Maszyna SM1

Prosta maszyna radioniczna krok po kroku Jest to instrukcja budowy pełnowymiarowej, realnej (nie symbolicznej!) maszyny radionicznej o nazwie SM1, opracowaną przez Angelo Dapaz. W rzeczywistości można ją nazwać „maszyną życzeń”, jednak jest to także proste urządzenie radioniczne dla osób, które nie potrafią lub nie chcą budować skomplikowanych urządzeń. Wystarczy trochę zdolności manualnych i za nieduże pieniądze można stać się posiadaczem maszyny radionicznej. Poniżej przedstawiona maszyna nie wynika z logiki elektroniki klasycznej, a inspiracją do jej projektowania i budowania były inne tego typu urządzenia, zbudowane przez Albert Abrams, Thomas G. Hieronymus, Charles Cosmano, John'a Logan'a, Joseph'a Max'a, Sorynzar'a i innych badaczy – konstruktorów. Każdy z nich na swój sposób pobudził konstruktora niniejszej maszyny i umożliwił powstanie tej instrukcji, przekazując szerszemu ogółowi swoje doświadczenia oraz konstrukcje z nich wynikające. Dlatego podziękowania należą się nie tylko autorowi tego tutorialu, ale także w/w radionikom. Zasada działania Urządzenie to nie wymaga zasilania, a przepływ energii w nim odbywa się zgodnie z kierunkiem ruchu wskazówek zegara. Brak zasilania to także brak ryzyka związanego z porażeniem prądem elektrycznym, brak obostrzeń dot. bezpieczeństwa itp.

Powyższy rysunek pokazuje przepływ energii w maszynie SM1. Próbki umieszcza się w „naczyniu wejściowym” po lewej stronie powyższego diagramu. Ich promieniowanie przemieszcza się w prawo, przez rdzeń analizatora i wzmacniacz oraz płytkę dotykową ku „naczyniu wyjściowemu”. Płytka dotykowa pozwala wykryć energię świadka (zarówno klasycznie, pocierając ją, jak i z pomocą wahadła radiestezyjnego). Energia płytki badawczej płynie z powrotem do naczynia wejściowego. W ten sposób przepływ energii ii informacji jest ciągły, aż do momentu przerwania obwodu przez wyłącznik. Oba naczynia badawcze mogą być przedłużone przez zewnętrzne kable, podłączone do odpowiednich gniazd typu P2, jak pokazano to na poniższym rysunku.

Powyżej widać gotową maszynę. Jej potencjometry wchodzące w skład rdzenia analizatora pozwalają dostroić urządzenie do niemal nieskończonej ilości wibracji. Ich skala od 0 do 100 pozwala na kombinacje pomiarowe 3100, a nieduża ilość potencjometrów pozwala uniknąć długotrwałego procesu strojenia maszyny.

Powyższy schemat pokazuje, jak powinno być zmontowane urządzenie SM1. Materiały potrzebne do budowy: poniżej oznaczono literami od A do H wszystkie materiały, niezbędne do budowy. Elementy oznaczone literami od I do M z powodu swej prostoty nie wymagają specjalnego omówienia. A) Skrzynka z płyty MDF, o wymiarach 5x18x18 cm B) dwie nasadki o średnicy 40 mm na rury PCV; mogą także być przyłącza z mosiądzu lub miedzi, np ze sklepu budowlanego C) włącznik D) fragment twardego tworzywa sztucznego o wymiarach 5x5 cm, do zastosowania jako płytka badawcza. Może to być np. spieniony PCV, polistyren, etc. E) trzy potencjometry 10kΩ; mogą być także inne, o innej oporności F) dwa kryształy górskie, czyste lub półprzezroczyste, 6-7 cm długości; mogą być o naturalnym bądź szlifowanym zakończeniu G) spirala z miedzi, średnica do 4 cm H) dwa złącza typu P2 stereo (popularny „jack” 3,5 mm) I) 2-3 metry cienkiego, emaliowanego drutu miedzianego do produkcji cewek wokół kryształów. J) 4 małe śruby do zamocowania obudowy

