Έφυγε από το δωμάτιο τρεκλίζοντας λίγο . «Καλή ιδέα», είπε η Σούζι Σμαρτ στον Σεθ Μόρλεϊ. «Νο­ μίζω ότΙ θα του κάνω παρέα» . Σηκώθηκε χαμογελώντας του μηχαν ικά, χωρ ίς συναίσθημα. « Ε ίναι φοβερό όμως. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο στρατηγός Τρέτον επέτρεψε κάτι τέτΟΙο εσκεμμένα. Θα πρέπει να έγινε κάπΟΙο λάθος. Κά­ ΠΟΙα ηλεκτρονική βλάβη για την οποία δεν γνωρίζουν τ ί­ ποτα. Δεν συμφωνείς; >> «Απ ' ό,τΙ έχω ακούσει, ο στρατηγός Τρέτον έχει πολύ καλή φήμη» , είπε ο Μόρλεϊ. Για την ακρίβεια, δεν είχε ξα-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΆΤΟΥ

59

νακούσει ποτέ του τον στρατηγό Τρέτον, αλλά τ ο εfπε για να της ανεβάσει το ηθικό. 'Ολοι χρειάζονταν μια ένεση αι­ σιοδοξfας, κι αν έπρεπε να πιστέψουν ότι ο στρατηγός Τρέ­ τον ήταν αξιόπιστος, τόσο το καλύτερο. Η πfστη στα εγκό­ σμια, όπως και στα θεολογικά θέματα, ήταν απαραfτητη. Κανεfς δεν μπορούσε να ζήσει χωρfς αυτήν. « Σε ποια Υπόσταση της Θεότητας πρέπει να προσευχη­ θούμε; » Ρώτησε ο δρ. Μπαμπλ τη Μάγκι Ουόλς. «Αν θέλουμε οπισθοδρόμηση του χρόνου, πριν, για πα­ ράδειγμα, δεχτούμε αυτή τη μετάθεση, τότε πρέπει να προ­ σευχηθούμε στον Πνευματουργό» , απάντησε εκεfνη. «Αν θέλουμε η Θεότητα να σταθεf αντf για μας, να μας αναπλη­ ρώσει συλλογικά, τότε στον Διαμεσολαβητή. Αν θέλουμε βοήθεια σε ατομικό επfπεδο . . . » « Και στις τρεις» , εfπε ο Μπερτ Κόσλερ με τρεμάμενη φω­ ν ή. «Ας αποφασfσει η Θεότητα ποιο τμήμα του εαυτού της θέλει να χρησιμοποιήσει» . «Μπορεf ν α μ η θέλει ν α χρησιμοποιήσει κανένα» , παρε­ νέβη καυστικά η Σούζι Σμαρτ. « Καλύτερα ν ' αποφασfσου­ με εμεfς. Αυτή δεν εfναι η τέχνη της προσευχής; » «Σfγουρα» , απάντησε η Μάγκι Ουόλς. « Κάποιος πρέπει να τη γράψει» , εfπε ο Ουέιντ Φρέιζερ. «Θα ξεκινήσουμε ως εξής: "Ευχαριστούμε για τη βοήθεια που μας έχεις δώσει στο παρελθόν. Διστάζουμε να σε ενο­ χλήσουμε και πάλι, με τόσες ασχολfες που έχεις, αλλά η κατάσταση έχει ως εξής" » . Σταμάτησε για να σκεφτεf. «Ποια εfναι η κατάστασή μας» , ρώτησε τον Μπέλσνορ. «Θέλουμε μόνο να φτιάξουμε τον αναμεταδότη;» «Όχι μόνο » , διέκοψε ο Μπαμπλ. « Θέλουμε να φύγουμε τελεfως από ' δω, και να μην ξαναδούμε ποτέ τον Ντέλ­ μακ- 0 » . «Αν δουλέψει ο αναμεταδότης» , απάντησε ο Μπέλσνορ, «μπορούμε να το κάνουμε αυτό και μόνοι μας». Δάγκωσε σκεπτικός την άρθρωση του δακτύλου του . «Νομfζω ότι πρέπει να αρκεστούμε σε ανταλλακτικά για τον αναμετα­ δότη και να κάνουμε τα υπόλοιπα μόνοι μας. Όσο λιγότερα ζητήσουμε στην προσευχή, τόσο το καλύτερο. Δεν το λέει και Το Βιβλίο ; » Γύρισε προς την Μάγκι Ουόλς.

60

PHILIP Κ. DICK

« Στη σελίδα 158», απάντησε εκείνη, «Ο ΣπεκτόβσκΙ α­ ναφέρεΙ: 'Ή ουσία της σύντομης ύπαρξής μας είναΙ το πνεύ­ μα. ΚαΙ όσον αφορά την τέχνη της προσευχής, το πνεύμα είναΙ αντιστρόφως ανάλογο του μεγέθους" » . «Ας πούμε απλά, ΠερΙπατώντα-επί-της-Γης, βοήθησέ μας να βρούμε ανταλλακτικά γΙα τον αναμεταδότ η » , είπε ο Μπέλσνορ. «Αυτό που πρέπεΙ να κάνουμε » , είπε η ΜάγκΙ Ουόλς, « είναΙ να ζητήσουμε από τον κ. ΤόλτσΙφ να γράψεΙ την προσευχή, αφού ήταν τόσο επηυχής στην προηγούμενη προσευχή του. Προφανώς ξέρεΙ να χρησΙμοπΟΙήσεΙ τΙς κα­ τάλληλες λέξεΙς» . «Φωνάξτε τον ΤόλτσΙφ» , είπε ο Μπαμπλ. «Μάλλον ξε­ φορτώνεΙ την άκατό του τώρα. ΚάποΙος να πάεΙ να τον ψά­ ξεΙ » . « Θ α πάω εγώ», είπε ο Σεθ Μόρλεϊ. Σηκώθηκε καΙ βγήκε από την αίθουσα συσκέψεων, στο σκοτάδΙ του aπόβραδου. « Πολύ καλή Ιδέα ΜάγκΙ» , άκουσε πίσω του τον Μπα­ μπλ να λέεΙ καΙ τις υπόλΟΙπες φωνές να συμφωνούν. ΣυνέχΙσε να βαδίζεΙ προσεκτικά. "Ηταν πολύ εύκολο να χαθεί, δεν ήξερε ακόμα τα κατατόπΙα. " Ισως έπρεπε να αφή­ σω κάπΟΙον άλλο να πάεΙ, είπε μέσα του. " Ενα φως φάνηκε στο παράθυρο ενός κυρίου απέναντΙ. Μπορεί να είναΙ εκεί, σκέφτηκε ο Μόρλεϊ καΙ βάδΙσε προς το φως. Ο Μπεν ΤόλτσΙφ aποτέλεΙωσε το ποτό του, χασμουρήθηκε, έβηξε, χασμουρήθηκε πάλΙ καΙ σηκώθηκε αδέξΙα. ΚαΙρός να ξεκΙνάω, σκέφτηκε. Ελπίζω να μπορέσω να βρω την ά­ κατό μου μες στο σκοτάδΙ. Βγήκε έξω, βρήκε το χαλΙκόστρωτο μονοπάτΙ καΙ άρχΙ­ σε να βαδίζεΙ προς την κατεύθυνση όπου θα έπρεπε να βρί­ σκονταν ΟΙ άκατΟΙ. ΓΙατί δεν υπάρχουν φώτα; αναρωτήθη­ κε καΙ μετά συνεΙδητοποίησε ότι ΟΙ άπΟΙΚΟΙ ήταν πολύ α­ πασχολημένΟΙ γΙα να ανάψουν τα φώτα. Η βλάβη του ανα­ μεταδότη είχε τραβήξεΙ την προσοχή όλων, καΙ δΙκαίως. ΓΙα­ τί δεν είμαΙ ΚΙ εγώ μαζί τους; αναρωτήθηκε. ΓΙατί δεν λεΙ­ τουργώ σαν μέλος της ομάδας; Αλλά η ομάδα δεν λεηουρ­ γούσε σαν ομάδα ούτως ή άλλως. Θα ήταν πάντα ένας πεπε-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΆΤΟΥ

61

ρασμένος αρΙθμός εγωκεντρΙκών ατόμων που τσακώνονταΙ μεταξύ τους. Δεν ένΙωθε τ fποτα το κΟΙνό μ ' αυτόν τον όχλο. 'ΈνΙωθε νομάδας καΙ ήθελε λfγη σωματΙκή άσκηση. Κάτ ι τον καλούσε: τον καλούσε από την ώρα που ήταν στην αf­ θουσα συσκέψεων, μετά στο δΙαμέρΙσμά του καΙ τώρα τον έστελνε στο σκοτάδΙ, να ψάχνεΙ γΙα τr1ν άκατό του. ' Ένα ακαθόρΙστο σκοτεΙνό σχήμα κΙνήθηκε εμπρός του, μΙα φΙγούρα δΙαγράφηκε. «ΤόλτσΙφ; » «ΝαΙ, πΟΙος εfναΙ; » Προσπάθησε ν α δεΙ. «Ο Μόρλεϊ εfμαΙ. Μ ' έστεΙλαν να σε βρω. Θέλουν να συ­ ντάξεΙς την προσευχή, αφού ήσουν τόσο τυχερός πρΙν δυο μέρες» . «Τέρμα ΟΙ προσευχές γΙα μένα» , εfπε πΙκρά ο Τόλ τσΙφ. «Κοfτα πού με κατάντησε η τελευταfα προσευχή μου. Πα­ γΙδεύτηκα εδώ μαζf σας. Μην το πάρεΙς προσωπΙκά, εννο­ ώ . . . » ' Ε κανε μΙα χεΙρονομfα. «Ή ταν σκληρό καΙ απάνθρω­ πο να κάνεΙ δεκτή την προσευχή μου, δεδομένης της κατά­ στασης εδώ. ΚαΙ πρέπεΙ να το ήξερε» . «Καταλαβαfνω πώς αΙσθάνεσαΙ» , εfπε ο Μόρλεϊ. «ΓΙατf δεν γράφεΙς εσύ την προσευχή; Συνάντησες πρό­ σφατα τον ΠερΙπατώντα. Θα ήταν προτιμότερο να χρησΙ­ μοποΙήσουν εσένα» . «Δεν εfμαΙ καλός στις προσευχές, δεν κάλεσα εγώ τον ΠερΙπατώντα. Ήταν δΙκή του Ιδέα να έρθεΙ καΙ να με βρεΙ» . «ΤΙ θ α 'λεγες γΙα ένα ποτό; ΚαΙ μετά θ α μπορούσες fσως να με βοηθήσεΙς να μεταφέρω τα πράγματά μου» . «Έχω να μεταφέρω τα δΙκά μου πράγματα». « Ε fσαΙ πολύ συνεργάσΙμος . » «Αν με εfχες βοηθήσεΙ . . . » «Θα σε δω αργότερα» , τον έκοψε ο ΤόλτσΙφ. ΣυνέχΙσε να ψαχουλεύεΙ καΙ να παραπατάεΙ στο σκοτάδΙ, μέχρΙ που σκό­ νταψε σε μΙα μεταλλΙκή επΙφάνεΙα. ΜΙα άκατος. Εfχε βρεΙ την περΙοχή. Τώρα έπρεπε να βρεΙ τη δΙκΙά του άκατο. Κοfταξε πfσω. Ο Μόρλεϊ εfχε φύγεΙ. Ήταν μόνος. ΓΙατf δεν με βοήθησε ο τύπος; αναρωτήθηκε. ΓΙα τις πε­ ρΙσσότερες κούτες θα χρεΙαστώ δεύτερο άτομο. ΓΙα να δού­ με, υπολόγΙσε. Αν ανάψω τα φώτα προσέγγΙσης της ακά­ του θα μπορώ να βλέπω. Βρήκε το χερούλΙ της μπουκα.

