Deformiteti Grudnog Kosa i Kicmenog Stuba 100

Deformiteti grudnog koša i kičmenog stuba

Anatomske karakteristike i funkcionalni značaj kičme, grudnog koša i trbuha

Trup anatomske karakteristike Trup se sastoji iz grudnog koša i trbuha. Grudni koš je prednji deo u gornjem segmentu trupa. U donjem segmentu trupa u prednjem delu su meka tkiva i organi, a slabinska kičma je u zadnjem delu donjeg segmenta trupa i jedini je čvrst deo trbuha.

Grudni koš sačinjavaju: • grudna kost - napred, • rebarni lukovi – bočno obostrano, • grudna kičma nazad Grudna kičma spaja zadnje krajeve rebarnih lukova. Oblik zajedničke koštane strukture je obrnut koš.

Uloga grudnog koša Grudni koš daje oblik trupa. Grudni koš određuje položaj ramenog pojasa. Grudni koš štiti veoma važne organe grudne duplje, srce, pluća i organe medijastinuma. Grudni koš učestvuje u procesu disanja.

Kretanje grudnog koša tokom disanja Tokom disanja grudna kost se odiže nagore, a rebra se odižu i uvrću više u prednjem delu.

Anatomija kičmenog stuba Kičmeni stub (columna vertebralis) sačinjavaju kratke kosti, pršljenovi (vertebrae), čiji ukupan broj iznosi 33 - 34. Prema delu trupa kome pripadaju pršljenovi se dele na:  7 vratnih,  12 grudnih,  5 slabinskih,  5 krsnih i  4-5 trtičnih.

Prvih 24 pršljena su slobodni i pokretljivi jedan prema drugom. Posljednjih 9 - 10 pršljenova su srasli međusobno i obrazuju dve: • krsnu i • trtičnu kosti, One ulaze u sastav karličnog koštanog prstena.

Zajedničke odlike pršljenova Delovi pršljena su: telo, dva luka i nastavci. Telo i lukovi ograničavaju pršljenski otvor (foramen vertebrale). Telo pršljena (corpus vertebrae) je ispred pršljenskog otvora, valjkastog je oblika, ima obodnu površinu i dve strane, gornju i donju.

Telo pršljena nosi težinu tela i zbog čega se njegova veličina povećava idući ka donjem kraju kičmenog stuba.

Posebne odlike pršljena Poprečni nastavci vratnih pršljenova se razlikuju od ostalih, postojanjem okruglog otvora na korenu (foramen transversarium) kroz koji prolaze, obostrano, kičmene arterije (a. vertebralis).

Trnasti nastavak vratnih pršljenova je kratak, sem kod sedmog pršljena gde je znatno duži i lako se palpira ispod kože, pa je pogodan kao orijentacioni reljef za odbrojavanje kičmenih pršljenova.

Prvi vratni pršljen (atlas) nema telo, već je sastavljen iz dva luka, prednjeg (arcus anterior) i zadnjeg (arcus posterior) koji su međusobno spojeni pobočnim masama (massae laterales). Drugi vratni pršljen (axis) na gornjoj strani svoga tela nosi nastavak, zub (dens), koji se uvlači u prednji dio pršljenskog otvora atlasa.

PRŠLJENOVI C1-C7

Grudni pršljenovi imaju, na bočnim stranama tela, zglobne površine za zglobljavanje s kvržicom rebra. Trnasti nastavci su im dugački i pružaju se strmije na dole.

Slabinski pršljenovi imaju masivna, krupna tela bubrežastog oblika. Trnasti nastavci su im oblika pravougaone pločice i pružaju se horizontalno nazad. Između njih se može lako pristupiti kičmenom kanalu, naročito pri fleksiji kičmenog stuba. (lumbalna punkcija).

Spoj između dva pršljenska tela je ostvaren discusom intervertebralisom, zglobnom kapsulom i okolnim ligamentima. Discus intervertebralis se sastoji iz dva osnovna dela: • nucleus pulposus i • anulus fibrosus.

Nucleus pulposus je želatinozna masa sastavljena od kolagenih vlakana hidrofilnog polisaharidnog kompleksa kreatin sulfata i hijaluronske kiseline. Sadrži oko 70-80 % vode, a osnovna supstanca je hondroitin sulfat koji daje bazofilnu reakciju.