K) 50 cm drutu miedzianego 2,5 mm L) klej do drewna na bazie PVA M) Czarny tusz, gwasz lub inny czarny barwnik, najlepiej nietoksyczny Do budowy potrzebne będą następujące narzędzia: • wiertarka • wiertła do drewna o średnicy odpowiedniej do nawiercenia otworów do zamocowania wyłącznika, potencjometrów i gniazd P2

• • •

piłka do drewna, pozwalająca powiększyć otwory dla części B linijka, ołówek, etc nóż z łamanym ostrzem, szpikulec do przebijania

A – Przygotowanie obudowy Dalej opisano poszczególne etapy budowy maszyny oraz jej montażu z przygotowanych części. Pudełko będzie wykorzystane „odwrotnie”, tzn dno będzie górą maszyny, a wieko – spodem.

Obudowa maszyny radinicznej może być wykonane np. z pudełka z płyty MDF. Powinno mieć ono wymiary 5x18x18 cm (p. rysunek powyżej). Tego typu pudełka można kupić np. w sklepach z galanterią, z artykułami piśmiennymi, itp. A.1 – najpierw w dnie pudełka zaznaczamy otwory montażowe, zgodnie z poniższym szablonem.

A.2 – po wykonaniu zaznaczenia wiercimy otwory wiertłem do drewna. Pamiętaj o wykonaniu otworów dla przyłączeń typu P2 w tylnej ścianie obudowy, jak na poniższym rysunku.

A.3 – na koniec powiększ otwory dla pojemników wejścia i wyjścia oraz płytki badawczej. Po zakończeniu tej fazy obudowa powinna mieć otwory jak na powyższym rysunku. Otwory dla przyłączy P2 powinny być skorelowane z osiami otworów na pojemniki wejścia i wyjścia. W tym urządzeniu pojemniki będą podłączone do gniazd, pozwalających na przyłączenie zewnętrznych elementów dodatkowych. A.4 – boki oryginalnego wieka powinny być odcięte. Należy je wykorzystać dla przygotowania podpórek do mocowania dna 3x1.5 cm (w rogach obudowy) oraz podpórki dla cewki krystalicznej 5x1.5 cm (na środku, p. poniższy rysunek). Odpowiednio przycięte fragmenty należy przykleić klejem PVA w odpowiednich miejscach.

A.5 – tylna ściana obudowy powinna być wykonana z pokrywy pudełka. Poniżej przygotowane elementy.

A.6 – teraz obudowa powinna być pomalowana czarną, nie toksyczną farbą; może to być np. gwasz. Jeśli chcesz nadać połysk, po wyschnięciu farby delikatnie powoskuj obudowę i wypoleruj. B – przygotowanie pojemników wejścia / wyjścia Do ich wykonania posłużą dwie zatyczki do rur o średnicy 40 mm, wykonane z PCV, a także cztery kawałki drutu miedzianego średnicy 2,5 mm. Zatyczki mogą być także wykonane z miedzi lub brązu. Średnica drutu nie jest istotnym parametrem i może być inna tak długo, jak jest to drut podobny do tego na zdjęciu poniżej.

B.1 – obetnij cztery kawałki drutu i spłaszcz ich końce młotkiem B.2 – po spłaszczeniu i wygięciu końcówek drutu jego kawałki powinny być zamocowane do zatyczek klejem typu super glue. Jego zastosowanie w przypadku zatyczek z PVC pozwala uzyskać coś w rodzaju zgrzewu. B.3 – dla zapewnienia lepszego mocowania drutów do elementów plastykowych, w miejscach przyklejenia należy dodatkowo nakleić kawałki PVC za pomocą kleju super glue. Naczynie wyjściowe jest swego rodzaju anteną, która przekazuje docelowe wibracje. Dlatego można je starannie owinąć drutem, tworząc wokół niego coś w rodzaju cewki; podobnie można zrobić z naczyniem wejściowym. C – przygotowanie płytki dotykowej Płytka dotykowa jest zbudowana z plastikowego kwadratu (akryl, PVC, polistyren, etc) o wymiarach 5x5 cm. Plastik może pochodzić np. z opakowania czy pudełka na żywność.

