Aram Katahigal

அறம் ெஜயேமாகன்

தமிழினி

உள்ேள

1.

அறம்

2.

ெகத்ேதல் சாகிப்

3.

மத்துறு தயிர்

4.

தாயார் பாதம்

5. வணங்கான் 6.

யாைனடாக்டர்

7.

மயில்கழுத்து

8.

நூறுநாற்காலிகள்

9.

ஓைலச்சிலுைவ

10. ெமல்லிய நூல் 11. ேகாட்டி 12. உலகம் யாைவயும்

கைதகளின் முடிவில்.. சிறுகைத வாசிக்க பயிற்சி அவசியமா?

1

அறம் வாசலில்

நின்றிருந்தவர்

‘உள்ள

வாங்ேகா…இருக்கார்’

என்றார்.

அவர்

யாெரன

ெதரியவில்ைல. ‘வணக்கம்’ என்றபடி ெசருப்ைப கழட்டிேனன். அவர் ெசருப்ைப தன் ைகயில் எடுத்துக்ெகாண்டார்.

’ெவளிேய

ேபாட்டா

நாய்

தூக்கிட்டு

ேபாய்டுது

சார்…

உள்ேள ேபாங்ேகா’ அகலமான கல் ேவய்ந்த திண்ைணக்கு அப்பால் அங்கணத்தில் முன்மதிய ெவயில் ெவண்ணிற திைரச்சீைல ெதாங்கிக்கிடப்பது ேபால ெதரிந்தது. பக்கவாட்டில் நீளமான

திண்ைண ேபான்ற அைறயில் தாழ்வான தூளிநாற்காலியில் ெபரியவர் அமர்ந்திருந்தார். மடியில்

பித்தைள

ெகாட்ைடப்பாக்கின்

ெவற்றிைலச்ெசல்லத்ைத

ைவத்துக்ெகாண்டு

ேதாைலச் சீவிக்ெகாண்டிருந்தார்.

மூக்குக்

பாக்குெவட்டியால்

கண்ணாடி

ெகாஞ்சம்

நழுவி அமர்ந்திருக்க முகத்தில் விைளயாடும் குழந்ைதகளுக்குரிய கவனம். வரேவற்றவர்

என்

பின்னாேலேய

வந்தபடி‘எழுத்தாளர்

ெஜயேமாகன்

வந்திருக்கார்…’

என்றார். என்ெபயைர அவர் பலமுைற காற்று அதிர கூவேவண்டியிருந்தது. ெபரியவர் என்ைன

ஏறிட்டுப்பார்த்து

‘வாங்ேகா

வாங்ேகா’

என்றார்.

அவர்

நாற்காலி

எடுத்துப்ேபாடும்படி ைகைய காட்டியதும் வரேவற்றவர் ஒரு தகர நாற்காலிைய விரித்து அருேக ேபாட்டார். ‘இவரு சாமிநாதன்…ரிட்டயர்டு வாத்தியார்’ என்றார். நான் அவைர ேநாக்கி இன்ெனாரு வணக்கம் ெசான்ேனன். ‘ஜானகிராமனுக்கு ெராம்ப ேவண்டியவர்’ என்றார் ெபரியவர் ‘உக்காருங்ேகா’ அவர் என்ைன இன்னும் அைடயாளம் காணவில்ைல என சிரிப்பு ெதரிவித்தது அமர்ந்துெகாண்டேபாது நாற்காலி தைரயின் சிமிட்டித்தளத்தில் இருந்த பள்ளத்தில் ஒரு கால்

சிக்கி

சற்று

திடுக்கிட்டது.

அமர்ந்தவாேற

நகர்த்தி

அமர்ந்ேதன்.வைளேயாடு

ேவய்ந்த கூைரக்கு கீ ேழ பரவியிருந்த மூங்கில்கழிகளில் நிைறய ஓட்ைடகள். அவற்றில் ஒன்றில் இருந்து

ஒரு

கருவண்டு

பாக்குெவட்டி பல்லாண்டுக்கால

கிளம்பி

பழக்கத்தின்

தம்புரா

நாதத்துடன்

சரளத்துடன்

சுழன்றது.

பாக்குத்ேதாைல

அவரது

நீவி

நீவி

ேபாட்டது. அவல்துணுக்குக்ள் ேபால உதிர்ந்த பாக்குத்ேதாைலச் ேசர்த்து ஒரு சின்ன டப்பாவுக்குள் ேபாட்டார். ’ஊர்லதான் இருக்ேகளா?’ என்று ேகட்டேபாது அவர் என்ன உத்ேதசிக்கிறார் என்று புரிந்து ெகாண்டு

புன்னைகயுடன்

‘நாகர்ேகாயிலிேலதான்

இருக்ேகன்..’என்ேறன்.

என்

உதடுகைள பார்க்கிறார் என்று புரிந்ததும் சாய்வுநற்காலி ைகயில் கிடந்த தினமலரின் விளிம்பில் ‘நாகர்ேகாயில், ெஜயேமாகன்’ என எழுதிேனன். சட்ெடன்று கண்கள் விரிந்து

என் ைககைளப்பற்றிக்ெகாண்டார் ‘சந்ேதாஷம்…ெராம்ப சந்ேதாஷம்…ெபரிய ெகௗரவம்’ என்றார். எனக்குத்தான் ெகௗரவம் என எழுதிேனன். அவர் சிரித்து தைலயாட்டினார். ‘ரவி சுப்ரமணியத்ைத பாத்ேதளா?’ நான் ‘பாக்கணும்’ என்ேறன்.

’ேடய்

சாமிநாது, அத

எடுடா..அைதத்தாண்டா…பாக்கிறான்

பாரு’ அவர்

ெசால்வைத

அவேர புரிந்துெகாண்டு அவரது புதிய சிறுகைதத்ெதாகுதிைய எடுத்துக்ெகாடுத்தார்.

2

ேபாட்டிருக்கான்.

‘பாைவதான்

நல்ல

ைபயன்…முன்னாடிேய

ராயல்டி

காசு

குடுத்துட்டான். ஏகப்பட்ட டாக்டர் ெசலவு…அவங்களுக்கு ெகாடுக்க காசு ேவணுேம’ நான் சிரித்து ‘ேபசாம அவங்களுக்ேக ேநரடியா குடுத்திடலாம்’ என்ேறன். அவர் ெவடித்துச்

சிரித்தார்.நைகச்சுைவகைள மட்டும் காது இல்லாமல் கண்ணாேலேய புரிந்துெகாள்கிறார் ேபால.

ெவற்றிைலைய ெமல்லும்ேதாறும் முகத்தில் சிரிப்பு விரிந்து வந்தது. நான் ‘ெவத்திைல

ஒரு ேபாைததான் என்ன?’என்ேறன். அவர் தைலயாட்டி ‘ெவத்திைலயும் சுண்ணாம்பும் பாக்கும் லயிக்கணும். ராகமும் தாளமும் பாவமும் மாதிரி… அதிேல கடவுளுக்குன்னு ஒரு ேரால் இருக்கு. அது வரணும்…’ ‘நல்ல கவிைத மாதிரி’ என்ேறன் ‘ஏன் நல்ல ேபாகம்

மாதிரின்னு ெசால்லப்படாேதா.

வயசாகைல’

என்று

சிரித்தார்.

ெசால்லுங்ேகா.

எனக்கு

ஒண்ணும்

அவ்ளவு

மூணாவதா

என்ன

இருக்கு?

ராகமும்

‘அதிேல

தாளமும்தாேன’ அவர் தைலைய ஆட்டி ‘மூணாவதா ஒண்ணு இருக்கு…அது எடம். எந்த காதல்கவிைதயிேலயாவது எடத்ைதச் ெசால்லாம இருக்காங்களா?’ என்றார். சாமிநாதன் ெவளிேய ெசன்று ெதருமுைனயிேலேய இருந்த கைடயிலிருந்து கூஜாவில் காபி வாங்கிவந்தார். எனக்கு ஒரு டம்ளர் ஊற்றி விட்டு ெபரியவருக்கு அைர டம்ளர் ஊற்றினார்.

‘ஆறிப்ேபாச்சா?’

மணமும்

இல்லாம

குடிச்சாத்தான் நல்லாருக்கு.

என்றார்.

சூடா

’ெகாஞ்சம்’

குடிச்சா

ஆயிடுது…பாய்ஞ்சு

சூடு

என்ேறன்.

மட்டும்தான்

ஓடிட்டிருக்கிற

ஆறிப்ேபாய்

‘எனக்கு

ெதரியுது.

இனிப்பும்

ெபாண்ைண

பாத்து

ரசிக்கமுடியுமா? என்ன ெசால்ேறள்?’ நான் சிரித்து, ‘குதிைரய ஓடுறப்ப மட்டும்தாேன ரசிக்க முடியும்?’ என்ேறன். சிரித்துக்ெகாண்டு ‘ேபாகட்டும். கவிைதயிேல மட்டும்தான் எல்லாத்துக்கும் பதிலிருக்கு. நான் சட்டப்படி காபி சாப்பிடப்படாது. ஆனா ஆைசய எங்க விடுறது? அதனால ஒரு பாதிடம்ளர் குடிச்சுக்கிறது.’ சாமிநாதன் ‘பாதிபாதியா நாலஞ்சு வாட்டி ஆயிடும்’ என்றார். ’ேபாடா’ என்றார் ெசல்லமாக. நான் காபிடம்ளைர ைவத்துவிட்டு ராயல்ட்டிெயல்லாம்

வராேதா?’

ெகட்டவார்த்ைதன்னா அப்ப?’

என்ேறன்.

‘அந்தக்காலத்திேல அெதல்லாம்

’ராயல்ட்டியா?

நான் ‘நீங்க எழுதிேய வாழ்ந்தவருன்னு ேகட்டிருக்ேகேன’ என்ேறன். ‘எங்க வாழ்ந்ேதன்? இருந்ேதன்.

எழுதிட்ேட

இருந்ேதன்.

வாழ்ந்தெதல்லாம்

முப்பத்திமூணு

வயசு

வைர.

அப்பல்லாம் ைகயிேல நூறு ரூபா இல்லாம ெவளிேய ெகளம்பறதில்ைல. பத்துேபரு கூடேவ

இருப்பாங்க.

எல்லாம்

ேபசுேவாம். பாடுேவாம். எப்பவும்

நல்ல

சங்கீ தம்

ைகப்பக்கத்திேல

டிகிரி காபி.

பக்ேகாடா

சாகித்யம்னு

கும்ேமாணம்

முறுக்கு

ஊறின

பசங்க.

ெவத்தைல

சீைடன்னு

ராப்பகலா

சீவல்.

சம்புடத்திேல

கூஜால தீரத்தீர

வச்சிட்ேட இருப்பா. சாயங்காலமா ஆத்தண்ைட ேபாேவாம். மணல்ல உக்காந்துண்டு

பாட்டு.

ெநைறய

நடுநடுேவ நாள்

இலக்கியம். என்னத்ைத

ெமௗனி

இலக்கியம், எல்லாம்

வந்திருக்கார். அவர

மாதிரி

வம்பு

எழுத்தாளன் ெபாறந்து வந்தாத்தான் உண்டு…என்ன சாமிநாது?’

வம்புப்ேபச்சுதான்.

ேபச

இனிேம

ஒரு

சாமிநாதன் ‘வம்புக்கு பயப்படுறதுக்கு நம்மாைள மாதிரி ஒருத்தர் ெபாறந்து வரணுேம’ என்றார். ெபரியவர் ெதாைடயில் அடித்து சிரித்தார். என்னிடம் ‘ஜானகிராமேனாட லவ்

அஃபயெரல்லாம்

இவனுக்கு

ெதரியும்…ெசால்லமாட்டான்’

என்றார்.‘அந்தகால

3

கும்ேமாணம் ேவற மாதிரி ஊரு. சங்கீ தமும் இலக்கியமும் ெபருக்ெகடுத்ேதாடின ஊரு. ெபரியவா பலேபரு இந்தப்பக்கம்தான், ெதரியும்ல?’ நான் புன்னைகெசய்ேதன். ‘…கூடேவ இருக்கு,

முடிச்சவுக்கித்தனம்

ெமாள்ளமாரித்தனம்

வச்சுண்டு, ேகாணலா உதட்ட

இழுத்துண்டு, புரளி

உைமய தள்ளி வச்சிருவாருன்னா பாத்துக்குங்க’

எல்லாம்.

வாய்ல

ேபசினான்னு

ெவத்தைலய

ைவ

சிவெபருமான்

அவர் இன்ெனாருதரம் ெவற்றிைலக்கு தயாராகிறார் என ெதரிந்தது. இம்முைற சீவல்

ெபாட்டலத்ைத விரித்தார். ’என்ன பாக்கிேறள்? இங்கல்லாம் சீவல்தான். நாலஞ்சுவாட்டி சீவல் ேபாட்டுண்டா ஒருவாட்டி பழுக்கா ேபாட்டுக்கிறது…என்ன ெசால்லிண்டிருந்ேதன்?’ .

’ஆத்திேல

ேபச்சு…’ ‘ஆமா…

அப்டிேய

ெகளம்பிவந்து

ராயர்

கிளப்பிேல

அைட

இல்லாட்டி பூரி. அப்றம் பசும்பால் காபி. காபில்லாம் நடுராத்திரிகூட குடிப்ேபாம். தினம்

ஏதாவது ஒரு ேகாயிலிேல கச்ேசரி இருக்கும். நாதஸ்வரம் எங்க நின்னாலும் ேகக்கும்.

அவுத்துவிட்ட ேகஸுதான். வட்டிேல ீ நாலஞ்சு தறி ஓடிட்டிருந்தது. சரிைக. வடக்ேக நாக்பூரிேல இருந்து சரிைக வரும். நல்ல நயம் சரிைக. அெதல்லாம் மத்தவங்களுக்கு ெநய்ய ெதரியாது. நாங்க ெநஞ்சா சரிைகயிேல மகாலட்சுமி பூத்து வருவா…’’

பாக்ைக வாயில் அதக்கியபடி ேபசாமல் இருந்தார். ெபருமூச்சுடன் ’எல்லாம் ேபாச்சு. வடக்ேக

ெமஷின்

வந்திட்டுது.

சரிைகயிேலேய

டூப்ளிக்ெகட்டு.

நயம்

சரிைகன்னா

தங்கமும் ெவள்ளியுமா பட்டு நூலிேல ேசர்த்து ெசய்றது. இப்ப எல்லாேம இமிேடஷன் தாேன…பந்தல்

சரியற

மாதிரி

ெரண்ேட

வருசத்திேல

எல்லாம்

விழுந்திட்டுது.

கடைனெயல்லாம் அைடச்சுட்டு பாத்தா ைகயிேல கால்காசு இல்ல. நாலு பிள்ைளங்க ேவற.

ேவற

ஒரு

ெதாழில்

ெதரியாது.

நடுத்ெதருன்னு ெசால்லலாம்…என்னடா?’ ‘ஆமண்ணா’

என்றார்

பட்டினியிேலேய ெகாண்டுவந்து வச்சிருக்ேகன்.

சாமிநாதன்.

ெசத்திருப்ேபாம்.

மயிலக்காைளயா

அடுத்த ெபாறந்து

இழுத்திருேவாம்…என்னடா?’

திரும்பியிருந்தார். என்று பட்டது.

எனக்கு

அவரது

ெசன்மம்

இல்ேலன்னா

ெதரியாம

அரிசிேயா

படவா…இந்த

கழுத்தில்

நாயிக்கு

இருக்குல்ல…இவன்

கழுத்ெதாடிய

என்றார்

மனுஷங்கைளயும்

தாயளி

‘இந்த

ேபாட்டுட்டுேபாவான் சரி,

ேவற எந்த

ெபரியவர்.

குரல்வைள

இவன்

அன்ைனக்கு ேகாதுைமேயா

ஏகப்பட்ட

ெதாழுவத்தில

சாமிநாதன்

ஏறி

ெதரியாது.

ேபாற

இறங்கியது.

ேவறு

கடன் நல்ல

வண்டிய

பக்கம்

அழப்ேபாகிறார்

‘அப்பதான் எழுத ஆரம்பிச்சது. எல்லாம் எழுத்துதாேன? ெதரிஞ்சது அது ஒண்ணுதான். ெபாண்ணா

ெபாறந்திருந்தா

தாசித்ெதாழில்

ெசஞ்சிருப்ேபன்.

எழுத்தாளனா

ெபாறந்ததனால இது… அப்பதான் பதிப்புத்ெதாழில் ஆரம்பிச்சு ஒருமாதிரியா சூடு புடிச்சு ேபாய்ட்டிருக்கு. அதுக்குமுன்னாடி

புஸ்தகம்னா

தனியா

யாராவது

வாங்கினாத்தான்

உண்டு. சுந்தந்திரம் கிைடச்சு அம்பதுகளிேலதான் ஊரூரா பள்ளிக்கூடமும் காேலஜும்

வந்திச்சு. சர்க்கார் ைலப்ரரிகள் வந்திச்சு. பர்மாவிேல இருந்து காேசாட திரும்பிவந்த ெசட்டியாருங்க இதிேல எறங்கினாங்க. எல்லாம் ஒண்ணுக்குள்ள ஒண்ணுதான்… மாமன் மச்சான்

ெமாைற.

நம்ம

ெரண்டுேபரு…ெமய்யப்பன்

பதிப்பாளர்

திருச்சியிேல

பிரதர்ஸுன்னு.

இருந்தார்.

புதுைமப்பித்தன்

அண்ணந்தம்பி

கைதகளிேல

கூட

அவங்கைளப்பபத்தி ேலசா வரும்… அப்ப அவங்க ெமட்ராஸிேல ெசாந்தக்காரங்க கூட ேசந்து புக்கு ேபாட்டிட்டிருந்தாங்க…என்னடா கைத அது சாமிநாது?’

4

சாமிநாதன்

சட்ெடன்று

ஏவாரம் பன்றதுக்கு அழுகிரும்டா

நிைனப்பும்’ என்றார்.

‘நிசமும்

ெபாடலங்கா

ஏவாரம்

முட்டாள்னு அண்ணன்

‘ஆமா… அதிேல

பண்ணலாம்னு

ெசால்றான்.

ெசால்றான்… அண்ணன்

ெபாஸ்தக

ெபாடலங்கா

தம்பிக்குள்ள

புஸ்தக

விஷயத்திேல என்ன ஆழமான கருத்து ேவறுபாடு பாத்ேதளா?’ அவர் ேகாளாம்பிைய

ேநாக்கி துப்பிவிட்டு ‘ஆனா ெபாதுவா நல்ல மனுஷங்கன்னுதான் ெசால்லணும். இங்க திருச்சியிேல கைடய ஆரம்பிச்சு ஒழுங்கா வியாபாரம் பண்ணினாங்க. காசுதவிர ேவற

ெநைனப்பில்ைல.

சுத்தமான

வியாபாரிங்க…அது

அப்டித்தாேன. அப்டி

இருந்தாத்தான்

ெபாைழக்க முடியும். மூடிட்டு அவனும் நம்மள மாதிரி ெதருவிேல நிக்கவா? ஒவ்ெவாரு உயிைரயும் ஒரு ேவைலக்குன்னுதாேன பைடச்சிருக்கு? என்னடா?’’

’ஆமாண்ணா’ என்றார் சாமிநாதன். ’ெசால்லப்ேபானா இவந்தான் கூட்டிட்டு ேபானான். ’என்னய்யா

புக்கு

எழுதறீரா?

பக்கத்துக்கு

காசுகுடுத்து

ஊம்பச்ெசால்லியிருந்தாலும்

ெநைலைம.

சரீன்ேனன்.

பக்கத்துக்கு

இவ்ளவுன்னு

அப்டிேய

குடுத்திருேவாம்’னாங்க.

உக்காந்திருப்ேபன்,

இவ்ளவுன்னு

ேபச்சு.

அந்தமாதிரி

ராயல்ட்டி

ஒண்ணும்

விற்பைன

இருந்தது.

ெகைடயாது. எழுதினா மட்டும் ேபாராது பிரஸ்சிேல ேபாயி ஒக்காந்து அதுக்கு புரூஃப் பாத்துேவற குடுக்கணும்.

அப்ப

தழுவல்

கைதகளுக்கு

நல்ல

மர்மம், காதல், திகில், எல்லாம் ேவணும். ேமதாவின்னு ஒருத்தர் அேதமாதிரி ெநைறய எழுதுவார்.

’ஓய்

ேமதாவி

ேமதாவிதாேன’ன்ேனன்.

மாதிரி

அவருக்கு

எழுதுவரா’ன்னார் ீ ஒண்ணும்

கிறுக்குன்னு ஒருமாதிரி புரிஞ்சுகிட்ட ஆத்மா’ ‘நீங்க

எழுதின

பலநாவல்கள

நான்

சின்ன

ெபரிய

புரியைல.

வயசிேல

ெசட்டியார்.

ஆனா

’நாேன

எழுத்தாளன்னா

படிச்சிருக்ேகன்.

லண்டனுக்கு

ஒருத்தன் பாரிஸ்டருக்கு படிக்கப்ேபாறான். அங்க ெராம்ப அழகான ஒரு இைளஞனும் ெராம்ப குரூபியான

இன்ெனாரு

மாசத்துக்கு ெரண்டு

நாவல்

இைளஞனும்

எப்பவும்

ேசந்ேத

இருக்காங்க..’ அவர்

அலட்சியமாக ‘எைதயாவது வாசிச்சு அப்டிேய திருப்பி தட்டிடறதுதான்…என்ன ெபரிசா? எழுதிருேவன்…’ ‘ெரண்டா?’ ’பின்ன.

நாலும் எழுதியிருக்ேகன்…’ ’என்ன

குடுப்பாங்க?’ ‘பக்கக்

சிலசமயம்

கணக்கு

உண்டுன்னு

மூணும் ேபச்சு.

ஆனா நைடெமாைறயிேல அவங்களுக்கு ேதாணினத குடுப்பாங்க… பத்துரூபா முதல் முப்பது

வைர..

எட்டணான்னு

அதுவும்

ேசந்தாப்ல

குடுத்திட்டு ேபேரட்டிேல

ெகைடக்காது. பற்று

ேபாயி

வச்சுகிடுவாங்க.

எழுதறைத புதுைமப்பித்தேன எழுதியிருக்கார் கைதயிேல’

ேகட்டா

ஒரு

எட்டணாவுக்கு

ரூபா பற்று

நான் அதிர்ந்து ‘முப்பது ரூபான்னா…ெமாத்த நாவலுக்கும் அவ்ளவுதானா?’ ’ஆமாய்யா… அதுக்குேமேல

என்றார். ‘இப்ப

நமக்கு நீ

ைரட்

இல்ல.

ெசான்னிேய

அந்த

எழுதி

ைகெயழுத்து

நாவலுக்கு

இருபது

ேபாட்டு

குடுத்திரணும்…’

ரூவா’ ‘அது

அப்பக்கூட

ெராம்பக் குைறவுதாேன?’ ‘ஆமா. அப்ப ஒரு பியூனுக்ேக மாசம் நூறு ரூபா சம்பளம்

இருக்கும்…நான் மாசம்

முப்பது

ரூபாவுக்ேக

என்று ெநற்றியில் ேகாடிழுத்துக் காட்டினார். ’அந்த

புத்தகம்லாம்

வருஷமா

‘உங்களுக்கு

எப்பவுேம ஒரு

இப்பவும்

மார்க்ெகட்டிேல

மார்க்ெகட்டிேல

ைபசா

தவுலடி

படுேவன்…சரி…எழுதியிருக்ேக’

இருக்ேக…’ என்ேறன்.

இருக்கு…இருபது

தரைலயா?’ சாமிநாதன்

சிரித்து

பதிப்பு

‘நல்ல

’முப்பத்தஞ்சு

தாண்டியிருக்கும்’ கைத…இவருக்கு

ேசாறுேபாட்டு வளத்ேதன்னுல்ல ெசால்லிட்டிருக்காரு..’ என்றார். பின்னர் ‘ஒரு ெபரிய கைத இருக்ெக அண்ணா… ெசால்லுங்ேகா’ என்றார்

5

‘அது எதுக்கு?’ என்றார் ெபரியவர். ’ேதா பாருங்கண்ணா. இவரு இந்தக்கால ைரட்டர்… ெதரிஞ்சுக்கட்டுேம

இப்ப

என்ன?

ெபரியவர்

.ெசால்லுங்ேகா’

இன்ெனாரு

முைற

ெவற்றிைல ேபாட ஆரம்பித்தார். ைககள் நடுங்கியதில் பாக்ைக சீவ முடியவில்ைல.

ெகாட்ைடப்பாக்கு

ைகநழுவி

ெபாட்டலத்ைத

உருண்டு

பிரித்தார்.

அங்கணத்தில்

தைலகுனிந்து

ெகாஞ்சேநரம்

விழுந்தது.

அவர்

சீவல்

அமர்ந்திருந்தார்.

நான்

‘பரவாயில்ைல, பிறகு ெசான்னாேபாச்சு’ என்று ெசால்லும் நிைலயில் இருந்ேதன். ெபரியவர்

ெபருமூச்சுடன்,

புக்ஸுக்குத்தான் வரர்கள் ீ

ஏக

அப்பல்லாம்

‘ெசான்ேனேன,

கிராக்கி.

காங்கிரஸ்

ேதசத்தைலவர்கைளப்பத்தி

சர்க்காரு

ஸ்கூலுக்குண்டான

வந்திருக்கு.

சின்னச்சின்னதா

புக்ஸ்

சுதந்திரப்ேபாராட்ட

எல்லா

ஸ்கூலிேலயும்

இருந்தாகணும்னு ெசால்லிட்டாங்க. அப்றம் சயன்டிஸ்டுகள், அேசாகர் அக்பர் இவங்கள மாதிரி

சரித்திர

புருஷர்கள்

எல்லாேராட

வாழ்க்ைகவரலாறுகளும்

ேதைவயா

இருந்திச்சு…இவங்க ஒரு நூறு புக்ஸ் ேபாடறதா ஒத்துண்டிருக்காங்க..ஆனா எழுதத்தான்

ஆள்

இல்ைல.

முந்தினநாள்

என்ைன

எஙக

வரவைழச்சு என்னய்யா

வட்டிேல ீ

ஒரு

ெபரிய

எத்தைன

புக்ஸ்

எழுதறீர்னாங்க…

சண்ைட. ேமாரும்சாதமும்

ஊறுகாயுமா

வாழ்ந்திட்டிருந்ேதன். ஒட்டுக்குடித்தனம். ேபாத்திக்க துணி இல்லாம அரிசிசாக்க பிரிச்சு ைதச்சு

ேபாத்தற

நிைலைம.

வச்சிருந்ேதன்.

அது

பிறகு

ஆரம்பிச்சது.

கிழிஞ்ச

இருந்ததனாேல

ேவட்டி,கிழிஞ்ச கிழிச

சட்ைட

சட்ைட.. ஒரு

காக்கி

ேகாட்டு

மைறஞ்சிட்டுது…. மானம்

காத்த

கிருஷ்ணபரமாத்மா ேகாட்டு ரூபத்திேல வந்தார்னு ைவங்ேகா… ராத்திரி சாப்பாட்டுக்கு ேபச்சு

இப்டிேய

ேபானா

ெபாண்ணுக்கு

ஒரு

நல்லது

எப்டி

பண்றதுனு ெசால்லி திட்டறா…நான் பாட்டுக்கு எழுதிட்டிருந்ேதன். ஆத்திரத்திேல வந்து புடுங்கி

தூக்கிப்

ேபாட்டுட்டா… அப்டிேய

ெவறி

வந்து

நான்

எந்திரிச்சு

ெசவுளிேல

ஒண்ணு ேபாட்ேடன். ெவளிேய எறங்கி ேபாயி பூதநாதர் ேகாயில் முன்னாடி ராமுழுக்க பனியிேல உக்காந்திருந்ேதன்… காலம்பற ெசட்டியாரு அப்டி ேகட்டப்ப சட்னு நாக்கிேல வந்திட்டுது…நூறு புக்ைகயுேம நாேன எழுதேறன்னு ெசான்ேனன்..’ என்ேறன்.

‘நூைறயுமா?’

ெபரியவர்

ஓடுறதுக்ெகன்ன…நூைறயும்தான். அய்யாயி அவங்களுக்கு

புக்கு

ஒண்ணுக்கு

ரம்…ெவைளயாடறியான்னாரு. என்

ேவகம்

குடுத்திருவியான்னாங்க…

சிரித்தபடி,

ெதரியும்.

அம்பது

இல்ல

நான்

ஒருவருசத்திேல

கண்டிப்பான்ேனன்…’

நான்

துரத்தினா

‘நாய் ரூபா.

நூறு

புக்குக்கு

எழுதிருேவன்ேனன். ெமாத்த

‘மூணுநாளிேல

புக்ைஸயும் ஒரு

புக்கா?’

என்ேறன். ‘எழுதிேனன். இப்ப எனக்ேக ஆச்சரியமா இருக்கு. ைபயனுக்கு ஒரு ெலட்டர்

ேபாடணும்…ஏழுநாளாச்சு. இன்லண்டிேல நாலுவரி எழுதி அப்டிேய வச்சிருக்ேகன்…ஆனா அப்ப

சாமிவந்தவன்

நாளிேல

மாதிரி

எழுதிேனன்.

நூறுபக்கம்வைர

கூட

ராமுழுக்க உக்காந்து

எழுதியிருக்ேகன்.

ைக

எழுதுேவன். சலிச்சு

ஒரு

ஓஞ்சிரும்.

காலம்பறபாத்தா புறங்ைக வங்கி ீ ெமதுவைட மாதிரி இருக்கும். அப்ப நான் ெசால்லி என்

ெபாண்ணும்

ெகாண்டுவந்து

ைபயனும்

ெகாடுப்ேபன்.

எழுதுவாங்க.

காைலயிேல

மத்தியான்னம் பிரஸ்ேலேய

ஒரு

தூக்கம்.

எழுத

படிக்கிறதும்

மூணுநாைளக்கு

பிரஸுக்கு ேநரா

ேபாயி

நடந்து

ஒரு

புக்கு

புரூஃப்

ைலப்ரரி

வதம் ீ

பாத்துட்டு

ேபாயி

அடுத்த

ஒேர

சமயம்

புக்குக்குண்டான மூலபுத்தகத்த எடுத்துட்டு வட்டுக்கு ீ ேபானா ஒரு காபிய சாப்பிட்டுட்டு உக்காந்திருேவன்.

எழுதறதும்

எல்லாம்

நடந்திட்டிருக்கும். சிலசமயம் விடிஞ்சாத்தான் எந்திரிக்கிறது…

6

‘ெசால்றதுக்ெகன்ன. ஒரு வருசத்திேல முடிச்சு குடுத்திட்ேடன்னு ைவங்க…கைடசி புக்கு வந்தப்ப

முதல்புக்கு

எல்லாத்ைதயுேம

மூணாம்

நான்

எடிஷன்

வித்திட்டிருக்கு…’

வாசிச்சிருக்ேகன்…இப்பகூட

நான்

புதிசா

புக்ஸ்

’அந்த

ேபாட்டிருக்காங்க…’.

’ஆமா..வந்திட்ேடதான் இருக்கு..’என்று சிரித்தார். ‘எப்டிேயா ஒரு ஆசானா நாம நம்மால

முடிஞ்சத எழுதறத

பிள்ைளகளுக்கு

விட்டுட்ேடன்.

பாக்கிறதில்ைல.

பண்ணியிருக்ேகாம்.’ ெபருமூச்சுடன்

இலக்கியெமல்லாம்

சிலசமயம்

எங்கிேயா

கரிச்சான்குஞ்சு

ேபாயாச்சு.

ேராட்டில

நான்

‘ஆனா

பாத்தா

கைத

ஒருத்தைரயும்

தாேயாளி

’ேடய்

நில்லுடா பழி’ம்பார். தூரம்னா ’ேவைல ெகடக்கு சுவாமி’ன்னு ேபாய்டுேவன். பக்கம்னா

அப்டிேய ஆனா

சட்ைடயப் புடிச்சிருவார்.

ஆவன்னான்னு

கத்தினா

பச்சபச்சயா

மாசம்

எதாவது

சம்பளம்

ைவவார்… அவருக்ெகன்ன

வட்டுக்கு ீ

வந்திருது..இலக்கியம்

ேபசலாம். நமக்கு எல்லாேம ேபாச்ேச…ெரண்டு நாவல் நாலஞ்சு கைத ேதறும். அைத எவனாம் வாசிக்கணும்…வாசிப்பான்.. சாமிநாதன் ேபால

‘அதான்

புதுைமப்பித்தன்

இருந்தால்

‘இருள்

காக்கேவண்டியதுதான்’ புன்னைகைய

தாேன

ெபரியவர்

சமீ பத்தில்

நான்

ெசான்னாேன’ என்றார்.

ஒளி?

ஒளி

புன்னைக

வராமல்

பூத்தார்.

கண்டதில்ைல.

மனப்பாடம்

ஒப்பிப்பது

ேபாய்விடுமா?

அத்தைன

சாமிநாதன்

துயரம்

‘எத்தைன

அதுவைர நிைறந்த காலேமா?

ஒளிவரும்ேபாது நாம் இருக்கேவண்டும் என்ற அவசியமுண்டா?’ என்று முடித்தார். அது புதுைமப்பித்தனின் ’கடிதம்’ கைத என்று நிைனத்ேதன் ‘ெசால்லுங்ேகா…ெமயின்

பாயிண்டுக்கு

வரலிேய’

என்றார்

சாமிநாதன்.’எதுக்குடா

அெதல்லாம்? ெபாணம் சிைதயிேல எரியறப்ப எல்லாம்தான் ேசர்ந்து எரியறது. காமம் குேராதம் ேமாகம் எல்லாேம…ைலஃபிேல இதுக்ெகல்லாம் ஒரு அர்த்தமும் இல்லடா…’ .சாமிநாதன்

‘இல்லண்ணா…அவரு

ெதரிஞ்சுகிடணும்…’

என்றார்.

ெபரியவர்

என்ைனப்பார்த்து சிரித்து ’இவரு ேவற மாதிரி ஆளு. இவருக்கு கதெவல்லாம் தானா ெதறக்கும். இல்ேலன்னா மனுஷன் ஒைடச்சிருவார்.சில ஜாதகம் அப்டி…’ என்றார். மீ ண்டும் ெகாஞ்ச ேநரம் அைமதி. ‘அப்பப்ப வாங்கினது ேபாக மிச்சபணத்த அவங்க கிட்டேய

வச்சிருந்ேதன்.

ைநேவத்தியம்னு

நம்ம

ைகக்கு

வந்தா

தரித்திர

பண்ணேவ சரியாப்ேபாயிரும்…வாங்கினது

ெலட்சுமிக்கு

ேபாக

மூவாயிரம்

பூைச ரூபா

ெசட்டியார் ைகயிேல இருந்தது. அத நம்பிநான் ெபாண்ணுக்கு கல்யாணம் வச்சிட்ேடன். ைகயிேல

மங்கலம்

ஒளறுறீர்?

தாம்பூலத்ேதாட இருக்குன்னு புக்கு

ேபாயி

ெசால்லி

எழுதறதுக்கு

ெசட்டியார் பணத்த

முன்னாடி

ேகட்ேடன்.

நின்ேனன்.

இந்தமாதிரி

’மூவாயிரமா…என்னய்யா

மூவாயிரமா..?’.அப்டீன்னு

ெசால்றார்.

நான்

ெவைளயாடுறார்னுதான் ஆரம்பத்திேல நிைனச்ேசன். ெகாஞ்சம் ேபானப்பதான் புரிஞ்சுது. ெநஜம்மாத்தான்

குடுத்திருக்காரு.

ெசால்றார்.

மூவாயிரத்த

பாக்க முடியைல…’

அதுவைரக்கும்

தூக்கி

ஒரு

அஞ்சு

எழுத்தாளனுக்கு

பத்துன்னுதான் குடுக்கிறத

அவரு

ெநைனச்ேச

‘நூறு புக்கு வித்திருகக்காேர’ என்ேறன் .’ஆமா. அதிேல வந்த லாபத்திேல கைடேய

டபுள் திரிபிளா வளர்ந்தாச்சு. திருச்சியிேல மச்சுவடு ீ கட்டியாச்சு. ஊரிேல ெநலபுலம் வாங்கிேபாட்டாச்சு.ஆனா அெதல்லாம் கண்ணுக்குப் படாேத. எனக்கு ெலட்ச ரூபா கடன்

இருக்ேகங்கிறார். வியாபாரத்த விரிவுபண்ண வாங்கின கடன். கருப்பட்டி சிப்பல் மாதிரி

விதவிதமா

புக்கு

அச்சுேபாட்டு

குேடான்

பூரா

கட்டுகட்டா

அடுக்கி

வச்சிருக்கார்.

7

எல்லாம் பணம். ஆனா வியாபாரத்திேல எப்பவும் முதல் கடனாத்தாேன இருக்கும்… அவருக்கு

அதான்

கண்ணுல

ேபசேவ

’மூவாயிரமா

அடிக்காதீங்க’ன்னு

படாது.

படுது.

அந்தப்பணத்த

எழுநூறுன்னா

ெகஞ்சிேனன்.

சட்டுன்னு

வச்சு

சம்பாரிக்கிறது

படேல.

தர்ேரன்’ங்கிறார்.

’சாமி

கண்ணிேல

தண்ணி

வயத்திேல ெகாட்ட

காைல

உதறிட்டு

ஆரம்பிச்சிட்டுது.’என் ெபாண்ணு வாழ்க்ைகய ெகடுக்காதீங்க ெமாதலாள ீ’ன்னு ெசால்லி ேமைஜக்கு

அடியிேல

குனிஞ்சு

ெசட்டி காைலப்புடிச்சுகிட்ேடன்.

எந்திரிச்சு காட்டுக்கத்தலா கத்தினாரு. ’என்னய்யா என்ைன ஏமாளின்னு ெநைனச்சீரா? காைலப்புடிச்சா காச குடுத்திருேவனா? நாலணா எட்டணாவா உைழச்சு ேசத்த காசுய்யா…

நீ என்னய்ய எழுதிேன? நாலு புக்ைக வாசிச்சு திருப்பி எழுதிேன. அதுக்கு நாலாயிரமா… எழுதறது என்ன ெபரிய மசிரு காரியமா? ஸ்கூல் புள்ைளங்ககூடத்தான் நாள் முச்சூடும்

எழுதறேத?இத்தைனநாளு

உன்

வட்டிேல ீ அடுப்ெபரிஞ்சது

என்

காசிேல

ெதரியுமா?

நன்னிெகட்ட நாேய. உன்ைனெயல்லாம் மனுசன்னு நம்பிேனேன’ அப்டீன்னு கத்தறார்’ கூடிட்டுது.

’கூட்டம் வருசமா

ெசால்றதுதாேன

’முதலாளி

ேசாறுேபாட்ட

ெதய்வம்ல

அவனும்

என்ைனய திட்டினான்.

ைகநீட்டி

அடிச்சிட்டான்.

நியாயம், என்ன

அவரு?’ங்கிறாங்க.

நான்

ெவறிபுடிச்சு

அப்பதான்

கத்த

இருந்தாலும் தம்பி

ஏழு

வந்தான்

ஆரம்பிச்ேசன்.

’என்ைன

ஏமாத்தி ெசாத்து ேசக்கிேற நீ உருப்பட மாட்ேட’ன்ேனன். அவன் சட்டுன்னு என்ைன சாபம்

ேபாடுறியா

நாலுேபரு புடிச்சுகிட்டாங்க. ’என் உப்ப

ேபாடா’ன்னு

ெபரியவரு கத்தறாரு.

நான்

தின்னிட்டு

ெதருவிேல

எனக்ேக

நின்ேனன்.

ஒண்ணும் ஓடைல. சாயங்கால ேநரம். ேவற எங்க ேபாறதுன்னும் ெதரியைல. வட்டுக்கு ீ எப்டி

ேபாறது?

எல்லா

ஏற்பாடும்

நடந்திட்டிருக்கு.

காசுேவணும்.

நைக,

புடைவ

எடுக்கணும். பந்தலுக்கு சாப்பாட்டுக்கும் அட்வான்ஸ் குடுக்கணும்…அங்ேகேய நின்ேனன். இருட்டினதும் மறுபடியும் முதலாளி காலிேல விழுந்து அழுேதன். ேபாடா ேபாடான்னு புடிச்சு ெவளிேய தள்ளிட்டாங்க’ கைடய

’எட்டுமணிக்கு

பூட்டிட்டாங்க.

ராத்திரி

முழுக்க

அங்கிேய

நின்ேனன்.

எப்டி

நின்ேனன் எதுக்கு நின்ேனன் ஒண்ணுேம ெதரியைல. காதுல ெஞாய்னு ஒரு சவுண்டு வருது.

பின்னாடி

வாசிச்சிருப்பிங்க..’

அந்தசத்தம் நான்

ெபரிய

சிக்கலா

என்ேறன்.

’ஆமா’

ஆச்சுன்னு அவர்

ைவங்க…

ெகாஞ்ச

‘சத்தங்கள்’

ேநரம்

ஒன்றும்

ெசால்லவில்ைல. அந்த அைமதி கருங்கல்ேபால எைடயுள்ளதாகத் ேதான்றியது. பின்பு ெபருமூச்சுடன் ேமலும் ெசான்னார் ‘காைலயிேல கைட திறக்க அவர் வர்ரப்ப நான் திண்ைணயிேல

உக்காந்திருந்ேதன்.

அவைரப்பாத்ததும்

என்

கண்ணிேல

இருந்து

ெகாட்டுது. ைகைய மட்டும்தான் கூப்ப முடிஞ்சது. ஒரு ெசால் ெவளிேய கண்ணரா ீ

வரைல.

ெதாண்ைடக்குழியிேல

மணல்

அைடச்சுக்கிட்டது

மாதிரி இருந்தது..

அவர்

என்ைன ெகாஞ்சேநரம் பார்த்தார். பீயப்பாக்கிற மாதிரி ஒரு பார்ைவ…கைடய திறந்து உள்ள

ேபானார்.

ேதாணிச்ேசா

கல்லாவிேல

ெவளிேய

வந்து

மனுஷனாய்யா நீ? ஒத்த

ெகாஞ்ச ’தாளி

தகப்பனுக்கு

ெதரியுேம, அவங்க வஞ்சாங்கன்னா ‘எனக்கு

கதியில்ேல,

நான்

ேபாயி

ேநரம்

ேடய்

நீ

உக்காந்திருந்தார்.

ேசாத்த

திங்கிறியா

ெபாறந்தவனாடா’ன்னு

ேதாலு

உரிஞ்சு

சாகத்தான்

சட்டுன்னு

என்ன

பீயத்திங்கிறியா?

ைவய

ஆரம்பிச்சார்.

ேபாயிரும்…நான்

கண்ண ீேராட

ேவணும்’ேனன்.

’ேபாய்

சாவுடா

நாேய..இந்தா ெவஷத்த வாங்கு’ன்னு ஒத்த ரூபாய என் மூஞ்சியிேல விட்ெடறிஞ்சார்’ ’ெகாஞ்ச ேநரம் பிரைமபுடிச்சாப்ல உக்காந்திருந்ேதன். என்னேமா ஒரு ெநைனப்பு வந்து ேநரா

விறுவிறுன்னு

நடந்ேதன்.

ெசட்டியார்

வட்டுக்கு ீ

ேபாய்ட்ேடன்.

காலம்பற

8

பத்துமணி இருக்கும். ெபரிய ஆச்சி, அதான் ெபரியவேராட சம்சாரம் திண்ைணயிேல உக்காந்து யாேரா பக்கத்துவட்டுக் ீ ெகாழந்ைதக்கு இட்லி ஊட்டிகிட்டிருக்கா ேநரா ேபாய் ைககூப்பிட்டு

நின்ேனன்.

புலவேர’ன்னா.

’என்ன

அவளுக்கு

ெபரிசா

ஒண்ணும்

ெதரியாது. எழுத்து கூட்டத் ெதரியும் அவ்ளவுதான். நான் ைககூப்பிட்டு இந்தமாதிரின்னு

ெசான்ேனன்.

அவகிட்ட

ெசால்லி

ெசட்டியார்கிட்ட

ெசால்லைவக்கணும்னுதான்

ேபாேனன். ஆனா ெசால்லச்ெசால்ல எங்ேகருந்ேதா ஒரு ேவகம் வந்திச்சு. உடம்ேப தீயா

எரியறது மாதிரி. ைககால்லாம் அப்டிேய தழலா ெநளியற மாதிரி… ’நான் சரஸ்வதி கடாட்சம்

ேமேல

உள்ளவன்’ன்னு

ேபாயிடுச்சு.

இன்னிக்கும்

அப்டிேய

அதுக்குேமேல

எனக்கு

பிள்ளகுட்டிகளும்

ெசான்னப்ப

நான்

ஆச்சரியம்தான்

சன்னதம் வந்திட்டுது.

ெசஞ்செதல்லாம் வயத்திேல

‘என்

வாழ்ந்திடுமா…வாழ்ந்தா

சரஸ்வதி

எப்டி

அடிச்ச

ேதவ்டியான்னு

என்ன

குரல்

நீயும்

உன்

ெசஞ்ேசன்னு

அர்த்தம்’னு

ெசால்லிட்ேட சட்டுன்னு ேபனாவ எடுத்து ஒரு ெவண்பாைவ எழுதி அவ தட்டிேல

ீ கதவிேல ஒட்டிட்டு வந்திட்ேடன்’ இருந்த இட்டிலிய எடுத்து பூசி அவ வட்டு

’வரவர ேவகம் குைறஞ்சுது. நடக்கமுடியாம ஆச்சு. சாப்பிட்டு ஒரு நாள் தாண்டியாச்சு. ஆனா ேசாத்த நிைனச்சாேல ெகாமட்டல். ேநரா ேபாேனன். ைகயிேல கிடந்த பைழய வாட்ச

வித்து

மூக்குமுட்ட

குடிச்ேசன்.

எப்ப

வட்டுக்குவந்ேதன் ீ

எங்க

படுத்ேதன்

ஒண்ணுேம ெதரியாது. என் ெபஞ்சாதி ஓடிப்ேபாய் ெகணத்திேல குதிக்கப்பாத்திருக்கா. பகலிேல

வடு ீ

முழுக்க

படுத்திருக்ேகன். எத்தறாங்க. பாக்கிறது

ஆளானதனால

யார்யாேரா

ஆனால் மாதிரி

காேவரி

வந்து

உசுப்பறாங்க.

மணலிேல

இருந்தது.

புடிச்சுகிட்டாங்க.

நான்

ெபாணம்

ைவயறாங்க.

யாேரா

புைதஞ்சு கிடந்துட்டு

ெசத்தாச்சுன்னு

ேதாணிச்சு.

ேமேல

மாதிரி காலாேல நடக்கிறத

ெசத்துட்ேடன்னு

நிைனக்கிறப்ப என்ன ஒரு நிம்மதி. எல்லா எைடயும் ேபாச்சு. நாப்பது வருசமா இருந்த ெலச்ச ரூபா கடைன ஒேரநாளிேல அைடச்சுட்டா எப்டி இருக்கும்.அேதமாதிரி…அப்டி ஒரு நிம்மதி. காத்துமாதிரி, பஞ்சுமாதிரி…அப்பதான் என் காதிேல முதல்முதலா ஒரு ெகாரைல ேகட்ேடன். என் ேபைரேய யாேரா ெசால்றது மாதிரி. ெமன்ைமயா ெபத்த அம்மா கூப்பிடுற மாதிரி..சாவு எவ்ளவு அழகானதுன்னு அப்ப ெதரிஞ்சுகிட்ேடன். இப்ப சாவ பயமில்ைல. சிரிச்சுட்ேட காத்திண்டிருக்ேகன்’ ‘’அது

என்ன

ஒருவழக்கம்

ெவண்பா?’ இருக்ேக.

என்ேறன். சத்தியமா

நான்

ஊகித்திருந்ேதன்.

அைதப்பத்தி

எங்கிேயா

‘அறம்தான்…அப்டி ேகட்டேதாட

சரி.

கரிச்சான்குஞ்சுவும் நானும் யாப்பு பத்தி ெகாஞ்சம் ேபசியிருக்ேகாம். மத்தபடி எனக்கு முைறயா

தமிேழ

ெதரியாது.

நான் எழுதின

முதல்ெசய்யுளும்

அதுதான்.

கைடசிச்

ெசய்யுளும் அதுதான். பாட்டு நிைனவில இல்ல. அைத மறக்கணும்னுதான் இருபத்தஞ்சு வருஷமா

முயற்சிெசய்ேறன்.

ஆனாலும்

கைடசி

ெரண்டுவரியும்

ஞாபகத்திேல

இருக்கு.’ெசட்டி குலமறுத்து ெசம்மண்ணின் ேமடாக்கி எட்டி எழுகெவன் றறம்’ . நான் உத்ேவகத்துடன் ‘அப்றம் என்னாச்சு?’ என்ேறன். ’நடந்தது ேபாட்டது

என்னான்னு ேபாட்டபடி

பின்னாடி விரிச்ச

கைடமுன்னாடி நின்னிருக்கா. குடுக்கணும்னு

ெசால்லித்தான் தைலயும்

புலவேனாட

ெசால்லியிருக்கா…

எனக்கு

கைலஞ்ச

பணத்த

ெநைனக்கேவ

ெதரியும்.

ஆச்சி

அப்டிேய

இல்லாம

இப்பேவ

ேசைலயுமா

மிச்சம்

மீ தி

சிலுக்குது.

எப்டி

ேநரா

ேபாயி

இருந்திருப்பா.

அந்தக்காலத்திேல ஒரு ஆச்சி மதுரய எரிச்சாேள, அவ தாேன இவ? எல்லாம் ஒேர வார்ப்பில்ல?

ெசட்டியார்

நடுங்கிப்ேபாயி

’இல்லம்மா

குடுத்திடேறன்…

சத்தியமா

9

நாைளக்குள்ள குடுத்திடேறன்’னிருக்கார்.

குடு, இப்பேவ

’இன்னிக்ேக

குடு.

நீ

குடுத்த

பின்னாடி நான் எந்திரிக்கிேறன்’னு சட்டுன்னு ேநராேபாயி தார் ேராட்டிேல சப்புன்னு

உக்காந்திட்டா. நல்ல முகத்திேல

கறுத்த

கனமா

ெபருக்கிப்ேபாட்ட

தாலி

ெநறம்.

மஞ்சள்.

ெநைறஞ்ச

காலணா

சும்மா

உருவம்.நாலாளு

அகலத்துக்கு

வாைகெநத்து

ைசஸ்

எரியறாப்ல

குைலகுைலயா

இருப்பா.

குங்குமம்.

விைளஞ்சதுமாதிரி

கழுத்து ெநைறஞ்சு …அம்மன் வந்து முச்சந்தியிேல ேகாவில்ெகாண்டது மாதிரில்ல அவ இருந்தா? ஒரு

ெசட்டி

வார்த்ைத

எந்திரிச்சு

ஓடினான்.

ெசால்லமுடியாது.

ஓடினான்.

ெதரிஞ்சவங்க

ேபங்கிேல

காலிேல

சங்ைகக்

அவ்ளவு

விழுந்தான்.

கடிச்சு ரத்தம்

பணம்

பணம்

குடிச்சிருவா….

இல்ைல… ைகமாத்துக்கு

ெதரட்ட

சாயங்காலமாச்சு.

அதுவைர அப்டிேய நடுேராட்டிேல கருங்கல்லால ெசஞ்ச ெசைல மாதிரி கண்ணமூடி

உக்காந்திட்டிருக்கா. தீ மாதிரி சித்திரமாச ெவயில். நல்ல அக்கினி நட்சத்திரம்யா அது…

தார்

ேராடு

வட்டுக்கு ீ

அப்டிேய

வந்தான்.

பணத்ைதக்ெகாட்டி

உருகி

வழியுது.

நான்தான்

‘என்

ெசட்டி

ெபாணமா

குடும்பத்த

டாக்ஸிய

ெகடக்கேறேன.

அழிச்சிராேதன்னு

புடிச்சுகிட்டு

என்

ேநரா

ெபாஞ்சாதி

உன்புருஷன்கிட்ட

எங்க

காலிேல

ெசால்லு

தாயீ…என் ெகாலத்துக்ேக ெவளக்கு இப்ப ெதருவிேல உக்காந்திருக்கா… அவன் பணம் முச்சூடும் ஒடினான்.

வட்டிேயாட இந்தா ேநராேபாயி

அவ

ெகாலெதய்வேம, எந்திரி கதறிட்டான்.

இருக்கு’ன்னு முன்னாடி

.நான்

நாலுேபரு

ெசால்லிட்டு துண்ட

அேத

இடுப்பிேல

ெசய்யேவண்டியத ெசஞ்சுட்ேடன்

ேசந்து

அவள

தூக்கினாங்களாம்.

காரிேல

திரும்பி

கட்டிகிட்டு தாயீ’னு

‘என்

ெசால்லி

ேசைலபாவாைடேயாட

ேதாலும் சைதயும் ெவந்து தாேராட ேசர்ந்து ஒட்டியிருந்துச்சுன்னு ெசான்னாங்க’ நான்

அந்தக்காட்சிைய

அந்தக்காலத்துக்ேக கூவிக்ெகாண்டு

பலமடங்கு

ெசன்று

அமர்ந்திருந்தார்.

ெசன்றார்கள்.

எனக்குத் ெதரியவில்ைல.

துல்லியமாக

நான்

எங்ேக

ெவளிேய

கண்டுவிட்டிருந்ேதன். யாேரா

இருக்கிேறன்

ெபரியவர், ‘ கல்யாணம்

நல்லா

அவர்

‘ேகாலப்டீய்’ என்று

என்ேற

ெகாஞ்ச

நடந்துது.

ேநரம்

ெசட்டியாரும்

தம்பியும் ஒருபவுனிேல ஒரு ேமாதரத்ைத குடுத்தனுப்பியிருந்தாங்க. பத்துநாள் கழிச்சு

என்ைன கூட்டிட்டு வரச்ெசான்னா ஆச்சி. நானும் ேபாேனன். காலிேல விழுந்திரணும்னு

நிைனச்சுத்தான் ேபாேனன். எப்ப ெபாண்ணு கல்யாணம் முடிஞ்சுேதா அப்பேவ மனசு மறு

திைசயிேல

நிைனச்சுகிட்ேடன்.

ேபாக

ஆரம்பிச்சாச்சு.

கடைன

வாங்கி

எதுக்காக

இவ்ளவு

ெதாழில்ெசய்றவன்கிட்ட

பணத்ைத ேகட்டது என் தப்புதாேனன்னு நிைனப்பு ஓடுது’

ேகாவப்பட்ேடன்னு ேபாயி

ெமாத்தமா

’வட்டுக்குள்ள ீ நுைழஞ்சதுேம ைகய கூப்பிட்டு என் பக்கத்திேல வந்து நின்னா ஆச்சி. ’புலவேர உங்க வாயாேல என் குலத்த வாழ்த்தி ஒரு பாட்டு பாடிட்டு ேபாகணும். என்ன தப்பு பண்ணியிருந்தாலும்

மன்னிக்கணும்.

லச்சுமி

வருவா

ேபாவா… சரஸ்வதி

ஏழு

ெசன்மம் பாத்துத்தான் கண்ணுபாப்பான்னு ெசால்லுவாங்க… நீங்க ெபரியவரு. என் வட்டு ீ

முற்றத்திேல நிண்ணு கண்ணர்ீ விட்டுட்டீங்க…அந்த பாவம் எங்க ேமேல ஒட்டாம உங்க

ெசால்லுதான் காக்கணும்னு’ ெசான்னா. என்னா ஒரு ெசால்லு. தங்கக்காசுகள எண்ணி எண்ணி ைவக்கிறா மாதிரி… முத்துச்சரம் மாதிரி.. நாமளும்தான் ஒரு பாரா எழுதறதுக்கு

நாலுவாட்டி எழுதி எழுதி பாக்ேகாம். நிக்க மாட்ேடங்குது. சரஸ்வதிகடாட்சம்னா என்ன? மனசிேல

தீயிருந்தா

மத்தெதல்லாம்

அவ

சும்மா…என்ன

வந்து

ஒக்காந்தாகணும்.

அதான்

ெசால்லிட்டிருந்ேதன்? எனக்கு

அவேளாட

ைககால்

விதி…

ஓஞ்சுேபாச்சு.

நாக்கு உள்ள தள்ளியாச்சு. அப்டிேய நாக்காலியிேல தைலகுனிஞ்சு ஒக்காந்திருக்ேகன்.

அவைள

ஏறிட்டு

பாக்க

முடியைல.

அவ

காைலேய

பாக்கிேறன். காலிேல

ெமட்டி.

10

அதுக்கு

ஒரு

ஐஸ்வரியம்.

வட்டிேல ீ

ஐஸ்வரியம்

நாடாளறதுக்குதான்

அய்யா.

வந்துட்டுது.

இருக்கு… அது தர்மம்னு

தர்மபத்தினின்னு

சடசடன்னு

ேபப்பைர

வட்டுக்குள்ள ீ எவன்

சும்மாவா

எடுத்து

இருக்கிற ெபண்டுகேளாட

ெசான்னான்? தர்மம்

ெசான்னாங்க.

எட்டு

பாட்டு

சட்டுன்னு

எழுதிட்ேடன்.

இருக்கிறது ெவண்பா

அத

ைகயிேல குடுத்ேதன். ெரண்டு ைகயாேல வாங்கி கண்ணுேல ஒத்திக்கிட்டா’

ஆச்சி

’என்ன ஆச்சரியம்னா அந்த முத ெவண்பாவிேல முதல் ெரண்டு வரி மட்டும்தான் ஞாபகமிருக்கு.

ஒளிசிதற

‘ெமட்டி

ெமய்ெயல்லாம்

ெபான்விரிய

ெசட்டி

குலவிளக்கு

ெசய்ததவம்’ அவ்ளவுதான். மிச்சவரிய பல வாட்டி ஞாபகப்படுத்தி பாத்திருக்ேகன். சரி, அவ்ளவுதான் நாம ெசஞ்சது, மிச்சம் சரஸ்வதி ெவைளயாட்டுன்னு நிைனச்சுகிட்ேடன். உள்ள உக்கார வச்சு பட்டுப்பாய் விரிச்சு அவேள முன்னால நின்னு ெவள்ளித்தட்டிேல சாப்பாடு ேபாட்டா.

ஒரு

சின்ன

தாம்பாளத்திேல

ெபான்நாணயம்

மூணு

வச்சு, கூட

ஐநூறு ரூபா பணமும் வச்சு குடுத்தா. புள்ைளங்கள கூப்பிட்டு ஆசீர்வாதம் வாங்கிக்கச்

ெசான்னா…அன்னிக்கு படி எறங்கினவன் அதுக்கு முன்னாடி இருந்த நான் இல்ல. ெசத்து

ெபாைழச்ேசன். அப்ப ெதரிஞ்சுது ெசால்லுன்னா என்னான்னு. அது அர்ச்சுனன் வில்லு. எடுக்கிறப்ப ஒண்ணு ெதாடுக்கிறப்ப நூறு. படுறப்ப ஆயிரம்… என்னடா சாமிநாது?’ ‘அறம்னு

சும்மாவா

இளங்ேகாவும்

ெசான்னாங்க..’என்றார்

ெசால்றான்’

ேபாலப்பார்த்தார்.

ெபரியவர்

பின்பு தனக்குள்

அவர்.

’அறம்

சாமிநாதைன

ெசால்வது

ேபால

புதிய

‘ஆமா

கூற்று

ஆகும்னுல்ல

ஒருவைர

அறம்தான்.

பார்ப்பது

ஆனா

அது

அவகிட்ட இல்ல இருந்தது…’ என்றார்

11

ெகத்ேதல் சாகிப்

ெகத்ேதல் பஜாரில்

சாகிப்

என்றால்

இப்ேபாது

அந்தக்காலத்தில்

சாப்பிடாதவர்கள்

ேகள்விப்பட்டிருக்க

ஸ்ரீபத்மநாபா

திேயட்டர்

மாட்டீர்கள்.

இருக்கும்

திருவனந்தபுரம் இடத்திற்கு

சாைல

அருகில்

அவரது சாப்பாட்டுக்கைட இருந்தது. அறுபது எழுபதுகளில் அங்ேக திருவனந்தபுரத்தில்

இருந்தால்

அவர்கள்

ைசவச்

சாப்பாட்டுக்காரர்களாக இருப்பார்கள். எழுபத்திஎட்டில் ெகத்ேதல் சாகிப் சாவது வைர கைட நடந்தது. இப்ேபாதும் மகன் பல

இடங்களில்

கைடைய

நடத்துகிறார்.

அேத

இடத்தில்

அவரது

உறவினர்கள்

கைட

நடத்துகிறார்கள். இப்ேபாதும் அங்ேக மீ ன்கறிக்கும் ேகாழிக்குழம்புக்கும் அேத சுைவதான். இப்ேபாது

முபாரக்

ஓட்டல்

என்று

ெபயர்.

இன்றும்

கூட்டம்கூட்டமாக

வந்து

காத்துக்கிடந்து சாப்பிடுகிறார்கள். முபாரக் ஓட்டலில் சாப்பிட்டால்தான் திருவனந்தபுரம் வந்ததாகேவ ஆகும் என நம்பும் அைசவப்பிரியர்கள் ேகரளம் முழுக்க உண்டு. ஆனால் ெகத்ேதல் சாகிப் ேசாற்றுக்கைட ேவறு ஒரு விஷயம், ெசான்னால்தான் புரியும். இன்றுகூட முபாரக் ஓட்டல் ஒரு சந்துக்குள் தகரக்கூைர ேபாட்ட ெகாட்டைகயாகேவ இருக்கிறது. அன்ெறல்லாம் அது ஓைல ேவய்ந்த பதிைனந்தடிக்கு எட்டடி ெகாட்டைக. மூங்கிைல கட்டி ெசய்த ெபஞ்சு. மூங்கிலால் ஆன ேமைஜ. ெகாட்டைக நான்குபக்கமும் திறந்து கிடக்கும்.

ெவயில்காலத்துக்கு

மைழயில்

நன்றாகேவ

எந்ேநரம்

என்றா

சிலுசிலுெவன

சாரலடிக்கும்.

காற்ேறாட்டமாக

ேகரளத்தில்

இருந்தாலும்

மைழக்காலம்தாேன

அதிகம்.

இருந்தாலும் ெகத்ேதல் சாகிபின் ஓட்டலில் எந்ேநரமும் கூட்டமிருக்கும். ெசான்ேனன்?

ைவத்திருக்கிறார்? மதியம்

அவர்

பன்னிரண்டு

எங்ேக

மணிக்கு

எந்ேநரமும்

திறப்பார்.

கைட

திறந்து

மூன்றுமணிக்ெகல்லாம்

மூடிவிடுவார். அதன்ப்பின்பு சாயங்காலம் ஏழுமணிக்கு திறந்து ராத்திரி பத்து மணிக்கு மூடிவிடுவார்.

காைல

ஒட்டுத்திண்ைணயிலும்

பதிேனாரு எதிர்ப்பக்கம்

மணிக்ேக

ரஹ்மத்விலாஸ்

கைடயின் என்ற

முன்னால்

ைதயல்கைடயிலும்

கரு.பழ.அருணாச்சலம் ெசட்டியார் அண்ட் சன்ஸ் ெமாத்தப்பலசரக்கு வணிகம் கைடயின் குேடானின்

வாசலிலும்

ேகரளெகௗமுதிேயா

ஆட்கள்

காத்து

வாங்கிவந்து

நிற்பார்கள்.

வாசிப்பார்கள்.

பாதிப்ேபர்

மாத்ருபூமிேயா

ெக.பாலகிருஷ்ணனின்

சூடான

அரசியல் கட்டுைரகைளப்பற்றி விவாதம் நடக்கும். சமயங்களும் வாக்ேகற்றமும் உண்டு. எல்லாம் சாகிப் கைடைய திறப்பதற்கு அறிகுறியாக வாசலில் ெதாங்கவிடப்பட்டிருக்கும் சாக்குப்படுதாைவ

ேமேல

தூக்கி

சுருட்டி

ைவப்பதுவைரதான்.

கூட்டம்

கூட்டமாக

உள்ேள ேபாய் உட்கார்ந்துவிடுவார்கள். ெகத்ேதல் சாகிப் ராட்சதன் ேபால இருப்பார். ஏழடி உயரம். தூண்தூணாக ைககால்கள். அம்ைமத்தழும்பு நிைறந்த ெபரிய முகம். ஒரு

கண்

அம்ைமேபாட்டு கலங்கி ேபால.

ேசாழி

சிவப்பாகத்

தீக்கங்கு

அதன்ேமல்

பட்ைடயான பச்ைசெபல்ட்.

ேபால

இருக்கும்.

தைலயில் ெவள்ைள

இன்ெனாரு

வைலத்ெதாப்பி.

கண்

சிறிதாக

மீ ைசயில்லாத

வட்டத்தாடிக்கு மருதாணி ேபாட்டு சிவப்பாக்கியிருப்பார். இடுப்பில் கட்டம்ேபாட்ட லுங்கி மைலயாளியானாலும்

ெகத்ேதல்

சாகிப்புக்கு

மைலயாளம் ேபசவராது. அரபிமைலயாளம்தான். அவரது குரைலேய அதிகம் ேகட்க

12

முடியாது. ேகட்டாலும் ஓரிரு ெசாற்ெறாடர்கள் மட்டுேம. ‘பரீன்’ என்று அவர் கனத்த குரலில் ெசால்லி உள்ேள ெசன்றால் ஆட்கள் ெபஞ்சுகளில் நிைறந்துவிடுவார்கள். அைழக்கேவ ேவண்டியதில்ைல. உள்ேள இருந்து ேகாழிக்குழம்பும், ெபாரித்த ேகாழியும், ெகாஞ்சுவறுவலும்,

கரிமீ ன்

ெபாள்ளலும்,

ஏற்கனேவ அைழத்துக்ெகாண்டிருக்கும்.

மத்திக்கூட்டும்

நானும்

இத்தைன

எல்லாம் நாள்

கலந்து

சாப்பிடாத

மணம்

ஓட்டல்

இல்ைல. ெகத்ேதல் சாகிபின் சாப்பாட்டு மணம் எப்ேபாதுேம வந்ததில்ைல. வாசுேதவன் நாயர்

ஒரு கணக்கு

‘அதுக்கு

இருக்குேட.

சரக்கு

வாங்கிறது

ஒருத்தன், ைவக்கிறது

இன்ெனாருத்தன்னா எப்பவுேம சாப்பாட்டிேல ருசியும் மணமும் அைமயாது. ெகத்ேதல் சாகிப்பு மீ னும் ேகாழியும் மட்டுமில்ல அரிசியும் மளிைகயும் எல்லாம் அவேர ேபாயி நிண்ணு

பாத்துத்தான்

வாங்குவார். குவாலிட்டியிேல

ஒரு

எள்ளிைட

வித்தியாசம்

இருந்தா வாங்க மாட்டார். ெகாஞ்சு அவருக்குன்னு சிைறயின்கீ ழ் காயலிேல இருந்து வரும். பாப்பீன்னு ஒரு மாப்பிைள புடிச்சு வைலேயாட அதுகைள தண்ணிக்குள்ேளேய ேபாட்டு இழுத்துக்கிட்டு ேதாணி துைழஞ்சு வருவான். அப்டிேய தூக்கி அப்டிேய சைமக்க

ெகாண்டுேபாவாரு சாகிப்பு.. மக்கா ேநர்ைமயா இருந்தா அதுக்குண்டான ருசி தன்னால வரும் பாத்துக்ேகா’ என்ன ெசய்வாேரா, அவர் கைடயில் சாப்பிட்ட பதிைனந்தாண்டுகளில் ஒருநாள்கூட ஒரு சாப்பாட்டுப்ெபாருள்கூட

இல்ைல.

அைத

மிகச்சிறந்த

எப்படிச்

ருசி

ெசால்லி

என்ற

நிைலயில்

விளக்குவெதன்ேற

இருந்து

கீ ேழ

ெதரியவில்ைல.

வந்தேத

ேநர்ைம

மட்டுமல்ல. கணக்கும்கூடத்தான். சாகிப் கைடயில் குழம்பும் ெபாரியலும் எப்ேபாதும் ேநராக அடுப்பில் இருந்து சூடாக கிளம்பி வரும். வரும் கூட்டத்ைத முன்னேர கணித்து அதற்ேகற்ப ைபயன்களும் சாகிப்புக்கு இெதல்லாம்

அடுப்பில் இரண்டு

ஏற்றிக்ெகாண்டிருப்பார். உதவியாளர்களும்தான்

கட்டுப்பட்டவர்கள். சும்மா

அவரும் சைமயல்.

அவர் மூக்காேலேய

ெசால்வதுதான்.

அங்ேக

ஒரு

ருசி

அவரது அவர்கள்

பீபியும்

அைனவரும்

கண்டுபிடிப்பார்.

ேதவைத

இரு

ஆனால்

குடிெகாண்டிருந்தது

என்றுதான் ெசால்லேவண்டும்.சரி, ேதவைத இல்ைல, ஜின். அேரபியாவில் இருந்து வந்த ஜின் அல்ல, மலபாரில் ஏேதா கிராமத்தில் பிறந்து கல்லாயிப்புைழயின் தண்ண ீர் குடித்த ஜின். ெகத்ேதல் சாகிப்பின் பூர்வகம் ீ மலபாரில். யூசஃபலி ேகச்ேசரி எழுதிய ‘கல்லாயி புழ ஒரு மணவாட்டி’ என்ற பாட்டு ஒலிக்கக் ேகட்டேபாது அவரது மகன் ‘ஞம்ம பாப்பான்ேற ெபாழயல்ேல’ என்றார்.

அவைர யாராவது

மற்றபடி

மனவசியம்

அவைரப்பற்றி

ெசய்து

ெதரியாது.

ேபசைவத்தால்தான்

அவர்

ேபசுவேதயில்ைல.

உண்டு.

பஞ்சம்பிைழக்க

வந்த குடும்பம். சிறுவயதிேலேய சாகிப் ெதருவுக்கு வந்துவிட்டார். இருபது வயதுவைர

ைகயில் ெபரிய ெகட்டிலுடன் டீ சுமந்து விற்றுக்ெகாண்டிருந்தார். அந்தப்ெபயர் அப்படி

வந்ததுதான். அதன்பின் சாைலேயாரத்தில் மீ ன் ெபாரித்து விற்க ஆரம்பித்தார். ெமல்ல சப்பாட்டுக்கைட. ’ெகத்ேதல் சாகிபின் ைகயால் குடிச்ச சாயாவுக்கு பிறகு இன்ைனக்கு வைர

நல்ல

சாட்சாத்

சாயா குடிச்சதில்ேல’ என்று

ெகௗமுதி பாலகிருஷ்ணேன

அனந்தன்

சாகிப்

இருந்து சாைல பஜாருக்கு வருவார் என்றார்கள்.

நாயர்

ைகயால்

டீ

ஒருமுைற

குடிக்கக்

ெசான்னார்.

கழக்கூட்டத்தில்

சாகிப்புக்கு ஒரு குைறயும் இல்ைல. அம்பலமுக்கில் ெபரிய வடு. ீ கூட்டுக்குடும்பம்.

நகரில்

ஏெழட்டுக்

கைடகள்.

மூன்று

ெபண்கைள

கட்டிக்ெகாடுத்துவிட்டார்.

மூன்று

13

’புதியாப்ள’களுக்கும் ஆளுக்ெகாரு கைட ைவத்து ெகாடுத்திருந்தார். எல்லாம் ஓட்டலில் சம்பாதித்தது

என்று

வியாபாரமுைறையச்

சாப்பாட்டுக்குக்

ெசான்னால்

ஆச்சரியப்படமாட்டீர்கள்.

ெசான்னால்

ஆச்சரியப்படத்தான்

காசு வாங்குவதில்ைல.

டீ

விற்ற

காலம்

ஆனால்

அவரது

ெசய்வர்கள். ீ

முதேல

சாகிப்

உள்ள

பழக்கம்.

கைடயின் முன்னால் ஒரு மூைலயில் சிறிய தட்டியால் மைறக்கப்பட்டு ஒரு தகர டப்பா

உண்டியல்

ைவக்கப்பட்டிருக்கும்.

சாப்பிட்டு

விட்டுப்

ேபாகிறவர்கள்

அதில்

எவ்வளவு ேவண்டுமானாலும் ேபாடலாம். யாரும் பார்க்கப்ேபாவதில்ைல. ேபாடாமலும்

ேபாகலாம். எத்தைன நாள் ேபாடாமல் ேபானாலும், எவ்வளவு சாப்பிட்டாலும் ெகத்ேதல் சாகிப் அைத கவனிக்கேவ மாட்டார்.

ெதருவில்

சட்ைடேபாடாமல்

காக்கி

நிக்கரும்

வட்டத்ெதாப்பியுமாக

அைலந்த

டீப்ைபயனாக இருக்கும்ேபாேத ெகத்ேதல் சாகிப் அப்படித்தான். ஒரு சின்ன டப்பா அவர் அருேக இருக்கும், அதில்

விரும்பினால்

காசு

ேபாட்டால்

ேபாதும்.

விைலேகட்கக்

கூடாது, ெசால்லவும் மாட்டார். ஆரம்பத்தில் சில சண்டியர்களும் ெதருப்ெபாறுக்கிகளும்

வம்பு ெசய்திருக்கிறார்கள்.

அதில்

காகிதங்கைள

மடித்து

ேபாட்டிருக்கிறார்கள்.

அந்த

டப்பாைவேய தூக்கிக்ெகாண்டு ேபாயிருக்கிறார்கள். மாதக்கணக்கில் வருடக்கணக்கில் சும்மா

டீ

குடித்திருக்கிறார்கள்.

நிைனவிருப்பது ேபால ெதரியாது.

ெகத்ேதல்

சாகிப்புக்கு

அவர்களின்

முகம்

கூட

ஒேர ஒருமுைற ெகத்ேதல் சாகிப் ஒருவைன அைறந்தார். ெவளியூர்க்காரி ஒருத்தி, சாைலயில்

மல்லி

மிளகு

சீரகம்

புைடத்து

கூலி

வாங்கும்

ஏைழப்ெபண், எங்ேகா

தமிழ்நாட்டு கிராமத்தில் இருந்து பஞ்சம்பிைழக்க வந்தவள், டீ குடித்துக்ெகாண்டிருந்தாள். அன்று புகழ்ெபற்ற சட்டம்பி கரமன ெகாச்சுகுட்டன்பிள்ைள ஒரு டீக்குச் ெசால்லிவிட்டு அந்தப் ெபண்ைண பார்த்தார். என்ன நிைனத்தாேரா அந்தப் ெபண்ணின் முைலையப் பிடித்துக் கசக்க ஆரம்பித்தார். அவள் அலற ஆரம்பித்ததும் உற்சாகெவறி ஏறி அவைள அப்படிேய தூக்கிக் ெகாண்டு ஓரத்துச் சந்துக்குள் ெசல்லமுயன்றார். ெகத்ேதல் சாகிப் ஒன்றுெம ெசால்லாமல் எழுந்து ெகாச்சுகுட்டன்பிள்ைளைய ஓங்கி ஓர் அைற விட்டார். சாைலமுழுக்க அந்தச் சத்தம் ேகட்டிருக்கும். குட்டன்பிள்ைள காதும் மூக்கும் வாயும் ரத்தமாக ஒழுக அப்படிேய விழுந்து பிணம் ேபால கிடந்தார். ெகத்ேதல் சாகிப் ஒன்றும்

நடக்காதது ேபால ேமற்ெகாண்டு டீ விற்க ஆரம்பித்தார். குட்டன்பிள்ைளைய

அவரது

நாட்கள் ஆஸ்பத்திரியில்

ேகட்காமலாகியது.

ஆட்கள்

கிடந்தவர்

தைல எந்ேநரமும்

தூக்கிக் பின்னர்

ெகாண்டு எழுந்து

நடுங்கிக்

ெசன்றார்கள்.

நடமாடேவ

ெகாண்டிருக்கும்.

பதிெனட்டு

இல்ைல.

அடிக்கடி

காது

வலிப்பு

வந்தது. ஏழு மாசம் கழித்து கரமைன ஆற்றில் குளிக்ைகயில் வலிப்பு வந்து ஆற்றுக்குள்

ேபானவைர ஊதிப்ேபான சடலமாகத்தான் எடுக்க முடிந்தது. ஒரு மாப்பிள்ைள எப்படி

குலநாயைர அடிக்கலாம் என்று கிளம்பி வந்த கும்பைல சாைல மகாேதவர் ேகாயில்

டிரஸ்டி அனந்தன் நாயர் ‘ேபாயி ேசாலி மயிைர பாருங்கேட. நியாயத்த விட்டு களிச்சா சிலசமயம் துலுக்கன் ைகயாேல சாவணும்னு இருக்கும், சிலசமயம் எறும்பு கடிச்சும் சாவு வரும்…’ என்று ெசால்லிவிட்டார். அவர் ெசான்னபின்னர் சாைல பஜாரில் மறு ேபச்சு இல்ைல.

நான் முதன்முதலாக ெகத்ேதல் சாகிப் கைடக்குச் சாப்பிட வந்தது அறுபத்திெயட்டில்.

என் ெசாந்த ஊர் கன்னியாகுமரி பக்கம் ஒசரவிைள. அப்பாவுக்கு ேகாட்டாற்றில் ஒரு

14

ைரஸ்மில்லில்

கணக்குப்பிள்ைள

ேவைல.

நான்

நன்றாக

படித்ேதன்.

பதிெனான்று

ெஜயித்ததும் காேலஜில் ேசர்க்க ேவண்டும் என்றார்கள். அப்பாவின் சம்பாத்தியத்தில்

அைத நிைனத்துக்கூட

பார்த்திருக்கக்

கூடாது.

ஆனால்

ெசாந்தத்தில்

ஒரு

மாமா

திருவனந்தபுரம் ேபட்ைடயில் இருந்தார். ஒரு சுமாரான அச்சகம் ைவத்திருந்தார். அவர் மைனவிக்குத்

தாழக்குடி.

எல்லாம்

ஒன்றுக்குள்

ஒன்றுதான்.

அப்பா

என்ைன

ைகபிடித்துக் கூட்டிக்ெகாண்டு பஸ் ஏறி தம்பானூரில் இறங்கி ேபட்ைட வைர நடத்திக்

ெகாண்டுெசன்றார். நான் பார்த்த முதல் நகரம். தைலயில் ைவத்த ேதங்காெயண்ைண முகத்தில் வியர்ைவயுடன் ேசர்ந்து வழிய கணுக்கால்ேமேல ஏறிய ஒற்ைறேவட்டியும்

பாைனக்குள் சுருக்கி ைவத்த சட்ைடயும் ெசருப்பில்லாத கால்களுமாக பிரைம பிடித்து நடந்து ேபாேனன். மாமாவுக்கு

ேவறு

வழி

வளர்த்திருக்கிறார்.

இல்ைல.

அவைரச்

யூனிவர்சிட்டி

சின்ன

காேலஜில்

வயதில்

ஆங்கில

அப்பா

இலக்கியம்

தூக்கி படிக்க

ேசர்ந்துெகாண்ேடன். அப்பா மனநிைறவுடன் கிளம்பிச் ெசன்றார். ஒரு ரூபாைய என்

ைகயில் ைவத்து ‘வச்சுக்ேகா, ெசலவு ெசய்யாேத. எல்லாம் மாமன் பாத்து ெசய்வான்’ என்று ெசான்னார். ’இந்தா சுப்பம்மா, உனக்கு இவன் இனிேம மருேமான் மட்டுமில்ல.

மகனுமாக்கும்’ என்று இன்றும்

கிளம்பினார்.

சந்ேதகம்தான். மாமிக்கு

மாமனுக்கு

ெகாஞ்சம்கூட

மனம்

இருந்ததா

மனமில்ைல

என்பது

எனக்கு

என்பது

அன்ைறக்குச்

முடித்தபின்னர்

அடுப்படியில்

சாயங்காலம் சாப்பிடும்ேபாேத ெதரிந்தது. எல்லாரும் அப்பளம் ெபாரியல் சாம்பாருடன் சாப்பிடும்ேபாது

என்ைன அைழக்கவில்ைல.

சாப்பிட்டு

ஒரு அலுமினிய பாத்திரத்தில் எனக்கு தண்ணர்விட்ட ீ ேசாறு அதிேலேய விடப்பட்ட குழம்புடன் இருந்தது. அவமானங்களும்

பட்டினியும்

ெபாறுத்துப்ேபாேனன்.

எனக்குப்

பழக்கம்தான்.

ெபாறுத்துப்ேபாகப்ேபாக

அைவ

அதிகமாக

எல்லாவற்ைறயும் ஆயின.

வட்டில் ீ

எல்லா ேவைலகைளயும் நாேன ெசய்ய ேவண்டும். கிணற்றில் இருந்து குடம்குடமாக தண்ண ீர்

பிடித்து ைவக்க

அவளுைடய மூத்தவள் அவள்

இரு

ேவண்டும்.

ெபண்கைளயும்

ராமலட்சுமி

எட்டாம்

வட்டுப்பாடத்ைதயும் ீ

கழுவிவிட்டு

வட்ைட ீ

தினமும்

பள்ளிக்கூடம்

ெகாண்டுெசன்று

கிளாஸ். அவளுக்கு

கணக்குச்

ெசய்துெகாடுக்கேவண்டும்.

படுக்கேவண்டும்.

இவ்வளவுக்கும்

கூட்டிப்ெபருக்கேவண்டும்.

இரவு

எனக்கு

விடேவண்டும்.

ெசால்லிக்ெகாடுத்து சைமயலைறைய

அவர்கள்

ெகாடுத்தது

திண்ைணயில் ஓரு இடம். இரண்டுேவைள ஊறிய ேசாறும் ஊறுகாயும். எந்ேநரமும்

மாமி அதிருப்தியுடன் இருந்தாள். வட்டுக்கு ீ வரும் ஒவ்ெவாருவரிடமும் என்ைனப்பற்றி புலம்பினாள். நான் உண்ணும் ேசாற்றால் அவர்கள் கடனாளி ஆகிக்ெகாண்டிருப்பதாகச் ெசான்னாள். நான் புத்தகத்ைத விரிப்பைதப்பார்த்தாேல அவளுக்கு ெவறி கிளம்பி கத்த ஆரம்பிப்பாள்.

நான் எைதயும் அப்பாவுக்கு எழுதவில்ைல. அங்ேக வட்டில் ீ இன்னும் இரு தம்பிகளும்

ஒரு தங்ைகயும் இருந்தார்கள். பாதிநாள் ைரஸ்மில்லில் அரிசி புைடப்பவர்கள் பாற்றிக்

கழித்து

ேபாடும்

கருப்பு

கலந்த

குருைணஅரிசிைய

கஞ்சியாகக்

காய்ச்சித்தான்

குடிப்ேபாம். ஓைடக்கைரயில் வளரும் ெகாடுப்ைபக்கீ ைர குழம்ைபத்தான் என் நிைனவு

ெதரிந்த நாள்முதல் தினமும் சாப்பிட்டு வந்ேதன். ேதங்காய்கூட இல்லாமல் கீ ைரைய ேவகைவத்து

பச்ைசமிளகாய் புளி

ேபாட்டு

கைடந்து

ைவத்த

குழம்பு.

பலசமயம்

பசிேவகத்தில் அந்த மணேம வாயில் நீரூறச் ெசய்யும். என்றாவது ஒருநாள் அம்மா

15

துணிந்து நாலணாவுக்கு மத்திச்சாைள வாங்கினால் அன்ெறல்லாம் வெடங்கும் ீ மணமாக இருக்கும். அன்றுமட்டும் நல்ல அரிசியில் ேசாறும் சைமப்பாள். நாள் முழுக்க தியானம் ேபால

மத்திக்குழம்பு

ேவெறங்கும்

நிைனப்புதான்

ெசலுத்த

முடியாது.

இருக்கும்.

அம்மா

எத்தைன

கைடசியில்

முயன்றாலும்

மனைத

சட்டியில் ஒட்டிய

குழம்பில்

ெகாஞ்சம் ேசாற்ைறப் ேபாட்டு துைடத்து பிைசந்து வாயில் ேபாடப்ேபானால் அதிலும் பங்கு ேகட்டு தம்பி ேபாய் ைகைய நீட்டுவான். கல்லூரிக்கு ஃபீஸ் ெகாடுக்க ேவண்டியிருந்தது. பலமுைற சுற்றி வைளத்து மாமாவிடம்

ெசான்ேனன்.

கைடசியில்

எழுதிக்ேகளு…இங்க அப்பாவுக்கு என்ைன

தங்கி

எழுதுவதில்

காேலஜில்

ேநரடியாகேவ சாப்பிடத்தான்

நான்

அர்த்தேம இல்ைல

இருந்து

ேகட்ேடன்.

‘உங்கப்பாவுக்கு

ெசால்லியிருக்ேகன்…’

என்று

ெதரியும்.

நின்றுவிடச் ெசால்லிவிட்டார்கள்.

என்றார்.

ஒருவாரம்

ஃபீஸ்

கழித்து

கட்டியபிறகு

வந்தால் ேபாதும் என்றார்கள். நான் பித்துப்பிடித்தவன் ேபால அைலந்ேதன். தம்பானூர் ரயில்

நிைலயத்திற்குச்

ெசன்று நாெளல்லாம்

இரும்புச்சத்தத்ைதக்

ேகட்டுக்ெகாண்டு

அமர்ந்திருந்ேதன். விதவிதமாக ஆயிரம் முைற தண்டவாளத்தில் விழுந்து ெசத்ேதன்.

அப்ேபாதுதான் என்னுடன் படித்த குமாரபிள்ைள என்ற மாணவன் ஒரு வழி ெசான்னான்.

என்ைன அவேன கூட்டிக்ெகாண்டு ெசன்று சாைலயில் ெக.நாகராஜப் பணிக்கர் அரிசி மண்டியில் மூட்ைடக்கணக்கு எழுதும் ேவைலக்குச் ேசர்த்து விட்டான். சாயங்காலம் ஐந்து மணிக்கு வந்தால்ேபாதும். இரவு பன்னிரண்டு மணிவைர கணக்கு எழுதேவண்டும். ஒருநாளுக்கு

ஒரு

ரூபாய் சம்பளம். நாற்பது ரூபாய் அட்வான்ஸ்காகக் ெகாடுத்தார்.

அைதக்ெகாண்டு ெசன்று ஃபீஸ் கட்டிேனன். தினமும்

வடு ீ

ஆனாலும்

நான்

ெசன்று

ேசர

ஒருமணி

இரண்டுமணி

ஆகும்.

காைலயில்

ஏழுமணிக்குத்தான் எழுந்திருப்ேபன். காேலஜ் இைடெவளிகளில் வாசித்தால்தான் உண்டு. நல்ல மாணவனாக

இருந்ேதன்.

வகுப்புகளில்

கூர்ந்து

கவனிக்கும்

வழக்கம் எனக்கிருந்தது. ேநரம்தான் ேபாதவில்ைல. யூனிவர்சிட்டி காேலஜில் இருந்து ெசகரட்டரிேயட் வழியாக குறுக்காகப் பாய்ந்து, கரமைன வழியாக சாைல பஜாருக்கு ேபாக

முக்கால்மணி

எடுத்தாெரன்றால் தாமதமானால்

ேநரமாகிவிடும்.

நாலைர

பரமசிவம்

மணிவைர கணக்கு

சண்முகம்பிள்ைள ெகாண்டு

பார்க்க

ேபாவார்.

வந்து

கைடசி நான்

அமர்ந்துவிடுவான்.

கிளாஸ் ேபாவதற்கு அதன்பின்

ேபானாலும் பிரேயாசனமில்ைல. வாரத்தில் நான்குநாட்கள்தான் சரக்கு வரும். அதில் ஒருநாள் ேபானால் வாரத்தில் கால்பங்கு வருமானம் இல்லாமலானதுேபால.

முதல் மாசம் எனக்கு பணேம தரப்படவில்ைல. வரேவண்டிய பதிைனந்து ரூபாையயும்

பணிக்கர் முன்பணத்தில் வரவு ைவத்துவிட்டார். நான் காைல எழுந்ததும் மாமி என் முன்னால்

ஒரு

புரட்டிப்பார்த்ேதன்.

ேநாட்டுப்புத்தகத்ைத பைழய

ஒவ்ெவாருேவைளக்கும் கணக்குப்

ேபாட்டு

ைவத்துவிட்டு

ேபானாள்.

எழுதப்பட்டிருந்தது.

ஒருேவைளக்கு

இரண்டணா

ேநாட்டு.

கணக்கு

ெமாத்தம்

ெகாண்டு

நாற்பத்ெதட்டு

நான்

ரூபாய்

வந்த என்

நாள்முதல்

சாப்பிட்ட

பற்றில் இருந்தது.

எனக்கு

தைல சுற்றியது. ெமதுவாக சைமயலைறக்குப் ேபாய் ‘என்ன மாமி இது?’ என்ேறன். ‘ஆ, ேசாறு

சும்மா

ேபாடுவாளா? நீ

இப்ப

சம்பாரிக்கிேறல்ல? குடுத்தாத்தான் உனக்கும்

மரியாத. எனக்கும் மரியாத’ என்றாள். ‘கணக்கு தப்பா இருந்தா ெசால்லு, பாப்பம். நான்

அப்பேம இருந்து ஒரு நாள் விடாம எழுதிட்டுதான் வாேறன்’

16

நான் கண்கலங்கி ெதாண்ைட அைடத்து ேபசாமல் நின்ேறன். பின்பு ‘நான் இப்டீன்னு நிைனக்கைல மாமி…எனக்கு அவ்ளெவாண்ணும் ெகைடக்காது. ஃபீஸ் கட்டணும். புக்கு

வாங்கணும்…’ என்ேறன்.

பாரு, நான்

‘இந்த

உனக்கு

என்னத்துக்கு

சும்மா

ேசாறு

ேபாடணும்? எனக்கு ெரண்டு ெபண்மக்கள் இருக்கு. நாைளக்கு அதுகைள ஒருத்தன்கிட்ட அனுப்பணுமானா பணமும்

நைகயுமா

எண்ணி

ைவக்கணும்

பாத்துக்ேகா.

கணக்கு

கணக்கா இருந்தா உனக்கும் மரியாத. எனக்கும் மரியாத’ நான் ெமல்லிய குரலில் ‘இப்ப எங்கிட்ட

பணமில்ைல

‘குடுப்ேபன்னு

எப்டி

மாமி.

நான் ெகாஞ்சம்

நம்பறது?’ என்றாள். நான்

ெகாஞ்சமா ஒன்றும்

குடுத்திடேறன்’ என்ேறன்.

ெசால்லவில்ைல.

அன்று

மாைலேய நான் அங்கிருந்து கிளம்பிவிட்ேடன்.

ேநராக

பணிக்கரின்

குேடானிேலேய

வந்து

தங்கிவிட்ேடன்.

பணிக்கருக்கும் இலவசமாக வாட்ச்ேமன் கிைடத்த சந்ேதாஷம். மாமி என் முக்கியமான புத்தகங்கைள பணத்துக்கு அடகாக பிடித்து ைவத்துக்ெகாண்டாள். சாைலயில் நான் சந்ேதாஷமாகேவ இருந்ேதன். கரமைன ஆற்றில் குளியல். அங்ேகேய எலிசாம்மா

இட்லிக்கைடயில்

நான்கு

இட்லி.

சாப்பிடுவதில்ைல.

சாயங்காலம் ேவைலமுடிந்தபின்னர்

இருந்துெகாண்ேட

இருக்கும்.

ேநராக ஒரு

காேலஜ். ெபாைற

மதியம்

அல்லது

டீ

குடித்துவிட்டு படுத்துவிடுேவன். கணக்கில் ஒருேவைள உணவுதான். எந்ேநரமும் பசி முடியும்.

குண்டான

ஒருவைர

எைத

ேயாசித்தாலும்

பார்த்தால்

கண்ைண

சாப்பாட்டு

நிைனவில்

எடுக்கேவ முடியாது.

வந்து எவ்ளவு

சாப்பிடுவார் என்ற நிைனப்புதான். சாைலமகாேதவர்ேகாயில் வழியாகச் ெசல்லும்ேபாது பாயச

வாசைன

பாயசமும் சுண்டல்,

வந்தால்

பழமும்

நுைழந்துவிடுேவன்.

ஒருநாள்

இசக்கியம்ைமக்கு

கிைடக்காமலிருக்காது.

இட்லி

ெசலைவ

மஞ்சள்ேசாறு

ஆனாலும்

எனக்கு

இைலக்கீ ற்றில்

ைவத்து

மிச்சப்படுத்திவிடும்.

பணம்

என

சாஸ்தாவுக்கு

அடிக்கடி

ேபாதவில்ைல.

தரப்படும் ஏதாவது

முன்பணத்ைத

அைடத்து முடிப்பதற்குள் அடுத்த காேலஜ் ஃபீஸுக்கு ேகட்டுவிட்டார்கள். இைதத்தவிர மாதம் ஐந்துரூபாய் வதம் ீ ேசர்த்து ெகாண்டுேபாய் மாமிக்கு ெகாடுத்ேதன். பரீட்ைசக்கு முன்னாேலேய புத்தகங்கைள மீ ட்டாகேவண்டும். நான்

ெமலிந்து

கண்கள்

குழிந்து

ேபாட்டுக்ெகாண்டிருக்கும்ேபாது

நடமாட

சட்ெடன்று

முடியாதவனாக

கிர்ர்

என்று

ஆேனன்.

எங்ேகா

கணக்கு

சுற்றிச்சுழன்று

ஆழத்துக்குப் ேபாய் மீ ண்டு வருேவன். வாயில் எந்ேநரமும் ஒரு கசப்பு. ைககால்களில் ஒரு நடுக்கம். ேபட்ைட வைர காேலஜுக்கு நடப்பதற்கு ஒருமணிேநரம் ஆகியது. என் கனெவல்லாம் ேசாறு. ஒருநாள் சாைலயில் ஒரு நாய் அடிபட்டு ெசத்துக்கிடந்தது. அந்த

நாயின் கறிைய எடுத்துக்ெகாண்டுேபாய் குேடான் பின்பக்கம் கல்லடுப்பு கூட்டி சுட்டு தின்பைதப்பற்றி கற்பைன

ெசய்ேதன்

சட்ைடயில் வழிந்து விட்டது அன்று.

என்றால்

பார்த்துக்ெகாள்ளுங்கள்.

எச்சில்

ஊறி

அப்ேபாதுதான் கூலி நாராயணன் ெசான்னான், ெகத்ேதல் சாகிப் ஓட்டைலப்பற்றி. பணம்

ெகாடுக்கேவண்டாம் என்பது எனக்கு நம்பமுடியாததாக இருந்தது. பலரிடம் ேகட்ேடன், உண்ைமதான் வரவில்ைல.

என்றார்கள்.

ஆனால்

இருந்தால்

ெகத்ேதல்

சாகிப்

ெகாடுத்தால்ேபாதுமாம். ஓட்டைலப்பற்றிய

எனக்கு

நிைனப்பு

ைதரியம்

எந்ேநரமும்

மனதில் ஓடியது. நாைலந்துமுைற ஓட்டலுக்கு ெவளிேய ெசன்று நின்று பார்த்துவிட்டு

ேபசாமல் வந்ேதன். அந்த நறுமணம் என்ைன கிறுக்காக்கியது. நான் ெபாரித்த மீ ைன

17

வாழ்க்ைகயிேலேய இருமுைறதான் சாப்பிட்டிருக்கிேறன். இருமுைறயும் ெசாந்தத்தில் ஒரு பண்ைணயார் வட்டில்தான். ீ ஒருவாரம் கழித்து மூன்று ரூபாய் திரண்ட பின் அந்தப் பணத்துடன் ெகத்ேதல் சாகிப் ஓட்டலுக்குச் ெசன்ேறன்.

சாகிப் ஓட்டைல திறப்பது வைர எனக்கு உடல் நடுங்கிக்ெகாண்ேட இருந்தது. ஏேதா

திருட்டுத்தனம் ெசய்ய வந்தவைனப்ேபால உணர்ந்ேதன். கும்பேலாடு உள்ேள ேபாய் ஓரமாக

யாருேம கவனிக்காதது

புயல்ேவகத்தில்

ேசாறு

ேபால

அமர்ந்துெகாண்ேடன்.

பரிமாறிக்ெகாண்டிருந்தார்.

ஒேர

சத்தம்.

கவிழ்க்கப்பட்ட

சாகிப்

தாமைர

இைலயில்தான் சாப்பாடு. ஆவி பறக்கும் சிவப்புச் சம்பாச் ேசாற்ைற ெபரிய சிப்பலால் அள்ளி ெகாட்டி அதன்ேமல் சிவந்த மீ ன் கறிைய ஊற்றினார். சிலருக்கு ேகாழிக்குழம்பு. சிலருக்கு

வறுத்தேகாழிக்குழம்பு.

அவர்

எவைரயுேம கவனிக்கவில்ைல

என்றுதான்

பட்டது. அதன் பிறகு கவனித்ேதன், அவருக்கு எல்லாைரயுேம ெதரியும். பலரிடம் அவர் எைதயுேம

யாரிடமும்

ேகட்பதில்ைல.

அவேர

உபச்சாரமாக

ஏதும்

மீ ைனயும்

கறிையயும்

ெசால்லவில்ைல.

ைவத்தார்.

அவேர

ஆனால்

பரிமாறினார்.

இரண்டாம்முைற குழம்பு பரிமாற மட்டும் ஒரு ைபயன் இருந்தான்.

என்னருேக வந்தவர் என்ைன ஏறிட்டுப் பார்த்தார். ‘எந்தா புள்ேளச்சன், புத்தனா வந்நதா?’ என்றார். என்ைன ெவள்ளாளன் என்று எப்படி கவனித்தார் என்று வியந்து ேபசாமல்

இருந்ேதன்.

ேசாற்ைறக்

ெகாட்டி

அதன்

ேமல்

குழம்ைப

ஊற்றினார்.

ஒரு

ெபரிய

ெபாரித்த சிக்கன் கால். இரண்டு துண்டு ெபாரித்த மீ ன். ‘தின்னு’ என்று உறுமியபின் திரும்பிவிட்டார். ைககால்கள்

அதற்கு

பதற

எப்படியும்

ஆரம்பித்தன.

மூன்று

ேசாறு

ரூபாய்க்குேமல்

ெதாண்ைடயில்

ஆகிவிடும்.

அைடத்தது.

என்

சட்ெடன்று

திரும்பிய சாகிப் ‘நிங்ங அவிேட எந்து எடுக்கிணு? தின்ன ீன் பிள்ேளச்சா’ என்று ஒரு பயங்கர

அதட்டல்

ேபாட்டார்.

அள்ளி

அள்ளி

சாப்பிட்ேடன்.

அந்த

ருசி

என்

உடம்ெபல்லாம் பரவியது. ருசி ! கடவுேள, அப்படி ஒன்று உலகில் இருப்பைதேய மறந்து விட்ேடேன. என் கண்களில் இருந்து கண்ணர்ீ ெகாட்டி வாய் வைரக்கும் வழிந்தது. ஒரு சின்ன கிண்டியில் உருகிய ெநய்ேபான்ற ஒன்றுடன் ெகத்ேதல் சாகிப் என்னருேக வந்தார். என் ேசாற்றில் அைதக்ெகாட்டி இன்னும் ெகாஞ்சம் குழம்பு விட்டு ‘ெகாழச்சு திந்ேநா ஹம்க்ேக…மீ ன்ெகாழுப்பாணு’ என்றார்.

ஆற்றுமீ னின்

ெகாழுப்பு

அது.

அதன்

ெசவிள்பகுதியில் இருந்து மஞ்சளாக ெவட்டி ெவளிேய எடுப்பார்கள். கறிக்கு அது தனி ருசிையக் ெகாடுத்தது. அதிகமாகச் சாப்பிட்டு பழக்கமில்லாததனால் ஒரு கட்டத்தில் என் வயிறு

அைடத்துக்ெகாண்டது.

அந்த

தட்டாேலேய

சட்ெடன்று

இன்னும்

இரு

சிப்பல்

ேசாற்ைற

என்

இைலயில் ெகாட்டினார் சாகிப். ‘அய்ேயா ேவண்டாம்’ என்று தடுக்கப்ேபான என் ைகயில் கணர்ீ

என்று

அைறந்து

‘ேசாறு

வச்சா

தடுக்குந்ேநா?

எரப்பாளி..தின்னுடா இபிலீ ேஸ ’ என்றார். உண்ைமயிேலேய ைகயில் வலி ெதறித்தது. எழுந்திருந்தால் சாகிப் அடித்துவிடுவார் என்று அவரது ரத்தக் கண்கைளக் கண்டேபாது

ேதான்றியது.

ேசாற்ைற

மிச்சம்

ைவப்பது

சாகிப்புக்குப் பிடிக்காது

என்று

ெதரியும்.

உண்டு முடித்தேபாது என்னால் எழ முடியவில்ைல. ெபஞ்ைச பற்றிக்ெகாண்டு நடந்து இைலைய ேபாட்டு ைக கழுவிேனன். அந்த ெபட்டிைய ெநருங்கியேபாது என் கால்கள் நடுங்கின. எங்ேகா ஏேதா ேகாணத்தில்

ெகத்ேதல் சாகிப் பார்த்துக்ெகாண்டுதான் இருப்பார் என்று ேதான்றியது. ஆனால் அவர் ேவறு ஆட்கைள

கவனித்துக்ெகாண்டிருந்தார்.

பலர்

பணம்

ேபாடாமல்

ேபானார்கள்

18

என்பைத கவனித்ேதன். சிலர் ேபாட்டேபாதும் சாதாரணமாகத்தான் இருந்தார்கள். நான் ைக நடுங்க மூன்று ரூபாைய எடுத்து உள்ேள ேபாட்ேடன். ஏேதா ஒரு குரல் ேகட்கும்

என முதுெகல்லாம் காதாக , கண்ணாக இருந்ேதன். ெமல்ல ெவளிேய வந்தேபாது என் உடேல

கனமிழக்க

ஆரம்பித்தது.

சாைல

எங்கும் குளிர்ந்த

காற்று

வசுவதுேபால் ீ

இருந்தது. என் உடம்பு புல்லரித்துக்ெகாண்ேட இருக்க எவைரயும் எைதயும் உணராமல் பிரைமயில் நடந்துெகாண்டிருந்ேதன். நாைலந்து

நாள்

நான்

அப்பகுதிக்ேக

ெசல்லவில்ைல.

மீ ண்டும்

இரண்டு

ரூபாய்

ேசர்ந்தேபாது துணிவு ெபற்று ெகத்ேதல் சாகிபு கைடக்குச் ெசன்ேறன். அவர் என்ைன அைடயாளம்

கண்டுெகாண்டார்

என்பது

அேதேபால

ெகாழுப்ைபக்

ெகாண்டுவந்து

ஊற்றியேபாதுதான் ெதரிந்தது. அேத அதட்டல், அேத வைச. அேதேபால உடல்ெவடிக்கும்

அளவுக்கு

சாப்பாடு.

இம்முைற

பணத்ைத

நிதானமாகேவ

ேபாட்ேடன்.

மீ ண்டும்

மூன்றுநாட்கள் கழித்து ெசன்றேபாது என் ைகயில் ஏழு ரூபாய் இருந்தது. அன்றுமாைல

நான்

அைத

சாப்பிடலாம்

மாமிக்குக்

ெகாண்டு ெகாடுக்கேவண்டும்.

என

நிைனத்ேதன்.

என்

கனவுகளில்கூட

இரண்டணாவுக்கு

அதில்

ேமல்

இரண்டு

ரூபாய்க்குச்

சாப்பிடுவெதன்பது

என்ைனப்ெபாறுத்தவைர ஊதாரித்தனத்தின் உச்சம். ஆனால் ருசி என்ைன விடவில்ைல. அந்நாட்களில்

ெகத்ேதல்

சாகிப்

ஓட்டலின்

மீ ன்குழம்பும்

ேகாழிப்ெபாரியலும்தான் வந்துெகாண்டிருந்தன. ஏன் , ேநாட்டுப்புத்தகத்தின் பின்பக்கம் ஒரு கவிைதகூட எழுதி ைவத்திருந்ேதன். உட்கார்ந்து சாப்பிட்டு எழுந்து ெசன்றேபாது பணம் ேபாடாவிட்டால் என்ன என்ற எண்ணம் வந்தது அந்த நிைனப்ேப வயிற்ைற அதிரச்ெசய்தது. ேமற்ெகாண்டு சாப்பிடேவ முடியவில்ைல. பந்ைத தண்ண ீரில் முக்குவதுேபால ேசாற்ைற ெதாண்ைடயில் அழுத்தேவண்டியிருந்தது. கண்கள்

இருட்டிக்ெகாண்டு

வந்தன.

எழுந்து

ைககழுவி

விட்டு

கனத்த

குளிர்ந்த

கால்கைள தூக்கி ைவத்து நடந்ேதன். சிறுநீர் முட்டுகிறதா, தைல சுழல்கிறதா, மார்பு அைடக்கிறதா ேதான்றியது.

ஒன்றும் புரியவில்ைல. ெமல்ல

நடந்து

ேபசாமல்

உண்டியல் அருேக

பணத்ைத வந்ேதன்.

ேபாட்டுவிடலாம் அைத

என்று

தாண்டிச்ெசல்ல

முடியவில்ைல. காதுகளில் ஒரு இைரச்சல். சட்ெடன்று ஏழு ரூபாையயும் அப்படிேய

தூக்கி உள்ேள ேபாட்டு விட்டு ெவளிேய வந்ேதன். ெவளிக்காற்று பட்டதும்தான் என்ன

ெசய்திருக்கிேறன் என்று புரிந்தது. அைரமாத சம்பாத்தியம் அப்படிேய ேபாய்விட்டது. எத்தைன

பாக்கிகள்.

கல்லூரி

ஃபீஸ்

கட்ட

ெசய்துவிட்ேடன். முட்டாள்தனத்தின் உச்சம்.

எட்டு

நாட்கள்தான்

இருந்தன. என்ன

மனம் உருகி கண்ணர்ீ வந்துெகாண்ேட இருந்தது. ,மிக ெநருங்கிய ஒரு மரணம் ேபால. மிகப்ெபரிய ஏமாற்றம் ேபால. கைடக்குச் ெசன்று அமர்ந்ேதன். இரவுவைர உடம்ைபயும் மனத்ைதயும்

முழுக்க

பிடுங்கிக்ெகாள்ளும்

ேவைல

இருந்ததனால்

தப்பித்ேதன்.

இல்லாவிட்டால் அந்த ெவறியில் ஏதாவது தண்டவாளத்தில்கூட தைலைவத்திருப்ேபன். அன்றிரவு ேதான்றியது, ஏன் அழேவண்டும்? அந்த பணம் தீர்வது வைர ெகத்ேதல் சாகிப்

ஓட்டலில் சாப்பிட்டால் ேபாயிற்று. அந்நிைனப்பு அளித்த ஆறுதலுடன் தூங்கிவிட்ேடன். மறுநாள்

மதியம்

வைரத்தான்

காேலஜ்.

ேநராக

வந்து

ெகத்ேதல்

சாகிப்

ஓட்டலில்

அமர்ந்து நிதானமாக ருசித்து சாப்பிட்ேடன். அவர் ெகாண்டு வந்து ைவத்துக்ேகாண்ேட

இருந்தார். ெகாஞ்சம் இைடெவளி விட்டால்கூட எழப்ேபாகிேறன் என நிைனத்து ‘ேடய்,

வாரித்தின்னுடா, ஹிமாேற’ என்றார். சாப்பிட்டுவிட்டு ைககழுவி ேபசாமல் நடந்தேபாது

19

உள்ேள ெகத்ேதல் சாகிப் ேகட்டால் ெசால்லேவண்டிய காரணங்கைள ெசாற்களாக்கி ைவத்துக்ெகாண்டிருந்ேதன்.

அவர்

கவனிக்கேவ

இல்ைல.

ெவளிேய

வந்தேபாது

ஏமாற்றமாக இருந்தது. சட்ெடன்று அவர் ேமல் எரிச்சல் வந்தது. ெபரிய புடுங்கி என்று நிைனப்பு. தர்மத்துக்கு

கட்டுப்பட்டு

தர்மவானாக ேதாற்றமளிக்கிறான்.

எல்லாரும் பணம்

ரம்சானுக்கு

ேபாடுவதனால் இவன்

சக்காத்து

ெகாடுப்பவர்கள்

ெபரிய

பணத்ைதக்

ெகாண்டுவந்து உண்டியலிேல ேபாடுவதனால் பிைழக்கிறான். சும்மாவா ெகாடுக்கிறான்? இப்படி

கிைடத்த பணம்தாேன

வடும் ீ

ெசாத்துமாக

ஆகியிருக்கிறது? ேபாடாவிட்டால்

எதுவைர ெபாறுப்பான். பார்ப்ேபாேம. அந்த எரிச்சல் எதனால் என்று ெதரியவில்ைல. ஆனால் உடம்பு முழுகக் ஒரு தினவுேபால அது இருந்துெகாண்ேட இருந்தது.

அந்த எரிச்சலுடன்தான் மறுநாள் ெசன்று அமர்ந்ேதன். ெகத்ேதல் சாகிப் ேகட்கமாட்டார் என நான் அறிேவன். ஆனால் அவர் பார்ைவயில் நடத்ைதயில் ஒரு சிறிய மாற்றம் ெதரிந்தால்கூட

அன்றுடன்

அங்ேக

நிைனத்துக்ெகாண்ேடன். ெகாஞ்சம்

ெசல்வைத

அதிகமாக

இருக்கிறது, கவனிக்கிறார் என்றுதாேன

நிறுத்திவிடேவண்டும்

உபசரித்தால்கூட

அர்த்தம்.

ஆனால்

அவருக்கு

ெகத்ேதல்

சாகிப்

என கணக்கு அவரது

வழக்கமான அேத ேவகத்துடன் பரிமாறிக்ெகாண்டிருந்தா. ெகாழுப்பு ஊற்றினார். ‘ேகாழி தின்னு பிள்ேளச்சா’ என்று ஒரு அைரக்ேகாழிைய ைவத்தார். பின்னர் மீ ன் ைவத்தார். அவர் இந்த உலகில்தான் இருக்கிறாரா? உண்ைமயிேலேய இது ஒரு மாப்பிைளதானா இல்ைல

ஏதாவது

ஜின்னா? பயமாகக்கூட

சாப்பிடப்ேபானேபாது ெகத்ேதல் ெகாஞ்சம்

கருகிய

சாகிப்

ேகாழிக்காைலயும்

இருந்தது. கைடசியாகச்

கறி

ேசாறு

ெபாரித்த மிளகாய்க்காரத்தின்

ெகாண்டு

ைவத்தார்.

ேபாட்டு

தூைளயும்

நான் அைத

விரும்பிச்

சாப்பிடுவைத ெவளிேய காட்டிக்ெகாள்ளக்கூடாது என எப்ேபாதும் முயல்ேவன். ஆனால் அவருக்கு ெதரிந்திருந்தது ஆச்சரியமளிக்கவில்ைல. அந்த காரத்ைத ேசாற்றில் ேபாட்டுப்பிைசந்தேபாது சட்ெடன்று மனம் ததும்பி விட்டது. கண்ண ீைர

அடக்கேவ

முடியவில்ைல.

என்

வாழ்நாளில்

எவருேம

எனக்கு

பரிந்து

ேசாறிட்டதில்ைல. ஆழாக்கு அரிசிையக் கஞ்சி ைவக்கும் அம்மாவுக்கு அந்த கடுகடுப்பும் வைசகளும் சாபங்களும் இல்லாவிட்டால் எல்லாருக்கும் பங்கு ைவக்கேவ முடியாது. நான்

நிைறந்து சாப்பிடேவண்டும்

என

எண்ணும்

முதல்

மனிதர்.

எனக்கு

கணக்கு

பார்க்காமல் சாப்பாடு ேபாடும் முதல் ைக. அன்னமிட்ட ைக என்கிறார்கேள, அந்திமக் கணம்

வைர

ெநஞ்சில்

நிற்கும் அன்ைனயின்

ைக

என்கிறார்கேள.

தாயத்துகட்டிய

மணிக்கட்டும், தடித்து காய்த்த விரல்களும் ,மயிரடர்ந்த முழங்ைகயும் ெகாண்ட இந்த கரடிக்கரமல்லவா என் தாயின் ைக? அதன்பின் நான் ெகத்ேதல் சாகிப்புக்கு பணேம ெகாடுத்ததில்ைல.

ெசலெவன

நிைனத்து

ெகாடுக்காமலிருக்கவில்ைல

என்று

என்

ைபசா

கூட

ெநஞ்ைச ெதாட்டுச் ெசால்ல முடியும். அது என் அம்மாவின் ேசாறு என்பதனால்தான்

ெகாடுக்கவில்ைல.

ஒன்றிரண்டல்ல

ெகாடுத்ததில்ைல.

முழுசாக

ஐந்து

வருடம்

ஒரு

தினமும் ஒருேவைள அங்ேக சாப்பிடுேவன். மாைல அல்லது மதியம். அதுேவ எனக்கு ேபாதுமானதாக இருந்தது. ேமற்ெகாண்டு ஒரு நான்கு இட்லி ேபாதும். என் ைககால்கள் உரம் ைவத்தன.

கன்னம்

மிடுக்கும் ேபச்சில்

இடம் கிட்டத்தட்ட

பளபளத்தது.

கண்டிப்பும்

சிரிப்பில்

மீ ைச

தடித்தது.

குரல்

தன்னம்பிக்ைகயும்

மாேனஜருக்கு நிகரானதாக

கனத்தது.

வந்தன.

ஆகியது. சரக்குகைள

நைடயில்

கைடயில்

என்

வரவு ைவத்து

ேதைவக்கு ஏற்ப எடுத்து ெகாடுப்பது முழுக்க என்ெபாறுப்புதான். படிப்புச்ெசலவுேபாக

20

ஊருக்கும்

மாதம் ேதாறும்

பணம்

அனுப்பிேனன்.

நான்

பீஏ

ைய

முதல்வகுப்பில்

முதலிடத்தில் ெவன்றபின் யூனிவர்சிட்டி கல்லூரியிேலேய எம்ஏ படிக்கச் ேசர்ந்ேதன்.

சாைலயில்

அருணாச்சலம்நாடார்

கைடேமல்

ஒரு

அைறைய

வாடைகக்கு

எடுத்துக்ெகாண்ேடன். ஒரு நல்ல ைசக்கிள் வாங்கிக்ெகாண்ேடன். ஒவ்ெவாரு

நாளும்

ெகத்ேதல்

சாகிப்பின்

ைகயால்

சாப்பிட்ேடன்.

ெமதுவாக

ேபச்சு

குைறந்து அவர் என்ைன பார்க்கிறாரா என்ற சந்ேதகம்கூட வர ஆரம்பித்தது. ஆனால்

என் இைலேமல் அவரது கனத்த ைககள் உணவுடன் நீளும்ேபாது ெதரியும் அது அன்ேப உருவான

அம்மாவின்

முைலயுண்டவன்

ைக

என்று.

என்று.

தம்பி

ைலசன்ஸ்

எடுத்து

அரசு

மீ ன்குழம்பு

ைவத்து

அவேள

நான்

சந்திரன்

ேபாக்குவரத்துக்

அவர்

மடியில்

பதிெனான்று

பிறந்து

அவரிடம்

முடித்துவிட்டு

டிைரவிங்

கழகத்தில் ேசர்ந்தேபாது

வட்டுக் ீ

கஷ்டம்

குைறந்தது. நான் அவ்வப்ேபாது வட்டுக்குப் ீ ேபாேவன். அம்மா நல்ல அரிசி வாங்கி

நின்ற

வறுைம.

அவளுக்கு

பரிமாறுவாள்.

ஆனால்

பரிமாறத்ெதரியாது.

ஒரு

எத்தைனேயா காலமாக கண்

எப்ேபாதும்

நீண்டு

பாைனயில்

இருக்கும் ேசாைறயும் சட்டியில் இருக்கும் குழம்ைபயும் கணக்குேபாடுவைத தவிர்க்க

ெதரியாது. அகப்ைபயில் அவள் ேசாேறா குழம்ேபா அள்ளினால் அைரவாசி திரும்ப ெகாட்டிவிடுவாள். இன்னும் ெசாட்டுகள் சம்பா

தான்

அரிசி

அள்ளும்.

ேசாறும்

ெகாஞ்சம்

குழம்பு

ைகேயா மனேமா

அவள்

அள்ளி

என்றால்

அவளுைடய

குறுகிவிட்டது.

ைவக்ைகயில் நான்

அகப்ைப

சில

சாைளப்புளிமுளமும்

நாலாவது

உருண்ைடச்

ேசாறில் வயிறு அைடத்த உணர்ைவ அைடேவன். அந்த ேசாற்ைற அள்ளி வாயில் ேபாடுவேத

சலிப்பாக

ெதரியும்.

பலவனமாக ீ

என்பாள்

’சாப்பிடுடா’

தைலயைசத்து முகம் கழுவிக்ெகாள்ேவன். எம்.ஏ

யில்

பல்கைலக்கழகத்தில்

யூனிவர்சிட்டி கல்லூரியில் வந்த

அன்று

மதியம்

இரண்டாமிடத்தில்

விரிவுைரயாளராக

ேநராக ெகத்ேதல்

வந்ேதன்.

ேவைல

சாகிப்

கிைடத்தது.

கைடக்குத்தான்

அம்மா.

உடேன ஆைண ேபாேனன்.

அேத ைகக்கு கைட

திறக்கவில்ைல. நான் பின்பக்கம் ெசன்ேறன். சாக்குப்படுதாைவ விலக்கிப் பார்த்ேதன். ெபரிய

உருளியில்

ெகத்ேதல்சாகிப் மீ ன்குழம்ைப

கிண்டிக்ெகாண்டிருந்தார்.

முகமும்

ைககளும் சிந்தைனயும் எல்லாம் குழம்பில் இருந்தன. அது ஒரு ெதாழுைக அவைர ெகத்ேதல்

கூப்பிடுவது சாகிப்

சரியல்ல என்

என்று

ேதான்றியது.

இைலக்கு

ேசாறு

திரும்பி

ேபாடும்ேபாது

விட்ேடன். நிமிர்ந்து

ேபால. மதியம் அவர்

முகத்ைதப்பார்த்ேதன். அதில் எனக்கான எந்த பார்ைவயும் இல்ைல. ெசால்லேவண்டாம் என்று ேதான்றியது. அந்தச் ெசய்திக்கு அவரிடம் எந்த அர்த்தமும் இல்ைல. சாயங்காலம்

ஊருக்குச்

ெசன்ேறன்.

அம்மா

மகிழ்ச்சி

அைடந்தாளா

என்ேற

ெதரியவில்ைல. எைதயும் கவைலயாகேவ காட்டும் முக அைமப்பு அவளுக்கு. அப்பா

மட்டும் ‘என்னடா குடுப்பான்?’ என்றார். ‘அது ெகைடக்கும்…’ என்ேறன் சாதாரணமாக. ‘ என்ன, எரநூறு குடுப்பானா?’ என்றார் . நான் அந்த ேகள்வியில் இருந்த அற்பத்தனம்

மிக்க குமாஸ்தாைவக் கண்டுெகாண்டு சீண்டப்பட்ேடன்.’ அலவன்ேஸாட ேசத்து எழுநூறு

ரூபா…’ என்ேறன். இறுதிக்கணம் வாங்காமல்

அப்பாவின் கண்களில்

வைர

மறக்கமுடியாது.

ஓய்வுெபற்றவர்

அவர்.

ஒரு

மாதம்

கணம்

மின்னி

இருபது

தம்பிதான்

மைறந்த

ரூபாய்க்குேமல்

உண்ைமயான

வன்மத்ைத

சம்பளேம

உற்சாகத்துடன்

துள்ளினான். ‘நீ இங்கிலீ ஷிேலதாேன கிளாஸ் எடுக்கணும்…உனக்கு அப்டீன்னா நல்லா இங்கிலீ ஷ்

ேபசத்ெதரியும்

இல்ல?

துைர

மாதிரி

ேபசுேவ

இல்ல?’

என்று

21

ததும்பிக்ெகாண்ேட இருந்தான். அம்மா ேகாபத்துடன் ‘துள்ளுறது சரி, உள்ள பணத்ைத ேசத்து கீ ழ உள்ள ெகாமருகைள கைரேயத்துற வழியப்பாருங்க’ என்றாள். தார்மிகமான

ஒரு

அவ்வழியாக

ெவளிவர

ஆரம்பித்தது.

கருவாடு

கணக்காட்டுல்லா

கண்ேடல்ல?

காரணத்ைத

தாழக்குடிக்காரிய

பூஞ்சம்புடிச்ச

கண்டுெகாண்டபின்

அவளுைடய

‘துள்ளினவள்லாம்

அன்ைனக்கு

சம்முவம்

எங்க

ஆங்காரம்

ெகடக்கான்னு

கல்யாணத்திேல

இருந்தா…என்னா

பாத்ேதன்.

ஆட்டம்

ஆடினா

பாவி…சாமி நிண்ணு குடுக்கும்லா?’ என்றாள். ’ஏட்டி, நீ என்ன ேபசுேக? இந்நா நிக்காேன உனக்க மவன், அவ ேபாட்ட ேசாத்திேலல்லா படிச்சு ஆளானான்? நண்ணி ேவணும் பாத்துக்க.

நண்ணி

ெகாளம்பும்

ேவணும்…’ என்றார்

ேபாட்டா.

அதுக்கு

அப்பா.

உள்ளத

விட்ெடறிஞ்சா ேபாருேம…இல்ேலண்ணா

நண்ணி? இம்பிடு ேசாறும்

‘என்ன

கணக்கு

ேபாட்டு

நாைளக்குப்பின்ன

அவ

ேவற

மூஞ்சியிேல

கணக்ேகாட

வந்து

நிப்பா வாசலிேல, எளெவடுத்த சிறுக்கி’ அம்ம ெசான்னாள் . அப்பா ‘சீ ஊத்த வாய

மூடுடீ’ என்று சீறி எழ சண்ைட எழுந்தது

மறுநாள் தாழக்குடிக்குப் ேபாேனன். மாமா இறந்து இரண்டு வருடங்களாகிவிட்டிருந்தது. திடீெரன்று

ஒரு

காய்ச்சல்.

நான்தான்

ஆஸ்பத்திரியில்

கூடேவ

இருந்ேதன்.

ஈறில்

ஏற்பட்ட காயம் வழி இதயம் வைர பாக்டீரியா ெசன்று விட்டது. மூன்றாம்நாள் இரவில் ேபாய்விட்டார். காடாத்து

முடிந்து

அச்சகக்

கணக்குகைளப்பார்த்ேதாம்.

இரண்டாயிரம்

ரூபாய் வைர கடன் இருந்தது. கட்டிட உரிைமயாளர் அச்சகத்ைத காலிெசய்யேவண்டும் என்று

ெசான்னார். இயந்திரங்கைள

விற்று

கடைன

அைடத்தபின்

மாமி

எஞ்சிய

மூவாயிரம் ரூபாய் பணத்துடன் தாழக்குடிக்ேக வந்துவிட்டாள். அவள் வட்டு ீ பங்குக்கு ெகாஞ்சம் நிலம் இருந்தது. ஒரு வட்ைட ீ ஒத்திக்கு எடுத்துக் ெகாண்டாள். ராமலட்சுமி பதிெனான்றுக்கு

ேமல்

ஆடிப்ேபாய்விட்டாள். படிந்து

அவள்

படிக்கவில்ைல.

நாள்ெசல்ல

ெமலிந்து

சின்னவள்

நாள்ெசல்ல

வறண்டு

எட்டாம்

பணம் கைரந்து

நிழல்ேபால

ஆவைதக்

மட்டும்தான்

இருந்தாள்.

அந்த

வகுப்பு. பீதி

கண்ேடன்.

மாமி

முகத்தில் ஊருக்கு

வரும்ேபாது ெசன்று பார்த்து மரியாைதக்காக ெகாஞ்சம் ேபசிவிட்டு ேமைஜயில் ஒரு பத்து ரூபாய் ைவத்துவிட்டு வருேவன். வட்டில் ீ

மாமி

இல்ைல.

புைகபடிந்ததுேபாலத்தான்

ராமலட்சுமி

இருந்தாள்.

ஒரு

அவளும்

அங்கணமும்

ெகாஞ்சம்

திண்ைணயும்

சைமயல்சாய்ப்பும் மட்டும்தான் வடு. ீ சுருட்டப்பட்ட பாய்கள் ெகாடியில் ெதாங்கின. தைர சாணிெமழுகப்பட்டிருந்தது.

ெகால்ைலப்பக்கம்

டீத்தூேளா டம்ளைர

வாங்கி

சிறிய

வழியாக வந்து

ேமைஜ

ெவளிேய

எனக்கு

ைவத்துவிட்டு கதவருேக

ேமல்

ேபாய்

கறுப்புடீ

ெசன்று

ராணிமுத்து

பக்கத்துவட்டில் ீ

நாவல்.

இருந்து

ேபாட்டுக்ெகாடுத்தாள்.

பாதி

உடல்

மைறய

ராமலட்சுமி சீனிேயா

ேமைஜ

ேமல்

நின்றுெகாண்டாள்.

நான் அவள் வகிைட மட்டும்தான் பார்த்ேதன். அவள் சூட்டிைகயான ெபண். ஆனால் கணக்கு மட்டும்

மட்டும் நான்

வரேவ

வராது. திருவனந்தபுரத்தில்

இருபதுநாளுக்குேமல்

ெசால்லிக்

அவளுக்கு

கூட்டு

ெகாடுத்திருக்கிேறன்.

ேபசுவெதன்று ெதரியவில்ைல. அவள் ேவறு யாேரா ஆக இருந்தாள்.

வட்டிைய

என்ன

பத்து நிமிடம் கழித்து எழுந்துெகாண்ேடன். ‘வாேறன்’ என்ேறன். ‘அம்ைம வந்திருவா’ என்றாள் ெமல்லிய குரலில். ‘இல்ல வாேறன்…’ என்றபின் ேமைஜயில் ஒரு ஐம்பது

ரூபாய் தாைள எடுத்து ைவத்துவிட்டு ெவளிேய வந்ேதன். ஊடுவழியில் நடக்கும்ேபாது

22

எதிேர மாமி வருவைதக் கண்ேடன். அழுக்கு ேசைலைய சும்மாடாக சுற்றி ைவத்து அதில்

ஒரு

நார்ப்ெபட்டிைய

பிடித்து

இறக்கி

ைவத்ேதன்.

மக்கா’

என்று

ைகைய

ைவத்திருந்தாள்.

என்ைன

சாதாரணமாக

பார்த்து

அைரக்கணம் கழித்ேத புரிந்துெகாண்டாள். ‘அய்ேயா மக்கா’ என்றாள். ெபட்டிைய நான் அதில்

தவிடு இருந்தது.

எங்ேகா

கூலிக்கு

ெநல்குற்ற

ேபாகிறாள். தவிடுதான் கூலி. அைத விற்கக் ெகாண்டுேபாகிறாள் ேபால.‘வட்டுக்கு ீ வா பிடித்தாள்.

ேபாகணும்.

நான்

‘இல்ல.

இண்ைணக்ேக

திருவனந்தபுரம் ேபாேறன்…’ என்றபின் ‘ேவல ெகைடச்சிருக்கு…காேலஜிேல’ என்ேறன்.

அவளுக்கு

அது

சரியாக

புரியவில்ைல.

வறுைம

மூைளைய

உரசி

உரசி

மழுங்கடித்துவிடுகிறது. சட்ெடன்று புரிந்துெகாண்டு ‘அய்ேயா…என் மக்கா.. நல்லா இரு…நல்லா இருேட’ என்று என்

ைகைய

மீ ண்டும்

பற்றிக்ெகாண்டாள்.

ேகக்கலாம்னு இருந்ேதன்.

ைகயிேல

ேகக்க

கால்சக்கரம் இல்ைல.

கஞ்சிகுடிக்கிேறாம்…

தவிடு

எனக்கு

ேவைல

‘உனக்ெகாரு

நாதியில்ேல

மக்கா.

பாத்தியா, கண்டவனுக்கு

விக்கேலன்னா

அந்திப்பசிக்கு

கிைடச்சபிறவு

இந்நான்னு

தர

ெநல்லுக்குத்தி

என்

குடுத்து

பச்சத்தவிைடயாக்கும்

திங்கிறது மக்கா…ஆனா நல்ல காலத்திேல நான் உனக்கு ேசாறு ேபாட்டிருக்ேகன். என் ைகயாேல கஞ்சியும் பற்றும் குடிச்சுத்தான் நீ ஆளாேன. எட்டுமாசம் தினம் ெரண்டு ேவைளன்னாக்கூட ெவளம்பியிருக்ேகன் அந்த

நண்ணி

உன்ைன

அஞ்ஞூறு

ேவைள

பாத்துக்ேகா.

அெதல்லாம்

அவளுக்கில்ேலண்ணாலும்

விட்டா

ஆருமில்ேல.

நிைனப்பாக்கும்…அவளுக்கு காட்ேடல்ேலண்ணா பாத்துக்ேகா’

ஒரு

நான்

அதுக்குண்டான

ேசாறும்

அம்ைமக்கு இப்ப

கறியும் ெதரியாது.

உனக்கிருக்கும்… மக்கா ராமெலச்சுமிக்கு

சவத்துக்கு

சீவிதம்

உனக்கு

உனக்க

குடு

கணக்க

ராத்திரியும் ராசா…திண்ண

நீ

பகலும் ேசாத்துக்கு

ெசன்மெசன்மாந்தரமா

உனக்க நண்ணி தீக்கணும்

அவளிடம் விைடெபற்று பஸ்ஸில் ஏறியேபாது ேவப்பங்காய் உதட்டில் பட்டது ேபாலக் கசந்தது. வாேய கசப்பது ேபால பஸ்ஸில் இருந்து துப்பிக்ெகாண்ேட வந்ேதன். ேநராகத் திருவனந்தபுரம் வந்ேதன். ேவைலக்குச் ேசர்ந்து அந்த புதிய ெபாறுப்பின் பரபரப்பிலும் மிதப்பிலும்

மூழ்காமல்

ைவத்திருப்ேபன். அனுப்பியிருந்ேதன். ேபசியிருக்காள்.

முதல்மாதச் அம்மா

உங்க

ேகட்டியா? அவங்க

இருந்திருந்தால் பதில்

சம்பளம் கடிதத்தில்

அப்பாவுக்கும்

ெசய்ததுக்கு

அந்தக்கசப்ைப

அைர

நூேறா

வாங்கியதும் ’சுப்பம்மா மனசுதான்.

ஆயிரேமா

உடம்ெபங்கும் அம்மாவுக்குப் வந்து அது

உன்

நமக்கு

அந்தக்குட்டி

நிைறத்து பணம்

அப்பாகிட்ேட ேவண்டாம்

கல்யாணத்துக்கு

குடுத்திருேவாம். நாம யாருக்கும் ேசாத்துக்கடன் வச்சமாதிரி ேவண்டாம். இப்பம் நல்ல எடங்களிேல ேகக்கிறாங்க. நல்லாச் ெசய்வாங்க. பூதப்பாண்டியிேல இருந்து ஒரு தரம்

வந்திருக்கு.

பாக்கட்டுமா’

ேயாசித்துக்ெகாண்டிருந்ேதன்.

என்று

சலித்துப்ேபாய்

ேகட்டிருந்தாள்.

தூங்கிவிட்ேடன்.

இரெவல்லாம்

காைலயில்

மனம்

ெதளிவாக இருந்தது. அம்மாவுக்கு ‘பாரு. ெபாண்ணு ெகாஞ்சம் படிச்சவளா இருக்கணும்’ என்று எழுதிப் ேபாட்ேடன். முதல்

மாதேம

ேகண்டீன்

ரூபாய்

தள்ளி ஏலத்தில்

சாமிநாத

அய்யர்

நடத்திய

இருபதாயிரம்

ரூபாய்

சீட்டு

ஒன்றில் ேசர்ந்திருந்ேதன். மாதம் ஐநூறு ரூபாய் தவைண வரும். அைத நாலாயிரம் எடுத்ேதன்.

பதினாறாயிரம்

ரூபாய்

ெமாத்தமாக

மாத்ருபூமி

நாளிதழ்தாளில் சுருட்டி ைகயில் ெகாடுத்துவிட்டார். எல்லாேம நூறு ரூபாய்க்கட்டுகள்.

23

அத்தைன

பணத்ைத

நான்

என்

ைகயால்

ெதாட்டதில்ைல.

ஒருவிதமான

திகில்

ைககைளக் கூச ைவத்தது. அைறயில் ெகாண்டு வந்து ைவத்து அந்த ேநாட்டுக்கைளேய

பார்த்துக்ெகாண்டிருந்ேதன். இத்தைன பணத்ைத என் ைகயால் நான் சம்பாதிப்ேபன் என எப்ேபாதும் எண்ணியதில்ைல. அைதைவத்து திருவனந்தபுரத்தில் புறநகரில் ஒரு சிறிய

வட்ைடக்கூட ீ

வாங்கிவிடமுடியும்.

ெகாஞ்ச ேநரத்தில்

அந்தப்பணம்

என்

ைகக்கும்

மனதுக்கும் பழகிப்ேபான விந்ைதைய நிைனத்துப் புன்னைகத்துக்ெகாண்ேடன். மதிய ேநரம் ெகத்ேதல் சாகிப் கைடக்குப்ேபாேனன். கைட திறந்ததும் உள்ேள ெசன்று உண்டியலில் பணத்ைத ேபாட ஆரம்பித்ேதன். ெபட்டி நிைறந்ததும் ெகத்ேதல் சாகிபிடம் ேவறு ெபட்டி ேகட்ேடன் .’டா அமீ ேத ெபட்டி மாற்ெறடா’ என்றார். ைபயன் ெபட்டிைய மாற்றிைவத்ததும்

மீ ண்டும்

ேபாட்ேடன்.

ெமாத்தப்பணத்ைதயும்

ேபாட்டபின்

ைககழுவிவிட்டு வந்து அமர்ந்ேதன். ெகத்ேதல் சாகிப் இைலேபாட்டு எனக்குபிரியமான ெகாஞ்சு ெபாரியைல ைவத்தார். ேசாறு ேபாட்டு குழம்பு ஊற்றினார். அவரிடம் எந்த மாறுதலும் அப்பால்

இருக்காெதன்று எனக்கு

இரு

ைபயன்கள்

நன்றாக

ஒண்டியது

ெதரிந்திருந்தது.

ஒரு

ேபால அமர்ந்திருந்தார்கள்.

ெசால்

இல்ைல.

ெவளிறிய

நாயர்

ைபயன்கள். சத்தற்ற பூசணம்பூத்த சருமம். ெவளுத்த கண்கள். ெகத்ேதல் சாகிப் அள்ளி ைவத்த கறிைய முட்டி முட்டி தின்றுெகாண்டிருந்தார்கள். ெகத்ேதல் சாகிப் இன்ெனாரு துண்டு

கறிைய

ஒருவனுக்கு

ைவக்க

அவன்

‘அய்ேயா

ேவண்டா’ என்று எழுந்ேத

விட்டான். ெகத்ேதல் சாகிப் ‘தின்னுடா எரப்பாளிேட ேமாேன’ என்று அவன் மண்ைடயில் ஓர்

அடி

ேபாட்டார்.

பலமான

அடி

அவன்

பயந்து

அப்படிேய

அமர்ந்துவிட்டான்.

கண்ணில் காரத்தூள் விழுந்தேதா என்னேவா, அழுதுெகாண்ேட சாப்பிட்டான். ெகத்ேதல்

சாகிப்

மாறி

மாறி

ேகாழியும்

குழம்பும்

மீ னும்

ெகாஞ்சுமாக

பரிமாறிக்ெகாண்டிருந்தார். நான் எதிர்பார்த்தது அவரது கண்களின் ஒரு பார்ைவைய.

நானும் ஒரு ஆளாகிவிட்ேடன் என்று என் தாய்க்கு ெதரியேவண்டாமா இல்ைலயா? அனால்

அவரது

கண்கள்

வழக்கம்ேபால

என்ைன

சந்திக்கேவயில்ைல.

மீ ண்டும்

மீ ன்ெகாண்டுைவக்கும்ேபாது கனத்த கரடிக்கரங்கைளப் பார்த்ேதன். அைவ மட்டும்தான் எனக்குரியைவேபால. அைவ என் வயிற்ைற மட்டுேம அளெவடுக்கும்ேபால. அன்று

ஊருக்கு

கிளம்பிச்ெசன்ேறன்.

திருமணம்ெசய்து கூட்டிவந்ேதன்.

ராமலட்சுமிைய

அடுத்த

ஆவணியில்

24

மத்துறு தயிர்

ேபராசிரியைர அைழத்துவரக் குமார் கிளம்பியேபாது என்ைனயும் அைழத்தார். ‘வாங்க, சும்மா ஒருநைட ேபாய்ட்டு வந்திருேவாம்… இங்க இருந்ெதன்ன ெசய்ய ேபாறிய? ’. நான்,

’அருணா வர்ரதா ெசால்லியிருக்கா. வர்ரப்ப இங்க இருக்கலாேமன்னு…’ என இழுத்ேதன். ‘ஆமா

நீங்க இருந்து

கதைவத்

ஆரத்தி

எடுக்கணும்லா…சும்மா

திறந்து ைவத்தார்.

நான்

வாங்க’ என்று

ஏறிக்ெகாண்டதும்

அவேர

‘ ெபண்டாட்டி

ேவணும். அதுக்காக கூடிப்ேபாயிரப்பிடாது…’ என்றார்

காரின்

ேமேல

பக்தி

காைரக்கிளப்பியபடி ‘எதுக்கு ெசால்ேறன்னா இந்தமாதிரி ஒரு நல்ல நிகழ்ச்சிக்கு வாறப்ப ேபராசிரியர் ஒருமாதிரி நல்ல மூடிேல இருப்பாரு…அப்ப ேபசுத ேபச்சு ெராம்ப நல்லா இருக்கும்.

நீங்க

அைதக்

ேகக்கணும்’ என்றார்

குமார்.

‘அந்தம்மா

கூடேவ

வருேம

அல்ேலலூயான்னுட்டு…’ குமார், ‘இல்ல வேரல்ல. அவங்கள ஸ்டீபன் சார் வண்டியிேல வரச்ெசால்லியாச்சு. ெசான்னாங்க.

ெசரி,

இந்த

வண்டி

அம்பாசிடர்ேல

அவங்களுக்கு வாங்க

தைல

அது

சுத்துதுண்ணு

அவங்கேள

தைலசுத்தாதுல்லான்னு

நானும்

ெசான்ேனன்…நீங்க பதமாட்டுப் ேபச்ைசக் கம்பராமாயணம் பக்கம் ெகாண்டு வந்திருங்க. ஏசு,ைபபிள்னு ஒரு வார்த்ைத வாயிேல வந்திரப்பிடாது. ஓைட வழிமாறி ஒழுகிரும்..’ குமார் நிதானமாக வண்டிைய ஒட்டினார் ‘இப்ப

மூணு

மணிதாேன

ஆவுது.

நிகழ்ச்சி

ஆறுக்குல்ல?’

என்ேறன்.’இப்பேம

ேலட்டுன்னாக்கும் எனக்க கணக்கு. இப்ப ேபராசிரியர் காலக்கணக்குெகல்லாம் அந்தால ேபாயாச்சு. காைலயா சாயங்காலமா ஒண்ணும் ெநைனப்பில்ல. அதுக்கு ஏத்தாமாதிரி

வல்லவனும் ேகறி வந்து இருந்து ேபச ஆரம்பிப்பான். எளவு, யாரு என்ன ேபசினாலும்

சின்னப்புள்ள மாதிரி உக்காந்து ேகட்டுட்டு இருப்பாரு. நாம ேபாயி குளிக்க வச்சு, ஜிப்பா

ேவட்டி ேபாடவச்சு கூட்டிட்டு வரணும்…’ நான் சிரித்து ‘குளிப்பாட்டணுமா?’ என்ேறன். ‘ேபாறேபாக்கப்பாத்தா அதும் ேதைவப்படும்ணாக்கும் நிைனக்ேகன்’ வண்டி

புன்ைனவனம்

ெசால்லியிருந்ேதன்.

முக்கு

’ேல,

திரும்பும்ேபாது

உனக்கு

இல்லியாண்ணு இதவச்சுத்தான்

காரியங்கள்

பாப்ேபன்’னு

‘சஜின்கிட்ட பாத்து

ஒரு

நடத்துத

ெசான்ேனன்… ‘ என்றார்

காரியம் துப்புண்டா

குமார்.

நான்

‘அவருக்கு இண்ைணக்கு காேலஜ் உண்டுல்ல?’ என்ேறன். ‘உண்டு. ேநத்து ராத்திரி தான் இந்தக்

காரியம்

ஞாபகம் வந்தது.

இது

நாம

சமாளிக்கக்கூடிய

காரியமில்ைல.

ேல

ெகளம்பிவாேலன்னு ெசான்ேனன். காலம்பற எட்டைரக்ேக வந்து நிக்கான். ெசரின்னு அக்காவடு ீ

வைர

ஒரு

ேசாலியா

அனுப்பிட்டு

இப்பம்

ஹாலிேல

நிறுத்தியிருக்ேகன்… தமிழ்வாத்தியாராட்டு இருந்தாலும் நல்ல பயதான். பாப்பம்’

பிடிச்சு

நிைனத்ததுேபாலேவதான், திண்ைனயில் ேபராசிரியார் ேவட்டி மட்டும் கட்டி, பல்லியின்

அடிப்பக்கம் ேபான்ற ெவளிறிச்சுருங்கிய சின்ன உடலுடன் உட்கார்ந்து ’ெகக் ெகக்’ என்று

சிரித்துக்ெகாண்டிருந்தார். எதிேர ஒருவன் சட்ைட ேபாடாத மயிரடர்ந்த கரிய உடலுடன் மரத்தூைண

தழுவிக்ெகாண்டு

உட்கார்ந்து

உரத்த

குரலில்

ேபசினான்.

‘இஞ்ேசருங்க,

இந்நா ெகடக்கு. ேல, இது நீக்ேகாலிேலண்ணு நான் ெசால்லுேதன். ெபய என்னண்ணாக்க ெதங்கிேல

ேகறி இருக்கான்…அண்ணா

அண்ணான்னு

ஒரு

ெநலவிளி…ேல

பாம்பு

25

ெதங்குேமேல நல்லா ேகறும் பாத்துக்ேகாண்ேணன். ஏசுேவ ஏசுேவண்ணு கைரயுதான்…’ எங்கைள பார்த்ததும் நிறுத்திக்ெகாண்டான் ேபராசிரியர் ‘குமாரு, என்னேட விேசசங்க? பிள்ைளயள்லாம் ெசாவமா இருக்கா?’ என்றார் ெசால்லுகத

‘இவன்

ேகட்டியா? பாம்பு

பைனேகறுமாம்.

அக்கானி

எடுக்குமாண்ணு

ெதரிேயல்ல ஹஹஹ’ என்றார். குமார் என்னிடம் ெமல்ல ‘சுத்தமா ஞாபகம் இல்ல, பாத்துக்கிடுங்க’ என்றபின் ‘ெகளம்பல்லியா?’ என்றார். ேபராசிரியர் பதற்றம் அைடந்து ‘அய்ேயா மறந்துேபாட்ேடன் ெதரியல்ைல.

ேகட்டியாேட..

ேகாயிலுக்கு ேபாறத

இண்ைணக்கு

மறக்குத

காலம்

ஞாயித்துக்ெகழைமண்ேண

வந்தாச்சு

பாத்துக்ேகா’ குமார்

ெகாஞ்சம் எரிச்சலுடன் ‘இண்ைணக்கு ஞாயித்துக்ெகழம இல்ல‘ என்றார். ‘இல்லியா?’

என்றார் ேபராசிரியர் சந்ேதகமாக. ’ஆமா’ .அவர் ேயாசித்து பலவனமாக, ீ ‘ஞானராஜுக்க

ெமவளுக்கு கல்யாணமாக்கும் இல்லியா?’. ‘அது சித்திைரயிேல. இப்ப மாசியாக்கும்…’ என்று குமார் அமர்ந்துெகாண்டார்

நான்

அருேக

இருந்த

திண்ைணயில்

அமர்ந்ேதன்.

ேபராசிரியர்

என்ைனப்பார்த்து

பிரியமாக புன்னைக ெசய்ததும் அவர் என்ைன ேவறு யாேராவாக எண்ணுகிறார் என்று

ேதான்றியது. அவர் ‘பாஸ்டர் எப்ப வந்திய?’ என்று ேகட்டதும் நான் புன்னைக புரிந்ேதன். குமார் ‘இன்ைனக்கு குமரிமன்றம் நிகழ்ச்சியாக்கும். நீங்க வாறிய…’ என்றார். ேபராசிரியர்

வியந்து

முகம்

மலரச்சிரித்து

’அதாக்கும்

சங்கதி

இல்லியா?

ெடய்சி

ேபாறப்ப

ெசால்லிட்டு ேபானா. அவன் என்ன ெசால்லிட்டு ேபானான்னு மறந்துட்ேடம்ேட குமாரு.. ‘ என்று என்ைன பார்த்தார். ‘இது ெஜயேமாகன். கைதகள் எளுதுகாருல்லா?’ ேபராசிரியர் சட்ெடன்று

என் ைககைளப்

பற்றிக்ெகாண்டு

நான்

மாடன்

ேநரம்

ெசரியா

‘அய்ேயா…ேநத்தாக்கும்

ேமாட்சம் படிச்சது. அதாக்கும் கைத. கிளாஸிக்கு. குமாரு நீ படிச்சிருக்கியா? ’ குமார் ‘படிச்சிருக்ேகன்.

நீங்க குளிக்கல்ேலல்லா? குளிச்சுட்டு

ெகளம்பத்தான்

இருக்கும்…’ என்றார் அவரது ேபத்தி வந்து எட்டிப்பார்த்து புன்னைக ெசய்தார். ‘ெவந்நி ேபாடுதியா?’ எனக் குமார் ேகட்டார். ‘ெசால்ேலல்லிேய’ என்றாள் அவள். ‘ேபாட்டிரு…இப்பம் ெகளம்பணும்’ அவள் உள்ேள

ெசன்றதும்

அந்த

ஆள்

ெரசம், அது

‘..பின்னயாக்கும்

பாம்பில்ேல

ேகட்டியளா?’ என்று ஆரம்பித்தார். ‘பின்ேன?’ என்றார் ேபராசிரியர் ேபராவலுடன். ‘ேல ேபாேல..ேபா ேபா ‘என்று குமார் அவைன அதட்டி கிளம்பச்ெசய்தார். அவன் முகத்தால்

கிளம்புகிேறன்

என்று ைசைக

காட்டி

எழுந்து

ெசன்றான்.

‘எங்கயாக்கும்ேட

குமாரு

நிகழ்ச்சி?’ என்றார் ேபராசிரியர் ‘அசிசி பள்ளிக்கூடத்திேல. நம்மா ஜில்லாவிேல உள்ள

எல்லா ைரட்டர்ஸும் உண்டு.எல்லாைரயும் பச்ைசமால் ெகௗரவிக்கிறாரு’

ேபராசிரியர் சிரித்துக்ெகாண்டு ‘அதுக்கு நான் என்னத்துக்குேட? ’என்றார். நான் ‘நீங்க ஒரு

ைரட்டருக்க

ஓனருல்ல?’ என்ேறன்.

தடுமாறினார்.

‘ேகட்டியாேட

மனநிைலக்குள்

இட்டுச்ெசல்ல

பாத்துக்ேகா…’ என்று

மீ ண்டும்

பாடைல எடுத்ேதன்.

’ேநத்து

நிைனச்சுகிட்ேடன்’ என்ேறன்.

குமாரு,

சிரித்தார்.

முடிவு

ேபராசிரியர்

ைரட்டைர நான்

ெவடித்துச்சிரித்து புைரக்ேகறி

வளர்த்துதது

அவைர

அப்ேபாேத

ெசய்து, ஏற்கனேவ

கம்பராமாயணத்திேல

ஒரு

ேயாசித்து

பாட்டு

கஷ்டமாக்கும்

கம்பராமாயண

ைவத்திருந்த

படிச்சப்ப

உங்கள

26

ேபராசிரியர் முகம் ெநகிழ்ந்தது. ‘கம்பைன படிச்ேசளா? ேநத்தா? அது ஒரு சுப முகூர்த்தம் பாருங்க. அப்டி சட்டுன்னு நம்ம ைக அங்க ேபாயிடாது. ேபாக ைவக்கிறது அவனாக்கும். இப்ப

நாம கம்பராமாயணம்

நிக்கான்.

என்னால

ேபச ஆரம்பிச்சாச்சுல்லா, இந்த இங்கிண அவன் வந்து

அவன்

நிக்கைத

ஃபீல்

பண்ண

முடியுது….

அவன்

சாகாப்ெபருங்கவியில்லா? மானுடம் கண்ட மகாகவியில்லா…’ என்று பரவசம் ெகாண்டு , புருவங்கள் ேமேல வைளய ‘என்ன பாட்டு?’ என்றார்

நான் அந்தப்பாடைலச் ெசான்ேனன். மத்துறு தயிர் என வந்து ெசன்று இைட

தத்துறும் உயிெராடு புலன்கள் தள்ளுறும் பித்து, நின் பிரிவினில் பிறந்த ேவதைன

எத்தைன உள? அைவ எண்ணும் ஈட்டேவா? இப்டிச்

’பாட்ைட

ெசால்லப்படாது,

பாடணும்.

இைத

ஆேபரியிேல

ெமாள்ளமா

பாடிப்பாருங்க…’ அவர் பாடைல உருக்கமாகப் பாடினார். முகத்தில் தளர்ந்த தைசகள் உணர்ச்சிகளால்

ெகாடித்துணிகள்

ெசால்லிப்ேபாட்டான் இைணயான ஒவ்ெவாரு

பாத்ேதளா?

ேவதைன

நின்

ேபால

பிரிவினிற்

உண்டா? ஏன்னா

மனுஷனும்

இன்ெனாருத்தர்கூட

காற்றிலாடுவது

ெநளிந்தன.

பிறந்த

மனுஷன் தனியாளு

இன்ெனாருத்தர்

ஒட்டிக்கிட்டிருக்கான்.

கூட

ைகயும்

‘என்னான்னு

ேவதைன.

பிரிவுக்கு

இல்ல

ேகட்ேடளா?

ெவரலும்

உடம்பிேல

ஒட்டியிருக்கான். காலும்

அவன்

ஒட்டிக்கிட்டிருக்கது மாதிரி மனுஷன் மானுடத்ேதாட ஒட்டிகிட்டிருக்கான். பிரிவுங்கிறது அந்த

ெபரிய

கடலிேல

இருந்து

ஒரு

துளி

தனிச்சுப்ேபாறதாக்கும்.

ஒண்ணு. எல்லா பிரிவும் சின்னச்சின்னச் சாவாக்குேம…’ ேபராசிரியர் நடுக்கம்

குரலில்

கிரீச்சிடக்கூடிய ஈட்டேவாங்கிறான் முடிேவ

முதுைமயின்

குடிேயறுவைத

ெமன்குரல். பாருங்க.

ெகைடயாது.

நடுக்கம்

கவனித்ேதன்.

மைறந்து

குரல்

மானுடனுக்கு ேவதைனன்னா

விதவிதமாட்டு.

நிமிசத்துக்கு

உணர்ச்சியின்

ஓங்கி

எத்தைன

‘ேவதைன

சாவும்

ஒலித்தது.

உள, நிமிசம்

ேவறுவைக ெகாஞ்சம்

அைவ

ஒண்ணு

பிரிவும்

எண்ணும்

ெரண்டு

இல்ல.

ஒண்ணுன்னு…அைவ

எண்ணும் ஈட்டேவா.. அவற்ைறெயல்லாம் எண்ணிப்பாக்க முடியுமா? ேவண்டியவங்கள பிரிஞ்சுட்டான்னு

ெசான்னா

அம்பிடு

ேவதைனயும்

ஒருத்தனுக்ேக

வந்திரும்

…கர்த்தேர…மனுஷைன இத்தைன ேவதைனய வச்சு நீர் சுத்தப்படுத்தி உம் காலடிக்குக் ெகாண்டு ெசல்றீேர.. எல்லா துக்கமும் உமது கருைண தாேன ஏசுேவ..’ நான்

கவனமாகப்

எைதச்ெசால்றான்னு

ேபச்ைச

புரியுது.

நகர்த்திேனன்.

‘புலன்கள்

அந்த

அளவுக்கு

ெசால்றான்?

மத்தாேல

தள்ளுறும்

பிரிேவாட

துக்கம்

பித்து’ன்னு

இருந்தா

ஐம்புலன்களும் சரிஞ்சிரும். ஆனா ’மத்துறு தயிர் என வந்து ெசன்று இைட தத்துறும்

உயிேராடு’ன்னு

ஏன்

கைடயற

மாதிரி

உயிர்

அைலக்கழியுதுங்கிறான். சரி, அைத வந்துெசன்றுன்னு ஏன் ெசால்றான். இைட தத்துறும் உயிர்னா மத்திேல கைடயறப்ப வந்தும்ேபாயும் நடுவிேல கிடந்து தத்தளிக்கிற உயிர். அதான் புரியல்ைல. மத்தால கைடயறப்ப எது அப்டி வந்தும் ேபாயும் இருக்கு?’

27

மகாகவி.

’கம்பன்

மகாகவிகள்லாம்

ெஸரிெபரலாட்ெடல்லாம் ெசால்லுவாங்க.

ேயாசிக்க

ெசரி, அவன்

சின்னப்பிள்ைளங்க மாட்டாங்க.

எங்க

மாதிரி.

கண்ணால

ெசால்றான், அவன்

ஒரு

சும்மா

கண்டைதத்தான்

கிறுக்கன்லா? அவன்

நாக்கில இருக்கற சரஸ்வதில்லா ெசால்லுகா…’ ேபராசிரியர் ெசான்னார். எழுந்து நின்று தயிர்கைடவதுேபால ைகயால் நடித்தார். ‘மத்தால கலயத்திேல தயிர் கைடயற காட்சிய

நாம கற்பைனயிேல பாக்கணும். கலயம்தான் உடல் .உயிர்ங்கிறது அதுக்குள்ள இருக்கிற

தயிர். மத்து அந்தத் துன்பம். துன்பம் உயிைரப்ேபாட்டு கைடயுது. கைடயற தயிர் எப்டி

இருக்கும் பாத்திருக்ேகளா? ஒருபக்கமாட்டு சுத்திச்சுழன்று ெநாைரேயாட ேமேலறி இந்தா

இப்ப தளும்பி ெவளிேய பாஞ்சிரும்னு வரும். உடேன மத்து அந்தப்பக்கமாட்டு சுத்தும். அந்தப் பக்கமாட்டும் அது ெவளிய சாடீரும்னு ேபாயி உடேன இந்தப்பக்கமாட்டு சுத்தும்.

ஒரு

ெசக்கண்டு

நிம்மதி

ெகைடயாது.

நுைரச்சு

பைதஞ்சு

…மனுஷேனாட

ெபருந்துக்கமும் அேதமாதிரித்தான். அந்த அைலக்கழிப்பு இருக்ேக அதாக்கும் ெகாடுைம. இதுவா அதுவா, இப்டியா அப்டியான்னு. வாழவும் விடாம சாகவும் விடாம… அைதச் ெசால்லுதான் கம்பன்’ நான் அவன்

அந்தக்காட்சிைய ெசால்லு

கண்டுெகாண்டிருந்ேதன்.

ெரண்டுபக்கமும்

முைனயுள்ள

ேபராசிரியர்

‘அது

வாளாக்கும்.

மட்டுமில்ைல.

முந்தின

பாட்டப்

பாத்தியளா?’ நான் அைத நிைனவுகூரவில்ைல. ‘நீ ெசால்லுேட குமாரு’ . குமார் ெவட்கி சிரித்து ‘ஓர்ைமயில்ைல’ என்றார். ’நீ ெவளங்கிேன.. அண்ைனக்குமுதல் இண்ைணக்கு வைர அந்த ெலச்சணம்தான்.. என்னத்ைத படிச்சிேயா என்னேமா’ . ேபராசிரியர் அவேர ெசான்னார்

‘ேசாகம்

வந்து

ேகட்ேடளா?

அந்த

பாட்டுக்க

ெவண்ைண

வரும்.

உறுவது

ெதளிவு’

ன்னு

அடுத்ததுதான்

துக்கத்ைதக்

இது.

கைடஞ்சாக்க

அந்த

பாட்டு

ஆரம்பிக்குது

ெதளிவு.

பால்கடைல

மத்தால

வாறது

தயிைரக்கைடஞ்சா

கைடஞ்சுல்லா அமுதம் எடுத்தாங்க. அமுதம்னா சாகாைம. அதாக்கும் நான் ெசான்னது துக்கம்

ஏசுவுக்க

காலடியிேல

குமார்

‘ேபாவணும்’

ேபாய்

சர்ச்சுக்கு ேபாறதுண்டா?’ என்றார்.

முகைரயாக்குேம..’ . ேபத்தி

வழின்னு…ேட, இப்பம்

வாழ்ந்ேத…அண்ைணக்கும்

‘நீ

வந்து

ேசருறதுக்குண்டான

‘தண்ணி

இண்ைணக்கும்

சுட்டாச்சு’ என்றார்.

ேபராசிரியர்

நீ

ஒேர எழுந்து

‘குளிச்சுட்டு வாறண்ேட குமாரு..’ என்றார். குமார் ேபத்தியிடம் ‘ேவட்டி ஜிப்பா எடுத்து ைவயி. ஒரு நிகள்ச்சிக்காக்கும் ேபாறது’ என்றார். ேபராசிரியர் ‘நிகள்ச்சியிேல எல்லா பயகளும்

வருவானுகளாேட?’ என்றார்.

ெகாஞ்சம்

தயங்கி

‘எல்லாரும்

உண்டு.

கார்ேலாஸ், ெபருமாள்

எல்லாரும் வாறாங்க’ என்றார் குமார். ‘ராஜம் வாறானா?’ என்றார் ேபராசிரியர். குமார் ெசாப்பனம்.

அந்த

‘வருவாரு’ என்றார். பயலுக்கு

ஒரு

‘அவனப்

பிைரஸ்

பாக்கணும்ேட…ேபானவாரம்

கிட்டுது.

ெதரிேயல்ல. பிைரஸ் குடுக்கியது ேநருவாக்கும்…’ நான்

சிரித்து

‘ேநருவா?’ என்ேறன்.

ேபராசிரியர்

கவிைதக்ேகா

ஒரு

நாவலுக்ேகா.

’ெசாப்பனமாக்குேம…ேநரு

இப்பம்

என்ைன மாதிரிக் கதர் உடுக்கிறவங்களுக்க ெசாப்பனத்திேல இல்ல இருக்காரு? ேநரு இவனுக்கு பிைரஸ் நல்ல

ஸ்ைடலாட்டு

ெசால்லுகான்…அவன்

குடுக்காரு.

இவன்

ேபாயி வாங்கிட்டு எனக்க

ெசால்லுேல…குமாரபிள்ைளய

ேபைரச்

நல்லா

ெவளுத்த

ைமக்கு

முன்னால

ெசால்லுகான்.

விட்டுட்ேடேலன்னு

ஜிப்பாெவல்லாம் ேல

வந்து

நான் ெகடந்து

நின்னு

குமாரபிள்ள சத்தம்

ேபாட்டு நன்றி

ேபரச்

ேபாடுேதன்.

அவன் ேகக்ேகல்ல. சைபயிேல ஆரும் ேகக்ேகல்ல.. அப்பம் முழிப்பு வந்து ேபாட்டு’

28

என்றார். ெபருமூச்சுடன் ‘அவன பாக்கணும்ேட குமாரு. என்னேமா இனிேம அவைன பாத்துக்கிட முடியாதுன்னு ஒரு ெநைனப்பு மனசிேல , ேகட்டியா?’ ‘குளிச்சுட்டு வாங்க.ேநரமாச்சு’ என்றார் குமார். ேபராசிரியர் ‘இப்பம் வந்திருேதன்..’ என்று உள்ேள

ெசன்றார்.

குமார்

என்னிடம்

ெகாஞ்ச

‘இப்பம்

நாளா

எப்ப

ேபசினாலும்

ராஜத்ைதப்பத்தியாக்கும் ேபச்சு. அடிக்கடி கனவும் வருது’ என்றார். நான் ‘ஏன்?’ என்ேறன். ‘அதுபின்ன, வழிதவறின ஆடாக்குேம.. எைடயன் அைதத்தாேன

ெநைனப்பான்?’ நான்

புன்னைக ெசய்ேதன். ’ேபானவருசம் ராமசாமி மக கல்யாணவிருந்துக்கு ேபானப்ப ராஜத்த பாத்தாரு… நானும் கூட உண்டு அப்பம். ேராட்டிேல இவரு எறங்கிற ேநரம் அவர் எதுக்கால வந்திட்டாரு.

நான்

ராஜத்ைத

பாக்கைல.

இவராக்கும்

முதலிேல

பாத்தது.

நம்ம

‘அது

ராஜமாக்குேம’ன்னு ேகட்டாரு. ராஜம் இவர எதிர்பாக்கல்ைல.சட்ைட முளுக்க அழுக்கு. தைலயில மண்ணு. கட்டயன்ெவைள ேகாபாலனும் அவருமாச் ேசந்து எங்கிேயா ேபாயி நல்லா

குடிச்சு

கீ ழ

விளுந்து

அப்டிேய

எந்திரிச்சு

வாறாங்க…

ஆடிகிட்ேட

‘ஸ்மால்

நீயாேல

‘ராஜம்

மக்கா?’ன்னு இவரு ேகட்டதும் ராஜம் அப்டிேய தைரயிேல உக்காந்து தைலயிேல ைகய ெரண்ைடயும் விஸ்கி’ன்னு

வச்சுகிட்டார். என்னேமா

‘வாங்கன்னு’ கூட்டிட்டு ேபாேட, அவனுக்கு

ேகாபாலன்

ெசால்லுதாரு.

வண்டியிேல

உடம்பு

ராஜம்

ஏத்திட்ேடன்.

ெசரியில்ேல’ன்னு

ேதம்பிேதம்பி

டிரிங்கு. அழுவுதார்.

‘அவன ஆஸ்பத்திரிக்கு

வண்டியிேல

ஒன்லி நான்

ெகாண்டு

கிடந்து அனத்துதாரு.

குடிக்கிற ஆளுகைளப் ேபராசிரியர் அதிகம் பாத்ததில்ேல…இந்த மாதிரி குடி ெநைனச்ேச பாத்திருக்க மாட்டாருல்லா…’ குமார் ெசான்னார். ‘ராஜம் இப்டீன்னு ஊருக்ேக ெதரியுேம’ என்ேறன் ‘அது ேபராசிரியருக்கு இருபத்தஞ்சு

வருசமா ெதரியுேம… ஆனா இது இந்த ஓவியமா இருக்கும்னு ெதரியாது… அைதச் ெசான்ேனன். ராஜம் இப்பிடி ஆனது ேபராசிரியர்ருக்க கண்ணுக்கு முன்னாலயில்லா? அவரு ராஜத்ைத ெவளிேய ெகாண்டுவர என்ெனனேமா ெசஞ்சிருக்காரு… அந்த குட்டிக்க காலிேல விழப்ேபானாருல்லா?’ . ‘எந்தக்குட்டி?’ என்ேறன். குமார் ‘அது ேபாட்டு , இப்பம்

அைதப்பற்றி என்னவாக்கும் ேபச்சு?’ என்றார். ‘இல்ல, ெசால்லுங்க’ என்ேறன்.குமார் ‘நான் சஜிைன வரச்ெசான்னேத ராஜத்ைத ெகாண்டுவந்து ஒருமாதிரி நிதானமா ேபராசிரியர் முன்னால

நிறுத்துறதுக்காக்கும். ஒரு

ஒண்ணு வாங்கி குடுக்கச்ெசான்ேனன்’

மூணுமணிக்கு

கூட்டிட்டுேபாயி

நல்ல

லார்ஜ்

‘அய்ேயா’ என்ேறன். ‘காரியம் இருக்கு. காைலயிேல இருந்ேத குடிக்கல்ேலண்ணா நிக்க மாட்டார்.

மூணுமணிக்கு

குடிச்சா

அஞ்சுக்குள்ள

எறங்கிரும்.

ேநரா

ெகாண்டுேபாயி

ராமசாமி வட்டுக்குள்ள ீ ேகற்றி முகம்கழுவி நல்ல சட்ைட ேவட்டி மாத்தி அப்டிேய கூட்டிட்டு வந்து முன்னால நிப்பாட்டிட்டு விட்டுட்ேடாம்னா ேசாலி தீந்துது. ஒரு நல்ல ேவட்டியும்

சட்ைடயும்

ெகாண்டு

ேபாயி

சிஷ்யனாக்குேம… ெசய்வான்’ என்ேறன்.

வச்சிருக்கு…’

’நல்ல

ைபயன்.

என்றார்.

ஆனா

பாதிதான் படிப்பான்…ெசால்லிட்ேட இருக்கணும்’ என்றார் குமார்.

‘சஜின்,

ெசான்ன

உங்க

புக்கிேல

‘ராஜம் உங்க ேபச்ேமட்டா??’ என்ேறன். ‘எனக்கு ஒருவருசம் சீனியர். நான் ேசர்ந்தப்ப அவருதான்

இங்கல்லாம்

ேபராசிரியர்ருக்கு சில

ஆல்

ேகாயிலிேல

இன்

ஆல்.

பனந்தடியிேல

அப்ப

தூணு

எப்டி

இருப்பாரு

ேபாட்டிருப்பான்.

ெதரியுமா? முத்தின

29

பனந்தடிய நல்லா ேதச்சு எடுத்தா கருங்கல்லு ேதச்சது மாதிரி மின்னும்….அதுமாதிரி இருப்பாரு.. ஊரிேல அடிமுைற படிச்சிருக்காரு. மகாராஜா காலகட்டத்திேல கரெமாழிவு ெநலம்

குடுக்கப்ப்பட்ட கைரநாடார்

கனத்து

இருக்கும். தைலமுடிய

குடும்பமாக்கும்.

நீட்டி

வளத்து

ைகயும்காலும்

பின்னாேல

சும்மா

இறுகிக்

ேபாட்டிருப்பாரு..

மீ ைசய

நல்லா கூர்ைமயா முறுக்கி சுருட்டி வச்சிருப்பாரு… ஆைளப்பாத்தாச் சரித்திர நாவலிேல வாற

கதாபாத்திரம்

பயந்துட்ேடன்.

மாதிரி

அட்மிஷன்

இருக்கும்.

நான்

முதலிேல

ேபாட்டு டிபார்ட்ெமண்டிேல

பாத்தப்ப

ேபாயி

கிளாஸிேல

ெகாஞ்சம்

ஜாயின்

பண்ணினதும் ேபராசிரியர் ‘ராஜம் இவைன என்னண்ணு ேகளுேட’ன்னாரு. ேபராசிரியரப்

பாத்தா பாவமா இருந்தது. சின்ன உருவம் பாத்தியளா. இவரு ஒருமாதிரி இடும்பன் மாதிரி நிக்கிறாரு. இைடக்கிைடக்கு மீ ைசய முறுக்கிறதும் உண்டு’ ‘பிறகு?’ என்ேறன் ‘நான் பயந்துட்டு ெவளிேயேவ நின்ேனன். ராஜம் ெவளிேய ேவந்து ‘ேவ வாருேம சாயா குடிப்ேபாம்’னு விளிச்சாரு. சாய குடிக்கப்ேபாறப்ப ‘எங்கயாக்கும்

வடு?’ன்னு ீ

ேகட்டாரு.

ெதரியுேம.

ராஜம்

எப்பவுேம

ெமள்ள,

நமக்கு

மட்டும்

ேகக்கிறமாதிரித்தான் ேபசுவாரு. அந்த குரைல ேகட்டப்பம் ெதரிஞ்சுேபாச்சு இந்தாளு மனசிேல

மனுஷங்களுக்க

அழுக்குகள்

ஒண்ணுக்குேம

ெகட்டிப்பிடிக்கணும்னுட்டு ெபாங்கிட்டு வந்தது…’

இடமில்ைலன்னு.

அப்டிேய

நான் புன்னைகெசய்து ‘ஆமா…எனக்கும் அண்ணாச்சிைய பாக்கிறப்ப எல்லாம் ெதாட்டு ேபசணும்னு

ேதாணியிருக்கு’

என்ேறன்.

’ராஜம்

அன்ைனக்கும்

இன்ைனக்கும்

கள்ளமில்லாத்த ஆளாக்கும். ஒருத்தர் ேமேலயும் ெவறுப்ேபா ேகாபேமா ெபாறாைமேயா ஒண்ணும்

ெகைடயாது.

எப்பவும் ேபராசிரியர்

மனசிேல

ராஜம்தான்

நம்பர்

ஒண்.

ஆரம்பத்திேல ஒரு இது எனக்கும் இருந்தது. என்ன இப்டி இருக்ேகன்னு. பிறவு அது அப்டித்தான்னு

ெதரிஞ்சுகிட்ேடன்.

ராஜம் ேபராசிரியர்

மனசிேல

இருக்கிற

எடத்திேல

இனி ஒரு மனுஷனும் ஏறி இருக்க முடியாது. அங்க அவருக்கச் ெசாந்த பிள்ைளக கூட இல்ல. ஏசு இப்பம் பூமிக்கு வந்தாருன்னு ைவங்க, சட்டுன்னு ’இந்தாேல ராஜம் இங்க வா’ன்னு அவைரத்தான் முதல்ல கூப்பிட்டு அறிமுகம் ெசஞ்சு ைவப்பாரு..’ ’அண்ணாச்சி பிஎச்டி முடிக்கல்ல இல்லியா?’ என்ேறன். ‘எங்க? அதுக்குள்ள தீ

பற்றி

பிடிச்சுப்ேபாட்டுேத..’என்றார் குமார். ‘என்ன தீ?’ குமார் ெகாஞ்சம் தயங்கியபின் ‘…ராஜம் எப்பவுேம ெராம்ப இளகின ஆளாக்கும். சிவாஜிகேணசனுக்க பிராப்தம்னு ஒரு படத்ைத பாத்துட்டு

திேயட்டரிேலேய

ைலட்டப்ேபாட்டு என்னன்னு

கதறிகூப்பாடு பாத்திருக்கதா

ேபாட்டு

அழுது

ேகள்விப்பட்டிருக்ேகன்.

திேயட்டர்காரனுக அப்டிப்பட்டவரு

திடீர்னு லவ்வுேல விழுந்துட்டாரு..’ நான் அைத ஊகித்துவிட்டிருந்ேதன். ‘அப்டியா? ஆளு

யாரு?’ ‘அெதல்லாம்

இப்ப

இங்க்லீ ஷ் படிச்சிட்டிருந்தா. அண்ணன்

பாத்தான்…’

இப்பம்

எதுக்கு? அவ

ஒரு

ஆைளச்ெசான்னா

மைலயாளத்தில

ஒரு

நாயருெபாண்ணு.

உங்களுக்ேக

ைரட்டராக்கும்.

ெபரிய

ஃேபமிலி.

ெதரிஞ்சிருக்கும். எக்ஸ்பிரஸிேல

அவ ேவல

‘ஓ’ என்ேறன். ‘அந்தால அத விடுங்க…’ என்றார் குமார். ‘அந்த வயசிேல லவ்வுன்னா

என்ன, சின்னப்புள்ைளக ெபாம்ைம எடுக்கிறது மாதிரித்தாேன? பாக்கதுக்கு வித்தியாசமா இருந்தா அதுதான் ேவணும்னு ேதாணிடும். ேவற எங்கயும் இல்லாததுன்னா பின்ன அது இல்லாம இருக்கமுடியாதுன்னு ேதாணிடும்…’’

30

‘அண்ணாச்சிேயாட கண்ணு ெராம்ப அழகா இருக்கும். அவரு கனிஞ்ச மனுஷர்னு அந்த கண்ணிேலேய ெதரியும். மனசிேல ஒரு நல்லதன்ைம உள்ள எந்த ெபாண்ணும் அந்த

கண்ைணப்

பாத்தா

ஆைசப்பட்டிருவா’

என்ேறன்.

குமார்

கன்னி

‘ெசால்லப்ேபானா,

வயசிேல எல்லா ெபாண்ணுகளுக்கும் மனசு முழுக்க நல்லதன்ைமதான் இருக்கும்… இது பிஞ்சிேல இனிச்சு பழுக்கிறப்ப புளிக்க ஆரம்பிக்கிற கனின்னு ேபராசிரியர் ஒருவாட்டி

ெசான்னாரு… அவ இவர அந்த ஈர்ப்பிேலதான் காதலிக்க ஆரம்பிச்சிருப்பா. ராஜம் பாக்க

இரும்பா

இருந்தாலும்

உள்ள

ஐஸ்கிரீமாக்கும். சட்டுன்னு

விழுந்துட்டார்.

இவருக்கு

ஒண்ணுக்கும் ஒரு கணக்கும் ெகைடயாது. பிரியத்துக்கா கணக்கு வச்சுகிட ேபாறாரு? அப்பல்லாம்

ராஜத்ைதப்

பாத்தா

எப்டி இருப்பாரு

ெதரியுமா? சர்ச்சிேல

ஆராதைன

நடக்குறப்ப பின்வரிைசயிேல சில பாவப்பட்ட முகங்கள் அப்டிேய ெமழுகுதிரி மாதிரி உருகி

வழிஞ்சிட்டிருக்கும்.

விழுந்துேபாட்டா.

அேத

காலுதவறி

மாதிரி..

அந்தக்குட்டி

ஆத்துெவள்ளத்திேல

விழுற

அந்த

பிரியத்திேல

மாதிரி.

அவ்ளவுதூரம்

ேபாகணும்னு அவளும் நிைனச்சிருக்க மாட்டா…ஒண்ணும் ெசய்ய முடியாம ஆயிட்டா’

‘பிறவு?’ என்ேறன். ‘பிறவு என்ன? அது ஒரு ெசாப்பனம். அதிேல இருந்து ெவளிேய வந்துதாேன ஆகணும்? அவ அம்ைமக்கும் அப்பாவுக்கும் விஷயம் ெதரிஞ்சப்ப கூப்பிட்டு நாலு சாத்து

சாத்தினாங்க.

இவரால முடியல்ைல. பண்பானவரு.

அவ

அவ

அவ

சட்டுன்னு

கிட்ட

கண்ணத்

ேபசக்கூடாதுன்னு

அப்டி ெசான்னதுக்குேமேல

ெதறந்து அவேள

ஒருநாள்

ெவளிேய

சாடிட்டா.

ெசால்லிட்டா.

அவகிட்ட

ராஜம்

ஒரு

ெசால்லு

ஜன்னைலப்பாத்துட்டு

நிப்பார்.

ேபசினதில்ைல. அவ ேபாற வாற பாைதயிேல நின்னுட்டு பாத்துட்ேட இருப்பார். ராத்திரி முழுக்க

அவ

ஹாஸ்டலுக்கு

வாசலிேல

அவ

தூக்கமில்ைல. சாப்பாடு இல்ைல. ேகட்டா ேபசறதில்ைல. அவருக்க துக்கத்தப் பாத்து தாங்கமுடியாம பிள்ைளய

ேபராசிரியர்

அவேர

ெகான்னுடாேதன்னு

ேபாயி

ைகெயடுத்து

அந்த

குட்டிகிட்ேட

ேபசினாரு.

