Andrej Fursov - Anglosaksonci Ili Zavera Grabljivica.pdf

ANDREJ FURSOV - ANGLOSAKSONCI ILI ZAVERA GRABLJIVICA

U 17. veku, služedi britanskoj kruni, proslavio se gusar Henri Morgan, od koga vodi poreklo dinastije američkih bankara Ruski istoričar Andrej Iljič Fursov, istraživač Centra ruskih istaživanja Moskovskog humanističkog univerziteta i akademik Međunarodne akademije nauka u Insbruku, nedavno je objavio novu knjigu De Conspiracione: Kapitalizam kao zavera, u kojoj otkriva glavnu ulogu Mlečana u stvaranju savremene civilizacije tako što su formirali politički mentalitet anglosaksonskog svijeta. U razgovoru sa Andrejem Fursovom učestvovo je i njegov sin Kiril Fursov, takođe istoričar i autor disertacije o britanskoj Istočnoindijskoj kompaniji, objavljenoj u knjizi pod naslovom Država kupac. Iako su interesovanja starijeg i mlađeg Fursova na prvi pogled različita, ona se ukrštaju u njihovom veoma zanimljivom pogledu na anglosaksonski svet.

O svojoj Knjizi Andrej Fursov kaže:

— Moje delo je objavljeno u zborniku De Conspiracione: Kapitalizam kao zavera, u kome su takođe izašle monografije Sergeja Gorjamnova, Vjačaslava Karpenka, Aleksandra Rudakova i Jelene Ponomarjove. Intervju sa Gorjamnovim i Ponomarjovom su vede objavile vaše novine. Jedna od glavnih tema mog rada je stvaranje grabljivog (lopovskog) sjevernoatlantskog subjekta, čiju su srž oformili Anglosaksonci – započeli Englezi, a dovršili Amerikanci. Do sada malo ko zna koliko su značajnu ulogu u formiranju sjevernoatlantskog subjekta igrali Mlečani. Venecija je nastala u 6. vijeku kao teritorija pod upravom Rimske imperije (Zapadnog rimskog carstva). U 9. vijeku, poslije pohoda Karla Velikog na severnu Italiju (810. godine), Venecija je dobila nezavisnost. Ona se dalje umnogome

razvijala na račun pljačkanja bivše metropole. U početku su Mlečani ojačali svoje pozicije u posrednoj trgovini. Zatim su finansirali Četvrti krstaški rat, za čiji cilj je bilo proglašeno „oslobađanje groba Gospodnjeg u Jerusalimu od muslimana“. Krstonošci su ipak 1204. godine osvojili ne Jerusalim, ved Carigrad – prestonicu Istočnog rimskog carstva. Mlečani su prigrabili ogromna bogatstva, a i tri osmine teritorije Istočnog rimskog carstva, uključujudi strateška ostrva u Sredozemlju (naročito Krit i Kipar). Sredinom 18. vijeka je iskoristide svoje bogatstvo, sačuvavši svoj put do 1840. Kontrolišudi bogata nalazišta srebra u Evropi (germanske zemlje, Balkan i Mađarska), Mlečani su uspostavili razmjenu srebra i zlata sa Kinom. Na račun toga dobili su mogudnost da „crpu“ evropsku ekonomiju, povremeno izazivajudi „nestašicu srebra“ Carigrad su 1453. godine osvojili Turci i Istočno rimsko carstvo prestalo je da postoji. Osmanska imperija imala je svoje trgovačke interese, što je Mlečanima otežavalo trgovinu sa Istokom. Osim toga, Portugalci (Vasko de Gama) su pronašli novi put u Aziju oko Afrike, što je nanijelo ozbiljnu štetu sredozemnoj trgovini Mlečana. U 16. vijeku došlo je do promjene ključnih trgovačkih puteva u pravcu Amerike i Atlantskog okeana. Oni su se premjestili na krajnji zapad Evrope, daleko od tradicionalne mlečanske zone uticaja. U početku su, da bi sačuvali svoje pozicije, najbogatiji Mlečani pokušali da se okrenu Holandiji i da je stave pod kontrolu. Mlečani su prvi priznali Holandiju 1619. godine, ali je godinu dana ranije počeo Tridesetogodišnji rat (1618-1648), i Mlečani su shvatili da je ta zemlja opasna i ranjiva. Jedina alternativa bila je Engleska – ostrvo od kopna odvojeno provalijom. Očigledno je da ovdje svoju ulogu nije toliko odigrala zaštidenost ostrva od spoljnjih napada, nego geografski položaj Engleske, veoma pogodan za organizaciju međunarodne trgovine. Mlečani su u početku posmatrali Englesku kao „rezervni aerodrom“ ako „holandski projekat“ ne uspije. Njihovo prodiranje u Englesku počelo je 1530. godine. Ved 1546. pod vođstvom Mlečana je na Univerzitetu Kembridž otvoren Triniti koledž. Danas taj koledž zauzima četvrto mjesto u Velikoj Britaniji po teritorijalnom bogatstvu, poslije kraljevske porodice. U tom koledžu je tradicionalno učila praktično sva britanska elita. Istovremeno su

Mlečani odigrali veliku ulogu u stvaranju engleske obavještajne službe i njene mreže u Evropi.

