Η Ακρόπολη, ο Ιερός Βράχος των Αθηνών , είναι αναμφισβήτητα το πιο φημισμένο και πιο ονομαστό σημείο του πλανήτη μας. Ένας χώρος για τον οποίο έχουν λεχθεί και έχουν γραφεί
τόσα πολλά από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Κι όμως , με τη « Μυστική
Ακρόπολη », ο γνωστός ερευνητής Γιάννης
Γιαννόπουλος , έρχεται για μια ακόμη φορά να αφήσει άναυδο τον αναγνώστη . μυώντας τον στην εκπληκτική άγνωστη Ιστορία
του Ιερού μας Βράχου. Η Ιερή Γεωγραφία
της περιοχής οι μυστικοί ενεργειακοί δίαυλοι και τα άγνωστα κέντρα δύναμης ' οι κρυμένοι
θησαυροί' οι διαχρονικοί Φύλακες και οι αιώνιοι συνωμότες' οι υπόγειες διαδρομές και ο ναός με τα ζώντα αγάλματα ,
είναι μερικά μόνο από τα απίστευτα στοιχεία που συνθέτουν το μοναδικό αυτό έργο . το οποίο
συνοδεύεται από πλούσια εικονογράφηση και σπάνιο τεκμηριωτικό υλικό .. .
Η
σιι' ροπο η
ΙDΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝοπονηΟΣ
Η
σπ'
ροπο
ιΟΟ
εC10'ΠΤΡον
Αθήνα
2t)Ol
n
Τίτλος πρωτοτύπου: «Η Μυστική Ακρόπολη», Ιωάννης Γιαννόπουλος
©
για την ελληνική γλώσσα σε όλο τον κόσμο
Εκδόσεις ΕΣΟ ΠΤΡΟ Ν
Αρμοδίου
14, Αθήνα 10552 32.36.852 Fax: 32.10.472 E-mail:
[email protected]
Τηλ.:
ISBN 960-7228-83-9
Σελιδοποίηση
- Layout
εξωφύλλου:
Nirvana grafix
Σημείωμα του Εκδότη Μετά τη μεγάλη εκδοτική επιτυχία που πραγματοποίησαν τα δύο πρώτα έργα του, «Μυστική Αθήνα
& Αττική» και «Απόρρητος Φάκελος Κοίλη Γψ,
ο συγγραφέας-ερευνητής Γιάννης Γιαννόπουλος θεωρείται ήδη ένας από τους πιο επιτυχημένους στον τομέα του και δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.
Η «Μυστική Ακρόπολψ έρχεται ως μια ακόμα ευχάριστη έκπληξη' μια έρευνα
γεμάτη
αγάπη
και
θαυμασμό
για
τον
πολιτισμό
και
την
ακαταμάχητη "ενέργεια" της πατρίδας μας, αλλά και γεμάτη ιερό μένος προς όσους προσέβαλαν ή προσβάλλουν ακόμα και σήμερα την κληρο νομιά των προγόνων μας.
Η Ακρόπολη
-
ο Ιερός Βράχος των Αθηνών
-
παρά το ότι αποτελεί το
πλέον διάσημο σημείο του πλανήτη μας, εξακολουθεί και κρατά κρυμένα μέσα της μυστικά αιώνων.
Στο παρόν βιβλίο, ο αναγνώστης θα ξεναγηθεί και θα μυηθεί σ' αυτά τα μυστικά, μέσα από ένα εκπληκτικό διαχρονικό οδοιπορικό, που θα του ανοίξει νέους ορίζοντες
- της
καρδιάς και του νου ... ΕΣΟΠΤΡΟΝ
Ιούλιος
2001
Σημείωμα στην Δ/ /Εκδοση Ο Γιάννης Γιαννόπουλος κατάφερε για άλλη μια φορά να μας δώσει ένα βιβλίο που προκάλεσε, γοήτευσε και αγαπήθηκε όσο και τα προηγούμενα. Η
Μυστική Ακρόπολη
αγκαλιάστηκε
από το
διψασμένο
για
έρευνα
αναγνωστικό κοινό και βρίσκεται ήδη στην τέταρτη έκδοση. Η θερμή αυτή ανταπόκριση μας χαροποιεί ιδιαίτερα, ενθαρρύνοντάς μας να συνεχίσουμε με ανάλογες εκδοτικές προσπάθειες. ΕΣΟΠΤΡΟΝ Μάιος
2004
Το βιβλίο αυτό αφιερώνεται
Στους Λυκάονες
του Παρελθόντος του Παρόντος
και του Μέλλοντος!