.

62

PHILIP Κ. DICK

πόρ τας, το γύρισε και την άνοιξε. Τα φώτα ασφαλείας άνα­ ψαν αυτόματα. Τώρα μπορούσε να δει. Θα μεταφέρω μόνο τα ρούχα μου, τα είδη καθαριότητας και Το Βιβλίο, αποφά­ σισε. Θα διαβάσω Το Βιβλίο μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Εί­ μαι κουρασμένος. Το πιλοτάρισμα με εξάντλησε. Και μετά η βλάβη του αναμεταδότη. 'Εσχατη ήττα. Γιατί του ζήτησα να με βοηθήσει; aπόρησε. Δεν τον ξέ­ ρ ω, δεν με ξέρει. Η μετακόμιση είναι δικό μου πρόβλημα. Αυτ ός έχει τα δι κά του. Σήκωσε ένα κιβώτιο με βιβλία και άρχισε να το σέρνει προ ς την κατεύθυνση των κοιτώνων. Πρέπει να βρω φακό, σκέφτηκε καθώς προχωρούσε. Να πάρει, ξέχασα να ανάψω τα φώτα προσέγγισης. Τα κάνω όλα λάθος, συνειδητοποίη­ σε. Καλύτερα να πήγαινα με τους άλλους. Ή καλύτερα, να κουβαλήσω αυτό το κιβώτιο, να πιω άλλο ένα ποτό και να τους περιμένω να βγουν. Μπορεί και να με βοηθήσουν τό­ τε. Ιδρώνοντας και αγκομαχώντας προχώρησε στο μονοπά­ τι προς το σκοτεινό και σιωπηλό συγκρότημα των κοιτώ­ νων . Κανένα φως. Όλοι θα πασχίζουν να σκεφτούν την κα­ τάλληλη προσευχή. Είναι για γέλια, σκέφτηκε. Θα παλεύ­ ουν όλη νύχτα. Γέλασε με σαρκασμό. Βρήκε το διαμέρισμά του χάρη στην πόρτα που ήταν ανοιχτή. Μπήκε μέσα, άφησε το κιβώτΙΟ στο πάτωμα, ανα­ στέναξε και άναψε όλα τα φώτα. Επιθεώρησε το μικρό δω­ μάτ ι ο με τη ντουλάπα και το κρεβάτι. Το κρεβάτι δεν του άρεσε. Ήταν μικρό και σκληρό. «Χριστέ μου», είπε και κά­ θ ισε. Έβγαλε μερικά βιβλία από το κιβώτΙΟ μέχρι που βρή­ κε το ουίσκι. Ξεβίδωσε το καπάκι και, άκεφα, ήπιε λίγο από το μπουκάλι . Από την ανοιχτή πόρτα φαινόταν ο νυχτερινός ουρανός. Ε ίδε τα αστέρια να τρεμοπαίζουν, μετά να καθαρίζουν προς στι γμή. Ε ίναι δύσκολο να διακρίνεις τα αστέρια μέσα απ ' αυ τή την ατμόσφαιρα, σκέφτηκε. Μια μεγάλη γκρίζα φιγούρα εμφανίστηκε στο κατώφλι, κρύβοντας τα άστρα πίσω της. Κρατούσε ένα σωλήνα και τον σημάδευε. Ε ίδε τον τηλε­ φακό και τη σκανδάλη. ΠοΙΟς ήταν; Τι ήταν; Προσπάθησε να δει και μετά άκουσε ένα σιγανό "ποπ". Η γκρίζα φιγού-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΆΤΟΥ

63

ρα απομακρύνθηκε κα ι τ α άστρα ξαναφάνηκαν. Αλλά τώ­ ρα είχαν αλλάξε ι . Ε ιοε δύο άστρα να συγκρούονται μεταξύ τους κα ι να σχηματίζουν νόβα. 'Ελαμψε έντονα και , όπως τ ην κοίταζε, άρχι σε ν ' αργοπεθαίνε ι . Την παρακολούθησε να μεταμορφώνετα ι από αστραφτερό πύρ ι νο δακτύλ ι ο σε θαμπό πυρήνα νεκρού σιδήρου κα ι μετά να ψύχεται στο σκοτάδι. Μαζί κι άλλα άστρα πάγωσαν. Είδε τη δύναμη της εντροπίας, τη μέθοδο του Καταστροφέα των Μορφών να με­ τατρέπει τα αστέρ ι α πρώτα σε κοκκ ινωπά κάρβουνα κα ι μετά σε σι ωπηλή σκόνη. Ένα θερμικό σάβανο απλώθηκε ομοιόμορφα πάνω από τον κόσμο, πάνω απ ' αυτόν τον μι­ κρό και παράξενο κόσμο, γ ι α τον οποίο δεν ένιωθε καμ ι ά αγάπη ή δέσμευση. Το σύμπαν πεθαίνει , σκέφτηκε. Η θερμ ι κή καταχνιά α­ πλώνεται παντού, μέχρ ι να γίνει απλά μια πάχνη. Ο ουρα­ νός έλαμψε αδύναμα μέσα της και μετά τρεμόσβησε. Ακό­ μα και το θερμικό υπόλει μμα εξαντλούνταν. Τι παράξενο κα ι τρομερό, σκέφτηκε. Σηκώθηκε στα πόδ ι α του και έκα­ νε ένα βήμα προς την πόρτα. Κι εκεί, όρθιος, πέθανε. Τον βρήκαν μ ι α ώρα αργότερα. Ο Σεθ Μόρλεϊ στάθηκε με τη γυναίκα του στην άκρη της ομάδας των ανθρώπων που συνωστίζονταν στο μ ι κρό δωμάτ ι ο και σκέφτηκε: Τον σκό­

τωσαν yια να μη βοηθήσει στην προσευχή . « Η ιο ι α δύναμη που έκλε ι σε τον αναμεταδότη » , είπε ο Ιγκνάτζ Θαγκ. « Ήξεραν. Ήξεραν ότι αν έγραφε την προ­ σευχή, αυτ ή θα πετύχα ινε. Ακόμα και χωρίς το δίκτυο» . Τ ο πρόσωπό του ήταν γκρίζο και έδειχνε φοβισμένος. Όλοι τους, συνειδητοποίησε ο Σεθ Μόρλεϊ. Στο φως του δωματί­ ου τα πρόσωπά τους είχαν μ ι α μολυβέν ι α, πέτρινη χρο ι ά. Σαν είδωλα χιλίων ετών . Ο χρόνος σβήνει γύρω μας, σκέφτηκε. Σαν ν α μην υ­ πάρχει π ι α το μέλλον, όχ ι μόνο γι α τον Τόλτσιφ, αλλά για όλους μας. «Μπαμπλ, μπορείς να κάνεις νεκροψία; » Ρώτησε η Μπέτι Τζο Μπερμ. «'Ως ένα βαθμό». Ο δρ. Μπαμπλ ήταν καθισμένος δίπλα

64

PHILIP Κ. DICK

στο πτώμα του ΤόλτσΙφ καΙ το ψηλάφΙζε. « Δεν υπάρχεΙ αί­ μα, ούτε ένδε ι ξη τραυματισμού. Όπως καταλαβαίνετε, ο θά­ νατός του μπορεί να επήλθε από φυσΙκά αίτΙα. Μπορεί να είχε πρόβλημα με την καρδΙά του. Ή βέβαΙα, μπορεί να σκοτώθηκε με θερμΙκό όπλο από κοντ ινή απόσταση . . . αλλά τότε θα υπήρχαν ίχνη από έγκαυμα» . Ξεκούμπωσε το κο­ λάρο του ΤόλτσΙφ καΙ εξέτασε το στήθος του. «Μπορεί να το έκανε καΙ κάπΟΙος από εμάς, ας μη το ξεχνάμε αυτό». «Αυτοί το έκαναν» , είπε η ΜάγκΙ Ουόλς. «ΕίναΙ πΙθανό» , απάντησε ο Μπαμπλ. « Θα κάνω ό,τι μπο­ ρώ» . ' Έγνεψε στον Θαγκ, τον ΦρέΙζερ καΙ τον Μπέλσνορ. «Βοηθήστε με να τον μεταφέρω στο Ιατρείο. Θα κάνω τώρα τη νεκροψία» . «Κανείς μας δεν τον ήξερε» , είπε η Μαίρη. «Νομίζω ότΙ εγώ τον είδα τελευταίος» , είπε ο Σεθ Μόρ­ λεϊ. « ' Ηθελε να μεταφέρεΙ τα πράγματά του από την άκα­ το εδώ. Του είπα ότ ι θα τον βοηθούσα αργότερα, όταν θα είχα χρόνο. ΦαΙνόταν κακοδΙάθετος. Προσπάθησα να τον πείσω ότΙ τον χρεΙαζόμασταν γΙα να συντάξεΙ την προσευ­ χή, αλλά δεν έδεΙξε ενδΙαφέρον. Το μόνο που ήθελε ήταν να μεταφέρεΙ τα πράγματά του » . ΈνΙωθε ένοχος. Αν τον είχα βοηθήσε ι μπορεί να ήταν ακόμη ζωντανός, είπε μέσα του. Ίσως ο Μπαμπλ να έχεΙ δίκΙΟ. Μπορεί να έπαθε συ­ γκοπή από το κουβάλημα των κΙβωτ ίων. Κλώτσησε το ΚΙ­ βώτ ΙΟ με τα βΙβλία καΙ αναρωτήθηκε αν ήταν αυτό -καΙ η άρνησή του να βοηθήσεΙ- που οδήγησαν τον ΤόλτσΙφ στο θάνατο. Ακόμα κΙ όταν μου ζητήθηκε δεν βοήθησα, συ­ νεΙδητοποίησε. « Παρατήρησες κάπΟΙες τάσεΙς αυτοκτονίας στη δουλεΙά;» τον ρώτησε ο Μπαμπλ. «ΌΧΙ » . «Παράξενο» . Κούνησε το κεφάλΙ του κουρασμένα. «Ας τον πάμε στο Ιατρείο» .

6 Οι τέσσερις άντρες μετέφεραν το πτώμα του Τόλ τσιφ μέσα από τον σκοτεινό καταυλισμό. Ο παγωμένος αέρας τούς έ­ κανε ν ' ανατριχιάζουν. Μαζεύτηκαν κοντά ο ένας στον άλ­ λον ενάντια στην εχθρική παρουσία του Ν τέλμακ-0 - την εχθρ ική παρουσία που σκότωσε τον Μπεν Τόλτσι φ. Ο Μπαμπλ άναψε τα φώτα. 'Ε βαλαν τον Τόλτσι φ στο ψηλό μεταλλικό τραπέζι. «Νομίζω ότι πρέπει να πάμε στους κοιτώνες μας μέχρ ι ο δρ. Μπαμπλ να τελειώσει τη νεκροψία», είπε η Σούζι Σμαρτ, τρέμοντας από το κρύο. «Καλύτερα να μείνουμε όλοι μαζί, τουλάχιστον μέχρι να τελειώσε ι ο δρ. Μπαμπλ», είπε ο Ουέιντ Φρέιζερ. « Επί­ σης, πιστεύω ότι κάτω απ ' αυτές τ ι ς ειδικές περιστάσεις, τα τρομερά αυτά γεγονότα, πρέπει αμέσως να εκλέξουμε αρχηγό. Ένα δυναμικό αρχηγό που να μπορεί να μας κρα­ τήσε ι σαν ομάδα - πράγμα που δεν είμαστε τώρα. Συμφω­ νείτ ε; » «Ναι » , είπε ο Γκλεν Μπέλσνορ μετά από παύση. «Μπορούμε να ψηφίσουμε δημοκρατικά» , είπε η Μπέτι Τζο Μπερμ. «Όμως νομι'ζω ότι πρέπει να είμαστε προσεκτ ι ­ κοί» . Εκφραζόταν με δυσκολία. «Δεν πρέπει να δώσουμε υ­ περβολική εξουσία στον αρχηγό. Και θα πρέπει να έχουμε τη δυνατότητα να τον ανακαλούμε, αν και όταν δεν είμαστε ι κανοπο ι ημένοι απ ' αυτόν, και να εκλέγουμε άλλον. Αλλά όσο ει'ναι αρχηγός πρέπει να τον υπακούμε. Δεν πρέπει να είναι ανίσχυρος. Αν είναι ανίσχυρος, τότε θα παραμείνουμε όπως τώρα: ένα σύνολο ατόμων που δεν μπορούν να λει τουρ­ γήσουν μαζί, ακόμα κα ι μπρος στο θάνατο». «Τότε καλύτερα να πάμε πάλι στην αίθουσα συσκέψεων και να ψηφίσουμε», ει'πε ο Τόνι Ντάνκεβελτ. «Αυτό ή αυτοί μπορεί να μας σκοτώσουν πριν προφτάσουμε να εκλέξουμε αρχηγό. Δεν πρέπει να χάνουμε χρόνο» .