Venecija je, zahvaljujudi svojim širokim trgovačkim interesima i praktično neograničenim finansijskim mogudnostima, imala široku mrežu obavještajaca u raznim zemljama. Sve informacije su se slivale u Savjet (Vijede) desetorice, koji je tajno mogao da izdejstvuje smrt bilo kog građanina Venecije ili druge zemlje). Presuda je izvršavana preko tajnih pladenih ubica. Upravo je mlečanski đak bio čuveni engleski astrolog i obavještajac Džon Di, koji je svoje izvještaje Elizabeti Prvoj potpisivao psedonimom 007. On je još u 16. vijeku iznjedrio doktrinu „Zelene imperije“, u čiji bi sastav pod Engleskom palicom ušli Sjeverna Amerika i Sjeverna Evroazija (Rusija). Kao što sam ved govorio, Mlečani su se obogatili zahvaljujudi pljački Carigrada. Anglosaksonci se, blago govoredi, nisu stidjeli pljačke, koju je čak podržavala i organizovala država. Mnogi čuveni gusari postali su oficiri engleske mornarice, nastavljajudi svoj kriminalni biznis. Iako bi ih kapetan svakog vojnog broda mogao objesiti na jarbol, to je sada izazivalo rat sa Engleskom. Najpoznatiji gusar koji je slučajno bio u engleskoj mornarici je je Frensis Drejk. Ekonomista Džon Majnard Kejns smatrao je da je Drejkova pljačka 60.000 funti dozvolila Elizabeti ne samo da vrati spoljnje dugove nego i da uloži 42.000 funti u Levantsku kompaniju (Mlečani), a od njenih prihoda je položen prvi kapital Istočnoindijske kompanije. U 17. vijeku, služedi britanskoj kruni, proslavio se Henri Morgan, koji je za svoje „zasluge“ bio postavljen za viceguvernera Jamajke. Upravo od ovog gusara vodi porijeklo najbogatija dinastija američkih bankara – Morgan. Možete li imenovati mlečanske porodice koje su se bavile pokoravanjem Evrope? ANDREJ FURSOV: Venecija je u 16. vijeku imala 200.000 stanovnika i 40 najbogatijih porodica. Mlečanska aristokratija dala je 17 papskih porodica – Bordžije i Orsini, a u srodstvu s njima su bili i Sfarije, Burboni, Savoji, bavarski Vitelbahi i još 6-7 vojvodskih i grofovskih kuda. Potomci Venecije su bile i evropske porodice Morpurg (finansirali Napoleona), Varburg (finansirali Napoleona i

Hitlera), zatim američki Kebatovi i mnoge druge. Godine 1600. na incijativu Mlečana u Engleskoj je bila osnovana Istočnoindijska kompanija. Mlečanski uticaj na nju u istoriji je bio toliko snažan da, kad 1780. u britanskom parlamentu bude došlo do borbe između pristalica i protivnika Istočnoindijske kompanije, pristalice de biti nazvane „Mletačkom partijom“, a Britanska banka Istočnoindijskom kompanijom – banka Beringav je bila poznata kao „mletačka banka“. Postepeno su, umjesto na trgovinu, Mlečani počeli sve više da se zanimaju za finansijske špekulacije.

