Lao Tzu - Tao Te Ching - Shqip

Tao Te Ching Nga : Lao Tzu

Një

Tao qe mund te thuhet nuk është Tao i përjetshëm . Emri që quhet i tillë nuk është emri i përjetshëm . I paemërt është fillimi i Parajsës dhe i Tokës . Emërimi është nëna e dhjetëmijë gjërave . Vetëm ai që s’ka dëshira , mund të shikojë misterin . Duke dëshiruar dikush shikon manifestimet . Këto të dyja rrjedhin nga i njëjti burim por ndryshojnë në emër , kjo shfaqet si errësirë . Errësirë brenda errësirës . Porta për tek të gjitha misteret .

Dy

Poshtë parajsës të gjithë mund të shohin bukurinë si bukuri vetëm sepse ekziston e shëmtuara . Të gjithë njohin të mirën si të mirë vetëm sepse ekziston e keqja . Si rrjedhim mospasja dhe pasja lindin bashkë . E vështira dhe e thjeshta plotësojnë njëra-tjetrën . E gjata dhe e shkurtra bien në contrast me njëra-tjetrën . E larta dhe e ulëta pushojnë mbi njëra-tjetrën . Zëri dhe tingulli harmonizohen me njëra-tjetrën .

Frontalja dhe e pasmja ndjekin njëra-tjetrën .

Si rrjedhim mençuria vazhdon pa bërë asgjë , duke mësuar pa folur . Dhjetëmijë gjërat ngrihen dhe bien pa ndërprerje . Duke krijuar , jo akoma . Duke punuar , akoma pa u çmuar . Puna është kryer , pastaj harruar . Si rrjedhim zgjat përgjithmonë .

Tre

Moslartësimi i të talentuarit , parandalon grindjet . Mosgrumbullimi i thesareve , parandalon vjedhjet . Mosshikimi i gjërave të dëshirueshme , parandalon konfuzionin e zemrës . Dituria si rrjedhim vë fre duke zbrazur zemrat dhe duke mbushur barqet , duke dobësuar ambicjet dhe duke forcuar kockat . Nëqoftëse dikujt i mungon dituria dhe dëshira , atëherë njerëzit e zgjuar nuk do përpiqen të ndërhyjnë . Nëqoftëse asgjë nuk është bërë , atëherë gjithçka do jetë në rregull .

Katër

Tao është një enë boshe ; përdoret , por nuk mbushet kurrë . O , burim i pafund i dhjetëmijë gjërave! Çmpreh mprehtësinë , Zgjidh nyjen , Zbut shkëlqimin verbues ,

Bashkohet me rrëmujën .

O , i fshehur thellë por gjithmonë i pranishëm ! Nuk e di se prej nga vjen . Është stërgjyshi i zotave .

Pesë

Parajsa dhe Toka janë të paanshëm; I shohin dhjetëmijë gjërat si qenj kashte . Të diturit janë të paanshëm\; I shohin njerëzit si qenj kashte . Hapësira mes Parajsës dhe Tokës është sa e një Ndryshon forma por jo përbërja . Sa më shumë lëviz , aq më shumë prodhon . Shumë fjalë numërohen më pak . Mbahu fort në qendër .

Gjashtë

Shpirti i luginës nuk vdes kurrë ; Është gruaja nënë themelore . Nisja e saj është rruga e Parajsës dhe Tokës . Është si një vello që mezi duket .

Përdore atë ; nuk dëeshton asnjëherë . Shtatë

Parajsa dhe Toka zgjasin përgjithmonë . Pse Parajsa dhe Toka zgjasin përgjithmonë ? Janë të palindura , Që jetojnë gjithmonë . Mençuria rri pas , kështu ai është përpara . Ai është i shkëputur , kështu një me gjithçka . Nëpërmjet veprimeve vetflijuese , ai plotësohet .

Tetë

Mirësia më e lartë është si uji . Uji i jep jetë dhjetëmijë gjërave dhe nuk përpiqet . Rrjedh në vendë që njeriu kundërshton dhe kështu është si Tao . Në vendbanim , të jesh afër tokës . Në meditim , futu ne thellësi të zemrës . Në marrdhënie me tjerët , të jesh xhentil dhe i sjellshëm . Në fjalim , të jesh i vërtetë . Në drejtim , të jesh i drejtë . Në jetën e përditshme , të jesh i përshtatshëm . Në veprim , kujdes nga koha dhe sezoni . Pa luftë : Pa faj .

Nëntë

Më mirë të ndalesh befas se sa të mbushësh deri në grykë . Tejmpreh shpatën dhe tehu do çmprehet së shpejti . Grumbullo një rezervë floriri dhe nefriti dhe asnjeri nuk do e mbrojë atë . Deklaro pasuri dhe tituj dhe shkatërrimi do pasojë . Tërhiqu kur puna mbaron . Kjo është rruga e Parajsës .

Dhjetë

Duke mbajtur trup dhe shpirt dhe duke përqafuar njëshin , Mund të shmangësh ndarjen ? Duke shërbyer plotësisht dhe duke u bërë i shkathët , Mund të jesh si një bebe e porsalindur ? Duke larë dhe pastruar pamjet parësore , Mund të jesh i panjollosur ? Duke dashur të gjithë njerëzit dhe duke drejtuar vendin , Mund të jesh pa mençuri ? Duke hapur dhe mbyllur dyert e Parajsës , Mund të luash rolin e gruas ? Duke kuptuar dhe duke qënë i hapur ndaj gjithçkaje , Je i aftë të mos bësh asgjë ?

Duke dhënë jetë dhe ushqyer , Duke drejtuar , pa zotëruar , Duke punuar , pa u çmuar , Duke drejtuar , pa sunduar , Ky është Virtyti Primar .

Njëmbëdhjetë

Tridhjetë shkopinj shpërndahen nga qendra e rrotës ; Është vrima qëndrore që e bën atë të përdorshme . Argjilë me formë në një enë ; Është hapsira e brëndshme qe e bën atë të dobishme . Prit dyer dhe dritare për një dhomë ; Janë vrimat që e bëjnë atë të përdorshme . Si rrjedhojë përfitimi vjen prej asaj që është ; E dobishmja nga çfarë nuk është .

Dymbëdhjetë

Pesë ngjyrat verbojnë syrin . Pesë tingujt shurdhojnë veshin . Pesë aromat turbullojnë shijen .

Garimi dhe gjuetia tërbojnë mendjen .

Gjerat e çmuara të shpien në rrugë të gabuar . Si rrjedhojë i mençuri udhëhiqet nga çfarë ndjen dhe jo nga çfarë ai sheh . Ai lë atë dhe zgjedh këtë .

