Konstantinos Romosios - Messianiki Aytokratoria I

ΣΕΙΡΑ: ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ * ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ: Συλλογή, Ταξίδια στο Χωροχρόνο

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ Γεννήθηκε το 1962 στη Λάρισα. Α' λογοτεχνικό βραβείο διηγήματος της εφημερίδας «Τα Νέα» για το διήγημα Ένας πολύ προσωπικός πόλεμος. Α' βραβείο διηγήματος επιστημονικής φαντασίας της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς για το διήγημα Ο κόσμος του Άκρος. Βραβείο διηγήματος του περιοδικού «Ανεξήγητο», για το διήγημα Ένα κάπως παράξενο πρωινό. Έχουν ήδη εκδοθεί: • Φεγγαρογέννητο, 1982, εκδόσεις Alfa Press, μυθιστόρημα. • Ποιος θρηνεί τον Άδωνι;, 1986, εκδόσεις Κοροντζή, μυθιστόρημα. • Συμβαίνει τη νύχτα, 1989, εκδόσεις Βασδέκη, μυθιστόρημα. Επίσης έχουν δημοσιευτεί: • Ένας πολύ προσωπικός πόλεμος, διήγημα, στο Ελληνικό φανταστικό διήγημα, τόμος 3ος, εκδόσεις Αίολος. • Ένα κάπως παράξενο πρωινό, διήγημα, στο περιοδικό «Ανδρομέδα». • Ο κόσμος του Άκρος, διήγημα, στο 15 διηγήματα επιστημονικής φαντα­ σίας, εκδόσεις Γραμματείας Νέας Γενιάς. Επαναδημοσιεύτηκε στο Ιστορίες ελληνικής φαντασίας, εκδόσεις Ωρόρα. Επαναδημοσιεύτηκε στο Ιστορίες από το χωροχρόνο, εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη - «Νέα Σύνορα». • Χαμένη περίπολος, διήγημα, στο Ιστορίες ελληνικής φαντασίας No 2,

εκδόσεις Ωρόρα. Επαναδημοσιεύτηκε στο Ιστορίες από το χωροχρόνο, εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη - «Νέα Σύνορα». • Εισβολείς, διήγημα, στο περιοδικό «Comic Fan».

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

«ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ» ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΙΒΑΝΗ ΑΘΗΝΑ 1995

Σειρά: ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ Τίτλος. ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ Συγγραφέας: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ Επιμέλεια: ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΧΑΤΖΗΕΥΣΤΡΑΤΙΟΥ Εξώφυλλο: ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ Copyright ©: Κωνσταντίνος Ρωμοσιός Copyright © 1995: ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΙΒΑΝΗ ABE - «ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ» Σόλωνος 98 106 80 Αθήνα. Τηλ.: 3600398, Fax: 3617791 Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική, ή η απόδοση κατά παράφραση ή διασκευή του περιεχομένου του βιβλίου με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίς προηγούμε­ νη γραπτή άδεια του εκδότη. Νόμος 2121/1993 και κανόνες του Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα. ISΒN 960-237-101-3

στη μνήμη του φίλου μου Διονύση Κιούρκα

Κανόπους 3, Ορυχεία Μέταλ Τράιτον. 16-3-136 μ.Μ., 17.45 ώρα Γκρίνουιτς Ο ΙΑΝ Μαρσουλεάνου έπιασε με την άκρη του ματιού του μια απροσδιόριστη κίνηση στην άκρη του ογκόλιθου στα δεξιά του, που στεκόταν ποιος ξέρει πόσα εκατομμύρια χρόνια εκεί, στην ίδια θέ­ ση, εχθρικός και ανεξιχνίαστος στην ανθρώπινη ε­ ξερευνητική διείσδυση. Το μέρος ήταν γεμάτο τέτοιους ογκόλιθους και νταμάρια από γιγάντιες πέτρες, αλλά ο συγκεκριμέ­ νος ογκόλιθος ήταν ανάμεσα σ' αυτόν και στον κα­ χεκτικό, αρρωστημένα κόκκινο ήλιο που αυτή την ώρα έδυε εκατομμύρια μίλια μακριά, ο Ίαν δεν ήταν σίγουρος πόσα, και που έριχνε τη σκιά του πέτρινου όγκου πάνω στον Ίαν και στον εκσκαφέα του. Ήταν, λοιπόν, ευκολοδιάκριτο γι' αυτόν ν' αντι­ ληφθεί σχεδόν αμέσως ότι μια αμυδρή παραμόρφω­ ση της σκιάς του ογκόλιθου σήμαινε πως ένα νέο αντικείμενο είχε ξεπροβάλει στο φωτεινό περίγραμ­ μα του ορίζοντα πίσω από το βράχο, που έριχνε βαρύ τον ίσκιο του στο πέτρινο έδαφος αυτού του καταραμένου πλανήτη. Για μια στιγμή ο Ίαν Μαρσουλεάνου αιφνιδιά­ στηκε, θα μπορούσε να πει κάποιος που δεν τον ήξερε αρκετά καλά πως ίσως ίσως και να τρόμαξε 9

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

από την ξαφνική αυτή αλλαγή των δεδομένων σ' αυτό τον αφιλόξενο τόπο, στις εσχατιές του γνω­ στού Διαστήματος. Και θα ήταν απόλυτα λογική μια τέτοια σκέψη. Ο πλησιέστερος χειριστής εκσκαφέα ή άλλου μη­ χανήματος ήταν τουλάχιστον τρία μίλια μακριά, η πιο στοιχειωδώς δε οργανωμένη ανθρώπινη παρου­ σία βρισκόταν ακόμη μακρύτερα, στον καταυλισμό, δέκα μίλια βόρεια, μέσα από το πιο κακοτράχαλο έδαφος που είχε δει ποτέ του. Ένιωθε, ή τουλάχιστον θα μπορούσε να νιώθει, απελπιστικά μόνος σ' αυτή την ανεξερεύνητη ακό­ μα περιοχή του Γαλαξία. Όμως ο Ιαν Μαρσουλεάνου, πρωτότοκος γιος του Βασίλη και της Μαρίζας Μαρσουλεάνου, των πρώ­ των Ρουμάνων αγροτών που είχαν την απίστευτη τύχη να ευλογηθούν από τα χέρια του ίδιου του Πανάγαθου Μεσσία, πέντε χρόνια πριν γεννηθεί ο Ιαν, δεν μπορούσε κατ' ουδένα τρόπο να εκδηλώσει δειλία μια τέτοια στιγμή. Γι' αυτό η δεύτερη σκέψη που σχηματίστηκε στον εγκεφαλικό του φλοιό ήταν πολύ πιο ψύχραιμη από την πρώτη, απόρροια πρωτόγονου ενστίκτου που οι απόγονοι του Αδάμ, του πατέρα της φυλής των αν­ θρώπων, δεν είχαν κατορθώσει ακόμη να τιθασεύ­ σουν. Οτιδήποτε και αν δημιουργούσε τη σκιά θα το αντιμετώπιζε. Έβγαλε από τη σέλα του κουβου­ κλίου προστασίας του εκσκαφέα το ακτινοβόλο ό­ πλο του. Τίποτα ζωντανό σ' αυτό το σύμπαν δεν μπορούσε να εξακολουθήσει να παραμένει ζωντανό μετά την επαφή του με μια ριπή θανάσιμης ακτινο­ βολίας του Τόμαχοκ 4Δ που τώρα κρατούσε στα χέρια του. 10

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Το ερώτημα ήταν πώς θα παρέσυρε το στόχο του να αποκαλυφθεί πίσω από την ασφαλή κρυψώνα του εξώκοσμου ογκόλιθου. Το μυαλό του άρχισε να παίρνει γρήγορα στρο­ φές. Γύρισε τον εκσκαφέα του προς την αντίθετη κα­ τεύθυνση έτσι ώστε να έχει την πλάτη του στον πα­ νάρχαιο πέτρινο όγκο που στοίχειωνε το μέρος. Έκανε μια σειρά από μηχανικές κινήσεις, για να δώσει στον παρείσακτο την εντύπωση πως ήταν α­ πασχολημένος στην εξόρυξη μεταλλευμάτων, ενώ στην πραγματικότητα ανίχνευε το περίγραμμα της σκιάς του βράχου σε αναζήτηση της πρώτης ύπο­ πτης παραμόρφωσης. Ήξερε πως η μάσκα οξυγόνου που φορούσε στο πρόσωπό του και η φιάλη που βάρυνε την πλάτη του θα τον δυσκόλευαν στη σκόπευση, που πρέπει να ήταν θέμα ενός ή δύο το πολύ δευτερολέπτων, αν ήθελε να είχε επιτυχή κατάληξη, και θα τον δυσκό­ λευαν περισσότερο απ' ό,τι στις μανούβρες εξόρυ­ ξης που έκανε καθημερινά επί τέσσερις μήνες τώρα σ' αυτό τον κρανίου τόπο και που λίγο πολύ τις είχε πια συνηθίσει. Όμως στηριζόταν στον απόλυτο αιφνιδιασμό του αντιπάλου, που σίγουρα δε θα περίμενε τέτοια αντί­ δραση από έναν απασχολημένο σε βαριές μεταλλευ­ τικές εργασίες εργάτη, τυλιγμένο και φασκιωμένο με καλώδια προστασίας αντιβαρύτητας, σκληρές μα­ γνητικές μπότες, μάσκες και φιάλες οξυγόνου, για την εκπλήρωση της αποστολής του και την επιβίωσή του σ' αυτό τον απροκάλυπτα εχθρικό πλανήτη. Ο μικροσκοπικός ήλιος εξασθενούσε γοργά και οι σκιές τριγύρω μάκραιναν ασθμαίνοντας από την α­ όρατη τριβή με τις αρχέγονες πέτρες του εδάφους. 11

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

Πόση ώρα είχε περάσει από την πρώτη ανακάλυ­ ψη του παρείσακτου; Δέκα λεπτά, δεκαπέντε, δεν ήταν σίγουρος. Δούλευε μηχανικά και αφουγκραζό­ ταν. Ο μόνος ήχος που έφτανε στα αυτιά του ήταν η σύντομη κοφτή αναπνοή του μέσα από τη μάσκα οξυγόνου. Είχε αρχίσει ν' απελπίζεται και να πιστεύει ότι τα μάτια του τον είχαν προδώσει, όταν η σκιά εμφανί­ στηκε ξανά. Πρόβαλε δειλά δειλά πίσω από το βράχο και ο ανεπανόρθωτα εξασθενημένος ήλιος, που είχε μακρύ­ νει παραμορφωτικά πλέον τις σκιές των αντικειμένων που συναντούσε στο διάβα του, έδινε μια αλλοιωμένη εικόνα του όντος. Ο Ίαν το μόνο που μπορούσε να ξεχωρίσει ήταν δυο μικρές προεξοχές που ξεπρόβαλλαν από το κε­ φάλι. Ανάσανε με ανακούφιση. Συμπλήρωσε την ει­ κόνα του παρείσακτου με τη φαντασία του. Τον ή­ ξερε εξάλλου τόσο καλά. Ένας όμοιός του κοσμούσε την καμπίνα του επικεφαλής εργολάβου στον καταυ­ λισμό, βαλσαμωμένος επιτήδεια από κάποιους αδελ­ φούς μεταλλωρύχους. Οι «ούρος», όπως τους είχαν ονομάσει οι πρώτοι σκαπανείς που είχαν πατήσει το πόδι τους στον Κανόπους 3, ήταν η μοναδική μορφή ζωής που πα­ ρουσίαζε ο πλανήτης και που η λιγοστή ποώδης βλάστησή του, σε αραιά και δυσεύρετα σημεία, μπο­ ρούσε να συντηρήσει. Είχαν πάρει το όνομά τους από την ολοφάνερη ομοιότητά τους με τους ουραγκοτάγκους, τους γήι­ νους πιθήκους που τώρα είχαν εκλείψει από το ζω­ ικό βασίλειο του μητρικού πλανήτη. Είχαν τρίχωμα σ' ολόκληρο το σώμα τους, ακόμη και στο κεφάλι, τις σπάνιες φορές που περπατούσαν 12

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

όρθιοι έφθαναν το ύψος του ενάμισι μέτρου. ίσως λίγο περισσότερο, και η μόνη διαφορά τους από τους συνονόματους τους στη Γη ήταν ένα ζευγάρι κέρατα που φύτρωναν στο τριχωτό της κεφαλής. Ήταν από τη φύση τους περίεργα ζώα και αυτή η έμφυτη περιέργειά τους είχε κάνει το συγκεκριμένο Ούρο να παρακολουθεί τις κινήσεις του Ίαν εδώ και ώρα. Υπολόγισε τη θέση του από το περίγραμμα του βράχου όπως το είχε φωτογραφίσει μέσα στο νου του. Εκτός των άλλων, οι ούρος ήταν εξαιρετικά γρήγοροι. Αν ήθελε να γυρίσει στον καταυλισμό με το τρόπαιο, θα έπρεπε να σκοπεύσει αστραπιαία. Η σκιά της φιγούρας είχε ξεπροβάλει σχεδόν ο­ λόκληρη τώρα. Γύρισε και πάτησε τη σκανδάλη. Η λεπτή δέσμη της γαλάζιας ακτινοβολίας του Τόμαχοκ 4Δ χτύπησε την πέτρινη επιφάνεια στα ρι­ ζά των ποδιών του ζώου, τινάζοντας κομμάτια βρά­ χου και σκόνη προς κάθε κατεύθυνση. Στο επόμενο κλάσμα του δευτερολέπτου ο ούρος είχε εξαφανιστεί από το οπτικό του πεδίο. Ένα κυρίαρχο ένστικτο, κρυμμένο επιμελώς μέσα στα γονίδια και τα χρωματοσώματα του Ίαν Μαρσουλεάνου, ξεπήδησε από τα βάθη της ψυχής του και ανέβηκε προς τη γλώσσα του πιέζοντάς την α­ σφυκτικά να ξεστομίσει τη χειρότερη βρισιά που μπορούσε να σκεφτεί, αλλά εκατόν τριάντα οχτώ χρόνια μεσσιανικής παρουσίας είχαν διαγράψει από το λεξιλόγιο κάθε άσχημη φράση, πολύ περισ­ σότερο δε την οποιαδήποτε βρισιά. Ο Ιαν συγκράτησε τα νεύρα του για την άσχημη βολή του. Έπρεπε να είχε σημαδέψει τριάντα εκα­ τοστά ψηλότερα. Σκέφτηκε φευγαλέα την εικόνα του 13

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

εαυτού του να γυρίζει στον καταυλισμό με το ζώο στους ώμους, όπως οι αρχαίοι κυνηγοί στις παλιές κινηματογραφικές ταινίες. Μόνο τριάντα εκατοστά ψηλότερα... Ας είναι. Ήταν θέλημα Θεού. Διότι ο Θεός καθο­ δηγεί το χέρι και κάθε κίνηση κάθε καλού Μεσσιανιστή. Συνειδητοποίησε πως είχε ιδρώσει από την υπερ­ προσπάθεια της αυτοσυγκέντρωσης και της σκόπευ­ σης. Χοντρές σταγόνες κυλούσαν στο πρόσωπό του και στο σβέρκο του. Διέκοψε την παροχή οξυγόνου και έβγαλε τη μά­ σκα του. Ήθελε ν' αφουγκραστεί τον πλανήτη χωρίς τον παραμορφωτικό ήχο της αναπνοής του, που α­ ντηχούσε μόνιμα στ' αυτιά του. Το μόνο που ακουγόταν ήταν ο άνεμος. Εδώ κι εκεί μια ριπή σάρωνε το παγωμένο έδα­ φος, στροβιλίζοντας τη λεπτή, κρυσταλλική σκόνη που λαμπύριζε στο αδύναμο φως. Κουρασμένα, ο ήλιος προσπάθησε να ξεφύγει από τα σύννεφα που τον κάλυπταν στο μακρινό ορίζοντα, αλλά το αρρω­ στημένο κόκκινο χρώμα του πρόδωσε την ηλικία και τις δυνατότητές του. Με μια τρυφερή κίνηση, έστει­ λε μια τελευταία ηλιαχτίδα να χαϊδέψει το σκληρό πλανήτη και χάθηκε πίσω από ένα νεαρό σύννεφο μεθανίου. Το τοπίο έγινε σκοτεινό, παιχνίδι στα χέρια του πεισματάρη αέρα. Αυτός μουγκρίζοντας σάρωσε τους πανάρχαιους βράχους, κοντοστάθηκε μια στιγμή στριφογυρίζοντας γύρω από το κουφάρι του εκσκαφέα του Ίαν Μαρσουλεάνου και ξεχύθη­ κε στους διπλανούς λόφους. Τα μάτια του Ίαν είχαν αρχίσει να τσούζουν και δάκρυα να θολώνουν την όρασή του. Η ατμόσφαιρα 14

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

του Κανόπους 3 δεν ήταν αναπνεύσιμη περισσότερο από ένα, το πολύ δύο, λεπτά. Ύστερα αν δε φoρoύσες την ειδική μάσκα οξυγόνου, το διοξείδιο του άνθρακα, το μεθάνιο, και το διοξείδιο του θείου που, κυρίως, μαζί με κάποιες μικρές ποσότητες οξυ­ γόνου και αζώτου, απάρτιζαν τη σύσταση του αέρα του πλανήτη, μπορούσαν να σου δημιουργήσουν α­ νεπανόρθωτη βλάβη στον εγκέφαλο και αν η έκθεσή σου στην ατμόσφαιρα συνεχιζόταν κι άλλο μπορού­ σαν να επιφέρουν ακόμη και το θάνατο. Ξαναφόρεσε τη μάσκα του και κοίταξε το ρολόι του. 18.30 μ.μ. Το σκοτάδι έπεφτε γοργά τριγύρω. Μια τελευταία προσπάθεια, σκέφτηκε, να σπάσει το βρά­ χο στα πόδια του εκσκαφέα του και θα τα παρατού­ σε για σήμερα. Θα γυρνούσε στον καταυλισμό. Άναψε τα φώτα του εκσκαφέα και βύθισε τα γεωτρύπανα του μηχανήματος του στο πέτρινο έδα­ φος. Η πρώτη επαφή εξαπέστειλε στην ατμόσφαιρα χιλιάδες μικρές σπίθες φωτιάς, άνομο γέννημα της τριβής των δύο ξένων υλικών, του ακατέργαστου βράχου που ρίζωνε το μέρος για εκατομμύρια χρό­ νια και του αυθάδους, γεμάτου κομπασμό παρείσα­ κτου ατσαλιού του γεωτρυπάνου. Όμως μόνο η πρώτη επαφή, γιατί μια στιγμή αρ­ γότερα ο βράχος είχε ανοίξει τα σωθικά του στο χειρουργικό νυστέρι του πανίσχυρου αντιπάλου του. Κοίταξε το βυθομέτρη. Ένα μέτρο, ενάμισι, δύο μέτρα, δυόμισι, τρία μέτρα... Σιγοτραγουδούσε ένα σκοπό, όταν στα τριάμισι μέτρα άναψε κόκκινο λαμπάκι στην οθόνη του βυθο­ μέτρη. Παράλληλα μια σειρήνα συναγερμού άρχισε να ηχεί στ' αυτιά του. 15

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

Κίνδυνος. Όλως ξαφνικά και ανεξήγητα τα γεωτρύπανα είχαν βρει κενό. Ο βράχος που κανονικά θα έπρεπε να συνεχίζει εκατοντάδες μέτρα κάτω από το έδαφος είχε αναπάντεχα τελειώσει και παραχωρήσει τη θέση του στο κενό. Διέκοψε τη σειρήνα συναγερμού γιατί τον ενο­ χλούσε και ζήτησε φασματική ανάλυση του εδά­ φους από τον κομπιούτερ του εκσκαφέα. Στην οθό­ νη διαμορφώθηκε το σχήμα που διάβασαν τα ρα­ ντάρ υπεριώδους ακτινοβολίας. Πανάγαθε Μεσσία! Κάτω από τα πόδια του και σε βάθος μόλις τριάμισι μέτρων υπήρχε ένα τερά­ στιο σπήλαιο. Αν δεν του έδινε λάθος στοιχεία ο κομπιούτερ, πρέπει να είχε έκταση πάνω από τέσσε­ ρις χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα. Το αντιμετώπισε με ανάμεικτα συναισθήματα. Ή­ ταν η πρώτη φορά που έβρισκαν κούφωμα στην επι­ φάνεια του πλανήτη. Για πρώτη φορά ο βράχος δεν ήταν απόλυτα συμπαγής. Κατέβασε το μοχλό επιστροφής των γεωτρυπάνων. Θα έφερνε βοήθεια από τον καταυλισμό και θα προχωρούσαν αύριο όλοι μαζί με το πρώτο χά­ ραμα της ημέρας. Εις μάτην. Τα γεωτρύπανα αρνούνταν να υπα­ κούσουν. Κάπου είχαν μπλοκάρει. Η βαθιά ριζωμένη τάση του να βλαστημήσει' ξα­ νάρθε πάλι στην επιφάνεια, αλλά και πάλι συγκρα­ τήθηκε. Σκέφτηκε γρήγορα την επόμενη κίνησή του. Το βρήκε. Θα έκοβε φέτα το βράχο και έτσι θα απελευθέρωνε τα γεωτρύπανά του. Κατέβασε στα σπλάχνα του βράχου και τα άλλα δυο βοηθητικά γεωτρύπανα σε μια γεώτρηση περιδίνησης, ώστε να ξεμπλοκάρει τον παγιδευμένο εκσκαφέα του. Πα16

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

ράλληλα είχε τα μάτια του καρφωμένα στις ενδείξεις του βυθομέτρη. Ένα μέτρο, ενάμισι, δύο μέτρα, δυό­ μισι, τρία μέτρα. Ακούστηκε ένας υπόκωφος θόρυβος, ένα μου­ γκρητό μέσα από τα βάθη του πλανήτη, μεγάλοι όγκοι πετρωμάτων που υποχωρούσαν μουγκρίζο­ ντας και τρίβονταν μεταξύ τους, ελευθερώνοντας βρυχηθμούς και ενέργεια σε μια έκταση πολλών χι­ λιομέτρων. Καθώς το έδαφος κάτω από τα πόδια του άρχισε να τρέμει και να υποχωρεί ανεξέλεγκτο κάτω από το βάρος του εκσκαφέα του, κατάλαβε αστραπιαία πως οι χειρισμοί του είχαν προκαλέσει τεκτονικό ρήγμα. Δοκίμασε να πιάσει στο χέρι του το ραδιοεπικοινωνητή για να ειδοποιήσει τον καταυλισμό αλλά δεν προλάβαινε. Εγκατέλειψε την κίνησή του στη μέση και προτίμησε να χουφτώσει το φυλαχτό με την ει­ κόνα του Μεσσία που κρεμόταν στο στήθος του. Ψιθύρισε από μέσα του μια προσευχή. «Θεέ μου, βοήθησέ με». Η σειρήνα χτυπούσε δαιμονισμένα, οι βράχοι υποχωρούσαν και ο ίδιος γαντζώθηκε πά­ νω στο κάθισμά του. Την επόμενη στιγμή ο εκσκαφέ­ ας έπεφτε σε ελεύθερη πτώση συνοδευόμενος από σπασμένα βράχια και σύννεφα σκόνης. Δεν είχε δυ­ νάμεις να υπολογίσει πόσο κράτησε η πτώση αυτή. Κατάλαβε το τέλος της ξέφρενης πορείας του εκσκα­ φέα από την πρόσκρουση στο έδαφος. Η πρόσκρουση ήταν τρομερή. Καθώς και τα τέσσερα γεωτρύπανα του μηχα­ νήματος είχαν σπάσει, η σύγκρουση του κυρίως σώματος του εκσκαφέα με το βράχο τον συνέτριψε. Τα μέταλλα της βάσης στραπατσαρίστηκαν και παραμορφώθηκαν οικτρά. Η σύγκρουση τίναξε τον οδηγό του εκσκαφέα 17

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

προς τα μέταλλα της κονσόλας χειρισμού, όμως η ζώνη ασφαλείας τον κράτησε ασφαλή στη θέση του, καθώς από μια ανέλπιστη τύχη ή το πιθανότε­ ρο από μια παρέμβαση του ίδιου του Πανάγαθου Μεσσία το κουβούκλιο προστασίας έμεινε σχεδόν ανέπαφο από τη σύγκρουση μια που δεν είχε άμεση επαφή με το βράχο, αφού ήταν έτσι σχεδιασμένος ο εκσκαφέας, ώστε το κέντρο βάρους του να κρατά πάντα ψηλά το κουβούκλιο ασφαλείας μέσα στο ο­ ποίο ζούσε και κινούνταν ο χειριστής του. Ο Ίαν Μαρσουλεάνου ευχαρίστησε σιωπηλά το Μεσσία για την προσωπική του επέμβαση και τίνα­ ξε τις πέτρες και τη σκόνη από τη φόρμα του. Το μηχάνημα είχε χάσει την μπαταρία τροφοδοσίας ρεύματος και είχε βυθιστεί στο σκοτάδι. Ένα σκοτά­ δι τόσο βαθύ, που θα μπορούσες να το κόψεις με μαχαίρι. Έλεγξε με μηχανικές κινήσεις τη φιάλη οξυγόνου στην πλάτη του. Ευτυχώς ήταν ανέπαφη. Κοίταξε την κονσόλα με τα όργανα. Όλα κατεστραμμένα. Ψηλάφισε στο σκοτάδι το ραδιοεπικοινωνητή. Δεν του έδινε καμία ένδειξη λειτουργίας, ήταν νεκρός. Πού βρισκόταν; Στο σπήλαιο που είχε ανιχνεύσει λίγο πριν με τη φασματική ανάλυση. Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. Αλλά σε πόσο βάθος; Δεν μπορούσε να ξέρει. Όπως και να 'χε θα έπρεπε να βγει το συντομότερο δυνα­ τόν από αυτή την τρώγλη του διαστήματος. Ψαχούλεψε στα τυφλά για το φακό του μέσα στο κουβούκλιο προστασίας. Τον βρήκε. Και έκανε το λάθος να τον ανάψει. Γιατί, καθώς η δέσμη φωτονίων πάσχισε απεγνω­ σμένα να διαλύσει έστω και ένα μικρό τμήμα του 18

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

αρχέγονου σκοταδιού, συγκεντρώθηκε πάνω στο πρώτο αντικείμενο που βρέθηκε μπροστά στον κα­ τάπληκτο μεταλλωρύχο. Η οντότητα, που το φως του φακού του είχε βγά­ λει μέσα από τους χειρότερους εφιάλτες, έστεκε εκεί μπροστά του στα τρία μέτρα απόσταση, κάτασπρη σαν μάρμαρο, δυο μέτρα ύψος, μ' ένα σύμπλεγμα φιδιών να ελίσσεται μέσα από τα μαλλιά της και δυο ασάλευτα μάτια που ασκούσαν πάνω του μια ακατονόμαστη μαγνητική ακτινοβολία και μια φρί­ κη, που έκανε να μαρμαρώσει κάθε ίνα του κορμιού του εκτός από τους πνεύμονές του που μαζεύτηκαν... μαζεύτηκαν... συσπάστηκαν και ξεφύσηξαν με όση δύναμη του είχε απομείνει μια πρωτόγνωρη κραυγή τρόμου, που έσχισε τις παρυφές του Διαστήματος μέχρι εκεί που τελειώνει κάθε λογική. Για πρώτη φορά στη ζωή του ο τρόμος είχε φω­ λιάσει στην ψυχή του Ίαν Μαρσουλεάνου.

19

Γη. Μανχάταν Νέας Υόρκης. «Κέντρο Αποκατάστασης Σωφρονισθέντων». 22-1-137 μ. Μ., 08.35 ώρα Γκρίνουιτς ΕΤΟΙΜΟΣ, Κάρλσον; Ο χοντρός δεσμοφύλακας τον κοίταξε περιπαι­ χτικά μέσα από τη λιγδωμένη μπλε στολή του. Τα μαλλιά του ήταν κολλημένα με μπριγιαντίνη πίσω στο κρανίο του και άφηναν έτσι να φαίνονται μια αρχή φαλάκρας και ένα αντιαισθητικό εξόγκωμα στο δεξιό κροταφικό του οστό. Είχε στη ζώνη του τα κλειδιά με τα οποία μόλις του είχε ανοίξει την πόρτα ασφαλείας του κελιού του. Το κελί ήταν μικρό. Μόλις δύο επί δύο. Ίσα ίσα που χωρούσε το κρεβάτι και μια μικρή τουαλέτα. Υπήρχε και ένα μικρό σιδερόφραχτο παράθυρο που έβλεπε στη μεγάλη εσωτερική αυλή της Φυλα­ κής. Όμως το τζάμι του ήταν βρόμικο και πολύ ψηλά για να μπορεί ο Κάρλσον ή ο οποιοσδήποτε άλλος τρόφιμος να το φτάσει για να το καθαρίσει, και έτσι τώρα που ήταν κλειστό εμπόδισε λόγω της βρομιάς, που είχε καλύψει την παγωμένη επιφάνεια του, το φως του πρωινού να μπει στο σκοτεινό κελί. Ούτως ή άλλως έκανε πολύ κρύο για να επιχειρή­ σει κάποιος να το ανοίξει. Γενάρης μήνας στη Νέα 21

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

Υόρκη τα πάντα ήταν χιονισμένα και το κρύο τσου­ χτερό. Η θερμοκρασία είχε τώρα τέσσερις μήνες που δεν είχε ανέβει πάνω από τους μηδέν βαθμούς Κελ­ σίου. Στο κελί του Κάρλσον ήταν συνήθως εφτά με οχτώ βαθμούς ψηλότερη, αλλά ποτέ αρκετά ψηλή ώστε να μην κρυώνει. Σηκώθηκε και έτριψε τα κουρασμένα κόκκινα μά­ τια του. Δεν είχε κλείσει μάτι όλο το βράδυ. Έριξε μια τελευταία ματιά στο κελί που τον είχε φιλοξενήσει τις τελευταίες σαράντα ημέρες. Σαν από κάποια παλιά, ξεχασμένη τώρα πια συνήθεια, κοίτα­ ξε μήπως είχε ξεχάσει κάποιο προσωπικό του αντι­ κείμενο. Ύστερα όμως θυμήθηκε πως δεν είχε πλέον προσωπικά αντικείμενα μαζί του. Του τα είχαν α­ φαιρέσει όλα όταν τον είχαν φέρει εδώ. Ήταν σίγου­ ρος πως είχαν καταστρέψει και όλα τα αντικείμενα του σπιτιού του αμέσως μετά τη σύλληψή του. Δε θα είχαν αφήσει τίποτα που να θύμιζε τον παλιό Κένετ Κάρλσον. Ήξερε τον τρόπο που δούλευαν. Μεθοδι­ κός και απόλυτος. Έβγαλε από την εσωτερική τσέπη της φόρμας του μια κιτρινισμένη φωτογραφία του πατέρα του. Ήταν το μόνο που του είχαν επιτρέψει να κρατήσει. Προ­ σπάθησε να διακρίνει την οικεία και αγαπημένη του φιγούρα μέσα στο λιγοστό φως του κελιού, που τρύ­ πωνε σχεδόν λαθραία από τη λάμπα φθορίου του διαδρόμου. Ο πατέρας του ήταν πάντα εκεί. Πίσω στο μικρό χωριό του, στη Σουηδία, χαμογελούσε αιώνια, ή όσο τουλάχιστον θυμόταν ο Κάρλσον, κρατώντας το μι­ κρό Κένετ στη στοργική του αγκαλιά, με φόντο τη φάρμα τους. Την είχε τραβήξει η μητέρα του τη φωτογραφία αυτή. Το θυμόταν σαν να είχε γίνει μόλις χθες και ας είχαν περάσει τόσα χρόνια. Θυμή22

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

θηκε ακόμη την ασφάλεια που ένιωθε στην αγκαλιά του καθώς οι μνήμες ξεχύνονταν ακανόνιστα, σαν χείμαρρος στους διαδρόμους του μυαλού του. Σαν γάτα που χουζουρεύει δίπλα στο αναμμένο τζάκι, σαν ένας μικρός κόκκος άμμου που αιωρείται στη χαδιάρικη επαφή του κύματος σε κάποια ακρογια­ λιά, οι αναμνήσεις τον τύλιξαν κυρίαρχες και τον πήγαν πίσω στο μικρό χωριό που ο Κάρλσον είχε μεγαλώσει. Είδε τον εαυτό του να τρέχει στα δάση που έζωναν τη φάρμα τους και τα καλοκαίρια να ψαρεύει δίπλα στον πατέρα του, στο μικρό ποτάμι που διέσχιζε το χωριό. Είδε τη μητέρα του να ψήνει την αγαπημένη του μηλόπιτα στο φούρνο και ένιωσε σχεδόν τον ουρανίσκο του να γεύεται αυτή τη μισο­ ξεχασμένη γεύση ξανά. Όμως μια σκοτεινή σκέψη, απρόσκλητος αιμοστα­ γής εισβολέας, σταμάτησε ξαφνικά κάθε άλλο παι­ χνίδι με τις αναμνήσεις. Μια σκέψη κυρίαρχη, βα­ σανιστική, που βράδια τώρα τον τυραννούσε σαδι­ στικά και του έπαιρνε τον ύπνο μακριά. Και τώρα ήταν πάλι εδώ. Στο κέντρο του μυαλού του, στο κέντρο της ύπαρξης του: «Σε λίγο δε θα είχε αναμνή­ σεις». Η στιγμή που ένα παγερό μηχάνημα θα τις έσβηνε είχε φτάσει. Πόσο γρήγορα είχαν περάσει οι σαρά­ ντα ημέρες! Έβαλε τη φωτογραφία ξανά στη μέσα τσέπη της φόρμας του. Δεν είχε βέβαια και πολύ σημασία. Σε λίγο δε θα θυμόταν το πρόσωπο στη φωτογραφία, δε θα θυμόταν τίποτα από την παλιά του ζωή. Βλαστήμησε τον εαυτό του για τη σκέψη που του ξέφυγε. Δεν ήταν η «παλιά του ζωή». Ήταν η μόνη ζωή που είχε ζήσει. Έμπηξε τα νύχια του μέσα στη σάρκα των γροθιών του. 23

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

—Έτοιμος, Κάρλσον; Σήμερα είναι η μεγάλη στιγμή για σένα. Η στιγμή που θα δεχτείς το Μεσ­ σία. Ο δεσμοφύλακας εξακολουθούσε να τον κοιτά περιπαιχτικά. Ήταν ο μόνος δεσμοφύλακας που εί­ χε επαφή μαζί του όλες αυτές τις μέρες της κράτησης του. Δεν ήταν και πολύ έξυπνος. Μάλιστα υπήρχαν μερικές φορές που ο Κάρλσον πίστευε πως ίσως να ήταν και λοβοτομημένος. Όμως όχι, δεν ήταν. Ήταν γνήσιος Μεσσιανιστής, θεληματικός. Ο Κάρλσον έγνεψε καταφατικά. Προχώρησε σταθερά και βγήκε από τη σιδερένια πόρτα έξω στο μακρύ διάδρομο της πτέρυγας του. Ο δεσμοφύλακας πίσω του κλείδωσε το κελί του και τον συνόδευσε. Δεξιά και αριστερά υπήρχαν κελιά με πλανημένους Σατανιστές που περίμεναν τη σειρά τους για λοβοτομή. Μερικοί τον χαιρέτησαν φωνα­ χτά. Άλλοι απλώς του έγνεψαν. Τους περισσότερους δεν τους είχε δει ποτέ. Λίγους τους θυμόταν από κάποιες σύντομες συναντήσεις στο προαύλιο της Φυλακής. Ο δεσμοφύλακας τον χτύπησε φιλικά στον ώμο. —Η χάρη Του θα σας δεχτεί όλους, Κάρλσον. Ακόμη και σένα, που όπως λένε είσαι από τους χει­ ρότερους πλανημένους. Η μετάνοια, η συγχώρηση και η αγάπη είναι το δώρο που θα σας δώσει. Είχαν φτάσει ήδη στο τέλος του διαδρόμου της πτέρυγας αυτής. Ο φύλακας πάτησε ένα κουμπί και η βαριά πόρτα ασφαλείας που τους έκλεινε το δρόμο άνοιξε αυτό­ ματα. Είχαν μπει σε μια μεγάλη φωτεινή αίθουσα. Δυο λοβοτομημένοι δεσμοφύλακες χειρίζονταν μια κονσόλα ελέγχου των συστημάτων ασφαλείας του 24

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

συγκεκριμένου τμήματος του συγκροτήματος της Φυλακής. Ο δεσμοφύλακας τους χαιρέτησε: —Ο Μεσσίας μαζί σας, αδελφοί. Ειρήνη και αγά­ πη. Αυτοί με τη σειρά τους του ανταπέδωσαν το χαι­ ρετισμό. Ύστερα ένας από αυτούς πήρε τον Κάρλσον από το χέρι και τον οδήγησε σε μια διπλανή αίθουσα, πολύ μικρότερη αλλά με ισχυρότερο φωτισμό. Αμέ­ σως ήρθε στα ρουθούνια του η μυρωδιά του οινο­ πνεύματος και του οξυγόνου της νάρκωσης. Στο κέ­ ντρο της αίθουσας υπήρχε ένα ανατομικό χειρουργι­ κό κρεβάτι, πάνω από το οποίο υψώνονταν περίπλο­ κα και ευέλικτα τα χειρουργικά μηχανήματα και οι εγκοπείς λέιζερ. Δυνατοί προβολείς ξεπρόβαλλαν από το ταβάνι. Η θερμοκρασία πρέπει να ήταν στο μηδέν. Δυο νοσοκόμες και ένας γιατρός ασχολούνταν με κάτι που ο Κάρλσον δεν μπορούσε να διακρίνει, σε κάποιον από τους πάγκους που υπήρχαν στα πλάγια της αίθουσας του χειρουργείου. Παρ' όλο που είχαν μπει αθόρυβα, ο γιατρός τους αντιλήφθηκε και γύρισε προς αυτούς. Πλησίασε προς το μέρος τους χαμογελώντας κάτω από τη χειρουργι­ κή μάσκα. —Ο Μεσσίας μαζί σας, αδελφοί. Εσύ πρέπει να είσαι ο Κένετ Κάρλσον. Έγνεψε στο δεσμοφύλακα ν' απομακρυνθεί κι ε­ κείνος βγήκε από την αίθουσα. Ο γιατρός κατέβασε τη μάσκα του, αφήνοντας να φανεί ένα συμπαθητικό πρόσωπο και μια τούφα ξανθά μαλλιά. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από τριά­ ντα. —Μη φοβάσαι, Κάρλσον. Η ζωή σου θ' αλλάξει 25

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

σήμερα. Δε θα έχεις πια καμιά σχέση με το αμαρτω­ λό παρελθόν σου. Τον βοήθησε να βγάλει τα ρούχα του, εκτός από το εσώρουχο που φορούσε, και τον έβαλε στη σωστή θέση στο ανατομικό κρεβάτι. Κανονικά θα ήταν βολικότερο να βγάλει και το εσώρουχο, επειδή όμως οι νοσοκόμες ήταν γυναίκες δε θα έπρεπε να τον δουν γυμνό. Ήταν αντίθετο με τον Κώδικα Ηθικής του Μεσσιανικού Συμβουλίου. Το κρεβάτι ήταν ακόμη πιο κρύο και η επαφή με το στρώμα έκανε ένα ρίγος να διαπεράσει τη ραχοκοκα­ λιά του. Μια νοσοκόμα τοποθέτησε μια λευκή πετσέ­ τα κάτω από το κεφάλι του και τον βοήθησε ν' ανα­ σηκωθεί. Ύστερα, με μια ξυριστική μηχανή άρχισε να κουρεύει τα μαλλιά του. Απέναντι του και πάνω από την πόρτα της εισό­ δου υπήρχε μια τεράστια εικόνα του Μεσσία. Ήταν η εγκεκριμένη εικόνα που συνήθως αναρτούσαν σε δημόσια κτίρια και δημόσιους χώρους. Φορούσε την επίσημη μαύρη στολή και στο στή­ θος του κρεμόταν το σύμβολο της εξουσίας του Θε­ ού: ο σταυρός που ξεπηδούσε μέσα από το άστρο του Δαβίδ. Τα μαλλιά του ήταν καστανά, μέχρι τους ώμους, και είχε περιποιημένο μούσι και μουστάκι. Αυτό που σου έκανε όμως τη μεγαλύτερη εντύπωση στην ήδη επιβλητική φυσιογνωμία του ήταν το βλέμ­ μα του. Μέσα από δυο γαλανά μάτια αναδυόταν ένας ακαταμάχητος ελκτικός μαγνητισμός που ήταν ευδιάκριτος σε κάθε εικόνα του. Σε καλούσε κοντά του απ' όπου και αν τον κοίταζες. Η νοσοκόμα είχε ήδη τελειώσει τη δουλειά της και αφού αφαίρεσε την πετσέτα που είχε γεμίσει τρίχες τον έβαλε να ξαπλώσει ξανά, με το κεφάλι του να προεξέχει ελαφρώς ανασηκωμένο, στηριζό26

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

μενο σε μια μεταλλική προεξοχή στήριξης. Ύστερα πέρασε μια κρέμα σ' όλη την επιφάνεια του γυμνού πια κρανίου του, ώστε αυτό να λειανθεί και να διευ­ κολύνει τη χειρουργική επέμβαση. Τον άφησε εκεί ακίνητο και τον έδεσε στο κρεβάτι με δυο μεταλλικά ελάσματα. Ο γιατρός ήρθε από πάνω του. —Είμαι σίγουρος ότι φοβάσαι, Κάρλσον, έτσι δεν είναι; —Δε θα 'πρεπε; Για λίγο φάνηκε να διστάζει για την απάντηση που θα 'πρεπε να δώσει. —Όχι, είπε τελικά. Δεν έχεις κανένα λόγο να φο­ βάσαι. Κοίταξε μηχανικά τις ενδείξεις στη φιάλη οξυγό­ νου και αφού βεβαιώθηκε πως δεν υπήρχε πρόβλημα συνέχισε την κουβέντα του. —Τι ήσουν μέχρι σήμερα, Κάρλσον; Ένας αμαρ­ τωλός, ένας οπαδός του Σατανά... Ο ξαπλωμένος άνδρας προσπάθησε να διαμαρτυ­ ρηθεί. —Αυτό είναι ψέμα. Ποτέ δεν ήμουν οπαδός του Σατανά και είμαι σίγουρος πως και όλοι αυτοί οι εκατομμύρια λοβοτομημένοι δεν είχαν καμία σχέση με το Σατανά ή με ό,τι άλλο τους καταλογίζετε. —Μην ξεχνάς, Κάρλσον, τα λόγια του Κυρίου: «Όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου». Κι εσύ, αν δεν κάνω λάθος, αδελφέ μου, δεν ήσουν σίγουρα με τον Κύριο. Ο Κάρλσον έσφιξε τις γροθιές του ανήμπορος ν' αντιδράσει. Μια νοσοκόμα τού πήρε λίγο αίμα και μετά το έβαλε κάτω από έναν αναλυτή για εξέταση τυχόν αλλεργίας στη νάρκωση που θ' ακολουθούσε. 27

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

—Και είναι αυτός λόγος για να με ακρωτηριάσε­ τε, αν είναι ακρωτηριασμός και όχι δολοφονία η λοβοτομή; Γιατί σίγουρα δε μου σβήνετε απλώς τη μνήμη. Δημιουργείτε ένα νέο Κάρλσον, όπως ακρι­ βώς τον θέλετε. Ένα ρομπότ στην υπηρεσία της Θείας Του χάρης. Ο γιατρός χαμογέλασε. Έδειχνε να έχει ακούσει τα ίδια λόγια χιλιάδες φορές. Αλήθεια, πόσους είχε λοβοτομήσει; Μόνο στην πτέρυγα του υπήρχαν εκα­ τόν είκοσι πλανημένοι που χρειάζονταν σωφρονι­ σμό. —Σου δόθηκαν πολλές ευκαιρίες, Κάρλσον, να έρθεις οικειοθελώς στην αγκαλιά του Θεού. Ακόμα και μετά τη σύλληψη σου παρακολούθησες εντατικά επιμορφωτικά σεμινάρια από άγιους κατηχητές, που έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν να βαλσαμώσουν την α­ γριεμένη σου καρδιά και να σου εμφυτεύσουν τον καλό σπόρο του Κυρίου, το σπόρο της αγάπης. Οι περισσότεροι πλανημένοι δέχονται το μήνυμα του Πανάγαθου Μεσσία και μετανοούν. »Εσύ όμως όχι, Κάρλσον. Εσύ αρνήθηκες πεισμα­ τικά. Τι άλλη λύση έμενε λοιπόν εκτός από τη λοβο­ τομή; Και μην ξεχνάς πως η λοβοτομή δεν είναι ακρωτηριασμός. Απλώς σβήνεται από τους αδένες της υπόφυσης και τους νευρικούς ιστούς της μνήμης όλο το αμαρτωλό παρελθόν. —Και εμφυτεύεται ένα καινούριο πρόγραμμα. Σαν κομπιούτερ, έτσι; Ο άλλος τον κοίταξε με κατανόηση, στοργικά θα μπορούσε κανείς να πει. Σαν να προσπαθούσε να εξηγήσει ένα δύσκολο μαθηματικό τύπο σ' ένα παι­ δί του νηπιαγωγείου. —Είμαστε υποχρεωμένοι από την επιστήμη και την ηθική να το κάνουμε αυτό, Κάρλσον. Αν δε 28

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

σου εμφυτεύαμε νέους ιστούς μνήμης στα εγκεφαλικά σου κύτταρα, το μυαλό σου θα ήταν κενό, ίσως εντελώς κενό. Αυτό θα δημιουργούσε σοκ στον εγκέ­ φαλό σου και ενδεχομένως θα γινόσουν φυτό σ' όλη σου τη ζωή ή ακόμα μπορεί να σε οδηγούσε και στο θάνατο. Δε θα μπορούσαμε να το επιτρέψουμε αυτό. Όλοι οι άνθρωποι, αδελφέ μου, είμαστε ίσοι, όλοι οι άνθρωποι είμαστε παιδιά του ίδιου φιλεύσπλαχνου Θεού. Και αυτός ο Θεός, Κάρλσον, σ' αγαπάει και περιμένει να γυρίσεις κοντά Του. Αν η λοβοτομή είναι ο μόνος δρόμος, τότε δεν είναι θυσία αλλά εξάγνιση από τις αμαρτίες και σωτηρία. Ο Κάρλσον δεν απάντησε. Μπορούσε να διακρί­ νει στα μάτια του άλλου την πίστη του καλού Μεσσιανιστή. Του θεληματικού Μεσσιανιστή. Γιατί σί­ γουρα ο γιατρός δεν ήταν λοβοτομημένος, ήταν θε­ ληματικός. Δε θα μπορούσε ποτέ ένας λοβοτομημέ­ νος να χειρουργεί, απαιτούσε πολύ λεπτές εργασίες για ένα λοβοτομημένο, που συνήθως ήταν ανίκανος να ενεργήσει πολυσύνθετες πράξεις. Η νοσοκόμα που είχε τελειώσει τα τεστ πλησίασε το γιατρό. —Όλα εντάξει, γιατρέ, είμαστε έτοιμοι. Εκείνος πάλι κοίταξε το ρολόι του. —Περίεργο, μουρμούρισε. Δεν έχει αργήσει άλλη φορά. Ο ξαπλωμένος άνδρας προσπάθησε ν' ανασηκω­ θεί στο κρεβάτι του, αλλά τα μεταλλικά ελάσματα τον κράτησαν στη θέση του. —Γιατί δεν ξεκινάμε; Αφού θα γίνει ούτως ή άλ­ λως, ας γίνει μια ώρα αρχύτερα... Ο γιατρός ξανακοίταξε το ρολόι του με μια έκ­ φραση συγκρατημένης ανυπομονησίας. —Δεν μπορώ να σε εγχειρήσω εγώ, Κάρλσον, δεν 29