Kirile Andrejeviču, vi ste odbranili disertaciju na engleskoj Istočnoindijskoj kompaniji i napisali o njoj knjigu Država kupac. Kažite nam nešto o evoluciji ove strukture. KIRIL FURSOV: Engleska Istočnoindijska kompanija je osnovana 1600. godine i dobila je od krune monopol na trgovinu sa Istokom. U prvoj polovini 17. vijeka osnova njenog izvoza iz Azije za Evropu bio je biber. To je bio veoma unosan posao. U Evropi je prodajna cijena bibera bila veda od kupovne na Sumatri čak za 33 puta. Kako se sredinom 17. vijeka cijena smanjivala, Kompanija se preorijentisala na uvoz indijskih tkanina, koje su 3-6 puta bile jeftinije od engleskih. Godine 1670. udio tekstila u uvozu činio je 57 odsto, a na kraju vijeka je dostigao 74 odsto. Vlasnici manufaktura su se žalili u parlamentu, pa je 1700. zabranjeno unošenje indijskog platna u Englesku. Biznis Istočnoindijske kompanije nije mnogo stradao jer je vedinu sirovina izvozila u kontinetalnu Evropu, bbududi da je to bilo vede tržište. Ipak, visoki prihodi Kompanije izazvali su nezadovoljstvo konkurenata i u Engleskoj i u drugim zemljama. U 18. vijeku Kompanija je sačuvala svoj trgovački monopol u Engleskoj, promijenivši se u velikog zajmodavca vladi. U Indiji je postepeno pribavljala trgovačke povlastice, a neke od gradova je pretvorila u prave tvrđave (Madras, Bombaj, Kalkuta). Ovo je bilo povezano s tim što je od samog početka priroda Istočnoindijske kompanije bila dvostruka – politička i ekonomska. Sam karakter njenog delovanja na Istoku iziskivao je od kompanije sabiranje kvazidržavnih funkcija – tumača vlasti nad radnicima, pravo raspolaganja vojnim

odredima i korišdenje diplomatije. Tokom prvih pola vijeka svog postojanja Kompanija je prvenstveno bila trgovačka organizacija. Sredinom 18. vijeka došlo je do promjene: raspao se mongolski sultanat i pojačalala se borba Velike Britanije i Francuske za hegemoniju u kapitalističkom svijetu. Pojava velike kopnene vojske (sačinjene od indijskih vojnika) u Kompaniji pomogla joj je ne samo da pobijedi francuske suparnike ved i da 1757. godine počne da pokorava indijsku teritoriju, tj. da preuzima političku vlasti u Indiji, koja joj je omogudila značajan izvor prihoda – prikupljanje poreza. Započeo je proces preobražaja Istočnoindijske kompanije u ono ono što ja nazivam “državom kupcem”. Ne gubedi karakter trgovačke kompanije, ona se u Južnoj Aziji pretvorila u teritorijalnu imperiju sa svim njenim atributima – prikupljanje poreza, posjedovanje armije, obavljanje pravosuđa. Ako je Kompanija ranije i morala da finansira trgovačke operacije i da otpladuje vojsku, sada su to djelimično radili indijski pladenici. Pronalaženje novog izvora prihoda omogudilo je Kompaniji da oštro prekine uvoz dragocjenih metala u Indiju. Od 1729-1760. promet je sa 611 hiljada funti pao na 143 hiljade. Istina, uskoro su rashodi za upravu i armiju smanjili mogudnost Britancima da ubacuju novac od poreza u trgovinu. Službenici Kompanije su se brzo bogatili i, prenosedi novac u otadžbinu, mnogi od njih su ulagali u politiku, kupujudi mjesta u britanskom parlamentu. U svim opštinama je 1784. godine vladalo 45 okvirnih službenika iz Kompanije od ukupno 558 ljudi. Prosječni godišnji prihod britanskoig lorda iznosio je tada oko osam hiljada funti. Na primjer, član Savjeta iz Kalkute R. Baruelje 1775. godine prebacio je u London 40 hiljada funti. Nasrtaji bogataša na političke pozicije arstokratije i činjenica pretvaranja Kompanije u imperiju doveli su do toga da u parlamentu započne borba za uspostavljanje nadzora države nad komercijalnom djelatnošdu Kompanije u Aziji. Ta borba se završila 1784. stvaranjem državne uprave u dijelovima Indije, tj. Kontrolnog savjeta. Zbog gubitka političke samostalnosti, kao kompezaciju je Kompanija dobila poreske olakšice: parlament je oštro snizio carinu na uvoz kineskog čaja sa 119 odsto na 12,5 odsto. U drugoj polovini 18. vijeka došlo je do korjenite promjene u strukturi uvoza Istočnoevropske kompanije u Evrpu: ona se prebacila sa indijskih tkanina na kineski čaj.

Djelimično je povezana i sa britanskom industrijskom revolucijom, koja je nastajala na pozicijama da je indijski tekstil sve manje tražen u Evropi. Krajem 18. vijeka došlo je do korjenite promene u strukturi uvoza Kompanije u Evropi: ona se prebacila sa indijskih tkanina na kineski čaj. Djelimično je to povezano sa britanskom industrijskom revolucijom koja je smatrala da je indijski tekstil sve manje tražen u Evropi. Krajem 18. vijeka odnos proizvoda britanskih fabrika pamuka i indijskih tkanina bio je 400:1. Ako govorimo o vojno-političkoj djelatnosti Kompanije, njeno pokoravanje Indije dogodilo se u drugoj polovini 18. i prvoj polovini 19. vijeka. Oslabljene kneževine su radije sklapale novčane saveze sa Kompanijom, angažujudi svoje vojske za određenu sumu. U praksi to je značilo potčinjavanje kneževina Britancima. Velike kneževine su i same bile pohlepne i zato su se aktivno suprostavljale ekspanziji Kompanije.

