ks. Zbigniew Paweł Maciejewski
Idźcie i głoście Godność i zadania ludzi świeckich w Kościele i świecie
Winnica 2016
© Copyright by Fundacja Nasza Winnica © Copyright by ks. Zbigniew Paweł Maciejewski
Redakcja Zespół Ilustracje i grafika z okładki xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx Projekt okładki xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx ISBN xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx Za zgodą xxxxxxxxxxxxxxxxxxx z dnia xxxxxxxxxxxxxxxxxx Nr xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx Bp xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx Ks. xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Fundacja Nasza Winnica pl. Jana Pawła II 3, 06-120 Winnica http://funawi.pl
[email protected] tel. 501 231 895 2
Wstęp Gdy umierał kardynał Hlond (1948) zapowiadał proroczo, że zwycięstwo, gdy przyjdzie, przyjdzie przez Maryję. Można to odebrać jako brak pokory z mojej strony, ale ja ośmielam się rozwijać to twierdzenie i mówię: „Zwycięstwo, gdy przyjdzie, przyjdzie przez Maryję... i innych świeckich”. Działalność Kościoła nie może się opierać wyłącznie na pracy i zaangażowaniu księży. Choćby ci księża byli najbardziej zdolni, pracowici i szlachetni. Świeccy mogą i muszą brać odpowiedzialność za całe obszary życia kościelnego. I o tym będzie ta książeczka. Zapraszam do lektury.
http://funawi.pl 3
Największa herezja Najbardziej zgubny i tragiczny podział w Kościele to nie ten z XI wieku, kiedy dokonał się rozłam na wschód i zachód. I nie ten, który spowodowała reformacja. Najgorszy podział, schizma i zarazem herezja to pogląd zakorzeniony zarówno w myśleniu świeckich i duchownych, że istnieje w Kościele jakieś aktywne i odpowiedzialne jądro oraz bierna i kibicująca większość. Jest to podział biegnący przez wszystkie Kościoły i wspólnoty, wszystkie kraje i parafie. Aktywni mają być biskupi i księża, na pewno też katecheci. Może także jacyś liderzy grup, dołóżmy ich, ale niech to już wystarczy. Reszta niech się nie wyrywa. Wystarczy, że jest, że jest posłuszna, że zachowuje jakieś minimum praktyk i poczucia przynależności.
4
Największe nieszczęście polega nie tylko na tym, że taka świadomość istnieje, ale że wszystkim (prawie) jest z tym dobrze. Konsekwencją tego podziału aktywności są także różnice dotyczące wymagań życia ewangelią. Niektórych obowiązywać będzie wersja hard a innych soft. Dla jednych pełne wymagania dla innych rozwodniona wersja - tak "bardziej dla ludzi". Powstaje zatem chrześcijaństwo dwóch a może nawet więcej sortów. Poczucie zadowolenia, które panuje w każdym sorcie, nie zmienia faktu, że nie tak Jezus Chrystus zakładał swój Kościół, nie taki był jego plan. W Nowym Testamencie czytamy: "Jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście." (Mt 23,8) "Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących." (Dz 4,32a) Kościół jest jednością Ewangelii, jej wymagań, jednością godności i zaangażowania. 5
Wszystko zaczyna się od chrzcielnicy Uznając różnorodność powołania, zróżnicowanie talentów i możliwości, szanując obowiązki stanu - w Kościele KAŻDY ma jednakową godność i powołanie. I przed każdym stają jednakie wymagania Ewangelii. W wszystko to rodzi się w chrzcielnicy. Przez chrzest wszyscy ochrzczeni stają się dziećmi Bożymi - jednego mają Ojca i są dla siebie braćmi. Przez chrzest wszyscy zaczynają uczestniczyć w potrójnej misji (posłaniu - zadaniu) Jezusa Chrystusa i Kościoła. Ta misja to bycie prorokiem, kapłanem i królem. Wyjaśnia to obrzęd namaszczenia Krzyżmem świętym zaraz po chrzcie. "Bóg wszechmogący (...) namaszcza ciebie krzyżmem zbawienia, abyś włączony do ludu Bożego, wytrwał w jedności z Chrystu6
sem Kapłanem, Prorokiem i Królem na życie wieczne." [Obrzędy Chrztu dzieci] Modlitwa ta mówi o trojakim posłannictwie Chrystusa (prorockim, kapłańskim i królewskim) i o tym, że zjednoczone z Chrystusem dziecko także uczestniczy w tym posłannictwie, czy jak to mówimy - tej misji. Dziecko może spać, robić w pieluchy, ale staje się Prorokiem, staje się Kapłanem i staje się Królem. Każde - bez wyjątku. I gdy to dziecko wyrasta z pieluch także jest Prorokiem, Kapłanem i Królem. I w dojrzałości i starości zostaje Prorokiem, Kapłanem i Królem. I o tym chcę cię w tej książeczce przekonać - o tym, że masz wielką godność i wielkie zadania. O tym, ze nie możesz być bierny. Nie możesz być bierny mając takiego tatę.