Trembëdhjetë

Prano turpin në mënyrë të vetdijshme . Prano fatkeqsinë si gjendje njerëzore . Çfarë nënkupton me “Prano turpin në mënyrë të vetdijshme” ? Prano të jesh i parëndësishëm . Mos u shqetëso për humbje ose fitim . Kjo quhet “Të pranosh turpin në mënyrë të vetdijshme”. Çfarë nënkupton me “Prano fatkeqsinë si gjendje njerëzore”? Fatkeqsia vjen nga të pasurit një trup . Pa trup si do kishte fatkeqsi ? Dorzohu me përulësi ; pastaj do të të besojnë të kujdesesh për gjithçka . Duaje botën si veten tënde ; pastaj vërtet mund të kujdesesh për gjithçka .

Katërmbëdhjetë

Shiko , nuk mund të shikohet - është përtej formës . Dëgjo , nuk mund të dëgjohet – është përtej tingullit . Kape , nuk mund të mbahet – është i pakapshëm . Këto të treja janë të pacaktuara ; Si rrjedhim janë të bashkuara në një . Nga lart nuk është e ndritshme; Nga poshtë nuk është e errët : Një fill i pakëputur përtej përshkrimit . Kthehet në asgjë. Forma e të paformës , Shëmbëlltyra e hiçit , Quhet e papërcaktuar dhe përtej imagjinatës . Qëndro para saj dhe s’ka fillim . Ndiqe atë dhe s’ka fund . Rri me Tao-në e lashtë , Lëviz me të tashmen . Duke ditur se fillimi i lashtë është thelbi i Tao-së .

Pesëmbëdhjetë

Mjeshtërit e lashtë ishin mendjemprehtë , misteriozë , të ditur , të dhembshur .

Thellësia e diturisë së tyre është e pafund . Sepse është e pafund , E gjithë ajo që mund të bëjm është të përshkruajmë aparencën e tyre . Vigjilent , si dikush që kalon një përrua dimri . Në gatishmëri , si njeriu në dijeni të rrezikut . I sjellshëm , sikur viziton miqtë . I epshëm , si akulli që gati po shkrin . I thjeshtë , si grumbuj drurësh të paprerë . I zbrazët , si shpella . I padepërtueshëm , si pishina me baltë . Kush mund të presi në qetësi ndërsa balta zë vend ? Kush mund të rrijë i palëvizshëm deri në momentin e veprimit ? Vëzhguesit e Tao-së nuk kërkojnë përmbushje . Duke mos kërkuar përmbushje , nuk janë të lëkundur nga dëshira për ndryshim .

Gjashtëmbëdhjetë

Zbraze veten nga gjithçka .

Lëre mendjen në qetësi . Dhjetëmijë gjërat ngrihen dhe bien ndërsa Vetja shikon rikthimin e tyre . Ato rriten dhe lulëzojnë dhe pastaj kthehen te burimi . Kthimi te burimi është qetësi , e cila është udha e natyrës . Udha e natyrës është e pandryshueshme . Duke ditur se qëndrueshmëria është ndriçim brendësor . Duke mos ditur se qëndrueshmëria çon në fatkeqësi . Duke ditur qëndrueshmërinë , mendja është e hapur . Me një mendje të hapur , do jesh zemërhapur . Duke qënë zemërhapur , do veprosh madhërisht . Duke qënë madhështor , do arrish hyjnoren . Duke qënë hyjnor , do jesh një me Tao-në . Të jesh një me Tao-në je i përjetshm . Edhepse trupi vdes , Tao nuk vdes kurrë . Shtatëmbëdhjetë Më e larta mezi njihet . Pastaj vjen ajo që njerzit njohin dhe duan . Pastaj ajo që të sjell frikë . Pastaj ajo që përbuzet . Ai që nuk beson mjaftueshëm nuk do besohet .

Kur veprimet kryhen Pa fjalim të panevojshëm , Njerëzit thonë , “E bëmë !”

Tetëmbëdhjetë

Kur i madhi Tao harrohet , Mirësia dhe morali lindin . Kur dituria dhe inteligjenca është lindur , Pretendimi I madh fillon . Kur s’ka paqe brenda familjes , Respekti birnor për prindin dhe devotshmëria lindin . Kur vendi është konfuz dhe në kaos , Të dërguar besnikë shfaqen .

Nëntëmbëdhjetë

Hiq dorë nga shenjtësia , braktis diturinë , Dhe do jetë njëqind herë më mirë për të gjithë . Hiq dorë nga mirësjellja , braktis moralin , Dhe njeriu do rizbulojë respektin për prindin dhe dashurinë .

Hiq dorë nga aftësia krijuese , braktis përfitimin , Dhe banditët e hajdutët do zhduken . Këto treja janë vetëm trajta të jashtme ; nuk janë të mjaftueshme në vetvete . Është më e rëndësishme Të shohësh thjeshtësinë , Të kuptosh natyrën e vërtetë të dikujt ,

Të braktisësh egoizmin Dhe të zbutësh dëshirën .

Njëzet

Hiq dorë nga mësimi dhe vëri kapak telasheve tuaja . Mos ka ndonjë diferencë mes po-së dhe jo-së ? Mos ka ndonjë diferencë mes të mirës e të keqes ? Mos duhet të kem frikë atë që tjerët kanë ? ç’farë budallalliku ! Të tjerët janë të kënaqur , duke shijuar gostinë e sakrifikimit të demit . Në pranverë disa shkojnë në park , dhe ngjiten në brezare , Por mua më merret fryma i vetëm , pa ditur se ku jam . Si nje bebe i porsalindur para se të mësojë të buzëqeshi , Jam i vetëm , pa një vend ku të shkoj . Tjerët kanë më shumë se nga ajo që kanë nevojë, por un i vetëm s’kam asgjë . Jam budalla . O , po ! jam konfuz . Tjerët janë të qartë dhe të zgjuar ,

Por unë i vetëm jam i turbullt dhe i dobët . Tjerët janë mendjemprehtë dhe të zgjuar , Por unë i vetëm jam i ngathët dhe i mërzitshëm . O , më merr rryma si dallgët e detit , Pa drejtim , si era pa pushim . Çdo njeri tjetër është i zënë , Por unë i vetëm jam i kotë dhe i stresuar .

Jam ndryshe . Jam i ushqyer nga nëna e madhe .

Njëzet e një

Virtyti më i lartë është të ndjekësh Tao-në dhe vetëm Tao-në . Tao është i pakapshëm dhe i paprekshëm . O , është i paprekshëm dhe i pakapshëm , dhe prapë brenda është imazh . O , është i pakapshëm dhe i paprekshëm , dhe prapë brenda është formë . O , është i turbullt dhe i errët , dhe prapë brenda është thelb . Ky thelb është shumë i vërtetë , dhe atje ka besim . Që nga fillimi deri tani emir i tij nuk është harruar asnjëherë . Kështu përceptoj krijimin . Nga i di mënyrat e krijimit ? Prej kësaj .