66

PHILIP Κ. DICK

' Έφυγαν όλοι μαζί σκυθρωποί για την αίθουσα συσκέ­ ψεων. Ο αναμεταδότης ήταν ακόμα αναμμένος. Μπορού­ σαν ν ' ακούσουν το σιγανό βόμβο . « Τόσο μεγάλος και τόσο άχρηστος», είπε η Μάγκι Ουόλς κοιτάζοντάς τον. «Νομίζεις ότι πρέπει να οπλιστούμε; » ρώτησε ο Μπερτ Κόσλερ τραβώντας το μανίκι τ ου Μόρλεϊ. «Αν κάποιος θέ­ λει να μας σκοτώσει . . . » «Καλύτερα να περιμένουμε το αποτέλεσμα της νεκροψί­ ας» , είπε ο Σεθ Μόρλεϊ. Ο Ουέιντ Φρέιζερ κάθισε και είπε με φωνή επαγγελμα­ τ ία: « Θα ψηφίσουμε με ανάταση των χεριών. Θα καθίσου­ με όλοι ήσυχοι, θα διαβάσω τα ονόματα και θα μετρήσω τ ις ψήφους. Σύμφωνοι όλοι; » Υπήρχε μια σαρδόνια χροιά στη φωνή του που δεν άρεσε καθόλου στον Μόρλεϊ. « Δεν θα κάνεις κουμάντο, Φρέιζερ, όσο και να το θέλεις. Κανείς εδώ μέσα δεν θ ' αφήσει κάποιον σαν κι εσένα να τ ου λέει τ ι θα κάνει » . Σωριάστηκε σε μια καρέκλα κι έβγαλε ένα τσιγάρο από την τσέπη του μπουφάν του. 'Οσο ο Ουέιντ Φρέιζερ διάβαζε τα ονόματα και κατέγρα­ φε τις ψήφους, αρκετοί κρατούσαν σημειώσεις. Δεν τον ε­ μπιστεύονται, συνειδητοποίησε ο Σεθ Μόρλεϊ. Δεν τους κα­ τηγορούσε γι ' αυτό. «Τις περισσότερους ψήφους παίρνει ο Γκλεν Μπέλσνορ» , είπε στο τ έλος ο Φρέιζερ. Άφησε κάτω τ ις σημειώσεις του καγχάζοντας σαν να έλεγε "Τόσο το χειρότερο για σας. Δι­ κές σας είναι οι ζωές" . Όμως τ ου Μόρλεϊ του φαινόταν κα­ λή επιλογή. Κι ο ίδιος, με την περιορισμένη γνώση του εί­ χε ψηφίσει τον τεχνικό. Ήταν ικανοποιημένος, αντ ίθε τ α με τον Φρέιζερ. Κι απ ' ό,τι έβλεπε, κι οι άλλοι έδειχν αν α­ νακουφισμένοι. «Όσο περιμένουμε την αυτοψία του δρα Μπαμπλ», είπε η Μάγκι Ουόλς, « ίσως θα έπρεπε να κάνουμε μια κοινή προσευχή για την άμεση αθανασία της ψυχής του κ. Τόλ­ τ σιφ » . «Διάβασε από Το Βιβλίο του Σπεκτ όβσκι » , είπε η Μπέτι Τζο Μπερμ. Έψαξε στην τσέπη της, έβγαλε το αντίτυπο που είχε και το έδωσε στη Μάγκι Ουόλς. «Διάβ α σε το χωρίο

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΆΤΟΥ

67

της σελίδας 70 για τον Διαμεσολαβητή. Αυτόν δεν θέλουμε τώρα; » Από μνήμης, η Μάγκι Ουόλς πρόφερε τις λέξεις που όλω ήξεραν. « "Με την εμφάνισή Του στην Ιστορία και τη Δη­ μιουργία, ο Διαμεσολαβητής προσέφερε Εαυτόν ως θυσία με την οποία η Κατάρα μερικώς εκμηδενίστηκε. Ικανοποιημέ­ νος από την aπολύτρωση της Δημιουργίας Του με την εμ­ φάνισή Του, αυτή την έκφανση της μεγάλης Του -αλλά με­ ρικής- νίκης, η Θεότητα "πέθανε" και μετά επανεμφανίστηκε για να υποδηλώσει ότι νίκησε την Κατάρα, άρα και το θάνα­ το. 'Έχοντας κάνει αυτό, μετέβη, μέσω των ομόκεντρων κύ­ κλων, πίσω, στον ίδιο τον Θεό". Και θα προσθέσω και ένα άλλο χωρίο που είναι σχετικό: 'Ή επόμενη -και τελευταία­ περίοδος είναι η Ημέρα του Απολογισμού, κατά την οποία ω ουρανοί θα γυρίσουν προς τα πίσω σαν πάπυρος, και κάθε ζων οργανισμός -άρα όλα τα πλάσματα, άνθρωποι και aν­ θρωποειδείς εξωγήινοι οργανισμοί- θα συμφιλιωθούν με την αρχική Θεότητα, από την ενότητα της ύπαρξης της οποίας όλα έχουν προέλθει (με την πιθανή εξαίρεση του Καταστρο­ φέα των Μορφών) " » . Σταμάτησε για λίγο και μετά είπε: «Ε­ παναλάβετε μετά από εμένα όλοι, φωναχτά ή από μέσα σας» . Σήκωσαν τα κεφό.λια τους και κοίταξαν ψηλά, με τον αποδεκτό τρόπο. Έτσι ώστε η Θεότητα να τους ακούσει κα­ θαρότερα. «Δεν ξέραμε τον κ. Τόλτσιφ πολύ καλά» . «Δεν ξέραμε τον κ. Τόλτσιφ πολύ καλά», επανέλαβαν όλοι. «Μα φαινόταν καλός άνθρωπος» . «Μα φαινόταν καλός άνθρωπος» . Η Μάγκι δίστασε, σκέφτηκε, μετά είπε: «Απομάκρυνέ τον από τον χρόνο και έτσι κάνε τον αθάνατο». «Απομάκρυνέ τον από τον χρόνο και έτσι κάνε τον αθά­ νατο». «Αποκατάστησε τη μορφή του σ ' αυτήν που είχε πριν τον αναλάβει ο Καταστροφέας των Μορφών » . Όλοι επανέλαβαν, «Αποκατάστησε τη μορφή του σ ' αυ­ τήν . . . » Σταμάτησαν. Ο δρ. Μπαμπλ μπήκε ταραγμένος στην αίθουσα συσκέψεων.

68

PHILIP Κ. DICK

«ΠρέπεΙ να τελειώσουμε την προσευχή» , εfπε η Μάγκι Ουόλς. «Την τελειώνετε άλλη φορά», εfπε ο δρ. Μπαμπλ. «Προσ­ διόρισα την αηfα του θανάτου» . Κοfταξε διάφορα χαρτιά που εfχε φέρει. «Anfα θανάτου: έντονη φλεγμονή των βρόγχων, οφειλόμενη σε aφύσικα μεγάλη ποσότητα ισταμfνης στο αf­ μα, που επέφερε στένωση της τραχείας. Η ακριβής αηία θα­ νάτου είναι ασφυξία, σαν αποτέλεσμα ετερογενούς αλλεργf­ ας. Πρέπει να τον τσίμπησε κάποιο έντομο ή να τρυπήθηκε από κάπΟΙο φυτό την ώρα που ξεφόρτωνε την άκατο. Έντο­ μο ή φυτό που περιεfχε μια ουσία στην οποfα ήταν ιδιαίτερα αλλεργικός. Θυμάστε πώς αρρώστησε η Σούζι Σμαρτ την πρώτη εβδομάδα, όταν ακούμπησε εκείνους τους θάμνους που μΟΙάζουν με τσουκνίδες; Και ο Κόσλερ . . . » Έδειξε τον ηλικιωμένο επιστάτη. «Αν δεν είχε έρθει τ όσο γρήγορα σ ' εμένα θα ήταν κι αυτός νεκρός. Με τον Τόλτσιφ η κατάστα­ ση ήταν εναντfον του: βγήκε έξω μόνος του, νύχτα και δεν υπήρχε κανένας κοντά του για να τον βοηθήσεΙ. Πέθανε μό­ vος, αλλά αν ήμασταν κοντά του μπορεί να τον σώζαμε. Η Ρομπέρτα Ρόκινχαμ καθόταν με μια μεγάλη κουβέρ­ τα στα γόνατά της. Μετά από μια παύση είπε: «Νομίζω ότι η κατάσταση εfνα1 πιο ενθαρρυντ ική απ ' ό, η φανταζόμα­ σταν. Δείχνει ότι κανεfς δεν θέλει να μας σκοτώσει . . . πράγ­ μα που είναΙ υπέροχο, δεν νομfζετε; » Κοίταξε γύρω της, προ­ σπαθώντας ν ' ακούσεΙ αν κάπΟΙος μίλησε. «Προφανώς», είπε ο Ουέιντ Φρέlζερ μορφάζοντας. «Μπαμπλ, ψηφίσαμε χωρfς εσένα» . Είπε ο lγκνάτζ Θαγκ. « Θεέ μου, εfνα1 αλήθεΙα» , είπε η Μπέη Τζο Μπερμ. «Θα πρέπει να ξαναψηφίσουμε» . « Επιλέξατε κάποιον από εμάς για αρχηγό χωρfς να με αφήσετε να ασκήσω το δικαfωμά μου της ψήφου; » ο Μπα­ μπλ ύψωσε τη φωνή. «ΠΟΙον ψηφίσατε; » « Εμένα» , απάντησε ο Γκλεν Μπέλσνορ. Ο Μπαμπλ σκέφτ ηκε για λίγο. «Συμφωνώ με την επιλο­ γή του Γκλεν» , εfπε στο τέλος. «Νfκησε με τρεις ψήφους» , είπε η Σούζι Σμαρτ . Ο Μπαμπλ κούνησε το κεφάλι του. « Ούτως ή άλλως, εγώ είμαι σύμφωνος» .