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

είμαι χειρούργος. Εγώ είμαι ένας απλός αναισθησιο­ λόγος. Ο καθηγητής Τζόνσον είναι αυτός που θα σε εγχειρήσει και ήδη έχει αργήσει. Θα έπρεπε να ήταν εδώ. Ο Κάρλσον προσπάθησε να φανταστεί τη φυσιο­ γνωμία του Τζόνσον χωρίς να τα καταφέρει. —Τι μνήμη θα μου βάλετε; ρώτησε ξαφνικά τον άλλο. Ο γιατρός ήρθε ξανά από πάνω του και έπιασε το σφυγμό του. —Τι άλλο; Τη μνήμη ενός καλού Μεσσιανιστή που υπηρέτησε ολόκληρη τη ζωή του τον Γιαχβέ και έζησε σύμφωνα με τις εντολές του. Μη φοβά­ σαι, Κάρλσον, είναι ανώδυνο. Ύστερα γύρισε προς μια από τις νοσοκόμες και ετοιμάστηκε να της ζητήσει να πάει να βρει την αιτία της καθυστέρησης του καθηγητή Τζόνσον. —Αδελφή... Τα λόγια του έμειναν στη μέση, καθώς η πόρτα άνοιξε διάπλατα με περιττή βιασύνη και μπήκαν ορμητικά στο δωμάτιο ο Τζόνσον και ένας άγνω­ στος του άνδρας. Ο ξένος ήταν νέγρος, καλοντυμένος, με άψογο ακριβό κοστούμι και μεταξωτό πουκάμισο με λαμέ γραβάτα. Γύρισαν και οι δυο προς το μέρος του. Φαίνονταν λαχανιασμένοι και ελαφρώς ιδρωμένοι. Ήταν προ­ φανές ότι είχαν τρέξει για να προλάβουν κάτι. Ο καθηγητής γύρισε προς τον αναισθησιολόγο, που ήταν ευδιάκριτο πως ήταν κάτι σαν βοηθός του στη συγκεκριμένη χειρουργική ομάδα. Του έγνεψε με το βλέμμα. —Λύστε τον, Μάικλ. 30

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

— Μα, καθηγητά... είναι έτοιμος για την επέμβαση. Ο Τζόνσον προχώρησε νευρικά προς το χειρουργικό κρεβάτι και άρχισε να λύνει μόνος του τα δεσμά του ξαπλωμένου ανθρώπου. —Δεν έχει «μα», Μάικλ. Ο κύριος —και έδειξε προς τον καλοντυμένο νέγρο— είναι γραμματέας του Μεσσιανικού Συμβουλίου. Και έχει στα χέρια του μια διαταγή άμεσης προτεραιότητας για την αναστολή της επέμβασης λοβοτομής στον πλανημέ­ νο αυτό. Μήπως θέλεις να σ' τη δείξει κι εσένα για να πειστείς; Είχε ήδη τελειώσει την απαγκίστρωση των μεταλ­ λικών ελασμάτων. Ο νεαρός γιατρός ανασήκωσε αρνητικά τους ώ­ μους. Δεν είχε κανένα λόγο ν' αμφισβητήσει την ειλικρίνεια των λόγων του καθηγητή Τζόνσον. Μά­ λιστα, παραμέρισε στο πλάι και άφησε το γραμμα­ τέα του Μεσσιανικού Συμβουλίου να περάσει. Ο νέγρος έσκυψε πάνω από τον Κάρλσον, που είχε αρχίσει ν' ανασηκώνεται στο κρεβάτι του, και τον βοήθησε να ντυθεί. Ύστερα τον έπιασε μαλακά από το μπράτσο και τον συνόδευσε μαζί με τον καθηγητή Τζόνσον μέχρι το προαύλιο της Φυλακής. Εκεί τους περίμενε ένα μεγάλο μαύρο αεριωθούμενο όχημα με τα διακριτικά του Μεσσιανικού Συμβουλίου χαραγμένα πάνω του. Ο νέγρος χαιρέτησε τον Τζόνσον, που με τη σειρά του θεώρησε σκόπιμο ν' απευθυνθεί στον Κάρλσον. —Στην ευχή του Θεού, αδελφέ μου. Απ' ό,τι φαί­ νεται έχεις την ουράνια τύχη να κερδίσεις το προ­ σωπικό ενδιαφέρον του ίδιου του Πανάγαθου Μεσ­ σία. 31

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

Του έδωσε και το χέρι σε μια εγκάρδια χειραψία αποχαιρετισμού. Αμέσως μετά ο Κάρλσον επιβιβάστηκε στο αεριω­ θούμενο. Κάθισε στο πίσω κάθισμα, δίπλα στον α­ πεσταλμένο του Συμβουλίου. Υπήρχε και ένας οδη­ γός μπροστά. Όμως το διαχωριστικό τζάμι που ήταν ανεβασμένο εμπόδιζε το Σουηδό να διακρίνει αν ήταν άνθρωπος ή ρομπότ ο οδηγός του οχήματος. Το αεριωθούμενο απογειώθηκε ήρεμα και αθόρυ­ βα στον πρωινό ουρανό της Νέας Υόρκης. Καθώς έπαιρνε ύψος, ο Κάρλσον συνειδητοποίησε πως έ­ βλεπε το φως της ημέρας όχι πίσω από τα κάγκελα του κελιού του ή από τον ψηλό μαντρότοιχο του προαυλίου της Φυλακής ύστερα από σαράντα ημέ­ ρες. Έξω φυσούσε ένας παγωμένος αέρας που χτυπού­ σε τα πλευρικά τοιχώματα του οχήματος κατά ριπές. Σίγουρα έκανε κρύο έξω, αλλά μέσα η θερμοκρασία για πρώτη φορά έπειτα από πολύ καιρό έκανε τον Κάρλσον να αισθάνεται ότι ο κόσμος είναι τελικά όμορφος ή τουλάχιστον υποφερτός. Ήταν πολύ μπερδεμένος ακόμη. Όλα είχαν συμβεί πολύ γρήγορα. Μετά από ατέλειωτες ημέρες που ο χρόνος κυλούσε αργόσυρτος και αδιάφορος για όλα, ξαφνικά μέσα σε λίγες στιγμές οι παλμοί της ζωής ξαναχτυπούσαν διψασμένα, ακόρεστοι για την πλή­ ρωση όσων είχαν στερηθεί στο σκοτεινό κελί του Κέντρου Αποκατάστασης Σωφρονισθέντων. Γιατί τον ήθελε το Μεσσιανικό Συμβούλιο; Δεν ήταν καθόλου σημαντικός. Όχι τουλάχιστον από όσο μπορούσε να υποθέσει. Πάντως είχε πάρει πί­ στωση χρόνου. Θα παρέμενε, άγνωστο για πόσο, ο Κένετ Κάρλσον που είχε γεννήσει η μητέρα του και 32

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

όχι ένα υποκατάστατο, προϊόν χειρουργικής επέμ­ βασης. Το αεριωθούμενο είχε ανέβει στα οχτακόσια μέ­ τρα και άλλαξε κατεύθυνση για το κτίριο της έδρας του Μεσσιανικού Συμβουλίου. Πετούσαν τώρα πάνω από το Μπρονξ. Μπορούσε να διακρίνει από το παράθυρο του τα χαλάσματα που καταλάμβαναν μια σημαντική έκταση πολλών χιλιομέτρων εκεί που κάποτε βρίσκονταν κτίρια και δρόμοι και αυτοκίνητα. Μερικοί άνθρωποι, α­ ψηφώντας τα αυξημένα ακόμη επίπεδα ραδιενέρ­ γειας, είχαν επιστρέψει στα χαλάσματα παρά τη σχετική απαγόρευση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες στο μεγάλο πόλεμο κατά του Αντίχριστου είχαν υποστεί τις μικρότερες ζη­ μιές, σε σχέση με την Ευρώπη, φυσικά, που ακόμα δεν είχε καταφέρει να σταθεί στα πόδια της. Είναι χαρακτηριστικό ότι το έδαφος των Η.Π.Α. δεν είχε πληγεί ούτε από έναν πύραυλο του εχθρού. Όμως το Μπρονξ, όπως και το Κάνσας, ήταν οι μοναδικές εξαιρέσεις, όπου πράκτορες του Αντίχριστου είχαν καταφέρει να εισχωρήσουν σε μια αποστολή αυτο­ κτονίας και να πυροδοτήσουν μικρές πυρηνικές βόμ­ βες που είχαν κρυμμένες πάνω τους. Είχαν περάσει από τότε περισσότερα από εκατόν τριάντα εφτά χρόνια, όμως η ραδιενέργεια δεν επέ­ τρεπε στα συνεργεία ανοικοδόμησης να ξαναχτί­ σουν τις κατεστραμμένες περιοχές. Ήδη όμως το αεριωθούμενο είχε οπτική επαφή με το κτίριο στέγασης του Μεσσιανικού Συμβουλίου, που υψωνόταν υπερήφανο και επιβλητικό μέσα στους εκατόν είκοσι έξι ορόφους του, στο δυτικό τμήμα της πόλης. Ένας γίγας από γυαλί, που στην κορυφή του ένα γιγάντιο μεταλλικό ομοίωμα του 33

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

Μεσσία, με τα χέρια ενωμένα σε στάση προσευχής, ευλογούσε αιώνια την πόλη. Το σκάφος «έσκυψε» κατά τριάντα μοίρες και πέρασε κάτω από το αριστερό χέρι του αγάλματος προς την εξέδρα προσγειώσεων. Από τον πύργο ε­ λέγχου τού έδωσαν άμεση προτεραιότητα προσεδά­ φισης. Με αθόρυβη κομψότητα έσβησε τους κινητή­ ρες του και αμφιταλαντεύτηκε προς στιγμή πάνω από την εξέδρα υπ' αριθμόν τρία, δεχόμενο αδια­ μαρτύρητα τα πλευρικά χτυπήματα του ανέμου. Ύ­ στερα ακούμπησε απαλά στην ταράτσα του κτιρίου και κάθε θόρυβος των μηχανών χάθηκε, καθώς ταυ­ τόχρονα η βάση της εξέδρας, που το είχε προσγειώ­ σει ο πιλότος άρχισε να υποχωρεί προς το εσωτερικό του κτιρίου, ελεγχόμενο προφανώς από ηλεκτρονι­ κούς υπολογιστές τώρα πια. Ένιωσε το στομάχι του να σφίγγεται. Είχε το συ­ ναίσθημα ότι ένα τεράστιο ανθρωποφάγο σκουλήκι τον κατάπινε σιγά σιγά μέσα σ' ένα σκάφος-παγίδα απ' όπου ήταν ανήμπορος να δραπετεύσει. Τον ενο­ χλούσε και το γεγονός ότι δεν είχε πια τα μαλλιά του. Το κρανίο του ήταν εντελώς φαλακρό μετά το κούρεμα στο χειρουργείο και αυτό επέτεινε το αί­ σθημα ανασφάλειας που τον είχε κυριεύσει. Η μεταλλική οροφή της εξέδρας έκλεισε πάνω από τα κεφάλια τους, την ίδια στιγμή που η βάση σταμάτησε να υποχωρεί περισσότερο. Ο νέγρος συνοδός του γύρισε και τον κοίταξε για πρώτη φορά σε όλη τη σύντομη διαδρομή τους. —Ελάτε, κύριε Κάρλσον. Άνοιξαν τις πόρτες του οχήματος και κατέβηκαν. Πρέπει να βρίσκονταν στον τελευταίο όροφο της έδρας του Μεσσιανικού Συμβουλίου, που τον χρησι­ μοποιούσαν σαν εξέδρα υποδοχής των οχημάτων. 34

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Προχώρησαν μαζί προς τον πλησιέστερο ανελκυ­ στήρα. —Ενενηκοστός όροφος, επίπεδο τρία, είπε ο γραμματέας στον κομπιούτερ του ανελκυστήρα. Η πόρτα άνοιξε στο πρόσωπο ενός φρουρού. Φο­ ρούσε τη μαύρη στολή με τα διακριτικά της Μεσσια­ νικής Αυτοκρατορίας και στο μέτωπο είχε χαραγμέ­ νο τατουάζ το σταυρό που έβγαινε μέσα από το άστρο του Δαβίδ, χαρακτηριστικό γνώρισμα της Αυ­ τοκρατορικής Φρουράς του Μεσσία. Ο συνοδός του του έδειξε την ταυτότητα του και κάποια συνοδευτικά έγγραφα και τότε ο φρουρός παραμέρισε και τους άφησε να περάσουν. Πέρασαν σ' ένα διπλανό δωμάτιο, όπου ένας άλ­ λος γραμματέας τους έγνεψε να καθίσουν. Ο νέγρος τον πλησίασε και κάτι είπαν χαμηλόφωνα που ο Κάρλσον δεν μπορούσε ν' ακούσει. Αμέσως μετά ο νέγρος οπισθοχώρησε, τον χαιρέ­ τησε μ' ένα νεύμα και βγήκε από το δωμάτιο. Ο δεύτερος γραμματέας, που μέχρι τότε δεν είχε σηκωθεί από την καρέκλα του, σηκώθηκε και ενημέ­ ρωσε κάποιον από τη συσκευή ενδοεπικοινωνίας, που βρισκόταν πάνω στο γραφείο του, για την άφι­ ξη του Κάρλσον. Είχε και αυτός το ίδιο κομψό ντύ­ σιμο. Γύρισε και κοίταξε τον Κάρλσον. —Ο σεβασμιότατος μέγιστος ραβίνος Ιλάι Κουριόν θα σας δεχτεί σε λίγες στιγμές, αδελφέ Κάρ­ λσον. Ο μέγιστος ραβίνος Ιλάι Κουριόν; Απ' όσο μπορούσε να θυμηθεί ο Κάρλσον, ο Κου­ ριόν ήταν ένα από τα δώδεκα πανίσχυρα μέλη του Μεσσιανικού Συμβουλίου που καθόριζε τις τύχες της Μεσσιανικής Αυτοκρατορίας. Το σφίξιμο στο 35

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

στομάχι του χειροτέρευε. Τι θα μπορούσε να θέλει απ' αυτόν, έναν πλανημένο; Προσπάθησε να χαλαρώσει. Ήταν ένα παιχνίδι που ακόμα δεν ήξερε τους κανόνες για να το παί­ ξει, αλλά που ήταν σίγουρος πως όσο το έπαιζε η λοβοτομή θα έμενε ένας αμφίβολος, απομακρυσμέ­ νος εφιάλτης. Έριξε το κουρασμένο του σώμα σε μια πολυτελή πολυθρόνα δίπλα του. Το δωμάτιο ήταν πολυτελέστατο. Στο πάτωμα μια κατακόκκινη μοκέτα από βελού­ δο απλωνόταν απ' άκρη σ' άκρη. Στην αριστερή πλευρά μέσα από τα φιμέ τζάμια μπορούσες να δεις τη Νέα Υόρκη από τον ενενηκοστό όροφο που βρι­ σκόταν αυτή τη στιγμή. Απέναντι του υπήρχε μια σκαλιστή ξύλινη πόρτα που μάλλον οδηγούσε στο γραφείο του μέγιστου ραβίνου και δίπλα το γρα­ φείο του γραμματέα. Δεξιά του ολόκληρος ο τοίχος ήταν μια οθόνη ολογραφικής τηλεόρασης. Είχες την αίσθηση πως δεν υπήρχε εκεί τοίχος, αλλά πως ήταν ένα τεράστιο παράθυρο που έβλεπε σ' έναν άλλο κόσμο. Το συγκεκριμένο κανάλι έπαιζε το «Σαμψών και Δαλιδά». Μπορούσες να δεις ακριβώς μπροστά στα μάτια σου, στο διπλανό δωμάτιο, τον ανίκητο εκ­ πρόσωπο της εκλεκτής φυλής του Θεού να συντρί­ βει τους εχθρούς του σ' ένα υπέροχο δείγμα αυτοθυ­ σίας προς χάριν της Θείας Του δόξας και της δόξας των τέκνων του Ισραήλ. Ο Κάρλσον πήρε το τηλεκοντρόλ που βρισκόταν σ' ένα τραπεζάκι δίπλα του και πάτησε τυχαία ένα κουμπί. Η εικόνα στον τοίχο άλλαξε. Ένας καλοντυ­ μένος κύριος καθόταν σε μια πολυθρόνα στο διπλα­ νό δωμάτιο και με μια σειρά χάρτες πίσω του και τη 36

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Βίβλο στο δεξί του χέρι εξηγούσε για άλλη μια φορά στους θεατές πως είχε εκπληρωθεί η ερμηνεία της Αποκάλυψης και των Ιερών Γραφών για την έλευση του Μεσσία και τη Δευτέρα Παρουσία του Θεού. Η πόρτα απέναντι του άνοιξε και εμφανίστηκε ο μέγιστος ραβίνος. Ήταν ένας γελαστός μεσήλικος, μετρίου αναστήματος, με έξυπνα μάτια και τη χαρα­ κτηριστικά γαμψή σημιτική μύτη. Φορούσε και αυ­ τός την επίσημη στολή της Μεσσιανικής Αυτοκρα­ τορίας. —Αγαπητέ μου αδελφέ Κάρλσον, πέρασε... πέρα­ σε μέσα. Το γραφείο του ραβίνου είχε την ίδια κόκκινη μοκέτα και μια τεράστια τρισδιάστατη φωτογραφία του Μεσσία πάνω από το δρύινο έπιπλο του γρα­ φείου του. Κάθισε σε μια πολυθρόνα και το ίδιο έκανε και ο ραβίνος απέναντι του. —Λοιπόν, Κάρλσον; Του πρόσφερε τσιγάρο. Αρνήθηκε ευγενικά. —Λοιπόν, σεβασμιότατε; —Επιτέλους γνωριζόμαστε, πλανημένε αδελφέ μου. Είχε πάντα το ίδιο χαμόγελο στο πρόσωπο του. —Ξέρεις ότι ο αρχηγός των δυνάμεων ασφαλείας μας δεν είχε ήσυχο ύπνο μέχρι να σε συλλάβει; Ο Κάρλσον δεν είχε καταλάβει αν ήταν κομπλι­ μέντο. —Γιατί αυτό, σεβασμιότατε; Είμαι τόσο ασήμα­ ντος και ανάξιος λόγου και οι δυνάμεις του Μεσσία τόσο πανίσχυρες που δεν μπορώ ποτέ να πιστέψω ότι η Αυτοκρατορία μπορούσε έστω και καθ' υπόθε­ ση να κινδυνέψει από εμένα. 37

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

Το χαμόγελο έγινε ακόμα μεγαλύτερο. —Αδελφέ μου, είναι χαρά για το Μεσσία και για όλους μας η σωτηρία σου. Έχεις διαβάσει τη Βίβλο, έτσι δεν είναι; Θα θυμάσαι τότε πως κάθε φορά που ένας αμαρτωλός γνωρίζει την αλήθεια του Θεού ο ουρανός έχει γιορτή. Δεν κινδύνευε ποτέ το κράτος του Θεού από εσένα, αλλά ο ίδιος ο εαυτός σου κινδύνευε από την έλλειψη του Θεού μέσα σου. Σηκώθηκε και του έβαλε ένα ποτό από μια μικρή κάβα που υπήρχε στη βιβλιοθήκη. —Και αν κάποιος δεν πάει ο ίδιος προς το Θεό, τότε ο Θεός έρχεται προς αυτόν, έτσι; —Σωστά. Πολύ σωστά. Αυτό δείχνει να καταλα­ βαίνεις την αναγκαιότητα της λοβοτομής, Κάρλσον, ή καλύτερα να σε λέω Κένετ- προτιμώ το μικρό σου όνομα. Δοκίμασε μια γουλιά από το ποτό του. Ουίσκι. Σκοτσέζικο ουίσκι. Η ξεχασμένη από καιρό γεύση ανέβηκε στον ουρανίσκο του και ζέστανε τα σωθικά του. —Σεβασμιότατε, ξέρετε, φαντάζομαι, ότι δε θα συμφωνήσω ποτέ. Ας μην επιμένουμε λοιπόν να δια­ φωνούμε για την αναγκαιότητα ή μη της λοβοτομής και ας πάμε στο λόγο της απαγωγής μου και της ακούσιας προσκόμισης μου ενώπιον σας. —Πολύ καλά, λοιπόν, Κένετ. Ας μπούμε στην ουσία. Ο μέγιστος ραβίνος σηκώθηκε και βημάτισε νευ­ ρικά. Είχε σταματήσει να χαμογελά, σε μια προσπά­ θεια να βρει την κατάλληλη λεκτική φόρμουλα για να εκφράσει τα όσα ήθελε να πει στο συνομιλητή του, προσπάθεια που φάνηκε για μερικά δευτερόλε­ πτα να τον έχει απορροφήσει εντελώς. Σταμάτησε ξαφνικά και τον κοίταξε στα μάτια. 38

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

—Τι ξέρεις για τον Κανόπους 3; Ο Κάρλσον για μια στιγμή αφουγκράστηκε την ατμόσφαιρα. Δεν είχε πάει ποτέ το μυαλό του στο Διάστημα. Ανασήκωσε τους ώμους αδιάφορα. —Ό,τι ξέρει όλος ο κόσμος. Είναι ο τρίτος πλα­ νήτης του ηλιακού συστήματος του Κανόπους. Πλούσιος σε τριτονίτη, ορυκτό απαραίτητο για τα καύσιμα των διαστημοπλοίων της Θείας Του Χάρι­ τος, με τα οποία η Αυτοκρατορία σας εδραιώνει την παρουσία της και την ισχύ της στο διάστημα. Ο Κάρλσον πήρε το συνωμοτικό του ύφος. Έγειρε τη μέση του μπροστά προς τον Ιλάι Κουριόν. —Ακουσα από έναν πλανημένο αστροφυσικό στη Φυλακή, που μάλλον τον έχετε λοβοτομήσει τώρα, ότι κάτι δεν πάει καλά με τον Κανόπους 3. Μου είπε ότι τον τελευταίο περίπου χρόνο οι αναφορές που λαμβάνατε ήταν τουλάχιστον περίεργες αν όχι υστερικές. Ο μέγιστος ραβίνος συγκατένευσε κουρασμένα. —Είχε δίκιο όποιος και αν σου το 'πε, Κένετ, αδελφέ μου. Τα πράγματα δεν πάνε καλά στον Κα­ νόπους 3. Γύρισε στην πόρτα για να βεβαιωθεί ότι ήταν κλειστή και ότι κανείς δε θα μπορούσε να κρυφακού­ σει την κουβέντα τους. —Στον Κανόπους 3 εδώ και μερικούς μήνες έχει ξεσπάσει μια τρομερή επιδημία. -Τι; —Ναι, μια τρομερή επιδημία. Μια επιδημία που δεν ξέρουμε από πού προήλθε και πώς θα την αντι­ μετωπίσουμε. Ο Κάρλσον γέλασε δυνατά. —Εσείς, μια πανίσχυρη Αυτοκρατορία, κάτω από τη φωτισμένη ηγεσία του ίδιου του απεσταλμένου 39

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

του Θεού, του Μεσσία, δεν μπορείτε ν' αντιμετωπί­ σετε ένα μικρόβιο; Ή μήπως, σεβασμιότατε, τον Κανόπους 3 τον έπλασε άλλος Θεός, ανταγωνιστικός προς τον δικό μας. Ο ραβίνος προσπάθησε να συγκρατήσει το δια­ φαινόμενο θυμό του. — Μην ξεχνάς, πλανημένε αδελφέ μου, πως η βα­ σιλεία του Θεού δεν έχει έρθει ακόμη στη Γη. Όπως είναι γραμμένο στις Ιερές Γραφές μας, αλλά όπως και ο ίδιος ο Μεσσίας, η ενσάρκωση του Πανάγα­ θου Κυρίου, μας είπε, θα περάσει μια χιλιετής πε­ ρίοδος προσαρμογής μέχρι να εγκαθιδρυθεί και στον υλικό αυτό κόσμο μας η ουράνια βασιλεία Του και να επιβληθεί το θέλημα Του. Και ας μην ξεχνάμε ποτέ πως ο Αντίχριστος μπορεί να νικήθη­ κε στην κατά μέτωπο σύγκρουση με τον Κύριο χάρη στη δύναμη και την αυτοθυσία των πιστών Του, αλλά δεν έχει πάψει ποτέ να επιβουλεύεται το θρό­ νο του Θεού. Η δύναμη του Κακού, αδελφέ Κένετ, δεν έχει ξεριζωθεί οριστικά από τον κόσμο μας. Προσπαθεί ακόμη αμετανόητα να σηκώσει κεφάλι ενάντια στα θεία σχέδια Του. Και σίγουρα η επιδη­ μία αυτή δεν είναι τίποτε άλλο από μια εκδήλωση του Σατανά, που θέλει να σταματήσει την πρόοδο της Ανθρωπότητας προς την ένωση με τον Γιαχβέ και τη Βασιλεία των Ουρανών που μας περιμένει στο τέλος της χιλιετίας που διανύουμε. Ο Σουηδός τον κοίταξε και αυτός με τη σειρά του στα μάτια. —Και πώς μπορώ να βοηθήσω εγώ, ένας ταπεινός πλανημένος Γήινος παράνομος, το θρίαμβο της Μεσσιανικής Αυτοκρατορίας επί των δυνάμεων του Κακού ή του μικροβίου ή εν πάση περιπτώσει 40

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

ό,τι άλλο ταλαιπωρεί τους εργάτες σας στον Κανόπους 3; —Κένετ, αδελφέ μου, γιατί μιλάς έτσι; —Πώς δηλαδή; —Χρησιμοποιείς κατά κόρον σε λάθος πρόσωπο την κτητική αντωνυμία. Δεν είναι ο «Θεός μας», η «Αυτοκρατορία μας», οι «εργάτες μας». Είναι, και μην το ξεχνάς ποτέ αυτό, και ο δικός σου Θεός, η δική σου Αυτοκρατορία και οι δικοί σου εργάτες. Είσαι μέρος της όλης Δημιουργίας του ίδιου Δη­ μιουργού, αδελφέ μου. Η μοίρα μας είναι κοινή για όλους. Αν ο αγώνας του Καλού αποτύχει, οι συνέπειες θα είναι οι ίδιες για όλους, δικαίους και αδίκους, πλανημένους και Μεσσιανιστές. Ο Κάρλσον ήπιε μονορούφι το υπόλοιπο ουίσκι του. —Σεβασμιότατε, δε μου απαντήσατε ακόμη για το δικό μου ρόλο στην ιστορία αυτή. —Ναι, Κένετ, έχεις δίκιο. Λοιπόν... Προσπάθησε να βρει τα κατάλληλα λόγια. —Όσο χρόνο ήσουν στο Κέντρο Αποκατάστασης Σωφρονισθέντων, ένας επιστήμονας ανακάλυψε μάλλον τυχαία ότι πιθανότατα ένα μικρό καταλυτι­ κό ένζυμο που εμπεριέχεται στο αίμα σου ίσως, και λέω ίσως, αδελφέ μου, να καταπολεμά επιτυχώς τον ιό που δημιούργησε την επιδημία στον Κανόπους 3. — Δηλαδή, έχω μοναδικότητα ανάμεσα σε δισεκα­ τομμύρια ανθρώπους; Αυτό θέλετε να μου πείτε, σε­ βασμιότατε; Έτριψε αμήχανα τον καρπό του. Δεν μπορούσε ακόμη να τον πιστέψει απόλυτα. —Και ποια είναι ακριβώς τα συμπτώματα της επιδημίας αυτής; Ο ραβίνος ήρθε και στάθηκε απέναντι του, ακου41

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

μπώντας τους γοφούς του στο έπιπλο του γραφείου του προς το οποίο είχε στρέψει την πλάτη του. —Η πληροφορία που μου ζητάς, αδελφέ μου Κένετ, με εντολή του Μεσσία είναι διαβαθμισμένη ως άκρως απόρρητη. Καταλαβαίνεις πως, αν δε δεχτείς την αποστολή σου, δε θα μπορέσω να σου αποκαλύ­ ψω ούτε μια λέξη περισσότερο απ' όσα ήδη ξέρεις. Ο Κάρλσον φάνηκε ν' αμφιταλαντεύεται. —Μμμ... δεν είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα μ' ενδιέφερε να γίνω το πειραματόζωο ενός απίθανου εργαστηρίου κάπου σε μια γωνιά ενός εχθρικού πλα­ νήτη. —Πρέπει να σου πω ακόμη ότι ο ίδιος ο Πανάγα­ θος Μεσσίας έδειξε προσωπικό ενδιαφέρον για τη δική σου περίπτωση. Με παρακάλεσε μάλιστα να σε συνοδεύσω ο ίδιος στο ταξίδι προς τον Κανόπους 3 και να μείνω στον πλανήτη όσο χρειαστεί να μείνεις κι εσύ. —Τουλάχιστον, σεβασμιότατε, πείτε μου γιατί α­ ναβάλατε τη λοβοτομή μου. Δε θα σας εξυπηρετούσε καλύτερα να παίρνατε μαζί σας ένα Μεσσιανιστή Κάρλσον από έναν πλανημένο, επικίνδυνο ίσως για τους απλούς εργάτες του Κανόπους, και αμετα­ νόητο Κάρλσον; Ο μέγιστος ραβίνος σηκώθηκε και πάλι. —Σκέψου, αδελφέ μου, ότι ίσως το ένζυμο στο οποίο στηρίζουμε όλες μας τις ελπίδες να μην αντι­ δρά κάτω από το κράτος ενός λοβοτομημένου εγκε­ φάλου. Ποιος θα αναλάμβανε τότε την ευθύνη για την αδικαιολόγητη απώλεια της τελευταίας αυτής ελπίδας της Ανθρωπότητας; —Και δε σκεφτήκατε την πιθανότητα ν' αρνηθώ; Το χαμόγελο στο πρόσωπο του Ιλάι Κουριόν ξα­ ναγύρισε. 42

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

- Δ ε νομίζω ότι θ' αρνηθείς, αδελφέ μου Κένετ. Εσύ, ο μεγάλος εραστής της ελευθερίας, ν' αρνηθείς τις πιθανότητες μιας επιβίωσης ή και δραπέτευσης, αν θέλεις, σ' έναν απομακρυσμένο πλανήτη, οπού σίγουρα θα πιστεύεις ότι το στοργικό χέρι του Μεσ­ σία ίσως να είναι εξασθενημένο; Εγώ προσωπικά, όπως και η πλειοψηφία του Μεσσιανικού Συμβου­ λίου το αποκλείσαμε. Εξάλλου, αν αρνηθείς ξέρεις ότι σε περιμένει η λοβοτομή. Είμαστε απολύτως έ­ τοιμοι να ρισκάρουμε τις πιθανότητες. Και σίγουρα δε θα ήθελες την αιώνια ευτυχία ενός λοβοτομημενου Μεσσιανιστή. Όχι εσύ. Δεν είναι το στιλ σου, αδελφέ μου. Να σου πω και κάτι τελευταίο που δε θα τολμούσα να το πω ποτέ μπροστά σε τρίτους; Σε συμπαθώ, Κένετ Κάρλσον. Και θα προτιμούσα να ήσουν με τη δική μας πλευρά, την πλευρά του Κα­ λού, ένας θεληματικός στρατιώτης του Θεού. Σταμάτησε και περίμενε να δει την εντύπωση που έκαναν τα λόγια του στο Σουηδό. Μπορούσε να μαντέψει πως είχε πάρει ήδη την απόφαση του. Τον είδε που σηκώθηκε και βάδισε προς το παρά­ θυρο. Ο Κάρλσον άφησε το βλέμμα του να πλανηθεί στη Νέα Υόρκη, την πρωτεύουσα της Μεσσιανικής Αυ­ τοκρατορίας. Οι ουρανοξύστες δέσποζαν σ' όλο τον ορίζοντα σαν τεράστια γυάλινα και τσιμεντένια φυ­ τά που έλκυαν πρόστυχα και παραπλανητικά τα χι­ λιάδες αεριωθούμενα, μηχανικά έντομα που βομβιζαν στην ατμόσφαιρα, στις ταράτσες προσγείωσης τους. Εκατομμύρια άνθρωποι, κάτω στα πόδια τους, πήγαιναν στις καθημερινές εργασίες τους, θε­ ληματικοί, λοβοτομημένοι, πλανημένοι που κρύβο­ νταν ζώντας με δυο προσωπεία, όσοι ελάχιστοι και αν είχαν απομείνει. 43

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

Από πάνω ο ουρανός ήταν μουντός και παγωμέ­ νος. Και πάνω από τα σύννεφα, που κρέμονταν βα­ ριά πάνω από την πόλη, σχεδόν έβλεπε το άγνωστο Διάστημα, εχθρικό και μυστηριώδες, να τον καλεί με μια μυστική φωνή που μόνο αυτός άκουγε.. Δεν είχε ταξιδέψει ποτέ πέρα από την ατμόσφαιρα της Γης. Μια φλόγα ενθουσιασμού, που είχε αρχίσει από ώρα να σιγοκαίει μέσα του, τώρα έπαιρνε γρήγορα δια­ στάσεις πυρκαγιάς. Ήταν μια πρόκληση στην οποία έπρεπε να απαντήσει. Και μια απάντηση που βγήκε μέσα από το λησμο­ νημένο υποσυνείδητο του, από τις παράνομες τώρα, απαγορευμένες βιντεοκασέτες που τον μεγάλωσαν μερικές δεκαετίες πίσω, στη φάρμα του στη Σουη­ δία, ήλθε κυρίαρχη στα χείλη του. —Οκέι, Σκότι, διακτίνισέ με...

-Τι;

Η απορημένη έκφραση του ραβίνου, που δεν είχε καταλάβει λέξη, τον ξανάφερε στην πραγματικότη­ τα. —Εντάξει, είπε. Δέχομαι.

44

Πολεμικό καταδρομικό σκάφος Βασιλεύς Σολομών, σε τροχιά γύρω από τον Κανόπους 3. 11-10-137 μ.Μ., 04.40 ώρα Γκρίνουιτς ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ πάλι στη Σουηδία. Μπορούσε να δει τον καπνό από το σπίτι που καιγόταν και που τον είχε φιλοξενήσει τα δεκαέξι πρώτα ανέμελα χρόνια της ζωής του. Ο πατέρας του δίπλα έκλαιγε με αναφιλητά. Δεν τον είχε ξαναδεί να κλαίει. Τα πόδια τους πατούσαν στο βρεγμένο χώμα από την πρωινή βροχή που είχε ποτίσει το δάσος, που δέσποζε σκοτεινό και εξώκοσμο, αναβλύζοντας μυ­ στηριώδεις μυρωδιές πίσω τους. Κάτω στα ριζά του λόφου που στέκονταν, λαχανιασμένοι ακόμα από το ασυνήθιστο τρέξιμο, ο όχλος που είχε κάψει το σπίτι τους φαινόταν να διστάζει ν' αποφασίσει ποια πο­ ρεία είχαν πάρει οι φυγάδες που καταδίωκε. Ο πατέρας του συνέχιζε να κλαίει. Η μητέρα του μόλις είχε καεί ζωντανή μέσα στο σπίτι από τον εξαγριωμένο όχλο των Μεσσιανιστών. Δεν είχε προλάβει να γλιτώσει όπως οι ίδιοι. Ακουσε τη φωνή του πατέρα του καθώς έβγαινε συντετριμμένη, πνιχτή μέσα από το λαρύγγι του. 45

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

—Εγώ φταίω, Κένετ... εγώ φταίω. Έπρεπε να εί­ χαμε φύγει νωρίτερα... Η αλήθεια είναι πως πίστευε, από λανθασμένη όπως αποδείχτηκε εκτίμηση, ότι ποτέ δε θα συνέβαι­ νε αυτό. Όχι τουλάχιστον σ' αυτό το ξεχασμένο από τον υπόλοιπο κόσμο μικρό αγροτικό χωριό της Σου­ ηδίας. Και όλα αυτά, παρ' ότι οι πληροφορίες πλήθαι­ ναν καθημερινά, πως οι οπαδοί του Μεσσία έκαναν εκκαθαρίσεις και διωγμούς των πλανημένων, όπως αποκαλούσαν όλους τους αντιφρονούντες, στα πλαί­ σια της εκστρατείας «Οριστικής Εκρίζωσης του Σπέρματος του Σατανά» που είχε εξαγγείλει πριν μερικούς μήνες το Μεσσιανικό Συμβούλιο. Ο όχλος, οπλισμένος με παλιά ντουφέκια και κυ­ νηγετικά όπλα, άντρες και γυναίκες που φωνασκού­ σαν ακανόνιστα, με μάτια που έλαμπαν από αφο­ σίωση στο θεάρεστο έργο που επιτελούσαν, είχε αρ­ χίσει ν' ανεβαίνει το λόφο. Προφανώς είχαν βρει το σωστό δρόμο. Ο Κένετ πανικόβλητος άρπαξε τον πατέρα του από το μπράτσο και τον τράνταξε δυνατά. —Πατέρα, μας βρήκαν, έρχονται προς τα δω. Πρέπει να φύγουμε. Το πανίσχυρο ένστικτο της επιβίωσης και της προστασίας του παιδιού του έκανε τα δάκρυα να σταματήσουν να κυλούν στο φλογισμένο πρόσωπο του. Η μορφή του σκοτείνιασε, καθώς φαινόταν να προσπαθεί να πάρει μια δύσκολη απόφαση. —Δε θα φύγουμε μαζί, Κένετ. Πρέπει να χωρί­ σουν οι δρόμοι μας. Μόνο έτσι έχουμε ελπίδες σω­ τηρίας. Εσένα δε θα σε ακολουθήσουν. Εγώ είμαι το έπαθλο που θέλουν. 46

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Είδε την γκριμάτσα της άρνησης στο πρόσωπο του εφήβου. Έσφιξε τα δόντια του και σκούπισε τα υγρά αυ­ λάκια που είχαν αφήσει τα δάκρυα στα μάγουλα του. —Πρέπει, Κένετ, πρέπει... Το πλήθος των διωκτών τους πλησίαζε. Οι φωνές τους ακούγονταν καθαρά τώρα. Έβγαλε από την τσέπη του δερμάτινου σακακιού του μια φωτογραφία που απεικόνιζε τους δυο τους σε στιγμές παλιότερης ευτυχίας και μια δισκέτα κο­ μπιούτερ. —Πάρε αυτά, Κένετ. Μη χάσεις ποτέ αυτή τη δισκέτα. Και μην ξεχνάς πως πάντα κάθε Μεσαίω­ νας έχει ένα τέλος. Κράτα την ελπίδα στα σκοτεινά χρόνια που έρχονται. Τον έσφιξε στην αγκαλιά του για μια στιγμή μό­ νο. Έπειτα στάθηκε στο ξέφωτο, στην κορυφή του λόφου, για να τον δει ο όχλος, χάρισε ένα τελευταίο χαμόγελο στον Κένετ και χάθηκε στο δάσος. Ο Κένετ ούρλιαξε από απόγνωση. —Όχι, πατέρα... όχι... όχι... Δυο χέρια τον είχαν αρπάξει απαλά και τον ανα­ σήκωναν. Όχι... όχι... όχι... Το δάσος χανόταν, το ίδιο και οι θύμησες... Όχι... Η εικόνα άρχισε να ξεδιαλύνει. Ένα πρόσωπο τον κοιτούσε ερευνητικά. Άκουσε μια άγνωστη φωνή να έρχεται από έναν ξένο κόσμο, πολύ μακριά, ίσως σε κάποιον άλλο Γαλαξία. —Ξύπνα, Κάρλσον. Ξύπνα. 47

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

Η φωνή και το πρόσωπο απ' όπου έβγαινε ανήκαν σ' ένα σώμα με στολή. Τι στολή; Έψαχνε απεγνωσμένα να καταλάβει, να συνέλθει. Θυμήθηκε ξαφνικά. Ήταν ο Μάλκομ Μακντόναλντ, κυβερνήτης του Βασιλεύς Σολομών. —Ονειρευόμουν, ψέλλισε αδύναμα. Ο άλλος έκανε μια γκριμάτσα κατανόησης. —Έτσι είναι τα συμπτώματα, είπε. Όταν ξυπνάς μετά από νάρκωση τριών μηνών είναι φυσικό να ονειρεύεσαι. Ο εγκέφαλος στο τελευταίο στάδιο της νάρκωσης δημιουργεί εικόνες και όνειρα, γιατί η συνείδηση ξυπνά και αυτή και αρχίζει να λειτουρ­ γεί ξανά. Έκανε νεύμα σ' ένα γιατρό του σκάφους που στε­ κόταν πίσω του κι εκείνος πλησίασε τον ξαπλωμένο στο θαλαμίσκο νάρκωσης Κάρλσον και του έκανε μια ένεση στο δεξιό μπράτσο. —Πού βρισκόμαστε; — Πριν δυο μέρες βγήκαμε από το υπερδιάστημα και μόλις πριν από λίγο μπήκαμε σε τροχιά γύρω από τον Κανόπους 3. Προσπάθησε ν' ανασηκωθεί. Οι δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν και ξανάπεσε στο στρώμα του θαλα­ μίσκου. —Πού είναι ο Κουριόν; Ο κυβερνήτης απομακρύνθηκε στην άλλη άκρη του δωματίου, δίπλα σ' ένα τεράστιο παράθυρο που άφηνε τη θέα του πλανήτη να το κυριεύει σχε­ δόν ολόκληρο. —Τον ξυπνήσαμε από τη νάρκωση λίγες ώρες πριν από σένα. Μόλις συνέλθεις θα τον δεις. Ένιωθε ήδη τις δυνάμεις του ν' ανακάμπτουν. Προσπάθησε ξανά ν' ανασηκωθεί και τα κατάφε48

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

ρε. Με αργές, προσεκτικές κινήσεις κατέβηκε από τον ατομικό του θαλαμίσκο και φόρεσε ένα ζευγάρι παντόφλες που υπήρχαν στο πάτωμα. Το παράθυρο ή το φινιστρίνι ή ό,τι άλλο ήταν αυτό μπροστά του τον τράβηξε σαν μαγνήτης. Ο Κανόπους 3 δέσποζε σχεδόν σ' όλο τον ορίζο­ ντα. Αριστερά του φαίνονταν οι άλλοι δυο πλανήτες του ήλιου του Κανόπους. Και πέρα μακριά, πίσω τους ακριβώς, ο ήλιος, ένας μικρός εξασθενημένος ήλιος. Δεξιά του και λίγο πάνω από τον Κανόπους 3 ένα πολύχρωμο νεφέλωμα λαμπύριζε με όλα τα χρώματα της ίριδας. —Τι είναι αυτό; ρώτησε μαγεμένος. —Ένα νεφέλωμα από συμπαγή αέρια και αστρόσκονη. Τίποτα σημαντικό. Πάντως κάνει ωραία εφέ. Ακούστηκε μια αυτόματη πόρτα ν' ανοίγει πίσω τους. Την επόμενη στιγμή η φιγούρα του μέγιστου ρα­ βίνου Ιλάι Κουριόν είχε διαβεί το κατώφλι. Ο κυβερνήτης υποκλίθηκε με σεβασμό. —Η φώτιση του Γιαχβέ μαζί Σας, σεβασμιότατε... Ο ραβίνος χαιρέτησε μ' ένα δυσδιάκριτο νεύμα και αυτό ήταν όλο. Σχεδόν τον αγνόησε. Είχε στρέ­ ψει ολόκληρη την προσοχή του προς το Σουηδό. Διέταξε ν' αδειάσει το δωμάτιο και σε δευτερόλε­ πτα είχαν μείνει οι δυο τους. Ο Κάρλσον ένιωθε αμήχανα. Ο ραβίνος είχε έρθει επιβλητικός και παντοδύνα­ μος, ενώ ο ίδιος φορούσε μόνο τα εσώρουχα του. Πώς να ήταν η εμφάνιση του ύστερα από τόσους μήνες νάρκωσης; Πέρασε το χέρι του ανάμεσα στα μαλλιά του 49

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

σπρώχνοντας τα προς τα πίσω. Και μόλις τότε συ­ νειδητοποίησε χαρούμενος ότι τα μαλλιά του είχαν ήδη ξαναμεγαλώσει μετά το υποχρεωτικό κούρεμα των προετοιμασιών για τη λοβοτομή. Χάιδεψε και το σαγόνι του και η αίσθηση της αφής των ξανθών τριχών, που είχαν αρχίσει να συ­ μπλέκονται μεταξύ τους σχηματίζοντας ένα πρώιμο αλλά πυκνό ήδη γένι, τον χαροποίησε ιδιαίτερα. Η αυτοπεποίθηση του ξαναγύριζε. Ο ραβίνος τον πλησίασε και τον χτύπησε φιλικά στον ώμο. —Πώς πάμε, Κένετ; Όλα εντάξει; Ύστερα, μην περιμένοντας απάντηση, στράφηκε προς τη θέα του Κανόπους 3. —Εντυπωσιακό το θέαμα, έτσι δεν είναι, αδελφέ μου; Ο Κάρλσον φόρεσε μια φόρμα που βρήκε σε μια πρόχειρη αναζήτηση και συμφώνησε με το ραβίνο. — Γιατί δεν κάθεσαι ν' απολαύσουμε μαζί το θέ­ αμα, αδελφέ Κένετ; Είναι η πρώτη σου βόλτα στο Διάστημα, ηρέμησε και απόλαυσε τη, λοιπόν. Ο ίδιος κάθισε σε μια πολυθρόνα με θέα το τερά­ στιο φινιστρίνι και έδειξε και στο συνομιλητή του μια παρόμοια. Ο Σουηδός ακολούθησε την υπόδειξη του. Ακόμα δεν είχε επανακτήσει πλήρως τις δυνάμεις του από τη μακρόχρονη νάρκωση και πίστευε πως μια ολιγό­ λεπτη ξεκούραση θα του έκανε καλό. Εξάλλου τι άλλο είχε να κάνει; Το βλέμμα του μαγνήτιζε η εναλλαγή των απαλών χρωματισμών του νεφελώματος δεξιά του πλανήτη. Συμπαγή αέρια και αστρόσκονη, του είχε πει ο κυ­ βερνήτης. —Το νεφέλωμα μπροστά μας, και έδειξε ταυτό50