Kako su Britanci uspjeli da pokore Indiju sa tako velikim stanovništvom? KIRIL FURSOV: Izdvojidu pet faktora trijumfalnog napredovanja Kompanije po Indiji. Prvo, bliske trgovačke veze Britanaca sa modnim trgovačko-zelenaškim grupama po Indiji bile su motivisane time što je politička ekspanzija Kompanije značila širenje njihovog biznisa. Drugo, finasijska mod Kompanije nad mjesnim kneževima na račun veoma efikasnog poreskog sistema dozvoljavala joj je mogudnost da, kada je to neophodno, crpe sredstva iz komercijalnih grana svoje djelatnosti. Trede je vladanje modnom vojnom mašinerijom u Južnoj Aziji. Četvrto je pobjeda nad indijskim vladarima u konkurenciji za lojalnost nad ključnim socijalnim grupama – krupnim zemljoposjednicima, nekim trgovcima i činovnicima. Stvar je u tome da su Britanci, kao predstavnici kapitalizma, mogli da ponude tim grupama bolja prava na imovinu i ekonomske privilegije nego njihovi sopstveni vladari. Zbog toga su, u mnogim kneževinam prije ili kasnije ove grupe postale peta kolona Kompanije, lobirajudi za njene interese. Na kraju, peto, Kompanija je, bududi birokratska organizacija, predstavljala čudno društvo za Indiju kao naciju tog doba, jedinu silu protiv koje se Indijcima bilo besmisleno boriti. I istoriji pokoravanja Indije izdvaja se devet ratova protiv Egleza. Aneksija teritorije Sika Pendžaba 1849. godine označila je kraj britanskog pokoravanja

Indije. Ipak, paralelno sa radom Istočnoindijske kompanije u Indiji, dolazilo je do njenog povlačenja u Britaniju. Država je smanjivala prostor Kompanije, i ekonomski i politički. Godine 1813. parlament je pod pritiskom industrijalaca ukinuo monopol Kompanije na trgovinu sa Indijom. Istina, u to vrijeme udio trgovine sa Kinom je u poslovanju Kompanije ved imao osam puta vedu vrijednost od poslova sa Indijom. U Kini je Britaniju najviše zanimao čaj, a novac za kupovinu su dobijali od prodaje opijuma i pamuka u Kini. Godine 1833. parlament je ukinuo i monopol na trgovinu sa Kinom, učinivši je dostupnom širim krugovima buržoazije. Paralelno, parlament je ukinuo Kompaniji funkciju administratora Indije, postepeno je prebacivši na vladu. Sredinom 19. vijeka Kompanija se preobrazila u aparat za upravljanje Britanskom Indijom, a u toku Sipojskog ustanka, 1857-1859. godine, parlament je prekinuo problem dvovlašda, postavivši, umjesto Kompanije, Ministarstvo za poslove Indije.

Pomenuli ste da su čaj u Kini Britanci kupovali u zamjenu za indijski opijum. Da li su Kinezi bili zadovoljni takvom razmjenom? KIRIL FURSOV: Iako su u vladajudoj eliti carske imperije (kineske) mnogi formalno zabranjenom uvozu opijuma gledali kroz prste (bili su materijalno zainteresovani da se dozvoli krijumčarenje), dio elite je razumio pogubne posljedice narkotika za stanovništvo. Pokušaji borbe sa takvim „biznisom“ doveli su Britance do vojnog konflikta. Kao rezultat čuvenih „opijumskih“ ratova 1840-1842. i 1856-1860. godine, Kina je bila prinuđena da otvori svoje tržište za zapadnu industriju i izgubila je samostalnost svoje carine. Andreje Iljiču, da bi vladali u svijetu, Anglosaksonci su morali obradati pažnju ne samo na ekonomiju ved i na politiku. ANDREJ FURSOV: Tako je i bilo. Njihova šema vladavine se održavala dvojako – na planu pljačke kolonija i uklanjanjem konkurenata u Evropi. Da bi se ostvarilo ovo posljednje, iskorištavali su kontinentalne države, a, kada su se one opirale, sticali