கும்பிட்டிடுருக்காரு.

அவ

என் அழ

ஆரம்பிச்சிட்டா. அவ அப்பா வந்து ேபராசிரியர ரூமுேல ேபாயி பாத்து இனி ஒரு வார்த்ைத மிச்சமில்லாம ேபசிட்டாரு. நீ வாத்தியாரா இல்ல கல்யாணபுேராக்கரான்னு ேகட்டத நாேன ேகட்ேடன்.’

‘ேபராசிரியர்

ரூமிேல

தைல

குனிஞ்சு

உக்காந்திருந்தாரு…

கண்ணுேல

இருந்து

கண்ண ீரா ெசாட்டுது. அப்ப்டி அழுறமாதிரி என்ன ேபசினான்னு எனக்கு ஒேர ெகாதிப்பு. தாயளிய ேபாயி ெவட்டிப்ேபாட்டிரணும்னு நிைனச்ேசன். ‘எனக்க பிள்ைளக்கு இனி ெகதி

இல்லியா’ன்னு ேபராசிரியர் ெசான்னப்பதான் அவரு ராஜத்த ெநைனச்சு அழுறாருன்னு

ெதரிஞ்சுது…எனக்கும் கண்கலங்கிேபாட்டுது.’ குமார் ெசான்னார். ’அந்தாெல அந்த குட்டிய டிசி

ேவங்கி

ெகாண்டுேபாயி

ேவற

எங்கேயா

ேசத்தாங்க.

பூனாவிேலேயா

பேராடாவிேலேயா…ஒருநாளு ராஜம் வந்தா அவ இல்ேலண்ணு ெதரிஞ்சுது. ேவட்டிய

தூக்கி கட்டிகிட்டு கிறுக்கன் மாதிரி ைமதானத்தில ஓடி பின்னால ேபாயி மரதடியிேல

முட்டி விழுந்து அங்ேகேய ெகடந்திருக்காரு. அதுக்கு பிறகு அவரு அவளப் பாக்கல்ைல. அவளும் பத்திருபது வருசம் கழிச்சுத்தான் திருவனந்தபுரத்துக்கு ேவைலயா வந்தா’ ’அண்ைணக்குத்தான்

ராஜத்த

நாலு

பயக்க

கூட்டிட்டு

ேபாயி

சாராயத்த

வாங்கி

ஊத்தினது.அதுக்கப்றம் ராஜம் படுகுழி ேநாக்கி சறுக்கி ேபாய்ட்ேட இருந்தாரு. குடிகாரர்

ஆகறதுக்கு

முங்கியாச்சு.

அதிகெமாண்ணும் ஆரும்

ஒண்ணும்

நாளாகல்ைல.

ெசய்யமுடியாது.

ஒரு

பதினஞ்சுநாளு.

ெசால்லியாச்சு,

முழுக்க

காைலப்பிடிச்சு

அழுதாச்சு. அவருக்க அப்பா ஒருதடைவ முத்தாலம்மன் ேகாயிலிேல ைகய ெவட்டி

31

ெரத்தத்ைத

ேகாயில்

திருப்பிக்குடுடீ

படியிேல

மூதி’ன்னு

ஊத்தி

ெசால்லி

‘இந்தாடீ குடி சத்தம்

..குடி..என்

ேபாட்டு

அைதப்பத்தி ஒண்ணும் ெசால்லுகதுக்கில்ைல…’

பிள்ைளய

எனக்கு

அழுதிருக்காரு…

இனிேம

ேபராசிரியர் குளித்துவிட்டு வந்தார். தைலைய நன்றாகத் துவட்டாமல் ஈரம் ஜிப்பாேமல்

ெசாட்டி அதில் ெசாட்டுநீலத்தின் புள்ளிகள் துலங்கின. ‘தைலய ெதாைடக்கப்பிடாதா?’ என்று குமார் எழுந்து ெசன்று அருேக இருந்த துண்டால் அவர் தைலைய துைடத்தார். எனக்க

’குமாரு

பர்ைஸ

காணல்ல

ேகட்டியா?’.

எதுக்கு

‘அது

இப்ப?

கண்ணாடி

இருக்குல்ல?’ ‘இருக்குேட’ ‘ேபாரும் வாங்க..’ ேபராசிரியர் ெமல்ல படி இறங்கி ‘ஏசுேவ கர்த்தாேவ’ என்று கண்மூடி ெஜபித்து ேவனில் ஏறிக்ெகாண்டார். குமார் ஓட்டினார். நான் ேபராசிரியர்

அருேக

அமர்ந்துெகாண்ேடன்.

ேபராசிரியர்

விட்ட

ஆரம்பிப்பது ேபால் கம்பராமயணப்பாடைலச் ெசால்ல ஆரம்பித்தார்

இடத்தில்

இருந்து

’ஆவி உண்டு என்னும் ஈது உண்டு, உன் ஆருயிர் ேசவகன் திருவுரு தீண்ட தீய்ந்திலா பூ இைல தளிர் இைல. ெபாரிந்து ெவந்திலா கா இைல, ெகாடி இைல, ெநடிய கான் எலாம்’ முதுைமயில் தளர்ந்த குரலில் அந்த பாடல் ஏேதா புராதன மந்திரம் ேபால ஒலித்தது.

அதன் அர்த்தம் ெநஞ்சுக்கு வருவதற்குள்ேளேய என் மனம் சிலிர்த்தது. ‘ அப்ப நீங்க ெசான்ன பாட்டுக்கு ெரண்டுபாட்டு முன்னால உள்ளதாக்கும். ராமன் சீைதய பிரிஞ்சு இருக்கான். அப்ப அவன் படுற துக்கத்த அனுமன் சீைதக்கிட்ட வந்து ெசால்லுகான். உயிர் இருக்குன்னு ெசால்லப்படுற அந்த உடல் மட்டும் இருக்கு. அவ்ளவுதான். உயிரு இருக்கு, உடலும் இருக்கு. அதுக்கும் ேமேல மனுஷன் இருக்கான்னு ெசால்ல ஒண்ணு ேவணுேம, அது இல்ைல. என்னா ஒரு துக்கம்! அந்த ெநடியகாட்டிேல உன் கணவேனாட திருவுருவத்ைத தீண்டினதால காயாத பூவும் இைலயும் இல்ைல. அவன் துக்கத்ேதாட சூடு பட்டு ெபாரிந்து ேவகாத காேயா ெகாடிேயா இல்ைல..காேட வாடிப்ேபாச்சு… காேட வாடிப்ேபாற துக்கம். நிைனச்சுப்பாருேட குமாரு’ குமார்

ஓட்டும்ேபாது

‘அவ்ளவு ெபருமூச்சு

ெபரிய

விட்டு

சாைலயில்

துக்கத்ைத

‘என்னமா

இருந்து

இயற்ைகேய

பிரக்ைஞைய

விலக்குவதில்ைல.

தாங்காதுதான்’

எழுதியிருக்கான்.

என்ேறன்.

இன்ைனக்கு

நான்

ேபராசிரியர்

கம்பைன

படிக்க

ஆளில்லாம ஆயிட்டிருக்கு. ஒரு கல்ச்சருக்கு உச்சம்னா அது மகாகாவியம்தான். கம்பன்

நம்ம

சமூகத்ேதாட

கருத்துன்னு

துக்கத்துக்கு

ேகாபுரகலசம்.

ேகக்கான்.

ஏது

ஆனா நம்மாளுக்கு

அர்த்தைதச்

அர்த்தம்? துக்கத்ைதப் புரிஞ்சவனுக்கு

என்னத்ைத புரிஞ்சுகிடதுக்கு இருக்கு?’ நான்

அண்ணாச்சிையப்பற்றிேய

ேபாட்டு

வர்ணிக்கிறான்னுகூட

புரிய

ெசால்லுங்கிறான்…

மாட்ேடங்குது.

அர்த்தம்னா

கவிைதயிேல

நிைனத்துக்ெகாண்டிருந்ேதன்.

என்ன

என்னது?

ேமக்ெகாண்டு

ேபராசிரியர்

‘கம்பராமாயணத்ைத புஸ்தகம் வச்சு வாசிக்கப்படாது. ஒண்ணும் ெகைடக்காது, சும்மா வாழ்க்ைகையயும்

ேதாணிடும்.

ஒண்ணாச்ேசத்து

அவரு

குரு

ேவணும்.

காவியத்ைதயும்

ெசால்லிக்ெகாடுக்கணும்…எல்லாருக்கும்

வாய்ச்சுக்கிடாது‘ என்றார். அவர் நிைனவுகளில் ஆழ்வது ேபாலிருந்தது. ‘பூர்வெசன்மேமா

32

என்னேமா,

குரு

அைமஞ்சார்

கவிைத

அைமஞ்சுது.

மனம்

அைமஞ்சுது…எளுதி

ெகாண்டுட்டு வரணும்..ேவெறன்னத்தச் ெசால்ல?’ ேபராசிரியர் சட்ெடன்று ைககூப்பினார் ‘எங்க இருக்காேரா…ஒரு நாளு நாலுதடவயாவது ேகாட்டாறு

குமாரபிள்ைள

ேபைரச்

ெசால்லாம

இருக்கறதில்ைல…மகாரஜன்

கண்ணுபாக்கேலண்ணா எங்க இருந்திருப்ேபன், என்ன ெசஞ்சிருப்ேபன் ஏசுேவ’ கண்களில் இருந்து

கண்ண ீர்

தாைடயில்

உருண்டு

அமர்ந்திருந்தார். நிைனத்ேதன்.

நான்

விட்டது

குமார் அவர்

, ஏசுைவ ேபால.

விழுந்த

ெசாட்டியது.

காைர

நிைனத்து.

அவர்

முதுைம

இளநுங்குக்குள்

கூப்பிய

ேவகம்

நிகழ்வைத

ேபராசிரியர்

எதற்காகேவா

கன்னங்களின்

ெகாஞ்சம்

பின்னால்

துைடத்துக்ெகாண்டு

சந்தித்தேபாெதல்லாம் நிைனத்து

சுருக்கம்

மடியில்

ஆனால்

ேதான்றியது. கண்ண ீைர

வழிந்து

ைகயுடன்

ெமல்ல

பாகு

அப்படிேய

நான்

கண்டிருக்கிேறன். மனம்

ேபால

என்று

இல்ைல என்று

விசும்பினார்.

கனியும்ேதாறும்

பரவி

குைறக்கலாேம

கவனிக்கேவ

அழுவைதக்

குளிர்ந்த

விரிசல்களில்

இளகி ஆன்மா

அவைர

கம்பைன

ெநகிழ்ந்து உள்ேள

நிைறந்திருக்கிறது. ேபராசிரியர் கண்கைள துைடத்துக்ெகாண்டு ‘ஏசுேவ, எம்ெபருமாேன’ என்றார். பின் என்ைனப்பார்த்து புன்னைக ெசய்தார். மிட்டாய்க்கு அழுத குழந்ைத அது கிைடத்ததும் கண்ணருடன் ீ சிரிப்பது ேபால் இருந்தது. நானும் புன்னைகெசய்ேதன். ‘ேகாட்டாறு குமாரபிள்ைளய பத்தி ெசால்லியிருக்ேகனா?’ என்றார். ‘ஆம்’ என்ேறன். அது அவருக்கு

ஒரு

ெபாருட்டாகப்

படவில்ைல.

சாதாரணப்பட்ட

விசயம்

அவர்

ஆரம்பித்துவிட்டிருந்தார்.’அண்ைணக்ெகல்லாம் அட்மிஷன்னாக்க

குடுக்கமாட்டாங்கன்னு

ஆரம்பத்திேலேய

ஏற்கனேவ

டிவிடி இல்ைல.

ஸ்கூலிேல

ஃபீஸ வாங்கிடுவாங்க.

ெசால்ல ஒரு

பலேபரு எனக்க

ஃபீஸு

அப்பா

ஒரு

ேமஸன். ெகாத்தேவைலண்ணா இன்ைனக்குள்ள மாதிரி இல்ைல. ஆறணா சம்பளமும் உச்ைசக்கஞ்சியும்.

நான்

ஸ்கூளிேல

இருந்து

அப்பன்

ேவைலெசய்ற

எடத்துக்கு

ேபாேவன். அந்தக் கஞ்சியிேல பாதிய எனக்கு குடுப்பாரு. எப்பமும் ேசாலி கிைடக்காது. அப்ப ெநய்யூர் ஆஸ்பத்திரிக்குப் ேபாயி ஒரு ேநரம் அங்க குடுக்கிற கஞ்சிய ேவங்கிட்டு வந்து குடிப்ேபாம். ஆனா நான் படிச்சாகணும்னு அப்பன் ெநைனச்சுப்ேபாட்டாரு. அவர

மாதிரி ஆளுக ஒரு முடிெவடுத்தா அைத எப்டியும் ெசய்வாங்க. ஜீவிதத்துக்க ஆழம் வைரக்கும் கண்டவங்களாக்கும்… ’

‘நான்

ெமட்ரிக்

பாஸானேத

ஊரிேல

ெமட்ரிக் ெஜயிச்சுப்ேபாட்டாேன. ேமல்சாதிக்காரங்க மட்டுமில்ல

இனி

எங்க

ஒரு

ெபரிய

ெவள்ைளயும்

சாதியிேலேய

ஆச்சரியம்.

ெகாத்தனுக்க

சட்ைடயுமா

வந்து

பணக்காரனுகளுக்கு

மவன்

நிப்பாேன?

எரிஞ்சுது…

‘என்னேட ஞானம், பய எங்க சர்க்காரு ேவைலக்கா’ன்னு ேகக்காங்க. எனக்க அம்ைமக்க

நைடேய

மாறிப்ேபாச்சு.

படிக்கியாேல’ன்னாரு.

ஆனா

அப்பன்

‘படிக்ேகன்’னு

அடுத்த

ெசான்ேனன்.

தீருமானத்ைத கூட்டிக்கிட்டு

எடுத்தாரு.

‘ேல,

நாகருேகாயிலுக்கு

ேபானாரு. எங்க ேவதக்கார பள்ளிக்கூடம் நாலு இருக்கு. ஒரிடத்திலயும் முன்பணம்

குடுக்காம சீட்டு இல்ேலன்னு ெசால்லிட்டாங்க. ெசரி பாப்பேமண்ணு ேநரா டிவிடிக்கு ேபாேனாம். அங்கயும் அேத கைததான்.’

33

ேபராசிரியரின் எதிரிேல

முகத்தின்

பிள்ைளவாள்

மாற்றங்கைளேய

பார்த்துக்ெகாண்டிருந்ேதன்.

வாறாரு… ெவயிலும்

ெநழலுமா

மாறிமாறி

’அப்ப

அடிக்க

ேநரா அவரு

நடந்துவாறத இப்பமும் நான் பாக்ேகன். நல்ல கறுப்பு ெநறம். வழுக்ைக. காலர் இலலாத ெவள்ைள ஜிப்பாதான்

ேபாடுவாரு.ெரட்ைட

ேதாளிேல ேபாட்டிருப்பாரு.

சட்ைடயிேல

மல்லு

ேவட்டி.

ேபனாவும்

ஈரிைழ

ஒரு

துண்டு

சின்ன

புக்கும்.

ஒண்ணு ெநத்தி

ெநைறய விபூதி. ேதால்ெசருப்பு றக்கு றக்குன்னு ேகக்கும். அவரு ேவட்டி நுனிய இடது

ைகயால புடிச்சுட்டு நிமுந்து நடந்து வாறத பாத்து அப்டிேய நின்னுட்ேடன். இப்ப, ேகாடி ரூவா ெசாத்திருக்கவனுக்கு ஒரு இது இருக்கும். ஆனா ஞானவானுக்கு ஒரு ெகம்பீரம்

உண்டு பாருங்க, அைத இவன் ெஜன்மம் முழுக்க பாத்தாலும் அைடஞ்சுகிட முடியாது ‘ேநராட்டு ேபாயி கும்பிட்டுட்டு நின்ேனன். அதுக்குள்ள காலிேல நூறு தடவ மானசீகமா விளுந்தாச்சு. ’என்னேல’ன்னாரு. ’அட்மிஷன் ேவணும்’ேனன். ’அதுக்கு எனக்க கிட்ட எதுக்கு ெசால்லுேத. ேபாயி ெஹட்மாஸ்டர்கிட்ட ெசால்லு’ன்னாரு. ’நீங்கதான் எனக்கு

குரு’ன்ேனன். பாத்ததுேம

எப்டி

இவ

அப்டி

ெசான்ேனன்னு

ேபானெசன்மத்துல

இண்ைணக்கும்

ெசாந்தம்னு

ெதரியாது.

ேதாணுதும்பாக

ஒரு

குட்டிய

இல்ல.

அைத

மாதிரித்தான். நின்னு அப்டிேய பாக்காரு.. ஒரு நிமிசம். பிறவு வான்னு கூட்டிட்டுேபாயி ‘இந்தா எனக்க ைபயன்’ன்னு ெசால்லி ேசத்து விட்டாரு. பீசுக்கும் ைபசாவுக்கும் அவரு ேகரண்டி, அவருதான் கார்டியன்’. ‘அப்டி அவருகிட்ட ேசந்துகிட்ேடன். குருவுண்ணா அது ேவற மாதிரி உறவாக்கும். இப்ப அறுபத்துநாலு ஆயாச்சு.

வருசம்

இத்தைன

இன்ைனக்கு அவமுன்னாடி வயசாேகல்ல.

அவ நான்

தாண்டியாச்சு. காலம்

மக

பாத்தா

பிள்ைளவாள்

ஒருநாளாவது

இருக்கா.

என்ைனவிட

இருந்து ேபசமாட்ேடன். குமாரபிள்ைளக்க

ேபாயிச்ேசந்து

அவர

நாப்பது

ெநைனக்காம

பத்து

அவளுக்க

அேத ெமாகம்.

வயசு மகன் அவன்

வருசம்

இருந்ததில்ைல.

குறவு

அவளுக்கு.

இருக்கான். நிக்க

இருபது

நான்

இருந்து

ேபசுகதில்ைல. அப்பம்லாம் காலம்பற கண்ணு முழுச்சா உடேன பிள்ைள ஞாபகம்தான். ேநரா

ேபாயி

நிப்ேபன்.

மனசுவிட்டு

அவரு

ேபச

ெகாஞ்ச

நாள்

ஆச்சு.

ேபச

ஆரம்பிச்சபின்ேன ேபச்ேசாட ேபச்சுதான். .காலம்ப்ற ஏழைரக்கு நான் ேபாயி வாசலிேல நிப்ேபன். சிவபூேச உண்டு. எட்டுமணிக்கு குளிக்கப்ேபாவாரு .துண்டுதுணி ேசாப்ேபாட பின்னாேல

ேபாேவன்.

பாடினா மதுைர

கம்பராமாயணத்த

ேசாமு

மாதிரி

ெசால்லிட்ேட

இருக்கும்.

ஆனா

ேபாவாரு… நல்ல

சங்கீ தத்திேல

ெசய்யுைளப்பாடுறதுக்கு மட்டும்தான் ராகஞானம்…’

இஷ்டம்

ெகாரலு. இல்ல.

அந்த வகுப்புகள் வழியாக அவர் மனம் கடந்து ெசல்வைத உணர முடிந்தது. ‘எல்லாம் ெசால்லுவாரு.

எலக்கணம், காப்பியம், சாஸ்திரம்.

ெசால்லிக்குடுப்பாரு.

கருைண

ெசால்லிச்ெசால்லி மனச

வழுக்கியது.

இல்லாம

ெநைறய

‘இருக்கெதல்லாம்,

வச்சிருக்ேகாேம. அதுதான். ேகக்காமயா

அய்யனுக்கு ஆரம்பித்தார்.

இருப்பாரு?

இந்த

ெதரியாமலா

அவருக்க

புரியாதுடான்னு

அைடஞ்செதல்லாம் என்னமாம்

என்ன, இந்தா

எங்க

கூடேவ

ைவச்சிருவாரு…’ சட்ெடன்று

பிச்ைசயல்ேலா…வாங்குறதுக்ெகல்லாம் என்ன குடுக்ேகாம்? ேவெற

கவிைத

இங்க

இருந்தாலும்

ஏைழ

சங்கு

ேபாயிரும்…’

என்

திருப்பிக்

உருகி

ேபராசிரியர்

இந்த

குரல்

ெதய்வம்

கிரீச்சிட்டு

ேபாட்ட

குடுக்ேகாம்.

குருவுக்கு

வார்த்ைதய

மகராஜன்

ெநஞ்சுக்குள்ள

இப்ப

அனுபவங்கள ெசால்லுவாரு.

அவைர

மீ ண்டும்

ேகாயில

ெகட்டி

ெநைனக்குேதன்னு கண்ணர்ீ

விட

34

சுங்கான்கைட

தாண்டியிருந்தது.

ெசால்லவில்ைல. ‘சுங்கான்கைடயாேட

எழுப்பினார்.

அவர்

சுங்கான்கைடயாேட?

‘குமாரு,

ெதாண்ைட

குமார்

‘

ஒன்றும்

வந்திருக்கு?’ குமார் ‘ம்க்ம்’ என்று ஒரு

அைடத்திருக்கலாெமன

நிைனத்ேதன்

ஒலி

‘ஒண்ணுக்கு

வருதுேட குமாரு’ குமார் வண்டிைய நிறுத்தினார். ேபராசிரியர் இறங்கி சாைலேயாரமாக அமர்ந்து

சிறுநீர் கழித்தார். அவருக்கு

முப்பத்ைதந்து

வருடங்களாக

சர்க்கைர

ேநாய்

உண்டு. மீ ண்டும்

கிளம்பும்ேபாது

அடுக்கைளயிேல ெசான்னதனால

பிள்ளமாரு

ேபராசிரியர்

ேபாயி

காப்பி

ேபாேனன்.

அவரு

இண்ைணக்குள்ளது

ெசான்னார்.

கழிஞ்சு

’ஒருமாசம்

ெகாண்டுவரச்ெசான்னாரு. ெராம்ப

மாதிரி

ஆசாரமான

இல்ல

அப்ப. அவ

ஒருநாளு

நானும்

ஆளாக்கும். வட்டு ீ

அவரு

நாஞ்சிநாட்டு

ஆச்சி

அதுக்கும்

ேமேல. அது எனக்கும் ெதரியும். ஆனா நான் ெசான்ன ெசால்ல அப்டிேய ெசய்யுறவன். ஆச்சி

ேகாவமா

முன்வாசலுக்கு

அடுக்கைளயிேல எடம்னு ஒண்ணு

வந்து

ேகறுதாேன’ன்னு எனக்க

கிட்ட

‘என்ன

ேகட்டா.

இல்ல’ன்னு

ெசால்லி

அவரு

அனுப்பினிேயா? நாடாப்பய

நிதானமா

ெசான்னாரு.

‘அவனுக்கு

ஆச்சி

அப்டிேய

இல்லாத

நின்னா.

என்னன்னு புரிஞ்சுேதா என்ைன ஒரு பார்ைவ பாத்தா. சட்டுண்ணு உள்ள ேபாயிட்டா.

அதுக்கு மறுநாள் முதல் நான் அவளுக்க மகனாக்கும். கறிக்கு அைரச்சு குடுப்ேபன். பாத்திரம் களுவிக்குடுப்ேபன். அவளுக்கு ேசைல துைவச்சு ேபாட்டிருக்ேகன். அவளுக்க சகல

மனக்குைறகைளயும்

நிண்ணு ேகப்ேபன்.

பிள்ைளவாள்

ேபானபிறவு

பதினாறு

வருஷம் இருந்தா. அேனகமா வாரம் ஒருக்க ேபாயி பாத்து ைகையயும் காைலயும் பிடிச்சு தடவிவிட்டு ெசால்லுகது எல்லாத்ைதயும் ேகட்டுட்டு வருேவன்.. ’ ேபராசிரியர் சிரித்தார்.

நான்

‘அவளுக்கு

ெசவத்த

ெபண்ண

ெகட்ேடல்லன்னு

பயங்கர

வருத்தம்…எனக்கு நாலுபிள்ைள பிறந்து மூத்தவ பத்தாம்கிளாஸ் ேபானதுக்கு பிறவும் வருத்தம் ேபாகல்ல’ படிப்பு

‘இங்க

முடிஞ்சப்ப

அண்ணாமைலக்கு பிள்ைளவாள்

கா.சு.பிள்ைளக்கு

அனுப்பினாரு.

கட்டினதாக்கும்.

காேலஜிேல ேவைல

கிைடச்சது.

அங்க படிப்பு ஆனா

ஒரு

பீஏ

ெலட்டரும்

படிச்ேசன்.

முடிஞ்சப்ப மூணுமாசம்

குடுத்து

பின்ேன

எம்.ஏ.

மதுைரயிேல இருக்க

என்ைனய பாதி

எங்க

முடியல்ைல.

ஃபீசு

மதத்து நான்

சாதாரண நாடான். மூப்புகூடிய குலநாடாருங்க அங்க மதுைரய ஆண்டுகிட்டிருந்தாங்க. மனசுைடஞ்சுேபாயி ஒரு ெலட்டர் பிள்ைளக்கு எளுதிேனன். ‘ெகளம்பி வந்திடு, நான்

இருக்ேகன்’ன்னு எனக்கு ஒரு ெலட்டர் ேபாட்டாரு. அந்த ெலட்டர் ைகயில் கிைடச்ச

அன்ைனக்கு ெபாயி

நான்

அழுேதன்.

நிண்ேணன்.

ெபட்டிேயாட

அவேர

ெகளம்பி வந்து

திருவனந்தபுரத்துக்கு

வருக்க

வட்டுக்காக்கும் ீ

கூட்டிக்கிட்டு

ேபாயி

ெதாளிலு…இது

எனக்க

ைவயாபுரிப்பிள்ைளகிட்ட ேசத்து விட்டாரு. ‘ேவைல இல்ேலன்னூ ெசால்லாேத, இவன்

எனக்க

ைபயனாக்கும்’னு

ெசான்னாரு.அப்படி

ஆரம்பிச்ச

தர்மமாக்கும் ேகட்டியளா? அவரு ெசால்லிக்குடுத்தத முழுக்க நான் இன்னும் எனக்க ஸ்டூடன்ஸுக்கு ெசால்லி முடிக்கல்ைல..’ நான்

அவைரேய

‘மத்துறு

பார்த்துக்ெகாண்டிருந்ேதன்.

தயிர்’ என்ற

ெசால்லாட்சி

சம்பந்தமில்லாமல்

நிைனவுக்கு

மீ ண்டும்

வந்துெகாண்டிருந்தது.

மீ ண்டும்

‘அந்த

கம்ப

ராமாயணப்பாட்டிேல காேட எரியற துக்கம் பத்தி வருேத…அப்டிப்பட்ட துக்கம் உண்டா

என்ன? எல்லா துக்கமும் காலப்ேபாக்கிேல கைரஞ்சிரும்தாேன?’ என்ேறன். ேபராசிரியர் ‘காயம்பட்டா ஆறும்.

அது

உடம்புக்க

இயல்பு.

ஆனா

என்ன

மருந்து

ேபாட்டாலும்

35

ராஜபிளைவ

ஆறாது.

ஆைளயும் ெகாண்டுட்டுதான்

ேபாகும்’ என்றார்.

எனக்கு

சிறு

அதிர்ச்சி ஏற்பட்டது. ‘அப்டி ஒரு துக்கம் எப்டி வருது?’ ேபராசிரியர் என்ைன ஏறிட்டு

பார்த்து ‘அது எனக்கும் ெதரியல்ைல. எைத நம்பி வாழ்க்ைகய வச்சுருக்ேகாேமா அது உைடஞ்சா அந்த துக்கம் வரும்னு குமாரபிள்ைள ஒரு தடைவ ெசான்னாரு…’ நகருக்குள் நுைழந்ததும் ேபராசிரியர் அவரது மனநிைல மாறி ெவளிேய ேவடிக்ைக பார்க்க ஆரம்பித்தார். சின்னக்குழந்ைதகள் பார்ப்பது ேபால ஒவ்ெவாரு தாண்டிச்ெசல்லும் வண்டிையயும்

அது

கட்டிடங்கைள நிமிர்ந்து பச்ைசமால்

ைககூப்பி

மைறவது

பார்த்தார். வந்து

வைர

தைல

அஸிசி

கதைவ

திருப்பி

ேதவாலயத்துக்குள்

திறந்தார்.

பச்ைசமாலு…நல்லா இருக்கியா? வாயிேல

பல்லு

பார்த்தார். வண்டி

ேபராசிரியர்

ஒண்ைணயும்

உயரமான

நுைழந்ததும்

இறங்கி

‘என்ன

காணேம’ என்றார்.

‘ெசால்லு இருக்கு அய்யா’ என்றார் பச்ைசமால். ேபராசிரியர் சிரித்தார். உள்ேள

கைலசலான

கூட்டம்.

நடந்துெகாண்டிருந்தது

சற்று

ேபால

அப்பால்

ேவறு

ேதான்றியது.

ஏேதா

அவர்கள்

கூட்டம்

சத்தம்ேபாட்டு

ேபசிக்ெகாண்டிருந்தார்கள். வழக்கமாக இலக்கியக்கூட்டம் ேபால் அல்லாமல் பச்ைசமால் வாைழமரெமல்லம் நட்டு ெகாடிகள் கட்டி அலங்காரம் ெசய்திருந்தார். ெபருமாள் வந்து ைககூப்பி ஓரமாக நின்றார். கார்ேலாஸ் வந்து ைககூப்பி விலகி நின்றார். ‘ெபருமாளு’ என்று

அவர்

ைகையத்

ெதாட்டபின்

கார்ேலாஸின்

ேதாளில்

‘ெபங்களூரிேலயாேல இருக்ேக?’ என்றார். ’இல்ல, ஆந்திராவிேல.. குப்பம்’ ேபராசிரியர்

மைனவி

ெடய்சிபாய்

நீளமான

குைடயும்

ைக

ைகப்ைபயுமாக

ைவத்து

வந்து

‘எங்க

ேபானிய? மருந்து எடுத்தியளா?’ என்றார் . குமார் ‘இருக்கு…எல்லா மருந்தும் இருக்கு’ என்றார்.

‘பிஸ்கட்டு

இருக்கா?

சுகர்

இறங்கிரும்லா?’

‘அதுவும்

இருக்கு.’

‘வாங்க

ேநரமாயாச்சு… இது என்ன சட்ைட? ேவற நான் எடுத்து வச்சிருந்ேதேன? ’ ெடய்சிபாய் அவைர இைடேவைளயில்லாமல் ெசல்லமாகத் திட்டிக்ெகாண்ேட இருப்பார். ெபருமாள் ‘ேபாலாேம சார்’ என்று ேபராசிரியரின் ைகையப் பற்றினார்.அவைர அவர்கள் ேசர்ந்து ேமைடக்கு ெகாண்டு ெசன்றார்கள். குமார் ெமல்ல என்னருேக வந்து ‘ெஜயன், ஒரு சின்ன பிரச்சிைன’ என்றார். ‘என்ன?’ என்ேறன். ‘ராஜம் சறுவிட்டாரு. சஜின் ஒரு ெடஸ்ைக தூக்கிப் ேபாடப்ேபாயிருக்கான்.

அந்த ேநரம் பாத்து ேபாயிட்டாரு…’ நான் ‘எங்க ேபாகப்ேபாறாரு? பக்கத்திேல எங்காவது கைடயிேல நிப்பாரு’ என்ேறன்.

‘அப்டி

இல்ைல…இவேராட

எடங்கேள

ேவற…இவரு

பட்ைட ேதடிப் ேபாறவரு. அது எங்க ெகைடக்கும்னு யாருக்கு ெதரியும்…’ நான் ‘அது ெதரிஞ்ச யாைரயாவது அனுப்பித் ேதடினா என்ன?’ என்ேறன். ‘ஏன் அவனுக்கும் நான் குடிக்க காசு குடுக்கணுமா?’ என்றார் ேமைடயில்

இருக்ைகயில்

விழா

ஆரம்பித்தது.

அமர்ந்துெகாண்ேடன்.

நானும்

ேமைடக்குச்

குமரிமாவட்டத்தில்

ெசன்ேறன். அத்தைன

ஓரமாக

என்

எழுத்தாளர்கள்

இருப்பது எனக்கு அப்ேபாதுதான் ெதரிந்தது. ேபராசிரியர் திரும்பித் திரும்பிப் பார்த்தார். குமாைரத் ேதடுகிறார் என்று ெதரிந்தது. குமார் தைலமைறவாகி விட்டார். பச்ைசமால் என்னிடம்

வந்து குனிந்து

‘ேபராசிரியர்

ராஜத்ைத

ேகக்கிறார்.

எங்க

இருக்கார்னு

ெதரியுமா?’ நான் குரூரதிருப்தியுடன் ‘குமாருக்குத்தான் ெதரியும்…அவர்கிட்ட ேகளுங்க’

36

என்ேறன். ‘முதல்ல குமார் எங்க? ‘. ‘அைத சஜின் கிட்ட ேகளுங்க’ பச்ைசமால் முகத்தில் பரிதவிப்பு ெதரிந்தது. ேமைடக்குப்பின்புறம் பற்றிய

தகவேல

ெசன்றார். அவர்கள்

உலவி

விட்டு

இல்ைல

என்று

கூடேவ ெசன்ற

பச்ைசமால்

ேதான்றியது.

பச்ைசமால்

ேபசிக்ெகாள்வைத தூரத்தில்

கடிந்துெகாண்டு

ெசன்றன.

திரும்பி

ேமலும்

திரும்பி

நடுேவ

குமாைர

இருந்ேத

வந்து அமர்ந்தார்.

பாராட்டுக்கள்

ெதாய்ந்து

ேபராசிரியர்

அைழத்து

வந்து

பார்த்ேதன்.

ேமைடயில்

பாராட்டுக்கள்.

வந்தார்.

கழிப்பைற

விட்டுவிட்டார்.

ேபராசிரியர்

ேபச்சுக்கள்

ராஜம்

குமாைர

நீண்டுெகாண்ேட

சம்பிரதாயங்கள்

ேமலும்

சம்பிரதாயங்கள். நான்

சிறுநீர்

கழிக்கச்

தவறியஅைழப்புகள்

ெசன்று

இருந்தன.

ெசல்ேபசிைய அவற்றில்

எடுத்து

ஒன்ைற

பார்த்தேபாது

அைழத்து

இரண்டு

ேபசிக்ெகாண்ேட

விலகிச்ெசன்ேறன். பக்கவாட்டில் ஓர் அைறக்குள் அனிச்ைசயாக கண் திரும்பியேபாது

அங்ேக ஒருவர் இருப்பது ேபால ேதான்றியது. ேபசியபடிேய பின்னால் நகர்ந்து மீ ண்டும் உள்ேள பார்த்ேதன். ெகாஞ்சம் அதிர்ந்து ேபச்ைச விட்டுவிட்ேடன். அது அண்ணாச்சிதான். தைரயில் சுவேராடு ேசர்ந்து குந்தி அமர்ந்து எங்ேகா பார்த்துக்ெகாண்டிருந்தார். பைழய

உைடசல்கைள

ைவக்கும்

அைற

அது.

ெகாடிகளும்

அட்ைடப்ெபட்டிகளும்

நிைறந்த அைடசல் நடுேவ ஒரு ேமைஜநாற்காலி. மறுபக்கம் திறக்கும் சன்னல். நான் அைறக்குள்

நுைழந்ேதன். அண்ணாச்சி

ேபாைத

ேபாட்டிருப்பார்

என்று

நிைனத்ேதன்.

அவைர ெமல்ல அைழத்துச் ெசன்று உைடமாற்றிக் கூட்டிவரலாம் என்று எண்ணிேனன். அவர் நிமிர்ந்து என்ைனப்பார்த்தார். கண்கள் மினுமினுெவன்றிருந்தன. தாளமுடியாதபடி வலிக்கும்ேபாது மிருகங்களின் கண்கள் அப்படி இருக்கும். ‘அண்ணாச்சி’ என்ேறன் அவர் ‘..ம்’ என்றார். ‘என்ன இங்க இருந்திட்டீங்க..’ அவர் குடிக்கவில்ைல என்று உடேன எனக்கு ெதரிந்தது. சட்ைட ேவட்டி எல்லாேம சுத்தமாக மடிப்பு கைலயாமல் இருந்தன. தாடியும் தைலமயிரும் நன்றாகச் சீவப்பட்டிருந்தன. ’என்ன ஆச்சு?’ என்ேறன். ‘நல்ல ெசாகமில்ைல…’

என்றார்.

நான்

வந்ேதன்.

’ஏன்?

என்ன

ெசய்யுது?’

‘ஒத்ைதத்தைலவலி…அதாக்கும்

இருட்டுேல இருந்ேதன்…நீங்க ேபாங்க. ஸ்ேடஜிேல விளிப்பாவ’ ெவளிேய

குமாைர

ெசல்லில்

அைழத்து

வரச்ெசான்ேனன்.

நான்

நகர்ந்தால் அண்ணாச்சி ெசன்றுவிடுவார் என எனக்கு ெதரியும். குமார் பாய்ந்து வந்தார். ‘என்ன ெசய்யுதாரு?’ ‘சும்மா இருக்காரு. தைலவலியாம்’ ‘தண்ணியா?’. ‘இல்ல. வாைட

இல்ல’

.‘கஞ்சாவா

இருக்குேமா?’.

ேமைடக்குச் ெசன்ேறன்.

வயதில்

ேமைடயில்

இறங்கி

‘அப்டி

நான்

தான்

ெதரியைல…பாருங்க’ இைளயவன்.

என்ைன அைழக்க பச்ைசமால் பதறிக்ெகாண்டிருந்தார்.

ேபராசிரியர்

இருந்து திரும்பித்

திரும்பிப்

ெபருமாளின் பார்த்தார்.

கைடசி

என்றபின்

மரியாைதக்காக

ைககைளப்பிடித்து

குமார்

என்னிடம்

நான்

நடக்கும்ேபாது

வந்து

‘ராஜத்ைத

கூப்பிட்ேடன். வரமாட்ேடன்னு ெசால்லுதார். ஒரு நிமிஷம் வந்து தைலயக் காட்டிட்டு

ேபாங்கன்னா ேகக்க மாட்ேடங்குதார். ஒரு வார்த்ைத ேபசி பாக்குதீங்களா?’ என்றார். நான் அைறக்குச் ெசன்ேறன். அேத இடத்தில் அப்படிேய ராஜம் அமர்ந்திருந்தார்

37

‘அண்ணாச்சி, நீங்க ஒண்ணுேம ெசய்ய ேவண்டாம். ஒரு நிமிஷம் முன்னாடி வந்து நில்லுங்க. அதிக

அவரு

என்னேட

ராஜம்னு

ேநரம் நிக்கமுடியாது…’ என்ேறன்.

என்றார்.

நான் அந்த

நாற்காலியில்

ேகப்பாரு.

ெகளம்பிருவாங்க…அவரால

‘இல்ல, ேவண்டாம்.

அமர்ந்ேதன்.

கட்டாயப்படுத்தாதீங்க’

மாசமா

‘’நாலஞ்சு

இனி

உங்கைளப்பத்தி

ேகட்டுட்ேட இருக்காராம். இப்பகூட ேகட்டார்’ ராஜம் ஒன்றும் ெசால்லவில்ைல.

நான்

ேமலும்

முன்னகர்ந்ேதன்.

இதாக்கும்

‘ஒருேவைள

கைடசி

சந்திப்புன்னு

ெசான்னாரு. அவைர மாதிரி ஒருத்தர் ஒண்ணும் காணாம அப்டி ெசால்ல மாட்டார்… நீங்க

இப்ப

வந்து

பாக்காம

ேபானா

ஒருேவைள

உங்க

வாழ்க்ைக

முழுக்க

வருத்தப்படுவங்க’ ீ அண்ணாச்சியிடம் அைசேவ இல்ைல. தைலைய ெகாஞ்சம் சரித்து தைரையேய பார்த்துக்ெகாண்டிருந்தார். ‘வாங்க வந்து பாத்துட்டு ேபாங்க…இப்ப நீங்க

பாக்கிறதுதான் கைடசி பார்ைவ…ெசான்னா ேகளுங்க’

அண்ணாச்சி நிமிர்ந்து ‘அது எனக்கும் ெதரியும்’ என்றார். நான் அதிர்ச்சி அைடந்ேதன். அந்த

வார்த்ைதகைள

அவைர

அதிரச்ெசய்வதற்காகேவ

ெசால்லியிருந்ேதன்.

அண்ணாச்சி ‘ேவண்டாம். நான் வரமாட்ேடன். என்ைன விட்டிருங்க’ என்றார். அவைரேய பார்த்துக்

ெகாண்டிருந்ேதன்.

அவைர

அைசக்க

முடியாது

என்று

ெதரிந்துவிட்டது.

ெபருமூச்சுடன் எழுந்து ெவளிேய வந்ேதன். குமார் ஓடிவந்தார். ‘என்ன ெசால்லுகாரு?’ என்றார் ‘அவரு வரமாட்டாரு. அவர கட்டாயப்படுத்துறதில அர்த்தமில்ைல’ என்ேறன். சஜின் ஓடிவந்து ‘ேபராசிரியர் ெகளம்பறாரு’ என்று குமாரிடம் ெசான்னார். குமார் ஓட நான் பின்னால் ெசன்ேறன். ெடய்சிபாய் காரில் ஏறி அமர்ந்து சன்னல் வழியாகத் தைல நீட்டி ‘அங்க என்ன ெசய்யுதாரு? ேநரமாகுதுல்லா?’ என்றார். ேபராசிரியர் வாசலில் நிற்க அவரது

முன்னாள்

நல்லது வரட்டும்.

மாணவர்கள் கர்த்தாவு

ெதரியல்ைல… அக்கைர

அைனவரும்

அனுக்ரகிப்பாரு.

கண்ணுல

சூழ்ந்து இனி

நின்றார்க்ள்.

ஆைரத்

திரும்பப்

பட்டாச்சு… பாப்பம்’ அவர்

திரும்பிக் குமாைரப் பார்த்தார்

‘எல்லாருக்கும் பாப்ேபேனா

ெதாண்ைட

இடறியது.

குமார் அவருடன் காைர ேநாக்கி நடந்தார். ‘ராஜம் வேரல்லியா?’ என்றார் ேபராசிரியர். குமார்

‘வந்தாரு…

இப்பம்

எங்க

‘குடிக்கப்ேபாயிருப்பான்…அவனுக்க

விதி

ேபானாருண்ணு

இப்படி

ஆச்ேச?

ெதரியல்ல’

இருந்ததிேலேய

என்றார்.

நல்ல

வித்துண்ணு ெநைனச்ேசேன. கர்த்தருக்க கணக்க அறியாம எனக்க கணக்க வச்ேசேன…’ ேபராசிரியர்

ெமல்ல

விசும்பினார்.

பின்

கழுத்தின்

கன்னங்களும் இழுபட்டு அதிர ேதம்பி அழ ஆரம்பித்தார்.

‘உள்ள

ேகறுங்க…ேநரம்

ஆச்சு…’

என்றார்

ெதாங்குசைதகளும்

ெடய்சிபாய்.

குமார்

ெதாங்கிய

கதைவத்

திறக்க

ேபராசிரியர் குமாரின் ேதாைளப்பற்றிக்ெகாண்டு நின்று ‘நான் சங்கு ெபாட்டி ெசான்ன ெஜபத்ைதெயல்லாம் கர்த்தாவு ேகக்கல்ல. ஆனாலும் எனக்க சீவனுள்ள வைர நான் ெஜபிப்ேபன்

குமாரு…எனக்க

பயலுக்கு

ஒரு

ெகாைறயும்

வரப்பிடாது…அவன்

கர்த்தாவுக்க பிள்ைளயாக்கும். அவனுக்க வலிெயல்லாம் கர்த்தாவு எடுக்கணும்..’ குமார் அவைர

கிட்டத்தட்ட

தூக்கிக் காரில்

ஏற்றினார்.

கதைவ

சாத்தியதும்

கார்

உறுமி

முன்னால் ெசன்றது.

38

கார் ெசன்றபின் குமார் என்னிடம் திரும்பி ‘இது திமிரு. இளுத்துப்ேபாட்டு ெசவிளுேல நாலு அப்பு அப்பினா ெசரியாயிரும்…’ என்றார். நான் ஒன்றும் ெசால்லவில்ைல. குமார் சஜினிடம் ‘நீ எனக்க வண்டிய எடுத்திட்டு வாேட.. நான் எல்லாைரயும் விளிச்சிட்டு

வாேறன்.

எல்லாத்தயும்

ெசான்னாத்தான்

ெசய்வியா? ’ என்று

அேத

ேகாபத்துடன்

ெசால்லி ‘நீங்க எப்டி ேபாறிய?’ என்றார் ேகாபமாக. ‘நான் பஸ்சிேல ேபாயிருேவன். ேநரமாகைலல்லா?’ என்ேறன். குமார் ெசன்றதும் நான் அங்ேகேய நின்ேறன். ெமல்ல கூட்டம் கைலந்தது. பின்பக்கம் சிலர்

உரக்க

இலக்கிய

இருந்தார்கள் என்று

விவாதம்

ேதான்றியது.

ெசய்யும் உள்ேள

ஓைச. ேபாய்

அவர்களில் அருணாைவ

சிலர்

ேபாைதயில்

அைழத்துக்ெகாண்டு

கிளம்பலாம் என நான் திரும்பிய ேபாது ேபார்ட்டிேகாவின் இடதுபக்கம்தூணின் நிழலில்

இருளுக்குள்

ஒண்டியவராக

அண்ணாச்சிையப்

பார்த்ேதன்.

அவர்

என்ைனப்

பார்க்கவில்ைல. விளக்குகள் ஒளிவிட வண்டிகள் ெசன்றுெகாண்டிருந்த சாைலையேய பார்த்துக்ெகாண்டிருந்தார்

அந்த காட்சியின் ஈர்ப்பினால் நான் அைசயாமல் நின்றுெகாண்டிருந்ேதன். இருள் பரவிய முற்றத்தில்

சாைலயில்

ெசன்றுெகாண்டிருந்தன.

திரும்பும்

கார்களின்

அண்ணாச்சியின்

முகத்தில்

ஒளிகள்

வருடி

ெசவ்ெவாளி

வருடிக்கடந்து

பரவிச்ெசன்றேபாது

அவர் கழுத்தில் தைசகள் இறுகி இருக்க ,தாடிைய சற்ேற ேமேல தூக்கி, உடல் நடுங்க நின்றுெகாண்டிருப்பைதக் முன்னால் ெசன்று

கண்ேடன்.

ேபராசிரியர்

பின்னர்

மிதித்துச்

ேவட்டிைய

ெசன்ற

மண்ைண

மடித்துக்கட்டிக்ெகாண்டு குனிந்து

நடுநடுங்கும்

கரங்களால் ெமல்லத்ெதாட்டார். குனிந்த தைலயுடன் இருட்டுக்குள் ெசன்று மைறந்தார்

39

தாயார் பாதம் ராமன்

எைதேயா

முணுமுணுத்தது

ேபால்

இருந்தது, அேனகமாக

’ஹிமகிரிதனேய

ேஹமலேத’. பாலசுப்ரமணியன் புன்னைக புரிந்தார். ராமன் நிறுத்திவிட்டு ‘சரி, விடுங்க’

என்று சிரித்தார். ’இல்ல, நான் சிலசமயம் நிைனக்கறதுண்டு, உங்க விரைல சும்மா ஒரு கிராமேபானிேல

கெனக்ட்

பண்ணி

விட்டா

அது

நல்ல

சுத்த

சங்கீ தமா

முதல்ல

என்ன

ேகட்ேடன்

ெகாட்டுேமன்னு…’. ‘ெதரியறது. ெவரலிேல சங்கீ தம் இருக்கு, நாக்கிேல இல்ேலங்கிறீங்க’ பாலசுப்ரமணியன் மீ ண்டும் புன்னைக ெசய்தார். ’நான்

சாந்திமுகூர்த்தம்

அன்னிக்கு

சாரதா

கிட்ேட

ெதரியுேமா’ என்றார் ராமன். ‘ஒரு பாட்டு பாடேறன், ேகக்கறியான்னு. சரின்னா. அேதாட

சரி. அதுக்குேமேல பாடேறன்னு ெசான்னா ஒருமாதிரி முகத்ைதக் காட்டுவா பாருங்க. எவ்ேளா

ெபரிய

ேமைதக்கும்

ெதாண்ைட

அைடச்சுண்டுரும்’

பாலசுப்ரமணியன் ேசர்ந்துெகாண்டார். ‘ஆனா

நான்

பண்ேறள்.

சின்ன

வயசிேல

பாடத்ெதரியாதவ

‘என்னதான்

சிரிப்ேபா

பாடுேவன்’ என்றார்

எல்லாரும்

அப்டித்தான்

அப்டி…அைதப்பாக்கறச்ச

ராமன்

ராமன்

சிரிக்க

ஸ்ைமல்

‘மறுபடியும்

என்றார்.

ெசால்லுவா,என்ன?’

பயம்மா

இருக்கு.

எங்க

அரசியல்

கிரசியலுக்கு ேபாயி ெடல்லிக்குவந்து ஒக்காந்துண்டுவங்கேளான்னு…’ ீ பாலசுப்ரமணியன் அதற்கு நீளமான

வாய்விட்டு சிரித்தார். கல்கத்தா

ஜிப்பாவும்

கடல்காற்றில் ேவட்டியும்

அவரது படபடக்க

முன்மயிர் அவர்

பறந்தது.

அவரது

பறக்கத்துடிப்பதுேபால

ேதான்றியது. ராமன் பின்னால் எழுந்து பறந்த தன் ேமல்துண்ைட இழுத்து அக்குளில் ெசருகிக்ெகாண்டார். மதியேநரம் எவருமில்ைல.

காந்திமண்டபத்தில் ராமன்

சற்று

சில எம்பி

வடநாட்டு

காதல்

ைகப்பிடிச்சுவரில்

ேஜாடிகைளத்தவிர

கடலுக்கு

பக்கவாட்ைட

காட்டியதுேபால அமர்ந்து சுவரில் சாய்ந்து காைல ேமேல தூக்கி ைவத்துக்ெகாண்டார். பாலசுப்ரமணியன்

சுவைரப்பற்றியபடி

நின்று

கீ ேழ

பார்த்தார்.

கடல்

கண்கூசும்

ெவளிச்சமாக அைலயடித்துக்ெகாண்டிருந்தது. சூரிய பரப்பில் ெதரியும் புள்ளிகள் ேபால நாைலந்து ெபரிய மீ ன்பிடிப்படகுகள் ெசன்றுெகாண்டிருந்தன. ‘அந்த பாைறயிலயா விேவகானந்த மண்டபம் வரப்ேபாறது?’ என்றார் ராமன் ைககைள

ெநற்றிேமல்

ைவத்து

இரட்ைடப்பாைறகைள பாைறயிேல.. வந்தேத

சாங்ஷன்

ேநக்கு

ஒளியில்

ேநாக்கியபடி.

மிதந்து

‘ஆமா…

ஆயிட்டுதுன்னு

பிடிக்கைல.

கட்டிண்ேட

அைலபாய்வதுேபால

அந்தப்பக்கம்

இருக்கிற

ேகள்விப்பட்ேடன். இங்க இருக்காங்க.

காந்தி

கடற்கைரன்னா

கடற்கைரயா இருக்கக்கூடாது? ஏன் அைத யாருேம ேயாசிக்கிறதில்ைல’

ெதரிந்த

உயரமான மண்டபம்

அது

ஏன்

‘ஏன் நல்லாத்தாேன கட்டியிருக்கா?’ என்றார் ராமன். ’அங்க ஒரு ேகாயில் இருந்தா

நல்லாத்தான் இருக்கும். நீங்க கல்கத்தா ேபாகணும். ேபலூர் மடத்திேல விேவகானந்தர் இருந்த ரூமுக்குேபாறச்ச நான் கண்ணுேல தண்ணி விட்டுட்ேடன். என்ன ஒரு மனுஷர்.

அந்த ெமாகமிருக்ேக…. அதிேல ெதரியற கம்பீரத்துக்கு அவரு உலகத்துக்ேக ராஜாவா இருந்தாலும் பத்தாது..’ ராமன் ெசான்னார். ‘இப்ப அந்தப் பாைறயிேல என்ன இருக்கு?’

40

’அங்கயா? அதில

ஒரு

சின்ன

ேகாயில்

மாதிரி

ஒண்ணு

இருக்கு.

வருஷத்துக்கு

நாலுவாட்டி அம்மன் ேகாயிலிேல இருந்து ேபாயி பூைஜெசய்வாங்க’ ‘என்ன மூர்த்தி?’

‘மூர்த்தின்னு ஒண்ணும் இல்ேல. பாைறயிேல காலடித்தடம் மாதிரி ஒண்ணு இருக்கு. சும்மா

ஓவல்

கன்யாகுமரி

ைசஸிேல ஒண்ணைரசாண்

ேதவி

சுசீந்திரம்

நீளத்திேல

தாணுமாலயைன

ஒரு

சின்ன

பள்ளம்.

அது

கல்யாணம்பண்ணிக்கணும்னு

ஒத்ைதக்காலிேல நின்னேதாட தடம்னு நம்பறாங்க. அங்க ேபாயி ெபாங்கல் ேபாட்டு பைடச்சு

கும்பிட்டுட்டு

வருவாங்க.

ெபௗர்ணமி

ேதாறும்

படகிேல

ேபாயி ெவளக்கு

ைவக்கிறதுண்டு’ ’அப்டியா?’ என்றார் பாலசுப்ரமணியன்

ராமன்

ஆவலாக

சரிப்படாது’ . ’ெகாமட்டும்

முடியுமா? ‘ேபாகலாம்’ என்று

‘ேபாய்ப்பாக்க

இழுத்தார்.’கட்டுமரத்திேல இல்ல?’ என்று

ேபாகணும்.

உடேன

உங்களுக்கு

அெதல்லாம்

அந்த ேயாசைனைய

ைகவிட்டார்

ராமன் ’ேகக்கேவ நல்லா இருக்கு. ஒரு கன்னிப்ெபாண்ணு ஒத்தக்காலிேல யுகயுகமா தபஸ் பண்றா… அவேளாட தபேஸாட சின்னமா அந்த காலடித்தடம் மட்டும் அங்கிேய பதிஞ்சிருக்கு’ ’அதுமாதிரி எல்லா

பாைறயிேல

உள்ள

பாைறகளிேலயும்

சாஃப்டான ெமட்டீரியல்ஸ்

விதவிதமா

மைழயிலயும்

தடங்கள்

காத்திலயும்

ேபாறதனால வர்ர தடம்..’என்றார் பாலசுப்ரமணியன்

இருக்கு.

கைரஞ்சு

ராமன் அைதக் ேகட்டதாகேவ காட்டிக்ெகாள்ளவில்ைல. பின்னர் ‘எதுக்கு அப்டி ஒரு தவம் பண்ணினா? ெவறும் ஒரு புருஷனுக்காகவா? காலாகாலமா அவன் ெபாறந்து வந்து அவைள கட்டிண்டுதாேன குைலந்து

விட்டைத

இருக்கான்.

அப்றம்

எதுக்கு

பாலசுப்ரமணியன்

தவம்?’ அவர்

உணர்ந்தார்.

‘ஏன்

உள்ளூர பாலு,

சமன் எதுக்கு

ஒத்ைதக்காலிேல நிக்கணும்?’ பாலசுப்ரமணியன் சிரித்து ‘அதாேன கஷ்டம்…’ என்றார். ‘இல்ல அவேளாட மத்தக்காலு அந்தரத்திேல நின்னுட்டிருந்தது. நடராஜேனாட எடுத்த ெபாற்பாதத்ைத விட இதுதான் உக்கிரமா இருக்கு. காத்தில தூக்கி நிக்கிற ஒத்ைதக்கால். எங்கியும்

அைத

ெசஞ்சிருக்காங்களா?’ ‘இல்ேலன்னு

ைவக்க

எடமில்லாதது

நிைனக்கேறன்’

என்றார்

மாதிரி…அத

எங்கியாவது

பாலசுப்ரமணியன்.

ெசைலயா

ராமன்‘நடராஜேராட

ஒத்ைதக்கால் திரும்ப தைரயிேல பட்டுதுன்னா ஒரு ஊழி முடிஞ்சு அண்டசராசரங்களும் அழிஞ்சிரும்னு கைத…. அம்பாேளாட

எடுத்தபாதம்

பட்டா

என்ன

ஆகும்?’ என்றார்.

பாலசுப்ரமணியன் ஒன்றும் ெசால்லவில்ைல. ‘ஒண்ணும் ஆகாது. அவ தாயார் இல்ல? ‘ என்றார் ராமன். தனக்குள் ஆழ்ந்து கடைலயும் பாைறையயும் பார்த்துக்ெகாண்டிருந்தார்.

தன்ைனயறியாமேலேய ‘மன்னிச்சுக்கங்ேகா. ேபாலாமா,

வேரளா?

‘ஹிமகிரி

ெதரியாம சுப்பு

தனேய’ என்று

வந்துடுத்து’

அண்ணா

என்றார்.

அங்க

முனகி

பின்பு

பாடறார்.

தன்னுணர்வு ‘ேநரா

கழுகுமைலக்கு

வர்ரியாடான்னு

ேபாட்டிருக்கர்’ என்றார். ‘பாத்துட்டு ெசால்ேறன்’ என்றார் பாலசுப்ரமணியன் ‘சுப்பு

அண்ணா

எனக்கு

குருவழியிேல

ெநருக்கம்

ெகாண்டு

ெதரியுேமா?

காயிதம்

ெநருக்கம்னா

ஒண்ணுவிட்டு ெரண்டுவிட்டு அப்டி பலது விட்டு ஒரு ெசாந்தம்னு ைவங்ேகா. அதாவது அவேராட

குருேவாட

கிட்டாவய்யர்.

கிட்டேய

குரு என்ேனாட

மகாஞானின்னு

சங்கீ தம்

தாத்தாவுக்கு

குரு.

அவரு

ெசால்லி ேகள்விப்பட்டிருக்ேகன்.

கத்துண்டவர்னு

ெசால்வா. அைதப்பத்தி

ேபரு

அவரு

ெதரியைல.

விளாக்குடி

தியாைகயர்

மன்னார்குடி

41

திருைவயாறு

திருவாரூர்

பக்கம்

எல்லா குருபரம்ைரையயும்

ேநரா

ெகாண்டுேபாயி

அங்க இைணச்சுக்கிடறதுண்டு’ பாலசுப்ரமணியன்

‘அப்டியா?’என்றார்

ெகாண்டுெசல்வது அவருக்கு

ெபாதுவாக.

அப்ேபாது

ேபச்ைச

உகக்கவில்ைல.

இைசைய

ஆனால்

ேநாக்கிக்

பிறரது

ேபச்ைச

தடுக்கேவா திருப்பேவா கூடியவர் அல்ல அவர். ‘தாத்தாேபரு ேசஷய்யர். அவர்தான் எனக்கு முதல் குருன்னு ெசால்லணும். அவரு ெபரிய கடல். சங்கீ தஞானசாகரம்ேன அவருக்கு பட்டப்ேபரு இருந்தது. அப்பல்லாம் சங்கீ தவித்வான்களுக்கு ெபரிசா ஒண்ணும் பணம்

ெகைடக்காது.

ஆனா

சிருங்ேகரி

கைத

வைர

மடத்திேல

வைர

கதாகாலட்ேசபம்தான்.

கூப்பிட்டு இந்தாடான்னு

ேபாய்வர்ர

அதுல

நடத்தறவா

பண்ணிண்டிருந்தர்…’

ெசலேவ

குடுத்தா

டபுள் ஆயிடும்.

இருக்கிறவாளுக்குத்தான்

உண்டு.

ஏதவது

ெதரியுேம

மத்தபடி

துட்டு. வருஷத்திேல

எங்கப்பாகூட

உண்டு. எங்கயும்

எரநூறு

கதாகாலட்ேசபம்தான்

‘ஆனா எங்க தாத்தா சங்கீ த வித்வானா மட்டும்தான் இருந்தர். ைகயிேல ெகாஞ்சம் ெநலமிருந்தது. பஞ்சமில்ைல.

குளிச்சுட்டு

குடியானவங்க ஒண்ைணயும்பத்தி

சந்தியாவந்தனம்

ஒழுங்கா

குத்தைக

கவைலப்படாம

சாதகம்னு

அளந்தகாலம்ங்கிறதனால

காேவரியிேல

பண்றது,

மூணுேவைள

ேகாயிலிேல

ெகாஞ்சேநரம்

சாயங்காலம் அவருேகக்க அவேர பாடிக்கறதுன்னு ெநைறவா இருந்தார். எப்பவாச்சும் தஞ்சாவூர்

கும்ேமாணம்னு

கச்ேசரிக்கு

கூப்பிடுவா.

வில்வண்டியிேல

கூட்டிண்டுேபாய்ட்டு ெகாண்டாந்து விட்டிருவா. ெபரும்பாலும் ஒரு சால்ைவ. ெராம்ப ெபரிய எடம்னா ஒருபவுன்ல ஒரு தங்கக் காசு… அடுத்த கச்ேசரி வைர அைதப்பத்திேய ேபசிண்டிருப்பர்.

அங்க

பாடிக்காட்டுவர். ’அவர

நான்

குழந்ைதகளிேல நாப்பத்ெதட்டு ஜமக்காளத்ைத

இப்டி

பாக்கறச்ச

பாடிேனன்

அவருக்கு

எங்கப்பாதான்

இப்டி

எழுபது

கைடக்குட்டி.

வயசாம். என்ேனாட ேபாட்டு

,

எடுத்ேதன்னு

தாண்டியிருக்கும். அப்பா

ஞாபகத்திேல

அவேராட

ெபாறக்கறச்ச

எப்பவும்

சாய்ஞ்சு ஒக்காந்திண்டிருப்பர்.

திருப்பித்திருப்பி

அவரு

பக்கத்திேல

ஏழு

தாத்தாவுக்கு

திண்ைணயிேல கூஜாேல

ஜலம்,

ெபரிய தாம்பாளத்திேல தளிர்ெவத்தைல, இன்ெனாரு சம்புடத்திேல சீவல். கிளிமாதரி

ஒரு பச்ைசெநறமான மரச்ெசப்புேல கலர் சுண்ணாம்பு. புைகயில ைவக்கறதுக்கு ஒரு தகரடப்பா. பக்கத்திேல எப்பவும் தம்பூரா வச்சிருப்பர். எந்ேநரமும் அவர் பக்கத்திேல

ஒத்தர் ஒக்காந்திண்டிருக்கிற மாதிரி தம்புரா இருக்கும். சின்னவயசிேல மாநிறமா ஒரு

சின்னப்ெபாண்ணு அவர் பக்கத்திேல இருந்துண்டிருக்கிற மாதிரின்னு நிைனச்சுக்குேவன் பாலசுப்ரமணியன்

ெவக்கப்பட்டுண்டு

புன்னைக

அதிகம்

பூத்தார்.

ேபசாத

‘சிரிக்கேவணாம்.

ெபாண்ணு

ெநஜம்மாேவ

மாதிரித்தான்

இருக்கும்.

தம்புரா

அவரு

எந்ேநரமும் அதிேல சுதிபாத்தூண்ேட இருப்பர். சரியா அைமஞ்சதும் அேதாட ேசந்து ெமல்ல பாடுவார். பாட்டு எப்பவுேம அவருக்காகத்தான். இப்ப ெசான்ேனேள, சங்கீ தம் உடம்பிேல கிராமத்து

இருக்கு, கெனக்ஷன் அக்ரஹாரம்

குடுத்திடலாம்னு.

சத்தேம இல்லாம

இருக்கும்.

அது

அவருதான்.

ேரடிேயா

பிேளட்டு

அப்பல்லாம் ஒண்ணும்

வரைல. அக்ரஹாரதுக்குக்கு நடுவிேலேய ஒரு ஓைட ேபாகும். காேவரித்தண்ணி. அந்த சத்தம் எப்பவும் ேகட்டுண்ேட இருக்கும். அந்த சுருதிய தம்புராவிேல பிடிப்பர். அதிேல

ேசந்து பாடுவர். மத்தியான்னம் மாமரத்திேல குயில் வந்து ஒக்காந்துண்டு பாடும். அந்த

42

நாதத்ேதாட

சுருதிய

சங்கீ தம்தான்.

இைணஞ்சிரும்,

பிடிப்பார்.

ெவளிேய

அவருக்குள்ள

ேகக்கிற

ஓடீண்ேட

ஊர்த்தண்ணிெயல்லாம்

எல்லா

இருக்கிற

காேவரியா

சத்தமும்

சங்கீ தத்ேதாட

அவருக்கு எல்லாேம

ேபாய்ேசந்துக்கற

மாதிரி.

சரி,

காேவரிதாேன ஊருக்குள்ேள தண்ணியாகவும் வந்துண்டிருக்கு…’ ‘ஊருக்குள்ேள அவருக்கு புண்ணியாத்மான்னுதான் ேபரு. குழந்ைத பிறந்தா தூக்கிண்டு வந்திருவா. நிப்பாங்க.

உங்க

‘அண்ணா அவரும்

ேதவா’ன்னு

ஒரு

குழந்ைதைய நாலுவரி

நின்னாள்னா கண்ணிேல ேபான

ெஜன்மத்திேல

ெசால்லுவா.

ைகயாேல

ஆனா

ெதாட்டு

மடியிேல

பாடி

ஆசீர்வாதம்

வாங்கி

திருப்பி

வச்சுண்டு

குடுப்பர்.

இந்த

ெஜன்மத்திேல

சரஸ்வதிக்கு

ேதனபிேஷகம்

காயத்ரிேயாட தனி

சன்னிதி

முகத்த

குடம்குடமா ேதனபிேஷகம் ெதாடர்ச்சியா

ேதவாதி

’ராரா

குழந்ைதேயாட

ஜலம் விட்டு முந்தாைனயாேல

சரஸ்வதிக்கு

பண்ணுங்ேகா’ன்னு தாயார்காரி

ெபாத்திண்டுடுவா.

பண்ணியிருக்கார்னு

அறுபது எழுபது

பண்ணியிருக்கார்.

வருஷம்

கும்ேமாணத்திேல

ேவதநாராயணப்ெபருமாள் ேகாயில்னு ஒண்ணு இருக்கு. அங்க பிரம்மனுக்கு சரஸ்வதி ெபாறந்தநாள்

பண்ணிண்டு

அன்னிக்கு

வருவார்.

உண்டு.

வருஷா

வண்டிகட்டிண்டு

அவருக்கு

வருஷம்

அங்கேபாய்

ெராம்ப முடியாமப்

ஆவணி

மாசம்

ேதவிக்கு

ேபானப்ப

எங்க

ெசஞ்சார். பாட்டி தவறின வருஷம் மட்டும்தான் ெசய்யைல

அவேராட

ேதனபிேஷகம் அப்பா

ேபாய்

’எண்பதுவயசு வைர இருந்தர். ஒரு ேநாய்ெநாடி ஈைள இைளப்பு ெகைடயாது. குரலிேல ெகாஞ்சம் கார்ைவயும் நடுக்கமும் வந்தேதஒழிய அழகு குைறயைல. கூன் ெகைடயாது. ஒத்ைதநாடி வயத்திேல ெகைடயாது.

ஒடம்பு. நரம்பு

முடியில்லாத சுருண்டு

மாநிறமா

இருக்குேம அது மாதிரி ெகைடயாதுன்னாலும்

மார்பிலயும்

ெகடக்கும்.

இருப்பார்.

விலாவிலயும்

கைடசி

கண்ணு ெரண்டும்

வைரக்கும் ெபரிசா

எலும்பு சட்ைட

ெதரியும். ேபாட்டது

ேகாபுரச்ெசைலகளிேல

பிதுங்கி ெவளிேய விழுறாப்ல இருக்கும். ேபசற வழக்கேம அவேராட

மனசு

கண்ணுேல

ெதரிஞ்சுண்ேட

இருக்கும்.

கைடசியிேல தூக்கம் ெராம்ப கம்மியாயிடுத்து. நடு ராத்திரியிேல எழுந்து ஒக்காந்துண்டு ெமதுவா தம்புராவ சுதிேசத்து பாடுவார். ேகட்டுதா ேகக்கைலயான்னு ஒரு சங்கீ தம். எங்ேகேயா

ெகாண்டுேபாயிடும்.

சும்மா

ேதன ீேமேல

ஏறி

ஒக்காந்து

ரீ….ம்னு

நந்தவனெமல்லாம் சுத்தி, நந்தியாவட்ைட மல்லிைக ேராஜான்னு பூப்பூவா உக்காந்து மண்ட மண்ட ேதன்குடிச்சுட்டு வந்து எறங்கின மாதிரி ஒரு அனுபவம். அந்தபாட்ைடக் ேகக்கறதுக்குன்ேன

கிடப்பாங்களாம் ‘அவருக்கு

பக்கத்தாத்திேல

கைடசியிேல

காலம்பற ைகபுடிச்சு

ெகாஞ்சம்

கூட்டிட்டு

முன்னாடியிேல ஓைடயிேல ஒண்ணிேலயும்

ஒரு

எல்லாம்

கண்

ேபாகணும்.

குளிச்சுக்குவர்.

குைறயும்

இல்ைல.

ராத்திரி

கண்முழிச்சு

தடுமாற்றமாயிடுத்து. மத்தியான்னமும் ஆனால்

எல்லாம்

தூங்காம

காேவரிக்கு

சாயங்காலமும்

நியமநிஷ்ைடகள் அவருக்கு

நாேன வட்டு ீ

ஆசாரங்கள்

நிைனச்ச

மாதிரி

நடக்கணும். நடக்காட்டி ஒண்ணும் ெசால்ல மாட்டார். ேபச்ைச நிப்பாட்டிட்டு தம்பூராவ தூக்கிண்டுடுவர். அப்றம் அப்பா அம்மா எல்லாரும் வந்து கன்னத்திேல ேபாட்டுண்டு

கண்ண ீர்விட்டு ெகஞ்சின பிறகுதான் இறங்கி வருவர். எங்க அம்மாதான் எல்லாம் பாத்து ெசய்யணும். அம்மாவும் ெதய்வத்துக்கு பண்றமாதிரி ெசய்வா.

43

’ஆமா, பாட்டி

இருந்தள்’ என்றார்

இல்ைல. தாத்தாவ ெதாண்ணூறு

விட

அதுக்கும்

ராமன்.

பதிமூணு

வயசு

ேமேலன்னு

நான்

‘அவைள கம்மி

ேதாணிடும்.

சரியா

அவளுக்கு. என்

பாத்த

ஆனா

சின்னவயசு

ஞாபகேம

பாத்தா

எம்பது

ஞாபகத்திேல

வத்திப்ேபான பசு மாதரி அவ சித்திரம் இருக்கு. முதுகு நல்லா ஒடிஞ்சு வைளஞ்சு

இடுப்புக்கு

ேமேல

முன்னங்கால்னு

உடம்பு

பூமிக்கு

சமாந்தரமா

வச்சுக்கிட்ேடாம்னா

அவ

இருக்கும். பசு

நடக்கிறது

பசுேவதான்.

நடக்கிறது

ைகய

மாதிரிேய

இருக்கும். கண்ணும் ெமாகமும் தைரயப்பாத்துண்டிருக்கும். தலயிேல ெகாஞ்சம் ெவள்ள

முடி. அத ெகாட்ைடப்பாக்கு ைசசுக்கு கட்டி வச்சிருப்பள். ஜாக்ெகட் ேபாடறதில்ைல.

எப்பவும் ஏதாவது ஒரு ெமாைல ெவளிேய ெதாங்கி கிழட்டு மாேடாட அகிடு மாதரி

ஆடிண்டிருக்கும். ெமலிஞ்சு வத்தி ஒரு பத்துவயசு குட்டி அளவுக்குத்தான் இருப்பா. சாப்பிடுறது ெராம்ப குைறவு. காலம்பற ஒரு இட்லி. மத்தியான்னம் இன்ெனாரு இட்லி.

சாயங்காலம்

ஒரு

பிடி

ேசாறு.

உக்காந்து

அைதயும்

சாப்பிட

மாட்டா.

சின்ன

சம்புடத்திேல ேபாட்டு ைகயிேல குடுத்திடணும். அத அங்க இங்க வச்சிடுவா. எடுத்து எடுத்து

குடுக்கணும்.

’அவ

ஒக்காந்து

அதுக்கு

நல்லது

ெபாரி

வாங்கி

அவ

மடியிேலெய

விட்டுடறதுன்னு பிறகு எங்கம்மா கண்டுபிடிச்சள். அதான் சாப்பாடு… நான்

பாத்தேத

ெகைடயாது.

எப்பவும்

வடு ீ

கட்டி

முழுக்க

அைலஞ்சுகிட்ேடதான் இருப்பள். வட்ைட ீ விட்டு ெவளிேய ேபாகமாட்டா. முற்றத்துக்கும் திண்ைணக்கும்கூட வரமாட்டா. கைடசி இருபது வருஷத்திேல புத்தி ேபதலிச்சு ேபாச்சு. எங்கப்பாவுக்கு

கல்யாணமாகி

இருந்திருக்கா.

மாட்டுப்ெபாண்ணு

ெபாதுவா ேபசறவ

இல்ல.

வர்ரப்பல்லாம்கூட

எல்லாத்துக்கும்

ஒரு

நல்லாத்தான்

ெமௗனம்.

எங்கப்பா

ஞாபகத்திேலேய அவங்கம்மா ேபசி ேகட்டது ெராம்ப கம்மி. வட்டுக்குள்ள ீ பல்லிப்ேபச்சு ேகட்டாத்தான்

உண்டுன்னு

ெசய்றதுதான்

அவேளாட

வர்ரதுக்குள்ள

அத்தைன

அப்பா

ெசால்வர்.

ஒலகம்.

ெவறிபுடிச்சாப்ல

ெவடிகாைலேல

பாத்திரங்கைளயும்

கழுவி

எந்திரிச்சு

வட்டுேவைல ீ ைகெவளிச்சம்

வட்ட ீ கூட்டிப்ெபருக்கி

கழுவி

குளிச்சிட்டு தாத்தாேவாட பூைஜக்கான ஏற்பாடுகைள ெசஞ்சு முடிக்கணும்.. ேவைலதவிர

ஒண்ணுேம ெதரியாது ’எங்கம்மா

வந்ததும்

அேத

சிக்கல்தான்.

வட்டுேல ீ

ஒரு

ேவைல

மிச்சமிருக்காது.

மாட்டுப்ெபாண்ணு ேவைலபாத்தாத்தாேன நல்லா இருக்கும். ஆனா பாட்டிக்கு ெசஞ்சு தீக்கறதுக்ேக

ேவைல

பத்தாது.அம்மா

பாட்டி

பின்னாடிேய

அைலயறதுதான்

மிச்சம்.

அம்மாவுக்கு மூத்த அக்கா பிறந்தப்ப எல்லாத்ைதயும் பாத்து ெசஞ்சேத பாட்டிதான். அம்மா சும்மா

படுத்திருந்தா

ஆரம்பிச்சுது. குழந்ைதேயாட

ேபாரும்.

ஆனா

அப்பதான்

அழுக்குத்துணிகைள

சிக்கல்

ேபாட்டு

ெகாஞ்சமா

கழுவு

கழுவுன்னு

ெதரிய கழுவ

ஆரம்பிச்சா. அப்றம் வட்டுக்குள்ள ீ குழந்ைதேயாட அழுக்கு ெகடந்தா ஒடேன ெமாத்த

வட்ைடயும் ீ

துைடச்சு

அவ்ளெவாண்ணும்

கழுவறது. என்ன

ஆசாரமான

ஆளும்

ெகாஞ்சம் ெகாஞ்சமா கூடிட்ேட ேபாச்சு.

இதுன்னு

இல்ைல.

ஆரம்பத்திேல

ேகட்டா சரியான

ேதாணியிருக்கு.

பதில்

இல்ைல.

’ஆறுமாசத்திேல ெதரிஞ்சுடுத்து என்னேவா பிரச்சிைனன்னு. அப்ப வட்டிேல ீ இன்னும் ஒரு

தங்கச்சி

வம்பாயிடும்னு

காரியஸ்தரா

கல்யாணத்துக்கு

அப்டிேய அப்ப

ெலௗகீ கெமல்லாம்

இருந்தா.

விட்டாச்சு.

அப்றம்

நாணாவய்யர்னு

அவருதான்

இைதப்பத்தி அப்டிேய

ஒருத்தர்

பாத்துக்கறது.

ேபசப்ேபாய்

பழகிப்ேபாச்சு.

இருந்தார்.

‘சரிடா,

எல்லாரும்

அதுேவற

மடத்துக்கு

தாத்தாேவாட மண்ணுல

44

ெரண்டுகாைலயும் ஆயாச்சு.

வச்சுண்டிருக்கா.

இனிேம

அவ

ெகாண்டுேபாய்

ஒரு

என்ன

கால

தூக்கிட்டா. விடு.வயசு

பண்றது.

இல்ைலேய. அவபாட்டுக்கு இருக்கா’ன்னு ெசால்லிட்டர். ’அவ

சித்தம்ேபாக்குல

இருப்பா.

ெவடிகாைல

ேவற

ஒரு

நாலுநாலைரக்ேக

ேவற

பிரச்சிைனயும்

எந்திரிச்சு

குளிக்க

ஆரம்பிப்பா. மூணுமணிேநரமாகும் குளிச்சு துைவச்சு வர்ரதுக்கு. வந்ததும் வட்ட ீ கூட்டி

ெபருக்கி துைடக்கிறது. ஒரு இண்டு இடுக்கு விடமாட்டா. சன்னல்கம்பி கதவுமூைல

எல்லாம்

துைடச்சுகிட்ேட

இருப்பா.

நடுவிேல

மறுபடியும்

குளியல்.

மறுபடியும்

சுத்தப்படுத்தறது. ஒருநாைளக்கு எட்டுவாட்டியாவது குளிக்கிறது. ராத்திரி வட்டுக்குள்ள ீ சுத்தி வர்ரான்னு காமிரா உள்ளிேலேய படுக்ைகய ேபாட்டு அைடச்சிடறது. உள்ளயும் சுத்தம் பண்ற சத்தம் ேகட்டுண்ேட இருக்கும்… ‘தாத்தா

அப்டி

ஒரு

ெஜன்மம்

வட்டுக்குள்ள ீ

இருக்கிறேத

ெதரியாேதங்கிற

மாதிரி

இருப்பர். ஒேர ஒருவாட்டி அக்காவுக்கு ஒரு வரன் வந்து அைதப்பத்தி ேபசறப்ப இப்டி பாட்டியப்பத்தி ேபச்சு வந்தது. ‘ஒவ்ெவாருத்தரும் அவஅவா வாழ்க்ைகய கட்டுச்ேசாறு மாதரி கட்டிண்டுதாண்டா

வர்ரா…ஒண்ணும்

பண்ணமுடியாது.

பிராப்தம்’ னு

மட்டும்

ெசான்னார். பாட்டியும் ேரழி தாண்டறதில்ைல. அவங்க ெரண்டுேபரும் கைடசியா எப்ப சந்திச்சுகிட்டாங்கன்ேன ெதரியைல. ஒருநாைளக்கு காலம்பற அம்மா காமிரா உள்ள திறந்தா சுவர் மூைலயிேல சுவேராட ஒட்டி முதுைககாட்டிண்டு ஒக்காந்திருக்கா. உள்ள ேபாய் என்ன அத்ைதன்னு ெதாட்டதுேம ெதரிஞ்சுடுத்து. நானும் ஓடிப்ேபாய் பாத்ேதன். அப்டி ஒத்தர் ெசத்துப்ேபாய் ஒக்காந்திட்டிருக்கிறைதப்பத்தி ேகள்விப்பட்டேத இல்ைல. சப்பரத்துக்கு வைளச்ச மூங்கில் மாதரி கூன்முதுகு மட்டும்தான் ெதரியறது. ைககால் தைல எல்லாேம முன்பக்கம் சுவர் மூைலக்குள்ள இருக்கு. ’அப்பா

ேபாய்

ேசாழியன

கூட்டிண்டு

வந்தார்.

அவனும்

ெதாைணக்கு

இன்ெனாருத்தனுமா வந்து தூக்கி ேபாட்டாங்க. ெபாணத்த மல்லாக்க ேபாட முடியைல. கூனும் வைளவும் அப்டிேய இருக்கு. பக்கவாட்டிேல ேபாட்டப்ப ஏேதா ைகக்குழந்ைத ெவரல்

சூப்பிண்டு

தூங்கற

மாதிரித்தான்

இருந்தது.

குளிப்பாட்டறப்ப

அம்மா

பாத்திருக்காள். ைக ெவரலிேல ேதள்ெகாட்டிருக்கு. குழிக்குள்ள ைகய விட்டுண்டிருக்கா. நல்ல ெபரிய கருந்ேதள். சின்ன ஒடம்பானதனால ெவஷத்ைத தாங்கைல. ஜன்னி மாதரி வந்து ஒதட்ைட கடிச்சு கிழிச்சுண்டிருக்கா..

’தாத்தாகிட்ட

விஷயத்ைதச்

ெசான்னப்ப

தம்புராவ

கீ ழ

வச்சார்.

புரியாத

மாதிரி

ெகாஞ்சேநரம் பாத்தார். ‘தாசரேத’ன்னு முனகிண்டு மறுபடியும் தம்பூராவ எடுத்துண்டார். வாசலிெல கீ த்துப்பந்தல் ேபாட்டு ஊெரல்லாம் கூடி அழுது ஒேர ரகைள. அந்த சத்தம்

எதுக்கும் சம்பந்தமில்லாதவர் மாதரி அவர் தம்பூராவ மீ ட்டி கண்ணமூடி அவருக்குள்ள இருக்கிற

சங்கீ தத்த

ேகட்டுண்டு

லயிச்சுேபாய்

ஒககந்திருந்தர்.

எடுக்கிறச்ச

மூத்த

அத்ைத வந்து ‘அப்பா வந்து ஒரு பார்ைவ பாத்துடுங்ேகா’ன்னார். ஒண்ணும் ேபசாம தம்பூராவ வச்சுட்டு

கிடக்கிறவைள ஒரு

எந்திரிச்சு வாட்டி

வந்தர்.

பாத்துட்டு

வாசைல அப்டிேய

தாண்டி

திரும்பி

கூடத்துக்கு

ேபாய்ட்டர்.

வந்து

ேநரா

கீ ேழ

ேபாய்

தம்பூராவ எடுத்துண்டு ஒக்காந்துட்டர். அப்றம் காேவரிக்கைரக்கு ெகளம்பறச்சதான் அவர எழுப்பினாங்க’

45

‘பாட்டிக்கு சங்கீ தம் ெதரியும்னு ேகள்விப்பட்டிருக்ேகன். எங்க தாத்ேதாேவாட அப்பா சுப்ைபயர்

, அவரும்

அவர்தான் ெபரிய

ெபரிய

ஆள்னு

வித்வான்.

ெகட்டிருக்ேகன்.

வர்ணம்

பாடுறதிேல

அவருக்கு

அவர்

தஞ்சாவூர்

காலத்திேல

அரண்மைனயிேல

இருந்து தானமா குடுத்ததுதான் ைகயிேல இருந்த ெநலெமல்லாம். அவர்தான் எங்க தாத்தாேவாட

ெமாதல்

ேபாயிருக்கார்.

பத்தூர்னா

ேகாயில்

ஒண்ணு

அழியைல.

வண்டியிேல

குரு.

இருந்து

ஆனா

வர்ரச்ச

அவர்

ஒரு

ெகாரடாச்ேசரி பக்கத்திேல அழிஞ்சு

தரித்திரம்புடிச்ச ஒரு

ஒருதடைவ

பாட்டு

ேபாச்சு.

ெநல

இருக்கு.

விஷயமா

அங்க

ேகாயில் அழிஞ்ச்சாலும்

அக்ரஹாரம்.

ேகட்டிருக்கு.

தாத்தா

அந்த

வட்டு ீ

பத்தூர்

ஒரு

பைழய

அக்ரஹாரம்

அக்ரஹாரம்

வழியா

முன்னாடி வண்டிய

நிப்பாட்டி விசாரிச்சிருக்கார். அது எங்க பாட்டிேயாட வடு. ீ பாட்டிக்கு அப்ப ஆறு வயசு. அவதான் பாடிண்டிருந்தது. விஷயங்கைள

‘மத்த

எல்லாம்

ேகட்டுண்டு

அங்கிேய

இவதான்

என்

மாட்டுப்ெபாண்ணுன்னு வாக்கு குடுத்திட்டார். ெபாண்ைணேய பாக்கைல. ’ெபாண்ைண பாருங்ேகா’ன்னதுக்கு என்னய்யா?

சாட்சாத்

’இந்த குரலுக்கும்

இந்த

சரஸ்வதிையன்னா

ேபாகப்ேபாேறன்’ன்னு ெசால்லியிருக்கார்.

வித்ையக்கும்

நான்

என்

இவ

எப்டி

வட்டுக்கு ீ

அஞ்சுபவுன் எதிர்ஜாமீ ன்

இருந்தா

கூட்டிண்டு

பண்றதா

அவரும்

புக்காத்துக்கு

அனுப்ப

வாக்கு குடுத்தர். கல்யாணம் அவராத்திேலேய நடந்திருக்கு. ஆனா ெபாண்ணுக்கு ஏழு எட்டு

வயசானதுக்கு

அவாளாேல விஷயம்.

அப்றமும்

முடியைல.

ெசான்ன

அப்பல்லாம்

ஏேதா நம்பிக்ைகயிேல

வச்சிருந்தர்.

பஞ்ச

பவுைனேபாட்டு காலம்.

ெசால்லிட்டார்.

வயத்தக்

முடியைல.

கழுவறேத

அப்டிேய

ெபரிய

வட்டுேலேய ீ

’தாத்தாேவாட அப்பா நாலஞ்சுவாட்டி ஆளு ெசால்லி அனுப்பியிருக்கார். சரியா பதில் இல்ைல.

‘சரிடா,

உனக்கு

எழுதியிருக்குேபால’ன்னு

இந்த

ெபாண்ணு

ெசால்லிட்டு

இல்ைல.

வண்டி

கட்டி

உன்

ஜாதகத்திேல

ேநரா

பத்தூர்

ேவற

ேபாய்

எறங்கியிருக்கார். சம்பந்தி அய்யர் எங்கிேயா வாைழ எைல நறுக்க ேபானவர் ஓடிவந்து ைகய கூப்பிண்டு ேபசாம நிக்கிறார். இவரு ‘அவ்ளவுதான் ஓய். அைத ெசால்லிண்டு ேபாகத்தான் வந்ேதன்’ன்னு ெசால்லிட்டு திருப்பி வண்டியிேல ஏறி ஒக்காந்துட்டர். அப்ப பாத்தா

பின்னாடிேய

ைகயிேல ஒரு

சின்ன

மூட்ைடேயாட

பாட்டி

வந்து

நிக்கிறா.

ஒண்ணுேம ெசால்லைல, கண்ணு ெரண்டும் வைரஞ்சு வச்சதுமாதிரி இருக்கு. இவரு பாத்தார். ‘சரி ஏறுடீ ேகாந்ேத’னு தூக்கி ஒக்கார வச்சு ெகாண்டாந்துட்டர்

’ஆனா கைடசி வைரக்கும் பத்தூர் ஆட்கள வட்டுப்பக்கேம ீ வர விடைல. சீர் ெசனத்தி

ஒண்ைணயுேம வாங்கிக்க மாட்ேடன்னுட்டர். பிரசவத்துக்கும் சாவுக்கும் ஒண்ணுக்கும்

வரப்படாதுன்னுன்னு பிடிவாதமா ெசால்லிட்டர். பலேபரு வந்து சமரசம் ேபசியிருக்கா. ‘ேபானா ேபாகட்டும், திரும்பி வரேவணாம்’னு திட்டவட்டமா ெசால்லிட்டர். பாட்டிேயாட அப்பா

வந்து ெதருவிேல

அப்டிேய

ேபாயிரும்

எப்பவும்

அவ

இருந்தாலும்

ெதன்ைன

ஓய்’ நு

மரத்தடியிேல

தாத்தாேவாட

புள்ைளகுட்டிகேளாட ெநைறஞ்சு பின்னாேல

ெநழலு

அப்பா

நிக்கிறார்.

‘கூட்டிண்டு

ெசால்லிட்டார்.

இருக்கட்டும்.

மாதிரி இருக்கும்’னு

ேபானா

‘இல்ேல, எங்க

ஏைழேயாட

ெசால்லிட்டு

ஆசீர்வாதம்

அழுதிண்ேட

ேபானார். அேதாட சரி. பிறகு பாட்டிக்கும் பத்தூருக்கும் சம்பந்தேம இல்லாம ஆச்சு. முப்பது வருசத்திேல பத்தூர் அக்ரஹாரேம அழிஞ்சுேபாச்சு

46

’பாட்டி பாடி ேகட்டேத இல்ைலன்னு எங்கப்பா ெசால்வார். ஏன்னு ெதரியைல. எங்க தாத்தாவுக்கு

ஒரு

ெகாணம்

பாடிக்குவர். ’ெநைறஞ்ச

உண்டு.

அவர்

மத்தவா

குளம்டா, அதுக்கு

எதுக்கு

பாடி

ேகக்கமாட்டார்.

ஓைடத்தண்ணி’ன்னு

அவேர

எங்கப்பா

ெசால்வர். அதனாலகூட இருக்கலாம். எனக்கு எங்க தாத்தா ெரண்டுவயசிேல பாட்டு

ெசால்லி ைவக்க ஆரம்பிச்சார். அவருக்கு சிஷ்யர்களுன்னு எங்கப்பா உட்பட எம்பது

ெதாண்ணூறு ேபரு உண்டு. ஒத்தர்கூட வணாப்ேபாகைல. ீ சிலர் ெபரிய வித்வான்களா ஆகி

ைவரக்கடுக்கனும்

சங்கீ தேம

வராம

ேதாடாவுமா

ேபானது

ெசான்ேனேள, ைகெவரல்

நான்

நுனி

வந்து கும்பிட்டு

ஆசீர்வாதம்

மட்டும்தான். சங்கீ தம்

வைர

மனசு

வழியறது…ஆனா

வாங்கி

முழுக்க

ேபாவா.

இருக்கு.

நாக்கிேல வராது.

‘ேதவ,ீ

என்னம்மா இது’ன்னு தாத்தா மார்பிேல ைகய வச்சுண்டு ஏங்குவார். சரின்னு வயலின்

கத்துக்க வச்சார். புல்லாங்குழல் கத்துக்க வச்சார். ஒண்ணுேம சரியா வரைல. அப்றம் ைகவிட்டுட்டர். ’எனக்கு என்ன ஆச்சுன்னு இப்பவும் ெசால்ல ெதரியைல. ெராம்பநாைளக்கு அப்றம் ஒண்ணு ேதாணித்து, தாத்தா ெசால்லிக்குடுக்கிறப்ப

கத்துக்குடுக்காம

உள்ளுக்குள்ள

ஒரு

இருந்தா

நாக்கு

வந்திருக்குேமான்னு.

மடங்கிடுது.

ெவளிநாக்ைக

அவர் ேபச

ைவக்கிற மனேசாட நாக்கு அது. ெவளிநாக்கு கிடந்து அைலபாயும். மனநாக்கு மடங்கி ஒட்டி நடுங்கிண்டிருக்கும். அதான். இப்பகூட நான் பாடிடுேவன். ஆனா ெரண்டு நாக்கும் ஒண்ணுக்ெகாண்ணு ேசர்ந்துக்காது. ஏன்ேன ெதரியைல. ஆனா ஒரு சம்பவம். அப்பா ெசால்லி அம்மா எங்கிட்ட ஒருவாட்டி ரகசியமா

ெசான்னது.

அைதெயல்லாம்

பிள்ைளகள்ட்ட

ெசால்லக்கூடாதுன்னுதான்

ேநக்கு இப்ப படறது. அந்த ெநைனப்பு எங்கிேயா உறுத்திட்டிருக்கலாம், ெதரியைல. எங்க தாத்தாேவாட

அப்பா

மூணுவருஷம்

பக்கம்

தளர்ந்து

படுக்ைகயிேல

கிடந்துதான்

ெசத்தார். கைடசியிேல மலமூத்திரெமல்லாம் படுக்ைகயிேலதான். தாத்தாவுக்கு அவர் அப்பா மட்டுமில்ல குருவும் கூட. அதனால அவர் அப்டி பாத்துக்கிட்டார். பாட்டியும் ைகக்குழந்ைதய பாத்துக்கிடற மாதிரி கவனிச்சுகிட்டா. ஒருநாள்

தாத்தாேவாட

அப்பா

என்னேமா

மாதிரி

முனகறது

சத்தம்

ேகட்டிருக்கு.

ேபாய்

அதிேலேய

தாத்தா உள்ள ேபாய் பாத்திருக்கார். படுக்ைகயிேலேய கமுகுப்பாைளய வைளச்சு ெதச்சு ெபட்பான்

மாதிரி

படுத்திருக்கார். ‘அடிேய’ன்னு பாட்டி

ஓடி

ெகாட்டிட்டார்.

வச்சிருந்தாங்க.

கண்ணு

ஒரு

நிைறஞ்சு

அதிேலேய ெரண்டு

சத்தம் ேபாட்டிருக்கார்.

வந்திருக்கா.

அந்த

ெரண்டும்

ைமக்குப்பி

சைமயல்

ெபட்பாைன

மாதிரி

உள்ளிேல

அப்டிேய

தூக்கி

இருக்கு.தாத்தா

ேவைலயா அவ

இருந்த

தைலேமேல

ெராம்ப பின்னாடிதான் எழுத வந்ேதன் பாலு. சங்கீ தம் உசத்திதான். பரிசுத்தமானதுதான்.

இலக்கியம் அந்த அளவுக்கு சுத்தம் இல்ைல. இதிேல அழுக்கும் குப்ைபயும் எல்லாம் இருக்கு. பிடுங்கி எடுத்த நாத்து மாதரி ேவரில ேசேறாட இருக்கு. ஆடிக்காேவரி மாதரி

குப்ைபயும்

கூளமுமா

ேபாய்டறது…ெதரியைல.

இருக்கு…அதனால உளறுேறனா

இது

இன்னும்ெகாஞ்சம்

என்னன்னு

கடவுள்கிட்ட

உன்ைனமாதிரி

மூைள

உள்ளவங்கதான் ெசால்லணும். நான் எழுதின முதல்கைதெய பாட்டியப்பத்தித்தான்.

47

‘வாசிச்சமாதிரி இருக்கு..’ என்றார் பாலு. ‘இல்ேல, நீங்க வாசிச்சது ெராம்ப பின்னாடி விகடன்ல

எழுதினது.

இந்தக்கைத

அந்தக்காலத்திேல

திரிேலாகசீதாராம்

நடத்தின

பத்திரிைகயிேல வந்தது. குபராகூட அதிேல ெநைறய எழுதியிருக்கார்’ ராமன் புன்னைக ெசய்தார்.

‘அந்தக்கைதயிேல

வர்ர

பாட்டி

ேவறமாதிரி

இருப்பா.

தைலெநைறய

பூ

வச்சுண்டு அட்டிைக ேபாட்டு பட்டுபுடைவ கட்டிண்டு சதஸிேல உருகி உருகி பாடுவள்’ என்றார்

48

வணங்கான் என்

ெபயர்

வணங்கான்.

ஆமாம்

ெபயேர

அதுதான்,

முழுப்ெபயர்

என்றால்

ெக.வணங்கான் நாடார். இல்ைல, இது என் குலச்சாமியின் ெபயெரல்லாம் இல்ைல. இந்த

ெபயர் என் குடும்பத்தில் எனக்கு முன் எவருக்கும் ேபாடப்பட்டதில்ைல. என் சாதியில், சுற்றுவட்டத்தில்

எங்கும்

இன்ெனாருவைர நான்

இப்படி

சந்திதேத

ஒரு

இல்ைல.

ெபயர்

கிைடயாது.

ஏன், இந்தப்

இந்த

ெபயைரக்

ெபயருள்ள

ேகள்விப்பட்ட

ஒருவைரக்கூட நான் பார்த்ததில்ைல. என் அப்பாதான் இந்தப் ெபயைர எனக்கு ேபாட்டார். அந்தப் ெபயைரப் ேபாட்ட நாள் முதல் அவர்

சாவதுவைர

இருபத்ேதழு

ேபசிக்ெகாண்டிருக்க

ேநர்ந்தது.

ேவைலக்குச்ெசன்றது

பிலாயில்.

ஆனால்

அங்ேக

உள்ள

நான்

புறநகரில் மகளுக்கும்

ஓய்வுெபற்று

வடுகட்டி ீ

நானும்

மருமகனுக்கும்

ெபயைரப்பற்றித்தான்

ெபாறியல்

படித்துவிட்டு

எல்லா

வந்து என் நான்

நான்கு

வருடங்களாகிறது.

மைனவியும்

மகளும்

ேதைவயில்லாத

ெசால்லுங்கள் என்கிறார்கள்.

என்று

ஒன்றுதான்.

இந்தெபயர்

இப்ேபாது

பற்றி

ெநல்ைல

குடியிருக்கிேறாம்.

இடங்களில்

மனக்குைற.

அவர்கள்

அவர்

முதலில்

ேபரும்

தமிழர்களும் மைலயாளிகளும்

ெபயைரச் ெசால்லிக்ெகாண்டிருக்கிேறன் என்று

இந்த

அங்ேக அவர்களுக்கு

அத்தைன

என்னிடம் ேகட்டிருப்பார்கள். தமிழ்நாட்டுக்கு

வருடம்

அப்படித்தான்

எல்லாம்

ேபசாமல்

என்

இந்தப்

ெக.வி.நாடார்

ெசால்கிறார்கள்.

நான்

அைதச் ெசால்வதில்ைல. எங்கும் என்ெபயைரச் ெசால்ேவன். ெகாஞ்சம் ஆச்சரியத்துடன் நிமிர்ந்து

ஒருவர்

ஆரம்பிப்ேபன்.

ேகட்டார்

என்றால்

என்

ெபயரின்

கைதைய

நான்

ெசால்ல

என் அப்பன் ெபயர் கறுத்தான். கூட நாடார் உண்டா? என்று ேகட்கிறீர்கள். உங்களுக்கு அன்ைறய

சாதியடுக்குகைளப்பற்றி

ெதரியாது.

நாடாரிேலேய

பல

தரங்கள்

உண்டு.

ெசாந்த நிலமும், குடும்பப் ெபருைமயும் உைடயவர்கள்தான் நாடார் என்று சாதிப்ெபயர் ைவத்துக்ெகாள்வார்கள்.

அவர்களுக்கு

அங்கணம்

ைவத்த

சுற்றுவடும், ீ

முற்றமும்

ேதாப்புகளும், வயல்களும், ைவக்ேகால்ேபார்களும், ெதாழுவங்களும் இருக்கும். அவர்கள் மன்னருக்கு வரிகட்டுவார்கள். பிறருக்ெகல்லாம்

ெசாந்தமாக

ஒரு

ெபயர்

இருப்பேதகூட

ஓர்

ஆடம்பரம்.

கறுப்பாக

பிறந்ததனால் என் அப்பா கறுத்தான் ஆனார். அவரது தம்பிக்கு உதடு ெபரியது ஆகேவ அவர்

சுண்டன்.

அவரது

தங்ைக

ெகாஞ்சம்

சிவப்பு.

ஆகேவ

ெவள்ளக்குட்டி.

நாய்க்குட்டிகளுக்கு ெபயர் ைவப்பதுேபாலத்தான். சாதியுள்ள பண்ைணயார்களின் வட்டு ீ நாய்கைளச் ெசால்லவில்ைல. அவற்றுக்கு நல்ல ெபயர்கள் இருக்கும். ெதருநாய்கைளச்

ெசான்ேனன். என்

அப்பாவுக்கு

அவரது

அம்மா

அப்பா ஒன்பது

ெபயர்

நாய்க்குட்டிகைளப்ேபாலேவ. பார்த்திருக்கிேறன்.

ஏழான்.அவர்

பிள்ைள

தாத்தாவின்

குறுகிப்ேபான

ஏழாவது

ெபற்றதில்

தங்ைக

கரிய கிழவி.

குழந்ைதயாக

இரண்டுதான்

குஞ்சிைய

ஆனால்

நான்

இறுகிய

இருக்கலாம்.

மிஞ்சியது,

ஆம்,

சிறியவயதில்

உடம்பு.

தளர்ந்து

49

ஒடுங்கி சுருங்கினாலும் எண்பது வயதுவைர இருந்தாள். சாவதுவைர சாணி சுமந்தும், காக்ேகாட்ைடயில் காய்கறிகளுக்குத் தண்ண ீர் சுமந்தும், வாைழக்குத் தடம் ைவத்தும்

உைழத்தாள்.

சந்ைதக்கு

வாைழக்குைல

சுமந்து ெசன்றிருந்தேபாது

ெநஞ்சுவலிக்கிறது

என்று கருப்பட்டிகைடத் திண்ைணயில் படுத்துக் கண்மூடித் ெதன்றைல அனுபவிப்பவள்

ேபான்ற முகத்துடன் ெசத்துப்ேபானாள்.

என் தாத்தா உள்ளூரில் உள்ள கைரநாயர் வட்டில் ீ வருஷக்கூலிக்கு ேவைலெசய்தார்.

அவர்களுக்கு

ஊெரல்லாம்

அைதப்பார்த்துக்ெகாள்ள ெதன்ைனேயாைல ெநல்விவசாய

ஒவ்ெவாரு

வயல்களும்

இரண்டு

காரியஸ்த

முைடயவும்

நாயர்கள்.

ைகப்பள்ளிகள்.

ேவைலகளுக்குப்

சாதி

ேதாப்புகளும்

புைலயர்கள்.

ேவைலக்காரர்களுக்கும்

ேதங்காய்

ெநல்லுகுத்த

பிற

ஒரு

இருந்தன.

பறிக்கவும் ஆசாரிச்சிகள்.

ேவைலகளுக்கு

தைலவன்.

நாடார்கள்.

அவன்

அவனுைடய

ேகாழிமுட்ைட வட்டத்திற்குள் ெகால்லவும் புைதக்கவும் அதிகாரம் ெகாண்ட மன்னன். பிறர் அவனுைடய காலடிமண்ணுக்கும் கைடயர்களாக வாழவிதிக்கப்பட்டவர்கள். அத்தைனேபரும்

அதிகாரத்தால்

கீ ழ்கீ ழாக

அடுக்கப்பட்டிருந்தார்கள்.

அடுக்குகளுக்கு

எச்சில் ஓர் அைடயாளமாக இருந்தது. கூலியடிைம மீ து குலேமலாள் காறித்துப்பினால் அவன்

முன்னால்

காரியஸ்தன்

நிற்பதுவைர

ேகாபம் ெகாண்டு

அடிைம

அைதத்

ெவற்றிைலச்சாற்ைற

துைடத்துக்ெகாள்ளக் ேமலாட்கள்ேமல்

கூடாது.

துப்பினால்

அவர்கள் பணிவுடன் சிரிக்கேவண்டும். காரியஸ்தன் அந்த நாயர் வட்டு ீ உறுப்பினர் யார் ெவற்றிைல

வாைய குவித்தாலும்

நீட்டேவண்டும்.

பணிவுடன்

அந்த குடும்பத்திற்கு

மன்னர்

ேகாளாம்பிைய

குலத்தில்

இருந்து

எடுத்து

முன்னால்

யாராவது

வந்தால்

ைகயில் ேகாளாம்பியுடன் கைரநாயேர பின்னால் பணிந்து நடந்து ெசல்லேவண்டும். அந்தக்காலத்தில் தினசரிக்கூலி கிைடயாது. வருடத்தில் இருமுைற அறுப்பு காலத்தில் ெநல்தான்

ெகாடுப்பார்கள்.

அைத

வாங்கி

வந்து

உலர்த்தி

பாைனயில்

ேபாட்டு

பஞ்ச

மாசமான

ஆடி

ேசர்த்து

ைவத்துக்ெகாண்டால் இரண்டுமூன்று மாதங்களுக்கு அவ்வப்ேபாது எடுத்து ெதாலித்து ெபாங்கி சூடுகஞ்சி

குடிக்க

முடியும்.

அைத

வைர

ைவத்துக்ெகாள்வதற்கு அபாரமான மன உறுதி ேதைவப்படும். மிச்சநாெளல்லாம் ஏமான் வட்டில் ீ ெபரிய அண்டாக்களில் காய்ச்சிக்ெகாடுக்கப்படும் கஞ்சியும் மரச்சீனி மயக்கும்

புளிக்கீ ைரக்குழம்பும்தான். அது மதியம் மட்டும். அந்திேவைல முடிந்து திரும்பும்ேபாது காட்டுக்குள் இரவுக்கு.

நுைழந்து எைதயாவது

ெபரும்பாலும் கிழங்குகள்.

முயேலா, கீ ரிேயா, ெபருச்சாளிேயா.

ெபாறுக்கிக்

சிலசமயம்

ெகாண்டுவந்து கீ ைரகள்.

சுட்டுத்

அதிருஷ்டம்

தின்பதுதான்

இருந்தால்

உடம்பில் வயிறுதவிர ேவறு உறுப்பிருக்கிறது என்ற நிைனப்ேப இல்லாத வாழ்க்ைக. ேகாபேம

அடங்காத

துர்ேதவைத

மாதிரி

வயிறு

ெபாங்கிக்ெகாண்ேட

இருக்கும்.

கூைரக்கு பிடித்த தீ ேபான்றது பசி என்று என் பாட்டி ெசால்லிக் ேகட்டிருக்கிேறன். அதில் ைகக்குக் கிைடத்தைத எல்லாம் அள்ளி ேபாட்டு அைணக்க ேவண்டியதுதான். அது நல்லதா ெகட்டதா என்ெறல்லாம் பார்க்க ேவண்டியதில்ைல. பசிைய விட ேவறு எதுவும் ெகாடியது அல்ல. என்

தாத்தா

நடக்க

ஆரம்பித்த

வயதிேலேய

ேவைலக்குேபாகவும்

ஆரம்பித்தார்.

ேவைலெசய்யாத நாளின் ஞாபகேம அவருக்கு இருந்ததில்ைல. அடிவாங்கி வைசவாங்கி

50

ேவைலெசய்து

கைளத்து ேசார்ந்து

உைதவாங்கி

எழுந்து

மீ ண்டும்

கண்ட

இடத்தில்

விழுந்து

ேவைலெசய்வதுதான்

தூங்கி

விடிவதற்குள்

அவர்

அறிந்த

வாழ்க்ைக.

சமூகம்

என்று

அவருக்கு

வாழ்க்ைகயில் அவருக்கு கிைடத்த சமூகக் கல்வி என்பது யார் யாருக்கு எப்படி எப்படி பணிவது

என்றுதான்.

பணிவின்

ெதரிந்திருந்தது. ஒருநாள்

என்

தாத்தா

அடுக்குகள்தான்

ேவைலக்கு

நடுேவ

காராம்புதருக்குள்

ஒளிந்து

அமர்ந்து

சாப்பிட்டுக்ெகாண்டிருந்தார். அறுப்பு கழிந்த மாதமானதனால் பாட்டி ெகாஞ்சம் கஞ்சிைய காய்ச்சினாள்.

முந்ைதயநாள்

குடித்த

மிச்சத்ைத

பைழயதாக்கி

சட்டியில்

ைகேயாடு

ெகாண்டுவந்திருந்தாள். தாத்தாவுக்கு புளித்தேசாறு ேமல் அத்தைன பிரியம் இருந்தது. அவசரமாக

அள்ளி

கைரநாயரின்

வந்திருக்கிறான்.

வாயில்

ேபரன்

ேபாட்டுக்ெகாண்டு

அவ்வழியாக

பதிைனந்து

இருந்தேபாது

சாஸ்தா

வயதானவன். அவன்

காரியஸ்தனுடன்

ேகாயிலுக்குச்

கண்ணில்

ெசல்வதற்காக

தாத்தா

சாப்பிடுவது

பட்டுவிட்டது. அவைனப்பார்த்ததும்

தாத்தா

எழுந்து

ைககைள

மார்ேபாடு

ேசர்த்துக்ெகாண்டு

தைளேபால உடல் வைளத்து அமர்ந்து கண்கைள தாழ்த்திக்ெகாண்டார். அவர் அருேக அந்த

இருந்தது.

கஞ்சி

மண்ைண

அள்ளி

தயங்கியதும்

அதில்

அப்பால்

அடிக்க ஆரம்பித்தான்.

என்ன நிைனத்தாேனா

அந்தப்ைபயன்

ேபாட்டுவிட்டு ‘குடிக்ெகடா’ என்றான்.

வந்து

நின்ற

ேமலாள் ெபரிய

பிரம்பால்

காலால்

ெகாஞ்சம்

அவைர

மாறிமாறி

தாத்தா

ெகாஞ்சம்

தாத்தா சாமி வந்தவர் ேபால அப்படிேய சட்டியுடன் பைழயைத எடுத்து ஒேர மிடறாக குடித்துவிட்டு குனிந்து அமர்ந்து குமட்டி உலுக்கும் உடம்ைப வைளத்து மண்ேணாடு ஒட்டிக்ெகாண்டார். அவன் மீ ண்டும் காலால் மண்ைண அள்ளி அவர்ேமல் வசிவிட்டு ீ சிரித்துக்ெகாண்ேட

ெசன்றான்.

சிரித்தார்கள். தூரத்தில்

என்

தாத்தாவின்

அப்பா

வயலில்

கூனிக்கூடிய

அவைனப்பார்த்து

நாற்று

உடம்பு

ஒரு

காரியஸ்தனும்

சுமந்துெகாண்டிருந்தார். சாணிக்குவியல்

ேமலாளும்

அவர்

ேபால

கண்ணில்

ேதான்றியது.

அதிலிருந்து அவிந்த வாைடயும் புழுக்களும் எழுவதுேபால பிரைம ஏற்பட்டது. அப்ேபாது அவருக்குத் தன் தந்ைதமீ து தாளமுடியாத ெவறுப்புதான் எழுந்தது. அவர் அங்ேகேய ெசத்துப்ேபாகமாட்டாரா என்று

ெகாட்ட அவர் திரும்பி நடந்தார். அன்று

இரவு

அவர்

‘எங்கண்ணு ேகளு

தன்

உனக்க

மனம்

அப்பா

ஏங்கியது.

ேகட்க

கண்ணர்ீ

அம்மாவிடம்

பிள்ைளக்ககிட்ட’ என்றார்

நாற்றுச்ேசறுடன்

ேபாேறன்’ என்றார்.

‘நான்

தாத்தா.

கலந்து

‘இனி

இஞ்ச

எனக்கு

எடமில்ல. எனக்க ேசாறு ெவளியயாக்கும்’ என்றார் அப்பா. ‘ஆமேல உனக்கு வச்சிருக்கு ேசாறு. ேல, நீ ெசய்த புண்ணியத்தினாலயாக்கும் இஞ்ச உனக்குக் கஞ்சியும், காடியும்

கிட்டுதது. பட்டினி ெகடந்து ெதருவிேல சாவாம உள்ள ேசாலியப்பாத்து இங்க ெகடேல’ என்று தாத்தா அவைரப் பார்க்காமேலேய பதில் ெசான்னார். ’கண்ட நாெயல்லாம் கஞ்சியிேல மண்ண வாரி ேபாடுகத நான் குடிக்கணுேமா?’ என்று அப்பா

ெசான்னார்.

‘ேல,

மகாபாவி.

ஏமாைனயா

ெசால்லுேத?

அன்னம்

ேபாடுத

51

ஏமாைனயாேல கிைடத்த

ெசால்லுேத?’ என்று

வாரியலால்

இல்லேல…நண்ணி

ெகட்ட

ெவறிெகாண்டு

அப்பாைவ நாேய..நீ

மாறி

பாய்ந்து

மாறி

எனக்க

வந்த தாத்தா ைகயில்

அடித்தார்.

மகன்

நீ

‘ேல

மகன்

இல்லேல’ என்று மூச்சிைரத்துக்

கூவினார் உடம்ெபல்லாம் வாரியல்குச்சிகள் குத்தி எரிய அப்பா குடிைசக்கு ெவளிேய ெசன்று குட்டித்ெதங்கின்

குழிக்குள்

அமர்ந்துெகாண்டார்.

இருட்டு

ஏறியபின்

பாட்டி

வந்து

‘ேபாட்டு மக்கா…அவருக்க குணம் ெதரியுேம…நீ வா..அம்ைம உனக்கு சுட்ட ெகளங்கு

தாேறன்’ என்று அைணத்து உள்ேள கூட்டிச்ெசன்றாள். சுட்டகிழங்கு சாப்பிட்டு பசியாறி தூங்கினார்கள். ஆனால் நள்ளிரவில் எழுந்த என் அப்பா வட்ைடவிட்டு ீ ெவளிேயறினார். ஆனால்

அவைரச்

நுைழந்தேபாது

சுலபமாக

பிடித்துவிட்டார்கள்.

அங்ேக

ெபரிய

அவர்

நட்டாலம்

ைவக்ேகால்ேபார்

ெபருவழியில்

மீ து

காவலுக்கு

தூங்கிக்ெகாண்டிருந்தவன் அவைர பார்த்துவிட்டான். அேத ேநரம் அவனுைடய நாயும் அவைர

பார்த்துவிட்டது.

அது

முதலில்

குைரத்துக்ெகாண்ேட

வந்து

அவைர

பிடித்துக்ெகாண்டது. அவன் பின்னால் வந்து அவைர இழுத்து இடுப்புக்கச்ைசயால் கட்டி இழுத்துச்ெசன்று எஜமானின் வட்டு ீ முன்னால் ேபாட்டான் காைலயில்

மண்ணுமாக

எழுந்து

கிடந்த

ெவளிேய

அப்பாைவ.

வந்த

ஏமான்

அப்பாவின்

பார்த்தது

ேமலாள்

உடம்ெபல்லாம்

சிராய்ப்பும்

வரவைழக்கப்பட்டு

அவனுக்கு

புளியமாறால் இருபது அடி ெகாடுக்கப்பட்டது. தாத்தாைவ இழுத்து வந்து எருக்குழியில் இடுப்பளவு

புைதத்து

ஒண்ணுமறியா

ைவத்தார்கள்.

பயலாக்கும்

அவர்

ைககூப்பி

ஏமாேன…ெகாண்ணு

‘ஏமாேன

ேபாடப்பிடாது

ெபான்ேனமாேன… ஏமாேன’

கதறினார். எஜமான்

அவரது

ெகாஞ்சேநரம் ெகாண்டுவந்து

ெசல்ல

யாைனயாகிய

ெகாஞ்சுவதுண்டு.

வட்டுமுகப்பில் ீ கருதப்பட்டது.

கட்டி ஒரு

அைதக்

மாைலயில்தான் ெகாம்பன்

யாைனக்குக்

யாைன

ெகாம்பன்

ெகாச்சய்யப்பைன

ெகாண்டு

ெசல்வார்கள்.

காைலயில் காதாட்டி

ெகாடுப்பதற்காக

அவரது நிற்பது

ெவல்லம்

வட்டு ீ

என்று

காைலயில் முற்றத்தில்

அன்ெறல்லாம்

ஐஸ்வரியம்

என்று

ெகாட்ைடத்ேதங்காய்

ேபான்றவற்ைற ஒரு ெபரிய தட்டில் ைவத்து ேவைலக்காரன் நாணன்நாயர் ெகாண்டு

ைவத்தான். ஏமானுக்கு அைத பார்த்தேபாது அவருக்கு ஓர் எண்ணம் வந்தது

‘அவேன ெகாண்டு வாேட’ என்றார். அப்பாைவ ைகையயும் காைலயும் கட்டி இழுத்து தூக்கி வந்தார்கள். எஜமானின் ஆைணப்படி யாைனயின் நான்கு கால்களுக்கு நடுேவ மாடுகட்டும் தறி ஒன்ைற ஆழமாக அைறந்து அதில் அப்பாைவ கட்டிப்ேபாட்டார்கள். அப்பா

நின்றது

அலறி

ேபால

திமிறி துடித்தார்.

உடம்பு மட்டும்

சிறுநீரும் ெவளிேயறியது.

யாைனக்கு

அடியில்

ெசன்றதும்

அதிர்ந்துெகாண்டிருந்தது.

அச்சத்தில்

சற்றுேநரத்தில்

மூச்சு

மலமும்

ெகாஞ்சேநரம் சிரித்துவிட்டு எஜமான் எழுந்தார் ‘ைவகும்ேநரம் வேர அவன் கிடக்கட்ேட. அவேன

ெகால்லணுமா

ேவண்டியாந்நு

ெகாச்சய்யப்பன்

தீருமானிக்கட்ேட’

என்று

ெசால்லிவிட்டு எழுந்து ெசன்றார். அப்பா ெமல்ல நிதானமைடந்தார். ெகாஞ்சேநரத்தில் பயெமல்லாம் ேபாயிற்று. எப்படி அந்த அளவுக்கு மனம் ெதளிவைடந்தது, எப்படி அந்த

52

நாளின் ஒவ்ெவாரு காட்சிையயும் துல்லியமாக ஞாபகம் ைவத்துக்ெகாள்ள முடிந்தது என்று அப்பா கைடசி வைர ெசால்லிச்ெசால்லி ஆச்சரியப்படுவார் யாைனயின்

கால்கள்

ஒவ்ெவான்றும்

காட்டுேகாங்கு

மரத்தின்

அடிப்பட்ைட

ேபால

ெவடிப்புகளும் மடிப்புகளுமாக, ெவட்டி எடுத்து ைவத்த தடி ேபால உருண்டு ெபரிதாக இருந்தன. கிைளேவர்கைள ெவட்டி எடுத்த ெவள்ைளத் தடம் ேபால நகங்கள். ெகாஞ்ச ேநரம்

நகங்கைளப்பார்த்தேபாது

அைவ

ஒவ்ெவான்றும்

ராட்சதப்பல்வரிைச

என்று

ேதான்றியது. அப்பாைவ அைவ ஏளனமாகப் பார்த்து சிரிப்பைதப்ேபால. தைலக்குேமல் குைகயின் அடிக்கருங்கல் பரப்பு ேபால அதன் அடிவயிறு. ெபரியேதார் கலப்ைபேபால அதன் ஆண்குறி. யாைன இருமுைற துதிக்ைகைய நீட்டி அப்பாைவ ெதாட்டது. ஒரு முைற அது அடி ேபால

பட்டு

அப்பா

ெபாருட்படுத்தவில்ைல. கால்

இலகுவாக

ெதரிந்தது.

ெதறித்து

அதன்

எடுத்தும்

ெபரிய

விழுந்தார்.

மூன்று கால்கள்

அைசத்தும்

துணிமூட்ைட

ேபால

அதன்பின்

நிலத்தில்

யாைன

ஊன்றியிருக்க

ைவக்கப்பட்டேபாது இருந்தது

அது.

காலின்

அடிக்கடி

அவைர

நாலாவது அடிப்பகுதி

அது

காைல

மாற்றுவைதயும் ெபரிய காைலத் தைரயில் தப் தப் என அடித்துக்ெகாள்வைதயும் அப்பா கவனித்தார். ேபய்க்கரும்ைப பிய்த்து அது தன் காலில் அடித்தேபாது மண் ெதறிக்கேவ அப்பா

‘அய்ேயா’ என்றார்.

அதன்பின்

அது

மிகக்

கவனமாக

காலில் தட்டுவைத

ெகாஞ்சேநரம் கழித்ேத கவனித்தார். பின்பக்கம் தப்தப்தப் என்று சூடான பச்ைசத்தைழ ஆவியுடன்

பிண்டங்கள்

விழ

அதன்ேமல்

சிறுநீர்

பாைறஓைட

ேபால

பாசிப்பச்ைச

நிறத்தில் ெகாட்டியது. அப்பாவின் உடம்ெபங்கும் யாைனச்சிறுநீர் வசியது. ீ சாயங்காலம்

யாைனைய

அவைர இழுத்துச்ெசன்று

அவிழ்த்துச்ெசன்றேபாதும் கயிற்றால்

ஒரு

அங்ேகேய

ெதன்ைனமரத்தில்

கிடந்தார்

கட்டி

அப்பா.

ைவத்தார்கள்.

எருக்குழியில் கழுத்துவைர புைதந்திருந்த தாத்தாைவ தூக்கி ‘ேபாேல’ என்று அடித்து துரத்தினார்கள். எருக்குழியின் சூட்டில் ெவந்து சுருங்கி சுட்ட ெகாக்குேபால ேதால்வழிந்த உடலுடன் அவர் மார்பில் அைறந்து கதறினார் ‘எனக்க பயல ஒண்ணும் ெசய்யப்பிடாது ெபான்ேனமாேன…உடயேத..ெதயவ்ேம..என்

பயல

தம்புராேன’

விட்டிருங்க

கத்திக்ெகாண்ேட அடிவாங்கிக்ெகாண்டு ெசன்றார் அவர்.

இரவு

முழுக்க

தன்

ைகயின்

கட்ைட,

பல்லால்

கடித்துக்

ெகாஞ்சம்

என்று

ெகாஞ்சமாகக்

கிழித்து பிரித்து எடுத்துவிட்டார் அப்பா. கூரிய சில்லாங்கல்ைல எடுத்து பிறகட்டுகைள

அறுத்தார்.

சாைலக்ேகா

நள்ளிரவில்

இருளில்

இைடவழிக்ேகா

அங்கிருந்து

ஏறவில்ைல.

வயல்வரப்புகள் வழியாகேவ ெசன்றார். ெசல்லும்ேபாது

தன்

அப்பாைவப்பற்றிய

நிைறந்திருந்தது. காறிக்காறி

துப்பிக்ெகாண்ேட

தப்பி

ெசன்றார்.

முழுக்கமுழுக்க

அருவருப்ேப ெசன்றார்.

இம்முைற

ேதாட்டங்கள்

அவர்

மறுநாள்

எங்கும்

புதர்கள்

மனெமங்கும்

தன்

அப்பாவுக்கு

என்ன ஆகும் என்று நிைனத்தார். ‘தாயளி சாவட்டு’ என்று ெசால்லிக்ெகாண்டார். ேமலும் பதினாறு வருடம் கழித்து ஒருமுைற ேசர்ந்து அமர்ந்து பைழயது சாப்பிடும்ேபாதுதான் தன்

அப்பா

ெதாட்டதில்ைல

அந்த

நாள்முதல்

என்று

ெகாடும்பட்டினியிலும்

ெதரிந்து

கண்ணர்ீ

பைழயேசாைற

விட்டார்.

ைகயால்

‘பாவப்ெபட்டவனுக்கு

53

பழிவாங்கணுமானா அவனுக்க ெசாந்த ேதகமும் வயறும் ஆன்மாவும் மட்டும்தாேனேல இருக்கு?’ என்பார் அப்பா. அப்பா

நட்டாலத்தில்

ெசன்றார்.

இருந்து

அங்கிருந்து

எழுத்துபடிப்பு

வாசைன

ெவளியுலகம்

பற்றி

கருங்கல்லுக்கும்

நாகர்ேகாயிலுக்கு. கிைடயாது.

அப்ேபாது

அவர்

ேகள்விப்பட்டதுகூட

அங்கிருந்து

திங்கள்சந்ைதக்கும்

அவருக்கு

வாழ்ந்த

எட்டு

நட்டாலம்

கிைடயாது.

அன்று

வயது.

ஊைரத்தவிர

அந்த

ஊர்களுக்கு

புழுதிநிைறந்த வண்டிப்பாைதகள்தான். இரு மருங்கும் வயல்களும் அவ்வப்ேபாது சிறு

ஊர்களும்

உண்டு.

புதர்க்காடுகள்.

ஆனால்

ெபரும்பாலான

நரிகளும் ெசந்நாய்களும்

நிைறயேவ

மனிதர்கள் நடமாடுவேத இல்ைல. ஆனால்

அளவுக்கு

புனிதமான ஆற்றல்

அறியாைம உண்டு.

என்று

இடங்களில்

ஒன்று

என்னுைடய

பாைறகள்

உண்டு

நிைறந்த

என்பதனால்

இருக்கிறது.

அதற்கு

இத்தைனநாள்

இரவில்

நம்பமுடியாத

வாழ்க்ைகயில்

நான்

கற்றுக்ெகாண்ட பாடங்களில் ஒன்று அது. மனிதன் கள்ளமற்று இருக்கும்ேபாது கடவுள் அவரது இரக்கமில்லாத விதிகைள எல்லாம் ெகாஞ்சம் தளர்த்திக்ெகாள்ள ேவண்டும். ேவறு

வழிேய

இல்ைல

ெசன்றார்.

அவருக்கு.

அந்த சக்தியால்தான்

அப்பா

அவ்வளவுதூரம்

அைத நான் ஒருமுைற ெசான்னேபாது அப்பா சிரித்தார் ‘ேபாேல, அறிவுெகட்ட மூதி. ஏேல எனக்க உடம்பு முழுக்க ஆைனக்க வாசைனயாக்கும். ஆைனமணம் ேகட்டா ஒரு நாயிநரி அருவில வருமாேல? நான் பின்ன எப்டியாக்கும்ேல ஏமானுக்க முற்றத்திேல

இருந்து தப்பிெனன்? பன்னிரண்டு நாயாக்கும் காவலுக்கு. எல்லாம் எனக்க ஆைனவாசன

ேகட்டு

வால

கவட்ைடக்ெகைடயிேல வச்சுகிட்டுல்லா

இருந்துேபாட்டு” அப்பா

கைடசிவைர

ஓடிச்ெசண்ணு

அப்படித்தான். எந்நிைலயிலும்

மூைலயிேல

அவரது

தர்க்க

புத்திைய விட்டுக்ெகாடுப்பதில்ைல. மறுநாள் மாைலயில் நாகர்ேகாயிைல அைடந்தார் அப்பா. கிட்டத்தட்ட முப்பத்ைதந்து கிேலாமீ ட்டர்

தூரம்

நடந்திருப்பார்.

பட்டினி

அவருக்கு

நன்றாக

பழகியதுதான்.

எல்லாவிதமான வைதக்கும் பழகிப்ேபான ெமலிந்த கரிய உடம்பு. அப்பாேவ ெசால்வார், காடுகளில் தீப்பிடித்தால் ெகாண்டுவந்து வயலில்

மட்டுெம

இருந்தார்.

ஆனைவ.

சில

குச்சிகள்

ெதாழி

எரியாமல் கருகி

ஊன்றுவதற்கு

என்ன ெசய்தாலும்

கிடக்கும். அவற்ைற ேதடி

பயன்படுத்துவார்கள்.

ஒடியாது, வைளயாது.

அைவ

அைதப்ேபால

ைவரம்

அவர்

நாகர்ேகாயிைலப் பார்த்து அவர் என்ன நிைனத்தார் என்ெறல்லாம் அவருக்கு ஞாபகம் இல்ைல.

மிருகம்

பார்த்துக்ெகாண்டு

ேபால

தின்பதற்கு

நடந்திருப்பார்.

என்ன

உடம்ெபல்லாம்

கிைடக்கும்

மண்ணும்

என்று

ேசறும்.

மட்டும்

இைடயில்

கமுகுப்பாைளைய கீ றி கட்டிக்ெகாண்ட ேகாவணம். ஆனால் என் அப்பாைவ நீங்கள் பார்க்க

ேவண்டும்.

பார்திருப்பீர்கள். இனிைமயான

அவைரப்ேபால லட்சணமான

ெகாஞ்சம்

நிதானமான

ெடன்சில்

கண்கள்

மனிதைர

வாஷிங்டனின்

ெகாண்டவர்.

நீங்கள்

சாயல்

அன்று

குைறவாகேவ

உண்டு

அவரது கண்கள்

அவருக்கு. இன்னும்

அழகாக இருந்திருக்கும். காட்டு ஓைடயில் கிடக்கும் கூழாங்கற்கள் ேபால கருைமயாக,

மினுமினுப்பாக, குளுைமயாக இருந்திருக்கும்.

54

பார்வதிபுரம்

அருேக

ேபாடப்படும்

தின்றுெகாண்டு

கேணசன்

எச்சில்

என்பவர்

இைலகளில்

அங்ேகேய

நடத்திவந்த

இருந்து

படுத்து

இட்டிலிக்கைடக்கு

அகப்பட்டைத

தூங்கிவிட்டார்.

எல்லாம்

கேணசன்

நல்ல

ெவளிேய வழித்துத்

வியாபாரி.

பார்த்ததுேம ெதரிந்துவிட்டது, இது ஒரு சரியான உழவுமாடு என்று. உள்ேள கூப்பிட்டு

குண்டான்

நிைறய

பைழயசாதமும்

பழங்கறியும்

விட்டுக்

ெகாடுத்தார்.

வயிறு

ெதளிந்ததும் அப்பா நிமிர்ந்து நின்றார். ெபயைரச் ெசான்னார். ஆனால் ஊைரயும் பிற தகவல்கைளயும் எவ்வளவு ேகட்டும் ெசால்லவில்ைல. ெசால்லக்கூடிய ஆள் இல்ைல

என்று கேணசனுக்கும் ெதரிந்துவிட்டது நான்கு வருடம் அங்ேகேய அப்பா ேவைலபார்த்தார். தினமும் காைலயில் எழுந்து ஒரு ஃபர்லாங்

தூரமுள்ள

மரத்ெதாட்டிைய

ஓைடயில்

நிைறப்பார்.

ேவைல. அதன்பின்ன

அந்த

இருந்து

குடம்குடமாக

பத்துமணிக்கு

நீர்

ெகாண்டுவந்து

இட்டிலிக்கைட

பாத்திரங்கைள

எல்லாம்

முடிவது

சுமந்து

வைர

ெகாண்டு

ெபரிய

அந்த

வந்த

நீரில்

மண்ணும் சாம்பலும் ேபாட்டு கழுவுவார். மீ ண்டும் நீர் ெகாண்டு வருவார். மாைலயில்

ேசாற்றுக்கைடமுடிந்ததும் மீ ண்டும் பாத்திரங்கள் ேதய்ப்பார். மீ ண்டும் தண்ணர். ீ மீ ண்டும் பாத்திரங்கைள

கழுவி

மூடுவார்.

முடிக்ைகயில்

நள்ளிரவாகிவிடும்.

கைடையேய

அவர்தான்

கைளத்து ேசார்ந்து பின்பக்கம் ஒட்டுத்திண்ைணயில் விழுந்து அப்படிேய தூங்கினால் காைலயில்

ேவதக்ேகாயில்

ெகாட்டிக்ெகாண்டிருக்க கேணசன் ேநாயும்

கண்டு

ேகட்டதும்

மைழக்குள்ேளேய

பலவருடம்

வருவதில்ைல.

பாத்திரங்களில்

மணி

எழுந்துவிடுவார்.

கிடந்து

அப்பா

இருந்து வழித்தும்

மட்டும்தான்

சுரண்டியும்

எவரும் சாப்பாடு எதுவும் ெகாடுப்பதில்ைல.

அவருக்கு

சாப்பிட்டுக்

மைழ

தூங்கிக்ெகாண்டிருப்பைத

ெசால்லிக்ெகாண்டிருந்திருக்கிறார்.

மிஞ்சியது

ஒருமுைற அப்பாவுக்கு உணவு.

ெகாள்வார்.

எந்த அவேர

அவருக்ெகன

அப்பா அடி உைதகளில் இருந்தும் வைசகளில் இருந்தும் ெவளிேய வந்தார். வயிறு புைடக்க உண்டு மாதிரி

அவரது

இருக்ேகேல

ைககால்கள்

மயிேர’ என்று

இரும்புலக்ைக

ேபால

ெவற்றிைலக்கைட

ஆயின.

ெசல்லப்பன்

’மாடன்சிைல ெசால்வாராம்.

ஆனால் புதுவைக அவமரியாைதகைள அவர் சந்தித்துக்ெகாண்ேட இருந்தார். சைமத்த

உணைவ

ெதாடுவதற்கு

குவிக்கப்பட்டிருந்த

இைலயுடன்

அைத

அவர்

ஒருேபாதும்

ேசாற்றின்ேமல் ேநாக்கிச்

இருந்த

ெசன்றார்.

அனுமதிக்கப்பட்டதில்ைல.

இைல பறந்து கேணசன்

ேபானேபாது

பாய்ந்து

வந்து

ஒருமுைற அவர்

‘ேல,

ெதாடாேதல…ெவளிேய ேபாேல..ேல, ெவளிேய ேபா’ என்று கூச்சலிட்டான்.

ஓர்

ேல,

அன்று முதல் அவருக்கு புதிய எல்ைலகள் ெதன்பட ஆரம்பித்தன. அவர் தன்னுைடய ெகால்ைலப்பக்க

திண்ைண

தவிர

அனுமதிக்கப்பட்டதில்ைல. அவரிடம் கீ ேழ

ைவக்கும்

ெசல்லும்ேபாது கூச்சலிடுவார்கள். ஆனால்

அப்பா

உடம்பாலும்

ெபாருட்கைள எதிேர

எவரும்

எைதயும்

அவர் எடுத்துக்ெகாள்ள

வரக்கூடியவர்கள்

மகிழ்ச்சியாகத்தான்

மனத்தாலும்.

ேவெறங்கும்

அவேர

சிலர்

இருந்தார்.

எழுத்துகூட்டி

எவர்

படிக்க

அமர

ேநரடியாக

ெகாடுப்பதில்ைல.

ேவண்டும்.

ெதருவில்

‘ேடய்

அவர்

முன்னாலும்

தள்ளி

வளர்ந்து

ேபாடா’

அவர் என்று

ெகாண்டிருந்தார்.

கற்றுக்ெகாண்டார்.

ைகயில்

55

சிக்கிய எல்லா காகிதங்கைளயும் வாசித்தார். கணக்குகைள ேபாட பயின்றார். ஆங்கில எழுத்துக்கைளக்கூட கற்றுக்ெகாண்டு உதிரி வார்த்ைதகைள வாசிக்க ஆரம்பித்தார். தன்

பதிமூன்றாம்

வயதில்

அவர்

அம்புேராஸ் டீக்கைடயில்

நாகர்ேகாயில்

ேவைலக்குச்

நீதிமன்றத்துக்கு

ேசர்ந்தார்.

அங்ேக

இருந்தார். அவ்வப்ேபாது சைமயலும் ெசய்தார்.

எதிரில்

அவர்

இருந்த

பரிமாறுபவனாக

அவரது பதிைனந்தாம் வயதில் டீக்கைடக்கு வந்து அறிமுகமாகியிருந்த பள்ளி ஆசிரியர்

ஒருவர் அவர் கிழிந்த ஆங்கில ெசய்தித்தாளின் ஒருபக்கத்ைத வாசிப்பைதக் கண்டு ‘தம்பி எத்தனாம்

கிளாஸ்

‘பள்ளிக்ெகாடேம உற்றுப்பார்த்துவிட்டு

வைர

படிச்ேச?’ என்றார்.

ேபானதில்லியா?’

அவர்

‘இல்ல’

எப்பிடியாக்கும்

‘பின்ன

‘படிக்ேகல்ல’ என்றார்

அப்பா.

ெகாஞ்சேநரம்

இங்கிலீ ஸு

அவைர

படிச்ேச?

வல்ல

சாயிப்புகிட்டயும் ேவல பாத்திேயா?’ ‘இல்ல,நானாட்டு படிச்ேசன்’ அவரால்

நம்ப

ெசான்னார் இருபது.

முடியவில்ைல.

ஆனால்

‘ேல கறுத்தான், உனக்கு

‘ேல

நம்பத்தான்

என்னல

பரிச்ைச

நீ ஒண்ணாம்ஃபாரம்

ேவண்டியிருந்தது.

பிராயமாச்சு?’ அப்பாவுக்கு

எளுதலாம்

பாத்துக்ேகா.

நான்

அவர்

அப்ேபாது உனக்கு

பாடபுஸ்தகங்கள ெகாண்டு வந்து தாறன். நீ ஒருநாலஞ்சுமாசம் இருந்து படிச்சாேபாரும்’

அவர்

ெகாண்டுவந்த

புத்தகங்கைள

அப்பா

ஒேர

மாதத்தில்

துப்புரவாக

வாசித்து

மனப்பாடம் ெசய்துவிட்டார். அவரது மூைளத்திறைமைய நான் கைடசிவைர நிைனத்து ஆச்சரியப்பட்ேடன்.

எண்பதிரண்டு

வயதில் அவர்

சாவதற்கு

எட்டுமாதம்

முன்னால்

சர்ச்சுக்கு வந்த புதிய ஃபாதரிடம் ேபாய் லத்தீன் படிக்க ஆரம்பித்தார். இரண்டு வருடம் இருந்திருந்தால்

லத்தீனில்

ெபரிய

அறிஞர்

ஆகியிருப்பார்

என்ைனப்பார்க்கும்ேபாெதல்லாம் ெசால்வார்.

என்று

ஃபாதர்

அப்பா ஸ்காட் கிறிஸ்தவக் கல்லூரியில் ஆறாம் வகுப்பு , அதாவது ஒன்றாம் ஃபாரம் எழுதி

முதல்தடைவயிேலேய

ெவற்றிெபற்றார்.

ேவைலெசய்துெகாண்ேட இ.எஸ்.எஸ்.எல்.சியும் வகுப்பு.

அடுத்து ெமட்ரிக்குேலஷன்

ெபாறுப்பாக

எழுத

ெதாடர்ந்து

எழுதி

ஃபீஸ்

இருந்து வியாபாரம்ெசய்வதனால்

நம்பிக்ைக இருந்தது.

அேத

ெவன்றார்.

கட்டியிருந்தார்.

அம்புேராஸுக்கும்

டீக்கைடயில்

அதாவது

எட்டாம்

கைடயில்

அவர்

ேமல்

அவர் நல்ல

1921ல் அப்பா அவரது வாழ்க்ைகயில் கைடசிநாள் வைர ஒவ்ெவாருநாளும், ஒவ்ெவாரு மணிேநரமும்

பன்னிரண்டாம்

வியந்து ேததி

ேபாற்றி

காைல

ேபசிவந்த

மனிதைரச்

பதிெனாரு

ெகாளுத்திக்ெகாண்டிருந்தது.

கறுப்பு

இைளஞர்

நுைழந்து

ேகாட்டும்

மணிக்கு.

கீ ேழ

சந்தித்தார்.

ெவளிேய

கச்சேவட்டியும்

ஜூைல

ெவயில்

அணிந்து

வக்கீ ல்களுக்குரிய ெவள்ைள ேபா ைட கட்டி இருபத்ைதந்து இருபத்தாறு வயதுள்ள ஓர் அவர்

கைடக்குள்

எடுெல மக்கா‘ என்றார். அன்று

நாடார்கள்

வழக்கறிஞர்கள்

மட்டும்தான் மிகவும்

பங்களாத்ெதருைவச்ேசர்ந்த அவர்களின்

மற்ற

நைட உைடகள்

நாடார்கைள

ெபஞ்சில்

அந்தக்கைடக்கு

குைறவு.

வருவார்கள்.

இருக்கும்

லண்டன்மிஷன் எல்லாேம

உட்கார்ந்து ‘சூடாட்டு

நாடார்களில்

அன்று

இருப்பார்கள்.

இந்தியர்கைளப்ேபால

விடவும்

சாயா

நாடார்வக்கீ ல்களும்

கிறிஸ்தவர்களாக

ஆங்கிேலா

அவர்கள் உயர்சாதியினைர

சில

ஒரு

ேகவலமாக

இருக்கும்.

நடத்துவார்கள்.

56

இவர்

ெதற்ேக

விளவங்ேகாடு

பக்கம்

என்று

பார்த்தாேல

ெதரிந்தது.

அைசவில்

ேதாற்றத்தில் எல்லாம் நாட்டுப்புறத்தனம். ெவயிலுக்கு ேகாட்டின் பித்தான்கைள கழற்றி

காலைர நன்றாக ேமேல ஏற்றி விட்டிருந்தார். ேகாட்டின் ைககைள சுருட்டி மடித்து முட்டுக்குேமெல ெகாண்டு வந்து ைவத்திருந்தார்.

’அண்ைணக்கு எனக்கு அவரு ஆருண்ணு ெதரியாது. ஆனா முதல்பார்ைவயிேல அவரு ஆருண்ணு

எனக்க

ஆத்மா

கண்டுபிடிச்சு

ேபாட்டு.

இண்ைணக்கும்

அவரு

அங்க

வந்ததும் இருந்ததும் காைல ஆட்டிகிட்டு இருந்து சாயாவ ஊதிக்குடிச்சதும் கண்ணுேல நிக்குேத… நிப்பும் நடப்பும் கண்டா ஒரு அசல் காட்டுநாடாரு. சட்ைடய களட்டிப்ேபாட்டா பத்து பைனய இந்நாண்ணு ஏறுவாருண்ணு ேதாணிப்ேபாடும். ஒரு அடின்னா நிண்ணு அடிப்பாருன்னு

ேதாணும்…சாயாவ

அப்பிடி

சுத்தி

சுத்தி

மங்களாெதரு வக்கீ லுமாரு சிரிப்பாவ’ என்றார் அப்பா. பணம்

ெகாடுத்துவிட்டு

சாறுக்க

‘ஏபிரகாம்

ஆப்பீஸ்

ஊதிக்குடிக்குதத

ஏதாக்கும்?’ என்று

கண்டா

அப்பாவிடம்

ேகட்டு விட்டு அவர் ைகயில் இருந்த புத்தகத்ைத பார்த்தார் அவர். ‘என்ன புக்கு?’ என்று விளவங்ேகாடு

பாணி

நீட்டலுடன்

ெகட்டியிருக்கு’ ‘ஓ’ என்றபின் ஏ.ேநசமணி.

தக்கைல

நிலங்களும்

அருேக

ேதாப்புகளும்

அப்பாவுெபப்ருவட்டர். திருவனந்தபுரம்

வழிைய

ேகட்டார்.

ெதரிந்துெகாண்டு

பள்ளியாடி

ெகாண்ட

‘ெமட்ரிக்கு…பரிச்ைசக்கு

என்ற

ெபருவட்டர்

திருவனந்தபுரம்

சட்டக்கல்லூரியில்

மகாராஜா

பி.எல்

ெசன்றார்.

அவர்

ஊைரச்ேசர்ந்தவர்.

குடும்பம்.

அவரது

கல்லூரியில்

படித்து

முடித்து

ேநசமணி என்ற

ேபரில்

ெபயர்

ெகாஞ்சம் அப்பாெபயர்

பீஏ

நாகர்ேகாயில்

வக்கீ லாக பதிவுெசய்திருந்தார் ஆம், அவேரதான். மார்ஷல்

பணம்

படித்து பாரில்

கன்யாகுமரியில் நாடார்களின்

தைலவராக இன்றும் பக்தியுடன் நிைனக்கப்படுபவர். அவர் காலத்தில் திருவிதாங்கூரில் அவர்

ேவறு

உறுப்பினராகத்

காங்கிரஸ்

ேவறு

ேதர்தலில்

தமிழ்நாட்டுடன்

என்றிருக்கவில்ைல.

ெவன்று

இைணவதற்காக

ெசன்றார்.

திருவிதாங்கூர்

சட்டச்சைப

கன்யாகுமரிமாவட்டம்

திருவிதாங்கூர்

காங்கிரஸ்

உருவாகி

என்ற

அைமப்ைப

உருவாக்கிப் ேபாராடினார். தமிழக காங்கிரஸின் தைலவராக இருந்தார். கைடசிவைர பாராளுமன்ற உறுப்பினராகப் பணியாற்றினார். நீதிமன்றத்துக்கு ேநசமணி ெசன்ற முதல் நாேள ெபரிய பிரச்சிைன எற்பட்டது. ைகயில்

வக்காலத்து ஏெழட்டு

ேபப்பர்களுடன்

நார்காலிகளும்

ஜூனியர்களுக்கு

என்பது

அவர்

நான்கு

ேபச்சு

நீதிமன்றத்தில்

முக்காலிகளும்

வழக்கானாலும்

நுைழந்தார்.

நீதிமன்றத்திற்குள்

ேபாடப்பட்டிருந்தன. நாடார்கள்

முக்காலிகள்

முக்காலிகளில்தான்

அமரேவண்டும் என்பது ஒரு வழக்கமாக ேபணப்பட்டது. ேநசமணி ேநராகச் ெசன்று ஒரு

நாற்காலியில்

எம்.சிவசங்கரன்பிள்ைள

திரும்பிச்ெசன்றுவிட்டார்.

அமர்ந்தார். அவர்

அவர்

வழக்குக்கு

அமர்ந்திருப்பைதக்

அருேக எவருேம

வந்த

கண்டு

அரசு

அமரவில்ைல.

வழக்கறிஞர்

முகம்

சுளித்து

அைரமணிேநரம்

தாேன தனியாக அமர்ந்திருப்பைத அவர் உணர்ந்தேபாது ஏேதா தப்பாக இருப்பைதப் புரிந்துெகாண்டார். ெபஞ்ச்கிளார்க்

நாடார்கள்

பரமசிவம்

முக்காலிகளில்

வந்து

அவர்

அருேக

உட்காரலாம்.

குனிந்து

அதுதான்

விஷயத்ைத

வழக்கம்.

ெசான்னார்.

சீனியர்

நாடார்

57

வக்கீ ல்கள்கூட

அப்படித்தான்

நாற்காலியில்

ேநசமணி

உட்கார்வது.

அமர்ந்ததில்ைல…

எழுந்து

கத்த

ஒரு

ஆரம்பித்தார்.

எம்.ெக.ெசல்லப்பன்

நிமிடத்தில்

இங்க

‘ேல

கூட

ரத்தெமல்லாம்

இன்று

வைர

தைலக்கு

பாவப்ெபட்டவனுக்கு

ஏற

இருக்க

எடமில்ேலண்ணா பின்ன நீதி எங்கேல கிட்டும்? நாயிப்பயலுவேள…’ என்று கூவியபடி

முக்காலிகைள தூக்கிக் ெகாண்டு வந்து நீதிமன்ற முற்றத்தில் வசினார். ீ ஒவ்ெவாரு

ீ இருந்தார் அைறயாக ேபாய் முக்காலிகைள தூக்கிக் ெகாண்டு வந்து வசிக்ெகாண்ேட அப்பா

டீக்கைடயில்

இருக்கும்ேபாது

ஒரு

வக்கீ ல்

குமாஸ்தா

ஓடிவந்து

‘அந்த

பள்ளியாடிப் ெபய அங்க எளகி நிக்கான்…தைலக்கு சுகமில்லாத்த பயலாக்கும்’ என்றார். இன்னும்

பலர்

ஓடிவந்தார்கள்.

ெபருவட்டருக்க கிழவர்

மவனாக்கும்.

ெசான்னார்.ெகாஞ்ச

ெகாைலநடக்கப்ேபாகிறது

மரியாத

ேநரத்தில்

என்றார்கள்.

‘பள்ளியாடிப்

அறியாத்தவன்…எளவயசுல்லா’ என்று

சட்ைடெயல்லாம்

கைலந்திருக்க

ஒரு

வியர்த்து

மூச்சிைரத்து ேநசமணி வந்துேசர்ந்தார். ‘சாய எடுேல’ என்று அதட்டினார். அப்பா டீைய ெகாடுத்ததும்

ஒேர மிடறில்

உள்ேள

கிளம்பிச் ெசன்றார்.

இழுத்துவிட்டு, சக்கரத்ைத

வசிப்ேபாட்டுவிட்டு ீ

ெகாஞ்சேநரத்தில் ெவள்ளமடம் பகுதிையச்ேசர்ந்த இருபதுக்கும் ேமற்பட்ட ெரௗடிகள் ைகயில்

கம்புகளுடன்

டீக்கைடக்கு

வந்து

ேநசமணிைய

ேதடினார்கள்.

அப்பாைவ

இழுத்து நிறுத்தி அவைரப்பற்றி ேகட்டு மிரட்டினார்கள். நாகர்ேகாயில் முழுக்க அவர்கள் அவைர ேதடி

அைலந்தார்கள்.

இதுேவ ேபச்சாக

அன்று

நீதிமன்றம்

இருந்தது.’ ெவள்ளமடம்

ஒத்திைவக்கப்பட்டது.

பயக்களாக்கும்ேல..

அவனுகளுக்கு ெவைளயாட்டாக்கும்’என்றார்கள். ஒரு நல்ல ெநடுநாட்களாயிற்று என்றார்கள். மறுநாள்

பள்ளியாடியில்

ஆட்களுடன்

ேநசமணி

இறங்கினார்.அவர்கள் ெசன்றார்.

சூழ

அவருைடய

இருந்து

கம்புகளும்

திருவனந்தபுரம் வர ஆட்கள்

வக்காலத்ைத

ெவட்டும்

ெகாைல

அரிவாட்களும் பேயானியர் தூக்கிக்ெகாண்டு

நீதிமன்றத்துக்கு

ெவளிேய

நகர்முழுக்க ெகாைலயும்

நகரில் நடந்து

ஏந்திய

ஐம்பது

பஸ்ஸில்

வந்து

நீதிமன்றத்துக்குள் நிைறந்திருந்தார்கள்.

ெகாஞ்சம் ெகாஞ்சமாக நீதிமன்றம் முன்னால் கூட்டம்ேசர ஆரம்பித்தது. ஒருகட்டத்தில் ெவள்ளாள

வக்கீ களும்

ஓடேவண்டியிருந்தது.

நாைலந்துநாள்

நீதிமன்றம்

நாயர்

வக்கீ ல்களும்

பின்பக்கம்

வழியாக

தப்பி

இல்ைல.

நகரெமங்கும்

பதற்றமாகேவ

இருந்தது.

எல்லா

டீகக்ைடகளிலும் எல்லா வடுகளிலும் ீ இேத ேபச்சு. விஷயத்தில் சர்ச் தைலயிட்டது.

பிஷப் வந்து நீதிபதிகளிடம் ேபசினார். ெரசிெடண்ட் துைரக்கு மனுெகாடுக்கப்ேபாவதாக ேபச்சு

அடிபட்டது.

அந்த

ெசய்தி

ெவள்ளாளநாயர்

வக்கீ ல்கைள

அச்சுறுத்தியது.

ஆரம்பத்தில் வரமாக ீ நின்ற பலர் பின்வாங்கினார்கள். ேகஸ் இல்லாத இளவட்டங்கள் சிலர் கத்தினாலும் எல்லா சீனியர்கலும் ஒதுங்கிக்ெகாண்டார்கள். மீ ண்டும்

நீதிமன்றம்

கூடியேபாது

ேபாடப்பட்டிருந்தது.

ேநசமணியும்

டீக்கைட முன்னால்

சாைலயில்

ேபாட்டார். நூற்றி எழுபத்ெதட்டு டீ.

புதிய அவரது

நின்று

நாற்காலிகள் நண்பர்களும்

டீகுடித்தார்கள்.

வாங்கி

எல்லாருக்கும்

ெபரும்கூட்டமாக

அப்பாதான்

வந்து

அன்ைறக்கு

டீ

58

அதன்பின் கண்ெணதிரில் ேநசமணி வளர்ந்து ெபரிதாவைத அப்பா கண்டார். அவர் டீ குடிக்க வருவதில்ைல. அவருைடய ஆபீஸுக்கு டீ ெகாண்டு ெகாடுக்கேவண்டியிருக்கும். சிலசமயம் ைபயன்கள் வாசலில்

இல்லாவிட்டால்

எந்ேநரமும்

அமர்ந்திருக்கும்

ஆட்கள்

ெபண்கைளயும்

விவாதித்துக்ெகாண்டிருக்கும் அங்ேக

அப்பாேவ

ேநசமணியின்

நிற்பார்கள்.

ேகாபத்துடனும்

கிராமத்தினைரயும்

ெவள்ைளச்சட்ைடயும்

ெசல்வார்.

கூட்டம்கூட்டமாக

ேபா

தாண்டி

ைடையயும்

டீைய

எல்லாம்

ஆபீஸ்

அழுதுெகாண்டு

ெகாந்தளிப்புடனும்

ெகாண்டுெசன்றால்

கழற்றி

ஆணியில்

மாட்டிவிட்டு சட்ைட இல்லாமல் நாற்காலியில் கால்கைள தூக்கி ைவத்துக்ெகாண்டு உரக்கச்சிரித்து

ேபசிக்ெகாண்டிருக்கும்

ேநசமணிைய

பார்க்கமுடியும்.

எப்ேபாதும்

முடிந்தவைர உச்சத்தில் ேபசுவது விளவங்ேகாடு கல்குளம் பக்கத்து வழக்கம்.

எப்ேபாதும்

அங்ேக

எல்லாருக்கும்

ஏெழட்டுேபர்

சாய

இருப்பார்கள்.’ உள்ளயும்

குடுேட’என்று

அவர்

ெசால்வார்.

ெவளியயும்

ஒரு

நாைளக்கு

நிக்கப்பட்ட

எப்படியும்

இருநூறு முந்நூறு டீ ஆகிவிடும். ஒருகட்டத்துக்குேமல் அவரது ஆபீஸிேலேய ஒரு ைபயைனப்ேபாட்டு

டீ

ேபாட

ஆரம்பித்தார்கள்.

கடந்துெசல்லும்ேபாெதல்லாம்

அவர்

வழக்குகைள

என்று

ெநடிெகாண்ட

உரத்த

ேநசமணியின்

குரைலயும்

நடத்துகிறாரா

ேகட்பார்.

அப்பா

அந்த

மனிதர்

உண்ைமயிேலேய

சிரிப்ைபயும்

இந்த

சந்ேதகம்

வரும்.

ஆனால்

ஆபீைஸ

மைலயாள அவர்தான்

திருவிதாங்கூரிேலேய ெவற்றிகரமான வழக்கறிஞர் என்றார்கள். அவர் வந்து நின்றாேல வழக்கு ெவன்றுவிடும் என்று நம்பினார்கள். ேநசமணி

திருவிதாங்கூர்

நகர்மன்றத்துக்குப்

காங்கிரஸில்

ேபாட்டியிட்டு

ெவற்றி

ேசர்ந்து ெபற்று

முதலில்

தைலவராக

நாகர்ேகாயில்

ஆனார்.

அதன்பின்

அவைர வக்கீ ல் அலுவலகத்தில் பார்ப்பது அரிதாயிற்று. அப்பா ெமட்ரிக் பரீட்ைசயில் ெவன்றதும் அப்ேபாதுதான்.

அவருக்கு

ெநருக்கமாக

இருந்த

வாத்தியார்

ெசல்லப்பன்

ஒருநாள் திருெநல்ேவலியில் ெவள்ைளக்கார சர்க்கார் ேவைலக்கு ஆெளடுக்கிறார்கள், நீ அப்ளிக்ேகஷன் ேபாடு என்றார். அப்பா அன்று வைர அைதப்பற்றி ேயாசித்ததில்ைல. அப்ேபாது அவருக்கு முப்பத்திமூன்று வயது. திருமணம் ெசய்துெகாள்ளும் நிைனப்பும் அவருக்கு இருக்கவில்ைல.

நாள்

தவறாமல்

உள்ளூர்

மிஷன்

நூலகத்துக்குப்

ேபாய்

வாசிப்பது மட்டுேம அவரது ஆர்வமாக இருந்தது. ‘ேவைல

கண்டிப்பா

விஷயம்ெதரிஞ்ச

ஆரும்

ெகைடக்கும்… அந்த

ெமட்ரிக்கு

ேவைலக்கு

படிச்சுட்டு

வரமாட்டாங்க..’

உன்னளவுக்கு

என்று

வாத்தியார்

மதுைர

அய்யங்கார்.

ெசான்னார். நம்பிக்ைக இல்லாமல் அப்பா விண்ணப்பம் ேபாட்டார். திருெநல்ேவலிக்கு

ேநர்முகம்

ெசல்ல

ஆங்கிலத்திேலேய ெசான்னார்

‘நீ

ஆைண

வந்தது.

ேகள்விகைளக்

மிஷன்

பள்ளிக்கூடத்திேலேய

அவரிடம் ேபசியவர்

ேகட்டார்.

பள்ளிக்கூடத்திேல

அப்பாவும்

படிக்கவில்ைல’ என்றார்.

படித்தாயா?’

அதிருப்தி ெகாள்வதுேபால முகம் காட்டியது. ேவைலகிைடக்காது ேவைலக்கு

உத்தரவு

ெகாடுத்திருந்தார். பயிற்சிக்காலம்

என்று

வந்தது.

நம்பித்தான்

அய்யங்கார்

ேநராக மதுைரக்குச்

முடிந்ததும்

நில

ஒரு

ஆங்கிலத்திேலேய

அய்யங்கார்

அப்பா

என்றார்.

திரும்பிவந்தார்.

ேவைலயில்

அளைவத்துைறயில்

‘இல்ல

தைலயைசத்தார். அவர்

அவருக்குத்தான்

ெசன்று

அப்பா

பதில்

ஒருமாதத்தில்

இரண்டாவது

ேசர்ந்தார்.

ெதன்காசியில்

இடம்

எட்டுமாத

அவருக்கு

59

ேவைலமாற்றம்

ெகாடுத்தார்கள்.

அப்பாவுக்கு

எல்லா

ஊரும்

ஒன்றுதான்.

ெதனகாசிையப்பற்றி ஒன்றுேம ெதரியாது. மதுைரயில் இருந்து ேநராக ெதன்காசிக்கு

ரயிலில் ெசன்று இறங்கி ேவைலக்குச் ேசர்ந்தார். அவர்

ேவைலக்குச்

ேசர்ந்த

அன்ேற

அவர்

அங்ேக

விரும்பப்படவில்ைல

என்பைத

உணர்ந்தார். நில அளைவயின் ைமய அலுவலகம் ெதன்காசியில் இருந்தது. அங்ேக அவைர

ேசர்த்துக்ெகாண்டதும்

அலுவலகத்தில் உத்தரவில்

ஒருவர்

முத்திைர

கூட

ேநராக

இலஞ்சிக்கு

அவைரப்பார்த்து புன்னைக

அடித்த

இருளாண்டிச்ேசர்ைவ

ேபாகச்ெசான்னார்கள்.

ெசய்யவில்ைல.

அவரது

குனிஞ்சு

‘ெவள்ளக்காரனுக்கு

குடுத்து ேவல எடுத்துட்டு வந்திருதானுக’ என்று உரக்க முணுமுணுத்தேபாது ஆபீஸில் பலர் திரும்பாமேலேய புன்னைகெசய்தார்கள்.

அப்பா குதிைரவண்டியில் இலஞ்சிக்குச் ெசன்று ஆபீஸுக்கு ேபானேபாதுதான் அங்ேக அவைர ஏன்

ேவைலக்கு

ேபாட்டார்கள்

என்று

புரிந்தது.

அந்தப்பகுதி

முழுக்கேவ

ேநரடியாகவும் மைறமுகமாகவும் இஞ்சிக்குடி ஜமீ னுக்குச் ெசாந்தமானதாக இருந்தது. அவரது ஆைணக்கு அப்பால் அங்ேக சட்டமும் நீதியும் ஒன்றும் இல்ைல. நிலங்கள் யார்

ெபயரில்

இருந்தாலும்

, யார்

சம்பாதித்ததாக

இருந்தாலும்

ஜமீ ன்

ஆட்கள்

நிைனத்தால் அைத எடுத்துக்ெகாண்டார்கள். பட்டா மாற்றினார்கள். அங்ேக வரும் எந்த அதிகாரியும் ஜமீ னுக்கு அடிைமயாகேவ இருந்தாக ேவண்டும் என்று வழக்கம் இருந்தது

ஆபீஸ்

பூட்டப்பட்டிருந்தது.

பைழய

மண்சாைல

ஓட்டுக்கட்டிடம்.

ஒற்ைறயடிப்பாைதேபால

ஒன்று

ஓரமாக

அைதச்சுற்றி உள்ேள

கல்சுவருக்குள் ெசடிகள் ேபாயிற்று.

இருந்த

தாழ்வான

மண்டியிருந்தன. இலஞ்சியில்

மைழ

அதிகமானதனால் பலவைக ெகாடிகள் அடர்ந்து கட்டிடத்தின் ேமல் படர்ந்து கூைரைய மூடியிருந்தன.

அவர்

அங்ேக

விசாரித்து

தைலயாரி

சங்கரத்ேதவைர வரவைழத்து

கதைவத் திறந்து உள்ேள ெசன்றார். ஏெழட்டுமாதமாக திறக்காமலிருந்த அலுவலகம் முழுக்க வவ்வால் எச்சம். அப்பாேவ அைத கூட்டிப் ெபருக்கினார். முதல்நாேள தைலயாரி சங்கரத்ேதவர் அவருக்கு எல்லாவற்ைறயும் ெசால்லிவிட்டார். அவருடன்

அப்பா

ஜமீ ன்தாைர

பார்க்கச்

ெசன்றார்.

ஜமீ ன்பங்களா

ஒரு

ெபரிய

ேதாட்டத்தில் ஓைடக்கைரயில் ெதன்ைனமரகூட்டங்களுக்குள் இருந்தது. முகப்பிேலேய ெவளிவாசல் அருேக ஜமீ ன் அலுவலகம். அங்ேகதான் கணக்குப்பிள்ைளகளும் பிறரும் இருப்பார்கள். ஜமீ ன்தார் காைலயில் ஒருமுைற வந்து எல்லாவற்றிலும் ைகெயழுத்து

ேபாட்டுவிட்டுச் ெசல்வார். அலுவலகத்ைத

தாண்டிச்ெசல்லும்

ெசாந்தமாக ைவத்திருந்த

அவற்றில்

அவர்

நீளமான

சாைலயின்

மிருககாட்சிசாைலயின்

நாைலந்து

கரடிகைளயும்

கம்பி

ஏெழட்டு

இருபக்கமும்

அழி

ேபாட்ட

ஜமீ ன்தார்

கூண்டுகள்.

மைலப்பாம்புகைளயும்

ஒரு

சிறுத்ைதையயும் வளர்த்து வந்தார். இைதத்தவிர புனுகுப்பூைனகள், முள்ளம்பன்றிகள், காட்டுப்பூைனகள்,

நரிகள்,

ஓநாய்கள்,

கருங்குரங்குகள்

என

பலவைக

உயிர்கள்.

அவற்றின் எச்சமும் சிறுநீரும் கலந்த கடும் துர்நாற்றம் எந்ேநரமும் அலுவலகத்தில் வசிக்ெகாண்டிருக்கும். ீ

60

இஞ்சிக்குடி

ஜமீ ன்தார்

ேவட்ைடயில்

ஆர்வம்

உைடயவர்.

அவர்

காட்டுக்குள்

ேவட்ைடக்குச் ெசல்வதற்காகேவ குதிைரகைள வரவைழத்து பழக்கி ைவத்துக்ெகாள்ள

நாைலந்து பட்டாணி முஸ்லீ ம்கள் இருந்தார்கள். மிருகங்கைள ெபாறிைவத்து பிடிக்க பழங்குடிகைள

ைவத்திருந்தார்.

மைலப்பாம்புகளுடன்

அவருக்குப்

ேபாட்டு கூண்டுகளில்

பிடிக்காதவர்கைள

அைடத்து

இரெவல்லாம்

கரடி

ைவத்திருப்பது

அவரது வழக்கம். கரடியால் கிழிபட்டு பலர் இறந்திருக்கிறார்கள் என்றார் சங்கரத்ேதவர்.

மைலப்பாம்ைபக் கண்டு பயந்ேத ஒரு சிறுவன் உள்ேள ெசத்துக்கிடந்திருக்கிறான். அப்பாவும்

ேதவரும்

வாசைல

அைடந்தேபாது

கணக்குப்பிள்ைள

ெவளிேய

வந்து

அப்பாவிடம் ‘ஏேல நீ நாடான்தாேன…அந்தாேல ஏறி வாறிேய..ெவளிேய நில்லுேல…

திண்ைணயிேல

ஏறாேத… ெசருப்ப

அலுவலகத்திற்கு

களட்டி

மூைலயிேல

ெவளிேய நின்றுெகாண்டார்.

ேதவைர

ேபாடு’ என்றார்.

மட்டும்

அப்பா

திண்ைணயில்

ஏறி

அமரச்ெசய்தார்கள். எட்டுமணிக்கு அலுவலகத்தில் அைனவருக்கும் பதநீர் ெகாண்டுவந்து ெகாடுப்பார்கள்.

அைத

அத்தைன

ேபருக்கும்

மண்ேகாப்ைபகளில்

ெகாடுத்துவிட்டு

அப்பாவுக்கு மட்டும் ஓைலபட்ைடயில் ெகாடுத்தார்கள். பட்ைடைய ெவளிேய ெகாண்டு ெசன்று ேபாடச்ெசான்னார்கள்.

பத்துமணி வைர அங்ேகேய காத்திருக்க ேவண்டியிருந்தது. ஒருமணி ேநரம் நின்றபின் அப்பா தைரயில் குந்தி அமர்ந்துெகாண்டார். பத்து மணிக்கு ஒரு டவாலி ஓடி வந்து

ஜமீ ந்தார்

ெபரியகருப்பத்ேதவர்

வருவைத

அறிவித்தான்.

அவனுக்கு

நீதிமன்றத்தின்

வில்ைலேசவகனின் அேத உைடைய அணிவித்திருந்தார் ஜமீ ன்தார். ெகாஞ்ச ேநரத்தின் நீதிமன்றத்ைதப்ேபாலேவ

ஒரு

ெவள்ளித்

தடிைய

ஏந்தி

அேத

சீருைடயுடன்

ஒரு

ேசவகன் ெலஃப்ட் ைரட் ேபாட்டு வந்தான். அவன் ஆங்கிலம் ேபான்ற உச்சரிப்புடன் அர்த்தற்ற

ஒலிகைள

எழுப்பி கூவிக்ெகாண்ேட

வந்தான்.

பின்னால்

இருவர்

வாத்தியத்ைதயும் பியூகிைளயும் மனம்ேபானபடி முழக்கியபடி வந்தார்கள்.

பாண்ட்

கைடசியாக நாைலந்து ேசவகர்கள் பின்ெதாடர ஜமீ ன்தார் ெபரியகருப்புத்ேதவர் வந்தார். அவர் ெவள்ைளக்கார ெலஃப்டிெனண்டின் சீருைடைய ைதக்கச்ெசய்து அணிந்திருந்தார். இடுப்பில் ைகத்துப்பாக்கியும், ைககளில் ெவள்ைளக் ைகயுைறகளும், கால்களில் ெபரிய ேவட்ைட பூட்டுகளும் அணிந்து ெபரிய எைட ெகாண்ட உடைல சிரமப்பட்டு நகர்த்தி ெகாண்டு வந்தார். அவர் வந்ததும் அத்தைனேபரும் எழுந்து நின்று அவைர வாழ்த்திக்

கூச்சல் ேபாட்டார்கள். அப்ேபாது அவர்கள் ஹிட்லரின் பைடகள் ெசய்வது ேபால வலது ைகைய முன்னால் நீட்டியிருந்தார்கள். அெதல்லாம் அங்ேக பழக்கப்படுத்தப்பட்டிருந்தது.

ஜமீ ன்தார்

அலுவலகத்தின்

படிகளில்

ஏறிய

ேபாது

அப்பாைவ

பார்த்தார்.

அப்பா

கழுத்துமூடிய ெவள்ைளச்சட்ைடயும் அதன்ேமல் கறுப்பு ேகாட்டும் ேபாட்டு கச்சேவட்டி கட்டியிருந்தார். அன்று

தைலயில்

எல்லா அரசாங்க

தைலப்பாைகைய அதிகாரிகளுக்கும்

ெதாப்பி உரிய

ேபால

உைட.

ஆளாக்கும். திருவிதாங்கூருகாரன். நாடானாக்கும்’ என்றார்.

ைவத்திருந்தார்.

கணக்குப்பிள்ைள

அது ‘புதிய

சட்ெடன்று ஜமீ ந்தார் கடும் ேகாபத்துடன் ைகயில் இருந்த பிரம்பால் அப்பாைவ மாறி மாறி

அடித்தபடி

‘கபர்தார்…ஃபூல்…’

என்று

கத்த

ஆரம்பித்தார்.

தைலயாரியிடம்

அப்பாைவப் பிடித்துக் கட்டி சவுக்காலடிக்கும்படி ெசான்னார். கணக்குப்பிள்ைள உள்ேள புகுந்து அவைர

நிதானமைடயச்ெசய்து

அப்பா

அரசாங்க

உத்திேயாகஸ்தர்

என்றும்

61

அப்படி ெசய்யமுடியாது என்றும் ெசான்னார். ெமல்ல ஜமீ ந்தார் அடங்கி ெபரிதாக மூச்சு விட்டுக்ெகாண்டு வைசபாட ஆரம்பித்தேபாதுதான் அவரது ேகாபத்துக்கு என்ன காரணம்

என்று ெதரிந்தது. அவர் முன் ஒரு நாடார் அப்படி உைடயணிந்து நின்றது அவருக்குப் பிடிக்கவில்ைல. அவர்

உள்ேள

ெசன்றதும்

சட்ைடையயும்

கழற்று

அஞ்சமாட்டார்

கணக்குப்பிள்ைள

என்று

அதட்டினார்.

என்றார். அச்சத்தாலும்

அப்பாவிடம் ஜமீ ந்தார்

அவமானத்தாலும்

தைலப்பாைகையயும்

தைலைய

ெவட்டிவிடவும்

கூசிப்ேபானவராக

அப்பா

தைலப்பாைகையயும் சட்ைடையயும் கழட்டினார். ெவற்று மார்புடன் ைககட்டி நின்றார். அவரது உடலில் பிரம்படிக்காயங்கள் சிவந்து வரிேயாடின. ஜமீ ன்தார் மீ ண்டும் ெவளிேய

வந்தேபாது

அப்பாைவ

தைலேயாட

வடு ீ

ெசன்றார்.

ெவறுப்புடன் பார்த்தார்.

ேபாேவ..என்னேல’

‘பாத்து

என்றபின்

மரியாைதயா

அவரது

ேவைலெசய்தா

உடல்ேமல்

துப்பிவிட்டு

எச்சில் வழியும் உடலுடன் அப்பா திரும்பி நடந்தார். அமிலம் மாதிரி அந்த எச்சில் உடைல எரித்தது. திரும்பி வந்து தன் அலுவலக அைறயில் அமர்ந்து மனமுைடந்து

அழுதார்.

ெசன்றார்.

தைலயாரி அன்று

அமர்ந்திருந்தார்.

சங்கரத்

பகலும்

அவர்

ேதவர்

இரவும்

மனம்

ெமல்லிய

அப்படிேய

முழுக்க உதிரி

கிண்டலுடன்

அந்த

பார்த்துக்ெகாண்டு

நாற்காலியிேலேய

எண்ணங்களாக

அப்பா

ஓடிக்ெகாண்டிருந்தன.

மறுநாள் காைலயில் மனம் கல் ேபால இறுகிப்ேபாய் இருந்தது. அப்பா அலுவலகத்திேலேய தங்கிக்ெகாண்டார். அலுவலக வளாகத்திேலேய குளமும் கக்கூஸும் இருந்தது. பின்பக்கம் ஒரு சாய்ப்பு இறக்கி அதில் அடுப்பு ெசய்துெகாண்டார். பாத்திரங்களும் அரிசிபருப்பும் விறகும் வாங்கி அவேர சைமத்துக்ெகாண்டார். அவருக்கு உதவியாக பியூன் கந்தசாமி தினமும் வந்து ெசல்வான். தைலயாரி ேதவர் அவருக்கு ேதான்றும்ேபாது வருவார். அவருக்கு ெபரும்பாலும் ேவைல ஜமீ னில்தான். ஒருமாதத்தில் அப்பா எல்லா ேகாப்புகைளயும்

வாசித்துவிட்டார். அதற்கு முன்னால்

இருந்த அய்யர் ஜமீ ன்தார் ெசான்னைத எல்லாம் ெசய்து எட்டுமாதம் சமாளித்துவிட்டு ைகைய காைல பிடித்து மாறுதல் வாங்கிப்ேபானபிறகு எந்த ேவைலயும் நடக்கவில்ைல. அப்பா

எல்லாவற்ைறயும்

மூலங்கைள உண்ைமயான

சரியாக

ஒப்பிட்டார். பின்னர்

பதிவு

ெசய்ய

ஜமீ ன்தாருக்கு

கணக்குகைளயும் ஆவணங்கைளயும்

ஆரம்பித்தார்.

ெபரிய உடேன

ஒரு

ஆவணங்களின்

கடிதம்

பதிவு

எழுதினார்.

ெசய்யேவண்டும்

என்று ெசான்னார். ேமாசடிகைளயும் தவறுகைளயும் சுட்டிக்காட்டியிருந்தார். நாைலந்துநாட்கள் கழித்து தைலயாரித் ேதவர் வந்து ஜமீ ன்கணக்குப்பிள்ைள அவைர வந்து பார்க்கும்படி ெசால்லி அனுப்பியதாகச் ெசான்னார். வரமுடியாது என்று அப்பா ெசால்லிவிட்டார்.

வந்தது.

அதற்கும்

இரண்டுநாள் அப்பா

கழித்து

மறுத்து

ஜமீ ன்தாேர

விட்டார்.

பார்க்க

ஜமீ ன்

குைலந்திருக்கும் என்று அவரால் ஊகிக்க முடிந்தது.

விரும்புவதாக

அலுவலகம்

எப்படி

தகவல் நிைல

மறுநாள் தைலயாரி சங்கரத்ேதவர் ேவல்கம்பு ஏந்திய இன்ெனாரு ேதவனுடன் வந்து ‘ேவ ேபசாம வந்திரும் ேகட்ேடரா, …நாங்க உம்ம ைகய கால கட்டி இளுத்துக்கிட்டு ேபானா

நல்லா இருக்காது’ என்றார்

.

கடும்

ேகாபத்துடன்

’முடிஞ்சா

கூட்டிட்டுப்

62

ேபாடா…ேடய், சூரியன் அைணயாத

பிரிட்டிஷ்

சர்க்காருக்கு

அதுக்க

ேவைலக்காரன

பாதுக்காக்குத சக்தி இருக்கா இல்லியாண்ணுட்டு பாத்திருேவாம்’ என்றார் அப்பா. தைலயாரி திக்பிரைம பிடித்துவிட்டார். அந்த ேகாணத்தில் அவர் ேயாசித்தேத இல்ைல. அங்ேக

பிரதிநிதி!

இருக்கும்

அந்த

பீரங்கிகள்,

காகிதங்கள்…அவர்

நின்றுவிட்டு

கரிய

மனிதன்

ெதாப்பிகள்,

ேமேல

திரும்பிச்

ஒரு

மாெபரும்

ைரஃபிள்கள்,

ேபசவில்ைல.

குதிைரகள்,

மீ ைசைய

ெசன்றுவிட்டார்.

ெவள்ைளசாம்ராஜ்யத்தின்

ேகாதியபடி

ேபாகும்ேபாது

முத்திைரயிட்ட

ெகாஞ்ச

ஒருமுைற

ேநரம்

அப்பாைவ

திரும்பிப்பார்த்தார். மறுநாேள தைலயாரி சங்கரத் ேதவைர ேவைலயில் இருந்து தூக்கி ஆைணயிட்டார் அப்பா. மதியம்

அவர்

ேலசான

சாராய

மணத்துடன்

கம்பும்

ைகயுமாக

மீ ைசைய

ேகாதியபடி ஆபீஸ் வந்தேபாது பியூன் கந்தசாமி பழுப்பு நிறமான சர்க்கார்காகிதத்ைத ைகயில்

ெகாடுத்தான்.