C.1– wytnij kwadrat o boku 5 cm. Jeśli krawędź cięcia jest szorstka, oszlifuj ją papierem ściernym o gradacji 400. C.2 - miedziany drut, uformowany w spiralę o przebiegu przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, należy przykleić do plastikowej płytki w sposób pokazany na powyższym zdjęciu. Stronę plastikowej płytki, do której będzie klejony drut, można przetrzeć papierem ściernym dla poprawienia jakości klejenia. D – przygotowanie cewek z rdzeniem z kryształów Pomiędzy potencjometrami zostaną zamontowane dwie cewki, nawinięte na kryształach. Krystzały mogą być przeźroczyste lub mleczne.

D.1– cewki należy nawijać w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Cewki na powyższym zdjęciu mają 29 zwojów. D.2 - aby ułożona cewka właściwie trzymała się kryształu, skręt splotu powinien być owinięty wokół kryształu; dodatkowo należy dodać odrobinę białego kleju lub innej substancji aby zapobiec rozwiązaniu się cewki. E – przygotowanie potencjometrów i skali dla nich

Poniżej pokazano wzór skali, który należy wydrukować trzykrotnie . Jest ona podzielona na odcinki o wartości 1 od zera do stu. W ten sposób proste urządzenie radioniczne może zaoferować użytkownikowi wielką liczbę częstotliwości; konkretnie liczba kombinacji to 3100.

E.1- najpierw wzór skali dla potencjometrów oraz etykieta dla wyłącznika powinny zostać wydrukowane. E.2 – następnie należy zabezpieczyć wydruki, laminując je przezroczystym plastikiem, a następnie wyciąć. F – montaż końcowy urządzenia Po przygotowaniu poszczególnych części wg wcześniej opisanej instrukcji, przystępujemy do montażu. Ta część, podobnie jak wszystkie poprzednie, także wymaga od konstruktora staranności i dokładności, ponieważ jakość budowy przełoży się na jakość funkcjonowania urządzenia. Ważne jest także, aby nie impregnować urządzenia swoimi emocjami, ponieważ mogłoby to wpłynąć na jego funkcjonowanie.

F.1 – pojemniki wejściowy oraz wyjściowy wkładamy w przygotowane otwory u góry przodu maszyny. Końcówki przyklejonych prętów są ułożone poziomo, jak widać to na powyższym rysunku. Pojemniki przyklejamy do obudowy. F.2 – mocujemy do otworów na ścianie bocznej obudowy przyłącza P2. F.3 – mocujemy płytkę dotykową w taki sposób, że końcówki drutu tworzącego spiralę są położone poziomo (p. rysunek powyżej). F.4 – z pomocą małego, pomalowanego na czarno kawałka drewna z odciętej części wieka pudełka mocujemy obie cewki (p. rysunek powyżej) F.5 – na prawo od cewek mocujemy włącznik F.6 – teraz mocujemy potencjometry F.7 – w tym momencie wszystkie elementy powinny już być zamocowane do obudowy maszyny. Teraz należy połączyć je drutami w sposób opisany na diagramie z początku tutorialu. Druty lutujemy zgodnie z kierunkiem przepływu energii w maszynie. Poniżej pokazano gotowe połączenia.

F.8 – trzeba nadmienić, że jak widać powyżej położone najbardziej na lewo przyłącza potencjometrów zostały połączone dodatkowym przewodem; dalej to połączenie biegnie do zewnętrznego końca spirali w płytce badawczej. F.9 – teraz naklejamy na zewnątrz skale potencjometrów oraz opisanie włącznika.

F.10 – w przypadku tej konkretnej maszyny należy jeszcze zaznaczyć np. lakierem na gałkach potencjometru biały pasek. Dzięki temu widać będzie, na jaką wartość jest nastrojony dany potencjometr.