su zaradu davanjem kredita neprijateljskim državama. Kako je Kiril ved rekao, u 18. vijeku Englezima je bilo nužno da oslabe svog glavnog konkurenta – Francusku, koja je takođe ostvarila svoju istočnoindijsku kompaniju i razvijala trgovinu sa Indijom. Godine 1789. Englezi su, uz pomod masonskih loža i finasijera, uspjeli da isprovociraju početak revolucije u Francuskoj. Razumljivo je da je u Francuskoj bila odgovarajuda situacija, ali je bio potreban neko ko de to da iskoristi. Iskoristili su Britanci u savezu sa bankarima i masonskim ložama. Za samu organizaciju „narodnog“ ustanka u Francuskoj Britanci su izdvojili 24 miliona funti sterlinga – ovu cifru objavio je premijer Velike Britanije Vilijam Pit. Udarci koji su bili potrebni da se situacija pogorša i da se podstakne revolucija, razvijali su se iz dva pravca: 1. Bila je vještački stvorena inflacija – odštampano je 35 miliona bez osiguranja. Izazvana je nestašica hljeba – brašno je sakupljeno i izvezeno iz zemlje; 2. Sve ovo je izazvalo nezadovoljstvo. Istovremeno se vodio informacionopsihološki rat. Meku vladavinu Luja 16. britansko-masonska propaganda predstavila je kao okrutnu, a kralja, kraljicu i dvorjane su konstantno diskreditovali optužbama za korupciju. Poslije revolucije, na vlast u Francuskoj došao je Napoleon i izazvao Veliku Britaniju. Čak je sklopio savez sa ruskim carem. Dogovorili su se o zajedničkom djelovanju protiv Engleske. Ruski car Pavle je poslao veliki odred kozaka radi istraživanja puta u Indiju (nazivanu biserom britanske krune) kroz Srednju Aziju i Avganistan. Savez te dvije države bio je nodna mora za Veliku Britaniju. A 24. decembra 1800. pokušan je atentat na Napoleona. Dok je šetao po ulici Sen Nikez, ekspolidirala je jaka bomba. Poginulo je 12, a ranjeno 28 ljudi, ali Napoleon nije stradao. Načelnik policije Fuše je nagovijestio da se naručioci pokušaja nalaze na drugoj strani La Manša. Ubrzo je u nodi sa 11/12. mart 1801. grupa zavjernika ubila ruskog cara Pavla Prvog. Engleski ambasador u Rusiji praktično nije skrivao svoje učešde u zavjeri. Novi car Aleksandar Prvi dijelom je obnovio trgovinu sa Velikom Britanijom i odustao od indijskog pohoda. Povodom ovih događaja Napoleon je rekao: “Oni me nisu uspjeli ubiti u Parizu, zato su me ubili u Petrogradu”.

Napoleon je objavio blokadu Engleske i spremao se da je osvoji, uputivši vojsku kod La Manša. Najbliži saradnici su ga ubijedili da prvo napadne Rusiju da bi sebi obezbijedio zaleđinu. Napoleon je prodro u našu zemlju, ali se ovaj pohod završio katastrofalno za njega. Godine 1814. saveznici su uzeli Pariz i vratili Burbone na vlast. Ostaje da se nagađa koliko je koštalo Engleze da se riješe Napoleona. U 20. vijeku istorija se ponovila. Hitler je 1940. spremao udar na veliku Britaniju. Njemački avioni su se uveliko spremali za bombardovanje. Ipak, zbog nečega je Hitler odustao od ovog plana i 1941. napao SSSR, što ga je dovelo do katastrofe. Zbog čega je tako postupio? Ovdje ulazimo u zonu nagađanja, uostalom osnovanih. Mogude je i lažno obedanje Hesu (maj-jun 1941) da de se Britanci pridužiti Hitleru ako napadne SSSR. Britanci nisu bez razloga sakrili dokumenta u vezi sa Hesom, produživši zabranu na njihovo otvaranje na još nekoliko decenija. (Značajno je: saznavši da SSSR više ne insistira na njegovom zadržavanju u tamnici, Hes je telefonom rekao sinu da de ga sada ubiti Englezi. Uskoro su Hesa, koji sam više nije bio u stanju ni da se obrije, našli obješenog. Uz to stoji i djelo šefa Abvera Vilhelma Kanarisa, koji je ubjedio Hitlera u to da je Crvena armija organizovala jedan, a ne tri reda odbrane, da je ona sva koncentrisana na granicu, i da se stvar može riješiti jednim udarcem.)

