வெண்முரசு நூல்1 முதற்கனல்

நூல் ஒன்று ‘முதற்கனல்’

ப ொருளடக்கம்

நூல் ஒன்று ‘முதற்கனல்’ ........................................................................................................................................................................... 4

ஜனவரி 2014 ........................................................................................................................................................................................................ 4 1.முதற்கனல் 1 வவள்விமுகம் 1 .......................................................................................................................................................... 4 1.முதற்கனல் 2 வவள்விமுகம் 2 .......................................................................................................................................................... 7 1.முதற்கனல் 3 வவள்விமுகம் 3 ........................................................................................................................................................ 10 1.முதற்கனல் 4 வவள்விமுகம் 4 ........................................................................................................................................................ 15 1.முதற்கனல் 5 வவள்விமுகம் 5 ........................................................................................................................................................ 20

பகுதி இரண்டு .................................................................................................................................................................................................. 25 1.முதற்கனல் 6 பபொற்கதவம் 1 ........................................................................................................................................................... 25 1.முதற்கனல் 7.பபொற்கதவம் 2 ............................................................................................................................................................ 30 1.முதற்கனல் 8.பபொற்கதவம் 3 ............................................................................................................................................................ 33 1.முதற்கனல் 9.பபொற்கதவம் 4 ............................................................................................................................................................ 40

பகுதி மூன்று .................................................................................................................................................................................................... 46 1.முதற்கனல்10

எரியிதழ் 1 ................................................................................................................................................................. 46

1.முதற்கனல்12

எரியிதழ் 3 ................................................................................................................................................................. 56

1.முதற்கனல்11 1.முதற்கனல்13 1.முதற்கனல்14 1.முதற்கனல்15 1.முதற்கனல்16

எரியிதழ் 2 ................................................................................................................................................................. 50 எரியிதழ் 4 ................................................................................................................................................................. 61 எரியிதழ் 5 ................................................................................................................................................................. 66 எரியிதழ் 6 ................................................................................................................................................................. 70 எரியிதழ் 7 ................................................................................................................................................................. 74

பகுதி நொன்கு ..................................................................................................................................................................................................... 80 1.முதற்கனல்17

அணையொச்சிணத 1 .............................................................................................................................................. 80

1.முதற்கனல்18

அணையொச்சிணத 3 .............................................................................................................................................. 90

1.முதற்கனல்19 1.முதற்கனல்20 1.முதற்கனல்21

அணையொச்சிணத 2 .............................................................................................................................................. 84 அணையொச்சிணத 4 .............................................................................................................................................. 95 அணையொச்சிணத 5 .............................................................................................................................................. 99

பகுதி ஐந்து ...................................................................................................................................................................................................... 106 1.முதற்கனல்22

மைிச்சங்கம் 1 ...................................................................................................................................................... 106

1.முதற்கனல்24

மைிச்சங்கம் 3 ...................................................................................................................................................... 116

1.முதற்கனல்23 1.முதற்கனல்25 1.முதற்கனல்26

மைிச்சங்கம் 2 ...................................................................................................................................................... 111 மைிச்சங்கம் 4 ...................................................................................................................................................... 122 மைிச்சங்கம் 5 ...................................................................................................................................................... 127

பகுதி ஆறு ....................................................................................................................................................................................................... 133 1.முதற்கனல்27

தீச்சொரல் 1 .............................................................................................................................................................. 133

1.முதற்கனல்29

தீச்சொரல் 3................................................................................................................................................................ 143

1.முதற்கனல்28 1.முதற்கனல்30 1.முதற்கனல்31

தீச்சொரல் 2 ............................................................................................................................................................... 137 தீச்சொரல் 4 .............................................................................................................................................................. 148 தீச்சொரல் 5 .............................................................................................................................................................. 153

பிப்ரவரி 2014 ................................................................................................................................................................................................... 157 1.முதற்கனல்32

தீச்சொரல் 6 .............................................................................................................................................................. 157

1.முதற்கனல்34

தீச்சொரல் 8................................................................................................................................................................ 169

1.முதற்கனல்33

தீச்சொரல் 7................................................................................................................................................................ 162

பகுதி ஏழு ......................................................................................................................................................................................................... 176 1.முதற்கனல்35

தழல்நீலம் 1 ........................................................................................................................................................... 176

1 முதற்கனல்37

தழல்நீலம் 3 .......................................................................................................................................................... 184

1.முதற்கனல்36

1 முதற்கனல்38

தழல்நீலம் 2 ........................................................................................................................................................... 180 தழல்நீலம் 4 .......................................................................................................................................................... 189

பகுதி எட்டு ...................................................................................................................................................................................................... 194 1 முதற்கனல்39 வவங்ணகயின் தனிணம 1 ................................................................................................................................. 194 1 முதற்கனல்40 வவங்ணகயின் தனிணம 2 ................................................................................................................................. 199 1 முதற்கனல்41 வவங்ணகயின் தனிணம 3 ................................................................................................................................. 204 1 முதற்கனல்42 வவங்ணகயின் தனிணம 4 ................................................................................................................................. 210

பகுதி ஒன்பது ................................................................................................................................................................................................. 216 1 முதற்கனல்43 ஆடியின் ஆழம் 1 .................................................................................................................................................. 216 1 முதற்கனல்44 ஆடியின் ஆழம் 2 .................................................................................................................................................. 220 1 முதற்கனல்45 ஆடியின் ஆழம் 3 .................................................................................................................................................. 225 1 முதற்கனல்46 ஆடியின் ஆழம் 4 .................................................................................................................................................. 231 1 முதற்கனல்47 ஆடியின் ஆழம் 5 .................................................................................................................................................. 235 1 முதற்கனல்48 ஆடியின் ஆழம் 6 ................................................................................................................................................. 240

பகுதி பத்து....................................................................................................................................................................................................... 245 1 முதற்கனல்49 வொழிருள் 1 ............................................................................................................................................................... 245 1. முதற்கனல்50 வொழிருள் 2 .............................................................................................................................................................. 248 அைிவொயில் ............................................................................................................................................................................................. 251 முதற்கனல் வடிவம்.............................................................................................................................................................................. 252

வியொசரின் பொதங்களில்

பெயம

ொகன் அவர்களின் ‘பவண்முரசு’

நூல் ஒன்று ‘முதற்கனல்’ பதொகுப்பு ெனவரி 1.1.2014

2014

1.முதற்கனல் 1 மவள்விமுகம் 1

வவசரவதசத்தில் கருநீல நதிவயொடும் கிருஷ்ணை நதிக்கணரயில் புஷ்கரவனத்தில் நொகர்குலத் தணலவியொன

மொனசொவதவி அந்தியில் குடில் முன்பு மண் அகணல ஏற்றிணவத்து, தனக்கு ஜரத்கொரு ரிஷியில் பிறந்த ஒவரமகன் ஆஸ்திகணன மடியில் அமரச்பசய்து கணத பசொல்ல ஆரம்பித்தொள். நொகர்குலத்தவர் வொழும் சின்னஞ்சிறு

மணலக்கிரொமத்ணத

ஆரம்பித்திருந்த

சுற்றிலுமிருந்த கொட்டிலிருந்து

வநரம். இரவுலொவிகளொன

மிருகங்களும்

வந்த

பறணவகளும்

கடும்குளிர் எழுப்பும்

வணளத்துக்பகொள்ள

ஒலிகள்

இணைந்து

இருட்ணை நிணறத்திருந்தன. பபரிய கண்கள் பகொண்ை சிறுவன் தன் அன்ணனயின் மடியின் அணைப்ணபயும் தன் தணலவமல் படும் அவள் மூச்சின் வருைணலயும் உைர்ந்தபடி முற்றம் வணர பசன்று விழுந்து அங்கு

நின்ற பசண்பகத்தின் அடிமரத்ணத தூண்வபொலக் கொட்டிய அகல்விளக்கின் பசவ்பவொளிக்கு அப்பொல் பதரிந்த இருட்ணை பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொன். மொனசொவதவி

இருணளப்பற்றித்தொன்

பசொல்ல

ஆரம்பித்தொள்.

இருள்

முதல்முடிவற்றது.

ஆதியில்

தியொனமும் எட்ைமுடியொத

அளவுக்கு

அதுமட்டும்தொன் இருந்தது. வொனகங்கள் அணனத்தும் அந்த இருளுக்குள்தொன் இருந்தன. அந்த இருள் ஒரு மொபபரும்

நொகப்பொம்பின்

வடிவிலிருந்தது.

கற்பணனயும்

கனவும்

நீளம்பகொண்ை அந்த நொகம் கண்களற்றது. ஏபனன்றொல் அது பொர்ப்பதற்பகன அதுவன்றி ஏதுமிருக்கவில்ணல.

அது தன் வொணல வொயொல் கவ்வி விழுங்கி ஒரு பபரிய வணளயமொக ஆகி அங்வக கிைந்தது. அந்த ஆதிநொகத்துக்கு பபயர் இருக்கவில்ணல. ஏபனன்றொல் அணத அணழக்க எவரும் இருக்கவில்ணல. ஆகவவ அது தன்ணன நொகம் என்று அணழத்துக்பகொண்ைது. நொன் இல்ணல என அதற்குப்பபொருள்.

அதன்பிறகு அதன் அகத்தில் ஒரு இச்ணச பிறந்தது. அந்த இச்ணச இரண்டு கண்களொக அதன் முகத்தில் திறந்தது.

அந்தக் கண்களில்

ஒன்று

எரிந்து

சுைர்விடும்

பசந்நிறமொன

ஆதித்யனொகவும்

இன்பனொன்று

பவண்ைிற ஒளிவிடும் குளிர்ந்த சந்திரனொகவும் இருந்தன. அந்த விழிகளொல் அந்த நொகம் தன்ணனத்தொவன

பொர்த்துக்பகொண்ைது. ‘இது நொன்’ என பசொல்லிக்பகொண்ைது. ‘இருக்கிவறன்’ என்று அறிந்தது.

‘இனி?’

அகங்கொரமொக பின்பு

என்று

வகட்டுக்பகொண்ைது.

மலர்ந்தவபொது

பல்லொயிரம்

வகொடி

அதன்

தணலயில்

தணலகள்

அந்தச் பைம்

பசொற்கள்

அதனுள்

விரிய ஆரம்பித்தது.

முணளத்பதழுந்து

பைம்விரித்தன.

அவற்றில் பலவகொடி கண்கள் முணளத்தன. அணவபயல்லொம் ஆதித்யர்களும் சந்திரர்களுமொக ஆகி இருபளங்கும் மின்ன ஆரம்பித்தன. அந்தத் தணலகளில் இருந்து நீண்டு பறந்த பசந்நிறமொன நொக்குகள் தழல்களொயின. குழந்ணத

குளிர்பகொண்ைவன்

கொலிடுக்கில்

பசருகிக்பகொண்ைொன்.

பமன்மயிர்பரவிய ஆரம்பித்தொள்.

ஓவியம்: ஷண்முகமவல்

கிைந்தது.

ஏபனன்றொல்

அந்த

தணலணய

முதல்நொகத்தின்

வொனத்திலிருந்த

வபொல

இைத்ணத

உைல்

தன்

தன்

உைணலச்

அவன்

ணககளொல்

என்பறன்றும்

முழுக்க

அதுதொன்

சுருக்கி

அன்ணன

அவனுணைய

வருடிக்பகொண்டு அணசவவ

ணககணள பசொல்ல

இல்லொமல்தொன்

நிணறத்திருந்தது.

பலவகொடி

யுகங்களுக்குப்பின்னொல் அது தனக்குள்வளவய முதல் அணசணவ நிகழ்த்திக்பகொண்ைது. அதற்கொக தன்ணன அது இரண்ைொக பிரித்துக்பகொண்ைது. தன்னுணைய உைலின் வமல்பகுதிணய கருணமயொகவும் கீ ழ்ப்பகுதிணய பவண்ணமயொகவும் ஆக்கியது. முடிவில்லொமல் சுருண்டு கிைந்த தன் உைலுக்குள்வள அது ஊர்ந்துபகொள்ள ஆரம்பித்தது. கருணம வவகம் மிக்கதொக இருந்தது. அணத ரொஜஸ குைம் என்று அது அறிந்தது. பவண்ணம நிதொனமொனதொக

இருந்தது.

அணத

சத்வகுைம்

என்று

அது

அறிந்தது.

மீ ண்டும்

வகொைொனுவகொடி

ஆண்டுகளொனவபொது

அந்த

இரு

குைங்களும்

நொகத்திலிருந்து

வதொலொக

உரிந்து

தனியொகப் பிரிந்தன.

ஆதிநொகம் அவற்ணற தன் குழந்ணதகள் என அறிந்தது. அவற்ணற அது ‘நீங்கள் வளருங்கள். உங்கள் வம்சம் அழிவற்றதொக அணமவதொக’ என்று வொழ்த்தியது. கரியநிறமொன

நொகத்தின்

பபயர்

தட்ச பிரஜொபதி.

இணமயொத

கண்கள்

பகொண்ைவன்

என்று

பபொருள்.

பவண்ைிறமொன நொகத்தின் பபயர் மரீசி பிரஜொபதி. பவண்ைிற ஒளி என்று அவனுக்குப் பபயர். அவர்கள் இருவரும்

ஒருவணர

ஒருவர்

தழுவிக்பகொண்டு

பலவகொடியொண்டுகள்

வொனத்ணத

நிணறத்து

விரிந்துகிைந்தொர்கள். அவர்களொல்தொன் திணசகள் உருவொகி வந்தன. தட்சனின் தணல கிைந்த எல்ணல வமற்கு என்றும் மரீசியின் தணல கிைந்த எல்ணல கிழக்கு என்றும் அறியப்பைலொயிற்று. கிழக்குக்கும் வமற்குக்கும் கொவலொக வைக்கும் பதற்கும் உருவொகிவந்தன. தழுவித்தழுவி

இறுகியபின்

வமலும்

தழுவும்பபொருட்டு

அவர்களின்

தழுவல்

சற்வற

தளர்ந்தவபொது

இருவருக்கும் நடுவவ கொலம் புகுந்து பகொண்ைது. மரீசி கொலத்ணத ஆறுவவணளகளொக உைர ஆரம்பித்தொன். ஒவ்பவொரு

கொலத்துக்கும்

ஒன்று

என

தன்னிலிருந்து

ஆறு

சவகொதரர்கணள

உருவொக்கிக் பகொண்ைொன்.

ஆங்கிரஸ், அத்ரி, புலஸ்தியன், வசிஷ்ைன், புலஹன், கிருது என்ற அறுவருைன் இணைந்து ஏழொக ஆனொன். அவர்கள்

எழுவரும்

வொனத்தில்

ஏழு விண்மீ ன்களொக

அமர்ந்து

கனவுகண்ைொர்கள்.

வொனத்ணத

முழுக்க

நிணறத்துவிைவவண்டுபமன விரும்பினொர்கள். அவர்களின் விருப்பம் வகொைொனுவகொடி ஆண்டுகளொக நீடித்து தியொனமொகி தவமொகி முதிர்ந்தவபொது அது வரைி ீ என்ற ஒளிமிக்க பவண்ைிற நொகமொக ஆகியது. அவணள அவர்கள்

அஸிக்னி

என்று

பபயர்சூட்டி

மகளொக

பிரஜொபதிக்கு மைம்பசய்து பகொடுத்தனர்.

வளர்த்தனர்.

அவள்

வளர்ந்ததும்

அவணள

தட்ச

விண்ைிலும் மண்ைிலும் விரிந்துள்ள அணனத்தும் தட்சனுக்கும் அஸிக்னிக்கும் பிறந்தணவவய என்றொள்

மொனசொவதவி. முடிவில்லொத கொமவம தட்ச பிரஜொபதி. அஸிக்னிவயொ முடிவில்லொத வளம். ‘பகொள்’ என்ற இச்ணசவய தட்சன். ‘அளி’ என்ற இச்ணசவய அஸிக்னி. எழுவதன் வரியவம ீ தட்சன். விரிவதன் வல்லணமவய அஸிக்னி. அவர்களில் இருந்துதொன் வதவகுலங்கள் அணனத்தும் பிறந்தன. அசுரகைங்கள் பிறந்தன. நடுவவ மனிதர்களும்

மிருகங்களும்

பறணவகளும்

புழு

பூச்சிகளும்

தொவரங்களும்

வொழ்வதற்கொக ஏழு விண்ைகங்களும் ஏழு பொதொளங்களும் உருவொகிவந்தன.

பிறந்தன.

அவர்கள்

தட்ச பிரஜொபதிக்கு பிறந்த அறுபது மகள்களில் ஒருத்தியின் பபயர் கத்ரு. அவணள மரீசியின் ணமந்தனொன

கஸ்யபன் மைம் புரிந்துபகொண்ைொன். அவள்தொன் நொகர்குலத்தின் ஆதியன்ணன என்றொள் மொனசொவதவி. கத்ரு பதினொன்கு மடிப்புகளொகச் சுருண்டு அணனத்துலகங்கணளயும் வணளத்துக் கிைந்தொள். அவளுணைய தணல ஏழொம்

விண்ைிலும்

வொல்நுனி

ஏழொம்

பொதொளத்திலுமிருந்தது.

அவளுணைய

கரிய

உைபலங்கும்

வகொைொனுவகொடி விண்மீ ன்கள் மின்னிக்பகொண்டிருந்தன. அவளுணைய கண்கள் இரு பசந்நிற ஆதித்யர்களொக

கிழக்கிலும் வமற்கிலுமொக சுைர்விட்ைன. அவளுணைய பிளவுண்ை பசந்நொக்கு வகொைொனுவகொடி வயொசணன பதொணலவுள்ள பநருப்பொறொக வொனில் பபருக்பகடுத்து அணலபொய்ந்தது.

நமது கிரொமங்களில் ஆலமரத்தின் அடியில் கல்விழிகளுைன் கல்பைம் எடுத்து வகொயில்பகொண்டிருப்பவள் நம்முணைய ஆதியன்ணன கத்ருவவ என்று மொனசொவதவி பசொன்னொள். கிழக்வக ஒளிமிக்க சிறகுகளுைன் எழுந்த

கஸ்யபன்

அறிவுத்திறன்,

கத்ருவதவியிைம்

நிகரற்ற

வரம், ீ

நொன்

‘உனக்கு

வபரழகு

ஆகியவற்றில்

ணமந்தர்கணள ஏவதனும்

அளிக்கிவறன்.

ஒரு

குைத்ணத

பவல்லமுடியொத

மட்டும்

நீ

உன்

ணமந்தர்களுக்கொக வதர்வுபசய்யலொம்’ என்றொர். கத்ருவதவி ‘இணவயணனத்தும் அழியக்கூடியணவ. அழியொதது ஒன்வற.

முடிவில்லொமல் பபருகிக்பகொண்டிருக்கும்

வல்லணம.

அழிவில்லொமல்

இருந்துபகொண்டிருக்கும்

இச்ணச. அந்த குைமுள்ள குழந்ணதகணள எனக்கு அளியுங்கள்’ என்று பசொன்னொள். ‘ஆம் அவ்வொவற ஆகுக’ என்று

கஸ்யபனும்

வொக்களித்தொன்.

அவ்வொறொக

கத்ருவதவி நீலநிறமொன

ஒரு

முட்ணைணய

ஈன்றொள்.

அணத அவள் முத்தமிட்டு உணைத்தவபொது கன்னங்கரிய ஆயிரம் நொகப்பொம்புகள் பவளிவந்து பநளிந்தன. அவர்களிலிருந்து நொகவம்சம் உருவொகியது.

விண்ைிலும் மண்ைிலும் பொதொளத்திலும் கத்ருவின் ணமந்தர்களொன நொகர்கவள ஆள்கிறொர்கள் என்றொள் மொனசொவதவி.

விண்ணை

ஆள்பவன்

வசஷன்.

பொதொளத்ணத

ஆள்பவன் வொசுகி.

மண்ணை

ஆள்பவன்

தட்சகன். தட்சகனின் ஆயிரம் மணனவிகளிலிருந்துதொன் மண்ைிலுள்ள அத்தணன நொகங்களும் உருவொயின. அந்த

நொகங்கள்

மனிதர்களுைன் புைர்ந்து

நொகர்குல

மக்கள்

உருவொனொர்கள்.

பொரதவர்ஷத்தின்

எல்லொ

மூணலமுடுக்குகளிலும் நொகர்கள் பபருகி நிணறந்தனர். குன்றொத பிறப்புவரியவம ீ அவர்களின் வல்லணமயொக இருந்தது.

தட்சகனின்

வம்சத்தில்

வந்த

கொலகனின் மகளொகிய

என்பபயர்

மொனசொவதவி.

எனக்கு

ஜகல்பகௌரி,

சித்தவயொகினி, நொகபொகினி என்பறல்லொம் பபயருண்டு. இளணமயிவலவய நொன் கொட்டுக்குச் பசன்று சிவணன

எண்ைி கடுந்தவம் பசய்வதன். நொகபைம் சூடிய சிவன் வதொன்றி ‘உனக்கு என்ன வரம் வதணவ?’ என்றொன். ‘முழுணமநிணலயன்றி கருவுறொமல்

உனக்கு

ஏதும்

எனக்குத்

முழுணமநிணல

வதணவயில்ணல’

என்று

ணககூடுவதில்ணல.

பசொன்வனன்.

பபண்ைொனதனொல்

‘நீ

பொசிமைிகளுக்குள்

பட்டுச்சரடுவபொல

மனிதர்களுக்குள் விதியின் வநொக்கம் ஊடுருவிச்பசல்கிறது. உன் கருப்ணபயின் நிணறணவ உைர்ந்தபின் மீ ண்டும் வருக’ என்று பசொல்லி விஷத்தின் அதிபன் மணறந்தொன்.

வவசரவனத்தில் குணகபயொன்றுக்குள் ஜரத்கொரு என்ற முனிவர் அதன் வமல்குவட்டில் இருந்து பசொட்டும் மணலத்வதணன மட்டுவம உண்டு தவம் பசய்துவந்தொர். வழிதவறி உள்வள பசன்ற மின்மினி ஒன்றின் ஒளி

வழியொக கனத்த இருள் மண்டிய அந்தக்குணக பொதொளத்துக்கொன நுணழவொயில் என்று அறிந்து ஒருநொள் அவர் அதற்குள் நைந்து பசன்றொர். நூறுமடிப்புகணளக்பகொண்ை அந்தப்பொணதயின் முடிவில் அதலபமனும் முதற்கீ ழுலகு இருந்தது. அங்வக பநளியும் கருநொகங்களில் புல்நுனிகளில் புழுக்கணளப்வபொல அள்ளிப்பற்றி பதொங்கிக்கிைந்த ஆயிரம் சிறிய மனித உருவங்கணள கண்ைொர். அணவபயல்லொம் தன்னுணைய மூதொணதயர் என்பணத

உைர்ந்தொர்.

உதிரம்

‘உன்

முணளத்பதழவில்ணல.

எங்களுக்கு

அன்னமும்

நீரும்

அளிக்கப்பைவில்ணல. ஆகவவ இந்த உலகில் வொழ்கிவறொம்’ என்று அவர்கள் பசொன்னொர்கள்.

ஒளிக்கு மீ ண்டு வந்த ஜரத்கொரு முனிவர் தன்னுள் இருந்து தன் மூதொணதயரின் வம்சத்ணத உருவொக்க எண்ைிய வநரத்தில் நொன் அவணர சந்தித்வதன். மண்ணுலணக ஆளும் அரசநொகமொன தட்சகன் என்ணன வதடிவந்து

அளித்த

ஆணையின்படி

அங்வக

பசன்வறன்.

கன்னங்கரிய

ஆலமரம்வபொல

ஆயிரம்

தணலகளுைன் என் முன் எழுந்து நின்ற தட்சகன் ‘வதவி நீ பிறந்ததன் வநொக்கம் நிணறவவறவிருக்கிறது’ என்று

பசொல்லியிருந்தொர்.நொன்

மொயொவடிவபமடுத்து

நின்று

குணகவொயிலுக்குச்

முனிவரின்

பசன்று

மனம் கவர்ந்வதன்.

என்

கொதலணனத்ணதயும்

என்ணன

அவர்

ஓடும்

நீணர

மைம்புரிந்துபகொண்ைொர். அவருக்கு என்னில் பிறந்த மகன் நீ என்றொள் மொனசொவதவி.

பகொண்டு

சொட்சியொக்கி

நீ பிறப்பதற்குள்வளவய என்ணன உன் தந்ணத விட்டுச் பசன்றுவிட்ைொர். அகத்திலும் புறத்திலும் அவணர

நொன் என்னுணைய கொதலின் மொயத்தில் ணவத்திருந்வதன். அவரது பகலும் இரவும் கொணலயும் அந்தியும் நொன் உருவொக்கியணவ. அவர் கண்ை மண்ணும் விண்ணும் கொடும் நதிகளும் என் கற்பணனயில் உருவொனணவ. ஒருகைம்கூை

அவர்

தூங்கொமலிருந்வதன்.

அந்த

கண்ையர்ந்துவிட்வைன்.

ஆனொல்

மொணயயில் ஒருநொள்

இருந்து விடுபைக்கூைொபதன்பதனொல்

விழித்துக்பகொண்ை

அவர்

அவர்

ஆலமரத்தடியில்

தூங்கும்வபொது

நொன்

துயில்ணகயில்

மட்டுவம

இரவும்

நொனும்

பகலும்

என்னில் பவளிப்படும்

சற்று

என்

நொகவடிவத்ணதக் கண்ைொர். அக்கைவம மொணயகள் அணனத்தும் கணலந்து முன்னும் பின்னும் கொலத்ணதக் கண்டு

திணகத்து

நின்றொர்.

அதலத்தில் அவர் கண்ை மூதொணதயர்

பொதொளமூர்த்திகளொன

என்று உைர்ந்தொர். அருவக இருந்த ஓணைநீணர அள்ளி என்ணன சபிப்பதற்கொக ஓங்கினொர். ‘உங்கள்

சொபத்ணத

வகட்வைன். என்றொர்.

என்

வயிற்றில்

‘ஆம், வவறுவழியில்ணல.

‘உன்

ணமந்தன்

ஆயுள்

வளரும் உங்கள் இக்கைத்தில்

முழுணம

ணமந்தனும்

பபறவவண்டுமொ?’ என்று

எண்ைியவற்ணற

பபறமொட்ைொன்.

நீ

கருநொகங்கவள

நொன்

திரும்பப்பபற

அவரிைம்

முடியொது’

புத்திரவசொகத்தில் இறப்பொய்’ என்றபின்

மனமுணைந்து அழ ஆரம்பித்தொர். நொன் அவர் அருவக அமர்ந்து ‘இதில் வருந்துவதற்வகதுமில்ணல. நீங்களும்

நொனும் நொம் ஒருவபொதும் அறியமுடியொத கொலநொைகத்தின் இரு சிறு துளிகள் மட்டுவம’ என்வறன். ‘ஆம், உன் மொணயயொல் என்ணனச் சூழ்ந்துபகொண்ைொய். அந்த மொணயயொல் எனக்கு ஒரு வரம் பகொடு. உன்ணனயும் இக்குழந்ணதணயயும்

முற்றொக

ஆகுக’ என

‘அவ்வொவற

நொன்

மறந்து

நொன்

வரமளித்வதன்.

பசல்லவவண்டும்’ என்று

என்ணனயும் முழுணமயொக மறந்தவரொக ஆனொர்.’ ‘உன்ணன

உன்

மொமன்

வொசுகியின்

அந்த

உதவியுைன்

அவர் என்னிைம்

ஓணைணயத் தொண்டியதுவம

வளர்த்வதன்.

ஞொனத்தின்

அவர்

வகொரினொர்.

உன்ணனயும்

விணதகணள

உன்னுள்

ஊன்றிவிட்வைன். நீ கற்கும் கல்வி உன்ணன முழுணமயொக்கும். உனக்கு முதுணம இல்ணல. உன் தந்ணத உனக்களித்த வரமொகவவ அணதக்பகொள். உன்ணன முதியவனொக பொர்க்கும் நிணல எனக்கும் இல்ணல. அது

என் கொதலுக்கு அவர் அளித்த பகொணை என்வற எண்ணுகிவறன். உன்னுணைய சின்னஞ்சிறு உைலுக்குள் விணதக்குள் பபருமரம்வபொல இப்பிரபஞ்சத்தின் பபருநிகழ்பவொன்று குடியிருக்கிறது.’ குழந்ணத

பபருமூச்சு

வதொள்கணளக்

விட்ைது.

குறுக்கிக்பகொண்டு

பபரிய

கனவுகள்

அன்ணனயின்

கடித்துக்பகொண்டு அண்ைொந்து வநொக்கியது.

சிறிய

உைணல

ஆணைநுனிணய

அணலக்கழித்தன

எடுத்து

வபொலும்,

கட்ணைவிரலில்

தன்

சுற்றி

‘மகவன, நீ பிறந்ததற்கொன தருைம் இப்வபொது வந்துவிட்ைது. நீ நொணளவய கிளம்பு’ என்று மொனசொவதவி தன் மகணன பமல்ல அணைத்து அவன் கொதுகளில் பமதுவொகச் பசொன்னொள். 2.1.2014

1.முதற்கனல் 2 மவள்விமுகம் 2 வவசரவதசத்தில் ஆஸ்திகணன வறுத்த

புஷ்கரவனத்தில்

எழுப்பி

புல்லரிசியும்

அதிகொணலயில் நொகர்குலத்தின்

நீரொைச்பசய்து மொற்று

மரவுரியொணையைிவித்து,

உணையும்

அரசியொன

மொனசொவதவி

மொன்வதொல்மூட்ணையில்

எடுத்துணவத்துக்கட்டி,

சுணரக்கொய்

தன்

மகன்

உைவுக்கொன

கமண்ைலத்தில்

நீர்

நிணறத்துணவத்து, பநற்றியில் குலபதய்வங்களின் மஞ்சள் குறிணய அைிவித்து ”நீண்ை ஆயுளுைன் இரு. உன்

வழிகபளல்லொம்

பசன்றுவசர்வதொக”

என்று

வொழ்த்தி

விணைபகொடுத்தனுப்பினொள்.

அப்வபொது

அவளுணைய குலத்தின் அத்தணன பபண்களும் அவள் வட்டின் ீ முன் கூடியிருந்தனர். ஆலமரத்தடியில் அவர்களின்

குலபதய்வங்களொன

நொகங்கள்

கல்லொலொன

பத்திகணள

தன் அன்ணனயின்

கொல்கணளத்

கல்விழிகளொல் பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தன. ஆறு

வயதொன

ஆஸ்திகன்

குனிந்து

விரித்து,

பதொட்டு

கல்லுைல்

பின்னி,

வைங்கிவிட்டு

தன்

சிறுகொல்கணள எடுத்து ணவத்து பசும்சொைி பூசிய படிகளில் இறங்கி நீலச்பசண்பகமலர்கள் விழிவிரித்து பொர்த்துக்கிைந்த முற்றத்ணதத் தொண்டி நைந்து ஊர்முணனயில் மணறந்தவபொது விம்மும் பநஞ்சுைன் அவள் பின்னொல் ஓடிவந்து ஊர்மன்றின் அரசமரத்தடியில் நின்று கண்பைட்டும் தூரம் வணர

பொர்த்திருந்தொள்.

மண்நிறமொன மரவுரியும், கரிய குடுமியும் கண்ைிலிருந்து மணறந்த பின்புதொன் அவள் அறிந்தொள், அவன் ஒருகைம்கூை திரும்பிப்பொர்க்கவவயில்ணல என்று.

ஆஸ்திகன் கிருஷ்ணையின் நீர்ப்பபருக்ணக பைகில் கைந்து பசன்றொன். அன்றிரவு கிருஷ்ைநகரத்தில் ஒரு

சத்திரத்தில் தங்கினொன். அங்கிருந்து மறுநொள் கிளம்பி வைக்குவநொக்கி பசல்ல ஆரம்பித்தொன். பொரதத்தின் ஒவ்பவொரு ஊரிலிருந்தும் அஸ்தினபுரிக்குச் பசல்லும் ஒரு பொணத இருந்தது. இரவுகளில் மரத்தடிகளிலும் மணழபபய்யும்வபொது வகொயில்மண்ைபங்களிலும் கழித்தபடி கொல்களில் புழுதிபடிய, சிவந்த சருமம் பவந்து கருக அவன் நைந்து பசன்றுபகொண்வை இருந்தொன். மரவுரியைிந்த முனிகுமொரணன ஒவ்பவொரு ஊரிலும் குடும்பத்தவர்கள் வந்து வைங்கி உைவும் நீரும் இைமும் அளித்து வழியனுப்பிணவத்தனர். அன்ணன

அவனுக்களித்தணவ

எல்லொம்

பவறும் பசொற்களொக

இருந்தன.

நதிகள், மணலகள், நகரங்கள்,

ஜனபதங்கள். ஒவ்பவொன்றும் அவன் முன் பசொல்லில் இருந்து இறங்கி விரிந்து பருவடிவம் பகொண்ைன. கிருஷ்ணையும் நர்மணதயும்

விந்தியமும்

அங்கமும்

மொகதமும்

எல்லொம்

அவனுக்குள்

அறிதல்களொக

மொறிக்பகொண்வை இருந்தன. கொணளகள் இழுக்கும் உப்புவண்டிகள் வசற்றில் சகைம் சிக்கி ஓணசயிட்டு நகரும் பபருவைிகப்பொணதகள், சுழித்வதொடும்

இருபக்கமும்

முட்புதர்கள்

கொட்ைொறுகள், கருவமகம்வபொல்

அரைிட்ை

திரண்பைழுந்த

கொனகப்பொணதகள்,

பசந்நிற

பொணறக்கட்டுக்கள், கொல்நணைகள்

மணழநீர்

கூடிய

பட்டிகள், ஆலமரங்கள் எழுந்த ஊர்மன்றுகள், விழொக்பகொண்ைொடிய ஆலயமுற்றங்கள் அணனத்ணதயும் கைந்து பசன்றுபகொண்டிருந்தொன்.

இருநூற்பறழுபது நொட்களுக்குப்பின் அவன் அஸ்தினபுரியின் பபருமதில்வணளணவ சிறிய பசம்மண்குன்று

ஒன்றின் வமல் நின்று பொர்த்தொன். அவன் நைந்து வந்த ரதசொணல கீ வழ பசந்நிறமொகச் சுழித்து கொட்ணை ஊடுருவிச்பசன்றுபகொண்டிருந்தது.

புரொைங்கள்

வழியொக

பொரதவர்ஷத்தின்

ஒவ்பவொரு

குழந்ணதயும்

பமொழியறியும் நொளிவலவய அறிந்துபகொண்ை அஸ்தினபுரிணய அவன் கண்ைொன். இக்ஷுவொகு வம்சத்தின்

மூதொணதயொன குருவில் இருந்து உருவொகிவந்த குருவம்சத்தின் தணலநகரம். நூற்றொண்டுகளுக்கு முன்னொல் மொமன்னர் ஹஸ்தியொல் மயன் வழிவந்த சிற்பிகணளக்பகொண்டு அணமக்கப்பட்ைது.

சிலகைங்கள் பொர்த்துவிட்டு கீ வழ இறங்கி ரதசொணல வழியொக நைந்து வகொட்ணைவொசணல அணைந்தொன். வமவல எழுந்து அத்திணசணய முற்றொகவவ மணறத்துக்பகொண்ைது சுவர். அவன் கண்ை நகரங்களில் எதிலும் அதற்கிணையொன

வகொட்ணை

முன்னொலிருந்த

அகழிக்குள்

முணளத்த

பசும்புற்கள்

இருந்ததில்ணல.

கொற்றில்

சிலுசிலுக்க

பொதொளநொகம் வணளந்து

முணளத்பதழுந்த

வபொன்ற

கரிய

ஓங்கிக் கிைந்தது

நீர்மரங்கள்

உைல்

மீ து புதுமணழயில்

வகொட்ணை.

பசும்கிணளகணள

வகொட்ணைக்கு

வகொர்த்துக்பகொண்டு

பச்ணசத்தணழப்பு பசறிந்து நின்றன. பொணத சற்வற எழுந்து விரியத் திறந்துகிைந்த வகொட்ணைவொசலுக்குள் பசன்றது. இருபக்கமும் இருபது ஆள் உயரமொன வகொட்ணைக்கதவுகள் திறந்து மண்ைில் புணதந்திருந்தன. கதவின்

மரத்தடிகணள

இணைத்த

இரும்புப்பட்ணைகள்

துருவவறியிருந்தன.

மரச்சிற்பங்கள்

வமல்

பச்வசொந்திக்கொல்கள் வபொல வவர் பதித்து பைர்ந்து ஏறி பச்ணச இணலகணள விரித்து கொற்றிலொடி நின்ற பகொடிகளுக்குள்

கதணவ

வமொதும்

பணகயொணன

களிம்புப்பச்ணச நிறத்தில் கொய்கள்வபொலத் பதரிந்தன.

மத்தகங்கணளத்

தடுக்கும்

பித்தணளக்குமிழ்கள்

வகொட்ணைவொசலிலும் உள்வள ரதவதியிலும் ீ எங்கும் கொவல் இருக்கவில்ணல.கொணலபவயிலில் இளமணழ பபொழிந்துபகொண்டிருக்க

அவன் புறச்சொணலயில்

பிரம்மசொபத்தொல் தூங்கிக்பகொண்டிருக்கும் நின்று,

நணனந்த

கல்பரப்புகளும்

நகரத்பதருக்கள்

வழியொக

மரப்பட்ணைக்கூணரகளும்

நைந்தவபொது

பபருநகரவமொ

இணலகளும்

பசன்றொன்.

பகொண்ை

ஒளி

அது

நகரவம

என

மொளிணககள்

இருக்கக்

வகட்டு

கண்ைபடி

அவன்

பகொண்ைொன்.

விட்டுக்பகொண்டிருப்பணதக்

சுண்ைம்வசர்த்துக்கட்டிய

மூன்றடுக்கு

அணமதியொக

ஐயம்

சுவர்களும்

மணழப்பிசிர்கள்

பசவ்வரக்கு

இருபக்கமும்

அைிவகுத்த

பூசிய

அகன்ற

பதருக்களில் குழந்ணதகள் நீரில் நீந்தும் பரல்மீ ன்கள் வபொல பபரிய கண்களுைன் ஓணசவய இல்லொமல் விணளயொடின.

வட்டுத்திண்ணைகளில் ீ

யொழ்களுைன்

இருந்தவர்கள்,

தயிர்பகொண்டுபசன்ற

அணனவரும் கனவுருக்கள் வபொல அணமதியொக அணசந்துபகொண்டிருந்தனர். அஸ்தினபுரியில் பூதயொகம்

மொமன்னன்

ஒன்று

அன்று

ஜனவமஜயன் பலகட்ைங்களொக முடிவுக்கு

அணனத்துப்பகுதிகளிலிருந்தும்

வந்திருந்த

ஆஸ்திகன்

அங்வக

வரவவற்றுச்

பிரம்மசொரி.

என் பபயர்

ஐந்துமொதங்களொக

வந்துபகொண்டிருந்தது.

ணவதிகர்களும்

தங்குவதற்கொக நகருக்கு பவளிவய உபவனத்தில் குடில்கள் கட்ைப்பட்டிருந்தன. தன்ணன

நைத்திவந்த

நகரபமங்கும்

முனிவர்களும்

பசன்ற சிற்றணமச்சனிைம்

ஆய்ச்சியர் மொபபரும்

பொரதவர்ஷத்தின்

நிணறந்திருந்தனர்.

”யொயொவர

அவர்கள்

ணவதிக

குலத்தில்

உதித்தவரும் கஸ்யப வகொத்திரத்ணதச் வசர்ந்தவருமொகிய ஜரத்கொரு ரிஷியின் ணமந்தன் நொன். ணநஷ்டிக ஆஸ்திகன்” என்று

அணழத்துச்பசன்று, ஈச்ணசஓணலகளொல் சிறுகுடில்களில்

ஒன்றில்

கூணர

தங்கச்பசய்தொர்.

அறிமுகம்

வவய்ந்து

பசய்துபகொண்ைொன்.

அவர்

அவணன

வைங்கி

புத்தொணை

அைிந்து

மரப்பட்ணைகளொல் சுவரணமக்கப்பட்ை

அங்வகவய ஓடிய

சிறுநதியில்

நீரொடி

அழகிய

வழிபொடுகணள முடித்துக்பகொண்டு ஆஸ்திகன் ஜனவமஜயனின் வவள்விச்சொணலக்குச் பசன்றொன். அன்று வவள்வியின் இறுதிநொள் பபொன்னூல்

பின்னல்கள்

அலங்கரித்துக்பகொண்ை பபண்கள். குழந்ணதகள்.

கச்ணச

மலர்க்பகொத்துக்கள்

என்பதனொல் நகரவம

பகொண்ை வண்ை

சிணகயில்

வவட்டிகட்டி

அைிந்த

ஆண்கள்.

வவள்விச்சொணல வநொக்கி

ஆணைகள்

அைிந்து

மயிற்பீலிணவத்து

சரிணக

பமல்ல

அந்தரீயத்ணத கணனத்து

பசன்றுபகொண்டிருந்தது.

பபொன்னைிகளொலும்

மலர்சுற்றிக்கட்டி

வலப்பக்கமொகச்

மலர்களொலும்

பீதொம்பரம் சுற்றி

வழிவகட்ை மொந்தளிர்நிறமொன

அைிந்த

குடுமியில்

குதிணரகள்

சொமரவொணலச் சுழற்றியபடி இறுகி அணசயும் தணசகளுைன் குளம்புகள் தைதைக்க கைந்துபசன்றன.

விதவிதமொன சிறிய வண்டிகளில் ஏவதவதொ பபொருட்கள் பசன்றுபகொண்டிருந்தணத ஆஸ்திகன் கண்ைொன். தொமிர உருளி திறந்த கவந்த வொயுைன் கைகைத்து ஒரு ணகவண்டியில் இழுபட்டுச் பசன்றது. பபரிய

நிலவொய் நிணறய

பநய்

மூடியிலிருந்த

சிறிய

ஓட்ணைவழியொக

அவ்வப்வபொது

சற்று பகொப்பளித்துத்

துப்பியபடி ஒற்ணறமொட்டுவண்டியில் பசன்றது. இன்பனொரு பபரிய பொத்திரத்தின் இரு கொதுகள் வழியொகவும் மூங்கிணலச் பசலுத்தி இருவர் தூக்கிக்பகொண்டு பசன்றனர். தணலச்சுணமயொக ஐந்துவபர் தொமணரமலர்கணள கட்டி எடுத்துக்பகொண்டு பசன்றனர். அவர்களின் வதொள்களில் தொமணரநீர் பசொட்டிக்பகொண்டிருந்தது.

வொனத்தில் எழுந்ததுவபொல ஜனவமஜயனின் அரண்மணனமுகடு பதரிந்தது. மரப்பலணகயொல் பசய்யப்பட்டு

பவண்சுண்ைமும் அரக்கும் கலந்து பூசப்பட்ை கவிழ்ந்த தொமணரவடிவமொன கூணரக்குணவ, மண்ைிலிறங்கிய வமகக்குமிழ்வபொல.

அதன்

பபொன்னிறக்பகொடி

வமல்

துவண்டு

குருவம்சத்தின்

அணசந்தது.

அணதச்சுற்றி

அமுதகலசச்

சின்னத்ணதத்

தொமணரக்கூட்ைங்கள்

வபொல

தொங்கிய

பபரிய

பவண்ைிறமொன

சிறியமுகடுகள். அரண்மணனயின் உள்வகொட்ணை பசம்மண் நிறத்தில் வட்ைமொக சுற்றிவணளத்திருக்க அதன் நுணழவொசலின்

மரத்தொலொன

வதொரை

வணளவுக்குவமல்

பதொங்கிய

கொவல்மைியொகிய

தொலிச்சின்னம்வபொல பபொன்னிறமொக சுைர்விட்டுக்பகொண்டிருந்தது. அரண்மணனக்குச் மூங்கில்கொடுகள்

பசல்லும்

பொணதயில்

பகொண்ைதொக

இருந்து பிரிந்து

இருந்தது.

வலப்பக்கமொகச்

பசன்ற

மூங்கில்பசறிவுக்கு

அப்பொல்

பொணத

கொஞ்சனம்

இருபக்கமும்

வபச்பசொலிகளும்

உவலொகச்சத்தங்களும் கலந்து முழங்க வண்ை அணசவுகள் அணலயடித்தன. வவள்விப்புணகயின் வொசணன எழ

ஆரம்பித்தது.

ஈச்ணச

ஓணலகணளமுணைந்து

பசய்த

தட்டிகளொலும்

வகொணரப்புல்பொய்களொலும்

மரப்பட்ணைநொர் பநய்து பசய்யப்பட்ை திணரகளொலும் கட்ைப்பட்டிருந்த வவள்விக்கூைத்தின் வட்ைவடிவமொன ணமய அரங்ணக ஒட்டி இருபக்கமும் துணைப்பந்தல்கள் இணைக்கப்பட்டிருந்தன. பந்தல்கணளத் தொங்கிய வண்ைம்பூசப்பட்ை

மூங்கில்தூண்கள்

ஈச்சங்குணலகளொலும்

பசுங்கொடுவபொலச் பசறிந்திருந்தன.

தளிவரொணலகளொலும்

அலங்கரிக்கப்பட்டு

பந்தலின் மறுபக்கத்தில் கொர்மிகர்கள் வரும் பொணத. அதன் வழியொக மூங்கில்களில் பதொங்கிய கூணைகளில்

மலர்களும் இணலகளும் பநய்யும் தூபங்களும் வந்துபகொண்டிருந்தன. அரசகுலத்தவர் வரும் பொணத எதிவர இருந்தது.

வலப்பக்கம்

வொணழப்பூ

வபொல

பசந்நிற

மரவுரியொணை

அைிந்த முனிவர்கள்.

இைப்பக்கம்

சங்குக்குவியல்கள் வபொல பவண்ைிற ஆணையைிந்த ணவதிகர்கள். நடுவவ பசன்று வமலும் இரண்ைொகப் பிரிந்த

பந்தல்களில்

ஒருபக்கம் பசந்நிற

தணலப்பொணககள் அைிந்த

ணவசியர்.

தணலப்பொணககள்

அப்பொல்

அைிந்த

நீலநிறத்தணலப்பொணக

சத்ரியர்.

அைிந்த

பகுதியிலும் பபண்களுக்கொன இைம் தனியொக பகுக்கப்பட்டிருந்தது. வவள்வியதிபரொன தர்ப்ணபப்பரப்பு குலத்ணதயும்

ணவசம்பொயனர்

வமல்

வவள்விக்குளத்தின்

அமர்ந்திருந்தொர்.

தந்ணதயின்

ஆஸ்திகன்

பபயணரயும்

வலப்பக்கம்

அருவக

பசொன்னபின்பு

மறுபக்கம்

சூத்திரர்.

மணைவமல்

பசன்று

அவணர

முனிவர்களின்

பபொன்னிறத் ஒவ்பவொரு

விரிக்கப்பட்ை

வைங்கினொன்.

இைத்துக்குச்

தன்

பசன்று

அமர்ந்துபகொண்ைொன். நொற்பதுநொட்களுக்கு முன்பு அரைிக்கட்ணைணயக் கணைந்து உருவொக்கப்பட்ை பநருப்பு வவள்விக்குளத்தில்

வஹொதொக்களொல்

ஒவ்பவொரு

எழுந்தொடிக்பகொண்டிருந்தது.

கைமும்

ஊட்ைப்பட்டு

பபொன்னிறத்தில்

பவளிவய மங்கல வொத்தியங்கள் முழங்கின. பல்லியமும் பகொம்பும் பபருமுழவும் மைியும் வசர்ந்து கலந்த ஒலியுைன் வவதபண்டிதர்களின் வகொல்கொரன் மிடுக்குைன் கூவினொன்

உள்வள

உள்வள

வந்தொன்.

வந்து

“பஜயவிஜயீபவ!

வவதவகொஷம் ணகயில்

அணவவமணை

இணைந்து

பபரிய

வமல்

அஸ்தினபுரத்ணத

குருகுலத்வதொன்றல்

பரிட்சித்

மொமன்னரின்

மங்கலவொத்தியக்குழு

முதலில்

உள்வள

ஒலித்தது.

பபொன்னொலொன

ஏறி

முதலில்

தணலக்வகொணல

நின்று தணலக்வகொணல

ஆளும் வவந்தர், அத்திரி புதல்வர்,

வந்தது. அணதத்பதொைர்ந்து

வமவல

முனிவரின்

மண்ணுக்கும்

பொரதவர்ஷத்தின் தணலவர் ஜனவமஜய மகொசக்ரவர்த்தி எழுந்தருள்கிறொர்!”

கட்டியம்

பூரை

ணவத்திருந்தொன். தூக்கி

உரக்கக்

பகொடிவழிவந்தவர்,

விண்ணுக்கும் கும்பம்

பசொல்லும்

ஏந்திய

இனியவர், ணவதிகர்

நீர்பதளித்துக்பகொண்டு வந்தனர். பின்னர் கொவல் வரர்கள் ீ கவச உணை அைிந்து ஆயுதங்களுைன் வந்தனர். தம்பியரொன

சுதவசனரும்

உக்ரவசனரும்

பீமவசனரும்

உருவிய

வொட்களுைன்

சூழ்ந்து வர, முன்னொல்

புவரொகிதர்கள் வவதவகொஷமிட்டு அட்சணத வசி ீ வொழ்த்த, அரங்கிலிருந்த முனிவர்கள் மலர்வசி ீ ஆசியளிக்க, ஆரங்களிலும் பசம்மைிகள்

கொதுகளின்

சுைர்விை

குண்ைலங்களிலும்

அக்னிவதவன்

வபுஷ்ணையுைன் உள்வள வந்தொர்.

புஜகீ ர்த்திகளிலும்

எழுந்தருளியது

வபொல்

கங்கைங்களிலும் ஜனவமஜய

கச்ணசமைியிலும்

சக்ரவர்த்தி

பட்ைத்தரசி

3.1.2014

1.முதற்கனல் 3 மவள்விமுகம் 3

குருவம்சத்தின் ஐம்பத்திரண்ைொவது தணலமுணறணயச்வசர்ந்த ஜனவமஜயன் தன் பதின்மூன்றொவது வயதில் மன்னனொனவபொது

அவன்

பவல்வதற்கு

நொடுகள்

ஏதும்

இருக்கவில்ணல.

அவன்

தீர்ப்பதற்குரிய

சிக்கல்கவளதும் எஞ்சவில்ணல. அவன் சித்தவமொ எரிதழல் கொற்ணற உைர்வதுவபொல கொலத்ணத ஒவ்பவொரு கைமும்

அறிந்துபகொண்டிருந்தது.

ஆகவவ

அவன்

பகணையொட்ைத்தில் ஈடுபொடுபகொண்ைவனொக

ஆனொன்.

ஏைியும் பொம்பும் பகொண்ை வணரபைத்தின் கட்ைங்களில் மொனுைவொழ்க்ணகயின் அணனத்து விசித்திரங்களும் உணறந்திருப்பணத

சிறிது

பன்னிரண்ைொகவவொ நிணறத்திருந்தன.

சிறிதொக

சுழியொகவவொ

அவன்

கொை

ஆகச்பசய்யும்

இரவில் பமன்ணமயொன

ஆரம்பித்தொன்.

துவர்ப்பும்

விணசயின் கசப்பும்

ஒரு

மர்மங்கவள

கலந்த

பகணைணய

புரளணவத்து

அவன்

இனிய

மதுவின்

சிந்தணனணய வபொணதயில்

தூங்கும்வபொதுகூை அவன் பகணைகணள மனதுக்குள் உருட்டிக்பகொண்டிருந்தொன். கனவுக்குள் ஏைிகளில் ஏறி பொம்புகளொல் கவ்வப்பட்டு சரிந்து மீ ண்டுவந்தொன்.

ஆட்ைத்தின் தருைத்தில் ஒருநொள் வசவகன் வந்து உஜ்ஜொலகத்தில் வசிக்கும் தவமுனிவரொன உத்தங்கர் வந்திருப்பதொக

வசதி பசொன்னவபொது

கொைிக்ணககணளக்

பகொடுத்து

அவணர

அனுப்பும்படி

விருந்தினருக்கொன

ஆசிரமத்தில்

திரும்பிப்பொரொமவலவய

தங்கணவத்து

வவண்டிய

ஆணையிட்ைொன். வசவகன்

பசன்ற

சற்றுவநரத்தில் மரவுரியைிந்த கரிய உைலும், நீண்ை தொடியும் சணைக்கற்ணறமுடிகளுமொக உத்தங்கர் வந்து அவன் முன்

நின்றொர்.

உரக்கச்சிரித்தபடி

‘பகணை

ஆடுகிறொயொ? ஆடு

ஆடு….உன்

குலத்ணத ஒருநொளும்

நொகத்தின் நொக்கு விட்டுவிைப்வபொவதில்ணல…உன் தந்ணதணயக் கடித்த நொகம்தொன் அந்த ஆடுகளத்திலும் இருக்கிறது’ என்றொர்.

அதிர்ச்சியுைன் எழுந்து “என்ன பசொன்ன ீர்கள்? என் தந்ணதணய நொகம் கடித்ததொ?’ என்றொன் ஜனவமஜயன். உத்தங்கர் உரக்கச்சிரித்து

‘நிணனத்வதன்.

அமரமுடியொது’

‘ஆடு

முழுணமயொன

அறியொணம என்றொர்.

பகொண்ைவர்

ஒவ்பவொரு

அல்லொமல்

கைமும்

பிறர்

உன்ணனத்வதடி

,ஆடு,

இந்த

நிகழும்

விதியின் ஆட்ைத்ணதப்பற்றிய

வபொலி ஆடுகளத்தின்

உனக்கொன

விஷம்

முன்

வந்துவசரும்’

குனிந்து

என்றபின்

திரும்பிச்பசன்றொர். ‘மொமுனிவவர….என்ன பசொல்கிறீர்கள்?’ என்றபடி ஜனவமஜயன் அவர் பின்னொல் பசன்றொன். ஆனொல் அவர் வவகமொக திரும்பிச்பசன்று அரண்மணனணயவிட்டு நீங்கிவிட்ைொர். அன்றிரபவல்லொம் தூக்கமின்றி குளிர்கொல

தவித்தபடி அவன் தன்

இரபவொன்றில் படுக்ணகயில்

முத்தமிட்ைபின்னர்

அன்ணனயின்

தந்ணதணயப்பற்றிவய

தூங்கிக்பகொண்டிருந்த

குழணல

வருடிவிட்டு

அவணன

எண்ைிக்பகொண்டிருந்தொன்.

குனிந்து

வநொக்கி

விணைபபற்றுச்பசன்ற பரீட்சித்தின்

கொல்கணள

கண்களில்

இருந்த அச்சத்ணதயும் தவிப்ணபயும் கண்முன் எழுதி பதொங்கவிைப்பட்ை ஓவியத்திணரச்சீணல என அவன் கண்ைொன்.

மறுநொள்

கொணல கருக்கிருட்டில்

ரதத்தில்

ஏறி, வொசணனயொக

மட்டுவம

புழுதி

பதரிந்த

பதருக்களின் வழியொகச் பசன்று, புறநகர் குறுங்கொட்ணைத் தொண்டி,உத்தங்கரின் வனக்குடிணல அணைந்தொன். இரபவல்லொம் நீண்ை வயொகசொதணனக்குப்பின்பு நீரொடி சணைமுடிணய இளபவயிலில் உலர்த்திக்பகொண்டிருந்த

அவரது மண்படிந்த பமலிந்த கரிய கொலடிகளில் விழுந்து தன் அறியொணமணய வபொக்கும்படி வகொரினொன். சொலமரம் நிழல்விரித்து நின்ற தைொகத்தின் கணரயில் அவணன அமரச்பசய்து உத்தங்கர் அந்தக்கணதணயச் பசொன்னொர். குருவம்ச

மொவரன் ீ

அப்பொல்

என்ன

வபொர்க்களத்தில்

அர்ஜுனனின்

மடிந்தொன். அவன்

ணமந்தன்

மணனவி

நைக்கிறபதன்பவத

அறியொத

இறப்புச்பசய்திகள் வருவணதக்பகொண்டுதொன் வதொறும்

அபிமன்யு

உத்தணரக்கு

அஞ்சிக்பகொண்டிருந்த பசய்தி

தன்

பதினொறொவது

அப்வபொது

வபணதப்பபண்ைொக

பதினொறு

வயதில்

வயது.

இருந்தொள்.

அவள் குருவஷத்ரப்வபொணரவய அறிந்தொள்.

ஒருநொள்

வந்தது.

அவள்

சிலநொட்கள்

குருவஷத்ரப்

அரண்மணனக்கு

ஒவ்பவொருநொளும் அவள் இரவுகள்

மட்டுவம

அறிந்திருந்த

இளம்கைவன், இன்னமும் முழுணமயொக அவள் பொர்த்திரொத முகத்ணதக்பகொண்ை சிறுவன், மீ ளமுடியொத பணைவணளயத்தில் சிக்கி களத்தில் உயிரிழந்தொன் பசய்திவகட்டு

மயங்கி

விழுந்த

அவளுணைய

நொடிணயப்பிடித்து

வசொதணனபசய்த

அரண்மணன

மருத்துவச்சிதொன் அவள் கருவுற்றிருப்பணதச் பசொன்னொள். கண்விழித்பதழுந்து உைன்கட்ணை ஏறவிரும்பி

கதறிய அவணள மூத்தவர்கள் கட்டுப்படுத்தினர். குருவம்சத்தின் விணத வயிற்றில் வளர்ணகயில் அவள் சிணதவயறுவது

நூல்பநறியல்ல

என்றனர்.

விதணவகள்

நிணறந்த அந்தப்புரத்தின்

குளிர்ந்த

அணமதியில்

தன்ணன

பூமியுைன்

வொழ்ந்தொள்.

பிணைக்கும்

வயிற்ணற பதொட்டுத்பதொட்டு

நொற்பத்வதொரொம் நொள்

அைிகணளயும் கூந்தணலயும்

அவணள

நீக்கி

நதிக்கணரக்கு

விதணவக்வகொலம்

சபித்தபடி

பகொள்ளச்பசய்தனர்.

சூழ்ந்த அரண்மணன உள்ளணறயின் ஆழத்துக்கு அவள் பசன்றொள். அதன்பின்

அவள்

அதுவணரயிலொன

அவள்

பகொண்டுபசன்று

வொழ்க்ணகணய

முற்றிலும்

ஒவ்பவொரு

வண்ை

நொளொக

ஆணைகணளயும்

அங்கிருந்து மருத்துவச்சிகள்

மறக்க

முயன்றுபகொண்டிருந்தொள்.

உத்தரநொட்டின் பனிபடிந்த இமயமுகடுகள் பவண்பந்தலொகத் பதரியும் வைதிணசணயயும், பூவனம் வநொக்கி திறக்கும் சொளரங்கள் பகொண்ை அரண்மணனயில் கழித்த தன் இளணமப்பருவத்ணதயும், அங்கிருந்து பவம்ணம தகிக்கும்

சமபவளிணயயும்

அணசவில்லொததுவபொலத்

வதொன்றும்

நீலநதிகணளயும்

பகொண்ை

இந்த

வதசத்துக்கு வந்தணதயும், விணளயொட்டுத்வதொழனொகிய கைவணன அணைந்தணதயும் எல்லொம் பிரக்ணஞயொல் வதய்த்து

வதய்த்து

அழிக்கப்பொர்த்தொள். சிந்ணத

ணகவிரல்கபளல்லொம் முறுக்கிக்பகொள்ளும்.

தீப்பற்றி

பற்கள்

எரியும்வபொது

கிட்டித்து

அவளுணைய

உதடுகள்

கடிபடும்.

உைல்

அப்வபொது

நடுநடுங்கி

அவளுைன்

உத்தரவதசத்தில் இருந்து வந்த பசவிலி அவள் நொசியில் மயக்கத்தூபத்ணதக் கொட்டி தூங்கணவத்தொள்.

பவளிறி பமலிந்து, கன்னங்கள் வறண்டு, வொய் புண்ைொகி, கண்கள் குழிந்து, புணதகுழியிலிருந்து வதொண்டி எடுக்கப்பட்ை

சைலம்

அக்குழந்ணத பவளிவந்த குளிர்ந்த

வபொலிருந்த

கரங்களுைன்

குழந்ணதயும்

உத்தணர

குருதிவயகூை

நடுங்கும்

அணசவில்லொமல்

ஆறுமொதத்திவலவய

பசந்நிறமிழந்து

உதடுகளன்றி

கண்மூடிக்

மஞ்சளொக

குழந்ணதணயப்

இருந்தது

உயிரணசவவ இல்லொமல்

கிைந்தது.

மருத்துவச்சி

பபற்பறடுத்தொள்.

என்றனர் மருத்துவச்சிகள்.

கிைந்த

அணத

அவணளப்வபொலவவ

பமல்லத்தூக்கி

அது

உயிருைனிருக்கிறதொ என்று பொர்த்தொள். அதன் உைலுக்குள் எங்வகொ பமல்லிய இதயத்துடிப்ணப உைர்ந்தது உண்ணமயொ தன் கற்பணனயொ என அவள் ஐயம் பகொண்ைொள். குருகுலத்தின்

அத்தணன

வழித்வதொன்றல்களும் குருவஷத்ரக்

களத்தில்

இறந்தபின்

எஞ்சிய

ஒவர

ஒரு

குழந்ணத என்பதனொல் அதன் வருணகணய நொவை எதிர்பொர்த்திருந்தது. மொமன்னர் யுதிஷ்டிரர் அஸ்வவமத

வவள்வி ஒன்ணற பதொைங்கவிருந்த வநரம். ஐம்பத்தொறுநொட்டு மன்னர்களும் அரண்மணன வளொகத்தில் வந்து தங்கியிருந்தனர்.

பசய்திவகட்டு

அரண்மணனபயங்கும்

யுதிஷ்டிரர்

அழுகுரல்கள் ஒலிக்க

வசொர்ந்து

முகம்பபொத்தி

ஆரம்பித்தன.

வரகுடி ீ

அரியணையில்

வழக்கப்படி

சரிந்துவிட்ைொர்.

குழந்ணதணய

வொளொல்

வபொழ்ந்து வைதிணச மயொனத்தில் அைக்கம் பசய்யவவண்டுபமன்று நிமித்திகர் பசொன்னொர்கள். பட்ைத்தரசி திபரௌபதி கண்ை ீர் மொர்பில் பசொட்ை ஓடிச்பசன்று நதிக்கணர அரண்மணனயில் தங்கியிருந்த யொதவமன்னன் கிருஷ்ைனின்

முன்னொல்

நின்றொள்.

கொப்பொற்றவவண்டுபமனக் வகொரினொள். ஈற்றணறக்கு

வந்து

குழந்ணதணயக்

ஞொனியொன

அவவன

கண்ைதுவம கிருஷ்ைன்

தன்

குலத்ணத

புரிந்துபகொண்ைொன்.

அதன்

அழியொமல்

அன்ணனயின்

துயரபமல்லொம் வதங்கிய சிமிழ் வபொலிருந்தது குழந்ணத. இக்கைவம இணத இதன் அன்ணனயிைமிருந்து பிரிக்கவவண்டும்,

ஒரு

துளி

தொய்ப்பொல்கூை

இது

அருந்தக்கூைொது

என

கிருஷ்ைன்

பசொன்னொன்.

யொதவகுலமருத்துவர்கள் பிரம்மொண்ைமொன கைற்சிப்பி ஒன்ணறத் திறந்து அந்த உயிருள்ள மொமிசத்தின் பவம்ணமக்குள்

குழந்ணதணய

ணவத்து

மூடி

எடுத்துக்பகொண்டு

துவொரணகக்கு

பகொண்டுபசன்றொர்கள்.

துவொரணகயில் வமலும் நொன்குமொதம் உயிருள்ள சிப்பிக்குள் இருந்து அது வளர்ந்தது. அக்குழந்ணததொன் உன் தந்ணத பரீட்சித் என்றொர் உத்தங்கர். உன்

பொட்டி

உத்தணர

அதன்பின்

உயிர்தரிக்கவில்ணல.

தன்

உைல்

நீங்கி

பவளிவய

வந்துகிைந்த

குழந்ணதணய உணைந்த கட்டியிலிருந்து பவளிவந்த சீணழப் பொர்க்கும் நிம்மதியுைன் பொர்த்தபின் கண்கணள மூடி

பமல்ல

இறந்துவபொனொள்.

விலகிப்படுத்துக்பகொண்ைொள்.

சிப்பிகளுக்குள்

வளர்ந்த

தன்னிணல

மீ ளொமவலவய

வசொதணனயொவலவய

நொன்கொம்

அவணன அணனவரும்

நொள்

பரீட்சித்

அவள் என்று

அணழத்தனர். தொயின் இதயத்துடிப்புகள் வகளொமொல், முணலச்சுணவ அறியொமல் பரீட்சித் வளர்ந்தொன். அவன் அறிந்தபதல்லொம்

உப்பு சுணவக்கும்

மண்ைில் கொல்நிணலக்கொதவனொனொன்.

கைல்மைத்ணத

மட்டும்தொன்.

எஞ்சிய

வொழ்நொபளல்லொம்

அவன்

மண்ைிலிறங்கியதும் உயிர்பவறியுைன் உண்டும் குடித்தும் பரீட்சித் வளர்ந்தொன். நூல்களும் பநறிகளும் வித்ணதகளும் கற்றுக்பகொடுக்கப்பட்ைொலும் அவனுக்கு அவன் குலக்கணதகள் ஏதும் பசொல்லப்பைவவயில்ணல. ஒருமுணறகூை

அவன்

கண்ணுக்குத்பதரியொத அவனறியவில்ணல.

அஸ்தினபுரிக்கு

இருள்வபொல

வவட்ணையில்

அனுப்பப்பைவுமில்ணல.

நிணறத்திருந்த

மொபபரும்

எனவவ

வபொரின்

விருப்பம்பகொண்ைவனொகவும் ,வநற்றும்

அஸ்தினபுரிணய

நிணனவுகள்

நொணளயும்

இல்லொத

எணதயும்

துடுக்கு

பகொண்ை

இணளஞனொகவும்

அவன்

வளர்ந்தொன்.

மொத்ரிவதவிணய மைம்பசய்துபகொண்ைொன். பரீட்சித்துக்கு

பதிபனட்டு

வயதிருக்ணகயில்

இளவரசனொக

பட்ைம்சூட்டி ஆட்சியதிகொரத்ணத

வவட்ணையொடி

அணலந்தொன்.

பொட்டிவழி

சக்ரவர்த்தி

உறவொன

யுதிஷ்டிரர்

யுயுத்சுவிைம்

மொத்ரவதசத்தில்

அவணன

ணகயளித்துவிட்டு

இருந்து

இந்திரப்பிரஸ்தத்தின்

தன்

சவகொதரர்களுைன்

மகொபிரஸ்தொனம் பசன்றொர். ஆனொல் இருபத்பதட்டு வயதுவணர பரீட்சித் அரசபதவி ஏற்கொமல் கொட்டில் ஜனவமஜயன், சுருதவசனன், உக்ரவசனன், பீமவசனன் என்னும்

பிறந்தபின்னரும் அவன் பசங்வகொல் ஏந்த சித்தமொகவில்ணல. ஆனொல் குருகுலத்து அவர்கள்

ஆடும்

மன்னர்களின்

ஒரு

வொழ்க்ணக என்பது

பகணையொட்ைம் மட்டுவம.

அவர்கணள நிழபலனத்பதொைரும்

வவட்ணைக்கொக

கொட்டுக்குச்பசன்ற

ணமந்தர்கள்

நொகங்களுைன்

பரீட்சித்

அங்வக

மரத்தடியில் தவம்பசய்துபகொண்டிருந்த சமீ கர் என்ற முனிவணரக் கண்ைொன். வபசொபநறி பகொண்ை அவரிைம் இந்தப்பொணத

எங்குபசல்கிறது

என்று

வகட்ைொன்.

அவர்

பதில்

பசொல்லொதணதக் கண்டு

சினம்பகொண்டு

சட்பைன்று திரும்பி அங்வக புதரில் பநளிந்த பச்ணசப்பொம்பபொன்ணறப் பிடித்து மரத்திலணறந்து பகொன்று அவர் கழுத்தில் வபொட்டுவிட்டு திரும்பிவிட்ைொன்.

ஜனவமஜயொ, அந்தப்பொம்பின் பபயர் ஆனகன் என்றொர் உத்தங்கர். மண்ணுலணக நிணறத்திருக்கும் நொகர்களின் உலணகச்வசர்ந்தவன்

அவன்.

குருகுலமன்னர்கணள

ஒவ்பவொருகைமும்

நொகங்கள்

பின்

பதொைர்ந்துபகொண்டிருந்தன. அன்ணறய பைிணய ஆனகன் பசய்துபகொண்டிருந்தொன். ஒவ்பவொரு கைமும் ஒரு விதியின் தருைத்ணத எதிர்வநொக்கியிருந்த நொகங்கள் அந்தக்கைத்திலிருந்து இன்பனொரு கணதணய பதொைங்கின.

ஏழு

வதடிச்பசன்றன.

நொகங்கள்

ஏழு முனிகுமொரர்களொக

வைக்குமணலகளில்

உருவம்

பகொண்டு

சமீ கரின்

குரங்குமனிதர்களின்

வழிவந்த

நணகயொடின.

பொம்ணப அைிந்த

மகன்

குலங்களில்

கவிஜொதணன

ஒன்ணறச்வசர்ந்த

பபண்ணுக்கும் சமீ கருக்கும் பிறந்தவன் அவன். வனத்தில் கனிகள்வதைச்பசன்ற கவிஜொதணன விணளயொை அணழத்த

நொகங்கள்

நிகரொனொன்’ என்றன. சினம்பகொண்ை

அவணன

கவிஜொதன்

எள்ளி

‘’பசத்த

பரீட்சித்ணதத்வதடி வந்தொன்.

இரவில்

தன்

உன்

தந்ணத

அரண்மணன

சிவனுக்கு

லதொமண்ைபத்தில்

மதுக்வகொப்ணபயுைன்

பரீட்சித்

தனித்திருக்ணகயில்

மரங்களின்

வழியொக குரங்குவபொல ஒருவன் தொவித்தொவி எழுந்து

வருவணதக் கண்டு

திணகத்து

அருவக

கவிஜொதன்

நின்றொன்.

வந்து

கடும்சினத்தொல்

இறங்கிய

குரங்குமுகத்தில் சிரிப்பு

வபொல

விரிந்த பற்கணளக் கொட்டி ‘நொன் உன்னொல் சமீ கரின்

அவமதிக்கப்பட்ை

ணமந்தன்.

கவிஜொதன்.

உன்னிைம்

விதிணயச்

‘நீ

அறியவில்ணல. பிறக்கும்வபொது

தன்

விதிணய

எதிர்கொலமொகக்

பிரமித்து

நின்ற

இருக்கிறது.

பரீட்சித்திைம்

அவற்றின் மீ து

கவிஜொதன் பசொன்னொன், ‘உன்

ஒரு

பமல்லிய

பட்ைொணைணயப்

பகொண்டு

குலவரலொறு வபொட்டு

யொபரன்று

என்னவொகப்வபொகிறொய்

இறந்தகொலத்ணதவய விதியொகக் பகொண்டு பிறந்திருக்கும் சபிக்கப்பட்ைவன்.’

பிறப்பவவன

முழுக்க

மூடிவிட்டுச்

உன்

வந்வதன்’

அறியவில்ணல, நீ

பபயர்

பசொல்லிவிட்டுச்

பசல்வதற்கொக என்றொன்.

என்

உன்

நீ

நீ

என்றும்

மனிதன்.

நீ

குருதியில்

பசன்றிருக்கிறொன்

யொதவகிருஷ்ைன். அணத நொன் இவதொ கிழிக்கப்வபொகிவறன். நீ குருதிமணழயில் பிறந்த எளிய கொளொன். அதற்குவமல்

கொட்டுகிவறன்.’

ஒன்றுமில்ணல…என்னுைன்

வொ.

உனக்கு

நீ

பொர்த்வதயொகவவண்டிய

கொட்சிபயொன்ணறக்

பமொத்த அறிவும் அணத விலக்கியவபொதிலும் பரீட்சித்தொல் பசல்லொமலிருக்க முடியவில்ணல. கவிஜொதன் அவணனத்

தூக்கி

மரக்கிணளகள்

இணலப்பரப்புகளுக்குவமல்

வழியொகவவ

நீரில்

பகொண்டு

நீந்துவதுவபொலச்

பசன்றொன்.

கொடுகளின்

பசன்றுபகொண்டிருந்தொன்.

மீ து

அது

பரவிய

சுக்லபட்ச

பதின்மூன்றொவது நொள். வொனத்தில் முழுநிலவு நிணறந்திருந்தது. பின்னிரவில் கவிஜொதன் பரீட்சித்ணத ஒரு பபரிய பவட்ைபவளிக்குக் பகொண்டுபசன்று இறக்கினொன். அது எந்த இைம் என்று பரீட்சித் வினவினொன். அஸ்தினபுரியின் ஒவ்பவொரு

மனமும்

அறிந்த

இைம், முப்பதொண்டுகளொக

எவருவம

வந்திரொத

இைம்

பசம்மண் பபொட்ைலில்

சிறிய

என்றொன் கவிஜொதன். இங்வக வருவதற்கு மொனுைப்பொணதகள் இல்ணல, நரிகளின் தைம் மட்டுவம உள்ளது. இந்த மண்ைின் பபயர்தொன் குருவஷத்ரம். நிலவின்

ஒளியில்

நிற்பவன்

வபொல

கண்ணுக்கு

எட்டிய

பதொணலவுவணர

விரிந்திருந்த

வகொபுரங்கள் வபொல சிதல்புற்றுகளும் ஆங்கொங்வக ஒரு சிலமுள்மரங்களும் நின்றன. பித்பதழுந்த கனவில் பரீட்சித்

அந்த மண்ைில்

நின்றொன்.

அக்கைவம

அவன்

அணனத்ணதயும்

தனக்குள்

கண்டுவிட்ைொன். நிணலயழிந்தவனொக அந்த மண்ைில் ஓடி ஓடிச் சுழன்றுவந்தொன். ஒரு புற்ணற அவன்

உணைத்தவபொது உள்வள ஓர் யொணனயின் எலும்புக்கூடு அதன் மத்தகத்ணதப் பிளந்த வவலுைன் இருக்கக் கண்ைொன். பின்பு பவறிகிளம்பி ஒவ்பவொரு புற்றொக உணைத்து உணைத்து திறந்தொன். ஒவ்பவொன்றுக்குள்ளும் பவள்பளலும்புக்

குவியல்கணளக்

அங்வக

நிழல்கணள

கண்ைொன்.

ஒரு

தருைத்தில்

திணகத்து

நின்று

பின்பு

தளர்ந்து

விழுந்தவபொது அந்த மண் ஒரு குைல்வபொல பசரித்துக்பகொண்டிருப்பதன் ஒலிணயக் வகட்ைொன். ஆடும்

நிழணலக்கொணும்படி

கவனிக்கும்படி

பழக்கியவபொது

கவிஜொதன்

பரீட்சித்

பசொன்னொன்.

நொகங்கணளக்

ஒளிணயக்

கண்ைொன்.

கண்ை

கண்கணள

இருண்ை

பமல்லிய

நிழலொட்ைங்களொக நொகங்கள் அங்வக நிணறந்திருந்தன. கண் பதளியும்வதொறும் நொகங்கள் பபருகிக்பகொண்வை பசன்று

ஒரு

கட்ைத்தில்

கருநொகங்களொலொன

மொபபரும்

வணலபயொன்ணறக்

கொைமுடிந்தது.

பநளிந்துபகொண்டிருந்த அந்தவணலயில் அந்த படுகளம் சிக்கி அணசந்துபகொண்டிருப்பதொகத் வதொன்றியது.

அச்சத்துைன் அவன் கவிஜொதணன பநருங்கி அவன் கரங்கணள பற்றிக்பகொண்ைொன். ‘நொன் கொட்ைவிரும்பியது இணதத்தொன் மன்னவன. நீ நொகங்களின் விணளயொட்டுப்பொணவ அன்றி வவறல்ல….அவதொ சுைர்விடும் அந்த

இரு பசவ்விழிகளும் நொகங்களின் அரசனொன தட்சனுணையணவ. இன்றில் இருந்து ஏழொம் நொள், மொர்கழி

மொதம் சப்தரிஷி விண்மீ ன்கள் ஏழும் ஒவர ரொசியில் வந்து வசரும்வபொது நீ அவன் விஷக்கடிணய ஏற்று உயிர்விடுவொய்’ என்றொன் கவிஜொதன். கொணலயில்

பரீட்சித்ணத

வொயில்கவளதும்

கண்கள்

வசவகர்கள்

திறக்கப்பட்டிருக்கவுமில்ணல.

லதொமண்ைபத்திலிருந்த கொலடிவயொணச

வதடிவந்த

புதர்

வகட்ைதும்

கலங்கி

கலங்கி

வபசமுடியவில்ணல.

ஒன்றுக்குள்

அவன்

வழிய

அவணன

அணமச்சர்களும்

உைல்

அதிர்ந்தொன்.

அவணனக்கொைொமல்

நடுங்கி

அள்ளிக் பகொண்டுபசன்று

பிறரும்

ஒடுங்கியிருந்த

பதொடுணகயில்

பொர்ணவ நிணலயற்று

திணகத்தனர்.

படுக்கணவத்தனர்.

வதடியவபொது

மன்னணன கண்டுபிடித்தனர்.

அவன் உைல்

அணலபொய்ந்தது.

வசர்ந்து

நந்தவனத்தின்

துள்ளித்துள்ளி

அவனொல் வவகம்

ஒரு

விழுந்தது.

பசொல்லும்

மிகுந்த

மதுவும்

சித்தத்ணத அணமதிபசய்யும் மருந்துகளும் பகொடுத்து பமல்லபமல்ல அவணன மீ ட்டு எடுத்தனர். பரீட்சித்

அன்வற

ரதவமறி

கிளம்பிச்பசன்று தன்

குலகுருவொன

ணவசம்பொயன

மகரிஷிணயக்

கண்டு

என்னபசய்வபதன்று வகட்ைொன். ‘ நொகங்கள் கொமம் அகங்கொரம் என்னும் ஆதிஇச்ணசகளின் பருவடிவங்கள். ஆதி

இச்ணசகணள

பவன்றவணன

நொகங்கள்

அண்ைமுடியொது’

என்று

பநறிநூல்கணள

ஆரொய்ந்து

ணவசம்பொயனர் பதிலுணரத்தொர். அத்தணன இச்ணசகணளயும் அணைத்து விட்டு தனக்குள் தொவன நிணறந்து தனித்திருந்தொல்

நொகங்கள்

தீண்ைவவ

முடியொபதன்று

வழிபசொன்னொர். ‘ஆனொல்

எளியதல்ல. ஐந்தும் அைக்கி அகத்ணதயும் பவன்ற முனிவர்கவள வதொற்றுவிடுவொர்கள்’

அது

மனிதர்களுக்கு

’எனக்கு வவறு வழியில்ணல குருநொதவர’ என்றொன் பரீட்சித். தன் அணவச்சிற்பிகணள அணழத்து அன்று மொணலக்குள்

ஒரு தவச்சொணலணய

அணமத்தொன்.

அஸ்தினபுரிக்கு

கிழக்வக

இருந்த

ஏரிக்குள்

எட்டு

தூண்களின்மீ து அந்தச் சொணல அணமந்தது. அரச உணைகணளக் கணளந்து, துறவுக்குரிய மரவுரி அைிந்து, தன் நொட்ணை

அணமச்சர்களிைம்

ஒப்பணைத்துவிட்டு,

தன்

உணைணமகளணனத்ணதயும்

அறிஞர்களுக்கும்

எளியவர்களுக்கும் பகொணையளித்துவிட்டு பரீட்சித் அதற்குள் தஞ்சம்புகுந்தொன். அறவவொர் வகுத்த கடும் வநொன்புகள்

வழியொக

இறக்கிணவத்தொன்.

தன்

அச்சத்தொல்

கொமத்ணதயும் நடுங்கும்

சொணலக்குள் அவன் தனித்திருந்தொன்.

அகங்கொரத்ணதயும்

உைலுைன்

தன்

நிழணல

முழுணமயொகவவ

தன்னிலிருந்து

தொவன பொர்த்துக்பகொண்டு

அந்தச்

விதியின்

ஒவ்பவொரு

தூதனொக

வந்த

தட்சன்

அந்த நீரரணுக்கு

கைத்ணதயும் கவனித்தபடி

இணமயொ

பவளிவய

ஆறுநொட்கள்

விழிகளுைன்

பரீட்சித்தின்

கொத்திருந்தொன்.

வநொன்பின்

விதியின்

திட்ைத்ணத

பரீட்சித் தன் பநறியொல் பவன்றுவிட்ைொபனன்று அவன்கூை நிணனத்தொன். ஏழொம்நொள் இரவில் நடுச்சொமம் முடிவதற்கு ஒருநொழிணகக்கு முன்னொல் தன்ணனக் கொைவந்த ணவதிகன் ஒருவனிைம் பரீட்சித் ‘எனக்கு

இனி வசொதணனகவளதுமில்ணல. நொன் கொமத்ணதயும் அகங்கொரத்ணதயும் முற்றிலும் பவன்றுவிட்வைன்’ என்று பசொன்னவபொது

அந்த அகங்கொரத்ணதவய

பரீட்சித்தின்

தவச்சொணலக்குள்

கொரைமொகக்

நுணழந்தொன்.

பகொண்டு

தட்சன்

அன்றிரவு

ஒரு

பரீட்சித்

சிறுபுழுவின்

தன்

வடிவில்

வநொன்புைவுக்கொக

மொதுளம்பழபமொன்ணற எடுத்தவபொது தட்சன் அதற்குள்ளிருந்து சிறிய சிவந்த புழுவொகக் கிளம்பி பரீட்சித்தின் உதடுகளில்

விஷமுத்தமிட்ைொன்.

உத்தங்கரின்

கணதணயக்வகட்டு

விணளயொைலுக்கு இணரயொனொன். அணனவணரயும்

குருவம்சத்தின்

ஜனவமஜயன்

வரவணழத்து

தன்

ஐம்பத்வதொரொவது

கண்ை ீர்

குலக்கணதகள்

வடித்தொன்.

மன்னனும்

திரும்பி

அணனத்ணதயும்

நொகங்களின்

வந்தவன்

ஒன்றுகூை

சூதர்கள்

மிச்சமில்லொமல்

பொைக்வகட்ைொன். நொகங்களின் வணலயில் சிக்கிய சிறு பூச்சிகவள தொனும் தன்குலத்து மூதொணதயரணனவரும்

என உைர்ந்தபின்பு தன் குலகுருவொன ணவசம்பொயனணர அணழத்து ஆவலொசணன வகட்ைொன். ’சர்ப்பசொந்தி

வவள்விகள் வழியொக நொகங்கணள நிணறவுபசய்யலொம். அது ஒன்வற வழி’ என்றொர் ணவசம்பொயனர். ‘அந்த வவள்விகளொல் ’ஒருவபொதும்

நொகங்கணள

முடியொது.

முழுணமயொகவவ

நொகங்கள்

தடுத்துவிைமுடியுமொ?’

தங்கள்

நிழல்களில்

இருந்வத

என்று

வகட்ைொன்

ஜனவமஜயன்.

மீ ண்டும் முணளத்பதழக்கூடியணவ.

ஒவ்பவொரு உைலிலும் நொகங்கள் உள்ளன. மிருகங்களில் வொலொகவும் நொவொகவும் இருப்பணவ நொகங்கவள. மனிதர்களின் ணகநகங்கபளல்லொம் நொகத்தின் பற்கவள’ என்றொர் ணவசம்பொயனர்.

‘குருநொதவர, இனி இந்த மண்ைில் குருவஷத்ரங்கள் நிகழக்கூைொது. இனிவமல் மொனுைக்குருதி மண்ைில்

விழக்கூைொது. அதற்கொன வழி உண்ைொ? அணத மட்டும் பசொல்லுங்கள்’ என்றொன் ஜனவமஜயன். நூல்கணள ஆரொய்ந்து

ணவசம்பொயனர்

‘ஆம்

உண்டு’

என்று

பசொன்னொர்.

வதவர்களும்

‘அது

அசுரர்களும்கூை

நிணனக்கமுடியொத வழி. கொமமும் அகங்கொரமுமொக ஈவரழு உலணகயும் நிணறத்திருக்கும் நொகர்கணள இந்த மண்ைிலிருந்தும் விண்ைிலிருந்தும் பொதொளத்திலிருந்தும் முழுணமயொகவவ அழிக்கவவண்டும். அதற்குரிய பூதயொகம் ஒன்ணற முழுணமயொக இருட்ணையும்

அதர்வவவதம்

நொம்

பசொல்கிறது.

நைத்திமுடித்தொல்

அந்த

அதன்

மனிதகுலத்தின்

வவள்வித்தீயில்

எரித்து

பபயர்

சர்ப்பசத்ர

உள்ளங்களுக்குள்

அழிக்கமுடியும். கணைசி

வவள்வி.

அந்தவவள்விணய

உணறந்து கிைக்கும்

பொம்பும்

எரிந்து

பமொத்த

அழியும்வபொது

மனிதகுலத்தின் உள்ளங்கள் முழுக்க தூய பவளிச்சம் மட்டும்தொன் மிச்சமிருக்கும். அங்வக வபொட்டியும்

பபொறொணமயும் இருக்கொது .கொமமும் பவறுப்பும் இருக்கொது… அதற்குப்பின் உலகத்தில் தீணமவய இருக்கொது… மனிதகுலத்தில் வபொவர நைக்கொது…’

‘அணதபசய்கிவறன் குருநொதவர’ என ஜனவமஜயன் தன் ஆசிரியரின் கொல்கணள பற்றிக்பகொண்ைொன். ‘என் அரசு பசல்வம் அணனத்ணதயும் அதன்பபொருட்டு பசலவிடுகிவறன். அதற்கொகவவ வொழ்கிவறன்….அதற்கொக எதற்கும் சித்தமொக

இருக்கிவறன்’ கண்ைருைன் ீ

அவன்

பசொன்னொன்

“குருவஷத்ர

மண்ைில்

பசத்து விழுந்த

ஐந்துலட்சம் மனிதர்களிைம் நொன் பசொல்லவிரும்புகிவறன் குருநொதவர, எங்கள் மூதொணதயர்கவள நீங்கள் நிம்மதியொக உறங்குங்கள். இனிவமல் நொங்கள் வபொர் பசய்ய மொட்வைொம். இனிவமல் நொங்கள் சகமனிதணன பவறுக்க

மொட்வைொம்.

கற்றுக்பகொண்வைொம்…

நீங்கள்

அப்படிபயொரு

உங்கள்

உயிணரக்பகொடுத்து

பசொல்ணல

என்னொல்

கற்றுத்தந்த

பொைத்ணத

பசொல்லமுடிந்தொல்

நொன்

நொங்கள்

குருகுலத்தின்

வொழ்க்ணகணய நிணறவுபசய்தவன் ஆவவன். களத்தில்பட்ை அத்தணன குருவம்சத்தினருக்கும் என் கைணனச் பசய்தவனொவவன்” ஜனவமஜயனின்

ஆணைப்படி

ஒருங்கிணைத்தொர்.

வசர்த்தொர்.அதற்கொக பண்டிதர்கணளயும்

இருபதொண்டுகொலம்

முயன்று

நொன்குமொதங்கள் எட்டுத்திணசகளிலும் பொரதவர்ஷபமங்கணும்

வரவணழத்தொர்.

ணவசம்பொயனர்

சர்ப்பசத்ர

வவள்விணய

நைந்த உபவவள்விகள் வழியொக சமித்துகணள

இருந்து

பொரதவர்ஷத்தின்

முனிவர்கணளயும் ஐம்பத்தொறு

ணவதிகர்கணளயும்

வதசங்களிலிருந்தும்

வவள்விபநருப்புக்குரிய ஆயிரத்தி எட்டு அவிப்பபொருட்கணள வசர்த்தொர். பங்குனி மொதம் கிருஷ்ைபக்ஷம் முதல்நொளில் அரண்மணன அருவக எழுப்பப்பட்ை வவள்விக்கூைத்தில் மகொசர்ப்பசத்ர வவள்வி பதொைங்கியது. முப்பத்துமுக்வகொடி

திணசத்வதவர்களும்

வொனவரும், மும்மூர்த்திகளும், மூதொணதயரும் விண்ைகமுனிவர்களும் வவதமூர்த்திகளும்

அவியளித்து நிணறவுபசய்யப்பட்ைனர்.

மகிழ்விக்கப்பட்ைனர்.

கொவல்பூதங்களும்

கொனகவதவணதகளும்

கனியச்பசய்யப்பட்ைனர்.

வவள்விமங்கலம்

நிணறவணைந்தபின்

நொற்பதுநொட்களுக்குப்பின்பு பூர்ைொகுதி நிகழவவண்டிய இறுதி நொள் அன்று. 4.1.2014

1.முதற்கனல் 4 மவள்விமுகம் 4

சர்பசத்ரவவள்விப்பந்தலில் பபருமுரசம் பதொணலதூர இடிவயொணச வபொல முழங்க, மைிமுடி சூடி உள்வள நுணழந்தவபொது ஜனவமஜயன் தன் இளணமக்கொல நிணனபவொன்றில் அணலந்து பகொண்டிருந்தொர். அவரும்

தம்பியர் உக்ரவசனனும் சுருதவசனனும் பீமனும் சிறுவர்களொக வனலீணலக்குச் பசன்றவபொது நைந்தது அது. யமுணனநதிக்கணரயில் அவர்கள் சிறுவவட்ணையொடியும் மரங்களிலொடியும் நீரில் துழொவியும் விணளயொடினர். ஜனவமஜயன் தன் தம்பி சுருதவசனனிைம் வவள்விபசய்து விணளயொைலொபமனச் பசொன்னொன். சத்ரியர்கள் பசய்யவவண்டிய வவள்விச்சைங்குகள் அவர்களுக்கு

அப்வபொதுதொன் கற்பிக்கப்பட்டிருந்தன.

நதிக்கணரயில்

கல்லடுக்கி வவள்விக்குளம் அணமத்து, சமித்துகள் பபொறுக்கிச் வசர்த்து, அரைிக்கட்ணை உரசி பநருப்பொக்கி அவர்கள்

வவள்விணயத்

பதொைங்கினர்.

வவட்ணையொடி

பகொண்டுவந்திருந்த

மொமிசத்ணதயும்

கொட்டுமலர்கணளயும் கொய்களின் பநய்ணயயும் ஆகுதியொக ணவத்தனர்.

வவள்விக்குதிணர இல்ணலவய என்று சுருதவசனன் வகட்ைொன். கொட்டிலிருந்து ஏதொவது ஒரு மிருகத்ணத

பகொண்டுவொ என்று ஜனவமஜயன் பசொன்னொன். தம்பியர் மூவரும் புதர்கணள துழொவுணகயில் குழிக்குள் கிைந்த

ஒரு நொய்க்குட்டிணயக்

அந்தக்குட்டி.

அணத

அதன்

கண்ைனர்.

அன்ணன

எட்டு

நொட்களுக்கு

ஷிப்ரவதஜஸ்

என

முன்

கொட்டுநொய்

ஒன்று பபற்றிட்ைது

அணழத்தது. வவட்ணைக்குச்

பசன்ற

அன்ணன

பகொண்டுவரும் உைவுக்கொக பசியுைன் கொத்திருந்து சலித்து பமல்ல புதருக்குள் இருந்து பவளிவந்து அது முந்ணதயநொள்

திறந்த

அணதக்கண்ைணைந்தனர். உருவகித்து

அதற்கு

புத்தம்புதிய

கண்களொல்

அணத சுருதவசனன் தூக்கிக்பகொண்டு

கொட்டுக்பகொடிகளொல்

வசைமும்

உலகத்ணதப்பொர்த்தவபொதுதொன் வந்தொன்.

அவர்கள்

அணதவய வவள்விக்குதிணரயொக

கடிவொளமும் இட்டு

அதர்வவவத மந்திரங்கணள முழக்கி வவள்விணயத் பதொைங்கினர்.

வவள்வித்தூைில்

கட்டினர்.

பசித்த நொய்க்குட்டி நொன்குகொல்கணளயும் ஊன்றி திமிறி கழுத்ணத கட்டில் இருந்து உருவி ஓடிவந்து தன் இயற்ணகயொல்

மொமிச

வவள்விப்பபொருளொக

வொசணனணய

ணவக்கப்பட்டிருந்த

வொங்கிக்பகொண்டு

மொனிணறச்சிணய

சிறியவொணல நக்கி

ஆனந்தமொகச்

உண்ை

சுழற்றியபடி

ஆரம்பித்தது.

திரும்பி

அணதப்பொர்த்த ஜனவமஜயன் தன் ணகயிலிருந்த தர்ப்ணபயொல் அதன் முகத்தில் ஓங்கியணறந்தொன். தர்ப்ணப

முட்கள் கண்ைில் குத்த நொய்க்குட்டி விழிகணள இழந்து ஓலமிட்ைழுதபடி பசடிகளில் முட்டியும், கற்களில்

தடுக்கியும், பகொடிகளில் சிக்கியும் கொட்டுக்குள் ஓடியது. அந்த ஓலம் விண்ைகத்தில் இருக்கும் நொய்களின் பதய்வமொகிய

சரணமயின்

பசவிகளில்

விழுந்தது. அந்தச்சிறுநொயில்

குடிபகொண்டு

எழுந்து, பபொன்னிற

உைலும், நீண்ை வொலும், அர்க்யமிைக் குவிந்த கரங்கள் வபொன்ற பசவிகளுமொக ஜனவமஜயன் முன்னொல் சரணம வந்து நின்றது.

“ஒவ்பவொரு உயிருக்கும் அதற்கொன மனமும் உைலும் பணைப்புசக்தியொல் அளிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. அணவ ஒவ்பவொன்ணறயும்

உைர்ந்து

அணவயணனத்தும்

தங்களுக்கு

உகந்தபடி

வொழ்வதற்கு

வழிபசய்வவத

மன்னனின் கைணம. நக்குவது நொயின் இச்ணசயொகவும் தர்மமொகவும் உள்ளது. அணதச்பசய்தணமக்கொக நீ

அதன் பமல்லிய சிறுகழுத்ணதயும் மலர்ச்பசவிகணளயும் வருடி ஆசியளித்திருக்கவவண்டும். உன் மனம்

அணதக்கண்டு தொயின் கனிணவ அணைந்திருக்கவவண்டும். ஆனொல் நீ பநறிவழுவினொய்” என்றது சரணம.

தவணற உைர்ந்த ஜனவமஜயன் எழுந்து கண்ைருைன் ீ ணககூப்பி நின்றொன். “தவறுக்கொன தண்ைணனணய நீ அனுபவித்தொகவவண்டும். இந்த விழியிழந்த நொய்வபொலவவ நீ வொழ்நொள் முழுக்க இருப்பொய்” என்று பசொல்லி சரணம மணறந்தது.

கண்ைிழந்த நொயின் பணதப்ணப அதன்பின் தன்னுள் என்றும் உைர்ந்துபகொண்வை இருந்தொர் ஜனவமஜயன். பதரியொதவற்றிலும் அறியொதவற்றிலும் முட்டி வமொதிச் சரிவணதவய தன் வொழ்க்ணகயொகக் பகொண்டிருந்தொர். புரியொதணவ

எல்லொம்

அகத்தில்

அறிந்துபகொள்ளமுடியொதவனின் இறுதிநொளில்

எத்தணன

தனிணமணய

வவள்விக்கூைத்தினுள்

பபரிதொகின்றன

பதய்வங்களும்

நுணழந்தவபொது

அங்கிருந்த

அவருணைய பிரக்ணஞ நிணலயழிந்து முட்டிமுட்டி தத்தளித்தது.

என்று

அவர்

நீக்கமுடியொபதன்று

அறிந்தொர்.

தன்ணன

உைர்ந்தொர்.

நூற்றுக்கைக்கொன

அந்த

பந்தற்கொல்களில்

வவள்விச்சொணலக்குள்

புகுந்த

மொமன்னணனயும் பட்ைத்தரசிணயயும்

அமர்ந்த

என்பதனொல்

ணவசம்பொயனர்

அணழத்துச்பசன்று

பசம்மைிக்கண்கள் விழித்த பபொற்சிம்மங்கள் வொய்திறந்து நின்ற ஆசனத்தில் அமரச்பசய்தொர். யுதிஷ்டிரர் அரியணை

எரித்தழிப்பது

என்றனர்

அருவிபயொலிவபொல

சூதர்கள்.

எழுந்தன.

தர்மபதம்

என்று

குடிமக்களின்

அணழக்கப்பட்ை

முனிவர்களின் மலர்களும்

மணழபயனப் பபொழிந்தன.

அது

வொழ்த்பதொலிகளும் ணவதிகரின்

அறம்

வழுவியவர்கணள

வவதவகொஷமும்

மங்கலஅரிசியும்

கலந்து

அவர்

மீ து

யக்ஞ எஜமொனரொகிய ணவசம்பொயனர் ணககூப்பி “சக்கரவர்த்திக்கு வைக்கம். இன்று இந்த வவள்வியின்

இறுதிநொள். இன்றும் தொங்கவள வவள்விக் கொவலனொக அமர்ந்து இணத முழுணமபசய்யவவண்டும்” என்று வகட்டுக்பகொண்ைொர். அமர்ந்தொர்.

ஜனவமஜயன்

அணமச்சர்

ஏட்டுப்பிரதிணய

ஒருவர்

ஜனவமஜயன்

அளிக்க, தணலணம

உணைவொணள

அளித்தொர்.

பசங்வகொணலக்பகொண்டுவந்து

ஆகட்டும்”

“அவ்வொவற

ணகயில்

தளகர்த்தர் மைிகள்

நொல்வருைத்து

என்றபடி

பட்டில்

பஜொலித்த

குடித்தணலவர்

அவரிைம் அளித்தனர்.

வமவல

ணககூப்பியபடி

சுற்றப்பட்ை பபொன்

நொல்வர்

விரிந்த

நொரதசுருதியின்

உணறயுைன் வசர்ந்து

தொமணரமீ து

அவருக்கொன

பீைத்தில்

அமர்ந்துபகொண்ைதும்

முதன்ணம

கூடிய

ஒரு

சிறிய

ஜனவமஜயனின்

அமுதகலசச்

பகொண்ை பபொற்பசங்வகொணல ஜனவமஜயன் வலக்ணகயில் ஏந்திக்பகொண்ைொர்.

ணவசம்பொயனர்

சிம்மொசனத்தில்

சின்னம்

வஹொதொவொன சண்ைபொர்க்கவர்

எழுந்து வைங்கி தர்ப்ணபணய அவர் ணகயில் பகொடுத்து வவள்விணய முடிக்கும்படி வகொரினொர். கைவலொரத் திரொவிைச்வசர

குருகுலத்ணதச்

நொட்டிலிருந்து வசர்ந்தவர்.

வந்திருந்த சண்ைபொர்க்கவர்

நொல்வணக

வவதங்களில்

பிருகுவின்

அதர்வத்ணத

ணமந்தரொன

சியவன

முதன்ணமயொக்கி,

முனிவரின்

பூதயொகங்கணள

முதல்முணறணமயொகக் பகொண்டு, வயொகொனுஷ்ைொனங்கள் வழியொக பிரம்மத்ணத அணுகும் சியவன முணற பதன்வமற்குத்

திரொவிைத்திலும்

வங்கத்திலும்

மட்டுவம தணழத்திருந்தது.

சண்ைபொர்க்கவர்

தர்ப்ணபணய

நொகவிரலில் கட்டுவணதக் கண்ைதுவம ஆஸ்திகன் அவர் தொன் கற்ற சியவன குருகுலத்தவர் என்பணதக் கண்டுபகொண்ைொன்.

முரசுகள் மீ ண்டும் முழங்கியதும் அதுவணர இருந்த ரித்விக்குகள் எழுந்து புதியவர்கள் அமர்ந்துபகொண்ைனர்.

அணனவரும் கரடித்வதொணல வபொர்த்தியிருந்தனர். ஒவ்பவொருவரின் பின்னொலும் உபவஹொதொக்கள் அமர்ந்து சமித்துக்கணள

எடுத்துக்பகொடுக்க

அரியணவயுமொன அரியணவயும்

நீரும்,

அவர்கள்

இணலகளும்,

மலர்களும்

இன்றியணமயொதணவயுமொன

பபொழியப்பட்ைன.

அதன்பின்

கணைசிகட்ை

அரியணவயும்,

பகொன்றுகுவிக்கக் கொரைமொக

குருதித்திவணலகள்

வபொல, விந்துச்பசொட்டுகள்

பநடுமூச்சுகள் எழுந்தன.

ஆரம்பித்தனர்.

முதல்கட்ைத்தில்

பநருப்புக்கு

பநய்யும், உைவும், ஆணைகளும்

ஒருவணரபயொருவர்

வவள்விச்சொணலயில் ஒவ்பவொருவர்

ஆகுதிகணள

கண்களும்

அற்பமொனணவயும்,

அணமந்தணவயுமொன

அவற்றிவலவய

வபொல

அணவ

நவமைிகள்

பநருப்பில்

அளிக்கப்பட்ைன.

அதன்பின்னர்

மொமன்னர்கள்

பதிந்திருந்தன.

எளியணவயும் அவியொக

பணைதிரட்டி

அவியிைப்பட்ைன.

கண்ை ீர்த்துளிகள்வபொல,

விழுந்தவபொது அரங்பகங்கும்

பூதயொகத்திற்பகன நவத்துவொரங்கணளயும் மூடி முணறப்படி பகொல்லப்பட்ை மொனின் இணறச்சியும், பன்றியின் இணறச்சியும், பசுங்கன்றின் இணறச்சியும் அவியொக்கப்பட்ைன. சத்வ, தவமொ, ரவஜொ குைம் பகொண்ை அணவ

விண்ைொளும்

வதரட்ணைகளும்,

வதவர்களுக்கு

நீந்துபணவயுமொன அவருைன்

உைவொயின.

மீ ன்களும்

அத்பதய்வங்கபளல்லொம்

வந்த

பதிபனட்டு

அவியொக்கினர்.

பொதொளமூர்த்திகளுக்கு

அவியொக்கப்பட்ைன.

பறப்பணவயும்

கொகங்களும்,

நீர்த்தவணளகளும்,

கணைசியொக

சண்ைபொர்க்கவரும்

தொவுபணவயும்

அவிபபற்று பசியைங்கின.

வஹொதொக்களும்

தம்

வலக்ணககணளக்

கிழித்து

ஊர்பணவயும்

பசொட்டிய

குருதிணய

யொகபநருப்பு பலொசவிறணகயும் ஆலமர விழுணதயும் உண்ணும் அவத பொவணனயில் அவற்ணற எல்லொம் உண்டு நின்றொடியணத ஆஸ்திகன் கண்ைொன். அதர்வ வவத சூக்தங்கள் வொனிலிருந்து இழியும் அருவியின் ஓணசயில், துதிக்ணக ஒலியில்

தூக்கி

பிளிறும்

வகட்டுக்பகொண்டிருந்தன.

அன்னத்ணத

அவியொக

மதகரியின்

பின்பு

குரலில், நிலத்ணத

ணவசம்பொயனர் எழுந்து

அளிப்பது முழுணமயொகி

விட்ைது

ணக

அணறந்து கர்ஜிக்கும் கூப்பினொர்

சிம்மத்தின்

“வவள்விபநருப்புக்கு

ணவதிகர்கவள… ஐம்பூதங்களும்

வவள்வியொல்

இப்வபொது தூய்ணமயொகிவிட்ைன. நொம் நம் அகங்கொரத்தின் அணையொளமொக நம்மிைமிருக்கும் அணனத்துப் பபொருட்கணளயும் இந்தத் தழலுக்கு உைவொக்கி விட்வைொம்…இனி நம் மனங்களில் உள்ள கொமத்ணதயும் குவரொதத்ணதயும் வமொகத்ணதயும் இந்த பநருப்பிவல அவிஸொக்குவவொம்!” என்றொர். ரித்விக்குகளுைனும் எண்ைங்கணள

வஹொதொக்களுைனும் இணைந்து

ணகயொல்

அள்ளி

தீயில்

அங்கிருந்த

வபொடுவது

அணனவரும்

வபொல

ணசணக

தங்கள்

கொட்ை

பநஞ்சிலிருந்து

அவற்ணறபயல்லொம்

ஏற்றுக்பகொண்ைதுவபொல தீ பின்வொங்கி கருகி பின்னர் வமவல எழுந்து பைபைத்தது. ஆஸ்திகன் பநளியும்

பல்லொயிரம் சர்ப்பங்கணளப்வபொல அந்தக் ணககணள உைர்ந்தொன். தன்னிலிருந்து தன்ணன விலக்கும் ணககள் ஒரு

கட்ைத்தில்

அந்தச்ணசணககள்

பவளியிலிருந்து

ஒருவணகயொன

தனக்குள்

ஒத்திணசணவ

எணதவயொ

அணைந்த

அள்ளி

நிரப்புபணவயொகத்

ஒரு கைத்தில்

வதொன்றின.

நீலத்தழல்பீைம்

மீ து

ஏறிய

பசந்தழல் எழுந்து பறந்து ணகநீட்டி வவள்விமண்ைபத்தின் கூணரவிளிம்ணபப் பற்றிக்பகொண்டு வமவலறியது. வவள்விமண்ைபத்தின் ஈச்ணசவயொணலக்கூணர தீப்பற்றி பசந்பநருப்புத்தழலொை எரியத்பதொைங்கியது. தீ

வவள்விக்கூைத்தின் கூணரபயங்கும் பைர்ந்து

அவர்கள்

தணலக்குவமல்

பசந்நிறக்

கூணரவபொல

நின்று

எரிந்தது. அவர்கள் அணனவரும் பமல்ல உைல்பதொய்ந்து அணமய ணககள் தளர்ந்து மடிமீ து விழுந்தன. மூச்பசொலிகள்

மட்டும்

வவள்விக்கூைத்தில்

நிணறந்திருந்தன.

ணவசம்பொயனர்

“நொம்

அணனவரும்

தூயவர்களொவனொம் என்பது உண்ணம என்றொல் இந்த வவள்விமண்ைபத்தில் வருைவன வந்து எங்களுக்கு

சொன்று பசொல்லட்டும்!” என உரக்கக் கூவினொர். ணவதிகர்கள் “ஓம்! அவ்வொவற ஆகட்டும்!” என வசர்ந்து முழங்கினர். மணழ பல்லொயிரம்வகொடி முள்வரொமக் கொலடிகளுைன்

பநருங்கிவந்து

வவள்விச்சொணலணயத்

தழுவி அப்பொல் பசல்ல, கூணர அதிர்ந்தது. தீநொக்குகள் குன்றி கருகல்முணனகளுக்குள் புகுந்துபகொண்ைன. ணவசம்பொயனர்

ரித்விக்குகவள!

“ரிஷிகவள!

அங்கீ கரித்துவிட்ைொன்!

இனி

நம்

மகொ

ஆன்ம சக்திணய

ணவதிகர்கவள! முழுக்க

இவதொ

திரட்டுவவொம்.

வருைவன

வந்து

மனிதகுலத்தின்

நம்ணம

பமொத்தத்

தீங்ணகயும் திரட்டி இந்த வவள்விச்சொணலக்குக் பகொண்டுவருவவொம்! அவற்ணற இந்த அக்கினிக்கு அவிஸொக ஏற்றுவவொம்!” என்றொர். “ஓம் அவ்வொவற ஆகுக!” என அணவ முழங்கியது.

ஆவொஹன வவள்வி பதொைங்கியது. அதர்வ மந்திரங்கள் பதினொறு ணககளும் எட்டு முகங்களும் பகொண்ை உக்கிர

ரூபிகளொன பொதொளமூர்த்திகள்

வபொல

எழுந்து

வந்து

நின்றன.

மண்ைிலிறங்கிய

விண்ைக

மின்னல்கள் வபொல பவட்டிபவட்டி அதிர்ந்தைங்கின. அக்கைம் ஒரு அச்சம் நிணறந்த கூச்சல் எழுந்தது. சில ணவதிகர் பதறி எழுந்து விலகினொர்கள். அங்வக ஒரு பபரிய கருநொகம் முதல்மணழயின் ஓணைநீர் வபொல தயங்கி

பநளிந்து

வருவணத

ஆஸ்திகன் கண்ைொன்.

நிணலக்கொத

வவத

ஒலிக்வகற்ப

பொம்பு

மண்ைில்

நீந்திச்பசன்று வவள்விக்குளத்ணத அணுகி வில்பலன வணளந்து தன்ணனவய அம்பொகச் பசலுத்தி தீயில் விழுந்து துடித்து துடித்து எரிந்தணதக்கண்டு ஜனவமஜயன் ணககூப்பினொர். வவள்விக்கூைபமங்கும்

பல

நொகங்கள்

வதொன்றி

ஊர்ந்து

வந்து

வவள்வித்தீயில்

ஏறிக்பகொண்ைன.