Anulus fibrosus je sastavljen od fibroznih vlakana koja se prepliću u nekoliko slojeva i raspoređena su u vertikalnom, horizontalnom i dijagonalnom smeru. Ovakva građa osposobljava ga podnošenje velikih napora u toku svakodnevnog rada. Anulus fibrosus i nucleus pulposus ne poseduju krvne sudove i ishranjuju

Biomehanika kičmenog stuba Kičmeni stub služi kako za nošenje svih segmenata tako i za pokrete trupa, zbog toga treba istovremeno da bude čvrst i pokretljiv. S obzirom na razlike u pokretljivosti potrebno je posebno posmatrati pokrete vratnog, leđnog i slabinskog dela kičme, a zatim pokrete kičme u celini.

Posmatrana sa prednje ili zadnje strane u stojećem stavu kičma ne pokazuje znatne krivine.

Statika kičmenog stuba Kičmeni stub odrasle osobe posmatran u sagitalnoj telenoj ravni ima oblik izduženog slova «S». Karakterišu ga četiri krivine i to: • vratna lordoza sa konveksitetom prema napred, • torakalna kifoza sa konveksitetom prema nazad, • lumbalna lordoza sa konveksitetom prema napred i • krsno-repna kifoza sa konveksitetom prema nazad.

Ove krive kičmenog stuba se nalaze u fiziološkom obliku i odlika su evolutivnog uspravljanja čoveka, njihova funkcija je da podjednako rasporede opterećenje sprečavajući na taj način nastanak deformiteta. Ove krivine znatno doprinose povećanju čvrstine kičmenog stuba i otpora na pritisak. Krivine kičmenog stuba nastaju opterećenjem u stojećem i sedećem stavu.

Sposobnost nošenja opterećenja kičmeni stub dobija tek posle puberteta. Starenjem se dešavaju bitne promene jer se menja debljina međupršljenskih diskusa što dovodi do kifotičnog položaja i znatno smanjenje pokretljivosti. Da se ne bi remetila ravnoteža tela, povećanje slabinske lordoze povlači za sobom povećanje torakalne kifoze i obrnuto.

Pokreti grudnog koša i kičmenog stuba Pokreti grudnog koša su odizanje i spuštanje grudnog koša. Pokreti kičmenog stuba se dešavaju u tri ravni, oko tri osovine.

Pokreti kičmenog stuba su: • fleksija - savijanje, • ekstenzija - opružanje • bočna fleksija nadesno ili nalevo, • uvrtanje - rotacija nadesno ili nalevo. • kombinovani kružni pokret trupa nadesno ili nalevo.

Mišići pokretači grudnog koša su: • interkostalni mišići spoljašnji i unutrašnji i • pomoćna disajna muskulatura. • dijafragma utiče samo na disanje. Mišići pokretači kičme su: • fleksori pregibači kičme • ekstenzori opružači kičme • bočni pregibači fleksori kičme • rotatori uvrtači kičme

Pokreti kičmenog stuba Pokretljivost kičme je individualna kod svakog čoveka. Individualne razlike u pokretljivosti kičme manje zavise od anatomskih oblika nego od fizioloških elemenata, naročito zategnutosti mišića antagonista koje aktiviraju bolovi usled njihovog preteranog istezanja. Pored toga pokreti kičmenog stuba zavise i od elastičnosti zglobne čahure, a i od utreniranosti i starosti osobe. Amplituda pokreta pojedinih delova kičmenog stuba u celini su varijabilne i individualne u zavisnosti od elastičnosti kičmenog stuba i njegove

Pokretljivost kičmenog stuba u najvećoj meri određuju: • broj pršljenova u određenom delu kičmenog stuba, • visina tela pršljena, • veličina prečnika tela pršljena, • visina intervertebralnog diskusa, • širina poprečnih nastavaka, • dužina, širina i položaj rtnih nastavaka, • dužina mišića, ligamenata i zglobnih čahura i • konstrukcija i oblik grudnog koša.

Specifičnosti pokreta kičme Vratni dio kičme je najpokretljiviji zahvaljujući relativno visokim međupršljenskim diskusima, većem broju zglobova srazmerno dužini ovog dela kičme i položaju procesus articularisa. Ova tri faktora dozvoljavaju pokrete znatnije amplitude u pravcu fleksije, ekstenzije, bočnog naginjanja i torzije. Pokreti sagitalne ravne imaju amplitudu od 450 od maksimalne ekstenzije do potpune fleksije.