Njëzet e dy

Prodhoj dhe mund ; Përkulem dhe drejtohem ; Boshatisem dhe mbushem ; Lodhem dhe bëhem i ri ; Kam pak dhe fitoj ; Kam shumë dhe bëhem konfuz ;

Si rrjedhim i dituri përqafon njëshin Dhe jap shembull për të gjithë . Pa vënë në demostrim , Ndriçojnë përpara . Pa justifikuar veten , Dallohen . Pa u mburrur , Marrin miratimin . Pa u lavdëruar , Nuk ngurrojnë asnjëherë . Nuk grinden , Kështu asnjë nuk grindet me to . Si rrjedhim të lashtët thonë , “Prodhoj dhe mund .” Mos është një thënie boshe ? Të jesh vërtët i tëri , Dhe të gjitha gjërat do vinë tek ti . Njëzet e tre

Të flasësh pak është natyrale . Erërat e larta nuk zgjasin gjithë mëngjesin . Shiu i rëndë nuk zgjat gjithëditën . Pse ndodh kjo ? Qielli dhe Toka ! Nëse Qielli dhe Toka nuk i përjetësojnë gjërat , Si është e mundur për njëriun ? Ai që ndjek Tao-në Është një me Tao-në .

Ai që ka virtyte , Provon virtyte . Ai që humb udhën Është i humbur . Kur je një me Tao-në , Tao të mirpret . Kur je një me Virtytin , Virtyte gjendet gjithmonë aty . Kur je një me humbjet , Humbja është provuar me vullnet . Ai që nuk beson mjaftueshëm Nuk do të besohet .

Njëzet e katër

Ai që rri në majë të gishtave nuk është i qëndrueshëm . Ai që ecën me hapa të mëdha nuk mban dot ritmin . Ai që bën një shfaqje nuk është i ndriçuar . Ai që vetquhet i drejtë nuk është i respektuar . Ai që mburret nuk arrin asgje . Ai që lavdërohet nuk qëndron . Sipas ndjekësve të Tao-së , “ Ky është ushqim i tepërt dhe bagazh i panevojshëm .” Ato nuk sjellin lumturi .

Si rrjedhojë ndjekësit e Tao-së i shmangin ato .

Njëzet e pesë

Dicka e formuar në mënyrë misterioze , Lindur para Qiellit dhe Tokës . Në heshtje dhe në boshllëk , Duke qëndruar vetëm dhe pandryshuar , Gjithmonë i pranishëm dhe në lëvizje . Ndoshta është nëna e dhjetëmijë gjërave . Nuk ia di emrin E thërras Tao . Në mungesë të një fjale më të mirë , e quaj madhështor .

Duke qënë i madh , rrjedh Rrjedh shumë larg . Meqënëse ka shkuar larg , kthehet . Prandaj , “ Tao është madhështor ; Qielli është madhështor ; Toka është madhështore ; Mbreti është madhështor gjithashtu .” Këto janë katër fuqitë e mëdha të Universit , Dhe mbreti është një prej tyre . Njeriu ndjek Tokën . Toka ndjek Qiellin . Parajsa ndjek Tao-në .

Tao ndjek çka është natyrale .

Njëzet e gjashtë

E rëndë është udha e dritës . Heshtja është zoti i shqetësimit . Kështu i mençuri , duke udhëtuar gjith ditën , Nuk e humb vëmëndjen ndaj bagazheve të tij . Megjithëse ka gjëra të bukura për tu parë , Ai qëndron i paprekur dhe i qetë .

Pse duhet që zoti i dhjetëmijë karrocave të sillet si mendjelehtë në publik ? Të jesh mendjelehtë do të thotë të humbësh rrënjët . Të jesh i shqetësuar do të thotë të humbësh kontrollin .

Njëzet e shtatë

Një këmbësor i mirë nuk lë gjurmë ; Një folës i mirë nuk bën gabime ; Një llogaritës i mirë nuk ka nevojë për kopje . Një derë e mirë nuk ka nevojë për kyç , Akoma asnjëri nuk e hap atë dot . Një lidhës i mirë nuk kërkon nyje , Akoma asnjëri nuk e zgjidh dot . Si rrjedhojë i mençuri përkujdeset për të gjithë Dhe nuk braktis asnjë .

Kujdeset për të gjitha gjërat Dhe nuk braktis asgjë . Kjo quhet “ të ndjekësh dritën .” çfarë është një njeri i mirë ? Një mësues i një njeriu të keq . çfarë është një njeri i keq ? Përgjegjësia e një njeriu të mirë . Në qoftë se mësuesi nuk respektohet , Dhe nxënësi nuk kihet kujdes , Kofuzion do lindi , sidoqoftë njëri është i zgjuar . Ky është thelbi i misterit .

Njëzet e tetë

Të dish forcën e një burri , Por të kesh kujdesin e një gruaje ! Bëhu rrjedhja e universit ! Duke qënë rrjedhja e universit , Gjithmonë i vërtetë dhe i patundur , Bëhu si një fëmijë i vogël edhe një herë . Njih të bardhën , Por mbaj të zezën ! Bëhu shembull për botën ! Duke qënë shembull për botën , Gjithmon i vërtetë dhe i patundur , Kthehu te e pafundmja .

Njih nderin , Prapë mbaj përulësi . Bëhu lugina e universit! Duke qënë lugina e universit , Gjithmonë i vërtetë dhe mendjemprehtë , Kthehu në gjëndjen e trungut të pagdhëndur . Kur trungu është skalitur , bëhet i dobishëm . Kur i mençuri e përdor , ai bëhet drejtuesi . Kështu , “ Një rrobaqepës i mirë pret pak .”

Njëzet e nëntë

Mendon se mund të kontrollosh universin dhe ta përmirsosh ? S’besoj se bëhet . Universi është i shenjtë . Nuk mund ta përmirsosh . Në qoftë se përpiqesh ta ndryshosh , do e shkatërrosh . Në qoftë se përpiqesh ta mbash , do e humbësh . Kështu ndonjëherë gjërat janë përpara dhe herë tjera jan pas ; Ndonjëherë të marrësh frymë është e vështirë , herë tjera vjen lehtësisht ; Ndonjëherë ka forcë dhe herë tjera dobësi , Ndonjëherë dikush është lart dhe herë tjera poshtë . Rrjedhimisht i urti shmang ekstremet , tepritë dhe kënaqësitë .

Tridhjetë

Kushdo që këshillon një drejtues në udhën e Tao-së , Këshilloje të mos përdori forcë për të pushtuar universin . Sepse kjo do shkaktojë vetëm qëndresë . Shkurret me gjëmba dalin kudo ku ka kaluar ushtria . Vite të varfra pasojnë në gjurmët e një lufte të madhe . Bëj vetëm çfarë nevojitet të bëhet . Kurr mos përfito nga pushteti . Arrij rezultate ,

Por kurr lavdi në to . Arrij rezultate , Por kurr mburrje . Arrij rezultate , Por kurr mos ji krenar . Arrij rezultate , Sepse kjo është udha natyrale . Arrij rezultate , Por jo përmes dhunës . Fuqia shoqërohet nga humbja e forcës . Kjo nuk është udha e Tao-së . Ai që shkon kundër Tao-së herët i vjen fundi .