வாசிக்கத்ெதரியாது. கந்தசாமி.

என்றார்

‘என்னேல?’

‘உம்ைம

சங்கரத்ேதவர்

ேவைலய

திகிலடித்து

அவர்

பீதியுடன்.

விட்டு தூக்கிட்டாருேவ

நின்றார். அவர்

அப்படி

அவருக்கு

நாடாரு..’ என்றான்

ஒன்று

நிகழ

முடியும்

என்ேற எதிர்பார்க்கவில்ைல. ேநராக வந்து ‘என்னேவ இது?’ என்று காகிதத்ைத ஆட்டி காட்டினார். ‘கவர்ெமண்டு ேபப்பராக்கும். அப்டி ஆட்டப்பிடாது’ என்றார் அப்பா. ேதவர் ைக

காற்றில்

நின்றது.

முகம்

ெவளிறியது.

‘இனிேம நீரு

ஜமீ னிேலேய ேபாயி ேவல பாரும்’ அப்பா ெசான்னார்

வரேவண்டாம்….அங்க

ஏேதா ெசால்ல வந்து ெசால்ல முடியாமல் பிரைமபிடித்தவராக சங்கரத்ேதவர் கிளம்பிச் ெசன்றார்.

மறுநாள்

அவரும்

அவர்

மைனவியும்

வந்து

அப்பாவிடம்

அழுது

மன்றாடினார்கள்.’இந்தப்பாவி குடிச்சு தீக்குறதுல மிச்சத்த வச்சு ேசாறும்கஞ்சியும் குடிச்சு ெகடக்ேகன்

சாமீ …வயத்தில

ைவத்துக்ெகாண்டு

அடிக்காதீக’

வண்டிமைலச்சி

என்று

ெகஞ்சினாள்.

பிள்ைளைய

குழந்ைத

ஆர்வமாக

இடுப்பில் ேவடிக்ைக

பார்த்தது. அவள் இடுப்ைப பிடித்துக்ெகாண்டு முழுந்ர்வாணமாக ஒரு ைபயன் மூக்கில் ைகவிட்டுக்ெகாண்டு விழித்து

பார்த்தான்.

ஓரக்கண்ணால் பார்த்தார்.

ேதவர்

தூண்

மைறவில்

ஒளிந்து

நின்று

’ெசரி, உனக்காக பாக்ேகன். நான் ஆரு ேசாத்திலயும் மண்ண ேபாடுதவன் இல்ேல’

என்றார் அப்பா. ேதவரிடம் ‘ஆனா இனிேம தினம் காலம்பற இங்க வரணும். நான் ெசால்லுறப்பதான் ேபாகணும். என்ன

நடந்தாலும்

என்ைன

ெசால்ற ேவைலய ெசய்யணும். இந்த ஆப்பீஸுக்குள்ள

நீருதான் ெபாறுப்பு, ேகட்ேடரா?’ ‘ெசரி’ என்றார்

சார்னுதான்

கூப்பிடணும்..

இது

சர்க்கார்

உத்தரவு.

அவர்.

அந்த

‘இனிேம தாளிேல

எளுதியிருக்கு’. ‘ெசரி சார்’ என்றார் ேதவர். எதிர்பாராதவைகயில் படீெரன்று ஒரு சல்யூட் அடித்தார். மறுநாள் கணக்குப்பிள்ைள ேதவைரக்கூப்பிட்டு அப்பாைவ ஏன் அைழத்துவரவில்ைல என்று

திட்டினார்.

ேதவர்

உறுதியாகச்

சர்க்காருத்திேயாகஸ்தனாக்கும்.

ேமல

ெசால்லிவிட்டார்.

சூரியனுக்கு

ெகட்டு

‘இங்க ேபாட்டு

பாருங்க.

நான்

வச்சிருக்கப்பட்ட

ராஜ்ஜியமாக்கும் எனக்குள்ளது. நீங்க ெவளியிேல என்ன ேவணுமானாலும் ெசய்யுங்க. ஆப்பிஸிேல சார் எனக்கு எஜமான், நான் ேவைலக்காரன். அங்க சார் ெசான்னா நான்

63

சரசராண்ணுட்டு பத்து தைலய ெவட்டி அடுக்கிப்ேபாடுேவன். பின்ன எனக்க ேமேல வருத்தப்படப்பிடாது’ ‘ேல அவன் ெசான்னா என் தலய ெவட்டுவியாேல?’என்றார் கணக்குப்பிள்ைள. ‘பின்ன? சார் ெசான்னா பிள்ளவாள்.

ெவட்டணுமின்னுல்லா

சாரு

ெசான்னாருண்ணாக்க

வச்சிருேவாம்லா? ஏது?’ என்றார் ‘சூரியன

சர்க்காரு

மந்திரம்ேபாட்டு

வந்து

என்று

அப்பா

பிள்ைளவாள்

அைத

ைகயில்

சமீ ன்

கண்

ராஜ்ஜியமாக்கும்.

அவருக்களித்த வாங்க

நீரு

என்ன, பூஞ்ச

தைலய

ேதவர். கணக்குப்பிள்ைளக்கு

வச்சிருக்கப்பட்ட

ேநாட்டீஸு?’

ெசால்லுகான்.

ேவைலநீக்க

ைதரியப்படவில்ைல.

ெவட்டி

கீ ழ

பிதுங்கிவிட்டது.

இந்தா

கண்டீரா?

கடிதத்ைத

நீட்டினார்.

அைதத்

ேதவேர வந்து

அப்பாவிடம் ெசான்னார். கிட்டத்தட்ட ஒரு மாதம் வைர இழுபறி நீடித்தது. மூன்றாவது ேநாட்டீஸ் ேபானேபாது

கணக்குப்பிள்ைள

ேநாட்டீஸுடன்

அவேர

அப்பாைவ

விளிக்கட்டும்

ேபாலாம்.

பார்க்க

வந்தார்.

வந்ததும்

என்று

வாசலில்

’என்னேவ?’ என்று சுபாவமாக உள்ேள நுைழய முயன்றவைர ேதவர் தடுத்து ‘சாரு எளுதுகாருல்லாேவ?

அவரு

இரியும்’

நிறுத்திவிட்டார். கணக்குப்பிள்ைள ெவளிறிவிட்டார். பிறகு உள்ேள வந்தேபாது அவரால் வந்த

ேவகத்தில்

ேபசமுடியவில்ைல.

அப்பா கணக்குகளின்

உள்ள

ெசான்னேபாது ‘இங்க இப்டியாக்கும். அது சர்க்காருக்கும் ெதரியும்’ என்றார்

சிக்கல்கைளச்

‘ெசரி. அப்ப நான் சர்க்காருக்கு எளுதுேகன்’ என்றார் அப்பா. ‘அப்டி எளுதுற வளெமாைற இல்லல்லா’

என்றார்

ெசய்யணுமில்லா?’

கணக்குப்பிள்ைள.

கணக்குப்பிள்ைளக்கு

நான்

‘பின்ன?

என்ன

எனக்க

ெசால்வெதன்ேற

ேசாலிய

ெதரியவில்ைல.

‘ெபரியகருப்புத்ேதவரு கெலக்டருக்க ெசல்லப்பிள்ைளயாக்கும். ஒரு வார்த்ைத ெசான்னா துைர இங்க ஓடி வந்துேபாடுவாரு…துைரக்கு ேவட்ைடக்குேபாறதுக்கு கூட்டுகாரன் நம்ம ேதவருல்லா?’

என்றார்

பிள்ைளவாள்.

அப்பா

‘அது

எனக்ெகதுக்கு.

நான்

ேமேல

எளுதுேகன். கெலக்டர் அவருக்கு ேதாணினத ெசய்யட்டும்’ என்றார் ‘எனக்க ேசாலிய நான் ெசய்யுேதன்னு ேதவரிட்ட ெசால்லிடுங்க’ இவனுக்கு

கிறுக்கா

என்று

பிள்ைளவாள்

நிைனத்தார்.

அனாவசியமாகச்

சாக

துணிகிறாேன. எத்தைன ேபைர ெகான்று சத்தமில்லாமல் புைதத்திருக்கிறார்கள். ‘ேவ நாடாேர…உம்ம

எனக்க

மகன

மாதிரி

நிைனச்சாக்கும்

ெசால்லுேதன்.

ேவண்டாம்

ேகட்ேடரா? லீ வ ேபாட்டுட்டு ேபாவும். மாற்றம் ேவங்கிட்டு நல்ல ஊராட்டு ேபாயி ஒரு

நல்ல நாடாச்சிய ெகட்டி பிள்ளகுட்டிேயாட இரியும். இது ெகாலகாரப்பய ஊரு, ெவட்டி

புைதச்சிருவானுக. ேதவருக்கு ஆைளக்ெகால்லுகது ஒரு ெவைளயாட்டாக்கும்’ என்றார்

அப்பா திடமாக ‘ேவ, நான் எருக்குழியிேல இருந்து ேகறி வந்தவனாக்கும். மரணத்ைதக் காட்டிலும்

ேமாசமான

பலைதயும்

கண்டவன்.

இனி

இந்த

ெசன்மத்திேல

நான்

ஒண்ணுக்கும் பயப்படமாட்ேடன் பாத்துக்கிடும். உமக்ெகல்லாம் கணக்குேவைலண்ணா

பல அர்த்தம் உண்டு. நீரு அைத வச்சு என்ன ஆட்டமும் ஆடலாம். நான் இப்பதான் ேகறி

வந்து

பிடிச்சிருக்ேகன். இந்தப்பிடி

எனக்க

பிடியில்லேவ, எனக்கும்

எனக்கு

பின்னால வாற ஏழு தைலமுைறகளுக்கும் ேசத்து உண்டான பிடியாக்கும். இப்பம் நான் இத விட்டா எட்டு தைலமுைறகளாக்கும் கீ ழ விழுகது, ேகட்ேடரா? சாவுறதுக்கு நாடாரு ெரடியாக்கும்னு ேபாயி ெசால்லும்..ேபாவும் ேவ’ என்றார்

64

கணக்குப்பிள்ைள திைகத்து அமர்ந்திருந்துவிட்டு கிளம்பிச்ெசன்றார். தைலயாரி ேதவர் ‘சார் ெவளிேய ேபாகாதீங்க. கண்ட எடத்திேல ெவட்டுகதுக்கு வந்திருவானுக’ என்றார்.

அப்பா ஆபீசிேலேய இருந்தார். மறுநாள் காைலயில் ஜமீ ந்தார் தடதெவன்று குதிைரயில் வந்து

ஆபீஸ்

முன்

இறங்கினார்.

கூடேவ

வந்த

ேவட்ைடக்காரர்கள்

ெவளிேய

நின்றார்கள். அவர் ெவள்ைளக்கார ேவட்ைட உைடயில் இருந்தார். அப்பா எழவில்ைல. வரேவற்கவில்ைல.

ைகயில் நீளமான

ைரஃபிளுடன்

தடதடெவன

படி

வந்த

ஏறி

ஜமீ ந்தார் அவரது அைற வாசலில் நின்று துப்பாக்கிைய நீட்டினார். டிரிக்கரில் அவரது

ைக இருந்தது.

அப்பா அந்தக் கணத்தில் ஒருமுைற ெசத்துப் பிைழத்தார். பின்பு ‘சுடுறதுன்னா சுடலாம்.

பிரிட்டிஷ் அதிகாரியா பிரிட்டிஷ் ஆபீஸிேல சாவுறதுக்கு ஒரு ேயாகம் ேவணும்லா?’ என்றார்.

ஜமீ ந்தார்

ைரஃபிைள

தாழ்த்திவிட்டார்.

‘சுடும்

ேவ…நீரு

ெபரிய

புடுங்கில்லா….ெகால்லவும் ெகாள்ைளயடிக்கவும் ைலசன்ஸ் உள்ளவருல்லா…சுட்டுட்டு

ேபாவும். நான் ெசத்தா அது அப்டி தீராது ேவ . குளவிக்கூட்டிலயாக்கும் நீரு ைகய ைவக்குதீரு. ெகளம்பி வருேவாம் ேவ. அைலயைலயா ெபத்து ெபறந்து வந்துகிட்ேட

இருப்ேபாம். எம்பிடு ேபர நீரு சுடுவருண்ணு ீ பாக்குேதாம்’ என்று அப்பா ெசான்னார். அந்த

ேநரத்தில்

அந்த

அந்த

ைதரியத்ைத

அைறயில்

அவர்

ெசால்லும்

ஒவ்ெவாரு

ெசால்ைலயும்

பல்லாயிரம்ேபர் ேகட்டுக்ெகாண்டிருப்பது ேபால அப்ேபாது அவருக்குத் ேதான்றியது ஜமீ ந்தார்

எதிர்பார்க்கவில்ைல.

அவரால்

எைதயும்

சிந்திக்க

முடியவில்ைல. அவரது ைககள் நடுங்கின, துப்பாக்கிைய தைழத்துக்ெகாண்டார். அந்த தயக்கத்ைத

அப்பா

பயன்படுத்திக்ெகாண்டார்.

‘நீரு

சுட்டுட்டு

தப்பிடலாம்னு

நிைனக்ேகரா? நான் கிஸ்தி பிரிக்கேவண்டிய ஆப்பீஸராக்கும். நீரு நிைனக்குதது மாதிரி ஒரு

கெலக்டர் ேபாறேபாக்கிேல

இந்த

ேகஸ

மூடிர

முடியாது.

பிடிச்சு

தூக்கில

ஏத்திப்ேபாடுவான் ெவள்ளக்காரன். உம்ைம பிடிச்சு தூக்கிேல ேபாட்டுட்டு ஜமீ ைன ேவற ஆளுக்கு

குடுக்கதானா உம்ம

ெதர்யுமா?’ என்றார்

பங்காளிகள்

வந்து

நிப்பானுக

சாட்சி

ெசால்லுகதுக்கு.

ஜமீ ந்தாரின் முகம் ெமல்ல நிதானம் அைடந்தது. கண்கள் தந்திரத்துடன் இடுங்கின. ‘ேடய்

நீ

புத்தியுள்ள

நரி…ஆனா

நாங்க

இந்த

புத்திய

பத்து

தலெமாைறயா

வச்சு

ெவைளயாடுதவனுக. பாப்ேபாம். இந்த வளாகத்திலதாேன நீ ஆப்பீஸரு? இத விட்டு

ெவளிய வா. உன்ைனய ஆைன மிதிச்சு ெகால்லும். வழிய ேபாற ேதவன் ெவட்டுவான்.

என்னல ெசய்ேவ? பாப்ேபாம்..’ என்றபின் தடதடெவன இறங்கிெசன்று குதிைரயில் ஏறி

குளம்புகள் ேசற்ைற மிதித்து ெதறிக்க திரும்பிச் ெசன்றார்

அப்பா அந்த அலுவலகத்ைத விட்டு ெவளிேய ெசல்லேவ இல்ைல. அவர் ெவளிேய

ெசன்றால் அவைரக் ெகால்ல எல்லா இடத்திலும் ஆட்கள் பதுங்கி இருந்தார்கள். அைத ேதவர்

வந்து

ெசான்னார்.

பியுன்

கந்தசாமி

லீ வு

ேபாட்டுக்ெகாண்டான்.

ஆனால்

சங்கரத்ேதவர் ேவல்கம்புடன் அலுவலகத்திேலேய தங்கி விட்டார். அப்பா சைமத்தைத அவரும்

சாப்பிட்டார்.

ஒருகணம்கூட

இரவில்

கண்ணயராமல்

திண்ைணயில் காவலிருந்தார்.

சாக்ைகப் பகலில்

ேபார்த்திக்ெகாண்டு

ஆபீஸ்

திண்ைணயில்

தூங்கினார். ஒரு ஓணான் ஓடும் ஒலி ேகட்டல்கூட ேவல்கம்புடன் எழுந்தார்.

65

இருபத்ேதழு

நாள்

அந்த

ெவளிேய வரவில்ைல.

ெகடுபிடி

ேதவர்

நீடித்தது.

ைகயில்

அப்பா

ஆபீஸ்

ேவல்கம்புடன்

தபால்

வளாகத்ைதவிட்ேட அலுவலகம்

ெசன்று

கடிதங்கைள ெகாண்டுவந்து திருப்பி ெகாண்டு ெசன்றார். ேதைவயான மளிைக வாங்கி வந்தார்.

மடியில்

’சர்க்கார்

நிமிர்ந்துதான் ெசன்றார்.

கடுதாசி’ைய

ஆதாரமாக

ைவத்திருந்ததனால்

தைல

நாட்கணக்காக அப்பா காத்திருந்தார். அவர் முன்னால் கண்ணுக்குத் ெதரியாமல் மரணம்

பதுங்கி காத்திருந்தது.அப்ேபாதுதான் ஒருநாள் இரவில் அப்பாவுக்கு ஒரு கனவு வந்தது.

அவரது டீக்கைடயில் ேநசமணி வந்து அமர்ந்து டீ குடிப்பதாக. ‘என்னேல மக்கா?’ என்று ேகாட்ைட காலைர தூக்கி பின்னால் விட்டுெகாண்டு அலட்சியமான உரத்த குரலில் அவர் ேகட்டார். அப்பா விழித்துக்ெகாண்டார். உடனடியாக நடந்தவற்ைற விரிவாக எழுதி

ேநசமணிக்கு ஒரு கடிதம்ேபாட்டார். ேநசமணி

அந்தகடிதத்ைத

ெநல்ைல

ஒருேவைள ேபாலீ ஸ் உதவி

கெலக்டர்

வரக்கூடும்

வைரக்கும்

ெகாண்டு ெசல்லக்கூடும்,

என்றுதான் அப்பா

எதிர்பார்த்தார்.

ஆனால்

ஐந்தாவது நாள் ெதன்காசியில் இருந்து இலஞ்சி ேநாக்கி எழுபது எண்பது ேபர் ெகாண்ட ஒரு கூட்டம் அரிவாள்களும் ேவல்கம்புகளுமாக திரண்டு வந்தது. அதன் முன்னால் ஒரு யாைன. ’ காங்கிரஸுக்கு ேஜ! மகாத்மாகாந்திக்கு ேஜ, பண்டிட்டு ேநருவுக்கு ேஜ! சுபாஷ் சந்திரேபாசுக்கு ேஜ’ என்று ெபரும் கூச்சல் அப்பா

மதியம்

ஆபீஸில்

அரிவாளுடன்

வாசலில்

இருந்தேபாது ெசன்று

நின்று

சத்தம் ’

ேகட்டு

உள்ள

ெவளிேய

ேபாங்க

வந்தார்.

சார்…என்ைனய

ேதவர் மீ றி

ஒருத்தனும் உள்ள வந்துகிடமாட்டான்’ என்றார். அப்பா முதலில் வாசைல மூடி ெபரிய பாைற

முைளத்தது

ேபால நின்ற

ெகாம்பன்யாைனையத்தான்

பார்த்தார்.

ஒன்றும்

புரியவில்ைல. பின்னர்தான் முன்னால் வந்த ேநசமணிைய பார்த்தார். ‘ேவ ேதவேர, இது எனக்க ேநசமணி வக்கீ லாக்கும்’ என்றார் அப்பா. ‘ஆரு?’ என்றார் ேதவர். ’எங்க தைலவரு…’ என்று அப்பா ெவளிேய ெசன்றார். பாய்ந்து ெசன்ற அவைர ேநசமணி

அள்ளி

நீயி…நிண்ணு

மார்ேபாடு

காட்டினிேய..

அைணத்துக்ெகாண்டார்

ேல,

நிண்ணு

.

’ஆணுக்குப்

காட்டணும்ல…எங்கயும்

ெபறந்தவன்ல

நாம

நிண்ணு

காட்டணும்…. நீ ெவளிய எறங்கினா எவன் ெவட்டுகான் பாப்பம்…ஏறுல ஆைன ேமேல’

என்றார். அப்பா

‘அய்ேயா’ என்றார்

பாகனுக்கு

ைக

காட்ட

காைதப்பற்றிக்ெகாண்டு

‘ேல,நானாக்கும் யாைன

காலில் மிதித்து

ெசால்லுகது.

குனிந்து ஏறி

ஏறு

முன்காைல

மத்தகத்தின்

ஆைன

ேமல்

ேமேல’ அவர்

காட்டியது.

ெபரியேதார் பாைற ேமல் அமர்ந்துெகாண்டது ேபால இருந்தது.

அதன்

அமர்ந்தார்

அப்பா.

பாகன் சத்தம் ெகாடுத்ததும் யாைன எழுந்தது. அப்பா ேமேல ெசன்றார். அந்த அைசைவ அவர் வாழ்நாள்

முழுக்க

ஆேவசமாக

வர்ணிப்பதுண்டு.

எத்தைன

முைற

எத்தைன

எத்தைன ெசாற்களில் அைதச் ெசால்லியிருக்கிறார். அதிகம் ேபானால் மூன்றடி உயரம்

அந்த ேமெலழும் அைசவு இருந்திருக்கும். ஆனால் அது ெநடுேநரம் அவரது மனதில் நிகழ்ந்தது.

66

அவர்

ெசன்றுெகாண்ேட

அலுவலகம்

அதன்

இருந்தார்.

மண்

ஓட்டுக்கூைரயுடன்

அவரில்

இருந்து

கீ ழிறங்கியது.

கீ ேழ

இறங்கிச்ெசன்றது.

மரக்கிைளகள்

கீ ேழ

ெசன்றன.

சாைலயும் மனிதர்களும் கீ ேழ ெசன்றார்கள். ஒளியுடன் வானம் அவைர ேநாக்கி இறங்கி

வந்தது. அவைரச்சுற்றி

பிரகாசம்

நிைறந்து ததும்பும் ஒளி.

நிைறந்திருந்தது.

வானத்தின்

ஒளி.

ேமகங்களில்

யாைன நடந்தேபாது அவேர யாைனயாகி அைசவைத உணர்ந்தார் அப்பா. ‘ஆைனன்னா

என்னண்ணு அதுக்கு ேமேல ேகறினாத்தான்ெல ெதரியும். ஆைனன்னா சக்தியாக்கும் ேகட்டியா?

ஒரு

குண்டூசிய

வச்சு

ேகாட்ைடய

உைடச்சிரலாம்னுட்டு

ேதாணிரும்

அப்ப…ஆைனக்க நைடயிருக்ேக. அதாக்கும் நைட…அதுக்க ெகம்பீரம் ேவற ேகட்டியா?’ அப்பாவால் அைத ெசால்லி ெசால்லி முடிக்க முடியாது. அப்பா அைசந்து அைசந்து வானில் நடந்து ெசன்றார். அப்பாைவ

யாைனேமல்

ைவத்துக்ெகாண்டு

இலஞ்சி

முழுக்க

ெதருத்ெதருவாக

ேகாஷமிட்டுச் ெசன்றது ஊர்வலம். இருபக்கமும் வந்து நின்று ஆட்கள் பிரமித்துப்ேபாய் பார்த்து

நின்றார்கள்.

வடுகளின் ீ

சன்னல்கள்

முழுக்க

ெபண்முகங்கள்

பிதுங்கின.

ேகாயில்முன்னால் ெசன்று நின்று கூச்சலிட்டார்கள். அப்படிேய சுற்றிக்ெகாண்டு சாவடி முன்னால் அரிவாளுமாக

ெசன்று

நின்றார்கள்

நின்றார்கள்.

அைலந்த

ஜமீ ன்

அப்பாைவக்ெகால்ல

ஆட்கள் எல்லாம்

ேவல்கம்பும்,

பீதிபடிந்த

கண்களுடன்

கவணும், பார்த்து

கூட்டம் அப்படிேய ஜமீ ன் பங்களா ேநாக்கிச் ெசன்றது. அவர்கள் வருவைதக் கண்ட ஜமீ ன் வளாகத்தின்

ேகட்கதவுகள்

மூடப்பட்டன.

‘உைடச்சு

ேபாேல

உள்ள’ என்று

ேநசமணி கத்தினார். யாைன முன்னங்காைல தூக்கி ஓர் உைதவிட்டதும் ேகட் திறந்து மேடெலன சரிந்தது. ேநராக ஜமீ ன் பங்களாவின் முற்றத்தில் யாைன ெசன்று நின்றது. மிருகசாைலக்குள் கூண்டுக்குள் கரடிகளும் சிறுத்ைதயும் யாைனயின் வச்சம் ீ ேகட்டு பயந்து பரிதவித்து சுற்றிவந்தன. காட்டுபூைனகள் மூைலகளில் தாவிப்பதுங்கி அஞ்சி சீறின. அப்பா ஜமீ ன் பங்களாவின் கூைர விளிம்புக்கு ேமல் இருந்தார். அந்த ஓட்டுக்கூைரைய அவர்

தன்

காலால்

எத்தினார்.

கூட்டம்

ஆர்ப்பரித்து

கூச்சலிட்டது.அைரமணிேநரம்

அங்ேகேய நின்று ’ காங்கிரஸுக்கு ேஜ! மகாத்மாகாந்திக்கு ேஜ, பண்டிட்டு ேநருவுக்கு ேஜ! சுபாஷ் சந்திரேபாசுக்கு ேஜ! காமராஜுக்கு ேஜ! ேநசமணி ராசாவுக்கு ேஜ!’ என்று ேகாஷமிட்டபின் அேதேபால யாைனயில் திரும்பிெசன்றார்கள். அப்பா

ஆபீஸ்

வாசலில்

இறக்கி

விடப்பட்டார்.

அவர்

தன்

உடலில்

யாைனயின்

அைசவுகள் மிச்சமிருப்பது ேபால உணர்ந்தார். இரு ெதாைடகளும் கடுத்து உைளந்தன. காைல அகட்டி நடந்தேபாது மிதந்து ெசல்வது ேபால இருந்தது. ‘’ஏேல, அண்ைணக்கு எனக்க

நைட

மாறிச்சுேல. அதுக்கு

பின்னால

எப்பமும்

எனக்க

நைடயிேல

அந்த

ஆட்டம் உண்டு பாத்துக்க’ என்று அப்பா ெசால்வதுண்டு. அப்பாைவ ஆபீஸில் விட்டு

விட்டு ேநசம்ணியும் குழுவும் கிளம்பிச் ெசன்றார்கள். ‘இனிேம ஒரு பய உனக்க ேமேல ைகய

ைவக்க

விைடெபற்றார்.

மாட்டன்

பாத்துக்க..

ைதரியமாட்டு இரி’ என்று

ெசால்லி

ேநசமணி

67

ஆமாம், அதன்பின்னால் அப்பா ஏழுவருடம் இலஞ்சியில் ேவைலபார்த்தார். ஜமீ ந்தாரின் நிதி

முைறேகடுகைள

அறிக்ைகயிட்டார்.

நிலங்கள்

மறு

அளைவ

ெசய்யப்பட்டு

உரியவர்களுக்கு அளிக்கப்பட்டன. ஒருகட்டத்தில் ஜமீ ந்தாரின் பங்காளிகேள அப்பாவுக்கு ேதைவயான எல்லா உதவிகைளயும் ெசய்தார்கள். அப்பா சாைலயில் நடந்துெசன்றால் எதிேர

வருபவர்கள்

ஓரமாக

விலகி

நின்று

வணக்கம்

ெசால்வார்கள்.

அவர்கள்

எப்ேபாதுேம அவருக்கு ஒரு யாைனேபாகுமளவுக்கு இடம் விட்டார்கள். ‘ஏல, அவனுக

கண்ணுக்கு

நான்

ஆைனேமலயாக்கும்

ேபாயிட்டிருந்ேதன்…’என்றார்

அப்பா. ’ஏன்னா எனக்க மனசிேல எப்பவும் ஆைன உண்டு. எனக்க நைடயிேல ஆைன உண்டு பாத்துக்க’ அவர் ேபருடன் யாைன ஒட்டிக்ெகாண்டது. ஆைனக்கறுத்தான்நாடார் என்றுதான்

அவேர

கடிதங்களில் தன்ைன

எழுதிக்ெகாண்டார்.’ஆைனேமல

குனியமுடியாது. வழிவிட்டு ஒதுங்கமுடியாது, ேகட்டியாேல?’ இலஞ்சியில்

ேவைலபார்க்கும்ேபாதுதான்

அப்பா

திருமணம்

ேபாறவன்

ெசய்துெகாண்டார்.

நான்

பிறந்ேதன். எனக்கு ெபயரிடும்ேபாது அப்பாவுக்கு அந்த கணம் சட்ெடன்று ேதான்றியது அந்தப்ெபயர் ‘வணங்கான்’. அம்மா ‘அது என்னது? ஒருமாதிரி ெபயரா இருக்கு’ என்றாள். ‘சும்மா ெகட..அவனுக்க ேபரு அதாக்கும் ,வணங்கான்நாடார்.’ என்றார் அப்பா. எனக்கு என் பிறப்பிேலேய நான் மீ றமுடியாத ஆைண ஒன்ைற அளித்தார். எனக்கு

ஏழுமாதம்

இருக்கும்ேபாது

ேநசமணிைய பார்க்கச்ெசன்றார் ெகாண்டிருதார். அப்பாவுப் இருந்த

என்ைன

அப்பா.

ேநசமணி

ெபருவட்டரின்

அவரது புகழ்ெபற்ற

மகனின்

ெபரிய

முன்னால்

எடுத்துக்ெகாண்டு கூடத்தில் வட்டில் ீ நின்றார்.

பள்ளியாடியில்

ெசய்தித்தாள்

நுைழந்து அவர்

படித்துக்

முன்கூடத்தில்

‘இரில’ என்றதும்

நாற்காலிைய இழுத்துப்ேபாட்டு அமர்ந்துெகாண்டு என்ைன அவர் ைகயில் ெகாடுத்தார். ‘என்னவாக்கும்

ேபரு?’

என்றர்

ேநசமணி.

அப்பா

ெசான்னார்.

ேநசமணி

புன்னைகெசய்தார்.

68

யாைனடாக்டர் காைல ஆறு மணிக்குத் ெதாைலேபசி அடித்தால் எரிச்சலைடயாமல் எடுக்க என்னால் முடிவதில்ைல. நான் இரவு தூங்குவதற்கு எப்ேபாதுேம ேநரமாகும். ஏப்ரல், ேம தவிர மற்ற

மாதெமல்லாம்

ெபரும்பாலானவர்கள்

மைழயும்

சாரலும்

எட்டுமணிக்ேக

குளிருமாக

இருக்கும்

தூங்கிவிடுகிறார்கள்.

ஏழைர

இந்தக்காட்டில்

மணிக்ெகல்லாம்

நள்ளிரவுக்கான அைமதி குடியிருப்புகள் மீ தும் கிராமங்கள் மீ தும் பரவிமூடிவிட்டிருக்கும்

என்ன சிக்கல் என்றால் ஏழைரக்ேக தூங்குவது வனக்காவலர்களும்தான் . ஆகேவ நான் ஒன்பதுமணிக்கு ேமல் நிைனத்த ேநரத்தில் என் ஜீப்ைப எடுத்துக்ெகாண்டு ஏதாவது ஒரு வனக்காவலர்முகாமுக்குச் காட்டுக்குள்

ஒரு சுற்று

ெசன்று

சுற்றிவருேவன்.

நாைலந்து என்

காவலர்கைள

பணிகளில்

நான்

ஏற்றிக்ெகாண்டு

முக்கியமானதாக

நிைனப்பதும் இதுதான். பகல் முழுக்கச் ெசய்யும் அர்த்தமற்ற தாள்ேவைலகள் அளிக்கும் சலிப்பில்

இருந்து

விடுபட்டு என்ைன

அப்ேபாதுமட்டுேம ெதாைலேபசி

ஓய்ந்தது.

கூப்பிடுவதில்ைல,

நான்

மிக

ஒரு

வனத்துைற

திரும்பிப்படுத்ேதன்.

அவசியமிருந்தாெலாழிய.

அதிகாரியாக

காைலயில்

உணர்வதும்

காட்டுக்கு

வனத்துைறயில்

யாரும்

அைனவருக்கும்

காடுகளின் சூழல் ெதரியும். யாராக இருக்கலாம், ஏதாவது பிரச்சிைனயாக இருக்குேமா? சரிதான்

தூங்கு என்று

ெசான்னது

மூைள.

எண்ணங்கள்ேமல்

மணல்சரிந்து

மூட

ஆரம்பிக்க நான் என்ைன இழப்பதன் கைடசி புல்நுனியில் நின்று ேமேல தாவ உடலால் ெவட்டெவளிைய துழாவிக்ெகாண்டிருந்தேபாது மீ ண்டும் அைழப்பு. இம்முைற

அது

யார்,

எதற்காக

என்ெறல்லாம்

ெதரிந்து

விட்டது.

என்

உடல்

பரபரப்பைடந்தது. எப்படி அைத மறந்ேதன்? அைரத்தூக்கத்தில் அன்றாட ேவைலகைள மட்டுேம மனம் நிைனக்கிறெதன்றால் அதுமட்டும்தான் நானா? ஒலிவாங்கிைய எடுத்து ‘ஹேலா’ என்ேறன். மறுமுைனயில் ஆனந்த். ‘என்னடா, முழிச்சுக்கைலயா?’ என்றான். ேநத்து

‘இல்ல,

கம்பிளிப்ேபார்ைவைய

படுக்க

‘ெசால்டா’ என்ேறன். கல்ச்சுரல்

‘ேநத்து

கூப்பிட்டிருந்தார். ேபாய்ட்ேடண்டா. அவரு

ேலட்டாச்சு’

என்ேறன்.

எடுத்து ேபார்த்திக்ெகாண்டு

மினிஸ்டர்

எனக்கு

அப்பேவ

அவேராட

ெராம்ப ெராம்ப

ேஹாம்

இம்ப்ெரஸ்

அவேர

க்ளூ

குளிரடித்தது.

நாற்காலியில்

ஃேபான்பண்ணி

ெகைடச்சிட்டுது.

கார்டன்ல ஆயிட்டாரு.

உக்காந்து

சாய்ந்து

அமர்ந்து

பாக்கமுடியுமான்னு உடேன

ஸ்காட்ச்

கமிட்டியிேல

ைகநீட்டி

ெகளம்பி

சாப்பிட்ேடாம்.

அத்தைன

ேபரும்

அவார்ட்

வாங்க

ஆச்சரியப்பட்டு பரவசமா ேபசினாங்களாம். ஒருமுைற ெபரியவைர ேநரிேல சந்திக்க

முடியுமான்னு

ேகட்டார்.

என்ன

சார்

ெசால்றீங்க,

இங்கதாேன

வரப்ேபாறார்ேனன். அது இல்ைல, அவேராட சூழலிேல அவர் ேவைலபாக்கிற எடத்திேல

அவைர நான் சந்திக்கணும்னார். எப்ப ைடம் இருக்ேகா ஒரு வார்த்ைத ெசால்லுங்க, ஏற்பாடு பண்ணிடேறன்ேனன்’

‘ேஸா அப்ப?’ ‘அப்ப என்ன அப்ப? ேடய் எல்லாம் கன்ஃபர்ம் ஆயிட்டுது. லிஸ்ட் ேநத்து

மினிஸ்டர்

ஆபீஸிேல

ஓக்ேக

பண்ணி

பிரசிெடண்ட்

ைகெயழுத்துக்கு

ேபாயாச்சு.

69

அேனகமா

இன்னிக்கு

காைலயிேல

பிரசிெடண்ட்

ேடபிளிேல

வச்சிடுவாங்க.

மத்தியான்னம் ஒருமணி ெரண்டுமணிக்ெகல்லாம் ைகெயழுத்து ஆயிடும். பிரசிெடண்ட் இப்பல்லாம்

மதியச்சாப்பாட்டுக்குப்

நாலுமணிக்குள்ள

பிரஸ்

ரிலீ ஸ்

நியூசிேல ெசால்வான்’

பிறகு

ஆபீஸுக்கு

குடுத்திருவாங்க.

வர்ரதில்ைல.

சாயங்காலம்

சாயங்காலம்

அஞ்சைர

மணி

என் உடலின் எல்லா ெசல்களும் நுைரயின் குமிழிகள் ேபால உைடந்து நான் சுருங்கிச்

சுருங்கி இல்லாமலாவது ேபால உணர்ந்ேதன். ‘என்னடா?’ என்றான் ஆனந்த். என் குரல் ெதாண்ைடக்குள்

நுைரக்குமிழி ஒன்று இருப்பது ேபால் இருந்தது. நான் அைத என்

நுைரயீரலால் முட்டிேனன். அது ெமல்ல ெவடிப்பதுேபால ஒரு சத்தம் வந்தது ‘ஹேலா’

. ‘ேடய் என்னடா?’ என்றான் ஆன்ந்த நான் ெமல்லிய குரலில் ‘தாங்ஸ்டா’ என்ேறன். அதற்குள் என் கட்டுப்பாடு தளர்ந்து நான் ெமல்ல விம்மிவிட்ேடன் ‘தாங்ஸ்டா…ரியலி’ என்னடா

‘ேடய்

இது..?’நான்

இறுக்கிக்ெகாண்ேடன். என்னிக்குேம பண்ணினா

ேமலும்

மறக்க

இப்ப

ெசால்றதுன்ேன

என்ைன சில

எல்லாச்

விம்மல்களுக்குப்

மாட்ேடன்…இதுக்காக

என்ன?

ஒரு

சிந்தைனகைளயும்

ெபரிய

ெதரியைலடா’ சட்ெடன்று

பின்னர்

எவ்ளேவா…சரி

விஷயம் என்

மீ து

‘தாங்ஸ்டா…நான்

விடு.

நான்

நடந்திருக்கு. ெமாத்த

ெகாண்டு

தண்ணர்ீ

என்ன

ரியலி…எப்டி ெதாட்டிேய

ெவடித்து குளிர்ந்த நீர் கணேநர அருவிேபால ெகாட்டியதுேபால ஓர் உணர்வு. எழுந்து ைகநீட்டி

கத்தேவண்டும்

ேபால

எைதயாவது

ஓங்கி

அடிக்கேவண்டும்ேபால

அைறமுழுக்க ெவறித்தனமாக நடனமிடேவண்டும்ேபால இருந்தது. என்றான்

‘என்னடா…?’

சிரித்துக்ெகாண்டிருந்ேதன்.

ஆனந்த்.

என்றேபாது

‘ஒண்ணுமில்ல’ நின்னு

‘எந்திரிச்சு

பயங்கரமா

டான்ஸ்

நான்

ஆடணும்ேபால

இருக்குடா…’ ‘ஆேடன்’ என்று அவனும் சிரித்தான். ‘சரிதான்’ என்ேறன். ‘ேடய் ஆக்சுவலா நானும்

துள்ளிக்கிட்டுதான்

இருக்ேகன்.

ேநத்து

நான்

வர்ரதுக்கு

பதிெனாரு

மணி.

வந்ததுேம உன்ைன நாலு வாட்டி கூப்பிட்ேடன். நீ ேபாைன எடுக்கைல’ ‘காட்டுக்குள்ள இருந்ேதண்டா’ ‘சரிதான். அதான் காைலயிேலேய கூப்பிட்ேடன். டூ எர்லின்னு ெதரியும். இருந்தாலும் கூப்பிடாம இருக்க முடியைல. ஆக்சுவலா நான் ேநத்து முழுக்க சரியா தூங்கைல…ஃைபனைலஸ் ஆகாம மத்தவங்ககிட்ட ேபசவும் முடியாது’ ‘யூ டிட் எ கிேரட் ஜாப்’ என்ேறன். ‘சரிதாண்டா…இதுதான் நம்ம கடைம. இதுக்குத்தான்

சம்பளேம

குடுக்கறான்.

ஆனா

ெசய்றெதல்லாம்

சம்பந்தேம

இல்லாத

எடுபிடிேவைலங்க. எப்பவாவதுதான் படிச்சதுக்கு ெபாருத்தமா எைதேயா ெசய்ேறாம்னு ேதாணுது. அதுக்கு சான்ஸ் குடுத்ததுக்கு நாந்தான் உனக்கு நன்றி ெசால்லணும். ெராம்ப நிைறவா இருக்குடா’ அவன் குரல் தழுதழுத்தேபாது எனக்கு சிரிப்பாக இருந்தது ‘ேடய் பாத்துடா அழுதிரப்ேபாேற’ ‘ைவடா நாேய’ என்று அவன் துண்டித்துவிட்டான். ெகாஞ்சேநரம்

என்ன

அமர்ந்திருந்ேதன். முதல்

ெசய்வெதன்று

நிைறந்த

முைற. எழுந்து

மனதின்

நிற்கேவ

ெதரியாமல் எைடைய

முடியாெதன்று

மடியில் உடலில்

ைகையைவத்துக்ெகாண்டு உணர்வது

ேதான்றியது.

சில

அப்ேபாதுதான் ெபருமூச்சுகள்

விட்டேபாது மனம் இலகுவானது. எழுந்து ெசன்று அடுப்ைப பற்றைவத்து கறுப்பு டீ ேபாட்ேடன். சூடாக அைதக் ேகாப்ைபயில் எடுத்துக்ெகாண்டு கதைவத்திறந்து ெவளிேய வந்ேதன். இருட்டுக்குள் உள்ளங்ைகையப் பார்த்தது ேபால முற்றம் மட்டும் ெகாஞ்சம்

70

ெவளுத்திருந்தது. அப்பால் மரங்கள் ெசறிந்த காட்டுக்குள் இரவுதான் நீடித்தது. காட்டின் ரீங்காரம் மட்டும் என்ைனச்சூழ்ந்திருந்தது. சீக்கிரேம டீ ஆறிவிட்டது. ேகாப்ைபயின் சூைட ைகயில் ைவத்து உருட்டிக்ெகாண்டு காைல விடிந்து

ெசாட்டிக்ெகாண்டிருந்த

முற்றத்தில்

கூழாங்கற்கள்

ெமல்ல

துலங்கி

எழுவைத பார்த்துக்ெகாண்டிருந்ேதன். வட்டின் ீ ஓட்டுக்கூைர வழியாக ஒரு ெமல்லிய

ெமாறுெமாறு ஒலி ேகட்டது. ஒரு மரநாய் விளிம்பில் எட்டிப்பார்த்தது. சில கணங்கள்

என்ைனப் பார்த்துவிட்டு

கூைரைய

மடிந்து

இறங்கி

கீ ேழ

வந்து

துணிகாயப்ேபாடும்

ெகாடிக்கு வந்து ெகாடி வழியாக மறுபக்கம் நின்ற ேதக்கு மரத்துக்குச் ெசன்று ேமேலறி மறுபக்கம் மைறந்தது. நான் எழுந்து உள்ேள ெசன்று பல்ேதய்த்ேதன். என்ன ெசய்யலாம்? சாயங்காலம் வைர ெபாறுத்திருப்பேத முைறயானது. ஆனால் அப்ேபாது அவர்கூட இருப்பது மட்டுேம என்

மனதுக்கு

பிரியமானதாக

கடிதங்களுக்கு அல்ல

இது

எதற்கும்

வழக்கமான அபத்த

என்று

ைகயில்

அவரிடம்

இருந்தது.

அைத

ேதான்றியது.

இங்ேக

கடிதங்கைள ஆம், இன்று

டிரான்ஸ்டிஸ்டைரக் நான்தான்

ெதரிவிக்க

பகல்முழுக்க

அமர்ந்து

அபத்தமான

பகல்முழுக்க

அவருடன்

இருப்ேபாம்.

சட்ெடன்று அவேர

எதிர்பாராத

எழுதிக்ெகாண்டிருக்கேவண்டிய

ெகாண்டு ேவண்டும்.

ெசல்லலாம்.

ெசய்தி

நாள்

வந்ததும்

கணத்தில் அவர் காைலத்ெதாட்டு கண்ணில் ைவக்கேவண்டும். அப்ேபாது என் மனம் ெபாங்கி ஒருதுளி கண்ணர்ீ ெசாட்டாமல் ேபாகாது. ஒருேபாதும்

இதற்கு

பின்னால்

நான்

இருந்திருக்கிேறன்

என்று

அவருக்கு

ெதரியக்கூடாது. எப்ேபாதாவது அவருக்கு இயல்பாக அது ெதரியேவண்டும். ெதரிந்தால் என்ன ெசய்வார்? ஒன்றும் ெசால்லமாட்டார். அல்லது அவரது வழக்கப்படி எைதேயனும் ெசய்துெகாண்டு என் கணங்களுக்குப் சம்பந்தேம

முகத்ைத

பின் திரும்பி

இல்லாமல்

ஆரம்பிக்கலாம்.

அந்த

பார்க்காமல்

ெமல்ல

புன்னைகத்து

ைபரைனப்பற்றி புன்னைக

நன்றி’ என்று

‘ெராம்ப

அல்லது

ேபாதும். அது

மீ ண்டும்

ெசால்லி

திரும்பிக்ெகாள்ளலாம்.

கபிலைனப்பற்றி

நானும்

சில

மனிதன்தான்

ஏதாவது

அைடயாளம். பிச்ைசக்காரனின் தட்டில் விழுந்த தங்கநாணயம் ேபால.

ேபச

என்பதற்கான

ஸ்ெவட்டைரப்ேபாட்டுக்ெகாண்டு அதன் ேமல் விண்ட்சீட்டைர அணிந்து ைகயுைறகைள

இழுத்து விட்டபடி ைபக்ைக எடுத்து கிளம்பிேனன். குடில்களுக்கு முன்னால் சுற்றுலா

வந்த

பத்திருபது

இைளஞர்கள்

ஸ்ெவட்டரும்

மங்கிேகப்பும்

அணிந்து

உடைலக்குறுக்கியபடி நின்றிருந்தார்கள். அவர்களுக்கான ஜீப் வரவில்ைல ேபால. அந்த இடத்திற்கு

ேதைவயான

அறிந்திருப்பதில்ைல.

அைமதிைய

கைடப்பிடிக்க

கிளர்ச்சியைடந்த குரங்குகள்

மாறிக் கத்திக்ெகாண்டிருந்தார்கள்.

ேபால

பயணிகள்

அங்குமிங்கும்

ெபரும்பாலும் தாவி

மாறி

காட்டுப்பாைதக்குள் நுைழந்ேதன். தைலக்கு ேமேல அடர்ந்திருந்த இைலப்பரப்புகளில்

இருந்து நீர் ெசாட்டிக்ெகாண்டிருந்தது. சருகுகள் பரவிய சாைலேமல் சரசரெவன சக்கரம் ஏறிச்ெசன்ற சலனமைடந்து

ஒலியில்

இருபக்கமும்

சலசலத்து

முரெசாலிப்பதுேபால

குரல்

ஓடின.

இைலப்புதர்களுக்குள்

தூரத்தில்

ெகாடுக்க

ஒரு

ஆரம்பித்தது.

சிறிய

கருங்குரங்கு அது

பிராணிகள்

உப்புபுப்

கண்காணிப்பு

என்று

வரன். ீ

71

இருப்பதிேலேய

உச்சிமரத்தின்

இருப்பதிேலேய

உச்சிக்கிைளயில்

அமர்ந்து

நாலாபக்கமும் பார்த்துக்ெகாண்டிருக்கும். அந்த

மரத்ைத

ஒலித்தது.

ெநருங்கியேபாது

தாழ்வானகிைளகளில்

உச்சிக்கிைளகளுக்கு கரியவால் எல்லாேம

உப்உப்

தாண்டிச்ெசன்றேபாது

சீரான

இன்னும்

இரு

என்ற

உரக்கவும் சரசரெவன

குரங்கின்

இருக்கலாம்.

அைடய

இைடெவளிகளுடன்

இைலகைள

ெசன்ேறன்.

இருந்து

குரங்குகள்

உணர்ைவ

பதுங்கிக்ெகாண்ட

தாண்டிச்

எல்லாம்

மரங்களில்

பத்திருபது

வந்து

ம்பித்திருக்கும்.

ேவகமாகவும்

கருங்குரங்குகள்

குரைலக்ேகட்டு

ெவளிேய

தடுப்பைணையத்

கவனிக்கின்றன

ெமல்ல

அந்த

கண்ேடன்.

காணமுடிந்தது.

என்ைனத்தான்

எழுப்பியது.

இருந்த

ஏறுவைதக்

ெதாங்குவைதக்

ஒலி

முடிந்தது.

காவல்குரங்கு

ேகைழமான்கள்

ஒலி

புதர்விட்டு

கடிக்க

நீர்ப்பரப்பில்

ஆவி

ஆர

தயங்கிக்ெகாண்டிருந்தது.

பக்கவாட்டில் இறங்கிய கருங்கல்பாவப்பட்ட சாைல கிட்டத்தட்ட நூறுவருடம் முன்பு

ெவள்ைளக்காரர்கள் குதிைரயில் ெசல்வதற்காக ேபாட்டது. ஜீப் கஷ்டப்பட்டு ேபாகும், ைபக்ைகக்

ெகாண்டுெசல்ல

ெசன்று ேசரும்

ஒரு

முடியாது.

நான்கு

மைலச்சரிவில்தான்

வருடங்களுக்கு

நான்

முன்பு

முதன்முைறயாக

அந்தச்சாைல

யாைன

டாக்டர்

டாக்டர் கிருஷ்ணமூர்த்திையச் சந்தித்ேதன். நான் வனத்துைற பணிக்கு ேசர்ந்து இரண்டு வருடங்கள்தான்

ஆகியிருந்தன.

ஒருவருடம்

குன்னூர்,

எட்டு

மாதம்

களக்காடு

இரண்டைர மாதம் ேகாைவ என ேவைலெசய்துவிட்டு டாப்ஸ்லிப்புக்கு வந்ேதன். முதல் நான்குநாட்கள் அலுவலகத்ைத புரிந்துெகாள்வதிேலேய ெசன்றது. முதல் ெபரிய ேவைல ஒருநாள் கதைவத்தட்டிச் யாைனயின்

காைலயில்

ெசான்ன சடலம்

ெசால்லியிருந்தார்கள். ெசன்றுவிட்டிருந்தார்கள்.

நான்

அலுவலகம்

ேசதியில்

கிடப்பைத என்

ெசல்வதற்குள்

இருந்து

ஆரம்பித்தது.

காட்டுக்குள்

ெசன்ற

ேமலதிகாரியும்

மாரிமுத்து

வந்து

மைலச்சரிவில்

ஒரு

வனஊழியர்கள்

உதவியாளர்களும்

கண்டு

அதிகாைலயிேலேய

நான் குளித்துமுடித்து உைடயணிந்து ஜீப்பில் அந்த இடத்துக்குச் ெசன்று ேசர ெகாஞ்சம்

தாமதமாகிவிட்டது.

எனக்கு

அச்ெசய்தியின்

முக்கியத்துவமும்

உைறக்கவில்ைல,

ஆகேவ வழியில் நான்கு காட்டுஎருதுகள் ெகாண்ட கூட்டத்ைத பக்கவாட்டு சரிவில் புல்ெவளியில் பார்த்தேபாது வண்டிைய நிறுத்தி ெகாஞ்ச ேநரம் ேவடிக்ைக பார்த்ேதன்.

கற்கள் இளகிக்கிடந்த குதிைரப்பாைத வழியாக எம்பி அதிர்ந்து குதித்து அங்ேக ெசன்று ேசர்ந்தேபாது

ஏற்கனேவ

எல்லாருேம

அங்ேக

இருந்தார்கள்.

‘யாருய்யா வந்திருக்கறது?’ என்ேறன்.

‘அய்யா

டிெயப்ேபா

நான்

மாரிமுத்துவிடம்

இருக்காருங்க.

இங்கிட்டு

ெகஸ் அவுஸிேலதானுங்க இருந்தாரு. அப்றம் ஆைனடாக்டரு வந்திருப்பாருங்க. அவரு ேமல

ஆைனக்காம்புலதானுங்கேள

வந்திருவாரு…ஆமா சார்’

இருக்காரு.

அவருதானுங்க

ெமாதல்ல

’யாைனடாக்டர்’ என்ற ேபைர நான் அப்ேபாதுதான் ேகள்விப்பட்ேடன். நான் நிைனத்தது டாப்ஸ்லிப்பின்

யாைனமுகாமுக்கு

அரசால்

நியமிக்கப்பட்ட

வழக்கமான

ஒரு

மிருகடாக்டர் என்றுதான் அதற்குப் ெபாருள் என்று. என் வண்டி ெநருங்கும்ேபாேத நான் குடைல அதிரச்ெசய்யும் கடும் துர்நாற்றத்ைத உணர்ந்ேதன். ஒரு பருப்ெபாருள் ேபால,

72

உடலால் கிழிக்க ேவண்டிய ஒரு கனத்த படலம் ேபால துர்நாற்றம் உருமாறுவைத அன்றுதான் உணர்ந்ேதன். உண்ைமயிேலேய அது என்ைன ஒரு அழுத்தித் தடுத்தது. ேமலும்

ெசல்லச்ெசல்ல

நாற்றத்ைத

என்

உணர்ந்தன.

மூக்கு

மட்டுமல்ல

குமட்டிக்குமட்டி

உடலுறுப்புகள்

உடல்

அதிர்ந்தது.

மூக்ைகயும் வாையயும் ேசர்த்து அழுத்திக்ெகாண்ேடன்

முழுக்க

அந்த

ைகக்குட்ைடயால்

வண்டிைய விட்டு இறங்கியதுேம ஓடிச்ெசன்று ஓரமாக அமர்ந்து வாந்தி எடுத்ேதன்.

ெகாஞ்ச ேநரம் அப்படிேய அமர்ந்திருந்ேதன். பின்பு எழுந்து நின்றேபாது தைலசுற்றுவது ேபாலிருந்தது.

ஆனால்

இழுத்துவிட்டு

ெநஞ்ைச

பலவனத்ைதக் ீ

காட்டிக்ெகாள்ளக்

நிமிர்த்திக்ெகாண்டு

நடந்ேதன்.

கூடாது

என்று

சட்ைடைய

ெபாதுச்ேசைவத்ேதர்வு

எழுதி

வரக்கூடியவர்கள் மீ து எல்லா கீ ழ் மட்ட ஊழியர்களுக்கும் ஒரு கசப்பும் ஏளனமும்

எப்ேபாதும்

இருக்கும்.

முட்டிேமாதி

அவர்கள்

படிப்படியாக

அமர்ந்தவன் என்று.

மூச்சுத்திணற

ஏறிவரும்

எைடசுமந்து

ஏணியின்

ஒருவேராெடாருவர்

உச்சிப்படியில்

பறந்ேத

வந்து

அது உண்ைமயும்கூட. அவர்கைள ைககால்களாகக் ெகாண்டுதான் நாங்கள் ெசயல்பட முடியும்.

அவர்கைள

எங்கள்

சார்ந்திருக்கும்ேபாதும் அவர்கள்

மூைள எங்கைளச்

இயக்கேவண்டும்.

நாங்கள்

சார்ந்திருப்பதான

பிரைமைய

அவர்கைளச் உருவாக்க

ேவண்டும். அதற்குத்தான் எங்களுக்கு பயிற்சி அளிக்கப்படுகிறது. ேமலிருந்து கீ ேழ வந்து இவர்கைள

ெதாடும் அரசதிகாரத்தின்

விரல்நுனிமட்டும்தான்

நாங்கள்.

ஒருவைகயில்

அவர்கைள ேவவுபார்ப்பவர்கள், அவர்களுக்கு ஆைணயிடும் அரசாங்கத்தின் நாக்குநுனி, அல்லது சவுக்குநுனி. அந்தச்

சிறுகூட்டத்தில்

அத்தைனேபரும்

யூடிெகாேலான்

நைனத்த

ைகக்குட்ைடைய

மூக்கில் கட்டிக்ெகாண்டு ஒரு ேமட்டில் நின்றிருந்தார்கள். ஒரு ஊழியர் ஓடிவந்து . எனக்கும் ைகக்குட்ைட ெகாடுத்தார். அைத மூக்கில் கட்டிக்ெகாண்ட சில கணங்களுக்கு

மூக்க்குச்சவ்வு எரியும் வாைட.

கூட்டம்

ெநடியுடன்

விலக நான்

யூடிெகாேலான்

அந்தப்பக்கம்

இருந்தது, மீ ண்டும்

பார்த்ேதன்.

அந்த

சிலகணங்களுக்கு

உக்கிர

எனக்கு

ஒன்றுேம புரியவில்ைல. ஒரு இருபதடி நீள பத்தடி அகல ேசற்றுப்பரப்புக்குள் கம்பூட்டு அணிந்து ெதாப்பி ைவத்துக்ெகாண்டு ஒரு வயதான மனிதர் ெபரிய கத்தி ஒன்றுடன்

நின்றுெகாண்டிருந்தார். அவர் உைடகளும் ைககளும் முகமும் எல்லாம் கரிய ேசறு ெதறித்து வழிந்துெகாண்டிருந்தது. சாணிக்குழி என்று ேதான்றியது.

சில கணங்களில் அது என்ன என்று எனக்குப் புரிந்தது, அது ஒரு யாைனயின் பலநாள் அழுகிய

சடலம்.

நான்குபக்கமும்

அைத

ெவட்டித்திறந்து

பரப்பியிருந்தார்கள்.

அதன்

விரித்து

அவிழ்க்கப்பட்ட

கால்கள்

நான்கு

நீட்டி

கூடாரம்

ேபால

விரிந்திருந்தன.

துதிக்ைகயும் தைலயும் விரிக்கப்பட்ட ேதாலுக்கு அடியில் இருந்து நீட்டி ெதரிந்தன. யாைனயின்

உடலுக்குள்

அதன்

ெகாப்பளித்துக்ெகாண்டிருந்தது. கண்ேடன்.

அழுகிய

ேமலும்

ேசறு நுைரக்குமிழிகளுடன்

சைத

எருக்குழி

சிலகணங்களில்

ேபால

அதில்

ேசற்றுச்சகதியாக

அைசவுகைளக்

ெகாதித்துக்ெகாண்டிருப்பதுேபால

ேதான்றியது.

அது முழுக்க புழுக்கள். புழுக்கள் அவரது கால்களில் முழங்கால்வைர ெமாய்த்து ஏறி உதிர்ந்துெகாண்டிருந்தன.

அவ்வப்ேபாது

முழங்ைககளிலும்

புழுக்கைள தட்டி உதிர்த்தபடி ேவைலபார்த்துக்ெகாண்டிருந்தார்

கழுத்திலும்

இருந்து

73

அதன்பின்

என்னால்

அங்ேக

நிற்க

முடியவில்ைல.

பார்ைவைய

விலக்கிக்ெகாண்டு

ெகாஞ்சம் பின்னால் நகர்ந்ேதன். என்ன நடந்தெதன ெதரியவில்ைல. சட்ெடன்று என் காலடி

நிலத்ைத

யாேரா

விழுந்துவிட்ேடன். ெகாண்டுவந்து

சட்ைடைய

இழுத்தது

குரல்களுடன்

படுக்கச்ெசய்வைத

குமட்டிக்ெகாண்டுவந்தது.

அவன்

முன்னால்

கலவரக்

உணந்ேதன்..

என்ைன

நான்

பிடித்திருந்தவன்

பிடித்திருந்த

என்

ேபால

என்ைன

ைககள்

நான்

இருவர்

மல்லாந்து

தூக்கி

தைலதூக்க

ேமேலேய

நடுநடுங்கின.

ஜீப்புக்கு

முயன்றதும்

வாந்தி

எடுத்ேதன்.

மீ ண்டும்

கண்கைள

மூடிக்ெகாண்ேடன் . விழுந்துெகாண்ேட இருப்பது ேபால் இருந்தது. ‘ அவைர ரூமுக்குக் ெகாண்டுேபாய் படுக்க ைவடா’ என்றார் மாவட்ட அதிகாரி. என்ைன பின்னிருக்ைகயில்

படுக்கச்ெசய்து

ெகாண்டு

ெசன்றார்கள்.

அவ்வப்ேபாது

கண்திறந்தேபாது ேமேல இைலபரவல் பாசிபடிந்த நீர்ப்பரப்பு ேபால பின்னால் ெசன்றது.

இைலகைள மீ றி வந்த ஒளி கண்மீ து மின்னி மின்னி அதிரச் ெசய்தது. சட்ெடன்று எழுந்து அமர்ந்ேதன். காைலத்தூக்கி இருக்ைகயில் ைவத்துக்ெகாண்டு ஜீப்பின் தைரைய

பார்த்ேதன். ஒரு சிகெரட் குச்சிைய புழு என நிைனத்து அதிர்ந்து உடல்நடுங்கிேனன். இருக்ைககள் என் சட்ைட எல்லாவற்ைறயும் தட்டிேனன். மீ ண்டும் சந்ேதகம் வந்து என் விண்ட்சீட்டைர கழற்றி உதறிேனன். ஆனாலும் அைத திரும்பப் ேபாட்டுக்ெகாள்ள மனம் வரவில்ைல. என் அைறக்கு வந்து படுக்ைகயில் படுத்துக்ெகாண்ேடன். ‘டீ எதுனா ேபாடவா சார்?’ என்றான்

மாரிமுத்து

கண்கைள

திருப்பிேனன்.

என்ேறன்.

‘ேவணாம்’

மூடிக்ெகாண்ேடன்.

நிைனவுகைள

ஆனால் பிளக்கப்பட்டு

குமட்டிக்ெகாண்ேட

தான்

எங்ெகங்ேகா

விரிக்கப்பட்ட

கரியெபரும்

இருந்தது.

வலுக்கட்டாயமாக சடலம்

தான்

என்

கண்ணுக்குள் விரிந்தது கரிய சைதச்ேசற்றுக்குள் மட்காத மரத்தடிகள் ேபால எலும்புகள். வைளந்த விலா எலும்புகள். திரும்பிப்படுத்ேதன். இல்ைல ேவறு எைதயாவது நிைன. ேவறு…ஆனால் மீ ண்டும். ெமல்ல தூங்கியிருப்ேபன். புழுக்களால் மட்டுேம நிைறந்த ஒரு குளத்தில் நான் விழுந்து மூழ்குவது ேபாலத்ேதான்றி திடுக்கிட்டு அலறி எழுந்து படுக்ைகயில் அமர்ந்ேதன். உடம்பு வியர்ைவயில்

குளிர்ந்து

நடுங்கிக்ெகாண்டிருந்தது.

எழுந்துெசன்று

என்

ெபட்டிைய

திறந்து உள்ேள ைவத்திருந்த டீச்சர்ஸ் விஸ்கி புட்டிைய எடுத்து உைடத்து டம்ளைர

ேதடிேனன். அங்ேக இருந்த டீக்ேகாப்ைபயிேலேய விட்டு கூஜாவின் நீைரக் கலந்து மடக் மடக் என்று குடித்ேதன். உடல் குலுங்க தைலகுனிந்து அமர்ந்திருந்ேதன். மீ ண்டும் விட்டு குடித்ேதன்.

அமிலப்ைப கசந்தது.

வழக்கமாக

நான்

ேபால ெகாந்தளித்தது.

ெகாஞ்சேநரத்தில்

என்

தைலைய

குடிப்பதன்

நான்கு

விக்கியேபாெதல்லாம்

தாங்கமுடியாமல்

மடங்கு

வாயில்

கழுத்து

அது.

என்

அமிலம்

தள்ளாடியது

வயிறு

எரிந்து

அப்படிேய

மல்லாந்து படுத்துக்ெகாண்ேடன். உத்தரங்களும் ஓடுமாக கூைர கீ ேழ இறங்கி வந்து

ைகநீட்டினால் ெதாடுமளவுக்கு பக்கத்தில் நின்றது. என் ைககால்கள் உடலில் இருந்து

கழன்று தனித்தனியாக ெசயலற்றுக் கிடந்தன. இைமகள் ேமல் அரக்கு ேபால தூக்கம்

விழுந்து

மூடியது.

குடிக்கேவண்டுெமன இல்லாமலிருந்தது.

வாய்

கசந்து

எண்ணிேனன்.

ெகாண்ேட அந்த

இருந்தது.

நிைனப்புக்கும்

எழுந்து

ெகாஞ்சம்

உடலுக்கும்

நீர்

சம்பந்தேம

74

புழு

ஒன்று

என்

ேமல்

ஏறி

ஏறி

வந்து

என்

முகத்ைத

வருடியேபாது

நான்

விழித்துக்ெகாண்ேடன். நள்ளிரவு. கதவு சாத்தப்பட்டிருந்தது. மாரிமுத்து வந்து என் ேமல்

ெகாசுவைலைய ேபாட்டுச் ெசன்றிருந்தான். எழுந்தேபாது ரப்பர் ேபால கால்கள் ஆடின. விழாமலிருக்க சுவைரப்பற்றிக்ெகாண்டு ெசன்று சிறுநீர் கழித்ேதன். சுவர் வழியாகேவ நடந்து சைமயலைறக்குச் ெசன்ேறன். சாப்பாடு மூடி ைவக்கப்பட்டிருந்தது. தட்ைடத் திறந்து பார்த்தேபாது பசி எழுந்தது. அப்படிேய தூக்கிக்ெகாண்டு வந்து ைடனிங் ேடபிளில் அமர்ந்து சாப்பிட ஆரம்பித்ேதன். நான்காவது

முைற

அப்படிேய

அதன் ேமேலேய

ேபாட்டுவிட்டு

மேடெரன்று ேபாய்

அள்ளியேபாது வாந்தி

வாய்கழுவி திரும்பி

தைலைய

அப்படிேய

ேசாறு

முழுக்க

ெவண்புழுக்களாக

எடுத்துவிட்ேடன்.

வந்ேதன்.

அைறந்ேதன். உடேன

திருெநல்ேவலி

ேபாய்

தட்ைட

சட்ெடன்று காைர

ெதரிந்தது.

அப்படிேய

எழுந்த

சிங்கில்

ேவகத்தில்

எடுத்துக்ெகாண்டு

நான்குேநரிேபாய்

மெடர்

ெபாள்ளாச்சி

அம்மா

மடியில்

வயிறும்

ெநஞ்சும்

முகம்புைதத்துக்ெகாள்ளேவண்டும் என்று ேதான்றியது. தைலைய ஆட்டிக்ெகாண்ேடன். ‘சாவேறன் சாவேறன்’ என்று ெசான்னேபாது கண்ண ீர் ெகாட்டியது.

ெவறியுடன்

எழுந்து

மூக்குத்துைளகளும்

மிச்ச

விஸ்கிையயும்

காதுகளும்

எரிய

நீர்

கண்ணர்ீ

கலந்து ெகாட்ட

விழுங்கி

முடித்ேதன்.

படுக்ைகயில் அமர்ந்துெகாண்டு தூக்கம் வருவதற்காக காத்திருந்ேதன். என் ைககால்கள்

முழுக்க புழுக்கள் ஊர்வைத உணர்ந்ேதன். . ஒவ்ெவாரு புழுவின் குளிர்ந்த ெதாடுைகயும் காய்ச்சல்ேபால ெசய்தது.படுக்ைக

சூடாகி

காய்ந்த

புழுக்களாலானதாக

என்

ேதாலில்

இருந்தது.

பட்டு

புழுக்களில்

என்ைன

புழுக்களால்

விசாரித்து

அறிந்ேதன்.

மூடிப்ேபாேனன் மறுநாள்

ஆபீஸ்

ேபானதுேம

ஒவ்ெவாருவருக்கும்

யாைனடாக்டைரப்பற்றி

அவைரப்பற்றிச்

ெசால்ல

ஒரு

விதிர்க்கச்

விழுந்து

கைத

இருந்தது.

டாக்டர்

வி.கிருஷ்ணமூர்த்தி வனத்துைறயின் மிருகடாக்டராக முப்பதாண்டுகளுக்கு முன்னால் அங்ேக வந்தவர்.

காட்டுமிருகங்களுக்கும்

பழக்கப்பட்ட

மிருகங்களுக்கும்

மருத்துவ

உதவி அளிப்பது அவரது ேவைல. ஆனால் ெமல்லெமல்ல யாைனகளுக்குரிய சிறப்பு மருத்துவராக அவர் ஆனார். தமிழக வனத்துைறயில் யாைனகைளப் பற்றி நன்கறிந்த

மருத்துவ நிபுணர் அவர்தான் என்று ஆனபின்னர் எங்ேக யாைனக்கு என்ன பிரச்சிைன

என்றாலும் அவர்தான் ெசல்லேவண்டுெமன்ற நிைல வந்தது. இந்தியாவில் மட்டுமல்ல ஒருகட்டத்தில் உலகத்தின் பலநாடுகளில் உள்ள யாைனகளுக்கு அவர்தான் மருத்துவ ஆேலாசகர்.

டாக்டர் கிருஷ்ணமூர்த்தி ஆயிரத்துக்கும் ேமற்பட்ட யாைனகளுக்கு அறுைவசிகிழ்ச்ைச ெசய்திருப்பார்

என்றார்கள்.

நூற்றுக்கணக்கில்

யாைனச்சடலங்கைள முைறைமையேய

முந்நூறுக்கும்

யாைனச்சடலங்கைள

ேமல்

சவப்பரிேசாதைன

அவர்தான்

உருவாக்கினார்.

யாைனப்பிரசவம்

பார்த்திருக்கிறார்.

ெசய்வதற்கு

இப்ேபாதிருக்கும்

சவப்பரிேசாதைன யாைனகளின்

ெசய்திருக்கிறார்.

உடலுக்குள்

உேலாக

எலும்புகைள ெபாருத்துவைத பத்து முைறக்குேமல் ெவற்றிகரமாகச் ெசய்திருக்கிறார். டாக்டர் கிருஷ்ணமூர்த்தி யாைனகளின் உடல்நிைலைய ேபணுவதற்காக உருவாக்கிய

விதிமுைறகள்தான்

இந்திய

வனவியல்துைறயின்

ைகேயடாக

இன்று

உள்ளது.

75

கிட்டத்தட்ட

அேத

குறிப்புகளின்

காண்டாமிருகங்களுக்கும்

பயன்படுத்தப்படுகிறது

யாைனவிரும்பிகளுக்கும் நூற்றுக்கணக்கான வன

ஆவண

இன்ெனாருவடிவேம என்றார்கள்.

யாைனஆராய்ச்சியாளர்களுக்கும்

நூல்களில் அவைரப்பற்றி

நிபுணரான

ஹாரி

காசிரங்கா

அவர்

எழுதியிருக்கிறார்கள்.

மார்ஷல் அவைரப்பறி

உலகெமங்கும்

டாக்டர்

டாக்டர்

ெக.

உலகப்புகழ்ெபற்ற

ெக

என்ற

ேபரில்

பிபிஸிக்காக ஆவணப்படம் ஒன்ைற எடுத்திருக்கிறார். ஒரு சமகால வரலாற்று மனிதர்

அவர்.

நான் ேமலும் இரண்டுவாரம் கழித்து யாைனமுகாமுக்கு ஜீப்பில் ெசன்றேபாது டாக்டர் ேக என்ெனதிேர ஜீப்பில் ெசன்றார். என் ஜீப்ைப ஒதுக்கி அவருக்கும் இடமளித்தேபாது அவர் என்ைன பார்த்து புன்னைகெசய்துவிட்டு மாரிமுத்துவிடம் ‘என்ன மாரி, காணுேம?’

என்றார். ‘வேரன் அய்யா’ என்றான் மாரிமுத்து. ‘வர்ரச்ச இஞ்சி இருக்குன்னா ெகாண்டு வா’ என்றார். மீ ண்டும்

என்ைன

ேநாக்கி

சிரித்துவிட்டு

ெசன்றார்.

மீ ைச

இல்லாத

நீளவாட்டு முகம். முன் ெநற்றியும் வழுக்ைகயும் ஒன்றாக இைணந்திருக்க இருபக்கமும் அடத்ர்தியான கண்கள்.

நைரமயிர்

காதுகளில்

கற்ைறகள்.

முடி

எடுப்பான

நீட்டிக்ெகாண்டிருந்தது.

மூக்கு.

சிறிய

உற்சாகமான வாய்க்கு

சிறுவனின்

இருபக்கமும்

ஆழமான ேகாடுகள் விழுந்து அவருக்கு ஒரு தீவிரத்தன்ைமைய அளித்தன. ஆனால் சிரிப்பு ேநர்த்தியான பற்களுடன் பிரியமானதாக இருந்தது. அவர்

ெசன்றுவிட்டபின்னர்தான்

அவருக்கு

நான்

வணக்கம்

ெசால்லேவா

திரும்பி

புன்னைகெசய்யேவா இல்ைல என்று உணர்ந்ேதன். நாக்ைகக் கடித்துக்ெகாண்டு ‘ச்ெச’ என்ேறன். சார்?’ என்றான் மாரிமுத்து. ‘எறும்பு’ என்ேறன். ‘ஆமாசார். பூ முழுக்க எறும்பா இருக்கு. ேமேல விழுந்தா நல்லாேவ கடிச்சிரும். சின்ன எறும்பா இருந்தாலும் கடிச்ச எடம்

தடிச்சிரும்

சார், ஆமா

சார்’ . நான்

பதிைனந்து

நாட்களாக

அவைரப்பற்றி

மட்டும்தான் நிைனத்துக்ெகாண்டிருந்ேதன். அவைர மனக்கண்ணில் மிக துல்லியமாக பார்த்துவிட்டிருந்ேதன். ஆனால் ேநரில் சந்தித்தேபாது என்பிரக்ைஞ உதிர்ந்துவிட்டது. புத்தகத்தில் இருக்கும் படம் சட்ெடன்று நம்ைம ேநாக்கி புன்னைக புரிந்தது ேபான்ற அதிர்ச்சி. அவர்

என்ன

நிைனத்திருப்பார்? சட்டப்படி

அதிகாரத்ேதாரைண

என்று

நான்

நிைனத்திருப்பாேரா?

அவைர

விட

அதிகாரி.

ெபரிய

புண்பட்டிருப்பாேரா?

ஆனால்

அைதெயல்லாம் ஒரு ெபாருட்டாகேவ நிைனக்காதவர் என்று அவரது முகம் ெசான்னது. மீ ண்டும் அவைரச் சந்திக்க ேவண்டும் , அவர் ேமல் நான் ெகாண்டிருக்கும் மதிப்ைப அவருக்குச்

ெசால்ல

ேவண்டும்

என நிைனத்ேதன்.

திருப்பச் ெசால்ல நாெவடுத்ேதன். துணிவு வரவில்ைல. அப்படிேய

ேமலும்

பத்துநாள்

பல்ேவறு ெசாற்களில்

ேபாயிற்று.

அவரிடம்

அந்த

மன்னிப்பு

உண்ைமயில்

ஒவ்ெவாருநாளும்

ேகட்டுவிட்டிருந்ேதன்.

உடேன ஜீப்ைப

பலநூறு ஆனால்

முைற அவைர

ேநரில் சந்தித்து என்னால் ேபசமுடியுெமன்ேற ேதான்றவில்ைல. இருமுைற அவரது குடியிருப்புக்கு

அருேக

வைர

ஜீப்பிேலேய

ெசன்று

விட்டு

திரும்பி

வந்ேதன்.

இருந்தன.

பாதிப்ேபர்

என்னுைடய தயக்கம் எதனால் என்று எனக்ேக ெதரியவில்ைல. காட்டில் யாைனடாக்டர் என்றால்

அத்தைனேபருக்குேம

அவரிடம்தான்

காய்ச்சலுக்கும்

பிரியமும்

ெநருக்கமும்தான்

காயங்களுக்கும் மருந்து

வாங்கிக்ெகாண்டிருந்தார்கள்.

76

தினமும்

காைல

ஆதிவாசிக்கிழவிகள்

ைககளில் புட்டிகளுடன்

பைழய

கம்பிளிகைள

ேபார்த்திக்ெகாண்டு அவரது குடியிருப்புக்கு மருந்து வாங்கச் ெசல்வைத பார்த்ேதன். ஒரு

‘அவளுகளுக்கு ெராட்டிையயும்

சீக்கும்

ெகைடயாது

மாவுச்சீனிையயும்

சார்.

திங்கிறதுக்காக

ஆைனடாக்கிட்டர்

ேபாறாளுக, ஆமா

குடுக்கிற

சார்’ என்றான்

மாரிமுத்து. ஆபீஸ் கிளார்க் சண்முகம் ‘உண்ைமதான் சார், அவரு என்ன ஏதுன்னு ேகப்பாரு. இவளுக ெகாஞ்சேநரம் எதாவது பிலாக்காணம் வச்சா அைத ெபாறுைமயா

ேகட்டு நல்லதா நாலு வார்த்ைத ெசால்லுவாரு. அதுக்காக ேபாறாளுக.’ என்றான் ‘ஆனா ைகராசிக்காரர்.

அத

இல்ேலண்ணு ெசால்லமுடியாது.

எனக்ேககூட

காலிேல

கட்டி

வந்தப்ப அவருதான் கீ றி மருந்துேபாடு சரிபண்ணினார்’ மாட்டுமருந்துசார்’ என்றான்

‘எல்லாம்

மாரிமுத்து.

‘ேயாவ்!’ என்ேறன்.

சண்முகம்

’உண்ைமதான்சார். ெபரும்பாலும் மனுஷனுக்கும் மிருகங்களுக்கும் ஒேர மருந்துதான்.

டாக்டர்

ேடாஸ்

குைறச்சு

சுக்கு ெமளகுன்னு டாக்டர்

ஏதாவது

ஆைனக்ேக

குடுப்பார்.

சிலசமயம்

பச்சிலய

குடுத்து

மருந்துகுடுக்குறாரு,

சும்மா

தண்ணி

ஊசியப்ேபாட்டுட்டு

அனுப்பிருவார்’ , மாரிமுத்து

அப்றம்

இத்துனூண்டு

‘ஆைன

மனுசப்பயலுக்கு

குடுக்கிறதுக்கு என்ன? ஆைன ெபரிசா மனுசன் ெபரிசா? ஆமாசார்’ என்றான். ஒருமுைற

அவரது

ஜீப்

சாைலயில்

ெசல்ல

ஊழியர்குடியிருப்பின்

குழந்ைதகள்

’ஆைனலாக்கிட்டர்! ஆைனலாக்கிட்டர்!’ என்று கூவியபடி ஜீப்புக்கு பின்னால் ஓடியைதக்

கண்ேடன். அவர் ஜீப்ைப நிறுத்தி ஒவ்ெவாரு குழந்ைதயிடமாக ஏேதா ேகட்க அவர்கள் வைளந்து

ெநளிந்து

கண்கைளயும்

ெநற்றிகைளயும்

சுருக்கி

ஒருவேராெடாருவர்

ஒட்டிக்ெகாண்டு பதில் ெசான்னார்கள். நடுநடுேவ கிளுகிளுெவன்று சிரித்தார்கள். அவர் கிளம்பிச்ெசல்வது வைர ஜீப்ைப அைணத்துவிட்டு அங்ேகேய நின்று கவனித்தபின் நான் கிளம்பிேனன். அவரது

எளிைமயும்

அர்ப்பணிப்பும்

கிைடத்துக்ெகாண்டிருந்தன.

ஆனால்

அந்த

சந்திக்கவிடாமல் ெசய்தன.

நான்

ெகாண்டு

பார்க்கிறார்

அவர்

என்ைன

பற்றிய

அறியாத

சித்திரங்கேள

சித்திரங்கள்தான்

ஒரு

எனக்குக்

என்ைன

அவைர

வரலாற்றுக்காலகட்டத்தில்

என்று

ேதான்றுேமா?

அேசாகேரா

இருந்து அக்பேரா

காந்திேயா என்னிடம் ேபச ஆரம்பிப்பது ேபால. எப்படி அைத எதிர்ெகாள்வது? என்னிடம் சரியான

வார்த்ைதகள்

தயாரித்துக்ெகாண்ேடன்.

இல்ைல.

ஆனால்

விதவிதமான

நான்

அவரிடம்

ேபச

வார்த்ைதகைள

மனக்ேகாலங்கள். ெகாஞ்சநாளில் நான்

ரசிக்க ஆரம்பித்ேதன். அதிேலேய ஆழ்ந்திருந்ேதன். தற்ெசயலாகத்தான்

அவைர

அப்படிேய நடந்தது.

ஜீப்பில்

நான் இருந்து

சந்திக்கப்ேபாகிேறன் இறங்கி

என்று

அைத

நிைனத்திருந்ேதன்.

காட்ைடப்பார்த்துக்ெகாண்டிருந்தேபாது

ெபரிய முறத்தால் வசுவதுேபான்ற ீ ஒலி ேகட்டு ேமேல பார்த்ேதன். கிேரட்ஹார்ன்பில் பறைவ

ஒன்ைற கண்டு

கிைளயில்

ெசன்று

வியந்து

அமர்ந்தது.

அப்படிேய

அைத

முன்னகர்ந்ேதன்.

நான்

நன்றாக

உயரமான

அறிேவன்

மரத்தின்

என்றாலும்

பார்த்ததில்ைல. ெவள்ைள ேவட்டிக்குேமல் கறுப்பு ேகாட்டு ேபாட்ட வழுக்ைகத்தைல மனிதைரப்ேபான்ற

பறைவ.

துப்பறியும் சாம்புவின்

ெபரிய வான்ேகாழி அளவிருந்தது.

ேகலிப்படம்

நிைனவுக்கு

வந்தது.

77

அது

பறந்து

வந்து

கிைளயில்

அமர்ந்தேபாது

கரிய

சிறகுகளின்

வச்சகலம் ீ

பிரமிக்கத்தக்கதாக இருந்தது. ெபரிய மர அகப்ைபைய மண்ைடயில் கவிழ்த்தது ேபான்ற அலகுடன் வந்து

கிைளயில்

அமர்ந்து

ழ்ழாவ்

என்று

அகவியது.

கிேரட்ஹார்ன்பில்

எப்ேபாதும் துைணயுடன்தான் இருக்கும் என்று ெதரியும். ேமேல இருப்பது ஆண்பறைவ. அப்படியானால் கீ ேழ எங்ேகேயா ெபண் இருக்கிறது கண்களால்

ேதடிக்ெகாண்ேட

இருந்தேபாது

அைத

கண்ேடன்.

புதர்களுக்குள்

அைமதியாக அமர்ந்திருந்தது. சரியாக ெதரியவில்ைல. பக்கவாட்டில் நகர்ந்ேதன், என்ன

நடந்தெதன்ேற ெதரியவில்ைல. மின்னதிர்ச்சி ேபால இருந்தது. என் உடம்பு முழங்ைக திகுதிகுெவன ெதரியாத

எரிய ஆரம்பித்தது.

நிைல.

இைலயின்

நைமச்சலா

அந்தச்ெசடிையப்

வடிவமுள்ள

ஆனால்

எரிச்சலா

பார்த்ததுேம

காந்தலா

வலியா

ெதரிந்துவிட்டது.

நுண்ணியபூமுட்கள்

பரவிய

என்று

ெசம்பருத்தி

தடித்த

இைல.

ெசந்தட்டியா? என்னெசய்வெதன்ேற இடுப்பளவுக்குேமல்

ெதரியவில்ைல. உயரமான

ெசந்தட்டி

ெசடியாக

ெபரிய

சிறியதாக

இருக்கும்.

இைலகளுடன்

இருந்தது.

இது ேவறு

ஏதாவது விஷச்ெசடியா? கணம்ேதாறும் அரிப்பு ஏறி ஏறி வருவதுேபால ேதான்றியது. அரிப்ைப

விட

அச்சம்தான்

என்ைன

பதறச்ெசய்தது.

ேநராக

பக்கத்தில்

இருந்த

குடியிருப்புக்கு ேபாய் மாரிமுத்துைவ பார்த்ேதன். ‘ஆைனடாக்கிட்டரிட்ட காட்டிருேவாம் சார்’

என்றான்.

ேவற

‘இல்ேல

டாக்டர்கிட்ட

காட்டலாேம’

என்ேறன்.

‘அதுக்கு

ஊருக்குள்ள ேபாவணுேம. இவரு இங்கதான் இருக்காரு. அஞ்சு நிமிசத்திேல பாத்து ஒரு ஊசியப்ேபாட்டா ேபாரும்..நீங்க பாத்தீங்கன்னா டவுனிேல இருந்து வந்திருக்கீ ங்க. நாங்க இங்கிேய ெகடக்ேகாம். எங்கிளுக்கு ஒண்ணும் ஆவுறதில்ேல, ஆமாசார்’ என்றான் மறுப்பதற்குள்

அவேன

கூட்டிக்ெகாண்டு

ஏறி

ெசன்று

நிைனத்துக்ெகாண்ேடன்.

அமர்ந்து

வண்டிைய

விட்டான்.

இப்ேபாது

ஓட்டி

அதுவும்

அவைரப்பார்ப்பதற்கு

டாக்டர்

ேக-யிடம்

நல்லதற்குத்தான் ஒரு

என்று

இயல்பான

காரணம்

இருக்கிறது. டாக்டைர பார்ப்பதற்கு ேநாயாளிக்கு உரிைம உண்டுதாேன? ஆனால் மனம் படபடத்தது.

அந்த

எதிர்பார்ப்பில்

நிைனத்தது

ேபாலேவ

மறந்துவிட்ேடன். டாக்டர்

என்

ெக

எரிச்சைலக்கூட

அவரது

நான்

கிளினிக்காக

ெகாஞ்சேநரம்

இருந்த

ெபரிய

தகரக்ெகாட்டைகயில்தான் இருந்தார். அங்ேக நாைலந்து மான்கள் கம்பிக்கூண்டுக்குள் கிடந்து

பதற்றமாகச்

ேபய்க்கரும்புக்

சுற்றிவந்தன.

குவியைல

தின்றுெகாண்டிருந்தது.

அதனருேக

தூங்கிக்ெகாண்டிருந்தான். டாக்ட

ேக

குந்தி

அள்ளிக்ெகாண்டிருந்தார். ேவைலைய ெசந்தட்டி

அமர்ந்து என்ைனக்

ெதாடர்ந்தார்.

ெராம்ப

ெகாஞ்சம்

ெபஞ்சில்

பாகன்

ஒரு

காலில்

மிகக்கவனமாக கண்டதும்

என்றான்.

பூந்துட்ட்டாருங்க.

அவுரு புதிசுங்களா

ஒருயாைன

சுருட்டி

நிமிர்ந்து

மாரிமுத்து, ‘டாக்கிட்டரய்யா

கடிச்சிட்டுதுங்க’

காட்டுக்குள்ளார

ெவளிேய

பிய்த்துச்

‘அவரு

நமக்கு

அரிக்குதுடா

தட்டி

எைதேயா பார்த்து

மாரின்னாருங்க.

ஒருவன்

பிப்ெபட்டில்

புன்னைகத்துவிட்டு

இருக்கீ ங்களா? அபீசரய்யாவ

இன்னாேமா

இெதல்லாம்

ேசாகமாக

நிதானமாக

ஒண்ணும் நான்

அவருபாட்டுக்கு ஆவுறதில்லீ ங்க.

ெசான்ேனன்

நமக்கு

78

அரிக்கிறதில்ேல…நீங்க வந்து ஆைனடாக்கிட்டர பாருங்கய்யான்னு. கூட்டியாந்தனுங்க. ஆமாங்க’ என்றான். அவர் என்னிடம் திரும்பி ‘அது இந்தக்காட்டிேல உள்ள ஒரு ெசடி. ஊரிேல இருக்கிற ெசந்தட்டிேயாட

ஆன்டிஅலர்ெஜட்டிக்

இன்ெனாரு

ெவர்ஷன்…இப்ப

ஊசி ேபாடலாம்.

ேவணுமானா

உங்களுக்கு

ஐஸ்தண்ணியிேல

ேவணுமானா கழுவிண்ேட

இருக்கலாம். எப்டியும் ஒரு மணிேநரத்திேல சரியாப்ேபாயிடும்’ என்றபடி பிப்ெபட்ைட ஒரு

சிறிய

இடுப்ைபயும்

குளிர்சாதனப்ெபட்டிக்குள் பார்த்தார்.

ைவத்து மூடிவிட்டு

வந்து

‘ஒண்ணுமில்ைல… ஒருமணிேநரத்திேல

என்

ைகையயும்

தீவிரம்

ேபாயிடும்.

நாைளக்கு சுத்தமா சரியாயிடும். ெசாறிஞ்சீங்களா?’ ‘ஆமா’ என்ேறன்.

அவர்

புன்னைக

இருக்க முயற்சிபண்ணுங்க.

நடக்குதுன்னு பாத்துண்ட்ேட எதுக்காக

உடேன

இத

ெசய்தார்.

அரிக்கும், அந்த இருங்க.

உங்க

‘ஒண்ணுபண்ணுேவாமா? ெசாறியாமல் அரிப்ைப

மனசு

சரிபண்ணியாகணுனும்

கூர்ந்து

எதுக்காக

கவனியுங்க.

இப்டி

துடிக்கறீங்க?

என்ன

பதறியடிக்குது?

எல்லாத்தப்பத்தியும்

ேயாசியுங்க…ெசஞ்சுடலாமா? ஊசி ேவணா ேபாடேறன், இஃப் யூ இன்ஸிஸ்ட்’ என்றார்.

.நான் ’இல்ைல ேவணாம், நான் கவனிக்கேறன்’ என்றார். ‘குட்’ என்றபின் ‘வாங்க, டீ

சாப்பிடலாம்’ என்றார் ‘இந்த

மான்களுக்கு

என்ன?’ என்ேறன்.

‘என்னேமா

இன்ப்ஃெபக்ஷன்…அதான்

புடிச்சு

ெகாண்டாரச் ெசான்ேனன். நாலஞ்சுநாளிேல என்ன ஆகுதுன்னு பாக்கலாம். இப்பதான் ேசம்பிள்

எடுத்திருக்ேகன்.

ேகாயம்புத்தூருக்கு

பண்ணிப்பாக்கணும்…நீங்க திருெநல்ேவலிப்பக்கம்…நான்குேநரி..’ அங்கதான்…நவதிருப்பதிகளிேல ேபரு.

இருங்க,

ெதக்கயா?’ ‘எங்க

ஒண்ணு…அங்க

மகரெநடுங்குைழகாதன்’

‘ஆமா…ேபாயிருக்ேகளா?’

நல்ல

‘பலதடைவ.

அனுப்பி

கல்ச்சர்

அம்மாவுக்குக்கூட

பூர்வகம் ீ

என்றார்.

’ஆமா

உள்ள ெபருமாளுக்குக்

நான்

கூட

என்ேறன்.

’ெதன்திருப்ேபைர’

ேகாயில்’

‘எஸ்,

ஒண்ணு இருக்கு…பழைம அதிகம் மாறைல. உக்காருங்ேகா’

நல்ல

நல்ல

அக்ரஹாரம்

அவர் எனக்கு டீ ேபாட ஆரம்பித்தார். ஸ்டவ்ைவ பற்றைவத்துக்ெகாண்ேட ‘வலிகைள

கவனிக்கறது ெராம்ப நல்ல பழக்கம். அைதமாதிரி தியானம் ஒண்ணும் ெகைடயாது.

நாம யாரு, நம்ம மனசும் புத்தியும் எப்டி ஃபங்ஷன் பண்ணறது எல்லாத்ைதயும் வலி காட்டிரும். வலின்னா என்ன? சாதாரணமா நாம இருக்கறத விட ெகாஞ்சம் ேவறமாதிரி

இருக்கற நிைலைம. ஆனால் பைழயபடி சாதாரணமா ஆகணும்னு நம்ம மனசு ேபாட்டு துடிக்குது…அதான்

வலியிேல

இருக்கற

சிக்கேல….பாதி

வலி

வலிய

கவனிக்க

ஆரம்பிச்சாேல ேபாயிடும்…ெவல், ெடஃபனிட்லி கடுைமயான வலிகள் இருக்கு. மனுஷன் ஒண்ணும் ெபரிய ஆள் இல்ைல. ஹி இஸ் ஜஸ்ட் அனதர் அனிமல்னு காட்டுறது அந்த மாதிரி வலிதான்…’

டீயுடன் அமர்ந்துெகாண்டார். பாலில்லாத டீ அத்தைன சுைவயாக நான் குடித்ததில்ைல. ’உண்ைமயிேல மத்தமிருகங்கள்லாம் கம்பீரத்ைதப்பாத்தா

மனுஷன்தான் ேநாையயும்

கண்ணுல

இருகக்றதிேலேய வலிையயும்

தண்ணி

வக்கான ீ

ெபாறுத்துக்கறதில

வந்திடும். உயிர்

ேபாற

வலி

மிருகம். இருக்கிற

இருந்தாலும்

யாைன அலறாது. துடிக்காது. கண்மட்டும் நல்லா சுருங்கி இருக்கும். உடம்பு அங்கங்க

79

அதிரும். யாைன சம்மதிச்சா அதுக்கு மயக்கமருந்ேத குடுக்காம சர்ஜரி பண்ணலாம். அந்த

அளவுக்கு

ெபாறுைமயா

ஒத்துக்கிட்டு

நிற்கும்.

அவேராட நல்ல கிரிேயட்டிவ் மூடிேல பைடச்சிருக்கார்…’

என்ன ஒரு

பீயிங்.

கடவுள்

அவர் யாைனையப்பற்றிய ேபச்ைச எப்படியாவது நாலாவது வரியில் உள்ேள ெகாண்டு

வந்துவிடுவார் என பலர் ெசால்லி ேகள்விப்பட்டிருந்ேதன், எனக்கு புன்னைக வந்தது.

’யாைன மட்டுமில்ைல, சிறுத்ைத காட்ெடருைம எல்லாேம அப்டித்தான். அவங்களுக்கு ெதரியும்’

என்றார்.

கண்ைணமட்டும் அவங்களுக்கு

நான்

உருட்டிக்கிட்டு

ெதரியும்,

பசுவுவுக்கு

‘ஆமா,

தைலய

அதுவும்

பிரசவம்

தாழ்த்தி

ஆறைத

பாத்திருக்ேகன்.

நின்னுட்டிருக்கும்…’

வாழ்க்ைகதான்னு….மனுஷன்தான்

‘ஆமா

அலறிடுறான்.

மருந்து எங்க மாத்திர எங்கன்னு பறக்கிறான். ைகக்கு அகப்பட்டைத தின்னு அடுத்த ேநாைய வரவைழச்சிடறான்…ேமன் இஸ் எ பாத்தடிக் பீயிங்– நீங்க வாசிப்ேபளா?’

‘ஆமாம்’ என்ேறன். பாதிக்கக்கூடிய

‘யூ

சக்தி

ஒரிஜினலா ஏதாவது

ஷுட் உள்ள

ரீட்

காந்தி…இந்த

ஒேர

திங்கர்

ெஜனேரஷேனாட

சிந்தைனகைள

அவருதான்…எல்லாத்ைதப்பத்தியும்

ெசால்லியிருப்பார்’ என்றார்.

ஃேபவைரட்

‘என்ேனாட

காந்தியும்

அரவிந்தரும்தான். அப்றம் ைகக்கு ெகைடக்கிற எல்லாேம’ என்றபடி டீைய என்னிடம் ெகாடுத்தார்.

சட்ெடன்று

ைவத்துக்ெகாள்ளேவ

எனக்கு

உடல்

ேதான்றவில்ைல.

உலுக்கியது. அதன்

டீக்ேகாப்ைபைய

ெவளிப்பக்கம்

முழுக்க

இருப்பைதப்ேபால. ஒருகணம் கண்ைணமூடினால் புழுக்கள் ெநளியும் பரப்பு.

ைகயில் அழுக்காக

சீச்சீ, எனன் நிைனப்பு இது? அவர் டாக்டர். மருந்துகளால் ைககழுவத்ெதரிந்தவர். ேமலும் அவர் அந்த பிணச்ேசாதைனையச் ெசய்து ஒரு மாதம் ஆகப்ேபாகிறது. இல்ைல, அவரது ைகநகங்களின்

இடுக்கில்

அந்த

அழுக்கு

இருக்கலாம்.

என்ன

நிைனக்கிேறன்.

என்னாயிற்று எனக்கு? பீங்கானில் இருந்த சிறு கரும்ெபாட்ைட ைகயால் ெநருடிேனன். அைத வாய்ேநாக்கி ெகாண்டுெசல்லேவ முடியவில்ைல. அைத அவர் கவனிக்கிறாரா? இது ஒரு மனேநாய். இல்ைல, இவருக்கு அருவருப்புகள் இல்ைல. ஆகேவ சற்றுமுன் கூட

ஏேதனும்

மிருகத்தின்

கழுவினார். ஆனால்.. சட்ெடன்று

நிணத்ைத

கண்ைணமூடிக்ெகாண்டு

ேநாண்டியிருப்பார்.

ெமாத்த

டீையயும்

ைககழுவினாரா?

வாயில்

விட்டு

ஆம்

விழுங்கி

விட்ேடன். சூட்டில் ெதாண்ைடயும் உணவுக்குழாயும் எரிந்ன. ‘ஓ ைம…’ என்றார் டாக்டர் ேக. ‘ஆறிப்ேபாச்சா? இன்ெனாண்ணு ேபாடுேறேன…நாேன சூடாத்தான் குடிப்ேபன். நீங்க எனக்கு

ேமேல இருக்கறீங்க’ அந்த

டீ

எனக்குள்

ெசன்றதும்

அது

என்

நரம்புகளில்

படர்ந்ததும் என் உடெலங்கும் இன்ெனாரு எண்ணம் பரவியது. என்ன அருவருப்பு? என் உடம்புக்குள் அேத நிணம்தான் இருக்கிறது. சளிகள் திரவங்கள் மலம் மூத்திரம்… நானும் அேதேபாலத்தான். ஆனால்‘நீங்க அன்னிக்கு மயங்கி விழுந்திட்டீங்க இல்ல’ என்றார் டாக்டர் ேக. ‘ஆமா சார்’ என்று

அவர்

மனைத

வாசிக்கும்

வித்ைதைய

உணர்ந்து

வியந்தபடிச்

ெசான்ேனன்.

‘காட்டுக்குள்ள சாகிற ஒவ்விரு மிருகத்ைதயும் ேபாஸ்ட்மார்ட்டம் பண்ணியாகணும்னு நான் முப்பது வருஷமா ேபாராடிண்டு வர்ேரன். எவ்ளவு அழுகின சடலமா இருந்தாலும் பண்ணியாகணும். முன்னாடில்லாம் சாகிறதிேல

மூணிேல

ஒண்ணு

அப்டி

ெகைடயாது.

ெகாைலதான்.

ஸீ, இங்க

மனுஷன்

ெபரிய

பண்றது..’

மிருகங்க

என்றார்

80

‘முன்னாடில்லாம் ெதாற்றுேநாைய கண்டு புடிக்கிறதுக்குள்ள பாதி மிருகங்கள் ெசத்து அழிஞ்சிரும்’ நான் ெமல்ல ’ெராம்ப அழுகிப்ேபானா..’ என்ேறன். ‘ஏதாவது எவிெடன்ஸ்

கண்டிப்பா இருக்கும்… கண்டுபுடிக்கறதுக்கு ஒரு ெமதடாலஜி இருக்கு… ஐ ேராட் இட்’ ‘ெதரியும் டாக்டர்’ என்ேறன்.

’புழுக்கைளப்பாத்து பயந்துட்ேடள் என்ன?’ என்றார் டாக்டர் ேக. ’புழுக்கைள பாத்தாேல ெபரும்பாலானவங்களுக்கு பயம்… அந்த பயம் எதுக்காகன்னு எப்பவாவது கவனிச்சா அைத தாண்டி ேபாயிடலாம். பயத்ைதயும் அருவருப்ைபயும் சந்ேதகத்ைதயும் திரும்பி நின்னு கவனிச்சா

ேபாரும், அப்டிேய

உதுந்துடும்.

..

நீங்க

இங்க

கருப்பா

ஒரு

புளியங்ெகாட்ைட ைசசுக்கு ஒரு வண்டு இருக்கறத பாத்திருப்ேபள். உங்க வட்டுக்குள்ள ீ கூட அது இல்லாம இருக்காது’ என்றார் ‘ஆமா, அதுகூடத்தான் வாழறேத. ேசாத்திலகூட ெகடக்கும்.

பாத்து எடுத்துப்

வண்ேடாட

புழுதான்

ேபாட்டுட்டு

நீங்க

சாப்பிடணும்’. டாக்டர்

பாத்தது..வண்டு

ைகக்குழந்ைத ேமேல என்ன அருவருப்பு?’ நான்

ேமேல

ேபச

முடியாமல்

அப்படிேய

ெபரிய

ஆள்.

ேக

சிரித்து

புழு

அமர்ந்திருந்ேதன்.

‘அந்த

ைகக்குழந்ைத.

‘எல்லா

புழுவும்

ைகக்குழந்ைததான். நடக்க முடியாது. பறக்க முடியாது. அதுபாட்டுக்கு தவழ்ந்துண்டு இருக்கறது.

அதுக்கு

ெதரிஞ்சது

ஒண்ேண

ஒண்ணுதான், சாப்புடறது.

தின்னுண்ேட

இருக்கும். சின்னப்புள்ைளங்ககூட அப்டித்தான்…ஒரு ைகக்குழந்ைத சாப்பிட சாப்பாட்ைட அேதாட

எைடேயாட

பால்குடிக்கணும்…’ அகப்பட்டத

கம்ேபர்

என்றார்

தின்னு

பண்ணினா

டாக்டர்

ேக

ெபரிசாகிற

நீங்க

தினம்

அப்டி

‘அதுக்கு

வழியப்பாருன்னு….’

முழுக்க

அவரிடம்

ேபசிக்ெகாண்டிருந்ேதன்.

ஆர்டர்.

லிட்டர்

சட்டுபுட்டுன்னு

புன்னைகத்து

ஃபிலாசபின்னு ேதாணறதா?’ இல்ைல என்ேறன். ‘ெவல்’ அன்று

முப்பது

அவைரப்ேபான்ற

‘கிறுக்கு

உைரயாடல்

நிபுணர் ஒருவைர நான் பார்த்தேத இல்ைல. ேவடிக்ைக, தத்துவம், இலக்கியம், அறிவியல் என்று அவரது ேபச்சு தாவிக்ெகாண்ேட இருக்கும். ேஜம்ஸ்பாண்ட் ேபால காரில் இருந்து ெஹலிகாப்டருக்கு ஆேராகணித்து

தாவி,

விைரவது

மூன்றுநாட்களாவது

பறந்து

ேபாட்டில்

ேபால எனக்கு

அவைரப்பார்க்கச்

புத்தகங்கைளப்பற்றி விவாதிப்பார்.

குதித்து,

பிரைம

எழும்.

ெசல்ேவன்.

கைரயில் அன்று

ஏரி

முதல்

புத்தகங்கள்

ைபக்கில்

வாரத்தில்

ெகாடுப்பார்.

அவருடன் ேசர்ந்து மிருகங்கைள நானும் பழகிக்ெகாண்ேடன். குக்கி யாைனயின் காலில்

மிதித்து ஏறி மத்தகத்திலமர்ந்து காட்டுமரங்களின் கிைளகளினூடாகச் ெசன்ேறன். ஆள் ேமேல

ஏறியதும்

தன்

கணக்கிட்டுக்ெகாள்ளும் பிரமிக்காமலிருக்க கட்டுேபாட்டேபாது பாலிதீன்

ைபகளில்

உயரத்ைத யாைனயின்

முடியவில்ைல.

அந்தக்

டாக்டர்

கால்கைள

ேசகரித்து

அந்த

ஆளின் நுட்பத்ைத ேக

கரடி

பற்றிக்ெகாண்ேடன்.

சாம்பிளுக்குக்

உயரத்துடன்

ேசர்த்துக்

ஒவ்ெவாருமுைறயும் ஒன்றுக்கு

காலில்

மான்களின் சாணிகைள

ெகாண்டுவந்ேதன்.

ஒேர

மாதத்தில்

புழுக்கள் பூச்சிகளின் ைகக்குழந்ைதகள் என்று காண என் கண்ணும் பழகிவிட்டது. குண்டுக்குண்டாக

ெமன்ைமயாக

ெநளிந்துெகாண்டிருக்கும்

பார்த்துக்ெகாண்டிருக்கும்ேபாது

புசுபுசுெவன்று

புழுக்களில் மனம்

ெதரியும்

மைலப்புறும்.

ஆேவசமாகத் உயிரின்

ெவண்ணிறமான

தின்றுெகாண்டு ஆேவசத்ைத

தழல்துளிகளா

81

அைவ? அறியமுடியாத

மகத்துவம்

ஒன்றால்

அணுவிைட

ெவளி

மிச்சமில்லாமல்

நிைறக்கப்பட்டது இப்பிரபஞ்சம் என்று அப்ேபாது ேதான்றி புல்லரித்துவிடும். உண் என்ற ஒற்ைற

ஆைண

சிறகுகள்,

மட்டுேம ெகாண்ட

முட்ைடகள்.

ஒவ்ெவாரு

உயிர்.

அந்த

கணமும்

துளிக்கு

உருவாகும்

உள்ேள

இருக்கின்றன

ஆபத்துக்கைள

ெவன்று

ேமெலழுந்து அழியாமல் வாழும் கற்பைனக்ெகட்டாத கூட்டுப்பிரக்ைஞ.

பூச்சிகளுடன் மனிதன் ேமாதக்கூடாது என்று டாக்டர் ேக ெசால்வார். மனிதன் ெசய்யும் ெபரிய பிைழ என்னெவன்றால் பூச்சிகைள அவன் தனித்தனியாகப் பார்த்து தன்னுடன்

ஒப்பிட்டுக்ெகாள்கிறான். பூச்சிகள் ஒட்டுெமாத்தமான அறிவும் உணர்வும் ெகாண்டைவ. ேகாடானுேகாடி பூச்சிகள். நாள்ேதாறும் புதுப்பிக்கப்பட்டுக்ெகாண்ேட இருக்கும் மாெபரும் திரள் அது. அப்படிப்பார்த்தால் அைவ மனிதத் திரைளவிட பற்பலமடங்கு ெபரியைவ.

மனிதனின் பூச்சிக்ெகால்லியுடன் ேமாதுவது தனிப்பூச்சி அல்ல, ஒரு பூச்சிப்ெபருெவளி. அவற்றின்

சாரமாக

உள்ள

அதிபிரம்மாண்டமான

பூச்சிமனம்.

அது

பூச்சிக்ெகால்லிைய சில மாதங்களில் சாதாரணமாக ெவன்று ெசல்லும்.

ஒரு

ெவண்புழுைவ

ைகயில்

எடுத்துக்ெகாள்ேவன்.

ெமன்ைமயாக ேமேலறும்ேபாது

ைகயில்

ஒரு

அது

ெநளிந்து

ைகக்குழந்ைதைய

அந்த

ெநளிந்து

எடுத்துக்ெகாள்ளும்

அேத முரண்பட்ட மன எழுச்சி உருவாகும். மிக ெமன்ைமயான மிக எளிய ஓர் உயிர். ஆனால்

முடிவற்ற

சாத்தியங்களும்

மகத்தான

ஆற்றலும்

உள்ேள

உறங்குவது.

அதிபிரம்மாண்டமான ஒன்றின் பிரதிநிதி. சிலசமயம் புழுைவ உதடருேக ெகாண்டு வந்து அதன் கண்கைளப்பார்ப்ேபன். உணைவத்தவிர எைதயுேம பார்க்கத்ேதைவயற்ற கண்கள். ஆனால் அதற்கு என்ைன ெதரியும் என்று ேதான்றும். அது ஒரு சிறிய மின்னணுக்கண்.

அதன் வழியாக பூச்சிப்ெபருெவளி என்ைனப் பார்த்துக்ெகாண்டிருக்கிறது. அைத ேநாக்கி

புன்னைக

ெசய்ேவன்.

பரவாயில்ைல.

மண்மீ து

ஆம்,

ஒருேவைள

நானும்

நீயும்

ெகாஞ்ச ேவண்டும் ேபாலிருக்கும் டாக்டர்

ேக

இலக்கியங்களில்

ஆதிவாசிக்கிழவிையக்கூட சிகிழ்ச்ைசையக்கூட

ேவைலகளுக்கு அறிவியல்

அக்கட்டுைரகள்

அபாரமான ஏமாற்றம்

மறுநாைளக்கு

நடுேவ

சமூகேம

அவர்

அடங்கிய

அடுக்கப்பட்டிருக்கும்.

அந்த

என்ைனயும்

ஈடுபாடு

தின்று

ெகாண்டவர்.

ெகாள்ளச்ெசய்யாத, ஒத்திப்ேபாடாத

உலகின்

ெகாண்டாடும்

நீ

வளரக்கூடும்.

ஒன்றுதான். ெசல்லக்குட்டி..பூக்குட்டி

முக்கியமான

இதழ்களின்

அவரது

மற்ற

ஒரு

வரும்

அன்றாட

அறிவியலிதழ்களில்

மர

கட்டுைரகள்

ஒரு

மிருகத்தின்

கடுைமயான

ஆய்வுக்கட்டுைரகைள

இதழ்கள்

ேதடி

என்று

உலக

எழுதிக்ெகாண்டிருந்தார். அலமாராவில் புரியாத

சீராக

அறிவியல்

ெநடியுடன் இருக்க டாக்டர் ேக எழுதிய கட்டுைர மட்டும் உற்சாகமான கச்சித நைடயில் ெமல்லிய நைகச்சுைவயுடன் அழகிய கவிைதேமற்ேகாள்களுடன் இருக்கும். அவருக்கு பிடித்தமான கவிஞர் லார்ட் ைபரன். ஒருமுைற ைககைள

காட்டுக்குள் ஆட்டினார்.

புதருக்குள் ஒரு

உணர்ந்ேதன்.

நானும் ஜீப்

ெசந்நாயின்

அவரும்

நின்றது. காதுகள்

அவர் இன்ெனாரு

அவர்

ெசன்றுெகாண்டிருந்தேபாது சத்தமின்றி

ெதரிந்தன.

இடத்ைதச்

அது

டாக்டர்

சுட்டிக்காட்டிய எங்கைள

சுட்டிக்காட்டினார்.

ேக

இடத்தில்

ேவவுபார்ப்பைத

அங்ேக

இன்ெனாரு

ெசந்நாய் ெதரிந்தது. சில நிமிடங்களில் அந்தக்காட்சி ெதளிவாகியது. ஆறு ெசந்நாய்கள் ஆறு திைசகளிலாக ைமயத்தில் இருப்பைத காவல்காத்து நின்றன.

82

‘அங்ேக அவர்களின் தைலவன் அல்லது குட்டிேபாட்ட தாய் நகரமுடியாமல் கிடக்கிறது’ என்றார் டாக்டர் ேக ஆங்கிலத்தில். கண்கைள அங்ேகேய நாட்டியபடி மிகெமல்லிய

முணுமுணுப்பாக ‘ இங்ேகேய இருங்கள். அைசயேவண்டாம். ைககைள தூக்கக்கூடாது. நான்

மட்டும்

ேபாய்ப்பார்த்துவிட்டு

வருகிேறன்’

என்றார்.

நான்

பதற்றத்துடன்

‘தனியாகவா?’என்ேறன் . ‘இல்ல, அதுங்களுக்கு என்ைன ெதரியும்’ ‘இல்லடாக்டர், ப்ள ீஸ் ெராம்ப

…ெசந்நாய்கள்

ஆபத்தானைவன்னு

ஆபத்தானைவதான்…பட்…’ திரும்பி

‘திஸ்

இஸ்

ைம

ெசான்னாங்க’

‘கண்டிப்பா

ட்யூட்டி’ என்றபின்

ெமல்ல

கதைவத்திறந்து இறங்கி அந்த ெசந்நாய்கைள ேநாக்கிச் ெசன்றார். என் வழியாக ஒரு குளிர்ந்த காற்று கடந்து ெசன்றது. ைககளால் ெமல்ல என் ைபக்குள் இருந்த சிறிய துப்பாக்கிைய ெதாட்ேடன் .அதன் குளிர் ஆறுதைல அளித்தது. டாக்டர்

ேமேடறி அந்த நாய்களின் அருேக ெசன்றார். புதருக்குள் இருந்து முதல் நாய் தைல தூக்கி

காதுகைள முன்னால்

தைலைய

கீ ேழ

மடித்து

ெகாண்டுவந்து

அவைரப்

மூக்ைக

பார்த்தது.

நன்றாக

அவர்

நீட்டி

ெநருங்க

அவைர

ெநருங்க

கவனித்தது.

மற்றநாய்கள் இருபக்கமும் சத்தேம இல்லாமல் அவைர ேநாக்கி வருவைதக் கண்ேடன். சில நிமிடங்களில் அவர் அந்த ஆறுநாய்களாலும் முழுைமயாகச் சூழப்பட்டுவிட்டார். டாக்டர் ேக முதல் ெசந்நாயின் அருேக ெசன்று அைசயாமல் நின்றார். சிலநிமிடங்கள்

அந்த நாயும் அவரும் ஒரு ெமௗனமான பிரார்த்தைன ேபால அப்படிேய நின்றார்கள். பின் அந்த நாய் நன்றாக உடைல தாழ்த்தி கிட்டத்தட்ட தவழ்ந்து அவர் அருேக வந்தது. முகத்ைத மட்டும் நீட்டி அவைர முகர்ந்தது. சட்ெடன்று பின்னால் ெசன்றபின் மீ ண்டும் வந்து முகர்ந்தது. ஹுஹுஹு என்று ஏேதா ெசான்னது. புதர்களுக்குள் நின்ற மற்ற நாய்கள் நன்றாக நிமிர்ந்து தைலதூக்கி நின்றன. முதல்

நாய்

அவர்

அருேக

அவர்ேமல் காைலத்தூக்கி

ெநருங்கி

ைவத்து

அவரது

அவர்

பூட்ஸ்கைள

ைகைய

நக்கியது.

முகர்ந்தது.

அதன்

பின்

அது

உடல்ெமாழி

மாறுவைத கண்ேடன். நம்ைம வரேவற்கும் வளர்ப்புநாய்ேபால அது வைளந்து ெநளிந்து உடைலக்குைழத்து

வாைலச்சுழற்றியது. அவைரப்பார்த்துக்ெகாண்டு

வாலாட்டியபடிேய

பக்கவாட்டில் நடந்து ெசன்றபின் துள்ளி ஓடி ெகாஞ்சதூரம் ேபாய், காைத பின்னால் தைழத்துக்ெகாண்டு நான்குகால் பாய்ச்சலில் அவர் அருேக ஓடி வந்து நின்று, மீ ண்டும்

முன்னால் துள்ளி ஓடியது. அவைர ஒரு விேசஷ விருந்தாளியாக அது நிைனப்பது ெதரிந்தது. அவர் வந்ததில் அதற்கு தைலகால் புரியாத சந்ேதாஷம் என்று ெதரிந்தது. அந்த ெகௗரவத்ைத எப்படி ெகாண்டாடுவெதன்று அதற்கு புரியவில்ைல.

மற்றநாய்களும் வாைலச்சுழற்றுவது புதர்களின் அைசவாக ெதரிந்தது. பின் ஒரு நாய் முதல்நாய்

இடத்துக்குச்

நின்ற

இடத்ைத

ெசன்றன.

எடுத்துக்ெகாள்ள

டாக்டர்

ேக

பிற

புதர்களுக்குள்

நான்கும்

குனிந்து

அவற்றின்

எைதேயா

பைழய

பார்ப்பது

ெதரிந்தது. பின் அவர் அமர்ந்துெகாண்டார். அங்ேக அந்த நாய் குவ் குவ் குவ் என்று நாய்க்குட்டி ேபால ஏேதா ெசால்வது மட்டும் ேகட்டது. அைரமணி ேநரம் கழித்து டாக்டர் ேக திரும்பிவந்தார். காரில் ஏறிக்ெகாண்டு ‘ேபாலாம்’ என்றார் ‘என்னசார்?’ என்ேறன்.

‘அங்க

‘என்ன அடி?’ ‘சிறுத்ைதன்னு

அவங்க

தைலவன்

ெநைனக்கேறன்.

அடிபட்டு

வலதுகால்

ெகடக்கறான்’ என்றார்.

சைதேபந்து

ேபாயிருக்கு.

எலும்பும் முறிஞ்சிருக்கலாம்…’ ‘நாம என்ன பண்றது?’ என்ேறன். ‘ஒண்ணுேம பண்ண

83

ேவண்டாம்.

அது அவங்கேளாட

வாழ்க்ைக, அவங்க

ெரண்டுமூணு

விஷயம்தான்.

தண்டிக்கணும்.

ெரண்டு, வழக்கமா

பண்ணியிருக்காங்களாங்கிறது

அந்த

முதல்ல.

நாைய

உலகம்…நாம

யாராவது

அப்டீன்னா

இல்லாத

ஏதாவது

பாகக்ேவண்டியது

மனுஷங்க

குற்றவாளிய

ஏதாவது

கண்டுபுடிச்சு

ெதாற்றுேநாய் இருக்கான்னு

பாக்கணும். இருக்குன்னா உடனடியா நடவடிக்ைக எடுக்கணும்…’

நான் ’அப்டிேய விட்டுட்டு ேபாறதா, அது ெசத்துட்டா?’ என்ேறன். ‘சாகாது…ஆனா அந்த

நாய் இனிேம தைலவன் இல்ைல. அேனகமா என்ைன கூட்டிண்டுேபாச்ேச அவன்தான் இனிேம

தைலவன்…’ ‘நாம

ஏதாவது

மருந்து

ேபாட்டா

என்ன?’ ‘என்ன

மருந்து?

நம்மேளாட வழக்கமான ஆண்டிபயாட்டிக்குகளா? காட்டுமிருகங்கேளாட ெரஸிஸ்ெடன்ஸ் என்ன

ெதரியுமா? இந்த மருந்துகைள

ஊைரமாதிரி

மூணுகிேலாமீ ட்டருக்கு

குடுத்து

பழக்கினா

ஒண்ணுன்னு

அப்றம்

ஆரம்ப

காட்டுக்குள்ளயும்

சுகாதார

நிைலயம்

ெதறக்கேவண்டியதுதான்’ நான்

ெபருமூச்சுடன்

இருந்தது…’

‘அந்த

என்ேறன்.

அனிமல்…மனுஷன் மிருகங்களுக்கு

நாய்

‘நாய்னா

என்னேமா

ஆத்மா

உங்கள

அைடயாளம்

என்னன்னு அவன்

ெகைடயாது

கண்டது

நிைனச்ேச?

ெபரிய பகுத்தறிவு

அேமஸிங்கா

சச்

புடுங்கின்னு

எ

டிைவன்

நிைனக்கிறான்.

ெகைடயாது.

அவேனாட

எச்சப்புத்தியிேல ஒரு ெசார்க்கத்ைதயும் கடவுைளயும் உண்டுபண்ணி வச்சிருக்காேன அதில

மிருகங்களுக்கு

எடம்

ெகைடயாதாம்.

நான்ெஸன்ஸ்…’ டாக்டர்

ேக

முகம்

சிவந்தார். ‘ைபரன் கவிைத ஒண்ணு இருக்கு. ’ஒரு நாயின் கல்லைறயில் எழுதப்பட்ட

வாசகம்’ . படிச்சிருக்கியா?’ ‘இல்ைல’

என்ேறன்.

அவர்

காட்ைடேய

சிவந்த

முகத்துடன்

பார்த்துக்ெகாண்டு

இருந்துவிட்டு திடீெரன்று மந்திர உச்சாடனம் ேபாலச் ெசால்ல ஆரம்பித்தார். ‘When some proud son of man returns to earth, Unknown to glory, but upheld by birth..’ நான் அந்த அவ்வரிகைள அவரது முகமாகேவ எப்ேபாதும் நிைனத்துக்ெகாள்ேவன். ஆனால் நாய் வாழ்க்ைகயில் உன்னத நண்பன்

வரேவற்பதில் முதல்வன்! பாதுகாப்பதில் முந்துபவன்! அவன் ேநர்ைம ெநஞ்சம் உரிைமயாளனுக்ேக ெசாந்தம்,

அவனுக்காகேவ உைழக்கிறான் உண்டு உயிர்க்கிறான்! அந்த

வரிகைள

நான்

நிைனத்துக்ெகாண்டதுண்டு

டாக்டர் .

நட்பு

ேகயின் மட்டுேம

வாழ்க்ைகப்பிரகடனமாகேவ

ஆன்மாவாக

மாறி

நிைறந்து

பலமுைற

ஒளிரும்

கண்களுடன் நட்ேபயான வாலுடன் நட்ேபயான காதுகளுடன் நட்ேபயான குைரப்புடன்

நட்ேபயான குளிர்நாசியுடன் என் கண் முன்னால் ஒரு நாய் நின்றது. ‘நான் உனக்கு’ என்றது. ‘நீேய நான்’ என்றது. ‘நீ என்ைன நம்பலாம், எந்த இைறவனுக்கும் நிகராக’

என்றது.

‘ஏெனன்றால் இைறெயனப்படுவது

ெசாட்டிய ஒரு துளிேய நான்!’.

ஒன்று

உண்ெடன்றால்

அது

ததும்பிச்

84

அதனருேக

அைத

ஏங்கிக்ெகாண்டு

சற்றும்

ஓர் மானுடஅற்பன்

ேதடிக்ெகாண்டிருந்தவன் சதுரங்கங்கள்,

கவனிக்காமல்

நின்றிருந்தான்.

அதிகாரத்ைத,

அதற்கான

ெதாடுவாைன அவன்

இன்பத்ைத

அணிவகுப்புகள்,

ேநாக்கி நான்.

எதற்காகேவா

வாழ்நாெளல்லாம் அதற்கான

,அைடயாளங்கைள…

அதற்கான

புன்னைககள்,

அதற்கான

அர்த்தமற்ற ஆயிரம் ெசாற்கள். ‘Man, vain insect!’ என்ற ைபரனின் கர்ஜைனைய நான் அன்று

அந்தக்காட்டில்

ேகட்ேடன்.இடிமுரசுகள்

டாக்டர்

அதிர

ேகயின்

வானேம

ெசக்கச்சிவந்த

சுட்டுவிரல்

தணல்முகத்தில்

நீட்டி

மனிதைன

இருந்து

ேநாக்கிச்

ெசான்னது ‘ உனது அன்பு ஆைச மட்டுேம. உனது நட்ேபா ஏமாற்று. உனது புன்னைக ேபாலி, உனது ெசாற்கள் ெவறும் ேமாசடி’ என்

மனம்

ெநகிழ்ந்து

கூசச்ெசய்தது.

என்

கண்கள்

உடம்ேப

நிைறந்தன.

அழுக்குபட்டு

அழுக்குச்சட்ைடைய கழற்றிவசுவதுேபால ீ அந்த

அதிதூய

பசுைமெவளியில்

நான்

என்ற

நிைனப்ேப

நாறிக்ெகாண்டிருப்பது

என்ைன

உதறிவிட்டு

பாய்ந்துெசல்லேவண்டும்.

என்ைன

ேபாலிருந்தது.

நான்குகால்களுடன்

இந்த

காற்றும்

இந்த

ெவயிலும் என்ைன அன்னியெமன ஒதுக்காமல் அைணத்துக்ெகாள்ளும். அங்ேக வலி உண்டு ேநாய் உண்டு மரணம் உண்டு. ஆனால் கீ ழ்ைம இல்ைல. ஒருதுளிகூட கீ ழ்ைம

இல்ைல. ’உன்ைன நன்கறிந்த எவரும் அருவருத்து விலகுவர். உயிர் ெகாண்ட கீ ழ்ததரப்

புழுதிேய நீ’ நான் விசும்பி அழுதபடி ஜீப்ைப நிறுத்திவிட்ேடன். டாக்டர் ேக என்ைன திரும்பிப் பார்க்காமல் உைறந்த தழல்ேபால அப்படிேய அைசயாமல் அமர்ந்திருந்தார். மனிதனின்

கீ ழ்ைமகைள

பார்க்கேவண்டும் என்றால்

ஒவ்ெவாருநாளும் நீங்கள்

காட்டில்

முகத்திலைறந்தது

இருக்கேவண்டும்.

ேபாலப்

அேனகமாக

இங்ேக

வருவார்கள்.

வரும்

சுற்றுப்பயணம் வருபவர்கள் படித்தவர்கள், பதவிகளில் இருப்பவர்கள். ஊரில் இருந்ேத வறுத்த

ெபாரித்த

உணவுகளுடனும் மதுக்குப்பிகளுடனும்தான்

வழிேதாறும் குடித்துக்ெகாண்டும் தின்றுெகாண்டும் இருப்பார்கள். வாந்தி எடுப்பார்கள். மைலச்சரிவுகளின் முடிந்தவைர

ெமௗனெவளிைய

உச்சமாக

கார்

காரின்

ஸ்டீரிேயாைவ

ஆரைன

அடித்துக்கிழிப்பார்கள்.

அலறவிட்டு குதித்து

நடனமிடுவார்கள்.

ஓங்கிய மைலச்சரிவுகைள ேநாக்கி ெகட்டவார்த்ைதகைள கூவுவார்கள். ஒவ்ெவாரு காட்டுயிைரயும் அவர்கள் அவமதிப்பார்கள். சாைலஓரத்துக் குரங்களுக்கு ெகாய்யாபழத்ைத மான்கைள

ஆரைன

பிளந்து

ேநாக்கி கற்கைள

உரக்க

அடித்து

உள்ேள

மிளகாய்ப்ெபாடிைய

விட்ெடறிவார்கள்.

அைத

அச்சுறுத்தி

யாைன

நிரப்பி

குறுக்ேக

துரத்துவார்கள்.

ெகாடுப்பார்கள்.

வந்தால்

காரின்

என்னால்

எத்தைன

வண்டிகைள

நிறுத்தி

ேயாசித்தாலும் புரிந்துெகாள்ள முடியாத விஷயம் காலிமதுக்குப்பிகைள ஏன் அத்தைன

ெவறியுடன்

காட்டுக்குள்

ேசாதைனயிட்டு ெவறியுடன் முன்னால்

வசி ீ

எறிகிறார்கள்

மதுக்குப்பியுடன்

ரத்தம்

சிதற

என்பது.

இருப்பவர்கைள

அடித்திருக்கிேறன்.

அமரச்ெசய்திருக்கிேறன்.

இறக்கி

ெபல்ட்ைட

ஜட்டியுடன் கடும்குளிரில்

ஆனாலும்

காட்டுச்சாைலயின்

குப்பிச்சில்லுகள் குவிவைத தடுக்கேவ முடிவதில்ைல.

கழற்றி

அலுவலகம்

இருபக்கமும்

மற்ற எந்த மிருகத்ைதவிடவும் யாைனக்கு மிக அபாயகரமானது அந்த குப்பி உைடசல். யாைனயின் அடிக்கால் ஒரு மணல்மூட்ைட ேபான்றது. குப்பிகள் அேனகமாக மரத்தில்

ேமாதி உைடந்து

அதன்ேமல்

மரத்தடியிேலேய

காைல

ைவத்தால்

கிடக்கும்.

குப்பி

யாைன

ேநராக

அதன்

அதன்

மகத்தான

எைடயுடன்

பாதங்களுக்குள்

முழுக்க

85

புகுந்துவிடும். இருமுைற அது காைலத்தூக்கி ைவத்தால் நன்றாக உள்ேள ெசல்லும். அதன் பின்னால் யாைன நடக்கமுடியாது. இரண்ேட நாட்களில் காயம் சீழ் ைவக்கும். புழுக்கள்

உள்ேள

நுைழயும்.

ெகாண்டுெசல்லும்.

புழுக்கள்

முக்கியமான

சைதைய

துைளத்து

குருதிப்பாைதகைளேயா

ெதாட்டுவிட்டெதன்றால் அதன்பின் யாைன உயிருடன் எஞ்சாது.

சீைழ

உள்ேள

எலும்ைபேயா

அைவ

வங்கிப் ீ ெபருத்து சீழ் வழியும் கால்களுடன் பலநாட்கள் யாைன காட்டில் அைலயும். ஒரு

கட்டத்தில்

நடமாட

முடியாமலாகும்ேபாது

ஏதாவது

மரத்தில்

சாய்ந்து

நின்றுவிடும். ஒருநாளில் முப்பது லிட்டர் தண்ணர்ீ குடித்து இருநூறு கிேலா உணவு உண்டு

ஐம்பது கிேலாமீ ட்டர்

நின்றால்

நடந்து

வாழேவண்டிய

ெமலிந்து உருக்குைலந்துவிடும்.

முதுகு

உயிர்

எலும்பு

அப்படி

ேமேல

ஐந்து

நாட்கள்

துருத்தும்.

கன்ன

எலும்புகள் புைடத்ெதழும். காது அைசவது குைறயும். மத்தகம் தாழ்ந்து தாழ்ந்து வரும். ெமல்ல

துதிக்ைகைய

தைரயில்

எழுந்து

நிற்க விழுந்து

ஊன்றி

குப்புறச்சரிந்து

நிற்கும்.

பின்

மத்தகேம

சுழல

கண்கைள

தைரயில் ஊன்றும். அடுத்தநாள் பக்கவாட்டில் சரிந்து வயுறு பாைறேபால மறுபுறம் மூடித்திறந்தபடி

கிடக்கும்.

வாலும்

நடுங்கிக்ெகாண்டிருக்கும்.

தைலயாட்டி பிளிறிக்ெகாண்டிருக்கும்.

துதிக்ைகயும்

பிற

மட்டும்

யாைனகள்

அைதச்சூழ்ந்து

நின்று

அதன்பின் யாைன சாகும். கைடசி துதிக்ைக அைசவும் நின்றபின்னரும்கூட பலநாள் யாைனக்கூட்டம் சுற்றி நின்று கதறிக்ெகாண்டிருக்கும். பின்னர் அைவ அைத அப்படிேய ைகவிட்டு

பலகிேலாமீ ட்டர்

ெசன்றுவிடும்.

தள்ளி

யாைனயின்

இந்தக்காட்டில்

எந்த

முற்றிலும்

ேதாலின்

மிருகமும்

அைத

புதிய

கனம் சாப்பிட

இன்ெனாரு

காரணமாக முடியாது.

இடம்

சடலம்

ேநாக்கிச் அழுகாமல்

அழுகிய

யாைனைய

கூட்டம்

கூட்டமாக

ெசந்நாய்கள் முதலில் ேதடிவந்து வாையயும் குதத்ைதயும் மட்டும் கிழித்து உண்ணும். பின்னர்

கழுகுகள்

இறங்கி

ெவகுெதாைலவிலிருந்து நியூரான்கள்

அமரும்.

ேதடிவரும்.

ெகாண்ட

மூைள

கழுைதப்புலிகள்

மனிதைனவிட ெகாண்ட

நூற்றிஎழுபது

காட்டின்

ெவள்ெளலும்புகளாக மண்ணில் எஞ்சுவான்.

மடங்கு

ேபரரரசன்

அதிக ெவறும்

ீ அது காட்டில் அைலவதாக ஒருமுைற முதுமைலயில் ஒரு யாைனக்கு கால்வங்கி தகவல் வந்தேபாது டாக்டர் ேகயுடன் நானும் ெசன்ேறன். காட்டுக்குள் அந்த யாைன இருக்குமிடத்ைத ஏற்றிக்ெகாண்டு

குறும்பர் ஒரு

ஏற்கனேவ

ஜீப்பில்

கண்டு

காட்டுக்குள்

ைவத்திருந்தார்கள்.

நுைழந்ேதாம்.

அதுவும்

அவர்கைள பழங்கால

குதிைரப்பாைததான். ெநடுந்தூரம் ெசன்றபின் ஜீப்ைப நிறுத்திவிட்டு நானும் டாக்டரும்

காட்டுக்குள் சரிவிறங்கிச் ெசன்ேறாம். துப்பாக்கியுடன் இரு வனக்காவலர்களும் மற்ற ெபாருட்களுடன் இரு குறும்பர்களும் கூடவந்தார்கள். உடைல

அறுக்கும்

ெசன்றுெகாண்ேட

ேவய்மூங்கில்

இருந்தார்.

இைலகைள

தைரயில்

மரங்கைளப்பற்றிக்ெகாண்டு நடந்ேதன்.

அகற்றி

ேவர்முடிச்சுகள்

எழுபைத

டாக்டர் காைல

ெநருங்கினாலும்

ேக

முன்னால்

தடுக்கின.

டாக்டர்

ேக

நான்

மிகக்

கச்சிதமான உடல் ெகாண்டவர். காடு அவருக்கு மீ னுக்கு கடல்ேபால. ெகாஞ்சேநரத்தில் காற்றில்

யாைனகளின்

ெநடி

ெமலிதாக

வர ஆரம்பித்தது.

யாைனகள்

ஏற்கனேவ

எங்கைளக் கவனித்துவிட்டன என்று ெதரிந்தது. ெமல்லிய யாைன உறுமல்கள் ேகட்டன.

இன்னும் ெகாஞ்சம் இறங்கிச்ெசன்றேபாது இருபக்கமு மூங்கில்பத்ைதகள் பரவிய ஓைட

86

ஒன்றுக்கு அப்பால் பச்ைசநிறமாக ெவயில் ேதங்கி நின்ற புல்ெவளியில் பன்னிரண்டு யாைனகள் கூட்டமாக நிற்பைதக் கண்ேடாம் இன்னும்கூட யாைனகள் இருக்கலாெமன்று நிைனத்து கண்கைள ஓட்டியேபாது ேமலும் ஆறு யாைனகள் மூங்கில் புதர்களுக்குள் ேமய்ந்துெகாண்டு நிற்பது ெதரிந்தது. அங்ேக

நான்கு குட்டிகள் நிற்பது ேமலும் கூர்ந்து ேநாக்கியேபாது ெதரிந்தது. டாக்டர் ேக தன் கருவிகைள

எடுத்து

ெபாருத்திக்ெகாண்டார்.சிறிய

ஏர்கன்

ேபான்ற

ஒன்று.

அதில்

மாத்திைரேய குண்டாக இருக்கும்.யாைனைய கூர்ந்து ெதாைலேநாக்கியால் கவனித்தார். அதன்

எைடைய

அவதானிக்கிறார் என்று

ெதரிந்தது.

எைடக்கு

ஏற்பத்தான்

அந்த

யாைனக்கான மயக்கமருந்து அளைவ தீர்மானிக்க முடியும். அவர்

முழுைமயாக

கருவிகைளப்

தனக்குள்

ெபாருத்தி

ைகயில்

ேபாய் பாக்கேறன்’ என்ேறன். நன்றாக அறிந்திருந்ேதன். விழுந்தா

நான்

ேவைலெசய்வைத

எடுத்துக்ெகாண்டதும்

அவரிடம்

‘அது

அடிபட்டிரும்.

மத்தயாைனகளுக்கு

மூழ்கி

எதுவும்

ெபரிய

அத

பார்த்துக்ெகாண்டிருந்ேதன்.

‘நீங்க

இங்க

இருங்க…நான்

ெசால்லமுடியாெதன்று

மரத்தடி

ெகாஞ்சம்

ஏற்கனேவ

பக்கத்திேல

நின்னிட்டிருக்கு.

சதுப்புக்கு

ெகாண்டு

என்ன ெசய்யப்ேபாேறன்னு

ெதரியாது.

கீ ேழ

வரணும்.

அதனால

அதுங்க

ெரஸிஸ்ட் பண்ணும்’ என்றார். ‘யாைனகளுக்கு ெதரியுமா, இந்த காயத்துக்குக் காரணம் மனுஷங்கதான்னு’ ‘கண்டிப்பா…ெராம்பநன்னா ெதரியும்’ ‘அப்ப என்ன பண்றது?’ என்ேறன். என்றார்.

‘பாப்ேபாம்’

டாக்டர் ேக ெமதுவாக கீ ேழ இறங்கி ஓைடையக் கடந்து ேசற்றுப்பரப்பில் இறங்கினார். யாைனகள் அழுந்த நடந்து உருவான குழிகள் கால் உள்ேள ேபாகுமளவுக்கு ஆழமாக ெநருக்கமாக அவற்ைற

படிந்திருந்தன.

ெநருங்கினார்.

அவற்றின்

விளிம்புகளில்

யாைனகளின்

நடுேவ

கால்

ைவத்து

நின்ற ெபரிய

ெமதுவாக

பிடியாைன

உரக்க

உறுமியது. அைதக்ேகட்டு மற்ற யாைனகளும் பிளிறின. ஒரு யாைன டாக்டர் ேகைய ேநாக்கி

திரும்பியது.

குலுக்கியபடி

அதன்

டாக்டைர

காதுகள்

ேநாக்கி

ேவகமாக

வந்தது.

டாக்டர்

அைசந்தன. ேக

தைலைய

அைசயாமல்

ேவகமாக

நின்றார்.

அது

ேமலும் தைலையக் குலுக்கி எச்சரிக்ைக விடுப்பது ேபால உறுமிக்ெகாண்டு இன்னும்

இரண்டடி முன்னால் வந்தது.

யாைன தைலையக்குலுக்கினால் அது எச்சரிக்கிறது, தாக்குேவன் என்கிறது என்றுதான் அர்த்தம். என் இதயத்துடிப்ைப காதுகளில் ேகட்ேடன். எழுந்து ஓடி டாக்டரிடம் ெசன்று அவர்

அருேக

டாக்டைர

சடலத்ைத

நின்றுெகாள்ள

யாைன

ேவண்டும்

சிைதத்துப்ேபாட

சுமந்தபடி

ஆைசப்பட்ேடன்.

அைதப்பார்த்தபடி

திரும்பிச்ெசல்ல

மன்னிக்கப்ேபாவதில்ைல.

என்று

ேநர்ந்தால்

ஆனால் என்னால்

அைசய

சும்மா

நான்

என்

கண்ெணதிேர

இருந்தால்,

என்ைன

முடியவில்ைல.

அவரது

ஒருேபாதும்

என்

வரண்டு உள்ேள இழுத்துக்ெகாண்டு வாய் காலியாக இருப்பைதப்ேபால் இருந்தது.

நாக்கு

டாக்டர் ேக அைசயாமல் சில நிமிடங்கள் நின்றார். யாைனயும் அைசயாமல் நின்றது.

பிற யாைனகள் ெமாத்தமும் உடலால் அவைரக் கவனிக்கின்றன என்று ேதான்றியது. டாக்டர் ேக ேமலும் முன்ேன ெசன்றார். இப்ேபாது அந்த யாைன ெநருங்கி வந்தது. ஆனால்

தைலைய

குலுக்கவில்ைல.

மத்தகத்ைத

நன்றாக

தாழ்த்தியது.

அதுவும்

எச்சரிக்ைக அைடயாளம்தான். டாக்டர் ேக சீராக அைதேநாக்கிச் ெசன்று அதன் முன்

87

நின்றார். அது ேபசாமல் நின்றது. ெநடுேநரம். என்ன நடக்கிறெதன்ேற ெதரியவில்ைல. பலமணிேநரம் ஆகிவிட்டெதன்று ேதான்றியது என்ன

நடந்தது

பிடியாைன

என்ேற

திரும்பி

டாக்டர்

ைவத்துக்ெகாண்டது. மைலச்சரிவில்

ெதரியவில்ைல,

பின்பு

மூங்கில்

ேக-ைய

அந்த

யாைன

பார்த்து

ஒவ்ெவாரு

பின்வாங்கியது.

உறுமியபின்

யாைனயாக

கூட்டங்களுக்குள்

வாைல

ேமேல

ெசன்றன.

சுழற்றி

ஏறி

கைடசி

ெபரிய மறுபக்க

யாைனயின்

வால்சுழற்சியும் பச்ைச இைலகளுக்குள் மைறவது வைர நம்பமுடியாமல் நான் பார்த்து நின்ேறன். டாக்டர் ைகைய தூக்கி எங்களிடம் வரும்படி ைசைக காட்டினார். நானும் பிறரும் ஒைடக்குள் இறங்கி ெசன்ேறாம் எங்கைளக்கண்டதும் காயம்பட்ட யாைன ேகாபத்துடன் தைலைய குலுக்கி முன்னால் வர முயன்றது. ேமலும்

அருேக

பின்பு

ெமல்ல

பிளிறிவிட்டு

வரச்ெசான்னார்.

அங்ேகேய

வனக்காவலர்கள்

நின்றது.

நின்று

டாக்டர்

எங்கைள

விட்டார்கள்.

நானும்

குறும்பர்களும் மட்டும் முன்னால் ெசன்ேறாம். யாைன சட்ெடன்று சாய்ந்திருந்த மரம் அதிர

நிமிர்ந்து

கால்கைளவிட

எங்கைள

ேநாக்கி

இருமடங்காக

முன்னகர முடிந்தது.

வந்தது.

இருந்தது.

அதன்

அைத

வங்கி ீ

பின்னங்கால்

கிட்டத்தட்ட

இழுத்துத்தான்

மற்ற அது

அது நாலடி முன்னால் வந்ததும் டாக்டர் அைதச் சுட்டார். மாத்திைர அதன் ேதாளுக்கு ேமல் பதமான சைதயில் புைதந்ததும் யாைன உடல் அதிர்ந்து அப்படிேய நின்றது. காதுகைள அைசப்பது நின்றது. பின்பு ேவகமாக அைசக்க ஆரம்பித்தது. அந்த அைசவு ெகாஞ்சம்

ெகாஞ்சமாக

குைறந்தது.

முன்காைல

ெகாஞ்சம்

வைளத்து

ஆடியது.

சட்ெடன்று பக்கவாட்டில் விழுந்து ேசற்ைற அைறந்து புல்ேமல் விழுந்தது. துதிக்ைக புல்ேமல் ஒரு தனி விலங்கு ேபால புரண்டது. துதிக்ைகயின் நுனி மட்டும் தூக்கி சிறிய நாசிக்குமிழ் அைசய எங்கைள வாசம் பிடித்தபின் யாைன அைசவிழந்தது. டாக்டர் ேக யாைனயின் அருேக அமர்ந்து சுறுசுறுப்பாக ேவைலைய ெதாடங்கினார். நான் அவருக்கு

உதவிேனன்.

எங்கைளேய கூர்ந்து

குளிர்ந்த

கணத்தில்

பனிக்காற்று அந்த

ேநாக்கிக்ெகாண்டு ேபால

காலில்

பாதி

நாங்கள்

பீர்புட்டி

மூங்கில்

நிற்பைத

அவற்றின்

யாைனகளுக்கு

ேதான்றினால் என்ன ஆகும்? யாைனயின்

எங்கைளச்சுற்றி

காடுகளுக்குள்

உணர்ந்ேதன்.

பார்ைவைய தவறாக

என்

அறிந்ேதன்.

ஏேதா

யாைனகள்

முதுகு ஏதாவது

ெசய்கிேறாம்

ஒன்று

முழுைமயாக

உள்ேள

அந்தப்ெபாருக்ைக

ெவட்டியதும்

ெபரிய

ேமல் ஒரு

என்று

ஏறியிருந்தது.

அைதச்சுற்றி சீழ் கட்டி சீழில் புழு ைவத்து சிறுேதன்கூடு ேபால ெபாருக்ேகாடியிருந்தது. கத்தியால் உைடந்தது

டாக்டர் ேபால

ேக

துைளயைறகளுக்குள்

முழுக்க

சிறிய

சீழ்

ெவளிேய

ெகாட்டியது.

ெவண்புழுக்கள் ெநளிந்தன.

ேகாடாலி

ேபான்ற

கருவியால்

ேதன்கூடு

டாக்டர்

அந்த

தயிர்க்கலயம் ேபால

சீழபட்ட

ெவட்டி எடுத்தார்.

சிறிய

சைதைய

புழுக்கள்

என்

ைககளில் ஏறின. அவற்ைற சுண்டி எறிந்ேதன். ெமாத்த சீைழயும் ெவட்டி வசியபின் ீ பீர்க்குப்பி

ஆழப்பதிந்திருந்த

சைதைய

கத்தியால்

அறுத்து

எடுத்து வசி ீ

காயத்ைத

நன்றாக விரித்து புட்டிைய உருவி எடுத்தார். ஆச்சரியமாக இருந்தது. கிட்டத்தட்ட என் ைகயளவு ெபரிய புட்டி.

88

‘ஒருவாரம் கூட ஆகைல, ெபாைழச்சுது’ என்றார் டாக்டர் ேக. புட்டிைய உருவியதும் ேமலும் சீழ் ெகாட்ட ஆரம்பித்தது. அந்தப்பகுதிச்சைதைய முழுக்க ெவட்டி ,சீவி எடுத்து ெவளிேய ெகாட்டினார். சீழ் வாைட குைறந்து குருதிவாைட எழ ஆரம்பித்தது. குருதி

ஊறி சிவப்பாக புண்ைண நைனத்து வழிந்து பின் குமிழியிட ஆரம்பித்ததும் தைலயைண

அளவுக்கு பஞ்ைச எடுத்து அதில் மருந்ைத நைனத்து உள்ேள திணித்து இறுக்கி ைவத்து ெபரிய

ேபண்ேடஜ்

ஒட்டிக்ெகாண்டது.

நாடாவால்

அதன்

சுற்றிக்கட்டினார்.

காலின்

அதன்

கூடாரத்துணிேபான்ற

பைச

இறுக்கமாக

ேதாலின்

மீ து

சிறிய

எவர்சில்வர் கிளிப்புகைள குத்தி இறுக்கி அதனுடன் ேபண்ேடைஜ ேசர்த்து ஒட்டிக்கட்டி இறுக்கி

முடித்தார்.

அதன்

பூசிமூடினார்.

ேமல்

கீ ேழ

கிடந்த கரிய

ேசற்ைற

அள்ளி

நன்றாக

யாைனயின் காதில் அைத திரும்பவும் கண்டுபிடிப்பதற்கான சிக்னலர் கம்மைல குத்தி அணிவித்து சீழுமாக

விட்டு

எழுந்ேதாம்.

இருந்தது.

புழுக்கைள

எங்கள்

உைடகளும்

உதறிவிட்டு

ைககளும்

ெபாருட்கைள

முழுக்க

ரத்தமும்

ேசகரித்துக்ெகாண்டு

கிளம்பிேனாம். திரும்பி வந்து ஓைடயில் ைககைள கழுவிக்ெகாண்டிருந்தேபாது பிளிறல் ஒலியுடன் ெகாண்டன.

யாைனகள்

பாண்ேடைஜ

அந்த

யாைனகளும்

ஒவ்ெவான்றாக இறங்கி

யாைனப்பாட்டி

துதிக்ைகயால் பிளிறின.

சில

கிடந்த

தடவி

வந்து

அந்த

யாைனயின் காலில்

பரிேசாதைனெசய்து

யாைனகள்

யாைனையச் ெபரிதாக

ெமல்ல

அப்பகுதியில்

சூழ்ந்து

பிளிற

பரவிக்கிடந்த

ெதரிந்த மற்ற

குருதிைய

துதிக்ைகயால் ேமாப்பம் பிடித்தன. ஒரு யாைன அங்ேக நின்று காதுகைள முன்னால் தள்ளி எங்கைள பார்த்தது

’ேபண்ேடைஜ

அவுத்திராதில்ல?’

என்ேறன்.

ெதரியும்’

‘அதுக்கு

என்றார்.

‘ஆனா

யாைனக்கு ெபாதுவா ெவள்ைள நிறம் புடிக்காது. ேசறு பூசைலன்னா நிம்மதியில்லாம காைல

ேநாண்டிண்ேட

பதினஞ்சுநாளிேல

இருக்கும்.’

பைழயபடி

‘குணமாயிடுமா?’

ஆயிடும். யாைனேயாட

என்ேறன்.

அேனகமா

’

ெரஸிஸ்ெடன்ஸ்

பயங்கரம்.

சாதாரண ஆண்டிபயாட்டிக் கூட அபாரமா ேவைலெசய்யும்’ என்றார். முதுமைலயில் இருந்து மீ ண்டும் டாப்ஸ்லிப்புக்கு காரில் திரும்பும்ேபாது டாக்டர் ேக ெசான்னார் ‘என்ன ஒரு டிைவன் பீயிங். என்னிக்காவது தமிழ்நாட்டிேல யாைன இல்லாம ேபானா அப்றம் நம்ம பண்பாட்டுக்ேக என்ன அர்த்தம்? ெமாத்த சங்க இலக்கியத்ைதயும் தூக்கிப்ேபாட்டு ெகாளுத்திர ேவண்டியதுதான்’ டாக்டர் ேக அவரது வட்டில்தான் ீ இருந்தார். அவரது குடியிருப்புக்கு ெவளிேய ெபரிய

ேதக்குமரத்தடியில்

ெசல்வா

படகுேபான்ற ெபரிய

என்ற

பிரம்மாண்டமான

ெவண்தந்தங்கைள

ெமல்ல

குக்கி

யாைன

ேதக்குமரத்தில்

நின்றிருந்தது.

உரசி

பட்ைடைய

பிளந்துெகாண்டிருந்த யாைன என்ைனப்பார்த்ததும் காதுகூர்ந்து ேலசாக துதிக்ைக தூக்கி ேமாப்பம்

பிடித்தபின் ‘பம்ம்’ என்று

காதைசைவ ஆரம்பித்தது.

எனக்கு

காைலவாழ்த்து

ெசால்லிவிட்டு

மீ ண்டும்

டாக்டர் அந்ேநரத்தில் அவர் அங்ேக இருந்தது ஆச்சரியமாக இருந்தது. நான் ெசருப்ைப

கழற்றிய

ஒலி

இந்ேநரத்திேல?

ேகட்டு

‘நான்

இருக்கீ ங்க?’ ‘நான் ராமன்னு

உள்ளிருந்து

இல்ல

அைதக்

காத்தாலதான்

ேபரு. ெதாைடயிேல

எட்டி

பார்த்து

ேகக்கணும்?

வந்ேதன்.ஒரு

ெபரிய

கட்டி.

‘வா என்ன

சர்ஜரி

ஏஜ்ட்

வா’

என்றார்.

’என்ன

இந்ேநரத்திெல

இருந்திச்சு…குக்கி

ஃெபல்ேலா.

நானும்

இங்க

ஒண்ணு,

அவனும்

89

முப்பது வருஷமா பழக்கம். நிதானமான ஆள். நல்ல ஹ்யூமர்ெசன்ஸ் உண்டு…இன்னும் ஒரு பத்து வருஷம்கூட தாக்குபிடிப்பான்.’ நான் அமர்ந்துெகாண்ேடன். ‘டீ?’ என்றா டாக்டர் ேக. ‘நாேன ேபாட்டுக்கேறன்’ என்ேறன். மட்டும்

‘உனக்கு

ேபாட்டுக்ேகா,

நான்

குடிச்சாச்சு’

நான்

டீ

ேபாட்டுக்ெகாண்டிருக்கும்ேபாேத ைககள் பரபரப்பைத உணர்ந்ேதன். ேகாப்ைபைய நழுவ

விட்டுவிடுேவன் என்று ேதான்றியது. என் பரபரப்ைப பார்த்து ‘என்ன புதுசா ஏதாவது லவ்வா?’

என்றார்.

சார்’

‘இல்ைல

அவர்

எழுந்து

ேசாம்பல்

முறித்து

‘சங்க

இலக்கியங்களிேல ெபாதுவா ேநச்சர் பத்தின டிஸ்கிரிப்ஷன்ஸ் சரியாத்தான் இருக்கும்… ஆனா கபிலர் ெகாஞ்சம் ேமேல ேபாவார். பாத்தியா, ‘சிறுதிைன காக்கும் ேசேணான் ெஞகிழியின் ெபயர்ந்த ெநடுநல் யாைன மீ ன்படு சுடர் ஒளி ெவரூஉம்’ அர்த்தம்

‘என்ன

பந்தத்திேல பாத்தும்

அதுக்கு?’

இருந்து

என்ேறன்.

விழுந்த

பயந்துக்குமாம்’

நான்

அத்தைன மிருகங்களுக்கும்

‘திைனப்புனம்

தீப்ெபாறிய

பாத்து

புன்னைக

அந்த

மாதிரி

பயந்த

காக்கக்கூடிய

ெசய்ேதன்.

யாைன

குறவேனாட

நட்சத்திரங்கைள

மட்டுமில்ைல

‘யாைனக்கு

விஷயங்களிேல

ெதள்வு

உண்டு.

ஒரு

ெபாம்ைமத் துப்பாக்கிய ெரண்டாவது வாட்டி ெகாண்டுேபானா குரங்கு கண்டுபிடிச்சிரும். ேடப்

ரிகார்டரிேல

யாைன

முதல்ல

லிஸ்னிங்’ நான்

இன்ெனாரு யாைனேயாட

குரைல

ெரக்கார்ட்

ேகக்கிறச்சேய கண்டுபிடிச்சிரும்…என்ன

‘ஒண்ணுமில்ைல’ என்ேறன்.

‘இல்ல

யூ

ஆர்

பண்ணி

ேபாட்டா

ெசய்ேற? யூ

நாட்

நார்மல்.

ஆர்

நாட்

கமான், என்ன

பிரச்சிைன?’ ‘இல்லசார்’ ‘ெசால்லு’ என்று என் கண்கைளப் பார்த்தார். நான் அவரிடம் எைதயுேம

ஒளித்ததில்ைல.

முன்னால் ேதான்றிய அவைரப்பற்றிய

எண்ணம்.

எல்லா

அைமச்சகத்துக்கு

கடகடெவன்று அவருக்கு

ெசால்லிவிட்ேடன். ஒரு

தகவல்கைளயும்

அனுப்பிேனன்.

பத்மஸ்ரீ

ஆகேவ

அடுத்தமுைற

அம்முைற

ஏெழட்டுேபர்

மத்திய

என்

அரசு

வருடங்களுக்கு முதலில்

முைறயாக

அவரது

‘லாபியிங்’ ஆரம்பித்ேதன்.

இதழ்களில் இருந்தார்கள்.

விருது.

ேசர்த்து

வரவில்ைல. எவருேம கவனிக்கவில்ைல.

இரு

ெபயர்

கலாச்சார

பட்டியலிேலேய

நண்பர்கள்

பணியில்

நாேன

மூவர்

ஆங்கில

இருந்தார்கள்.

சீராக

வருடம் முழுக்க ேவைலெசய்ேதன். நண்பர்கைள முழுக்க பயன்படுத்திக்ெகாண்ேடன். உள்ேள

ெசன்றேபாது

வழிெதரியுேமா

அப்படி

பல

வழிகள் ெதரிந்தன.இந்தக்காட்டில்

எனக்கு

அதிகார சுற்றுப்பாைதகளில்

கைடசிவைர ெகாண்டு ெசன்று ேசர்த்துவிட்ேடன். உண்ைமயில் அைரகுைற

அதற்கு

டாக்டர்

ஆர்வத்துடன்

ேகயின்

ஆளுைமதான்

ெசவிசாய்க்கும்

ஒருவரின்

டாக்டர்

ேகக்கு

கால்பழக்கம்

எனக்கு

ெபரிதும்

மனசாட்சிைய

எப்படி

இருந்தது.

உதவியது. டாக்டரின்

உணர்ச்சிகரமான ஆளுைமச்சித்திரத்தின் வழியாக விைரவிேலேய ெதாட்டு விடுேவன். அவரது அற்பத்தனமான வாழ்க்ைகயில் ஒரு நல்ல காரியம் ெசய்வதற்கான வாய்ப்பாக அைத

முன்ைவப்ேபன்.

அவரது ஆன்மா

இன்னும்

சுண்ணாம்பாக

ஆகிவிடவில்ைல,

இன்னும் எங்ேகா ெகாஞ்சம் அது துடித்துக் ெகாண்டிருக்கிறது என்று அவருக்ேக ெதரிய ைவப்ேபன். இந்தச்ெசயைலச் ெசவதன் மூலம் அவர் இன்னும் ஒரு நல்ல விஷயத்ைதச் ெசய்யக்கூடிய

நல்லமனிதர்தான்

என

அவேர

உணர்வதற்கான

ஒரு

சந்தர்ப்பம்.

90

அவ்வாறு அந்த ேகாரிக்ைக படி ஏறிச்ெசன்றது. அது ெசன்ற படிகளில் எல்லாம் எவேரா ஒருவர் மனம் உருகி டாக்டைரப்பற்றி ேபசினார்கள். எங்ேகா இருந்துெகாண்டு அவர் காைலத்ெதாட்டு வணங்குவதாகச் ெசான்னார்கள்.

இன்னும் சில மணி ேநரம்தான் . ‘அப்ப உங்ககூட இருக்கணும் சார்’ என்ேறன். நான் நிைனத்தது

ேபால

தன்ெசயல்களில்

ஆழமான

அவர்

அைத

மூழ்கவுமில்ைல

ெபருமூச்சுடன்

தன்

சிரித்து

புறம்தள்ளவில்ைல.ஆர்வமில்லாமல்

.என்ைனேய

புத்தகத்ைத

பார்த்துக்ெகாண்டிருந்தார்.

எடுத்துக்ெகாண்டார்.

பின்பு டாக்டர்?’

‘என்ன

என்ேறன். ‘என்ன?’ என்றார். கண்களின் கடுைம என்ைன தளார்த்தியது. நான் ெமல்ல ‘நீங்க

ஒண்ணுேம

ெசால்லலிேய’

என்ேறன்.

அவர்

என்றபின்

‘இல்ேல…’

‘ஒண்ணுமில்ைல’ என்றார். ‘ெசால்லுங்க டாக்டர் , ப்ள ீஸ்’ ‘இல்ல…’ என்றார் டாக்டர். ‘உனக்கு இந்த பவர்ேகம்ஸிேல இவ்ளவு ஆர்வமிருக்கும்னு

நான்

நிைனக்கைல.

உன்ைனப்பத்தின

என்றார் ‘டாக்டர்’ என்று

என்ேனாட

ஆரம்பித்ேதன்.

எதிர்பார்ப்புகேள

ஆர்க்யூ

‘நான்

பண்ணைல.

ேவற…சரிதான்’ எனக்கு

அது

வராது…லீ வ் இட்’ என்று அவரிடம் நான் அதுவைர காணாத கடுைமயுடன் ெசான்னார்.

‘ெசால்லுங்க டாக்டர்’ என்ேறன். அவர் ெகாஞ்சம் ேயாசித்துவிட்டு ‘ஸீ, இந்த காட்டிேல இதுவைர

எப்டியும்

நாப்பது

அம்பது

ஆபீஸர்ைஸ

சந்திச்சிருப்ேபன்.

யாருேம

ெகாஞ்சநாைளக்கு பிறகு காட்டிேல இருக்கிறதில்ைல. சிட்டிக்கு ேபாய்டுவாங்க. ஏதாவது ஒரு காரணம் ெசால்லுவாங்க. காட்ைட விட்டு ஃபிஸிக்கலா ேபானதுேம காட்ைடவிட்டு ெமண்டலாகவும்

ேபாய்டுவாங்க.

அதுக்குேமேல அவங்களுக்கு

காடுங்கிறது

பண்ணியிருக்ேகன்’

டாக்டர்

ெவறும்

ேடட்டாதான்’ ெநைறய

’ஏன்னு

ேயாஜைன

என்றார்

ேக.

‘ஒேர

ெசலுத்திப்பாக்கலாம்.

ேமேல

காரணம்தான். இந்தக் காட்டிேல அதிகாரம் இல்ைல. அதிகாரத்ைத ெரண்டு வழியிேல மனுஷன்

ருசிக்கலாம். கீ ெழ

உள்ளவங்க

கிட்ட

அைத

பாத்து ெகாஞ்சம் ெகாஞ்சமா முன்ேனறிண்ேட இருக்கலாம். ெரண்டுேம ெபரிய திரில் உள்ள

ஆட்டங்கள்.

அதிகாரத்துக்கு காட்ேடாட

இந்த

காட்டிேல ெரண்டுக்கும்

இருக்குங்கிறது

கீ ேழ

ஒரு

அதிகாரத்திேலதான்

நீங்க

வழி

அசட்டு

இல்ைல.

இந்த

ேபப்பரிேலதான்.

இருக்கிறீங்க.

அந்தா

காடு

உங்க

ெநஜத்திேல

ெவளிேய

நின்னுட்டிருக்காேன மைலமாதிரி , ெசல்வா, அவன் உங்க அதிகாரத்திலயா இருக்கான்? இந்தக் காட்டிேல அவன்தான் ராஜா. அவேனாட முகத்திேல இருக்ேக அந்த ஆறடிநீள

ெவள்ைளத்

தந்தம்தான்

அவேனாட

ெசங்ேகால்.

அவன்

மனுஷனுக்கு

இணக்கமா

இருக்கான்னா அந்த ராஜாவுக்கு மனுஷங்கேமேல கருைணயும் நல்ல அபிப்பிராயமும் இருக்குன்னு அர்த்தம்… ‘இங்க

உங்களுக்கு

ேமேல

வழி

இல்ைல.

இங்க

ெதாடர்ந்தார் ‘அதான்

ஓடுறீங்க.

காட்டுக்கு

உங்கேளாெடாத்தவங்க என்று

டாக்டர்

ேக

ேபாக

ஓட்டத்திேல

முந்திண்டிருக்கிறதா

இருக்கிறச்ச

ேதாணிண்ேட ேமேல

எங்கிேயா

இருக்கும்’

உங்களுக்கு

இருக்கிற ெபாறுப்ைப உதறிண்டு ேபாறீங்க. நீ ேவற மாதிரி இருப்ேபன்னு நிைனச்ேசன்.

ெவல்’ ைகைய விரித்த பின் நிைலயில்லாமல் எழுந்து நடந்தார் பின்பு ேகாபத்துடன் ‘ஸீ,

இந்த பட்டம், என்னது அது, பிரம்மஸ்ரீயா?‘ நான் ெமல்ல ‘இல்ல, பத்மஸ்ரீ’ என்ேறன். ‘சரி அது, அத

இந்தக்காட்டிேல

வச்சுண்டு

நான் என்ன

பண்ணறது? ெவளிேய

ேபாயி

91

ெசல்வாகிட்ட

காட்டி

இந்தபாரு

இனிேம

நீ

மரியாைதயா

நடந்துக்க

நான்

முடியும்.

காட்ட

பிரம்மஸ்ரீயாக்கும்னு ெசால்லவா? ‘இந்தக்காட்ட

நீ

புரிஞ்சுகிட்டாத்தான்

புரிஞ்சுக்கணும்னா

காட்டிேல

இங்க

வாழணும்.

எைதயாவது இங்க

ெசய்ய

வாழணும்னா

முதல்

விஷயம்

உன்ேனாட அந்த உலகத்திேல இருக்கிற பணம் புகழ் அதிகாரம் ெலாட்டு ெலாசுக்கு எல்லாத்ைதயும் உதறிண்டு நீயும் இந்த குரங்குகைள மாதிரி இந்த யாைனமாதிரி இங்க

இருக்கிறதுதான்.

உனக்கு

இவங்கைள

விட்டா

ேவற

ெசாந்தம்

இருக்கக்கூடாது.

ேபாய்யா, ேபாயி ெவளிய பாரு. அந்தா நிக்கிறாேன ெசல்வா…அவைன மாதிரி ேவற ஒரு ெசாந்தக்காரன் உனக்கு இருக்க முடியுமாய்யா? அந்த நிமிர்வும், அந்த கருைணயும், அற்பத்தனேம

இல்லாத

அந்த

கடல்மாதிரி

மனசும்…அைத அறிஞ்சா

அப்றம்

எந்த

மனுஷன் உனக்கு ஒரு ெபாருட்டா இருக்கப்ேபாறான்? பிரதமரா, ஜனாதிபதியா? அந்த

யாைனக்கு உன்ைன ெதரியும்கிறத ெபரிசா ெநைனச்ேசன்னா ெடல்லியிேல எவேனா நாலு ேகைணயனுங்க எைதேயா காயிதத்திேல எழுதி ைகயிேல குடுக்கறத ெபரிசா ெநைனப்பியா?‘ அவரது

முகத்தில்

அந்த

ரத்தச்சிவப்ைப

ெநடுநாட்களுக்குப்

பின்

பார்த்ேதன். ஜீப்பில்

அமர்ந்து ைபரனின் கவிைதையச் ெசான்னேபாதிருந்தைதப்ேபால அவர் தழலுருவமாக

எரிந்துெகாண்டிருந்தார். ’Man, vain insect!’ என்று மாெபரும் ெகாம்பன் யாைனயின் பிளிறல் ேபால ைபரனின் முழக்கத்ைதக் ேகட்ேடன். தைல குனிந்து அமர்ந்திருந்ேதன். பின்பு சட்ெடன்று எழுந்து ெவளிேய ெசன்ேறன். டாக்டர் ேக என் பின்னால் ‘நில்லு…’ என்றார். நான் தயங்கியதும் ‘அயம் ஸாரி’ என்றார். என் கண்கள் கலங்கிவிட்டன. தைலகுனிந்து என்ைன அடக்கியபின் ெமல்லிய குரலில் ‘நான் அப்டி நிைனக்கைல டாக்டர் …’ என்ேறன். ‘நான் உங்கள ெவளிேய ெகாண்டு ேபாகணும்னு

ெநைனச்ேசன்

டாக்டர்.

இேதா

இங்க

வர்ரது

வைர

இப்டி

ஒரு

ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட வாழ்க்ைக இருக்கும்னு எனக்கு ெதரியாது. இப்டி புத்தம்புதுசா ஒரு உலகத்ைத பாக்கப்ேபாறம்னு எனக்கு ெதரியாது. என்ைன நம்புங்க டாக்டர். நான் இப்ப என்ன

ெசால்றது….

ஆனா

எங்க

நீங்க

இருந்தாலும்

என்ைன

குனிஞ்சுபாத்து

ெபருைமப்படுறமாதிரித்தான் இருப்ேபன். ஒருநாைளக்கும் உங்ககிட்ட நான் இருந்த இந்த நாலுவருஷத்துக்கு துேராகம் பண்ணிட மாட்ேடன். ஐ பிராமிஸ் டாக்டர்’ இங்க

‘ஆனா

டாக்டர். நான்

வந்து

தற்ெசயலா

உங்கைளச்

பள்ளிக்கூடத்திலயும்

சந்திக்கிற

காேலஜிலயும்

வைரக்கும்

இைதெயல்லாம்

ெதரியைலேய

படிக்கைலேய.

எனக்கும் என் தைலமுைறக்கும் கிைடக்கிற லட்சியெமல்லாம் ேவைலக்குப்ேபா, பணம் சம்பாதி, ெபரிய பிளஸ்டூ

நான்

மனுஷனா ஆயிக்காட்டுங்கிறது

வைர மார்க்

வாங்கி ெஜயிச்சு

நிைனச்சிட்டிருந்ேதன்.

வாழ்க்ைகயிேல

? என்ைனப்பாருங்க

அெமரிக்கா ேபாயிடணும்கிறத

அெமரிக்கா

ெஜயிச்சவங்களா

மட்டும்தாேன

ேபாய்

எனக்கு

சம்பாதிச்சவங்க

ேதாணிச்சு…

மட்டும்தான்

மட்டும்தான்

என்ைன

மாதிரி

லட்சக்கணக்கானவங்க ெவளிேய வளர்ந்துட்டு வர்ராங்க சார். இலட்சியேம இல்லாத தைலமுைற.

தியாகம்ேன

என்னான்னு

ெதரியாத

தைலமுைற…

சந்ேதாஷங்கள் இந்த மண்ணிேல இருக்குங்கிறேத ெதரியாத தைலமுைற..

மகத்தான

92

’இங்க வந்து குடிச்சு வாந்தி பண்ணி பீர்பாட்டிைல உைடச்சு யாைனகாலுக்கு ேபாட்டுட்டு ேபாறாேன அவனும் நம்மசமூகத்திேலதான் டாக்டர் வளந்து வர்ரான். . அவன்தான் ஐடி

கம்ெபனிகளிேலயும் மல்ட்டி ேநஷனல் கம்ெபனிகளிேலயும் ேவல பாக்கறான். மாசம் லட்ச ரூபா சம்பளம் வாங்கறான். ெகாழெகாழன்னு இங்க்லீ ஷ் ேபசறான். அதனால தான்

ெபரிய

பிறவி

ேமைதன்னு

ைகயிேலதாேன

இந்த

பத்துபர்ெசண்ட்

நிைனச்சுக்கறான்.

நாடும்

ஆட்களுக்கு

இந்த காடும்

இப்டி

ஒரு

ெதரிஞ்ேசா

எல்லாம்

ெதரியாமேலா

இருக்கு…அவங்களிேல

மகத்தான வாழ்க்ைக, இப்டி

ஒரு

உலகம் இருக்க்குன்னு ெதரியட்டுேமன்னு நிைனச்ேசன். நம்ம

’டாக்டர்

பசங்க

மாதிரி

சபிக்கப்பட்ட

அவன்

தைலெமாைற

ஒரு

ெதய்வக ீ

இந்தியாவிேல

இருந்ததில்ைல. அவங்க முன்னாடி இன்னிக்கு நிக்கிறெதல்லாேம ெவறும் கட்டவுட்டு

மனுஷங்க. லட்சியவாதேமா கனெவா இல்லாத ேபாலி முகங்க. அவங்கள்லாம் ஜஸ்ட் ெஜயிச்சவங்க டாக்டர். திருடிேயா ேமாசடி பண்ணிேயா பணமும் புகழும் அதிகாரமும்

அைடஞ்சவங்க.

அவங்கள

முன்னால

பாத்துட்டு

ஒரு

தைலமுைறேய

ஓடி

நிைனச்ேசன். இன்னும்

இங்க

வந்திட்டிருக்கு. அந்த பசங்க முன்னாடி இந்தா இப்டி ஒரு ஐடியலிஸத்துக்கும் இன்னும் நம்ம

சமூகத்திேல

எடமிருக்குன்னு

ெசால்லலாம்னு

காந்தி வாழறதுக்கு ஒரு காலடி மண்ணிருக்குன்னு ெசால்லலாம்னு நிைனச்ேசன். ஒரு பத்துேபரு கவனிச்சாக்கூட ேபாருேம டாக்டர் ைகயிேல

’உங்க

ெகௗரவிச்சிடலாம்னு

இந்த

அசட்டு

விருைத

நிைனக்கிற

அளவுக்கு

உங்கள

அைடயாளம்

ெகாண்டாந்து ஒண்ணும்

நான்

குடுத்து சுரைண

உங்கைள ெகட்டு

ேபாயிடைல டாக்டர். நான் உங்களுக்கு ஏதாவது ெசய்யணும்னு நிைனச்ேசன். நானும் என்

தைலமுைறயும்

ெசய்யலாம்னு ைவக்கலாம்னு

ேயாசிச்ேசன்.

கண்டுகிட்ேடாம்ங்கிறதுக்காக

குருகாணிக்ைகயா

ஆைசப்பட்ேடன்.

பண்ணிேனாம். அது தப்புன்னா ஸாரி’

ஆனந்த்

கூட

ஏதாவது வந்தான்.

உங்க

என்ன

காலடியிேல

அதுக்காக

இைத

ேபசப்ேபச எனக்கு சரியான ெசாற்கள் வந்தன. என் மனம் ெதளிந்தது.ேபசி முடித்து தைல குனிந்து

அமர்ந்திருந்ேதன்.

சட்ெடன்று

டாக்டர்

ேக

சிரித்து

‘ஓக்ேக

ஃைபன்.

இனஃப் ேஷக்ஸ்ஃபியர்…நான் இப்ப ெவளிேய ேபாேறன் வர்ரியா?’ என்றார். நானும் அந்த ெசால்லில் பனி உலுக்கப்பட்ட மரக்கிைள ேபால கைலந்து எைடயிழந்து சிரித்து விட்டு அவருடன்

கிளம்பிேனன்.

ெசல்வாைவ

கூட்டிக்ெகாண்டு

யாைனமுகாமுக்குச்

ெசன்ேறாம். ெசல்வாவுக்கு யாைனமுகாமுக்கு உடேன ேபாக ேவண்டும் என்ற எண்ணம்

இருந்தது

அவைன

கிளப்பியேபாது அவனிடமிருந்த

ேவகத்தில்

இருந்து

ெதரிந்தது.

டாக்டர்

ேக. நான்

அவன் யாைனமுகாைம அைடந்ததும் அவைன வரேவற்று உள்ேள ஏெழட்டு குரல்கள்

எழுந்தன. ‘யூ

ேநா ஹி

புன்னைக

இஸ்

எ

ெசய்ேதன்.

தைலக்குேமல்

எழுந்து

ரியல் டாக்டர்

டஸ்கர், எ

அவைர

உள்ேள

கஸேனாவா’ என்றார் நுைழந்ததும்

வரேவற்றன.

அவர்

நாற்பத்ெதட்டு அவற்றுடன்

துதிக்ைககள்

ெகாஞ்சியபடி

குலவியபடி ேவைலகளில் மூழ்கினார். ஒவ்ெவாரு யாைனயாகப் பார்த்து பரிேசாதைன

ெசய்து

அறிக்ைககைள

தயாரித்துக்ெகாண்டிருந்தார். அவர்

ெசால்லச்

ெசால

நான்

எழுதிேனன். நடுேவ ெஷல்லி ,ெகாஞ்சம் கம்பன், ெகாஞ்சம் பரணர், ெகாஞ்சம் அெமரிக்க

93

இயற்ைகயியல் கழக ேவடிக்ைககள். மதியம் ைககைள மட்டும் கழுவிக்ெகாண்டு ஒரு சப்பாத்திச்சுருைள சாப்பிட்ேடன், எனக்கு உள்ேள சிக்கன். டாக்டர் ேக சுத்த ைசவம். மாைலவைர என்ைன

நான்

ேதடி

ேரடிேயாைவ

வந்தான்.

இருந்தாங்க…இங்கிட்டு எடுத்துக்ெகாண்டு

மறந்திருந்ேதன். ெடல்லியிேல

‘சார்

டாக்கிட்டர்

டாக்டர்

வூட்டுேல

அைறக்குெசன்று

ெசால்றதுன்ேன

‘ஸாரிடா…எப்டி

நான்கைர இருந்து

ேபான்ல

நான்

அைழத்ேதன்.

என்றான்.

அைத

ெசல்வராஜ்

கூப்பிட்டுட்ேட

கூப்பிடச்ெசான்ேனன்..’

ஆனந்ைத

ெதரியைல’

மணிக்கு

ஜீப்ைப

எடுத்ததுேம

அங்ேக

வரும்

வழியிேலேய எதிர்பார்த்திருந்ேதன் என்று ெதரிந்தும் எனக்கு உடம்ெபல்லாம் தளர்ந்தது. ெநஞ்சு கனத்து நிற்கமுடியாமல் இரும்பு நாற்காலியில் அமர்ந்ேதன் ‘மினிஸ்டர் ேநத்ேத லிஸ்டுேல ேவற ேபர ேசத்துட்டாராம்டா…அைத மைறச்சு ஆழம்பாக்கத்தான் என்ைனய கூப்பிட்டு

அப்டி

சம்பந்தேம

ேதனா

ேபசியிருக்கார்…நரிடா

இல்லாம

யார்யாேரா

அந்தாளு

, நிைனக்கேவ

நடிகனுக்ெகல்லாம்

ஸாரிடா…அடுத்தவாட்டி பாப்ேபாம்…’

இல்லடா.

குடுக்கிறாங்க…

‘பரவால்லடா..நீ என்ன பண்ணுேவ’ என்ேறன். ‘ேடய் அந்த ெகழட்டு நரி- ‘ நான் ‘நரி இப்டிெயல்லாம்

பண்ணாதுடா..ைப’

என்று

ேபாைன

ைவத்ேதன்.

தைலையப்பற்றிக்ெகாண்டு ெகாஞ்ச ேநரம் அமர்ந்திருந்ேதன். டாக்டர் ேக இைத ஒரு ெபாருட்டாக

நிைனக்கமாட்டார்,

அவரிடம்

ெசால்லக்கூட

ேவண்டியதில்ைல.