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΆΤΟΥ

69

Ο Σεθ Μόρλεϊ πήγε προς τον Μπαμπλ. «Είσαι σίγουρος για την αιτία του θανάτου; » «Πέρα από κάθε αμφιβολία. Μ ε τον εξοπλισμό μου μπο­ ρώ . . . » « Βρήκες κανένα σημάδι από τ σίμπημα εντόμου πάνω του ; » «Για ν α είμαι ειλικρινής, όχι» «Καμιά ένδειξη ότι τρυπήθηκε από φυτό; » « Ούτε» , απάντησε ο Μπαμπλ, «αλλά αυτό δεν είναι ση­ μαντικό στοιχείο. Μερικά έντομα εδώ είναι τόσο μικρά, και το δήγμα τους είναι τόσο μικρό επίσης, που θα χρειαζόταν μακροχρόνια μικροσκοπική εξέταση για να το ανακαλύ­ ψω» . «Παρ ' όλα αυτά είσαι ικανοποιημένος» , παρατήρησε ο Μπέλσνορ, σταυρώνοντας τα χέρια και ισορροπώντας στις φτέρνες του. «Πέρα για πέρα» δήλωσε με πεποίθηση ο Μπαμπλ. « Ξέρεις τι θα σήμαινε αν κάνεις λάθος . . . » «Εξηγήσου . . . » «Μα επιτέλους Μπαμπλ» , ξέσπασε η Σούζι Σμαρτ , «είναι φανερό. Αν κάπωος ή κάτι τον σκότωσε από πρόθεση, τότε εμείς κινδυνεύουμε όσο κι αυτ ός. Αλλά αν τον τσίμπησε έντομο . . . » «Αυτό ακριβώς έγινε», δήλωσε ο Μπαμπλ. «Τον τσίμπη­ σε έντομο » . Τα αυ:τ:;ιά του είχαν κοκκινίσει από το θυμό. «Μήπως νομίζεις ότι είναι η πρώτη μου νεκροψία; Ότι δεν είμαι ικανός να χειριστώ επιστημονικά μέσα που χρησιμο­ ποιώ μια ζωή; » Την κοίταξε, «δεσπωνίς Νταμπ . . . » είπε. «'Ελα τώρα Μπαμπλ», παρενέβη ο Τόνι Ντάνκεβελτ. «Δόκτωρ Μπαμπλ για σένα, νεαρέ! » Τίποτα δεν άλλαξε, σκέφτηκε ο Μόρλεϊ. Ε ίμαστε όπως και πριν, ένας όχλος δώδεκα ατόμων. Κι αυτό μπορεί να μας κα­ ταστρέψει. Να τερματίσει για πάντα τις χωριστές ζωές μας. «Νιώθω μεγάλη ανακούφιση», είπε η Σούζι Σμαρτ, πλη­ σιάζοντας τον ίδιο και τη Μαίρη. «Μάλλον μας έχει πιάσει παράνωα. Νομίζουμε ότι όλοι μας κυνηγούν, όλοι συνω­ μοτούν να μας σκοτώσουν » . Ο Μόρλεϊ σκέφτηκε τον Μπεν Τόλτσιφ και τ ην τελευ-

70

PHILIP Κ. DICK

ταία τους συνάντηση. Δεν συμμεριζόταν την ανακούφισή της. «'Ένας άνθρωπος πέθανε» , είπε. «Μόλις που τον γνωρίζαμε. Για την ακρίβεια, δεν τον ξέραμε καθόλου» . «Αυτό είναι αλήθεια» , είπε ο Μόρλεϊ. Μπορεί ν α αισθά­ νομαι έτσι επειδή νιώθω ενοχές. «Μπορεί εγώ να το προκά­ λεσα», του ξέφυγε φωναχτά. «Ένα έντομο το προκάλεσε» , είπε η Μαίρη. «Μπορούμε να τελειώσουμε τώρα την προσευχή; » πετά­ χτηκε η Μάγκι Ουόλς. «Μα για να ζητήσουμε βοήθεια, θα πρέπει να προωθή­ σουμε την προσευχή μας ογδόντα χιλιάδες μίλια στο διάστη­ μα και πώς θα γίνει αυτό χωρίς ηλεκτρονική βοήθεια;» τη ρώτησε ο Μόρλεϊ. Ξέρω την απάντηση, είπε μέσα του. Δεν έχει σημασία αν αυτή η προσευχή εισακουστεί, είναι απλά μια τελετουργία. Η άλλη είναι διαφορετική. Ζητάμε κάτι για μας, όχι για τον Τόλτσιφ. Αυτή η σκέψη τον έκανε πιο με­ λαγχολικό από ποτέ. « Θα σε δω αργότερα» , είπε στη Μαίρη. «Πάω να ανοίξω τα κιβώτια που έφερα από την άκατο». «Μην πλησιάσεις τ ις ακάτους» , του φώναξε η Μαίρη. «Μέχρι αύριο τουλάχιστον. Μέχρι να ανακαλύψουμε το έ­ ντομο ή το φυτό που . . . » «Δεν θα βγω έξω » , συμφώνησε ο Μόρλεϊ. «Θα πάω κατ ' ευθείαν στο διαμέρισμά μας» . Έφυγε από την αfθουσα συ­ σκέψεων. 'Ένα λεπτό αργότερα ανέβαινε τα σκαλιά του κα­ ταλύματός τους. Θα ρωτήσω Το Βιβλίο, σκέφτηκε ο Μόρλεϊ. 'Έψαξε σε κά­ μποσα κιβώτια και στο τέλος βρήκε το Πώς αναστήθηκα α­

πό τους νεκρούς στον ελεύθερο χρόνο μου και πώς μπορείς να το κάνεις κι εσύ. Το κράτησε στα γόνατά του, έβαλε και τα δύο χέρια πάνω του, στράφηκε προς τον ουρανό και ρώτη­ σε: «Ποιος ή τι σκότωσε τον Μπεν Τόλτσιφ; » Μετά, μ ε τ α μάτια κλειστά, άνοιξε Το Βιβλίο σε μια τυ­ χαία σελίδα, έβαλε το δάχτυλό του σε ένα σημείο και άνοιξε τα μάτια. Το δάχτυλό του έδειχνε τις λέξεις: Καταστροφέας των Μορφών.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΆΤΟΥ

71

Αυτό δεν μας λέει πολλά, σκέφτηκε. Ο θάνατος έρχεται σαν συνέπεια της φθοράς των μορφών, κι αυτό είναι έργο του Καταστροφέα των Μορφών. Παρ ' όλα αυτά φοβήθηκε. Δεν φαfνεται να είναι έντομο ή φυτό, είπε με πείσμα μέ­ σα του. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό. ' Ενα χτύπημα ακούστηκε στην πόρτα. Σηκώθηκε βαριεστημένα και προχώρησε προς την πόρ­ τα. Τράβηξε τη μικρή κουρτίνα και κοίταξε στο σκοτάδι. Κάποια στεκόταν στην πόρτα. Κάποια μικρόσωμη, με μα­ κριά μαλλιά, στενό πουλόβερ, σφιχτό σουτιέν , στενή κο­ ντή φούστα, ξυπόλητη. Η Σούζι Σμαρτ, είπε μέσα -ί ου και άνοιξε την πόρτα. « Γεια» , είπε χαμογελαστή. «Μπορώ να μπω να μιλήσου­ με λίγο; » Την οδήγησε μέσα και της έδειξε Το Βιβλίο . «Το ρώτησα τι ή ποιος σκότωσε τον Τόλτσιφ» . « Και τ ι απάντησε;» Κάθισε, σταύρωσε τα γυμνά πόδια της και έσκυψε μπρος για να δει το σημείο που της έδειχνε. «Ο Καταστροφέας των Μορφών» , είπε σοβαρά. «Ωστόσο, πά­ ντα ο Καταστροφέας των Μορφών είναι» . «Παρ ' όλα αυτά νομίζω ότι κάτι σημαίνει » . « Ό τ ι δεν επρόκειτο για έντομο; » Κούνησε καταφατικά τ ο κεφάλι. «Έχεις τίποτα να φάμε ή να πιούμε; Κανένα γλυκό; » «Ο Καταστροφέας των Μορφών παραμονεύει έξω » . «Με τρομάζεις». «Ναι » , είπε, «αυτό θέλω κι εγώ. Πρέπει να στείλουμε μια προσευχή στο δίκτυο. Δεν θα επιζήσουμε χωρfς βοήθεια» . «Ο Περιπατών έρχεται και χωρίς προσευχή» , είπε η Σούζι. «Έχω μια σοκολάτα Μπέιμπι Ρουθ. Μπορείς να την πά­ ρεις» . Έψαξε μια βαλίτσα της Μαίρης, τη βρήκε και της την έδωσε. «Ευχαριστώ», είπε εκείνη σκίζοντας το περιτύλιγμα. «Νομίζω ότι είμαστε καταδικασμένοΙ» , είπε ο Μόρλεϊ. «Πάντα είμαστε καταδικασμένοι. Αυτή είναι η ουσία της ζωής» . « Εννοώ άμεσα καταδικασμένοι. Όχι αφηρημένα - μ ε

72

PHILIP Κ. DICK

την έννοια που η Μαίρη κι εγώ ήμασταν καταδικασμένοι όταν είχα διαλέξει το Νοσηρό Κοτόπουλο. Mors certa, hora incerta8 . Υπάρχει μεγάλη διαφορά να ξέρεις απλά ότ ι θα πεθάνεις από το να ξέρεις ότι θα πεθάνεις μέσα στον επό­ μενο μήνα» . «Η γυναίκα σου είναι πολύ όμορφη>> . Ο Μόρλεϊ αναστέναξε. « Πόσο καιρό είσαστε παντρεμένοι ; » Η Σούζι τον κοίταζε επίμονα. «Οκτώ χρόνια», απάντησε. Η Σούζι Σμαρτ σηκώθηκε σβέλτα. «'Έλα στο διαμέρι­ σμά μου να σου δείξω πόσο όμορφα μπορούν να αξιοποιη­ θούν αυτά τα μικρά δωμάτια. Έλα, είναι καταθλιπτικά ε­ δώ» . Τον τράβηξε από το χέρι μ ' ένα κοριτσίστικο τρόπο, κι αυτός την ακολούθησε. Διέσχισαν τη βεράντα, πέρασαν αρκετές πόρτες και τέ­ λος έφτασαν στην πόρτα της Σούζι. 'Ήταν ξεκλείδωτη. Την άνοιξε, καλωσορίζοντάς τον στη ζεστασιά και το φως. Ε ίχε δίκιο. Πράγματι το δωμάτιο έδειχνε όμορφο. Μπορούμε ά­ ραγε να κάνουμε και το δικό μας έτσι; αναρωτήθηκε καθώς κοίταζε γύρω του, τους πίνακες στον τοίχο, τα καλύμματα και τ ις άπειρες γλάστρες και βάζα με τα εκθαμβωτικά πο­ λύχρωμα μπουμπούκια. «'Όμορφο» , είπε ο Μόρλεϊ. Η Σούζι έκλεισε με θόρυβο την πόρτα. «Μόνο αυτό έχεις να πεις; Μου πήρε ένα μήνα για να το φτιάξω » . « "'Όμορφο" ήταν η λέξη που εσύ χρησιμοποίησες, όχι εγώ » . Εκείνη γέλασε. « Εγώ μπορώ ν α το λέω "όμορφο", αλλά εσύ, σαν επισκέπτης, πρέπει να δείχνεις γοητευμένος» . « Εντάξει, είναι υπέροχο» . «Το προτιμώ» . Κάθισε σε μια καρέκλα από μαύρο καρα­ βόπανο, έγεΙρε πίσω, έτριψε ζωηρά τα χέρια της μεταξύ τους και τον κοίταξε. «Περιμένω» , είπε. « Τ ι πράγμα; » «Να μου κάνεις πρόταση» . «ΓΙατί ν α κάνω κάτ ι τέτοιο; » « Ε ίμαι η πουτάνα του καταυλισμού. Υποτ ίθεται ότ ι θα