Ako se ovim pokretima pridruže i pokreti glave onda je ukupni pokret 900, pri fleksiji vratna lordoza se gubi ili se čak stvara obrnuta krivina, dok u ekstenziji normalna lordoza je naglašena. Bočno naginjanje vrata, koje doseže 250 na svaku stranu, uglavnom se vrši u zglobovima između prvih šest vratnih pršljenova.

Rotacija je olakšana relativno visokim međupršljenskim diskusima, ipak se uglavnom dio pokreta vrši u atlanto-okcipitalnom zglobu gde se okreće atlas, a sa njim i glava oko zuba aksisa tj. 300 na svaku stranu, a vratni dio omogućava još 200. Svaki pokret rotacije glave i vrata je praćen izvesnim bočnim naginjanjem vratnog dela kičme i obrnuto, bočno naginjanje prati laka torzija, dok se fleksija i ekstenzija mogu izvoditi bez učešća druga dva pokreta.

Leđni deo kičme je najmanje pokretan. To je uslovljeno relativno niskim međupršljenskim diskusima i naročito uticajem grudnog koša, rebra su povezana sa pršljenovima u malu pokretnu cjelinu, te otežavaju mobilnost leđne kičme. S obzirom da je prvi leđni pršljen sličan vratnim pršljenovima, a jedanaesti i dvanaesti sa lumbalnim, ova tri pršljena su nešto pokretljivija od ostalih leđnih pršljenova.

Pokreti grudne kičme u sagitalnoj ravni su vrlo ograničeni jer ih u tome ometa grudni koš. Od maksimalne ekstenzije do pune fleksije moguć je pokret od 400. Bočno naginjanje je moguće za oko 10 stepeni na svaku stranu.

Pokreti lumbalne kičme su velikih obima, pre svega zbog izražene visine tela pršljenova, a i zbog velike visine intervertebralnih sikusa. Položaj i građa intervertebralnih zglobova omogućava veliku pokretljivost. Ligamenti ograničavaju pokretljivost i u ovoj regiji.

5 PRŠLJENOVA L1-L5

DEFORMITETI VRATA Epidemiologija

 Deformiteti vrata nisu česta pojava i predstavljaju grupu koja nije mnogo zahvalna za kineziterapijski tretman. Patogeneza Posledica su poremećaja struktura mekih tkiva i koštanih struktura vrata, jednostrano ili obostrano. Najčešći deformiteti vrata su: • kratak vrat i • krivi vrat.

KRATAK VRAT Definicija Kratak vrat (Klippel Feilov deformitet) je u osnovi promena na koštanim delovima vrata, gde se nalazi smanjen broj pršljenova vratne kičme. Epidemiologija Kolika je incidenca ove anomalije je nedovoljno poznata iako su vršene neke studije. U bolnici u Kopenhagenu je na radiloškom odeljenu praćena pojava ove anomalije na osnovu radioloških filmova i nađena je incidenca 0.2 slučaja na 1000 ljudi. Na osnovu uvida u 1400 skeleta Brown iz Washington University School of Medicine je našao incidencu od 0.71%.

Etiologija Etiologija Klippel-Feil anomalije je nepoznata kao I za pridružena stanja. Neki autori sugerišu genetsku podlogu. Drugi autori govore o opštem fetalnom poremećaju zbog čestih drugih udruženih poremećaja. Neki navode fetalne vaskularne poremećaje kao uzrok.

Patogeneza Često su pršljenovi međusobno srasli u blok. Deformitet je kongenitalan i nasledan. Klinička slika Klinička slika ove anomalije je raznovrsna zbog raznovrsnih pridruženih anomalijakod Klippel-Feil syndroma. Kod ovih anomalija je neophodno detaljno kliničko ispitivanje da bi se otkrile i druge anomalije. Klippel-Feil syndrom se otkriva u toku života.

Pokretljivost vrata je jako ograničena

Tegobe se javljaju ranije tokom života ukoliko su promene na višem nivou vrata nego na nižem nivou vrata. Pacijenti se prepoznaju po kratkom vratu, smanjenom obimu pokreta vrata i po niskom kositštu koje ima 40-50% pacijenata. Smanjena pokretljivost vrata je najznačajnija promena, a to se posebno odnosi na rotacije vrata više nego na savijanje (fleksiju) i opružanje (ekstenziju) vrata.