ஆனால்…ைபக்கில் திரும்பிச்ெசல்லும்ேபாது அைதப்பற்றிேய எண்ணிக்ெகாண்டிருந்ேதன். என்ைன ஒரு இயந்திரத்தில் ேபாட்டு கைடவதுேபால குைடந்து ெகாண்டிருப்பது எது? நான் என்ன எதிர்பார்த்ேதன்? இப்படித்தான் இருப்பார்கள் என நான் அறியாததா? ஆனால்

நான்

மனிதர்களின்

ேவறு

அந்தரங்கத்தில்

நிைனத்ேதன். வாழ்வது

ஒன்ைற

காந்தியின்

அந்த

பரிேசாதைன

உள்ளூர

எதிர்பார்த்ேதன்.

உைறயும்

வலிைம

நல்லியல்ைப

அங்குதான்.

விரும்பிேனனா?

இன்றும்

இறங்கி

அந்த

புல்ெவளிைய

நின்ேறன்.

பச்ைச

பார்த்து

ெகாஞ்ச

இந்த

எங்ேகா

இருந்துெகாண்டுதான் இருக்கும் என நிைனத்ேதனா? வழியில்

ெசன்று

அத்தைன

அம்சத்ைத பயன்படுத்திக்ெகாண்டுதான். ெசய்ய

ெபரும்

ேநரம்

சுடர்ந்துெகாண்டிருந்தது.

இலட்சியவாதம் தீண்டும்

என்று

இலட்சியவாதங்களும் காலகட்டத்தில் அந்த

வண்டிைய

ஒளியால்

அைத

ஊற்றின்

நிறுத்தி

ஆன

ஈரம்

விட்டு

சிறகுகைள

அடித்தபடி சிறு பூச்சிகள் சுழன்று சுழன்று பறந்தன. கண்கைள நிைறத்தது அந்த பசுைம.

பசுைம என்றால் ஈரம். ஈரம் என்றால் உயிர்… என்ெனன்னேவா எண்ணங்கள். சட்ெடன்று

மனம் ெகாந்தளித்து வந்து என் தைடகள் ேமல் ேமாதி உைடத்தது. அங்ேக தனிைமயில் நின்றுெகாண்டு கைடசி

மன

ேதம்பி

விசும்பி அழுேதன்.

ெவறுைமையயும்

கண்ணராக ீ

அழும்

ேதாறும்

தன்னிரக்கம்

ஆக்கி ெவளிேய

தள்ளுபவன்

ேமெலழ ேபால

அழுதுெகாண்ேட இருந்ேதன். எப்ேபாேதா

ஆழ்ந்த

உணர்ந்து மீ ண்டு ஓடியவன்

ெமௗனத்துக்குச்

திரும்பிச்ெசன்று

ேபால அப்படி

ெசன்று

ஜீப்பில்

கைளத்திருந்ேதன்.

ெபருமூச்சுடன்

ஏறிக்ெகாண்டேபாது ேநராக

ெசன்று

அந்த பல

ெமௗனத்ைத கிேலாமீ ட்டர்

யாைனமுகாமில்

ஒரு

சிறிய குட்டிைய அளந்துெகாண்டிருந்த டாக்டர் ேக அருேக ெசன்று நின்ேறன். என்ைன

94

திரும்பி பார்த்து உடேன கண்டுபிடித்துவிட்டார் ‘என்னய்யா பலூன் ஒைடஞ்சுடுத்தா?’ என்று ேகட்டபின் சிரித்துக்ெகாண்ேட ‘அப்ப ேவைலய கவனிக்கலாமில்ல?’ என்றார். அவரது அருகாைம சிலநிமிடங்களில் என்ைன சாதாரணமாக்கியது. மாைல இருட்டுவது வைர

அங்ேக

ேவைல

இருந்தது.

அதன்

பின்

அவரும்

நானும்

ஜீப்பிேலேய

திரும்பிேனாம். வழிெயங்கும் டாக்டர் ேக அவர் எழுதப்ேபாகும் புதிய ஆய்வுக்கட்டுைர ஒன்ைறப்பற்றி

ேபசிக்ெகாண்டிருந்தார்.

வளர்ப்புமிருகமாக முடியாது.

மனித

யாைன ேதைவப்பட்டது.

யாைன

வாழ்க்ைகயின்

ெபரும்சுைமகள்

இல்லாமல் தஞ்சாவூரின்

ெபரிய

ஒரு

தூக்க

ேகாயில்கள்

கட்டத்தில்

அது

இல்லாமல்

இல்ைல.

ஆனால்

இன்று மனிதனுக்கு யாைனயின் உதவி ேதைவ இல்ைல. யாைனைய விட பலமடங்கு ஆற்றல்வாய்ந்த

கிேரன்களின்

அலங்காரத்துக்காகவும்

காலகட்டம்.

இன்று

மதச்சடங்குகளுக்காகவும்

யாைன

வளர்க்கப்படுகிறது.

ெவறும்

மிருககாட்சி

சாைலகளில் ேவடிக்ைகக்காக ேபாடப்பட்டிருக்கிறது. ’ேகாயிலிேல

யாைனய

வளக்கிறத

வாழறதுக்குண்டான எடேம

தைட

பண்ணியாகணும்.

ேகாயில்கள்

யாைன

ெகைடயாது. யாைனேயாட கண்ணுக்கு பச்ைசத்தைழயும்

மரங்களும்தான்

பட்டுண்ேட

பட்டத்துயாைனயா

வச்சிருந்தாங்க.

இருக்கணும்.

அந்தக்காலத்திேல

இன்ைனக்கு

உண்டக்கட்டி

யாைனய

குடுத்து

யாைனய

வளக்கலாம்னு ெநைனக்கறானுங்க. பத்து ைபசாவ யாைன ைகயிேல குடுக்கறானுங்க அற்ப பதர்கள். நான்ெசன்ஸ். நீ யாருன்னு உனக்கு ெதரிஞ்சா நீ வச்சிருக்கற அந்த உேலாக துண்ட அதுக்கு பிச்ைசயா ேபாட உனக்கு ைக கூசாது? ேகாயில்யாைனகைள மாதிரி இழிவுபட்டு அவமானப்பட்டு பட்டினி கிடக்குற ஜீவன் ேவற இல்ைல…கண்டிப்பா தைட ெசஞ்சாகணும்’ ’மதச்சடங்குன்னு ெசால்லி சிலேபர் அைத எதிர்ப்பாங்க. ஆனா நூறுவருஷம் முன்னாடி ெபாட்டுக்கட்டுறைதயும் விட்டுரணும்.

அவன்

அப்டிச்

ெசால்லித்தான்

காட்ேடாட

பிச்ைசக்காரனாகவும் வச்சிருக்கிறது ெசான்னா

அவனுக்கு

தண்ணியடிக்கேவா

அெதல்லாம்

விபச்சாரம்

அரசன். மனுஷ

எதிர்த்தாங்க. அவைன

குலத்துக்ேக

புரியாது.

ஊரிேல

இவன்

எங்க

சுதந்திரமா

ேபார்ட்டராகவும்

அவமானம்.

அவனுக்கு

ெசய்யேவாதாேன

யாைனய

நம்மாளுகிட்ட

காடு

காட்டுக்குள்ள

ெதரியும்? வர்ரான்?

யூேராபியன் இதழ்களிேல இைதப்பத்தி ேபசணும். அவன் ெசான்னா இவன் ேகப்பான்.

இப்பவும் அவந்தான் இவேனாட மாஸ்டர்..’

வட்டுக்குச் ீ ெசன்றதுேம அவர் எழுதி ைவத்திருந்த ெபரிய தீஸிைஸ எடுத்து நீட்டினார் ‘படிச்சுப்பாரு…இன்னிக்கு காைலயிேல கூட இைதத்தான் ெரடிபண்ணிக்கிட்டிருந்ேதன்’

தட்டச்சிடப்பட்ட எழுபது பக்கங்கள். நான் வாசிக்க ஆரம்பித்ேதன். பலவருட உைழப்பில்

ஏராளமான தகவல்கைள திரட்டியிருந்தார் டாக்டர் ேக. இந்திய ேகாயில்களில் உள்ள இருநூறு யாைனகளின் மனச்ேசார்ைவயும் முக்கியமான

தரவுகைள

திரட்டி

பட்டியலிட்டிருந்தார்.

பிரச்சிைனயாக

இருந்தது.

அவற்றின்

அவற்ைற

உடல்நலக்குைறவுகைளயும்

பராமரிப்பதில்

ேதைவக்கும்

உள்ள

மிகக்குைறவான

ஊழேல உணேவ

அவற்றுக்கு வழங்கப்பட்டது. ெபரும்பாலும் பக்தர்களின் பிச்ைசையேய அைவ உண்டன.

சில ெபரும் ேகாயில்களில் பக்தர்கள் வசிக்குவிக்கும் ீ எச்சில் இைலகைளயும் எச்சில் ேசாற்ைறயும்தான் உணவாகக் ேகாண்டிருந்தன.

95

இருட்டிவிட்டது. தங்கிக்ேகா. யூ

அவருடேனேய

என்றார்

‘ெகளம்பறியா?’ லூக்

டயர்ட்’ நானும்

டாக்டர்

அைதேய

தங்குவதனால் எனக்ெகன்ேற

ேக

நிைனத்ேதன்.

அங்ேக

இங்ேகேய

‘ேவணுமானா

ஒரு

பல

நாட்கள்

படுக்ைகயும்

நான்

கம்பிளியும்

இருந்தது. நான் படுத்துக்ெகாண்ேட வாசித்ேதன். டாக்டர் ேக இரவுணைவ அைரமணி ேநரத்தில்

சைமத்தார்.

மரங்கைள

இருவரும்

சுழற்றிக்ெகாண்டு

தைடபண்ணிடுவாங்கன்னு ேதவாங்குகள்

அைமதியாக

ஊைளயிட்டது.

நான்

நம்பைல.

உக்காந்திருக்கு.

சாப்பிட்ேடாம். உடேன

‘இப்ப

இது

ஜனநாயக

ெமல்லத்தான்

ெவளிேய

ேகாயில்யாைனகைள

நாடு.

ஆகும்.

நீதிமன்றத்திேல

ஆனா

ெதாடங்கி

ைவப்ேபாேம…எப்பவாவது வந்து ேசர்ந்திருவாங்க…’ டாக்டர் ெசான்னார். ’அதுவைர ஒருமுைற ஒரு

இன்ெனாரு

பிளான்

ேகாயில்யாைனகைள

மாசம் வச்சிருக்கிறது.

பயங்கரமா

வச்சிருக்ேகன்…’என்றார்

ஒருமாசம்

ரிக்கவர் ஆயிடும்.

ஏங்கிண்டிருக்கு. ெடன்ஷனா

அது

ரிப்ேபார்ட்ைடப்

இருக்கு.

இருக்கிற

காட்டுக்குள்ள

வனமிருகம்.

ெசடிகைளயும்

மரங்கைளயும்

உற்சாகமாயிடும்…

பக்கத்துல

பாத்ேதல்ல?

டாக்டர்

ேக.

காடுகளுக்கு விட்டாேல

காட்டுக்காக

தண்ணிையயும் ேகாயில்

ெபரும்பாலான ேகாயில்யாைனகளுக்கு

காற்று

‘வருஷத்துக்கு ெகாண்டுேபாயி

ேபாதும்

எது

யாைன

உள்ளுக்குள்ள

பாத்தாேல

யாைனகள் கடுைமயான

இருக்கு. அதுகேளாட காலிேல புண்ணு வந்தா ஆறுறேத இல்ைல’

அது

எப்பவுேம டயபடிஸ்

டாக்டர் ேக இன்ெனாரு ெசயல்திட்டம் தயாரித்திருந்தார். அரசுக்கு அைத சமர்ப்பணம் ெசய்யவிருந்தார். ேகாயில்யாைனகைள காட்டுக்குக் ெகாண்டுவந்து பராமரித்து திருப்பி அனுப்புவதற்குண்டான விரிவாக

அதில்

நைடமுைறகள்

இருந்தன.

ெசலவுகள்

வழக்கம்ேபால

ெபாறுப்புபகிர்வுகள்

ஊசியிைடகூட

பிைழகள்

எல்லாம் இல்லாத

முழுைமயான அறிக்ைக. ’பாரீஸ் ஜூவுக்கு நான் ஒரு ரிப்ேபார்ட் குடுத்ேதன். அதிேல இருந்துதான் நான் இைத உண்டுபண்ணிேனன்’ நான் அப்ேபாது மீ ண்டும் அவருக்கு அந்த ெகௗரவம்

கிைடத்திருக்கலாேம

என்று

எண்ணிேனன்.

அவைர

இன்னும்

ேமேல

ெகாண்டுெசன்றிருக்கும். அவரது ெசாற்களுக்கு இன்னமும் கனம் வந்திருக்கும் இரவு

பத்துமணிக்ேக

தன்னிரக்கமும்

வந்து

நிைனத்ேதன்.

கைளப்பு

படுத்துக்ெகாண்ேடன்.

குளிர்

ேபால

என்

படுத்ததும்

ேமல்

அந்த

அழுத்தி

ெவறுைமயும்

மூடின.

மீ ண்டும்

அழுதுவிடுேவேனா என்று பயமாக இருந்தது. கண்கைளமூடிக்ெகாண்டு எைதெயைதேயா காரணமாக

அந்த

நிைனவுகள்

நீள்வதற்குள்ளாகேவ

தூங்கிப்ேபாேனன். மீ ண்டும் விழித்தேபாது அைறயில் ெவளிச்சம் இருந்தது. டாக்டர் ேக ஸ்ெவட்டைர ேபாட்டுக் ெகாண்டிருந்தார். நான் எழுந்து ‘டாக்டர்!’ என்ேறன். ஏேதா

‘ெவளிேய

சத்தம்

ேகக்குது…யாைன

‘யாைனக்கூட்டம் வந்திருக்குேமா’ என்ேறன். காரணம்

இருக்கணும்’ என்று

ஸ்ெவட்டைர

டார்ச்ைச

ேபாட்டுக்ெகாண்டு

வாசமும்

‘வழக்கமா

இந்தப்பக்கம்

எடுத்துக்ெகாண்டார்

அவருடன்

அடிக்குது’ .

நான்

கிளம்பிேனன்.

என்றார்.

வராது.

எழுந்து

ஏேதா

என்

பூட்ஸ்கைள

ேபாட்டுக்ேகாண்டு ெவளிேய இறங்கிேனாம். இருட்டு ெபரிய கரிய திைரச்சீைல ேபால

மாசு மறுவில்லாமல் இருந்தது. பின் அதில் சில கைறகள் ெதரிந்தன. அந்தக்கைறகள் இைணந்து

காட்டின்

விளிம்பாகவும்

ேமேல

வானமாகவும்

காட்டுமரங்களின் ெமாத்ைதயான இைலக்குவியல்கள் புைடத்து வந்தன.

ஆயின.

பின்

96

ஆனால்

அதற்குள்ளாகேவ

என்றார்.

வயசுக்குள்ள

’ெரண்டு

சுட்டிக்காட்டிய

டாக்டர்

இடத்தில்

சில

ேக

யாைனைய

இருக்கும்’

பார்த்துவிட்டிருந்தார்.

‘எங்க?’

கணங்களுக்குப்

பின்

என்ேறன்.

நானும்

‘அேதா’

‘குட்டி’ என்று

யாைனக்குட்டிையக்

கண்ேடன். என் உயரம் இருக்கும் என்று ேதான்றியது. சிறிய ெகாம்புகள் ெவள்ைளயாக

ெதரிந்தன. அதன் காதைசைவக்கூட காணமுடிந்தது. ‘இந்த வயசிேல தனியா வராேத’ என்றார் டாக்டர் ேக ‘வா பாப்ேபாம்’ இருட்டில் ெவளிச்சத்ைத அடித்தால் அதன்பின் சூழைலேய பார்க்க முடியாது ேபாகும்

என்பதனால்

இருட்டுக்குள்ேளேய

ெசன்ேறாம்.

சில நிமிடங்களில் புல்லிதழ்கள் கூட ெதரிய ஆரம்பித்தன. யாைனக்குட்டி

ெமல்ல

பிளிறியபடி

துதிக்ைகைய

ேபாலிருந்தது.

‘காயம்பட்டிருக்கு’ என்ேறன்.

தூக்கி

ேமாப்பம்

பிடித்தது.

‘ஈஸி

ஈஸி’ என்றார் டாக்டர் ேக யாைனக்குட்டி ெமல்ல முன்னால் வந்தது. அது ெநாண்டுவது மீ ண்டும்

நின்று

ெஜர்ஸிபசு

கத்தும்

‘ம்’ என்றார்

ஒலியில்

டாக்டர்

பிளிறியது.

ேக

மீ ண்டும்

யாைனக்குட்டி தள்ளாடியபடி

முன்னகர்ந்தது. டாக்டர் ேக என்னிடம் ‘நில்லு’ என்று ெசால்லிவிட்டு அருேக ெசன்றார்.

அவர் அருேக ெசன்றதும் அது துதிக்ைகைய ஊசல் ேபால வசி ீ தைலைய ேவகமாக

ஆட்டி அவைர வரேவற்றது. அவர் ெசன்று அதன் ெகாம்பில் ெதாட்டதும் அவர் ேதாள் ேமல் அது தன் துதிக்ைகைய ைவத்தது. துதிக்ைக அவர் ேமல் கனத்த பாம்புேபால சரிந்து இறங்கியது. ‘வா’ என்றார் டாக்டர் ேக நான் அருேக ெசன்ேறன். அவர் அந்த குட்டி யாைனைய தட்டித் தட்டி அைமதியாக்கினார். அது தன் சின்ன துதிக்ைகைய அவைர தாண்டி நீட்டி என்ைன ேசாதைன ேபாட முயன்றது. நான் பின்னால் நகர்ந்ேதன். ’இவைன படுக்க ைவக்கணும். கிட்ைட

இப்ப

எடுத்துட்டு

ெசால்லி புரிய வா’

நான்

ைவக்க

முடியாது…’என்றார்

அைறக்குள்

ஓடிச்ெசன்று

மருத்துவப்ெபட்டிைய ெகாண்டு வந்ேதன்

‘ேபாய்

என்ேனாட

அவரது

ெபரிய

டாக்டர் ேக அதன் வாயில் ஊசி ேபாட்டார். ெகாஞ்ச ேநரம் அது குட்டியாைனகளுக்ேக உரிய முைறயிம் துதிக்ைகைய முன்னங்கால்களுக்கு நடுவிலிருந்து முன்பக்கம் வைர ஊஞ்சல்

ேபால

பக்கவாட்டில்

ஆட்டி

முன்னும்

ஆட்டிக்ெகாண்டு

பின்னும்

உடைல

என்ைன பரிேசாதைனெசய்ய

அைலத்தது. சிலமுைற

தைலைய முயன்றது.

பின்னர் அதன் ஆட்டம் தளர்ந்தது. ெமல்ல பக்கவாட்டில் சரிந்து உட்கார்ந்து விழுந்து

கால்கைள நீட்டிக்ெகாண்டு படுத்தது. துதிக்ைக வழியாக புஸ்ஸ் என்று மூச்சு சீறி என்

விலா ேமல் பட்டது

‘விளக்கு’ என்றார் டாக்டர் ேக. நான் காட்டிேனன். நிைனத்தேததான், மறுபடியும் பீர்புட்டி. இம்முைற

அதன்

கீ ழ்

எைடயில்லாததனாலும்

நுனி

அதிக

காலுக்கு

நாட்கள்

ெவளிேய

ஆகாமல்

நீட்டித்ெதரிந்தது.

இருந்ததனாலும்

யாைன அது

அதிக

உள்ேள

ெசல்லவில்ைல. டாக்டர் அைத பிடித்து இழுத்து உருவினார். குருதி அவர் ைகைய

நைனத்தது. அதன் விளிம்ைப ைகயால் வருடி ‘உைடஞ்சு உள்ேள இல்ைலன்னுதான் நிைனக்கேறன்’ என்றார்.

இருந்தாலும் உள்ேள

ைகவிட்டு

சைதைய

ெமன்ைமயாக

வருடிக்ெகாண்ேட இருந்தார். ‘ெவல் அல்ேமாஸ்ட் க்ள ீன்..ஹி இஸ் லக்கி’ என்றபின் பஞ்ைச மருந்தில் நைனத்து உள்ேள ெசலுத்தி கட்டினார்.

97

’ஒரு

மணி

ேநரத்திேல

ேபாயிடுவான்’

என்றார்

எந்திரிச்சிருவான்… டாக்டர்

ேக.

காைலயிேல

‘முதுமைலக்கா?’

முதுமைலக்கு

என்ேறன்.

திரும்பி அங்ேக

‘ஆமா,

இருந்துதாேன வந்திருக்கான். நீ இவைன பாத்திருக்ேக’ ‘இவைனயா?’ ‘ஆமா ஒண்ணைர வருஷம்

முன்னாடி

நாம முதுமைலயிேல

ஒரு

யாைனக்கு

இேதமாதிரி

முள்ளு

எடுத்ேதாேம. அப்ப அந்த ெபரிய மஞ்சணாத்தி மரத்தடியிேல நின்னது இவன்தான். அப்ப ெராம்ப

சின்னக்குட்டி.

எருைமக்குட்டி

மாதிரி இருந்தான்..’ என்றார்.

‘எப்டி

ெதரியும்?’

என்ேறன். ’ஏன், அங்க பாத்த ஒரு மனுஷைன உன்னால திரும்ப பாத்தா ெசால்லிட

முடியாதா என்ன?’ டாக்டர்

எழுந்து

ைககைள

பஞ்சால்

அழுத்தி

துைடத்து

காகிதப்ைபக்குள்

ேபாட்டார்.

‘அவ்ளவு தூரம் உங்கைள ேதடியா வந்திருக்கான்… அேமசிங்!’ என்ேறன். ‘பாவம் நல்ல வலி

இருந்திருக்கு’

யாைனகள்

ேதடிச்ெசல்வைதப்பற்றி

அைடயாளங்கைளக்

நிைறயேவ ேகள்விப்பட்டிருக்கிேறன்.

கண்டுெகாண்டு

முந்நூறு

கிேலாமீ ட்டர்

தூரம்கூட யாைனகள் ேதடிச் ெசல்வதுண்டு. அைவ சிறு தகவைலக்கூட மறப்பதில்ைல. ஆனாலும்

முதுமைலயில்

இருந்து

ஜீப்பில்

திரும்பிய

எங்கைள

அைவ

எப்படி

கண்டுபிடித்தன என்று புரியவில்ைல. எங்கைள அைவ காட்டுக்குள் நின்று வாசைன பிடித்திருக்கலாம். இங்ேக முன்பு எப்ேபாேதா வந்து பார்த்திருக்கலாம். ஆனாலும்

ஒரு

வட்டுப்படிைய ீ ெமல்லிய

குட்டி

அத்தைன

அைடந்ததும்

இருளைசவுகள்

தூரம்

டாக்டர்

வந்தது

ேக

உருவாயின.

பிரமிப்பூட்டியது.

காட்ைட அந்த

நாங்கள்

உற்றுப்பார்த்தார்ர்

ெபரிய

.

மீ ண்டும்

இருளுக்குள்

யாைனக்கூட்டேம

அங்ேக

நிற்பைதக் காணமுடிந்தது. நான் விளக்ைக அடிக்கப்ேபாேனன், ‘ேநா’ என்றார் டாக்டர். என்னால் நைடைய

அந்த கால் ைவத்து

ஊனமான

யாைனைய

அைடயாளம்

அதன்

காணமுடிந்தது.

அைரவட்டமாக காதுகைள அைசத்துக்ெகாண்டு நின்றன.

ெமல்லிய அைவ

ேகாணல் முன்னால்

ெகாண்ட வந்து

‘வந்து கூட்டிண்டு ேபாயிடும், வா’ என்று டாக்டர் ெசால்லிக்ெகாண்ேட திரும்பியேபாது சட்ெடன்று இருபதுக்கும் ேமற்பட்ட யாைனப் பிளிறல்கள் ஒன்றாக இைணந்து ேபெராலி எழுப்பின.

என்

உடல்

சிலிர்த்துக்

ெநஞ்சைடக்க ைககூப்பியபடி

ஒரு

கூசி

ெசால்

கண்கள்

ெபாங்கி

மிச்சமில்லாமல்

நிைறந்து

வழிந்தன.

மனமிழந்து

நின்ேறன்.

கருேமகம்

திரண்ட

யாைனக்கூட்டம் துதிக்ைககைள தூக்கி வசி ீ ேசர்ந்து மீ ண்டும் மீ ண்டும் பிளிறியது. ஆம், ேதவதுந்துபிகள்

விண்ெணங்கும்

முழங்கின!

யாைனமுக

வான்முரசுகள்

வானவர்களின்

இயம்பின!

’வா’ என்று ெசால்லி உள்ேள ெசன்றார் யாைனடாக்டர்.

புன்னைக

நிைறந்திருந்தது

98

மயில்கழுத்து ’நீலமா? நீலம்னா என்று

ெசால்ேறள்?’ என்றார்

சன்னல்பக்கமிருந்து

ெவளிக்காட்சிகளின்

ஒளிநிழலாட்டத்தால்

ேதாற்றமளித்த முகத்துடன் கூர்ந்து

பார்த்து

ராமன்

வரிைச,

‘ஆமா, ஏன்

பஸ்சுக்கு

‘ஒண்ணுமில்ேல. நான்

புன்னைக ெசய்தார்.

எப்ேபாதும்

ஒரு

ேகக்கேறள்?’

ெவளிெய

காலெவளியில்

ெசால்லுங்ேகா,

‘பரவால்ல சிரிப்புக்கு

திருப்பி

ேகட்டார்.

ெநைனச்சுக்கப்ேபாறதில்ேல’ என்றபின்

பற்களின்

பாலசுப்ரமணியன்.

முகத்ைதத்

ஓடும்

விைரவதுேபால

சும்மாதான்’. ராமன்

ஒண்ணும் அவரது

தப்பா

அழகிய

ெபண்ைமைய அளிக்கும்.

சிறிய

அத்துடன்

அவரிடம் எப்ேபாதுேம ஒரு நாணம் உண்டு. ’காலாேல தைரயிேல ேகாலம்ேபாடாத ெகாைற’

என்று

ஒருமுைற

கிருஷ்ணன்

பாலசுப்ரமணியத்திடம்

ெசால்லிச்

சிரித்திருக்கிறார். ’நீங்க

ஒண்ைணயுேம

பாலசுப்ரமணியன்.

தப்பா

ெநைனக்கமாட்ேடள்னு ெசால்ேறள்?

‘அப்டியா

ெதரியாதா

எங்காத்துேல

என்ன?’

என்ைன

என்றார் சரியான

சூனிப்பயல்ன்னுல்ல ெசால்வா’ என்று ராமன் சிரித்தார்.’காபி ஸ்டிராங்கா இல்ேலன்னு மூஞ்சிய

தூக்கி

வச்சுக்குேவள்…

மத்தபடி

மனுஷேனாட

இருட்ைடப்பத்தியும்

தீைமயப்பத்தியும் உங்களுக்கு ெபரிசா ஒண்ணும் ெதரியாது…’ ராமன் புருவத்ைத தூக்கி ‘அப்டியா?’ என்றார். ‘உங்க கைதகைள வாசித்த வைர ெபரிய தீைமேயாட ேயாசித்து

சித்திரம்னு

ஒண்ணு

‘ெகட்டவா சிலர்

இல்ைல…’ . ராமன்

இருக்காேள’ என்றார்.

வாழ்க்ைகயிேல மாட்டிண்டிருக்கிற ெபாருமறாங்க.

வரேவ

முடிஞ்சவைரக்கும்

சாதாரண மத்தவா

‘இருக்காங்க.

‘ஓேகா’ என்றபின் ஆனா

அவங்களும்

மனுஷங்கதான்… ெபாறாைமப்படுறாங்க, ைகயிேல

இருக்கிறத

பிடுங்கிண்டுட

முயற்சி பண்றாங்க… அெதல்லாம் பண்ணல்ேலன்னா அப்றம் எப்டி மனுஷங்க?’ ராமன் அவருக்கு

மனக்குழப்பமைடந்தவர்

புருவமும்

உள்ளங்ைக

ேபால

எப்ேபாதுேம

ேவர்க்கும். ைகயில்

ெகாஞ்சேநரம்

ேவர்க்கும்.

ெவள்ைள

பார்த்துக்ெகாண்டிருந்தார்.

ெபண்கைளப்ேபால

நிறமான

ைகக்குட்ைடைய

மூக்குநுனியும் எப்ேபாதுேம

ைவத்திருப்பார். அைதக்ெகாண்டு முகத்ைத துைடத்துவிட்டு ‘இல்ேல, அதுக்குேமேலயும்

மனுஷன்கிட்ட தீைம இருக்குன்னா ெநைனக்கிேறள்’ என்றார்.

பாலசுப்ரமணியன் ’மனுஷேனாட தீைமக்கு அளேவ ெகைடயாது. அது மனுஷைன விட பலமடங்கு ெபரிசு. வாழ்க்ைகக்காக மனுஷன் தீைமயப் பண்றதில்ைல, தீைமக்காகத்தான் மனுஷன் வாழறான். அவன் மனசுக்குள்ேள இருந்து ஆர்ட்டீசியன் ஊத்து மாதிரி தீைம ெபாங்கி

ெவளிேய

வர்ர ெசாகமிருக்ேக

அதுதான்

மனுஷ

வாழ்க்ைகயிேல

மத்த

எல்லாத்ைதயும் விட ெபரிய இன்பம். அதுக்காகத்தான் அவன் யுத்தங்கள ெசஞ்சான். ேகாடிேகாடியா முைறகள

ெகான்னு

குவிச்சான். சித்திரவைதகள

உண்டுபண்ணினான்…அதுக்காகத்தான்

கண்டு

அவன்

காம்புகளிேல சகமனுஷைனப் ேபாட்டுப் ெபாசுக்கி எடுத்தான்…’

பிடிச்சான்.

அடிைம

கான்சண்டிேரஷன்

‘எங்கிேயா ெவளிநாட்டுேல–’ என்று ராமன் ஆரம்பித்ததும் பாலசுப்ரமணியன் ேவகமாக இைடமறித்து ‘இங்க நம்மூர்ேல என்ெனன்ன பண்ணியிருக்காங்க. பத்மநாபபுரத்திேல

99

அரண்மைனயிேல

இருக்கிற

சித்திரவைதக்கருவிகைள

பாத்திருக்ேகளா?’

என்றார்.

அவரது முகம் சிவந்து கணகணெவன்றிருப்பைதப் பார்த்து ெகாஞ்சம் மிரண்டது ேபால

ராமன் பார்ைவைய விலக்கிக் ெகாண்டார். பிறகு ‘அங்கங்க நடக்கலாம். இல்ேலங்கேல’ என்றார்.’கும்பேகாணத்திலயும் நடந்தாத்தான் உங்களுக்கு

பாபனாசத்திேலயும்

பிரச்சிைன.

இல்லாட்டி

உங்க

கண்ணு

ஒண்ணுமில்ைல

முன்னாடி

இல்ல?’ என்றார்

பாலசுப்ரமணியன். ‘அப்டி இல்ேல..’ என்று தஞ்சாவூர்த்தனமாக ராமன் இழுக்க ‘அதான்’ என்று பாலசுப்ரமணியன் அழுத்தினார். ராமன் மீ ண்டும் முகத்ைதத் துைடத்துக்ெகாண்டு ைகக்குட்ைடைய ைகக்குள் ைவத்து பிைசந்துெகாண்டார். பிறகு

ெகாஞ்சேநரம்

இருவரும்

அைமதியாகேவ

பயணம்

ெசய்தார்கள்.

பஸ்

ேகாயில்பட்டி நிைலயத்தில் நின்று ஆளிறக்கி ஏற்றி ேமேல ெசன்றது. ‘கி.ரா இங்கல்ல

இருக்காரு?’ என்றார் ராமன். ‘ஆமா..’ என்றார் பாலசுப்ரமணியன். ராமன் ‘அவருகூட ேபாயி

ஒருவாட்டி விளாத்திக்குளம்

ெசால்லியிருக்காரு’ மியூசிக்னா

‘ஒரு

ைபத்தியம்

கார்டு

சுவாமிகள ேபாட்டா

இல்ல?’ ‘இப்ப

பாக்கணும்’ என்றார்.

நம்மகூட

பருத்திநடவு

‘எங்கிட்டயும்

வந்திருப்பாரா?

மாசம்.

அவருக்கும்

ஊரவிட்ேட

ெகளம்ப

மாட்டாரு. இந்த மாசம் முடிஞ்சா மூணுமாசம் ேவைலேய ெகைடயாது. உலகத்திேல ஜனங்கள்லாம்

எதுக்கு

ேவைல

பாக்கிறாங்கன்னு ஆச்சரியப்பட்டுட்ேட

ராமன் சிரித்தார். இறுக்கம் ெமல்லக் குைறந்தது.

இருப்பாரு..’ .

பாலசுப்ரமணியன் ‘ெபாதுவா நீலம், ஊதால்லாம் மன இறுக்கம் உள்ளவங்களுக்கு புடிச்ச ெநறம். மனுஷேனாட தீைமய கவனிக்கிறவங்களுக்குண்டான ெநறம். நீங்க ெசான்னது வித்தியாசமா இருந்தது’ என்றார். ‘தீைம இல்லாம இலக்கியம் இல்லியா பாலு?’ என்றார் ராமன்

ெமல்லிய ெபண்குரலில்.

டவுட்டா

‘ இருக்கு…ஆனா

இருக்கு… எல்லா எபிக்சிேலயும்

கிளாசிக்

தீைமதாேன

இருக்குமான்னு

அளவிேல

ஓங்கி

ேநக்கு இருக்கு.

உன்னதத்திேல நன்ைம ேமேல இருக்குன்னாலும்..’ ராமன் மூச்சு திணறுபவர் ேபால ’நான்

எழுதேறன்…தீைமேய

இல்லாம நல்லைத

வச்சு

நான்

கிளாசிக்கு

எழுதேறன்’

என்றார். ெபரிய எைடைய தூக்கி ைவத்தவர் ேபால திணறி உள்ளங்ைகக்குள் இருந்த ைகக்குட்ைடைய

விரித்து

முகத்ைத

பாலசுப்ரமணியன்

புன்னைகயுடன்

துைடத்துக்ெகாண்டார்.

முகத்ைத

ஒளித்துக்ெகாள்ள ஆைசப்படுபவர் ேபாலிருந்தார். ‘எழுதுங்ேகா’ என்று

ெசால்லி

அதில்

ேபசாமலிருந்தார்.

அதன்பின்னர் இருவரும் ேபசிக்ெகாள்ளவில்ைல. பாலசுப்ரமணியன் தப்பாக ஏதாவது ஆயிற்றா

என்று

ேயாசைனெசய்தார்.

ெதரியவில்ைல.

ராமன்

நிமிடங்களுக்கு

ஒருமுைற

ேபசாமலிருப்பார்.

ஆனால்

சட்ெடன்று

அப்படி

முகத்ைத

அதிகபட்சம்

அவரது

உலகம்

ஒன்றும்

இருபது

ெசால்லிவிட்டதாகத்

உம்ெமன்று

ஆக்கிக்ெகாண்டு

நிமிடங்கள்தான்.

முழுைமயாக மாறிவிடுகிறது.

விஷயங்கள் எைதயும் அவர் ைகேயாடு எடுத்துக்ெகாள்வதில்ைல.

இருபது பைழய

கழுகுமைலயில் பஸ்ஸில் இருந்து இறங்கும்ேபாதுகூட ராமன் ேபச்சுக்கு வரவில்ைல என்பைத பாலசுப்ரமணியன் கவனித்தார். அது தன்னுைடய ேபச்சினால் வந்த ெமௗனம்

அல்ல என்று ெதரிந்தது. ெபாறுைமயாகக் காத்திருக்க முடிெவடுத்தார். மனிதர்கைளக் கூர்ந்து

பார்த்துக்ெகாண்டு

பஸ்நிைலயத்திற்கு அவ்வளவுதூரம்

ேபசாமலிருப்பது

சாமிநாதன்

வந்தது

வந்திருந்தார்.

பால

அவருக்கும்

மிகவும்

கும்பேகாணத்தில்

சுப்ரமணியனுக்கு

பிடிக்கும்.

இருந்து

ஆச்சரியமாக

அவர்

இருந்தது.

100

இருக்ேகளா?

‘வாங்ேகாண்ணா…நல்லா

மூத்தவ

இப்ப

சரியாயிட்டாளா?’

என்றார்

சாமிநாதன். ‘சுப்பு

அண்ணா

எடுத்துக்க

வந்துட்டாராடா?’ என்றார்

ஆரம்பிச்சாச்சு.

ஊர்ல

ராமன்.

உள்ள

அப்பேவ

‘அவரு

ெவட்டிப்பயக்க

ஒரு

பய

வந்து

தீர்த்தம்

விடாம

சுத்தி

உக்காந்துண்டிருக்கானுங்க. ஒேர ெபாைக ேவற’ என்றார் சாமிநாதன். ‘எங்க இருக்காரு?’ ‘இங்க ேசத்துப்பட்டி மிராசுதார் வட்டிேல’ ீ என்றார் சாமிநாதன். ‘வட்டிேலயா?’ ீ ராமன்.

சாமிநாதன் ெகாஞ்சம் சங்கடப்பட்டு ‘வடுன்னா, ீ அவருக்கு இங்கியும் ஒரு வடு ீ இருக்கு’ என்றார். ‘ஓேகா…’ என்று ராமன் முகம்மலர்ந்தார். ’அதுக்கு ஏண்டா சங்கடப்படுேற? என்னேமா இவன் தப்பு

பண்ணினமாதிரி…’ பாலசுப்ரமணியனிடம்

ஆச்சாரம். ெராம்ப

திரும்பி

சங்கடப்படுவான்’ என்றார். ‘கீ ழத்த்தஞ்ைச

‘சாமிநாதன்

மண்ணு

ெநைனக்கிேறன்’ என்றார் பாலசுப்ரமணியன். ராமன் உரக்கச்சிரித்தார்

சரியான

ஒட்டைலன்னு

ஒரு குதிைரவண்டிதான் வந்திருந்தது. அதில் ராமன் உற்சாகத்துடன் ஏறி வண்டிக்காரன்

பின்னால்

அமர்ந்துெகாண்டார்.

சின்ன வயசிேல

இருந்து

‘நான்

இதிேல

எப்பவுேம

ஒரு

இங்கதான்

பிடிவாதம்.

இங்க

உக்காந்துக்கறது ஏதாவது

வாண்டு

பாலு. ஏறி

ஒக்காந்துட்டுதுன்னு ைவங்ேகா வண்டிேய ேவணாம்னு நடக்க ஆரமிச்சிருேவன். இதில என்ன இருக்குன்னு நிைனக்கிேறள் என்ன?’ பாலசுப்ரமணியன் பழக்கம்னு

‘இல்ைல’

ைவங்ேகா’ வண்டி

என்றார்

‘நிைனக்கிேறள்,

கிளம்பியது.

சாமிநாதன்

அது

ெதரியும்…சின்னவயசு

பின்னால்

ெதாத்திக்ெகாண்டு

‘அவாளுக்கு நஸ்டால்ஜியா ஜாஸ்தி. ேபானவாரம் கும்ேமாணம் வந்திருந்தா. என்னடாது அந்தக்காலத்திேல ெதருெவாரெமல்லாம் நாத்தமா அடிக்குேமன்னு ஏக்கமா ெசால்றா’ என்றார் . பாலசுப்ரமணியன் புன்னைக பூத்தார் ெதருேவாரங்களில்

ெநல்ைலப்பகுதி

கீ ற்றுச்சாய்ப்பு

இறக்கி

திருவிழாக்களுக்ேக

அடுக்குகள். ைபசாநகரத்து

உரிய

ேகாபுரம்

கள்ளிப்ெபட்டி

கடைலமிட்டாய்

ேபால இனிப்புச்ேசவு

ேமைஜகள்

, ேதங்காய்

ெசய்து

மிட்டாய்

பரப்பி ைவத்திருந்தார்கள்.

பள ீரிடும் சிவப்பு மஞ்சள் பச்ைச நிறங்களில் சீனிக்குச்சி மிட்டாய்கள். ெபரிய இரும்பு

வாணலிைய தைரயில் குழி எடுத்து ெசங்கல் அடுக்கி கட்டப்பட்ட அடுப்புகள் ேமல் ைவத்து எண்ைண தளபுளக்க இனிப்புச்ேசவு காரச்ேசவு ெபாரித்து சல்லரிகளில் அள்ளி புனல்வடிவ துைளப்பாத்திரங்களில் ேபாட்டார்கள். ராமன்

குதூகலமாக

என்றார்

பாலசுப்ரமணியன்

கிராமத்துக்கு

ஒரு

ஜாஸ்தி..’ என்றார்.

இது

ேவடிக்ைக

பார்த்துக்ெகாண்டு

வந்திடுது, மைணக்கு புன்னைக

’எங்கூரிேல

ெசய்தார்.

விதவிதமா

வர்ர

திரும்பி,

‘திருவிழான்னாேல

புதுப்ெபாண்ணு

‘இந்த

ஊரு

திருவிழாேல

தாம்பூலத்துக்கான

ெநைறஞ்ருக்கும்..பாக்கிேலேய பத்துப்பண்ணிரண்டு வைக’

மாதிரி, இல்ல?’ மிட்டாய்

சமாச்சாரங்கள்தான்

அக்ரஹாரம் முழுக்க ெதரு நிைறத்து ேகாலம்ேபாட்டிருந்தார்கள். நிைறய பிராமணப் ைபயன்கள் சட்ைட ேபாடாத உடம்பில் பட்ைடபட்ைடயாக விபூதி குைழத்து பூசி ெபரிய பலாச்சுைளக்

காதுகளுடனும்

எண்ைண

ஒட்டிய

தைலமயிருடனும்

உரக்க

சிரித்து

101

விைளயாடிக்ெகாண்டிருந்தார்கள். பின்னாலாவது

மேடெரன்று

வாைழமட்ைடைய அடித்து

திடுக்கிடச்

ெகாண்டுேபாய் ெசய்வதுதான்

யார்

விைளயாட்டு.

காவிப்பட்ைட ேபாடப்பட்ட வடுகளின் ீ சிமிண்ட் திண்ைணகளில் ஆங்காங்ேக வயதான மாமிகள்

மாவிைல

அமர்ந்து

கண்கைளச்

ேதாரணமும்

சுருக்கி

ெதருைவப் பார்த்தார்கள்.

மலர்ச்சரங்களும்

ெதாங்கின.

வடுகள் ீ

ஒரு

முழுக்க

கூைடக்காரி

காலிக்கூைடயுடன் எதிேர வந்தாள். அக்ரஹாரத்ைதத் தாண்டி இடதுபக்கம் ெசன்ற ெதருவின் எல்ைலயில் ெபரிய பைழய வட்டுக்கு ீ முன்னால் நாைலந்து வண்டிகள் அவிழ்த்து ேபாடப்பட்டிருந்தன. ஒரு கருப்பு பியூக் கார் ேவப்பமரத்து இைலகைளப் பிரதிபலித்துக்ெகாண்டு நின்றது. ‘நல்லா ேதச்ச திருேவாடு மாதிரி இருக்குல்ல?’ என்றார் ராமன். பாலசுப்ரமணியன் புன்னைக ெசய்து ஏதாவது

‘இதுக்கும்

ெபாம்புைள

உவைம

சாமிநாதன் உரக்க சிரித்தார்.

ெசால்லுவங்கன்னு ீ

நிைனச்ேசன்’ என்றார்.

அவிழ்த்துக்கட்டப்பட்டு ைவக்ேகால் ெமன்று ெகாண்டு நின்ற வண்டிமாடுகள் நிமிர்ந்து பார்த்து புதிய காைளகைள புஸ் என்று மூச்சு விட்டு வரேவற்றன. ராமன் வண்டியில் இருந்து குதித்து உற்சாகமாக ‘சாமிநாது, ெபட்டியக் ெகாண்டாந்து உள்ள ைவடா…நான்

ேமேல ேபாறன்…நாயக்கர் ேமேலதாேன இருக்காரு?’ என்றபடி கட்டிடத்தின் பக்கவாட்டு படிகளில் ஓடி ஏறிச் ெசன்றார். பாலசுப்ரமணியன் இறங்கி தன் ெபட்டிையயும் ராமன் ெபட்டிையயும்

ெகாண்டு ெசன்று

ேமேல ெசன்றார் ேமேல

நடுக்கூடத்தில்

அருேக

கிட்டத்தட்ட

பாய்

ைவக்கச்

விரித்து

ெசால்லிவிட்டு

தைலயைணகள்

முகம்

கழுவி

ேபாட்டு

துைடத்து

ஏெழட்டு

ேபர்

அமர்ந்திருந்தார்கள். நடுேவ மதுைர சுப்பு அய்யர் ெவற்றிைல ேபாட்டுக்ெகாண்டிருந்தார். அவைர

உரிைமெகாண்டாடி

ைவத்திருப்பது

ேபால

நாயக்கர்

அமர்ந்து மீ ைசைய ேகாதிக்ெகாண்டு சிரித்துக்ெகாண்டிருந்தார். ராமன் சுப்பு அய்யரின் எதிேர

ெசன்று

அமர்ந்து

ெசல்லம்ெகாஞ்சி

சிரித்துக்ெகாண்டிருந்தனர். பாலசுப்ரமணியன்

வாசலில்

தயங்கி

ேபசிக்ெகாண்டிருக்க

நின்றார்.அைறக்குள்

மற்றவர்கள்

விஸ்கி

வாசைன

நிைறந்திருந்தது. பாயில் ெபரிய தாம்பாளம் நிைறய பலாக்காய் வற்றலும், ேநந்திரன் வற்றலும், முந்திரிப்பருப்பும்

குவிக்கப்பட்டிருந்தன.

முதல்

பார்ைவக்கு

ராமன் சுப்பு

அய்யரின் தம்பி ேபால இருந்தார். அேதேபால முன்ெநற்றியில் விழும் முடி. ெகாழுத்த

கன்னங்கள் அவரிடம்

ெகாண்ட

இல்ைல.

மீ ைசயில்லாத

அவரது

முகம்.

முகத்தில்

ஒரு

ஆனால்

ராமனிடமிருந்த

விேனாதமான

பளபளப்பு

ெபண்ைம

இருந்தது.

காதுமடல்கள் தடித்து ெதாங்கியைவ ேபாலிருந்தன. எந்ேநரமும் எவைரயாவது நக்கல் ெசய்பவர் ேபால இருந்தார். ெவற்றிைலேபாட்டு புண் மாதிரி ெதரிந்தது வாய். மாந்தளிர்

நிற ஜிப்பா அணிந்து பட்டுேவட்டி கட்டியிருந்தார். மார்பில் இரு பித்தான்கைள திறந்து ேபாட்டு புலிநகம் பதித்த பதக்கச்சங்கிலி பாதி ெவளிேய ெதரியச்ெசய்திருந்தார். ‘இவருதாண்ணா

நம்மாளு… பாலுன்னு

சங்கீ தம் மாதிரி

இருக்கும்.

என்றார் ராமன்.

சுப்பு

ெசால்ேவேன..

பாக்கத்தான்

இப்டி

நல்லா

இருக்காரு.

ேபசுவார்.

பிேளடு

ேபசுறேத

மாதிரி

ஆளு.

ேநக்ெகல்லாம் இவர பாக்கறச்சேய வயத்துக்குள்ள சில்லுன்னு இருக்கும்…கிழிச்சிருவார்’ அய்யர்

’வாங்ேகா

உக்காருங்ேகா’ என்றார்

.

ைக

காட்டி

102

‘சாப்பிடுேவளா?’ என்றார். பாலசுப்ரமணியன் ’இதுவைர இல்ைல’ என்றார். ‘அப்ப இப்ப ஆரம்பிக்கிேறளா?’

அதுக்காக

‘இல்ல.

நான்

வரைல’

சுப்பு

அய்யர்

அைரக்கணம்

பார்த்துவிட்டு ‘அப்பசரி…ேடய் ராமு, உங்காள எவனுேம கட்டாயப்படுத்த முடியாதுடா’ என்றார். பாலசுப்ரமணியன் அவரது ைகவிரல்கைளப் பார்த்ததும் கண்கைள விலக்கிக் ெகாண்டார். விரல்கள் ஒன்றுக்குேமல் ஒன்று ஏறியைவ ேபால குறுகி வைளந்திருந்தன. இப்ப

‘ெசான்ேனேன…அண்ணா

இவன்கிட்ட

இந்தியாவக்குடுங்ேகா.

ேநருவ

அெமரிக்காவுக்கு அனுப்பிடலாம்’ என்றார் ராமன். ‘அவர எதுக்குடா அங்க அனுப்பணும்?

அங்க ஏற்கனேவ பிரசங்கம் பண்ண ஏகப்பட்ட ஆட்கள் இருக்காங்க.ேபசாம ரஷ்யாவுக்ெக அனுப்பறது. குருேஷைவ ேபசிேய ெகான்னுடுவார். உலகத்துக்கு விடிேமாட்சம்’ ராமன் கிச்சுகிச்சுமூட்டப்பட்ட சின்னப்ைபயன்கள் ேபாலச் சிரித்தார். பாலசுப்ரமணியன்

அமர்ந்தார். என்றார்

சுப்பு

சுப்பு

அய்யரிடம்

அய்யர்

‘நீங்க

பாலசுப்ரமணியன்.

ெநருக்கமாக

கம்யூனிஸ்டு

‘ேடய்

ராமு

உணர்ந்தவராக

இல்லிேய?’ என்றார்.

உங்காளு

ராஜாஜிக்கு

வந்து ‘இப்ப

தம்பி

பாயில்

இல்ைல’

மாதிரின்னா

இருக்கான். கணக்கா ேபசறாேன’ என்றார் சுப்பு அய்யர். பாலசுப்ரமணியன் புன்னைக பூத்தார். இருந்தது.

சுப்பு

அய்யரின்

குரலில்

ெவற்றிைல

ேபாட்டுத்தடித்த

நாக்கின்

குழறல்

’காபி சாப்பிடேறளா?’ என்றார் சுப்பு அய்யர். சாமிநாதன் ‘ெசால்லிட்ேடண்ணா…’ என்று வாசலில்

நிற்க

ஒருெகாடம் இருக்குடா

‘அதாருது, ேடய்

காேவரி

தண்ணிய

உன்ைன

பாக்கறது.

இருக்கட்டும்…ஒக்காருடா…நாயி,

சாமிநாது

வாடா

ெகாண்டாந்து வாடா

தைலயிேல

ஒக்காரு…

ெமலிஞ்சு

வாடா ’

, தாேயாளி ெகாட்டறது

‘இருக்கட்டும்ணா’

ேபாய்ட்டிேயடா..ஏண்டா?

குளூக்க மாதிரி ‘என்னடா

‘ேவைலண்ணா’

‘என்னடா ேவைல? நீ எப்படா ஸ்கூலுக்கு ேபாேன?’ ராமன் ‘அந்தேவைலய ெசால்லைல. அவன்

இப்ப

எம்.டி.

ராமநாதன்

பிேளட்டு

நாலு

வாங்கி

வச்சு ேகக்கறான்… கடும்

உைழப்புன்னா’ என்றார் . சுப்பு அய்யர் ெவடித்துச் சிரித்தார். ‘நீங்க

ராமநாதன்

ரசிகர்

இல்லிேய?’

என்றார்

சுப்பு

அய்யர்.

‘ஆமா’

என்றார்

பாலசுப்ரமணியன். ‘ஓ அப்டியா? நாங்க அவைரக் ெகாஞ்சம் கிண்டல் பண்ணுேவாம். உங்களுக்கு வருத்தம் வந்தது.

சுப்பு

இருந்தா

அய்யர்

‘இவரு

தாம்பூலம்

ரங்கநாத

ேபாட்டுக்குங்ேகா..ேகக்கும்’ என்றார். நாயக்கர்.

ேகாயில்பட்டியிேல

காபி

மில்லு

வச்சிருக்காரு. மிராசுதார்.நம்ம ஆப்தர். சங்கீ தத்ைத தண்ணி ஊத்தி வளக்கிறார்…’ என்று சிரிக்க நாயக்கர் ‘ேபாங்கண்ணா…’ என்று சிணுங்கினார்.

காபி சாப்பிட்டுக்ெகாண்டிருக்கும்ேபாது சுப்பு அய்யர் ’ேடய் சாமிநாது, பாடுரா’ என்றார். ‘அண்ணா

பாட்டாண்ணா…ெகால்லாதீங்ேகா’

‘ேடய்

பாடுராண்ணா…’என்றவர்

பாலசுப்ரமணியனிடம் ’நன்னா பாடுவான். பாவம் கச்சிதமா இருக்கும். ெசால்லப்ேபானா

நான்

தமிழ்

ெதலுங்கு

கத்துக்கேறன்…’ சாமிநாதன்

’என்ன

ெரட்டிய விட்டுட்டு

சாகித்தியத்துக்கு

பாட்டு எவைன

இவன்

பாடித்தான்

பாடுறதுண்ணா?’ என்றார். பாடினாலும்

‘இது

ேஜாட்டாேலேய

பாவம்

என்னான்னு

கழுகுமைலடா.

தாயளி,

அடிப்ேபன்…’ சாமிநாதன்

103

தைலகுனிந்து

பாயின்

ேகாைரைய

ேலசாக

பிய்த்துவிட்டு

ெமல்ல

ம்ம்ம்

என்று

ஆரம்பித்து கண ீர் குரலில் பாட ஆரம்பித்தார் வன்னத் திைன மாைவத் ெதள்ளிேய – உண்ணும் வாழ்க்ைகக் குறக்குல வள்ளிேய – உயிர் வாங்கப் பிறந்திட்ட கள்ளிேய

சுப்பு அய்யர் உரக்க ‘ேபஷ்’ என்று ெசால்லி எம்பி அமர்ந்தார். அைறக்குள் அது வைர இருந்த ஏேதா ஒன்று ெவளிேயறியது. முற்றிலும் புதிய ஒன்று உள்ேள வந்து சூழ்ந்தது.

தூயது, தானிருக்கும் இடத்ைத முழுக்க தன்னுைடயது மட்டுேம ஆக்குவது.

கன்னத் தினிக்குயில் சத்தேம – ேகட்கக் கன்றுது பார் என்றன் சித்தேம – மயக்

கம்ெசய்யுேத காமப் பித்தேம ஓரக்கண்ணில்

அைசவு

ெதரிய

பாலசுப்ரமணியன்

திரும்பிப்பார்த்தார்.

பக்கவாட்டு

அைறக்குள் இருந்து ஒரு ெபண் ஒரு கண்ணாடிப்பிம்பம் வருவது ேபால அத்தைன அலுங்காமல்

ேதான்றி

வந்தாள்.

நீலப்பட்டுப்புடைவ

அணிந்திருந்தாள்.

கழுத்தில்

அட்டிைகயிலும் காதுகளில் ேதாடுகளிலும் மூக்கில் ேபசரியிலும் ப்ளூஜாகர் ைவரங்கள் மின்னுவது ெதரிந்தது. அவள் வந்ததும் ஓரமாக சுவர் சாய்ந்து அமர்ந்ததும் எல்லாம் அழகிய

நடனம் ேபாலிருந்தது.

’ேதடக்

கிைடயாத

ெசார்னேம

– உயிர்ச்

மடவன்னேம’ என்ற வரிேய காட்சியாக நிகழ்ந்தது ேபால.

சித்திரேம

பாடல் முடிந்ததும் சுப்பு அய்யர் திரும்பி பாலசுப்ரமணியனிடம் ‘என்ன அப்டிேய வாய ெதறந்து வச்சுண்டிருக்ேக…பாத்திருக்ேகல்ல?’ என்றார். அந்தப்ெபண் முறுவலித்தாள். சுப்பு அய்யர்

சந்திரா.

‘இவதான்

மூச்சுத்திணறுவைதப்ேபால பார்க்கமுடியவில்ைல. ேதாற்றமும்

அவர்

பரதநாட்டியம்

உணர்ந்தார்.

ஒருகணம் மனதில்

அவளுைடய

மாறி

மாறி

ஆடறா…’

அவரால் முகமும்

எழுந்தன.

பாலசுப்ரமணியன்

அவைளத் மறுகணம் இன்னும்

ேபாட்டிருக்கலாேமா. தைலையச் சீவிக்ெகாண்டிருக்கலாேமா? சுப்பு

அய்யர்

சிரித்தபடி

ேபஸ்தடிக்காத

‘நானும்

கவனிச்சிருக்ேகன், சந்திராவ

ஒருத்தைனக்கூடப்

பாலசுப்ரமணியனிடம்

‘உங்க

முரண்பாடு

ஒேரகணத்தில்

சற்றுகரகரப்பாக

இருந்தது.

அவைள

பாத்ததில்ைல…’

ேபெரன்ன?’

அந்த

அழகுடன்

என்றாள்.

சட்ைட

முதல்ல

பாத்தப்ப

குரல்

கனமாக,

சந்திரா

இைணயாதபடி.

மானுடப்ெபண்ணாக்கியது.

அவைளப் பார்த்து ’பாலு, பாலசுப்ரமணியன்’ என்றார்

தன்னுைடய

நல்ல

என்றார்.

அவள்

ெகாஞ்சம்கூட

திரும்பிப்

அந்த

பாலசுப்ரமணியன்

‘சந்திரா, இவரு இன்ைனக்குத் தமிழிேல ெபரிய ஆளு. ஒரு அசுர சக்தி. மூைளக்குள்ள ெபருமாேளாட சக்கரேம இருக்கறதா ராமன் ெசால்றான்’ என்றார் சுப்பு அய்யர். அவள் ‘ஓ’

என்று

ெசால்லிச்

பாலசுப்ரமணியன்

சிரித்தாள்.

’ஆமா..ஆனா

சரி…’. ெபான்மூங்கில்

ேபால

‘இவைளப்பத்திக்

டான்ஸ்

இறுக்கமான

பார்த்ததில்ைல. உடம்பு.

ேகள்விப்பட்டிருக்ேகல்ல?’

படங்களிேல

நீளமான

பாத்தேதாட

ெமல்லிய

கழுத்தில்

104

பச்ைசநரம்புகள்

ஓடின. அழுத்தமான

ெநற்றிேயாரங்கைளயும்

உதடுகள், ெபரிய

மைறப்பது

ேபால

சீவி

கண்கள்.

தைலமுடிைய

இரு

தளர்வாக

பின்பக்கம்

கட்டி

விட்டிருந்தாள். அஸ்தமன சூரியன்ேபால ெபரிய குங்குமப் ெபாட்டு. வந்தா..’

’எங்கூடத்தான்

பாலசுப்ரமணியைன அனிச்ைசயாக

ெமௗனத்தில்

என்றார்

தாக்கியது.

பார்த்துவிட்டு

மைறப்பதற்காக

ேகள்விையக்

ேகட்டார்

‘நீங்க

அந்த

வரி

அரண்டதுேபால பார்த்தார்.

அவருக்கு

வழக்கமாகச்

அவரது

ராமன்

ெதரிந்தது.

ெசய்வது

ஓர்

பூனா…. பரதம்

‘ஓேகா’ என்றார்.

ராமன்

நல்லுச்சாமிப்பிள்ைளதான்

குரு…’ என்றார்.

ைகவிரல்கைள ஒரு

பாலசுப்ரமணியன்

தன்

ேபால

படிக்கணும்னு காஞ்சீபுரம்

அைறேபால

அசாதாரணமான தீவிரமாக

ஆந்திராப்பக்கம் தாேன?’ ‘பூர்வகம் ீ

வளர்ந்தெதல்லாம்

ஓரக்கண்ணால் கவனித்தார்.

அய்யர்.

அவர்

ராமைன

இருப்பது அப்ேபாதுதான்

எண்ணங்கைள

‘காஞ்சீபுரம்

சுப்பு

ஒரு

குஜராத்.

பிறந்து

வந்ேதன்’. சுப்பு

அய்யர்

பாலசுப்ரமணியன்

தைரையேய பார்த்துக்ெகாண்டிருப்பைத

ைமயமாக

பாலசுப்ரமணியன்

சந்திரா ‘இப்ப காபி சாப்பிட்டா எப்டி அப்றம் சாப்பிடறது?’ என்றாள். ‘காபிய எப்பவும் சாப்பிடலாம்…காலம்பற எங்கப்பாேவாட

பழக்கம்’

எழுந்துண்டதுேம

ெகாப்பளிக்கிேறள்…’ என்றார்

என்றார்

சுப்பு

சாமிநாதன்.

காபியாேல

வாய்

அய்யர்.

‘சந்திரா

எண்ணி

ெகாப்பளிக்கிறது

‘நீங்க

மத்ததிேலன்னா

எண்ணி

சாப்பிடுவாள்.

கால்ம்பற ெரண்டு இட்லி. மதியம் ஒரு சப்பாத்தில் ெகாஞ்சம் கீ ைர காய்கறிகள். ராத்திரி மறுபடி ெரண்டு இடியாப்பம் இல்லாட்டி இட்லி. ஒரு டம்ப்ளர் ஜூஸ்…அவ்ளவுதான்’ சுப்பு அய்யர் ெசால்லியபடி பால சுப்ரமணியைனப்பார்த்து கண்ணடித்து ‘சும்மா சிக்குன்னு இருக்கா இல்ல?’ என்றார் பாலசுப்ரமணியன்

அதிர்ச்சியுடன்

ஒருகணம்

அவைளப்பார்த்துவிட்டு

பார்ைவைய

விலக்கிக்ெகாண்டார். அவள் சிரிப்பைத உணர்ந்தபின் மீ ண்டும் பார்த்தார். சுப்பு அய்யர் ‘அவ வயசு இப்ப என்னாங்கிறீர்?’ பாலசுப்ரமணியன் ‘ெதரியைல’ என்றார். ’ெசால்லுடீ இவேள’ என்று ஒரு தாைளச்சுருட்டி அவள் ேமல் எறிந்தார். சந்திரா ‘என்ன ெசால்றது?’ என்றபின் ‘ஐ

யம்

முப்பத்தஞ்சாறது.

பாலசுப்ரமணியன்

ைடம்ெலஸ்

யூ

ேநா’ என்றாள்.

பாத்தா இருவத்தஞ்சு புன்னைகயுடன்

ெசால்ல

‘வர்ர

ஆவணியிேல

இவளுக்கு

முகத்தின்

ஆழமான

முடியுமா?’ என்றார்

அவைளப்பார்த்தார்.

சுப்பு

சிலேகாடுகள் வயைதக் காட்டத்தான் ெசய்கின்றன என்று ேதான்றியது.

அய்யர்.

‘உயர்தர ஒயிைனப்ேபால நான் காலத்ைத உண்டு இனிைமயாகிேறன்’ என்று சந்திரா உயர்தர

உச்சரிப்புள்ள

ஆங்கிலத்தில்

ெசான்னாள்.

சுப்பு

அய்யர்

ஆங்கிலத்தில்

‘நம்முைடய ஐதீகத்தில் கால என்றால் கரியது என்று ெபாருள். மரணம் என்று ெபாருள். காலத்ைத உண்டு சுருண்டு கிடப்பது நாகம். அதன் விஷத்துக்கு ஒரு துளியில் ஒரு

உலைக அழிக்கும் வல்லைம உண்டு. ஆலகாலம் என்று அதற்கு ெபயர்’ என்றார். அவர் அப்படி சட்ெடன்று ஆங்கிலத்தில் ேபச ஆரம்பித்தது பால சுப்ரமணியனுக்கு அதிர்ச்சி

அளித்தது.

சுப்பு

அய்யரின்

உச்சரிப்பு

இந்திய

ெசாற்ெறாடர் அைமப்பு துல்லியமாக இருந்தது. சந்திரா

‘எல்லா

ஈர்ப்புள்ளைவ.

அமுதங்களும் ஆகேவ

மனிதைன

அழுத்தங்களுடன்

கட்டிப்ேபாடுபைவ.

அைவெயல்லாேம

இருந்தாலும்

விலக்க

விஷங்களும்கூட’

முடியாத

என்றாள்.

105

பாலசுப்ரமணியன் ஊசிமுைனகள்

அவர்கள் இருவருக்குள்

ஒன்ைற

ஏேதா

ஓடுவைத

ஒன்று ெதாட்டுக்ெகாள்கின்றன.

புரிந்துெகாண்டார்.

சுப்பு

அய்யர்

இரு

சட்ெடன்று

திரும்பி ராமனிடம் ‘என்னடா பண்றாய்? தூங்கிட்டியா?’ என்றார். ‘இல்ேலண்ணா…நான் வந்து’ ‘நீ வந்தா என்ன வராட்டி என்ன? நாசமா ேபாக…வந்ததிேல இருந்ேத நானும்

பாக்கேறன், ெசத்த சவம் மாதிரின்னா இருக்ேக..’ பாலசுப்ரமணியன்

அதிர்ந்து

மீ ண்டும்

அனிச்ைசயாக

சாதாரணமாகச்

சிரித்துக்ெகாண்டிருந்தாள்.

ஆனது

பட்டது.

ேபால

ராமன்

சந்திராைவப்

நாயக்கர்கூட

‘இல்ேலண்ணா…நீங்க

பார்த்தார்.

ெகாஞ்சம்

அவள்

அெசௗகரியமாக

ேபசிட்டிருந்ேதள்…’

என்றார்.

‘ேகட்ைடயா பாலு, பாலுதாேன உம்ேபரு? சந்திராேவாட ஆட்டம் என்னன்னு இவன்கிட்ட ேகக்கணும்…என்னடா’ ராமன் ‘ஆமாண்ணா…’ என்று ெசால்லி பலவனமாக ீ புன்னைக

புரிந்தார்.

ெதரியுமா?’

‘அவைர

ெதரியுேம…கலாேஷத்ராவிேல

என்றார்

அடிக்கடி

பாலசுப்ரமணியன்

.

சந்திரா

சந்திச்சுக்குேவாம்.

ெநைறய

‘நல்லாேவ ேபசுேவாம்.

சங்கீ தம் பத்தி…’ புன்னைக புரிந்து ‘பாடணும்னுதான் ஆைச…முடியல்ைல. முடிஞ்சது எழுதறதுதான். அதாென எழுதேறன்னு ெசால்லுவார்’ என்றாள்

ராமன் ‘கலாேஷத்ராவிேல மாயான்னு ஒரு ெபல்ஜியம்ெபாண்ணு இருந்தா. அவ எங்க வட்டுக்கு ீ ேமேலதான்

குடியிருந்தா.

தாமைரக்குளத்தில்

மலர்களுக்கும்

என்றார்.

பாலசுப்ரமணியன்

அப்ப

சிக்கலான

அவகூட

ஒரு

ேபாறச்ச

ேகாலம்

மலர்நிழல்களுக்கும்

இவைள

அறிமுகம்…’

அடியில்

ெகாடிகள்

விரிவைத

உணர்ந்தார்.

தழுவிப்பின்னி உருவாக்கும் அடர்சிக்கல். ’ேடய் சாமிநாது, ேபாயி ஒரு ைவன் பாட்டில் எடுத்தாடா’ என்றார் சுப்பு அய்யர். சாமிநாதன் நாயக்கைர பார்த்தார் ‘என்னடா?’ சுப்பு அய்யர் அதட்டினார். ‘இல்ேலண்ணா…விஸ்கிக்குேமேல…அப்றம் இடியாப்பம் ெரடியா இருக்கு…’ ‘அது இருக்கட்டும்டா..’ ‘கச்ேசரிக்கு ேநரமாச்சுண்ணா’ ‘ேடய்…என்ன அட்ைவஸா? படவா’ ’சரிண்ணா’ என்று அவர் கீ ேழ ெசன்றார். சுப்பு அய்யர் உரத்தகுரலில் ஓர் ஆங்கிலக்கவிைதைய ெசான்னார் ’உதட்டருேக ஒயின் வருகிறது கண்ணிேல காதல் எழுகிறது

உண்ைம என நாமறிவது அவ்வளவுதாேன? இேதா முதுைமயும் மரணமும் வருவதற்குள் ேகாப்ைபைய எடுத்துக்ெகாள்கிேறன். அைதப் பார்க்கிேறன்

ெமல்ல ெபருமூச்சு விடுகிேறன்1 பாலசுப்ரமணியைன ேநாக்கிக் கண்ணடித்து ‘என்ன பாட்டு ெதரியறதா?’ என்றார் சுப்பு

அய்யர். ‘இல்ேல’ என்றார் பாலசுப்ரமணியன். ‘டபிள்யூ பி ஏட்ஸ்’ என்றார் சுப்பு அய்யர் ’எனக்ெகன்னேமா

அவைனத்தான்

புடிச்சிருக்கு.

சும்மா

தத்துவம்

பித்துவம்னு

பிராணைன வாங்கறதில்ைல. நீட்டா மனைச மட்டும் எழுதிடறான். நல்ல சுகபாவம் உள்ள கவிைத…பைழய வயின் மாதிரி நாக்கிேலேய நிக்கும்’

106

ஒயின்

வந்தது.

ெவவரமானவன்.

’பேல..சாமிநாது

கும்ேமாணம்னா…’

என்றார்

சுப்பு

அய்யர்

என்ன

.’வயின்

இருந்தாலும்

மட்டும்

அதுக்கான

கிண்ணத்திேலதான் குடிக்கணும்… வயின் நிைறஞ்ச கிண்ணம் ஒரு கன்னிைகேயாட சிவந்த

ஒதடுமாதரி…’

வழிவதுேபாலேகாப்ைபகளில்

அவர்

அைதத்

ஊற்றி

திறைமயாக

உதட்டருேக

எடுத்து

உைடத்து

ெமல்ல

ரத்தம்

முகர்ந்தபின்னர்

புன்னைகெசய்தார். ‘நல்ல வயின்… என்ன சந்திரா, ஒரு கிளாஸ் எடுக்கறியா? ‘அவள் ஆங்கிலத்தில் ேபான்றது’ ெநளியும்

’ேவண்டாம்’ என்றாள்.

என்றார்

சுப்பு

விேனாதமான

ஒயின்

‘நல்ல

அய்யர்.

மண்ணின் மாதவிடாய்குருதி

பாலசுப்ரமணியன்

புழுைவப்ேபால

உணர்ந்தார்.

அந்தச்ெசாற்கைள

சுப்பு

அய்யர்

ெமல்ல

தன்முன்

குடித்து

ரசைனயுடன் தைலசாய்த்தார். நாயக்கரும் எடுத்துக்ெகாண்டார். சட்ெடன்று ராமன் எழுந்து ‘அண்ணா நான் ெகாஞ்சம் சிரமபரிகாரம் பண்ணிக்கேறன். கச்ேசரிக்கு ஒக்காரணும். அவ்வளவு தூரம் பஸ்சிேல வந்தது’ என்றார். ‘சரிடா’ என்றார் சுப்பு அய்யர். பாலசுப்ரமணியன் எழுந்து ‘நானும் வர்ேரன்…’ என்று கூடேவ ெவளிேய ெசன்றார். மாடிப்படி இறங்கும் ேபாது இருமுைற ராமன் தயங்குவது ேபால இருந்தது.

பாலசுப்ரமணியன்

அைலயும்

கைலக்கப்பட்டார்.

ராமன்

எண்ணங்களில்

உடலுக்குள்

இருந்து

அந்த

நுண்

என்ெனன்னேவா

அைசவுகளால்

நிகழ்வது

ேபால.

கைடசிப்படியில் சட்ெடன்று நின்று திரும்பி ‘நீங்க ேவணா அங்க ஒக்காந்து ெகாஞ்சம் ேபசிண்டு வாங்ேகா’ என்றார் ‘இல்ல, நானும்

ெகாஞ்சம்

ராமனின் ேவகம் அவைர

ெரஸ்ட்

எடுத்தா

ஆச்சரியப்பட

ேதவைல’ என்றார்

பாலசுப்ரமணியன்.

ெசய்தது. மூச்சு திணறுபவர்

ேபாலிருந்தார்.

ராமன் ஒரு அடி எடுத்துைவத்துவிட்டு திரும்பி ‘இல்ல…ேபாயி அவ இளிப்ப இன்னும் ெகாஞ்ச இப்ேபாது

ேநரம்

பாக்கறது? மூஞ்சியிேலதான்

அவரது

வழக்கமான

வழியறேத’ என்றார்.

நிதானத்துக்கு

பாலசுப்ரமணியன்

திரும்பிவிட்டிருந்தார்.

உள்ளுக்குள்

புன்னைக ெசய்தபடி ‘ெகாஞ்சம் வழிஞ்சாலும் தப்பில்ேலன்னு ேதாணித்து. பரவால்ல.’ என்றார் ராமன் ேவகமாக உள்ேள ெசன்று திைகத்து நின்று, ‘எந்த ரூம்னு ெசான்னான்?’ என்றார். ‘ெலஃப்டுேல..அந்த படுத்துக்ெகாண்டார். கழட்டியபின் மாற்றம்

ரூம்’

ராமன்

பாலசுப்ரமணியன்

ஒரமாக

அமர்ந்துெகாண்டார்.

ஒலி

சின்ன

ெசன்று

உள்ேள

உள்ேள

சுருட்டிைவக்கப்பட்டிருந்த

ெசன்று

ேகட்க ஆரம்பித்தது.

நின்று

தன்

ெமத்ைதைய

ராமன் கண்ைணமூடிக்ெகாண்டிருந்தார்.

ெவளிேய

அப்படிேய

எல்லா

மாைல

குரல்களும்

பிரித்து

தைரயில்

ஜிப்பாைவ

ேபாட்டு

சரிந்துவிட்டதன்

ெகாஞ்சம்

ஒலித்தன. சன்னலுக்கு ெவளிேய நின்ற மாமரம் சிலுசிலுத்துக்ெகாண்டிருந்தது. ராமன்

ெபருமூச்சு

ேபசாமலிருக்க

விட்டார்.

பாலசுப்ரமணியன்

முடியாெதன்று

தக்கைவத்துக்ெகாள்பவேரா திட்டமிடுபவேரா

ஏதும்

அவருக்கு அல்ல.

அவர்

ேபசவில்ைல. ெதரியும்.

ேபச

உரக்க

ராமனால்

எைதயும்

ஆரம்பிக்கும்

வைர

ேபசாமலிருக்க ேவண்டும் என பாலசுப்ரமணியன் முடிவுெசய்தார். ஒரு சின்ன உலுக்கல் ேபாதும் ராமன் ெகாட்டித்தீர்ப்பார். ஆனால் அதுவைர கனத்து கனத்து நிற்கட்டுேம. அந்த

வைதைய

அவருக்கு அளிப்பைதப்பற்றி

நிைனத்துக்ெகாண்டார்.

எளிைமயான

அகம்

ஆனால்

ெகாண்ட

சில

பாலசுப்ரமணியன்

கணங்களிேலேய

ெமல்லிய

பாவம்

பிறவிக்கைலஞன். எழுத்ைதயும்

புன்னைகயுடன்

என்றும்

பட்டது.

சங்கீ தமாக்கியவன்.

107

அவைரச்

சற்றும்

சீண்டாமல்

அவரது

அந்த

மனநிைலைய

ெசன்று

ெதாடும்

ெசாற்ெறாடைர பாலசுப்ரமணியன் உடேன கண்டுெகாண்டார். ‘என்ன உங்காளு இவ்ளவு நல்லா இங்கிலீ ஷ் ேபசறார்?’ என்றார் ராமன்

புரண்டு

ேபசறார்னு?

படுத்து

எப்பேவா

ஆரம்பிச்சார்.

சட்டுனு

இண்டு நியூஸ்

எல்லாத்ைதயும் அப்டி

நம்பமுடியாத

உற்சாகத்துடன்

இங்கிலீ ஷ்ேல

வாசிச்சவர்

வாசிக்க ஆரம்பிச்சார்.

ஒரு ஈர்ப்பு. ேபச ஆரம்பிச்சா

ஒரு

‘பாத்ேதளா, ருசி

ெரயினால்ட்ஸ்

பிரிட்டிஷ்

பாலசுப்ரமணியன். என்ன

மாதிரி

வந்திட்டுது.

நாவல்

ெராமாண்டிக்

வாசிச்சு

வாசிக்க அப்டிேய

கவிைதகள்

ேபசிண்ேட இருப்பார்….தமிழிேல

ேமேல

கூட ெநைறய

படிச்சிருக்கார். ெமௗனிய நன்னா ெதரியும்….புதுைமப்பித்தந்தான் அவேராட ஃேபவைரட். ெமௗனி சும்மா கமகத்த வச்சு ெவைளயாடறாண்டா, பிள்ைளவாள்தான் அடிவயத்து தீய சங்கீ தமாக்கினவன்னு ெசால்லுவாரு. குபரா துக்கடாவுக்குத்தான் லாயக்கும்பார்’

‘நீங்க?’ என்றார் பாலசுப்ரமணியன். ‘நான் என்னேமா நல்லா எழுதறதா ெசால்றார். நான் சங்கீ தம் பத்தி எழுதறெதல்லாம் சும்மா ேவஷம்னு ெநைனக்கிறர். என்ேனாட எடம் ெசக்ஸுதானாம்.

அைத

வச்சுண்டிருக்ேகனாம்.

எங்கிட்ேட

எல்லாம்

உரக்கச்சிரித்தார்.

இருந்ேத

தாசிகள்

சாமி

மைறக்கிறதுக்கு கும்புடறத

நான்

சங்கீ தத்த

மாதிரியாம்..’

ராமன்

’அப்டி இல்ேல…அப்ஸ்டிராக்ைக எழுதறது எல்லா நல்ல ைரட்டருக்கும் ஒரு சவாலா இருந்துண்டிருக்கும்.

அதுக்கு

ஒவ்ெவாருத்தரும்

ஒண்ைண

வச்சுண்டிருப்பா.

சிலேபர்

இயற்ைகய வர்ணிப்பா. சிலேபரு சைமயைல வர்ணிப்பா. நீங்க இைசய ெசால்ேறள்…’ என்றார் பாலசுப்ரமணியன்.

‘அப்டீங்கறீங்கேளா?’ என்றார்

ராமன்

.

புரியவில்ைல என்று பாலசுப்ரமணியன் நிைனத்துக்ெகாண்டார். ேபசுவதற்கான காட்டியது.

மனநிைலைய எவ்வளவு

வியந்துக்ெகாண்டார்.

ராமன்

உருவாக்கிக்ெகாண்டார்

எளிைமயான

மனிதர்

என்ன ெபாடவ

‘சந்திரா

அவருக்கு

என்று

என்று

கட்டிண்டிருந்தா

அவரது

அது

முகம்

பாலசுப்ரமணியன் பாத்ேதளா?’ என்றார்

ராமன். பாலசுப்ரமணியன் ‘ம்ம்’ என்றார். ’மயில்கழுத்து நீலம். அதான் அவளுக்கு புடிச்ச ெநறம்.

அவ

ெகாஞ்ச

ேநரம்

கலருக்கு

அது

எடுப்பா

நீலத்திேல

என்னேமா

ஒரு

ெசான்னா.

சரியான்னு

பாக்கறதுக்காக

வச்சு

ராத்திரி

பாத்துண்ேட ைலட்டு

மர்மம்

இருந்தா

ேபாட்டு

திடீர்னு ெராம்ப பயந்துட்ேடன்’ பாலசுப்ரமணியன்

புன்னைக

இருக்குல்ல?

ைடமண்ட்னாகூட

நீலம்தான்.

மயக்கம் அைடஞ்சிரும்னு

ஒருவாட்டி

இருந்ேதன். என்னன்ேன

ெதரியைல,

இருந்துண்ேட இருக்குன்னு

ெசால்லுவா.

நீலத்த

ஒருநாைளக்கு நீலப்பட்டுப்ெபாடைவய

எடுத்து

மனசு

பாத்துண்ேட

ெசய்தார்.

‘நீங்க

அவளப்பாத்து

மயங்கிட்டீங்க

தாேன?’

என்றார் ராமன். ‘இல்ேல’ என்றார் பாலசுப்ரமணியன். ‘நீங்க இதிேல மட்டும் ஒருமாதிரி பம்மேறள்.

உங்ககிட்ட

பாலசுப்ரமணியன்

இருக்கிற

புன்னைக

ஒருமாதிரி ஆயிடறாங்க.

நான்

கம்பீரேம

ெசய்தார்.

எத்தைன

‘நீங்க

ேபாய்டுது’

ேபைர

இல்ேல,

என்று

யார்

ராமன்

சிரித்தார்.

அவைளப்பாத்தாலும்

பாத்திருக்ேகன்.

அது

அவளுக்கும்

நல்லா ெதரியும். நாேன அவள பாத்த அன்னிக்கு கிறுக்கன் மாதிரி அவபின்னாடிேய

ேபாய்ட்டிருந்ேதன். இப்ப கூட அந்த நாள் நல்லா ெநைனவிருக்கு. என்ன ஆச்சரியம்னா

அந்த நாளிேல என்ன பாத்ேதன் எங்க ேபாேனன் ஒண்ணுேம நிைனவில்ைல. அவேளாட

108

முகமும்

உடம்பும்

மட்டும்

தான்

ஞாபகம்

இருக்கு.

அந்த

நாேள

அவளா

ஆயிட்டுது….ஆச்சரியமா இல்ல?’ எல்லாம்

‘இதிேல

ஆச்சரியப்பட்டா

முடியுமா?’

என்றார்

பாலசுப்ரமணியன்.

ராமன்சட்ெடன்று எழுந்தமர்ந்து ‘ஒண்ணு ெசால்ேறேன பாலு. அவ சாதாரண மனுஷி இல்ைல. அவளுக்குள்ள ஒண்ணு இருக்கு. அது விஸ்வாமித்திரைர வசியம் பண்ணின

ேமனைகேயாட அம்சம்னு ேநக்கு ேதாணியிருக்கு. எப்டி ெசால்றது… வார்த்ைதேய நிக்க

மாட்ேடங்குேத. ஒரு விஷயத்திேல இருந்து ஆரம்பிக்கிேறேன. இப்ப, அவ உங்க கிட்ட கட்ைடக்ெகாரலிேல

ேபசினாேள.

பாலசுப்ரமணியைன இருக்காது.

ெகாஞ்சம்

ஆனால்

அது

அவ

ெநஜக்ெகாரல்

ஆச்சரியப்படுத்தியது.’அவ ெகாரல்

கட்ைடக்ெகாரல்

இல்ேல.

பாலசுப்ரமணியன்.

அைத

‘நாேன

ஆயிரம்

அது

ஒண்ணும்

சாதாரணமான

ேவணும்ேனதான் முதல்ல ேபசுறப்ப அப்டி ேபசறா’

‘எதுக்கு?’ என்றார்

இல்ைல’

நல்லா

ெபாம்புைளக்குரல்.

வாட்டி

ேயாசைன

பண்ணியிருக்ேகன். அவைள பாத்ேதல்ல. அழகு. ைககால்முகம் கழுத்து கன்னம்னு ஒரு ெகாைற

இல்ல.

பஞ்சேலாகத்திேல

அந்தக்காலத்திேல

வச்சிருப்பாங்கேள…தஞ்சாவூர் அரண்மைனயிேல

அழகான

சிவகாமி

வடிச்சு

ெசைல

சிலது

இருக்கு. சின்னப்ெபாண்ணு மாதிரியும் இருக்கும், ெகாப்பும்ெகாைலயுமாகவும் இருக்கும். அேதமாதிரி… அைதத்தான் ஆம்புள பாக்கறான் . அவன் மனசு பிரமிச்சுப்ேபாயிடுது. அந்த மயக்கத்திேல இருக்கறச்ச அவ கட்ைடக்குரலிேல சாதாரணமா ேபச ஆரம்பிச்சிடறா. அவன்

மனசிேல

இருக்கற

ெசாப்பனம்

கைலஞ்சிடுது.

அவன்

சாதாரணமா

ேபச

ஆரம்பிக்கிறான். அப்ப அவ ஒரு சகஜமான பிரியத்த உண்டு பண்ணிக்குவா.’ ராமன் அேத ேவகத்துடன் ெதாடர்ந்தார் ‘ஆனா அது மட்டும் இல்ல பாலு. அந்த ெகாரல் அப்டி இருக்கிறது நம்மள படுத்திண்ேட இருக்கு. இப்ப மச்சம்லாம் அப்டித்தான், பாருங்க, ஒரு நல்ல சருமத்திேல மச்சத்ைத பாத்த முதல் கணம் நமக்கு ஒரு சுளிப்புதான் வருது. அது

ஒரு கைறதாேன.

மணலு முத்தா

ஆனா

மாட்டிண்டா முத்து

அதில

அைத

நம்ம

ெநரடி

ஆக்கிருதுல்ல? அேத மாதிரித்தான்

ஆக்கிண்டுடுேவாம்.

அேத

பாலசுப்ரமணியன்

பிரமித்த

மனசு

பதிஞ்சிடுது.

ெநரடிபபத்து

மாதிரித்தான் இவ

மச்சத்ைதயும்

பாத்துப்

ெகாரலும்…நீங்க

மட்டும்தாேன நிைனச்சுண்டிருகேறள்?’ முகத்துடன்

முத்துச்சிப்பிக்குள்ள

ஒண்ணும்பண்ண இப்ப

முடியாம

பாத்து

அவ

பார்த்துக்ெகாண்டிருந்தார்.

அழகா

ெகாரைல

‘ஆமான்னு

ெசால்ேலன். என்ன இப்ப’ என்று ரகசியமான குதூகலத்துடன் ேகட்டார் ராமன். ‘சரீன்னு

வச்சுக்குங்க’ என்றார் பாலசுப்ரமணியன். ராமன் சட்ெடன்று அந்தரங்கமாக ஆகி ‘ ேடய், ஒனக்கும் குஞ்சுன்னு ஒண்ணு இருக்கு. ஒத்துண்டா ஒண்ணும் ெகாைறஞ்சிர மாட்ேட ’ என்றார் . சிரித்துக்ெகாண்டு. பாலசுப்ரமணியன். ஆண்கைளயும்

’அவ

’உன்ைன

அப்டித்தான்

எதுக்கு

என்ைன

மட்டுமில்ேல. கவரணும்னு

கவர

ெநைனக்கணும்?’ என்றார்

உலகத்திேல

ெநைனப்பா.

இருக்கிற

அவேளாட

மனசு

எல்லா அப்டி.

எதுக்குன்னா காந்தம் ஏன் இழுக்குதுன்னு ேகக்கிறாப்ல. அேதாட ேநச்சர் அதாேன…’ ‘அது

எல்லா

ெபாண்ணுகளிட்ேடயும்

உண்டு.

சின்னப்

ெபாண்ெகாழந்ைதங்க

கூட

அட்ராக்ட் பண்ண முயற்சிபண்ணும். என்னன்னு ெதரியாமேல அப்டி ெசஞ்சிட்டிருக்கும்’

பாலசுப்ரமணியன்

ெசான்னார்.

‘இது

அப்டி

இல்ேல.

இவளுக்கு

ெஜயிச்சாகணும்.

109

ஒலகத்து

ஆம்பிைளகைள

வச்சிண்டிருக்கவன்லாம்

முழுக்க

ெஜயிச்சாகனும்.

அவளுக்கு

ஆனாபணமும்

அதிகாரமும்

ெகைடயாது.

அவளுக்கு

ஒருெபாருட்ேட

ேவண்டியது கைலய மனசிேல வச்சிண்டிருக்கவன். அவ எத்தைன தாவினாலும் ெதாட முடியாத ஒண்ைண எங்கிேயா நின்னு வச்சு ெவைளயாடிண்டிருக்கிறவன்…’ ‘ஏன்

அவளும்

எங்கயும்

கைலயிேலதாேன

ேபாவா.

இருக்கா?’. ‘இந்தாபாரு

எவர்கிட்டயும்

ேபசுவா.

பாலு, அவ

இங்கிலீ ஷ்

ெபரிய

பயங்கரமா

இவ.

ேபசறா.

கன்னாபின்னான்னு வாசிக்கறா. அதனால அவ ேபாறதூரம் அதிகம். ருக்மிணு ேதவி

அருண்ேடல விட ேமேல ேபாயிடுவா…ஆனா அவளால ஒருநாைளக்கும் உண்ைமயான கைலய

ெநருங்க

முடியாது.

ெவளக்கு

ேபாட்டு

பளபளன்னு

துைடச்சு

ைவரம்

மாதரித்தான்

இருக்கும்.

ெவல்ெவட்டில

வச்சா

கண்ணாடிக்கல்லு

ஓடிண்டிருக்கிற

ஓைட

மாதிரின்னா…அவளுக்கு

ைவரம்னா

அது

முடியாதுன்னு…’ ‘ஏன்?’

நீேராட்டம்

என்றார்

மனசுங்கிறது கைலயிேல ேகாந்ைத

பாலசுப்ரமணியம். ஒரு

‘பாத்திருக்ேகன்’

நல்ல

நீேராட்டம் ெதரியும்

அவ்ளவு

கத்திய வச்சுண்டிருக்கற

கூர்ைம, அவைள

ேபாய்டுது.நீ அலர்ேமல்வள்ளி அவளுக்கு

‘அவளப்பாரு.

ெடாங்கிடின்னு

காட்டுக்குள்ள

அவளால

அவமனசிேல

‘மைடயா,

தீட்டினகத்தி.

அந்த

ெஜயிச்சுட்டு

பாக்கவும்

இல்லியா.

ஒரு

இருக்கா…ேமைடயிேல

அவ்ளவு

ெதாட

இல்ல.

அவ ஆனா

வச்சுண்டிருக்கிற பாத்திருக்ேகல்ல?’

ெதரியாது.

நின்னான்னா

ரகசியமா

பளபளப்பு.

ஆட்டத்ைத

எழவும்

ஆனா

கைலய

ஈரம்

வாழத்தண்ட

எடுத்து

அந்த

சுத்த

மண்டு.

மாதவிதான்

கண்ணுக்கு வாறா…’ பாலசுப்ரமணியம் பார்த்துக்ெகாண்ேட இருந்தார் ‘என்ன ெநைனப்பு? கைலன்னா என்ன சும்மாவா? ேடய் எல்லா காலத்திலயும் பத்துேபரு கைலகைலம்பான். பத்துேபர ஆகா ஆகாம்ன்னு

ெசால்லும்

என்னன்னு.

அதான்.’

துைடத்தார்.

‘பாடகர்கள

இருந்துண்டிருக்கும்…ேவற

கூட்டம்.

யாருக்கும்

ராமன்

பண்ணுச்சாேம…என்ன’

ஆனா

கைல

ெதரியாட்டியும்

சட்ெடன்று

புடிச்சு என்றார்.

ேவற

சிரித்து

முழுங்கினா பின்

எங்கிேயா அவளுக்கு

ெதரியும்

ைகக்குட்ைடயால்

பாட்டு வரும்னு

முகம்

அதுபாட்டுக்கு

இறுகி

ஏேதா

’இவளுக்கு

அவ

ேமாவாைய பூதம்

டிைர

எல்லாைரயும்

ெஜயிச்சாகணும். ெஜயிச்சு நம்ம ேமேல ஒக்காரணும். சிவன் மார்பிேல கால வச்சுண்டு காளி நின்னுண்டிருப்பாேள அேத மாதிரி…’ ‘இப்ப

சுப்பு அய்யர்

ேமேல காைல

வச்சுண்டிருக்காளா?’ என்றார்

பாலசுப்ரமணியன்.

‘ைவக்க ஆசப்படறா. ஆனா அண்ணா ேவற மாதிரி. அவருக்குள்ள ேவற ஒரு கடல் இருக்கு.

அந்தக்கடலிேல

அவரு

குடிச்சு

கச்ேசரிேல

நீயும்

குடிய

அன்பு,காதல்

ஒரு

எவ்ளவு

அைலேயாட

நானும் ேகக்கேறாம்.

ெகட்டவார்த்த

இவளுக்கும்

முடியாது.

அடிக்கற

பழக்கி

அைதப்பாத்துட்டு

ெசால்லி

ெகைடயாது.

ெரண்டு

அவர

ஆட்டம்ேபாட்டு

விடுவார்…அதுக்குேமேல

ஒட்டினாலும் அவருகிட்ட இழவும்

ஒண்ணு

யாருெம

அவர

ெநருங்கமுடியாது.

ஒக்காந்திட்டிருக்கார்.

ஒட்ட

அவரு இருக்கறது

தீவிேல. அங்க எவனாலயும் ேபாய்க்கிட முடியாது’

துளியத்தான்

யாராலயும் முடியாது.

ெநருங்க

அவருக்கு

அந்தகடலுக்குள்ள

ஒரு

110

’ஆனா ஒண்ணும்

ெசால்லவும் முடியாது’ என்றார்

ராமன்

சற்று கழித்து. ‘அம்மணி

அப்டிப்பட்டவ. அவேளாட ேவகமும் அப்டி. அவ யாரு எதுவைரன்னு ெசால்லமுடியாது’ ‘அம்மணி யாரு?’ ‘அவதான்…நான்

பாலசுப்ரமணியன்.

அவர்

ராமன்

அைமதியானார்.

அப்டித்தான்

அவள

இயல்பாக

எழுந்த

மனதில்

ெசால்றது…’ ஓேகா’ என்றார் ேகள்விைய

ேயாசிக்காமல்

ேகட்டுவிட்டார். ’அப்ப உங்க மனசிேலயும் காைல வச்சாளா?’ என்றார்.

ேபால்

சட்ெடன்று இருந்தது.

ஆழமான

ேகட்டிருக்கக்

நிைனத்துக்ெகாண்டார்.

அவேர

தத்தளிப்புகளுக்குள்

கூடாேதா

ெதாடங்கட்டும்

என்று என்று

அவர்

ெசல்வது

பாலசுப்ரமணியன்

காத்திருந்தார்.

ஆனால்

ராமன்அப்படிேய கண்கைள மூடிக்ெகாண்டு படுத்திருந்தார். இைமகளுக்குள் கருவிழிகள் ஓடுவது ெதரிந்தது. ெவளிேய விளக்குகள் ேபாட்டு விட்டார்கள். ஒலிப்ெபருக்கி சத்தம்

ேகட்க ஆரம்பித்தது. விளக்ெகாளி ேவப்பமரத்தின் இைலகைள நிழல்வைலயாக ஆக்கி அைறக்குள் அைசயச்ெசய்தது சாமிநாதன் வந்து நின்று ‘அண்ணா ெகளம்பேறளா…ேநரமாச்சு’ என்றார். ‘சுப்பு அண்ணா

ெகளம்பியாச்சாடா?’

என்றபடி

ராமன்எழுந்தார்.

‘நல்ல

கைத.

அவரு

இந்ேநரம்

ேகாயிலிேலன்னா இருப்பாரு’. ராமன் எழுந்து சட்ைடைய கழற்றியபடி கவனமில்லாமல் ேகட்பதுேபால வந்து

‘அவளும் உண்ேடா?’ என்றார்.

பாலசுப்ரமணியைன

அைரச்சிரிப்புடன்

ெதாட்டுச்ெசன்றது.

சாமிநாதன்

பாலசுப்ரமணியன்

பார்ைவ

புன்னைகெசய்ய

சாமிநாதனும் புன்னைக ெசய்தார். ‘என்னடா ஒரு இளிப்பு, பீயப்பாத்த பண்ணி மாதரி?’ என்று

ராமன்

எதிர்பாராமல்

சீறினார். ‘என்னண்ணா

நீங்க? எங்கிேயா

சீறேவண்டியத

எங்கிட்ட சீறுறீங்க? ேபசாம வாங்க. பாட்டுேகக்க வந்திருக்ேகள். ேகட்டுண்டு ேபாங்ேகா. அண்ணா இன்ைனக்கு நல்ல ஃபாமிேல இருக்கார்’ ராமன்

‘அந்த

ேதவ்டியா

மிண்ைட

கூட

இருக்காேளால்லிேயா,

ஃபாமிேலதான்

இருப்பாரு..’என்றவர் சட்ெடன்று தன் ைபைய எடுத்து ‘ேடய் எனக்ெகாரு குதிரவண்டிய புடிரா.

நான்

அண்ணா ேபாேறன்’

ெகளம்பேறன்’ என்றார்.

என்ன

ெநைனபபார்?’.

பாலசுப்ரமணியன்

‘என்ன

‘அவரப் அெதன்ன

இப்ப? இவளவுதூரம்

ேபாயி

எருமயப்

புதியவசவாக

வந்துட்டு

ேபானா

பண்ணச்ெசால்லு…நான் இருக்கிறேத

என்று

பாலசுப்ரமணியன் புன்னைகயுடன் நிைனத்துக்ெகாண்டார். சாமிநாதன் உரக்க ‘அண்ணா

ைபய ைவங்ேகா…ைவங்ேகா ெசால்ேறன்’ ‘ேடய் தள்ளுரா’ ‘இப்ப ைவக்கல்ேல… புடிச்சு இழுத்துண்டு

ேபாயிடுேவன்…நான்

ெதரியும்..ைவங்ேகா அத’

என்ன

பண்ணுேவன்னு

உங்களுக்ேக

ராமன் ைபைய ைவத்தார். ‘ேபசாம சட்ைடய மாத்துங்ேகா. குளிக்கறதுக்கு ேநரமில்ைல. கச்ேசரி

இப்ப

ஆரம்பிச்சிரும்..’

பாலசுப்ரமனியனிடம்

என்ற

சாமிநாதன்

ேகட்டார்.பாலசுப்ரமணியன்

‘ேகாயில்

‘அப்றமா

ேபாேறளா?’

ேபாறேம..இப்ப

என்று ஒேர

கூட்டமா இருக்குேம’ ராமன் பரிதாபமாக ‘ேடய் ேநக்கு தவிக்கறதுடா…நான் வரல்ைல’

‘நீங்க வரீங்க’ என்று உறுதியாகச் ெசான்னார் சாமிநாதன். ‘அப்டிச்ெசால்றயா?’ என்று

தஞ்சாவூர்த்தனமாக இழுத்தார்

பாலசுப்ரமணியன்

.

எழுந்து

சட்ைடையஎடுத்து

‘உச்,

சட்ைடயிேல ஒேர கரப்புருண்ட வாசம். ெசான்னா ேகக்க மாட்டா’ என்றார். சட்ைடைய மாட்டிக்ெகாண்டு ’மூஞ்சிய மட்டும் அலம்பிண்டு வேரன்’ என்று ேபானார்

111

‘அது

மன்னார்குடிப்பக்கம்

அக்ரகாரத்திேல ெராம்ப என்றார்

சாமிநாதன்

ஃேபமஸான

ேலாக்ேரடு

வசேவ

‘நீங்க சட்ைட

வசவு.

குடியானவங்க

ெசால்றது.

இதவிட

சிக்கிரிஸ்டிராங்கா

இருக்கும்’

மாத்தைலயா?’ ‘நான்

அப்பேவ

மாத்திண்ேடேன

.சந்திரா இங்க இருக்கறது உங்களுக்கு ெதரியாேதா?’ என்றார் பாலசுப்ரமனியன். ‘இல்லண்ணா

…ெதரிஞ்சா

கஷ்டப்படுறார்.

ஆனால்

நல்லதுதான்…’

இவர நல்லா

பாலசுப்ரமணியன்

வரச்ெசால்லியிருக்க நாலஞ்சு

சிரித்து

மாட்ேடன்.

அடிகிைடச்சு

‘அப்டி

ேபாய்டாது.

ெராம்ப

முறிஞ்சுேபானாக்கூட அவளப்பத்தி

ஒரு

நாவலாவது எழுதாம ஆறாது’ என்றார் ’நாய் மாதிரின்னா வாலச்சுழட்டிண்டு பின்னால அைலஞ்சர். அன்ைனக்கு தைலயிேல அடிச்சுக்காத

ைரட்டர்ேஸ

இல்ல.

கரிச்சான்குஞ்சு

என்ைனக்கூப்பிட்டு

ேடய்

அவன்

பிறவிைரட்டர்டா. அவனுக்கு ெவக்கமும் பயமுமா ஆத்தாம ெகடக்கு. துணிஞ்சு ஒரு

நாலஞ்சு தாசிகளண்ட கூட்டிண்டு ேபா. ெதளிஞ்சுட்டுதுன்னா இடுப்புக்குேமேல ேயாசிக்க

ஆரம்பிப்பான்னார்.

என்ன

‘என்னண்ணா சிரிக்கேறள்?’

ெசால்ேறள்?’

பாலசுப்ரமணியன்

.

உரக்கச்சிரித்தார்.

‘இல்ல சாமிநாதன், இதெயல்லாம் ெசால்றது கஷ்டம். இப்ப இது இடுப்புக்குக்கீ ெழ ஒரு ெதாைளக்கும் குச்சிக்குமான விஷயம்தான் அப்டீனா எதுக்கு இவ்ளவு சங்கீ தம், இவ்ளவு கவிைத, இவ்ளவு கைல? மனுஷனுக்கு இது ஒரு மீ டியம் மாதரி. இது வழியா அவன் எங்கிேயா ேபாறதுக்கு டிைர பண்றான். இது ராவணன் ேகாட்ைடயா மாறி சுத்திச்சுத்தி அடிக்குேத

ஒழிய

வழிகாட்டற

மாதிரியும்

ெதரியல்ைல.

இவருக்கு

ெசக்ஸ்

பிரச்சிைனேய இல்ைல. இது வைர இவரு எங்கிட்ட ெசக்ஸ் பத்தி ஒரு வார்த்ைத ேபசினதில்ைல. ெபாம்பிைளங்களப்பத்திக்கூட ஒரு வார்த்ைத ேபசினதில்ைல’ ‘ஆச்சரியமா

இருக்ேக…அைதப்பத்தி

மட்டும்னா

ேபசுவர்?’

‘ேபசுவார்…ஆனா

ெபாம்பிைளங்களப்பத்தி இல்ல, அவங்கேளாட அழகப்பத்தி. திரும்பத்திரும்ப அழகுதான். அவரு

ெசக்ஸுக்கு

என்னேதடுறாருன்னு பாலசுப்ரமணியன்

சரிதான்…பித்துபிடிச்சு

.

அடிைம

அவருக்ேக ெதரியாது.

ெநைனக்கேறன்’ ராமன்

வந்து

ெகைடயாது.

‘ஆச்சரியமாத்தான் அைலவர்.

உற்சாகமாக

ஆனா

ஆனா

அழகுக்கு ேதடிண்ேட

இருக்கு. அத்து

’ெகளம்பலாமா

ஆனா

மீ றவும்

பாலு?’

அடிைம.

அவரு

இருக்காரு’ என்றார் நீங்க

ெசான்னது

மாட்டார்.

என்றார்.

வரார்னு

அவர்

அடுத்த

இருபதுநிமிடப்பிறவி அைடந்துவிட்டார் என்று நிைனத்து பாலசுப்ரமணியன் புன்னைக ெசய்தார். ’அண்ணா பாட்ட ேகட்டு மூணு மாசம் ஆறது. ஒருகாலத்திேல அண்ணா

கூடேவ காரிேல ேபாயி ஒவ்ெவாருகச்ேசரியா ஒக்காந்து ேகக்கறது…அவருக்குன்னு ஒரு கூட்டம்

இருந்துண்ேட இருக்கு.

இருக்கு அவருக்கு’

அவரு

மதுைர

ஸ்கூல்னா.

ெதக்க

ஒரு

கூட்டேம

அக்ரஹாரத்துக்கு அப்பால்தான் ேகாயிலின் ைமதானம். அங்ேக நாதஸ்வரம் ேகட்டது. ‘பிள்ைளவாள்’ என்றார் நாகஸ்வரமா ஆக்கிடறாேன’

ேவற

ராமன்

பரவசமாக.

எதுவுமா?நாசமா

பாலசுப்ரமணியன்

‘படுபாவி, அவன்

ைகயிேல

இருக்கறது

தைலயாட்டிக்ெகாண்ேட

நடந்தார்.

ேபாக..ெகால்றாேன…மனுஷன

ெமதுவாக

ெமழுகா

112

‘தாேயாளி, சாகமாட்டானா…’ என்று ராமன் அரற்றினார். ’இந்த பிேளட்டு ேதயறமாதிரி அண்ணா

ெமதுவா

ேகட்டிருப்பார்’ என்றார்

எறங்குவான்

சாமிநாதன்

இதிேல

‘பாலு

பாருங்க…அம்பாள்முன்னாடி

நம்ம

மூணாம் சரணத்திேல

தைலய

தாழ்த்துேவாேம

அேத மாதிரி…தாயளி பிரம்மராட்சதன். என்ன ெசால்றீங்க?’ அவர் எப்ேபாது ஒருைமயில்

கூப்பிடுவார் என்று பாலசுப்ரமணியன் ேயாசித்தார். அவருக்குள் ஒரு கணக்கு இருக்கும் ேபால. அக்ரஹாரம்

காலியாகக்

அகல்விளக்குகளும்

கிடந்தது.

வட்டுத்திண்ைணகளில் ீ

பிைறவிளக்குகளும்

வரிைசயாக

ைவக்கப்பட்டிருந்த

ஒளிவிட்டு

அக்ரஹாரத்ைத

ெமல்லிய சிவப்பு வண்ணத்தால்இரவின் கரிய திைரயில் தீற்றியிருந்தன. ஒருபூைன

மட்டும் திண்ைணயில் அமர்ந்து மய்யாவ் என்று ெசால்லிக்ெகாண்டிருந்தது. ெதருவில் வாைழமட்ைடகள் சிதறிக்கிடந்தன.

ஒரு

என்றார்.

திண்ைணயில்

வேயாதிகர்

ஒருவர்

‘ஆரு?’

அக்ரஹாரத்ைதக் கடந்து ேகாயில் முகப்ைப அைடந்ததும் அத்தைன கூட்டத்ைத கண்டு பாலசுப்ரமணியன் அவர்கள்

ஆச்சரியம்

அைனவரும்

ெகாண்டார்.

ெவறும்

எப்படியும்

மண்ணில்

இரண்டாயிரம்

அமர்ந்து

ேபர்

ஒலிப்ெபருக்கியில்

இருக்கும். ஒலித்த

நாதஸ்வர இைசையக் ேகட்டுக்ெகாண்டிருந்தார்கள். பிரைம பிடித்த முகங்கள் இருளில் ெகாத்துக்ெகாத்தாகத் தூரத்து கத்தரிக்காய்விளக்குகளின் ஒளியில் ெதரிந்தன. சாமிநாதைனப்பார்த்ததும் நாயக்கரின் ஆட்கள் ஓடிவந்தார்கள். ஒரு குடுமிக்கார ஆசாமி

‘நாக்காலி ேபாட்டிருக்குதுங்கய்யா’ என்றார். ‘நாக்காலி ேவணாேம..இப்டிேய தைரயிேல ஒக்காந்துக்கலாேம’ என்றார்

ராமன்.

‘அவருக்கு

ேதைவப்படும்ணா

…நீங்க

ஒண்ணு’

என்றார் சாமிநாதன் . பாலசுப்ரமணியன் புன்னைக புரிந்தார். ‘ேவட்டி அழுக்காகாெம சங்கீ தம் ேகக்கறதனாலத்தான்

நீங்க

ராமநாதன்ேல

நிக்கிறீங்க’ என்றுெசால்லி ராமன்

சிரித்தபின் ‘சரி…உங்க இஷ்டம்.ெசாகுசாத்தான் ேகப்ேபாேம’ என்றார் மரநாற்காலிகைள

பக்கவாட்டில்

அமர்ந்துெகாண்டார்.

ராமன்

மாதிரி…ஏன்

என்றார்.

சாதாரணம் ெகைடயாது. பாலு’

ஓரமாக

‘கச்ேசரிக்கு

குடிக்கிறவாளுக்கு ‘ேநக்கு

ேபாட்டார்கள்.

முன்னாடி சாராய

அப்டி

ஒரு

பாலசுப்ரமணியன்

பரபரப்பு

வாசைன

வந்தா

ேதாண்றதில்ைல’

வருேத வருேம

அது அத

‘எைதப்பத்தியாவது

ேதாணியிருக்கா? அட்லீ ஸ்ட் ெமாத ராத்திரிக்காவது…’ பாலசுப்ரமணியன் சிரித்தார். எதிர்ப்பக்கமிருந்து சுப்பு அய்யர் அவரது குழுவினருடன் ேவகமாக வருவது ெதரிந்தது. ‘அண்ணாவுக்கு எறங்கிடுத்து. கிரீன் ரூமிேல ஏத்திக்கறதுக்கு பாய்ஞ்சு வர்ரார்’ என்றார்

சாமிநாதன்

.

‘சும்மார்ரா…இந்தப்பக்கம்லாம்

நாயக்கர்

ஆட்கள். தப்பா ெநைனச்சுண்டுரப்ேபாறா’ என்றார் ராமன்.

ேதவர்னு

பிராமணபக்தி உள்ள

வாத்தியக்காரர்கள் கூட்டமாக பின்பக்கம் வழியாக ேமைடக்கு ஏறினார்கள். ேமைடயில்

இருவர் ைமக்குகைள ெபாருத்தி பூபூ என ஊதிப்பார்த்தார்கள். இருளில் இருந்து இருவர்

நாற்காலிைய ேநாக்கி வந்தார்கள். நாயக்கரும் சந்திராவும். பாலசுப்ரமணியன் திரும்பி ராமைனப் பார்த்தார். அவர் அபப்டிேய உைறந்தது ேபாலிருந்தார்.

113

சந்திரா

புடைவ

ஒக்காந்தாச்சா?’

மாற்றியிருந்தாள்.

சரசரக்க

வந்து

என்றபடி

பாலசுப்ரமணியன்

அமர்ந்துெகாண்டாள்.

அதுவும்

நீலம்தான்.

ஆகாய

அருேக அவள்

நீலம்.

அமர்ந்தாள்.

‘என்ன

இன்ெனாரு

அதன்

புடைவ

சரிைகப்பகுதியின்

ேவைலப்பாடு பிரமிப்பூட்டும்படி இருந்தது. அவள் அைத சுருட்டிக்ெகாண்டு அமர்வது மயில்

ேதாைகையக் சுழற்றி

அடங்குவதுேபால

ேதான்றியது.

புடைவயின்

நுனியா

அல்லது அதன் காற்றா தன்ைன ெதாட்டது என்று பாலசுப்ரமணியன் வியந்துெகாண்டார். இதமான தாழம்பூ மணம். முகப்பவுடரின் மணம். இன்னும் என்ெனன்னேவா மணம்.

சந்திரா கழுத்ைத திருப்பியேபாது பாலசுப்ரமணியன் தன் ெநஞ்சில் ஒரு கன்றுக்குட்டி உைதைய உணர்ந்தார். அத்தைன நளினமாக ஒரு ெபண் கழுத்ைத திருப்பமுடியுமா என்ன? ஓர் அைசவு ஒரு மாெபரும் கைலநிகழ்வாக ஆகமுடியுமா என்ன? எப்படி அைத

வார்த்ைதயாக்குவது? மயில்திரும்புவதுேபால. வார்த்ைதயாக்கிவிட

முடியுமா?

மயில்

எத்தைன

கழுத்ைத

திருப்புவைத

ெபாருளற்ற

மட்டும்

வார்த்ைதகள்.

ஒரு

ெசால்லமுடியாைமைய இன்ெனாரு ெசால்லமுடியாைமயால் ஈடுகட்டுகிேறாம். ேமைடயில்

வாத்தியக்கைலஞர்கள்

அமர்ந்துவிட்டார்கள்.

மிருதங்கமும்

வயலினும்

ெமல்ல முனகியும் சன்னமாக அதிர்ந்தும் கச்ேசரிக்கு தயாராகிக்ெகாண்டிருந்தன. ெபரிய சமுக்காளத்ைத ெகாண்டு வந்து மடித்துப் ேபாட்டு அதன்ேமல் ஒரு பட்டுத்துண்ைட ஒரு ைபயன் விரித்தான். ஒரு ெபரிய ெவள்ளி கூஜா ெகாண்டுவந்து ைவக்கப்பட்டது. அதற்குள்

ேதன்மணமுள்ள

ைவத்திருப்பார்கள்

கான்யாக்

என்று

ராமன்

பிராந்தியில்

ெகாஞ்சமாக

ெசால்லியிருக்கிறார்.

ேசாடா

பிரான்ஸில்

ேசர்த்து இருந்து

மாதம்ேதாறும் ெகாண்டுவந்து ெகாடுப்பதற்கு அவருக்கு ரசிகர்கள் உண்டு. சந்திரா

திரும்பி

பாலசுப்ரமணியன்

ைகைய

ெதாட்டு

‘சாப்பிட்டுட்ேடளா?’ என்றார்.

அவளுைடய ெதாடுைக பாலசுப்ரமணியன் உடைல அதிரச்ெசய்தது. அைரக்கணம் அவர் ராமைன

பார்த்து

திரும்பி

என்றார்.

‘ஆச்சு’

ெதாட்ட

ைகைய

எடுக்காமேலேய

‘ராத்திருக்கு அைட ெசஞ்சிருக்கா…கச்ேசரி முடிஞ்சதுக்கு பிறகு சாப்பிடலாம்னு…நான் ராத்திரி சாப்பிடறதில்ைல’ என்றாள். ‘ேநக்கும் ராத்திரி அைட புடிக்காது’ ‘ெஹவி’ என்று சந்திரா

ெசான்னாள்.

பாலசுப்ரமணியன்

அவள்

தன்

ைகயின்

தவித்தார். ெமல்ல

தன்

ஆனால் ைகைய அைசக்கேவ முடியவில்ைல.

ெதாடுைகைய ைகைய

எடுக்கேவண்டும்

விலக்கிக்ெகாள்ள

என

முயன்றார்.

ேமைடயில் சுப்பு அய்யர் வந்து அமர்ந்தார். அவர் வரும்ேபாேத கூட்டத்தில் ெபரும் ைகத்தட்டல் ஒலி எழுந்தது. அமர்ந்ததும் அது இன்னும் ேமேல ெசன்றது. அவர் இரு ைககைளயும்

கூப்பிக்ெகாண்டு

புன்முறுவலுடன்

கூஜாைவ

சட்ெடன்று முன்வரிைசயில் கூட்டத்ைத

ேநாக்கி தூக்கி

ைகத்தட்டல்

திறந்து இருந்து

ஓய்வதற்காக

ெவள்ளிடம்ளரில் பலமான

’சியர்ஸ்’ மாதிரி

காத்து

நின்றார்.

திரவத்ைத

ைகத்தட்டல்கள்

உதடைசத்துவிட்டு

ஊற்றினார்.

எழுந்தன. இருவாய்

பின்

டம்ளைர குடித்தார்.

அைத ஓரமாக ைவத்துவிட்டு வயலின்காரைரப் பார்த்தார். சட்ெடன்று ஒரு பார்ைவ

வந்து சந்திராைவ நீவிெசன்றது என பாலசுப்ரமணியன் உணர்ந்தார்

’ம்ம்ம்’ என ெமல்லிய குரலில் முனகினார். விழாக்கச்ேசரிகளில் அவருக்கு சம்பிரதாயம் என

ஏதும்

கிைடயாது.

எந்த

வரிைசயுயிலும்

எப்படியும்

பாடுவார்.

என்ன பாடுவார்

என்பது அவருக்ேக அங்ேக அமரும்வைர ெதரியாது. அந்த திகிலில் வயலின்காரரும்

114

மிருதங்கக்காரரும்

அமர்ந்திருக்க

தம்புராேபாடும்

ஆசாமி

உல்லாசமாக

கூட்டத்ைதப்பார்த்து பல்ைலக்காட்டி சிரித்துக்ெகாண்டிருந்தார். கச்ேசரி என்பது அவருக்கு

ஒரு அரசன் தன் பிரைஜகளிடம் ஆடும் விைளயாட்டு ேபால. ‘நாநாநா’ என்றார் சுப்பு அய்யர் மீ ண்டும்.

சாமிநாதன் ’அண்ணா இப்ப அஷ்டபதியிேல ஆரம்பிக்க ேபாறார்..’ என்றார். ’ேடய் இது முருகன்

ேகாயில்டா…’

என்றார்

ராமன்.

’அவருதான்

கிறுக்கனாச்ேச’

என்றார்

சாமிநாதன். ‘எப்டி ெதரியும்?’ என்றார் பாலசுப்ரமணியன். அண்ணாமைல ெரட்டியாரின் காவடிச்சிந்துதான்

பாடுவார்

என்றுஅவர் நாளா

‘ெதரியும்…அவ்ளவுதான்…ெராம்ப

நிைனத்திருந்தார்.

ேகக்கிேறாேம..ெகாஞ்சம்

அவர்கூட

ஓடமாட்ேடாமா?’ என்று ெசால்லி சாமிநாதன் புன்னைகெசய்தார்

‘யா

ரமிதா

வனமாலினா

சகி

யா

ரமிதா…’

என்று

சுப்பு

அய்யர்

ஆரம்பித்தார்.

கூட்டெமங்கும் ஒரு சிறிய ஆச்சரிய அைல ெசன்றது. பிரிவாற்றாைமயின் தாபமும், ெகாந்தளிப்பும், தவிப்பும், அவ்வப்ேபாது

கசப்பும், அைனத்துேம

ஒரு ெபரும்பரவசமாக

ஆகும் உச்சமுமாக அந்தப்பாடல் கூட்டத்துக்கு ேமல் விரிந்திருந்த இருட்டுக்குள் பரவி ெமல்லிய கண்காணா மைழயாக ெபய்தது.

சம்பந்தேம இல்லாமல் சட்ெடன்று ’கிருஷ்ணா நீ ேபகேன பாேரா’. உடேன ஏன் என்ேற ெதரியாமல் ’தூண்டில்புழுவிைனப்ேபால் ெவளிேய சுடர்விளக்கிைனப்ேபால்’ அப்படிேய ’நகுேமா ேமா கனேல’. என்ன நிகழ்ந்துெகாண்டிருக்கிறெதன பாட்டின் ேபாைதயிலிருந்து ெவளிேய

வந்தேபாது

ஒரு

நிமிடம்

பாலசுப்ரமணியன்

உணர்ந்தார்.

வயலின்

முனகிக்ெகாண்டிருந்தது. மிருதங்கத்ைத சுத்தியால் தட்டிக்ெகாண்டிருந்தார். தாபம்தான். அத்தைன பாடல்களும் தாபம். வரமாட்டாயா, ைகவிட்டுவிட்டாயா, எங்கிருக்கிறாய், ஏன் என்ைன நிைனப்பதில்ைல… ஆம் என தண்ெணன்று ஒலித்தது மிருதங்கம் பாலசுப்ரமணியன் படபடப்புடன் எதிர்பார்த்தபாட்டு அடுத்து வந்தது ’அலர்ஸர பரிதாபம்’ . அம்மா

மடியில்

அமர்ந்து

இளைமயில்

ேகட்ட

சுவாதிதிருநாள்

பாட்டு.

பழைமயான

சுருட்டி. ஓைடநீரில் இைழயும் நீர்ப்பாம்பு. கண்ணாடியில் வழுக்கும் மண்புழு. மிதந்து ேமற்கில்

மைறயும்

தனிப்பறைவ.

தனிைம

இத்தைன

மகத்தானதா?

குரூரமாக

சட்ெடன்று

எரிச்சலும்

நிம்மதியின்ைமயும்

ைகவிடப்படுதல் இத்தைன தித்திப்பானதா? முற்றாக ேதாற்கடிக்கப்படுவதில் மாெபரும் ெவற்றிெயான்றிருக்கிறதா

என்ன?

எழ

பாலசுப்ரமணியன் தன் ைகைய பின்னுக்கிழுத்துக்ெகாண்டார். இரவின் பிரம்மாண்டமான கரிய கூைரைய ஏறிட்டுப்பார்த்தார். முடிவில்லாத ஒளித்துைளகள். மின்னும் அழியா விழிகள்.

ஏன்

இங்கு

விைளயாடப்படுகிேறன்?

இப்படி

இருக்கிேறன்?

எந்த

மகத்தான

புரியாைமகளால்

விசும்பல் ஒலி ேகட்டு பாலசுப்ரமணியன் திரும்பிப் பார்த்தார். ராமன் மார்பில் இரு

கரங்கைளயும் கூப்பி கண்களிலிருந்து கண்ண ீர் வழிய அமர்ந்திருந்தார். இறகுதிர்த்து

விண்ணில் நீந்தியது பறைவ. சிறகுகள் ஒவ்ெவான்றாக உதிர பறைவ மட்டும் ேமேல ெசன்றது. பறைவைய உதிர்த்துவிட்டு பறத்தல் மட்டும் ேமேல ெசன்றது. வானெமன

விரிந்த ெவறுைமயில் இருத்தெலன எஞ்சிய ஒேர ஒரு ஒலிக்ேகாடு ெநளிந்து ெநளிந்து

115

தன்ைனத்தாேன

கண்டு

வியந்தது.

இங்ேக

இங்ேக

என்றது.

என்றும்

என்றது.

இந்தக்கணம் மட்டுேம என அங்ேக நின்றது. சட்ெடன்று நாற்காலி அைசயக்ேகட்டு பாலசுப்ரமணியன் அறுபட்டு திரும்பிப்பார்த்தார். ைகப்பிடிமீ தாகச் சரிந்து விழுந்துக்கிடந்தார் ராமன். சாமிநாதன் ‘சத்தம்ேபாடாதீங்ேகா’

என்று

பாலசுப்ரமணியனிடம்

என்றார்.

ராமன்

கிசுகிசுப்பாகச்

மூர்ச்ைசயாகியிருந்தார்.

ெசால்லிவிட்டு

’…அண்ணா

அண்ணா’

தூக்குடா’

என்றேபாது

பின்னால்

‘ேடய்

அமர்ந்திருந்த நாயக்கரின் ேவைலக்காரன் ராமைன அப்படிேய தூக்கி விட்டான். ‘யாரும் கவனிக்காேம

அப்டிேய

ஸ்ேடஜ்பின்னடி

இருட்டுக்குள்ள

ெகாண்டு

ேபாயி

ேநரா

பங்களாவுக்கு ெகாண்டு ேபாயிரு’ அவன் அவைர குழந்ைதைய ேபால தூக்கிக் ெகாண்டு ெசன்றான் தைரயில்

ராமனின்

எடுத்துக்ெகாண்டார்.

நாயக்கரிடம்

ஏேதா

மூக்குக்

கண்ணாடி

அவரும்

பின்னால்

சாதாரணமாக

விழுந்து

ெசன்றார்.

ேபசுவது

கிடந்தைத

திரும்பி

ேகட்டது.

பாலசுப்ரமணியன்

பார்க்ைகயில்

இருட்டுக்குள்

சந்திரா

விைரந்து

ஓடேவண்டியிருந்தது. முன்னால் ெசன்றவன் அத்தைன ேவகமாக அவைரக்ெகாண்டு ெசன்று திண்ைணயில்

படுக்கைவத்தான்.

‘என்னாச்சு?’ என்றார்

பாலசுப்ரமணியன்

ஒண்ணுமில்ேல…சங்கீ தம் ேகக்கறச்ச அபூர்வமா இப்டி ஆயிடுவர்…’ என்றார் சாமிநாதன்

.

முகத்தில் நீர் ெதளிக்கப்பட்டு விசிறப்பட்டதும் ராமன் விழித்துக்ெகாண்டார். அர்த்தமற்ற ெவறித்த

பார்ைவயுடன்

சாப்பிடுங்ேகாண்ணா’ ெசால்ேறன்?’

என்ற

ெகாஞ்ச

என்றார்

ேநரம்

சாமிநாதன்.

அதட்டலுக்குப்

அப்படிேய

படுத்திருந்தார்.

‘ேவணாண்டா’

பணிந்து

’காபி

‘சாப்பிடுங்ேகான்னுல்ல

இருைககளாலும்

வாங்கி

குடித்தார்.

அவருக்கு அப்ேபாது அது மிகமிக ேவண்டியிருந்தது என்று ெதரிந்தது. ராமன் எழுந்து அமர்ந்தார். ’சட்ைடய கழட்டிடேறேன.. ெராம்ப நைனஞ்சுடுத்து…’ என்றார் ‘ேடய் நான் பயமுறுத்திட்ேடனாடா?’ ‘அெதல்லாம் இல்ல…யாரும் பாக்கைல’ ‘அண்ணா கவனிச்சிருப்பர். அவரு கண்ணு அப்டி’ என்றார் ராமன். நாயக்கர் வந்து ‘சரியாயிட்டாரா? என்னாச்சு?’ சாமிநாதன்.

என்றார். பின்பு

ஒரு

’ஒண்ணுமில்ேல… நான்

‘அண்ணா

கைளப்பு…எந்திரிச்சிட்டார்’

நாயக்கர்வாேளாட

என்றார்

ேபாேறன்… ேபசிண்டிருங்ேகா’

என்று ெசால்லி ‘வாங்ேகா நாயக்கர்வாள்…கச்ேசரி எப்டி. ெதய்வகானம் என்ன?’ என்று இருளுக்குள் ெசன்றார் ‘என்ன மாதிரி மனுஷன்…’ என்றார் ராமன் ‘இப்ப நான் ஆைசப்படறது உங்க கிட்ட தனியா

ேபசத்தான்னு

பாலசுப்ரமணியன்

சூட்சுமமா

புன்னைக

ெதரிஞ்சுகிட்டான்

ெசய்தார்.

பாத்ேதளா’

என்றார்.

எனக்கு

‘அண்ணா

விைடய

ெசால்லிட்டார்…எனக்கு வழிகாட்டிட்டார்…அவரு கந்தர்வன். வானத்திேல இருந்து அவர் வழியா

ெதய்வஞானம்

அைதத்தாங்கேல…அதான்

எறங்கி

வருது…அவேராட

குடிக்கறார்…’.

சீக்கு புடிச்ச

பாலசுப்ரமணியன்

மனநிைலயில் கன்னத்தில் ைகைவத்து காத்திருந்தார். ‘நீங்க

ேகட்ேடேள,

சீரழிஞ்சுட்ேடன்.மண்ணுல பங்காளி ேதாட்டத்து

நான் கால

மரத்த

ேதாத்துட்ேடனான்னு. ைவக்கேவ

ெகாத்தி

முடியாதவனா

நவச்சாரத்த

புைதச்சு

ஒடம்பும்

ேமேல

ேதாத்து

மனசும்

ேகட்கும்

ேகவலப்பட்டு

ஆயிட்ேடன். ைவப்பாங்க

எங்கூரிெல .

ெவஷம்

116

குருதியிேல அப்டிேய

ஏறி எைலயும்

காய

தளிரும்

ஆரம்பிக்கும்.

நிக்கும்…அந்தமாதிரி

எனக்குள்ள

ேவரும்

காஞ்சுகாஞ்சு ஏறிட்டுது

விழுதும்

எல்லாம்

உலந்து

தீப்பட்டதுமாதிரி

ெவஷம்…

மூணு

ெவஷமாகி வருஷமா

மரம்

ெபாசுங்கி எரிஞ்சு

கரிஞ்சுட்டிருக்ேகன் பாலு…’ ‘ம்’ என்றார் பாலசுப்ரமணியன். ‘இப்ப அண்ணா ெசால்லிட்டார். என்ன ெசான்னார்னு என்னால ெசால்ல முடியைல. ஆனா எனக்குள்ள இந்த ெவஷமில்ேலன்னா நான் யாரு, ெவறும்

ேசாத்துப்பிண்டமில்ல?

ெவரல்நுனிெயல்லாம்

இந்த

ெவஷம்

சங்கீ தமா அதிருது… என்

ஏறி

எரியறதனாேலதாேன

மனசிேல

சங்கீ தம்தாேன? ஒளறிண்டிருக்ேகனா? ெசால்ல முடியல ெசால்லமுடியேலன்னுதான்

ெசால்லிண்ேட

இந்த

பாலு.

இருக்ேகன்.

என்

ேவதைனெயல்லாம்

நான்

இதுநாள்

வைர

அதான்

என்ேனாட

முழுக்க

எம்ேமேல

எழுத்து.முடியல பாலு…ெநஞ்சு முட்டுது. வாங்கடீ ஒலகத்திேல உள்ள அத்தன ேபரும் வாங்கடீ.

உங்க

ெவைளயாட்டயும்

ெவஷத்ைதயும்

ெகாட்டுங்கடீன்னு எந்திரிச்சு நின்னு கத்தணும்ேபால இருக்கு. என்ைன குளுந்து ேபாக என்ைன பற்றி

விடாதீங்க.

எரிய

விடுங்க

’ சட்ெடன்று

முஷ்டியால்

அைறந்தார் ராமன். ‘எரியறது…எரியறது’ என்றார். பின்பு

தைலைய

ஆட்டிக்ெகாண்டு

ேபாறதுக்குன்னு

ெபாறந்தவனாக்கும்…முடியல

ெசத்துப்ேபாய்டுேவன் மாதிரி…நான்

ேபால

விட்டுட்டு

எடெமல்லாம்

ெதாடர்ந்தார்

எல்லாேம

இருக்கு…நீ

ேவற

எரிஞ்சு

பாலு…என்னால

இருக்கு…என்பக்கத்திேல

வந்த

உங்கிட்ட

‘நான்

தன்

எரிஞ்சு

கரிக்கட்டயா

முடியல…இன்னிக்ேக

இருந்துக்ேகா…நீ

உங்கிட்ட ஆளு…

மார்ைப

இருக்கு. ெசதுக்கி

என்

நான்

தம்பி

ேபாகாத

எடுத்தது

மாதிரி

இருக்ேக…உன்ைனப்பாக்கறச்ச ெநைறவா இருக்க்கு. நான் அன்னன்ைனக்கு வாழறவன். அப்பப்ப

ெசத்து

ெபாைழக்கிறவன்

.

என்ைன

ெகால்றதுக்குன்ேன

சங்கீ தம்

இருக்கு…முடியைல பாலு…பத்து பிறவிக்கு ேவண்டியத இந்த பித்த உடம்ப வச்சுண்டு அள்ளியாறது…முடியைல ‘ ெசாற்கள் காலியானவர் மாதிரி ராமன் அைமதியானார். தூரத்தில் அலர்ஸார பரிதாபம் என்று

வயலின்

ெகாஞ்ச

ஆரம்பித்தது.

ஒலி

காற்றில்

பறக்கும்

சரிைக

ேபால

அைலபாய்ந்தது. ‘மயில்கழுத்து ெநறம் என்ைன ஏன் இழுக்குதுன்னு ேகட்டிேய. அதிேல

ெவஷமிருக்கு

பாலு.

ரகசியமா

மின்னிண்டிருக்கற

மயில்கழுத்துெநறம்

மாதிரி

ஆலகாலத்துக்கு ெபாருத்தமான ெநறெமன்ன ெசால்லு. என்னா ஒரு ெநறம்! எங்கிேயா காட்டுக்குள்ள ஒரு ராஜநாகம் மயில்கழுத்து ெநறத்திேல இருக்கு. கண்டிப்பா இருக்கு.

நான்

அைத

ெசாப்பனத்திேல

பாத்திருக்ேகன்.நிலா

ெவளிச்சத்திேல

நீலமா

அது

வழியறது. அலர்ஸர பரிதாபம்னு சுருட்டியிேல ெநளியறது…இப்ப அங்க அந்த மைலக்கு ேமேல

குளிரிேல

தனிைமயிேல

ெநளிஞ்சுண்டிருக்கு…நான்

பாக்கேறன்

அைத.

ஒளறிண்டிருக்ேகன் மறுபடியும்…ஆனா எப்டி ெசால்றது ெசால்லு. எனக்கு ஞானமும்

ேமாட்சமும் ஒண்ணும் ேவணாம். அழகு ேபாரும். அழேகாட ெவஷம் என்ைன எரிய

வச்சாலும்

சரி..

ேவணும்…

அழகுன்னா

தாபத்தில

இருந்துதான்

தைலமயிர்

எைழ

எனக்கு

இன்னமும்

அழகு

என்னதுன்னு

இப்ப

வைர

ெநைறஞ்சிருக்கிற

ேவணும்.

கால்ெவரல்

நுனி

முதல்

அண்ணா

பாடிக்காட்டிட்டார்.

அழகு

ஜீவேனாட

ேபரழகு

இருக்ேக

அது

அவகிட்டயா இருக்கு? என் தாபத்திேல இருக்கு பாலு. எனக்குள்ள தீயா எரியற இந்த தாபத்ைதேய

புழிஞ்சு

நான்

புழிஞ்சு

பாக்கற

எல்லா

அழகும்

ெபாறந்து

ைவக்கறாேர மனுஷன்…அந்த

தாபம்

வருது…அந்தா

என்ன

மனுஷ

117

தாபமா? இன்னது ேவணுங்கிறதுக்கான தாபமா? ெகைடயாது. அது தாபம், அவ்ளவுதான். பிரபஞ்சம் முழுக்க நிைறஞ்சிருக்கிற பிரம்ம தாபம்… அதுக்கு ேவற ஒரு காரணமும் ேவணாம்…பாடிக்காட்டிட்டாேர மனுஷன்…’ ஜாஸ்தி

’நான்

ேபாராதுடா…கைரய ெகாளெமல்லாம் எல்லாம்

ேபசேறன்னுதாேன ஒைடக்கணும்.

ெநைனக்கேற?

ஊருக்குள்ள

ஒண்ணாயிடணும்…குப்ைபயும்

ேசர்ந்து

அதிேல

ெமதந்து

ேநக்கு

பூந்து

காேவரி

வடு ீ

ெதரு

ெசத்ைதயும்

சுழிச்சாகணும்…

ஓடினா

ேகாயில்

ேகாயில்மாைலயும்

அதுக்குத்தாேன

நான்

ெபாறந்திருக்ேகன். இந்த பிறப்ப குடுத்தாச்சு… இந்த ேவதன இன்னும் எனக்கு ேவணும் பாலு. இன்னமும் ெவஷம் ேவணும். கடிச்சுண்டு ேபாற பாம்ெபல்லாம் என் குருதியிேல

ஒரு ெசாட்டத்தான் ெகாண்டு ேபாயிருக்கு. அதுேல ஒவ்ெவாரு துளியும் சங்கீ தம்னா? சுத்த சங்கீ தம். காதாேல ேகக்கிற சங்கீ தம் இல்ேல… இப்ப இந்தா அண்ணா இன்னமும் அேததான்

பாலு

பாடிண்டிருக்கார்.

இந்த

தாபத்த

இருந்தாங்கிேற?

அலர்ஸர

வச்சுண்டு

சரிதான்

உருகி

பரிதாபம்…என்ன

சுவாதி

ராஜாவா

எப்டி

உருகி

மாதிரி

இருந்தார்? எங்க

முப்பத்திமூணு

ெசத்தான்…நான் இருந்துண்டிருக்ேகன்… ஆனா இருக்கிற

ெநளிஞ்சு வழியறது!

வயசிேல

ராஜாவா

ெபாருங்கிச்

வைரக்கும் எரிஞ்சுண்டுதான்

இருப்ேபன்…அண்ணா பாடுறாேர, இப்ப அவரு மட்டுேம ேகக்கற ஒரு சங்கீ தம் அங்க ேமைடக்குேமேல நிைறஞ்சிருக்கு பாலு. அதான் என் ரத்ததிேல ஓடுது…அதான் என்ைன எரிய ைவச்சிட்டிருக்கு…ேபாரும்…இதான் நம்ம பிறவி…இது ேபாரும்’ கண்கைள

மூடிப்

படுத்திருக்கும்

ராமன்

முகத்ைதேய

பார்த்துக்ெகாண்டிருந்தார்

பாலசுப்ரமணியன். முகம் முழுக்க ஒரு பரவசம் நிைறந்திருப்பதாகப்

பட்டது. பின்பு

ெமல்ல முகத்தைசகள் விடுபட்டு தளர அைமதி நிைறந்தது. ெபருமூச்சுடன் நிமிர்ந்து ‘ஏன் பாலு ேபாறப்ப நாம திருச்ெசந்தூர் வழியா ேபாலாேம’ என்றார். ‘நாகர்ேகாயில் வந்துட்டா

ேபாேறள்?

’இல்ேல…திருச்ெசந்தூர்

இப்டிேய

சுப்பு

அய்யர்

ேபாகணும்னு ேதாணறது.

கூட

ேபாறதா

ெசான்ேனேள’

ஒண்ணுமில்ேல, திருச்ெசந்தூரிேல

ஒரு மயில்கழுத்து பட்டு வாங்கி சாத்தணும்… நூத்தம்பது ரூபாயிேல ெகைடக்கும்ல?’ ‘அது

பாத்துக்கலாம்…யாருக்கு?’ ‘வள்ளிக்குதான்…நீலம்னா

ெதய்வாைனக்குன்னா

மாம்பழ

பாலசுப்ரமணியன். இருவரும்

சற்று

ேநரம்

ெநறம்னு

அபப்டிேய

அது

ெசால்லுவாங்க’

அமர்ந்து

ஆலாபைனைய ேகட்டுக்ெகாண்டிருந்தார்கள்.

காட்ேடாட

‘பண்ணிடலாம்’

ெதாைலவில்

முற்றத்தில்

விழுந்து

சுப்பு கிடந்த

ெநறம்ல?

என்றார்

அய்யரின் ேவப்பமர

இைலகளின் நிழல்விைளயாடலும் தூரத்து கட்டிடங்களின் மங்கிய சுவர்ெவண்ைமயும் அப்பால் அக்ரஹாரத்தின் விளக்குகளின் ெசவ்விதழ்களும் சுருட்டியாக இருந்தன. காற்று

சுருட்டிைய ெமல்ல அைசத்து நடமிடச்ெசய்தது. சுப்பு அய்யர் ஓய்ந்து வயலின் மட்டும்

ரீங்கரித்து

அடங்கி

சிறு

கைனப்புகளும்

கைலசல்

ஒலிகளும்

அரங்கினரின்

கூட்ெடாலியின் முழக்கமும் எழுந்தேபாது பாலசுப்ரமணியன் அவரது குரைலப்பற்றிய பிரக்ைஞைய வரிகைள புள்ளி

அைடந்தார்.

ஆங்காங்ேக

ைவப்பதுேபால

அது இைசவாணனின்

விட்டுவிட்டு பாடும்முைற.

அங்கு

ெதாட்டு

இங்கு

குரேல

அல்ல.

குழறும்

ஆலாபைனேயகூட

உச்சரிப்பு.

ேகாலத்துக்கு

ஊன்றி தாவிச்ெசல்வதுதான்.

ஆனால்

ேகாலத்ைத மனது ேபாட்டுக்ெகாள்கிறது. நட்சத்திரங்கள் கரடியாக, பாயும் குதிைரகளாக

ஆவது ேபாலவா?

118

ராமன்

ெமல்லிய

குரட்ைட

ஒலியுடன்

தூங்கிக்ெகாண்டிருந்தார்.

திண்ைண

அகலமில்ைல, விழுந்துவிடுவாரா என பாலசுப்ரமணியன் நிைனத்தார். ஆனால் சிறிய திண்ைணகளில் சமன்ெசய்து அடுத்த

பாடலுக்குச்

கழிப்பைறக்குச் இைணத்து

தூங்குவது

ெசன்றார்.

தஞ்சாவூரில்

ெசன்றார். ெபரிய வட்டின் ீ

அதன்

மறு

எல்ைலயில்

வழக்கம்தான்.

பாரமா?’

’ப்ேராவ

சுப்பு

அய்யர்

பாலசுப்ரமணியன்

கைடசிக்ேகாடியில்

தனியாக

கழிப்பைற கட்டப்பட்டிருந்தது.

எழுந்து

ஒரு பாைத

விளக்கு

எங்ேக என்று ெதரியவில்ைல. ேதடிப்பார்த்தபின் இருட்டிேலேய உள்ேள ெசன்றார்.

குமிழ்

கால்கழுவிக்ெகாண்டிருக்கும்ேபாது ‘அலர்ஸர பரிதாபம்’ என்று அவர் முணுமுணுத்தைத அவர் ேகட்டார். சேரெலன கடற்பாைறைய அைறந்து, தழுவி, பூச்ெசாரிந்து, மூடி, வழியும் அைல

ேபால சுப்பு

ேகட்டார்.

அதன்ேமல்

அய்யர்

மனம்ெபாங்கி குளிர்ந்த

பாடிய

அந்த

விசும்பிவிட்டார்.

நீைர

அள்ளி

ஒட்டுெமாத்த கண்களில்

அள்ளி

விட்டு

ஆலாபைனையயும்

இருந்து

கழுவினார்.

கண்ணர்ீ

அவர்

வழிய

ெதாண்ைடைய

இறுக்கியைத, ெநஞ்ைச அைடத்தைத அழுத்தி உள்ேள ெசலுத்தி அதன் ேமல் மூச்சு விட்டு

மூச்சு

விட்டு

ஆற்றி

அடங்கியபின்

ைகக்குட்ைடயால் முகத்ைத

துைடத்து ெபருமூச்சுடன் முன்வராந்தா ேநாக்கி நடந்தார்.

அழுத்தி

=====================================================

Wine comes in at the mouth And love comes in at the eye; That’s all we shall know for truth Before we grow old and die. I lift the glass to my mouth, I look at, and I sigh.’

119

நூறுநாற்காலிகள் அம்மா மரணப்படுக்ைகயில் இருக்கும் தகவைல குஞ்சன்நாயர்தான் வந்து ெசான்னான். மாைலயில்

ேகாப்புகளில்

நான்

ஆபீஸ்

ேவகமாகக்

விட்டு

கிளம்பும்ேநரம்.

கைடசியாக

ைகெயழுத்திட்டுக்ெகாண்டிருந்ேதன்.

மிச்சமிருந்த

என்ெனதிேர

சில

ரமணி

நின்றிருந்தாள். கைடசிக் ேகாப்பிலும் ைகெயழுத்திட்டு ‘ராமன்பிள்ைளட்ட ஒருதடைவ சரிபாத்துட்டு

அனுப்பச்ெசால்லு. இன்ைனக்ேக

ைவத்தேபாது

இரட்ைடக்

ரமணியிடம்

ேபாகலாம்

குஞ்சன்நாயர்

ரமணி

விஷயம்

குஞ்சன்

கதவுக்கு என்று

தைலயைசத்ேதன்

ெதானிக்க

சற்ேற

அப்பால்

நாயேர?’ என்ேறன்.

என்று

ேபனாைவ

கண்ேடன்.

‘என்ன

ரமணிையக் கண்காட்டினான். அவைன

கவனித்துவிட்டு ஒரு

‘ஸாருக்கு

நல்லது’

அவன் தைலையக்

அவன்

ஜாைடகாட்டி

ேபாவைதக்

குனிந்து

ேபானா

உள்ேள

ரகசியமும்

காரியம்

நான்

வரும்படி

முக்கியத்துவமும்

ெசால்லணும்.

எப்பிடிச்

ெசால்லுகதுண்ணு ெதரிேயல்ல…நான் காலத்ேத ேகட்டதாக்கும். உச்ைசக்கு ைசக்கிைள எடுத்துக்கிட்டு ேகாட்டாறுக்குச் ெசண்ணு ஒருநைட பாத்துப்ேபாட்டும் வந்ேதன். சங்கதி உள்ளது, நான் ஆைளப்பாத்ேதன்.

ேபாதமில்ைல.

நான்

அனிச்ைசயாக

என்றான். ஊகித்துவிட்டிருந்தலும்

அம்ைமயாக்கும்.

ேகாட்டாறு

ெஷட்டிேல

தீேர

வய்யாத்த

‘யாரு?’

ஸ்திதியாக்கும்…’

என்ேறன்.

பிச்சக்காரங்களுக்க

‘ஸாறுக்க

ஒப்பரம்

எடுத்து

புல்பாயி

ேவங்கி

இட்டிருக்காவ. ெவறும்தைறயிேல ஒரு பாய்கூட இல்லாமலாக்கும் கிடப்பு. துணியும் கூதறயா ெகடக்கு.

நான்

ஒரு

அட்ெடண்டர்கிட்ட

ெசால்லி

ஒரு

கிடத்தச் ெசால்லிட்டு வந்ேதன்.. . ைகயிேல சக்கறம் இருந்தா அவன்கிட்ட குடுத்து ஒரு நல்ல துணி ேவங்கி–’ நான்

‘எங்க?’

என்று

ஆஸ்பத்திரிண்ணு

எழுந்ேதன்.

ெசான்னா

‘ஸார்…ேகாட்டாறு

ெசரிக்கும்

ஆஸ்பத்திரி

வலிய

ஆஸ்பத்திரியாக்கும்.

இல்ல..இந்தால

கழுதச்சந்த

பக்கத்தில பைழய ஆஸ்பத்திரி உண்டுல்லா.. இடிஞ்ச ெஷட்டுகள் நாலஞ்சு… அதிேல மூணாமத்ததிேல ெவளிவராந்தாவிேல அற்றத்து தூணுக்கு கீ ேழயாக்கும் ெகடப்பு. நமக்க

மச்சினன் ஒருத்தன் அங்க சாயக்கைட வச்சிட்டுண்டு. அவனாக்கும் ெசான்னது…’ நான் ேபனாைவச் சட்ைடயில் மாட்டி, கண்ணாடிைய கூடில் ேபாட்டு, சட்ைடக்குள் ைவத்துக் கிளம்பிேனன் குஞ்சன்நாயர் பின்னால் ஓடிவந்தான் ‘அல்ல, ஸாறு இப்பம் அங்க ேபானா…ேவண்டாம் ஸார்

.நல்லா

இருக்காது.

இங்க

ஓேராருத்தன்

இப்பேம

வாயிநாறிப்

ேபசிட்டுக்

ெகடக்கான். என்னத்துக்கு அவனுகளுக்கு முன்ன நாம ெசண்ணு நிண்ணு குடுக்கது? இப்பம்வைர நான் ஆரிட்டயும் ஒரு அட்சரம் ேபசல்ல பாத்துக்கிடுங்க. இவனுகளுக்க வாயும்

நாக்கும்

சீத்தயாக்கும்….நீங்க

எடபடேவண்டாம்.

நான்

பாத்துக்கிடுேதன்.

இருெசவி அறியாமல் எல்லாத்ைதயும் ெசய்யலாம். உள்ள காச எனக்க ைகயிேல தந்தா

ேபாரும். ஸாறு வட்டுக்கு ீ ேபாங்க. ஒண்ணும் அறிஞ்சதா பாவிக்க ேவண்டாம்…’ நான்

120

கறாராக

வட்டுக்கு ீ

‘நாயர்

ேபாங்க…நான்

பாத்துக்கிடுேறன்’

என்றபின்

ெவளிேய

ெசன்ேறன் ஆபீஸ்

வழியாக

திறந்தன.

நான்

எப்ேபாது

முைளத்த

நான்

கண்கள்

ஏளனச்சிரிப்புடன்

நடந்து

அைவ.

திரும்பி

பார்த்துக்ெகாண்டார்கள். என்பின்னாேலேய

ெவளிேய

ெவள்ைளச்சட்ைட அங்ேக

ேபாட

இருந்த

நாயர்

அைசய

என்

ஆரம்பித்ேதேனா

ஒருவர்

ஆட்டி

கண்கள்

அப்ேபாேத

முகத்தில்

விரிந்த

கண்கைள

ஒலியில்லாமல்

ைககைள

முதுகில்

அத்தைனேபரும்

என்ைனப்பார்த்தபின்

உதடு

வந்த

ெசல்லும்ேபாது

ஒருவர்

ேபசிக்ெகாண்டார்கள்.

உதட்ைட சுழித்து

ஏேதா

ெசால்ல

ரமணி வாையப்ெபாத்திக்ெகாண்டு குனிந்து சிரித்தாள். நான் காைரத் திறந்து உள்ேள அமர்ந்ேதன். குஞ்சன்நாயர் கார் அருேக குனிந்து ‘நான் ேவணுமானா

ைசக்கிளிேல

ெபாறேம

வாேறன்

சார்’ என்றான்.

‘ேவண்டாம்’ என்று

கிளப்பிேனன். அவன் மைறந்து, அலுவலகம் பின்னால் ெசன்று, சாைலயின் பரபரப்பில்

இறங்குவது வைர எனக்குள் இருந்த இறுக்கத்ைத சாைலக்கு வந்ததும் என் ைககள் ஸ்டீரிங்கில்

என்ைன

ெமல்ல தளர்வதில்

இலகுவாக்கிேனன்.

ஆனால்

சட்ைடயில்,

இருந்து

ஒரு சிகெரட்

காரில்

அறிந்துெகாண்ேடன்.

பற்றைவத்துக்ெகாள்ள

எங்கும்

சிகெரட்

அதிகம்பிடிக்கிேறன் என்று சுபா விதித்த கட்டுப்பாடு காைர

ெசட்டிகுளம்

ஜங்ஷனில்

வில்ஸ்ேகால்ட் வாங்கிக்ெகாண்ேடன்.

ெபருமூச்சு

நிறுத்தி சிகெரட்

இருக்காது.

இறங்காமேலேய புைகைய

விட்டு

ஆைசப்பட்ேடன். நான்

ஒரு

ஊதியேபாது

சிகெரட்

பாக்ெகட் என்னுைடய

பதற்றமும் புைகயுடன் ெவளிேய ெசல்வதுேபால இருந்தது. ெசட்டிகுளம் ஜங்ஷனில் நின்ற

ேபாலீ ஸ்காரர்

பள்ளத்தில்

என்ைனப்

இறங்கிக்

ேகாட்டாறு

பார்த்ததும்

ேகாட்டாறு

ஆஸ்பத்திரி.

சந்திப்ைப

அைதயும்

விைரப்பாகி

சல்யூட்

அைடந்தது.

தாண்டித்தான்

அடித்தார்.

கார்

பக்கவாட்டில்

திரும்பி

கழுைதச்சந்ைத

என்று

ேகட்டிருக்கிேறன். அங்ேக ெசன்றதில்ைல. ஆஸ்பத்திரி வாசலில் என் கார் நின்றேபாது பரபரப்புடன் முன்னால் நின்ற சிப்பந்திகள் உள்ேள

ஓடினார்கள்.

அங்கும்

இங்கும்

கூட்டத்ைத

ஒழுங்கு

படுத்தும்

ஒலிகள்.

அதட்டல்கள். சிலர் ஓடும் சத்தம். உள்ளிருந்து இரு டாக்டர்கள் என் காைர ேநாக்கி ஓடி வந்தார்கள்.

நான்

இறங்கியதும்

‘குடீவினிங்

சார்’ என்றார்

நடுத்தர

வயதானவர்.

இன்ெனாருவன் இைளஞன். அவன் மிக ெமல்ல ’குடீவ்னிங் ெசர்’ என்றான். ‘நான் இங்க

ஒரு ேபஷண்ைடப் பாக்க வந்திருக்ேகன்’ என்ேறன் ‘இங்ேகயா சார்?’ என்றார் டாக்டர். ‘இங்க இருக்காது சார்…இங்க–’ . நான் ‘இங்கதான்’ என்ேறன். ’சார்,

இங்க

எல்லாம்

ஆளுகளாக்கும்.

முனிசிபாலிட்டியிேல

இருந்து

ெகாண்டு

வந்து

ேபாடுற

பிச்ைசக்காரங்க, நரிக்குறவனுங்க இந்தமாதிரி’ என்றார் டாக்டர். நான்

‘ம்’ என்றபின் ‘மூணாவது ெஷட் எங்க?’ என்ேறன். ‘காட்டுேறன் சார்’ என்றபடி டாக்டர்

கூடேவ

வந்தார்

ட்ரீட்ெமண்ெடல்லாம்

தயக்கமாக

‘எல்லாம்

குடுக்கிறதில்ைல.

அத்துப்ேபான

ெகாஞ்சம்

தீனிகீ னி

ேகஸுங்க குடுத்து

சார்…

ெஜனரல்

ஆண்டிபயாட்டிக் குடுத்துப் பாப்ேபாம். சிலசமயம் ேதறும். மிச்சம் ஒருநாலஞ்சுநாளிேல ேபாயிடும்.

ஃபண்ட்ல்லாம்

ெராம்ப

கம்மிசார்.

ஸ்டாஃபும்

ெகைடயாது.

ேதாட்டிங்க தவிர மத்த ஸ்டாஃப் ெதாட்டு எடுக்க மாட்டாங்க…’ என்றார்

இதுகைள

121

நான் ேபசாமல் நடந்ேதன். ‘ இப்ப ஏகப்பட்ட கிெரௗட் சார். மைழக்காலம் பாத்தீங்களா, அங்க

இங்க

வந்திரும்…

ஈரத்திேல

இதுகள்லாம்

கவனிக்காது.

அப்டிேய

ேபாட்டிருவாங்க…’ அந்த

ெகடந்து

காய்ச்சலும்

அனிமல்ஸ்

விட்டுட்டு

மாதிரி.

ஜன்னியும்

ஒண்ணு

விளுந்தா

ேபாயிடும்.ேதாட்டிங்க

வளாகம் முழுக்க

வந்ெதெதல்லாம்

பலவிதமான

தூக்கி

இங்க

இன்ெனாண்ணு

இங்க

ேபாஸ்களில்

ெகாண்டு

ெதருநாய்கள்

கிடந்தன. உண்ணி கடித்துக்ெகாண்டிருந்த ஒரு ெசவைல என்ைன ேநாக்கி ர்ர் என்றது.

கட்டிடங்களின் வராந்தாக்களிலும் நாய்கள் அைலந்தன.

அந்த கட்டிடத்தில் எங்கும் எந்த மரச்சாமான்களும் இல்ைல. எப்ேபாேதா எதற்காகேவா கட்டப்பட்ட ஓட்டுக்ெகாட்டைக. ஓடுகள் ெபாளிந்த இைடெவளிவழியாக உள்ேள தூண் தூணாக ெவயில் இறங்கியிருந்தது. தைரயில் ேபாடப்பட்டிருந்த சிவப்புத் தைரேயாடுகள் ேதய்ந்தும்

இடிந்து

ெபயர்ந்தும்

கரடுமுரடான

குழிகளாக

இருந்தன.

அவற்றில்

கருப்பட்டிசிப்பங்களுக்கான முரட்டு பனம்பாய்களிலும் உரச்சாக்குகளிலுமாக குப்ைபகள் ேபால மனிதர்கள் கிடந்தார்கள். அவர்களின் நடுேவ ெதருநாய்கள் அைலந்தன வற்றி ஒடுங்கிய கிழடுகள்தான் அதிகமும். சில ெபண்களும்கூட இருந்தார்கள். சிைதந்த உடல்கள். நசுங்கிய உருகிய ஒட்டிய உலர்ந்த முகங்கள். பலர் நிைனவில்லாமேலா தூங்கிக்ெகாண்ேடா

இருக்க,

முனகிக்ெகாண்டும்,

விழித்திருந்த

ைககால்கைள

வாந்திக்காக உலுக்க

ைவக்கும்

சிலர்

உரக்க

ஆட்டிக்ெகாண்டும்

கடும்

நாற்றம்

அங்ேக

கூச்சலிட்டுக்ெகாண்டும்,

இருந்தார்கள். நிைறந்திருந்தது.

வயிற்ைற அழுகும்

மனிதச்சைதயும், மட்கும் துணிகளும், மலமூத்திரங்களும் கலந்த ெநடி. விம்ம்ம் என்று ஈக்கள் சுழன்று எழுந்து அடங்கின நான்

கர்ச்சீபால்

கழண்ட

ஜீவன்

பண்ணமுடியாது’ காணவில்ைல. துப்புரவு

முகத்ைத சார்…

படுத்த

என்றார் நான்

பண்ணி

மூடிக்ெகாண்ேடன். எடத்திேலேய

டாக்டர்.

அங்ேக

ேதடுவைதப் பார்த்துவிட்டு

மருந்தக்

குடுத்துட்டு

முத்திப்பழுத்து

‘எல்லாம்

எல்லாம் எங்கும்

ேபாயிடும்…ஒண்ணும் எந்த

ஊழியர்கைளயும்

காைலயிேல

’ேதாட்டிங்க

ேபாறேதாட

மண்ைட

சரி.சாயங்காலம்

வந்து அவங்க

வர்ரதில்ைல. எல்லாம் ேபாைதய ேபாட்டிட்டு படுத்திருவாங்க’ டாக்டர் என்னிடம் ஒரு சுய விளக்கத்ைத அளிக்க முயல்கிறார் என்று ெதரிந்தது. மூன்றாவது ெஷட்டின் கைடசித்தூணருேக என் அம்மா கிடப்பைதப் பார்த்துவிட்ேடன். ஒரு பனம்பாயில் ெபரிதாக

உப்பி

மல்லாந்து எழுந்து

கிடந்தாள்.

ெபரும்பாலும்

ஒருபக்கமாக

நிர்வாணமாக.

சரிந்திருந்தது.

கரிய

ைககால்கள்

வயிறு

வங்கித் ீ

ேதால்சுருக்கங்கள் விரிந்து பளபளெவன்றிருந்தன. முைலகள் அழுக்கு ைபகள் ேபால இருபக்கமும் சரிந்து கிடந்தன. வாய் திறந்து கரிய ஒற்ைறப்பல்லும் ேதரட்ைட ேபான்ற ஈறுகளும் ெதரிந்தன. தைலயில் முடி சிக்குப் பிடித்துச் சாணி ேபால ஒட்டியிருந்தது. ‘இவங்களுக்கு என்ன?’ என்ேறன். ‘அது…ஆக்சுவலி என்னான்னு பாக்கைல சார். வந்து

நாலஞ்சுநாளாச்சு. நிைனவில்ைல. வயசு அறுபது எழுபது இருக்கும்ேபால…’ என்றார். ‘நிைனவிருக்கிறவங்களுக்குத்தான் மாத்திைர ஏதாவது குடுக்கிறது’ நான் அம்மாைவேய பார்த்ேதன். அம்மா ஆறடிக்குேமல் உயரம். சிறுவயதில் கரிய வட்டமுகத்தில் ெபரிய

ெவண்பற்களுடன்

ெபரிய

ைககால்களுடன்

பனங்காய்கள்

ேபால

திடமான

122

முைலகளுடன்

இருப்பாள்.

உரத்த

மணிக்குரல்.

அவைளத்

ெதருவில்

கண்டால்

சின்னப்பிள்ைளகள் அஞ்சி வட்டுக்குள் ீ ஓடிவிடும். ஒருமுைற அந்தியில் அம்மா பிடாரிக் ேகாயில் பின்பக்கம் ஓைட அருேக இருந்து என்ைன இடுப்பில்

ைவத்துக்ெகாண்டு

ஆைடயற்ற

ேமலுடலில்

முைலகள்

குலுங்க

சிறிய ஊடுவழியில் வந்தேபாது எதிேர தனியாக வந்த ைவத்தியர் கிருஷ்ணன்குட்டி மாரார்

அதிர்ந்து

நடுங்கிக்ெகாண்ேட

இரு ைககைளயும் நின்றைத

கூப்பியபடி

பலமுைற

ேதவ’ீ என்று

‘அம்ேம! பல

அப்படிேய

ேகாணங்களில்

ெதளிவாக

நிைனவுகூர்ந்திருக்கிேறன். அம்மா அன்று எங்ேகா எைதேயா மதர்க்க தின்றிருந்ததனால் அவைர ெபாருட்படுத்தாமல் நிலம் அதிர காலடி எடுத்து ைவத்து தாண்டிச்ெசன்றாள். ’ஏதாவது

ேகஸா

ஆகிவிட்டன. என் உதடுகைள

சார்?’ உயிர்

நாவால்

ெபரியாஸ்பத்திரிக்கு ெபாறுக்கிட்டு

என்றார் அவற்ைற

ெகாண்டுட்டு

யூரின்

என்

உதடுகள்

எட்டவில்ைல.

ஈரப்படுத்தி

வந்திருக்கானுக..’

‘நாலஞ்சுநாளா

டாக்டர்.

சிலகணங்கள்

தைலைய

அைசத்ேதன்.

ேபாய்டலாம் சார்… பஸ் அவர்

அம்மாவின்

ேபாகலின்னு

சட்ெடன்று

கல்லாக

முயற்சித்துவிட்டு ‘ேவணுமானா

ஸ்டாண்டிேல

வயிற்ைற

ெநைனக்கேறன்.

இன்னர்

இருந்து

பார்த்துவிட்டு ஆர்கன்ஸ்

ஒண்ெணாண்ணா ேபாயிட்டிருக்கு… ெபரிசா ஒண்ணும் பண்ணமுடியாட்டியும் யூரிைன ெவளிேயத்தி

அம்ேமானியாவ

ெகாஞ்சம்

ெகாைறச்சா

ெநைனவு

இருக்கு…ஏதாவது தகவல் இருந்தா ெசால்லவச்சுடலாம்’ என்றார். நான்

‘மிஸ்டர்-’ என்ேறன்.

கத்தியால்

என்

என்றார்.

நான்

‘மாணிக்கம்

ெநஞ்சில்நாேன

சார்’ என்றார்.

ஓங்கிக்

குத்தி

வர்ரதுக்கு

‘மிஸ்டர் இதயம்மீ து

சான்ஸ்

மாணிக்கம், இது-’ இரும்புத்தகைட

இறக்குவதுேபால ெசான்ேனன் ‘ இவங்க என் ெசாந்த அம்மா’ டாக்டர் புரியாமல் ‘சார்?’ என்

‘இவங்க

அம்மா..

வட்ைடவிட்டுக் ீ

காணாமப்

ேபாய்ட்டாங்க…ெகாஞ்சம் ெமண்டல் பிராப்ளம் உண்டு’ என்ேறன். ெகாஞ்சேநரம் அவர் ெசால்லிழந்து என்ைனயும் அம்மாைவயும் மாறி மாறிப்பார்த்தார். பிறகு ‘ஐயம் ஸாரி சார்…ஆக்சுவல்லி’ என்று ஏேதா ெசால்ல வாெயடுத்தார். ’பரவாயில்ைல..இப்ப

எனக்காக

ஒரு

காரியம்

பண்ணுங்க.

உடேன

இவங்கேளாட

டிெரஸ்ைஸ மாத்தி அவசியமான டிரீட்ெமண்ட் குடுத்து ெரடிபண்ணுங்க. நான் இவங்கள பிைரேவட்

ஆஸ்பிட்டலுக்கு

ெகாண்டு

ேபாேறன்…ஆம்புலன்ஸும்

வரவைழயுஙக..’

என்ேறன் ‘ஷூர் சார்’ நான் என் பர்ைஸ ெவளிேய எடுத்ேதன். ‘சார் ப்ள ீஸ்…நாங்க பாத்துக்கேறாம்…இட்

புரிஞ்சுகிடணும்…நான்

இஸ்

இந்த

எ

ஆனர்…சாரி

சிஸ்டத்திேல

சார்.

என்ன

எங்க

ெநைலய

ெசய்ய

அைதச்ெசய்யேறன்.’ ‘ஓக்ேக’ என்று நான் திரும்பி என் காருக்குச் ெசன்ேறன்.

நீங்க

முடியுேமா

பத்து நிமிடத்தில் டாக்டர் என்னருேக ஓடிவந்தார். ‘க்ள ீன் பண்ணிட்டிருக்காங்க சார்.

உடேன யூரின் ெவளிேயத்தி இஞ்ெசக்ஷன் ேபாட்டிடலாம்…ஆனா ேஹாப் ஒண்ணும் ெகைடயாது சார்’ ‘ஓக்ேக ஓக்ேக’ என்று சிகெரட்ைட எடுத்து பற்றைவத்ேதன். காருக்கு ெவளிேய நின்றவர் இன்னும் குனிந்து தணிந்த குரலில் ‘சார்’ என்றார். ‘எஸ்’ என்ேறன். ‘சார் நான்

என்னால

முடிஞ்சத

ெகைடயாதுன்னு ெசால்லைல.

ெசஞ்சுட்டுதான்சார் ஆனா

ஒண்ணூேம

இருக்ேகன்.

என்

ேமேல

ெசய்யமுடியாதுசார்.

தப்ேப

முனிசிப்பல்

123

குப்ைபெகடங்குக்கு குப்ைபய ெகாண்டுேபாறதுமாதிரித்தான் இங்க இந்த பிச்சக்காரங்கள ெகாண்டுவர்ராங்க..’ ‘ஓக்ேக…ேபாய் ெசய்யேவண்டியைத ெசய்ங்க’ என்ேறன். என் குரலில் ேதைவயற்ற ஒரு கடுைம எப்படி

வந்தது

என்ேற

ெதரியவில்ைல.

அது

என்

ேமேலேய

எனக்கிருந்த

கசப்பினால் ஆக இருக்கலாம். டாக்டர் சட்ெடன்று உைடந்த குரலில் ‘சார் நான் எஸ்சி

சார். ேகாட்டால வந்தவன். என்ைனய மாதிரி ஆளுங்களுக்கு இங்க எடேம இல்லசார். அருவருப்பா ஏேதா பூச்சிய மாதிரி பாக்கறாங்க. நான் சர்வஸிேல ீ ெநாைழஞ்சு இப்ப பதிெனட்டு

வருஷம்

ஆகுது… நான் சீனியர்

சார்.

ஆனா

இப்ப

வைரக்கும்

எனக்கு

ெகௗரவமா உக்காந்து ேநாயாளிகள பாக்கறது மாதிரி ஒரு ேவைல எங்கயுேம குடுத்தது ெகைடயாது. ெசர்வஸ் ீ முழுக்க ேபாஸ்ட்மார்ட்டம் பண்ணத்தான் விட்டிருக்காங்க சார்.

இல்ேலன்னா அவனும்

இது…இங்க ேமல்சாதிகாரங்க யாருேம இல்ல. சின்னவன் இருககாேன

எங்காளுதான்…எங்க

ெரண்டுேபைரயும்

விசும்பிவிட்டார்.

-’

என்று

ேபச

முடியாமல்

இறங்கி அவைரத் தள்ளிவிட்டுக் காலால் ெவறிெகாண்ட மாதிரி உைதத்து உைதத்து உைதத்து

கூழாக்கி

மண்ேணாடு

கலக்க

ேவண்டும்

என்ற

ேவகம்

எழுந்து

என்

ைககால்கள் எல்லாம் மின்சாரம் பாய்ந்தது ேபால அதிர்ந்தன. சிகெரட் நுனி நடுங்கிச் சாம்பல் பாண்ட் ெதாைடேமல் விழுந்தது. அவர் கண்கைள துைடத்தபடி ‘…பாழாப்ேபான ெபாைழப்புசார்…

கிளினிக்

வச்சா

எங்க

கிட்ட

ேமல்சாதிக்காரன்

வர்ரதில்ைல.

எங்காளுங்களிெலேய காசிருக்கிறவன் வர்ரதில்ைல. எனக்கு ஊரிேல ேதாட்டிடாக்டர்னு ேபருசார்.

படிச்ச

படிப்புக்கு

ேவற

எந்த

ேவைலக்கு

ேபானாலும்

மானமா

இருந்திருப்ேபன். டாக்டரா ஆகணும்னு ெசாப்பனம் கண்டு ராப்பகலாப் படிச்ேசன் சார். இப்ப இங்க ேதாட்டிகேளாட ேதாட்டியா ஒக்கார வச்சிட்டாங்க…’ நான்

ெபருமூச்சு

விட்டுக்

கண்கைள

ைகயால்

மீ ண்டும்

ெசான்ேனன்.

அழுத்திக்ெகாண்ேடன்.

பின்பு

‘மாணிக்கம்’ என்ேறன். என் குரல் அைடத்திருப்பது எனக்கு விேனாதமாக ஒலித்தது. ‘மாணிக்கம்’

என்று

கதிதான்.சிவில்சர்வஸ் ீ

எழுதி

‘ேவற ஆனா

என்ைன மாதிரி

ேவைலக்கு மட்டும்

வந்தாலும்

என்ன? நான்

இேத எங்க

டிபார்ட்ெமண்ட் ேதாட்டி–’ டாக்டரின் வாய் திறந்தபடி நின்றது. நான் ேபச்ைச அங்ேகேய முடித்துவிட

எண்ணிச்

சிகெரட்ைட

வசிேனன். ீ ஆனால்

என்ைன

புண்ணிலிருந்து சீழ் ேபால ெவளிேய வழிந்தன. ‘பாத்திங்களா, இந்த ஊறினது.

அத

உடம்ப

நானும்

மறக்கப்ேபாறதில்ைல..

இதுக்குள்ள

ஓடுற

மறக்கப்ேபாறதில்ைல. மறக்கணுமானா

ரத்தம் எனக்கு

முழுக்க

ெமாத்த

மீ றிச்

ெசாற்கள்

பிச்ைசச்ேசாத்தில

பிச்ைச

ேபாட்ட

ரத்தத்ைதயும்

எவனும் ெவட்டி

வடியச்ெசஞ்சுட்டு ேவற ரத்தம் ஏத்தணும்….சிங்கம் புலி ஓநாய் அப்டி ஏதாவது நல்ல ரத்தம்…அது-’ ேமேல ெசால்ல ெசாற்களில்லாமல் நின்று ‘– ேபாங்க…ேபாய் அம்மாவ ெரடி பண்ணுங்க…’ என்று உரக்க ெசான்ேனன். அந்த உரத்த குரல் எனக்ேக ேகட்டேபாது தன்னுணர்வு ெகாண்டு கூசித் தைலைய வருடிக்ெகாண்ேடன்.

பிரமித்து

ேபானவராக

இன்ெனாரு

சிகெரட்

எடுத்தைதப்பற்றிச்

தளர்ந்த

நைடயுடன்

பற்றைவத்ேதன்.

ெசான்ேனன்? இவன்

டாக்டர் இந்த

மனதில்

ெசல்வைதப் ஆளிடம்

பார்த்துக்ெகாண்டு

எதற்காக

என்ைனப்பற்றிய

சித்திரம்

பிச்ைச

என்ன

124

ஆகும்?

கண்டிப்பாக

அவைனப்பற்றி ஒருவனாக

அது

எந்த

எண்ண

இந்ேநரம்

மதிப்பும்

சிைதந்து

இல்ைல.

ஆரம்பித்திருப்பான்.

தைரயில்

இப்ேபாது

ஆகேவ

கிடக்கும்.

என்ைன

அவனுக்கு

அவைனப்ேபான்ற

என்ைனப்பற்றியும்

எந்த மதிப்பும்

இருக்கப்ேபாவதில்ைல. சிகெரட் ஒேரயடியாக கசந்தது. என் வழக்கத்திற்கு மாறாக நான் ெதாடர்ந்து சிகெரட்டாக இழுத்துக்ெகாண்டிருக்கிேறன். சிவில்

சர்வஸுக்கான ீ

ேநர்முகத்தில்

எட்டுேபர்

ெகாண்ட

குழுமுன்

நான்

அமர்ந்திருந்தேபாது நான் முதலில் எதிர்பார்த்த ேகள்விேய என் சாதிையப்பற்றித்தான். என் வியர்த்த விரல்கள் ேமைஜயின் கண்ணாடியில் ெமல்ல வழுக்க விட்டுக்ெகாண்டு என்

இதயத்துடிப்ைபக்

ேகட்டுக்ெகாண்டு

அமர்ந்திருந்ேதன்.

அைறக்குள்

குளிர்சாதனக்கருவியின் ர்ர்ர் ஒலி. காகிதங்கள் புரளும் ஒலி. ஒருவர் அைசந்தேபாது சுழல் நாற்காலியின் கிரீச். அவர் மீ ண்டும் என் படிவங்கைளப் பார்த்துவிட்டு ‘நீங்கள் என்ன

சாதி?’ மீ ண்டும் குனிந்து

‘பட்டியல்பழங்குடிகளில்…நாயாடி…’ என்று

வாசித்து

நிமிர்ந்து ’ெவல்?’ என்றார். ைகக்குழந்ைதயாக சாதிைய

நான்

இருந்த

மறக்க

காலம்

எவரும்

முதல்

ஒருநாளும்

அனுமதித்ததில்ைல.

ஒரு

நிமிடமும்

ஆனால்

என்னுைடய

சிவில்

சர்வஸ் ீ

ேதர்வுக்காக திவான்ேபஷ்கார் நாகம் அய்யாவின் திருவிதாங்கூர் ஸ்ேடட் மானுவைல மனப்பாடம்ெசய்த காலகட்டத்தில்தான் என் சாதிையப்பற்றி அறிந்துெகாண்ெடன். 1906 ல் நாகம்

அய்யா

ெவள்ைளக்காரர்கள்

அவரது

அவர்கள்

எழுதியிருக்கிறார்கள். அைதப்ேபான்று

மானுவைல

மதுைர

எழுதப்பட்டது

எழுதியிருக்கிறார்.

அதற்கு

ஆண்டபகுதிகைளப்பற்றி

பற்றிய ெஜ.எச்.ெநல்சனின் நாகம்

முன்னர்

மானுவல்கள்

மானுவல்

அய்யாவின் திருவிதாங்கூர்

ஒரு

கிளாசிக்.

மானுவல்.

அேத

கறாரான விரிவான தகவல்கள், அேத துல்லியநைட , அேத திமிர். திருவிதாங்கூரின்

எல்லாச்

சாதிகைளப்பற்றியும்

நாகம்

அய்யா

விரிவாகேவ

எழுதியிருக்கிறார். சாதிகளின் ெதாடக்கம் பற்றிய ெதான்மங்கள், குடிேயறிய சாதிகள் என்றால்

அைதப்பற்றிய

அவர்களின்சமூகப்படிநிைல

தகவல்கள்,

சாதிகளின்

எல்லாவற்ைறயும்

ஆசாரங்கள்

ெசால்கிறார்.

பழக்க

சாதிகளின்

வழக்கங்கள், ெபாதுவான

ேதாற்ற அைமப்ைப வர்ணிக்கிறார். எட்கார் தர்ஸ்டனின் அடிெயாற்றி சாதிகளின் முக

அைமப்ைப மூக்கின் நீளத்ைதக்ெகாண்டு வைரயறுக்க முடியுமா என்று பார்க்கிறார். ெநல்சைனப்ேபாலேவ எண்ணம்

ஒவ்ெவாரு

அவருக்கும்

ேசாம்ேபறிகளும்

சாதிக்கும்

இருந்திருக்கிறது.

புத்திசாலிகளுமான

அதற்குரிய

தனிக்குணம்

கம்பீரமான

ெவள்ளாளர்,

கடும்

உண்டு

கட்டுபாடற்ற

உைழப்பாளிகளான

என்ற நாயர், திமிர்

ெகாண்ட நாடார், குடியும் கலகமும் ெகாண்ட ஈழவர் என்று அவர் இன்ைறய ஜனநாயகச் சங்கடங்கள்

ஏதுமில்லாமல்

ெசால்லிக்ெகாண்ேட

ெசல்கிறார்.

ஒவ்ெவாரு

சாதிையப்பற்றியும் அன்ைறய ஆளும்தரப்பு, அல்லது பிராமணத்தரப்பு என்ன நிைனத்தது

என்பதற்கான ஆவணம் அது. அதில்

மிகக்குைறவாக

விவரிக்கப்பட்ட

சாதி

என்னுைடயது. ‘நாயாடிகள். அைலந்து

திரியும் குறவர்களில் ஒரு பிரிவு. இவர்கைளப் பார்த்தாேல தீட்டு என்ற நம்பிக்ைக

இருந்தைமயால்

பார்த்துவிட்டால்

இவர்கள்

பகலில்

உடேன சத்தம்ேபாட்டு

நடமாடமுடியாது.

சூழ்ந்துெகாண்டு

இவர்கைள

கல்லால்

அடித்து

ேநரில்

ெகான்று

125

அங்ேகேய

எரித்துவிடும்

காட்டுக்குள் பன்றிகள்

வழக்கம்

புதர்களுக்குள்

ேபால

பறித்து

ஒடுங்கிக்ெகாண்டு

ேவட்ைடயாடுவார்கள்.