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΆΤΟΥ

73

σε κάνω να πεθάνεις από πριαπισμό. Δεν στο ' χουν πει; >> «Μόλις σήμερα έφτασω>, της υπενθύμισε. «Μα κάποιος πρέπει να στο έχει πει >> . «Αν κάποιος μου ' λεγε κάτι τέτοιο θ α ' τρωγε μια μπουνιά στη μούρη>> . «Μα είναι αλήθεια>> . «Γιατ ί; » « Ο δρ. Μπαμπλ λέει ότι οφείλεται σε μια διεγκεφαλική διαταραχή τού μυαλού μου » . « 0 δρ. Μπαμπλ . . . » , είπε περιφρονητικά. «Ξέρεις τ ι είπε για τη συνάντησή μου με τον Περιπατώντα; Ότι τα περισ­ σότερα είναι ψέματα>> . «0 Μπαμπλ είναι λίγο κακεντρεχής. Του αρέσει να τα­ πεινώνει τους πάντες» . «Αν το ξέρεις αυτό, τότε δεν πρέπει να του δίνεις σημασία» . «Απλά έδωσε μια εξήγηση yιατί είμαι έτσι. Αλλά είμαι έτσι. 'Έχω κοιμηθεί με όλους τους άντρες στον καταυλι­ σμό, εκτός από τον Ουέιντ Φρέιζερ » . 'Έκανε μια γκριμά­ τσα. «Είναι aπαίσιος». «ΤΙ λέει ο Φρέιζερ για σένα; » ρώτησε με περιέργεια, «στο κάτω-κάτω είναι ψυχολόγος. Ή τουλάχιστον έτσι ισχυρί­ ζεται» . «Λέει ότι » σκέφτηκε για λίγο κοιτάζοντας σκεπτική τ ο ταβάνι ενώ δάγκωνε αφηρημένα τ ο κάτω χείλος της. «Ότι είναι μια αναζήτηση του aρχετυπικού μεγάλου παγκόσμΙΟυ πατέρα. Αυτό θα έλεγε ο Γιουνγκ. Ξέρεις τον ΓΙΟυνγκ; » «Ναι», απάντησε, παρ ' όλο που ελάχιστα πράγματα είχε ακούσει, πέρα από το όνομα. Ο Γιουνγκ, του είχαν πει, είχε στήσει το υπόβαθρο για την προσέγγιση διανόησης και θρη­ σκείας - μέχρι εκεί ήξερε. «Καταλαβαίνω >> , είπε. «0 Γιουνγκ πίστευε ότι η στάση απέναντι στους πραγ­ ματικούς γονείς μας είναι τέτοια γιατί οι τελευταίοι ενσαρ­ κώνουν κάποια αρσενικά και θηλυκά aρχέτυπα. Για πα­ ράδειγμα, υπάρχει ο μεγάλος κακός γήινος-πατέρας, ο κα­ λός γήινος-πατέρας, ο καταστροφικός γήινος-πατέρας και ούτω καθ ' εξής. Το ίδΙΟ ισχύει και για τ ις γυν αίκες. Η μη­ τέρα μου ήταν η κακή γήινη-μητέρα, κι έτσι όλη η ψυχι­ κή μου ενέργεια στράφηκε προς τον πατέρα μου » . . . .

74

PHILIP Κ. DICK

«Χμμμ . . . » έκανε. Ξαφνικά άρχισε να σκέφτεται τη Μαί­ ρη. Όχι πως την φοβόταν, αλλά τι θα έβαζε με το μυαλό της όταν θα γύριζε στο κατάλυμά τους και δεν τον έβρισκε ε­ κεί; Κι ύστερα -Θεός φυλάξοι- να τον έβρισκε εδώ με τη Σούζι Νταμπ, την -κατά δική της ομολογία- πουτάνα του καταυλισμού . « Πιστεύεις ότι η σεξουαλική πράξη διαφθείρει τον άν­ θρωπο; » «Μερικές φορές», απάντησε ενστικτωδώς, σκεπτόμενος ακόμα τη γυναίκα του. Ένιωσε ταχυπαλμία. . «Γιατ f; » , Σηκώθηκε κι αυτός, μπερδεμένος. «Γιατί αν μείνεις εδώ, η όμορφη γυναίκα σου θα μας βρει, θα χαλάσει τον κόσμο και θ ' ανοίξει το δρόμο για τον Κατα­ στροφέα των Μορφών -που είπες ότι παραμονεύει έξω- κι εκείνος θα μας πάρει όλους» . Γέλασε επιδεικνύοντας τα τέ­ λεια λευκά της δόντια. «Η Μαίρη μπορεί να έρθει στη βόλτα; » ρώτησε. «ΌΧΙ » , κούνησε το κεφάλι, «μόνο εσύ. Εντάξει; » Δ ίστασε, χιλιάδες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό του. Έπαιξε λίγο μ ' αυτές μέχρι να μπορέσει να πει: «Αν τα κα­ ταφέρω . . . » «Προσπάθησε. Σε παρακαλώ. Θα σου δείξω όλα μέρη και τις μορφές ζωής που έχω ανακαλύψεΙ» . «Είναι όμορφα; » «Μ-μερικά. Γιατί με κοιτάς τόσο έντονα; Μου προκαλείς αμηχανία » . « Νομίζω ότι είσαι τρελή» .

75

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΆΤΟΥ

«Αυθόρμητη μόνο. Απλά λέω: Ο άνδρας είναι ο τρόπος που έχει βρει το σπερματοζωάριο για να δημιουργήσει ένα άλλο σπερματοζωάριο " . Ε ίναι ο πιο πρακτικός τρόπος)) . «Δεν ξέρω πολλά για την ανάλυση του Γιουνγκ, αλλά πράγματι δεν θυμάμαι . . . )) Σταμάτησε. 'Επιασε μ ια κίνηση με την άκρη του ματιού. «ΤΙ συμβαίνει; )) ρώτησε η Σούζι Σμαρτ. Γύρισε απότομα και το είδε. Στο πάνω μέρος της ντουλά­ πας, ένα μικρό τετράγωνο γκρίζο αντικείμενο κινήθηκε λίγο μπροστά. Μετά, σαν να τον αντιλήφθηκε, σταμάτησε. Κινήθηκε γρήγορα προς το μέρος του, το γράπωσε και το κράτησε σφιχτά στην παλάμη του. «Μην το πειράξεις )) είπε η Σούζι. «Είναι ακίνδυνο. Δώ­ ' σε μου το)) . Έτεινε το χέρι της κι αυτός, διστακτικά, άνοιξε τα δάχτυλά του. Το αντικείμενο έμοιαζε με μικρό κτίριο. «Ναι )) είπε η Σούζι βλέποντας την έκφρασή του. «Είναι ' από το Κτίριο. Ε ίναι ένα είδος παιδιού τ ου υποθέτω. Εν πάση περιπτώσει είναι πανομοιότυπο με το Κτίριο, αλλά μικρότερο)) . Του το πήρε από το χέρι, το εξέτασε για λίγο και μετά το έβαλε πάλι πάνω στη ντουλάπα. «Είναι ζωντα­ νό )) είπε. ' «Το ξέρω)) απάντησε εκείνος. Την ώρα που το κρατούσε ' το είχε νιώσει σαν ζωντανό. Του έσπρωχνε τα δάχτυλα προ­ σπαθώντας να ελευθερωθεί. «Είναι παντού )) είπε η Σούζι, «Εκεί έξω )) έκανε μια αό­ ' ' ριστη χειρονομία. «Μπορεί αύριο να βρούμε ένα και για σένα)) . «Δεν θέλω)) . «Θα θέλεις όταν θα έχεις μείνει αρκετό καιρό εδώ )) . «Γιατί; )) «Για συντροφιά, μάλλον. Κάτι που να σπάει τη μονοτο­ νία. Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί είχα βρει ένα βάτραχο του Γανυμήδη στον κήπο μας. Ήταν τόσο όμορφος με τη λα­ μπερή του φλόγα και το μακρύ απαλό του τρίχωμα που . . . )) «Μπορεί κάποιο απ ' αυτά να σκότωσε τον Τόλ τσιφ )), εί­ πε ο Μόρλεϊ. «Κάποτε ο Γκλεν Μπέλσνορ διέλυσε ένα για να δει πώς ''

76

PHILIP Κ. DICK

είναι φτιαγμένο. Ε ίπε . . . » σκέφτηκε λίγο. « Εν πάση περι­ πτώσει είναι ακίνδυνο. Ε ίπε κάτι για ηλεκτρονικά αλλά δεν καταλάβαμε» . «Θα το καταλάβαινε αν ήταν επικίνδυνα; » «Σίγουρα» , έγνεψε η Σούζι. > , εfπε βραχνά ο Ιγκνάτζ Θα­ γκ. ΈμεΙνε ακίνητος κοηώντας κάτω το σώμα της ΜάγκΙ Ουόλς. «Δεν είχα Ιδέα τΙ επρόκεΙτο να κάνεΙ. Θέλω να πω, ερχόταν προς το μέρος μου. ΝόμΙζα ότΙ ήθελε το όπλο» . Έ­ δεΙξε με τον ώμο του τον Γκλεν Μπέλσνορ. «Αυτός εfπε ότΙ ήταν άδεΙο» . « ΓΙα τ ο όπλο πήγαΙνε, έχεΙς δίκΙΟ» , είπε ο Ράσελ. «Τότε δεν έκανα κάη κακό», εfπε ο Θαγκ. Κανεfς δεν μ ίλη σε. «Δεν δίνω το όπλο» , είπε τέλος. « Σωστά Θαγκ» , εfπε ο Μπαμπλ. «Κράτα το γΙα να δούμε πόσους αθώους θα σκοτώσεΙς ακόμα» . «Δεν ήθελα να τη σκοτώσω » . Ο Θαγκ σημάδεψε τον Μπα­ μπλ. «Δεν έχω σκοτώσεΙ ποτέ μου κανέναν. Πω ο ς θέλεΙ το όπλο;» Κοίταξε γύρω του άγρΙα. «Έκανα ακρΙβώς ό,η ΚΙ ο

1 50

PHILIP Κ. DICK

Μπέλσνορ, τίποτα παραπάνω, τίποτα λΙγότερο. Ε ίμαστε το ίδ10, αυτός ΚΙ εγώ. ΓΙ ' αυτό δεν το δίνω το όπλο σ' αυτόν>> . ΛαχάνΙαζε, η αναπνοή του σφύρΙζε. Κρατούσε σφΙχτά το πΙστόλΙ καΙ τους κοίταζε με γουρλωμένα μάτΙα. Ο Μπέλσνορ πήγε προς τον Μόρλεϊ. «Πρέπει να του το πάρουμε » . «Το ξέρω» , είπε εκείνος. Αλλά δεν μπορούσε ν α σκεφτεί πώς. Αν ο Θαγκ είχε σκοτώσεΙ κάπωον -καΙ μάλΙστα μΙα γυναίκα- επεΙδή απλώς τον πλησίασε δΙαβάζοντας Το Βι­ βλίο , τότε θα πυροβολούσε οποΙΟνδήποτε με την παραμΙκρή αφορμή. , Ο Θαγκ ήταν κραυγαλέα ψυχωτΙκός. Αυτό ήταν φανερό πλέον. Ήθελε να σκοτώσεΙ τη ΜάγκΙ Ουόλς, καΙ ο Σεθ συ­ νεΙδητοποίησε κάτ Ι που δεν είχε καταλάβεΙ νωρίτερα. Ο

Μπέλσνοp είχε σκοτώσει, a.Uά δεν το ήθελε. Ο Θαyκ είχε σκο­ τώσει και το είχε ευχαριστηθεί. Αυτή ήταν η δΙαφορά. 'Ηταν ασφαλείς από τον Μπέλ­ σνορ - εκτός αν αποκτούσαν ΚΙ εκείνω δολοφονΙκές τάσεΙς. Σ ' αυτή την περίπτωση ο Μπέλσνορ φυσΙκά θα πυροβο­ λούσε. Αλλά αν δεν έκαναν κάτΙ που να τον προκαλέσεΙ » «Μη», του είπε η γυναίκα του στο αυτί. « ΠρέπεΙ να του πάρουμε το ΠΙστόλΙ» , της απάντησε. «ΚΙ είναΙ δΙκό μου λάθος που το έχεΙ στα χέρΙα του. Εγώ τον άφησα να μου το πάρεΙ» . Άπλωσε το χέρΙ του προς τον Ι­ γκνάτζ Θαγκ. «Δωσ ' το μου » , είπε ΚΙ ένΙωσε το κορμί του να σφίγγεταΙ από φόβο, σαν να προετοΙμαζόταν γΙα το θά­ νατο. . . .