Wygląd końcowy po montażu Maszyna gotowa do użytku powinna wyglądać tak, jak na rysunku poniżej:

Mamy nadzieję, że ten opis umożliwi pasjonatom radioniki zbudowanie własnego urządzenia, dzięki któremu będą w stanie spożytkować własną wrażliwość na energie ukryte przed większością ludzkości. Przykład użycia maszyny SM1 Radioniczne częstotliwości lub numeryczne ekwiwalenty „świadków” są sekwencjami liczb, które ustawia się na potencjometrach maszyny radionicznej. W celu ustalenia takiej sekwencji liczbowej dla człowieka – żywego lub już zmarłego – potrzebujemy próbki czegoś, co pochodzi od przedmiotu naszego badania: śliny, krwi, włosów, podpisu albo zdjęcia; dla wprawnego radionika wystarczy podpis albo nawet zapisane imię i nazwisko. W przypadku zwierząt próbka może być taka, jak u ludzi (no może z wyjątkiem podpisu...). Próbka jest w takim przypadku nośnikiem wibracji lub fizycznie reprezentuje to wszystko, czego sekwencji liczbowej będziemy szukać. W przypadku radionicznej sekwencji liczb trzeba podkreślić, że dzięki niej powstaje most na poziomie psychicznym pomiędzy przejawieniem fizycznym, a naturą duchową, w związku z czym sugeruje się rozwagę w poszukiwaniu i użyciu ich. Warto też zauważyć, że sekwencje radioniczne ludzi i zwierząt mogą opisywać te istoty w całości lub też tylko jakiś ich cechy. Możemy więc powiedzieć „tak i tak” w przypadku całościowej sekwencji lub „sekwencja w przypadku rany prawej ręki”, jeśli mówimy o jakiejś cesze.

1. Przed rozpoczęciem pracy maszyną SM1, bez względu na cel jej użycia, ustaw potencjometry na zero, jak na rysunkach powyżej. Sprawdź (i w razie potrzeby przetrzyj suchą, czystą chusteczką lub kawałkiem materiału) płytkę dotykową oraz pojemniki: wejściowy i wyjściowy. 2. Mając maszynę tak przygotowaną, warto teraz zadbać o jej operatora. Zrelaksuj się , siedząc wygodnie na krześle. Przeprowadź świadomy relaks ciała, po kolei rozluźniając poszczególne części ciała, poczynając od stóp aż do głowy. Postaraj się, aby relaksacji ciała towarzyszył spokojny, ale skupiony na celu pracy radionicznej stan umysłu.

3. W ramach nabywania doświadczenia będziemy poszukiwać sekwencji liczbowej dra Alberta Abramsa, budowniczego fundamentów radioniki. Na pierwszym rysunku w tym rozdziale widać jego zdjęcie w pojemniku wejściowym. 4. Teraz włącz maszyn, przełączając włącznik do pozycji ON.

5.

6.

7. 8.

9.