இவர்களுக்கு

குழி

இருந்தது.

இவர்கள்

தவிடு,

ஆகேவ

அதற்குள்

தூங்குவார்கள்.

மூேதவியின்

மிஞ்சிய

உணவுகள்

இவர்கள்

தங்கள்

இரவில்

அம்சம்

பகல்

முழுக்க

குழந்ைதகுட்டிகளுடன் ெவளிேய

என்று

ேபான்றவற்ைற

கிளம்பி

நம்பபட்டைமயால்

வட்டுக்கு ீ

ெவளிேய

எலிகள், நாய்கள்

,பல்ேவறு

பிச்ைசயாக தூக்கி ைவக்கும் வழக்கம் உண்டு. இவர்கள்

ைகயில்

பூச்சிபுழுக்கள் உண்பார்கள்.

அகப்பட்ட

ெசத்த

,

எைதயும்

உயிரினங்கள்

கமுகுப்பாைளயால்

தின்பார்கள். .

எல்லாவைக

பிறப்புறுப்புக்கைள

கிழங்குகளயும்

பச்ைசயாக

மைறத்திருப்பார்கள்.

இவர்கள்

ெபாதுவாக நல்ல கரிய நிறமும் உயரமும் ெகாண்டவர்கள். நீளமான ெபரிய பற்கள் உண்டு.

இவர்களின்

ெமாழி

ைகத்ெதாழிலும்

ெதரியாது.

இருப்பதில்ைல.

இவர்களுக்கு

கட்டிக்ெகாள்வதில்ைல.

தமிழ்ேபான்று

இவர்களிடம்

ஒலிப்பது.

அேனகமாக

நிரந்தர வசிப்பிடம்

திருவிதாங்கூரில்

இவர்களுக்கு

உைடைமகள்

இல்ைல

இவர்கள்

சுமார்

என

என்பதனால்

இருக்கிறார்கள். இவர்களால் அரசுக்கு எந்த வருமானமும் இல்ைல’

எந்தக்

ஏதும்

குடில்கள்

ஐம்பதாயிரம்

ேபர்

நான் நாகம் அய்யா அவரது மானுவலில் என்ன ெசால்கிறார் என்று ஒப்பிப்பது ேபால ெசான்ேனன். இன்ெனாருவர் என்ைன கூர்ந்து பார்த்தபடி ’இப்ேபாது உங்கள் சாதி எப்படி

இருக்கிறது? முன்ேனறிவிட்டதா?’ என்றார். ‘இல்ைல, இன்றும் அேனகமாக எல்லாருேம பிச்ைசெயடுத்தும்

ெபாறுக்கி

என்றார்.

ஒரு

உண்டும்

ெதருவில்

திறந்த

ெவளிகளில்தான்

வாழ்கிறார்கள்’ அவர் என்ைன ேநாக்கி ‘நீங்கள் சிவில்சர்வஸ் ீ வைர வந்திருக்கிறீர்கேள?’ ‘எனக்கு

ெபரியவரின்

ேபால?’ என்றார்.

‘அம்ேபத்காைரப்

நான்

உதவி அவர்

கிைடத்தது’ கண்கைள

அம்ேபத்காைரப்ேபால’ என்ேறன். சில கணங்கள் அைமதி. மூன்றாமவர்

என்னிடம்

ஓர்

‘இப்ேபாது

அவர்களில்

உற்று

ஊகக்ேகள்வி.

ஒருவர்

ேநாக்கி

நீங்கள்

‘ஆமாம்,

அதிகாரியாக

இருக்கும்வட்டத்தில் நீங்கள் தீர்ப்பளிக்க ேவண்டிய ஒரு நிகழ்ச்சி. ஒருபக்கம் நியாயம் இருக்கிறது,

இன்ெனாருபக்கம்

முடிெவடுப்பீர்கள்?’

என்றார்.

தூண்டப்பட்டுவிட்டார்கள் விரல்கள்,

காதுமடல்கள்,

ெகாதித்தன. நான்

என்று

ெசால்ல

உங்கள்

மற்றவர்கள்

ெதரிந்தது.

கண்திைர ேவண்டிய

சாதியினர் அந்த

நாைலந்து

எல்லாம்

இருக்கிறார்கள். ேகள்வியால்

நாற்காலிகள்

சூடான

பதிெலன்ன

என்ன

என்று

குருதி எனக்கு

மிகவும்

முனகின.

என்

அழுத்திப்பாய்ந்து ெதரிந்திருந்தது.

ஆனால் நான் அந்தக்கணத்தில் சுவாமி பிரஜானந்தைர நிைனத்துக்ெகாண்ேடன்.

திடமான குரலில் ‘சார், நியாயம் என்றால் என்ன?’ என்ேறன். ’ ெவறும் சட்டவிதிகளும் சம்பிரதாயங்களுமா அடிப்பைடயில்

ஒரு

விழுமியங்களிேலேய

மானுட

உயிைரயும்

அடிப்பைடயில்

நியாயத்ைத விழுமியம் மகத்தானது,

தீர்மானிப்பது?

இருந்தாகேவண்டும் புனிதமானது.

இருபக்கங்களில்

அப்ேபாேத

நியாயம்

நாயாடி

என்றால்

அல்லவா?

சமத்துவம்தான்

ஒருநாயாடிையயும்

நிறுத்தினால்

மாெபரும்

சமத்துவம் அநீதி

அதன்

என்ற

இன்ெனாரு தர்மத்தின்

இைழக்கப்பட்டவன்

ஆகிவிடுகிறான். அவன் என்ன ெசய்திருந்தாலும் அது நியாயப்படுத்தப்பட்டு விடுகிறது’

126

உடல்கள்

ெமல்லத்

தளர

ேகார்த்துக்ெகாண்டார்கள். ெசய்திருந்தால்?’

என்றார்.

நாற்காலிகள்

மீ ண்டும்

ேகள்விேகட்டவர் அந்த

‘மிஸ்டர்

வரிைய

அங்ேக

முனகின.

சிலர்

ைககைள

தர்மபாலன், ெகாைல? ெகாைல என்னால்

ெசால்லாமலிருக்க

முடியவில்ைல ‘சார், ெகாைலேய ஆனாலும் நாயாடிதான் பாதிக்கப்பட்டவன்’ என்ேறன். கிட்டத்தட்ட

ஐந்து

நிமிடங்கள்

அைறயில்

அைமதி

நிலவியது.

தாள்கள்

மட்டும்

கரகரெவன புரண்டன. பின் ெபருமூச்சுடன் முதலாமவர் சில ேகள்விகைளக் ேகட்டார்.

ெபாது அறிவுத்தகவல்கள்தான். ேபட்டி முடிந்தது. என் விதி தீர்மானமாகிவிட்டது என்று நிைனத்ேதன்.

ஆனால்

மனதுக்குள்

நிைறவுதான்

கனத்தது.

ேநராகச்ெசன்று

சிறுநீர்

கழித்தேபாது உடலுக்குள் ெகாந்தளித்த அமிலேம ஒழுகிச் ெசல்வதுேபால இருந்தது. ைககால்கள்

எல்லாம்

ெமல்ல

ெமல்லக்

குளிர்ந்தன.

கண்ணாடியில்

முகம்

கழுவிக்ெகாண்ேடன். தைலசீவியபடி என் முகத்ைதப்பார்த்தேபாது அதிலிருந்த பதற்றம் எனக்ேக புன்னைகைய வரவைழத்தது ேநராக

காண்டீன்

கண்ணாடிேமைஜக்கு

ெசன்று

ஒரு

காபி

அருகில்

ெசன்று

வாங்கிக்ெகாண்டு அமர்ந்து

கண்ணாடிச்சன்னலருேக

உறிஞ்சிேனன்.

கீ ேழ

அதல

பாதாளத்தில் கார்களின் மண்ைடகள் கரப்பாம்பூச்சிகள் ேபாலத் ெதரிந்தன. மனிதர்கள் ெசங்குத்தாக நடந்து

ெசன்றார்கள்.

பச்ைசச்

ெசண்டுகள்

ேபால

நாைலந்து

மரங்கள்

காற்றில் குைலந்தன. சாைலயில் ெசன்ற ஏேதா காரின் ஒளி என் கண்கைள மின்னி விலகியது. என் அருேக ஒருவர் வந்து அமர்ந்தார். அவைர முதலில் நான் அைடயாளம் கண்டுெகாள்ளவில்ைல.

பின்பு

ெதரிந்தது, ேபட்டி

எடுத்தவர்.

அந்த

நியாயம்

பற்றிய

ேகள்விையக் ேகட்டவர் ‘ஐ யம் நவன் ீ ெசன்குப்தா’ என்றார். ‘ஹல்ேலா சார்’ என்று ைகநீட்டிேனன். குலுக்கியபடி டீக்ேகாப்ைபைய சற்று உறிஞ்சினார். ‘ேபட்டி மாைலயிலும் இருக்கிறது. ஒரு சின்ன இைடேவைள’

என்றார்.

நான்

ேதர்ந்ெதடுக்கப்பட்டுவிட்டீர்கள்.

ஒருவர்

அவைரேய தவிர

பார்த்ேதன்.

அத்தைனேபருேம

‘நீங்கள்

உயர்மதிப்ெபண்

ேபாட்டிருக்கிறார்கள்’ நான் அைத எதிர்பார்க்காததனால் அவைரேய அர்த்தமில்லாமல் ெவறித்ேதன்.’.. இது இப்ேபாைதக்கு அரசு ரகசியம். உங்கள் பதற்றத்ைதக் கண்டதனால் ெசான்ேனன்’ என்றார். ‘நன்றி சார்’ என்ேறன். ‘பரவாயில்ைல. நான் அந்தக் ேகள்விைய சாதாரணமாகத்தான்

ேகட்ேடன். அந்த வைகயான ேகள்வி எல்லாரிடமும் ேகட்கப்படும். ஒேர வைகயான

பதில்கள்தான் எதிர்பார்க்கப்படும். நீங்கள் ெசான்ன பதில் நிர்வாகக் கண்ேணாட்டத்தில் மிகமிக

தவறானது.

ஆனால்

முன்ைவத்தீர்கள்..’ அவர்

ஆத்மார்த்தமாகச்

மீ ண்டும்

டீைய

உறிஞ்சி

ெசான்ன ீர்கள்.

உணர்ச்சிகரமாக

‘என்ைனத்தவிர

எவரும்

நல்ல

மதிப்ெபண் ேபாடமாட்டார்கள் என்று நிைனத்ேதன். ஆனால் ஒருவர் தவிர எல்லாருேம

மிகச்சிறந்த

மதிப்ெபண்

ேபாட்டார்கள்..’சட்ெடன்று

சிரித்து

‘நான்

ேபாட்டதற்கான அேதகாரணம்தான் என்று நிைனக்கிேறன்’ என்றார்

மதிப்ெபண்

நான் என்ன என்பதுேபால பார்த்ேதன். ‘என்ைன மனிதாபிமானி என்றும் முற்ேபாக்கு எண்ணங்கள்

ெகாண்டவன்

நிைனக்கேவண்டும்

என்று

என்றும்

ெமாத்தத்தில்

எண்ணிேனன்.

நவனமனிதன் ீ

அதாவது

எதற்காக

என்றும்

அவர்கள்

மதச்சின்னங்கள்

அணிவதில்ைலேயா ஏன் மாட்டிைறச்சி தின்று மது அருந்துகிேறேனா அேத காரணம்.

127

பங்காலி

பிராமணர்களும்

ெவளிவருவது சிக்கேல

பஞ்சாபி பிராமணர்களும்

கடினம்’ மிஞ்சிய

இல்ைல.

அவர்

இந்த

டீைய குடித்துவிட்டு

சாதாரணமாக

மனநிைலயில்

‘- ஆனால்

இருந்து

யாதவுக்கு

பிற்ேபாக்கு சாதியவாதியாக

அந்த

இருக்கலாம்.’

என்றார். என்று

’ஓக்ேக’

அவர்

எழுந்துெகாண்டார்.

‘நீங்கள்

என்ைன

எந்த

தனிப்பட்ட

உதவிக்காகவும் ெதாடர்பு ெகாள்ளலாம். நானும் முடிந்தவைர முற்ேபாக்காக இருக்க முயற்சி ெசய்ேவன்’ சட்ெடன்று

ெபண்ைண

உரக்கச்

சிரித்து

கல்யாணம் பண்ணிக்ெகாள்ள

இரட்ைடத்தாைட

நீங்கள்

‘அதாவது

முயலாதவைர’. நானும்

ெகாண்ட ெகாழுத்தமுகமும்

சிறிய

கண்களும்

என்

ெசாந்தப்

சிரித்துவிட்ேடன். ெகாண்ட

மனிதர்.

ெகாஞ்சம் மங்ேகாலியக்கைள ெகாண்ட முகம். என் முதுகில் தட்டியபடி ‘இைளஞேன, நீ நிைறயச்

சிக்கல்கைளச்

சந்திக்க

ேவண்டியிருக்கும்.

ஏராளமான

மனமுறிவுகளும்

ேசார்வும் வரும். இந்த ேவைலக்கு வந்ததற்காக வருத்தப்படேவ உனக்கு வாய்ப்புகள் அதிகம். இருந்தாலும் வாழ்த்துக்கள்’ என்றார். ேபாகும்

வழியில்

திரும்பி

படிக்க

‘உன்ைனப்

ைவத்தவர்

யார்?’ என்றார்.

‘சுவாமி

பிரஜானந்தர். நாராயணகுருவின் சீடரான சுவாமி எர்னஸ்ட் கிளார்க்கின் சீடர்…’ என்ேறன். ’ஏர்னஸ்ட் ெசாைசட்டிக்கு

கிளார்க்கா?

ெவள்ைளயரா?’

வந்தவர்

.பிரிட்டிஷ்காரர்.தியஸபிகல்

‘ஆமாம்

நாராயணகுருவின்

சீடரானார்.

குரு

இறந்தபிறகு

திருவனந்தபுரத்தில் நாராயணமந்திர் என்று ஒரு ஆசிரமம் நடத்தினார். 1942 வாக்கில் ேகாயம்புத்தூருக்குச் ெசன்று அங்ேக ஒரு குருகுலத்ைத நிறுவினார். நாராயணகுருவின் ேவதாந்தத்ைத விவாதிப்பதற்காக ைலஃப் என்று ஒரு பத்திரிைக நடத்தினார்..எல்லாம் நான்

வாசித்தறிந்ததுதான்’

என்ேறன்

பிரஜானந்தர்

‘

ஏர்னஸ்ட்

கிளார்க்குடன்

திருவனந்தபுரம் குருகுலத்தில் இருந்தார். அவர் ேபானபின் குருகுலத்ைத பிரஜானந்தர் ெகாஞ்சகாலம் நடத்தினார்’ ’பிரஜானந்தர் இப்ேபாது இருக்கிறாரா?’ என்றார் ெசன்குப்தா. ‘இல்ைல. இறந்துவிட்டார்’ ‘ஓ’ என்றார்.

‘அவரது

உண்ைமயான

ெபயர்

ேகசவப்

பணிக்கர்.

ஏர்னஸ்ட் கிளார்க்

அவருக்கு காவி ெகாடுத்து பிரஜானந்தராக ஆக்கினார்’ ‘ஏர்னஸ்ட் கிளார்க் சாமியாரா?’. ‘ஆமாம்.

நாராயணகுருவின்

நாராயணகுரு

ஏர்னஸ்ட்

என்றார் ெசன்குப்தா பற்றி

‘நாராயணகுரு ‘ராமகிருஷ்ண ‘ஓக்ேக’

கிளார்க்கின்

அன்னியநாட்டு ெபயைர

மாதிரி

‘ெசால்லுங்கள்

சீடர்

அவர்தான்.

என்று

ெசன்குப்தா

இல்ைலயா?’. ‘ஆமாம்’. ‘ெவல்…பட்

சார்’.

ஆனால்

மாற்றவில்ைல’ . ‘ஆச்சரியம்தான்’

ேகள்விப்பட்டிருக்கிேறன்’

பரமஹம்சர்

என்றார்.

ஒேர

‘இல்ைல,

உன்ைனச்

எழுந்தார்.

-’ என்றபின்

ேசார்வைடயச்ெசய்ய

விரும்பவில்ைல…’ ‘பரவாயில்ைல’ ‘இல்ைல நீ ேவேறதாவது ெசய்திருக்கலாம். நல்ல

கல்வியாளர்

ஆகியிருக்கலாம்.

ெசய்திருக்கலாம்…இது சரியான

மருத்துவர்

துைறயா

ஆகியிருக்கலாம்.

என்ேற

சந்ேதகமாக

சமூக

ேசைவகூடச்

இருக்கிறது.

இது

நீ

நிைனப்பது ேபால அல்ல…ெவல்’ சட்ெடன்று ைககுலுக்கிவிட்டு ேநராக நடந்து லிஃப்ைட ேநாக்கிச் ெசன்றார். அவர் என்ன ெசான்னார் என்பைத நான் அதன்பின் ஒவ்ெவாரு நாளும் உணர்ந்ேதன்.

எங்கும் எப்ேபாதும் நான் ெவளிேய நிறுத்தப்பட்ேடன். ஆட்சிப்பணி பயிற்சி என்பது ’நான்

128

கட்டைளயிடப்பிறந்தவன்’

என்று

ஒருவைன

நம்பைவப்பதற்கான

எளிைமயான

மனவசியமன்றி ேவறல்ல. ஆனால் என்னிடம் மட்டும் அப்படிச் ெசால்லப்படவில்ைல. என்ைன

ேநாக்கிய

எல்லா

ெசாற்களும் நீ

ேவறு

என்பதாகேவ

இருந்தன.

எங்கள்

கருைணயால், எங்கள் நீதியுணர்ச்சியால் நீ இங்ேக அமர அனுமதிக்கப்பட்டிருக்கிறாய்.

ஆகேவ எங்களிடம் நன்றியுடன் இரு, எங்களுக்கு விசுவாசமானவனாக இரு. தமிழ்நாடு பணிக்குச்

வட்டாரத்திற்கு

ேசர்ந்தேபாது

முந்ைதயநாள்

நான்

நான்

நியமிக்கப்பட்டு

முதல்நாளிேலேய

என்

முதல்முைறயாக

நான்

ேமலதிகாரியிடம்

யாெரன

என்ைன

ெசன்ைனயில்

உணரச்ெசய்யப்பட்ேடன்.

அறிக்ைகயிட்டுவிட்டு

என்

இடத்திலிருந்து பிரிந்துெசல்லும் அதிகாரிையச் சம்பிரதாயமாகச் ெசன்று சந்தித்து சில நிமிடங்கள் ேபசிக்ெகாண்டிருந்ேதன். அங்ேக

ஏற்கனேவ

எளிைமயான

இருந்த உயரமான

மரநாற்காலி

கூைடேபால

ெதாய்ந்த

அைதப்பார்த்தபடி

மறுநாள்

அேத

சிம்மாசனம்ேபான்ற

ேபாடப்பட்டிருந்தது.

பைழய

நாற்காலி.

சிலநிமிடங்கள்

அைறயில்

நின்ேறன்.

பலர்

ஏேதா என்

நான்

நுைழந்தேபாது

நாற்காலி

அமர்ந்து

அகற்றப்பட்டு

நார்ப்பின்னல்

குமாஸ்தாவுைடயது. பின்னால்

நின்ற

நான்

தைலைம

குமாஸ்தாவிடம் அந்த பைழய நாற்காலி எங்ேக என்று ேகட்பதற்காக எழுந்த நாக்ைக என் முழுச்சக்தியாலும் அடக்கிக்ெகாண்டு அதில் அமர்ந்ேதன்.

சிலநிமிடங்கள் கழித்து உள்ேள வந்து எனக்கு வணக்கம் ெசான்ன ஒவ்ெவாருவரின்

பார்ைவயிலும்

நான்

அைதத்தான்

உணர்ந்துெகாண்ேடன், அந்த

இல்லாமல்

ேபான

நாற்காலி. மிதமிஞ்சிய பணிவு, ெசயற்ைகயான சரளத்தன்ைம, அக்கைறயற்ற பாவைன அைனத்துக்கு அடியிலும் அதுதான் இருந்தது. நான் ெசான்ன அத்தைனச் ெசாற்களிலும் அது இருந்தது. கறாரான ஆனால் ெமன்ைமயான அதிகாரப்ேபச்சுக்கு நான் என்ைனப் பழக்கப்படுத்திக்ெகாண்டிருந்ேதன்.

ஆனால்

இருந்தது. நான் என்ன ெசய்யேவண்டும்?

உள்ேள

என்

மனம்

அரற்றிக்ெகாண்ேட

என் நாற்காலிக்காக நான் ேபாராடலாம். ஆனால் அைத என்னுைடய அற்பத்தனத்தின் அைடயாளமாகச் சித்தரித்துக்ெகாள்வார்கள். அைதேய என் இயல்பாக ஆக்கி அழியாத முத்திைர ஒன்ைற

உருவாக்குவார்கள்.

மிஞ்சிய

வாழ்நாெளல்லாம்

நான்

ெசல்லும்

இடங்கள் முழுக்க அந்த முத்திைர கூடேவ வரும். அதிகாரவராந்தாக்களில் உருவாகி நிைலெபறும் ெதான்மக்கைதகளில் ஒன்றாக ஆகும். அப்படிேய விட்டுவிடலாம். ஆனால்

அது ேமலும் இழிவுகைள என் ேமல் சுமத்த நாேன ெகாடுத்த அனுமதியாக ஆகும். சிலமணிேநரங்களுக்குப்

பின்

அைதப்பற்றிக்

ேகட்பதற்காக

நான்

தைலைமக்குமாஸ்தாைவ உள்ேள அைழத்ேதன். அவர் கண்களில் ெதரிந்த திடத்ைதப்

பார்த்ததும் ெதரிந்துவிட்டது, அவர் எடுத்த முடிவல்ல அது. அவருக்குப் பின்னால் ஒரு அைமப்ேப இருக்கிறது. அதனுடன் நான் ேமாதமுடியாது. நான் தன்னந்தனியானவன். ேமாதி இன்னும் சிறுைமப்பட்டால் என்னால் எழேவ முடியாது. சாதாரணமாக ஏேதா ேகட்ேடன்.

அந்த

சிறிய

கண்களில்

சிரிப்பு

ஒன்று

மின்னி

எண்ணிக்ெகாண்ேடன். ஆம்புலன்ஸில்

அம்மாைவ

ஏற்றிக்ெகாண்டு

ேகாபாலப்பிள்ைள

மைறந்தேதா

என

ஆஸ்பத்திரிக்குச்

ெசன்ேறன். இளம் டாக்டர் ஆம்புலன்ஸிேலேய ஏறிக்ெகாண்டார். நான் மாணிக்கத்திடம்

‘ைரட் பாக்கலாம்’ என்ேறன். ‘நானும் வேரன் சார்…அங்க ஒரு ரிப்ேபார்ட் குடுக்கேறன்’

129

‘வாங்க’ என்று ஏற்றிக்ெகாண்ேடன். ‘யூரின் ெவளிேய எடுத்தாச்சு சார்… டிரிப்ஸ் ேபாகுது. கிட்னி ேவைலெசய்றமாதிரிேய ெதரியைல. நாலஞ்சுநாளா எங்கிேயா காய்ச்சல் வந்து ெகடந்திருக்காங்க’

நான்

ஒன்றும்

ெசால்லாமல்

இன்ெனாரு

சிகெரட்

பற்றைவத்துக்ெகாண்ேடன். ஆஸ்பத்திரிக்குள் அம்மாைவ ெகாண்டு ெசல்லும்ேபாது கவனித்ேதன். வயிறு நன்றாக சுருங்கியிருந்தது. ெவண்ணிறமான உைட அணிந்திருந்தாள். ெவண்ணிறப்ேபார்ைவயில் மஞ்சளாக

குருதிேயா

நிணேமா

வடிந்து

பரவிக்ெகாண்டிருந்தது.

டாக்டேர

இறங்கிச்ெசன்று ேபசி அம்மாைவ உள்ேள ெகாண்டு ெசன்றார். நான் வரேவற்பைறயில் காத்திருந்ேதன்.

ஒருமணி

ேநரத்தில் டாக்டர்

இந்திரா

என்ைன

அவரது

அைறக்குள்

அைழத்தார். நான் அமர்ந்ததும் ‘ஸீ, நான் ஒண்ணும் ெசால்றதுக்கில்ைல. மாணிக்கம்

ேடால்ட் எவ்ரிதிங். ஷி இஸ் சிங்கிங்..’ என்றார். நான் தைலயைசத்ேதன். ‘பாக்கிேறாம். நிைனவு

திரும்பினா

அதிர்ஷ்டம்

இருக்குன்னு

அர்த்தம்…இஸ்

நான்

எழுந்ேதன்.

டாக்டர்

ஷி

அவுட்

ஆஃப்

ைமண்ட்?’ நான் தைலயைசத்ேதன். ‘ெவல், சிலசமயம் கைடசி நிைனவுகள் ெதளிவா இருக்கும். பாக்கலாம்’ இரவாகிவிட்டிருந்தது.

யாரும்

‘இங்க

இருக்கேவண்டியதில்ைல. ஏதாவது இருந்தா நான் ஃேபான்பண்ேறன்’ என்றார். ெவளிேய மாணிக்கம் இருந்தார். பாத்துக்குவார்’

ஸ்டீபைன

‘நான்

என்றார்.

‘இல்ைல

இங்க

நிப்பாட்டியிருக்ேகன்

மாணிக்கம்.

பரவாயில்ைல.

அவர்

சார்.

அவரு

ேபாகட்டும்.

இங்ேகேய பாத்துக்குவாங்க’ என்ேறன். காைரக் கிளப்பியேபாதுதான் மூன்றுமணிேநரமாக நான் டீ கூடக் குடிக்கவில்ைல என்று நிைனவுக்கு வந்தது. உடேன பசிக்க ஆரம்பித்தது. காைர நிறுத்திவிட்டு காேரஜில் இருந்ேத உள்ேள நுைழந்தேபாது சுபா வந்து ‘என்ன? ெசால்லேவயில்ைல’ என்றாள்.

நான்

ஒன்றும்

ெசால்லாமல்

ேசாபாவில்

அமர்ந்து

பூட்ஸ்கைள கழற்றிேனன். ‘சாப்பிடறீங்களா?’ ‘இல்ைல குளிச்சிடேறன்’ அவளிடம் எப்படி ஆரம்பிப்பது ேபாட்டுவிட்டு

என்று

ெதரியவில்ைல.

ேநராக

உைடகைளக்

பாத்ரூம்ெசன்று

கழற்றி

ஷவரில்

அழுக்குக் நின்ேறன்.

கூைடயில் ஈரத்ைதத்

துைடத்துக்ெகாண்டிருந்தேபாது மனம் அைமதியாகிவிட்டைத உணர்ந்ேதன் ைடனிங் ேடபிளில் சுபா தட்டு பரப்பியிருந்தாள். ‘நீ சாப்பிடைலயா?’ ‘இல்ைல. குட்டி

இவ்ளவு ேநரம் இருந்தான். இப்பதான் தூங்கினான்’ நான் அமர்ந்ததும் அவளும் எதிேர அமர்ந்தாள். நாகம்மா சூடாகச் சப்பாத்தி ேபாட்டு எடுத்துக்ெகாண்டு வந்து என் தட்டில்

ேபாட்டாள். ‘சுபா’ என்ேறன். ‘அம்மாைவப் பாத்ேதன்’ அவள் கண்கள் நிமிர்ந்து என்ைன ேநாக்கி உைறந்திருந்தன. ’இங்க சர்க்கார் ஆஸ்பத்திரியிேல…பிச்ைசக்காரங்களுக்கான ெகாட்டைகயிேல’ அவள் ஒன்றும் ெசால்லாமல் உதட்ைட மட்டும் அைசத்தாள். ‘ெராம்ப ேமாசமான

ெநைலைம.

பலநாள்

எங்கிேயா

காய்ச்சலா

ெகடந்திருக்கா.

எல்லா

ஆர்கன்ஸும் ெசத்திட்டிருக்கு. இன்னிக்ேகா நாைளக்ேகா ஆயிடும்னு ெசான்னாங்க’ ‘எங்க

இருக்காங்க?’ என்றாள்.

ேபசாமல்

சரிந்த

பாதியில் விட்டு

பார்ைவயுடன் எழுந்ேதன்.

என்ேறன் ‘சாப்பிடுங்க ெசால்லாமல்

அப்றம்

நான்

‘ேகாபாலபிள்ைளயிேல

அமர்ந்திருந்தாள்.

‘நாகம்மா

காலம்பற

படுக்ைகயைறக்குச்

நான்

அய்யாவுக்கு அசிடிட்டி

ெசன்ேறன்.

ேசத்திருக்ேகன்’ அவள்

இரண்டாவது

பால்

சப்பாத்திைய

ெகாண்டா’ ‘ேவண்டாம்’

ஏறிடப்ேபாகுது’ நான்

பாதி

ேபார்த்திக்ெகாண்டு

ஒன்றும் பிேரம்

130

படுத்திருந்தான். நான் அவனருேக படுத்து அவன் கால்கைள ெமல்ல வருடிக்ெகாண்டு மின்விசிறிையப் பார்த்துக்ெகாண்டிருந்ேதன். சுபா இரவு உைட அணிந்து ைகயில் பாலுடன் வந்தாள். என்னருேக டீபாயில் ைவத்து ’குடிங்க’ என்று ெசால்லிவிட்டு கண்ணாடிமுன் நின்று தைலைய ெபரிய சீப்பால் சீவி

ெகாண்ைட

ேபாட்டாள்.

நான்

பார்த்துக்ெகாண்டிருந்ேதன்.

தைலயாட்டிவிட்டுப்

அவளுைடய

திரும்பி

பாைலக்

ெவண்ணிறமான

என்றாள்.

‘என்ன?’

குடித்ேதன்.

எழுந்து

பின்கழுத்ைதேய

நான்

பாத்ரூம்

இல்ைல ெசன்று

என்று ேலசாகப்

பல்ைலத்ேதய்த்து ெகாப்பளித்துவிட்டு வந்ேதன். அவள் படுக்ைகயில் படுத்துக்ெகாண்டு ‘நான் வரணுமா?’ என்றாள். நான் அவைள ெவறுேம பார்த்ேதன். ’நான் வந்தாகணும்னா வேரன். ஆனா வரதுக்கு எனக்கு விருப்பம் ேபசுபவள்.

புேராக்ராம்.

இல்ைல’ எப்ேபாதுேம

‘எனக்கு நாைளக்கு அைத

வர்ேரன்’ நான்

நான்

ஒன்றும்

அவள்

ெரண்டு

ஒண்ணும்

மிகுந்த

மீ ட்டிங்

பண்ணமுடியாது.

ெசால்லவில்ைல.

நைடமுைறத்தன்ைமயுடன்

இருக்கு…ஒண்ணு

சாயங்காலம்

‘ஒண்ணும் ெசால்லாம

மினிஸ்டேராட ேவணுமானா

இருந்தா

அர்த்தம்? ’ நான் ‘எனக்கு ஒண்ணும் ேதாணைல’ என்ேறன்

என்ன

‘இங்க பாருங்க, இைத ஒரு ெபரிய இஷ்யூவா ஆக்கினா உங்களுக்குத்தான் பிரச்சிைன. எப்டியும்

அவங்க

இன்ைனக்ேகா

நாைளக்ேகா

ேபாயிடுவாங்க

ெகௗரவமா

ெசய்யேவண்டியைதச் ெசஞ்சு முடிச்சிடலாம். நானும் வந்து இத ஒரு ெபரிய ேஷாவா ஆக்கினா அப்றம் எல்லாருக்கும் சங்கடம். துக்கம் விசாரிக்க வர ஆரம்பிச்சிருவாங்க. ஆளுக்ெகாண்ணா ேகட்டிட்டிருப்பாங்க. உங்களுக்கும் சங்கடமா இருக்கும்’ நான் ‘சரி’ என்ேறன். ’அப்ப ேபசாம படுங்க. ஃேபான் வந்தா எழுப்பேறன். மாத்திைர ேபாட்டுக்கங்க’ நான் ெபருமூச்சுடன் மாத்திைர ஒன்ைறப் ேபாட்டுக்ெகாண்ேடன் ‘குட்ைநட்’ என்றாள்

சுபா.

நான்

விரும்பினா?’ என்றதும்

சுபா

மனசிேல

நான்

‘ஒருேவைள

ேகாபமாக

அம்மா

எழுந்து

முழிச்சுகிட்டு

அமர்ந்துவிட்டாள்.

பிேரைம

பாக்க

‘நான்ெசன்ஸ்!’

என்றாள். ‘லுக் அவன் என் பிள்ைள. அந்த பிச்ைசக்காரிதான் அவன் பாட்டின்னு அவன் ஏத்தறதுக்கு

ஒருநாளும்

சம்மதிக்க

மாட்ேடன்’

நான்

ெகாஞ்சம்

இயல்பு.

கண்களில்

ேகாபத்துடன் ‘என்ன ெசால்ேற? அவன் எனக்கும் மகன்தான். அந்த ெதருப்பிச்ைசக்காரி

ெபத்த பிள்ைளதான் நான்’ நான்

ேகாபம்

ெகாண்டால்

உடேன

நிதானமாக

ஆவது

அவள்

கூர்ைம வந்தது. திடமான ெமல்லிய குரலில் ‘இப்பச் ெசான்ன ீங்கேள, இதான். இதான் உங்க

பிரச்சிைன. எப்பவுேம

இருந்திட்டிருக்கு.

ஆக்கிட்டிருக்கீ ங்க.

அந்த உங்க

உங்க

பிறப்பும்

தாழ்வுணர்ச்சியாலதான்

வளர்ப்பும்

ெகரியைர ேடாட்டலா

உங்க

சாதியும்

உங்க

வாழ்க்ைகய

ஸ்பாயில்

நீங்க

மனசிேல நரகமா

பண்ணியிருக்கீ ங்க.

தாழ்வுணர்ச்சிய பிேரம் மனசிேலயும் புகுத்தணுமா? அப்டீன்னா ெசய்ங்க’

அந்த

நான் தளர்ந்து பின்னால் சரிந்ேதன். ‘லூக், ஸ்டில் யூ கன் நாட் ஸிட் ஃபர்ம்லி இன் எ

ேசர்’ என்றாள் சுபா. ’உங்க படிப்பு, அறிவு ஒண்ணுேம பிரேயாசனமில்ைல. ஒருத்தர்கிட்ட கட்டைள எல்லாரும்

ேபாட

நாக்கு

முதுகுக்குப்

வைளயாது. பின்னாடி

ஒருத்தர்

ஏேதா

ேபசி

கண்ைணப்பாத்து சிரிக்கிறாங்கன்னு

ேபசமுடியாது. எப்பவும்

ஒரு

131

காம்ப்ெளக்ஸ். என் ைபயனாவது அவன் ெஜனேரஷன்ேல இதிேல இருந்து ெவளிேய வரட்டும். ப்ள ீஸ். ெசண்டிெமண்ட் ேபசி அவன் வாழ்க்ைகய அழிச்சிராதீங்க. நீங்க படற

சித்திரவைத அவனுக்கும் வரக்கூடாதுன்னா லீ வ் ஹிம் அேலான்’

நான் ‘ஓக்ேக’ என்ேறன். சுபா கனிந்து என் ெநற்றியில் ைகைய ைவத்து ‘ஸீ..நான்

உங்களப் புண்படுத்தறதுக்காகச் ெசால்லைல. இட் இஸ் எ ஃேபக்ட். ப்ள ீஸ்’ என்றாள்.

நான் ‘ெதரியும்’ என்ேறன். வாங்கி

குடுத்தாச்சு.

உங்களுக்கும்

‘அம்மா

சிரிக்க

ேவண்டியவங்க

எனக்கும்

எல்லா

எல்லாரும்

ெகட்டேபைரயும்

சிரிப்பா

சிரிச்சாச்சு.

இனிேமலாவது ெகாஞ்சம் ெகாஞ்சமா அந்த சிரிப்பு இல்லாம ேபாகட்டும்…’ என் தைல தூக்கத்தில் கனத்தது. ‘சரிதான்…ஓக்ேக’ என்றபின் கண்கைள மூடிக்ெகாண்ேடன். காைலயில் என் மனம் அைலயற்றிருந்தது. ஆனால் ெகாஞ்சேநரம்தான். காைலயில் ஆஸ்பத்திரிக்கு

ஃேபான்ெசய்து

இல்ைல என்று

ெதரிந்தது.

விசாரித்ேதன்.

ஒன்பது

அம்மா

மணிக்குக்

நிைலயில்

கிளம்பி

மாற்றம்

ஆஸ்பத்திரிைய

ஏதும்

ெநருங்க

ெநருங்க பதற்றம் ஏறி என் ைககள் ஸ்டீரிங்கில் வழுக்கின. சுந்தர ராமசாமியின் வட்டு ீ முகப்ைப அைடந்தேபாது காைர நிறுத்திவிட்டு உள்ேள ெசன்று ெகாஞ்சேநரம் அவரிடம் ேபசிக்ெகாண்டிருக்கலாமா அமர்ந்து

நண்பர்களுடன்

ேகட்பதில் அவருக்கு

என்று

நிைனத்ேதன்.

அவர்

ேபசிக்ெகாண்டிருக்கும்

நிகராக

தன்

முகப்பைறக்கு

ேநரம்தான்.பிறர்

இன்ெனாருவைரக்

கண்டதில்ைல.

எைதெயைதேயா முைறயிட்டும் அந்தக் கவனம் அழியவில்ைல

குரைலக்

வந்து கூர்ந்து

எத்தைனேயா

ேபர்

அவரது வட்டுக்குள் ீ இருந்து அவரது சீடனான இளம்எழுத்தாளன் லுங்கிையத் தூக்கிக் கட்டிக்ெகாண்டு ெவளிேய வந்து ேகட்ைட பாதி திறந்து ேபாட்டுக்ெகாண்டு ெசல்வைதக் கண்ேடன். வடேகரளத்தில் மாடியில்தான்

காசர்ேகாட்டில்

தங்கியிருக்கிறான்

ேபசிக்ெகாண்டிருந்தேபாது

ஏேதா

ேபால.

சிலதடைவ அவனும்

ேவைலபார்ப்பவன். சுந்தர

அவர்

ராமசாமியிடம்

கலந்துெகாண்டிருக்கிறான்.

வட்டு ீ நான்

அப்ேபாது

அவன் என்ைன அைடயாளம் கண்டுெகாள்ளக்கூடாது என்று ஆைசப்பட்ேடன். உள்ேள ெசல்லேவண்டுெமன

நிைனத்தாலும்

கார்

அதுேவ

ேகாபாலபிள்ைள ஆஸ்பத்திரிமுன்னால் நின்றது. டாக்டர்

இந்திரா

வரவில்ைல.

வணக்கம் ெசான்னான்.

’எப்டி

பயிற்சி

டாக்டர்

ெசல்வதுேபால தாண்டிச்ெசன்று

என்ைன

இருக்காங்க?’ என்ேறன்.

ேநாக்கி

வந்து

‘அப்டிேயதான்

பணிவாக

சார்’ என்றான்.

அம்மாவின் அைறயில் இருந்து குஞ்சன்நாயர் என்ைன ேநாக்கிப் ெபருச்சாளி வருவது

ேபாலக் குனிந்தபடி ஓடிவந்தான். ‘நான் காலத்ேத வந்திட்ேடன் சார். அம்ைமக்கு இப்பம் ெகாஞ்சம் ெகாள்ளாம். மூத்திரம் எடுத்த பிறகு முகத்தில் ஒரு ஐஸ்வரியம் உண்டு’ என்றான்.

நான்

அவனிடம் ‘நீங்க

ஆபீஸிக்குப்ேபாய்

ேபப்பைர எல்லாம் எடுத்து கனகராஜ்ட்ட

‘நான் இருக்ேகன்’ ‘அல்ல பின்னால் நகர்ந்தான்

நான்

டிேரயிேல

வச்சிருக்கிற

குடுங்க’ என்ேறன். ‘நான் இங்க?’ என்றான்.

சார், நான் இங்க துைணயாட்டு…’ ‘ேவண்டாம்’ ‘ஓ’ என்று

அைறக்குள் ெசன்ேறன். அம்மா அேதேபால படுத்திருந்தாள். கிட்டத்தட்ட சடலம்தான். சைலன்

இறங்கிக்ெகாண்டிருந்தது.

இன்ெனாருபக்கம்

துளித்துளியாக

சிறுநீர்.

அருேக

ேபாடப்பட்ட நாற்காலியில் அமர்ந்துெகாண்டு அம்மாைவேய பார்த்ேதன். ெநற்றியிலும்

கன்னத்திலும் ேதாள்களிலும் ைககளிலும் முழுக்க ஏராளமான புண்ஆறிய வடுக்கள்.

132

சில வடுக்கள்

மிக

ேபாலிருந்தது.

வாழ்நாளில்

எல்லா

ஆழமானைவ.

புண்களும்

பழுத்து

ெநற்றியில்

எப்ேபாதுேம

சீழ்ைவத்து

ஒருவடு

மண்ைட

ஆஸ்பத்திரிக்குச் சிலசமயம்

ஓேட

உைடந்தது

ெசன்றிருக்க

மாட்டாள்.

புழுகூட

ைவத்து

தானாக

ஆறியிருக்கேவண்டும். நாய்களுடனும் சக மனிதர்களுடனும் சண்ைடயிட்ட காயங்கள். யார்

யாேரா

கல்லால்

அடித்தைவ, குச்சிகளால்

அடித்தைவ, டீக்கைடகளில்

ெவந்நீர்

ஊற்றியைவ.. நான்

சுபாைவ

காதலிக்கும்

நாட்களில்

அந்தரங்கமான

தருணம்

ஒன்றில்

என்

சட்ைடைய கழற்ற ேநர்ந்தேபாது அவள் விக்கித்துப்ேபானாள். ‘ைம குட்ெநஸ்..இெதன்ன இவ்ளவு

காயம்?’ நான்

வரண்ட

சிரிப்புடன்

நான்

‘சின்னவயதிேல

புண்ணில்லாம

இருந்தேத ெகைடயாது…’ என்ேறன். அவள் என் முதுகில் இருந்த நீளமான தழும்ைப

விரலால் ெதாட்டு ெமல்ல வருடினாள். ‘புறமுதுகு காயம்ல அது…. மார்பிேல நல்ல விழுப்புண்

இருக்கு’

தழுவிக்ெகாண்டாள்.

என்ேறன். என்

முத்தமிட்டாள்.

சட்ெடன்று

அவள்

ேதாள்களிலும்

விசும்பி

அழுதபடி

புஜங்களிலும்

இருந்த

என்ைன

வடுக்களில்

ஏழுவயதில் முழு நிர்வாணமாக அம்மாவுடன் ெதருவில் அைலந்துெகாண்டிருந்தேபாது என் உடம்ெபங்கும் ெபாளிெபாளியாக ெசாறியும் சிரங்கும் நிைறந்திருந்தன. விரல்கள் ஒன்றுடன்

ஒன்று

எந்ெநரமும்

ஒட்டி

பசியாலும்

இைமகள்

வலியாலும்

ஒட்டி

ேதாேல

சிணுங்கி

ெதரியாதவனாக

அழுதுெகாண்டு

இருந்ேதன்.

கண்ணுக்குப்பட்ட

எைதயும் எடுத்து வாயில் ைவத்து சாப்பிடமுயன்றுெகாண்டு நடந்ேதன். எங்ேகா ஒரு தாடிக்காரர் ெதருப்பிள்ைளகளுக்குச் ேசாறு ேபாடுகிறார் என்று ேகள்விப்பட்டு அக்காவின் ைகையப்பிடித்துக்ெகாண்டு ெசன்றிருந்ேதன். பிரஜானந்தர் கரமைன ஆற்றின் கைரயில் உருவாக்கியிருந்த குருகுல ஆசிரமம். ஏற்கனேவ அங்ேக ஏராளமான ெதருப்பிள்ைளகள் கூடி நின்றார்கள். கரமைன ஆற்றில் இறங்கி குளித்து உடல்புண்ணுக்கு மருந்து ேபாட்டுக்ெகாண்டு அவர்கள் தரும் நல்ல ஆைடைய

அணிந்துெகாண்டு

பிரார்த்தைனப்பாடல்கைளப்

பாட

ெசால்லிக்ெகாடுக்கப்படும்

ஒரு

பாடங்கைளப்

ெபரிய

ேவண்டும்.

கூடத்தில் ஒருமணிேநரம்

படிக்கேவண்டும்.

அமர்ந்து

அதன்பின்

அங்ேக

ேசாறு

ேபாடுவார்கள். முன்னேர வந்த பிள்ைளகள் ஆற்றில் இறங்கி மணைல அள்ளி ேதய்த்து குளித்தனர்.

காவிேவட்டிைய

முழங்காலுக்கு

ேமேல

ஏற்றிக்ெகாண்டு

நின்ற

இளம்

துறவி ஒருவர் ‘ேட, அவன்…அவன் கறுப்பன்..அவன் நல்லா ேதய்ச்சில்ல…ேதய்க்கேட’

என்ெறல்லாம் சத்தம் ேபாட்டு அவர்கைளக் குளிக்கச்ெசய்துெகாண்டிருந்தார். நான்

நீைரப்பார்த்ததுேம

அலறியபடி

திரும்பி

நின்று

ஓடிேனன்.

விட்ேடன்.

அவர்

‘ேட, அவனப்

என்ைனத்

பிடிேட’ என்று

திரும்பிப்பார்த்ததும்

அவர்

ெசான்னதும்

நாைலந்து ெபரிய ைபயன்கள் என்ைனத் துரத்திப்பிடித்து மண்ணில் இழுத்தும் தூக்கியும் ெகாண்டுவந்து

அவர்

முன்னால்

ேபாட்டார்கள்

.

சுவாமி

என்

ைகையப்பிடித்து

கழுத்தளவு நீரில் தூக்கிப்ேபாட்டார். மீ ன்கள் சரமாரியாக ெமாய்த்து என்ைனக் ெகாத்த ஆரம்பித்தன.

நான்

கதறித்

துடித்ேதன்.

அவர்

என்ைனத்

தூக்கிக்

கல்லின்ேமல்

அமரச்ெசய்து ேதங்காய்நாரால் தரதரெவன்று ேதய்த்தார். நான் அலறி விைரத்து அவரது ைகைய அழுத்திக்கடித்ேதன். அவர் அைதப் ெபாருட்படுத்தவில்ைல

133

உடம்ெபங்கும் ரத்தம் ெகாட்ட நின்ற என்ைன ைகைய விடாமேலேய இழுத்துச்ெசன்று என் உடம்ெபங்கும் நீலநிறமான ஏேதா திரவத்ைதப் பூசினார். அது பட்டதும் முதல்கணம்

குளிர்ந்து

மறுகணம்

அழறியழுதபடி

தீப்பிடித்தார்ேபால

ஓடிேனன்.

அவர்

எரிந்தது.

என்

ைகைய

பின்னால்

வந்து

உதறிக்ெகாண்டு ேசாறு

‘ஓடினால்

இல்ைல…ஓடினால் ேசாறு இல்ைல’ என்றார். நான் திைகத்து நின்ேறன். ேமேல கால்

எடுத்துைவக்க என்னால் முடியவில்ைல. ‘ காப்பய்க்கு ேசாறு ேவணுேம.. ேசாறூ’ என்று அங்ேக நின்று அழுேதன்.

என் உடம்பில் எரிச்சல் குைறய ஆரம்பித்தது. பல இடங்களில் அமர்ந்தும் நின்றும் மீ ண்டும் ஆசிரமத்ைத ெநருங்கி வந்து திண்ைணையப்பற்றிக்ெகாண்டு நின்று ‘தம்றா ேசாறு

தா

சுவாமி

என்ைன

ேநராகத்

அமரச்ெசய்தபின்

அதில்

ெபரிய

தம்றா

.. என்

தா..

தூக்கிக்ெகாண்டுெசன்று உள்ேள

முன்

சிப்பலால்

ேசாறு

நாேன

ேசாற்ைற

படுக்கும் அள்ளி

அளவுக்கு

ைவத்தார்.

தம்றா…’

என்ேறன்.

ஒரு

கூடத்தில்

ெபரிய

ெபரிய இைலைய

நான்

விரித்து

‘னின்னும்’ என்ேறன்.

ேமலும் ைவத்தேபாது உடேன ‘னின்னும்’ என்ேறன் ‘இைத தின்னுடா தீக்குச்சி..அதுக்கு பிறகு தரும்’ என்றார் சுவாமி. நான்

இைலயுடன்

அடித்து

‘இருந்து

உருட்டிேனன். முதுகும்

ேசாற்ைற

தின்னுடா’

அைத

துடித்துக்

அள்ளிக்ெகாண்டு என்றார்.

அப்படிேய

வாயில் ைவக்கும்ேபாது காத்திருந்தன.

எழப்ேபானேபாது

முதல்

அமர்ந்து

மண்ைடயில்

ெகாண்டு

அதட்டலுக்காக

கவளத்ைத

என்

உண்டு

காதும்

ேசாற்ைற

உைதக்காக

விட்டு

ஏெனன்று

ெதரியாமல் எழப்ேபாேனன். சுவாமி ‘தின்ெனேட’ என்றார். மீ ண்டும் அமர்ந்துெகாண்டு ெகாதிக்க ெகாதிக்க அள்ளி வாய்க்குள் ேபாட்டுக்ெகாண்ேட இருந்ேதன். ேசாற்றுமைல,

ேசாற்று

உலகமில்ைல. சூழல் ஒருகட்டத்தில் உடம்புக்குள்

மணல்

இல்ைல.

என்னால்

ேசாறு

ெவளி, ேசாறும்

ேமற்ெகாண்டு

ேசாற்றுப்ெபருெவள்ளம், நானும்

மட்டுேம

உண்ண

மட்டுேம நிைறந்திருப்பதாகத்

ேசாற்றுயாைன…

அப்ேபாது

முடியவில்ைல.

ேதான்றியது.

என்

இருந்ேதாம். வாய்வைர

வயிறு

ெபரிய

கலயம்ேபால பளபளெவன்றிருந்தது. மீ ைசக்காரர் ஒருவர் ‘ேல, தாயளி உனக்க வயறும் நிைறஞ்சு ேபாச்ேசேல… வயற்றிேல ேபனு வச்சு நசுக்கலாம்ணு ேதாணுேத…’ என்றார்

நான் அவர் என்ைன அடிக்கப்ேபாகிறார் என்று எண்ணி எழுந்து ஓரமாக நகர்ந்ேதன். ‘ேல ேல இரி…உன்ன ஒண்ணும் ஆரும் ெசய்ய மாட்டா. இருந்துக்ேகா. இன்னும் ேசாறு

ேவணுமால?’ என்றார் ஆம்

என்று

தைலயைசத்ேதன்.

‘இன்னும்

ேசாறு

திண்ணா

நீ

எலவங் காயி மாதிரி ெவடிச்சு ஒைடஞ்சு ேசாறா ெவளிய வரும் ேகட்டியா? நாைளக்கு ேசாறு ேவணுமா?’ ஆம் என்று தைலயைசத்ேதன். ‘நாைளக்கும் வா…இங்கவந்து சாமி

ெசால்லிக்குடுக்குத பாட்டும் அட்சரமும் படிச்ேசண்ணாக்க நிைறயச் ேசாறு தருவாரு…’ அவ்வாறுதான் நான் பிரஜானந்தரின் ஆசிரமத்திற்குச் ெசல்ல ஆரம்பித்ேதன். அங்ேக அப்ேபாது அதற்கு

முப்பதுக்கும் ஆள்ேசர்க்கேவ

பிள்ைளகைளச் பிரஜானந்தரால்

சுவாமி

ேமற்பட்ட அந்தச்

ெதருப்பிள்ைளகள்

சாப்பாடு

ேபாதானந்தர்

நிறுவப்பட்டாலும்

படித்துக்ெகாண்டிருந்தார்கள்.

ேபாடப்பட்டது. பள்ளியில்

பள்ளிைய

அதில்

மயங்கி

ேசர்த்துவிடுவார்.

நைடமுைறயில்

வரும் சுவாமி

ேபாதானந்தர்தான்

134

நடத்திக்ெகாண்டிருந்தார். கன்னங்கேரெலன்ற நீண்ட தாடியும் ேதாளில்புரளும் சுருண்ட குழலும் பயில்வான் ேபான்ற உடலும் ெகாண்ட குட்ைடயான இைளஞர். அவரது ைககளின் வலிைம அந்த வயதில் எனக்கு மிகவும் ஈர்ப்பாக இருந்தது. என்ைன முதலில்

அவர்

ஏங்கிேனன்.

குளிப்பாட்டிய

அவர்

கவனிக்காவிட்டால்

அருேக

உடலில்

பின்னர்

அவர்

ெசன்று

என்ைன

தூக்குவதற்காக

பார்த்துக்ெகாண்டு

ெமல்ல உரசுேவன்.என்ைன

எப்ேபாதும்

நிற்ேபன்.

அவர்

அவர்

கவனித்தாெரன்றால்

பாய்ந்துெசன்று

மிதந்திறங்குேவன்.

சட்ெடன்று சிரித்துக்ெகாண்ேட இடுப்பில் பிடித்து சட்ெடன்று ேமேல தூக்கி இறக்குவார். எைடயிழந்து

பறைவேபால

சிரித்துக்ெகாண்ேட

வாைனேநாக்கி னின்னும்’

’னின்னும்

என்று

சிணுங்கியபடி

அவர்

பின்னால்

ெசல்ேவன். என்ைன

அவரது

பள்ளியில்

ேசர்த்துக்ெகாண்டார்

ேபாதானந்தர்.

ெகாஞ்சநாள்

பூைஜகளில் கலந்துெகாண்டு ‘ெதய்வேம காத்துெகாள்க ைகவிடாதிங்கு ஞங்ஙேள’ என்ற நாராயணகுருவின் அைனவருக்கும் சுவாமி

பாடைலப் சுண்டேலா

பிரஜானந்தர்

ைவக்கப்பட்டிருந்த ேதாளிலும்

வந்து

ெபரிய

பாடிக்ெகாண்டிருந்ேதன். சர்க்கைரப்ெபாங்கேலா அமர்வார்.

சங்கு

ெவள்ைளத்துணி

ேபால

மாதிரித்

சுருண்ட அவர்

அந்தக்

குருகுலம்

பூைஜ

தருவார்கள்.

துவண்டு

ெவண்ணிறத்தாடி

கிடக்கும்.

ெவற்றியா

நடந்து

பூைஜக்குமட்டும்

முகத்தில் இருக்கும்.

ெகாண்ட மனிதர். ெமல்லிய குரலில் ேபசுவார். பிரஜானந்தரின்

அதன்பின்

பூைஜயில்

கூந்தல்

ெமலிந்த சின்ன

ேதால்வியா

என்று

இரு உடல்

என்னால்

ெசால்லமுடியவில்ைல. அங்ேக எப்ேபாதும் இருபது முப்பது பிள்ைளகள் இருந்தார்கள். தினமும்

நூறுேபர்வைர

சாப்பிட்டார்கள்.

கல்விகற்கவில்ைல. ெபரும்பாலும்

ஆனால்

அவர்களின்

ெதாடர்ச்சியாகப்

ெபற்ேறார்கள் வந்து

பத்துேபர்கூடக் சண்ைடேபாட்டு

அவர்கைளக் கூட்டிச்ெசன்றார்கள். சிலநாட்கள் தங்கியதும் சலித்துப்ேபாய் பிள்ைளகேள

தப்பி ஓடிவிட்டு

ெகாஞ்சநாள்

கழித்து

காந்தும் பசியுமாக திரும்பிவந்தார்கள். நான்

அங்ேக

தங்க

ஆரம்பித்த

இழுத்துச்ெசன்றுவிட்டாள்.

உடெலங்கும்

நான்காம்நாேள

அவளுடன்

நகரெமங்கும்

ெசாறியும்

என்

அழுக்கு

அம்மா

அைலந்து

உைடயும்

வந்து திரிந்ேதன்.

என்ைன நகரம்

முழுக்க ஒருகாலத்தில் எடுப்புக்கக்கூஸுக்காக இரண்டாள் ெசல்லும் அகலத்தில் சிறிய

சந்துப்பாைத ஒன்று

உருவாக்கப்பட்டிருந்தது.

ஆற்றிேலா

ஓைடயிேலா

ஆரம்பிக்கும்

அந்த பாைத ெபருவதிகளுக்கு ீ சமாந்தரமாக எல்லா வடுகளுக்கும் ீ பின்பக்கம் வழியாக

ஓடி நகைரேய சுற்றிவரும். எங்கள் ஆட்கள் முழுக்க அதன்வழியாகேவ நடமாடுவார்கள். அங்ேகதான் எங்களுக்கான

உணவு

முழுக்க

ஓட்டலின் எச்சில் இைலக்குவியல்கள்.. அந்தக்காலத்தில்

திருவிதாங்கூரின்

வந்துவிட்டிருந்தார்கள் யாருக்கும் எதுவும் கண்ணால் அவர்

என்று

கிைடத்தன.

ெமாத்த

ேதான்றுகிறது.

நாயாடிகளும்

ெதரியாது,நாயாடிகளுக்ேககூட.

பார்த்து தீட்டுபட்டிருக்க

எழுதியிருக்கிறார்.

ஆனால்

வாய்ப்ேப

குப்ைபகள், ெபருச்சாளிகள்,

உண்ைமயில் நாகம்

இல்ைல.

எங்கைளப்பற்றி

திருவனந்தபுரத்திற்ேக

அய்யா

பிறரது மிக

நாயாடிகைளப்பற்றி எங்கள்

சாதிைய

மனப்பதிவுகைளேய விரிவான

குறிப்பு

அவருைடயேத.எட்கார் தர்ஸ்டன் கூட சில வரிகேள எழுதியிருக்கிறார். 1940ல் ேமலும்

135

விரிவான

மானுவைல

தயாரித்த

’சதஸ்யதிலகன்’ திவான்

ேவலுப்பிள்ைள

நாகம்

அய்யாவின் அேத வரிகைள அப்படிேய ேசர்த்துக்ெகாண்டார். எண்ணிக்ைகையமட்டும் எழுபதாயிரம் என்று கூட்டிக்ெகாண்டார்.

ஆனால் அப்ேபாது எங்கள் சாதியில் ெபரும்பாலானவர்கள் ெசத்து அழிந்திருக்கக்கூடும். அக்காலகட்டத்தில்

காலராவால்

ெசத்துக்ெகாண்டிருந்தார்கள். மக்கேள

ெசத்து

கவனித்திருக்கப்

திருவிதாங்கூரில்

ஊரும்

அனாைதப்பிணங்களாக

ேபாகிறார்கள்.

கூட்டம்

அைடயாளமும்

அரசுக்கு

நாறியேபாது

மண்ணுக்கடியிேலேய

கூட்டமாக

மக்கள்

வரிக்கணக்கும்

உள்ள

நாயாடிகைள

ெசத்து

யார்

அங்ேகேய

மட்கும்

ெபருச்சாளிகைளப்ேபால இறந்து மைறந்திருப்பார்கள். எஞ்சியவர்கள்

திருவனந்தபுரம்

குடிேயறியிருந்திருக்க பல்ேவறு

ேவண்டும்.

குறவச்சாதிகளில்

ெகால்லம்

அங்ேக

ேபான்ற

அவர்கள்

ஒன்றானார்கள்.

ெபருநகரங்களுக்கு

ஏற்கனேவ

பாதிக்குேமல்

ெதருவில்

வாழ்ந்த

குடிேயறிகளால்

ஆன

ெபருநகர்களில் நாயாடிகைளப்பற்றி யாருக்கும் ெதரிந்திருக்காது. பகல்ஒளியில் பிச்ைச எடுக்க

வாய்ப்புகிைடத்தைத

உணர்ந்திருக்கலாம்.

நகரம்

ெபரும்

சமூகப்பாய்ச்சலாக

குப்ைபகைள

ெவளிேய

எங்கள்

முன்ேனார்கள்

தள்ளிக்ெகாண்ேட

இருந்தது.

அவர்கள் அதில் புழுக்கைளப்ேபால குட்டிேபாட்டுச் ெசழித்து வளர்ந்தார்கள். சிலநாட்கள் கழித்து ேசாறு நிைனவு வந்து நான் அம்மாவிடமிருந்து தப்பி மீ ண்டும் ஆசிரமத்திற்குச்

ெசன்ேறன்.

தூக்கிப்ேபாட்டு

குளிப்பாட்டி

ேபாதானந்தர்

மீ ண்டும்

இைலேபாட்டுச்

என்ைனக்

கரமைன

ேசாறுபரிமாறினார்.

ஆற்றில்

ெகாஞ்சநாளில்

அவருக்கு என்னிடம் ஒரு தனிப்பிரியம் உருவாகியது. நான் பாடைல விைரவிேலேய மனப்பாடம் ெசய்துவிட்ேடன் என்பேத அதற்கான முதல் காரணம். எனக்கு ஆசிரமத்தில் தர்மபாலன் என்று ெபயரிட்டார்கள். பிரார்த்தைனக்காக பிரஜானந்தர் வந்து அமர்ந்ததும் ேபாதானந்தர்

’தர்மா பாடுேட’ என்று

ெசால்வார்.

நான்

எழுந்து

கூப்பிக்ெகாண்டு உரக்க ‘ெதய்வேம காத்துெகாள்க’ என்று பாடுேவன். ெதாடர்ச்சியாக

என்

அம்மா

என்ைன

வந்து

ெசன்று

கூட்டிச்ெசல்ல

ைககைளக்

ஆரம்பித்தேபாது

ேபாதானந்தர் தடுத்தார். அம்மா ைககைளக் கூப்பியபடி ‘சாமி புள்ேளேய தா சாமி’ என்று கதறியபடி ஆசிரமத்தின்

படிக்கட்டுகளிேலேய

அமர்ந்துவிடுவாள்.

அவளிடம்

என்ன

ெசான்னாலும் புரியாது. ’புள்ேளேய தா சாமீ ’ என்று அழுதுெகாண்டிருப்பாள். அவளுக்கு நிைறய

பிள்ைளகள்

ைககைளப்பற்றிக்ெகாண்டு கைடத்திண்ைண

அைலந்த

ஒன்றில்

அம்மாவுக்கு மனமில்ைல. அம்மாவுக்குத்

பிறந்து

ெதரியாமல்

ெபரும்பாலும்

என்

அக்கா கூட

ெசத்துகிடந்திருக்கிறாள்.

என்ைன

இறந்துவிட்டன. ஒரு

ஆடிமாத

ஆகேவ

நாராயணகுருவின்

என்ைன

ஆலுவா

நான் மைழயில்

விட்டுவிட

அத்ைவத

ஆசிரமத்திற்கும் அங்கிருந்து பாலக்காடு உைறவிடப்பள்ளிக்கும் அனுப்பினார்கள். சில வருடங்களில் நான் முழுைமயாக மாறிேனன். திடமான ைககால்களும் சுருண்டமுடியும் ெபரிய

பற்களும்

ஊன்றியது.

ெகாண்டவனாக

ேபசுவது

அேனகமாக

ஆேனன்.

என்னுைடய

இல்லாமலாகியது.

பசி

எனக்கு

முழுக்க

‘மூங்ைக’

படிப்பில் என்ேற

பள்ளியில் ெபயர் இருந்தது. அதாவது கூைக. விழித்துப்பார்த்துக்ெகாண்டு அைசயாமல் வகுப்பில் அமர்ந்திருக்கும் கரிய உருவம்.

136

ேபாதானந்தர்

ேகாழிக்ேகாடு

ேசைவெசய்யச்ெசன்ற

கடற்கைரயில்

இடத்தில்

காலராவில்

மரணமைடந்தார்.

சிக்கியவர்களுக்குச்

பிரஜானந்தரின்

பள்ளி

அரசாங்கத்தின் பழங்குடிநலத்துைறயால் ஏற்ெறடுக்கப்பட்டது. பிரஜானந்தரின் டிரஸ்டில்

இருந்து

மாதம்ேதாறும்

பழங்குடி

விடுதியில்

சிறிய

பணம்

வந்தது.

என்னுைடய

சாதிக்குரிய

உதவித்ெதாைகயும் இலவசங்களும் இருந்தன. நான் படித்துக்ெகாண்டிருந்ேதன். எங்கள் இருந்த

அத்தைன ேபரும்

எைதயாவது

படித்துக்ெகாண்டுதான்

இருந்தார்கள். படிப்ைப நிறுத்திவிட்டால் ேவைல ேதடேவண்டியிருக்கும். படிக்கும்ேபாது ேசாறு ேபாடுவதாக இருந்த சாதி முத்திைர ேவைலேதடும்ேபாது தைடயாக ஆகிவிடும்.

கிைடத்தால் அரசு ேவைல, இல்ைலேயல் ேவைலேய இல்ைல.

என் விடுதியிலும்கூட நான் தனியனாகேவ இருந்ேதன். பழங்குடிகளுக்கான விடுதியில்

இருந்த

ஒேர

நாயாடி

எவருமில்ைல.

நான்தான்.

நான்

மட்டும்

அனுமதிக்கப்படவில்ைல. மீ ள்ேவன்.

சிறுநீர்

என்னுடன்

பங்கிட்டுக்ெகாள்ளக்கூட

கழிப்பைறகைளப்

அதிகாைலயில்

கழிப்பதற்குக்

அைறையப்

கூட

எழுந்து

அருேக

பயன்படுத்திக்ெகாள்ள

ரயில்பாைதேயாரமாக

உள்ள ெபாட்டலுக்குச்

ெசன்று

ெசல்ேவன்.

என்னிடம் ேபசும் எவரிடமும் இயல்பாகேவ அதட்டல் ெதானி உருவாகிவிடும். எந்த அதட்டைலயும் சாதாரணமாக எடுத்துக்ெகாள்ள நானும் பழகிவிட்டிருந்ேதன். அந்நாட்களில் நான் என் அம்மாைவ பார்த்தேத இல்ைல. அவைளப்பற்றி நிைனத்ததும் இல்ைல. என்ைன

ஒரு

எலிேபாலேவ

உணர்ந்த

நாட்கள்

அைவ.

பதுங்கி

ஒதுங்கி

உயிர்வாழக் ெகாஞ்சம் இடத்ைத ேதடிக்ெகாண்ேட இருக்கும் ஜீவன். ஓடும்ேபாதுகூட பதுங்கிக்ெகாண்ேட

ஓடக்கூடியது.

பைடக்கப்பட்டது.

எப்படியாவது

உடேல எவர்

பதுங்கிக்ெகாள்வதற்காக

கண்ணிலும்

கூன்முதுகுடன்

கவனத்திலும்

விழாமல்

இருந்துெகாண்டிருப்பைதப்பற்றி மட்டுேம எண்ணிக்ெகாண்டிருந்ேதன். ெபாருளாதாரத்தில் விரும்புவதாகச்

பட்ட

ேமற்படிப்பு

படித்ததும்

ெசால்லியனுப்பினார்.

நான்

என்ைன

திருவனந்தபுரம்

பிரஜானந்தர்

பார்க்க

ெசன்ேறன்.

அவரது

ஆசிரமத்தில் அதிக ஆட்கள் இல்ைல. ஓரிரு ெவள்ைளயர் மட்டுேம கண்ணில் பட்டனர். வயதாகி முதிர்ந்த பிரஜானந்தைர நீண்ட இைடெவளிக்குப்பின்னர் பார்த்ேதன். அவைர ஒரு

ெவள்ைள

இைளஞன்

தூக்கிக்ெகாண்டுவந்து

தன்

நாற்காலியில்

ெபரிய

ைககளால்

அமரச்ெசய்தான்.

பற்றிக்

கிட்டத்தட்டத்

அவரது

தைல

நடுங்கிக்ெகாண்டிருந்தது. முடி நன்றாகேவ உதிர்ந்து வழுக்ைக நிைறய மச்சங்களுடன்

இருந்தது. கூன் காரணமாக முகம் முன்னால் உந்தி வந்து நின்றது. மூக்கு வாய்ேநாக்கி மடிந்து உதடுகள் முழுைமயாகேவ உள்ேள ெசன்று வாய் ஒரு மடிப்பு ேபால ெதரிந்தது.

‘நல்லா வளர்ந்து ேபாயாச்சு..இல்லியா?’ என்றார். நான் ேபசுவது தமிழ் என்ற எண்ணம் அவர்

மனதில்

முடிந்தவைர

இருந்தது.

மைலயாளத்தில்

ேதாற்றமும் தமிழ்நாட்டுடன் ைககளும்

உண்ைமயில்

தைலயும்

இருந்து

என்ைன

ேவகமாக

என்ன

காரணத்தாேலா

நானும்

விலக்கிக்ெகாண்டிருந்ேதன்.

அைடயாளம்

ஆடிக்ெகாண்ேட

என்

காணச்ெசய்திருக்கலாம். இருந்தன.

அவர்

என்ைன

நிறமும் அவரது

ெதாடர்ந்து

ஆங்கிலத்தில் என்னிடம் ‘எம்.ஏ முடிவுகள் எப்ேபாது வரும்?’ என்றார். நான் ‘ஜூனில்’

என்ேறன். ‘என்ன ெசய்யப்ேபாகிறாய்?’ நான் ேபசாமல் நின்ேறன். ‘நீ சிவில் சர்வஸுக்கு ீ ேபா’ என்றார்.

அவர்

ைகைய

தூக்கியேபாது கிட்டத்தட்ட

வலிப்புவந்தது

ேபால

ைக

137

ஆடியது. நான் ேபசமுற்பட்டாலும் வார்த்ைத வரவில்ைல. ‘என்ன ேபச்ேச இல்ைல?’ நான் ‘மன்னிக்க ேவண்டும் குரு’ என்ேறன் உன்

‘ஆங்கிலம்

வாயில்

வரவில்ைல.

அதுதான்

உளறுகிறாய்.

ஆங்கிலம்

ேபசினால்தான் நீ மனிதன். சரளமாக ஆங்கிலம் ேபசாவிட்டால் என்ன படித்தாலும் நீ

ெவறும்

நாயாடிதான்.

நாராயண

குருேதவன்

எல்லாரிடமும்

ஆங்கிலம்

படிக்கச்ெசான்னது சும்மா அல்ல. ஆங்கிலம் படி…முடிந்தால் நாற்பது வயதுக்குேமல் சம்ஸ்கிருதமும்

படி…’ நான்

சரி

என்ேறன். ேபச்சின்

அயற்சியால்

அவரது

ைககள்

நன்றாக ஆடேவ அவற்ைறத் ெதாைடகளுக்கு அடியில் ைவத்துக்ெகாண்டார். இப்ேபாது இரு

முழங்ைககளும்

ெவடெவடத்தன.

சர்வஸ் ீ

‘சிவில்

எழுது. சும்மா

ெஜயித்தால்

ேபாதாது. ேரங்க் ேவண்டும். எவனும் உன் விைடத்தாைளக் குனிந்து பார்க்கக்கூடாது’

‘ஆகட்டும் குருேதவா’ என்ேறன் ‘ேஜம்ஸிடம் ெசால்லியிருக்கிேறன். டிரஸ்டில் இருந்து உனக்கு நான்குவருடங்களுக்கு பணம் ெகாடுப்பார்கள்’ நான் திடமாக ‘நான்கு வருடங்கள் ேதைவப்படாது. இரண்டு வருடம் ேபாதும்’ என்ேறன். அவர் நான் ெசால்வைத புரிந்துெகாண்டு ெமல்ல புன்னைக ெசய்தார். ஆமாம் என்பது ேபால தைலயாட்டி, அருேக வரும்படிக் ைகையக் காட்டினார். நான் அருேக ெசன்றதும் என்ைனத் ேதாளில் அவரது

கரம்

ெதாட்டு

என்

ெமல்ல

ேதாளில் ஒரு

கழுத்தில்

முதிய

ைகசுழற்றி

பறைவயின்

அைணத்துக்ெகாண்டார்.

இறகுதிர்ந்த

சிறகு

ேபால

அதிர்ந்தது. நான் முழந்தாளிட்டு அவரது மடியில் என் தைலைய ைவத்துக்ெகாண்ேடன். என்

தைலைய

ெமல்ல

வருடி

ஆடும்குரலில்

ஓடியாகிவிட்டது.

‘நூறுதைலமுைறயாக

ேவண்டும்’

‘ைதரியம்

இனிேமல்

அமர

என்றார்.

ேவண்டும்’

நான்

விம்மிவிட்ேடன். என் கண்களில் இருந்து அவரது மடியில் காவிேவட்டியில் கண்ணர்ீ ெகாட்டியது அவரது ைககள் என் காதுகைள ெமல்ல பிடித்து விட்டன. என் கன்னங்கைள வருடின. ‘அம்மாைவக் ைகவிடாேத. அம்மாைவ ைவத்துக்ெகாள். அம்மாவுக்கு இதுவைர நாம் ெசய்தது

ெபரிய பாவம்.

அவள்

ஒன்றுமறியாத

தூய

மிருகம்

ேபால.

மிருகங்களின்

துயரத்ைத ஆற்றுவிக்கேவ முடியாது. ஆகேவ அது அடியில்லாத ஆழம் ெகாண்டது.

அம்மாவுக்கு

எல்லா

பிராயச்சித்தமும்

ெசய்…’

என்றார்.

நான்

ெபருமூச்சு

விட்டு

கண்கைள துைடத்ேதன். ‘நான் சீக்கிரேம குருபாதம் ேசர்ேவன். நீ வரேவண்டியதில்ைல’ நான்

நிமிர்ந்து

அவைரப்பார்த்ேதன். ெமழுகுேபால

உணர்ச்சிகேள

முகம். நான் ‘சரி’ என்ேறன். அன்று

திருவனந்தபுரத்தில்

எண்ணிய்படி இரவு

அம்மாைவ

முழுக்க

நகரில்

இல்லாமலிருந்தது

ேதடிக்கண்டுபிடித்தாெலன்ன

அைலந்ேதன்.

அவைளத்

என்று

ேதடிப்பிடிப்பது

மிக

எளிைமயானது. ஏதாவது ஒருநாயாடியிடம் ேகட்டால் ேபாதும். ஆனால் கண்டுபிடித்து

என்ன

ெசய்வெதன்று

என்னால்

ெதருக்கள்

எங்கும்

ேதான்றியது.

நிற்கேவா

ேதாறும்

மனம்

ேவகமாக

அமர்ந்திருக்கேவா

சந்துகள்

ேதாறும்

ஓடிக்ெகாண்டிருந்தைமயால்

முடியவில்ைல.

நடந்ேதன்.

விடிய

இருளில்

விடிய

ெமல்லிய

அைசவாகத்ெதரிந்த ஒவ்ெவாரு உடலும் என்ைன விதிர்க்கச் ெசய்தன. குழந்ைதயுடன்

ஒருத்தி

குழந்ைத

ஆழமான நிமிர்ந்து

விரிந்த

மின்னும்

பார்த்துக்ெகாண்டிருந்ேதன்.

சாக்கைடக்குள் சிறு

ஈரமில்லாத

கண்களால்

இடத்தில்

என்ைனப்பார்த்தது.

படுத்திருந்தாள். என்ைன

நான்

138

விடிவதற்குள்ளாகேவ முடிந்து

காத்திருந்த

நான்

பாலக்காடு

நாட்களில்

ெசன்ேறன்.

மீ ண்டும்

மீ ண்டும்

அங்கிருந்து சுவாமி

ெசன்ைன.

ெசான்ன

ேதர்வு

ெசாற்கள்

மீ து

ெசன்று ேமாதிக்ெகாண்டிருந்தது மனம். அம்மாவுக்கு நான் என்ன பிராயச்சித்தம் ெசய்ய

முடியும்?

நாட்கணக்காக

வருடக்கணக்காக

ஆறேவஆறாத

துக்கத்துடன்

என்ைன

ேதடியிருப்பாள். ஆசிரமவாசலிேலேய கண்ண ீருடன் பழிகிடந்திருப்பாள். எனக்கு என்ன ஆயிற்று

என்று

அவளுக்கு

எப்படி

புரியைவப்பெதன்றறியாமல்

அவர்கள்

திைகத்திருப்பார்கள். ஆனால் நான் என்ன ெசய்யமுடியும்?

சுவாமி சாதாரணமாக எைதயும் ெசால்லவில்ைல. வயதாகி உடல்குறுகியதுேபாலேவ அவரது

ெசாற்களும்

குறுகியிருந்தன.

ஒவ்ெவான்ைறயும்

அவர்

ெநடுநாட்களாகச்

ெசால்ல எண்ணியதுேபாலிருந்தது. எல்லா வரிகைளயும் நான் மீ ண்டும் மீ ண்டும் ெசால் ெசால்லாகப்

பிரித்து

ெபாருள்ெகாள்ளமுயன்ேறன்.

நான்

ேநர்முகத்திற்கு

ெசல்லேவண்டிய நாளில் சுவாமி திருவனந்தபுரத்தில் சமாதியான ெசய்தி வந்தது. அவர் என்ைன வரேவண்டாம் என்று ெசான்னதற்குப் ெபாருள் புரிந்து திடுக்கிட்ேடன். அவர்

ெசான்ன ஒவ்ெவான்றுக்கும் ேமற்ெகாண்டு என் வாழ்நாளில் அர்த்தம் காணப்ேபாகிேறன் என நிைனத்ேதன். மதுைரயில்

பதவி

ஏற்ற

மறு

வாரேம

திருவனந்தபுரம்

வந்ேதன்.

காவல்துைறையக்ெகாண்டு ஒேரநாளில் என் அம்மாைவத் ேதடிப்பிடித்ேதன். ேபாலீ ஸ் ஜீப்பில்

பின்பக்கம்

ஒப்பாரி ைவத்து

அழுதபடி

வந்த

பங்கைரயான

கிழவிதான்

என்

அம்மா என்று கண்ட முதல்கணம் சட்ெடன்று அவைளதிருப்பி அனுப்பிவிடேவண்டும் என்று ேதான்றிய எண்ணத்ைத ெவல்ல என் முழு ஆன்ம சக்தியும் ேதைவப்பட்டது. ெசதிலடர்ந்த அழுதபடி

சருமமும்

ெமலிந்து

அமர்ந்திருந்தவைள

அதட்டினான்

கான்ஸ்டபிள்.

தம்றா…ேவண்டா பிடித்துக்ெகாண்டாள்.

ஒட்டிய

லத்தியால் அவள்

தம்றா..’என்று

உடலும்

ஓங்கி

அடித்து ‘எறங்ெஙடீ தம்றா

‘ேவண்டா

அலறி

கந்தலாைடயுமாக

சவேம’ என்று

…ஒன்னும்

இருைககளாலும்

ைககூப்பி

ஜீப்பின்

ெசய்யல்ல கம்பிைய

‘வலிச்சு தாேழ இடுேட’ என்றார் இன்ஸ்ெபக்டர். ‘இதாக்குமா சார் அக்யூஸ்டு? சாருக்கு கண்டாலறியாமல்ேலா?’ நான் தைலைய அைசத்ேதன். அவைள இரு கான்ஸ்டபிள்கள்

இழுத்துக்ெகாண்டுவந்து ேபாட்டார்கள்.

ேநாயுற்ற

என்

விடுதியின்

நாய்ேபால

முன்னால்

ைகயும்

காலும்

பூந்ெதாட்டிகளுக்கு நடுங்க

‘தம்றா..

அருேக தம்றா,

ெகால்லாேத தம்றா’ என்று அழுதபடி கிடந்தாள். ‘நீங்க ேபாலாம்’ என்ேறன். ‘சார்..இந்த

ேகஸ்…’ ‘இத நான்

பாத்துக்கேறன்.

யூ

ேம

ெசன்றபின் ெமல்ல அம்மா அருேக அமர்ந்ேதன் நடுங்கிக்ெகாண்டு

பூச்ெசடிகள்

ேமல்

சாய்ந்து

ேகா’ என்று

அனுப்பிேனன்.

இைலகளுக்குள்

அவர்கள்

ஒளிந்துெகாள்பவள்

ேபால பதுங்கினாள். ’அம்மா இது நானாக்கும். காப்பன்’ ‘தம்றா.. தம்றா’ என்று ைககூப்பி கண்ணர்ீ

வழிய

ெசால்லிக்ெகாண்ேட

இருந்தாள்.

நான்

அவள்

கூப்பிய

ைகைய

ெதாட்ேடன் . ‘அம்மா, இது நானாக்கும். நான் காப்பன். உனக்க மகன் காப்பன்..’ ‘தம்றா. ெபான்னு. தம்றா’ என்று ெசால்லி

உடைல

முடிந்தவைர

சுருட்டிக்ெகாண்டாள்.

ெபருமூச்சுடன் எழுந்ேதன். என்ன ெசய்வெதன்று ெதரியவில்ைல.

நான்

139

அவளுைடய மகனாக நான் இருந்த நாட்கைள நிைனத்துக்ெகாண்ேடன். எனக்குப் புரிந்த ெமாழி

ஒன்றுதான்.

நான்

உள்ேள

ெசன்று

ேவைலக்காரனிடம்

அம்மாவுக்கு

இைலேபாட்டு ேசாறு பரிமாறச்ெசான்ேனன். அவன் ெபரிய இைலையக்ெகாண்டு அவள் முன் விரித்தேபாது அவள் அழுைக நின்றது. திைகப்புடன் பார்த்தாள். ேவைலக்காரன் ெகாண்டுவந்த ேசாற்ைற அவள் முன் நாேன ெகாட்டிேனன். குழம்பு ஊற்றுவதற்குள்

அவேள

அள்ளி

அள்ளி

உண்ண

ஆரம்பித்தாள்.

நடுேவ இைலயுடன்

அள்ளியபடி

எழப்ேபானவைள ’இரு..சாப்பிடு…சாப்பிடு’ என்று அமரச்ெசய்ேதன்.

அவள் சாப்பிட்டு முடித்ததும் ெமல்ல அைமதியானாள். நான் அவைள ெமல்ல ெதாட்டு ‘அம்மா நான் காப்பன்’ என்ேறன். சரி என்பது ேபால தைலயாட்டி அங்கிருந்து ெவளிேய ெசல்லும் வழிையப் பார்த்தாள். ’அம்மா நான் காப்பன்…நான் காப்பன்’ அவள் ைகைய எடுத்து என் முகத்தில் ைவத்ேதன். என் முகத்ைத அவள் ைகயால் வருடச்ெசய்ேதன்.

ைகைய உருவிக்ெகாண்டு தைலையத் திருப்பியவள் சட்ெடன்று அதிர்ந்து என் முகத்ைத

மீ ண்டும்

ெதாட்டாள். ஆேவசத்துடன்

என்

முகத்ைத

அவளுைடய

நகம்

சுருண்ட

கரங்களால் வருடினாள். என் காைதயும் மூக்ைகயும் பிடித்துப்பார்த்தாள். அலறல் ேபால ‘ேல காப்பா’ என்றாள். சட்ெடன்று எம்பி என்ைன ஆேவசமாக இறுக அைணத்து என் தைலைய

அவளுைடய

மார்புேமல்

அழுத்திக்ெகாண்டு

மாறி அடித்து ‘காப்பா! காப்பா!’ என்று கத்தினாள். அவள்

என்ைனத்

தாக்குவதாக

நிைனத்து

என் பின்னந்தைலயில்

ஓடிவந்த

ேவைலக்காரன்

மாறி

நான்

அழுவைதக்கண்டு நின்றுவிட்டான். நான் அவைனப் ேபா என்று ைசைக காட்டிேனன். அவள் என் ைககைளப் பிடித்துத்தன் முகத்தில் அைறந்தாள். என் தைலமயிைரப் பிடித்து உலுக்கினாள். சட்ெடன்று மீ ண்டும் ெவறி எழுந்து என்ைன ைககளாலும் கால்களாலும் அள்ளி

அைணத்து

இறுக்கிக்ெகாண்டாள்.

கலந்த

முகத்தால்

என்ைன

ஒலியில்

அழுதாள்.

என் கன்னத்ைதக்

ஆட்ெகாள்ளப்பட்டு

கழுத்து

கடித்து

இறுக்கப்பட்ட

இறுக்கினாள்.

முத்தமிட்டுக்ெகாண்ேட

அவளருேக

அப்படிேய

ஆடுேபான்ற

எச்சிலும்

இருந்தாள்.

வழ்ந்துவிட்ேடன். ீ

வனமிருகத்தால் மிச்சமின்றி உண்ணப்பட்டவன் ேபால உணர்ந்ேதன். ெவளிேய

ேபச்சுக்குரல்

இழுத்துவிட்டுக்ெகாண்ேடன்.

ேகட்டது. டாக்டர்

சுபாதான்.

இந்திராவும்

நான்

சுபாவும்

ஓர்

கண்ண ீரும்

நான்

முற்றிலும்

ஒரு

மகத்தான

எழுந்து

சட்ைடைய

ேபசியபடிேய

உள்ேள

வந்தார்கள். என்ைனப்பார்த்ததும் டாக்டர் சிரித்து ‘ெநௗ ஐ காட் இட். அப்பேவ எனக்கு சந்ேதகம்தான்….’

என்றார்.

நான்

ஒன்றும்

ெசால்லவில்ைல.

அவர்

அம்மாைவச்

ேசாதைன ேபாடும்ேபாது நான் சுபாைவப் பார்த்ேதன். அவள் சாதாரணமாக நின்றாள். டாக்டர்

’ஒண்ணுேம

இம்ப்ரூவ்ெமண்ட்

இல்ைல.

ைகையத் ெதாட்டுவிட்டு ெவளிேய ெசன்றாள்

பாப்ேபாம்’

என்றபின்

சுபாவின்

நான் சுபாவிடம் ’மீ ட்டிங் இல்லியா?’ என்ேறன். ‘மினிஸ்டர் வரைல’ என்று சுருக்கமாகச் ெசால்லி ‘நீங்க முழு ேநரம் இங்கிேய இருக்க ேவண்டியதில்ைல…அதுேவற ஏதாவது காசிப் ஆயிடப்ேபாறது. ேபசாம ஆபீஸ் ேபாங்ேகா’ என்றாள். நான் தைலயைசத்ேதன். ‘நான் ெசால்றைதக்

ேகளுங்க.

இங்க

உக்காந்து

என்ன

பண்ண

ேபாறீங்க? உங்க

ஸ்ேடடஸிேல ஒருத்தர் இங்க இருக்கிறது அவாளுக்கும் சங்கடம்.. ‘ ‘சரி’ என்ேறன். அவள்

ெமல்ல

திருப்பிக்ெகாண்ேடன்.

‘ேடாண்ட்

பி

ரிடிகுலஸ்…’

என்றாள்.

நான்

முகத்ைத

140

சுபா

அம்மாைவேய

பார்த்தாள்.

ேலடி.

‘பூவர்

ரியலி

ஐ

காண்ட்

அண்டர்ஸ்ேடண்ட்

ஹர்… ரியலி.. ஆல் த ஃபஸ் ஷி ேமட்… ைம காட்’ ேதாைளக்குலுக்கியபின் ‘ெநௗ ஐ யம் லீ விங். இப்ப முனிசிப்பல் ஆஃபீஸிேல ஒரு மீ ட்டிங் இருக்கு. ஸீ யூ’ என்றாள். அவைளத்

ெதாடர்ந்து

நானும்

ெசன்று

அப்படிேய

ஏறிக்ெகாண்ேடன். பார்வதிபுரம்

ஆபீஸ்

ேபாகத்தான்

காைரச் ெசலுத்திேனன். அப்ேபாது

ேதான்றியது

ெசன்று

சமாதி

ஏற்றி

நிைனத்ேதன்.

விட்டுவிட்டு

ஆனால்

ெசன்றால்

அவரது

குடும்ப

என்ன

என்

ஆபீைஸ

வயல்களும் மைலயடுக்குகளும்

திருவனந்தபுரம்

இல்ைல. பிரஜானந்தரின்

காரில்

சூழந்த

என்று.

மயானத்தில்

காரில்

தாண்டி

சாைலயில்

அங்ேக

இருக்கிறது.

ஒன்றும் அங்ேக

ஒருமுைற மட்டும் ெசன்றிருக்கிேறன். கவனிப்பாரில்லாமல் காட்டுக்ெகாடிகள் படர்ந்த

ஒரு ெசங்கல் பீடம். அதன் ேமல் எண்ைணக்கைற கறுத்த ஒரு சிறு மண் விளக்கு. சுற்றிலும்

மரவள்ளியும்

தைடயங்கேள

நிைனக்கக்கூடும்.

வாைழயும்

அடர்ந்திருந்தன.

இல்லாமலாகிவிட்டது.

ஒருேவைள

அவர்

வாழ்ந்ததற்கான

என்ைனப்ேபான்ற

சிலர்

காைர குமாரேகாயில் வைளவில் ெசலுத்தி ேகாயில்வைரச் ெசன்ேறன். ேகாயிலுக்குச் ெசல்லாமல்

குளக்கைரக்குச்

நீலச்சிற்றைலகைளப் எண்ணங்களாக

ெசன்று

பார்த்துக்ெகாண்டு

மனம் ஓடிக்ெகாண்டிருந்தது.

படிக்கட்டில்

அமர்ந்துெகாண்ேடன்.

அமர்ந்திருந்தேபாது சிகெரட்

உதிரி

ேதடிேனன், இல்ைல.

உதிரி காருக்கு

எழுந்து ெசல்லவும் ேதான்றவில்ைல. அம்மாவின் முகங்கள் நிைனவில் தன்னிச்ைசயாக மாறிக்ெகாண்டிருந்தன. ேவைலகிைடத்துத்

திருவனந்தபுரம்

ெசன்று

முதல்முைறயாக

அம்மாைவப் பார்க்கும் வைர என் மனதில் இருந்த முகம் ஒன்று. அது ேவறு ேவறு முகங்களுடன் கலந்து தன்னிச்ைசயாகத் திரண்டுெகாண்ேட ெசன்றது. ஒரு மூர்க்கமான ெபரிய தாய்ப்பன்றி ேபாலத்தான் அவைள நிைனத்திருந்ேதன். அம்மாைவ ேநரில் பார்த்ததும் நான் கண்டது முற்றிலும் ேவறு ஒருவைர. ஆனால் அந்த அம்மாைவக் கண்டகணேம அதுதான் அம்மா என்று என் அகம் புரிந்துெகாண்டது. என்ைன அவளும் அப்படித்தான் அதிர்ச்சியுடன் புரிந்துெகாண்டாள் ேபால. அதிர்ச்சியும் பரபரப்பும்

சட்ெடன்று

தாளாமல்

கூச்சலிட

குடிக்கச்ெசய்து

நிைலெகாள்ளாமல் ஆரம்பித்து

தூங்க ைவத்ேதன்.

தத்தளித்தாள்.

அப்படிேய

புலம்பியவள்

ஏெதேதா

மூர்ச்ைசயாகிவிட்டாள்.

ேவைலக்காரைன

அனுப்பி

பிராந்திைய

புதியேசைல

வாங்கி

வரச்ெசான்ேனன். காைலயில் அவள் எழுந்ததும் அவைள புதிய ஒரு ெபண்ணாக ஆக்கி

என்னுடன்

கூட்டிச்ெசல்ல

நிைனத்ேதன்.

அன்றிரவு

முழுக்க

நான்

உருவாக்கிய

பகற்கனவுகைள நிைனத்தால் எப்ேபாதும் என் உடம்பு கூசிக்ெகாள்ளும். அம்மா

அந்த

புடைவைய

சட்ைடைய கழற்றிவிட்டு

உடுக்க

அவளுடன்

பிடிவாதமாக

வரேவண்டும்

மறுத்தாள். என்று

மாறாக

ெசான்னாள்.

நான்

என்

‘நாயாடிக்கு

எந்தரிேட தம்ப்றான் களசம்? ஊரி இடுேட..ேவண்டாேட.. ஊருேட…ேட மக்கா’ என்று என்

சட்ைடைய

பிடித்து

கிழிக்க வந்தாள்.

தன்

குட்டிேமல்

அன்னியமான

ஒரு

ெபாருள்

ஒட்டியிருக்கக் கண்ட தாய்ப்பன்றி ேபால என்ைன என் ஆைடகளில் இருந்து பிய்த்து

மீ ட்க முயன்றாள். நான் அவளிடம் எதுவும் ெசால்ல முடியவில்ைல. ெசாற்கைள அவள் உள்வாங்கும்

நிைலயில்

இல்ைல.

அவளுக்குத்

திரும்பக்கிைடத்த

குழந்ைதயுடன்

மீ ண்டும் திருவனந்தபுரம் குப்ைபேமடுகளுக்கு திரும்பிச்ெசல்ல நிைனத்தாள்.

141

நான்

ேபசிக்ெகாண்ேட

ெவளிேய

இருப்பாேட?

ெசன்று

ெசன்று

நாற்காலியில்

எட்டிப்பார்த்துவிட்டு

அய்ேயா

திரும்பிவந்து

அய்ேயா’

மக்கேள…ெகாந்நூடுவாருேட’

அமர்ந்ததும்

என்று

என்று

பீதியுடன்

பின்னால் கேசரிேல

’தம்பறான்

பதறினாள்.

கண்ண ீருடன்

ஓடி நீ

’எளிேட..எளிேட

ைககளால்

மார்பில்

அைறந்துெகாண்டு தவித்தாள். மிகப்ெபரிய தவெறான்ைற நான் ெசய்துவிட்டது ேபால நிைனக்கிறாள் என்று புரிந்துெகாண்ேடன். இருபது வருடங்கைள மானசீகமாக தாண்டிப் பின்னால்

ெசன்று

வந்தாேல

கல்ெலறி

அவைள

புரிந்துெகாள்ள

கிைடக்கும்

அளித்திருக்கும்? அவைன

அடித்து

நாயாடிக்கு உைதத்து

முயன்ேறன். ஒரு

சாக்கைடக்கு

நாற்காலி

அங்ேக

தள்ளும்

என்ன

ெவளிேய

அர்த்தத்ைத

அைனத்துக்கும்

அது

அைடயாளம். குருதிெவறிெகாண்ட ஒரு ெகாைலமிருகம் அது. அன்று

அம்மாைவ

நன்றாகக்

உைடமாற்றச்ெசய்து

மதுைரக்குக்

பன்னிரண்டுநாட்கள்தான் அைலேமாதினாள்.

குடிக்கச்ெசய்து ெகாண்டு

இருந்தாள்.

அவைள

நிைனவற்ற

நிைலயில்

வந்ேதன்.

என்னுடன்

கூண்டிலைடபட்ட

ெவளிேய

விடக்கூடாெதன்று

காட்டுமிருகம்ேபால

ெசால்லி ேகட்கதவுகைள

பூட்டிவிட்டு காவலுக்கும் ெசால்லிவிட்டு ஆபீஸ் ெசன்ேறன். ஆனாலும் இரண்டுமுைற தப்பி

ஓடினாள்.

ேபாலீ ைஸ

அனுப்பி

ெதருவிலிருந்து

அவைளப்

பிடித்துவந்ேதன்.

அவளால் வட்டுக்குள் ீ தங்க முடியவில்ைல. வட்டில் ீ ேசாறு தவிர எதிலும் அவளுக்கு ஆர்வமிருக்கவில்ைல. என்ைனப்பார்க்காதேபாது

என்

ெபயர்

ெசால்லி

கூச்சலிட்டபடி

சுற்றிவந்தாள்.

மூடிய

கதவுகைளப் படபடெவன்று தட்டின் ஓைசயிட்டாள். என்ைனப் பார்த்ததும் சட்ைடையக் கழற்றிவிட்டு

அவளுடன்

வரும்படிச்

ெசால்லிக்

ெகஞ்சினாள்.

நாற்காலியில்

அமரேவண்டாம் என்று மன்றாடினாள். நான் நாற்காலியில் அமர்வைதக்கண்டால் அவள் உடல்

ஜன்னி

கண்டதுேபால அதிர

ஆரம்பிக்கும்.

என்னுைடய

சட்ைட

அணிந்த

ேதாற்றம் அவைள ஒவ்ெவாரு முைறயும் அச்சுறுத்தியது. என்ைனக் கண்டதும் பயந்து சுவர்மூைலயில் பதற்றம்

பதுங்குவாள்.

நீடிக்கும்.

உணர்ச்சிைய

மீ ண்டும்

ேவண்டா… கேசர

நான்

ெதாடுைகயில் அைடவாேளா

ேவண்டா

இழுத்து கிழிக்க ஆரம்பிப்பாள்.

ெசன்று அவைளத் என்ைனச் என்னேவா

மக்கேள’ என்று

ெதாட்டுப்ேபசும்வைர

சின்னக்குழந்ைதயாகத்

அந்த

ெதாட்ட்ட

’காப்பா, காப்பா, மக்கேள

கூச்சலிட்டு

என்

சட்ைடைய

களசம் பிடித்து

பன்னிரண்டாம்நாள் அவள் மூன்றாம் முைறயாகக் காணாமலாகி இரண்டுநாட்களாகியும் கிைடக்காதேபாது நான் உள்ளூர ஆறுதல் ெகாண்ேடன். அவைள என்னெசய்வெதன்ேற

ெதரியவில்ைல. எவரிடம் ேகட்டாலும் அவைள ஓர் அைறயில் அைடக்கலாம் அல்லது

ஏதாவது விடுதியில் ேசர்க்கலாம் என்றுதான் ெசால்வார்கள். ஆனால் எனக்கு அவள் தன் உலகில் எப்படி வாழ்வாள் என்று ெதரியும். குப்ைபைய உண்டு ெதருக்களில் தூங்கி

வாழும்

வாழ்க்ைகயில்

அவளுக்கான உற்சாகங்களும்

ெகாண்டாட்டங்களும்

உண்டு.

அவளுக்கு ெநருக்கமானவர்கள் உண்டு. அது ேவறு ஒரு சமூகம். சாக்கைடயில் வாழும் ெபருச்சாளிகள் ேபால உறவும்பைகயுமாக ெநய்யப்பட்ட ெபரியேதார் சமூகம் அது. பலநாட்களுக்குப்

பின்

அவள்

மீ ண்டும்

திருவனந்தபுரம்

ெசன்றைத

உறுதிெசய்துெகாண்ேடன். அவள் அத்தைனதூரம் ெசன்றதிலும் ஆச்சரியம் ஏதுமில்ைல. அவர்களுக்கான

வழிகளும்

ெதாடர்புகளும்

முற்றிலும்

ேவறு.

நான்

அவைள

என்

142

நிைனவுகளில் இருந்து

ெமல்ல

அழித்துக்ெகாண்ேடன்.

ஒவ்ெவாருநாளும்

எனக்கான

சவால்கைள நான் சந்தித்துக்ெகாண்டிருந்ேதன் அப்ேபாது. ெவறும் ஒரு வருடத்தில் என் எல்லா

கற்பைனகளும்

கைலந்தன.

முக்கியேம

இல்லாத

ஒரு

சிறு

அதிகாரம்

என்பது

ஒவ்ெவாரு

அழுத்தி உருமாற்றி அமரச்ெசய்தது.

உணரப்பட்டாலும்கூட

அது

அதற்கு

என்ற

அதிகாரியாலும்

தன்னால்

கூட்டான

ஒரு

அவ்வதிகாரத்துக்கு

அவனுக்கு

மாெபரும்

ெமாத்த

எப்ேபாதும்

அதிகாரம்ெசலுத்தப்படுபவன் ேவண்டும்.

அதிகாரம்

உறுப்பாக என்ைன

ஒட்டுெமாத்த

இயந்திரத்தின்

இயந்திரமும்

ைகயாளப்படுவதாக

ெசயல்பாடுதான்.

ஆட்படுவதற்கு அதிகாரத்தின்

ேசர்த்து

உங்களால்

ஒத்துக்ெகாள்ள

அச்சுறுத்தல்ெகாண்ட

கட்டாயம் இருக்கேவண்டும். ஆகேவ ஒட்டுெமாத்த அதிகாரத்தின் ெசயல்திட்டத்துடன்

சரியாக

இைணந்துெகாள்வதன்மூலேம

தனி

அதிகாரிக்கு

அதிகாரம்

ைகவருகிறது.

தனித்துச்ெசல்லும்ேதாறும் அதிகாரம் இல்லாமலாகிறது நிர்வாகத்தில்

ஈடுபட

ஆரம்பிக்கும்

அதிகாரி

முதலில்

அதிகாரத்தின்

ருசிைய

அறிந்துெகாள்கிறான். கூடேவ அது எப்படி உருவாகிறது என்றும் கண்டுெகாள்கிறான். ேமலும் ேமலும்

அதிகாரத்துக்காக

அவன்

மனம்

ஏங்குகிறது.

அதற்காகத்

தன்ைன

மாற்றிக்ெகாண்ேட இருக்கிறான். சில வருடங்களில் அவன் அதிகார அைமப்பில் உள்ள பிற

அைனவைரயும்

கனவுகள்

ேபால

லட்சியவாதங்கள்

அச்சு அசலாக எல்லாம்

மாறிவிடுகிறான்.

எங்ேகா மைறகின்றன.

அவன்

ெகாண்டுவந்த

ெமாழி, பாவைனகள்,

நம்பிக்ைககள் மட்டுமல்ல முகமும்கூட பிறைரப்ேபால ஆகிவிடுகிறது. ஆனால்

நான்

எனக்கிடப்பட்ட

அந்த

கூட்டு

அதிகாரத்திற்கு

ேவைலகைள

மட்டுேம

உள்ேள நான்

அனுமதிக்கப்படேவ

ெசய்யமுடியும்

இல்ைல.

என்றும்

ஒரு

குமாஸ்தாைவக்கூட என்னால் ஏவமுடியாெதன்றும் கண்டுெகாண்ேடன். எனக்கு ேமலும் எனக்கு கீ ழும் இருந்த ஒட்டுெமாத்த அதிகார அைமப்பும் என்ைன ெவளிேய தள்ளியது.

நான் ெசால்லும் எந்தச் ெசாற்களும் அவர்களின் காதுகளில் விழவில்ைல. சிலசமயம்

நான் ெபாறுைமயிழந்து ெவறிெகாண்டவனாக கத்தினால்கூட அந்த கண்ணாடித்திைரக்கு அப்பால் அவர்கள் ெமல்லிய புன்னைகயுடன் என்ைன பார்த்துக்ெகாண்டிருந்தார்கள். நகர்

நடுேவ

கூண்டில்

கிடக்கும்

ஆேனன்.சினம்ெகாண்டு எதிர்க்கும்ேதாறும்

ெபயர் அது

என்

ெதரியாத இயல்பான

வனமிருகமாக பண்பின்ைமயாகக்

கண்டு மன்னிக்கப்பட்டது. ேபாராடும்ேதாறும் அது என் அத்துமீ றும் ேபராைசயாக கண்டு விலக்கப்பட்டது. என் நிைலைய நான் அங்கீ கரித்துக்ெகாண்டு ேபசாமலிருந்தால் என் குலத்திற்ேக

உரிய

இயலாைமயாக விளக்கப்பட்டு

அனுதாபத்துடன்

அணுகப்பட்டது.

என்னுைடய தன்னிரக்கமும் தனிைமயும் உளச்சிக்கல்களாக எடுத்துக்ெகாள்ளப்பட்டன. ஒவ்ெவாரு கூண்டு

கணமும்

நான்

ெசால்லப்பட்டது.

நான்

எப்படிேய

முட்டிேமாதி

எம்பிப்பிடித்து

என்

சைதகைள பிய்த்துக்ெகாண்ட

அமர்ந்துவிட்ட

வானத்து

அந்த

உப்பரிைகயாகச்

நான் சுபாைவ திருமணம் ெசய்துெகாண்டதுகூட அந்த முட்டிேமாதலின் ஒரு பகுதியாக இருக்கலாம். ெவள்ளத்தில் எருைமையப்பற்றிக்ெகாண்டு ஆற்ைறக்கடப்பதுேபால. அவள் என்ைன அவளுைடய உலகத்திற்குள் இட்டுச்ெசல்வாள் என்று எண்ணிேனன். அவைள நான்

அைடந்தது அவளுைடய

உலகம்

மீ தான

ஒரு

ெவற்றியாக

கருதப்படுெமன

143

நம்பிேனன். மாைலேநரத்துக் ெகாண்டாட்டங்கள், ேதாட்டத்து விருந்துகள், திருமணங்கள், பிறந்தநாட்கள்…சிரிப்புகள், உபச்சாரங்கள், ெசல்லத்தழுவல்கள், உசாவல்கள்… ஆனால்

கருைண

என்ற

ேதாற்கடிக்கப்பட்ேடன்.

ஈவிரக்கமற்ற

அனுதாபத்துடன்

ெகாைலக்கருவியால் என்ைன

பிரித்து

நான்

எப்ேபாதும்

எனக்குரிய

இடத்தில்

அமரைவப்பார்கள். சங்கடத்துடன் எழுந்தால் ேமலும் கருைணயுடன் என்ைன வட்டுக்கு ீ

அனுப்பி ைவத்தார்கள். அவள் ஏன் என்ைனத் திருமணம் ெசய்துெகாண்டாள் என்று நான் அப்ேபாது ேயாசிக்கவில்ைல. என்னுைடய ஆண்ைமயின்

சான்றிதழாக, உலகம்

அங்கீ கரிக்காவிட்டாலும் என்னுள் இருக்கும் காதலனின் ெவற்றியாக அப்ேபாது அைத எடுத்துக்ெகாண்ேடன்.

நான்

என்

வாழ்நாளில்

ெபருமிதத்ைத

உணர்ந்த

ஒன்றைர

மாதக்காலம் அது. அந்த மூடத்தனம் இல்லாமலிருந்தால் அந்த அற்ப மகிழ்ச்சிையயும்

இழந்திருப்ேபன். அவளுக்கு

முன்னால்ெசல்லேவண்டியிருந்தது.

ைகக்குச்சிக்கிய

ெதப்பம்

நான்.

ஒரு

எளிய கைடநிைல ெசய்திெதாடர்பு அதிகாரியாக இருந்த அவள் இன்று அைடந்துள்ள அத்தைன முக்கியத்துவமும் என்னுைடய மூன்ெறழுத்து அவளுக்கு அளித்தைவ. அவள் ெசல்லும்

ெதாைலவு

இன்னும்

அதிகம்.

அந்த

கணக்குக்கு

ேமல்

அவேள

ீ யுகத்துப்ெபண். ேபார்த்திக்ெகாண்ட முற்ேபாக்குப் பாவைன. பரந்த மனம்ெகாண்ட நவன இனி ஒருேபாதும் அவேள அந்த ேபார்ைவைய விலக்கி அவைளப்பார்க்கப்ேபாவதில்ைல.

அதிகாரத்திற்கான தார்மீ கப்ெபாறுப்புகள் அைனத்ைதயும் ஏற்றுக்ெகாண்டு அதிகாரமின்றி வாழும்

நரகத்தில்

அலுவலகத்திலும்

நான்

ெசன்று

எனக்கு

கீ ேழ

அந்தப்பகுதியில்

பிரபலமாக

சிலநாட்களிேலேய

ெமாத்த

ஆளும்கட்சிக்ேகா

அல்லது

விழுந்ேதன்.

ஒரு

அதிகாரி

இருக்கும்

நான்

பணியாற்றிய

இயல்பாக

வந்தைமந்தார்.

ஆதிக்கசாதியினராக,

உயரதிகாரிகளுக்ேகா அதிகாரமும்

அவர்

ஒவ்ெவாரு

ேவண்டியவராக

அவர்

அப்பகுதியின் இருப்பார்.

ைககளுக்குச்

ெசல்லும்.

நிைனவுறுத்தும்

தன்ைம

அவரது

ஆைணகள் மட்டுேம நடக்கும். அவர் என்னிடம் ஒரு ெமல்லியபணிைவ, நான் அவருக்கு கட்டுப்பட்டவன் பணிவு

அது,

என்பைத

காட்டி

ஒவ்ெவாரு

எதற்கும்

ெபற்றுக்ெகாள்வார்.

கணமும்

என்னுைடய

மதுைரயில்

ேவைலபார்க்கும்ேபாதுதான்

கிழவருமாக

என்ைன

மாதமிருக்கும்ேபாது

மீ ண்டும்

ேதடி

அம்மாைவ

அனுமதிையயும்

பிேரம்

மதுைரக்ேக

ைகெயாப்பத்ைதயும்

பிறந்தான்.

சந்தித்ேதன்.

ெகாண்ட

அவனுக்கு

அம்மாவும்

வந்திருந்தார்கள்.

அம்மா

எட்டு

இன்ெனாரு என்ைன

அலுவலகத்திற்கு வந்து பார்த்தாள். நான் ெபாதுமக்கள் சந்திப்பு என்ற ெபரும் வைதயில்

சிக்கி அமர்ந்திருேதன். கடவுளின் சன்னிதிக்கு வருபவர்கள் ேபால ைககூப்பி நடுங்கி அழுதபடி மனுக்களுடன் வருபவர்கள். காலில் குப்புற விழும் கிழவிகள். ைகவிடப்பட்ட ெபண்களின்

கூசிச்சிறுத்த

ெமௗனம்.

அநீதி

இைழக்கப்பட்ட

எளியவர்களின்

ஆங்காரமமும் வன்மமும், நிலம் பிடுங்கப்பட்டு அடித்து துரத்தப்பட்டு என்ன ஏெதன்ேற ெதரியாமல் எவராேலா கூட்டி வரப்பட்டு எவேரா எழுதிக்ெகாடுத்த மனுக்கைள ைகயில்

பிடித்தபடி நிற்கும் பழங்குடிகளின் ெவற்றிைலச் சிரிப்பு, ெபரிய கண்களுடன் ேவடிக்ைக

பார்த்து ெபற்ேறாரின் உைடகைள பிடித்துக்ெகாண்டு வரும் ைகக்குழந்ைதகள்….

144

வந்துெகாண்ேட இருப்பார்கள். என்ைனச் சந்திக்கும்ேபாேத பிரச்சிைனகள் தீர்ந்துவிடும் என்று

நம்புபவர்கைளப்ேபால

என்

முன்

முண்டியடிப்பார்கள்.

ஒவ்ெவாருத்தரா’

’ஒவ்ெவாருத்தாராேபாங்க…ெநரிக்கப்படாது

என்று

மாயாண்டி

கத்திக்ெகாண்டிருப்பார். அந்த ஒவ்ெவாரு முகமும் என்ைனப் பதறச்ெசய்யும். ஒருவர்

கண்கைளக்கூட

என்னால்

ஏறிட்டுப்பார்க்க

முடியாது.

அவர்கைளச்

சந்திப்பைத

காகிதங்கைளப்பார்ப்பதுேபால

அவர்கள்

அளிக்கும்

தவிர்ப்ேபன்.

’சரி’

ேபாங்க’ என்று

’ெசால்லியாச்சுல்ல’ ’சரி’ ’பாக்கிேறாம்’ ’ெசய்ேறாம்’ ’ெசய்ேறாம்மா

மீ ண்டும் மீ ண்டும் ஒேர ெசாற்கைளச் ெசால்ேவன். அச்ெசாற்கைளச் ெசால்லும் ஒரு இயந்திரமாக என்ைன உணர்ேவன் அந்த மக்களுக்கு நான் எதுவுேம ெசய்யமுடியாெதன்று அவர்களிடம் ெசால்வைதப்பற்றி நான் பகற்கனவு கண்டநாட்கள் உண்டு. ெசால்லி என்ன ஆகப்ேபாகிறது என்று மீ ண்டும்

ேதான்றும். மீ ண்டும் மீ ண்டும் அடித்து ஒடுக்கப்பட்டு அள்ளிக்குவிக்கப்படும் குப்ைபகள்

ேபான்ற

மனிதர்கள்.

எஞ்சியிருக்கும்

நம்பிக்ைகதான்

அவர்கைள

வாழச்ெசய்யும்

உயிர்ச்சக்தி. அைத நான் ஏன் ஊதி அைணக்கேவண்டும்? ஆனால் இந்த மனுக்கைள வாங்கிக்ெகாள்வதன் கைடயில்

ெபரிய

வழியாக

நம்பிக்ைககைள

அவர்களின்

நான்

வளரச்ெசய்து

முறிைவயல்லவா அளிக்கப்ேபாகிேறன்? காத்திருந்து, கண்ண ீருடன்

நம்பிக்கிடந்து, மீ ண்டும் ைகவிடப்பட்டு… ஆனால் அபப்டி இரக்கேமயில்லாமல் ைகவிடப்படுவது அவர்களுளுக்கு பழக்கம்தாேன. நூற்றாண்டுகளாக அபப்டித்தான். ெகஞ்சி, மன்றாடி, பிச்ைசெயடுத்து, கால்களில் விழுந்து, ைககைள

முத்தி, ’தம்புராேன’ ’எஜமானேன’ ’ெதய்வேம’ ’உைடயேத’ என்ெறல்லாம்

கூச்சலிட்டு,

அள்ளிவசப்படுவைத ீ

ஓடிப்ெபாறுக்கி,

அவமதிப்பாக மாற்றிக்ெகாண்டு, வாழ்ந்து அவர்கைள

என்னால் ஏறிட்டுப்பார்க்க

சட்ைடையயும் நாயாடிக்குறவனாக

பாண்ைடயும் ெதருக்களில்

நின்றிருப்ேபன் ேபால.. அப்ேபாதுதான்

ேமான்..எனக்க

கூட்டத்தில்

ேமான்

வாழ்ந்து

முடிந்தால்

கழட்டி இறங்கி

இருந்து

காப்பன்..ேல

உயிர்வாழ்வைதேய தீர்த்த நான்

தைலமுைறகள் ஒருேவைள

வசிவிட்டு ீ வானத்துக்கு

ெநரிசலிட்டு

காப்பா!

வந்த

ேகவலமான

மக்கா, ேல

அல்லவா?

அங்ேகேய

ேகாவணத்துடன் கீ ேழ

என்

ெவறும்

அம்மா

எளிய

மனிதனாக

‘அது

காப்பா!’ என்று

என்

எனக்க

ெபரிதாகக்

கூச்சலிட்டாள். அவளுடன் வந்திருந்த இரு கிழவர்களும் ேசர்ந்து, ’காப்பா காப்பா’ என்று

கூச்சலிட ேபாலீ ஸ்காரர் அதட்டியபடி ‘த,,, என்ன சத்தம் இங்க? வாயா மூடு த வாய

மூடு…ெபாடதீல

ேபாட்டிருேவன்..வய

‘சண்முகம்..அவங்கள முந்தாைனேபால

அணிந்திருந்தாள்.

விடு’

ேபாட்டு

என்ேறன்.

மூடு

அம்மா

நாேய’

பள ீெரன்று

நரிக்குறவர்களிடமிருந்து

தங்கவண்ணம்

பூசிய

என்று

ெபற்ற

அலுமினிய

அணிந்திருந்தாள். மூவரும் என் அைறக்குள் ஓடிவந்தனர்.

அதட்டினார்.

ஏேதா பைழய

நான்

கட்சிக்ெகாடிைய பாவாைடைய

மூக்குத்தியும்

கம்மலும்

அம்மா உரக்க ‘இது எனக்க ேமான் காப்பன், எனக்க ேமானாக்கும்…எனக்க ேமான்..ேல காப்பா ேல மக்கா’ என்று ெசால்லி என் முகத்ைத அள்ளிப்பிடித்து என் கன்னங்களிலும்

கழுத்திலும் முத்தமிட்டாள். ெவற்றிைல

முத்தம்

எச்சில் வழிந்தது.

என்பது

ெமல்ல

ெமாத்தக்கூட்டமும்

கடிப்பதுதான்.

திகிலடித்தது

என்

ேபால

முகத்தில்

நின்றைதக்

கண்ேடன்.. ‘நீ உள்ள ேபாய் இரு…நான் வாேறன்’ என்ேறன். அம்மா ‘நீ வாேல…வாேல

145

மக்கா..’ என்று என் ைகையப்பற்றி இழுத்தாள். ஒரு கிழவர் திரும்பி கூட்டத்திடம் ‘இது காப்பனாக்கும். நாயாடிக்காப்பன். எங்க ஆளு…எல்லாரும் ேபாங்க இண்ைணக்கினி இங்க

ேசாறு கிட்டாது…ேசாறு இல்ல…ேபாங்க’ என்று ைகயாட்டி ஆைணயிட்டார். நான்

எழுந்து

அம்மாைவ

கரம்பிடித்து

இழுத்துச்ெசல்ல

மற்ற

இருவரும்

பின்னால்

வந்தார்கள். ஒருவர் ‘நாங்க எங்கிட்ெடல்லாம் ேதடிேனாம். காப்பா நீ களசெமல்லாம்

ேபாட்டிருக்ேகேல, அப்பம் நல்ல ேசாறு தருவாகளாேட?’ என்றார். ‘ேல நீ சும்மா ெகட, அவன் எம்பிடு

தின்னாலும்

இங்க

ஒண்ணும்

ேகக்க

மாட்டாக

பாத்துக்க.

அவன்

ஆப்பீசறாக்கும் ேகட்ைடயா’ என்றார் இன்ெனாருவர். நான் ‘அம்மா நீ இங்க இரு…இப்பம் வந்திருேதன் இங்க இரு’ என்று ெசால்லி முகம் கழுவிவிட்டு மற்ற அைறக்கு வந்ேதன்.

வந்து

அமர்ந்ததுேம

மாறிவிட்டது.

ஒன்ைறக்கவனித்ேதன்.

நான் அதிகாரவர்க்கத்தின்

ஆச்சரியமாக இருந்தது.

ெதரிந்ததுேபால.

ெமாத்தக்கூட்டத்துக்கும்

துண்டு

அல்ல

அவர்களில்

என்று

உடல்ெமாழி

அத்தைனேபருக்கும்

ஒருவர்கூட

என்னிடம்

ஏதும்

ெகஞ்சவில்ைல. சிலர் மட்டுேம ஏேதனும் ெசான்னார்கள். ெவறுேம மனுைவ மட்டும்

தந்துவிட்டு ெசன்றார்கள்.

அம்மா அம்முைற இருபதுநாட்கள் என்னுடன் இருந்தார். அவர்கள் மூவருக்கும் என் பின்கட்டில் தங்க இடம் ெகாடுத்ேதன். ஆனால் கூைரக்கு கீ ேழ தங்க அவர்களுக்கு பழக்கமில்ைல. காம்ப் ஆபீஸின் ைசக்கிள் ெஷட்டிேலேய தங்கிக்ெகாண்டார்கள். இரவும் பகலும்

உரத்தகுரலில்

சண்ைடேபாட்டார்கள்.

ஒருவைர

ஒருவர்

கற்களால்

தாக்கிக்ெகாண்டு சுற்றிலும் ஓடினார்கள். இரவில் ேதாட்டெமல்லாம் மலம் கழித்தார்கள். ஒவ்ெவாருநாளும்

சுத்தம்ெசய்யும்

அருணாச்சலம்

சாபமிட்டுக்ெகாள்வைத நான் கவனித்ேதன்.

ெமல்லிய

குரலில்

தனக்குள்

அம்மாவுக்கு சுபாைவ முதல்பார்ைவயிேலேய ெகாஞ்சமும் பிடிக்கவில்ைல சுபாவின் ெவள்ைளநிறம்

ஒரு

ேநாய்

அறிகுறிமாதிரிேய

அவளுக்கு

ேதான்றியது.அவைளப்பார்த்ததுேம அஞ்சி வட்டுத்திண்ைணயில் ீ இருந்து இறங்கி ஓடி முற்றத்தில் நின்றுெகாண்டு வாயில் ைகைய ைவத்து பிதுங்கிய கண்களால் பார்த்தாள். சுபா ஏேதா ெசான்னதும் தூ என்று காறித்துப்பினாள். ‘பாண்டன் நாயிேல ேல அது பாண்டன்நாயிேல’ என்று ெசால்லிக்ெகாண்டிருந்தாள். சுபா

அம்மாைவபபர்க்கேவ

அவைளப்பார்த்தால் ைகயில்

அஞ்சி எது

உள்ேள

இருக்கிறேதா

ஒதுங்கிக்ெகாண்டாள்.

அைத

அவைள

ேநாக்கி

அம்மா வசினாள். ீ

உைடைய தூக்கி மர்ம உறுப்ைபக்காட்டி வைசபாடினாள்.சுபா ‘பால், பிள ீஸ் என் ேமேல

ெகாஞ்சமாவது

அன்பிருந்தா இவங்கள

எங்கயாவது

அனுப்பிருங்க.

உங்கள

நம்பி

வந்ேதன். அதுகாக நீங்க எனக்கு ெசய்ற லீ ஸ்ட் ெஹல்ப் இதுதான்…அவங்கள என்னால தாங்கிக்கேவ

முடியைல

சாய்ந்துவிட்டாள். அவள்

அழுவைத

பால். ப்ள ீஸ்’ என்று கதறி அழுது

ெவறித்துப்பார்த்துக்ெகாண்டு

நின்ேறன்.

அப்படிேய படுக்ைகயில்

பிரசவம

முடிந்து

அவள்

ேவைலக்கு ேபாக ஆரம்பிக்கவில்ைல. ‘ெசால்லுங்க பால். சும்மா எதுக்ெகடுத்தாலும் இப்டிேய சிைலமாதிரி நின்னா எப்டி?’ என்றாள்.‘சுபா, ப்ள ீஸ். நான் பாகக்ேறன். ஏதாவது பண்ேறன்…ெமதுவா அனுப்பிச்சிடேறன்’ என்ேறன். ‘ேநா..நீங்க அனுப்ப மாட்டீங்க. ஸீ

அவங்கள நீங்க

நம்ம

வழிக்கு

ெகாண்டுவரமுடியாது.

அவங்க

ஒரு

வாழ்க்ைகக்கு

146

பழகிட்டாங்க…இனிேம அவங்கள

நம்மால

மாத்த

முடியாது.

அவங்க

எங்கயாவது

சந்ேதாஷமா இருந்தா ேபாதும். அதுக்கு என்ன ேவணுமானாலும் ெசய்ேவாம்…’ நான்

என்னிடம்

பிரஜானந்தர்

ெசான்னைதத்தான்

நிைனத்துக்ேகாண்டிருந்ேதன்.

அம்மாவுக்கு ெபரிய அநீதி ஒன்ைற நான் இைழத்துவிட்ேடன், என் வாழ்நாெளல்லாம்

நான் அதற்கு பிராயச்சித்தம் ெசய்யேவண்டும் என்றார். அவளுைடய ஆைணைய நான் மீ றலாகாது.

விரும்புகிறாள்

அவளுைடய

விருப்பேம

என்ேற

அவள்

ெதரியவில்ைல.

என்

ஆைண.

வட்டின் ீ

ஆனால்

அம்மா

எதுவுேம

என்ன

அவளுக்கு

ேதைவயிருக்கவில்ைல. ேசாறுகூட ெகாஞ்சநாளில் அலுத்துவிட்டது. அேதசமயம் சுபா மீ தான ெவறுப்பு ஒரு ேவகமாக மாறி அவைள இயக்கியது. அவைளப்ேபான்றவர்களின் பிரியம்ேபாலேவ

ெவறுப்பும்

கைரகளற்றது.

பின்னாளில்

ேயாசித்துக்ெகாண்ேடன்,

சுபாேமல் அவள் ெகாண்ட ெவறுப்பு எத்தைன ஆழம் மிக்கது என. எத்தைன நூற்றாண்டு வரலாறிருக்கும் அதற்கு!

அம்மா சைமயலைறயில் புகுந்து கிைடத்தைத அள்ளி ேபாட்டுத் தின்றாள். வட்டின் ீ எந்த மூைலயிலும்

ெவற்றிைலேபாட்டு

துப்பி

ைவத்தாள்.

வட்டுக்குள்ேளேய ீ

சிறுநீர்

கழித்தாள். சுபாவின் புடைவகைளயும் ைநட்டிகைளயும் ஜாக்ெகட்ைடயும் பிராைவயும் கூட

எடுத்து அணிந்துெகாண்டாள்.

எனக்க

‘எடீ

ேமான்

காப்பனுக்குள்ளதாக்கும்டீ..நீ

ேபாடீ நீ உனக்க வட்டுக்கு ீ ேபாடி பன்ன எரப்ேப’ என்று ஒவ்ெவாருமுைறயும் சுபாவின் அைறக்கு

முன்னால்

வந்து

நின்று

கத்துவாள்.

காதுகைளப்ெபாத்திக்ெகாண்டு தைல தாழ்த்தி அமர்ந்திருப்பாள். ஆனால்

அம்மா

தன்

மட்டும் அவளால்

அழுக்கு

நிைறந்த

தாங்கிக்ெகாள்ளேவ

ைககளால்

சுபா

பிேரைம

முடியவில்ைல.

இருைககளாலும்

ெதாட்டு

குழந்ைதைய

தூக்குவைத

ெகாடுக்காமல்

அதன் ேமல் குப்புறவிழுந்து மூடிக்ெகாள்வாள். அம்மா அவள் முதுைக அடித்தும் அவள் கூந்தைலப்பிடித்து இழுத்தும் அவள் ேமல் துப்பியும் பிராண்டியும் கூச்சலிடுவாள். நான் இரண்டுமுைற

அம்மாைவ

ெகாண்டுெசன்று தள்ளி

அள்ளிப்பிடித்து

கதைவச்சாத்திேனன்.

தரதரெவன்று

இழுத்து

கிறிஸ்துதாஸிடமும்

ெவளிேய

ெசல்லத்திடமும்

அம்மாைவ குழந்ைதைய ெநருங்கவிடக்கூடாது என்று ெசால்லி ைவத்ேதன். ஆனாலும் எப்படிேயா உள்ேள வந்து விடுவாள். ெவளிேய

இருந்து

அவள்

குழந்ைதக்கு ஊட்டிவிட்டாள். திடுக்கிட்ேடன்

இழுத்துச்ெசன்று

.

என்

எடுத்துக்ெகாண்டு குளித்துவிட்டு

ைககால்கள்

ெவளிேயதள்ளி

வந்த

ெவளிேய

எல்லாம்

ெசல்லத்ைத

ஏேதா

பதற

வந்த

வாயில்

அழுகைல நான்

அைதப்

ஆரம்பித்தன. வந்தபடி

ஒருமுைற பார்த்து

அம்மாைவ

வைசபாடிேனன்.

ெசல்லம் சைமயலைறக்குள் நின்று என் காதில் படும்படி ஏேதா ெசால்வைத ேகட்ேடன். ‘குறப்புத்தி’ என்ற ெசால் காதில் விழுந்ததும் மந்திரக்ேகாலால் ெதாடப்பட்டு கல்லாக அனதுேபால என் உடல் ெசயலற்றது. பின் எல்லாச் சக்திகைளயும் இழந்து முன் தளத்து

சூழல்நாற்காலில்யில் அமர்ந்ேதன். அம்மாைவ நாேன ஒருேபாதும் துரத்திவிடக்கூடாது என்று நிைனத்ேதன். ெசன்றமுைற தப்பி ஓடியதுேபால அவள்ெசன்றால்

இம்முைறயும் என்னுைடய

ெசன்றுவிடுவாள் குற்றவுணர்ச்சி

என்று

காத்திருந்ேதன்.

இல்லாமலாகும்.

அப்படி

சுவாமியின்

வார்த்ைதைய நான் காப்பாற்றியவனாேவன். ஆனால் இம்முைற அம்மாவுக்கு அங்ேக

147

இருந்தாகேவண்டிய வந்து

சுபாைவ

தூண்டுதலாக சுபா

வைசபாடினாள்.

ேமலுள்ள

வட்டுக்கு ீ

ெவறுப்பு

ெவளிேய

இருந்தது.

சுற்றிச்சுற்றி

சாைலயில்

நின்றுெகாண்டு

ஆரம்பித்தால்

பலமணிேநரம்

‘ெவள்ளப்பன்னி, பாண்டன் நாயி..சுட்ட ெகழங்குமாதிரி இருந்துட்டு எங்கிட்ட ேபசுதியா? ஏட்டீ ெவளிய வாடி

நாேய’ என்று ெபருங்குரெலடுத்து

இைடெவளிேய விடாமல் கத்திக்ெகாண்டிருப்பாள். அந்த கட்டற்ற உயிராற்றேல எனக்கு பிரமிப்பூட்டியது.

நாய்கள்

ேபான்றைவ

மணிக்கணக்காகக்

அப்ேபாதுதான் புரிந்துெகாள்ள முடிந்தது. அந்த

இரு

கிழவர்களுக்கும்

காசுெகாடுத்து

கத்திக்ெகாண்டிருப்பைத

அவர்களிடம்

அம்மாைவ

கூட்டிச்ெசல்லும்படிச் ெசான்ேனன். அவர்கள் பணத்துடன் அன்ேற காணாமலானார்கள்.

அம்மா இன்னும் ஆங்காரம் ெகாண்டவளாக ஆனாள். இரவில் அவேள கிளம்பி நகைர சுற்றிவிட்டு

விடியற்காைலயில்

ஏேதேதா

குப்ைபகைள

அள்ளிக்ெகாண்டு

திரும்பிவந்தாள். வசிெயறியப்பட்ட ீ அழுகல் உணவுகள். பைழய துணிகள். மின்னக்கூடிய

அத்தைன

ெபாருட்கைளயும்

ெகாண்டு

வந்தாள். அவற்ைற

கார்ெஷட்டில்

ஓரமாக

குவித்து ைவத்தாள். அழுகிப்ேபான ஓர் உணவுப்ெபாட்டலத்ைதப்பிரித்து அவள் வழித்து

வழித்துச் சாப்பிடுவைத ஒருமுைற சன்னல்வழியாகக் கண்ட சுபா ஓடிப்ேபாய் அப்படிேய

வாந்தி எடுத்தாள்.

ஒருநாள் ஒரு ெபருச்சாளிைய அம்மா காகிதங்கைளயும் பிளாஸ்டிக்ைகயும் ெகாளுத்தி

தீமூட்டி வாட்டுவைதக் கண்டேபாது நாேன ெவளிேய ெசன்று அைத பிடுங்கி ெவளிேய வசி ீ அவைள அதட்டிேனன். அவள் திருப்பி என்ைன அடிக்க வந்தாள். நான் அவைள பிடித்து தள்ளியேபாது மல்லாந்து விழுந்தாள். பாத்ரூம் டர்க்கி டவல் ஒன்ைற எடுத்து கட்டியிருந்தாள். அது அவிழ்ந்து நிர்வாணமாகக் கிடந்தவள் நிர்வாணமாகேவ எழுந்து ஒரு கல்ைல எடுத்து என்ைனத் தாக்கினாள். அவைளப் பலம் ெகாண்டமட்டும் தள்ளி கார்ெஷட் அருேக உள்ள அைறக்குள் தள்ளிக் கதைவச்சாத்திேனன்.

மூச்சுவாங்க

சில

நிமிடங்கள்

நின்ேறன்.

சன்னல்கள்

எல்லாம்

கண்களாக என்ைனபார்க்கின்றன என்று ெதரிந்தது. ேநராகக் குளியலைறக்குள் ெசன்று கதைவ

மூடிக்ெகாண்டு

ெகாட்டும்

ஒலியில்

குழாையத்

என்

திறந்துவிட்டுக்ெகாண்டு

அழுைக

மைறந்தது.

கதறி

தைலயிலும்

அழுேதன்.

நீர்

முகத்திலும்

அைறந்துெகாண்டு ேதம்பல்களும் விம்மல்களுமாக அழுது நாேன ஓய்ந்ேதன். பின்னர் முகத்ைதயும் ைககைளயும் கழுவிக்ெகாண்டு ெவளிேய வந்ேதன்

சுபா மூச்சு வாங்க ெவளிேய நின்றிருந்தாள். ‘நான் ேபாேறன்..என் பிள்ைளேயாட நான் எங்ைகயாவது ேபாேறன்’ என்றாள். நான் ேபசாமல் நடந்ேதன். என் பின்னால் வந்தபடி ‘என்னால

முடியாது…இனிேம

இெதல்லாம்

தான்

ேவைலக்காரங்க

இதப்

எல்லாருக்கும்

பாத்திட்டிருக்க

ேபச்சு.

இனி

பாத்து சிரிக்கிறாங்க…என்னால

நான் இல்லட்டி உங்க அம்மா’ என்றாள்.

முடியாது.

நான்

முடியல.

எங்க நான்

சிட்டியிேல

தல

இப்ப

காட்டுேவன்?

ேபாேறன்.

ஒண்ணு

நான் அவளிடம் ‘நான் எங்கம்மாவ விட்டுர முடியாது. அது என் குருேவாட வார்த்ைத. நீ ேபானா நான் வருத்தப்படுேவன். என்னால அைதத் தாங்க முடியாது. ஆனால் அம்மா அவளுக்கு என்ன புடிக்கிறேதா அைதத்தான் ெசய்வா’ என்ேறன். தைலநடுங்க வங்கிய ீ

கண்களுடன்

ஈரக்கன்னங்களுடன்

என்ைன

பார்த்து

சில

கணங்கள்

நின்றுவிட்டு

148

சேடெலன்று மாறி மாறி தைலயில் அைறந்துெகாண்டு அபப்டிேய தைரயில் அமர்ந்து சுபா

கதறி

அழுதாள்.

பிடித்துக்ெகாண்டு

நான்

என் அைறக்குள்

அமர்ந்துெகாண்ேடன்.

ெசன்று

ஒரு

புத்தகத்ைத

எழுத்துக்கைளப்

எடுத்துப்

பாராமல்

அவள்

அழுைகையேய ேகட்டுக்ெகாண்டிருந்ேதன். இரவுவைர

அம்மா

உள்ேளதான்

அர்த்தமில்லாமல்

உைடமாற்றிக்ெகாண்டு கார்ெஷட் இருந்து என்ைன ைவத்து

சிறுநீரும்

மலமும்

தாக்குவாள் குப்புற

கிடந்தாள்.

அைலந்துவிட்டு

என

நான்

ெவளிேய

நள்ளிரவில்

அைறக்குச்

கலந்த வாைட

ெசன்று

அமர்ந்திருந்தாள்

கதைவ

குப்ெபன்று

எதிர்பார்த்ேதன். அவள்

குனிந்து

ெசன்று

திறந்ேதன்.

தாக்கியது.

மூைலயில்

‘அம்மா

எங்ெகங்ேகா

திரும்பி

ேசாறு

வந்ேதன்.

உள்ேள

அம்மா

ைககைள

எழுந்து

தைலக்கு

ேவணுமா?’ என்ேறன்.

தைலயைசத்தாள். அவளுக்கு

நாேன

ேசாறு

ேபாட்ேடன்.

ஆேவசமாக

அள்ளி

அள்ளி

அவள்

விழுங்குவைதப்பார்த்துக்ெகாண்டிருந்தேபாது ஒரு கணம் ெநஞ்சைடத்தது . மறுகணம் இடிவிழுந்த பைனேபால என் உடல் தீப்பற்றி எரிந்தது. ஒருநாளாவது பசிக்குப்பதில் ருசிைய உணர்ந்திருப்பாளா? அவைள

அப்படிேய

அள்ளி

அைணத்துக்ெகாண்டு

கத்த

ேவண்டும் ேபாலிருந்தது. சாப்பிட்டு நிறுத்த அவளுக்குத் ெதரியாது. இைல காலியாக ஆவைதயும்

தாங்கிக்ெகாள்ள முடியாது.

‘ேபாடு

ேபாடு’ என்று

ைகயால்

இைலைய

தட்டிக்ெகாண்ேட இருந்தாள். இப்படித்தான் இருந்திருக்கிேறன் நானும். அந்த என் உடல் இந்த உடலுக்குள்தான் இருக்கிறது சாப்பிட்டு முடித்து ைகைய உடலிேலேய ேதய்த்தபின் அங்ேகேய அவள் காைல நீட்டி படுத்துக்ெகாண்டாள்.

நான்

உள்ேள

ெசன்று

ேகாப்ைபயில்

அைரவாசி

பிராந்தி

எடுத்துவந்து ெகாடுத்ேதன். வாங்கி அப்படிேய மடமடெவன்று உள்ேள ெகாட்டிக்ெகாண்டு ெபரிய ஏப்பம் விட்டாள். வயிறு நிைறந்ததும் அதற்கு முந்ைதய கணத்ைத முற்றாக மறந்தவளாக ’என்னேல காப்பா?’ என்று என் ைகைய வருட ஆரம்பித்தாள். அவளிடம் என்ெனனேவா

ெசால்லவும்

ேகட்கவும்

நிைனத்ேதன்.

ஆனால்

அவைளப்

பார்த்துக்ெகாண்டிருப்பேத ேபாதுெமன்றிருந்தது. ‘ேல மக்கா காப்பா, அந்த ெவள்ைளப்பண்ணி ேபயாக்கும்ேல. அவ ஏன் அப்டி இருக்கா ெதரியுமாலா?

அவ

உனக்க

ெரத்தத்த

குஞ்சாமணியிேல இருந்து..’ சட்ெடன்று

உறிஞ்சி

என்

குடிக்கா

ஆண்குறிைய

பாத்துக்ேகா…

பிடித்து

உனக்க

‘ேல..இதில

அவ

ெரத்தம் குடிக்காேல’ என்றாள். நான் விடுவித்துக்ெகாண்ேடன். ‘மக்கா உனக்கு இந்த

களசமும்

சட்ெடயும்

இருக்காேத…ேவண்டாம்.

ேவண்டாம்ேல..

தம்றான்மார்

நீ

தம்றான்மாருக்க

உன்ைனக்

ெகாண்ணு

கேசரியிேல

ேபாட்டிருவாங்கேல..நீ

நாைளக்கு எங்கூட வந்திரு. நாம அங்க நம்ம ஊருக்கு ேபாவலாம். நான் உன்ைனய

ெபான்னு மாதிரி பாத்துக்கிடுேவன். வாறியா மக்கா? அம்ைமயில்லாேல விளிக்ேகன்?’

கண் தளரும் வைர அைதேய ெசால்லிக்ெகாண்டிருந்தாள். திரும்பத்திரும்ப நாற்காலி ேவண்டாம், தம்புரான்களின் நாற்காலியில் நீ அமர்ந்தால் உன்ைன ெகான்றுவிடுவார்கள், உன்ைனக்ெகால்லத்தான்

என்றுதான்

புலம்பினாள்.

பற்றைவத்துக்ெகாண்டு

இந்த

நான்

ெவள்ைளப்ேபைய எழுந்து

என்

மந்திரித்து

அைறக்குச்

ேமாட்டுவைளையேய

அனுப்பியிருக்கிறார்கள்

ெசன்று

ஒரு

சிகெரட்

பார்த்துக்ெகாண்டிருந்ேதன்.

149

கிறுக்குத்தனமாகச் ெசால்கிறாள் என்று

என்ைன

ேதான்றியது.

என்றாலும்

எஜமான்களின்

அவள்

ெசால்வதிலும்

நாற்காலியில்

ெகான்றுெகாண்டிருக்கிறார்களா?

உறிஞ்சிக்ெகாண்டிருக்கிறாளா?

என்னுைடய

உண்ைம

அமர்ந்திருக்கிேறனா?

இவள்

அதற்காக

என்

மாையகளுக்கு

உண்டு

குருதிைய

ெவளிேய

நின்று,

மனவசியங்களுக்கு அகப்படாத மிருகம்ேபால, அம்மா உண்ைமைய உணர்கிறாளா?

நான் திரும்ப என் அலுவலகத்திற்கு வந்தேபாது நான்கைர மணி ஆகியிருந்தது. என் அைறக்குள்

ெசன்று

என்னுைடய

இயலாைமக்கு

ெசால்வாள்.

அமர்ந்து

குஞ்சன்நாயரிடம்

நான்

என்னுைடய

காரணங்கள்

டிபன்

வாங்கிவரச்ெசான்ேனன்.

ேதடுகிேறனா?

திறைமயின்ைமக்கு

அப்படித்தான்

ெவளிேய

சுபா

காரணங்கைள

ேதடிக்ெகாண்டிருக்கிேறன். நீ ஏன் ெசயல்படக்கூடாது? நீ உணரும் தைடகள் எல்லாேம

உனது கற்பைனகள். நீ ெசய்யேவண்டியெதன்ன என்று உண்ைமயில் நீ உணர்ந்தவற்ைற

ஏன் ெசய்யாமலிருக்கிறாய்?ெசய்துபார்…

ெசய்யேவண்டும் என்றால் ஒன்றுதான். நான் என்ைனப்ேபான்றவர்களின் குரலாகவும் ைகயாகவும் இந்த அைமப்புக்குள் இருக்க ேவண்டும். என்ைனப்ேபான்றவர்கள் என்றால் ேதாட்டிகளால் அள்ளிவரப்பட்டு மானுடக்குப்ைபகளாக கழுைதச்சந்ைத ஆஸ்பத்திரியில் குவிக்கப்பட்டவர்கள். ெபாதுச்சுகாதாரத்திற்காகக் ேகாடிகைளச் ெசலவிடும் இந்த அரசு அந்த

உயிர்களுக்காக

அவர்கைளயும் என்பவர்கைளத்

ஏன்

ெகாஞ்சம்

மனிதர்களாக

நிைனக்கும்படிச்

தண்டியுங்கள்.

கவனிக்கப்படவில்ைல

உங்களில்

என்றால்

ஆரம்பிக்கிறேத…

ெசலவிடக்கூடாது?

உங்கள்

அந்த

டாக்டர்கள்

ெசய்யக்கூடாது?

ஒருவன் குரல்

அந்த

எழுகிறேத,

ஏன்

முடியாது

ஆஸ்பத்திரியில்

நீதியுணர்ச்சி

எரிய

நான் ைககள் நடுங்க எழுத ஆரம்பித்ேதன். பின் எழுந்து என்னுைடய அறிக்ைகைய தட்டச்சிட்ேடன். கழுைதச்சந்ைத ஆஸ்பத்திரியில் நான் பார்த்தவற்ைற விரிவாக எழுதி உடேன

நடவடிக்ைக

நடவடிக்ைககைள

எடுக்கும்படி

ஆைணயிட்டிருந்ேதன்.

மூன்றுநாட்களுக்குள்

எனக்கு

எடுக்கப்பட்ட

அறிக்ைகயிடேவண்டும்.

இல்லாவிட்டால் என் தனிப்பட்ட அதிகாரத்தால் தவறுகளுக்கு ெபாறுப்பானவர்கள் ேமல் கடுைமயான நடவடிக்ைக எடுக்கேவண்டியிருக்கும் என்று எச்சரித்திருந்ேதன். மாவட்ட

மருத்துவ

ேபாட்ேடன்.

அதிகாரிக்கு

ேநரடி

பிள்ைளைய

பிரதியும்

மாநில

உள்ேள அைழத்து

சுகாதாரச்

உடேன

ெசயலருக்கு

அவற்ைற

ெசய்துவிட்டு ஒரு சிகெரட் பற்றைவத்துக்ெகாண்ேடன்.

அனுப்ப

நகலும்

ஏற்பாடு

மாைலயில் மீ ண்டும் ஒருமுைற ஆஸ்பத்திரிக்குச் ெசன்ேறன். டாக்டர் இந்திரா ‘எந்த ெடெவெலப்ெமண்டும்

ெதரியைல.

ேவணுமானா

நாைளக்கு

டயாலிஸிஸ்

ெசஞ்சு

பாக்கலாம்’ என்றார். அம்மா அேதேபால படுத்திருந்தாள். ஆஸ்பத்திரிக்குரிய பச்ைச நிற

உைட அணிவிக்கப்பட்டிருந்தது. ைககால்களில் வக்கம் ீ குைறந்து ேதாலில் நீர்வற்றிய ேசறுேபால சுருக்கங்கள் ெதரிய ஆரம்பித்தன. நான் வட்டுக்கு ீ வந்து சாப்பிட்டு விட்டு படுத்ததுேம

தூங்கிவிட்ேடன்.

சுபா

என்னிடம்

அம்மாைவப்பற்றி

விரும்பினாள். ஆனால் நான் அப்ேபாது ெசாற்கைள விரும்பவில்ைல. ஒருமணி

ேநரம்

தூங்கியிருப்ேபன்,

விழிப்பு

வந்தது.

சுபா

நன்றாகத்

விவாதிக்க

தூங்கிக்

ெகாண்டிருந்தாள். ஏர்கண்டிஷனரும் கடிகாரமும் ராகமும் தாளமும் ேபால ஒலித்தன.

150

ெவளிேய ெசன்று

சிகெரட்

பற்றைவத்துக்ெகாண்ேடன்.

சிகெரட்

அதிகமானதனாலா

தூக்கம் ெகடுகிறது என்று எண்ணம் வந்தது. தூங்கும் முன்னால் கைடசி எண்ணமாக

இருந்தது நாைள ஆபீஸ் ேபானதும் என் கடிதம் பற்றி டிஎம்ஓவிடம் நாேன ேநரில்

ேபசுவைதப்பற்றித்தான். என்ன ெசய்ய நிைனக்கிறார் என்று ேகட்கேவண்டும். முடிந்தால்

ஊடகங்களுடன் ஒரு ேநரடி விசிட் ெசய்து இவர்கைள நாறடிக்கவும் தயங்கக்கூடாது. என்ன

ெசால்வார்கள்

எல்லாவற்ைறயும்

என

எனக்குத்

ெதரியும்.

பார்த்துவிட்ேடன்.

இந்த

ெகௗரவம்

ஒன்றைர

வருடங்களில்

அவமானம்

என்ற

நான்

ெசாற்களின்

அர்த்தங்கைளேய என் மனம் இழந்துவிட்டது. அம்மா அவற்றின் கைடசித்தடயத்ைதயும் அழித்துவிட்டுத்தான் காைலயில்

விழுந்துவிட்டாள். பாய்ந்தது. ஓட்டல்

ெசன்றாள்.

பிேரைம

நான்

எஸ்பிைய

நாற்பத்ைதந்து

ஒன்றுக்குப்

மதுைரயில்

எடுத்துக்ெகாண்டு

இருந்தவள்

விட்டாள்.

கூப்பிட்டுச் ெசான்ேனன்.

நிமிடங்களில்

பின்னால்

என்னுடன்

ெசன்று

ஒருநாள் மயக்கமாகி

நகரெமங்கும்

பிடித்துவிட்டார்கள்.

உள்ள எச்சில்குவியலில்

சுபா

நகரின்

ேபாலீ ஸ்

முக்கியமான

ேமய்ந்துெகாண்டிருந்தாள்.

அகப்பட்ட எச்சிைலயும் அழுகைலயும் அவனுக்கும் ஊட்டிவிட்டிருந்தாள். சுபா உள்ளிருந்து குண்டுபட்ட மிருகம் ேபால ெவளிேய பாய்ந்து வந்து குழந்ைதைய எஸ்ஐ ைகயிலிருந்து பிடுங்கினாள். அதன் வாயும் மார்பும் எல்லாம் அழுகிய உணவு.

அவள்

அப்படிேய

அைத

அைணத்து

இறுக்கி

முத்தமிட்டுக்ெகாண்ேட

தைரயில்

அமர்ந்துவிட்டாள். நான் ெசயலிழந்து நின்ேறன். ஜீப்பிலிருந்து இறங்கி என்ைனப்பார்த்து ‘ஏேல காப்பா’ என்றபடி வந்த அம்மாைவ கண்டதும் என்னுள் இருந்து ஏேதா ஒன்று திமிறி

ெவளிேய

ைபப்பின்

வந்தது.

துண்ைட

சட்ெடன்று கீ ேழ

எடுத்துக்ெகாண்டு

குனிந்து

அங்ேக

‘ஓடு ஓடுரீ…ஓடுரீ

கிடந்த நாேய..

ஒரு

ேஹாஸ்

இனிேம

இந்த

வட்டுக்குள்ள ீ கால ைவக்காேத ஓடு’ என்று ஓலமிட்டுக்ெகாண்டு அவைள மாறிமாறி அடித்ேதன். அவள் அலறியபடி புழுதியில் விழுந்து ைககால்கைள உதறித் துடித்தாள். அவைள எட்டி உைதத்ேதன். என்ைன காப்பா…நீ

எஸ்ஐ

பிடித்துக்ெகாண்டார்.

நாசாமா

குடிப்பாேல…ேல

அைறந்துெகாண்டு நிர்வாணமாக

ேபாேவ..சங்கடச்சு

பாவி!

நாேய,

கூக்குரலிட்டு

நடந்து

காட்டி,

அம்மா

எழுந்து

ெதருவில்

ேபாேவ…ெவள்ளப்பண்ணி

பாவி

ேல!’

அழுதாள்.

ைககைள

என்று

விதவிதமான

நின்று

உனக்க

மார்பிலும்

இடுப்புத்துணிைய

விரித்து

ஓடி

‘ேல

ெரத்தத்த

வயிற்றிலும்

அவிழ்த்து

வசி ீ

ைசைககளுடன்

வைசெபாழிந்தாள். ‘சார் நீங்க உள்ள ேபாங்க’ என்றார் எஸ்.ஐ. நான் உள்ேள ேபாய் என் அைறக்கதைவ

தாழிட்டுக்ெகாண்டதும்

தூக்குமாட்டிக்ெகாள்வைதப்பற்றித்தான்.

என்னால்

முதலில்

ெகாஞ்சம்

முடிந்திருந்தால் இந்த அவஸ்ைத அன்ேற முடிந்திருக்கும். அன்று

அம்மாைவ

நிறுவனத்தின்

எஸ்.ஐ

முதிேயார்

முன்பணமும் கட்டிவிட்டுச்

பிடித்து விடுதி

ஜீப்பில் ஒன்றில்

ெசன்றார்.

நான்

ஏற்றி

நகரின்

ெகாண்டு மறுநாள்

ைதரியம்

நிைனத்தது

ெகாள்ள

முக்கியமான

ெசன்று பணம்

ேசர்த்து

கிறித்தவ அவேர

ெகாடுத்தனுப்பிேனன்.

மீ ண்டும் அம்மாைவப்பார்க்கும் துணிேவ எனக்கு ஏற்படவில்ைல. எனக்குள் ஒவ்ெவாரு கணமும் தீ எரிந்துெகாண்டிருந்தது. என் உள்ளுறுப்புகள் எல்லாம் ெவந்துருகி ெகாட்டி வயிற்றில்

அமிலமாக

ெகாப்பளித்தன.

மறுநாள்முதல்

பிேரமுக்கு

ஆரம்பித்த

வயிற்றுப்ேபாக்கும் காய்ச்சலும் பல படிகளாக பன்னிரண்டு நாள் நீடித்தது. மீ னாட்சி

151

மிஷன்

ஆஸ்பத்திரியில் பத்துநாள்

இருந்தான்.

இருமுைற

காய்ச்சல்

உச்சத்துக்குச்

ெசன்று அவன் உயிருக்குக் கூட ஆபத்திருப்பதாகச் ெசான்னார்கள். சுபா அவனருகிேலேய இரவும் பகலும் தைலவிரிக்ேகாலமாகக் கிடந்தாள். அவளிடம் ேபசேவ நான் அஞ்சிேனன். ஒரு ெசால்லில் அவள் பாய்ந்து என் குரல்வைளைய கடித்து துப்பிவிடுவாள்

என்று

அஞ்சிேனன்.

ைபயனின்

சிறிய

குருத்துக்கால்கைளயும்

காய்ச்சலில் சுண்டிய சிறு முகத்ைதயும் பார்த்துக்ெகாண்டு இரெவல்லாம் ஆஸ்பத்திரி

வார்டில் இரும்பு நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்ேதன். ைககைள விரித்து மார்பு ஏறி இறங்க தூங்கிக்ெகாண்டிருந்தான்.

சருமம் வரண்டு

புைடத்து

மார்புகூடு

ேமேல

அவைன

ெநருங்கி

வந்து

இருந்துெகாண்ேட

உடம்பு

வந்து ேவேறேதா ெசன்றிருக்கிறது.

இருக்கிறதா

சிவந்திருந்தது. குழந்ைத

எலும்புகள்

ேபாலிருந்தான்.

அைறக்குள்

என்ன? ெகாஞ்சம்

விலா

அது

ஏேதா

கண்ணசந்தால் ைகநீட்டி

மரணம் உருவில் அவைன

எடுத்துக்ெகாண்டு ெசல்லுமா என்ன? அவைனப்பார்க்கும்ேபாது இறங்கியது

அடிவயிற்றில்

ேபால ேதான்றியது.

கனமான

ஆனால்

அந்த

உேலாகத்தகடு வலி

ஒன்று

ேவண்டியுமிருந்தது.

ெவட்டி அைத

நிசப்தமாக அனுபவித்ேதன். தராசின் ஒரு தட்டு ேபால அது மனதின் மறுபக்கத்ைத அழுத்திய

துயரெமான்ைறச்

சமன்

ெசய்தது. சிகெரட்டாகப்

புைகத்து

தள்ளிேனன்.

சிகெரட் புைகத்து என் உதடுகள் எரிந்தன. என் ெநஞ்சு புைகந்து இருமலில் வறட்டுச் சளி ெவளிவந்தது. எந்த உணவும் உக்கிரமான பசியின்ேபாதுகூட இரண்டாம் வாயில் குமட்டியது.

ஒவ்ெவாரு

கணமாக

வாழ்ந்துெகாண்டிருந்ேதன்.

ஒவ்ெவாரு

ெவளிேய விட்டு காலத்ைத உந்தி நகர்த்திேனன்.

மூச்சாக

ஒருநாள் இரவில் அவைனப் பார்த்துக்ெகாண்டிருந்தேபாது ஓர் எண்ணம் வந்தது. இநத வயதில் நான்

இைத

தின்றுதாேன

என்ேனாெடாத்த பிள்ைளகள்

வளர்ந்ேதன்.

ெபரும்பாலும்

எப்படிேயா

பிைழத்துக்ெகாண்ேடன்.

மைழக்காலத்தில்

ெசத்துப்ேபாகும்.

என்

அம்மா எபப்டியும் பத்து பிள்ைள ெபற்றிருப்பாள். ஒன்பதும் ெசத்திருக்கின்றன. ெசத்த பிணங்கைள வசுவார்கள். ீ

காலில்

பற்றி சுழற்றி

தூக்கி

வசப்படுவதற்காக ீ கிடக்கும்

ெபருக்ெகடுத்ேதாடும்

என்

தங்ைகைய

நான்

கரமைன

ஆற்றில்

பார்த்திருக்கிேறன்.

சின்ன கரிய முகத்தில் அவள் கைடசியாக நிைனத்தது இருந்தது ‘த்தின்ன.. த்தின்ன’ என்பாள். அந்த ஒரு ெசால்ைல மட்டும்தான் அவளால் ேபசமுடியும். அந்தச் ெசால்

உதடுகளில் இருந்தது. ஒருகணம்

எழுந்த

வன்மத்ைத

ெவள்ைளக்குழந்ைத அந்த அங்ேக

ேமேல

தீனியில்

பட்டினிகிடந்தும்,

நான்

ஒருேபாதும்

ஒருவாைய

கழிவுகைள

உண்டு

தின்றும்

மறக்க

மாட்ேடன்.

சாவெதன்றால் ெசத்த

இந்த

சாகட்டுேம.

குழந்ைதகளுக்கான

பிரம்மாண்டமான ெசார்க்கத்தில் இைத எதிர்பார்த்து இதன் உறவினர்கள் எவ்வளவு ேபர்

இருப்பார்கள்.

மறுகணம்

அந்தச்

சிந்தைனக்காக

என்ைன

நாேன

மண்ைடயில்

அைறந்துெகாண்ேடன். கட்டிலில் அமர்ந்து என் கண்மணியின் கால்கைள முத்தமிட்டு முத்தமிட்டு கண்ண ீர்விட்டு அழுேதன். அம்மா விடுதியில் இருந்து சிலநாட்களிேலேய கிளம்பிச்ெசன்றாள் என்று ெதரிந்தது. நான் கவைலப்படவில்ைல. ஆனால் அன்றுமுதல் என் ஆளுைமயில் ஒரு மாற்றம் ஏற்பட்டது. நான் குரூரமானவனாக ஆேனன். மன்னிக்காதவனாக, எந்ேநரமும் ேகாபம்

152

ெகாண்டவனாக மாறிேனன். தினமும் என் ஊழியர்களுக்கு எச்சரிக்ைகக் கடிதங்கைளயும் தண்டைன எளிதில்

அறிவிப்புகைளயும்

ரத்து

ெகாடுத்ேதன். அவர்கள் அைத எனக்குேமேல ெசன்று

ெசய்துெகாண்டார்கள்.

என்

முன்னால் ஏளனம்

நிைறந்த

முகத்துடன்

நின்று இடது ைகயால் அவற்ைற வாங்கிக்ெகாண்டார்கள். ெவளிேய ெசன்று உரக்கக் ேகலிேபசிச் சிரித்தார்கள்.

சிலநாட்களில் என் அலுவலகச்சுவர்களில் எனக்ெகதிரான ேபாஸ்டர்கள் ெதன்பட்டன. என் அம்மா

அவற்றில்

அமர்ந்திருந்தாள். அனுபவிக்கும்

ைகயில்

ெபற்ற

தாைய

கயவனிடமா

அலுவலகத்திற்குள்

ஒரு

பிளாஸ்டிக்

பிச்ைச

எடுக்க

மாவட்டத்தின்

நுைழயும்ேபாதுதான்

ேகாப்ைபயுடன்

பிச்ைச

ேகாரி

விட்டுவிட்டு

அதிகார

சுகம்

ெபாறுப்பு?

கவனித்ேதன்.

நான்

அந்த

ேபாஸ்டைர

வரிைசயாக

நிைறய

ஒட்டியிருந்தார்கள். பலவற்ைற தாண்டி வந்து திரும்பும்ேபாதுதான் ஒன்ைற வாசித்ேதன். என் கால்கள் தளர்ந்தன. பிேரக்ைக மிதிக்கேவ முடியவில்ைல. காைர நிறுத்திவிட்டு

கிட்டத்தட்ட ஓடி என் அைறக்குள் ெசன்ேறன். ெசல்லும் வழிெயங்கும் கண்கள் என் ேமல் ெமாய்த்தன. என் வாசல் மூடியதும் ஆபீஸ் முழுக்க எழுந்த ெமல்லிய சிரிப்பு

ெபரிய இைரச்சலாக மாறி என்ேமல் ேமாதியது. இரண்டுநாட்கள்

வந்துவிட்டார்கள்.

கழித்து

அமர்ந்துெகாண்டு,

அம்மா

என்

அம்மாைவ என்

மதியம்

ஆபீஸ்

அலுவலகத்தில்

யாேரா

முற்றத்தின்

மதிய

என்

ஆபீஸுக்ேக

ெகான்ைற

உணவு

கூட்டி

மரத்தடியில்

சாப்பிட்டவர்கள்

அளித்த

மிச்சமீ திகைள ஒரு பாலிதீன் தாளில் குவித்து ஆனந்தமாக தின்றுெகாண்டிருந்தாள். என் அைறச்சன்னல்

வழியாக

நான் பார்க்குமிடத்தில்

அவைள

அமரச்ெசய்திருந்தார்கள்.

சாப்பிட்டு ைககழுவ வாஷ் ேபசினுக்குச் ெசன்ற நான் அைதப் பார்த்ேதன். சில கணங்கள் நான் எங்ேக நின்ேறன் என்ேற நான் அறியவில்ைல. அங்கிருந்து இறங்கிக் காைரக்கூட எடுக்காமல் ைபத்தியக்காரைனப்ேபால சாைலவழியாக ஓடிேனன். காைலயில் நான் அலுவலகம் ெசன்று ேதங்கிய ேகாப்புகைள முழுக்க பார்த்துவிட்டு பத்தைர மணிக்குத்தான் ஆஸ்பத்திரிக்குச் ெசன்ேறன். நடுேவ ேபான் ெசய்து ேகட்ேடன். அம்மாவின் நிைலயில் வராந்தாவில்

டாக்டர்

அைமதியின்ைம

மாற்றமில்ைல மாணிக்கம்

அவர்

அருேக

என்றார்கள்.

நின்றிருந்தார்.

வந்து

நான் என்னுள்

வணக்கம்

உள்ேள

நுைழயும்ேபாது

உருவான

சட்ெடன்று

ெசான்னேபாது

அதிகரித்தது.

‘ெசால்லுங்க மாணிக்கம்’ என்ேறன். அவர் கண்ணர்ீ மல்கி மீ ண்டும் கும்பிட்டார். இங்ேக நான் இன்னும் கடுைமயானவனாக இருக்கேவண்டும் என்று நிைனத்துக்ெகாண்ேடன் ‘சார்

நான்

ெசான்னது

ஒண்ைணயும்

நான்’ அவர்

குரல்வைள

நம்பைலண்ணு

ெதரியுது.

நான்

சாருக்கு

ெசய்தெதல்லாம் சும்ம தப்ைப மைறக்கிறதுக்காக ெசய்ததுண்ணு நிைனக்கிறீங்க…அப்டி இல்ல

சார்.

பயந்துதான்

சார்

எல்லாம்

ஏறி

இறங்கியது.

ெசய்திருக்ேகன்.

அந்த

‘நான்

எப்பவும்

எருக்குழியிேல

கடவுளுக்கு என்னால

முடிஞ்சவைரக்கும் பாடுபட்டிருக்ேகன் சார். காலம்பற எட்டுமணிக்கு வந்தா சிலசமயம்

வடு ீ ேபாய்ச்ேசர ராத்திரி ஒம்பது பத்து ஆயிடும்சார். மருந்து ெகைடயாது. மாத்திைர

ெகைடயாது. புண்ணில வச்சு ெகட்ட துணி ெகைடயாது. சார், ெசான்னா நம்ப மாட்டீங்க,

பக்கத்திேல

ெவட்னரி

ஆண்டிபயாட்டிக்குகள பக்கத்துவடுகளுக்குப் ீ

ஆஸ்பத்திரிக்கு

வாங்கிட்டு

ெபண்டாட்டிய

வந்து

ேபாயி

அனுப்பிக்

நான்

அங்க

கிளிஞ்ச

மிஞ்சிக்

இதுகளுக்குக்

ெகடக்குற

குடுக்கேறன்.

ேசலயும் துணியும்

கெலக்ட்

153

பண்ணிட்டு வந்து இதுகளுக்கு புண்ணு வச்சு கட்டிட்டு இருக்ேகன்…ஒரு நாலஞ்சுநாள் மனசறிஞ்சு லீ வு ேபாட்டதில்ைல’ நான் தணிவாக ‘நான் உங்களக் குைற ெசால்லைல. நிைலைம எப்டி இருக்குன்னு அறிக்ைக குடுத்ேதன். அது என் கடைம தாேன? அைத நான் ெசய்யேலண்ணா இப்டிேய இருக்கட்டும்னு விட்டது மாதிரிதாேன?’ என்ேறன். ‘நீங்க நிைனச்சது சரிதான் சார். நான்

உங்களக் குைற ெசால்ேலல்ல. ஆனா- ‘ அவரால் ேமற்ெகாண்டு ேபசமுடியவில்ைல. ‘ஐயம் ஸாரி’ என்று அைறக்குள் ெசல்ல முயன்ேறன். ‘நில்லுங்க சார். இைத மட்டும் ேகளுங்க.

ேகட்டுட்டு

வருஷமா

ேபாங்க. நீங்களும்

பிரேமாஷன்

எக்ஸ்பிளேனஷன்

டியூ.

ேமேல

என்ைனயமாதிரித்தாேன.

என்ெனன்னேமா குற்றமும்

எக்ஸ்பிளேனஷன்

ேகட்டு

சார்

எனக்கு

குைறயுமாட்டு

ஆறப்ேபாட்டு

ஏழு

ெசால்லி

ஊறப்ேபாட்டு

வச்சிருந்தாங்க. டிரிபூனல் வைரக்கும் ேபாயி தீர்ப்பு வாங்கி தீர்ப்ப அப்ைள பண்றதுக்கு

மறுபடியும் ஆடர் வாங்கி இப்பதான் காயிதம் வந்திருக்கு. நான் சீனியராக்கும் சார். இப்ப

உங்க ெலட்டைர காரணமாக் காட்டி என்ைனச் சஸ்ெபண்ட் பண்ணியாச்சு. இனி அந்த

ஆர்டைர

ரத்து

பண்ணிட்டுதான்

என்ைன

எடுப்பாங்க.

மறுபடியும் பத்து

ஆகுேதா அதுக்கு ேமேல ஆகுேதா…வாேறன் சார்’ நான்

ஏதும்

ெசால்வதற்குள்

அவர்

விடுவிடுெவன

ெசன்று

விட்டார்.

வருஷம்

நான்

அவர்

பின்னாேல நடந்ேதன். அவர் ெவளிேய ெசன்று தன் ைபக்கில் ஏறி ெசன்றுவிட்டார். ேசார்ந்து

ேபாய் ஹாலில்

நடந்தாலும்

அமர்ந்துெகாண்ேடன்.

ஆச்சரியம்தான்.

ெதரிந்தும்

நிரூபிப்பதற்காகச் ெசய்ேதன்? எனக்கு

ஏன்

கடந்த

இதுதான் இைதச்

நாட்களில்

நடக்கும், இது

ெசய்ேதன்? வயிற்றில்

எைத

தவிர

எது

யாருக்கு

ஏறிவிட்டிருந்த

அமிலம் ெதாண்ைடயில் புளித்தது. வாந்தி எடுக்க ேவண்டும் ேபாலிருந்தது. தைலையக் ைகயால் தாங்கி அமர்ந்திருந்ேதன். நர்ஸ் வந்து ‘சார் ‘என்றாள். நான்

எழுந்ேதன் ‘அவ்ேவா

கண்ணு முழுச்சாச்சு’ சிறு

பரபரப்புடன் அம்மாவின் அைறக்குச் ெசன்ேறன். அம்மா கண்ைண திறந்து எழுந்து அமர முயன்றாள்.

ைகயில்

ேபாட்டிருந்தாள்.

ெசருகப்பட்டிருந்த

ெசருகப்பட்ட

ஊசி

‘அய்யய்ேயா…எடுக்கப்பிடாது…பாட்டி பிடித்தாள். என்ைன

அவைள

அம்மா

பலமுைற

பிடித்து

.

குழாைய

வழியாக படுத்துக்கிடுங்க’

தள்ளினாள்.

தாண்டிச்ெசன்றன.

எழப்ேபானாள்

க்ளூேகாஸ்

குருதி

அவள் ேல

‘காப்பா

என்று

பிய்த்து

எடுத்து

ெசால்லிச்

ெசன்று

வழிந்தது.

கண்கள்

காப்பா’

பரவி

என்று

நர்ஸ் அைலந்து அைழத்து

நான் ‘அம்மா, நான்தான், அம்மா’ என்ேறன். ‘காப்பா , ேல, மக்கா..காப்பா…ேல களசம் ேவண்டாம்ேல.

கண்ணுக்கு

தம்றான்

கேசரிேல

நான் ெதன்படேவ

இரியாதேல

இல்ைல.

நர்ஸ்

மக்கா…காப்பா

அவைள

பிடித்து

ேல’ . அம்மாவின் அழுத்தி

படுக்கச்

ெசய்தாள் அம்மா சட்ெடன்று வலிப்பு வந்து ைககால்கைள இழுத்துக்ெகாண்டு துடிக்க ஆரம்பித்தாள்.

வாய்

விளிக்ேகன்’ என்று ைவத்ேதன்.

ெதாய்வைடய விட்டிருந்தாள்.

ஒருபக்கமாக ேகாணிக்ெகாண்டு

ெவளிேய

ைககள்

ஓடினாள்.

இறுக்கமாக

ஆரம்பித்தன.

டாக்டர்

அதிர்ந்தது.

நான் அம்மாைவப்

இருந்தன.

வந்தேபாது

பின்னர்

அம்மா

நர்ஸ்

பிடித்து அைவ

‘டாக்டைர

ெமல்ல

படுக்க

ெமல்லெமல்ல

மீ ண்டும்

மயக்கமாகி

154

நான்

ெவளிேய

நின்று

காத்திருந்ேதன்.

இந்திரா

ெவளிேய

வந்து

‘டயாலிஸிஸ்

பண்ணினா நல்லது. ஷி இஸ் சிங்கிங்’ என்றார். ‘பண்ணுங்க’ என்ேறன். ‘பண்ணினாலும் ெபரிசா ஒண்ணும் நடக்காது. ஷி இஸ் அல்ேமாஸ்ட் இன் ஹர் ஃைபனல் மினிட்ஸ்’ நான்

ெபருமூச்சு விட்ேடன்.

ெசய்தார்கள்.

நான்

உள்ேள

அவர்கள்

மீ ண்டும் கூடத்திற்குச்

கூடிக்கூடி

ெசன்று

ேபசினார்கள்.

அமர்ந்துெகாண்ேடன்.

ஏேதேதா

தைலையக்

ைகயால் அைளந்ேதன். வாட்ைச அவிழ்த்து அவிழ்த்துக் கட்டிேனன் சுபா

ேபானில்

அைழத்தாள்.

நான்

’ஹேலா’ என்றதும்

‘ஹவ்

இஸ்

ஷி?’ என்றார்.

‘இன்னும் ெகாஞ்ச ேநரத்திேலன்னு ெசான்னாங்க’ அவள் ‘ஓ’ என்றாள்.’நான் இப்ப அங்க வேரன். ஒரு பத்து நிமிஷம் ஆகும்’ நான் ேபாைன ைவத்ேதன். அந்த ேபான் கிளிக் என்று ஒலித்த கணம் ஒன்ைற முடிவுெசய்ேதன். ஆம், அதுதான். பிரஜானந்தர் ெசான்னது அைதத்தான்.

எல்லா

அவரது

ெசாற்கள்

பிராயச்சித்தமும்

என் காதுகளுக்கு

ெசய்…’

அருேக

இைதத்தான்

ஒலித்தன.

ெசான்னாரா?

’அம்மாவுக்கு இைத

நான்

ெசய்யமாட்ேடன், எனக்கு அந்த துணிச்சேல வராது என்று நிைனத்துத்தான் ைதரியமாக இரு என்றாரா?

நான் எழுந்து ெசன்று அம்மாைவ பார்த்ேதன். உள்ேள ஒரு நர்ஸ் மட்டும் இருந்தாள். ’கண்ணமுழிச்சாங்களா?’ என்ேறன்.

‘இல்ல.

டயாலிஸிஸ்

பண்ணணும்.

இப்ப

அங்க

ெகாண்டு ேபாயிருேவாம்’ என்றாள். அம்மா கண்விழிக்கேவண்டும் என்று அக்கணம் என் முழு இருப்பாலும் ஆைசப்பட்ேடன். பிரார்த்தைன ெசய்ய என் தைலக்குேமல் காதுகள் எைதயும் உணர்ந்ததில்ைல. அந்த தருணத்திடம், அந்த அைறயில் நிைறந்த ேலாஷன் வாைடெகாண்ட

காற்றிடம்,

சாய்ந்து

விழுந்த

சன்னல்

ெவளிச்சத்திடம்,

அங்ேக

துளித்துளியாக கசிந்து ெசாட்டிய காலத்திடம் தீவிரமாக ேவண்டிக்ெகாண்ேடன்.அம்மா கண்விழிக்க ேவண்டும். சில நிமிடங்கள் ேபாதும் அவளருேக

அமர்ந்து

அவள்

ைககைள

என்

ைககளில்

எடுத்துக்ெகாண்டு

சட்ைடையயும்

கழற்றிவிடுகிேறன்.

ெசால்லேவண்டும். அவள் அத்தைன வருடம் ஆேவசமாக மன்றாடியதற்கு என் பதில். ’அம்மா

நான்

காப்பன்.

நான்

களசத்ைதயும்

தம்புரான்களின் நாற்காலியில் அமர மாட்ேடன். எழுந்துவிடுகிேறன். நான் உன் காப்பன்’ ஆனால்

அம்மாவின்

ெசல்வைதத்தான்

முகம்

கண்ேடன்.

ேமலும் இன்ெனாரு

ேமலும் ெபண்

ெமழுகுத்தன்ைம வந்து

ெகாண்டபடிேய

அம்மாவின்

உைடகைள

மாற்றினாள். அப்ேபாது அம்மாவின் உடல் சடலம் ேபாலேவ ஆடியது. அவளும் ஒரு சடலத்ைதப்ேபாலேவ அம்மாைவ ைகயாண்டாள். ேநரம்

ெசன்றது.

அைரமணிேநரம்

ஒயர்கூைடயுடன் குஞ்சன்

நாயர்

தாண்டியும்

சுபா

ெவற்றிைலச்சிரிப்ைப

வரவில்ைல.

காட்டியபடி

ஆனால்

ேதாைளச்சரித்து

நடந்து வந்தான். ‘நமஸ்காரம் சார். ஆபீஸிேல ேபாேனன். ெமட்ராஸ் ேபான் வந்திருக்கு. எல்லாத்ைதயும் தந்தான்.

நான்

ரமணி குறிச்சு அைத

வாங்கி

ைகயிேல

குடுத்தனுப்பினா’ என்று

வாசிக்காமேலேய

ைபக்குள்

ஒரு

காகிதத்ைத

ெசருகிக்ெகாண்ேடன்.

அவைன அனுப்ப நிைனத்த கணம் உள்ேள அம்மா ‘காப்பா’ என்றாள் நான் உள்ேள நுைழவதற்குள் குஞ்சன்நாயர் உள்ேள நுைழந்தான். அவைனக் கண்டு அம்மா சட்ெடன்று அதிர்ந்து கல்ைலக்கண்ட ெதருநாய் ேபால ெமாத்த உடலும் குறுகி

155

பின்னாலிழுத்துக்ெகாள்ள

இருைககைளயும்

கூப்பி

‘தம்றாேன, கஞ்சி

தா

தம்றாேன’

என்று கம்மிய குரலில் இரந்தாள். அவள் உடல் ஒருகணம் அதிர்ந்தது. வலது கால் சம்பந்தமில்லாமல்

நீண்டு

விைரத்து

ெமல்ல

தளர்ந்தது.

எச்சில்

வழிந்த

முகம்

தைலயைணயில் அழுத்தமாக பதிந்தது. நர்ஸ் அவைளப் பிடித்துச் சரித்தபின் நாடிையப் பார்த்தாள். அதற்குள் எனக்குத் ெதரிந்துவிட்டது. ஆம், பிரஜானந்தர் கிழவிைய

ெசான்னது

புைதத்து

இவளது

இைதத்தான்.. அமர இதயம்

அதன்

ேவண்டும். இந்த பிச்ைசக்காரக்

அத்தைன

தாபங்களுடனும்

மட்கி

மண்ணாகேவண்டுெமன்றால் எனக்கு இன்னும் நூறுநாற்காலிகள் ேவண்டும்.

156

ஓைலச்சிலுைவ [1] என்

அப்பா

மரணப்படுக்ைகயில்

முதன்முதலாகச் ஆச்சரியம்.

ெகாண்ட

நின்ேறன்.

ெசன்ேறன்.

கிடந்தேபாதுதான்

எனக்கு

ெவள்ைளெவேளெரன்று

உயரமான அதன்

கட்டிடத்ைத

உயரமான

அந்த

நான்

ஆஸ்பத்திரி

ெநய்யூர்

இரட்ைடப்பைனகைளப்ேபால

பிரமித்துப்ேபாய்

ஓட்டுக்கூைரயின்

ஆஸ்பத்திரிக்கு

அப்ேபாது

எழுந்த

அண்ணாந்து

இரண்டு

ஒரு

மாெபரும் தூண்கள்

பார்த்துக்ெகாண்டு

விளிம்புகளிலும்

இரு

சிலுைவகள் நின்றன. கட்டிடத்ைதசுற்றி நின்ற ெபரிய ேவப்பமரங்களின் ெபான்னிறமான சருகுகள்

கூைர

முழுக்க

விழுந்து

வாரியல்

கூட்டப்பட்டிருந்தது.