... αλλά
και στους
Παύλο Βουδούρη και Στάμο Στίνη που χωρίς αυτούς και το
ενδιαφέρον τους, η έκδοσή του
δεν θα ήταν εφικτή.
ΑΚΡΟΠΟΛΗ
1865
«Μόνον εσύ είσαι νέα, ω Κόρη.
Μόνον εσύ αγνή, Παρθένε. Μόνον εσύ υγιής, Υγεία. Μόνον εσύ Κραταιή, Νίκη.
Προστάτιδα των πόλεων, Πρόμαχε. Συντρόφισσα του Άρη είσαι, Αρεία.
Ο Κόσμος δεν θα σωθεί παρά επιστρέφοντας σε σένα, αποτινάσσοντας
τα βαρβαρικά δεσμά του. Λαμπρή εκείνη η ημέρα, όταν οι πόλεις που άρπαξαν τα σπασμένα κομμάτια του ναού σου, Ρώμη, Βενετία, Παρίσι
Λονδίνο, Κοπεγχάγη, θ' αποκαταστήσουν τα ΚΛΟΠΙΜΑΙΑ, θα σχηματίσουν ιερές θεωρίες για να επιστρέψουν τα κομμάτια που έχουν στην κατοχή τους λέγοντας: Συγχώρα μας, Θεά!»
Από την προσευχή του Ερνέστου Ρενάν
επάνω στην Ακρόπολη ... (ΑΘΗΝΑ
1865)
Περιεχόμενα Πρόλογος .................................................................................................................. 9
... 'Οπου
ο Πρόλογος εξελίσσεται σε μια προσωπική εξομολόγηση
..................... 11
Γνωριμία με την Ακρόπολη .................................................................................... 19
Ακρ6πολη
1730 ...................................................................................................... .45
Ακρόπολη
1940 ....................................................................................................... 79
Ακρόπολη
-
Ακρόπολη
1300 ..................................................................................................... 155
Ακρόπολη
200 1..................................................................................................... 187
Ακρόπολη
1986 ..................................................................................................... 209
Ακρόπολη
1825 ..................................................................................................... 233
Επίλογος
Διαχρονικοί Συνωμότες; ................................................................. 103
............................................................................................................... 261
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: Χάρτες, σχεδιαγράμματα και αναπαραστάσεις
............................ 262
Βιβλιογραφία ........................................................................................................ 277
Πρόλογος
Τνα νιώαεις απόλυτα και αμετάκλητα ότι πρέπει να υπερασπίζεσαι με
κάθε θυσία αυτόν τον ιερότατο
βράχο που
συνηθίσαμε να τον λέμε
Ακρόπολη, είναι σίγουρα μια εύνοια που μόνον λίγοι ανάμεσα στους πολί τες του Κόσμου των Ανθρώπων μπορεί να έχουν. Απαραίτητα όμως, πάνω και πριν απ' 6λα, πρέπει να είσαι Έλληνας με την κυριολεξία της λέξης. Υπερασπίζεσαι μια ιερή έννοια, έναν συμβολισμό και ένα σκοπό που οι ξένοι
- ακόμα
και αν έχουν Ελληνική Παιδεία
- δεν
μπορούν να εννοήσουν.