Funkcionalni nalaz Promena je kongenitalne prirode, a osnovni problem je smanjena pokretljivost vrata i glave. Funkcionalna sposobnost je smanjena kada je potrebno savijanje glave i vrata. Osobe sa ovim deformitetom ne mogu da se bave svim fizičkim aktivnostima. Tretman Kineziterapijskim tretmanom se ne može postići bitnije poboljšanje.  

KRIVI VRAT Definicija Krivi vrat (krivošija, torticolis, caput obstipum) je deformitet kongenitalnih ili stečenih promena koje se javljaju na kostima i mekim strukturama vrata.

Etiologija Promene su: •polupršljen (hemivertebra), •srastanje pršljenova (blok) sa naginjanjem vrata na stranu, •skraćenje mišića jedne strane vrata zbog kongenitalno oštećene cirkulacije (donja trećina m. sternocleidomastoideusa nema anastomoze i češće je zahvaćena), •skraćenje mišića jedne strane zbog malpozicije vrata intrauterino, •oštećenja kože sa formiranjem velikih ožiljaka (opekotine, keloidi), •poremećaji vida, sluha ili inervacije mišića vrata, •prelom ili upala vratnih pršljenova u sklopu miopatije, •psihički poremećaji.  

Klinička slika Poremećaj se klinički manifestuje kao nagnutost glave na jednu stranu, uz smanjenu elastičnost mekih tkiva na nagnutoj strani. Kod izvesnog broja tortikolisa položaj glave se može korigovati aktivno ili pasivno. Osnovni problem kod ovog poremećaja je smanjena pokretljivost vrata, smanjena elastičnost mišića vrata, brži zamor mišića uz pojavu bolova, smetnje percepcije, neestetski izgled, smanjena funkcionalna sposobnost vrata u svakodnevnim aktivnostima.

Klinički tok Kod nelečenih i dugotrajnih tortikolisa dolazi do razvoja estetske unakaženosti, uz asimetriju lica, gde srednja linija dobija lučni oblik (scoliosis capitis). Posledica su skolioze cervikalne, torakalne i lumbalne kičme, pojedinačno ili kombinovano.

Tretman Kineziterapijski tretman ovih poremećaja treba što pre započeti. Osnovni tretman čine vežbe za istezanje i povećanje elastičnosti kože i mišića na skraćenoj strani, povećanje snage mišića vrata, posebno na dužoj strani kada su mišići izduženi i oslabljeni, povećanje obima pokretljivosti vrata kao segmenta. Po završetku tretmana pacijenta treba postaviti u korigovani ili hiperkorigovani položaj, koliko dozvoljava amplituda pokreta vrata. Masaža Ukoliko postoji ruptura u m. sternocleidomastoideus, kod novorođenčadi, treba više puta u toku dana masirati hematom i pasivno razgibavati vrat, pa ga postavljati u hiperkorigovani položaj uz pomoć mekih ortopedskih kragni.

Oprezno masiranje hematoma ubrzava njegovu resorpciju i omekšava mišić, redukujući količinu vezivnog tkiva koje formira ožiljak na mestu naprsnuća mišića. Kod veće dece tretman se sastoji iz kombinovanih aktivnih i pasivnih pokreta, polazeći iz različitih ležećih položaja. Hirurško lečenje Ako kineziterapijski tretman ne daje zadovoljavajuće efekte, onda se prelazi na ortopedsko lečenje i to, ako je moguće, u prvoj godini života, kada još nije došlo do promena i na licu.

DEFORMITETI GRUDNOG KOŠA Epidemiologija Deformiteti grudnog koša predstavljaju dosta čest deformitet. Javljaju se na koštanim (rebra i sternum) i mekim strukturama grudnog koša, a katkada i na organima ramenog pojasa. Etiologija Deformitet je urođen I nasledan ukoliko je razlog pojavljivanja nepravilno razvijanje centara okoštavanja grudne kosti. Uzrok ovih deformiteta mogu biti hipertrofija pojedinih organa, hronični poremećaji funkcije i metabolički poremećaji.

Patogeneza Grudna kost, sternum, ima deset centara okoštavanja. Kod nepravilnog okoštavanja bilo kog od ovih centara nastaje deformitet grudnih kosti. Što više centara ima oštećeno sazrevanje, deformitet je jače izražen.

