33634393 ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ Charles Baudelaire Les Fleurs Du Mal FEMMES DAMNEES ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΟΛΑΣΜΕΝΕΣ 82

ΤΑ ΑΝ ΘΗ ΤΟ Υ ΚΑ ΚΟ Υ ΓΥΝΑΙ ΚΕΣ ΚΟΛΑ ΣΜΕΝ ΕΣ Κάρολος Μπωντλ αίρ

Charles Baudelaire – Les Fleurs du Mal Κάρολος Μπωντλαίρ – Τα Άνθη του Κακού

LXXXII - FEMMES DAMNÉES LXXXII – ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΟΛΑΣΜΕΝΕΣ

~2~

Comme un bétail pensif sur le sable couchées, Elles tournent leurs yeux vers l'horizon des mers, Et leurs pieds se cherchant et leurs mains rapprochées Ont de douces langueurs et des frissons amers .

Σαν κοπάδι σκεφτικό στην άμμο πλαγιασμένες, Γυρίζουν τα μάτια τους προς τους θαλασσινούς ορίζοντες, Τα πόδια τους αναζητιούνται και τα χέρια τους σμίγουν, Έχουν λιγώματα γλυκά κι ανατριχιάσματα πικρά.

Les unes, cœurs épris des longues confidences, Dans le fond des bosquets où jasent les ruisseaux, Vont épelant l'amour des craintives enfances Et creusent le bois vert des jeunes arbrisseaux ;

Οι πρώτες, καρδιές ερωτευμένες με τις ατέρμονες εξομολογήσεις Στην καρδιά των ανθόκηπων όπου τα ρυάκια φλυαρούν, Πορεύονται συλλαβίζοντας τον εφηβικό φοβισμένο έρωτα Και σκαλίζουν τον τρυφερό κορμό των νεαρών θάμνων ˙

D'autres, comme des sœurs, marchent lentes et graves A travers les rochers pleins d'apparitions, Où saint Antoine a vu surgir comme des laves Les seins nus et pourprés de ses tentations ;

Οι άλλες σαν αδερφές, περπατούν σιγανές και σοβαρές Ανάμεσα στους βράχους, τους οπτασίες γεμάτους,

~3~

Εκεί που ο Άγιος Αντώνιος είδε ν’ αναφύονται σα λάβες Τα γυμνά πορφυρόχρωμα στήθη των πειρασμών του ˙

Il en est, aux lueurs des résines croulantes, Qui dans le creux muet des vieux antres païens T'appellent au secours de leurs fièvres hurlantes, O Bacchus, endormeur des remords anciens !

Υπάρχουν άλλες, στις λάμψεις των ετοιμόρροπων δαδιών, Που μέσα στο βουβό κοίλωμα των παλιών ειδωλολατρικών σπηλιών Σε καλούν για βοήθεια ουρλιάζοντας απ’ τους πυρετούς, Ω Βάκχε, βαυκαλιστή των προαιώνιων τύψεων !

Et d'autres, dont la gorge aime les scapulaires, Qui, recelant un fouet sous leurs longs vêtements, Mêlent, dans le bois sombre et les nuits solitaires L'écume du plaisir aux larmes des tourments.

Κι άλλες, που το στήθος τους αγαπά τα ωμοφόρια, Που αποκρύβοντας μαστίγιο κάτω απ’ τα μακριά τους ρούχα Ανακατεύουν, μες στο σκοτεινό δάσος και τις μοναχικές νύχτες, Τον αφρό της ηδονής με δάκρυα οδύνης σφοδρής.

O vierges, ô démons, ô monstres, ô martyres, De la réalité grands esprits contempteurs, Chercheuses d'infini, dévotes et satyres, Tantôt pleines de cris, tantôt pleines de pleurs,

Ω παρθένες, ω δαίμονες, ω τέρατα, ω μάρτυρες

~4~

Της πραγματικότητας μεγάλα πνεύματα περιφρονητικά, Ερευνήτριες του απείρου, νυμφομανείς και θρησκόληπτες, Άλλοτε γεμάτες κραυγές, άλλοτε γεμάτες δάκρυα,

Vous que dans votre enfer mon âme a poursuivies, Pauvres sœurs, je vous aime autant que je vous plains, Pour vos mornes douleurs, vos soifs inassouvies, Et les urnes d'amours dont vos grands cœurs sont pleins ! Εσείς που μες στην κόλασή σας η ψυχή μου κυνήγησε, Φτωχές αδερφές, σας αγαπώ όσο σας συμπονώ, Για τις σκοτεινές οδύνες σας, την άσβηστη δίψα σας, Και για τις υδρίες αγάπης που περιέχουν οι μεγάλες καρδιές σας !

~5~