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

χρονα με το χέρι του, φαίνεται να έχει παγιδευτεί από τη βαρύτητα του πλανήτη. Αποτελεί φυσικό δορυφόρο του ή κάποιο άλλο φαινόμενο; —Από την πρώτη επαφή μας με τον Κανόπους, Κένετ, βρίσκεται εκεί. Ακολουθεί την τροχιά του Κανόπους 3. Πρέπει να είναι παγιδευμένο στην έλ­ ξη του πλανήτη, γιατί ακολουθεί την τροχιά του. Είναι απλώς ένα εντυπωσιακά πολύχρωμο σιντριβά­ νι χρωμάτων, τίποτα περισσότερο. —Έχετε στείλει κάποια εξερευνητική αποστολή εκεί; —Για ποιο λόγο; Είναι αέρια σε κατάσταση μερι­ κής στερεοποίησης. Τα όργανα δείχνουν ότι δεν υ­ πάρχουν αξιοποιήσιμα μεταλλεύματα, δεν υπάρχει ζωή και δεν υπάρχουν καθόλου συνθήκες υποστήρι­ ξης ζωής. Γιατί λοιπόν να ξοδέψουμε καύσιμα, χρό­ νο και άντρες; Ο Κάρλσον ανασήκωσε τους ώμους του, για ναδείξει ότι το επιχείρημα του ήταν ολοφάνερο. —Μα από επιστημονική περιέργεια φυσικά. Ο ραβίνος γέλασε μ' ένα σύντομο, κοφτό γελάκι, όπως το συνήθιζε. —Δεν είμαστε επιστημονική αποστολή, αδελφέ μου. Εργολαβική εκμετάλλευση πετρωμάτων κάνου­ με. Σε όλους τους σταθμούς εδάφους δεν υπάρχουν παρά μερικοί γιατροί για τα έκτακτα περιστατικά και κάποιοι μεταλλειολόγοι για να δοκιμάζουν την ποιότητα του εξορυσσόμενου τριτονίτη. Πέραν αυ­ τών θα βρεις μόνο εργάτες και μηχανικούς εκσκα­ φών. Και σου τα λέω όλα αυτά, γιατί θα πρέπει να προετοιμαστείς ψυχολογικά για το τι μας περιμένει στον Κανόπους 3 και να εγκλιματιστείς το συντομό­ τερο δυνατόν στο νέο σου περιβάλλον. —Γιατί; 51

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

Ο μέγιστος ραβίνος γύρισε και τον κοίταξε απο­ ρημένος. —Τι εννοείς; Ο Κάρλσον χαμογέλασε με τη σειρά του. Ένιωθε να μοιράζει αυτός την τράπουλα. —Σεβασμιότατε, νομίζω ότι είναι η στιγμή των αποκαλύψεων. Η στιγμή που θα βάλουμε τα πράγ­ ματα στη θέση τους. Αν δεν είμαι πλήρως ενημερω­ μένος για την κατάσταση που επικρατεί, δεν πρόκει­ ται να συνεργαστώ μαζί σας όσο και να με πιέσετε. Ο ραβίνος εξακολουθούσε να έχει το ίδιο έκπλη­ κτο βλέμμα στα μάτια του. —Αδελφέ μου Κένετ, συγχώρησε με, αλλά εξακο­ λουθώ να μην καταλαβαίνω τι εννοείς. Σου έχω εξη­ γήσει από την αρχή της αποστολής μας το σκοπό αυτής... —Ναι, ναι, το ένζυμο στο αίμα μου, η μυστηριώ­ δης επιδημία του Κανόπους, η μοναδικότητα μου ανάμεσα σε δισεκατομμύρια ανθρώπους... Έσφιξε τη γροθιά του στη ράχη της πολυθρόνας στην οποία καθόταν, και το έκανε εμφανώς. —Δεν πίστεψα ούτε λέξη. Ευθύς εξαρχής. Στη Γη προσποιήθηκα ότι κατανόησα το πρόβλημα, ότι πά­ τησα την μπανανόφλουδα που μου πετάξατε, ότι σας πίστεψα χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. Αλλά το έκανα για να επιβιώσω. Γυρόφερνε η λοβοτομή πά­ νω από το κεφάλι μου. Έπρεπε να παίξω το παιχνίδι σας. »Αλλά εδώ το παιχνίδι τελειώνει. Ή μαθαίνω τον αληθινό λόγο για τον οποίο βρίσκομαι εδώ πάνω ή ξεχάστε τον Κένετ Κάρλσον. Έγινα σαφής; Περίμενε μια στιγμή να σφυγμομετρήσει την εντύ­ πωση που έκαναν τα λόγια του στον Ιλάι Κουριόν. Είδε πως το βλέμμα του είχε σκοτεινιάσει. Κατάλα52

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

βε πως πάλευε μέσα του για το αν ήταν η κατάλληλη στιγμή για αποκαλύψεις. Έπρεπε να παίξει το παι­ χνίδι του μέχρι τέλους. —Δεν υπάρχει μικρόβιο ούτε επιδημία, έτσι δεν είναι; Τότε τι τρέχει στον Κανόπους 3; Θέλω απά­ ντηση. Τώρα. Τον είδε που σηκώθηκε και βημάτισε νευρικά προς την πόρτα και πάλι πίσω, δίπλα στο φινιστρίνι. Ο Κανόπους 3 γυρνούσε αργά, σχεδόν ανεπαί­ σθητα, γύρω από τον άξονα του μπροστά στα μάτια τους, κρύβοντας το επτασφράγιστο μυστικό του από το διψασμένο για αλήθεια Κάρλσον. Ο ραβίνος ήρθε και ξανακάθισε στην πολυθρόνα του. Φαινόταν να έχει πάρει την απόφαση του. —Πολύ καλά, αδελφέ μου. Αργά ή γρήγορα θα μάθαινες την αλήθεια. Καλύτερα λοιπόν γρήγορα παρά αργά. Έψαξε τον τρόπο που θα ξεκινούσε. —Βρίσκεσαι εδώ εξαιτίας της μοναδικότητας του επαγγέλματος σου. Ο Κάρλσον έμεινε άφωνος. —Προγραμματιστής κομπιούτερ; Υπάρχουν εκα­ τομμύρια άνθρω... —Όχι, όχι, Κένετ, τον διέκοψε ανυπόμονα. Δεν εννοώ το βιοποριστικό σου επάγγελμα. Εννοώ την παράνομη ενασχόληση σου με την Αρχαιολογία. Η έκπληξη του μεγάλωνε συνεχώς. Την Αρχαιολογία; Γύριζε πάλι πίσω. Πίσω στο δάσος της Σουηδίας. Θυμήθηκε τα τελευταία λόγια του πατέρα του πριν τον χάσει για πάντα: «Μη χάσεις ποτέ αυτή τη δι­ σκέτα. Και μην ξεχνάς πως πάντα κάθε Μεσαίωνας έχει ένα τέλος. Κράτα την ελπίδα στα σκοτεινά χρό­ νια που έρχονται». 53

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

Και την κράτησε. Ήταν σχεδόν παιδί ακόμα όταν, κυνηγημένος από ένα μηχανισμό που δεν καταλάβαινε για κάποια αιτία που πάλι δεν καταλάβαινε, άρχισε να κρύβε­ ται και να μαθαίνει. Ν' αποκωδικοποιεί και να ρου­ φά το θαυμαστό καινούριο κόσμο που ξεδίπλωνε αυτή η δισκέτα μπροστά στα μάτια του. Τον δίδαξε τις αρχαίες δοξασίες, τους προμεσσιανικούς πολιτι­ σμούς, την κληρονομιά μιας ανθρωπότητας θαυμα­ στής, φωτεινής και κυρίως μη λοβοτομημένης. Είχε μέσα της κρυμμένες γνώσεις Ιστορίας —όχι αυτής που μάθαιναν τα παιδιά στο σχολείο, αλλά της πραγματικής Ιστορίας, Γλωσσολογίας και Φιλοσο­ φίας, Ποίησης και Αρχαιολογίας. Και έτσι όπως ο νους του απομυζούσε αχόρταγα την απαγορευμένη γνώση, ένιωθε πως έπαιζε με τη φωτιά και όσο έπαιζε με τη φωτιά τόσο το πάθος του για την αναζήτηση της Γνώσης μεγάλωνε. Η γοητεία της αμαρτίας του παράνομου τον είχε συνεπάρει. Περισσότερο από έναν αιώνα τώρα η ενασχόληση με την Αρχαιολογία, τη Φιλοσοφία και την Ιστορία των προμεσσιανικών χρόνων είχε κηρυχτεί παράνο­ μη και διωκόταν ποινικά. Αυτό όμως του έδινε ένα αίσθημα υπεροχής και μοναδικότητας, που τον έρι­ χνε με καινούριες δυνάμεις στην Αναζήτηση. Βέβαια η δισκέτα που του είχε κληροδοτήσει ο πατέρας του δεν ήταν πανάκεια. Όμως ήταν το έναυ­ σμα για το νεαρό Κένετ ν' αναζητήσει, να ψάξει για την αλήθεια, να βρει απαγορευμένα βιβλία από άλ­ λους πλανημένους, που όλο και λιγόστευαν πια, να εξασφαλίσει σπάνιες, αντιγραμμένες για πολλοστή φορά δισκέτες επιστημονικών προγραμμάτων έρευ­ νας των αρχαίων θρησκειών και πολιτισμών, μικρο­ αντικείμενα με σημασία ή κάποιες κουβέντες με γε54

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

ροντότερους που θυμούνταν θολά και απόμακρα καταστάσεις και πράγματα ξεχασμένα πια και ηθε­ λημένα λησμονημένα από τον πανίσχυρο μηχανισμό της Μεσσιανικής Αυτοκρατορίας. Και μπορούσε να υπερηφανεύεται ότι στα σαρά­ ντα τρία του χρόνια ήταν ή τουλάχιστον πίστευε πως ήταν —ποτέ δεν μπορούσε να ήταν σίγουρος κάτω από το πέπλο σιωπής και σκότους που επέβαλ­ λαν οι συνθήκες— ο καλύτερα καταρτισμένος Αρ­ χαιολόγος και γνώστης των αρχαίων πολιτισμών σ' ολόκληρη την επικράτεια της Αυτοκρατορίας στη Γη ή στους αποικιακούς πλανήτες, αμάρτημα θανάσιμο για το Μεσσιανικό Συμβούλιο, που ζητούσε την κε­ φαλή του επί πίνακι. —Τι σχέση έχει η Αρχαιολογία με τον Κανόπους 3; —Είμαι περίεργος, Κένετ. Ο αρχηγός της Ασφα­ λείας σε θεωρούσε τον πιο επικίνδυνο πλανημένο Σατανιστή. Μου είχε κινήσει την περιέργεια αυτή του η άποψη για το βαθμό επικινδυνότητας σου. Για να δοκιμάσω, λοιπόν, την επαλήθευση των φό­ βων του ή το αβάσιμο αυτών. Τι ξέρεις για τη δη­ μιουργία της Μεσσιανικής Αυτοκρατορίας; —Όσα μου επιτρέψατε να μάθω, σεβασμιότατε. Ο ραβίνος γέλασε πάλι, αυτή τη φορά πιο εγκάρ­ δια. — Μ' αρέσεις, Κένετ Κάρλσον. Ξεγλιστράς σαν χέλι. Ας είναι. Θα πρέπει να δοκιμάσω τώρα το βαθμό των γνώσεων σου για την πραγματική Ιστο­ ρία του κόσμου. Πιστεύω και ελπίζω να μη διαψευ­ στώ πως ένας ενημερωμένος σύμμαχος γίνεται πι­ στότερος φίλος και συνεργάτης. Έβηξε για να καθαρίσει το λαιμό του. —Λοιπόν, ας ξεκινήσουμε από μια βασική και 55

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

αδιαμφισβήτητη αρχή. Υπάρχει ένας μόνο αληθι­ νός Θεός, που αποκάλυψε το όνομα Του στους προ­ γόνους της φυλής μου, ο Γιαχβέ. Ο Κύριος ημών, λοιπόν, άφησε παρακαταθήκη στο λαό μου, τους Ισραηλίτες, τη μοναδικότητα της παρουσίας Του και την εντολή να διαδίδουν τη Δόξα Του και το Όνομα Του. Η Θεία καθοδήγηση Του και η Αγάπη Του προς τα τέκνα Του, μας προστάτευσε από τους εχθρούς μας και μας έδωσε γη για να εγκατασταθού­ με και να Τον δοξάζουμε, τη Γη της Επαγγελίας. Μας υποσχέθηκε δε πως, όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου, θα στείλει τον απεσταλμένο Του, το Μεσσία, σάρκα εκ της σαρκός Του, για να μας ανυ­ ψώσει στην κορωνίδα των εθνών και να μας δώσει το φωτισμένο έλεγχο του κόσμου τούτου που δικαιωμα­ τικά Του ανήκε, μια που Αυτός ο ίδιος τον δημιούρ­ γησε. Η κιβωτός της Διαθήκης των εντολών Του, την οποία κράτησε το έθνος μας θεματοφύλακας πιστός και ακάματος, ήταν η Γνώση και η Δύναμη, που μας επέτρεψε επί τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια να επιβιώ­ σουμε, μια χούφτα πιστοί Του ανάμεσα σε ορδές άπιστων ειδωλολατρών και ορκισμένων εχθρών μας. Βέβαια περάσαμε δύσκολες στιγμές. Μάλιστα το 70 μ.Χ., με την παλαιά χρονολόγηση της Ιστορίας, λίγο έλειψε ν' αφανιστούμε από προσώπου Γης, ό­ ταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Τίτος έκαψε την Ιε­ ρουσαλήμ και μας εξανδραπόδισε στα τέσσερα ση­ μεία του ορίζοντα. Όμως στις κρίσιμες εκείνες ώρες το Ιερατείο είχε μια καταπληκτική έμπνευση που άλλαξε την ιστορία του κόσμου. Για να μπορέσουν οι Εβραίοι να γίνουν αποδεκτοί και να ενσωματω­ θούν στις κοινωνίες που μετανάστευσαν ως πρόσφυ­ γες ξεριζωμένοι από τον τόπο τους, έπρεπε να δη­ μιουργήσουν έναν κοινό τόπο ιδεών και αντίληψης 56

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

με τους ντόπιους πληθυσμούς, χωρίς όμως ποτέ να προδώσουν τον Γιαχβέ και να παραδώσουν στους απίστους την παρακαταθήκη της αληθινής πίστης. Με απλά λόγια έπρεπε να κρατήσουν αλώβητη την πίστη τους στον έναν και μοναδικό Θεό, ζώντας μέσα σε εχθρικά έθνη πολυθεϊστών, και παράλληλα να επιβιώσουν. Η χρυσή τομή βρέθηκε στη δημιουρ­ γία μιας νέας θρησκείας, με στοιχεία της αληθινής πίστης αλλά όχι με καθολική ταύτιση μ' αυτή. Το όνομα αυτής δε χριστιανισμός. Δημιουργήσαμε το χριστιανισμό σαν ανάγκη επιβίωσης και αποδοχής μας από τα έθνη που φιλοξενούσαν τους Εβραίους της διασποράς. Ο χριστιανισμός ήταν σάρκα απο τη σάρκα του ιουδαϊσμού, όχι όμως η αληθινή πίστη αλλά κάποια έντεχνη παραφθορά της αληθινής πί­ στης, με την οποία άρχισε πλέον η αντίστροφη μέ­ τρηση της παγκόσμιας κυριαρχίας του Γιαχβε και της εκλεκτής του φυλής και η δρομολόγηση της Α­ ποκάλυψης του μόνου και αληθινού Θεού. Απο τη στιγμή που επιβάλαμε το χριστιανισμό στον ελληνι­ κό κόσμο της Δύσης το παιχνίδι κρίθηκε. Η ανωτε­ ρότητα και επικυριαρχία της φυλής μου έγινε κατα­ φανής και αποδεκτή από όλους. Οι χριστιανοί άρχι­ σαν να βαπτίζουν τα παιδιά τους με δικά μας ονό­ ματα. Τα παιδιά τους άρχισαν να διδάσκονται στα σχολεία τη δική μας Ιστορία σαν δική τους Ιστορία. Μάθαιναν για τον Αβραάμ, τον Ιακώβ, τον Ισαάκ, το Μωυσή, το Σολομώντα και το Δαβίδ σαν να ήταν δικοί τους πρόγονοι. Απόλυτη ταύτιση λοιπόν. Δεν ήμαστε οι πρόσφυγες πια, οι απόκληροι. Ήμαστε ο εκλεκτός λαός του Θεού και αυτό είχε γίνει συνείδη­ ση σε όλους. - Ό μ ω ς τα πράγματα δεν ήταν πάντα ρόδινα για σας. Πολλές φορές κάποιοι σας καταδίωκαν. 57

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

—Φαντάζομαι, Κένετ αδελφέ μου, ότι εννοείς τον Χίτλερ και κάποιους άλλους. Ο ραβίνος χαμογέλασε. Έπλεξε μεταξύ τους τα δάχτυλα των χεριών του και ύστερα τα τέντωσε ώ­ στε ν' ακουστεί το κρακ των σπονδύλων. —Τίποτα δεν έγινε τυχαία ή χωρίς έλεγχο. Το παγκόσμιο Σιωνιστικό Συμβούλιο έκανε προσεχτι­ κά τις κινήσεις στη σκακιέρα της Ιστορίας. Έχεις την εντύπωση, Κένετ Κάρλσον, ότι αν δεν είχε προηγηθεί το Ολοκαύτωμα των Εβραίων στο Δεύτε­ ρο Παγκόσμιο Πόλεμο θα είχε αποκτήσει ποτέ το Ισραήλ δικό του κράτος; Το δύσκολο, αδελφέ μου, δεν ήταν η δημιουργία κάποιων κρίσεων και κά­ ποιων αναπόφευκτων και χρήσιμων πολέμων, αλλά η προετοιμασία της κοινής γνώμης για την τελική νίκη, την έλευση του Μεσσία. Πήρε μια ανάσα πριν συνεχίσει. Μπροστά τους ο τρίτος πλανήτης του Κανόπους γυρνούσε πάντα στο δικό του ρυθμό. —Τα πράγματα επιταχύνθηκαν με το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Σε πρώτη φάση πι­ στέψαμε ότι ένας δυαδισμός θα εξυπηρετούσε καλύ­ τερα τα συμφέροντα μας. Δημιουργήσαμε έτσι δυο αντίπαλα κοινωνικοπολιτικά συστήματα, τον καπι­ ταλισμό και τον κομμουνισμό και.... —Τον κομμουνισμό; — Μα φυσικά, αδελφέ μου Κένετ. Πώς μπορεί να διαφεύγει σ' εσένα, το μεγαλύτερο ίσως εναπομείνα­ ντα ιστορικό, ότι Μαρξ, Έγκελς, Λένιν και όλα τα μέλη της πρώτης σοβιετικής κομμούνας στην επανά­ σταση του 1917 ήταν Εβραίοι; Αλλά δε σε κατακρί­ νω. Η ιστορία, Κένετ, γράφεται από τους νικητές, με τον τρόπο που αυτοί θέλουν. Για να ξαναγυρίσω στη ροή των σκέψεων μου, η διαρχία αυτή δε δούλεψε 58

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

περισσότερο από πενήντα χρόνια. Γι' αυτό φροντί­ σαμε να ενισχύσουμε τον έναν πόλο του καπιταλι­ σμού και τον ηγετικό του κυρίαρχο, τις Η.Π.Α., σε βάρος του άλλου πόλου, της Σοβιετικής Ένωσης. Έτσι περάσαμε στην τελική φάση της μιας και μονα­ δικής υπερδύναμης, των Η.ΠΑ. Φυσικά ήδη από το δέκατο ένατο αιώνα μετά Χριστόν, με την παλιά χρονολόγηση, όλα τα πολιτικά, κοινωνικά και οικο­ νομικά κέντρα του καπιταλισμού και της Δύσης γε­ νικότερα βρίσκονταν σε δικά μας χέρια. Οι τράπε­ ζες, οι μεγάλες βιομηχανίες, το διεθνές εμπόριο, οι πολυεθνικές εταιρείες, OL εφημερίδες και αργότερα οι κινηματογραφικές εταιρείες και τα μεγάλα τηλε­ οπτικά δίκτυα και ως φυσική συνέπεια και οι κυβερ­ νήσεις των περισσότερων κρατών ελέγχονταν πλή­ ρως από δικούς μας ανθρώπους. Όταν ελέγχεις τον πλούτο και τα μέσα ενημέρωσης ενός λαού, τότε ελέγχεις απόλυτα αυτόν το λαό. Όλες οι ταινίες και τα τηλεοπτικά προγράμματα της εποχής εκείνης παρουσίαζαν τη φυλή μας ως μια συμπαθή και κα­ τατρεγμένη φυλή που προσπαθούσε να επιβιώσει κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, ανάμεσα σε απάνθρωπους διωγμούς και συνωμοσίες τρελών ηγετών και μισητών λαών. Έτσι η κοινή γνώμη Ευ­ ρώπης και Αμερικής προετοιμαζόταν αργά αλλά σταθερά για την έλευση του Μεσσία και τη δευτέρα παρουσία του Θεού, δηλαδή για την παγκόσμια κυ­ ριαρχία της εκλεκτής Του φυλής. Το μήνυμα αυτό το διακήρυτταν με κάθε τρόπο και διάφορες θρησκευ­ τικές ομάδες που είχαμε δημιουργήσει στους κόλ­ πους των χριστιανικών Εκκλησιών για να τις ελέγ­ χουμε καλύτερα, όπως ήταν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, οι πεντηκοστιανοί, οι μορμόνοι, οι κουάκεροι και ένα σωρό άλλες θρησκευτικές κοινότητες εξυπηρέτη59

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

σης δικών μας συμφερόντων. Όμως η καλύτερη καλ­ λιέργεια του εδάφους έγινε από τις τεκτονικές στοές. Αυτό ήταν το υπέρτατο όπλο μας στη διάνοιξη του δρόμου για τον ερχομό του Μεσσία και την πλήρω­ ση των Γραφών. Οι τέκτονες και οι μασονικές στοές παντού σ' ολόκληρο τον κόσμο δούλευαν αθόρυβα για το Παγκόσμιο Σιωνιστικό Συμβούλιο. Τις περισ­ σότερες φορές τα απλά μέλη δε γνώριζαν καν τη σκοπιμότητα των εντολών που τους δίνονταν. Πί­ στευαν πως αφορούσαν οικονομικά και μόνο συμφέ­ ροντα και τη διαχείριση του παγκόσμιου χρήματος. Έτσι, αδελφέ μου, μ' αυτό τον τρόπο, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και ο Γιαχβέ είδε πως ο σπό­ ρος που είχε σπείρει χιλιάδες χρόνια πριν είχε καρ­ πίσει και ήταν έτοιμος για τη συγκομιδή. Έστειλε λοιπόν τον απεσταλμένο Του στον υλικό αυτό κό­ σμο για να τον σώσει και να επιβάλει το παντοδύ­ ναμο θέλημα Του. —Βέβαια, είχατε κάποια προβλήματα στην αρχή. Ο Μεσσίας σας δεν έγινε παντού δεκτός με ενθου­ σιασμό. —Ναι, είναι αλήθεια πως ο Σατανάς, που ευθύς εξαρχής, από τη δημιουργία του Κόσμου, επιβου­ λευόταν τη θέση του Κυρίου μας, έφερε αντίσταση στα Θεία σχέδια Του. -Ποιος Σατανάς, σεβασμιότατε; Ένας απλός σεί­ χης ήταν. Ο ραβίνος ξερόβηξε ενοχλημένος. -Κάνεις λάθος, αδελφέ μου. Ο σείχης Αμπντούλ Αλ Σαβάχ δε θα μπορούσε ποτέ χωρίς τη βοήθεια του Σατανά να συσπειρώσει όλα τα ισλαμικά έθνη σ' έναν ανίερο αγώνα εναντίον του Μεσσία. Ο σεί­ χης ήταν ο ίδιος ο Αντίχριστος που είχαν προφητέ­ ψει οι Γραφές, αδελφέ μου Κένετ. 60

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

—Όπως και να είχε, οι μουσουλμάνοι ήταν πολύ φανατικοί για να παραδοθούν έτσι εύκολα και χωρίς ν' ανοίξει μύτη στα σχέδια των σιωνιστών. Ευτυχώς πάντως για σας και για όλο τον κόσμο που ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος κράτησε μόνο τρεις μέρες. —Δε θα μπορούσε να κρατήσει περισσότερο. Έ­ νας πυρηνικός πόλεμος ήταν αδύνατο να κρατήσει περισσότερο. Εξάλλου τα μεσσιανικά έθνη ήταν συ­ ντριπτικά ισχυρότερα. —Παρ' όλα αυτά η Ευρώπη έπαθε μεγάλες ζημιές. —Ήταν σε απόσταση βολής από τους αραβικούς ατομικούς πυραύλους, αδελφέ μου, γι' αυτό. Πάντως σου το ξαναλέω, τον πόλεμο αυτό δεν τον προκαλέ­ σαμε εμείς. Ήταν αναπόφευκτος. Η Αποκάλυψη του Ιωάννη και όλα τα προφητικά βιβλία όλων των λαών και θρησκειών μιλούσαν με σιγουριά για την ανα­ γκαιότητα του μεγάλου πολέμου. Ήταν αναπόφευ­ κτος για να υπάρξει μια παγκόσμια ειρήνη και να οικοδομηθεί το Κράτος του Θεού. Στις στάχτες του πολέμου αυτού γεννήθηκε η ελπίδα και άνθισε η σοφία του Θεού. Γεννήθηκε η Μεσσιανική Αυτοκρα­ τορία. Και εκατόν τριάντα εφτά χρόνια τώρα έχουμε ειρήνη, αγάπη και ευτυχία για όλα τα παιδιά του Θεού. —Και λοβοτομές για τους υπόλοιπους. — Και οι λοβοτομές, αδελφέ μου, εξυπηρετούν μια αναγκαιότητα. Πάντως μειώνονται γοργά. Ο Σατανάς έχει χάσει πια το παιχνίδι και το ξέρει. Η αντίστροφη μέτρηση του τέλους του έχει αρχίσει. Η Μεσσιανική Αυτοκρατορία είναι πια πανίσχυρη. Οι πλανημένοι δεν είναι παρά μερικές δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, σε σύνολο δισεκατομμυρίων κατοίκων της Γης, το Κράτος του Θεού δεν κινδυνεύει πια από εσωτερικούς εχθρούς, εδώ και τέσσερις γενιές 61

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

τα παιδιά γεννιούνται καλοί Μεσσιανιστές, τα σχο­ λεία και τα μέσα ενημέρωσης διδάσκουν την άγια γνώση που θέλουμε και επιθυμούμε και η πρόσβαση σε παράνομη γνώση είναι σχεδόν αδύνατη πλέον. Ο Σουηδός σηκώθηκε από την πολυθρόνα του. Περπάτησε, για να ξεμουδιάσει, μερικά μικρά στα­ θερά βήματα και ξαναγύρισε μπροστά στο παράθυ­ ρο. —Και ο Μεσσίας; ρώτησε. Ποιος είναι ο Μεσ­ σίας; Την αλήθεια, Ιλάι Κουριόν. EivaL αδύνατο να είναι άνθρωπος και να ζει τόσα χρόνια. Ήταν ήδη τριάντα τριών χρονών όταν νίκησε το σεΐχη και ίδρυσε τη Μεσσιανική Αυτοκρατορία και έχουν περάσει από τότε εκατόν τριάντα εφτά χρόνια. Δεν μπορεί να είναι εκατόν εβδομήντα χρονών και να είναι ζωντανός. Και όμως τον βλέπω στην τηλεόρα­ ση και στις δημόσιες εμφανίσεις να μη φαίνεται πά­ νω από πενήντα χρονών. Τι κόλπο κάνετε, σεβα­ σμιότατε; Ο μέγιστος ραβίνος χαμογέλασε και στο πρόσωπο του σχηματίστηκε μια εγκάρδια διάθεση, ένα πέπλο στοργής. —Κανένα κόλπο, αδελφέ μου Κένετ. Είναι απλώς ο Μεσσίας. Δεν είναι άνθρωπος. Είναι άφθαρτος και αιώνιος όπως η δόξα του Γιαχβέ. Αν αφήσεις κι εσύ την καρδιά σου να την πλημμυρίσει ο λόγος του Θεού, θα καταλάβεις την αλήθεια για το Μεσσία. Ο Κάρλσον έσφιξε τα νύχια του στην κλειστή του παλάμη. —Δεν μπορώ να καταλάβω την αλήθεια για το Μεσσία, σεβασμιότατε, όπως δεν μπόρεσα ακόμη να καταλάβω και το νόημα της παρουσίας μου εδώ, σε τροχιά γύρω από έναν ασήμαντο πλανήτη ορυχείων. Συγχωρήστε τη μειωμένη μου αντίληψη 62

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

για την κατανόηση των όσων θαυμαστών μού απο­ καλύψατε και, παρακαλώ, να μου εξηγήσετε λίγο εκτενέστερα την έννοια της εκούσιας μεταφοράς μου σ' αυτό τον τόπο, στην άκρη του γνωστού Δια­ στήματος. Ο Ιλάι Κουριόν φάνηκε να μην καταλαβαίνει ή τουλάχιστον να κάνει πως δεν καταλαβαίνει την ειρωνεία στα λόγια του άλλου. Συνέχισε στο δικό του κατηχητικό ρυθμό. —Με δυο λόγια, αδελφέ μου Κένετ, είμαστε μια πανίσχυρη κοινωνία. Μια πανίσχυρη κρατική δομή, αν θέλεις. Πάντως, και χωρίς καμιά αμφιβολία, η ισχυρότερη αυτοκρατορία που γνώρισε ποτέ η Γη. Το τελικό στάδιο στην εξέλιξη του ανθρώπινου εί­ δους. Δε φοβόμαστε τίποτα και δεν απειλούμαστε από κανέναν. Και δεν είναι αλαζονεία αυτό, Κένετ Κάρλσον. Είναι η διαπίστωση της δύναμης του Γιαχβέ και η άπειρη αγάπη του Μεσσία προς τα παιδιά Του. —Παρ' όλα αυτά κάτι σας τρομάζει στον Κανόπους 3, έτσι δεν είναι; Ο μέγιστος ραβίνος χαμήλωσε προς στιγμή το βλέμμα. Όταν το ξανασήκωσε, τα μάτια του δεν καθρέφτι­ ζαν την ίδια έπαρση. —Ναι, αδελφέ μου. Έχεις δίκιο. Βρήκαμε κάτι στον Κανόπους 3 που ίσως —και ξαναλέω ίσως— θα μπορούσε κάτω από κάποιες προϋποθέσεις να εξελιχθεί σε απειλή για μας, την έκταση της οποίας δεν είμαστε σε θέση ακόμη να προσδιορίσουμε. —Και που φυσικά δεν είναι μικρόβιο... —Ναι, αδελφέ μου, δεν είναι μικρόβιο. Είναι ένα άγαλμα. —Άγαλμα; 63

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

Ο Σουηδός είχε ν' ακούσει τη λέξη αυτή εδώ και... Δε θυμόταν πόσα χρόνια. Ο Μεσσίας είχε απαγορεύσει την κατασκευή α­ γαλμάτων και από την επικράτηση των Μεσσιανιστών η Γλυπτική ως τέχνη είχε απαγορευτεί και φυ­ σικά ξεχαστεί. Μάλιστα το Μεσσιανικό Συμβούλιο, υπερβάλλοντας εαυτό, είχε διατάξει την καταστρο­ φή όλων των αγαλμάτων, ανάγλυφων και αρχαίων παραστάσεων, που υπήρχαν στα ανά τον κόσμο μου­ σεία και ιδιωτικές συλλογές, ως επικίνδυνα είδωλα ειδωλολατρών και έργα διαβολής του Σατανά και των πλανημένων οπαδών του. —Άγαλμα; επανέλαβε μην μπορώντας να πιστέ­ ψει στ' αυτιά του. —Ναι, άγαλμα. Για την ακρίβεια κάποιο ειδώλιο μιας θεότητας προφανώς των ιθαγενών. Αλλά ποιών ιθαγενών, που μόνο πιθήκους έχουμε βρει σ' αυτό τον κόσμο. Το βρήκε τυχαία ένας χειριστής εκσκα­ φέα, ο... —κοίταξε κάποιες σημειώσεις του, για να θυμηθεί τ' όνομα του— ...Ίαν Μαρσουλεάνου. Ο κα­ κομοίρης ήταν καλός Μεσσιανιστής και το σοκ της ανακάλυψης τον τρέλανε. Ακόμη δεν έχει βρει τα λογικά του. Αλλά από τη στιγμή της ανακάλυψης κοντεύουμε να τρελαθούμε όλοι μας. Χιλιάδες ερω­ τήματα τρυπάνε το μυαλό μας. Ποιος κατασκεύασε το άγαλμα; Τα μόνα όντα του πλανήτη είναι οι ούρος, εντελώς ανίκανα πλάσματα για να φτιάξουν οτιδήποτε, πόσο μάλλον ένα άγαλμα. Αν όχι λοιπόν οι ούρος, τότε ποιος; Και τι απέγινε αυτός ο δη­ μιουργός του; Πού βρίσκεται τώρα; Και, το κυριό­ τερο, τι κίνδυνο αντιπροσωπεύει για τη Γη και τη Μεσσιανική Αυτοκρατορία. Κατάλαβες τώρα την κρισιμότητα της αποστολής μας, αδελφέ μου; Ο Κάρλσον έστρεψε την πλάτη του στο ραβίνο 64

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

και ακούμπησε τα χέρια του με τις παλάμες του α­ νοιχτές στο ενισχυμένο κράμα πλαστικού και κρυ­ στάλλου του παραθύρου. Η θέα του πλανήτη ήταν το ίδιο εντυπωσιακή όπως όταν την πρωτοαντίκρισε. —Εντυπωσιακή ιστορία, είπε χωρίς να γυρίσει. Αλλά και πάλι δεν καταλαβαίνω το δικό μου ρόλο στην ιστορία αυτή. Αφορά μάλλον τους επιστήμονες σας ή σε τελική ανάλυση τους στρατηγούς σας. —Μα, αδελφέ μου, είναι πασίδηλη η αναγκαιότη­ τα σου. Έχουμε σίγουρα τη μεγαλύτερη επιστημονι­ κή γνώση και τον ισχυρότερο στρατό που γνώρισε ποτέ η Ανθρωπότητα. Όμως δεν έχουμε αρχαιολό­ γους και ιστορικούς. Η ανάπτυξη της δομής της κοινωνίας μας τον τελευταίο αιώνα τους κατέστησε περιττούς. Και η γνώση του προβλήματος που αντι­ μετωπίζουμε εδώ στον Κανόπους εναπόκειται στην ερευνητική ικανότητα των ιστορικών μελετητών και των ξεπερασμένων αρχαιολόγων. Το πρόβλημα μας είναι πως αυτά τα είδη μάς τελείωσαν προ πολλού, για να σου το πω κάπως ρεαλιστικότερα. Το πανίσχυρο μέλος του Μεσσιανικού Συμβου­ λίου σηκώθηκε και στάθηκε δίπλα του. —Είσαι ο μόνος, Κένετ Κάρλσον, που μπορεί να λύσει το γρίφο του Κανόπους. Τουλάχιστον οι Υπη­ ρεσίες Ασφαλείας μας επέμεναν σ' αυτό. Η παράνο­ μη ενασχόληση σου με τη μελέτη της Ιστορίας των αρχαίων πολιτισμών και την Αρχαιολογία έχουμε τη γνώμη πως ίσως είναι η ύστατη δυνατότητα που έχει ο πλανήτης μας για την κατανόηση και ερμηνεία των μυστηρίων του Κανόπους 3. Ο Σουηδός δε γύρισε να τον κοιτάξει. Είχε χαθεί στις σκέψεις του. Του έλεγε αλήθεια ο ραβίνος ή μπλόφαρε για άλλη μια φορά; Όχι, αυτή τη φορά 65

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

σίγουρα δεν μπλόφαρε. Μπορούσε να μαντέψει πε­ ρισσότερο παρά να καταλάβει το μόλις διαφαινόμε­ νο πανικό στα λόγια του. Σίγουρα στη Γη, το Μεσ­ σιανικό Συμβούλιο είχε τρομοκρατηθεί. Γι' αυτό εί­ χε αφήσει σκόπιμα να διαδοθεί η φήμη για τη δήθεν επιδημία στον Κανόπους 3. Καταλάβαινε πως τους σκορπούσε τρόμο η ιδέα ότι το αγέρωχο και ακατα­ μάχητο δημιούργημα τους, η Μεσσιανική Αυτοκρα­ τορία, ενδεχομένως κινδύνευε από κάποια περίεργα οχταποειδή όντα, που δεν καταλάβαιναν γρυ από Μεσσία και άλλα σχετικά και τους περίμεναν στη γωνία του Γαλαξία για να τους την ανάψουν. Τον διασκέδαζε η ιδέα. Αλλά πέρα από όλα αυτά η αλή­ θεια είναι πως τον γοήτευε η σκέψη να λύσει ένα μυστήριο ενός κόσμου απόμακρου και σιωπηλού, στις εσχατιές του ουρανού. Μα, αν πάλι αποκάλυ­ πτε στο ραβίνο και τους ομοίους του την ενδεχόμενη ύπαρξη ενός άλλου πολιτισμού μιας ίσως ευγενικής, ειρηνικής φυλής που είχε πιθανόν δημιουργήσει το άγαλμα, δεν του έδινε την ευκαιρία να λοβοτομήσει μια ακόμη έλλογη ράτσα πόσων άραγε εκατομμυ­ ρίων ψυχών; —Δεν μπορώ να βοηθήσω, είπε. Ο Ιλάι Κουριόν τον κοίταξε έκπληκτος. —Γιατί; —Δε... δεν έχω πια τις δισκέτες με τις έρευνες και τα αρχεία μου. Όταν η θαυμαστή σας αστυνομία όρμησε στο σπίτι μου και με συνέλαβε, τα κατέσχε­ σε όλα. Δεν μπορώ να δουλέψω χωρίς αυτά. Λυπά­ μαι. Ο ραβίνος προχώρησε στην ενδοσυνεννόηση και μίλησε σε κάποιον. —Υπολοχαγέ, πάρε το δέμα που σου εμπιστεύτη­ κα και αναφέρσου αμέσως σ' εμένα. 66

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Σχεδόν την επόμενη στιγμή η πόρτα άνοιξε και ένας νεαρός αξιωματικός πέρασε μέσα. Έδωσε στο ραβίνο μια μεταλλική θήκη και ύστερα στάθηκε σε στάση προσοχής. —Αυτός είναι ο αδελφός Ντέιβιντ Κλαιν. Ο Κάρλσον παρατήρησε προσεκτικότερα τον α­ ξιωματικό. Φορούσε τη μαύρη στολή με τα διακριτικά της Μεσσιανικής Αυτοκρατορίας και στο μέτωπο του είχε χαραγμένο τατουάζ το σταυρό που ξεπρόβαλλε μέσα από το άστρο του Δαβίδ. Ο Ντέιβιντ Κλαιν ήταν ένας υπολοχαγός της Αυτοκρατορικής Φρου­ ράς του Μεσσία. Ο ραβίνος άνοιξε τη μεταλλική θήκη και την έδω­ σε στον Κάρλσον. Οι δισκέτες του ήταν όλες μέσα. Ακόμα κι εκείνη η πρώτη που του είχε εμπιστευτεί ο πατέρας του με τρεμάμενα χέρια πριν από πολλά χρόνια. Τις κοίταξε συγκινημένος. — Αν ούτε αυτό σε πείσει να συνεργαστείς, αδελ­ φέ μου Κένετ, υπάρχει πάντα η λύση της λοβοτομής. —Και ο Κανόπους 3. Τι θα κάνετε με τον πλανή­ τη; —Σε έσχατη ανάγκη θα τον βομβαρδίσουμε με ακτινοβολία και θα καταστρέψουμε τα πάντα στην επιφάνειά του και σε ακτίνα διακοσίων μιλίων κάτω απ' αυτή. Ο γόρδιος δεσμός δε λύνεται, Κάρλσον. Κόβεται με το σπαθί. Εσύ διαλέγεις. Ο Σουηδός ξαναγύρισε προς τη θέα του τρίτου πλανήτη του ήλιου του Κανόπους. Μπορούσε να δει το μαγευτικό νεφέλωμα να ιριδίζει μέσα σε μια θάλασσα χρωμάτων και φωτός στα δεξιά του. — Θα χρειαστώ κάποιον βοηθό, είπε. Και θέλω πρόσβαση στους κομπιούτερ του σκάφους και σε 67

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

κάθε πληροφορία που ζητήσω, όσο απόρρητη κι αν είναι. Στράφηκε στο μέγιστο ραβίνο για να δει την έκ­ φραση του. —Εντάξει. Θα έχεις ό,τι ζητήσεις. Βοηθός σου θα είναι ο υπολοχαγός Κλαιν. Θα είναι το μάτι μου και το αυτί μου στη δουλειά σου, Κάρλσον. Θα μου δίνει αναφορά για οποιαδήποτε πρόοδο των ερευνών σας. Εγώ θα είμαι στο Βασιλεύς Σολομών. Δε θα κατέβω στον Κανόπους 3. Αναφορά θα δίνεις σ' εμένα μέσω του υπολοχαγού. Οτιδήποτε χρειαστείς θα το ζητήσεις από εκείνον και θα το έχεις αμέσως. Θα κατεβείτε με ένα θαλαμίσκο στον πλανήτη αμέ­ σως μόλις ετοιμαστείς. Θέλεις κάτι άλλο να με ρω­ τήσεις; Έγνεψε αρνητικά. Ο μέγιστος ραβίνος προχώρησε προς την πόρτα χωρίς δεύτερη κουβέντα. Αλλά καθώς η αυτόματη πόρτα τραβήχτηκε για να τη διαβεί, κοντοστάθηκε και σαν κάτι να θυμήθηκε ξαναγύρισε το βλέμμα του στον Κάρλσον. — Και μην προσπαθήσεις να μου κρύψεις κάτι, Κάρλσον. Η οργή του Γιαχβέ θα είναι τρομερή. Ύστερα η πόρτα έκλεισε και η εικόνα του χάθηκε πίσω απ' αυτή, αφήνοντας τον μόνο με τον αδελφό Κλαιν, τις σκέψεις του και έναν πλανήτη που τον προκαλούσε και τον μαγνήτιζε.