Tridhjetë e një

Armët e mira janë vegla frike , të gjitha krijesat i urrejnë . Rrjedhimisht ndjekësit e Tao-së nuk i përdorin kurr . Njeriu i zgjuar preferon të majtën . Njeriu i luftës preferon të djathtën . Armët janë vegla frike , nuk janë vegla të një të zgjuari . Ai i përdor vetëm kur nuk ka tjetër zgjidhje . Paqja dhe qetësia janë të dashura për zemrën e tij .

Dhe fitorja s’është shkak për gëzim . Nëse gëzohesh për fitoren , kënaqesh në vrasje ; Nëse kënaqesh në vrasje , nuk mund të plotësohesh . Në raste gëzimi përparësi i jepet të majtëve , Në raste trishtimi të djathtëve . Në ushtri gjenerali qëndron majtas , Kryekomandanti në të djathtë . Kjo do të thotë se lufta drejtohet si funeral . Kur shumë njerëz vriten , Duhen vajtuar në hidhërim të çiltër . Ja pse një fitim duhet të shikohet si një funeral .

Tridhjetë e dy

Tao është përgjithmonë i papërcaktuar .

I vogël megjithëse është në gjendje të paformuar , nuk mund të kapet . Nëse mbretërit dhe feudalët mund ta shfrytëzojnë , Dhjetëmijë gjërat do vinin bashkë Dhe shi i butë do binte . Njerëzit nuk do kishin më nevojë për udhëzime dhe të gjitha gjërat do merrnin rrugën e tyre . Kur e tëra të ndahet , pjesët kanë nevojë për emra . Tashmë ka emra mjaftueshëm .

Njeriu duhet të dijë kur të ndalojë . Duke ditur kur të ndalojë eviton telashe . Tao në botë është si një lum që rrjedh brenda në det .

Tridhjetë e tre

Të njohësh tjerët është dituri ; Të njohësh vetën është ndriçim brëndësor . Të mësosh tjerët kërkohet fuqi ; Të mësosh veten kërkohet forcë . Ai që di se ka mjaftueshëm është i pasur . Ruajtja është shenjë e forcës së vullnetit . Ai që rri aty ku është , qëndron . Të vdesësh por jo të mbarosh do të thotë të jesh përjetësisht i pranishëm .

Tridhjetë e katër

I madhi Tao rrjedh ngado , si majtas ashtu edhe djathtas . Dhjetëmijë gjërat varen nga ai , asgjë nuk mban . Përmbush qëllimin e tij qetësisht dhe nuk pretendon asgjë . Ushqen të dhjetëmijë gjërat , Dhe prapë nuk është zoti i tyre . Nuk ka qëllim ; është shumë i vogël .

Të dhjetëmijë gjërat i kthehen atij , Prapë nuk është zoti i tyre . Është shumë i madh . Nuk tregon madhështi , Për rrjedhojë është madhështor .

Tridhjetë e pesë

Të gjithë që i përmbahen qëndrës do shkojnë tek ai . Sepse atje mbizotëron qetësia , lumturia dhe paqja . Kalimtarët mund të ndalojnë për muzikë ose për ushqim të mirë , Por një përshkrim i Tao-së Duket pa esencë ose shije . Nuk mund të shikohet , nuk mund të dëgjohet , Dhe prapë forcat nuk mund t’i shterojnë .

Tridhjetë e gjashtë

Ajo që tkurret Duhet fillimisht të zgjerohet . Ajo që dështon Duhet fillimisht të forcohet . Ajo që rrëzohet

Duhet fillimisht të ngrihet . Para se të marrim Duhet të japim . Kjo quhet kuptimi i natyrës së gjërave . E buta dhe e dobëta mundin të ashprën dhe të fuqishmen . Peshqit nuk mund të braktisin ujrat e thella , Dhe municionet e një vendi nuk duhen shfaqur .

Tridhjetë e shtatë

Tao përmbahet në mosveprim , Prapë asgjë nuk ka mbetur pa u bërë . Nëse mbretërit dhe zotërit do e shikonin , Të dhjetëmijë gjërat do zhvilloheshin në mënyrë natyrale . Nëse duan të veprojnë përsëri , Do ktheheshin në thjeshtësinë e lëndës pa formë . Pasi atje nuk ka dëshira . Pa dëshira është . Dhe në këtë mënyrë të gjitha gjërat do ishin në harmoni .

Tridhjetë e tetë

Një njeri vërtetë i mirë nuk është në dijeni të mirësisë së tij , Dhe prandaj është i mirë . Një budalla mundohet të jetë i mirë , Dhe prandaj nuk është i mirë . Një njeri vërtetë i mirë nuk bën asgjë , Dhe përsëri nuk lë asgjë pa bërë . Një budalla gjithmonë vepron , Dhe prapë i ngelin shumë gjëra për të bërë . Kur një njeri vërtetë i dashur nuk bën asgjë , nuk lë asgjë pa bërë . Kur një njeri i drejtë nuk bën asgjë , ai lë shumë punë për tu bërë . Kur një disiplinues bën diçka dhe asnjë s’reagon , Ai përvesh mëngët në përpjekje për të imponuar rendin . Rrjedhimisht kur Tao është humbur , ka mirësi . Kur mirësia është humbur , ka dashamirësi . Kur dashamirësia është humbur , ka drejtësi . Kur drejtësia është humbur , ka ritual . Tani rituali është cipa e besimit dhe besnikërisë , fillimi i konfuzionit . Dituria e të ardhmes është vetëm një grackë e lulëzuar e Tao-së . Është fillimi i marrëzisë .

Rrjedhimisht njeriu vërtetë i madh jeton në çfarë është e vërtetë dhe jo çfarë është në sipërfaqe . Mbi frut dhe jo mbi lule . Si rrjedhojë prano njërën dhe braktis tjetrën .

Tridhjetë e nëntë

Këto gjëra nga kohërat e lashta lindin nga një : Qielli është i plotë dhe i qartë . Toka është e plotë dhe e qëndrueshme . Shpirti është i plotë dhe i forte . Lugina është e plotë dhe e mbushur . Të dhjetëmijë gjërat janë të plota dhe të gjalla . Mbretërit dhe zotërit janë të plotë dhe vendi drejtohet me rregull . Të gjitha këto janë virtyte të gjithësisë . Qartësia e qiellit parandalon rënien e tij . Qëndrueshmëria e Tokës ndalon çarjen e saj . Fuqia e shpirtit ndalon konsumimin e tij . Plotësia e luginës parandalon tharjen e saj . Rritja e dhjetëmijë gjërave parandalon shterimin e tyre . Drejtuesi i mbretërve dhe zotërinjve parandalon rënien e vendit . Rrjedhimisht e përulur është udha e fisnikut . E ulët është baza e të lartës . Princat dhe feudalët vetkonsiderohen “jetimë” , “të ve” dhe “të pavlerë” . Mos varen në të qënit të përulur ? Suksesi i tepërt nuk është avantazh .

Mos tringëllo si nefrit Ose si këmbanë guri .

Dyzet

Kthimi është lëvizja e Tao-së . Prodhimi është udha e Tao-së . Të dhjetëmijë gjërat janë lindur nga të qënurit . Të qënurit është lindur nga të mos qënurit .