Αυτοί μόνον να "ερωτευθούν" μπορούν τον Βράχο μας. Κάποιο πρωινό ή απόγευμα, σ' έναν περίπατο που δεν έχεις προγραμ ματίσει, αναζηΗ,)ντας λίγο πράσινο στους γύρω λόφους ή και σ' αυτά τα
κοντινά βουνά, στρέφεις ή μάλλον το βλέμμα σου στρέφεται προς την Ακρόπολη. Είναι από τις ελάχιστες εκείνες στιγμές που ο βράχος σ' αφιίνει να τον δεις όπως πραγματικά είναι. Δεν φανερώνεται έτσι στους μυημένους. Δεν είναι μύηση και δεν της ανήκει η στιγμή. Η μύηση θα έλθει πολύ αργό τερα, σε βήμα σημειωτόν, κρατώντας στα χέρια της τη Γνώση. Είναι απλού στατα μια στιγμή. Την βλέπεις διαφορετικά και από τότε κάνεις έναν μυστικό όρκο: Να την υπερασπίζεσαι, να κάνεις τα πάντα για να μην την ξεχάσουν τα παιδιά της και να την σκέφτεσαι ακριβώς όπως σου φανερώ
θηκε εκείνη την στιγμή' μέσα σ' ένα καταγάλανο φως που φεύγει από τα γαλανά μάτια της Θεάς Αθηνάς ανακατωμένο με την χρυσή λάμψη που εκπέμπουν το κράνος και η αρματωσιά της. Φαντάζει μοναδική. Το φως διαχέεται στον Παρθεν(,)να και από εκεί χιλιάδες ακτίνες φεύγουν απ'
αυτόν τον ήλιο προς όλα τα μέρη του ορίζοντα και του κόσμου. Ζέστη απ' την ζέστη της αγκαλιάζει κι εσένα. Έχεις πλέον βρεθεί σε μια άλλη διά
σταση
-
διάσταση που σ' αυτήν δεν υπάρχει κανένας βάρβαρος. Μάλιστα
έχεις την εντύπωση ότι όλος ο Ιερός Βράχος αιωρείται ελαφρά σαν να σου
ΙΟ
Ιωάννης Γιαννόπουλος
λέει ότι «εγώ είμαι κάτι το μοναδικό» εν(;) αυτή η μοναδικότητα έχει μετα
δοθεί και σε σένα. Στέκεται πιο ψηλά από το έδαφος, σαν φάρος και οδη γός που σε θαμπώνει από την μεγαλοπρέπεια και την ομορφιά του. Κάπως έτσι είναι η πρώτη σου φορά που συνειδητά βλέπεις αυτόν τον βράχο, δια φορετικό. Το γιατί όμως τον βλέπεις μ' αυτόν τον τρόπο, δεν είσαι έτοιμος να το καταλάβεις. Το συναίσθημα δεν αρκεί παρ' όλο που υπήρξαν άνθρω ποι στην μακραίωνα ιστορία της πολλοί, που σε μια στιγμή ένιωσαν το
συναίσθημα και ταυτόχρονα κατάλαβαν ... Σαν εκείνο το ηρωικό παιδί που φρουρούσε την σημαία της πατρίδας του επάνω στον Ιερό Βράχο και του ζήτησαν να την υποστείλει ώστε στη θέση της να ύψωναν μια άλλη σημαία, μια σημαία ξένη. Εκείνη την στιγμή
το παιδί τα ένιωσε και τα κατάλαβε όλα. Την μοναδικότητα του Βράχου και της Σημαίας, την συνέχεια των εμβλημάτων, την σοβαρότητα της στιγμής αλλά και αναμφίβολα της από του βάθους των αιώνων Ελληνικότητας.
Αμίλητος υπέστειλε την Σημαία, την Σημαία του, την τύλιξε γύρω του, βάδι σε στο πιο απόκρημνο σημείο του Βράχου μας και ρίχτηκε στο κενό ...
Δεν μπορούσε αυτός να ενεργήσει διαφορετικά παρά να επαναλάβει ό,τι και άλλοι έκαναν πριν απ' αυτόν. Και αν κάποια άλλη Σημαία υψώθηκε
λίγο αργότερα, αυτός δεν ήταν πια εκεί για να την δει! Ήταν πράγματι από τις λίγες και μοναδικές στιγμές που η απόφαση, η
κάθαρση και η μύηση είχαν έλθει ταυτόχρονα .
... Εγώ
δεν ήμουν τόσο τυχερός και τόσο τιμημένος. Χρειάσθηκαν πολλά
χρόνια μετά το συναίσθημα, να καταλάβω. Κι όμως και εγώ ακολούθησα την ίδια διαδικασία. Απόφαση, Κάθαρση, Μύηση.
Τα πράγματα ήλθαν έτσι ώστε να υποχρεωθώ να προβώ σε μια πράξη που δεν θα την έκανα ποτέ και για τίποτε
- έτσι νόμιζα τότε - και μέσα από - κάθαρση - και να μυηθώ με αμετάκλητο ...