68

Κανόπους 3. Καταυλισμός ορυχείων Μέταλ Τράιτον. 12-10-137 μ.Μ., 10.30 ώρα Γκρίνουιτς ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ του δεν έλεγε και πολλά πράγματα. Ήταν λιτό πέραν του δέοντος. Υπήρχε ένα κρεβάτι και ένα παράθυρο που έβλεπε τα βράχια του εδά­ φους. Τίποτε άλλο. Με τη βοήθεια των μηχανικών εδάφους του καταυλισμού είχαν συνδέσει και έναν κομπιούτερ, ο οποίος επικοινωνούσε απευθείας με τον κεντρικό κομπιούτερ του καταδρομικού Βασι­ λεύς Σολομών και με τον περισσότερο πρωτόγονο κομπιούτερ του καταυλισμού. Ο καταυλισμός ήταν καμιά δεκαριά μονώροφα λυόμενα κτίρια, απλωμένα σε μια στενή έκταση τριών τετραγωνικών χιλιομέτρων, με μια μοναδική είσοδο το καθένα, και ένα θάλαμο αποκατάστασης οξυγόνου στην είσοδο τους, που φιλοξενούσαν τους εργάτες και τους μηχανικούς των ορυχείων Μέταλ Τράιτον. Κάθε κτίριο είχε έναν ευρύχωρο χώρο κρεβατιών σε διπλές σειρές, που μπορούσε να φιλοξενήσει μέ­ χρι και εκατό εργάτες, καθώς και βοηθητικούς χώ­ ρους για την εξυπηρέτηση των αναγκών των εργα­ ζομένων σε αυτόν. Στο κέντρο της μεγάλης αίθουσας 69

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

κάθε κτιρίου υπήρχε μια τρισδιάστατη ολογραφική εικόνα του Μεσσία σε φυσικό μέγεθος. Ο Κένετ Κάρλσον ήταν ένας από τους λίγους ανθρώπους σε όλο τον καταυλισμό που είχε το προ­ νόμιο να έχει δικό του δωμάτιο. Το ίδιο σπάνιο προνόμιο είχε δοθεί και στον υπολοχαγό Ντέιβιντ Κλαιν, και μάλιστα δίπλα στο δικό του. Είχαν έρθει πριν δυο ώρες μ' ένα θαλαμίσκο του Βασιλεύς Σολομών, που είχε προσγειωθεί στο χώρο υποδοχής αεροσκαφών του καταυλισμού. Ο Σουηδός είχε αναλώσει ολόκληρο αυτόν το χρόνο των δύο ωρών στη σύνδεση του κομπιούτερ και στη δοκιμή λειτουργίας του. Όταν αποφάσισε πως ήταν ικανοποιημένος από την απόδοση των τεστ που είχε ολοκληρώσει, βγήκε από το δωμάτιο του και απευθύνθηκε στον υπολοχαγό Κλαιν, που κάτι συζητούσε στη μεγάλη αίθουσα με τον επικεφα­ λής του καταυλισμού Τζιάκομο Τζιανίνι. —Θα χρειαστώ έναν ειδικό μεταλλειολόγο, είπε. Ο Τζιανίνι έγνεψε καταφατικά. Μετά φώναξε ένα βοηθό του και του έδωσε οδηγίες. Γύρισε προς τον Κάρλσον και τον πλησίασε συνοδευόμενος από τον Κλαιν. —Σε ένα λεπτό θα είναι εδώ. Χρειάζεσαι κάτι άλλο, αδελφέ μου; —Ναι. Πού ακριβώς βρέθηκε το άγαλμα; Ο επικεφαλής τον κοίταξε με πανικόβλητο βλέμ­ μα, φέρνοντας ασυναίσθητα το δάχτυλο του μπρο­ στά από τα χείλη του. —Σσσσ... έκανε. Μόνο εμείς οι τρεις και ο μεταλ­ λειολόγος που ζήτησες ξέρουμε για την ύπαρξη του αγάλματος. Κανείς άλλος. Γι' αυτό λοιπόν πρόσεξε να είσαι προσεχτικός με τους εργάτες και να κρατάς το στόμα σου κλειστό. Είναι θέμα υψίστης ασφα70

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

λείας και με μια λάθος κίνηση μπορεί να τιναχτούν όλα στον αέρα. Κοίταξε γύρω του συνωμοτικά και χαμήλωσε α­ κόμα περισσότερο τον τόνο της φωνής του. —Το μέρος βρίσκεται δέκα μίλια νότια. Τέσσερις ώρες με τα οχήματα εδάφους, αλλά δύο λεπτά με το θαλαμίσκο σας. Μπορούμε να το επισκεφτούμε όπο­ τε θέλετε. Ο Κένετ ετοιμάστηκε να του απαντήσει αλλά δεν πρόλαβε, καθώς με την άκρη του ματιού του έπιασε την κίνηση ενός ανθρώπου που έτρεχε προς το μέρος τους. Ήταν μια γυναίκα. Μια όμορφη νέα γυναίκα. Γυναίκα... Πόσο καιρό είχε να δει γυναίκα; Δε θυμόταν. Ήταν σχεδόν πεπεισμένος πως σ' ένα τέ­ τοιο μέρος δε θα μπορούσε να σταθεί γυναίκα, μα να που τώρα μια έστεκε μπροστά του. Φορούσε γαλάζια φόρμα εργασίας και ένα τζόκεϊ της εταιρείας, που μετά βίας κρατούσε μια χαίτη από μαύρα μαλλιά να πέσουν στους ώμους της. —Ο αδελφός Κένετ Κάρλσον, τους σύστησε ο Τζιανίνι. Η μεταλλειολόγος που ζητήσατε. Του πρότεινε το χέρι της. —Το όνομα μου είναι Θίνα, κύριε Κάρλσον. Χά­ ρηκα που σας γνώρισα. Χμ... «κύριε Κάρλσον», όχι «αδελφέ Κάρλσον» ή κάτι παρεμφερές. Ο Σουηδός είχε ν' ακούσει παρό­ μοιο χαιρετισμό πολύ καιρό. Το σημείωσε κάπου στο υποσυνείδητο του. —Λοιπόν, αν είμαστε έτοιμοι, μπορούμε να φύ­ γουμε. Ο Τζιάκομο Τζιανίνι τους έδειξε ευγενικά το δρό­ μο προς την έξοδο. Στο χώρο υποδοχής που μεσολαβούσε ανάμεσα στην κύρια αίθουσα και το θάλαμο αποκατάστασης 71

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

οξυγόνου, ο Κάρλσον πρόσεξε κάτι που του είχε διαφύγει την πρώτη φορά. Δεξιά και πάνω σε μια μεταλλική βάση βρισκόταν παγερό το βαλσαμωμένο σώμα ενός ζώου που έμοιαζε με ουραγκοτάγκο με κέρατα. Πρέπει να ήταν ένας ούρος, από αυτούς που του είχε μιλήσει ο μέγιστος ραβίνος στο κατα­ δρομικό. Ο επικεφαλής τους έδωσε μάσκες και τους βοήθη­ σε να περάσουν φιάλες οξυγόνου στην πλάτη και να τις δέσουν στη ζώνη τους με λωρίδες ασφαλείας. Για τον Τζιανίνι και τη Θίνα η υπόθεση φαινόταν παιχνιδάκι. Ο Κάρλσον και ο υπολοχαγός ήταν α­ συνήθιστοι και δυσκολεύτηκαν. Φόρεσαν όλοι σκάφανδρα στο κεφάλι τους και πέρασαν στο θάλαμο αποκατάστασης οξυγόνου. Έξω, στην ατμόσφαιρα του πλανήτη, ένας απόμα­ κρος ασθενικός ήλιος πάσχιζε να φωτίσει τους βρά­ χους του τοπίου που απλωνόταν μέχρι εκεί που έ­ φτανε το μάτι. Μπήκαν στο θαλαμίσκο. Ήταν ένα τετραθέσιο σκάφος με χώρο στο πίσω μέρος του για αποσκευές και εργαλεία ή φορητό οπλισμό, ανάλογα με τις ανάγκες της στιγμής, με δυο τουρμπίνες σχετικά αθόρυβες, όπως είχε διαπι­ στώσει ο Κάρλσον στο ταξίδι του από το Βασιλεύς Σολομών προς την επιφάνεια του Κανόπους 3. Καθώς υψώνονταν στην ατμόσφαιρα του πλανή­ τη, το βραχώδες τοπίο, που άγονο και αφιλόξενο κάλυπτε τον ορίζοντα, έγινε ένας χάρτης δυσνόητος και εχθρικός, αφού δεν υπήρχε κανένα σημάδι το οποίο να ξεχωρίζει για να σου δώσει προσανατολι­ σμό πορείας. Ο Ντέιβιντ Κλαιν πιλοτάριζε το σκάφος μόνο με 72

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

βάση τις συντεταγμένες που του έδωσε ο Τζιανίνι και όχι στηριζόμενος σε οπτική επαφή. Και πράγματι σε δυο λεπτά πετούσαν πάνω από το σημείο. Δεν υπήρχε καμιά διαφορά, τουλάχιστον από την εναέρια παρατήρηση, από το υπόλοιπο το­ πίο. Μόνο βράχοι και πέτρινα εξογκώματα διά­ σπαρτα παντού. Ο υπολοχαγός προσγείωσε το θαλαμίσκο. Κατέβηκαν. Ο Κάρλσον μπορούσε να διακρίνει κάποιον αδιό­ ρατο φόβο ή καλύτερα κάποια ένταση στο βλέμμα και τις κινήσεις του Τζιάκομο Τζιανίνι. Στην αρχή απόρησε, όμως, σε δεύτερη σκέψη, μάλλον βρήκε την εξήγηση της συμπεριφοράς του αυτής. Προφανώς ο Τζιάκομο Τζιανίνι, σαν καλός Μεσσιανιστής που ήταν, και σίγουρα δε θα είχε τη θέση του επικεφαλής εργολάβου και διοικητή του καταυ­ λισμού αν δεν ήταν, είχε κάποια δεισιδαιμονία για το μέρος αυτό, που πίστευε πως ήταν ενδεχομένως τόπος στοιχειωμένος από το Σατανά και τους πι­ στούς του. Σίγουρα τον ίδιο φόβο θα έπρεπε να ένιωθε και ο υπολοχαγός Ντέιβιντ Κλαιν, όμως αυτός ήταν στρα­ τιώτης και είχε εκπαιδευτεί να κρύβει τα συναισθή­ ματα του και να υπακούει μόνο σε διαταγές. —Εδώ είμαστε, είπε ο Τζιανίνι. Κατέβηκαν ένας ένας από το όχημα που τους μετέφερε. —Προσέξτε τα βήματα σας, ξαναείπε ο Τζιανίνι. Η βαρύτητα μοιάζει με της Γης, αλλά δεν είναι ακρι­ βώς η ίδια. Ο Σουηδός κατάλαβε τι εννοούσε όταν πήγε να κάνει το πρώτο του βήμα. Σήκωσε το αριστερό του πόδι για να περπατήσει, αλλά αιφνιδιασμένος από 73

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

τα πόσο βαρύ το ένιωσε δεν το μετακίνησε παρά μονάχα δεκαπέντε πόντους. Μάλιστα, επειδή ήδη ο κορμός του είχε ρίξει το κέντρο βάρος του σώματος του μπροστά και ξαφνικά αυτή η κίνηση έμεινε στη μέση και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, λίγο έλειψε να βρεθεί ολόκληρος στο έδαφος, αλλά κράτησε την ισορροπία του την τελευταία στιγμή. Για το επόμενο βήμα κατέβαλε μεγαλύτερη προ­ σπάθεια και υπολόγισε μικρότερη απόσταση μετακί­ νησης και πράγματι αυτή τη φορά τα κατάφερε. Προσαρμοζόταν εύκολα. Ο επικεφαλής του καταυλισμού τους έγνεψε να τον ακολουθήσουν. Περπάτησαν μερικά βήματα και μετά κοντοστά­ θηκαν. Ο Κάρλσον απόρησε. Δε φαινόταν τίποτα εκεί που είχαν σταματήσει. Το τοπίο ήταν το ίδιο. Μόνο βράχοι. Ο Τζιανίνι στράφηκε στον υπολοχαγό. —Αδελφέ μου, θα με βοηθήσετε να μετακινήσω αυτόν το βράχο; Ο υπολοχαγός της Αυτοκρατορικής Φρουράς του Μεσσία συγκατένευσε πρόθυμα. Έτσι, με συντονισμένη προσπάθεια, οι δυο άντρες μετακίνησαν ένα μικρόσωμο σχετικά βράχο τριτονίτη, που σε απόλυτη εναρμόνιση με τον περιβάλλο­ ντα χώρο έκρυβε επιμελώς και με διακριτικότητα την είσοδο ενός σπηλαίου. Η είσοδος έχασκε σκοτεινή και απειλητική, σαν ένα αρπαχτικό στόμα που οδηγούσε το θύμα που μόλις είχε κατασπαράξει στα έγκατα του πλανήτη. -Περιμένετε με, είπε ο Τζιάκομο Τζιανίνι. Θα φέρω σκάλα για να κατεβούμε. Είναι απότομη η κάθοδος. 74

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Σε δυο λεπτά είχε επιστρέψει από το θαλαμίσκο με μια σπαστή σκάλα και ισχυρούς φακούς για όλα τα μέλη της ομάδας. Στήριξε τη μια άκρη της σκάλας στην είσοδο του σπηλαίου και άφησε την άλλη άκρη να πέσει μέσα. Γύρισε στην κοπέλα. — Θίνα, εσύ ξέρεις καλύτερα από όλους μας το σπήλαιο. Θα κατέβεις πρώτη; Εκείνη δεν απάντησε. Έλεγξε τις ενδείξεις του οξυγόνου στη φιάλη της και άρχισε να κατεβαίνει. Την ακολούθησαν ο Τζιανίνι, ο Κάρλσον και τε­ λευταίος ο Κλαιν. Το σπήλαιο ήταν θεοσκότεινο. Κατέβαιναν μηχανικά, το ένα προσεχτικό βήμα μετά το άλλο, τη μεταλλική σκάλα για τριάμισι ή τέσσερα περίπου μέτρα, όπως μπόρεσε πρόχειρα να υπολογίσει ο Σουηδός. Τελικά ένας ένας άρχισαν να πατάνε σε στερεό έδαφος βράχου. Άναψαν τους φακούς. Οι φακοί ήταν ισχυρότατοι, αλλά παρ' όλα αυτά δεν μπορούσαν να διαπεράσουν το αρχέγονο σκοτά­ δι παρά μονάχα για έκταση λίγων μέτρων. Μπροστά τους υπήρχε μονάχα ένας σκεπασμένος με κάποιο είδος μουσαμά όγκος και τίποτε άλλο. —Πόσο μεγάλο είναι το σπήλαιο; ρώτησε ο Κάρ­ λσον. —Τέσσερις χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα, αποκρί­ θηκε ο Τζιανίνι. Kαι αυτό με βάση τις μετρήσεις των οργάνων μας. Δεν το διαπιστώσαμε ποτέ με επιτόπια έρευνα. — Γιατί αυτό; —Θα αστειεύεστε, αδελφέ μου. Ποιος θα αναλάμ­ βανε την ευθύνη να εξερευνήσει το άντρο του Αντί75

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

χριστού; Σφραγίσαμε γρήγορα την είσοδο και κρα­ τήσαμε στεγανό το μυστικό από τους εργαζομένους στον καταυλισμό. Ο Κάρλσον έστρεψε το φακό του ολόγυρα. Δεν μπορούσε να διαπεράσει το σκοτάδι. —Μπορώ να βγάλω το σκάφανδρο μου; Ο άλλος φάνηκε διστακτικός. —Ναι, είπε τελικά, αλλά μόνο για ένα λεπτό. Ο Σουηδός έβγαλε το σκάφανδρο του και τη μά­ σκα οξυγόνου από το πρόσωπο του. Αφουγκράστηκε τον αέρα. Ήταν υγρός και είχε έντονη τη μυρωδιά της μού­ χλας. Το σπήλαιο πρέπει να ήταν τυφλό, τουλάχι­ στον για εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες χρόνια. Όμως ακόμη μπορούσε να αναπνεύσει τη μαρμαρόσκονη, μια μυρωδιά γνώριμη από τις ενασχολήσεις της παι­ δικής του ηλικίας, όταν με τον πατέρα του επεξερ­ γαζόταν αρχαία αγάλματα, που με κόπο και αυτο­ θυσία είχε εκείνος διαφυλάξει στο υπόγειο του σπι­ τιού τους στη Σουηδία. Τα μάτια του είχαν αρχίσει να τσούζουν και κά­ ποιο δάκρυ να σχηματίζεται στην άκρη των βλεφά­ ρων τους. Αποφάσισε να μην το ριψοκινδυνεύσει άλλο. Φό­ ρεσε ξανά τη μάσκα οξυγόνου και το σκάφανδρο. Ύστερα, με αποφασιστικό βήμα πλησίασε το σκο­ τεινό όγκο που έστεκε μπροστά τους και τράβηξε το μουσαμά με τον οποίο τον είχαν πρόχειρα καλύψει. Έπιασε με την άκρη του ματιού του τον υπολοχα­ γό Κλαιν ν' αποστρέφει το βλέμμα του τρομαγμένος στην αποκάλυψη αυτού που είχε αναστατώσει την πανίσχυρη Μεσσιανική Αυτοκρατορία. Τ' άλλα δυο πρόσωπα που τον συνόδευαν στην πρώτη του αυτή επαφή με το άγνωστο, περισσότερο 76

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

εξοικειωμένα με το θέαμα που αντίκρισαν, κράτη­ σαν το βλέμμα τους σταθερό. Παρατήρησε προσεχτικά την οντότητα που είχε σκαλιστεί στο μάρμαρο, άγνωστο από ποιον ή από τι ή πριν από πόσο καιρό. Ήταν μια ανθρωποειδής φιγούρα, ύψους δύο μέ­ τρων, θηλυκού γένους χωρίς καμιά αμφιβολία, αφού οι πτυχώσεις του ενδύματος που φορούσε και που έμοιαζε με μακρύ χιτώνα σχημάτιζαν καμπύλες στο στήθος της και τους γοφούς της. Έμοιαζε με γυναίκα της Γης, εκτός ίσως από δυο σημεία που διαφορο­ ποιούσαν την πρώτη αυτή εντύπωση του παρατηρη­ τή: τα μαλλιά της και τα μάτια της. Αντί για μαλλιά ξεπηδούσε από το κεφάλι της ένα σύμπλεγμα φιδιών που ελίσσονταν και στριφογύρι­ ζαν εξώκοσμα σ' έναν αιώνιο δαιμονικό χορό. Αλλά το σπουδαιότερο ήταν τα μάτια της. Δυο ψυχρά, παγερά κομμάτια μαρμάρου, που σε μαγνή­ τιζαν και σκορπούσαν στην ψυχή σου τον τρόμο ατενίζοντας σε από όποια γωνία και αν τα κοιτού­ σες. —Λοιπόν, αδελφέ μου, διέκοψε τις σκέψεις του ο επικεφαλής του καταυλισμού των μεταλλωρύχων, ποια είναι η γνώμη σου; Ο Κένετ Κάρλσον ανασήκωσε τους ώμους του. —Είναι νωρίς για κάποιο συμπέρασμα. Θα χρεια­ στεί πολλή έρευνα και κυρίως έρευνα του χώρου. Πρέπει να μάθουμε αν κρύβει και άλλες τέτοιες εκ­ πλήξεις το σπήλαιο αυτό. Άγγιξε το άγαλμα και άφησε το χέρι του να κυ­ λήσει τρυφερά στην επιφάνεια του. Ο άγνωστος γλύ­ πτης το είχε σμιλεύσει με πολύ μεράκι. —Το μόνο σίγουρο είναι πως πρόκειται για μάρ77

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

μαρο, είπε. Υπάρχουν κοιτάσματα μαρμάρου στην επιφάνεια του πλανήτη; —Ναι, σε πολύ μικρές ποσότητες βέβαια. Όμως αρκετές για να φτιάξουν OL οπαδοί του Αντίχριστου τα άνομα δημιουργήματα τους. Υπονοείς ότι το έ­ χουν φτιάξει κάτοικοι του πλανήτη; Ο Σουηδός ανασήκωσε και πάλι τους ώμους του. —Δεν ξέρω ακόμη. Είναι πιθανόν. Όπως μου εί­ πατε, όμως, μόνο οι ούρος ζουν στον πλανήτη. —Ναι, και αυτά τα ζώα είναι αδύνατο να έχουν φτιάξει οτιδήποτε τέτοιο. Ο Κάρλσον έβγαλε από την τσέπη του ένα μικρό κοφτερό σουγιά και έξυσε την επιφάνεια από το πόδι του αγάλματος. Τη σκόνη τη μάζεψε σε μια μικρή πλαστική σακούλα και την έδωσε στον Τζιανίνι. —Θέλω λεπτομερή ανάλυση του υλικού και μια συγκριτική μελέτη με τα μάρμαρα του πλανήτη. Έ­ χετε κάποιο εργαστήριο ικανό για τέτοια ανάλυση ή θα πρέπει να το στείλουμε στο Βασιλεύς Σολομών; Ο Τζιάκομο Τζιανίνι κοίταξε τη νέα γυναίκα δί­ πλα του. —Το μοναδικό εργαστήριο στον καταυλισμό το έχει η αδελφή Θίνα. Ο Σουηδός τη ρώτησε απευθείας. —Θίνα, μπορείς να το κάνεις; Από την απάντηση θα ξέρω αν έγινε από γηγενείς κατοίκους του Κανόπους 3 ή αν ήρθε απέξω. Θα είναι το πρώτο βήμα για τη λύση του μυστηρίου. Λοιπόν, μπορείς; Του έγνεψε καταφατικά. —Θα τα καταφέρω, κύριε Κάρλσον. —Το οξυγόνο τελειώνει, τους διέκοψε ο υπολοχα­ γός. Κοίταξαν όλοι τις ενδείξεις του μετρητή. 78

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Πράγματι τελείωνε. —Πρέπει να φύγουμε, είπε ο Τζιανίνι. Θέλετε κάτι άλλο, αδελφέ μου Κένετ Κάρλσον; —Ναι- θέλω να εγκατασταθεί μια γεννήτρια, που να ρίχνει άπλετο φως στο χώρο. Σήμερα κιόλας. Ο άλλος διαμαρτυρήθηκε. —Σήμερα; Είναι αδύνατον. Ούτε να το σκέφτεστε. Πρέπει να βρω έμπιστους ανθρώπους, που να μπο­ ρέσουν ν' αναλάβουν τη δουλειά χωρίς πολλές ερω­ τήσεις. Τράβηξε από το έδαφος το μουσαμά και ξανασκέπασε το άγαλμα. —Και βέβαια χωρίς να δουν αυτό. Σκέφτηκε για μια στιγμή. —Αύριο το μεσημέρι θα είναι έτοιμη η γεννήτρια ρεύματος. Πάμε τώρα. Ο χρόνος μας τελειώνει. Με προσεχτικές κινήσεις σκαρφάλωσαν πάλι τη σπαστή σκάλα. Έξω, ο ίδιος ασθενικός ήλιος μισοφώτιζε τα βρά­ χια. Ένας χλομός πάνω κόσμος, ιδιοκτησία του κα­ τακτητή, της Μεσσιανικής Αυτοκρατορίας, και ένας σκοτεινός κάτω κόσμος ιδιοκτησίας τίνος; Και το χειρότερο: όλοι περίμεναν από έναν πλα­ νημένο Σατανιστή την απάντηση.

79

Κανόπους 3. Καταυλισμός ορυχείων Μέταλ Τράιτον. 12-10-137 μ.Μ. 20.45 ώρα Γκρίνουιτς

ΗΤΑΝ

ξαπλωμένος νωχελικά στο κρεβάτι του.

Το μυαλό του βασάνιζαν δεκάδες συνδυασμοί επί­ μονων ερωτήσεων. Και δεν περίμενε βοήθεια από πουθενά. Η θερμοκρασία έξω από τα προστατευτικά κτίρια του καταυλισμού ήταν πολλοί βαθμοί κάτω από το μηδέν, μέσα όμως έκανε ζέστη. Από το παράθυρο μπορούσε να βλέπει τους άγνω­ στους αστερισμούς του Κανόπους 3. Εκατομμύρια απόμακρα, παγωμένα αστεράκια, που έστελναν το φως της παρουσίας τους στις εσχατιές του Διαστή­ ματος. Το ηλιακό σύστημα του Κανόπους βρισκόταν πλησιέστερα στο κέντρο του Γαλαξία απ' ό,τι ο μη­ τρικός του πλανήτης, η Γη, και αυτό είχε σαν απο­ τέλεσμα να φαίνονται στον έναστρο θόλο διπλάσια αστέρια από τη Γη. Ήταν ένα θέαμα εντυπωσιακό. Αλλά το επισκίαζε ένα άλλο εκθαμβωτικότερο θέαμα. Το νεφέλωμα που συνόδευε τον Κανόπους 3 στην ατέρμονη πορεία του μέσα στα σιωπηλά μο­ νοπάτια του Σύμπαντος, μετά την αποχώρηση της ηλιακής ακτινοβολίας, που είχε ακολουθήσει τη δύ­ ση του ήλιου του Κανόπους, είχε ξεπροβάλει στον 81

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

ουρανό, ιριδίζοντας ανάμεσα στα λιγοστά σύννεφα μεθανίου της ατμόσφαιρας του πλανήτη. Τον ηρεμούσε η θέα του. Στο μυαλό του ξαναγύριζε η ίδια ποιητική διάθε­ ση που του δημιουργήθηκε όταν το πρωταντίκρισε από το παράθυρο του Βασιλεύς Σολομών. Του θύμι­ σε αμυδρά το βόρειο σέλας, όπως φαινόταν τις νύ­ χτες στη Βόρεια Σουηδία. Όμως χίλιες φορές πιο λαμπερό και πολύχρωμο. Άκουσε χτύπημα στην πόρτα. —Εμπρός. Ήταν η Θίνα. —Κύριε Κάρλσον, συγνώμη που σας ενοχλώ. —Κένετ. Λέγε με Κένετ. Θα δουλέψουμε αρκετά μαζί. Δε χρειάζεται ο πληθυντικός και το επώνυμο. Πέρασε. Πέρασε μέσα και έκλεισε την πόρτα πίσω της. Ο Σουηδός έπιασε κάτι χαρακτηριστικό της που το είχε προσέξει και την πρώτη φορά που την είδε, αλλά που τώρα στον κλειστό χώρο του μικρού δω­ ματίου το αισθάνθηκε εντονότερα. Μύριζε όμορφα. Το σώμα της μύριζε όμορφα. Δεν ήξερε αν ήταν κολόνια ή κάτι σχετικό. Μόνο να μαντέψει μπορούσε. —Έχω τις απαντήσεις της ανάλυσης, Κένετ. Ο Κάρλσον ανασηκώθηκε και πάτησε τα πόδια του στο πάτωμα, καθισμένος πάντα στο κρεβάτι του. —Σοβαρά; Δεν το περίμενα τόσο γρήγορα. Μπρά­ βο, Θίνα. Λοιπόν; Η γυναίκα κάθισε δίπλα του και του έδειξε έναν πίνακα με στοιχεία και εξισώσεις που δεν καταλά­ βαινε. —Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το άγαλμα, 82

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

είπε. Έχει κατασκευαστεί από μάρμαρο του πλανή­ τη. —Υποθέτω πως αυτό στρέφει την έρευνα μας προς μία και μοναδική κατεύθυνση. Σηκώθηκε και βημάτισε νευρικά στο μικρό χώρο του δωματίου. —Τι ξέρεις για τους ούρος; Η κοπέλα έκανε ένα μορφασμό απορίας. —Όχι πολλά. Ήταν εδώ όταν κατέβηκε η πρώτη εξερευνητική αποστολή. Οι δικοί μας τους σκοτώ­ νουν από χόμπι. Συνήθως τους βαλσαμώνουν, για να τους πάρουν αναμνηστικό ενθύμιο πίσω στη Γη. Μερικοί τους τρώνε κιόλας. Εγώ δεν αντέχω στην ιδέα αυτή. —Εντάξει, Θίνα. Έκανες καλή δουλειά. Θα τα πούμε αύριο. Την καληνύχτισε και κάθισε στο τραπέζι του ηλε­ κτρονικού υπολογιστή. Τον έκαιγε η ανυπομονησία. —Κομπιούτερ, είπε, φέρε με σ' επαφή με τον Ιλάι Κουριόν. Η οθόνη του υπολογιστή έδωσε το λογότυπο του Βασιλεύς Σολομών. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα. Μετά εμφανίστη­ κε το πρόσωπο του κυβερνήτη του καταδρομικού. —Εδώ, Μάλκομ Μακντόναλντ. Σε τι μπορώ να σας φανώ χρήσιμος, αδελφέ Κένετ Κάρλσον; —Πού είναι ο μέγιστος ραβίνος, κυβερνήτα; Στο πρόσωπο του άλλου καθρεφτιζόταν η απορία το ίδιο έντονα με την απεικόνιση της βιασύνης στην έκφραση του Σουηδού. —Είναι απολύτως απαραίτητο να του μιλήσετε; —Ναι, είναι απολύτως απαραίτητο, διάολε. Το πρόσωπο του κυβερνήτη έγινε βλοσυρό. —Μη βλασφημάς, πλανημένε αδελφέ μου. 83

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

Ύστερα στιγμιαία σιωπή. Το σκεφτόταν. —Περίμενε μισό λεπτό. Στην οθόνη εμφανίστηκε εκ νέου το λογότυπο σή­ μα του καταδρομικού. Πέρασαν δύο ή τρία λεπτά μέχρι να ξανανοίξει η οθόνη. Ο μέγιστος ραβίνος τον κοίταξε βαριεστημένος. Ήταν φανερό πως τον είχαν ξυπνήσει. —Τι συμβαίνει, αδελφέ μου Κάρλσον; Ελπίζω να έχεις σημαντικό λόγο που με ξύπνησες. —Έτσι πιστεύω. Ποιος ήταν ο πρώτος που κατέ­ βηκε στην επιφάνεια του Κανόπους 3; —Δεν ξέρω. Γιατί; Είναι σημαντικό; Δεν περίμενε την απάντηση. Το έβλεπε έστω και μέσα από την παραμορφωτική εικόνα της οθόνης στο βλέμμα του Σουηδού. — Καλά, περίμενε να συνεννοηθώ με τον Μακντόναλντ. Ξανά το σήμα. Πέρασαν άλλα τρία λεπτά. Το πρόσωπο του ραβίνου, όπως ξαναεμφανίστηκε στην οθόνη, έδειχνε πως είχε ξυπνήσει εντελώς. —Το εξερευνητικό σκάφος μεταλλευτικών ερευ­ νών Η Δόξα του Δαβίδ, με κυβερνήτη τον Τζέιμς Κάρ­ πεντερ. Ευχαριστημένος τώρα; —Θέλω πρόσβαση στο προσωπικό ημερολόγιο του κυβερνήτη. Η οθόνη άλλαξε ύστερα από παρέμβαση του κυ­ βερνήτη. Το αγωνιώδες πρόσωπο του Μακντόναλντ εμφανίστηκε μπροστά στα αποφασισμένα μάτια του. —Κάρλσον, τρελάθηκες; Αυτό που ζητάς είναι διαβαθμισμένο άκρως απόρρητο. —Τότε ξεχάστε τον Κένετ Κάρλσον και ζήστε με την αγωνία του Κανόπους. Έκλεισε σκόπιμα τον κομπιούτερ και πήγε και ξάπλωσε στο κρεβάτι. 84

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Το μυστηριώδες νεφέλωμα έστελνε τις πολύχρω­ μες δέσμες φωτός να χαϊδεύουν το Σουηδό, καθώς περνούσαν παιχνιδιάρικα από το παράθυρο του δω­ ματίου του. Η νύχτα του Κανόπους, πέπλο βαρύ που κάλυπτε τα πάντα. Ήταν κάπως απότομος με τη Θίνα, σκέ­ φτηκε. Θα της ζητούσε συγνώμη αύριο. Η αλήθεια είναι πως τον επηρέαζε η γοητεία της. Ήταν όμορ­ φη, και αυτό τα δημιουργούσε όλα. Ή μήπως δεν ήταν; Μήπως την έβρισκε όμορφη επειδή είχε πολλούς μήνες να δει γυναίκα; Όχι. Κα­ τηγορηματικά όχι. Η Θίνα ήταν αντικειμενικά όμορ­ φη. Ακόμα και ανάμεσα σε χίλιες γυναίκες θα ξεχώ­ ριζε. Μάλωσε τον εαυτό του. Τι τον είχε πιάσει και σκεφτόταν τη Θίνα τώρα που είχε ένα σωρό προβλή­ ματα να λύσει; Τον έβγαλε από τις σκέψεις το ηχητικό σήμα κλή­ σης του κομπιούτερ. Σχημάτισε στο πρόσωπο του μια έκφραση ενόχλη­ σης και άνοιξε την οθόνη. —Κάρλσον εδώ. Ακούω. Ήταν ο μέγιστος ραβίνος. —Θα έχεις την πρόσβαση που θέλεις. Φρόντισε μόνο να έχουμε γρήγορα την απάντηση. Έγινα σα­ φής; Έγνεψε καταφατικά. Στην οθόνη βγήκε το πρόσωπο του κυβερνήτη. —Αδελφέ μου, είπε, σου μεταβιβάζω τους κωδικούς-κλειδιά που χρειάζεσαι. Του έστειλε μια σειρά από σύμβολα, γράμματα και αριθμούς. Η εικόνα στην οθόνη άλλαξε ξαφνικά. 85

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

Υπήρχε τώρα το λογότυπο σήμα του εξερευνητι­ κού σκάφους Η Δόξα του Δαβίδ. —Κομπιούτερ, θέλω το προσωπικό ημερολόγιο του κυβερνήτη. Την ημερήσια καταγραφή της ημέ­ ρας της πρώτης καθόδου μελών του πληρώματος του σκάφους στην επιφάνεια του Κανόπους 3. Στην οθόνη εμφανίστηκε το ζητούμενο. «Ερευνητικό σκάφος Η Δόξα του Δαβίδ. »7-2-128 μ.Μ., 11.30 ώρα Γκρίνουιτς. »Ημερολόγιο κυβερνήτη. Καταχώριση ημέρας. »Σήμερα, κατεβήκαμε για πρώτη φορά στην επι­ φάνεια του Κανόπους 3. Θέλαμε να επιβεβαιώσουμε και με ιδία αντίληψη τις μετρήσεις των οργάνων για ύπαρξη μεγάλων κοιτασμάτων τριτονίτη. Δεν πέσα­ με έξω στις προβλέψεις μας. Όλος ο πλανήτης είναι μια συμπαγής μάζα αποκλειστικά σχεδόν τριτονίτη. Μια τεράστια επιφάνεια βράχων και ελάχιστων μι­ κρών στεπών με ποώδη βλάστηση. Το εκπληκτικό όμως είναι ότι συναντήσαμε οργανικές μορφές ζω­ ής, και μάλιστα όχι φυτογενούς προέλευσης αλλά ανεπτυγμένης ζωικής. Απ' ό,τι γνωρίζω είναι η πρώ­ τη φορά που συναντάμε ζώα στην πορεία μας στο Διάστημα. Ας είναι το όνομα του Πανάγαθου Μεσ­ σία μας δοξασμένο. Ενημέρωσα αμέσως σχετικά το Μεσσιανικό Συμβούλιο, αλλά το μήνυμα θα κάνει τουλάχιστον τρεις ημέρες να φτάσει στη Γη, λόγω της απόστασης που μας χωρίζει. Και φυσικά η απά­ ντηση δεν αναμένεται πριν περάσει μια εβδομάδα από σήμερα. Δυστυχώς, η πρώτη μας αυτή επαφή δεν ήταν απόλυτα πετυχημένη και ήδη έχουμε έναν τραυματία. Τα πράγματα από την αρχή έχουν ως εξής: Πριν έξι ώρες ο Μίτσελ, ο Προβίνσκι, η Μουλάνοβα κι εγώ ως επικεφαλής του κλιμακίου προ­ σγείωσης μπήκαμε στο δεύτερο θαλαμίσκο και κατε86

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

βήχαμε στον πλανήτη. Είχαμε προεπιλέξει τον τόπο προσγείωσης από ημέρες πριν ως τον πλέον κατάλ­ ληλο, από την άποψη ότι στο σημείο αυτό υπήρχαν κοιτάσματα καθαρού τριτονίτη στην επιφάνεια και η εξόρυξη του ορυκτού θα ήταν εύκολη υπόθεση. Μό­ λις προσγειωθήκαμε, με έκπληξη αντιληφθήκαμε ότι το σκάφος περικύκλωσαν σχεδόν αμέσως πιθηκοειδείς οντότητες με ακαθόριστες διαθέσεις. Έπειτα από μια σύντομη σύσκεψη και αφού ενημέρωσα και τον υποκυβερνήτη μου, στη γέφυρα της Λόξας τον Δαβίδ, αποφασίσαμε να βγούμε με τα όπλα στο χέρι. Είχαμε επίγνωση ότι ο Γιαχβέ δε θα μας εγκα­ τέλειπε. Και πράγματι μόλις βγήκαμε τα ζώα που μας περιτριγύριζαν μαζεύτηκαν και γονάτισαν μπροστά στα πόδια μας, σπρωγμένα από την πανί­ σχυρη δύναμη του Γιαχβέ στην αναγνώριση της ε­ ξουσίας μας. Έμοιαζαν εκπληκτικά με ουραγκοτάγκους της Γης, μόνο που είχαν κέρατα στο κεφάλι τους, και αυτό δεν ήταν καλό σημάδι, γιατί είναι γνωστό πως και ο Σατανάς φέρει παρόμοια χαρα­ κτηριστικά. Έβγαζαν άναρθρες κραυγές και χορο­ πηδούσαν περίεργα. Φαίνονταν χαρούμενοι από την παρουσία μας και κατά περίεργο τρόπο εξοι­ κειωμένοι με τη δική μας μορφή ζωής. Επειδή δεν ήταν εύκολη η συνεννόηση, είπα στο πλήρωμα μου να τους αγνοήσει και να προχωρήσει στη συλλογή των ορυκτών δειγμάτων. Κατά κακή μας τύχη ο συλλέκτης είχε μηχανική βλάβη. Αυτό μας καθιστού­ σε ανήμπορους στη συλλογή των ορυκτών, μια που στο θαλαμίσκο δεν υπήρχε χώρος για μεταφορά δεύ­ τερου συλλέκτη, πράγμα που σήμαινε ότι θα έπρεπε να ξανανέβουμε στο διαστημόπλοιο και να επιστρέ­ ψουμε ξανά. Ήμαστε έτοιμοι για αποχώρηση, όταν ο Μίτσελ είχε τη φαεινή ιδέα να προσπαθήσει να α87

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

ποκόψει ένα βράχο καθαρού τριτονίτη με τα χέρια. Φυσικά, ο Μίτσελ ήταν αδύνατο να το καταφέρει με τη μυϊκή του δύναμη. Όμως ένας από τους πιθήκους πλησίασε το βράχο και εφαρμόζοντας τη δική του ζωώδη δύναμη τον απέκοψε και τον άφησε στη διά­ θεση μας. Τα ζώα αυτά φαινόταν να έχουν ανεπτυγ­ μένη νοημοσύνη παρόμοια των σκύλων ή ίσως και των αλόγων. Ο Μίτσελ άφησε μια κραυγή χαράς και του έδωσε να καταλάβει με νοήματα ότι έπρεπε να το μεταφέρει μέσα στον θαλαμίσκο. Ο πίθηκος το κατάλαβε και πήρε το βράχο στον ώμο του και τον μετέφερε στο θαλαμίσκο. Ήταν μια πολύ αξιόλογη αρχή. Σκεφτόμενος το κόστος που θα γλιτώναμε από τη χρησιμοποίηση πιθήκων εργατών αντί πραγματι­ κών εργατών, είχα αρχίσει να ενθουσιάζομαι. Έδει­ ξα σ' έναν άλλο πίθηκο να κάνει το ίδιο. Ο δεύτερος πίθηκος με κοίταξε περίεργα και δεν έδειξε να κα­ ταλαβαίνει. Ο Μίτσελ μου είπε, Ά σ ' το σ' εμένα, κυβερνήτα' και πλησίασε ο ίδιος τον πίθηκο. Του έδειξε το βράχο που έπρεπε να σηκώσει και τον διέταξε με νοήματα να τον σηκώσει. Ο πίθηκος δεν καταλάβαινε. Ο Μίτσελ είχε αρχίσει να εκνευρίζε­ ται. Έφερε από το θαλαμίσκο σχοινί και έδεσε τον πίθηκο από τη μέση. Ύστερα τον τράβηξε βίαια προς το βράχο. Ο πίθηκος αντιστάθηκε. Ο Μίτσελ του πρότεινε το όπλο του. Ο πίθηκος και πάλι δεν υπάκουσε. Ο Μίτσελ είχε γίνει έξω φρενών. Χτύπη­ σε με την ανάστροφη της παλάμης του το ζώο και το ζώο τον χτύπησε και αυτό. Το χτύπημα του πιθήκου έσκισε το σκάφανδρο του Μίτσελ και τον πέταξε στο έδαφος. Προσπάθησα να μπω ανάμεσα στη διαδρα­ ματιζόμενη σκηνή, αλλά δεν πρόλαβα. Ο Μίτσελ, που ένιωθε να πνίγεται εισπνέοντας την ατμόσφαι­ ρα του πλανήτη, πυροβόλησε με το όπλο του και 88

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

σκότωσε τον πίθηκο που τον είχε τραυματίσει. Οι υπόλοιποι πίθηκοι κινήθηκαν απειλητικά εναντίον μας. Αναγκαστήκαμε να κάνουμε εκτεταμένη χρήση όπλων για να μπορέσουμε να γλιτώσουμε τη ζωή μας. Τα ζώα βλέποντας τις θανατηφόρες ακτίνες των Τόμαχοκ 4Γ εξαφανίστηκαν πανικόβλητα, αφή­ νοντας πίσω τους τέσσερα από αυτά νεκρά. Μετα­ φέραμε γρήγορα τον Μίτσελ στο θαλαμίσκο, όπου τον συνδέσαμε με τη συσκευή παροχής οξυγόνου. Απ' ό,τι μου είπε ο γιατρός του σκάφους, μάλλον θα τη γλιτώσει. Συμπέρασμα πρώτης επαφής με τον Κανόπους 3 και τα ζώα που ζουν στην επιφάνεια του: Ο πλανήτης είναι χρυσωρυχείο. Έχει τα μεγα­ λύτερα και καθαρότερα κοιτάσματα τριτονίτη που έχουμε ποτέ ανακαλύψει. Και έχει μια πιθανή δυνα­ τότητα χρησιμοποίησης των χειροδύναμων πιθήκων του ως εργατών εξόρυξης του ορυκτού. Βέβαια η προσέγγιση και εκπαίδευση τους δεν είναι της δι­ κής μου αρμοδιότητας. Θα το αποφασίσουν άλλοι αρμόδιοι. Τέλος καταχώρισης». Ο Κάρλσον έξυσε το κεφάλι του αμήχανος και συγκλονισμένος. Σκεφτόταν πώς μπορούσε να πάει χαμένη μια τέτοια ευκαιρία προσέγγισης δυο διαφο­ ρετικών μορφών ζωής από δυο διαφορετικούς κό­ σμους λόγω της ανικανότητας, της επιπολαιότητας και του θρησκευτικού φανατισμού μιας ομάδας ηλι­ θίων. —Κομπιούτερ, είπε, θέλω το προσωπικό ημερολό­ γιο του κυβερνήτη πάλι. Την ημερήσια καταγραφή της ημέρας αποχώρησης από τον Κανόπους 3 του διαστημοπλοίου Η Δόξα του Δαβίδ. Ο κομπιούτερ υπάκουσε σε κλάσματα δευτερολέ­ πτου. «Ερευνητικό σκάφος Η Δόξα του Δαβίδ. 89

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

»25-2-128 μ.Μ., 04.23 ώρα Γκρίνουιτς. »Ημερολόγιο κυβερνήτη. Καταχώριση ημέρας. »Αποστολή ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Όλα τα αποτελέσματα των χημικών αναλύσεων ήταν θετικά και ελπιδοφόρα. Όλος ο πλανήτης είναι μια μάζα καθαρού σχεδόν τριτονίτη. Επιστρέφουμε στη Γη με τη συνταγή που θα λύσει τα προβλήματα κίνησης του Αστροστόλου της Αυτοκρατορίας για τα επόμε­ να πεντακόσια χρόνια. Μοναδικό μελανό σημείο της αποστολής μας η αδυναμία επαφής και χρησιμοποί­ ησης των γηγενών κατοίκων του πλανήτη. Μετά την πρώτη επαφή, κατέστη αδύνατον να τους βρούμε και να τους πλησιάσουμε. Μας αποφεύγουν χαρακτηρι­ στικά. Παρ' όλο που τα όργανα μας τους ανι­ χνεύουν, δεν είχαμε καμία άλλη οπτική επαφή μαζί τους. Πάντως μεταφέρουμε και το πτώμα ενός για εξετάσεις και αναλύσεις πίσω στη Γη. Ας είναι ένδο­ ξο το όνομα του Μεσσία που μας βοήθησε στην επιτυχή έκβαση της αποστολής μας. Τέλος καταχώ­ ρισης». Η οθόνη έσβησε, αφήνοντας μόνο το λογότυπο σήμα του σκάφους. Ο Σουηδός έσβησε τον κομπιούτερ και ξάπλωσε ξανά στο κρεβάτι του. Από το παράθυρο του δεν μπορούσε πια να δει το νεφέλωμα που τόσο τον μαγνήτιζε. Όπως ο πλανήτης περιστρεφόταν γύρω από τον άξονα του, είχε μετατοπιστεί πλέον η γεω­ γραφική θέση του καταυλισμού σε σχέση με το στα­ θερό νεφέλωμα και έτσι είχε χαθεί από τον οπτικό ορίζοντα του Κάρλσον. Τα αστεράκια φώτιζαν εντονότερα. Γύρισε πλευ­ ρό και προσπάθησε να κοιμηθεί. Αύριο θα ξημέρωνε μια σίγουρα δύσκολη και γεμάτη ημέρα.