Pectus carinatus Definicija Izbočene grudi (pectus carinatus, kokošje grudi) su deformitet prednjeg dela grudnog koša. Etiologija Nastaju usled kongenotalnog poremećaja razvoja grudne kosti, a javlja se u dečijem uzrastu. Izbočine grudnog koša mogu se pojaviti i kod srčanih anomalija sa hipertrofijom miokarda (srčana grba), a mogu biti i posledica bronhijalne astme.

Klinička slika Klinički se manifestuje kao izbočina u srednjem delu grudnog koša ili kao asimetrično postavljena izbočina, gde se rebarni lukovi izdižu, a bočni delovi grudnog koša su lako ugnuti. Mogu se naći i znaci rahitisa na skeletu, kao što su X-noge ili Onoge i dr.

Klinički tok Problem kod ovog deformiteta predstavlja smanjena pokretljivost grudnog koša zbog nepravilnog položaja rebara, čime je smanjena plućna ventilacija. Kod dece sa ovim deformitetom nije ugrožena funkcija respiratornog ili kardiovaskularnog sistema, osim kod izrazitog spljoštavanja bočnih strana, koje mogu da izazovu respiratornu insuficijenciju, uz češća oboljevanja disajnih puteva.

Tretman Kineziterapijski tretman je izuzetno značajan kod lakših i srednje izraženih deformiteta, dok se jako izraženi deformiteti tretiraju operativno u ranom detinjstvu, oko 4-5. godine. Osnova kineziterapijskog tretmana je aktivno jačanje mišića grudnog koša, ramenog pojasa, leđne i paravertebralne muskulature. Dobijanjem veće mišićne snage i mase deformitet se znatno koriguje, a delom i estetski popravlja popunjavanjem reljefom mišića.

Osim toga, veoma su značajne vežbe disanja, koje unapređuju tehniku disanja i snagu glavne i pomoćne disajne muskulature. Posebno se insistira na dubokom udisaju i sporom izdisaju. Najbolji rezultati se postižu kombinovanjem kineziterapijskog tretmana sa hidroterapijom, a od sportskih aktivnosti je veoma dobro plivanje (kombinovano leđni i prsni stil).

Higijensko dijetetski režim Osim vežbi, značajno je stalno insistiranje na pravilnom sedenju, kao i higijensko-dijetetskom režimu. On se sastoji u dovoljnom unošenju minerala i vitamina D putem ishrane, kao glavnom merom u periodu rasta deteta.

Pectus excavatum Definicija i patogeneza Udubljene grudi (pectus infundibuliforme, excavatum, levkaste grudi) predstavljaju najčešće kongenitalni deformitet, koji je posledica poremećenog razvijanja i okoštavanja jednog ili više od deset postojećih polja okoštavanja sternuma, a znatno ređe je posledica rahitisa. Etiologija Ovaj deformitet je najčešće nasledan.

Klinička slika Klinički se manifestuje kao manje ili veće udubljenje grudnog koša u predelu sternuma. Manja udubljenja se mogu naći na različitim pozicijama duž sternuma, dok veliki deformiteti mogu doseći do grudne kičme i na nekoliko centimetara.

Ovaj deformitet je često udružen sa kifozom grudne kičme i uzajamno se potenciraju. Kod izraženih slučajeva mogu se manifestovati znaci srčanog zastoja koji se manifestuje bledilom i cijanozom, sa pojavom dispnoe kod srednjih fizičkih napora. Vitalni kapacitet respiratornog sistema je smanjen i deca su sposobna samo za manje fizičke napore, što isključuje veliki broj sportskih aktivnosti. I kod njega je problem slaba muskulatura grudnog koša, otežano disanje i ubrzano zamaranje.

Dijagnostika Većina udubljenja se lako proveri na rentgenskom snimku gde se lako odmeri rastojanje sternuma od grudne kičme, a značajno je za praćenje razvoja deformiteta. Pelvimetrom, može da se meri i prati veličina deformiteta.

Tretman Kineziterapijski tretman je veoma koristan kod lakših i srednje izraženih deformiteta, dok se kod onih jače izraženih sprovodi operativno lečenje radi korekcije. Kineziterapijski tretman se sprovodi da se aktivno ojačaju mišići prednje strane grudnog koša, leđni mišići, kao i paravertebralna muskulatura kao veoma značajna grupa ekstenzora trupa. Ovim vežbama se postiže značajna korekcija grudnog koša.