μια συναισθηματική πληγή να ελευθερωθώ
τον δικό μου τρόπο, τον σκληρό και
/Οποv ο Πρόλογος εξελίσσεται
σε μια προσωπική εξομολόγηση!
Θ ,'Οταν λοιπόν το άγαλμα παρεδίδετο από τον μυημένο καλλιτέχνη, η εργασία του δημιουργού δεν είχε ακόμα συντελεσθεί. Έπρεπε να παρευρί σκεται
-
ο δημιουργός
-
σ' όλη την υπόλοιπη διαδικασία της εμψυχώσεως
Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
61
του αγάλματος, που ήτο μεταξύ άλλων η εμπότισις από κάποιο φορτίο που "ζούσε". Πριν όμως απ' αυτό, το άγαλμα έπρεπε τρόπον τινά να υποβληθεί σε κάποια κάθαρση με τα τέσσαρα υπάρχοντα στοιχεία: το τοποθετούσαν
αρχικά σε βάση από άμμο καθηγιασμένη (στοιχείο γήινο), ακολούθως το θυμιάτιζαν ώστε να περιβληθεί από νέφος αρωματικού καπνού (στοιχεία
του πυρός και του αέρα) και τέλος το εράντιζαν με αγιασμένο ύδωρ που εφυλάσσετο μέσα σε
4
τελετουργικές υδρίες (στοιχείο ύδατος). Τότε πλέον
το άγαλμα ήταν έτοιμο να πάρει "ζωή" και να την κρατήσει για πάντα αλλά και να την μεταδίδει για πάντα. Ο ιερεύς του θεού τον οποίον απεικόνιζε το άγαλμα, βοηθούμενος από τρεις άλλους ιερείς, προέβαινε στο ονομαζόμε νο "άνοιγμα του στόματος και των οφθαλμών δια της επιθέσεως των χειρών των επί του αγάλματος", ενώ ταυτοχρόνως ο ιερέας του θεού τού παρείχε
αστρική εμψύχωση με κατάλληλους για την περίσταση ύμνους που ήσαν απαραίτητοι δια την επιτυχίαν του εγχειρήματος, καθώς και προσευχές. »Εδώ θα πρέπει να σου πω
- του
είχε εξηγήσει ο γηραιός δάσκαλος
- ότι
η αποτελεσματικότητα των ύμνων και των προσευχών δεν εξαρτάται από τις διαθέσεις του ιερέα, όσον από την ακριβήν προφοράν των λέξεων, από τον τονισμόν τους και τον χρωματισμόν της φωνής του ιερέα του θεού*. Οι καθιερωμένες λέξεις ήταν μια επωδή που υποχρέωνε τις ανώτερες δυνάμεις να "υπακούσουν" στον ιερέα, να κληθούν και να εμψυχώσουν τα αγάλματα. Θα απορείς βέβαια πώς ο ιεροφάντης και από πού αντλούσε την αναγκαία
αυτή δύναμη για να επιτελέσει την σημαντική αυτή πράξη. Υπήρχε σ' αυτι)ν τον ίδιο, ως αποτέλεσμα κάποιας μυήσεως των μυστηρίων; Έχανε
μήπως κατά την στιγμή της εμψυχώσεως του αγάλματος μέρος από την ίδια του την ζωτικι)τητα για να την μεταδώσει σ' αυτό; Ή μήπως ο τελετουργι)ς
αρκούσε να προβάλλει επί του αγάλματος αστρική αντανάκλαση της θελή σεώς του; Ή μήπως χωρίς να χάσει τίποτε απι) την προσωπικήν του ζωτι
κι)τητα και χωρίς να ακτινοβολήσει προς τα έξω κάποιο φορτίο, ο χειριστής επετύγχανε, χρησιμοποιώντας τα αποτελέσματα μιας ιεράς τελετουργίας, την κάθοδο
-
λι)γω του γεωγραφικού χώρου και τι)που
-
επί του αγάλματος
μιας ουράνιας ακτίνας συμπαντικής, πραγματοποιώντας την ένωση αυτή
μεταξύ Ουρανού και Γης; Φαίνεται, αγαπητέ μου Μιχαήλ σκαλος
-
- του
είπε ο διδά
ι)τι αυτό το τελευταίο ακριβώς συνέβαινε! Η διαδικασία όμως
αυτή δεν θα επετύγχανε αν δεν γινόταν σ' αυτόν ακριβώς τον τόπο!» Για τον Μιχαήλ ι)λα αυτά ήταν πρωτόγνωρα, θαυμαστά και εν μέρει
* Δονητική των γραμμάτων.