கிடந்தன.

ஆனால் ஆஸ்பத்திரிமுற்றம்

ேகாடுகள்

அைலயைலயாக

விதவிதமான காலடித்தடங்கள் கிடந்தன.

படிந்த

சுத்தமாக

மண்ணில்

தைலயில் ெவண்ணிற குல்லா ைவத்து நீளமான காலுைறகளும் கவுன்களும் அணிந்த நர்ஸம்மாக்கள் ைககளில் ெவவ்ேவறு ெபாருட்களுடன் விைரவாக நடந்து ெசன்றார்கள்.

ெவள்ைளநிறமான கால்சட்ைட அணிந்த உயரமான மனிதர் ஒருவர் இரண்டு காக்கி ஆைட ெபண்கள் பின்னால் ேவகமாக என்ைனக்கடந்து ெசன்றார். அப்பகுதிேய குளிர்ந்து கிடந்தது.நாசிைய எரிக்கச்ெசய்யும்

விேனாதமான

வாசைன

அங்ேக

எழுந்தது.

அைத

வட்டிைக

ஒன்று

நான் முழுக் கவனத்துடன் உள்ேள இழுத்து எனக்குள் நிரப்பிக்ெகாண்ேடன். ஆஸ்பத்திரி வராண்டாவில்

கருப்பு

கம்பிமுக்காலிேமல்

விளிம்புெகாண்ட மிகப்ெபரிய

அமர்ந்திருந்தது.

உள்ளிருந்து

ெவள்ைளநிற வந்த

ஒரு

நர்சம்மா

அதில்

ைககழுவினாள். ைககழுவுவதற்குச் சாப்பிடுவைதவிட ெபரிய தட்டு. அவள் ெசன்றதும் நான் அந்த தட்ைட ெமல்ல ெதாட்டுப் பார்த்ேதன். அந்த ெவண்ைம நிறம் முட்ைட ஓடு ேபாலிருந்தது. அந்தவைளவில் இருந்த ெமன்ைம என்ைனப் பரவசப்படுத்தியது. அதில் ைகைய ைவத்து மீ ண்டும் மீ ண்டும் வருடிேனன்.

என்ைனக்கடந்துெசன்ற ஒருவர் என்னிடம் உரக்க ‘ெதாடப்பிடாது’ என்று அதட்டினார். நான் ைகைய

எடுத்துக்ெகாண்ேடன்.

உன்ைன

‘ெதாட்டா

நான்

அடிப்ேபன்’ என்று

ெசால்லி உற்றுப்பார்த்துவிட்டு திரும்பிச் ெசன்றார். வாயில் ெவற்றிைலைய அதக்கியபடி ேபசுவது ேபாலிருந்தது.

ெவந்தது அணிந்து கத்தியால்

வைளேவ

விசித்திரமான

ேபால இருந்தது. ேமேல கீ றிய

காக்கி

மனிதராக

நிறத்தில்

ெவண்ணிறமான சட்ைட சிவந்த

இல்லாமல்

புண்ேபால

ேநராக

இருந்த

இருந்தார்.

அவர்

முகம்

ேபாலீ ஸ்காரர்கைளப்ேபால ேபாட்டிருந்தார்.

இருந்தது. ெநற்றிையச் மூக்கு

மீ ைச

கால்சட்ைட

இல்லாத

சந்திக்கும்

இருபக்கமும் பிடித்து

தீயால் வாய்

இடத்தில்

சப்பியதுேபால

ேதான்றியது. வரிவரியாக பிளவுகள் ஓடிய ெநற்றி. அைத விட அவரது கண்கள்தான் என்ைன ஆச்சரியப்படச்ெசய்தன. காட்டுபூைனேபான்ற கண்கள். பூைனமனிதன்! அம்மா ஒரு அைறயிலிருந்து ெவளிப்பட்டு என்னிடம் ‘என்ன அங்க எடுக்ேக? ைகய வச்சுகிட்டு

இருக்கமாட்டியா…வாேல’

என்று

ெசால்லி

என்ைன

இழுத்துக்ெகாண்டு

ெசன்றாள். நான் ஒவ்ெவாரு அைறயாக பார்த்துக்ெகாண்ேட ெசன்ேறன். அைறகளுக்குள்

கம்பியாலான கட்டில்களில் நீலநிறப்ேபார்ைவ ேபார்த்தியபடி ஆட்கள் படுத்திருந்தார்கள்.

157

சில

அைறகளில் ேமைஜகளில்

சன்னலுக்கு

ெவளிேய

அவர்களுக்கு

ஒரு

சிறிய

நிைறயேபர்

கண்ணாடி ைகயில்

ெவள்ைளயாைட

மனிதர்

புட்டிகள்

பரப்பப்பட்டிருந்தன.

குப்பிகளுடன்

பாட்டில்களில்

காத்து

ஒரு

நின்றார்கள்.

மருந்துகைள

ஊற்றி

ெகாடுத்துக்ெகாண்டிருந்தார். ‘சத்தம் ேபாடப்படாது…ஏய் அந்தால ேபா.. இஞ்ச , ெகளவ’ீ

என்ெறல்லாம் கத்திக்ெகாண்டிருந்தார்.

ஆஸ்பத்திரிக்குப்பின்னால் ஒரு நீளமான கட்டிடத்தில் அப்பா கிடந்தார். அந்த கட்டிடம்

முழுக்க

சிறிய

கட்டில்கள்தான்.

நிறம்பூசப்பட்ட

ெபரிய

ஒவ்ெவான்றிலும்

இரும்புக்

கம்பிகள்

ஒருவர் படுத்திருந்தார்.ெவள்ைள

ெகாண்ட

ஜன்னல்களுக்கு

அப்பால்

ெசம்பருத்திெசடிகள் ெதரிந்தன. மண்ணாலான தைரேயாடு ேவயப்பட்டிந்தது. சுவர்களில் எல்லாம்

தமிழில்

ஏசுவுைடயது.

ஏேதா

மார்பில்

எழுதி

ைவக்கப்பட்டிருந்தது.

முள்சுற்றி

சிவப்பாக

எரிந்த

ேநர் எதிரில்

இருந்த

படம்

இதயத்துடன் ஆசீர்வாதம்ேபால

ைகைய காட்டும் படம். நல்ல சுருள் முடி. ெபண்களுக்குரிய கண்கள். அந்த படத்ைத

நான் முன்னர் பார்த்திருந்ேதன். அப்பா

தூங்கிக்ெகாண்டிருந்தார்.

அவரது

இடுப்ைபச்சுற்றி

கனமாக

துணியால்

சுற்றிக்கட்டப்பட்டிருந்தது. கழுத்ைதச்சுற்றியும் கட்டு இருந்தது. இரு ைககளும் ஆைம ேபால வங்கி ீ இருந்தன. முகம் கன்றி வங்கி ீ இைமகள் கனத்து அவர் ேவறு யாேரா

ேபால இருந்தார்.

இருபக்கமும்

இருந்த

படுக்ைககளில்

படுத்திருந்த

ஒரு

கிழவரும்

இைளஞனும் எங்கைள ஆர்வத்துடன் பார்த்தார்கள். நான்காம் படுக்ைகயில் ஒருவர் ஆ ஆ ஆ என்று முனகிக்ெகாண்ேட இருந்தார். ெகாஞ்ச ேநரம் முனகைலக் ேகட்டால் அவர் பாடுவது ேபால ேதான்றிவிடும். கிழவர் அம்மாவிடம் ‘என்னட்டீ, உனக்க ெகட்டினவனா?’ என்றார். அம்மா ’ஓ’ என்றாள். ‘அவனுக்க காரியம் இனி ெசல்லாண்டா, இந்ேநற்று லாக்கிட்டரு ெசான்னாரு. அவன் இன்னி பிைளச்சுக்கிட

மாட்டான்

பாத்தியா,

மூத்திரமாக்கும்

அவனுக்க

ெரத்தமாக்கும்

ேகட்டியா?’ அம்மா

நவதுவாரங்களிேலருந்தும்

ேபாறது.

பச்ச

ேபாறது…

‘அய்ேயா!’ என்றாள். நீ

ெரத்தம்.

‘அந்நா

கட்டிகட்டியாட்டு

இனி

அவன

கணக்கு

ைவக்காண்டாம் ேகட்டியா?’ என்றார். அந்த இைளஞன் எந்த உணர்ச்சியும் இல்லாமல்

இருவைரயும் சும்மா மாறி மாறி பார்த்தான். அம்மா

‘அய்ேயா

எனக்க

சாத்தாேவ…எனக்க

ேதவேர’ என்று

மார்பிலைறந்து

அழ

ஆரம்பித்தாள். ஒரு நர்ஸம்மா எட்டிப்ப்பார்த்து ‘ ஏ அங்க ஆரு சத்தம் ேபாடுயது? ேபா

ெவளிய

ேபா’ என்றாள்.

‘தாேய

எனக்க

பிள்ளியளுக்கு

ஆருமில்ேல

அம்மா’ என்று

அம்மா மார்பில் அைறந்து ேமலும் அழுதாள். ‘ெவளிெய ேபாறியா இல்லியா?’ என்றாள் நர்ஸ்.

பஞ்சபாவி

‘இந்த

அடுத்தாச்சுன்னு

இந்த மாதிரி

ெசால்லுகாேன

ேபதீல

ெசால்லுகாேன…எனக்க ேபாற நாயீ’ என்று

ராஜாவுக்கு

அம்மா

அழுதாள்.

அந்தி அந்த

நர்ஸம்மா கறுப்பாக திடமாக இருந்தாள் . ேநராக வந்து அம்மாைவ புஜத்தில் பற்றி இழுத்துக்ெகாண்டு ெவளிேய விட்டு ‘அங்க நில்லு…உள்ள வரப்பிடாது. உள்ள ேவறயும் ேநாயாளிகள் உண்டு’ என்றாள். அம்மாவும்

நானும்

வராந்தாவில்

நின்ேறாம்.

ெபான்னிறமாக

உருண்டுகிடந்த

ேவப்பம்பழங்கைள ெபாறுக்கி நான் தூேணாரமாக ைவத்ேதன். அம்மா தூணில் சாய்ந்து

அமர்ந்துெகாண்டாள்.

ஒப்பாரி

பாடுவது

ேபால

ெமல்லியகுரலில்

நீளமாக

ஏேதேதா

158

ெசால்லி அழுதாள்.

திடீர்

திடீெரன்று

மார்பில்

ஓங்கி

அைறந்துெகாண்டு

கதறினாள்.

அப்ேபாது நர்ஸம்மா ‘ேத…அங்க என்ன சத்தம்?’ என்று அதட்டல் ேபாட்டேபாது மீ ண்டும் குரைல தாழ்த்தினாள். நான் அம்மா ேமல் சாய்ந்துெகாண்ேடன். அம்மாவின் மார்பில் ேபாட்டிருந்த அழுக்கு

துணிநைனந்து

ஈரமாக

அம்மாவின் மார்பு துடிப்பைத உடலால் ேகட்ேடன். திடீெரன்று

அம்மா

என்ைன

கால்சக்கறத்த

ெகாண்டு

என்றாள்.நான்

அவள்

உசுப்பி

ேபாயி தன்

இருந்தது.

அந்த

துணிக்கு

அப்பால்

உறங்குதியா? ேவகம்ேபா….இந்தா

‘ேல

சந்தமுக்கு

சாத்தாவுக்கு

ேவட்டிமடியில்

இருந்து

இந்த

ேபாட்டுட்டு

எடுத்த

வா…’

ெசம்புதுட்ைட

வாங்கிக்ெகாண்ேடன். ‘ேல, என்னன்னு ெசால்லி ேபாடுேவ?’ நான் ேபசாமல் நின்ேறன் ெசரியாகணும்

‘அப்பனுக்கு

ெகதியில்லாத்தவங்களாக்கும் சாத்தாேவண்ணு

ெசால்லி

சாத்தாேவ.

சாத்தாேவ.

அனாைதகளாக்கும்

எட்டுகுட்டிகேளாட

சாத்தாேவ.

ெதருவிேல

ேபாடணும்…என்னேல?’ ெசால்லும்ேபாேத

நிக்ேகன்

மீ ண்டும்

ஆரம்பித்தாள். நான் தைலயைசத்ேதன்.

அழ

ஆஸ்பத்திரி முற்றம் வழியாக ஓடி ெதருவுக்கு வந்தேபாது என் மனம் முழுக்க அந்த ஒற்ைறச்சக்கரம்தான் கருப்பட்டிக்காப்பி

இருந்தது.

குடிக்க

அைதக்ெகாண்டு

முடியும்.

எட்டு

ெபாரிகடைல

ேதாைச

வாங்கினால்

தின்று

ஒரு

நான்குேபர்

வயிறு

கட்டியிருந்த

கிழிந்த

முழுக்க தின்னமுடியும். இல்ைல உண்ணியப்பம் வாங்குவதா? பத்து உண்ணியப்பம். என் வாய் நிைறந்து துண்ைட

ெவற்று

அவிழ்த்து

மார்பில்

ேமேலற்றி

வழிந்து மார்ைப

விட்டது.

இடுப்பில்

துைடத்துக்ெகாண்டு

மீ ண்டும்

இறுக்கிக்

கட்டிக்ெகாண்ேடன். சந்ைதயடி

கண்டன்

சாஸ்தா

வந்ததுதான்.

மர

சாஸ்தாவின்

கருங்கல்

ேகாயில்

அழியிடப்பட்ட சிைல

வைர

வந்துவிட்ேடன்.

ேகாயிலுக்குள் ெதரிந்தது.

களபமும்

உண்டியல்

என்ைனயறியாமேல சந்தனமும்

இரும்பால்

பூசிய

ெசய்யப்பட்டு

முகப்பிேலேய இருந்தது. ேபாடுவதா என்று எண்ணிேனன். ேபாட்டால் அதன் பின்னர் இந்த பணம் என்னுைடயது இல்ைல. ஆனால் அந்தக் கணம் அப்பா விழுந்து கிடந்த காட்சி என் கண்ணில் வந்தது. அப்பா

அதிகாைலயில்

குழந்ைதகள். எனக்கு

இரண்டு

தங்ைககள்.

அள்ளிவருவார்கள். ெவள்ளிேதாறும்

எழுந்து

பைனேயறப்ேபாவார். மூன்று

மூத்தவர்களாக தங்ைககள்

காட்டுக்குச்

அக்காக்களும்

நானும்

அக்காக்கள்.

அம்மாவுமாக

அம்மாக்களும்

வட்டில் ீ கீ ேழ

ெசன்று

கருப்பட்டிகைள

பதன ீர்

நாங்கள்

இரண்டு

சருகும்

எட்டு

தம்பிகள் விறகும்

காய்ச்சுவார்கள்.

பைனச்சிப்பங்களாக

கட்டி

தைலச்சுைமயாக எட்டுைமல் நடந்து கருங்கல் சந்ைதக்குக் ெகாண்டுெசல்ேவாம். அப்பா ெகாரட்டிேமட்டிலும் சுமந்துெகாண்டு

ேவைல.

ஆைனக்கயத்திலும்

வந்து

வடுேசர்ப்பது ீ

எல்லாம்

எனக்கும்

இறக்கி

ைவக்கும்

சின்ன அக்காவுக்கும்

அக்கானிைய

தங்ைகக்குமான

மூன்றுநாட்களுக்கு முன்னால் அதிகாைலயில் நாலாம்நைடக்கு நான் சுருட்டுெபாற்ைற ேமல் ஏறி

பத்துகூட்டம்

பைனயருேக

ெசன்றேபாது

தைரயில்

ஏேதா

ெநளிவைத

பார்த்ேதன். திரும்பி வந்தவழிேய ஓடிவிடேவண்டும் என்றுதான் முதலில் ேதான்றியது.

ெகாஞ்சதூரம்

ஓடியபிறகுதான்

அது

அப்பா

என்ேற

எனக்கு

ெதரிந்தது.

திரும்பி

159

ஓடிச்ெசன்ேறன். இப்ேபாது இன்னும் நல்ல ெவளிச்சம் வந்திருதது. அப்பாதான் தைரயில் இஞ்சிப்புல்

விசித்திரமாக

ேமல்

விழுந்து

வைளந்து

கிடந்தார்.

ஒடிந்திருந்தன.

அவரது

ைககளும்

தீப்பிடித்து எரியும்

கால்களுெமல்லாம்

சுள்ளி

ேபால

ெமல்ல

ெநளிந்துெகாண்டிருந்தார். ரத்தத்தின் உப்புநாற்றம் எழுந்தது நான்

திரும்பி

ஓடி

வட்டுக்கு ீ

ேபாய்

அம்மாவிடம்

ெசான்ேனன்.

அக்கானியடுப்ைப

ஏற்றிக்ெகாண்டிருந்தவள் அப்படிேய என்ைன பார்த்தாள். கண்கள் விழித்திருக்க தைல ஓணான் ேபால

ஆடியது.

திடீெரன்று

வரிட்டு ீ

அலறி, மார்பில்

அைறந்து

கதறியபடி

மயானக்ெகாள்ைளக்கு ேபாகும் பூசாரி ேபால இைடவழியில் இறங்கி ஓடினாள். நான் பின்னால்

ஓடிேனன்.

எனக்கு

பின்னால்

தங்ைககள்

ஓடிவந்தார்கள்.

அவளுைடய

ஓலத்ைதக்ேகட்டு ஆங்காங்ேக பைனகளில் இருந்தவர்கள் இறங்கி ஓடிவந்தார்கள் அருேக

இருந்த

ஒரு

நான்குேபர் ேநராக வழியாக

வட்டின் ீ

ெநய்யூர்

அவர்கள்

ெசல்ல

கதைவ

கழற்றி

ஆஸ்பத்திரிக்கு

பின்னால்

அதில்

அப்பாைவ

ெசன்றார்கள்.

அவிழ்ந்த

உருட்டி

இைடவழிகள்

கூந்தலுடன்

கதறியபடி

ஏற்றி

வரப்புகள் அம்மா

ேபானாள். ‘ேல மக்கா வட்டிேல ீ இருேல…வட்டிேல ீ நீதான்ேல ஆண்ெதாைண..’ என்று அவள் ெசான்னதனால் நான் வட்டில் ீ இருந்ேதன். அக்காக்கள் அழுதுெகாண்டிருந்தார்கள். அக்கானி

பாைனயில்

புளித்து

விளிம்பு கவிந்து

நுைர

வழிந்துெகாண்டிருந்தது.

நான்

ெகாஞ்ச ேநரம் ஆட்டுக்கூட்டில் இருந்ேதன். பசி தாளாமல் நானும் தங்ைககளும் அந்த கள்ைளேய அள்ளி குடித்ேதாம். நால்வருேம படுத்து தூங்கிவிட்ேடாம். அப்பாைவ பைன இசக்கி அடித்து ேபாட்டுவிட்டது என்று கறுத்தான் மாமா ெசான்னார். அவ்வப்ேபாது பிடித்து

பைனேயறிகைள

ஏறும்

மிதிக்கும்ேபாது

வழுக்கி விடும்.ேதளாக

ெகாட்டும்.

மைழ

உயிருடன்

இருக்கிறார்.

விழுவார்கள். எழுந்து

அந்த

பைனமட்ைடைய முடிந்து

முதல்

விழுந்தவர்களில்

ஒன்றுக்கடிக்கக்

இளக்கி

அடித்து

வந்து

தூக்கி

அக்கானிச்சட்டிக்குள்

ெதரிந்து

குணமணி

அவர் மைனவி

பைனேயறிகள்

உச்சிமட்ைடயில் பதுங்கி

எப்படியும்

எந்ேநரமும் திண்ைணயில்

முடியாது.

வசும். ீ

ைவத்திருக்கும்.

ஊற்றுமாதங்களில்

எனக்கு

அவரும்

கூட

இசக்கி

மாமன் தான்

இருந்து

நாைலந்துேபர் மட்டும்தான் படுத்திருப்பார்.

ெகாச்சம்ைம

சந்ைதயில்

மூட்ைட தூக்க ேபாகிறாள். பிள்ைளகள் எல்லாரும் ேவைலக்கு ேபாவார்கள். குணமணி

மாமன் பாயில் ஒன்றுக்கிருப்பது திண்ைணயில் இருந்து முற்றத்துக்கு வழிந்திருக்கும். தன்னதனிைமயில் ெகட்டவார்த்ைதகைளேய பாட்டுகளாக பாடிக்ெகாண்டிருப்பார். கால்சக்கரத்ைத

ேபாடாவிட்டால்

பைன

இசக்கி

என்ைன

அடித்துவிடும்

என்று

நிைனத்ேதன். எங்ேகா ஒளிந்துெகாண்டு அவள் என்ைன பார்த்துக் ெகாண்டிருக்கிறாள். நான் சக்கரத்ைத உண்டியலில் ேபாட்டுவிட்டு சம்புடத்தில் இருந்த ெசந்தூரத்ைத ஒரு பூவரச

இைலயில்

அள்ளிக்ெகாண்டு

திரும்பி

ஓடிேனன்.

அப்பாவின்

உயிைரக்

காப்பாற்றும் ஒன்ைற நாேன ெசாந்தமாகச் ெசய்வது எனக்கு மனநிைறைவ அளித்தது.

அம்மா அந்த ெசந்தூரத்ைத எடுத்து ‘ேதவேர’ என்று ெநற்றியில் ேபாட்டுக்ெகாண்டாள். எனக்கும் ேபாட்டுவிட்டாள். பிறகு ெமல்ல அைறக்குள் எட்டிப்பார்த்தாள். அந்த நர்சம்மா இல்ைல. ெமல்ல உள்ேள ெசன்று சற்றுமுற்றும் பார்த்துவிட்டு அப்பாவின் ெநற்றியில் அைத ேபாட்டுவிட்டாள். ‘சாமி பிரசாதமா ேபாடுேக? இங்கிண அெதல்லாம் ேபாடப்பிடாது

பாத்துக்க’

என்றார்

கிழவர்.

’சும்மா

ெகட

சவேம.

சாவமாட்டாெம’

என்று

160

ெசால்லிக்ெகாண்டு

அம்மா

வச்சிருக்காவள்லா?’

திரும்பி

என்றார்.

ெசால்லிக்ெகாண்டு

ெவளிேய

வந்தாள்.

அம்மா

கிழவர் நாேய’

‘சாவுேல

வந்தாள்.

அந்த

ஆனால்

எங்கள்

ஒரு

‘அவ்ேவா என்று

சட்டம்

அவைரப்பார்த்து

இைளஞன் கண்கள்

பளபளக்க

சும்மா

பார்த்துக்ெகாண்டிருந்தான். எனக்கு

பசிக்க

ஆரம்பித்தது.

வட்டில் ீ

எப்ேபாதுேம

பசிையப்பற்றி

எவரும் எதுவும் ெசால்லும் வழக்கம் இல்ைல. காைலயில் ெபரும்பாலும் பனம்பழம்

சுட்டு தின்பதுதான். நான் அக்கானி ெகாண்டு வரும் வழியிேலேய ெகாஞ்சம் குடிப்ேபன். மதியம் ெபரும்பாலும் மரச்சீனி மயக்கியதும் கூடேவ குடிப்பதற்கு தண்ணர்ீ நிைறந்த கஞ்சியும் இருக்கும். இன்னும் ெகாஞ்சம் கஞ்சி என்று ேகட்டாேல அம்மா அகப்ைபயால் அடிப்பாள்.

நான்

வராந்தாவில்

ெகாஞ்சதூரம்

நடந்து

பார்த்ேதன்.

ஒரு

ெபரிய

மண்பாைனயில் தண்ணர்ீ இருந்தது. அைத குடித்துவிட்டு திரும்பி வந்து அமர்ந்ேதன். சாயங்காலம்

ஆவைத

வராந்தாவில் எப்ேபாதுேம

அங்ேக

புரிந்துெகாள்ள

நிழலும்

இருட்டுமாகத்தான்

முடியவில்ைல. இருந்தது.

ஆஸ்பத்திரி

ஆனால்

நிழல்கள்

விலகி மறுபக்கம் ெபரிய கட்டிடத்தின் அருேக ெசன்று கிடந்தன. ெபரியகட்டிடத்தில் இருந்து நான்குேபர் நடந்து வந்தார்கள். அவர்களில் முன்னால் வந்தவர் நான் ஏற்கனேவ பார்த்த பூைனக்கண்ணர். ஓட்டு கம்ெபனியில் ேவைலபார்க்கிறவர்கைளப்ேபால ெசம்மண் நிறத்தில்

இருந்தார்.

ைககளில்

ெவள்ைள

நிறமான

மயிர்

முைளத்திருந்தது.

ெசம்மண்ணில் புல் தளிர்விட்டதுேபால. அேத காக்கி நிக்கரும் ெவள்ைள சட்ைடயும் ேபாட்டிருந்தார். அம்மா

அவைரப்பார்த்ததும்

எழுந்து

ைகையகூப்பியபடி

ெதய்வேம…சாயிப்ேப…ைகவிடப்பிடாது

சாயிப்ேப’

பாவங்களுக்க

‘சாயிப்ேப,

என்று

அலறினாள்.

அவர்

அவளுைடய அழுைகைய ெபாருட்படுத்தியதாகேவ ெதரியவில்ைல. நர்ஸ் மட்டும் ‘த சத்தம்

ேபாட்டா

சாயிப்பு ேதாக்காேல

ெவடிவச்சுேபாட்டுவாரு…சும்ம

ெகட’ என்றாள்.

அம்மா ‘சாயிப்ேப சாயிப்ேப…பாவங்களுக்கு ேவற ஒரு ெதய்வமும் இல்ல சாயிப்ேப’ என்று அழுதாள். அவர் எங்கைள தாண்டிச் ெசல்லும்ேபாது அவரது கண்கள் என்ைன வந்து ெதாட்டுச்ெசன்றன. அவர்கள் ஓர் அைறக்குள் ெசன்று மைறந்தார்கள் அந்த அைறயில் இருந்து ஒரு நர்ஸம்மா வந்து ‘ேல இந்நாேல…சாயிப்பு குடுத்தாரு’

என்று

ஒரு

பார்த்துவிட்டு

ெராட்டிைய அைத

எனக்கு

ெகாடுத்துச்

வாங்கிக்ெகாண்டு

ஓரமாகச்

ெசன்றாள். ெசன்று

நான்

சுவர்

நான்குபக்கமும்

ேநாக்கி

அமர்ந்து

ேவகமாக தின்ன ஆரம்பித்ேதன். பாதி ெராட்டி முடிந்தபிறகுதான் அதன் ருசிேய எனக்கு ெதரிய ஆரம்பித்தது. தைரயில் உதிர்ந்து கிடந்த துணுக்குகைளயும் ெபாறுக்கி வாயில் ேபாட்ேடன். அவற்றில் பிறேக ெதரிந்தது.

ஒன்றிரண்டு

துணுக்குகள்

எறும்புகள்

என

வாயில்

ேபாட்ட

மீ ண்டும் அம்மா பக்கத்தில் வந்து அமர்ந்ேதன். அைறகளுக்குள் சுைரக்காய் வடிவில்

கண்ணாடிேபாட்ட சிமினி விளக்குகைள ஏற்றி ைவத்தார்கள். சிவந்த ேவட்டி ேபால வாசல்கள் வழியாக விளக்ெகாளிகள் வராந்தாவில் விழுந்து கிடந்தன. அம்மா தனக்குள் ெமல்ல அரற்றியபடி

தூண்

சாய்ந்து

அமர்ந்திருந்தாள்.

வாசல்

ெவளிச்சங்களில்

சட்

சட்ெடன்று ஒளிவிட்டு இருண்டு மீ ண்டும் ஒளிவிட்டபடி ஒரு நர்ஸம்மா வந்து ஏேதா

ேதடுவது ெதரிந்தது. அவள் எங்கைளத்தான் ேதடுகிறாள் என்று எனக்கு ெகாஞ்ச ேநரம்

161

கழிந்துதான் புரிந்தது. ’அம்மா..’ என்று அவைள உசுப்பிேனன். அவள் எழுந்த அைசைவ நர்ஸம்மா கண்டு ‘ஏட்டீ, வா..உன்ைனய சாயிப்பு ேதடுறார்’ என்றாள் சாகிப்பின் அைறக்குள்

நானும்

அம்மாவும்

உள்ேள நுைழந்ேதாம். அம்மா ைககூப்பி

நடுங்கியபடி கதைவச்சாய்ந்து நின்றாள். சாகிப் என்ைன ஒருகணம் பார்த்து ‘வாயிேல ைக ைவக்கப்படாது.

நான்

அடிப்ேபன்’ என்றார்.

நான்

எடுத்துக்ெகாண்ெடன்.

சாகிப்

அைறக்குள் ைககழுவும் பாத்திரம் இருந்தது. சுவரில் ஏசு படம். இந்தபக்கம் மூன்று ெபரிய குவியல்களாக உப்பு ெகாட்டி ைவத்தது ேபான்ற ஒரு படம். ேமைஜ ெபரிதாக

இருந்தது. அதன்ேமல் நிைறய ெபரிய புத்தகங்கள். டப்பாக்கள். ஒரு கடிகாரம் டிக் டிக் டிக் என்று ஓடியது. சாகிப்

அம்மாவிடம்

‘உனக்கு

எத்தைன

குழந்ைதகள்?’ என்றார்.

அவர்

ஒவ்ெவாரு

ெசால்லாக நிறுத்தி நிறுத்தி ேபசினார். அம்மா ‘எட்டு சாயிப்ேப. இவன் நாலாமத்தவன். இவனுக்கு கீ ள இன்னும் நாலு குட்டிக ெகடக்கு’ என்றார் ‘இவன் என்ன படிக்கிறான்?’ ‘எங்க படிக்கதுக்கு? இண்ைணக்கு வைர இவனுக்கு ஒரு ேநரம் வயறு ெநைறய கஞ்சி குடுத்தது இல்ல. பின்ன என்ன படிப்பு? அப்பன் கூட ேசந்து அக்கானி ெசாமக்கான்’ சாகிப் ‘மத்த பிள்ைளகள் என்னா ெசய்றாங்க?’ என்றார். ‘எல்லாம் இந்த கருப்பட்டிேவைலதான் சாயிப்ேப…பைன ேகறுத மனுசன் இந்நா விளுந்து ெகடக்கான்…இனி நான் என்னண்ணு ஜீவிப்ேபன்…சாமிகளுக்கு கருைண இல்லாம ேபாச்ேச..’ சாகிப் என்ைனயும் அம்மாைவயும் மாறி மாறி பார்த்தார். பின்பு ‘உனக்க கிட்ேட ஒரு காரியம் ெசால்லணும். உன் ெகட்டினவன் இனிேம வாழ மாட்டான். அவனுக்கு லிவர் கிழிஞ்சிருக்கு.

ரத்தம்

கட்டியாயிட்டுது.

இன்ைனக்கு

இல்லாட்டி

நாைளக்கு

ெசத்துப்ேபாயிடுவான்’ என்றார். அம்மா பிரமித்தவள் ேபால அப்படிேய பார்த்துக்ெகாண்டு நின்றாள். ‘என்னாேல ஒண்ணும் பண்ண முடியாது’ என்றார் சாகிப் மீ ண்டும். அம்மா

உரக்க

மூச்சுவிட்டுக்ெகாண்டு

அப்படிேய

குந்தி

அமர்ந்து

விட்டாள்.

அவள்

முகத்ைத பார்த்தால் அவளும் அப்ேபாேத ெசத்துவிடுவாள் என்ற எண்ணம் எனக்கு ஏற்பட்டது.

நான்

அவேளாடு

ஒட்டிக்ெகாண்ேடன்.

அம்மா

ெமல்ல

கண்கைள

துைடத்துக்ெகாண்டு எழுந்தாள். ‘ெசரி, அதாக்கும் விதிண்ணா அப்பிடி நடக்கட்டு. ெசத்தா

இங்க வல்ல எடத்திலயும் குழிச்சு ேபாடுங்க சாயிப்ேப. வல்ல ெதங்குக்ேகா வாைழக்ேகா உரமா

ேபாவட்டும்.

சீவிச்சநாளு முழுக்க

வந்து

குடுத்தவனாக்குேம… இனி

மனசறிஞ்சு

மனுஷனாக்குேம…கிட்டினெதல்லாம் பிள்ைளகளுக்கு

ஒரு

வாயி

கஞ்சி

பிள்ைளகளுக்குண்ணு

குடிச்சாத ெகாண்டு

அவனுக்க ெரத்தமும்

சைதயும்

எல்லாம்

ேவரு

சாயிப்ேப’ உதடுகைள

கடித்துக்ெகாண்டு தன்ைன

உறிஞ்சி தின்னட்டு….’ அவள் ெதாண்ைட அைடத்தது ‘அவைன தின்னு வளாந்துவாற மரெமல்லாம்

நல்லா

காய்க்கும்

அடக்கியபடி ைகெயடுத்து கும்பிட்டு அம்மா கிளம்பினாள். சுைமெயடுப்வர்களின் ெசன்ேறன்.

பின்பக்கம்

ஓட்டம் யாேரா

ேபால ஓடி

அம்மா வருவது

முற்றத்தில் ெதரிந்தது.

ஓட நிக்கர்

நான்

பின்னால்

அணிந்த

ஒரு

ஆஸ்பத்திரி ேவைலயாள். ‘ஏட்டி சாயிப்பு விளிக்காரு…’ என்றான். அம்மா நின்று ‘நான் அடுத்த

ெசன்மத்திேல

வந்து

சாபிப்புக்க

காலிேல

விளுந்து

ஆயிரம்

கும்பிடு

ேபாடுேகன்னு ெசால்லும்ேவ’ என்றபின் ேமலும் நடந்தாள். அவன் உரக்க ‘ஏட்டி சாயிப்பு விளிச்சா ேபாவணும்…அதாக்கும் இங்க சட்டம், ேகட்டியா?” என்றான்.

162

இம்முைற ெகாஞ்ச

அம்மா ேநரம்

கிறிஸ்தவமா

அழாமல்

பார்த்தார்.

திடமாக பின்பு

மாத்தித்தான் அடக்கம்

உள்ேள

‘நீங்க

ெசன்று

பிணத்ைத

நின்றாள். விட்டுட்டு

பண்ணுேவாம்’ என்றார்.

சாகிப்

என்ைன

ேபானா

அைத

சாயிப்ேப.

‘பண்ணுங்க

கும்பி காய்ஞ்சவனுக்கு எல்லா சாமியும் கல்லாக்கும்’ சாகிப் மீ ண்டும் என்ைன பார்த்தார்.

‘அப்ப நீங்க எல்லாரும் மதம் மாறலாேம? மதம் மாறினா உங்க வாழ்க்ைகக்கு ஒரு வழி

ெதரியும். இந்த ைபயனுக்கு லண்டன்மிஷனிேல ெசால்லுேறன். இங்ேக ேவைல ேபாட்டு குடுக்க ெசால்லுேறன்’

அம்மாவுக்கு அவர் ெசான்னது புரியவில்ைல. அவர் நிறுத்தி நிறுத்தி குழறிய குரலில் ேபசினார். நர்ஸம்மா உரக்க ‘இந்நா பாரு, சாயிப்பு என்ன ெசால்லுகாருண்ணா நீ மதம்

மாறி ேவதத்துக்கு வந்ேதண்ணா சாயிப்பு இந்த பயல இங்க ேசத்து படிக்க ைவப்பாரு. உனக்கும் வல்ல

வளியும்

ெசய்வாரு.

நீயும்

உனக்க

பிள்ளியளும்

கஞ்சி

குடிச்சு

ெகடக்கிலாம்…என்ன ெசால்லுேக?’ அம்மா அந்த பிரச்சிைனைய அப்ேபாதுதான் உள்வாங்கினவள் ேபால அனிச்ைசயாக அைறைய

விட்டு ெவளிேய

ேபாகப்ேபானாள்.

பின்னர்

கதைவ

பிடித்துக்ெகாண்டாள்.

கதவு ர்ரீ என்று ஒலி எழுப்பியது. ‘என்ன ெசால்ேற?’ என்றார் சாகிப். அம்மா ஏேதா ெசால்ல

வந்தாள்.

சங்கரன்

என்ைன பார்த்தாள்.

நாடாராக்கும்.

பூசாரிக்குடும்பம்.

ஏளுஅம்ைமயும்

குடிலும்

இப்பமும்

ேமேல

எரக்கப்பட்டு

காட்டிலும்

சாமிகள

அைடக்குேதன்.

எட்டு

எனக்கு

ேகட்டதுக்குண்டான பிள்ைளயளும்

‘நீ

ேபாறைத

கண்டு அம்மா

நான்

பயந்ேதன்.

அனிச்ைசயாகத்

நீ

அப்பன்

கைரயிேல

நான்

கஞ்சியில்லாம

சாவுகதுக்கு

திறந்த

வாயில்

அடுத்த

ேகட்ட

பிரயிடமும்

அம்ைமையயும்

ேவண்டாம் சாயிப்ேப.

கடைன

இண்ேடரி

ேபரு

அனுக்ரகிக்குத

இருக்கு. அப்பைனயும்

வளந்தவளாக்கும்.

என்

எங்க

பத்ரகாளியும் இருந்து

ெதய்வங்க நிைனச்சா அப்பிடி நடக்கட்டு’

அைதக்ேகட்டு

‘சாயிப்ேப, எனக்க

தலெமாைறயா

இண்ேடரியிேல

கண்டு

நானும்

பிறகு

சாயிப்பு

ெசன்மத்திேல

சாகணுமிண்ணு

ேபாேன’ என்றார் ைகைய

என் அந்த

சாகிப்

.

ைவத்துக்ெகாண்டு

ேபசாமல் நின்றாள். ‘ெசரி நீ பூசாரிக்குடும்பம். இந்த குழந்ைத என்ன தப்பு ெசய்தான்? அவென ஏன் ெகால்லுேற?’ அம்மா என்ைன பார்த்துவிட்டு ‘ெசரிதான்.’ என்றாள் ‘ேல

ெகாச்சப்பி, உனக்கு பிடிச்சிருந்தா

நீ

ேவதத்துக்கு

ேபா…சாயிப்பு

உனக்கு

சட்ைடயும்

ெராட்டியும் தருவாரு’ என்றாள். நான் சாகிப்ைப பார்த்துவிட்டு அம்மாவின் ேவட்டிைய பிடித்துக்ெகாண்டு ‘ேவண்டாம்’ என்ேறன். ேவண்டாம்’

என்று

நான்

அம்மாைவ

‘ேல’ என்றாள்

உலுக்கிேனன்.

அம்மா.

எனக்கு

கண்ணிருடன் முகத்ைத அம்மாவின் மடியில் புைதத்துக்ெகாண்ேடன்

‘ேவண்டாம் அழுைக

எக்கு

வந்தது.

சாகிப் ‘ெசரி…நல்லா ேயாசிச்சு பாரு…உனக்கு ஒரு வழி இங்க திறந்திருக்கு’ என்றார். ‘இப்ப உனக்கு அஞ்ேசா பத்ேதா ரூபா நான் நிைனச்சா குடுத்திருேவன். ஆனா நான் இல்ேலன்னாலும் உனக்கு எப்பமும் சகாயம் ேவணுமானா ேவதத்திேல ேசந்தாத்தான்

முடியும்’ என்றார். அம்மா ‘வாேறன் சாயிப்ேப’என்றபின் திரும்பி ெவளிேய ஓடினாள். நானும் பின்னால் ெசன்ேறன் இருட்டுக்குள் வயல்களில்

இரு

ேபய்கள்

இருந்து

ேபால

நடந்ேதாம்.

சீவிடுகளின்

வானம்

ஒலியும்

முழுக்க

நட்சத்திரங்கள்.

தவைளக்கூக்குரல்களும்

163

ேகட்டுக்ெகாண்டிருந்தன. வரப்பு இளமஞ்சள்

என

வரப்புகளில்

நிறங்கள்

ேசற்றில்

ஓரங்களில்

மாறி மாறி

மிதித்து,

இருந்து

மின்மினிகள்

ெதரிய, மின்னி

நண்டுக்குழிகளில்

எழுந்து, இளநீலம்

மின்னி

தடுமாறி,

சுழன்று

பறந்தன.

இைடவழிகளில்

கூழாங்கற்களில் காலிடறி வட்டுக்கு ீ வந்து ேசர்ந்ேதாம். வடு ீ இருட்டுக்குள் கிடந்தது.

ஆனால் எல்லாரும் தூங்காமல் விழித்திருந்தார்கள்.

அம்மா ெசன்றதுேம படுத்துக்ெகாண்டாள். நான் அக்காவிடம் ‘நீ என்ன சாப்பிட்ேட?’ என்ேறன். ‘காலம்ப்ற பனம்பழம் நாலஞ்சு கிட்டிச்சு. சுட்டு பிள்ைளயளுக்கு குடுத்ேதன்…’ நான்

ெராட்டி

தின்றைத

படுத்ேதன்.

நிைனத்துக்ெகாண்ேடன்.

மூன்றுநாட்களாக

என்

பாைய

ெவறும்

இழுத்து

ேபாட்டு

பனம்பழம்

மட்டுேம

சாப்பிட்டுக்ெகாண்டிருக்கிறார்கள். வடு ீ முழுக்க அழுகிய பனம்பழ வாசைன அடிப்பது

ேபால் இருந்தது. பனம்பழ வாசைன அதிகமாகி ெகாண்டு வருவது ேபால. நான் எழுந்து ‘பனம்பழம் அழுகியிருக்கு’ என்ேறன். ‘சின்னவனுக்கு வயத்தால ேபாகுது’ என்று அக்கா ெசான்னாள்.

திரும்ப படுத்துக்ெகாண்ேடன். வட்டுக்குள் ீ வந்த ஒரு மின்மினி இருளுக்குள் சுற்றிச்சுற்றி பறந்தது.

அது

வட்ைட ீ

எரித்துவிடும்

பைனேயாைலச்சுவர்களும்

பற்றி

என்றும்

எரிந்து

பைனேயாைலக்

நாங்கெளல்லாம்

கூைரயும்

சாம்பலாகிவிடுேவாம்

என்றும் ேதான்றியது. நான் ெகாஞ்சம் தூக்க மயக்கத்தில் ஆழ்ந்தேபாது கைடக்குட்டி தங்கம்ைம

எழுந்து

என்னேவாெசான்னாள்.

நான்

எழுந்து

பார்த்ேதன்.

அவள்

தூக்கத்தில்தான் இருந்தாள். ஆனால் சிணுங்கிக்ெகாண்டு மழுங்கலாக ஏெதா ெசான்னபடி ைகயால் எைதேயா ெசய்வது ெதரிந்தது. கண்கள் சிலகணங்களில் ெதளிந்தேபாது அவள் என்ன ெசய்கிறாள் என்று கண்ேடன். அவள் எைதேயா அள்ளி அள்ளி தின்றுெகாண்டிருந்தாள். சப்புக்ெகாட்டியபடி ெமன்றாள். ைகைய நக்கினாள். திடீெரன்று விழித்துக்ெகாண்டவள் ேபால என்ைன பார்த்து வாைய மட்டும்

அைசத்தாள்.

‘அண்ணா’

என்றாள்.

என்ேறன்

‘உறங்குடீ’

அதட்டலாக.

புன்னைகயுடன் ‘கஞ்சி இருக்கு’என்றாள். அம்மா ’ஏட்டி உறங்குடீ சனியேன’ என்றாள். தங்கம்ைம விழித்துக்ெகாள்ளாமேலேய திரும்பி படுத்துவிட்டாள். நான் ‘அம்மா’ என்ேறன். ‘ஏம்ல?’ என்றாள். ‘நான் நாைளக்கு ெநய்யூருக்கு ேபாேறன்’ என்ேறன்.

அம்மா

‘ஏம்ல?’

ஏதாவது ெசால்லுவாள் மட்டும்தான் விட்டாள்

என்றாள்.

என்று

நான்

‘நான்

ேவதக்காரனா

எதிர்பார்த்ேதன்.

ஆகப்ேபாேறன்’அம்மா

ஆனால்

அவள்

ெபருமூச்சு

மறுநாள் நான் தனியாகக் கிளம்பிச் ெசன்ேறன். ெநய்யூர் ஆஸ்பத்திரிக்கு ேபானேபாது அது எனக்கு

நன்றாக

பழகிய

இடமாக

ெதரிந்தது.

நான்

ேநராக

அப்பா

இருந்த

கட்டிடத்துக்குச் ெசன்ேறன். அங்ேக அப்பாவின் கட்டிலில் ேவறு ஒரு கிழவர் கிடந்தார். ெவளிேய

வந்ேதன். அந்த

என்றாள்.

‘அம்ைம

நர்ஸம்மா

வேரல்ல’

என்னிடம்

என்ேறன்

‘ஏேல

‘எனக்க

உனக்க

அப்பன்

அம்ைம

எங்க?’

எங்கேல?’

‘அவரு

ராத்திரி

ெசத்தாச்சு. நீ அந்தால ெகால்லமாவுத்ேதாட்டம் வளியாட்டு ேபானா சர்ச்சு ெதரியும். அதுக்கு

ெபாறத்தாேல

ேபாயிருக்காவ’

கல்லறத்ேதாட்டம்

இருக்கு.

உனக்க அப்பன

அங்க

ெகாண்டு

164

நான்

முந்திரிமரங்கள்

நடுேவ

புகுந்து

ஓடிேனன்.

இருமுைற

விழுந்தேபாது

என்

இடுப்புத்துண்டு அவிழ்ந்தது. அைத சுருட்டி இடுப்ேபாடு பிடித்துக்ெகாண்டு சர்ச் ேமட்ைட அைடந்து

சர்ச்ைச

சுற்றிக்ெகாண்டு

பின்பக்கம்

ெசன்ேறன்.

கல்லைற

ேமட்டில்

நாைலந்து ேபர் நின்றார்கள். ஒருவர் அங்கி ேபாட்ட ேபாதகர். இருவர் ேவைலக்காரகள்.

நான் அருேக ெசன்று நின்ேறன்.

ஆழமான சிவப்பு குழி. அது ஒரு ெபரிய வாய் ேபால திறந்திருந்தது. அப்பாவின் உடல்

கருப்பட்டிச் சிப்பம் ேபால ஒரு பனம்பாயில் சுற்றி ைவக்கப்பட்டிருந்தது. அதிலிருந்து கசிந்த

ரத்தம்

உைறந்திருக்க

கருப்பட்டிக்கசிவு ஈக்கள்

ேபால

ெமாய்த்துக்ெகாண்டு

பாயின்

விளிம்புகளில்

பறந்தன.

குழி

அருேக

கருைமயாக நின்ற

ஆள்

‘வச்சிருேவாேம, என்னத்துக்கு நிண்ணு பாக்குதது?’ என்றார்.ேபாதகர் ’சாயிப்பு வரட்டும். அனாைதப்பிேரதம்னா

அவரு

எப்பிடியும்

வருவாரு’

என்றார்.

என்ைன

அவர்கள்

முன்னால்

வந்தான்.

கவனிக்கவில்ைல. ெகாஞ்சேநரத்தில்

ஒரு

ெபட்டிைய

தூக்கியபடி

ஒருவன்

அவனுக்குப்பின்னால் ஜிப்பாவும் கணுக்கால் வைர காவிேவட்டியுமாக சாகிப் வந்தார். ஆஸ்பத்திரியில் மருந்துகள் ைவக்கக்கூடிய இரு கள்ளிப்ெபட்டிகைள இைணத்து ஆணி அடித்து அைதெசய்திருந்தார்கள்.

அதில்

என்ெனன்னேவா

மருந்து

ெபயர்கள்

எழுதி

காகிதங்கள் ஒட்டியிருந்தது. ெபட்டிைய கீ ேழ ைவத்ததும் இருவர் அதற்குள் அப்பாைவ பனம்பாயுடன் அப்படிேய தூக்கி ைவத்தார்கள். அைத மூடி கயிற்ைற குறுக்காக ேபாட்டு ெமல்ல

குழிக்குள்

இறக்கினார்கள்.

கயிற்ைற

உருவி

எடுத்ததும்

சாகிப்

திரும்பி

உணர்ந்ேதன்.

’ஃபாதர்,

என்னிடம் ‘இங்க வா’ என்றார். அவர்

என்ைன

கவனித்திருந்தார்

என்பைத

ஆச்சரியத்துடன்

இவன் ெசத்துப்ேபான ேஜாசப்பு மகன்’ என்றார் சாகிப். ஃபாதர் தைலயைசத்தார். ஃபாதர் அப்பாைவப்பற்றி

ெசான்னார்.

கர்த்தருக்குள்

வந்த

பிறேக

அப்பா

மரணமைடந்தைத

அறிந்துெகாண்ேடன். சுருக்கமான ெஜபம் முடிந்ததும் ஃபாதர் என்னிடம் ஒரு ைகப்பிடி மண் அள்ளி சாகிப்யும்

குழியில்

ேபாடச்ெசான்னார்.

மண்ைண அள்ளி

ேபாட்டபின்

நான்

மண்ைண

ேவைலக்காரர்கள்

ேபாட்ேடன். சரசரெவன்று

ஃபாதரும் குழிைய

மூடினார்கள். திரும்பும்ேபாது நான் சாகிப் பின்னாேலேய நடந்ேதன். ஃபாதரும் பிறரும் ேநர்வழிேய

ெசல்ல அவர்மட்டும் முந்திரிக் காடு வழியாக புகுந்து குனிந்தும் பாய்ந்தும் ெசன்றார். ஒரு

கிைளைய

குனிந்து

கடந்த

பின்

திரும்பி

சாகிப்

என்னிடம்

‘உன்

அம்மா

வரைலயா?’ என்றார். ‘இல்ேல.நான்தான் வந்ேதன்’ என்ேறன். அவர் ‘ஓ..ஐ சீ’ என்றார் தனக்குள்.

நான்

ெராட்டி குடுங்க

திடீெரன்று

தழுதழுத்த

சாயிப்ேப…’ என்ேறன்.

குரலில் ‘ெராட்டி

‘நான்

ேவதக்காரனா

மட்டும்

ஆயிடுேதன்.

ேபாருமா?’ என்று

அவர்

சிரித்துக்ெகாண்ேட ேகட்டார்.’ ’ெநைறய ெராட்டி ேவணும்…எனக்க வட்டுக்கு ீ குடுக்கணும் சாயிப்ேப. எனக்க தங்கச்சிக்கு ெராட்டி ேவணும் சாயிப்ேப’ சாகிப் என்ைன ெமல்ல இழுத்து அைணத்துக்ெகாண்டார். அவரது வாசைன என்ைன சூழ கண்ணஇர் ீ விட்டுக்ெகாண்டு அவர் உைடயில் என் முகத்ைத புைதத்ேதன். என் மூச்சு உள்ளிருந்து விம்மல் விம்மலாக ெவடித்து வந்தது.என் அப்பாவின் வியர்ைவ

ெநடி

ஊறிப்ேபான பைனமட்ைடயும்

குளத்துப்

பாசியும்

உப்பும்

கலந்தது.

சாகிப்பின்

165

வியர்ைவ

ெநடியில்

அதன்ேமல்

ஒரு ெமல்லிய

எனக்கு

ஒரு

ெவடிமருந்து

வச்சம் ீ

ேமாகம் உருவாகியது.

இருந்தது.

கைடசிவைர

அன்று

அவரது

ைகயில் கிைடத்தால் நான் முகர்ந்து பார்க்காமல் இருப்பதில்ைல.

முதல்

உைடகள்

சாகிப் அவரது அைறக்குச் ெசன்றதும் ஒரு காக்கி நிக்கைர எடுத்து எனக்கு தந்து ’இேத

ேபாட்டுக்ேகா..’ என்றார். நான் அைத வாங்கி ெமல்ல முகர்ந்ேதன். மனம் மயக்கும் ஒரு வாசைன. புதுத்துணியின் வாசைன. நான் அணியும் முதல் புதுத்துணி அது. ‘ஏசுேவ கர்த்தேரண்ணு

ெசால்லி

ேபாட்டுக்ேகா’ நான்

மிகப்ெபரிய கால்சட்ைட

அது.

இடுப்பருேக

‘ஏசுேவ

பலமுைற

கர்த்தேர’ என்ேறன்.

சுருட்டிக்ெகாண்ேடன்.

எனக்கு சாகிப்

சிரித்தார், நானும் சிரித்ேதன். துைர ‘ேசாறு தின்னுட்டா சரியாயிடும்’ என்றார் சாகிப் ைபபிைள எடுத்து பிரித்தார். ‘இங்ேக வா’ என்றார். நான் அருேக ெசன்றதும் என் தைலேமல்

ைக

அவ்வாறு

நான்

ைவத்து

ைபபிள்

கிறிஸ்தவனாக

வாசகங்கைள

உரக்க

வாசிக்க

ஆரம்பித்தார்.

ஆேனன்.என்

ெபயர்

ேஜம்ஸ்

ேடனிேயல்.

2 என்ைன மதம் மாற்றியவர் ெநய்யூரின் புகழ்ெபற்ற மருத்துவரான டாக்டர் திேயாடர் ேஹாவர்ட்

சாமர்ெவல். [Dr.Theodore Howard Somervell] ஊரில்

ெசான்னார்கள். வருடங்கள்

நான்

அவரது

கழித்துதான்.

உருவான

அவர்

மனிதர்.

வரலாற்ைற

அவைர

ெதரிந்துெகாண்டது

தன்ைனப்பற்றிச்

மிகக்குைறவாகப்

சாமுவல் ேமலும்

ெசால்லக்கூடியவரல்ல. ேபசக்கூடியவர்.

என்று நான்கு

ெசயேல எப்ேபாதும்

வாசித்துக்ெகாண்டிருப்பார். ைபபிள் தவிர ேவெறான்றும் வாசிக்காத ெவள்ைளகாரர்கள்

ேபால அல்ல. அவருக்கு ேஷக்ஸ்பியர் ேமல் தணியாத ேமாகம் இருந்தது. அவரது ேமைஜேமல் எப்ேபாதும் ேஷக்ஸ்பியரின் ேதால் அட்ைட ேபாட்ட ெபரிய ெதாைகநூல் இருக்கும். ேபச்சில் ேஷக்ஸ்பியர் வரிகள் சாதாரணமாக வரும். ெசன்ைனயில்

இருந்து

ேநரடியாக

புத்தகங்கைள

வரவைழத்து

வாசிப்பார்.

ெவள்ளிேதாறும் நாகர்ேகாயில் ெசன்று அைத ெபற்றுவருவார். அவரது ெசாந்த நூலகம் மிகவும் ெபரியது. அதில் டிக்கன்ஸ், தாக்கேர, ஜார்ஜ் எலியட் என ஒருவரிைச. டபிள்யூ டபிள்யூ

ேஜக்கப்ஸ்,

கணிசமானவற்ைற

ேமரி

நான்

ெகெரல்லி

என

இன்ெனாரு

பின்னர் வாசித்திருக்கிேறன்.

அந்த

வரிைச.

நூல்கள்

அவருக்குப் பின்னர் ஸ்காட் கிறித்தவக்கல்லூரி நூலகத்துக்குச் ெசன்றன.

அவற்றில்

அைனத்தும்

சாமர்ெவல்லுக்கு இைச ஆர்வம் உண்டு. என்ன காரணத்தாேலா இந்திய இைச அவர் காதுக்குள் நுைழயேவ இல்ைல. ஆனால் ேமைலயிைசயிலும் காஸ்பல் இைசயிலும்

ெபரும் கருவி

பித்து

உண்டு. அவரிடம்

ஒன்றிருந்தது.

கன்னங்கரிய

ஊமத்ைத

அவருக்கு இைசத்ேதாழராக

மலர்ேபான்ற

நாகர்ேகாயில்

கிராமேபான்

ஸ்காட்

கல்லூரி

முதல்வர் ராபின்ஸன்துைர இருந்தார். இைசத்தட்டுக்களுடன் அவர் ஞாயிறு மதியம் வருவார். இரவாவது வைர அவற்ைற மீ ண்டும் மீ ண்டும் ேபாட்டுக் ேகட்டுக்ெகாண்டு

ைகயில்

ஒரு

பிராந்திக்

ேகாப்ைபயுடன்

சாமர்ெவல் பியாேனாவும் ஓேபாவும் வாசிப்பார்.

கனவில்

ேபால

அமர்ந்திருப்பார்ர்கள்.

166

சாமர்ெவல் இங்கிலாந்தில் ெவஸ்ட்ேமார்ேலண்டில் ெகண்டால் என்ற ஊரில் பிறந்தார். அைத அவரது

ஃைபலில்

ெதாழிற்சாைல

பார்த்ேதன்.

அவருைடய

ைவத்திருந்தார்கள்.

அைத

ெபற்ேறார்

ெசருப்புத்

ஒருமுைற

தயாரிக்கும்

அவேர

ெசான்னார்.

நாகர்ேகாயிைலச்ேசர்ந்த நாகராஜ அய்யர் என்பவர் விைரவக்க ீ அறுைவசிகிழ்ச்ைசக்காக வந்து

படுத்திருந்தார்.

அவனருேக

ெசருப்பு

ைதக்கும்

ெசம்மான்

ஒருவைன

படுக்கைவத்துவிட்டார்கள் என்று புகார் ெசான்னேபாது ‘நான் ஒரு ெசருப்பு ைதக்கிறவன் ெதரியுமா

அய்ேர’

என்றார்.

குடும்பம்

‘இல்ேல..எங்க

‘ெபாய்

ெசருப்பு

ெசால்லாதீங்க

ைதச்சு

விக்கிற

சாயிப்ேப’

என்றார்

அய்யர்.

ஆைல வச்சிருந்தாங்க’ என்றார்.

அய்யர் ‘ஆைலதாேன?’ என்று ெசால்லி உடேன கண்ைண மூடிக்ெகாண்டார் சாமர்ெவல்

அபாரமான

விைளயாட்டு

ஆஸ்பத்திரிக்கும்

சர்ச்சுக்கும்

விைளயாடுவார்.

அவருடன்

நடுேவ

வரராக ீ

உள்ள

இருந்திருக்கிறார்.

ைமதானத்தில்

விைளயாடுவதற்காக

அவர்

ேவறு

தினமும்

ேபட்மிண்டன்

ெவள்ைளக்காரர்கள்

நாகர்ேகாயிலில் இருந்து வருவார்கள். நான் பார்க்கும்ேபாேத அவருக்கு ஐம்பதுவயது தாண்டிவிட்டிருந்தது. ஆனால்

அவருடன்

எவராலும்

விைளயாடி

ெவல்ல

முடியாது.

அவருக்கு எதிராக விைளயாடுபவர்கள் ஒவ்ெவாருவராக கைளத்து அமர்ந்துவிட ேமலும் ேமலும்

புதியவர்களுடன்

அவர்

ஆடுவார். இருட்டில்

பந்து

ெதரியாமலாகும்ேபாது

சட்ைட வியர்ைவயில் ஒட்டியிருக்க வந்து இரும்பு நாற்காலியில் அமர்ந்துெகாள்வார். நான்

அவருக்கு

ெவல்லம்

ேசர்த்த

ேகாப்ைபயில் ெகாடுப்ேபன். சாமர்ெவல்

ேமல்

எனக்கு

புரிந்துெகாள்ள அவருடன் வந்ேதன்.

அவரது

ெசன்றேபாது

அடங்காத

இருந்த

ஃைபல்கைள

ஒருவரிடம்

கான்வில்-

காயஸ்

பிரிட்டிஷ்

இராணுவ

சூடான

பத்து

கவனம் வருடமும்

ஒருமுைற

ேகட்டு

கல்லூரியில்

பருத்திக்ெகாட்ைடப்பாைல

இருந்துெகாண்டிருந்தது. ஒவ்ெவாரு

லண்டன்மிஷன்

ரகசியமாக

வாசித்ேதன்.

மருத்துவம் பயின்றாவர்.

கணமும்

எனாமல்

அவைர முயன்று

தைலைமயகத்துக்குச் அவர்

அதன்பின்

ேகம்பிரிட்ஜின் ராணுவத்தில்

ேசர்ந்து முதல் உலகப்ேபாரில் ஈடுபட்டார்.1915 முதல் 1918 வைர சாமர்ெவல் பிரான்சில் வரராகப் ீ

பணியாற்றினார்.

காப்டன்

பதவிைய

விருப்பப் பணி ஓய்வுெபற்றார். அப்ேபாது அவருக்கு இருபத்ெதட்டு வயது. தனது

ராணுவ

ஒருமுைற

வாழ்க்ைக

மட்டும்

நுைழந்தேபாது

ஒரு

வலிதாங்கமுடியல்ல

அவர்

பற்றி ஓர்

கிழவர்

சாமர்ெவல்

அனுபவத்ைதச்

‘சாயிப்ேப

சாகிப்ேப…வாங்க

ஒருேபாதும்

நான்

ெசான்னார்.

ேபசியதில்ைல,

சாவுேறன்

சாகிப்ேப…இங்க

அைடந்தபின்

வாங்க

ஒேர

வார்டுக்குள்

அவர்

சாகிப்ேப’

என்று

சாகிப்ேப…எனக்கு

கத்தினார். சாமர்ெவல் ’இரு’ என்று ைக காட்டினார். இன்ெனாரு மைலயாள பள்ளிக்கூட வாத்தியாரின் கட்ைட அவிழ்த்து பார்த்துக்ெகாண்டிருந்தார். கிழவர் மீ ண்டும் மீ ண்டும்

‘சாய்ப்ேப ஓடி வாங்க சாயிப்ேப’ உரக்கக் கத்தியேபாது சாமர்ெவல் சட்ெடன்று அருேக

ெசன்று படீெரன்று கன்னத்தில் ஓர் அைற ைவத்தார். அவர் ஒரு மூத்த பிள்ைளவாள்.

அடிபட்டதும் கண்ணருடன் ீ

அவர்

அரண்டுேபாய்

அைமதியானார்.

புண்ைணப் பார்க்க ஆரம்பித்தார்.

இரு

சாமர்ெவல்

ைககைளயும் கூப்பிக்ெகாண்டு எந்த

ேகாபமும்

கண்களில்

ெதரியாத முகத்துடன்

தன் அைறக்கு திரும்பும் வழியில் சாமர்ெவல் ஒரு நிகழ்ச்சிையச் ெசான்னார். முதல்

உலகப்ேபாரில் நடந்த சம்பவம். பிரான்ஸில் ேசாம்ேம என்ற ஊரில் ஒரு ேபார்முைன.

167

எழுநூறுேபருக்குேமல்

படுகாயம்

அைடந்து

ஒரு

ெபரிய

ெகாட்டைகக்குள்

ெகாண்டு

வந்து ேபாடப்பட்டிருந்தார்கள். அங்ேக இருந்தது சாமர்ெவல் உட்பட நான்ேக நான்கு

மருத்துவர்கள்.

இரெவல்லாம்

ேவைலெசய்துெகாண்டிருந்தார். படுக்ைகயில்

ெவறிபிடித்தது

பின்னிரவில்

கைளத்து

ெகாஞ்சேநரம் அமர்ந்துவிட்டார்.

அடுத்த

ேபால

சாமர்ெவல்

ேசார்ந்து

ஒரு

படுக்ைகயில்

வரனின் ீ

இருகால்களும்

சிைதந்த ஒருவன் கிடந்தான். அவனுைடய கண்கள் தன்ைனேய பார்ப்பைத உணர்ந்து

எழுந்தார். அவன் ைகைய அைசத்து ‘பரவாயில்ைல, ஓய்ெவடுத்தபின் வாருங்கள்’ என்று

ைசைக ெசய்தான். சாமர்ெவல்

அங்ேகேய

ஆஸ்பத்திரி

வார்டில்

மனம்

ெபாங்கி

கிடந்தவர்களில்

உதவிகிைடக்காவிட்டால்

கண்ண ீர்

பாதிப்ேபர்

சாகக்கூடியவர்கள்.

மல்கிவிட்டார்.அந்த

ஒருமணி

கட்டில்களில்

ேநரத்தில்

இருந்து

மாெபரும் மருத்துவ

வழிந்த

குருதி

உண்ைமயிேலேய ஓரமாக ஓைடேபால வழிந்துெகாண்டிருந்தது. ஆனால் ஒருவர் கூட தன்ைன வரிைசைய மீ றி வந்து கவனிக்கேவண்டும் என்று ேகாரவில்ைல. ஒருவர் கூட ெகஞ்சவில்ைல. ‘எத்தைன மகத்தானவன் மனிதன்! கடவுளின் பைடப்பில் இந்த ஓர் உயிருக்கு மட்டும் எவ்வளவு ஆன்ம வல்லைம சாத்தியமாகிறது! அவன் ேபாக்க்கூடிய

தூரம்

எவ்வளவு

கால்கைள

ெதாட்டு

சிைதத்து

எறிந்து

அதிகம்.

அவனால்

ெகாஞ்சம்

விடமுடியுேம… இங்ேக

ைகநீட்டினால்

சிைதந்து

மனிதகுமாரனின்

கிடக்கும் அத்தைனேபருேம

அதற்கான வாய்ப்புள்ளவர்கள் அல்லவா? அவர்கைள ெவறும் சைதப்பிண்டங்கள் ேபால எந்த

அரைச

ெவல்லப்ேபாகிறார்கள்?

எந்த

ெவற்றிைய

ெகாண்டாடப்ேபாகிறார்கள் ’ ஒருேபாதும் இனிேமல் ேபாரில் ஈடுபடுவதில்ைல என்று சாமர்ெவல் முடிவுெசய்தது அன்றுதான். அன்று மாைல ைகயில் தன் ஓேபா புல்லாங்குழலுடன் அந்த பிள்ைளவாளுக்கு அருேக ெசன்று

அமர்ந்துெகாண்டார்

சாமர்ெவல்.

அவைரக்கண்டதும்

பிள்ைளவாள்

பதறி

எழுந்தமர்ந்து நடுங்கக் ைககூப்பினார். சாமர்ெவல் அந்த ஓேபாைவ ெமல்ல வாசிக்க ஆரம்பித்தார்.

நான் ெசன்று

வாசலில்

நின்று

ேகட்ேடன்.

எைதேயா

மன்றாடுவது

ெகாட்ட

பிள்ைளவாள்

ேபாலேவா எதற்ேகா நன்றி ெசால்வது ேபாலேவா ெநளிந்து வைளந்து வழிந்ேதாடும் ேமல்நாட்டு

இைச.

அமர்ந்திருந்தார்.

சன்னல்கள்

ைககூப்பியபடி

அந்த

வழியாக

அைறமுழுக்க

ெவளிேய

கண்களில்

கண்ணர்ீ

கண்ணுக்குத்ெதரியாமல் நிைறந்திருந்த

ெசன்றது.

இனம்புரியாத

மகத்துவம்

வலி

ஒன்று அங்ேக

நிைறந்து நின்றது .அழியாதது, என்றும் எங்கும் மனிதனால் உடனடியாக அைடயாளம்

காணத்தக்கது.

.

இைச

அங்கிருந்த

அத்தைன

வலிகைளயும்

ஒன்றாக்கி

ஒேர

மானுடவலியாக்கி அைத சாதித்ததா என்ன? அந்த அப்பால் மைலயாளிப்பள்ளி ஆசிரியர் தைலயைணயில் முகம் புைதத்து அழுவைதக் கண்ேடன். நான் முதன்முதலாக சாமர்ெவல் அைறக்குள் நுைழந்தேபாது அவரது அைறச்சுவரில் கண்ட புைகப்படம்

இமயமைலமுகடுகளுைடயது

என

பின்னர்

அறிந்ேதன்.

அதில்

நடுவில் இருந்த சிகரத்தின் ெபயர் எெவெரஸ்ட். அதில் ஏறச்ெசன்ற முன்ேனாடியான

மைலேயற்ற வரர்களில் ீ ஒருவர் சாமர்ெவல். 1922ல் அவரும் அவரது நண்பர் ஜார்ஜ் மல்ேலாரியும் எவெரஸ்ட் சிகரத்ைத வடக்குமூைல வழியாக ஏற முயன்றார்கள். 8000 மீ ட்டர் உயரம் வைர கடும் பனிப்ெபாழிவில் ஏறிச்ெசன்றார்கள். அன்றுவைர இமயத்தில்

மனிதர்கள் ஏறியயதிேலேய அதிக உயரம் அதுதான். அதற்குேமல் ெசல்லமுடியாமல்

காற்றழுத்த தாழ்வு அவர்கைள தடுத்தது.

168

முதலில்

அவர்கள்

ஆக்ஸிஜன்

இல்லாமல்

பயணம்ெசய்தார்கள்.

ஆகேவ

ஆக்ஸிஜனுடன் அேத வருடம் இன்ெனாரு முைற எவெரஸ்டில் ஏற முயன்றார்கள். இடுப்பளவு பனியில் பனிக்ேகாடரியால் ெவட்டிய தடங்களில் மிதித்து ஏறிச்ெசன்றார்கள்.

தைலக்குேமேல அப்ேபாது

ஓரு

அவைர

பிரம்மாண்டமான

அறியாமேலேய

உறுமல்

ஒலிைய என்று

’ஆெமன்’

சாமர்ெவல்

ேகட்டார்.

ெசான்னாராம்.

அவரது

தைலக்குேமல் இருந்த ஒரு பனிமைல அபப்டிேய ெபயர்ந்து ராட்சத அருவிேபால கீ ேழ

வந்தது. அவருக்கு ேமேல இருந்த ஒரு பனிபாைற நீட்டல் அந்த பனிெவள்ளத்ைத

இரண்டாக பிளந்தது. அந்த பிளவில் சாமர்ெவல் நிற்க இருபக்கமும் இருந்தவர்கைள அந்த பனிவழ்ச்சி ீ

அள்ளிக்ெகாண்டு

சிலநிமிடங்களுக்குள் ஆகியது.

அந்த

ேபெராலி

நடுநடுங்கினார்.

அந்த

அதலபாதாளத்தில்

நிலேம

அடங்கியதும் அதற்குேமல்

அைடயாளம்

சாமர்ெவல்

ஓர்

அடி

இறங்கிச்

காணமுடியாத

தனிைமயில்

எடுத்து

ெசன்று

ைவக்க

மைறந்தது.

இன்ெனான்றாக

ெவண்பனியில்

முடியவில்ைல.

நின்று

அங்ேகேய

ெநடுேநரம் அமர்ந்திருந்தார். அந்த வழிைய ேதர்ந்ெதடுத்தேத அவர்தான். நண்பர்களுக்குச்

ெசய்யேவண்டிய கடைம என்பது அவரும் கூடேவ குதிப்பதுதான். குதிக்க முடிெவடுத்து எழுந்தவர்

திரும்பும்ேபாது

ேமேல

ெதரிந்த

அந்த

பனிப்பாைற

நீட்டைல

கண்டார்.

கால்வைர நீண்ட ெவண்ணிறமான அங்கிக்குள் இருந்து ஒரு ைக ஆசியுடன் எழுந்தது ேபால அவர் தைலக்குேமல் அது நின்றது. ‘ஏசுேவ, என் மீ ட்பேர!’ என என்று மார்பில் ைகைவத்து விம்மினார் மைலயிறங்கி

ெடராடூன்

வந்த

சாமர்ெவல்

இந்தியா

முழுக்க

அைலந்து

திரிந்தார்.

ஒவ்ெவாரு நாளும் இரவில் தன் அைறைய சாத்திவிட்டு முழந்தாளிட்டு கண்ணருடன் ீ மணிக்கணக்காக

ெஜபம்

ெசய்தார்.

‘என்

ேதவேன

நீர்

உத்ேதசித்தது

என்ன? உமது

ஆக்கிைன என்ன ேதவேன?’ என்று மன்றாடினார். எதன்ெபாருட்ேடா தான் உயிர்வாழ அனுமதிக்கப்பட்டிருப்பதாகேவ

அவர்

நிைனத்தார்.

ஒவ்ெவாரு

ஊரிலும்

நின்று

‘என்னுைடய மண்ைண எனக்கு காட்டியருளும் ேதவேன’ என்று கண்ணர்ீ விட்டார். ஒருநாள்

1925ல்

அவர்

ெஜபம்ெசய்துெகாண்டிருந்தேபாது ெகாடுத்தான். பணியாளராக அைழப்பாக

அவருடன்

கல்கத்தாவில்

ேவைலயாள்

ராணுவத்தில்

நாகர்ேகாயிலில்

எடுத்துக்ெகாண்டு

விடுதி

ஒரு

பணிபுரிந்த

இருந்தார். அவர்

கடிதத்ைத

ஒருவர்

எழுதிய

கடிதம்

சாமர்ெவல் அவைரப்பார்ப்பதற்காக

ஒன்றில்

அைற

ெகாண்டுவந்து

லண்டன் அது.

மிஷன்

அைத

ஓர்

திருவிதாங்கூருக்கு

வந்தார். ெநய்யூரில் சர்ச்சுக்குச்ெசல்லும் வழியில் முந்ைதயநாள் மைழயில் ஒரு பள்ளம் உருவாகியிருந்தைமயால் குறுக்கு வழியில் ஏறிச் ெசன்றனர். அங்ேக மிகச்சிறிய மிஷன் ஆஸ்பத்திரி ஒன்று அன்று இருந்தது .சாமர்ெவல் அங்ேக திருவிழா ேபால கூட்டம்

கூடியிருப்பைதக் கண்டார். என்ன என்று விசாரித்தேபாது அது மருந்து வாங்க வந்த ேநாயாளிகளின் கூட்டம் என்று ெசான்னார்கள். அங்ேக அன்று ஒேர ஒரு மருத்துவரும்

ஒேர ஒரு கம்பவுண்டரும் மட்டுேம இருந்தார்கள். ஒவ்ெவாருநாளும் மூவாயிரம்ேபர் அங்ேக

மருத்துவத்துக்கு

வந்தார்கள்.

மட்டுேம மருந்தாக ெகாடுக்கப்பட்டது. விளக்கமுடியாத

ஒரு

வசீகரத்தால்

ெபரும்பாலானவர்களுக்கு

இழுக்கப்பட்டு

சாமர்ெவல்

கார்பேனட்

அந்த

மிக்சர்

ஆஸ்பத்திரி

ேநாக்கிச் ெசன்றார். அப்ேபாது ஒரு மூன்று வயதான, இடுப்பில் ஒரு கந்தல் மட்டும்

169

அணிந்த

கரிய

ெபண்குழந்ைத

ெகாடுத்துவிட்டுச்ெசன்றது

ஓடிவந்து

அவரிடம்

ேதவேன!’

‘என்

ஒரு

என்று

சிறிய

சிலுைவையக்

வரிட்டபடி ீ

அங்ேகேய

அமர்ந்துெகாண்டார் சாமர்ெவல். இரு பைனேயாைலகைள இைணத்து உருவாக்கப்பட்ட அந்த எளிய சிலுைவைய ெநற்றிேமல் அைணத்துக்ெகாண்டு ‘உங்கள் ஆக்கிைன என்

ேதவேன…உங்கள்

சித்தப்படி

என்

ஆவிைய

இங்ேக

ைவக்கிேறன்

ஏசுேவ’ என்று

ெநஞ்சுக்குள் வரிட்டார் ீ அன்று

விடியும்வைர

கிளம்பிச்ெசன்றார்.

அங்கிருந்து

அவருக்கு

வடுகளும் ீ பண்ைணகளும்

மருந்துெகாடுத்தார்.

அன்று

இருந்தன.

அங்ேக

மறுவாரம்

மிகப்ெபரிய

அைனத்ைதயும்

லண்டனுக்குக்

ெதாழிற்சாைலகளும்

விற்று

ெமாத்தப்பணத்துடன்

இந்தியா திரும்பினார்.அன்று லண்டனிேலேய பரபரப்பான ேபச்சாக இருந்தது. பிரிட்டிஷ் அரசின் மகத்தான மருத்துவர்களில் ஒருவர் ேபரரசின் வைரபடத்தில் எதிலும் இல்லாத ஒர் ஊருக்குச் ெசல்கிறார். அவரிடம் மனிதகுமாரன் வந்து ெசான்ன புனித ஆைணைய ஏற்று கிளம்புகிறார் ! சாமர்ெவல்

நான்காண்டுகளில்

ெநய்யூரில்

மிகப்ெபரிய

மருத்துவமைன

ஒன்ைற

உருவாக்கினார். 1838 ல் திருவிதாங்கூர் மகாராஜா மூலம்திருநாளின் நன்ெகாைடயுடன்

ஆர்ச்பால்ட் ராம்ேஸ நிறுவிய மருத்துவமைன அது. அடுத்துவந்த சார்ல்ஸ் கால்டர்

ேலய்ச் வடுகள் ீ ேதாறும் ெசன்று அரிசியும் ேதங்காயும் நன்ெகாைடயாகப்ெபற்று அதன் கட்டிடங்கைள

எழுப்பினார்.சாமர்ெவல்லின்

மருத்துவமைன

எழுந்தது. சூரியன்

அைணயாத

காலத்தில் பிரிட்டிஷ்

லண்டன்மிஷன் ஆஸ்பத்திரிகளில் அதுேவ மிகப்ெபரியது. சாதாரணமான

இைளஞர்களிலிருந்து

மிகச்சிறந்த

ேபராலமரமாக

அந்த

சாம்ராஜ்யத்தில்

இருந்த

மருத்துவப்பணியாளர்கைள

உருவாக்கி எடுத்தார் சாமர்ெவல் . உள்ளூரின் எளிய ெபாருட்ைள எப்படி மிகச்சிறந்த மருந்துகளாக

ெகாண்டுவந்த

கலைவயால்

ஆக்க

முடியும்

கந்தக

என்று

மண்ைண காய்ச்சி

கண்டுெகாண்டார். நீெரடுத்து

ெசாறிசிரங்குகைள குணப்படுத்தினார்.

புண்களுக்கு முறிமருந்ைத உருவாக்கினார்.

அதில்

சிவகாசிப்பக்கமிருந்து இருந்து

உருவாக்கிய

சீனாக்காரத்ைதக்ெகாண்டு

எளிய

சாமர்ெவல் அவரது ெசாந்த முயற்சியால் உருவாக்கிய அறுைவசிகிழ்ச்ைசமுைறகைள கண்டு கற்க ேநரடியாக

உலகெமங்கும்

குருதியில்

கைரயான்புற்று

இருந்து

நிபுணர்கள்

ெசலுத்தமுடியும்

உைடத்து எடுத்த

மண்ேண

எருைமவால்முடியால் காயங்களுக்குத்

வந்துெகாண்டிருந்தார்கள்.

என்றும்,

சிறந்தது

ைதயல்

மாவுக்கட்டு

என்றும்

ேபாடுவதற்கு

அவர்கள்

ேபாடவும், அைசயும்

இளநீைர

கற்றார்கள்.

தைசகளுக்கு

தைசேயாட்டத்தின் பாணிைய கண்டு ைதயல்ேபாடவும் கற்றுக்ெகாண்டார்கள். ஆனால் அவர்கள்

கற்றுச்ெசல்லாத

ஒன்று

அவரிடம் இருந்தது.

மருத்துவைன

ெதய்வமாக

ஆக்கும் ஒன்று, சிறுகுழந்ைதகளின் நிைனவில்கூட முக்கால்நூற்றாண்டுக்கும் ேமலாக

அவைர நிைலநாட்டிய ஒன்று. அத்தைகய இருந்தது. ெபற்ேறன்.

மாமனிதனால் என்

எட்டாவது

ஆனால்

புரளேவயில்ைல.

அது

தீண்டப்பட்டும்கூட வயதில்

என் ெபயைர

மண்ணில்

என்

ஆன்மா

அவரிடமிருந்து மட்டுேம

நான்

விழித்ெதழாமேலேய ஏசுவின்

மாற்றியது.

சாமர்ெவல்லின் கால்கள்

ெசால்ைலப்

உள்ளுக்குள்

பட்டுச்ெசல்லும்

நான்

ஒவ்ெவாரு

170

தடத்ைதயும் ஓராயிரம்முைற ெசன்று முத்தமிடும் நாய்ேபால இருந்தது என் மனம். அனால் அவர் எனக்கு ெகாடுத்த ைபபிள் ெவறும் ெசாற்களாகேவ இருந்தது. என்ைன மிஷன்பள்ளியில் ேநரடியாக ஐந்தாம் வகுப்பில் ெகாண்டுெசன்று ேசர்த்தார் சாமர்ெவல்.

கணக்கும்

அதற்குமுன்னால்

தமிழும்

நான்கு

ஆங்கிலமும்

மாதம்

அவேர

ெசால்லிக்ெகாடுத்தார்.

எனக்கு நான்

ஒவ்ெவாருநாளும்

வகுப்பில்

முதல்

மாணவனாேனன். எப்ேபாதும் எந்த வகுப்பிலும் நான் முதலிடத்தில் இருந்ேதன். கூடேவ

ஆஸ்பத்திரி ஊழியனாகவும்

இருந்ேதன்.

காைல

ஏழுமணிமுதல்

ஒன்பதுவைர

நான்

சாமர்ெவல்லின் தனிப்பட்ட பணிவிைடகைளச் ெசய்ேதன். மாைல நான்கு மணிமுதல் நள்ளிரவு வைர ஆஸ்பத்திரியில் பணியாற்றிேனன். என் அக்காக்கள் இருவரும் மதம் மாறி லண்டன்மிஷன் ஆஸ்பத்திரிகளில் ேவைலக்குச் ெசன்றார்கள். ஒருவருடம் கழித்து என் அம்மாவும் மதம் மாறினாள்.

எங்கள் சிறு வட்ைடப் ீ பிரித்து ெகாஞ்சம் வசதியாகக் கட்டிக்ெகாண்ேடாம். அம்மா சிறிய ைதயல் இயந்திரம் ஒன்ைற வாங்கி ைகயாேலேய உருட்டி ைதக்க ஆரம்பித்திருந்தாள். தங்ைககள் எண்ைண

அருேக

பள்ளியில்

விளக்கு

ஒளியில்

ேபச்சுநடுேவ

படித்தார்கள். எனக்குச்

குடுத்த

‘சாயிப்பு

ஒருமுைற

சூடான

ேசாறு

சீவனாக்கும்

மக்கா

இரவில்

புன்ைனக்காய்

பரிமாறும்ேபாது இது’

அம்மா

என்றாள்.

அன்று

குழந்ைதகளுடன் சாகத்தான் அவள் ேபாகிறாள் என்று சாகிப் ஊகித்திருக்காவிட்டால் இன்று இப்ப

அத்தைனேபரும் ேசாறாட்டும்

மண்ணாகிவிட்டிருப்பார்கள் அல்லவா? ‘கர்த்தரின்

மீ னாட்டும்

நம்ம

தட்டிேல

இருக்கு’ என்று

ேபரல்ேலா

ெசான்னாள்.

நான்

அம்மாைவ ஏறிட்டுப்பார்க்காமல் ‘அப்ப ேசாறுக்காக மட்டும்தானா?’ என்று ேகட்ேடன். அம்மா கண்களில் கண்ண ீர் தீேபால எரிய ‘ஆமேல, ேசாறுக்காகத்தான். கர்த்தர் எனக்கு ேசாறும்

கறியும்தான்ேல.

இல்ல’என்றாள்.

அைத

எங்க

ேபாயிச்

ெசால்லவும்

எனக்கு

ெவக்கம்

அந்த வரிைய நான் பிடித்துக்ெகாண்ேடன். எந்த ஒரு விவாதத்திலும் அந்த வரிையச் ெசால்ேவன்.

அது

எல்லா

தர்க்கங்கைளயும்

இல்லாமலாக்கிவிடும்.

’ஆம்

ேசாறுக்காகேவதான். கர்த்தர் எனக்கும் என் குலத்துக்கும் ேசாறுதான். பசித்தவனுக்கு அவர் ேசாறுதான்’ ஆனால் என்ைன அது உள்ளூர அவமதித்தது. என்னுைடய அைற மாடிப்படிக்கு

அடியில்

படுத்திருக்கும்ேபாது

இருந்தது.

தைலக்குேமல்

பார்த்துக்ெகாண்டிருப்ேபன்

‘கர்த்தேர

அந்த

உமது

சிறிய

மாட்டப்பட்ட

கட்டிலில்

சிலுைவைய

தனியாக

நான்

தாரும்.

உமது

ஏசுவின் எனக்கு

படத்ைதேய

ரத்தத்தில் ஒரு துளிைய எனக்கு தாரும்’ என்று ேகட்டுக்ெகாள்ேவன். ஆனால் அந்த

படம் என்ைன பார்க்காமல் காலியான கண்களுடன் இருக்கும்.

எனக்குள் இருந்த எவரும் அறியாத அந்த ஆழத்ைத கண்டுெகாண்டவர் சாமர்ெவல்

மட்டும்தான்.

ஒருமுைற

என்

அைறக்குள்

எதற்காகேவா

எட்டிப்பார்த்தவர்

அந்த

படத்ைதப் பார்த்துவிட்டு சட்ெடன்று திரும்பிச் ெசன்றுவிட்டார்.நாைலந்து நாட்களுக்குப்

பின்னர்

ஒரு

அனாைதப்பிணத்ைத

நாங்களிருவரும்

அடக்கம்

ெசய்துவிட்டு

அேத

முந்திரித்ேதாப்பு வழியாக வந்ேதாம். ஒரு மரக்கிைளயில் அமர்ந்துெகாண்டு என்னிடம்

‘நீ ெஜபிக்கிறாயா?’ என்று ேகட்டார். நான் அவரிடம் ெபாய் ெசால்லமுடியாெதன்பதனால் தைலகுனிந்து நின்ேறன். ‘நீ உன் விசுவாசத்ைத காத்துக்ெகாள்கிறாயா?’ என்று அவர்

ேமலும் ேகட்டார். நான் ஒன்றுேம ெசால்லவில்ைல

171

சாமர்ெவல் ெகாஞ்சம் ேகாபம் ெகாண்டார். ‘ உன் ரூமிேல கர்த்தர் படம் தூசி படிஞ்சு இருக்கு… உன் நரகத்திேல இருந்து கர்த்தர் உன்ைன ைகநீட்டி தூக்கியிருக்காேர. நீ

உண்ணும் ேசாறும் நீ இருக்கும் கூைரயுமா அவருக்க கிருைப வந்து சூழ்ந்திருக்ேக. இன்னும்

என்ன

ேவணும்

உனக்கு?’ என்று

ேகட்டார்.

நான்

தைலகுனிந்து

நின்று

கண்ண ீர் விட்ேடன். ‘கண்ணர்ீ எதுக்கு…ெசால்லு’என்றார். நான் ேபசாமல் நின்றிருந்ேதன். அவர் ெகாஞ்சேநரம் எதிர்பார்த்துவிட்டு எழுந்து ெசன்றுவிட்டார். நான் மறுநாள் அவருக்குச் ேசைவெசய்ய ெசன்றேபாது அங்ேக ஞானதாஸ் இருந்தான். ‘இண்ைணக்கு முதல் நீ வாண்ணு சாயிப்பு விளிச்சாரு…நீ இனிேம ஆஸ்பத்திரியிேல ேசாலிெசய்தா மதியாம்’ என்றார். நான் உடம்பு பதற அங்ேகேய நின்ேறன். கண்ண ீர் ெகாட்ட ஆரம்பித்தது.

ஆனால்

நின்ற

இடத்தில்

இருந்து

நான்

அைசயவில்ைல.

ெகாஞ்சேநரம் கழித்து ஆஸ்பத்திரியில் அறுைவ சிகிழ்ச்ைச முடிந்து ேவகமாக வந்த சாமர்ெவல் என்ைனப்பாத்தார்.ேபசாமல்

உள்ேள

கிளம்பும்ேபாதும் நான் அங்ேகேய நின்ேறன்.

ெசன்றார்.

அவர்

மீ ண்டும்

ெவளிேய

மீ ண்டும் மதியம் சாப்பிட வரும்ேபாது அங்ேகேய ெவயிலில் நின்றுெகாண்டிருந்ேதன்.

தூரத்திேலேய நான் ெவயிலில் நிற்பைத அவர் கண்டார். அங்கிருந்ேத ‘ேமேல ஏறு, ேமேல அவரது

ஏறு’ என்று

கூவிக்ெகாண்ேட

ைகக்குட்ைடைய

வந்தார்.

என் தைலயிேல

என்னருேக

ேபாட்டு

வந்ததும்

என்ைன

அனிச்ைசயாக

அைணத்துக்ெகாண்டு

ேமேல வராந்தாவில் ெகாண்டு ெசன்றார். ெபருத்த ேகவல்களுடன் நான் கதறி அழ ஆரம்பித்ேதன். ‘சரி சரி…நாைளக்கு நீ வா’ என்று ெசான்னார். அதன் பின்னரும் நான் ேதம்பித்

ேதம்பி அழுதுெகாண்டிருந்ேதன். சாமர்ெவல் எனக்கு ஒரு ெபரிய

எனாமல்

ேகாப்ைப நிைறய பருத்திப்பாலுடன் வந்து ‘குடிச்சுக்ேகா’ என்றார். அடுத்த

ஞாயிறன்று

நாங்கள்

இருவரும்

சர்ச்சில்

இருந்து

ேசர்ந்து

திரும்பிேனாம்.

சாமர்ெவல் என்னிடம் ஏதும் ேகட்பார் என நான் நிைனக்கவில்ைல. ேகட்கக்கூடாெதன அவர் நிைனத்துவிட்டால்

ேகட்க

மாட்டார்.நான்

அவர்

ைகைய

பிடித்து

இழுத்ததும்

அவருக்கு

நன்றிதான்

நின்றார். சடசடெவன்று நாேன ேபச ஆரம்பித்ேதன். ‘டாக்டர் கிறிஸ்து எனக்கு ேசாறும் துணியும்

வடும் ீ

தந்திருக்காரு.

ஆனா

இதுக்காக

நான்

ெசால்லமுடியுது. என்னால விசுவாசிக்க முடியல்ைல…ேசாறு எனக்க வயித்துக்குத்தான்

ேபாவுது டாக்டர். எனக்க ஆன்மாவுக்கு ேபாேகல்ல’ நான் என்ன ெசால்கிேறன் என்று

எனக்கு

ெதரியவில்ைல.

விசுவாசிக்ேகல்ல. குடுத்திடேறன்’ அதன்பின்

நான்

என்னால்

அங்ேகேய சில

‘நீங்கதான்

உங்கள

ெகாடுத்தனுப்பியிருந்தார்.

கிறிஸ்து.

விசுவாசிக்கிேறன். உங்களுக்கு

ேபசமுடியவில்ைல.

நிமிடங்கள்

எனக்க

அழுதபடிேய

நின்றுவிட்டார்.

ஆங்கிலத்தில்

மறுநாள் ‘நீ

நான்

எனக்க

ஓடிச்ெசன்ேறன். எனக்கு

ெசான்னைத

அவர்

நான்

கிறிஸ்துவ

ஆன்மாவ

சாமர்ெவல் ஒரு

கடிதம்

முழுைமயாக

புரிந்துெகாள்கிேறன். உனக்கு ேவண்டிய கிறிஸ்து இன்னும் ெபரியவர். கிறிஸ்து நாம் அறியும் அளவுக்கு சிறியவர் அல்ல. அவர் முடிவில்லாதவர். அவைர நான் உனக்கு

சரியாக அறிமுகம் ெசய்யவில்ைல என்று நிைனக்கிேறன். ஒருேவைள அதற்கான தகுதி

எனக்கு இல்லாமல் இருக்கலாம். ஆனால் கிறிஸ்து உன்னருேக வரேவண்டும் என்று நான் தினமும் ெஜபிப்ேபன்’என்று எழுதியிருந்தார்.

172

அந்த

குறிப்ைப

ைகநடுங்க

ெநடுேநரம்

ைவத்திருந்ேதன்.

எழுந்து

ஓடிப்ேபாய்

அவர்

கால்களில் விழுந்து ‘நான் விசுவாசிக்கிேறன்..முழுமனேசாட விசுவாசிக்கிேறன்’ என்று

கூக்குரலிடேவண்டும் என்று மனம் ெபாங்கியது. ஆனால் அவரிடம் என்னால் ெபாய் ெசால்லமுடியாது.

அவரிடம்

யாருேம

ெபாய்ெசால்லமுடியாது.

அவரது

கண்களின்

ேநர்ைமையப்ேபால அன்று ெநய்யூரில் அஞ்சப்பட்ட பிறிெதான்று இருக்கவில்ைல. அதன்பின்

ஆறு

திருமணமாகிச்

வருடங்கள்

நான்

ெசன்றார்கள்.

கிறித்தவக்கல்லூரியில் உதவியாளராகத்தான்

நான்

அவரிடம்

ேவைலபார்த்ேதன்.

பதிெனான்றாம்

ேசர்ந்ேதன்.

வகுப்பு

அப்ேபாதும்

ேவைலபார்த்ேதன்.

நாேன

நான்

ஒரு

என்

அக்காக்கள்

முடித்து

ஸ்காட்

சாமர்ெவல்டாக்டரின்

நல்ல

டாக்டர்

என்று

ஊரில்

ேபச்சிருந்தது. எங்குெசன்றாலும் என்னிடம் மருந்து ேகட்க ஆரம்பித்தார்கள். ஆகேவ நான் ைகயில் எப்ேபாதும் அவசியமான அடிப்பைடமருந்துகைள ைவத்திருந்ேதன். சில இடங்களில் என்னிடம் திறைமயாக

அைத

ெசயற்ைகயான

ேநாயாளிகளுக்காக நிகழ்த்துேவன்.

உருக்கமும்

ெஜபம்

அந்த

எனக்கு

ெசய்யும்படிக்

ெசாற்ெறாடர்களின்

நன்றாகேவ

ேமலும்

ேமலும்

ெநய்யூர்க்காரராக

ஆனார்.

அவைர

நான்

ஓைசநயமும்

பழகிவிட்டிருந்தன.

ஒருேபாதும் சாமர்ெவல் முன்னால் அைதச்ெசய்வதில்ைல சாமர்ெவல்

ேகட்பார்கள்.

ஆனால்

பிறரிடமிருந்து

ேவறுபடுத்திய எல்லா அைடயாளங்களும் இல்லாமலாகிக்ெகாண்ேட இருந்தன. அவர் விைளயாடுவைத விட்டார்.

அைரக்கால்சட்ைட

ஜிப்பாவும்

ேபாட

ஆரம்பித்தார்.

ைககளால்

உண்டார். தைரயில்

கால்களில்

ேபாடுவைத

விட்டு

சப்பாத்துகளுக்கு

காவிேவட்டியும் பதில்

சாதாரண

டயர்ெசருப்பு ேபாட்டுக்ெகாண்டார். இைலயில் மீ ன்குழம்பு விட்ட ேசாற்ைற பிைசந்து வாசித்தார்.

ஒவ்ெவாருநாளும்

சப்பணமிட்டு

சாதாரணமாக

சாயங்காலங்களில்

ைகயில்

அமர்ந்து

புத்தகங்கள்

ைபபிளும்

ெபரிய

காக்கித்துணிப்ைபயுமாக கிராமங்கள் ேதாறும் ’ஊழிய’த்திற்காகச் ெசன்றார். அவைர

இைடவழிகளில்

பார்த்தால்

நான்குபக்கமிருந்தும்

இந்துக்களும் முஸ்லீ ம்களும்

ஓடிக்கூடுவார்கள்.

ேபால

கூடிவிடுவார்கள்.

அவர்

ஒரு

கிறிஸ்தவர்களும்

ஆளில்லாத

இடத்தின்

பாலத்தின் ேமல் ெகாஞ்சேநரம் அமர்ந்தால்கூட ெவல்லகக்ட்டிைய ெமாய்க்கும் ஈக்கள் நடுேவ

மக்கள் அவைரச்சுற்றி

இருப்பேத ெதரியாது.

அத்தைன

சாைலயில்

வருடம்

அவர்

ெசல்பவர்களுக்கு

தமிழ்ேபசியும்கூட

அவர்

அவர்

ேபசுவது மக்களுக்கு ெகாஞ்சம்தான் புரியும். ஆனால் ஏசுைவேய வழியில் கண்டதுேபால ைககைளக்கூப்பி

உைடகைளயும்

கண்ண ீர் விட்டுக்ெகாண்டு

கால்கைளயும்

ெதாட்டு

அவர்

முன்

கண்களில்

அமர்ந்திருப்பார்கள். அவரது

ஒற்றிக்ெகாள்வார்கள்.

அவர்

நடந்துேபான இடத்தில் அவரது ெசருப்புத்தடத்தில் இருந்து மண்ைண எடுத்து முந்தியில் முடிந்துெகாள்வார்கள். திரும்பும்ேபாது

அவர்

சாைலயிலிருந்து

பக்கவாட்டில்

நுைழந்து

ஏேதனும்

இருண்ட

புதர்க்காட்டுக்குள் ெசல்வார். அவருக்கு பூச்சிகள் பாம்புகள் எைதயும் பயமில்ைல. ஏேதா ஒரு

வயதில்

அவர்

அச்சம்

இருள்நிைறந்த ேதாட்டத்திற்குள் அமர்ந்து

ஓேபாைவ

ேகட்கமாட்டார்கள்.கைரந்து

என்பைதேய

முழுைமயாகக்

இைலயடர்வுக்குள்

இைசப்பார். கைரந்து

அைறயில் அவர் படுத்துக்ெகாள்வார்.

அைத

பாைறயிேலா

அப்ேபாது

காலியானபின்

கடந்துவிட்டிருந்தார். மரக்கிைளயிேலா

ஏசுவன்றி

எப்ேபாேதா திரும்ப

எவருேம வந்து

தன்

173

ஒருநாள்

நான்

ஆற்றருேக

இைடவழி

வழியாக

ஒரு

ேநாயாளிையப்

பார்த்துவிட்டு

வரும்ேபாது வழிேயாரத்தில் கரியன் என்ற கிராமத்துக்கிழவர் ைககைளக்கூப்பிக்ெகாண்டு

குந்தி

அமர்ந்திருப்பைத

என்

ைகவிளக்கு

ஒளியில்

பார்த்ேதன்.

மலம்கழிக்கிறார்

என்றால் அவர் ேதாட்டத்ைத பார்த்து திரும்பி இருகக்ேவண்டியதில்ைல. அைரக்கணம் கழித்ேத

ெதாைலவில்

சாமர்ெவல்லின்

ஓேபாவின்

இன்னிைச

காற்றில்

கைரந்துெகாண்டிருப்பது ேகட்டது. நான் என் விளக்ைக அைணத்துக்ெகாண்டு அப்படிேய அவருக்கு

அருேக

ெசால்லாகேவா உணர்ச்சி

அமர்ந்துெகாண்ேடன்.

ஆகாத

மட்டுமாக

இைச

ஆகும்.

இருளுக்குள்

வந்துெகாண்டிருந்தது.

ெவறும்

ஆன்மா

இருந்து

இைச

மட்டுமாக

பாடலாகேவா

சிலசமயம்தான்

காற்றில்

நிற்கும்.

தூய அந்த

கல்வியறிவற்ற அைரநிர்வாணக்கிழவரும் நானும் எங்கைளயும் இந்த மானுடத்ைதயும் ஒட்டுெமாத்தமாக

பிைணத்திருக்கும்

தூய்ைமயான

உடல்நீெரல்லாம் கண்ணராக ீ வழிய அங்ேக அமர்ந்திருந்ேதாம். அது

1949. குமரிமாவட்டத்ைத

காலரா

தாக்கியது.

ஒன்றால்

மைழமிகுந்த

இந்த

கட்டுண்டு

மாவட்டத்தில்

காலரா எப்ேபாதும் ஏேதா வடிவத்தில் இருந்துெகாண்டிருந்தது. அைத இங்ேக நீக்கம்பு என்பார்கள். நீர்க்கம்பம் என்ற ெசால்லின் மரூஉ அது. கம்பம் என்றால் அதிகப்படியானது என்று

ெபாருள்.

முதலில்

எப்ேபாதும்

தாக்கும்.

உள்நாட்டில்

முதலில்

அது

கடற்கைரயில் இருந்து

ெகால்லங்ேகாடு

மீ ன்

சாம்பவர், புைலயர்களின் ேசரிகளில்

உயிர்கைள வாங்கிவிடும். அப்ேபாது

அதற்கு

மருந்து

பலவைகயான கடும்கசப்பு ெசய்து

குடிப்பார்கள்.

ஏதுமில்ைல.

ெபாருட்கைள

ஆனால்

வழியாக

கடற்கைரையத்தான்

உள்நாடுகளுக்கு

பரவிய

இரண்டாம்

மாங்ெகாட்ைட,

ஒன்றாகப்ேபாட்டு

பயேனதுமிருக்காது.

எட்டிக்காய்

காய்ச்சி

பரவும்.

நாேள

பல

உட்பட

ஒரு

கஷாயம்

ஒட்டுெமாத்தமாக

ஊர்கேள

அழியாமலிருந்தைமக்குக் காரணம் ஊர்களின் அைமப்புதான். கல்குளம் விளவங்ேகாடு பகுதிகளில் ஊர்கள் என்றால் ஏெழட்டு கைரகளின் ெதாகுப்பு என்று ெபாருள். பள்ளமான இடங்களில் உயரமான

ஓைடகளும்

நீர்நிைலகளும் வயல்களும்

ேமட்டுநிலத்தீவுகளில்

இருக்கும்.

குடியிருப்புகள். அவற்ைறேய

அவற்றின்

கைரகள்

நடுேவ

என்பார்கள்.

இருப்பதிேலேய ேமடான கைரயில் ேகாயிலும் உயர்சாதியினரின் வடுகளும் ீ இருக்கும். இன்ெனாரு

கைரயில்

நாடார்கள்.

இன்ெனான்றில்

ஆசாரிகளும்

ெகால்லர்களும்

வண்ணார்களும். இன்ெனான்றில் புைலயர்,சாம்பவர் ேசரிகள். ஒரு கைரயில் காலரா வந்தால் அந்தக்கைரைய முழுைமயாகச் சூைறயாடிவிட்டுச் ெசல்லும். அடுத்தகைரக்கு

அது ேபாவதற்கு நடுேவ எப்படியும் ஒரு கிேலாமீ ட்டர் தூரம் கடக்க ேவண்டியிருக்கும் என்பதனால் மட்டுேம காலரா மட்டுப்பட்டது. ேசரிகள்தான்

மிகெநரிசலானைவ.

இைடெவளிேய

ஓைலக்குடில்கள்.

மீ ன்ெசள்ளுகளும் எருைமகளும்

இருக்காது. ஒருவர்

ஒரு

வட்டு ீ

குப்ைபகளும்

மனிதர்களுடன்

ஒருவட்டுக்கும் ீ ெகௗரவமான

தண்ண ீர்

எங்கும் ேசர்ந்து

இன்ெனாரு

ேகாழிக்கூைடவிட

இன்ெனாருவர்

குவிந்துகிடக்கும். அங்ேக

வட்டுக்கும் ீ

வட்டுக்குச் ீ

ேகாழிகளும்

வாழ்வார்கள்.

சிறிய

ெசல்லும்.

ஆடுகளும்

அத்தைனேபருைடய

மலமும் அந்த இைடெவளிகள் முழுக்க மைழ ஈரத்தில் கலங்கி மண்ணுடன் ேசர்ந்து

ஊறிக்கிடக்கும். மலப்புழுக்களின் வாழ்க்ைக. அங்ேக காலரா வந்தால் பத்ேத நாளில்

அங்குவாழும் கிட்டத்தட்ட அத்தைனேபரும் ெசத்துக்கிடப்பார்கள்.

174

காலரா

பரவுவதற்கான

முக்கியமான

காரணம்

கிளாத்தி

[Triacanthus Strigilifer] என்ற

மீ ன்தான் என்று சாமர்ெவல் கண்டுபிடித்தார். ைவகாசி, ஆனி மாத முதல்மைழக்காலம் முடிந்து

ஆடி

ெதாடங்கியதும்

இது

கடலில்

ெபருமளவுக்கு

கிைடக்க

ஆரம்பிக்கும்.

ஆறுகள் கடலில் ெகாண்டு ெசன்று ெகாட்டும் ேசற்றுப்பரப்பில் முட்ைடேபாடுவதற்காக

இைவ

மிகப்ெபரிய ேதசங்கள்

ேபால

ெபருகிவருகின்றன.

அடர்த்தியான

ேசற்றில்

திைளத்து அதிலுள்ள கழிவுகைள உண்கின்றன. அவற்றில் ேதால்கிளாத்தி என்ற வைக

ெபருமளவில் கிைடக்கும். கருைமயாக கிராஃைபட் பளபளப்புடன் அரசிைல வடிவில் ெபரிய சிறகுகளுடன் இருக்கும். எழுபதுகளில்

ரப்பர்

ைவகாசியில்

நடவு

வருவது ேவைல

வைரஆடிமாதம் முடிந்துவிடும்.

குமரிமாவட்டத்தின் ஆனியில்

முதல்

பஞ்சமாதம்.

கைளெயடுப்பும்

முடிந்துவிட்டால் அதன்பின் ஆவணி பாதிவைர எந்தேவைலயும் இருக்காது. வாைழகள் அப்ேபாதுதான் இைலவிரித்திருக்கும். ைவகாசியில் நட்ட மரச்சீனி ேவேராடியிருக்காது. சித்திைரயில்

காய்ந்து

கரிந்த

காட்டுக்கிழங்குகள்

ெமல்ல

இைலவிரிக்க

ஆரம்பித்திருக்கும். எந்ேநரமும் சிறுசாரல் இருந்துெகாண்டிருப்பதனால் எந்த வயலுக்கும் நீர்பாய்ச்சும்

ேவைல

இல்ைல.

எந்த

காயும் காய்க்கும்

பருவம்

ஊற்ேற இருக்காது. ஆகேவ எங்கும் ெபரும் பட்டினி பரவியிருக்கும். அப்ேபாது

மலிவாகக்

கிைடக்கும்

கிளாத்திைய

மக்கள்

அல்ல.

பைனகளில்

கூட்டம்கூட்டமாகச்

ெசன்று

வாங்குவார்கள். அைரக்கால் சக்கரத்துக்கு இருபது முப்பது கிளாத்தி கிைடக்கும். அைத வாங்கிவந்து உண்பார்கள்.

ைகக்குக்கிைடத்த கிளாத்தியின்

காயுடேனா

குடலிலும்

கிழங்குடேனா

ேசர்த்து

இைரப்ைபயிலும்தான்

ேவகைவத்து

காலரா

கிருமிகள்

இருக்கின்றன என்று சாமர்ெவல் ெசான்னார். ஆடிமாசத்தில் கட்டுக்கடங்காமல் ெபருகும் ஈக்களால் அைவ பரவுகின்றன. கிளாத்திைய உண்ணக்கூடாது என்று கிராமம் கிராமமாக ெசால்ல லண்டன் மிஷன் சர்ச்சுகளுக்கு ெசய்தி ேபாயிற்று. கிறிஸ்தவர்களுக்கு கிளாத்தி தைடெசய்யப்பட்ட உணவு என்று சர்ச்சில் ெசான்னார்கள். ஆனால் தீவிர

கிளாத்திைய

உண்ணுவதிலிருந்து

கிறிஸ்தவர்கைளத்

ேதாைலயும்

குடைலயும்

தவிர

பிறர்

குழிேதாண்டி

எவைரயும்

ரகசியமாகச்

புைதயுங்கள்

தடுக்க

முடியவில்ைல.

சாப்பிட்டார்கள். என்று

அதி

கிளாத்தியின்

பிரச்சாரம்

ெசய்ய

ஆரம்பித்ேதாம். சாமர்ெவல் அதற்காக சர்ச்சுகள் ேதாறும் ெசன்று ஒவ்ெவாரு ஊரிலும் ஒரு

குழுைவ

உருவாக்கினார். சர்ச்சுகளுக்கு

வராத

இந்துக்களும்

முஸ்லீ ம்களும்

வாழும் இடங்களுக்கு வடு ீ வடாகச் ீ ெசன்று அைத மக்களுக்கு எடுத்து ெசான்ேனாம். அப்ேபாதுதான்

எனக்கு

ஒன்று

புரிந்தது.

மிகப்ெபரும்பாலான

சாமானிய

மக்கள்

எைதயும் கவனித்து உள்வாங்கிக்ெகாள்ளும் பழக்கத்ைதேய இழந்து விட்டிருந்தார்கள். நாங்கள் எங்கள்

பிரச்சாரத்ைதச்

ெசால்லச்ெசால்ல

அவர்களின்

கண்கள்

முற்றிலும்

காலியாக இருக்கும். அந்தக் கண்களுக்கு அப்பால் ஒரு ஆன்மா இருப்பேத ெதரியாது.

அவர்கள் அறிந்தைவ

முழுக்க

இளைமயில்

அவர்களுக்குள்

ெசன்றைவ

மட்டுேம.

ஒவ்ெவாருநாளும் ஒவ்ெவாரு கணமும் பசித்து பசித்து உணவு உணெவன்று அைலந்து ேவறு

எண்ணங்கேள

இல்லாமலாகிவிட்ட

அர்த்தமாக்கிக்ெகாள்ளேவ பயிற்சி இல்ைல.

மனங்கள்.

அவற்றுக்கு

ெசாற்கைள

175

பத்துநாட்களில்

அத்தைனேபரும்

நம்பிக்ைக

இழந்துவிட்ேடாம்.

ஆனால்

சாமர்ெவல்

ஒருேபாதும் ேசார்வு ெகாள்வதில்ைல. அவரது நம்பிக்ைக என்பது முழுக்க முழுக்க அவரது ஆன்மா மட்டுேம சம்பந்தப்பட்ட விஷயம். அவர் ஒவ்ெவாரு நாளும் இரவில்

ைகயில்

ஒரு

மணியுடனும் ைபபிளுடனும்

கிளம்பி

கிராமங்கள்

ேதாறும்

ெசன்றார்.

அடித்துக்ெகாண்டிருப்பார்.

ஆட்கள்

அவருக்கு முன்னால் ஒரு ைபயன் சுைரக்காய் கண்ணாடி ேபாட்ட பான ீஸ்விளக்ைக எடுத்துச்ெசல்வான்.

வழிெயங்கும்

எட்டிப்பார்க்கும்ேபாது சாப்பிடாதீங்ேகா.

அவர்

மணிைய

பாவத்திேல

’கிளாத்தி

ெதரியாமக்

கிளாத்தி

ெசஞ்ச

சாப்பிட்டா

அந்த

மீ னு.

கிளாத்தி

ெகாடைல

ஆழமா

புைதச்சிருங்ேகா…’ என்று கூவுவார். நான் பின்னால் ெசன்றபடி அைத ேமலும் உரக்க ெசால்லுேவன். குடில்களின் முற்றங்களிலும் வட்டு ீ வாசல்களிலும் நின்று சாமர்ெவல் ‘அய்யாமாேர அம்மாமாேர

ெவள்ேளக்காரசாமி

சாப்பிடாதீங்ேகா.

ெவந்நி

கிறிஸ்துேபராேல

குடியுங்ேகா.

ஆராவது

ெசால்லுது,

சாப்பிட்டா

கிளாத்தி

கிளாத்தி

ேதாேல

புைதச்சிருங்ேகா… அய்யாமாேர அம்மாமாேர ெவள்ேளக்காரசாமி உங்கேள ைகெயடுத்து கும்புடுது…கிளாத்தி

சாப்பிடாதீங்ேகா

கும்பிட்டபடி

கடந்துெசல்வது

கிராமத்து

ெபண்கள்

வந்து

அவர்

ஆடிமாதம்

பாதியில்

தைரயிலும்

வராந்தாக்களிலும்

முன்பு

சாமர்ெவல்

ஊரில்

என்று

மன்றாடுவார்.

அவர்முன் மண்டியிடுவார்கள்.

எவருேம ேகட்கவில்ைல.

ஆஸ்பத்திரி

’

மரண

வைர நிற்பார்கள்.

எண்ணிக்ைக

ைவக்க

இடமில்லாமல் கட்டில்களுக்கு

உள்ள

அத்தைன

அவைர

இந்துக்கள்

ஆனால்

பிரம்மாண்டமாக பிணங்கள். இைடயிலும்

கூட

அவைர

ஆகியது.

எங்கள்

அவர்

ெசால்வைத

வார்டுகளிெலல்லாம் எங்கும்

ெபருவட்டர்களுக்கும்

கண்டதுேம

ேநாயாளிகள்.

கைரநாயர்களுக்கும்

ெசய்தியனுப்பி குைலகுைலயாக இளநீர்கைள ெகாண்டு வந்து குவித்திருந்தார். இளநீைர குருதியில்

ெசலுத்துவது

மட்டுேம

ஒேர

சிகிழ்ச்ைசயாக இருந்தது.

ஏதாவது பாக்டீரியக்ெகால்லிைய ெகாடுப்ேபாம். ஆனால்

வந்தவர்களில்

ெகாஞ்சேமனும்

ஆேராக்கியம்

ைகயில்

உைடயவர்கள்

இருந்த

சிலேர.

பஞ்சமாசத்தில் கண்டைதயும் தின்று ஏற்கனேவ பலமுைற வயிற்ேறாட்டமாகி ெமலிந்து உலர்ந்தவர்கள்தான் அதிகம். குழந்ைதகளும் முதியவர்களும் ஒேரநாளில் இறந்தார்கள். அைதவிட பரிதாபமாக இருந்தவர்கள் அன்ைனயர். ைகக்கு கிைடத்தவற்ைற எல்லாம்

குழந்ைதகளுக்கு ெகாடுத்துவிட்டு பட்டினிகிடந்து ேபயுருவம் ெகாண்டவர்கள். ஆனால் அவர்கள்தான்

கைடசியாக

ெசத்தார்கள்.

அழுதுெகாண்டு

நிற்கும்

பிள்ைளைளப்பார்க்ைகயில் அவர்களின் உயிர் பலமடங்கு ஆேவசத்துடன் உடற்கூட்ைட

பிடித்துக்ெகாண்டது என்று ேதான்றியது. அதிகாைலமுதல் மாைல வைர சாமர்ெவல் ஆஸ்பத்திரியில்தான் இருப்பார். அங்ேகேய சாப்பிடுவார். ெசல்வார். ேதாறும்

இருட்டியதும்

மரணம்

குளிர்ந்து

அைலவார்.

ெபரும்பாலான விட்டுவிட்டு

குடிைசகளுக்குள்

அதிகரித்ததும்

மணியுடனும்

சந்துகள், இருண்ட புதிய

ேநாயாளிகைளயும்

கிளம்பிச்

சடலங்கள்

விளக்குடனும்

விைரத்துக்கிடந்த

மரணங்கள்

இடங்களில் மக்கள்

அவர்

ெபாறுப்பு

அழுகின.

குடிைச

வந்து

சடலங்கைளயும்

ெசன்றுவிட்டிருந்தார்கள்.

கிடந்து

கிராமங்களுக்குச்

அவற்ைற

பல

வடுகள் ீ

ேசர்ந்தது.

அப்படிேய இடங்களில்

நாய்நரிகள்

தின்று

176

நீர்நிைலகளில் ெசான்னார்.

ேபாட்டுவிட்டால்

ஒவ்ெவாரு

என்றார்.

மரணம்

சடலத்ைதயும்

பலமடங்காகிவிடும் கண்டுபிடித்து

என்று

சாமர்ெவல்

அடக்கம்ெசய்தாகேவண்டும்

மரணங்கள் அதிகரித்தேபாது நான் நடக்கும் என்று எதிர்பார்த்த ஒன்று நடக்கவில்ைல. எங்கள்

ஆஸ்பத்திரி

ஊழியர்களிேலேய

மறுநாள் ஆஸ்பத்திரிைய

கூட்டேவா

நிைனத்ேதன்.

ஆனால்

இருந்தார்கள்.

ஒருகட்டத்தில்

இரண்டுேபர்

காலரா

ெபருக்கேவாகூட

ஒவ்ெவாருநாளும்

ஆட்கள்

ஆஸ்பத்திரி

வந்து

ஆளிருக்காது

வந்து

இறந்தார்கள்.

என்ேற

ேசர்ந்து

ேவைலயாட்களுக்காக

நான்

ெகாண்ேட

சைமப்பதற்கு

சர்ச்சுக்கு முன்னால் முற்றத்தில் ெபரிய ெகாட்டைகேய ேபாடேவண்டியிருந்தது. அந்த ெநருக்கடி

ேநரத்தில்

மனிதகுமாரன்

விசுவாசம்

வந்ததுேபால்

மட்டுேம

காவல்

ேதான்றினார்

என்றானேபாது

சாமர்ெவல்.

அவரது

கண்ெணதிேர

ெசால்

ேதவ

வசனமாகேவ பார்க்கப்பட்டது. அவருடன் இருப்பதற்ெகன்ேற ேதடிவந்தார்கள். இரவில்

சாமர்ெவல்

ைகயில்

மணியுடனும்

ைபபிளுடனும்

சடலங்கைளத்

ேதடிச்

ெசல்லும்ேபாது அவருடன் நூற்றுக்கணக்கானவர்கள் கூடேவ ெசன்றார்கள். இருபக்கமும் புதர்களிலும் ஓைடகளிலும் பார்த்துக்ெகாண்டிருப்பது

எல்லாம்

ேபான்ற

மரணம்

பிரைம

ஒளிந்திருந்து

எழுந்தது.

குளிர்ந்த

எப்ேபாேதா

கண்களால்

ஒருகட்டத்தில்

அவர்கள் பாட ஆரம்பித்தார்கள். அவர்களுக்கு கற்பிக்கப்பட்ட கிறிஸ்தவ பாடல்கள்தான். இருைககைளயும் கூப்பியபடி பாடிக்ெகாண்டு

ைககைள

காற்றில்

ெசல்லும் அவர்களின்

குரல்களும்

வசியபடி ீ

உரத்த

நிழல்களும்

ெசல்வைத தூரத்தில் இருந்து கண்டவர்களும் ைககூப்பினார்கள்.

குரலில்

கிராமத்ைத

ேசர்ந்து கடந்து

‘என் ஏசுேவ, ேநசேன, இதய வாசேன என் ேதவேன, வாருேம, எந்த நாளுேம’ எளிைமயான

ெமட்டுக்களில்

அைமந்த

நாைலந்து

பாடல்கள்தான்.

விளக்ைக

ெகாளுத்தி

கிராமத்துக்குள்

ெசன்றதும் பாடியபடிேய ஒவ்ெவாரு வடாகச் ீ ெசன்று நிற்பார்கள். வட்டில் ீ ஆளிருந்தால் அவர்கள்

தங்கள்

நிற்கேவண்டும்.

வட்டுமுன் ீ சாமர்ெவல்லின்

ஒரு

பஜைனக்குழுைவக்காண

ைவத்துக்ெகாண்டு வட்டில் ீ

இருக்கும்

அத்தைனேபரும் வந்து முற்றத்தில் நிற்பார்கள்.சாமர்ெவல் தன் ைகயில் ைவத்திருக்கும் சிறிய மரச்சிலுைவயால் அவர்களின் தைலைய ெதாட்டு ஆசீர்வாதம் ெசய்வார். காலரா பற்றிய அவரது உபேதசத்ைதச் ெசய்வார். விளக்கில்லா

வடுகளுக்குள் ீ

உள்ேள பிணமிருந்தால் ஒலி

ேகட்கும்.

நாங்கள்

முன்னேர

அசாதாரணமான

ைகவிளக்குடன்

ெதரியுமளவுக்கு ஒரு

நாற்றம்

உள்ேள

ெசன்று

பார்ப்ேபாம்.

ேதறிவிட்டிருந்ேதாம். இருக்கும்.

அழுக

எலிகளின்

ஆரம்பிக்காத

பிணேமகூட வாய்திறந்து அந்த நாற்றத்ைத அனுப்ப ஆரம்பித்திருக்கும். இைரப்ைபயில் இருந்து கிளம்பும் மீ த்ேதன் நாற்றம் அது என சாமர்ெவல் ெசான்னார். ெகட்டித்துணிைய

இரு மூங்கில்களில் கட்டி உருவாக்கிய தூளி ஸ்டிெரச்சரில் பிணத்ைத ஒரு குச்சியால்

ெநம்பி

உருட்டி

ஏற்றுேவாம்.

அைதச்சுமந்தபடி

இருவர்

கிளம்பிச்ெசல்ல

இருவர்

அவர்களுக்கு விளக்குடனும் கம்புடனும் கூடச்ெசல்வார்கள்.

177

கைடசியில்

சிலசமயம்

இருப்ேபாம்.

சாமர்ெவல்லும்

அேதேபால

ெசன்றுெகாண்டிருப்பார்.

இத்தைன

அவரது

மணிைய

துைணயாக

நானும்

அடித்துப்பாடியபடி

மக்களும் கூடேவ

வராமல்

மட்டுேம சாமர்ெவல்

ேபானாலும்

அவர்

ெசல்வார். அவர் எப்ேபாதுேம தனியாகத்தான் இருந்தார். அவருடன் அவர் கண்ணுக்கு படும் துைணயாக மனிதகுமாரன் இருந்திருக்கலாம். கைடசியாக

ெபரிய ஓட்டு

கிருஷ்ணன் வடுகள். ீ

ேகாயிலுக்கு

வழக்கத்ைதவிட

முன்னால்

உள்ள

அதிகமாகேவ

வடுகளுக்குச் ீ

அங்ேக

பலிகள்.

ெசன்ேறாம்.

வடுகளுக்கு ீ

முன்னால் குத்துவிளக்கு ஏற்றி ைவத்து குடும்பத்தினர் காத்திருந்தார்கள். சாமர்ெவல் ஒவ்ெவாருவட்டு ீ சிலுைவயால்

முன்னாலும்

ஆசீர்வாதம்

நின்று

ெசய்தபின்

உரக்க

காலரா

ெஜபம்

ெசய்து

பற்றி

ஒவ்ெவாருவைரயும்

ெசான்னார்.

ஆஸ்பத்திரிக்கு

அரிசியும் ேதங்காயும் இளநீரும் ெகாண்டுவந்து ெகாடுக்கும்படி ேவண்டிக்ெகாண்டார். கைடசி வட்ைடயும் ீ தாண்டிேனாம். நான் நிற்கமுடியாதபடி கைளத்திருந்ேதன். இரவு இரண்டுமணி தண்ண ீேரா

தாண்டியிருக்கும். உள்ேள ெசன்று

ஏழு

இருபதுைமலாவது மணிேநரம்

நடந்திருப்ேபாம்.

இனிேமல்

ஆகியிருந்தது.

உணேவா

மூன்றைர

மணிக்குத்தான் ஆஸ்பத்திரிக்குச் ெசல்ல முடியும். திண்ைனகளில் கிைடத்த இடத்தில் அப்படிேய விழுந்து நான் தூங்குேவன். சிலசமயம் ஓைலப்ெபாட்டலங்களில் கட்டப்பட்டு பிணங்கள் அருேக வரிைசயாக இருக்கும். பிணம் நடுேவ விழித்ெதழுேவன். ஆனால் நான் காைல ஆறுமணிக்கு எழுந்து ஈரச்சாக்கு ேபால கனக்கும் உடைலயும் சுழலும் தைலையயும்

சுமந்தபடி

வார்டுக்குச்

ெசன்றால்

அங்ேக

சாமர்ெவல் ேநாயாளிகைள

பார்த்துக்ெகாண்டிருப்பார். சாமர்ெவல் நின்று ’ஒரு வடு ீ விட்டுப்ேபாச்சு’ என்றார். நான் சலிப்புடன் ‘இல்ேல…எல்லா வடும் ீ பாத்தாச்சு’ என்ேறன். ‘எனக்கு எல்லா வடும் ீ ெதரியும்… ஒரு வடு ீ விட்டுப்ேபாச்சு’ என்று

அவர்

ெவறுத்ேதன்.

திரும்பி இந்த

நடந்தார்.

வாழ்க்ைகயில்

ெவள்ைளக்கார

கிறுக்கனுடன்

முதல்முைறயாக வாழ்ந்தால்

நான்

என்

அர்த்தமில்லாமல் அழியும் என்று எண்ணிேனன். திரும்பிச் ெசல்ல

அவைர

வாழ்க்ைகயும்

நிைனத்து அேத

இடத்தில் நின்ேறன். ஆனால் சாமர்ெவல் ஒருமுைற கூட திரும்பி பார்க்கவில்ைல. யார் வருவதும் வராததும் அவருக்கு ஒன்ேற.

நான் ேவறுவழியில்லாமல் அவைரத் ெதாடர்ந்து ெசன்ேறன். ஆம் நான்கு நாட்களுக்கு

முன்னால் அந்த வட்டுக்கு ீ வந்திருந்ேதாம். அங்ேக வாசலில் விளக்கு எரியவில்ைல.

ெதன்ைன மரங்களுக்கு கீ ேழ இருண்டு நின்றது சிறிய ஓட்டு வடு. ீ நான் பீதியைடந்ேதன்.

அங்ேக பிணம் இருக்குெமன்றால் என்ன ெசய்வது? மீ ண்டும் அத்தைன ெதாைலைவயும் நடந்து ஆட்கைள அைழத்து வருவதா? அந்த பகுதியில் உள்ள நாயர்கைள அைழப்பதா? சாமர்ெவல் வட்டுமுற்றத்தில் ீ நின்று மணிைய அடித்து உரக்க பாட ஆரம்பித்தார். ‘என்

ஏசுவுக்கு ெஜயமிருக்ேக! தினேம- என் ஏசுவுக்கு ெஜயமிருக்ேக.. ’ உள்ேள அைசவுகள் ேகட்டன.

நடுவயது

யாேரா

நாயர்

ேபசுவது

ேபால.

யாேரா

அழுவது

ெபண் எட்டிப்ப்பார்த்தாள். கைலந்த

ேபால.

நைரத்த

கதவு

திறந்தது.

தைலயுடன்

ஒரு

ெவள்ைள

ேவட்டி ேமல்சட்ைடயுடன் அவள் ஒரு ஆவி ேபால ேதாற்றமளித்தாள்

178

‘பயமில்ைல எனக்ேக! இனிேமல் பயமில்ைல எனக்ேக’ சாமர்ெவல் உரக்க பாடினார். ெபண்

ஒரு சிறு

படிகளில்

புன்ைனக்காெயண்ைண

ைவத்துக்ெகாண்டு ைககூப்பி

சூடாக்கி

குடி.

மீ ன்

விளக்குடன்

நின்றாள்.

தின்னாேத. கர்த்தர்

ேவண்ட சாயிப்புசாமிேய…நீக்கம்பு

‘ஒந்நும் ேபாயால்

உலுக்கியது.

குரல்

மேடெரன்று

உயர்ந்தது.

அைறந்துெகாண்டு

வந்நு

தங்ைகையயும்

காலரா

அவ்ந்து

மீ ண்டும் மீ ண்டும் ெசான்னாள்.

அப்படிேய கதறி

சாமர்ெவல்

துணயுண்டு.

மதி சாயிப்புசாமிேய’ என்றாள்.

ெவளிேய

அவளிடம்

அைத

‘ெவள்ளம்

பயப்படாேத’ என்றார்.

என்ெனயும்

ெசால்வதற்குள் படிகளில்

அலறி

வந்தாள்.

அழ

அவெளயும்

அழுைக

அமர்ந்து

அவள்

ெகாண்டு அவைள

வந்து

தைலயில்

ஆரம்பித்தாள்.

மேடர்

அவைளயும்

ெகாண்டுெசல்லும்படி ஆசீர்வதிக்கேவண்டும்

என்று

அந்த வட்டில் ீ இரண்டு சேகாதரிகள் மட்டும்தான். ஆண்கள் இல்ைல. மூத்தவளுக்கு பிள்ைளகள்

இல்ைல.

இைடெவளியில்

ெசத்துப்ேபாயிருந்தன.

இைளயவளுக்கு

மூன்று

அவள்

மூன்று

குழந்ைதகள்.

குழந்ைதகளுேம

குழறி

குமுறி

வரிைசயாக

ெசால்லி முடிப்பது

வைர

மூன்றுநாள்

காலராவால் சாமர்ெவல்

ெபாறுைமயாக அவைள சமாதானம் ெசய்து ேகட்டார். ‘சாமி வட்டுக்குள்ேள ீ வர்லாமா? என்றார். ‘அவள்க்கு எழுந்ேநல்க்கான் வய்ய சாயிப்புசாமிேய’ என்றாள் மூத்தவள். உள்ேள ெசன்ேறாம். அைறகள் எல்லாம் இருண்டு கிடந்தன. உள்ளைறயில் தைரயில் அந்தப்ெபண் விழுந்து

கிடந்தாள்.

காலடி

ஓைச

ேகட்டு

கண்

திறந்து

கண்களில் ஒரு ெசாட்டு கண்ண ீர் இல்ைல. முகம் ைபத்தியக்கைளயுடன் சாமர்ெவல்

அவைளேய

பார்த்தார்.

அவள்

அவைர

பார்த்தாள். இருந்தது.

கண்டுெகாண்டது

ேபால

ேதான்றவில்ைல. நான் ’ெவள்ளக்காரசாமியாக்கும் வந்திருக்கது‘ என்ேறன்.அவள் ‘ஆ?’ என்றாள். ‘சாமி…சாயிப்புசாமி’. அவள் கண்களில் சட்ெடன்று அைடயாளம் ெதரிந்தது. ‘என்ேற ெபான்னு சாமிேய’ என்று அலறியபடி அவள் அப்படிேய ெவறி ெகாண்டு பாய்ந்து சாமர்ெவல்

காலில்

குப்புற

விழுந்தாள்.

அவளுைடய

அைறந்த ஒலி என் முதுெகலும்ைப ெசாடுக்க ைவத்தது.

ெநற்றி

தைரயில் மேடெரன

சாமர்ெவல் குனிந்து அவைள தூக்கி சுவேராடு சாய்த்து ைவத்தார். அவள் உடல் ஜன்னி வந்தது ேபால நடுங்கிக்ெகாண்டிருந்தது. ைககள் கூப்பியபடி அதிர்ந்துெகாண்டிருந்தன.

தைரயில்

ஒருசிறிய

புைகப்படங்களில்

நின்றார்கள்.

மரத்தாலான

அவளுைடய

பூைஜயைற.

மூதாைதயர்

புன்ைனக்காெயண்ைணயின்

சிவந்த

சுவர்களில்

உைறந்த

ஒளியில்

சட்டமிட்ட

பார்ைவயுடன் அந்த

கரிய பார்த்து

அைறேய

ஒரு

திைரச்சீைல ஓவியம் ேபால விைரத்தது. ’என்ேற குட்டிகள் ேபாேய சாமீ ..எனிக்கு இனி

ஜீவிதம் ேவண்ட சாயிப்பு சாமீ ’ என்று அவள் கதறினாள் ‘பிள்ைளகள் எங்கயும் ேபாகல்ைல’ என்று திடமாகச் ெசான்னார் சாமர்ெவல். சட்ெடன்று

எழுந்து

அந்த

சுவரில்

இருந்த

ெவண்ைணயள்ளிய

குழந்ைத

ேதாற்றம்

ெகாண்ட

குருவாயூரப்பனின் படத்ைத எடுத்து அவள் ைகயில் ெகாடுத்தார். ’இந்தா இருக்கு உன் குழந்ைத. இனி இதாக்கும் உன் குழந்ைத…’ மைலயாளத்தில் ‘நின்ேற குட்டி…இனி இது நின்ேற குட்டி’ என்றார்

அவள் அவைர புரியாதவள் ேபால பார்த்தாள். பின் அந்தப்படத்ைதப் பார்த்தாள். திடீர் ஆேவச

ெவறியுடன்

அந்த

படத்ைத

தன்

மார்ேபாடு

அைணத்துக்ெகாண்டாள்.

அந்த

179

கண்னாடிச்சட்டேம

உைடந்து

ெதறிக்கும்

என்பது

ேபால

இறுக்கிக்

ெகாண்டாள்.

சாமர்ெவல் அவள் தைலேமல் ைகைய ைவத்து விட்டு இறங்கி ெவளிேய ெசன்றார்.

என்னால் அவைர ெதாடர முடியவில்ைல. என் கால்கள் தளர்ந்திருந்தன. படிகளிலும் ெவளிவாசலிலும் நான் தடுக்கிேனன். மணிைய அடித்தபடி நிமிர்ந்த தைலயுடன், திடமான கால்ைவப்புகளுடன் சாமர்ெவல் ெசன்று ெகாண்டிருந்தார். நான் தள்ளாடியும் தடுமாறியும் பின்னால் ெசன்ேறன். கனத்த

அடிபட்ட

ெமல்லிய

விம்மித்ெதறித்தது.

சருமம்

இருட்டு

ேபால

கனமாக

என்

ஆகி

மனம்

என்ைன

தாளமுடியாத

நடக்கமுடியாதபடி

வலியால் தடுத்தது.

அப்ேபாது என் எதிேர நான் அவைர கண்ேடன். நீளமான ெவண்ணிற அங்கி இருளில்

ெமல்ல அைலபாய்ந்தது. உலக துக்கம் முழுக்க நிைறந்த ேபரழகுடன் விழிகள் என்ைன பார்த்தன. நான் குளிர்ந்து உைறந்து ஒரு கற்பாைற ேபால நின்று விட்ேடன்.

அவர் ஒரு ஓைலச்சிலுைவைய என்ைன ேநாக்கி நீட்டினார். காய்ந்த ஓைலச்சிலுைவ. பிள்ைளகள்

விைளயாடுவதற்காகச்

ெசய்து

வசியது. ீ

அவரது

புன்னைகையக்

கண்டு

பரவசத்துடன் நான் ெசயலிழந்து நின்ெறன். ‘இது உனக்காக’ என்று அவர் ெசான்னார்.

ேதவாலய வாத்தியத்தின் இைசேய குரலானது ேபால. நான் அைத வாங்குவதற்காக ைகநீட்டி ெசன்றதும் கால்தள்ளாடி முன்னால் விழுந்ேதன். அந்த ஓைலச்சிலுைவயும் கீ ேழ விழுந்தது. மண்ணில் இருந்து அைத ெபாறுக்கிக்ெகாண்டு நிமிர்ந்ேதன். என் முன் அவர் இல்ைல, ஆனால் அவர் இருந்ததன் ெமல்லிய ஒளி மிச்சமிருந்தது அப்ேபாதுதான் நான் கண்டெதன்ன என்று உணர்ந்ேதன். அந்த ஓைலச்சிலுைவைய என் ெநற்றிேமல் ேசர்த்து மாறிமாறி முட்டிக்ெகாண்டு,கண்ணர்ீ மர்பில் ெகாட்ட, உடம்பின் அத்தைன மயிர்க்கால்களும் சிலிர்த்து எழுந்து நிற்க, தைரயில் மண்டியிட்டு என் உடேல ெவடிக்கும்

ேவகத்துடன்

எனக்குள்

கூவிேனன்.

‘என்

ேதவேன!

என்

ஏசுேவ

!

என்

மீ ட்பேன! என் ஐயா, இேதா உனக்கு நான்! உனக்கு நான் என் ேதவேன’ தூரத்தில் சாமர்ெவல் ெசன்றுெகாண்டிருந்தார், எனக்கு ெவகுதூரம் முன்னால்.

180

ெமல்லிய நூல் பாபு மிகவும் கைளத்திருந்தார் என்று பட்டது. தீதி வந்து இரவு உணவிற்குப் பின் அவர் சீக்கிரேம

தூங்கிவிடுவார்

என்றும், இரவு

உணவும்

சற்று

முன்னதாகேவ

ேவண்டும்

என்றும் ெசான்னாள். ேசாகன் ராமுக்கு அது சற்று ஆசுவாசமாக இருந்தது. ேவகைவத்த இரு வாைழப்பழங்களும் ஒரு கிண்ணம் கீ ைரயும் ஒரு ேகாப்ைப ஆட்டுப்பாலும்தான் அவரது

உணவு. சிறு

சீசாவில்

அைர

அவுன்ஸ்

ேதன்

மறக்காமல்

எடுத்து

ேவண்டும். அவர் உண்டு படுத்துவிட்டால் அவனும் படுத்து விடலாம். ேசாகன்ராமுக்கும்

ெவகுதூரம் நடக்க

மிகவும்

கைளப்பாக

ேவண்டியிருந்தது.

இருந்தது.

பாபுவுடன்

காைலயில்

அவரது

அவன்

ேவகத்திற்கு

ைவக்க

பாபுவுடன்

ஈடுெகாடுத்து

நீண்ட தூரம் நடப்பது அவனுக்குப் பழக்கம் தான் என்றாலும் இந்தப் புது ஊரின் நில

அைமப்பும் தட்பெவப்ப நிைலயும் மிகவும் சிரமம் தந்தது. அடிக்ெகாருதரம் நீேராைடகள்,

நீர்க்குட்ைடகள்.

அவற்றிலிருந்து

எழும்

நீராவியில்

தாவரங்கள்

மட்கும்

மணமும்

நீர்ப்பாசி மணமும் ேசற்று மணமும் கலந்து மூச்சைடக்க ைவத்தது. யாருேம சட்ைட ேபாடவில்ைல. தைலமயிைரச் சுருட்டி முன்ெநற்றியில் குடுமியாகக் கட்டியிருந்தார்கள். மூக்கின்

ஒலிையயும்

ேசர்த்துக்ெகாண்டு

விசித்திரமானது. ேசாகன்ராம் இடெமல்லாம் நிற்பவர்கள்.

சீக்கிரேம

மக்கள் வந்தபடிேய

ேபசும்

சலித்துச்

இருந்தார்க்ள்.

மடாதிபதியிடம் ேபசுவதுேபால

அவர்கள்

ெமாழியும்

ேசார்ந்துவிட்டான். வணங்கிவிட்டு

வாய்ெபாத்தி

ெசன்ற

சில

வரிகள்

பவ்யமாக

வினயமாக

மிக

பாபு

விலகி

ேபசுபவர்கள். சில ெபண்கள் பாபுவின் பாதங்கைளப் பணிந்ததுேம விம்மிவிம்மி அழ

ஆரம்பித்து விட்டார்கள். ைககளால் முகத்ைதப் ெபாத்தியபடியும், தைலகுனிந்தபடியும் அவர்கள்

தவிக்க; ேபாலியான

விலக்கினார்கள்.

கடுைமயுடன்

கட்சித்ெதாண்டர்கள்,

உள்ளூர் காங்கிரஸ்காரர்கள்

உள்ளூர்ப்

பிரமுகர்கள்

அவர்கைள

வந்துெகாண்ேட

இருந்தார்கள். சாம்பல் நிற சூட் அணிந்த வழுக்ைகத் தைல மனிதர் பாபுவின் ேநரத்ைத நிைறய எடுத்துக் ெகாண்டார்.

அவர்

ெபரிய

பதவிேயா

கல்விேயா

உைடயவராக

இருக்க

ேவண்டும். அவர் முகத்தில் ஒற்ைறக் கண் கண்ணாடி ஒட்டியிருந்தது. அவர் ஆேவசம்

ெகாள்ளும்ேபாது அது விழுந்துவிடும் என்று பட்டது. இைடெவளி இல்லாமல் ேபசினார். ேசாகன்

ராமுக்கு

அதிகமாகப் அவதானிப்புப்

ஆங்கிலம்

ேபசுகிறவர்கள் பாவைனைய

இந்திய உச்சரிப்புடன்

முன்

ேபசப்பட்டால்தான்

ெமௗனமாகிவிடுவார்.

அப்படிேய

கண்களில்

நிைல நிறுத்திக்ெகாள்ள

புரியும்.

ஒரு

அவரால்

பாபு

கூர்ந்த முடியும்.

அவரது கரங்கள் இராட்டினத்தில் துல்லியமாக இயங்குவைதயும், நூல் சீரான திரியாக

நீண்டு

சுருண்டு

ெகாண்டிருப்பைத ெபண்களும்

திரள்வைதயும்

அறிய

முடியும்.

குழந்ைதகளும்

இராட்டினத்ைதக்

–

கவனித்தால்தான் ஆனால்

தவிர

கவனிப்பதில்ைல.

பிறர்

சிலருக்கு

அவர்

தன்ைன

வருபவர்களில் ெவகுசிலர் எப்ேபாதும்

அதன்

இயக்கம்

விடுவித்துக்

– அதிகமும்

சுழன்றபடி

அவர்கள்

இருக்கும் ேபச்ைசத்

தைடெசய்வது ேபாலவும் ேதான்றும். முன்பு விதர்பாவில் ஒரு சிறுவன் “பாபுஜீ நீங்கள் ஏன் இராட்டினத்ைதச் சுற்றும்ேபாது ேபசுகிறீர்கள், தப்பு இல்ைலயா?” என்று ேகட்டான்.

பாபு அன்று ெவகுேநரம் வாய்திறந்து உடல் குலுங்கச் சிரித்துக் ெகாண்டிருந்தார்.

181

சூட் அணிந்த கனவானுக்குப் பிறகு டர்பனும், ெவண்ணிறக்ேகாட்டும், ெபரிய நாமமும் அணிந்த

வேயாதிகர்

அவர் ஆத்மாவின்

பாபுவிடம்

ெவகு

ேநரம்

நித்தியத்தன்ைம, பரமாத்மா

ேபசினார்.

நிதானமான

ஜீவாத்மாவிடம்

ஆங்கிலத்தில்

ெகாள்ளும்

உறவின்

லீ ைலகள் ஆகியைவ பற்றிப் ேபசினார். நடுநடுேவ அவர் ேகட்ட சில ேகள்விகளுக்குப்

பாபு எளிைமயாகப் பதில் அளித்தார். இறுதியில் பாபு “ஆத்மா பற்றி என்னால் எதுவும் ெசால்ல

முடியாது.

எனக்கு எதுவும்

ெதரியாது.

நீங்கள்

ஆனால்

ேகட்டால்

இந்த

ராட்ைட பற்றி நிைறயப் ேபச முடியும்” என்றார். வேயாதிகர் திைகப்புடன் ஒரு கணம்

மாறிமாறிப் தன்ைனத்

பார்த்தார்.

அவர்

தணிவித்துக்

ெதரிந்தது.

பாபு

ெகாண்டுவந்து

முகம்

ெகாண்டது

தண்ண ீர்

ெகாண்டு

ெகாடுத்தேபாது

சிவந்து கண்களில்

ேகாபம்

சுற்றியிருந்த கூட்டத்ைதக் வரும்படிச்

வேயாதிகர்

பரவியது.

அவர்

கண்டதனால்

என்று

ெசான்னார். ேசாகன்ராம்

அவைனக்

கூர்ந்து

தண்ணர்ீ

பார்த்தார். முகத்தில்

ஆழ்ந்த மடிப்புகள் விழுந்தன. “இந்த இைளஞர் யார் என்று நான் அறியலாமா?” என்று ெமல்லிய

உறுதியான

சூடாகக் குமிழியிட்டு

குரலில்

ேகட்டார்.

ேசாகன்ராம்

ஏறுவைத உணர்ந்தான். தினமும்

தன்

மண்ைடயில்

பலமுைற நிகழும்

உதிரம்

சம்பவம்.

அபூர்வமாகேவ அந்த வினா ெசால் வடிவம் ெகாள்கிறது. ஆனால் ேசாகன்ராமின் உடல் முழுக்கப்

பரவி

விழித்துக்

கூர்ந்திருக்கும்

ஒரு

எண்ணங்கைளக்கூடத் ெதாட்டறிந்துவிடும். பாபு

அவருக்கு

மிகவும்

பழகிப்ேபான

நுட்பமான

சகஜபாவைனயுடன்

“இது

புலன்

என்

ெதாண்டர், ேசாகன்ராம்” என்றார்.

பிறர்

அணுக்கத்

வேயாதிகர் ேமலும் கண்கைள இடுக்கியவராக “தாங்கள் ைவசியர். ைவணவர் என்றும் ேகள்வி உண்டு. இவரது முக அைமப்பு….” என்றார். ேசாகன்ராம்

எங்கும்

பார்க்காத

பார்ைவ

பயின்றிருந்தான்.

அவைன

ெமாத்தப்

பிரபஞ்சமும், ெமாத்த ஜடமும் பார்த்துக் ெகாண்டிருந்தது. ”நான் ைவணவன். இவர் ஹரியின் ைமந்தன்” என்றார் பாபு. வேயாதிகரின் உண்டா?’

குரல்

மூச்சிைளப்புடன்

எழுந்தது

‘இதற்கு

தர்மசாஸ்திர

அனுமதி

“ேதைவயில்ைல. அனுமதி ராமனிடமிருந்து எனக்குக் கிைடத்தது.” “இது ெவட்டிப்ேபச்சு” என்றார் வேயாதிகர். “ராமனிடம்

நான்

ேபசிேனன்.

உங்களால்

ெசய்துெகாள்ளலாம்” என்றார் பாபு புன்னைகயுடன்.

ேபச

முடிந்தால்

ேகட்டு

உறுதி

வேயாதிகர் கடும்ேகாபத்துடன் எழுந்து எதுவும் ேபசாமல் நடந்தார். பாபு “ராம் ராம்”

என்றபடி ராட்டினத்ைதச் சுழற்றினார். சுருண்டு முறுகிய ேநர்த்தியான நூல் ெவளிவந்து சீராக

வட்ைடயில்

பார்க்கப்

பார்க்க

சுற்றுவைத

மனதில்

ேசாகன்ராம்

அைமதிையக்

பார்த்தான்.

ெகாண்டு

பிசிரற்ற

வந்தது.

அந்த

எழுந்து

இயக்கம்

ெவளிேய

நடக்கும்ேபாது அைறக்குள் உடல்கள் தளர்வு ெகாள்வைத அறிய முடிந்தது. அைறைய

182

விட்டு ெவளிேய வந்ததும் அவனும் புதிய காற்றுக்குள் இறங்கியது ேபால உணர்ந்தான். மனதின் ஆழத்தில் இன்னெதன்று ெதரியாத ஆதுரம் ஒன்று ஏற்பட்டது. அைதத் தவிர்க்க முயல்ைகயில் ெபருகி உடைலக் கனக்க ைவக்கும் ஏக்கமாக அது மாறியது.

அந்த

ஏக்கம்

எப்ேபாேதா

கிராமத்திற்குத்

திரும்ப

முைளத்து

ேவண்டும்

வளர்ந்து

என்ற

வருகிறது.

ஏக்கமா

பர்த்வானில்

அது?

ஆனால்,

அங்கு

அவனது

என்ன

இருக்கிறது அவனுக்கு? பூமிகார்களின் கண்களில்படாது நடமாட ேவண்டும். அப்படியும் வாரம் ஒருமுைற கல்லடிேயா ெசருப்படிேயா கிைடத்துவிடும். இரவு பகல் எந்ேநரமும் ஓயாத

பசி. ெவளிச்சம் இருக்கும்

உைரயாடலாகத்

ேதான்றிய

ேநரெமல்லாம்

கடும்

வைசச் ெசாற்களில்

உைழப்பு.

ஒன்ேற

முன்பு

ஒன்று

சகஜமான

ேபாதும், இன்று

அவைன அந்த இடத்திேலேய உருக்கிச் சாம்பலாக்கிவிட. அவனுைடய உறவினர்களும் சுற்றத்தினர்களும்

இளம்பருவத்

ேதாழர்களும்

அங்குதானிருப்பார்கள்.

மலமும்

குப்ைபயும் நாறும் பிய்ந்த குடிைசகளில் ெதாற்றுேநாய்களும் தீரா ேநாய்களும் நிரம்பிய

உடல்களுடன் குடி, துணுக்குறச் ெசய்யும் ெகாடும் வன்முைற, மூர்க்கமான அன்புகள்,

உறவுகள்,

ஆங்காரமான

பரஸ்பர

துேவஷங்கள்,

ெபாறாைமகள், ேகாைழத்தனங்கள், சதிகள், அங்குள்ள அவன்

விட

முடியாது.

உண்ணமுடியாது.

அவர்களுைடய

அவர்களிடம்

ஒரு

உணவில்

சகஜமான

அறுபடாது

காற்றில் ஒரு ஒரு

கவளம்

நீளும்

வம்புகள்,

மூச்சுகூட

கூட

புன்னைகையக்கூட

இனி

இனி அவன்

இனி

பரிமாறிக்

ேபாய்

பாதியில்

ெகாள்ளமுடியாது. படித்த நூல்களும், ெசன்ற ஊர்களும், சந்தித்த மனிதர்களும் அவைன ெவகுதூரம்

இட்டுவந்து ேசர்த்தாயிற்று.

நிைனவுகள்கூட

திரும்பிப்

ேதய்ந்து மைறயும் தூரம். இனி அவனுக்குத் திரும்பிப் ேபாக ஓர் இடமில்ைல. மீ ண்டும் பைழய

ேசாகன்ராமாக

மாறினால் திரும்பிவிடலாம்.

இழந்தது எைத, அந்தப் பைழய ேசாகன்ராைமயா? ஆறுவருடம் பிடித்துக்

முன்பு

தன்

கிராமத்திற்கு

ெகாண்டிருக்கும்ேபாது

ெவளிேய

புழுதிச்சாைல

ஆனால்

அது

சாத்தியமில்ைல.

ேசரிக்குளத்தின்

வழியாக

ஒரு

சிறு

ேசற்றில் குழு

மீ ன்

நடந்து

வருவைதக் கண்டான். அவர்கைள ெநருங்கிப் ேபாய் புதர்களில் ஒளிந்தபடி கவனித்தான். தாக்க வருவார்களானால்

எதிர்ெகாள்ளக்

ைகயில்

கல்

இருந்தது.

முகப்பில்

வந்த

வயதான கரிய மனிதர் – ேசாகன்ராம் அவரது ெபரிய காைதப் பார்த்து பன்றிக்காது என்று ெசால்லிச் சிரித்துக் ெகாண்டான் – அவைன பார்த்துப் புன்னைக ெசய்து, “உன் ெபயர்

என்ன?” என்றார். ேசாகன்ராம்

அவனுக்கு

ெதரிந்ததிேலேய

மிக

ஆபாசமான

வார்த்ைதைய ஆக்ேராஷமாகச் ெசால்லிவிட்டு. “பன்றிக்காதுப்பயேல!” என்று கூவியபடி ஓடினான்.

சற்று

தூரம்

ஓடிய

பிறகுதான்

எவரும்

பின்ெதாடரவில்ைல

என்பது

ெதரிந்தது. எனேவ திரும்பி வந்தான். மீ ண்டும் ‘பன்றிக்காது’ என்று கூவினான். அந்த

வேயாதிகர் சிரித்தபடி “நான் ேகட்டதற்கு நீ பதில் கூறவில்ைலேய, உன் ெபயர் என்ன?”

என்று

ேகட்டார்.

ேசாகன்ராம்

தனக்குத் ெதரிந்த

ஆபாச

வார்த்ைதகைள

எல்லாம்

படுேவகமாக உதிர்த்தான். ஓடத் தயாராக நின்று காத்திருந்தான். அந்த மனிதர் வாய்

திறந்து

சிரித்துவிட்டு

ேபசாமல்

நடந்தார்.

ேசாகன்ராம்

ெகட்ட

வார்த்ைதகைளக்

கூவியபடி பின்னால் நடந்தான். அவர்கள் அவைனப் ெபாருட்படுத்தவில்ைல. அவனுக்கு தர்மசங்கடமாக ெபண்கள்

முன்

இருந்தது. நிற்க

ஆட்டத்தில்

ேநரிட்டது

ேதாற்றுவிட்டது ேபாலேவா, நிர்வாணமாகப்

ேபாலேவா,

ேசாகன்ராம்

தன்

கூச்சைல

நிறுத்திக்ெகாண்டு நகங்கைள முரட்டுத்தனமாக கடித்துப் பிய்க்க ஆரம்பித்தான். ஒரு நகம் பிய்ந்து காந்தல் எடுத்தது. அந்தக் காந்தல் உடெலங்கும் பரவியது.

183

கிராம எல்ைலைய அைடந்ததும் அந்த மனிதர் திரும்பிப் புன்னைக ெசய்தார். அவரும் குழுவினரும்

கிராமத்திற்குள்

நுைழந்து

மைறய

ேசாகன்ராம்

அங்ேகேய

நின்றான்.

ெவயில் ஏறி மண்ைடையக் ெகாதிக்க ைவத்தது. கால்கள் கடுத்து மரக்கத் ெதாடங்கின.

அங்கிருந்து ேபாய்விட பலமுைற மனதால் முயன்றும் முடியவில்ைல. அவர் திரும்பி

வரும்ேபாது ஒரு சாணி உருண்ைடைய வசிவிட்டு ீ ஓடிவிட ேவண்டும் என்று கற்பைன ெசய்தான். அதற்காகேவ அங்கு நிற்பதாக எண்ணிக் ெகாண்டான். அல்லது ஒரு ெபரிய

கல்ைலத் தூக்கி அவர் மண்ைட மீ து வசிவிட்டு ீ ஓடிவிட ேவண்டும். வழுக்ைக மண்ைட

உைடந்து

ரத்தம்

பாைதெயங்கும்

வழியும்.

அவன்

ேசாகன்ராம்

ெசவிப்புலன்

சிரித்துக்

ெகாண்டான்.

பரவியிருந்தது.

எல்லா

ெசம்புழுதிப்

ஒலிகளும்

பாத

ஒலிகளாகக் ேகட்டு பரபரப்பு ெகாள்ள ைவத்தன. ெவயில் சாயத் ெதாடங்கிய பிறகுதான்

அவர்கள் திரும்பினார்கள். மிகவும் அைமதியாக, மிகவும் கைளத்துப் ேபாய் நடந்தார்கள். கிராமத்தில் அவர்களுக்கு வரேவற்ேபா, தண்ண ீேரா கிைடக்கவில்ைல என்று ெதரிந்தது.

அவர் ெநருங்க ெநருங்க தன் ஒரு கால் தன்னிச்ைசயாகப் பதறுவைத ேசாகன்ராம் உணர்ந்தான்.

வயிறு

புன்னைக புரிந்தார்.

ெகட்டித்து

ெமல்லிய

மூத்திரம்

முட்டியது.

குரலில், “உன்

அவர்

ெபயர்

அவைனக்

என்ன?” என்றார்.

கண்டதும்

ேசாகன்ராம்

வாைய அைசத்தான். வாய் மரத்துப்ேபாய் இருந்தது. அவர் மீ ண்டும் “உன் ெபயர் என்ன” என்றார். ேசாகன்ராம் அடிவயிற்றிலிருந்து

ஓர்

ஆக்ேராஷம்

ெபாங்கி வந்து

தன்ைன

உலுக்கியபடி கதறலாக ெவளிப்படுவைத அறிந்தான். அப்படிேய அமர்ந்து ேகவிக்ேகவி அழுதான். அவர் அவனருேக வந்து அவன் தைலமீ து தன் கரங்கைள ைவத்தார். அன்று

அவர்கள்

இனம்புரியாத

அவர்ந்திருந்தான். உடலில்

அவனுைடய

எரிச்சலுமாக அவரது

ேசரிக்கு ேசரி

உடலின்

முதுைமக்குரிய

சிறு

வந்து

தங்கினார்கள்.

திண்டாடியது.

ெதாடுைகையவிட்டு

நடுக்கம்

பரபரப்பும், குழப்பமும்,

அவன்

இருந்தது.

அவர்

காலடியிேலேய

விலகேவயில்ைல. அது

அவனுக்கு

அவரது மிகமிக

அந்தரங்கமான ஒரு உைரயாடல் ேபாலிருந்தது. மறுநாள் அவன் குளித்துவிட்டு தீதி

ெகாடுத்த

ேவட்டிையயும் கட்டிக்ெகாண்டான். வருகிறாயா”

“என்னுடன்

என்றார்.

அவன்

அவர்

அவன்

தைலயைசத்தான்.

ேதாளில்

அவரது

ைகைவத்து கரங்களும்

கால்கைளப் ேபாலேவ ெபரியைவ, கனமானைவ. அவர் கரத்தின் சுைம அவன் தைலைய அழுத்தியது. இந்த

ஆறு

வருடங்களில்

ேசாகன்ராம்

அதிகம்

அவைரத்

ெதாட

ேநர்ந்ததில்ைல.

அபூர்வமான தற்ெசயல் ெதாடுைககள்தான். ஆனால் அவரது ெதாடுைகைய எப்ேபாதும் அவனால்

உணர

முடியும். குறிப்பாக

நடுக்கம், ெவம்ைம, கூடேவ

கனமும்.

அைரவிழிப்பின்ேபாது ஏன் அத்தைன

கனம்

அதன்

அந்தரங்கமான

அவற்றுக்கு? சிலசமயம்

அந்தக் கனம் அவைன அழுத்தி இறுக்கி மூச்சுத் திணற ைவக்கும். திணறித் திணறி

பயந்து விழித்துக்ெகாள்வான். கைடசி

விருந்தாளியும்

ேகட்டாள். ெவளிேய

ேசாகன்ராம்

குரல்கள்

ேபானபிறகு

தீதி

வாைழப்பழங்கைள

ேகட்டன.

வந்து

ேசாகன்ராம்

பாபுவிற்கு

எடுத்துக்

கழுவப்

சலிப்புடனும்

உணவு

தயாரா

ேபானான்.

என்று

அப்ேபாது

ேகாபத்துடனும்

எட்டிப்

பார்த்தான். தைலப்பாைக அணிந்த, கரிய, திடமான மனிதர் கரிய இைளஞர்கள் புைடசூழ நின்றிருந்தார். உரத்த குரலில் அவர்கள் ேபசினார்கள். அவர்கைளத் தடுக்க முற்பட்ட

ேசவாதளத் ெதாண்டர்களும் உரத்துப் ேபசினார்கள்.

184

தீதி ெவளிேய வந்து “என்ன விஷயம் கணபதி?” என்று ேகட்டாள். ஒருவர் “பாபுைவப் பார்க்க

ேவண்டுமாம.

மாட்ேடன் என்கிறார்கள்.”

பாபு

இனி

எவைரயும்

பார்க்க

மாட்டார்

என்றால்

ேகட்க

“யார் இவர்?” ”இவர் ெபயர் அய்யன்காளி. உள்ளூர்த்தைலவர்” என்றார் கணபதி. “பாபு மிகவும் கைளத்துவிட்டாேர” என்றாள் தீதி. அய்யன்காளியுடன் வந்த இைளஞன் “வணக்கம் அம்மா; என் ெபயர் சிண்டன். நாங்கள் ெவகுெதாைலவிலிருந்து வருகிேறாம். திருவிதாங்கூரின் மறு எல்ைலயில், இரணியல் என்ற

ஊரில் இருந்து, அவ்வளவு

வண்டிகளிலும்

தூரம்

ெபாதுவழிகளிலும்

நடந்துதான்

நடமாட

வரேவண்டும்.

முடியாது.

வயல்

இங்கு

வரப்புகள்

நாங்கள்

வழியாக

வருகிேறாம். அதிகாைலயில் கிளம்பியும் இப்ேபாதுதான் வந்து ேசரமுடிந்தது. “அது

உங்கள்

விஷயம்” என்றார்

கணபதி.

மிகவும்

“பாபு

ெசான்னது காதில் விழுந்ததல்லவா?”

கைளத்திருக்கிறார்

என்று

“ஆனால் பாபு நாைளக் காைல கிளம்புகிறார் என்றார்கள்” என்றான் சிண்டன். ”ஆம், நீங்கள் அடுத்த முைற பார்க்கலாம்.” “எப்ேபாது?” ”ெசால்ல முடியாது, எப்படியும் இரண்டு வருடத்திற்குள் வர ேநரும்.” ”இரண்டு வருடமா? ஒரு ேவைள எங்களில் எவரும் அப்ேபாது உயிருடன் இல்லாது ேபாகக்கூடும்” என்றான் சிண்டன். அங்கு சட்ெடன்று குளிர் பரவியது ேபாலிருந்தது. தீதி “உள்ேள வருங்கள்” என்றாள். அதுவைர ஒரு ெசால்கூடப் ேபசாமல் கரியசிைல ேபால நின்ற

அய்யன்காளி

படிேயறினார்.

அவரது

பிரமிப்பூட்டும்

உயரமும், தாைட

விரிந்த சதுர முகமும், ெபரிய ெதாங்கு மீ ைசயும், வலிைமயின் ஒளி நிரம்பிய கண்களும் ஏேதா

வரலாற்றுக்

கதாபாத்திரம்

ேபால

பிரைம

கூட்டின.

அவர்

ைகயிலிருந்த

மூங்கில்தடி முற்றிப் பழுத்து, ைகபட்டுத் ேதய்ந்து, ெபான்னிறமாக இருந்தது. அவரது சீடர்கள்

அைனவர்

கரங்களிலும்

கம்பு இருந்தது.

கம்பு அவர்கள் உடலின் ஓர் உறுப்பு ேபாலிருந்தது.

இயல்பாகக்

கம்புடன்

நடந்தார்கள்.

ேசாகன்ராம் ஆர்வத்ைதக் காட்டாமல் கணபதியிடம் “யார் இவர்?” என்றான். ”புைலயர்

தைலவன்

முப்பது ெகாைல

அய்யன்காளி” என்றார்

ெசய்திருப்பதாகப்

ேபச்சு.

கணபதி

“ெபரிய

அய்யன்காளிப்பைட

ேபாக்கிரி. என்ற

சண்டியன்.

ஒரு

துஷ்டக்

கும்பல் ைவத்திருக்கிறான். அவன் ேகட்டைதக் ெகாடுக்காதவர்கைள ெவட்டிப் ேபாட்டு ெகாள்ைளயடித்து ெகாளுத்திவிட்டுப் ேபாய்விடுவான்.”

185

ஒருவர்

“ெபான்னுதிருேமனியின்

நாயர்பைட

என்னதான்

ெசய்கிறது?”

என்றார்,

ேகாபத்துடன். அவனுக்கு ெரஸிெடண்ட் துைரயின் உதவி இருக்கிறேத” என்றார் கணபதி. “கலிகாலம்” “இங்ேக எதற்கு வருகிறான்?” ேசாகன்ராம்

அைறக்குள்

நுைழந்தான்.

தைரயில் அமர்ந்திருந்தார்.

பிறர்

அய்யன்காளி

கூடி

நின்றனர்.

பாபுவின் சிண்டன்

எதிேர

அைமதியாகத்

அய்யன்காளிையவிட்டு

மரியாைதயாகத் தள்ளி அமர்ந்திருந்தான். உைரயாடல் நடந்துெகாண்டிருந்தது. சிண்டன் “உங்கள் கருத்ைத அறிய விரும்புகிேறாம்” என்றான். பாபு

“அநீதிைய

நீதியால்

எதிர்க்க

ேவண்டும்.

ெகாடுைமைய

துேவஷத்ைத அன்பால். என் மனம் அைதத்தான் ெசால்கிறது” என்றார். ேகவலமாக

“நாயினும்

நாங்கள்

வைதக்கப்படும்ேபாது,

கருைணயால்,

எங்கள்

ெபண்கள்

கற்பழிக்கப்படும்ேபாது, எங்கள் குழந்ைதகள் அடிைமகளாக்கப்படும்ேபாது, நாங்கள் எப்படி அகிம்ைசயும் தர்மமும் ேபச முடியும்?” “அகிம்ைசயும்

தர்மமும்

வைதபடுபவர்களுக்கும்

உரிய ேபாராட்ட முைறகள்” என்றார் பாபு. சிண்டன்

ேகாபத்துடன்

எழுந்துவிட்டான்

“ேடய்

அநீதி

இைழக்கப்படுபவர்களுக்கும்

மாடா, உடைலக்

காண்பிடா

மனித

ெதய்வத்திற்கு.” மாடன் தன் ேமல் ேபார்த்தியிருந்த துணிைய விலக்கினான். ேசாகன்ராம் பைதப்புடன் அந்த பயங்கரக் காட்சிையப் பார்த்தான். முதுகும் மார்பும் ரத்தமும் சீழும் கலந்து பாளம் பாளமாக இருந்தன. புண் விரிசல்விட்டு ெவடித்து நீர் பரவியிருந்தது. அைறெயங்கும் விைறப்பு ஒன்று பரவியது. “இவைனத்

திருவட்டார்

ேகாயிைலச்சுற்றி

கைரநாயர்கள்

பதிெனட்டுமுைற

மண்

தைரயில் ேபாட்டு இழுத்தார்கள்” என்றான் சிண்டன். “இவன் ெசய்த தவறு ஓடிப்ேபான

எருைமையப் பிடிக்க ேகாயில் வளாகத்தில் நுைழந்ததுதான். அந்தக் ேகாயிலின் ஆயிரம்

ஏக்கர் நிலத்திலும் நாங்கள் பல்லாயிரம் ேபர் தினம் வியர்ைவ சிந்தி உைழக்கிேறாம். ஆதிேகசவனுக்குப்

பைடக்கும்

ேசாறு

உதிர்த்ெதடுக்கும் ெநல். ஆனால்…”

நாங்கள்

மிதித்து

மிதித்துக்

கற்ைறயிலிருந்து

பாபு சலனமற்றவராக இருந்தார். அவரது ராட்ைட சீராக ஓடி நூைல முறுக்கி நீட்டி வட்ைடயில் சுற்றியபடி இருந்தது.

186

“ெசால்லுங்கள், அடிபட்டால் பாம்பு கூடத் தைலதூக்கிச் சீறி எழுகிறது. கன்றுகூட முட்ட வருகிறது. ஆயிரம் வருடங்களாக மனிதப் புழுக்களாக வாழ்ந்து ெசத்த வம்சம் நாங்கள்.

எங்களிடம்

வந்து

அகிம்ைச

பற்றிப்

ேபச

உங்களுக்கு

என்ன

ேயாக்கியைத? அந்தக்

கைரநாயர்கைள வடு ீ புகுந்து அடித்ேதாம். அவர்கள் குலெதய்வத்தின் ேகாயிலில் மலம் கழித்ேதாம். அது எங்கள் உரிைம.” “நீங்கள்

ெசய்தது

அவர்கள்

ெசயலுக்குக்

காரணம்

கற்பிக்கிறது”

என்றார்

பாபு.

“வன்முைறேய எப்ேபாதும் வன்முைறக்கான நியாயங்கைள வழங்குகிறது.” ”உங்கள்

மைனவிைய

நாங்கள்

முள்முருக்குக்குச்சிையக் முடியுமா உங்களால்?”

குத்தி

கற்பழித்தால், ஏற்றினால்,

உங்கள்

அதன்பிறகு

குழந்ைதகளின் எங்களிடம்

குதத்தில்

இப்படி

ேபச

”கண்டிப்பாக ேபசுேவன்” என்றார் பாபு. “அதில் எனக்கு இம்மியும் ஐயமில்ைல. அப்படி ஐயமின்றி உணர்ந்த பிறகுதான் அகிம்ைச பற்றிய என் முதல் ெசால்ைல இன்ெனாரு

மனித உயிரிடம் ெசான்ேனன். இப்ேபாது என்னுடன் என் மைனவியும் குழந்ைதகளும் இல்ைல. நான் அனுமதி தருகிேறன். என்ைன நீங்கள் அடிக்கலாம், வைதக்கலாம். அதன் பிறகு எனது பிரக்ைஞ மாறுகிறதா என்று ேசாதிக்கலாம்!” சிண்டன் சட்ெடன்று குன்றினான். சமாளித்தபடி “அப்படிச் ெசய்ய எங்களால் முடியாது என்று உங்களுக்குத் ெதரியும்” என்றான்.

“ஆம்” என்றார் பாபு. “ஆனால் உங்கள் தைலவைரப் ேபான்ற ஒரு மனிதர் விரும்பினால் இைமையக்கூட

ெமல்லிய

அைசக்காமல்

புன்னைக

அைதச்

ஏற்பட்டது.

ெசய்ய

அவர்

முடியும்.” பாபுவின்

கண்கள்

முகத்தில்

அய்யன்காளியின்

ஒரு

கண்கைளச்

சந்தித்தன. ஆனால் அவர் முகம் உணர்ச்சியின்றி கற்சிைல ேபாலேவ இருந்தது. பாபு ெதாடர்ந்தார். “ஆயிரம் வருடம் நீங்கள் ெகாடுைமப்படுத்தப் பட்டீர்கள் என்றால் அதற்கு

முதற்காரணம்

நீங்கள்தான்.

இந்த

தகுதியானவர்களாக இருந்தீர்கள் நீங்கள்.”

இழிநிைலக்கு

முற்றிலும்

இைளஞன் கடும்ேகாபத்துடன் ஓர் முன் எட்டு எடுத்துைவத்து, தன்ைனக் கட்டுப்படுத்திக் ெகாண்டான்.

ெவறுப்பினால்

விகாரமைடந்த

முகத்துடன்

“இைதச்

ெசான்னதற்கு

உங்கள் முகத்தில் நான் காறி உமிழ ேவண்டும்” என்றான். “அது என் கருத்ைத மாற்றுவதில்ைல” என்றார் பாபு. “அநீதிக்கு அடிைமப்படும் மக்கள் உண்ைமயில் அநீதியுடன் சமரசம் ெசய்து ெகாண்டவர்கள். உங்கள் குலத்தில் மிகப் ெபரும்பாலானவர்கள் அந்த வாழ்வுக்குப் பதிலாக மரணத்ைதத் ேதர்வு ெசய்திருந்தால்

ஒன்று உங்கள் குலம் அழிந்திருக்கும், இல்ைல ெவன்றிருக்கும்.” அைமதியில் பாபுவின் ராட்ைட சீராகச் சுழன்றது. ”சமரசங்களில்

ெவல்வது

நமது

பலவனம். ீ

சமரசங்களுக்குப்

பிறகு

நாம்

ேகாபமும்

துேவஷமும் ெகாண்டவர்களாகிேறாம். வன்முைற அவ்வுணர்வுகளின் ெவளிப்பாடுதான்.

187

பிறர்மீ து மட்டுமல்ல, நம்மீ ேத

அவ்வன்முைற

திரும்புகிறது.

ஏந்துபவனின்

ரத்தம்

விழாமல் வாள் ஓயாது.” “வாள் இல்ைலேயல் எங்களுக்கு ரத்தமும் மிஞ்சாது” என்றான் இன்ெனாரு இைளஞன். எதிரிகளிடமும்

“உங்கள்

வாள்கள்

இருக்கின்றன.

இன்னும்

அதிகமான

வாட்கள்.

இன்னும் பயிற்சி உைடய வாட்கள். அவர்களிடம் இல்லாத ஒேர ஒரு ஆயுதம்தான்

உங்களிடம் உள்ளது. அது நீதி. நீதி உங்கைள ைதரியவான்களாக்கும். அநீதி உள்ளூர

அச்சத்ைதேய நிரப்பும்.” பாபு ெசான்னார். அவரது முகத்தில் அபூர்வமான அந்தக் கனவுத் ேதாற்றம்

ஏற்பட்டது. “வன்முைறக்கு

எதிரிகைளப்

நம்ைம

ேபான்றவர்களாக நம்ைமயும்

மாற்றும்

ஆக்குகிறது.

சக்தி

அது

உண்டு.

அது

ெவற்றியல்ல.

நம்

ெபரும்

ேதால்வி. நம்ைம ேமம்படுத்திக் ெகாள்வேத உண்ைமயான ேபாராட்ட முைற.” சிண்டன் “ெவற்றுத் தத்துவம்” என்றான். “நைடமுைற உங்களுக்குத் ெதரியாது. ஆயிரம் வருடம்

அடிபட்டுச்

சுருண்டு

கிடந்த

வம்சம்

நாங்கள்.

அந்த

அடிகளின்

வலிகள்

எல்லாம் ேசர்ந்து எங்கள் ஆத்மாக்கள் மீ து ேகாைழத்தனமாக மூடிக்கிடக்கிறது. திரும்பி எழுந்து நாங்கள் தரும் ஒரு அடி உண்ைமயில் ெசயலாக மாறாத ஓராயிரம் அடிகளின் குழந்ைத. அைத மறக்க ேவண்டாம்.” “ெநய்யூரில்

ஒருமுைற

தைலப்புைலயன்

ஒரு

ெசான்னான்:

குறுப்பின் ‘அப்படி

வட்ைட ீ

வரட்டும்!

நாங்கள்

தாக்கியேபாது

அப்படியானால்

அவனது

புைலயனின்

அடி

நாயர்மீ து படும்’ என்று. நாங்களும் அடிக்கமுடியுெமன்ேற எங்கள் மக்களுக்கு இன்னும் ெதரியாது. ஆமாம் படுத்த

ஐயா, நாங்கள்

ஆதிேகசவைனயும் அனந்த

ஒரு

அடி

ெகாடுக்க

பத்மநாபைனயும்

ேவண்டியுள்ளது” என்றான் இன்ெனாரு இைளஞன்.

ேவண்டுமானால்

மார்புமீ து

மிதித்து

மல்லாந்து

ஏறித்தாண்ட

“அவர்கள் தூக்கத்ைத நீங்கள் ஏன் கைலக்கக் கூடாது? சங்கு சக்கரத்துடன் அவர்கைள உங்கள் தரப்பில் நின்று ேபாராடும்படி ஏன் அைழக்கக்கூடாது?” “அைவ பிராமணனின் மலக்குவியல்கள்” என்று கூவினான் சிண்டன். “அந்தப் பாவத்தின்

துளிகூட எங்கள் வடுகளில் ீ விழக் கூடாது.”

பாபு ெமல்ல வட்ைடையக் கழட்டி இன்ெனான்ைற மாட்டினார். பஞ்ைசக் ெகாண்டியில் மாட்டி சக்கரத்ைத சுழட்டிவிட்டார். அது விர்ர் என்று ஓடத் ெதாடங்கியது.

”ரத்த பலி ேகட்கிற ெதய்வங்கள் எங்களுக்கு உண்டு. வாகனங்கள் இல்லாமல் தைரமீ து நிற்கும் ெதய்வங்கள். எங்கள் மாடனும் சுடைலயும் காடனும் கறுப்பனும் எங்களுடன்

வந்தால் ேபாதும்.” “குழந்ைதைய

மார்பில்

வருமா உங்களுடன்?”

ஏந்திய

தாய்த்ெதய்வங்கள்

உங்களுக்கு

இல்ைலயா? அைவ

188

சிண்டன்

ெபாறுைம

இழந்தான்.

“இவருடன்

என்ன

ேபச்சு

நமக்கு? ஆயிரம்

வருடம்

ேபசிப் ேபசிேய நம்ைம அடிைமயாக்கிய வஞ்சகக் கூட்டத்தின் பூசாரி இவர். அய்யா வாருங்கள், கிளம்புேவாம்…”

ஆனால் அய்யன்காளி அைசயாமல் அைமதியாக இருந்தார். அவர் பார்ைவைய பாபு

சந்தித்தார். இருவர் கண்களும் ேபசிக் ெகாண்டன. என்னால்

“உங்களுடன்

ேபச

முடிகிறது” என்றார்

பாபு.

ெசாற்களாலல்ல.

“இந்தச்

இைவகைள என்னாேலேய முழுக்க நம்ப முடியவில்ைல.” அவர் ெபருமூச்சுடன் எழுந்தார். அவரது தடி தைரமீ து கிடந்தது. அைத பாபு கவனித்தார். அவர்

கனத்த

தணிந்த

புரியவில்ைல” என்றார்.

குரலில் “எனக்கு

”உங்கள் ஆங்கிலம்

தர்ம

நியாயங்கள்

சரிவர

எதுவும்

புரிவதில்ைல.

எந்த

எனக்கு

ெமாழியும்

முழுக்கப் புரிவதில்ைல.” அவரது குரலின் கனத்த கார்ைவக்கு அவைரப் ேபாலேவ கரிய நிறமும்

கம்பீரமும்

உங்களுக்கு

ஒரு

இருப்பது

ேபாலப்பட்டது

வாக்குறுதிையத்

தர

ேசாகன்ராமுக்கு. இனி

முடியும்.