துண்டிக்கப்பட்ை குரங்கு வொல்கள் வபொன்ற சிறிய பொம்புகள். இருட்டின் தும்பிக்ணக நீள்வதுவபொல வந்த

பபரும்பொம்புகள். அவர்கள் ஒவ்பவொருவர் நடுவிலிருந்த இருட்டும் பொம்புகளொகியது. அவர்களின் மடியின் மடிப்புகளுக்குள் இருந்த நிழல்கள் பொம்புகளொக

மொறின.

அவர்களின் அக்குளுக்குள் இருந்த துளியிருள்

பொம்பொயிற்று. பின் அவர்களின் வொய்களுக்குள்ளும் நொசிகளுக்குள்ளும் இருந்த நிழல்கள்கூை பொம்புகளொக

மொறி மண்ைில் பநளிந்துபசல்லக் கண்ைனர். அன்ணன மடியில் தொவி ஏறும் குழந்ணதகள் வபொல, ஆற்றில் கலக்கும் சிற்வறொணைகள் வபொல பநருப்ணப அணுகி அதில் இணைந்துபகொண்ைன. அத்தணன

பொம்புகளும்

நிணறந்திருப்பணத

அவர்கள்

வவள்விபநருப்பில் கண்ைனர்.

மணறந்ததும்

ஓவியப்பரப்பு

வபொல

அப்பகுதிபயங்கும்

அவர்களணனவரும்

எரிதலற்ற

ஒளி

ஒன்றொகிவிட்ைதொக

உைர்ந்தனர். நிழல்கபளல்லொம் அகன்றுவிட்ைவத அதற்குக் கொரைம் என்று அவர்களில் சிலவர அறிந்தனர். குளத்தின் எஞ்சிய நீர் பவளிமணைவநொக்கிச் பசல்வதுவபொல நொகப்பொம்புகள் வவள்விக்குளத்துக்குள் புகுந்து மணறந்தன.

முதுணமயொவலொ மயக்கத்தொவலொ

ஆங்கொங்வக

வதங்கி

வணளந்து

கிைந்த

சில

நொகங்கணள

வஹொதொக்கள் தர்ப்ணபப்புல் நுனியொல் பமல்லத்தீண்ை அணவ சிலிர்த்து எழுந்து வணளந்து வவள்விப்பீைத்தில் பதொற்றி ஏறி பநருப்ணப அணைந்தன.

ணவசம்பொயனர் வைங்கி “மொமன்னரின் விருப்பம் இவதொ முழுணம பகொண்ைது. இவ்வுலகத்தின் அழுக்குகள் எல்லொம் பபொசுங்கி விட்ைன… நொணள உதித்து எழும் சூரியன் புத்தம்புதிய பூமிணய பொர்க்கப்வபொகிறொன்!”

என்றொர். அணவ அவரது பசொற்கணள ஏற்று ஆரவொரம் பசய்தது. ஆனொல் கூட்ைத்ணத தயங்கும் விழிகளொல் பொர்த்துவிட்டு

ணககூப்பி

வரவில்ணலவய..” என்றொர்.

எழுந்த

ஜனவமஜயன்

தட்சனும்

“ணவசம்பொயனவர…இன்னும்

தட்சகியும்

ணவசம்பொயனர் அணத அப்வபொதுதொன் உைர்ந்து திணகத்தொர். ஜனவமஜயன் “தட்சன் அரசநொகம். குன்றொத வரியத்தின் ீ சின்னம். அவன் ஒருவன் மிஞ்சினொவல வபொதும் மீ தி அணனத்து நொகங்கணளயும் பொம்புகணளயும்

அவன் ஒருவவன உருவொக்கிவிடுவொன்..” என்றொர். மீ ண்டும் ஆகுதிகள் பதொைங்கின. மீ ண்டும் குைம்குைமொக பநய்யும் சமித்துகளும் பகொட்ைப்பட்ைன. தங்கள் அணனத்து நல்விணனகணளயும் ஆகுதியொக்கினர். தங்கள் மூதொணதயருக்பகன

அகக்ணகயில் எஞ்சியிருக்கும்

மரைக்கைத்தில் நொவில் வரவில்ணல.

பசொட்ைவவண்டிய

இறுதி

கணைசி

பலியுைணவயும்

நீர்த்துளிணயயும்

ஆகுதியொக்கினர்.

அளித்தனர்.

அப்வபொதும்

தங்கள்

தட்சன்

ணவசம்பொயனர் முதன்ணம நிமித்திகணன அணழத்து தட்சன் எங்வக என்று குறிகள் வநொக்கி பசொல்லும்படி ஆணையிட்ைொர். எட்டு திணசமுணனகளில் குருதிச்பசொட்டு வழ்த்தி ீ ஏழு வசொழிகணள உருட்டி அவற்றின்

நடுவவ ஓடும் சரடுகணளக் கைக்கிட்டு நிமித்திகன் பசொன்னொன், “குருநொதவர, தட்சன் வநரொக இந்திரனின் சணபக்குச்

பசன்று

“அப்படிபயன்றொல்

அவன் கொலடியில்

அந்த

இந்திரணனவய

விழுந்து

இங்வக

அணைக்கலம்

வகொரி

பபற்றிருக்கிறொன்.” ஜனவமஜயன்

வரவணழயுங்கள்”‘ என்று

கூவினொர்.

ணவசம்பொயனர்

திணகத்து ஏவதொ பசொல்லவருணகயில் ணகநீட்டித்தடுத்து “நீங்கள் பசய்யும் வவள்விக்கு ஆற்றலிருந்தொல் இந்திரணன பகொண்டு வொருங்கள்” என்று ஜனவமஜயன் கூச்சலிட்ைொர். ணவசம்பொயனர் இருந்தொலும்

“சக்ரவர்த்தி…இந்திரன்

வதவருலகுக்வக

சரி…நொன் இந்தவவள்விணய

இல்ணல…முடியொது….இந்த

வவள்வி

தணலவன்”

முடிக்கொமல்

விட்ைொல்

என்றொர்.

இதுவணர

முடிந்தொகவவண்டும்…கட்டிவொருங்கள்

ஜனவமஜயன்

வொழ்ந்ததற்வக

இந்திரணன” என்றொர்.

“யொரொக பபொருள் “இங்வக

இப்வபொது இந்த வவள்வி முழுணமயொகவவண்டும். மும்மூர்த்திகணளவய சிணறயிட்ைொலும் சரி” என்றொர். எரிந்து

எழுந்த

வவள்விச்சுைரில்

அவர்கள் தங்கள்

இறுதி

ஆகுதிணயச்

பசலுத்தினர்.

தணலமுணறகள்

உறங்கும் தங்கள் விந்துக்களின் வரியங்கள் ீ அணனத்தும் அவியொகுக என்றனர். அந்த மதணலகணளப் பற்றிய தங்கள் கனவுகளும் எரிந்தழிக என்றனர். ணவசம்பொயனர் இருணககணளயும் விரித்து “இந்திரவன, எங்கள் வவள்வி வந்து

முழுணமயணைந்தது என்றொல் இங்வக வவள்வித்தூைொக நைப்பட்டிருக்கும் அத்திமரக்கிணளயில்

நில்!” என கூவினொர்.

மண்ணுக்கிறங்கியது.

அப்வபொது

அந்தமின்னல்

வொனம்

தீண்டிய

இடிபயொலியுைன்

அத்திமரம்

இந்திரன் அத்திமரத்திவல கட்ைப்பட்டு நிற்கிறொன்” என்றொர். ”இனி

கூப்பிடுங்கள்

தட்சணன..எங்வக வபொகிறொன்

என்று

எரிய

பிளக்க

மின்னலின்

பொணத

ஆரம்பித்தது. ணவசம்பொயனர்

பொர்ப்வபொம்…கூப்பிடுங்கள்” என

ஒன்று

“இவதொ

எக்களிப்புைன்

கூவியபடி ஜனவமஜயன் வவள்விச்சொணலயின் நடுவவ நிமித்திகனின் பீைத்தில் வந்து நின்றொர். மண்ணை விலக்கி முணளத்பதழும் வொணழக்கன்றுவபொல தணல நீட்டி தட்சன் வமபலழுந்து வந்தொன். கரும்பணனயின் தடி வபொன்ற உைணல பமதுவொக பநளித்து வவள்விச்சொணலயில் தவழ்ந்து வவள்வித்தீ வநொக்கிச் பசன்றொன். அவனுக்குப்பின்னொல்

அவணனப்வபொன்வற

மரைமுணனயில் பதுங்கியிருக்கும் அவியளித்து

ரித்விக்குகள்

முன்னகர்ந்தன.

பதரிந்த

வனமிருகம்

வவதக்குரபலழுப்ப

தட்சகியும்

வபொல

பொம்புகள்

விணரத்து

எழுந்து

வந்தொள்.

அமர்ந்திருக்க

ஒன்ணற ஒன்று

தழுவி

வவள்விக்கூைவம

நடுங்கும் கரங்களுைன் முறுகியபடி

பமல்ல

அப்வபொது ஆஸ்திகன் எழுந்து ணக நீட்டி “நில்லுங்கள்…. நில்லுங்கள் ணவதிகர்கவள” என்று குரபலழுப்பினொன். வவள்விக்கூைவம அவணன வநொக்கித்திரும்பியது. ஜனவமஜயன் திணகப்புைன் திரும்பி “யொர் நீங்கள்? என்ன வவண்டும்?” என்றொர்.

”என்

பபயர்

ஆஸ்திகன்…நொன்

வவள்விக்கொைிக்ணக

ஜரத்கொரு

தரப்பைவில்ணல.

ரிஷியின்

என்

முடிக்கமுடியொது” என்று ஆஸ்திகன் பசொன்னொன். ஜனவமஜயன்

அக்கைத்தில்

மகன்…ணநஷ்டிக

அனுமதி

வவள்விச்சொணலணயக்

பிரம்மசொரி…எனக்கு

இல்லொமல்

கட்டிய

சிற்பி

இந்த

இன்னும்

வவள்விணய

விஸ்வவசனன்

நீங்கள்

நிமித்தம்பொர்த்து

அந்தவவள்விக்கு ஒரு பிரொமைனொல் தணைவரக்கூடும் என்று பசொன்ன பசொற்கணளத்தொன் நிணனவுகூர்ந்தொர். கொைிக்ணக

”என்ன

வவண்டும்.

எதுவொனொலும்

பதற்றத்துைன் பசொன்னொர்.

இவதொ

இப்வபொவத

பபற்றுக்பகொள்ளுங்கள்”

என்று

ஆஸ்திகன் ”தட்சன் உயிணர எனக்கு தட்சிணையொகக் பகொடுங்கள்” என்று வகட்ைொன். அதிர்ந்து கலங்கிய ஜனவமஜயன் “என்ன வகட்கிறீர்கள் உத்தமவர…இந்த வதசத்ணதக் வகளுங்கள். என் உயிணரக் வகளுங்கள். என்

மூதொணதயர் எனக்களித்த நல்லூழ்கள் அணனத்ணதயும் வகளுங்கள். இணத மட்டும் வகட்கொதீர்கள். இது என்

வொழ்க்ணகயின் இலக்கு. நொன் அணையப்வபொகும் முழுணம.. இணத மட்டும் வகட்கொதீர்கள்” என்று பகஞ்சினொர். ஆனொல்

வவபறந்த

ஆஸ்திகன்

“மொமன்னவர, நொநூறு

கொைிக்ணகயும்

கொதம்

நைந்து

எனக்குத்வதணவயில்ணல”

நொன்

வந்தவத

என்றொன்.

இதற்கொகத்தொன். “எனக்கு

இதுவன்றி

கொைிக்ணக

கிணைக்கவில்ணலபயன்றொல் தர்ப்ணபணய ணகயில் ணவத்தபடி இந்த வவள்வி முடிவணையக்கூைொது என்று அவச்பசொல்லிடுவவன்…ரிஷியொகிய நொன் பசொல்லொமல் இந்த வவள்விணய முடிக்கமுடியொது”

கடும்சினத்துைன் “யொர் நீங்கள்? எதற்கொக இணதச்பசய்கிறீர்கள்?’ என்று ஜனவமஜயன் வகட்ைொர். ஆஸ்திகன் “நொன்

வவசரத்தின் நொகர்குலத்

தணலவியொன

மொனசொவதவியின்

ணமந்தன்.

தட்சன்

என்

குலமூதொணத”

என்றொன். ஜனவமஜயன் “நீங்கள் பசய்தது நம்பிக்ணகத்துவரொகம்…. உங்கணள பிரொமைன் என்று பசொன்ன ீர்கள்”

என்றொர். “மொமன்னவர, பநறிநூல்களின்படி மண்ைொளும் குலவம தொய்வழி வருவது. வவதவிதிகளுக்கொன குலம்

தந்ணதயின்

வழியொக

வருவவத.

நொன்

வவத அதிகொரம்

பகொண்ை

பிரொமைரிஷியின்

என்றொன். மன்னன் ணவசம்பொயனணர வநொக்க “ஆம் அவர் பசொல்வது சரிதொன்” என்றொர் அவர்.

ணமந்தன்”

குருதி தீயொக மொறி எரியும் உைலுைன் நின்ற ஜனவமஜயன் பின்பு வதொள்தளர்ந்து கண்ை ீர் வடித்தபடி திரும்பி தன் வசவகர்களிைம் தொணரநீர் பகொண்டுவரச்பசொன்னொர். தர்ப்ணபயும் நீருமொக நின்று நீர்வொர்த்து தட்சனின்

உயிணர

கொைிக்ணகயொகக்

பகொடுத்தொர்.

அணதப்பபற்றுக்பகொண்டு

மண்ணுக்கும் அணனத்து நலன்களும் உருவொகட்டும்…” என்று ஆஸ்திகன் வொழ்த்தினொன். ஜனவமஜயன்

ணகணய

“முனிகுமொரவர இருக்கக்கூைொது…

நீங்கள்

உதறி

நீணரத்

இப்வபொது

கிளம்புங்கள்…”

வவள்விக்கொவலனொகிய

நொன்

பதறித்தபின் பவறுப்பில்

பசய்தது

என்றொர்.

மொபபரும்

இவ்வவள்வியிவல

பின்பு

விரிந்த

துவரொகம்….இனி கண்களில்

பங்குபபற்ற

பற்கள்

நீங்கள்

பவளுத்துத் இந்த

பவறுப்புைன்

முனிவணர

உங்கள்

”உங்களுக்கும்

வொழ்த்தி

பதரிய

மண்ைில்

“ஆஸ்திகவர, நன்றிபசொல்லி

அவர்களுக்கு மலரும் பபொன்னும் அளித்து விணைபகொடுக்கவவண்டும்…அதுதொன் மரபு இல்ணலயொ?’என்றொர். ஆஸ்திகன் அவர் பசொல்லப்வபொவணத ஊகித்து நின்றுவிட்ைொன்.

ஜனவமஜயன் “அணத நொன் பசய்யமொட்வைன்…உங்களுக்கு மரியொணத பகொடுத்து அனுப்ப மொட்வைன்” என்றொர். ணவசம்பொயனர் ”அரவச ஒரு முனிவணர அவமதிக்க உங்களுக்கு உரிணம இல்ணல…அது தவறு” என்றொர். உத்தங்க முனிவர் ”அவர் ணநஷ்டிக பிரம்மசொரி…அவர் சொபமிட்ைொல் எதுவும் நைக்கும்” என்றொர்.

ஜனவமஜயன் பவறி மிகுந்த குரலில் “என்ன சொபம் வவண்டுமொனொலும் வபொைட்டும். இனி எனக்கு எதுவும் மிச்சமில்ணல.

அஸ்தினபுரியின்

மன்னன்

ஒரு

முனிவணர

அவமதித்தொன்

என்று

வரலொறு

பசொல்லட்டும்…இந்த இணளஞர் பசய்த துவரொகம் என் குலக்கவிஞர்களொலும் முனிவர்களொலும் என்பறன்றும் நிணனவுகூரப்பைட்டும்” என்றொர்.

ஆஸ்திகன் அணமதியொன குரலில் “ஜனவமஜய மன்னவர! நொன் பசய்ததன் பபொருள் இப்வபொது உங்களுக்குப் புரியொது.

ஒருநொள் உங்கள்

தணலமுணறகள்

இணத

புரிந்துபகொள்வொர்கள்… நொன்

உங்களுக்கொக, உங்கள்

மக்களுக்கொக, இந்த உலகத்தின் நன்ணமக்கொகவவ இணதச் பசய்வதன். இது என் தன்னறம்” என்றொன்.

“தர்மத்ணத மீ றிய நீங்கள் அறம் வபசக்கூைொது” என்று ஜனவமஜயன் கூவினொர். ஆஸ்திகன் “அறத்ணதப்பற்றி உங்களுக்கு என்ன

பதரியும்

எவருமில்ணல. அறபமன்றொல்

அரவச?” என்று

புன்னணக

பசய்தொன்.

“அறம்

என்ற

பசொல்ணல

அறியொத

எதுபவன்று முழுதறிந்தவரும் இல்ணல. அறத்ணத முற்றிலுமறிவதற்கொக

ஒருவர் ஏழு தணலமுணறக்கொலமொக தவமியற்றிக்பகொண்டிருக்கிறொர். உங்கள் முதுபபரும்தந்ணத வியொசன். அவர் இங்வக வரட்டும்….நொன் பசய்தது பிணழ என அவர் பசொல்லட்டும்…”

ஜனவமஜயன் அப்வபொதுதொன் அவணர நிணனவுகூர்ந்தொர். “அவர் இங்கு வரும் நிணலயில் இல்ணல” என்றொர். “அப்படிபயன்றொல்

எனக்கு

கொைிக்ணக

அளித்து

விணைபகொடுங்கள்” என்றொன்

ஆஸ்திகன். “ஒருவபொதும்

இல்ணல….சூதில்

பவன்ற

உங்கணள

என்

குருவொக

அங்கீ கரிக்கொது” என்று ஜனவமஜயன் கூவினொர். பகொண்டுவொருங்கள்

“அப்படிபயன்றொல் பசொல்லட்டும்.

அதுவணர

அவனுணைய

அழகிய

வியொசணர.

நொன் இங்கிருந்து

சிறுச்பசந்நிற

நொன்

எண்ைமுடியொது.

பசய்தது

அறமொ

முணலக்கண்

உருவி

தர்மபதம்

பிணழயொ

அணசயப்வபொவதில்ணல” என்று

வொய்

இதழ்க்குணவவபொல் இருந்தது.

நொன்

ஆஸ்திகன்

எடுக்கப்பட்ை

என

என்ணன வியொசர்

பசொன்னொன்.

ணகக்குழந்ணதயின்

5.1.2014

1.முதற்கனல் 5 மவள்விமுகம் 5 குருவஷத்ரத்தின்

அருவக

தணலமுணறக்கொலத்துக்கு

இருந்த

முன்பு

குறுங்கொடு

ஒரு கிருஷ்ைபட்ச

வியொசவனம்

இரவில்

என்றணழக்கப்பட்ைது.

கிருஷ்ை

துணவபொயன

மூன்று

மகொவியொசர்,

சமுத்திரத்தின் எல்ணல வதடி குட்டிணய பபறச் பசல்லும் திமிங்கிலம்வபொல, தன்னந்தனியொக இருளில் நீந்தி அங்வக

வந்தொர்.

குறுங்கொட்டின்

நடுவவ

ஓங்கி

நின்றிருந்த

கல்லொலமரத்தின் விழுதுகளுக்குள்

ஒரு

உறிக்குடிணலக் கட்டி அவர் குடிவயறி பல ஆண்டுகள் கழித்துத்தொன் மக்கள் அணத அறிந்தனர். வியொசரின் மொைவர்களொன

ணவசம்பொயனரும் ணபலரும்

குடிலணமத்து

தங்க

ஆரம்பித்த

ணஜமினியும்

பின்னர்

சூதவதவரும்

மன்னனின்

அவணரத்

ஆணைப்படி

வதடிவந்து

அப்பகுதியில்

அங்வக

வவட்ணையும்

விறபகடுத்தலும் தணைபசய்யப்பட்ைது. அந்தக்கொடு வியொசவனம் என பபயர்பகொண்ைது.

அங்வக அவர் தன் குருதியில் பிறந்து கொைொகத் தணழத்து பின்பு குருவஷத்ர ரைபூமியில் இறந்து அழிந்த அணனவணரயும் நொபைங்கும் விருப்பம்

உயிர்த்பதழச்

பசய்வதறகொன

பொடித்திரிந்தனர்.

மொபபரும்

பவண்கணலயைிந்த

பிரபஞ்சவிதிகளுக்கு

முரைொனது

தவபமொன்றில்

பணைப்புத்பதய்வவம

ஈடுபட்டிருப்பதொக

வந்து

வியொசரிைம்

என்று வொதிட்ைதொகவும், அப்படிபயன்றொல்

சூதர்கள்

அவரது

எனக்பகன

ஒரு

பிரபஞ்சத்ணதவய உருவொக்கிக் பகொள்கிவறன், உனக்பகன அதிபலொரு கணலவனத்ணதயும் அளிப்வபன் என அவர்

பதில்

பசொன்னதொகவும்

பொைர்கள்

பொடினொர்கள்.

அவணரக்

கண்ை

நிணனவிருந்த

தணலமுணறபயல்லொம் மணறந்தபின்பு உயிருைனிருக்ணகயிவலவய அவர் ஒரு புரொைமொக ஆனொர். சூதர்களின்

கணதப்பொைல்கள்

நீர்க்கைன்களும் பசம்மண்பூமி

முடிந்தபின்னர்

இவ்வொறு

வியொசர்

கருணமபகொள்ளும்படி

பொடின.

வபொர்முடிந்து

குருவஷத்ரக்

நொய்களும்

நரிகளும்

வரமரைமணைந்தவர்களுக்பகல்லொம் ீ

களத்துக்குச்

பசன்றொர்.

கொணலபவளிச்சத்தில்

கழுணதப்புலிகளும் பநரிந்துபரவி

கூச்சலிட்டு

பூசலிடுவணதக் கண்டு திணகத்து நின்றொர். வொனத்ணத கரியகொபைொன்றின் இணலயைர்வு வபொல சிறகுகளொல் மூடியபடி

கழுகுகளும்

மொனுைத்தின்

மீ தொன

அமர்ந்துபகொண்ைொர். அதன்பின்

வியொசர்

பருந்துகளும் கொக்ணககளும் மொபபரும்

பவற்றியின்

குருவஷத்திரத்ணத

விட்டு

பறந்துச்

சுழன்றன.

உண்ைொட்டு

என

அங்வக

உைர்ந்து

விலகிச்பசல்வணதவய

தன்

நைந்துபகொண்டிருந்தது கொல்கள்

தளர்ந்து

இலக்கொகக்

பகொண்டு

பொரதவர்ஷபமங்கும் அணலந்தொர். பனிமுடிகள் சூழ்ந்த இணமயத்தின் சரிவுகளிலும் மணழயும் பவயிலும் பபொழிந்துகிைந்த

பதன்னகச்சமபவளிகளிலும்

வொழ்ந்தொர்.

கற்கக்கூடிய

நூல்கணளபயல்லொம்

கற்றொர்.

மறக்கமுடிந்தவற்ணறபயல்லொம் மறந்தொர். அத்தணனக்குப் பின்னரும் குருவஷத்திரத்தின் கனவுருத்வதொற்றம்

அவருக்குள் அப்படிவயதொன் இருந்தது. அவருக்குள்ளும் பவளியிலும் வசிய ீ எந்தக் பகொடுங்கொற்றும் அந்த ஓவியத்திணரணய அணசக்கவில்ணல. மூன்று

கைல்களின்

அணலகளும்

இணைந்து

நுணரத்த

குமரிமுணனயில்

பநடுந்தவ

அன்ணனயின்

ஒற்ணறக்கொலடி படிந்த பொணறயுச்சியில் அமர்ந்து அணலகணள வநொக்கி அமர்ந்திருந்தவபொது அவர் தன்னுள் வமொதும்

மூன்றுகைல்கணளக்

கண்டுபகொண்ைொர்.

நூறுநூறொயிரம்

பசொற்களுக்கு அப்பொலும்

அவருைலில்

எஞ்சியிருந்த மீ ன்மைம் கண்டு கீ வழ நீலநீரணலகளில் மீ ன்கைங்கள் விழித்த கண்களுைன் வந்து நின்று அணலவமொதின.

கண்கணள

அவருக்குள்ளிருந்து

மணறந்த

மூடி

முதற்பசொல்ணல கண்ைணைந்தொர். அங்கிருந்து

கிளம்பி

அவர்

அத்தணன

தண்ைகொரண்யம்

வயொகத்திலமர்ந்தவபொது

பசொற்களும் பசன்று

பசன்ற

மீ ன்கள்

பவளியில்

அைர்கொனகத்தில்

ஒவ்பவொன்றொக நிணறந்த

விலக,

‘மொ’

மனிதக்கண்கள்

என்ற

பைொமல்

பபொழிந்துபகொண்டிருந்த பொலருவிக்கணரயில் குடிலணமத்து அந்தப்வபபரொலியில் இருந்து அடுத்தபசொல்ணல அணையமுயன்றொர்.

அணதத்துறந்து

கங்ணகச்சமபவளியில்

சீறும்

மணழயிலும்,

இணமயத்தின்

பனிச்சரிவுகளிலும்,

பொஞ்சொலத்துக்கு

அப்பொல்

அச்பசொல்ணலத்வதடி அணலந்தொர்.

விரிந்த

மைல்பவளியின்

பவங்கொற்றிலும்

நூறொண்டுக்கொலம் அந்த ஒற்ணறச்பசொல்லுக்கொக வதடிய பின்னர் மனம்வசொர்ந்து கொளிந்தி நதிக்கணரயில் தன்னுணைய அன்ணனயின் குலத்தவர் வொழும் கிரொமத்ணத பசன்று வசர்ந்தொர் மகொவியொசர். அங்வக அவணர எவருமறிந்திருக்கவில்ணல.

அவரது

உைலில்

எழுந்த

மீ ன்வொசணனணய

முகர்ந்த குலமூத்தொர்

அவணர

தங்களவர் என அணையொளம் கண்ைனர். அவர் பிறந்த யமுணனத்தீவு என்னும் மைல்வமட்டிவலவய ஒரு குடிலணமத்து அன்ணன

மீ னவர்கள்

என்ற

பைகில்

பகொண்டுவந்து பகொடுத்த

ஒற்ணறச்பசொல்லொல்

மட்டுவம

ஆனதொக

ஊனுைணவ இருந்தது

உண்டு

அவரது

அங்வக

அகம்.

அணனத்ணதயும் அைக்கி அதுமட்டுவமயொகி குன்றொமல் கூைொமல் அப்படிவய அவருள் கிைந்தது. ஒரு

தணலமுணறக்கொலத்துக்குப்பின்

யமுணனயின் ஆழத்திலிருந்து

ஒரு

பவள்ளிமீ ன்

வொழ்ந்தொர்.

அச்பசொல்வல

வொனத்திலிருந்து

மின்னலிறங்குவதுவபொல வமபலழுந்து வந்தது. அந்த மீ னின் பபயர் ஸித்தி. அதன் மகளொகிய அத்ரிணகயின் வயிற்றில்தொன்

வியொசனின்

அன்ணனயொகிய

மச்சகந்தி

பிறந்தொள்.

யமுணனயின் ஆழத்தில்

வொழும்

மரைமற்ற அந்தத் தொய்மீ னின் கருவணறக்குள்ளிருந்துதொன் வகொைொனுவகொடி மீ ன்கள் பபருகி யமுணனணய நிணறத்துக்பகொண்டிருந்தன. வமவல

வந்த

அன்ணன

விழுந்துமணறந்தொள். அந்த

இளஞ்சூரிய ஒளியின்

ஒளியில்

கைத்தில்

நீர்ப்பரப்பிலிருந்து

எழுந்து

கிருஷ்ைதுணவபொயன

பறந்து

மகொவியொசனின்

மீ ண்டும்

நீரில்

அகத்திலிருந்த

ஒற்ணறச்பசொல்லில் இருந்து மீ தி அத்தணன பசொற்களும் பிறந்து வந்து அவர் சித்தத்ணத நிணறத்தன. அந்தச் பசொற்களஞ்சியத்துைன் அவர் மீ ண்டும் குருவஷத்ரம் வநொக்கி வந்தொர். மீ ண்டும் அந்த ரைபூமி மீ து நின்றொர்.

சைலங்கள்மீ தும் உணைந்த ரதங்கள் மீ தும் துருவவறிய ஆயுதங்கள் மீ தும் மண்மூடியிருந்தது. முந்ணதய இளமணழயில் அந்த மண்பரப்பின் மீ து பசும்புல் முணளத்து பமல்லியகொற்றில் அணலபொய்ந்தது. ஆயிரம்

கணதகளின்

பபருங்கொவியத்தின்

வழியொக

சூதர்களின்

பொைலில்

கணைசிச்பசொற்கணள எழுதிமுடித்தொர்.

வொழ்ந்த

அவர்

வியொசர்

வியொசவனத்தில்

அன்றுகொணல

தன்

குடிவயறிய

அன்று

தன்னுள் எழுந்த பசொல்லணலகளுைன் அமர்ந்திருக்ணகயில் புதர்கணள விலக்கி வந்த மதகளிறு ஒன்று

தணலகுலுக்கி, கொதுகணள விசிறி, துதிக்ணக சுழற்றி, ஓங்கொரபமனப்பிளிறி, அவர் இருந்த கல்லொலமரத்ணதக்

குத்தியது. திரும்பி தணலணய எடுத்து வமலும் இருமுணற ஓங்கொரபமழுப்பி அது பின்வொங்கியவபொது அதன் தந்தங்களில்

ஒன்று

ஒடிந்து மரத்தில்

பதிந்திருப்பணதக்

கண்ைொர்

மகொவியொசர்.

அணத

எடுத்து

சிவந்த

பமன்மைல் விரிந்த கதுப்பில் ஓம் என எழுதினொர். அதுவவ அவருணைய கொவியத்தின் முதல்பசொல்லொக அணமந்தது.

ஒற்ணறக்பகொம்புள்ள கைபதிணய தன்முன் நிறுவி அவர்

எழுதிய கொவியத்தின் கணைசிச்பசொல்லொகவும்

ஓங்கொரவம அணமந்தது. அந்த ஒலி அவருள் மட்டுவம ஒலித்தது. முழுணமயிலிருந்து முழுணமவநொக்கி

வழிந்த கொவியத்ணத எழுதி நிறுத்திய தொணழ மைணல மதகளிற்றுமுகத்தொனின் மண்சிணலக்கு முன்னொல் ணவத்துவிட்டு பமலிந்த ணககணளக் கூப்பியபடி கண்களிலிருந்து கண்ை ீர் பசொட்ை அமர்ந்திருந்தொர் வியொசர்.

விடிந்துவிட்ைணதச் பசொல்ல அவரது மொைவர் ணபலர் குடிலுக்குள் வந்தவபொது குறுகிய உைலுைன் அவர் ஒடுங்கி அமர்ந்து பமல்ல நடுங்கிக்பகொண்டிருப்பணதக் கண்ைொர். ணபலர் பமல்ல வந்து தொணழ மைணலக்

ணகயிபலடுத்து வொசித்தொர். அவரது கண்களிலிருந்து கண்ை ீர் பசொட்ை ஆரம்பித்தது. பவளிவய கொத்திருந்த ணஜமினியும்

ஆரம்பித்தொர்.

உள்வள

வந்து, ணபலரின்

உைர்ச்சியிலிருந்வத ஊகித்துக்பகொண்டு

அவரும்

கண்ை ீர்விை

அன்று வியொசவனத்தில் ஒரு திருவிழொ கூடியது. மூன்று சீைர்களும் அவர்களின் மொைவர்களும் வசர்ந்து வியொசவனத்தின் அத்தணன

குடில்கணளயும்

அலங்கரித்தனர்.

ணமயக்குடிலில்

ஏற்றிணவத்தனர்.

அது சித்திணர

பட்டுமைல்

ஈச்சங்குருத்துக்களொலும் விரித்து

நடுவவ

தளிரிணலகளொலும்

கைபதிணய

மலர்களொலும்

நிறுவி அவர்

கொலடியில்

ணவத்த பசம்பட்டுப்பீைத்தில் அடுக்கடுக்கொக கொவியச்சுவடிகணளக் குவித்துணவத்து அருவக அகல்விளக்ணக தருைமொகவவ அது அவரளித்த

எண்ைப்படும்

ஞொனத்திற்குக்

முடிபவடுத்தனர்.

மொதம்

முழுநிலவு

என்றொர்

ணகமொறொக

ணபலர்.

சுயத்ணத

நொள்.

இந்த

இனி

நொளில்

அர்ப்பைம்

என்பறன்றும் குருநொதரின்

ஞொனம்

விணளயும்

பொதங்கணளப்பைிந்து

பசய்யவவண்டும்

என்று

அவர்கள்

அப்வபொது அஸ்தினபுரியிலிருந்து நொன்கு குதிணரகள் பூட்ைப்பட்ை ரதத்தில் ணவசம்பொயனரும் அணமச்சர்

பத்மபொதரும் வந்து வியொசவனத்தில் இறங்கினர். பத்மபொதருக்கு ணவசம்பொயனர் வியொசரின் வரலொற்ணறயும் அவணரப்பற்றிய

சூதர்களின்

கணதகணளயும்

பசொல்லிக்பகொண்டு

வந்தொர்.

பொரதத்தில்

வொழும்

ஏழு

சிரஞ்சீவிகளில் ஒருவர் வியொசர் என்றொர் ணவசம்பொயனர். மொபலி, அனுமன், விபீஷைன், பரசுரொமன், கிருபர்,

அஸ்வத்தொமொ, வியொசர் என அவர்கணள சூதர்களின் பொைல்கள் பட்டியலிடுகின்றன. பகொணையொல், பைிவொல், நம்பிக்ணகயொல், சினத்தொல், குவரொதத்தொல், பழியொல் அழிவின்ணம பகொண்ை அவர்கள் நடுவவ கற்பணனயொல் கொலத்ணத பவன்றவர் கிருஷ்ை துணவபொயன மகொவியொசர். வியொசவனத்துக்குள்

நுணழந்ததும்

ஆரத்தழுவிக்பகொண்ைனர். கொவியம்

ணபலரும் ணஜமினியும் முடிவுற்ற

அங்வக குருநொதரின்

ஞொனத்ணத

வசொதிக்க

ணஜமினியும்

பதரிவித்தனர்.

அவணர

பசய்திணயக்

ஒருவன்

வநொக்கி

வகட்ைதும்

ஓடிச்பசன்று

பதன்திணசயிலிருந்து

கண்ை ீருைன்

விதிமுகூர்த்தம்வபொலும்.

“இது

வந்து

நிற்கிறொன்” என்றொர்

ணவசம்பொயனர். வியொசணர அவ்வளவு பதொணலவுக்கு ரதத்தில் பகொண்டு பசல்லமுடியுமொ என்று ணபலரும் ஐயம்

“வவறு வழியில்ணல.

இன்ணறய

நொளில்

அவரது

குரல்

அங்வக

ஒலித்தொகவவண்டும்” என்றொர் ணவசம்பொயனர். “ரதத்தின் அணசணவ அவர் உைல் அறியொதிருக்க தூளியில் அவணர பகொண்டுபசல்லலொம். அன்னத்தூவிகள் பசறிந்த பமத்ணதயும் உள்ளது” குடிலுக்கு

பவளிவய

பின்திண்ணையில்

வியொசர் அமர்ந்திருப்பணத

ணவசம்பொயனர்

கண்டு

பமௌனமொக

வைங்கி நின்றொர். மரைத்ணத பவன்றொலும் மூப்ணப பவல்லமுடியொத உைல் தணச வற்றி கொட்டுத்தீயில் எரிந்து எஞ்சிய சுள்ளி கனத்த

வபொலிருந்தது.

சணைக்கற்ணறகள்

ஒருகொலத்தில் தொடியொகவும்

முழுணமயொகவவ

தணலமயிரொகவும் விழுதுவிட்டிருந்த

உதிர்ந்துவபொய், வதமல்கள்

பரவிச்

சுருங்கிய

வதொல்மூடிய

மண்ணைஓடு பதரிந்தது. ஒன்றுைன் ஒன்று ஏறிப்பின்னிய விரல்களில் நகங்கள் உள்வநொக்கிச் சுருண்டிருக்க, ணககளிலும் கழுத்திலும்

நரம்புகள்

இருந்துபகொண்டிருந்தொர்.

ணவசம்பொயனர் குருநொதரின்

நொசியும், சிப்பிகள்வபொன்று

மூடிய

தளர்ந்த

பகொடிகள்வபொல்

கண்களுமொக

அங்வக

ஓடின.

உள்ளைங்கிய

இருந்த அவருக்குள்

பொதங்கணள

அதிர்ந்து பின்பு திறந்தன. கரிய உதடுகள் பமல்ல அணசந்தன.

அவர்

வைங்கியவபொது

வொயும் பதொங்கிய

பவகுபதொணலவில் அவரது

கண்கள்

ணவசம்பொயனர் வியொசரிைம் அவணர அணவக்குக் பகொண்டுபசல்ல அணழப்பு வந்திருப்பணதச் பசொன்னொர். “ஜரத்கொருவின்

ணமந்தன் ஆஸ்திகன்

வந்திருக்கிறொனொ?” என்றொர்

வியொசர்.

அது

ணவசம்பொயனருக்கு

வியப்பளிக்கவில்ணல. “ஆமொம் குருநொதவர….தங்கள் பசொல்லுக்கொக அங்வக அணவ கொத்திருக்கிறது” என்றொர். பசல்வவொம் என வியொசர் ணகயணசத்தொர்.

பத்மபொதரும் ணபலரும் வசர்ந்து வியொசணர அவர் இருந்த கம்பளத்வதொடு தூக்கி ரதத்தில் இருந்த பபரிய

தூளிக்குள் ணவத்தனர். அதற்குள் பரப்பப்பட்டிருந்த பமத்ணதக்குள் சிறிய குழந்ணதவபொல அவர் சுருண்டு படுத்துக்பகொண்ைொர். ணபலரும் ணஜமினியும் ரதத்தின் பின்பக்கத்தில் ஏறிக்பகொண்ைனர். சொரதி பமதுவொக

குதிணரகணளத் தட்டி அவற்றின் புட்ைத்தில் கொல்களொல் உரசி வசதி பசொன்னொன். அணவ பபருநணையொக பசல்ல

ஆரம்பித்தன. வியொசவனத்ணதத்

தொண்டியதும்

ணவசம்பொயனர்

திரும்பிப்பொர்த்தவபொது

வியொசர்

வலதுணகயின் கட்ணைவிரணல வொய்க்குள் வபொட்டு சப்பியபடி இைதுணகயொல் துைிணய அள்ளி மொர்வபொடு வசர்த்துக்பகொண்டு

கருக்குழந்ணத

வபொல

தூங்கிக்பகொண்டிருந்தணதக் கண்ைொர்.

தொய்ணமயின்

ணவசம்பொயனர் வபொர்ணவணய பமல்ல இழுத்து வியொசணர நன்றொக வபொர்த்திவிட்ைொர். ஜனவமஜயனின்

வவள்விமண்ைப

முற்றத்தில்

அணமச்சர்களும்

தளகர்த்தர்களும்

கனிவுைன்

கொத்து

நின்றனர்.

வியொசரின் ரதம் அணுகியதும் ஜனவமஜயன் பவளிவய வந்து ணககூப்பியபடி நிற்க ணஜமினியும் ணபலரும் வசர்ந்து வியொசணர ணககளில் தூக்கிக்பகொண்டு வந்தனர்.

வியொசர் கண்மூடி ணககூப்பியபடி அவர்களின்

ணகயில் குறுகி அமர்ந்திருந்தொர். அவர்கள் உள்வள வந்ததும் நிமித்திகன் பசங்வகொணலத் தூக்கி வொழ்த்தி குரல்

பகொடுத்தொன்.

கிருஷ்ை

“பரொசர

முனிவரின்

ணமந்தர், குருவம்சத்து

துணவபொயனர் வருகிறொர்..” வவள்விமண்ைபமும்

பிதொமகர், கொவியஞொனி, மகொவியொசர்,

வொழ்த்தி

குரல்

எழுப்பியது.

முனிவர்களும்

ணவதிகரும் அவர்வமல் மலர்கணளயும் அட்சணதணயயும் தூவினொர்கள். மலர்மணழயில் அவர் நணனந்தபடி கண்மூடியவரொக அமர்ந்திருந்தொர்.

ஜனவமஜயன் “பிதொமகரின் பொதங்களில் என் மைிமுடிணய ணவக்கிவறன்” என்றொர். “இங்வக ஒரு விவொதம் நைந்தது…” என்றொர். ஆஸ்திகணன சுட்டிக்கொட்டி வமவல அவர் வபசுவதற்குள் வியொசர் ணகணய பமதுவொகத்

தூக்கி அவணர நிறுத்திவிட்டு ணசணகயொல் ஆஸ்திகணன அருவக அணழத்தொர். ஆஸ்திகன் அவர் அருவக பசன்று அவர் பொதங்கணள வைங்கினொன். நடுங்கும் கரங்கணள அவன் தணலமீ து ணவத்து “புகழுைன் இரு” என்று

வியொசர்

ஆசியளித்தொர்.

பின்பு

திரும்பி

ஜனவமஜயனிைம்

பபருந்தவத்தொளொன

“இவன்

மொனசொவதவிக்கு ஞொனியொன ஜரத்கொருவில் பிறந்தவன். இவன் பசொல்வபதல்லொவம உண்ணம” என்றொர். ஜனவமஜயன்

திணகத்தவரொக

பின்னகர்ந்து

தன் சிம்மொசனத்தின்

மீ து

அமர்ந்துபகொண்ைொர்.

அவணர வநொக்கி, “அரவச, நொன் இங்வக வரும்வபொது வவறு எந்த வநொக்கமும்

ஆஸ்திகன்

எனக்கு இருக்கவில்ணல…

முக்கொலமும் மூவுலகும் அறிந்த என் அன்ணன எனக்களித்த ஆணைணய நிணறவவற்றவவண்டும் என்று

மட்டும்தொன் நிணனத்வதன். ஆனொல் அஸ்தினபுரத்துக்குள் வந்ததுவம நொன் பசய்யவவண்டியது என்ன என்று கண்டுபகொண்வைன்.

உயிரற்றணதப்வபொலக் பபண்கள்…

என்

தொயின்

வநொக்கத்ணதயும் புரிந்துபகொண்வைன்.

கிைப்பணதவய நொன்

துள்ளிக்குதிக்கொத

பிள்ணளகள்…

கண்வைன். இந்த

வரம் ீ

நகரம்

இல்லொத

வதொல்கிழிந்த

ஜனவமஜயவர, உங்கள்

கொவலர்கள்… துடிப்பு பபருமுரசு

நகரம்

இல்லொத

வபொல

எனக்குத்

வதொன்றியது. உங்கணளத் தடுக்கவில்ணல என்றொல் இந்த உலகத்ணதவய இப்படி ஆக்கிவிடுவர்கள் ீ என்று அறிந்வதன். இந்தவவள்விணய நிறுத்த வவண்டியது என்கைணம என்று பகொண்வைன்” என்றொன்.

“நொன் பிரம்மத்தின் இயல்பொன சத்வ குைத்ணத இங்வக நிணலநிறுத்த விரும்பிவனன் ஆஸ்திகவர’ என்றொர் ஜனவமஜயன்.

விணழந்வதன்”

“அன்பும் அறமும்

நன்ணமயும்

நலமும்

மட்டுவம

மனுக்குலத்தில்

வொழவவண்டுபமன

ஆஸ்திகன் திரும்பி சணபணயப் பொர்த்தொன் “இங்வக கபில முனிவரின் வழிவந்த சொங்கிய ஞொனி எவரொவது இருக்கிறீர்களொ?” என்றொன். ஒரு முனிவர் எழுந்து ”ஆம், நொன் கபிலரின் வநரடி மொைவன். என்பபயர் சமரன்”

என்றொர். ஆஸ்திகன் “பசொல்லுங்கள் சமரவர, கபிலர் என்ன பசொல்கிறொர்? இந்தப் புைவியின் விதி என்ன? இப்பூமி எதனொல் ஆனது?” என்றொன். சமரமுனிவர் கொலத்தில்

“ஆதியிலிருந்தது இருந்தது.

அகங்கொரமொகியது.

அதில்

அகங்கொரம்

ஒன்வற. முதல்முடிவற்ற, இதுஅதுவற்ற, முதலியற்ணக.

முதல்

எண்ைபமனும்

முக்குைங்களொக

பிரபஞ்சப்வபரியக்கம் பதொைங்கியது” என்றொர்.

மொறி

மஹத்

அணவ

உருவொனது. ஒன்றுைன்

அது

ஒன்று

அது

பிளவற்ற

இருப்பு

எனும்

முரண்பட்ைன.

ஆஸ்திகன் திரும்பி ஜனவமஜயரிைம் “மொமன்னவர, சத்வ, ரவஜொ, தவமொ குைங்களுைன் இப்புைவி பிறந்து வந்தது. அணவ சமநிணலயில் இருப்பதன் பபயவர முழுணம. ஒன்று அழிந்தொல்கூை அணனத்தும் சிதறி மணறயும்.

நீங்கள்

சத்வகுைத்ணதத்

தவிர

பிறவற்ணற

அழிக்க

நிணனத்தீர்கள்.

அதன்

வழியொக

இவ்வுலணகவய

அழிக்கவிருந்தீர்கள்.

வகொரிப்பபற்வறன்” என்றொன். ஜனவமஜயன்

சினத்துைன், “நீங்கள்

அணதத்

குரலில்,

“இச்ணச

நிறுத்துவதற்கொகவவ

பசொல்லும் தரிசனத்ணத

அணதச் பசொல்லவில்ணல…ஆஸ்திகவர, நீங்கள் உறுதியொன

தடுத்து

தீணமயல்ல

தப்பவிட்ைது

மொமன்னவர!

நொன் தட்சனின்

நொனறியமொட்வைன்.

நொன்

கற்ற

உயிணர

வவதொந்தம்

இருட்ணை….தீணமணய” என்றொர். ஆஸ்திகன்

அதன்

மறுபக்கத்தொல்

சமன்பசய்யப்பைொத

நிணலயிவலவய அது அழிவுச்சக்தியொகிறது. இச்ணச எஞ்சியிரொத உலகத்தில் பணைப்பு நிகழ்வதில்ணல. அது மட்கிக்பகொண்டிருக்கும் பபொருள்” என்றொன். ஜனவமஜயன்

வியொசணர

வநொக்கி

நீங்கள்தொன்

“பிதொமகவர

எனக்கு

வழிகொட்ைவவண்டும்”

என்று

இருணககணளயும் விரித்தொர். வியொசர் தன் முன் கிைந்த தட்சணன வநொக்கி ணகணய நீட்டினொர். ஆசியளிக்கக் குவிந்த ணகவபொன்ற கரிய பைம் விரித்து தட்சன் அவர் முன் எழுந்து நின்றொன்.

“நீ இல்ணலவயல் என் கொவியமில்ணல. இம்மண்ைில் வொழ்வும் இன்பமும் இல்ணல. உனது தர்மத்ணத நீ பசய்வொயொக.

உன்

குலம்

பபொலியச்பசய்வொயொக!

முடிவிலொது

பபருகட்டும்.

ஆம், அவ்வொவற ஆகுக!” என

இவ்வுலகபமங்கும்

கொமமும்

மகொவியொசர் ஆசீர்வதித்தொர். தட்சன்

அகங்கொரமும் பின்னகர்ந்து

பநளிந்து தன் வணளணய வநொக்கிச்பசன்றொன். அவனும் துணைவியும் மண்ணுக்குள் மணறந்தனர். வியொசர்

திணகத்து

நின்ற

புரிந்துபகொள்ளமுடியொது”

ஜனவமஜயணன

என்றொர்.

வநொக்கித்

“நொன்

திரும்பினொர்.

புரிந்துபகொள்ளவவ

“குழந்ணத,

உன்னொல்

இருநூறொண்டுகொல

இப்வபொது

வொழ்க்ணக

வதணவயொகியிருக்கிறது….” என்றபின் “ணவசம்பொயனவர” என்றொர். ணவசம்பொயனர் வந்து வைங்கி நின்றொர். “என் கொவியத்ணதப் பொடுங்கள்” என்று வியொசர் ஆணையிட்ைொர்.

“எந்தப் பகுதிணய?” என்று ணவசம்பொயனர் வகட்ைொர். “கணதயின் பதொைக்கம் ஆசிரியனின் அகங்கொரத்தில்

அல்லவொ? என்னிைமிருந்து அணதத் பதொைங்குக!” என்றொர் வியொசர். “என் அகங்கொரம் திரண்டு முதிர்ந்து முத்தொகி உதிர்ந்த ஒரு தருைம். அந்த விணத முணளத்த வனம்தொன் குருவஷத்ரமொகியது”

ணவசம்பொயனர் சுவடிணயப் பிரித்தொர்.அனுஷ்டுப்பு சந்தத்தில் பதிபனட்டு பர்வங்களொக இயற்றப்பட்டிருந்த பபருங்கொவியத்தின்

பபயர்

‘ஸ்ரீஜய’. அச்சுவடிணய

தன்

தணலவமல் ணவத்து வைங்கிய ணவசம்பொயனர்

ஓங்கிய குரலில் பொடினொர். “நீபரனில் கைல், ஒளிபயனில் சூரியன், இணறபயனில் பிரம்மம், பசொல்பலனில் வியொசனின் பசொல்வலயொகும். அது அழியொது வொழ்க!”

‘ஆம் ஆம் ஆம்’ என்று அணவ ஆர்ப்பரித்தது. ணவசம்பொயனர் மனுக்குலம் அணைந்த முதற்பபரும் நூலின் வரிகணள பொை ஆரம்பித்தொர்.

குதி இரண்டு

6.1.2014

1. முதற்கனல் 6 ப ொற்கதவம் 1

இருளும் குளிரும் விலகொத பிரம்ம முகூர்த்தத்தில் ணகத்தொளமும், முழவும், கிணைப்பணறயும், சல்லரியும்,

சங்கும், மைியும் ஏந்திய சூதர்கள் அஸ்தினபுரியின் அைிவொயிலுக்கு முன் வந்து நின்றனர். இருளுக்குள் பந்தங்களின்

பசம்புள்ளிகளின்

வரிணசயொகத்

பதரிந்த மகொமரியொதம்

என்னும்

வகொட்ணைச்சுவர்

நடுவவ

மூைப்பட்டிருந்த கதவுக்குப் பின்புறம் அைிவகுத்தனர். வகொட்ணைமீ திருந்த கொவலன் புலரியின் முதற்சங்ணக

ஒலித்ததும் கீ வழ நின்றிருந்த யொணன வைத்ணதப் பிடித்திழுத்து முகவணளவு மீ து பதொங்கிய சுருதகர்ைம்

என்னும் கண்ைொமைிணய அடித்தது. அந்த ஒலி நகர்மீ து பரவிய வபொது நகர் நடுவவ அரண்மணனயின் உள்வகொட்ணைமுகப்பில் அணதத்பதொைர்ந்து

பதொங்கிய

நகரபமங்குமுள்ள

கொஞ்சனம்

அணனத்து

என்னும்

கண்ைொமைி

ஆலயங்களிலும்

ஒலிக்க

புலரியின்

ஆரம்பித்தது.

சங்பகொலிகளும்

மைிவயொணசகளும் எழுந்தன. அஸ்தினபுரி துயிபலழுந்தது. தணலக்வகொல் சூதர் தன் பவண்சங்ணக ஊதியதும் சூதர்கள் அஸ்தினபுரியின் துதிணய பொைத்பதொைங்கினொர்கள்.

சூதர்கள் வபரரசன் ஹஸ்தியின் கணதணயப் பொடினொர்கள். சந்திரகுலத்து சுவஹொத்ரன் இக்ஷுவொகு வம்சத்து சுவர்ணைணய மைந்து பபற்ற குழந்ணத இளணமயிவலவய நூறு யொணனகளின் ஆற்றணலக்பகொண்டிருந்தது.

மழணலவபசி சிறுகொல் ணவக்கும் வயதிவலவய யொணனக்குட்டிகளுைன் வமொதி விணளயொடியது. யொணனகளில் ஒருவனொக

வளர்ந்து

யொணனகளுைன்

வனம்புகுந்து

கொட்டுயொணனகளுைன்

வபச

ஆரம்பித்தது.

அைர்கொனகத்திலிருந்து யொணனகள் அவன் நகரம்வநொக்கி வந்து அவனுக்கு பணையொக மொறின. ஒவ்பவொரு யொணனயும்

வமலும்

பபரும்பணைக்கு

யொணனகணள

அதிபன்

பகொண்டுவந்து

ஆனொன் ஹஸ்தி.

வசர்க்கச்

அந்தப்பபரும்பணை

வசர்க்க

லட்சம்

யொணனகணளக்பகொண்ை

மணழவமகக்கூட்ைம்

வபொல

பொரதத்தின்

ஐம்பத்தொறு நொடுகளிலும் ஊடுருவியது. ஹஸ்தியின் பணை பசன்ற இைங்களிபலல்லொம் சூரிய ஒளிணய கரிய

யொணனக்கூட்ைங்கள்

தன்

களஞ்சியத்தில்

பைிந்தது.

உண்ைதனொல்

வந்துகுவிந்த

இருள்

ஏற்பட்ைது.

பசல்வத்ணதக்பகொண்டு

பொரதவர்ஷவம

ஹஸ்தியின் கொலடியில்

பொரதவர்ஷம்

ஒருவபொதும்

கண்டிரொத

பபருநகரபமொன்ணற அணமத்தொன் ஹஸ்தி. யொணனக்கூட்ைங்கள் பொணறகணளத் தூக்கி ணவத்து முன்னின்று

கட்டிய மகொமரியொதபமன்ற மொபபரும் மதில் ஒன்று அணதச்சுற்றி அணமந்தது. யொணனகளின் அதிபணன

ஹஸ்திவிஜயன் என்றும், அவனுணைய புதியமொநகணர ஹஸ்திபுரி என்றும் சூதர்கள் பொடினர். கொணலயில் யொணனகளின் நிழலிவலவய

ஓங்கொரத்தொல்

அந்நகரம்

இருந்தது. யொணனகளின்

விழித்பதழுந்தது.

மதத்தில்

பகலில்

பமொய்க்கும்

யொணனகளின்

ஈக்களின்

ரீங்கொரம்

கருணமயொல்

அது

மலர்ச்வசொணலகளின்

வதன ீக்களின் ரீங்கொரத்ணத விை ஓங்கி ஒலித்தது. அந்த யொணனகளின் எழிணலக்கொை ஐரொவதம் மீ வதறி இந்திரன் விண்மீ து வந்து நிற்பதனொல் என்றும் அந்நகர்வமல் மணழ பபய்துபகொண்டிருந்தது.

அஸ்தினபுரி என்ற அழகியின் மொன்விழிகளொக நீலத்தைொகங்கள் அணமந்தன. அவள் நீலக்கூந்தணலப்வபொல அங்வக

பூம்பபொழில்கள் வளர்ந்தன.

மண்ைில்

நொணரச்சிறகுகள்வபொல

பவண்கூம்புமுகடுகள்

பகொண்ை

மொளிணககள் அதில் எழுந்தன. நீர்பபருகும் மொநதிகள் என சொணலகள் அந்நகருக்குள் ஓடின. சூதர்களின் கிணைபயொலியும்,

நூல்

பயில்வவொரின்

பொைல்

ஒலியும்,

குழந்ணதகளின்

விணளயொட்டுச்

சிரிப்பும்

யொணனகளின் மூச்பசொலிகளுைன் கலந்து ஒலிக்கும் அந்நகரம் இணறயருணளப் பபறுவதற்கொக மொனுைன் மண்ைில் விரித்துணவத்த யொனம் எனத் வதொன்றியது. மண்ணுலகின் எழில்கொை விண்ைவரும் வருவதற்கு அஸ்தினபுரிவய முதற்கொரைமொக அணமந்தது. “ஆதியில்

விஷ்ணு

இருந்தொர். விஷ்ணுவிலிருந்து

பிரம்மன்

வதொன்றினொன்.

பிரம்மனிலிருந்து

அத்ரி.

அத்ரியிலிருந்து சந்திரன். சந்திரனிலிருந்து புதன், புதனிலிருந்து சந்திரகுலத்வதொன்றல் புரூரவஸ் பிறந்தொன்”

என்று சூதர்கள் குருவம்சத்தின் குலவரிணசணயப் பொடினர். “ஆயுஷ், நகுஷன், யயொதி, புரு, ஜனவமஜயன், பிரொசீனவொன், பிரவரன், ீ நமஸ்யு, வதபயன், ீ சுண்டு, பஹுவிதன், ஸம்யொதி, ரவஹொவொதி, பரௌத்ரொஸ்வன், மதிநொரன், சந்துவரொதன், துஷ்யந்தன், பரதன், சுவஹொத்ரன், சுவஹொதொ, கலன், கர்த்தன், சுவகது, பிருஹத்ஷத்ரன், ஹஸ்தி

என்னும்

மங்கொப்புகழ்பகொண்ை

அரசர்களின்

பபயர்கள்

என்றும்

வொழ்வதொக!

மொமன்னன்

ஹஸ்தியின் ணமந்தனொன அஜமீ ைனின் வழிவந்த ருக்ஷன், சம்வரைன், குரு ஆகிவயொரின் புகழ் ஒருநொளும் குன்றொதிருப்பதொக! குருவம்சத்தின் பபருணம அழியொமல் திகழ்வதொக!” என்று ஒலித்தது சூதர்களின் பொைல்.

விடியலின் முதற்கதிர் மண்ணைத் பதொட்டு முதல் கூழொங்கல்ணல பபொன்னொக்கியவபொது சூதர்களின் பொைல் முடிந்து

தணலக்வகொலர் தன்

பவண்சங்ணக

ஊதினொர்.

மங்கலவொத்தியங்கள்

முழங்க

ஏழு

யொணனகள்

வைம்பற்றி இழுத்து வகொட்ணைவொயிணல இழுத்துத் திறந்தன. பபருங்கதவுக்கு அப்பொல் அகழிமீ து இருந்த மரப்பொலத்தில்

பவளியிலிருந்து

நகருக்குள்

நுணழவதற்கொகக்

கொத்திருந்த வைிகர்களின்

வண்டிகளின்

கொணளகள் கழுத்துச்சரடு இழுபட்டு மைிகுலுங்க கொபலடுத்து ணவத்தன. பநய்யும் பொலும் பகொண்டுவந்த ஆய்ச்சியர்

பொணனகணள மொறிமொறி

வதனும் பகொம்பரக்கும்

உதவிக்பகொண்டு

பகொண்டுவந்த

வவட்டுவர்கள்

தணலயில் தங்கள்

ஏற்றிக்பகொண்ைனர்.

நறுஞ்சுண்ைமும்

கொவடிகணள வதொளிவலற்றிக்பகொண்ைனர்.

பல்லொயிரம் குரல்கள் இணைந்து எழுந்த ஒற்ணற முழக்கத்துைன் அணனவரும் ஒழுகிச்பசன்று வொசலுக்குள் நுணழந்து

உள்வள பசல்லத்பதொைங்கினர்.

அந்த

நீண்ைவரிணச

வகொட்ணை

வமலிருந்த

கண்ணுக்கு எட்ைொத பதொணலவுவணர பசன்று மண்குன்றுகளுக்கு அப்பொல் மணறந்தது. அந்த

வரிணசயின்

அமுதகலசக்பகொடி

பின்னொலிருந்து

பறக்க

இரட்ணைப்புரவிகள்

அந்த வரிணசயின்

ஓரத்ணத

இழுத்த

ஒதுக்கியபடி

ரதபமொன்று

வந்தணத

கொவல்வரனின் ீ

குருகுலத்தின்

வகொட்ணை

வமலிருந்த

கொவலர் தணலவன் கண்ைொன். தன் இணையிலிருந்த சங்ணக எடுத்து ஊதி “அஸ்தினபுரியின் அணமச்சர்

பலபத்ரர்

வருணக!”

என

அறிவித்தொன்.

அணமச்சருக்குரிய

சங்குமுத்திணர

பபொறிக்கப்பட்ை

பகொடி

வகொட்ணைவமல் துவண்டு ஏறி கொற்ணற ஏற்று பறக்க ஆரம்பித்தது. அணமச்சரின் ரதம் வகொட்ணைமுகப்புக்கு வந்ததும்

கொவலர்தணலவன் அவணர

எதிர்பகொண்டு

முகமன்

பசொல்லி

வரவவற்றொன்.

அவர்

பமல்லிய

தணலயணசவொல் அணத ஏற்றுக்பகொண்டு வகொட்ணைக்குள் நுணழந்து துயிபலழுந்துபகொண்டிருந்த நகரத்தின் அகன்ற

பதருக்களினூைொக

குதிணரக்கொலடிகள்

தொளமிை

விணரந்து

பசன்றொர்.

அணமச்சரின்

முகம்

இருண்டிருந்தணத கொவலர் அறிந்தனர். அஸ்தினபுரியின் அணமச்சர் தீயபசய்தியுைன் வந்திருக்கிறொர் என்பது அக்கைவம நகரபமங்கும் பரவத் பதொைங்கியது. நகர்மன்றுகளில்

மக்கள்

சிறிய

கூட்ைங்களொக

கூைத்

பதொைங்கினர்.

வட்டுத்திண்ணைகளிலும் ீ

உள்முற்றங்களிலும் பபண்கள் திரண்ைனர். பட்டுத்துைி அணசயும் ஒலியில் அவர்கள் வபசிக்பகொண்ை ஒலி

திரண்டு புதர்க்கொட்டில் கொற்று பசல்வதுவபொன்ற ஓணசயொக நகர்மீ து பரவியது. அந்நகரில் ஒவ்பவொருவரும்

அஞ்சிக்பகொண்டும் ஐயுற்றுக்பகொண்டும் இருந்தனர். அவர்களின் முப்பத்ணதந்து தணலமுணற மூதொணதயர் எவரும் அரணசப்பற்றி அஞ்சவநர்ந்திருக்கவில்ணல. குலமூதொணத குருவுக்குப்பின் ஜஹ்னு, சுரதன், விடூரதன், சொர்வபபௌமன்,

ஜயத்வசனன்,

மொமன்னர்களின்

ரவ்யயன்,

வரிணசயில்

பொவுகன்,

சக்வரொத்ததன்,

பன்னிரண்ைொவதொக ஆட்சிக்குவந்த

வதவொதிதி,ருக்ஷன்,பீமன்

பிரதீபன்

ணகக்குழந்ணதணய

என

அன்ணன

கொப்பதுவபொல அஸ்தினபுரத்ணத ஆண்ைொன் என்றும் அவனுணைய ணமந்தன் சந்தனுவின் ஆட்சிக்கொலத்தில் அறம்

தவறியது என்று

ஒருபசொல்ணலக்கூை

பொைல்கள்.

எவரும்

வகட்டிருக்கவில்ணல

என்றும்

பொடின

சூதர்களின்

ஃபொல்குன மொதம் விசொக நட்சத்திரத்தில் மணழக்கொல இரவின் நொன்கொம் சொமத்தில் முதியமன்னர் சந்தனு உயிர்துறந்தொர். அவரது உைல்நிணலணய அறிந்த மக்கபளல்லொம் ஊர்மன்றுகளிலும் ஆலயமுற்றங்களிலும் கூடி

நின்று

அரண்மணனக்வகொட்ணைமுகப்பின்

பவண்கலமைியொகிய

கொஞ்சனத்ணதவய

பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தனர். வொத்தியங்கணள தொழ்த்திணவத்து சூதர்கள் வசொர்ந்து அமர்ந்திருந்தனர். அப்வபொது பவறிமின்னும் கண்களும் சணைவிழுதுகள் பதொங்கும் வதொள்களும் புழுதியும் அழுக்கும் படிந்த உைலுமொக பித்தன்

ஒருவன்

வகொட்ணைவொசணலத்

கூடியிருந்த மக்கள்

நடுவவ

அவன்

தொண்டி

வந்து

ஊருக்குள்

நின்றவபொது

நுணழந்தொன்.

அவனுணைய

ணசணககளொலும் மக்கள் விலகி நின்று கவனிக்கத்பதொைங்கினர். கண்ைொமைியின் ஓணச

கண்ைொமைிணய

விசித்திரமொன

வநொக்கி

வதொற்றத்தொலும்

எழுவதற்கு சிலகைங்களுக்கு முன்பு அரண்மணனக்கு வமலிருந்து ஒரு

சிறிய

பவண்பறணவ எழுந்து வொனில் பறப்பணத அவர்களணனவரும் கண்ைனர். பித்தன் ணககணளத் தட்டியபடி “அவஹொ! அவஹொ!” என்று கூச்சலிட்ைொன். “அது பறந்து வபொய்விட்ைது. அவதொ அது பறந்து வபொய்விட்ைது” என

ஆர்ப்பரித்தொன்.

குருவம்சத்தின்

கொஞ்சனம்

யொணனக்பகொட்டிலில்

வந்து அமர்ந்த

பதொைங்கிவிட்ைது” என்றொன்.

அதிர்ந்து சினம்பகொண்ைனர். மறுகைம்

மைிமுடிமீ து

“சந்திரவம்சத்தின்

முடிவு

ஒரு

ஒலிக்க

வரன் ீ

வொணள

ஆரம்பித்தது.

பட்ைத்துயொணன

துதிக்ணக

கூடியிருந்த

உருவியபடி

அந்தப்பறணவ

அணனவரும்

பித்தணன

வகொட்ணைச்சுவரில்

தூக்கி

வநொக்கி

ஓங்கொரபமழுப்ப,

அவதொ

பசல்கிறது.

அணதக்வகட்டு பசல்ல

சுருதகர்ைம்

நகரபமங்கும்

நடுங்கி

ஆரம்பித்த

முழங்கியது.

பரவியிருந்த

பல்லொயிரம் யொணனகள் வசர்ந்து குரல்பகொடுக்க ஆரம்பித்தன. அவ்பவொலியில் மகொமரியொதவம நடுங்கியது என்றனர் சூதர்கள்.

நகரபமங்கும் மக்களின் அழுகுரலும் சூதர்களின் பொைவலொணசயும் நிணறந்தன. கூட்ைம்கூட்ைமொக மக்கள்

அரண்மணன வளொகம் வநொக்கி பநரித்து முந்திச்பசல்லத் பதொைங்கினர். அந்தப்பித்தணன நிணனவுகூர்ந்த சிலர்

மட்டும் வவகமொக நகணரவிட்டு நீங்கிச்பசன்ற அவணனத் பதொைர்ந்துபசன்று பிடித்துக்பகொண்ைனர். அவணன நகரத்து

மூத்த

அஸ்தினபுரியில்

நிமித்திகர்

ஒருவர்

ஒருகொலத்தில்

அணையொளம் கண்ைொர்.

பபரும்புகழ்பபற்ற

அஜபொகன்

நிமித்திகனொக

என்று

பபயர்பகொண்ை

இருந்தொன்.

அவன்

சந்திரவம்சத்தின்

குலக்கணதகள் அணனத்ணதயும் பதொகுக்க ஆரம்பித்த அவன் அவ்வம்சத்தில் நைந்த ஒவ்பவொரு நிகழ்வுக்கும் விதியின்

வணலயில்

என்ன

கைிக்கத்பதொைங்கினொன்.

கொரைம்

ஒருநொள்

விலகிச்பசன்றொன்.

இருந்தது

சித்தம்

என்றும்

என்ன

கலங்கி அழுதுபகொண்டும்

விணளவு

உருவொகியது

சிரித்துக்பகொண்டும்

என்றும்

நகணரவிட்டு

அஜபொகனொல் எணதயும் பதொகுத்துப் வபசமுடியவில்ணல. அழுணகயும் சிரிப்புமொக அவன் ததும்பிக்பகொண்வை இருந்தொன். அழுணகக்கு நிணனத்தொர்கள்.

பிருஹஸ்பதியின்

பதில்

அவன்

நிமித்திகர்களின்

ஆலயத்தில்

சிரிப்பதொகவும்

கூட்ைம்

சிரிப்புக்கு

அவணன

பதில்

அவன்

அணழத்துச்பசன்று

அமரச்பசய்தனர்.

அவனுணைய

அழுவதொகவும் மக்கள்

தங்கள்

குலகுருவொன

உதிரிச்பசொற்கணளபயல்லொம்

குறித்துக்பகொண்டு அவற்றுக்கு நிமித்திக ஞொனத்ணதக்பகொண்டு பபொருளறிய முயன்றனர். “தர்மத்தின் வமல்

இச்ணசயின் பகொடி ஏறிவிட்ைது” என்று அவன் சந்தனுணவப்பற்றி பசொன்னொன். “பவற்று இச்ணச வரியத்ணத ீ வகொணைக்கொல

நதிவபொல

பமலியச்பசய்கிறது.

பலமிழந்த

விணதகணள

மண்

வணதக்கிறது”

என்று

சந்தனுவின் ணமந்தர்களொன சித்ரொங்கதணனப்பற்றியும் விசித்திரவரியணனப்பற்றியும் ீ பசொன்னொன். ஆனொல்

அவன் சட்பைன்று அஞ்சி நடுங்கி எழுந்து மொர்பில் அணறந்துபகொண்டு “இன்று வைதிணசயில் எரிவிண்மீ ன் உதித்திருக்கிறது.

அருந்ததிக்கு

நிகரொன

விண்மீ ன்.

அது

குருகுலத்ணத அழிக்கும்”என்று

ஓலமிட்ைொன்.

வலிப்பு வந்து விழுந்து ணககொல்கணள உணதத்துக்பகொண்ைொன். அந்த அதிர்ச்சியிலிருந்து விடுபைொமவலவய அவன் இறந்துவபொனொன்.

அரண்மணனயில் நிணறந்து

மன்னரின்

இறுதிச்சைங்குகள் நைந்துபகொண்டிருக்க, நகரவம

அணமந்திருக்ணகயில்,

பசொன்னணதக்பகொண்டு இச்ணசகணள

மட்டுவம

வழிவகுத்துவிட்ைொர் உய்த்தறிய

நிமித்திகர்

குருகுலத்தின்

என

பிருஹஸ்பதியின்

எதிர்கொலத்ணதக்

பின்பதொைர்ந்து

ஊகித்தனர்.

முடியவில்ணல.

ஆனொல்

பசன்று அந்த

கொலக்குறிகணளப்

கணளயிழந்து

சன்னிதியில்

கைித்தனர்.

சந்தனு

குருகுலத்தின்

முதுநிமித்திகர்

பவறுணம

அமர்ந்து

மன்னர்

நிகழுபமன

குருவம்சத்தின்

அவன்

தன்னுணைய

இன்றியணமயொத

அழிவு, என்று எப்வபொது

பொர்த்த

கூடி

அழிவுக்கு

அவர்களொல்

மொவரர்களும் ீ

அறத்தின்தணலவர்களும் இனிவமல்தொன் பிறக்கவிருக்கிறொர்கள் என்றும் குருகுலத்தின் புகழின் பூக்கொலம் இனிவமல்தொன் வரவிருக்கிறது என்றும் பசொன்னொர். ஆனொல் பித்தனின் பசொற்களும் சரியொகவவ இருந்தன. சந்தனுவின்

இரு

ணமந்தர்களில்

இருக்கவவயில்ணல.

அவனுணைய

வொழ்ந்துவந்தொன்.

மூத்தவனொகிய

தம்பி

சித்ரொங்கதனின்

விசித்திரவரியன் ீ

அப்வபொதும்

பிறவிநூலில்

வயொனிகட்ைம்

மருத்துவக்குடில்களில்தொன்

சந்தனுவின் ஈமச்சைங்குகள் முடிந்தபின்னர் நிமித்திகர் அணவக்குச் பசன்று அஸ்தினபுரியின் அரசியொன சத்யவதியிைம் நிமித்தபலன்கணளச் நிமித்திகர்

பசொன்னொர்கள்.

சித்ரொங்கதனின் பிறவிநூல் அவனுணைய

அஞ்சியபடியும்

குைங்கணளச்

தயங்கியபடியும்

பசொல்லும்வபொது

அவர்களில் மூத்த வயொனிகட்ைத்ணத

முற்றிலும் விட்டுவிட்டிருப்பதொகச் பசொன்னொர். ஆனொல் அவர்களணனவரும் ஆச்சரியப்படும்படியொக சத்யவதி அணத

அறிந்திருந்தொள்.

அந்தச்பசய்திணய

பிறர்

எவரும்

அறியவவண்டியதில்ணல

என்று

அவள்

அவர்களுக்கு ஆணையிட்டு பரிசில்கள் பகொடுத்து அனுப்பினொள். அஜபொகனின் பசொற்களிலிருந்து நிமித்திகர்

ஊகித்த கணைசிச்பசய்திணய அவர்கள் சத்யவதியிைம் பசொல்லவில்ணல. குருகுலமன்னன் சந்தனு இறந்த அன்று அவத முகூர்த்தத்தில் பொரதவர்ஷத்தில் எங்வகொ குருவம்சத்ணத அழிக்கும் பநருப்பு பிறந்திருக்கிறது என

அவர்கள்

அறிந்திருந்தனர். அருந்ததிக்கு

குறிக்கிறபதன்றும் ஊகித்திருந்தனர். சத்யவதி

வநரில்பசன்று

வசதிநொட்டு

நிகரொன

மன்னன்

எரிவிண்மீ ன்

பிரஹத்ரதனின்

என்ற

மகள்

பசொல்

ஒரு

பபண்ணைக்

பசௌபொலிணகணய

பொர்த்து

சித்ரொங்கதனுக்கு மைம்புரிந்துணவத்தொள். சந்திரவம்சத்து சித்ரொங்கதன் அஸ்தினபுரியின் அரசன் ஆனவபொது மக்கள்

ஏவனொ

வொழ்த்பதொலி

மகிழ்ந்து

மரபொனதொக

பகொண்ைொைவில்ணல. ,

நகர்வதிகளில் ீ

உயிரற்றிருந்தது.

மக்கள்

அவன்

கூடியிருந்து

ஊர்வலம் வருணகயில்

வபசும்வபொது

எழுந்த

மன்னணனப்பற்றிப்

வபசுவணதவய முற்றிலும் தவிர்த்தனர். தற்பசயலொக குருகுலம் பற்றிய வபச்சு எழும்வபொது அணனவரும்

பொர்ணவணயத் திருப்பிக்பகொள்ள அது அங்வகவய அறுபட்ைது. மிகச்சிலர் மட்டுவம கண்டிருந்த அஜபொகணன அதற்குள்

அணனவரும்

அறிந்திருந்தனர்.

எங்கும் பதரிந்திருந்தது.

எவரும்

எதுவும் பசொல்லொமவலவய

எங்வகொ

இருக்கும்

பிணழ

அழகிய வசவகர்கள் புணைசூழ பவண்பளிங்கொலொன மொளிணகயில் வொழ்ந்த சித்ரொங்கதன் ஒருநொள்கூை தன் மணனவியின்

அந்தப்புரத்தில்

தங்கவில்ணல.

அவன்

வசணவக்கொக

கொந்தொரத்திலிருந்து

பவண்சுண்ை

நிறமுள்ள வசவகர்கள் பகொண்டுவரப்பட்ைனர். திரொவிைத்திலிருந்து கரும்பளிங்கின் நிறமுள்ள இணளஞர்கள்

வந்தனர். அவர்கள் வழியொக அவன் எணதவயொ வதடிக்பகொண்டிருந்தொன். இறுகிய தணசகள் பகொண்ை அழகிய இணளஞர்களுைன்

மற்வபொர்பசய்வணதயும்

நீச்சலிடுவணதயும்

சித்ரொங்கதன்

விரும்பினொன்.

நரம்புகள்

புணைத்த தணசநொர்கள் ஒன்றுைன் ஒன்று வமொதி இறுகிப்புணைத்து அதிர்வணதப் பொர்க்ணகயில்தொன் அவன் இன்பம் பகொண்ைொன். மனித உைபலன்பது ணவரம்பொயும்வபொவத முழுணம பகொள்கிறது என நிணனத்தொன். சித்ரொங்கதன்

மொவரனொகவும் ீ

நிணலயற்றவனொகவவ

பநறிநின்று

கொைப்பட்ைொன்.

நொைொளக்கூடியவனொகவும்

பதினொறொண்டுகொலம்

இருந்தவபொதிலும்

ஆட்சிபசய்த

சித்ரொங்கதன்,

எப்வபொதும்

ஒருமுணற

ஹிரண்வதி நதிக்கணரயில் தட்சிைவனத்துக்கு வவட்ணையொைச்பசன்றொன். வவட்ணைபவறியில் மொன் ஒன்ணற பின் பதொைர்ந்து அைர்கொனகத்தில் அணலந்தொன். அந்த மொணனப் பிடிக்கொமல் திரும்புவது இழுக்கு என்று பட்ைதனொல் பறணவகணள உண்டும் குணககளில் தங்கியும் நொட்கைக்கில் கொட்டில் சுற்றித்திரிந்தொன். நொட்கள்

பசல்லச்பசல்ல

அவனுக்குள்

பளிங்குமொளிணககளும் வதொழர்களும்

இருந்த அணனத்தும்

எல்லொம்

கனவின்

வதய்ந்தழிந்தன.

நிணனவுவபொல

அஸ்தினபுரியும்

ஆனொர்கள்.

அவன்

அழகிய

மட்டுவம

அவனில் எஞ்ச அந்த வனத்தில் ஒவ்பவொருநொளும் பிறந்பதழுந்தவன்வபொல அவன் வொழ்ந்தொன். ஒருமுணற தொகம்

பகொண்டு

நீரள்ளுவதற்கொகக் நொள்முதல்

துல்லியமொன

அவன்

குனிந்தவபொது

நீலநீர்

அதில்

நிணறந்த

அவன்

வதடிக்பகொண்டிருந்தவன்

அணசவில்லொத

பொணறத்தைொகபமொன்ணற அணைந்து

வபரழகபனொருவணனக்

அவவன

என்று

அறிந்தொன்.

கண்ைொன். புணைத்த

சித்தமுருவொன தணசநொர்களும்

நீலநரம்புகளும் அணசயும் உைல் பகொண்ை அந்த அழகணன அள்ளியணைக்க இருணககணளயும் விரித்து

முன்னொல்

குவிந்தொன்.

நீருக்குள்

இருந்த

சித்ரொங்கதன்

இழுத்துக்பகொண்டு ஆழத்துக்குள் புகுந்துபகொண்ைொன். சித்ரொங்கதணன அவனுணைய

வதடிச்பசன்றவர்கள்

வில்லும்

ஊகித்தனர்.

சத்யவதி

அவணன

என்னும்

கண்ைணையவவயில்ணல.

அம்பறொத்தூைியும் இருக்கக்கண்டு

நிமித்திகணரக்பகொண்டு

உறுதிபசய்துபகொண்ைொள்.

சித்ரொங்கதனின்

கந்தர்வன்

அவன்

அவனுணைய

தம்பி

அவணன

நீலத்தைொகத்தின்

அதற்குள்

அருவக

மணறந்திருக்கலொம்

பிறவிநூணலப்பொர்த்து

விசித்திரவரியன் ீ

அணைத்து

அவன்

உைல்நிணல

என

இறந்தணத

வதறவில்ணல

என

மருத்துவர்கள் பசொன்னதனொல் சத்யவதிவய ஆட்சிப்பபொறுப்ணப ஏற்றுக்பகொண்ைொள். அஸ்தினபுரிணய அவள் ஆட்சிபசய்வணத ஐம்பத்ணதந்து மறக்குல மன்னர்களும்

ஒப்பமொட்ைொர்கள்

என மக்கள் அறிந்திருந்தனர்.

ஒவ்பவொருநொளும் தீயபசய்திக்கொக அவர்கள் பசவிகூர்ந்திருந்தனர்.

பலபத்ரர் அரண்மணன முற்றத்தில் பசன்றிறங்கி கொவலனொல் அணழத்துச்பசல்லப்பட்டு மந்திரசொணலயில் அமர்ந்திருந்த

வபரணமச்சர்

யக்ஞசர்மரின்

சத்ருஞ்சயரும், வியொஹ்ரதத்தரும்

சணபணய

அங்வக

இருந்தனர்.

அணைந்தொர்.

தளகர்த்தர்களொகிய

உக்ரவசனரும்,

களஞ்சியக்கொப்பொளரொகிய லிகிதரும், வரிகளுக்கு

பபொறுப்பொளரொகிய வசொமரும், ஆயுதசொணலக்கு அதிபரொகிய தீர்க்கவ்வயொமரும், எல்ணலக்கொவலர் தணலவரொன விப்ரரும், யொணனக்பகொட்ைடிக்கு அதிபரொகிய ணவரொைரும் இருந்தனர். பலபத்ரர் அமர்ந்ததும் தொன் பகொண்டு வந்திருந்த

ஓணல

ஒன்ணற

வபரணமச்சரிைம்

அளித்தொர்.

அதில்

யொணன நகரங்கணள

“பொகனில்லொத

அழிக்கக்கூடியது. பொசொங்குசதொரியொல் அது அைக்கப்பைவவண்டும். பவண்ைிற நதி எட்ைொம் படித்துணறணய பநருங்கும்வபொது பன்னிரு ரொசிகளும் இணைகின்றன. அன்று பகொற்றணவக்கு முதற்குருதி அளிக்கப்படும்” என்று எழுதியிருந்தது.

ஓணலணய ஒவ்பவொருவரொக வொங்கி வொசித்தனர். யொணன என்பது அஸ்தினபுரி என்றும் பவண்ைிறநதியின் எட்ைொம்

படித்துணற

பகொற்றணவக்கு

என்பது சுக்லபட்சத்தின்

முதற்பலி

இறுகச்பசய்தது.

பகொடுத்து

தளகர்த்தரொன

உக்ரவசனர்

அஞ்சவவண்டியதில்ணல” என்றொர். “…இந்த அஞ்சொதவர்கள்

பகொட்டில்களில்

எவரும் நம்

இன்றில்ணல.

யொணனகள்

அஞ்சவவண்டியதில்ணல” என்றொர்.

எட்ைொம்

வபொணர

இரவு

என்றும்

அவர்கள்

அறிவிக்கவிருக்கிறொர்கள் “பீஷ்மர்

ஊகித்தனர்.

என்ற

பசய்தி

இருக்ணகயில்

நொம்

அன்று

அவர்கணள எவருக்கும்

பொரதவர்ஷத்தில் அவரது வில்லின் நொவைொணசணயக் வகட்டு

நம்முணைய பணைகளும்

பல்லொண்டுகொலமொக

ஆயுதங்களுைன்

பபருகி

சித்தமொயிருக்கின்றன.

நிணறந்திருக்கின்றன.

நொம்

வபொணர

வபரணமச்சர் யக்ஞசர்மர் புன்னணகபசய்து “அரியணைகள் ஆயுதங்களொல் நிணலநிறுத்தப்படுகின்றன என்பது

அரசுகள் வதொன்றிய கொலம் முதல் நம்பப்பட்டுவரும் பபொய். அரசுகள் மக்களின் விரொைவடிவங்கள் மட்டுவம. அணவ

மக்கணள

ஆள்வதில்ணல, மக்கணள

பிரதிநிதித்துவம்

பசய்கின்றன” என்றொர்.

“இந்த

ஓணலயின்

பிறவரிகளுக்கு நம் வணரயில் எந்த முக்கியத்துவமும் இல்ணல தளகர்த்தவர. இதன் முதல் வரி மட்டுவம நொம்

கவனிக்கவவண்டியது.

யொணனக்கு

பொகன்

இல்ணல

என்கிறது

இந்த

ஓணல.

அந்தவரிணய

பொரதவர்ஷத்தின் நம்ணமத்தவிர்த்த ஐம்பத்திஐந்து மன்னர்களும் ஏற்றுக்பகொண்டிருக்கிறொர்கள் என்பதுதொன் முக்கியம்.

அப்படிபயன்றொல்

அணத

இங்குள்ள

மக்கபளல்லொம்

ஏற்றுக்பகொண்டிருக்கிறொர்கள்

பபொருள். மக்கள் ஏற்றுக்பகொள்ளொத ஒன்ணற மன்னர்கள் ஏற்றுக்பகொள்ளமொட்ைொர்கள்”.

என்பது

“நம்முணைய சமந்தர்களும் நண்பர்களும்கூை இணத ஏற்றிருக்கிறொர்கள் என்று பதரிகிறது” என்றொர் லிகிதர். “வசற்றில்

அகப்பட்ை

யொணனணய

புலிகள்

சூழ்வதுவபொல

அவர்கள்

அஸ்தினபுரிணயச்

சூழ்கிறொர்கள்.

நிணனக்கிறொர்கள்”என்றொர்.

“இவ்வருைம்

பலநொட்களுக்கொன உைவு கிணைக்கும் என அவர்களின் பசி பசொல்கிறது”. வசொமர் “வபரணமச்சவர, அவர்கள் நிணனப்பணதத்தொன்

நம் குடிமக்களிலும்

பபரும்பொலொனவர்கள்

வரிகள் இயல்பொக வந்துவசரவில்ணல. ஆலயக்களஞ்சியத்துக்கு கொைிக்ணகச்பசல்வம் வந்து வசர்வதுவபொல அரசனுக்கு

வரிகள்

வரவவண்டுபமன்கின்றன

நூல்கள்.

இம்முணற

பல ஊர்களில்

ஊர்த்தணலவர்கள்

எதிர்த்திருக்கிறொர்கள். அரசனில்லொத வதசம் வரிகணளப்பபற முடியுமொ என்று வினவியிருக்கிறொர்கள்.” “ஆம்,

இனியும்

நொம்

தொமதிக்கலொகொது”

என்றொர்

வபரணமச்சர்

யக்ஞசர்மர்.

“இந்த

கிருஷ்ைபக்ஷ

சதுர்த்தியுைன் அஸ்தினபுரியின் மன்னர் சித்ரொங்கதர் மணறந்து ஒரு வருைமொகிறது. அவரது நீர்க்கைன் நொள்

வணரக்கும் ஷத்ரிய மன்னர்கள் நம் மீ து பணைபகொண்டுவர முடியொது. வமலும் எட்டுநொள் கழித்துதொன் அவர்கள் வபொருக்கு நொள் குறித்திருக்கிறொர்கள். அதற்குள் அஸ்தினபுரியின் அரியணையில் நொம் மன்னணர அமரச்பசய்தொகவவண்டும்.”

அந்தச் பசொற்கணளக்வகட்டு அணவயில் அணமதி பரவியது. வசொமர் “….விசித்திரவரியருக்கு ீ பசன்ற மொதவம பதிபனட்டு

வயது

ஆகிவிட்ைது”

என்றொர்.

அணவயில்

அணமதியிழந்த

உைலணசவுகள்

உருவொயின.

வபரணமச்சர் தயக்கத்துைன் “அவரது உைல்நிணலயில் நல்ல மொற்றம் ஏதுமில்ணல என்று அரசமருத்துவர்கள் பசொல்கிறொர்கள்….ஆகவவதொன் இதுநொள் வணர ஒத்திணவத்வதொம்…” என்றொர். லிகிதர்

“அரியணை

என்றொர்.

அமரும்

மன்னன்

அணவயில் எவரும் அணதக்

முடிபவடுக்கவவண்டியவர்

முணறப்படி மைம்புரிந்திருக்கவவண்டும்

வகட்ைதொக

வபரரசியொர்

மட்டுவம.

கொட்டிக்பகொள்ளவில்ணல. இந்த

ஓணலணய

என்கின்றன

வபரணமச்சர்

அவரிைம்

நூல்கள்”

“இந்நிணலயில்

அளிப்வபொம்.

இன்னும்

பதின்மூன்று நொட்கள் மட்டுவம நமக்குள்ளன என்பணதத் பதரிவிப்வபொம்” என்றொர். அணவயிலிருந்தவர்கள் அணத பபருமூச்சுைன் தணலயணசத்து ஆவமொதித்தனர். பலபத்ரர்

தன்

ஆலயத்தருவக அறிவுறுத்தும்

இல்லத்துக்குத் ரதத்ணத

திரும்புணகயில் கைிகர்வதியின் ீ மூன்றுமுணனயில்

நிறுத்தினொர்.

உள்வள ஒரு

முத்திணரயுமொக சிறிய

கற்சிணலயொக

சுைர்மைி அணசயொமல் நின்றது.

ணகயில்

அஜபொகன்

ஒருணம

இருந்த

முத்திணரயும்

அமர்ந்திருந்தொன்.

சின்னஞ்சிறு

மறு

அருவக

ணகயில்

கல்லகலில்

அந்த துயரம் நிணறந்த கண்கணளவய சிலகைம் பொர்த்துநின்ற பலபத்ரருக்கு பதய்வங்களின் கண்களில் துயரம்

மட்டுவம

இருக்கமுடியும்

என்று

மொனுைவொழ்க்ணகணய பொர்த்துநிற்கின்றன.

பட்ைது.

ஏபனன்றொல்

அணவ

முடிவற்ற

கொலத்தில்

7.1.2014

1.முதற்கனல் 7.ப ொற்கதவம் 2

அஸ்தினபுரியின் வபரரசியின் பபயர் சத்யவதி. அவள் யமுணன நதிக்கணரயில் மச்சபுரி என்ற சிற்றூணர ஆண்ை

மீ னவர்குலத் தணலவனின்

மகள்.

அவள்

தந்ணத

சத்யவொன்.

பத்து

மீ னவக்குலங்களுக்குத்

தணலவனொக ஆனபின்னர் அவன் தசரொஜன் என்று பபயர் பபற்றொன். சத்யவொன் இணளஞனொக இருந்தவபொது

கணரவயொரப் பைகு ஒன்றில் உறங்குணகயில் ஒரு கனவு கண்ைொன். முழுநிலவு நொளில் யமுணனயின் கரிய நீரிலிருந்து

பசந்நிறவமனி

ஈரத்தில்

மின்ன

ஓரு

வபரழகி எழுந்து

வந்து

அவணன

புரிந்தொள். அவளுணைய கண்கள் மட்டும் மீ ன்விழிகள் வபொல இணமயொதிருந்தன.

வநொக்கி

புன்னணக

கண்விழித்பதழுந்த சத்யவொன் நிலபவழுந்தபின் மீ ன்பிடிக்கலொகொது என்ற தன் குலபநறிணய மீ றி பைணக நீரில்பசலுத்தி

சித்திணர முழுநிலவில்

ஒளியொக ததும்பிக் பகொண்டிருந்தது.

பகொண்டிருந்த

அதன்

ஓட்டிச்பசன்று

இரவில்

பரப்பில்

யமுணனயின்

யமுணனநதி

கண்களொல்

துள்ளும்

வதடியபடி

அவன்

நடுநீணர

பவள்ளி

அணைந்தொன்.

நீரணலகள்

மீ ன்களொல் கலகலத்துக்

அணலந்து

பகொண்டிருந்தவபொது

நீணரக்கிழித்தபடி வமபலழுந்து வந்து ணககணள வசிப்பறந்து ீ திரும்பி நீருள் அமிழ்ந்த அழகிணயக் கண்ைொன். அவள்

பபயர்

அத்ரிணக.

யமுணனயின்

ஆழத்திலுணறந்த

வபரன்ணனயின்

மகள்களில்

ஒருத்தி.

நிலபவொளியில் நீந்திக்களிக்கும் அவணளத் பதொைர்ந்து பைகில் பசன்றுபகொண்வை இருந்த சத்யவொணன ஒரு தருைத்தில் அவள் திரும்பிப்பொர்த்தொள். தொமணரக்குமிழ் முணலகளில் நீர் வழிய, பசந்நிறக் கூந்தல் முதுகில் ஓை அவள் அவனுணைய பைணக அணுகி அதன் விளிம்ணபப் பற்றியபடி நீலமைிக்கண்களொல் அவணனப் பொர்த்தொள். சத்யவொன்

அந்த நிலபவொளியில் அவள்

கண்ை

ணககணளப்பற்றி

அவனுணைய

ஆண்ணமயின்

பைகிவலற்றிக்பகொண்ைொன்.

பைகில்

அழகில்

நிலணவ

அவள்

மயங்கினொள்.

சொட்சியொக்கி

குலச்சின்னத்ணத அவள் கழுத்திலைிவித்து அவணள அவன் கொந்தருவ மைம் புரிந்துபகொண்ைொன். அதன்பின்

ஒவ்பவொரு

இரவும்

சந்தித்தொன். அவளுைபலங்கும் அவள்

நிணனவன்றி

பைணக எடுத்துக்பகொண்டு

நிணறந்திருந்த

ஏதுமில்லொதவனொக

நீரொழத்தின்

யமுணனக்குள்

மீ ன்மைம்

பசன்று

அவன்

தன்

அவணளச்

அவணன பித்துபகொள்ளச்பசய்தது.

பகபலல்லொம் யமுணனக்கணரயில்

கிைந்த

அவனுக்கு

என்ன

நிகழ்ந்தது என்று குலப்பூசகர் கண்டுபசொன்னொர். பலதணலமுணறகளுக்பகொருமுணற எல்ணல மீ றிச்பசன்று

நீர்மகளிர்தம் கொதலுக்கிணரயொகக்கூடியவர்கள் உண்டு. அவர்கள் ஒருநொள் நீரொழத்தில் மணறந்துவபொவொர்கள். அவணன அவர்கள் அணறகளில் மூடிணவத்தொர்கள். தணளயிட்டு பிணைத்தொர்கள். தணளகணளயும் உணைத்துக்பகொண்டு யமுணனக்குச் பசன்றுபகொண்டிருந்தொன். இரண்டுமுழுநிலவுகளுக்குப்பின் சணைமுடியும்

அவள்

அவணனக் கொை

கந்தலுமொக நதிக்கணரயிவலவய

வொழ்ந்தொன்.

வரொமலொனொள். அவனுணைய

அவன் கதவுகணளயும்

அவன்

குலம்

தன்னிணல

அவணன

அழிந்து

ணகவிட்ைது.

கலங்கிக் கலங்கி வழியும் கண்களும் நடுங்கிக்பகொண்டிருக்கும் தணலயும் குளிர்ந்து விணரத்த ணககளுமொக தடுமொறும்

கொல்கணள

எடுத்துணவத்து

யமுணனவநொக்கி

வபசிக்பகொண்டிருந்தொன்.

இரபவல்லொம்

யமுணனயின்

வபொலிருந்தொன்.

மீ து

துடுப்பிட்ைபடி

பைகில் அணலந்தொன்.

நிணனவுக்கு

மீ ளொத

எணதவயொ

வதடுபவன்

அடுத்த சித்திணர முழுநிலவுநொளில் அவன் தன் வதொைிணய யமுணனயில் நிறுத்தி, கண்ை ீருைன் துடுப்ணப ஒடித்து

நீரில்

பவளிவய வந்த

வசி, ீ ணககணள

நீட்டினொள். “நம் பசொல்லி

நீரில்

அத்ரிணக

ஆணைபகொண்டு

இருணககளிலும்

உறவின் எல்ணல இது.

மூழ்கி

மணறந்தொள்.

மீ ன்மைத்ணத பகொண்டிருந்தது அது. சத்யவொனுக்கு

அத்ரிணகயில்

இனி நொம்

முகர்வணதவய

வொழ்வின்

அணழத்தொன்.

தன்

அவணள

என்று

அவணள

எழுந்தவபொது

பபண்மகணவ

முகர்ந்து

நீணரப்பிளந்து

அவணன

பொர்த்தொன்.

பபயரிட்ைது

கொளி

மொர்வபொைணைத்து

வபரின்பமொகக்

குதிக்க

அழகிய

வநொக்கி

வவறு ஒரு உலகிவலவய சந்திக்கமுடியும்” என்று

பிறந்த மகளுக்கு சத்யவதி

அவனுணைய அன்ணன

என்வற

நீரில்

ஓர்

அவன் அந்தக்குழந்ணதணய

நிறமுள்ளவளொணகயொல் மச்சகந்தி

பிணைத்து

ஏந்திவந்த

அவனுணைய

என்றணழததொள்.

அவள்

பகொண்டிருந்தொன்.

அத்ரிணகயின்

கரிய

அவவனொ

அவணள

அவன்

மைம்

சிறுவமனியின் அதன்பின்

குடி.

நறுமைத்ணத

புரிந்துபகொள்ளவில்ணல. வவபறந்தப் பபண்ணும் அவனுக்கு பபண்ைொகத் பதரியவில்ணல. ஆகவவ அவவள மச்சகுலத்தின் இளவரசிபயன அறியப்பட்ைொள்.

நிலத்ணத விை நீவர அவளுக்கு உவப்பொனதொக இருந்தது. நீருக்குள் அவளுக்கு சிறகுகள் முணளப்பதொக

அவள் வதொழிகள் பசொன்னொர்கள். மனிதர்கள் ஒருவபொதும் பசன்று பொர்க்கமுடியொத நீரொழங்களுக்பகல்லொம் அவள் முக்குளியிட்டுச் பசன்றொள். அவர்கள் எவரும் அறிந்திரொத முத்துக்களுைன் திரும்பி வந்தொள். பமல்ல திருப்பிப்பொர்த்தொல் முடிவிலொது நிறம் மொறும் பக்கங்களில் யமுணனயில் பைவகொட்டிய ஒவ்பவொருவணரயும் கொட்டும் அரிய முத்துக்கள் அணவ என்றனர் குலப்பூசகர். அவள்

யமுணனநதியில்

நுணரவமடுகள்

வபொலத்

பதரிந்த

மைல்திட்டுகளின்

நொைற்புதர்களுக்குள்

நொட்கைக்கொக தங்கியிருந்தொள். நிலபவொளியில் நீர்பவளிணயப் பிளந்து எம்பி ணகவிரித்துத் தொவி விழும் அவணள

பைகிலிருந்து

முத்துப்வபொல சருமம்

பொர்த்தவபொது

மின்னும்

அவள்

அன்ணனவய

அவணளப்வபொன்ற

வபரழகி

மீ ண்டுவந்ததொக ஒருத்தி

அவன்

உைர்ந்தொன் குலத்தில்

சத்யவொன்.

ஒருவபொதும்

பிறந்ததில்ணல

என்று

மீ னும்

முத்துக்களும்

பபற்றுக்பகொண்டு

குலப்பொைல்கணளப் பொைவந்த

சூதர்கள்

பசொன்னொர்கள். அவளுணைய புகழ் அவர்களின் பொைல்களின் வழியொக பொரதவர்ஷபமங்கும் பரவியது. அஸ்தினபுரிணய

ஆண்ை

கிணளக்கவர்மீ து

சிறுகுடிலணமத்துத்

கொட்டுக்குச்

பசன்று

முழுநிலவின்

சந்திரகுலத்து

வவட்ணைமுடிந்த

ஒளியில் அணலயடித்து

மன்னன்

இரவில்

தங்கினொர்.

ஒளிவிடும்

சந்தனு

தன்

ஐம்பதொவது வயதில்

யமுணனக்கணரவயொரமொக

தன்

புல்லொங்குழலுைன்

நதிணயப்

பொர்த்து

வவட்ணைக்கொக

வபொதிமரம்

குடில்முகப்பில்

அமர்ந்து

ஒன்றின்

வந்தமர்ந்து

பநஞ்சுகனத்து

வழிந்த

பசன்றகொல நிணனவுகணள இணசயொக்கி குழலிணசத்துக்பகொண்டிருந்தவபொது நதிப்பரப்பில் ஓர் அழகிய மீ ன் துள்ளிவிணளயொடுவணதக்

கண்ைொர்.

கணரயிலிருந்த

இரு

பமன்மரங்கணளச்

வசர்த்துக்கட்டி

அதிவலறி

நீர்ப்பரப்புக்குள் பசன்ற பின்னர்தொன் அது ஓர் அழகிய பபண் என்பணத அறிந்தொர். அவள் நீந்திச்பசல்ல அவர் பின் பதொைர்ந்தொர். அவள் மீ னொகவும் பபண்ைொகவும் உருமொறிக்பகொண்டிருப்பதொக நிணனத்தொர்.

பநஞ்சுதொளொ ஆவலுைன் அவர் வமலும் அவணள அணுகிச்பசன்றவபொது நீரில் ஊறிய பமன்மரங்கள் மூழ்கத் பதொைங்கின.

அவர்

நீரில்குதித்து

கணரவநொக்கி

நீந்த

ஆரம்பித்தொர்.

நிலபவொளியில்

யமுணன

கிளர்ச்சிபகொண்டிருந்ததனொல் அணலகள் அவர் வதொள்களுைன் மல்லிட்ைன. ணகவசொர்ந்து அவர் நீரில் மூழ்கத் பதொைங்கினொர்.

வமபலழுவதற்கொக

அவர்

பசய்த

முயற்சிகபளல்லொம்

அவர்

ணககணள

வமலும்

கணளப்புறச்பசய்தன. நீருக்குள் மூழ்கி தன் தணலக்குவமல் நிலபவொளி நீரிலொடும் நைனத்ணதப்பொர்த்தபடி கீ வழ

பசன்றுபகொண்வை இருந்தவபொது

அவர்

தன்ணன

வநொக்கி

அவளுணைய கண்கள் மீ ன்விழிகள் வபொல இணமயொது திறந்திருந்தன. அவள்

நீர்க்பகொடி

பற்றிக்பகொண்ைொள். உலகத்ணதக்

வபொல

குளிர்ந்து

அவளுைன்

கண்ைொர்.

வழவழப்பொக

நீருக்குள் பறந்துபசன்று

மரகத இளங்கொடுகள்

இருந்த

நீரணலகளில்

அவள் தன்

யமுணனயின்

நீந்தி

வருவணதக்

ணககளொல்

அவர்

அடியில்

நைனமிட்ைன.

கண்ைொர்.

ணககணள

பரவியிருந்த

பசம்பவளப்

பொணறகள்

மொய

வமல்

பபொன்னொலும் பவள்ளியொலும் உைல் பகொண்ை மீ ன்கள் சிறகுகணள விசிறியபடி அவன் வகட்கமுடியொத பசொற்கணள

உச்சரித்தபடி

கொட்டி வொனுக்கு எழுந்தன.

பறந்துபசன்றன.

அச்பசொற்கள்

குமிழ்களொக

எழுந்து நூறொயிரம்

வண்ைங்கள்

வமலும் ஆழத்திற்குச் பசன்றவபொது அங்கு ணககள் சிறகுகளொக மீ ன்கணளப்வபொல் பறக்கும் வபரழகிகணளக்

கண்ைொர். தொமணர முகமும் உருண்ை ணககளும் திரண்ை வதொள்களும் பகொண்ை பத்மினிகள், வொணழக்கூம்பு முகமும் நீண்ை ணககளும் பமலிந்த வதொள்களும் பகொண்ை சித்ரிைிகள், சங்குமுகமும் சிறிய ணககளும் பநகிழ்ந்த

வதொள்களும்

பபதும்ணபயரும்

பகொண்ை

மங்ணகயரும்

சங்கினிகள்,

மைந்ணதயரும்

அவர்கள் கனவுருக்கொட்சிபயன மிதந்தனர். திரும்பும்

கழுத்துகளின்

நளினங்கள், பறக்கும்

மின்பவட்டுகள், சுழித்துவிரியும்

உதட்டு

யொணன

மதம்

அரிணவயரும்

கூந்தணல

பகொண்ை

ஹஸ்தினிகள்.

பதரிணவயரும்

அள்ளும்

முத்திணரகள், அணசயும்

வபணதயரும்

வபரிளம்பபண்களுபமன

பொவணனகள், ஓரவிழிப்பொர்ணவயின்

ணககளின்

நைனங்கள், வதொள்சரிவின்

குணழவுகள், இணை வணளவின் ஒயில்கள், பின்னழகின் குவிதல்கள், முணலபநகிழ்வுகளின் வபபரழில்கள் வழியொக

அவர்

பசன்றுபகொண்டிருந்தொர்.

ஒவ்பவொரு

பபண்ைிலும்

ஒருவொழ்நொணளக்

கழித்தவரொக

யுகயுகமொகச் பசன்று ஒருகைம் பகொப்பளித்து உணைவதுவபொல நீருக்குவமவல வந்தொர். இழந்த மூச்ணச அணைந்தவரொக ணககொல்களொல் துழொவி யமுணனத்தீபவொன்றின் நொைல்கணளப் பற்றிக்பகொண்ைொர். அவருைன்

அவளும்

கணரவயறி

வந்தொள்.

ஈரமைலில்

உணைகளற்ற

உைலுைன்

பமல்லிய

பவண்பற்கணளக்

முழங்கொல்கணளக்

கட்டிக்பகொண்டு நிலபவொளியில் அமர்ந்திருக்கும் கன்னியின் அருவக மண்டியிட்டு சந்தனு வகட்ைொர் “நீ யொர்?

மொனுைப்பபண்வைதொனொ?”

அவள்

கொட்டி

புன்னணகபுரிந்து

“மச்சகுலத்தணலவன் சத்யவொனின் மகள் நொன், என்பபயர் சத்யவதி” என்றொள். அவள் உைலில் நீரொழத்தில் அவர் உைர்ந்த வொசணனணய அறிந்தொர். புதுமீ ன் வொசணனயொ மதநீரின் வொசணனயொ என்றறியொமல் அவர் அகம்

தவித்தது.

அவள்

ணககணளப்

பற்றிக்பகொண்டு

“யமுணனயின்

மகவள,

நீ

அஸ்தினபுரியின்

அரசியொகவவண்டும்” என்றொர். “நொன் மீ னவப்பபண்ைல்லவொ?” என்று அவள் பசொன்னவபொது “மும்மூர்த்திகள் எதிர்த்துவந்தொலும் தளரமொட்வைன். உன்ணனயன்றி இனிபயொரு பபண்ணை தீண்ைவும் மொட்வைன்” என்று சந்தனு வொக்களித்தொர். சூதர்கணதகள்

அஸ்தினபுரிக்கு

வழியொக

ணககூைவில்ணல.

அரசியொன

அன்றி

அஸ்தினபுரியின்

மக்கள்

விதத்ணத அறிந்திருக்கவில்ணல.

ஆகவவ சூதர்கணதகள்

நொள்வதொறும்

சத்யவதி

என்னும்

அணதக்வகட்பதில்

வளர்ந்தன.

கரியமீ னவப்பபண்

அவர்களுக்கு

சத்யவதியின்

உைல்மைம்

நிணறவவ

அறிந்து

நொகங்கள் பைபமடுத்து பின்னொல் வந்தன என்றொர்கள். யொணனகள் துதிக்ணகதூக்கிப் பிளிறின என்றொர்கள்.

கந்தர்வர்களும் கின்னரர்களும் யட்சர்களும் மலர்வொசம் விட்டு அவணளச் சூழ்ந்திருந்தனர். அவள் வொசணன கனவுகளில் வந்து அறியொத எவற்ணறவயொ நிணனவுறுத்தியது. பதிபனட்டு

ஆண்டுகொலம்

சத்யவதியின்

வமனியின்

வொசணனயன்றி

வவபறணதயும்

அறியொதவரொக

அரண்மணனக்குள் வொழ்ந்தொர் சந்தனு. ஒவ்பவொருநொளும் புதியநீர் ஊறும் சுணன. ஒவ்பவொரு கொணலயிலும்

புதுமலர் எழும் மரம். ஒவ்பவொருகைமும் புதுவடிவு எடுக்கும் வமகம். யமுணனயின் அடித்தளத்திலிருந்து சத்யவதி

பகொண்டுவந்த

இன்பனொன்றில்லொதணவ

முத்துக்களின்

கணதகணளப்பற்றி

அம்முத்துக்கள். நீரின்

சூதர்கள்

அடித்தளத்தில்

பசொன்னொர்கள்.

மட்டுவம

எழும்

ஒன்ணறப்வபொல்

ரகசியமொன

பகொண்ைணவ. அணவதொன் சந்தனுணவ அவளுணைய அடிணமயொக கொலடியில் விழச்பசய்திருந்தன. அவள்

தன்னுைன்

பகொண்டுவந்த

சிப்பியொலொன வபணழயில்

இருநூற்றியிருபது

முத்துக்கள்

வொசம்

இருந்தன

என்றனர் சூதர்கள். ஒவ்பவொரு முழுநிலவுநொளிலும் அவள் பபொற்சிப்பி திறந்து ஒருமுத்ணத சந்தனுவுக்குக்

கொட்டினொள். அந்தமுத்தின் அழகில் பமய்மறந்து அணதவய மீ ளமீ ள முகர்ந்தும் பொர்த்தும் அவர் வொழ்ந்தொர். நூறொண்டுகள் பணழய வசொமரசம்வபொல, இணமயத்தின் சிவமூலிணக வபொல அது அவணர மயக்கி உலணக மறக்கச்பசய்தது.