Kiedy maszyna jest już włączona, potencjometry wyzerowane, a fotografia dra Abramsa w pojemniku na świadka, na płytce badawczej kładziemy kciuk i palec wskazujący prawej ręki (lewej u leworęcznych) i zaczynamy lekko pocierać płytkę; w przypadku badania wahadłem należy je położyć na płytce. Jeśli używamy wahadła, bierzemy je w rękę. Drugą ręką powoli poruszamy pierwszy z lewej potencjometr aż do czasu, gdy uzyskamy styk. Będzie on zasygnalizowany „zmianą faktury” płytki dotykowej (jeśli pracujemy palcami) lub zmianą kierunku ruchu wahadła, stosownie do przyjętej konwencji. Styk uzyskamy po ustawieniu potencjometru na liczbie 58. Kiedy operator maszyny szuka styku pocierając placami płytkę badawczą, powinien zacząć pocierać chwilę przed rozpoczęciem manipulowania potencjometrem. Osoby leworęczne powinny po prostu zamienić ręce. Kiedy poruszając potencjometrem osiągamy właściwą liczbę, mentalnie powtarzamy ją i sprawdzamy, czy nadal uzyskujemy styk i jego potwierdzenie. Jeśli nie, sprawdzamy wartości o jeden do trzech większe i mniejsze aż uzyskamy potwierdzenie także przy mentalnym zapytaniu. Np jeśli 58 nie uzyskuje potwierdzenia, sprawdzamy 56, 57, 59 i 60. Jeśli mimo wysiłków nie udaje się odnaleźć poszukiwanej wartości, należy ponowić operację jej poszukiwania, przestawiając potencjometr na zero i zaczynając od początku. Skupienie na przedmiocie badania i celu poszukiwania jest kluczem do znalezienia wartości liczbowej. Płytka badawcza może dawać wyraźniejsze wrażenie zmiany swojej faktury w jakimś jednym miejscu, dlatego palce nie powinny spoczywać w tym samym miejscu płytki, trzeba wypróbować całą jej powierzchnię. Odnalezioną wartość 58 należy zanotować przed przystąpieniem do dalszych badań na kolejnych potencjometrach. Kiedy już znajdziemy i potwierdzimy pierwszą część poszukiwanej sekwencji liczbowej, powtarzamy procedurę od punktu 5 do 7 ze środkowym i prawym potencjometrem. W ten sposób uzyskamy drugi i trzeci człon poszukiwanej sekwencji liczb: 14 dla środkowego potencjometru i 58 dla prawego. Uzyskane wyniki należy notować, przedzielając je przecinkami lub myślnikami; czyli sekwencja dla dra Abramsa będzie wyglądać tak: 58,14,58 lub 58-14-58.

Radionicy przywykli do sekwencyjnego notowania uzyskanych wyników mogą zapisać uzyskany wynik jako 581,458. Pierwsze dwie liczby w tym zapisie oznaczają skrajny lewy potencjometr, liczby trzecia i czwarta środkowy, a dwie ostatnie liczby to wynik znaleziony na skrajnym prawym potencjometrze. Jeśli potencjometry są wyskalowane od 0 do 9, po prostu wstaw przed uzyskane liczby 0. Np jeśli uzyskano wynik 8, zapisz go jako 08. Podsumowując, radioniczna sekwencja dra Abramsa to 581458. Jak widać, operator jest ważną częścią procesu znajdowania sekwencji. W trakcie poszukiwania staje się niemal częścią obwodu radionicznego. 10. Po zakończeniu badania wyłącz maszynę, ustaw potencjometry ponownie na zero i wyjmij świadka z miejsca dlań przeznaczonego. Jeśli zostawisz maszynę włączoną, połączenie subtelne między tobą jako jej operatorem a obiektem twoich badań nadal będzie aktywne. W przypadku pracy np. z osobami chorymi może mieć to duże znaczenie dla stanu twojego zdrowia. Uzdrawianie ludzi, zwierząt i roślin Podkreśla się, że radioniczne uzdrawianie nie ma nic wspólnego z medycyną i polega na energetycznym równoważeniu, co stawia radionikę blisko elektronicznych procesów zachodzących w żywych organizmach. Intencją równoważenia radionicznego jest odbudowanie pierwotnej równowagi energetycznej, która organizuje życie w systemach biologicznych. Podążając tym tokiem, jako kolejny przykład do nauki zaproponujemy leczenie swędzenia lewej ręki fikcyjnej postaci, którą z szacunku dla pioniera radioniki nazwiemy dr Albert Abrams. Aby dokonać równoważenia, potrzebujemy odnaleźć częstotliwość przyczyny powodującej swędzenie lewej dłoni. Pozwoli to na znalezienie częstotliwości uzdrawiającej lub równoważącej to zaburzenie. Cała procedura zostanie pokazana na przykładzie użycia maszyny typu SM1, jednak ogólnie rzecz ujmując, zasady pracy pozostaną niezmienne niezależnie od typu urządzenia radionicznego. Należy zauważyć, że sprzęt radioniczny zwalnia operatora od utrzymywania stałego połączenia z przedmiotem oddziaływania, co pozwala uniknąć „zwrotu” energetycznego. Zapobiega to przeniesieniu na operatora choroby pochodzącej od uzdrawianej osoby, ponieważ ustanowione między nimi połączenie szybko zanika po tym, jak operator przestaje dotykać płytki badawczej swojego urządzenia. Oczywiście ma to miejsce tylko wtedy, gdy przedmiot oddziaływania został zanalizowany i posiada już rozpoznane częstotliwości.