- το
62
Ιωάννης Γιαννόπουλος
παραδεχόταν
- δυσκολονόητα.
Ένιωθε όμως ότι ο δάσκαλός του ήξερε. Και
τα άκουγε πάντα με σεβασμό, ενώ όσο περνούσε ο καιρός και η μύησή του προχωρούσε, βεβαιωνόταν όλο και περισσότερο για ένα πράγμα: ότι ο
Τόπος που ζούσαν, η Αθήνα και η κορυφή της που ήταν ο Ιερός Βράχος, ήταν άγια και ιδιαίτερα εντελώς μέρη, ώστε να συμβαίνουν τέτοια θαυμα στά πράγματα. Η υπερηφάνειά του που η από παιδί υπερβολική του αγάπη για τον τόπο, εξελίσσετο σε μια ανταμοιβή του Ουρανού προς το πρόσωπ6 του και είχε ως αποτέλεσμα την ανάθεση της φύλαξης του Τ6που αυτού, ήταν πολύ μεγάλη και ένιωθε απέραντη ευγνωμοσύνη! Ο δάσκαλ6ς του απ6 την άλλη πλευρά, σαν να μην απορούσε γι' αυτές τις "ανακατατάξεις" που πραγματοποιούντο στην ψυχή του άδολου Έλλη
να που είχε εμπρ6ς του, συνέχιζε να τον μυεί, ακούραστα και μεθοδικά. Ήξερε να εμπιστεύεται αυτήν την ουράνια επιλογή του Μιχαήλ ... «Αυτή η εμψύχωση των αγαλμάτων εγίνετο για να επιτευχθεί η κάθοδος των θεών στους Ναούς, για να δέχονται αυτοί τις εκδηλώσεις σεβασμού των προγ6νων μας αλλά και να εκπληρώνουν τις δεήσεις τους. Σε κάποιους ναούς ο Θεός επέτρεπε σε ασθενείς να κοιμώνται κοντά στο άγαλμά του, οπ6τε σαν σε όνειρο, παρουσιαζόταν και τους ανακοίνωνε τον τρόπο ιάσε ώς των.
»Άλλος λόγος εμψυχώσεως των αγαλμάτων ήταν για να προκαλέσουν στους μυημένους κάποια διορατικότητα ως προς τα γεγονότα τα οποία έμελλε να συμβούν στην ευνοούμενή του πόλη
- την Αθήνα -
ώστε να προε
τοιμάσουν κατάλληλα τον λα6. Θυμήσου, ακ6μη και σήμερα, στους μαύ ρους αιώνες για το γένος μας που διερχόμεθα, υπάρχουν πολλοί μοναχοί που μ' ένα βλέμμα και μ6νο μπορούν να πουν αν ένα πρ6σφορο είναι καθη γιασμένο ή 6χι». Το πώς κατ6ρθωνε ο δάσκαλος να συνδυάζει τα 6σα συνέβαιναν στην
αρχαία δοξασμένη εποχή για τους Έλληνες, με τα όσα συνέβαιναν σήμερα, ήταν μια ιδιότητά του που
- του
Μιχαήλ
- τα
τρίσβαθα της ψυχής του γέμι
ζαν με μια ζεστασιά και αισιοδοξία για την επόμενη ημέρα: η αλλαγή για το πολύπαθο γένος, η αναζωογόνηση του ελληνικού φοίνικα μπορεί να μην ήταν και τόσο μακριά!
Πώς άραγε θα ήταν εκείνο το θαυμάσιο πρωινό που ο Μιχαήλ και οι άλλοι αδάμαστοι της Αθήνας θα ανέβαιναν ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ (πον Ιερ6 τους
Βράχο να του αποδcδσουν τιμές και να σχεδιάσουν για το Μέλλον! Και ο δάσκαλος συνέχιζε απτ6ητος, λες και ήθελε να προλάβει να του τα πει όλα όσο πιο γρήγορα γινόταν.