அவரது

கண்கள்

புறம்வநொக்கிய

பொர்ணவணய

இழந்தன

என

உள்வநொக்கித்

திரும்பிக்பகொண்ைன. கனவில் இணசவகட்கும் ணவைிகணனப்வபொல அவர் விரல்கள் எப்வபொதும் கொற்ணற மீ ட்டிக்பகொண்டிருந்தன. அன்ணன மைம் அறிந்த கன்றின் கொதுகணளப்வபொல அவர் புலன்கள் அவளுக்கொக

கூர்ந்திருந்தன. கந்தர்வர்களின் முகங்களில் மட்டுவம இருக்கும் புன்னணக எப்வபொதும் அவரிைமிருந்தது.

பதிபனட்ைொண்டுகளில் இருநூற்று இருபது முத்துக்களும் தீர்வது வணர சந்தனு அந்தப்புரம்விட்டு பவளிவய வரவில்ணல.

கணைசிமுத்ணதயும் பொர்த்தபின்பு அவர் தன்ணன உைர்ந்தவபொது அவரது பமலிந்த உைல் ஆணைகளுக்குள் ஒடுங்கிக்கிைந்தது. வதொலுரிந்த சுள்ளி வபொன்ற ணககொல்களுைன் பவளிறி ஒட்டிய முகத்துைன் படுக்ணகயில்

கிைந்தொர். கண்மூடி யமுணனயின் ஆழத்ணத கற்பணனயில் கண்டுபகொண்டு படுத்திருந்த அவர் உைலில்

நூறொண்டு மூப்பு பைர்ந்திருந்தது. ‘கன்றுக்கு பொற்கைல் மரைவமயொகும்’ என்று முதுநிமித்திகர் பசொன்னொர். அவருைலில் அரண்மணன

நொள்வதொறும்

ணவத்தியர்கள்

கொய்ச்சல் அதில்

படிப்படியொக

ஏறி

பணைக்குதிணரயின்

வந்தது.

அவரது

குளம்படிச்சத்தம்

நொடிணயப்பிடித்துப்பொர்த்த

ஒலிப்பதொகச் பசொன்னொர்கள்.

‘ஆழம்’ என்ற பசொல்ணல சந்தனு கணைசியொகச் பசொன்னொர். நொசி விரித்து அதன் வொசணனணய ஏற்பவர்வபொல மூச்சிழுத்தொர். அம்மூச்ணச பவளிவிைவில்ணல.

சந்தனுவின் அரசியொக வந்தபின்னர் சிலநொட்களிவலவய அஸ்தினபுரியின் ஆட்சிணய முழுக்க சத்யவதிவய ஏற்றுக்பகொண்ைொள்.

மதம்

பகொண்ை

யொணனணய

பொர்ணவயொவலவய

அைக்கி

மண்டியிைச்பசய்யும்

ஆற்றல்பகொண்ைவளொக அவளிருந்தொள். ஆயிரம் கண்களுைன் அவள் நொட்ணை பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொள். ஆயிரம் ணககளுைன் ஆட்சிபசய்தொள். சித்திணரமொதம் முழுநிலவன்று மட்டும் அவள் அரச ஆணைகணளக் கணளந்து

மீ னவப்பபண்ைொக

மொறி

தன்னந்தனியொக

ரதத்தில்

ஏறி

கொடுகணளத்தொண்டி

யமுணனநதிக்கணரயில் இருந்த தன் கிரொமத்துக்குச் பசன்றொள் என்றனர் சூதர்கள். 8.1.2014

1.முதற்கனல் 8.ப ொற்கதவம் 3

அஸ்தினபுரியின் மன்னர் சந்தனுவின் ரதத்தில் ஏறி முதன்முதலொக பீஷ்மர் தன் ஏழு வயதில் உள்வள வந்தவபொவத

அந்நகர மக்கள்

அது

தங்கள்

குலமூதொணத

ஒருவரின்

நகர்நுணழவு

என்று

உைர்ந்தனர்.

சஞ்சலவமயற்ற பபரிய விழிகளும், அகன்ற மொர்பும், பபொன்னிற நொகங்கள் வபொன்ற ணககளும் பகொண்ை சிறுவன் தன் தந்ணதணயவிை உயரமொனவனொக இருந்தொன். ஒவ்பவொரு பசொல்லுக்குப்பின்னும் அதுவணர

அறிந்த ஞொனம் அணனத்ணதயும் பகொண்டுவந்து நிறுத்தும் வபச்சுணையவனொக இருந்தொன். ஒரு கைவமனும் தன்ணனப்பற்றி நிணனயொதவர்களுக்கு

மட்டுவம

உரிய

கருணை

நிணறந்த

புன்னணக

பகொண்டிருந்தொன்.

தவசீலர்களுக்குரிய

வொழ்க்ணகணயக்

அவணனக் கண்ைபின் அஸ்தினபுரியின் மக்கள் தங்கள் கனவுகளில் கண்ை அத்தணன பிதொமகர்களுக்கும் அவனது முகவம இருந்தது. வதவவிரதன்

என

தந்ணதயொல்

அணழக்கப்பட்ை

பீஷ்மர்

பகொண்டிருந்தொர்.மணலயுச்சியின் ஒற்ணறமரத்தில் கூடும் தனிணம அவரிைம் எப்வபொதுமிருந்தது. ஒவ்பவொரு

பொர்ணவயிலும் நொன் இங்கிருப்பவனல்ல என்று பசொல்வதுவபொல, ஒவ்பவொரு பசொல்லிலும் இதற்குவமல் பசொல்பவனல்ல என்பதுவபொல, ஒவ்பவொரு கொலடியிலும் முற்றொக கைந்து பசல்பவர்வபொல அவர் பதரிந்தொர்.

அஸ்தினபுரியின் நகபரல்ணலயில் அவரது ஆயுதசொணல இருந்தது. அங்குதொன் அவர் தன் மொைவர்களுைன் தங்கியிருந்தொர்.

பிரம்மமுகூர்த்தத்தில் கொஞ்சனத்தின் மைிவயொணச வகட்டு எழுந்து நீரொடி வழிபொடுகணள முடித்துவிட்டு ஆயுதசொணலக்கு வந்து பவயில் பவளுப்பதுவணர தன்னந்தனியொக பயிற்சி பசய்வது பீஷ்மரின் வழக்கம். ஆயுதப்பயிற்சிவய

அணுகுவதில்ணல.

அவரது

விரல்நீளவம

வயொகம்

பகொண்ை

என்று

சிறிய

அறிந்திருப்பதனொல்

அவணர

அம்புகணள ஒன்றின்

அப்வபொது

பின்பக்கத்ணத

எவரும்

இன்பனொன்றொல்

பிளந்து எய்துபகொண்வை இருந்தொர். குறிப்பலணகயின்கீ வழ பிளவுண்ை அம்புகள் குவிந்துபகொண்வை இருந்தன. அப்வபொது

உள்வள

வசவகன்

பசொன்னொன்.

வந்த

வைங்கி

சிற்றம்புைன்

முகமன் ணகயில்

பீஷ்மர்

அவணன

என்றொல்

அது

திரும்பிப்பொர்த்தொர். அந்வநரத்தில் அவணர

சிற்றன்ணன

சத்யவதியின்

அணழப்பொகவவ இருக்கமுடியும்.

மீ ண்டும்

நீரொடி

பவண்ைிற

அைிந்து

பீஷ்மர்

அந்தரீயமும்

அந்தப்புரச்சணபக்கு அரண்மணனயின்

உத்தரீயமும் வபரரசியின்

பசன்றொர்.

இைப்புறத்து

நீட்சியொக

அணமந்திருந்த

பசந்நிறக்

கற்கள்

அந்தப்புரத்தின்

முற்றத்தில்

பரப்பப்பட்டிருந்தன. அவர்

படிகளில்

ரதமிறங்கி

ஏறியவபொது

கொவலர்கள் வவல் தொழ்த்தி சிரம் குனிந்தனர்.

சிம்மங்கள்

நொற்புறமும்

விழித்து

நின்ற

மரச்சிற்பத்தூண்கள் வரிணசயொக அைிவகுத்த

நீண்ை

இணைநொழியில் உள்ளணற

வொசல்கள்

இருந்து

திறந்து

திறந்து பசன்றன. அணறகணளக் குளிர்விக்கும் பமல்லிய

வழிந்தன. வொழும் ஒலிவகட்டு அழகிய கழுத்ணத வணளத்துவநொக்கின.

நீவரொணைகள்

நீபரொலியுைன்

அரண்மணனக்குள் மயில்களும்

கிருஷ்ைமிருகங்களும்

தன்னுள் ஆழ்ந்தபடி நைந்த அவருக்கு முன்னொல் அவரது வருணகணய ணசணகயொல் அறிவித்தபடி வசவகன் ஓடினொன். அவரது உயரத்துக்கு அரண்மணனயின் அத்தணன நிணலவொயில்களும் சிறியணவ என்பதனொல் ஒவ்பவொரு வொயிலுக்கும் அவர் குனிந்துபகொள்ள வவண்டியிருந்தது. வபரரசியின்

பவட்ைப்பட்ை

முன்னொல்

கூந்தலின்

பசல்வதனொல்

நணரவயொடிய

அவர்

கரிய

தணலப்பொணகணய கற்ணறகள்

அைிந்திருக்கவில்ணல. கொகபட்சமொக

நரம்புகள்

புணைத்த

பபரிய

வதொள்களில்

பவள்ளியொலொன

குருகுலத்து

விழுந்துகிைந்தன. கரிய கனத்த தொடி மொர்ணபத்பதொட்ைது. பீஷ்மர் நணககவளதும் அைிவதில்ணல. கொதுகளில் கிளிஞ்சல்குண்ைலங்களும்

கழுத்தில் குதிணரவொல்

சரடில்

வகொர்க்கப்பட்ை

இலச்சிணனயும் மட்டும் அவர் உைலில் இருந்தன. சரிணககளற்ற பவண்ைிற ஆணைக்குவமல் கட்ைப்பட்ை மொன்வதொல் கச்ணசயில் அவர் ஆயுதவமதும் ணவத்திருக்கவுமில்ணல.

அந்தப்புரவொசலில் நின்று தன்ணன வைங்கிய பபண்கொவலரிைம் அரசிணயப் பொர்க்க அவர் வந்திருப்பணத

அறிவிக்கும்படி பசொன்னொர். தணலணமக்கொவல்பபண் பவளிவய வந்து தணலவைங்கி “குருகுலத்து இளவரசர்

பீஷ்மணர வபரரசி சத்யவதிவதவி வரவவற்கிறொர்..” என்று அறிவித்து உள்வள அணழத்தொள். தணலகுனிந்தபடி பீஷ்மர் உள்வள பசன்றொர். கங்ணகக்கணரப்

பபருமரப்பலணககளொல்

பசய்யப்பட்டு

பவண்களிமண்

பூசி

வண்ைக்வகொலமிைப்பட்ை

சுவர்கள் பகொண்ை அரண்மணன அணறக்குள் பவண்பட்டு மூடிய ஆசனத்தில் சத்யவதி அமர்ந்திருந்தொள். பவண்பட்ைொலொன பகொண்ை

பமல்லிய

ஆணைக்குவமல்

குத்துவொளும்

பசம்பட்டுக்

தணலயில்

பூங்பகொடிணய

அைிந்திருந்த

வணளத்துக்கட்டியது

அமுதகலசச் சின்னமிருந்தது.

கச்ணசயில் சிறிய

வபொன்ற

ணவரங்கள்

பதிக்கப்பட்ை

மைிமுடியும் அரச

மீ ன்வடிவப்பிடி

சின்னங்களொக

அணமப்புபகொண்ை

இருந்தன.

மைிமுடியின்

முகப்பில்

முகமன் கூறி வைங்கிய பீஷ்மணர வொழ்த்தி அருவக அமரச்பசய்தொள் சத்யவதி. அறுபத்ணதந்து வயதிலும் மூப்பின்

தைங்களில்லொத

அவளுணைய

தணலவைங்கியிரொதவர்களுக்குரிய பபொற்பிடிகள் பீஷ்மரிைம்

பகொண்ை

கைலொணம

பகொடுத்தொள்.

“இன்று

பொவணன ஓைொல்

கொணல

அழகிய

கரியமுகத்தில்

இருந்தது.

அரசி

மூடியிைப்பட்ை வபரணமச்சர்

எப்வபொதும்

ணகயணசக்க

வசடி

எங்கும்

அருவக

இருந்த

பபட்டியிலிருந்து ஓணலபயொன்ணற

இணதக்பகொண்டுவந்து

எடுத்து

என்னிைம்

அளித்தொர்.

பமொழிணயக்பகொண்டு

பொர்த்தொல்

பலபத்ரரின் ஒற்றன் நொகரவதசத்துக்குச் பசன்ற ஒரு தூதணனக் பகொன்று இணத ணகப்பற்றியிருக்கிறொன்.” பீஷ்மர்

சுவடிணய

வொசிக்ணகயில்

அரசி

பபருமூச்சுவிட்டு

“இதன்

இத்தணகய ஓணலகள் பொரதபமங்கும் பசன்றிருக்கின்றன என்று பதரிகிறது” என்றொள். “ஆம்” என்றபடி அணத பீஷ்மர் குழலில் இட்டு மூடினொர். அரசி வபசுவதற்கொகக் கொத்திருந்தொர். “என்ணனப்பற்றி அக்கணதகணளக் என்றுதொன்

சூதர்களின்

கணதகள்

வகட்கும் எவரும்

என்ணனப்பற்றி

பசொல்வணதக்

அஸ்தினபுரியின்

எண்ணுவொர்கள்.பசன்ற

வகட்ைொல்

அரசணன

எனக்வக

மொயத்தொல்

இருபதொண்டுகொலமொக

அச்சமொக

இருக்கிறது.

ணகப்பற்றிய

தீயவதவணத

இக்கணதகள்

கிணளவிட்டு

வளர்ந்துபகொண்வை இருக்கின்றன. என் குலத்தின் கொரைமொக பொரதவர்ஷத்தின் ஷத்ரியர்கள் அணனவரும் என்ணன பவறுக்கிறொர்கள். நம்முணைய குடிமக்கள்கூை என்ணன அஞ்சுகிறொர்கள். இந்த அரியணையில் நொன் இருப்பதன்மூலம் அவர்களுக்கு ஏவதொ பபருந்தீங்குவந்து வசரும் என எண்ணுகிறொர்கள்…”

ஏவதொ பசொல்லவந்த பீஷ்மணர ணகயமர்த்தி சத்யவதி பதொைர்ந்தொள். “எனக்கு எல்லொம் பதரியும். எனக்கும் ஒற்றர்கள்

இருக்கிறொர்கள்.

ஆயர்குடிகளும்

வவளொண்குடிகளும்

கைலவர்களும்

எணத

எண்ைி

அஞ்சிக்பகொண்டிருக்கிறொர்கள் என்பணத மீ ண்டும் மீ ண்டும் நொன் வகள்விப்பட்டுக்பகொண்டுதொன் இருக்கிவறன்.” “அன்ணனவய, பல பவன்று

தணலமுணறகளுக்கு

முன்பு மொமன்னர்

அஸ்தினபுரிணய பொர்தவர்ஷத்தின்

தணலநகரொக

ஹஸ்தி

அணமத்த

இந்த

ஐம்பத்ணதந்து

நொள்முதலொக

நொடுகணளயும்

ஷத்ரிய

மன்னர்கள்

அஞ்சிவருகிறொர்கள். அச்சத்தின் மறுபக்கம் பவறுப்பு….வல்லணம என்றுவம கீ வழொரொல் பவறுக்கப்படுகின்றது” என்றொர்.

சத்யவதி “ஆம், இந்த வம்சம் அழியும் என்று நிணனக்கிறொர்கள்…அஸ்தினபுரம் அவர்கள் ணகயில் பழுத்த கனிவபொல வபொய் . “அஸ்தினபுரி அதன்

விழும்

என்று

வரப்புதல்வர்கணள ீ

கைிக்கிறொர்கள்…

இன்னும்

அது

நைக்கக்

கூைொது..”

என்றொள்.

இழந்துவிைவில்ணல” என்று உள்பளழுந்த

சினத்ணத

அைக்கியபடி பசொன்னொர் பீஷ்மர். சத்யவதி “ஆனொல் இப்வபொது அஸ்தினபுரத்துக்கு மன்னன் இல்ணல…என் மகன்

சித்ரொங்கதன்

விசித்திரவரியன் ீ

இறந்து

மன்னனொக

ஒருவருைம்

முடியப்வபொகிறது…சித்ரொங்கதனின்

வவண்டும்….இன்னும்

அதிக

நொட்களில்ணல

நீர்க்கைன்நொளுக்குள்

நமக்கு”

என்றொள்.

“ஆம்

அன்ணனவய. அணத உைனடியொகச் பசய்துவிடுவவொம். நொன் ஆவனபசய்கிவறன்” என்றொர் பீஷ்மர். சத்யவதி

“பநறிநூல்களின்படி

மைமுடிக்கொதவன்

மன்னனொக

முடியொது….விசித்திரவரியனுக்கு ீ

ஏவதனுபமொரு ஷத்ரிய மன்னன் பபண்பகொடுக்கொமல் எப்படி அவன் கிரஹஸ்தனொக முடியும்?” என்றொள். “அஸ்தினபுரத்தின் அதிபன் வகட்ைொல் மறுக்கக்கூடியவர்கள் யொர் என்று பொர்ப்வபொம்…” என்றொர் பீஷ்மர். சத்யவதி

அவளுைலில்

திடீபரன்று

கூடிய

வவகத்துைன்

எழுந்து

தன்

ணகயருவக

இருந்த

ஆணமவயொட்டுமூடிபகொண்ை பபட்டிணயத்திறந்து உள்ளிருந்த ஓணலகணள அள்ளி பீஷ்மன் முன்ணவத்தொள். “பொர்….எல்லொம் அரசத் திருமுகங்கள்… வதவவிரதொ, உனக்குத் பதரியொமல் நொன் பொரதநொட்டின் ஐம்பத்ணதந்து மன்னர்களுக்கும்

எழுதிவனன்…ஆணசகொட்டிவனன்… பகஞ்சிவனன்… அச்சுறுத்தவும்

பசய்வதன்.

ஒருவர்கூை

பபண் பகொடுக்க முன்வரவில்ணல… வண்கொரைங்கள் ீ பசொல்கிறொர்கள்… ஏளனம் பசய்கிறொர்கள்….இவதொபொர்…” என்று

ஓர்

ஓணலணயக்

விசித்திரவரியனுக்கு ீ

கொட்டினொள்.

மருத்துவம்

பொர்க்கும்

வகட்ைபின் வயொசித்து முடிபவடுப்பொனொம்…”

மன்னன்

“படித்துப்பொர்….கொசிநொட்டு சூதர்கணள

எழுதியிருக்கிறொன்…

அவனிைம் அனுப்பவவண்டுமொம்… அவர்கணளக்

பீஷ்மர் கடும்சினத்துைன் எழுந்துவிட்ைொர். “அந்தச் சிற்றரசனுக்கு அத்தணன ஆைவமொ? அஸ்தினபுரத்துக்வக

இப்படி ஒரு ஓணலணய எழுதுகிறொன் என்றொல்….” என்றொர். சத்யவதி பபருமூச்சுைன் “யொணன வசற்றில் சிக்கினொல் நொய் வந்து கடிக்கும் என்பொர்கள்” என்றொள்.

பீஷ்மர் “அன்ணனவய யொணன எங்கும் சிக்கிவிைவில்ணல. அஸ்தினபுரிக்கு நொன் இருக்கிவறன்..” என்றொர். சத்யவதி,

“ஆம்,அந்த

நம்பிக்ணகயில்தொன்

பசொல்கிவறன்….அதற்கொகத்தொன்

என்றொள். “பசொல்லுங்கள்…நொன் என்ன பசய்யவவண்டும்?” என்றொர் பீஷ்மர். “கொசிமன்னன் என்றொள்

பீமவதவன்

அவனுணைய

சத்யவதி.’அம்ணப அம்பிணக

பொரதவர்ஷத்தின்

வபரழகிகள்

ஷத்ரியமன்னர்களும்

மூன்று மகள்களுக்கும்

அம்பொலிணக

என்று

அவர்கணள

என்ற

சூதர்களின்

மைம்பசய்யும்

சுயம்வரம்

அந்த

மூன்று

பொைல்கள்

உன்ணன

வரவணழத்வதன்…”

ஏற்பொடு

பசய்திருக்கிறொன்”

இளவரசிகளும்தொன்

பசொல்கின்றன.

கனவுைனிருக்கிறொர்கள்.

இன்று

ஐம்பத்ணதந்து

இன்னும்

நொட்களுக்குப்பின் வளர்பிணற பன்னிரண்ைொம் நொளில் கொசிநகரில் சுயம்வரக்பகொடி ஏறவிருக்கிறது.”

பன்னிரு

பீஷ்மணர கூர்ந்து வநொக்கி சத்யவதி பசொன்னொள். “அந்த விழொவுக்கு நம்ணமத்தவிர பொரதநொட்டில் உள்ள அத்தணன அரசர்களுக்கும் அணழப்பு அனுப்பியிருக்கிறொன் பீமவதவன்…நம்ணம அவமொனப்படுத்துவதற்கொகவவ இணதச் பசய்திருக்கிறொன். நொம் அவனிைம் பபண்வகட்ைதற்கொகவவ இணதச்பசய்கிறொன்…”

பீஷ்மர் “அன்ணனவய, விசித்திரவரியன் ீ அந்த சுயம்வரத்துக்குச் பசல்லட்டும். நொனும் உைன் பசல்கிவறன். அஸ்தினபுரியின்

மன்னணன

அணழக்கொததற்கு

கொசிமன்னணன

நமக்கு

திணறகட்ைச்பசொல்வவொம்.

அவனுணைய சுயம்வரப்பந்தலில் அஸ்தினபுரிக்பகன ஓர் ஆசனம் வபொைச்பசய்வவொம்” என்றொர்.

“வதவவிரதொ, நொன் என் ணமந்தணன அறிவவன். அவணன சுயம்வரப்பந்தலில் வசடிப்பபண்கூை நொைமொட்ைொள்”

என்றொள் சத்யவதி. “நீ கொசிநொட்டின் மீ து பணைபயடுத்துப்வபொ…அந்த மூன்று பபண்கணளயும் சிணறபயடுத்து வொ…”

பீஷ்மர்

திணகத்து

எழுந்து

பதறும்

குரலில் “அன்ணனவய

நீங்கள்

பசொல்வது

அறப்பிணழ….ஒருவபொதும்

பசய்யக்கூைொதது அது…” என்றொர். “அஸ்தினபுரியின் அரசி ஒருவபொதும் எண்ைக்கூைொத திணச. வவண்ைொம்” என்றொர்.

“நொன் எட்டுத்திணசகளிலும் எண்ைியபின்புதொன் இணதச் பசொல்கிவறன்… இதுவன்றி இப்வபொது வவறுவழிவய

இல்ணல” என்று அகவவகத்தொல் சிறுத்த முகத்துைன் சத்யவதி பசொன்னொள். “உன்னொல் மட்டுவம இணதச் பசய்யமுடியும்…ஷத்ரியர்

கூடிய

சணபயில்

தன்

சித்தத்தில்

ஆட்டுமந்ணதயில்

சிம்மம்

உன்னொல்…வதவவிரதொ, நீ பசய்வதயொகவவண்டியது இது…இது என் ஆணை” பீஷ்மர்

அந்நிகழ்ச்சிணய

பநறிநூல்களின்படி

அந்தப்பபண்கள்

மைம்புரிந்துபகொள்வவபனன்றொல் என்கின்றன

நூல்கள்.

மட்டுவம

விருப்பமில்லொத

ஒருகைம்

ஓட்டிப்பொர்த்து

என்ணன

நொன்

வபொல

விரும்பினொல்,

அவர்கணளக்

பபண்ணைக்

பசன்று

உைல்நடுங்கி

கவர்ந்து

நிற்கமுடியும்

“அன்ணனவய,

அவர்கணள

வரலொம்…அணத

கவர்ந்துவருவது

அணதச்பசய்வபதன்பது தன் முன்வனொணர அவமதிப்பதன்றி வவறல்ல.”

நொன்

கொந்தர்வம்

ணபசொசிகம்…ஷத்ரியன்

”நீ ணநஷ்டிக பிரம்மசொரி…உனக்கு அவர்கள் வதணவயில்ணல. என் மகனுக்கு அவர்கள் வதணவ. அந்த மூன்று

பபண்கணளயும் என் மகனுக்கு திருமைம் பசய்து ணவப்வபொம். அப்பபண்கள் இங்வக வந்தொல் அஸ்தினபுரி பிணழக்கும்.

இல்ணலவயல்

நிகழவவமுடியொது.”

அழியும்.

வதவவிரதொ,

நீ

பசல்லொமல்

அவன்

அவர்கணள

அணைவது

பீஷ்மரின் எண்ைங்கணள உைர்ந்தவளொக சத்தியவதி பசொன்னொள். “விசித்திரவரியன் ீ வநொயொளி என்பணத நொன்

மறக்கவில்ணல.

பத்துப்பதிணனந்து

பசொல்லமுடியொது.

அவன்

திருமைமொகி

வருைங்களுக்கு அதற்குள்

வரவணழப்வபொம்…திரொவிைநொட்டில்

அரியணையில்

எந்தச்சிக்கலுமில்ணல.

பொரதநொட்டில்

அமர்ந்துவிட்ைொபனன்றொல்

ஷத்ரியர்களும்

இருக்கும்

இருந்து அகத்தியமுனிவணரவய

அணனத்து

பகொண்டுவர

அவனுக்கு வநொய் தீர்ந்தொல் குழந்ணதகள் பிறக்கும்…குருவம்சம் வொழும்…”

குடிமக்களும்

வமலும் எதுவும்

ணவத்தியர்கணளயும்

ஆளனுப்பியிருக்கிவறன்.

பீஷ்மர் “அன்ணனவய, உங்கள் பசொல் எனக்கு ஆணை. ஆனொல் நொன் இக்கைம்வணர என் அகம் பசொல்லும் பநறிணய

மீ றியதில்ணல. எதிர்த்துவரும்

ஷத்ரியனிைம்

மட்டுவம

நொன்

என்

வரத்ணதக் ீ

கொட்ைமுடியும்.

அரண்மணனச்

சிறுமிகளிைம்

தூற்றும்…என்ணன

வதொள்வலிணமணயக்

மன்னியுங்கள்.

என்வமல்

கொட்டினொல்

கருணை

கொட்டி

இந்த

பொர்தவர்ஷவம

தங்கள்

ஆணையிலிருந்து

என்ணனத்

என்ணன

விடுவியுங்கள்” என்றொர். யொசிப்பவர் வபொல ணககள் அவணரயறியொமல் நீண்ைன. “பழிச்பசொல்லில் வொழ்வவத வரனின் ீ மீ ளொ நரகம் தொவய…என்ணன அந்த இருண்ை குழியில் தள்ளிவிைொதீர்கள்” என்றொர்.

கடும் சினத்துைன் அவணர வநொக்கித் திரும்பிய சத்யவதி “வதவவிரதொ, நீ பகொள்ளவவண்டிய முதல்பநறி

ஷத்ரிய பநறிதொன். தன்ணன நம்பியிருக்கும் நொட்ணையும் குடிமக்கணளயும் கொப்பதுதொன் அது” என்றொள். “தன் குடிமக்களுக்கொக

மும்மூர்த்திகணளயும்

கற்றதில்ணலயொ

என்ன?

எதிர்க்கத்துைிபவவன

கைணமணயத்

உண்ணமயொன

தவிர்ப்பதற்கொகவொ

நீ

ஷத்ரியன்

பநறிநூல்கணளக்

என்று

கற்றொய்?

பநருங்கும்வபொது பின்திரும்பவொ ஆயுதவித்ணதணய பயின்றொய்?” என்றொள்.

நீ

களம்

பீஷ்மர் “அன்ணனவய, ஷத்ரியதர்மம் என்னபவன்று நொனறிவவன். ஆனொல் மொனுைதர்மத்ணத அது மீ றலொமொ என்று

எனக்குப்

புரியவில்ணல.

தன்

மனதுக்குகந்த

கைவர்கணளப்

பபற

எந்தப்பபண்ணுக்கும்

உரிணமயுண்டு…அந்தப்பபண்கணள இங்வக பகொண்டுவந்து அவர்களின் மனம்திறக்கொமல் வயிறு திறந்தொல் அங்வக

முணளவிடும்

புரொைங்களணனத்தும்

கருவின்

பசொல்லும்

நிணலப்பதில்ணல….” என்றொர் “நீ

இணதச்

பல்லொயிரம்

பசய்யொவிட்ைொல்

பழி

என்ணனயும்

உண்ணம

ஒன்வற.

குருகுலத்ணதயும்

பபண்பழி

அஸ்தினபுரிணய வபொர்

பபண்கள் விதணவகளொவொர்கள்” என்றொள்

சூழும்.

விைொது….அன்ணனவய,

பகொண்ை மண்ைில்

பல்லொயிரம்வபர்

சத்தியவதி.

பீஷ்மர்

அறவதவணதகள்

களத்தில்

விழுவொர்கள்.

உைர்ச்சியுைன்

பநஞ்சில்

கரம்ணவத்து “அணதத்தடுக்கும்பபொருட்டு நொன் உயிர்விடுகிவறன் அன்ணனவய. ஆனொல் பபண்பழிணய நொன் இக்குடிகளின் மீ து சுமத்திவனபனன்றொல் என்ணன அவர்களின் தணலமுணறகள் பவறுக்கும்…” குவரொதம் பீஷ்மர்

மீ தூறுணகயில் சத்யவதியின் கண்கள் இணமப்ணப இழந்து மீ ன்விழிகளொவணத அதற்கு

கண்டிருந்தொபரன்றொலும்

உள்வநொக்கம்

அவர்

அஞ்சி

என்ன? என் மகன் அரியணை

சற்வற

பின்னணைந்தொர்.

“வதவவிரதொ,

ஏறக்கூைொபதன்று எண்ணுகிறொயொ? உனக்கு

ஆணச வந்துவிட்ைதொ என்ன?”

முன்

உன்னுணைய

மைிமுடிவமல்

பீஷ்மர் இரு ணககணளயும் முன்னொல் நீட்டி “அன்ணனவய, என்ன வகட்டுவிட்டீர்கள்! நொன் என் வநொன்ணப அணுவளவும்

மீ றுபவனல்ல” என்றொர்.

சத்யவதி. கூர்வொள்

தணசயில்

“அப்படிபயன்றொல்

பொய்வதுவபொல

“இது

உன்

நொன்

ஆணையிட்ைணதச்

தந்ணத சந்தனுவின் மீ து

பசய்…” என்றொள்

ஆணையொக

நொன்

உனக்குப் பைிக்கும் கைணம.” . மறுபசொல் இல்லொமல் தணலவைங்கி தன் ஆயுதசொணலக்வக திரும்பினொர் பீஷ்மர். பபரும்பொணறகணளத்

தூக்கி தன் எண்ைங்கள் மீ து ணவத்தது வபொல தளர்ந்திருந்தொர். அனணலவய ஆணையொக அைிந்ததுவபொல எரிந்துபகொண்டிருந்தொர்.

தன்

எட்டுத்திணசயிலிருந்தும்

மொைவர்கள்

தொக்கச்பசொல்லிவிட்டு

எண்மரிைம் பவறும்

எட்டு

கூரிய

ணககளுைன்

வொள்கணளக்பகொடுத்து

அவர்கணள

எதிர்பகொண்ைொர்.

எட்டுமுணனகளிலும் கூர்ணமபகொண்ை சித்தத்துக்கு அப்பொல் ஒன்பதொவது சித்தம் ‘என்ன பசய்வவன் என்ன பசய்வவன்’ என்று புலம்பிக்பகொண்டிருப்பணத உைர்ந்து நிறுத்திக்பகொண்ைொர். வியர்ணவயும்

மூச்சுமொக

அமர்ந்து

கண்கணள மூடிக்பகொண்ைொர்.

அருவக

வந்து

நின்ற

மொைவனிைம்

தணலதூக்கொமல் “சூதணர வரச்பசொல்” என ஆணையிட்ைொர். அவர் வரச்பசொல்வது எவணர என மொைவன் அறிந்திருந்தொன்.

அணழத்துவந்தொன். பிறவியிலிருந்வத

அவன்

சூதர்வசரிக்குச்

பசன்று

விழியற்றவரொணகயொல்

தீர்க்கசியொமர்

தந்ணதயொல்

என்னும்

முடிவிலொ

முதிய

இருள்

சூதணர

எனப்

ரதத்தில்

பபயரிைப்பட்ை

தீர்க்கசியொமருக்கு அப்வபொது நூறுவயது தொண்டியிருந்தது. பமொத்தப்பிரபஞ்சத்ணதயும் பமொழியொக மட்டுவம அறியும்

வபரருணளப்

பபற்றவர்

அவர்

என்றது

சூதர்குலம்.

பணைக்கப்பட்ைபதல்லொம்

வொனில்தொன்

இருந்தொகவவண்டும் என்பதுவபொல கூறப்பட்ைணவ எல்லொம் அவரது சித்தத்திலும் இருந்தொகவவண்டும் என்று நம்பினர். தன்னுணைய சிறிய கிணைப்பணறணய வதொளில் பதொங்கவிட்டு பசவிகூர்வதற்கொக முகத்ணதச் சற்று

திருப்பி, பவண்வசொழிகள்

வபொன்ற

கண்கள்

உருள, உதடுகணளத்

துருத்திக்பகொண்டு தீர்க்கசியொமர்

அமர்ந்திருந்தொர். ஒலிகளொகவவ அஸ்தினபுரியின் ஒவ்பவொரு அணுணவயும்

அறிந்தவர். ரதம்

பீஷ்மரின்

ஆயுதசொணல வொசணல அணைந்ததும் இறங்கிக்பகொண்டு தன்னுணைய பமல்லிய மூங்கில்வகொணல முன்னொல் நீட்டி தட்டியபடி உள்வள நுணழந்தொர்.

சூதணர வரவவற்று முகமன் பசொல்லி அமரச்பசய்தபின் பீஷ்மர் தன் மனக்குழப்பத்ணதச் பசொன்னொர். “சூதவர, அறத்தின் வழிகள்

முற்றறிய

முடியொதணவ.

ஆனொல்

மனிதன்

பசய்யும்

அறமீ றல்கவளொ

விண்ைிலும்

மண்ைிலும்

பபொறிக்கப்படுபணவ.

மனிதனுக்கு

பணைப்புசக்திகள்

ணவத்த

மொபபரும் சூது

இதுபவன்று

நிணனக்கிவறன்” என்றொர். சுருங்கிய உதடுகளுைன் தணலணயத் திருப்பி தீர்க்கசியொமர் வகட்டிருந்தொர். “என் சித்தம் கலங்குகிறது சூதவர. என்ன முடிபவடுப்பபதன்று நீங்கள்தொன் பசொல்லவவண்டும்” என்றொர் பீஷ்மர்.

தீர்க்கசியொமர் ணகநீட்டி தன் கிணைப்பணறணய எடுத்து இரு விரல்களொல் அதன் சிறிய வதொல்பரப்ணப மீ ட்டி ‘ஓம்’ என்றொர். அவர் பொைலொக மட்டுவம வபசுபவர் என்பணத பீஷ்மர் அறிந்திருந்தொர்.

தீர்க்கசியொமர் யமுணனணயப் புகழ்ந்து பொை ஆரம்பித்தொர். “சூரியனின் மகளொகிய யமுணன பொரதவர்ஷத்தின் குழலில் சூட்ைப்பட்ை கவிஞர்கள். வதொன்றி

கங்ணகக்கு

மயிலிறகு.

கரியநிறம்

இணளயவள்.

மண்ைிலிறங்கி

ஒருவபொதும்

பகொண்ைவளொதலொல்

வைக்வக

கணரகள்

கரிய

வகொபுரம்

மீ றொபதொழுகி

யமுணனணய

வபொபலழுந்து

கொளிந்தி

என்றனர்

நிற்கும் களிந்தமணலயில்

தன் தமக்ணகயின்

ணககள்

வகொர்ப்பவள்.

அவள் வொழ்க” என்றொர். அவரது பசொற்களின் வழியொக பீஷ்மர் யமுணனயின் மரகதப்பச்ணச நிறம்பகொண்ை அணலகணளக்

கொை

ஆரம்பித்தொர்.

கடுந்தவச்சீலரொன

பரொசரர்

விழியற்ற சூதரின் பொைல் வழியொக பொர்க்கலொனொர்.

யமுணனக்கணரக்கு

வந்து

நின்றணத

ஆதிவசிட்ைரின் நூறொவது ணமந்தனின் பபயர் சக்தி. அவணன முனிகுமொரியொகிய அதிர்ஸ்யந்தி மைம் புரிந்துபகொண்ைொள்.

கிங்கரன் என்ற

அரக்கன்

சக்திணயத்தவிர

மீ தி

அத்தணன

வசிட்ைகுமொரர்கணளயும்

பிடித்து உண்டுவிட்ைொன். துயரத்தொல் நீலம்பொரித்து கருணமயணைந்த வசிட்ைர் ஆயிரத்பதட்டு தீர்த்தங்களில் நீரொடினொர். புத்திரவசொகத்ணத நீர் நீக்குவதில்ணல என்று உைர்ந்து ஏழு அக்கினிகளில் மூழ்கி எழுந்தொர். துயரம்

இன்னும்

பபரிய

அக்கினி

என்பணத

மட்டுவம

அறிந்தொர்.

இச்ணசப்படி

உயிர்துறக்கும்

வரம்பகொண்ைவரொதலொல் தர்ப்ணபப்புல்ணலப் பரப்பி அமர்ந்து கண்மூடி தியொனித்து தன் உைலில் இருந்து ஏழுவணக இருப்புகணள ஒவ்பவொன்றொக விலக்கலொனொர்.

அதன் முதல்படியொக அவர் தன் நொணவ அணைந்த நொள் முதல் கற்கத் பதொைங்கிய வவதங்கணள ஒவ்பவொரு மந்திரமொக மறக்கத்பதொைங்கினொர். அப்வபொது அவரது தவக்குடிலில் அவருக்குப் பைிவிணை பசய்பவளொக அதிர்ஸ்யந்தி கண்விழித்து

இருந்தொள்.

தொன்

அதிர்ஸ்யந்தியிைம்

மறந்த

வவதமந்திரங்கள்

வியப்புைன் “வவதத்ணத

நீ

பவளிவய எப்படி

ஒலிப்பணதக்

கற்றொய்?” என்று

வகட்டு

வசிட்ைர்

வகட்ைொர்.

பொைவில்ணல, என் நிணறவயிற்றுக்குள் வொழும் குழந்ணத அணத பொடுகிறது” என்றொள் அதிர்ஸ்யந்தி. பபருகிய

வியப்புைன்

எழுந்து

அவள் வயிற்றருவக

குனிந்து

அக்குழந்ணதணயப்

பொர்த்தொர்

“நொன்

வசிட்ைர்.

தன்னிலிருந்து விலகும் பமய்ஞொனபமல்லொம் அணதச் பசன்றணைவணதக் கண்ைொர். நூறு ணமந்தர்களின் ஆயிரம் வபரர்கள் அணையவவண்டியணவ அணனத்தும் அந்த ஒவர குழந்ணதக்குச் பசல்வணத உைர்ந்தொர். “நீ புகழுைன் இருப்பொயொக” என அணத ஆசீர்வதித்தொர். உைவன

நிமித்திகணர

இக்குழந்ணதயும்

வரவணழத்து அக்குழந்ணதயின்

கிங்கரனொல்

உண்ைப்படும்.

வொழ்க்ணகணய

அவன்

இணத

கைிக்கச் இந்த

பசொன்னொர்.

“விதிப்படி

வனபமங்கும்

வதடி

அணலந்துபகொண்டிருக்கிறொன்” என்றொர் நிமித்திகர். “எங்கு எப்படி தப்பிச்பசன்றொலும் குழந்ணதணய கிங்கரன் கண்டுபிடிப்பணத தடுக்கவியலொது” என்றொர்.

கடும் துயருைன் தவக்குடில் வொசலில் ணகயில் தர்ப்ணபயுைன் கொவலிருந்தொர். கிங்கரன் வருவொபனன்றொல் தன்னுணைய

அணனத்துத்

தவவலிணமயொலும்

தன்

மூதொணதயரின்

தவவலிணமகளொலும்

அவணன

சபிக்கவவண்டுபமன நிணனத்தொர். அக்குழந்ணத ஞொனவொனொக மண்ணுலகில் வொழ்வதற்கொக தொனும் தன் ஏழுதணலமுணற மூதொணதயரும் நரகத்தில் உழல்வவத முணற என்று எண்ைினொர். பகலில்

இருளிறங்கியதுவபொல

எட்டுணககளிலும் ஆயுதங்களுைன், மொனுைநிைமும்

குருதியும்

பகொட்டும்

வொயுைன், மண்ணைவயொட்டு மொணலயணசய, கிங்கரன் தவக்குடிலின் முற்றத்ணத வந்தணைந்தொன். ணகயில் தர்ப்ணபயுைன் அருவக

அக்குழந்ணத

பநருங்கியதும்

வொழ்ந்த

தர்ப்ணபணய

கருவணறக்கும்

அவனுக்கும்

நடுவவ

தணலவமல்தூக்கி தன்ணனயறியொமல்

நின்றொர் வசிட்ைர்.

“கிங்கரவன, இவதொ

அணனத்துப் பொவங்கணளயும் நொன் மன்னிக்கிவறன். விடுதணல அணைவொயொக!” என்று பசொன்னொர்.

கிங்கரன்

நீ

பசய்த

விரிந்த பசவ்விழிகளில் இருந்து கண்ை ீர் வழிய கிங்கரன் அவர் முன் மண்டியிட்ைொன். அவன் உைல் வலப்பக்கமொகச்

சரிந்து

விழ என்

இைப்பக்கமொக

தீவிணனதீர்த்து

என்ணன

வமலுலகுக்கு

அன்ணனயின்

கருவிலிருக்ணகயிவலவய

ஒரு

கந்தர்வன்

அனுப்பின ீர்கள்.

வமபலழுந்துவந்தொன்.

உங்கள்

மருமகளின் வயிற்றில்

அக்குழந்ணத ஞொனத்ணத முழுதுைர்ந்தவனொவொன்” என்றபின் வொனத்திவலறி மணறந்தொன். மும்ணமத்

தத்துவங்களும் கற்று

பீதவனத்தில்

தங்கி

நொல்வவதமும்

மண்ணுக்குப்பிறந்து

தவமியற்றிய

பரொசரர்

அறுவணக

வந்தவர்

புலஸ்திய

“ஐயவன,

தரிசனங்களும்

பரொசரமுனிவர்.

மொமுனிவரின்

என்

வொழும்

ஆறுமதங்களும்

ணகலொயமணலச்சரிவில்

ஆசியின்படி

பொரதவர்ஷத்தின்

அணனத்துப்

புரொைங்கணளயும்

புரொைசம்ஹிணதணய

ஒருங்கிணைத்து

இயற்றிமுடிந்ததும்

ஒற்ணறப்பபருநூலொக

புலஸ்தியர்

முதலொன

யொக்கத்

நூறு

பதொைங்கினொர்.

முனிவர்கணள

அணழத்து

பீதவனத்திலிருந்த சுருதமொனசம் என்னும் தைொகத்தின் கணரயில் நின்ற வனவவங்ணக மரத்தடியில் ஒரு சணபகூட்டி

அந்நூணல

வொசித்துக்கொட்டினொர்.

அணனவரும்

அது

மண்ணுலகில்

எழுந்த

மொபபரும்

பமய்ஞொனநூல் என்று அவணரப்புகழ்ந்தனர். மனம் உவணகயில் பபொங்கி நுணரக்க அன்றிரவு துயின்றொர்.

மறுநொள் அதிகொணலயில் கொணலவழிபொடுகளுக்கொக தைொகத்துக்கு அவர் பசன்றவபொது அந்த வனவவங்ணக மரத்தடியில் ஒரு இணையச்சிறுவன் வந்தமர்ந்து குழலிணசக்கக் வகட்ைொர். அந்த இணசயில் மயங்கி அருவக பநருங்கிச்பசன்றவபொது மலர்கள்

பூத்து

அவ்விணச

நிணறவணதக்

மலரும்வதொறும்

கண்ைொர்.

அவன்

வனவவங்ணகயின்

கிணளகளிபலல்லொம் பபொன்னிற

வொசித்துமுடித்தவபொது மலர்க்கனத்தொல்

மரக்கிணளகள்

தொழ்ந்து பதொங்கி தூங்கும் மதயொணனகளின் மத்தகங்கள்வபொல பமல்ல ஆடின. அவன் பசன்றபின் அந்தக் குழலிணசணய பமல்ல திரும்ப மீ ட்டியபடி வவங்ணக மலருதிர்க்கத் பதொைங்கியது. கண்ைருைன் ீ

தன்

தவச்சொணலணய

அணைந்து தன்னுணைய

நூணல

எடுத்துப்பொர்த்தொர்

பரொசரர்.

அணத

அங்வகவய பநருப்பிைவவண்டுபமன்று எண்ைி அனல் வளர்த்தொர். அவர் சுவடிகணளப்பிரிக்கும்வபொது அங்வக நொரதமுனிவர் வந்தொர். அவர் பசய்யப்வபொவபதன்ன என்று உைர்ந்தொர் நொரதர். “பரொசரொ, உன்னிலிருப்பது ஞொனம்.

அது

மரங்கணள மடித்து

உண்டு

கொைதிர

கொபலடுத்து

நைந்துபசல்லும்

மதகரி..

கவிணதவயொ

இணசபயன்னும் சிறகு முணளத்த பறணவ. அது விண்ைில் நீந்தும், மலர்களில் வதனுண்ணும்.. மதகரிணயப் பணைத்த

நியதிவய

பறணவணயயும்

பணைத்தது

என்று

உைர்க”

என்றொர்.

தன்

வல்லணமணயயும்

எல்ணலணயயும் உைர்ந்த பரொசரர் அதன்பின் மணலச்சிகர நுனியில் நின்று வொன் வநொக்கி துதிக்ணக தூக்கும் யொணனணயவய தன்னுள் எப்வபொதும் உைர்ந்தொர்.

யமுணனயின் கணரயில் வந்து நின்ற பரொசரர் மறுகணரக்குச் பசல்ல பைகு வவண்டுபமன்று வகொரினொர்.

நிலபவழுந்துவிட்ைதனொல் பைணகக் பகொண்டுவர தங்கள் குலநியதி அனுமதிப்பதில்ணல என்று சத்யவொன் பசொல்லிவிட்ைொன். கணளப்புைன் யமுணனக்கணரயில் நின்றிருந்த மரபமொன்றின் அடியில் இரவுறங்க வந்த பரொசரர்

நிலவில்

பதய்வசர்ப்பம்வபொல

ஒளி

பகொண்பைழும்

யமுணனணயவய பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொர்.

தொனறிந்த ஞொனமணனத்தும் அக்கொட்சியின் முன் சுருங்கி மணறந்து பவறுணமயொவணத உைர்ந்தவபொது அவர் கண்களிலிருந்து கண்ை ீர் பசொட்ைத் பதொைங்கியது. அப்வபொது

யமுணனக்கணரவயொரமொக

புணகச்சுருள்

வபொல

ணககணள

பதிணனந்து

வசிக் ீ குதித்து

வயதுப்பபண்பைொருத்தி

நைனமிட்ைபடி

வருவணத

கொற்றில்

பரொசரர்

அணலபொயும்

கண்ைொர்.

எழுந்து

அவளருவக பநருங்கியவபொதும் அவள் அவணரப் பொர்த்ததொகத் பதரியவில்ணல. “பபண்வை நீ யொர்?” என அவர்

அவளிைம்

பபயபரன்ன?

நீ

வகட்ைொர்.

இந்த

அவள்

பதில்

பசொல்லொமல்

மச்சகுலத்தவளொ?”

யமுணனணய

என்றொர்

சுட்டிக்கொட்டிச் சிரித்தொள்.

பரொசரர்.

அவளிைம்

“உன்

சிரிப்பன்றி

பமொழிவயதுமிருக்கவில்ணல. அவள் பித்துப்பிடித்தவள் என்பணத அவர் உைர்ந்தொர். யமுணனணய அன்றி எணதயும்

அவள்

உைரவில்ணல

என்று பதரிந்தது.

அவள்

கணரவயொரப்பைகு

ஒன்ணற

எடுத்தவபொது

“பபண்வை உன்ணனப்பொர்த்தொல் பசம்பைவப்பபண் வபொலிருக்கிறொய். என்ணன மறுகணர வசர்க்கமுடியுமொ?” என்று வகட்ைொர். அவளுைன்

பைகில்

பசல்லும்வபொதுதொன்

அவர்

தன் சித்தத்ணத

மயக்கி

பித்பதழச்பசய்வது

எது

என்று

உைர்ந்தொர். அது அவள் உைலில் இருந்து எழுந்த பிறிபதொன்றிலொத மைம். கொட்டில் எந்த மலரிலும் அணத அவர்

உைர்ந்ததில்ணல.

பிறந்த

குழந்ணதயிைமிருக்கும்

என்று

அவர்

கருவணற

வொசணன

வபொன்றது.

உள்ளும்

புறமும்

அல்லது

முணலப்பொலின் வொசணன. அல்லது புதுமீ னின் வொசணன. யமுணனயின் ணமயத்ணத அணைந்தவபொது அது நீரொழத்தின்

வொசணன

வவவறதுமில்லொமலொக்கியது அவ்வொசணன. நிலவில்

ஒளிவிட்ை

நீலநீர்பவளிணய

அறிந்தொர்.

அவருணைய

வநொக்கிய மலர்ந்த

விழிகளுைன்

அமர்ந்திருந்த

அவளன்றி

அவளிைமிருந்து

நீலவண்டின் ரீங்கொரம்வபொல ஒரு பொைல் ஒலிக்க ஆரம்பித்தது. மிகபமல்லிய ஓணச கொதில் வகட்கிறதொ கனவுவழியொக

வருகிறதொ

என்வற

ஐயபமழுந்தது.

ஆனொல்

சிறிதுவநரத்தில்

அவர்

யமுணனயின்

கரும்பளிங்கு நீர்ப்பரப்பபங்கும் லட்சக்கைக்கொன மீ ன்விழிகள் சூழ்ந்து இணசவகட்டு பிரமித்து நிற்பணதக் கண்ைொர்.

அந்த

மீ ன்கள்

உைர்ந்து பகொண்ைொர்.

பிறக்கவிருக்கிறது என.

நீருக்குள் இணசத்துக்பகொண்டிருக்கும்

அக்கைம்

அவர்

ஒன்ணற

பொைவல

உைர்ந்தொர்.

அவளிலும்

பறக்கும்

யொணன

ஒலிக்கிறது ஒன்று

என்று

மண்ைில்

பித்தியொக இருந்த மச்சகந்திணய பரொசரர் தன் ணகயின் கங்கைத்ணத அவள் ணகயில் கட்டி பைகிவலவய

மைம் புரிந்துபகொண்ைொர். அவர்கணளச்சூழ்ந்த விடிகொணலப்பனி அணறயொக அணமய அவளுைன் கூடினொர்.

மறுகணரக்குச் பசன்றதும் அவணள ஆசீர்வதித்துவிட்டு கொட்டுக்குள் நைந்தவபொது முணளத்து தளிர்விட்ை விணதயின் பவறுணமணயயும் நிணறணவயும் அவர் உைர்ந்தொர். மச்சகந்தி பின்பு வடு ீ திரும்பவில்ணல. அவணளத்வதடியணலந்த

அவள்குலம்

அவள் மணறந்துவிட்ைொள்

என

எண்ைியது.

அவள்

யமுணனயின்

பவகுதூரத்தில் கணரவயொரத்து மரங்களின் கனிகணளயும் நத்ணதகணளயும் நண்டுகணளயும் உண்டு இரவும் பகலும் அந்தப் பைகிவலவய வொழ்ந்தொள். மச்சகந்தி

கருவுற்று

உதரம்

நிணறந்தபின் யமுணனக்குள்

இருந்த

மைல்தீபவொன்றுக்குள்

நொைலில்

சிறுகுடிணலக் கட்டி அதில் தங்கிக்பகொண்ைொள். சித்திணர மொத முழுநிலவுநொளில் அவள் ஒரு குழந்ணதணயப் பபற்பறடுத்தொள்.

அவணளப்வபொலவவ

கருநிறமும்

ணவரம்வபொன்ற

கண்களும்

பகொண்ை

குழந்ணத அது.

நொற்பத்பதொருநொள் அவள் அக்குழந்ணதயுைன் அந்தத் தீவிவலவய இருந்தொள். பிறகு அதன் கழுத்தில் அந்தக்

கங்கைத்ணத அைிவித்து பைகிவலறி மச்சபுரிக்கு வந்தொள். அக்குழந்ணதணய தன் தந்ணத சத்யவொனிைம் ஒப்பணைத்தொள்.

கருநிறம் பகொண்டிருந்ததொல்

அணத

பிறந்தவனொதலொல் துணவபொயனன் என்றனர். பீஷ்மர்

அந்தக்கணதணய

மகொவியொசன்

ஓரளவு

வொழ்ந்த

முன்னவர

வைதிணச வநொக்கித்

குருதியிவலவய வவதங்கள்

இருந்தன.

தன்

முதல்மொைவனொக ஆகி கற்கவவண்டியணவ வவதங்கணள

கிருஷ்ை

சூதர்

பொடி

முடித்ததும்

அறிந்திருந்தொர்.

பதொழுதொர்.

பீஷ்மர்

அவர்

கிருஷ்ைன்

கிளம்பி

அணனத்ணதயும்

கற்றொர்.

என்று

தீவில்

கிருஷ்ைதுணவபொயன

வளர்ந்த

மகொவியொசனுக்கு

பரொசரமுனிவரிைம்

பசன்று

வசர்ந்து

தன் இருபத்ணதந்தொவது வயதில்

வவதொங்கங்களுைனும்

என்ன பசொல்கிறொர்

என்றணழத்தனர்.

ணககணளக்கூப்பி

மீ னவக்குடிலில்

ஏழுவயதில்

சுக்லசொணககளுைனும்

மகொவியொசபனன்று அறியப்பைலொனொர்.

அவர்கள்

ஊகித்து

இணைத்துத்

பதொகுத்து

ணககூப்பியபடி

“அவ்வொவற

பசய்கிவறன் சூதவர. என் தணமயன் என்ன பசொல்கிறொவரொ அணதவய என் வழிகொட்டிபயனக் பகொள்கிவறன்” என்றொர். சூதர் தன்னுள் அணலயடித்த

பமொழிக்கைலுக்கு

அடியில் எங்வகொ இருந்தொர்.

மீ ண்டும் பமல்ல

கிணைத்வதொணல வருடியபடி “அவவர பதொைங்கி ணவக்கட்டும். அவவர பபொறுப்வபற்கட்டும். ஓம் அவ்வொவற ஆகுக” என்றொர்.

1.முதற்கனல் 9.ப ொற்கதவம் 4

கங்ணகநதி மண்ணைத்பதொடும் இைத்தில் பனியைிந்த இமயமணலமுடிகள் அடிவொனில் பதரியுமிைத்தில் இருந்த குறுங்கொடு வவதவனபமன்று அணழக்கப்பட்ைது. அங்குதொன் கிருஷ்ைதுணவபொயன மகொவியொசன்

இருபதொண்டுக்கொலம் தன் மொைவர்களுைன் அமர்ந்து வவதங்கணள பதொகுத்து சம்ஹிணதகளொக ஆக்கினொர். அங்வக வவதநொதம் வகட்டுப்பழகிய வசொணலக்குயில்கள் கொயத்ரி சந்தத்திலும், ணமனொக்கள் அனுஷ்டுப்பிலும், வொனம்பொடிகள்

திருஷ்டுப்பிலும்,

நொகைவொய்கள்

உஷ்ணுக்கிலும்,

நொணரகள்

ஜகதியிலும்

இணசக்குரபலழுப்பும் என்று சூதர்கள் பொடினர். மணலயில் உருண்டுவந்த பவண்கற்களினூைொக நுணரத்துச் சிரித்துப்பொயும்

கங்ணகயின்

கணரயில்

ஈச்ணசவயொணலகணள

கூணரயிட்டு மரப்பட்ணைகணளக்

பகொண்டு

கட்ைப்பட்ை சிறுகுடில்கள் இருந்தன. அவற்றின் நடுவவ பகவொ பகொடிபறக்கும் பபரியகுடிலில் வவதவியொசர் வொழ்ந்தொர். அந்த

இளங்குளிர்கொணலயில்

இணமயமணலயிறங்கி வந்த

பசித்த

சிம்மம்

ஒன்று

வவதவனத்துக்குள்

புகுந்தது. பருந்தின் அலகு வபொன்ற நகங்கள் பகொண்ை சிவந்த கொல்கணள பமல்லத்தூக்கி ணவத்து, கங்ணகநீர் ஓடித்வதய்ந்து பளபளத்த பொணறகணளத் தொண்டி, நொைல்கள் நடுவவ கொய்ந்த நொைல்வபொன்ற பசம்பிைரி கொற்றிலொை, சிப்பிவிழிகளொல் வவதவனத்ணதப் பொர்த்து நின்றது. சித்ரகர்ைி என்று பபயர்பகொண்ை அந்த முதிய சிம்மம் அதற்கு விதி வகுத்த பொணதயில் நைந்து வந்து வியொசனின் தவச்சொணலணய வநொக்கியபடி ஒரு பொணறமீ து நின்றுபகொண்டிருந்தவபொதுதொன் அஸ்தினபுரியில் இருந்து பீஷ்மர் அவ்வழிவய பசன்றொர்.

பீஷ்மரின் உைபலங்கும் பசம்புழுதிபடிந்து வியர்ணவயில் வழிந்து பகொண்டிருந்தது. சிறகுகள் வபொல அவரது பட்டுச்சொல்ணவ பின்னொல் எழுந்து பறக்க, சிம்மப்பிைரி என அவர் தொடியும் சிணகயும் கொற்றில் ததும்பின. குதிணரக்குளம்படிகளில்

கூழொங்கற்கள்

பறக்க

ரதம் தன்ணனத்தொண்டிச்பசன்றணதக்

கண்ை

சித்ரகர்ைி

குதிணரகளின் வியர்ணவத்துளிகள் விழுந்த தைத்ணத முகர்ந்து பிைரி சிலுப்பிக்பகொண்டு, நொக்கொல் உதடுகணள சப்பிக்பகொண்டு, பமத்பதன்ற கொலடிகணள தூக்கிணவத்து அவணரப்பின்பதொைர்ந்து பசன்றது.

வியொசரின் குருகுலத்துக்குள் ரதம் பசன்று நின்றதும் அங்கிருந்த சீைர்கள் ஓடிவந்து முகமனும் வொழ்த்தும் பசொல்லி பீஷ்மணர

வைங்கி

நின்றனர்.

ரதவமொட்டியிைம்

தன்

அம்பறொத்தூைிணயயும்

வில்ணலயும்

அளித்துவிட்டு

பநடிய

பொர்க்கவவண்டுபமன்று

கொல்கணள

சீைர்களிைம்

நிலத்தில்

ணவத்து

பசொன்னொர்.

பீஷ்மர்

அவர்களில்

மண்ைிலிறங்கி

மூவர்

ஓடிச்பசன்று

வியொசணரப்

தன்

குடிலில்

மொைவர்களுக்கு நூல்நைத்திக்பகொண்டிருந்த வியொசரிைம் பீஷ்மரின் வருணகணயத் பதரிவித்தனர். பொைம் முடிந்தபின்னர் ணமயக்குடிலில் சந்திப்பு என ஆணை வந்தது.

பீஷ்மர் கங்ணகயில் நீரொடும்வபொது மிக அருவக நொைல்களுக்குள் அமர்ந்து வொய்திறந்து நொக்கு பதொங்க மூச்சிணரத்தபடி சித்ரகர்ைி

அவணரவய

பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தது.

அதற்குள்

வொசல்கள்

ஒவ்பவொன்றொக

திறந்துபகொண்டிருந்தன. ‘இவணன நொனறிவவன்…இவன் முகவமொ உைவலொ நொனறியொதது. ஆனொல் இவணன நொனறிவவன்….என்

ஆன்மொ

இவணனக்கண்ைதும்

பசொல்லிக்பகொண்ைது.

எழுகிறது’

என்று

அது

திரும்பத்திரும்ப

தனக்குள்

‘நீ என்ணன அறியமொட்ைொய். நொவனொ ஒவ்பவொரு பிறவியிலும் உன்ணன பின்பதொைர்ந்து பகொண்டிருக்கிவறன். உன்னுணைய

ரதசக்கரங்கள்

ஓடித்பதறிக்கும்

கூழொங்கற்கள்கூை

பிறவிகள்

வதொறும்

உன்ணன

பின்பதொைர்கின்றன என நீ அறியவும் முடியொது. நொன் இந்த முதுணமவணர வவட்ணையொடி வவட்ணையொடி

கண்ைறிந்தது ஒன்வற. கொலத்தின் முடிவில்லொ மடிப்புகளிபலல்லொம் பின்னிப்பின்னிச்பசல்லும் அழியொத வணலபயொன்றின் பவறும் கண்ைிகள் நொம்’ என்று சித்ரகர்ைி பசொல்லிக்பகொண்ைது. தன் பிைரிமயிரில் பமொய்த்த பூச்சிகணள விரட்ை சணைத்தணலணய குணலத்துக்பகொண்ை அணசணவ புதருக்குள் கொற்றுபுகுந்ததொக எண்ைினொர் பீஷ்மர்.

நீரொடி மரவுரி ஆணை அைிந்து, புல்லரிசிணய பொலுைன் வசர்த்து சணமத்த கஞ்சியும் பழங்களும் உண்டு, வியொசணரக்கொண்பதற்கொக

பீஷ்மர்

ணமயக்குடிலுக்குள்

பசன்றொர்.

களிமண் பூசப்பட்ை

ஆன பபரிய குடிலுக்கு முன்னொல் ஒரு பவண்பசு கட்ைப்பட்டிருந்தது.

மரப்பட்ணைகளொல்

கருங்கல்சில்லுகள் வபொல ஈரம்

மின்னிய பபரியகண்களொல் அந்தப் பசு தன்னிைம் எணதவயொ பசொல்லமுற்படுவதுவபொல பீஷ்மர் உைர்ந்தொர். ஒருகைம் நின்று நக்கிச்பசன்ற

அதன் முன்வனொக்கிக்

நொக்ணகயும்

பொர்த்தபின்

குரபலழுப்பியது.

குவிந்த

கொதுகணளயும்

உள்வள

பசன்றொர்.

பசு

விறகுக்கரிமீ து தீச்சுைர்வபொல அடிவயிற்ணற

எக்கி

நொசிணய

‘ம்வப’

என்று

பீஷ்மர் கொவியரிஷியொன வவதவியொசணர இருமுணற ஞொனசணபகளில் பதொணலவிலிருந்து பொர்த்திருந்தொர். பமலிந்த வலிணமயொன கரிய உைல் மீ து நரம்புகள் இறுக்கிக் கட்ைப்பட்ைணவ வபொலிருந்தன. கருணமயும் பவண்ணமயும்

இணைகலந்த

தொடியும்

நீண்ை

சொம்பல்நிறச்சணைகளும்

மொர்பிலும்

வதொளிலும்

விழுந்துகிைந்தன. கண்கள் மீ ன்விழிகள் வபொலத் வதொன்றின. வியொசரின் பொதங்கணள வைங்கிய பீஷ்மரின் தணலவமல் ணகணவத்து “பவற்றியும் ஆயுளும் புகழும் அணமவதொக!” என்று வியொசர் வொழ்த்தினொர். பீஷ்மர்

பமல்லியகுரலில்

பசொன்னொர்.

“ஆம்,

நொன்

அவர்

என்றும்

வியொசணர இணளயவன் உனக்கு

புன்னணகயுைன் பசொன்னொர். “நீ என் குருதி…”

அந்த

என்ற

இைத்தில்

முணறயில்தொன்

இருப்பவன்”

வதடிவந்திருப்பதொகச்

என்று

வியொசர்

கனிந்த

பீஷ்மர் முதல்முணறயொக தன்ணனச்சூழ்ந்திருந்த அழியொத்தனிணம முற்றிலும் கணரய, இன்பனொரு மனித உயிரிைம்

வபரன்ணப

உைர்ந்தொர்.எழுந்து

அந்த

சணைமுடிகளுக்குள்,

கணரயிலொ

ஞொனத்துக்குள்,

ஞொனமுருவொக்கிய அகங்கொரத்துக்குள் இருந்த முதியவணன பநஞ்வசொடு ஆரத்தழுவி இறுக்கவவண்டுபமன அவர்

வதொள்களில்

வியொசனின்

விம்மல்

பமலிந்த

எழுந்தது.

கண்களில் ஈரபமனக்

கொல்களில் சுருண்டிருந்த

விலக்கிக்பகொண்ைொர். ‘இவர்

ஒருவரன்றி

எவரும்

மண்பநறிந்த என்ணன

கசிந்த

அந்த

நகங்கணள

மன

வநொக்கி

அறிந்திருக்கவில்ணல.

வரப்வபொகும் முடிவற்ற கொலங்களிலும் எவரும் அறியப்வபொவதில்ணல’

எழுச்சிணய தன்

அைக்க

பொர்ணவணய

அணலயணலபயன

பீஷ்மரின் உயரத்ணத அண்ைொந்து பொர்த்து மகிழ்ந்து சிரித்து “தம்பி அஸ்தினபுரிக்குவமல் உயர்ந்திருக்கும்

ஹஸ்தியின் அரண்மணன முகடுவபொலிருக்கிறொய் நீ” என்றொர் வியொசர். “ஆனொல் உன்ணன அணனவரும் பொர்க்கிறொர்கள். புன்னணக

நீ

புரிந்தொர்.

எவணரயும்

சிரித்தபடி

பகொள்கிறொர்கள்” என்றொர் வியொசர். “ஆம்…அது

உண்ணம”

என்றொர்

அணுகிப்பொர்க்க

முடிவதில்ணல” அவரது சிரிப்ணபப்

“வொணன எட்ைமுடியொத பீஷ்மர்.

“நொன்

எளிய

என்ணன

மனிதர்கள்

உருவொக்கிக்

பொர்த்தபடி

வகொபுரங்கணள

பகொள்ள

பீஷ்மர்

உருவொக்கிக்

எனக்கு

வொய்ப்வப

அளிக்கப்பைவில்ணல. என் அன்ணனயும், தந்ணதயும், குலமும், வதசமும், நொன் கற்ற பநறிகளும் இணைந்து என்ணன வடிக்கின்றன. என் வழியொக உருவொகும் என்ணன நொவன அச்சத்துைன் பொர்த்துக்பகொண்டிருக்கிவறன்” என்றொர்.

வியொசர்

சிரித்து

ஐந்துவயதுக்

“பவகுபதொணலவு வந்துவிட்ைொய்” என்றொர்.

குழந்ணதக்குரியது

என்று

எண்ைியதும்

மொசற்ற

பவண்பற்கள்

பீஷ்மரின்

கணரகள்

மின்னிய

உணைந்தன.

அச்சிரிப்பு

“மூத்தவவர”

என்றணழத்தவபொது ஒரு கைம் பநஞ்சு விம்மி நொ தளர்ந்து அடுத்த பசொற்பறொைர்கணள மறந்தொர் பீஷ்மர். பதொண்ணையிலிருந்த

இறுக்கத்ணத

விழுங்கிவிட்டு

“மூத்தவவர,

விண்ைிலிருக்கும்

தூய

ஒலிகணள

வதடிச்பசன்றுபகொண்டிருப்பவர் நீங்கள். நொன் மண்ைின் எளியசிக்கல்களுைன் வபொரிட்டுக்பகொண்டிருப்பவன்.

எனக்கு பசொற்கள் ணககூைவவயில்ணல. ஆகவவ அம்புகணள பயிற்சிபசய்கிவறன்” என்றொர். “ஆயுதங்கள்

உயிரற்றணவ.

உயிரற்றணவக்கு மட்டுவம

கச்சிதம்

ணககூடுகிறது.

அவற்ணற

இயக்கும்

விதிகளுக்கு அப்பொல் அவற்றில் ஏதுமில்ணல..” பீஷ்மர் பதொைர்ந்தொர். “நொன் என்ணன மிகமிகக்கூரிய ஓர் ஆயுதம்

என்பதற்கு

அப்பொல்

உைர்ந்தவதயில்ணல.

இவர்கள்

பசொல்லும்

நொன்

சதுரங்கக்

அன்பு,

பொசம்,

பநகிழ்ச்சி

என்பபதல்லொம் எனக்கு என் முன் வந்துவசரும் மொனுைப் பிரச்சிணனகணள புரிந்துபகொள்வதற்கொன பவறும் அணையொளங்களொகவவ

பதரிகின்றன…அச்பசொற்கணள

விணளயொடிக்பகொண்டிருக்கிவறன்”

கொய்கபளன

நகர்த்தி

“இப்வபொது உன் தரப்பின் கொய்கவள ஒன்ணறபயொன்று எதிர்த்து களத்தில் திணகத்து நிற்கின்றன இல்ணலயொ?” என்றொர் வியொசர்.

“ஞொனம்

என்பது

அணைவதல்ல, ஒவ்பவொன்றொய்

இழந்தபின்பு

வசர்த்துக்பகொண்ைணவ எல்லொம் உன்ணனவிட்டு ஒழுகிமணறயும் நொள் ஒன்று வரும்” பீஷ்மர்

அச்பசொல்ணல

உைல்நடுங்கும் மனக்கிளர்ச்சியுைன்

வகட்டு

ணககூப்பினொர்.

எஞ்சுவது….பபொறு நீ அதற்குவமல்

ஒரு

வொர்த்ணதகூைப் வபசொமல் திரும்பிவிைவவண்டுபமன நிணனத்துக்பகொண்ைொர். ஆனொல் வியொசர் பதொைர்ந்து வபசினொர். “நீ என்ணனத்வதடிவந்த சிக்கல் என்ன?”

அணதக் வகட்ைதும் பதொணலதூரத்தில் இருந்து திரும்பி வந்து அணரக்கைம் திணகத்தபின் பபருமூச்சுைன் பசொல்லத்பதொைங்கினொர் பீஷ்மர். “மூத்தவவர, இன்று என் தந்ணத என்னிைம் ஒப்பணைத்துச்பசன்ற நொைொன அஸ்தினபுரம்

ஆபத்தில்

தொக்குவொர்கபளன்றொல்

அது

இருக்கிறது.

அணத

நியொயபமன்று

எதிரிகள்

எண்ணும்

சூழ்ந்திருக்கிறொர்கள்.

மக்கள்

அஸ்தினபுரியிலும்

அவர்கள்

அணத

இருக்கிறொர்கள்.

அஸ்தினபுரிக்கு இன்று மன்னன் இல்ணல… மன்னணனக் கண்ைணையும் வழிவயொ சிக்கலொக உள்ளது.”

நிணலணமணய அணர இணம மூடி வியொசர் கூர்ந்து வகட்டுக்பகொண்டிருந்தொர். பின்பு புன்னணகயுைன் “இது மீ ண்டும்

மீ ண்டும் நிகழும்

அஸ்தினபுரிக்குக் உறுதிணய

வரலொறுதொன்.

கொவலனொக

சிந்தணனயிலும்

நீ

அரியணை

இருக்ணகயில்

இயல்பொக

அணத

பகொண்டுவந்தொல்வபொதும்”

ணகமொறுவது

எவரும்

அரிதொகவவ

பவல்லமுடியொது.

என்றொர்.

எதற்கும்

“…நொன்

நிகழ்கிறது.

உன் வதொள்களின்

துைிந்திருக்கிவறன்

மூத்தவவர. என் கண்முன் இந்த நொடு அழிவதற்கு ஒருவபொதும் அனுமதிக்கமொட்வைன்” என்றொர் பீஷ்மர்.

வியொசர் புன்னணகயுைன் “ஆம், அது உன் தர்மம். மண்ைொணசயொல் மொனுைன் ஷத்ரியனொகிறொன்” என்றொர். பீஷ்மர்

“நொன் தங்களிைம்

வகட்கவிணழயும்

வினொ

ஒன்வற.

ஒரு

ஷத்ரியனின்

முதற்கைணம

எதுவொக

இருக்கும்? எதன்பபொருட்டு அவனுணைய பிற அணனத்துப்பிணழகளும் மன்னிக்கப்படும்?” என்றொர். அப்வபொது மரப்பட்ணைச்சுவர்களுக்கு அப்பொல் சித்ரகர்ைி தன் கொதுகணள அடித்துக்பகொள்ளும் ஒலி வகட்ைது.

பீஷ்மர் “நொன் கற்ற நூல்களின்படி ஒரு ஷத்ரியன் நொட்டுக்கொக உயிணரவிைவவண்டியவன்…அவனுணைய சுகங்கணளயும் பதொழிவலொ

குடும்பத்ணதயும்

வைிகவமொ

தன்னுணைய

எல்லொவற்ணறயும்

பசய்யக்கூைொது.

நலணனப்பற்றி

ஒரு

அவன்

கைம்கூை

அவன்

பூணசகளும்

நிணனக்கொத

நொட்டுக்கொக

அர்ப்பைிக்கவவண்டும்.அவன்

வழிபொடுகளும் பசய்யவவண்டியதில்ணல.

வரமும் ீ

தன்னவர்களுக்கொக

உயிர்விடும்

தியொகமுவம ஷத்ரியணன உருவொக்குகின்றன. ஷத்ரியப்பபண்ணுக்கும் அவத நீதிதொன். அவளுக்கு தனக்கொன ஆணசகள்

எதுவும்

இருக்கலொகொது.

நொட்டு

மக்களுக்கு

வவண்டுமொனொலும் இழந்தொகவவண்டும்…” என்றொர். பீஷ்மர்

பநடுமூச்சுயிர்த்து

ஷத்ரியப்பபண்ணை

“ஆம்,

தூக்கிவருவதில்

ஷத்ரிய

தவவற

தர்மப்படி

எது

பசொந்த

இல்ணல….பிற

இல்லொமல் தூக்கிவந்தொல்தொன் பபரிய பொவம்…” என்றொர். வியொசர்

புன்னணகயுைன்

என்றொர்.

“பிறபகன்ன?”

நல்லவதொ

பீஷ்மர்

அதற்கொக

நொட்டின்

நன்ணமக்கொக

குலத்துப்பபண்கணள ..என்

“ஆனொல்

அவள்

அவர்கள்

மனம்

எணத

ஷத்ரியன் அனுமதி

சஞ்சலமொகவவ

இருக்கிறது…ஏவதொ ஒரு பபரிய தவறு நைக்கப்வபொகிறது என்று வதொன்றிக்பகொண்வை இருக்கிறது….” என்றொர். “இத்தணன

தர்க்கங்களுக்கும்

நின்றுபகொண்டிருக்கிறது விைப்வபொகும்

கண்ை ீர்.

அப்பொல்

மூத்தவவர.

அணத

மணழயில்

கணரக்கப்பைொத

அந்தப்பபண்களின்

களம்

வணரந்த

பின்வப

உள்ளம்.

பொணறவபொல

அவர்கள்

ஆைத்பதொைங்கும் என்

இந்த

நொன்குவொயில்கணளயும் மூடிக்பகொண்டிருக்கும் குலநீதியும் தொங்குமொ என்ன?”

எளிய

அந்த

உண்ணம

மண்ைில்

வந்து

தர்க்கஞொனமும்,

“அந்தச் சிந்தணன வந்தபின் நீ பவறும் ஷத்ரியனல்ல…ரிஷிகளின் பொணதயில் பசல்கிறொய்” என்றொர் வியொசர்

“நீ ஒருபக்கம் ஷத்ரியனொக வபசுகிறொய். இன்பனொரு பக்கம் ஒரு சொதொரை மனிதனொகவும் சிந்திக்கிறொய். வபொரில்

நீ

அறுத்பதறியும்

எண்ைிப்பொர்த்ததுண்ைொ?”

தணலக்குரியவனின்

குழந்ணதகளின்

கண்ைணர ீ

ஒருகைவமனும்

“எண்ைிப்பொர்க்கவும்கூடும் என்று இப்வபொது நிணனக்கிவறன் மூத்தவவர….சிலசமயம் நொன் ஷத்ரியணன விை மனிதன் என்ற இைம் பபரிபதன்றும் எண்ணுகிவறன்” என்றொர் பீஷ்மர்.

வியொசர் சிலகைங்கள் அணமதியொக இருந்துவிட்டு பின்பு “வதவவிரதொ, உன் குலமூதொணதபயொருவனின் கணதணயச் பசொல்கிவறன். அவன் பபயர் சிபி. பிரம்மன், அத்ரி, சந்திரன், புதன், புரூரவஸ், ஆயுஷ், நகுஷன், யயொதி, அனுத்ருஹ்யன், சபொநரன், கொலநரன், சிருஞ்சயன், உசீநரன் பொரதவர்ஷத்தின்

அறம்

விணளயும்

மண்

என்று அவனுணைய

என்பது

நகரமொன

அவனுணைய

சந்திரபுரி

வம்சவரிணச.

அணழக்கப்பட்ைது.

அவனுணைய வொழ்க்ணகணயவய அறநூலொகக் பகொள்ளலொபமன்றனர் முனிவர்கள். அந்நொளில் ஒருமுணற இக்கணத நிகழ்ந்தது என்பொர்கள்” என்றொர்.

சந்திரவம்சத்து சிபி தன் அரண்மணன உப்பரிணகயில் அமர்ந்திருக்ணகயில் பவண்பஞ்சுச் சுருள் வபொன்ற

சின்னஞ்சிறு பவண்புறொ ஒன்று சிறகடித்து வந்து அவன் ஆணைக்குள் புகுந்துபகொண்ைது. அவன் எழுந்து அணத எடுத்து தன் ணககளில் ணவத்துக்பகொண்ைொன். இதயம் நடுங்க, சிறகுகள் பிரிந்து உணலய அவன் ணகபவம்ணமயில்

ஒடுங்கியிருந்தது.

அதன்

முதுகிலிருந்த

ரத்தக்கொயத்தில்

இருந்து

குருதி

வழிந்துபகொண்டிருந்தது. அப்வபொது சொமரம்வபொன்ற சிறகுகள் வசி ீ ஒலிக்க எரித்துளிகள் வபொன்ற கண்களும், வபொரில்

பின்னிக்பகொண்ை குத்துவொட்கணளப்

வபொன்ற

அலகுகளும், ஆற்றுக்கணர

மரத்தின்

வபொன்ற கொல்களும் பகொண்ை பசம்பருந்து ஒன்று வந்து அவன் உப்பரிணக விளிம்பிலமர்ந்தது. சிபியிைம்

அப்பருந்து

பசொன்னது

“மன்னவன

உன்ணன

வைங்குகிவறன்.

வவர்ப்பிடிப்பு

ணசத்ரகம்

என்னும்

பசம்பருந்துக்குலத்தின் அரசனொகிய என்பபயர் சித்ரகன். பிறப்பொல் நொனும் உன்ணனப்வபொன்வற ஷத்ரியன். இந்தப் புறொணவ

நொன்

விண்ைில்

பொர்த்வதன்.

எனக்கும், வநற்றுமொணல

முட்ணை விட்டிறங்கிய

குஞ்சுகளுக்கும் சிறந்த உைவொகும் இது என்று இணதத் பதொைர்ந்து பசன்று தொக்கிவனன்.

என்

கொயத்துைன்

அவள்

உன்னருவக

வந்திருக்கிறொள்.

அவணள

என்னிைம்

விட்டுவிடு.

மண்ைில்

உள்ள

மொனுைர்களுக்குத்தொன் நீ அரசன். விண்ைிலும் நீரிலும் வகொைொனுவகொடி உயிரினங்கள் வவட்ணையொடியும் வவட்ணையொைப்பட்டும்

வொழ்ந்துபகொண்டிருக்கின்றன.

அனுமதியில்ணல”

அவ்வொழ்க்ணகக்குள்

நுணழய

உனக்கு

“ஆம், நொனறிவவன். என் கொலடிக்கீ ழ் ஒவ்பவொருகைமும் பல்லொயிரம் சிற்றுயிர்கள் அழிவணதயும் நொன் அறிந்திருக்கிவறன். ஆனொல் இந்த பவண்புறொ என்னிைம் அணைக்கலம் வதடியிருக்கிறது. இணதக் கொப்பது ஷத்ரியனொகிய என் கைணம. அக்கைணமயிலிருந்து நொன் வழுவமுடியொது” என்றொன் சிபி. சித்ரகன்

சினந்து

வபரியக்கத்தில்

தன்

சிறகடித்பதழுந்தது இைபமன்ன

எண்ைிக்பகொள்வது

தன்னகங்கொரம்

என்வற

அழிணவயும் அளிக்கும்” என்றது. அரண்மணன

“என்னுணைய

வபசுகிறொய்.

“மூைணனப்வபொல

என்றுைர்வது

மட்டுவம.

பபொருள்படும்.

வளொகத்திற்குள்

என்

தன்னறம்

தன்ணனச்சுற்றி தன்னறம்

ணககளுக்குள்

என்பது

புைவியின்

இப்புைவி நிகழ்கிறது

என்று

ஒவ்பவொன்றுக்கும்

நொன்

முக்திணயயும்

வந்த

தன்னகங்கொரம்

பபொறுப்வபற்றுக் பகொள்ளவவண்டும் என்பவத என் தன்னறம்” என்றொன் சிபி. அலணகவிரித்து சீறிச் சிறகடித்த

சித்ரகன் “அப்படிபயன்றொல் நொனும் என்குழந்ணதகளும் பசித்துச் சொகவவண்டுபமன நிணனக்கிறொயொ? உன் நீதியின் துலொக்வகொலில் எனக்கு இைவம இல்ணலயொ?” என்றது.

சிபி ஆழ்ந்த மனக்குழப்பத்துக்குள்ளொனொன். “உனக்கும் உன் குலத்துக்குமொன உைணவ நொன் அளிக்கலொமொ?”

என்றொன். “அறியொதவனொகப் வபசுகிறொய். நொன் ஷத்ரியன். பட்டினியொல் இறக்கும்வபொதும் பகொணைபபற்று வொழமொட்வைன். நொன் என் வரத்தொல் ீ ஈட்ைொத எதுவும் எனக்கு உைவல்ல” என்றது சித்ரகன். உண்ைப்பைொத

“மன்னவன

ஏதும் இப்பிரபஞ்சத்திலில்ணல

பசொல்லவில்ணலயொ என்ன? என்ணன

இந்த

என்பணத

அலகுைனும்

இந்த

நீ

கற்றறிந்த

நகங்களுைனும்

நூல்கள்

உனக்குச்

இப்பபரும்பசியுைனும்

பணைத்த ஆற்றல் அல்லவொ என்ணன பகொன்று உண்பவனொக ஆக்கியது? இந்தச் சின்னஞ்சிறு பவண்புறொ

இன்று கொணலயில் மட்டும் ஆயிரம் சிறுபூச்சிகணள பகொத்தி உண்டிருக்கிறபதன்பணத நீ அறிவொயொ? அந்த ஆயிரம் புழுக்கள் பல்லொயிரம் சகப்புழுக்கணள விழுங்கி பநளிந்துபகொண்டிருந்தன என்பணத அறிவொயொ? இணத விட்டுவிடு.

இணதக்

கொப்பொற்ற

முயலும்வபொது

நீ

வபொட்டிவபொடுகிறொய்” என்று சித்ரகன் பசொன்னது.

இப்பிரபஞ்சத்ணத

நிகழ்த்தும் முதல்மனதுைன்

“உண்ணம….ஆனொல் பணைப்புைன் வபொட்டியிடுவதனொவலவய மன்னணன பதய்வம் என்கின்றன வவதங்கள். ஆகவவதொன்

கொப்பதற்கும்

அழிப்பதற்கும்

மன்னிப்பதற்கும்

அவனுக்கு

அதிகொரமளிக்கப்பட்டிருக்கிறது”

என்றொன் சிபி. சித்ரகன் சலிப்புைன் “நம்மிணைவய விவொதம் எதற்கு? நீ என் பசிக்கு மட்டும் பதில்பசொல்” என்றது.

தொனறிந்த அணனத்து பநறிநூல்கணளயும் நிணனவில் ஓட்டிய சிபி அதற்கொன வழிணயக் கண்டுபகொண்ைொன். ஷத்ரியன்

எணதயும்

தன் குருதியொல்தொன்

ஈடுகட்ைவவண்டும்

அவனுணைய உைவல. அவனுணைய தர்மம் தியொகம். “இப்புறொணவ அறவமயொகும்”

நொன்

கொத்தொகவவண்டும்.

என்றொன்

சிபி.

ஆனொல்

உன்

“தர்மநூல்களின்படி

என்றன

நூல்கள்.

பசிணயப்வபொக்குவதும்

நொன்

எந்தச்சிக்கணலயும்

அவனுணைய

எனக்கு என்

ஆயுதம்

விதிக்கப்பட்ை

மொமிசத்தொலும்

குருதியொலும்தொன் தீர்க்கவவண்டும். இதற்குப் பதிலொக நீ என்ணனப்பபற்றுக்பகொள்வது ஷத்ரிய முணறவய.

இவதொ இப்புறொவின் அளவுக்வக என் பதொணைச்சணதணய அறுத்து உன் முன்ணவக்கிவறன்” என்றபடி தன் உணைவொணள

உருவி பதொணைச்சணதணய

பவட்டி

அப்புறொ

அமர்ந்திருந்த

ஊஞ்சல்தட்டின்

மறுநுனியில்

ணவத்தொன். ஆனொல் புறொவின் எணை தொழ்ந்வத இருந்தது. வமலும் சணதணயபவட்டி அங்வக ணவத்தவபொதும் புறொவின் எணைக்கு நிகரொகவில்ணல புறொ

தன்

சிறுமைிக்

புறொக்குலத்ணதச்

கண்கணளச்

வசர்ந்த

தணலமுணறகணளயும்

என்

சுழற்றி “மன்னவன, மணலயஜம்

பபயர்

வசர்த்துத்தொன்

பிரணப.

அன்ணனயணர

மதிப்பிைவவண்டும்.

என்னும்

பொணறயிடுக்கில்

அவர்களிைமிருந்து

இன்னும்

வொழும்

வரப்வபொகும்

நூறொண்டுக்கொலம்

என்

முட்ணைகளிலிருந்து விரிந்து வரப்வபொகும் அத்தணன புறொக்களின் எணையும் என்னில் உள்ளது” என்றது. சிபி சித்ரகணன

வநொக்கி

“அப்படிபயன்றொல்

நொன்

என்ணன முழுணமயொகவவ

உனக்கு

அளிக்கிவறன்” என்று

பசொல்லி குருதிபடிந்த நகங்கள் பகொண்ை அதன் பொதங்கள் முன் தன் தணலணய கொைிக்ணகயொக ணவத்தொன். சித்ரகன்

சிலகைங்கள்

சிந்தணனபசய்தபின் “மன்னவன

நீ

என்

கொலடியில்

தணலகுனிந்ததனொவலவய

என்னிைம் அணைக்கலம் வகொரியவனொகிறொய். உன்ணன உண்பணத விை நொனும் என்குலமும் பட்டினியில் மடிவவத அறமொகும்” என்று பசொல்லி பறந்துபசன்றது.

“சிபி

‘நீயும்

உன்

குலங்களும்

வொழ்வதொக’ என்று

பசொல்லி

வொழ்த்தி

அந்த

பவண்புறொணவ

வொனில்

விட்ைொன். அவன் என்ன பசய்யப்வபொகிறொன் என்று வொனில் வந்தமர்ந்து வநொக்கிய அவன் முன்வனொர்கள்

ஆரவொரம்பசய்தனர்” என்று பசொல்லி முடித்த வியொசர் பீஷ்மரிைம் “ஷத்ரியனொன சித்ரகன் பசொன்னணத நிணனவுபகொள்க. உன் முன் தணலவைங்கும் ஒவ்பவொருவரும் உன்னிைம் அணைக்கலம் புகுந்தவர்கவள… மன்னனிைம் குடிகள் தணலபைிவது அதன்பபொருட்வை” என்றொர்.

பவளிவய நின்றிருந்த சித்ரகர்ைி ‘ஆம், அது நொவன’ என்று பசொல்லிக்பகொண்ைது. ‘இப்வபொது அறிகிவறன். முற்பிறவிகளிபலொன்றில்

நீ சிபியொக

இருந்தொய், உன்

மூச்பசறிந்த ஒலி பொம்பு சீறுவதுவபொல ஒலித்தது.

முன்

அன்று

சித்ரகனொக

வந்தவன்

நொன்’ அது

வியொசர் “இணளயவவன, சிபி அறிந்த உண்ணமவய ஒவ்பவொரு ஷத்ரியனுக்குமுரிய பநறியொகும். அரசன் தன் குருதியொல் அணனத்ணதயும் ஆற்றுவதற்குக் கைணமப்பட்ைவன். அந்தக்குருதியொல் அவன் அணனத்ணதயும் ஈடுகட்டிவிைவும் முடியும்” என்றொர்.

அப்வபொது பவளிவய சித்ரகர்ைி கொல்கணளப்பரப்பி அடிவயிற்ணறத் தொழ்த்தி நொசிணய நீட்டி மிக பமதுவொக

தவழ்வதுவபொல நகர்ந்து வொசலில் நின்ற பவண்பசுணவ அணுகியது. கருவுற்றிருந்த கந்தினி என்ற பவண்பசு ‘இம்முணற நொன் அணைக்கலம் வகொரியது அவன் கொதில் விழவில்ணல’ என்று பசொல்லிக்பகொண்ைது.

‘இந்த அறியொச் சுழல்பொணதயில் மீ ண்டும் மீ ண்டும் நொன் உன்ணன வவட்ணையொடிக் பகொண்டிருக்கிவறன்.

நம்ணம ணவத்து ஆடுபவர்களுக்கு சலிக்கும்வணர இணத நொம் ஆடிவய ஆகவவண்டும்’ என்றது சித்ரகர்ைி. ‘அழு…ஓலமிடு. நொன் கர்ஜிக்கிவறன். ஆைத்பதொைங்குவவொம்’ புயலில்

பபருமரம்

சரியும்

ஒலியுைன் சிம்மம்

கழுத்ணதக்கவ்வி அள்ளித்தூக்கி

தன்

தொண்டி புதர்களுக்குள் மணறந்தது. சீைர்கள்

“சிங்கம்…சிங்கம்

வநொக்கி

வசினொர்கள். ீ

வதொள்வமல்

பசுவின்

வமல்

பொய்ந்தது.

வபொட்டுக்பகொண்டு

பசு

பொய்ந்து

பசுணவப் பிடிக்கிறது…சிங்கம்…ஓடிவொருங்கள்…கல்ணல

கதறி

ஓலமிை

மரப்பட்ணை எடுத்து

அதன்

வவலிணயத்

எறி…. தடி!

தடி

எங்வக? சிங்கம்!” என்று கூட்ைமொகக் கூச்சலிட்ைபடி ஓடிவந்தனர். தடிகணளயும் கற்கணளயும் அந்தப்புதர்கணள வியொசரும்

பீஷ்மரும்

பவளிவய ஓடிவந்தனர்.பவளிவய

பசு

கிைந்த

இைத்தில்

பகொழுத்த ரத்தத்துளிகள் பசொட்டிப்பரவிக்கிைந்தன. ரத்தத்தின் பொணத ஒன்று புதர்கள் வணர பசன்றிருந்தது.

பீஷ்மர் குனிந்து அந்தப் புழுதியில் இருக்கும் சிங்கத்தின் கொலடித்தைங்கணளப் பொர்த்துவிட்டு “வயதொன பபரிய சிங்கம். வட்டுப்பசுணவ ீ

ஆவவசமுமொக

நகங்கள்

வதடி

மழுங்கியிருக்கின்றன.

வந்திருக்கிறது”

“பபற்றதொய்

என்றொர்.

அதனொல்

வியொசரின்

வவட்ணையொை முடியவில்ணல.ஆகவவதொன்

மொதிரி இருந்தொவள… இக்குடிலுக்கு

மொைவனொகிய லட்சுமியொக

சுதொமன்

அழுணகயும்

விளங்கினொவள….அவணள

தூக்கிக்பகொண்டு வபொய்விட்ைவத…” என்றொன். இன்பனொரு மொைவனொகிய சுதன் குனிந்து ணகப்பிடி மண்ணை

அள்ளி ஓங்கி வவதமந்திரத்ணதச் பசொன்னபடி ஆங்கொரமொக ‘கருவுற்ற பசுணவக் பகொன்ற பொவி…உனக்கு –’ என்று தீச்பசொல் விடுக்கப்வபொனொன். வியொசர்

புன்னணகயுைன் அவணன ணகதூக்கித்தடுத்து

விழுந்த

பபருமுரசம்

தர்மம். ஆகவவ

சிங்கத்துக்கு

வபொல

பசுவணதயின் மனம்

பொவம்

அதிர்ந்து

“நில்

சுதவன….பசுணவக்பகொல்வதுதொன்

கிணையொது” என்றொர்.

திரும்பி வியொசணரப்

சிங்கத்தின்

பீஷ்மர் அணதக்வகட்டு

பொர்த்தொர்.

அதன்பின்

அவர்

வகொல்

பசொல்லும் வபசவில்ணல. வியொசருக்குத் தணலவைங்கியபின் வநரொக தன் ரதத்ணத வநொக்கிச் பசன்றொர். கங்ணகக்கணரயில் கந்தினிணயக்

நீத்தொர்சைங்குகள்

பகொண்டு

பசன்று

பசய்யும்

வபொட்டு

ஹரிதகட்ைம்

அதன்

என்னும்

வயிற்ணறக்கிழித்து

புனிதமொன

கருணவ

ஒரு

படித்துணறக்கு

எடுத்து

தணலணய

அணசத்தபடியும் உறுமியபடியும் சுணவத்து உண்ைது சித்ரகர்ைி. மனமும் வயிறும் நிணறந்தபின் பதொங்கும் உதடுகளிலும் வமொவொய் மயிர்முட்களிலும் குருதிமைிகள் சிலிர்த்து நிற்க அருவக இருந்த பொணறவமல் ஏறி

நின்று வலது முன்கொலொல் பொணறணய ஓங்கி அணறந்து கொடுகள் விணறக்க, மணலயடுக்குகள் எதிபரொலிக்க,

கர்ஜணன பசய்தது. அப்பொல் ஒரு கைம்பமரத்தடியில் யொழுைன் நின்று அணதப் பொர்த்து பிரமித்த சூதனின் பொைலுக்குள் புகுந்து அழிவின்ணமணய அணைந்தது.

குதி மூன்று

1.முதற்கனல்10

எரியிதழ் 1

கொசியில் வரைொ நதியும் அஸ்ஸி நதியும் கங்ணகயில் கலக்கும் இரு துணறகளுக்கு நடுவவ அணமந்திருந்த

படித்துணறயில் அந்தியில் ஏழுதிரிகள் பகொண்ை விளக்கின் முன் அமர்ந்து சூதர்கள் கிணையும் யொழும் மீ ட்டிப்

பொடினர்.

எதிவர

கொசிமன்னன்

பீமவதவனின்

மூன்று

இளவரசிகளும்

அமர்ந்து

அணத

வகட்டுக்பகொண்டிருந்தனர். பசந்நிற ஆணையும் பசவ்வரிவயொடிய பபரிய விழிகளும் பகொண்ைவள் அம்ணப. நீலநிற

ஆணையைிந்த

பமல்லிய

மின்னும்

உைல்பகொண்ைவள்

கரியநிறத்தில் இருந்தவள்

அம்பொலிணக. முக்குைங்களும்

பிறந்திருக்கின்றன என்றனர் நிமித்திகர்கள்.

அம்பிணக.

பவண்ைிற

கொசிமன்னனிைம்

மூன்று

ஆணையைிந்து

மகள்களொகப்

சூதர்கள் பொடினர். மண்ணுலணக ஆளும் அரசநொகமொகிய தட்சனின் கணத வகளுங்கள். பதினொறொயிரத்து எட்டு இமயமணல முடிகணளயும் சுற்றிவணளத்துத் தழுவியபடி துயிலும் கரிய வபருருவம் பகொண்ைவன். அணையொத

இச்ணச

என

இணமயொத

கண்கள்

பகொண்ைவன்.

மூன்று

கொலம்வபொலவவ

மும்மடிப்புைன்

முடிவிலொபதொழுகும் உைல் பகொண்ைவன். கைங்கணளப்வபொல நிணலயில்லொமல் அணசயும் நுனிவொணலக் பகொண்ைவன். ஊழித்தீபயன எரிந்தணசயும் பசந்நொக்குகணளக் பகொண்ைவன். பூமிபயனும் தீபம் அணையொது கொக்க

விரிந்த

ணகக்குவிதல்வபொன்று

எழுந்த

பைம் பகொண்ைவன்.

ஏழுலகங்கணளயும்

எரித்தழித்தபின்

தன்ணனயும் அழித்துக்பகொள்ளும் கடும் விஷம் வொழும் பவண்பற்கள் பகொண்ைவன். எங்கும் உணறபவன். அணனத்ணதயும் இயக்குபவன். என்றுமழியொதவன். அவன் வொழ்க! ஓவியம்:ஷண்முகவவல் தட்சனின்

அரசு

இமயமுடிகளுக்கு

உச்சியில்

நொகங்களுைனும்

பன்னிரண்ைொயிரம்

பபொன்னிற

நொகங்கள்

மட்டுவம

பறந்துபசல்லக்கூடிய

உயரத்தில்

அவன் வொழ்ந்துவந்தொன்.

பபொன்னிற

அணமந்திருந்தது. அங்வக தன் மணனவி பிரசூதியுைனும் தன் இனத்ணதச்வசர்ந்த பன்னிரண்ைொயிரம் கரிய நொகங்களுைனும்

உைல்பகொண்ை பிரசூதிணய தழுவியபடி ணகலொயமணலச்சொரலில் வொழ்ந்த தட்சன் அவளுணைய அழகிய ஆயிரம் பொவணனகணளக் கண்டு பபருங்கொதல் பகொண்ைவனொனொன்.

அவளுணைய ஒவ்பவொரு புதியபொவமும் அவன் பொர்ணவயின் வழியொக அவளுக்குள் நுணழந்து ஒரு மகளொக அவன் மடியில் தவழ்ந்தன.அவளுணைய கவனமும், அவசரமும், துயரமும், கற்பணனயும், வளமும், ஊக்கமும், மங்கலமும், அறிவும், நொைமும், வடிவமும், அணமதியும், அருளும், மண்புகழும், விண்புகழும், பரவசமும்,

நிணனவும், பிரியமும், பபொறுணமயும், ஆற்றலும், நிணறவும், தொய்ணமயும், பசியும், சுணவயும் இருபத்துமூன்று பபண்களொயின. சிரத்தொ, த்ருதி, துஷ்டி, வமதொ, புஷ்டி, கிரியொ, லட்சுமி, புத்தி, லஜ்ஜொ, வபுஸ், சொந்தி, ஸித்தி, கீ ர்த்தி, கியொதி, ஸம்பூதி, ஸ்மிருதி, பிரீதி, க்ஷமொ, ஊர்ணஜ, அனசூணய, சந்ததி, ஸ்வொஹொ, ஸ்வொதொ என்னும் அம்மகள்கள் அவன் இல்லபமங்கும் ஆடிகளொகி பிரசூதிணய நிரப்பினர்.

கணைசியொக உதயத்தின் முதல் பபொற்கதிரில் பிரசூதியின் வபரழணகக் கண்டு மனம் கனிந்து ‘வதொழி’ என அவணள

உைர்ந்து

அளித்த

முத்தம்

ஸதி

என்னும்

அழகிய

பபண்மகவொகியது.

இருபத்துநொன்கு

மகள்களிருந்தும் அவணளவய தொட்சொயைி என்று அவன் அணழத்தொன். பிரசூதியின் வபரழகுக்கைம் ஒன்று முணளத்து

உருவொகி

வந்தவள்

அவள்

என

அவன் நிணனத்தொன்.

பபண்ைழணகயும் பபொருளழணகயும்

வதவர்களின் அழணகயும் அவளழகு வழியொகவவ அவன் அளந்தொன். பதய்வங்கணள அவள் வழியொகவவ அவன் வைங்கினொன். அழகியவர, தந்ணதயின் கண்வழியொகவவ பபண் முழு அழகு பகொள்கிறொள். தட்சவனொ ஆயிரம் தணலகளில் ஈரொயிரம் கண்கள் பகொண்ைவன்.

தட்சனுணைய மகள்கணள தர்மன், பிருகு, மரீசி, அங்கிரஸ், புலஸ்தியன், புலஹன், கிருது, அத்ரி, வசிஷ்ைன், அக்னி

மட்டும்

என்னும்

வதவர்களும் முனிவர்களும் பகொண்ைனர்.

நிகரற்ற

நொகம் ஒன்றுக்கு

தட்சபுரியின்

மைம்புரிந்துபகொடுக்கவவண்டும்

இளவரசியொன

என

விணழந்த

தொட்சொயைிணய

தட்சன்

பிரம்மணன

வவள்விபநருப்பில் வரச்பசய்து பதினொன்குலகங்கணளயும் ஒருதுளியொல் பவல்லும் விஷம் பகொண்ைவன்

எவவனொ அவவன தன் மகணள மைக்கவவண்டுபமன வரம்வகட்ைொன். அவ்வொவற ஆகுக என்று அருள்பசய்து பிரம்மன் மணறந்தொன். வமகம்

மண்ைிலிறங்கும்

இரபவொன்றில்

தட்சவலொகத்துக்கு

வந்திறங்கிய

நொரதர்

தொட்சொயைிணயத்

வதடிவந்து ஆலகொலத்ணத கழுத்திலைிந்த ஆதிசிவவன அந்தத் தகுதிபகொண்ைவன் என்று பதரிவித்தொர். “தட்சவிஷத்துக்கு வமல் வல்லணம

பகொண்ைது ஒன்வற. ஆலொலகண்ைனின் உைல் விஷம். தந்ணதணய

பவல்லொதவணன மகள்மனம் ஏற்கொது என்றறிவொயொக” என்றொர் நொரதர்.

ணகலொயத்தின் அதிபணனவய மைமகனொக அணையவவண்டுபமன்று தொட்சொயைி தவமிருந்தொள். பட்டிலும், மலரிலும்,

இணசயிலும்,

ஒவ்பவொன்றொக

பொல்சுணவணயயும்

கவிணதயிலும்,

அணைத்துக்பகொண்டு மறந்தொள்.

தன்

நீரிலும்,

ஒளியிலும்

வநொன்புவநொற்றொள்.

சிரிப்ணபயும்

இருந்த

மண்ைின்

கண்ைணரயும் ீ

விருப்பங்கணள

நீர்ச்சுணவணயயும்

துறந்தொள். இறுதியில்

எல்லொம்

தொயின்

பபொன்னுருகி

வழிவதுவபொன்ற தன்னழணகயும் துறந்தொள். அப்வபொதும் இணறவன் வதொன்றொமலிருக்கவவ தன்ணனத் தொவன வதடி,

தன்னுள்

எஞ்சிய

இணமயொது

தன்ணன

ஒவ்பவொன்றொக எடுத்து பவளிவய வசினொள். ீ

வநொக்கும்

தந்ணதயின்

ஈரொயிரம்

விழிமைிகணளயும்

அவள் தவம் முதிர்ந்தவபொது பவள்பளருதுக்குவமல் பினொகமும் தமருகமும் மொனும் மழுவுமொக சிவன்

வதொன்றி பசந்பநருப்பு எழுந்த அங்ணக நீட்டி அவள் ணகப்பிடித்து கொந்தருவமைம்பகொண்டு ணகயொலயத்துக்கு அணழத்துச்பசன்றொன்.

நீலவிைம்பகொண்ை

கொதல்பகொண்ைொள்.

அவன்

கழுத்தழகில்

அவள்

கொலங்கள்

மணறந்து

மண்ணுலணக எரிக்கும் தன் விஷம் விண்ணுலக விஷத்தில் வதொற்றணத எண்ைி தட்சன் சினம் பகொண்டு எரிந்தொன். பொற்கைல் திரிந்ததுவபொல அவனுணைய மொளொக்கொதல் பவறுப்பொகியது. தன்ணன உதறிச்பசன்ற

தொட்சொயைிணய பகொல்வதற்கொக ணகலொயமணலக்குச் பசன்று அம்மணலணய தன் உைலொல் பநரித்தொன். இறுக்கத்தில்

உைல்

பநரிந்து

விஷம்

கக்கியபின்

அங்வகவய துவண்டுகிைந்த

அவணன

தம்பியரொன

கொர்க்வகொைகனும் கொலகனும் தூக்கிவந்தனர். ஆயிரமொண்டுகொலம் தவம்பசய்து தன் வதொணல உரித்து அதன் அடியிலிருந்து புதிய தட்சனொக அவன் பவளிவந்தொன். ஒவ்பவொருநொளும்

சிவபூணச

பசய்துவந்த

தட்சன் தன்னுணைய

அணனத்து

வவள்விகளிலும்

சிவனுக்கு

அவியளிக்கொதவனொனொன். நீலகண்ைணன விை வமலொன விஷம் தனக்குவவண்டும், தன்குலத்தின் விஷம்

ஓங்கி வளரவவண்டும் என்று எண்ைி நொகபிரஜொபதியொன தட்சன் பிரகஸ்பதீ ஸவனம் என்னும் மொபபரும் பூதயொகத்ணத

நைத்தினொன்.

அவிப்பபொருளொக்கினொன்.

தன் விஷத்தொல்

வவள்விபநருப்பபரித்து

முணளத்பதழும்

அணனத்ணதயும்

பிரஜொபதிகளணனவணரயும் பணைக்கப்பட்ைன.

அத்தணன

மகிழ்விக்கும்

அந்த

யொகத்தில்

உயிர்களின் முட்ணைகளும்

மண்ைிலுள்ள

கருக்களும்

அத்தணன

விணதகளும்

அவியொக்கப்பட்ைன. புைவிபயனும்

தொமணரயில் முடிவில்லொமல் இதழ்விரிந்துபகொண்டிருக்கும் அத்தணன உலகங்களிலும் உள்ள அணனத்து பிரம்மன்களுக்கும்

அவியளிக்கப்பட்ைது.

அவ்வுலகங்கணளபயல்லொம்

கொக்கும்

விஷ்ணுவுக்கும்

அவியளிக்கப்பட்ைது. தட்சனின் ஆணைப்படி சிவனுக்கு மட்டும் அவியளிக்கப்பைவில்ணல. தன்

பகொழுநன்

அவமதிக்கப்பட்ைணத

மண்ைிலிறங்கி

தட்சபுரிக்கு

வந்தொள்.

அறிந்து

சினம்பகொண்ை

பபொன்பனொளிர்

வவள்வியில் நுணழந்து கண்ைருைன் ீ தன்ணனயும் தன் என்று

வகட்ைொள்.

முடியும்வபொது

“இந்தப்புவிணய

ருத்ரனின்

ணக

ஆளவும்

நொகமொக

எங்கள்

ஆகி

அங்வக

கைவணனயும் வவள்விக்கு

அழிக்கவும்

பநருப்ணபவிை

ஸதிவதவி

நொகங்கவள

ணகலொயத்திலிருந்து

நைந்துபகொண்டிருந்த அணழக்கொதது

வபொதுமொனணவ.

ஏன்

இவ்வவள்வி

விஷத்துக்கு பவப்பமிருக்கும்’ என்றொன்

தட்சன்.

‘அணழயொது என் வவள்விப்பந்தலுக்கு வந்த நீ இக்கைவம விலகிச்பசல்லவில்ணல என்றொல் உன்ணன என் ஏவல் நொகங்கள் இங்கிருந்து தூக்கி வசுவொர்கள்” ீ என்றொன். உங்கள்

“நொன்

பசன்றொவயொ

மகள், எனக்கு

அப்வபொவத

என்

அணழப்பு வதணவயில்ணல” என்றொள்

ணககணள நீரொல்

கழுவி

உன்ணன

ஸதி.

நொன்

நீ

“எப்வபொது

அவனுைன்

உதறிவிட்வைன்” என்று

தட்சன்

பதிலுணரத்தொன். “உன் நிணனவிருந்த இைத்ணதபயல்லொம் விஷம் பகொண்டு நிணறத்துவிட்வைன். களத்தில் நொன் வதொற்கவில்ணல, உன் வமல் பகொண்ை அன்பினொல் வதொற்வறன்” என்று தட்சன் ஆயிரம் தணலகளொல் பைபமடுத்து சீறினொன். “நீயும்

உன்

குலமும்

இதன்

விணளணவ அறிவர்கள்” ீ என்று

பசொல்லி

ஸதிவதவி

அழுத

கண்களுைன்

விண்வைறி வமகங்களில் ஒளிவடிவொக பநளிந்து ணகலொயத்துக்குச் பசன்றொள். அங்வக கடும் சினம் எரிய நின்றிருந்த முக்கண்ைன் நொகவடிவமொக இருந்த அவளிைம் “விண்ைிவலறி என் மணனவியொக மொறிய நீ எப்படி மண்ைிலிழியலொம்? நொகவடிவம் பகொண்ை நீ என் துணைவியொவது எப்படி?” என்றொன். “நொன்

என்

தந்ணதயிைம்

நீதி வகட்கச்பசன்வறன்” என்றொள்

ஸதி.