7
Jesteś prorokiem Pan Bóg, czytamy w Starym Testamencie, wybierał spośród swojego ludu proroków. Prorok kojarzy się nam często z przewidywaniem przyszłości. To nie była jednak istota tego powołania. Istotą misji prorockiej było odczytywanie Bożej woli i przekazywanie jej ludowi. Jest to więc misja związana z Bożym Słowem - trzeba je usłyszeć, zinterpretować i przekazać ludowi. Przekazać zaś trzeba było z mocą, bo słuchacze nazbyt często mieli twarde karki i uszy niechętne do słuchania. Dlatego prorocy: upominali, karcili, prowokowali, pocieszali, zachęcali, nauczali. W tę misję prorocką wpisuje się w całej pełni Jezus Chrystus. Uważany był przez ludzi za proroka i przyjmował ten tytuł. Tę samą misję dał Jezus swojemu Kościołowi. Kościół, we wszystkich swoich członkach, ma 8
być misyjny. Każdy w Kościele, na mocy chrztu uczestniczy w tej misji i nie jest z niczego zwolniony. Jak realizuje się ta misja w przypadku ludzi świeckich? O możliwościach realizacji powołania prorockiego przez wszystkich świeckich doskonale mówią pierwsze uczynki miłosierne co do duszy: 1. Grzeszących upominać. 2. Nieumiejętnych pouczać. 3. Wątpiącym dobrze radzić. 4. Strapionych pocieszać. Czyniąc to, na wiele sposobów, wypełniamy swoją misję. Każdy dzień przynosić nam będzie mnóstwo okazji. Posługa proroka to posługa Słowa. Jeśli chcemy ją dobrze pełnić powinniśmy być "zanurzeni" w Słowie. Codzienna otwartość na Boże Słowo to zadanie każdego świeckiego i źródło owocności jego zaangażowania. 9
Jesteś kapłanem Kain i Abel składali ofiary. Składał ofiary Melchizedek a w Izraelu funkcje kapłańskie powierzone były pokoleniu Lewiego i rodowi Aarona. Misja kapłana to łączenie ludzi z Bogiem. Temu służyły składane ofiary i modlitwy. Łacińska nazwa kapłana - pontifex (budujący mosty) doskonale to określa. Jedynym i najwyższym kapłanem jest Jezus Chrystus: "Jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus." (1Tm 2,5) Tę misję Jezus przekazuje Kościołowi. Przypomnijmy to z mocą - całemu Kościołowi. Kapłan to ktoś, kto składa ofiarę. Wzorem Jezusa nie jest tą ofiarą coś, co się składa na ołtarzu, ale sam kapłan. W piątej prefacji wielkanocnej są takie słowa: "Przez ofiarę swojego ciała na krzyżu dopełnił On ofiary 10
Starego Przymierza i oddając się za nasze zbawienie sam stał się Kapłanem, Ołtarzem i Barankiem ofiarnym." Każdy z nas ma samego z siebie uczynić darem ofiarnym, ofiarować siebie - najpierw Bogu a potem ludziom. Jak konkretnie może być dzisiaj realizowana przez świeckich ich misja kapłańska? Modlitwa wstawiennicza - przedstawianie Bogu spraw innych. Błogosławienie - swoich dzieci, spotkanych ludzi, przeżywanych sytuacji. Walka duchowa - przeciwstawianie się swoją modlitwom zamiarom złego. Uwielbienie Boga - chwalenie Boga dla Niego samego. Nie dlatego, że Go prosimy, przepraszamy, czy za coś dziękujemy, ale z możliwie największą dawką bezinteresowności. Troska o świątynie - tak, czasem trzeba ją zamieść, ale w pierwszym rzędzie oznaczać to będzie troskę o świątynię Ducha jaką jest każdy człowiek. 11
Jesteś królem Tak jak pasterz troszczył się o swoje owce, tak król miał służyć ludowi. Zabiegać o jego bezpieczeństwo, powodzenie i dobrobyt. Dobrym pasterzem, królem nad królami jest oczywiście Jezus Chrystus. Powiedział On sam o sobie: "Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie swoje za owce." (J 10,11) "Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. (J 18,37bc) W tej misji królewskiej uczestniczy także Kościół czyli każdy wierny. W jaki sposób ma to czynić każdy wierny świecki? Skoncentrujmy się najpierw na porządku. Król robi porządek - panuje i zaprowadza ład. Róbmy zatem porządek i panujmy... najpierw nad samym sobą. Król jest... opanowany. 12
Porządek w sobie to także wolność od grzechu. Grzech to bałagan, który w ostateczności prowadzi do zniszczenia. Dalej róbmy porządek i panujmy w rodzinie. Potem w swoim otoczeniu - społeczności lokalnej i państwie. Rządy króla, pamiętajmy o tym, zawsze powinny polegać na służeniu, na bezinteresownej trosce o dobro wspólne. Misja królewska - naprawianie świata - to także nasze miłosierdzie, które świadczymy. Warto przy tej okazji przypomnieć katechizmowe uczynki miłosierne co do ciała: 1. Łaknących nakarmić. 2. Pragnących napoić. 3. Nagich przyodziać. 4. Podróżnych w dom przyjąć. 5. Więźniów pocieszać. 6. Chorych nawiedzać. 7. Umarłych pogrzebać. Tych myśli chyba nie trzeba rozwijać. 13
Podsumowanie Czas na słowo podsumowania. Godność każdego z nas a jednocześnie powołanie wyrasta z naszego chrztu. Staliśmy się przez chrzest dziećmi Boga a jednocząc się z Chrystusem wzięliśmy na siebie trojakie posłannictwo - prorockie, kapłańskie i królewskie. Każdy z nas JEST prorokiem, JEST kapłanem i JEST królem. To jest powszechne powołanie - wszyscy jesteśmy przez Boga wybrani i namaszczeni. Odkrywajmy to powołanie i realizujmy je. Nie ma w Kościele biernej części z taryfą "pół gwizdka" Dajmy się prowadzić Duchowi, który w nas jest. „Zwycięstwo, gdy przyjdzie, przyjdzie przez Maryję... i innych świeckich”.
14