12 « Θα σ ε σκοτώσεΙ)) εfπε ο Ράσελ. ΒάδΙζε Κ Ι αυτός αργά ' προς τον Θαγκ. ΟΙ υπόλωποΙ παρακολουθούσαν. «ΠρέπεΙ να του πάρουμε το πΙστόλΙ)) εfπε στον Θαγκ. ΚαΙ στον Σεθ, ' «Μπορεf να πυροβολήσεΙ μόνο τον ένα από μας. Το ξέρω αυτό το όπλο. Δεν έχεΙ ταχυβολfα. Θα μπορέσεΙ να πυροβο­ λήσεΙ μόνο μΙα φορά ΚΙ αυτό εfναΙ όλο )> . ΚΙνήθηκε προς την άλλη πλευρά, πλησΙάζοντας σε ανωχτή γωνfα. «'Ελα Θαγκ )), εfπε κΙ άπλωσε το χέρΙ του. Ο Θαγκ γύρΙσε αβέβαΙα προς το μέρος του. Ο Μόρλεϊ κΙνήθηκε με ταχύτητα μπροστά. «Να σε πάρεΙ Μόρλεϊ)) , εfπε ο Θαγκ. Η κάνη του όπλου γύρΙσε προς το μέρος του, αλλά ο Σεθ έπεσε πάνω του. Έ­ νΙωσε το κοκαλΙάρΙκο κορμf του Ιγκνάτζ Θαγκ - μύρΙζε λαδωμένο μαλλf, ούρα καΙ Ιδρώτα. «Τώρα)) , φώναξε ο Μπέλσνορ. Όρμησε κΙ αυτός προς τον Θαγκ, προσπαθώντας να τον αρπάξεΙ. Βλαστημώντας, ο Θαγκ ξεκόλλησε από τον Μόρλεϊ. Με πρόσωπό άδεΙο από συναfσθημα, ψυχωτ Ικό, μάτ Ια που γυάλΙζαν ψυχρά, στόμα τραβηγμένο σε μΙα γραμμή, πυ­ ροβόλησε. Η Μαfρη Μόρλεϊ τσfρΙξε. Με το αρΙστερό χέρΙ ο Μόρλεϊ άγγΙξε το δεξf του ώμο κΙ ένΙωσε το αfμα να κυλά καΙ να ποτfζεΙ το πουκάμΙσό του. Ο ήχος της εκπυρσοκρότησης τον εfχε παραλύσεΙ. ΔΙπλώ­ θηκε στα γόνατα, το κορμf του συσπασμένο από τον πόνο, συνεΙδητοποΙώντας αόρΙστα πως ο Θαγκ τον εfχε πυροβο­ λήσεΙ στον ώμο. ΑΙμορραγώ, σκέφτηκε. ΧρΙστέ μου, δεν του πήρα το όπλο. ΆνοΙξε τα μάηα του με κόπο. Ε !δε τον Θαγκ να τρέχεΙ . Έτρεχε μακρΙά, σταματώντας πού καΙ πού γΙα να πυροβολήσεΙ. Δ εν χτύπησε κανένα. Ε fχαν ό­ λω σκορπfσεΙ, ακόμα κΙ ο Μπέλσνορ. « Βοηθήστε με)) , βό­ γκηξε ο Μόρλεϊ. Ο Μπέλσνορ, Ο Ράσελ ΚΙ ο Μπαμπλ πή-

152

PHILIP Κ. DICK

yαν προς το μέρος του, με την προσοχή τ ους στραμμένη στον Θαγκ. Στο τέλος του συγκροτήματος, κοντά στην είσοδο της αίθουσας συσκέψεων, ο Θαγκ σταμάτησε. ΛαχανΙάζοντας σημάδεψε τον Σεθ Μόρλεϊ καΙ πυροβόλησε ακόμα μΙα φο­ ρά. Αστόχησε. Μ ' ένα τ ίναγμα, ο Θαγκ έτρεξε ΚΙ εξαφανί­ στηκε. «ΦρέΙζερ! )) φώναξε ο Μπαμπλ. «Βοήθησέ μας να πάμε τον Μόρλεϊ στο Ιατρείο. Γρήγορα, νομίζω ότΙ έχεΙ κοπεί αρτη­ ρία)) . Ο ΦρέΙζερ ήρθε βΙαστ Ικά. Μαζf με τον Μπέλσνορ καΙ τ;ον Ράσελ σήκωσαν τον Σεθ καΙ τον μετέφεραν στο Ιατρείο. «Δεν θα πεθάνεΙς)) είπε λαχανΙασμένα ο Μπέλσνορ κα­ ' Βώς τον ξάπλωναν στο μακρύ μεταλλΙκό τραπέζΙ. «Σκότω­ σε τη ΜάγκΙ, αλλά όΧΙ εσένω) . Στάθηκε πfσω από το τραπέ­ ζΙ, έβγαλε το μαντήλΙ του καΙ, τρέμοντας ακόμα, φύσηξε τη μύτη του. «Αυτό το πΙστόλΙ έπρεπε να είχε μείνεΙ στα χέρΙα μου. Τα βλέπεΙς τώρα; )) «Σκάσε καΙ βγες έξω)) ' είπε ο Μπαμπλ καθώς άναβε τον ΙποστεΙρωτή, βάζοντας μέσα χεΙρουργΙκά εργαλεία. 'Εδε­ σε ένα λάστ Ιχο γύρω από τ ον ώμο τ ου Μόρλεϊ. Το αίμα συνέχΙζε να τρέχεΙ σχηματ fζοντ ας λΙμνούλα δfπλα στον Σεθ. « Θα τ ον ανοίξω καΙ θα συγκολλήσω τ ην αρτηρίω) , �ίπε. Πέταξε το λάστΙχο καΙ άναψε το σύστημα μηχανΙκής ΙΙμοδοσίας. Μ ' ένα μΙκρό χεΙρουργΙκό εργαλείο, άνοΙξε μΙα �ρύπα στο πλευρό του Μόρλεϊ καΙ προσάρμοσε επΙδέξΙα �ον σωλήνα της αΙμοδοσίας. «Δεν μπορώ να σταματήσω �ην αΙμορραγίω) , είπε. «Θα μου πάρεΙ δέκα λεπτά να τον 1νοίξω, να βρω τα άκρα της αρτ ηρίας καΙ να τα συγκολ­ \.ήσω. Αλλά τ ουλάχΙστον δεν θα πεθάνεΙ από αΙμορραγί1)) . ΆνοΙξε τον αποστεΙρωτή ΚΙ έβγαλε ένα δίσκο με εργα­ \εία που άχνΙζαν. Γρήγορα ΚΙ επΙδέξΙα έκοψε τα ρούχα ι;ου Σεθ. Ένα λεπτό αργότερα εξερευνούσε τον τραυματΙ­ Jμένο ώμο. «Θα πρέπεΙ να έχουμε το νου μας συνέχεΙα γΙα τον Θα­ {Κ)), είπε ο Ράσελ. «Ν α πάρεΙ. ΜακάρΙ να είχαμε καΙ άλλα 5πλα. Αυτός έχεΙ το μοναδΙκό)) . «Έχω ένα αναΙσθητΙκό όπλο)) ' είπε ο Μπαμπλ. Έβγαλε

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΆΤΟΥ

153

μια αρμαθιά κλειδιά και τ α πέταξε στον Μπέλσνορ. «Στο κλειδωμένο ντουλάπι εκεί πέρα)) ' έδειξε. «Είναι το κλειδί με τη λαβή σε σχήμα διαμαντιού)) , Ο Ράσελ ξεκλείδωσε το ντουλάπι κ ι έβγαλε ένα μακρύ σωλήνα με τηλεφακό στερεωμένο πάνω του. «Ωραία)) ' είπε. «Μπορεί να φανεί χρήσιμο. 'Έχεις άλλη γόμωση εκτός από αναισθητικό; Γνωρίζω τη δόση που έχουν αυτά. Μπορεί να τον κοιμίσει, αλλά . . . )) «Θέλεις να τ ον σκοτώσεις; )) ' είπε ο Μπαμπλ σταματώ­ ντας για λίγο την εξέταση του ώμου του Μόρλεϊ. «Ναι)) ' είπε ο Μπέλσνορ κι ο Ράσελ συγκατάνευσε. «'Έχω κι άλλη γόμωση)) ' είπε ο Μπαμπλ. «Γόμωση που σκοτώνει. Μόλις τελειώσω με τον Μόρλεϊ θα στη δώσω)) . Ξαπλωμένος στο τραπέζι, Ο Σεθ Μόρλεϊ προσπάθησε να δει το αναισθητικό όπλο του Μπαμπλ. Θα μας προστατεύ­ σει; αναρωτήθηκε. Μήπως ο Θαγκ γυρίσει και μας σκοτώ­ σει όλους ή μόνο εμένα έτσι όπως είμαι αβοήθητος; «Μπέλ­ σνορ)) ' βόγκηξε)) ' «μην aφήσεις τον Θαγκ να έρθει τη νύ­ χτα και να με σκοτώσει)) , «Θα μείνω μαζί σου)) ' είπε ο Μπέλσνορ. Του έκανε σήμα με τον αντ ίχειρα. «Και θα είμαστε οπλισμένοι μ ' αυτό)) , Κρα­ τούσε το όπλο του Μπαμπλ και το εξέταζε. 'Εμοιαζε πιο σί­ γουρος τώρα. Το ίδιο κι οι άλλοι. «Του έδωσες ντεμερόλ; )) ο Ράσελ ρώτησε τον δρα Μπα­ μπλ. «Δεν έχω χρόνο)) ' απάντησε εκεfνος και συνέχισε τη δου­ λειά του. «Θα του δώσω εγώ)) ' εfπε ο Φρέιζερ, «αν μου πεις πού είναι, όπως και πού εfναι οι υποδερμικές)) . «Δεν έχεις τα προσόντα για κάτι τέτοιο)), «ΚΙ εσύ δεν έχεις τα προσόντα να κάνεις εγχείρηση)) εί­ ' πε ο Φρέιζερ. «Πρέπει να τ ην κάνω)) ' είπε ο Μπαμπλ, �, εfπε ο Ουέιντ Φρέιζερ «Μην το πεις» , είπε ο Μόρλεϊ. «Νομίζω ότι εfναι καλύτερα να το πούμε», είπε ο Φρέι­ ζερ. «Πρέπει να το αντ ιμετωπίσουμε ανωχτά, ν ' αποφασί­ σουμε αν είναι αλήθεια και μετά να αποφασίσουμε αν θέ­ λουμε να τους πολεμήσουμε» . «Πες το», εfπε ο Μπαμπλ, τραυλίζοντας από υπερένtαση. « Ε ίμαστε ψυχοπαθείς εγκληματίες» , άρχισε ο Φρέιζερ. «Κάποτε, και ίσως για πολύ, ήμασταν φυλακισμένοι μέσα σ ' αυτό που αποκαλούμε "Κτίριο " » . Έκανε μια παύση. « Το Κτίριο λοιπόν, εfναι μαζί φυλακή και ψυχιατρείο. Μια φυ­ λακή για τους . . . » «Κι ο καταυλισμός μας; » ρώτ;ησε ο Μπαμπλ. « Ένα πείραμα. Όμως όχι των στρατΙωτικών. Ένα πεί­ ραμα του ψυχιατρείου. Να δουν αν μπορούμε να λειτουρ­ γήσουμε έξω. . . σ ' ένα υποτιθέμενο μακρινό από την Τέρρα