Dyzet e një

Nxënësi i zgjuar dëgjon për Tao-në dhe e praktikon me zellshmëri . Nxënësi mesatar dëgjon për Tao-në dhe mendon për të herë pas here . Nxënësi budalla dëgjon për Tao-në dhe qesh me zë . Po të mos kishte të qeshura , Tao nuk do ishte ai që është . Kështu thuhet : Udha e ndritshme duket e errët ; Ecja përpara duket si tërheqje ; Udha e thjeshtë duket e vështirë ; Virtyti më i lartë duket bosh ; Dëlirësia e madhe duket e fëlliqur ; Një pasuri virtytesh duket e pamjaftueshme ; Fuqia e virtytit duket e brishtë ; Virtyti i vërtetë duket joreal ; Katrori perfekt nuk ka kënde ;

Talentet e mëdha arrihen lehtë ; Notat më të larta janë të vështira për tu dëgjuar ; Trajta perfekte nuk ka formë ; Tao është i fshehur dhe pa emër . Tao i vetëm ushqen dhe plotëson gjithçka .

Dyzet e dy

Tao lindi njëshin . Njëshi lindi dyshin . Dyshi lindi treshin . Dhe treshi lindi të dhjetëmijë gjërat . Të dhjetëmijë gjërat mbajnë jin-in dhe përqafojnë jang-un . Ato arrijnë harmoninë duke kombinuar këto forca . Njeriu urren të jetë “jetim” , “i ve” ose “i pavlerë,” Por kështu vetpërshkruhen mbretërit dhe zotërit . Sepse dikush fiton duke humbur Dhe humb duke fituar . Atë çfarë të tjerët mësojnë , e mësoj edhe unë gjithashtu ; kjo është : “Një njeri i dhunshëm do vdesë nga një vdekje e dhunshme!” Ky do jetë thelbi i mësimit tim .

Dyzet e tre

Gjëja më e butë në univers Mund gjënë më të ashpër po në univers .

Ajo pa lëndë mund të hyjë aty ku nuk ka vend . Kështu njoh vlerën e mosveprimit . Të mësosh pa fjalë dhe të punosh pa vepruar Kuptohet vetëm nga të paktë .

Dyzete katër

Fama apo vetja : Kush ka më shumë rëndësi ? Vetja apo pasuria : Kush është më i çmuar ? Fitimi apo humbja : Kush është më i dhimbshëm ? Ai që lidhet shumë me gjërat materiale do vuajë shumë . Ai që do ruajë shumë do vuajë humbje të rënda . Një njeri i kënaqur nuk zhgënjehet kurrë . Ai që di kur të ndalojë nuk e gjen veten në telashe . Do qëndrojë gjithmonë i sigurt .

Dyzet e pesë

Përsosmëria e madhe duket joperfekte , Përsëri nuk i mbijeton dobishmërisë së saj . Bollshmëria duket boshe , Prapë nuk harxhohet .

Drejtshmëria e madhe duket e përdredhur . Inteligjenca e lartë duket budallallëk . Elokuenca e madhe duket e ngathët . Lëvizja mund të ftohtin . Palëvizshmëria mund nxehtësinë . Palëvizshmëria dhe qetësia vënë rregull në univers . Dyzet e gjashtë Kur Tao është i pranishëm në univers , Kuajt transportojnë pleh . Kur Tao mungon në univers , Kuajt e luftës mbarështrohen jahtë qytetit . S’ka mëkat më te madh se dëshirimi , Mallkim më të madh se pakënaqsia , Fatkeqësi më të madhe se dëshira për të pasur diçka vetëm për vete . Rrjedhimisht ai që e di kufirin do ketë gjithmonë mjaftueshëm .

Dyzet e shtatë

Pa dalur jashtë , mund të njohësh të gjithë botën . Pa shikuar përtej dritares , mund të shikosh udhët e Parajsës . Sa më larg të shkosh , aq më pak do njohësh . Kështu i mënçuri di pa udhëtuar ; Shqyrton pa shikuar ; Punon pa vepruar .

Dyzet e tetë

Në ndjekje të mësimit , çdo ditë dicka përfitohet . Në ndjekje të Tao-së , çdo ditë dicka lëshohet . Pak e më pak veprohet Derisa të arrihet mosveprimi . Kur asgjë s’është bërë , asgjë nuk ka ngelur për tu bërë . Bota drejtohet duke lejuar gjërat të marrin drejtimin e tyre . Nuk drejtohet duke ndërhyrë .

Dyzet e nëntë

I mënçuri nuk ka një mendje të tijën . Ai është në dijeni të nevojave të të tjerëve . Jam i mirë ndaj njerëzve që janë të mirë . Jam i mirë gjithashtu ndaj njerëzve që nuk janë të mirë . Sepse Virtyti është mirësi . Kam besim te njerëzit që janë të devotshëm . Kam besim gjithashtu te njerëzit që nuk janë të devotshëm . Sepse Virtyti është devotshmëri . I mënçuri është i turpshëm dhe i përulur – Botës i duket konfuz . Tjerët e shikojnë dhe e dëgjojnë . Ai sillet si një fëmijë i vogël .

Pesëdhjetë

Mes lindjes dhe vdekjes , Tre në dhjetë janë ndjekës të jetës , Tre në dhjetë janë ndjekës të vdekjes , Dhe njerëzit që kalojnë nga lindja në vdekje janë po tre në dhjetë . Pse ndodh kështu ? Sepse jetojnë në nivelin trashanik . Ai që di të jetojë mund të ecë kudo . Pa frikën e rinocerontëve ose tigrave . Nuk do të plagoset në betejë . Sepse në të rinocerontët s’gjejnë vend për të ngulur bririn e tyre , Tigrat s’gjejnë vend për të përdorur kthetrat e tyre , Dhe armët s’gjejnë vend të shpojnë . Pse ndodh kjo ? Sepse ai s’ka vend ku të depërtojë vdekja .

Pesëdhjetë e një

Të gjitha gjërat lindin nga Tao . Ato ushqehen nga Virtytet . Marrin trajtë nga materia . Formohen nga mjedisi .

Kështu të dhjetëmijë gjërat respektojnë Tao-në dhe nderojnë Virtytin . Respekti ndaj Tao-së dhe nderi ndaj Virtytit nuk kërkohen , Por janë në natyrën e gjërave .

Kështu gjithçka lind nga Tao . Nga Virtytet ushqehen , Zhvillohen , Kujdesen , Strehohen , Qetësohen , Rriten dhe Mbrohen . Duke krijuar pa pretenduar , Duke vepruar pa u çmuar (për punën e kryer) , Duke udhëhequr pa ndërhyrë , Ky është Virtyt Primar .