Vežbe disanja Ne manji značaj imaju vežbe disanja, posebno dubok udisaj sa zadrškom i usporen, lagani izdisaj. Veoma su korisna vežbanja i sportske aktivnosti u vodenom medijumu, kao što su prsno i leđno plivanje. Korisne su takođe vežbe u visu na suvom, kao i sve vežbe sa rukama iznad nivoa ramena.

Pri vežbanju u parteru na leđima forsira se reklinacija grudne kičme podmetanjem raznih pomoćnih sredstava, u pronaciji su korisne vežbe puzanja. Mogu da se koriste i ortopedska pomagala u vidu uprtača ili midera, koji daju korigovan položaj kičmenog stuba. Hirurški tretman Tretman operativnom korektivnom osteotomijom rebara (po Sulami) radi se oko 4-5. godine života.

Higijensko dijetetski režim Osim vežbi i pomagala, sprovodi se i određeni higijensko - dijetetski režim. Insistira se na pravilnom sedenju, dok pri nošenju tereta najpovoljnije je nošenje na leđima (školska torba i sl.). Dete treba da spava na ravnoj postelji bez jastuka da bi se potencirao ekstenzioni položaj kičmenog stuba.

DEFORMITETI KIČME Definicija Deformiteti kičme su odstupanja zakrivljenosti kičmenog stuba od normalnih fizioloških krivina. Deformiteti kičmenog stuba su često udruženi sa deformitetima stopala. Podela deformiteta kičme Globalna podela je na deformitete u frontalnoj ravni i na deformitete u sagitalnoj ravni.

Epidemiologija Deformiteti se uglavnom razvijaju u detinjstvu, kada se ne mogu ni uočiti lako zbog velike adaptabilne sposobnosti mladog organizma i privremenog javljanja, posle čega se spontano povlače. Patogeneza Posledica su lošeg držanja koje nepravilno opterećuje pršljenove, izazivajući njihove strukturalne promene, a time i promene čitavog kičmenog stuba. Svaki poremećaj na kičmenom stubu se vremenom odrazi preko mišićnih lanaca na čitav organizam.

Faktori rizika pojave deformiteta kičme Na pojavu deformiteta utiče više faktora: oblik i struktura kičmenog stuba i njegovih koštanih komponenti, jačina ligamentarnog aparata, ravnoteža dejstva mišića koji utiču na kičmeni stub direktno ili indirektno, faktori ishrane, načina življenja, pojava bolesti koje oštećuju strukture segmenata kičmenog stuba,

fizička aktivnost, postojanje mikrotrauma, nošenje neadekvatnih tereta, neadekvatna odeća, nefunkcionalan nameštaj u kući, i na radnom mestu, položaj karlice.

Klinika Pri registrovanju odstupanja određuje se: ravan u kojoj postoje odstupanja, u kom delu kičmenog stuba, koji je stepen odstupanja, u kom stepenu je redukcija deformiteta moguća, kolika je moguća pokretljivost kičmenog stuba sa deformitetom, koja je pozicija karlice u odnosu na ostale delove lokomotormog aparata.

Skolioza (scoliosis) Definicija Skolioza (scoliosis) je deformitet kičmenog stuba, uglavnom, u frontalnoj, a delom i u horizontalnoj ravni. Epidemiologija Deformitet je češća pojava u ženskoj populaciji i to u školskom uzrastu.

Patogeneza Kod ovog deformiteta dolazi do bočnog krivljenja kičmenog stuba, sa pojavom jedne, dve ili više krivina. U početku deformitet može da se manifestuje kao bočno pomeranje poluge kičmenog stuba koju čine tela pršljenova, dok se nekad odmah, a nekad naknadno pojavi i rotacija pršljenova oko uzdužne ose zbog delovanja sila smicanja, koje su komponente sile vertikalnog pritiska duž ose kičmenog stuba.

Faktori rizika Faktori rizika predstavljaju lokus minoris rezistencije za ovu vrstu deformiteta. Faktori rizika pojave skolioze su: postojanje nepravilnosti u razvoju pršljena, tela, lukova, apofizarnih nastavaka, ligamenata, nepravilna inervacija, vaskularna insuficijencija regije Problemi u psihomotornom razvoju malog deteta i mnogi drugi faktori.

Inspekcija kod skolioze

Podela skolioza Prema izgledu koštanih struktura skolioze se dele na: funkcionalne i strukturalne. Funkcionalne skolioze su sa još nefiksiranom patološkom iskrivljenošću kičmenog stuba i nazivaju se labavim skoliozama. Funkcionalne skolioze mogu biti: kompenzatorne, kod skeletnog nedostatka i antalgične, kod bolnih stanja.