Η Μ Υ Σ ΊΊ Κ Η Α Κ Ρ Ο Π Ο Λ Η
Του μίλησε ακόμη αγαλμάτων
- για
-
63
για να συμπληρώσει τα όσα περί των "ζώντων"
κάποιο διάλογο μεταξύ του Ασκληπιού και του Ερμή όπου
ο Ερμής μιλούσε γι' αυτά: «Νομίζω ότι τα έμψυχα αγάλματα
-
έλεγε
-
που βρίσκονται επάνω στον
Ιερό Βράχο είναι πλήρη αισθημάτων και εμπνεύσεως και εκτελούν τόσα
πολλά θαυμαστά. Τα προφητικά αγάλματα τα οποία προλέγουν το μέλλον με όνειρα και με κάθε άλλο τρόπο και που μερικές φορές έχουν την ικανό τητα να προκαλούν μια αρρώστια ή να μας θεραπεύουν από τους πόνους,
αναλόγως της αξίας μας
(!)
είναι αυτά που χαρίζουν στους μύστες διορατι
κές ικανότητες ώστε να μπορούν να δουν τα μέλλοντα να συμβούν. Ή να ανακουφίσουν ή να θεραπεύσουν τας νόσους ή ακόμη και να τιμωρήσουν τους μοχθηρούς, τους ασύνετους και τους αδιάκριτους.
»Αλλά, Μιχαήλ, πρέπει να ξέρεις πως αυτός ο Βράχος που βλέπεις να δεσπόζει της Αθήνας, έχει θαυμαστές και μοναδικές ιδιότητες. Ο ίδιος ο
βράχος μυεί! Μυεί όμως μόνον αυτούς που έχουν σχέση μ' αυτ6ν εδώ τον τόπο ή έχουν στην ψυχή τους μνήμες παλαιές απ' αυτόν. Όλοι οι άλλοι
-
6πως οι Τούρκοι που έχουν τώρα στην κατοχή τους την Ακρόπολη και ευρί σκονται συνεχώς επάνω στον βράχο
- είναι
και εκ των πραγμάτων ξένοι και
δεν μπορούν να νιώσουν τις ιδιότητες του βράχου. Στα βλέμματά τους, ένα
άγαλμα αποτελείται από πέτρα ή μάρμαρο, μια στήλη δεν αποτελεί παρά συσσώρευση λίθων, και ένα βιβλίο μας δεν είναι παρά φύλλα. »Σε βλέπω και απορείς, αλλά να ξέρεις και να θυμάσαι ότι αυτός ο βρά χος είναι το κέντρο του πλανήτη και ο ομφαλός του Κόσμου!»
Ο δάσκαλος σ' αυτά τα τελευταία του λόγια δάκρυσε και προσπάθησε να
κρύψει τα δάκρυά του από τον συνεχιστή του Μιχαήλ. Ήθελε με όλη του την καρδιά μια απ' αυτές τις ημέρες να ξυπνούσε και να μπορούσε ν' ανέ βει στην Ακρ6πολη ελεύθερος, ασκώντας το δικαίωμα
- που
-
και την υποχρέωση
έπρεπε να έχουν όλοι οι Αθηναίοι. Ήξερε όμως καλά ότι αυτό δεν θα
γινόταν επί των ημερών του αλλά, αλίμονο, ούτε και επί των ημερών του Μιχαήλ. Ήξερε πως η ιερή πολιτεία της Αθηνάς θα ελευθερωνόταν αργό τερα. Θα 'θελε αν ήταν δυνατόν ν' ανf-:βει εκεί στον Ιερ6 Βράχο και να μην
κατέβει ποτέ πια. Δεν θα του έφθανε άλλωστε ο χρόνος, αφού ήθελε να αγγίξει και να παρατηρήσει κάθε λεπτομέρεια των ναών, των υπογείων διό δων, των ιερών των σκαλοπατιών της παράδοσης, των τάφων και των έκδη λων σημείων της θεϊκής παρουσίας. Εκείνο που δεν ήξερε ήταν ότι μετά από πολλά πολλά χρόνια, όταν η Αθήνα θα 'ταν ελεύθερη, οι Αθηναίοι θα μπορούσαν μεν να επισκέπτονται και ν' ανεβαίνουν στον Ιερό Βράχο αλλά
64
Ιωάννης Γιαννόπουλος
οι επισκέψεις στα σπήλαια, στα υπόγεια και στα άδυτα, καθώς και στο εσω τερικό των ναών, ιδίως του Ερεχθείου και του Παρθενώνα, θα ήταν απολύ τως απαγορευμένες ...