90

Κανόπους 3. Καταυλισμός ορυχείων Μέταλ Τράιτον. 13-10-137 μ.Μ., 07.15 ώρα Γκρίνουιτς ΕΙΧΕ καλέσει στο δωμάτιο του τον Τζιάκομο Τζιανίνι, τον υπολοχαγό Κλαιν και τη Θίνα. —Δεν μπορώ να καταλάβω αυτό που μου ζητάτε, διαμαρτυρήθηκε ο επικεφαλής του καταυλισμού. Το βρίσκω χωρίς καμία λογική. —Γιατί, φίλε Τζιάκομο; Είναι πολύ απλό. Σου ζητώ να εκδοθεί μια διαταγή απαγόρευσης του κυ­ νηγιού των ούρος σ' όλη την επικράτεια του πλανή­ τη. Τι έχεις να χάσεις; Ούτως ή άλλως δε σας έχουν χρησιμεύσει σε τίποτα. Έχετε βαλσαμώσει αρκετούς, οι προμήθειες σας είναι υπεραρκετές και ανανεώνο­ νται σε τακτά χρονικά διαστήματα, ώστε να κάνουν μη αναγκαία τη θήρα τους για λόγους διατροφής σας και μόνο· και εκτός των άλλων μου είπαν πως το κρέας τους είναι μάλλον άνοστο και βαρύ για το στομάχι μας. Αντίθετα, έχω βάσιμες υπόνοιες πως πρόκειται για έλλογα όντα, με οργανωμένη κοινωνι­ κή ζωή και ίσως και πολιτισμό. —Πολιτισμό; —Δεν ξέρω ακόμη, είπα «ίσως και πολιτισμό». Υποδέχτηκαν με φιλόξενη διάθεση την πρώτη απο­ στολή της Γης και μόνο από λάθη δικά μας διακό91

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

πηκε η συνέχιση της επαφής μαζί τους. Αν μάλιστα προσθέσεις και το γεγονός πως το άγαλμα έχει προ­ έλθει από ορυκτά του εδάφους του πλανήτη, τότε μπορεί να βρεθούμε μπροστά σε εκπλήξεις σχετικά με το πολιτιστικό τους επίπεδο. Ο Τζιανίνι παρέμεινε σκεφτικός για λίγο. —Δεν ξέρω, αδελφέ μου, δεν είμαι σίγουρος. Θα χρειαστεί άδεια του μέγιστου ραβίνου. Όσο βρίσκε­ ται η αγιοσύνη Του σε τροχιά γύρω από τον Κανόπους 3, τότε εναπόκειται στη δική του αρμοδιότητα μια τέτοια απόφαση. Ο Σουηδός είχε αρχίσει να δυσανασχετεί με την ατολμία του. Αποφάσισε να τον παρακάμψει. — Υπολοχαγέ Κλαιν, είπε, επικοινωνήστε με το αφεντικό σας και ζητήστε του την έκδοση της συγκε­ κριμένης διαταγής. Είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας για την αποκατάσταση της επικοινωνίας με τους ούρος. Ο υπολοχαγός υποκλίθηκε και κάθισε στην κον­ σόλα του κομπιούτερ. Ο Κάρλσον δεν έμεινε για να δει το αποτέλεσμα της επαφής του με τον Ιλάι Κουριόν. Πήρε τη Θίνα από το μπράτσο και την τράβηξε έξω από το μικρό δωμάτιο, στη μεγάλη αίθουσα του κτιρίου, που τώρα ήταν σχεδόν άδεια από εργάτες, αφού είχαν ξεκινή­ σει πριν μία ώρα περίπου για τις δουλειές τους. — Θίνα, θα ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη για χθες το βράδυ. Ήμουν λίγο απότομος μαζί σου, αλ­ λά... —Ξέρω, κύριε Κάρλσον, έχετε πολλά προβλήμα­ τα και ήσαστε λίγο μπερδεμένος χθες. —Κένετ είπαμε. Μην κάνουμε βήματα πίσω. Στον ενικό. Ναι, έχω ένα σωρό προβλήματα που ζητάνε 92

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

επιτακτικά την άμεση λύση τους και μερικές φορές ξεχνάω πώς πρέπει να φερθώ. Το πρόσωπο του υπολοχαγού Κλαιν που φάνηκε στην πόρτα διέκοψε τη συζήτηση. — Ο σεβασμιότατος θέλει να σας μιλήσει προσω­ πικά. Ο Κάρλσον προχώρησε μπροστά στην οθόνη, ό­ που το πρόσωπο του μέγιστου ραβίνου τον κοιτούσε ερευνητικά. —Τι συμβαίνει πάλι, αδελφέ μου Κένετ Κάρλσον; —Σεβασμιότατε, απαραίτητο στοιχείο για τη λύ­ ση του γρίφου που έχουμε εδώ στον Κανόπους 3 είναι η άμεση αποκατάσταση της επικοινωνίας με τους ούρος. — Είσαι καλά, Κένετ; Αυτοί είναι ζώα. Τι θα μά­ θεις απ' αυτούς; —Δεν ξέρω, σεβασμιότατε, αλλά πιστεύω πως το άγαλμα είναι δική τους κατασκευή και ίσως να υ­ πάρχουν και άλλα παρόμοια. Ο ραβίνος τον κοίταξε σιωπηλός για μερικές στιγ­ μές. — Εντάξει, αδελφέ μου. Δεν μπορώ να καταλάβω τον τρόπο που σκέφτεσαι και πιστεύω πως θα είναι άδικος κόπος να προσπαθήσεις να επικοινωνήσεις με πιθήκους, επειδή όμως αυτό που μου ζητάς δεν έχει κανένα κόστος για την Αυτοκρατορία θα γίνει το θέλημα σου. Σε λίγα λεπτά η απαγόρευση κυνη­ γιού των ούρος θα μεταδοθεί σε όλους τους σταθ­ μούς εδάφους. Ευχαριστημένος; Ο Σουηδός τον ευχαρίστησε και έκλεισε την επι­ κοινωνία. Γύρισε προς τον Τζιανίνι. —Πότε είπατε πως θα έχουμε γεννήτρια ρεύματος στο σπήλαιο; —Σε δυο τρεις ώρες. Έχω στείλει το πιο έμπιστο 93

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

συνεργείο ηλεκτρονικών μου στο σημείο, με εντολή να κάνουν όσο γρηγορότερα μπορούν και κυρίως κάτω από καμιά περίσταση να μην ξεσκεπάσουν το σκοτεινό όγκο που θα έβλεπαν στο σπήλαιο. —Πιστεύεις ότι θα σε υπακούσουν; —Αδιαμφισβήτητα. Τους είπα πως είναι εντολή του Μεσσία. —Ας είναι. Πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερα να πηγαίναμε κι εμείς στο χώρο λίγο νωρίτερα. Είστε σύμφωνοι όλοι; Συγκατένευσαν. —Ωραία, φύγαμε. Φόρτωσαν στο θαλαμίσκο φιάλες οξυγόνου και σκαπτικά εργαλεία, καθώς επίσης και διάφορα όρ­ γανα μετρήσεων που η Θ ίνα πίστευε πως θα τους ήταν χρήσιμα. Όταν έφτασαν στο σπήλαιο, το συνεργείο ηλε­ κτρονικών είχε σχεδόν τελειώσει την εγκατάσταση της γεννήτριας και των φωτιστικών του χώρου. Στο διάστημα δε που μεσολάβησε για να ξεφορ­ τώσουν το θαλαμίσκο, το συνεργείο ολοκλήρωσε τη δουλειά του. Ο Τζιανίνι τους έδωσε εντολή να φύγουν με το όχημα που είχαν έρθει, ένα σκληροτράχηλο ερπυστριοφόρο φορτηγό. —Δεν είναι ανάγκη να κατέβουμε όλοι στο σπή­ λαιο, είπε ο Κάρλσον στους εναπομείναντες. Κύριε Τζιανίνι, κι εσύ, υπολοχαγέ, δε νομίζω πως η παρου­ σία σας στις έρευνες θα βοηθήσει σε τίποτα, μια που αγνοείτε το αντικείμενο της δουλειάς μας. Αντίθετα, θα μας είστε μάλλον βάρος καθώς θα μπερδεύεστε διαρκώς στα πόδια μας. Ο επικεφαλής ανασήκωσε τους ώμους του αδιά­ φορα. 94

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

—Κανένα πρόβλημα από τη μεριά μου. Ο Σουηδός κοίταξε τον υπολοχαγό Κλαιν. —Λυπάμαι, πλανημένε αδελφέ μου. Οι εντολές μου είναι σαφείς. Θα παρευρίσκομαι σε κάθε στά­ διο των ερευνών σου. Ο Κάρλσον πήρε μια βαθιά εισπνοή οξυγόνου και την εξέπνευσε σε δόσεις. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Κατέβηκε στο σπήλαιο, με τη Θίνα και τον Κλαιν να τον ακολουθούν. Ο Τζιανίνι έμεινε στο θαλαμί­ σκο. Το αρχέγονο σκοτάδι τους τύλιξε αμέσως. Υπήρ­ χε μόνο ένας παλλόμενος φανός στο σημείο της γεν­ νήτριας για να προσδιορίζει την ακριβή της θέση. Ο Σουηδός κατέβασε αποφασιστικά το διακόπτη και το σπήλαιο φωτίστηκε διάπλατα σε όλο το εμβα­ δόν του. Έμειναν για μερικά δευτερόλεπτα να κοι­ τάζουν σαστισμένοι. Τέσσερα στρέμματα που ποτέ δεν είχε φωτίσει οποιαδήποτε μορφή φωτός, τεχνητού ή φυσικού, ξαφνικά πήραν μορφή και υπόσταση, καθώς τα φω­ τόνια του ρεύματος χάιδευαν τα μόρια της ύλης τους. Δε φαινόταν άλλο τεχνητό αντικείμενο εκτός από το άγαλμα που είχαν ήδη βρει. Μόνο υγρά βραχώδη τοιχώματα και μόρια σκόνης που αιωρούνταν. —Θα το ψάξουμε σπιθαμή προς σπιθαμή, είπε ο Κάρλσον. Θίνα, ξεκίνα από εκεί. Εγώ θ' αρχίσω από την αντίθετη κατεύθυνση. Επικέντρωσε το φως του φακού του σε συγκεκρι­ μένα σημεία του βράχου, που του φάνηκε πως ίσως να έκρυβαν κάτι τεχνητά κατασκευασμένο, αλλά χω­ ρίς αποτέλεσμα. Θα είχε περάσει μισή ώρα περίπου και είχε ήδη 95

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

αλλάξει μια φιάλη οξυγόνου, όταν την έρευνα του διέκοψε η φωνή της γυναίκας. —Κένετ, εδώ. Κάτι βρήκα. Έτρεξε προς την πλευρά της. Όντως είχε βρει κάτι. Κολλημένη στο βράχο, στην άλλη πλευρά του σπηλαίου, υπήρχε μια σκαλισμένη μαρμάρινη πλάκα, διαστάσεων ενός επί ενάμισι μέ­ τρου περίπου. Είχε πάνω της σκαλισμένη, έξοχο δείγμα παρό­ μοιας τεχνοτροπίας με το άγαλμα, μια παράσταση που απεικόνιζε σε μικρογραφία τη γυναικεία οντό­ τητα του αγάλματος στο κέντρο, όρθια και αγέρωχη, και ολόγυρα της ένα πλήθος από αφύσικα ακίνητες ανδρικές φιγούρες, απόλυτα ανθρώπινες και αυτές. Όπως και το άγαλμα, έτσι και οι παραστάσεις της μαρμάρινης πλάκας δεν απεικόνιζαν ούτε πιθηκοειδείς ούτε ανθρωποειδείς μορφές αλλά καθαρά αν­ θρώπινες φιγούρες. — Είναι το άγαλμα που απεικονίζεται στο κέντρο, έτσι δεν είναι; Ο Σουηδός συμφώνησε. —Ναι, η γυναικεία μορφή είναι η ίδια με του αγάλματος. Φαίνεται από τα φιδίσια μαλλιά της και από το παγερό βλέμμα της. Ξέρεις όμως τι μου κάνει εντύπωση; Το γεγονός ότι παρ' όλο που τα μάρμαρα προέρχονται από τον πλανήτη δεν αναπα­ ριστούν μορφές ζωής του Κανόπους 3 αλλά της Γης. Κοίταξε τις φιγούρες. Είναι άνθρωποι. Γήινοι ή εν πάση περιπτώσει με τη γενετική μορφολογία των Γήινων. Γιατί οι ούρος ή κάποιοι προηγμένοι προ­ γονοί τους σκάλιζαν στο μάρμαρο ανθρώπους της Γης και όχι συγγενείς μορφολογικά προς αυτούς μορφές ζωής; Στιγμιαία σιωπή. Κανείς δεν ήξερε την απάντηση. 96

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

—Θίνα, πάρε δείγμα μαρμάρου για ανάλυση. Θέ­ λω να μου βρεις την προέλευση του και τη χρονολο­ γία κατασκευής του. Η κοπέλα υπάκουσε. Έβγαλε από τη φόρμα της ένα μικρό κόφτη και άρχισε να παίρνει μαρμαρόσκονη από την πλάκα. Σταμάτησε την κίνηση της απότομα. —Κένετ, κοίταξε αυτό. Υπάρχουν γράμματα στη βάση της πλάκας. Μια επιγραφή. Ο Κάρλσον παρατήρησε καλύτερα τη βάση της μαρμάρινης πλάκας. Ναι, είχε δίκιο. Έμοιαζαν με γράμματα ταξινομημένα σε σειρά και με αναλογικά διαστήματα αφημένα μεταξύ τους, ώστε να δίνουν την εντύπωση μιας φράσης ολοκληρωμένης. Γονάτισε και εστίασε το βιντεογράφο πάνω στην επιγραφή. Όταν του άναψε την ένδειξη ότι είχε κα­ ταγράψει την άγνωστη επιγραφή, σηκώθηκε ενθου­ σιασμένος. —Επιτέλους, έχουμε μια ένδειξη, είπε. Ξανακοίταξε τα γράμματα. Δεν ήταν σίγουρος αν επρόκειτο για γράμματα και σε ποια γλώσσα ήταν. Κατά κάποιο παράξενο τρόπο του φαινόταν οικεία αυτή η γραφή. Σαν να τα είχε ξαναδεί κάπου, κάπο­ τε. Για την ακρίβεια δεν ήταν γράμματα αλλά ιδεο­ γράμματα, κάποιες ακαθόριστες παραστάσεις γεω­ μετρικών σχημάτων έντεχνα συμπλεκομένων. Είδε τον υπολοχαγό Ντέιβιντ Κλαιν που τον πλη­ σίασε. —Βρήκατε κάτι; —Έτσι φαίνεται. —Πρέπει να με ενημερώσεις αμέσως για να στεί­ λω την αναφορά μου προς το σεβασμιότατο. 97

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

Του έδειξε την κοπέλα που γονατισμένη μάζευε δείγματα του μαρμάρου. —Μόλις τελειώσει η Θίνα και μπορέσω να έχω τα αποτελέσματα των αναλύσεων της. Ο υπολοχαγός κοίταξε τη γυναίκα. Έτσι όπως ήταν σκυμμένη, οι καμπύλες των γοφών της τσιτώ­ νονταν πάνω στο ύφασμα της φόρμας της. Βιάστηκε ν' αποστρέψει το βλέμμα του. Ο Κάρλσον έπιασε με την άκρη του ματιού του την αδιόρατη λάμψη στα μάτια του άλλου. Απομό­ νωσε την ενδοσυνεννόηση στο σκάφανδρο του ώστε να μην ακούγονται από τη Θίνα. —Πώς σου φαίνεται, υπολοχαγέ; — Μια καλή επιστήμων με γνώση της δουλειάς της. Ο Σουηδός γέλασε. —Όχι αυτό. Εννοώ σαν γυναίκα. Ο υπολοχαγός πισωπάτησε ένα βήμα και στύλωσε το ανάστημα του. Φάνηκε ενοχλημένος από την ερώ­ τηση. —Κάρλσον, είσαι επικίνδυνος Σατανιστής. Είμαι παντρεμένος. Και δεν μπορώ να παραβιάσω την εντολή του Γιαχβέ «ου μοιχεύσεις». Αλήθεια σ' το λέω, πως όσο πιο γρήγορα τελειώσεις την έρευνα σου τόσο καλύτερα θα είναι για όλους μας. Ο Κάρλσον γέλασε και πάλι. Στοιχημάτιζε με τον εαυτό του πως ο Κλαιν, όπως και κάθε καλός Μεσσιανιστής, δεν είχε ποτέ απατήσει τη γυναίκα του και δεν είχε ποτέ προγαμιαίες σχέσεις. Ο κώδικας ηθικής του Μεσσιανικού Συμβουλίου ήταν αυστη­ ρός και απαραβίαστος. Ένιωσε ένα χέρι να τον αγγίζει στον ώμο. Γύρισε και είδε τη Θίνα. Του έκανε νόημα ν' ανοίξει την ενδοσυνεννόηση. 98

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

—Είμαι έτοιμη, του είπε. —Πότε θα έχουμε τις απαντήσεις; Η κοπέλα δίστασε για λίγο. —Θα προσπαθήσω να τις έχω σε λίγες ώρες. Έριξε μια ματιά ολόγυρα. —Δε νομίζω πως υπάρχει κάτι άλλο στο σπήλαιο που παραλείψαμε να εξετάσουμε ή ν' αντιληφθούμε. —Ναι, μπορούμε να φύγουμε. Θα επιστρέψουμε αύριο αν χρειαστεί. Έκανε νόημα στον υπολοχαγό να τους ακολουθή­ σει προς τη σκάλα της εξόδου. Περνώντας μπροστά από το σκεπασμένο άγαλμα, κοντοστάθηκε. Τράβηξε το μουσαμά που το σκέπαζε και απέμει­ νε για μερικά δευτερόλεπτα εκστατικός να το χαζεύ­ ει. Όλα αυτά του θύμιζαν κάτι ακαθόριστα μακρινό και ξεχασμένο αλλά γνωστό και οικείο. Άγγιξε την επιφάνεια του αγάλματος και το ένιω­ σε με την αφή του. —Θα μάθω τα μυστικά σου, είπε ψιθυρίζοντας στη μαρμάρινη οντότητα από το παρελθόν. Θα τα μάθω όλα. Ύστερα έσβησε το φακό του και ακολούθησε τους άλλους στην έξοδο. Έξω ήταν μέρα.

99

Κανόπους 3. Καταυλισμός ορυχείων Μέταλ Τράιτον. 13-10-137 μ.Μ., 21.45 ώρα Γκρίνουιτς ΕΞΩ ήταν νύχτα. Παιδευόταν τουλάχιστον επί δέκα ώρες, σκυμμέ­ νος πάνω από τον κομπιούτερ του, στην ανάλυση των γραμμάτων της μαρμάρινης πινακίδας που είχε ανακαλύψει το πρωί. Είχε βάλει στο δίσκο το πρό­ γραμμα των προμεσσιανικών γλωσσών και έκανε συγκρίσεις. Τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά και τον είχαν αφήσει άφωνο, αλλά και πάλι δεν είχε προχωρήσει σε μετάφραση των γραμμάτων και απο­ κρυπτογράφηση του κρυφού μηνύματος τους. Η νύχτα είχε πέσει βαριά στην ατμόσφαιρα του Κανόπους 3, αλλά δεν το είχε αντιληφθεί. Είχε φτά­ σει πολλές φορές κοντά στη λύση, αλλά πάντα του ξέφευγε την τελευταία στιγμή. Γιατί... γιατί... Πού έκανε λάθος; Το χτύπημα στην πόρτα τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Κοίταξε γύρω του. Είδε από το παράθυρο πως ο ουρανός του πλανήτη είχε γεμίσει αστέρια. Αφου­ γκράστηκε το δωμάτιο. Μύριζε κλεισούρα, παρ' όλο που ο κλιματισμός και η συσκευή εφοδιασμού οξυγόνου λειτουργούσαν αδιαμαρτύρητα. 101

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

Το χτύπημα στην πόρτα ξανακούστηκε. Άκουσε τη φωνή της Θίνας να του ψιθυρίζει σχε­ δόν για να μην ξυπνήσει τους εργάτες που είχαν κοιμηθεί αποκαμωμένοι από την κούραση της ημέ­ ρας. —Κένετ... είσαι μέσα; Να μπω; Σηκώθηκε και της άνοιξε την πόρτα. —Πέρασε. Ξανακάθισε στην κονσόλα του κομπιούτερ. Στή­ ριξε το πρόσωπο του στον αγκώνα του και με το άλλο χέρι έσπρωξε προς τα πίσω τα μαλλιά του που έπεφταν στα μάτια του. Εκείνη πλησίασε την οθόνη του κομπιούτερ και στάθηκε από πάνω του. Το άρωμα του κορμιού της χτύπησε στα ρουθούνια του. —Τι βρήκες; —Τίποτα. Πλησιάζω την απάντηση και μου φεύ­ γει μέσ' από τα χέρια μου. Εσύ τι έκανες; —Ό,τι μου ζήτησες. Ο Σουηδός γύρισε και την κοίταξε. Το είχε ξεχά­ σει τελείως. —Δηλαδή; —Δηλαδή, ξέρω πότε έγινε το άγαλμα και η μαρ­ μάρινη πλάκα. Οπισθοχώρησε και κάθισε στο κρεβάτι του Κάρλσον. Είδε στα μάτια του άλλου την αγωνία για την απάντηση. —Πρώτα απ' όλα και η μαρμάρινη στήλη που βρήκαμε το πρωί έχει γίνει από μάρμαρα του Κανόπους 3. Εφήρμοσα πάνω τους τη μέθοδο των ραδιοϊ­ σοτόπων του άνθρακα 24 και υπολόγισα τη χρονο­ λογία τους. 102

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Έβγαλε από την τσέπη της τα κείμενα των αναλύ­ σεων και του τα έδωσε. Ο Κάρλσον τα πέταξε νευρικά πάνω στο τραπέζι χωρίς να τους ρίξει ούτε μια ματιά. —Λέγε λοιπόν. Ξέρεις πως δεν καταλαβαίνω τί­ ποτα από μαθηματικούς τύπους. —Καλά. Με προσέγγιση διακοσίων χρόνων μπροστά ή διακοσίων χρόνων πίσω χρονολογού­ νται και τα δύο από το 4.900 π.Μ. Σταμάτησε για να δει τι εντύπωση του έκαναν τα λόγια της. Απ' ό,τι φαίνεται όχι μεγάλη. Εξακολουθούσε να κρατά την -ψυχραιμία του. Φάνηκε να μαντεύει τις σκέψεις της. —Δε μ' εντυπωσιάζει το γεγονός, είπε. Ήμουν σίγουρος για την αρχαιότητα των μνημείων αυτών μετά την ανακάλυψη της ταυτότητας της γλώσσας στην οποία είναι γραμμένη η επιγραφή. Ξέρεις, μι­ κρή μου, τι γράμματα είναι αυτά που βρήκαμε; Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. —Κρατήσου. Γραμμική Γραφή Α. Η κοπέλα παρέμενε ανέκφραστη. Μα, βέβαια, τι βλάκας που ήταν. Δεν μπορούσε να ξέρει ούτε τι ήταν η Γραμμική Γραφή Α, αλλά ούτε και οποιαδήποτε άλλη γραφή πλην των καθο­ μιλουμένων αγγλικών, που το Μεσσιανικό Συμβού­ λιο είχε επιβάλει ως παγκόσμια γλώσσα. Και τούτο γιατί είχε απαγορευτεί κάθε συγκριτική μελέτη προμεσσιανικών γλωσσών με την καθομιλουμένη αγγλι­ κή. Ένιωσε απογοήτευση που δεν μπορούσε να συμ­ μεριστεί τον ενθουσιασμό του για την ανακάλυψη του. Προσπάθησε να της εξηγήσει όσο πιο απλά μπορούσε. 103

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

—Είναι μια γλώσσα που έγραφαν οι αρχαίοι λαοί της Μεσοποταμίας και της Λεκάνης της Ανατολικής Μεσογείου. Όμως δοκίμασα την προσαρμογή των συμβόλων της στα ακκαδικά, στα εβραϊκά, στα χετταιικά αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Δε βγαίνει νόημα. Κάτι μου ξεφεύγει. Έσκυψε το κεφάλι κουρασμένος. —Κένετ. —Ναι. Τον κοίταξε στα μάτια και συλλάβισε την επόμε­ νη φράση της. —Δοκίμασε στα ελληνικά. Η Γραμμική Γραφή Β ήταν ελληνική, άρα και η Α πρέπει να ήταν ελληνι­ κή. Δοκίμασε. Ήταν σαν να τον χτύπησε κεραυνός. Μια πλευρά του εγκεφάλου του εξερράγη από την έκπληξη. Ελληνικά; Και αυτή; Πώς ήταν δυνατό μια γυναίκα που δεν είχε ποτέ της ασχοληθεί με Αρχαιο­ λογία να ξέρει αυτή την απαγορευμένη γνώση; Ελ­ ληνικά. Η έκπληξη πλημμύριζε τα μάτια του, οι φθόγγοι συνωστίζονταν στη γλώσσα του ποιος θα βγει πρώτος, να γίνει έναρθρος λόγος ή έστω κραυ­ γή έκπληξης και χαράς. Ήθελε να τη ρωτήσει πώς το ήξερε, πώς γνώριζε αυτό που ύστερα από τόσες ά­ σκοπες ώρες έρευνας του είχε διαφύγει, αυτού, του επιστήμονα αρχαιολόγου, που μοναδική ενασχόλη­ ση του ήταν οι αρχαίοι πολιτισμοί. Όμως μια άλλη πλευρά του εγκεφάλου του τον πίεζε να γυρίσει στον κομπιούτερ, να πάρει τώρα πια τις απαντήσεις που ζητούσε μετά τη λύση που του είχε αποκαλύψει η Θίνα. Να κάνει το μοιραίο βήμα στη λύση του παζλ. Και αυτό το τμήμα του εγκεφάλου του ήταν το ισχυρότερο, ο απόλυτος κυρίαρχος της σκέψης του. 104

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Δεν έβγαλε άχνα. Μόνο γύρισε σαν τρελός στο πληκτρολόγιο. Έδωσε εντολή στον κομπιούτερ να προσαρμόσει τα ιδεογράμματα της επιγραφής στο ελληνικό αλφάβητο. Του έβγαλε ένδειξη ότι δούλευε πάνω στην εντο­ λή του. Στράφηκε ξανά προς την κοπέλα. Τα μάτια του έλαμπαν από ενθουσιασμό. — Γραμμική Γραφή Α, είπε. Αποτελεί συλλαβικό σύστημα, εξελιχθέν εκ της προγενεστέρας Ιερογλυ­ φικής Γραφής. Η κρατούσα αντίληψη στους προμεσσιανικούς αρχαιολόγους ήταν πως δεν επρόκειτο για ελληνική γραφή. Βέβαια, υπήρχε μια ισχυρή μειοψηφία που πίστευε το αντίθετο. Ανάμεσα τους ο πατέρας μου. Τώρα θυμάμαι πού έχω ξαναδεί τα ιδεογράμματα αυτά. Σ' ένα πήλινο αγγείο της πρω­ τομινωικής περιόδου, που είχε φέρει ο πατέρας μου στο υπόγειο του σπιτιού μας στη Σουηδία. Θυμάμαι πως επέμενε ότι η Γραμμική Γραφή Α ήταν καθαρά ελληνική. Πως χρησιμοποιούνταν στην ελληνική νή­ σο Κρήτη αλλά και εκτός αυτής προ του 2.700 π.Χ. και μετά το 1450 π.Χ. με την παλαιά χρονολόγηση και σύμφωνα με τα ευρήματα που είχαν βρεθεί. Πί­ στευε ότι η γραφή αυτή δεν είχε καμία εξάρτηση από άλλο σύστημα γραφής μαρτυρούμενο έξω από το χώρο της ελληνικής θάλασσας του Αιγαίου, αλλά αποτελούσε προϊόν αυτοδύναμης ανάπτυξης. Γρα­ φόταν κυρίως σε φθαρτά υλικά και περιστασιακά στον πηλό. Με μπέρδευε η κρατούσα άποψη και μ' εμπόδιζε ν' ακούσω τα λόγια του πατέ... Διέκοψε απότομα τη φράση του καθώς ο κομπιού­ τερ τού έδωσε ηχητικό σήμα ότι μετέφραζε τη ζητού­ μενη επιγραφή. Κοίταξε σαν τρελός την οθόνη. 105

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

Η μετάφραση αναβόσβηνε πάνω της με έντονα γράμματα: ΦΟΒΟΥ ΤΗΝ ΜΕΔΟΥΣΑΝ ΦΥΛΑΚΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΤΗΣ ΘΕΑΣ

Ο Σουηδός απέμεινε σαν χαμένος από την τρομε­ ρή ανακάλυψη. Δεν μπορούσε να συγχωρήσει τον εαυτό του. Έπρεπε να το έχει καταλάβει νωρίτερα. —Το άγαλμα είναι η Μέδουσα, είπε σχεδόν ψιθυ­ ριστά και απευθυνόμενος περισσότερο προς τον ε­ αυτό του και λιγότερο προς τη γυναίκα, η οποία μάντευε περισσότερο παρά άκουγε τα όσα έλεγε μέ­ σα στον πυρετό του. —Τι είπες, Κένετ; Ο Κάρλσον σηκώθηκε και πλησίασε στο παράθυ­ ρο. Έξω φαινόταν να πάλλεται σε έναν αιώνιο παλ­ μό το μυστηριώδες νεφέλωμα. Μπορούσε να βλέπει το περίγραμμα της σκιάς που έκανε το είδωλο του καθώς καθρεφτιζόταν πάνω στο τζάμι του παραθύ­ ρου του. Είχε τα χέρια στις τσέπες της φόρμας του σε μια στάση αμηχανίας. —Το άγαλμα είναι η Μέδουσα, επανέλαβε. Είδε τ' απορημένα μάτια της κοπέλας. Δεν κατα­ λάβαινε. Ξαναγύρισε το βλέμμα του στο σκοτάδι της νύ­ χτας. —Ελληνική μυθολογία, είπε. Η Μέδουσα. Μια από τις τρεις γοργόνες. Η μόνη θνητή. Αντί για μαλλιά είχε φίδια. Το βλέμμα της μαρμάρωνε όσους το αντίκριζαν. Αυτό εξηγεί τη σκαλισμένη παράστα­ ση στο μάρμαρο της πλάκας που βρήκαμε σήμερα. Στο κέντρο η Μέδουσα και ολόγυρα της απολιθωμέ­ νοι άντρες. Ήταν προφανές, αλλά ήμουν τυφλός. Θα 106

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

το είχα βρει νωρίτερα αν ήμουν ελάχιστα συγκε­ ντρωμένος στη δουλειά μου. Τελικά τη σκότωσε ο Περσέας με τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς και των Ναϊάδων. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι με το γοργόνιον, την κεφαλή της Μέδουσας, δηλαδή, η θεά Αθηνά απολίθωνε τους εχθρούς της. Γι' αυτό και οι Έλληνες γλύπτες έστηναν το άγαλμα της στην είσοδο των ιερών της θεάς Αθηνάς. Αλλά τι γυρεύει εδώ πάνω το άγαλμα αυτό; Κλότσησε νευρικά τον τοίχο του δωματίου του. Κάθε απάντηση που έβρισκε δημιουργούσε δυο ερωτήσεις. Δε θα κατέληγε ποτέ μ' αυτόν το ρυθμό στο τέλος της έρευνας και στην ανακάλυψη της αλή­ θειας. -Ηρέμησε, Κένετ. Προχωράς βήμα βήμα προς την αλήθεια. Γιατί βιάζεσαι υπερβολικά; Έσφιξε τις γροθιές στις παλάμες του. —Γιατί δεν ξέρω το επόμενο βήμα. —Μα μόλις πριν μου το είπες. Την κοίταξε ερευνητικά. Τι της είχε πει; —Τι εννοείς; - Α ν όντως είναι αλήθεια ότι οι γλύπτες έστηναν το άγαλμα της Μέδουσας μπροστά από ιερούς χώ­ ρους της θεάς Αθηνάς, τότε το σπήλαιο που βρήκαμε δεν είναι τίποτε άλλο από τον προθάλαμο ενός ίσως ιερού της θεάς που ανέφερες. Αυτό ήταν. Χτύπησε την αριστερή του γροθιά με θόρυβο στη δεξιά του παλάμη. Η κοπέλα ήταν πολύ έξυπνη. Του έδινε λύσεις όταν τις χρειαζόταν. —Μα... ναι, ναι. Έχεις δίκιο. Κοίταξε το ρολόι του. Πλησίαζε δέκα και μισή. —Ξέρεις να οδηγείς θαλαμίσκο; τη ρώτησε. 107

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

—Τρελάθηκες, Κένετ; Θέλεις να πάμε στο σπή­ λαιο στα μέσα της νύχτας; —Γιατί όχι; Ούτως ή άλλως και στο καταμεσήμερο να πάμε πάλι το απόλυτο σκοτάδι της σπηλιάς θα συναντήσουμε. Και προτιμάω να δουλεύω χωρίς την ασφυκτική παρουσία του υπολοχαγού Ντέιβιντ Κλαιν. Η Θίνα δίσταζε. —Δεν είμαι σίγουρη αν κάνουμε το σωστό. Ίσως θα έπρεπε να περιμένουμε να ξημερώσει. Ύστερα, δεν ξέρω να χειρίζομαι το θαλαμίσκο. —Δικαιολογίες, είπε ο Σουηδός. Ο μόνος λόγος που θα καταλάβαινα είναι ότι είσαι εξουθενωμένη από την κούραση της ημέρας. Κι εγώ είμαι. Αλλά ο πόθος της ανακάλυψης είναι ναρκωτικό που καίει τα σωθικά μου και κρατάει τις αισθήσεις μου σε εγρή­ γορση και το νευρικό μου σύστημα σε υπερένταση. Την είδε που αμφιταλαντευόταν ακόμη. — Εγώ είμαι εντάξει, είπε τελικά. Πάμε αφού το θέλεις. Θα πάρουμε ένα όχημα μεταφοράς προσωπι­ κού εδάφους. Είναι πιο γρήγορα από τα φορτηγά ή τους εκσκαφείς. Σηκώθηκαν και βγήκαν από το δωμάτιο όσο πιο αθόρυβα μπορούσαν. Φόρεσαν τις μάσκες, τις συσκευές οξυγόνου και τις στολές με τα σκάφανδρα και βγήκαν έξω στη νύχτα του Κανόπους 3. Η θερμοκρασία πρέπει να ήταν πολλούς βαθμούς κάτω από το μηδέν, αλλά με τις στολές που φορού­ σαν δεν καταλάβαιναν θερμοκρασιακή διαφορά. —Περίμενε με, του είπε η κοπέλα. Πάω να φέρω τα σύνεργα μου, που θα μας χρειαστούν. Χάθηκε στο σκοτάδι. Έτσι ο Κάρλσον έμεινε μόνος του, κάτω από τον 108

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

έναστρο ουρανό του Κανόπους για πρώτη φορά από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην επιφάνεια του πλανήτη. Θυμήθηκε ασυνείδητα ένα διήγημα που είχε δια­ βάσει παιδί και που τον είχε εντυπωσιάσει τρομερά. Ήταν το Nightfall του Ισαάκ Ασίμοφ. Περιέγραφε μια κοινωνία ενός πλανήτη που είχε πολλούς ή­ λιους, με αποτέλεσμα να μην έχει ποτέ σκοτάδι και οι κάτοικοι του να μη γνωρίζουν τι είναι το σκοτάδι. Είχε παρατηρηθεί δε από τους αρχαιολόγους του πλανήτη ότι κάθε μερικές χιλιάδες χρόνια, σε τακτά δηλαδή χρονικά διαστήματα, ο πολιτισμός τους κα­ ταστρεφόταν από φωτιά ανεξήγητα και ξαφνικά. Μόνο κάποιες απόκρυφες θρησκείες υποστήριζαν ότι υπαίτιοι της καταστροφής ήταν τα Άστρα, πλά­ σματα που εμφανιζόταν στον ουρανό και έπαιρναν τις ψυχές των ανθρώπων και τους οδηγούσαν στην τρέλα. Και, πράγματι, όταν έφτασε η κρίσιμη στιγ­ μή, σε κάποια περίοδο που μόνο ένας ήλιος βρισκό­ ταν στον ουρανό του πλανήτη, συνέβη έκλειψη του ήλιου αυτού, με αποτέλεσμα για πρώτη φορά στη ζωή τους οι κάτοικοι του πλανήτη να έρθουν αντι­ μέτωποι με τη νύχτα και το σκοτάδι. Και το χειρό­ τερο ήταν ο φόβος τους για τ' αστέρια που πρώτη φορά έβλεπαν. Μέσα στην τρέλα τους λοιπόν να έχουν φως, να παλέψουν τη νύχτα, άρχισαν να καί­ νε ό,τι έβλεπαν μπροστά τους, με αποτέλεσμα να καταστρέψουν για άλλη μια φορά τον πολιτισμό τους. Όταν δε η έκλειψη του ηλίου τελείωσε και το φως ξαναήρθε, είχαν μείνει μόνο θρύλοι για τ' Ά­ στρα, που έπαιρναν τις ψυχές τους. Πώς μπορούσαν τ' αστέρια να πάρουν μια ψυχή; αναρωτήθηκε. Και όμως ίσως να μπορούσαν. Άκουσε βήματα στο σκοτάδι. 109

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

—Θίνα; —Θα σε απογοητεύσω, αδελφέ Κάρλσον. Δεν εί­ μαι αυτή που περιμένεις. Ήταν ο υπολοχαγός Κλαιν. — Μα πώς;... Έκοψε τη φράση του στη μέση, κα­ θώς έκρινε ότι έπρεπε να διατυπώσει αλλιώς την ερώτηση. —Δεν κοιμάσαι ποτέ, υπολοχαγέ; Ο άλλος είχε φτάσει πλέον δίπλα του. — Είμαι το μάτι του Μεσσία στον καταυλισμό αυτό, αδελφέ μου. Και το μάτι του Μεσσία είναι άγρυπνο. Έδειχνε να τον παρατηρεί καλύτερα. — Για πού το βάλατε οι δυο σας στη μέση της νύχτας; Ο Κάρλσον προσπάθησε να δικαιολογηθεί. — Για το σπήλαιο, πού αλλού; Πιστεύουμε ότι κρύβει και άλλα μυστικά. Απλώς δε θέλαμε να σε ταλαιπωρήσουμε μετά την κούραση της ημέρας που τελείωσε. Ο Κλαιν γέλασε. —Δεν μπορείς να μου κρυφτείς εύκολα, Κάρλσον. Πρώτη και τελευταία φορά που δοκιμάζεις κάτι τέ­ τοιο. Μην ξανακάνεις οτιδήποτε χωρίς να το ξέρω εκ των προτέρων. Τους διέκοψε νέος ήχος βημάτων από μπότες αντιβαρύτητας, καθώς η Θίνα εμφανίστηκε φορτωμέ­ νη σαν αστακός με όργανα μετρήσεων και φιάλες οξυγόνου. —Χαίρομαι που λύσαμε το πρόβλημα μεταφοράς μας στο σπήλαιο, είπε απευθυνόμενη προς τον υπο­ λοχαγό. Δεν ήμουν καθόλου σίγουρη ότι θα έβρισκα το δρόμο με το όχημα εδάφους μέσα στη νύχτα. Δεν είχα ξανακάνει τη διαδρομή νύχτα και δεν πολυε110

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

μπιστεύομαι τις ενδείξεις των οργάνων ραντάρ, ε­ πειδή ακριβώς γνωρίζω την πλημμελή συντήρηση που τους γίνεται από το προσωπικό του καταυλι­ σμού. Οι δυο άντρες δε μίλησαν. —Λοιπόν, τι περιμένουμε; ξανάπε η γυναίκα. Εί­ μαστε έτοιμοι να σας ακολουθήσουμε στο θαλαμί­ σκο, υπολοχαγέ. Προχώρησαν στο θαλαμίσκο. Σε λιγότερο από τρία λεπτά είχαν σηκωθεί στον ουρανό του Κανόπους 3. Το έδαφος ήταν πολύ σκο­ τεινό. Δεν μπορούσαν να διακρίνουν τίποτα. Εμπι­ στευόταν αποκλειστικά τις μετρήσεις των οργάνων πλοήγησης του σκάφους. Το μόνο φως που έφτανε στην όραση τους, εκτός από τον τεχνητό πρασινωπό φωτισμό της κονσόλας ελέγχου, ήταν ο παλλόμενος ιριδισμός του νεφελώ­ ματος του πλανήτη, που το είχαν στον μπροστινό ορίζοντα τους τώρα. Ύστερα από τρία ακόμη λεπτά, αιωρούνταν πάνω από το σημείο προσγείωσης. Ο υπολοχαγός προ­ σγείωσε το θαλαμίσκο με επιδέξιες κινήσεις. Κατέβηκαν και άναψαν τους φακούς τους. —Κατέβα πρώτος στη σπηλιά, του έγνεψε ο υπο­ λοχαγός Κλαιν. Ο Σουηδός τον υπάκουσε. Δεν μπορούσε να κατα­ λάβει γιατί φοβόταν ν' αφήσει ακάλυπτα τα νώτα του ο Κλαιν. Μέσα στη σπηλιά το σκοτάδι ήταν τόσο πυκνό, που θαρρείς ότι θα μπορούσες να το κόψεις με μα­ χαίρι. Δε διέκοπτε την αδιάλειπτη συνέχεια της ύ­ παρξης του ούτε το αμυδρό φως του πιο μικρού αστεριού στο στερέωμα. 111

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

Άνοιξε τη γεννήτρια ρεύματος και ο χώρος φωτα­ γωγήθηκε αμέσως. Όλα ήταν όπως τα είχαν αφήσει. Η Θίνα απέθεσε τα εξαρτήματα που μετέφερε μα­ λακά στο έδαφος του σπηλαίου. —Τι κάνουμε τώρα; ρώτησε. Ο Κάρλσον έριξε μια ματιά στα τοιχώματα των βράχων για να δει αν υπήρχε κάποια εμφανής δια­ φορά. Δεν μπορούσε να διακρίνει κάτι τέτοιο. —Έχεις μαζί σου κάποιο όργανο μέτρησης του πάχους των τοιχωμάτων του σπηλαίου; Η κοπέλα το επιβεβαίωσε. —Ναι, το μετρητή διαπερατότητας. Είναι κάτι σαν αντίστροφο σόναρ. Στέλνει ένα ηλεκτρομαγνη­ τικό σήμα στο βράχο που εμείς θέλουμε και όταν σταματήσει να είναι συμπαγές το αντικείμενο που διαπερνά μάς δίνει τη σχετική ένδειξη. —Πολύ ωραία. Έλα μαζί μου. Προχώρησαν προς μια ογκώδη βραχώδη επιφά­ νεια στα δεξιά τους, που έμοιαζε λιωμένη από εξωφυσικούς παράγοντες. — Για δοκίμασε εδώ. Η Θίνα έβγαλε το μετρητή διαπερατότητας και τον έθεσε σε λειτουργία. —Λοιπόν; Η κοπέλα δεν του απάντησε αμέσως, καθώς ήταν απορροφημένη στα στοιχεία που έβλεπε. —Τίποτα, του είπε τελικά. Έχει φτάσει στο ένα χιλιόμετρο και συναντά τον ίδιο βράχο. Θέλεις να συνεχίσω; —Όχι, δεν έχει νόημα. Κοίταξε ολόγυρα του απογοητευμένος. — Μπορεί να μας πάρει μια εβδομάδα συνεχούς έρευνας όλη αυτή η τεράστια έκταση, είπε. Έχεις καμιά ιδέα; 112

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

—Χμ... Τι θα 'λεγες να δοκιμάσω εκεί; —Πού; Του έδειξε ένα βράχο στο βάθος, που κύρτωνε απότομα με κλίση προς το έδαφος της σπηλιάς. —Εκεί, σ' εκείνον το βράχο. —Εντάξει, προχώρα. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι το ιδιαίτερο έβρι­ σκε στο βράχο αυτό. Του φαινόταν ίδιος με τους άλλους. Την ακολούθησε όμως πρόθυμα. Όταν βρέθηκαν σε απόσταση μισού μέτρου από την επιφάνεια της πέτρας, άνοιξε το μετρητή. Τα μάτια της έλαμψαν ξαφνικά. —Αυτό είναι, φώναξε. Ο Κάρλσον προσπάθησε να δει πάνω από τον ώμο της. —Τι, τι είναι; Τι βλέπεις; Τον κοίταξε χαρούμενη. —Μόνο δέκα εκατοστά βράχος και μετά κοίλωμα δεκαπέντε τετραγωνικών μέτρων. Είναι μια σπηλιά πίσω από το βράχο αυτό, Κένετ. —Μα πώς... πώς το ήξερες; Ανασήκωσε τους ώμους της. —Δεν ξέρω... Γυναικεία διαίσθηση μάλλον. Ο υπολοχαγός στεκόταν πάντα πίσω τους. —Θα χρειαστείτε εκρηκτικά για να σπάσετε το βράχο, είπε. —Όχι, βιάστηκε ν' απαντήσει ο Σουηδός. Όχι εκρηκτικά. Θα μπορούσε να αποβεί πολύ επικίνδυ­ νο εγχείρημα. Υπάρχει κίνδυνος, αν ο βράχος είναι συμπαγής, ν' ανατιναχτεί ολόκληρο το σπήλαιο και να μας καταπλακώσει. —Και τι προτείνεις; Ο Κάρλσον κοίταξε το αυτόματο ακτινοβόλο ό113

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

πλο, που μετέφερε πάντα ο Κλάιν στην ειδική θήκη η οποία κρεμόταν από τη ζώνη του. —Πόσο ισχυρό είναι αυτό; Ο υπολοχαγός το έβγαλε και το ζύγισε στην πα­ λάμη του. Χαμογέλασε. — Τόμαχοκ 4Ε, είπε. Σκοτώνει ελέφαντα με μια δέσμη μισού δευτερολέπτου σε απόσταση εξακο­ σίων μέτρων. Η τελευταία λέξη της βιομηχανίας όπλων των ένδοξων αυτοκρατορικών στρατευμά­ των. Το ταχύτερο και ακριβέστερο φορητό αυτόμα­ το όπλο. Του Σουηδού δεν ίδρωνε το αυτί του και πολύ με την ανάλυση των προτερημάτων του Τόμαχοκ 4Ε. — Μπορεί να κόψει ένα βράχο τριτονίτη πάχους δέκα εκατοστών; —Φυσικά. Είναι παιχνιδάκι γι' αυτό το όπλο. —Ωραία. Του έδειξε το σημείο που ήθελε να κόψει με την ακτινοβολία του. —Δεν μπορώ να καταλάβω σε τι θα σου χρησιμεύ­ σει, διαμαρτυρήθηκε ο υπολοχαγός. —Είναι πολύ απλό· θ' ανοίξεις κυκλικά ένα ά­ νοιγμα στο βράχο απ' όπου θα μπορούμε να περά­ σουμε έστω και έρποντας μέσα στο δεύτερο σπήλαιο. Θα το χρησιμοποιήσεις σαν το κλειδί που άνοιγε τις προμεσσιανικές κονσέρβες. Έχεις δει ποτέ σου προμεσσιανικές κονσέρβες, υπολοχαγέ; —Όχι. Τίποτα την εποχή προ της έλευσης του Πανάγαθου και Παντοδύναμου Μεσσία δεν ήταν άξιο παρατήρησης εκ μέρους οποιουδήποτε καλού Μεσσιανιστή, αδελφέ Κάρλσον. Και εγώ είμαι κα­ λός Μεσσιανιστής και είμαι ευτυχισμένος γι' αυτό, αδελφέ Κάρλσον. 114

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

—Καλά, καλά, το συζητάμε αργότερα. Κάνε τώρα αυτό που σου ζήτησα. Έστρεψε το όπλο του προς το βράχο. —Απομακρυνθείτε, είπε. Όταν σιγουρεύτηκε πως είχαν οπισθοχωρήσει σε απόσταση ασφαλείας, πάτησε τη σκανδάλη. Η εκτυφλωτική ακτίνα του ακτινοβόλου όπλου άρχισε να κόβει το βράχο σαν να είχε να κάνει με σπιτικό κέικ. Η τριβή της ακτίνας λέιζερ πάνω στην πέτρα δημιουργούσε καπνούς και πότε πότε σπινθή­ ρες, που συνόδευαν τα χοντρά κομμάτια βράχου τα οποία αποκόπτονταν στο έδαφος ή τινάζονταν μα­ κριά, μη μπορώντας ν' αντισταθούν σ' αυτή την πρωτόγνωρη παρά φύση δύναμη που έσκιζε τα αρ­ χέγονα σωθικά τους. Όταν ο υπολοχαγός Κλαιν τελείωσε, ένα σύννεφο κονιορτού και καπνού πλανιόταν στην υγρή ατμό­ σφαιρα του σπηλαίου. Περίμεναν να κατακαθίσει για να δουν τ' αποτε­ λέσματα. Και πράγματι το Τόμαχοκ 4Ε είχε κάνει πολύ καλή δουλειά. Υπήρχε τώρα στη θέση του πανάρ­ χαιου βράχου μια τρύπα διαμέτρου μισού μέτρου. —Θαυμάσια, είπε ο Κάρλσον. Μπαίνω πρώτος. Έσκυψε όσο μπορούσε για να χωρέσει και σύρθη­ κε μέσα στο δεύτερο σπήλαιο. Τον ακολούθησε η κοπέλα. Ο Σουηδός άναψε πρώτος το φακό του. Και έμει­ νε άναυδος στη θέση του. Το νέο σπήλαιο ήταν σαφέστατα πολύ μικρότερο από το προηγούμενο. Μόλις δεκαπέντε τετραγωνικά μέτρα. Όμως ήταν γεμάτο αρχαιολογικούς θησαυ­ ρούς. Υπήρχε ένας μαρμάρινος βωμός στο κέντρο και στα πλάγια μαρμάρινα περιστύλια απίστευτης 115

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

κομψότητας. Το σπουδαιότερο όμως και το εκπλη­ κτικότερο ήταν το άγαλμα που δέσποζε στο χώρο. Μια νέα γυναίκα, θεϊκά όμορφη, στεκόταν αγέρω­ χη πίσω από το βωμό, ποιος ξέρει πόσες χιλιάδες χρόνια τώρα, περιμένοντας υπομονετικά, χωρίς η φθορά του χρόνου να την έχει αγγίξει στο παραμι­ κρό, κάποιους θνητούς να ξαναδούν το θείο κάλλος της. Φορούσε ένα μαρμάρινο πολύπτυχο μανδύα και έφερε στο στήθος της έναν ενισχυμένο χρυσό θώρα­ κα και μια χρυσή περικεφαλαία στην κεφαλή της. Στο δεξί της χέρι κρατούσε ένα χρυσό δόρυ και στο αριστερό μια ολόχρυση ασπίδα με σκαλισμένο πάνω της ένα κλαδί ελιάς. Πρώτη βρήκε τη φωνή της η Θίνα. Είναι χρυσός; Ο Σουηδός δεν τόλμησε να τον αγγίξει με τα χέ­ ρια του. Κατά κάποιο τρόπο το έβλεπε σαν ιεροσυ­ λία εκείνη τη μοναδική στιγμή που ζούσαν. —Αναμφίβολα. Θα μπορούσα να τον ξεχωρίσω και στην άκρη του Γαλαξία. Ο υπολοχαγός, που τους είχε ακολουθήσει και στην είσοδο τους στη μικρότερη σπηλιά, έδειξε το άγαλμα. —Ποια είναι; ρώτησε. —Η θεά Αθηνά, αποκρίθηκε ο Κάρλσον. Η θεά της σοφίας των αρχαίων Ελλήνων με πολεμική εξάρ­ τηση. Φέρει ένα από τα σύμβολα της στην ασπίδα, το κλαδί της ελιάς, και όλα τα χαρακτηριστικά της γνωρίσματα: την περικεφαλαία, το θώρακα, το δό­ ρυ. Παράξενο όμως. —Ποιο; —Έχω την ίδια ακαθόριστη αίσθηση, με την πρώ­ τη φορά που είδα τα γλυπτά της μεγάλης σπηλιάς, πως κάτι μου θυμίζει η μορφή της. Κάτι οικείο και 116

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

αγαπημένο έχει πάνω της, κάτι πολύ κοντινό μου, τι όμως; Η κοπέλα περιτριγύρισε το άγαλμα της θεάς και το βωμό. —Τι είναι αυτός ο χώρος, Κένετ; —Πιθανότατα το ιερό της θεάς. Γι' αυτό και στην πρώτη σπηλιά της εισόδου στεκόταν φύλακας αιώ­ νιος, τρομερός και ακοίμητος η Μέδουσα. Κοιτάξτε την όμως. Δεν είναι εκθαμβωτικά όμορφη; —Μόνο ένας πλανημένος Σατανιστής σαν εσένα, Κάρλσον, θα μπορούσε να βρίσκει όμορφη μια ειδω­ λολατρική φιγούρα, του είπε επιτιμητικά ο υπολο­ χαγός. Είναι ένα κέντρο λατρείας των δαιμόνων εδώ μέσα, Κάρλσον. Τίποτα περισσότερο. Έπιασε το μενταγιόν με το σταυρό που ξεπηδούσε μέσα από το άστρο του Δαβίδ, το οποίο κρεμόταν στο στήθος του μέσα από τη στολή του, και προσευ­ χήθηκε σιωπηλά. Η Θίνα πλησίασε το βωμό. Κάτι υπήρχε πάνω του. Το έπιασε στο χέρι της. —Αυτό τι είναι; Ήταν κάτι ξεραμένο, που στην πρώτη επαφή με το ανθρώπινο χέρι διαλύθηκε τελείως. Έκλεισε την παλάμη της για να μη σκορπίσει εντε­ λώς η σκόνη στην οποία είχε αποσυντεθεί. —Θα το κοιτάξω στο εργαστήριο, μόλις επιστρέ­ ψουμε στον καταυλισμό, είπε. Ο υπολοχαγός, που μόλις είχε τελειώσει την προ­ σευχή του, έπιασε το Σουηδό από το μπράτσο. —Δε μένω ούτε στιγμή περισσότερο εδώ μέσα, είπε δυνατά. Ο Κάρλσον τον καθησύχασε. —Εντάξει, εντάξει, φεύγουμε. Γύρισε στη γυναίκα. 117

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

—Θα επιστρέψουμε αύριο, της είπε. Για λεπτομε­ ρέστερη έρευνα. Τους έδειξε το δρόμο για την έξοδο. Είδε τον Κλαιν να βγαίνει πρώτος και τη Θίνα να τον ακολουθεί έρποντας μέσα από το πέρασμα. Κα­ θώς γονάτισε για να περάσει και αυτός στο διπλανό σπήλαιο, ο φακός του έριξε απρόσεχτα μια δέσμη φωτός πάνω στο άγαλμα και αυτή συνάντησε τη μεταλλική επιφάνεια του χρυσοφόρητου θώρακα και δημιούργησε μια μοναδική εκτυφλωτική αντανά­ κλαση, καθώς αντικαθρεφτίστηκε ταυτόχρονα σ' όλα τα χρυσά μέρη της θεάς και στη γυαλιστερή επιφά­ νεια των βράχων που περιέβαλλαν τον ιερό χώρο, δημιουργώντας για μερικά δευτερόλεπτα μια έκρηξη φωτός και μαγευτικής λάμψης που καταύγασε σ' όλο το σπήλαιο σαν έκρηξη χιλιάδων διαττόντων αστέ­ ρων. Έκλεισε το φακό και τα μάτια του και κράτησε βαθιά μέσα στην ψυχή του, σαν προσωπικό μυστικό μήνυμα που απευθύνθηκε για μια στιγμή μόνο σ' αυτόν από δισεκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις, το πρώτο σκίρτημα κρυφού χαιρετισμού των ξεχα­ σμένων θεών. Ύστερα αφέθηκε να γλιστρήσει ξανά πίσω στο σκοτάδι.