“ஆனால்

அந்தக்

கழி

நான்

எனக்குத்

ேதைவயில்ைல. ஏெனனில் அதன் பலத்தில் நான் இல்ைல என்று இப்ேபாது ெதரிந்து ெகாண்ேடன். அதற்கு உங்களுக்கு நன்றி ெதரிவிக்க ேவண்டும். நான் ெசய்து ெகாண்ட ஒேர சமரசம் அதனுடன் ெசய்து ெகாண்டதுதான். இனி அதுவுமில்ைல.” பாபு புன்னைக புரிந்தார். “நாம் மீ ண்டும் சந்திப்ேபாம் என்று ேதான்றவில்ைல” என்றார் அய்யன்காளி. “ஆகேவ உங்களுக்கு

கைடசியாக

இருக்கும்

இேத

ெகால்லப்படும்ேபாதும்

ஒன்று

ெசால்ல

மனவலிைம உங்களுக்கு

விரும்புகிேறன்.

ேதாற்கும்ேபாதும், இருக்க

ேவண்டும்.

ெவல்லும்

தருணங்களில்

புறக்கணிக்கப்படும்ேபாதும், நீங்கள்

இதுவைர

ேகட்ட

குரல்கள் எல்லாம் வானத்திலிருந்து வந்தைவ. இது பாதாளத்திலிருந்து வரும் குரல். வருகிேறன்.” நிமிர்ந்த தைலயுடன் அவர் திரும்பி நடந்தார். பாபுவின் ராட்டினம் நின்றுவிட்டிருப்பைத ேசாகன்ராம் கவனித்தான். அய்யன்காளியின்

சீடர்கள்

குழம்பித்

தவித்தார்கள்.

சிலர்

கழிகைள

விட்டார்கள்.

அவர்கைளப் பார்த்தபின் பிறரும் கழிகைளத் தைரயில் விட்டார்கள். சிண்டன் மட்டும் தன் கழிைய எடுத்து, விேனாதமான இறுக்கத்துடன் தூக்கிப் பிடித்துக்ெகாண்டான். அவன் நண்பனும் அவைனப் பார்த்தபின் கழிைய எடுத்துக்ெகாண்டான். பிறர் அவர்கைளயும்

அய்யன்காளிையயும் மாறிமாறிப் பார்த்துக் ெகாண்டு தடுமாறி நடந்தார்கள். சிண்டன்

ேகாபமும்

ெவறுப்பும்

கடுைமயாகப்

பரவிய

முகத்துடன்

தனித்து

விடுவிடுெவன்று நடந்து முன்ேன ெசன்ற அய்யன்காளிையத் ெதாடர்ந்தார்.

நடக்க

பிறர்

ெபருமூச்சுடன் பாபு ராட்டினத்ைத முடுக்கினார். அதன் ஒலியில் ஒரு திரிபு இருந்தது. அதற்ேகற்ப

இயக்கினார்.

நூல்

ெகாடும்பிரி

மீ ண்டும்

திரிந்து

விட்டு

அறுந்தது.

அறுந்தது.

அவரது

பாபு

அைத

இைணத்து

விரல்களுக்கும்

மீ ண்டும்

ராட்டினத்திற்கும்

189

இைடேயயான ஒத்திைசவு பிறழ்ந்துவிட்டதுேபாலும். மீ ண்டும் மீ ண்டும் மீ ண்டும் நூல் அறுந்தது. பாபுவின் தைல மிகவும் குனிந்துவிட்டது. தன் அைனத்து சிரத்ைதையயும்

இராட்டினம்

மீ து

ெசலுத்த

முயல நடுக்கம்

முயன்றார்.

அதிகரித்தது.

விட்டுவிட்டு விலகினார்.

பாபு

ஆனால்

விரல்கள்

சலித்துப்

அப்ேபாது

அவர்

ேபாய்

நடுங்கின.

முகத்ைதப்

அவர் முயல

ராம்!” என்று

“ேஹ

பார்த்தேபாது

அைத

ேசாகன்ராமின்

உள்ளுக்குள் எதுேவா பிளந்து முறிவது ேபாலிருந்தது. பாபு தீர்மானத்துடன் மீ ண்டும் ராட்ைடைய எடுத்தார். தன்ைன கைடசித் துளிவைர அவர் திரட்டிக் ெகாண்டிருந்தார்.

அந்த அழுத்தத்ைதத் தாங்க முடியாது ேசாகன்ராம் ெவளிேயறினான். இருட்டு எங்கும் விைறப்பான

கரிய

படுத்துக்ெகாண்டான்.

திைரையப்

உடம்பு

ேபால

அந்த

நின்றது

அளவுக்குக்

தன்

படுக்ைகைய

விரித்துப்

கைளத்திருந்தேபாதும்கூட

மனம்

பைதத்தபடி இருந்ததனால் தூக்கம் வரவில்ைல. அைறக்குள் விளக்கு அைணயவில்ைல. ராட்டினம் ெதாடர்ந்து சுழன்றது. ஆனால் அந்த

ஒலியில்

சுருதி

ஒலியாக மாறி

கூடவில்ைல

அவைனச்

என்று

அவன்

அறிந்தான்.

சூழ்வதுேபால, அச்சிடுக்கு

தன்

சிடுக்காகும்

அந்த

நூல்

சிந்தைனேயாட்டத்திலும்

நிகழ்வது ேபால, தன்னிலிருந்து அது விரிந்து இருட்டில் பரவி நிைறவது ேபால… அது இறுகி இறுகி வந்தது. தைலக்குள் ஒரு நரம்பு அறுந்துவிடும் ேபாலிருந்தது. ஓர் உச்ச கணத்தில்

அவன்

எழுந்து “நிறுத்துடா

கிழட்டு

நாேய!” என்று

கத்தினான்.

இல்ைல

கத்தவில்ைல. ஒருகணம் ஆறுதலும் பிறகு மின்னதிர்ச்சிேபால ஒரு துடிப்பும் ஏற்பட்டது. ‘ராம் ராம்” என்று ெஜபித்தபடி பாய்ந்து எழுந்தான். தன் உடைலயும், அந்த இடத்ைதயும் பயந்தவன் ேபால இறங்கி ஓடினான். ெதன்ைனமரங்கள் காற்றில் சடசடக்க, நிழல்கள் ஆடும் ேதாட்டத்தில் பலர் தூங்கிக் ெகாண்டிருந்தனர். அப்பால் கரிய பளபளப்புடன் ஒரு குளம் ெநளிந்தது. வானம் சாம்பல் ேமகங்களினாலான பிரவாகமாக உைறந்து கிடந்தது. எங்ேகா

ஒரு

உணர்ந்ததும்

துண்டு அைத

நிலவு தவிர்க்க

இருக்கிறது. ேசாகன்ராம் ேவண்டும்

என்று

தன்

உடம்பின்

எண்ணி “ராம்

ராம்

நடுக்கத்ைத ராம்” என்று

பிடிவாதமாக ெஜபித்தான். அந்தச் ெசால்வரிைச சம்பந்தமின்றி எங்ேகா ஓடி மைறய, மனம் உைடந்து சுழன்று முட்டி ேமாதிச் ெசல்லும் அர்த்தமற்ற ஓட்டமாக இருந்தது. வானம், பூமி, ஒளி, நிழல்கள், மணம், ஒலிகள் அைனத்துமாகி, அைனத்திலும் தனித்துத் தவித்திருக்கும்

அவன்.

ஒரு

ெமல்லிய

ரீங்காரமாக

சுவர்க்ேகாழியின்

ஒலி

அைனத்ைதயும் இைணத்துப் பின்னி ஒற்ைறயிருப்பாக ஆக்கியது. ஒரு ெமல்லிய நூல்

ேபால

ஒவ்ெவான்ைறயும்

இைணந்து

ஊடுருவிச்

அவன் பிரக்ைஞயும்

நீண்டு

ெசன்றுெகாண்டிருந்தது

நீண்டு

அைனத்ைதயும்

அது.

பின்னி

அதனுடன்

வைளத்துக்

ெகாண்டது. அைனத்தும் அவைனச் சுற்றி மீ ண்டும் உருக்ெகாண்டன. ெமல்ல அவன் அைமதியைடந்தான்.

இனி

ஒன்றும்

இல்ைல. எல்லாம்

சரியாகிவிட்டது.

மீ ண்டும்

மீ ண்டும் ெபருமூச்சுவிட்டான். ஆனால் மனதின் ஏேதா ஓர் அதிஎல்ைலயில் ஒரு குரல் ெமல்லிய

ெமல்லிய

பிடிவாதமான சரடு.

மிக

முணுமுணுப்பாகத்

ெமல்லிய

சரடு.

தன் இருப்புணர்த்தியது.

மிகமிக

ெமல்லிய சரடு.

இல்ைல, அது

ராம்

ராம்

ராம்.

ேசாகன்ராம் ைககூப்பிப் பிரார்த்தைன ெசய்தான். ஒருபுறம் மனம் ெநகிழ்ந்து விரிந்து

கைரந்து பரவ, மறுபக்கம் அந்த ரகசியக் குரலின் எச்சரிக்ைகயும் ெதாடர்ந்தது. திரும்பிச் ெசல்லும்

ேபாது

அந்த

ராட்ைடயின்

ஒலி

சீரைடந்து

ேசாகன்ராம் மீ ண்டும் மீ ண்டும் ேவண்டிக்ெகாண்டான்.

விட்டிருக்க ேவண்டும்

என்று

190

குறிப்பு: ேகரள தலித் ெபருந்தைலவரான அய்யன்காளியின் சுதந்திரச் சித்தரிப்பு இக்கைதயில் உள்ளது. 1863-ல் ெவங்ஙானூர் என்ற கிராமத்தில் பிறந்த அய்யன்காளி கல்வியறிவு இல்லாதவர்.

நாராயண

ெகாடுைமகளுக்கும்

எதிராகப்

பிரச்சாரகரான

சதானந்த

அய்யன்காளி

தன்

என்ற

அைமப்ைப

குருவால்

உத்ேவகமூட்டப்பட்டு

ேபாராட

ஸ்வாமிகளின்

நிறுவினார்.

சீடர்கைளத்

ஆரம்பித்தார்.

தூண்டுதலின்

அடிமுைற திரட்டி

தீண்டாைமக்கும்

1905-ல் ேபரால்

நிபுணரும்

தீண்டாைம புைலயர்

வர்ம

உருவாக்கியிருந்த

சாதிக்

ஒழிப்புப்

மகாசைப

ைவத்தியருமான

அய்யன்காளிப்பைட

வன்முைறையேய ேபாராட்ட உத்தியாகக் ெகாண்டிருந்தது. 1937 ஜனவரி 1 தியதிதான்

அய்யன்காளி காந்திைய ேநரில் சந்தித்தார். அய்யன்காளிைய ெகௗரவிக்கும் ெபாருட்டு ெவங்ஙானூரில் நடந்த ெபரும் கூட்டத்தில் காந்தி தைலைம ஏற்றுப் ேபசினார். ஆனால்

அதற்கு பத்துப் பதிைனந்து வருடம் முன்பு ஒரு சந்திப்பு நடந்ததாகக் கூறப்படுகிறது. அந்த சந்திப்புதான் இக்கைதயில் கற்பைனயாகச் சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளது. 1941 ஜூன் 18-ல் காளி மரணமைடந்தார். ***** 1999 ல் ெவளிவந்த பின்ெதாடரும் நிழலின் குரல் நாவலில் வரும் சிறுகைத இது . இந்த ெதாடரில்

வரும்

சிறுகைதகளுக்கு

ெதாடர்புள்ளதாக

இருந்ததால்

, இைணயத்தில்

ஏற்றேவண்டும் என நண்பர்கள் விரும்பியதால் இங்ேக பிரசுரிக்கப்படுகிறது

191

ெபருவலி [1] ேகாமல் வட்ைட ீ மறுபடியும் தவறவிட்டுவிட்ேடன்.இது என்னுைடய ஏழாவது அல்லது

எட்டாவது வருைக. முதல்முைற வந்தேபாது என் ைபயிலிருந்து பணம் திருடப்பட்டது நிைனவுக்கு வந்தது. அன்று ெபரிய கல்கத்தா ஜிப்பா ேபாட்டிருந்ேதன். கீ ேழ இறங்கிப்

ைபயில் ைகைய விட்டதும் ெதரிந்தது, பணம் இல்ைல. ஜிப்பாேதசிய உைடயாவைத பிக்பாக்ெகட்காரர்கள் ஆதரிப்பது ேபான்றது அகிலனுக்கு ஞானபீடம் கிைடத்தைத மற்ற வணிக

எழுத்தாளர்கள்

ெகாண்டாடியது

என்ற

சுந்தர

ராமசாமியின் வரி

நிைனவுக்கு

வந்தது. என்ன இது இந்ேநரத்திலும் ேமற்ேகாள் என்று மண்ைடைய தட்டிக்ெகாண்ேடன். ேகாமலின் வடு ீ ெதரியவில்ைல, அவைரப்பார்க்காமல் திரும்பிச்ெசல்ல காசும் இல்ைல

இன்ெனாரு ைபக்குள் ஐம்பது ைபசா இருந்தது. நல்லேவைளயாகச் சிறிய தாள்துண்டில் எழுதப்பட்ட ேகாமலின் வட்டு ீ எண்ணும் இருந்தது. டீக்கைட ஓரத்து ெதாைலேபசிைய ைகயிெலடுத்தேபாது

கிலியாக

துண்டித்துக்ெகாண்டால் நல்லேவைளயாகக்

இருந்தது.

கைடசி

ேகாமேல

எடுத்தார்.

அது

வழக்கம்ேபால

ஒரு

ஐம்பதுைபசாைவயும் ‘ஹேலா’

முனகலுடன் அைசந்தார். ‘நான்தான் ேகாமல்’ என்றார்.

ஹேலாவுடன்

இழந்தவனாேவன்.

என்றபின்

கனமான

ெமல்லிய

நான் என்ைனத் தடுமாறும் ெசாற்களால் அறிமுகம் ெசய்துெகாண்ேடன். என் கைதகள் அவருக்கு நன்றாக நிைனவிருந்தன. உற்சாகமாக ‘அட…’ என்றார் ‘வாங்க’ என்றார் . ‘சார்

வட்டுக்கு ீ வழி

வந்துகிட

ெசால்லுங்க.

மாட்ேடள்.

வந்திடுங்ேகா, அட்ரஸ்

எனக்கு

வந்திடேறன்’. ’என்னத்ைதச்

உங்களத்

ெதரியும்.

ெசால்ேறன்’ என்றார்.

ேபசாம

‘சார்’ என்று

ெசான்னாலும்

ஒரு

தயங்கி

நீங்க

ஆட்ேடாபுடிச்சு

‘எங்கிட்ட

ைபசா

இல்ைல’ ‘ஏன் என்னாச்சு?’ ‘பிக்பாக்ெகட் அடிச்சிட்டான் சார்’ ேகாமல் ெமல்லச் சிரித்து ‘ஆட்ேடா

புடிச்சு

வந்து ேசருங்ேகா…நான்

குடுக்கேறன்’ என்றார்.

நான்

விலாசத்ைத

குறித்துக்ெகாண்டு ஒரு ஆட்ேடாவில் ஏறிக்ெகாண்ேடன். ஒேரமாதிரி இருந்த வடுகள் ீ ெகாண்ட ஒேரமாதிரி ெதருக்களில் ஒன்றில் எண்பதுகளில் கட்டப்பட்ட கான்கிரீட் வடு. ீ ெபரிய வடுதான். ீ ேகாமலின் மகள் ெவளிேய வந்து ‘அப்பா உள்ள அைழச்சிண்டு வரச்ெசான்னார்…உள்ள

வாங்ேகா’ என்றாள்.

அவேள

ஆட்ேடாவுக்கு

ஏழு

ரூபாய்

ெகாடுத்து

அனுப்பிவிட்டு

‘பிக்பாக்ெகட் அடிச்சுட்டானா? இந்த ரூட்ேல ெராம்ப ஜாஸ்தி’ என்றாள். நான் உள்ேள ெசன்ேறன். கூடத்தில் இருந்து பக்கவாட்டில் ெசன்ற அைறக்குள் கட்டிலில் ேகாமல் இருபக்கமும் ெபரிய தைலயைணகள் நடுேவ அமர்ந்திருந்தார். இடதுபக்க சன்னலின் ஒளி

முகத்தின்

பக்கவாட்டில்

விழுந்திருந்தது.

அவரது

மடிேமல்

காகிதங்களும்

குறிப்ேபடும் இருந்தன. ‘வாங்ேகா’ என்று அழகிய பல்வரிைச ெதரியச் சிரித்து ‘எவ்ளவு

பணம் ேபாச்சு’ என்றார். ‘எம்பது ரூபா சார்’ ‘பாவம்’ என்றார். ‘பரவால்ைல’ என்ேறன். ‘நான்

அவைனச்ெசான்ேனன்,

ேதறியிருக்கணும்ல?’

அவ்ளவு

ஒைழச்சிருக்கான்…ஒருநாள்கூலியாவது

192

ேகாமலின் சிரிப்புடன்

நானும்

கலந்துெகாண்ேடன். இருபக்கமும்

ேதாளுக்குச்

சரிந்த

நைரமயிர்க்கற்ைறகள் அவைர ஒரு கைலஞனாக எழுத்தாளனாக அல்லது இன்னும்

என்ெனன்னேவா ஆகக் காட்டி, அவர் ெலௗகீ கன் அல்ல என்று அைடயாளம் ெசால்லின. அேதேபால

எனக்கும்

ஓர்

அைடயாளம் இருக்க

ேவண்டும்

என்று

நான்

எப்ேபாதும்

கலந்துவிடும் பாவைனகள், பஞ்சப்படி

பயணப்படி

விரும்புபவன். ஆனால் தக்கைலயில் அந்த ேதாற்றத்துடன் அலுவலகம்ெசன்றால் நாய்

துரத்திவரும்.

யாருடனும்

எங்கும்

ஆசாமிகளுக்கான மனக்கணக்குப் ேபச்சுக்கள், மங்கிய ஆபீஸ்நிற உைடகள் என்றுதான்

என்னால் வாழமுடியும். ஆகேவதான் அலுவலகமில்லாத நாட்கள்ல் இந்த ஜிப்பாைவ அணிகிேறன். ேபருந்துகளில் ‘நான் ேவறு’ என்று ெசால்லிக்ெகாள்கிேறன். இப்ேபாதும்

குழம்பி

நல்லேவைளயாக இப்ேபாது

ஒேர

ெவயில்

ேகாமலிடம்

ஆகிவிட்டிருந்தது.

மாதிரி

வடுகள் ீ

இல்ைல.

ேகாமலின்

ேகட்கமுடியாது.

நான்

ெகாண்ட

அவர்

பரீக்ஷா ஞானிைய

ெதருக்களில்

வட்டுக்குச் ீ

உடம்பு

அைலந்ேதன்.

ெசல்லும்

ேமலும்

ெதாைலேபசியில்

வழிைய

சரியில்லாமல்

அைழத்ேதன்.

அவர்

ெசான்ன அைடயாளங்கள் எல்லாேம எனக்குத் ெதரிந்தைவ என அவர் ெசால்லித்தான்

ஞாபகம் வந்தது. எளிதாக அவர் வட்ைடக் ீ கண்டுபிடித்துவிட்ேடன். ’வாங்ேகா’ என்று ேசார்ந்த முகத்துடன் அவரது ெபண் வரேவற்றாள். உள்ேள ேகாமலுடன் ேவறு யாேரா ேபசிக்ெகாண்டிருந்தார்கள். ‘பாைவச் சந்திரன்… குங்குமத்திேல இருந்தாேர’ என்றார் அவர் மைனவி. நான் ‘ஓ’ என்ேறன். ‘பாக்கறீங்களா?’ ‘இல்ைல ேவணாம், மூட் இல்ைல’ அவர் ெசன்றபின் நான் உள்ேள ெசன்ேறன். அவர் கட்டிலில் அேதேபால மல்லாந்து படுத்திருந்தார். இன்னும் ெமலிந்து இன்னும் கன்னங்கள் ஒட்டி அதனாேலேய மூக்கும் பற்களும்

உந்தி

சிரிக்கும்ேபாது

கழுத்துக்குக் அவரது

கீ ேழ

உதடுகள்

குறும்பாக சிரிப்பதாகத்

ேதாற்றம்

சைத

ெதாங்க

வலப்பக்கமாக ெகாடுக்கும்.

முதியவராக

ெகாஞ்சம்

குறும்பாகச்

இருந்தார்.

வைளயும், அது சிரித்ேத

அந்த

அவர் அவர்

வைளவு

நிரந்தரமாக ஆகிவிட்டிருக்கலாம். அப்ேபாது அந்த குறும்புச்சிரிப்பு ெமல்லிய படபடப்ைப அளித்தது. நான் ேமாடாைவ இழுத்துப்ேபாட்டு அமர்ந்துெகாண்ேடன். ‘பாைவயப் பாத்திருக்கீ ங்கள்ல?’ ‘இல்ைல…ெலட்டர் ேபாட்டிருக்ேகன்’ ‘ஓ’ என்றார் ‘நல்ல மனுஷன்…’ நான் அவைர கூர்ந்து பார்ப்பைத தவிர்க்க எண்ணிேனன். ஆனாலும் அவரது முகத்தில்

கண்களில்

திருவண்ணாமைலக்கு

எைதேயா

பார்ைவ

உற்சாகமாக

ெசல்லத்துைர கும்பலுடன்

பரபரெவன்று

பஸ்ஸில்

உரக்கச்சிரித்துப்

ேதடிக்ெகாண்ேட

வந்திறங்கி, வரேவற்க

ேபசி, ஒவ்ெவாருவைரயாக

இருந்தது.

வந்த

பவா

கட்டிப்பிடித்து

கன்னங்கைள கிள்ளி, வராதவர்கைள எல்லாம் ெபயர்ெசால்லி விசாரித்து, விடுதியைறக்கு வந்து ஜிப்பாைவக்கூடக்

கழற்றாமல்

கட்டிலில்

தைலயைணையத்

தூக்கி

மடிேமல்

ைவத்துக்ெகாண்டு நாடகம் பற்றியும் இலக்கியம் பற்றியும் ேபச ஆரம்பித்த ேகாமல். இரண்டுநாள்

இரவும்

ஓட்டல்களிலும்

பவா

பகலும்

ேகாயிலிலும்

ரமணாசிரமத்திலும்

ெசல்லத்துைரயின் வட்டிலும் ீ

ேபசிப்ேபசி

சாைலகளிலும்

தீராமல்

நள்ளிரவில்

பஸ்ஸுக்காக காத்து சாைலேயார கல்ெவர்ட்டில் இருக்கும்ேபாதும் ேபசி பஸ் வந்து நின்றதும் ேபச்ைச அப்படிேய விட்டு விட்டு ஓடிப்ேபாய் ஏறிக்ெகாண்டவர். ேகாைடகால ஆற்ைறப்பார்க்ைகயில் இதில் எப்ேபாதாவது ெவள்ளம் வந்ததா என்ேற

ேதான்றும். ேகாமல் தனக்குள் ஆழ்ந்து சன்னைலேய பார்த்துக்ெகாண்டிருந்தார். ேநாய் முற்றியபின்

அவரிடம்

ெமௗனம்

அதிகரித்தபடிேய

வந்தது.

உண்ைமயில்

193

திருவண்ணாமைலக்கு

வந்தேபாேத

அவருக்கு

முதுெகலும்புப்

புற்றுேநாய்

தீர்க்கமுடியாத கட்டத்ைத அைடந்துவிட்டது. எட்டாண்டுகள் இரு அறுைவசிகிழ்ச்ைசகள்

மூலம் அைதத் தள்ளிப்ேபாட்டு வந்திருக்கிறார். முதல் ஐந்தாண்டுகளுக்குப் பின்னர்தான் ெநருக்கமான

வசப்பட்டு ீ

நண்பர்களுக்ேக

எஞ்சிய

அவருக்குப்

முதுெகலும்புடன்

புற்றுேநாய்

மாதம்

என்று

இருபது

ெதரியும்.

ஊர்களில்

ெவட்டி

நாடகம்

ேபாட்டிருக்கிறார். திைரக்கைதகள் எழுதினார். இரு சினிமாக்கைள இயக்கினார். ஏேதா

ஒருகட்டத்தில்

ேமலும்

கடிந்துெகாண்டபின்னர்தான் சிட்பண்ட்ஸ்

குழுைவக்

தியாகராஜனிடம்

ெபற்றுக்ெகாண்டு நடத்த

நாடகம்

ேபாடேவண்டாம்

கைலத்தார்.

ேபசி

ெபண்கள்

ஆரம்பித்தார்.

நாைலந்து

அவரது

இதழாக

என்று

பள்ளி இருந்த

மாதத்தில்

அது

டாக்டர்கள்

நண்பர்

ஸ்ரீராம்

சுபமங்களாைவ

ஓர்

அைலயாக,

இயக்கமாக ஆகி அவைர இன்னமும் பரபரப்பாகியது. மூத்த எழுத்தாளர்களும் இளம் எழுத்தாளர்களும் உருவானது.

வாசகர்களுமாக ஒரு

நாடகப்பித்து

ஒருங்கிைணத்தார்.

அவைர

ெபரிய

ேமலும்

நாடகப்பட்டைறகளும்

வட்டம்

துரத்தியது

திடீெரன்று .

அவைரச்சுற்றி

நாடக

இலக்கியச்சந்திப்புகளும்

முன்ைனவிடப் பரபரப்பாக அைலய ஆரம்பித்தார்.

விழாக்கைள

ஒருங்கைமத்தார்.

குற்றாலம் சந்திப்பு நிகழ்ச்சிக்குப் பின் சட்ைடகைள கழற்றி ேதாளில் மாட்டிக்ெகாண்டு ேபரருவிக்கு

குளிப்பதற்காகச்

ெசல்லும்ேபாது

நான்

ேகட்ேடன் ‘வலிக்கைலயா

சார்?’

‘ெஜயேமாகன், இப்ப வலி ஒரு ைகக்குழந்ைத மாதிரி ஆயிட்டுது. எப்ப பாத்தாலும் மூக்கு ஒழுகிண்டு ைநைநன்னு அழுதுண்டு இடுப்பிேல ஒக்காந்திருக்கு. ராத்திரியிேல திடீர்னு முழிச்சுண்டு படுத்தி எடுத்திரும். ஆனா இது என்ேனாட வலி. என் உடம்பிேல இருந்து வந்தது.

அப்ப

எனக்கு

அதுேமேல

ஒரு

பிரியம்

வரத்தாேன

இருந்துண்டு ேபாறது. வளத்து ஆளாக்கிருேவாம், என்ன?’

ெசய்யும். சனியன்

ஆனால் ெமல்லெமல்ல அவரது நடமாட்டங்கள் குைறந்தன ஏெழட்டுமாதம் முன்னால் நான்

கூப்பிட்டேபாது

எங்கியும்

‘இப்ப

ேபாகைல.

ஆபீஸ்ேபாகக்கூட

முடியாது.

வட்டிேலேய ீ இருக்ேகன். இங்கிேய எல்லா ேவைலையயும் பாத்துக்கேறன்’ நான் ‘வலி எப்டி இருக்கு?’ என்ேறன். ‘வளந்துட்டா…இப்ப அவளுக்கு தனியா அெஜண்டா இருக்கு. எங்கிேயா

ேபாகணும்னு

துடிக்கறா…என்ைனயும்

கூட்டிண்டுதான்

ேபாவான்னு

ெநைனக்கேறன்’ என்றார். முதல்முைறயாக அப்ேபாதுதான் அவைர ஒரு ேநாயாளியாக

உணர்ந்ேதன்.

ேகாமல் என்ைன ேநாக்கித் திரும்பினார். புன்னைக ெசய்து ‘ஸாரி , நீங்க இருக்கறைத

மறந்துட்ேடன். இப்பல்லாம் மனசு அதுபாட்டுக்கு எங்ேகேயா ேபாய்ண்ேட இருக்கு. ஒரு

ஆர்டேர ெகைடயாது. ஒருமணிேநரம் கழிச்சு எைதப்பத்தி சிந்திச்ேசன்னு பாத்தா ஒரு டிராக்கும் ெகைடயாது. எத்தைன ஆயிரம் பறைவகள் பறந்தாலும் வானத்திேல ஒரு தடம்கூட இல்ேலன்னு ஒரு கவிைத இருக்ேக, அைதமாதிரி…’ நான்

ெமல்ல

இைதேயதான் அப்டிேய

‘வலி

எப்டி

ேகட்டார்.

கதைவ

இருக்கு?’ என்ேறன்.

அந்த

இறுக்கமூடி

கதைவ

திறந்து

அழுத்தமா

ஞாநி

வந்திருந்தார்.

அப்டிேய

நாெளல்லாம்

’முந்தாநாள் இடுக்கிேல

புடிச்சுக்ேகா.

கட்ைடவிரைல

ைவ.

வச்சுக்ேகா. அப்டி இருக்குன்ேனன். பாவம், முகம் ெவளுத்துப்ேபாச்சு…’ என்று ேகாணலாக சிரித்து ‘என்ைன பாத்தா நாடகக்காரனுக்ெகல்லாேம கிலி. ஏன்னா அவன் தன்ைனயும்

194

என்ைனயும்

ேசத்து பார்த்துக்கறான்.

எனக்கு

வந்தது

அவனுக்கும்

வரலாமில்லியா?

அதுவும் அவரு என்ைன மாதிரிேய முற்ேபாக்கு ேவற…’ ேகாமலின் மைனவி உள்ேள வந்து டீபாயில் காபி ெகாண்டு ைவத்தார். சுவர் ஓரமாக நின்றுெகாண்டு

‘நீங்களாவது

ெசால்லியாச்சு…சின்னவா ‘என்ன?’ என்ேறன்.

ெசால்லுங்ேகா.

ெசால்லியாவது

‘ெசால்ேறன்’ என்றார்

வயசு

மூத்தவா

ேகக்கறாரா

ேகாமல்.

ெபரியவா

பாப்ேபாம்’

எல்லாரும்

என்றார்.

நான்

எல்லாத்துக்கும்

‘அடம்புடிக்கறார்.

ஒரு நியாயம் இருக்கணுமில்லியா?’ என்றார் அவர் மைனவி. ‘நான் ெசால்லிக்கேறன் அவர்ட்ட..நீ உள்ள ேபா’ என்றார் ேகாமல். அவர் உள்ேள ெசன்றார் என்ேறன்

’என்னசார்?’ நிைனத்ேதன்.

.நாடகம்

ஆனால்

ஏதும்

ேபாடுேவன்

ைகலாசமைலக்கு

’நான்

என்கிறார்

ஒரு

என்றுதான்

யாத்திைர

நான்

பண்ணலாம்னு

நிைனக்கிேறன்’ என்றார். ‘சார்?’ ‘அதான்யா, இமயமைலக்கு யாத்திைர…ைகலாசமைலக்கு

முன்னாடி

ேபாயி நிக்கணும்னு

பயத்துடன்

உங்களால

‘சார்,

காைரக்காலம்ைமயார் ெசால்லாதீங்க…நீங்க

ஆைச…கைடசி

எந்திரிக்கேவ

மாதிரி…

இப்ப

இங்ேகருந்து

அதாேன.

‘ேபாய்டுேவன்,

ஒரு

ஆைசன்னு

முடியாது’

என்ன?’

ெகளம்பினா

ேபானாப்ேபாறது.

.

தவழ்ந்து

‘சரி

என்றார்.

வச்சுக்ேகா’. நான்

‘நடக்காத

ேபாேறன்.

விஷயங்கள

கால்வாசிேபாறதுக்குள்ள இங்க

படுத்துண்டு

—

‘

ரயிலுக்காக

ெவயிட்பண்றதுக்கு தண்டவாளத்தில ைகயக் காட்டி நிப்பாட்டி ஏறிக்கறது ெபட்டர்’. ‘சார்‘ ‘ஸீ, நான் முடிவு பண்ணியாச்சு’

ேமற்ெகாண்டு நான் ஒன்றும் ேபசவில்ைல. ‘என்ன?’ . ‘ஒண்ணுமில்ைல சார்’. ‘இந்த அளவுக்கு

ரிலிஜியஸா

இருக்காேன,

இவன்லாம்

எப்டி

முற்ேபாக்குஎழுத்தாளர்

சங்கத்திேல இருந்தான்னு நிைனச்சுக்கேற. இல்ல?’ ‘இல்லசார்’ என்ேறன். ’அப்டித்தான் நிைனச்சுக்கிட

ேபாறாங்க.

ேயாசிக்கறதுக்கு

பரவாயில்ைல.

ைடம் இல்ைல.

ஆனா

எனக்கு

நீயாவது

இனிேம

அைதெயல்லாம்

புரிஞ்சுக்கணும்னு

நிைனக்கேறன்.

என்ைனக்காவது நீ இைத எழுதிருேவ…’ நான் தைலயைசத்ேதன் ‘இது வழக்கமான சாமிகும்பிடுறது ெகைடயாது. நான் ஒரு ஹிண்டு. அதிேல எனக்கு எந்த ஒளிவு மைறவும் ெகைடயாது. ஆனா ைவதீகன் இல்ைல. எந்தச் சடங்கும் நான் பண்றதில்ைல. ெசால்ேறேன கட்டத்திேல

ேகாயிலிேல

நான்

இதுவைர

ைகயிேல

நின்னிருக்ேகன், ெதரிஞ்சப்பகூட

ேபாயி

எைதயுேம

ைபசாேவ

அப்பக்கூட

சாமிகிட்ட

கும்பிட்டுட்டு

இல்லாம

நிக்கறதில்ைல.

சாமிக்கிட்ட இந்த

சாமிகும்பிட்டதில்ைல.

ேவண்டிகிட்டதில்ைல.

கும்பிடாம எப்டி இருக்ேகன்னு எனக்ேக ெதரியைல.’

ேவண்டினதில்ைல.

சிட்டியிேல ஏன்

இந்த

ஹானஸ்டா

இப்ப,

வலிய

ஒரு

குழந்ைதங்கேளாட இந்த

ேநாய்னு

குைறக்கணும்னு

நான் அவரது முகம் ெகாண்ட மலர்ச்சிைய ஆச்சரியத்துடன் பார்த்ேதன். ‘ெராம்பநாள்

முன்னாடி

குமுதம்

அட்ைடயிேல

ஒரு

கலர்

ஃேபாட்ேடா

வந்தது.

சுவாமி

சாரதானந்தான்னு ஒருத்தர் எடுத்தது… இமயமைலப்படம்..’ என்று ஆரம்பித்தார். நான் மலர்ந்து

அவைர

மறித்து

‘எனக்ேக

ஞாபகமிருக்கு

சார்…

இமயமைலச்சரிவிேல

பனியாபடர்ந்திருக்கும். அதிேல ஒரு காட்ெடருைமக் கன்னுக்குட்டி படுத்திருக்கும். அது முடிெயல்லாம் பனி படர்ந்து சிலிர்த்துட்டு நிக்கும்…. அப்ப ெராம்ப புகழ்ெபற்ற படம் அது’

195

’அேததான்’ என்றார்

ேகாமல்.

அன்ைனக்கு

‘நான்

சிவகங்ைகயிேல

ஒரு

நாடகம்

ேபாட்டுட்டு ட்ரூப்ைப அனுப்பிட்டு மறுநாள் நாடகத்துக்கு சாத்தூருக்கு நான் மட்டும்

காரிேல ேபாேனன். கார் வழியிேல எங்ேகேயா நின்னுடுத்து. ெரண்டுபக்கமும் ெபரிய ெபாட்டல். ேமமாசம் ேவற. அப்டிேய காய்ஞ்சு தீய்ஞ்சு கண்ணுக்ெகட்டின வைரக்கும்

உயிரில்லாத மண்ணு. சருகுேமேல காத்து மண்ைண அள்ளிக்ெகாட்டற சத்தம் மட்டும் ேகட்டுண்ேட

இருக்கு.

டிைரவர்

பஸ்ஸிேல

ஏறி

ெமக்கானிக்ைக

கூட்டிவர்ரதுக்கு

ேபாய்ட்டான். காரிேல ஒக்கார முடியைல. இறங்கி ெகாஞ்ச தூரம் நடந்து ேராட்ேடாரமா இடிஞ்சு கிடந்த ஒரு பைழய கட்டிடத்திேல ஏறி உக்காந்து அந்த ெவந்த மண்ைண பாத்துண்ேட

இருந்ேதன்.

என்னன்னு

ெதரியாம

கண்ணுேல

தண்ணி

ெகாட்ட

ஆரம்பிச்சுடுத்து. அழுதிண்ேட இருக்ேகன். அப்ப எனக்கு எந்தப் பிரச்சிைனயும் இல்ைல.

எந்தத் துக்கமும் இல்ைல. ஆனா அப்டி ஒரு ெவறுைம உணர்வு.

‘ெகாஞ்சேநரம் கழிஞ்சு ேதாணிச்சு எதுக்காக அழேறன்னு. அந்த மண்ேணாட ெவறுைம

மனசுக்குள்ேள

ெகாஞ்சமாவது ெவளிய

பூந்துட்டுதா? அப்டி இருந்தாத்தாேன

இருக்க

ெவளிய

இருக்கறது என்ன? ெமௗனி

முடியாது.

மனசுக்குள்ள

இருக்கறைத

ெசால்றாப்ல

அது

அகத்தின்

அந்த

அைடயாளம்

ெவறுைம

காணும்.

ெவளிவிளக்கம்தாேன

ெவளிேய. பாழ்ங்கிற ெசால் ேமேல ெமௗனிக்கு அப்டி ஒரு பிரியம், கவனிச்சிருப்ேபள். பாழ்னா

அவரு

வண்ங்கிற ீ

ெவறுைமையத்தான் அனுபவம்தான் இருக்கு.

அர்த்ததிேல ெசால்றதில்ைல.

அப்டிச்

ெசால்றார்.

அவேராட

புரிஞ்சுகிடமுடியாத

ெபரிய

பாதிக்கைதயிேல

அந்த

’ெகாஞ்சேநரம் கழிச்சு தண்ணி குடிக்கலாம்னுட்டு காருக்குள்ள வந்ேதன். முன் சீட்டிேல தண்ணி வச்சிருந்தான். கீ ேழ இந்த குமுதம் விழுந்து கிடந்திச்சு. நான் அைத எடுத்ததுேம என்

ைக

நடுங்க

ஆரம்பிச்சிடுத்து.

அந்த

ேநரத்திேல

அந்த

எடத்திேல

எப்டி ஒரு

நிமித்தம் பாத்ேதளா? ெபரிய ஒரு ெமேஸஜ் மாதிரி. ஒரு அைழப்பு மாதிரின்னு கூட ெசால்லலாம். ெதரியாது. ’பின்னாடி

அைதேய

அந்த

பாத்துண்டு

நாைள

ெநைறய

எவ்ளவு

ேநரம்

ேயாசிச்சு

ஒக்காந்திருந்ேதன்னு

ஒருமாதிரி

எனக்ேக

வார்த்ைதகளா

மாத்தி

வச்சுகிட்ேடன். எனக்குள்ள ஒரு ெபரிய ெவறுைம இருக்கு ேமாகன். நான் எப்பவுேம எக்ஸ்ட்ராெவர்ட்.

ஏகப்பட்டேபரு

சுத்தி

இருப்பாங்க.

ேபச்சு

சிரிப்பு

கும்மாளம்னு

இத்தைன நாைளயும் கடத்திட்ேடன். ஆனா உள்ளுக்குள்ள ஒரு மிகப்ெபரிய தனிைம இருக்கு.

என்னேமா சின்ன

அந்த

தனிைமையத்

ஆயிடும்னு

எருைமக்குட்டிய

ெதாடாம

அப்டிேய

பயந்து வச்சிண்டிருக்ேகன்னு பாத்தப்ப

என் மனசிேல

வச்சுண்டிருக்ேகன்.

ேதாணறது.

வந்த

வார்த்ைத

தனிைமேயாட மூர்த்தரூபமா அது அங்க ஒககந்திண்டிருந்தது.

ெதாட்டா

அன்னிக்கு

அந்தச்

இதான், தனிைம.

’மனுஷன் உட்பட எல்லா ஜீவனுக்கும் இயற்ைக குடுத்திருக்கிறது தனிைமயத்தாேன? மத்த எல்லாம் நாம குளிருக்கு ேபாத்திக்கறது. ைகயிேல கிைடச்ச அத்தைனயும் எடுத்து ேமேல ேபாட்டுக்கேறாம். இலக்கியம் …எல்லாேம. நிக்கணும்னு

அன்னிக்கு

ெபாண்டாட்டி, புள்ைளங்க, நண்பர்கள், கட்சி, கழகம், கைல,

எல்லாத்ைதயும் ேதாணித்து.

கழட்டி

அப்ப

ேபாட்டுட்டு

என்ேனாட

தனிைமயிேல

உள்ளுக்குள்ள

ேபாய்

ெபாத்தி

வச்சிருக்கிற தனிைம ெவளிெய வந்து பூதம் மாதிரி முன்னாடி நிக்கும்னு நிைனச்ேசன். அந்த பூதத்துகிட்ட ேகக்கேவண்டிய பல ேகள்விகள் இருக்கு எங்கிட்ட’

196

நான் ’அந்தப்பூதம் கங்ைக வார் விரிசைடேமல் கரந்த இளநிலேவாட இருக்குேமா?’ என்ேறன். ‘பாத்தீங்களா, மாட்டி விடத்தான் நிைனக்கறீங்க’ நான் கவைலயுடன் ‘ ஆனா நீங்க எப்டி ேபாகமுடியும்? அைசஞ்சாெல உங்களுக்கு வலி தாங்கைலன்னு ெபட்பான் வச்சிருக்காங்க. எவ்ளவு எறங்கி

மறுபடி

தூரம்…இங்ேகருந்து

வண்டியிேல

ஏறி…

ேமேல

ஃப்ைளட்டிேல எப்டி

ேபாலாம்னாக்கூட

ேபாவங்க? ீ

தூக்கிட்டு

ஏறி

ேபாக

ஆளிருக்குன்னு ேகட்டிருக்ேகன்’ ேகாமல் ‘நடந்ேததான் ேபாகப்ேபாேறன்’ என்றார். நான் மூச்சிழந்ேதன். ‘வலிக்கும்தான். ஆனா

முதுெகலும்பு

ஒண்ணர

ஒண்ணும்

லட்சம் காலடி

ஒடஞ்சுேபாயிடதுல்ல?

எடுத்து

ைவக்கணும்னு

பாப்ேபாம்.

நிைனக்கேறன்.

எப்டியும்

அப்ப

ஒரு

காெலடுத்து

ைவக்கிறப்ப ஒருவாட்டி, திரும்ப எடுக்கிறப்ப ஒருவாட்டின்னு ெமாத்தம் மூணு லட்சம் வாட்டி

சுத்தியலால அடிக்கிறது

வச்சுக்குங்ேகா.

மாதிரி.

எதுவானாலும் கணக்கு

மூணு

லட்சம்

நாமாவளி

வச்சுகிட்ேடாம்னா

வந்திடுது.. இவ்வளவுதாேனன்னு ேதாணிடுது.’

ஒருமாதிரி

ெசால்றதுன்னு ஒரு

நிம்மதி

‘எனக்கு பயமா இருக்கு…நல்ல ஆேராக்கியம் இருந்தாேல ேபாறது கஷ்டம்’ என்ேறன் ‘நல்ல

ஆேராக்கியமிருக்கிறவங்க

வரணும்னு

இருக்கும். திரும்பி

ேபாய்டலாம்…’ நான்

ேபாறது

கஷ்டம்தான்.

வரேவணாம்னு

அவங்களுக்கு

ேபாய்ட்டு

பர்த்துக்ெகாண்டிருந்ேதன்.

’வாத்யார்

நிைனச்சா

ெகாஞ்சேநரம் அவைரேய

எங்க

ேவணுமானாலும்

ராமனுக்கும் இைளயபாரதிக்கும் எல்லாம் ெசால்லியிருக்ேகன். உங்க ேமட்டெரல்லாம் ேநரா வா.ரா ேடபிளுக்கு ேபாய்டும். எல்லாத்ைதயும் ேபாட்டிருங்கன்னு ெசால்லிட்ேடன்’ நான்

அன்று

திரும்பிச்ெசல்லும்ேபாது

இடங்களில்

வழி

வைசபாடினார்கள். நான்

ஏழாம்

தவறிேனன். அந்த

வகுப்பிேலா

எனக்குள் இரு

ஆழ்ந்து

நடந்து

மூன்றுநான்கு

ஆட்ேடாரிக்ஷாக்காரர்கள்

எருைமக்குட்டிையப்பற்றிேய எட்டாம் வகுப்பிேலா

என்ைன

நிைனத்துக்ெகாண்டிருந்ேதன்.

படிக்கும்ேபாது

குமுதத்தில்

அந்த

புைகப்படம் வந்தது. அந்த படம் இப்ேபாது எனக்குள் ஒரு அழியா நிலக்காட்சியாக, ஒரு கனவாக

நிைலெகாண்டுவிட்டது.

நாேன

அதனால்தான்

இமயமைலக்கு

கவர்ந்திழுக்கப்பட்ேடன். அந்த மைலச்சரிவுகளில், பனிமைலகளில் எத்தைனேயாமுைற நடந்திருக்கிேறன். அந்த

எருைம

நியாயமில்ைல. இருக்கிறது. பாடிய

இப்ேபாது அந்த

மைலமகளின்

மைலகள்.

ெசல்லப்ேபாகிேறன்

இருக்காது. பனிெவளியும்

அைத

என்ேறா.

சாரதானந்தா

இல்லாமலாகியிருக்கலாம்.

பிறந்தவடு. ீ ஈசன்

ெவள்ளிப்பனிமைல

எடுத்த

ேகாயில்

ெகாண்ட

மீ துலவுேவாம்…

தன்னந்தனிைமயில்

அந்தி

கூட

முடி.

இமயமைல

மீ ண்டும்

ஒளியில்

இருக்க

காளிதாசன்

அங்ேக

ெபான்ெனாளிர

எழுந்த ைகலாயத்தின் அடியில் நின்று ெகாண்டு நான் என்ைன பார்க்கப்ேபாகிேறன்.

என்ன மிச்சம் என்று. எரிசிைத அடங்கிய சாம்பலா? அைத விபூதியாக அணிந்துெகாண்டு அங்ேக

எங்ேகா குைகெயான்றில்

மாெபரும் விபூதி மைல.

அடங்கி

அைமேவனா? ைகலாயம்

என்பது

ஒரு

197

[2] ேகாமல்

திரும்பி

வந்துவிட்டார்

என்று

சுபமங்களா

அலுவலகத்தில்

ெசான்னார்கள்.

‘எப்படி இருக்கார்?’ என்ேறன். ‘நல்லாத்தான் இருக்கார்’ ‘நடமாடுறாரா?’ ‘இல்ைல, ஆனா

ஒக்காந்து

ேபசிட்டிருக்கார்’ அவைர

இரண்டாவது

சிறுகைதத்

அைத அவருக்கு ெகாண்டு

ெசன்று

ைகலாயத்தில் ெசன்று

ேவண்டும்

ஸ்ேனகா ெகாடுக்க

கண்டார்

என்று

பதிப்பகத்தில்

ெசய்திருந்ேதன்.

அவருக்குக்

என்ன

வந்த

ெதாகுதி

சமர்ப்பணம்

சந்திக்க

அது

அச்சில்

அச்சானால்

ேவண்டும்.

என்று ேகட்கேவண்டும்.

ெபரும்பாலானவர்கைளப்ேபால

ஆைசப்பட்ேடன்.என்

இருந்தது, மண்.

ஒரு

அவர்

இமயமுடிகளில்,

ெசால்லக்கூடும், அல்லது

‘ெசால்லமுடியாது,

ேவண்டியதுதான்’ என்று ெசால்லவும் ஆகும்.

ஒருமாதம்

ெதாகுப்பு

கழித்துத்தான்

அச்சாகேவ

ெசன்ைனக்குச்

இல்ைல.

ெசல்லமுடிந்தது. சார்’

‘வந்திரும்

பிரதிையக்

நீேய

ேபாய்க்க

ஸ்ேனகா

என்றார்கள்.

பிரசுரத்தில்

ேகாமல்

வட்டுக்கு ீ

கூப்பிட்ேடன். யாரும் ெதாைலேபசிைய எடுக்கவில்ைல. ெசல்வதா ேவண்டாமா என்று தயங்கியபின் கிளம்பிேனன்.வட்டு ீ முன் யாரும் இல்ைல. சிலமுைற கூப்பிட்டேபாது ேகாமலின் மைனவி வந்து எந்த ஆர்வமும் இல்லாமல் ‘வாங்க’ என்றார். ேகாமலின் மகள்

ெமல்லிய

புன்னைகயுடன்

கடந்து

ெசன்றாள்.

அந்த

வடுமுழுக்க ீ

மரணம்

அைமதியின் வடிவில் பரவி விட்டிருந்தது. வட்டுக்குள் ீ நுைழந்ததும் டிவியிேலா எங்ேகா ேகட்பதாக நான் நிைனத்த விசித்திர ஒலி ேகாமலின்

குரல்

என்று

ெதரிந்து

என்

ைககள்

நடுங்க

ஆரம்பித்துவிட்டன.

முழுக்கமுழுக்க தன்னிைல மறந்து எழும் வலியின் ஒலி அது. எந்த மிருகமும் அந்த ஒலிையத்தான்

எழுப்பும். முற்றிலும்

முைறயிடுவதற்கற்று

ைகவிடப்பட்டு, எந்த

ேபாய், கண்ணுக்குத்ெதரியாத

மனிதனிடமும்

ஒன்ைற

மட்டும்

எதுவும்

ேநாக்கி

எழும்

அழுைக. மன்றாட்டு அல்லது வைச அல்லது தன்னிரக்கம் அல்லது பிரார்த்தைன. அந்த வலியில்

அவர்

தன்னந்தனிைமயாகேவ

எண்ணுபவர்கள், அவேராடு அத்தைனேபரும்

இருக்க

ேதாள்ேசர்ந்து

ேவெறங்ேகா,

நடந்த

ேவேறேதா

முடியும்.

அவைர

ஆசிரியராக

ேவேறேதா

காலத்தில்

ேதாழர்கள், மைனவி, குழந்ைதகள் உல்கில்

நின்றுெகாண்டு அவைரப் பார்க்கமுடியும் அவ்வளவுதான். ‘பாக்கணுமானா பாருங்ேகா’ என்றார் அவரது மைனவி. ேபசாமல் திரும்பி விடலாமா

என்றுதான் அவர்

நிைனத்ேதன்.

என்ைனத்

சந்திக்காமல்

திரும்புவெதான்ேற

ேதடக்கூடும்

ெசன்றைதப்பற்றி

என்று நான்

உகந்ததும்கூட.

ேதான்றியது.

வருந்தக்கூடும்.

ஆனால்

ஒருேவைள

அப்படிெயன்றால் எழுந்து

அவைரச்

ெமல்லக்

கதைவத்

திறந்ேதன். அன்றுவைர அந்த அைறயில் நான் உணராத ஒரு நாற்றம். மருந்துகளுடன் கலந்து எழுந்தது அது. படுக்ைகயில் ேகாமல் படுத்திருந்தார். முதல்பார்ைவயில் அது அவரல்ல

என்று

என்

பிரக்ைஞ

மறுத்தது.

அவரது

பிடரிமயிர்

உதிர்ந்துவிட்டிருந்தது. பஞ்சுேபால ெகாஞ்சம் மயிர் பக்கவாட்டில் ெதரிந்தது. நான்

அவைரப்பார்த்துக்ெகாண்டு

ஒடுங்கி

பற்கள்

மிகவும்

அப்படிேய

ெவளிேய

நின்ேறன்.

உந்தி

அவரது

ெதரிந்தன.

முகம்

முற்றிலும்

மிக

ெதாண்ைட

நன்றாக

புைடத்து

அதிர்ந்துெகாண்டிருந்தது. அவரிலிருந்துதான் அந்த வலிமுனகல் எழுந்து ெகாண்டிருந்தது

198

என்பைத

என்னால்

நம்ப முடியவில்ைல, அந்த

அைறக்குள்

கண்ணுக்குத்ெதரியாத

ேவெறவேரா இருக்கிறார்களா என்ன? அவர் என்ைனப் பார்த்தார். சிவந்த கண்களில் காய்ச்சல் ெதரிந்தது. என்ைன அவருக்கு அைடயாளம்

ெதரியவில்ைல

என்பதுேபால்

இருந்தது.

நான்

அருேக

ெசன்று

ேமாடாவில் அமர்ந்ேதன். ெமல்லிய முனகலுடன் ‘யாரு…ேமாகனா?’ ‘ஆமா சார்’ ’நல்லா இருக்கீ ங்களா?’ ’ஆமாசார்…’ ‘இமயமைல பயணத்ைதப்பத்தி எழுதேறேன வாசிச்சீங்களா?’ என்ேறன்.

’ஆமாசார்…’

எழுதணும்…ெசால்லிச்ெசால்லி

‘ெநைறய

ெகாஞ்சமா

எழுதவச்ேசன்…பாப்ேபாம்’ ‘சரியாயிடுவங்க ீ சார்..அவ்ளவுதூரம்

ேபாயிருக்கீ ங்க…’ அவர்

புன்னைகெசய்தார்.

ெசால்லவில்ைல.

என்

ெசாற்கைள

நான்

உபச்சாரமாகச்

என்

ெநஞ்சின் ஆழத்தில் இருந்து எழுந்த பிரார்த்தைனயாகத்தான் ெசான்ேனன். ’வலி

இருக்கு

இல்லசார்?’ அபத்தமான, ஒருேவைள

அைதத்தவிர அங்ேக

என்ன

குரூரமான, ேகள்வி.

ேபசுவது? ‘ஊழிற்ெபருவலி

யாவுள?’ என்று

ஆனால்

ெசால்லி

உதடுேகாண புன்னைக ெசய்தார். அவைர ேகாமல் என்று அகம்நம்பியது அச்சிரிப்ைபக் கண்ட பிறகுதான். ‘ெபருவலின்னு ெசால்றார் பார்த்தீங்களா? தமிழிேல இப்டி ெநைறய சிக்கல்கள்

இருக்கு.

வலிைமக்கும் வலிக்கும்

என்ன

சம்பந்தம்? வலி

இல்ெலன்னா

வலிைம ெகைடயாதா? இல்ல வலிைம ஜாஸ்தியா இருந்தா வலி ஜாஸ்தியா? ஆனா அந்த

வார்த்ைத

இருக்ேகன்..’

பிடிச்சிருக்கு.

ெபருவலி…ெநைறயவாட்டி

அைதச்

ெசால்லிட்ேட

முனகி முனகிக் ெகாஞ்சம் ெகாஞ்சமாகப் ேபசிக்ெகாண்டிருந்தார். ேபசேவண்டாம் என்று ேகட்டுக்ெகாள்ள

நிைனத்ேதன்.

ேதான்றியது. ‘வலிமரப்புக்கு மைடன்னா தஞ்ைசப்

ஊசி

ஆனால்

அைடக்கலாம். உைடப்புன்னா

பின்னணி

அவர்

ஒண்ணும்

ேபசுவைத

விரும்பினார்

ேபாடைலயா?’ ‘எல்லாம்

ஒண்ணும்

பண்ண

எப்ேபாதாவதுதான் வார்த்ைதகளில்

என்று

ேபாட்டாச்சு.

முடியாதுல்ல’ அவரது

வரும்.

‘உங்களுக்கு

கிரா

ெதரியுமா, இவரு ராஜநாராயணன் இல்ைல. கி. ரா.ேகாபாலன்.’ ‘ேகள்விப்பட்டிருக்ேகன். கைலமகளிேல

இருந்தார்

இல்ல?’

ஆமா.

ஆரம்பத்திேல

திருேலாக

சீதாராேமாட

பத்திரிைகயிேல இருந்தார். அப்றம் மணிக்ெகாடி. கைடசியா கைலமகள். மணிக்ெகாடி ேகாஷ்டியிேல இவரும் உண்டு…’ ‘அவர் திடீர்னு ஒருநாள் காணாம ேபாயிட்டார், எல்லாம் அறுபதுகளிேல. எங்ெகங்ேகா

ேதடிப்பார்த்து விட்டுட்டாங்க. அப்றம் மறுபடி பத்து வருஷம் கழிச்சு ஒருநாள் நான் காசியிேல ேபாய்ண்டிருக்கறச்ச திடீர்னு ஒருசாமியார் வந்து என் ேதாைள ெதாட்டார்.

எங்கிேயா பாத்த முகம். நான் தான் கிரான்னார். சார்ேனன். சாமீ ன்னு கூப்பிடுன்னார். என்ன சாமி எப்டி இருக்கீ ங்கன்ேனன். நல்லா இருக்ேகன். நீ எப்டி இருக்ேகன்னார். என்ன பண்றீங்கன்ேனன்.

சாமியாரா

ஆயிட்ேடன்.

ஆயி

எைத

கண்டுபுடிச்சீங்கன்ேனன்.

தூரத்திேல ஒரு மைல ெதரியுது. ெபான்மைல. ைகலாசம். அைதப்பாத்து ேபாய்ட்ேட இருக்ேகன்.

இப்பவும் தூரத்திேலதான்

கூட்டத்ேதாட ேசர்ந்துக்கிட்டார்’

இருக்கு, வரட்டுமான்னு

ெசால்லிண்டு

ேபாய்

‘இந்த டிராவல் முழுக்க கிரா ஞாபகமாகேவ இருந்தது. எங்கியாவது அவர் குறுக்ேக வந்திடுவார், ஏதாவது ஒண்ணு ெசால்லுவார்னு. யார் யாேரா எதுேவா கண்டுபுடிக்கலாம். ஒரு இலக்கியவாதி கண்டுபுடிச்சுச் ெசான்னாத்தாேன அதுக்கு மரியாைத என்ன?’ என்றார்

199

ேகாமல் ‘ஆனா கைடசி வைரக்கும் அந்த நம்பிக்ைக இருக்கைல. பத்ரிநாதிேல இருந்து ேகதார்நாத்

ேபாய்

அங்ேகருந்து

ைகலாசயாத்திைர

ஆரம்பிச்சப்ப

சட்டுன்னு

அவ்ளவுதான் கிரா இப்ப ெகைடயாதுன்னு ேதாணிட்டுது. எங்ேகா அவரு விழுந்து மட்கி மண்ணாயாச்சு.

அப்டி

வந்திருக்காங்க

.

எத்தைனேயா ேபர்

எைதேயா

ேதடி

வட்ைடயும் ீ

ெசாந்தங்கைளயும்

எைதெயைதேயா கண்டுபிடிச்சு

விட்டுட்டு

ெசத்திருக்காங்க.

எல்லாம் அந்த மண்ணிலத்தான் இருக்கும்..’ ‘கஷ்டப்பட்டீங்களா?’ ’அைதப்பத்தி என்ன ேபச்சு? . கண்ணமூடிண்டு எம்பி ெகணத்திேல குதிக்கிற மாதிரி பாய்ஞ்சு நாலஞ்சடி ேபாயிடுேவன். அப்றம் ெகாஞ்சேநரம் நிப்ேபன்’ என்றார். ‘ ‘நின்னா ஆசுவாசமா இருக்குேமா?’ என்று ேகட்ேடன்.‘யார்யா நீரு…நின்னா

ேவற

மாதிரி

வலி.

நடக்கறச்ச

கடப்பாைரயால

மண்ெவட்டியால

ெவட்டுற

மாதிரி…ஒரு

மிதியா

பாதாளத்துக்குத்

அடிக்கிற

ேசஞ்ச்

மாதிரின்னா

இருக்கறது

நின்னா

நல்லதுதாேன?

ெபருவலி…பாதாளத்திேல ஒரு ராஜா இருந்தாேன, மாவலி. ெபருமாள் அவைன ஒர்ேர மிதிச்சு

தள்ளிட்டார்.

ேபேர

?

எப்டி

பாத்தியா,

வலி..ெபருமாேள மிதிச்சா அப்டி ஒரு வலி இருக்கத்தாேன ெசய்யும்?’

மா-

சட்ெடன்று எதிர்பாராமல் யாேரா தாக்கியது ேபால ‘அம்மா!’ என்று அலறினார். ‘அம்மா அம்மா

அம்மா’ என்று

ெகாஞ்சேநரம்

அரற்றினார்.

நான்

எழுந்து

விடலாமா

என்று

ேயாசித்ேதன். ‘ெபாறப்படேறளா” ‘இல்ைல’ என்று அமர்ந்துெகாண்ேடன். ‘இமயமைலக்கு ேபாய் ைகலாசத்த பாக்காம ெசத்திருந்ேதன்னா மறுபடி இங்ேகேய ெபாறந்து மறுபடியும் இந்த

நாடகங்கைள

எல்லாம்

ேபாட்டு தமிழ்நாட்ைட

ஒருவழி

பண்ணியிருப்ேபன்.

தப்பிச்சிட்டீங்க…’ என்றார். கண்கைள மூடிக்ெகாண்டார். இைமகள் ேமல் ெமல்லிய சைத அதிர்ந்தது.

வலது

கன்னம்

இழுபட்டு இழுபட்டு

துடித்தது.

பின்

கண்கைளத்

திறந்து

‘கண்ைண மூடினா மைலயிேல நான் ேபாய்ட்டிருக்கிறைத பாக்க முடியறது’ என்றார் ‘உயரம்தான்

இமயமைல.

காலடியிேல

இருந்து

இறங்கி

சரசரன்னு

கிேலாமீ ட்டர்

கிேலாமீ ட்டரா ேபாய்ட்ேட இருக்கிற பாதாளம் கூட ெபரிய உயரம்தான், என்ன தைலகீ ழா நிக்கிற மாதிரி ேயாசிச்சுப்பாக்கணும். மனுஷைன சின்னச்சின்னதா எறும்புகளா ஆக்கற உயரம்.

அந்தி

மாதிரி எப்பவும்

ஒரு

கருக்கிருட்டு.

மைலேயாட

இடுப்பில

சுத்தின

அர்ணாக்ெகாடி மாதிரி பாைத. ெகாஞ்ச தூரம் ேபானதும் பக்கவாட்டிேல இருந்து ெபரிய

மைல அப்டிேய திரும்பி கண்முன்னாடி எழுந்திரிச்சு வந்து நின்னுட்டிருக்கும். இேதா

இருக்ேகன்னு…பிரம்மாண்டமான பூதம். பூதகணங்கள் தைலயிேல வைளவா வானத்ைத தாங்கிண்டு

நிழலும்

இருளுமா

நீலமும்

கருப்புமா

மந்திரத்துக்கு கட்டுப்பட்டு தியானத்திேல இருக்கிற மாதிரி. ‘இந்த

மைலக்கு

அந்தப்பக்கம்

திரும்பினா

ஒக்காந்திண்டிருக்கு.

ைகலாசம்னு

ஏேதா

ெசான்னாங்க.

அைதேகட்டப்பேவ என் கூட இருந்தவங்க ைககூப்பிண்டு அரற்ற ஆரம்பிச்சாச்சு. திடீர்னு காரணேம

இல்லாம

எனக்கு ஒரு

ெபரிய

ஏமாற்றம்

வந்தது.

அங்க

ஒரு

ெபரிய

ெமாட்ைட மைலையத்தான் பாக்கப்ேபாேறாம்னு ஒரு நிைனப்பு. ஏன்னா அைதத்தான் உள்ளுக்குள்ள

எதிர்பார்த்திட்டிருந்ேதன்.

என்ேனாட

லாஜிக்

ைமண்டு

அைதத்தான்

கணக்குேபாட்டு வச்சிருந்தது. முப்பதுவருஷமா முட்டாத்தனமா ஏேதா கனவ வளத்து வச்சுண்டு

இருந்த

இது

வைரக்கும்

சலிப்ைப

வந்தாச்சு.

இல்லாம

அந்தக்கனவு

பண்ணி

ஒரு

என்

சின்ன

அன்றாட

வாழ்க்ைகயிேல

குளுைமய

மனசிேல

200

நிைறச்சிட்டிருந்தது…

அைத

அப்டிேய

விட்டிருக்கணும்…இவ்ளவுதூரம்

வந்திருக்கக்கூடாது… ’அந்த ஒேர எண்ணம்தான் மனசு முழுக்க. வந்திருக்கக் கூடாது. வந்திருக்கக் கூடாது. அப்டிேய

கால்

முடியைல.

உைறஞ்சிடுத்து.

ஏன்

இைமயக்கூட

என்னால

என்ேனாட

அைசக்க

முடியைல.

ைக

என்

விரைலக்கூட மனசும்

அைசக்க

அந்த

ஒேர

வார்த்ைதயிேல அப்டிேய உைறஞ்சிடுத்து. வந்திருக்கக் கூடாது வந்திருக்கக் கூடாது. திடீர்னு

ஒரு

பயம்.

நின்னுட்டுதா? இப்ப

நான் ெசத்துட்ேடனா? அந்த

என் சடலத்துக்குள்ள

வார்த்ைதயிேலேய

நின்னுட்டு

இைத

என்

மூச்சு

ேயாசிச்சிட்டிருக்ேகனா?

இதுதான் மரணமா? ‘உண்ைமயிேல, ேமாகன் என் உடம்பு சடலம் மாதிரி குளுந்து உைறஞ்சு எங்கிேயா இருந்தது.

வலிக்குதான்னு

பாத்ேதன்.

வலிேய

இல்ைல.

ஆமா

அப்ப

ெசத்தாச்சு.

மைறஞ்சாச்சு.

மாவலிக்கு

அப்பாடா ெசத்துட்ேடன். இனிேம வலிேய இல்ைல. ஊழிற்ெபருவலி யாவுள? அடடா , ெசத்தாலும் ேமாட்சம்

விடமாட்ேடங்கிறாேர தாடிக்காரர். கிைடச்சாச்சு.

ெசத்துட்ேடன்,

ெபருவலி

ெசத்துட்ேடன்னு

ெகாண்டாடணும்

இருக்கு. துள்ளிக்குதிச்சு ஆர்ப்பரிக்கணும்ேபால இருக்கு. ‘அந்த

மைல

ஏறுற

பாடிட்ேட

வர்ரைத

முடியாது.

வலி

வழி

முழுக்க

கவனிச்சப்ப

வடநாட்டுக்கார நானும்

பக்தர்ங்க

அேதமாதிரி

ைகதட்டி

ஆடிட்ேட

ேபால

ஆடிட்ேட ஏறணும்னு

ெநைனச்ேசன். ஆனால் அந்த வலி இல்லாம இருந்தாக்கூட ஆடியிருப்ேபன்னு ெசால்ல இல்லாம

இருந்திருந்தா

மைலக்கு

வந்திருப்ேபனாங்கிறேத

சந்ேதகம்தான். அப்ப ஆடணும்ணு ேதாணிச்சு. ஆனா என்ைன அந்த உடம்புக்குள்ேள இருந்து

ெவளிேய

ெகாண்டுவர

முடியைல.

அப்ப

பீதி

வந்திட்டுது. இதுக்குள்ேள

மாட்டிண்டு இங்ேகேய ெகடக்கப்ேபாறானா? ெபாறியிேல மாட்டிண்டு ெபாறிேயாட மட்கி அழுகிப்ேபாற காட்ெடலி மாதிரி… ‘எல்லாம்

ஒரு

ஒக்காந்துட்ேடன்.

நாலஞ்சு

ெசகண்டு

ேவண்டாம்.

மயக்கம்தான்.

அவங்கள்லாம்

ெதளிஞ்சுட்டுது. ைகலாசத்ைத

அப்டிேய

பாக்கட்டும்.

ஓரமா நான்

திரும்பிடேறன். எனக்கு அது மானசைகலாசமாகேவ இருந்திடட்டும்னு ெநைனச்ேசன். எங்கூட ஒரு மார்வாடிக்காரி வந்தா. கீ ேழ இருந்ேத என்ைன அவதான் அப்பப்பா அன்பா

பாத்துக்கிட்டவ,. நல்ல ெபாளந்து

முகத்ைத

ஸ்தூல

சரீரம்.

தூக்கி தூக்கி

மூச்சு

வாங்கி

ெபாதெபாதன்னு

ததும்புது. அந்தகுளிரிலயும் ெநத்திெயல்லாம் ேவர்ைவ. ’அவளால

என்கிட்ட

வந்தாச்சு. இேதா

துண்டு

இருக்கு.

துண்டாத்தான்

இேதா

வாய

நடந்து

ேபசமுடியறது.

கன்முன்னாடி

ெதரியுது

ஸீல்மிருகம்

வர்ரா.

மாதிரி

சைதெயல்லாம்

வரைலயா? ைகலாஷ்

ைகலாஷ்… அப்டீன்னு

ெசால்றா. நான் வலிக்குது என்பதுேபால வாயைசச்ேசன். அவள் ’ஒரு எட்டுதான் இேதா இருக்கு

இவ்வளவுதூரம்

வந்துட்டீங்கேள’ன்னு

ேகட்டா.

அவேளாட

வாழ்ைகயிேல

கைடசி லட்சியமா அத வச்சிட்டிருந்துருப்பா ேபால. ’அேதா எனக்கு விளிம்பு ெதரியறது, பக்வான்

ைகலாஷ்!’னு ெசால்றப்பேவ

கண்ணுேல

தண்ணி

வந்து

கன்னங்களிேல

உருளுது. ைககைள கூப்பிட்டு ெமல்ல ஆடிகிட்டு பஜைன மாதிரி என்னேமா பாடுறா. ைபத்தியம்புடிச்சவ மாதிரி இருக்கா.

201

’அந்தக்

கும்பலிேல

மட்டும்

குளுந்து

கிட்டத்தட்ட

உைறஞ்சு

அத்தைனேபருேம

ேவற

எங்கிேயா

அப்டித்தான்

நின்னுட்டு

இருக்காங்க.

அவங்கள

நான்

ஆச்சரியமா

பாத்துண்டிருந்ேதன். அவ என் ைகையப் புடிச்சு வாங்கன்னு தூக்க வந்தா. ’இல்லம்மா என்னால

முடியைல

ேபாறது?’ன்னு

நீ

ேபா’ன்ேனன்.

என் பக்கத்திேலேய

’நீங்க

நின்னுட்டா.

வாங்க,

நீங்க

எல்லாரும்

வராம

முன்னாடி

நான்

எப்டி

ேபாயாச்சு.

இருட்டு பரவின மைலப்பாைதயிலா நானும் அவளும் மட்டும்தான். எங்ேகேய ெபாறந்து எங்ேகேயா

எப்டிேயா

வாழ்ந்த ெரண்டு

எழுதியிருந்தது. நான்

திடமா

நீங்க

’ெபஹன்ஜீ

ஜீவன்.

ேபாங்க,

அங்க

நான்

நாங்க

ஒரு

அப்டி

அஞ்சு

நிக்கணும்னு

நிமிஷத்திேல

வந்திடேறன்’ேனன். ;இல்ைல உங்கள தனியா விட்டுட்டு ேபாகமாட்ேடன்;னா. ’அவங்க இப்ப

திரும்பி வந்திடுவாங்க’ன்ேனன்.

பரவாயில்ைல, நான்

’சரி

ைகைலலாஷ்ஜிைய

பாக்கக்கூடாதுன்னு ருத்ரேனாட கட்டைளன்னா அப்டி ஆகட்டும். எப்டி தனியா விட்டுட்டு ேபாேவன்’னா.

எனக்கு

விட்டுக்குடுக்க

மனசு

ெரடியான

ெநகிழ்ந்துட்டுது.

ஒரு வாழ்க்ைக.

எந்தப்

எப்ப

ேவணுமானாலும்

பிடியிலயும்

எைதயும்

இறுக்கம்

இல்ைல.

ைகயிேல ஒண்ணுேம நிக்காது. அதனால அவங்க ஒண்ைணயுேம சாதிக்க முடியாது. ஆனா மிக முக்கியமான எைதெயல்லாேமா அைடஞ்சிடறாங்க இல்லியா? ’நான் தனியா இருக்கனும்னு ெநைனக்கேறன். என்ைன விட்டிருங்க’ன்னு கடுைமயா ெசான்ேனன் ‘ நீங்கேபாய்

பாத்துட்டு

திரும்பி

வந்து

என்ைன

கூட்டிட்டு

ேபாங்க.

அதுவைர ஒக்காந்திருக்ேகன்’ேனன். ெகாஞ்சம் தயங்கிட்டு ‘இங்ேகேய இருங்க இேதா வந்திடேறன்’னு ெகளம்பி ஓடிப்ேபானா. மைலச்சரிவுப்பாைதயிேல நான் மட்டும் தனியா உக்காந்திருந்ேதன். அந்த தனிைமைய ஃபீல் பண்ணத்தான் அவ்ளவுதூரம் வந்ேதனான்னு நிைனச்சுகிட்ேடன். அதுகூட என்ேனாட உச்சமா இருக்கலாம் இல்ைலயா? ஒருேவைள சிவன் நிைனச்சேத இதுதாேனா. இதுதான் என்ேனாட பிைரேவட் ைகலாசேமா. ‘தனியா கனமான

அங்ேக பூட்ஸ்.

ஒக்காந்திட்டிருேதன். ஸ்ெவட்டர்

ேமேல

அந்த

நாேன

கனமான

ேவற ேகாட்டு.

யாேரா

மாதிரி

ெவள்ைள

இருக்கு.

ெவேளர்னு

பனிக்குல்லா. எம்ஜிஆர் ேபாடுவாேர அைத மாதிரி. கழுத்திேல மஃப்ளர். ெமாத்ததிேல என்ேனாட

ேதாண்றது’ ‘நல்ல

மூக்கும்

இருட்டு.

ெநத்தியும்

இருட்டுன்னா

மட்டும்தான்

நாம

இங்க

ைகலாசம்

பாக்கிற

பாக்க

இருட்டு

ேபாயிருக்குன்னு

இல்ைல.

ஒருமாதிரி

நீலநிறமான இருட்டு. தூரத்திேல ெவள்ளிமைலகேளாட உச்சி மட்டும் சாம்பல்நிறமான

வானத்திேல

தூரிைகயால

தீட்டினமாதிரி

ெதரிஞ்சுது.

சரிெவல்லாம்

நீலத்திைரய

ேபாட்டு மூடினதுமாதிரி இருந்தது. சத்தேம இல்ைல. அதுக்கு ஒரு காரணம் நம்ம காது நல்லா

அைடச்சுக்கிடும்ங்கிறதுதான்.எங்க

ட்ரூப்

பக்கத்திேலதான்

நின்னுட்டிருந்தது.

ஆனா அவங்கேளாட சத்தம் ெராம்ப தூரத்திேல ேகக்கற மாதிரி இருந்தது. குளிரிேல

உடம்பு அதுேவ தூக்கித்தூக்கி ேபாட்டுது. ஆச்சரியெமன்னன்னா வலிேய இல்ைல. வலி இருந்துதான்னா இருந்திருக்கலாம், நான் அைத ஃபீல் பண்ணைல.

‘சாயங்காலம் மூணு மூணைரதான் இருக்கும். ஆனா அங்க ேநரேம ெகைடயாது. ஏன் காலேம

ெகைடயாது.

மைலச்சிகரங்களுக்கும்

காலத்துக்கும்

என்ன

சம்பந்தம்?

அெதல்லாம் அப்டிேய காலாதீதமா ஒக்காந்திண்டிருக்கு. சீக்கியர்கள் அவங்க கடவுைள

202

சத்ஸ்ரீ அகால்னு கும்பிடுறாங்க. அகாலம். அகால். என்ன ஒரு வார்த்ைத. அகாலத்திேல யாராச்சும்

காலமாக முடியுமா

உைதக்கிேறன்.

ஏன்

என்ன? காலா

வலிக்கேவ

சற்று

இல்ைல? வலிங்கிறது

என்னருேக

வாழ்க்ைக.

வாடா

உன்ைன

வாழ்க்ைகேமேல

படியற மரணத்ேதாட அதிர்வு. வாழ்வும் மரணமும் இல்லாத எடத்திேல ஏது வலி. ஒக்காந்திட்டிருக்ேகன்.

’அப்டிேய

கண்மட்டும்

மைலச்சரிவுகைள

ேதடித்ேதடி

பாத்துண்டிருக்கு. என்னேமா நடந்திரும்ங்கிறது மாதிரி. ஆனா அது அப்ப ெதரியைல.

அப்றம்

ேகாட்டுப்

மைலச்சரிவுகைள

ைபயிேல

பாத்ேதன்.

இருந்து

ைபனாகுலைர

அப்ப சட்டுன்னு

தூரத்திேல

எடுத்து

அைத

வச்சுண்டு

பார்த்ேதன்.

அந்த

எருைமக்கன்னுக்குட்டிைய. ெசான்னா நீங்க நம்ப மாட்டீங்க. என்ேனாட கற்பைனன்ேனா பிரைமன்ேனா ெசால்வங்க. ீ ஆனா உண்ைம. சத்தியமான உண்ைம. அேத கன்னுக்குட்டி,

அேத எடம். சாரதானந்தர் எடுத்த அந்த ேபாட்ேடா மாதிரி அேத காட்சி. சத்தியமா அேத கன்னுக்குட்டிதான். ‘ஒரு

ெரண்டு

அெதல்லாம்

மூணு

கிேலாமீ ட்டர்

ெவள்ைளமண்ணும்

ெவள்ைளப்பனி.

தள்ளி

ெபரிய

ெவள்ைளநிறமான

கூழாங்கல்லும்னுதான்

ெபாருக்குெபாருக்கா

உப்ைப

மைலச்சரிவு.

ெநைனச்சிருந்ேதன்.

ெகாட்டிவச்சதுமாதிரி.

அது

அதிேல

முன்னங்காைல மடக்கிண்டு தைலைய திருப்பி கண்ைண மூடி படுத்திருக்கு. அப்டிேய ஆழ்ந்துேபானதுமாதிரி

படுத்திருக்கு.

ஒரு

படபடப்பு

வந்து

என்

பார்ைவைய

மைறச்சிட்டுது. உண்ைமதானா, இல்ைல ஏதாவது மனப்பிராந்தியா? மறுபடியும் பாத்ேதன். அேததான். . அந்த எருைமக்கன்னுக்குட்டிேயதான். ‘ெபாறந்து ஒரு நாலஞ்சுமாசம் ஆகியிருக்கும். புத்தம்புதிசு. பரிசுத்தமான ஒடம்பு. ஒரு பிரம்மாண்டமான எலிக்குஞ்சுன்னு ஒருசமயம் ேதாணிச்சு. பிரம்மாண்டமான கருங்கல் நந்தின்னு இன்ெனாரு சமயம் ேதாணிச்சு. சட்டுன்னு அது பக்கத்திேல ேபாய் அைத அப்டிேய அள்ளி உள்ளங்ைகயிேல எடுத்துக்கிட்ேடன். அேதாட காலடியிேல நின்ேனன். அேதாட

குளம்புக்ேக

கண்ணாடித்

என்னளவுக்கு

துருவல்

குளம்புகள்.

மாதிரி

இவளவு

உயரம்.

முடி. எளம்

தூய்ைமயா?

என்னஒரு

நுங்கு

இவ்ளவு

மாதிரி

பரிசுத்தமா

சருமம்.

சாம்பல்நிறமான

மூக்கு.

சிப்பிகள்

மாதிரி

இது…சாரதானந்தா

என்ன

பண்ணினார்? இைத படம் எடுத்த அந்த ெசகண்டிேலேய அவர் ெசத்துப்ேபாகைலயா? திரும்பி

’அந்தம்மா

படுத்திருந்ேதன்.

வந்தப்ப

அவ

வந்து

எழுப்பினா. ஃப்ளாஸ்கிேல

நான்

என்ைன

இருந்து

அங்கிேய

உலுக்கி

சூடான

காபிய

மல்லாந்து

மூஞ்சியிேல குடிக்க

மயக்கம்ேபாட்டு

தண்ணி

வச்சா.

நான்

ெதளிச்சு

எந்திரிக்க

ேபானப்ப ‘இல்ைல அைசயேவண்டாம்…ெகாஞ்ச ேநரம்ேபாகட்டும்னா’ ‘இல்ைல, இப்பேவ நான்

ைகலாசத்ைதப்

பாக்கணும்’னு

ெகளம்பிட்ேடன்.

ஒரு

கிேலாமீ ட்டர்

தூரம்

இருக்கும். அஞ்சு நிமிஷத்திேல ேபாய்ட்ேடன். அங்க இருந்த கனமில்லாத காற்றிேல

நான் பஞ்சுமாதிரி ேபாய்ட்ேட இருந்ேதன்.

’சாம்பல்நிறமா வானம். கறுப்பு ெகாைடவழியா மத்தியான்ன சூரியைனப் பாக்கற மாதிரி வானத்திேல பாக்கேறன்.

ஒரு நாலஞ்சு

ஊைமெவளிச்சம். உயரமான

சூரியன்

பனிமைலகள்,

இல்ைல.

ைகலாசம்

ெவள்ைளகூடாரத்ைத

எங்ேகன்னு வானத்திேல

இழுத்து கட்டி வச்சதுமாதிரி. சட்டுன்னு பார்த்துட்ேடன். அப்டிேய உடம்பு பரவசமாகி

சிலிர்த்து

பனிக்கட்டியா

ஆயிட்டுது.

சூடா

கண்ண ீர்

ஊறி

ெகாட்டிட்ேடஇருக்கு.

203

ெரண்டுைகையயும்

மார்பிேல

ேகாத்துக்கிட்ேடன்.

உதட்ைட

இறுக்கி

கடிச்சுகிட்டு

அப்டிேய நின்ேனன். ‘கர்மாைவ கழிச்சாச்சுன்னு’ யாேரா ெசான்னாங்க. இல்ல நாேன

ெநைனச்சுகிட்ேடனா? ’குளிர்ந்த

காத்து

கீ ேழ

மைலச்சரிவிேல

இருந்து

ஏறிவந்து

ேமேல

ேபாச்சு.

அப்றம்

ேமேல இருந்து மயில்பீலிகைள ெகாட்டுறமாதிரி கனமான பனிக்காற்று வந்து மூடிட்டு

கீ ேழ ேபாச்சு. ைகலாசத்ேதாட வலப்பக்க சரிவிேல ெவள்ைள ெசம்மறிக்கூட்டம் நிக்கற மாதிரி பனிேமகம். மடியிேல ஒரு பட்டுத்துவாைலய ேபாட்டுண்டு ைககைள ேகாத்து வச்சுண்டு அது தியானத்திெல இருந்தது. ஒரு சத்தம் ெகைடயாது. அகாலம். சத்தம் இல்ேலன்னா

ெசால்றது.

இருக்கு.

காத்து

ேபாற

சத்தம்

ேகட்டுண்ேட

இருக்கு.

கடலுக்குள்ள படகிேல ேபானா ெமட்ராேஸாட ஒட்டுெமாத்த சத்தம் அைலயைலயான

இைரச்சலா ேகக்கும் . அேத மாதிரி காத்ேதாட சத்தம். சிலர் தும்மறாங்க, சிலர் மூச்சு விட்டு ஏங்கறாங்க, சிலர் ெமல்ல விசும்பறாங்க. எங்க கூடேவ வந்த நாலுகுதிைரகள் ெசருக்கடிச்சு காலால தைரய தட்டுற சத்தம். ஆனா எல்லா சத்தமும் ேசர்ந்து ெபரிய நிசப்தமா

ஆயிட்டுது.

எங்க

ேசர்ந்து அகாலமா ஆயிட்டுது

எல்லார்

மனசிலயும்

ஓடிண்டிருந்த

எல்லா காலமும்

’சாம்பல் ெநறமான வானத்திேல அங்கங்க சிவப்பு ெதரிய ஆரம்பிச்சது. ேராஸ் ெநறத்த

பஞ்சிேல

முக்கி

அங்கங்க

ஒத்தி

எடுத்தது

மாதிரி.

அப்றம்

ெசவப்பு

அப்டிேய

வானத்ேதாட கீ ழ் வைளவிேல நல்லா எறங்க ஆரம்பிச்சுது. வானத்ேதாட ேமல்ேதாைல உரிச்சிட்டதுமாதிரின்னு ேதாணிச்சு. அப்பதான் நான் என் வலிய மறுபடி ஃபீல் பண்ண ஆரம்பிச்ேசன்.

பழுக்கக் காய்ச்சின

சூட்டுக்ேகாைல

என்ேமேல

அழுத்தி

வருடிட்ேட

ேபாறதுமாதிரி. பழுக்க காய்ச்சின பாதரசேம ரத்தமா மாறி உடம்பு முழுக்க ஓடுறது மாதிரி. உடம்புக்குள்ள எல்லா உறுப்புகளும் தீக்காயம்பட்டு ெவந்து வடிஞ்சிட்டிருக்கு. ‘என்ைனேய எடங்களிேல

உசிேராட சைத

யாேரா

நின்னு

ேதாலுரிக்க

விதிக்குது.

ஆரம்பிச்சாங்க.

ெமாத்தமா

ேதாைல

ேதாைல உரிச்சு

உரிச்ச

விட்டுட்டு

ேபாய்ட்டாங்க. ெவளிக்காத்துல சைத திைகச்சு நடுங்கிண்டிருக்கு. என் பார்ைவ ெராம்ப மங்கியிருக்கனும். நான் கீ ேழ விழுறமாதிரி ேதாணிச்சு. எங்கிேயா ெமரினா பீச்சிேல கடல்காத்திேல விழுேறனான்னு ஒரு பிரைம. அப்ப திடீர்னு ஏகப்பட்ட குரல்கள் ெஜய்

ஸ்ரீ ைகலாஷ்னு கூவறமாதிரி இருந்தது. ெமட்ராஸிேல ஏது வடநாட்டுக்கூட்டம்? இல்ல இது ராேமஸ்வரமா ‘சட்டுன்னு

கன்ணத்ெதறந்ேதன்.

என்

கண்ணுமுன்னால

ெபான்னால

ஆன

ஒரு

ேகாபுரமா ைகலாசம் வானத்திேல தகதகன்னு நின்னுட்டிருந்தது. அேதாட ஒருபக்கம் கண்கூசற புைடப்புகள்

மஞ்சளிேல

மின்னுது.

ெபான்னா

இன்ெனாருபக்கம்

ெஜாலிக்குது.ெபான்.

வைளவுகளிேல

ஆகாசத்துப்ெபான்.

இருட்ேடாட பரிசுத்தமான

ெபான்மைல. மனுஷன் அள்ள முடியாத ெசல்வம்… இன்னும் இருக்கு. இத்தைனக்கு அப்பாலும் அது அங்க இருக்கு. எப்பவும் இருந்துண்ேடதான் இருக்கும். ’அங்க நின்னுட்ட்டிருந்த எம்பது ேபரும் கண்ணிர் விட்டுட்டிருந்தாங்கன்னு ெசான்னா நீங்க

நம்பமாட்டீங்க.

ஒவ்ெவாரு

மனசும்

ஏன் ஒரு

கண்ண ீர்? துக்கமா பிரபஞ்சம்.

துக்கம்

அங்ேக

வழிஞ்சு

ஒவ்ெவாரு

ேபான கடவுள்.

ஆனந்தமா? ஒவ்ெவாரு

ெசாற்கமும் நரகமும். ஆனா ெபாதுவா எல்லாருேம மனுஷங்கதாேன. சின்னப்பூச்சிங்க

204

ஒரு

கூழாங்கல்லிேல

ேகவலமா

வாழ

அனுபவிச்சு

ஒண்டிக்கிட்டு

நிக்கிற

மாதிரி.

விதிக்கப்பட்டிருந்தாலும்,

அர்த்தமில்லாம

சாக

இவ்ளவு

இவ்ளவு

அற்பமா

துக்கத்ைதயும்

விதிக்கப்பட்டிருந்தாலும் யாேரா

இவ்ளவு

வலிையயும்

மானுடம்

ேமேல

இந்த மகத்தான மணிமுடிய சூட்டியிருக்காங்கேள! தாங்க முடியைல. அந்த மகத்தான ெகௗரவத்ைத குடுத்த அது எதிர்பார்க்கிறத்தான் ெசய்ேறாமா?

’அய்யய்ேயா அய்யய்ேயான்னு அகம் கூப்பாடு ேபாடுது…கூசி சிலுத்துட்டுது உடம்பு. என்ெனன்னேமா

கீ ழ்ைமெயல்லாம்

ஞாபகம்

வந்து

மனசு

ெகாந்தளிக்குது.

கீ ழ்ைமகைளப்பாத்து பாத்து கண்புளிக்கிற ஒரு துைறயிேல இருந்தவன் நான் ேமாகன். ெபரியவங்கேளாட ேமேல

இந்த

கீ ழ்ைம.

கிரீடத்ைத

சிறியவங்கேளாட

தூக்கி

கீ ழ்ைம.

வச்சு மனுஷைன

இத்தைன

கீ ழ்ைமகளுக்கும்

ஆசீர்வதிச்ச

முட்டாள்

யாரு?

மனுஷன் எத்தைன மகத்தான வார்த்ைத. ெசால்லிட்டான். ஆனா, நான் எட்டு ேபராேல

ராெவல்லாம் கற்பழிக்கப்பட்ட பன்னிரண்டு வயசுப்ெபாண்ண ைகத்தாங்கலா அவ அம்மா தூக்கிண்டு

ேபாறத

அப்பாக்கள்.

பாத்திருக்ேகன்

ஈவிரக்கமில்லாம

ேமாகன்.

ஏமாத்தப்பட்ட

எட்டு

ெபாண்கைள

ேபரும்

ெபாண்கள்

ெபத்த

நின்னு

கதறுறத

எரிஞ்சிருக்க

ேவண்டிய

பாத்திருக்ேகன். அநீதிகைள விழுங்கி விழுங்கி வயிேற ஆசிட்டால நிைறஞ்சுடுத்து ’கேபாதி,

உனக்ெகதுக்குடா

எடங்களிேல வாயிேல எல்லாம்

எல்லாம்

எழுந்த படிஞ்சு

துருப்பிடிச்சு

முதுெகலும்பு

குளுந்து

கல்லா

சாபத்ைதெயல்லாம் உன் முதுெகலும்பு

ெதாங்கி

ேபாச்சு.

?.

நின்ன

நீ

நின்னு

ேகாைழ

துப்பாம

உள்ளுக்குள்ள

உளுத்துப்ேபாச்சு.

இந்தா,

என்

தாேனடா? அன்னிக்கு

உப்பு

ேசத்து

பட்ட

முதுெகலும்பு

உன்

வச்சிட்ேட.

இரும்பு

ஒண்ைண

மாதிரி ஒண்ணு

கவ்விண்டிருக்கிற நூறு ேதளு மாதிரி இருக்கு. நூறு ெகாடுக்கு. நூறு ெவஷம்… என் ேமேலயா தூக்கி வச்சிருக்ேக இந்த ெபாற்கிரீடத்த? ெவைளயாடுறியா? ேகலி பண்றியா? நான்

பட்ட

சிறுைமக்குேமேல

நிக்கணும்னு ெநைனக்கறியா?

இன்னும் சிறுைமப்பட்டு

கூசி

புழுவா

மலமா

இங்க

’எங்க இருக்ேக? இருக்கியா? நீ இல்லாம இருந்தா நல்லா இருக்கும்னு வாழ்நாெளல்லாம் ஆைசப்பட்ேடேன.

நீ

இல்லாத

எடத்திேல

எதுவும்

நடக்கலாம்.

நீ

இல்ேலன்னா

எல்லாத்ைதயும் நியாயப்படுத்திடலாம். நீ இல்ேலன்னா எல்லாத்துக்கும் ேவற அர்த்தம் வந்திடுது.

ஆனா எங்ேகேயா

அலகிட

முடியா

ெவளியிேல

உக்காந்துண்டு

பாவி

மனுஷன் ேமேல இந்த மகத்தான ஒளிக்கிரீடத்த தூக்கி வச்சிருக்ேக. ‘அய்ேயா, இந்த தைலயிேல

தருணத்திேல சூடிக்க

ஒரு

முடியுமானா

கணம்

ஒேர

எல்லாேம

ஒரு

கணம்

அைத

அர்த்தமாயிடும்.

நான்

என்

ஒண்ணும்

வணாப்ேபாகைலன்னு ீ ஆயிடும். நான் வாழ்ந்ததுக்கும் வந்ததுக்கும் அர்த்தம் வந்திடும்.. ேடய், பாவிகளா

உங்க ஒவ்ெவாருத்தன்

வச்சுக்குேவண்டா…. வலிையயும்

எல்லாத்துக்கும்

நான்

ஏன்னா

நான்

நீங்களும்

தின்னாச்சு.

தண்டைனய

சார்பிலயும்

உங்க

நானும்

இத

நான்

எடுத்து

எட்டுதைலமுைறயும்

என்

ஏழு

தைலயிேல

படுற

எல்லா

ஏசு ேபால.

எனக்கு

முன்ேனார்களும்

அனுபவிச்சாச்சுடா… நான்

ெசஞ்ச

முள்முடி ேவணாம். இப்ப இந்த ெபான்முடி ேவணும். நீ எங்க இருந்தாலும் சரி, நீ

நியாயமறிஞ்சவனா இருந்தா மனுஷன்ங்கிற அற்பப்புழு ேமேல உனக்கு ெகாஞ்சமாவது நம்பிக்ைக இருந்தா அந்த ெபான்முடி இப்ப என் தைலயிேல வந்தாகணும்…இப்ப—

205

’இத

எப்டி நான்

ெசால்றதுன்னு ெதரியைல…சத்தியமா

ெதரியைல.

இது

கண்டிப்பா

சீக்குபுடிச்ச மனேசாட பிரைம ெகைடயாது. என் தைலயிேல அந்த மாெபரும் கிரீடம்

வந்து

ஒக்காந்தது.

அந்த

ஒளியிேல

என்

உடம்ேப

தங்கமா

ெஜாலிச்சது.

கீ ேழ

விரிஞ்சுகிடந்த ெமாத்த உலகத்துக்கும் சக்ரவர்த்தியா அங்ேக நின்ேனன். அத்தைனேபர்

ேமேலயும் கட்டுக்கடங்காத கருைண ெபருகி ஒரு பிரம்மாண்டமான அவலாஞ்சி மாதிரி மைலெயறங்கி ேபாய் ேகாைட மைழ மாதிரி பூமி ேமேல ெகாட்டிச்சு. குளிரக்குளிர

உலகம்

அதிேல

நைனஞ்சு

மலர்ந்து

நின்னுட்டிருந்தது.

அங்க

நின்னு

அத்தைன

ேபைரயும் பூர்ணமா மன்னிச்ேசன். ேநத்தும் இன்ைனக்கும் நாைளக்குமான அத்தைன மனுஷங்கைளயும் மன்னிச்ேசன். ’அப்ப ஒண்ணு நடந்தது. அங்க நின்ன அத்தைனேபரும் என்ைனத் திரும்பிப்பார்த்தாங்க. அத்தைன கண்ணிலயும் பரவசமும் பக்தியும். சிலர் முகத்திேல கண்ணர்ீ ஒளிவிட்டுது.

சிலர் ைகய கூப்பிட்டாங்க. ெபஹன் என்னேமா ெசால்ல வாெயடுத்து உதடு அப்டிேய

நின்னுட்டுது. நான் அவங்களப் பாத்ேதன். அவங்களப் பாக்கவும் இல்ல’

நீண்ட அைமதி. அைறக்குள் இருந்த மங்கிய ெவளிச்சத்தில் ேகாமலின் உடல் கிடந்தது. அவர் அப்ேபாது அங்ேக இல்ைல. அவர் ேபசினாரா இல்ைல அைனத்ைதயும் நான் கற்பைனெசய்துெகாண்ேடனா? என் மனம் விம்மிக்ெகாண்டிருந்தது. இரு விரல்களால் கண்கைள அழுத்தி என் கண்ணைர ீ அடக்கிக்ெகாண்ேடன்.

‘அம்மா! அம்மா! அம்மா’ என்று ேகாமல் ெபரிய குரலில் அலறினார். அவரது மைனவி வந்து அருேக

ேபசாமல்

நின்றார்.

அவர்

தீயருேக

நிற்பது

ேபால

இருந்தது

முகம்.

கரங்களால்

அவர்

ேகாமல் ைககாட்ட அவர் ேகாமைல பிடித்து சற்ேற அைசத்து அமர்த்தினார். ‘அம்மா, எங்கம்மா,

தாேய

,எங்கம்மா!

ேதாைளப்பற்றிக்ெகாண்டார்.

’

என்று

தைலயைணைய

கதறி மாற்றி

நடுங்கும் விட்டு

ஒரு

மாத்திைரைய

ெகாடுத்தார். அைத அவர் விழுங்கி கண்கைள மூடினார். ’அம்மா! அம்மா! அம்மா!’ என்று கத்திக்ெகாண்ேட இருந்தார். உரத்த குரல் ெமல்ல முனகலாகியது சட்ெடன்று கண்கைள திறந்து என்ைனப்பார்த்தார். ‘நீயா?’ என்பது ேபால. பின் ெபருமூச்சு

விட்டார்.

‘ அன்னிக்கு

திரும்பறப்ப

நான்

எல்லா

வார்த்ைதகைளயும் இழந்துட்ேடன்.

இனிேம ெசால்லிக்கவும் ெதரிஞ்சுக்கவும் ஒண்ணுமில்ைல. இவ்ளவுதான். கணக்குக்கு கீ ேழ

ேகாடு

ேபாட்டு

விைடய

எழுதியாச்சு.

கணக்ைகேய

அழிச்சுடலாம்.

என்ன?

ஒவ்ெவாரு அடியாதூக்கி வச்சு வந்திட்டிருந்ேதன். வர்ர வழியிேல வலி அறிமுகமான இன்ெனாரு ஆள் மாதிரி தனியா கூடேவ வந்தது. பரவாயில்ைல, இைதமாதிரி கைடசி வைர

கூடவர்ர

ெபருவலி..

நண்பன்

ேவற

எங்க

ெகைடப்பான்?

ஊழிற்ெபருவலி.

ஊெழனும்

’அன்னிக்கு ராத்திரி நான் ெபஹன்ஜி கிட்ேட ேகட்ேடன். ஏன் அங்க எல்லாரும் என்ைன

திரும்பிப்பாத்தீங்கன்னு. பட்டு

பிரதிபலிச்ச

அவ

ெசான்னா

சாயங்கால

‘பாயிஜி

ெவயில்

ெவளிச்சத்திேல நின்னுட்டிருந்தீங்க.

ஒரு

உங்கேமேல

பட்டுட்டிருந்தது. ெரண்டு

நிமிஷம்

பக்கத்துப்பாைறயிேல

நீங்க நீங்க

ெபான்னிறமான ஒரு

தங்கச்சிைல

மாதிரி இருந்தீங்க. உங்க தைலயிேல இருந்த பனிக்குல்லா ெபான்னால ெசஞ்ச கிரீடம் மாதிரி

ெஜாலிச்சுது.

உங்களுக்கு

ைகலாஷ்ஜிேயாச

ஆசீர்வாதம்

சட்டுன்னு ேபார்ைவைய முகத்துேமேல தூக்கிண்டு அழுேதன்’

இருக்கு’.

நான்

206

மீ ண்டும்

ஆழமான

ெமௗனம். நான்

கிளம்ப ேவண்டும்

என்று

நிைனத்ேதன். அைத

உடேன அவர் உணர்ந்து ‘ ேநரமாச்சு என்ன? பாக்கலாம். எங்க எப்பன்னு ெதரியைல. ஆனா பாக்கவும் கூடும்’ மீ ண்டும்

ஜன்னலுக்கு

ெநஜம்மா.

ெவளிேய ஒரு

எைலச்சத்தமா

அந்த ேகாணலான சிரிப்பு. ‘ேநத்து

சத்தம்.

எருைமக்குட்டி

கூட இருக்கலாம்.

காைத

இல்ைல

ராத்திரி இந்த

அடிச்சுக்கிடற

அதுவாக்கூட

மாதிரி.

இருக்கலாம்.

ெதரியைல’ என்று சிரித்தார். ‘அைத என்னேமா பயங்கரமான எருைமன்னு ெசால்லி பயமுறுத்திட்டாங்க.

ெசல்லக்குட்டி,

அது

ெராம்பச்சின்ன

பட்டுக்குட்டி,

கண்ணுக்குட்டி. பரிசுத்தமான

பூக்குட்டின்னு

அேதாட

குளுந்த

ெகாழந்ைத.

மூக்ைக

புடிச்சு

ெகாஞ்சணும்னு ேதாணும்’ நான் ெவளிேய இறங்கியேபாது மதியம் ெவந்து நீராவி காதுகளில் வசியது. ீ நிழல்கள் நீள, மரங்களின் இைலப்பரப்புகள் வாடிய மணம் பரப்ப , மாைல வந்துெகாண்டிருந்தது. தைலகுனிந்து தனிைமயில் ெநடுேநரம் நடந்து ெசன்ேறன்.

207

ேகாட்டி ஆஸ்பத்திரிக்குச் காலால்

ெசல்லும்

எற்றிக்ேகாண்ேட

டிவிஎஸ்

உறுமிக்ெகாண்டு

50

ஓரமாக

நிறுத்திேனன்.

கவனமாக இருந்தாலும்

பாண்ட்

சட்ைடயில்

சள்ைளயாக

இருந்தது.

என்னதான்

வழியில் ெசன்று

அைத

கழட்டிமாட்டினால்

சங்கிலி

ைகெயல்லாம்

நின்றுவிட்டது. கழன்றுவிட்டது.

கைறயாகிவிடும்.

கைறபடியாமல்

இருக்காது.

சட்ைட ெவள்ைள நிறத்தில் ேபாட்டுக்ெகாண்டிருந்ேதன். என்னிடமிருக்கும் நல்ல சட்ைட எல்லாேம

ெவள்ைள

என்பது ஒருபக்கம்.நான்

ேபாகும்

விஷயமும்

அப்படிப்பட்டது.

அப்பா கிளம்பும்ேபாதுகூட ெசால்லிக்ெகாண்ேட பின்னால் வந்தார். ‘ேல, மக்கா உனக்க ேகாட்டித்தனத்த

காட்டீரப்பிடாது

ேகட்டியா?

அவ்ேவா

ெபரிய

ஆளுகளாக்கும்.

நாராயணன் ெசான்னதனாலயாக்கும் அவ்ேவா ஒருமாதிரி எறங்கி வந்திருக்கது. பிள்ள பாக்கதுக்கு ெசவ்ேவ இருக்கும். நல்லா ெசய்வாவ. இது அைமஞ்ச்சாச்சுண்ணு ெசன்னா நீ ஒருமாதிரி ெரட்சப்பட்ேட பாத்துக்க…’ இரெவல்லாம் அைதத்தான் ெசால்லிக்ெகாண்டிருந்தார். நான் ெபண்பார்க்கெசல்கிேறன். இல்ைல, அவர்கள் என்ைனப் ைபயன்பார்க்கச்ெசல்கிேறன். ெசன்று அவர்கள் வட்டில் ீ இருக்கும்

ஒருெசவைலப்

பசுைவ

விைலேபசுவதுேபால

நடிக்கேவண்டும்.

அவர்களுக்கும் விஷயம் ெதரியும், இரு தரப்புேம காட்டிக்ெகாள்ளக்கூடாது. அவர்களுக்கு என்னுைடய

ெபருமாற்றமும்’

’நடப்பும்

பிடித்திருந்தால்

பசுவுக்கு

தவிடுேபாடுவதுேபாலேவா கழுநீர் ஊற்றுவதுேபாலேவா ெபண் வந்து முகம் காட்டுவாள். அவர்கெளல்லாம்

பைழய

மகாராஜா

காலத்திேலேய

தைலக்கட்டும்

நிலவரியும்

ெகாடுத்துவந்த ெபருவட்டர் குடும்பம். இப்ேபாதும் ேதாப்பும் வயலும் குைறவில்லாமல் இருக்கிறது.

படித்த

ைபயன்

ேவண்டும்

என்று நிைனக்கிறார்கள்.

அவர்கள்

வட்டில் ீ

அன்னிய ஆண் நுைழந்து ெபண்ைணப்பார்க்கும் வழக்கேம கிைடயாது. நான்

பி.ஏ.பி.எல்

அவருக்ேக

முடித்துவிட்டு

வருடத்துக்கு

என்னிடேம வழியில்ைல. மிகப்ெபரிய

டீச்ெசலவுக்கு

நான்கு

ஜூனியராகச் வக்கீ ல்களுக்கு

சுப்ரமணியநாடாரிடம் ேகஸ்

சில்லைறக் ேசர்வதற்ேக

வந்தால் காசு ஒரு

ஜூனியராக

ெகாண்டாட்டம்.

ேகட்கக்கூடியவர். ேபாராட்டம்

அவர்களின் ெசாந்தக்காரர்கள்

இருக்கிேறன். அவ்வப்ேபாது

ஆனால்

ேவறு

ேவண்டியிருக்கிறது.

மட்டும்தான்

ஜூனியராக

முடியும், அதிகமும் மைனவி வழி. அப்பா நான்குவருடம் முன்பு ெபரிய ஆைசகளுடன் அவேர

லீ ேமன்

ெடய்லர்ஸில்

எனக்கு

அதில் நம்பிக்ைக ேபாய்விட்டது ேபால. சங்கிலிைய

மாட்டிவிட்டு

ைகையப்

ேகாட்டு ைதத்துக்ெகாண்டுவந்தார்.

புல்தைரயில்

நன்றாகத்ேதய்த்து

இப்ேபாது

துைடத்ேதன்.

கைற ஏதும் இல்ைல. ெகாஞ்சம் தண்ணர்ீ இருந்தால் ைகைய சுத்தமாக கழுவிவிடலாம். ைகைய

விலாவிலிருந்து

தூக்கி

ைவத்துக்ெகாண்டு

ெதாைலவில்

இருந்த

ெபட்டிக்கைடக்குச் ெசன்று ெகாஞ்சம் தண்ண ீர் ேகட்ேடன். அங்கிருந்த குண்டு அக்கா

அவேள ெசம்பில் ெமாண்டு ஊற்றினாள். ேபாகவில்ைல. ’ெபப்சி ஊத்து பிள்ள, ேபாயுடும் ேகட்டியா’ என்றாள். அவேள ஒன்ைற உைடத்து ஊற்றினாள். சுத்தமாகப் ேபாய்விட்டது.

ைகையக் கழுவி துைடத்துவிட்டு பார்த்தால் முழுெவள்ைளச்சட்ைடயின் முழங்ைகயில் என் விரல்கைற. எப்ேபாது எப்படி பட்டது என்பது பிரமிப்பாக இருந்தது.

208

மீ ண்டும்

டிவிஎஸ்

குைடயுடன் ஒருவர் ேதான்றியது.

வந்து

50க்கு

தள்ளாடி

அவரில்ைல.

அைதக்

நடப்பைத

ஏறி

அவைரத்

ேகாபத்துடன் கண்ேடன்.

தாண்டிச்

உைதத்தேபாது

மாணிக்கம்

நைரத்த

மாமாவா

ெசன்றேபாது

ஏன்

என்று

அவைர

மாணிக்கம் மாமா என்று நிைனத்ேதன் என்ற சந்ேதகம் வந்தது. மணிக்கம் மாமாவின்

ேதாற்றேம ேவறு. அவர் ஈசாந்திமங்கலத்தில் இருக்கிறார். திடீெரன்று ஒன்று ேதான்றி

நின்ேறன்.

ஆமாம்,

அவர்தான்,

பூேமைட.

அவைரயும்

மாணிக்கம்

இைணத்ேத எப்ேபாதும் நிைனவில் ைவத்திருக்கிேறன்.

மாமாைவயும்

இத்தைனக்கும் இருவருக்கும் நடுேவ எந்த சம்பந்தமும் இல்ைல. மாணிக்கம் மாமா நல்ல தாட்டியான

கருப்பு

உருவம்.

கண்கைளச் சுருக்கிக்ெகாண்டு

அதுவும் குழறலாக

கீ ேழ

ெவளிவரும்.

இருக்ேக

ெசாம்மாருக்கியா?’

பூேமைட

ேநர்

சதுர பார்த்து

எப்ேபாதும்

அவருக்கு

ஒல்லியான

ெபரிய

ேபசுவார். ஒேர

அவரது

எைதப்பற்றியும் எதுவும் ெதரியாது. எதிர்.

முகத்தில்

உயரமில்லாத

ேபச்சு

நலம்

மீ ைச

ைவத்திருப்பார்.

என்ன, சில

விசாரிப்பு

வாைழகள்,

உடலில்

ெசாற்கள்.

‘மாப்ள

எருைமகள்

நீளவாட்டு

எப்டி

தவிர

முகம்.

மீ ைச

கிைடயாது. மாநிறம். எப்ேபாதும் சிரிக்கும் கண்கள். தைலயில் ெவள்ைள நிறமான கதர் காந்தித்ெதாப்பி.

கதர்

ஜிப்பா

ேவட்டி.

ஜிப்பா

ைபக்குள்

ேபாட்ட

ைடரி

முதலிய

ெபாருட்களினால் அது ஒருபக்கமாக இழுத்துக்ெகாண்டு ெதாங்கியிருக்கும். வழக்கத்துக்கு மாறாக

இவரது

ஜிப்பாவின்

ைப

மார்பில்

இருக்கும்.

அதில்

ஃெபௗண்டன்ேபனாக்கள் குறிப்ேபடு , கண்ணாடிக்கூடு, பர்ஸ். காந்தி

ெதாப்பி

ைவத்த

ஒேர

ஒருவைரத்தான்

நான்

உயிருடன்

நாைலந்து

பார்த்திருக்கிேறன்.

அதனால்தான் அவர் முதல்பார்ைவயிேலேய என்ைனக் கவர்ந்து இன்றும் நிைனவில் நிற்கிறார் ேபால. எப்ேபாதும் ஒரு துருைசக்கிள்தான் துைணயாக வரும். அவர் நடந்து வருவைதப்பார்க்க ஆச்சரியமாக இருந்தது. அவர்தானா? அவர் மிகெமல்ல, கிட்டத்தட்ட கால்கைள ஒவ்ெவாரு அடியாக தூக்கி ைவத்து, நகர்ந்து வந்தார். என்னருேக

அவர்

வந்ததும்

உறுதிப்படுத்திக்ெகாண்ேடன்,

அவேரதான்.

ஆனால்

வழக்கமான துருதுருப்பான பாவைனகேளா சிரிப்ேபா இல்ைல. முகம் நன்றாக வங்கி ீ கன்னங்கள் பளபளெவன்றிருந்தன.

கண்கள்

பிதுங்கிச்சிறுத்திருந்தன.

நான்’வணக்கம்’

என்றதும் ‘வந்ேதமாதரம்’ என்றார். ‘என்ன ெசய்யுது?’ என்ேறன். ‘காலிேல நல்ல வக்கம்’ ீ என்றார். ‘ஆஸ்பத்திரியிேல காட்டலாம்ணாக்கும் ெகளம்பிேனன். முகத்தில இப்பம்தான் குடும்பத்திலப் பிறந்த பிள்ைளமார் ெலச்சணம் வந்திருக்குன்னாக்கும் ஊரிேல ேபச்சு’

நான் ‘ஏறிக்கிடும் ேவய்’ என்ேறன். ‘பரவாயில்ைல. தம்பி ேஜாலியா ேபாறீக ேபால. ேபாங்க…’ என்றார்.

‘இல்ைலய்யா

ஏறிக்கிடுங்க’ என்ேறன்.

‘நமக்கிது

பழக்கமில்ைல

பாத்துக்கிடுங்க’ என்று சிரமப்பட்டு ஏறிக்ெகாண்டார். வண்டி இழுக்குமா என்ற சந்ேதகம்

வந்தது.

பைழய

வண்டி.

அமர்ந்திருந்தார். ‘ஒருமாதிரி

அவர்

பழக்கமில்லாமல்

இரும்புக்களுைத

ஒருபக்கமாக

எைட

இழுக்க

இது, என்ெனங்கிறீய?’ என்றார்.

சிரித்ேதன். ‘ஆனா களுைத குதிைரயக்காட்டிலும் எைட சுமக்கும்’ என்றார்

நான்

கிளம்பியதும் ‘தம்பிக்கு நம்மள ெதரியுேத, ேபச்ெசல்லாம் ேகப்பீகேளா?’ என்றார். ‘அதிகம்

ேகட்டதில்ைல… ஒண்ணுெரண்டு’ என்ேறன். அவர் ’அதாேன பாத்ேதன். அதிகம் ேகட்டா

209

நம்மள தூண்ணு துப்பிட்டுல்லா ேபாவான் ெஹெஹெஹ’ என்றார். எனக்கும் சிரிப்பு வந்தது.’தம்பிக்கு

என்ன

ெதாழிலு?’ . ‘வக்கீ லு’. ‘சிவிலா

கிரிமினலா?’ ’அது

ேகசு

வந்தம்ெபாறவு தீர்மானிக்க ேவண்டிய விஷயம்லா?’ என்ேறன்.’பேல பாண்டியா’ என்று பகபகெவன சிரிக்க ஆரம்பித்தார். ‘ெவள்ைளயும் ெசாள்ைளயுமா ேபாறத பாத்தா மங்கல காரியம்னு

ேதாணுேத’

மங்கலம்தான்.மிச்சம்

மிக

நுட்பமானவர்

அவ்ேவா

என்று

தீர்மானிக்கணும்.

ெதரிந்தது.

இப்பம்

‘

இப்பம்

மங்கலத்துக்கு

கூடுதலாக்கும் பாத்துக்கிடுங்ேகா’ என்ேறன்.

பாதி

ேரட்டு

அதற்கும் சிரித்தார். ‘புக்கு படிப்பிகேளா தம்பி?’ நான் ’ஆமா’ என்ேறன். ’என்ன புக்கு படிப்பீக?’. ’கைத…’. ‘ஆரு எழுதுற கைத கல்கியா?.’ நான் ‘கல்கில்லாம் பழசுல்லா. நான்

படிக்கிறது

சுந்தர

ராமசாமி’

என்ேறன்

கைட

‘சுதர்சன்

அய்யிருதாேன.

அவரு

கம்மூனிஸ்டுல்லா?’ . ‘ஆமா’ என்ேறன். ‘படியுங்க படிப்பிேல மட்டும் ஒரு வழிதான் எது படிச்சாலும்

எங்கேபாகணுேமா

பத்திரிக்ைக

ைகயிேல

அங்க

ேபாயிடலாம்.

ெகாண்டாரல்ைல.

இன்ைனக்குப்

ெமய்முரசு

பாத்து

இருபத்ேதட்டாம்

நம்ம

ெலக்கம்

வந்துட்டுது…ஒளிவழிபாடு பத்தி ஒண்ணு எழுதியிருக்ேகன். படிச்சுப்பாருங்க’ நான் அந்த இதைழ வாசித்ததில்ைல. அைதப்பற்றி ேபாஸ்டர் ஒட்டியிருந்தைதப் பார்த்திருக்கிேறன். ‘சமூக இதழ்’ நான்

அநீதிகளுக்குச் சாட்ைட, சர்வ

சிரித்தபடி

‘மாத

வச்சிருக்கப்பட்ட

ேதசியவாதிகளுக்கு

இதழுல்லா?’ என்ேறன்.

சம்முவநாடார்

ஒரு

ேவட்ைட!

‘அப்டித்தான்.

சமுட்டு

சமுட்டினா

ஆனா மாசம்

நடுநிைல

மதர்

மாத

பிரஸ்ஸு

அப்டிேய

சப்பி

அம்பதுநாள் அறுவது நாள்னு நீண்டிரும் பாத்துக்கிடுங்க’. ‘உடம்புக்கு என்ன ெசய்யுது?’ என்ேறன். ‘என்ன, ேமலேபாக்குக்கான

தீனம்தான்.

வயசு எளுவத்து

ெரண்டு. ெரண்டு

ேபாராட்டத்திலயும் நல்ல சவிட்டு பட்டிருக்ேகன். நம்ம டீக்கைடகளிேல நல்ல சத்துள்ள டீ

குடுக்கான்.

அதனால

உடம்புல

இன்னும்

ெதம்பு

இருக்கு.

பாப்ேபாம்.

ஓவராயிலிங்ேகாட ேபாச்சுண்ணா ெசரி. இல்ல கண்டம்தாண்ணு ெபரியெமக்கானிக்கு நிைனச்சான்னாக்க அப்டி…’ நான்

அவைர

முதன்

பிள்ைளயார்ேகாயில்

முதலில்

முன்னால்

ஒரு

பார்த்தைத வட்டில் ீ

நிைனவுகூர்ந்ேதன்.

நாங்கள்

குடியிருந்த

ெகாட்டாரம்

காலம்.

நான்

அப்ேபாது ஒன்றாம் வகுப்பு. அப்பா ஆரம்பப் பள்ளிக்கூட ஆசிரியர். அந்த வடு ீ நடுேவ முற்றமும் முன்பக்கம்

படிப்புைரயும்

பின்பக்கம்

தாய்வடும் ீ

உைடய

பைழயபாணி

ஓட்டுக் கட்டிடம். ஆனால் மிகப்ெபரியது. அது பூேமைடக்குச் ெசாந்தம். முன்னால் ஒேர

ஒரு அைறைய மட்டும் தான் ைவத்துக்ெகாண்டு இரு குடியிருப்புகளாக்கி வாடைகக்கு விட்டிருந்தார். ஆனால் மிக அபூர்வமாகத்தான் அங்ேக வருவார். ஒருநாள் அவர் என் அப்பாவிடம் ைகயைசத்து தைலயாட்டி ைசைகயால் ேபசுவைதக்

கவனித்ேதன். கதகளி மாதிரி சிரிப்பாக இருந்தது பார்க்க. மறுநாள் அவர் காந்தி ெதாப்பி ைவத்துக்ெகாண்டு

ைசக்கிளில்

கிளம்பிச்ெசன்றார்.

தைலயில்

துண்ைட

மடித்து

ைவத்திருக்கிறார் என்றுதான் முதலில் நிைனத்ேதன். பிள்ைளகள் எல்லாம் பூேமைட

பூேமைட என்று

கூவிக்ெகாண்ேட

பின்னால்

ஓடினார்கள்.

அவர்

இரு

ைககைளயும்

விரித்து, ‘எங்கும் சுதந்திரம் என்பேத ேபச்சு! நாம் எல்லாரும் சமம் என்பது உறுதியாச்சு!’ என்று உரக்க பாடியபடி சுற்றி வந்து விழித்து நின்ற என்ைன ேநாக்கி ‘உறுதியாச்சு!

210

என்ன?

உறுதி-

ஆச்சு’

என்றார்.

நான்

பயந்து

ேகானார்

கைட

வராந்தாவில்

ஏறிக்ெகாண்ேடன் ேகானார் ‘என்ன பூேமட, சின்னப்புள்ைளகள பயமுறுத்துேத? ேபாவமாட்டியா? ேபாவும் ேவ’ என்றார். என்னிடம் ‘வாத்தியார் மவனாேல? அவன் ேகாட்டிக்காரம்லா? அளுவாேத.

இஞ்சி மிட்டாய் இருக்கு. திங்குதியா? ைபசா இருக்கா?’ என்றார். பூேமைட அன்று ஏன் ைசைக ெசய்தார்

என்று

அம்மாவிடம்

அப்பனம்ைமமாரு உண்டாக்கி

எடுத்து

அைலயுது. அதுக்கு

வச்ச

ேகட்ேடன்.

ெசாத்த

மாசத்தில

ஒரு

ெகடக்கு

‘அது

எல்லாம்

தீவாளி

ெவள்ளிக்கிளைம

ேபாக்கத்த

குளிச்சிட்டு

சவம். கிறுக்கு

ெமௗனெவரதமாம்.

அந்தால ேபாக்ெகாளிஞ்சு ேபாவமாட்டானா?’ என்றாள். ேபச்சில் இருந்து பூேமைடக்கு ெகாட்டாரம், நாகர்ேகாயில், இலந்ைதயடி ேபான்ற பல ஊர்களில் நிலபுலன்களும் வடுகளும் ீ இருந்ததாகச் ெசான்னார்கள். அந்தக்காலத்தில் பிஏ படிக்கத்

அதன்பின்

திருவனந்தபுரம்

ேபானவர்

சத்தியாக்கிரகம்,

ேவறுபக்கமாகச்

காந்தி

ேபாலீ ஸ்ேதடல்,

ெசன்றுவிட்டது.

‘ெபற்ற

குல்லாயுடன் சிைற,

திரும்பி

வந்திருக்கிறார்.

தந்ைதயும்

கைடசியிேல

பிரசங்கம்

தாயும்

என்று

வாழ்க்ைக

சங்குெபாட்டியில்லா ெசத்தாவ. அந்த சாபம் இந்த நாய சும்மா விடுமா? சவம் சும்மாவா ேகாட்டி புடிச்சு அைலயுது…’ அதன்பின்னர்

நான்

அவைர

பார்த்தது

நாகர்ேகாயிலில்.

நான்

ஸ்காட்

கிறித்தவக்கல்லூரியில் படிக்கும்ேபாது. பிக்சர்பாலஸில் சினிமாபார்க்கச்ெசன்றவழியில் ஒன்றுக்கடிக்க

ைடடஸ்

டூட்ேடாரியல்

சந்துக்குள்

ெசன்றேபாது

கள்ளிப்ெபட்டி ேமைஜைய கரியசிறுநீர் குழம்புத்ேதங்கலில்

அவர்

ஒரு

சிறிய

நாட்டி அதன் ேமல் ஏறி

சுவரில் எைதேயா ஒட்டிக்ெகாண்டிருந்தார். முதுைகப்பார்த்து எதுவும் ேதான்றவில்ைல. ெவள்ைளத்தாளில்

சிவப்பு

எழுத்துக்களில்

வார்த்ைதகள்.

‘திடீர்

கழுத்தறுப்பு

விழா!’

சட்ெடன்று சிரிப்பு வந்தது. ‘அரசன் ைகவிட்ட நாடு வாழும். ேதாட்டி ைகவிட்ட நாடு நாறும். குட்டித் தம்புரான்களுக்கு எச்சரிக்ைக. பூேமைட [நடுநிைலவாதி ] முழங்குகிறார்’ நகர்மன்றத்திடலில் மாைல ஆறு மணிக்கு. ‘மனசாட்சிகள் வாரீர். ெபாய்சாட்சிகள் ஓடீர்’ அவர் இறங்கி காந்தி ெதாப்பிைய ைபயில் இருந்து எடுத்து ைவத்துக்ெகாண்டதும் நான்

ஆைள அைடயாளம்

கண்டுெகாண்ேடன்.

என்னிடம்

சிரித்தபடி

‘ெதாப்பிய

களட்டி

வச்சிடறது. சாக்கைடய சுத்தப்படுத்தறப்ப காந்தி ெதாப்பி இருக்கப்பட்டது நல்லதாக்கும். ஆனா அது சாக்கைடயிேல விளுந்திரவும்பிடாது’ என்று கண்ணடித்தார் .‘ஆமா’ என்று சிரித்து ‘ஆனா அதுதான் சீக்கிரம் சாக்கைடயிேல விளுந்துடுது’ என்ேறன். ‘ஓேகாேகா’

என்று பயங்கரமாக சத்தம் ேபாட்டு அவர் சிரித்தது என்ைன அதிரச்ெசய்தது. ைசக்கிளில்

பைசவாளி, ேபாஸ்டர்ச்சுருள் தவிர ஒரு கட்டுக் கீ ைரயும் ஒரு வாைழப்பூவும் இருந்தது. காந்திய உணவு ேபால. ‘என்னத்துக்கு இந்தால ெகாண்டாந்து ஒட்டுறிய? அந்தால ெமயின் ேராட்டிேல ஒட்டினா நாலஞ்சாளு

பாப்பாேன?’

என்ேறன்.

‘தம்பி

நான்

இத

ஒட்ட

ஆரம்பிச்சு

இப்பம்

முப்பத்ேதளு வருசமாச்சு. நான் நடத்தப்பட்ட நாலாயிரத்தி எண்ணூற்றி பதிெனட்டாமத்த கூட்டமாக்கும் இது. இெதல்லாம் டிரயல் ஆண்ட் எர்ரரிேல கண்டுபிடிச்ச வளிகளாக்கும்.

ேராட்டிேல கஜானாவ

ேபாறவன் எவன்

இளுத்து

நிதானமா

ேபாறான்.

மூடிப்பிட்டான்னா? ஓடல்லா

இவன்

ேபாறதுக்குள்ள

குேபரன்

ெசய்யுகான்? ஆனா, இங்கண்ணா

211

மனுஷன் ஒரு நிமிஷம் நிண்ணுதான் ஆகணும். ஓடிட்ேட ேமாள இன்னும் மனுஷன் பழகல்ைலல்லா?’ அேமரிக்காவிேல

என்றார்.

ைசக்கிைள

ெவள்ளக்காரன்

ஸ்டாண்ட்

ேவைலெசய்யுகான்னு

விடுவித்தபடி

ேபச்சு.

‘அதுக்கும்

வண்டிக்காைளக்க

சாமான எடுத்து மனுஷனுக்கு வச்சா ஈஸிஜி ேகாடு ேபாட்டுட்ேட ேபாலாம்ல?’என்று கிளம்பினார். நான்

அந்தகூட்டத்துக்கு

ைசக்கிளில் முனிசிப்பல் யாருேம

இல்ைல.

ேபாக

முடிெவடுத்ேதன்.

ைமதானத்துக்குச்

ேமைட,

விளக்கு

ெசன்ேறன்.

எதுவும்.

சனிக்கிழைம ஐந்ேத

தனியாக

முக்காலுக்கு

நாைலந்து

கிழவிகள்

என்

அங்ேக

அமர்ந்து

வாைழப்பழம் விற்றார்கள். நிைறய ைசக்கிள்கைள நிறுத்தி ைவத்திருந்தார்கள். கூட்டம்

இல்ைல ேபால. வந்ததற்கு இருக்கட்டுேம என்று நான் பக்கிசங்கரன் கைடயில் ஒரு சுக்கு

காப்பியும்

பருப்புத்தட்ைடயும்

மணிேமைடபக்கமிருந்து

பூேமைட

சாப்பிட்டுக்ெகாண்டிருக்கும்ேபாது

ைசக்கிைள

உருட்டிக்ெகாண்டு

வருவைத

கவனித்ேதன். அேத ைசக்கிள், அேத ஜிப்பா, அேத ெதாப்பி. ஆனால் நன்றாகத் துைவத்து கஞ்சிேபாட்டு நீவப்பட்டு முடமுடப்பாக ெவள்ைளயாக இருந்தன அைவ. ைசக்கிளின் பின்பக்கம் ஒரு

அகலமான கள்ளிப்ெபட்டி ேமைஜ. ைசக்கிளின் முன்பக்கம் வலது ைகப்பிடியில் ஒரு சிறு ேகாளாம்பி ஒலிப்ெபருக்கி கட்டப்பட்டிருந்தது. இடது ைகப்பிடியில் ஒரு பைழய கியாஸ்ைலட். இைதத்தவிர இரு ெபரிய ைபகள் ெதாங்கின. சிரித்துக்ெகாண்டு, பலரிடம் தைலயைசத்து வணக்கம் ெசால்லியபடி, ஒட்டுெமாத்த ைசக்கிளின் எைடயால் தள்ளாடிச் சரிந்து

நடந்து

வந்தார்.

என்ைன

தாண்டிச்ெசன்றேபாது

எனக்கும்

சிரிப்புடன்

தைலயைசத்தார். ஆனால் என்ைன அைடயாளம் காணவில்ைல என்று ெதரிந்தது. ைசக்கிைள

அவர்

நிறுத்தியேபாது

அது

அபாயகரமாகச்

சரிந்தது.

அைதத்

தள்ளி

நிமிர்த்தி ைவத்தார். ஸ்ேடண்ட் ேபாட்டுவிட்டு ேமைஜைய கயிைற அவிழ்த்து எடுத்து தூக்கிக்ெகாண்டுெசன்று

முனிசிப்பாலிட்டி

ைமதானத்தின்

வடக்கு ஓரமாகேபாட்டார்.

அவேர கல் ெபாறுக்கி ைவத்து அதன் ஆட்டத்ைத சரி ெசய்தார். பத்துப்பதிைனந்துேபர் கூடி விட்டார்கள். சிலர் அவைரேநாக்கி சிரித்து கிண்டல் ெசய்தார்கள். ‘என்ன பூேமைட, இப்பம் ேதாட்டிச்சியாக்குமா ைவப்பு?’ என்றான் ஒருவன். அவர் அைத ேகட்டதாகேவ

ெதரியவில்ைல. அவேர ஒயைர இழுத்து பக்கத்து ெபட்டிக்கைடயில் ெகாண்டுேபாய்ச் ைமதானத்தில் நின்ற

ெசருகினார்.

ேவப்ப

மரத்தில்

ஒலிப்ெபருக்கிைய

கயிற்றுடன் ெதாற்றி ஏறி அைத தூக்கி ைவத்து கட்டினார்.

கட்டியிருந்த

இறங்கி வந்து ைகைய தட்டிக்ெகாண்டு ஒரு குண்டுபல்ைப ேமைஜ அருேக இருந்த மரக்கிைளயில்

ெதாங்கவிட்டு

எரியைவத்தார்.

ஒலிப்ெபருக்கிக்கு

இைணப்பு

ெகாடுத்த்தார். ேகஸ்விளக்ைக ெகாளுத்தி ெகாஞ்ச ேநரம் ெசந்தழல் எரியவிட்டு புஸ் புஸ்

என்று

கூட்டம்

அடித்து ெவண்ணிறமாக்கினார்.

இருந்தது.

ெபட்டிக்கைடவாசலிலும்

ஆங்காங்ேக

ேசர்த்துக்ெகாள்ளேவண்டும்

டீக்கைட என்று

கூடி

இப்ேபாது நின்று

முன்னாலும்

ேதான்றியது.

அப்படி ஒருவழக்கேம இல்ைல ேபாலிருந்தது.

எவரும்

ஐம்பது

அறுபது

ேபர்வைர

பார்த்துக்ெகாண்டிருந்தார்கள். நின்ற

கும்பைலயும்

அவருக்கு உதவவில்ைல.

212

ஆறைர மணிக்குத்தான் அவரால் ஆரம்பிக்க முடிந்தது. ைமக்ைக எடுத்து கண்ைணமூடி சில கணங்கள் நின்றபின் ெபருமூச்சுேபால ‘வந்ேத மாதரம்!’ என்றார். அதன்பின்னர்

உரக்க ‘வந்ேதமாதரம்! வந்ேத மாதரம்!’ என்று நாைலந்துமுைற கூவினார். அதன்பின் ஒரு பாடைல ஆரம்பித்தார். நல்ல கணர்க்குரல். ீ ெதளிவான உச்சரிப்பு. ’நாெடல்லாம் ெசழிக்கேவணும் நல்லவர் வாழேவணும். வெடல்லாம் ீ வளரேவணும் வரம் ீ விைளயேவணும்’

’ஓம் ஓம் ஒம்’ என்று ெசால்லி கண்ைணமூடி நின்றபின் திறந்து ஒரு சிரிப்புடன் நான்கு பக்கங்கைளயும்

பார்த்தார்.

சட்ெடன்று

அடுத்தபாட்ைட ஆரம்பித்தார்

ைகைய

தட்டியபடி

உரத்தகுரலில்

‘சிந்திச்சு பாருங்ைகயா சீமான்கேள-

ஐயா சீமான்கேள – ஐயா சீமான்கேளஅய்யய்ேயா சீமான்கேள- நாம மந்ைதயிேல மாடில்ல மனுஷப் பயக்கண்ணு சிந்திச்சு பாருங்ைகயா சீமான்கேள!’ பாட்டு முடிந்ததும் இயல்பாக அவர் பாட்டுக்கு உைரயாடுவதுேபால ேபச ஆரம்பித்தார். ‘அது

என்னதுண்ணாக்க

இப்பம்

சந்ைதயிேல கூட்டிப்ெபருக்கிக் மட்டுமில்லாம

மத்த

நல்லதுதாேன?

ஒரு

குப்ைபய

சனங்களும்

நாட்டிேல

சமத்துவம்

சட்டம்

வந்திருக்குய்யா.

அள்ளப்பட்ட

அப்ைள வந்தாக்க

ேசாலிக்கு

பண்ணலாம்னு நல்லதுதாேன?

நம்ம

இனிேம ஆடர் ஏ

வடேசரி ேதாட்டிக

வந்திருக்கு.

அய்யா,

நல்ல

விஷயமுல்லா? ெதாண்டமானும் ேதாட்டி ேவல ெசய்யணும்னுல்லா அந்த மகராசன் காந்தியும் ெசால்லிட்டுப்ேபானாரு. ெசரீ. அய்யா, அப்ப ேதாட்டி என்ன ெசய்வான்? ஏ அய்யா,நாம

அவனுகளுக்கு

உசந்த

படிப்பு

குடுத்திருக்ேகாம்லியா?

தாஷ்

பூஷ்

தைலக்குேமேல ேமாஷ்ணு இங்கிலீ ஷிேல இல்லா இப்பம் அவனுக ேபசுதானுக? நல்ல வடுல்லா ீ கட்டி குடுத்திருக்ேகாம். அங்க அவன் ேசர் ேமேல இருந்து ேரடீேயால பாட்டு ேகக்கான்லா? அப்பம் கம்மீ ஷணரா

அவனுக்கு

ஆக்கிப்ேபாடுேவாம்.

நாம

ேவற

ேவல

இல்ேலண்ணா

கவுன்சிலரா ஆக்கிருேவாம்…என்னா? ெசய்வமா?’ அவர்

ெசான்ன

ெசன்றார்.

தர்க்கம்

சாக்கைட

எனக்கு

உவப்பாக

அள்ளுவதும்

குடுப்ேபாம். முனிசிப்ப்பாலிட்டி

தனிச்ெசயலரா ஆக்கிப்ேபாடுேவாம்.

இருந்தது.

சந்ைதைய

விரிவாகப்

அள்ளுவதும்

ேபசிக்ெகாண்ேட

துப்புரவுேவைலதான்.

ஆனால் சந்ைத ேவைலக்கு மட்டும் எல்லா சாதியினரும் வருகிறார்கள். ஆகேவ அங்ேக ேதாட்டிகளுக்கு காசுதான்.

ேவைல

சந்ைதயில்

கிைடப்பதில்ைல.காரணம், பலவைகயான

பக்க

சந்ைதயின்

எல்லா

வருமானங்களும்

குப்ைபயும்

உண்டு.

அந்த

வருமானங்கைள எடுத்துக்ெகாண்டு அங்ேகயும் சாக்கைடைய அள்ள ேதாட்டிகைளத்தான் அமர்த்தப்ேபாகிறார்கள் அந்த ஊழியர்கள்.

அவர் ேபசி முடித்ததும் ேகள்விகள் எழுந்தன. ‘பூேமட, அப்பம் சந்ைதயிேல ேதாட்டி

மட்டும் ேவல பாத்தா ேபாரும்னு ெசால்லுதியா?’ என்றார் ஒருவர். ‘ேதாட்டியும் ேவல ெசய்யட்டும். ஆளு பத்தல்ைலண்ணா மத்தவன் வரட்டும்’ என்றார் பூேமைட. சிவப்பு துண்டு

ேபாட்ட

ஒருவர்

‘ேவ,

அப்ப

பாரமபரியமா

ெசய்ற

ெதாளில

அவனவன்

213

ெசய்யணும்னு

ெசால்லுதீரா?

அதுதாேன

காந்தி

ெசான்னாரு?’

என்றார்.

பூேமைட

அசராமல் ‘ஆமா ேதாளேர. காந்தி கக்கூஸ களுவி பீய ெசாமந்தாரு. ஏனுண்ணாக்க

அவரு ேதாட்டி சாதியிேல ெபாறந்தவருல்ல்லா? ஆருேவ நீரு? ஏ” என்று அைர நிமிடம் அவைர

ேநாக்கி

ைகைய

நீட்டிக்ெகாண்டு

ேகாணல்

சிரிப்புடன் நின்றார்.

ேதாழைர திரும்பி பார்த்தனர். சிலர் சிரித்தனர்

எல்லாரும்

‘ேவ, ேதாட்டி அந்தேவைலய விடணுமானா அைதவிட நல்ல ேவைலய அவனுக்குக் குடும்.

இல்லாம அைதயும்

விட்டுப்ேபாட்டு

அவன்

ெதருவிேல

உக்காந்து

உம்ைம

மாதிரி பிச்ைசய எடுக்கணுமா? நீரு ெசவப்பு தாளு அச்சடிச்சு வச்சு சிந்தாபாதுண்ணு

ெசான்னா முதலாளிமாரு பிச்ச ேபாடுவானுக. ேதாட்டிக்கு அதுவும் ெகைடக்காதுேவ’

ஒருவன் உரக்க ‘ேல பூேமைட பீய அள்ள நீரு ேபாவும்ேவ’ என்றார். பூேமைட அதி ேகாபத்துடன்

அவைன

ேநாக்கி

திரும்பி

தினம்

‘ஆமாேல,

என்

பீய

நான்

அள்ளிட்டுதாண்ேட இருக்ேகன். தன் பீய அள்ள இன்ெனாருத்தன வச்சிருக்கப்பட்டவன் அடுத்த

ெஜன்மத்திேல

ெசால்லல்ல.

பீயத்திண்ணு

உனக்க

அடுத்த

வாழுற

பண்ணியாக்கும்.

ெஜன்மத்துக்கிட்டயாக்கும்

இத

நான் உங்கிட்ட

ெசால்லுேதன்–

ேபாபிேல

பண்ணி’ என்றார். ேகள்வி ேகட்டவன் உட்பட அைனவருேம சிரித்தார்கள். அவைர

ஒரு

ேகாமாளியாகத்தான்

அைனவரும்

பார்த்தார்கள்.

அவர்

தீவிரமாகச்

ெசான்னதற்ெகல்லாம் சிரித்தார்கள். அவரும் எங்ேக நைகச்சுைவயாக ேபசுகிறார் எங்ேக தீவிரமாகப்

ேபசுகிறார்

என்று

கண்டுபிடிக்க

முடியாமல்தான்

ேபசினார்.

ேபச்சு

எட்டுமணிக்ெகல்லாம் முடிந்ததும் அவர் இறங்கி தன் ெபாருட்கைள தாேன ேசகரிக்க ஆரம்பித்தார். நான் அவருக்கு உதவலாமா என்று சிந்தைன ெசய்ேதன். பார்ப்பவர்கள் என்ன நிைனப்பார்கள் என்று ேதான்றியது. அவர் ெபட்டிக்கைடயில் ஒரு ேசாடா குடித்து, அங்ேக

எடுத்துக்ெகாண்ட

உந்தியபடி

ெசல்லும்ேபாது

மின்சாரத்துக்கும் டீக்கைடயில்

பணம்

நின்ற

சிரித்துவிட்டு ேபானார், அைடயாளம் காணாமேலேய.

ெகாடுத்துவிட்டு

என்ைன

ேநாக்கி

ைசக்கிைள ஒரு

சிரிப்பு

அதன்பின் நான் ஒரு இருபது முப்பது தடைவயாவது அவர் ேபச்ைச ேகட்டிருப்ேபன். ஆரம்பத்தில்

தீவிரமாக

ேபசுகிறார்

என்று

ேதான்றியது.

பின்னர்

அவர்

ெவறும்

ேகாமாளி என்று ேதான்றியது. காற்றாைலயுடன் சண்ைட ேபாடுபவர். ெகாஞ்சநாளில்

அப்படி

அல்ல

என்று

ெதரிந்தது.

அவருக்கு

நகரம்

எதிர்விைனயாற்றிக்ெகாண்டுதான்

இருந்தது. ெபரும்பாலான

அைத

எடுத்துக்ெகாண்டு அவர்கள்

எங்ேகா

மக்கள்

ெமௗனமாக

பிரச்சிைனகைள

அவர்தான் ஆரம்பித்து ைவக்கிறார். தவறுகைள அவர்தான் முதலில் சுட்டிக்காட்டுகிறார். பாதிக்கப்பட்ட

மனிதர்கள்

தளங்களில்

ெசயல்பட

ஆரம்பிக்கிறார்கள். எல்லாம் அவற்றுக்குரிய சாத்தியங்களுடன் ேவகம்பிடித்து ஏேதனும் முடிைவ ேநாக்கிச் ெசல்கின்றன.

இரண்டு வருடம் முன்பு விைரவு நீதிமன்றத்தில் கனகம் என்று ஒரு நீதிபதி வந்தார். ‘கடவுள்

எனக்க

ைகயிேல

ஒரு

ேபனாைவ

ெகாடுத்திருக்காரு.நான்

எளுதினதுதான்

சட்டம். அதுக்கு நான் ெசால்லுகதுதான் ெவைல’ என்று ஒருமுைற நீதிமன்றத்திேலேய

ெசான்னவர்.

ெபரிய அரசியல்

ெதாடர்புகள்

உள்ளவர்.

வலுவான

சாதிப்பின்புலமும்

உண்டு. பாதி வக்கீ ல்கள் அந்தம்மாவுடன் ேபரம் ேபசினார்கள். மிச்ச ேபர் குமுறினார்கள். தன்ைன

எவராலும்

ெசால்லிக்ெகாள்வார்.

அைசக்க

பூேமைட

முடியாது

என்று

காதுக்குச் ெசன்றதும்

எந்த

ேபரத்திலும்

அவைரப்பற்றி

அவர்

ெதருெவல்லாம்

214

ேபாஸ்டர் ஒட்டி ஒரு கூட்டம்ேபாட்டு கிழிகிழி என கிழித்தார். அந்த நாள் வைர ஒரு அந்தரங்கப்ேபச்சாக

ஆரம்பித்தது.

அந்த

இருந்த

விஷயம்

அம்ைமயார்

டீக்கைட

ெதருவிேல

அரட்ைடயாக ஆகியது.

நடக்க

கூசினார்.

ஊேர

ேபச

நான்ேக மாதங்களில்

அந்த அம்ைமயாைர உயர்நீதிமன்றம் முக்கியமற்ற இடத்துக்கு தூக்கியடித்தது. நான் ஆஸ்பத்திரி ேகட் முன்னால் வண்டிைய நிறுத்திேனன். ‘ஒரு டீ சாப்பிட்டுட்டு உள்ள ேபாலாேம…’ என்ேறன். ‘இல்ல ேவண்டாம் தம்பி. ெசய்ததுக்கு உபகாரம். நான் இங்கிேய எறங்கிருேதன். ெமாள்ளமா ேபாயிடுேவன்’ என்றார் பூேமைட. ‘நான் ெகாண்டு

ேபாயி விடுேதன்.ஒரு டீ குடிச்சுட்டு ேபாலாம்’ பூேமைட ‘ெசரி உங்க ஆைச. ஆனா நீங்க வாங்கி குடுத்தா நான் குடிக்கமாட்ேடன். எனக்க டீக்கு நான் ைபசா குடுப்ேபன்’ என்றார்.

நான் தயங்கி நாெவடுக்க பூேமைட மறித்து ‘அது பூேமைட ைபேலாவிேல இருக்கு. பாருங்க, ரூல்நம்பர் எட்டு’ என்று ஒரு காகிதத்ைத ைபயில் இருந்து எடுத்து நீட்டினார்.

அச்சிடப்பட்ட

கசங்கிய

ெகட்டிதாள்.

அைமப்புச்சட்ட

‘பூேமைட

விதிகள்’

என்ற

தைலப்புக்கு கீ ேழ ஒன்று இரண்டு என எண்ணிட்டு விேனாத வரிகள். 1. ெதாண்டு ெசய், குண்டு வசு. ீ

2. ேதர்வு

ெகாள், ேசார்வு

ெகாள்ளாேத

3. ேதாட்டிக்கும்

ேகாட்டிக்கும்

நண்பனாக இரு – என்று ேபாயிற்று. எட்டாவது வரி ‘வாங்கி உண்ணாேத விற்று உண்’. ெமாத்தம் இருபது விதிகள். கீ ேழ தீர்மானம் நிைறேவற்றப்பட்ட நாள் 1948 அக்ேடாபர்

இரண்டாம் ேததி. பூேமைடயின் ைகெயழுத்தும் இருந்தது. சாட்சிக்கு இரு கட்ைடவிரல் ைமஒப்பங்கள். சுண்டன், குணமணி என யாேரா இருவர் நான் சிரிப்ைப அடக்க ேவறு பக்கம் பார்த்ேதன். அவர் ‘ஆனா உங்களுக்கு டீ வாங்கிக்குடுக்கதுக்கு எங்கிட்ட காசு இல்ைல’ என்றார். கைடக்குள் நுைழந்து நான் இரண்டு டீ என்ேறன். பூேமைட ‘நீர்க்க தண்ணிவிடு தாயி’ என்றபடி

அமர்ந்தார்.

தின்னது

சரி,

ைசக்கிள்..ஓல்ட்

அவர்

இனிேம மாடல்.

ேபாயிருக்கு…’என்றார்.

இைளப்பதுேபால

விக்கிறதுக்கு

என்னமாம்

சூரத்தனமான

‘ைமக்கு?’

மூச்சு

ஐட்டம்.

அெதல்லாம்

விடுவைத இருக்கா?’

கவனித்ேதன்.’வித்து என்ேறன்.

ெரண்டாம்

ேபானமாசேம

‘இருக்கு.

உலகப்ேபாருக்கு

காலி.

அது

இப்பம்

நாைளக்குலுக்கல் நாைளக்குலுக்கல்ணுல்லா கத்துது. நான் ேகட்டுட்டு ெசான்ேனன். ேவ, குலுங்கணுமானா

இண்ைணக்ேக

குலுங்கணும். நாைளக்கு

நீ

இருப்ேபண்ணு

என்ன

கண்ேடன்னு’ . நான் ‘அப்ப இனிேம கூட்டம் ேபாடறதா இல்ல?’ என்ேறன் . பூேமைட

‘விட்டிருேவாமா? ஒரு ெமகேபான் இருக்கு. மணிேமைடயிேல நின்னுட்டு நான் ேபசினா ேகக்கறதுக்கு கைலவாணர் நின்னுட்டிருக்காரு. ைகய பின்னால கட்டிகிட்டு நிக்கதனால

கல்லவிட்ெடறிய மாட்டாரு… எவன் தடுக்கதுக்கு?’ என்றார் ‘அப்பனம்ைம அவுக

என்ன

ேசத்தத

திங்கிறதுல்லாம்

உைளச்சா

ேசத்தாங்க?

ஒரு

ெபாைளப்பு.

பாவப்பட்ட

இல்ல?’ என்ேறன்.

புைலயைனயும்

‘தம்பி

சாம்பாைனயும்

ேவலவாங்கி ஏச்சு ேசத்ததுதாேன? ெவயிலிேல சம்பாரிச்சது மைளயிேல ேபாறதுதாேன

நியாயம்?

ஒல்லும்

ெசயல்னுல்லா

வைகயான்

வள்ளுவன்

அறவிைன

ஓவாேத

ெசல்லும்

வாெயல்லாம்

ெசால்லுகான்?’ என்றார்.

நான் எரிச்சல்ெகாண்டு

? குறள்னாக்க

வாற

‘அந்த

குறளுக்கும் இதுக்கும் என்ன சம்பந்தம்?’ என்ேறன். ‘சம்பந்தம் இருக்குண்ணா குறைள

எல்லாரும்

ெசால்லுகானுக

ேபாடுறதுக்குண்டான ேகப்ேபராேவ?’

ஒண்ணாக்கும்.

ஞாபகம்

எனக்க

கிட்ட

எடத்தில சும்மா எடுத்து

ேகக்ேகேர

கருணாநிதிட்ட

215

டீ

வந்தது.

அவர்

சத்தமாக

உறிஞ்சி

குடித்தார்.

ெபன்ஷன்

’தியாகிப்

இருக்குேம?’

என்ேறன். ‘எங்க?’என்று சிரித்தார். ‘நாப்பத்தியாறிலயாக்கும் நான் முதல்ல ெஜயிலுக்கு

ேபானது.

யூணிவர்சிட்டிக்காேலஜிேல

படிக்கிற

காலம்.

ஒருநாைளக்கு

காலம்பர

ேபாேதஸ்வரன் வந்தாரு. ேகட்டிருப்பீக, நம்ம கவி சுகதகுமாரிக்க அப்பா. அவரு சட்டம்பி சாமிக்க சிஷ்யராக்கும். நல்ல ெவளுத்த தாடி, நீளமான கதர்சட்ைட ேவட்டி. காேலஜ்

முன்னால நின்னுட்டு பிரசங்கம் பண்ணுதாரு. அனல் கக்குத பிரசங்கம்லா. நாங்க ஒரு

முந்நூறுநாநூறு

பயக்க

உனக்ெகதுக்குேட எறங்கினவந்தான்.

சத்தியாக்ரகம்

கூடீட்ேடாம்.

படிப்புங்கிற

பின்ன

ெபத்த

’ேல

அம்ைம துணியில்லாம

தைலப்பாைக?’ன்னுல்லா

பல

பண்ணினதுக்கு

எடங்களிேல

ேபாராட்டம்.

நானும்,ேதரூர்

நிக்கா

ேகட்டாரு.

அப்ப

நாகர்ேகாயிலிேல

சிவன்பிள்ைளயும்,

ஈத்தவிைள

அர்ஜுனன்நாடாரும் எல்லாம் ேசந்தாக்கும் அெரஸ்ட் ஆேனாம். அவர்

ெதாடர்ந்தார்

பக்கத்தில

இப்ப

‘அப்ப

உள்ள

தீயைணப்பு

ேகார்ட்டும்.அதுக்கு

பக்கத்திேல

உள்ள

ெஜயிலு

ஆப்பீசாக்கும் உள்ள

இல்ைல.

இப்ப

அன்ைனக்கு

முத்துதிேயட்டர்

ேபாலீ ஸ்

ெஷட்டுகளாக்கும்

ஆப்பீஸும்

ெஜயிலு.

என்ைனயும்

ேபரு

நாராயணன்

எட்டுேபைரயும் ைகயத் துணிவச்சு ெகட்டி நடக்க வச்சு ெகாண்டு ேபாறானுக. அப்பம் எங்க

கூட

வந்தவரு

ஒரு

இன்ஸ்ெபகடர்,

அவருக்க

நாயருன்னாக்கும், பிறவு அவரு சுதந்திர தமிழ்நாட்டிேல ேபாலீ ஸிேல எஸ்பியா ஆகி ரிட்டயரானாரு.

என்ைன

எங்கபாத்தாலும்

‘ேட, பூேமைட!

என்னேட, மரியாைதயா

இருந்நா தாயளி நினக்கு ெகாள்ளாம்’னு ெசால்லுவாரு. ‘காந்தி ேபச்ைச ேகட்டு அப்பேம மரியாதய அவுத்தாச்ேச ஏமாேன’ண்ணு நான் ெசால்லுேவன். ’அவரு என்ன பண்ணினாருண்ணா ஒரு மாட்டுச்சாட்ைடய வச்சு ேபாறவாற ஆளுகைள

அடிச்சுட்ேட

வாறாரு.

ஒண்ணும்ெசய்யாம

சும்மா

சந்ைதக்கு

ேபாறவைன.

எதுத்தாப்பிேல ஒரு மீ ன்கார ெகளவி வாறா. இவரு அடிக்கப்ேபாறாரு. என்னால சும்மா இருக்க முடியல்ைல. ‘ேவ, எதுக்குேவ அடிக்ேகரு, அடிக்கணுமானா என்ைனய மாதிரி அதுக்குண்ணு

வந்தவன

ெசய்ேவ’ண்ணாரு.

அடியும்ேவ’ண்ணு

‘அடிச்சுபாரும்ேவ’ண்ேணன்.

ெசான்ேனன்.

நீ

‘அடிச்சா

ெகளவிய அடிக்க

ேபானாரு.

என்னடா ெகளவி

ஓண்ணு சத்தம்ேபாட்டா. நான் மாட்டுக்காரன் மாதிரி ‘ைஹ ைஹ ைஹ’ன்னு சத்தம் குடுத்ேதன். குடுத்ேதன்.

ெரண்டு

மட்டம்

ெரண்டு

ஓங்கினாரு.

மட்டம்

ெசான்னைதக்ேகட்டு மத்தவங்க

‘சாட்ைடய

தூக்கி

ேபாட்டுட்டு

மறுபடியும்

ஓங்கினாரு.

சிரிச்சப்ப

வண்டிக்காரன்னு ெசான்னா எப்டி?

நான்

அப்டிேய

ெவறயல்

என்ைனய

நான்

ைஹைஹன்னு சத்தம் ைஹைஹைஹன்னு

ேகறிட்டுது.

நடுத்ெதரு

குலநாயராக்குேம,

மண்ணில

ேபாட்டு

மிதிக்க ஆரம்பிச்சிட்டாரு. அடிச்சு ைகயப்பிடிச்சு மண்ணிேல இளுத்துக்கிட்ேட ேபாறாரு. ேவட்டியும்

ேகாமணமும்

சட்ைடெயல்லாம்

பிச்ைசக்காரன்னு சிவன்பிள்ள

உருவிேபாச்சு.

ேபாடுகதில்ைல.

எளுதி

உள்ள

பக்கத்திலதான்

துணியில்லாம

ெகாண்டுேபாயி

தள்ளிப்ேபாட்டாரு.

ெகடந்ேதன்.

ேபாேறன்.

நான்

முற்றத்திேல

நான்

ெதருவிேல

ேகார்ட்டு

உடம்ெபல்லாம்

அப்பம்

மண்ணும்

திருடின

சாக்கைடயும்.

அவருக்கு நம்மள அைடயாளம் ெதரியல்ல. நான் ேபாதம் வந்து எந்திரிச்சு இருக்க ஒரு நாள் ஆயிப்ேபாட்டுது.

216

கழிஞ்சுதான்

’நாலஞ்சுநாள் ேபசினாரு.

ெசால்லி

ெபாலிட்டிக்கல்

நம்மள

சிவன்பிள்ள ெசல்லுக்கு

ஒருத்தரு

வந்து

என்ைனப்

பாத்தாரு.

மாத்திடலாம்னு

விசாரிச்சாரு.

எம்.வி.நாயுடு

ெசான்னாங்க.

நல்ல

வந்து

அவங்க

பழுத்த

மனு

பிள்ைளவாள்.

ெநத்தியிேல விபூதி குங்குமம். ஆளு ேவற ஆருமில்ைல, நம்ம அைணஞ்செபருமாள்

டாக்டருக்க

அப்பா

மந்திரம்பிள்ைளதான்.

எல்லாம்

ேகட்டு

எளுதிட்டு

எதுக்கும்

உறுதிபண்ணிக்கிடலாேமண்ணு ெமள்ளமா ‘நீரு என்னேவ ஆளு? புள்ளமாரா?’ என்றார்.

நம்ம

நாக்கிேல

பணம்ெகட்டி

சனி

இருக்ேக.

மாத்தியாச்சு.

அது

சும்மா

ெகடக்குமா.

இப்பம் ேதாட்டியாக்கும்’னு

‘இல்ல,

ெசான்ேனன்.

ேபானமாசம்

நீட்டி

எளுதிட்டு

ேபாய்ட்டாரு. அப்டி ஒரு பிக்பாக்ெகட் திருடனா எட்டுமாசம் ெஜயிலிேல ெகடந்துட்டு வந்ேதன்’ ’முதல்

தப்பு

இதுதான்…ேகனத்தனம்’ என்ேறன்.

காரியம்

‘ஒரு

பண்ணினா

அதுக்கு

முைறயான ெரக்கார்டு ேவணும். இப்ப நீரு பிக்பாக்ெகட்டா தியாகியாண்ணு ஆருேவ ெசால்லுகது?’

என்ேறன்.

ெசால்லணும்?

‘ஆரு

அண்ைணக்குள்ள

தியாகிெயல்லாம்

இண்ைணக்கு பிக்பாக்ெகட்டாக்கும். அப்ப அண்ைணக்குள்ள பிக்பாக்ெகட் இண்ைணக்கு தியாகிதாேன?’

என்றார்.

கிறுக்கு…’

‘உமக்கு

என்ேறன்.

‘

அதுதான்

ஊருக்ேக

ெதரியுேம..எனக்க அம்ைமயாக்கும் அத முதல்ல கண்டுபிடிச்சவ… ஒருநாள் ரகசியமா ேகக்கா, ஏேல அவைர

உனக்க காந்திக்கும்

பரிதாபமாகப்

பார்த்து

தைலக்கு

வட்டாேலண்ணு

‘உம்ம நிலைமயிேல

ெஹெஹெஹ’ நான்

சிரிப்பு..என்ன?’ என்ேறன்.

‘நான்

சிரிச்சது அதுக்காட்டுல்ல. ெஜயிலிேல நம்மள பாத்தாக்க வார்டர்மாரு சட்ைடய ஒரு தடவ ஜாகிரைதயா ெதாட்டுட்டுதான் ேபாவானுக ஹ்ேஹ ஹ்ெஹ’ நான் ‘ெசரி, சிவன் பிள்ைள ெசான்னா ெபன்ஷன் குடுக்க மாட்டாங்களா?’ என்ேறன். ‘நீரு ஒண்ணு. சுதந்திரம் ெகைடச்சம்புறவு சிவன்பிள்ைளக்ேக ஏண்ணு ேகக்க ஆளில்லாம ஆச்சு.

பிறவு

அம்பத்திமூணிேல

ேநசமணி,

தாணுலிங்கநாடார்கூட

ேசர்ந்துட்டு

தாய்த்தமிழக ேபாராட்டத்தில குதிச்ேசன். அப்பமும் மறியல். சந்ேதாசமான விஷயம்

என்னாண்ணா

அேத

நாராயணன்

நாயராக்கும்

என்ைனய

அடிச்சது.

அவருக்கு

புரேமாஷன். அடிச்சு இளுத்து ேவனிேல ேபாட்டார். ெசரி, பைளய ஆளாக்குேம, ஒரு மரியாைத நல்லதாக்குேமண்ணு நான் அவரிட்ட ‘என்னேவ நல்லா இருக்ேகரா’ ண்ணு ேகட்ேடன். அதுக்கும் அடிச்சாரு’ ‘ேநரா ேகார்ட்டிேல ெகாண்டாந்து நிப்பாட்டினாங்க. இது நம்ம சுேதசி ேகார்ட்டு. ேமேல சீலிங்

ஃேபெனல்லாம்

பிள்ைள மாதிரி

உண்டு.

காந்திபடம்

சிரிக்காரு… மத்தபடி

அேத

இருக்கு.

டவாலி.

மண்ணு அேத

தின்னுறப்ப

பைளய

பிடிபட்ட

ேபப்பரு.

அேத

சட்டம். ஒரு அய்யராக்கும் ஜட்ஜு. பைழய தண்டைனய பாக்காரு. பிரிட்டிஷ் சர்க்காரு நைடமுைறகைள

அப்ப்டிேய

ஃபாேலா

பண்ணணுமுன்னுல்லா

சுேதசி

சர்க்காருக்க

சட்டம்? ெசரீண்ணு இவரும் வழிப்பறிமுயற்சின்னு ேபாட்டு ேபாடான்னுட்டாரு. சும்மா

ெசால்லப்பிடாது. அரசியல்ணு உள்ள ேபாறதவிட வழிப்பறீண்ணு உள்ள ேபானா அங்க

உள்ள பிரைஜகளிட்ட ஒரு தனி மதிப்புண்டு. சாம்பாரிேல உள்ள காெயல்லாம் ெபாறுக்கி

நம்ம

தட்டிேல

கசாப்புக்கைட

ேபாட்டு

காதருக்க

எரட்டக்ெகாைல.

சாவது

‘தின்னும் அப்பன் வைர

ேவய்’ண்ணு

ெமாய்தீன்கண்ணு வந்து

டீகுடிச்சிட்டுதான் ேபாவாரு. நல்ல மனுஷன்…’

ெசால்லுவானுக.

நம்ம

நம்மகிட்ட

எடலாக்குடி

ெஜயில் ேதாஸ்தாக்கும்.

நல்லது

ெகட்டது

ேபசி

217

’ேநசமணி ெசான்னா ெமாழிப்ேபார் ெபன்ஷன் வருேம’. ‘அவரு ெசான்னா வந்திருமா? நான்

ெசால்ல

ேவண்டாமா?

ஒருநாைளக்கு

சிதம்பரநாதன்

ெகாட்டாரத்தில

வந்து

என்ைன பாத்தாரு. ‘ேவ, ஆனது ஆச்சு. நீரு ெதருவில ெகடந்துெசத்தா எங்களுக்காக்கும்

மானக்ேகடு. ஒரு ெபன்ஷனுக்கு மட்டும் ைகெயளுத்த ேபாடும். மிச்சத்த ெபரியவரு

பாத்துக்கிடுவாரு’ண்ணாரு. ‘ெபரியவரு இப்பம் ஆைனேமேல ேகறியாச்ேச. ஆைனக்க அடியில

கண்ணு

ெதரியுதா’ண்ணு

ேகட்ேடன்.

‘ெசரி, அரசியல

விடும்.

உம்ம

இது

சர்க்காரு குடுக்கப்பட்ட காசுேவய்’ண்ணாரு . நான் ‘சர்க்காரு காசு வாங்குறவெனல்லாம்

லஞ்சம்

வாங்குறான்.

இந்த

சர்க்கார்

காச

வாங்கினா நானும்

லஞ்சம்

வாங்கலாமா

ேவய்?’ண்ணு ேகட்ேடன். வாங்கலாம்ணு ஒரு ெலட்டர் எளுதி குடுத்தா ைகெயளுத்து

ேபாடுேறன்ேனன். பாரபட்சம் இருக்கப்பிடாதுல்லா? சர்க்கார் பியூனுக்கு நாம ெகாைறஞ்சு ேபானா

பிறவு

காந்தித்ெதாப்பிக்கு

என்ன

மரியாத?

தைலயில

‘நாசமாேபாவும்ேவய்’ணு ெசால்லிட்டு எந்திரிச்சு ேபானாரு..’

அடிச்சு,

‘ெகாளுப்பு ேவய் உமக்கு’என்ேறன். ‘உம்ம ேமேல மரியாத இருக்கதனாலத்தாேன வந்து ேகக்கறாரு…அத

நீரு

மதிக்கணும்லா? அந்த

ெதருவும் திண்ைணயுமா

நிக்கிறீரு’ என்ேறன்.

தப்புக்காகத்தான் ’ தம்பீ

இது

இண்ைணக்கு பட்டினத்தாரு

இப்டி நிண்ண

ெதருவுல்லா?’ நான் ‘இல்ல ெதரியாம ேகக்ேகன், ேநசமணி உமக்கு ெபரியவருல்லா, ஒருநைட அவைர ேபாயி பாத்திருக்கணும் நீரு’ பூேமைட ‘நாம ேவற ஆளு. காந்தியிேல ெரண்டுகாந்தி உண்டு. ஒண்ணு சர்க்கார் காந்தி இன்ெனாண்ணு ேதாட்டி காந்தி. நம்மாளு ேதாட்டிகாந்தியாக்கும். ேநசமணிய என்ன?’

அடுத்தவாரம்

ஒருமணி

ேநரம்

ேகார்ட்டுவாசலிேல

சாத்து

சாத்துண்ணு

ஒரு

கூட்டத்தப்

ேபாட்டு

சாத்திேனன்…விடமுடியாதுல்ல,

‘ெமாத்ததிேல ெபன்ஷன் விசயம் வாயிமண்ணு’ என்ேறன். ‘அது ெசத்தவனுக்கு ேபாடுற வாய்க்கரிசில்லா? ெபன்ஷன்குடுத்தா

நான்

இப்பமும்

சீவேனாட

வாங்கிட்டிருப்பாரா?’என்றார்.

இருக்கிறவனாக்கும். எனக்கு

அது

ேவ,

காந்திக்கு

புரியவில்ைல.

‘ேவய்,

ேவைலய நிப்பாட்டிட்டு ஓய்வு ெபற்றாத்தாேன ெபன்ஷன்? நாம இப்பமும் சர்வஸிேல ீ இருக்குதவனாக்குேம’.

‘இப்பம்

காங்கிரஸ்காரங்க

எப்டி?

உம்ம

டிரீட்ெமண்டுக்கு

சில்லைற வல்லதும் குடுப்பானுகளா’ என்ேறன். ‘ேவ, கன்னியாகுமரி காங்கிரஸ அடக்கி ஆண்ட ேநசமணிக்க வாரிசுகள் இண்ைணக்கும் நடந்தாக்கும் ேபாறானுக. இப்ப உள்ள காங்கிரஸ் ஆப்பீசிேல தைரையத் துைடச்சவன் கண்டசா பிளசர் காரிேல ேபாறான்…’

என்றபின்

‘டீ

என்னா ெவைல?’ என்றார்

பூேமைட.

‘ஒண்ணார்

ரூவா’ ‘ெகாைறக்க

மாட்டிேயா?’ என்றபடி ஒண்ணைர ரூபாைய எடுத்து ெகாடுத்தார். நான் என் பணத்ைத ெகாடுத்ேதன். ெவளிேய வந்ததும் ‘ெசரி அப்ப பாப்பம். அடுத்த வாரம் ஒரு கூட்டம் இருக்கு.

இந்த

கன்னியாஸ்திரீகள்

அளுகிப்ேபான

காயிகறிகள

வாங்கிட்டுேபாயி

அனாைதப்பிள்ைளகளுக்கு குடுக்க்காளுக. ேகக்க நாதியில்ல நாட்டிேல’ என்றார் நான் ‘நான் உள்ள ெகாண்டுவந்து விடுேறன்..’ என்ேறன். ‘என்னத்துக்கு, நீங்க ேஜாலியா

ேபாறீக’ என்றார். ‘இல்ைல…வந்து என்னண்ணு பாத்துட்டு ேபாலாேம’ என்று ெசால்லி

‘ஏறுங்க’ என்ேறன். ஏறிக்ெகாண்டார். ‘கைடசியா எப்ப ெஜயிலுக்கு ேபான ீங்க?’ என்ேறன். ‘ெஜயிலுக்குண்ணா, சும்மா புடிச்சிட்டு ேபாறது கணக்கில்ைல. சில கான்ஸ்டபிள்களுக்கு

என்ைனய

ஒரு

புடிக்காது.

எங்கபாத்தாலும்

அடி ேபாடுவானுக.

ெகாண்டு

ேபாயி

எஸ்ைஸ

ெகட்டவார்த்ைத

ஸ்டீபன்

ஸ்ேடஷனிேல இருக்க

ெசால்லுவானுக.

ஞானராஜ்

வச்சுட்டு

ேகஸு

இருந்தப்ப ேபாடாம

சிலசமயம்

இைடக்கிைட

நாலஞ்சு

அடி

218

அடிச்சு அனுப்பிருவான். மத்தபடி நல்ல ைபயனாக்கும். சரியா ேகஸாகி ெஜயிலுக்கு ேபானதுண்ணா எம்பத்ெதாம்பதிேல காந்திெஜயந்தி அண்ைணக்குதான்’ ‘சத்யாக்கிரகம்

பண்ணின ீேரா?’ என்ேறன்.

முதல் காந்தி

ெசைலக்கு

மாைலயா

இல்ல.

‘ேசச்ேச

அண்ைணக்கு

ேபாட்டிட்டிருந்தானுக.

நான்

ஒரு

காலம்பற ஸ்ைடலா

இருக்கட்டுேமண்ணு ஒரு ெதாப்பிய ெகாண்டாந்து ஸ்ேடடியத்திேல இருக்கப்பட்ட காந்தி

ெசைல தைலயிேல வச்ேசன்…பத்திரிைகக்காரன் ேபாட்ேடா எடுத்து ேபாட்டான். புடிச்சு

ேகஸு

ேபாட்டானுக’.

ெவல்ெவட்டுல்லா?

ெதாப்பி?’

‘என்ன

களுதச்சந்த

என்ேறன்.

ைமதானத்திேல

குல்லா.

‘ெசவப்பு

ஒரு

சர்க்கஸுக்கான

நல்ல

ேநாட்டீஸ

பாத்ேதன். அதில ஒரு ேகாமாளி வச்சிருந்தான். ெசரீண்ணு நாேன ெசாந்தமா துணி வாங்கி

அம்சமாட்டு

ஒண்ைண

தச்சு

ெகாண்டாந்து

காந்திக்கு

ேபாட்டுவிட்ேடன்.

ெவைளயாட்டுல்லேவ, பாக்க நல்ல ெலச்சணமா ஐஸ்வரியமா இருந்தது. காந்திக்கும்

அது பிடிச்சிருந்தது ேபால. ஒரு நமுட்டு சிரிப்பு நம்மள பாத்து. அதுக்கு என்ைனய

புடிச்சு ஆறுமாசம் உள்ள ேபாட்டுட்டானுக. என்ன தப்புண்ணு ேபாலீ ஸிேல ேகட்ேடன். ேகார்ட்டிேல ேகட்ேடன். ெசால்ல மாட்ேடன்னுட்டானுக…’ வாய்க்ெகாளுப்பும்

’உமக்கு

அடிவாங்குறதில புருசன்கிட்ட

ஒரு

நாலஞ்சு

அதுமாதிரி’ ‘ெசரி டாக்டர

குண்டிக்ெகாளுக்கும்

அடிவாங்கணும்ேண

‘இல்ேலண்ணா

ெசாகம்

சாத்து

என்ன

பாத்து

இருக்கு

வரணும்…என்ன?’

என்ேறன்.

ேபாறது மூத்திரமா

ஆசிட்டாண்ணு

சத்தியமாச்ெசான்னா

வண்டிைய

ேகக்ேகன்.

பல

நாலஞ்சுநாளா

ஆஸ்பத்திரி

மூத்திரம் ஒரு

ெசாட்டுச்

ெநைனப்பு

முன்னால்

நிறுத்தி

வந்து

வராதுல்லா,

வந்து

வச்சுகிட்டு

இப்ப ைகயால

ெமல்ல

ஒளுங்கா ேபசாம

முடியல்ைல.

ெசாட்டாத்தான்

அவைர

‘தம்பி

ெபஞ்சாதிகளுக்கு

ஒறக்கம்

வாய

என்ேறன்

பூேமைட,

இப்பம் நான்

உம்ம நமக்கும்

‘பாப்ேபாம்.

பாத்ேதன்… வலிண்ணா நல்ல வலி..’ நான்

பாத்துக்கிடுங்க.

ெசய்தீரு.ேபாட்டும்.

ஏதுண்ணு

ேவய்’

மனுஷன்?’

வாங்கல்ேலண்ணாக்க ராத்திரி

எளேவா

என்ன

ஜாஸ்தி

அைலவானா

ேபாவுது.

ெதாட்டுக்கூட

பிடித்து

படி

ஏறச்ெசய்ேதன். அரசு ஆஸ்பத்திரிக்கு நான் நாைலந்துமுைற வந்திருக்கிேறன், வழக்கு

விஷயமாக. ஆனால் காைலயில் அவ்வளவு கூட்டம் இருக்கும் என்று ெதரியவில்ைல. ெபரிய வராந்தா

முழுக்க

நிைரநிைரயாக

ெபண்களும் ெவறும்தைரயில்

கிழவர்களும்

படுத்துக்கிடந்தார்கள்.

கிழவிகளும்

சுவரிலும்

குழந்ைதகளும்

தூண்களிலும்

சாய்ந்து

அமர்ந்திருந்தார்கள். இருமி இருமி எட்டி துப்பி அப்பகுதி முழுக்க எச்சிலாகக் கிடந்தது.

புண்நாற்றமும்

மருந்து

வாைடயும்

ெதருநாய்கள். அைலயும் பசுக்கள். பூேமைட

தூணில்

ெமாள்ளமா

உள்ள

சாய்ந்து

கலந்து

அமர்ந்தார்.

வசியது. ீ

‘நீங்க

ேபாயிக்கேறன்’ என்றார்.

ேபாங்க ‘ெசரி

வளாகம்

முழுக்க

நிைறயத்

தம்பி…பரவாயில்ைல.

வந்தாச்சு, டாக்டைர

நான்

பாத்துட்டு

வாேறன்’ என்று எழுந்ேதன். ‘ஒரு நிமிசம்’ என்றார் அவர் .அவரது ேகாபமான முகத்ைத

அப்ேபாதுதான் பார்த்ேதன். ‘எல்லாரும் நிக்குத விரிைசயிேல நிண்ணு ேபானாப்ேபாரும் எனக்கு. ெதரியுதா?’ நான் அயர்ந்து ‘ெசரி’ என்ேறன். சட்ெடன்று சிரித்து கண்ணடித்தார்.

‘ஜனநாயகம்ணா வரிைசயாக்குேம…நகராத

வரிைசண்ணாக்க

ஜனநாயகம்

ஒளுங்கா

நடக்குதுண்ணு அர்த்தம்’ என்றார். நான் ‘நீரு அங்க இருந்துக்கிடும். நான் வரியிேல நிக்ேகன்…அது ெசய்லாமில்ல?’ என்ேறன்.

‘அது

ெசரி.

ஆனா

எருைமக்காரன்

வந்து

219

விளிக்கிறப்ப அந்த வரிசயிலயும் நீரு முன்னால ேபாயி நிண்ணுக்க்கிடப்பிடாது’ என்றார் சிரித்தபடி.

ஒரு ெபரிய

பசு

வாயில்

வைலேபாட்ட

கன்றுடன்

முகர்ந்து பார்த்தது. அவர் அதன் ெநற்றிைய வருடினார்.

வந்து

பூேமைடைய

வரிைசயில் இருநூறு முந்நூறு ேபர் இருப்பார்கள். கம்பிச் சன்னலுக்குப் பின் ெவள்ைளச்

சீருைட

அணிந்த

ஒரு

நடுவயதுப்ெபண்

குனிந்த

தைல

நிமிராமல்

சீட்டு

எழுதிக்ெகாண்டிருந்தாள். உள்ேள ேரக்குகளில் ஃைபல்கள். ேமேல பைழய மின்விசிறி. நடுேவ நிறுத்திவிட்டு எழுந்து எங்ேகா ேபாய் பத்து நிமிடம் கழித்து வந்தாள். வரிைச நகரும் ேவகம் எனக்கு ெபாறுைமைய ேசாதித்தது. வரிைசயிேலேய இரு கிழவர்கள் தைரயில்

குந்தி அமர்ந்து

உட்கார்ந்தபடிேய

தைலயில்

ெமல்ல

வாங்கிக்ெகாண்டு

அந்த

எளுதியிருக்குல்லா?

ைகைய

நகர்ந்தார்கள்.

நர்ஸிடம்

ேபா…ேபா

ஏேதா

அந்தால’

ைவத்துக்ெகாண்டிருந்தார்கள். முன்னால்

ெசான்னதும்

என்று

ஒரு

அப்படி

கிழவி

‘ஏ

ெகளவி,

அந்தப்ெபண்

சீறினாள்.

சத்தமில்லாமல் ஏேதா புலம்பிவிட்டு கூனிய நைடயுடன் ெசன்றாள்

சீட்ைட

அதில கிழவி

தூரத்தில் ஏட்டு முத்துசாமி வருவைதக் கண்ேடன். ெதரிந்தவர்தான். பூேமைட இருந்த தூணருேக

வந்ததும்

ஏட்டு

அவைர

அைடயாளம்

கண்டு

ெகாண்டார்.

பூேமைட

தூங்கியபடி தூணில் சாய்ந்திருந்தார். ஏட்டு பூட்ஸால் பூேமைடயின் ெதாைடைய ஓங்கி எத்தி

‘ேவ, என்னேவ? ேவய்’ என்றார்.