Pesëdhjetë e dy

Fillimi i universit Është nëna e gjithçkaje . Duke njohur nënën , njihen dhe bijtë . Duke njohur të bijtë , prapë duke mbajtur kontakte me nënën , Sjell liri nga frika e vdekjes . Mbaje gojën mbyllur , Ruaj shqisat , Dhe jeta është gjithmonë plot . Hape gojën ,

Ji gjithmonë i zënë , Dhe jeta është përtej shpresës . Duke parë që e vogla gjendet brenda ; Dorëzimi ndaj forcës është fuqi .

Përdorimi i dritës së jashtme , kthimi brenda , Dhe në këtë mënyrë ruaju nga lëndimi . Kjo është të mësosh qëndrueshmërinë .

Pesëdhjetë e tre

Edhe po të kem vetem një shqisë të vogël Do eci në udhën kryesore dhe frika ime e vetme do jetë të gaboj rrugë . T’i mbahesh udhës kryesore është e thjeshtë , Por njerëzit pëlqejnë të devijojnë . Kur oborri stoliset me shkëlqim , Fushat janë plot me bimë , Dhe hambarët janë të thjeshtë . Disa veshin rroba madhështore , Mbajnë shpata të mprehta , Dhe vetkënaqen me ushqime dhe pije ; Zotërojnë më shumë se mund të përdorin . Janë manjatë grabitës . Kjo sigurisht nuk është udha e Tao-së .

Pesëdhjetë e katër

çfarë është themeluar fort nuk mund të çrrënjoset . çfarë është mbërthyer fort nuk mund të vidhet . Do nderohet nga brezi në brez .

Kultivo Virtytin në vetvete , Dhe virtyti do jetë i vërtetë . Kultivoje në familje , Dhe Virtyti do jetë me bollëk . Kultivoje në fshat , Dhe Virtyti do rritet . Kultivoje në komb , Dhe Virtyti do jetë i begatshëm . Kultivoje në univers , Dhe Virtyti do jetë kudo . Kështu shikoje trupin si trup ; Shikoje familjen si familje ; Shikoje fshatin si fshat ; Shikoje kombin si komb ; Shikoje universin si univers . Nga e di se universi është kështu ? Duke shikuar !

Pesëdhjetë e pesë

Ai që është i mbushur me Virtyte është si një fëmijë i porsalindur . Grenzat dhe gjarpërinjtë nuk do e pickojnë ; Bishat e egra nuk do sulen mbi të ; Ai nuk do sulmohet nga zogjtë e gjahut .

Kockat e tij janë të brishtë , muskujt e tij të dobët , Por kapja e tij është e fortë . Ai nuk ka provuar bashkimin e mashkullit me femrën , por është i tërë . Burrëria e tij është e fortë . Ai bërtet gjith ditën pa u ngjirur . Kjo është harmoni perfekte . Duke ditur që harmonia është qëndrueshmëri . Duke ditur se qëndrueshmëria është ndricim . Nuk është veprim i mëncur të nxitosh . Të kontrollosh frymën shkakton sforcim . Nëse shumë energji përdoret , lodhja pason . Kjo nuk është udha e Tao-së . çdo gjë kundër Tao-së nuk zgjat shumë .

Pesëdhjetë e gjashtë

Ata që dinë nuk flasin . Ata që flasin nuk dinë . Mbaje gojën të mbyllur . Ruaj shqisat . Zbut mprehtësinë .

Thjeshtoji problemet . Fshih shkëlqimin . Bëhu njësh me pluhurin e Tokës . Ky është bashkim primar . Ai që ka arritur këtë gjendje Është i shkujdesur me miqtë dh armiqtë , Me të mirë dhe lëndim , me nder dhe turp . Kjo rrjedhimisht është gjendja më e lartë e njeriut .

Pesëdhjetë e shtatë

Udhëhiq një komb me drejtësi . Bëj luftë me lëvizje surprizë . Bëhu mjeshtër i universit pa luftë . Nga e di se është kështu ? Prej kësaj! Sa më shumë ligje dhe kufizime të ketë , Aq më te varfër bëhen njerëzit . Sa më të mrehta të jenë armët e njeriut , Aq më shumë probleme do ketë në tokë . Sa më krijues dhe të zgjuar janë njerëzit , Aq më shumë gjëra të çuditshme ndodhin . Sa më shumë ligje dhe rregulla të ketë , Aq më shumë hajdutë dhe grabitës do ekzistojnë . Kështu i mënçuri thotë ; Nuk ndërmarr asnjë veprim dhe njerëzit janë të reformuar .

Shijoj paqen dhe njerëzit bëhen të ndershëm . Nuk bëj asgjë dhe njerëzit pasurohen . Nuk kam dëshira dhe njerëzit kthehen tek e mira dhe jeta e thjeshtë .

Pesëdhjetë e tetë

Kur vendi drejtohet me një dorë të lehtë Njerëzit janë të thjeshtë . Kur vendi drejtohet me rreptësi , Njerëzit janë dinakë . Lumturia është e rrënjosur në mjerim . Mjerimi rri në pritë poshtë lumturisë . Kush di çfarë mban e ardhmja ? Nuk ka ndershmëri . Ndershmëria bëhet e pandershme . Mirësia bëhet dinakëri . Magjepsja e njeriut zgjat për një kohë të gjatë . Rrjedhimisht i mënçuri është mendjemprehtë por jo prerës , I mprehtë por jo thumbues , I drejtë por jo i pakufizuar , I ndritshëm por jo verbues .

Pesëdhjetë e nëntë

Të kujdesësh për tjerët dhe të shërbesh qiellin ,

S’ka asgjë si përdorja e kufizimit . Kufizimi fillon me heqjen dorë nga idetë vetjake . Kjo varet nga Virtytet e mbledhura në të shkuarën . Nëse ka një rezervë të mirë Virtytesh , atëherë asgjë s’është e pamundur . Nëse asgjë s’është e pamundur , atëherë nuk ka kufinj . Nëse dikush nuk njeh kufinj , atëherë ai është i përshtatshëm për udhëheqës . Principi nënë i udhëheqjes mban mirë për një kohë të gjatë . Kjo quhet të kesh rrënjë të thella dhe themel të qëndrueshëm , Tao i jetës së gjatë dhe vizionit të përjetshëm .

Gjashtëdhjetë

Të drejtosh vendin është si të gatosh një peshk të vogël . Afroju university me Tao-në , Dhe i ligu nuk është i fuqishëm , Por fuqia e tij nuk do përdoret për të lënduar tjerët . Jo vetëm që s’do lëndojë tjerët , Por vetë i mënçuri do jetë i mbrojtur . Ato nuk lëndojnë njëri-tjetrin , Dhe Virtyti tek secili freskon të dy .

Gjashtëdhjetë e një

Një vend i madh është si tokë e ulët . Është trualli takues i universit , Nëna e universit . Femra mund mashkullin me qetësi , Shtrirë në qetësi . Si rrjedhim nëse një fshat i madh i lë vendin një fshati më të vogël , Do e pushtojë fshatin më të vogël . Dhe nëse një fshat i vogël i nënshtrohet një fshati më të madh , Mund të pushtojë fshatin e madh . Kështu ato që do pushtonin duhet të dorëzohen , Dhe ato që pushtojnë të bëjnë kështu sepse dorëzohen . Një komb i madh ka nevojë për më shumë njerëz ; Një fshat i vogël ka nevojë të shërbejë . Secili merr atë që do . Është e përshtatshme për një komb të madh të dorëzohet .