118

Κανόπους 3. Καταυλισμός ορυχείων Μέταλ Τράιτον. 14-10-137 μ.Μ., 11.28 ώρα Γκρίνουιτς ΚΟΙΜΟΤΑΝ ακόμη.

Κοιμόταν έναν ύπνο γεμάτο περίεργα όνειρα και ψιθυριστές φωνές που κάτι του έλεγαν, αλλά που δεν μπορούσε να κατανοήσει. Και θα κοιμόταν για πολλή ώρα ακόμη, αν δεν τον ξυ­ πνούσε το χτύπημα στην πόρτα. Η Θίνα εξεπλάγη. —Κοιμάσαι ακόμη; Έτριψε τα μάτια του με τα χέρια του. —Ναι, ήμουν κατάκοπος χθες το βράδυ. Μου έκανε καλό ο ύπνος. Της πρότεινε να καθίσει. —Περίμενε με. Πάω να ρίξω λίγο νερό στο πρό­ σωπο μου. Η κοπέλα έμεινε μόνη. Άπλωσε τα χαρτιά των αναλύσεων που μόλις είχε τελειώσει στο τραπέζι και τον περίμενε. Σε δυο λεπτά είχε επιστρέψει ξεκούραστος και με μια περίεργη αισιοδοξία. —Λοιπόν, τι βρήκες; —Το δούλεψα όλο το βράδυ, είπε η κοπέλα. Κοι­ μήθηκα μόνο λίγες ώρες το πρωί και μόνο όταν ο γέρικος ήλιος του Κανόπους πρόβαλε στον ουρα119

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

νό. Ξέρεις τι είναι η ξεραμένη ουσία που βρήκαμε στο βωμό χθες το βράδυ; Δάφνη. —TL; Δάφνη; —Ναι. Ένα ξεραμένο φύλλο δάφνης. Ο Κάρλσον έβαλε τα χέρια στις τσέπες της φόρ­ μας του και κοίταξε από το παράθυρο τα βράχια του πλανήτη που σκέπαζαν όλο τον ορίζοντα, μέχρι εκεί που μπορούσε να δει το μάτι. —Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Ξερόβηξε για να καθαρίσει τη φωνή του. —Ότι ο Κανόπους 3 είχε κάποτε επαφή με τη Γη. Σ' ολόκληρη την επιφάνεια του πλανήτη δεν υπάρ­ χει τίποτε άλλο από μερικά ποώδη φυτά, που απο­ τελούν και τη μοναδική τροφή των ούρος. Αλλά σί­ γουρα όχι κάποιο δέντρο και πόσο μάλλον δάφνη, που χρειάζεται άπλετο οξυγόνο για ν' αναπτυχθεί. Και απ' ό,τι ξέρω δεν έχει βρεθεί άλλη ανεπτυγμένη χλωρίδα ούτε σε έρευνες στο υπέδαφος του πλανή­ τη, που να υποδήλωνε ότι κάποτε υπήρχε περισσό­ τερη βλάστηση και οξυγόνο στην ατμόσφαιρα. Άρα, έχουν φέρει τη δάφνη και ενδεχομένως και τα μνη­ μεία που είδαμε από το δικό μας πλανήτη. Χαμογέλασε ευχαριστημένος. —Επιτέλους, είπε. Έχω απαντήσεις στα χέρια μου. Γύρισε στην κοπέλα. —Θίνα, σ' ευχαριστώ για τη συνεργασία σου. Η βοήθεια σου ήταν πολύτιμη και ανεκτίμητη. Χωρίς εσένα ίσως να μην είχα φτάσει στο τέλος της έρευ­ νας. Του έδωσε το χέρι της και το έσφιξε σε χειραψία. —Κένετ Κάρλσον, η ευχαρίστηση ήταν δική μου. Όμως να προσέχεις πολύ. Τα πράγματα δεν είναι ποτέ αυτό που δείχνουν. Οι Έλληνες χρησιμοποιού120

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

σαν το στερητικό γράμμα «α» μπροστά απο τις λέ­ ξεις για να υποδηλώσουν κάτι που δεν ήταν αυτό που φαίνεται να ήταν. Και να θυμάσαι στις δύσκο­ λες ημέρες που θα έρθουν μια δική μου γυναικεία συμβουλή: μην εμπιστεύεσαι ποτέ τις κατασκευές των ανθρώπων, μόνο τη γλώσσα της καρδίας σου. Έπιασε το πρόσωπο του με τα δυο της χέρια και τον φίλησε απαλά στο στόμα. —Εις το επανιδείν, του είπε. Και μετά έφυγε. Του είχε μεταδώσει κάτι από το άρωμα του κορ­ μιού της σ' αυτό το φευγαλέο άγγιγμα της. Επέστρεψε στην κονσόλα του κομπιούτερ και ζή­ τησε σύνδεση με το καταδρομικό Βασιλεύς Σολομών, και προσωπικά με τον Ιλάι Κουριόν. Περίμενε λίγο μέχρι να τον συνδέσουν. Το χαμογελαστό πρόσωπο του μέγιστου ραβίνου φάνηκε στην οθόνη. - Κ α λ η μ έ ρ α , αδελφέ μου. Έχω πληροφορίες οτι η έρευνα σου προχωρεί με γοργούς ρυθμούς. Ή κάνω - Ό χ ι , σεβασμιότατε, δεν κάνετε λάθος. Το μάτι σας και το αυτί σας πάνω στον Κανόπους 3, ο υπο­ λοχαγός Κλαιν, σας ενημερώνει σωστά. Έχω συ­ γκλονιστικά πράγματα να σας πω. Περίμενε για μια στιγμή για να σκεφτεί τη σειρά με την οποία θα του εξέθετε τα γεγονότα και τις αποκαλύψεις του. —Λοιπόν, ακούω, είπε ο άλλος. - Ε κ τ ό ς από το άγαλμα που είχε βρεθεί αρχικά, βρήκαμε σε διπλανό σπήλαιο και κάποια άλλα εντυ­ πωσιακότερα ευρήματα από μάρμαρο και χρυσό, καθώς και ένα δεύτερο εκπληκτικής τεχνοτροπίας άγαλμα. Βρέθηκε επίσης και μια επιγραφή γραμμε121

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

νη στη Γραμμική Γραφή Α, μια πανάρχαια ελληνική γραφή. —Ελληνική; —Ναι, ελληνική. Και τ' αγάλματα απεικονίζουν ελληνικές θεότητες του πρωτομινωικού και πρώιμου μυκηναϊκού ελληνικού πολιτισμού. Βρέθηκε επίσης και αποξηραμένο φύλλο δάφνης, που χρησιμοποιού­ σαν οι Έλληνες ιερείς για τις τελετές τους. Το πρόσωπο που φαινόταν στην οθόνη είχε σοβα­ ρέψει ξαφνικά. —Έλληνες, ψιθύρισε μάλλον απευθυνόμενος στον εαυτό του και σαν κάποια απάντηση σε μια εσωτε­ ρική του ερώτηση. Σε δευτερόλεπτα το πρόσωπο του είχε αποκτήσει ξανά την αυτοκυριαρχία του. —Και τι συμπέρασμα έβγαλες; —Δεν είναι προσωπική μου άποψη. Είναι η επι­ στημονική απάντηση που ψάχνατε, σεβασμιότατε. Εκεί που οδηγούν τα στοιχεία τα οποία βρέθηκαν και η ανάλυση τους. Ο Κανόπους 3, κάποτε, δεν ξέρω πότε ακριβώς, είχε αναπτύξει φοβερό πολιτι­ σμό. Οι πρόγονοι των σημερινών ούρος ήταν κυ­ ρίαρχοι του Διαστήματος. Είχαν επισκεφθεί τη Γη κατά το παρελθόν και είχαν συμβάλει με τις γνώσεις τους στη δημιουργία ενός τουλάχιστον γήινου πολι­ τισμού, του ελληνικού, αλλά ενδεχομένως και άλ­ λων. Για κάποιον λόγο που δε γνωρίζω ο πολιτι­ σμός τους εκφυλίστηκε ξαφνικά ή σταδιακά, και πάλι δε γνωρίζω, ίσως εξαιτίας κάποιας κοσμικής καταστροφής. Ισως εκεί να έχουν τις βάσεις τους και οι παράνομες σήμερα δαρβινικές και νεοδαρβινικές θεωρίες για την εξέλιξη των ειδών και την καταγωγή του ανθρώπου από τον πίθηκο. 122

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

-Διαβλέπεις κάποιον κίνδυνο για την Αυτοκρα­ τορία της Γης από τα σημερινά υπολείμματα τους; Ο Σουηδός ανασήκωσε τους ώμους του. - Δ ε ν ξέρω ακόμη. Θέλω να έχω τη δυνατότητα να τους μελετήσω καλύτερα. - Ε ν τ ά ξ ε ι , κάνε ό,τι νομίζεις. Όμως βιάσου. Θέλω την απάντηση όσο το δυνατόν συντομότερα. Πρέπει να στείλω μήνυμα στο Μεσσιανικό Συμβούλιο για να πάρει τις αποφάσεις του. Το πρόσωπο χάθηκε και απέμεινε το λογότυπο του καταδρομικού στην οθόνη του κομπιούτερ. Σηκώθηκε και βγήκε από το δωμάτιο. Στη μεγάλη αίθουσα ήταν λιγοστοί άνθρωποι. Οι περισσότεροι εργάτες δούλευαν στα ορυχεία. Είδε τον Κλαιν να συνομιλεί σε μια γωνία με τον επικεφαλής του καταυλισμού. Τον φώναξε. —Υπολοχαγέ. Ο άλλος ήρθε κοντά του και υποκλίθηκε. —Τι μπορώ να κάνω για σένα, αδελφέ Κάρλσον; - Θ έ λ ω να μου εξηγήσεις τη λειτουργία του θα­ λαμίσκου και τον τρόπο να τον οδηγώ. -Σκοπεύεις να κάνεις ταξίδι αναψυχής; τον ρώ­ τησε ειρωνικά. —Δεν έχω υποχρέωση να σου απολογηθώ για τις σκέψεις και τις πράξεις μου. Δεν είσαι εδώ μόνο για να με κατασκοπεύεις, αλλά κυρίως για να με βοηθάς στη λύση του μυστηρίου, για το οποίο τόσο κόπτο­ νται τα αφεντικά σου και ο θαυμαστός σου Μεσσίας. - Χ ά ν ε ι ς τα λόγια σου, Κάρλσον. Αυτό που ζητάς δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Αν διδαχτείς να πιλο­ τάρεις διαστημόπλοιο, έστω και ενδοπλανητικο της κλάσης ενός θαλαμίσκου, θ' αρχίσει να σε κυριεύει ο πυρετός της απόδρασης. Και είσαι πολύ επικινδυ123

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

νος για να σου επιτρέψω έστω και την πολυτέλεια της σκέψης της απόδρασης. Υποτιμάς τη δύναμη του Μεγαλοδύναμου Γιαχβέ. Ο Σουηδός τον έπιασε από το γιακά της φόρμας του και έσφιξε την ελεύθερη γροθιά του μπροστά στο πρόσωπο του άλλου απειλητικά. —Άκου, μάγκα μου, τ' αφεντικό σου είπε επί λέξει λίγα λεπτά πριν «να κάνω ό,τι νομίζω». Είσαι δια­ τεθειμένος να τον παρακούσεις; Είδε στο βλέμμα του Κλαιν την αμφιβολία να περνά για μια στιγμή από τα μάτια του. —Αν δε με πιστεύεις, επικοινώνησε μαζί του, αλ­ λά τώρα, γιατί βιάζομαι. — Εντάξει. Έλα στο άνοιγμα της πόρτας. Θέλω να έχω διαρκή οπτική επαφή μαζί σου. Πέρασε στο δωμάτιο του Κάρλσον και ζήτησε σύνδεση με το Βασιλεύς Σολομών. Από τη θέση που ήταν ο Σουηδός δεν είχε τη δυνατότητα ν' ακού­ σει καθαρά τη συνομιλία τους. Κατάλαβε μόνο τη συγκατάνευση στο πρόσωπο του υπολοχαγού κα­ θώς έκλεινε η επικοινωνία με το καταδρομικό. Τον είδε που επέστρεφε με βλοσυρό ύφος. —Φόρεσε τη στολή σου και ακολούθησε με. Μπο­ ρείς να χαίρεσαι, Κάρλσον. Γίνεσαι ο πρώτος Σατανιστής στην Ιστορία που θα πιλοτάρει σκάφος της Μεσσιανικής Αυτοκρατορικής Αεροπορίας. Τον ακολούθησε γελώντας. Η υπόθεση της εκμάθησης ήταν σχετικά απλή. Ο θαλαμίσκος ήταν εξ ολοκλήρου αυτοματοποιημένος. Ξεκινούσε πατώντας ένα μικρό κουμπί, απογειωνό­ ταν και προσγειωνόταν με τη χρήση δύο μοχλών και την πορεία του την καθόριζες με έγγραφη εντολή στον κομπιούτερ του σκάφους. Ο Κλαιν τον έμαθε να κάνει τις κινήσεις και να 124

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

διαβάζει τις ενδείξεις του ραντάρ. Φυσικά, όταν κατάλαβε πως ο Κάρλσον είχε κατανοήσει τις βασι­ κές λειτουργίες, του αποκάλυψε και το μυστικό, πως βασικά, αν το επιθυμούσε, μπορούσε ο ίδιος να πά­ ρει έναν υπνάκο και να κάνει όλα τα υπόλοιπα ο αυτόματος πιλότος, που θα τον ξυπνούσε σε περί­ πτωση βλάβης ή ενδεχόμενου εμποδίου στην πορεία του, μόλις τα ραντάρ θα το ανίχνευαν. Μάλιστα, σε μια επίδειξη πρακτικής εφαρμογής των όσων του είχε διδάξει, τον άφησε να πιλοτάρει το θαλαμίσκο σε μια βόλτα χαμηλού ύψους πάνω από τον καταυλισμό. Όταν προσγειώθηκαν, ο Σουηδός ένιωσε έτοιμος ν' αναλάβει τον πλήρη έλεγχο του σκάφους. —Πού σκοπεύεις να πας; τον ρώτησε κατεβαίνο­ ντας από τη θέση του συνοδηγού ο υπολοχαγός. —Θα προσπαθήσω να βρω μια στέπα. Εκεί, όπως μου είπαν, μαζεύονται οι ούρος για να φάνε. Αν είμαι τυχερός, θα προσπαθήσω να έχω κάποια επα­ φή μαζί τους. —Είσαι τρελός, Κάρλσον. Τι θα πεις με τους πι­ θήκους; Πήρες τουλάχιστον μπανάνες μαζί σου; —Δικό μου θέμα. Ο υπολοχαγός Ντέιβιντ Κλαιν ετοιμάστηκε να κλείσει την αεροστεγή πόρτα γελώντας δυνατά, αλ­ λά τελευταία στιγμή κρατήθηκε, καθώς θυμήθηκε να του δώσει μια τελευταία συμβουλή. —Και μη δοκιμάσεις να το σκάσεις. Τα μόνιτορ ανίχνευσης του Βασιλεύς Σολομών είναι στο μάξι­ μουμ της εμβέλειας τους και έχουν το ιχνοστοιχείο σου συνεχώς στα ραντάρ τους. Έκλεισε την πόρτα με δύναμη. Ο Κάρλσον έμεινε μόνος του. Απογείωσε ήρεμα και απαλά χωρίς τον παραμι125

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

κρό κραδασμό το θαλαμίσκο. Τον ανέβασε στα πε­ ντακόσια μέτρα για ν' αποφύγει τις πέτρινες λοφοσειρές που υψώνονταν μπροστά του και στη δυτική πλευρά του καταυλισμού. Έφερε το σκάφος με την πλάτη στον ήλιο, ώστε να έχει και οπτική ορατότη­ τα. Ήξερε ότι οι χειριστές των ραντάρ του καταδρο­ μικού Βασιλεύς Σολομών είχαν στραμμένα τα βλέμ­ ματα τους πάνω στην κουκκίδα του θαλαμίσκου του, αλλά δεν τον ένοιαζε. Έδωσε πορεία πλεύσης στον κομπιούτερ και έβα­ λε τον αυτόματο πιλότο ώστε να μπορεί να βλέπει καλύτερα τη μορφολογία του εδάφους. Όπου κι αν κοιτούσε δεν υπήρχε τίποτε άλλο από βράχους και πετρώματα τριτονίτη. Εκατομμύρια στρέμματα τριτονίτη και μόνο τριτονίτη. Οι βράχοι μερικές φορές έπαιρναν περίεργα σχήματα, που ξε­ γελούσαν το μάτι του παρατηρητή. Τα λεπτά και τα χιλιόμετρα περνούσαν και δεν μπορούσε να διακρίνει ούτε μια στέπα. Σκέφτηκε ν' ανοίξει το φασματογράφο - η ιδέα του αποδείχτηκε σωστή. Στην οθόνη διαγράφηκε μια λεία και επίπεδη έ­ κταση, χωρίς εξογκώματα βράχων. Αυτό πρέπει να είναι μια στέπα, σκέφτηκε. Δεν του έμοιαζε με τίποτε άλλο. Οδήγησε το σκάφος προς τα εκεί. Σε μισό λεπτό υπερίπτατο του σημείου. Όντως ήταν μια στέπα. Μια στέπα που όμως θα ήταν αδύ­ νατο κάποιος να τη διακρίνει με γυμνό μάτι. Ήταν μια μικρή έκταση δύο ή τριών τετραγωνι­ κών χιλιομέτρων, κυριολεκτικά χωμένη μέσα στα βράχια. Ακόμη κι αν βρισκόσουν στην κορυφή του ψηλο­ 126

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

τερου βράχου της γύρω έκτασης, πάλι δε θα μπορού­ σες να την αντιληφθείς. Προσγείωσε το θαλαμίσκο στη μέση της στέπας και πάτησε στο υποτυπώδες χόρτο του εδάφους. Δε φαινόταν ψυχή τριγύρω. Μόνο ο άνεμος που σφύριζε μέσα από τις ρωγμές των βράχων. Έριξε μια ματιά στο οξυγόνο της στολής του και, αφού βεβαιώθηκε πως ήταν αρκετό για μια σύντομη βόλτα, προχώρησε προς την πλησιέστερη συστάδα βράχων. Είχε φτάσει σε απόσταση τριών μέτρων περίπου από τους βράχους, όταν κατάλαβε πως κά­ τι δεν πήγαινε καλά. Έβγαλε το σκάφανδρο και τη μάσκα του και α­ φουγκράστηκε τον αέρα. Όταν τα μάτια του άρχισαν να τσούζουν, τα ξαναφόρεσε. Δεν υπήρχε τίποτα ανησυχητικό. Μόνο το άγριο τραγούδι του ανέμου. Ο γέρικος ήλιος είχε πάρει κλίση προς τη δύση του και γλίστρησε διακριτικά πίσω από τους βράχους. Ξανακοίταξε τους βράχους μπροστά του, καθώς πλέον είχε πλησιάσει περισσότερο. Και τότε κατά­ λαβε με έκπληξη τι ήταν αυτό που δεν πήγαινε καλά. Οι βράχοι. Οι βράχοι ήταν τριτονίτης στα σίγουρα και ταί­ ριαζαν απόλυτα, ήταν σχεδόν ένα με το τοπίο, αλλά δεν ήταν βράχοι. Τους παρατήρησε προσεχτικότερα. Θεέ και Κύριε! Ήταν γκρεμισμένοι, ερειπωμένοι τοίχοι κτιρίων. Τους άγγιξε με το χέρι του. Ναι. Σίγουρα ήταν πελεκημένες πέτρες τριτονίτη, που από το χρόνο είχαν χάσει το σχήμα τους, παρα­ δομένες στην άγρια διάθεση του ανέμου. Είχαν απο­ κτήσει την όψη και το χρώμα των υπόλοιπων βρά­ χων του τοπίου και έτσι ακόμα και αν ένα σκάφος 127

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

πετούσε ακριβώς από πάνω τους δε θα τους ξεχώρι­ ζε ποτέ. Καταλάβαινε πολύ καλά γιατί δεν τους είχαν ανακαλύψει τόσο καιρό οι άποικοι μεταλλω­ ρύχοι. Όλοι οι βράχοι μπροστά του ήταν τα γκρεμισμένα και χορταριασμένα πια κτίρια μιας μικρής πόλης, που τα ερείπια της υποδήλωναν το λησμονημένο της αλλοτινό μεγαλείο. Δεν είχαν σκεπή ούτε οροφή και δε θα περίμενε κάτι τέτοιο ο Κάρλσον, αναλογιζόμενος πόσες χιλιε­ τίες πιθανότατα είχαν περάσει από την τελευταία χρήση τους ως κατοικίες των κατοίκων του Κανόπους 3 ή ως οτιδήποτε άλλο αυτά χρησίμευαν. Όμως, καθώς έκανε μια βόλτα ανάμεσα στα ερεί­ πια, μπορούσε να διακρίνει ίχνη από μεταλλικά στηρίγματα που, άγνωστο πώς, είχαν πλέον καταρ­ ρεύσει. Οι κάτοικοι του Κανόπους 3 έχτιζαν τα σπίτια τους με το μοναδικό υλικό που διέθεταν σε αφθονία στη γη τους, τον τριτονίτη, και αυτό τους εξασφάλιζε ένα τέλειο καμουφλάζ από ενδεχόμε­ νους ερευνητές του μέλλοντος ή από υποτιθέμενους εχθρούς, αν και ο Σουηδός πίστευε ότι ήταν αδύνα­ το τη στιγμή εκείνη της παντοδυναμίας τους, και όλα τα στοιχεία συντελούσαν στην πιστοποίηση της παντοδυναμίας τους, να είχαν εχθρούς τους ο­ ποίους να φοβούνταν. Τι είχαν απογίνει οι παλιοί κάτοικοι του πλανή­ τη; Τι είχε απογίνει εκείνος ο λαμπρός πολιτισμός τους, που έστελνε τα διαστημόπλοια τους στη Γη, στην αυγή της δικής μας Ιστορίας; Ποιος αστάθμη­ τος παράγοντας τους είχε εκφυλίσει στους σημερι­ νούς πιθήκους και τις υπέρλαμπρες πόλεις τους στα ερείπια που τώρα περιδιάβαινε; Ξαφνικά, το μάτι του έπιασε μια κίνηση σ' ένα 128

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

από τα σκοτεινά ανοίγματα των βράχων στ' αριστε­ ρά του. Γύρισε να κοιτάξει, αλλά δεν υπήρχε τίποτα. Βλέπω φαντάσματα, σκέφτηκε. Το μέρος το στοι­ χειώνει η Ιστορία. Αλλά, καθώς έκανε να περάσει κάτω από μια μι­ σογκρεμισμένη πέτρινη πόρτα τριτονίτη, κοντοστά­ θηκε. Έκανε στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών γύρω από τον άξονα του με όλη τη δύναμη που είχε και τους είδε. Ήταν δέκα ή δώδεκα. Δεν είχε το κουράγιο και την καθαρότητα της σκέψης για να τους μετρήσει. Στέκονταν εκεί, στην άλλη άκρη του δωματίου, από­ λυτα ήρεμοι και νηφάλιοι, χωρίς ίχνος πανικού, και τον κοίταζαν με τα μεγάλα τους μαύρα μάτια, αντί­ θετα με τον ίδιο που ήταν έτοιμος να λιποθυμήσει ή να το βάλει στα πόδια. Είχαν τρίχωμα σ' ολόκληρο το κορμί τους και έτσι όπως στέκονταν σκυφτοί υπολόγισε το ύψος τους γύρω στο ενάμισι μέτρο. Οι τελευταίες ανταύγειες του ήλιου που έπεφταν πάνω στην πλάτη τους έκα­ ναν τα κέρατα τους να φαντάζουν σαν εξώκοσμες λόγχες, έτοιμες να εκδικηθούν στο πρόσωπο του ό­ λους τους Γήινους αποίκους που τόσο καιρό τους καταδίωκαν και τους εξευτέλιζαν. Δεν είχε όπλο πάνω του, δεν είχε τίποτα ν' αμυνθεί και αυτοί ήταν πολλοί περισσότεροι του για να τα βγάλει πέρα σε μια πάλη σώμα με σώμα μαζί τους. Ένας από τους ούρος τον πλησίασε σιγά, σε μια εμφανή προσπάθεια να μην τον τρομάξει. Παρ' όλα αυτά ο Κάρλσον οπισθοχώρησε και κόλλησε την πλάτη του στο βράχο που πάλαι ποτέ χρησίμευε σαν τοίχος κάποιου σπιτιού των προγό­ νων των αντιπάλων του. 129

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

«Μη φοβάσαι», άκουσε μια φωνή. Κοίταξε ολόγυρα να δει ποιος μίλησε, γιατί ήταν σίγουρος πως ο ούρος δεν είχε μιλήσει, μια που είχε συνεχώς το τρομοκρατημένο βλέμμα του στο πρόσω­ πο του και δεν αντιλήφθηκε ν' ανοιγοκλείνει τα χεί­ λη του. Εξάλλου ήταν αδύνατο ο πίθηκος να μιλάει και μάλιστα στη γλώσσα του. Όμως δεν υπήρχε κανείς τριγύρω, έξω από αυτόν και τους ούρος. «Μη φοβάσαι», ξανακούστηκε η ίδια φωνή. Κοίταξε τον ούρος που τον είχε πλησιάσει, μη μπορώντας να πιστέψει στα μάτια του. — Εσύ.... εσύ... εσύ είσαι που μου μιλάς... ο ούρος; «Συνηθίζουμε ν' αποκαλούμε τους εαυτούς μας Τλαγκ και όχι ούρος», είπε η φωνή. «Εγώ είμαι ο Όρλιγκ κι εσύ είσαι ο Κένετ Κάρλσον, αν δεν κάνω λάθος». Ο Σουηδός είχε ξεπεράσει το φόβο του. Η έκπλη­ ξή του ήταν τόσο μεγάλη, που τα επισκίαζε όλα. —Μα πώς... πώς γίνεται να σ' ακούω χωρίς να μιλάς; Ο Όρλιγκ χάιδευε αφηρημένα το τρίχωμα του στήθους του. Ο Κάρλσον αισθάνθηκε κατά κάποιο τρόπο πως του είχε επιτραπεί να σπαταλήσει μουρ­ μουρίζοντας κάποιο χρόνο μόνο χάρη σε μια πει­ θαρχημένη ευγένεια. «Ανοιγοκλείνουμε τα χείλη μας μόνο για να φά­ με», είπε η φωνή. «Επικοινωνούμε με τη γλώσσα του νου». —Εκπληκτικό, είπε ο Κάρλσον. Θυμήθηκε το βαλσαμωμένο δείγμα στον καταυλι­ σμό και έπιασε τον εαυτό του να κοκκινίζει. Στο μεταξύ τον είχαν πλησιάσει και οι υπόλοιποι 130

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

ούρος ή καλύτερα Τλαγκ, όπως τους άρεσε ν' αυτο­ αποκαλούνται. —Διαβάζετε τη σκέψη μας; «Ναι». Ο Σουηδός ένιωσε αμήχανα. —Μα τότε ξέρατε για μας από την αρχή... «Πολύ πιο πριν απ' ό,τι νομίζεις, Κένετ Κάρλσον». Η τελευταία σκέψη είχε μια αίσθηση παλαιότητας που έκανε τον Κάρλσον ν' ανατριχιάσει. «Οι φυλές μας έχουν παλιά φιλία, Κένετ Κάρ­ λσον. Ξέρει πολύ καλά η μια την άλλη». —Γιατί περιμένατε τόσο πολύ τότε; Γιατί δεν ήρθατε σ' επαφή νωρίτερα μαζί μας; «Δεν ήταν εύκολο. Άλλοι θεοί και άλλοι άνθρωποι σας κυβερνούν τώρα. Η πρώτη μας νέα επαφή ήταν καταστροφική για όλους». Ο Σουηδός έφερε στη μνήμη του το ημερολόγιο του κυβερνήτη της Δόξας του Δαβίδ. Σίγουρα είχαν δίκιο. Η πρώτη επαφή ήταν καταστροφική. —Γιατί εμένα; ρώτησε. Γιατί διαλέξατε εμένα; «Το μήνυμα σου. Η εντολή να μη μας καταδιώ­ κουν ήταν δική σου εντολή, Κένετ Κάρλσον. Εσύ είσαι ο εκλεκτός. Περιμέναμε πολύ καιρό να βρούμε κάποιον να επικοινωνήσουμε. Χαιρόμαστε που είσαι εσύ αυτός». —Μα, αν είχατε μιλήσει νωρίτερα, σίγουρα θα βρίσκατε κάποιον λιγότερο στενόμυαλο από τους άλλους ώστε να σας καταλάβει. Θα σας βοηθούσαμε ν' ανοικοδομήσετε τον πολιτισμό σας. Δε θα είχατε πια μόνο ερείπια. Θα σας χτίζαμε κάποια σπίτια να μένετε. Ο Όρλιγκ τον κοίταξε με τα μεγάλα του μαύρα μάτια και οι κόγχες τους στένεψαν ξαφνικά. 131

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

«Δε χρειαζόμαστε σπίτια. Μένουμε μέσα σε κοι­ λώματα βράχων και σε σπηλιές κάτω από το έδα­ φος». — Μα τα ερείπια... διαμαρτυρήθηκε ο Κάρλσον. Τουλάχιστον κάποτε οι αρχαίοι πρόγονοι σας ζού­ σαν μέσα σε σπίτια. Τα μάτια του Όρλιγκ στένεψαν ακόμη περισσότε­ ρο. «Νομίζαμε πως κάτι θα είχε απομείνει από τη φυλετική μνήμη. Αλλά ύστερα από τόσο καιρό φαί­ νεται πως κάναμε λάθος». Η έκφραση στα μάτια του Σουηδού έδειχνε ξεκά­ θαρα πως δεν καταλάβαινε. «Για πάρα πολύ καιρό», συνέχισε η τηλεπαθητική φωνή του Όρλιγκ, «νομίζαμε πως είχατε χαθεί όλοι. Χαιρόμαστε που σας βλέπουμε να ξαναγυρίζετε σε μερικούς από τους παλιούς σας πλανήτες». Ο Κάρλσον τον κοίταξε ανέκφραστα. Κάποιο έν­ στικτο θα πρέπει να βοήθησε τον Όρλιγκ να κατα­ λάβει τη σημασία της αποσβολωμένης έκφρασης του Σουηδού. Ζήτησε συγνώμη. «Ξέχασα πιθανόν να σου εξηγήσω για τα ερεί­ πια». Τα μάτια του Τλαγκ στριφογύρισαν αργά. «Αυτά τα ερείπια δεν είναι δικά μας. Είναι δικά σας». Ο Κάρλσον κρατήθηκε από το βράχο, καθώς για μια στιγμή ένιωσε τον κόσμο ολόκληρο να στριφο­ γυρίζει. Προσπάθησε ν' αρθρώσει κάποια λέξη, να βγάλει έναρθρο λόγο, να μιλήσει, αλλά δεν τα κατάφερνε. Έβλεπε το σκοτάδι που έπεφτε γοργά, τους Τλαγκ μπροστά του να στέκονται αμίλητοι και ένιωθε χα132

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

μένος. Μια ασήμαντη μονάδα σ' έναν ωκεανό ανυ­ παρξίας. Τελικά του πήρε χρόνο αρκετό να βρει την κυ­ ριαρχία του, ν' αρθρώσει μερικές λέξεις. —Θέλετε να πείτε πως δεν επισκεφθήκατε ποτέ τη Γη, πως δε φτιάξατε ποτέ διαστημόπλοια; «Ούτε διαστημόπλοια ούτε σπίτια ούτε μηχανές. Είμαστε όντα του νου και όχι του σώματος, Κένετ Κάρλσον. Δε θα σας βρίσκαμε ποτέ μέσα στην αυτο­ απομόνωση μας αν δε μας βρίσκατε πρώτοι εσείς. Έχουμε ξεχάσει πόσα χρόνια πριν έγινε. Μόνο θρύ­ λοι υπάρχουν στη φυλή μας να μαρτυρούν το γεγο­ νός αυτό». —Και τα μνημεία, τ' αγάλματα, τα ιερά; «Όλα δικά σας. Πριν αποσυρθείτε». Ο Σουηδός γυρόφερνε στο μυαλό του ένα σωρό ερωτήσεις. Ερωτήσεις που αδυνατούσαν να πάρουν σάρκα και οστά, καθώς μπερδεύονταν λίγο πριν φτάσουν στη γλώσσα του λόγω συνωστισμού και βιασύνης. —Μίλα μου για τους παλιούς, Όρλιγκ. Ήταν Έλ­ ληνες ή έχω πέσει έξω και σ' αυτούς τους υπολογι­ σμούς μου; «Οι ίδιοι, όταν μιλούσαν για τους εαυτούς τους, χρησιμοποιούσαν τη λέξη Αργοναύτες. Οι θρύλοι και η δύναμη της φυλετικής μας μνήμης που περνά­ ει αναλλοίωτη από γενιά σε γενιά μιλάνε για τον ερχομό τους. Ήρθαν καθώς ξημέρωνε ένα καλοκαι­ ριάτικο πρωί, με τα ολόχρυσα σκάφη τους που αστραποβολούσαν στη λάμψη του ήλιου μας και μας δίδαξαν τη γλώσσα του νου, τη γλώσσα της επικοι­ νωνίας, και μας έδωσαν τον πολιτισμό τους. Όλα τα θαυμαστά που εκείνοι ήξεραν». Οι Αργοναύτες τους είχαν διδάξει τη γλώσσα του 133

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

νου; Ο Κάρλσον θυμήθηκε τα εκτός νόμου τώρα πια κείμενα του Ηρόδοτου για τη χρυσή φυλή των αν­ θρώπων που δεν είχαν γλώσσα και δεν άφηναν γρα­ πτά μνημεία γιατί επικοινωνούσαν με τη γλώσσα της σκέψης. Θυμήθηκε τον πύργο της Βαβέλ της ιουδαϊ­ κής μυθολογίας, όταν κάποτε, πριν οι άνθρωποι γί­ νουν αλαζόνες και θελήσουν να χτίσουν τον πύργο της Βαβέλ, μιλούσαν την ίδια γλώσσα. Καταλάβαινε τώρα πια ήταν αυτή η γλώσσα. Μια κοινή γλώσσα για όλους τους ανθρώπους της Γης δεν μπορούσε να είναι άλλη από τη γλώσσα του νου, την τηλεπαθητι­ κή επικοινωνία. —Τι απέγιναν αυτοί οι άνθρωποι, Όρλιγκ; «Έφυγαν μια ημέρα το ίδιο ξαφνικά όπως είχαν έρθει». —Έτσι, χωρίς αιτία; «Πάντα έλεγαν πως ήταν απλώς ταξιδιώτες. Τα­ ξιδιώτες που μιλούσαν με νοσταλγία για την πατρί­ δα τους. Την περιέγραφαν με λέξεις που εμείς δεν καταλαβαίναμε. Μιλούσαν για τη θάλασσα που χρύσιζε τ' ακρογιάλια τους και για τα ολόλευκα μάρμα­ ρα των ναών τους. Ύστερα, μια ημέρα μας χαιρέτη­ σαν, μας υποσχέθηκαν πως κάποτε θα ξαναγυρνού­ σαν και έφυγαν. Το μόνο που έμενε στον πλανήτη μου ήταν τα κτίρια που είχαν χτίσει και που σιγά σιγά τα έτρωγε ο χρόνος και τ' αγάλματα που σκα­ λίζαμε στα μάρμαρα σε ανάμνηση των όσων μας είχαν διδάξει». Ένας συριστικός ήχος στο σκάφανδρο του Κάρ­ λσον του υπενθύμισε πως το οξυγόνο της φιάλης του τελείωνε σύντομα. Το σκοτάδι στην επιφάνεια του Κανόπους 3 είχε πέσει βαθύ. Και είχε ακόμη εκατομμύρια ερωτήσεις να τους ρωτήσει. 134

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

—Έφυγαν και πού πήγαν; Ξέρετε; Η φωνή ακούστηκε στην ίδια άχρωμη συχνότητα μέσα στο μυαλό του. «Τους πήραν οι θεοί κοντά τους». —Οι θεοί; Οι δικοί τους θεοί; Πού τους πήγαν; «Στον Όλυμπο. Στην κατοικία των θεών». Ο εμβρόντητος Σουηδός έβλεπε μπροστά στα μά­ τια του να ξεδιπλώνονται οι αγαπημένες του παιδι­ κές διηγήσεις, οι ιστορίες με τις οποίες ο πατέρας του τον κοίμιζε στα γόνατα του, στο μικρό του σπίτι στη Σουηδία, πριν οι Μεσσιανιστές προσπαθήσουν να σβήσουν τα πάντα από τη μνήμη του. —Πού είναι ο Όλυμπος; Σας μίλησαν ποτέ γι' αυτό; Δώδεκα τριχωτά χέρια υψώθηκαν ταυτόχρονα και συγχρονισμένα προς τον ουρανό του Κανόπους 3. «Εκεί», ακούστηκε στο νου του μια συγχορδία φωνών. Έστρεψε τα μάτια του στον ουρανό, καθώς ο συ­ ριστικός ήχος της προειδοποίησης γινόταν πια εκ­ κωφαντικός. Του απέμενε ελάχιστο οξυγόνο. Τα παγωμένα μικρά αστεράκια είχαν ανάψει στον ουράνιο θόλο. Είδε και ένα μετεωρίτη που έπεφτε και κάηκε στην ατμόσφαιρα του πλανήτη. Όμως δε φαινόταν τίποτε άλλο. Μπόρεσε να δει και ένα μικρό αστεράκι, στο Βορ­ ρά, πολύ εξασθενημένο, τρεμάμενο, έτοιμο να σβή­ σει, που οι εργάτες στον καταυλισμό τού είχαν πει πως ήταν ο ήλιος της Γης. Η Γη φαινόταν τώρα μια μακρινή ανάμνηση. Ακριβώς όπως η πρώτη επαφή με τους παλιούς κατοίκους της, που οι Τλαγκ είχαν πια μυθοποιήσει. Όταν χαμήλωσε πάλι το βλέμμα του, δεν υπήρχε 135

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

κανείς μπροστά του. Οι Τλαγκ είχαν εξαφανιστεί το ίδιο αθόρυβα όπως είχαν εμφανιστεί. Ο Κάρλσον αναρωτήθηκε αν τους είχε δει πραγ­ ματικά, αν όντως του είχαν μιλήσει ή αν ήταν ένα παιγνίδι της φαντασίας του, που δημιουργούσε μια ενδεχόμενη κακή οξείδωση του εγκεφάλου του από κάποια βλάβη στη συσκευή οξυγόνου. Απέκλεισε γρήγορα αυτή την πιθανότητα. Οι Τλαγκ ήταν απολύτως αληθινοί. Εξάλλου, στεκόταν ακόμη ανάμεσα στα ερείπια του πανάρχαιου πολι­ τισμού που μεταφυτεύτηκε κάποτε στον πλανήτη. Άναψε το φακό του και έτρεξε προς το θαλαμί­ σκο. Μόλις που πρόλαβε. Είχε αρχίσει να πνίγεται από την έλλειψη οξυγόνου. Πέταξε τη μάσκα και έβαλε το αυτόματο σύστημα οξυγόνωσης του θαλάμου διακυβέρνησης. Με αργές, σταθερές κινήσεις απογείωσε το μικρό σκάφος με πορεία επιστροφής προς τον καταυλισμό. Καθόρισε ύψος πτήσης τα πεντακόσια μέτρα. Ήταν σίγουρος ότι τα ηλεκτρονικά μάτια του Βα­ σιλεύς Σολομών δεν τον είχαν αφήσει ούτε στιγμή από το βλέμμα τους. Και ξαφνικά θυμήθηκε τη Θίνα και τα προφητικά λόγια της: Τα πράγματα δεν είναι ποτέ αυτό που δείχνουν. Παράξενο. Αυτό το κορίτσι τού έδινε λύσεις στις στιγμές που νόμιζε πως βρίσκεται σε αξεπέραστο αδιέξοδο. Από την αρχή της συνεργασίας τους. Του είχε υποδείξει την ελληνική γλώσσα, όταν ακόμη πάλευε χωρίς ε­ πιτυχία να ερμηνεύσει τους άγνωστους χαρακτήρες της επιγραφής στη βάση του αγάλματος. Του είχε υποδείξει να ερευνήσει τη δεύτερη σπηλιά, όταν 136

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

πίστευε πως η έρευνα του είχε κολλήσει. Πώς; Πώς τα γνώριζε όλα αυτά χωρίς να έχει σπουδάσει ποτέ Αρχαιολογία; Και, το σπουδαιότερο, τον προειδοποίησε για το λάθος συμπέρασμα στο οποίο είχε καταλήξει, όταν πίστευε μέσα στη μέθη του ενθουσιασμού του ότι οι ούρος είχαν επισκεφθεί στο παρελθόν τη Γη. Τα πράγματα δεν είναι ποτέ αυτό που δείχνουν, του είχε πει. Πώς τα ήξερε όλα αυτά; Πώς; Έφερε στη σκέψη του τη μορφή της. Στ' αλήθεια την ήξερε ελάχιστα. Το μόνο για το οποίο μπορούσε να πάρει όρκο ήταν πως δεν ήταν Μεσσιανίστρια. Ούτε μια φορά, ακόμα και πριν α­ ποκτήσει οικειότητα μαζί του, δεν τον είχε προσφω­ νήσει με τον κλασικό χαιρετισμό «αδελφέ». Και ό­ μως, αν δεν ήταν Μεσσιανίστρια, πώς της είχαν εμπιστευθεί μια τόσο νευραλγική θέση; Το ραντάρ της κονσόλας ελέγχου του έδωσε σήμα ότι πλησίαζε. Είχε πλέον οπτική επαφή με τα φώτα των κτιρίων του καταυλισμού και το φωτεινό κύκλο του διαδρό­ μου προσγείωσης. Καθώς προσγείωνε το θαλαμίσκο στη βραχώδη αγκαλιά του Κανόπους 3, είδε δυο φιγούρες, που φάνταζαν απόκοσμες μέσα στις βαριές προστατευτι­ κές στολές τους, να τον πλησιάζουν. Μπόρεσε να διακρίνει τον επικεφαλής του καταυ­ λισμού Τζιάκομο Τζιανίνι και τον υπολοχαγό Ντέιβιντ Κλαιν. Τον έπιασαν από τα μπράτσα και τον έσπρωξαν προς το κεντρικό κτίριο. Όταν μπήκαν μέσα και έβγαλαν τα σκάφανδρα και τις μάσκες οξυγόνου, είδε πως τα χαρακτηριστικά του προσώπου του υπο137