Ο Μιχαήλ βέβαια, που ακόμη δεν είχε πλήρως μυηθεί και ο γέρος του απεκάλυπτε μόνο όσα μυστικά πράγματι έπρεπε να ξέρει για την επιτέλε ση του καθήκοντός του, και αυτά με το ... σταγονόμετρο, ανυπομονούσε,
απορούσε και εθαύμαζε
-
έβλεπε ένα θαυμάσιο όσο και μυστικό τόπο για
τον οποίο είχε χιλιάδες ερωτήσεις. Έκανε μεγάλες προσπάθειες ώσrε η
μεταλαμπαδευμένη γνώση που λάμβανε από τον δάσκαλό του να συμβαδί ζει και με την πνευματική του πρόοδο ώστε να έχει απαντήσεις σχετικά με το πώς και το γιατί. Στην αρχή νόμιζε ότι όλα αυτά τα μυστικά που του επαρουσιάζοντο δεν ήταν παρά κάποιος θαυμάσιος υλικός θησαυρ6ς που έπρεπε με τη ζωή του να φυλάξει και να βοηθήσει ώστε άλλοι μετά απ' αυτόν να κάνουν το ίδιο. Σιγά-σιγά 6μως καταλάβαινε το υπέρογκο φορτίο
των αρχαίων μυστικών. Ήταν μια δύναμη αυτός ο Βράχος, μια δύναμη που ήταν υπεύθυνη για πολλά πράγματα, μια δύναμη που ήταν ανεξάρτητη από οτιδήποτε άλλο. Επηρέαζε αλλά δεν επηρεαζ6ταν. Ένας ενεργειακά εστια σμένος χώρος που έστελνε ενέργεια παντού' ενέργεια η οποία πολλαπλα σιαζ6ταν απ6 τους ναούς, τα ιερά, τον προσανατολισμό τους, τα αγάλματα, τις μορφές, το σχήμα, το ύψος, τις κολώνες, τα αετώματα, τις ζωφόρους, τα τείχη, τα σπήλαια και όλα όσα ευρίσκοντο επί του ιερού βράχου. Μερικά, που δεν ήταν πια στις παλιές τους θέσεις επάνω στην Ακρόπολη, ευρίσκο ντο αλλού καλά κρυμμένα. Σε έναν από τους περιπάτους που έκανε με τον δάσκαλό του βρέθηκαν σ' ένα λόφο στα ΒΑ της Ακρόπολης και κοιτάζοντάς την του φάνηκε ο Παρθενώνας τεράστιος. Σε ερώτηση προς τον γέροντα αν είναι τ6σο μεγά
λος 6πως τον έβλεπε, εκείνος έβαλε τα γέλια και του εξήγησε αινιγματικά 6τι από μακριά ... έτσι φαίνεται! Τούτο δεν το είχε καταλάβει ο Μιχαήλ αλλά δεν επέμεινε. Ήλπιζε πως κάποια άλλη φορά ο γέρος θα του εξηγού σε!
Πάντως 6σο πιο πολύ ανακάλυπτε, με την καθοδήγηση του δασκάλου του, όλους αυτούς τους τεράστιους υπόγειους χώρους κοντά και κάτω απ6
τον Ιερό Βράχο, ανησυχούσε πάρα πολύ γιατί είχε τον φόβο πως μιας και οι Τούρκοι κάθονταν μόνιμα εκεί, χωρίς δα και πολλές ασχολίες, ίσως απ6 τύχη κάποια στιγμή να ανακάλυπταν κάποια κρυμμένη είσοδο που οδη
γούσε προς τα κάτω και να εύρισκαν μέρος αυτών των θαυμαστών πραγ μάτων. Ο Γέρων όμως τον καθησύχασε βεβαι.""".,nφlπJ..""' ...J;α>.~ •• :\t4ι~"""~~
."""""'')Ι . . ~m.:ι.,ι...~!!/;.ι->,,;κ...etW>... ~..,...~6.ψ-.. 'Y~
~~..!ι~.;'ifdr.t~.,:!t