Gjashtëdhjetë e dy

Tao është burimi i të dhjetëmijë gjërave . Është thesari i njeriut të mirë , dhe strehimi i të keqit . Fjalët e ëmbla mund të blejnë nderin ; Veprat e mira mund të fitojnë respekt . Nëse dikush është i keq , mos e braktis .

Kështu ditën kur perandori kurorëzohet , Ose tre nëpunësit e shtetit vihen në detyrë , Mos dërgo dhuratë nefriti dhe një skuadër me katër kuaj , Por rri i qetë dhe ofro Tao-në . Pse e pëlqejnë Tao-në të gjithë në fillim ? Mos është se gjen çfarë kërkon dhe falesh kur bën gabim ? Si rrjedhim kjo është pasuria më e madhe në univers .

Gjashtëdhjetë e tre

Praktiko mosveprimin . Puno pa vepruar . Shijo të pashijsmen . Lartëso të voglën , rrit të paktën . Shpërble hidhërim me kujdes . Shiko thjeshtësi në të komplikuarën . Arrij madhështi në gjëra të vogla . Në univers gjërat e vështira janë bërë sikur të ishin të thjeshta . Në univers veprime të mëdha janë bërë nga punë të vogla . I mëncuri nuk përpiqet të bëjë ndonjë gjë shumë të madhe , Dhe kështu arriti madhështi .

Premtime të lehta bëhen për besime të vogla . T’i marrësh gjërat lehtë arrin në vështirësi të mëdha , Ai kurrë nuk i provon .

Gjashtëdhjetë e katër

Paqja ruhet lehtë ; Problemet të mëndin para se të fillojnë . E brishta thyhet lehtë ; E vogla shpërndahet lehtë . Përballu me të para se të ndodhi . Vëri gjërat në rregull para se të ketë konfuzion . Një pemë e madhe sa një përqafim njeriu del nga një filiz i vogël ; Një tarracë nëntë kate e lartë fillon me një pirg dheu ; Një udhëtim prej njëmijë miljesh fillon nga një hap i vetëm . Ai që shtiret mund qëllimin e tij ; Ai që kapet (pas diçkaje) humbet . I mënçuri nuk shtiret , kështu nuk e mundin .

Ai nuk kapet dhe si rrjedhojë nuk humbet . Njerëzit zakonisht dështojnë kur janë në prag të suksesit . Kështu kujdesu për fundin aq sa edhe për fillimin ; Pastaj nuk do ketë dështim . Si rrjedhojë i mënçuri kërkon liri nga dëshira . Ai nuk grumbullon gjëra të çmuara . Ai mëson të mos mbahet në ide . Ai e kthen njeriun te ajo çfarë ka humbur . Ai ndihmon të dhjetëmijë gjërat të gjejnë natyrën e tyre të vërtetë , Por përmbahet nga veprimi .

Gjashtëdhjetë e pesë

Në fillim ato që njihnin Tao-në nuk u përpoqën të ndriçonin tjerët , Por e mbajtën të fshehur . Pse është kaq e vështirë të drejtosh ? Sepse njerëzit janë shumë të zgjuar . Drejtuesit që përpiqen të përdorin zgjuarsinë Mashtrojnë vendin . Ata që drejtojnë pa zgjuarsi Janë bekim për vendin . Janë të dyja alternativat . T’i kuptosh është Virtyti Primar . Virtyti Primar është thellë dhe larg . Drejton gjithçka pas

Drejt njëshmërisë së madhe .

Gjashtëdhjetë e gjashtë

Pse është deti mbret i të njëqind rrjedhave ? Sepse shtrihet poshtë tyre . Rrjedhimisht është mbreti i të njëqind rrjedhave . Nëse i mënçuri do drejtonte njerëzit , ai duhet të shërbejë me përulje . Nëse do i drejtonte , do i ndiqte nga pas . Në këtë mënyrë kur i mënçuri drejton , njerëzit nuk do ndjehen të shtypur ; Kur qëndron para tyre , nuk do lëndohen . E gjithë bota do e mbështesë dhe nuk do jenë të mërzitur prej tij . Sepse ai nuk konkuron , Nuk gjen konkurencë .

Gjashtëdhjetë e shtatë

çdonjeri poshtë qiellit thotë që Tao i im është i madh dhe përtej krahasimit . Sepse është i madh , duket ndryshe . Nëse nuk do ishte ndryshe , do zhdukej kohë më parë . Kam tre thesare që mbaj dhe ruaj . E para është mëshira ; e dyta ekonomia ; E treta është të guxosh të mos jesh para tjerëve . Nga mëshira vjen kurajoja ; nga ekonomia vjen bujaria ;

Nga përulësia vjen udhëheqja . Ditët e sotme njeriu shmang mëshirën , por përpiqet të jetë trim ; Braktisin ekonominë , por përpiqen të jenë bujarë ; Nuk besojnë në përulësi , por gjithmonë përpiqen të jenë të parët . Kjo është vdekje e sigurtë . Mëshira sjell fitore në betejë dhe forcë në mbrojtje . Është qëillimi prej të cilit qielli ruan dhe vigjilon .

Gjashtëdhjetë e tetë

Një ushtarë i mirë nuk është i dhunshëm . Një luftues i mirë nuk është i inatosur . Një fitues i mirë nuk është hakmarrës . Një punonjës i mirë është i përulur . Kjo njihet si Virtyti i mos luftuarit . Kjo njihet si aftësi përballjeje me njerëz . Kjo që nga kohët e lashta është njohur si bashkimi i fundit me qiellin .

Gjashtëdhjetë e nëntë

Ka nje thënie mes ushtarësh ; Nuk guxoj të bëj lëvizjen e parë , por më mirë do luaja rolin e të ftuarit ; Nuk guxoj të avancoj një inc por më mirë të zmbrapsem një këmbë . Kjo quhet të marshosh pa u dukur që lëviz , Të përveshësh mëngët pa treguar krahun ,

Të zësh armikun pa sulmuar , Të jesh i armatosur pa municione . S’ka katastrofë më të madhe se të nënvlerësosh armikun . Duke nënvlerësuar armikun , gati humba çfarë vlerësoj . Kështu kur merr pjesë në betejë , Do fitojë vartësi .

Shtatëdhjetë

Fjalët e mia janë të thjeshta për tu kuptuar dhe të thjeshta për tu kryer , Prapë asnjeri poshtë qiellit nuk i di ose nuk i praktikon . Fjalët e mia kanë fillesa të lashta . Veprimet e mia janë të disiplinuara . Sepse njerëzit nuk kuptojnë , nuk dinë rreth meje . Ata që më njohin janë të paktë , Ato që më fyejnë janë të nderuar . Rrjedhimisht i mënçuri vishet me rroba të ashpra dhe mban xhavahirin në zemër .