வருைம்

“ஆயிரம்

தவம்

பசய்து

நீ

விண்ைரசி வடிபவடுத்தொய். அணரக்கைத்தின் பநகிழ்வொல் மீ ண்டும் நொகமொனொய். விண்ைகத்தில் உனக்கு இனி இைமில்ணல. உன் தந்ணதயிைவம திரும்பிச்பசல்” என்றொன் ணகலொயநொதன்.

கருவமகத்தில் ஊர்ந்திறங்கி மீ ண்டும் தந்ணதயின் வவள்விச்சொணலக்கு வந்தொள் ஸதி. “தந்ணதவய, நொன் இங்வக

உங்களிைம் இருந்து

கைவணர பசன்றணைவவன்.

மீ ண்டும்

விண்ைில்

பகொடுங்கள்” என்று மன்றொடினொள்.

தவமியற்றுகிவறன்.

எனக்கு

இனி

என்

தவவல்லணமயொல்

இைமில்ணல.

பிறந்த

வொனவமறி

மண்ைில்

எனக்கு

என்

இைம்

“விண்பசன்று நீ உன் விஷமணனத்ணதயும் இழந்தொய்…இங்குள்ள எங்களில் நீ ஒருத்தி அல்ல. நொகபுரியில் உனக்கு இைமில்ணல” என்றொன் தட்சன். அவன் மூடியவொசலில் சுருண்டு கிைந்து ஆயிரம் வருைங்கள்

கொத்திருந்தொள் ஸதி வதவி. அங்வக வந்த நொரதமுனிவர் “பபண்வை வவள்வியில் அவியொபணவ அணனத்தும்

அவணனவய பசன்று வசர்கின்றன என்று அறிக” என்றொர். ஸதிவதவி தந்ணதயின் வவள்வித்தீயில் தன்ணன

சிவனுக்கு ஆகுதியொக்கினொள். அவளுணைய உைல் பநருப்பில் உருகி நின்பறரிந்து விபூதியொகியவபொது அவள் ஆத்மொ விண்பசன்று ணகலொயத்ணத அணைந்தது. சூதர்கள்

பொடினர்

வதொழியொன

“பநருப்ணப

ஸதி.

வைங்குங்கள்

கன்னியவர.

தழலில் நின்றொடுகின்றொள்.

ணககணள

பநருப்பில்

வொனுக்கு

உணறகின்றொள்

விரிக்கும்

இணறவனின்

வவண்டுவகொவள

ஸதி.

அணனத்ணதயும் விண்ணுக்கு அனுப்பும் ஒருமுகவம ஸதி. பகொழுந்துவிட்டு பவறியொடும் உக்கிரவம ஸதி. சுவொலொரூபிைியொனவவள, தொக்ஷொயைிவய உன்ணன வைங்குகிவறொம். நீ எங்கள் குலத்துப்பபண்களுக்குள் எல்லொம் உணறவொயொக! ஆம், அவ்வொவற ஆகுக!” தழணல

வைங்கிவிட்டு

அந்த

படிக்கட்டுகளில் இறங்கிச்பசன்று கணரணய நகர்ந்து

துழொவிக்பகொண்டிருந்த

பசன்ற

தீபங்கள்

தீபங்கணளக்

அணசவிலொததுவபொல் நீரின்

நகர்ந்வதொடும்

தீபச்சுைர்களுைன் ஒன்றொயின.

ணகயிபலடுத்த

குளிர்நொக்கில் நகரம்

மூன்று

அகன்றுகிைந்த அந்த

இளவரசிகளும்

கங்ணகயின்

தீபங்கணள

வொரைொசியின்

விளிம்பில்

பமல்ல

ணவத்தனர். பமல்லச்சுழன்று

வபொல பசன்றுபகொண்டிருந்த

கங்ணகயின்

பல்லொயிரம்

கொசி அந்தியில் முழுணமபகொள்ளும் நகரம். படிக்கட்டுகளிபலங்கும் கன்னியரும் அன்ணனயருமொக பபண்கள் நிணறந்திருந்தனர்.ஆயிரம் நீர்க்கணரத் பதய்வங்களின் சிற்றொலயங்கள் அைர்ந்த படித்துணறகளில் மைிகளும்

மந்திரங்களும் ஒலித்தன. நூற்பறட்டு ணசவர்களும் பதிபனட்டு சொக்தர்களும் ஒன்பது ணவைவர்களும் என தொந்திரீகர்கள் கண்சிவக்க உைல்நிமிர்த்தி கொலடிகள் அதிர நைந்தனர். படிகளிலும் அப்பொல் பின்னி விரிந்த

பதருக்களிலும்

நீர்க்கைன்

பசய்யவந்தவர்கள்

வண்ைங்களொகவும்

குரல்களொகவும்

அவர்களுக்குவமல் ஓங்கி ஒலித்துக்பகொண்டிருந்தது விஸ்வநொதனின் வபரொலய மைிவயொணச. கொசிமன்னன்

பீமவதவன்

தன்

மூன்று மகள்களுக்கும்

சுயம்வரம்

அறிவித்திருந்தொர்.

சுழித்தனர்.

முன்னதொகவவ

கொசிநகரத்துக்கு பொரதவர்ஷபமங்குமிருந்து ஷத்ரிய மன்னர்கள் வரத்பதொைங்கியிருந்தனர். அவர்கள் குடில்கள் அணமத்து

தங்கியிருந்த

இலச்சிணனக்பகொடிகள்

கங்ணகக்கணர

வசொணலகளின்

உயர்ந்த

பறந்துபகொண்டிருந்தன. சுயம்வரத்ணதக்

மரங்களுக்குவமல்

கொைவந்த

அவர்களின்

முனிவர்களும், கொைிக்ணக

பபறவந்த ணவதிகர்களும், வொத்தியங்களுைனும் விறலியருைனும் வந்த சூதர்களும் கங்ணகக்கணர மைல் வமடுகளில் நிணறத்திருந்தனர். கங்ணக

அகன்றுவிரிந்து

இருகணரகளிலும்

வவகம்

விரிந்திருந்த கொசி

மண்ணைவயொட்டுமொணலயுைன்

குணறந்து

பிணறவடிவில்

வதசம்

வணளந்துபசல்லும்

சிவனுக்குரியது.

வகொயில்பகொண்டிருந்தொன்.

அதன்

இைத்தில்

கொவல்வதவனொக

கொசிமன்னன்

பீமவதவன்

தன்

அதன்

கொலணபரவன் வபரணமச்சர்

ஃபொல்குனருைன் பசன்று கொலணபரவமூர்த்திக்கு குருதிப்பலி பகொடுத்து வைங்கி ரதவமறி பநரிந்த மக்கள் திரள்

நடுவவ

வதங்கியும்

சுயம்வரப்பந்தலுக்கு

ஒதுங்கியும்

வந்தொன். பவண்ைிற

பயைம்

வொனம்

பசய்து

பநருங்கி

அரண்மணனக்கு வந்து

விரிந்தது

அருவக

வபொல

கட்ைப்பட்டிருந்த கட்ைப்பட்டிருந்த

மைப்பந்தலின் முகப்பில் அணமந்த ஏழடுக்கு மலர்க்வகொபுரத்ணத சிற்பிகள் அலங்கரித்துக்பகொண்டிருந்தனர். பந்தலுக்குள்

நுணழந்து

அதன்

அணமப்புகணள

இறுதியொக

சரிபொர்த்துக்பகொண்டிருந்த

பீமவதவன்

நிணலயற்றிருப்பணத ஃபொல்குனர் கவனித்துக்பகொண்டிருந்தொர். சுயம்வரத்துக்கு வந்த மன்னர்கள் அமரும் இருக்ணகவரிணச

அணரச்சந்திர

அணமந்திருந்தது. மறுபக்கம் அமரும்

வட்ைத்தில்

இருக்க

அதன்

முன்

வபொைப்பட்டிருந்தன.நொணளப்புலரியில்

விரியும்பபொருட்டு

பமொட்ைொலொன மொணலகள் பதொங்கவிைப்பட்டிருந்தன. எண்ைிக்பகொண்டு

பசய்தியனுப்பினொர்களொ அரவச.

மூன்றுவம ஒவர

மைவமணை

நீண்ை நூறடுக்குவரிணசகளொக முனிவர்களும் ணவதிகர்களும் சொன்வறொரும்

வண்ைப்பொய்கள்

ஏவதொ

வட்ைவடிவமொக

திரும்பிய

பீமவதவன்

அணமச்சவர?” என்றொர்.

“அஸ்தினபுரியிலிருந்து

ஃபொல்குனர்

பசய்திணயத்தொன் பசொல்லின.

பசய்திகள்

“மூன்று

அஸ்தினபுரியின்

வமலிருந்து

ஒற்றர்கள்

ஏவதனும்

பதொைர்ச்சியொக வந்தன

பணைகள்

ஒன்றுதிரளவில்ணல.

ஆறு எல்ணலகளிலொக அணவ இன்னும் சிதறித்தொன் நின்றுபகொண்டிருக்கின்றன. பணைநகர்வுக்கொன எந்த ஆணையும் அனுப்பப்பைவில்ணல” என்றொர். பபருமூச்சுைன்

அந்தரீயத்ணத

நொழிணகக்குள்

புலர்ந்துவிடும்.

முழங்கும்….” என்றொர்.

அள்ளி

வதொளில் சுற்றிக்பகொண்டு

புலரியின்

இரண்ைொம்

நைந்த

நொழிணகயில்

பீமவதவன்

“இன்னும்

சுயம்வரத்துக்கொன

எட்டு

பபருமுரசு

என்ன பசொல்வபதன்று அறியொமல் ஃபொல்குனர் “அணனத்தும் சிறப்புற நிகழும்….நொம் பசய்யவவண்டியணவ அணனத்ணதயும்

பசய்துவிட்வைொம்.

நன்வற

நிகழுபமன

நிணனப்வபொம்”

என்றொர்.

அப்படித்தொன்

“ஆம்,

நிகழவவண்டும்” என்று பசொன்ன பீமவதவன் மீ ண்டும் பபருமூச்சுவிட்டு “அணமச்சவர, பீஷ்மர் எங்கிருக்கிறொர் என்று ஒற்றர்கள் பசொன்னொர்கள்?” என்றொர். “மூன்று

நொட்களுக்கு

முன்

அவர்

அஸ்தினபுரியில்

இருந்து

தனியொகக்

கிளம்பி

வியொசரின்

வவதவனத்துக்குச் பசன்றிருக்கிறொர். அங்கிருந்து வனத்துக்குள் புகுந்து மணறந்தவணரப்பற்றி எந்தச்பசய்தியும் இதுவணர

இல்ணல

அஸ்தினபுரியிவலவய

ஆயுதசொணலயிவலவய

என்கிறொர்கள்.

அவர்

பீஷ்மர்

ஒருவபொதும்

எப்வபொதும்

அப்படி

வனம்புகுவது

அரண்மணனயில்

எப்வபொதும்

இருப்பதில்ணல.

தங்கியிருப்பது வழக்கம்” என்றொர்.

பகொள்கின்றன அணமச்சவர” என்றொர் பீமவதவன்.

“என்

நிகழ்வதுதொன்.

புறங்கொட்டில்

உள்ளுைர்வுகள்

தன்

பதற்றம்

பமன்மைல் விரிக்கப்பட்ை பந்தல் முற்றத்துக்கு வந்து அங்வக கொத்திருந்த முகபைொமைிந்த யொணனணய

பநருங்கிய பீமவதவன் நின்று திரும்பி “இப்பந்தணல அணமத்த சிற்பி யொர்?” என்றொன். “இதற்பகனவவ நொம் கலிங்க வதசத்திலிருந்து

வரவணழத்த

சிற்பி

அவர், அவர்

பபயர்

வொமவதவர்” என்றொர் ஃபொல்குனர்.

“அணமச்சவர, வவள்விப்பந்தல் அணமக்ணகயில் அந்த வவள்விக்கு குணறவயதும் நிகழுவமொ என்று சிற்பியின் ஸ்தொபத்ய சொஸ்திரத்ணதக்பகொண்டு

கைிக்கும்

வழக்கம்

பசொல்லவருவணத ஊகித்து “ஆம்” என்றொர் ஃபொல்குனர்.

உண்ைல்லவொ?” என்றொர்

பீமவதவன்.

அவர்

“இந்த சுயம்வரத்துக்கும் தணை ஏதும் நிகழுமொ என்று நொம் ஏன் சிற்பியிைம் வகட்கக்கூைொது?” ஃபொல்குனர் பமௌனமொக

நின்றொர்.

கைிக்கொமலிருப்பதல்லவொ

“பசொல்லுங்கள் நல்லது

அரவச?

அணமச்சவர”

வவள்விக்கு

என்றொர்

எனில்

பீமவதவன்.

ஆதிபதய்விகம்

“நொம்

விதிணய

ஆதிபபௌதிகம்

என

இருவணகத் தணைகள் உள்ளன. ஆதிபதய்வகத்தின் ீ தணைகணள மட்டுவம நொம் வவள்வியில் கைிக்கிவறொம். ஆதிபபளதிகத்ணத கைிப்பது தணைபசய்யப்பட்டுள்ளது” என்றொர் ஃபொல்குனர்.

“என்னொல் இனிவமலும் இந்த முள்வமல் தவத்ணத நீட்டிக்க முடியொது…அணழத்துவொருங்கள் அவணர” என்றொர்

பீமவதவன். “அவர் இங்வகதொன் இருக்கிறொர் அரவச” என்ற ஃபொல்குனர் அங்வக நின்றிருந்த இளம்சிற்பிணய வநொக்கி “உங்கள் ஆசிரியணர மொமன்னர் முன் பகொண்டுவொருங்கள்” என்றொர். சற்றுவநரத்தில்

வொமவதவர்

நொணரயிறகுவபொன்ற

வந்தொர்.

தொடியும் சிறிய

குறுகிய கரிய

“கொசிமன்னணன வைங்குகிவறன்” என

உைலும்

மைிக்கண்களும் சுருக்கமொக

நணரத்து

பகொண்ை

முகமன்

அவர்

பசொல்லி

வதொளில் ஒரு

பதொங்கிய

கூந்தலும்

தணலயுைன்

சுருங்கிய

சிறுவணனப்வபொலிருந்தொர்

நிமிர்ந்த

கண்களுைன் நின்றொர். “மகொசிற்பிவய, இந்தப் பந்தல் இதன் வநொக்கத்ணத தணையில்லொமல் பசன்றணையுமொ என்று பொர்க்க உங்கள் நூலில் வழியுள்ளதல்லவொ?” என்றொர் பீமவதவன்.

பபருமூச்சுைன் “அரவச, மூவணகக்கொலம் என்பது நொம் நம் அகங்கொரத்தொல் பிரித்துக்பகொள்வது மட்டுவம

என்று சிற்பநூல்கள் பசொல்கின்றன. வொஸ்துபுருஷன் வொழ்வது பிரிவற்ற அகண்ை கொலத்தில். அவதொ அந்தப் பொணற,

இந்தத்

தூண்

முழுமுதல்கொலத்தில்

அணனத்துவம

அணனத்தும்

முப்பிரிவில்லொத

கொலத்தில்

ஒன்வற…” என்றொர் வொமவதவர்.

நின்றுபகொண்டிருப்பணவ. வநொக்கித்

“அகண்ைகொலம்

திறக்கும்

கண்கள் பகொண்ைவர்கள் ஞொனியர். அவர்களுக்கு பிரபஞ்சம் என்பது ஒற்ணறப்பபருநிகழ்வு மட்டுவம. அதன் அணனத்தும் அணனத்துைனும் இணைந்துள்ளன. அணனத்தும் அணனத்ணதயும் சுட்டிக்பகொண்டிருக்கின்றன.” “நீங்கள்

பிரிவிலொ

வயொகியும்

அறிந்தவன்”

கொலத்ணதக்

ஞொனியும்

அல்ல.

என்றொர்

கொணும் கண்கள்

ஆனொல்

வொமவதவர்.

முழுணமபபறுமொ?”

பகொண்ைவரொ?” என்றொர்

பிரிவிலொ

கொலத்தில்

பீமவதவன்.

பசொல்லுங்கள்,

“அப்படிபயன்றொல்

“இல்ணல.

நின்றுபகொண்டிருக்கும்

நொன்

பபொருட்கணள

இந்தப்பந்தலின்

நிகழ்வு

வொமவதவர் “அரவச, உங்கள் மூன்று கன்னியருக்கும் இந்த சுயம்வரப்பந்தலில் மைம் நிகழும்” என்றொர். அவர் கண்கணளப்பொர்த்த பீமவதவர் ஒருகைம் தயங்கினொர். “நொன் வகட்ைது அதுவல்ல. என் மகள்களுக்கு நொன் விரும்பும்படி மைம்நிகழுமொ?” என்றொர் பீமவதவன்.

“இந்த சுயம்வரப்பந்தல் நீங்கள் விரும்பும்படி நிகழும் மைத்துக்பகன அணமக்கப்பட்ைது அல்ல அரவச” என்றொர் வொமவதவர்.

அந்த பதில் வகட்டு எழுந்த முதல் சினத்ணதத் தொண்டியதும் பீமவதவன் திடுக்கிட்ைொர். “அப்படிபயன்றொல்?” என்றொர். வொமவதவர்

“மன்னிக்கவவண்டும்…” என்றொர்.

ணகணய நீட்டி திைமொக “மன்னிக்கவவண்டும்” என்றொர்.

பீமவதவன்

“…சிற்பிவய” என ஆரம்பிக்கவும்

அவர்

பீமவதவன் பபருமூச்சுைன் அணமதியொனொர். “இன்று சதுர்த்தி….சூதர்கள் அகல்விழி அன்ணனயின் கணதகணளச் பசொல்லிவருணகயில்

இன்று

வந்தது

தொட்சொயைியின்

பசொல்லவந்தபின் பசொல்லொமல் திரும்பி பந்தலுக்குள் நுணழந்தொ

1.முதற்கனல்11 கொசி

அரண்மணனயில்

கணத”

எரியிதழ் 2

கங்ணகயின்

நீர்விரிவு வநொக்கித்திறக்கும்

என்றொர்

சிற்பி.

சொளரங்களின்

வமலும்

அருவக

அரசி

ஏவதொ

புரொவதி

அமர்ந்து நிற்கின்றனவொ நகர்கின்றனவொ என்று பதரியொமல் பசன்றுபகொண்டிருந்த பொய்புணைத்த பைகுகணள பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொள்.

அவளுணைய

ஒற்றுச்வசடியொன

நந்தகி

பமல்ல

வந்து

தன்

வருணகணய

குறிப்புைர்த்திவிட்டு சுவர் ஓரமொக நின்றொள். கவணலமிக்க முகத்துைனிருந்த புரொவதி திரும்பி ‘என்ன?’

என்பதுவபொலப் பொர்த்தொள். நந்தகி வைங்கி சுயம்வரப்பந்தலில் நிகழ்ந்தவற்ணற விவரித்தொள். பபருமூச்சுைன்

அவள் வபொகலொபமன ணகயணசத்தொள் புரொவதி. மூன்றுமொதம் முன்னவர அவள் நிமித்திகர்கள் வழியொக அந்த சுயம்வரம் நைக்கப்வபொவதில்ணல என்பணத அறிந்திருந்தொள். அணுக்கச்வசடி

உள்ளணறக்குச் பபொற்தொலியும்

பிரதணம பசன்று

மட்டும்

ஆலயவழிபொட்டுக்குரிய

வந்து

நீரொடி

பிரம்மமுகூர்த்தம்

பநருங்கிவிட்ைது

ஆலயவழிபொட்டுக்குரிய

அைிந்துபகொண்டு

ஆணையைிகளுைன்,

மஞ்சள்பட்ைொணையும்

பவளிவய

ணககளில்

என்று

வந்தொள்.

மலர்த்தட்ைங்கள்

பசொன்னவபொது

எழுந்து

சங்குவணளயல்களும்

மூன்று

பகொண்ை

இளவரசிகளும் வசடியர்

சூழ

நின்றிருந்தொர்கள். புரொவதி தன் புதல்வியணரப் பொர்த்துக்பகொண்டு சிலகைங்கள் ஏங்கி நின்றிருந்தொள். பின்பு

பநடுமூச்சுைன் ‘கிளம்பலொம்’ என்று வசடியருக்கு ஆணையிட்ைொள். தணலச்வசடி ணசணக கொட்ை பவளிவய அவர்களின் புறப்பொட்ணை அறிவிக்கும் சங்கு மும்முணற ஒலித்தது.

அரண்மணன

முற்றத்தில்

பசவ்வண்ைத்திணர

பறக்கும்

இரு

பல்லக்குகள்

நின்றன.

அணதச்சூழ்ந்து

ஆயுதவமந்திய கொவலரும் பகொடிவயந்திய குதிணரவரனும் ீ நின்றிருந்தொர்கள். அரசியும் அணுக்கச்வசடியும்

ஓவியம்:ஷண்முகமவல் முதல்

பல்லக்கில்

வபொல

சிவந்து

ஏறிக்பகொண்ைனர்.

பல்லக்கு

வமபலழுந்தவபொது

திணரணய

பமல்ல விலக்கி

மூன்று

பபண்களும் அடுத்தபல்லக்கில் ஏறுவணத புரொவதி கவனித்தொள். மூவரும் உள்வள பநருப்பிட்ை கலங்கள் விரித்து எரியும்

கனிந்திருப்பதொகத் வதொன்றியது. அந்த

சுவொணலணய

அவளும்

பசம்பு, இரும்பு, பவள்ளிக் ஒருகொலத்தில்

கலங்கள்.

அறிந்திருந்தொள்.

இனிக்கும் அந்தத் தருைம் பிறபகப்வபொதும் வொழ்வில் திரும்பியவதயில்ணல. மூவர்

முகங்களிலும்

அப்சரஸ்களின்

ஓவியங்களின்

கனவுச்சொணய

உள்வள

மலரிதழ்

ஒவ்பவொரு கைமும்

இருந்தது.

அம்பிணகயும்

அம்பொலிணகயும் ஒருவர் ணகணய இன்பனொருவர் பற்றிக்பகொண்டு பமல்லிய குரலில் கொதுகளின் குணழகள் ஆை, மொர்பக நணககள் பநளிய, தணலணய ஆட்டி வபசிக்பகொண்வை இருந்தொர்கள். ஒவ்பவொரு பசொல்லுக்கும்

அம்ணபயின் உைலில் கொற்று அணசக்கும் பசம்பட்டுத் திணர வபொல நொைம் பநளிந்துபசன்றது. கண்களில் சிரிப்பு மின்னிமின்னி அணைந்துபகொண்டிருந்தது. அவர்கள் வபசிக்பகொள்ளும் அத்தணன பசொற்களுக்கும் ஒவர பபொருள்தொன் என புரொவதி அறிவொள். பிறந்த கன்று துள்ளிக்குதிப்பதன் பபொருள். அம்ணப

மட்டும்

ணகவிரல்களொல்

அங்கிருந்தொலும்

எங்வகொ

ஆணைணயச் சுருட்டியபடி

மிதந்துபகொண்டிருந்தொள்.

நீவரொட்ைத்தில்

குவிந்து

நீண்டு

ஓடும்

சரிந்த

விழிகளுைன்

மலர்வரிணசவபொலச்பசன்று

பல்லக்கில் ஏறிக்பகொண்ைொள். திணரணய மூடிவிட்டு மொன்வதொல் இருக்ணகமீ து சொய்ந்துபகொண்ை அரசியின் முகத்ணதப்பொர்த்து அணுக்கத்வதொழி புன்னணகத்து “மூன்றுநொட்களொக அவர்கள் தூங்கவவயில்ணல. ஆனொல் இன்று பிறந்து வந்தவர்கள் வபொலிருக்கிறொர்கள்” என்றொள். “ஆம், அது அப்படித்தொன்” என்றொள் புரொவதி.

அணுக்கத்வதொழி பிரதணம குரணலத்தணழத்து “வநற்றுமொணல சொல்வமன்னர் தன் பைகு வரிணசயுைன் வந்து

சியமந்தவனத்தில் குடிவயறினொர்” என்றொள். அரசியின் முகக்குறிணய கவனித்துவிட்டு “மங்கலப்பபொருட்கணள அளிக்கும்

பொவணனயில்

மரப்பட்ணைகணளயும்

நொவன

அவரது

சிற்பிகணளயும்

குடிணலத்வதடிச்பசன்வறன்.

பகொண்டுவந்து

அங்கிருந்வத

கங்ணகக்கணரயில்

ஓர்

வண்ைமிைப்பட்ை

அரண்மணனணயவய

அணமத்திருக்கிறொர். அணதச்சுற்றி குடில்களொலொன ஒரு சிற்றூவர உருவொனது வபொலிருக்கிறது. அவருைன் சூதர்களும் கைிணகயரும் நொன்

பசல்லும்வபொது

சணமயற்கொரர்களும்

மல்லர்களின்

வபொர்

பணைவரர்களுமொக ீ

ஒருபுறம்

ஏரொளமொனவர்கள் வந்திருக்கிறொர்கள்.

நைந்துபகொண்டிருந்தது.

இனிய

சணமயற்புணக

மரக்கிணளவமல் தங்கியிருந்தது. சிற்பிகள் நீர்வமல் கட்டிபயழுப்பிய ஊஞ்சல்மண்ைபத்தில் சொல்வர் அமர்ந்து யொழிணச வகட்டுக்பகொண்டிருந்தொர்” என்றொள்.

“பொர்ப்பதற்கு இனியவர்” என்று பிரதணம பதொைர்ந்தொள். “சொல்வர் ஆளும் பசௌபநகரம் கங்ணகக்கணரயில் இன்றிருக்கும் நொடுகளில்

வலிணமயொனது.

பத்தொயிரம்

தூண்கணள

கங்ணகவமல்

நொட்டி

அதன்

வமல்

கட்ைப்பட்ை மொபபரும் துணறமுகம் அங்குள்ளது என்கிறொர்கள். அணத உருவொக்கிய விருஷபர்வ மன்னர் வபொரில்

இறந்தபின்

அவரது

ஷத்ரியமன்னர்களிைபமல்லொம் பநருங்கியநண்பர்

தம்பியொகிய

நல்லுறவு

என்கிறொர்கள்.

இவர்

பகொண்ைவர்.

அங்கம்,

வங்கம்,

கலிங்கம்,

பட்ைத்துக்கு

வந்திருக்கிறொர்.

வசதிநொட்ைரசர் மொளவம்,

தமவகொஷன்

மொகதம்,

வககயம்,

பிற

அவரது

வகொசலம்,

பகொங்கைம், வசொழம், பொண்டியம் என்னும் பத்து நொட்டுமன்னர்களும் அவருைன் ணகவகொர்த்திருக்கிறொர்கள். கொசியுைன்

உறணவ

உருவொக்கிக்

எண்ைியிருக்கிறொர்கள்.”

பகொண்ைபின்பு

அஸ்தினபுரிணய

ணகப்பற்றவவண்டுபமன்று

“அவர்களுக்கு எப்வபொதும் அந்தக்கைக்குகள்தொன்” என்றொள் புரொவதி. “அவர்களுக்கு கொசியின் உதவியின்றி அஸ்தினபுரிவமல் பணைபகொண்டு பசல்லமுடியொது. நம்மிைமிருக்கும் பைகுகள் பொரதவர்ஷத்தில் எவரிைமும் இல்ணல” பிரதணம “ஆம் அரசிவய, முற்றிலும் உண்ணம” என்றபின் “சொல்வர் சுயம்வரத்துக்கு முன்னவர இந்த

இலக்ணக

வநொக்கி

நகரத்பதொைங்கிவிட்ைொர்.

சொல்வநொட்டிலிருந்து

பபொன்னும்பபொருளும்

பபற்ற

விறலியர் நம் அரண்மணனக்கு வந்துபகொண்வை இருந்திருக்கிறொர்கள். அவர்கள் சொல்வரின் பபருணமணய பொடிப்பொடி மூத்த இளவரசியின் மனதுக்குள் ஏற்றிவிட்டிருக்கிறொர்கள். பட்டுத்திணரச்சீணலயில் வணரயப்பட்ை ஓர் ஒவியம்கூை நம் இளவரசியிைம் அளிக்கப்பட்டிருக்கிறது” என்றொள்.

“ஆம், நந்தகி அணத என்னிைம் பசொன்னொள்” என்றொள் புரொவதி. “அவள் பசொல்லும்வபொது அணனத்தும் என் ணககணள விட்டுச்பசன்றுவிட்ைது.

கன்னியின் மனம் எரியக்கொத்திருக்கும்

கொடுவபொன்றது. ஒரு

பிரதணம

வந்திறங்கியதும்

தொணழமைணல

உரசினொவல வபொதும் என்று என் அன்ணன பசொல்வதுண்டு” “வநற்று

இங்வக

பகொடுத்தனுப்பியிருக்கிறொர்” என்றொள்.

புரொவதி

சொல்வர்

ஒரு

எழுதப்பட்டிருந்தது?” என்றொள்.

“என்ன

மூங்கில்

விறலியிைம்

வதொழி

“ஏதும்

எழுதப்பைவில்ணல. பவறும் தொணழமைல். அணதத்தொன் இளவரசி அம்பொவதவி தன் ஆணைக்குள் இப்வபொது ணவத்திருக்கிறொள். அணத அவ்வப்வபொது எடுத்து முகர்ந்துபகொள்கிறொள். பசொல்லி சிரித்துக்பகொள்கிறொர்கள்” என்றொள். கல்லொலொன

அடித்தளம்

மீ து

மரத்தொல் எழுப்பப்பட்ை

ஏழடுக்கு

மற்ற இளவரசியர் அணதத்தொன்

வகொபுரம்

பகொண்ை

விஸ்வநொதனின்

வபரொலயத்தின் வொசலில் அவர்களுக்கொக வொத்தியக்குழு நின்றிருந்தது. அவர்களின் வரணவ கட்டியங்கொரன் அறிவித்து பவண்சங்ணக ஊதியவபொது மங்கல இணச எழுந்தது. ணவதிகர்கள் மஞ்சளரிசி தூவியும் துறவியர் மலர்தூவியும்

அவர்கணள

வதொரைங்களொல்

வொழ்த்தினர்.

ஆலயவணளவு

அைிபசய்யப்பட்டிருந்தது.

முழுக்க தளிர்களொலும்

சித்திரத்தூண்களிபலல்லொம்

அணசந்தன. தூபப்புணகமீ து மைிவயொணச பைர்ந்து அதிர்ந்தது. அவர்கள்

உள்வள

விஸ்வநொதணன

பசன்றதும்

வைங்கியபின்

ஆலயத்திலிருந்த

அரசியும்

ஆண்கபளல்லொம்

இளவரசியரும்

மலர்களொலும்

அைித்திணரகள்

பவளிவய

விசொலொட்சியின்

ஆன

பதொங்கி

அனுப்பப்பட்ைனர்.

சன்னிதியில்

இருந்த

அைிமண்ைபத்தில் அமர்ந்ததும் பூசகர்களும் பவளிவயறினர். முதிய பூசகிகள் மூவர் ஆலயக்கருவணறக்குள் பசன்று

வழிபொடுகணளத்

பசம்பட்ைொணை

பதொைர்ந்தனர்.

அைிவிக்கப்பட்டு

அன்ணனணய வைங்கினர்.

அகல்விழியன்ணனயின்

பசவ்வரளி

மொணலகள்

ஆணைகள்

சொர்த்தப்பட்ைன.

அகற்றப்பட்டு

அவர்கள் புதுமலர்

புதிய

அைிந்த

மூன்று கன்னியரும் தங்கள் கன்னிணம நிணறவுப்பூணசணயச் பசய்யும் நொள் அது. கஜன் வைங்கிய மங்கல சண்டிணக

வகொயில் முன்னொல்

ணககளிலும் இணையிலும்

நின்று

கொல்களிலும்

ஆணைகணளயும்

கழுத்திலும்

அைிகணளயும்

அைிந்திருந்த

ஏழு

மலர்கணளயும்

கணளந்தனர்.

கன்னித்தொலிகணளயும் கழற்றி

அன்ணனயின் பொதங்களில் ணவத்தனர். பிறந்தவகொலத்தில் நின்று அன்ணனணய வைங்கியபின் புத்தொணை அைிந்து

அன்ணனயின்

பநற்றியிலைிந்துபகொண்ைனர்.

மலர்கணள

முதுபூசகி

கூந்தலில்

அவர்களிைம்

பகொடுக்க மூவரும் அவற்ணற அைிந்துபகொண்ைொர்கள்.

சூடி

அன்ணனயின்

அவளுணைய

பவண்சங்கு

குங்குமத்ணத

வணளயல்கணளக்

முதுபூசகி “கன்னியவர உங்கணள இதுவணர கொத்துவந்த வதவர்கள் அணனவரும் இங்வக தங்களுக்கொன

பலிகணள வொங்கிக்பகொண்டு விணைபபறுகிறொர்கள். இனிவமல் உங்கள் கற்வப உங்களுக்குக் கொவலொக ஆகும்.

இன்றுவணர கொசியின் பபருங்குலத்தின் உறுப்பினரொக இருந்த நீங்கள் கனிகள் மரங்களிலிருந்து உதிர்வது வபொல நன்றி

விலகிச்பசல்கிறீர்கள்.

பசொல்லுங்கள்.

உங்கள்

உங்கள்

உைலில்

மலர்கணள விரியணவத்த

பநஞ்சில் கனவுகணள

நிரப்பிய

வதவணதகள்

வதவணதகணள

அணனவருக்கும்

வைங்குங்கள்.

உங்கள்

கண்களுக்கு அவர்கள் கொட்டிய வசந்தம் நிணறந்த பூவுலகுக்கொக அவர்கணள வொழ்த்துங்கள். அன்ணனயின் ஆசியுைன் பசன்றுவொருங்கள்” என்று வொழ்த்தி அவர்களின் பநற்றியில் மஞ்சள்பூசி ஆசியளித்தொர். முகம்

மலர்ந்து

நின்றிருந்த

என்ன

என்பணத

அறிந்தொள்.

மூன்று கன்னியரும்

அந்தச்பசொற்கணளக்

வகட்ைதும்

இருண்டு

கண்ை ீர்

மல்கியணத புரொவதி கண்ைொள். இருபதொண்டுகளுக்கு முன்பு அவளும் அக்கைத்தில்தொன் பசன்றுமணறந்தது மீ ண்டுவரொத

ஒரு

வசந்தம்.

ஆனொல்

அந்த

வசந்தகொலத்தின் ஒவ்பவொரு

கைத்திலும் அணதத் தொண்டுவணதப்பற்றிய துடிப்வப நிணறந்திருந்தது. அந்த வவகவம அணத வசந்தமொக ஆக்கியது. அந்த எல்ணலணயத் தொண்டிய கைம்தொன் அது எத்தணன அபூர்வமொனது என்று புரிந்தது. அந்த ஏக்கம்

வசந்தத்ணத

ஏதுமில்ணல

என

உைர்ந்துபகொண்ைொள். அன்ணனயின்

மகத்தொனதொக

பின்னர்

ஆலயத்தின்

சிவந்தகற்களொலொன

இணை

அறிந்து

ஆக்கியது.

இைதுபுறம்

முடியைிந்தவளும்

எவருமிருக்கவில்ணல.

கனகலம்

பகொண்டுவந்த அபிவஷகம்

அரசியிைம்

புனிதநீர்

பசய்யும்

நொகர்குலத்தவவர

பவளிவய

ணவத்த

பசல்லும்படி

குைத்திலிருந்து

நூல்பநறிக்குள்

இனியணவ

என்றொகியிருக்கிறது

நொகவதவியின்

இளவரசியர்

மூவரும்

என

பசொன்னொள்.

மூன்று முணற

ஆளொனதுண்டு.

மூன்று

சிற்றொலயம் வந்ததும்

அப்வபொது

இருந்தது.

உள்ளிருந்து முதுநொகினி

இளவரசியணரத்தவிர அங்வக

இருக்கும்

நொகச்சுணனயில்

நீரள்ளிவிட்டு

பொரதவர்ஷத்தின்

எழுதப்பைொத

மண்ைில்

என

வறுமுணலபகொண்ைவளுமொன

கங்கொத்வொரத்தில்

அச்சைங்குக்கு அவளும்

என்பது

முன்

பதொங்கியொடும்

என்னும்

நிகரொக

வொழ்க்ணக

சித்தவயொகினியொன

உயர கட்டிைத்திற்கு

ஓணலயொலொன நொகபை பவளிவய வந்து

ஏக்கங்களுக்கு

முதிர்வவத

கன்னியணர அத்தணன

ஆசொரநம்பிக்ணகயொக

அவர்களணனவருக்கும் புனிதத் தலம் கங்கொத்வொரத்தின் தொட்சொயைிகுண்ைம்.

இருந்து

அரசியரொக

பபண்களும் இருந்தது.

மூன்று கன்னியரும் அச்சத்தொல் பவளுத்த முகமும் நடுங்கும் உதடுகளுமொக குளிர்ந்த கரங்கணள மூடி

பதொழுதுபகொண்டு பவளிவய வருவணத அரசி கண்ைொள். மூவரில் மூத்தவளின் ணககளில் மட்டும் ஒரு பசவ்விதழ்த்தொமணர இருந்தது. அணத அரசி பொர்ப்பணத அறிந்த வசடி கன்னியணர பநருங்கி இணளயவளிைம் சில

பசொற்கள்

அணழத்து என்றொள். கண்ை ீர்

வபசிவிட்டு

தன்னருவக

கனத்த

பசொல்கூை

முகத்துைன்

அவர்கள்

“அஸ்தினபுரியிலிருந்து விசொரித்வதன்

வந்து

நைந்தணதச்

அமரச்பசய்து

அரசிவய.

பசொன்னொள். முதுநொகினி

அவள் கொதுகளில்

மூன்று கன்னியரும்

வபசிக்பகொள்ளவில்ணல.

ஏவதனும் அங்வக

வசதி

எந்த

வந்ததொ?”

அணசவும்

எணதவயொ

மீ ண்டும்

அந்த

மட்டும்

மலணர

உள்வள

அளித்தொள்

பல்லக்குகளில்

ஏறிக்பகொண்ைொர்கள்.

பிரதணமயிைம்

வகட்ைொள்.

தன்னுணைய என்று

அம்ணபணய

பசொல்லி

பல்லக்கில்

இல்ணல. விசித்திரவரியர் ீ

ஏறியதும்

ஒரு

புரொவதி

“இப்வபொதுகூை

இப்வபொதும்

மருத்துவர்

குடிலில்தொன் இருக்கிறொர்” என்றொள். “மந்ணதயில் பின்னொல் பசல்லும் வநொயுற்ற மிருகம் சிம்மங்களுக்கு உைவொகும். அதுவவ அரச பநறியொகவும் உள்ளது” என்றொள் புரொவதி.

அரண்மணன வொசலில் ஃபொல்குனர் வந்து பரபரப்புைன் நின்றிருந்தொர். “வைங்குகிவறன் அரசி. இன்னும் அதிகவநரமில்ணல. அணரநொழிணகயில் பபருமுரசு முழங்க ஆரம்பித்துவிடும்.அரசர்கள் சுயம்வரப்பந்தலுக்கு அைிவகுத்து வருவொர்கள். இளவரசியணர விணரவொக அலங்கரித்து சணபக்கு அணழத்து வொருங்கள்” என்றொர். “சற்றுத்தொமதமொனொலும்தொன் எப்வபொது

என்ன

அமொத்யவர? இந்த

நிகழப்வபொகிறது?” என்றொள் பிரதணம.

நொளில்

அவர்கள்

“அைிபசய்வணத

அைிபசய்வணதப்வபொல

வவகமொகச்

இனி

பசய்யலொவம” என்றொர்

ஃபொல்குனர். “எக்கொலத்திலும் அணத ஆண்களுக்கு புரியணவக்க முடியொது” என்றொள் பிரதணம.

தன் அைியணறக்குள் பசன்று பிரதணமயின் உதவியுைன் புரொவதி அரச உணைகணள அைிந்துபகொண்ைொள். பபொன்னூலும் பவள்ளிநூலும் வகொர்த்துப்பின்னிய அைிவவணலகள் பகொண்ை புைணவணயச்சுற்றி, அதன்மீ து

பமல்லிய கலிங்கப்பட்ைொலொன வமலொணைணய அைிந்து, நவமைிகள் மின்னும் நணககணள ஒவ்பவொன்றொக அைிந்துபகொண்டிருக்ணகயில் இருபதொண்டுகளுக்கு

முன்பு

அவள்

கொசியின்

ஆடியில்

அரசியொக

தன்ணனப்பொர்த்துக்பகொண்வை

முடியைிந்த

நொளில்

இருந்தொள்.

அவற்ணற அைிந்துபகொண்ை

தருைத்தின் மனக்கிளர்ச்சிணய எப்வபொதுவம பபருவியப்புைன்தொன் அவள் எண்ைிக்பகொள்வொள். இத்தணன

வருைங்களுக்குப்பின் அந்த மின்னும் ஆணையைிகளுக்குள் நுணழயும்வபொது குருதிநுனிகள் மின்னும் கூரிய ஆயுதக்குவியபலொன்றுக்குள் விழுவதுவபொலவவ உைர்ந்தொள். அவள்

அைிகணள

அைிந்துமுடிக்கும்

தறுவொயில் பவளிவய

சுயம்வரப்பந்தல்

முகப்பில்

பபருமுரசம்

ஒலிக்க ஆரம்பித்தது. பதொைர்ந்து வகொட்ணைமுகப்பிலும் முரசங்கள் ஒலித்தன. கொசிநகரவம ஒரு பபரிய முரசுப்பரப்பு

வபொல

சிறுசங்கும்

தொணரநீரும்

தணலச்வசடி

சுதணம

முழங்கி

அங்வக

அதிரத்பதொைங்கியது. அரசிக்கொன

பகொண்ை

அணுக்கச்வசடி பிரதணமயிைம்

தொம்பொளத்துைன்

“இளவரசிகணள

சுயம்வரமண்ைபம் வநொக்கிச் பசன்றொள். அணமச்சர் பந்தலின்

ஃபொல்குனர்

அவணள

மணழக்கொலநீர்

அவள்

மணைகள்

சூடியவளொக

பவளிவய

வழியொக

அவள் பவளிவய

மயிற்பீலியும்

நின்றிருந்தொள்.

அணவக்கு

ஏரியில்

நின்றிருந்த

பசொன்னபிறகு

சுயம்வரமண்ைபத்துக்குள்

விரிந்த

வந்தொள்.

மச்சமுத்திணரயும்

தொம்பூலத்துைன்

வரச்பசொல்” என்று

எதிர்பகொண்டு வரவவற்று

அைியணறக்குள் நின்றபடி

பபொதுச்சணபயில்

மைிமுடி

மங்கலப்பபொருட்களொன

பபருமண்ைபத்ணதப் திரள்வதுவபொல

புரொவதி

இட்டுச்பசன்றொர்.

பொர்த்தொள்.

அங்வக

மக்கள் உள்வள

வந்து

நிணறந்துபகொண்டிருந்தனர். பவளிவய பலவணகயொன பல்லக்குகளில் விருந்தினர் வந்து இறங்கிக்பகொண்வை இருந்தனர்.

பட்டுத்துைியொலொன

அைிப்பல்லக்கில்

பதொங்கும் மஞ்சல்களில்

அரசகுலத்தவரும்,

மூங்கில்

பல்லக்கில்

ணவதிகர்களும், வணளந்து வைிகர்களும்

வமவல

வந்தனர்.

எழுந்த

முனிவர்களும்

ணவதிகர்களும் அரச இலச்சிணனபகொண்ை தணலக்வகொல் ஏந்திய அதிகொரிகளொல் எதிர்பகொண்ைணழக்கப்பட்டு

அவர்களுக்கொன இருக்ணககளில் அமரச்பசய்யப்பட்ைனர். அப்பொல் கொசியின் அத்தணன ஊர்களிலும் இருந்து வந்த சொன்வறொர்களும்

வரர்களும் ீ

அைியைியொக

அமர்ந்துபகொண்டிருந்தனர்.

வலதுபக்கமொக ணவதிகர்

பூர்ைகும்பங்களுைன் கொத்திருக்க இைப்பக்கம் மங்கல வொத்தியங்களுைன் சூதர்கள் கொத்திருந்தனர். பந்தலுக்கு

பவளிவய

நின்றிருந்தது.

முற்றத்தில்

முழவுகளும் பகொம்புகளும்

ஒவ்பவொரு மன்னரும்

முதலில் உள்வள

வரும்

வகொல்கொரன்

உள்வள

மைிகளும்

வரும்வபொது

பபொற்வகொணல

ஏந்திய

அவர்களுக்குரிய

தணலக்குவமல்

உயர்த்தி

பணைமங்கல

இணச

அதன்

அைி

வொசிக்கப்பட்ைது. இலச்சிணனணய

அணவவயொருக்குக் கொட்டி அந்த அரசனின் பபயணர அறிவித்தொன். சூதர்கள் மங்கல ஒலிபயழுப்ப வவதியர் கங்ணகநீர் பதளித்து வவதவமொத அந்த மன்னன் உள்வள வந்து அணமச்சர்களொல் எதிர்பகொண்ைணழக்கப்பட்டு அவனுக்குரிய இருக்ணகக்கு பகொண்டுபசன்று அமர்த்தப்பட்ைொன். ஒவ்பவொருவருக்குப் பின்னும் வலப்பக்கம் அவர்களது

வந்தவபொது பசய்தது.

அணமச்சர்களும்

அணவ

பபொன்னிற

இைப்பக்கம்

அவர்கணளப்பற்றி

நூல்வவணலப்பொடுள்ள

மச்சமுத்திணரக்குறிணய சுயம்வரப்பந்தலுக்குள்

பநற்றியிலிட்ை

நுணழந்து

அணுக்கச்வசவகர்களும்

வபசிக்பகொண்ை

ஒலி

தணலப்பொணகயும்

வவயொதிகரொன

பீைத்திவலறி

நிமித்திகர்

நின்றொர்.

நின்றனர்.

பந்தலின்

ஒவ்பவொரு

குணவவடிவ முகடில்

மன்னனொக எதிபரொலி

பபொற்குண்ைலங்களும் பபொன்னொலொன

அவணரக்கண்ைதும்

அைிந்து

தணலக்வகொலுைன்

அணவயில்

பமல்ல

அணமதிபரவியது. தணலக்வகொணல அவர் வமவல தூக்கியதும் அவருணைய மூச்பசொலிகூை வகட்பதொக அணவ

அணமந்தது. நிமித்திகர் உரத்த குரலில் மரபொன பண்ணைய பமொழியில் கூவினொர், “கங்ணகயின் ணகயில்

இருக்கும் மைிமுத்து இந்த கொசிநொடு. விஸ்வநொதனும் கொலணபரவனும் ஆளும் புனிதமொன நிலம் இது. கொசிமகொநொட்டின் அதிபரொகிய மொமன்னர் பீமவதவர் இவதொ எழுந்தருளுகிறொர்.”

வரர்கள் ீ “வொழ்க! வொழ்க!” என்று குரல் எழுப்பினர். பீமவதவனுைன் இணைந்து புரொவதி சுயம்வரப்பந்தலுக்குள் நுணழந்தொள்.

அந்தச்சைங்ணக

எப்வபொதும்

ஒரு

நொைகம்

என்வற

அவள் உைர்ந்திருக்கிறொள்.

ஆனொல்

அதிகொரம் எப்வபொதுவம நொைகங்கள் அணையொளங்கள் வழியொகத்தொன் நிகழ்ந்துபகொண்டிருக்கிறது. அவர்கணள வொழ்த்தி புவரொகிதர்கள் மலர்களும் மஞ்சளரிசியும் தூவ, சூதரின் மங்கல இணச முழங்கியது. பீமவதவன் வைங்கியபடிவய

பசன்று தன்

சிம்மொசனத்தில்

அமந்தொர்.

வசடியரொல் அணழத்துச்பசல்லப்பட்ை

புரொவதி

அரியணையில் அைிக்வகொலத்தில் அமர்ந்திருந்த கொசிமன்னருக்கு இைப்பக்கம் வொமபீைத்தில் அமர்ந்தொள். பீமவதவனின் வலப்பக்கம் ஃபொல்குனர் நிற்க இைப்பக்கம் அணுக்கச்வசவகன் பொவகன் நின்றொன்.

முதல் கொர்மிகர் ரிஷபர் தணலணமயில் ணவதிகர்கள் அணவமீ து கங்ணகநீணரத்பதளித்து ஆசியளித்தபின் பூரைகும்பத்துைன் வவதவகொஷம் பதளித்தனர்.

கொசிவிஸ்வநொதனின்

எழுப்பியபடி

அரியணைணய

விபூதிணயயும்

மலணரயும்

அணுகி

மன்னன்

பகொடுத்து

வமல்

கங்ணக

ஆசியளித்தனர்.

நீணர

அதன்பின்

கொசிநொட்டின் பபருங்குடிகளின் தணலவரொன பிருஹதத்தன் என்ற முதியவர் எழுந்து வந்து பபொன்னொலொன மீ ணனயும் பைணகயும் மலர்களுைன் ணவத்து மன்னனிைம் அளித்தொர். அப்வபொது சணபயில் நிணறந்திருந்த அத்தணன குடிமக்களும் மன்னணன வொழ்த்தி பபருங்குரபலழுப்பினர்.

நிமித்திகர்

உரத்தகுரலில் ”விஷ்ணுவிலிருந்து

பிறந்தொர்.

அத்ரியிலிருந்து

சந்திரனும்

பிரம்மன்

பிறந்தொன்.

சந்திரனிலிருந்து

பிரம்மனிலிருந்து

புதனும் புதனிலிருந்து

அத்ரி

புரூரவஸும்

முனிவர்

பிறந்தனர்.

ஆயுஷ், ஆவனனஸ், பிரதிக்ஷத்ரன், சிருஞ்சயன், ஜயன், விஜயன், கிருதி, ஹரியஸ்வன், சகவதவன், நதீனன், ஜயவசனன், சம்கிருதி, ஷத்ரதர்மன், சுவஹொத்ரன், சலன், ஆர்ஷ்டிவசனன் வரிணசயில்

பிறந்த

மொமன்னன்

கொசணன

வைங்குவவொம்.

கொசனின்

என்னும்

பபருணமமிக்க அரசர்

ணமந்தர்களின்

பபொருளிவலவய இந்தப் புனிதபூமி கொசி என்றணழக்கப்படுகிறது. அது வொழ்க!”

நொடு

என்ற

வொழ்த்பதொலிகணள ஏற்று தணலக்வகொணல உயர்த்தியபின் நிமித்திகர் பதொைர்ந்தொர். “தீர்க்கதபஸ், தன்வந்திரி, வகதுமொன்,

பீமரதன்

வைங்குவவொம். என்று

முனிவர்

கொசிமண்ைில்

என்னும்

கொசிமன்னர்களின்

அழியொப்புகழ்பகொண்ை புகழும்படி

இந்த

குலத்தில்

மண்ணுக்கு

விருந்வதொம்பல் பகொண்டிருந்தவர்

பஞ்சம் வந்தவபொது

கடுந்தவம்

பசய்து

உதித்த

மொமன்னன்

திவவொதொசணர

கும்பகமுனிவரின்

தீச்பசொல்லொல்

அவவர முதுதந்ணதபயன்றறிக! அவர்.

விஸ்வநொதணன

இங்வக

அதிதிக்வொன்

குடிவயற்றியவர்

அவர்.

அவரது வம்சத்தில் வந்தவர் மொமன்னர் பீமவதவர். திவவொதொசரிலிருந்து திவ்யொதிதி, திவ்யொதிதியில் இருந்து பிரதிசத்ரன்

பிறந்தொன்.

ஜயன்,

அழியொப்பபருங்குலத்திற்கு

நதீனன்,

இன்று

அரசர்

சலன்,

சுவதவன்,

பீமவதவர்

பீமரதன்,

வகதுமொன்

என்றறியட்டும்

எனத்

இந்த

பதொைரும்

அணவ!”

வொழ்த்பதொலிகளொல் நிணறந்தது. மஞ்சளரிசியும் மலரும் மன்னன் மீ து பபொழிந்தன.

அணவ

பின்பு தன் பசங்வகொணலக் ணகயிபலடுத்துக்பகொண்டு பீமவதவன் எழுந்தொர். அவர் பசொற்கணளச் பசவிகூர்ந்த அணவயிைம்

பசொல்லலொனொர்.

வைங்குகிவறன்.

“கொசியின்

கொவல்பதய்வமொன

பதய்வமொன

கரியநொய்

விசும்புக்கதிபணனயும் அகல்விழியன்ணனணயயும்

வடிவம்பகொண்ை

வதவணன

வைங்குகிவறன்.

இங்கு

வரவவற்கிவறன்…”

அணவ

எழுந்தருளியிருக்கும் வதவர்கணளயும் மூதொணதயணரயும் வைங்குகிவறன். என்னுணைய அணழப்ணப ஏற்று இந்த

கொசிநகரத்துக்கு

வந்துள்ள

அணனத்து

மன்னர்கணளயும்

அவ்வொழ்த்ணத தொனும் எதிபரொலித்தது.

வைங்கி

“இந்தக் கொசிநகரம் இருபத்வதழு தணலமுணறகளொக என்னுணைய முன்வனொர்களொல் ஆளப்பட்டுவருகிறது. திவவொதொச

மன்னரின்

அரியொசனத்தில்

அமர்ந்து

ஆண்டுவருகிவறன்… மன்னர்கவள, என்னுணைய ணவகொசி

பபௌர்ைமி

நொளில்

இந்த

சுயம்வர

நொன்

மூன்று

பதிவனழு

மகள்களும்

விழொணவ

வருைங்களொக

இந்த

மைவயதணைந்தணத

நொட்ணை

ஒட்டி இங்வக

ஏற்பொடு பசய்திருக்கிவறன்… இந்த

சுயம்வரம்

பொரதவர்ஷத்தின் ஷத்ரியவம்சத்தின் பபருணமணய வமலும் வளர்ப்பதொக அணமயட்டும்.” “ஓம் அவ்வொவற ஆகுக!” என அணவ ஆவமொதித்தது. பீமவதவன்

ணககொட்டியதும்

சுயம்வரம் பதொைங்குவதற்கொன

மங்கல

முரசுகளும்

மைிகளும்

முழங்கத்

பதொைங்கின. நிமித்திகர் எழுந்து பசன்று ணகயில் ஒரு பவள்ளிக்வகொலுைன் ஒரு வொசலருவக நின்றொர். அங்வக மூன்று

பட்டுத்

திணரகள்

பதொங்கின.

நிமித்திகர்

அவற்ணறச்

சுட்டிக்கொட்டி “பொரதவர்ஷத்தின்

மொமன்னர்கவள! இவதொ கொசிநகரின் இளவரசிகணள உங்களுக்கு அறிமுகம் பசய்கிவறன். கொசிணய ஆளும் விஸ்வநொதனின்

துணைவியும்

ணவத்திருக்கிறொர் நம்

மொமன்னர்.

அைிகளொக முன்ணவக்கிவறன்.”

சக்திரூபிைியுமொன இளவரசிகணள

பொர்வதியின்

இந்த

அரசசணப

பபயர்கணள

முன்னொல்

தன்

குன்றொ

மகள்களுக்கு

ஒளிபகொண்ை

நிமித்திகர் பசொன்னொர் “முதல் இளவரசியின் பபயர் அம்ணப. அனணலக் கழலொக அைிந்த பகொற்றணவயின் பபயர்பகொண்ைவர்.

முக்கண்

முதல்வியின் ரவஜொகுைம் மிக்கவர்.

பசந்நிற

ஆணைகணளயும்

பசந்தழல்

மைிகணளயும் விரும்பி அைிபவர். விசொக நட்சத்திரத்தில் அம்பொவதவி பிறந்தொர். வரும் ஃபொல்குனமொதம் இளவரசிக்கு

இருபது

வயது

நிணறவணைகிறது.

ஆறு

மதங்கணளயும்

ஆறு

தரிசனங்கணளயும் மூன்று

தத்துவங்கணளயும் குருமுகமொகக் கற்றவர். கணலஞொனமும் கொவியஞொனமும் பகொண்ைவர். பசொல்லுக்கு நிகரொக

வில்ணலயும்

வொணளயும்

ணகயொளப்பயின்றவர்.

யொணனகணளயும்

குதிணரகணளயும்

ஆளத்பதரிந்தவர். பொரதவர்ஷத்தின் பபரும் சக்ரவர்த்தினியொன அஸ்தினபுரியின் வதவயொனிக்கு நிகரொனவர். இளவரசிக்கு வைக்கம்.”

திணரணய ஒரு வசடி விலக்க உள்வள அம்ணப பசந்நிறமொன ஆணையுைன் பசந்நிறக் கற்கள் பபொறிக்கப்பட்ை

மைிமுடியும் ஆபரைங்களும் அைிந்து பநய்யுண்ை வவள்விச்சுைர் வபொல ணககூப்பி நின்றொள். அவணள முதல்முணறயொக

வநரில்

பொர்க்கும்

சொல்வன்

பமல்லிய

அச்சத்துைன்

தன்னருவக

அமர்ந்திருந்த

தமவகொஷனின் ணககணள பற்றிக்பகொண்ைொன். தமவகொஷன் “பொய்கணல ஏறிய பொணவ வபொலிருக்கிறொர்….’’ என்றொன்.

அம்ணபயின் கண்கள் தன்ணனத்வதடுவணத சொல்வன் கண்டுபகொண்ைொன். அவள் கண்கணளச் சந்திக்க அஞ்சி அவன்

தணலணய

திருப்பிக்பகொள்வணத

புரொவதி

கவனித்தொள்.

புன்னணகயுைன் தணலகுனிவணதயும் கண்ைொள். நிமித்திகர்

இளவரசியின்

“இரண்ைொவது

பபயர் அம்பிணக.

அவணனக்

சித்திணர

மொதத்தின்

கண்டுவிட்ை

அனுஷ

அம்ணப

நட்சத்திரத்தில்

பிறந்தொர். பதிபனட்டு வயதொகிறது. தவமொகுைவொஹினியொன கங்ணகயின் அம்சம் பகொண்ை இளவரசி ஓர் இணசயரசி. எழுபத்திரண்டு

ரொகங்களிலும்

அவற்றின்

இணைரொகங்களிலும்

துணைரொகங்களிலும் வதர்ச்சி

பபற்றவர். வணைணய ீ அவர் விரல்கள் பதொட்ைொவல இணசபபருகும்… இளவரசிக்கு வைக்கம்” என்றொர்.

திணரணய ஒரு வசடி விலக்க உள்வள அம்பிணக நீலநிறமொன ஆணையுைன் மைிமுடியும் ஆபரைங்களும்

அைிந்து ணககூப்பி நின்றொள். அரங்கு முழுக்க ஆவலும் ஆர்வமும் பகொண்ை ஒரு வபச்பசொலி பரவுவணத புரொவதி வகட்ைொள்.

நிமித்திகர் “மூன்றொவது இளவரசியின் பபயர் அம்பொலிணக. ஐப்பசி மொதத்து மகநட்சத்திரத்தில் பிறந்தொர். வயது பதினொறொகிறது.

சத்வகுைவதியொன

இளவரசி

ஓவியத்திவல

திறணம

பகொண்ைவர்.

பட்டிலும்

பலணகயிலும் கனவுகணள உருவொக்கிக் கொட்ைக்கூடியவர். இளவரசிக்கு வைக்கம்” என்றொர். மூன்றொம் திணர விலகி அம்பொலிணக வதொன்றினொள்.

நிமித்திகர் அணவ வநொக்கி “மொமன்னர்கவள! இம்மூன்று இளவரசிகளும் வசர்ந்து நிற்கும்வபொது முப்பபரும் கணலகளும்

கண்முன் வந்து

நிற்பது

வபொலிருக்கிறது.

கணலமகவள

மூன்று

வடிவம்

பகொண்டு

வந்து

அருள்புரிகிறொள் என்று வதொன்றுகிறது! மூன்று வதவியணரயும் வைங்குகிவறன்” என்றொர். “இங்வக இந்த

சுயம்வரம் பநறிநூல்கள் பசொல்லும் பிரம்மம், ஆர்ஷம், பிரஜொபத்யம், பதய்வம், கொந்தர்வம், ஆசுரம், ரொட்சசம், ணபசொசம் என்னும் எண்வணக திருமைங்களில் ஷத்ரியர்களுக்கு உகந்த பிரஜொபத்யம் என்னும் முணறயில் நிகழ்கிறது.

மன்னர்களின்

இளவரசியர் கழுத்தில்

அரங்கிவல

வலம்வந்து

மைமொணலணய

அவர்கள்

அைிவிப்பொர்கள்.

கண்ணுக்கும்

ஆன்றபநறிப்படி

அரசமுடிவொகும்” என்றபின் வலம்புரிச்சங்ணக எடுத்து மும்முணற ஊதினொர்.

கருத்துக்கும்

இளவரசியரின்

இணயந்த முடிவவ

இளவரசியணர வொழ்த்தி அணவ குரபலழுப்பியது. வசடியர் அறுவர் இளவரசிகணள வநொக்கிச் பசல்வணத பொர்த்துக்பகொண்டிருந்த கங்ணகக்கணரயின் இருப்பவள்

வபொல

புரொவதி ஒவ்பவொரு

பபரும்படிக்கட்டுகளில் உைர்ந்தொள்.

கங்ணக

கைமும்

உருண்டு

மிகமிக

ஏவதொ

உருண்டு

ஆழத்தில்

ஒன்ணற

எதிர்பொர்த்துக்

முடிவவயில்லொமல்

ஒரு

பகொண்டிருந்தொள்.

விழுந்துபகொண்வை

நீர்க்வகொடு வபொலத்பதரிந்தது.

அவள்

புலன்கபளல்லொம் மங்கலணைந்து பசொற்களும் கொட்சிகளும் அவணள அணையொமலொயின. உயிரற்ற பொம்பு வபொல கொலம் அவள் முன்னொல் அணசயொமல் கிைந்தது.

அணவ திரள் கணலயும் ஒலிணயக் வகட்ைவபொது அணதத்தொன் அவள் எதிர்பொர்த்திருந்தொள் என்று அறிந்தொள். பமல்லிய

நணரகலந்த

தணலமுடியும்

வதொளில்

நீண்ை

தொடியும்

கொட்டுக்பகொடியொல்

அம்பறொத்தூைியும்

வில்லுமொக

கட்டி

முதுகுக்குப்பின்னொல்

பயைத்தின்

புழுதி

வபொைப்பட்ை

படிந்த பவள்ளுணையுைன்

பீஷ்மர் உள்வள வருவணதக் கண்ைவபொது அவணரத்தொன் அவள் எதிர்பொர்த்திருந்தொள் என்றும் அறிந்தொள். அவளுக்கு அப்வபொது ஏற்பட்ைது அம்புவிடுபட்ை வில்லின் நிம்மதிதொன்.

1.முதற்கனல்12 கொசிநகரத்தின்

எரியிதழ் 3

சுயம்வரப்பந்தலுக்குள் நுணழந்த

பீஷ்மர்

அணவமுழுதும்

திரும்பிப்பொர்க்க

தன்

வில்லின்

நொணை ஒருமுணற மீ ட்டிவிட்டு “ஃபொல்குனொ, நொன் குருகுலத்து ஷத்ரியனொன வதவவிரதன். எனக்குரிய ஆசனத்ணதக்கொட்டு” என்று தன் கனத்த குரலில் பசொன்னொர். மன்னனின் அருவக நின்றிருந்த அணமச்சர் திணகத்து

மன்னணன ஒருகைம்

பீஷ்மபிதொமகணர

பொர்த்துவிட்டு

வைங்குகிவறன்.

தங்கள்

இறங்கி ஓடிவந்து வருணகயொல்

ணககூப்பி

கொசிநகர்

“குருகுலத்தின் அதிபரொன

வமன்ணமபபற்றது…தங்கணள

அமரச்பசய்வதற்கொன இருக்ணகணய இன்னும் சிலகைங்களில் வபொடுகிவறன்” என்றொர். பின்பு ஓடிச்பசன்று

வசவகர் உதவியுைன் அவவர சித்திரவவணலப்பொடுள்ள பீைத்தின்மீ து புலித்வதொணல விரித்து அதில் பீஷ்மணர அமரச்பசய்தொர். பீைத்தில்

அமர்ந்த

பீஷ்மர்

தன்

இைக்கொணல

வலதுகொல்

மீ து

வபொட்டு

அமர்ந்துபகொண்டு

வவட்ணைக்குருதிபடிந்த தன் வில்ணல மடிமீ து ணவத்துக்பகொண்ைொர். நிமிர்ந்த தணலயுைன் அணவணயவநொக்கி

அமர்ந்திருந்த அவணர ஷத்ரியமன்னர்கள் ஓரக்கண்களொல் பொர்த்தபின் தங்களுக்குள் பொர்த்துக்பகொண்ைனர். தமவகொஷன்

குனிந்து

சொல்வனிைம்

“வவயொதிகம்

ஆணசக்குத் தணையல்ல

என்று

இவதொ

பிதொமகர்

நிரூபிக்கிறொர்” என்றொன். சொல்வன் “அவர் ஏன் வந்திருக்கிறொர் என்று எனக்கு ஐயமொக இருக்கிறது” என்றொன்.

“எங்கு வந்து அமர்ந்திருக்கிறொர் என்று பொர்த்தொவல பதரியவில்ணலயொ என்ன?ணநஷ்டிகபிரம்மசொரி என்று

அவணரச் பசொன்னொர்கள். இளவரசியரின் வபரழகு விஸ்வொமித்திரணர வமனணக பவன்றதுவபொல அவணரயும் பவன்றுவிட்ைது” என்று சிரித்தொன். ஷத்ரியர்களில் பலர் சிரித்துக்பகொண்டு பீஷ்மணரப் பொர்த்தனர். அரண்மணனச்வசடியர்

மூன்று

தட்டுகளில்

மலர்மொணலகணள

எடுத்துக்பகொண்டுபசன்று

இளவரசியர்

ணககளில் அளித்தனர். அவற்ணற ணகயிபலடுத்துக்பகொண்டு மூவரும் முன்னொல் நைந்தனர். தணலகுனிந்து

நைந்த அம்பிணகயும் அம்பொலிணகயும் நடுங்கும் கரங்களில் மொணலணயப் பற்றியிருந்தனர். வவட்ணையில் இணரணய

பநருங்கும்

வவங்ணகணயப்வபொல

பமல்லிய

தொழ்நணையுைன்

ணகயில் மொணலயுைன்

அம்ணப

சொல்வணன மட்டும் வநொக்கி அவணனப்பொர்த்து பசன்றொள். அக்கைவம அங்கிருந்த அணனவருக்கும் அவள் என்ன பசய்யப்வபொகிறொள் என்பது புரிந்தது. நொபைொலி

கிளப்பியபடி

பீஷ்மர்

எழுந்தொர்.

“பீமவதவொ,

இவதொ

சிணறபயடுத்துச் பசல்லப்வபொகிவறன்…” என்று அரங்பகல்லொம்

உன்

கன்னியர்

எதிபரொலிக்கும்

மூவணரயும்

நொன்

பபருங்குரலில் பசொன்னொர்.

“இந்த மூன்று பபண்கணளயும் அஸ்தினபுரியின் அரசியரொக இவதொ நொன் கவர்ந்துபசல்கிவறன். உன்னுணைய

பணைகவளொ கொவல்பதய்வங்கவளொ என்ணனத் தடுக்கமுடியுபமன்றொல் தடுக்கலொம்” என்றபடி இைக்ணகயில் தூக்கிய வில்லும் வலக்ணகயில் எடுத்த அம்புமொக மைவமணைக்கு முன்னொல் வந்து நின்றொர்.

பீமவதவன் கொதுகளில் விழுந்த அக்குரணல உள்ளம் வொங்கிக்பகொள்ளொதவர் என அப்படிவய சிலகைங்கள் சிணலத்து அமர்ந்திருந்தொர். வகொசலமன்னன் மகொபலன் எழுந்து சினத்தொல் நடுங்கும் ணககணள நீட்டி “என்ன பசொல்கிறீர்கள்

பிதொமகவர?

நிணறவுறவவண்டும்” என்றொன்.

இது

சுயம்வரப்பந்தல்.

இங்வக

இளவரசியரின்

விருப்பப்படி

மைம்

“அந்த சுயம்வரத்ணத நொன் இவதொ தணைபசய்திருக்கிவறன். இங்வக இனி நணைபபறப்வபொவது எண்வணக

வதுணவகளில் ஒன்றொன ரொட்சசம். இங்வக விதிகபளல்லொம் வலிணமயின்படிவய தீர்மொனிக்கப்படுகின்றன” என்றவொறு ஷத்ரியர்கணள வநொக்கித் திரும்பி “இங்வக என் விருப்பப்படி அணனத்தும் நிகழவவண்டுபமன நொன்

என்

வில்லொல்

இளவரசியணர வநொக்கி

ஆணையிடுகிவறன். நைந்து ஒருகைம்

வில்லொல்

அணத

எவரும் தடுக்கலொம்” என்றபின்

பீஷ்மர்

தயங்கி, திரும்பி வொசணலவநொக்கி “உள்வள வொருங்கள்” என

உரக்க குரல்பகொடுத்தொர். அவரது எட்டு மொைவர்கள் ணககளில் அம்புகளும் விற்களுமொக உள்வள வந்தனர். “இளவரசிகணள நம் ரதங்களில் ஏற்றுங்கள்” என்று பீஷ்மர் ஆணையிட்ைொர்.

அதன் பின்னர்தொன் பீமவதவன் உைல் பதற வவகம் பகொண்டு எழுந்தொர். சினத்தொல் வழிந்த கண்ை ீருைன் தன்

வில்ணல எடுத்துக்பகொண்டு

முன்னொல்

பொய்ந்தொர்.

அக்கைவம

அவர்

ணக

வில்ணல

பீஷ்மர்

தன்

அம்புகளொல் உணைத்தொர். அவரது மொைவர்கள் அம்ணபணய அணுகியதும் அவள் மொணலணய கீ வழ வபொட்டு

அருவக இருந்த கங்கநொட்டு மன்னனின் உணைவொணள உருவி முதலில் தன்ணனத் பதொைவந்தவணன பவட்டி வழ்த்தினொள். ீ பிறமொைவர்கள் வொளுைன் அவணள எதிர்பகொண்ைனர். அவள் ணகயில் பவள்ளிநிற மலர் வபொலச்

சுழன்ற

சக்கரவர்த்தினி’

வொணளப்பொர்த்து பீஷ்மர்

என்று

அவருக்குள்

விழுவணதக்கண்ைதும்

தன்

அதற்குள்

ஷத்ரியர்களும்

ஓர்

சிலகைங்கள்

எண்ைம்

பமய்மறந்து

ஓடியது.

அம்பறொத்தூைியிலிருந்து

ஆலஸ்ய

வமலும்

நின்றொர். இரு

‘இவள் சீைர்கள்

அஸ்திரத்ணத எடுத்து

எய்தொர். அம்புபட்டு அவள் மயங்கி விழுந்ததும் மொைவர்கள் அவணள தூக்கிக் பகொண்ைனர். அத்தணன

தங்கள்

வொட்களும்

அம்புகளுமொக

குருகுலத்து

பவட்டுண்டு

அம்ணப

கூச்சலிட்ைபடி

வமல்

எழுந்தனர்.

அவர்களின் கொவல்பணைகள் விற்களும் அம்புகளுமொக உள்வள நுணழந்தன. சுயம்வரப்பந்தபலங்கும் ஆயுத ஒலி நிணறந்தது. வொளுைன்

ணவதிகர்களும்

ஓடிவந்த

விழச்பசய்தொர்

பீஷ்மர்.

சூதர்களும்

பீமவதவணன

பந்தலின்

நரம்புமுடிச்சுகளில்

ஓரமொக

ஓடினர்.

எய்யப்பட்ை

அவரது வில்லில் இருந்து ஆலமரம் கணலந்து

தன்

மகள்கணளக் கொப்பொற்ற

எழும்

பறணவக்கூட்ைம் வபொல

ஒற்ணற

அம்பொல்

பசயலற்று

அம்புகள் வந்துபகொண்வை இருந்தன என்று அங்கிருந்த சூதர்களின் பொைல்கள் பின்னர் பொடின. அவபரதிவர நின்ற ஷத்ரியர்களின் ஒலியுைன்

விழுந்தன.

ணககளிலிருந்து பமன்ணமயொக

அம்புகளும்

வந்து

விற்களும்

சருகுகள்

வபொல

முத்தமிட்டுச்பசல்லும் வதன்சிட்டுகள்

உதிர்ந்து மண்ைில் வபொன்ற

அம்புகள்,

வதன ீக்கூட்ைம் வபொன்ற அம்புகள், வகொணைகொல முதல்மணழச்சொரல் வபொன்ற அம்புகள் என்று பொடினர் சூதர்.

ஆயுதங்கணள இழந்து சிதறிவயொடிப்பதுங்கிய ஷத்ரியர்களின் நடுவவ ஓடிச்பசன்ற சீைர்கள் மயங்கிக் கிைந்த மூன்று இளவரசிகணளயும்

பகொண்டுபசன்று

பவளிவய

நிறுத்தப்பட்டிருந்த

வபொருக்கொன வவகரதங்களில்

ஏற்றிக்பகொண்ைதும் பீஷ்மர் அம்பு எய்வணத நிறுத்தொமவலவய அவரும் வந்து ஏறிக்பகொண்ைொர். அவரது சிற்றம்புகள்

சிறிய

குருவிகள்

வபொல

வந்து மண்ைில்

இறங்கிப்பதிந்து

நடுங்குவணதயும்

ணககளும்

வதொள்களும் கொயம்பட்டு குருதி வழிய விழுந்துகிைக்கும் ஷத்ரியர்கணளயும் புரொவதி கண்ைொள். ரதங்கள் புழுதி

கிளப்பி

குளம்பபொலியும்

சகை

ஒலியும்

எழ

விரும்பியதும் அதுவவ என்பணத அறிந்தொள். சொல்வன்

தன்

ணகயிலிருந்த

உணைந்த

விலகிச்பசன்றவபொது திணரவிலகியதுவபொல

வில்ணல வசிவிட்டு ீ

தமவகொஷனிைம்

அவள்

பணைவரர்கணள ீ

“நமது

பந்தல்முன் வரச்பசொல்க….ரதங்கள் அைிவகுக்கட்டும்….” என்றபடி பந்தல்முன்னொல் ஓடினொன். வசதிமன்னன் தமவகொஷன் தன் ஆயுதங்களுைன்

வரர்களுக்கு ீ

ஆணையிட்ைபடி

அவனுக்குப்பின்னொல்

என்பதுவபொல பின்னகர்ந்தனர்.

பின்னொல்

ஓடினொர்கள்.

மற்ற

ஓை

சொல்வனுணைய

ஷத்ரியர்கள்

பத்து

வதொழர்களும்

அந்தப்வபொர் தங்களுணையதல்ல

கங்ணகக்கணரயிலிருந்து அரண்மணன முகப்ணப வநொக்கி வரும் சொணலகளில் இருந்து சொல்வனின் பணைகள் ஏறிய

ரதங்கள்

ஓடிவந்தன. மொகத

எங்களுக்குக்

பகொடுங்கள்.

ஃபொல்குனர்

அணமதியொக

என்றொன்.

மீ ளவில்ணல”

என்றொர்.

மன்னன்

ஸ்ரீகரன்

நொங்கபளல்லொம்

ஓடிவந்து

எங்கள்

அரசர்…அவர்

“ஆணையிைவவண்டியவர் புரொவதியின்

சூழ்ந்துபகொண்டிருந்தனர். மொகதன்

ணககளில்

சினத்துைன்

ஃபொல்குனரிைம்

கொவல்பணைகளுைன்

இன்னும்

கண்மூடிக்கிைந்த

பணைகணள

ஆலஸ்யத்திலிருந்து

கொசிமன்னணன

பணைக்களத்தில்

“மன்னன்

“கொசியின்

மட்டுவம வந்திருக்கிவறொம்”

மருத்துவர்கள்

வழ்ந்தொல் ீ

நீங்கள்

அவன்

பணைகளுக்கு பபொறுப்வபற்கலொம்” என்றொன். “ஆம், ஆனொல் அம்முடிணவ நொன் எடுக்கமுடியொது. ஏபனன்றொல் இப்வபொது பநறிகளின்படி கொசியின் கன்னியருக்கு மைம் முடிந்துவிட்ைது. இனி வபொர் எங்களுணையதல்ல, உங்களுணையது” என்றொர். மொகதன்

தன்

பணைவரர்கணள ீ

வபொர்விணளயொட்டுதொன்

வநொக்கி

பதில் பசொல்லவவண்டியிருக்கும்…” என்றொர். பசல்லலொம்…இது

கூச்சலிட்ைபடி

மொகதவர. பணைகணளக்

பணைகளின்

மொகதன்

வபொரல்ல,

அனுமதிக்கப்பட்டிருக்கிறது” என்றொர் ஃபொல்குனர்.

பவளிவய

களமிறக்கினொல் திணகத்து

மன்னர்கள்

நீங்கள்

ஓடினொன்.

ஃபொல்குனர்

அஸ்தினபுரியின்

நின்றொன்.

“உங்கள் ரதங்களில்

மட்டுவம

நிகழ்த்தும்

“இது

பணைகளுக்கு

வபொர்.

நீங்கள்

அது

பணைகணள ணகயணசத்து பின்னொல் நிறுத்திவிட்டு தன் ரதத்தில் ஏறி முன்னொல் விணரந்த சொல்வணனத் பதொைர்ந்தொன் மொகதன். வழியில் உணைந்த ரதசக்கரங்களும் விழுந்த வரர்களும் ீ கிைந்தனர். ரதவமொட்டியிைம்

“பசல்…பசல்” என்று மொகதன் கூவினொன். ரதம் அவற்றின்வமல் ஏறி துள்ளிச் பசன்றது. பீஷ்மரின் அம்புகள் சிதறிக்கிைந்த

வங்கணனயும்

பொணதகளினூைொகச்

பொண்டியணனயும்

பசன்ற

மொகதன் முன்னொல்

வசொழணனயும்

பசல்லும்

கண்டுபகொண்ைொன்.

சொல்வணனயும் அவர்களின்

வமலொணைகளும் சிறகுகளொக அணலபொய ரதங்கள் விண்ைில் பறப்பணவயொகத் பதரிந்தன. கொசியின்

அகன்ற

ரதவதிகளில் ீ

பீஷ்மரின் ரதங்கணள

பிற

ஷத்ரியர்களின்

கங்கணனயும்

குதிணரகளும்

பகொடிகளும் ரதங்களும்

பதொைர்ந்வதொடின. மொளிணககளில் ஓடி ஏறி கொசிமக்கள் அந்தக் கொட்சிணயக் கண்ைனர். அது சினம்பகொண்ை

பறணவகளின் வொன்வபொர் வபொலிருந்தது என்று பின்னொளில் ஒரு சூதன் பொடினொன். அம்புகள் அம்புகணள வொனிவலவய விழுந்தன. அவன்

ஒடித்து

வழ்த்தின. ீ

கொல்கள்

முறிந்த

பீஷ்மர் வசொழனின் ரதச்சக்கரத்ணத

வமல் ஓடிச்பசன்றது.

ரதங்கள்

ஒன்றுைபனொன்று

பொணதவயொர இல்லங்களுக்குள் விழுந்தன. அங்கனும்

குதிணரகள் ஓட்ைத்தின்

உணைக்க

வங்கனும் நகணரத்தொண்டுவதற்குள்ளொகவவ

சண்டியன்ணனயின் வகொயிலுக்குள் பொய்ந்வதறியது.

அவன் தணரயில் வமொதி

உணைந்து

வழ்ந்தனர். ீ

பதற்குத்திணச

வவகத்தில்

சிதறித்பதறித்து

விழுந்தவபொது அவன் ரதம் பதறித்த

பதறித்துருண்ை

துண்டுகள்

ரதங்களில்

சிதறி

ஒன்று

வகொட்ணை ஒருபக்கம் வந்துபகொண்வை

இருக்க ரதங்கள் புழுதித் திணரணயக்கிழித்தபடி பசன்றன. சொல்வனின் ரதம் சக்கரக்குைம் சுவரில் உரச ஓலமிட்டுச்பசன்றது. ஒவ்பவொரு மன்னரொக விழுந்தனர். பீஷ்மரின் வில்வித்ணத ஒரு நைனம் வபொலிருந்தது. அவர் குறிபொர்க்கவில்ணல, ணககள்

குறிகணள

அறிந்திருந்தன.

அவரது கண்கள் அப்பகுதியின் புழுதிணயயும் அறிந்திருந்தன.

அவர்

உைல்

அம்புகணள அறிந்திருந்தது.

பீஷ்மரின் அம்புகள் தங்கள்வமல் படும்வபொது தங்களது ஒரு அம்புகூை பீஷ்மணர பதொைவில்ணல என்பணத சொல்வன் கவனித்தொன். தன் ரதத்தின் தைபமங்கும் அவரது அம்புகள் விழுந்து சிதறி பின்னொல் பசல்வணதக்

கண்ைொன். அணவ மிகபமல்லிய ஆனொல் உறுதியொன புல்லொல் ஆனணவ. புல்லொல் வொலும் இரும்பொல் அலகும் பகொண்ை பறணவகள். மீ ன்பகொத்திகள் வபொல அணவ வொனில் எழுந்து மிதந்து வந்து சவரபலன்று சரிந்து பகொத்த அந்த புல்நுனிகவள கொரைம் என்று புரிந்துபகொண்ைொன்.

கங்ணகக்கணர குறுங்கொட்ணை அணைந்தவபொது வனப்பொணதயில் சொல்வனின் ரதம் மட்டுவம பின்னொலிருந்தது.

அவன் வதரின் தூைிலும் கூணரயிலும் முழுக்க அம்புகள் ணதத்து நின்று அதிர்ந்தன. அவன் கவசத்தில் ணதத்த

அம்புகள்

வில்லின்

நொண்பட்டு

உதிர்ந்தன.

மரைத்ணதவய மறந்துவிட்ைவன்

வபொல

சொல்வன்

அம்புகள் நடுவவ பநளிந்தும் வணளந்தும் கூந்தல் பறக்க விணரந்து வந்துபகொண்டிருந்தொன். அவன் ரதத்தின் பகொடியும் முகடும் உணைந்து பதறித்தன. அவனுணைய மூன்று விற்கள் முறிந்தன. அவன் வதொளிலும் பதொணையிலும் இணையிலும் அம்புகள் இறங்கி குருதிவழிந்தது. சொல்வனுணைய

அம்பு

ஒன்று

பீஷ்மரின்

ரதத்தின்

பகொடிமரத்ணத

உணைத்தது.

அவரது

கூந்தணல

பவட்டிச்பசன்றது அர்த்தசந்திர அம்பு ஒன்று. பீஷ்மர் முகம் மலர்ந்து உரத்த குரலில் “சொல்வவன, உன் வரத்ணத ீ நிறுவிவிட்ைொய்…இவதொ மூன்றுநொழிணகயொக நீ என்னுைன் வபொரிட்டிருக்கிறொய். உனக்கு பவற்றியும் புகழும் நீண்ை ஆயுளும் அணமயட்டும். உன் குடிகள் நலம்வொழட்டும்” என வொழ்த்தினொர். வில்ணலத் தூக்கி நொபைொலி

எழுப்பி

“நில் வவயொதிகவன, எங்வக

பசல்கிறொய்? இவதொ

நீ

என்

ணகயொல்

வந்துவிட்ைது…”

மடியும்

கொலம்

என்று

சொல்வன் கூவினொன்.

பசல்

“அரண்மணனக்குச் குழந்ணத…இது

உனக்குரிய

வபொரல்ல.

என்ணனக்

பகொல்பவன்

இன்னும்

பிறக்கவில்ணல”

என்றொர்

பீஷ்மர். “இந்த அவமதிப்புைன் நொன்

திரும்பிச்பசன்றொல் என்

மூதொணதயர்

என்ணனப்

பழிப்பொர்கள்” சொல்வன்

பீஷ்மரின்

என்றபடி

அம்புகணள

எய்து

வதொளில்

குருதிபகொட்ைச்பசய்தொன்.

பீஷ்மர்

அக்கைவம

தன்னுணைய

வியொஹ்ர

அஸ்திரத்தொல் சிதறச்பசய்தொர்.

ணகயிலும்

வதொளிலும்

குருதி

வழிய

சொல்வன்

அடித்து

மண்ைில்

ரதத்தில்

விழுந்து

அவணன இருந்து

துடித்தொன்.

உச்சவவகத்தில் இருந்த அவனுணைய ரதம் தறிபகட்டு ஓடி மரங்களில் முட்டிச்சரிந்தது. குதிணரக்குளம்புகள் அணசய ரதச்சக்கரங்கள் சுழல புழுதிக்கொற்று அதன் வமல் படிந்தது.

கங்ணகக்கணரவயொரமொக மரங்களில் கட்டி நிறுத்தப்பட்டிருந்த பபரும்பைகுகளில் மூன்று இளவரசிகணளயும்

ஏற்றிக்பகொண்ைபின் பீஷ்மர் கிளம்பிச்பசன்றொர். பவண்நொணர சிறகுவிரிப்பணதப்வபொல பைகுகளின் பொய்கள் விரிந்தன.

கொசிநகரம்

அதன்

வகொட்ணையுைனும்

மொளிணககளுைனும் விஸ்வநொதன்

வபரொலயத்துைனும்

கைல்யொனம் வபொல தன்ணனவிட்டு விலகிச்பசல்வணதக் கண்டு அமர்ந்திருந்தொர் பீஷ்மர். அவரது வதொளில் பட்டிருந்த கொயத்தின் மீ து பநய்யுைன் வசர்த்து உருக்கிய பச்சிணலமருந்து ஊற்றி வசவகன் கட்ைவந்தவபொது புலிவபொல உறுமி அவணன அகற்றினொர்.

மூன்று இளவரசிகளும் மயக்கம் பதளிந்து எழுந்தனர். அம்பிணகயும் அம்பொலிணகயும் அஞ்சி அலறியபடி

மணழக்கொல குருவிகள் என பைகின் மூணலயில் ஒடுங்கிக்பகொண்ைனர். இணர பறிக்கப்பட்ை கழுகு வபொல சினந்தவளொக

அம்ணப

சிணறபிடிக்கப்பட்டிருக்கிவறொம்.

மட்டும்

இப்வபொது

எழுந்தொள். நொம்

“அக்கொ,

வவண்ைொம்.

பசய்யக்கூடியபதன

மிருகங்கள்

ஏதுமில்ணல”

என்று

வபொல

அம்பிணக

பசொன்னொள். அம்பொலிணக பவளுத்த உதடுகளுைன் பபரிய கண்கணள விழித்துப்பொர்த்தொள். அவளுக்கு என்ன நைந்தது என்வற புரியவில்ணல என்று பதரிந்தது. “என்ன

பசய்யச்

இக்கைவம

பசொல்கிறொய்?” என்று

கங்ணகயில்

குதித்து

அம்ணப சீறினொள்.

இறக்கலொம்.

ஆனொல்

“பசய்வது அதன்பின்

ஒன்று

இந்த

இருக்கிறது அரக்கன்

அக்கொ. நம்

நொம்

அரணச

என்னபசய்வொபனன்வற பசொல்லமுடியொது. நம் குடிகளுக்கொக நொம் இணத தொங்கிவய ஆகவவண்டும்” என்றொள்

அம்பிணக. “எணதத்தொங்குவது? குயவன் களிமண்ணைக் ணகயொள்வதுவபொல அன்னிய ஆபைொருவன் நம் உைணலக் குணழப்பணதயொ? நம்மில் நொம் விரும்பொத ஒன்ணற அவன் வடித்பதடுப்பணதயொ?” என்றொள் அம்ணப.

“நொம் ஷத்ரியப்பபண்கள்….ஷத்ரியனின் உைல் அவனுக்குச் பசொந்தமில்ணல என்கின்றன நூல்கள்” என்றொள் அம்பிணக. “ஆம்…ஆனொல் எந்த உைலும் அதன் ஆன்மொவுக்குச் பசொந்தம் என்பணத மறக்கொவத. தன் உைணல

ஆன்மொ பவறுத்து அருபவறுக்குபமன்றொல் அதுவவ அதன் நரகம் என்பது…சொல்வணர எண்ைிய என்னொல் இன்பனொரு ஆணை ஏற்றுக்பகொள்ளமுடியொது…நொன் பீஷ்மரிைம் வபசுகிவறன்…” என்றொள் அம்ணப. ஆடும்பைகில்

கயிறுகணளப் பற்றிக்பகொண்டு நைந்துபசன்று

பைகின் மறுமுணனயில்

தொடியும்

கூந்தலும்

பறக்க முகத்தில் நீபரொளி அணலயடிக்க அமர்ந்திருந்த பீஷ்மணர அணுகி உரத்தகுரலில் “உங்களிைம் நொன் வபசவவண்டும்” என்றொள். பீஷ்மர் திணகப்புைன் எழுந்து “என்ன?” என்றபின் பொர்ணவணய விலக்கி, பின்னொல்

வந்து நின்ற சீைர்களிைம் “அஸ்தினபுரியின் அரசியர் எணத விரும்பினொலும் பகொடுங்கள்” என்றொர். “நொன் விரும்புவது உங்களுைனொன உணரயொைணல மட்டுவம” என்றொள் அம்ணப. இளம்பபண்களுைன் அணைந்தபின்

வபசியறியொத

வபசலொம்

பீஷ்மர் பதற்றத்துைன்

இளவரசி.

வதணவயொன

அணனத்தும்

கொரைங்கள்

நொமறியொத

இங்வக

நொன்

உங்கள்

எழுந்து

பைியொள்

பசய்யப்படும்”

என்வற

என்றொர்.

நொம்

“எதுவொனொலும்

நம்

பகொள்ளுங்கள்.

பொர்ணவணய

நகணர

உங்களுக்குத்

விலக்கியபடி

“என்ணன

மன்னியுங்கள்…நொன் உங்கணளத் தீண்ைவில்ணல. இப்படி இது நிகழ்ந்தொக வவண்டுபமன்றிருக்கிறது…இதன் இறந்தகொலத்திலும்

கொரியங்கள்

நொம்

அறியமுடியொத

எதிர்கொலத்திலும்

உள்ளன….என்ணன மன்னியுங்கள் என்பதற்கு வமலொக நொன் ஏதும் பசொல்வதற்கற்றவன்…” என்றொர்.

“என் வொழ்க்ணகயின் கொரை கொரியங்கள் என்ணனச் சொர்ந்தணவ மட்டுவம” என திைமொன குரலில் அம்ணப பசொன்னொள்.

ஒரு

பபண் அப்படிப்வபசி

அப்வபொதுதொன்

பீஷ்மர்

வகட்ைொர்

என்பதனொல்

அவரது

உைல்

பமல்லநடுங்கிக் பகொண்வை இருந்தது. பைகின் நீட்டுகயிற்ணறப் பற்றச்பசன்ற ணக அணதக் கொைொமல் தவறி இணைவமல் விழுந்தது.

அம்ணப “நொன் விரும்புவணதச்பசய்பவளொகவவ இதுவணர வளர்ந்திருக்கிவறன். இனிவமலும் அவ்வொறுதொன் வொழ்வவன்” என்றொள். “…என் வழி பநருப்பின் வழி என்று முதுநொகினி என்னிைம் பசொன்னொள். குன்றொத விஷம்

பகொண்ைணவயொக

அவற்றின்

பபொருள்

அணமத்துக்பகொள்வவன்.”

என்

பசொற்கள்

எனக்குப்புரிகிறது.

அணமயவவண்டுபமன என்

பொணதணய

என்ணன

நொவன

வொழ்த்தினொள். இப்வபொதுதொன் அணனத்ணதயும்

எரித்து

“வதவி, நொன் முடிபவடுத்தவற்ணற அவ்வொவற பசய்யக்கூடியவன். இந்த முடிணவ எடுத்துவிட்வைன். நீங்கள் என்னுைன்

அஸ்தினபுரிக்கு

வந்து

அரசியொவணத

எவரொலும்

தடுக்கமுடியொது….நீங்கவளொ

உங்கணளச்

வசர்ந்தவர்கவளொ என்ணனக் பகொன்றபின்னர் வவண்டுபமன்றொல் உங்கள் வழியில் பசல்லமுடியும்….என்ணன மன்னியுங்கள். நொன் பபண்களுைன் அதிகம் வபசுபவனல்ல” என்று பசொல்லி பீஷ்மர் எழுந்தொர். “நொன்

சொல்வமன்னணர

விரும்புகிவறன்” என்று உரக்கக்

அர்ப்பைிக்கப்பட்டிருக்கிறது. அவர்

மூச்சு

பட்ை

கூவினொள்

தொணழமலர்

என்

அம்ணப.

“என்

படுக்ணகயில்

உயிர்

அவருக்கு

எத்தணனவயொமுணற

இருந்திருக்கிறது. மொனசவிவொகப்படி நொன் இன்று அவர் மணனவி….இன்பனொருவன் மணனவிணய நீங்கள் கவர்ந்துபசல்ல பநறிநூல்கள் அனுமதியளிக்கின்றனவொ?” பீஷ்மர்

ணககணள

நீட்டி

கயிற்ணற பற்றிக்பகொண்ைொர்.

“இளவயதில்

கொதல்வயப்பைொத

கன்னியர்

எவர்?

இளவரசிவய, இளங்கன்னி வயதில் ஆண்கணளப் பொர்க்கும் கண்கவள பபண்களுக்கில்ணல என்று கொவியங்கள் பசொல்கின்றன. ஆண்கள் அப்வபொது அவர்களுக்கு உயிருள்ள ஆடிகள் மட்டுவம. அதில் தங்கணளத் தொங்கவள வநொக்கி

சலிப்பில்லொமல் அலங்கரித்துக்பகொள்வணதவய

அவர்கள்

கொதபலன்று பசொல்கிறொர்கள்….” பீஷ்மர்

குனிந்து அம்ணபயின் கண்கணளப்பொர்த்தொர். அவரது திணகப்பூட்டும் உயரம் கொரைமொக வொனில் இருந்து ஓர் இயக்கன்

பொர்ப்பதுவபொல

அவள்

உைர்ந்தொள். “பபண்கள்

கண்வழியொக

ஆண்கணள

அறியமுடியொது.

கருப்ணப வழியொக மட்டுவம அறியமுடியும். அதுவவ இயற்ணகயின் பநறி…அவணன மறந்துவிடுங்கள்.”

“அவணர நொன் அறிவவன்…எனக்கொக அவர் இந்வநரம் பணைதிரட்டிக்பகொண்டிருப்பொர்…என் மீ தொன கொதலினொல் உருகிக்பகொண்டிருப்பொர்”

என்றொள்

அம்ணப.

அவணன

“வதவி,

நொனறிவவன்.

என்ணன

பவல்லமுடியொபதன்றொலும் என்ணன எதிர்த்வதன் என்றபபயருக்கொகவவ என் பின்னொல் வந்தவன் அவன். அதொவது

சூதர்பொைல்களுக்கொக

வவதவனத்தின்

கிளிகள்

வபொல.

வொழ

நீட்டிய

முணனயும்

ணககணள

இருக்கும் வயொகியரின் வதொள்களிவலவய அமரும்.”

எளிய

அணவ

ஷத்ரியன்….இளவரசிவய,

அஞ்சும்.

அவற்ணற

சூதர்பொைல்கள்

அறியொது தியொனத்தில்

“நொன் உங்களிைம் பகஞ்ச வரவில்ணல…” என்றொள் அம்ணப. “உங்கள் கருணைணய நொன் வகொரவில்ணல. நொன்

என் உரிணமணயச் பசொல்கிவறன். நொன் பபண்பைன்பதனொவலவய அழியொத நொகினிகள் எனக்கு அளித்துள்ள உரிணம அது….” அம்ணப குனிந்து சுழித்து வமபலழும் கங்ணகயின் நீணரக் ணகயில் அள்ளிக்பகொண்டு உரக்கச் பசொன்னொள்.

“கங்ணக

பபற்பறடுப்வபன். மூழ்கடிப்வபன்.”

வவறு

மீ து

ஆணையொகச்

எக்குழந்ணத

என்

பசொல்கிவறன்….நொன்

சொல்வனின் குழந்ணதகணள

வயிற்றில் பிறந்தொலும்

இந்த

கங்ணக

மட்டுவம

நீரில்

அவற்ணற

பீஷ்மர் மின்னல்தொக்கிய மரம்வபொல அதிர்ந்துபகொண்டு அப்படிவய சுருண்டு அமர்வணத திணகப்புைன் அம்ணப

பொர்த்தொள். நடுங்கும் இரு ணககளொலும் தணலணயத் தொங்கிக்பகொண்டு “வபொ…வபொய்விடு…இனி என் முன் நிற்கொவத…”

என

பீஷ்மர்

கூவினொர்.

இவள்

“யொரங்வக…இந்தப்பபண்ணை

விரும்பியபடி

உைவன

அனுப்பிணவயுங்கள்…இவள் வகட்பணதபயல்லொம் பகொடுங்கள். உைவன…இப்வபொவத..” என்று கூச்சலிட்ைொர். பைகு

பொய்கணள இறக்கியது.

பைகுகள்

அணத

அதன் பகொடி இறங்கியதும்

வநொக்கி வந்தன.

பீஷ்மரின்

கிளம்பவிருக்கிறொர்கள்” என்றொன். அம்ணப

மட்டுவம

திரும்பி

மொைவன்

அம்பிணகணயயும் அம்பொலிணகணயயும்

பகொண்ை பபரிய

கண்களொல்

கங்ணகப்படித்துணற ஒன்றிலிருந்து இரு சிறு பைகு

“ஒரு

பொர்த்தொள்.

பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொள்.

வதணவ…இளவரசியொர்

அம்பொலிணக

அம்பிணக

அப்வபொதும்

பமல்லத்

விணைபகொடுத்தொள். அம்ணப கயிற்றில் பதொற்றி சிறுபைகில் ஏறிக்பகொண்ைொள்.

அதில்

திணகப்பு

தணலயணசத்து

மொைவர்கள் “பசன்றுவருக வதவி!” என அவணள வைங்கி வழியனுப்பினர். பைகுகள் ஒன்றுைன் ஒன்று முட்டிக்பகொண்டிருக்ணகயில் அம்ணப

முதன்ணமச்சீைனிைம்

தொழ்ந்த

குரலில்

கங்ணகக்கும்

“அவருக்கும்

என்ன உறவு?” என்று வகட்ைொள். “அவர் கங்ணகயின் ணமந்தர். கங்ணக உண்ை ஏழு குழந்ணதகளுக்குப்பின்

பிறந்த எட்ைொமவர்” என்றொன் சீைன். முகத்தில் வந்து விழுந்த கூந்தணல ணககளொல் அள்ளி பின்னொல் தள்ளியபடி ஆடும்பைகில் உைணல சமநிணல பசய்தபடி அம்ணப ஏறிட்டுப்பொர்த்தொள். அப்பொல் கங்ணகநீணர வநொக்கி

நின்றிருந்த

பீஷ்மரின்

முதுணகத்தொன்

அவள்

பொர்த்தொள்.

விலகிவிலகிச்பசன்ற

பைகிலிருந்தவளொக அம்ணப அவணர பொர்த்துக்பகொண்வை பசன்றொள்.

1.முதற்கனல்13 அஸ்தினபுரியின்

எரியிதழ் 4

அக்கினிதிணசயில்

பட்ணைகளொல்

பின்னப்பட்ை குளிர்ந்த

பரொமரிப்பில்

விசித்திரவரியன் ீ

வசற்ணறக்

பகொண்டும்

எவருமறியொமல்

பொரதவர்ஷத்தின்

கட்ைப்பட்ை

மருத்துவம்

எல்லொ

வந்துபகொண்வை இருந்தொர்கள்.

மருத்துவத்

தொவரங்கள்

தட்டிகளினொலும் அரண்மணன

வொழ்ந்து

வந்தொன்.

ஆதுரசொணலயில் பன்னிரண்டு

பொர்க்கப்பட்ைபதன்றொலும்

பகுதிகளிலிருந்தும்

விசித்திரவரியன் ீ

சுண்ைொம்புவபொல

இதயத்துடிப்புக்கு

ஏற்ப

நிணறந்த

கங்ணகயிலிருந்து

வொஜிகல்ப

வசொணல

நூற்றிபயொரு

அணனவருவம

நிபுைர்களொன

பவளுத்த உைலும், பமலிந்து

மூங்கில்

பகொண்டுவரப்பட்ை

ஆண்டுகளொக

அணத

நடுவவ

நடுங்கும்

சிறிய

புனிதமொன

மருத்துவர்களின்

அவனுக்கு

அங்வக

அறிந்திருந்தனர்.

மருத்துவர்கள்

அங்வக

உதடுகளும், மஞ்சள்பைர்ந்த

கண்களும் பகொண்டிருந்தொன். அவன் உைபலங்கும் நரம்புகள் நீலநிற சர்ப்பக்குழவிகள் வபொல சுற்றிப்பைர்ந்து அதிர்ந்துபகொண்டிருந்தன.

பமலிந்த ணககொல்களில்

மூட்டுகள்

மட்டும்

பபரிதொக

வங்கியிருக்க ீ தணசகள் வற்றி எலும்புகளில் ஒட்டியிருந்தன. இளவயதில் வந்து வந்து பசன்றுபகொண்டிருந்த மூட்டு

வக்கத்தொல் ீ

அவன்

பவளிவய

நைமொடி

அறியொதவனொக

இருந்தொன்.

ஒவ்பவொருநொளும்

பிரம்மமுகூர்த்தத்திவலவய அவன் மருத்துவர்களொல் எழுப்பப்பட்டு பலவணகயொன மருத்துவமுணறகளுக்கு ஆளொக்கப்பட்ைொன். இளணமமுதல் அவனறிந்தபதல்லொம் மருத்துவம் மட்டுவம. முந்ணதய

வொரம்

விஷத்ணத

எலியின்

பசய்யப்பட்ை

உைபலங்கும்

வவசரநொட்டிலிருந்து

மருந்து ஒன்ணற உைலில்

அவர்

ஒரு முதியமருத்துவர் விசித்திரவரியனின் ீ

துளித்துளியொகச்

விஷயமயமொனபின்

அந்த

பசலுத்தி

எலிணய

வந்திருந்தொர்.

நரம்புக்குள்

அணத

அப்படிவய

நொகவரியத்ணதக்பகொண்டு ீ

பசலுத்தினொர்.

ரொஜநொகத்தின்

மயக்கத்திவலவய ணவத்திருந்து, அதன் பகொண்டுவந்து,

அதன்

குருதிணய

கொணரமுள்ளொல் தீண்டி எடுத்து, அவன் நரம்புகளில் பமல்லக்குத்திச் பசலுத்தினொர். வதன்பமழுணக அந்தக் கொயம்

மீ து ணவத்து மூடினொர்.

விசித்திரவரியன் ீ

அந்த

ஆறுநொட்களொக நொகபுை

விஷத்தொக்குதலொல்

வொயில்

மருத்துவம்

நுணரதள்ளி

தணரயில்கிைந்து பநளிந்தபின் மயக்கத்திவலவய இரணவக் கழித்தொன்.

நைந்துபகொண்டிருந்தது.

உைல்

முதல்நொள்

வணளந்து வில்லொக

இழுக்க

அடுத்தடுத்த நொட்களில் விஷம் அவணன பமல்லத் துடிக்கச்பசய்து

பின் அணைத்து ஆழ்ந்த துயிணல

அளித்தது. ஏழொம் நொள் கொணலயில் அவன் அந்த விஷத்துக்கொக ஏங்க ஆரம்பித்தொன். கொணலபயழுந்ததுவம

வவசரநொட்டு ணவத்தியணர அணழக்கும்படி பசொல்லிக்பகொண்டிருந்தொன். அவன் நொடிணயப்பிடித்துப் பொர்த்த அஸ்தினபுரியின் சத்யவதிக்குத்

மருத்துவர்கள்

அதில்

பதரிவித்தனர்.

அவள்

உயிர்வவகம்

அதிகரித்திருப்பணதக்

வவசரநொட்டு

பொரொட்டுத்திருமுகமும் பகொடுத்தனுப்பினொள்.

கண்டு

மருத்துவருக்கு

அந்தச்பசய்திணய

பபொன்னும்

பட்டும்

சித்திரபமத்ணதயில் சொய்ந்து நரம்புகளில் விஷம் ஓடும் குளம்படிணயக் வகட்ைபடி அணரக்கண்மூடிக் கிைந்த விசித்திரவரியனின் ீ

முன்னொல்

அமர்ந்து

சூதர்

தன்னுணைய

கிணைப்பணறணயக்

பகொட்டி அப்சரஸ்கள்

நிலவில் மொனுைப் பபொன்னுைலுைன் நீரொடிக்களிக்கும் கொட்சிணய பொடிக்பகொண்டிருந்தொர். சிறுவயதிலிருந்வத அவன் வகட்டுப்பழகிய

கணதகள். விசித்திரவரியன் ீ உலர்ந்த உதடுகணள

திரும்பிப்படுத்தொன்.

நக்கிக்பகொண்டு

பபருமூச்சுைன்

வவசரநொட்டு ணவத்தியர் அஸ்தினபுரியின் அணமச்சர் ஸ்தொனகரிைம் பமல்ல தன் நொட்டிலிருந்து அணழத்து

வந்திருந்த நொகசூதணன பொை அனுமதிக்கும்படி வகொரினொர். “அந்தப்பொைலும் இந்த மருத்துவத்தில் வசர்ந்தது.

நொகபைம்வபொல வகட்பவரின் இச்சொசக்தி பபருகும். இச்சொசக்திவய வநொய்க்கு முதல்மருந்து. பிற அணனத்தும் அந்த பநருப்புக்கொன அவிகவள” என்றொர்.

ஸ்தொனகர் புன்னணகயுைன் “அவர் எந்தக்கணதக்கும் கொதுள்ளவரொகவவ இதுநொள் வணர இருந்திருக்கிறொர்” என்றொர். விசித்திரவரியன் ீ

“கொது

மட்டும்தொன்

உணழப்பில்லொமல்

பைியொற்றும்

உறுப்பு ஸ்தொனகவர”

என்றொன். ஸ்தொனகர் “அதனொல்தொன் இச்சொசக்தியொன நொகங்களுக்கு கொதுகள் இல்ணல வபொலும்” என்றொர். விசித்திரவரியன் ீ உரக்கச் சிரித்தொன். நொகசூதன்

கன்னங்கரிய

கண்களும்

நுணரவபொலச்

சுருண்டு

அைர்ந்த

முடியும்

பபரிய

உதடுகளும்

பவண்பற்களும் பகொண்ைவனொக இருந்தொன்.அவனுணைய வொத்தியம் சுணரக்கொய் குைத்தில் இருந்து மூங்கில்

தண்டுகளில் இழுத்துக்கட்ைப்பட்ை வதொல்நரம்புகளொல் ஆனது. அதன்பபயர் நந்துனி என்றொன். பமல்லிய பிரம்புக்

குச்சிகளொல்

வதொல்தந்திகணள

விம்மவலொணச எழத்பதொைங்கியது.

நீவத்பதொைங்கியவபொது கொட்டுக்பகொடிகளில்

கொற்று

ஊடுருவும்

அவனுணைய கனத்த குரல் ஒலிக்கத் பதொைங்கியதுவம விசித்திரவரியன் ீ நொகங்களின் பநளிணவக் கொை

ஆரம்பித்தொன். தணலணய ணகப்பிடியொகக் பகொண்டு சுழலும் சொட்ணைகள். மணலயிடுக்கின் மண் பபொழிவுகள்.

இருள்படிந்த கொட்டுவழிகள். பதொங்கி கொற்றிலொடும் அருவிகள். ணகநீட்டும் பகொடிநுனிகள். சுருண்டுபற்றும் வொனர

வொல்கள்.

பநளியும் மயில்கழுத்துகள்.

தயங்கி

வழியும்

ஓணைகள்.

பநளியும்

கருங்கூந்தல்கள்.

விழிணய வணளத்த புருவங்கள். அகம் மட்டுமறியும் ஆப்தவொக்கியத்தின் தன்னந்தனியொன இருண்ை பயைம். “அழியொத

வரியம் ீ

பகொண்ை

நொகங்களின் வம்சத்ணதப்பொடும்

பொைகன்

நொன்…நொகங்களின்

நொடு

இது.