Kod strukturalnih skolioza se mogu samo registrovati grube, uz strukturalne i morfološke promene na pršljenovima koje dovode do njihove rotacije. Time se krug zatvara, jer rotacija pogoduje napredovanju morfoloških promena. Strukturalno promenjen pršljen se ne može korigovati kao onaj normalne strukture. Da li će na strani konveksiteta ili konkaviteta biti povišen ili snižen tonus muskulature zavisi od uzroka pojave skolioze. Strukturalne skolioze mogu biti: kongenitalne i stečene.

Kongenitalne skolioze nastaju zbog nenormalnog razvoja kičmenog stuba i rebara (hemivertebra, displazija, srastanje delova pršljenova, srastanje rebara). Stečene strukturalne skolioze nastaju tokom života i obzirom da se njihov uzrok pretežno ne zna nazivaju se idiopatskim i lokalizovane su na svim delovima kičmenog stuba.

Kod onih skolioza poznatog uzroka nazivaju se prema uzroku nastanka, pa postoje: neuropatske, miopatske, osteopatske, dezmogene, torakogene (promene u grudnom košu), simptomatske (antalgične), kombinovane (kod neurofibromatoze).

Prema životnom dobu kada se javljaju, skolioze mogu biti: infantilne (do 4. godine), juvenilne (od 4 do 14. godine), adolescentne ( posle 14. godine u vreme sazrevanja kostiju).

Klinička slika Kliničko utvrđivanje skolioze je lako kod izraženih deformiteta, dok je nešto teže kod lakših formi promena.

Inspekcija Linija glave ne mora da bude u liniji trupa, već je nagnuta. Rameni pojasevi nisu na istoj visini, i jedno je višlje pozicionirano. Asimetrija prostora između ruku i bočnih ivica tela postoji u slučaju bočne zakrivljenosti. (Lorenzovi trouglovi) Pri posmatranju kičmenog stuba je osnovno da se praćenjem traži odstupanje rasporeda trnastih nastavaka (procesus spinosus) od vertikale u smislu bočne zakrivljenosti. Rebarni lukovi su nejednako položeni. Telo je u celini nagnuto na jednu stranu.

Dijagnostika Standratni klinički test za skoliozu je test je test savijanja trupa

Određivanje krivine kod skolioza.

Retgen dijagnostika Kada je sumnjivo postojanje skolioze uobičajeno je da se potvrdi rendgen snimkom, CT scanom, NMRom ili skanom kičmenih pršljenova.

Stepen zakrivljenosti se određuje na rentgen snimku kičmenog stuba. Skolioze se prema rentgenskoj zakrivljenosti dele na:  do 300 su lake ili I stepena,  od 30 - 500 su srednje ili II stepena,  a preko 500 su teške ili III stepena. Stepen zakrivljenosti se na RTG-u definiše po Cobbovoj tehnici. Postoje I druge skale za podelu stepena zakrivljenosti ovakve kičme.

Tretman Skolioze kombinovane sa drugim oblicima zakrivljenosti su veoma česte kao posledica narušavanja odnosa. Smatra se da se kineziterapijski tretman može primenjivati 0 kod skolioza do 30 zakrivljenosti, dok se preko tog nivoa primenjuje kombinovano lečenje sa ortotskim pomagalima, a kod najtežih oblika vrši se operativna korekcija i fiksacija kičmenog stuba (spondilodeza). Kineziterapijski tretman je izuzetno uspešan kod skoliotičkih držanja i funkcionalnih skolioza, uz prevenciju sprovođenjem pravilnog držanja, sedenja, radi održavanja postignute korekcije.

Sigurno je da pravilno primenjena kineziterapija ne može da doprinese pogoršanju stanja skolioze, što je prava podrška ovoj vrsti tretmana. Kineziterapija skolioza u svom programu ima sledeće vežbe: vežbe za povećavanje mobilnosti kičmenog stuba, pasivnim i aktivnim tipovima pokreta uz istezanje mekotkivnih struktura, što se najbolje postiže u rasteretnom položaju ili u vodenoj sredini. Povećanje pokretljivosti je etapno.