Godine 1916, za vrijeme Prvog svjetskog rata, Englezi su odigrali ključnu ulogu u ubistvu Grigorija Raspudina, poslavši ubicu. Raspudin se trudio da ubijedi Nikolaja Drugog da zaključi mir sa Njemačkom. Upravo se tada pojavila teorija: “Velika Britanija de ratovati protiv Njemačke do posljednjeg ruskog vojnika“. Godine 1918, kad su boljševici potpisali sa Njemačkom Brestovski mir, Englezi su odigrali svoju ulogu organizujudi pobunu ljevičara (socijaldemokrata)i izazvali obnovu ratnih dejstava. Ovom pobunom je upravljao šef britanske službe Sidni Rajli, koji je postao prototip čuvenog Džejms Bonda. Nije tajna da je ovaj lik osmislio Jan Fleming, koji je takođe služio u britanskoj obavještajnoj službi (ime Džejms Bond je uzeto iz kodiranog naziva operacije otkrivanja tajni Tredeg Rajha, kojom je rukovodio Fleming).

U svojoj novoj knjizi Strateški pogled: Amerika i globalna kriza čuveni američki geopolitičar i jedan od ideologa demokratske stranke Zbignjev Bžežinski pozvao je na vedu saradnju zemalja Zapada sa Rusijom. To ima jednostavno objašnjenje: SAD su se uplašile brzog razvoja Kine. Sada im treba Rusija za protivtežu Kini. Ispada da oni ponovo hode da se okoriste susjednim zemljama i na račun toga računaju da sačuvaju svoju lidersku poziciju u svijetu? ANDREJ FURSOV: A šta je u tome čudno? I ranije su Amerikanci koristili Kinu kao protivtežu SSSR. Danas se oni trude da iskoriste Rusiju protiv sve snažnije Kine. Ipak, Bžežinski ne želi da Zapad preuzme bilo kakvu odgovornost pred Rusijom. On stvarno govori o tome da su SAD dužne da zaštite od agresije Kine samo Japan i Južnu Koreju jer se tamo još od Drugog svjetskog rata nalaze velike vojne baze. Po njegovom mišljenju, Rusiji treba obedati prijem u EU i NATO ako „ona bude odgovarala idealima demokratije“, ali ne treba žuriti. Osim toga, američki strateg, čiji su djed i baba sahranjeni u selu Rakav (30 kilometara od Minska), boji se zbližavanja Rusije sa Bjelorusijom i Ukrajinom i zove na potčinjavanje ovih zemalja zapadnom uticaju. Više od svega, Bžežinskog plaši mogudi savez Rusije sa Kinom. On savršeno shvata da naša zemlja može predložiti svojim partnerima željeni pristup energentima, što potpuno razvija njihovu ekonomiju. Vladavina SAD se bazira na dominaciji njihove vojno-pomorske flote, koja kontroliše sve ključne morske puteve. Konflikt sa SAD može dovesti do toga da energetski resursi iz zemalja Bliskog Istoka i Afrike ne dođu do Kine. Ipak, ako se težište prebaci na kopnenu trgovinu unutar evroazijskog kontineta, nadmod Anglosaksonaca znatno se smanjuje. Nisu se bez razloga početkom 20. vijeka Britanci uplašili kad su Nijemci počeli graditi željeznicu BBB (Berlin-Bizant-Bagdad), koja bi u slučaju sjedinjenja sa Trnasibirskom obuhvatala morsku silu. Razumljivo, danas je početak 21. vijeka i snagu SAD podupire ne samo vojnopomorska flota ved i finansijsko i organizaciono (socijalno-političke tehnologije) oružje, a takođe i sistemi sajber-informacionog upravljanja. Ipak, u uslovima krize, naročito ako se oni poklapaju sa geoklimatskom katastrofom, ove nadmodi mogu i zakazati.

Da li je mogud puni savez Rusije i Njemačke, na čijoj se teritoriji od Drugog svjetskog rata nalazi modni vojni kontingent SAD?