நொகங்களின் வனம் இது. நொகங்கவள எண்ைங்களொகும் வொனம் இது. அணவ வொழ்க!” நொகசூதன் பொடினொன். மண்ணுக்கு

அடியில்

பபொன்னொலும்

பல்லொயிரம்

பவள்ளியொலும்

வயொசணன

அந்தக்வகொட்ணைவொசல்களில்

ஒன்றில்

நொகவலொகத்துக்குள்

பொணதகள்

பதொணலவில்

பசம்பொலும்

ணவரங்களும்

இருக்கிறது

இரும்பொலுமொன

நொகவலொகம். நொன்குபக்கமும் வகொட்ணைகள்

இன்பனொன்றில் ணவடூரியங்களும்

வகொவமதகங்களும் இன்பனொன்றில் மரகதங்களும் பதிக்கப்பட்டுள்ளன. வகொட்ணைவொசல்கள்

நுணழய

வழியொக

இல்ணல. இருள்

பீறிட்டு உள்வள

பசல்கிறது.

ஒரு

அந்த

பபருநதியொக இருளில்

மொறி

ஏறி

உள்ளன.

இன்பனொன்றில்

அதன்

முன்பக்க

கைவநரத்தில்

வகொடி

வயொசணனதூரம் பசல்லும் வவகத்தில் உள்வள பசல்லமுடியும். அவ்வொறுதொன் பவளிவயறவும் முடியும். அதற்குள்

பன்னிரண்ைொயிரம்வகொடி

நொகங்கள்

தங்கள்

துணைவியருைன்

வொழ்கின்றன.

மின்னும் கண்களும் கருணம கனத்த உைல்களும் பகொண்ை அணவ மரைமற்றணவ.

பசவ்ணவரம்

நொகவலொகம் நொகர்களின் மூதன்ணன கத்ரு இட்ை சின்னஞ்சிறிய முட்ணையில் இருந்து வந்தது. அவள் இட்ை பன்னிரண்ைொயிரம்வகொடி

முட்ணைகளில்

முடியவில்ணல. கொலத்தின் கைபமொன்றுக்கு அழியொதவள்.

ஒன்று

மறுமுணனயில்

வகொடிமுட்ணைகணள

அணனத்துமொனவள்.

மொமொணயயொனவள். அவள் வொழ்க!

அது.

கரியசுருளொக

அவளிட்ை

இட்டுக்பகொண்வை

கன்னியும்

தன்ணன

முட்ணைகள்

இன்னும்

விரிந்து

முடிச்சிட்டுக்பகொண்டிருக்கும் கத்ரு

இருக்கிறொள்.ஆதியும்

அன்ணனயுமொனவள்.

அனொதியுமொனவள்.

மகொமங்கணலயொனவள்.

மூதன்ணன கத்ருவுக்கு அம்ணப, தீர்க்கசியொணம, சொரணத, கொளி, சித்வதஸ்வரி, வயொகீ ஸ்வரி, சொந்ணத, கனகி,

முக்ணத, மூலத்வனி என ஆயிரம் அழகிய பபயர்கள் உண்டு. சர்ப்பரொஜனொகிய வொசுகி அவள் ணமந்தன்

என்றறிக.

அவனுக்கு

கொளன், சியொமன், ருத்ரன், சலன்

என்று ஆயிரம்

பபயர்கள்

உண்டு.

பொதொளத்தின் அதிபன். மகொவமருக்கணள உைல்பசதில்களொகக் பகொண்ை விரொைரூபன்.

அவவன

வகொைொனுவகொடி யுகங்களொக தீண்ைப்பைொணமயொல் உணறந்து ஒளிபபற்று நீலமைியொகி குளிர்ந்து கனத்த கடும்

விஷத்ணதக்

பகொண்ைவன்

வொசுகி.

அந்த

விஷத்தின்

எணை

கனத்து

கனத்து

அவன்

அணசவற்றவனொனொன். அவன் தணலணய அணசக்க முயன்று பநளிந்துபகொண்டிருந்த உைல் பமல்லபமல்ல கணளத்து அணசவிழந்தவபொது முழுணமயொகவவ

அணசவொல்

மணறந்துவபொனொன்.

மட்டுவம

அவனிலிருந்து

அறியப்படும் பிறந்த

கொரிருள்

வடிவம்பகொண்ை

வகொைொனுவகொடி

வதடித்வதடி சலித்தன. பின் அணவ சிவணன எண்ைித் துதித்தன.

நொகங்கள்

அவன்

அவணன

முக்கண் முதல்வன் அவர்களுக்கு முன் வதொன்றி “கொளசர்ப்பமொகிய வொசுகிக்குள் உணறவது ஊழிமுடிவில் உலகங்கணள எரிக்கும் ஆலகொலம். அவணன அவன் அன்ணன கத்ரு பபற்றவபொது அவள் குருதி வழியொக அவன்

உண்ைது அது.

கக்கும்வபொது

ஊழி

அவனுக்குள்

அருள்பசய்யுங்கள்” என்று மணறந்தொர்.

ஆலகொலத்துக்கு

பகொண்டு

வளர்ந்துபகொண்வை

“அய்யவன, எங்கள்

புன்னணகயுைன் “அது

இன்பனொன்ணற

அழியொததொகிய

சிற்றணலகளொகக்

பபருகி

நொகங்கள்

முணறயிட்ைவபொது

நிகரொன

ஊழிமுடிவிலும்

அது

நிகழும்” என்றொர்.

உருவொக்க

அதற்கு

துயிலும்

அவன்

நிகழ்வதொக!” என

வவண்டுபமன்று

மரைமற்றது

விண்ைளந்வதொன்

இருக்கிறது.

அரசன் அணசயும்படி

என்று

சிவன்

வொழ்த்தி

சிவன்

எண்ைம்பகொண்ைொர்.

பபயரிட்ைொர்.கொல

பொற்கைலின்

அணதக்

அவருக்கு

பநய்வய

அகொலங்கணள

அந்த

அமுதமொக

இருக்கமுடியும் என்று உைர்ந்தொர். அன்று மரைமின்ணமயின் குதூகலத்தில் பபொறுப்பற்றிருந்தனர் வதவர்.

கொலமின்ணமயின் கொரைமொக ஊக்கமின்ணமயும் பகொண்டிருந்தனர். அணத நீக்க மனம்பகொண்ை மகொவதவன் தன்ணன சித்தத்தில் ஏற்றிய துர்வொசரில் அதற்கொன தருைத்ணத உருவொகச் பசய்தொர். ஆயிரம்

பமொட்டுகள்

பகொண்ை

மொணலணய

ணகயிவலந்தி தவம்பசய்வது

துர்வொசரின்

வழக்கம்.

தவம்

முதிர்ணகயில் பமொட்டுகள் மலர்களொகும். அந்த மலர்மொணலயுைன் அவர் வொனவதியில் ீ வருணகயில் எதிவர பவண்வமகபமனும் மகிழ்ந்து

அந்த

அைிவித்தொன்.

ஐரொவதம்

மொணலணய

பநளியும்

மீ வதறி

வந்த

அவனுக்குப்

ஒவ்பவொன்றிலும்

இந்திரனின்

பரிசளித்தொர்.

மின்னபலொளி

இந்திரன்

பகொண்ை

வபரழணகக் கண்டு

அணத ஐரொவதத்தின்

குடிவயறும் வல்லணமபகொண்ை

விமலன்

மத்தகத்தில்

என்னும்

பொதொள

நொகம் அந்த மொணலயில் வதொன்றி பமல்ல பநளியவவ அஞ்சி பமய்சிலிர்த்த ஐரொவதம் அணத எடுத்து மண்ைில் வசியது. ீ

சினம்பகொண்ை துர்வொசர் “மரைமின்ணமயின் பொரத்தொல் நீ மலர்களின் கைவநரத்தன்ணமயின் மகத்துவத்ணத

அறியொமலொனொய். நீயும் உன் நகரும் அழியக்கைவதொக” என தீச்பசொல் இட்ைொர். அக்கைம் முதல் இந்திரன்

முதலொன வதவர்கள் முதுணம பகொள்ளலொனொர்கள். வதவ வனங்கள் மூத்து முடிந்தன. அங்குள்ள மலர்கள் மொணலவய

வொடி

உதிர்ந்தன.

அச்சம்

பகொண்ை

வதவர்கள்

சிவணன அணுகி

மீ ட்பளிக்கும்படி

வகொரினர்.

விஷ்ணு பள்ளிபகொள்ளும் பொற்கைணலக் கணைந்து அமுதபமடுத்து உண்ணுவவத மூப்ணப பவல்லும் வழி என்று

சிவன்

பசொன்னதும்

அவர்கள்

மும்மூர்த்திகளும் ஒப்புக்பகொண்ைனர்.

விஷ்ணுணவ

சரண்

அணைந்தனர்.

பொலொழிணயக்

கணைய

அதற்கொன மத்தொக மந்தரமணல கண்பைடுக்கப்பட்ைது. ஆணம உருவம் பகொண்டு பொற்கைலுக்கடியில் தங்கிய விஷ்ணுவின் அசுரர்களும் கருைன்

மீ து

மந்தரமொமணல

வதடியவபொது

பொதொளத்திற்கு

சிவன்

அணமக்கப்பட்ைது.

வொசுகிணயக்

பறந்துபசன்று

அணதக்

கணைவதற்கொன

பகொண்டுவரும்படி பசொன்னொர்.

வொசுகிணய

கொல்களொல்

கவ்வி

சரடுக்கொக வதவர்களும்

வதவர்களின்

வமவல

இச்ணசப்படி

தூக்கினொர்.

ஏழொம்

பொதொளத்தில் இருந்து ஏழொம் விண்ணுலகம் வணர தூக்கியும் கூை வொசுகியின் தணலயும் வொலும் அங்வகவய இருந்தன. அவ்வொறு ஆயிரத்பதட்டுமுணற மடியும்படி தூக்கிய பின்னரும் வொசுகி அங்குதொனிருந்தொன். வதவர்கள்

சிவனிைம்

மன்றொடினர்.

சிவன் குனிந்து

வொசுகிணயத்

பதொட்டு

“அகொல

பீைத்தில்

அமர்ந்த

வயொகீ ஸ்வரனுக்கு முன் நீ எதுவவொ அதுவொக வருக” என்றொர். வொசுகி ஒரு சிறு வமொதிரமொக மொறி அவர்

ணகயில் அைியொனொன். சிவன் வொசுகிணய விண்ணுக்குத்தூக்கி பொலொழிக்கு வமல் இருந்த மந்தர மணலணய கட்டினொர். அதன் தணலணய வதவர்களும் வொணல அசுரர்களும் பற்றிக்பகொண்ைனர். நூறொயிரம் யுகங்கள் அவர்கள் பொலொழிணயக் கணைந்தனர். அசுரர்களின் மூக்கிலிருந்தும் வதவர்கள் மும்மூர்த்திகணளயும் கூவி அழுதனர்.

வொயில் இருந்தும் நுணரபகொட்டியது.

பவண்ணுணர

எழுந்த

பொலொழியில்

இருந்து அழிவின்ணம

ஐந்து

முகங்களொக

பவளிவந்தது.

முதலில்

பபொன்னொலொன பகொம்புகள் பகொண்ை பவண்ைிறப்பசுவொகிய கொமவதனு தொய்ணம வடிவொக பவளிப்பட்ைது. குளிர்ந்த கண்களும் அணலகபளழும் ஆணைகளுமொக வொருைிவதவி கொதலின் வதொற்றமொக எழுந்துவந்தொள்.

பின்னர் இனியநறுமைத்துைன் பொரிஜொதம் பக்தியின் சின்னமொக வதொன்றியது. நொன்கொவதொக பகொணையின் சின்னமொக கல்பமரம் எழுந்தது. ஐந்தொவதொக வயொகிகள் மட்டும் சகஸ்ரபீைத்தில் அறியும் குளிர்சந்திரன் வதொன்றியது.

கணைசியொக

இருணககளிலும்

தொமணரமலர்களுைன்

வதொன்றிய

அைிகளொக அணவ மொறின. அவளுணைய ணககளில் அமுதகலசம் இருந்தது. அப்வபொது

மந்தரத்ணதச்

சுற்றி

கணையப்பட்ை சலிப்பில்

வொசுகியின்

மகொலட்சுமியின்

முடிவில்லொத

ஐந்து

வபருைல் அதிர்ந்தது.

ஊழிமுடிவில் அண்ைங்கபளல்லொம் பவடிப்பதுவபொல பபரும்புணகயும் பநருப்புமொக ஆலகொலம் கன்னங்கரிய

குழம்பொக பீறிட்டு அவனில் இருந்து பவளிவந்தது. பிரம்மனும் வதவர்களும் நடுங்கிச்சரிய சிவன் தன்

இருணககளொலும் அந்தக் கொளகூைத்ணத ஏந்தி அள்ளி தன் வொயிலிட்டு விழுங்கினொர். முற்றியநொகத்தின் வொயில்

விளங்கும் நொகமைிவபொல

நீல

ஒளியுைன்

அது

அவரது

கழுத்தில்

தங்கியது.

“இன்னும்

பன்னிரண்ைொயிரம் வகொடி யுகங்கள் நீ வொழ்வொயொக! உன்னுணைய கண்ைத்தில் ஆலகொலம் மீ ண்டும் ஊறி நிணறயட்டும்!” என்று வொசுகிணய வொழ்த்தி சிவன் மீ ண்டும் பொதொளத்துக்கு அனுப்பினொர்.

வொசுகி மீ ண்டுவந்ததும் பொதொள நொகங்கள் பகொண்ைொடின. பன்னிரண்ைொயிரம்வகொடி நொகங்கள் பிணைந்து பநளிந்தொடி நைனமிை அந்த அணசவில் பொதொளவம குலுங்கியது. பொதொளம் மீ து அமர்ந்த பூமி அணசந்தது.

நொகங்களின் மதநீரின் மைம் எழுந்தவபொது மண்ைின் மீ து நூறொயிரம் கொடுகளின் அத்தணன மரங்களும் பசடிகளும்

பபொற்துளிகள்

பூத்துக்குலுங்கின. விணளந்தன.

அவற்றில்

மரங்களுக்குள்

சொறொகவும் நொகங்களின் மதநீவர ஆனது.

கொய்களும்

அரக்கொகவும்,

கனிகளும்

பபொலிந்தன.

மலர்களுக்குள்

வயல்பவளிகளில்

வதனொகவும்,

கனிகளுக்குள்

நொகமதத்தின் வொசணனணய உைர்ந்து மண்மீ திருந்த அத்தணன ஆண்களும் கொமம் பகொண்ைனர். அத்தணன பபண்களும்

நொைம் பகொண்ைனர்.

யொணனகள்

துதிக்ணக

பிணைத்தன.

மொன்கள்

பகொம்புகள்

பூட்டின.

நொணரகள் கழுத்துக்கள் பின்னின. வதன ீக்கள் சிறகுகளொல் இணைந்தன. புழுக்கள் ஒன்ணற ஒன்று உண்ைன. பிங்கலநிறம்

பகொண்ை

கூந்தலும்

கரிய

வியொதி,வசொகம்,ஜரொ,திருஷ்ணை,குவரொதம்

உைலும்

பகொண்ை

ஆகியவர்கணள

மிருத்யு

வதவி

அணழத்துக்பகொண்டு

தன்

புதல்விகளொன

விலகி

ஏழுகைல்களுக்குள் புகுந்துபகொண்ைொள். பூமிவதவி தன்ணன புதுப்பித்துக்பகொண்டு புன்னணகபுரிந்தொள்.

ஓடி

நொகசூதன் தன் நந்துனிணய மீ ட்டி பொடி நிறுத்தினொன் “முதலில் எழும் அனல்விஷத்ணத வொழ்த்துங்கள். ஆலகொலத்தின் வசொதரியொன அமுதத்ணத வொழ்த்துங்கள். பபருநஞ்சு ஊறும் அடியில்லொத இருள்வடிவமொன வொசுகிணய

வொழ்த்துங்கள்.

வகொடிவகொடி

அவன்

நொகங்கணள

குடிபகொள்ளும்

வொழ்த்துங்கள்.

நொகவலொகங்கணள

கொலடிகபளல்லொம்

முக்திபபறுகிறொன். ஆம், அவ்வொவற ஆகுக!”

வொழ்த்துங்கள். அங்வக

நொகங்களின்

வொழும்

மீ பதன்றறிந்தவன்

அந்தக் கணதணய வகட்டுக்பகொண்டிருந்த விசித்திரவரியன் ீ தன் வொழ்நொளில் முதல்முணறயொக நரம்புகளில் இறுக்கமும் மனதில்

வவகமும்

ஓடுவணத

உைர்ந்தொன்.

மூடிய

கண்களுக்குள்

பநளியும்

நொகங்களின்

கருணமத்திரள் ஒரு மொயக்கனவின் கைத்தில் அலகிலொ ஒளிப்பிரபஞ்சபமனும் பபண்ைின் பிறப்புறுப்பு என்று வதொன்ற உைல் விதிர்த்து எழுந்து அமர்ந்தொன். அவன் உைல் நடுங்கிக்பகொண்டிருந்தது. ஸ்தொனகர்

அவனருவக

பசொன்னதும்

குனிந்து

அருந்துகிறீர்களொ

“பொல்

தட்சிைநொட்டு மிளகு

வபொட்ை

பொணல

இளவரவச?”

பகொண்டுவந்தனர்.

என்றொர்.

அணத

ஆபமன்று

அருந்தியபின்

அவன்

பமல்ல

உைல்தளர்ந்தொன். “என்ன கண்டீர்கள் இளவரவச?” என்றொர் ஸ்தொனகர். அணத அவன் பசொன்னதும் “ஆம், சக்தியின் மூலொதொரம்” என்றொர்.

அன்று முழுக்க அவன் மரநிழல்கள் மொநொகங்களொக பநளிந்தொடும் தைொகத்தின் கணரயில் அமர்ந்திருந்தொன். இளங்கொற்றில்

இருந்த

பசன்றுபகொண்டிருந்தன.

ஈரப்பதத்திலிருந்து

நீரில்

பநளிந்த

தன்

வந்தணவ

வபொல

பிம்பத்ணதக்

ஏவதவதொ

எண்ைங்கள்

கண்ைொன். தன்ணன

அவனூைொகச்

விதவிதமொக

சித்தரித்து

விணளயொடும் நீணர வநொக்கி புன்னணக பசய்தொன். மொணலயில் அரண்மணனயிலிருந்து பொவகன் என்னும் அணுக்கச்வசவகன் அவன் எதிர்பொர்த்திருந்த பசய்தியுைன் வந்தொன்.

பீஷ்மபிதொமகர் சுயம்வரத்துக்கொக கொசிக்குச் பசன்றிருந்தணத அவன் அறிந்திருந்தொன். வைக்வக கங்ணகயில் பைகுகள் வந்தணைந்துவிட்ைன, பீஷ்மர் இளவரசிகளுைன் வந்துபகொண்டிருக்கிறொர் என்று கொணலயில் பசய்தி வந்திருந்தது.

அவன்

வந்திருக்கிறொர்” என்றொன்.

திரும்பிப்பொர்த்ததும்

பொவகன்

“இளவரவச,

பீஷ்மபிதொமகர்

இளவரசிகளுைன்

விசித்திரவரியன் ீ பதில்பசொல்லொமல் பொர்த்தொன். பொவகன் “கொணலமுதவல நகர்மக்கள் வகொட்ணைவொசலில்

குவிந்து பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தனர். இளவரசிகளுைன் ரதங்கள் உள்வள வந்தவபொது மக்கள் உப்பரிணககளில் இருந்து

மலர்தூவி

வொழ்த்தினர்.

சூதர்கள்

மங்கலவொத்தியங்கள்

முழக்கினர்.

குலப்பபண்டிர்

குலணவயிட்ைனர். அஸ்தினபுரியில் சந்தனுமன்னரின் மரைத்துக்குப்பின் இன்றுதொன் பபொலிவு மீ ண்ைது” என்றொன்.

விசித்திரவரியன் ீ பசொன்னொன்.

முகத்திலும்

பமல்லிய புன்னணக

பொவகன் “ஆனொல்

இரு

விரிந்தது.

இளவரசிகளும்

கண்ை ீர்

“நல்லது” என்று

உலர்ந்த

உதடுகளொல்

விட்டுக்பகொண்டிருக்கிறொர்கள்.

வபரரசி

சத்யவதிவதவி அரண்மணன முற்றத்துக்கு அவவர வந்து அவர்களின் பநற்றியில் மங்கலச்சின்னம் இட்டு உள்வள

அணழத்தவபொது

இறுகிய

முகத்துைன்

தணலகுனிந்து

ஒருபசொல்கூை

பசொல்லொமல்

உள்வள

பசன்றொர்கள்” என்றவபொது விசித்திரவரியன் ீ கண்கள் சுருங்க “இளவரசியர் இருவரொ? மூவர் என்றொர்கவள”

என்றொன். பொவகன் திணகத்தொன். “உைவன பசன்று மூன்றொவது இளவரசி எங்வக என்று வகட்டுவொ” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ அதற்குள்

பீஷ்மருைன்

விசித்திரவரியன் ீ

பைகிலிருந்த

அருவக வந்து

வசவகனொகிய

வைங்கி

விப்ரதன்

”இளவரவச, நொன்

புரவியில்

பீஷ்மபிதொமகரின்

வந்து

இறங்கினொன்.

பைகிலிருந்தவர்களில்

ஒருவன்… உங்களிைம் வசதி பதரிவிப்பதற்கொக வந்வதன்” என்றொன். “இன்பனொரு இளவரசி எங்வக?” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ

“இங்வக

வந்திருப்பவர்கள்

விசித்திரவரியன் ீ

திணகப்புைன்

அம்பிணகயும்

அம்பொலிணகயும்தொன்.

பிதொமகர் வழியிவலவய இறக்கி விட்டுவிட்ைொர்” என்றொன் விப்ரதன். “திருப்பி

அனுப்பிவிட்ைொரொ?”

என்றொன்.

“இல்ணல,

அம்ணபணய இளவரசி

பீஷ்ம

அம்ணப

பசௌபநொட்ைரசர் சொல்வணர மனதொல் வரித்துவிட்ைதொகச் பசொன்னொர். ஆகவவ சொல்வரிைவம பகொண்டுபசன்று வசர்க்கச்

பசொல்லி

பீஷ்மர்

இளவரசிணய

விட்டுவிட்ைொர்.” விசித்திரவரியன் ீ வியப்புைன்

“தனியொகவொ

இளவரசி பசன்றொள்?” என்றொன். “ஆம்….அவர் தனியொகச் பசல்லவிரும்பினொர்” என்றொன் விப்ரதன். “நொன்

அவரிைம் தூரம் அதிகமல்லவொ என்று வகட்வைன். அவர் மனம் முன்னவர பசௌபநொட்டுக்குச் பசன்றுவிட்ைது என்று பிதொமகர் பசொன்னொர்.”

விசித்திரவரியன் ீ பசொல்லிழந்தவனொக அப்படிவய அமர்ந்திருந்தொன். “இளவரவச! உங்களுக்கு வபரரசி ஒரு பசய்தி பசொல்லியனுப்பியிருக்கிறொர். இரண்டு இளவரசிகணளயும் நீங்கள் மைம்பகொள்ளவவண்டும் என்றும்

அதற்கொக இங்வக மருத்துவர்கள் வவண்டியணதச பசய்யவவண்டுபமன்றும் ஆணையிட்டிருக்கிறொர்” என்றொன்

பொவகன். “இன்றுகொணல உங்கள் உைல்நிணல வமம்பட்டிருக்கிறது என்ற பசய்திணய நம் மருத்துவர்கள் அறிவித்திருக்கிறொர்கள். வபரரசி மகிழ்ச்சியுைன் இருக்கிறொர்” என்றொன் விப்ரதன். “என்

உைல்நிணலபற்றி

பசன்ற

நொவன

நொற்பதொண்டுகளில்

உட்பை….அவ்வொவற

அறிவவன்” என்று பசொன்ன

என்

அன்ணனயின்

ஆகட்டும்” என்று

பசொல்லி

விசித்திரவரியன் ீ

ஆணைணய

எழுந்தொன்.

எவரும்

இயல்பொக

“ஆனொல்

அவன்

நிணனவு வமபலழுந்தது. “விப்ரதொ பசொல்! அம்ணப பொர்ப்பதற்கு எப்படி இருந்தொள்?” விப்ரதன்

பசொல்லின்

வவகத்தில்

வபொலிருந்தொர்” என்றொன்.

சற்வற

முன்னகர்ந்து

“ஏழுமுணற தீட்ைப்பட்ை

வொள்

“வவள்விக்கூைம் வமல் வபொல.

அஸ்தினபுரியில்

மீ றியதில்ணல.

ஆவைிமொதம்

என்

தந்ணத

ஏறும்

பநருப்பு

பநஞ்சில்

பைர்ந்து

அம்ணபயின்

ஆயில்யநட்சத்திரத்தில்

அதிகொணலயில் பைபமடுக்கும் ரொஜநொகம்வபொல…” அதன்பின் அவவன தொன் பசொன்னணத உைர்ந்து திணகத்து நின்றுவிட்ைொன்.

விசித்திரவரியனின் ீ

உைல்

அவனறியொமவல

சற்று

நடுங்கியது. பொலொழி

அணலகளில்

எழுந்த ஆலகொலம் பற்றிய எண்ைம் ஒன்று அவன் மனதுக்குள் ஓடிச்பசன்றது.

1.முதற்கனல்14 இருகணரயும்

எரியிதழ் 5

கண்ணுக்குத்பதரியொதபடி

விலகும் ஒரு

நதிணய

நதிக்கணரயில்

பிறந்துவளர்ந்த

அவள்

அப்வபொதுதொன் பொர்க்கிறொள் என்பணத அம்ணப அறிந்தொள். பிரபஞ்சத்தில் ணகவிைப்பட்டு திணசபவளியில் அணலயும்

அணையொளம்கொைப்பைொத

வகொளத்ணதப்வபொல

தன்ணன

உைர்ந்தொள்.

அவணளச்சுற்றி

நதி

அணசவில்லொமல் வதங்கியதுவபொலக் கிைந்தது. அதன்வமல்

இணலகளும்

மரங்கள்

வங்கத்துக்குச்

பமல்ல

பசல்லும்

சிக்கிக்பகொண்ை

புணைத்து

வைிகப்பைகுகள்

பறணவகள்

வண்ைக்பகொடிகள் பவண்பொய்கள்

கிணளகளுமொக

மிதந்துபசன்றன.

பைபைக்க,

பதன்திணச

வநொக்கிச்

மொபபரும்

நிற்க,

வபொல

கொற்றில்

சங்குகள்

வபொலப்

பசன்றுபகொண்டிருந்தன.

பைவகொட்டி “அன்ணனவய, தொங்கள் பசௌபவதசம் வணர

தன்னந்தனியொகவொ

பசல்லப்வபொகிறீர்கள்?”

என்றொன்.

எப்வபொதும்

“என்னுைன்

அம்ணப

சொல்வமன்னர்

இருந்துபகொண்டிருக்கிறொர்” என்றொள். “வழியில் பசௌபநகரின்

வைிகபுரியொன

இருக்கிறது.

மத்ரவதி

முற்கொலத்தில்

அதுதொன்

பசௌபநொட்டின் தணலநகரமொக இருந்தது. நீங்கள் அங்வக

தங்கி

இரணவக்

அம்ணப

“உன்னொல்

கழித்தபின்

பசல்லலொம்” என்றொன்.

அவ்வளவுதூரம்

பசலுத்தமுடியொதொ

என்ன?”

நொணள

பைணகச்

என்றொள்.

“அன்ணனவய, இந்தத் துடுப்பு எனக்கு மீ னுக்குச் சிறகுவபொல. என்றொன்.

நொன்

“என்

பதொன்ணமயொன

இதனுைன்பிறந்தவன்”

பபயர்

நிருதன்.

பைகுக்கொரர்

நொன்

குலத்தில்

பிறந்தவன். முன்பனொருகொலத்தில் அரசு துறந்து வந்த

அவயொத்தியின்

குலமூதொணத

அரசனொன

குகனின்

ரொமன்

பைகில்தொன்

என்

வந்து

ஏறினொர். அவருணைய வதொள்கணளத் தழுவி நீ என் பபற்வறொரின் ணமந்தன் என்று பசொன்னொன். அந்தத் பதொடுணகணய இன்றும் நொங்கள் எங்கள் குலத்தின் ஆபரைமொக அைிந்திருக்கிவறொம்” என்று தன் வதொணளக் கொட்டினொன். பழுக்கக்கொய்ச்சிய உவலொகத்தொல் வபொைப்பட்ை சூட்டுத்தழும்பு அதில் இருந்தது. மூன்று சிறிய

வகொடுகள்.

ரொமனின்

“அணவ

ணகவிரல்கள்

நீர்க்கைன் பசலுத்துகிவறொம்.”

அன்ணனவய….இன்றும்

நொங்கள்

தசரதனுக்கும் ரொமனுக்கும்

“என்னொல் எங்கும் நிற்கமுடியொது நிருதொ. என் மனம் விணரந்துபகொண்டிருக்ணகயில் உைல் அமரமுடியொது. என்ணன

முடிந்தவணர வவகத்தில்

பைகிலிருக்கும்

பசௌபநொட்டுக்குக்

கொற்றுபுணைத்த

பகொண்டுபசல்” என்றொள்

பொய்வபொலிருக்கிறீர்கள்.

நீங்கவள

வசர்த்துவிடுவர்கள்…அஞ்சவவண்டியதில்ணல” ீ என்றொன் நிருதன் சிரித்தபடி. இரவு

நதி

மீ து

தொமதமொகவவ

வந்தது.

இருகணரகளும்

அம்ணப.

இப்பைணக

இருண்ைபின்

“அன்ணனவய,

பகொண்டுபசன்று

அங்கிருந்த

விளக்குகள்

பசம்மைியொரம்வபொலத் பதரிந்தன. வைிகப்பைகுகளின் ஒளிகள் விண்மீ ன்கள் வபொல அணசவவ பதரியொமல்

இைம் மொறின. பின்னர் கணரகளில் இருந்து பமல்லிய ஓணசகள் வகட்க ஆரம்பித்தன. வகொயில்மைிவயொணச, நொய்க்குணரப்பு,

ஒரு

பசுவின்

கம்பளிச்சொல்ணவணயக்

குரல்.

பகொடுத்தொன்.

கொற்று

அவள்

அணத

குளிர்பகொள்ளத்

பதொைங்கியதும்

நிருதன்

வபொர்த்திக்பகொண்டு உைல்குறுக்கி

ஒரு

அமர்ந்திருந்தொள்.

நதிமீ து நிணறந்திருந்த பறணவகள் அணனத்தும் கூைணைந்தபின் வவறுவணகப் பறணவகள் நதிவமல் பறந்து சுழல்வணத

சிறபகொலிகளொகக்

அண்ைொந்து பொர்ப்பணதக்கண்டு

வகட்ைொள். “அணவ

நிருதன்.

வொன்புள்ளிகளொக

அணவ

சுழல்வணதக்

பூச்சிகணளப்பிடிப்பணவ….வொனத்தின்

புலிகள்

கண்ைொள்.

அவள்

அணவ” என்றொன்

“அன்ணனவய, தொங்கள் வவண்டுபமன்றொல் துயிலலொம். இப்பைகு நொணளதொன் பசௌபநகணரச் பசன்றணையும்” என்றொன் நிருதன். “என் கண்கள் இணமக்கவவ மறுக்கின்றன” என்றொள் அம்ணப. துடுப்பின் ஒலிமட்டும் வகட்டுக்பகொண்டிருக்க வகட்டுக்பகொண்டு முன்னொல்

பமல்ல

அவள்

பமல்லபமல்ல

கன்னங்கரிய

வபரணலபயன

அதனுைன்

பளபளப்புைன்

வமவலறியது.

இணைந்து

நிருதன்

கண்ையர்ந்தொள்.

ஆரம்பித்தொன். அந்தப்பொைணலக்

அவளுணைய அணரப்பிரக்ணஞயில்

அணலயணலயொக

பவண்நுணரகள்

பொை

விரிந்துகிைந்த

நொக்குகளொகத்பதறிக்க

நதி

பைகுக்கு

சட்பைன்று

ஒற்ணறப்

பிரம்மொண்ைமொனவதொர்

நொகமொக

மொறியது. அதன் கரிய வழவழப்பொன உைலில் முடிவில்லொமல் வழுக்கிச்பசன்றுபகொண்வை இருந்தது பைகு. அவள்

கண்விழித்ததும்

கண்ைது

அதன் பசவ்விழிகளில்

ஒன்ணறத்தொன்.

அவளருவக

வந்த

நிருதன்

“அன்ணனவய, இன்னும் சற்றுவநரத்தில் பசௌபநொடு வந்துவிடும்…” என்றொன். அம்ணப எழுந்து கங்ணகயிவலவய

முகம்கழுவி நீரிவலவய முகம்பொர்த்து முடிதிருத்திக்பகொண்ைொள். பைகு கணரயிலிருந்து வரும் அணலகளில் ஆைத்பதொைங்கியது.

கணரவயொரமொக

முட்டிக்பகொண்டு அணசந்தன. பைகு

கணரணய

பநருங்க

பநருங்க

நின்ற

பபரிய பைகுகள்

அந்தத் துணறமுகத்தின்

படித்துணறணய

பமொய்த்த

வபருருவத்வதொற்றம்

மீ ன்கள்

அவணள

வபொல

வியப்பும்

பரவசமும் அணையச்பசய்தது. அவளுணைய பைகு யொணன விலொணவ பநருங்கும் சிட்டு வபொல பபரும் நொவொபயொன்ணற

பநருங்கிச்பசன்றது.

கண்கணள மணறத்தது.

கங்ணகக்குள்

பின்பு

நொவொயின்

நைப்பட்ை

உைல்

வதொதகத்தி

மரத்தொலொன

மரத்தடிகள்

கரிய

வகொட்ணைவபொல அட்ணையின்

மொறி

ஆயிரம்

கொல்கள்வபொலத் வதொன்றின. பநருங்க பநருங்க கொடுவபொல மொறி பின்பு வகொபுரத்தூண்களொக ஆயின. உள்வள இருளில் கங்ணகயின் அணலகள் நுணரயுைன் பகொப்பளித்தன.

தூண்கள் மீ து நைப்பட்ை பபரிய நிகர்பொரத்தில் பபொருத்தப்பட்ை தடிகணள யொணனகள் பிடித்துச் சுழற்றி நீருள் நிற்கும்

நொவொய்களின்

வமற்தட்டுப்பரப்ணப

அணைந்து

இறக்கின.

அங்வக

அடுக்கப்பட்டிருந்த

பபரிய

பபொதிகணள அவற்றின் வைங்களில் மொட்டியதும் யொணனகள் இழுக்க தடி வமவல எழுந்து பபொதிகணளத் தூக்கியபடி வொனில் சுழன்று மரத்தொலொன துணறவமணைவமல் பகொண்டு பசன்றிறக்கியது. அங்வக அவற்ணற பகொண்டுபசல்லும்

மொட்டுவண்டிகளும்

விணனநைத்துனர்களின் கிரீச்சிைல்களும்

அதட்ைல்களும்

வண்டிகளின்

சகை

சுணமதூக்கிகளும்

விணனவலர்களின்

ஏவலர்களும்

ஒலிகளும் நிணறந்திருந்தன.

மொடுகளும்

சொைிகள் மிதிபட்டு பவயிலில் உலரும் வொசணன மூச்சணைக்கச் பசய்தது. பைகிறங்கியதும்

அந்தக் கொட்சிணயப்பொர்த்து வபச்சிழந்து

கூடியிருந்தனர்.

வவணலக்கூச்சல்களும்

வியந்து

எங்கும்

அச்சுகள்

சுழலும்

குதிணரகளும்

வபொட்ை

நின்றொள் அம்ணப. “அன்ணனவய, நொன்

கிளம்புகிவறன். இங்கிருந்து ஏவதனும் பபொருட்கணள வொங்கிக்பகொண்டுபசன்று விற்கமுயல்கிவறன்” என்றொன் நிருதன்.

மொபபரும்

அம்ணப

வியப்புைன்

நொட்டின்

அதிபரொ

“நிருதொ, இத்தணன

அவர்?” என்றொள்.

பசல்வங்களும்

நிருதன் புன்னணக

என் தணலவருக்குரியணவயொ? இந்த பசய்தொன்.

“என்

பநஞ்சு

நிணறயும்

இைத்துக்குக் பகொண்டுவந்துவிட்ைொய் நிருதொ…இவதொ இந்த வமொதிரத்ணத என் பரிசொக ணவத்துக்பகொள்” என்று பசொன்னபிறகு அம்ணப கணரயில் இறங்கினொள்.

“அன்ணனவய, அவதொ பதரியும் சிவந்த கட்டிைத்பதொணகதொன் அரண்மணன…அங்வக என்ணனப்வபொன்றவர்கள் வரமுடியொது” என்றொன் நிருதன். அம்ணப அவனிைம் விணைபபற்று, கொற்றில்பறக்கும் ஆணைணய இணையில்

சுற்றிச் பசல்லும் இறகு வபொல பசன்றுபகொண்டிருந்தொள். அந்த மரத்தொலொன வகொட்ணை வொசலில் அவணளத் தடுத்த கொவலனிைம் இலச்சிணனணயக் கொட்டி உள்வள பசன்றொள். வசவகனிைம் அவணள சொல்வமன்னனிைம் அணழத்துச்பசல்ல ஆணையிட்ைொள். வசவகன் சொல்வன் லதொமண்ைபத்தில் இருப்பதொகச் பசொல்லி அங்வக அவணள இட்டுச்பசன்றொன். லதொமண்ைபத்தில்

சொல்வன்

தன்

அணமச்சர் குைநொதருைன்

வபசிக்பகொண்டிருந்தொன்.

அம்ணப

உள்வள

நுணழந்ததும் அவன் வதொளிலும் பதொணையிலும் இருந்த பபரிய கட்டுகணளத்தொன் கண்ைொள். அவனருவக ஓடிச்பசன்று அவணனத் பதொைத்தயங்கி நின்று “நலமொக இருக்கிறீர்களல்லவொ?” என்றொள். “ஆம், நலவம” என்றொன்

சொல்வன்.

“பீஷ்மரிைம்

பொடிக்பகொண்டிருக்கிறொர்கள். புன்னணகக்க

சொல்வன்

வநொக்கபமன்ன?” என்றொன். வகட்கிறீர்கள்?”

“என்ன

வமொதி

உயிருைன்

மீ ண்ை

முதல்

வரன் ீ

இந்த விழுப்புண்கள் நொணள கவிணதகளொக

அவணரவநொக்கி

என்று

புன்னணகபசய்துவிட்டு

அம்ணப

திணகத்தொள்.

“நொன்

கட்டுப்பட்ைது.

ஆறு

நொவன என்று

சூதர்கள்

மொறப்வபொகின்றணவ.” குைநொதர் இங்வக

வந்ததன்

உங்களுக்குரியவளல்லவொ?

உங்கணள

“இளவரசியொர்

நொடிவந்வதன்…நொன் இருக்கவவண்டிய இைமல்லவொ இது?” சொல்வன் குைநொதணரப் பொர்க்க அவர் “இளவரசி, மன்னர்களின்

வொழ்க்ணக

மன்னிக்கவவண்டும், நீங்கள்

அரசபநறிக்கு பீஷ்மணர

வபொரில்

வந்திருக்கவவ கூைொது” என்றொர்.

கணரகளுக்குக்

பகொன்றுவிட்டு இங்வக

கட்டுப்படுவது

வரவில்ணல

வபொல.

என்றொல்

நீங்கள்

“நீங்களுமொ இணதச் பசொல்கிறீர்கள் சொல்வவர?” என்று அம்ணப சீறியபடி அவணனவநொக்கித் திரும்பினொள். பீஷ்மரிைம்

“நொன்

பசொன்வனன்

நொன்

என்ணனத்தடுக்க முடியவில்ணல.”

உங்கணள

மனதொல்

வரித்துவிட்ைவள்

என்று.

அவரொல்

சொல்வன் சினத்துைன் “அப்படிபயன்றொல் உன்ணன எனக்கு பீஷ்மர் தொனமொக அளித்திருக்கிறொர் இல்ணலயொ?

உன்ணன ஏற்றுக்பகொண்டு நொன் அவரது இரவலனொக அறியப்பைவவண்டும் இல்ணலயொ? இன்று பீஷ்மரிைம் வமொதியவன் என

என்ணன

அனுப்பியிருக்கிறொர். என்றொன். அம்ணப

திணகத்து

இருக்கலொம்.

பொரதவர்ஷவம

ரதத்தில்

நிற்க

சொல்வர்

பசல்லும்

குைநொதர்

உங்கணள

வியக்கிறது.

வைிகன்

அந்தப்புகணழ

இரவலனின்

“இளவரசி, ஒருவவணள

ஏற்றுக்பகொண்ைொல்

அவர்

அழிக்கவவ

திருவவொட்டில்

இது

பீஷ்மரின்

உன்ணன

என்னிைம்

இட்ை பிச்ணசயொ

வசொதணனயொகக்

கடும்சினம்பகொண்டு

நீ?”

கூை

அஸ்தினபுரியின்

பணைகளுைன் பசௌபநொட்டின்வமல் பொயலொம்…அரசவிணளயொட்டுகளின் அர்த்தங்கள் சிக்கலொனணவ இளவரசி. அணனத்ணதயும் சிந்திக்கொமல் அரசன் முடிபவடுக்கமுடியொது” என்றொர். சொல்வன் “நீ திரும்பிச்பசல்….நொன் பீஷ்மரிைம் வமொதி தணலயுைன் மீ ண்ைது என் பபற்வறொரின் தவப்பயன். மீ ண்டும் அணதச் வசொதித்துப்பொர்க்க என்னொல் முடியொது” என்றொன்.

ஏமொற்றத்தொல் பதறிய உைலுைன் அம்ணப இரு ணககணளயும் யொசிப்பதுவபொல நீட்டி “இணறவொ, நீங்கள் இப்படிச் பசொல்லலொமொ? இரண்டுவருைங்களொக நொன் இரவும் பகலும் உங்கள் மீ தொன கொதலினொல் அல்லவொ வொழ்ந்வதன்? என்னுணைய துறக்கமுடியும்? என்

கனவும்

நனவும்

வமல் உங்களுக்கு

நீங்களொகத்தொவன

இருந்தீர்கள்…எப்படி நீங்கள்

கொதவல இல்ணலயொ?” என்றொள்.

சொல்வன்

என்ணனத்

“அக்கொதணல இவர்

உருவொக்கினொர். இவர்தொன் உன்ணனக் கண்டுபிடித்துச் பசொன்னொர்” என்றொன். பிரமித்து நின்ற அம்ணபணய வநொக்கி குைநொதர் “இளவரசிவய, அரசர்களுக்கு அரசியலில் மட்டுவம கொதல் இருக்கமுடியும்….” என்றொர்.

அந்தச் பசொற்கபளல்லொம் தன் கொதுகளில் விழுகின்றன என்பணதவய அவளொல் நம்பமுடியவில்ணல. அது ஒரு

கனவு

என நிறுவிக்பகொள்ள

அவள்

சித்தம்

பணதபணதப்புைன்

அணலபொய்ந்தது.

ஆனொல்

அந்த

லதொமண்ைபம், அந்த மொதவிக்பகொடிகள், உதிர்ந்த பவண்மலர்கள் அணனத்தும் இரக்கமற்ற பருப்பபொருட்களொக அவணளச்சூழ்ந்திருந்தன.

திடீபரன்று

மனமுணைந்த அவள்

ணககணளக்

கூப்பியபடி

“சொல்வவர, உங்கள்

பசொற்கணள நம்பி வந்துவிட்வைன். உங்கள் கொலடியில் என் வொழ்க்ணகணய ணவத்திருக்கிவறன். என்ணனக் ணகவிைொதீகள்….” என்று கதறிவிட்ைொள். அந்த ஒலிணய அவவள வகட்ைவபொது எழுந்த பபரும் பரிதொபம் தொளொமல் அவள் கொல்கள் தளர அப்படிவய லதொமண்ைபப்படிகளில் அமர்ந்தொள். சொல்வன்

குைநொதணர

மீ ண்டும்

ஓரக்கண்ைொல் பொர்த்துவிட்டு

“இளவரசி, முதலில்

தங்களுக்குச்

சற்று

அதிர்ச்சியிருக்கும்…அரண்மணனக்குச் பசல்லுங்கள். குளித்து ஆணைமொற்றி சற்றுவநரம் துயிலுங்கள்….நொணள தங்கள் சித்தம் சற்று அணலஅைங்கும்வபொது நொன் பசொல்வபதல்லொம் புரியும்…அப்வபொது நொவன தங்கணள

உரியமுணறயில்

அஸ்தினபுரிக்கு

அனுப்புகிவறன்”

என்றொன்.

குைநொதர்

இளவரசி,

“ஆம்

தொங்கள்

இருந்தொகவவண்டிய இைம் அதுதொன். எப்வபொது ரொட்சச முணறப்படி பீஷ்மர் உங்கணள ணகயகப்படுத்தினொவரொ அப்வபொவத

அவருக்கு

நீங்கள்

பசொந்தமொகிவிட்டீர்கள்.

ரொட்சச

முணறப்படி

பபண்ணைக்கவர்பவணன

ஷத்ரியர்கள் பகொல்லவவண்டும். பகொல்லமுடியவில்ணல என்றொல் அது அங்கீ கரிக்கப்பட்டுவிட்ைது என்வற பபொருள்” என்றொர். “நொன்

எவருக்கும்

உணைணம

அல்ல”

என்று

மூண்டு

எழுந்த

சினத்துைன்

கூவினொள்

அம்ணப.

அந்தச்சினத்தொவலவய தன் அணனத்ணதயும் மீ ட்டுக்பகொண்ைவளொக மிடுக்குைன் எழுந்து “நொன் பதொண்டுமகள் அல்ல.. இளவரசி” என்றொள்.

“அத்தணனபபண்களும் பதொண்டுமகளிர்தொன். அதுவவ ஷத்ரிய குலபநறியொகும்….எங்வக எவரிைபமன்பணத முடிவுபசய்பணவ

தருைங்கள்”

என்றொர்

வபயொகிவறன்….அடிணமபயன வொழ்வணத

குைநொதர்.

ஒருவபொதும்

ஆத்மொ

விழிகளும், அணலபைபகன உைணல அணசக்கும் மூச்சுமொகச் பசொன்னொள். வபச்சு

“நமது

முடிந்துவிட்ைது

அரசி…அரசமுணறப்படி என்ன

இளவரசி….பசௌபநொட்டின்

பசய்வவதொ

நொன்

“அப்படிபயன்றொல் என்

பபண்வை

ஒப்பொது” என்று

வநொக்கில்

நீங்கள்

அணதச்பசய்வவொம்…” என்றொன்

எரியும்

அஸ்தினபுரியின்

சொல்வன்.

இளவரசி. இனிவமல் வபசுவதற்கு ஏதுமில்ணல” என்றொர்.

அல்ல.

அம்ணப

குைநொதர்

“ஆம்,

விழிநீர்சிதர்கள் ஒளிவிட்டு நின்ற இணமமயிர்களுைன் சிலகைங்கள் அவணனப்பொர்த்துநின்ற அம்ணபயின் உதடுகள் நீங்கள்

வணளந்தன. முகத்தில்விரிந்த

அணைந்தது

இந்த

ஏளனச்சிரிப்புைன்

கட்டுகள்தொன்

இல்ணலயொ?”

அணமச்சர் பலத்தொலும்

“அரசுசூழ்ச்சியொலும் என்றொள்.

பொைல்களில்

“சூதர்களின்

ஓடும்

சிரிப்ணபக்கூை புரிந்துபகொள்ளமுடியொத உன்னொல் என் ஆன்மொணவ எப்படிப் புரிந்துபகொள்ளமுடியும்?” சரிந்த

குழணல

அள்ளிப்பின்னொல்

பசருகி வமலொணைணய

வதொளிவலற்றி

திைமொன

கொலடிகணள

தூக்கி

ணவத்து அவள் திரும்பி நைந்தவபொது சொல்வன் பின்னொல் வந்தொன். “அம்ணப, நீ பிரிந்துபசல்வது என் உயிவர

விலகுவதுவபொல துன்புறுத்துகிறது….என்னுணைய அரசியல் நிணலணய நீ புரிந்துபகொள்ளவவண்டும்… பீஷ்மணர

எதிர்க்கும் ஆற்றல் பசௌபநொட்டுக்கு இன்று இல்ணல” என்றொன். அவள் பின்னொல் ஓடிவந்து “அஸ்தினபுரிக்கு அரசியொன நீ எனக்கு மணனவியொக முடியொது என்பவத விதி….ஆனொல் ஒரு வழி இருக்கிறது” என்றொன். அம்ணப கண்களில் ஐயத்துைன் திரும்பினொள். “நீ

விரும்பினொல்

இருக்கொது”

என்

என்றொன்

அந்தப்புரத்தில் வொழமுடியும்…உனக்கு

சொல்வன்.

மிதிபட்ை

ரொஜநொகம்வபொல

மைிமுடியும் திரும்பி

“சீ!

பசங்வகொலும் கீ ழ்மகவன,

மட்டும்தொன்

விலகிச்பசல்.

இல்லொவிட்ைொல் என் ணக நகங்களொல் உன் குரல்வணளணய கிழித்துவிடுவவன்” என்று அம்ணப சீறினொள். அவளுணைய

மூச்சிணரப்பு

நொகத்தின்

பத்திவிரியும்

அணசவுவபொலவவ வதொன்றியது.

நொகம்வபொல

சீறும்

மூச்சுைன் “நொன் உன்ணனயொ இத்தணனநொள் விரும்பியிருந்வதன்? பல்லக்கில் பிைம் இருப்பது வபொல என் பநஞ்சில் நீயொ இருந்தொய்?” என்றொள். சொல்வன்

அஞ்சி

இன்பனொரு

பின்னகர்ந்தொன்.

பசொல்ணல

நொன்

பசல்வவன்….வபொ” என்றொள். அந்த ஏறிக்பகொண்ைொன்.

அம்ணப

ஏவதொ

வகட்ைொல்

பசொல்ல வொபயடுப்பதற்குள் இங்வகவய

பபருங்குரல்

பவளிவய

வகட்டு

இறங்கிச்பசல்வது

பசல்வதுவபொலிருந்தது என்று நிணனத்தொன்.

உன்

அம்ணப

குருதிணய

சொல்வன்

பின்னொல்

பபொன்னிற

“வபசொவத…உன்னுணைய

அள்ளிக்குடித்துவிட்டுத்தொன் ஓடி

நொகபமொன்று

லதொமண்ைபத்தில்

பசொடுக்கிச்சுழன்று

அம்ணப பசன்ற வழியில் நின்ற வசவகர்கள் எல்லொம் ஓடி ஒளிந்துபகொண்ைனர். வொசல்கொவலன் கதவுக்குள் பதுங்கிக்பகொண்ைொன்.

அனல்பட்ை

கங்ணகணய அணைந்தொள்.

அங்வக

கொட்டுக்குதிணரவபொல

பைணக

கட்டிவிட்டு

அவள்

கணரவயறி

படிகளில்

இறங்கி

நின்றிருந்த

சொணலயில்

ஓடி

நிருதன் அவணளக்கண்டு

ஓடிவந்தொன். “அன்ணனவய….” என்று ணககணள விரித்துக்பகொண்டு அவள் கொலடியில் கொல்மைங்கி விழுந்து பைிந்து “என்ன ஆயிற்று? வதவி, உங்கணள அவமதித்தவர் யொர்? எளியவன் வவைன் என்றொலும் இக்கைவம அவன் வொயிலில் என் சங்கறுத்துக்பகொண்டு சபித்துவிழுகிவறன் தொவய” என்று கூவினொன்.

“பைணக எடு” என்று அம்ணப பசொன்னொள். நிருதன் கும்பிட்டு “ஆணை! ஆணை! என் தொவய” என்று கூவியபடி தன் பைணக வநொக்கி ஓடி அதன் கயிற்ணற ஒவர பவட்ைொக பவட்டி துடுப்ணபத் துழொவி வணளத்தொன். அதற்குள்

ஏறி

அமர்ந்த

அந்நகணரப்பொர்க்கவில்ணல.

அம்ணப

“கிளம்பு”

என்றொள்.

ஒருகைம்கூை

அவள்

திரும்பி

1.முதற்கனல்15 நிருதனின்

பைகு

எரியிதழ் 6

வொரைொசிப்படித்துணறணய அணைந்ததும்

அம்ணப

அதிலிருந்து

பொய்ந்திறங்கி

அவணன

திரும்பிப் பொரொமல் கற்படிகளில் வமலொணை வழிந்வதொை தொவித்தொவி ஏறி, கூந்தல் கணலந்து வதொளில் சரிந்து பின்பக்கம்

நின்றவர்கள்

துவள,

அவள்

மூச்சிணரக்க

அரண்மணன

கைந்துபசன்றபின்புதொன்

வநொக்கி

ஓடினொள்.

அவணள அணையொளம்

விஸ்வநொதனின் கண்ைனர்.

ஆலயமுகப்பில்

அதற்குள்

கொவலர்கள்

இருவர் குதிணரயில் அவணளத் பதொைர்ந்துபசன்று பநருங்கி “இளவரசி…இளவரசி” என்று கூவினர். அவள்

எணதயும் வகட்கவில்ணல. பித்தி வபொல மூச்சுவொங்க ஓடிக்பகொண்டிருந்தொள். எதிவர வந்த குதிணரவரர்கள் ீ இருவர் திரும்பி அரண்மணனக்குள் ஓடினொர்கள்.

அரண்மணன முற்றத்தில் வபொைப்பட்ை சுயம்வரப்பந்தல் கொபலொடிந்து சரிந்திருக்க அங்வக நிகழ்ந்த வபொரில்

சிதறிய அம்புகள் முற்றபமங்கும் நிணறந்திருந்தன. அம்ணப அரண்மணனயின் படிகளில் பொய்ந்வதறியவபொது வமலிருந்து

அணமச்சர்

இறங்கியவபொது

அதற்கு

வதொன்றினொர்.

உரக்க,

ஃபொல்குனர்

அப்பொல்

ஓடிவந்தொர்.

பீமவதவன்

“இளவரசி”’

கணளத்து கனத்த

அஸ்தினபுரியின்

“அமொத்யவர,

அரசி

என்று

கூவியபடி

கண்களும்

முணறயொன

கணலந்த

அவர்

படிகளில்

ஆணைகளுமொகத்

அறிவிப்பில்லொமல்

இங்வக

வரக்கூைொபதன அவர்களிைம் பதரிவியுங்கள்” என்றொர்.

அம்ணப திணகத்து நின்றொள். ஃபொல்குனர் ஒருகைம் தயங்கியபின் “அஸ்தினபுரியின் அரசிக்கு வைக்கம். இங்வக

தொங்கள் வருவபதன்றொல்

வருணகத்திருமுகம்

இங்வக

அரசமுணறகள்

வரவவண்டும்.

தூதர்கள்

பல

உள்ளன.

வந்து

முதலில்

அஸ்தினபுரியில்

வழிமங்கலம் அணமக்கவவண்டும்.

இருந்து

சத்ரமும்

சொமரமும் உைன் வரவவண்டும். தங்கள் அரசவரொ, அவரது உணைவொணள ஏந்திய தளபதிவயொ, ணமந்தவரொ துணை

வரொமல்

தொங்கள்

நொடுவிட்டு

எழுந்தருள நூல்பநறிகள்

குரலில் பசொன்னபின்பு பீமவதவணன திரும்பிப்பொர்த்தொர்.

அனுமதிப்பதில்ணல” என்று

உயிரற்ற

அம்ணப “அணமச்சவர, நொன் எந்த நொட்டுக்கும் அரசி அல்ல. நொன் கொசியின் இளவரசி. இந்த அரண்மணனயின்

பபண்…” என்றொள். “என் தந்ணதயின் மகளொக நொன் வந்திருக்கிவறன்” என்றபடி படிகளில் வமவலறினொள். ஃபொல்குனர் வலசொக ணககணளத்தூக்கி அவணள வழிமறிப்பதுவபொல நகர அவள் திணகத்து நின்றொள்.

ஃபொல்குனர் பீமவதவணன பொர்த்தொர். “அமொத்யவர அரசுகள் பநறிகளொல் ஆளப்படுகின்றன. உைர்ச்சிகளொல்

அல்ல என அஸ்தினபுரத்து அரசியிைம் பசொல்லுங்கள். நொன் உள்ளும் புறமும் கொசியின் மன்னன் மட்டுவம.

என்னுணைய குடிமக்களின் நலனன்றி எணதயும் நொன் எண்ைமுடியொது” என்றபின் பீமவதவன் அவணள பொர்க்கொமல் உள்வள பசன்றொர்.

அம்ணப அவர் பசல்லும்வபொது அது எங்வகொ எவருக்வகொ நைப்பதுவபொல பபொருள்புரியொத விழிகளொல் பொர்த்து

நின்றொள். அவர் கண்ைிலிருந்து மணறந்த கைம் அவளுக்குள் ஒரு கூரியவொள் பொய்ந்து பவட்டிச்பசல்லும் வலிணய

உைர்ந்தொள்.

சொல்வனிைம்

“அணமச்சவர,

அனுப்பினொர்.

சொல்வன்

நொன்

அணைக்கலம்

வகொரி

வந்திருக்கிவறன்.

என்ணன ஏற்றுக்பகொள்ளவில்ணல…நொன்

என்

பீஷ்மர்

தொயின்

என்ணன

மடி

வதடி

வந்திருக்கிவறன். இனி எனக்கு எஞ்சியிருப்பது அது மட்டுவம” என்றொள். கண்ை ீர் வழிய உதடுகள் நடுங்க தொன் பசல்லவிரும்பும் வழிணய சுட்டிக்கொட்டி “என் வமல் கருணை கொட்டும்படி தந்ணதயிைம் பசொல்லுங்கள் ஃபொல்குனவர. எனக்கு என் தொய்மடிணய மட்டும் அளிக்கச் பசொல்லுங்கள்” என்றொள்.

“இளவரசி, தயவுபசய்து புரிந்துபகொள்ளுங்கள். அஸ்தினபுரியில் நைந்தவற்ணற எல்லொம் முன்னவர ஒற்றர்கள்

வழியொக பதரிந்துபகொண்வைொம். சொல்வர் உங்கணள ஏற்கப்வபொவதில்ணல என்பணதயும் புரிந்துபகொண்வைொம்…” என்றொர்

ஃபொல்குனர்.

“எந்தக்கொரைத்தொல்

உங்கணள

சொல்வர் ஏற்கவில்ணலவயொ

அவத

கொரைம்தொன்

எங்களுக்கும் உள்ளது…அஸ்தினபுரியின் சினத்ணதத் தொங்கும் வல்லணமபகொண்ை ஒரு நொடும் இன்றில்ணல. பீஷ்மர் அணதயறிந்வத உங்கணள அனுப்பி ணவத்திருக்கிறொர். நீங்கள் திரும்பி அவர் கொலடியில் பசன்று விழுந்தொகவவண்டும் என்பவத அவரது விருப்பம்…”

அம்ணப கண்ைரும் ீ விம்மல்களுமொக “அணமச்சவர, இளவரசி என்னும் இைம் எனக்குத் வதணவயில்ணல.

என் அன்ணனயின் கருணை மட்டும் வபொதும்… நொன் ஒண்டிக்பகொள்ள ணகயளவு இைம்வபொதும்” என்றொள். ஃபொல்குனர்

“இளவரசி,

அணனவணரயும்

உங்கள்

களத்தில்

தந்ணதணய

பலியிை

அவர்

நீங்கள்

அறிவர்கள். ீ

எண்ணுவொரொ

உங்களுக்கொக

இந்த

நொட்டுமக்கள்

என்ன? மொறொக கொசிமக்களுக்கொக

உங்கணள

பலியிடுவதற்கு மறுசிந்தணன இல்லொமல் அவர் முடிபவடுப்பொர்…” என்றபின் வமலும் திைமொன குரலில் “அந்த முடிணவத்தொன் எடுத்திருக்கிறொர். அணத அவர் மொற்றப்வபொவதில்ணல” என்றொர்.

அம்ணப அந்த அரண்மணனணய ஏறிட்டுப்பொர்த்தொள். அவள் ஓடிவிணளயொடிய இணைநொழிகளும் சணபகளும் அரங்குகளும்

லதொமண்ைபங்களும்

அவள்

ஒளித்துணவத்த

விணளயொட்டுப்

பபொருட்களுைன்,

அவள்

விட்டுச்பசன்ற

ஏழுபிறப்புகளுக்கு

உணைணமகளுைன் அப்பொல்

என

இருபது

அன்னியமொக

படிகளுக்கு

அப்பொல்,

நின்றுபகொண்டிருந்தன.

அரியதொ என்ன? இழந்தணவ அவ்வளவு பதொணலவொ என்ன? ஏக்கத்தொல்

உருகும்

பநஞ்சுைன் “ஃபொல்குனவர, அப்படிபயன்றொல்

இந்த

நீண்ை

கொலத்துக்கு

அப்பொல்,

திரும்பிச்பசல்வது

அரண்மணனயில்

அவ்வளவு

எனக்கு

இனி

இைவம இல்ணலயொ?” என்றொள் அம்ணப. அப்வபொது அத்தணன வயணதயும், கல்விணயயும், அனுபவங்கணளயும்

உதறி சிற்றொணை கட்டிய சிறுமியொக மொறி நின்றுபகொண்டிருந்தொள். அது ஒரு விணளயொட்டு என்பது வபொல, அவர் நல்ல பதிணல பசொல்லப்வபொகிறொர் என எதிர்பொர்ப்பவள் வபொல. சிறிய நொசியில் கூர்ணம பகொண்ை நீள்

முகத்ணதத் தூக்கி அகன்ற விழிகளில் ஈரத்துைன் அண்ைொந்து பொர்த்துக்பகொண்டு “ஃபொல்குனவர, இபதல்லொம் என்ணன வசொதிப்பதற்கொகத்தொவன?” என்றொள். ஏழு

மகள்களின்

தந்ணதயொன

ஃபொல்குனர்

அக்கைவம

தன்

உணைவொணள

எடுத்து

கழுத்தில்

பொய்ச்சிக்பகொள்ளத்தொன் நிணனத்தொர். அந்த ஏழுபபண்களின் முகங்கள் வந்து உணைவொள் வநொக்கிச்பசன்ற அவரது

வலக்கரத்ணத

உணறயச்பசய்தன.

பொர்ணவணய

திருப்பிக்பகொண்டு

தன்

இதயக்குணலணய

குருதிவழிய பிடுங்கி அவள் முன்ணவப்பவர் வபொல ஒவ்பவொரு பசொல்லொக இரும்பபன கனத்த உதடுகணள

அணசத்துச் பசொன்னொர். “அஸ்தினபுரியின் அரசிவய, அத்தணன கன்னியருக்கும் ஒரு தருைத்தில் பிறந்த இல்லம் அன்னியமொகிவிடுகிறது.” சரடுகள்

அறுபட்ை

கூத்துப்பொணவவபொல அம்ணபயின்

ணககளும்

கொல்களும்

விழுந்தன.

“இதற்குவமல்

பசொல்வதற்கில்ணல வதவி, இனி உங்கள் இைம் அஸ்தினபுரி மட்டுவம….இந்த பொரதவர்ஷத்தில் வவபறங்கும் கொலடி மண்ணைக்கூை

நீங்கள்

அணையமுடியொது.

இந்த

மண்வமல்

கருணை

பசன்றுவிடுங்கள்…” என்றபின் ஃபொல்குனர் படிகளில் ஏறி வவகமொக உள்வள பசன்றொர். தணலக்குவமல்

நூறு

சொளரவிழிகள்

திறந்து தன்ணன

அர்த்தமின்றி

இருந்தொல்

பவறித்துவநொக்கிய

இக்கைவம

அரண்மணனணய

வநொக்கி அம்ணப சிலகைங்கள் அந்தப்படிக்கட்டில் நின்றிருந்தொள். அவணளப் பொதொளத்துக்கு உதிர்த்துவிட்ை

விண்ணுலகமொக அது அங்வக நின்றது. தன் உைல் துவண்டு அப்படிகளிவலவய விழுந்துவிடுவவொம் என நிணனத்தொள். விழுந்துவிைக்கூைொது என்று உறுதியொக எஞ்சிய அவள் இறுதிப் பிரக்ணஞ அவணள தூக்கிச் பசன்றது.

மயக்கத்தில்

என

பமல்ல

நைந்து

அரண்மணன முற்றத்தில்

இறங்கி

உள்வகொட்ணைவொசணல

வநொக்கிச்

பசன்றொள். அவள் பசன்றபொணதயில் அத்தணன வரர்களும் ீ தணலவைங்கி வழிவிட்ைனர். பசல்லச்பசல்ல அவள் உைலின் எணை ஏறி ஏறி வருவதொகத் வதொன்றியது. மொளொச் சுணம இழுக்கும் குதிணர வபொல தணசகள் இறுகித்பதறித்தன.

கொபலடுத்து

ணவக்க

ணவக்க

நின்றுபகொண்டிருப்பதொகத் வதொன்றியது. கங்ணகக்

கணரக்கு

வந்த

அம்ணபக்குப் பின்னொல்

தூரம்

மூன்று

குணறயொமல்

நிழல்கள்

பின்

நின்ற

பதொைர்ந்து

இைத்திவலவய

பசன்றன

என்று

சூதர்கணதகள் பொடின. பபொன்னிறமும் பசந்நிறமும் பச்ணசநிறமும் பகொண்ை நிழல்கள். அவள் அவற்ணற கொைவில்ணல.

கங்ணகக்

கணரயிலிருந்த

அம்பொவதவியின்

ஆலயமுகப்ணப

அணைந்து,

கங்ணகப்பபருக்குவநொக்கி கட்ைப்பட்ை அதன் பபருமதில் விளிம்பில் ஏறிநின்று கீ வழ வநொக்கி, பபருகிச்சுழித்த கங்ணகயின் ஊர்த்துவபிந்து என்ற பபருஞ்சுழிணயப்பொர்த்தொள். கவணலயற்ற சிறுமியொக தன்ணன அறிந்த அக்கணைசி கைத்ணத

எண்ைி

பநஞ்சுணலய

ஏங்கியபின்

முன்னகர்ந்து அவள் ணககணள பற்றிக்பகொண்ைொள்.

குதிக்கச்பசன்றவபொது

பபொன்னிறமொன

வதவி

அம்ணப திடுக்கிட்டு திரும்பியவபொது தன்னருவக தன்ணன பபொன்னிற ஆடியில் பொர்ப்பதுவபொலவவ ஒரு

வதவி நின்றிருப்பணதக் கண்டு திணகத்தொள். “என் பபயர் சுவர்ணை…நீ என்ணன அறிவொய்” என்றொள் அந்த வதவணத.

“இல்ணல. நொன் உன்ணன பொர்த்தவதயில்ணல…” என்றொள் அம்ணப. “பொர்த்தணத நீ அறிந்திருக்க மொட்ைொய். உன் ஆன்மொ அறியும்” என்று சுவர்ணை பசொல்லத் பதொைங்கினொள்.

“நொன் பமொட்டுகளில் வொழும் வதவணத. என் சவகொதரி சூரியபுத்திரியொன சொவித்ரி. அவள் என்ணனவநொக்கி புன்னணகக்கும்வபொது

மலர்கணளத்

திறந்து

பவளிவந்து

மண்ைில்

உலவுவவன்.

கொணலபயொளி

பபொன்னிறமொக இருப்பதுவணர இங்வக இருப்வபன்.” அவள் புன்னணகத்து “பபண்குழந்ணதகளின் கனவில் மலர்பகொண்டு

கொட்டுபவள்

நொன்.

என்ணனக்கண்டுதொன்

அணவ

கண்மூடிச்சிரிக்கின்றன” என்றொள். அப்வபொது அம்ணப அவணள அறிந்தொள்.

சிறுமலர்வொய்

திறந்து

“அம்ணப, நீ

படியிறங்கும்வபொபதல்லொம்

சுழன்றொடியவபொது

உன்னுைன்

வணளயல்துண்டுகணள,

வண்ைவண்ை

நூற்றுக்கிழவியொகவும்

நொன் உன்னுைன்

இளங்கொற்றொய்

முணலயுண்ணும்

பரவசப்படுத்தியவபொது

அவள்

பசல்லச்சண்ணைகளில்,

தந்த

விணதகணள

நொனும்

மழணலயொகவும்

முத்தங்கணள

சின்னஞ்சிறு

துள்ளிக்குதித்வதன்.

சுழன்வறன்.

வசொகங்களில்,

நீ

நீ

பொவொணை

வசர்த்துணவத்த

மீ ண்டும்

மீ ண்டும்

மொறிமொறிப்வபசி

எல்லொம்

நொனும்

நீ

தூக்கிச்

குன்றிமைிகணள,

எண்ைிவனன்.

உன்

அன்ணனணய

பபற்றுக்பகொண்வைன்.

கண்கள்பூரித்த

உன்

குதூகலங்களில்

நொனும்

இணைந்துபகொண்வைன். உன் வபணதப்பருவத்ணத பபொன்னிற ஒளிபகொண்ைவளொக்கியவள் நொன். ஒவ்பவொரு இணலயும் பூவொக இருக்கும் தருைம் ஒன்றுண்டு வதொழி. நொன் அந்தப்பருவத்தின் வதவணத.’’ கண்களில்

ஈரத்துைன்

அம்ணப

“வைங்குகிவறன் வதவி. நீ மட்டும் இல்ணல என்றொல்

பபண்பைனப்பிறந்த

வொழ்க்ணகயில்

என்

என்ன எஞ்சியிருக்கும்? நீ

அளித்தணவ அன்றி விண்ணும் மண்ணும் எனக்கு

எணதயும் அளித்ததில்ணல.

என் பதய்வம்” என்றொள். நொன்

“ஆனொல்

விலகிச்பசன்வற

ஆகவவண்டியவள்.

அணனத்ணதயும்

அளித்தபின்

பறித்துக்பகொள்வவத வகுத்திருக்கிறொன் உனக்களித்த

நீவய

ஒவ்பவொன்றொக

என்

லீணல

என

பிரம்மன்.

நொன்

கணைசிப்பரிணச

நிணனவுறுகிறொயொ?” என்றொள் சுவர்ணை.

நீ

அம்ணப ஒளிவிடும் முகத்துைன் “ஆம் ஒரு நீலநிற மயிற்பீலி….அது நொன் விணளயொைச் பசன்றவபொது

நந்தவனத்தில்

கிணைத்தது.

அணத

பதொைொமல்

ணவத்திருந்வதன்”

கற்பணனயொல்

பல்லொயிரம்

வருடி

எனக்குக் முணற

ஒருமுணறகூை

என்றொள்.

“அது வொனத்ணதப் புைர்ந்து குஞ்சுவபொடும்

என்று பசொன்னவபொது நொன் நம்பிவனன்” அவள் முகம் சிரிப்பில் விரிந்தது. “ஆம், வொனத்ணதப்

புைரும்

பகொண்டு

ஒரு

கனவுகள்… மயிற்பீலிணயச்

சுழற்றி

உருமொறும்

வண்ைங்களில்

அணத

நீ

கண்ைொய்… பிறகு ஒருநொள் உன் சுவடிக்கட்டுகளில் நீ அணத மீ ண்டும் கண்பைடுத்தொய். அப்வபொது அணத நீ தமக்ணக

பசன்று

உன்ணன

பிரிந்துபசன்வறன். கணைசிவணர

பபொம்ணமக்குழந்ணதயின்

என்னிைமிருந்து

ஒவ்பவொரு

கன்னிணயப்

அவணளப்பொர்த்தபடி

உன்ணனப்பிரிந்த

நொள்

எனக்கு

அல்லவொ?” என்றொள் சுவர்ணை.

தணலயில்

பபற்றுக்பகொண்ைொள். பிரிணகயிலும்

பின்பக்கமொக

வமலும்

ணவத்து அலங்கரித்தொய்….அப்வபொது

நொன்

நொன்

கொலடிணவத்து

துயரமொனது

கண்வை.

பபருமூச்சுைன்

பமௌனமொக

நகர்ந்து

நீ

என்

கண்ை ீர்

நகர்ந்து

ஆன்மொணவ

என்

உன்னிைமிருந்து விடுவவன்.

விலகிச்பசல்வவன். அறிந்த குழந்ணத

“என் பபயர் வசொணப” என்றபடி பசந்நிறமொன வதவணத வந்து அம்ணப முன் நின்றொள். “கொணலப்பபொன்னிறம் சுைபரொளியொவது

வணர மலரிதழ்களிலும், வண்ைத்துப்பூச்சிகளின்

சிறகுகளிலும், பறணவ

இறகுகளிலும்

வொழ்பவள் நொன். நிறங்கணள ஆழமொக்குபவள். நீர்நிணலகளில் ஒளிணய நிணறப்பவள். பறணவக்குரல்கணள

இணசயொக்குபவள். மைிவயொணசகளில் கொர்ணவணயயும், இணசயில் துயரத்ணதயும், கவிணதகளில் கனணவயும் நிணறப்பவள். உன் கன்னிப்பருவத்தில் வந்து உன்ணன ஆட்பகொண்வைன். உன் குருதிணய இனிய மதுவொக ஆக்கிவனன். அதன் வழியொக நுணரத்வதொடிய அணனத்தும் நொன் உனக்களித்தணவ.” அம்ணப

பவட்கி

வபொர்ணவக்குள்

கன்னங்கள்

சிவந்து

புகுந்துபகொள்வொய்”

“ஆம்

நொன் உன்ணன

என்றொள்.

வசொணப

அறிவவன்.

சிரித்து

இரவின்

அவள்

தனிணமயில்

கன்னங்கணளக்

நீ

என்

கிள்ளி

“அந்தரங்கமொனணவக்பகல்லொம் உள்ள குளிர் எனக்கும் உண்டு இல்ணலயொ?” என்றொள். “என்ணன மொணய

என்றும் பசொல்வதுண்டு. நொன் உன்னுள் புகுந்து உன் அகங்கொரத்ணத அள்ளி என் ணகபவம்ணமயிலிட்டு

வளர்த்வதன்.

அவற்ணறக்பகொண்டு

உன்ணனச்சுற்றி

ஒரு

தனியுலணகப் பணைத்து

உனக்களித்வதன்.

அந்த

உலகில் உன்னுணைய ஆடிபிம்பங்கள் மட்டுவம இருந்தன. நீ அறிந்த அணனத்தும் நீவய. உன் அன்ணன தந்ணத வசொதரிகள் வதொழிகள் வசடிகள் அணனவரும் உன் வதொற்றங்கவள” என்றொள் வசொணப.

“ஆம், இப்வபொது அணத உைர்கிவறன்” என்றொள் அம்ணப. வசொணப “வதொழி, தன் ஊணனயும் உதிரத்ணதயும் விை சுணவயொனணவயொக இவ்வுலகில் எணவயும் இருப்பதில்ணல. அச்சுணவணய அறியொத எவரும் இங்கில்ணல. நீ

உன்ணனவய

தன்வொணல

உண்ைச்பசய்வதன்.

விழுங்கிய

சர்ப்பம்

உன்ணன

மீ ண்டும்

அகொலத்தில்

வொழ்கிறது.

பபற்பறடுத்து உனக்கும்

மீ ண்டும்

உண்ைச்பசய்வதன்.

கொலவம இல்லொமலிருந்தது.

நீ

இருந்துபகொண்டிருப்பணத நீ மட்டுவம அறிந்திருந்தொய். அரண்மணனயிலும் அந்தப்புரத்திலும் அத்தணனவபர் விழிகளிலிருந்தும் நீ முற்றொகவவ மணறந்துவபொனொய். அவர்கள் பகொஞ்சும் குலவும் உணரயொடும் கண்டிக்கும் உன்ணன நீ விலகி நின்று அன்னியப்பபண்ைொக பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொய்” என்றொள். “ஆம்…மண்ைில்

மனிதர்களுக்கு அளிக்கப்பட்டுள்ள

மிகச்சிறந்த

ஊனுைணவ

எனக்களித்தொய்,

நன்றி”

என்றொள் அம்ணப. “அந்த ஊன்களில் மிகமிகச் சுணவயொனது சொல்வனின் ஊன் இல்ணலயொ?” என்றொள் வதவி.

அம்ணப ஒருகைம் திடுக்கிட்ைபின்பு அணமதியொனொள். “அவணன நீ அறியவவ மொட்ைொய். நீ அறிந்த சொல்வன்

உன்னிைமிருந்து நீவய சணமத்துக் பகொண்ைவன். நொன் உனக்குப் பரிமொறியவனல்லவொ அவன்?” என்றொள் வசொணப. அம்ணப பபருமூச்சுைன் “ஆம், உண்ணம” என்றொள். “அந்தக்கொதணல இப்வபொது எண்ைினொல் என் உைவல கூசுகிறது. என்னுள் இருந்த எந்தக்கீ ழ்ணம அவணன விரும்பியது?” “அகங்கொரம்” என்றொள்

வசொணப

சிரித்து.

“நீ விரும்பியது

உன்

ஆலயத்தில்

நீவய

நீ

முற்பிறவியில்

வகொயில்பகொண்ை

கருவணறக்கு முன் தூபமும் தீபமுமொக நிற்கும் ஒரு பூசகணன மட்டும்தொன்.” வசொணப அவணள பமல்ல அணைத்துச் பசொன்னொள், “வதொழி, அது ஒற்ணறக்குமிழியின்

உணைவில்

நீ

ஒரு

உன்

சிறு

குமிழி.

பயௌவனத்ணத

கைந்துவந்தொய்.

நலம் புரிந்துவந்தவள்.

நீ

முற்பிறப்பில்

பசய்த

புண்ைியத்தொல் அக்குமிழிணயப் பற்றிக்பகொண்டு ஆற்ணறக்கைக்க முயலும் விதியும் உனக்கு வரவில்ணல.”

“ஆம்….உண்ணம” என்று தன் பநஞ்சில் ணகணய ணவத்துக்பகொண்ைொள் அம்ணப. “கனவுவபொல அவன் கொதலில் இருந்து

விழித்துக்பகொண்வைன்….அது

அறிந்தகைவம

வவண்டியதுதொன் வசொணப.

உனக்கு வதொழி.

நீ

மொபபரும்

நொனளிக்கும்

பைகிலிருந்து

சுணவகள்

நல்லூழ்தொன்.” முடிந்தன..

இறங்கும்வபொது

வசொணப

அதன்பின்

நொன் உன்னருவக

புன்னணகத்து நொன்

“கொதணல

விணைபபற்றொக

நின்றிருந்வதன்” என்றொள்

அம்ணப “எப்வபொது?” என்றொள் மூச்சுத்திைறலுைன். “பீஷ்மரின் பைகிலிருந்து இறங்கியவபொது நீ அண்ைொந்து

அவணரப்பொர்த்தொய்….அக்கைத்தில் நொன் விலகிவிட்வைன்” என்றொள் வசொணப. “நொன் மின்னல் மணறவதுவபொல

எச்சமின்றி கைத்தில் விலகும் விதி பகொண்ைவள். திரும்பிப்பொர்க்க எனக்கு அனுமதியில்ணல” என்றொள். “நொன்

உன்ணன

அதன்பின்

பொர்க்கவில்ணல.

என்

பின்னொலிருந்த

என்

பபற்றுக்பகொண்ைொள்” என்றொள் வசொணப. “யொர்?” என அம்ணப திைறலுைன் வகட்ைொள்.

தமக்ணக

உன்ணன

“என் பபயர் விருஷ்டி” என்றபடி அவளருவக வந்தொள் பச்ணச நிறமொன வதவி. “நொன் விணதகளுக்குள் வொழும் வதவி.

வவர்கணளயும்

மகரந்தங்கணளயும்

ஆள்பவள்.

விண்ணையும்

மண்ணையும்

இணைப்பவள்.

பபருங்கைல்களின் கருணை. எட்டுவணக ஸ்ரீவதவியரொக நொவன அறியப்படுகிவறன்.” புன்னணகயுைன் அருவக வந்து “உண்ணமயில் நொன் மட்டுவம இருக்கிவறன். சுவர்ணை என்றும் வசொணப என்றும் வடிபவடுத்து நொன் ஆடுவது ஒரு லீணல” என்றொள்.

“உன்ணன நொன் அறிந்ததில்ணலவய” என்றொள் அம்ணப. “பபண்பைன நீ அறிந்தணவ அணனத்தும் நொவன. குழந்ணதயொக

மண்ைில்

தவழ்ந்து எழுந்து

நீ

முதன்முதலில்

அமர்ந்தவபொது

மடியில்

எடுத்துணவத்து

மொர்வபொைணைத்து முணலயூட்ை முயன்ற மரப்பொணவணய நிணனவிருக்கிறதொ? அப்வபொது நொன் உன்னருவக

இருந்வதன். நீ தொயொக அல்லொமல் ஒருகைவமனும் உன்ணன உைர்ந்ததில்ணல வதொழி. அப்வபொது உன் பமொட்ைொன கருப்ணபக்குள் இருந்து உன்ணன புளகமைியச் பசய்தவள் நொவன” என்றொள் விருஷ்டி. அம்ணப

தணலகுனிந்தொள்.

“அணனத்ணதயும்

முணளக்கணவப்பவள்

நொன்.வசற்று

வயலிலும்,

கருவுற்ற

மிருகங்களிலும், தணலவைங்கும் கதிரிலும் உள்ளது என் வொசணன. அணத நீ அறிந்த கைம் நொன் உன்ணன என் ணககளில் எடுத்துக்பகொண்வைன். நீ பீஷ்மன் வமல் கொதல் பகொண்ை அந்த கைத்தில்.”

அவள் முடிப்பதற்குள்வளவய தீச்சூடு பட்ைவள் வபொல அம்ணப துடித்து விலகி “சீ…” என்றொள். “என்ணன சிறுணமப்படுத்துவதற்கொகவவ பசொல்கிறொய்… என்ணன என்ன நிணனத்தொய்? பரத்ணத என்றொ?” என்றொள்.

“ஏன்? ஆணை பபண் விரும்புவதில் பிணழ என்ன?” என்றொள் விருஷ்டி. “கொதல் பகொண்ை ஒருவணன வதடிச்

பசல்லும்வபொது உள்ளூர இன்பனொரு ஆணை எண்ணும் கீ ழ்மகளொ நொன்?” என்று அம்ணப பகொந்தளிப்புைன்

வகட்ைொள். “இல்ணல, நீ மொவரணனக் ீ

கண்ைதும்

ஒரு

பபண்.

அவன்

முன்

உன்

கருப்ணப

ஆணசபகொண்ைது.

தீரொத்தனிணமயுைன் நின்றிருந்த

மண்டியிைவும், உன்னுைன் இணைத்துக்பகொண்டு

அவணன

ஒரு

குழந்ணதயொகப் பபற்று மடியில் வபொட்டுக்பகொள்ளவும் அது விணழந்தது. அதுவவ இப்பூவுலணக உருவொக்கி நிணலநிறுத்தும் இச்ணச. நொன் அதன் வதவணத” என்றொள் விருஷ்டி.

“இல்ணல…இல்ணல…நீ என்ணன ஏமொற்றுகிறொய்..நீ என்ணன அவமதிக்கிறொய்….என் கல்வி ஞொனம் அகங்கொரம்

தவம் அணனத்தும் பபொய்வய என்கிறொய். நொன் பவறும் கருப்ணப மட்டுவம என்கிறொய்.” மூச்சிணரக்க அம்ணப கூவினொள். “ஏன்

கருப்ணப என்பது

கருப்ணபவயொ முடிவற்றது.” “இதயத்தின்

சொறுகளொன

எளியதொ

வவட்ணக,

என்ன?” என்றொள் விருஷ்டி.”வதொழி, இதயம்

விவவகம்,

ஞொனம்

என்னும்

அற்பகுைங்களொல்

மிகச்சிறியது,

அணலக்கழிய

விதிக்கப்பட்ைவர்கள் ஆண்கள். கருப்ணப என்னும் நங்கூரத்தொல் ஆழக்கட்ைப்பட்ைவர்கள் பபண்கள்” என்றொள்

விருஷ்டி. “உன்னுணைய பொணத பபருபவளியில் வகொள்கணளச் பசலுத்தும் வபரொற்றலின் விணசயொலொனது. அணதத்தவிர அணனத்தும் மொணயவய.” அம்ணப, “இல்ணல

இல்ணல” என

தணலணய

அணசத்தொள். விருஷ்டி

அவள்

தணலணய

பமல்ல

வருடி

“உன்னுணைய பபண்ணமணய நீ உைருந்வதொறும் பீஷ்மன் ஒருவனன்றி எவருவம உனக்கு நிகரல்ல என்று உைர்கிறொய். அவணனத்தவிர எவணரயும் உன் அகம் பபொருட்ைொக நிணனக்கவுமில்ணல” என்றொள். அம்ணப

உதடுகணள

கண்ைணைவதற்கொக

மடித்தபடி

அவளுணைய

வபசொமலிருந்தொள். “பபண்ைின் வதவணதகள் அளித்த

அகங்கொரம்

கருவி.

என்பது

அவணனயன்றி

சரியொன

ஆணை

வவபறவணரயும்

உன்

அகங்கொரபமனும் புரவி அமரச்பசய்யொது” என்றொள் விருஷ்டி. பபருமூச்சுைன் “ஆம்” என்றொள் அம்ணப. “அவன் ஆணுருவம் பகொண்ை நீ. நீ பபண் வடிவம் பகொண்ை அவன். பநருப்பு பநருப்புைன் இணைவதுவபொல நீங்கள் இணையமுடியும்.” “உண்ணம”

என்றபின்

நன்றியுணையவளொக

அம்ணப

இருப்வபன்

ஒரு

கைத்தில்

வதவி…நீ

என்ணன

முகம்

மலர்ந்து

எனக்குக்

தொவி

கொட்டினொய்…”

எழுந்தொள்.

என்றொள்.

“உனக்கு “அது

என்

பணைப்புமுதல்வன் எனக்களித்த விதி” என்றொள் விருஷ்டி. “பசன்றுவொ மகவள. உன் விணதகபளல்லொம் முணளக்கட்டும்”

என்று

அவள்

பநற்றியில்

ணகணவத்து

வொழ்க்ணகயில் முதன்முணறயொக தணலகுனிந்தொள். நூற்றொண்டுகளுக்குப்

பின்

எங்வகொ விழிபிரமித்து

ஆசியளித்தொள்.

அமர்ந்திருந்த

சில

பவட்கிச்சிவந்த

கன்னியர்

முன்

அம்ணப

சிறுமுழணவ

இருவிரலொல் மீ ட்டி ஏவதொ ஒரு சூதன் பொடி முடித்தொன். “அம்ணப தன் பமல்லிய இணை துவள, கொல்கள் தடுமொற, விரல்நுனிகள் குளிர கங்ணகணய வநொக்கிச் பசன்றொள்.”

1.முதற்கனல்16

எரியிதழ் 7

ஒரு பதய்வம் இறங்கிச்பசன்று பிறிபதொரு பதய்வம் வந்து பைகிவலறியதுவபொல நிருதன் உைர்ந்தொன்.

திரும்பிவந்த அம்ணப பமல்லிய நணையும், உைல்பூத்த சலனங்களும், பசவ்வொணழபமருகும் பகொண்ைவளொக

இருந்தொள். பைகிவலறி அமர்ந்து இணசகலந்த குரலில் ‘அஸ்தினபுரிக்குச் பசல்’ என்று அவள் பசொன்னவபொது

துடுப்ணப விட்டுவிட்டு ணககூப்பியபின் பைணக எடுத்தொன். அணலகளில் ஏறியும் பைகு ஆைவில்ணல, கொற்று ஊசலொடியும் பபொன்னிற

பொய்மரம்

அலகொல்

திரும்பவில்ணல.

வைதிணசயிலிருந்து

இழுபட்டுச்பசல்வதுவபொல

அவள்

வொனில்

பறந்துபசல்லும்

பசன்றுபகொண்டிருந்தொபளன

பவண்நொணர

நிணனத்தொன்.

அவளருவக ஒரு வணைணய ீ ணவத்தொல் அது இணசக்குபமன்றும் அவள் விரல்பட்ைொல் கங்ணகநீர் அதிரும் என்றும் எண்ைிக்பகொண்ைொன். பநய்விழும்

தீ

வபொல

அவ்வப்வபொது

சிவந்தும்,

பமல்ல

தைிந்தொடியும்,

சுவொணலபயன

எழுந்தும்

பைகுமூணலயில் அவள் அமர்ந்திருக்ணகயில் பைகு ஒரு நீளமொன அகல்விளக்கொக ஆகிவிட்ைது என்று

நிருதன் எண்ைிக்பகொண்ைொன். இரவு அணைந்தவபொது வொனில் எழுந்த பலவகொடி விண்மீ ன்களுைன் அவள் விழிபயொளியும்

கலந்திருந்தது.

இரபவல்லொம்

அவளுணைய

ணகவணள

குலுங்கும்

ஒலியும்

அமுதகலசம்

பகொண்ை

மூச்பசழுந்தைங்கும் ஒலியும் வகட்டுக்பகொண்டிருந்தன.பகபலொளி விரிந்தவபொது சூரியனுைன் வசர்ந்து பைகின் கிழக்குமுணனயில் உதித்பதழுந்தொள். அஸ்தினபுரிணய தூண்முகப்ணபக்

வநொக்கிச்பசல்லும்

கண்ைதும்

பொணத

அன்ணனணயக்

பதொைங்குமிைத்தில்

கண்ை

குழந்ணதவபொல

இருந்த

எழுந்து

நின்றுவிட்ைொள்.

பைகு

நிற்பதற்குள்வளவய பொய்ந்து கணரயிறங்கி ஓடி, அங்வக நின்ற அஸ்தினபுரியின் ஸ்தொனிகரிைம் இலச்சிணன

வமொதிரத்ணதக்

கொட்டி

உயிர்பபறச்பசய்து,

அவரது

வில்ணல

ரதத்தில்

உதறிய

ஏறிக்பகொண்டு

அம்புவபொல

கடிவொளத்ணதச்

நதிணய

விட்டு

விலகி

சுண்டி

விணரந்து

குதிணரகணள

பசன்றொள்.

பசம்மண்பொணதயின் புழுதி எழுந்து அவணள மணறத்தவபொது அஸ்தமனம் ஆனதுவபொல நிருதனின் உலகம் அணைந்து இருண்ைது. அம்ணப

அரசபொணதயில்

அஸ்தினபுரிணய

விசொரித்தறிந்து, வலதுபக்கம் திரும்பி ரதத்ணத நிறுத்தி அதுவணர

கடிவொளத்ணத

பகொண்டுவந்து

வசர்த்த

அணைந்தொள்.

உபவனத்துக்குள்

உதறிவிட்டு அத்தணன

வகொட்ணைவொசலிவலவய

இருந்த

பீஷ்மரின்

பொய்ந்திறங்கி, ஆயுதசொணலயின்

வவகமும்

பீஷ்மணரப்பற்றி

ஆயுதசொணலணய

அணைந்து,

முகப்ணப அணைந்தொள்.

பின்னகர, கொல்கள் தளர்ந்து

படிகளின்

கீ வழ

நின்றிருந்தொள். அவளுக்குப் பின்னொல் குதிணரயில் விணரந்துவந்த கொவலன் இறங்கி உள்வள ஓடிச்பசன்று

பசொன்னதும் பீஷ்மரின் முதல்மொைவனொகிய ஹரிவசனன் பவளிவய ஓடிவந்து “கொசிநொட்டு இளவரசிணய வைங்குகிவறன்” என்றொன்.

அச்பசொல் தன் வமல் வந்து விழுந்தது வபொல அம்ணப திடுக்கிட்டு “அஸ்தினபுரிக்கு அதிபரொன பீஷ்மணர பொர்க்கவந்வதன்….”

என்றொள்.

உள்வள

“பிதொமகர்

ஆயுதப்பயிற்சி

எடுக்கிறொர்.

வொருங்கள்”

என்றொன்

ஹரிவசனன். அவள் அவணனத்தொண்டி மரப்பலணகத் தணரயில் பொதங்கள் ஒலிக்க உள்வள பசன்றொள். அவன் பபருமூச்சுைன்

நின்று

பீஷ்மர்

பசன்றவபொது

அனுப்பியிருந்தொன். முன்பு

ஆயுதபீைத்ணதப்

கதணவ

பற்றியபடி

பமல்ல

அம்ணப

நின்றொள்.

மூடினொன்.

முன்னதொக கொசிநொட்டிலிருந்து

தன் உைணலவய

வகட்டுக்பகொண்டிருப்பதுவபொல உைர்ந்தொள்.

தன்

உைலில்

தொளொதவள்

வபொல

இருந்து

ஒற்றன்

இணைதுவண்டு

சிலம்பின்

ஒலி

பசய்தி

அங்கிருந்த

நின்றபின்னும்

அவள் வருவணத முன்னவர உைர்ந்திருந்த பீஷ்மர் தன் ணகயில் ஒரு குறுவொணள எடுத்து அதன் ஒளிரும் கருக்ணக ணககளொல் வருடியபடி தணலகுனிந்து அமர்ந்திருந்தொர்.

அம்ணப வபசுவதற்கொன மூச்சு எஞ்சியிரொதவளொக, உைபலங்கும் பசொற்கள் விம்மி நிணறந்தவளொக நின்றொள்.

உள்பளழுந்த எண்ைங்களின் விணசயொல் அவள் உைல் கொற்றிலொடும் பகொடிவபொல ஆடியவபொது நணககள் ஓணசயிட்ைன.

அமர்ந்திருக்கும்வபொதும்

அவளுணைய

உயரமிருந்த

அம்மனிதணன

முதல்முணறயொக

பொர்ப்பவள் வபொல இருகண்கணளயும் விரித்து, மனணத விரித்து, தொகத்ணத விரித்து பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொள். பீஷ்மர்

சிலகைங்களுக்குப்பின்

தணலதூக்கி அவணளப்பொர்த்தொர்.

அப்பொர்ணவ

பட்ைதுவம

அவளுைலில்

பரவிய பமல்லிய அணசணவ, அவளில் இருந்து எழுந்த நுண்ைிய வொசணனணய அவர் உைர்ந்ததும் அவரது

உள்ளுக்குள் இருந்த ஆணம கொல்கணளயும் தணலணயயும் இழுத்துக்பகொண்டு கல்லொகியது.மரியொணதமுகமொக

எழுவது வபொன்று எழுந்து, பொர்ணவணய விலக்கி “கொசிநொட்டு இளவரசியொருக்கு வைக்கம்….நொன் தங்களுக்கு என்ன வசணவணய பசய்யமுடியுபமன்று பசொல்லலொம்” என்று தைிந்த குரலில் பசொன்னொர்.

அவரது குரலின் கொர்ணவ அவணள வமலும் பநகிழச்பசய்தது. பவண்ணையொலொன சிற்பம் என தொன் உருகி

வழிந்துபகொண்டிருப்பதொக நிணனத்தொள். என் பசொற்கள் எங்வக, என் எண்ைங்கள் எங்வக, நொன் எங்வக என நின்று தவித்தொள். இங்கிருப்பவள் எவள் என திணகத்தொள். இதுவல்லவொ நொன், இது மட்டுமல்லவொ நொன் என கண்ைணைந்தொள். பீஷ்மர் அவணள வநொக்கி “கொசியிலிருந்து தொங்கள் கிளம்பி வரும் தகவணல ஒற்றர்கள் பசொன்னொர்கள்” என்றொர். “நொன்

உங்கணளத்வதடி

பசொல்லிவிட்ைவள்வபொல

வந்வதன்” என்றொள் அம்ணப. உைர்ந்தொள்.

“நொன்

என்ன

அந்த

எளிய

பசொற்களிவலவய

பசய்யமுடியும்

வதவி?

அணனத்ணதயும்

தொங்கள்

சொல்வணன

வரித்துக்பகொண்ைவர்” என்றொர் பீஷ்மர். அம்ணப தன்வமல் அருவருப்பொன ஏவதொ வசப்பட்ைதுவபொல ீ கூசி “அவணன நொன் பீஷ்மர்.

அறிவயன்” என்றொள்.

“அவணன

நொன்

“அவன் அஞ்சியிருப்பொன்….அவனிைம்

அறிந்திருக்கவுமில்ணல”

என்றொள்

அம்ணப.

நொன்

வபசுகிவறன்…” என்றொர்

அக்கைம்

அவர்கள்

சந்தித்துக்பகொண்ைன. அவரிைம் தொன் எதுவும் பசொல்லவவண்டியதில்ணல என்று அவளறிந்தொள். பீஷ்மர்

“இளவரசி, நொன்

தங்கணள

முணறப்படி சொல்வனிைம்

அனுப்பியது

இந்த

நொட்டுக்வக

கண்கள்

பதரியும்….

அம்பிணகணய பட்ைத்தரசியொக்கும் கொப்பு வநற்று கட்ைப்பட்டுவிட்ைது…இனி இங்வக ஏதும் பசய்வதற்கில்ணல” என்றொர்.

அம்ணப

சீறிபயழும்

நொகம்வபொல

தணலதூக்கி

“நொன்

வரவில்ணல. நொன் வந்தது உங்கணளத்வதடி” என்றொள்.

அஸ்தினபுரிக்கு

அரசியொக

இங்வக

வவட்ணைநொய் முன் சிக்கிக்பகொண்ை முயல்வபொல பீஷ்மர் அச்சத்தில் சிலிர்த்து அணசவிழந்து நின்றொர். பின்பு

ணககணளத்

தூக்கி ஏவதொ

பசொல்லமுணனந்தொர்.

“இது

தங்கள்

ஆன்மொவும்

என்

ஆன்மொவும்

அறிந்ததுதொன்…” என்றொள் அம்ணப. பீஷ்மர் கொல்கள் தளர்ந்து தன் இருக்ணகயில் அமர்ந்துபகொண்ைொர். “நொன்

இருக்கவவண்டிய இைம் இது என்று சொல்வணனக் கண்ைபின்புதொன் அறிந்வதன்…ஆகவவ இங்வக வந்வதன்” என்று அம்ணப பசொல்லி பமல்ல முன்னகர்ந்தொள்.

அவணள அஞ்சியவர் வபொல கொல்கணளப் பின்னொல் இழுத்துக்பகொண்ை பீஷ்மர் “இளவரசி, நொன் கொமத்ணத ஒறுக்கும் வநொன்பு பகொண்ைவன். என் என்றொர்.

கூரிய

விழிகளொல்

பசொல்லிக்பகொள்ளமுடியொது”

தந்ணதக்குக் பகொடுத்த வொக்கு

பொர்த்தபடி

என்றபடி

அணத

“இல்ணல,

அம்ணப

வமலும்

அருவக

அது. அணத நொன் மீ றமுடியொது” நீங்கள்

வந்தொள்.

உங்கணள

வநொக்கி

உங்கணள

“நொன்

ஏன்

ஏற்றுக்பகொண்வைன் என்று சற்றுமுன்னர்தொன் எனக்குப்புரிந்தது, நம் கண்கள் சந்தித்தவபொது…நீங்கள் முன்பு என்ணனப்பொர்த்த முதல்பொர்ணவவய பபண்ணைப்பொர்க்கும் ஆைின் பொர்ணவதொன்.”

பீஷ்மர் கடும் சினத்துைன், “என்ன பசொல்கிறொய்? யொரிைம் வபசுகிறொய் என்று சிந்தித்துதொன் வபசுகிறொயொ?” என்றொர். அந்த சினம் அவரது முதல் வகொட்ணை என அறிந்திரொதவளொக அணத பட்டுத்திணரவபொல விலக்கி முன்னொல்

வந்தொள்.

“ஆம், உங்களிைம்தொன்.

இன்று இவ்வுலகத்திவலவய

நொன்

நன்றொக

அறிந்தவர்

நீங்கள்தொன். சுயம்வரப்பந்தலில் முதன்முதலில் என்ணனப்பொர்த்ததும் நீங்கள் அணைந்த சலனத்ணத நொனும்

கவனித்திருக்கிவறன் என்று இப்வபொதுதொன் நொவன அறிந்வதன். நொண் விம்மி ஒலிக்கும் வில்ணல ஏந்தியபடி என்ணனத் தூக்குவதற்கொக உங்கணள அறியொமவல என்ணன வநொக்கி நொன்கு எட்டு எடுத்து ணவத்தீர்கள்.

அதுதொன் உங்கள் அகம். உைவன திரும்பி சீைர்கணள அணழத்தீர்கவள அது உங்கள் புறம்…இங்வக நீங்கள் பசொல்லும் அத்தணன

கொரைங்களும்

உங்கள்

புறம்

மட்டுவம.

நொன்

உங்கள் அகத்துக்குரியவள்…உங்கள் அகத்துைன்

உணரயொடிய

முதல் பபண் நொன்…”

என்ணன

“இளவரசி, அவமதிக்கொதீர்கள்.

நொன்

நடுவயது

தொண்டியவன்….ஒருகைக்கில்

முதியவன். நொன்

பநறிகணள

இத்தணனநொள்

கொப்பொற்றி

வந்த

எள்ளி

நணகயொடுகிறீர்கள்…எவ்வணகயி

லும் இது நியொயமல்ல…” என்று இைறிய பீஷ்மர்.

கனிந்தது.

குரலில்

பசொன்னொர்

அம்ணபயின்

முகம்

பிணழபசய்துவிட்டு

பிடிபட்ை

குழந்ணதயிைம்

அன்ணன வபொல “கொங்வகயவர, நொன் மனம்கனிந்த

பபண்.

உண்ணமயில்

அன்ணனயும்கூை.

ஆனொல்

உங்கள் தனிணமணய

நொன்

மிக

இணளயவள். கொதலில்

அறியமொட்வைன்

என

நிணனக்கிறீர்களொ? உங்கள் உள்ளுக்குள் நீங்கள் ஏங்குவபதன்ன என்று நொன் அறிவவன்….நீங்கள் விரும்புவது ஓர் அன்ணனயின் அணைப்ணப மட்டும்தொன்.”

“உளறல்” என்று பற்கணளக் கடித்த பீஷ்மரிைம் “கட்டுண்ைவவழம் வபொன்றவர் நீங்கள். மணலகணளக் கைக்கும்

கொல்களும் மரங்கணள வவருைன் சொய்க்கும் துதிக்ணகயும் பகொண்டிருந்தொலும் மூங்கில் இணலகணளத் தின்று கல்மண்ைப

நிழலில்

வொழ

விதிக்கப்பட்டிருக்கிறீர்கள்…அந்த

தனிணம…அணத நொன் மட்டுவம வபொக்க முடியும்” என்றொள் அம்ணப.

சுயபவறுப்பிலிருந்து

வந்தது

உங்கள்

பீஷ்மர் ணககள் நடுங்க அவணள வைங்கி “இங்கிருந்து பசன்றுவிடுங்கள் இளவரசி…அந்த அருணள மட்டும் எனக்களியுங்கள்”

என்றொர்.

“கொங்வகயவர,

அரியணையில்

அமர்ந்து

பொரதவர்ஷத்ணத

முழுக்கபவன்று

கொலடியிலிட்டு, அத்தணன வபொகங்கணளயும் அறிந்து மூத்தபின் பபற்றமக்களிைம் நொட்ணை அளித்துவிட்டு கொடுபுகுந்தொலன்றி உங்கள் அகம் அைங்கொது…. அது ஷத்ரியனின் உயிரொற்றல். இன்று உங்களிைமிருப்பது அைங்கிய

அணமதி

அல்ல, அைக்கப்பட்ை

இறுக்கம்…” என்ற

அம்ணப

கனிந்து

பமன்ணமயொன

குரலில்

பசொன்னொள் “எதற்கொக இந்த பொவணனகள்? ஏன் இப்படி உங்கணள வணதத்துக்பகொள்கிறீர்கள்? சுயதர்மத்ணதச் பசய்யொமல் முக்தியில்ணல என நீங்கள் கற்றதில்ணலயொ என்ன?”

“இளவரசி, நொன் என் தந்ணதக்குக் பகொடுத்த ஆணை…” என்று பீஷ்மர் பதொைங்கியதும் வகொபமொக அம்ணப உட்புகுந்தொள். அரசியல்

“அணதப்பற்றி என்னிைம்

பசொல்லவவண்ைொம்…அது

உத்தி. பதொணலதூரத்து கொங்வகயர் குலம்

இந்த

உங்கள்

மண்ணை

விரும்பமொட்ைொர்கள் என அவர் அறிந்திருந்தொர்…”.என்றொள்.

தந்ணத

சந்தனு

ஆள்வணத

பசய்த

இங்குள்ள

ஒரு

மக்கள்

பீஷ்மர் உரத்த சிரிப்புைன் “இந்த மண்ணை எடுத்துக்பகொள்ள என்னொல் முடியொபதன நிணனக்கிறீர்களொ?” என்றொர். “எனது இந்த ஒரு வில் வபொதும் பொரதவர்ஷத்ணத நொன் ஷத்ரிய முணறப்படி பவன்பறடுக்க” என்றொர்.

அம்ணப “பொர்த்தீர்களொ, நொன் உங்கள் வரத்ணத ீ குணறத்து எண்ைிவிைக்கூைொபதன நிணனக்கிறீர்கள். நொன் பசொல்வதற்பகல்லொம் சிரித்தபடி

இதுவவ

“மதவவழத்தின்

ஆதொரம்.

அத்தணன

எந்த

ஆணும்

கொதலியிைம்

வலிணமணயயும்

பமல்லிய

வபசும்

வசறு

வபச்சுதொன் இது” என்றொள்.

கட்டிவிடும்.

ஆனொல்

தன்

வலிணமணய நம்பி வவழம் அதுவவ பசன்று வசற்றில் இறங்கும்…நீங்கள் உங்கள் தன்முணனப்பொல் இதில் இறங்கிவிட்டீர்கள். சூதர்களின் புரொைமொக ஆவதற்கொக உங்கணள பலிபகொடுக்கிறீர்கள்” என்றொள். விணளயொட்டு” என

“வபொதும்

புணகயொலொனணவ

எனக்

பீஷ்மர்

கண்ைொர்.

சீறினொர். தன்

அவரது

வொசலற்ற

சிந்தணனகணள

கருங்கல்

கொதில்

வகொட்ணைகள்

வகட்ைவள்

அணனத்தும்

வபொல

“அரவச,

அன்புபகொண்ைவர்கள் வரமுடியொத ஆழம் என ஏதும் எவரிைமும் இருப்பதில்ணல” என்றொள் அம்ணப.

“என்ணன வசொதிக்கொதீர்கள் இளவரசி…என் உைர்வுகணளச் சீண்டி விணளயொைொதீர்கள். தயவுபசய்து…” என உணைந்த

குரலில்

விணளயொடுவதுவபொல விணளயொட்டுகணள

பசொன்ன

பீஷ்மரிைம்

நொற்பதொண்டுகளொக

அனுமதிப்பவத

“அரவச,

விணளயொடுவது

கொமத்துைன்

இல்ணல

அரவச.

ஆன்மொவின் வதொழி…”அம்ணபயின் குரல் பநகிழ்ந்திருந்தது.

நீங்கள்.

விணளயொடிக்

என்ணன

குழந்ணத

பநருப்புைன்

பகொண்டிருக்கிறீர்கள்…

ஏற்றுக்பகொள்ளுங்கள்.

பநருப்பு

நொன்

உங்கள்

கண்கணள விலக்கியபடி “என் பநறிகணள நொன் விைவவ முடியொது” என்றொர் பீஷ்மர். “ஏன்? அரவச, உங்கள் தந்ணத தனயன் என்னும் பொசத்தொல் உங்கணளப் பிணைத்தொர். இந்த மக்கள் வதவவிரதன் என்ற பபயணரக் பகொண்டு

உங்கணள

சிணறயிட்டிருக்கிறொர்கள்.

இந்த

நொட்டின்

நலணன

இரவும்

பகலும்

நீங்கள்

என்ணுகிறீர்கள். உங்கள் நலணன எண்ணுவதற்கு எவரும் இல்ணல இங்வக. நீங்கள் அணத அறிவர்கள். ீ இவர்களொ உங்கள் சுற்றம்? இவர்களொ உங்கள் வகளிர்? ஆணுக்கு பபண் மட்டுவம துணை….அது பிரம்மன் வகுத்த விதி.” முற்றிலும் நொையம்

திறந்தவரொக

அவள்

இறுதிக்கைத்தில்

முன்

நின்ற பீஷ்மரின்

திரும்புவதுவபொல

பழகிய

நிணலமொறியது.

அகந்ணத அணத

சுண்ைப்பட்டு தன்

கீ வழ

விழும்

வதொல்வி

என்வற

எடுத்துக்பகொண்ைொர். தன்ணன வதொல்வியுறச்பசய்து வமவல எழுந்து நிற்கும் பபண்ணை திைமொக ஊன்றி வநொக்கி அவணள

எது

வழ்த்தும் ீ

என

சிந்தணன

பசய்தொர்.