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

λοχαγού αλλοίωνε μια μάσκα οργής, μιας οργής συ­ γκρατημένης, που όμως ήταν έτοιμη να εκραγεί από στιγμή σε στιγμή. —Πού ήσουν τόση ώρα, Κένετ Κάρλσον; Τρελά­ θηκες; Λίγο έλειψε να στείλω σήμα συναγερμού στο καταδρομικό. —Παρασύρθηκα από την έρευνα και δεν κατάλα­ βα πώς πέρασε η ώρα. —Σοβαρά; Δε σου εξήγησε κανείς ότι ο θαλαμί­ σκος είχε και ασύρματο με τον οποίο μπορούσες να μας ειδοποιήσεις για την καθυστέρηση στην «έρευ­ να» σου; Ο Σουηδός μπήκε στο δωμάτιο του, ακολουθούμε­ νος από ένα βλοσυρό Τζιανίνι και από έναν έξω φρενών Κλαιν. —Φωνάξτε μου τη Θ ίνα. Τη χρειάζομαι επειγό­ ντως. Ο επικεφαλής κοίταξε ερωτηματικά τον υπολοχα­ γό. Εκείνος άφησε να βγει η κρατημένη αναπνοή του και φάνηκε πια να επανακτά τον έλεγχο του νευρι­ κού του συστήματος. —Κάνε ό,τι σου λέει. Ο Τζιανίνι βγήκε από το δωμάτιο. Ο υπολοχαγός προχώρησε μέχρι το παράθυρο και κοίταξε έξω τη νύχτα. Ύστερα γύρισε και κάθισε στο κρεβάτι του Κάρλσον. —Θα μπορούσες να μας είχες ειδοποιήσει, επανέ­ λαβε σε πιο ήρεμο τόνο αυτή τη φορά. —Δεν μπορούσα. Την περισσότερη ώρα ήμουν μακριά από το θαλαμίσκο, συλλέγοντας στοιχεία μέσα σε κάποια βράχια. Γιατί ανησύχησες; Δεν είχα να πάω πουθενά αλλού, ούτε τη δυνατότητα να δρα­ πετεύσω, όπως πολύ καλά μου εξήγησες νωρίτερα. Και αν ήθελα ν' αυτοκτονήσω θα το είχα κάνει όταν 138

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

με συνέλαβε η μυστική σας αστυνομία στη Γη ή λίγο πριν με οδηγήσετε στο χειρουργείο για τη λοβοτομή και όχι τώρα. Ο υπολοχαγός Κλαιν δεν απάντησε. Κοίταξε ξανά το παράθυρο και ύστερα πάλι τον Κάρλσον. —Τι βρήκες τελικά; —Αρκετά πράγματα. —Δηλαδή; Ο Σουηδός χαμογέλασε αινιγματικά. —Είναι άκρως απόρρητες πληροφορίες και ο­ πωσδήποτε μη ανακοινώσιμες σ' εσένα, υπολοχαγέ, παρά μόνο στον αρχηγό σου. Και τώρα, αν έχεις την καλοσύνη, θα μπορούσα να μείνω μόνος; Έχω να διασταυρώσω κάποιες πληροφορίες. Ο Κλαιν υποκλίθηκε και ετοιμάστηκε να βγει από το δωμάτιο. —Θα είμαι έξω από το δωμάτιο σου, είπε πριν κλείσει δυνατά την πόρτα. Ο Κάρλσον δεν κατάλαβε αν ήταν σχόλιο ενόχλη­ σης, οργής, ειρωνείας ή προειδοποίησης η τελευταία του φράση, αλλά ένιωθε πολύ κουρασμένος για να αναζητήσει την ερμηνεία της. Η κυκλοφορία για μεγάλο χρονικό διάστημα με τη βαριά στολή προστασίας, τη μάσκα οξυγόνου και το σκάφανδρο κούραζε τους μυς του σώματος. Εκτός αυτού, ένιωθε το βαρύ φορτίο της αλήθειας να βαραίνει τους ώμους του. Ήταν ο μόνος που είχε ανακαλύψει άλλα έλλογα όντα στο μέχρι στιγμής εξερευνηθέν Σύμπαν. Τι θα έκανε με το μέγιστο ραβίνο; Θα του έλεγε την αλήθεια; Και αν ναι, ποια θα ήταν η απρόβλε­ πτη αντίδραση εκείνου και του Μεσσιανικού Συμ139

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

βουλίου στην αποκάλυψη ενός άλλου διαφορετικού πολιτισμού στο Διάστημα; Ξάπλωσε χωρίς να βγάλει τις μπότες του στο κρε­ βάτι και έκλεισε τα μάτια του σε μια απέλπιδα προ­ σπάθεια να συγκεντρωθεί στις σκέψεις και στο πρό­ βλημα που τον απασχολούσαν. Είχε αποφασίσει πως μάταια προσπαθούσε, όταν χτύπησε η πόρτα. Φαντάστηκε πως θα ήταν η Θίνα που είχε στείλει να φωνάξουν. —Ναι, είπε και ανασηκώθηκε. Ήταν ο Τζιανίνι, ακολουθούμενος από τον υπο­ λοχαγό Κλαιν, και φαίνονταν και οι δυο αναστατω­ μένοι. —Τι συμβαίνει; Πού είναι η Θίνα; Ο επικεφαλής ήταν κατακόκκινος από τον εμφανή εκνευρισμό του. — Δεν υπάρχει πουθενά, είπε με φωνή που έτρεμε. Εξαφανίστηκε, λες και την κατάπιε η γη. Το δωμά­ τιο της είναι άθικτο, το κρεβάτι της στρωμένο και η ίδια δεν είναι πουθενά. — Εντάξει, μην κάνετε έτσι. Θα έχει βγει για κά­ ποιες έρευνες η κοπέλα. Μην φέρνετε την καταστρο­ φή. —Αποκλείεται. Κανείς δεν την είδε να φεύγει και δε λείπει κανένα όχημα. Ακόμη και οι στολές εξόδου με τις φιάλες οξυγόνου είναι όλες στις θέσεις τους. Το πράγμα είχε αρχίσει να σοβαρεύει. Ο Σουηδός τους κοίταξε στα μάτια. —Δεν μπορεί. Αν είναι κάποια φάρσα, τότε στα­ ματήστε την αμέσως, γιατί η γυναίκα αυτή μου είναι απαραίτητη για την ευόδωση των προσπαθειών μου. Όμως από το πρόσωπό τους καταλάβαινε ότι δεν ήταν φάρσα. 140

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

—Διέταξα γενική έρευνα, δικαιολογήθηκε ο Τζιάκομο Τζιανίνι. — Δεν μπορεί, επανέλαβε ο Κάρλσον. Δεν μπορεί να εξαφανίστηκε έτσι. Κανείς δεν αντέχει πάνω από μερικά δευτερόλεπτα την ατμόσφαιρα του πλανήτη απροστάτευτος. Άρα αποκλείεται να σηκώθηκε έτσι απλά και να περπάτησε έξω για ν' απολαύσει τη θέα. Ένας τεχνικός μπήκε μέσα λαχανιασμένος. —Αδελφέ Τζιανίνι, δεν υπάρχει πουθενά, είπε. Ψάξαμε όλα τα κτίρια και τις αποθήκες. Κοιτάξαμε οποιαδήποτε πιθανή κρυψώνα. Τίποτα. Τι θέλετε να κάνουμε τώρα; Ο Τζιανίνι μάσησε τα λόγια του. —Τίποτα... τίποτα, αδελφέ μου... Θα σας ειδοποι­ ήσω εγώ. Ο άλλος χαιρέτησε και βγήκε έξω. Η ταραχή του είχε γίνει ακόμη μεγαλύτερη. Ο Κάρλσον άρχισε να τον λυπάται. —Μην κάνεις έτσι. Θα βρούμε μια άκρη. Κάθισε στην κονσόλα του κομπιούτερ. —Πώς είναι το επώνυμο της; ρώτησε. -Ε; —Το επώνυμο της. Ο Κλαιν γύρισε και αυτός και κοίταξε τον επικε­ φαλής του καταυλισμού. —Το επώνυμο της, αδελφέ μου. Θα έχει κάποιο επώνυμο. Όλοι έχουν κάποιο επώνυμο είτε στη Γη έχουν γεννηθεί είτε στους αποικισμένους εσωτερι­ κούς πλανήτες. — Με το επώνυμο της, συμπλήρωσε ο Σουηδός, θα βρούμε από το αρχείο προσωπικού τα στοιχεία της. Ο Τζιανίνι έβγαλε από την τσέπη της φόρμας του 141

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

ένα μαντίλι και σκούπισε τον ιδρώτα που κυλούσε στο πρόσωπο του. —Δε... δε θυμάμαι, είπε. Δε μου είχε πει ποτέ το επώνυμο της. —Αυτό είναι αδύνατον. Ήταν η μεταλλειολόγος του σταθμού και δεν ακούσατε ποτέ το επώνυμο της; Πώς είχε πιάσει δουλειά; Με ποια αποστολή είχε έρθει; Δεν είχε συνοδευτικά έγγραφα μαζί της; —Ναι, ναι, πρέπει να είχε. Αλλά δε θυμάμαι τί­ ποτα σχετικό μ' αυτή. Θυμάμαι πως όταν ανέλαβα εγώ επικεφαλής του καταυλισμού Μέταλ Τράιτον τη βρήκα εδώ. Ήταν ήδη ενεργό μέλος του προσωπικού του καταυλισμού. — Ποιος είναι ο αρχαιότερος εργάτης στον κα­ ταυλισμό αυτή τη στιγμή; Ίσως αυτός να θυμάται περισσότερα. — Εγώ είμαι. Όλοι οι παλιότεροι μου, ακόμη και αυτοί που ήρθαν μαζί μου με την ίδια αποστολή, έχουν πια αντικατασταθεί και επιστρέψει στη Γη. Είναι σκληρή η δουλειά τους, αδελφέ μου. Δεν αντέ­ χεται πολύ ο Κανόπους 3. Μάλιστα. Το σκοτάδι τους ξανατύλιγε. Ο Σουη­ δός πίεσε τον εαυτό του να βρει μια άκρη να πιαστεί, ένα μίτο της Αριάδνης να ξετυλίξει για να βρεθεί στην κοπέλα. Μόνο αυτή θα μπορούσε να τον βοη­ θήσει εκείνη τη στιγμή. Έπρεπε να τη βρει πάση θυσία. —Άσε. Θα δοκιμάσω κάτι άλλο. Δεν μπορεί να δουλεύουν πολλές γυναίκες στον Κανόπους. Πάτησε τις εντολές του στο πληκτρολόγιο του κομπιούτερ. Στην οθόνη εμφανίστηκε ένας κατάλογος γυναι­ κείων ονομάτων οι οποίες εργάζονταν στον Κανό­ πους 3. 142

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Υπήρχαν δυο γυναίκες στον καταυλισμό της Μέταλ Λούνα, άλλες τρεις στον καταυλισμό του Κάνοπ Κάνιον, στο νότιο ημισφαίριο του πλανήτη, και άλ­ λες δεκατέσσερις στο Κέντρο Διοίκησης της εται­ ρείας, τετρακόσια πενήντα χιλιόμετρα από τον κα­ ταυλισμό του Μέταλ Τράιτον. Όμως πουθενά δεν αναγραφόταν κάποια με κατα­ χωρισμένο στοιχείο το όνομα Θίνα. —Τίποτα, ψιθύρισε ο Κάρλσον. Σαν να μην υπήρ­ ξε ποτέ. Και όμως ήταν τόσες ημέρες ανάμεσα μας. —Μήνες, όχι ημέρες, συμπλήρωσε ο Τζιανίνι. Ο υπολοχαγός Κλαιν τίναξε με μια αφηρημένη κίνηση ίχνη σκόνης από το γιακά του και κοίταξε επιτιμητικά τον Τζιάκομο Τζιανίνι. Ο επικεφαλής του καταυλισμού είχε χλομιάσει εντελώς. —Ξέρετε τι σημαίνει αυτό, αδελφέ Τζιανίνι; του είπε με αυστηρό ύφος. Αυτό σήμαινε ανακρίσεις, ένορκη διοικητική εξέ­ ταση και επιβολή ποινών εις βάρος του. —Δεν μπορώ να καταλάβω πώς έγινε αυτό, προ­ σπάθησε να δικαιολογηθεί ο Τζιανίνι στον εκπρό­ σωπο του μέγιστου ραβίνου στον καταυλισμό. —Δεν μπορείτε να καταλάβετε πώς έγινε να δου­ λεύει ανάμεσα σας σε ένα πρόγραμμα ζωτικής σημα­ σίας για τον ανεφοδιασμό με ενέργεια της Αυτοκρα­ τορίας κάποια που δε φαίνεται πουθενά και που οπωσδήποτε είχε παρεισφρήσει ανάμεσα σας χωρίς την έγκριση των Αρχών του Μεσσιανικού Συμβου­ λίου; —Ηρεμήστε, παρενέβη σε μια προσπάθεια κατευ­ νασμού των πνευμάτων ο Σουηδός. Ισως να μην έχει καταχωριστεί από λάθος επεξεργασία κάποιων στοι­ χείων του κομπιούτερ και όσο για την εξαφάνιση της 143

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

κανείς δε μας αποκλείει ότι είχε δικές της, ιδιωτικές συσκευές οξυγόνου και στολές προστασίας στο δω­ μάτιο της. Το πιθανότερο είναι πως κάπου έχει απο­ συρθεί για κάποια έρευνα πετρωμάτων και μόλις την τελειώσει θα εμφανιστεί. —Ναι, βιάστηκε να συμφωνήσει ο επικεφαλής. Αυτή είναι η πιθανότερη εξήγηση. Το χρώμα είχε αρχίσει να ξαναέρχεται στο πρό­ σωπο του. —Ας ελπίσουμε πως θα είναι έτσι τα πράγματα, για το καλό όλων μας, πρόσθεσε και ο Κλαιν. Ο Σουηδός έδειξε την έξοδο στους δυο άλλους. —Κύριοι, είμαι πολύ κουρασμένος για να συνεχί­ σω. Ελπίζω να έχετε καλή ξεκούραση κι εσείς. Ήταν μια δύσκολη μέρα για όλους μας. Όσο για εσάς, υπολοχαγέ, ετοιμάστε, αν ξυπνήσετε νωρίτερα από εμένα, το θαλαμίσκο για πτήση. Αύριο το πρωί θα ταξιδέψουμε μέχρι το Βασιλεύς Σολομών. Η αποστο­ λή μας εδώ τελείωσε. Θα πρέπει να δώσω αναφορά στο μέγιστο ραβίνο για τ' αποτελέσματα της έρευ­ νας. Καληνύχτα. Τον καληνύχτισαν και οι δυο και βγήκαν από το δωμάτιο. Έβγαλε τα ρούχα του και ξάπλωσε στο κρεβάτι. Σκεπάστηκε με μια κουβέρτα. Παρ' όλο που δούλευε ο κλιματισμός και κρατούσε σταθερή τη θερμοκρα­ σία δωματίου, για πρώτη φορά απόψε ένιωθε να κρυώνει. Έσβησε τα φώτα με το διακόπτη που ήταν δίπλα του και άφησε μοναδικό φως στο δωμάτιο το παγερό μακρινό φως των άστρων που έμπαινε από το παρά­ θυρο απέναντι του. Ήθελε να βάλει μια τάξη στις σκέψεις του και είχε χίλια πράγματα να σκεφτεί, αλλά δεν πρόλαβε. 144

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ο φτερωτός θεός του ύπνου πέταξε από πάνω του και σφάλισε βαριά τα βλέφαρά του, και έτσι στην αγκαλιά του Μορφέα ταξίδεψε μαγεμένος οδοιπό­ ρος στη χώρα της λήθης, των σκιών και των ονεί­ ρων.

145

Διαστημικός Θαλαμίσκος M.E.S. 2. Σε πορεία συνάντησης με το καταδρομικό Βασιλεύς Σολομών. 15-10-137 μ.Μ., 08.17 ώρα Γκρίνουιτς

ΚΕΝΤΡΟ, είμαι σε πορεία επαφής σε 60 μοίρες

βόρεια, 24 δυτικό. Ακολουθώ πορεία AL-14226/ DSA. Θα έχω επαφή σε ένα λεπτό και είκοσι δεύτε­ ρα. —Καλώς, M.E.S. 2. Κράτα πορεία σταθερή. Θέσε αυτόματο πιλότο. Επαφή κομπιούτερ σου με κο­ μπιούτερ ελέγχου πτήσεων ολοκληρώθηκε. Σε τρα­ βάω με ακτίνα έλξης σε δύο δεύτερα, ένα, τώρα. Οι δυο επιβάτες του θαλαμίσκου ένιωσαν μ' ένα απλό τράνταγμα την έλξη των ακτίνων που είχε εστιάσει πάνω τους το καταδρομικό. —Αυτό ήταν, είπε ο υπολοχαγός. Τώρα καθόμα­ στε στις πολυθρόνες μας και όλα τα κάνουν από το θάλαμο επιχειρήσεων του καταδρομικού. Κοίταξε με την άκρη του ματιού του το Σουηδό, ο οποίος είχε βολευτεί στη θέση του συνοδηγού. — Πώς σου φάνηκε η βόλτα στο διάστημα όλες αυτές τις ημέρες; Ο άλλος δεν απάντησε. Έριξε το κέντρο βάρος του σώματος του στη ράχη του, που ακουμπούσε 147

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

στην αναπαυτική πολυθρόνα του θαλαμίσκου, και έκλεισε τα μάτια του. Είχε αποφασίσει να πει την αλήθεια στο μέγιστο ραβίνο. Θυμήθηκε τα λόγια του μάγου Μέρλιν στους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης, στην αγαπημένη ταινία των παιδικών του χρόνων, το απαγορευμένο πια Excalibur, του μύστη Τζον Μπούρμαν: Όταν ένας άνδρας λέει ψέματα δολοφονεί ένα μέρος του κόσμου. —Επαφή σε δέκα δεύτερα, ακούστηκε η φωνή στο μεγάφωνο. Το καταδρομικό φάνταζε τώρα μπροστά τους σαν ένας γιγάντιος ιπτάμενος δράκος. Ο θαλαμίσκος τους είχε ανακόψει ταχύτητα, καθώς μια φοβερή δύναμη τον ρουφούσε προς το ανοιχτό στόμα μιας καταπακτής που είχε ανοίξει στα πλευρά του κήτους για να τους καταπιεί. Ο χώρος ξαφνικά γύρω τους άρχισε να φωτίζεται από τις πανίσχυρες λάμπες φθορισμού του υπογείου καταστρώματος του Βασιλεύς Σολομών, ενώ παράλ­ ληλα το αρχέγονο σκοτάδι του περιβάλλοντος Δια­ στήματος υποχωρούσε γοργά. Ο θαλαμίσκος προσγειώθηκε μ' ένα μικρό τρά­ νταγμα στη μεταλλική επιφάνεια του καταστρώμα­ τος. Υπήρχαν και άλλοι δυο θαλαμίσκοι στη γιγά­ ντια αίθουσα, αλλά δε φαινόταν ψυχή ανθρώπου. Ο Κάρλσον ετοιμάστηκε να βγει, αλλά ο υπολο­ χαγός τον σταμάτησε. — Μόνο όταν ανάψει μπλε η κόκκινη πινακίδα. Στριφογύρισε το βλέμμα του για να εντοπίσει την κόκκινη πινακίδα. Πράγματι, ψηλά πάνω από τα κεφάλια τους υπήρχε μια πινακίδα με έντονο κόκκι­ νο φωτισμό που αναβόσβηνε ρυθμικά. Υπήρχε μια φράση γραμμένη πάνω της: «Έλλειψη οξυγόνου». 148

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Η πινακίδα έγινε απότομα μπλε και η επιγραφή άλλαξε: «Αποκατάσταση οξυγόνου». —Πάμε τώρα, είπε ο Κλαιν. Κατέβηκαν και πάτησαν στο μεταλλικό έδαφος. Δε χρειάστηκαν στολές, αφού υπήρχαν συνθήκες αναπνεύσιμης και σταθερής σε πίεση ατμόσφαι­ ρας. Από μια πόρτα στο βάθος της αίθουσας τους υποδέχτηκε ένας ομοιόβαθμος αξιωματικός του Κλαιν. Δε φορούσε όπως ο Κλαιν τη μαύρη στολή της Αυτοκρατορικής Φρουράς του Μεσσία, αλλά την μπλε του Αστροστόλου της Μεσσιανικής Αυ­ τοκρατορίας. — Καλώς ήρθατε, αδελφοί μου. Φάνηκε εγκάρδιος στην προσφώνηση του. —Ακολουθήστε με, παρακαλώ. Τον ακολούθησαν. Πέρασαν από την ίδια μικρή πόρτα που είχε ε­ ξέλθει λίγο πριν ο συνοδός τους και βρέθηκαν να περπατούν σ' ένα μακρύ διάδρομο γεμάτο πόρτες δεξιά και αριστερά. Στο βάθος του διαδρόμου στα­ μάτησαν μπροστά από μια πόρτα που άνοιξε αυτό­ ματα καθώς την πλησίασαν. Πέρασαν μέσα και στριμώχτηκαν στο στενό χώρο ενός ανελκυστήρα. Ο υπολοχαγός της συνοδείας τους πάτησε το κου­ μπί του καταστρώματος τρία και σε δευτερόλεπτα η πόρτα άνοιξε σε έναν πολυτελέστερο διάδρομο που οδηγούσε στη γέφυρα διακυβέρνησης του σκάφους. Όμως δεν προχώρησαν ευθεία. Σταμάτησαν έξω από την πρώτη πόρτα που βρήκαν. Ο υπολοχαγός χτύπησε απαλά την πόρτα. Στο κατώφλι εμφανίστηκε το γνώριμο χαμογελα­ στό πρόσωπο του μέγιστου ραβίνου. 149

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

—Ο Γιαχβέ μαζί σας, αδελφοί μου. Κένετ Κάρλσον, υπολοχαγέ Κλαιν, χαίρομαι αληθινά που σας βλέπω. Περάστε μέσα. Ο υπολοχαγός που τους είχε συνοδεύσει μέχρι το δωμάτιο του μέγιστου ραβίνου υποκλίθηκε και απο­ χώρησε, ενώ οι δυο τους περνούσαν μέσα. Ήταν ένα άνετο, πολυτελές δωμάτιο, μ' ένα με­ γάλο παράθυρο προς τον Κανόπους 3, απ' όπου ο Κένετ Κάρλσον μπορούσε να διακρίνει το γιγάντιο θόλο του πλανήτη, που τον είχε φιλοξενήσει τις προηγούμενες ημέρες, να περιστρέφεται αργά γύ­ ρω από τον άξονα του και ακόμη πιο αργά, σχε­ δόν ανεπαίσθητα, γύρω από το γέρικο, μακρινό ήλιο του. — Καθίστε, αδελφοί μου. Θέλετε κάτι να πιείτε; Αρνήθηκαν ευγενικά. Ο Σουηδός πλησίασε το μέγιστο ραβίνο και αγκα­ λιάζοντας τον με τον αριστερό του βραχίονα τον παρέσυρε προς την άλλη άκρη του δωματίου. —Σεβασμιότατε, θα προτιμούσα να μην παρευρί­ σκεται ο υπολοχαγός ανάμεσα μας μέχρι να τελειώ­ σω την αναφορά μου προς εσάς. Ενδεχομένως να ειπωθούν πράγματα που δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο θα θέλατε να κρατηθούν μυστικά και μη ανα­ κοινώσιμα σε όλους. Ο ραβίνος φάνηκε να το σκέφτεται για λίγο. —Ναι, έχεις δίκιο, αδελφέ μου. Γύρισε στον υπολοχαγό Κλαιν. —Υπολοχαγέ, περιμένετε στην πόρτα, είπε σε υ­ πηρεσιακό ύφος. Εκείνος χαιρέτησε στρατιωτικά και χάθηκε στη στιγμή. Ο σεβασμιότατος στράφηκε στο συνομιλητή του. 150

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

—Κάθισε, αδελφέ μου. Φαντάζομαι, θα έχεις εν­ διαφέροντα πράγματα να μου διηγηθείς. Ο Σουηδός έριξε το κουρασμένο του σώμα σε μια πολυθρόνα απέναντι από το γραφείο του Ιλάι Κουριόν, στο οποίο αμέσως μετά κάθισε εκείνος. —Λοιπόν... —Λοιπόν, σεβασμιότατε, η κατάσταση ανατρά­ πηκε εξ ολοκλήρου μετά την τελευταία μου αναφο­ ρά. Τα μάτια του μέγιστου ραβίνου στένεψαν. —Τι εννοείς; —Ανακάλυψα ότι οι ούρος δεν είναι ουραγκοτάγκοι, αλλά νοήμονα όντα που αυτοαποκαλούνται Τλαγκ. Ακόμη και οι σημερινοί Τλαγκ, αυτούς που κυνηγάτε για το κρέας τους ή για βαλσάμωμα, είναι έλλογα όντα και χρήζει μεγάλης έρευνας αν το πο­ λιτισμικό μας επίπεδο είναι ανώτερο από το δικό τους. Το βέβαιο είναι πως δεν ενδιαφέρονται για την τεχνολογία και τα επιτεύγματα της, γι' αυτό και δε δημιούργησαν ποτέ τεχνικό πολιτισμό. Τους ενδιαφέρει μάλλον η καλλιέργεια του νου και η ορ­ γάνωση σε πνευματική βάση της κοινωνίας τους. Αυτά που σας αποκαλύπτω είναι βιαστικά συμπερά­ σματα που έβγαλα από μια σύντομη συνάντηση μαζί τους και είναι όσα αυτοί θέλησαν να μου αποκαλύ­ ψουν. —Σε τι γλώσσα σου μίλησαν; —Αυτό είναι το περίεργο. Δε μου μίλησαν σε κα­ μιά γλώσσα. Μου μεταβίβαζαν σκέψεις τους και έπαιρναν τις δικές μου. Βέβαια, εγώ τους μιλούσα με έναρθρο λόγο, αλλά αυτοί στοιχηματίζω πως δεν καταλάβαιναν τη γλώσσα μου παρά μόνο την έννοια των λόγων μου, όπως αυτά σχηματίζονταν στο μυα­ λό μου. 151

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

Ο μέγιστος ραβίνος έξυσε το κεφάλι του. — Και τ' αγάλματα τα οποία βρέθηκαν; Πώς τα μετέφεραν από τη Γη; Δεν είχαν φτιάξει διαστημό­ πλοια; Ο Σουηδός κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. —Όχι. Γι' αυτό σας είπα πως η κατάσταση ανα­ τράπηκε εξ ολοκλήρου. Ό,τι πίστευα γι' αυτούς πριν τους συναντήσω κατέρρευσε. Ποτέ δεν επισκέφτη­ καν τη Γη στο παρελθόν. Δεν τους ενδιέφερε ποτέ να βγουν από το καβούκι τους και να επισκεφτούν άλλους κόσμους. Εμείς επισκεφτήκαμε αυτούς στο παρελθόν της Ιστορίας τους. Είδε το μέγιστο ραβίνο να τον κοιτάζει αποσβο­ λωμένος. — Εμείς; —Ναι, εμείς. Τους διδάξαμε την τηλεπάθεια και την επικοινωνία του νου, χτίσαμε κάποιες πόλεις στην επιφάνεια του Κανόπους 3 και μετά αποσυρθή­ καμε ξαφνικά. Μείναμε όμως μια θρυλική ανάμνηση στον κώδικα της φυλετικής τους μνήμης, τόσο λα­ μπρή, που σε ανάμνηση μας άρχισαν να κατασκευά­ ζουν αγάλματα και μνημεία όπως τους είχαμε διδά­ ξει. —Ποιοι εμείς, αδελφέ μου Κάρλσον; Γνωρίζω την ιστορία του πολιτισμού μας, και ειδικά του προμεσσιανικού, και γνωρίζω καλά πως ποτέ στο παρελ­ θόν οι πρόγονοι μας δεν πέταξαν στο Διάστημα. Η δική μας γενιά με τη βοήθεια του Πολυεύσπλαχνου Γιαχβέ το έπραξε, αδελφέ μου. Ο Κάρλσον χαμογέλασε βαριεστημένα. Του φά­ νηκε προς στιγμήν πως ματαιοπονούσε. —Οι δικοί μου πρόγονοι σίγουρα όχι. Το ίδιο και οι δικοί σας, είπε. Όμως οι Αργοναύτες το είχαν 152

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

κάνει, προφανώς μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν από την ένδοξη Μεσσιανική Αυτοκρατορία. Τα μάτια του μέγιστου ραβίνου άνοιξαν διάπλα­ τα από την έκπληξη. —Οι Αργοναύτες; —Ναι, οι Αργοναύτες. Οι Έλληνες. Το στόμα του προσπάθησε να πνίξει τη λέξη κα­ θώς σχηματιζόταν στα χείλη του. —Οι Έλληνες; Ακούστηκε βραχνά, πνιχτά και με αποστροφή η λέξη που εκστόμισαν τα χείλη του. —Οι Έλληνες; Όχι πάλι αυτοί, συμπλήρωσε ξεψυχισμένα. Ο Σουηδός προσπαθούσε να καταλάβει το ξαφνι­ κό χλόμιασμα του άλλου. —Σεβασμιότατε, τι συμβαίνει; Ο μέγιστος ραβίνος δεν απάντησε. Σηκώθηκε και προχώρησε προς το παράθυρο, απ' όπου φαινόταν το σύνολο της επιφάνειας του βόρειου ημισφαιρίου του πλανήτη. —Δε θα καταλάβεις ποτέ, Κάρλσον. —Τουλάχιστον προσπαθήστε να μου εξηγήσετε. Έχω ανοιχτό μυαλό. Ο Ιλάι Κουριόν γύρισε και ξανακάθισε στην πο­ λυθρόνα του γραφείου του. — Πολύ καλά, αδελφέ μου. Θα προσπαθήσω. Ξερόβηξε για να καθαρίσει τη φωνή του. —Πριν μερικές χιλιάδες χρόνια η φυλή μου έπεσε πάνω τους για πρώτη φορά. Ήταν οι πρώτες δύσκολες στιγμές. Ήμαστε νομάδες, Κάρλσον. Νομάδες κτηνο­ τρόφοι. Ποτέ δεν είχαμε ακούσει για Φιλοσοφία, Ποί­ ηση, Θέατρο, Τραγωδία, Ιατρική, Αστρονομία, Ζω­ γραφική, Γλυπτική, Ναυσιπλοΐα, Μουσική, Αθλητι­ σμό. Δεν είχαμε ακούσει ποτέ για Επιστήμη, γι' αυτό 153

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

που αυτοί έλεγαν Ορθό Λόγο. Και ξέρεις, Κάρλσον; Όλα αυτά είναι πολύ γοητευτικά για μερικούς άξε­ στους νομάδες, που η μόνη δύναμη τους ήταν η μονα­ δική παρακαταθήκη της πίστης του ενός και αληθινού Θεού, του Γιαχβέ. Πέσαμε πάνω τους τυχαία, περι­ πλανώμενοι στη Γη της Παλαιστίνης, προσπαθώντας να ριζώσουμε στη Γη της Επαγγελίας που ο Θεός μας είχε υποσχεθεί. Περάσαμε έξω από τις πόλεις που είχαν χτίσει στα βόρεια σύνορά μας και εκεί ακούσα­ με για πρώτη φορά το όνομά τους. Έλληνες. Το έλε­ γαν οι σκοποί των αυλών και των τυμπάνων τους όταν υμνούσαν οργιαστικά τους υποχθόνιους θεούς τους. Το έγραφαν τα λευκά μάρμαρα στις κολόνες των ναών τους που είχαν σπείρει ξεδιάντροπα στην έρημο, το τραγουδούσε ο άνεμος που γλιστρούσε μέσα από τ' άλμπουρα και τα πανιά των πλοίων τους, όπως εμείς μισοκρυμμένοι πίσω από τις χουρμαδιές της παρα­ λίας της Φοινίκης αγναντεύαμε τις τριήρεις τους ολό­ γιομες, κατάλευκες και χρυσοστόλιστες να διαβαί­ νουν επιβλητικές και τόσο πρόστυχα σίγουρες για τον εαυτό τους τα ήρεμα νερά της Μεσογείου. Είναι τραυματική εμπειρία αυτή για ένα λαό που είχε γα­ λουχηθεί να είναι ο περιούσιος λαός του Κυρίου. Και τότε το νιώσαμε για πρώτη φορά, Κένετ Κάρλσον. Από ένστικτο περισσότερο παρά από λογική ανάλυ­ ση. Πως εκείνοι κι εμείς δεν μπορούσαμε να συνυπάρ­ ξουμε στη σκακιέρα της ίδιας Ιστορίας. Ένας από τους δύο έπρεπε να φύγει από τη μέση. Αποδυθήκαμε σε έναν αγώνα που είχε ήττες και νίκες. Πολλές φορές δικοί μας άνθρωποι, Ιουδαίοι, τυφλώνονταν από την απαστράπτουσα γύμνια των βδελυρών θεών τους και ξεχνούσαν την αληθινή τους πίστη. Έφτιαχναν μέσα στην ιερή Γη της Παλαιστίνης ναούς και είδωλα των Ελλήνων θεών, βάπτιζαν τα παιδιά τους με ελληνικά 154

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

ονόματα και ακόμη και αρχιερείς μας εξελλήνιζαν τα ονόματα τους, στέλνοντας τα παιδιά τους στα γυμνα­ στήρια να γυμναστούν ολόγυμνα χωρίς ούτε ένα φύλ­ λο συκής. Το παιχνίδι φαινόταν χαμένο. Εβραίοι της διασποράς μιλούσαν ελληνικά πλέον, έγραφαν στα ελληνικά. Όλοι φαίνονταν γοητευμένοι από αυτούς τους θεούς που έδειχναν ανθρώπινοι, γελούσαν και ερωτεύονταν, που δεν είχαν Κόλαση για να τιμωρούν τους αδίκους και που μπορούσες να τους εξευμενίσεις με την τσίκνα των ψητών. Ο Γιαχβέ μπροστά τους φάνταζε ένας απάνθρωπος, στυγνός, αιμοδιψής δι­ κτάτορας. Ένας ιμπεριαλιστής που έστελνε τις ορδές των αγγέλων του για να σκοτώσουν δώδεκα χιλιάδες ταλαίπωρους Φιλισταίους σε μια ημέρα ή να πνίξουν στο αίμα τα πρωτότοκα παιδιά των Αιγυπτίων, μονό και μόνο γιατί τα άτυχα αυτά μωράκια είχαν την ατυχία να γεννηθούν από την άλλη πλευρά του Νεί­ λου ποταμού και να μην ανήκουν έτσι στον εκλεκτό λαό Του. Πώς μπορούσε ν' ανταγωνιστεί τους Έλλη­ νες που γελούσαν με το Διόνυσο και ερωτεύονταν με την Αφροδίτη; Που στα δάση τους άκουγες τα βράδια τα τραγούδια των Νυμφών και στα κύματα των θα­ λασσών τους έβλεπες να χρυσίζουν στη θωριά του ήλιου οι γυμνόστηθες γοργόνες; Ο Γιαχβέ δε γελούσε ποτέ, δεν ερωτευόταν ποτέ, δεν τραγουδούσε ποτέ. Ήταν, θαρρείς, συνεχώς οργισμένος, ακόμα και με τον ίδιο Του τον εαυτό για το σφάλμα που είχε κάνει να φτιάξει τους ανθρώπους. Υποσχόταν μόνο μετα­ θανάτιο Παράδεισο για τον εκλεκτό Του λαό, εφόσον θα του ήταν πιστοί, και αιώνια Κόλαση για τους α­ πίστους και τους εχθρούς της φυλής μας. Σταμάτησε για μια στιγμή και έπιασε ένα βιβλίο που βρισκόταν στο ράφι μιας μικρής βιβλιοθήκης από πίσω του. 155

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

—Ξέρεις τι είναι αυτό; ρώτησε. Ο Κάρλσον ανασήκωσε τους ώμους του. —Η Παλαιά Διαθήκη του χριστιανισμού ή ιερή Πεντάτευχος του ιουδαϊσμού. Θα σου διαβάσω ένα απόσπασμα από το ένατο κεφάλαιο του Ζαχαρία και συγκεκριμένα τους στίχους 7-15. Είναι απολύτως συγκεκριμένες οι εντολές που δίνει ο Γιαχβέ για την αντιμετώπιση των Ελλήνων και του κινδύνου που αυτοί αντιπροσώπευαν για το έθνος μας. Άκου λοιπόν: «Και εξαρώ το αίμα των αλλοφύλων εκ του στόματος αυτών και τα βδελύγματα αυτών εκ μέσου των οδόντων αυτών... και εξεγερώ τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων και ψηλαφήσω σε ως ρομφαίαν μαχητού. Και Κύριος έσται επ' αυτούς και εξελεύσεται ως αστραπή βολίς, και Κύριος πα­ ντοκράτωρ εν σάλπιγγι σαλπιεί και πορεύσεται εν σάλω απειλής αυτού. Κύριος παντοκράτωρ υπερασπιεί αυτών, και καταναλώσουσιν αυτούς και καταχωρήσουσιν αυτούς εν λίθοις σφενδόνης και εκπίονται αυτούς ως οίνον και πλήσουσιν ως φιάλας θυσιαστήριον...» —Μου θυμίζει σαδιστή βασανιστή ο Γιαχβέ σας, σεβασμιότατε. Δεν έχει και πολύ σχέση με το Θεό της Αγάπης που ευαγγελίζεστε. —Ναι, Κάρλσον. Έτσι φαίνεται. Αλλά αποδεί­ χτηκε ότι η γλώσσα του Γιαχβέ ήταν η μόνη που μας οδήγησε στην τελική νίκη. Ο άνθρωπος χρειάζε­ ται υποταγή και τυφλή και άκριτη υπακοή των εντο­ λών του Θεού. Ο άνθρωπος είναι ατελές δημιούργη­ μα ενός τέλειου Θεού. Δεν μπορεί να συνδιαλέγεται με το Θεό. Οι Έλληνες είχαν πλάνη περί αυτού. Αλλά οι Έλληνες δεν είχαν ποτέ το σπόρο της επι­ βολής μέσα τους. Ποτέ δεν υποδούλωσαν τους λαούς που κατακτούσαν, απλώς τους εκπολίτιζαν στο όνο­ 156

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

μα του ανόσιου πολιτισμού τους. Όμως ένας τέτοιος κατακτητής είναι ευάλωτος κατακτητής. Και η κυ­ ριαρχία τους δε θα κρατούσε για πολύ. Και αποδεί­ χτηκαν σωστές οι προβλέψεις του ιερού μας συμβου­ λίου, του Σανχεντρίν, το οποίο έντεχνα παγίδευσε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο μέσα στο περίτεχνο δημιούργημα μας, τη νέα θρησκεία που δημιουργή­ σαμε, τον χριστιανισμό, ως προοίμιο της τελικής επιβολής μας διά του Μεσσιανισμού, της απόλυτης θρησκείας που πλέον χαίρεται ολόκληρη η Ανθρω­ πότητα. Χρειάστηκαν μόνο τρεις αιώνες για να συ­ ντριβεί ο ελληνικός πολιτισμός κάτω από το πέλμα του αναδυόμενου από τις στάχτες της Ιερουσαλήμ χριστιανισμού. Και ξέρεις ποιο είναι το, ωραίο α­ δελφέ μου Κάρλσον; Ότι για δυο χιλιάδες χρόνια οι αφελείς χριστιανοί αγνοούσαν ακόμη και το όνομα του Θεού τους. —Δηλαδή, τι εννοείτε; —Ποιο είναι το όνομα του ιδρυτή της θρησκείας τους, Κάρλσον; — Μα... Χριστός, φυσικά. Ο μέγιστος ραβίνος γέλασε. —Χριστός σημαίνει καλός, αδελφέ μου. Είναι το στοιχείο χριστόν. Αποκλήθηκε και Ναζωραίος, ενώ είναι γνωστό πως μέχρι τον τέταρτο αιώνα μετά τη γέννηση του δεν υπήρχε πόλη Ναζαρέτ. Ο Ιλάι Κουριόν σταύρωσε τα χέρια του πάνω στη μεταλλική επιφάνεια του γραφείου και τον κοίταξε αποφασιστικά στα μάτια. —Ο ιδρυτής της θρησκείας τους, Κένετ Κάρλσον, λεγόταν Ιησούς Μπαρ Ιούδα και ήταν γιος του Ιούδα από τα Γάμαλα, Ιουδαίου επαναστάτη που σκοτώ­ θηκε από τους Ρωμαίους σε μια από τις πολλές εξε­ γέρσεις του λαού μου κατά του κατακτητή. Και σε 157

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

πληροφορώ πως ο ίδιος δεν ίδρυσε και δε δημιούρ­ γησε καμία θρησκεία. Ο χριστιανισμός, σαν δογμα­ τικό θρησκευτικό σύστημα, δημιουργήθηκε από τον Σαούλ, τον αποκληθέντα αργότερα και απόστολο Παύλο, και από ανθρώπους που έγραψαν τα ευαγγέ­ λια τον τρίτο αιώνα μετά Χριστόν. Χρησιμοποιήσα­ με έντεχνα έναν οραματιστή όπως ο Ιησούς, που έδωσε με τα κηρύγματα του έναν οικουμενικό προ­ σανατολισμό στο μεσσιανικό κίνημα του ιουδαϊ­ σμού, για να δημιουργήσουμε μια θρησκεία που μας συμφιλίωσε με την υπόλοιπη ανθρωπότητα και μας έδωσε τη δυνατότητα για την προετοιμασία της έλευσης του Μεσσία. —Τουλάχιστον αναγνωρίζετε πως χρησιμοποιή­ σατε το χριστιανισμό και τη βαθιά ριζωμένη πίστη σχετικά με τη δευτέρα παρουσία του Χριστού, για τη διευκόλυνση της επιβολής στις μάζες ενός Μεσσία που το εβραϊκό έθνος πάντα περίμενε ως εθνικό απε­ λευθερωτή. Και τα καταφέρατε καλά ομολογουμέ­ νως. —Ναι, αδελφέ μου, αλλά αφού χρειάστηκε να ξε­ ριζώσουμε από τον κόσμο οτιδήποτε ελληνικό. Γιατί το αρχαίο ελληνικό πνεύμα ήταν το εμπόδιο στα προ­ αιώνια σχέδια μας. Με το χριστιανισμό το βάλαμε στη γωνία για περισσότερα από χίλια χρόνια. —Τα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα. Όταν ο πολιτισμός οπισθοχώρησε μια χιλιετία και ο θρη­ σκευτικός φανατισμός και η μισαλλοδοξία αποτε­ λούσαν τροχοπέδη για κάθε ανάπτυξη. Όμως οι Έλ­ ληνες σας περίμεναν στη γωνία, έστω και άθελα τους. Όταν οι Ευρωπαίοι λόγιοι ανακάλυψαν μέσα από τα διασωθέντα κείμενα τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, οι Έλληνες βρέθηκαν πάλι στο προσκή­ νιο και τα σκοτεινά χρόνια της κυριαρχίας της σκέ158

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

ψης σας διαδέχτηκε η Αναγέννηση του πολιτισμού και ο Διαφωτισμός. Τα μάτια του ραβίνου στένεψαν και πάλι. —Ναι, δεν τα είχαμε υπολογίσει σωστά, αδελφέ μου. Γι' αυτό την επόμενη φορά δεν κάναμε λάθος. Οι κινήσεις μας έγιναν προσεκτικότερες. Από τις αρχές του εικοστού αιώνα, όταν τέθηκε σε εφαρμο­ γή το τελικό σχέδιο, τίποτα δεν αφέθηκε στην τύ­ χη. Και με την τελική επικράτηση του Μεσσία και την ίδρυση της Μεσσιανικής Αυτοκρατορίας η νί­ κη μας υπήρξε ολοκληρωτική. Τα αρχαία ελληνικά σταμάτησαν να διδάσκονται στα σχολεία, η ελλη­ νική γλώσσα έντεχνα παραμορφώθηκε, η Ιστορία και τα σχολικά βιβλία της ξαναγράφτηκαν από την αρχή, αγνοώντας και διαγράφοντας τους Έλ­ ληνες από το προσκήνιο της Ιστορίας και του ιστο­ ρικού γίγνεσθαι. Κανείς δεν ξέρει ύστερα από τέσ­ σερις γενιές μεσσιανικής επικράτησης τους Έλλη­ νες φιλοσόφους, ιστορικούς, ποιητές. Όλα τα έργα τους έχουν καταστραφεί και από ιδιωτικές συλλο­ γές και από τα μουσεία. Όμως δεν αρκούσαν αυτά τα μέτρα. Η Γη βαθιά μέσα της έκρυβε αποδείξεις για την ύπαρξη των Ελλήνων και όσων αυτοί α­ ντιπροσώπευαν. Όπου και αν έσκαβες έβρισκες σημάδια ανεξίτηλα από το πέρασμα των Ελλήνων από την Ιστορία. Γι' αυτό αναγκαστήκαμε ν' απα­ γορεύσουμε την Αρχαιολογία σαν επιστήμη και να κηρύξουμε παράνομη τη Γλυπτική, αδελφέ μου Κάρλσον. —Παρ' όλα αυτά υπάρχουν πάντα κάποιοι πλα­ νημένοι Σατανιστές που ενδιαφέρονται για την ου­ σία πίσω από την επιφάνεια, για την αναζήτηση της αλήθειας των πραγμάτων. —Και οι οποίοι μειώνονται δραστικά με την κα­ 159

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

τάλληλη διαπαιδαγώγηση και εν ανάγκη με τη λοβο­ τομή, αδελφέ μου. Ο μέγιστος ραβίνος γύρισε πάλι προς τη βιβλιο­ θήκη και πήρε ένα βιβλίο, που η κακή κατάσταση στην οποία βρισκόταν φανέρωνε την ηλικία του. —Ξέρεις τι είναι αυτό; ρώτησε το Σουηδό. Το τελευταίο αντίτυπο της Πολιτείας του Πλάτωνα, συ­ νέχισε χωρίς να περιμένει απάντηση από τον Κάρλσον. Το βλέμμα του Κένετ Κάρλσον στυλώθηκε πάνω στο σκοροφαγωμένο βιβλίο. Το δερμάτινο εξώφυλλο του είχε παντού μπαλώματα και η ράχη του είχε... καταρρεύσει προ καιρού. Τα κιτρινισμένα του φύλ­ λα μόλις και μετά βίας κρατιόνταν από ένα φθαρμέ­ νο κίτρινο σπάγκο. — Πού το βρήκατε, σεβασμιότατε; Το ψάχνω από μικρός. Πίστευα πια πως όλα τα έργα του Πλάτωνα είχαν εξαφανιστεί. —Είναι το τελευταίο αντίγραφο της Πολιτείας που υπάρχει στο γνωστό Σύμπαν. Ο Ιλάι Κουριόν έβγαλε έναν αναπτήρα από ένα συρτάρι του γραφείου του και πριν προλάβει ο Σου­ ηδός να αντιδράσει έβαλε φωτιά στο παλιό βιβλίο. Ύστερα το άφησε να καίγεται πάνω στην επιφάνεια του γραφείου. Ο Κάρλσον άπλωσε το χέρι του για να σώσει το φλεγόμενο βιβλίο από την ολοσχερή καταστροφή, αλλά η φλόγα τον έκαψε. Βόγκηξε από πόνο και τράβηξε το πληγωμένο του χέρι πίσω. Ο μέγιστος ραβίνος γέλασε. —Αδελφέ μου Κένετ Κάρλσον, υπήρξες μάρτυ­ ρας σε μια ιστορική στιγμή. Μόλις συνειδητοποίη­ σες ότι ουδέποτε υπήρξε Πλάτωνας. Έτσι γράφεται 160