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΆΤΟΥ

1 73

πλανήτ;η. Και αποτ;ύχαμε. Αρχfσαμε να σκοτ;ώνουμε ο ένας τον άλλον» . Έδειξε το αναισθητικό όπλο. «Αυτό σκότωσε τον Τόλτ;σιφ. Απ ' αυτό ξεκfνησαν όλα. Εσύ το έκανες Μπα­ μπλ. Εσύ σκότωσες τ; ον Τόλ τσιφ. Σκότ;ωσες και τη Σούζι Σμαρ τ ; » «Δεν τ η σκότωσα» , εfπε αδύναμα ο Μπαμπλ. «'Ομως σκότωσες τ; ον Τόλτσιφ» . «Γιατ f; » ρώτησε ο Ιγκνάτζ Θαγκ. «Μάντεψα τι . . . εfμαστε», εfπε ο Μπαμπλ. «Πfστευα ότι ο Τόλ τσιφ ήταν αυτό που τ;ελικά αποδείχτηκε ότ;ι ήταν ο Ρά­ σελ» . «Ποως σκότωσε τη Σούζι Σμαρτ ; » ρώτησε ο Μόρλεϊ τον ΦρέΙζερ. «Δεν ξέρω. Δεν έχω το παραμικρό στΟΙχείο. Μπορεί ο Μπα­ μπλ. Μπορεί εσύ Μόρλεϊ. Εσύ το έκανες; » Ο ΦρέΙζερ τον κοίταξε ερευνητικά. «Όχι, μάλλον όχι. Μπορεί ο Ιγκνάτζ. Το θέμα όμως εfναι πως έχω δίκιο: οπΟΙοσδήποτε από μας θα μπορούσε να τ;ο έχει κάνει. ΌλΟΙ έχουμε την τάση. Για

το λόyο α υτό ήμασταν έyκλειστοι στο Κτίpιο» . «Εγώ σκότωσα τ η Σούζι» , είπε η Μαίρη. «Γιατί; » φώναξε ο Σεθ. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. «Γι ' αυτό που κάνατε μαζί» . Η φωνή της γυναίκας τ;ου ήταν υπερβολικά ήρεμη. •>, απάντησε εκε:ίνη, καθώς α­ νακάθΙσε με δυσκολ:ία. «Μόνο να κάτσω εδώ και να ξεκου­ ραστώ . . . )) Χαμογέλασε άκεφα. «Πνίγηκα», ε:ίπε μ ' ένα μορ­ φασμό κουρασμένης ανακούφισης. Ο Μπέλσνορ μίλησε σε όλους ήρεμα αλλά σταθερά: «ΔΙα­ γράφω aπρόθυμα τη συγκεκρΙμένη δομή ως πολύ δυσάρε­ στη για να επΙχεΙρηθε:ί καΙ πάλΙ» . «ΚΙ όμως» , παρενέβη ο ΦρέΙζερ ανάβοντας την π:ίπα του με τρεμάμενα δάχτυλα, «ήταν άκρως θεραπευτΙκή από ψυ­ ΧΙατρικής πλευράς» . «Βγήκε εκτός ελέγ.χου» , ε:ίπε η Σου Σμαρτ. «'ΕτσΙ έπρεπε να γ:ίν εΙ >' , ε:ίπε ο Μπαμπλ καθώς βοηθού­ σε τους υπόλοΙπους. «Ή ταν αυτ ό που λέμε ολΙκή κάθαρ­ ση. Τώρα έχουμε λΙγότερη εχθρότητα μεταξύ μας». «Ελπίζω η δΙκή σου εχθρότητά σου απέναντ:ί μου να πήρε τέλος, Μπαμπλ» είπε ο Μπεν Τόλτσιφ. «ΤΙ ήταν αυτό που μου έκανες. . . )) . Τον κοίταξε επ:ίμονα. «Το διαστημόπλοΙΟ)) , μουρμούρισε ο Σεθ Μόρλεϊ. «ΜάλΙστα», ε:ίπε ο πλοίαρχος Μπέλσνορ με ελαφρά σαρ­ δόνΙο χαμόγελο. «Και τΙ άλλο ξέχασες αυτή τη φορά; ΘέλεΙς ενημέρωση; )) Περίμενε, αλλά ο Μόρλεϊ δεν μΙλούσε. ΦαΙνό­ ταν ακόμα σε ύπνωση . « Δώσε του καμΙά αμφεταμίνη γΙα

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΆΤΟΥ

187

ν α συνέλθει )) , εfπε ο Μπέλοvορ στον Μπαμπλ. Συνέβαινε συχνά αυτό στον Μόρλεϊ. Η ικανότητά προσαρμογής του στην απότομη μετάβαση μεταξύ των πολυεγκεφαλικών κό­ σμων και του πλοfου, ήταν αμελητέα. «Θα συνέλθω)) , εfπε ο Σεθ κι έκλεισε τα κουρασμένα μά­ τια του. Προσπαθώντας με δυσκολfα να σταθεf στα πόδια της, η Μαf­ ρη πήγε κοντά του κι έβαλε το χέρι της στον ώμο του. 'Ε­ κανε να τραβηχτεf, σκεφτόμενος το τραύμα του . . . κι ύστε­ ρα ανακάλυψε ότι παραδόξως ο πόνος εfχε εξαφανιστεf. Άγ­ γιξε προσεκτικά τον ώμο του. Κανένα τραύμα. Καμιά πλη­ γή που να αιμορραγεf. Παράξενο, σκέφτηκε. Αλλά πάλι, απ ' ό,τι θυμάμαι, πάντα έτσι γfνεται. « Να σου φέρω τfποτα; )) τον ρώτησε η γυναfκα του. «Εfσαι καλά; )) τη ρώτησε. Εκεfνη έγνεψε καταφατικά. «Γιατf σκότωσες τη Σου Σμαρτ; )) τη ρώτησε. «Καλά δεν πει­ ράζει)) , εfπε, βλέποντας την άγρια έκφραση στο βλέμμα της. «Δεν ξέρω γιατf, αλλά αυτή η συyχ:ώνευση πραγματικά με ενόχλησε. Όλοι αυτοf οι φόνοι. Ποτέ δεν εfχαμε τόσους πολ­ λούς. Ήταν τρομακτικό. Έπρεπε να την εfχαμε διακόψει με τον αναστολέα του ψυχοκυκλώματος, αμέσως μετά τον πρώτο φόνο)) . «Άκουσες τον Φρέιζερ)) , ε1πε η Μα1ρη. «Ήταν αναγκα1ο. Ε1χε συσσωρευτεf πολλή ένταση στο σκάφος)) . Τώρα καταλαβαfνω γιατf εξερράγη ο κυπρfνος, σκέφτη­ κε ο Μόρλεϊ. Όταν τον ρωτήσαμε τι εfναι ο Πέρσους 9. Δεν απορώ που εξερράγη. Και μαζf του πήρε όλη τη δομή, κομ­ μάτι-κομμάτ ι. Παρατήρησε τη μεγάλη, υπερβολικά οικε1α καμπfνα του πλοfου. Βλέποντάς την ένιωσε ένα ειοος καταθλιπτικής φρf­ κης. Γι ' αυτόν, η πραγματικότητα του πλοfου ήταν πολύ πιο δυσάρεστη από τον - πώς τον εfπαμε; Ντέλμακ-0. Σω­ στά. Συνδυάσαμε τυχαfα γράμματα με τη βοήθεια του υπο­ λογιστή του πλοfου . . . τον κατασκευάσαμε κι ύστερα παγι­ δευτήκαμε στο κατασκεύασμά μας. Μια συναρπαστική πε­ ριπέτεια μετατράπηκε σε μια σειρά φρικτών θανάτων - για όλους μας.

188

PHILIP Κ . DICK

Κοίταξε την ημερομηνία στο ρολόΙ του. Δώδεκα μέρες είχαν περάσεΙ. Σε πραγμαηκό χρόνο, δώδεκα ολόκληρες, aτέλεΙωτες μέρες. Σε πολυεγκεφαλΙκό χρόνο, λίγο παραπά­ νω από εΙκοσΙτέσσερΙς ώρες. Εκτός αν υπολογίσουμε τα "ο­ κτώ χρόνΙα" στο Τεκέλ Ουφαρσίν, όμως αυτά δεν μετράνε. Ήταν ένα κατασκευασμένο δεδομένο ανάμνησης που εμ­ φυτεύτηκε στο μυαλό του κατά τη συγχώνευση γΙα να προ­ σθέσεΙ ρεαλΙσμό στην πολυεγκεφαλΙκή περΙπέτεΙα. ΤΙ ήταν αυτ ό που φηάξαμε; αναρωτήθηκε νυστ αγμέ­ να. Ολόκληρη τη θεολογία, συνεΙδητ οπο ίησε. Ε ίχαν κα­ τ αχωρήσεΙ στον υπολογΙστή του πλοίου όλα τα δεδομένα που είχαν στη δΙάθεσή τους καΙ που αφορούσαν ης προ­ ηγμένες θρησκείες. Στον Κ.ΥΠ.ΡΙ.ΝΟ.Σ. 889Β είχαν κατα­ χωρηθεί επεξεργασμένες πληροφορίες σχετ Ικά με τον Ιου­ δαϊσμό, τον ΧρΙστΙανΙσμό, τον ΙσλαμΙσμό, τον ΖωροαστρΙ­ σμό, τον ΘΙβετιανό ΒουδΙσμό . . . ένα περίπλοκο σύνολο, α­ πό το οποίο ο Κ.ΥΠ.ΡΙ.ΝΟ.Σ. 889Β απόσταξε μΙα σύνθετη θρησκεία που περΙείχε όλους τους παράγοντες. Εμείς την κατασκευάσαμε, σκέφτηκε σαστ ισμένος, με την ανάμνηση του ΒΙβλίου του ΣπεκτόβσκΙ ακόμα στο μυαλό του. Ο ΔΙα­ μεσολαβητής, ο Πνευματ ουργός, ο ΠερΙπατ ών-επί- τ ης­ Γης, ακόμα καΙ ο τρομερός Καταστροφέας των Μορφών . Απόστ αγμα της συνολΙκής εμπεΙρίας του ανθρώπου γΙα το Θεό, ένα τεράστ Ιο λογΙκό σύστημα, ένας παρηγορητΙ­ κός Ιστός, που ο υπολογΙστής συνήγαγε, βασΙ σμένος σε αξΙώματα που του είχαν δοθεί. ΚαΙ εΙδΙκά το αξίωμα όη υπάρχεΙ Θεός. ΚαΙ ο ΣπεκτόβσκΙ . . . έκλεΙσε τα μάτ Ια καΙ θυμήθηκε. Ο 'Εγκον ΣπεκτόβσκΙ ήταν ο αρχΙκός κυβερνήτης του δΙαστημοπλοίου. Σκοτώθηκε στο ατύχημα που είχε αχρη­ στ εύσεΙ το πλο ίο . Μ Ι α όμορφη π Ι ν ε λ Ι ά από τ ον Κ.ΥΠ.ΡΙ.ΝΟ.Σ. 889Β ώστε ο αγαπητός τους πρώην καπετά­ νΙΟς να γίνεΙ ο συγγραφέας την δΙαγαλαξΙακής θρησκείας που ήταν η βάση αυτού του τελευταίου τους κόσμου. Το δέος καΙ η λατρεία σχεδόν που όλοΙ έτρεφαν γΙα τον Έγκον ΣπεκτόβσκΙ μεταφέρθηκαν ακέραΙα στο επεΙσόδΙΟ του Ν τέλ­ ' μακ-0, γΙατ ί γΙ αυτούς, με κάποΙα έννΟΙα, ο ΣπεκτόβσκΙ λεπουργούσε στΙς ζωές τους σαν θεός. Αυτή η πΙνελΙά είχε