குழந்ணதயின்

உள்ளும்

புறமும் அறிந்த

அன்ணனயொக அவள் நின்றுபகொண்டிருந்தொள். அந்நிணலணய எதிர்பகொள்ள அவர் தன்ணன ரொஜதந்திரியொக ஆக்கிக்பகொண்ைொர்.

“இளவரசி, இப்வபொது

நீங்கள்

அபத்தத்தின் உச்சபமன்றொல் இதுதொன்” என்றொர். அம்ணப,

பபண்

ஒருவபொதும்

அறிந்திரொத

வொதிைவில்ணல….நொன்

உங்கணள விடுவிக்க

வமலும்

தன்

பசய்வபதன்ன பதரியுமொ? அன்புக்கொக

அந்த

இரும்புச்சுவணர

முயல்கிவறன்.

உைர்ந்ததுவம

பொவணனகள்

மூலம்

வொதிடுகிறீர்கள்.

வசொர்ந்து,

வொழமுடியொது

“நொன் என்று

உங்கள் அகங்கொரத்திைம் பசொல்ல விரும்புகிவறன்” என கவசங்களில்லொமல் வந்து நின்றொள். அணதக்வகட்டு நுணுக்கமொக

ரொஜதந்திர

தர்க்கத்ணத

என்னிைமிருந்து இன்னமும் விலகிச்பசல்கிறீர்கள்…”

நீட்டித்தொர் பீஷ்மர்.

“இளவரசி, விவொதிக்கும்வதொறும்

ஆனொல் அக்கைவம அம்ணப அணனத்ணதயும் விட்டு பவறும் பபண்ைொக மொறினொள். தழுதழுத்த குரலில், “நொன் விவொதிக்க வரவில்ணல அரவச…என்னுணைய பநஞ்சத்ணதயும் ஆன்மொணவயும் உங்கள் பொதங்களில்

பணைக்க வந்திருக்கிவறன். இக்கைம் நீங்களல்லொமல் எதுவும் எனக்கு முக்கியமல்ல. விண்ணும் மண்ணும் மூன்று அறங்களும் மும்மூர்த்திகளும் எனக்கு அற்பமொனணவ…என்ணன துறக்கொதீர்கள்” என்றொள். ஒரு

கைம்

வதொற்றுவிட்ைதொக

நிணனத்து

தளர்ந்த பீஷ்மர்

உைவன

அதற்கு

எதிரொன

ஆயுதத்ணத

“நொன்

உங்களிைம்

கண்டுபகொண்ைொர். பவறும் ஆைொக, வதொளொக, மொர்பொக, கரங்களொக தருக்கி நிமிர்ந்து “நீங்கள் எத்தணன பசொன்னொலும் என் உறுதிணய நொன் விைமுடியொது இளவரசி” என்றொர். அம்ணப

அம்புபட்ை

எழுந்தது.

என்

கிருஷ்ைமிருகம்

வபொன்ற

கண்களொல்

அவணர

வநொக்கி

பகஞ்சவவண்டுபமன எதிர்பொர்க்கிறீர்களொ?” என்றொள். பீஷ்மரின் அகத்துள் பமல்லிய ரகசிய ஊற்றொக உவணக வொழ்நொளில்

நொன்

சந்திக்கக்

கூடுவதிவலவய

பபரிய

எதிரி இவதொ

என்

முன்

வதொற்று

நிற்கிறொள்.

புன்னணகணய

எனக்கும் பதரியும்” என்றொர்.

உதட்டுக்கு

முன்னவர

அணைகட்டி “இளவரசி, உங்களொல்

அது

முடியொபதன

“ஏன்?” என்று கண்கணள சுருக்கியபடி அம்ணப வகட்ைொள். “ஏபனன்றொல் நீங்கள் ஒரு பபண்ைல்ல. இப்படி கொதலுக்கொக

வந்து

உங்களிைமில்ணல”

வகட்டு

நிற்பவத

என்றொர்

பபண்ைின்

பீஷ்மர்.

நிணனக்கிறீர்களொ?” என்றொள்.

அம்ணப

இயல்பல்ல.

உதடுகணள

பபண்ணுக்குரிய

இறுக்கியபடி

எக்குைமும்

அவமதிக்க

“என்ணன

“இல்ணல, நொன் பசொல்லவருகிவறன்…” பீஷ்மர் தன் சமநிணலணய தொவன வியந்தொர். அம்ணபயின் முகத்தில்

நீலநரம்புகள் புணைக்கத் பதொைங்கியணதக் கண்ைதும் அவர் உள்ளம் துள்ள ஆரம்பித்தது. இவதொ இவதொ இன்னும் ஓரடி.

இன்னும்

ஒரு

விணச.

இன்னுபமொரு

மூச்சு.

இந்தக்வகொபுரம்

இக்கைவம

சரியும்.

சதுரங்கத்தில் நொன் பவல்லும் மிகப்பபரிய குதிணர. “…இளவரசி நீங்கள் வகட்ைவகள்விக்கு இந்த பதிவல வபொதுபமன நிணனக்கிவறன். ஆணை பவற்றிபகொள்பவள் பபண், பபண்ணம மட்டுவம பகொண்ை பபண்.” அவர்

நிணனத்த

இைத்தில்

அம்பு

பசன்று ணதத்தவபொதிலும்

அம்ணப

“நீங்கள்

இச்பசொற்கணள

உங்கள்

வன்மத்திலிருந்து உருவொக்கிக் பகொண்டீர்கள் என எனக்குத்பதரியும்….உலகம் மீ து வன்மம் பகொண்ைவர்கள் அவர்களுக்கு

பநருக்கமொனவர்கணளவய

வணதப்பொர்கள்” என்றொள்.

தன் கணைசி

ஆயுதத்ணதயும்

அவள்

விலக்கி விட்ைணத உைர்ந்தவர் வபொல பீஷ்மர் சினம் பகொண்ைொர். நீர் விழுந்த பகொதிபநய் என அவரது

அகம் பபொங்கியவபொது அவர் பசொல்லவவண்டிய கணைசி வொக்கியம் நொக்கில் வந்து நின்றது. அழுக்கு மீ து குடிவயறும் மூவதவி என.

“…ஆம், நொன் உங்களுக்கொன அன்ணப உள்ளுக்குள் ணவத்திருந்வதன். இப்வபொது அணத வசிவிட்வைன். ீ என்ணன

கிழித்துப்பொர்க்கும் ஒரு பபண்ைருவக என்னொல் வொழமுடியொது. எனக்குத் வதணவயொனவள் ஒரு வபணத. நொன்

கண்ையர

பசொல்லிமுடித்ததும் வபொல.

அவவர

விணழவது

அவரது

எதிர்பொரொதபடி

ஒரு

பஞ்சுபமத்ணதயில்,

உைல் நடுங்கத் பதொைங்கியது.

அம்ணப

ணககூப்பி

கொல் மைங்கி

கூரிய

அம்புகளின்

எய்யப்பட்ை

நுனியில்

அம்புக்குப்பின்

முழங்கொலிட்டு

கண்ை ீர்

அதிரும்

நணனந்த

அல்ல” நொண்

குரலில்

பசொன்னொள் “கொங்வகயவர, நொன் உங்கள் அணைக்கலம். என்ணன துறக்கொதீர்கள். நீங்களில்லொமல் என்னொல் உயிர்வொழமுடியொது” பதொழுத ணகணய விரித்து முகம் பபொத்தி “நொன் பசொன்ன அத்தணன பசொற்கணளயும் மறந்து விடுங்கள். என் தொபத்தொல் உளறி விட்வைன் …நொன் உங்கள் தொசி. உங்கள் அடிணம” என்றொள். குனிந்து

அந்த

நடுவகிடிட்ை

கண்ைணர, ீ மொர்பில் பசொட்டிய உைலுக்குள்

தணலணய, கொவதொர மயிர்ச்சுருள்கணள, கன்னக்கதுப்ணப, ணகமீ றி துளிகணளக்

பசலுத்திவிைவவண்டுபமன்ற

கண்ைவபொது

வவகம்

வழியும்

அப்படிவய விழுந்து அவணள அணைத்து

அவருள்

எழுந்தது.

ஆனொல்

பீஷ்மர்

தன்

ஆயிரம்

மத்தகங்களொல் அந்த உணையும் மதணக அழுந்தப்பற்றிக்பகொண்ைொர். வமலும் வமலும் வவழப்பணைகளொல் முட்டி முட்டி அணத நிறுத்தியபடி “இனி நொம் வபசவவண்டியதில்ணல இளவரசி” என்றொர்.

இரு ணககணளயும் வவண்டுதல்வபொல விரித்து அம்ணப அவணர அண்ைொந்து பொர்த்தொள். புரியொதவள் வபொல, திணகத்தவள்

வபொல.

பின்பு பமல்ல

எழுந்து

நின்றொள்.

அவளுணைய

கழுத்தில்

நீலநரம்பு

புணைத்து

அணசந்தது. வலிப்பு வநொயொளிணயப்வபொல அவள் ணககள் முறுக்கிக்பகொள்ள, உதடுகணள பவண்பற்கள் கடித்து இறுக்கி

குருதி

கசிய, கன்னம்

பவட்டுண்ை

தணசவபொல

துடிதுடித்தது. அணதக்கண்ை

பீஷ்மர்

அவருள்

எக்களிப்ணப உைர்ந்தொர். இவதொ நொன் என் தொணய அவியொக்குகிவறன். அக்கினிவய சுவொகொ. இவதொ நொன் என் தந்ணதணய அவியொக்குகிவறன். அக்னிவய சுவொகொ. இவதொ நொன் என் குலத்ணத, என் மூதொணதயணர அவியொக்குகிவறன். சுவொகொ

சுவொகொ!

இவதொ

என்

பநறிநூல்கணள, என்

ஞொனத்ணத, என்

முக்திணய

அவியொக்குகிவறன். சுவொகொ சுவொகொ சுவொகொ! நின்பறரிக! எரிந்தழிக! தன்ணனவய உண்ைழிக! “உங்களுக்கு மங்கலங்கள் நிணறயட்டும் இளவரசி!” என நிதொனமொன குரலில் பசொன்னொர் பீஷ்மர். கழுத்து

பவட்டுண்ை

திரும்பினொள். சிணதயில்

சைலம்வபொல

அங்வகவய

இதயம்

தள்ளொடியவவளொக

விழுந்து விடுபவள்

வவகும்வபொது

ஒலியிவலவய அணனத்ணதயும்

வபொல

எழுந்தமரும்

உைர்ந்தவளொக

அம்ணப

பமல்ல

பிைம்வபொல

அம்ணப

சிலகைங்கள்

திரும்பி

பீஷ்மர்

திரும்பினொள்.

நைந்தொள்.

பமல்ல

கொதல்

நின்றபின்

பமல்ல

அவளுக்குப்பின்னொல் அணசந்தொர்.

பபண்ைில்

அதன்

உருவொக்கும்

அணனத்து அைிகணளயும் அைிந்தவளொக, அவளுணைய கன்னியழகின் உச்சகைத்தில் அங்வக நின்றொள். ணககள் பநற்றிக்குழணல நீவ, கழுத்து ஒசிந்தணசய, இணை பநகிழ, மொர்பகங்கள் விம்ம, இவதொ நொன் என.

ஆபைனும் சிறுணமணய பிரம்மவன அறிந்த கைம்வபொல அவர் உதடுகளில் ஒரு பமல்லிய ஏளனச்சுழிப்பு பவளிப்பட்ைது.

அணதக்கண்ை

அக்கைத்தில்

பகொற்றணவயொனதுவபொல அவள் உருமொறினொள்.

பவண்பனி

பநருப்பொனதுவபொல,

திருமகள்

“சீ, நீயும் ஒரு மனிதனொ?” என்று தழபலரியும் தொழ்ந்த ஒலியில் அம்ணப பசொன்னொள். “இம்மண்ைிலுள்ள மொனிைர்களிவலவய கீ ழ்ணமயொனவன் நீ. உன் முன் இரந்து நின்றதனொல் இதுவணர பிறந்தவர்களிவலவய

கீ ழ்மகள் நொன். ஆயிரம் வகொடி முணற ஊழித்தீ எரிந்தொலும் இக்கைம் இனி மணறயொது.” இடிபட்பைரியும் பசுமரம்வபொல

சுருங்கி

பநரிந்து

துடித்த

அவளுைலில்

இருந்து

சன்னதம்

பகொண்பைழும்

மயொன

சொமுண்டியின் வபவரொலம் கிளம்பியது. ரத்தமும் நிைமும் சிதற எலும்ணப உணைத்து இதயத்ணதப் பிழிந்து வசுபவள் ீ வபொல மொர்ணப ஓங்கியணறந்து சினம் பகொண்ை சிம்மக்கூட்ைம்வபொல குரபலழுப்பியபடி அவள் பவளிவய

பொய்ந்தொள்.

பீஷ்மர்

தன்

துடிதுடித்துக்பகொண்டிருப்பணத உைர்ந்தொர்.

உைபலங்கும்

மயிர்க்கொல்கள்

சிலிர்த்திருப்பணத,

கொல்கள்

குதி நொன்கு

1.முதற்கனல்17 சூதவர!

மொகதவர!

பொதொளத்தின்

அணையொச்சிணத 1

வகளுங்கள், விண்ைக மின்னல் ஒன்று

பநருப்பொபறொன்று

மண்ைில்

பபொங்கிப்பபருகிச்பசல்வணத

நொன்

எரிந்வதொடியணத கண்வைன்.

நொன்

கண்வைன்.

பொய்கணலப்பொணவ

புறங்கொட்டில் நின்றணதக் கண்ைவன் நொன்! படுகளக்கொளி மணலச்சரிவில் எழுந்தணதக் கண்ைவன் நொன்!

எரிகண்ணுணைய திரயம்பிணக, பவண்பல் நணக அைிந்த சொமுண்டி, முழபவன ஒலிக்கும் கங்கொளி! சண்டி, பிரசண்டி, திரிதண்டி! அண்ைங்கணள அழிக்கும் அம்பிணக! நொன் கண்வைன், ஆம் நொன் கண்வைன்’

நூற்றொண்டுகளொக சூதர்கள் அணதப்பொடினர். கொலகொலங்களுக்கு அப்பொல் என்வறொ பசம்மண்கலந்த சொைி பமழுகி,

சக்கரக்வகொலமிட்டு,

பகொண்ைொடும்

விழவு

பொடிக்பகொண்டிருந்த மொர்பிலும்

ஒன்றில்

சூதர்களில்

வதொளிலும்

வமருபீைத்தில்

முள்ளிருக்ணகயில்

பிரம்ணம,

அமர்ந்து, முன்னும்

பவறியொட்பைழுந்தது.

எழுந்து

பதறிக்க, விழிபவறிக்க, மதகரியின்

பவறிக்குரபலழுப்பி அந்தக்கணதணயப் பொடினர். ‘ணசலணஜ,

நவகொளியன்ணனயணர

சந்திரகந்ணத,

கூஷ்மொண்ணை,

அணமத்து,

ணகநீட்டி

பின்னும் ஆடி

முழக்கபமன

ஸ்கந்ணத,

ஊன்பலிபகொடுத்து முழணவமீ ட்டி,

கூந்தல்கற்ணறகள் குருதியுண்ை

கொர்த்யொயினி,

கொலரொத்ரி,

சுழன்று

சிம்மம்

என

சித்திதொத்ரி,

மகொபகௌரி! ஓருருவம் ஒன்பதொவணதக் கண்வைன்! ஒன்பதும் ஒருத்திவய எனத் பதளிந்வதன்.அம்பொவதவி! அழியொச்

சினம்

தொண்ைவமொடினர்.

பகொண்ை அங்வக

பகொற்றணவ!

பபொற்பொதங்கள் அமர்க!’ என்று கூவினர். அரண்மணன ஆணையும்

கதணவத்

திறந்து

பவறிபயழுந்து

ணகவிரல்களும்

கொலகொலக்கனல்!

அன்ணன! அன்ணன!

அமர்ந்திருந்தவர்கள் ணககூப்பி

பவளிவய

விரிந்த

விரிந்திருக்க,

பசன்ற அம்ணப

சிவந்த

சினம்பகொண்ை

கண்களும்

‘அவள்

விரிந்து

வொழ்க!

பறந்த

பகொண்டிருந்தொள்.

பிடியொணன

வபொல

அன்ணன!’ எனக்

எங்கள்

சிரம்

கூந்தலும்

அவள்

கணலந்து

சரிந்த

குறுவொட்கள்

மண்ைில்

கூவி

மீ து

கொலதிர

என

பத்து

நைந்தவபொது

அரண்மணனச்வசவகர் அஞ்சி சிதறிவயொடினர். கொவல் வரர்கள் ீ வொட்கணளயும் வவல்கணளயும் வசிவிட்டு ீ மண்ைில் விழுந்து வைங்கினர்.

சுழல்கொற்றுவபொல

அவள்

நகரத்துத்

பதருவில்

ஒடியவபொது

அஞ்சியலறிய

குழந்ணதகணள

அள்ளியணைத்தபடி அன்ணனயர் இல்லத்து இருளுக்குள் பொய்ந்வதொடினர். பசுக்கள் பதறி பதொழுவங்களில் சுழன்றன. நொய்கள் பதுங்கி ஊணளயிட்ைன. நகரபமங்கும் யொணனகள் பகொந்தளித்பதழுந்து மத்தகங்களொல்

மரங்கணள முட்டி வபபரொலி எழுப்பின. கருக்குழந்ணதகள் சுருண்டு குமிழியிட்ைன. வடுகளின் ீ கதவுகள் மூைப்பட்ைன. பதய்வங்களின் கருவணற தீபங்கள் கருகியணைந்தன.

எரிவபொல நிலமுண்டு வொன்பபொசுக்கி அவள் பசன்றவழியில் ஒரு மனிதர்கூை இருக்கவில்ணல. நகணர அவள்

நீங்கும்தருைம்

எதிவர ஓடிவந்த

முதியவள்

ஒருத்தி

முழங்கொலுணைபை

மண்ைில்

விழுந்து

இருணககணளயும் நீட்டி “அன்ணனவய! எங்கள் குலம்மீ து உன் சொபம் விழலொகொது தொவய” என்று கூவினொள். “பபற்றபிள்ணளகளுைன் எங்கள் இல்லம் வொழவிடு கொள ீ.” அம்ணபயின் அப்படிவய

வொயிலிருந்து

நூறு

மண்ைில் சரிந்தொள்.

அவணள அப்வபொது

சிம்மங்களின் உறுமல்

அவள்

எழுந்தது.

பசன்றவழியில்

பொர்த்தவர்களணனவரும்

நின்ற

குருைொயினர்.

கொலடிணவக்கவில்ணல.

முதியவள்

அத்தணன

அவள்

பசன்ற

அஞ்சி

பமய்சிலிர்த்து

மரங்களும்

வழியில்

பட்டுக்கருகின.

பின்னர் மனிதர்கள்

சூதர்கள் பொடினர். அவள் நகணர நீங்கி புறங்கொடுவழியொக பசன்றொள்.அவணள அன்று கண்ை மிருகங்களும் பறணவகளும்கூை உயிர்களும்

தணலமுணற

தணலமுணறயொக

ஒலிணயமட்டுவம

‘மொ!’என்ற

அவணள

எழுப்பின.

பின்னர்

நிணனத்திருந்தன. கவிஞர்

அங்குள்ள

அணத

அத்தணன

மொத்ருவனம்

என்று

அணழத்தனர். பபண்குழந்ணதகணள அங்கு பகொண்டுவந்து அங்வக சுழித்வதொடும் பொஹுதொ என்னும் பசந்நீர் ஆற்றில்

மூழ்கச்பசய்து

முடிகணளந்து

முதல்கொதைி

அைிவிக்கலொயினர்.

வகொயில்கள் இல்ணல, அந்த வனவம ஒரு கருவணற என்றனர் நிமித்திகர். அம்ணப

பசன்றணத

அகக்கண்ைொல்

கண்ைனர் சூதர்கள்.

கொட்ணை

ஊடுருவி

அங்வக

அன்ணனக்குக்

பசல்லச்பசல்ல

முள்ளில்

கிழிந்து, கிணளகளில் பதொடுத்து அவளுைலில் இருந்து உணைகள் விலகின. பபொற்சருமம் எங்கும் முட்கள் கிழித்த குருதிக்வகொடுகள் விழுந்தன. அவற்றின் மீ து புழுதிப்பைலம் படிந்தது. கூந்தபலங்கும் மண்ணும் சருகுகளும் பரவின. இரவும் பகலும் அந்தியும் மொணலயும் பசன்று மணறய அவள் பசன்றுபகொண்டிருந்தொள். அவள் உைல்தீண்டிய கொட்டு இணலகள் கருகிச்சுருண்ைன. கொணலக்குளிர் பட்ைதும்

உணறந்து

அருவியில்

அவளிறங்கினொள். அணறந்தொள்.

பசொட்டுவதுவபொன்ற மணலயருவியில்

நீரொவி எழுந்து

அணவ

அணவ

வமகமொகியது.

பகொதித்துக்குமிழியிட்ைன.

உணைந்து

சரிந்தன.

ஆலமர

பசன்று

மணலச்சரிவின்

அவள்

ஆங்கொரம்பகொண்டு

விழுதுகள்

நின்றொள்.

வொனம்

சுழித்த

அவளுைல்

பபொழில்களில்

மணலப்பொணறகணள

அவணளக்கண்டு

ஓங்கி

அஞ்சி பநளிந்தொடின.

மதவவழங்கள் மத்தகம் தொழ்த்தி மண்ைில் பகொம்பிறக்கின. ஊன்வொய் சிம்மங்கள் பதுங்கிக் கண்கணள மூடிக்பகொண்ைன.

அவளுணைய உைல்வற்றிச்சிறுத்தது. சருமம் சுருங்கிக் கறுத்தது. பதிபனட்ைொம் நொள் ஹ்ருஸ்வகிரி என்னும் மணலயின்

விளிம்பில்

ணவரவமொதிரம்வபொல பபருங்குரல்

ஏறிநின்று

கிைந்த

பவளிவந்து

ஒரு

பிைொரி

அஸ்தினபுரிணயப்பொர்த்தது.

மதம்பபொழிந்த

யொணனகணள

பதொணலதூரத்தில் அதன்

பரசுரொமனின்

கணதகள்

முன்னொல்

ஜனபதங்கபளங்கும் பரவின. தன்

ணகயொல்

வசுக்கள்

வொயில்

உருவிவபொட்ை

இருந்து

நடுங்கச்பசய்தது.‘பசொல்பலனும்

தீ!ஆலகொலம் அஞ்சும் பபண்பைனும் பபருந்தீ!’ பொடினர் சூதர். அவணளப்பற்றிய

கரிய

அவள்

ஓங்கியணறந்து

வனம்பசன்று எழுப்பி

கொைதிரும்

தீ!பழிபயனும்

தவத்தில்

முணறயிட்ைொள்

ஆழ்ந்திருந்த

என்றனர்.

‘ஊழியூழிபயனப்பிறக்கும் அத்தணனபபண்களும் நின்பறரிந்த அந்த விஷக்கைத்ணத பவல்லவவண்டும் நொன்.

என் ணகயில் பீஷ்மனின் பவங்குருதி வழியவவண்டும். அவன் பிைர்தணல என் கொலடியில் விழவவண்டும்’ என்றொள்.

’ஆம், இன்வற, இப்வபொவத’ என பரசுரொமன் மழுவுைன் எழுந்தொர். குருவஷத்ரப்வபொர்க்களத்தில் பீஷ்மணர அவர் எதிர்பகொண்ைொர். மூன்று வொரங்கள் விண்ைிலும் மண்ைிலும் நைந்தவபொரில் இருவரும் பவல்லவில்ணல.

பூமி அதிர்வணதக் கண்ை நொரதர் வந்திறங்கி ‘பரசுரொமொ, அவன் அன்ணன கங்ணகக்கு பிரம்மன் அளித்த வரம் உள்ளது.

அவணனக்பகொல்ல

திரும்பிச்பசன்றொர். எரிபயழுந்த

பநஞ்சுைன்

ஒற்ணறக்கொல்விரலில்

அவனொல்

மட்டுவம

அவள் யமுணனக்கணரக்குச்

நின்று

உண்ைொமல்

முடியும்’

பசன்று

உறங்கொமல்

என்றொர்.

அதன்

நீரடியில்

மழுதொழ்த்தி கிைந்து

பரசுரொமன்

தவம்பசய்தொள்.

தவம்பசய்தொள். பீஷ்மணனக்பகொல்லும்

வரம்

வகட்டு மும்மூர்த்திகளின் வொசல்கணளயும் முட்டினொள். அவள் உருகியழியும் கைத்தில் வதொன்றிய கங்ணக

அன்ணன

‘பீஷ்மணனக்பகொல்ல

என்றொள்.

‘அவ்வரத்ணத நடுவவ

நின்று

உன்னொல் இயலொது

பவல்வவன்’ என்று

அம்ணப

தவம் பசய்தொள்.

அம்ணப.

அவன்

தன் நுனிவிரலொல்

அவணளச்சுற்றி

என்

கொட்ணை

கரும்பொணறகள்

வரத்தொல்

எரித்து

கொக்கப்படுபவன்’

ஐந்துதிணச

உருகிவழிந்தன.

பநருப்புக்கு

பசந்பநருப்பு

நடுவவ

பவள்பளலும்புருவொக நின்றொள். அவள் தவம் கண்டு இறங்கிவந்த சிவனிைம் தன் ஆறொபநஞ்சில் ஓங்கி அணறந்து

அவள்

வகட்ைொள்.

வைங்கியொகவவண்டிய

பபண்ணமயின்

பலிபகொண்ைொகவவண்டும்.

ஈன்று

‘கருப்ணப

திருமகளின்

அருங்கைம்

மண்ணுக்கு

ஒன்று

மைிமுடிணய

எரிந்தொகவவண்டும். ஆணை! ஆணை!ஆணை!’

வரும்

ஒவ்பவொரு

உள்ளது. அணத

மிதித்தவன்

ஆண்மகனும்

அவமதித்தவணன

பகொற்றணவயின்

நொன்

கழல்பநருப்பில்

‘அவ்வண்ைவம ஆகுக! அது என்றும் வொழ்வின் விதியொகுக!’ என்று சிவன் வரம் பகொடுத்தொர். ‘உன் கனணல முற்றிலும்

பபறுபவன்

எவவனொ

பபருஞ்சுைரொக எரிந்பதழுந்து

அவள்

அவனொல்

பீஷ்மன்

ஆர்ப்பரித்தொள்.

பகொல்லப்படுவொன்’

பதொணலதூர

என்றனர் பபயர்த்தியணர மடியிலிட்டு கணத பசொல்லிய மூதன்ணனயர். அவள்

பநஞ்சக்கனல்

பகடுவதற்கொக

குளிர்விழியன்ணன

என்றொர்.உச்சிமணல

நகர்கபளங்கும்

மீ னொட்சியின்

ஏறி

அந்பநருப்பு பதரிந்தது

வகொயில்களில்

பபண்கள்

வநொன்பிருந்தனர். அவள் மூதன்ணனயர் வந்து அவணள ஏற்றுக்பகொள்ளவவண்டுபமன்று முக்கண் முதல்வன் ஆலயத்தில் குலமூத்தவர் வழிபொடுகள் பசய்தனர் என்றனர் சூதர். உைவல

சிணதயொக

ஆன்மொ

எரிய

அம்ணப

அங்கிருந்த

மணலமீ வதறிச்

பசன்றொள்.

அங்வக

சிறுகைம்பவனபமொன்றுக்குள் ணகவவலுைன் நின்றிருந்த குழந்ணதமுருகனின் சிணலணயக் கண்ைதும் அவள்

முகம் கனிந்தது. உைபலங்கும் நொவைறியிருந்த நரம்புகள் அவிழ்ந்தன. முழந்தொளிட்டு அந்த முருகனின் கரியசிணலணய வநொக்கியபடி

அச்சிணலயில்

மொர்வபொைணைத்துக்பகொண்ைதும்

கொலமின்றி எவவரொ

எடுத்துக்பகொண்ைொள்.

உைலின்றி

அவள்

மனமின்றி

முணலகள்

அவள்

மணலக்குடிகள் வபொட்டுச்பசன்றிருந்த

கனிந்து

ஊறின. அவன்

அமர்ந்திருந்தொள். பசங்கொந்தள்

பின்பு

முகத்ணத

விழித்பதழுந்து

மொணலபயொன்ணற

ணகயில்

மணலயிலிறங்கிய கொட்ைொறு என அவள் பசன்றுபகொண்வை இருந்தவபொது பிணறநிலவுகள் வபொல பவண் வகொணரப்பற்களும்

மதபமரிந்த

சிறுவிழிகளும்

பசண்பகமலர்வபொல

சிறிய

கொதுகளும்

பகொண்ை

பன்றிமுகத்துைன், புல்முணளத்த கரும்பொணறவபொன்ற மொபபரும் வமனியுைன் வரொஹி வதவி அவள் முன் வந்து நின்றொள். அவர்களின் கண்கள் சந்தித்துக்பகொண்ைன. வரொஹியின் உறுமலுக்கு அம்ணப உறுமலொல் பதிலளித்தொள். ‘ஆம் ஆம் ஆம்’ என்றது மரங்களிவலொடிய கொற்று. மூன்றுமொதம்

கழித்து

சிம்மப்பிைரியும்,

பன்றிமுகமும்,

தீவிழிகளுமொக

ணகயில்குருதிநிறம்

பகொண்ை

கொந்தள்மொணலயுைன் அவள் வககயமன்னனின் வகொட்ணைவொசலில் வந்து நின்றொள். அவணளக்கண்டு அஞ்சிய கொவலர்கள் வகொட்ணைச்சுவணர

மூடிக்பகொண்ைனர்.

வகொட்ணையின்

கதவின்வமல்

ஓங்கியணறந்து

அவள்

குரபலழுப்பினொள். “என் கண்ைணரக் ீ கொை வொருங்கள் ஷத்ரியர்கவள! என் நிணறகொக்க எழுந்துவொருங்கள்!”

கரியணககணளத் தூக்கி விரிசணை சுழலக் கூவினொள் “என்பபொருட்டு பீஷ்மனின் மொர்ணப மிதித்து அவன் சிரத்ணதக் பகொய்பதடுக்கும் வரன் ீ உங்களில் எவன்?”

அவள் குரணலக்வகட்ை வககயன் அரண்மணனக்குள் அஞ்சி ஒடுங்கிக்பகொண்ைொன். பணைகள் ஆயுதங்களுைன் தணல

கவிழ்ந்து

விணளநிலங்களில்

நின்றன.

இனி

குலமூத்வதொர்

உப்பு

பொரிக்கும்.

உள்ளணறகளுக்குள்

உங்கள்

களஞ்சியங்களில்

பபருமூச்சுவிட்ைனர். ஒட்ைணை

நிணறயும்.

பதொட்டில்களில் கொற்று இருந்து ஆடும்…வருக! எழுந்து வருக!” என்று ஓலமிட்ைொள்.

“உங்கள் உங்கள்

மொகதனின் வகொட்ணைமுன் அவள் பசன்று அந்த பசங்கொந்தள் மொணலணய நீட்டியவபொது அவன் பதொழுத

ணககளுைன் வந்து நின்று “இளவரசி, என்ணனயும் என் மக்கணளயும் கொத்தருளுங்கள். என் சின்னஞ்சிறிய

வதசம் பீஷ்மரின் வகொபத்ணதத் தொங்கொது” என்றொன். கண்கள் எரிய, பற்கள் பதரிய ஓணசயிட்டுச் சிரித்து அவள் திரும்பிச்பசன்றொள். வசதிநொட்டு மன்னன் அவள் வருவணதக்கண்டு வகொட்ணைணய அணைக்கச்பசொல்லி நகணரவிட்வை

பசன்றொன். அவள் வரும் பசய்தி

ஷத்ரியர்களின் வொசல்களிலும்

அவள்

நின்று

ஷத்ரியர்களின்

அணறகூவினொள்.

பசொல்லுங்கள். என் பகொங்ணகபநருப்புக்கு நீதி பசொல்லுங்கள்’ உத்தரபொஞ்சொலநொட்டில் அணமச்சரின்

சத்ரொவதி

ஆணைப்படி

பொஞ்சொலமன்னன்

மொநகரின்

வகொட்ணைவொசல்

வசொமகவசனன்

புறங்வகொட்ணை மூைப்பட்ைது.

சிம்மத்திவலறிய

துர்க்ணக

பிைரிணயக் குளிரச்பசய்தது. ’என்

அடிவயிற்று

வொசலில்

அவள்

வவகத்துக்கு

கதி

குரல்

எழுந்தவபொது

கொற்றிவலறிவந்த

அவளுணைய

மந்திரசொணலயில் வபொல

அத்தணன

தளபதிகளுைனிருந்த

இடிக்குரணல

வகட்டுக்பகொண்டிருந்தொன்.

ஒருகைத்தில்

உணைவொணள

உருவிக்பகொண்டு

“இனி

பபொறுக்கமொட்வைன் அணமச்சவர, இவதொ இதற்கொக உயிர்துறக்கவவ நொன் பணைக்கப்பட்டிருக்கிவறன்…” என்று எழுந்தொன். “அரவச,

ஐந்து

குழந்ணதகள்

குழந்ணதகளின்

தந்ணத

பகொண்ைவர்கவள

நீங்கள்”

என்றொர்

வட்ணை ீ

அணமச்சர்

பூட்டிக்பகொண்டிருக்கிறொர்கள்.

பொர்கவர்.

ஐந்துலட்சம்

பீஷ்மர்

“இப்பழிணய

ஒருநொளும்

பபொறுக்கப்வபொவதில்ணல. அஸ்தினபுரபமனும் யொணனயின் கொலடியில் நொம் பவறும் குழிமுயல்கள்.”

“இன்று நின்றுவிட்ைொல் இனி ஒருநொளும் என் தந்ணதணய நொன் நிணனக்கமுடியொது அணமச்சவர” என்றொன் வசொமகவசனன். “இக்கைத்தில் மடியொமல் எப்படி இறந்தொலும் எனக்கு நரகம்தொன்.” ”அரவச,

வரமரைம் ீ

ஷத்ரியர்களின்

விதி.

ஆனொல்

வதசம்

களத்தில்

அழிய

பநறிநூல்கள்

விதிபசொல்லவில்ணல. என் குலக்கைணம உங்களிைமல்ல, இந்தநொட்டு மக்களிைம்..” என்று பொர்கவர் அவன் வழிணய மறித்தொர்.

“இதனொல்

உங்களுக்கு

புகழ்வரப்வபொவதில்ணல.

தங்கள்

குடிணயயும் குலத்ணதயும்

அழித்தவர் என உங்கணள உங்கள் மக்கள் பழிபசொல்வொர்கள். தணலமுணறகளுக்கு பசொல்லிணவப்பொர்கள். தனிபயொரு பழிக்கொக வதசம் அழியலொகொது என்பவத அரசநீதி.” “அமொத்யவர, தர்மம்

தவறிய

மன்னன் ஆளும் நொடு

எப்படி

இருக்கும்?” என்றொன்

பொஞ்சொலன்.

“அங்வக

நடுப்பகலில் நரிவயொடும். வட்டுமுற்றத்தில் ீ பவள்பளருக்கு வளரும். உள்ளணறயில் வசைன் குடிபுகுவொன்

என்று பசொல்கின்றன நூல்கள். நொன் தர்மம் தவறினொல் என் நொடு எப்படி வொழும்? பஞ்சத்திலழிவணதவிை அது நீதிக்கொக அழியட்டும்…” என்ற பொஞ்சொலன் வொணள எடுத்துக்பகொண்ைொன். வரர்கவள, ீ

”கிளம்புங்கள்

அஸ்தினபுரத்துக்குக்

நொன்கு

பகொண்டு

அக்குவரொைிகணளயும்

வபொவவொம்…

ஷீரபதம்

நம்முணைய

பணைகணள

வழியொக

நொணள

நொன்

இரவுக்குள்

பீதவனம்

வழியொகக்

பகொண்டுவபொகிவறன்… பசொன்னபதல்லொம் நிணனவிருக்கட்டும்…” என்று ஆணையிட்ைபடி கவசங்களைிந்து பொஞ்சொலன் கிளம்பினொன். அவனுணைய தளபதிகள் வொளும் வகையமுமொக எழுந்தனர். “அரவச…இந்த

மண்ணை அழிக்கவவண்ைொம்……மக்களுக்கொக

நொன்

உங்கள்

கொலில்

விழுகிவறன்” என்றொர்

பொர்கவர். “தளகர்த்தர்கவள, உங்கள் இச்ணசப்படி பசய்யலொம்…பணைகளும் வதணவயில்ணல. நொன் மட்டுவம பசன்று களம்படுகிவறன்” என்றொன் பொஞ்சொலன். “அரவச,

எங்கள்

குலமூதொணதயர்

மடிந்துவிழுந்தொல்

அணனவரும்

அவர்கள் ஆனந்தக்கண்ை ீர்

பசருகளத்தில்

வடிப்பொர்கள்.

வழ்ந்தவர்கள். ீ

ஆணைக்வகற்ப

இங்வக

அரண்மணனயில்

இருந்வதொபமன்றொல் ஆயிரம் பிறவிகளில் அக்கைணன தீர்க்கவவண்டியிருக்கும்” என்றனர் அவர்கள். நகர்த்பதருவில் பவடித்துத் திரண்டு

மன்னனின்

பணைகள் இறங்கியதும்

திறந்தன. பபருங்குரபலழுப்பியபடி

வொழ்த்தி

மலர்தூவினர்.

அழியட்டும்….’ என

அவர்கள்

‘எரியட்டும்

முழங்கினர்.

வகொட்ணைணயத் திறந்து பவளிவய வந்தொன்.

மக்கள்

மூடிக்கிைந்த ஓடிவந்து

கதவுகள்

அணனத்தும்

திண்ணைகளிலும்

பொஞ்சொலம்…பத்தினிக்கொக

எங்கள்

கண்ை ீருைன் வொணளத்தூக்கி ஆட்டியபடி

நொங்கள்

நொங்கள்

ஒவரகைம்

பலகைிகளிலும்

தணலமுணறகளும்

நைந்த

பொஞ்சொலன்

பவளிவய நின்றிருந்த அம்ணபயின் வகொலம் கண்டு அதிர்ந்து பசொல்லிழந்து முழந்தொளிட்டுப் பைிந்தது அவன்

பணை.

“அன்ணனவய

இவதொ என்

ஒருவதசவம அழியலொபமன்றிருந்வதன்.

உணைவொள்!

ஓருலகவம

இவதொ

என்

அழியலொபமன

குலமும் குடியும் நொடும் வொரிசுகளும் இவதொ அர்ப்பைம்” என்றொன்.

சிரம்!

ஒருபபண்ைின்

இன்றறிந்வதன்.

உன்

நிணறகொக்க

கொலில்

என்

சன்னதம் பகொண்டு சிணதபநருப்பபன நின்றொடிய அம்ணப பமல்லத்தைிந்தொள். அவள் இைக்ணக வமவல எழுந்து

அவனுக்கு

ஆசியளித்தது. அந்தச்

பசங்கொந்தள்

மொணலணய

அைிவித்துவிட்டு அவள் திரும்பி நைந்து கொட்டுக்குள் மணறந்தொள்.

அவன்

வகொட்ணைவொசல்

வமல்

அம்ணப நகர் நீங்கிய பசய்திவகட்டு ஆதுரசொணல விட்டு ஓடிவந்த விசித்திரவரியன் ீ பணைகளுைன் அப்வபொவத கொட்டுக்குள்

பசன்று

பணைப்பிரிவுகள்

அம்ணபணயத்வதை

தளகர்த்தர்கள்

ஆரம்பித்தொன்

என்றனர்

சூதர்.

உக்ரவசனன்,சத்ருஞ்சயன்,வியொஹ்ரதந்தன்

அஸ்தினபுரியின் தணலணமயில்

மூன்று

அவணன

பதொைர்ந்து பசன்றன.தப்தவனத்ணதயும் தசவனத்ணதயும் கண்ைகவனத்ணதயும் கொலகவனத்ணதயும் அவர்கள் துழொவினர். நூறுநொட்கள் அவர்கள் மணலச்சரிவுகளிலும் வனச்பசறிவுகளிலும் அவளுக்கொக குரல்பகொடுத்து

அணலந்தனர். ’இளவரசி’ என அவர்கள் மணலச்சரிவுவதொறும் முழங்கிய குரணல கொடு வன்மத்துைன் வொங்கி தன் இருளுக்குள் ணவத்துக்பகொண்ைது.

விசித்திரவரியனின் ீ உைல் கணளத்துத் துவண்ைது. அவன் பொர்ணவ மங்கி ணககொல்கள் நடுங்கத்பதொைங்கின. கொட்டுைணவ

அவன்

வயிறு

ஏற்கவில்ணல.

உக்ரவசனன்

அவணன

வைங்கி

“அரவச,

நீங்கள்

அரண்மணனக்குத் திரும்புங்கள்.

இளவரசி

இல்லொமல்

இந்த

வனம்

விட்டு

வரமொட்வைன்

என

நொன்

உறுதியளிக்கிவறன்” என்றொன். “இது என் குலத்தின் கைன்…இங்வகவய நொன் இறந்தொல் என் தந்ணத என்ணன வொழ்த்துவொர்” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ என் சைலமும் இங்வக எரியட்டும்.” நூறு

நொட்களுக்குப்பின்

வபபரொலி

மணலப்பொணற

ஒன்ணறக்வகட்டு

அஞ்சி

ஒன்றின் மீ து

எழுந்து

அவர்கள்

அம்புகணளயும்

ஓய்பவடுக்ணகயில்

விற்கணளயும்

குணகச்சிம்மத்தின்

எடுத்துக்பகொண்ைொர்கள்.

உக்ரவசனனும் சத்ருஞ்சயனும் வியொஹ்ரதந்தனும் அந்த ஒலிவந்த திணசவநொக்கி எச்சரிக்ணகயுைன் நைக்க பின்னொல் விசித்திரவரியன் ீ பொணறகளில் கொல் வழுக்க நைந்தொன். மணலமடிப்புகளில் எதிபரொலி எழுப்பிய அந்த கர்ஜணனணயக் பகொண்டு அங்கிருப்பது ஒன்றல்ல நூறு சிம்மங்கள் என்று அவர்கள் எண்ைினர்.

பொணறகளின் நடுவவ கவந்தனின் வொய் எனத் திறந்திருந்த இருட்குணக ஒன்றுக்குள் இருந்து அவ்பவொலி எழுந்துபகொண்டிருந்தது. பின்னணைந்தொன்.

ஆயுதங்களுைன்

சத்ருஞ்சயன்

உள்வள

பபருங்குரலில்

முதலில்

அலறினொன்.

நுணழந்த

விசித்திரவரியன் ீ

உக்ரவசனன் அவர்கள்

விதிர்த்து

இணைபவளி

வழியொக உள்வள பொர்த்தவபொது அங்வக பபரும்பிைொரிபயொன்று பவறும்ணககளொல் சிம்மம் ஒன்ணற கிழித்து உண்டுபகொண்டிருப்பணதக் கண்ைொன். அது அம்ணப என்றறிந்தொன். விசித்திரவரியனுைன் ீ ணககளுைன் வொயுைன்

பதறொ

வந்த

அணனவரும் எலிக்கூட்ைம்

உைலுைன் அவன்

அம்ணப அவணன

அணுகி, தன்

உணைவொணள

விசித்திரவரியன், ீ

ஏறிட்டு உருவி

அஸ்தினபுரியின்

அங்வகவய

வநொக்கினொள். அவள்

வபொல

பதறி

நின்றிருந்தொன்.

விசித்திரவரியன் ீ

கொலடியில்

இளவரசன்.

என்

ணவத்து

ஓடி

விலகிய

ணகயில்

திைமொன

கொலடிகளுைன்

மண்டியிட்ைொன்.

குலம்பசய்த

வபொதும்

ஊனுைன், உதிரம்

கூப்பிய

வழியும்

அவணள

“அன்ணனவய, நொன்

பபரும்பிணழக்கொக

பலிபகொள்ளுங்கள். என் நொட்ணை பபொறுத்தருளுங்கள்” என்று பசொல்லி தணலதொழ்த்தினொன்.

என்ணன

அவணன விட்டுச்பசன்ற பணைகள் திரும்பி ஓடிவந்து குணகவொயிலில் திணகத்து நின்றன. பொணற பிளக்கும் ஒலியுைன் உறுமியபடி வதவி எழுந்து நின்றொள். அவள் பதய்வ விழிகள் அவணனப் பொர்த்தன. அவளுக்கு

அப்பொல் மதவிழிகளில் குவிந்த இருள் என நின்ற பபரும்பன்றி உறுமியது. கூப்பிய கரங்களுைன் தன் முன் கண்மூடி குனிந்து

அமர்ந்திருந்த

விசித்திரவரியன் ீ தணலவமல்

தன் கருகித்வதொலுரிந்த

கொணலத் தூக்கி

ணவத்தொள். கண்ை ீர் வழிய நடுங்கியபடி விசித்திரவரியன் ீ அமர்ந்திருந்தொன். அவனுணைய அணலகைல்வமல் குளிர்நிலவு உதித்தது. பின்னர் அவள் திரும்பி குணகயிருளுக்குள் மணறந்தொள்.

அவள் கொல்பட்ை இைங்கபளல்லொம் வகொயில்கள் எழுந்தன. அவள் வந்த வகொட்ணைவொயில்களில் விழித்த கண்களும் பசந்நிற உைலுமொக வரொஹிக்குவமல் ஆவரொகைித்து கொவல்பதய்வமொக அவள் நின்றிருந்தொள்.

அங்கத்திலும் வங்கத்திலும் கலிங்கத்திலும் வவசரத்திலும் அப்பொல் திருவிைத்திலும் அவள் பொதங்கணள

ஜனபதங்கள் தணலயிலைிந்தனர். சக்கரவர்த்திகுமொரிகள் குருதிபலிபகொடுத்து அவள்முன் வைங்கி முதல் ஆயுதத்ணத ணகயில் எடுத்தனர். வரகுடிப்பபண்கள் ீ அவள் பபயர்பசொல்லி இணையில் கொப்பு அைிந்தனர்.

பிறிபதொரு கொலத்தில் திருவிைவதசத்தில் நீலமணலச்சரிவில் ஒரு கிரொமத்தில், கருக்கிருட்டு பசறிந்து சூழ்ந்த

அதிகொணலவநரத்தில், மொதிணகயன்ணனயின் ஆலயமுகப்பில் கன்னங்கரிய உைலும் சுரிகுழலும் எரிவிழியும் பகொண்ை

முதுபொைன்

தொளநணையில் பொடினொன். ‘பிறவிப்

துடிப்பணறணய

பபரும்பொணதணயப்

பகொட்டி

நிறுத்தினொன்.

வபொன்ற அக்குணகக்குள்

வதவி

விழிநீர்

கருவணற

வடிய

புகும்

புலிபதுங்கிச்பசல்லும்

ஆன்மொ

வபொல

பசன்று

பகொண்டிருந்தொள். அதன் சுவர்கள் உயிருள்ள குைல்கள் வபொல ஈரமும் பவம்ணமயுமொக பநளிந்தணசந்தன. அச்சுவர்களில் அவள் வண்ை ஓவியங்கணளக் கண்ைொள். பொயும் புலிகளும் விணரயும் மொன்களும் வந்தன. பறணவகளும் மீ ன்களும் வந்தன. வபொர்க்வகொலம் பகொண்ை மன்னர்களும் தீயொல் திலகமிட்ை பபண்களும்

வந்தனர். வயொகத்திலமர்ந்த முனிவர்கள் வந்தனர். மலரிலமர்ந்த வதவர்களும் யொழுைன் கந்தர்வர்களும்

வந்தனர். மும்மூர்த்திகளும் வந்தனர். பின்னர் கொலவதவியின் சிணகமயிர்கள் என பநளியும் கருநொகங்கள் வந்தன. முடிவில்லொமல் அணவ வந்தபடிவய இருந்தன’

1.முதற்கனல்19

அணையொச்சிணத 2

உருவிய வொளுைன் ஆயுதசொணலக்குள் புகுந்த விசித்திரவரியன் ீ “எங்வக பீஷ்மர்? எங்வக அவர்?” என்று கூச்சலிட்ைபடி மரப்பலணகத்தணர தைதைக்க ஓடி, கதணவ வதொளொல் முட்டித் திறந்து உள்வள நுணழந்தொன். அங்வக வொள் ஒன்ணற தீட்டிக்பகொண்டிருந்த பீஷ்மர் இணமகணள மட்டும் தூக்கி அவணன ஏறிட்டுப்பொர்த்தொர்.

“எடுங்கள் உங்கள் ஆயுதத்ணத….” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ பிடிக்கத்பதரியொமல் அவன் ணவத்திருந்த வொள் வகொைலொக ஆடியது. அவனுணைய கொல்களில் ஒன்று பலமிழந்து பகொடிவபொல நடுங்கியது. பீஷ்மர்

புன்னணகயுைன்

“இணளயவவன, நொன் என்பறன்றும்

விரும்பியிருந்தது

உன்

ணககளில்

ஆயுதம்

இருக்கும் இந்தத் தருைத்ணதக் கொண்பதற்கொகவவ” என்றொர். “நீ கொட்டில் அம்ணபணய சந்தித்தணதப்பற்றி சற்றுமுன் வரன் ீ பசொன்னொன். இவதொ அதற்குச் சொன்றொக நீ வந்து நிற்கிறொய்…நன்று.” விசித்திரவரியன் ீ உைர்ச்சிகளொல்

உணைந்த

குரலில்,

“ஆயுதத்ணத

எடுங்கள்

மூத்தவவர,

நொன்

உங்களிைம்

வபொரொை

வரவில்ணல. உங்கணளக் பகொல்லமுயன்று உங்கள் ணககளொல் உயிர்விடுவதற்கொக வந்வதன். இப்பிறவியின் நிணறபவன ஒன்றிருக்கமுடியும் என்றொல் அது இதுதொன்…எடுங்கள் அந்த வொணள!”

“ஆம் அது முணறதொன்” என்றொர் பீஷ்மர். “வொளில்லொதவணன மன்னனொகிய நீ பகொல்லக்கூைொது…” ணகயில் அந்த வொணள எடுத்துக்பகொண்டு, “முன்னொல் வொ…ஐந்துவிரல்களொலும் வொணளப்பிடிக்கொவத, பவட்டின் விணச உன்

வதொளில்தொன்

வசரும்.

நொன்கு

விரல்கள்

வொணளப்பிடிக்ணகயில்

சுண்டு

விரல்

விலகி

நின்றிருக்கவவண்டும். மைிக்கட்டுக்குவமல் வொளின் விணச பசல்லக்கூைொது” என்றொர். “இருகொல்கணளயும் வசர்த்து

நிற்கொவத.

இைக்கொணல சற்று

முன்னொல்

முன்னகரச்பசய்யட்டும்.”

ணவத்து

இடுப்ணபத்தொழ்த்தி

நில்…வொள்

உன்ணன

விசித்திரவரியன் ீ திணகத்தவனொக தன் ணகவொணள பொர்த்தொன், அது என்ன என்பது வபொல. “இணளவயொவன, ஷத்ரியமுணறப்படி

நொன்

என்ணனக்

பகொல்பவனுக்கு

ஒரு

குருதிக்கொயத்ணதக்கூை

அளிக்கொமல்

சொகக்கூைொது. ஆகவவ உன் வலதுவதொளில் மட்டும் ஒரு சிறுகீ றணல பதிக்கிவறன். என் தணல விழுந்ததுவம பசன்று பிரபொகரரிைம் பசொல்லி மருந்துணவத்துக்பகொள்…” என்றபின் வொணள பமன்ணமயொக நீட்டியபடி பீஷ்மர் முன்னகர்ந்தொர். “நொன் அனுமதிப்பவவன என்ணனக் பகொல்லலொபமன்பது என் வரம். நொன் உனக்கு அனுமதி அளிக்கிவறன்.”

வொளின் ஒளிமிக்க பரப்பில் ஆயுதசொணல பிரதிபலித்தொடியணத விசித்திரவரியன் ீ கண்ைொன். அவன் ணகயில் வொள் நடுங்கியது. “வவண்ைொம் இணளவயொவன, அஞ்சொவத! இதனொல் உன் புகழ் பபருகும். உன் குலத்தின்

மீ தொன அவச்பசொற்கள் விலகும். அஸ்தினபுரியின் மீ து இந்திரவில் எப்வபொதுமிருக்கும்…” என்றொர் பீஷ்மர். ”பசய்…தயங்கொவத!” உணைவொணள கை ீபரன அவர் கொலடியில் வசி ீ விசித்திரவரியன் ீ கூவினொன், “மூத்தவவர, எதற்கொக இணதச்

பசய்தீர்கள்? ஏன் இந்த நகர்மீ து பகொற்றணவயின் சினத்ணத பகொண்டுவந்து நிணறத்தீர்கள்?” அவன் குரல் உணைந்தது. “நீங்கள் அறியொத அறமொ? நீங்கள் கற்கொத பநறிநூலொ? ஏன் மூத்தவவர?”

பீஷ்மர் பொர்ணவணயத் திருப்பி “நூல்கள் பநறிகணளச் பசொல்கின்றன என்பது பபரும் மொணய. பநறிகணள வணளக்கும்

முணறணய மட்டுவம

நூல்கள்

கற்பிக்கின்றன.

இணளவயொவன, நீ

எணதயுவம

என்பதனொல்தொன் இந்தத்பதளிவு உன்னில் இருக்கிறது” என்றொர்.

கற்கவில்ணல

அவன் கண்கணள வநொக்கிய அவரது கண்கள் பநடுநொட்களொக துயிலின்றி இருந்தணமயொல் பழுத்த அரசிணல வபொல பதரிந்தன. “நீ என்ணன இதன்பபொருட்டு பகொல்வொபயன்றொல் எல்லொ சமவொக்கியங்களும் முழுணம பபறுகின்றன. ஆயுதத்துைன் நீ வருகிறொய் என நொன் வகட்ைவபொது என் அகத்தின் எணைபயல்லொம் நீங்கியது.

உன் கொலடிகணள எதிர்பொர்த்து கொத்திருந்வதன்…” என்றொர். பின் அணனத்து மரபுகணளயும் தொண்டி வந்து குருதிபடிந்த குரலில் “இணத இன்னும் என்னொல் சுமக்கமுடியொது தம்பி, என்ணன முடித்துணவ…உன் அறம் அணத அனுமதிக்கிறது” என்றொர். தணலணய

அணசத்தபடி

விசித்திரவரியன் ீ

“மூத்தவவர,

என்றும்

தந்ணதயின்

இைத்தில்

உங்கணள

ணவத்திருந்தவன் நொன்…தொதணனக் பகொணலபசய்ய என் ணக துைியொது” என்றொன். வலிபயழுந்த முகத்துைன் “இல்ணல எந்தக்பகொணலணயயும் என்ணனவிை கனத்த

வவறு

அணனத்து

வொழ்நொபளல்லொம்

யொர்

பசய்யமுடியொது.

இந்த

உங்கணள

பபண்கள்

பவறுப்வபன்…

குளிர்ந்த

உயிரின்

மதிப்பபன்ன

அஸ்தினபுரியில்?” என்றபடி

எண்ைங்கணளயும் பவளிவயற்றினொன்.

உைரமொட்வைன்” என்றொன். “இணளவயொவன,

என்னொல்

இருக்கிறொர்கள்

“நொன்

ஒருகைம்கூை

கருப்ணபயொல்

வருகிவறன்

இனிவமல்

எப்வபொணதக்குமொக

என்று பதரிந்தவன்

பபருமூச்சுகளொக

தன்னுள்

இணளயவனொக

என்ணன

மூத்தவவர.

ஆனொல்

என்

விடுவிக்கப்பட்டிருக்கிறொர்கள்.

ஆண்கள் எரியும் சித்தத்தொல் கட்டுண்டிருக்கிறொர்கள். நீயும் சுதந்திரனல்ல. உன் ணககளின் கட்டுகணள நீ உைரும்வபொது என்ணன புரிந்துபகொள்வொய்…” என்றொர் பீஷ்மர்.

“மூத்தவவர, பபரும்பொவங்களுக்கு முன் நம் அகம் கூசவில்ணல என்றொல் எதற்கொக நொம் வொழவவண்டும்? எனக்குத்

பதரியவில்ணல. அறபமன்ன

பிணழபயன்ன

ஏதும்

நொனறிந்ததில்ணல.

இருந்துபகொண்டிருப்பவத

வொழ்க்ணகபயன இதுநொள் வணர வந்திருக்கிவறன். இன்னும் எத்தணன நொட்கபளன அறியமொட்வைன். இந்த பமலிந்த

தணசகளில்

நின்று

துடிக்கும்

உயிரின்

வநொக்கம்தொன்

என்ன?

பசன்றுபகொண்டிருக்கும் ஆன்மொவின் இலக்கு என்ன? பதரியவில்ணல….” தணசபதறிக்கும்

வலிணய

உைர்பவன்

வபொன்ற

முகத்துைன்

இதன்வழியொக

வபசிக்பகொண்டிருந்த

விசித்திரவரியன் ீ

அங்வக

முடிச்சுகணளயும்

பசொற்கணள அப்படிவய நிறுத்திவிட்டு திரும்பி வொசணலத்தொண்டி வதணர வநொக்கிச் பசன்றொன். அதுவணர தன் உயிணரக்பகொண்டு

அவிழ்த்துக்பகொண்டு

அவன்

உந்திக்பகொண்டுவந்த

துவண்டு

விழுந்தது.

பின்பு

உைல்

கண்

விழித்தவபொது

ஆணமவயொட்டினொலொன பதொட்டியில் ணதலக்குளத்தில் படுத்திருந்தொன்.

எல்லொ

அவன்

மருத்துவச்சொணலயில்

அவன் நொடிணய பிடித்துப்பொர்த்த வவசரநொட்டு ணவத்தியரொன பிரசண்ைர் “இளவரவச, நொகவிஷம் உங்களுக்கு

அளித்த ஆற்றல் அணனத்தும் வைொகிவிட்ைன. ீ அது உங்கள் உைலில் விறகில் பநருப்பபன பமல்ல எரிந்து ஏறியிருக்கவவண்டும்… இனி பதொட்டுணவத்த

நொன்

புள்ளிகள்

பசய்வதற்வகதுமில்ணல” என்றொர். விசித்திரவரியன் ீ

வபொன்ற

கண்களுைன்

ஏதும்

வபசொமல்

வவதணனணயத்

படுத்திருந்தொன்

“எனக்கு

விணைபகொடுங்கள். நீங்கள் உயிருைன் மீ ண்டு எழுந்தவத நொகரசத்தொல்தொன் என உங்கள் அன்ணனயிைம் பசொல்லுங்கள்” என்றொர் பிரசண்ைர்.

விசித்திரவரியன் ீ “உங்கள் மருத்துவத்துக்கு நன்றி பிரசண்ைவர. விதிணய நீங்கள் மருத்துவத்தொல் சீர்பசய்ய முடியொபதன நொனும் அறிவவன். உங்களுக்குரிய எல்லொ பகொணைகணளயும் அளிக்க ஆணையிடுகிவறன்” என்றொன்.

அன்று இரவு நிணலயழிந்தவனொக அவன் தன் உப்பரிணகயில் அமர்ந்திருந்தவபொது

அணமச்சர்

பலபத்ரர்

அவணனத்வதடி வந்தொர். “இளவரவச, வபரரசியொர் தங்கணள நொணள கொணல சந்திக்க விரும்புகிறொர்” என்றொர். அது

ஏன்

என

உைர்ந்தும்

வபசவிரும்புகிறொர்…கொசிநொட்டு

புருவத்ணத

உயர்த்திய

இளவரசியருக்கு

கொப்பு

ஒத்திணவக்கமுடியொது என வபரரசி எண்ணுகிறொர்.” விசித்திரவரியன் ீ

அமர்ந்திருந்தொன்.

வபொதும் பின்பு

என

சிவந்த

ணககொட்டியபின் வரிவயொடிய

என்னபசய்யவவண்டும் அணமச்சவர?” என்றொன்.

விசித்திரவரியனிைம் ீ

“தங்கள் மைவிழொ

கட்டி பநடுநொளொகிறது.

பநற்றிப்பபொட்ணை கண்கணளத்

இனிவமலும்

அழுத்திக்பகொண்டு

தூக்கி

பலபத்ரணர

பற்றி

விழொணவ

தணலகுனிந்து

வநொக்கி

“நொன்

“அரவச, அணமச்சுநூலின்படி உங்கள் முன்னொலிருக்கும் வழிகணள மட்டுவம அணமச்சன் பசொல்லமுடியும்.

முடிவுகணள அரசவன எடுக்கவவண்டும். அதன் விணளவுகளுக்கும் அவவன பபொறுப்வபற்கவவண்டும்” என்றொர் பலபத்ரர். “வபொதும்” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ “அணமச்சுநூலின் பசொற்கணள நொன் எதிர்பொர்க்கவில்ணல” என்றபின்

பபருமூச்சுவிட்ைொன்.

தனக்குத்தொவன

பநஞ்சு

பசொல்லிக்பகொண்ைொன்.

ஏறியிறங்க

பலபத்ரர்

“இன்றிரவும்

அவனுணைய

மொர்ணபயும் உள்ளூறிய பவறுப்புைன் பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொர்.

எனக்கு

பமலிந்த

துயில்

இல்ணல”

ணககணளயும்

என்று

ஒடுங்கிய

விசித்திரவரியன் ீ பலபத்ரரிைம் “நீங்கள் பசல்லுங்கள் அணமச்சவர” என்றொன். “என் முடிணவ நொன் நொணள கொணலக்குள் பதரிவிக்கிவறன்” என்றபின் வசவகனிைம் திரும்பி “தீர்க்கசியொமணர அணழத்துவொ” என்றொன். ரதத்தில்

வந்திறங்கிய

தீர்க்கசியொமர் மூக்ணகச்

மூலிணகத்வதொட்ைங்களில்

வொழ்ந்த

அத்தணன

சுளித்து

“பணழயநொகத்தின்

விஷம்”

என்றொர்.

நொகங்களும் விலகிச்பசன்றுவிட்டிருக்கின்றன.

”இந்த

நொகங்கள்

இல்லொத வதொட்ைம் கொமம் இல்லொத மனம்வபொல. அங்வக மரங்கள் பூப்பதில்ணல. வண்ைத்துப்பூச்சிகளும் வதன்சிட்டுகளும் வருவதில்ணல.”

விசித்திரவரியன் ீ முன் வந்து அமர்ந்த தீர்க்கசியொமர் பவறுவம தன் யொணழ மீ ட்டிக்பகொண்வை இருந்தொர். ’இவ்விைத்திவல இவ்விைத்திவல’ என

அது

மீ ண்டும்

மீ ண்டும்

தன்ணன

வொசித்துக்

பகொண்டிருந்தது.

விசித்திரவரியன் ீ பமல்ல குனிந்து விழியிழந்த மனிதரின் முகத்ணதப்பொர்த்தொன். கண்ைில்லொணமயொல் அது

ஒரு பதய்வமுகமொக ஆகியிருப்பணத வியந்தொன். “தீர்க்கசியொமவர” என்று அவன் அணழத்தொன். அவர் வவறு

ஒரு திணசணய வநொக்கி புன்னணக புரிந்தொர். அங்வக இருப்பவர்கள் யொர் என எண்ைிய விசித்திரவரியன் ீ தன் முதுபகலும்பில் ஒரு சிலிர்ப்ணப உைர்ந்தொன். பமல்ல “தீர்க்கசியொமவர, நொன் முடிபவடுக்க முடியொதவனொக இருக்கிவறன்” என்றொன். தீர்க்கசியொமரின்

விரல்கள்

யொழிலிருந்து

விலகவில்ணல.

விசித்திரவரியன் ீ

“நொன்

சுமக்கமுடியொதவற்றுக்கொக என்ணன இழுத்துச் பசல்கிறொர்கள் சூதவர. நொன் ஆற்றக்கூைொதவற்ணற எனக்கு விதிக்கிறொர்கள்” என்றொன் . அவன் குரல் உணைந்தது. “என் அன்ணனயின் வரியம் ீ என் உள்ளமொகியது. அவள்முன் திணகத்து நின்ற தந்ணதயின் பலவனம் ீ என் உைலொகியது. நொன் பசய்யவவண்டியது என்ன?”.

நிகழ்கொலத்ணத

பொர்க்கமுடியொத

சூதர் புன்னணக

பசய்தொர்.

அவரது

விரல்கள்

திணசமொறி

வவறு

ஒரு

தொளத்ணத பதொைங்கின. மயில்நைனகதி. அவர் குரல் ஓங்கி எழுந்தது. ”அன்ணனவடிவங்கவள, விண்ைின் குளிணரயும் மண்ைின் உப்ணபயும் பகொண்ைவர்கவள, அருளின் தூலவடிவங்கவள, உங்கணள வைங்குகிவறன்.” அவர் ஏன் அணதத் பதொைங்கினொர்

என விசித்திரவரியன் ீ திணகத்தொன்.

ஆனொல் விழியிழந்த சூதருக்கு

பிரத்தியட்சமில்ணல என்ற எண்ைம் வந்ததும் அணமந்தொன்.

நதிகளணனத்தும் விண்ைில் இருந்தணவ என்றொர் சூதர். மண்ைிலிறங்கிய முதல்நதி கங்ணக. இன்னும் மண்ணைத்

பதொைொமல்

விண்ைில் சிறகுைன்

அணலந்துபகொண்டிருக்கின்றன

வகொைொனுவகொடி

நதிகள்.

அவற்றுக்கு வைக்கம். பகீ ரதனின் தவத்தொல் மண்ைிலிறங்கிய கங்ணக ருத்ரவகசத்தில் இறங்கி பின் அவன் பொதங்கணள வலம் வந்து பொரதவர்ஷத்தின் வமலொணையொனொள். அவள் வொழ்க! கங்ணக

சுருண்வைொடிய

மணலச்சரிவுகளிபலல்லொம்

மக்கள்

பபருகினர்.

அவர்கள்

நூற்றிபயட்டு

பபருங்குலங்களொகத் தணழத்து கொடுகளில் பரவினர். அவர்களில் முதற்பபருங்குலபமன அறியப்பட்ைவர்கள் கங்கர்கள்.

வவகவதியின்

பகொள்ணக

கணரயில்

பகொண்ைவர்கள்.

குதிணரகளில்

வொழ்ந்த

விண்ைிலிருந்து

பொய்பவர்கள்.பொணறகணள

அவர்கள்

கங்ணகணய

அன்றி

வவபறவணரயும் வழிபைொத

மண்ைிலிறங்கும் கந்தவர்கணளப்வபொல

மண்ைொக்கிக்பகொண்டு

சுழித்வதொடும்

மணலச்சரிவுகளில்

கங்ணகயில்

குதித்து

அன்ணனயின் மடிபயன விணளயொடுபவர்கள். அவ்வொறு விணளயொடியபடிவய அம்புகள் எய்து விண்ைில் நீந்தும் பறணவகணள வழ்த்தும் ீ வல்லணம பகொண்ைவர்கள். மொமன்னர்களும் அவர்களும்

அஞ்சும்

வவறு

கங்கர்குலத்தவரின்

எந்த

மணலகளுக்கு

குலத்ணதச் வசர்ந்தவர்கணளயும்

கீ ழிருந்து

தங்கள்

எவருவம

மண்ணுக்குள்

பசல்வதில்ணல.

அனுமதிப்பதில்ணல.

அறியப்பைொதவர்கபளன்பதனொவலவய அவர்கள் சூதர்களின் கணதகளில் பபருகி வளர்ந்தனர். அவர்களின் இரு ணககளுக்கு அடியிலும் விரியும் மீ ன்சிறகுகள் உண்டு என்றனர் சூதர்கள். அவர்கள் நீரில் நீந்தி பச்ணசமீ ணன விழுங்கி மீ ள்வொர்கள்

என்றனர்.

ருத்ரப்பிரயொணகயின்

வபரருவியில்

பவள்ளியுைல்பகொண்ை கங்கர்கள்

கூட்ைம்கூட்ைமொக எம்பிக்குதித்து நீர்த்துமிகணள வொயொல் அள்ளி உண்பணத விவரித்தன கொவியங்கள்.

பொரதவர்ஷம் கங்கர்கணள அஞ்சியது. அவர்களின் அம்புகளில் கொளகூை விஷத்தின் துளிகளுண்டு என்று வரர்கள் ீ பசொல்லிக்பகொண்ைனர். நொடுகணளயும்

ஜனபதங்கணளயும்

அஞ்சொதவர்

குருவம்சத்து

என்வறொ

ஒருநொள்

பவல்லக்கூடுபமன

கங்கர்கள்

கங்ணகவழியொக

நிமித்திகர்களின்

அவர்கணள கனவுகண்டு குளிர்ந்த வியர்ணவயுைன் விழித்துக்பகொண்ைொர்கள். வவட்ணைக்குச்பசல்லும்

மன்னரொகிய

அவணர

எச்சரிக்ணககபளல்லொம்

அவரது

பிரதீபர்.

அணமச்சர்களும் ஆவணலவய

ணவதிகர்களும்

வந்து

மணலகளில்

ஏறி

நூல்கள் பசொல்லின.

கங்ணகக்கணரவழியொக

பபருக்கின.

மணலயிறங்கி

மீ ளமீ ள

வமலும்

அரசர்கள்

எச்சரித்தனர்.

வமலும்

அந்த

மணலமீ வதறி

பசன்றுபகொண்டிருந்தொர். அவருைன் இறப்ணப பகிர்ந்துபகொள்ளச் சித்தமொன பமய்க்கொவல் பணையும் பசன்றது. எட்ைொவதுமுணற கங்ணகயின் பதிபனட்ைொவது வணளணவத்தொண்டி அவர்கள் வமவல பசன்றனர். கொடு

அைர்ந்து

கண்ணை

பயனற்றதொக ஆக்கியது. வொசணனகள்

பசறிந்து நொசி

திணகத்தது.

கொதுகளும்

கருத்தும் மட்டுவம புலன்களொக வழிகொட்ை அவர்கள் பசன்றுபகொண்வை இருந்தனர். திணசதவறி பகொடிகளும் பசடிகளும் தழுவிய

மரங்களினூைொக

அணலந்து

கணளத்துச்

வசொர்ந்து

நம்பிக்ணகயிழந்த தருைத்தில்

கங்ணகயின் ஓணசணயக் வகட்ைனர். அணதத்வதடிச்பசன்றவபொது இணலகளுக்கு அப்பொல் நதியின் ஒளிணயக் கண்ைனர். அன்ணனணயக் கண்ை குழந்ணதகள் வபொல இணலகணள விலக்கிச்பசன்று அணத அணைந்தனர். பவண்மைல் விரிவில் இறங்கி அமர்ந்து ஓய்பவடுத்தனர். பிரதீபரின்

பணைகள்

அவர்

தங்குவதற்கு கொட்டுமரம்

பவட்டி

ஒரு

சிறுகுடில்

கட்டினர்.

மன்னணர

இணலபரப்பி பொயிட்டு அமரச்பசய்து, மீ னும் ஊனும் கொயும் கிழங்கும் சுட்டு பரிமொறினர். உைவுண்ைபின் அவர் இணலப்பொயில் அமர்ந்துபகொண்டு கூைவவ வந்த சூதனிைம் பொடும்படி பசொன்னொர். சிறுபணறணய மீ ட்டி அவன் நகுஷ சக்கரவர்த்தியின் கணதணய பொடிக்பகொண்டிருந்தவபொது கொட்டுக்குள் இருந்து ஏவதொ சிறுமிருகம் வரும்

ஓணச வகட்ைது.

மறுகைவம

நொவைறி

ஒலித்த

வரர்களின் ீ

விற்கள்

தயங்கின.

அங்கிருந்து

பபொன்னிறமொன சிறுமொன்வதொலொணையும் கல்மொணலயும் அைிந்த மூன்றுவயதொன பபண்குழந்ணத ஒன்று ஓடிவந்து அவர்கணளப்பொர்த்து பபரியவிழிகளொல் திணகத்து நின்றது. பிரதீபர்

அக்குழந்ணதணயப்பொர்த்து புன்னணகபசய்து

பவட்கியும் தயங்கியும் வபொன்ற

ஒன்றில்

அமர்ந்துபகொண்ைது.

நின்று

அது

அவரது

இருணககணளயும் அணதக்கண்டு

நீட்டி

அருவக

புன்னணகணய

அணழத்தொர்.

பிரதிபலித்தது.

பொய்ந்வதொடிவந்து

அவர்முன்னிருந்த

சூதனும்

அவரது

அஞ்சியும்

வரர்களும் ீ

மலர்

வலது

ஐயுற்றும், பின்பு

உதிரும் மொயக்கைம் பதொணைவமல்

வியப்பபொலி

ஏறி

எழுப்பினர்.

அரண்மணனயின் பபண்குழந்ணதகள் வலத்பதொணைவமல் அமரலொகொது எனக் கற்றணவ. “வலத்பதொணைவமல் அமர்பவள் இல்லறலட்சுமி மட்டுவம …இவதொ மொமன்னரின் ணமந்தனுக்கு மைமகள் வொய்த்துவிட்ைொள்” என்று சூதன் பசொன்னொன். முகம் மலர்ந்த பிரதீபர் “அவ்வொவற ஆகுக!” என்றொர்.

அக்குழந்ணதயின் வலதுவதொளில் இருந்த மச்சமுத்திணரணயக் கண்டு அவள் கங்கர்குலத்து இளவரசியொக இருக்கவவண்டும் என்று ஊகித்தொர்கள். அவள் கொட்டில் வழிதவறியிருக்கக்கூடும் என்று எண்ைி எப்படி திரும்பக்பகொண்டு

வசர்ப்பபதன்று

சிந்திப்பதற்குள்

அவள்

கங்ணகயில்

குதித்து

நீந்தி

மணறவணதக்

கண்ைொர்கள். இளஞ்சூரியன் கைலில் மணறவதுவபொல அவள் கங்ணகநீருக்கு அப்பொல் பசன்று மணறந்தொள். பிரதீபர்

தன்

கங்ணகயொக

ஒற்றர்கள் வழிபடும்

வழியொக

வழக்கம்

அவள்பபயர் கங்கொவதவி பகொண்ைது.

என்று

ணகவரணகயிலும்

அறிந்தொர்.

கங்கர்குலம்

கொல்வரணகயிலும்

கன்னிணய

கங்ணகயின்

முத்திணரகணளக் பகொண்ை பபண்குழந்ணதணய பிறப்பிவலவய கண்ைணைந்து அவளுக்கு கங்கொவதவி என பபயரிட்டு பன்னிருநொள் சைங்குகள் மூலம் அவளில் கங்ணகயன்ணனணய உருவவற்றி குடியுறச்பசய்வொர்கள். அதன்பின்

கங்கர்களின்

அவள்

எவருக்கும்

அத்தணன

மகளல்ல, எந்த

குடிகளும்

இல்லத்திலும் இருப்பவளுமல்ல.

அவளுக்குரியனவவ.

அவள்

தந்ணதயும்கூை அவணள அன்ணனயொக பைிந்து வழிபட்ைொகவவண்டும்.

அஸ்தினபுரிக்கு அஸ்தினபுரிக்கு

வந்த

பிரதீபர்

கங்ணகயின்

ஆசி

நிமித்திகர்களின் வந்துவிட்ைது

ஊனுைணலப்

சணபணயக்கூட்டி

என்றும்,

கொடும்

பபற்ற

நிகழ்வனவற்ணறக்

நொன்குதணலமுணறக்கொலம்

கங்ணகயும்

அன்ணனயும்

வகட்ைொர்.

குலத்துக்கு

கொவலனொகவிருக்கும் நிகரில்லொ வரன் ீ கருபீைம்வநொக்கி புவர்வலொகத்தின் ஒளிமிக்க வமகங்களில் இருந்து நீர்த்துளிவபொல பபண்வகட்டு

கிளம்பிவிட்ைொபனன்றும்

ஏழுமுணற

தூதனுப்பினொர்

நிமித்திகர் கூறினர். பிரதீபர்.

அவர்களின்

ஏழுமுணறயும்

குறியுணரப்படி

தூதர்கணளக்

பகொன்று

கங்கர்களிைம் கங்ணகயில்

வபொட்ைனர் கங்கர்கள். மணலயடிவொரத்தில் நின்ற அஸ்தினபுரியின் பணைகணள வநொக்கி மூங்கில்பதப்பத்தில் வந்து வசர்ந்தன கழுத்து முறிந்து முகம் முதுணகவநொக்கித் திருப்பப்பட்ை பிைங்கள்.

பிரதீபர் உலகியணல முடித்து வனம்புகுந்தவபொது, வன எல்ணலயொன ருதுபூர்ணை என்னும் சிற்வறொணை

வணர வந்த பணைகளில் இருந்து அணமச்சணரயும் தளகர்த்தர்கணளயும் விலக்கிவிட்டு பட்ைத்து இளவரசர் சந்தனுணவ மட்டும் அருகணழத்து பசொன்னொர். “அஸ்தினபுரி பொரதவர்ஷத்தின் நடுவிலிருக்கிறது மகவன.

ஆகவவ இது பொரதவர்ஷத்தின் தணலணம நகரமொக இருக்கவில்ணல என்றொல் அத்தணன ஷத்ரியர்களின் ரதசக்கரங்களும்

துணவத்துச்

சிணதத்வதொடும்

பபருவழியொக

மட்டுவம

எஞ்சவவண்டியிருக்கும்.

பொரதவர்ஷத்தின் வைக்கிலும் வமற்கிலும் பதற்கிலும் எல்ணலயற்ற நிலவிரிவு பகொண்ை புதிய வதசங்கள் உருவொகி வந்துபகொண்டிருக்கின்றன. அவர்களின் ஆநிணரகள் பபருகுகின்றன. அவர்களின் வயல்பவளிகள் விரிகின்றன. ஆநிணரயும் கதிர்மைியும் ஆயுதங்கவள என்று அறிக. அஸ்தினபுரிவயொ வைிகத்ணத மட்டுவம நம்பியிருக்கும் நொடு. நொமணைவது மனிதர்கள் அளிக்கும் பபொன். அந்நொடுகள் பபறுவவதொ மண் அளிக்கும் பபொன். அது குணறவவதயில்ணல.”

“இளவரவச, வொளின்றி துலொக்வகொலில்ணல. வொணளக்கூர்ணமபசய்” என்றொர் பிரதீபர். “கங்கர்கணள அஞ்சொத

ஷத்ரியனில்ணல. கங்கர்களின் ணககள் நம்முைன் இணைந்தொல் நம் அம்புகள் எங்கும் அஞ்சப்படும். ஆகவவ கங்கர்களிைம் நட்புபகொள்ள நொன் வொழ்நொபளல்லொம் முயன்வறன். என் தவத்தின் பயன் என என் மடியில் வந்து

அமர்ந்தவள்

அஸ்தினபுரியின்

அரசலட்சுமி

என்று அறிவொயொக!

நிமித்திகர்

நம்

முன்வனொரின்

அருளின் கனி விணளந்திருக்கிறது என்கிறொர்கள். அணதக் பகொள்க! உன் குலம் பபருகட்டும்! உன் சந்ததிகள்

நலம் வொழட்டும்! என்று பசொல்லி வனம்புகுதலின் விதிப்படி பின்னொல் திரும்பிப்பொர்க்கொமல் கொட்டுக்குள் பசன்று மணறந்தொர்.

சந்தனு தந்ணதயின் ஆணைணய தன் கைணமயொகக் பகொண்ைொர். சொந்தவம பிறப்பொனவர் என்று ரிஷிகளொல் பபயரிைப்பட்ை அவர் பணைகவளொ தூவதொ பசல்லொத இைத்துக்குச் பசல்ல இளணமயொல் முடியும் என்று

பசொன்ன சூதனின் பசொற்கணள நம்பி, ஆட்சிணய அணமச்சர்களிைம் அளித்துவிட்டு, அம்பும் வில்லும் ஏந்தி தன்னந்தனியொக

கொட்டுக்குள்

பசன்றொர்.

வவைர்களிைம்

வபசி வழிகண்டுபகொண்டு

வணளவுகணளத் தொண்டி பதிபனட்டு மொதங்களுக்குப்பின் கங்கர்நொட்டுக்குச் பசன்றொர். மூன்றுமொதங்கள்

மணலக்கொற்றுவபொல பமன்ணமயும்

கங்ணகயிலும் கொட்டில்

பகொண்ை

அதற்கொன தருைம்

அவருக்குப்பின்னொல் புதரிலிருந்த வொய்

திறந்து

அணலந்து

அணலந்த கங்கொவதவிணயக்

வண்ைமும்

பசல்லமுடியொபதன்பதனொல்

கணரயிலுமொக

திரிந்த

கண்ைொர்.

பசிணயக்

கண்ைதும்

முன்னொல்

அவளறியொமல்

பபருமணலப்பொம்பு ஒன்று அவணர

அகத்திலணசயும்

சந்தனு

சந்தனு

தொமணரக்குள்

கங்கொவதவியின்

வநொக்கி

பதிபனட்டு

பின்

கங்ணக

பின்பபொருநொள்

இருக்கும்

கொயின்

ஆயுதங்களுைன்

பதொைர்ந்தொர்.

ஒருநொள்

கவ்விச்சுருட்டிக்பகொண்ைது.

அதன்

அபயம்” என்று அலறினொர்.

“கங்ணகவய

அணதக்வகட்டு திரும்பிய கங்கொவதவி அவணர கொப்பொற்றினொள். அணைக்கலம் வகொரியவர்கணள ணகவிடுவது உயர்ந்தவர்கள் ஒருவபொதும் பசய்யொதது.

தன்ணன நொடிழந்த ஷத்ரியன் என்று சந்தனு கங்கொவதவியிைம் அறிமுகம் பசய்துபகொண்ைொர். சுற்றமும் சூழுமின்றி

எதிரிகளுக்கு

சத்யவதியின்

அஞ்சி

ணமந்தவன,

வவைர்வொழ்க்ணக

ஆண்களின்

வொழும்

தனியன்

தனிணமணயப்வபொல

என்று

பபண்கணள

அவளிைம்

பசொன்னொர்.

கனிவுபகொள்ளச்பசய்வது

ஏதுமில்ணல. கனிவுவபொல பபண்கணள கொதல்வநொக்கி பகொண்டுபசல்வதும் பிறிதில்ணல. அவர்கள் வசர்ந்து

ஒரு சிற்வறொணைணயக் கைக்கும்வபொது அங்வக நின்ற சரக்பகொன்ணற மரம் அந்த இருபொதத்தைங்களின்மீ து பபொன்னிறமலர்கணளத்

தூவியது.

அது நல்நிமித்தபமனக்

கண்ை

கங்கொவதவி

சந்தனுவின்

ஏற்றுக்பகொண்ைொள். அவணர தன்னுைன் அணழத்துக்பகொண்டு தன் பதொல்குடிணய அணைந்தொள். கங்கர்களின்

ஏழுமூதொணதயர்

அவர்கள் விவொதித்தனர். குலமூதொணதயர்

அைங்கிய குடிச்சணப

கங்கொவதவி

ஏற்கவில்ணல

ஏழுநொட்களும்

என்றொல்

சந்தனுணவ

அங்வகவய

நீர்கூை

நின்று

ஏற்கவில்ணல.

அருந்தொமல்

ஏழுநொட்கள்

கொதணல

பதொைர்ந்து

நின்றுபகொண்வை இருந்தொள்.

பொழ்மரமொகி மணறவவன்

என்று

அவள்

பசொன்னொள். கன்னியின் சொபம் குலமழிக்குபமன அறிந்த குலமூத்வதொர் கனிந்தனர். “கன்னிவய, கங்கர்குலம் வொழ்வது

இந்த

மணலச்சரிவில்

வொழ்வதனொல்

மட்டும்

அவர்களணையும்

தனித்திறன்களினொல்

அல்லவொ?அந்த சித்திகளினொல்தொன் நொம் சித்வதஸ்வரர் என்று அணழக்கப்படுகிவறொம். சமநிலத்தின் இந்த ஷத்ரியமன்னனின்

குழந்ணதக்கு

அந்தத்

திறன்கள்

சொமொனியனொகவும் இருக்கிறொன்” என்றனர். இறுதியில்

குலமூத்தொர்

கூற்ணற

கங்கொவதவி

எப்படி

உருவொகும்?

ஏற்றுக்பகொண்ைொள்.

அவள்

இவவனொ

வரியமற்ற ீ

வயிற்றில்

உதிக்கும்

குழந்ணதகளில் கங்கர்களின் பிறவித்திறன்கள் பகொண்ை குழந்ணதகள் மட்டுவம மண்ைில் வொழவவண்டும் என்பது

அக்குலவிதி.

பசொல்லவில்ணல.

“இந்த

கொதல்பகொண்ைவனும் கங்கபுரி

நீங்கி

நொன்

பலமற்றவனுமொகிய வரமொட்வைன்.

சந்தனுவிைம்

எங்கள்

அணத

ஊர்களுக்குள்

அவள்

உங்களுக்கும்

இைமில்ணல. இங்வக தனிக்குடிலில் நொம் வொழ்வவொம். நொன் என்னபசய்தொலும் எங்குபசன்றொலும் ஏதும் வகட்கலொகொது” என சந்தனுவிைம் அவள் வொக்கு பபற்றுக்பகொண்ைொள்.

கங்ணக சுழித்துச் சீறிவிலகும் ஒரு பொணறயின்வமல் கட்ைப்பட்ை குடிலில் அவளுைன் சந்தனு தங்கினொன்.

ஒவ்பவொருநொளும் ஒவ்பவொரு கைமும் ஒவ்பவொரு உறுப்பொலும் கொமத்ணத அறிந்தொன். குருகுலத்தவவன,

நீருள்நீர் வபொல வசர்வவத உயர்கொமம்.

நீரில் உள்ளன கொமத்தின் விதிகள். நீரில் நிகழ்வன கொமத்தின்

எல்ணலகள். மணழக்கொல நதியும் வகொணைகொலநதியும் பபண்வை. குளிர்கொல உணறவும் பவம்ணம கரந்த வசந்தமும் பபண்வை. மலர்சூடிச்பசல்லும் ஓட்ைமும் உள்பளொழுக்குகள் கொணலக்கவ்வி இழுக்கும் சுழிப்பும் அவவள.

அவணள

முடிவில்லொத

அணலகணளவய

அறிந்துபகொண்டிருந்தொன்.

புரளும்

ஏடுகபளனக்

பகொண்ை

நூலொக

நீரின் மொயத்ணத பசொல்லிவிடும் சூதன் எங்குள்ளொன்? பமருவகறிய பமன்பரப்புகள், மின்னும் வணளவுகள், உயிரின் அணலப்பரப்புகள், ஆழம்குவிந்த

சுழிகள், ஒசிந்த

குணழவுகள், நுணரத்ததும்பல்கள், பொசிமைக்கும்

பொணறப்பரப்புகள், துள்ளிச்சிரிக்கும் பவள்ளிமீ ன்கள், கண்களொக

மட்டுவம

நீரொடிமுடிக்கத்தக்க

பபண்ணும் பிரம்மன்

மீ ன்கள்..

அவள்

அவணன

முழுணமயொக

நதியும்

கொமத்தொல்

தன்னுள்

பதரியும்

இழுத்துக்பகொண்ைொள்.

தொண்டிச்பசல்லத்தக்க

ஆழத்தின்

சந்தனுவின்

மொபபரும்

ணமந்தவன,

அறியொதணவ.

அணையொத கொமத்தொல் அவன் அணைந்த கொமத்ணத ஆயிரம்முணற பபரிதொக நீ அறியமொட்ைொயொ என்ன?

உன்

விசித்திரவரியன் ீ நடுங்கும் கரங்கணளக்பகொண்டு சூதணர வைங்கினொன். கொலகொலங்களுக்கு அப்பொலிருந்து விழியிழந்த சூதர் பொடிக்பகொண்டிருந்தொர்

1.முதற்கனல்18

அணையொச்சிணத 3

நள்ளிரவில் பூவனத்தின் ஒலி மொறுபைத்பதொைங்கியது. அங்கிருந்து வந்த கொற்றில் மண்மைம் அவிந்து

மலர்மைம் எழத்பதொைங்கியது. தீர்க்கசியொமர் தன் யொணழ மீ ட்டி பொடிக்பகொண்டிருப்பணத விசித்திரவரியன் ீ இருணககளிலும் முகம் ணவத்து அமர்ந்து வகட்டுக்பகொண்டிருந்தொன்.

“சந்தனுவின் ணமந்தவன, முன்பபொருகொலத்தில் கனணக என்னும் பபொன்னிற நொகம் ஒரு தொணழப்புதருக்குள் நூறுமுட்ணைகணள இட்ைது. முட்ணைகணள இட்டுவிட்டு மும்முணற மண்ணைக் பகொத்தி பூமொவதவிணய

கொவலுக்கு நிறுத்திவிட்டு திரும்பிப்பொரொமல் பசல்லும் வழக்கம் பகொண்ைணவ நொகங்கள். சூரிய ஒளியில் அந்த முட்ணைகள் விரிந்து சின்னஞ்சிறு புழுக்கணளப்வபொன்ற நொகக்குழந்ணதகள் பவளிவந்தன. நொகங்களின் வழக்கப்படி

சிறகுகளின்

அணவ

வொசணனணய

நறுமைம்

உைர்ந்து, பநளிந்து

மிக்க பவம்ணமக்குள்

அன்ணன என உைர்ந்தன” என்றொர் சூதர்.

அருவக

இருந்த

அமர்ந்துபகொண்ைன.

தொணழமலர்களில்

அதன்பின்

அந்த

ஏறி

மலணரவய

அதன்

அணவ

அன்ணன தன் வொசணனயொல் வண்டுகணள அருவக அணழத்து அக்குழந்ணதகளுக்கு உைவூட்டினொள். இரவில் தன்

இறகுகணளக்பகொண்டு

மூடி அவற்ணற

பொதுகொத்தொள்.

கண்டுபகொள்ளும்வணர அவற்ணற அவவள வபைினொள். அந்த

நூறு

பொம்புக்குழந்ணதகளில்

உக்வரொதனின்

மகன்

அவன்.

ஒருவன் பபயர்

தன்

சவகொதரர்கள்

அணவ

உசகன்.

தங்கள்

வழிகணளயும்

சந்திரவம்சத்ணதச்

அணனவரும்

வசர்ந்த

தர்மத்ணதயும்

அரசநொகமொகிய

பசம்பபொன்னிறத்தில்

ஒளிவிட்ை

தொணழமைல்களில் புகுந்துபகொண்ைணதக் கண்ை உசகன் வமலும் ஒளிபகொண்ை ஒரு தொணழமைணலவநொக்கிச் பசன்று அதன் இதழ்களுக்குள் புகுந்தொன். அது அந்த வனத்தில் எரிந்த கொட்டுபநருப்பு. தன்னில்

புகுந்த

உசகணன

அக்னிவதவன் உண்ைொன்.

அக்னிவதவனின்

வயிற்றுக்குள்

பசன்ற

உசகன்

“அக்னிவய, உன்ணன என் அன்ணன என்று எண்ைி இங்வக வந்வதன். என்ணன உைவொக்கியது அறமல்ல” என்றொன். அக்னிவதவன்

“என்ணன

அணைந்த

எணதயும்

உண்ணுவவத

என்

அறமொகும்.

ஆனொல்

நீ

அன்ணனணயத் வதடிவந்த குழந்ணத என்பதனொல் உனக்கு ஒரு வரம் அளிக்கிவறன். நீ சந்திர வம்சத்தில் மனிதர்களின் அரசனொக பிறப்பொய்” என்றொன்.

சந்திரவம்சத்து பிரதீபனின் மகனொகப் பிறந்த சந்தனு பிறந்த மூன்றுநொழிணக வநரம் அன்ணனணயத்வதடும் உசகன் என்வற தன்ணன உைர்ந்தொன். இரு சிறு ணககணளயும் விரித்து இணைணய பநளித்து நொகக்குழவி வபொல பநளிந்து தவழ்ந்து அன்ணனயின் மடியில் ஏறமுயன்றொன். அவன் அன்ணன அப்வபொது உைல்குளிர்ந்து வலிப்புபகொண்டு மருத்துவச்சிகளொல் ஆதுரசொணலக்கு அகற்றப்பட்டிருந்தொள்.

கண்கணள இறுக மூடி ணககணள சினத்துைன் ஆட்டி, உைபலங்கும் சிவக்க, குமிழ் வொய் திறந்து குழந்ணத அழுதது. அணத தொதிகள் அணைத்து தூக்கி அவர்களின் ஊறொத முணலகள்வமல் ணவத்து அழுணகணய அைக்கமுயன்றனர். அரசகுலத்துக்கு குழந்ணதக்கு

அன்ணனயொக

முணலயூட்ை

அவர்கள்

எவரொலும்

சூதப்பபண்கள்

அனுமதிக்கப்பைவில்ணல

முடியவில்ணல.

குழந்ணத

என்பதனொல்

சிவந்து சிவந்து

அழுது

பதொண்ணை அணைத்து குரலிழந்தது. அழுணக பவறும் உைல்நடுக்கமொக பவளிப்பை அதன் உைபலங்கும் நீலம் பரவியது.

சந்தனுவின்

தந்ணத

குருவம்சத்து

பிரதீப சக்கரவர்த்தி

நொற்பதொண்டுகள்

குழந்ணதகள்

இல்லொதவரொக

இருந்தொர். பன்னிரண்டு வனங்களில் தன் பட்ைத்தரசி சுனந்ணதயுைன் தங்கி வநொன்புகள் வநொற்றொர். நூல்கள் பசொல்லும்

அறங்கணள

எல்லொம்

இயற்றினொர்.

விணளவொக

அவரது

பிறவிப்பிைிகள்

அணனத்தும்

விலகியபின் அறுபது வயதில் அரசி கருவுற்றொள். அப்வபொது அவளுக்கும் அறுபது வயதொகியிருந்தது.

கருணவத்தொங்கும் வலிணம முதியவளின் உைலுக்கு இருக்கவில்ணல. ஆகவவ மருத்துவச்சிகள் நிணறந்த ஆதுரசொணல ஒன்ணற அணமத்து அதில் அவணள தங்கணவத்தொர் பிரதீப மன்னர். ஒவ்பவொருநொளும் அவள் பநய்யிழந்த

பதொைர்வணத

வவள்விபநருப்பு நிணனத்து

வொணழவபொல

மருத்துவச்சிகள். அவள்

பபற்ற

இல்ணலவயொ

என

நிணனத்து

சரிந்தது.

தளர்ந்து

அவணள

முதல்குழந்ணத என்று

பவளுத்தொள்.

அழுதொள்.

தனிணமயில்

ஐயுற்றனர்.

அனுப்பினர்.

அங்வக

அமர்ந்து தன்ணன

கருமுதிர்ந்தவபொது அவள்

அன்னத்தூவிப்படுக்ணகயிவலவய

பவளுத்துக் குளிர்ந்து

தொதிகள்

மருத்துவசொணலபயொன்றுக்கு

அஞ்சி

களிமண்

அணத

வயிறு

ணவத்து

பொர்த்துக்பகொண்ைனர்

சிணலவபொலிருந்தது.

ஈற்றணறயில்

மொன்களின்

பொணல

மரைம்

குணலதொளொ

அதற்கு

இருந்து

உண்டு

சருமவம

எடுத்துச்பசன்று

அவன்

வளர்ந்தொன்.

அவனுக்கு வதவொபி என்று பபயரிட்ைனர். சூரிய ஒளிபட்ைொல் சிவந்து புண்ைொகும் வதொல்பகொண்ை வதவொபி ஆதுரசொணலயின் இருளிவலவய வொழ்ந்தொன். நொைொள்வதற்கு பசொன்னொர்கள்.

நீண்ை

ஆயுள்

அரசி

அஞ்சி

பகொண்ை

நடுங்கி

குழந்ணத

அழுதொள்.

வவண்டும்

என்று

நிமித்திகரும்

அணமச்சர்கள்

குலமூத்தொரும்

பிரதீபருக்குச்

பசன்று

அவளிைம்

வபசினொர்கள். தன்ணன நிழல்களும் கனவுகளும் விைொது துரத்துவதொக அவள் பசொன்னொள். மகொணவதிகர் பத்மபொதர்

வந்து

அவளிைம்

அரசணனப்பபறுதவல

அவள்

கைணம

என்றும்,

பபரும்பழிசூழச்பசய்யும் என்றும் பசொன்னவபொது கண்ை ீருைன் ஒப்புக்பகொண்ைொள். மீ ண்டும்

சுனந்ணத

கருவுற்றொள்.

பவளிவயறிக்பகொண்டிருந்தது.

அவள்

கண்களும்

உைலில்

உதடுகளும்

இருந்து

மணழக்கொல

அல்லியிதழ்கள்

அணத

மறுப்பது

ஓணைவபொல

வபொல

பவளுத்தன.

குருதி

வபசவும்

பசொல்லற்றவளொக சுவரில் ணகயூன்றி அவள் நைந்தவபொது உைலின் மூட்டுகபளல்லொம் ஒலிபயழுப்பின.

ரதம் ஊர்ந்துபசன்ற பொம்பு வபொல பமல்ல பநளிந்தபடி படுக்ணகயிவலவய கிைந்தொள். ஈற்றுவலி வந்தவபொது

முதியவள் நிணனவிழந்தொள். அவள் உைல் அதிர்ந்துபகொண்வை இருக்க, மணழக்கொல சூரியன் வபொல பமல்ல பவளிவந்த

சந்தனுணவ

அவள்

சூழ

ஆதுரசொணலயில்

சந்தனு அன்ணனயின் முணலகளின் பவம்ணமணயயும் சுணவணயயும் அறியவில்ணல.

சூதர்குலச்வசடிகள்

வபைப்பட்ைொள்.

பொர்க்கவவயில்ணல. அவள்

மருத்துவச்சிகள்

சூழ்ந்த அரண்மணனயில் அணறகள் வதொறும் தவழ்ந்து அணலந்து தனித்து வளர்ந்தொன். அணறகபளங்கும்

ஏவல் மகளிர் இருந்தனர். எந்த அணறயிலும் அன்ணன இருக்கவில்ணல. பபண்களில் இருந்து பபண்களுக்குத் தொவி அழுதுபகொண்வை இருந்த இளவரசணன அவர்கள் பவறுத்தனர். ஒருபபண்ைொல் அள்ளப்பட்ைதுவம அவள் அன்ணனயல்ல என்று அறிந்த குழந்ணதயின் துயணர அவர்கள் அறியவவயில்ணல.

சிபிநொட்டு இளவரசியொன சுனந்ணத மீ ண்டும் கருவுற்று இன்பனொரு மகணனப் பபற்றொள். சந்திரகுலம் ஓங்கி அரசொள

வல்லணமமிக்க ஒரு

சித்தம்

புயல்கொற்றில்

பசொன்னதற்கிைங்க

அவளிைம்

விலகிவிட்டிருந்தது. அரசணனவய

இணளய

பிரதீபர்

பைபைத்துப்

முட்களிலும்

அறியவில்ணல.

ணமந்தன்

வரவவண்டும்

மூன்றொவது

குழந்ணதணயப்

பறந்துபசல்லும்

பொணறகளிலும்

நடுங்கும்

சிக்கிக்

குளிர்ந்த

என்று

பபற்றொர்.

பகொடிவபொல கிழிந்து

விரல்கணள

நிமித்திகரும்

அப்வபொது சுனந்ணதயின்

அவள்

மண்ைில்

அணமச்சரும்

உைலில்

படிந்திருந்தது.

வகொர்த்துக்பகொண்டு

இருந்து அவள்

மணழபட்ை

இணலநுனிவபொல் அதிரும் உதடுகளுைன் எணதவயொ பசொல்லிக்பகொண்டிருந்தொள். அவள் என்ன பசொல்கிறொள் என்று மருத்துவர் வகட்கமுயன்றனர். அது பசொல்லொக இருக்கவில்ணல.

மூன்றொவது குழந்ணத மருத்துவர்களொல் வயிற்றிவலவய நன்கு வபைப்பட்ைது. பகொழுத்து தணச உருண்ை பொல்ஹிகன்

அன்ணனணய பிளந்துபகொண்டுதொன்

வொணழத்தண்டுவபொலக்

கிைந்த

சுனந்ணத

பவளிவய

குழந்ணதணய

வரமுடிந்தது.

குனிந்தும்

மொர்பின்வமல் ணவத்து கும்பிட்ைொள். அவ்வண்ைவம இறந்துவபொனொள்.

அலறவும்

பொர்க்கவில்ணல.

ஆற்றலில்லொமல்

இருணககணளயும்

அவள் இறந்து ஒரு வருைம் கழித்து நீர்க்கைன் பசய்யும் நொளில் கங்ணக நீணர ணகயில் அள்ளி அவள் பபயணர மந்திரத்துைன் நிணனவுகூர்ந்தொர்.

பசொல்லி

ஆனகி

என்ற

ஒழுக்கில்

விடும்

அச்பசொல்ணல

கைத்தில்

பநடுங்கொலம்

அவள்

முன்பு

பசொன்ன

பசொல்ணல பிரதீபர்

அவள் சிறுமியொக

பபருநிதியும்

பல்லக்கும் வசவகர்கூட்ைமுமொக சிபிநொட்டிலிருந்து வந்து அவருக்கு பட்ைத்தரசியொனபின் அவருைன் இருந்த

முதல்நொள் இரவில் பசொல்லியிருந்தொள். வதன்சிட்டுவபொல சிறகடித்து கொற்றிவலவய மிதந்துநிற்கிறொள் என

அவளது தூய இளணமணய அவர் அன்று உைர்ந்தொர். அன்றிரவு அவள் வபசியது பபரும்பொலும் அவள் சிபிநொட்டில் தன் அந்தப்புரத்தில் அன்புைன் ணவத்துவிணளயொடிய ஆனகி என்ற மரப்பபொம்ணமணயப்பற்றி மட்டும்தொன்.

ஆதுரசொணலயில்

வளர்ந்த

வதவொபியும்

சூதர்களிைம்

அறிந்திருக்கவில்ணல.யொணனபலம் பகொண்டிருந்த

வளர்ந்த

பொல்ஹிகன் தன்

பொல்ஹிகனும்

அண்ைனுக்கு

சந்தனுணவ

வொகனமொக

ஆனொன்.

ஒவ்பவொருநொளும் ஆதுரசொணலக்குச் பசன்று அண்ைனுக்கு பைிவிணைபசய்தொன். சூரியன் அணைந்தபின்

வதவொபிணய வதொள்வமல் ஏற்றிக்பகொண்டு அரண்மணனத் வதொட்ைத்துக்கும் அங்கிருந்து குறுங்கொட்டுக்கும் பசன்றொன்.

இரபவல்லொம்

அணலந்தபின்

யொணனக்கொலடிகளின் ஓணச வகட்ைது.

விடியற்கொணலயில் அண்ைனுைன்

பொல்ஹிகன்

வரும்வபொது

வதவொபி மீ து வொணழவமல் மணழ என பொல்ஹிகனின் வபரன்பு பபொழிந்துபகொண்டிருந்தது. அதற்கொக விரிந்த கரங்கவள வதவொபியின் ஆளுணமயொக இருந்தது. அண்ைனுக்கு மட்டும் வகட்கும் குரலில் தம்பி வபசினொன்.

வபசிப்வபசி பின்பு அவர்கள் வபசவவ வதணவயற்றவர்களொக ஆனொர்கள். வதவொபியின் உைணல பொல்ஹிகனின் ணககள்

எப்வபொதும்

பசன்றுபகொண்டிருக்கும்.

தீண்டிக்பகொண்டிருக்கும்.

அதன்

வழியொக

அவன்

அகம்

அண்ைனுக்குள்

இருவருக்கும் நடுவவ புக சந்தனுவொவலொ பிரதீபரொவலொ அரண்மணனக்குள்ளும் புறமும் வொழ்ந்த பிறரொவலொ முடியவில்ணல. அவர்களிைம் ஒரு பசொல் வபசினொல்கூை அவர்களின் முகம் இறுகி விழிச்சொளரங்களில் ஓர்

அன்னியன் எட்டிப் பொர்ப்பொன். நண்டின் பகொடுக்குகள் வபொல எழுந்த பபருங்கரங்களுைன் பொல்ஹிகன் வந்து முன்னொல் நிற்பொன். விலங்கின் விழிகள் வபொல அறிமுகம் மறுக்கும் பொர்ணவயுைன் என்ன என்று வகட்பொன். சந்தனு

வதவொபிணய

ஒளியுைன்

விரும்பினொன்.

பமல்லியகுரலில்

பொர்த்துக்பகொண்டிருப்பொன். கனவுகண்ைொன்.

அண்ைணன

தனிணமயின்

இருந்தொன்.

அண்ைன் அருவக

வபசிக்பகொண்டிருப்பணத

குளிர்ந்த

தொனும்

கொலடியில்

அமர்ந்து

அவன்

வதொளிவலற்றிக்பகொண்டு

இருட்டில்

அமர்ந்து

பொல்ஹிகன்

ஏக்கத்துைன்

அவன்

கண்களில்

சொளரம்

வழியொக

கொட்டுக்குள் பசல்வணதப்பற்றி

வதவொபியிைம்

வபசிக்பகொண்வை

தனிணம சந்தனுணவ வநொயுறச்பசய்தது. அவன் நிழல்பட்ை பசடிவபொல பவளிறிச்சூம்பிய உைல்பகொண்ைவன் ஆனொன்.

அரண்மணன

உண்ணும்வதொறும்

மருத்துவர்களொல்

அவன் தன்ணன

அவன்

வநொயொளிபயன

வநொணய

எண்ைி

உைரமுடியவில்ணல.

வமலும்

வநொயுற்றொன்.

மருந்துகள்

அவன்

கொல்கள்

பலவனமொக ீ இருந்தணமயொல் ஆயுதசொணலக்கு அவன் அனுப்பப்பைவில்ணல. தணலசுற்றி விழும் வழக்கம் பகொண்டிருந்தணமயொல் கல்விச்சொணலக்கும் பசல்லவில்ணல. அணறக்குள்வளவய வொழ்பவனொக ஆனொன். வநொயுற்றவபொது

சந்தனுவின்

மனம்

பொல்ஹிகன் வமல்

படியத்பதொைங்கியது.

பொல்ஹிகனின்

புணைத்த

எருணமத்தணசகணள உப்பரிணகயில் அமர்ந்து பொர்த்தவபொது அவன் கண்ை ீர் மல்கினொன். பொல்ஹிகன் வமல் ஏறி கொட்டுக்குள் பசல்வணதப்பற்றி கனவுகண்ைொன். பொல்ஹிகன் தன்ணன தீண்ைவவண்டும் என்று ஏங்கி பபருமூச்சுவிட்ைொன். அந்த

ஏக்கம்

வதவொபி

வமல்

சினமொக

ஆகியது. தன்

மரம்

மீ து

பரவிய

ஒட்டுண்ைிக்பகொடி

தம்பிணய

அடிணமபகொண்டிருக்கும்

வவதொளமொக

வதவொபிணய சந்தனு எண்ைத்பதொைங்கினொன். பொல்ஹிகன் மீ து ஏறிச்பசல்லும் வதவொபிணயக் கொணும்வபொது என

நிணனத்தொன்.

வதவொபியிைமிருந்து

பொல்ஹிகணன

மீ ட்பணதப்பற்றி கற்பணனபசய்யத் பதொைங்கினொன். பமல்ல விதவிதமொக வதவொபிணய பகொல்வணதப்பற்றி கற்பணனகள் பசய்து அந்த வன்மத்தின் வபரின்பத்தில் திணளத்தொன்.

பதிபனட்டு வயதில் வதவொபிக்கு இளவரசுப்பட்ைம் சூட்ை பிரதீபர் முடிபவடுத்தவபொது அணமச்சர்கள் சிலர் எதிர்த்தனர். ‘பகல் ஒளிணய அறியமுடியொதவன் மன்னனொக முடியுமொ?’ என்றனர். குலமூத்தொர் குலபநறிப்படி வதவொபிவய மன்னனொக வவண்டும்

என்று வொதிட்ைனர். பிரதீபர் ‘என் மூதொணதயரின்

மீ றமுடியொது’ என்றொர். வதவொபிக்கு முடிசூட்டுநொள் குறிக்கப்பட்ைது. இளவரசொக

அரண்மணன

முடிசூட்டும்

விழவுக்கு

நொவிதர்கள்

அவன்

பொல்நிறத்தொடிணய குறுக்கினர்.

வதவொபி

பவளுத்த

தணலமயிணர

பட்ைம்

சூட்டும்

பசய்யப்பட்ை பசம்பட்டு

முன்னதொகவவ

பவட்டி

நொளன்று கொணலயில்

வரவணழத்து

வதவொபி

அைிந்துபகொண்ைொன்.

கலிங்கத்தில் நவமைி

சித்தமொகிவிட்ைொன்.

ஒழுங்கணமத்தனர்.