ANDREJ FURSOV: U ovom momentu sumnjam u mogudnost takvog saveza. Njemačka je realno ekonomski lider Evrope: danas su Nijemci ekonomski dobili to što Hitler nije mogao vojno-političkim sredstvima. Ipak, sadašnja Njemačka nije Peti rajh. Politički i informaciono ona se nalazi pod kontrolom SAD, neki analitičari, čak i američki, nazivaju Njemačku, kao i Japan, protektoratom SAD: Njemačka politička i ekonomska elita je čvrsto upisana u sjevernoatlantski projekat i – premda je Nijemcima, naročito pošto su platili reparacije po Versajskom ugovoru, dozvoljeno mnogo više nego ranije (koliko vrijede antiizraelski stihovi nobelovca koji je služio u SS – Gintera Grasa) – situacija se nije mnogo promijenila. Mislim da se produžava djelovanje „Kancler-akta“, koji je bio zaključen u maju 1945. između Nijemaca i Amerikanaca, o kome je početkom 21. vijeka govorio general njemačkih specijalnih službi Komosa. Zbog toga nikakvih iluzija o Nijemcima i uopšte Zapadnoevropejcima ne smije biti – samo praktičan proračun. U isto vrijeme, Njemačkoj su, kao i sto godina pre, nužni ruski resursi, sirovine. Nije slučajno Njemačka glavni ekonomski parner Rusije, dok je ključni partner Gasproma u Evropi njemačka korporacija BASF. Uz to BASF je nasljednik čuvene njemačke kompanije IG Farben. Ona je bila jedan od stubova na koje se oslanjala vlast Adolfa Hitlera. Upravo su kroz IG Farben Amerikanci ulagali novac u nacističku Njemačku i njene napredne tehnologije, neophodne za izgradnju modne armije. Jedan od njih, koji se u SAD bavio finasijskom i tehnološkom podrškom nacističkoj Njemačkoj bio je Rokfeler. Sa Preskotom Bušom, piscem i djedom dvojice američkih predsjednika, bio je član tajnog društva Lobanja i kosti. Godine 1942. društvo je dospjelo na sud u SAD zbog kontakta sa đavolom. Na sudu je Buša štitio drugi Rokfelerov čovjek – bududi šef CRU Alen Dalas, i uspio je u tome. Upravo su sudski spisi o Bušu djedu uništeni 11. septembra 2001. godine – čuvali su se u jednom od tornjeva. Ako se udubimo u ovo, moramo primijetiti da je IG Farben izrasla iz Tevtonskog reda, iz vojske koju je 1242. Aleksandar Nevski pobijedio na ledu Čudskog jezera.

U svijetu de jačati borba za resurse. Jasno je da Rusija, sa svojom teritorijom i zalihama sirovina, izaziva kod mnogih želju da se okoriste tim resursima. Kod Amerikanaca postoji izreka: ako izgledaš kao hrana, prije ili kasnije deš biti pojeden. Moramo biti veoma jaki da bi se sačuvali tokom istorije. Ko de bit naši saveznici sa tačke gledišta dostizanja ovog streteškog cilja nije mnogo važno. Sada se kao naš taktički saveznik (nadam se ne samo taktički) javlja Japan i (na račun ekonomskih veza) Njemačka. Ali se to sutra može promijeniti. Važno je biti spreman na promjene.

Prevela Lidija BUHA

Kiza Svaka cast Rujama na ovako dobrim istorijskim analizama. Koliko se ovo izdvaja od povrsnih i namerno neistinitih Zapadnih analiza. Bilo je uzivanje procitati i nekoliko puta.

Srboljub Savic Ko procita ovaj i još nekoliko clanaka, kao i knjige Nikolaja Starikova, moze da shvati istoriju, ne samo, pomenutih zemalja, nego sveta, bar zadnjih 1000 godina. Analizom mozemo se osloboditi "mraka"-raznoraznih fama o lobijima, Vatikanu, ... Nazalost, svi naši istoricari (uz sve varijacije za poštovanje), najmanje koriste dijalektiku i šire izvore, pa nikad nismo nikome, objasnili zašto je knez Miloš "dao da se ubije" Karadjordje, a još manje uloga britanskog diplomate u tome (na Raspucina su pucala dva Rusa, kao dva Srbina "radeci" sekirom, a "overio" ga je britanski obaveštajac). Da sve bude gore, Odeljenje Istorije naše SANU, nikad nije ni formulisalo ciljeve, osnove ni metodologiju istrazivanja Istorije Srba i Srbije.