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

189

δώσει αληθοφάνεια στον κατασκευασμένο κόσμο τους. Ταί­ ριαζε απόλυτα με τους προϊδεασμούς τους. Το πολυεγκεφαλικό μυαλό, σκέφτηκε. Στην αρχή ένα παιχνfδι για να ξεφεύγουν και να διασκεδάζουν στο εικο­ σάχρονο ταξιοι τους. Μα το ταξίδι δεν εfχε διαρκέσει εfκοσι χρόνια. Θα συνεχιζόταν μέχρι να πέθαιναν ένας-ένας, μέ­ ΧΡΙ κάποιο απροσδιόριστα μακρινό χρονικό σημεfο που κα­ νείς τους δεν μπορούσε να φανταστεf. 'Όλα, και ειδικά το ταξίδι τους προς το άπειρο, εfχαν γfνει γι ' αυτούς ένας aτέ­ λειωτος εφιάλ της. Θα μπορούσαμε να επι ζήσουμε εfκοσι χρόνια, εfπε μέσα του, αν ξέραμε ότι θα τ&ιωνε κά ποτε. Αυτό θα μπορούσε να μας κρατήσει ζωντανούς και στα λογικά μας. 'Ομως το α­ τύχημα είχε συμβεί και τώρα έκαναν κύκλους για πάντα, σαν νεκρό αστέρι. Ο πομπός τους είχε καταστραφεf με το ατύχημα κι έτσι ένα παιχνιοι, απ' αυτά που χρησιμοποιούν στις μεγάλες διαστρικές πτήσεις, εfχε γfνει το μόνο στήριγ­ μα της ψυχικής τους υγεfας. Αυτό είναι που πραγματικά μας ανησυχεf, συνειδητο­ ποfησε ο Μόρλεϊ. Ο τρόμος ότ ι ένας-ένας θα κατρακυλάμε στην ψύχωση, αφήνοντας τους άλλους ακόμα πιο μόνους. Ακόμα πιο aπομονωμένους από τον άνθρωπο κι ό,τι έχει να κάνει μ' αυτόν. Θεέ μου, εfπε μέσα του, μακάρι να μπορούσαμε να γυρί­ σουμε στον Άλφα του Κενταύρου. Αν μονάχα . . . Ή ταν εντελώς ανώφελο να τ ο σκέφτεται. «Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι δημιουργήσαμε τη θεο­ λογfα του Σπεκτόβσκι μόνοι μας» , είπε ο Μπεν Τόλτσιφ, ο συντηρητής του πλοίου. «Φαινόταν τόσο αληθινή. Τόσο . . . συνεκτ ική>> . « Ο υπολογιστής έκανε την περισσότερη δουλειά» , εfπε ο Μπέλσνορ. «Φυσικά και ήταν συνεκτική » . «Όμως η βασική ιδέα ήταν δική μας» , εfπε ο Τόνι Ντάν­ κελβελτ . Κοίταξε με προσοχή τον πλοίαρχο Μπέλσνορ. «Με σκότωσες αυτή τη φορά)) , του είπε. «Μισούμε ο ένας τον άλλον» , είπε ο Μπέλσνορ. «Εγώ μι­ σώ εσένα, κι εσύ εμένα. Ή τουλάχι στον αυτό συνέβαινε πριν το επεισόδιο του Ντέλμακ-0 » . Και γυρfζοντας στον Φρέ-

190

PHILIP Κ . DICK

Ι ζερ: «Μπορεf να έχεΙς δίκΙο. Τώρα δεν αΙσθάνομαΙ τόσο ευε­ ρέθΙστος» . Το πρόσωπό του σκοτεfνΙασε. « Όμως θα ξανα­ συμβεf, σε κάνα-δυο εβδομάδες>> . «ΑλήθεΙα μΙσούμε ο ένας τον άλλον τόσο πολύ;» ρώτησε η Σου Σμαρ τ . «ΝαΙ » , απάντησε ο ΟυέΙντ Φρέlζερ. Ο Ιγκνάτ ζ Θαγκ ΚΙ ο δρ . Μπαμπλ βοήθησαν την ηλΙ­ ΚΙωμένη κυρ ία ΡόκΙνχαμ να σηκωθεf. «Ω θεέ μου » , είπε πνΙχτά, με κατακόκκΙνο το μαραμένο, γέρ Ικο πρόσωπό της, «ήταν απαίσΙΟ ! ΤΙ τρομακτΙκό μέρος. Ελπfζω να μην ξανα­ πάμε ποτέ)) . Πλησfασε τον Μπέλσνορ καΙ τον τράβηξε απ ' το μανίκΙ. «Δεν θα το ξαναζήσουμε, έτσΙ δεν εfναΙ ; Νομfζω, εΙλΙκρΙνά, όη η ζωή στο πλοίο είναΙ πολύ προημότερη από αυτόν το δΙαβολΙκό, βάρβαρο τόπο » . «Δεν θ α ξαναyυρfσουμε στ:ον Ντέλμακ-0>> , εfπε ο Μπέλ­ σνορ . «Δόξα τω Θεώ » . Ο Θαγκ καΙ ο Μπαμπλ την βοήθησαν να καθfσεΙ. « Σας ευχαρΙστώ)) , τους εfπε. «Πολύ ευγενΙκό εκ μέρους σας. Μπορώ να έχω λfγο καφέ κύρΙε Μόρλεϊ; )) «Καφέ; » επανέλαβε εκεfνος καΙ τότε θυμήθηκε. 'Ήταν ο μάγεΙρας του πλοfου. 'Όλες ΟΙ πολύημες προμήθεΙες, μαζf καΙ ο καφές, το τσάΙ καΙ το γάλα, ήταν στην κατοχή του . « Θα βάλω την καφετΙέρα», τους είπε. Μέσα στην κουζfνα άρχΙσε να βάζεΙ γεμάτες κουταλΙές εκλεκτού, μαύρου, αλεσμένου καφέ στην καφετΙέρα. Όπως πολλές φορές στο παρελθόν, παρατήρησε όη τα αποθέματά τους σε καφέ είχαν μεΙωθεf σημαντΙκά. Σε μερΙκούς μήνες θα εfχε τελεΙώσεΙ. Τώρα όμως χρεΙάζεταΙ ο καφές, αποφάσΙσε, καΙ συνέχΙσε να γεμfζεΙ την καφεηέρα. Ε fμαστε όλω τ αραγμένοΙ , όπως ποτέ στο παρελθόν. Η Μαfρη μπήκε στο μαγεΙρεfο. « ΤΙ ήταν το ΚτίρΙο; » , ρώ­ τησε . « Τ ο ΚτίρΙΟ . . . )) ΓέμΙσε την καφετ Ιέρα μ ε ανακυκλωμένο νερό. «Ήταν το εργοστάσΙο της ΜπόΙνγκ στον ΠρόξΙμα- 10. Εκεί που κατασκευάστηκε το δΙαστημόπλοΙΟ. Εκεί που ε­ πΙβΙβαστήκαμε, θυμάσαΙ; Περάσαμε δεκαέξΙ μήνες εκεί, εκ­ παΙδευτήκαμε, δοκΙμάσαμε το πλοίο καΙ το εφοδΙάσαμε» .

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

191

«ΚΙ αυτοf ΟΙ άντρες με τ α μαύρα ΠΟΙΟΙ ήταν)) , ρώτησε η Μαfρη ΚΙ ανατρfχΙασε. «Δεν ξέρω» . Ο Νεντ Ράσελ, ο αστυνόμος του πλοfου, μπήκε στο μα­ γεΙρεfο. «Νομfζω όη ξέρω η ήταν. ΟΙ φρουροf με τα μαύρα δερμάηνα ήταν ενδεΙ'ξεΙς των προσπαθεΙών μας να δΙακό­ ψουμε τη συγχώνευση καΙ να ξεκΙνήσουμε απ ' την αρχή. Κατευθυνόντουσαν από τΙς σκέψεΙς αυτών που εfχαν "πε­ θάνεΙ " » . «Εσύ ξέρεΙς καλύτερα)) , εfπε απότομα η Μαfρη. «Ήρεμα)) , εfπε ο Σεθ αγκαλΙάζοντάς την απ' τους ώμους. Από την αρχή, πολλοf ήταν εκεfνΟΙ που δεν τ;α πήγαΙναν καλά με τον Ράσελ. Δεδομένης της δουλεΙάς του, αυτό ήταν κάτ Ι που θα έπρεπε να περΙμένεΙ κανεfς. « ΚάπΟΙα μέρα)) , εfπε η Μαίρη στον Ράσελ, «θα αποπεΙ­ ' ραθεfς να κατ αλάβεΙς το πλοfο . . . να το aρπάξεΙς απ τον πλοf­ αρχο Μπέλσνορ . « ΌΧΙ » , απάντησε ήπΙα εκεfνος. «Το μόνο που μ' ενδΙα­ φέρεΙ εfναΙ να δΙατηρώ την εΙρήνη . ΓΙ' αυτό μ' έστεΙλαν εδώ καΙ αυτό σκοπεύω να κάνω. Ε fτε αυτό αρέσεΙ σε μερΙ­ κούς εfτε όχΙ)) . «Παρακαλάω το Θεό να υπήρχε πράγμαη ο ΔΙαμεσολα­ βητής)) , εfπε ο Σεθ Μόρλεϊ. Δυσκολευόταν ακόμα να πΙστέ­ ψεΙ ότΙ εfχαν κατασκευάσεΙ τη θεολογfα του ΣπεκτόβσκΙ. «Στο Τεκέλ Ουφαρσfν, όταν ο ΠερΙπατών-επf-της-Γης μου παρουσΙάστηκε, ήταν τόσο αληθΙνός. Ακόμα καΙ τώρα μου ' φαfνεταΙ αληθΙνός. Δεν μπορώ να απαλλαγώ απ αυτόν )) . «ΓΙ ' αυτό τον δημΙΟυργήσαμε» , παρατήρησε ο Ράσελ. «Ε­ πεΙδή τον θέλαμε. ΕπεΙδή δεν τον εfχαμε καΙ τον χρεΙαζό­ μαστε. Τώρα εfμαστε πάλΙ στην πραyμαηκότητα, Μόρλεϊ. ΠρέπεΙ πάλΙ να αντΙμετωπfσουμε τα πράγματα όπως εfναΙ . Δεν εfναΙ καΙ πολύ ωραfο αυτό, συμφωνεfς; » «ΝαΙ )) , εfπε ο Σεθ . « Θα ' θελες ν α ήσουν πάλΙ στον Ντέλμακ-0 ; )) ρώτησε ο Ράσελ. «ΝαΙ)) , εfπε μετά από μΙα παύση. «ΚΙ εγώ το fδ10)) , εfπε τελΙκά καΙ η Μαfρη. «ΦοβάμαΙ ότΙ θα πρέπεΙ να συμφωνήσω μαζf σας)), εfπε ο

1 92

PHILIP Κ. DICK

Ράσελ. «'Όσο άσχημα ΚΙ αν ήταν, όσο άσχημα ΚΙ αν ενερ­ γήσαμε . . . τουλάχΙστον υπήρχε ελπ:ίδα. Ενώ εδώ στο πλοf­ ο . . . )) 'Έκανε μΙα άγρΙα χεΙρονομfα. «ΚαμΙά ελπfδα. Τfποτα. ΜέχρΙ να γεράσουμε σαν τ η Ρομπέρτα ΡόκΙνχαμ καΙ να πεθάνουμε)) . «Η κυρ fα ΡόκΙνχαμ εfναΙ τ υχερή)) ' εfπε πΙκρόχολα η Μαfρη. «Πολύ τυχερή)) , εfπε ο Ράσελ καΙ το πρόσωπό του σκο­ τεfνΙασε από ανfσχυρη λύσσα καΙ παγερό θυμό. ΚαΙ πόνο.

16 Εκείνη τ η