ரத்தசந்தனச்சொற்ணற அவன் உைலில் பூசி

பவளுத்திருந்த சருமத்ணத சற்று பசம்ணமபசய்தனர். இளவரசுப்

பலநொட்களுக்கு

பநறிகணள நொன்

அவனுணைய

கிழங்குவபொல வதொல் உரிந்து இருந்து

ஆரமும்

பபொற்சித்திரவவணல

ணவரங்கள்

மின்னும்

குண்ைலங்களும்

அமர்ந்திருந்தொன்.

கங்கைங்களும் பொல்ஹிகன்

அைிந்துபகொண்ைொன்.

அண்ைணன

தன்

அதிகொணலமுதவல

ணககளொவலவய

மீ ண்டும் பசொன்ன வதொற்றக்குணறகணள சரிபசய்துபகொண்வை இருந்தொன். முடிசூட்டுவிழவுக்கு

நூற்பறட்டு

வகொட்ைங்களில்

அணவக்கூைத்தில் கூடியிருந்தனர். வதவொபிக்கு இருந்தது.

சொளரங்களுக்கு

பவளிவய

பபரிய

இருந்து

அவன்

ஆடிக்கு முன்னொல்

அலங்கரித்தொன். வதவொபி

வந்திருந்த

ஐந்துநிலப்

மீ ண்டும்

பபருங்குடிமக்கள்

பவயில் உகக்கொபதன்பதனொல் அணவ முழுக்க நிழலில்

துைித்திணரகள் பதொங்கவிைப்பட்டிருந்தன.

தணலக்வகொல்

நிமித்திகன் வருணகயறிவித்ததும் தம்பியின் வதொவளறி வந்த வதவொபிணயக் கண்ை அணவயில் சலசலப்பு ஓடியது.

வதவொபி

உபொசனத்தில்

கொத்திருந்தது.

அமரச்பசய்யப்பட்ைொன்.

அவனுக்கொக

இளவரசுக்கொன

சிம்மொசனம்

சத்ரமும் சொமரமும் பசங்வகொலுமொக பிரதீபர் அணவயமர்ந்தொர். நிமித்திகன் முதியமன்னணர வொழ்த்தியபின்

முணறப்படி மக்கள் மன்னணன வைங்கி பரிசில் அளிக்கும் சைங்குகள் நிகழ்ந்தன. வதவொபிணய இளவரசொக அறிவிக்க நிமித்திகருக்கு பிரதீபர் ணசணக கொட்டினொர். அப்வபொது அணவமண்ைபத்தின் கிழக்வக சொளரத்ணத மணறத்து கட்ைப்பட்டிருந்த பபரும்திணர அறுந்து சரிந்தது. பின்கொணலயின் முறுகிய பவயில் வநரடியொகவவ வதவொபிவமல் விழுந்தது. ஒளிபட்ை

வதவொபி

கண்கள்

சுவவரொடு

வசர்ந்து

நின்று

குருைொகி இருணககளொலும்

முகம்பபொத்தியபடி

கூவிச்சுருண்டுபகொண்ைொன்.

பொல்ஹிகன் ஒடிச்பசன்று அண்ைணனத் தூக்கியபடி ஓடி அணவமண்ைபத்தின் இருண்ை பகுதிக்குச் பசன்று அவணன

தன்

வபருைலொல்

மணறத்துக்பகொண்ைொன். வதவொபி முடியொபதன்பணத

பிரதீபர் உைர்ந்தொர். அதற்வகற்ப ஐவணக

மன்னனொக

அக்கைவம

நொல்வருைத்தினரும்

நிலத்தினரும்

ஒருங்வக

எழுந்தனர். “அரவச எங்கள் நிலமும்

கன்றும் நீரும் கொற்றும் பவய்வயொன் ஒளியின்

பகொணை.

பணகயொன

கதிருக்குப்

ஒருவணர

நொங்கள்

அரசபரன ஏற்கமுடியொது” என்றனர் முதுகுலத்து

மூத்தொர்.

அணமச்சர்கள்

அணத

ஆவமொதித்தனர். பபருமூச்சுைன்

விதியின்

“அதுவவ

வழி எனில் அவ்வண்ைவம ஆகுக” என்றொர்

பிரதீபர்.

அங்வகவய

இைப்பக்கத்து இருக்ணகயில் தனித்து இளவரசொக

வகொல்தூக்கி

நிமித்திகன் அறிவித்தொன்.

வொழ்த்தியது. இளவரசனுக்கொன

மைிமுடிணய

பசங்வகொணல மும்முணற தூக்கி உயர்த்தினொன். அணவ

எழுந்து

‘சந்திரவம்சத்தின்

முகடு

குலம்

அதிர

அவன்

நற்பசொல்

வழியொக

அமர்ந்திருந்த

சணப

அைிந்து

எழுப்பியது.

மலரும், பநல்மைியும்

அணவ

நீள்வதொக!’

முன்பு

பல்லியம்

அருமணறயொளரும். சூதர்கள் அவன் புகணழப்பொடி ஏத்தினர்.

என

வந்து

முழங்க

வொழ்த்தினர்

தூவி

நின்று

சந்தனுணவ

சந்தனுணவ

அஸ்தினபுரியின்

பபருமணற

அறிவரும்

அதிர்ந்தது.

அந்தைரும்

அன்றுமொணலவய வதவொபி துறவுபூண்டு வனம் பசல்லப்வபொகிறொன் என்ற பசய்தி வந்தது. தன் அணறயில் அன்ணறய

நிணனவுகளில் திணளத்திருந்த

சந்தனு

அணதக்வகட்டு

திணகத்தொன்.

வதவொபி

தன்

தூதணன

அனுப்பி கொட்டில் இருந்த சித்ரகர் என்னும் முனிவரிைம் தனக்கு தீட்ணச பகொடுக்கும்படி வகட்ைதொகவும் அவர் தன் சீைர்கணள அனுப்பியிருப்பதொகவும் வசவகன் பசொன்னொன்.

வதவொபி கிளம்பும்வபொது சந்தனு அங்வக பசன்றொன். பிரதீபர் வந்து துணையரண்மணன முற்றத்தில் கொத்து நின்றொர். புலித்வதொலொசனத்துைன் ஆதுரசொணல

ரதம்

கொத்து

மருத்துவர்களும், வசவகர்களும்

நின்றது.

சற்று

அணமச்சர்களும்

விலகி

அதிகொரிகளும்

தணலகுனிந்து நின்றனர்.

கூடி நின்றனர்.

சித்ரகரின்

நொன்கு

சீைர்கள் மரவுரி அைிந்து சணைக்குழல்களும் நீண்ைதொடிகளுமொக எவணரயும் பொர்க்கொமல் எதுவும் வபசொமல் நின்றனர். பநய்ப்பந்தங்களின் பகொழுந்தொைலில் அத்தருைம் அதிர்ந்துபகொண்டிருந்தது. உள்ளிருந்து

பொல்ஹிகன்

வதவொபிணய

தொங்கி அணழத்துவந்தொன்.

தளர்ந்த

கொல்களில்

முதியவன்வபொல

வந்த வதவொபி பந்தங்களுக்குக் கூசிய கண்கள் வமல் ணகணய ணவத்து மணறத்து அணனவணரயும் பொர்த்தொன். பின்பு

ணககூப்பி

பபொதுவொகத்

பதொழுதொன்.

திரும்பி

தொன்

வொழ்ந்த அரண்மணனணய

சிலகைங்கள்

நிமிர்ந்துபொர்த்தவபொது அவன் உதடுகள் பமல்ல துடித்தன. கணைசிச்பசொல் ததும்பி பசொட்ைவிருப்பது வபொல. அச்பசொல்ணல அவன் விழுங்கிக்பகொண்ைொன். எவணரயும் பொர்க்கொமல் பசன்று சித்ரகரின் சீைர்கள் முன் நின்றொன். அவர்கள்

அவனிைம்

வசும்படி ீ

இணையில்

பசொன்னொர்கள். அவன்

அவர்கள்

தங்கள்

பதளித்தனர்.

இருந்த புலித்வதொலொணைணயக் அவ்வண்ைவம

மரக்கமண்ைலத்தில்

தர்ப்ணபப்புல்ணல

பசய்தபின்

பகொண்டுவந்திருந்த

கங்கைமொக்கி

அவன்

கழற்றி

மும்முணற

ஆணையைிகள்

கங்ணக

ணகயில்

சுழற்றி

அற்றவனொக

நீணர

அவன்வமல்

அைிவித்து ‘விடுகிவறன்!

பின்னொல் நின்றொன்.

மும்முணற

விடுகிவறன்!

விட்டுவிடுகிவறன்!’ என மும்முணற பசொல்லச்பசய்தனர். அதன்பின் அவர்கள் பகொண்டுவந்திருந்த மரவுரிணய வதவொபி அைிந்துபகொண்ைொன்.

பின்னொல் நின்ற பொல்ஹிகணன திரும்பிப்பொர்க்கொமல் வதவொபி முன்னடி எடுத்துணவத்தவபொது அவன் தன் கனத்த

கொலடிகளுைன்

அண்ைணனத்

பதொைர்ந்தொன்.

சித்ரகரின்

சீைன்

“எவரும்

கூைவரலொகொது….இவ்வரண்மணனயுைன் இவருக்கிருந்த உறவுகள் அறுந்துவிட்ைன” என்றொன். “அண்ைொ!”

என்று பொல்ஹிகன் கதறினொன். “அப்படிபயன்றொல் நொனும் துறவு பூண்டு உங்களுைன் வருகிவறன்” என்று கூவினொன்.

“இளவரவச, துறவிக்கு எவரும் துணையில்ணல. நீங்கள் துறவுபூண்ைொல் உங்களுக்கு குருமட்டுவம உறவு. அண்ைன்

என

கூச்சலிட்ைொன்,

எவரும் இருக்கமுடியொது” என்றொர்

“அண்ைொ,

இணத

அறிந்வத

முதன்ணமச்சீைர்.

நீங்கள்

இணழத்தீர்கள்? நொன் பசய்த பிணழ என்ன?”

பசய்தீர்களொ?

வதவொபிணய

ஏன்

எனக்கு

வநொக்கி

பொல்ஹிகன்

இந்தக்பகொடுணமணய

“பொல்ஹிகொ” என்று முதல்முணறயொக தம்பிணய பபயர்பசொல்லி அணழத்தொன் வதவொபி. “இன்று அணவநடுவவ அணனவரும் என்ணன வநொக்கி நணகத்தனர். அதுவல்ல என் சிக்கல். அவர்களில் உரக்க ஒலித்தது என் நணகப்வப” என்றவன்

புன்னணகயுைன்

“இன்பனொருவன்

வமவலறி

நைப்பவன்

என்றுைர்ந்வதன். அக்கைவம இம்முடிணவ எடுத்துவிட்வைன்” என்றொன். பொல்ஹிகன்

திணகத்து

சிரிக்கவவண்டுபமன

நின்றொன்.

“என்ணன வநொக்கி

நிணனத்வதன்.

அணவ

மனிதக்கொல்கள்

சிரித்தது அவன்

சிரிக்கப்பைவவண்டியவவன

சரிதொன்.

உைணல

உன்ணன

வநொக்கி

ஏன்

சுமப்பணவயொகவவ

அணமக்கப்பட்டுள்ளன. பிறர் உைணல சுமப்பதற்கொக அல்ல. என்ணன இறக்கிணவக்கொமல் உனக்கு வொழ்க்ணக இல்ணல. உனக்கு பவற்றியும் சிறப்பும் அணமயட்டும்!” என்றொன் வதவொபி. அவர்கள்

பசல்வணத

அமர்ந்துவிட்ைொன்.

பிரமித்த

அவணன

விழிகளுைன்

அணுகி ஏவதொ

வநொக்கி

நின்றபின்

பசொல்லமுயன்ற

பொல்ஹிகன்

பிரதீபணர

ஏறிட்டு

அப்படிவய

தணரயில்

வநொக்கி

‘ம்ம்’ என

உறுமினொன். பிரதீபர் பின்னணைந்தொர். பொல்ஹிகன் ஓடி அரண்மணனக்குள் புகுந்துபகொண்ைொன்.

நொற்பதுநொள் அவன் தன் அணறணய விட்டு பவளிவய வரவில்ணல. நொற்பத்பதொன்றொம் நொள் கங்ணகயில் வதவொபிக்கொன நீர்க்கைன்களுக்கொக பிரதீபரும் சந்தனுவும் பசன்றனர். பொல்ஹிகணன தனியொக அணமச்சர்கள்

அணழத்துவந்தனர். தீபயரியும் கலம்வபொன்ற உைலுைன் வந்த பொல்ஹிகன் அணனத்துச் சைங்குகணளயும் அந்தைர் பசொல்லியபடி பசய்தொன்.

கங்ணகயில் மூழ்கி ஈரம் பசொட்டும் கூந்தலும் பபருந்வதொள்களுமொக கணரவயறி வந்த பொல்ஹிகன் கீ வழ கிைந்த

தர்ப்ணப

ஒன்ணற

ணகயிபலடுத்துக்பகொண்டு

திரும்பினொன்.

“இளவரவச!”

என

சந்தனுணவ

அணழத்தொன். சந்தனு திணகத்துத் திரும்பியதும் “நொன் என் அண்ைன்வமல் பகொண்ை அன்பு இந்த நதிக்குத் பதரியும் என்றொல் இவவள சொன்றொகுக! எந்த வநொய்க்குணறயொல் என் அண்ைன் அவமதிக்கப்பட்ைொவனொ அவத வநொய் என்றும் உன் குலத்தில் இருக்கட்டும். ஆணை! ஆணை! ஆணை!” என்றொன்.

பணதத்து கொல்தளர்ந்து சந்தனு நிற்க அங்கிருந்து அப்படிவய பசன்று சிபிநொட்ணை அணைந்த பொல்ஹிகன்

பிறபகப்வபொதும் திரும்பி வரவில்ணல. அந்த தீச்பசொல் என்றும் சந்தனுவின் உள்ளத்தில் இருந்தது. உசகன் அந்பநருப்ணப அறியொதிருந்த கொலவம இல்ணல. வதவொபியும்

பொல்ஹிகனும்

கல்விச்சொணலயிலும்

அகன்றதும்

சந்தனுவின்

தன்ணன ஈடுபடுத்திக்பகொண்ைொன்.

வநொய்கள்

வில்லும்

மணறந்தன.

பசொல்லும்

ஆயுதசொணலயிலும்

ணகவசப்பட்ைன.

ஆனொல்

உள்ளூர கண்டு

அவன் அஞ்சிக்பகொண்டிருந்தொன்.

அஞ்சி

பசன்றணமக்குக்

எழுந்தமர்ந்தொன்.

கொரைம்

அதுவவ.

தன் குருதியில்

மணலகணளத் வகொபுரம்

தொண்டி

வபொன்ற

பிறக்கும்

வநொயுற்ற குழந்ணதகணள கனவில்

கங்கர்குலத்தில்

உயரமும்

அவன்

பபண்பகொள்ளச்

கற்பொணறத் வதொள்களும்

பகொண்ை

கங்கர்குலத்தின் வலிணம தன் குலத்தில் வசர்ந்தொல் அந்த தீச்பசொல்லில் இருந்து தப்பிவிைலொபமன அவன் நிணனத்தொன்.

1.முதற்கனல்20

அணையொச்சிணத 4

இளவரவச, உசகன் அருளப்பைொதணத அனுதினமும் வதடிக்பகொண்வை இருந்தொன். பநருப்பில் எரிந்தவன் நீணரக் கண்டுபகொண்ைொன்’

இருவிரல்களொல் யொணழமீ ட்டி தீர்க்கசியொமர் பொடினொர். ஆனொல் வவள்வியொகும் அவியின் வபரின்பத்ணதவய

சந்தனு கங்கொவதவியில் அணைந்தொர். மண்ைில் பநளியும் புழு விண்ைில் பறக்கும் வழி என்ன மொனிைவர? விண்ைொளும் புள்ளுக்கு உைவொவது மட்டும் தொவன?

கங்கொவதவியிைம் அவருக்கு எட்டு குழந்ணதகள் பிறந்தன. கருமுதிர்ந்து குைவொயிணல தணலயொல் முட்ைத் பதொைங்கியதும் கங்கொவதவி குடில்விட்டிறங்கி விலகிச் பசன்றொள். பின்பு பதிபனட்டுநொள் விலக்கு முடிந்து குளித்து புத்தம்புதியவளொக திரும்பி வந்தொள். ஒரு பசொல் கூை குழந்ணதகணளப்பற்றி பசொல்லவில்ணல. குழந்ணதகள்

எங்வகொ

உள்ளன

அணதப்பற்றி ஏதும் வகட்கவில்ணல.

என்று

சந்தனு

எண்ைிக்பகொண்ைொர்.

அவளுக்களித்த

வொக்கினொல்

ணகயொல் தீண்ைொத அக்குழந்ணதகணள சந்தனு கற்பணனயொல் அணைத்துக்பகொண்ைொர். அவற்றுக்குப் பபயர்

சூட்டினொர். பநஞ்சிலும் வதொளிலும் தணலயிலும் ணவத்து வளர்த்தொர். புரூரவஸும் ஆயுஷும் நகுஷனும்

ஹஸ்தியும் குருவும் பிரதீபரும் அவனுள் முகம் பகொண்டு, கண்மலர்ந்து, சிரிப்பு ஒளிர்ந்து வொழ்ந்தனர்.

அவருணைய பல்லொயிரம் முத்தங்கணள அவர்கள் விண்ணுலகின் ஒளிமிக்க விதொனத்தில் இருந்துபகொண்டு குட்டிக்ணககளொலும் கொல்களொலும் பட்டுக்கன்னங்களொலும் பசல்லச்சிறுபண்டியொலும் இன்னும் இன்னும் என பபற்றுக்பகொண்ைனர். ஏழொவது

குழந்ணதணய

அவள்

கருவுற்றிருந்தவபொது ஒருநொள்

கனவில்

உசகனொக

தன்ணன

உைர்ந்து

எழுந்தவபொது ஆறு குழந்ணதகளும் என்ன ஆயின என்ற எண்ைம் வந்தது. அணத நூறுநூறொயிரம் முணற உள்ளூர வகட்டுக்பகொண்டிருந்தவர் ஒருமுணறவயனும் வொய்ச்பசொல்லொக மொற்றிக்பகொள்ளவில்ணல. ஏழொவது குழந்ணதயுைன்

அவள்

பசல்வணதக்

கண்ைதும்

இருளில்

அவள்

பொணதணய பின்பதொைர்ந்து

பசன்றொர்.

கங்கொவதவி கங்கர்களின் ஊணர அணைந்ததும் அங்வக கூடியிருந்த அவள் குல மகளிர் குலணவபயொலியுைன் அவணள

கூட்டிபசன்றனர்.

குல மூதொணதயருக்கும்

வபற்றில்

இறந்த

பபண்களுக்கும்

ணவத்தபின்னர் கங்ணகக்கணரக்குக் பகொண்டுபசன்று நீரில் இறக்கி விட்ைனர்.

பலியிட்டு

பூணச

கங்ணகயின் குளிர்ந்த நீரில் இறங்கி பமல்ல நீந்திய கங்கொவதவிணயப் பொர்த்தபடி கணரயில் நின்ற பபண்கள் குலப்பொைல்கணளப் பொடினர். அவள் ஈற்று வநொவு வந்து நீரில் திணளத்தவபொது பொைல் உரக்க ஒலித்தது. குழந்ணத

நீருக்குள்வளவய பிறந்ததும்

அதன்

பதொப்புள்

பகொடிணய

பவட்டிவிட்டு நீந்திக்

கணரவசர்ந்தொள்

கங்கொவதவி. பபண்கள் நீணர வநொக்கி ணக நீட்டி நீந்தி வரும்படி குழந்ணதணய அணழத்தனர். பதொணலவில்

நின்ற சந்தனு மன்னர் ஓணசயில்லொமல் கூவித் தவித்து பநஞ்சில் கரம் ணவத்து விம்மினொர். குழந்ணத கங்ணகநீரில் மூன்று சிறு பகொப்புளங்களொக மொறி மணறந்தது.

பதிபனட்ைொம் நொள் புத்தொணையும் புதுபமருகுமொக அவள் வந்தவபொது நொக்கின் கணைசி எல்ணலவணர வந்த பசொல்ணல

விழுங்கி சந்தனு

இதழ்களுக்குள்

விழுந்து

அவ்பவண்ைங்கணள மனதுக்குள் வயிற்றில்

திரும்பிக்பகொண்ைொர்.

எரியத்பதொைங்கினொர்.

அணைந்தொர்.

நிகழ்த்திக்பகொண்ைொர்.

இருந்து

பொர்த்திருந்த அவள்

அவளருவக பசன்று நின்றொர்.

எட்ைொம்

ஒவ்பவொருநொளும்

பத்தொவது மொதம்

விலகொத பிரக்ணஞயுைன் உைலில்

பின்னர்

இருந்து

குழந்ணத

அவளது

கொமத்தின்

பபொன்னிற

கருவுக்கு வந்தவபொதுதொன்

அவள் வயிற்ணற

நிணறவயிற்றுைன்

அங்கிருந்தொர்.

பவம்ணமமிக்க

மீ ண்டும்

அவள்

ஒருணகவமல்

குருதிவொசணன

வநொக்கியபடி

இருக்ணகயில்

தணலணவத்து

எழக்கண்ைதும்

மீ ண்டும்

அக்வகள்விணய

அவள்

கங்ணகணயப்

ணககள்

நடுங்க

கங்கொவதவி எழுந்து தளர்நணையில் பைணக வநொக்கிச் பசன்றதும் சந்தனு அவணளத் தடுத்து “வதவி, நீ எங்வக

பசல்கிறொய்? என்குழந்ணதணய என்ன பசய்யப்வபொகிறொய்?” என்றொர். அவள் அவணர விழித்துப் பொர்த்தபின்

ஒரு பசொல்லும் பசொல்லொமல் சிறுபைகில் ஏறிக்பகொண்ைொள். “வதவி என் குழந்ணதணயக் பகொல்லொவத…. அது என் மூதொணதயரின் பகொணை” என்று சந்தனு கூவினொர்.

துடுப்பொல் பைணக உந்தி நீர்ப்பரப்பில் பசன்ற கங்கொவதவி “மன்னவர, எனக்களித்த வொக்ணக மீ றிவிட்டீர்கள். என்னிைம் வகள்வி வகட்டுவிட்டீர்கள். இவதொ நம் உறவு முறிந்தது. இனி என்ணனத் வதைவவண்டியதில்ணல”

என்று பசொன்னொள். ‘வதவி!’ என அலறியபடி அவர் பைகுத்துணற வணர வந்தொர். சந்தனுவின் அலறணலத் தொண்டி அவள் பைணக துழொவிச் பசன்றொள். அவணளத் பதொைரமுடியொமல் சந்தனு கூவி அழுதொர்.

பதிபனட்டு நொட்கள் அவள் திரும்பிவருவொள் என நம்பி அங்வக கண்ைருைன் ீ கொத்திருந்தபின் சந்தனு மன்னர்

அஸ்தினபுரிக்குத் திரும்பி

துயில்

வரவவயில்ணல.

எப்வபொதும்

வந்தொர்.

நடுங்கிக்பகொண்டிருப்பவரொக

மதுவணககணளயும்

இரபவல்லொம்

தூமவணககணளயும்

வரியபமல்லொம் ீ

ஆனொர்.

மணறந்தது

அஸ்தினபுரியில்

படுக்ணகயில் அளித்து

பொம்புவபொல

வசொதித்த

வபொல

பவளுத்து

அவருக்கு ஒருநொளும்

பநளிந்துபகொண்டிருந்த

மருத்துவர்கள்

ஏழொண்டுகள்

இணறஞ்சுதலொக

கழித்து

ஒருநொள்

ஆனவனின்

கங்ணகக்கணர

குரணல எங்வகொ வழியொக

அவர்

எவவரொ

அவருக்கு

வதொல்வியணைந்தனர்.

கங்ணகக்கணரக்குச் பசன்று குடில் அணமத்து தங்கும்வபொது மட்டுவம அவர் தூங்கமுடிந்தது. இருத்தபலன்பவத

பமலிந்து

இயற்ணகயொக

வகட்கிறொர்கள்

கொணலயில்

இளவரவச!

நைந்துபசல்லும்வபொது

நிணனத்துக்பகொண்ைொர். இந்த கங்ணக என் பிறவிப்பபரும் துயரத்தின் பபருக்கு. பசொல்லற்று விழிக்கும் பலவகொடிக் கண்களின்

பவளி.

என்

சூழ்ந்திருக்கும் கருங்கைலின் கரம்.

மூதொணதயர்

கணரந்திருக்கும்

நிணலக்கொத

நிணனவு.

என் உலணகச்

கங்ணகயில் வந்துவசர்ந்த பிரபொவதி என்ற சிற்றொறின் பநளிணவக் கண்டு கொல் தளர்ந்து அப்படிபயன்றொல்

இது என் இப்பிறவியின் தவிப்பு என நிணனத்துக்பகொண்ைொர். அப்வபொது அதன் நீர் பமல்ல நின்று, ஆறு இனிய பவண்மைல் பவளியொக ஆனணதக் கண்டு திணகத்தொர். பபருவலி நிற்கும்வபொது எழும் நிம்மதிணய உைர்ந்தொர். வமலும்

முன்னொல்

பசன்று

பொர்த்தவபொது ஆற்றின்

குறுக்கொக

முற்றிலும்

வகொணரப்

புல்ணலக்பகொண்டு

கட்ைப்பட்ை அணை ஒன்ணறக் கண்ைொர். அந்த அணைக்கு அருவக அவணரவிை உயரமொன சிறுவன் ஒருவன்

நின்று தன் நீண்ைகரங்களொல் வகொணரத்தண்டுகணளப் பிடுங்கி வில்லில் பதொடுத்து அம்புகளொக எய்து அந்த அணைணய கட்டிக்பகொண்டிருந்தொன். சந்தனு அச்பசயலின் வபருருணவக் கண்டு அவன் கந்தர்வவனொ என்று

எண்ைி பிரமித்தொர். அச்சிறுவன் நொைல்கணளக் கிள்ளி நீரில் வசி ீ மீ ன்பிடித்தணதக் கண்ைதும்தொன் அவன் மொனுைபனன்று பதளிந்தொர். அவனருவக பசன்றதுவம அவன் வதொள்களில் இருந்த முத்திணரகணளக் கண்டு உைல்சிலிர்த்து கண்ைருைன் ீ நின்றுவிட்ைொர். “நீ

என்

மகன்” என

அவர்

பசொன்னொர்.

உயிர் எடுத்து

வந்தபின்பு

பசொன்னவற்றிவலவய

மகத்தொன

வொர்த்ணதகள் அணவவய என உைர்ந்தொர். “நொன் உன் தந்ணத” என்று அதன் அடுத்த வரிணயச் பசொன்னொர்.

அணத அவனுக்குக் கொட்ை அணையொளம் வதடி அவர் தவிக்கும்வபொது அவன் அவரது பமலிந்த நடுங்கிய ணககணள தன் வலிய பபருங்ணககளொல் பற்றிக்பகொண்டு கொர்ணவமிக்க குரலில் “உங்கள் கண்ைணரவிை ீ எனக்கு ஆதொரம் வதணவயில்ணல தந்ணதவய” என்றொன்.

கங்ணகக்குப் பிறந்தவனொதலொல் கொங்வகயன் என்று அணழக்கப்பட்ை அவன் கங்கர்குலத்தில் இருந்தொலும் கொடுகளிவலவய

வொழும்

தனிணம

பகொண்டிருந்தொன்.

கங்கர்

முணறப்படி

பிறந்ததுவம

கங்ணகயில்

நீந்திக்கணரவசர்ந்த அவணன கங்கர்குலத்திைம் அளித்துவிட்டு கங்ணகயில் இறங்கிச்பசன்ற அவன் அன்ணன திரும்பி

வரவவயில்ணல.

கொடும்

நதியும்

அவன் களங்களொக

இருந்தன.

கொற்றிலிருந்து

சுருதிகணளயும்

நீரிலிருந்து அஸ்திரங்கணளயும் பநருப்பிலிருந்து பநறிகணளயும் கற்றிருந்தொன். இளவரவச, தணலமுணறக்கு ஒருமுணறவய

பிறக்கின்றனர். தனிணமணய

ஒவ்பவொரு

வநொன்பொகக்

அஸ்தினபுரிக்கு அவரொல்

கொலடிணயயும்

அவணன

‘என் மகன்!

ஞொனத்ணதயும்

என்

மகன்!

முக்திணயயும்

அணனத்ணதயும்

வபொன்ற

என்

அளித்தது.

அணதக்கண்டு புன்னணக புரிந்தனர். இணளயவவர, அன்றுமுதல்

ணகவிரித்துத்

வதவவிரதன்

அணழத்துவந்தொர். யொணனத்துதிக்ணக

முடியவில்ணல.

இன்பத்ணதயும்

பகொண்ை

மண்மகள்

என்று

குழவியர்

பபயரிட்டு

அவனுணைய

மகன்!’ என்ற

அஸ்தினபுரியின் கொவல்பதய்வமொக வதொற்கடித்துக்பகொள்ளும்

அவவர

மண்ைில்

சந்தனு

கனத்த

விைவவ

சந்தனுவுக்கு

இணறவிகபளல்லொம்

விளங்கிவருகிறொர்.

தனிணமயில்

மன்னர்

ணககணள

ஆப்தவொக்கியவம

ஆப்தவொக்கியங்களின்

அறிந்தவரும், அறத்தினொல் வவலிகட்ைப்பட்ை

வைங்குவவொம்! தன்ணனத்தொவன

தொங்கும்

அறங்கள்

வொழ்பவருமொகிய

மொமனிதர்களொல்தொன்

மொனுைம்

பீஷ்மணர

பவல்கிறது

என்று அறிக! அவர்களின் குருதிணய உண்டுதொன் எளியமக்கள் வொழ்கிறொர்கள். அவர்களின் தணசகள்வமல் வவவரொடிவய தணலமுணறகளின் விணதகள் முணளக்கின்றன. தீர்க்கசியொமரின் சந்தனு

தன்

பசொல்வகட்டு கண்ை ீர்

அன்ணனணயயும்

மல்க ணககூப்பி

தந்ணதணயயும்

அமர்ந்திருந்தொன்

ஆசிரியணரயும்

விசித்திரவரியன். ீ

ஒருங்வக

அணைந்தொர்.

இளவரவச, விரிந்த

பபருந்வதொள்கணளக் கண்டு அச்சங்கணள பவன்றொர். ஒளிமிக்க கண்கணளக் கண்டு அவநம்பிக்ணககணளக்

கைந்தொர். முழங்கும் குரணலக்வகட்டு ஐயங்கள் பதளிந்தொர். அச்சம் நிணறந்த வழக்கமொன கனபவொன்றில் உசகனொக அவர் பநளிந்து ரதசக்கரத்தொல் நசுக்குண்டு திணகத்து எழுந்து நடுங்கி முனகியவபொது அங்வக

இருந்த வதவவிரதர் அவர் கன்னத்தில் ணகணவத்து கொதில் “அஞ்சொதீர் தந்ணதவய, நொனிருக்கிவறன்” என்றொர். அவர் ணகணயப்பிடித்து மொர்வபொடு வசர்த்துக்பகொண்டு கண்ை ீர் விட்டுக்பகொண்வை மீ ண்டும் உறங்கினொர்.

வதவவிரதர் தந்ணதயின் அத்தணன சுணமகணளயும் வொங்கிக்பகொண்ைொர். தன் நிழலில் தந்ணதணய ணவத்து கொத்தொர்.

கொட்டில் வவட்ணைக்குச்

பசன்றவபொது

பமல்ல

வதவவிரதரின்

வதொளில்

ணகணவத்து

அதன்

உறுதிணய உைர்ந்த சந்தனு அவர் திரும்பிப்பொர்த்தவபொது திணகத்து வநொக்ணக விலக்கிக் பகொண்ைொர். அவர் உள்ளத்ணத அறிந்தவர்வபொல வதவவிரதர் அவணர தன் பபரும் கரங்களில் மதணலபயனத் தூக்கிபகொண்ைொர்.

தந்ணதணய ணககளில் அள்ளிக்பகொண்ை தனயனின் மொர்புக்குள் நூறு முணலகள் முணளத்து பொல்சுரந்தன. அன்ணனவபொல

அணைத்தும்,

பணைக்குதிணரயுைன் பகொண்ைவரொனொர். அஸ்தினபுரியின்

வசர்ந்து

அரவச!

கடிந்தும்

ஓடிக்களிக்கும்

அந்த

தந்ணதணயப்

மகிழ்வொன

கன்று வபொல

வபைினொர்

நொட்களில்தொன்

மகனுைன் உங்கள்

ணமந்தர்.

விணளயொடி

தந்ணத

தணசகள்

சந்தனு

சந்தனு

இறுகிய

மகிழ்ச்சி

யமுணனயில்

பைவகொட்டிக்பகொண்டிருந்த மச்சர்குலத்து இளவரசிணயக் கண்ைொர். கங்ணகயின் தங்ணகயல்லவொ யமுணன?

பசன்றவள் வந்தொள் என்வற சந்தனு நிணனத்தொர். அவள் பொதங்களில் அணனத்ணதயும் மறந்து தன்ணன ணவத்தொர்.

அவரது

தணசகளில்

குருதியும்

நரம்புகளில்

அக்கினியும் குடிவயறின.

கண்களில்

ஒளியும்

உதடுகளில் புன்னணகயும் மீ ண்டு வந்தன. கன்றுகள் குதிக்கும் குதூகலத்துைன் நைந்த தந்ணதணயக் கண்டு ணமந்தர் மனம் மகிழ்ந்தொர்.

சந்தனு

சத்யவதியின்

தந்ணத

தசரொஜனிைம்

பசன்று

மகள்பகொணை

வவண்டினொர்.

“அஸ்தினபுரிக்கு

அரசிபயன உம் மகணள தருக” என்றொர். அவரது பபருங்கொதணல உைர்ந்த மச்சகுலத்தணலவன் சத்யவொன் ஒரு விதிணயச் பசொன்னொர். “அவணள மைம் புரிவபதன்றொல் அவள் வயிற்றில் பிறக்கும் குழந்ணதகளுக்வக அரசுரிணம

என்று

வொக்களிக்கவவண்டும்.

உங்களுக்கு கங்கர்குலத்து

ணமந்தன்

இருக்கிறொன்.

அவவன

மன்னனொக முடியும். என் குலத்துக்குழந்ணதகள் எங்கணளவிைக் கீ ழொன மணல கங்கர்களுக்கு வசவகர்களொக வொழமொட்ைொர்கள்” என்றொர். “அவன்

என்

ணமந்தன்.

பபருந்திறல்

வரன். ீ

அஸ்தினபுரிக்கு

அவன்

ஆற்றல்

இனிவரும்

நொன்கு

தணலமுணறக்கும் கொவல் என்றனர் நிமித்திகர்” என்றொர் சந்தனு. “ஆம், அவனுணைய நிகரற்ற வரத்ணதவய ீ

நொன் அஞ்சுகிவறன். அவன் கொலடியில் பொரதவர்ஷம் விழும். என்குலங்களும் அங்வக பசன்று சரிவணத நொன் விரும்பவில்ணல” என்றொர் சத்யவொன்.

“வதவி, என் கொதணல நீ அறியமொட்ைொயொ? பசொல்” என்று சத்யவதியிைம் ணகவயந்தினொர் சந்தனு. “அரவச,

எந்ணதயின் பசொல் எனக்கு ஆணை” என்று பசொல்லி அவள் குடிலுக்குள் புகுந்துபகொண்ைொள். கண் கலங்க ணகவயந்தி மச்சர்குடில் முன் அஸ்தினபுரியின் அரசர் நின்றொர். “இழப்புகணள ஏரொளமொக அறிந்தவன் நொன். இனியுபமொரு

கொதணல

இழப்பணத

என்

பநஞ்சும்

உைலும்

தொங்கொது பபண்வை” என

முணறயிட்ைொர்.

“உங்கள் ணமந்தணனத் துறந்து வொருங்கள் அரவச. இனிவமல் வபச்சு இல்ணல” என மகற்பகொணை மறுத்து மச்சர் வொயிணல மூடினொர்.

பநஞ்சில் ணகணவத்து “அவன் என் ணமந்தன் அல்ல, என் தொதன்” என்று கூவினொர் சந்தனு. ரதமுருண்ை வழிபயல்லொம் கண்ை ீர் உதிர அஸ்தினபுரிக்குத் திரும்பிவந்தொர். இனி யமுணனக்குத் திரும்புவதில்ணல என்று

எண்ைிக்பகொண்ைொர்.

நதிகபளல்லொம்

கட்டுப்படுத்தப்படுவதில்ணல, கணரகணள

நிற்கொபதொழுகும்

நதிகவள

தன்ணம

பகொண்ைணவ. கணரகளொல்

உருவொக்கிக் பகொள்கின்றன.

இனி

நதிகள்

நதி

இல்ணல.

பொணலயில் அணலகிவறன். தொகத்தில் இறக்கிவறன். இனி என் வொழ்வில் நதிகள் இல்ணல என்று தன்னுள் பல்லொயிரம் முணற கூவிக்பகொண்ைொர்.

ஆனொல் இழந்தவற்ணற மறக்க எவரொலும் இயல்வதில்ணல. வபரிழப்புகள் நிகபரனப் பிறிதிலொதணவ. அரவச, பகொடிய

சூணல வநொபயன சத்யவதி

இழந்த அவர்

உைல்

வொணழவபொலக்

மீ துபகொண்ை கொதல் சந்தனு மன்னருக்குள் குளிர்ந்து

பவளுத்தது.

வநொய்களும் ஆழத்தில் இருந்து முணளத்பதழுந்து தணழத்தன.

அவர்

விலக்கி

வொழ்ந்தது.

குருதிணய

ணவத்திருந்த அணனத்து

மொம்பழத்தில் வண்டு வபொல அரசருள் உணறயும் அறியொத ஏவதொ ஏக்கவம அவணரக் பகொல்கிறது என்று அரசமருத்துவர்கள்

வதவவிரதரிைம்

பசொன்னொர்கள்.

அந்த

எண்ைமல்ல

அவ்பவண்ைத்ணத

உதறும்

முயற்சியிவலவய மன்னர் வநொயுறுகிறொர் என விளக்கினர். ஒற்றர்களிைமும் அணமச்சர்களிைமும் விசொரித்து அந்த எண்ைத்ணத அறிந்தொர் வதவவிரதர். ரதம்பூட்டி தன்னந்தனிவய யமுணன வநொக்கிச் பசன்றொர். வகொணைகொல

இரபவொன்றில்

பவண்குளிர்ச் வசக்ணகயில்

துயிலிழந்து

புரண்டுபகொண்டிருந்த

தந்ணதயின்

படுக்ணகயருவக அமர்ந்து அவரது பமலிந்த கரங்கணள தன் பபருங்கரங்களுக்குள் ணவத்து, குனிந்து அவரது குழிந்த

கண்களுக்குள்

பொர்த்து,

முழங்கிய

குரலில்

வதவவிரதர்

பசொன்னொர்.

“எந்ணதவய,

இக்கைம்

விண்ணுலகில் என் அன்ணன வந்து நிற்கட்டும். இக்கைம் இனி என் வொழ்க்ணகணய முடிவுபசய்யட்டும். இவதொ

நொன்

உங்களுக்கு

வொழ்நொபளல்லொம் இல்லறத்ணத பொதங்கள்மீ து ஆணை!”

வொக்களிக்கிவறன். தவிர்ப்வபன்.

நொன்

அதற்பகன

எந்நிணலயிலும்

கொமத்ணத

முற்றிலும்

மைிமுடிசூைமொட்வைன். விலக்குவவன்.

உங்கள்

நடுங்கி எழுந்து அவர் வதொள்கணளத் தழுவி சந்தனு கூவினொர், “மகவன, வவண்ைொம். நொன் உதிரும் இணல. எனக்கொக நீ உன் வொழ்க்ணகணய துறக்கலொகொது.” புன்னணகயுைன் எழுந்து, “நொன் ஆணை பசய்துவிட்வைன் தந்ணதவய. இனி அது என்ணன வொழ்நொபளல்லொம் கட்டுப்படுத்தும்” என்றொர் வதவவிரதர்.

“இல்ணல, இணத நொன் ஏற்கமொட்வைன். இது என் ஆணை அல்ல… நொன் அணத பசொல்லவில்ணல” என்று

சந்தனு கூவினொர். மகனின் சிம்மபொதம்வபொன்ற ணககணளப்பிடித்தபடி சந்தனு “மகவன, என் தந்ணதவய, என் பதய்வவம, இந்தத் துயரத்ணத எனக்கு அளிக்கொவத” என்றொர். உறுதியொன

குரலில்

“வநற்வற

நொன் மச்சர்குலத்து

சத்யவொணனக்கண்டு

வபசிவிட்வைன்.

நொவனொ

என்

வதொன்றல்கவளொ அவரது மகளின் மகவுகளின் அரியணையுரிணமக்குச் பசல்ல வொய்ப்பில்ணல என்வறன்.

என் வொக்ணக அவருக்கு அளித்து பழுதற்ற ஆயிரம் ணவரங்கணள கன்யொசுல்கமொக அளித்து மைநொணளயும் முடிவுபசய்து வந்வதன்” என்றொர் வதவவிரதர்.

“அணதத் தவிர்க்க ஒவரவழிதொன்… நொன் இறந்துவிைலொம். நொன் இறந்துவிடுகிவறன் மகவன” என சந்தனு அழுணகயுைன் அவச்பசொல்

பசொல்லி முடிப்பதற்குள்

இது? வபொதும்” என

அன்ணனயின்

அதட்டினொர்

கனிவுைன்

வதவவிரதர்.

இணதப்பற்றி வபசவவண்டியதில்ணல” என்றொர்.

வொயில்

பட்பைன்று

அடித்து

முடிணவ கூறிவிட்வைன்.

“நொன்

“என்ன

இனிவமல்

அவணர எதிர்த்துப் வபசியறியொத சந்தனு “ஆம்” என்றொர். புன்னணகயில் கனிந்து தந்ணதயின் கண்களில் கசிந்திருந்த கண்ைணர ீ தன் கனத்தவிரல்களொல் பமல்லத் துணைத்தபின் அவணர படுக்ணகயில் இருந்து இரு ணககளொலும்

ணகக்குழந்ணத

நிணறநிலவு

நொள்.

சந்திரணனப்

பொர்த்தொர்.

ணமந்தனின்

பொருங்கள்.

வதொள்கணள

வபொல

முதிய

தூக்கி

அணைத்தபடி

உப்பரிணகக்குக்

பகொண்டுபசன்றொர்

வவங்ணகமரம் மலர்விட்டிருக்கிறது” என்று குளிர்க்கிரைங்களுைன்

விண்ைகத்தின்

நுண்ணுலகுகளில்

வதவவிரதர்.

கொட்டினொர்.

வமகவட்டிலிருந்து ீ

எங்வகொ

தயங்கி

“இன்று சந்தனு

எழுந்த

கொலத்தில் பநளிந்துபகொண்டிருந்த

உசகன் அருவியில் தணலதூக்கி நிற்கும் நீர்ப்பொம்பு வபொல அணசவிழந்து பமய்மறந்து நிணறவுபகொண்ைொன். உமது

“மொனுைர்க்கரவச,

புகழ்

வொழ்க!

தந்ணதணய

கருவுற்றுப்பபற்ற

தனயணன

வொழ்த்துவரொக! ீ

இறந்தபின்னரும் ஒருகைவமனும் தந்ணதணய மொர்பிலிருந்து இறக்கொத தொயுமொனவணன வைங்குவரொக!” ீ என்றொர் தீர்க்கசியொமர். விசித்திரவரியன் ீ கண்களிலிருந்து கண்ை ீர் உதிர்ந்தது.

“இளவரவச, எட்டு குட்டிகணள ஈன்ற பன்றிணயவிை பகொடூரமொன மிருகம் வனத்தில் இல்ணல. தன் பநஞ்சில் ஒவ்பவொரு கைமும் குடிகளின் நலணன எண்ணும் அரசன் குரூரத்தின் உச்சிமுணனயில் பசன்று நிற்பொன்.

அதன் பழிணய தொன் ஏற்று தன் குடிகளுக்கு நலணனமட்டுவம அளிப்பொன். அவன் உதிர்ந்து மண்ணை அணைணகயில்

மன்னுயிரணனத்ணதயும்

தொங்கும்

மண்மகள்

அவணன

அள்ளி

அணைத்து

தன் மடியில்

அமர்த்துவொள். மண்ைொளும் மன்னன் அவளுக்கு மட்டுவம பதில்பசொல்லக் கைணமப்பட்ைவன் என்றறிக!” “வல்லணமபகொண்ை என்றறிவரொக. ீ எல்ணலயற்ற வரலொகும்.

பநஞ்சுணையவவர,

மொபபரும்

குரூரத்தின்

விதியொல்

உருவொகிறொர்கள்.

பபரிய

அறத்திலிருந்வத

கொரைமொகக்கூடும்.

அல்ல,

வவழங்கள்

பொணறகவள

மொபபரும்

தீணம

பொணறகணள

பிறக்கமுடியும்.

பபரும்புண்ைியங்கள்

பசய்ணககளொலும்

மரங்கணள

பபரிய

அல்ல,

கனிவவ

பழிகணளக்

எண்ைங்களினொவலவய

விலக்கி, பொணறகணளப்

வவழங்கணளவய வபொரிைத் வதர்ந்பதடுக்கின்றன.”

பபரும்

அணசக்கமுடியும்

எல்ணலயற்ற

பகொண்டு

மொமனிதர்கள்

புரட்டி, கொடுகணளத் தொண்டிச்பசன்று

ணககணளக் கூப்பியபின் தீர்க்கசியொமர் ‘ஓம் ஓம் ஓம்’ என முழங்கி அணமதியொனொர்.

1.முதற்கனல்21 இமயமணலயின் தவச்சொணலயில் கொணலயில்

அடியில்

அணையொச்சிணத 5 கங்ணக

கொசியின்

தன் ஆயுதசொணலயில்

அணழத்துவந்தவபொது

கணரயிறங்கும்

அரசி புரொவதி

அவள்

அரச

ரிஷிவகசபமன்னும்

தங்கியிருந்தொள்.

பயிற்சியில் இருந்த உணைகணளக்

அவவள

நீலநிறக்கொட்டில்

அங்குவரும்

முடிணவ

பீமவதவணன அவளது வசடி

கட்ைப்பட்ை

எடுத்தொள்.

பிரதணம

கணளந்து மரவுரி அைிந்து அரண்மணன

பசன்று

வொயிலில்

நின்றிருந்தொள். பீமவதவன் அவணளக்கண்ைதும் திடுக்கிட்டு “எங்வக பசல்கிறொய் வதவி? என்ன வழிபொடு இது?” என்றொர்.

அவர் முகத்ணத ஏறிட்டு வநொக்கி திைமொன விழிகளுைன் வபசவவண்டுபமன அவள் எண்ைியிருந்தவபொதிலும் எப்வபொதும்வபொல

தணலகுனிந்து

நிலம்வநொக்கித்தொன்

பசொல்லமுடிந்தது.

“நொன்

பசல்கிவறன். இனி இந்த அரண்மணனக்கு வரப்வபொவதில்ணல”

ரிஷிவகசவனத்துக்குச்

கொசிமன்னர் சற்வற அதிர்ந்து “உன்பசொற்கள் எனக்குப் புரியவில்ணல…இந்த அரண்மணன உன்னுணையது. இந்த நொடு உன்னுணையது” என்றொர். “என்னுணையபதன்று இனிவயதும் இல்ணல. இந்த அரண்மணனயில் நொன் பசன்ற மூன்று மொதங்களொக விழிமூைவில்ணல. இங்வக வொழ்வது இனி என்னொல் ஆவதுமல்ல…” என்றொள்.

“அதற்கொக? நொம் ஆதுரசொணலணய அணமப்வபொம். அங்வக நீ தங்கலொம். கொசியின் அரசி தன்னந்தனியொக வனம்புகுந்தொல் என்ன பபொருள் அதற்கு?” புரொவதி சொத்தியமல்ல அரவச” என்றொள். “என்

அனுமதி

இல்ணல

உனக்கு” என்று

பபருமூச்சுைன் “பபொருளறிந்து வொழ்வது எவருக்கும்

பீமவதவன் திைமொகச்

பசொன்னொர்.

அரசி

“அனுமதிணய

நொன்

வதைவுமில்ணல. துறவுபூை அனுமதி வதணவயில்ணல என்று பநறிநூல்கள் பசொல்கின்றன.” அவர் வமவல

வபசமுற்பை அவள் கண்கணளத் தூக்கி “உயிணர மொய்த்துக்பகொள்ளவும் எவரும் அனுமதி வதடுவதில்ணல” என்றொள்.

திணகத்து, அதன் பபொருபளன்ன என உைர்ந்து பீமவதவன் அணமதியொனொர். “என்ணன அரசப்பணைகவளொ வசவகர்கவளொ பதொைர வவண்டியதில்ணல. என்னுைன் என் இளம்பருவத்துத் வதொழி பிரதணமணய மட்டுவம கூட்டிக்பகொள்கிவறன்.” என்றொள்.

அவணள வநொக்கிக் குனிந்து ஈரம்பைர்ந்த விழிகளொல் வநொக்கி பீமவதவன் வகட்ைொர் “நொன் எப்வபொவதனும் உன்ணனப்பொர்க்க வரலொமொ?” அவள்

அவணர

ஏறிட்டுப்பொர்க்கொமல்

பசன்று

ரதத்தில்

ஏறிக்பகொண்ைொள்.

சிக்கிக்பகொண்ை பலொ அரக்ணக அறுத்துக்கிளம்பும் ஈவபொல அக்கைத்ணத தொண்ைமுடிந்தணதப்பற்றி அவவள வியந்துபகொண்ைொள்.

அவள் தன்னுணையதொக ஏற்றுக்பகொண்ை நகரம் ஒவ்பவொரு கட்டிைமொக உதிர்ந்து பின்பசன்றது. பின்னொல் அணவ

உணைந்து

குவிவணத

ரதத்துக்குப்பின்னொல் அறுந்து

அவள்

அந்தரத்தில்

விழுந்து மணறந்தபடிவய இருந்தது.

உைர்ந்தொள்.

ஆடியது.

அவள்

அவள்

வொழ்ந்த

பயைம்பசய்து அரண்மணன

பழகிய

அடியற்ற

சொணல

ஆழத்தில்

ரதம் அரச படித்துணறக்கு அப்பொல் குகர்களின் சிறுதுணறயில் பசன்று நின்றது. அங்வக பிரதணம ணகயில்

சிறிய மொன் வதொல் மூட்ணையுைன் நின்றிருந்தொள். புரொவதி இறங்கி வதவரொட்டிணயக்கூை திரும்பிப்பொரொமல் பசன்று பைகில் ஏறிக்பகொண்ைொள். பிரதணம ஏறி அவள் அருவக அமர்ந்தொள். துடுப்பொல்

உந்தி

ணககளில்

பைணக எடுத்துக்பகொண்ைவபொது

துழொவினொன். விடுதணல

பைணக

நீரில்

பசலுத்திய குகன்

பைகு நீர்நடுவவ பசன்றதும்

ஒன்ணற

ஒவ்பவொருநொளும்

அகத்தில்

எண்ைி

கைமும்

வவண்ைொபமன்ற எண்ைம் அவளுக்குள் எழுந்தது. பைகு

பசன்றுபகொண்டிருக்ணகயில்

வதொள்களிலும்

பலமொதங்களுக்குப்பின்

உைர்ந்தொள்.

ஒவ்பவொரு

இரு

கரிய

தணசகள்

இறுகியணசய

கயிற்ணற இழுத்து பொணய புணைக்க விட்ைொன். கொற்று தன்

பமல்லபமல்ல

முதன்முணறயொக

கிளம்பிவிைவவண்டும் எண்ைி

மனம்

மீ ண்டும்

புரொவதி

பமல்லிய

கிளம்பிவிைவவண்டும்

மீ ண்டும்

அணமதிபகொள்வணத

என

ஒத்திப்வபொட்டிருக்க

புரொவதி

உைர்ந்தொள்.

உணலந்த மொணலயில் இருந்து மலரிதழ்கள் உதிர்வதுவபொல அவளுணையணவ என அவள் நிணனத்திருந்த

ஒவ்பவொரு நிணனவொக விலகின. ஒளிவிரிந்த நீர்ப்பரப்பு கண்கணள சுருங்கச்பசய்தது. சுருங்கிய கண்களில் பமல்ல துயில் வந்து பரவியது. பிரதணம

குகனிைம்

“குகர்கபளல்லொம்

பொைகர்கள்

என்றொவய…பொடு”

என்றொள்.

அவன்

“ஆம்

வதவி…

பொடுவதற்வகற்ற பருவநிணல” என்றபின் பொைத்பதொைங்கினொன். பிரதணம “இன்று வளர்பிணற பன்னிரண்ைொம் நொள். அன்ணனயின் ஒளிமிக்க வதொற்றத்ணதவய பொைவவண்டும்” என்றொள். “ஆம் அன்ணனவய” என்றொன் குகன்.

“வகளுங்கள், அன்ணனயின் கணதணயக் வகளுங்கள்! எளிய குகன் பொடும்பசொற்களில் எழும் அன்ணனயின் கணதணயக்

வகளுங்கள்!

வகொடிணமந்தணரப்

பபற்றவளின்

கணதணயக்

பைவகொட்டிகளின் குரல்களுக்குரிய கொர்ணவயும் அழுத்தமும் பகொண்டிருந்தது.

வகளுங்கள்”

அவன்

குரல்

ஆயிரம் கொலம் ணமந்தரில்லொதிருந்த அவுைர்களொன ரம்பனும் கரம்பனும் கங்ணக நதிக்கணரயில் தவம் பசய்தனர்.

மந்திரத்ணத

தொனறிந்த அணனத்ணதயும்

தன்

பமௌனத்தில் புணதத்து அந்த

கனவுக்குள்

பமௌனத்ணத

பசலுத்தி

கனவுகணள

பபருபவளியில் வசி ீ

மந்திரத்துள்

ரம்பன் அமர்ந்திருந்தொன்.

அருகிருந்த கரம்பணன முதணல விழுங்கியவபொதும் ரம்பனின் தவம் கணலயவில்ணல. அந்த

ஒருணமணயக்

ணமந்தனின்

கண்டு

குைபமன்ன?”

வியந்து

அக்கினி அவனுக்கு

என்றொன்.

தவமொகுைமணனத்தும் ஒன்றொகத்திரண்டு

“குைங்களில் என்

மகன்

முன்னொல்

வமலொனது

வதொன்றினொன்.

தவமொகுைவம.

பிறக்கவவண்டும்” என்று

அைக்கி

“நீ

விணழயும்

அசுரர்களின்

வவண்டினொன்

அவ்வொறொக அவனுக்கு எருணமத்தணலயும் இருள்நிறமும் பகொண்ை மகிஷன் பிறந்தொன்.

ரம்பன்.

இருள்வபொல பரவி நிணறயும் ஆற்றல் பகொண்ை பிறிபதொன்றில்ணல. தவமொகுைம் மொணயணயவய முதல் வல்லணமயொகக் பகொண்ைது. மகிஷன் தன் மொணயயினொல் நூறு ஆயிரம் பல்லொயிரமொகப் பபருகினொன். ரத்தபீஜன், சண்ைன், பிரசண்ைன், முண்ைன் என்னும் ஆயிரம் வசொதரர்களுைன் மண்ணையும் விண்ணையும் மூடினொன். இரவு பைர்வதுவபொல அணனத்துலணகயும் வபொர்த்தி தன்வயமொக்கினொன்.

அவனிருளொல் சூரியசந்திரச் சுைர்கபளல்லொம் அணைந்தன. அக்கினி ஒளியின்றி தொமணர இதழ்வபொலொனொன்.

முத்தும் மைியும் ரத்தினங்களும் கூழொங்கற்களொயின. பூக்களும் இணலகளும் மின்னொதொயின. மூத்வதொர் பசொற்கபளல்லொம் பவறும் ஒலிகளொயின. நூல்களின் எழுத்துக்கபளல்லொம் புழுத்தைங்கள் வபொலொயின.

விண்ணுலகில் இணைந்து

முனிவரும்

விஷ்ணுவின்

வதடிச்பசன்றொர்.

கூடினர். இருணளபவல்ல

பொதங்கணள

சரைணைந்தனர்.

ணகலொயக் குளிர்மணலயில்

அவர்கள் இணறஞ்சினர். அறியொமல்

“ரம்பன்

வதவரும்

பவண்ைியல்பும்

வரம்

வகொயில்பகொண்டிருந்த

வொங்கவில்ணல வதவர்கவள.

கருணமயில்

வழிவயபதன்று

விஷ்ணு

ஒளிர்ந்து

அைங்கும்

வினவினர்.

அவர்கள்

வயொகத்துயில்

கணலத்து

அவர்களுைன்

சிவனின்

கொரியல்புதொன்

மவகஸ்வரணன

முதலொனது.

மின்னல்கவளயொகும்”

என்றொர்

பசவ்வியல்பும் மகொவதவர்.

“பவண்ைியல்புைன் வமொத பசவ்வியல்பொல் ஆகொது. பசவ்வியல்பு கொரியல்புைன் இணைந்து வமலும் வவகம் பகொண்ை இருவள உருவொகும். முற்றிலும் இருள் தீண்ைொ அதிதூய பவண்ைியல்பொல் மட்டுவம கொரியல்ணப பவல்லமுடியும்.”

விஷ்ணு பைிந்து “அவ்வொறு ஒரு தூபவண்ணம புைவியிபலங்கும் இருக்கமுடியொவத மகொவதவொ!” என்றொர். “அது மலரின்றி மைமும், விறகின்றி பநருப்பும், உைலின்றி ஆன்மொவும் இருப்பணதப்வபொல அல்லவொ?” சிவன்

புன்னணகபசய்து

“ஆம், ஆனொல்

ரம்பன் பபற்ற

உருவொவதற்கொன கொரைமொகலொவம” என்றொர்.

“கருணம

வரவமகூை

தீண்ைொத

அவ்வொறு

பவண்குைம்

ஒரு

தூபவண்ைியல்பு

திகழ்வது

மடிமீ திவலயொகும். அன்ணனணய வைங்குங்கள். அவள் கனியட்டும் உங்கள்மீ து” என்றொர்.

அன்ணனயின்

வதவர்களும் முனிவர்களும் அவரவர் அன்ணனணய எண்ைி தவம் பசய்தனர். மனிதர்களும் மிருகங்களும் அன்ணனயணர எண்ைி தவம் பசய்தன. பூச்சிகளும் கிருமிகளும் தவம் பசய்தன. அணனவரும் அவர்கள் அறிந்த அன்ணனயின் பபருங்கருணைக் கைங்கணள சிந்ணதயில் நிணறத்தனர். அக்கைங்கபளல்லொம் பவண்ைிற

ஒளி

கொர்த்தியொயனர்

இணைந்து

எழுந்தது.

என்ற

ஒரு பபரும்பொற்கைலொகியது.

விந்தியமணலமுகடில்

முனிவரின்

வவள்வி

ஒரு

பநருப்பில்

கொர்த்தியொயினி. ஈவரழு உலகுக்கும் வபரன்ணன.

அதில்

திரண்டு

குணகயில்

எழுந்ததுவபொல

ஒரு

தவம்பசய்துபகொண்டிருந்த

அமுதபமனத்

திரண்டுவந்தது.

அவவள

அத்தணன வதவர்களின் ஒளியும் அவளில் இணைந்தன. மவகந்திரனின் ஒளியொல் முகமும், அக்கினியொல் முக்கண்ணும், யமனின் ஒளியொல் கருங்கூந்தலும், விஷ்ணுவின் ஒளியொல் பதிபனட்டு பவண்கரங்களும், இந்திரன் ஒளியொல் இணையும், வருைன் ஒளியொல் அல்குலும், பிரம்மனின் ஒளியொல் மலர்ப்பொதங்களும், சூரியகைங்களின் ஒளியொல் பகொண்டு

ஒளியொல்

கொல்விரல்களும், வசுக்களின் ஒளியொல்

பவண்பற்களும், வொயுவின் ஒளியொல் வதவி

எழுந்தொள்.

வகொயில்பகொண்ைருளினொள்.

அதிதூய

ணகவிரல்களும், பிரஜொபதிகளின்

பசவிகளும், மன்மதன்

பவண்ைியல்புைன்

ஒளியொல்

அன்ணன

விற்புருவங்களும்

விந்தியமணலயுச்சியில்

வல்லணம மிக்கது கொரியல்பு. அணனத்ணதயும் அணைத்து விழுங்கிச் பசரித்து அதுவொவது இருள். பிரம்மம்

பள்ளிபகொள்ளும் படுக்ணக அது. ஆனொல் இருளின் ணமயத்தில் ஒளிவவட்ணக சுைர்கிறது. எனவவ கொரியல்பு பவண்ைியல்புக்கொக

வதடிக்பகொண்வை

இருக்கிறது.

விண்வமகங்களில்

ஊர்ந்த

மகிஷன்

விந்தியமணலயுச்சியில் பவண்குணைவபொல எழுந்த அன்ணனயின் ஒளிணயக் கண்ைொன். அவணன அவன் பணைப்பியல்பு கீ வழ பகொண்டுவந்தது. அன்ணனயின் வபபரழில்கண்டு அவன் பபருங்கொதல் பகொண்ைொன்.

அவன் தூதனொக வந்த தம்பி துந்துபியிைம் “என்ணன பவல்பவவன என் மைவொளன் என்றுணர” என்றொள் அன்ணன. மகிஷன் தன் இருட்பணையணனத்ணதயும் திரட்டி வபொர்முரபசொலிக்க விந்தியமணலக்கு வந்தொன். வதொள்பகொட்டி வபொருக்கணழத்தொன். பவண்பைழில்வதவி

பவண்தொமணர

மீ தமர்ந்தவள். பவண்ைியல்வபொ

வபொணரவய

அறியொத

தூய்ணம.

வபொணர எதிர்பகொள்ள வதவி விண்ைொளும் சிவனருணள நொடினொள். ‘நொன் குடியிருக்கும் இமயத்ணதக் வகள்’

என்றொர் இணறவன். கொணலவவணள இமயத்தின் பவண்பனிவமல் கவிணகயில் எழுந்த பசவ்பவொளிணய ஒரு சிம்மமொக்கி

இமயம்

ஊர்தியொகியது.

அன்ணனக்குப்

சிம்மவமறி

பரிசளித்தது.

மகிஷணன

பசவ்வியல்வப

எதிர்த்தொள்

அன்ணன.

சிம்மவடிவபமன வந்து

விந்தியனுக்குவமவல

பவளியில் அப்பபரும்வபொருக்கு மின்னல் பகொடிவயறியது. இடிமுழங்கி முரசொனது. அன்ணனயின் அன்ணனமீ து

அழியொ

வபரழகில்

கண்கள்

பணைக்கலங்கணள பசலுத்தினொன்.

பணைக்கலன்கணளபயல்லொம்

தன்னணவயொக்கி

ஆழ்ந்திருக்க ஆயிரம்

ஆடிப்பொணவயிைம் வபொர்புரிபவன் பவல்வது எப்படி?

மகிஷன்

ஊழிக்கொலம்

அவனுக்வக

அன்ணனக்கு

விண்ைகத்தின்

முப்பத்துமுக்வகொடி

அப்வபொர்

அளித்தொள்

நிகழ்ந்தது.

அன்ணன.

ணககளொல்

மகிஷனின்

அன்ணனயவர,

குன்றொ முதிரொ கொலத்தில் என்றுமுளது என அவர்களின் வபொர் நிகழ்ந்தது. பணைக்கலங்கபளல்லொம் அழிய வலுவிழந்து அன்ணனயின் அடிகளில் விழுந்த மகிஷணன அவள் சிம்மம் ஊன்கிழித்து உண்டு பசியொறியது. மகிஷனின்

அழியொபபருங்கொதல்

இரு

கருங்கழல்களொக

மொறி

அன்ணனயின்

கொல்கணள அைிபசய்தது.

மகிஷன் அவன் வொழ்வின் பபொருளறிந்து முழுணமபகொண்ைொன். அவன் வொழ்க! பொைல்

முடிந்தவபொது

பமல்லிய

விசும்பல்

திரும்பிப்

பிரதணம

பொர்த்தொள்.

அழுதுபகொண்டிருப்பணதக் பசொல்லொமல்

கண்டு

தணலகுனிந்தொள்.

மிகபமலிந்து

வநொயுற்றவள்

ஆகியிருப்பணத

அரசி

ஏதும்

அவள் வபொல

எண்ைி

பபருமூச்சுவிட்ைொள். இரவு

ஒரு

ஒலிணயக்வகட்டு

வகொடிவிண்மீ ன்களொல்

ஒளிபகொண்ைதொக இருந்தது. நதியின் மீ து

பிரதிபலித்த விண்மீ ன்கள் வழியொக பைகு விண்ைகப்பயைபமன பசன்றது.

அப்வபொதுதொன்

அவர்கள்

முன்னகர்ந்து பிரதணம

இனிபயொருவபொதும்

திரும்பப்வபொவதில்ணல என்று உறுதியொக அறிந்தொள்.

ரிஷிவகச வனத்தில் பொர்க்கவ முனிவரின் குடிலருவக

குடில்கட்டி

தங்கினொள்.

கொணலயிலும் முன்பு

முடிந்து,

இருள்

கங்ணகயில்

பசன்று

முனிவரின்

அங்கிருந்த

புரொவதி

ஒவ்பவொருநொள்

விலகுவதற்கு

நீரொடி,

தவச்சொணலக்குச்

பைிவிணைகள் நொன்கு

சிவபூணச

பசய்தொள்.

பசுக்கணள அவளும்

பிரதணமயும் கொட்டுக்குக் பகொண்டுபசன்று வமய்த்து

மொணலயில்

மீ ண்டும்

சிவபூணசகள்

மொணலயில் தவச்சொணல வசர்ந்தனர்.

கங்ணகயில்

மீ ண்ைனர்.

குளித்து

முடித்து

ஆனொல் விறணக எரித்து அழிக்க முடியொ தீயூழ் பகொண்ை பநருப்ணபப்வபொல அவள் சிந்ணத அவள் வமல்

நின்பறரிந்தது. எப்வபொதும் பநட்டுயிர்த்தவளொக, தனிணமணய நொடியவளொக, பசொற்கணள தன்னுள் மட்டுவம ஓட்டுபவளொக அவள் இருந்தொள். தனிணமயில் தணலகுனிந்து அமர்ந்திருப்பவள் இணலநுனியில் கனக்கும் நீர்த்துளிவபொல ததும்பித் ததும்பி ஒருகைத்தில் உணைந்தழத் பதொைங்கினொள். கண்கணள அவணள

மூடினொலும்

கருக்பகொண்ை

பதரியும்

நொளில்

பவயிபலொளி

வபொல

ஒருமுணற

அவளுக்குள்

நீர்நிணறந்த

யொனம்

அம்ணப

பதரிந்துபகொண்டிருந்தொள்.

ஒன்ணறப்

பொர்க்ணகயில்

அவள்

விசித்திரமொன தன்னுைர்பவொன்ணற அணைந்தொள். நீர் அது இருக்கும் பொத்திரத்தின் வடிணவ அணைகிறது என்பது எவ்வளவு வமவலொட்ைமொன உண்ணம. பூமியிலுள்ள அணனத்துப் பொத்திரங்களும் நீருக்கு உகந்த வடிவத்ணத அல்லவொ வந்து அணைந்திருக்கின்றன? அன்று தன் வயிற்றில் ணகணவத்து அவள் அணைந்த தன்னிணலவய அவளொக அதன் பின் என்றுமிருந்தது. ஆகவவதொன்

பீமவதவன்

மொற்றிக்பகொண்ைணத பகொண்ை

அவள்வமல்

அதுவணர பபொழிந்த

அவள் ஏற்றுக்பகொண்ைொள்.

பரவசமும் கவணலயும்

பகொந்தளிப்பும்

அவள்

கொதலணனத்ணதயும்

வயிறு

வமொனமும்

சுமந்த

அவணள

அவள்

குழந்ணதணய

வயிற்றின்வமல்

எண்ைி

உவணகயிலொழ்த்தின.

அவன் அவள்

ஈற்றணறக்குச் பசல்லும்வபொது மூதன்ணன அவள் ணகயில் கொப்பு கட்டி பமல்லக்குனிந்து ‘அரியணை அமர

இளவரசன் ஒருவணன பபற்றுக்பகொடுங்கள் அரசி’ என்றவபொது அவளுக்கு பீமவதவன் ஒரு பபண்ணைத்தொன் விரும்புவொன் என்ற எண்ைம் எழுந்தது. அணதப்வபொலவவ பதினொன்கொம்

அவன்

அவளருவக

நொள்…பரைி

பீமவதவனின்

வந்து

நட்சத்திரம்…இவள்

கண்ை ீர்த்துளிகள்

அவள்

குனிந்து

குழந்ணதணயப்பொர்த்து

பரவசத்துைன்

இளவரசியல்ல…பகொற்றணவ”

வமல்

விழுந்தன.

என்று

“இருபத்பதட்ைொவது

“வளரிள

பசொன்னவபொது

நொள்

இவளுக்கு

பபொன்னைிவிக்கவவண்டும் என்றொர்கள். இக்கொல்களுக்கு அழலன்றி எது கழலொகும்?” என்றொன். குனிந்து

குழந்ணதணயத் பதொை அவனொல் முடியவில்ணல “எரியிதழ் வபொலிருக்கிறொள். இவள் என்னுைலில் இருந்வதொ உன்னுைலில் இருந்வதொ வரவில்ணல அரசி. விறகில் எரியும் அக்கினி வபொல நம்மில் இவள் நிகழ்கிறொள்” என்றொன்.

அவனுணைய புலம்பல்கணள அவள் சிரிப்புைன் எடுத்துக்பகொண்ைொலும் பமல்லபமல்ல அம்ணபணய அவவள ஒரு

பநருப்பொக எண்ைத்பதொைங்கினொள்.

ஒவ்பவொன்ணறயும்

வநொக்கி

ணகநீட்டும்

வவட்ணகவய

அம்ணப.

எணதயும் தொனொக ஆக்கிக்பகொள்ளும் தூய்ணம அவள். அவளுணைய சினம் கணைசிக்கைம் வணர எரிப்பதொக

இருந்தது. உள்ளூர அவள் அம்ணபணய அஞ்சினொள். ஆனொல் அது ஆளும் இணறவிவமல் பகொண்ை அச்சம் என்றும் அறிந்திருந்தொள். “எரியும் விறகொக என்ணன உைர்கிவறன். இவள் என் தீ” என்று ஒருமுணற அவள் பீமவதவனிைம் பசொன்னொள்.

ணகயிபலடுத்துக் பகொஞ்ச, சினந்து அடிக்க எளிய அம்ணப ஒருத்தி வதணவ என்று அவள் பசொன்னவபொது பீமவதவன்

சிரித்து

“ஆம் பபற்றுக்பகொள்வவொம்” என்றொன்.

இரண்ைொவது

குழந்ணதணய

குனிந்து

வநொக்கி

சிரித்து “இவள் குளிர்ந்தவள், இவளுக்கு குளிர்ந்த அம்ணபயின் பபயரிடுகிவறன்” என்று பசொல்லி அம்பிணக என்று பபயரிட்ைொன். அதன்பின்

சிலவருைங்கள்

கழித்து

அவளுைனிருக்ணகயில்

அம்ணபணய ஒரு விணளயொட்டுப்பபண்ைொக

எனக்குக்

மடியின்

“என்

பகொடு.

வதவியர் மூவர்

தவிப்பு

அைங்கவில்ணல.

என்றுதொவன நூல்களும்

பசொல்கின்றன” என்று வகட்டு அம்பொலிணகணய பபற்றுக்பகொண்ைொன். விழிகளொல் அம்ணபணயயும் ணககளொல் அம்பிணகணயயும் உதடுகளொல் அம்பொலிணகணயயும் பகொஞ்சினொன். மூன்று

மகள்களுைன்

சூரியன்வபொல

தன்ணன

ரதத்தில்

பசல்லும்வபொது

உைர்வதொக பீமவதவன்

உணஷயும்

அவளிைம்

சந்திணயயும்

பசொல்வொன்.

ரொத்ரியும்

“நொைொள

துணைவரும்

மகனில்ணலவய

என

என்னிைம் வகட்கிறொர்கள். இந்நகரில் நித்திலப்பந்தல் அணமத்து என் மகள்களுக்கு சுயம்வரம் ணவப்வபன். ஒன்றுக்கு மூன்று இளவரசர்கள் என் நொட்ணை ஆள்வொர்கள்” என்று சிரித்தொன். தனிணமயில்

மரநிழலில்

அமர்ந்திருக்ணகயில் புரொவதி

அழத்பதொைங்கினொல்

பிரதணம

தடுப்பதில்ணல.

அழுது கண்ை ீர் ஓய்ந்து பமல்ல அைங்கி அவள் துயில்வது வணர அருகிருப்பொள். பின்பு பிறவவணலகணள

முடித்துவந்து பமல்ல எழுப்பி குடிலுக்கு கூட்டிச்பசல்வொள். இரவிலும் புரொவதி தூங்குவதில்ணல. விழிப்பு பகொள்ணகயில் இருட்டில் மின்னும் புரொவதியின் கண்கணளக் கண்டு பிரதணம பநடுமூச்பசறிவொள்.

ஒருநொள் புரொவதி ஒரு கனவு கண்ைொள். தவழும் குழந்ணதயொன அம்ணப இணையில் கிண்கிைி மட்டுவம அைிந்தவளொக

விணரந்து பசல்லக்கண்டு

உள்முற்றம் பசன்ற வொயிலிட்டு

குழந்ணத

அங்வக

உண்ைத்பதொைங்கியது.

அவள்

கூவியணழத்தபடி

புணகவிட்பைரிந்த

ஓடிச்பசன்று

அணத

தூப

பின்னொல்

யொனத்தின்

அள்ளி

வொய்க்குள் வவள்விக்குளபமன பசந்பநருப்பு எரிந்துபகொண்டிருந்தது.

எடுத்து

பசன்றொள்.

பசங்கனணல

படியிறங்கி

அள்ளி

அள்ளி

வொணயத்திறந்து பொர்த்தொள்.

அழுதுபகொண்டு கண்விழித்த புரொவதி பொர்க்கவரிைம் அதன் பபொருபளன்ன என்று வகட்ைொள். “உன்குழந்ணத

தீரொப்பபரும்பசியுைன் எங்வகொ இருக்கிறொள்” என்றொர் முனிவர். “அய்யவன, அவள் எங்கிருக்கிறொபளன நொன் எப்படி அறிவவன்? என் குழந்ணதயின் பபரும்பசிணய நொன் எப்படிப்வபொக்குவவன்?” என புரொவதி அழுதொள். முனிவர்

பசிணயப்வபொக்கும்

“கொைொதவர்களின்

நூல்பநறி

ஒன்வற.

கொண்பவர்

ஆயிரம்வபரின்

பசிணயப்வபொக்கு. வவள்விக்குப்பின் வசரும் அபூர்வம் எனும் பலன் உனக்கிருக்கும். எங்வகொ எவரொவலொ உன் மகள் ஊட்ைப்படுவொள்” என்றொர். பின்னர்

பொர்க்கவமுனிவர்

மண்ைில்

வினொக்களம்

அணமத்து

பன்னிரு

கூழொங்கற்கணளயும்

ஏழு

மலர்கணளயும் ணவத்து மூதொணதயரிைம் வினவிச் பசொன்னொர். “உன் மகள் தட்சனின் மகளொய்ப்பிறந்து எரிவயறிய

தொட்சொயைியின்

துளி

என

அறிவொயொக!

கங்ணகக்கணரக்கொட்டில்

நொகர்களின்

ஊரொன

கங்கொத்வொரம் உள்ளது. அங்வக தொட்சொயைி எரிபுகுந்த குண்ைத்ணத நொகர்கள் நிறுவி வழிபடுகிறொர்கள். அங்வக பசன்று ஆயிரம் பயைிகளுக்கு அன்னம் அளி. உன் மகள் அந்த அன்னத்ணத அணைவொள்.”

கொசிமன்னருக்கு

தூதனுப்பி

உைவுச்சொணல

அணமக்கும்படி

புரொவதி

வகொரினொள்.

அவ்வண்ைவம

கொசிமன்னர் அறச்சொணலபயொன்ணற அங்வக அணமத்தொர். அதன் முதல்நொள் பூணசக்கொக புரொவதி ரிஷிவகசம் நீங்கி கங்கொத்வொரம் பசன்றொள். கிணளபின்னிச் பசறிந்த ஆலமரங்களில் நொகங்கள் விழுதுகளுைன் பதொங்கி பநளியும்

இருண்ை

கொட்டுக்குள்

பசன்ற

ஒற்ணறயடிப்பொணத வழியொக

நொகர்களின் கிரொமத்ணத அணைந்தொள். கங்கொத்வொரத்தில் பிைொரிகள்,

நூறு

ஏழன்ணனகள்.

பொரதவர்ஷபமங்கும்

நொகபதய்வங்களின் பதற்வக

இருந்து

வகொயில்கள்

சொலவனக்

நொகர்கள்

இருந்தன.

கொட்டுக்குள்

பயைிகளொக

அங்வக

பிரதணமயுைன்

நைந்து

சண்டியன்ணனகள்,

தொட்சொயைியின் வந்து

நொகவதவிகள்,

எரிகுளம்

கங்ணகயில்

பசன்று

இருந்தது.

நீரொடி

எரிகுளத்து

அன்ணனணய வைங்கிச் பசன்றனர். அவர்கள் தங்குவதற்கொகக் கட்ைப்பட்ை குடில்கள் மரக்கிணளகள் வமல் இருந்தன. அவற்றின் கூணரகளிலும் கம்பங்களிலும் நொகங்கள் பநளிந்து நழுவிச்பசன்றன.

அன்னசொணலயில் அவணளக் கண்ைதும் அணமச்சர் நடுவவ இருந்து எழுந்து ஓடிவந்த பீமவதவன் அவள் கண்கணளக் கண்ைதும் தன் வமலொணைணய சரிபசய்தபடி தயங்கி நின்றொர். “அரசிவய, உன் ஆணைப்படி அன்னசொணல

அணமக்கப்பட்டுள்ளது”

என்றொர்.

நொளும்

“ஒவ்பவொரு

இங்கு

வரும்

உைவளிப்வபொம். இரவும் பகலும் இங்வக அதற்கொக ஏவலணர அணமத்திருக்கிவறன்.” புரொவதி

அரசி

“நொன்

அல்ல” என்றொள்.

“உன் கண்கணளப்பொர்த்வதன்

வதவி.

அணனவருக்கும்

இன்னும்

உன்

அனல்

அவியவில்ணலயொ என்ன?” என்று பீமவதவன் கண்ைருைன் ீ வகட்ைொர். “என் சிணதபயரிந்தொலும் எரியொத

அனல் அது” என்று புரொவதி பசொன்னொள். தொணை உரசி பற்கள் ஒலிக்க “என் குழந்ணத மொளிணக வொயிலில் வந்து நின்றொள் என அறிந்த நொளில் என்னுள் அது குடிவயறியது” என்றொள். சினத்துைன்

நீயும்

“வதவி

ஓர்

அரசி. நொைொண்ைவன்

பபற்ற

மகள்

நீ.

களப்பலிக்பகன்வற

ணமந்தணரப்

பபறவவண்டியவள். நொம் உயிரொணசயொவலொ உறவொணசயொவலொ கட்டுண்ைவர்களல்ல. நம் பநறியும் வொழ்வும்

நம் நொட்டுக்கொகவவ. நொன் பசய்தணவபயல்லொம் கொசிநொட்டுக்கொக மட்டுவம. வபொர் வந்து என் குடிமக்கள் உயிர்துறப்பணதவிைக் பகொடிதல்ல என் மகள் அழிந்தது…” என்றொர்.

அச்பசொற்கள் அவருக்களித்த உைர்ச்சிகளொல் முகம் பநளிய, கண்ைருைன் ீ “விண்ைிவலறி மூதொணதயணர சந்திக்ணகயில்

பதளிந்த மனத்துைன்

அவர்கள்

கண்கணளப்பொர்த்து

நொன்

பசொல்வவன்.

என்

தந்ணதயவர,

நீங்கள் எனக்களித்த பைிணய முடித்திருக்கிவறன், என்ணன வொழ்த்துங்கள் என. அவர்களின் முதுகரங்கள் என் சிரத்ணதத் பதொடும். அதிபலனக்கு எந்த ஐயமும் இல்ணல…” என்றொர்.

சிவந்பதரிந்த முகத்துைன் புரொவதி “ஒன்றுபசய்யுங்கள். நிமித்திகணர அணழத்து என் பநஞ்சிபலரியும் கனலொ இல்ணல உங்கள்

வதசத்தில்

வகளுங்கள்” என்றொள்.

அடுமணனயிலும்

வவள்வியிலும்

எரியும்

பநருப்பொ

எது

அதிகபமன்று

“வகட்கவவண்டியதில்ணல. அவணள அகற்றியணமக்கொக ஒருநொள்கூை நொன் துயிலிழக்கவில்ணல. அதுவவ எனக்குச் சொன்று’ என்று பீமவதவன் பசொன்னொர். அவள் இறுகிய தொணையுைன் நிற்க அவணள சிலகைங்கள் வநொக்கிவிட்டு பொர்ணவணய திருப்பிக்பகொண்ைொர்.

“அவணள நிணனப்பதில்ணலயொ?” என்றொள் புரொவதி. பீமவதவன் தணலணய இறுக்கமொக இன்பனொரு பக்கமொக திருப்பிக்பகொண்ைொர். வகொபத்துைன்

“அவணள எப்வபொதொவது

வொணள

பொதி

உருவி

மறந்திருக்கிறீர்களொ?” என்று

திரும்பிய

பீமவதவன்

தன்

புரொவதி

அணனத்து

மீ ண்டும்

வகட்ைொள்.

தணசநொர்கணளயும் பமல்ல

இழுத்துக்பகொண்டு தன் உைலுக்குள்வளவய பின்னணைந்தொர். அவரது வதொள்கள் துடித்தன. திரும்பிப்பொரொமல் விலகிச்பசன்றொர்.

புரொவதி

வழிவதுவபொலிருந்தது. அன்னசொணலயில் பசன்று

உண்ை

புன்னணகத்துக்

நூற்றுக்கைக்கொன

ஒலி

பகொண்ைொள்.

தீப்பட்டு

பயைிகளும் இரவலர்களும்

வகட்டுக்பகொண்டிருந்தது.

எரிந்த

உைணவ

உைவுபரிமொறுபவர்கள்

சருமத்தில்

வொங்கி

சங்ணக

ணதலம்

மரத்தடிகளுக்குச்

ஒலித்து

உைவுக்கு

பயைிகணளயும் துறவிகணளயும் அணழத்துக் பகொண்டிருந்தனர். முற்றிலும் உணைதுறந்த நொகத்துறவிகள் திரிசூலமும்

விரிசணையும்

சொம்பல்பூசிய

உைலுமொக

உைவுக்குச்

பசன்றனர்.

பலர்

கழுத்தில்

நொகப்பொம்புகணள அைிந்திருந்தொர்கள். ஒருவர் பிைத்தில் இருந்து எடுத்த பபரிய பதொணையுைன் கூடிய கொல் ஒன்ணற தன் வதொளில் ணவத்திருந்தொர்.

நொகத்துறவிகள், அவர்கணளக் கண்ைதும் அஞ்சி விலகி ஓடிய இரவலணர வநொக்கி சிரித்துக்பகொண்டு தங்கள் முத்தண்ைங்களொல் தணரணய அடித்து ஒலி எழுப்பினர். உைணவ ணககளிவலவய வொங்கி உண்ைனர். உைவு உண்ைபடிவய உரக்கக் கூச்சலிட்டு நைனமிட்ைனர். ‘சிவவொஹம் !சிவவொஹம்!’ என ஆர்ப்பரித்தனர்.

புரொவதி

ஆயிரம்

கங்ணகயில்

குளித்து

நொகச்சிணலகள்

அணமந்திருந்த

கல்லொலொன

அந்த

பநருப்ணபவய

உணையுைன் தட்சவனத்ணத

சிறிய

நின்பறரிந்துபகொண்டிருந்தது. அமர்ந்திருந்தொன்.

ஈர

பைபமடுத்து

மஞ்சள்பூசி

வவள்விக்குளத்தில்

வலப்பக்கத்தில்

வநொக்கி

நின்ற

குளிர்ந்து

தட்சன்

நூறு

புரொவதியின் இணமகள்

அணைந்தொள்.

பைர்ந்த

அமர்ந்திருந்தன.

ஆலமரத்தடியில்

அவற்றின்

நடுவவ

பசந்பநருப்பு

சுளுந்துகளில்

மூைவில்ணல.

கருஞ்சணைக்கற்ணறகளுைன்

உைல்சுருள்களுைன்

பநய்யுண்டு

விழித்தவிழிகளுைன்

அங்கிருந்த பூசகன் “வைங்குங்கள் அன்ணனவய” என்றொன். அணத அவள் பவறும் அணசவொகவவ கண்ைொள்.

எங்கிருக்கிறொள் என்வற அவளுக்குத் பதரியவில்ணல. அவன் வமலும் ணககொட்டியதும் திடுக்கிட்டு விழித்து அவள்

வைங்கி

வழிபடுவதற்கொக

பநருப்பில் விழுந்தொள். பீமவதவன்

கூவியயபடி

பகொண்டுபசன்றனர்.

அவணளப்

அவள்

குனிந்தவபொது

கொல்கள்

தளர

பிடித்து தூக்கிக்பகொண்ைொர்.

முகமும்

ஒரு

கண்ணும்

‘அம்ணப!’ என முனகி

பூசகர்கள்

பநருப்பில்

ஓடிவந்து

நிணனவிழந்து

அவணளத்

பவந்திருந்தன.

தூக்கிக்

பச்சிணலச்சொற்ணற

அவள்வமல் ஊற்றி அள்ளித்தூக்கிக் பகொண்டுவந்து பவளிவய அமர்த்தினொர்கள். அரசவசவகர்கள் ஓடிவந்து

நிற்க பீமவதவன் “அரண்மணன மருத்துவர் என் பணைகளுைன் இருக்கிறொர். அவணர கூட்டிவருக!” என்று ஆணையிட்டு முன்னொல் ஓடினொர்.

அப்பொல் நொகத்துறவிகளில் ஒருவர் திரும்பி புரொவதிணய வநொக்கி ணகசுட்டி உரக்கச்சிரித்து “பநருப்ணபவய

நிணனத்தவணள பநருப்பும் அறிந்திருக்கிறொன்” என்றொர். அவர்களுக்கு அப்பொலிருந்து கருகிவற்றிய முணலகள் ஆை, அகழ்ந்பதடுத்த

வவர்வபொல

மண்படிந்த

உைலுைன், சணைமுடிவிரித்து

பமல்ல ஆடிச்பசன்ற பித்தி புரொவதிணய கைந்து பசன்றொள். புரொவதியின்

அகம்

மைலில்

வற்றும்

நீர்

தன்னுள்

வபொல மணறந்துபகொண்டிருந்தது.

அவள்

தொவன

வபசியபடி

கண்களுக்குவமல்

மதியபவயில் பபொழிய அவள் சித்தத்துக்குள் ஒரு பவண்கைல் அணலயடித்து விரிந்தது. அதன் நடுவவ விரிந்த

பவண்தொமணரயில்

அமர்ந்திருந்தது.

புரொவதி

அவளுணைய

நடுங்கும்

பதய்வம்

உதடுகளொல்

பவண்கணல

‘அம்ணப

உடுத்தி

நிலபவழுந்ததுவபொல

அம்ணப’ என உச்சரித்துக்பகொண்டிருந்தொள்.

கண்கணள அழிக்கும் பவண்ணம, நிறங்கபளல்லொம் கணரந்தழியும் பவண்ணம. இரு கரியகழல்கள். அணவயும் பவண்ணமபகொண்டு மணறந்தன.

பீமவதவர் மருத்துவருைன் வந்து புரொவதிணயப் பொர்த்தவபொது கூப்பிய கரங்களுைன் அவள் இறந்திருந்தொள்

குதி ஐந்து

1.முதற்கனல்22

ைிச்சங்கம் 1

ஏழுகுதிணரகள் இழுத்துவந்த ரதம் சகைங்கள் எழுப்பிய வபபரொலியுைன் அஸ்தினபுரிணய வநொக்கிச்பசல்லும் பொணதக்குத்

திரும்பியவபொது

சற்று

கண்ையர்ந்துவிட்டிருந்த

அம்பிணக

திடுக்கிட்டு

எழுந்து

பட்டுத்திணரச்சீணலணய நீக்கி பவளிவய எழுந்து வந்த வகொட்ணைணயப் பொர்த்தொள். கல்லொலொன அடித்தளம் மீ து மண்ைொல் எழுப்பப்பட்டு அதன்வமல் மரத்தொல் கூணரயிைப்பட்ை பபருஞ்சுவர். அதன் நூற்றுக்கைக்கொன கொவல்வகொபுரங்களில்

அஸ்தினபுரியின்

அமுதகலசக்பகொடிகளணனத்தும்

வகொட்ணைணய

தூக்கிச்பசல்ல

விணழயும் பசம்பபொன்னிறப் பறணவகள் வபொல பதன் திணச வநொக்கி பைபைத்துக் பகொண்டிருந்தன.

பநஞ்சு பைபைக்க அம்பிணக பொர்த்துக்பகொண்வை இருந்தொள். பல்லியின் திறந்த வொய்க்குள் ஏவதொ விதியின் கட்ைணளக்வகற்ப

என

கொவல்வரர்களின் ீ

நுணழயும்

சிறுபூச்சிவபொல

வதொல்கவசங்களும்

அவள்

வவல்நுனிகளும்

பசன்றுபகொண்டிருந்தொள்.

மின்னி

மின்னி

கொணலபயொளியில்

கண்கணள பதொட்டுச்பசன்றன.

அவர்களின் வருணகணயக் கண்ை நிமித்தகொவலன் பவண்சங்ணக ஊத பபருமுரசம் இமிழத்பதொைங்கியது.

வகொட்ணைக்குவமல் அஸ்தினபுரியின் பிதொமகரின் மீ ன் இலச்சிணன பகொண்ை பகொடி பமல்ல துவண்டு ஏறி கொற்ணற வொங்கி பைபைத்து விரிந்தது. அம்பிணக

அருவக

பசொன்னொள்.

இருந்த

அம்பொலிணக

அம்பொலிணகணயப் பொர்த்து ணகநீட்டி

“எவ்வளவு

பொணதவயொரம்

பிரம்மொண்ைமொன

மலர்ந்திருந்த

வகொட்ணை!” என்று

பவண்மலர்

ஒன்ணற

பறித்துக்பகொண்டிருந்தவள் திரும்பி “எங்வக?” என்றொள். “அவதொ…” என்று கொட்டியவபொது ரதம் வகொட்ணைணய வமலும்

பநருங்கிவிட்டிருந்தது.

அம்பொலிணக

கொவல்வகொபுரபமொன்றின்

வகொட்ணை…எவ்வளவுவபர்

“ஆம்…பபரிய

வணளவொன

தூண்கணள

இணத கட்டியிருப்பொர்கள்

தொண்டிச்பசன்றது.

அக்கொ? மிக

அழகொக

இருக்கிறவத” என்றொள். “சீ, வொணயமூடு, இது நம் எதிரிகளின் வகொட்ணை. இன்றில்லொவிட்ைொல் நொணள நம் வதசத்துப்பணைகள் வந்து இணத சிதறடிக்கவவண்டும்” என்று அம்பிணக சீறினொள். வகொட்ணைவொசணல

வநொக்கி

மங்கலவொத்தியங்களின்

ரதங்களின்

ஒலியும்

வரிணச

வவதவகொஷமும்

பசன்ற

வகட்ைன.

புழுதியின்

ரதம்

வமகத்துக்கு

அப்பொல்

வகொட்ணைமுன் பசன்று

நின்றதும்

மக்களின் வொழ்த்பதொலிகளும் வசர்ந்து எணதயுவம எண்ைமுடியொதபடி பசய்தன. குதிணரகள் பயைத்தின் கணளப்பினொல் பபருமூச்பசறிந்து தணலணய சிலுப்பிக்பகொண்டு கொல்களொல் நிலத்ணத தட்டின. ரதமருவக

வந்த

வபரணமச்சர்

யக்ஞசர்மர் தணலவைங்கி

“இளவரசிகணள

அஸ்தினபுரி

வரவவற்கிறது.

தங்கள் பொதங்கள் இம்மண்ைில் பட்டு இங்வக வளம் பகொழிக்கவவண்டும்” என்றொர். அம்பிணக உதட்ணைக் கடித்துக்பகொண்டு

தயங்கியபடி

கீ வழ

இறங்கினொள்.

நொன்

‘இவர்கணள

பொர்க்கக்கூைொது.

இந்த

பசல்வச்பசழிப்ணபயும் பபருந்வதொற்றவிரிணவயும் என் உள்ளம் வொங்கக்கூைொது.’ கண்கணளமூடியபடி அவள் தன் கொணல அஸ்தினபுரியின் மண்ைில் எடுத்துணவத்தொள். வகொட்ணைவமலும்

வழிவயொரங்களிலும் நின்றிருந்தவர்கள்

பவடித்து எழுந்த வொழ்த்பதொலிகளொல் வொணன

நிணறத்தனர். அவணளத்பதொைர்ந்து அம்பொலிணக பமல்ல இறங்கியவபொது வொனிலிருந்து வமலும் வொனுக்குச்

பசல்வதுவபொல வொழ்த்பதொலி அதிர்ந்து உயர்ந்தது. அம்பிணக திரும்பிப்பொர்த்தொள். அம்பொலிணக ணகயில் அந்த பவண்மலர் இருந்தது. அவள் அந்த ஒலியொல் திணகத்தவள் வபொல சிறிய வொணயத்திறந்து கண்கணள விரித்து பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொள். வகொட்ணைவொசலுக்கு

அப்பொலிருந்து

பபொன்னிற பநற்றிப்பட்ைமைிந்த

பட்ைத்துயொணன

பபொதிக்கொல்கணள

பமல்லத்தூக்கிணவத்து துழொவும் துதிக்ணகயுைனும் வசும் ீ பபருங்கொதுகளுைனும் வந்தது. அதன் வலப்புறம் பூர்ை

கும்பம்

மலர்களும்

சூதர்களும்,

ஏந்திய

பகொண்ை

தீபங்களும்

ணவதிகர்களும்

தொலங்களுைன் மலர்களும்

அணமச்சர்களும்

ஏழுபபருங்குடிச்

பகொண்ை

வந்தனர். இைப்பக்கம்

சொன்வறொரும்,

தொலப்பபொலிகளுைன்

பநல்லும்

கனிகளும்

அரசப்பரத்ணதயரும்

வந்தனர்.

மங்கலவொத்தியங்கள்

ஏந்திய

பட்ைத்துயொணன அருவக வந்து தன் துதிக்ணகணய தூக்கி பபருங்குரலில் பிளிறியது. ணவதிகர் குைநீணர

மொவிணலயொல் பதொட்டு அவர்கள் மீ து தூவி வவதவமொதினர். அணமச்சர்கள் அவர்கணள வைங்கி உள்வள நுணழயும்படி வகொரினர்.

அவர்கள் நைந்து நகருக்குள் நுணழந்தவபொது அந்தப் வபபரொலிகவள தங்கணள சுமந்து பகொண்டுபசல்வதொக உைர்ந்தனர். வகொட்ணைக்குள் நுணழந்தபின் அங்வக வந்து நின்றிருந்த திறந்த பபொற்வதரில் ஏறிக்பகொண்டு நகர்வதிகள் ீ

வழியொகச்

பபொழிந்துபகொண்டிருந்தன.

பசன்றவபொது “இந்த

அவர்கள்

மக்களுக்கு

வமல்

நொம்

மலரும்

மங்கலப்பபொன்னரிசியும் மணழயொகப்

இன்பனொரு பவற்றிச்சின்னம்.

இதற்கு

பதில்

நம்

தந்ணதணய அம்பிணக.

ணகயில்

சங்கிலியிட்டு

இழுத்துவந்திருந்தொல்

இன்னும்

ஆர்ப்பரித்திருப்பொர்கள்”

என்றொள்

“நம் தந்ணத என்ன பிணழ பசய்தொர்?” என்றொள் அம்பொலிணக புரியொமல். “சரி, நொம் என்ன பிணழபசய்வதொம்?” என அம்பிணக பல்ணலக் கடித்து வகட்ைொள். அம்பொலிணக “எதற்கு என்ணன கடிகிறொய்? நொன் ஒன்றுவம பசய்யவில்ணலவய” என்றொள்.

“வபொடி” என்றொள்

அம்பிணக.

“ஏன்

அக்கொ?” என்று அம்பொலிணக

அவள்

ணகணயப்பிடித்தொள். “ணகணய எடு…வபொ” என்று அம்பிணக சீறியதும் அவள் உதடுகணளச் சுழித்து “நீ வபொ” என்று பசொல்லி விலகிக்பகொண்ைொள். பவண்ைிற,

பபொன்னிறத்

ஆலயமுகப்புகளும்

தொமணரகள்வபொன்ற

அணனத்தும்

நகர்மொளிணகக்கூடுகளும்

பகொடிகளொலும்

வதொரைங்களொலும்

வழிவிதொனங்களும்

அலங்கரிக்கப்பட்டிருந்தன.

மரவமணைகளில் ஏற்றிணவக்கப்பட்டிருந்த பபருமுரசுகள் முழங்க நகரின் அத்தணன மொளிணகச்சுவர்களும் இணரவநொக்கி

பொயப் பதுங்கும்

புலிகலின் விலொக்கள் வபொல அதிர்ந்தன.

தொமணரக்குணவகளொக

பசறிந்த

அஸ்தினபுரியின் அரண்மொளிணகமுகடுகள் பதரியத்பதொைங்கின. கொஞ்சனம் ஒளிசிதற அணசந்து அணசந்து முழங்கியது. ரதங்கள் அரண்மணன முற்றத்தில் வந்து நின்றன. அவதமலணர

அப்வபொதும்

அம்பொலிணக

ணகயில் ணவத்திருப்பணத

அம்பிணக

கண்ைொள்.

ஏன்

“அணத

ணவத்திருக்கிறொய்? தூக்கி வசு” ீ என்றொள் அம்பிணக. “இல்ணல அக்கொ, ஏதொவது ஒன்று ணகயில் இல்லொமல்

என்னொல் நிற்கமுடியொது” என்றொள் அம்பொலிணக. “அறிவவ கிணையொதொ உனக்கு?” என்று அம்பிணக சீற “யொர் பசொன்னொலும்

நொன்

கொசியிவலவய

வந்திருப்வபன்.”

இந்த

விட்டுவிட்டு

மலணர

ணவத்திருப்வபன்…”

வந்துவிட்வைவன….இப்படி

என்றொள்

அம்பொலிணக.

வருவவன் என்று

பொண்டுரணன

“நொன்

பதரிந்திருந்தொல்

அணத

அது?” என்றொள்

“என்ன கண்கள்

சுருங்க.

எடுத்து

அம்பிணக சின்ன

“என்

பளிங்குப்பொணவ….பவண்ணமயொக

இருக்குவம.” என்று

நகம்புணதயக்

அம்பொலிணக.

அவள்

புஜத்ணத

கிள்ளினொள்.

கிள்ளினொல்

“இனிவமல் பீஷ்மரிைம்

வொடி…”

“வபசொமல்

அம்பிணக

நொன்

பசொல்வவன்” என்றொள் “வபசொவத”

அம்பிணக.

ரதத்திலிருந்து

என்றொள்

இறங்கும்வபொது

அம்பிணக நிமிர்ந்து மொளிணகமுகப்பு வநொக்கிச்

கண்ைொள்.

பசன்ற

பபொன்னைிந்த

நூறுபடிகணளக்

படிகள்

முழுக்க

பரத்ணதயரும்

வசடிகளும் எறிவவல் ஒளி மின்னும் கொவலரும் நின்றனர் . கீ வழ வவதியரும் சூதரும் நிற்க அவர்கள்

நடுவவ ஏழு முதுமங்கலப்பபண்கள் ஆரத்தியுைன் நின்றனர். அவர்களுக்கு முன்னொல் நின்ற முதியவள்தொன் வபரரசி

சத்யவதி

என்று

அம்பிணக

அறிந்தொள்.

கரிய

நிமிர்ந்த பநடிய

உைலும்

விரிந்த

கண்களும்

நணரவயொடிய கூந்தலும் பகொண்டிருந்த சத்யவதி பவள்ளுணை அைிந்து மைிமுடிமட்டும் சூடியிருந்தொள். அவர்கணள

வநொக்கி

வொழ்த்தியவபொது

வந்த

ஏழு

வசடிகளும்

பபண்டிரும் ஆரத்தி

பரத்ணதயரும்

எடுத்து

குரணவயிட்ைனர்.

மஞ்சள்குங்குமத் சூதர்கள்

திலகம்

வொழ்த்தினர்.

அைிவித்து ணவதிகர்

வவதமந்திரங்கணள ஒலித்தனர். சத்யவதி முன்னொல் வந்து இருவர் ணககணளயும் பற்றிக்பகொண்டு “இந்த

அரண்மணனக்கு நீங்கள் எட்டு திருக்களுைன் வரவவண்டும்…உங்கணள எங்கள் குலமூதொணதயர் ஆசியளித்து ஏற்கவவண்டும்.

உங்கள்

மங்கலங்களொல்

இந்த

அரண்மணனயில்

பதினொறு

நிணறயவவண்டும்” என்று வொழ்த்தி அவர்களின் பநற்றியில் மஞ்சள்திலகம் அைிவித்தொள். முதியபபண்

“வலக்கொணல

வவண்டுபமன்வற

இைக்கொல்

ணவத்து

நுணழயுங்கள் வதவி” என்றொள்.

ணவத்து

நுணழயவவண்டும்

அக்கைம்

என்றுதொன்.

பசல்வங்களும்

அம்பிணக

அந்நிணனப்ணப

நிணனத்தது

அவள்

கொல்

ஏற்பதற்குள்வளவய அவள் வலக்கொணலத் தூக்கி முதல்படியில் ணவத்தொள். அம்பொலிணக அந்த வரவவற்பொல்

மகிழ்ந்துவிட்ைொபளன்று

முகம்

மலர்ந்ததில்

பதரிந்தது.

கன்னங்களில்

நீளக்குழிவிழ

பற்கணளக்கொட்டிச் சிரித்தபடி அவள் அணனத்துச் சைங்குகணளயும் பசய்தொள்.

சிறிய

அந்தப்புரத்து அணறணய அணைந்ததும் வசடியர் அவர்கணளச் சூழ்ந்துபகொண்ைனர். ஆணைகணளக் கணளந்து பன்ன ீரொல் நீரொைச்பசய்தனர். கலிங்கத்துப்பட்டும் வவசரத்து மைிகளும் பொண்டியத்து முத்துக்களும் பகொண்ை நணககணள பூட்டினர். கொமரூபத்து நறுமைப்பபொருட்கணளப் பூசினர். பசந்தொமணர, பொதிரி, பட்டி, பசங்கொந்தள், பவண்பொரிஜொதம்,

முல்ணல,

மல்லிணக,

மந்தொணர,

பபொன்னிறச்

நீவலொத்பலம் என பன்னிரு வணக மலர்கணளச் சூட்டினர். ஆடியில்

பொர்த்துக்பகொண்ை

அம்பொலிணக “அக்கொ, இந்த

பசண்பகம்,

என்ணன

நொன்

தொழம்பூ,

இதுவணர

அரளி

பொர்த்தவத

மற்றும்

இல்ணல”

என்றொள். “வொணய மூடு. அறிவிலிவபொலப் வபசொவத” என்று அம்பிணக அவணள ரகசியமொக அதட்டினொள்.

அவள் கிள்ளொமலிருக்க அம்பொலிணக விலகிக்பகொண்ைொள். பக்கவொட்டில் கண்ைொடியில் தன் மொர்பகங்கணளப் பொர்த்தபின்

நுனிக்கண்களொல்

அணத

அம்பிணக

பொர்க்கிறொளொ

என்று கவனித்தொள்.

பின்

அம்பிணகயின்

மொர்பகங்கணளப் பொர்த்தொள். மைியொரத்தில் இதழ்குணலந்திருந்த இருபரல்கணள சரிபசய்து மொர்பின்வமல் சரியொகப் வபொட்டுக்பகொண்ைொள். அணமச்சும்

சுற்றமும்

குடிச்சணபயும்

ஏவலும்

ணவதிகசணபயும்

மயிலொசனங்களில்

வசர்ந்து அவர்கணள

குறுமன்னர்சணபயும்

அமரச்பசய்தனர்.

சபொமண்ைபத்துக்கு கூடியிருந்த

வொழ்த்பதொலிகளும்

அணழத்துச்பசன்றனர்.

அணவ

நடுவவ

மங்கலஒலியும்

அணமந்த

அங்வக இரு

இணைவிைொது

ஒலித்துக்பகொண்டிருந்தன. நொல்வணகக் குடிகளும் வந்து பைிந்து அணனவரும் அவர்களுக்கு பரிசுகணள வழங்கினர்.

நள்ளிரவில் கணளத்துப்வபொனவர்களொக தங்கள் அணறகளுக்குத் திரும்பும்வபொது அம்பொலிணக அம்பிணகணய பநருங்கி ரகசியமொக “அக்கொ, நம்ணம தூக்கிவந்த அந்த முதியவர்தொன் நம்ணம மைப்பவரொ?” என்றொள். அம்பிணக வபசொமல் நைந்தொள்.

பின்னொல் ஓடிவந்து அம்பிணகயின் ணககணளப்பற்றிக்பகொண்டு “ரதத்தில்

வரும்வபொது நொன் அவணரப்பொர்த்வதன். முதியவர் என்றொலும் வபரழகர்” என்றொள். கடும்

சினத்துைன் அம்பிணக திரும்பிப்பொர்த்தொள்.

அம்பொலிணக

“இல்ணல, அணத

நொன்

ஒரு

வபச்சுக்கொக

பசொன்வனன்” என்றொள். அம்பிணக “நொம் இங்வக இருக்கப்வபொவதில்ணல. ஆநிணரவபொலக் கவர்ந்து வர நொம்

ஒன்றும் மிருகங்கள் அல்ல. நமக்கும் சிந்தணனயும் உைர்ச்சிகளும் அகங்கொரமும் இருக்கின்றன” என்றொள். “ஆம்…நொம் ஒருவபொதும் இணத ஒப்புக்பகொள்ளலொகொது” என்றொள் அம்பொலிணக கண்களில் குழப்பத்துைன்.

“ஆனொல் நம்மொல் இன்று எதுவும் பசய்யமுடியொது. நொம் எதுபசய்தொலும் நம் நொட்டுக்கும் தந்ணதக்கும் அது தீங்ககொக

முடியும்…அந்த

பகொன்றுவிட்ைதொக

பைகிவல

முதியவர்

பகொடூரமொனவர்

என

வபசிக்பகொண்ைொர்கள்” என்றொள்

நிணனக்கிவறன்….சொல்வமன்னணர

அம்பிணக. “உண்ணமயொகவொ

பீதியுைன் அம்பொலிணக அவள் ணககணளப்பற்றிக்பகொண்ைொள்.

அவர்

அக்கொ?” என

“மரைப்படுக்ணகயில் இருக்கும் சொல்வணரப் பொர்க்கத்தொன் அக்கொ பசன்றிருக்கிறொளொம்…” என்றொள் அம்பிணக. அம்பொலிணக

பமௌனமொக

கண்ை ீர்

மல்கினொள்.

பகொண்ைொட்ைபமல்லொம்

“பொர்ப்வபொம்…இவர்களின்

முடியட்டும்…அதன்பின் நொம் நம் வழிணயத்வதடுவவொம்” அம்பிணக தங்ணகயின் வதொணள பற்றிக்பகொண்ைொள்.

“என்ன வழி?” என்று அம்பொலிணக கிசுகிசுப்பொக வகட்ைொள். அம்பிணக “அஸ்தினபுரியின் வகொட்ணையிலிருந்து சைலமொக மட்டுவம

நம்மொல்

பவளிவய

பசல்லமுடியும்

என்றொர்கள்.

அப்படிபயன்றொல்

பசல்வவொம்” என்றவபொது அச்சம் கண்களில் பதரிய அம்பொலிணக தணலயணசத்தொள்.