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

η Ιστορία. Και πάντα από τους νικητές. Να το θυ­ μάσαι αυτό. Γέλασε και πάλι, καθώς έβλεπε τον αποσβολωμέ­ νο Σουηδό να μην μπορεί ν' αρθρώσει λέξη, κρατώ­ ντας το πληγωμένο χέρι του. —Μα γιατί; είπε τελικά. Η σοφία των αρχαίων Ελλήνων δεν είναι αποκλειστικά δική τους. Είναι ένα δώρο που ανήκει σ' ολόκληρο τον κόσμο. Γιατί τους εξοστρακίζουμε έτσι; Ακόμα και ο δικός σας λαός ήταν κατά βάση φιλέλληνας, φιλελεύθερος και προοδευτικός. Μόνο μια μικρή μερίδα σιωνιστών, που δυστυχώς είχαν την εξουσία, τον οδηγού­ σε στη διαμάχη και όχι στη συμφιλίωση. —Η σοφία των ανθρώπων είναι μια κουκκίδα άμμου στην έρημο της σοφίας του Γιαχβέ. Η σοφία των αρχαίων Ελλήνων. Χμ... Ο Ορθός Λόγος, ε; Λοι­ πόν, αδελφέ μου Κένετ Κάρλσον, ο Ορθός Λόγος των Ελλήνων είναι εκ διαμέτρου αντίθετος με την πίστη στον Γιαχβέ και στον απεσταλμένο Του, το Μεσσία. Η πίστη πέρα από κάθε Ορθό Λόγο είναι το θεμέλιο της Μεσσιανικής Αυτοκρατορίας, το κλειδί για τη σωτηρία της Ανθρωπότητας που πετύ­ χαμε. Και η παραμέριση των Ελλήνων η τελευταία νίκη που κέρδισε τον πόλεμο. Έγειρε το σώμα του μπροστά και κοίταξε το Σου­ ηδό στα μάτια. —Έχουμε ολόκληρο τον κόσμο στα χέρια μας, Κένετ Κάρλσον. Εκατόν τριάντα εφτά χρόνια πλή­ ρους και αδιασάλευτης κυριαρχίας. Είμαστε πανί­ σχυροι και προχωράμε νικητές και τροπαιοφόροι με τη δύναμη του Θεού στην κατάκτηση του Σύ­ μπαντος και στη διασπορά στ' άστρα της δόξας του Γιαχβέ. Και ξαφνικά σ' έναν ηλίθιο, βρομερό πλανήτη, που ούτε η μάνα του δε θα του έριχνε 161

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

δεύτερη ματιά, πέφτουμε για ακόμη μια φορά πά­ νω τους. Χτύπησε με την παλάμη του το μέτωπο του. —Γιατί, Κάρλσον; Ποια σατανική μοίρα μάς μπλέκει πάλι τους Έλληνες στα πόδια μας; —Δεν πρέπει να φοβάστε, σεβασμιότατε. Εσείς έχετε το Μεσσία, ένα Θεό, μαζί σας. Αυτοί δεν έ­ χουν τίποτα, δεν υπάρχουν καν. Ζουν μόνο στην ανάμνηση κάποιων πιθηκοειδών εξωγήινων πλα­ σμάτων. Τι φοβάστε; Ο Ιλάι Κουριόν έγειρε στην πλάτη της πολυθρό­ νας και κοίταξε τη μεταλλική οροφή του δωματίου, σαν να προσπαθούσε να πάρει κάποιου είδους μυ­ στική φώτιση από ένα ανώτερο Ον, βγάζοντας με θόρυβο από τα ρουθούνια του τον αέρα που εκείνη τη στιγμή ανέπνεε. —Ο Μεσσίας, ψιθύρισε χαμένος σε χιλιάδες σκέ­ ψεις. Ο Σουηδός άδραξε την ευκαιρία της χαλάρωσης του άλλου. Στηρίχτηκε και στις δυο του παλάμες που ακου­ μπούσαν πάνω στο γραφείο και έγειρε μπροστά, ακριβώς πάνω από το πρόσωπο του μέγιστου ραβί­ νου. —Ποιος είναι ο Μεσσίας; τον ρώτησε σιγά και καθαρά, αρθρώνοντας μια μια τις συλλαβές. Μου χρωστάς μια απάντηση. Ο ραβίνος επανήλθε στην πραγματικότητα. Τον κοίταξε αναποφάσιστος για μερικά δευτερόλεπτα. —Ναι, γιατί όχι, είπε τελικά. Τι σημασία έχει να σ' το κρύβω τώρα. Ξερόβηξε καθαρίζοντας το λαιμό του, καθώς ξα­ νάβρισκε την αυτοπεποίθηση του. —Ένα γνήσιο, λαμπρό τέκνο του παγκόσμιου 162

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

σιωνιστικού κινήματος, είπε κοιτάζοντας ταυτόχρο­ να την εντύπωση που έκαναν τα λόγια του στον άλλο. —Φυσικά, δεν είναι ο γιος του Θεού ή η δευτέρα παρουσία του Χριστού ή απεσταλμένος του Γιαχβέ εν πάση περιπτώσει. Έτσι δεν είναι; —Ναι, έτσι είναι. Ήταν ένας απλός άνθρωπος. Χαρισματικός ηγέτης σίγουρα, έξυπνος και οραμα­ τιστής, που εκπαιδεύτηκε από νήπιο για την ιερή αποστολή του και την έφερε σε πέρας θαυμάσια. —Ήταν; Δεν είναι πια; —Δεν είναι πια, αδελφέ μου Κάρλσον. Έχει πε­ θάνει πριν από εκατόν είκοσι χρόνια. Ο Σουηδός χαμογέλασε. —Το ήξερα. Ή, μάλλον, το διαισθανόμουν. Ήταν αδύνατο να ζούσε μέχρι σήμερα σε ηλικία εκατόν εβδομήντα χρονών. Και τι κόλπο κάνετε; Πώς κατορ­ θώνετε να τον δείχνετε από την τηλεόραση και σε όλες τις μεγάλες εκδηλώσεις της Αυτοκρατορίας σας; —Κλώνους, αδελφέ μου, κλώνους. Έχουμε πα­ ραγάγει με ειδική καλλιέργεια από τα κύτταρα του σώματος του μια σειρά κλώνους, σωσίες του, δη­ λαδή, ακριβώς πανομοιότυπους, με τη μέθοδο της γενετικής μετάλλαξης. Αλλά έχουμε ήδη πρόβλη­ μα. —Τι πρόβλημα; —Η τρίτη γενιά κλώνων αρχίζει να χάνει τα πνευ­ ματικά χαρακτηριστικά του πρωτότυπου. To DNA του εγκεφάλου τους έχει αρχίσει να εκφυλίζεται, δημιουργώντας παθολογικές καταστάσεις που ελά­ χιστα διαφέρουν από τη σχιζοφρένεια. Ευτυχώς δουλεύουμε ήδη πάνω σ' ένα πρόγραμμα αντικατά­ στασης των κλώνων με ανθρωποειδή ρομπότ σωσίες του Μεσσία. Με τη συμβολή των βίντεο, του μοντάζ 163

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

και των ειδικών οπτικών και ακουστικών εφέ θα τα καταφέρουμε. Ο κίνδυνος, Κένετ Κάρλσον, δεν προ­ έρχεται από μέσα, από το εσωτερικό της Αυτοκρα­ τορίας, αλλά από εκεί. Ο Κάρλσον ακολούθησε την κατεύθυνση που έ­ δειχνε ο σηκωμένος δείκτης του δεξιού χεριού του μέγιστου ραβίνου και το βλέμμα του συνάντησε τον όγκο του Κανόπους 3 που περιφερόταν αιώνια στο διάστημα. Ο Ιλάι Κουριόν σηκώθηκε και προχώρησε προς το παράθυρο. Στάθηκε απέναντι από το φωτεινό κορμό του πλανήτη και απέμεινε να τον κοιτάζει σκεφτι­ κός. —Ξέρεις, Κάρλσον, πόσο μετράει η γνώμη μου στο Μεσσιανικό Συμβούλιο; —Φαντάζομαι. —Και ξέρεις ποια είναι η γνώμη μου για τον Κα­ νόπους; Στιγμιαία σιωπή. —Έχω αποφασίσει να προχωρήσω σε εκκένωση του και απομάκρυνση απ' αυτόν όλου του εργατι­ κού προσωπικού μας. Μόλις αυτή ολοκληρωθεί, θα διατάξω την καταστροφή του πλανήτη με ραδιενερ­ γό ακτινοβολία από το Βασιλεύς Σολομών. Ο Σουηδός τινάχτηκε από την πολυθρόνα που καθόταν. Δεν πίστευε στ' αυτιά του. —Τι; Είναι δυνατόν; Και οι Τλαγκ που ζουν σ' αυτόν; Είναι αρκετές χιλιάδες απ' αυτούς στον πλα­ νήτη. Δεν μπορείς έτσι εν ψυχρώ να διατάξεις τη γενοκτονία μιας φυλής ελλόγων όντων. Ο ραβίνος έστρεψε το κεφάλι του και τον αντιμε­ τώπισε στα ίσια. —Βάζεις στοίχημα; Σήμερα κιόλας θα στείλω μή­ νυμα στη Γη με την εισήγηση μου και το μόνο που θα 164

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

κάνω είναι να περιμένω την τυπική έγκριση της. Είναι απλώς θέμα λίγων ημερών. Όσο για τον τριτονίτη, θα τον αναπληρώσουμε από άλλους πλανήτες, όσο επίπονο κι αν φαίνεται αυτό. Διακυβεύονται σ' αυτή τη γωνιά του Διαστήματος τα ύψιστα συμφέ­ ροντα της Αυτοκρατορίας, η ίδια η υπόσταση της. Δε θα σταθεί εμπόδιο μια χούφτα τριτονίτης κι άλλη μια χούφτα τηλεπαθητικοί πίθηκοι. Ο Κένετ Κάρλσον έσφιξε τη γροθιά του και τον πλησίασε απειλητικά. —Ποτέ δε θα το επιτρέψω αυτό, ραβίνε. Ο Ιλάι Κουριόν κόλλησε την πλάτη του στο μεγά­ λο παράθυρο, αφού δεν υπήρχε άλλο περιθώριο να υποχωρήσει. Το πρόσωπο του είχε κοκκινίσει. Ο Σουηδός ήταν ψηλότερος του και σίγουρα πιο γερο­ δεμένος απ' αυτόν. —Υπολοχαγέ, φώναξε έντρομος. Υπολοχαγέ. Η αυτόματη πόρτα άνοιξε αθόρυβα τη στιγμή που ο Ντέιβιντ Κλαιν όρμησε μέσα. Ήρθε και στάθηκε σε στάση προσοχής μισό μέτρο στο πλάι και αριστερά του Κάρλσον. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι γινόταν, παρά μόνο αν είχε μαντι­ κές ικανότητες. Αλλά σαν υπολοχαγός της Αυτοκρα­ τορικής Φρουράς του Μεσσία του απαγορευόταν να μαντεύει παρά μόνο να υπακούει. —Διατάξτε. Το πρόσωπο του μέγιστου ραβίνου είχε γίνει μια ανέκφραστη κέρινη μάσκα. —Σκότωσέ τον, είπε ψυχρά. Η στάση άκαμπτης προσοχής του υπολοχαγού, που έκανε ακόμη και τις φλέβες του λαιμού του να σταματήσουν να πάλλονται, κλονίστηκε στιγμιαία. —Πώς είπατε; Την ίδια στιγμή μέσα στο μυαλό του Σουηδού 165

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

ένα εκατομμύριο σκέψεις συνωστίζονταν πανικό­ βλητες, καθώς το αρχέγονο και πρωτογενές ένστι­ κτο επιβίωσης επικάλυψε κάθε άλλη βιολογική δραστηριότητα. Θα τον σκότωναν.... Θα τον σκότωναν σαν σκυλί... Το επόμενο λεπτό θα ήταν νεκρός από το ακτινοβόλο όπλο που κρεμόταν στη ζώνη του υπολο­ χαγού. Ήταν σίγουρος πως ο Κλαιν θα υπάκουε αμέσως, χωρίς δεύτερη σκέψη, μόλις συνειδητοποιούσε τη διαταγή του ανωτέρου του. Έπρεπε ν' αντιδράσει... Να σωθεί... Είδε τον υπολοχαγό δίπλα του ελαφρά σκυμμένο προς τα εμπρός, με το πρόσωπο στραμμένο προς τον Ιλάι Κουριόν, να προσπαθεί μέσα στον απόλυτα πειθαρχημένο εγκέφαλο του να αποκωδικοποιήσει την εντολή που μόλις είχε πάρει, ενώ το χέρι του είχε αρχίσει να τραβάει το ακτινοβόλο από τη θήκη του. Έπρεπε ν' αντιδράσει.... να σωθεί... Συγκέντρωσε όλη τη δύναμη του στον αγκώνα του. Του φαινόταν κατά κάποιο τρόπο ο χρόνος να κυλά πολύ αργά, σαν να έβλεπε σε αργή κίνηση μια ταινία στην τηλεόραση, αν και στην πραγματι­ κότητα όλα γίνονταν ακριβώς αντίθετα, αστρα­ πιαία. Είδε το μέγιστο ραβίνο ν' ανοιγοκλείνει το στόμα του και τους φθόγγους να συντρίβονται πάνω στο πρόσωπο του υπολοχαγού. —Δε θα σ' το ξαναπώ κι άλλη φορά, υπολοχαγέ. Σκότωσε... 166

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Η φράση του έμεινε στη μέση. Ο Σουηδός κινήθηκε με όση δύναμη και ταχύτητα του επέτρεπε η απελπισία. Έστρεψε το σώμα του κατά το ήμισυ και χτύπησε με τον αγκώνα του τον υπολοχαγό στην κοιλιά. Το κορμί του Ντέιβιντ Κλαιν διπλώθηκε στα δύο από τον πόνο. Ο Κάρλσον τον κλότσησε με όση δύναμη είχε στο πρόσωπο του, που βρισκόταν πια στο ίδιο ύψος με τη μύτη της μπότας του. Ο υπολοχαγός τινάχτηκε δυο μέτρα πίσω και έπε­ σε με θόρυβο στο έδαφος. Το όπλο είχε γλιστρήσει στο πάτωμα. Ο Κάρλσον όρμησε με βουτιά και το πλάκωσε με το σώμα του. Με το δεξί του χέρι, ψηλάφησε τη μοκέτα του εδάφους κάτω από το στήθος του για να το βρει απεγνωσμένα, καθώς την ίδια στιγμή έβλεπε τον Ιλάι Κουριόν να κινείται γρήγορα προς την έξοδο. Δεν έπρεπε με τίποτα να ξεφύγει. Τον πρόλαβε την ύστατη στιγμή. —Ακίνητος. Είχε στρέψει την κάννη του ακτινοβόλου προς τη μεριά του μέγιστου ραβίνου. Η απόσταση ήταν πολύ μικρή για ν' αστοχήσει. —Πίσω, του είπε. Με την πλάτη κολλημένη στο παράθυρο. Ο μέγιστος ραβίνος υπάκουσε, πισωπατώντας με αργά βήματα. Ο Σουηδός ξεφύσηξε με ανακούφιση. Του φαινό­ ταν να ελέγχει την κατάσταση. Γύρισε στον πεσμένο υπολοχαγό που προσπαθού­ σε ζαλισμένος ν' ανασηκωθεί. Αίμα έσταζε από το στόμα του. 167

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

— Είσαι εντάξει, υπολοχαγέ; τον ρώτησε στοργι­ κά. Ο Κλαιν έφτυσε δυο σπασμένα δόντια και σκού­ πισε με την ανάστροφη της παλάμης του το αίμα από τα χείλη του. Δεν απάντησε. Τα είχε με τον εαυτό του που είχε επιτρέψει σ' έναν πλανημένο Σατανιστή να τον εξου­ δετερώσει. Ο Κάρλσον του πρότεινε το όπλο. —Με ήρεμες κινήσεις πήγαινε δίπλα στο αφεντι­ κό σου. Ο υπολοχαγός υπάκουσε. Πολύ ωραία. Τώρα τους είχε και τους δυο στο ίδιο οπτικό πεδίο. Σκέφτηκε γρήγορα τις επόμενες κινήσεις του. — Υπολοχαγέ, βγάλε τη στολή σου. Αυτός τον κοίταξε σαστισμένος. Αναγκάστηκε ν' ανασηκώσει ελαφρά το ακτινοβόλο. Αυτό είχε μεγαλύτερη πειθώ. —Κάνε ό,τι σου είπε, συμπλήρωσε και ο Ιλάι Κουριόν. Ο υπολοχαγός γδύθηκε και κλότσησε τα ρούχα του προς τον Κένετ Κάρλσον. Αυτός τα πήρε προ­ σεχτικά και φόρεσε τη στολή. Ένιωθε κάπως άβολα, αλλά είχαν περίπου το ίδιο νούμερο. —Δε θα γλιτώσεις έτσι εύκολα, του πέταξε ο ρα­ βίνος. Ο Σουηδός τον αγνόησε. Έκανε νόημα στον Κλαιν. —Δέσε τον με τη ζώνη μου. Υπάκουσε. Του έδεσε με τη ζώνη τα χέρια και τα πόδια πίσω από την πλάτη του. —Ωραία. Τώρα γονάτισε, με τα χέρια πίσω στο σβέρκο. 168

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Υπάκουσε και πάλι. Ο Κάρλσον τον πλησίασε αθόρυβα και τον χτύ­ πησε στο κεφάλι με τη λαβή του όπλου που κρατού­ σε. Δεν ήθελε να τον πληγώσει άσχημα, γι' αυτό έβαλε την ελάχιστη δύναμη που πίστευε πως απαι­ τούσε η περίσταση. Ο υπολοχαγός σωριάστηκε ξανά στο έδαφος, δί­ πλα στο δεμένο χειροπόδαρα ραβίνο. Έβαλε το Τόμαχοκ 4Ε στη θήκη της ζώνης του και έφτιαξε κάπως τα μαλλιά του. Προχώρησε προς την πόρτα, η οποία άνοιξε στο πλησίασμα του. Μισοέβγαλε το κεφάλι του για να δει αν υπήρχε κάποιος. Κανείς. Βγήκε αποφασιστικά από το δωμάτιο και μπήκε στον ανελκυστήρα. Πάτησε το κουμπί του υπόγειου καταστρώματος. Σε δευτερόλεπτα η πόρτα του ανελκυστήρα άνοι­ ξε στο γνώριμο διάδρομο που οδηγούσε στην κατα­ πακτή με τους θαλαμίσκους. Η ανάσα του κόπηκε καθώς το πρώτο πράγμα που αντίκρισε ήταν δυο ναύτες οι οποίοι έρχονταν προς το μέρος του. Έσφιξε τα δόντια του και προχώρησε αποφεύγο­ ντας να τους κοιτάζει. Ένιωθε τα βλέμματα των δύο αντρών να τον εξετάζουν με το μικροσκόπιο. Τον χαιρέτησαν. Ανταπέδωσε αμήχανα το χαιρετισμό. Είχε ήδη φτάσει στην είσοδο του καταστρώματος των θαλαμίσκων. Τότε δεν άντεξε στον πειρασμό. Γύρισε το κε­ φάλι του και τους κοίταξε. Τους είδε που είχαν σταματήσει και τον παρατηρούσαν και αυτοί απο­ ρημένοι. 169

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

Είχαν καταλάβει άραγε ότι κάτι δεν πήγαινε κα­ λά; Σίγουρα. Ήταν αδύνατο να μην αναγνώριζαν πως ήταν ξένος, πως δεν είχαν ξαναδεί αυτό τον υπολο­ χαγό στο πλήρωμα. Και ένας υπολοχαγός της Αυ­ τοκρατορικής Φρουράς του Μεσσία δεν ήταν καθη­ μερινό θέαμα. Υπέθετε πως μόνο ο Κλαιν ήταν στο πλοίο, και τον Κλαιν σίγουρα τον γνώριζαν ήδη. Ο ένας του φώναξε από μακριά. —Υπολοχαγέ, μια στιγμή... Ο Κάρλσον όρμησε στη μεγάλη αίθουσα και κα­ τέβασε το μηχανισμό που κλείδωνε την πόρτα της εισόδου. Έπρεπε να κάνει γρήγορα. Οι δυο ναύτες δεν έφεραν μαζί τους όπλα, αλλά αυτό δε σήμαινε πως σε λίγες στιγμές δε θα είχε συγκεντρωθεί έξω από την πόρτα ολόκληρη η ομάδα ασφαλείας του κατα­ δρομικού. Και τότε ήταν χαμένος. Οι θαλαμίσκοι ήταν όπως τους είχε αφήσει. Προ­ τίμησε αυτόν που τους είχε μεταφέρει από τον Κανόπους 3. Υπέθετε πως ήταν όλοι ίδιοι, αλλά δεν μπορούσε να διακινδυνεύσει έστω και την παραμι­ κρή παραλλαγή, αφού δεν ήταν επαγγελματίας πι­ λότος, αλλά είχε μάθει να πιλοτάρει μόνο πάνω στον ένα. Καθώς επιβιβαζόταν, άκουσε τη σειρήνα του συ­ ναγερμού να ουρλιάζει δαιμονικά. Είχε σημάνει κόκκινος συναγερμός σε ολόκληρο το σκάφος. Ο χρόνος που του απέμενε στένευε σημαντικά. Δεν προλάβαινε να φορέσει την προστατευτική στο­ λή. Διοχέτευσε οξυγόνο στο θάλαμο διακυβέρνησης και έβαλε εμπρός τα συστήματα εκτόξευσης. Αλλά να εκτοξευθεί προς τα πού; Η καταπακτή που άνοιγε για την εκτόξευση των 170

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

θαλαμίσκων στο Διάστημα ήταν τώρα ερμητικά κλει­ στή και φυσικά η γέφυρα του καταδρομικού δεν είχε καμιά πρόθεση να την ανοίξει. Μάντευε, σχεδόν έβλεπε, πάνοπλους σαν αστα­ κούς άντρες να προσπαθούν να παραβιάσουν την κλειδωμένη πόρτα. Η οθόνη του κομπιούτερ τού έδωσε την ένδειξη ότι ήταν έτοιμος για εκτόξευση. Χμ... Μια κουβέντα ήταν. Ο κομπιούτερ δεν ήξερε βέβαια ότι απέναντι του δεν ήταν το μεσοαστρικό διάστημα αλλά μια ατσάλινη, πεισματωμένα κατε­ βασμένη καταπακτή. Τι θα έκανε; Πίεσε τον εαυτό του να σκεφτεί. Μια ιδέα άστραψε στο μυαλό του από το πουθε­ νά. Έδωσε εντολή στον κομπιούτερ να του υποδείξει τα οπλικά συστήματα του σκάφους. Η οθόνη όμως του έκανε κόλπα. «Δηλώσατε κωδικό σας και κλειδάριθμο εξουσιο­ δοτημένου προσωπικού». Γαμώ το. Με την άκρη του ματιού του έπιασε μια αδιόρα­ τη κίνηση αριστερά πίσω του. Οπλισμένοι άντρες που έπεφταν μπρούμυτα στο πάτωμα με τα όπλα προτεταμένα ή έτρεχαν να καλυφτούν πίσω από αντικείμενα. Η ομάδα ασφαλείας είχε παραβιάσει την πόρτα. Σε δευτερόλεπτα θα ήταν νεκρός ή αιχ­ μάλωτος. Κοίταξε ολόγυρα σαν παγιδευμένο αγρίμι. Είδε μπροστά του ένα μοχλό, για τον οποίο ο Κλαιν, όταν τον εκπαίδευε στο πιλοτάρισμα, δεν του είχε πει τίποτα. Ήταν ο μόνος μοχλός για τον οποίο ο υπoλoχαγός δεν του είγε πει τίποτα. Συνει171

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

δητοποίησε αστραπιαία τη σκέψη του και τον τρά­ βηξε απότομα. Η οθόνη έλαμψε: «Πύραυλος 1 οπλισμένος». Δεξιά και αριστερά του τον είχαν ζώσει οι φρου­ ροί ασφαλείας. Είδε τον επικεφαλής τους να σημα­ δεύει και ένιωσε από το σκληρό του βλέμμα ότι την ίδια στιγμή το δάχτυλο του πίεζε τη σκανδάλη. Δεν προλάβαινε. Είδε ένα κόκκινο κουμπί πάνω στο μοχλό που μόλις είχε τραβήξει. Το πάτησε ενστικτωδώς, πι­ στεύοντας βαθιά μέσα του πως ήταν το τελευταίο πράγμα που έκανε στον κόσμο. Όμως δεν ήταν. Ο πύραυλος 1 εκτοξεύθηκε κεραυνοβόλα και διέ­ λυσε την καταπακτή απέναντι του. Σε δέκατα του δευτερολέπτου άνδρες, όπλα και αντικείμενα, που είχαν την κακή τύχη να βρίσκονται στο κατάστρωμα προσγείωσης των θαλαμίσκων, ρουφήχτηκαν από τη διαστημική δίνη που δημιούργησε η έκρηξη και η διαφορά ατμόσφαιρας ανάμεσα στο εσωτερικό του καταστρώματος και στο σκοτεινό εξωτερικό Διάστη­ μα. Ο Κάρλσον ένιωσε και το δικό του θαλαμίσκο να παρασύρεται προς το Διάστημα. Δεν περίμενε άλλο. Δεν ήξερε αν χωρούσε το σκάφος να περάσει από την τρύπα που είχε ανοίξει ο πύραυλος, αλλά δεν είχε πια άλλες δυνατότητες. Πυροδότησε την εκτό­ ξευση. Το τράνταγμα που αισθάνθηκε, καθώς ο θαλαμί­ σκος τιναζόταν μπροστά και η δεξιά του τουρμπίνα συνθλιβόταν στα μέταλλα της σπασμένης καταπα­ κτής, τον έριξε βίαια πάνω στο τζάμι ασφαλείας του σκάφους. Για ελάχιστα δευτερόλεπτα ο κόσμος σκοτείνιασε 172

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

γύρω του. Ένας τρομερός πόνος διαπερνούσε το κεφάλι του. Νόμιζε πως πέθαινε. Ανέκτησε τον πλή­ ρη έλεγχο των αισθήσεων του από δυο πράγματα που έγιναν ταυτόχρονα. Μια κηλίδα αίμα είχε μό­ λις περάσει πάνω από τα χείλη του και ένας δαιμο­ νισμένος ήχος συναγερμού διαπερνούσε τ' αυτιά του, καθώς η οθόνη τον προειδοποιούσε ότι είχαν χάσει τη δεξιά τουρμπίνα, τη μία από τις δύο που διέθετε ο θαλαμίσκος. Σκούπισε με το χέρι του το αίμα που έσταζε από τα χείλη του και κατάλαβε ότι το τραύμα ήταν επι­ πόλαιο. Τα χείλη του είχαν σκάσει από την πρό­ σκρουση στο τζάμι. Κοίταξε ολόγυρα του. Το σκάφος φαινόταν ακυ­ βέρνητο. Στριφογυρνούσε γύρω από τον άξονα του σε κατάσταση περιδίνησης. Προσπάθησε να το σταθεροποιήσει και τα κατά­ φερε. Ευχαρίστησε τους κατασκευαστές του που είχαν κάνει καλή δουλειά. Πόσο καλή όμως; Πού θα μπο­ ρούσε να πάει με μια τουρμπίνα; Μπορούσε να βλέπει από πίσω του το καταδρο­ μικό, με την τρύπα που ο ίδιος είχε ανοίξει, βαθιά πληγή στα πλευρά του μηχανικού τέρατος. Απομακρυνόταν γρήγορα από αυτό. Σε λίγο θα ήταν μια μικρή κουκκίδα στο αχανές Διάστημα. Ένας ξαφνικός φόβος τον κυρίευσε. Θα τον κα­ ταδίωκαν; Η λογική ανέλαβε να καθησυχάσει την ψυχή του. Με τι και πώς; Οι άλλοι θαλαμίσκοι είχαν απορ­ ροφηθεί στο χάος από το ίδιο άνοιγμα από το οποίο αυτός είχε δραπετεύσει. Το ίδιο το καταδρομικό δε φαινόταν σοβαρά πληγωμένο για ν' αποδυθεί σε μια 173

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

καταδίωξη του, αψηφώντας τις άλλες, αμεσότερες προτεραιότητες του. Ησύχασε κάπως στη σκέψη αυτή. Είδε ότι οι δείκτες καυσίμων και οξυγόνου ήταν στο τέλος τους. Πού μπορούσε να πάει, αλήθεια; Ζήτησε από τον κομπιούτερ να του δώσει το πλη­ σιέστερο στέρεο έδαφος μετά τον Κανόπους 3. Η οθόνη του έδωσε απάντηση. «Κανόπους 2». Τώρα μάλιστα. Ο δεύτερος πλανήτης του ήλιου του Κανόπους ήταν ένα πολύ καυτό μέρος. Η θερ­ μοκρασία επιφάνειας του στον Ισημερινό έφτανε τους 340 βαθμούς Κελσίου και στις πολικές ζώνες τους 90 βαθμούς. Ουσιαστικά ήταν μια διάπυρη μά­ ζα, ανίκανη να φιλοξενήσει ανθρώπινη ζωή. Εξάλ­ λου, ακόμα και με τη μέγιστη ταχύτητα του θαλαμί­ σκου δε θα έφτανε πριν περάσουν έξι ημέρες και απ' ό,τι υπολόγιζε δεν είχε καύσιμα ούτε για είκοσι λε­ πτά πτήσης. Ήταν χαμένος. Κοίταξε ολόγυρα από τα τζάμια του θαλαμίσκου που γλιστρούσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα. Και τότε το είδε. Και ήταν σαν να το πρόσεχε για πρώτη φορά. Το νεφέλωμα. Το νεφέλωμα αστραποβολούσε στο σκοτάδι του μεσοδιαστήματος, τον μαγνήτιζε και τον καλούσε με μια μυστική γλώσσα που μόνο αυτός καταλά­ βαινε, καθώς όλα τα χρώματα της ίριδας και όλοι οι δυνατοί συνδυασμοί τους χάιδευαν τα κύτταρα του. Συμπαγή αέρια και αστρόσκονη, του είχαν πει. Τίποτα σημαντικό. Ζήτησε από το φασματογράφο ανάλυση των στοιχείων του νεφελώματος. Τα στοι174

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

χεία επιβεβαίωσαν τα λεγόμενα. Συμπαγή αέρια και αστρόσκονη. Και έτσι ξαφνικά και χωρίς ιδιαίτερη αιτία, έφε­ ρε στο μυαλό του την εικόνα της Θίνας. Μην εμπιστεύσαι ποτέ τις κατασκευές των ανθρώπων, μόνο τη γλώσσα της καρδιάς σου, του είχε πει. Η Θίνα. Τι εννοούσε; Πρόσεξε ξανά την οθόνη του φασματογράφου. «Συμπαγή αέρια και αστρόσκονη». Κοίταξε ξανά το νεφέλωμα. Ένιωσε κάτι να σκιρτάει βαθιά μέσα στην καρδιά του. Κατάλαβε τι εννοούσε η κοπέλα στην τελευταία τους συνάντηση. Όλα όσα του είχε πει ήταν οδηγός για να βρει το δρόμο του. Δεν έπρεπε να εμπιστεύ­ εται τα όργανα του σκάφους, τις ενδείξεις του φα­ σματογράφου. Προσδιόρισε πορεία προς το νεφέλωμα. Υπολό­ γισε πως τα καύσιμα μόλις και μετά βίας θα έφταναν μέχρι εκεί. Ο λαβωμένος θαλαμίσκος υπάκουσε. Η λογική του αντιδρούσε σ' αυτή την πορεία αυ­ τοκτονίας. Το σκάφος θα καιγόταν από την τριβή που θα δημιουργούσε η επαφή με τα σωματίδια του κύριου όγκου της αστρόσκονης. Θα γινόταν έ­ νας διάττοντας αστέρας, που θα έσβηνε σε δευτερό­ λεπτα, αφήνοντας μονάχα μια εντυπωσιακή ανάμνη­ ση σε όσους Τλαγκ κοίταζαν τη στιγμή εκείνη τον ουρανό. Όμως η καρδιά του ήταν αυτή που είχε αναλάβει πια τη διακυβέρνηση του σκάφους. Πλησίαζε γοργά. Στην οθόνη άναψε προειδοποιητική ένδειξη ότι σε ένα λεπτό θα τελείωνε η παροχή οξυγόνου στο πιλοτήριο. Αναγκάστηκε να φορέσει τη στολή με το σκάφαν175

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

δρο και τη φιάλη οξυγόνου. Του δυσκόλευε τις κι­ νήσεις, αλλά δεν είχε και άλλη επιλογή. Το νεφέλωμα κάλυπτε τώρα ολόκληρο το οπτικό του πεδίο. Σε λίγα λεπτά θα έμπαινε μέσα του. Ήδη η θερμοκρασία στα εξωτερικά μέταλλα του θαλαμί­ σκου είχε αρχίσει ν' ανεβαίνει, καθώς συντρίβο­ νταν πάνω τους τα πρώτα αδέσποτα σωματίδια αστρικής ύλης. Δέθηκε με τη διπλή ζώνη ασφαλείας στο κάθισμα του. Μια δεύτερη ένδειξη στην οθόνη τού έκανε γνωστό πως μόλις είχαν τελειώσει τα καύσιμα. Κι­ νιόταν πλέον μόνο με την επιτάχυνση που είχε και η οποία επιβραδυνόταν γοργά, καθώς η τριβή και α­ ντίσταση της αστρόσκονης και των αερίων του νεφε­ λώματος πύκνωνε ταχύτατα. Ο Κλαιν του είχε πει πως υπήρχε και μια βοη­ θητική δεξαμενή καυσίμων, που όμως ενεργο­ ποιούνταν μόνο στις μανούβρες απογείωσης και προσγείωσης. Όμως, δεν είχε πουθενά να προ­ σγειωθεί. Το τέλος του πλησίαζε. Το καταλάβαινε. Έμπαινε από στιγμή σε στιγμή στο κέντρο του νεφελώματος. Υπήρχε ακριβώς μπροστά του ένα εκτυφλωτικά κόκ­ κινο σύννεφο αερίων που θα έπεφτε πάνω του σε δευτερόλεπτα. Δεν μπορούσε ν' αλλάξει την πορεία του. Ο επιβραδυνόμενος θαλαμίσκος έγινε ξαφνικά κόκκινος τη στιγμή που ερχόταν σ' επαφή με το νέ­ φος. Παρ' όλα αυτά συνέχισε την πορεία του, δια­ σχίζοντας το με μεγάλη προσπάθεια. Ο Σουηδός άκουγε τα μέταλλα του σκάφους που έτριζαν. Από το σημείο σύνδεσης του θαλαμίσκου με τη δεξιά τουρμπίνα που είχε χάσει έβγαινε φωτιά. Η 176

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

κονσόλα ελέγχου του πιλοτηρίου βραχυκύκλωσε και άρχισε να βγαίνει πυκνός καπνός. Ο θαλαμίσκος είχε πια σταματήσει να κινείται προς τα εμπρός και έπεφτε με καμπύλη πορεία ελεύ­ θερης πτώσης, φλεγόμενος, προς το κέντρο της βαρυτικής δύναμης του νεφελώματος. Είχαν βγει από το κόκκινο σύννεφο, αλλά δεν ήξερε πού βρισκόταν, γιατί οι καπνοί είχαν γεμίσει το πιλοτήριο και εμπό­ διζαν την ορατότητα. Το ραντάρ, που φαινόταν να λειτουργεί ακόμα, του έδινε ένδειξη ότι κάτω από την κοιλιά του σκά­ φους βρισκόταν στερεό έδαφος. Μια μικρή ελπίδα σπινθήρισε μέσα του. Αν κατόρθωνε να το προ­ σγειώσει; Με μια τουρμπίνα; Του φαινόταν αδύνα­ το. Άρπαξε και με τα δυο του χέρια το μοχλό προ­ σγείωσης και τον τράβηξε δυνατά. Ο θαλαμίσκος τραντάχτηκε ολόκληρος, αλλά η βοηθητική δεξαμε­ νή καυσίμων είχε μπει σε λειτουργία και το σκάφος σταθεροποιήθηκε και σταμάτησε να πέφτει. Όμως, έγερνε προς τ' αριστερά. Το άφησε σιγά σιγά να πέφτει μη μπορώντας να το ισορροπήσει. Μια δεύτερη φοβερή πρόσκρουση σε κάτι στε­ ρεό σταμάτησε κάθε κίνηση του. Ο θαλαμίσκος είχε ακινητοποιηθεί πάνω στο στραπατσαρισμένο αριστερό του πλευρό. Η φωτιά είχε φτάσει στα πίσω καθίσματα. Καιγόταν τώρα και η κονσόλα του χειριστηρίου. Ένιωσε να πνίγεται. Κατάλαβε πως η φιάλη οξυγόνου είχε σπάσει με την τελευταία σύγκρου­ ση. Πονούσε σε όλο του το κορμί. Πέταξε τη μά­ σκα οξυγόνου και οι καπνοί τον έπνιξαν. Δεν έ­ βλεπε τίποτα. Έλυσε τη ζώνη και άπλωσε το χέρι του προς την 177

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

πόρτα του θαλαμίσκου. Είχε φρακάρει από την πρό­ σκρουση, δεν άνοιγε. Πνιγόταν από τους καπνούς. Θα λιποθυμούσε. Ο μετάλλινος σκελετός του διαστημικού σκάφους έτρι­ ζε συθέμελα. Μέσα σε παραλήρημα και ενώ ο κόσμος σκοτεί­ νιαζε γύρω του, ένιωσε δυο ζευγάρια χέρια να τον τραβάνε έξω. Έβηχε και τα μάτια του έτσουζαν. Τα χέρια τον έσερναν πάνω σε στερεό έδαφος. Σταμάτησαν ξαφνικά και τον άφησαν να συνέλ­ θει. Η πρώτη αίσθηση ήταν της αφής. Τα χέρια του ακουμπούσαν πάνω σε χλόη. Ναι, σε χλόη. Άνοιξε τα μάτια του, που τον πονούσαν ακόμη. Μπορούσε ν' αναπνέει κανονικά. Όπου κι αν βρι­ σκόταν υπήρχε οξυγόνο. Η πρώτη εικόνα που αιχ­ μαλώτισε το βλέμμα του ήταν το γαλάζιο του ουρα­ νού. Ένα μικρό άσπρο συννεφάκι περνούσε τεμπέλι­ κα. Έχω πεθάνει, σκέφτηκε. Μια δυνατή έκρηξη τον έβγαλε από αυτή τη σκέ­ ψη. Γύρισε μπρούμυτα και είδε το θαλαμίσκο του που είχε ανατιναχτεί και τώρα καιγόταν σαν λαμπά­ δα. Κοίταξε το χώρο γύρω του. Υπήρχαν χαμηλοί πράσινοι λόφοι, σκεπασμένοι με χλόη, και δάση ε­ λαιόδεντρων και πεύκων. Η ξεχασμένη μυρωδιά των πεύκων έφτανε μέχρι τα ρουθούνια του. Σε μερικά σημεία έβλεπε σπίτια από μάρμαρο και πελεκημένη λευκή πέτρα. Έκανε ζέστη. Άκουσε χαρούμενες παιδικές φωνές. Γύρισε ανάσκελα και ανασηκώθηκε. Αριστερά του στέκονταν δυο γεροδεμένοι νέοι άνδρες μέσα 178

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

σε γαλάζιους χιτώνες και μανδύες. Τον κοίταζαν περίεργα. Αυτοί ήταν οι σωτήρες του λοιπόν. Γυμνά παιδάκια που έπαιζαν και γελούσαν τον περικύκλωσαν. Οι δυο άντρες τα έδιωξαν φωνάζο­ ντας κάποιες άγνωστες λέξεις. Ο Κάρλσον προσπάθησε να θυμηθεί τη γλώσσα τους. Την είχε ξανακούσει σίγουρα. Δεν αναγνώρι­ ζε τις λέξεις που είχαν πει, αλλά για τη γλώσσα ήταν σίγουρος. Ήταν ελληνικά. Αρχαία ελληνικά. Ένας από τους άντρες έσκυψε πάνω του και τον βοήθησε να σηκωθεί και να σταθεί στα πόδια του. Προσπάθησε να θυμηθεί κάποιες αρχαιοελληνικές λέξεις για να τους ρωτήσει πού βρισκόταν, αλλά δεν κατάφερε να θυμηθεί καμία. Τους έδειξε με το χέρι του ολόγυρα. Κατάλαβαν. Η λέξη που του είπαν δε χρειαζόταν μετάφραση, γιατί ήταν η ίδια σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. —Όλυμπος. Συγκλονίστηκε καθώς συνειδητοποιούσε το νόη­ μα της λέξης. Όλυμπος. Η κατοικία των θεών τους, για την οποία του είχαν μιλήσει οι Τλαγκ δείχνο­ ντας του τον ουρανό. Ώστε αυτό ήταν λοιπόν. Δεν ήταν απλώς ένας μύθος. Οι Αργοναύτες είχαν απο­ συρθεί στον Όλυμπο, που δεν ήταν μύθος ούτε βου­ νό, αλλά ένας φυσικός δορυφόρος, ένα φεγγάρι του Κανόπους 3, κρυμμένο επιμελώς από τα αδιάκριτα μάτια, μέσα στο πολύχρωμο νεφέλωμα. Είδε μια εντυπωσιακή φιγούρα να πλησιάζει από μακριά. Μια νέα κοπέλα ντυμένη στα λευκά με χρυσή πανοπλία. Και όσο τον πλησίαζε τα μά­ τια του άρχισαν να αναγνωρίζουν τα χαρακτηρι­ στικά της. —Θίνα; ψέλλισε, μη μπορώντας να το πιστέψει. Φορούσε χρυσό θώρακα και ασπίδα και περικε179

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

φαλαία και κρατούσε στο χέρι της ένα δόρυ. Ήταν η κοπέλα του αγάλματος. Η Θίνα ήταν η κοπέλα του αγάλματος που είχε ανακαλύψει. Και όμως δεν ήταν η Θίνα. Θυμήθηκε τα τελευταία της λόγια. Οι Έλλη­ νες χρησιμοποιούσαν το στερητικό γράμμα «α» μπροστά από τις λέξεις για να υποδηλώσουν κάτι που δεν ήταν αυτό που φαίνεται να ήταν. Αυθόρμητα ψέλλισε τις συλλαβές που έρχονταν στη γλώσσα του. —Θίνα... α Θίνα.... Αθηνά. Αθηνά. Η θεά Αθηνά. Η κοπέλα, που γνώρισε στον Κανόπους 3, η κοπέλα που τον είχε καθοδηγήσει μέσα από μυστικά μονο­ πάτια να βρει τη γνώση που έψαχνε δε λεγόταν Θί­ να, όπως έντεχνα είχε καλύψει το πραγματικό της όνομα, αλλά Αθηνά. Η γυναίκα είχε φτάσει δίπλα του. Ακτινοβολούσε ολόκληρη. Ήταν πιο όμορφη από ποτέ. Η πιο όμορ­ φη εικόνα που είχαν ποτέ τα μάτια του Κάρλσον αντικρίσει στον κόσμο τούτο. Του πρόσφερε κάποιο ποτό από ένα χρυσό ποτή­ ρι. Εκείνος το ήπιε. —Τι είναι; —Νέκταρ. Θα σου δώσει γρήγορα τις δυνάμεις σου. Τον θάμπωνε η ομορφιά της. — Είσαι στ' αλήθεια εσύ; —Ναι, Κένετ. Είμαι εγώ, η δική σου Θίνα. Προσπάθησε να της κάνει χίλιες ερωτήσεις, αλλά η γλώσσα του μπερδευόταν καθώς συνωστίζονταν όλες μαζί να βγουν από τα χείλη του. —Πώς γίνεται να είναι κρυφό ένα τέτοιο μέρος; κατάφερε να ρωτήσει τελικά. Γιατί τα όργανα δεν έδειχναν τίποτα; 180

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Του χαμογέλασε μ' εκείνο το θεϊκό χαμόγελο της. —Τα όργανα δείχνουν πάντα αυτό που θέλουμε εμείς να δείχνουν Κένετ. Η δύναμη του νου. Ποτέ δε βρίσκεις τον Όλυμπο των Θεών με τις μηχανές, Κέ­ νετ. Μόνο η καρδιά σου σε οδηγεί σ' αυτόν. Εσύ μας βρήκες γιατί αγνόησες τις ενδείξεις των οργάνων, γιατί ακολούθησες το δρόμο της καρδιάς σου. —Και όλα αυτά γύρω μας; —Τεχνητή ατμόσφαιρα. Είμαστε αρκετές χιλιά­ δες χρόνια εδώ. Ο Σουηδός δεν μπορούσε να το πιστέψει εύκολα. —Μα πώς; διαμαρτυρήθηκε. Πώς γίνεται να ζείτε τόσα χρόνια; Η κοπέλα χαμογέλασε και πάλι. —Η δύναμη του νου, Κένετ Κάρλσον. Ύλη, ενέρ­ γεια και χρόνος, όλα βρίσκονται εδώ μέσα, είπε αγ­ γίζοντας με το δάχτυλο της τον κρόταφο του, και πουθενά αλλού. —Και εγώ; Ο δικός μου ρόλος σ' αυτή την ιστο­ ρία; Ήταν όλα σχεδιασμένα από την αρχή; Το ταξίδι στον Κανόπους, οι έρευνες μου, η βοήθεια σου, α­ κόμα και η δραπέτευση μου; —Όχι όλα. Οι επιλογές ήταν δικές σου. Αλλά εσύ είσαι ο εκλεκτός. Αυτή είναι η αλήθεια. Ο Κάρλσον προσπάθησε ν' αντιληφθεί την κρυφή έννοια των λόγων της. —Ο εκλεκτός; Με έχετε επιλέξει για ποιο πράγμα; —Για να μας βοηθήσεις, Κένετ Κάρλσον. Εξακολουθούσε να μην καταλαβαίνει. —Να σας βοηθήσω σε τι; Εκείνη τον άγγιξε με τα δυο της χέρια και τον φίλησε τρυφερά στα πληγωμένα του χείλη. —Να γυρίσουμε πίσω, του είπε. 181

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ

Τέντωσε το ένα της χέρι και του έδειξε κάποιο σημείο του ουρανού. Και ο Σουηδός κατάλαβε επιτέλους τι εννοούσε. Γιατί το ήξερε αυτό το σημείο. Το είχε ξαναδεί όταν κοίταζε με τους Τλαγκ τον ουρανό. Και μπορούσε, παρ' ότι ο ήλιος εμπόδιζε ακόμα τ' αστέρια να φα­ νούν, να το αναγνωρίσει ανάμεσα σ' εκατομμύρια άλλα. Είχε ζήσει σχεδόν ολόκληρη τη ζωή του κάτω από τις ζεστές φιλικές ακτίνες του. Ήταν αδύνατο λοιπόν να μην αναγνωρίσει το μικρό χλομό αστερά­ κι που ταυτιζόταν με την έννοια του «πίσω». Ήταν ο ήλιος της Γης.

182