Shtatëdhjetë e një

Duke ditur se injoranca është fuqi . Duke injoruar se dituria është sëmundje . Nëse dikush është i sëmurë nga sëmundja , atëherë tjetri nuk është . I mënçuri nuk është sepse e ka vdekje sëmundjen . Prandaj nuk është i sëmurë .

Shtatëdhjetë e dy

Kur njeriu ka mungesë ndjenje frike , do ketë shkatërrim . Mos u futni me forcë në shtëpitë e tyre . Mos i ngacmoni në punë . Nëse nuk ndërhyni , nuk do lodhen nga ty . Kështu i mënçuri e njeh veten por nuk shfaqet , Ka vetrrespekt por nuk është arrogant . Lë atë dhe zgjedh ktë .

Shtatëdhjetë e tre

Një trim dhe gjaknxehtë do vriste ose do vritej . Një trim dhe i qetë do e ruante gjithmonë jetën . Nga këto dyja kush është e mirë dhe kush është lënduese ? Disa gjëra nuk favorizohen nga natyra . Kushedi pse ? Edhe vetë i mëncçuri është i pasigurtë për këtë . Tao i qiellit nuk lufton dhe prapë mund . Nuk flet dhe nuk përgjigjet .

Nuk pyet dhe prapë është i furnizuar me çfarë i duhen . Duket se nuk ka qëllim dhe prapë qëllimi përmbushet . Rrjeta e qiellit lëshohët gjërësisht . Edhe pse rrjetat a tij janë të kalueshme , asgjë nuk i shpëton .

Shtatëdhjetë e katër

Nëse njerëzit nuk kanë frikë të vdesin , Nuk është e dobishme t’i kërcënosh me vdekje . Nëse njerëzit jetojnë me frikën konstante të vdekjes , Dhe nëse thyen ligjin do të thotë se dikush do vritet , Kush do guxojë ta thyejë atë ? Ka gjithmonë një xhelat zyrtar . Nëse mundohesh tia zësh vendin , Është si të përpiqesh të jesh marangoz mjeshtër dhe të presësh drunj . Nëse përpiqesh të presësh drunj si mjeshtër , vetëm do vrasësh duart .

Shtatëdhjetë e pesë

Pse njerëzit vdesin nga uria ? Sepse drejtuesit shpenzojnë para në taksa . Si rrjedhim njerëz vdesin nga uria . Pse ka njerëz rebelë ?

Sepse drejtuesit ndërhyjnë shumë . Ja pse janë rebelë . Pse mendojnë njerëzit shumë pak rreth vdekjes ? Sepse drejtuesit pretendojnë shumë nga jeta .

Si rrjedhim njerëzit e marrin jetën lehtësisht . Të kesh pak me çfarë të mbijetosh , dikush di më mirë se sa ta mbivlerësosh jetën .

Shtatëdhjetë e gjashtë

Njeriu lindet i butë dhe i dobët . Në vdekjen e tij është i ashpër dhe i ngrirë . Bimët jeshile janë të njoma dhe të mbushura me lëng . Në vdekjen e tyre janë të fishkura dhe të thara . Si rrjedhim mpirja dhe palëvizshmëria janë ndjekëse të vdekjes . E buta dhe e epshmja janë ndjekëse të jetës . Kështu një ushtri pa fleksibilitet nuk fiton kurrë një betejë . Një pemë e papërkulshme thyhet lehtë . E ashpra dhe e forta do bjeri . E buta dhe e dobëta do e mundi .

Shtatëdhjetë e shtatë

Tao i qiellit është si përkulja e një harku . E larta ulet dhe e ulëta ngrihet .

Nëse filli është shumë i gjatë , shkurtohet ; Nëse s’ka mjaftueshëm , zgjatet . Tao i qiellit është të marrësh nga ata që kanë me tepri dhe tu japësh atyre që nuk kanë mjaftueshëm . Udha e njeriut është e ndryshme . Ai merr nga ata që nuk kanë mjaftueshëm dhe u jep atyre që kanë me tepri . Cili njeri ka më se mjaftueshëm dhe i jep botës ? Vetëm njeriu i Tao-së . Kështu i mençuri punon pa çmim . Ai arrin çfarë duhet arritur pa u futur në hollësi . Ai nuk përpiqet të tregojë diturinë e tij .

Shtatëdhjetë e tetë

Poshtë qiellit s’ka asgjë më të brishtë dhe tëë epshme se ujin . Prapë për të sulmuar të qëndrueshmin dhe të fortin , s’ka asgjë më të mirë ; S’ka barazi . I dobëti mund të mposhtë të fortin ; I shkathëti mund të mposhtë të mpirin . Poshtë qiellit të gjithë e dinë , Përsëri asnjeri nuk e vë në praktikë . Kështu i mënçuri thotë : Ai që merr përsipër poshtërimin e njerëzve është i përshtatshëm për t’i drejtuar . Ai që merr përsipër katastrofën e vendit meriton të bëhet mbret i universit . E vërteta gjithmonë duket paradoksale .

Shtatëdhjetë e nëntë

Pas një grindjeje të hidhur , pak zemërim duhet të ngelë . çfarë mund të bëhet për të ? Kështu i mençuri mban gjysmën e tij të ujdisë Por nuk kërkon taksa . Një njeri me Virtyte përfundon pjesën e tij , Por një njeri pa Virtyte kërkon nga tjerët të përmushin detyrimet e tyre . Tao i qiellit është i paanshëm . Rri me njerëz të mirë gjatë gjithë kohës .

Tetëdhjetë

Një vend i vogël ka pak njerëz . Edhe pse ka makineri që punojnë dhjetë deri në njëqind herë më shpejt se një njeri , nuk nevojiten . Njerëzit e marrin vdekjen seriozisht dhe nuk udhëtojnë larg . Edhe pse kanë varka dhe vagonë , asnjeri nuk i përdor . Edhe pse kanë armatura dhe municione , asnjeri nuk i ekspozon . Njeriu kthehet te lidhja e litarëve në vend të shkrimit . Ushqimi i tyre është i dukshëm dhe i mirë , rrobat fine por të thjeshta , shtëpitë të sigurta ; Janë të lumtur në udhët e tyre .

Edhe pse jetojnë brenda rrezes së shikimit të komshinjve , Dhe gjela këndues e qenj lehës dëgjohen gjatë rrugës , Prapë lënë njëri-tjetrin në paqe ndërsa rriten dhe vdesin .

Tetëdhjetë e një

Fjalët e vërteta nuk janë të bukura . Fjalët e bukura nuk janë të vërteta . Njerëzit e mirë nuk zihen . Ata që zihen nuk janë të mirë . Ata që dinë nuk janë të mësuar . Të mësuarit nuk dinë . I mënçuri nuk përpiqet asnjëherë të ruajë gjërat . Sa më shumë bën për tjerët , aq më shumë begati ka . Tao i qiellit është i mrehtë por nuk lëndon . Tao i të mënçurve është punë pa mundim .