Od Venecije, preko Holandije (i ona je imala Daleko-Istocnu Indijsku kompaniju, poput briatnske), Velike Britanije i SAD, danas imamo amorfnu, anglosaksonsku korporaciju, bez imena, koja se jednom nogom oslanja na Ostrvo (V.B.) a drugom, na Severnu Ameriku (SAD). Pri tome, "korporacija" je iznad pomenutih (i nepomenutih) drzava, od kojih svaka ima svoju ulogu. Iako ima autora, koji u korporaciju svrstavaju i Francusku, samo je šacica, nad-nacionalnih pojedinaca, u "šemi", dok borba (i sve akcije) za suzbijanje moci Francuske, traje od "stogodišnjeg" rata (u vreme Kosovske bitke) do danas. U "dugoj" istoriji, karakteristicna su svrgavanja-ukidanja (znacajnih) monarhija, po, manje- više, slicnim šemama, pa je tako nestala francuska*, ruska (za vlade Kerenskog 1917), pa, nemacka (po završetku I sv. rata). * Napoleonovi periodi, bili su u "funkciji" (a britanci, od kojih je ocekivao azil, likvidirali su ga progonom i sistematskim trovanjem). Ista sila, gurnula je Nemacko carstvo protiv ruskog, stvorila (bukvalno, sistematskim radom i novcem) je od austrijskog, gotovo nikogovica", Hitlera-"zver nad zverima" (koji je postao Nemac, posle pobede i postavljenja za Kancelara). Posle II sv. rata, nije se ni krilo, finansiranje (i šta sve ne) obnove i rasta nove Nemacke (a zivi smo svedoci ujedinjenja) na tlu "slobodne" Evrope. Nemacku, "korporacija-sila" (gde je udeo SAD bitan) ponovo sprema protiv Rusije, samo pod NATO "oklopom" ispod gradjanske nošnje, Evropske Zajednice. Rusija (sa Sibirom), Ukrajina (i sve, jos nepokorene drzave Bliskog i Srednjeg Istoka-naftom i rudama bogate) nepromenjeni su cilj. Uz (nemacku) cokulu i pesnicu, tu su (dugo nepromenjene americke) metode provokacije, uz vojne "intervencije", (britanske) bezbrojne metode- zavadi pa vladaj, "humanitarne katastrofe i pretnje", ... do, "neprijatelj mog neprijatelja, je moj prijatelj". U svemu tome, Srbija je samo "faktorcic", dok se ne obavi završni cin-ulazak u NATO (nije "slucaj Djekne", jer je odlazak "tvrdokornih", prirodom odredjen, a +/nekoliko godina, "korporaciji", u odnosu na nas, nisu bitne).

Umesto "naravoucenija": Da li, i bolje "razabrana" istorija, nama-Srbima moze da bude "uciteljca zivota"? Teško, kad ucitelje (ionako) podcenjujemo, tudju "nauku", iako i ne citamo, a još manje razumemo, cenimo više od Jevandjelja, a diplome i "certificate" uzimamo za meru sposobnosti.

ПСИХОЛОШКИ РОМАН > Srboljub Savic stvorila (bukvalno, sistematskim radom i novcem) je od austrijskog, gotovo nikogovica", Hitlera-"zver nad zverima" (koji je postao Nemac, posle pobede i postavljenja za Kancelara) **** "искппап" сам једну занимљиву чиоеницу. наиме, немачки генерал VON RUNDSTEDT, "немачкпг фирера" пптужује да је намернп пустип "савезнике" у бици "BATTLE OF DUNKIRK" верватнп стпга да их неби пдмах на ппчетку сасвим уништили, већ им дати мпгућнпст ппправка- какп би рат/разараоа (банкарске жеље) трајап штп дуже.

да не ппмиоемп касније Ардене, где су Немци верпватнп мпгли да пптуку "савезнике", или на ппчетку авипнску кампаоу "ADLER" (ОРАО), где Гебелс "случајнп" не уништава британсе радарске пбјекте уз пбалу. Онда се и не чудимп, акп сазнамп да је најбпљи немачки впјскпвпђа РОМЕЛ, учествпвап у атентату на Хитлера- и касније мпрап да изврши сампубиствп (казна).

Darko Pejic

Obaveštavam ljude da o tome postoji i knjiga jedonog amerikanca. Dr. Vebster Tarpli, protiv oligarhije.http://tarpley.net/online-books/again...

Toplice, Ako Vas ova problematika šire zanima, preporučujem Vam da pročitate seriju od četiri odlična teksta g. Pavlenka, doktora političkih nauka. Sve je objavljeno ovde na NS. Na dnu prvog teksta imate linkove za drugi, tredi i četvrti deo:

ПСИХОЛОШКИ РОМАН Potomci Venecije su bile i evropske porodice Morpurg (finansirali Napoleona), Varburg (finansirali Napoleona i Hitlera)... *** Један пд бпљих текстпва, пвде икад пбјављених - сматрам. Знали су тп дпбрп и Шекспир и Шилер. Видети Млетачкпг тргпвца/Venice merchant ) и Мефистпфела. Апис је бип дпбар ппзнавапц Шилера. Затп га је и дап стрељати пнај маспн, међу псталим. Мада је тп верпватнп и заслужип, јер је свпјим наивнп несмптреним ппступцима, Србе завипу Црнп.

ПСИХОЛОШКИ РОМАН > ПСИХОЛОШКИ РОМАН

U 17. veku, služedi britanskoj kruni, proslavio se gusar Henri Morgan, od koga vodi poreklo dinastije američkih bankara ****

"Thomas Aquinas observes: 'Nummus non parit nummos' (Money does not reproduce itself).... it is against nature for money loaned to give birth to more money." http://www.frcoulter.com/prese... "Нпвац не мпже пплпдити сам себе/Нпвац није рпба". Овп су речи Тпме Аквинскпг.