Vežbama za korekciju sagitalnih krivina kičme, lumbalne lordoze i kifoze se pre svega vrši istezanje skraćene lumbalne muskulature, uz korekciju inklinacionog ugla karlice. Time se indirektno koriguje i deo skoliotičnih krivina. Za kifozu se preporučuju vežbe pretklona ili druge radi elongacije kičmenog stuba, zatim vežbe za istezanje mišića i remeni za rameni pojas.

Kifoza (kyphosis) Definicija Kifoza (kyphosis) je deformitet u sagitalnoj ravni, kod kojeg je naglašeni konveksitet kičmenog stuba okrenut unazad. Kifoza je veoma česta leđnom delu kičme, gde se nalazi i fiziološka kifoza. Podela Ona može biti: infantilna, do 4. godine, juvenilna, do puberteta i adolescentna, posle puberteta.

Mišići oko lordotičnog dela su izmenjeni. Mogu biti hipotrofični i hipotonični. Jače izražene kifoze mogu da ometaju disanje smanjujući ventilaciju pluća.

Testiranje disajne funkcije je poželjno kroz spirometriju Tretman Kineziterapijski tretman treba otpočeti što pre, jer je kifoza najčešće funkcionalni poremećaj koji može da se otkloni istezanjem mišića prednjeg zida grudnog koša.

Istezanje Istezanje kičmenog stuba se vrši po uzdužnoj osovini, uz povećanje elastičnosti svih segmenata duž kičmenog stuba. Zadnje lože obe natkolenice se takođe istežu, vrši se korekcija položaja karlice i ostalih krivina kičmenog stuba. Kod izraženijih i teže korektibilnih kifoza daju se mideri ili pojasevi u vidu osmice, koji zatežu rameni pojas. Kod težih slučajeva lečenje se vrši i gipsanim ili plastičnim miderima, a kod najtežih slučajeva operativno.

Lordoza (lordosis) Definicija Lordoza (lordosis) je deformitet u sagitalnoj ravni, kod kojeg je konveksitet krivine okrenut unapred. Etiologija Konstitucionalna lordoza je povezana sa anomalijama sakruma, kada je horizontalan ili lučnog oblika, zatim anomalijama zadnjih lukova pršljenova sa spondilolistezom, kod paraliza mišića karličnog pojasa, posle trauma kičme itd.

Patogeneza Normalne veličine lordoza su 15 do 30 . Fiziološke lordoze se nalaze u vratnom i lumbalnom delu kičme. Lordoza je povezana direktno sa inklinacijom karlice. 0

Tretman Kineziterapijski tretman podrazumeva: aktivno jačanje trbušne muskulature, I stezanje m.quadratus lumboruma, koji je obično skraćen, zatim jačanje i toniziranje m.iliopsoas-a, pasivnu korekciju lordoze, povećanje elastičnosti kičmenog stuba u celini I smanjivanje inklinacionog ugla karlice.

Kifolordoza (kypholordosis) Kifolordoza (kypholordosis) je kombinovani deformitet sa naglašenom lumbalnom lordozom i dorzalnom kifozom. Patogeneza Deformitet je posledica kompenzatornih mehanizama jednog od deformiteta. Funkcionalnost kičmenog stuba je smanjena, uz progresivno povećanje poremećaja.

Udubljena leđa

Dijagnostika Inspekcijski se konstatuje izrazito podignut grudni koš. RTG konstauje na profilnom snimku kičme postojanje zajedničke lordotične krivine leđne i slabinske krivine. Tretman Kineziterapijski tretman se sastoji u vežbama istezanja lumbalne kičme i jačanju trbušne muskulature, uz povećanje pokretljivosti kičme i karlice. Vežbe se mogu kombinovati na suvom i u vodenoj sredini.

Ravna leđa (dorsum planum)

Tretman Kineziterapijski tretman ima za cilj formiranje fizioloških krivina. U tom smislu sprovode se vežbe za jačanje leđnih mišića i ramenog pojasa. Vežbe disanja treba da poboljšaju respiratornu funkciju, a povoljno utiču i sportske aktivnosti.

Vežbe za jačanje mišića leđnih ekstenzora imaju za cilj njihovo skraćivanje uz jačanje ekstenzora i povećanje tonusa. Vežbe se sprovode simetrično i asimetrično zbog korekcije krivina. To se postiže manipulacijom ekstremitetima u raznim pozicijama. Vežbe se izvode postepeno sa jačanjem muskulature uz pojačan otpor, zašta se koriste tegovi, đžakčići, opruge i sl.