1. Po pierwsze, urządzenie radioniczne powinno być wyzerowane i czyste. Jego operator powinien być zrelaksowany, uspokojony tak, jak opisano to w poprzedniej instrukcji. 2. W tym przykładzie poszukujemy częstotliwości swędzenia lewej dłoni dra Alberta Abramsa. W tym celu zapisz na małej kartce: „częstotliwość przyczyny swędzenia lewej dłoni”. 3. Teraz umieść karteczkę z tekstem oraz zdjęcie dra Abramsa w miejscu na świadka, a następnie włącz maszynę (p. zdjęcie powyżej). 4. Połóż prawy kciuk lub palec wskazujący na płytce badawczej (lub użyj wahadła, jeśli wolisz), a lewą ręką powoli przekręcaj pierwszy z lewej potencjometr do czasu, aż uzyskasz styk (lub wahadło ci go potwierdzi poprzez zmianę kierunku ruchu). W tym przypadku, w formie przykładu, będzie to miało miejsce po osiągnięciu liczby 60. W tym momencie sugeruje się operatorowi maszyny, by tak bardzo jak jest w stanie, próbował skupić się na mentalnym obrazie dra Abramsa z całkowicie zdrową ręką. 5. Jeśli nie udało się znaleźć wartości na lewym potencjometrze, należy powtórzyć proces opisany powyżej, zerując uprzednio ten potencjometr. Proces powtarzamy aż do znalezienia styku. 6. Zanotuj uzyskany przez ciebie wynik. 7. Dla dalszych dwóch potencjometrów wyszukujemy składowe poszukiwanej częstotliwości. W tym przykładzie pierwsza składowa to 60, druga to 17, a trzecia 63, jak pokazano to poniżej:

8.

Znamy już częstotliwość powodującą swędzenie dłoni u dra Abramsa: 601763 (co możemy zapisać także jako 60, 17, 63 lub 60-17-63). Należy pamiętać, że powyższa częstotliwość jest tylko numerycznym opisem przyczyny dolegliwości. Nie ma ona nic wspólnego z medycznym opisaniem swędzenia, znanym z podręczników medycyny. 9. Dla znalezienia częstotliwości równoważącej swędzenie dłoni wystarczy odjąć od 100 – czyli maksymalnej wartości każdego potencjometru – uzyskaną wartość dolegliwości. Czyli: 100-60 = 40 100-17 = 83 100-63 = 37 Poszukiwana częstotliwość uzdrawiająca to 40,83,37. W przypadku, gdy nasza maszyna jest wyskalowana od 0 do 10, wartości znajdujemy odejmując częstotliwość choroby od 10. 10. Po wyliczeniu częstotliwości uzdrawiającej należy nastawić potencjometry maszyny zgodnie z nią, a w pojemniku wyjściowym umieścić zdjęcie dra Abramsa:

11. W ten sposób emisja częstotliwości uzdrawiającej dla dra Abramsa może być wykonana z pomocą maszyny radionicznej SM1. Emisja może trwać tak długo, aż dolegliwość zniknie. Niektórzy radionicy sugerują, że uzdrawianie powinno odbywać się pulsacyjnie, tzn np. dr

Abrams powinien otrzymywać uzdrawiające emisje 2 razy dziennie przez 7 kolejnych dni, za każdym razem przez 1 ½ godziny. W tym celu można radiestezyjnie przewidzieć częstotliwość i czas trwania terapii. 12. Kiedy przekaz energii jest zakończony, maszynę należy wyłączyć, a potencjometry wyzerować. Zaprezentowane powyżej procedury ogólnie rzecz biorąc przebiegają podobnie także w przypadku roślin i zwierząt.