பூேமைட

மறுபக்கம்

விழப்ேபாய்

தூைண

பிடித்துக்ெகாண்டார். ஒருகணம் என் ைககால் எல்லாம் எரிவது ேபாலிருந்தது. ஆனால் பல்ைலக் கடித்து கண்கைள பலமுைற மூடித்திறந்து அைமதியாேனன். ஏட்டு அவரிடம் ‘இங்க

என்னேவ

ெசய்றீரு?’ என்றார்.

பூேமைட சிவந்த

மனம் இன்னும் ெதளிவைடயவில்ைல என்று ெதரிந்தது நான்

உரக்க

‘ஏட்ைடயா’

‘நான்தான்… பூேமைடய

என்ேறன்.

‘ஆருேவ

நீரா?

கூட்டிட்டு

வந்ேதன்.

எங்க

இவன்.

ஆளு

இப்டி

கண்களால்

நீரு

இங்க

சீனியரு

பார்த்தார்.

அவர்

எங்க?’ என்றார்.

ெசான்னாரு’ என்ேறன்.

‘உமக்க சீனியருக்கு என்ன ேவ கிறுக்கா? இவன் ேகாட்டிக்காரன்லா? தீனிேபாடுற ைகய கடிக்குற

நாயாக்கும்

இருக்கான்னு

பாக்காதீரு…

ெவஷப்பார்ட்டியாக்கும். இவனால ேவைல ேபான நம்ம பாஸ்கரன் எஸ்ைஸ இப்பம் ைரஸ்மில்லுேல மாவைரக்குதாரு.. ெதரியுமா?’ என்றார். ‘ெசரி…சீனியரு ெசான்னாரு’

என்ேறன்.

ஏட்டு

முகம்

மாறி

ரகசியமாக

‘மத்த காஞ்சாம்பறம்

ேகஸு

என்னாச்சு?

படியறுமா?’ என்றார். நான் ‘எங்க? வாய்தால ெகடக்கு. அவனிட்ட ைபசா இல்ல…’ ஏட்டு

‘அதும் ெசரிதான். ைபசா இருந்தா உங்ககிட்ட ஏன்ேவ வாறான்?’ என்றபின் ‘வாறன்..ஒரு ேகசு ெகடக்கு… ைகெவட்டாக்கும்’ என்று ேபானார். ஜன்னல் ெபண்மணியிடம் ‘ஒரு சீட்டு’ என்ேறன். ‘ம்?’ என்றாள். ‘சீட்டு’ என்ேறன். அவள் என்ைன சிலகணங்கள் பார்த்துவிட்டு ‘ஆருக்கு?’ என்றாள். ‘அந்தா இருக்காரு..பூேமைட ராைமயாண்ணு ேபரு’ என்ேறன். ‘அவரு வந்து கியூவிேல நிக்கட்டு..அந்தால மாறுங்க’

என்றாள்

என்ைன

பார்க்காமல்.

என்

தைலயில்

ரத்தம் பாய்ந்தது.

‘அவரால

நிக்க

முடியாேத’ என்ேறன். ‘முடியல்ைலண்ணா அங்க ெகடக்கட்டு. ெசத்தாக்க நாங்க எடுத்து உள்ள

ேபாடுவம்…ெவலகும்ேவ’

என்றாள்.

நான்

ஒரு

ெபண்

அத்தைன

கடினமாகேபசமுடியும் என்பைதேய நம்பாதவனாக அவைளப் பார்த்ேதன். சில ெநாடிகள் மனைத அைமதிப்படுத்திவிட்டு

‘ெசரி

அவைர

கூப்பிடுேதன்’ என்ேறன்.

‘அவருக்கு

ேவணுமானா அவரு கியூவிேல நின்னு வரட்டும்.. நீரு ெவலகும்’.

220

நான்

ஏேதா

ேகட்பதற்குள்

குடும்…அதாக்கும்

இங்க

என்

உள்ள

பின்னால்

நின்ற

சட்டம்’ என்றார்.

கிழவர்

நான்

ெமல்ல

என்

‘அஞ்சுரூபா

உடலால்

ஜன்னைல

பூேமைடயிடம் இருந்து மைறத்து ஐந்து ரூபாய் எடுத்து அவள் முன் ைவத்ேதன். அவள் அைத

ஒரு டிராயருக்குள்

ேபாட்டபின்

ேமேல

எதுவுேம

ேபசாமல்

‘ேபரு?’ ‘வயசு?’

என்றாள். ெசால்லி சீட்டு எடுத்துவிட்டு பூேமைடயிடம் வந்ேதன். அவைர ெமல்ல தூக்கி எழுப்பிேனன். ‘பதிமூணாம்

நம்பர்

ரூமு’ என்ேறன்.

ேபாவச்ெசால்லமாட்டாங்க.

அவங்கேள

‘மங்கலமான

நம்பர்லா’ என்றார்,

‘நல்லா ேகட்ேடரா? மார்ச்சுவரியா இருக்கப்ேபாவுது’. நான் ‘மார்ச்சுவரிக்குண்ணா நம்மள ெகாண்டு

ேபாவாங்களாம்’ என்ேறன்

.

அவர்

‘அவ்ளவு அந்தஸ்தான எடம் ,என்ன?’என்றார், ‘ஏஸியும் பண்ணிவச்சிருப்பான்’ பதிமூன்றாம் அைறமுன் ெபஞ்சு ஏதும் இல்ைல. ஐம்பது ேநாயாளிகள் நின்றிருந்தார்கள்.

ஒரு

படுத்திருந்தார்கள்.

நான்

உள்ேள

ேபானவர்கள்

கவனித்தேபாது

இருபதுேபர் பூேமைடைய

மாடும்

நாைலந்துேபர்

அமரச்ெசால்லிவிட்டு

சரசரெவன்று

ஆறுதலாக

காத்திருப்பார்கள்

அமர்ந்திருந்தார்கள்.

இருந்தது.

அேத

ேவகத்தில்

ெபண்

அங்ேகேய

வரிைசயில்

நின்ேறன்.

ெவளிேய

ெசல்வைத

எப்படி

இருப்பாள்?

ெபருவட்டர்

நான்

பூேமைடைய

பார்த்ேதன்.

வாட்ைசப்பார்த்ேதன்.

ெபண்ணும்.

வரிைசயாக

எனக்காக

அங்ேக

வட்டுக்குட்டிக்கு ீ கண்டிப்பாக திமிர் இருக்கும். ஆனால் பணமுள்ளவர்களுக்கு திமிர் ஓர் அழகு….

ஒருமணிேநரத்தில்

என்

இடம்

வந்தது.

தூங்கிக்ெகாண்டிருந்தார். சட்ெடன்று உள்ேள ெசன்ேறன் டாக்டர்

என்னிடம்

சந்ேதகமாக

ஒட்டிைவக்கப்பட்ட ஐம்பதுவயதான என்ேறன்.

ஆள். ெதாளெதாள

அவரது

ஒருத்தருக்கு

என்றார்.

‘எஸ்?’

வழுக்ைகத்தைலயும் கண்கள்

வரிவரியாக

கனத்த

சட்ைட

பாண்ட்.

‘என்ேபரு

மாறுவைத திருப்தியுடன்

கவனித்து

உடம்புசரியில்ைல. கூட்டிவந்திருக்ேகன்’ என்ேறன்.

பின்னால் சாய்ந்து.

‘இல்ைல. ெதரிஞ்சவரு.

மயிர்

கண்ணாடியும்

வயசானவரு.

ேவற

சீவி

ெகாண்ட

கேணசன்.

லாயர்.’ ெதரிஞ்ச

‘நமக்கு

‘ேகஸா?’ என்றார் ஆதரவுக்கு

யாரும்

ெகைடயாது. தனியார் ஆஸ்பத்திரிக்குன்னா வரமாட்டார். இங்க ேவணுங்கிறத பாத்து பண்ணுங்க. நான் ெசலவ பாத்துக்கிடுேதன். அவருக்கு அது ெதரிய ேவண்டாம்’ டாக்டர் என்ைன சாய்வாக பார்த்து ‘ உங்களுக்கு அவரு என்ன ஒறவு?’ என்றார். ‘சின்னவயசிேல இருந்து பழக்கம்’ அவர் தைலயைசத்து ‘ெகாண்டுட்டு வாங்க’ என்றார் பூேமைடைய ெசன்று

உள்ேள

படுக்கைவத்து

ெகாண்டு

வந்ேதன்.

பரிேசாதைன

டாக்டர்

ெசய்தார்.

பக்கத்து

நான்

அைறக்குள்

ெவளிேய

ெகாண்டு

காத்திருந்ேதன்.

ைககழுவிவிட்டு வந்து என்ைன தனியாக அைழத்து ‘கிட்னி அவிஞ்சு ேபாயிருக்குண்ணு

நிைனக்ேகன்.

ெராம்ப

கிரிட்டிக்கல்.

எப்டி

இவ்ளவுதூரம்

எந்திரிச்சு

நிக்கிறார்ேன

ெதரிேயல்ல…’ என்றார். ‘நல்ல உடம்பு’ என்ேறன். ‘வயசும் ஆயாச்சு…ெமதுவா என்ேனாட

கிளினிக்குக்கு ெகாண்டுவர முடியுமா?’ என்றார். ‘வரமாட்டாரு. கிளினிக்குல ெசய்றத இங்க ெசய்யுங்க. அதுக்கு உண்டானைத குடுத்திடேறன்’ ‘நீங்க

அவருக்கு

ெநைறயன்னா

உறவு

ெகைடயாதுன்னு

உடேன எப்டியும்

ஒரு

ெசான்ன ீங்க…ெநைறய

அஞ்சாயிரம்

ேவணும்.

ெசலவாகும்.

ேமக்ெகாண்டு

அது

இதுன்னு ஆயிடும்..’ நான் மூச்ைச ெகாஞ்சம் சிரமபப்ட்டு விட்டு ‘சரி…அவருக்குன்னு ேகட்டா குடுக்க ஆளிருப்பாங்க… நீங்க அட்மிட் பண்ணுங்க’ என்ேறன். ‘ெசரி’ என்று அவர்

எழுதினார்.

பிறகு

ேயாசித்து

‘ெகாஞ்சேநரம்

ெவயிட்

பண்ணுங்க.

நான்

வார்டில

221

கூப்பிட்டுச் ெசால்லிடேறன்.’ என்றார். நன்றாகக் குரைல தாழ்த்தி ‘அதுக்குள்ள பணம் கிைடச்சா நல்லா இருக்கும்’ என்றார். என் கண்களும் அவர் கண்களும் சந்தித்தன. அவர் என்ன ெசால்கிறார் என்று புரிந்தது. நான் மீ ண்டும் சிரமப்பட்டு என் கனைல அைணத்ேதன். ‘டாக்டர் அவரு இப்ப ெராம்ப

முடியாம கண்டிஷன்ல இருக்கார்னு நீங்கதான் ெசான்ன ீங்க. அட்மிட் பண்ணுங்க…நான் ஒருமணி ேநரத்திேல அறியாமேலேய

பணத்ேதாட

வந்திருேதன்’ என்ேறன்.

ேகாபம் வந்திருந்தது.

டாக்டர்

ெமல்ல

என்

குரலில்

சிரித்து

‘நீங்க

என்ைன அவருக்கு

ெசாந்தெமல்லாம் இல்லல்ல? ேபானா நீங்க வரேலன்னு ைவங்க…இல்ல ஒரு ேபச்சுக்குச் ெசான்ேனன்.

ஸ்ெபஷல்வார்டுக்குன்னு

ஒரு முைற

இருக்கு

இங்க… அந்த

வழியா

சும்மா நடந்துேபாற ஸ்டாஃப் கூட ைகய நீட்டுவாங்க. நான் வாங்கேலண்ணா யாரும் நம்பமாட்டாங்க. என் ைகயிேல இருந்து குடுக்க முடியாதுல்ல?’

அவர் எைதயும் ேகட்கமாட்டார் என அவரது ெமல்லிய சிரிப்ேப ெசால்லியது. நான் ெபருமூச்சு விட்ேடன். ‘ெசரி.. நான் ேபாய் பணத்ேதாட வாேறன்’. அதற்குள் இன்ெனாரு ேநாயாளி உள்ேள

வந்தாள்.

கிழவி.

ைக

ெவடெவடெவன நடுங்கிக்ெகாண்டிருந்தாள். ஆரம்பிக்க

அவைள

ஏறிட்டும் பார்க்காமல்

கால்கள்

எல்லாம்

தனித்தனியாக

‘ெபான்னுஸாேற’ என்று ஏேதா

எழுதி

அவளிடம்

அவள்

ஆட

ெசால்ல

ெகாடுத்துவிட்டு

என்னிடம் ‘ெசரி’ என்றார். கிழவி ‘நாலு மாசமாச்சு இந்த காச்சலு வந்து…இப்பம்– ’ என்று முனகிக்ெகாண்டிருக்க

நான்

‘அப்ப

எங்க

படுக்க

ைவக்க?’

என்ேறன்.

‘ெவளிேய

திண்ைணயிேல இருக்கட்டும்’ நான் ‘அவரு ெராம்ப..’ என ஆரம்பிக்க ‘சார், இங்க வாற ேகஸிேல முக்காவாசிப்ேபர் இந்த கண்டிஷன்லதான் இருக்காங்க…இங்க இெதல்லாம் பாத்தா ஒண்ணும் நடக்காது…’ என்றபின் முக்கி முக்கி ெதாடர்ந்து ேபசிக்ெகாண்டிருந்த கிழவியிடம்

‘த,

சீட்டு

எளுதியாச்சுல்ல,

ேநாயாளிக்காக மணி அடித்தார்.

ேபாம்மா’ என்று

அதட்டி

விட்டு

அடுத்த

நான் பூேமைடைய எழுப்பிேனன். ‘என்ன ெசால்லுகாரு டாக்டர்? அவருக்க அபிப்பிராயம் என்ன?

ெபாைதக்கலாமா

எரிக்கலாமா?’

என்றார்.

‘முதல்ல

ேபாஸ்ட்மார்ட்டத்த

பண்ணுேறன்னாரு…வாரும் ேவய்’ என்று கூட்டிச்ெசன்ேறன். ‘அட்மிட் பண்ணணும்னு ெசால்லுதாரு..அதுக்கு முன்னால இன்ெனாருவாட்டி ெடஸ்ெடல்லாம் எடுக்கணும். நீரு

இங்கிண திண்ைனயிேல

ெகாஞ்ச ேநரம் இரும்…’ என்ேறன். ‘நீங்க எங்க ேபாறீங்க?

மலர்வைளயெமல்லாம் எனக்கு மல்லியப்பூ

வாங்கி

பிடிக்காது’ என்றார்

ேபாடுேறன் ேபாருமா? சும்மா

முடிச்சிட்டு பத்து நிமிசத்துக்குள்ள வந்திருேவன்’

பூேமைட.

‘ெசரி

இரும்ேவ…ஒரு

நாலுெமாழம்

சின்ன

ேசாலி.

அவர் தூணருேக படுத்துக்ெகாண்டார். நான் என் டிவிஎஸ் ஃபிஃப்டிைய முடிந்தவைர ேவகமாக

ஓட்டிேனன்.

ஐயாயிரம்

ரூபாய்க்கு

என்ன

ெசய்வது?

எனக்குத்ெதரிந்து

ஐயாயிரம் ரூபாய் ெகாடுக்கும் அளவுக்கு ைகயில் பண ஓட்டம் உள்ள எவரும் இல்ைல.

பூேமைட ெபயைரச் ெசால்லி யாரிடம் ேகட்பது? அரசியல் கட்சிகளிடமா? உடனடியாக ஐயாயிரம் ரூபாய்! எங்ேக

ெசல்வது

ெபண்வட்டுக்குத்தான் ீ

என்று

திண்ைணயில் மூன்று

என்

ெசன்ேறன்.

ெபரியவர்கள்

உள்

மனம்

என்ைன

இருந்தார்கள்.

அறிந்திருந்தது.

நான்

எதிர்பார்த்திருந்தார்கள் ஒருவர்

மெபாசி

ேபால

அந்த ேபால. மீ ைச

222

ைவத்து

காமராஜ்

சாயலில் இருந்தார்.

என்ைன

பார்த்ததும்

ெவடிேயாைசேபால

மற்றவர்களுக்குச் சுட்டிக்காட்டினார்.

ேபசிக்ெகாண்டிருந்தவர்

ேபச்சு

நின்றது.

என்ைன

கவனித்தார்கள். நான் என் வண்டிைய நிறுத்திவிட்டு அவசரமாக படி ஏறிேனன். சட்ைட

ேபாடாமல் சாயேவட்டியுடன் ெவற்றிைல ேபாட்டுக்ெகாண்டிருந்தவர்தான் வட்டுக்காரப் ீ

ெபருவட்டர் என்று ெதரிந்தது.

கேணசன்.லாயர்’ என்ேறன்.

‘நானாக்கும்

‘வாங்க…’ என்றார்

அவர்.

என்

உைடகள்

முழுக்க கைறகளும் அழுக்குமாக இருப்பைத அப்ேபாதுதான் கவனித்ேதன். ‘ஒரு அவசர ேவைலயா வந்ேதன். அப்பனுக்கு நல்ல ேதகசுகமில்ைல. ஆஸ்பத்திரியிேல இருக்காரு… ஒரு சகாயம் ெசய்யணும்’ என்ேறன். அவைர சிந்திக்க விடாமல் ேமேல ெதாடர்ந்ேதன்

‘ஒரு ஐயாயிரம் ரூபா இப்பம் ேவணும். அப்பன் இங்கவந்து ேகக்கச்ெசான்னாரு. இங்க மட்டும்தாம்ேல நாம ேகக்கமுடியும்ணு ெசான்னாரு’ அவர் மற்ற இருவைரயும் பார்த்து

ஏேதா ெசால்ல வந்து தத்தளித்தார். அப்படி அப்பட்டமாக பிறர் முன் பணம்ேகட்டால்

அவரால் மறுக்க முடியாது, அந்தமாதிரி தருணத்ைதேய சந்தித்திருக்கமாட்டார். ‘ேநரமில்ைல…நான் ஒரு அஞ்சுமணிக்கு திரும்பி ெகாண்டுவந்து குடுக்ேகன்..உடேன… ’ அவர்

ெவற்றிைலைய

துப்பிவிட்டு

‘இருங்க’ என்று

ெசால்ல

ஆரம்பித்ததுேம

நான்

‘வலிய உபகாரம்’ என்று கும்பிட்ேடன். அவர் ேமலும் ஒருகணம் தவித்தபின் உள்ேள ெசன்று ரூபாைய எண்ணிக்ெகாண்ேட வந்தார். நான் ‘ெராம்ப உபகாரம்…நான் வாேறன்’ என்று

பணத்ைத

கிளம்பிச்ெசன்ேறன். ஆஸ்பத்திரியில்

எண்ணாமல்

டாக்டரின்

வாங்கிக்ெகாண்டு

அைறக்குச்

வண்டிைய

ெசல்லும்ேபாேத

எடுத்து

ஏேதா

ேவகமாகக்

நடந்திருக்கிறெதன

ெதரிந்துவிட்டது. அங்ேக கூட்டமாக இருந்தது. யாேரா கத்திக்ெகாண்டிருந்தார்கள். நான் கூட்டத்ைத விலக்கிேனன். டாக்டர்தான் சாமியாடிக்ெகாண்டிருந்தார். என்ைனக்கண்டதும் திரும்பி

‘ஓய்

உம்மாலதான்

எல்லாம்..கூட்டிட்டுப்ேபாவும்ேவ

இவைன…

இப்பம்

கூட்டிட்டு ேபாகைலண்ணா தூக்கி ெவளிய ேபாட்டிருேவன்…என்ன ஓய், என்ைன என்ன ேகைனக்கூமுட்ைடண்ணு ெநைனச்ேசரா? நானும் பல ஊரு தண்ணி பாத்துத்தான் இங்க வந்திருக்ேகன்..’என்று மூச்சிைரக்க கத்தினார். ‘என்ன, என்ன ஆச்சு?’ என்ேறன். ‘ஒரு அடி அடிச்ேசன்னாக்க ெபாணம் விளுந்திருக்கும். அது நடக்காதது உம்ம ேயாகம்… எடுத்திட்டு ேபாவும் ஓய் இந்த பார எளவ…இப்பம்

இந்த நிமிசம் எடுத்திட்டு ேபாயாகணும்..’ என்றார் டாக்டர். அவருைடய உடம்ெபல்லாம்

வியர்ைவ நாறியது . ‘டாக்டர், இருங்க நான் ெசால்லுேதன்…நீங்க ெசான்ன மாதிரி…’

பணத்ைத ைசைக காட்டிேனன். ‘இனி இந்தியாவுக்க ஜனாதிபதி வந்து ெசான்னாலும் இந்தாள

இங்க

அட்மிட்

ேபாடமுடியாது…இந்த

இருக்கப்பிடாது…இப்ப ெகளம்பி ேபாயாகணும்..’ ‘ேவ,

இவரு

என்ன

ெசால்லுகாரு?

காம்பவுண்டிேல

சர்க்காராஸுபத்திரிண்ணாக்க

இவரு

அனாைதகளுக்கு

நிம்மதியா வந்து சாவுகதுக்குண்டான எடமாக்கும்’ என்றார் பூேமைட. ‘ேடய், ேகாட்டிக்கார தாயளி..’ என்று டாக்டர் நிைலமறந்து பாயப்ேபானார். நான் அவைர பிடித்து சுழற்றி இழுத்து

நிறுத்திேனன்.

என்

கட்டுப்பாடு

பறந்தது.

‘என்னேவ?

நீரு

என்ன

நிைனச்சிருக்ேகரு? அடிச்சிருேவரா? அடியும்ேவ பாப்ேபாம்’ என்று கத்திேனன். டாக்டர்

223

சட்ெடன்று

தணிந்து ‘என்

சீவன்

இருக்கிற

வைர

இந்த

ஆஸ்பத்திரியிேல

இவன்

நுைழயமாட்டான்…பாத்திருேதன்’ என ெசால்லிக்ெகாண்டு உள்ேள ெசன்றார். ‘என்னேவ அப்பிடிச் ெசான்ன ீரு?’ என்ேறன் பூேமைடயிடம். ஆனால் அவரால் தைல தூக்க முடியவில்ைல.

அப்படிேய

சுருண்டு

படுத்துவிட்டார்.

சீருைட

அணிந்த

ஒரு

ஆஸ்பத்திரி சிப்பந்தி என்னிடம் ‘சாரு இவருக்க ஆளா? இது நம்ம பூேமைடயில்லா?’ என்றார். ‘ஆமா…அவரு நம்ம கட்சிக்காரராக்கும். நான் வக்கீ லு’ என்ேறன் ‘என்ன ேவ சங்கதி? என்ன இங்க இவ்ளவு பிரச்சிைன?’ அவர்

குரைலத்தாழ்த்தி

‘

ஒண்ணுமில்ைல,

நம்ம

ேதவசகாயமும்

கருணாகரனும்

வந்தாவ. காங்கிரஸுக்க ஆளுகளாக்கும். எங்கேயா நாலு கீ று கீ றியிருப்பானுவ. ேநரா

இங்க வந்திட்டானுவ. பிரி ேடட்டு ேபாட்டு அட்மிட் ஆகணுமுண்ணு ெசால்லுகானுக. அது

இங்க எப்பமும்

அடிச்சுட்டு

ேநரா

உள்ள

உள்ள

ரீதியில்லா? அவனுக

ேபாயிட்டானுக.

கியூவிேல

டாக்டரு

நிக்கல்ைல.

அவனுகள

சிரிச்சு

சல்யூட உபசரிச்சு

அட்மிஷன் ேபாட்டுட்டாரு. அத இவரு பாத்திருக்காரு. எந்திரிச்சு ேபாயி டாக்டர்கிட்ட இங்க

கியூ

ஒண்ணும்

இல்லியா?

நிக்கானுகேளன்னு

ேகட்டிருக்காரு.

நான்

விட்ேடன்.

நாப்பதுேபரு அதுக்கு

வரிைசயிேல டாக்டர்

காலம்பற

இவங்க

முதல்

ெரண்டுேபரும்

காங்கிரஸ்காரங்க. ஆளும்கட்சி. அதனால கியூ இல்ேலன்னு ெசால்லியிருக்காரு’ ெபருமூச்சு

ேகாட்டிக்கார

மனுஷன்

சிப்பந்தி

அவன்

சிரித்துக்ெகாண்டு

புத்திய

‘அதுக்கும்பிறவுதான்

காட்டியிருக்காரு.

ேநரா

கீ ள

எறங்கி

ேமஞ்சுகிட்டு நின்ன பசுைவயும் கண்ணுக்குட்டிையயும் கூட்டிக்கிட்டு ேநராட்டு டாக்டர் ரூமுக்குள்ள ேபாயிட்டாரு. டாக்டர் பதறியடிச்சு ேமச ேமேல ேகறிட்டாரு. ‘காங்கிரஸ் கட்சிக்க சின்னமுல்லா ெசால்லுகாரு.

பசுவும்

பசு உள்ள

கண்ணும்.

ேபாயி

அதுக்கும்

எல்லாத்ைதயும்

கியூ

ேவண்டாேம’ன்னு

தட்டிப்ேபாட்டுட்டு

அந்தால

இவர் ஓட

டாக்டர் அய்ேயா ஆத்தான்னு சத்தம்ேபாட ெகாஞ்சேநரம் இங்க ஒேர சினிமாக்கூத்தா ேபாச்சு’ எல்லாரும்

சிரித்தார்கள்.

‘இவரு

அவராக்கும்

இல்லியா?

மூஞ்சி

வங்கினதனால ீ

கண்டுபிடிக்க முடியல்ைல’ என்றார் ஒருவர். ‘ ஒரு காலத்திேல ெபரிய ெசாத்துள்ள ைகயாக்கும்

.

பிரசங்கம்

அளிச்சான்லா…ேகாட்டிபுடிச்சா

இப்பிடி

பண்ணிப்பண்ணி

உண்டுமா?’

அம்பிடுத்ைதயும்

‘ெதருவும்

திண்ைணயுமா

ெகடக்கணும்ணு தைலயிேல எளுதியிருக்கு’ ‘ெபஞ்சாதி பிள்ைளய இல்லிேயா?’ ‘பிள்ளிய இல்ல.

ெபஞ்சாதி

முன்னால

ேபாயிட்டா’ ‘அப்பம் எங்க

ஐசரியமா இப்பிடிேய ெசத்தா அந்தமட்டுக்கும் நல்லது’ நான்

ேபச்சுக்குரல்கள்

நடுேவ

குனிந்து

அவைரப்

ெகடந்து

பார்த்ேதன்.

ெசத்தா

முகம்

என்ன?

ெவளிறி

மஞ்சேளாடிப்ேபாயிருந்தது. நான் அமர்ந்த சத்தம் ேகட்டு கண் திறந்தார். சிரித்து, ‘ஒரு தப்பு

பண்ணிப்ேபாட்ேடன்… கைடசித்தப்புண்ணு

ெசால்லும்’ என்று காங்கிரஸுக்க

ெசால்லவந்த

சின்னம்

மறந்துட்ேடன்’ மீ ண்டும் வந்தது.

நாக்ைக

ெநைனக்ேகன்’ என்றார்.

மடித்துக்ெகாண்ேடன்.

மாறியாச்சுல்லா?

இப்பம்

கண்கைள மூடிக்ெகாண்டார்.

‘ஆமா

‘….எளுவத்ெதட்டிேல

ைகயாக்குேம…நான் எனக்கு

இப்ப

அந்ேநரத்திலும்

அைத சிரிப்பு

224

அதுதான்

கைடசிப்

ேபச்சு.

ெகாண்டுேபான வழியிேலேய

மாற்றிய

அந்த

ஐயாயிரம்

ஆட்ேடா

பிடித்து

இறந்துவிட்டார். ரூபாயில்

என்

அவைர

ேவறு

வாழ்க்ைகைய

இருந்துதான்

அவருக்கு

ஆஸ்பத்திரிக்கு ஒட்டுெமாத்தமாக சவ

அடக்கம்.

தடபுடலாகத்தான். மூவண்ண ெகாடியும் மூவண்ண மலர்வைளயமும் எல்லாம் உண்டு.

சாவுக்கு

வந்த

அைனவருக்கும்

ஆளுக்ெகாரு காந்தித்ெதாப்பியும்

அளிக்கப்பட்டது

–

அதில் வாய்க்கரிசியுடன்.

225

உலகம் யாைவயும் ெவள்ைளத்ேதால் ெகாண்ட எவரிடமும் முதலில் ேகட்கும் ேகள்விைய நான் அவரிடம் ேகட்ேடன் ‘நீங்கள் எந்த நாட்ைடச்ேசர்ந்தவர்?’. ஆனால் அவரிடம் ேகட்கக்கூடாத முதல்

ேகள்விேய

அதுதான்.

அல்லது

இப்ேபாது

ேதான்றுகிறது,

அவைர

உண்ைமயில்

அறிந்துெகாள்ள ேவண்டுெமன்றால் ேகட்டுப்பார்க்கேவண்டிய ேகள்வியும் அதுதான் என. அவருக்கு

எழுபத்ைதந்து

வயதிருக்கும்.

உதடுகேள இல்லாமலிருந்ததும், ேநரான

வாய்

நன்றாக

ெஜர்மனியமூக்கு

வைளந்திருந்ததும், வாய்க்கு

இருபக்கமும்

வயைதச்

வைர உயரமிருப்பார்.

ெசால்லின.

தங்கைளவிட

ஏழடி

குள்ளமானவர்களிடம்

மடிந்து

இருந்த

ேபசிப்ேபசி

வாைய

மடிப்புகளும்

அந்த

ஒரு

உள்ேளெசன்று

மட்டுேம

உயரம்

சிறு

ேநாக்கி

சற்ேற

அவரது

இருப்பவர்களுக்கு

கூனல்

வந்திருக்கும்.

ெவயிலில் ெவந்த முன் வழுக்ைக , வைளந்த ெநற்றி, சற்று ெதாங்கிய கன்னம் எல்லாம் ெசம்மண் நிலத்ைத உழுதுேபாடப்பட்டதுேபால மடிப்புகள். பழுத்த உேலாகக் கண்கள். விைளயாட்டுவரனுக்குரிய ீ பச்ைச நரம்பு தடித்த இறுகிய ைககள். விரிந்த ேதாள்கள். திடமாக

ஒடுங்கிய

வயிறு.

இரும்பு

ஸ்பிரிங்கால்

இறுக்கிய

மூட்டுஇைணப்புகள்

ெகாண்ட நைட. காக்கி கால்சட்ைடயும் சட்ைடயும் அணிந்திருந்தார். அவர்

சற்று

கனத்த

மூக்குக்கண்ணாடிச்சில்லு

வழியாக

நட்புடன்

என்ைன

ேநாக்கி

பதிலுக்கு ‘’நீ எந்த நாட்டவன்?’ என்றார். நான் ெகாஞ்சம் குழம்பி ‘இந்தியன்’ என்ேறன். ‘ஓ…’என்றார். ‘நீ இந்தியன் என யார் ெசான்னது?’ நான் ெகாஞ்சம் ேயாசித்து கவனமாக ‘சட்டப்படி நான் இந்தியன்’ என்ேறன். ‘அதாவது, இந்தியா என்று ெசால்லப்படுகிற ஒரு நிலப்பரப்பில் அைமந்திருக்கும் ஒர் அரசு உனக்கு ஒரு அைடயாளத்ைத அளிக்கிறது. இந்தியாவின் குடிமகன் என்று அது உன்ைனச் ெசால்கிறது, இல்ைலயா?’ நான்

வில்லங்கமான

ஊட்டியின்

ஒருவரிடம்

கிராமப்பகுதிகளில்

ேகளிக்ைகயிடங்களுக்குச்

ேவறுவைக.

ேதாளில்

ஏறச்ெசல்பவர்கள்,

மாட்டிக்ெகாண்டைத

அது

சாதாரணம்.

ெசல்லும்

வழியில்

ஆனால்

நகருக்குள்

அல்லது

காணப்படும்

ெபரிய சுைமப்ைபகளுடன் காமிராக்களுடனும்

ஊட்டி

உணர்ந்ேதன்.

ெபரிய

ெவள்ைளக்காரர்கள்

பூட்ஸ்

ைபனாக்குலர்களுடனும்

அணிந்து

மைல

காட்டுக்குள்

ெசல்பவர்கள், ேஜாடிகளாக நாலடிக்கு ஒருமுைற முத்தமிட்டுக்ெகாள்பவர்கள். .. ஆனால் ெபாதுவாக

ெகாைடக்கானலில்

காணப்படுமளவுக்கு

ேபாைதயடிைமகள்

இங்ேக

இருப்பதில்ைல. ெகாைடக்கானலில் ஒருவைக காளானுக்காக பரட்ைடத்தைலெவள்ைள இைளஞர்கள்

வந்து

குவிகிறார்கள்.

ஊட்டியில்

அைனவருேம ஆேராக்கியமானவர்கள். ஊட்டிக்கு

ெவளிேய

ஆசிரமங்களும் அங்ெகல்லாம்

சிதறிக்கிடக்கும்

உள்ளன.

ெசல்பவர்கேள

ெவள்ைளயர்களுக்கு

மடாலயங்களும்

கிராமச்சாைலகளில்

ஒரு குறிப்பிட்ட

உள்ளூர்க்காரர்களுடன்

ஆர்வம்

கிறித்தவ

தன்ைம

பழகவும் ேபசவும்

காட்டுவார்கள்.

கிராமங்களில்

உண்டு.

சின்னஞ்சிறு

மற்றவர்கைளப்ேபால

ெதன்படுபவர்கள்

பல்ேவறு

அேனகமாக

குருகுலங்களும்

தியானைமயங்களும்

ெதன்படுவார்கள். பிற

ெவள்ைளயர்கைள

டீக்கைடகளில்

எங்கும்

ஏராளம்.

எைதயும்

டீ

அந்த விட

குடிக்கவும்

ஃேபாட்ேடா

226

எடுத்துக்ெகாள்ளும்

ெவறி

இருப்பதில்ைல.

சைடமுடி

வளர்த்தவர்கள்,

காவி

அணிந்தவர்கள், ெமாட்ைடேபாட்டு ருத்திராட்சம் அணிந்தவர்கள் என பல்ேவறு வைக ேதாற்றங்கள். ஆனால் முகத்தில் எப்ேபாதும் ஒரு சிரிப்பு அல்லது விடுபட்ட தன்ைம இருந்து

அவர்கள்

ேவறு

என்று

அைடயாளம்

காட்டும்.

இவர் ைவக்ேகால்நிறமான

கூந்தைல பின்பக்கம் குதிைரவால் ெகாண்ைடயாக கட்டியிருந்தார்.

ேகாழிக்ேகாட்டில் இருந்து ஊட்டி நிைலயத்தில் இறங்கி ஃேபர்ன்ஹில் ெசல்வதற்காக

நின்றேபாது

அவைரப்பார்த்ேதன்.

அன்று

ேபருந்துகள்

ஓடாது

என்றார்கள்.

ஆட்ேடாக்களும் ேவன்களும்கூட கிைடயாது. ஊட்டி பந்த். ேதயிைல விைலசம்பந்தமான ஏேதா பிரச்சிைன. நடந்துதான் ஆகேவண்டும். நடக்க ஆரம்பித்தேபாது ெகாஞ்சேநரம்

முன்பு இன்ெனாரு ேகரள பஸ்ஸில் இருந்து இறங்கி என்ைனத்தாண்டிச்ெசன்ற அவர்

எனக்கு

முன்னால்

சிறுத்ைத

ேபால நடப்பைத

ெதாடர்ந்துெசன்று வணக்கம் ெசான்ேனன். சரி, ேமேல

ேபசித்தான்

அைடயாளத்ைத

மட்டும்

பார்ப்ேபாேம

என்ற

தரவில்ைல.

உணர்ந்ேதன்.

எண்ணம்

எனக்கு

இது

வந்தது.

நான்

அவைர

பின்

இந்த

நாடு

‘எனக்கு

பாதுகாப்ைப

அளிக்கிறது…’

என்ேறன். ‘எவரிடமிருந்து?’ என்றார். ’பிற நாட்டினரிடமிருந்து’ ‘பிறநாட்டினர் என்றால்? அங்குள்ள

அரசாங்கத்தால்

உன்ைனப்ேபால

ைவக்கப்பட்டிருக்கும் மக்களிடமிருந்தா? அவர்கள்

அைடயாளம்

உன்

ெகாடுத்து

எதிரிகளா? உன்ைன

அழிக்க

நிைனக்கிறார்களா?’ என்னால் பதில் ெசால்ல முடியவில்ைல. ‘உன் நாட்டு அரசின் மீ து பைடஎடுப்பது பிற நாட்டு அரசு. அது அரசுகள் நடுேவ உள்ள ேபாராட்டம். உன்ைன ைவத்து அந்த ேபாைர நிகழ்த்துபவர்கைள நீ உனக்கு பாதுகாப்பு தருபவர்கள் என்று நிைனக்கிறாய்…’ சட்ெடன்று எனக்கு அது புரிந்தது. ெபரும்பாலான ரவுடிகள் ஒரு ஏரியாைவ தங்கள் கட்டுப்பாட்டுக்குள் ைவத்திருப்பேத பக்கத்து ேபட்ைட ரவுடியிடமிருந்து பாதுகாப்பதாகச் ெசால்லித்தான். ஆனால் நான் அைத அப்படிேய விட்டுவிட மனமில்லாமல் ‘நாடு என்று இருந்தால்தான்

மக்கள்

பாகிஸ்தானியர்களும் என்ேறன்.

ஒற்றுைமயாக

இந்தியர்களுமா?’ ஏன்

‘அப்படியானால்

மைலப்பகுதிைய

தனி

நாடாகச்

ஊட்டி

இருப்பார்கள்’ நான்

ேகாபமாக

என்ேறன்.

இந்தியாவுடன்

ெசால்லிவிடலாேம

’

இல்ைல,

இருக்க

இந்த

மக்கள்?

‘எந்த

இந்தியர்கள்’

ேவண்டும்?

இந்த

மைலயில்

உள்ள

காத்ேதன்.

‘ஊட்டி

அைனவரும் ஒருவேராெடாருவர் ஒற்றுைமயாக இருப்பார்கேள? ஏன் மசினகுடிையக்கூட தனி நாடாக ஆக்கலாேம’ நான்

அவர்

தமிழ்நாட்டுடன்

ெசல்லும்

திைசைய

இைணந்து

புரிந்துெகாண்டு

ஒற்றுைமயாக

இருக்க

அைமதி முடியும்

என்றால்,

தமிழ்நாடு

இந்தியாவுடன் இருக்க முடியும் என்றால், ஏன் உலகம் ஒன்றாக இருக்க முடியாது?’

என்றார். அந்த ேகள்வியிலிருந்த ஏேதா ஒன்றால் நான் நான் புன்னைக ெசய்ேதன். ஊட்டியின் அந்த மைலச்சாைலயில் ரிஷிகைளப்ேபால சிந்திக்கத்ேதான்றும்ேபாலும்.

‘நீ சிரிக்கிறாய். இைத கிறுக்குத்தனம் என்கிறாய். நான் உலகின் இருநூற்று ஐம்பது நாடுகளில்

பல்லாயிரம்

நூறுவருடங்களுக்கு

இப்படித்தான்

முன்

ேபர்

இந்தச்

கறுப்பனும்

சிரித்திருப்பார்கள்.

சிரிப்ைப

சிரிப்பைத

ெவள்ைளயனும்

இருநூறுவருடம்

சமம்

முன்பு

கவனித்திருக்கிேறன்… என்று

மனிதைன

ெசான்னேபாது அடிைமயாக

227

விற்பதும் வாங்குவதும் பாவம் என்ற ேபாது இப்படித்தான் சிரித்திருப்பார்கள். ெபண்கள் ஆண்களுக்கு நிகரானவர்கள் என்று ெசான்னேபாது வாய்விட்டு சிரித்திருப்பார்கள்’ அவர்

ேவகமாகவும் உரத்தும் ேபசினாலும் ெகாஞ்சம் கூட ேகாபம் இல்லாமல்தான் ேபசினார் முற்ேபாக்குக்

‘எத்தைனேயா

எண்ணத்ைதப்பற்றி நாம் அளவிேலனும்

கருத்துக்கைளப்

ேயாசிப்பதில்ைல? ேயாசிப்ேபாேம.

நைடமுைறப்படுத்திப்

ஆரம்பத்தில்

கிறுக்குத்தனமாகத்தான்

முன்ெனடுத்துச்

ேபசுகிேறாம்.

ெசல்லப்படும்.

பார்ப்ேபாேம.

ேதான்றும்.

சிவில்

எல்லா

ஏன்

இந்த

விவாதிப்ேபாேம.

சில

நல்ல

சிறிய

சிந்தைனகளும்

கிறுக்கர்களால்தான்

உரிைமகைளப்பற்றிப்

ேபசிய

ேதாேரா

கிறுக்கனாகத்தான் கருதப்பட்டான். அவன் ெசய்த சிறிய ெசயலுக்கு ேநரடியான அர்த்தம்

என ஒன்றும் இல்ைல. ஒரு மனிதன் வரிெகாடுக்க மறுத்து ஒரு குளக்கைர காட்டில் மரக்குடிலில்

வாழ்ந்தால்

என்ன

நிகழ்ச்சி…இைதப்பார்’

நிகழ்ந்துவிடும்?

ஆனால்

அது

ஒரு

குறியீட்டு

அவர் தன் ைபயில் இருந்து நீலநிறமான ஒரு கனத்த ைடரிைய எடுத்து நீட்டினார். அது ஒரு

பாஸ்ேபார்ட்

என

பாஸ்ேபார்ட்டின் அேத நிைனத்ேதன்.

ைகயில்

நிறம்

ஆனால்

அதில்

வாங்கியபிறேக

வடிவம். சிவந்த

அெமரிக்க

அட்ைட

அெமரிக்க

எனக்குத்ெதரிந்தது.

பாஸ்ேபார்ட்

மீ து

ஓர்

உலக

என்றுதான்

நான்

உருண்ைடயின்

படமிருந்தது. கீ ேழ ’One world ,One nation’ என்ற குறிக்ேகாள் வாசகம். அதன் கீ ேழ ெபரிய நீல எழுத்துக்களில் ’World Passport for World citizens’ உலகின்

எந்த

நாட்ைடயும்

நிைனக்கும் உலகக்

ேசராமல்

குடிமகன்களுக்கான

உலைக

ஒட்டுெமாத்தமாக

பாஸ்ேபார்ட்

அது

என்ற

தன்

நாடு

விளக்கக்

என

குறிப்பு

இரண்டாம் பக்கத்தில் இருந்தது. பலெமாழிகளில் அந்த வாசகங்கள் காணப்பட்டன. அந்த பாஸ்ேபார்ட்ைட அெமரிக்காவில் ேமய்ன் பகுதியில் எல்ஸ்வர்த் நகரில் உள்ள உலகக் குடிமகன்களின்

பதிவகம் (International Registry of World Citizens) வழங்கியிருந்தது.

அந்த

பாஸ்ேபார்ட் ெபறுவதற்கான நிபந்தைன ஒன்றுதான், ேவெறந்த நாட்டின் பாஸ்ேபார்ட்டும் ைவத்துக்ெகாண்டிருக்கக் கூடாது.

உலகத்ைத

கூடாது.

தன்

நாடாக

எந்த

நாட்டிலும்

மனப்பூர்வமாக

ராணுவேசைவயில் ஏற்றுக்ெகாண்டு

இருக்கக்

உறுதிெமாழி

எடுக்கேவண்டும் அந்த பாஸ்ேபார்ட்டில் அவரது படம் இருந்தது. நாற்பது வருடம் முன்புள்ள கறுப்பு ெவள்ைள

படம்.

நீளமுகத்துடன்

சிரிப்புடன் இருந்தார்.

லாரல்

சற்ேற

ஹார்டி

ேமேலறிய

இரட்ைடயரில்

ெநற்றியுடன்

லாரலுக்கு

உற்சாகமான

ெகாஞ்சம்

சைத

ேபாட்டது மாதிரி. அவர் ெபயர், காரி ேடவிஸ். உலகக்குடிமகன். 1921ல் அெமரிக்காவில்

பிறந்தவர். 1948 முதல் உலகக் குடிமகனாக தன்ைன அறிவித்துக்ெகாண்டிருந்தார். நான் அைத அவரது ெசாந்தக் கிறுக்குத்தனம் என்றுதான் நிைனத்ேதன். அதற்குள் அவர்

’இந்த பாஸ்ேபார்ட் இப்ேபாது அறுபதுநாடுகளுக்கு ெசல்லுபடியாகக்கூடிய ஒன்று. இந்த பாஸ்ேபார்ட்ைட ைவத்துக்ெகாண்டு ஏழாவது தடைவயாக நான் இந்தியா வருகிேறன்’ என்றார்.

நான் பாஸ்ேபார்ட்ைட

பிரித்து

பார்க்கப்பார்க்க

ஆச்சரியத்தில்

என்

ைககள்

நடுங்கின. அந்த பாஸ்ேபார்ட் ேமலும் ேமலும் பக்கங்கள் இைணக்கப்பட்டு கிட்டத்தட்ட

இருநூறு பக்கம் இருந்தது. அதன் பக்கங்களில் ஏராளமான முத்திைரகள். சிவப்பு,பச்ைச எழுத்துகளாலான

குறிப்புகள்.

அடித்தல்கள்

திருத்தல்கள்.

பலெமாழிகளில்

பல

228

ைகவண்ணங்களில்…உலக

வைரபடத்தில்

விழுந்துபுரண்டு

உடெலங்கும்

வண்ணங்களுடன் வந்த ஒரு அணில் ேபால. சட்ெடன்று அதில் ஜவகர்லால் ேநருவின் ைகெயழுத்ைத கண்ேடன். பச்ைச வண்ண ைமயில் ‘இந்திய குடியரசு இந்த பாஸ்ேபார்ட்ைட அதிகாரபூர்வ ஆவணமாக அங்கீ கரிக்க

நான் பரிந்துைர ெசய்கிேறன், ஜவகர்லால் ேநரு இந்திய பிரதமர்’ என 1954 ஜூைல 18 ஆம் ேததியில் ைகெயழுத்திட்டிருந்தார். அவரது அதிகாரபூர்வ இலச்சிைன. அதன் கீ ேழ ‘ஒரு

உன்னதமான

இலட்சியம்.

இந்திராகாந்தியின்

இந்திய

ைகெயழுத்து.

அரசு

அவர்

இைத

அைத

அங்கீ கரித்துள்ளது’

வாங்கி

ஒரு

என்று

பக்கத்ைதப்

பிரித்து

‘இைதப்பார்’ என்றார். ‘உலகக்குடிமகனாகிய நான் உலகக்குடிமகனாகிய காரி ேடவிஸ் பிரான்ஸில்

நுைழய

ைகெயழுத்திட்டிருந்தார் இெதன்ன நாசரும்

இதனால்

ேகாமாளித்தனம்

என்றுதான்

யூேகாஸ்லாவியாவின்

ஏராளமான

அனுமதி

மீ ண்டும்

மார்ஷல்

உலகத்தைலவர்கள்

அளிக்கிேறன்’

அவர்கள்

என்று

ேதான்றியது.

டிட்ேடாவும் நாடுகளின்

அல்ேபர்

ஆனால்

காம்யூ

எகிப்தின்

ைகெயழுத்திட்டிருந்தார்கள். அதிகாரபூர்வ

அனுமதிக்கு

பரிந்துைர ெசய்திருந்தார்கள். அெமரிக்க அரசுதான் அைத முதலில் அங்கீ கரித்திருந்தது. நான் அைத திரும்ப ெகாடுத்ேதன். ‘நீ விரும்பினால் இந்த அைமப்பில் ேசரலாம். நான் உனக்கு பாஸ்ேபார்ட் தருகிேறன்’ என்றார் ‘நீங்கள்

எங்ேக

உள்ளது.

ேபாகிறீர்கள்?’ என்ேறன்.

அங்ேகதான்

‘இங்ேக நாராயணகுருகுலம் என்ற

தங்கியிருக்கிேறன்’

‘அட!’

என்ேறன்.

‘நானும்

ேபாகிேறன். நான் நித்ய ைசதன்ய யதியின் மாணவன்’ அவர்

என்

ைககைள

தன்

வலிைமயான

ைககளால்

இடம்

அங்ேகதான்

பற்றிக்ெகாண்டார்.

‘ஆச்சரியம்…நான் நித்யாவின் ெநருக்கமான நண்பன். உண்ைமயில் நான் அவருைடய குருவின் நண்பன்..உன்ைன சந்தித்ததில் மகிழ்ச்சி..’. நான் ‘உங்களுக்கு நடராஜகுருைவ ெதரியுமா?’ என்ேறன்.

அவர்

அவரும் இருபைதந்தாண்டுக்காலம்

‘நானும்

ேவைலெசய்ேதாம். நான் அவைர என் குருவாக ஏற்றுக்ெகாண்டவன்’ என்றார்

ஒன்றாக

நான் ஆச்சரியத்துடன் அவைர பார்த்ேதன். ‘…எனக்கு ெஹன்றிெபர்க்ஸனின் ெதாடர்பு இருந்தது. அவைரப்பார்க்க 1945 ல் நான் சார்ேபான் பல்கைலக்கு ேபாேனன். அப்ேபாது அங்ேக

நடராஜ

ஸ்பியர்ைஸயும்

குரு

ஒரு

அப்ேபாதுதான்

கருத்தரங்குக்காக சந்தித்ேதன்.

வந்திருந்தார்.

அதன்பின்னர்

கருத்துக்காக நாங்கள் ேசர்ந்து பணியாற்ற முடிவு ெசய்ேதாம்’

அவைரயும்

ஒேர

உலகம்

ஜான் என்ற

அவரிடம் ேபசிக்ெகாண்ேட குருகுலம் ேநாக்கிச் ெசன்ேறன். எட்டைர மணிக்குத்தான்

ஊட்டியில்

காைல

ெகாஞ்சம்

உருைளக்கிழங்கு வயைலேநாக்கி பறந்து

இறங்கியது.

ேமய்ந்துெகாண்டிருந்த ஒன்றால்

தயங்கித்தயங்கி

ஒரு

பக்கவாட்டின்

கிளிக்கூட்டம் பசும்புல்ெவளி

கனத்த பசுக்களின்

பிரிக்கப்பட்டிருந்தன. ஒளியில்

தீப்ெபாறிகள் ேபால சுற்றிப்பறந்தன.

உடல்கள்

துழாவியபடி

விடிய

சாைலைய ஈரத்துடன்

வானில்

ஆரம்பித்திருந்தது. மறித்துக்ெகாண்டு மின்ன

இருந்து

வால்கள் சுழல

அதில்

ஒளிக்ேகாடு

சிறு

பூச்சிகள்

229

நான் நித்ய ைசதன்ய யதிைய அறிமுகம் ெசய்துெகாண்டு குருகுலத்திற்குச் ெசல்ல ஆரம்பித்து

அப்ேபாது

ஒரு

வருடம்கூட

ஆகவில்ைல.

குருகுலம்

பற்றியும்

அதன்

பல்ேவறு உறுப்பினர்கள் மற்றும் ஆர்வலர்கள் பற்றியும் எனக்கு அதிகமாக ஒன்றும் ெதரிந்திருக்கவில்ைல. அங்ேக ஒவ்ெவாருமுைறயும் எனக்கு ஆச்சரியங்கள் இருந்தன.

உலகின் மிகமுக்கியமான

கல்வியாளர்கள், சிந்தைனயாளர்கள், பயணிகள்

நித்யாவின்

நண்பர்களாகவும் மாணவர்களாகவும் அங்ேக வந்துெகாண்டிருந்தார்கள். வழியில்

நான்கு

குதிைரகள்

எதிேர

வந்தன.

ஒன்று

ெவண்ணிறம்.

பிற

மாந்தளிர்

நிறமானைவ. காைலமஞ்சளில் அைவ ெபான்னாலும் ெவள்ளியாலும் ஆனைவ ேபால ஒளிவிட்டன.

சருமத்ைத

சிலிர்த்துக்ெகாண்டு

வால்

சுழல

இறுகிய

தைசகளின்

மிடுக்குடன் குளம்புகள் ஒலிக்க நடந்து வந்தன. ஒன்று எங்கைள பிடரி மயிர் நலுங்க திரும்பிப்பார்த்தது. நான் நிைனத்தைதேய அவரும் ெசான்னார்.’ெவள்ளியும் ெபான்னும்..’

நின்று

அவற்ைற

பார்த்துக்ெகாண்டு

முகம்

மலர

ெசாந்தமில்லாத

‘எவருக்கும்

ெசல்வங்கள். கட்டற்ற ெசல்வங்கள்…’ அவர் மனம் முழுக்க அந்த அடிப்பைடச்சிந்தைன

எப்ேபாதும் ஓடிக்ெகாண்ேட இருந்தது என்று புரிந்துெகாண்ேடன்.

மஞ்சணெகாேர கிராமத்ைத அைடந்து நாராயணகுருகுலத்ைத ேநாக்கி திரும்பிேனாம். திரும்பும் வழியில் என்னிடம்

ஒரு

புதிய

வடு ீ

நான்

‘ஐம்பத்திநான்கில்

கட்டப்பட்டுக்ெகாண்டிருந்தது. இங்ேக

முதல்முைறயாக

காரி

ேடவிஸ்

வந்தேபாது

இந்தப்பகுதிெயங்கும் ஒரு வடு ீ கூட இல்ைல. பள்ளங்களில் ெகாஞ்சம் உருைளக்கிழங்கு வயல்கள். ேமடுகள் முழுக்க புதர்க்காடுகளும் யூகலிப்டஸ் மரங்களும்தான். குருகுலம் காட்டுக்குள் ஒரு தகர டப்பாைவ யாேரா விட்டுவிட்டுச் ெசன்றது ேபால் இருக்கும்…’ நடராஜ

குரு

அந்த

அத்துவானக்காட்டில்

ைகயால் கட்டிக்ெகாண்ட அன்று

அவைர

அன்பளிப்பாக

தகரக்குடிைசயில்

சிலேர

தனியாக

அறிந்திருந்தார்கள்.

ெகாடுத்த

நிலத்தில்

தங்கியிருந்த

அவர்

நாட்கள்

ஏற்கனேவ

அவேர அைவ.

ெசயல்பட்ட

நாராயணகுருவின் அைமப்புகள் அைனத்துடனும் தன் ெதாடர்புகைள ெவட்டிக்ெகாண்டு உலகறியாமல் கூட்டுப்பருவத்தில் வந்துவிட்டார்.

ஒளிந்து

வாழ்ந்துெகாண்டிருந்தார்.

இருந்தார்.

நித்ய

ஐம்பதுகளின்

ைசதன்ய

யதி

துறந்து வந்து ேசர்ந்தார். ‘நீங்கள்

வரும்ேபாது

நித்யா

நடராஜகுரு

ெதாடக்கத்தில்

ெசன்ைன பல்கைல

ஜான்

ேபராசிரியர்

இருந்தாரா?’ என்ேறன்.’ஆம், ஆனால்

ஆவதற்கான ஸ்பியர்ஸ் ேவைலைய

நான்

முதலில்

வந்தேபாது அவைரப்பார்க்கவில்ைல. அவர் வற்கைலயில் இருந்தார். ஜான் ஸ்பியர்ஸ் ெபங்களூரில்

இருந்தார்.

அங்கிருந்து

ேவல்யூஸ்

மாத

இதைழ

ெவளியிட்டுக்ெகாண்டிருந்தார். இங்ேக நடராஜகுருவும் சிதம்பர தீர்த்தரும் மட்டும்தான் இருந்தார்கள்.

சிதம்பர தீர்த்தர்

அப்ேபாது

துறவி

ஆகவில்ைல.

அப்ேபாதுதான் வந்து இங்ேக ஏேதா ேவைல ெசய்துெகாண்டிருந்தார்’ குருகுலத்திற்குள்

நுைழந்த

காரி

ேடவிஸ்

‘நான்

ேமேல

பர்மாவில்

அந்த

சிறிய

இருந்து

குடிலில்

தங்கியிருக்கிேறன். நீ தயங்காமல் என்ைனச் சந்திக்க வரலாம்’ என்று ெசால்லிவிட்டு தண்ண ீர்

ெதாட்டி

வழியாக

ெசன்று வணங்கிவிட்டு

என்ேறன்.

‘நாங்கள்

ஏறிச்

ெசன்றார்.

நான்

ேபசிக்ெகாண்டிருந்ேதன்.

ேசர்ந்து

வந்ேதாம்’

நித்யா

ேநராக

‘குரு, காரி

நித்யாவின்

ேடவிைஸ

சிரித்துக்ெகாண்டு

அைறக்குச்

பார்த்ேதன்’

‘வந்துவிட்டாரா?

230

ேபசிக்ெகாண்ேட வந்தீர்களா?’ என்றார். நான் ‘ஆமாம். அவைரப்பற்றி நான் இதுவைர ேகள்விப்படவில்ைல’என்ேறன் நித்யா ‘அதற்குரிய ஆர்வம் உனக்கு இல்ைல என்று ெபாருள்’ என்றார். ‘நடராஜகுருவின் சுயசரிைதயான ஆரம்பித்து

இரு

‘The Autobiography of an Absolutist’ வாசித்திருக்கிறாயா?’ நான் வாசிக்க அத்தியாயங்களுடன்

நின்றிருந்ேதன்.

காரி

‘அதில்

ேடவிஸ்

பற்றி

விரிவாகேவ வருகிறது. நடராஜ குருவின் ஓருலகம் பற்றிய கருத்து அவரும் காரியும் ேசர்ந்து

உருவாக்கிக்ெகாண்டது.

யூனிவர்சிட்டிக்கான

இருவரும்ேசர்ந்துதான்

முன்வைரைவ

ேகள்விப்படவில்ைல

என்று

உருவாக்கினார்கள்’

நிைனக்க

ேகள்விப்பட்டாயிற்ேற…அப்புறம்

வருத்தமாக

என்ன?

ஈஸ்ட்

’நான்

அவைர

இருக்கிறது…’

அவைரச்

ெவஸ்ட்

இதுவைர இப்ேபாது

‘சரி,

சந்திக்கவும்

வாய்ப்பு

கிைடத்திருக்கிறது’ நித்யா விருந்தினர்கைளப் பார்க்க ஆரம்பித்தேபாது நான் சைமயலைறக்குச் ெசன்ேறன். டாக்டர்

தம்பான்

சாமி

சைமயலில்

ஈடுபட்டிருக்க

அருேக

கருணாகரன்

முள்ளங்கி

நறுக்கிக் ெகாண்டிருந்தாண்டிருந்தார். நான் ெசன்றதும், ’வாங்ேகா வாங்ேகா வாங்ேகா’ என்று மைலயாளத்தமிழில்

தம்பான்

சாமி

வரேவற்றார்.

‘எலக்கியெமல்லாம்

எப்புடி

இருக்கு?’ என்றார். ‘அதுபாட்டுக்கு இருக்கு’ என்றபடி அலுமினியக்குண்டானில் இருந்து

எனக்கு ஒரு சூடான கறுப்புடீ ெமாண்டுெகாண்ேடன். கருணாகரன் அருேக ெபஞ்சில் அமர்ந்ேதன். ‘காரி

ேடவிைஸ

பாத்தாச்சா?’ என்றார்

டாக்டர்.

‘எப்டி

ெதரியும்?’ ‘நமக்கு

எல்லாம்

ெதரியும் சாமி. முக்காலமும் உணர்ந்த ஞானியாணு’ என்றார். நான் ெகால்ைலப்பக்க சன்னைலபார்த்ேதன். அதன் வழியாக நாங்கள் வந்த பாைத ெதரிந்தது. ‘ெபரிய மனிதர்’ என்று மைலயாளத்தில் ெசான்ேனன். ‘எழுத்தாளர் சாேர, ெஹன்றிச் இப்சனின் எனிமி ஆஃப் த பீப்பிள் வாசித்ததுண்டா?’ என்றார் தம்பான் சாமி மைலயாளத்தில். நான் ‘ஆமாம் என்ேறன். ‘உலகம் முழுக்க சிந்தைனயாளர்களுக்கு அது ஒரு ஆளுைம முன்வைரைவ அளித்தது… ஐேராப்பாவில் பதிேனழாம் நூற்றாண்டு முதல் தனிமனித

சிந்தைனக்கு அன்ைறய

அதிகமான

மதமும்

ெவளிேயற்றின.

என்றும்

முக்கியத்துவம்

அரசாங்கமும்

அவைன

முத்திைர

வந்தது.

தனித்து

ஒட்டுெமாத்த

ஒழுக்கமில்லாதவன் என்றும்

குத்தின.

இந்த

முத்திைரகள்

ஐேராப்பாவில் மிகமிக அபாயகரமானைவ’ டாக்டர்

ெதாடர்ந்தார்

அறிவியல்வாதிகளும் ேவட்ைடயாடப்பட்டு

இப்படி

ஆனால்

அன்னியனாக

பதிெனட்டாம்

ெபாதுச்சமூகத்தால்

ெகால்லப்பட்டார்கள்.

சிந்திப்பவைன

கலகக்காரன், அராஜகவாதி

ஆயிரக்க்கணக்கான

‘அன்று

நின்று

சமூகமும்

நூற்றாண்டு

சிந்தைனயாளர்களும்

புறக்கணிக்கப்பட்டு

அவர்கள்தான்

ஐேராப்பிய

நாகரீகத்ைதேய உருவாக்கினார்கள். அந்த அத்தைன மனிதர்களின் பிரதிநிதியாகத்தான் இப்சன் டாக்டர் தாமஸ் ஸ்டாக்மான் என்ற மனிதைர உருவாக்கினார். அந்த காலத்தில்

ஐேராப்பா

முழுக்க

அவர்கைளப்பற்றிய

எத்தைனேயா

ஸ்டாக்மான்கள்

ெவகுஜனக்கருத்ைத

இருந்தார்கள்.

அந்த

மாற்றியைமத்ததில் ெபரும்பங்கு

நாடகம்

வகித்தது.

தன்ைன சமூகத்தில் இருந்து ெவளிேயற்றிக்ெகாண்டவேன சமூகத்திற்கு புதிய வழிையக்

231

காட்டமுடியும்

என்று

அந்நாடகம்

காட்டியது.

அந்த

அன்னியர்கள்

எந்த

ஒரு

சமூகத்திற்கும் ெபரும் ெசாத்துக்கள்…’ சர்ர் என்று வாணலியில் தைழகைள ேபாட்டு கிண்டி அைத கூர்ந்து பார்த்து ெகாஞ்சம் மிளகாய்ப்ெபாடி தூவிய பின் என்னிடம் ‘இன்ைறய ஐேராப்பா உலகுக்ேக அறிைவயும்

ெதாழில்நுட்பத்ைதயும் அன்னியர்கைளக்

ெகாடுக்கும்

ெகாண்டாடக்

ஞானபூமியாக

இருக்கிறெதன்றால்

கற்றுக்ெகாண்டதுதான்

அது

காரணம்.கிறுக்கர்களால்

உருவாக்கப்பட்டதுதான் இந்த மானுட நாகரீகம். எழுத்தாளர் சார், நீங்கள் கார்ல் சகனின் புேராக்காஸ் பிெரய்ன் என்ற புத்தகத்ைத வாசித்தீர்களா?’ ‘இல்ைல’ என்ேறன். ‘சரியான பதில்’என்றார் ெவளிேய இருந்து வந்து அவ்வழியாகச்

ெசன்ற தியாகீ ஸ்வரன் சாமி ‘ஒரு புத்தகத்ைத ேதாற்கடிக்க மிகச்சிறந்த வழி இந்த ஒரு ெசால்தான்.

அது

பக்கம்

பக்கமாக

என்ன

ெசான்னால்

என்ன?

இந்த

ஒரு

ெசால்ைலக்ேகட்டதும் திைகத்து வாய் பிளந்து நின்றுவிடும்’ நான் சிரித்ேதன்.

டாக்டர் சாமி அவைரப்பார்த்து புன்னைக ெசய்து ‘அந்த புத்தகத்தில் ’ைநட் வாக்கர்ஸ் ஆண்ட்

மிஸ்ட்ரி

மாங்கர்ஸ்’

என்று

அத்தியாயம்

இருக்கிறது.

அறிவியலின்

விளிம்புகைளப்பற்றிய அற்புதமான கட்டுைர அது. நாம் என்ன நிைனக்கிேறாம் என்றால் அறிவியல் மிகவும் தர்க்கபூர்வமானது, அதில் கிறுக்குத்தனங்களுக்கு இடேம இல்ைல என்று. அது

பாடப்புத்தக

அறிவியல்.

நமக்கு

ெதரிந்தது

அதுதான்.

நம்

ைபயன்கள்

அதற்குேமல் வாசிப்பதும் இல்ைல. ஆனால் அறிவியல் வளர்ந்துெகாண்ேட இருக்கிறேத அந்த

தளிர்நுனியில் அது

கிறுக்குத்தனமான ஊகங்கள்தான்

கிறுக்கர்களால்தான்

ஊகங்கைள நிகழ்த்திக்ெகாண்ேட

அறிவியல்

குப்ைபக்கூைடக்கு

முன்ெனடுக்கப்படுகிறது.

ேபாகும்.

ெகாள்ைககளாக ஆனால்

அந்த

இருக்கிறார்கள்.

நிரூபிக்கப்படுகின்றன. ராத்திரியில்

விதவிதமான

அவற்றில்

சில

மிச்செமல்லாம்

உலாவும்

கிறுக்கர்கள்

இல்லாவிட்டால் அறிவியேல இல்ைல.’ வாணலிைய இறக்கி ைவத்துவிட்டு டாக்டர் சாமி ஒரு பாைனைய அடுப்பில் ஏற்றினார். நான் பச்ைசமுள்ளங்கிைய

உப்பில்

ெதாட்டு

தின்ேறன்

‘பச்ைச

முள்ளங்கிைய

உப்பு

ெதாடாமல் தின்ன ேவண்டும். உப்பு பட்டால் அதன் இயல்பு திரிந்துவிடும். எது ஒன்றின் இயல்ைப மாற்றுகிறேதா

அது

அந்த

உணவுக்கு

எதிரி…பாகற்காைய

புளி

ேசர்த்து

ஊறைவத்து சாப்பிட்டால் கசப்பு இருக்காது. கசப்பு இல்லாவிட்டால் பாகற்காைய ஏன் சாப்பிடேவண்டும்? ெஜயேமாகன்

ெவள்ளரிக்காேய

எதற்கு?

ேபாதுேம?

பிஎஸ்என்எல்

கிளார்க்ேக

இலக்கியம்

இல்லாவிட்டால்

ேபாதுேம…

இல்ைலயா

சாமி?’

என்றார்.அேத மூச்சில் ‘அறிவியலுக்ேக இப்படி என்றால் தத்துவமும் கைலயும் எல்லாம் எப்படி இருக்கும்? சமநிைலயும் ெலௗகீ கவிேவகமும் உள்ளவனுக்கு உள்ேள ேபாவதற்கு

அனுமதிச்சீட்ேட கிைடயாது…’ நான் ‘நம்முைடய நாட்டிலும் அன்னியர்களுக்கு இடமிருக்கிறேத’ என்ேறன். ‘இந்தியா

அதன்

உச்சநிைலயில்

இருந்தேபாது

அைலபவர்கைளயும் தான்

இரவு

ெகாண்டாடி

உலாவுபவர்கைளயும்

இருக்கிறது.

அவர்களுக்கு

மர்மங்கைள சமூகம்

ேதடி

ஆதரவும்

பாதுகாப்பும் ெகாடுக்கேவண்டும் என்று வலியுறுத்தியது. ெநடுங்காலம் இந்த மனநிைல இருந்ததனால்

நம்பிக்ைககளாக

அைத சமூக

ஆனதனால்

விதியாக

மாற்றிக்ெகாண்டார்கள்.

அைவ கணிசமானவர்களிடம்

அந்த

இன்றும்

விதிகள்

மத

நீடிக்கின்றன.

232

ஆகேவதான் நித்யா

நடராஜகுரு

நான்கு

ஆறுவருடம்

இந்த நாட்டில்

அைலந்தார்.

எப்படியும்

வருடம்

பிச்ைச

ஒரு

எடுத்து

அைலந்தார்.

ஐந்தாறுலட்சம்ேபர்

அப்படி

அைலந்துெகாண்டிருக்கிறார்கள். அவர்கைள இச்சமூகம் ேபணுகிறது’

டாக்டர் ெகாதிக்கும் நீரில் உருைளக்கிழங்குகைள ேபாட்டார். என்னருேக வந்து அமர்ந்து

காரட் நறுக்க ஆரம்பித்தார். ‘..ஆனால் எங்ேக இந்து அல்லது ெபௗத்த, சமண, சீக்கிய, மதநம்பிக்ைககள்

இன்று

வலுவாக

உள்ளது.

நிைனக்கிறது. அல்லது

இருக்கின்றனேவா

நம்முைடய

படித்த

வர்க்கம்

அவர்கள் ஐேராப்பாவில்

ெபாருளியல்

அங்கு

இருந்து

கல்விைய மட்டுேம

மட்டும்தான்

அவற்ைற அற்பமான

இந்த

மனநிைல

மூடநம்பிக்ைக

என்று

ெதாழில்நுட்பக்கல்விைய

ெபற்றுக்ெகாண்டிருக்கிறார்கள்.

அதுதான்

ஐேராப்பா என்று நிைனக்கிறார்கள். ஐேராப்பாவின் ஆன்மா பற்றிய அறிேவ அவர்களிடம்

இல்ைல’ நான்

அைதப்பற்றிேய இந்த

‘ெசால்லப்ேபானால் கிறிஸ்தவத்ைத

சிந்தைன அடிப்பைட

உலகெமங்கும்

ெசய்துெகாண்டிருந்ேதன். மனநிைல

ஐேராப்பாவில்

ெகாண்டுெசன்ற

டாக்டர் என்றுேம

பிரச்சாரகர்கள்

ெசான்னார் இருந்தது.

அப்படிப்பட்ட

அன்னியர்கள்தான். கப்பலில் ஏறி புதிய உலைக கண்டுபிடிக்கச்ெசன்ற ெகாலம்பஸும் வாஸ்ேகா ட காமாவும் அப்படிப்பட்டவர்கள்தான். ெஹர்மான் குண்டர்ைட நிைனத்து பார்த்து

நான்

சின்ன

வயதில்

ஆச்சரியப்படுேவன்.

மிஷனரிகளுக்கு

மிகச்சிறந்த

உதாரணம் அவேர. பதிெனட்டு வயதில் ஏேதா ஒரு அன்னிய நாட்டுக்கு கப்பல் ஏறி பல கடல்கைளக் கடந்து ெசன்று அங்ேக வாழ்நாள் முழுக்க தங்கி அந்தெமாழிைய கற்று அந்த

ெமாழிக்கு

இருப்பெதன்பது

இலக்கணநூைலயும் எவ்வளவு

அகராதிையயும்

மகத்தான

விஷயம்.

அைமத்து

முன்ேனாடியாக

நம்மில்

எத்தைன

ேபர்

அைதச்ெசய்திருக்கமுடியும் என்று நிைனத்தால் அந்த தீவிரத்தின் அர்த்தெமன்ன என்று

புரியும்’

’ஒருகாலத்தில் ஆலிைலயுடன் வலிைமயும்

இந்தியாவில் ேபாதிதர்மர் உலைகேய

இல்லாமலாகிவிட்டது.

அந்த

ேவகம்

ஜப்பான்

வைர

மனம்

குறுகிய

இருந்திருக்கிறது. ெசன்றார்.

அைணத்துக்ெகாள்ளும்

நாம்

ஆனால்

பிரக்ைஞயும்

சமூகமாக

ெவறும் அந்த

நம்மிடம்

ஆகிவிட்ேடாம்.

ஒரு ஆன்ம பிறகு அந்த

மனநிைலைய திரும்ப மீ ட்ெடடுத்தவர் சுவாமி விேவகானந்தர் மட்டும்தான். துறவுமனம் ெகாண்ட

இைளஞர்கள்

தனக்குத்ேதைவ

என்று

ெசான்னேபாது

விேவகானந்தர்

உத்ேதசித்ததும் அதுதான். ஆனால் நாம் இன்னும் ெலௗகீ கச்ேசற்றில் கால் புைதந்துதான் கிடக்கிேறாம்… நம் இைளஞர்களில் சாகச உணர்ேவா கனவுகேளா ெகாண்டவர்கைள

பார்ப்பேத

அரிதாக

இருக்கிறது…’

டாக்டரின்

ைக

அவருக்குச்

சம்பந்தமில்லாமல்

காரட்டுகைள அடுக்கப்பட்ட ெபான் நாணயங்களாக ஆக்கிக்ெகாண்டிருந்தது. ’காரி ேடவிஸ் அந்த ஐேராப்பிய மனம் ெகாண்டவர். சாகசம் ெசய்வது, வித்தியாசமாக இருப்பது,

மகத்தான

கனவுகளுடன்

இருப்பது,

திடமான

தயாராக இருப்பது, உலைகேநாக்கி

ேபசும்

உண்டு.

ஆக்கியது…. அவைரப்பற்றி

அதுதான் அவைர

இப்படி

இருக்கிறது..தருகிேறன்’ டாக்டர் ெசான்னார்.

தன்னம்பிக்ைக

நம்பிக்ைகக்காக இெதல்லாம் ஒரு

சாகவும்

அவருக்கும்

நல்ல

கட்டுைர

233

நான் எழுந்ேதன். ‘குளித்துவிட்டு வருகிேறன் டாக்டர் சாமி’ என்ேறன். டாக்டர் சாமி ‘இந்த இரண்டு பாத்திரத்ைதயும் காரி சாகிப்பிடம் ெகாண்டுெசன்று ெகாடு’ என்றார். நான்

‘எதற்கு?’ என்ேறன். ‘அந்த ெபரிய பாத்திரம் நிைறய கிறுக்கும் சின்ன பாத்திரம் நிைறய கனவும் ெமாண்டுதருவார்… ஊதி ஊதி குடிக்கலாம்’ நான் சிரித்ேதன். ’ெகாண்டுேபாய் ெகாடு சாமி’ என்றார் டாக்டர்.

நான் ேமேடறி குடிைல அைடந்ேதன். குடில் வாசலில் காரி ேடவிஸ் இளெவயிலில் ஒரு

குட்ைடக்

நின்றிருந்தார். உைடகள்.

கால்சட்ைட

ெவயில்

நான்

புன்னைகயுடன்

மட்டும்

காய்கிறார்

ெகாண்டுெசன்று

நன்றி

ெசான்னார்.

அணிந்துெகாண்டு

என்று

ெதரிந்தது.

ெகாடுத்த

ெபரிய

அருேக

அவரது

பாத்திரங்கைள

அந்த பாத்திரங்களில்

காரட்

ேபால

காக்கிநிற

வாங்கிக்ெகாண்டு

ெகாஞ்சமாக

நீர்

ெமாண்டு

துணிகைள அதற்குள்ேளேய ேபாட்டு சிறிய பிரஷ்ஷால் உரசி விசித்திரமான முைறயில்

துணி துைவக்க ஆரம்பித்தார். மிகக்ெகாஞ்சமாக நீர் ெசலவிட்டு துணிதுைவப்பதற்கான

ஒரு முைறைய அவர் ஐேராப்பிய இயற்ைகவாதிகளிடமிருந்து கற்றுக்ெகாண்டிருந்தார். [2]

காரி ேடவிைஸப்பற்றி வாசித்தபின்னர்தான் அன்று நான் அவைர மீ ண்டும் சந்திக்கச் ெசன்ேறன்.

ஆச்சரியமாக

அவர்

நியூயார்க்

பிராட்ேவயில்

மூலம்

ெதாடர்புறுத்தும்

இருந்தது.

முகபாவைனகள் பயிற்சியினால்தான்

ஆனால்

என்று

நடிகராக

அவரது

அப்ேபாது

ெதளிவான

இருந்தார்

என்பது

உச்சரிப்பும்

தன்ைமயும்

ேதான்றியது.

எனக்கு

துல்லியமாக

அங்ேக

அவரது

ெபற்ற

பயிற்சிகேள

விதவிதமானைவ. பாதிரியாருக்கான படிப்பில் பள்ளியிறுதி. அதன்பின் ெதாழில்நுட்பக் கல்வி.

அதன்பின்னர்

நடிகர்.

அதன்பின்

விமானேமாட்டி.

விமானிக்கான விருதுெபற்றிருக்கிறார். அவரது

வாழ்க்ைகயில்

இருந்திருக்கிறது. படிப்புகைள ெவளிேய

எப்ேபாதுேம

பலமுைற

வட்ைடவிட்டுச் ீ

முயற்சிெசய்திருக்கிறார். பீரிட

வழிேதடி

ஏேதா

ஒரு

மிகச்சிறந்த

மீ றல்

ெசன்றிருக்கிறார்.

அவருக்குள்

இருந்த

தவித்துக்ெகாண்ேட

இளம்

இருந்துெகாண்ேட பலமுைற

அடிப்பைட

இருந்திருக்கிறது.

பல

வல்லைம இரண்டாம்

உலகப்ேபாரில் விமானியாகச் ெசன்று ெஜர்மனிய ஆதிக்கத்தில் இருந்த நகரங்கள் ேமல் குண்டு வசினார். ீ அவர் ெசன்ற பி 17 விமானத்தின் வால் எடுத்த படங்கைள பின்னர் அவேர பார்க்க ேநர்ந்தது

அபாயகரமாகக்

கீ ேழ

இறங்கிச்ெசன்று

குறிப்பாக

குண்டு

வசி ீ

மீ ண்ட

அவரது

ேசைவையப் பாராட்டுவதற்காக அவரது ேமலதிகாரி அவைரத் தன் அைறக்கு அைழத்து அந்த

படங்கைளக்

படங்கைளக்

ேமாதியதாக

காட்டினார்.

கண்டதும்

ேமைஜேமல்

தன் ெநஞ்சு

உணர்ந்தார்.

ேமல்

மூச்சைடத்து

விரிந்துகிடந்த

கனத்த

கருப்புெவள்ைளப்

இரும்புக்குண்டு

விழப்ேபானவர்

ேமைஜ

ஒன்று

வந்து

விளிம்ைப

பற்றிக்ெகாண்டு நின்றார். எரியும் இல்லங்கள். சிதறி ஓடும் மக்கள். வாைனேநாக்கி நா நீட்டி எழும் தீ. நரகத்ைத படெமடுத்ததுேபால ேதான்றியது. அன்றிரெவல்ல்லாம் தன்னுடன் தாேன ேபாராடினார் காரி. தன்னுள் உறங்கும் பைழய பாதிரிதான் தன்ைன ேகாைழயாக ஆக்குகிறாரா? ஆண்ைம என்ற ஒற்ைறச்ெசால்ைல

234

ைவத்து தன் வளர்ப்புடன் தன் ெமல்லுணர்வுகளுடன் அதுநாள் வைர அவர் ேபாராடி ெவன்று வந்திருக்கிறார்.

ெபாருள்? ஆனால் இதில் இயந்திரத்தின்

ஒரு

சாகசம்

இல்லாமல், ெவற்றி

என்ன

சாகசம்

திருகாணியாக

இல்லாமல்

ஆண்ைமக்கு

இருக்கிறது? பூதம்ேபான்ற

அதனுள்

இருப்பதா

வரம்? ீ

ஒரு

ஏது

ெபரும்

ஆனால்

அந்த

இயந்திரத்துக்கு உள்ளம் இல்ைல. அது ெசய்த அழிவுக்கு அது ெபாறுப்பில்ைல. அதற்கு

கருைணயற்ற உள்ளத்ைத அளித்தவர் அவர். அதன் ெவற்றிக்கு அவர் ெபாறுப்பல்ல,

பாவத்துக்கு மட்டுேம அவர் ெபாறுப்பு. சிகெரட்

பிடித்துக்ெகாண்டு,

மது

அருந்திக்ெகாண்டு,

முகாெமங்கும்

இருளில்

அைலந்துெகாண்டு அந்த இரைவக் கழித்தார். காைலயில் எல்லாம் சமநிைலெகாண்டு

எல்லாம் நியாயப்படுத்தப்பட்டு சரியாக இருக்கும். ெமல்லிய குதுகுதுப்பாக ஒரு சிறு சஞ்சலம் மட்டும் உள்ேள எங்ேகா எலிேபால கரம்பி சத்தெமழுப்பிக் ெகாண்டிருக்கும். இரவில்

இருளில் அவர்

தனிைமயில்

படுத்ததும்

அக்கணம்

வைர

இருந்த

அவரது

எல்லா உறுதிகளும் குைலயும். தனக்குள் ஓடும் எண்ணங்களின் வைத தாங்காமல் தன் தைலையத் தாேன ைககளால் அைறந்துெகாள்வார். மூர்க்கமாக குடித்து, குடல் அதிர, உடம்பு குைழய, தன்னுணர்வு மூழ்கி மூழ்கி மிதக்க, இரெவல்லாம் கிடப்பார். ஒருமாதம்

என்னால்

கழித்து

முடியாது

முடியாது

மீ ண்டும் என்று

இனிேமல்

குண்டு

வசும் ீ

தனக்குள்

ேவைலக்கு

ஆக்ேராஷமாக

அனுப்பப்பட்டார்.

இல்ைல

அலறிக்ெகாண்டார்.

சகமனிதர்கைளக்ெகால்லமாட்ேடன்

என்று

இல்ைல,

தன்

மூத்த

அதிகாரிகளிடம் ெசால்வைத மீ ண்டும் மீ ண்டும் பலநூறு நாடகக்காட்சிகளாக மனதுக்குள் நிகழ்த்திக்ெகாண்டார். தனிைமயில்

அந்த

ெசாற்கைள

உள்ளூரச்

ெசால்லிக்ெகாண்டு

அந்த தீவிர உணர்ச்சிகள் ெநளியும் முகத்துடன் நடக்கும் அவைரக்கண்டு நண்பர்கள் குழம்பினார்கள்.

கைடசியில்

ஒரு

கணம்

ேதான்றியது

ஒரு

காயத்ைத

ேகாைழத்தனம்.

‘இது

ேகாைழத்தனத்ைத நியாய உணர்ச்சியாக எனக்கு நாேன விளக்கிக்ெகாள்கிேறன்’ அந்த

வராப்புடன், ீ

இருந்து

எல்லா

தனக்குத்தாேன

மனநிைலயுடன், விமானத்தில் அப்படிேய

ஏறினார்.

விமானம்

ெதாடர்புகளும் இல்லாமலாயின.

பறந்து

ேமேல

அப்ேபாது

காணாமலாகிவிடேவண்டும்.

உருவாக்கிக்ெகாள்ளும் ெசன்றதும் ஓர்

ேவேறதாவது

மண்ணில்

எண்ணம்

மண்ணில்

வந்தது.

ெசன்று

இறங்கேவண்டும் என்றல்ல, காற்றில் அப்படிேய கைரந்து மைறந்துவிடேவண்டும் என்று. ேவகம்

அதிகரிக்க

அதிகரிக்க

அப்படி

கைரயும்

உணர்வு

உச்சகட்டேவகத்தில் வானில் குட்டிக்கரணமடித்தார்.

அதிகரித்தது.

ெஜர்மானிய நிலம் மீ து பறந்தேபாது கீ ழிருந்து அவைர ேநாக்கி குண்டுகள் ெவடித்தன. தன் இருபக்கமும்

மஞ்சள், ஆரஞ்சு, சிவப்பு

நிறங்களில்

பூப்பூவாக

மலர்ந்து

கருகி

அைணயும் ெஷல்கைள கண்டபடி அங்ேக பறந்தேபாது அளப்பரிய ஆனந்தம் ஒன்ைற

உணர்ந்தார்.

அந்த குண்டுகளில்

ஒன்று

தன்

ேமல்

படேவண்டுெமன

விரும்பினார்.

ஆனால் அது தன்ைன ேதர்ந்ெதடுக்கேவண்டும். தன்ைன அது ெவன்று வழ்த்தேவண்டும். ீ

மிகமிக

அபாயகரமான

பறத்தல்.

ஆனால்

அவர்ேமல் ஒரு குண்டுகூட படவில்ைல

ஆச்சரியமாக

ஒன்றும்

நிகழவில்ைல.

மிகத்தாழ்வாக பறந்து கீ ேழ நகரத்ைத, பாம்புச்சட்ைட ேபான்ற ஓைடகைள, ெபண்களின் ைகப்ைபக்

கண்ணாடிேபான்ற

குட்ைடகைள,

மரங்களின்

பச்ைச

அைலகைள,

235

மைலக்குைவகைளக் ஆனால்

கண்டார். அவர்

அவரால்

தன்

ைகயருேக

ைகைய

அங்ேக

இருந்தது

குண்டு

ெகாண்டுெசல்ல

வசும் ீ

விைச.

முடியவில்ைல.

நாைலந்துமுைற முழு உளச்சக்தியாலும் ைகைய அங்ேக ெகாண்டுெசல்ல முயன்றார்.

ஆனால் ைக கனத்து இறுகி இரும்பாக இருந்தது. பின் அைத விட்டுவிட்டு கீ ேழ பார்த்து

ரசிக்க ஆரம்பித்தார். ஒரு கட்டத்தில் மனம் முழுக்க களிெவறி நிைறந்தது. அது ஓர்

உற்சாக விைளயாட்டாக ஆகியது. ேவண்டுெமன்ேற அவர்கைளச் சீண்டும்படி பறந்தார். அவர்களின் குண்டுகள் நடுேவ சீறிப்பாய்ந்தேபாது ‘ேஹ’ என்று கத்தினார். கீ ேழ இறங்கிச்

ெசன்று அவர்களிடம் ைகதூக்கி ெவற்றிக்குறி காட்டேவண்டும் என்று ேதான்றியது

எரிெபாருள் தீர்ந்தேபாது ஒரு குண்டுகூட சுடப்படாமல் மீ ண்டு முகாமுக்கு வந்தார்.

அங்ேக

ஏற்கனேவ

அவைரப்பற்றி

ெசய்தி

ெசன்றிருந்தது.

அவைர

உடனடியாக

கூட்டிச்ெசன்று விசாரைண ெசய்தார்கள். காரி அேத உற்சாக மனநிைலயில் இருந்தார். உடம்ெபங்கும்

ஒவ்ெவாரு

மயிர்க்காலிலும்

எனக்கு

ெதரிந்தது.

இது

அப்படிேய

விைளயாட்டாக

ஓர்

உற்சாகம்

பரபரத்தது.

அற்புதமான

‘இப்ேபாதுதான்

விைளயாட்டு.

இன்னும்

தாமதித்துவிடவில்ைல. வாஷிங்டனுக்கு உடேன தகவல் ெசால்லுங்கள்..நாம் ேபாைர இருக்காது.

வாழ்க்ைக

விைளயாட்ைட விசாரைண

மாற்றிக்ெகாள்ேவாம்.

என்ற

விைளயாட்டுக்குள்

உருவாக்கி

அதிகாரிைய

பிதாைவத்

கட்டிப்பிடித்து

அதில் மரணமிருந்தாலும் நாம்

துன்பம்

இன்னும் அற்புதமான

ேதாற்கடிப்ேபாம். முத்தமிட்டார்.

நடுேவ

வாருங்கள்’ காபி

ஒரு

என்றார்.

ெகாண்டுவந்த

உதவியாளைர கட்டிக்ெகாண்டு நடனமிட்டார் விைளவாக

ேநராக

அவைர

மனேநாய்

சிகிழ்ச்ைசக்கும்

அங்கிருந்து

சிைறக்கும்

ெகாண்டு ெசன்றார்கள். கட்டாய உைழப்புக்கும் வைதக்கும் ஆளானார். அதற்குள் ேபார் முடிந்தது.

ராணுவத்தில்

ெவறுைமைய

இருந்து

விடுதைலயானதும்

உணர்ந்தார். ராணுவத்திலும்

சிைறயிலும்

காரி

சட்ெடன்று

வாழ்க்ைகயின்

ஒரு

உச்சங்கள்

வழியாக வாழ்ந்துவிட்டு அர்த்தமில்லாத அன்றாடச் ெசயல்களின் ெவறும்தைரக்கு வந்து நிற்பதுேபாலிருந்தது. அைத ெவல்ல பயணங்கள் ேமற்ெகாண்டார். ேதாளில் ஒரு சிறு ைபயுடன்

நிைனத்த

ேபாது

கிளம்பி

நிைனத்த

இடங்கள்

வழியாகச்

ெசன்றார்.

சுற்றுலாத்தலங்கள் அவைர கவரவில்ைல. மைலகள் ேமல் ெபரிய ேமாகம் இருந்தது. ஆனால்

ஒருசில

மாதங்களிேலேய

மைல

ஏறுவது

சலித்தது.

எளிய அடித்தட்டு

மக்களுடன் நகர்ப்புறச் ேசரிகளில் வாழ்வது மட்டுேம ஆர்வமூட்டுவதாக இருந்தது திடீெரன்று

ஓர்

எண்ணம்

எழுந்து

ெஜர்மனிக்குச்

ெசன்றார்.

ெஜர்மனியின்

வறுைமையயும் அம்மக்கள் அைடந்திருந்த அவமான உணர்ைவயும் கண்டார். அத்தைன

ெபரிய அழிவின் நடுவில், பிள்ைளகள் பட்டினியில் துடிக்ைகயில் அந்த குற்றவுணர்ைவ அம்மக்கள்

அைடவேத

அவருக்குத்ேதான்றியது.

இைழத்திருந்தாலும்

அவர்களின் ஆன்மவல்லைமக்குச் அதற்கிைணயான

அெமரிக்காவில்

ேபரழிைவ

அதுபற்றிய

சான்றல்லவா

அெமரிக்கா

என்றுதான்

குற்றவுணர்ச்சிேய

ஜப்பானுக்கு இல்ைல

என்பதுதான் அவர் எண்ணமாக இருந்தது. அந்த ேபரழிைவேய உலக அைமதிக்காக நிகழ்த்திக்ெகாண்ட இன்றியைமயாத ெசயல் என்றுதான் அவர்கள் நிைனத்தார்கள். அந்த

அரசும்

ேதசியவாதிகளும்

ெசன்றிருந்தார்கள். முகாம்கள்

உலக

அப்படி

ஒருேவைள

நம்பும்

ெஜர்மனி

அைமதிக்கானைவ

மக்கள் நம்பைவக்கப்பட்டிருப்பார்கள்.

என

இடத்துக்கு

ேபாரில்

அவர்கைள

ெவன்றிருந்தால்

இந்த ேநர்ைமயான

நியாய

ெகாண்டு

படுெகாைல

உணர்வுள்ள

236

அவர்

வானிலிருந்து

குண்டுவசிய ீ

நிலப்பகுதிகளுக்குச்

ெசன்றார்.

அந்த

இடங்களில்

புதிய தாவரங்கள் முைளத்து, இடிபாடுகைளயும் இரும்புக்குப்ைபகைளயும் மூடி புதிய

உயிர்துடிப்ைப உருவாக்க

நிைறத்திருந்தன.

மக்கள்

ஆரம்பித்திருந்தார்கள்.

அழிைவ

ெவளிறிய

மறந்து

மீ ண்டும்

கன்னங்களுடன்

வாழ்க்ைகைய

சீருைட

அணிந்த

குழந்ைதகள் உற்சாகமாக கூவிப்ேபசியபடி பள்ளிக்குச் ெசன்றார்கள். சாைலேயாரங்களில்

புதியபழங்களும் காய்கறிகளும் நிைறந்த கூைடகளுடன் ெபண்கள் அமர்ந்து விற்றார்கள்.

எங்கும்

வாழ்க்ைக, வாழ்க்ைக

ஒருநாள்

மட்டும்தான்

ெகாைலயந்திரத்தில்

நிைனக்கவில்ைல.

வந்த

அவர்

இருந்தது.

அவைர

உயிருள்ள

அங்ேக

அந்த

மரணத்ைத

வாழ்க்ைக

சைதயால்

நிைறக்க

ெபாருட்டாகேவ

சீழ்கட்டிப்

ெபாருக்காக்கி

ெவளிேயதள்ளப்பட்ட முள் ேபால அன்னியமாக அங்ேக நின்றிருந்தார் ‘நான் உங்கள் அைனவைரயும் ெகால்ல வந்தவன் ெதரியுமா?’ தன்னுள் ெபருங்குரலில் காரி ேடவிஸ்

கூவினார்.

நீங்கள்

’என்ைன

அைறயலாம். ஏெனன்றால்

எந்தவிதமான

கல்லால்

பைகயும்

அடிக்கலாம்.

சிலுைவயில்

இல்லாமல், நீங்கள்

யாெரன்ேற

ெதரியாமல், உங்கைள கூண்ேடாடு அழிக்கவந்தவன் நான்’ . ஆனால் அவருக்கு ெவளிேய ெகாப்பளித்த

கிைளகனத்து பூங்காவில்

வாழ்க்ைக நின்ற

சிமிண்ட்

அைதக் ேகட்கவில்ைல.

ெபான்னிறப்பூக்கள்

மரங்களால் ெபான்ெவளியாக ெபஞ்சியில்

ஆகி

பூத்து

விரிந்திருந்த

தன்னருேக அமர்ந்திருந்தவரிடம்

காரி

நிைறந்து

சாைலேயார ெசான்னார்

‘சேகாதரா, நான் இந்த நிலத்ைதயும் மக்கைளயும் அழிக்க முற்பட்டவன்’ அவர் சரியாக ேகட்டாரா என்ேற ெதரியவில்ைல. இனிய புன்னைகயுடன் ‘வந்தனம். ஏசுவின் ெபயர் உங்களுடன் இருக்கட்டும்’ என்றார் அந்த

நகரில்

அத்தைன

ேபைரயும்

நிறுத்தி

உங்கைள

‘நான்

அழிக்கவந்த

ெகாைலக்காரன்’ என்று கூவ ேவண்டும் ேபாலிருந்தது. ஆனால் ஒருவராவது அைத ெபாருட்படுத்துவார்கள் முன்பு

உலகின்

என்று அவருக்குத்

ேநர்பாதி

மக்கள்

மீ தி

ேதான்றவில்ைல. ேபைர

ஆமாம்

இரண்டுவருடம்

ெகான்ெறாழிக்க

ெவறிெகாண்டு

கிளம்பினார்கள். உலக மக்கள்ெதாைகயில் கணிசமான பகுதிைய அழித்தார்கள். அதில் ஈடுபட்ட எவருேம ெகாைலகாரர்கள் அல்ல. எவருக்கும் எவர்ேமலும் ேகாபம் இல்ைல. அவர்களுக்கு அது தங்கள் கடைம என்று ெசால்லப்பட்டது, அவர்கள் அைத நம்பினார்கள்

அவ்வளவுதான்.

இப்ேபாது

ெகாண்டாயிற்று.

இனிேமல்

அைத

அவர்கள்

ெசால்லிக்ெகாடுத்தவர்கள்

ெகால்லேவண்டியதில்ைல.

ைககுலுக்கிக்

ெகான்றவர்களும்

ெசத்தவர்களும் ஒன்றுமறியாதவர்கள். அவர்கள் நடுேவ என்ன பைக? என்ன பழி?

அன்றிரவில் குளிரில் அந்த பூங்காவில் தனிைமயில் அமர்ந்து காரி ேடவிஸ் அழுதார்.

அங்ேக அவருக்கு ெதரிந்தது, ஏன் ஏசு அப்படி கத்தினார் என்று. ’பிதாேவ என்ைன ஏன் ைகவிட்டீர்’ என

கூவியவர்

ஒரு

ைகவிடப்பட்ட

ேகாடானுேகாடிகளில்

ஆனதுதானா

எல்லா

என்று பிதாவிடம்

ெகஞ்சியவர்

ஏசு.

அவர்

ஒருவர்.

கடவுளின்

ஞானிகளின்

மனிதர்களின் ’பிதாேவ

ஒரு

அகமும்?

ஊசலாடுவதுதானா அவர்களின் வாழ்க்ைக?

துளி.

பிரதிநிதி.

பிதாவால்

இரண்டு

வரிகளால்

இவர்கைள

இந்த

இவ்விரு

மன்னியுங்கள்’

வரிகளின்

நடுேவ

அந்த வசந்தகாலத்தில் காரி பாரீஸுக்குச் ெசன்றார். அங்ேக நடந்துெகாண்டிருந்த ஓர் உலக

சம்ேமளனத்தில்

அறிவித்தபின்

ெபாது

தன்னுைடய

இடத்தில்

அெமரிக்கக்

தன்னுைடய

குடியுரிைமைய

பாஸ்ேபார்ட்ைட

துறப்பதாக

எரித்தார்.

’

என்

237

ேமல்ேதாைல உரித்து இழுத்து கழற்றி வசி ீ ெவறும் சைதயுடன் ெதருவில் நின்ேறன். அங்ேக

நான்

புதியதாக

பிறந்து

வந்ேதன்’ அதற்காக

அவர்

ைகதானார்.

அவரது

ேபட்டியும் அவைரப்பற்றிய கட்டுைரகளும் பாரீைஸேய அவைரப்பற்றி ேபசைவத்தன.

ஆந்த்ேர ழீடும் அல்ேபர்காம்யூவும் உட்பட பாரீஸின் அறிவுலகேம அவைர ஆதரித்தது.

பிரான்ஸ் அவைர நாடுகடத்தியது பாரீஸில்

இருந்து

ெஜனிவா

ெசன்ற

காரி

ேடவிஸ்

ஐநா

சைபயின்

ெபாதுக்குழு

கூட்டத்தில் பார்ைவயாளராகச் ெசன்று அமர்ந்து ெகாண்டு உரியதருணத்தில் எழுந்து

துண்டுப்பிரசுரங்கைள வசியபடி ீ ேகாஷமிட்டார். ‘உலைக பங்குேபாடுவைத நிறுத்துங்கள். நாடு என்பது ெகாள்ைளக்காரர்கள் வகுத்த எல்ைல அைடயாளம். மனிதர்கைள ேசர்ந்து வாழ

அனுமதியுங்கள்.

ஒேர

உலகம்,

ஒேர

மக்கள்!

’

கவாலர்கள்

.அவைர

ெவளிேயற்றினார்கள். ஆனால் சைப உறுப்பினர்களில் கணிசமானவர்கள் அைதக்ேகட்டு ைகதட்டி ஆதரவளித்தார்கள். அதன்பின்

காரியின்

வாழ்க்ைக

உலகக்குடிமகன்களுக்கான பாஸ்ேபார்ட்ைட

தாேன

அங்கீ கரிக்கச்ெசய்ய

உலகப்

ஒரு

உருவாக்கிக்

நாடுகள்

நீண்ட பதிவகத்ைத

ெகாண்டார்.

ேதாறும்

ேபாராட்டம்.

மறு

வருடேம

ஆரம்பித்துத்

அந்த

தனக்கான

பாஸ்ேபார்ட்ைட

பயணம்ெசய்தார்.

உலகின்

உலகம்

நூற்ைறம்பது

நாடுகளிலாக இருநூறுமுைற சிைற ெசன்றிருக்கிறார். 1954ல் அந்த பாஸ்ேபார்ட்டுடன் இந்தியாவுக்கு வந்தார். இந்திய காவலர்களால் சிைறயில் தள்ளப்பட்ட அவைர காக்க அவரது நண்பரான நடராஜ குரு அரசுக்கும் அறிவுஜீவிகளுக்கும் கடிதங்கள் எழுதினார். ஆர்.ெக.லட்சுமணனும், முல்க் ராஜ் ஆனந்தும் எல்லாம் அவருக்கு ஆதரவாக திரண்டனர். ஜவகர்லால் ேநரு அவைர அங்கீ கரித்து விடுதைலெசய்தார் நடராஜகுருவும்

காரி

ேடவிஸும்

ஊட்டி

குருகுலத்தின்

தகரக்ெகாட்டைகயில்

மண்ெணண்ைண சிமினி விளக்கின் ஒளியில் அமர்ந்துெகாண்டு ஓருலகம் என்ற ெபரும் கனைவ முன்ைவப்பதற்கான திட்டங்கைள தீட்டினார்கள். இருவரின் அகமும் ெபாங்கி எழுந்துெகாண்டிருந்த காலகட்டம் அது. உலகநாடுகள் தங்கள் ெபாருளியல் நலன்கைள விட்டுக்ெகாடுக்காமல் ெபருந்திட்டத்ைத

ெமல்லெமல்ல

நடராஜ

மதநம்பிக்ைகயில்

குரு

தனித்தன்ைமகைள

ஒேர

உலகமாக

உருவாக்கினார்.

இைணவதற்கான கல்வியில்

தக்கைவத்துக்ெகாண்ேட

ஒரு

பண்பாட்டில்

உலைக

ஒற்ைற

மானுடெவளியாக ஆக்கும் முன்வைரைவ காரி ேடவிஸ் உருவாக்கினார்

அந்த அறிக்ைககைள ேமலும் மூன்று வருடம் கழித்து பாரீஸ் சார்ேபான் பல்கைலயில் அவர்கள் ெவளியிட்டார்கள். அந்த முன்வைரவுடன் காரி உலகெமங்கும் ெசன்று பல

லட்சம்ேபைர தன் உலகமாக

அைமப்பில்

உறுப்பினராக

ஆகத்தான் ேபாகிேறாம், அைத

அைறகூவலுக்கு

அன்று

ஆக்கினார்.

இன்ேற

‘என்ேறா

ஒருநாள்

ெதாடங்குேவாம்’ என்ற

உலகெமங்கும் வரேவற்பிருந்தது.

உலராத காலகட்டம். ேபாரில் முைளத்த ஒரு தைலமுைற

உலகப்ேபாரின்

நாம்

அவரது

வடுக்கள்

ஹிப்பி யுகம் ேநாக்கிச்

ெசன்றுெகாண்டிருந்த தருணம். சார்லி சாப்ளினும் , பாப் மார்லியும் உலைக ேநாக்கி ேபசிக்ெகாண்டிருந்த காலகட்டம். காரிக்கு

இந்திய

ேவதாந்தம்

அகிம்ைசப்ேபாராட்டங்கள்

மீ தும்

மக்களின்

காந்தி

மீ தும்

எண்ணங்கைள

நம்பிக்ைக

மாற்றி

இருந்தது.

மாெபரும்

சமூக

238

மாற்றங்கைள உருவாக்கமுடியும்

என்பதற்கு

காந்தி

வாழும்

உதாரணம்

என

அவர்

நம்பினார். இந்திய ேவதாந்தம் மீ து ெபரும் ஈடுபாடிருந்தது. ‘வசுைதவ குடும்பகம்’ என்ற ெசால்ைல ஒரு மந்திரமாக அவர் ெநஞ்சில் நிைறத்திருந்தார். அவரது ேவதாந்தம் அந்த வரியில்

இருந்து ஆரம்பித்தது.நடராஜ

ஸ்பியர்ஸின்

உதவியுடன்

குரு

ெபங்களூர்

ேமைல-கீ ைழ

ேசாமனஹள்ளியில்

சிந்தைனகைள

ஜான்

இைணக்கும்ெபாருட்டு

ஆரம்பித்த ’ஈஸ்ட் ெவஸ்ட் யூனிவர்ஸிட்டி’ யின் வகுப்பில் ேசர்ந்து ேவதாந்தத்தில்

முதுகைலப்பட்டம் ெபற்றார்.

காரி நடராஜகுரு இருந்தேபாது இரண்டு வருடங்களுக்கு ஒருமுைறேயனும் இந்தியா வந்துெகாண்டிருந்தார்.

அவர்

வருவது

பின்னர்

குைறந்தது.

அவரது

பலவருட

உலகப்பயணங்களும்

இைடெவளிக்குப்பின்

சிைறவாசமும் மீ ண்டும்

ெபருகி

குருகுலம்

வந்திருந்தார். [3] நான் காரி ேடவிைஸ பார்க்க பின்மதியம் அவரது குடிலுக்குச் ெசன்ேறன். அது திறந்ேத கிடந்தது, அவர் இல்ைல. அருகில் எங்காவது நிற்பார் என்று நிைனத்ேதன். கருணாகரன்

‘சாயிப்பு இப்பம் அங்ேஙாட்டு ேபாயி’ என்றார். கதவு திறந்து கிடக்கிறேத என்ேறன். ‘சாயிப்பினு பூட்டு இல்லா’ என்று சிரித்தார். நான் சாைலக்கு வந்தேபாது காரி ேடவிஸ் காைலயில்

அவர்

அமர்ந்திருந்தார்.

துைவத்து

ஜீப்பில்

பிரம்மசாரியும் இருந்தார். நான்

அருேக

ெவள்ைள

ெசன்ேறன்.

‘ேமற்குமைலக்கு.

காயைவத்த

அந்த

ஆைட

அணிந்து

‘ஹல்ேலா’ என்றார்.

அம்பாேதவி

ஆசிரமம்

‘ஏறிக்ெகாள்’

நான்

காக்கி

ெசால்லிக்ெகாள்ளேவண்டாமா

என்று

ெசன்று

அவர்

நீண்ட

அங்கிருந்து ‘நீயும்

அப்படிேய

ெசால்லிக்ெகாண்டு ெசல்லும் ஆேள அல்ல ேபால.

தாடி

ஒரு

ஜீப்பில்

ைவத்த

ஒரு

ெசல்கிறீர்கள்?’ என்ேறன்.

‘எங்ேக

மைலச்சரிைவ பார்க்கப்ேபாகிேறன்’ . ’சரி’ என்ேறன். ‘வருகிேறன்’

ஆைடயுடன்

ேபாய்

ேமற்கு

வருகிறாயா? ‘ என்றார்

ேகட்பாெரன

ஏறிக்ெகாண்ேடன். நிைனத்ேதன்.

ஜீப் ேசறு நிைறந்த சாைலகள் வழியாக குலுங்கிக் குலுங்கிச் ெசன்றது. காரி ேடவிஸ் ெவளிேய ஓடும் சிறு தகரவடுகைள, ீ ெபரிய பசுக்கள் அைசேபாட்டுக்கிடந்த சந்துகைள, நீர்த்தூவிகள் பார்த்தபடி

பீரிட்டு

வந்தார்.

பீரிட்டு

சுழன்ற

உருைளக்கிழங்கு

சிறுகுழந்ைதகளுக்கு

உற்சாகமாக

வயல்சரிவுகைள, ேவடிக்ைக

ைகைய

ஆட்டினார்.

ஒருநாய்

குைரத்தபடி ஜீப்ைப துரத்தியேபாது என்ைன ேநாக்கிச்சிரித்தார். நான் அவரிடம் ேபச விரும்பிேனன். ஆசிரமத்திற்குச்

ஆனால் ெசன்று

ஜீப்பில்

ேபசமுடியாெதன்று

இறங்கியதும்

சைடமகுடம்

ேதான்றியது. அணிந்து

அம்பாேதவி காவி

தரித்த

வேயாதிகப்ெபண்ணான அம்பாேதவி அவேர வந்து காரி ேடவிைஸ வரேவற்றார். ’ஹரி

ஓம்’ என்று ெசால்லித் ேதவி வணங்கியதும் ’Ohm! The absolute is adorable!’ என்று ெசான்னார் காரி ேடவிஸ். பின் என்ைன ேநாக்கி கண்ைணச்சிமிட்டினார்.

ேதவியுடன்

சில

இளம்துறவிக்காக

உபசாரங்களுக்குப்

இருவரும்

ஆசிரமத்தின்

பின்னர்

வழிகாட்டியாக

திண்ைணயில்

வரவிருக்கும்

காத்திருந்ேதாம்.

முற்றம்

முழுக்க விதவிதமான மலர்கள் பூத்துக்கனத்து ெசடிகள் தளர்ந்து வைளந்து நின்றன.

239

இடுப்பில்

ைகக்குழந்ைதைய

ஏற்றிக்ெகாண்ட

அக்காக்குழந்ைதகைளப்ேபால.

நான்

‘உங்கைளப்பற்றித்தான் படித்துக்ெகாண்டிருந்ேதன்’ என்ேறன். ‘ஆர்வமூட்டுகிறதா?’ என்று ேகட்டு காரி ேடவிஸ் கண்ணடித்தார். நான் சிரித்ேதன். ‘ஆனால் உங்கள் ேபாராட்டம் பற்றி எனக்கு சந்ேதகமாக இருக்கிறது’ ‘ெசால்’ என்றார். ெசல்கிறீர்கள்.

‘நீங்கள்

அங்ேக

உங்கள்

கருத்ைத

அவர்களின்

எடுத்துச்ெசல்ல

சட்டங்கைள

மீ றி

விரும்பும் நாட்டுக்குச்

சிைறெசன்று

சிைறயில்

வாழ்கிறீர்கள்…இப்படி சிைறெசல்வதன் மூலம் என்ன அைடய நிைனக்கிறீர்கள்?’ காரி ேடவிஸ்

புன்னைகயுடன்

ெசால்லேவண்டுமா

என்பைத

‘சட்டமறுப்பு

என்ன?

எந்தச்

சட்டம்

தன்

காந்தியின்

அடிப்பைட

நாட்டுக்குச்

மனிதத்தன்ைமக்ேகா

ஆன்மீ கேமன்ைமக்ேகா தைடயாக ஆகிறேதா அைத மீ ற எந்த மனிதனுக்கும் உரிைம உண்டு. மீ றியாகேவண்டும் என்ற கடைமயும் உண்டு’

’ஆனால் நீங்கள் ேவறு நாடுகளுக்குச் ெசல்கிறீர்கள்…’ என்ேறன் ‘எனக்கு என ஒரு நாடு இல்ைலேய’ என்றார். என் ேகள்விைய எப்படி முன் ைவப்பெதன்று ெதரியவில்ைல. ’நீங்கள்

இைத ஒரு

ேபாராட்டமாகச்

நின்றுெசய்யும்ேபாது

ெசய்கிறீர்கள்.

விைளயாட்டாக

ஆனால்

ஆகிவிடுகிறது’

அைத

தனிமனிதராக

என்ேறன்.

அவர்

‘நான்

கருத்துக்கைள எடுத்துச்ெசல்கிேறன். ஓர் உலகம் என்ற என் கனைவ நான் ெசல்லும் இடங்களில்

விைதக்கிேறன்’ என்றார்.

என்ேறன். ‘இந்த

உலகேம

ஊடகங்கள்

கருத்துக்களால்

ெபருகும்ேதாறும்

கருத்துக்கள்.

‘அதற்கு ஏன்

ஆனதாக

ேதைவயும்

இருக்கலாம்.

உள்ளது.

கருத்துக்கள்

எல்லா கருத்துக்களுக்குேம ஆனால்

சிைறக்குச்

வந்து

இருபதாம்

குவிகின்றன.

அவற்றுக்கான

இன்று

ெசல்லேவண்டும்?’

தர்க்கம்

எவரும்

நூற்றாண்டில் ேகாடானுேகாடி

உண்டு.

ஓரளவு

கருத்துக்கைள

கூர்ந்து

கவனிப்பதில்ைல. இத்தைன ேகாடிக் கருத்துக்களில் எந்த கருத்து கவனிக்கப்படும்? எது ஏற்கப்படும்? ஒரு நூலில் பல்லாயிரம் வரிகள் இருந்தால் எந்த வரி புரட்டிச்ெசல்லும் வாசகன்

கவனத்தில்

விழும்?’

அவர்

என்

ேதாைளத்

ெதாட்டு

கூர்ந்து

ெசான்னார் ‘எந்த வரி அடிக்ேகாடிடப்பட்டிருக்கிறேதா அது….’

ேநாக்கிச்

‘இளம் நண்பேன, எப்படி ஒருவரிைய அடிக்ேகாடிடுவது? இரண்ேட வழிகள்தான். ஒன்று,

அதிகாரம்

மூலம்.

இன்று

கருத்துக்கள் அதிகாரத்தால் ஏற்றப்பட்டைவ. இருப்பதில்ைல. தட்டினார்

நம்மிைடேய

முன்ைவக்கப்பட்டு

ஆனால் நாைளக்கான

அைத

‘தியாகம்

பரவலாக

ஒரு

இருக்கும்

பிரச்சாரம் கருத்துக்கு

எப்படி அடிக்ேகாடிடுவது?’ அவர்

மூலம்…அது

ஒன்றுதான்

வழி.

மிகப்ெபரும்பாலான

மூலம்

நம்

அத்தைகய

மீ ண்டும்

என்

தைலக்குள் அதிகாரபலம்

என்

ேதாைளத்

கருத்துக்காக

நான்

சிைறெசன்றால் அைத நான் புறக்கணிக்க முடியாத ஒன்றாக முன்ைவக்கிேறன். ஒரு கருத்துக்காக

அைனத்ைதயும்

ஒருவன்

தன்

உைடைமகைளயும்

தியாகம்ெசய்யத்

தயாெரன்றால்

வல்லைம வந்துவிடுகிறது. அதுதான் காந்திய வழி’

உயிைரயும்

ஒட்டுெமாத்தமாக

அந்தக்கருத்துக்கு

நம்பமுடியாத

நான் ெபருமூச்சு விட்ெடன். அவர் ெசான்னார் ‘நான் ஒரு நாட்டுக்குச் ெசல்லும்ேபாது அந்த நாட்ைடப்பற்றி அறிந்துெகாண்டுதான் ெசல்ேவன். ஏற்கனேவ அந்த நாட்டில் ஒரு சிந்தைன இயக்கம்

இருக்கிறது

என்பைத

உறுதிெசய்துெகாள்ேவன்.

அங்ேக

ெசன்று

240

அவர்களின் சட்டத்துக்கு

சவால்

விடுேவன்.

முன்ைவப்ேபன். நாளிதழ்களுக்கும்

இருக்கும் நாெளல்லாம் கருத்ைத

அதுதான்’ அந்த

என்

அறிவுஜீவிகளுக்கும்

கருத்துக்கைள

அந்த சிந்தைனச்சூழலில்

இளம்துறவி

வந்ததும்

நீதிமன்றத்தில்

எழுதுேவன்.

ெசால்லிக்ெகாண்ேட

முன்ைவக்க

நாங்கள்

நாேன

எனக்கு

இருக்கும்

கிளம்பிேனாம்.

என்

நான்

தரப்ைப சிைறயில்

இருப்ேபன்.

என்

மிகச்சிறந்த

வழி

எமரால்ட்

எஸ்ேடட்ைட

ஒட்டிச்ெசன்ற வனப்பாைத ஒரு கட்டத்தில் ேமேல ஏற ஆரம்பித்தது. பிரம்மாண்டமான

பச்ைசக்குவியல்களாக அைமதியில் ஆழ்ந்து கிடந்தன மைலயடுக்குகள். தூரத்து மைல வானத்ைத ெவட்டும் விளிம்பில் ெமல்ல சிறு புள்ளிகளாக வைரயாடுகள் நகர்ந்தன.

மாைல இன்னமும் சிவக்க ஆரம்பிக்கவில்ைல. ஆனால் ஒளி நன்றாக மங்கி ெகாஞ்சம்

நடுக்கும்படி குளிரடித்தது. நான் கனத்த ஸ்ெவட்டர் ேபாட்டிருந்ேதன். ஊட்டியில் நான் அைத கழற்றுவேதயில்ைல. காரி ெவறும் காக்கிஷர்ட் மட்டும்தான் அணிந்திருந்தார்.

எதிர்பாராமல் காரி அவேர ேபச ஆரம்பித்தார். ‘இங்கு வருவது வைர ெசன்ற நாலைர

வருடங்களாக ெதன்னாப்ரிக்காவின் சிைறயில் இருந்ேதன்’ என்றார். நான் ஒரு நிமிடம் நின்றுவிட்ேடன்

வருடங்களா?’

‘நாலைர

விடுதைலெசய்துவிட்டார்கள்’ நான்

‘ஆம்.

அவைரேய

ஏழுவருடம்

பார்த்ேதன்.

தண்டைன.

அவர்

ஆனால்

ேபசிக்ெகாண்ேட

மைல ஏறினார். ‘இதுவைர தனிைமச்சிைறயில் இருந்ததில்ைல. இம்முைற தனியாக அைடத்துவிட்டார்கள். நாலைரவருடங்களில்

ெமாத்தேம

நூறு

ெசாற்ெறாடர்கள்

கூட

ேபசவில்ைல. எழுத அனுமதி இல்ைல. வாசிக்க ஏதும் இல்ைல. எந்த ஊடகத்ெதாடர்பும் இல்ைல. முழுைமயான தனிைம…’ ‘தனிைம ஒரு நல்ல பயிற்சி’ என்று அவர் ெதாடர்ந்தார். ‘தனிைமயில் நாம் சுற்றிலும் உள்ள காற்றில் நம் அகத்ைத பிரதிபலித்து பார்த்துக்ெகாள்கிேறாம். நம் மனதில் உள்ள எல்லாம்

ஒன்று

தாங்கிக்ெகாள்ள

நூறு

பல்லாயிரமாக

முடியாதவர்களுக்கு

ெதரிய

ஆரம்பிக்கின்றன.

தனிைமதான்

ெபரிய

தன்ைன

நரகம்.

தாேன

உண்ைமயில்

மிகப்ெபரும்பாலான மனிதர்களின் நரகம் தனிைமதான். சார்த்ர் ெசான்னது தவறு.நரகம் என்றால் பிறர்தான் என்றார் அவர். அவைர தனிைமயில் அைடத்திருந்தால் கருத்ைத மாற்றிக்ெகாண்டிருப்பார்.அவரது

No

exit

கூட்டுச்சிைறதான்’ ‘என்ன அதற்குப்

ெசய்தீர்கள்?’ என்ேறன். பயன்பட்டது’ என்றார்

நாடகத்தில்

‘சிந்தைனெசய்ேதன். காரி.

தனிைமச்சிைற

என்

இல்ைல.

ேவதாந்தக்கல்வி

‘தனிைமச்சிைறயின்

சிக்கல்

முழுக்க

என்னெவன்றால்

நமக்கு அங்ேக புறவுலகம் இல்ைல என்பதுதான். நான் இருந்தது எட்டடிக்கு பத்தடி அைறயில். ெவள்ைளநிறமான

சுவர்கள்.

இரண்டாள்

உயரத்தில்

இரு

சன்னல்கள்.

கதைவ மூடிவிட்டார்கள் என்றால் நான்குபக்கமும் சுவர்தான். நான் மட்டுேம அதற்குள்

இருப்ேபன். என் உடைல நான் பார்க்கமுடியாதாைகயால் நான் பருவடிவமாக அங்ேக

இருப்பேத

என்

பிரக்ைஞக்கு

இருப்பது ேபால ேதான்றும்… ’அதுதான் ேபாதம்

பிரச்சிைன. எப்ேபாதும்

கண்டுெகாண்டிருக்கிறது.

தூய

ெதரியாது. என்

ேபாதம்

மட்டும்

பிரக்ைஞ

மட்டும்

அங்ேக

தனியாக

இருப்பது.

அதற்கு

வடிவம்

இல்ைல.

ேதங்கியிருக்கும்

ேபாதம்

புறவுலகப்ெபாருட்களில் ெவற்றுச்சுவர்களின்

தன்ைனப்

நடுேவ

பிரதிபலித்துத்தான்

241

தன்ைனத்தாேன விதவிதமாக உணர்வைத ெமல்லெமல்ல நிறுத்திக்ெகாள்கிறது. ேபாதம் என்பது

சூழலில்

பிரதிபலித்துக்ெகாண்ேட இருக்கும்

ஒரு

நிகழ்வுதான்.

அந்த

நிகழ்வு

நின்றுேபாகும்ேபாது ெமல்ல அது கைரந்து ேபாகிறது. ேபாதம் கைரந்ததும் அேபாதம் ெபரும்

சீற்றத்துடன்

ெவளிவருகிறது.

ஒரு

வருடத்துக்குள்

தனிைமச்சிைறயில்

அகப்பட்டவன் மனேநாயாளி ஆகிவிடுவான்’ காரி ெசான்னார்.

‘ஆம், ெஹன்றி ஷாரியரின் பாப்பிேலான் நாவலில் வாசித்திருக்கிேறன்’ என்ேறன். காரி

ேடவிஸ்

சிரித்தார்

கண்டுபிடிப்பு

உலகுக்கு

‘ஆம்

அது…’

ேமலும்

நாகரீகத்ைத

சிரித்து

கற்றுக்ெகாடுத்த

தத்துவத்ைத

‘உலகுக்கு

பிரான்ஸின்

கற்றுக்ெகாடுத்த

இன்ெனாருநாடுதான் விஷவாயு அைறகைள கண்டுபிடித்தது’ நான் அந்த ேநர இறுக்கம்

தளர்ந்து சிரித்ேதன். ‘நீங்கள் எப்படி அந்த வைதைய எதிர்ெகாண்டீர்கள்?’ என்ேறன். ‘என்

ேபாதம்

தன்ைன

உணர்ந்துெகாள்ள

எனக்கு

ெவளிேய

ஓர்

உலகம்

ேதைவ.

அைதத்தான் ேவதாந்தஞானம் மூலம் உணர்ந்ேதன்’ என்றார் காரி ேடவிஸ். ’ஆனால்

ெவளியுலகம் என்பது என் அகம் உருவாக்கிக்ெகாள்வது மட்டுேம. அைதயும் ேவதாந்தம்

ெசால்கிறது. அதாவது என் ேபாதத்துக்கு ெவளியுலகம் என்ற ஒரு பாவைன ேதைவ . ஒரு

மாைய.

அைத

உருவாக்கிேனன். சாப்பாட்டுத்தட்ைட

வைளத்து

அந்தச்சுவரில்

உலைக வைரந்ேதன். நான் இருப்பது உலகின் ைமயம். அந்த இடம் இமயமைலயில் ஒரு

புள்ளி.

அங்கிருந்து

கிழக்காசியாக்கண்டம்.

பின்னால்

ைகப்பக்கம் அண்டார்ட்டிக்…’ ’ஒவ்ெவாரு

நிலப்பகுதியிலும்

கிழக்கு

ேநாக்கி

ஐேராப்பா.

உள்ள

நின்ேறன்.

என்

இடதுைகப்பக்கம்

நகரங்கைள

முன்னால்

ஆர்ட்டிக்.

மைலத்ெதாடர்கைள

வலது

ஆறுகைள

கடல்கைள வைரந்ேதன்.அங்குள்ள மனிதர்கைளப்பற்றி எனக்கு ெதரிந்தவற்ைற எல்லாம் உதிரிச்ெசாற்களில் குறித்து

ைவத்ேதன்.

அதன்

பின்

அந்த

உலகில்

நான்

வாழ

ஆரம்பித்ேதன். நிைனத்ததும் ஆல்ப்ஸ் மைலகளில் இருப்ேபன். நான்கு காலடி எடுத்து ைவத்தால் இமயமுகடு. அங்கிருந்து பசிபிக்கின் ஆழ்கடல்ெவளிைய நான்கு காலடிகளில் ெதாட்டு

விடமுடியும்.

அட்லாண்டிக்கில் நின்றுெகாண்டு

அேரபிய

பாைலவனத்ைத

ைகநீட்டி ெதாடமுடியும். ஒரு விராட புருஷனாக நான் உலைக நிைறத்து பூமிெயங்கும் பரவிக்கிடந்ேதன்’ ’ஒவ்ெவாரு

நாளும்

நான்

ஒவ்ெவாரு

நிலத்ைத

ேதர்ந்ெதடுத்ேதன், அங்ேக

அந்த

மனிதர்களுடன் வாழ்ந்ேதன். அவர்களில் ஒருவனாக ஆேனன். பின் அந்த நிலத்ைத முற்றிலும் சம்பந்தமில்லாத இன்ெனாரு நிலத்துடன் இைணத்ேதன். ஹான் சீனர்கள் ஸ்வாஹிலி

ேபசச் ெசய்ேதன்.

லத்தீனேமரிக்காவில்

தமிழ்

பண்பாட்ைடக்

ெகாண்டு

ெசன்ேறன். சியரா லிேயானில் ேகாயம்புத்தூைர கலந்ேதன். என் உடல் ஒரு ெபரிய மின்கம்பிப்பின்னலாக ெதாடர்பு

ெகாண்டன.

ஆகியது. மனித

என்

வழியாக

உள்ளங்கள்

கலாச்சாரங்கள்

ஒன்ைற

ஒன்றுடன்

ஒன்று

ஒன்று கண்டுெகாண்டன.

வழியாக நிலங்கள் இைணந்தன. கடல்கள் ஒன்றுக்குள் ஒன்று ெபாங்கிப்ெபருகின.’ ’சிலசமயம்

நாேன

ஒரு

ெபரிய

நிலப்பகுதியாக

அந்த

நிலங்கள்

நடுேவ

என்

விழுந்து

கிடந்ேதன். என்ேமல் மைலகள் எழுந்தன. கடல்கள் அைலயடித்தன. என் மைலகளில் இருந்து கடல்கைள ேநாக்கி ேபராறுகள் ெபருக்ெகடுத்ேதாடின. என் உச்சிகளில் குளிர்ந்த

ேமகங்கள் ஒளிவிட்டன, என் ஆழங்களில் கண்களில்லா கரிய மீ ன்கள் இருட்ைடேய

242

ஒளியாக

அறிந்தபடி சிறகைலத்து

பறந்தன.

என்

ேமல்

பைழ

ெபய்தது.

பசுைம

புல்லரித்து எழுந்தது. நான் என் உடலின் உப்ைபெயல்லாம் கனிகளின் இனிைமயாக ஆக்கிேனன்.

மலர்களின்

வண்ணங்களாகவும்

நறுமணங்களாவும்

ேதனாகவும்

மாற்றிேனன்’. ’சிலசமயம் பூமியின் ெமாத்த ேவதைனையயும் நான் அறிந்துேகாண்டு படுத்திருந்ேதன். என் ேமல்

ஆறாத

புண்களாக

குைடந்துெசன்றன.

எடுக்கபட்டன.

என்

என்

சுரங்கங்கள்

திறந்தன.

உயிர்த்திரவங்களும்

வயிெறங்கும்

குப்ைபகள்

புழுக்கள்

ஆழத்து

நிைறந்து

ேபால

யந்திரங்கள்

ைவரங்களும்

கனத்தது.

.

உறிஞ்சி

என்

குருதி

நாளஙளில் அமிலங்கலும் விஷங்களும் ஓடின. என் பிள்ைளகளின் குருதி வழிந்து என் மடி சிவந்தது’.

மகத்தான

’அந்த

எல்ைலயற்றவன்,நான்

தன்னுணர்ேவ

அழியமாட்ேடன்

என்ைன

அங்ேக

என்று

துன்புறுத்துபவர்கைளயும் தாங்கிக்ெகாள்ளும்

வாழச்ெசய்தது.

எனக்குச்

மடித்தட்டாக

ெசான்னது.

என்ைன

நான்

என்ைன

உணரச்ெசய்தது.

நான் பூமியாேனன். எல்ைலயற்ற கருைணயும், எல்ைலயற்ற துயரமும், எல்ைலயற்ற அந்தரங்க ெநருப்பும் ெகாண்டவனாக ஆேனன்’. ’திடீெரன அந்நாட்டு

ஒருநாள்

அந்நாட்டு

நீதிமன்றம்

ெபாதுப்பணியாளார்

என்ைனப்பற்றிய

ெசய்திகள்

என்ைன

ஒருவர்

மீ ண்டும்

விடுதைல

நீதிமன்றத்ைத

நீதிமன்றத்திலிருந்து

ெசய்தது.

எனக்காக

அணுகியிருந்தார். ெசய்தித்தாள்களுக்கு

ெபருகின. அைத ெவல்ல இருவழிகேள அரசுகளுக்கு உள்ளன. என்ைன நாடுகடத்துவது. அல்லது என் ேகாரிக்ைகைய ஏற்றுக்ெகாள்வது. இரண்டாவது வழிைய ெதன்னாப்ரிக்கா ேதர்வுெசய்தது. நான் என்ைன எங்ேக அனுப்பேவண்டும் என்ற வினாவுக்கு இந்தியா என்ேறன்’. ‘ஏன்?’

என்ேறன்.

சிைறயில்

‘நான்

எழுதியிருந்தார்.

மாதம்

கடிதெமழுதினார்.

ஒருகடிதம்

ஒருகடிதத்துக்கு

இருந்த வதம் ீ கூட

நாட்களில் நான்கு

நித்யா

எனக்கு

வருடங்களும்

பதில்

கடிதம்

சலிக்காமல்

வராதேபாதும்

எழுதினார்.

அந்தக்கடிதத்தின் நகல்கைள பல்ேவறு மனிதர்களுக்கு அனுப்பினார். என்ைன அத்தைன

சீக்கிரம் மைறத்துவிட முடியாெதன அவர் அவர்களுக்கு ெசால்லிக்ெகாண்ேட இருந்தார்

.ஒரு

கடிதத்தில்

வந்து

பிராண்ட

அவர் எழுதினார்

‘புைதத்து

ைவப்பவர்களுக்கு

நாய்தான்

ெபரிய

ெதால்ைல. எத்தைன ஆழத்தில் எப்படி புைதத்து ைவத்தாலும் அது வாைட பிடித்து ஆரம்பித்துவிடும்’ ெசால்லப்ேபானால்

எடுத்தவர் நித்யா. அவைரப்பார்க்க விரும்பிேனன்’

என்ைன

பிராண்டி

ெவளிேய

’ஆனால் இந்த மண்ணில் காெலடுத்து ைவத்ததும் நான் உணர்ந்தது இன்னும் ெபரிய ஒரு

காரணத்ைத.

நான்

விரும்பிேனன். கட்டற்று மட்டுேம உள்ளது.’ நான்

ஆச்சரியத்துடன்

சுதந்திரத்ைத

அைலயும்

கண்டுெகாண்ேடன்.

சுதந்திரத்ைத.

அது

இன்று

நான்

இந்த

சுதந்திரத்ைத

ஒருநாட்டில்

’அப்படியா?’ என்ேறன்? ‘ அெமரிக்காவில்? பிரான்ஸில்?’ அவர்

சிரித்து ‘இளம் நண்பேன அங்ெகல்லாம் சுதந்திரம் என்ற கருத்து மட்டும் சுதந்திரமாக

இருந்தால்ேபாதும்

என

நிைனக்கிறார்கள்.

அைவ

கண்காணிப்பு

மிகுந்த

நாடுகள்

.

243

எங்கும்

எப்ேபாதும்

ேதைவப்படும்.

கவனிப்பார்கள். மீ றல்களுக்கு

ேகள்விகள்.

எல்லா

அங்ேக சகமனிதர்கள் ெகாஞ்சம்

நம்ைம

வழக்கத்ைத

இடமுண்டு.

உரக்கச்

சிரித்தார்.

‘எளிய

எைதயும்

நல்வழக்கங்கைள

முகம்சுளிப்பார்கள்.

மீ றல்களுக்ேக

மக்கள்.

அைடயாளச்சீட்டுகள்

கண்காணிப்பார்கள்.

மீ றினால்கூட

ஆனால் அந்த

உருவாக்கிக்ெகாண்டிருக்கிறார்கள்..’ அவர்

வாசல்களிலும்

ஒரு

ஒரு

அங்ேக

நல்வழக்க

மரபு

அைமப்பாக, ஒழுங்காக, சீராக

அைமத்துக்ெகாள்ள ேவண்டும் என்ற மனப்பழக்கத்தில் இருந்து அவர்களால் இன்னும் விடுபட

முடியவில்ைல.

ஒழுஙற்று

ெகாந்தளிக்கும்

இயற்ைகயின்

நிகரற்ற

பைடப்பூக்கத்தில் இருந்து அவர்கள் எைதயும் கற்றுக்ெகாள்ளவில்ைல…’ என் ேதாளில்

ைகைய ைவத்து ‘.இந்த நாட்டில் நான் நுைழந்த முதல்நாள் என் பாஸ்ேபார்ட்ைட ஓர்

அதிகாரி பார்த்ததுடன் சரி. . இன்றுவைர ஒரு ேகள்வி கிைடயாது. ஒரு கட்டுப்பாடு

கிைடயாது. திறந்து என் முன் ேபாடப்பட்டிருக்கிறது இந்த நாடு’ இது

‘அப்படியானால்

பாதுகாப்பில்லாத

நாடுதாேன?’

என்ேறன்.

எந்த

‘இல்ைல.

ஐேராப்பிய நாட்ைட விடவும் இது பாதுகாப்பான நாடு. இங்ேக உள்ள குற்றங்களின்

எண்ணிக்ைக பிரமிப்பூட்டுமளவுக்கு குைறவானது’ அவர் சிரித்து ெகாச்ைசயான தமிழ் உச்சரிப்பில் ‘எவ்வழி நல்லவர் ஆடவர் அவ்வழிந் அல்ைல வாழிய நிலேன’ என்றார். ‘இது திருக்குறள்’என்று சிரித்தார். ‘இல்ைல. இது ேவறு ஒரு ெபண்கவிஞர் எழுதியது.

ஔைவயார்.ெபண் கவிஞரா? ஆம் அப்படித்தான் ெசான்னார்கள்’ காரி ெசான்னார் ‘…நான் இங்ேக ஜூனில் வந்ேதன். வற்கைல ஆலுவா தைலச்ேசரி கண்ணூர்

வழியாக

ெசன்று

திரும்பி

வந்ேதன்.

மீ ண்டும்

கிளம்பி

ெபங்களூர்

ேசாமனஹள்ளிக்குச் ெசன்று வினய ைசதன்யாைவ பார்த்துவிட்டு அப்படிேய ேகாவா ெசன்று

ஃப்ெரடி

எல்ேலாரா.

சுவாமிைய

ேநராக

காசி.

பார்த்ேதன்.

ேநராக

காசியில் ஒருமாதம்

மும்ைப.

அங்கிருந்து

இருந்ேதன்.

அஜந்தா

படித்துைறயியிேலேய

தங்கியிருந்ேதன். ‘ஆம் நானும் தங்கியிருக்கிேறன்’ என்ேறன். ’அங்கிருந்து அலகாபாத்வழியாக கல்கத்தா. அங்கிருந்து புவேனஸ்வர் வந்து ெசன்ைன வந்து திருவனந்தபுரம் ேபாய் தைலச்ேசரி ேபாய்

கண்ணூர்

அங்கிருந்து

ெசன்று

மானந்தவாடி

எழிமைலக்குச் வழியாக

வந்தீர்கேள?’ என்ேறன்.

‘இன்றுகாைல

ெசன்று

திரும்பி

பத்துநாட்கள்

வந்ேதன்’

‘ஆமாம்’ ‘ஆனால்

நான்

தங்கியிருந்ேதன். ஆச்சரியத்துடன்

உங்களிடம்

இருக்கவில்ைல’ ‘என்னிடம் ஒரு மாற்று உைட இருந்தது, அது ேபாதும்..’ மைலயின்

உச்சிக்கு

ஏறிவிட்ேடாம்.

இப்ேபாது

மாைல

ஒரு

நன்றாக

ைபகூட

சிவந்து

கனிந்துவிட்டிருந்தது. வானத்தில் ேமகங்கள் மிகக்குைறவாகேவ இருந்தன. ஊட்டியில் அது மிக

அபூர்வம்.

வழுக்கிவிழுந்து

நீலக்கண்ணாடி

குவிந்தைவ

வைளவுேபால

ேபால

துல்லியமான

ெகாஞ்சம்

வானத்தின்

ெவண்ேமகங்கள்

கீ ேழ

கூரிய

நுனிப்பளபளப்பில் குருதியுடன் கிடந்தன.சூரியன் ெவப்பேம இல்லாத நீலநிற வட்டமாக வானில் நின்றது. நின்றுேபான மாெபரும் கடிகாரத்தின் அைசவற்ற ெபண்டுலம் ேபால. விளிம்புகளில் இருந்து ெசவ்ெவாளி அதிர்ந்து அதிர்ந்து பரவியது.

244

குளிர்ந்த

காற்று

ெசவிமடல்கைள

ேமாதியது.

எதிர்மைலயின்

உச்சியில்

கிடந்த

மிளாக்கள் ஒன்ெறான்றாக எழுந்து ெசவிகைள முன்னால் ேகாட்டி நின்று எங்கைளப்

பார்த்தன. விதவிதமான திரும்பல்களில் அைவ சிைலகைளப்ேபால உைறந்து நின்றன. இருமைலகளுக்கும் இருந்து

நடுேவ

கிடந்த பச்ைசேமகக்குவியல்

பறைவக்கூச்சல் எழுந்துெகாண்டிருந்தது.

ேபான்ற

ேசாைலக்காட்டில்

அஸ்தமனத்தில்

எழும்

ெமல்லிய

நீராவி கலந்த தைழமணம். மைலயின்

நுனியில்

ஒேர

ேதயிைலத்ேதாட்டத்தில்

ஒரு

தனிமரம்

நிற்பதுேபால

மட்டும்

நின்றது.

கிைளயில்லாமல்

சில்வர்

இல்ைல.

ஓக், ஆனால்

நன்றாக

ைகவசி ீ

ெசழித்து காற்றில் குலுங்கி நின்றது. அதன்கீ ேழ ெசன்று நின்ேறாம். அதில் பறைவகள்

ஏதும்

இல்ைல.

ேவண்டும்.

அவற்றுக்கு

புல்ெவளியில்

ஒரு

ெபரிய

புழுக்ைககள் சிதறிக்கிடக்க அைவ

மான்கூட்டம்

அதில்

உயிரமுதம். தங்கள்

சிறிய

ேமய்ந்து

பூச்சிகள்

குழந்ைதகளின்

ெசன்றிருக்க

ெமாய்த்துப்பறந்தன.

பிறப்புக்கட்டில், வளர்ப்புத்

ெதாட்டில். ஒன்றும் ேபசாமல் இளந்துறவி சற்று தள்ளி ெசன்று அமர்ந்து வான் வைளைவ பார்த்து சில நிமிடங்கள் இருந்த பின்னர் கண்கைள மூடிக்ெகாண்டார். சூரியன் பனிக்கட்டியில்

சறுக்குவதுேபால

நழுவி

நழுவி

ஆழத்தில்

புைதந்தது.

வானில்

நிைறய

சிவப்புக்ேகாடுகள். அத்தைன ேமகப்பிசிறுகள் அங்ேக இருப்பைத அப்ேபாதுதான் உணர முடிந்தது. சட்ெடன்று எதிர்மைலயின் மிளாக்கள் ஓடி புதர்களுக்கு அப்பால் மைறந்தன. ஒேர ஒரு ெசங்கழுகு மட்டும் வானில் வழுக்கி வழுக்கிச் சுழன்றது. ஓரு தனியிறகு ேபால

தன்னிச்ைசயில்லாமல்

இறங்கி

சட்ெடன்று

உயிர்ெகாண்டு

சிறகடித்து

ேமேலறியது. காரி

ேடவிஸ்

புல்

ேமல்

குந்தி

அமர்ந்திருந்தார்.

அவரது

வழுக்ைகத்தைல

ெசக்கச்சிவப்பாக இருந்தது, ேதாேல இல்லாதது ேபால. மூக்குக் கண்ணாடிச் சில்லுகளில் இரு ெசவ்ெவாளித்துளிகள் ேதான்றியது. சூரியனின்

ேதங்கி

வட்டத்தின்

நின்று ேமல்

ததும்பின. வைளவு

அவர் மட்டும்

கனவிலிருப்பது எஞ்சியிருந்தது.

ேபால அந்த

தனிப்பருந்து கீ ழ் வானத்தில் எங்ேகா மைறந்தது. ஒரு பறைவயின் சில் சில் சில் என்ற ஒலி மட்டும் ேகட்டது, எங்கிருக்கிறெதன ெதரியவில்ைல. கமறும் ஒலி ேகட்டு நான் திரும்பிப்பார்த்ேதன். காரி ேடவிஸ்தான். அவரது ெதாங்கிய

கழுத்துச்சைதகள் அதிர்வைதக் கண்ேடன். அவருக்கு சிறிய வலிப்பு ஒன்று வருகிறதா என்று அஞ்சிேனன். கமறினார்.

முகம்

ைககளால்

ைவத்துக்ெகாண்டார்.

ஒரு

பக்கமாக

முகத்ைத

ேகாணி

மூடிக்ெகாண்டு

இழுத்துக்ெகாண்டது. முழங்காலில்

மீ ண்டும்

தைலைய

பின்பு நிமிர்ந்து சூரியன் விட்டுச்ெசன்ற ெவளிச்ச ஈரத்ைத மட்டும் பார்த்தார். தைலைய அைசத்துக்ெகாண்ேட இருந்தார். ைகைய ஆட்டி ஏேதா ெசால்ல வருவது ேபால. பின் வழுக்ைகத்தைலைய நிமிடங்கள்

வருடிக்ெகாண்டு

மூடிக்ெகாண்டிருந்தார்.

வந்திருக்கும்ேபால. திரும்பி ஹாரிபிள்’ என்றார்.

ெமதுவாக நான்

என்ைனப்பார்த்தார்.

அைமதியானார்.

பார்க்கும்

உணர்வு

புன்னைகயுடன்

கண்கைள

சில

அப்ேபாதுதான்

‘ ேமன், திஸ்

இஸ்

245

நான் ஒன்றும் ெசால்லாமல் பார்த்ேதன். அவர் ேமலும் சில நிமிடங்கள் அப்படிேய அமர்ந்திருந்துவிட்டு

உலகின்

எழுந்தேபாது

எல்ைலயின்ைமைய

நானும்

உணர்ந்ேதன்.

எழுந்ேதன்.

சில

‘முதல்

ஆனால்..’என்றார்.

நிமிடங்களுக்கு

தைலைய

ைகயால்

நீவிக்ெகாண்டார். பின்பு ேவகமான திக்கல்களுடன் ‘…சட்ெடன்று இந்த உலகம் ஒரு அைற என்று ேதான்ற ஆரம்பித்துவிட்டது. மிகச்சிறிய அைற. ைகநீட்டி கால்நீட்டினால்

நான்கு

சுவர்களுக்குள் எல்லா

நான்குபக்கமும்

மூடப்பட்ட

இடங்கைளயும்

அைற. மீ ட்ேப

ஒேர

இல்லாமல்

நிரந்தரமாக அைடக்கப்பட்டுள்ளது…ஜீஸஸ்!’

சமயம் இந்த

ெதாட்டுவிடமுடியும்.

அைறக்குள்

மானுடம்

அந்தச் ெசாற்கைள உள் வாங்கி அைத என் அனுபவமாக ஆக்க எனக்கு ெகாஞ்ச ேநரம்

ேதைவப்பட்டது.

உணர்ந்ததும்

என்

உடல்

அச்சத்தால்

குறுகியது.

அங்ேக

நிற்க

முடியாெதன்று ேதான்றியது. உடேன ஓடி ஏதாவது சிறிய அைறக்குள் பாதுகாப்பாக அைடபட்டு விடேவண்டும்.

அப்ேபாதுதான்

ெவளிேய

முடியும். சுதந்திரத்ைத அறியமுடியும்

எல்ைலயற்ற

உலைக

உணர

இளம்துறவி ‘ஓம்’ என்று கண் விழித்தார். ஒன்றுேம ெசால்லாமல் அவேர மைலயிறங்க ஆரம்பித்தார்.

திைர

இருண்டு விட்டன. ெகாஞ்சம்

சரிவதுேபால

இருட்டு

மைலவிளிம்புகளில்

ஒளி சிதறிக்கிடந்தது.

விழ

மட்டும்

அதுவும்

ஒரு

ஆரம்பித்தது. ஊைம

ஒளி.

தைரவிரிப்பு

ேசாைலக்காடுகள் மைல

உச்சிகளில்

சுருட்டப்படுவதுேபால

பின்வாங்கிக்ெகாண்டிருந்தது மைலப்பாைத இறங்கிேனாம்.

ஒரு

சிறிய

சீவிடுகளின்

ேகாடு

ேபால

ஒலியால்

ெதரிந்தது.

இரவு

தன்

அதன்

வழியாக

குளிைரயும்

திரும்பி

இருட்ைடயும்

ஓைசகைளயும் விண்மீ ன்கைளயும் ெதாகுத்துக்ெகாள்ள ஆரம்பித்தது. என்னுடன் கனத்து கனத்து கீ ழிறங்கிய எண்ணங்கள் பாதங்கைள தடுமாறச்ெசய்தன காரி

ேடவிஸ்

பிரபஞ்செவளிைய

நிைனத்துக்ெகாண்டு வைரந்துெகாள்ள

நின்று

திரும்பி

ேவண்டும்…என்ன?’

ெவறுேம பார்த்ேதன். அவர் இறங்கிச்ெசன்றார்.

என்னிடம் என்றார்.

‘இதில் நான்

நாம்

அவைர

246

கைதகளின் முடிவில்.. ஜனவரி 27 அன்று காைல ஆறைர மணிக்கு ஆரம்பித்த ஒரு ேவகம் இந்த பன்னிரண்டு கைதகைளயும் இருபத்ைதந்து

உருவாக்கியிருக்கிறது. வருடங்களுக்கு

முதல்கைத

முன்பு

அரித்துக்ெகாண்டிருந்தது.அது உருவாக்கிய

அறம்.

ேகட்ட

நாைலந்துநாட்களாகேவ

அந்நிகழ்ச்சி

என்

மனைத

ேகள்விகள், சங்கடங்கள், சந்ேதகங்களுடன்

அைத ஒரு கட்டுைரயாக எழுதிவிடலாெமன்று எண்ணியிருந்ேதன். கட்டுைரயாக எழுத ஆரம்பித்து சிலவரிகளுக்கு ேமேல ெசல்லாமல் அது நின்றுவிட்டது. அன்று காைல ஒரு

கணத்தில் அது கைத என்று ெதரிந்தது. உடேன எழுத ஆரம்பித்ேதன். எழுதிமுடித்து கீ ேழ வந்து ஒரு டீ சாப்பிட்டுக்ெகாண்டிருக்கும்ேபாேத ேசாற்றுக்கணக்கு கைத வந்து விட்டது.

உடேன

அைறக்குள்

ேமேல ெசன்று

அம்மனிதர்கள்

ெசால்லும் கண்களுடன்.

அைத

எழுத

ஆரம்பித்ேதன்.

நிைறந்து நிற்பதாக

ேதான்றியது.

எழுத

எழுது

எழுத எழுது

என் எனச்

ெமாத்தம் பதினாறு கைதகள். அவற்றில் இரண்டு கைதகள் சரியாக வரவில்ைல என அரங்கசாமி ெசான்னார். முடிவுறாமல்

அருண்ெமாழியும்

நின்றுவிட்டன.

ெவளியாகியிருக்கின்றன.

அச்சில்

அறுபது

எல்லா

மற்ற

அைத

உறுதிப்படுத்தினாள்.

கைதகள்

கைதகளும்

பன்னிரண்டும்

ஒேரமூச்சில்

பக்கங்களுக்குேமல்

இரு

வரக்கூடிய

கைதகள்

இப்ேபாது

எழுதிமுடிக்கப்பட்டைவ. ஓைலச்சிலுைவகூட.

இைவயைனத்துக்கும் ைமயச்சரடு என்பது இைவ உண்ைம மனிதர்களின் கைதகள்தான் என்பேத. இந்த

நடுவயதில், அடுத்தவருடம்

ெகாண்டுவந்துேசர்த்த

பல

எனக்கு

நம்பிக்ைககளில்

ஐம்பது

நடக்கும், இதுவைர

ேதய்மானம்

என்ைனக்

ஏற்பட்டிருக்கிறேதா

என்ற

ஐயம் என்ைன பீடித்திருந்தது. என் இருபத்து நான்காம் வயதில் வாழ்க்ைகயில் ஒருவன் சந்திக்கச் சாத்தியமான எல்லா ெகாடும் துயரங்கள் வழியாகவும் ெசன்று விட்டிருந்ேதன். மரணங்கள், அவமதிப்புகள், ஊைரயும் மண்ைணயும் உறவுகைளயும் இழத்தல், அைலதல்.

பிச்ைச

எடுத்து ெதருவில்

வாழ்ந்தாகிவிட்டிருந்தது.

உடல்நிைல

எல்ைலக்குச் ெசன்றுவிட்டிருந்தது. அன்ெறாருநாள்

ெசல்லும்

தற்ெகாைலக்ெகனச்

பாைதயில்.

புத்தம்புதியகாக இருக்கக்கூடும்

ெபான்னிறமான

அந்த என்ற

அந்த

காசர்ேகாட்டில்

காைலேநரத்ைதப்பற்றி

காைலையக் எண்ணம்

காைலயில்

ெசன்ேறன்.

சாத்தியமாக

கண்ேடன்,

அது

பலமுைற என்

உடலாக

சுடர்ந்த ஒரு

கும்பளா

எழுதியிருப்ேபன்.

கைடசி

புலரியாக

புழுைவக்

கண்ேடன்.

என்ைன அப்படிப்பார்க்கச்ெசய்தது

ஒளிேய

இருந்து

கீ ழ்

ேபாலும்.

அந்த

ஒளிேயயான அகம் ெகாண்டது. அது ஒரு தரிசனம். அந்த தரிசனத்ைத என் வாசிப்புகள்

வழியாக நான் என் தத்துவமாக ஆக்கிக்ெகாண்ேடன்.

அன்று முடிெவடுத்ேதன், எனக்கு இனிேமல் துயரமில்ைல என. இனிேமல் கசப்புகளும்

வன்மங்களும் இல்ைல என. இனி ஒரு கணத்ைதக்கூட ேசார்ந்தும் நம்பிக்ைகயிழந்தும்

ெசலவிடப்ேபாவதில்ைல என. என் வாழ்க்ைகயில் ரகசியெமன ஏதும் இருக்கலாகாது என. எது நாேனா அது எப்ேபாதும் ெவளிேயதான் இருக்கும் என. அன்றுமுதல் அதுதான்

247

நான்.

என்ைன உற்சாகமிழந்த

கைளத்த

நிைலயில்கூட

நிைலயில், ேசார்ந்த

எவரும்

நிைலயில், ஏன்

பார்த்திருக்கமுடியாது.

என்னுடன் வாழும் அருண்ெமாழிகூட.

உடல்ரீதியாக

இருபதாண்டுக்காலமாக

ஆனால் இன்று அனுபவங்கள் அளித்த ெபாதுப்புத்தி என் அகத்ைத மாற்றியிருக்கிறேதா என்ற

ஐயம்

ஏற்பட்டது.

நான்

இதுவைர

நம்பிய

இலட்சியவாதத்ைத

அது

களிம்புமூடச்ெசய்திருக்கிறேதா? ஸ்ெபக்ட்ரம் ஊழைலப்பற்றி நான் எழுதிய கட்டுைரக்கு வந்த ஒரு தனிப்பட்ட கடிதம் அைதச் ெசான்னது. இந்த ெலௗகீ க உலகம் அதிகாரத்தால் இயங்குவது, அதிகாரம் என்பது

ஓர் ெலௗகீ க

ெபாருளால் விேவகம்.

ஆனது, ெபாருள் ஆனால்

அைத

அறமீ றலால்

நான்

ேசர்க்கப்படுவது

முன்ைவக்கும்ேபாது

இலட்சியவாதத்ைத ைகவிட்டு அைத எடுத்துக்ெகாள்கிேறன் என்றது அக்கடிதம்.

என்

அன்றிலிருந்து ஆரம்பித்த சஞ்சலம் இது. நான் ெபாய்யான இலட்சியவாதத்தில் நிற்க

விரும்பவில்ைல. ெபாருளில்ைல.

நைடமுைறப்பார்ைவ

அதிகார விருப்புறுதியால்

யதார்த்தேபாதமில்லாமல் வரலாற்றுணர்ைவ வரலாற்றின்

அணுகுவது

இலக்கியத்தின்

ெபரும்பிரவாகத்தில்

இல்லாமல்

உருவாக்கப்பட்டுள்ள சுய

ஏமாற்றாகேவ

அடிப்பைடகளில்

என்

கனவில்

வாழ்வதில்

மானுட

வரலாற்ைற

முடியும்.

ஒன்றாக

நான்

எண்ணக்கூடியவன்.

இலட்சியவாதேநாக்குக்கு

என்ன இடெமன்று

பார்த்தாகேவண்டிய நிைலைய அைடந்ேதன். என்னுள் ஓடிய தவிப்பு என்பது எைதயும் மழுப்பிக்ெகாள்ள, எைதயும் மைறத்துக்ெகாள்ள மறுக்கும்

ேநர்ைமயின்

பதிலின்றி

அைமய

முடியாெதன்ேற

அவர்கைள

மதிப்பிடும்

அைமந்தது. வழியாக,

விைளேவ

இலட்சியவாதத்தில்

எழுப்பிக்ெகாள்ளலாம்

என்று

என

இலட்சியவாதத்ைத

அறிந்திருந்ேதன்.

உணர்ந்ேதன்.

ஊன்றி வாழ்ந்த கண்கள்

நிைனத்ேதன்.

ெபாதுத்தன்ைமயில் அைமந்தைவ. இைவ

நான்

ஒட்டுெமாத்த

அறம்

உண்ைம

வழியாக

கைத

ஒரு

வாழ்க்ைக

வினாக்கைள

இந்தக்கைதகள்

ஒரு

திறப்பாக

மனிதர்களின்

என்

வாழ்க்ைகயில்

ஆனாலும்

நாேன

அைனத்தும்

இருந்து

பிரித்து

அந்த

எடுத்து

ைவக்கவில்ைல. இலட்சியவாதம் நிற்கும் சூழலின் இருட்டுடனும் குப்ைபயுடனும் அது

ெகாள்ளும்

ஆற்றலால் எத்தைன

உைரயாடைலேய

இக்கைதகள்

முன்ைவக்கின்றன.

தாேன ஒளிவிடக்கூடியது, பிறிெதான்றின் பிரம்மாண்டமான

அைனத்ைதயும்

விட

ேமலாக

எதிர்விைசகளாலும்

அது

இலட்சியவாதம்

உதவியின்றி அழித்துவிட

விசித்திரமான முைறயில்

ெதாற்றிக்ெகாள்ளக்கூடியது. இக்கைதகளில் நான் காண்பது அைதேய இக்கைதகள்

வழியாக

விரும்புகிேறன்.

நான்

என்ைன

‘-இருந்தேபாதிலும்’

விஷயங்கள் நிைறயேவ இருக்கின்றன

மீ ட்டுக்ெகாண்ேடன்

என்று

ஆரம்பித்து

என்று

நான்

தன்

நிற்கக்கூடியது. முடியாதது.

இன்ெனாருவரிடம்

மட்டுேம

ெசால்ல

ெசால்ல

மகத்தான

ெஜ

248

சிறுகைத வாசிக்க பயிற்சி அவசியமா? இைச, ஓவியம்

ேபான்ற ‘அர்த்தமில்லாத’ தூய கைலகைளப்பற்றிேய

விமர்சனங்களும்

ஆய்வுகளும்

உள்ளடக்கமும், உள்தர்க்கமும்

எழுதப்பட்டுள்ளன.

உள்ளது.

ெமாழியில்

பக்கம்பக்கமாக

இலக்கியம்

கருத்தியல்

அைமந்துள்ளது, ெமாழி

என்பது

குறியீடுகளின் மாெபரும் ெதாைக. ேமலும் இலக்கியம் எல்லா உலக விஷயங்கைளயும் பற்றிப் ேபசுகிறது

எல்லாக் கைலகைளயும் ‘தன்னியல்பாக’ அணுகுவது பலசமயம் ேபாதாத ரசைனைய உருவாக்கக்கூடும்.

அறியாமலும்

பல

இருக்கக்

காலத்துக்கு கூடும்.

நம்

ரசைன

குைறப்பட்டதாக

பிரக்ைஞபூர்வமான

பயிற்சி

இருப்பைத என்பது

நாம்

எல்லாக்

கைலகளுக்கும் ேதைவயானது. இலக்கியத்ைத

வாசிப்பைத

நிைனக்கிேறன்.

விரிவாக இைதச்

பிரக்ைஞபூர்வமாக

நவனத்தமிழிலக்கிய ீ ெசய்ய

அறிமுகம்

முயன்றிருக்கிேறன்.

பயில்வது

நல்ல

நூலில்

ஆரம்ப

என்னுைடய

விஷயம்

என்ேற

வாசகர்களுக்காக

சிறுகைதப்பட்டைறகள்

எல்லாேம நல்ல சிறுகைதகைள வாசிப்பதற்குமான பட்டைறகள்தான். அவற்ைறப்பற்றி நான் எழுதிய எழுதும்கைல வாசிப்பதற்கான பயிற்சிக்ைகேயடும் கூட எல்லா

நல்ல

விமர்சனங்களும்

நிைனக்கிேறன்.

ஆகேவதான்

விமர்சனங்கைள எழுதப்படேவண்டும். இந்தச்

அடிப்பைடயில்

நான்

ெபாதுவாக

தவிர்க்கிேறன்.

ெசால்லாட்சிகைள

நாம்

அைவ

வாசிப்பதற்கு சிறந்த கைதேகட்கும்

முைற

குழந்ைதயின்

அவற்றின்

எழுத்தாளைன

புரிந்துெகாள்ள வாசிப்புப்

மாயத்துக்கு

எளிைமயான

பயிற்சிகள்

என்ேற

ேநாக்கி

எழுதப்படும்

ேநாக்கி

மட்டுேம

ேவண்டும்.

பிரக்ைஞ

வாசகைன

ெதளிவாக

பூர்வமாக வாசிப்பதல்ல, பிரக்ைஞபூர்வமான

வாசிப்பதற்கான

பயிற்சி உங்கைள

என்பது.

கற்பைனயுடன்

கைதகைள

ஒப்புக்ெகாடுப்பேத. கைதகள்

முன்

அமர்ந்திருப்பேத. வடிவம், உள்ளடக்கம், தத்துவம் என்ெறல்லாம் அலட்டிக்ெகாள்ளாமல் ஒரு

துண்டு

அவ்வாழ்க்ைகைய

வாழ்க்ைக

அகத்தில்

உங்கள்

கற்பைன

முன்

ைவக்கப்படுகிறது

என

மூலம் விரித்ெதடுத்துக்ெகாண்டு

உணர்ந்து

அைத

நாம்

நம்மளவில் வாழ்ந்து பார்ப்பேத. அந்தக்கைதைய நம் வாழ்வனுபவங்கள் நம்முைடய ெசாந்த

அகக்கனவுகைள

மட்டும்

ெகாண்டு

மதிப்பிடுவேத.

அைதச்ெசய்வதற்கு

தைடயாக ஆகும் பிரக்ைஞபூர்வமான வாசிப்பு ஆபத்தானது. கைதகைள நம்மிடமிருந்து மைறத்து ெவறும் மூைளப்பயிற்சியாக ஆக்கிவிடும் என நான் அஞ்சுகிேறன்.

இைதேய சங்கீ தம் ேகட்பதற்கும் ராம் ெசால்வார் என நிைனக்கிேறன். ஓவியத்திற்கும் இதுேவ ரசைனமுைற

ஆனால்

பிரக்ைஞபூர்வமாக

வாசிப்பு

பயிற்சி

ெபறாத

ஒருவருக்கு

பலசமயம்

கைதகளுடன் ஒன்றமுடியாமல் ேபாகும். அதற்கான காரணங்கள் சில உள்ளன.

பல

249

1. நாம்

ஒருகுறிப்பிட்ட

வாசிப்ைபேய

முைறயில்

‘இயல்பான’ வாசிப்பு

வைகயான வாசிப்ைபக்

ேகாரும்

கைதகைள என்று

வாசித்துக்ெகாண்டிருப்ேபாம்.

நிைனத்துக்ெகாண்டிருப்ேபாம்.

கைதகைள

இயல்பாக

நாம்

ஒரு

இடம்

அந்த

இன்ெனாரு

எதிர்ப்ேபாம்

அல்லது

தவிர்ப்ேபாம். பிக்விக்ேபப்பர்ஸ்

[டிக்கன்ஸ்]

நாவலில்

வரும்.

பிக்விக்

ஓவியம்பார்ப்பைதப்பற்றி சில உறுதியான ெகாள்ைககள் ெகாண்டவர். ஓவியத்ைத அந்த சட்டகத்தில்

இருந்து

நான்கடி

பின்னால்ெசன்று

ைககைள

குவித்து

அதன்

வழியாக

பார்ப்பார். அது நிஜமான காட்சி ேபால ெதரிந்தால் நல்ல ஓவியம். இதில் அவருக்கு அபாரமான நம்பிக்ைக. ஆகேவ அப்ேபாது வர ஆரம்பித்த நவன ீ ஓவியங்கைளக் கண்டு

பீதி ெகாள்கிறார்

சில வருடங்களுக்கு முன்னர் நான் ’கிளி ெசான்ன கைத’ எழுதிய ேபாது பல வாசகர்கள் அைவ ஏன்

அத்தைன

விரிவான

தகவல்களுடன்

இருக்கின்றன, சலிப்பூட்டுகின்றன

என்றார்கள். நான் அவர்கள் யதார்த்தவாதக் கைதகைள வாசித்து பழகிய மனநிைலைய அக்கைதகளுக்குப் ேபாடுகிறார்கள் என்று ெசான்ேனன். யதார்த்தவாதம் என்பது ஒரு அக

உண்ைமைய

ெசால்வதற்காக

புற

யதார்த்தத்ைத

கட்டைமக்கிறது.

அந்த

அக

அதுவும்

அக

யதார்த்தத்துடன் ெதாடர்பற்ற புற யதார்த்தத்ைத அது முன்ைவப்பதில்ைல. ஆனால்

இயல்புவாதம்

[நாச்சுரலிசம்]

முற்றிலும்

ேவறானது.

யதார்த்த்ைதேய ெசால்கிறது- எல்லா இலக்கியமும் அப்படித்தான். ஆனால் தனக்கு அக யதார்த்தேம இல்ைல என அது பாவைன ெசய்கிறது. உண்ைமயில் என்ன இருக்கிறேதா அைத அப்பட்டமாக புறவயமாக ’அப்படிேய’ ெசால்வதாக அது நடிக்கிறது. அந்த கைல வடிவுக்கு அது ேதைவ. கிளிெசான்ன கைத அவ்வைகப்பட்ட கைத அைத நான் விளக்கியேபாது வாசகர்கள் அந்தக்கைதக்குள் வரமுடிந்தது. அதாவது ஒரு கைலப்பைடப்ைபப்பற்றிய சில எளிைமயான பின்புலப்புரிதல்கள், சில வடிவப்புரிதல்கள் நம்முைடய வாசிப்ைப பலமடங்கு அதிகரிக்கும். நம்முைடய தைடகைள கைளயும். ஆகேவ அத்தைகய வாசிப்புப் பயிற்சி ேதைவயானேத 2. நம்முைடய

வாசிப்பு

பலசமயம்

கவனக்குைறவானதாக

இருக்கும்.

‘நாெனல்லாம்

முழுசா படிக்கறதில்ைல சார், சும்மா அப்டிேய ஸ்கிப் பண்ணிட்ேட ேபாேவன். ஆனா கெரக்டா

ெசண்டைர

புடிச்சிருேவன்’

என்று

ெசால்லும்

பல

சந்தித்திருக்கிேறன். ஏன், இந்த

இைணயதளக்கைதவரிைசயிேலேய

கைதகளில் இரண்டாம்பகுதிக்கு காண்கிேறன்.

வாசிக்கிறார்கள்.

கணிசமான

அப்படிேய

வாசகர்கள் முடிைவ

ெசன்றுவிடுகிறார்கள் என ஊகிக்கிேறன். அந்த

முட்டாள்கள்

ஏன்

கைத

இவற்ைற வாசிக்கச்ெசால்லி

மூன்று

வருைகயாளர்கள்

வாசித்துவிட்டு

படிக்கேவண்டும்

எவேரனும்

நான்

பகுதிகளாக

ெவளியிடப்படும்

கைதயின்

ெதாடக்கத்ைத

ெகாஞ்சம்

முதலில்

வாசகர்கைள

குைறவாக

கைதபடித்த

என்றுதான்

ஐயமாக

கட்டாயப்படுத்தினார்களா

இருப்பைதக்

திருப்தியுடன்

இருக்கிறது.

என்ன? இது

ஒரு

உயர்தர ெபாழுதுேபாக்காக, ஒரு அறிவுத்ேதடலாக, ஒரு நிகர்வாழ்க்ைகயாக, ஓர் ஆன்மீ க

250

சாதகமாக எப்படி ேவண்டுமானாலும் இருக்கலாம். எதுவாக இருந்தாலும் கைதயானது அைத

முழுக்கக்

கூர்ந்து

வாசிக்கும்

வாசகர்களுக்காகத்தான்

எழுதப்பட்டிருக்கிறது.

தள்ளித்தள்ளி வாசிப்பவர்கள் கைதைய விட்டுவிட்டு அதன் ேபசு ெபாருைள மட்டும்

ெபற்றுக்ெகாள்கிறார்கள். அப்படி கைதகைள மிகவும் பிைழயாக வாசிப்பவர்கள் பலர் உள்ளனர். அப்பிைழகைள அவர்கள் அறிவேத இல்ைல. அதற்கு பிரக்ைஞபூர்வமான ஒரு வாசிப்பு உதவலாம். ஒரு

சிறுகைதயின் வடிவம் எப்படிப்பட்டது, அது தன்ைன ெதாடர்புபடுத்திக்ெகாள்ளும் முைற என்ன

, ஒருகைதயில் என்ெனன்ன

விஷயங்கைள

கவனப்படுத்திக்ெகாள்ளேவண்டும்

என்ற ேகள்விகள் முக்கியமானைவ. எனக்கு ஒரு கட்டத்தில் சுந்தர ராமசாமியுடனான உைரயாடல்கள் அதற்கு உதவின. ராம் ெசய்ய முயல்வது இைதேய.

எளிைமயாகச் ெசால்லப்ேபானால் சிறுகைத முடிவில் உச்சம்ெகாள்ளும் ஒரு வடிவம்.

முடிவு

திருப்பமாக

கவித்துவமான

ஓர்

கவனிக்கேவண்டும். தன்ைன

இருக்கலாம்,

எழுச்சியாக

ெமௗனமாக

இருக்கலாம்.

எந்த இலக்கியவடிவமும்

வாசகனுடன்

அடிக்ேகாடு

ஆக

வாசக

ெதாடர்புபடுத்திக்ெகாள்கிறது.

ேபாட்டிருக்கலாம்,

முடிைவ

வாசகன்

இைடெவளிகள் வாசகன்

மிக

வழியாகேவ

நிரப்பியாகேவண்டிய

இைடெவளிகள் அைவ [பார்க்க நாவல் என்ற நூல். கிழக்கு பதிப்பகம்] கவிைத அதன்

ெசாற்களுக்கு இைடேயயான நாவல்

அைத

முதன்ைமயாக

இைடெவளிகளால் தன்ைன ெதாடர்புறுத்திக்ெகாள்கிறது.

நிகழ்வுகளுக்கு

இைடேயயான

அதன்முடிவுக்குப்பின்

உள்ள

தன்ைனத் ெதாடர்புறுத்தும்.

இைடெவளிகளால், சிறுகைத

ெமௗனமான

இைடெவளியால்தான்

ேசாற்றுக்கணக்கு கைத விடும் இைடெவளி ெகத்ேதல்சாகிப் அத்தைன பணம்ெகாண்டு ேபாட்டும்

தன்ைன

கைதெசால்லி

பார்க்கேவயில்ைல, உணரும்

என்

அன்ைன

இடத்துக்கும்

இந்த

ைக

ெசால்லப்படும் வரிக்கும்

ஊகிப்பேத

சவால்.

நடுேவ

என

ராமலட்சுமிைய

‘அடுத்தவாரேம

மணந்துெகாண்ேடன்’ என்று

மட்டுேம

உள்ளது.

அங்ேக

பல

விஷயங்கள் ெசால்லப்படவில்ைல. அவன் ஏன் அந்த முடிைவ எடுத்தான் என. அைத வாசகனுக்கான

அைடகிறான். அங்ேக

இப்படி

இருக்கிேறன்.

அைதச்

ெசால்லியிருக்கலாம். நான்

ேபாடப்படாத

ெசய்யும்ேபாேத

‘நானும்

ேசாற்ைற

ஒரு

வாசகன்

கைதைய

ேசாற்றுக்கணக்கில்

அல்லவா

கணக்கு

ைவத்துத்தாேன

மாமிைய

ெவறுக்கிேறன். பிரியத்ைத ேசாற்றுக்கணக்குக்கு அப்பால் ெசன்று பார்க்க எனக்கு ஏன் முடியவில்ைல? ெவட்கிேனன்.

நான்

‘ இந்த

ெகத்ேதல்

சாகிப்ைப

பார்த்தேபாது

வரிகைள எழுதியிருந்தால்

வாசகன்

என்ைனப்பற்றி தாவ

எண்ணி

ேவண்டிய

இடம்

இருக்காது. கைதெசால்லி மனதில் நிகழும் அந்த ெகாந்தளிப்ைபயும் கண்டைடதைலயும் அங்ேக நின்று தானும் உணர்பவேன இக்கைதயின் சரியான வாசகன். அக்கைத பற்றி வந்த பல நிபுணர் கருத்துக்களில் ராமலட்சுமி விவகாரம் ேதைவயற்ற திணிப்பு

என்று

வாசகர்கள்

ெசால்லப்பட்டைத

அந்த இைணப்பு

நாம்

புரியவில்ைல

கவனித்திருக்கலாம். என்று

நிைறய

எழுதியிருந்தார்கள்.

சாதாரண

அவர்களிடம்

அங்ேக ஒரு ெமௗனம் உள்ளது என்று மட்டும்தான் ெசான்ேனன். அவர்களுக்கு அைத

உடேன ெதாட முடிந்தது.

251

இத்தைகய

வடிவப்பிரக்ைஞ

எழுதுபவர்கள்

பலர்

இல்லாத

காரணத்தால்

சிறுகைதகைளப்பற்றி

அறிவுஜீவி

பாவைனயுடன்

அபத்தமான

வாசிப்புகைள

நிகழ்த்திக்ெகாண்டிருப்பைத நான் எப்ேபாதும் பார்த்துக்ெகாண்டிருக்கிேறன். அவர்களின் மிைகயான [ெபாய்யான] தன்னம்பிக்ைக காரணமாக அவர்களுக்கு எவரும் எைதயும்

சுட்டிக்காட்டிவிடவும் முடியாது.

ஒரு சிறுகைதயில் அதன் தைலப்பு, அதன் ெதாடுப்பு வாசகம், அதன் முடிப்பு வாசகம்,

அதன் ைமயச்சுட்டியாக அைமயும் ெசாற்ெறாடர்கள், அது முன்ைவக்கும் ைமயப்படிமம் ஆகியைவ

மிக

முக்கியானைவ.

ெசால்லப்படுகிறது. கைதமுழுக்க

இருக்கிறது

ெகத்ேதல்

அன்னம்

சாகிப்பின்

ைக

என்ற

,ேசாறு

ஆரம்பம்

வர்ணைன

முதேல

வந்துெகாண்ேட

ஆகேவ சிறுகைதைய எப்படி வாசிப்பது என்பைதப்பற்றிய ஓர் அறிமுகப்பயிற்சி மிக

மிக

முக்கியமானதுதான்.

அைதேய

ெசய்கிேறன். சிறுகைதப்பட்டைறகள்

நான்

பல

சந்தர்ப்பங்களில்

நிகழ்த்துகிேறன்.

ஆனால்

கட்டுைரகளில்

இங்ேக

ெபரிய

தைட

ஏற்கனேவ உலக இலக்கியத்தில் கைரகண்ட பாவைனயுடன் பல இளம் எழுத்தாளர்கள் உள்ேள வருவதுதான். அேதேபால ஒரு சிறுகைதைய வாசிக்கும்ேபாது என்ெனன்ன ெசய்யக்கூடாது என்பதும் முக்கியமானது. ஒரு சிறுகைத என்பது வாழ்க்ைகயில் இருந்து ெவட்டி எடுக்கப்பட்ட ஒரு துண்டு. அந்த மிச்ச

வாழ்க்ைகைய

ஊகித்து

அந்தக்கைதக்குள்

ெகாண்டு வந்து

ேசர்த்து வாசிப்பது மிகமிகப் பிைழயானது. பலர் நுண்வாசிப்பு என்ற ேபரில் இைதச் ெசய்வதுண்டு. ெகத்ேதல்சாகிப்புக்கு மைனவி மக்கள் இருந்தார்களா, அவர்கள் அவரது வியாபார முைறையப்பற்றி வணிகம்

ெசய்வதற்கான

என்ன வரி

ெசான்னார்கள், ெகத்ேதல் கட்டினாரா

இல்ைல

சாகிப்

ேசைவக்கா

அரசாங்கத்துக்கு என்ெறல்லாம்

ேகட்டுக்ெகாள்ளலாம். ஆனால் அது சிறுகைத வாசிப்பல்ல. சிறுகைத காட்ட விரும்பும் உணர்ச்சிகைளயும் தரிசனங்கைளயும் தவிர்க்கும் முைற அது.

சிறுகைதக்கு இரு சுட்டுச்சட்டகம் உண்டு. [ஃப்ேரம் ஆஃப் ெரஃபரன்ஸ்] ஒன்று கைத ெவளிப்பைடயாக சுட்டிக்காட்டுவது. அதாவது ெகத்ேதல்சாகிப்பின் வாழ்க்ைகையப்பற்றி

கைதேய

அளிக்கும்

இரண்டாவது

தளம்

உணர்ச்சிகைளயும்

ஊகித்துக்ெகாள்ளச்

தகவல்கள். இந்த

கைத

இைத

முதல்கட்ட

காட்டும்

சாத்தியமான

முதல்கட்ட தகவல்களில்

சுட்டுச்சட்டகம் இருந்து

வாழ்க்ைகத்தரிசனத்ைதயும்

ஒரு சுட்டுச்சட்டகம்.

ெகத்ேதல்

எனலாம்.

கைத

அளிக்கும்

ஒட்டி

சாகிப்

வாசகர்கள்

வழக்கமான

மதச்சடங்குகளுக்கு அப்பாற்பட்டவராக இருப்பார் என வாசகன் ஊகிக்கலாம். சைமயேல

அவரது ெதாழுைக என கைதேய ெசால்கிறது. ஆகேவ அவர் ஒரு சூஃபி. ெபரும்பாலான சூஃபிகள் வழக்கமான மதச்சட்டங்களுக்கு ெவளிேய நிற்பவர்கள். இந்த ஊகம் ெகத்ேதல் சாகிைப இன்னும் நுட்பமாக ஆராயவும் அவைர புரிந்துெகாள்ளவும் உதவக்கூடியது.

இந்தவைகயான பயிற்சிகள் ேதைவ என்ற உணர்வு இருந்தாேல நாம் ேமலும் ேமலும் நுண்ணிய வாசிப்ைப ேநாக்கிச் ெசல்லமுடியும். அேதசமயம் ெவறும் பயிற்சியினால் நாம்

சிறுகைத வாசிப்ைப

ேவண்டும்.

வாசிப்புக்கான

கற்பைன

உருவாக்கிக்ெகாள்ள

இல்லாதவருக்கு

சூத்திரங்கைள

முடியாெதன்பைதயும்

பயிற்சிகளால்

உருவாக்க

அறிந்திருக்க

பயனில்ைல.

முடியாது.

ஆகேவ

வாசிப்ைப

252

வைரயைறெசய்துவிடவும்

முடியாது.

வாசிப்ைப

பிரக்ைஞபூர்வமான

ெசயலாகச்

ெசய்யவும் முடியாது.

ெஜ

253