சைலமொகவவ

“வநொயுற்று நொம் இறந்தொல் இவர்களொல் ஏதும் பசய்யமுடியொது. நம் குலம் மீ தும் பழி விழொது. நம் ஆன்மொ

இவர்கணள அங்கீ கரிக்கவில்ணல என்பணத பொரதவர்ஷம் அறியட்டும்” அம்பிணக பசொன்னொள். “ஆம் அக்கொ. நொம் இவர்களிைம் வதொற்கவில்ணல என உலகம் அறிந்தொக வவண்டும்” என்று அம்பொலிணக ஆவமொதித்தொள். தங்கள்

துயிலணறக்கு

அவர்கள்

பசன்றவபொது

இளம்வசடி

ஒருத்தி

வந்து

ஆணைகணள

மொற்ற

உதவிபசய்தொள். அம்பிணக அவளிைம் “அஸ்தினபுரிணய ஆளும் மன்னர் ஏன் முதிய வயதுவணர மைம் பசய்துபகொள்ளவில்ணல?” என்றொள். இல்ணல.

தங்கணளயும்

அரசகட்டிலில்

சிணவ

தங்ணகணயயும்

அமரமுடியும்”

அணனத்ணதயும் பசொன்னொள்.

என்றொள்.

என்ற

அந்த

வசடி

“வதவி, அஸ்தினபுரிக்கு

மைம்புரிந்தபின்னவர

“இணளயவரொ?”

என்று

இணளயவரொகிய

அம்பிணக

இப்வபொது

அரசர்

விசித்திரவரியர் ீ

திணகத்தவபொது

சிணவ

சீறிச்சினந்து எழுந்த அம்பிணக “இது எவ்வணக அறம்? எந்தக்குலமரபு இணத அனுமதிக்கிறது? எங்கணளக் கவர்ந்துவந்த

வரருக்கு ீ

பதில்

வநொயுற்றிருக்கும்

இன்பனொருவர்

எங்கணள

எப்படி

மைக்கமுடியும்?

ஒருவபொதும் இணத நொங்கள் ஏற்க முடியொது” என்று கூவியபடி தன் ஆணைணய தூக்கி எறிந்தொள். சிணவணய

தள்ளிவிட்டு

பவளிவய

இணைநொழியில்

ஓடி

சத்யவதிவதவியின்

அணறவொயிணல அணைந்தொள்.

கொவலுக்கு நின்றிருந்த பபண்ணைப் பிடித்து விலக்கிவிட்டு கதணவத் திறந்து உள்வள பசன்றொள்.

அங்வக

மஞ்சத்தில் படுத்திருந்த சத்யவதி திணகத்து எழுந்தொள். அம்பிணக உரத்தகுரலில் “இந்த இழிச்பசயலுக்கு நொன் உைன்பை மொட்வைன். இது எங்கணளயும் எங்கள் மூதொணதயணரயும் அவமதிப்பது….இணதச்பசய்பவர்கள் நற்குலத்தில் பிறந்தவர்களொக இருக்கமுடியொது” என்றொள். உைர்ந்து அவள் அகம் அஞ்சி நின்றுவிட்ைது. சத்யவதி

அணமதியொக

பசொன்னொள்.

“உன்

குைமும்

“குலமும் சினம்

பசொன்னதுவம அவள் பசொன்னபதன்ன என்று

நைத்ணதயொல்

அைங்கட்டும்…வதவவிரதன்

பசொன்னமுணறயிவலவய இருக்கும்” என்றொள்.

முடிவொகக்கூடியணவ

எணதச்பசய்தொலும்

இளவரசி”

அது

என்று

பநறிநூல்கள்

“கவர்ந்து வந்த பபண்ணை இன்பனொருவருக்குக் பகொடுப்பதொ பநறி?” என்றொள் அம்பிணக, தன் சினத்ணத மீ ட்கமுயன்றபடி. “கவர்ந்துவந்தவபொவத

பிற

மைமுணறகளின்

விதிகபளல்லொம்

அல்லவொ? ரொட்சசமுணறயில் இதுவும் முணறவய” என்றொள் சத்யவதி. “இணத

நொன்

ஏற்கமொட்வைன்.

ஒருவபொதும்

உைன்பைமொட்வைன்…”

என்று

இல்லொமலொகிவிட்ைன

அம்பிணக

கூவினொள்.

“உைன்பைொமலிருக்கமுடியொது வதவி. இது அரசகட்ைணள” என்று சத்யவதி பசொன்னொள். முழுச்சினத்ணதயும் மீ ண்டும்

அணைந்தவளொக

மீ ற

“அரசகட்ைணளணய

கிழித்துக்பகொள்ளமுடியும்…என் பநஞ்ணசப்பிளந்து விழமுடியும்.”

வழியிருக்கிறது…நொன்

என்

கழுத்ணத

சத்யவதி பபருமூச்சுவிட்டு “ஆம், அப்படி ஒரு வழி இருக்கிறது. ஆனொல் உயிர்கள் இறப்புைன் உைணல மட்டுவம விடுகின்றன, உலணக அல்ல. உலணகவிை அவற்றுக்கு நற்சிணதயும் நீர்க்கைனும் வதணவயொகிறது.

பநருப்பிலும் நீரிலும் அவற்ணற வொழும் மொனிைர் வழியனுப்ப வவண்டியிருக்கிறது” என்றொள். அம்பிணகயின் கண்கணள

கூர்ந்து

வநொக்கி,

உதகச்பசயல்கணள

“உன்

அவர்களிைமிருந்து

அவ்வுரிணம

வதவவிரதனுக்கு

அம்பிணக தளர்ந்து

பமல்ல தூணை பிடித்துக்பகொண்ைொள்.

விடுதணலயொகவும் முடியொது” என்றொள்.

உன்

வந்துவிட்ைது.

தந்ணதயும் அவன்

தொயும்

பசய்யமுடியொது.

பசய்யொமல்

வபொனொல்

நீ

தணலணய அதன் வமல் சொய்த்து “எங்கணள

முப்பிறவிக்கும் சிணறயிட்டிருக்கிறீர்கள். மூன்று தணலமுணறக்கும் தீரொ அவமதிப்ணப அளித்திருக்கிறீர்கள்” என்று பசொன்னதுவம பநஞ்சம் கணரந்து கண்ை ீர்விட்ைொள்.

சத்யவதி, “ஆம், சிணறதொன், பழிதொன். ஆனொல் அணனத்திலிருந்தும் விடுதணலயொக வழி ஒன்று உள்ளது இளவரசி. பபண்களுக்பகல்லொம் அது ஒன்வற அரசபொணத” எழுந்து அருவக வந்து அம்பிணகயின் பமல்லிய

கூந்தணல வருடி “நீ எனக்கு வழித்வதொன்றல்கணள பபற்றுக்பகொடு. அஸ்தினபுரிக்கு இளவரசர்கணள அளி. நீ பகொண்ை

அவமதிப்புகபளல்லொம்

விமொனங்களொக ஆகும்.”

குலப்பபருணமகளொக

மொறும்.

உன்

சிணறகபளல்லொம்

புஷ்பக

“ஒருவபொதும் அது நிகழொது” என்று அம்பிணக சீறினொள். “இனி உங்கணளப் பழிவொங்க எனக்கிருப்பது அது ஒன்றுதொன்.

ஒருவபொதும் நொன்

பொணறகணள ணவத்து பசய்வவன்.”

உங்கள்

குலமகவுகணள

மூடிக்பகொள்வவன்….என்

பவறுப்ணப

பபற்றுத்தரப்வபொவதில்ணல.

முழுக்கத்

திரட்டி

என்

வயிற்றில்

இறுக்கி அப்பொணறகணளச்

சத்யவதியின் ணககணள உதறிவிட்டு தன் அணறக்குத் திரும்பினொள் அம்பிணக. அங்வக திணகத்து நின்றிருந்த

சிணவணய சினம் பகொண்டு ஓங்கி அணறந்தொள். “பவளிவய பசல் இழிபிறவிவய. பசன்று உன் அரசியிைம் பசொல், அவளுணைய கனவு ஒருவபொதும் நிணறவவறொது என்று பசொல்” என்று மூச்சிணரத்தொள். மறுநொளும்

அதற்கடுத்தநொளும்

அவர்கள் இருவரும்

உைவருந்தவில்ணல.

வசடிகளும்

முதுதொதிகளும்

மன்றொடினர். பின்னர் சத்யவதிவய வந்து மீ ண்டும் மீ ண்டும் பசொன்னொள். “இங்வக சிணறயிலிருப்பணத விை வபயொக இவ்வரண்மணனணயச் சூழ்கிவறொம்….அதுவவ வமல்” என்றொள் அம்பிணக. மூன்றொம்

நொள்

அம்பொலிணக

எவருமறியொமல் சிணவயிைம்

பசொல்லி

பழங்கணள

வொங்கி

உண்ைொள்.

மஞ்சத்தில்

ஒட்டி

குளிர்ந்து

கிைந்தொள்.

அணதயறிந்த அம்பிணக அவணளயும் வணசபொடி கன்னத்தில் அணறந்தொள். நொன்கொம் நொள் அம்பிணகயொல் எழமுடியவில்ணல.

நணனந்த

பசம்பட்டு

வமலொணைவபொல

மருத்துவப்பபண் “இளவரசியின் நொடி தளர்ந்த வணைநரம்புகணளப்வபொல ீ ஒலிக்கிறது” என்றொள். சத்யவதி அந்த வவகத்ணதப்பொர்த்து பமல்லபமல்ல அச்சம் பகொண்ைொள். “சிறிய இளவரசி?” என்றொள். “அவர்கள் உைவு உண்கிறொர்கள் என்று வதொன்றுகிறது” என்றொள் மருத்துவச்சி.

சத்யவதி பசொல்லியனுப்பிய பசய்திணயக் வகட்டு மறுநொள் பீஷ்மர் வந்தொர். ஒவ்பவொரு கதவொக அவர் குனிந்து குனிந்து நைந்துவந்தவபொது பறணவமரம்வபொல ஓயொது இணரயும் அந்தப்புரத்தின் ஓணசகள் அைங்கி

அவரது கொலடிவயொணச மட்டும் அங்வக ஒலித்தது. அணமதியொன தைொகத்தின்மீ து நிணறயும் மீ ன்கள் வபொல இருளுக்குள் இருந்து விழிகள் எழுந்து எழுந்து வந்து அவணரப்பொர்த்தன. அம்பிணகயின்

அணறணய

பட்டுத்திணரச்சீணலணயப்பிடித்து குணகக்குள்

அவர்

அணைந்ததும்

அம்பிணகணய

எதிபரொலிப்பது வபொன்ற

தொழ்ந்த

வசடிகளொன

மணறத்தனர்.

குரலில்

அப்பொல்

சிணவயும்

சுணபயும்

நின்றபடி

“இளவரசி, உங்கணள

பீஷ்மர்

ஒரு

முடிவிலொ

வணதத்துக்பகொள்ளொதீர்கள்.

உங்களுக்கு இணழக்கப்பட்ைது மொபபரும் பிணழ. ஐயவம இல்ணல. அதற்கொக என்வமல் தீச்பசொல்லிடுங்கள். உங்கள்

பநஞ்சின்

அக்கைக்ணக

அனணலபயல்லொம்

என்

மீ து

முடிக்கிவறன்….தணயகூர்ந்து

பகொட்டுங்கள்.

ஏழுபிறவிகளிலும்

உண்ைொவநொன்பிருந்து

நிணறக்கொதீர்கள்” என்றொர்.

நரகத்திலுழன்று

இக்குலத்தின்வமல்

பழிணய

திணரக்கு அப்பொல் அம்பிணக பமல்ல விம்மி “உங்கள்வமல் என்னொல் பழிச்பசொல்லிை முடியொது” என்றொள். பீஷ்மர்

ணககூப்பி “நொன்

பிணழபபொறுக்கக்

இவதொ

உங்கள்

வகொருகிவறன்

இளவரசி.

பொதங்கணளப்

பற்றி

கொசிநொட்டு

இணறஞ்சுகிவறன்….என்ணன மன்னித்தருளுங்கள்” என்றொர். “அய்வயொ…”

என்ற

ஒலியுைன்

மறுபக்கம்

என்

சிரத்ணத

மூதன்ணனயர்

அம்பிணக

அவற்றின்வமல்

ணவத்து

அணனவரிைமும்

அடிபைிந்து

இது?

கற்வகொபுரம்

எழுந்தமர்ந்தொள்.

“என்ன

வணளயலொமொ? ஆணையிடுங்கள் வதவொ, நொன் என்ன பசய்யவவண்டும்?” என்றொள். அதன்பின் ணககூப்பியபடி அவ்விரல்கள்வமல் பநற்றிவசர்த்து கண்ை ீர்விைத் பதொைங்கினொள்.

பீஷ்மர் “என் அன்ணனபசொல்ணல வகட்டு நைந்துபகொள்ளுங்கள் வதவி…” என்றபின் திரும்பி நைந்து பசன்றொர்.

அவரது கொலடிகணள அந்தப்புரம் எதிபரொலித்து எதிபரொலித்து தன்னுள் நிணறத்துக்பகொண்ைது. ணககணளக் கூப்பியபடி உதடுகள் விதும்ப, முணலகள் எழுந்தமர அவ்பவொலிணய வகட்டுக்பகொண்டிருந்தொள் அம்பிணக. அன்றுமொணலவய

மக்கள்

மன்று

அைிபசய்துபகொண்டிருந்த அம்பொலிணக இருந்து

ஆணைகணள

வந்தது…அங்வக

கூடுவதற்கொன பபருமுரசம்

அம்பிணகணய

வநொக்கி

நீவி இன்பனொருமுணற நீர்நிணலகணளவிை

சிணவ

திலகம்

ஒலித்தது.

தனக்குள்

திருத்தி

துல்லியமொன

ஆடியில்

புன்னணக

“அக்கொ, இந்த

ஆடிகணள

வநொக்கி

தன்ணன

புரிந்துபகொண்ைொள்.

ஆடி

திருவிைத்தில்

சணமக்கிறொர்கள்…

இதில்

பதரியுமளவுக்கு நொன் என்றுவம அழகொக இருந்ததில்ணல” என்றொள். சங்பகொலி எழுந்ததும் சத்யவதியின் வசடி பிவரணம வந்து “இளவரசி, அணனவரும் கொத்திருக்கிறொர்கள்” என்றொள். அணவ

மண்ைபத்தின்

மயிலொசனங்கள்.

நடுவவ

பட்ைொலொன

சிம்மொசனத்துக்கு

பமத்ணத

முன்னொல்

வபொைப்பட்டிருந்தது.

தொழ்வொன

தணரயில்

அதன்

இருபக்கமும்

மணைப்பலணககளில்

இரு

பபரிய

வட்ைங்களொக பச்ணசநிறத் தணலப்பொணககளில் குலச்சின்னங்கள் அைிந்த பூமிதொரர்கள் அமர்ந்திருந்தனர். பநற்கதிரும்

வகொதுணமக்கதிரும்

சூடியவர்கள்.

மொந்தளிர்

சூடியவர்கள்.

பணனவயொணல

சூடியவர்கள்.

வலப்பக்கம் பவண்ைிறத் தணலப்பொணக மீ து மயிற்பீலி சூடிய ஆயர்குலத்தணலவர்கள் அமர்ந்திருந்தனர். நீலநிறத்தணலப்பொணககள்

பசந்நிறத்தணலப்பொணகமீ து இைப்பக்கம்

வமல்

பசங்கழுகின்

மீ ன்சிறகுகளும்

அமர்ந்திருந்தனர்.

அவர்கள்

இறகைிந்த

கைல்நொணர

முன்

பபரிய

நறுமைப்பபொருட்களும் ணவக்கப்பட்டிருந்தன.

இறகுகளும்

வவைர்

அைிந்த

தொம்பொளங்களில்

குலத்தணலவர்களும் கைல்வசர்ப்பர்களும்

பவற்றிணலயும்

பொக்கும்

ஸ்தொனகர் அறிவித்ததும் பீஷ்மர் வந்து அணவவயொணர வைங்கி அவர்கள் நடுவவ அமர்ந்தொர். சத்யவதியும் அம்பிணகயும் அம்பொலிணகயும் உள்வள வந்ததும் அணவ வொழ்த்பதொலி எழுப்பி வைங்கியது. ஸ்தொனகர்

மும்முணற முணறப்படி “மன்றமர முணறயுள்ள எழுபத்திரண்டு மூத்தொரும் வந்துவிட்ைொர்களொ?” என்றபின் ணகணயத்தூக்க பபருமுரசு ஒருமுணற முழங்கியது. ஸ்தொனகர்

உரக்க

முடிணவ

எடுக்கவிருக்கிவறொம்.

“பூமிதொரர்கவள,

கைல்வசர்ப்பர்கவள,

வவைர்தணலவர்கவள,

ஆயர்குடிமூத்தொவர!

இந்த

மங்கலமொன ணசத்ர பஞ்சமி நொளில் நொம் நம் நொட்டின் அரசரொக இளவரசர் விசித்திரவரியனுக்கு ீ முடிசூட்டும் கொசிநொட்டு

இளவரசியர்

இருவணர

மைந்து

விசித்திரவரியர் ீ

சந்திரவம்சத்தின் ஐம்பத்திரண்ைொவது மன்னரொக அரியணை ஏற்கவிருக்கிறொர். அணத பதொன்ணமயொன இந்த நொட்டின் குடிமக்களொகிய நீங்கள் வொழ்த்தி ஏற்பீர்கபளன்றொல் விண்ணுலகொளும் இந்திரனும் வதவர்களும்

தந்ணதயருலணக ஆளும் மூதொணதயரும் மும்மூர்த்திகளும் வதவணதகளும் நம்ணம வொழ்த்துவொர்கள். ஆம், அவ்வொவற ஆகுக!” என்றொர். சணப

ணகதூக்கி

விசித்திரவரியர் ீ

‘ஆம்

ஆம்

ஆம்’ என

ஒரு வனபூணசக்கொக

ஆசிபயொலி எழுப்பியது.

கொட்டுக்குச்

ஸ்தொனகர்

பசன்றிருப்பதனொல்

அவரது

பதொைர்ந்தொர்.

உணைவொணள

“மன்னர் இன்று

அரியணையில் அமரச்பசய்து அரசியருக்கு கொப்புகட்ைவிருக்கிவறொம். அது மங்கலம் பகொள்வதொக!” சணப

மீ ண்டும் ணகதூக்கி ‘ஆம் ஆம் ஆம்’ என ஒலி எழுப்பியது . உள்ளிருந்து விசித்திரவரியனின் ீ உணைவொள் அணமச்சர்களொல் ஒரு தொம்பொளத்தில் பகொண்டுவரப்பட்ைது. முன்னொல் பொவட்ைமும் அலங்கொரங்களுமொக ஏழு வசவகர்கள் வந்தனர். பதொைர்ந்து மங்கலப்பபொருட்கள் நிணறந்த தொலங்களுைன் பபண்கள் வந்தனர். அணதத்பதொைர்ந்து ணவதிகர்கள் கும்பங்களுைன் வந்தனர்.

இறுதியொக ஏழு வசவகர்கள் சுமந்துவந்த பபொற்தொலத்தில் குருவம்சத்தின் மைிமுடி வந்தது. நவமைிகள் பபொதிந்த

பபொன்முடி

விண்மீ ன்கள்

பசறிந்த

ணகலொயமணலவபொல

மின்னியது.

அணவயில்

இருந்த

அணனவரும் பசொல் அவிந்து அணத சிலகைங்கள் வநொக்கினர். அவர்களின் மூதொணதயர் பநல்லும் மீ னும்

பநய்யும் ஊனும் பகொடுத்துப்புரந்த மைிமுடி. அவர்களின் தணலமுணறகள் குருதி பசொரிந்து நிணலநொட்டிய மைிமுடி. வொழ்த்பதொலிகள் விண்ைிடிந்து வழ்வதுவபொல ீ ஒலித்தன. மங்கலப்பபண்கள்

இருபக்கமும்

வழிவிை ணவதிகர்கள்

சிம்மொசனம்

மீ து

கங்ணக

நீணர

மொவிணலயொல்

பதொட்டுத் பதளித்து தூய்ணமப்படுத்தினர். அதன்வமல் பசம்பட்டு விரித்து, உணைவொணள உணறவிட்டு உருவி நட்ைனர். அந்த பவள்ளிப்பளபளப்பில் அணவயின் வண்ைங்கள் அணசந்தன. உணைவொள் அருவக மைிமுடி ணவக்கப்பட்டு

அதன்

வமல்

பவண்பகொற்றக்குணை

ணவக்கப்பட்ைது.

பவண்வசொழிகளும் பபொன்னரிசியும் தூவி வைங்கி ணவதிகர் பின்னகர்ந்தனர். ஸ்தொனகர்

“அணவவயொவர, இந்த

தணலமுணறயொக

மைிமுடியும் உணைவொளும்

குருவம்சத்திற்குரிய

பசல்வங்கள்…

பசங்வகொலும்

அத்திரி

அதன்வமல்

முனிவரின்

பபொன்மலரும்

பவண்சங்கும் வழிவந்த

தணலமுணற

புரூரவஸொல்

உருவொக்கப்பட்ைது இந்த முடிமரபு. புரூரவஸின் வம்சத்தில் பிறந்தவர் மொமன்னர் குரு. குருவின் வம்சவம

அஸ்தினபுரிணய ஆளும் அழியொ பபருமரபு.… இந்த மைிமுடிணய மொமன்னர்களொன நகுஷரும் யயொதியும் சூடியிருக்கிறொர்கள். இந்நகரத்தின்

மொமன்னர்

பவற்றியும்

சந்தனு

இணத

பசல்வமும் புகழும்

தணலயில்

இந்த

ஏந்தி

மைிமுடியொல்

இந்த

நொட்ணை

வந்தது.

மொமன்னர் விசித்திரவரியன் ீ தணலணய அலங்கரிக்கட்டும்! ஆம், அவ்வொவற ஆகுக!’ பபருகுடித்தணலவர்கள் பவற்றிணலணய பநற்றிவமல் ணவத்து வைங்கி

ஆண்டிருக்கிறொர்.

இனி

இந்த

அளிக்க அணவ

மைிமுடி

அரியணையின்

கொலருவக குவிக்கப்பட்ைன. அம்பிணக அந்த உணைவொணளயும் மைிமுடிணயயும் பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொள். சிறுவயதிவலவய

அவள்

வகட்ைறிந்த

கணதகளில்

வந்தணவ

அணவ.

வதவருலகில்

உள்ளணவ

கனவுகணள நிணறத்தணவ. வபரரசி வதவயொனி சூடிய மைிமுடி. சத்யவதி அைிந்த மைிமுடி. அவளும்

அம்பொலிணகயும்

அதன்வமல் மலர்மொணலகணளச்

சூட்டினர்.

ஒளிமிக்க

பரப்பில்

வபொல

வண்ைங்கள்

ஆடும் அந்த வொள்வமல் மொணலயிடும்வபொது அம்பிணக ஒருகைம் கண்ைருைன் ீ விம்மிவிட்ைொள்.

1.முதற்கனல்23

ைிச்சங்கம் 2

ணவகொசி மொதம் கருநிலவு நொளன்று மைிமஞ்சம் ஒருக்கப்படும் என்று விசித்திரவரியனின் ீ பசயலணமச்சர் ஸ்தொனகருக்கு பசய்தி வந்தது. பசய்திணயக் பகொண்டுவந்த சத்யவதியின் தூதன் ஒற்ணறவரி குறிக்கப்பட்ை ஓணலணய

அளித்துவிட்டு

வொசித்தொர் ஸ்தொனகர்.

வைங்கி

விணைபபற்றொன்.

சிந்தணனயுைன்

அந்த

ஏட்ணை மீ ண்டும்

மீ ண்டும்

ஆதுரசொணலக்குள் பசன்று படிகள் ஏறி விசித்திரவரியனின் ீ அணற வொசலில் நின்று உள்வள பொர்த்தொர். அவன்

பட்டுத்துைியொலொன

பமதுவொக

உள்வள

வந்து

தூளித்பதொட்டிலில்

அவனருவக

நின்றொர்.

சுள்ளிக்கட்டுவபொல விசித்திரவரியன் ீ

தூங்கிக்பகொண்டிருந்தொன்.

அணரத்துயில்

கணலந்து

அவர்

சிவந்த

விழிகணளத் திறந்து “பசொல்லுங்கள் ஸ்தொனகவர” என்றொன். ஸ்தொனகர் பசொல்வதற்கு முன்னவர “எப்வபொது?” என்று வகட்ைொன்.

என்றொர்

“கருநிலவில்”

ஸ்தொனகர்.

“நிணனத்வதன்”

மூடிக்பகொண்ைொன்.பின் “கருவுறுவதற்குச் புன்னணகயுைன்

“மிருகங்கணள

சிறந்த

புைரச்பசய்ய

என்று

நொள்

பசொல்லி

விசித்திர

இல்ணலயொ?” என்றொன்.

அந்நொணள

வதர்ந்பதடுப்பொர்கள்”

வரியமுள்ள ீ ஆண் மிருகத்ணதத்தொவன வதர்ந்பதடுப்பொர்கள்?” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ “மிருகங்களில்

அரசும்

அரசனும் இல்ணலயல்லவொ?” என்றொர்

ஸ்தொனகர்.

வரியன் ீ

ஸ்தொனகர்

என்றொர்.

விசித்திரவரியன் ீ

கண்கணள

பமல்லிய “ஆனொல்

கண்கணள

திறக்கொமவலவய உரக்கச்சிரித்து “ஆனொல் தொய் இருக்கும். அணனத்து வல்லணமகளும் பகொண்ை கொளி” என்றொன்.

“அரவச, திருவிைத்திலிருந்து பதொல்குடிமருத்துவர் வந்துள்ளது.

அவணர

சந்தித்தபின்

நொம்

ஒருவணர

நம்

தூதர்கள்

அனுப்பியிருப்பதொக

முடிபவடுத்தொபலன்ன?” ஸ்தொனகர் வகட்ைொர்.

பசய்தி

விசித்திரவரியன் ீ

“இல்ணல ஸ்தொனகவர, இனி என் உைணல நொன் வழிபை முடியொது. பபொய்த்பதய்வங்கணள வழிபடுபவன் நரகத்துக்குச்

பசல்கிறொன்

என்று

அறிந்திருக்கிவறன்.

புகழும்,

பசல்வமும்,

உைலும்தொன்

மூன்று

பபொய்த்பதய்வங்கள் என்பொர்கள். நொன் உைணலவய வழிபட்டு இதுநொள் வணர வொழ்ந்துவிட்வைன். இனி அணத பசய்யப்வபொவதில்ணல. இந்த உைல் இருந்தொலும் அழிந்தொலும் எனக்கு ஒன்றுதொன்” என்றொன். “அரவச, உைல்

ஆன்மொவின்

சிரித்துக்பகொண்வை

வகட்ைபடி

ஆலயம்” என்றொர் ஸ்தொனகர். விசித்திரவரியன் ீ

“இல்ணல

எழுந்தொன்.

“அரசியல்

ஆன்மொவின்

சிணதயொ?” என்று

விவொதத்துக்கு

வவதொந்தத்ணத

பயன்படுத்துவதற்கு வவதவியொசரின் அனுமதி உண்ைொ என்று பதரியவில்ணல” என்றொர் ஸ்தொனகர். “அந்த

ஆரொய்ச்சி எதிரிநொட்டுக்கு தீணவக்கும்வபொது ஓதவவண்டிய வவத மந்திரம் என்ன என்ற இைத்திற்குத்தொன் பசன்று நிற்கும்.”

விசித்திரவரியன் ீ பவடித்துச் சிரித்தபடி எழுந்து அமர்ந்தொன். “ஸ்தொனகவர, இத்தணனநொளில் ஒரு கைம்கூை நொன்

என்

இருந்தவபொது

மரைத்ணத அஞ்சியதில்ணல ஒருநொள்

கொய்ச்சலில்

என்று

படுக்ணகயில்

அறிவர்களொ?” ீ என்றொன். இருந்வதன்.

நொன்கு

“எனக்கு

என்ணன பதொட்டுப்பொர்த்த

வயதொக

அரண்மணன

மருத்துவர் அந்திக்குள் நொன் உயிர்துறப்பது உறுதி என்று பசொன்னொர். நொன் கண்கணளமூடிக்பகொண்வைன். அந்தி

வர

எவ்வளவு வநரமிருக்கிறது

பசலவிைத்பதொைங்கிவனன். விரிந்த

விழிகணளயும்

சிணலயுைணலயும்

என்

என்று

அன்ணனணய

கண்முன்னொல்

அணுவணுவொகப்

பதரிந்திருக்கவில்ணல. எண்ைிக்

கண்வைன்.

பொர்த்வதன்.

என்

நொன்

ஆகவவ

பகொண்வைன்.

தணமயனின்

உண்ை

அவள்

ஒவ்பவொருகைமொக

அழகிய முகத்ணதயும்

முடிவவயில்லொமல்

வந்துபகொண்டிருந்தன

இறுகிய

இனிய உைவுகணள, பொர்த்த

மலர்கணள, வகட்ை இனிய இணசணய என ஒவ்பவொன்றொக எண்ைிக்பகொண்வை இருந்வதன்.” “ஸ்தொனகவர,

நொன்

வலுவொன கரங்கணளயும்

நிணனவுகள்.

எவ்வளவு

அழகிய

அதிகமொக

வொழ்ந்துவிட்வைன் என்று பிரமித்துப்வபொய் கிைந்வதன். அந்தியில் அரண்மணனயின் நொழிணகமைி ஒலித்தது. இரவு வந்தது. என் நிணனவுகள் முடியவில்ணல. வமலும் வமலும் நிணனவுகள். கொணலபயொளி பளபளக்கும் இணலகள்.

இளங்கொற்றில்

மகரந்தபீைம்

குணலயும்

மலர்கள். கொற்றில்

சிறகுகள்

பிசிறிய

பறணவகள்.

எவ்வளவு வண்ைங்கள் ஸ்தொனகவர…. ஒருபறணவயின் சிறகிவலவய எத்தணன வண்ைங்கள்! ஒவ்பவொரு வவணளயிலும் அணவ மொறுபட்டுக் பகொண்டிருக்கின்றன…. இவ்வுலகம் வண்ைங்களின் பபருக்கு. ஒலியின்

பபருக்கு. மைங்களின் பபருக்கு. சுணவகளின் பபருக்கு….ஸ்தொனகவர புனுணக அள்ளும் குறுவதொண்டியொல் கைணல

அள்ளுவது

வபொன்றது

இப்பிரபஞ்சத்ணத

புலன்களொல்

அறிய

முயல்வது.

ஒருநொளில்

ஒருநொழிணகயில் நம்ணமச்சுற்றி வந்து நிணறயும் உலணக அள்ள நமக்கு வகொடி புலன்கள் வதணவ.‘’ தன்

பசொற்களொவலவய

“நொன்குவருை ஒருமொதத்ணத,

வசியம்

வொழ்க்ணகணய ஒருநொணள.

பசய்யப்பட்ைவணனப்வபொல

அள்ளி

ஸ்தொனகவர,

விசித்திரவரியன் ீ

நிணனவொக்கிக்பகொள்ள ஒருநொழிணகணய

வபசிக்பகொண்டிருந்தொன்.

முயன்வறன்.

வொழ்ந்து

முடிக்க

ஒருவருைத்ணத, இப்புலன்களும்

பின்பு

இணத

ஏந்திநிற்கும் சிறுபிரக்ணஞயும் வபொதவில்ணல. அன்று தூங்கிப்வபொவனன். விழித்தவபொதும் நொன் இருந்வதன். என்

மீ து

குனிந்த அன்ணனயிைம்

இருக்கிறொய்’ என்றொள்.

அந்த

‘அன்ணனவய

வரி

என்

நொன்

சொகவில்ணலயொ’ என்வறன்.

ஆப்தவொக்கியமொனது.

‘விசித்திரவரியொ, ீ நீ

நொனறிந்த ஞொனபமல்லொம்

அதன்வமல்

கனிந்ததுதொன். நொன் இருக்கிவறன். அணத பலவகொடிமுணற எனக்குள் பசொல்லிக்பகொண்வைன். இங்வக இவதொ நொனிருக்கிவறன். அவ்வரியிலிருந்து ஒவ்பவொருகைமும் நொன் முடிவில்லொமல் விரிகிவறன்..”

ஸ்தொனகர் அவன் முகத்தில் விரிந்த புன்னணகணயப் பொர்த்தொர். அது கொலத்துயர் அணுகொத யட்சர்களின் புன்னணக. “மறுநொள்

நொன்

தொண்டியவபொது

உைர்ந்தது

என்

வொழ்நொள் எவ்வளவு

பவகுபதொணலவுக்கு

வந்திருந்வதன்.

பபரியது

வபொதும்

என்றுதொன்.

வபொதும்

அந்த

ஒருநொணள

என

நொன்

அகம்நிணறய

வொழ்ந்துவிட்டிருந்வதன். ஆனொல் மறுநொளும் எனக்குக் கிணைத்தது. அதன்பின்னர் ஒவ்பவொருநொளொக இவதொ

பதினொன்கு வருைங்கள். இக்கைம் இறந்தொல்கூை என் வொழ்க்ணக ஒரு பவற்றிதொன் ஸ்தொனகவர. வொழொது இருந்துபகொண்டிருந்தவர்களுக்குமட்டும்தொன்

மரைம்

என்பது

இழப்பு….அச்சமில்ணல.

மரைத்தின்

மீ து

அச்சமில்ணல என்பதனொல் எதன்மீ தும் அச்சமில்ணல.” அவர் கண்கணள வநொக்கி விசித்திரவரியன் ீ புன்னணக புரிந்தொன்

“நொன்

அவமதிப்ணபயும்

எஞ்சுவணதப்பற்றிக்கூை அஞ்சவில்ணல.” “அது

சரிதொன்”

விசித்திரவரியன் ீ

என்றொர் சிரித்து

ஸ்தொனகர்

“அந்த

அஞ்சவில்ணல.

சித்தர்

“மொவரரொக ீ

வரட்டும்.

ஏன்

இருந்தொல் அவரும்

சூதர்பொைல்களில் விதியின்

என்

கற்றுக்பகொள்ளட்டும். என்ன பசொல்கிறீர்?” என்றொன். ஸ்தொனகர் சிரித்தொர்.

ஒரு

இளிவரலொக

உைணலக்பகொண்டு

இளிவரலொக எஞ்சலொம்”

மருத்துவம்

மறுநொவள வசவகர்களொல் அணழத்துவரப்பட்ை திருவிைநொட்டு சித்தர் ஆதுரசொணலக்கு வந்துவசர்ந்தொர். அவர்

வண்டியில் இருந்து இறங்கியதும் ஸ்தொனகர் ஒருகைம் திணகத்தொர். மூன்றுவயது சிறுவனின் உயரவம இருந்தொர் சித்தர். ஆனொல் மிக முதியவர் என பவண்ணுணரவபொன்ற தணலமுடியும் நீண்டு இருபுரிகளொகத்

பதொங்கி வயிற்றிலொடிய தொடியும் கொட்டின. புதியனவற்ணறப் பொர்க்கும் சிறுவனின் அழகிய கண்களுைன் நிமிர்ந்து

ஆதுரசொணலணயப்

இல்ணலயொ?”

என்றொர்.

பொர்த்தொர்.

“ஆம்”

பூசுகிவறொம்” என்றொர்.

என்றொர்

ஸ்தொனகரிைம் ஸ்தொனகர்.

“அரக்ணகப்

அவர்

பூசி

இணத

“திருவிைநொட்டிவல

எழுப்பியிருக்கிறீர்கள்

நொங்கள்

சுண்ைத்ணத

ஸ்தொனகர் முதல் திணகப்பு அகன்று புன்னணகபசய்து “வருக சித்தவர, நொன் மொமன்னர் விசித்திரவரியரின் ீ அணமச்சன். என்பபயர் சிறுவணனப்வபொல

ஸ்தொனகன்.

பரபரபவன்று

உங்கணள

சுற்றிலும்

சிரம்பைிந்து

வநொக்கி

வைங்குகிவறன்” என்றொர். ஆசியளிக்கொமல் ஏன் நீங்கள்

“இங்வக

சுண்ைம்

ணகயொள்வதில்ணல

என்று பசொல்லவில்ணலவய” என்றொர் சித்தர். “இங்வக குளிரின்வபொது சுண்ைப்பூச்சு பவடிக்கிறது” என்றொர் ஸ்தொனகர். “வமலும் இங்வக சுண்ைம் மிக அரியது. அருவக கைல் இல்ணல அல்லவொ?”

“ஆம் உண்ணம” என்று பசொன்ன சித்தர் “என் பபயர் அகத்தியன். நொன் திருவிைநகரொகிய மூதூர் மதுணரக்கு

இப்பொல் பபொதிணகமணலயில் வொழ்பவன்.” ஸ்தொனகர் வைங்கி “ஆசியளியுங்கள்” என்றொர். ஆசியளித்தபின்

அகத்தியர் “இந்நகரம் பபரியது…மதுணரக்கு நிகரொனது” என்றொர். ஸ்தொனகர் “பதன்னகர் மதுணரணய இங்வக சூதர்கள்

பொடுவதுண்டு.

கைற்சிப்பியின் ஓடுகளொல்

கூணரயணமக்கப்பட்ை

கனவுகண்டிருக்கிவறன்” என்றொர்.

அரண்மணனகணளப்பற்றி

நொன்

“ஆம், அணவ பரத்ணதயர் வதியின் ீ மொளிணககள். உங்கள் வைிகர்கள் அங்கு மட்டும்தொன் வருகிறொர்கள்”

என்றொர் அகத்தியர். ஸ்தொனகர் புன்னணகணய அைக்கி பமல்ல, “தொங்கள் பதன்திணச ஆசிரியர் அகத்தியரின் குருமரபில் வந்தவரொ?” என்றொர்.

“நொன் அவவரதொன்” என்றொர் அகத்தியர். ஸ்தொனகர் திடுக்கிட்ைொர். “இந்த தீபச்சுைர் அந்த திணரச்சீணலயில் ஏறிக்பகொண்ைொல் அணத வவறு பநருப்பு என்றொ பசொல்வர்கள்?” ீ என்று அகத்தியர் பசொன்னவபொது பதளிந்தொர். அகத்தியர் “இங்வக நீங்கள் என்னவணகயொன மதுணவ அருந்துகிறீர்கள்?” என்றொர். “பழரசங்கள்…வசொமம்…” “அணவபயல்லொம் சொணரப்பொம்புகள்.

நொன் ரொஜநொகத்ணதப்பற்றி

வகட்வைன்.” ஸ்தொனகர்

திணகத்து “அப்படி

ஏதும் இங்வக இல்ணல” என்றொர். அகத்தியர் “பதன்னக மதுக்கள் சிலவற்ணறச் பசய்ய நொன் உங்களுக்கு கற்றுத்தருகிவறன்.” என்றொர்

சித்தர் படிகளில் தொவித்தொவி ஏறினொர். “இந்தப்படிகணள நொன் விரும்புகிவறன். இணவ நொன் ஏறும்வபொது அதிக

ஒலி எழுப்புகின்றன.

“நொன்

என்

பொண்டியன்

கல்லொல்

படி

கட்டியிருக்கிறொன்.

நொன்

ஏறிபசல்வது எனக்வக

பதரியொது.” திரும்ப படிகளில் தொவி கீ வழ வந்து ணகணயத் தட்டியபடி மீ ண்டும் வமவல பசன்றொர். வநொயொளிணய

பொர்க்கலொமொ?’” என திடீபரன்று

அவர்

வகட்ைவபொதுதொன்

ஸ்தொனகர்

அவர்

மருத்துவர் என்னும் நிணனணவ அணைந்தொர். “சித்தவர, தொங்கள் உைவுண்டு இணளப்பொறலொவம. தங்கள் வசணவக்கு

என்ணன

அனுமதிக்கவவண்டும்”

என்றொர்.

“நொன்

இரவிலன்றி

இணளப்பொறுவதில்ணல.

தொவரங்களிலிருந்து மட்டுவம கொய்கனிகணள புசிப்வபன். ஓடும் நீணரவய அருந்துவவன்.மரநிழல்களிவலவய துயில்வவன்.

எனக்கு

எவரும்

பைிவிணைகள் பசய்யவவண்டியதில்ணல” என்று

“எனக்குநொவன பைிவிணைகணள பசய்துபகொள்வவன்.”

அகத்தியர்

பசொன்னொர்.

விசித்திரவரியன் ீ அணறக்குள் அகத்தியணர ஸ்தொனகர் அணழத்துச்பசன்றொர். அரசன் எழுந்து வந்து அவர் பொதங்களில் நைந்து

பைிந்து வைங்கினொன்.

சுற்றிப்பொர்க்கத்

பின்னொலும்

குனிந்தும்

ஆசியளித்தபின் அகத்தியர் ஒன்றும்

பதொைங்கினொர்.

முழந்தொளிட்டும்

அவன்

படுத்திருந்த

கூர்ந்து

மஞ்சத்தின்

வபசொமல் அந்த அணறக்குள்

வநொக்கிக்பகொண்டிருந்த

ஸ்தொனகணரப் பொர்த்து விசித்திரவரியன் ீ புன்னணகபுரிந்தொன்.

அடியிலும்

தூண்களுக்குப்

அகத்தியணர

பொர்த்தபின்

“என்ன பொர்க்கிறீர்கள் சித்தவர?” என்றொர் ஸ்தொனகர். “ஒரு வணலயின் கண்ைிணய வணலணயப்பொர்க்கொமல்

சரிபசய்யமுடியுமொ?” என்றொர் அகத்தியர். “ஆம், மனிதர்கள் பிறவியின் வணலயிலும், குலத்தின் வணலயிலும்,

பசயலின் வணலயிலும் அணமந்திருக்கிறொர்கள் என்பொர்கள் நூலறிந்வதொர்” என்று பசொன்ன ஸ்தொனகரிைம் அகத்தியர்

சுட்டுவிரணலக்

ஸ்தொனகர்

பிரமித்தவர்

கொட்டி

“வகொடிவணலகள்.

வகொைொனுவகொடி

வணலகள்.

ஒவ்பவொன்றிலும்

வகொைொனுவகொடி கண்ைிகள்…முடிவிலிணயவய அதில் ஒரு கண்ைி என்று பசொல்லலொம்” என்றொர். வபொல

வபசொமல் நின்றொர்.

அகத்தியர்

“அந்த

வணலகணள

அறிய

எவரொலும்

முடியொது. ஆனொல் ஒரு வழி உள்ளது. அணத கைஞொனம் என்கிவறொம். இங்வக இப்வபொது இக்கைத்தில்

மட்டும் அந்த வணலணயப்பொர்க்கிவறொம். இந்த அணறயில், இந்த கைத்தில் நிகழ்வதன் ஒரு பகுதிதொன் நீங்களும் நொனும் இவரும்” என்றொர். ஸ்தொனகர்

இவருக்கு

“இவ்வணறயில்

உண்ணமயில்

மருத்துவம்

இப்வபொது இருபத்பதட்டு

பதரியுமொ

மரைங்கள்

என்ற

நிகழ்ந்து

சிந்தணனணயத்தொன்

பகொண்டிருக்கின்றன” என்று

அணைந்தொர்.

அகத்தியர்

சொதொரைமொக பசொல்லிவிட்டு திரும்பினொர். “இயற்ணகயில் மரைம் என்பது உண்ைப்படுவதுதல் மட்டுவம.” விசித்திரவரியன் ீ

ணககணளப்

பற்றி

நொடிணயப்பிடித்தபடி

அதிர்வு

“பமல்லிய

மட்டும்தொன்”

என்றொர்.

விசித்திரவரியன் ீ பபருமூச்சுைன் “ஆம், அணத உைர்கிவறன் சித்தவர” என்றொன். “மிகபமல்லிய சிலந்திவணல. மிகச்சிறிய

சிலந்தி.

இணைத்துக்பகொண்வை

அது

தன்னுள்

பசல்கிறது.

இருந்து

அதில்

தன்ணன எடுத்து

தொவித்தொவி

உதிர்ந்த

ஒரு

நொன்கு

திணசகணளயும்

நீர்த்துளி

அந்தவணலயில்

அதிர்ந்துபகொண்டிருக்கிறது. இந்த அணறயில் இந்த ஆதுரசொணலயில் இந்தத் வதொட்ைத்தில் நிகழும் ஒரு அதிர்வினொல்கூை அது உதிர்ந்துவிைலொம்” என்றொர் அகத்தியர். விசித்திரவரியன் ீ மருத்துவம்

பபருமூச்சுைன்

மீ து நம்பிக்ணக

“புரிந்துபகொண்வைன்

இருந்ததில்ணல” என்றொன்.

சித்தவர.

அவணன

உள்ளங்கொல் சித்தர்.

என்றும்

படுக்கச்பசய்து

வணர

பசுக்கள்

“ஏழு

எனக்கு

என்

உைலுக்கொன

அவன்

பதொட்டுத்பதொட்டு பகொண்ை மந்ணத

பநற்றிமுதல்

ஆரொய்ந்தொர்

என

உைணல

எங்கள் நூல்கள் பசொல்கின்றன. ஏழு தொமணரகள் விரிந்த

தைொகம். ஏழு சக்கரங்களொலொன இயந்திரம். ஏழுபபொருள் பகொண்ை பசொல்.”

அவன் இணைக்குக் கீ வழ ணகயொல் அழுத்தி “முதல்புள்ளி மூலொதொரம். திருவிைபமொழியில் அளணவப்பதி என்வபொம். அதுவவ

கொமம்,

இருந்து

அதுவவ

ஊக்கம்,

உைலுக்குத்தொவும்

வநொயிருப்பதொக

அதுவவ

உைலில்

இதுவணர

எல்லொ

பநருப்பு.

எண்ைித்தொன்

அதில்

மருத்துவர்களும் மருந்தளித்திருக்கிறொர்கள். ஆனொல் அது வல்லணம

பகொண்டிருக்கிறது.

வண்ைங்கணள உைணவ

வொழ்க்ணகணய

ஆகவவதொன் இளவரசர்

விரும்புகிறொர்.

ஒலிகணள

சுணவக்கிறொர். அழகொக்கும்

வொழ்கிறொர்கள்.

கொதல்பகொள்ளச்

ஒவ்பவொன்ணறயும்

ரசிக்கிறொர்.

மூலொதொரத்தில்தொன்

மூன்று

பசய்யும்

வதவணதகள்

அழகொக்கும்

பிவரணம,

ணசதன்ணய,

ஒவ்பவொன்ணறயும் அன்வற அக்கைவம என்று கொட்டும் ஷிப்ணர.”

ஸ்தொனகர்

“அப்படிபயன்றொல்…”

பபொருட்படுத்தொமல் “அன்னத்ணத

என்று

அகத்தியர்

ஆரம்பித்தணத பதொைர்ந்தொர்.

அனலொக்கும் சுவொதிஷ்ைொனம்

பகொண்டிருக்கிறது.

கொற்ணற

உயிரொக

மொர்ணபத்பதொட்டு

“குருதிணய

வல்லணம மொற்றும்

மைிபூரகம் நன்றொக உள்ளது. ஆனொல்…” விசித்திரவரியன் ீ அநொகதத்தில்

அனவல

இல்ணல.

ஈசொனருத்திரன்

எரிந்துபகொண்டிருக்கிறது.” ஸ்தொனகர்

“என்ன

பசய்வது

குடிபகொள்ளும் ஆலயத்தில்

சித்தவர?” என்றொர்.

“இது

வந்துவசரவில்ணல” என்றொர் சித்தர்.

விதிப்பயன்.

ஏற்றிய

மங்கிய

பவம்ணமயொக்கும் விளக்கு

மட்டும்

விளக்கிலிருந்து

அனல்

விசித்திரவரியன் ீ புன்னணகயுைன் எழுந்து “வைங்குகிவறன் சித்தவர, தொங்கள் இங்வகவய இருந்து என்ணன

இதமொக வழியனுப்பிவிட்டுச் பசல்லவவண்டும் என்று வகொருகிவறன்” என்றொன். அகத்தியர் “ஆம், அதுவவ மனம்

முதிரும்

நிணல.

ஒரு

துளி

உதிர்வதற்கு

அப்பொல்

இதில்

ஏதும் இல்ணல.

இத்துளி

இங்வக

இவ்வடிவில் இந்த ஒளியுைன் இருப்பபதன்பது நிகழ்வுகளின் தகபவனும் முடிவின்ணமயில் ஒரு கைம். துளிபயன

வந்தொலும்

அது முடிவிலொ

நீர்க்கைவலயொகும்.

கைபலழுச்சிணயயும் ஒன்றொகவவ பொர்ப்பொன்’”என்றொர்.

அக்கைணல

உைர்ந்தவன்

துளியுதிர்வணதயும்

விசித்திரவரியன் ீ

நொன்

“அந்நிணலணய

இன்னும்

அணையவில்ணல

சித்தவர.

நொன்

இறுதிநீணர

விழுங்கும்வபொபதனினும் என்னில் அந்நிணல கூைவவண்டும். அதற்பகனவவ பதன்திணசயில் இருந்து நீங்கள் இங்வக வந்திருக்கிறீர்கள்” என்றொன். எங்கள்

“அரவச,

குருமரபின்

முதல்குரு

கல்லொல

மரத்தடியில்

அமர்ந்து

அருளுணரக்கும்

பதன்றிணசமுதல்வன். அவனிைமிருந்து பமய்ஞொனமணைந்த என் முதல்குரு அந்த பபருநீர்க்கைணல உண்டு

தன்னுள் அைக்கிய குறுமுனி. இந்தக் கமண்ைலத்தில் நொன் ணவத்திருப்பது அவர் உண்ை கைலில் அள்ளிய ணகப்பிடி. இதில் ஒரு துளி நீர் உனக்கும் உரியது” என அகத்தியர் விசித்திரவரியன் ீ தணலயில் ணக ணவத்து ஆசியளித்தொர். “அரவச, அவிழ்க்கின்றவொறும் அதுகட்டுமொறும் சிமிழ்தணலப் பட்டு உயிர் வபொகின்றவொறும் அறிய

எந்த

ஞொனமும்

உதவொது

என்றறிக.

அஞ்சனவமனி

அரிணவ

ஓர்

பொகத்தன்

கழணலவய

எண்ைிக்பகொண்டிரு. ஓம் ஓம் ஓம்” என்று அகத்தியர் பசொன்னொர். விசித்திரவரியன் ீ ணககூப்பினொன். கருநிலவு

நொளில்

நறுமைநீரொல்

விசித்திரவரியன் ீ அரண்மணனக்கு

நீரொட்டினர்.

கஸ்தூரியும்

வதரிவலறிச்

வகொவரொசணனயும்

பசன்றொன்.

புனுகும்

அங்வக

அவணன

அைிவித்தனர்.

பொங்கர்

இரவுக்குரிய

பவண்பட்ைொணை அைிவித்து சந்திரகணலக்குறி பநற்றியிலிட்டு சிணகயில் தொழம்பூம்பபொடி தூவினர். அவன் உள்ளணறக்குச் பசன்று இரவமுது உண்ை அமர்ந்தவபொது முதிய பொங்கன் உள்வள வந்து வைங்கி “அரவச, உைவுக்கு

முன்

அருந்தவவண்டிய மருந்பதொன்று

உள்ளது” என்றொன்.

அவனுணைய

கண்கள்

சிறிய

பசம்மைிகள் வபொலிருந்தன. “உன் பபயபரன்ன?” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ அவன் சற்று தயங்கியபின் “சங்குகர்ைன்” என்றொன்.

விசித்திரவரியன் ீ சற்று வியந்து “நீ நொகனொ?” என்றொன். “ஆம் அரவச, நொன் அரண்மணன விைகொரி. என்னிைம் வபரரசியொர்

இங்வக

தங்கணள

பொர்த்துக்பகொண்டிருந்த கண்டுபகொண்ைொன்.

வபைச்

விசித்திரவரியன் ீ

அணவ

பசொல்லி

இணமயொவிழிகள்.

அதிலிருந்த

ஆணையிட்ைொர்கள்.” அச்சமூட்டும்

சங்குகர்ைன்

பகொடுத்த

அவன்

கூறு

கண்கணளவய

என்ன

சிமிணழ வொங்கி

என்பணத

அணதத்திறந்து

பொர்த்தொன். உள்வள நீலநிறமொன திரவத்தின் சில துளிகள் இருந்தன. அணத பீைத்தின்வமல் ணவத்துவிட்டு “சங்குகர்ைொ, உன் குலப்பொைபலொன்ணறப் பொடு” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ

“இது பொடுவதற்கொன இைவமொ சூழவலொ அல்ல அரவச” என்றொன் சங்குகர்ைன். “இன்னும் வநரமிருக்கிறது. பொடு” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ

“எணதப்பொடுவது?” என்று

முதுநொகன்

வகட்ைொன்.

“இக்கைத்தில் உன்

குலமூதொணதயர் உன் பசொற்களில் எணதக்பகொண்டுவந்து ணவக்கிறொர்கவளொ அணத” என்று விசித்திரவரியன் ீ பசொன்னொன். சங்குகர்ை முதுநொகன் தணரயில் அமர்ந்தொன். கண்கணள

மூடிக்பகொண்டு

பமல்ல ஆடிக்பகொண்டிருந்தவன்

அவர்களின்

பொைியில்

வபச்பசன

பொைத்

பதொைங்கினொன். “அரவச, ஏழு கொடு ஏழு மணலக்கு அப்பொல், நீலமணல உச்சியில் ஒரு இருண்ை பபருங்குழி உள்ளது. அது ஆயிரம் கொதம் ஆழம் பகொண்ைது. அதற்குள் வசறும் சகதியும் நிணறந்திருக்கும். வசற்றில் வளரும் கிழங்குகளும் சிறியகனிச்பசடிகளும் மட்டுவம அங்வக வளரும். அதன் ஆழத்தின் இருட்டுக்குள் ஒளிவய பசல்வதில்ணல.

“தீரொக்கைனுைன் இறந்தவர்களுக்கும்,தீரொச்சினத்துைன் இறந்தவர்களுக்கும், தீரொத்துயரில் இறந்தவர்களுக்கும்

விண்ைிலிருக்கும் மூதொணதயரின் உலகில் இைமில்ணல என்பதனொல் அவர்கணள பொணைகட்டி தூக்கிவந்து அந்தக்குழிக்குள்

வபொட்டுவிடுவொர்கள்.

முன்பபொரு

கொலத்தில்

ஒருபபண்

கைவன்

மீ து

பகொண்ை

தீரொவன்மத்துைன் உயிர் துறந்தொள். அவணள மூதொணதயர் ஏற்கவில்ணல என்பது அவளருவக எரிந்த தீபம் அணைந்ததிலிருந்து

பதரிந்தது.

அவணளத்தூக்கிக்

பகொண்டுபசன்று

அந்தப்

பபருங்குழியில்

வபொட்டுவிட்ைொர்கள். அரவச. அவள் வயிற்றுக்குள் குழந்ணத இருந்தணத அவர்கள் பொர்க்கவில்ணல. “குழியில் வொழ்ந்தது.

விழுந்த

ஏறிச்பசல்ல

ஒருநொள் அது

இறந்த

உைணலத்

திறந்து பவளிவந்த

பபருமின்னல் ஒன்று விரும்பியது.

பவட்டியவபொது

ஒவ்பவொருநொளும்

குழந்ணத

வமவல

குழியின்

அங்வகவய

மூன்று

வொனமிருப்பணதக்

வயதுவணர

கண்ைது.

விளிம்புகளில்

பதொற்றி

அங்வக ஏற

முயன்றுபகொண்டிருந்தது. அவ்வொறு நொன்கொண்டுகொலம் அது முயன்று வதொற்றவபொதிலும் நம்பிக்ணகணய இழக்கவில்ணல.

ஒருநொள்

இடிவயொணச

வகட்டு

பயந்த

பொதொளப்

பபருநொகம் ஒன்று

அக்குழிக்குள்

தன்

வொணலவிட்டுக்பகொண்டு படுத்திருந்தது. குழந்ணத அந்த நொகத்தின் உைலில் பதொற்றி வமவல ஏறமுயன்றது. நொகத்வதொலின் வழுவழுப்பில் சறுக்கிச்சறுக்கி விழுந்துபகொண்வை இருந்தது. “அவ்வொறு தணலணய

எட்ைொண்டுகொலம்

உள்வள

விட்டு

அது சறுக்கிவிழுந்தபின்னர்

வொணல

பவளிவய

விட்டு

நொகப்பொம்பிைம்

ஒரு

படுத்திருக்கமுடியுமொ

வரம்

என்று.

வகட்ைது. நொகம்

உன்

அணத

ஏற்றுக்பகொண்ைது. குழந்ணத அந்த நொகத்தின் திறந்த பபருவொய்க்குள் தொவன புகுந்துபகொண்ைது. நொகத்தின்

வயிற்றுக்குள் மூன்று ஊர்கள் இருந்தன. முதல் ஊரில் நூறு அரண்மணனகள் நடுவவ ஊர்மன்றில் ஒரு கலசத்தில் நீலநிறமொன ஆலகொல விஷம் இருந்தது. அணத உண்ைதும் அக்குழந்ணத நீலநிறமொக ஆனது. இரண்ைொவது ஊரில் ஐம்பது அரண்மணனகள் நடுவவ இருந்த ஊர்மன்றில் பொல்குைம் இருந்தது. அணத

உண்டு பவண்ைிறமொனொது. மூன்றொவது ஊரில் ஒற்ணற அரண்மணனக்குள் வதன் இருந்தது. அணத உண்டு அது

மனித

நிறம்

பகொண்ைது.

நொகம்

வொணலத்

திறந்து

பவளிவந்து தன் குலத்துைன் பசன்று வசர்ந்தது.” “இந்தக்கணதக்கு பசொல்பவர்கள்

என்ன

குழந்ணதணய

பபொருள்?” என்று விசித்திரவரியன் ீ

சூதர்கள். கணதகணள மட்டுவம

வகட்ைொன்.

பசொல்பவர்கள்

நொங்கள்.

பவளிவய விட்ைது.

“அரவச, பபொருளுள்ள எங்கள்

கணதகள்

குழந்ணத

கணதகணள

கைபலன்றொல்

உங்கள் கணதகள் நதிகள்வபொல. எங்கள் நீரிலிருந்து பிறந்து எங்களிைவம வந்து வசர்பணவ உங்கள் கணதகள்”

என்றொன் நொகன். பின்பு அவன் அந்த மருந்ணத விசித்திரவரியனிைம் ீ அருந்தச்பசொன்னொன். “உங்கள் உைலில்

நொகரசம் வசரும். வபொகவல்லணம கூடும்” என்றொன். கடும் கசப்புபகொண்டிருந்த அந்த மருந்ணத ஒவர மிைறில் விசித்திரவரியன் ீ குருதியில்

விழுங்கினொன்.

கலந்து

உைலில்

அது

ஓடியது.

தீபயன சற்று

எரிந்து

குைணல

அணைந்தது. பவம்ணமயொக

வநரத்தில் விசித்திரவரியனின் ீ

பகொண்ைன. மூக்கு நுனியும் கண்களும் சிவந்து எரிந்தன.

கொதுமைல்கள்

ஊறி

ஊறி

பவம்ணம

நொகன் அவன் வலக்குதிகொல் மீ து பின்பக்கத்ணத ணவத்து இைக்கொணல மைக்கி அமர்ந்து தன் இணையில்

இருந்து சிறு மகுடி ஒன்ணற எடுத்தொன். அணத இருமுணற ஊதிப்பொர்த்தபின் வொசிக்க ஆரம்பித்தொன். பபரிய வதன ீ ஒன்று அணறக்குள் சுழன்று சுழன்று பறப்பதுவபொல அந்த இணச ஒலித்தது. திரும்பத்திரும்ப ஒவர

பண்ைில் வொனில்சுழலும் புள்வபொல அது நிகழ்ந்துபகொண்வை இருக்க அதற்வகற்ப சங்குகர்ைன் இணை பநளிய ஆரம்பித்தொன். பநளிந்தொடிய

சங்குகர்ைன்

ணகயிலிருந்து

விழுந்தது.

உைல்

சற்று

வநரத்தில்

கயிணறப்வபொல

வணளந்தது.

பைபமடுத்தொடும்

நொகம்வபொல அவன் தணரயில் வணளந்து சுருண்டு எழுந்து தழல்வபொல ஆடிக்குணழந்தொன். மகுடி அவன் அணறநடுவவ

எழுந்து

ணககள்

பைமொக

இரு

கட்ணைவிரல்

நுனிகளில்

நின்றொடினொன். அவனுணைய இணமயொ மைிக்கண்கள் விசித்திரவரியணனப் ீ பொர்க்கொமல் அப்பொல் வநொக்கின.

“என் பபயர் சங்குகர்ைன்..வொனபமன கறுத்துவிரிந்த என் அன்ணன கத்ரு நொன் விரிந்து வந்த முட்ணைணய

பிரியமுள்ள கண்களுைன் குனிந்து வநொக்கி என்ணன அவ்வொறு அணழத்தொள். கொலங்கள் என் மீ து கொற்பறன ஒழுகிச்பசல்கின்றன.

அரவச

வகள், நொன்

அழியொதவன்.

என்ணன

குருகுலத்து இளவரசன்

அர்ஜுனன்

என்பவன் கொண்ைவ வனத்தில் எரிப்பொன். அவன் பபரும்வபரன் ஜனவமஜயன் என்பவன் என்ணன சர்ப்பசத்ர வவள்வியில்

எரிப்பொன்.

நொன் அழிவின்ணமயின்

இருளில்

புதியதொகப் பிறந்பதழுவவன்…”

இருந்து

வதொல்சட்ணைணயக்

கழற்றிவிட்டு

பமல்லிய சீறல் ஒலிகணள விசித்திரவரியன் ீ வகட்ைொன். சொளரத்திணரச்சீணலகள் பொம்புகளொக பநளிந்தன. பவளிவய

நின்ற மரங்களின்

அடிகளும்

கிணளகளும்

பொம்புகளொக

மொறி

நைமிட்ைன.

இணலப்பரப்புகள்

பைபமடுக்க தளிர்முணனகள் சர்ப்ப நொவுகளொகத் துடித்தன. அணறத்தூண்கள் கருநொக உைல்களொயின. பின் அவன் அமர்ந்திருந்த மஞ்சத்தின் கொல்களும் நொகங்களொயின.

1.முதற்கனல்24 அம்பிணக

தன்முன்

ைிச்சங்கம் 3

திறந்து

கிைந்த

வபணழகளில்

அஸ்தினபுரியின்

பபருஞ்பசல்வக்குவியணல

பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொள். பூதங்கள் கொக்கும் குவபரபுரிச்பசல்வம். நொகங்கள் தழுவிக்கிைக்கும் வொசுகியின்

பொதொளபுரிச்பசல்வம். ணவரங்கள், ணவடூரியங்கள், ரத்தினங்கள், நீலங்கள், பச்ணசகள், பவளங்கள். ஒளிணய அள்ளித்வதக்கிவிை

விணழந்து

ரத்தினங்கணள

முன்வனொர்

கண்ைணைந்தொர்கள்

வபொலும்.

மலர்கணள

அழியொதணவ என பொர்க்கவிணழயும் மனம் ரத்தினங்கள்வமல் கொதல்பகொண்ைது வபொலும்.

அம்பொலிணக அமர்ந்து ஒவ்பவொன்றொக எடுத்து தன்வமல் ணவத்து பொர்த்துக்பகொண்டிருக்க வசடிகள் விலகி நின்று

வியந்த கண்களுைன்

நணககள்

பபருகிக்பகொண்வை

வநொக்கினர்.

பசன்றன.

அவர்கள்

அவர்கள்

ஒவ்பவொருவரின்

கண்களிலும்

ஒவ்பவொருவரும்

அவற்ணற

பிரதிபலித்து அள்ளி

அந்த

அள்ளி

அைிந்துபகொண்டிருந்தனர் எங்வகொ. அம்பொலிணக இரு ணககளொலும் நணககணள அள்ளி தன்வமல் ணவத்து வநொக்கிவிட்டு திரும்ப ணவத்தொள்.

சிணவணய வநொக்கி அம்பிணக “உனக்கு இவற்றில் எவ்வளவு நணக இருந்தொல் நிணறவுவதொன்றும்?” என்று வகட்ைொள்.

“வதவி,

நொன்

என்

மனதில்

கொதல்பகொண்டிருந்வதபனன்றொல்

வபொதுமொனதொகும். அதில் குவபரபுரிணய நொன் கண்டுபகொள்வவன்” என்றொள்.

ஒவர

ஒரு

மைிநணக

அம்பிணக

உதடுகணளச்

அன்ணனயின்

பபயர்

பபொறுப்பொளரொக

சுழித்து

“நூல்கணள

சுணப. இங்வக

இருந்த

அவளும்

பீதருக்கும்

கற்றிருக்கிறொய்…நீ தொசியொகத்தொன்

நொன்

எங்கு

இருந்தொள்.

பிறந்வதன்.”

பிறந்தொய்?”

என்றொள்.

அவளுக்கும்

அம்பிணக

“என்

புரவிச்சொணல

தணலயணசத்துவிட்டு

“உனக்குத்வதணவயொன நணககள் எணவபயன்றொலும் எடுத்துக்பகொள்” என்றொள்.

அம்பொலிணக சிறுமியின் சினத்துைன் தணலதூக்கி “ஆனொல் நொன் எடுத்துக்பகொள்வணதவிை குணறவொகத்தொன் எடுத்துக்பகொள்ளவவண்டும்” உங்களுணையணவ

என்றொள்.

அல்லவொ?”

சிணவ

என்றொள்.

புன்னணகபசய்து

அம்பொலிணக

“இளவரசி,

நணககணளப்

நொன்தொன் உனக்குத்தருவவன். நீவய எடுத்துக்பகொள்ளக்கூைொது” என்றொள்.

பொர்த்துவிட்டு

இணவயணனத்துவம “அப்படிபயன்றொல்

“சரி இளவரசி எணதத்தருவர்கள்?” ீ என சிணவ சிரித்தபடி வகட்ைொள். அம்பொலிணக மீ ண்டும் நணககணளப் பொர்த்துவிட்டு

என்னுணையணவ

“எல்லொவம

என்றொல்

எல்லொவற்ணறயுவம

தந்துவிடுகிவறன்”

சிரித்தொள். அவள் கன்னங்கள் நீளமொகக் குழிந்து பற்களின் நுனிகள் பவளித்பதரிந்தன.

என்று

சத்யவதியின் முதன்ணமச்வசடி சியொணம வந்து பைிந்து “அரசி, மங்கலவவணள பநருங்கிக்பகொண்டிருக்கிறது

என்று வபரரசி பசொல்லியனுப்பினொர்” என்றொள். “எங்கிருக்கிறொர்கள்?” என்று அம்பிணக வகட்ைொள். “இவதொ இங்வக, இணைநொழியில் நின்றிருக்கிறொர்கள்.” அம்பிணக

எழுந்து

ஒரு

பவண்வமலொணைணய

மட்டும் அைிந்துபகொண்டு

பவளிவய

பசன்றொள்.

“அக்கொ,

நீங்கள் நணகவயதும் அைியவில்ணலயொ?” என்று அம்பொலிணக வகட்ைணத அவள் புறக்கைித்தொள். அவள் கூந்தல் வதொளில் விழுந்து கிைந்தது.

அவணளக் கண்ைதும் சத்யவதியின் முகம் மொறியது. “அரசி எப்வபொதும் அைியுைன் இருந்தொகவவண்டும்”

என்றொள். அவள் கண்கணளப் பொர்க்கொமல் “நொன் நணகயைியப்வபொவதில்ணல” என்று அம்பிணக திைமொன குரலில் பசொன்னொள்.

“நீ நணகயைிவது உன் அழகுக்கொக அல்ல. உன் கைவனுக்கொக உன் மனம் மலர்ந்திருக்கிறது என்பணதக்

கொட்டுவது அது” என்றொள் சத்யவதி. சர்ப்பம்வபொல தணலதிருப்பி “ஆம், அதனொல்தொன் நணகயைியமொட்வைன் என்வறன்” என்று அம்பிணக பசொன்னொள். சத்யவதியின் தளர்ந்த கழுத்தில் ஒரு தணசநொர் மட்டும் அணசய வொய் சற்று இழுபட்ைது. பபருமூச்சுைன்

தன்ணன

அைக்கிய

சத்யவதி அம்பிணகயின்

தணலயில்

ணகணவத்து

கருப்ணப

“உன்

நிணறயட்டும். உன் குலம் நீடூழி வொழட்டும்” என்று வொழ்த்திவிட்டு வசடியிைம் ணசணக கொட்டினொள். வசடி அம்பிணகயின் ணககணள பமல்லப்பற்றி “வருக அரசி” என்றொள். இணைநொழியின் இதயத்துடிப்பு வதொன்றின.

மரத்தொலொன

வபொல

மொனுை

புணதயுண்டுவிட்ைதொக விரும்பொத

தணரயில்

வகட்ைொள். பபரிய

தன் கொலடிகள்

மரத்தூண்கள்

வொழ்க்ணகபயல்லொம்

தணலக்குவமவல

எண்ைிக்பகொண்ைொள்.

ஒன்ணறவநொக்கி

ஒலிப்பணத

பூமிணயத்தொங்கி

இவதொ

நிகழ்ந்து

ஒவ்பவொரு

பசன்றுபகொண்டிருக்கிவறன்.

நிற்கும்

அந்தக்

பொதொள

பகொண்டிருக்க

கொலடியொக

இருண்ை

இயல்பினொவலவய ஓடிச்பசல்லும் நீவரொணைணயப்வபொல.

அம்பிணக

ணவத்து

பபரும்பள்ளம்

கட்ைைத்தின்

சர்ப்பங்களொக

அவள்மட்டும்

ஒருவபொதும்

வநொக்கி

தன்

அவள் துயிலணறயின் வொயிலில் தன்ணன அறியொமல் நின்றுவிட்ைொள். உள்ளிருந்து மூச்சு உைணல விட்டு உயிர்பிரிவதுவபொல வரவில்ணல

முட்டிமுட்டிப்பிரிந்தது.

அரசி..உள்வள

பசன்று

கதணவ

பமல்லத்

அமருங்கள்” என்றொள்.

மூடிக்பகொண்ைது, மூழ்கியவள் தணலவமல் நீர் வபொல. உள்வள

பசன்று

அன்னத்தூவிபமத்ணதவமல்

விரித்த

திறந்த

அவள்

சியொணம

உள்வள

நீலப்பட்டில்

“இன்னும்

பசன்றதும் கதவு

அமர்ந்துபகொண்ைொள்.

மன்னர்

பமல்ல

அணறயில்

இமயத்தின் வதவதொருக்களின் அரக்கு புணகந்த நறுமைம் திகழ்ந்தது. சொளரத்துக்கு பவளிவய வொனமும் மரங்களும் அரண்மணன

முகடுகளும்

கலந்து

கரியதிணர

வபொல

அணசவிலொது

இருந்த தனித்த பறணவ ஒன்று மீ ளமீ ள ஏவதொ பசொல்லிக்பகொண்டிருந்தது.

பதொங்கின.

மரங்களில்

அவள் தன் ணககணள விரித்துப்பொர்த்தொள். அத்தணன விதியும் அங்வக எழுதப்பட்டிருக்கிறது என்பொர்கள்

நிமித்திகர்கள். அங்வக அவள் இன்னும் கொைொத அவணனப்பற்றியும் பசொல்லியிருக்குமொ என்ன? அவன் முகம்

எப்படி

இருக்கும்?

வநொயுற்றவன்

என்றொர்கள்.

பமலிந்தவன்

என்றொர்கள்.

ஆயுதவமொ

நூவலொ

கற்றறியொதவன் என்றொர்கள். அவ்வரிகணள அவளொல் முகமொக திரட்டிக்பகொள்ள முடியவில்ணல. ஆனொல் அணலகுளத்தின் அடிப்பொணறவபொல அந்தமுகம் கணலந்து கணலந்து தன்ணன கொட்டிக்பகொண்வை இருந்தது.

நீந்தும் யொணனவபொல கரிய பபரும்கொல்கணள ஓணசயின்றித் துழொவி கொலம் நைந்துபகொண்டிருந்தது என்று

உைர்ந்தொள். அருவக இருந்த சிறிய நீர்க்குவணளயின் பிடியில் இருந்த பசம்மைிகள் அவணளப் பொர்ப்பதொக

உைர்ந்து

திடுக்கிட்டுத்

எரிவிழிகளொல்

திரும்பினொள்.

பபொன்

ணகப்பிடியொகச்

அவணளப் பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தது.

விலக்கொமல், நொகவம

வருக, என்ணனத்

தீண்டுக

அவள்

குனிந்து

சுருண்டிருந்த அணதவய

என பசொல்லிக்பகொண்ைவளொக.

சிணலத்து பவறும் பபொன்வணளவொக மொறியது.

நொகம்

பொர்த்தொள்.

வொய்திறந்து

பொர்ணவணய

சினந்த நொகம்

பமல்ல

பவளிவய குறடு ஒலித்ததும் தன் பநஞ்சின் ஒலிணயக் வகட்டு எழுந்து நின்றொள். முதல் எதிர்விணன தன் உைல்பற்றிய உைர்வுதொன். பவண்கலக்கீ ல்களில்

மொர்பகங்கள்வமல்

பமல்லத்

திறந்த

வமலொணைணய

கதவின்

வழியொக

நின்றொன். அவனுக்குப்பின்னொல் கதவு பமல்ல மூடியது.

இழுத்துவிட்டுக்பகொண்ைொள்.

உள்வள

வந்த விசித்திரவரியன் ீ

ஓணசயற்ற

அங்வகவய

அவன் நீர்வமல் பைகுவபொல பமதுவொக ஆடியபடி நின்று சிவந்த பபரிய கண்களொல் அவணளப்பொர்த்தொன். சீனத்து பவண்குடுணவ வபொன்ற பவளிறிய சிறுமுகத்தில் கன்ன எலும்புகளும் கண்குழியின் விளிம்புகளும்

மூக்கும் புணைத்து நிற்க, கீ வழ பவளுத்த உதடுகள் உலர்ந்து வதொலுரிந்து பதரிந்தன. கழுத்தில் எழுந்த குரல்வணள ஏறியிறங்கியது. அவள் பநஞ்சில் முதலில் எழுந்த எண்ைம் அவன் தன்ணன பதொைக்கூைொது என்பதொகவவ இருந்தது. விசித்திரவரியன் ீ

தன்

பழுத்த

விழிகளொல் அவணளப்

பொர்த்துவிட்டு

ணககூப்பினொன்.

மதுமயக்கத்தில்

பசய்வது அது என அவளுக்குப்பட்ைதும் முகம்சுளித்தொள்.”மன்னிக்கவவண்டும் கொசிநொட்டு இளவரசி…என்ணன மன்னிக்கவவண்டும்” என்றொன். இல்ணல.

ஆனொல்

அணதவிை

அவள்

நிணனப்பணத

அதிகமொன

ஏவதொ

அவவன உைர்ந்துபகொண்டு

மயக்கத்ணதத்தரும்

ஒரு

“நொன் மருந்து

இருக்கிறது…நொகரசம்…என்னொல் முணறயொக நிற்கவவொ வபசவவொ முடியவில்ணல” என்றொன்.

மதுமயக்கத்தில் என்

உைலில்

அம்பிணக “எதற்கு வண் ீ பசொற்கள்?” என்றொள். “நொன் என்றுவம வைொக ீ பசொற்கணளப் வபசியதில்ணல. எனக்கு

வநரமில்ணல என்று எப்வபொவதொ மருத்துவர்கள் பசொல்லிவிட்ைொர்கள். பசொல்வலொ கைவமொ பயனற்றணவ என

ஏதும் என்னிைமிருக்கொது” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ “நொன் உங்கள் வொழ்க்ணகயில் இச்சிலகைங்களுக்கு அப்பொல் எணதயுவம எடுத்துக் பகொள்ளப்வபொவதில்ணல இளவரசி.” அம்பிணக

அவணன

கூர்ந்து

பொர்த்தொள்.

விசித்திரவரியன் ீ

“உங்கள்

தமக்ணகணய

நொன்

அவளிருந்த

குணகக்குள் பசன்று பொர்த்வதன். அவள் கொலடியில் அமர்ந்து என்வமல் தீச்பசொல் பதொடுக்கும்படி வகட்வைன். அவள் தன் பபருந்தவக்கொணல என் தணலவமல் ணவத்தொள். என் குலம் அவள் ஆசிணயப் பபற்றது. என் முன்வனொர் நிணறவுபகொண்ைனர்.”

மதுமயக்கத்தில் என்பதுவபொல நடுங்கும் ணககணள விசித்திரவரியன் ீ கூப்பினொன். சுயஎள்ளல் என அவள் நிணனத்துக்பகொண்ை புன்னணகயுைன், “நொன் என்றுவம நல்லூழ் பகொண்ைவன். உைல்நலக்குணறவு கொரைமொக

அத்தணனவபரொலும் அன்புபசலுத்தப்பட்வைன். என் நொடுபசய்த பபரும்பழியொல் மண்ணுலகிவலவய பபரிய நல்லருணளப் பபற்வறன்…இங்வக, என் சிரம் மீ து சண்ைப்பிரசண்டியொன கொளியின் கொல் பதிந்தது.”

தன் மனபநகிழ்ணவ பவல்ல அவன் அைிந்துபகொண்டிருக்கும் பொவணன அந்த சுயஎள்ளல் என அவளுக்குப்

புரிந்தது. அவன் மீ ண்டும் ணககூப்பினொன். “இந்த அஸ்தினபுரிமீ து இன்னும் இரு பபண்பழிகள் உள்ளன. இந்த நொட்டின் மக்களுக்கொக அணத நொன் ஏற்க சித்தமொகியிருக்கிவறன்.”

தள்ளொடியபடி அவன் முன்னொல் வந்து அவள் முன் மண்டியிட்ைொன். “என் வமல் எவ்வித தீச்பசொல்ணலயும்

நீங்கள் பபொழியலொம் இளவரசி…அணனத்துத் தீயூழுக்கும் நொன் தகுதியொனவவன.” பற்கணள இறுகக்கடித்து தன்ணன

அவன்

நிணலப்படுத்திக்பகொண்டிருப்பணத

அவள்

கண்ைொள்.

அைக்கமுடியவில்ணல. ஆனொல் என்ன பசொல்வபதன்றும் பதரியவில்ணல. “இளவரசி, தங்கள் மனம் ஒரு

பபரிய பளிங்கு பவளியொக

அவளொல்

எனக்குத்பதரிகிறது.

தன்

கண்ைணர ீ

என் தீயூவழ இதுதொன்.

உள்ளும் புறமும் நொனறியமுடியொ எவணரயும் நொன் சந்திப்பதில்ணல என்பதுதொன். இந்த வநொயுற்ற உைலில் இருந்து என் ஆன்மொ பிற அணனத்து உைல்களுக்கும் எளிதில் தொவிவிடுகிறது. உங்கள் துயரத்ணதயும் வகொபத்ணதயும்

நொன்

அறிகிவறன்.

துரத்தப்பட்ை

முயல்

சுவர்களில்

முட்டிக்பகொண்ைது

வபொல

சீறித்திரும்புகிறீர்கள். இந்த அணறக்குள் நொன் நுணழந்ததுவம நீங்கள் என்ணன அருவருத்தீர்கபளன்பணதவய

அறிந்வதன்.” அவன் தணல அணசந்தது. “ஆணைபவறுக்கும் பபண் இளக்கொரவம பகொள்கிறொள். ஏபனன்றொல் தங்கள் பநஞ்சில் இருக்கும் அவர்…”

“வவண்ைொம்” என அழுணகயொல் நடுங்கும் உைலும் கிசுகிசுக்கும் குரலுமொக அம்பிணக பசொன்னொள். ‘ஆம்’

என்ற பொவணனயில் மிகபமல்ல இணமயணசத்து அவன் அப்படிவய அச்பசொல்லில் நிறுத்திக்பகொண்ைொன்.

அணத உைர்ந்த அக்கைம் அவள் கண்களிலிருந்து கண்ை ீர் பகொட்ைத்பதொைங்கியது. கண்ை ீர் அவ்வளவு இனியதொக வழியுபமன்பணதவய அவளறிந்திருக்கவில்ணல.

விசித்திரவரியன் ீ

“என்

வமல்

உங்கள்

பசய்வதொபமன்பணத பசய்தபின்னவர

எல்லொ பழிணயயும்

அவள்

அறிந்தொள்.

சுமத்துங்கள்

வதவி” என்றொன்.

இருணககணளயும்

விரித்து

தொன்

என்ன

அவணன

அள்ளி

தணலணய இறுக்கியவபொது

அவள்

அணைத்து தன் விம்மும் மொர்புைன் வசர்த்துக்பகொண்ைொள். ஒரு ணகக்குழந்ணதயொக அவணன ஆக்கி தன் கருவணறக்குள்

பசலுத்திக்பகொள்ள

வவண்டுபமன்பதுவபொல.

அவன்

முணலகள் வலித்தன. அவன் மூச்சைங்கி அவளுைன் இணைந்துபகொண்ைொன்.

அவனிைம் பசொல்ல அவள் பநஞ்சில் எழுந்த பசொற்கபளல்லொம் முட்டிமுட்டி குரல்வணளணய அணைத்தன.

இப்வபொது நீ பசய்த இச்பசயணல இந்தமண்ைில் எந்த ஆணும் பசய்யப்வபொவதில்ணல என, பபண்பைன என் அகம் அறியும். இணதச்பசய்யுமளவுக்கு நீ என் அகத்ணத மதிப்பொபயன்றொல் இம்மண்ைில் இதுவணர பிறந்து

வகொைொனுவகொடிமுணற

அவமதிக்கப்பட்ை

அத்தணன

பபண்களுக்கொகவும்

விழுகிவறன். ஆனொல் அவள் வகொணைக்கொல மணழவபொல பகொட்டி அழுதுபகொண்டிருந்தொள். பின்பு

அவள்

பதளிந்து

தன்

கண்ை ீர்

பசொட்டிய அவன்

ஈரத்தணலணய

துணைத்தொள்.

தன்

உன்

பொதங்களில்

வமலொணையொவலவய

விசித்திரவரியன் ீ

“மணழக்கண்ை ீர்

என

சிரித்தபடி

சூதர்கள்

பொடுவணத

மிணக

நொைகங்கள்

உண்ணமபயன இன்றறிந்வதன். அப்படிபயன்றொல் இபதல்லொம்

கவிணதயின்

அல்ல….. பொவம், இதற்கொக

எத்தணன சூதர்கணள

பொதிப்பொட்டிவலவய

எழுந்து

வபொகச்பசொல்லியிருப்வபன்!” என்றொன். அவன்

விணளயொட்ணைக்பகொண்டு

சமன்பசய்வணத

உைர்ந்து

அம்பிணக

பவண்பற்கள் பதரிய புன்னணகபசய்து “சூதர்கள் என்னபசய்வொர்கள்? அவர்கள்

பொடுவணதக்கண்டு

பிறர் அணத நடிக்கத்பதொைங்குகிறொர்கள்” என்றொள். விசித்திரவரியன் ீ

“ஆம்” என்று

சிரித்து “வதவி,

என்னுைன் வசர்ந்து நணகக்கும் முதல் பபண் நீ…” என்றொன். பகிர

பின்பு சிரித்துக்பகொண்டு

பல்லொயிரம்

பபண்கள்

“மஞ்சத்ணதப் கிணைப்பொர்கள்.

நணகச்சுணவணயப் பகிர பபண்ணை பிரம்மனிைம் வகட்டுத்தொன்

வொங்கவவண்டும்

என்று

அணமச்சர் பசொல்வொர்…” என்றொன். “யொர் என்று

அவர்?” என்றொள் பபயர்.

அவர்

சிரிப்பதனொல்தொன் “அவரிைம் அழொத

இல்ணல

நொன்

பசொல்லுங்கள்

ஆணுக்கு

அம்பிணக.

பபண்ணுைன்

விசித்திரவரியன் ீ

திணகத்துவிடுவொர், பொவம்” என்றொன். அவன்

வகொதியபடி

ஓவியம்: ஷண்முகமவல்

தணலமுடிணய என

வசர்ந்து

உரிணம

சிரித்து

பசொல்கிவறன்.

“உண்ணமயிவலவய

தீச்பசொல்லிடுவவன்

வசர்ந்து

வொழ்கிவறன்” என்றொன்.

“பசொல்கிவறன்…உறுதியொகச் அம்பிணக

“ஸ்தொனகர்

என்னுைன்

வசர்ந்து சிரிப்பதற்கு

என.”

என்

பமல்ல நொன்

நிணனத்தீர்களொ?”

என்றொள். “ஆம், அணதப்பற்றித்தொன் எண்ைிக்பகொண்டிருக்கிவறன். நொன் பசன்று அம்ணபணய வைங்கியது

பற்றி சூதர்கள் பொை ஆரம்பித்துவிட்ைொர்கள். ஆனொல் அன்று அவள் முன் பசன்றவபொது அவள் என்வமல் தீச்பசொல்லிடுவொபளன

நொன்

எண்ைியிருந்வதனொ

என

என்ணன நொவன

வகட்டுக்பகொள்கிவறன்.

என்வற வதொன்றுகிறது. இப்வபொதும் அப்படித்தொன்…” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ

இல்ணல

சிரிப்ணப கண்களில் எஞ்சவிட்டு விசித்திரவரியன் ீ “இளவயதிலிருந்வத இந்த மனநிணல என்னிைமிருக்கிறது.

சிறுநொய்க்குட்டிகள் கண்திறந்த மறுநொவள மனிதர்கணள நம்பி பின்னொல் பசல்வணதப்வபொல நொன் உலணக நம்புகிவறன். இவ்வுலகிலுள்ள

அத்தணனவபரும்

என்ணனவிை வலிணமயொனவர்கள்.

வலிணமயொனவர்கள்

ஒருவபொதும்

பலவனர்கணள ீ

துன்புறுத்துவதில்ணல…எல்லொ

மனிதர்களும்

சிறுமுணலணயயொவது ணவத்திருக்கிறொர்கள்” என்றொன்.

பநஞ்சுக்குள்

ஒரு

அம்பிணக வொய்விட்டுச் சிரித்தவபொது அவ்வளவு சுதந்திரமொக எவர் முன்னொலும் அதுவணர சிரித்ததில்ணல

என்ற எண்ைம் எழுந்தது அவளுக்குள். இளணமயில் எப்வபொதுவம அவளுைன் அம்ணப இருந்தொள். அது குலபதய்வத்ணத

கூைவவ

ணவத்துக்பகொள்வதுவபொல

என்று

வசடி

பிரதணம

பசொல்வதுண்டு.

அம்பொலிணகயுைன் தைொகத்தில் தனியொகக் குளிக்கும்வபொது மட்டுவம அவளொல் சிரிக்கமுடியும். விசித்திரவரியன் ீ

“ஆனொல்

பபண்களுக்கும்

பபண்கள்

இரண்டு முணலகள்

பிரியமொனவனொகவவ

சியொமரூபிைியுமொன மிருத்யூவதவிணய இருப்பொள்.

நொன்

அவளிைம்

இருந்திருக்கிவறன். நொன்

பகொண்ைவர்கள். பின்பனொரு

சந்திக்கும்வபொது

வதவி, உனக்கு

நொன்

எப்படி

அவளும்

நன்றி

நொன்

சந்தித்த

நொளில் என்

அத்தணன

பிங்கலவகசினியும்

வமல்

பசொல்வவன்.

அன்புைன்தொன்

உன் புதல்வியரில்

வமன்ணமயொனவள் வ்யொதி. அவணள மட்டுவம என்னிைம் அனுப்பினொய் என்வபன்” என்றொன்.

அம்பிணக அச்பசொற்கணளக் வகட்டு நடுங்கினொள். அவன் ணகணயப்பற்றி “வவண்ைொவம” என்றொள். “ஆகுக” என அவன் புன்னணக பசய்தொன். அவள் அவன் தணலமுடிணயக் வகொதிய ணககளொல் அவனுணைய வதொள்கணள, எலும்பு புணைத்த ணககணள, பமலிந்த குளிர்விரல்கணள வருடினொள். குயவன் வபொல ணகயொவலவய அவணன வணனந்துவிை முடியும் என்பணதப்வபொல. “எல்லொ

பபண்களும்

எளிய

மொற்றுவதற்கொகச்

ஆண்களிைம்

பசொன்னொள்.

அருள்பகொண்ைவர்கள்

சிரிப்பு

மணறந்த

தீயூழ்பகொண்ைவர்களுண்டு” என்று விசித்திரவரியன் ீ

அல்ல”

கண்களுைன்

பசொன்னொன்.

“என்

என்று

அவள்

வபச்ணச

அவர்களில்

ஒருவர்.

எளிவயொரிலும்

“ஆம்,

தந்ணத

எளிவயொருக்குள் இச்ணச மட்டும் வவகம் பகொண்டிருந்தொல் அது பபரிய சுணம. ஓர் எளிவயொன் வலிவயொனின்

இச்ணசபகொண்ை கண்களுைன் தன்ணனப்பொர்க்ணகயில் பபண்களின் அகத்தில் ஒரு விஷநொகம் சீறி எழுகிறது. பொவம் சந்தனு மன்னர். வொழ்நொபளல்லொம் புலிக்குட்டிகள் தட்டி விணளயொடும் முயல்வபொல பபண்களிைம் துன்புற்றொர்.” மீ ண்டும்

உரக்கச்சிரித்து

“பபண்கள்

பபற்றுக்பகொண்டிருக்கிவறன்” என்றொன்.

அவருக்கு

எச்சம்

ணவத்த

கைன்கணள

எல்லொம் நொன்

“உங்கள் உைல்நிணலயில் என்ன பிணழ?” என்றொள் அம்பிணக. “பிறவிப்பிணழ அது. இப்வபொது அஸ்தினபுரிமீ து பபண்பநஞ்சின்

முதற்கனல்

விழுந்துவிட்ைது

என்று

வபசிக்பகொண்டிருக்கிறொர்கள்.

இக்குலம்

மீ து

முதல்கண்ை ீர் விழுந்தது இருதணலமுணறக்கு முன்னர். என் பபருந்தொயொருணையது அவ்விழிநீர்” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ

“என் பபருந்தொய் சுனந்ணத சிபிநொட்டு இளவரசி. என் பபருந்தொணத பிரதீபர் அவணள மைம்பசய்தவபொது ணசப்யர்கள் இழிகுலத்தவபரன பிரதீபர்

விரும்பினொர்.

பதிபனட்ைொண்டுகொலம் சூதர்பபண்கணளயும்

கருதப்பட்டிருந்தனர்.

ஆனொல்

தந்ணத

அவர்

அவரது

இறப்பது

மைந்தொலும்

சுனந்ணதயின்

தந்ணத

வணர

பீமர்

கொத்திருந்தொர்.

எவரிலும்

பிறக்கவில்ணல” விசித்திரவரியன் ீ பசொன்னொன்.

அழணக

அதற்கு

அறிந்து

அவணள

மைக்க

அரசகுமொரிகணளயும்

நொன்கு

அனுமதியளிக்கவில்ணல.

மூன்று

கொதலுறவில்ணல.

அவர்களுக்கு

பிரதீபர்

குழந்ணதகளும்

“பீமர் மணறவது வணர சிபிநொட்டு இளவரசிக்கு மைம் நிகழொதபடி பிரதீபர் பொர்த்துக்பகொண்ைொர். தந்ணத

இறந்து நொற்பத்பதொன்றொம் நொள் நீர்க்கைன்கள் முடிந்ததுவம சிபிநொட்டுக்கு தூதனுப்பி கன்யொசுல்கம் அளித்து சுனந்ணதவதவிணய மைந்துபகொண்ைொர். அப்வபொது அவருக்கு ஐம்பது வயது. வதவிக்கு முப்பத்தொறு வயது” சிரித்தபடி “பபருங்கொதணல தன் தீயூழொகப் பபற்று அவள் இந்த அரண்மணனக்கு வந்துவசர்ந்தொள்” என்றொன்.

“அவர்களுக்கு குழந்ணதகள் பிறந்தன அல்லவொ?” என்று அம்பிணக வகட்ைொள். “ஆம். மூவர். என் தந்ணத இரண்ைொமவர். மூவருவம இயல்பொனவர்களொக இருக்கவில்ணல…” என்ற விசித்திரவரியன் ீ கண்கள் ஒளிர “அவள் மூன்று

வியொழவட்ைக்கொலம்

கன்னிமொைத்தில்

கண்டிருப்பொள். எத்தணன ஆண் உைல்கள்!”

சிணறயிருந்தொள்.

அப்வபொது

எத்தணன கனவுகள்

“இபதன்ன வபச்சு?” என்றொள் அம்பிணக. “இல்ணல என்று பசொல் பொர்ப்வபொம்!” அம்பிணக “மனித இயல்பு அல்லவொ?” என்றொள். “ஆம், அந்த அகச்சித்திரங்கணள எல்லொம் அஸ்தினபுரிக்கு வந்ததும் கசக்கி உள்ளத்தின் ஆழத்தில் வபொட்டிருப்பொள். அக்கசங்கல்கள் எல்லொம் எழுந்து அவள் கருவில் பிறந்தன.” அம்பிணக

“சூதர்கள்

இப்படித்தொன் முற்பிறவிக்கணதகணளச்

அடுத்தபிறவிணயவய பசொல்லிவிட்ைொர்கள்” என்றொன் கொட்டின்

நடுவவ

முணளப்வபன்.”

நிற்வபன்.

பல்லொயிரம்

பசொல்கிறொர்கள்

விசித்திரவரியன். ீ

கிளிகளுக்கு

விணதகள்

“நொன்

வபொலும்” என்றொள்.

ஓர்

ஆலமரமொகப்

“என்

பிறந்து

வழங்குவவன். பொணறயிடுக்குகளில்கூை

சிரித்துக்பகொண்வை ணககணள தணலக்குப்பின் ணவத்துக்பகொண்டு “முதுணமயில் கருவுற்று குருதிணயயும்

கண்ைணரயும் ீ முழுக்க மகவுகளுக்கு அளித்துவிட்டு இறந்த சுனந்ணதயின் பழி அன்வற இந்நகர் வமல்

விழுந்துவிட்ைது” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ “என் உைலின் அநொகதத் தொமணரயில் அனலில்ணல என்று சித்தர்

பசொன்னொர்.

அங்வக

எண்ைிக்பகொண்வைன்.”

சுனந்ணதயின்

குளிர்ந்த

கண்ை ீர்

வதங்கிக்கிைக்கிறது

என்று

அம்பிணக மீ ண்டும் பபருமூச்சு விட்டு அவன் தணலமயிணர வகொதினொள். பமல்லக் குனிந்து அவனிைம் “கணளத்திருக்கிறீர்கள். விசித்திரவரியன் ீ

உங்களொல்

“ஆம்….நொன்

முடிபவடுப்வபன்.எண்ைொமலும் தீர்க்கசியொமர்

வபசவும்

கொலத்தின்

“கண்மூடினொல் பசொன்னொன்.

படுத்துக்பகொள்ளுங்கள்”

எண்ைிக்பகொள்ளலொகொது

இருக்கமுடியொது. நீண்ைநொட்களுக்குப்பின்

வந்து இக்கணதகணளப்

மஞ்சத்தில் அமர்ந்தொள்.

முடியவில்ணல.

இவற்ணறபயல்லொம்

இருளில்

“இருண்ை மரத்தில்

பொடினொர்…” என்றபடி

படுத்துக்பகொண்ைொன்.

எத்தணன கண்கணள

பவௌவொல்கணள

வநற்று

எப்வபொதும்

அவள்

அவனருவக

முன்தினம்

பொர்க்கமுடிகிறது!” என்று

அண்ைொந்து

பொர்ப்பதுவபொல.

என்றொள்.

என

முதுசூதர்

விசித்திரவரியன் ீ

எத்தணன

அன்ணனயர்.

எத்தணன பொட்டியர் முப்பொட்டியர்….” அம்பிணக “அத்தணன அரசகுலத்திலும் அதுதொவன நிகழ்ந்திருக்கும்?” என்றொள்.

“ஆம், களத்தில் குருதிபசொரிந்து சொவது ஷத்ரியர்களுக்கு விதி என்றொல் இருளணறயில் மட்கி அழிவது

ஷத்ரியப் பபண்களின் விதி. ஒருமுணற என் உபவனத்தில் சிறுபொணற இடுக்குக்குள் ஒரு ரொஜநொகத்ணதப் பொர்த்வதொம்.

அது

இடுக்குவழியொக

உள்வள

பவளிவய

புகுந்து வர

இன்பனொரு

நொகத்ணத

முடியவில்ணல.

விழுங்கிவிட்ைது.

அங்வகவய

அதன்பின் உள்வள

மடிந்து எலும்புச்சரைொக

பசன்ற

வணளந்திருந்தது.

அதனுள் இன்பனொரு எலும்புச்சரைொக அந்த இணர. இணரக்குள் ஒரு தவணளயின் சிறிய எலும்புத்பதொணக இருந்தது…” விசித்திரவரியன் ீ சிரித்து அல்லவொ?” என்றொன். அம்பிணக

“நொன்

குகர்களின்

இளணமப்பருவத்தில்

பபண்கள்

தூக்கிக்பகொண்டு

பமல்லப்புரண்டு

தனியொக

பசல்லும்வபொது

சொளரம் வழியொக

பைவகொட்டிச் மீ ன்

நணகச்சுணவக்கு

“பிரம்மனின்

பொர்த்துக்பகொண்வை

பசல்வொர்கள்.

துள்ளுவதுவபொல

வணலவசி ீ

அவர்களின்

முடிவவ

இருப்வபன்.

மீ ன்பிடித்து

சிரிப்பு

இல்ணல

பதொணலவில் கூணையுைன்

ஒளிவிடும்…இங்வக

அஸ்தினபுரிக்கு வரும் வழியில் வசற்றுவயலில் வவணலபசய்யும் உழத்தியணரப்பொர்த்வதன். மண் மூடிய உைலுைன் கொட்டுமரம்வபொல கூந்தல் கொற்றிலொை நின்றிருந்தொர்கள். நிணனக்ணகயில் எனக்கு கண்ை ீர் வந்து

பநஞ்சுச்சிமிழில் நிணறகிறது.” பபருமூச்சுைன் “அந்த இணரயொன ஷத்ரிய நொகம் சிணறயில் அதன் கைக்ணக முடித்துவிட்ைது. அடுத்தபிறவியில் அது உழத்தியொகப் பிறந்து மண்ைில் திணளக்கும்” என்றொள். விசித்திரவரியன் ீ

“ஷத்ரியர்கள் பலிமிருகங்கள்” என்றொன்.

“மொணலயும்

மைியொரமும்

அைிந்தவர்கள்.

சுணவயொன உைவளிக்கப்படுபவர்கள். அணனவரொலும் வைங்கத்தக்கவர்கள்.” அம்பிணக “நொன் யொர் என்று இப்வபொது

என்னிைம்

அணனவரும்

பசொல்லிக்

பகொண்டிருக்கிறொர்கள்.

பகொண்டுபசல்லும் கருப்ணப மட்டும்தொன் என்கிறொர்கள்…” என்றொள். விசித்திரவரியன் ீ

சிரித்து

“நொன்

எண்ைிவனன்…நீயும்தொன்” என்றொன். “வபசு…உன் பசொற்கணளக் விசித்திரவரியன். ீ இரபவல்லொம்

அவள்

அணவபயல்லொம் அணவபயல்லொம் இருந்தணவ

மட்டுவம

சூதர்கணளப்வபொல

இதுவணர

தன்னுள்

வபசப்பட்ைபின்பு அவள்

என்று அறிந்தொள்.

ஆயிரம்

அவள்

உயிர்வொழ்ந்வதன்

வபசிக்பகொண்டிருந்தொள். அருவி

தன்னொல்

பபொழிவதுவபொல

முணற

இருளுக்குள்

பபொய்ச்சினம்

என்று

இருந்து

என்று

கொட்டினொள்.

வதொன்றுகிறது” என்றொன்

தன்னுள்ளிருந்து

பசொல்லப்பட்ைணவ

பசொல்லிக்பகொண்டிருந்தணவ

ஒளிபைொத

விந்துணவக்

வபசிக்பகொண்டிருக்கிவறன்

“இல்ணல, வபசவில்ணல” என்று

வகட்பதற்கொகவவ

விந்துவிலிருந்து

என்று

அவவள அறியொமல்

பவட்கிக்கூசிய

பவளிவரும்

உைர்ந்தொள். அவளுக்குள்

முகத்துைன்

அணவ

ஒவ்பவொன்றொக பவளிவந்து நின்றன. தயங்கி விழி தூக்கி புன்னணகபசய்து பின் தன்ணன பவளிக்கொட்டின. அவன் கண்கணளவய பொர்த்து வபசிக்பகொண்டிருந்த அவள் ஒரு கைம் ஏவதொ உைர்ந்து நிறுத்திக்பகொண்ைொள்.

“ஏன்?” என்று அவன் வகட்ைொன். “எப்படி இணதபயல்லொம் நொன் பசொல்லிக்பகொண்டிருக்கிவறன்? சிணதபநருப்பு

மட்டுவம அறியவவண்டியணவ அல்லவொ இணவ?” விசித்திரவரியன் ீ சிரித்து மல்லொந்து படுத்து தணலவமல் ணக நீட்டி “சரிதொன், நொன் உன் சிணத” என்றொன். “சீ என்ன வபச்சு இது?” என அவள் அவன் வொயில் பமல்ல அடித்தொள்.

பசொன்னொன்.

“இனிவமல்

மரைத்ணதப்பற்றி என்னிைம்

வபசக்கூைொது” என்றொள்.

“ஆணை” என்று

அவன்

“நொன் இவற்ணற ஏன் உங்களிைம் பசொல்கிவறன் பதரியுமொ?” என்று அம்பிணக வகட்ைொள். “பசொல்” என்றொன்

விசித்திரவரியன். ீ “உங்கள் விழிகள். அவற்றில் ஆவை இல்ணல.” விசித்திரவரியன் ீ சிரித்து “அணதத்தொன் மருத்துவர்கள் வதடிக்பகொண்டிருக்கிறொர்கள்” என்றொன். அம்பிணக

அணத

கவனிக்கொமல்

ஆண்ணம

என்கிறொர்கள். அணவ

“ஆண்களின் கண்களில்

உள்ளணவ

இருவணக

உைர்வுகள்.

ஒன்று,

வவட்ணக. எப்வபொதும் எரியும் அதன் சுவொணல விலகினொல் பதரிவது புறக்கைிப்பின் ஏளனம்…அணதவய வபொலிருக்கின்றன.” விசித்திரவரியன் ீ

“ஆண்களின்

உங்கள்

கண்களில்

கண்களில் அவற்ணற

விழிகளிலும்… வவட்ணகயில்லொத

விழிகள்

என்

இல்ணல.

எங்வக

இணவ

என்

அன்ணனயின்

பொர்த்தொய்?” என்றொன்.

தந்ணதயுணையணவ

மட்டுவம.

கண்கள்

அன்னிய

“எல்லொ

அவர்

புறக்கைிப்ணபயும்

ஏளனத்ணதயும் பரிவு என்னும் வவைமிட்டு அங்வக ணவத்திருப்பொர்” என்றொள் அம்பிணக. விசித்திரவரியன் ீ

நணகத்து “சூதர்பமொழியில் பசொல்வபதன்றொல் இவ்வளவு கூரிய கண்களுைன் வொழ்வது வவல்முணனயுைன் திருவிழொவுக்குச் பசல்வதுவபொல” என்றொன். அம்பிணக என்றொள்.

சிரித்து

“அஞ்சவவண்ைொம், விடிந்ததும்

பின் அவன்

கண்கணளப்பொர்த்து

இச்பசொற்கபளல்லொம்

புன்னணகயுைன்

“பீஷ்மரின்

என்றொள். “ஆனொல் புறக்கைிப்பின் திணரக்கு அப்பொல் வவட்ணக.”

என்னிைமிருந்து

கண்களும்

கூை

பசன்றுவிடும்”

அவ்வொறுதொன்”

விசித்திரவரியன் ீ “இப்வபொது மட்டும் அவணரப்பற்றி பசொல்லலொமொ?” என்றொன். “இப்வபொது நொன் உன்னிைம்

எணதப்பற்றியும் பசொல்வவன், என் பநஞ்சின் துடியல்லவொ நீ?” என்று பசொல்லி சிரித்துக்பகொண்டு அவன் முகத்தில் தன் முகம் வசர்த்துக்பகொண்ைொள்

1.முதற்கனல்25

ைிச்சங்கம் 4

ஆதுரசொணலயில் உறங்கிக் பகொண்டிருந்த விசித்திரவரியன் ீ ஸ்தொனகர் வந்து எழுப்பியதும் கண்விழித்து

சிவந்த விழிகளொல் பொர்த்து என்ன என்று புருவம் அணசத்தொன். ஸ்தொனகர் “வபரரசி” என்று சுருக்கமொகச் பசொன்னதும்

பதற்றத்துைன்

எழுந்து

“எங்வக?” என்றொன்.

ஸ்தொனகர் “முகமண்ைபத்தில்

இருக்கிறொர்கள்”

என்றதும் அவன் எல்லொ புலன்களும் விழித்துக்பகொண்ைன. “இங்கொ?” என்றொன். “ஆம்” என்றொர் ஸ்தொனகர். பின்பு புன்னணகயுைன் “வககயநொட்ைரசி வபொலத் வதொன்றுகிறொர்கள்” என்றொர்.

சிரித்துக்பகொண்வை உணையைிந்த விசித்ரவரியன்வமல் ீ வமலொணைணய எடுத்துப்வபொட்ை ஸ்தொனகர் “ஆனொல் பசொந்த

மகணன

அன்ணனயரில்

வனத்துக்கு

வககயத்து

அனுப்ப

வந்திருக்கிறொர்கள்”

அரசிணயத்தொன்

பிடித்திருக்கிறது

என்றொர்.

“எனக்கு

ஸ்தொனகவர.

ஓர்

ரகுவம்சத்தின்

மூன்று

அன்ணனக்கு

மூன்று

குழந்ணதகள் இருந்தொல் எந்தக்குழந்ணத தீரொப்பசியுைன் முணலணய உறிஞ்சுகிறவதொ அணதத்தொவன அதிகம் விரும்புவொள்” என்றொன்.

ஸ்தொனகர் “அன்ணனப்பன்றி அந்தக்குழவிக்கு பொலூட்ை பமலிந்த குழவிணயத் தின்றுவிடும்” என்று பசொல்லி “இன்னும் தணலகணள

சற்று பைிவு மட்டுவம

என்கிறொர்கள்’ என்றொன்

தங்களில்

கண்டு

இருக்கலொபமன

பழகியவர்”

நிணனக்கிவறன்

அரவச.

என்றொர்.விசித்திரவரியன் ீ

வககய

‘சூதர்கள்

அரசி

அவணள

பைியும்

பகொற்றணவ

ஸ்தொனகர் அவன் கச்ணசணய கட்டியபடி “ஆம்,பகொற்றணவவபொல. தணலகணள எற்றி ஆடும்வபொது மட்டுவம

கொல்களில் கழல்கணள உைர்கிறொர்” என தனக்குத்தொவன வபொல பசொன்னொர். “முதலில் உமக்கு சற்று பைிவு வதணவப்படும்” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ அரச

உணையுைன்

பொர்த்துக்பகொண்டு

பவளிவயறச்பசய்த

விசித்திரவரியன் ீ பவளிவயவந்தொன்.

முகமண்ைபத்தின்

சத்யவதி

விழியணசவொல்

பின்பு

நின்றிருந்தொள்.

அவணன

ஒவர

வநொக்கித்திரும்பி

“வநற்று

என்ன

சொளரம்

வழியொக

ஸ்தொனகணர

நொள்

பவளிவய

தணலவைங்கி

என அறிவொயொ?” என்றொள்.

விசித்திரவரியன் ீ வபசொமல் நின்றொன். சத்யவதி “வநற்று கருநிலவுநொள்” என்றபின் அழுத்தமொக “உயிர்கள் கருவுறுவதற்கொன நொள்” என்றொள். “ஆம்” என

அவன்

வபசத்பதொைங்குவதற்குள் “சியொணம

மூத்தவணள

வசொதணனயிட்டிருக்கிறொள்.

அவள்

பசொன்னொள்” என்றொள் சத்யவதி. “ஆம்” என்று விசித்திரவரியன் ீ பசொல்லி பொர்ணவணய திருப்பிக்பகொண்டு “நொன் அவளிைம் பவறுவம வபசிக்பகொண்டிருந்வதன்” என்றொன். சத்யவதி

சீறும்

முகத்துைன்

“உனக்கு பவட்கமொக

இல்ணலயொ? நீ

ஒரு

ஆண்

என

ஒருகைவமனும்

உைர்ந்ததில்ணலயொ?” என்றொள். விசித்திரவரியன் ீ விழிகணள அவணளவநொக்கித் திருப்பி “நொன் ஆபைன்று

உைரொத ஒரு கைமும் இல்ணல அன்ணனவய” என்றொன். “பசொல்லப்வபொனொல் இவ்வுலகின் ஒவர ஆண் என்றும் உைர்ந்திருக்கிவறன்.” சத்யவதி

திணகத்தவள்வபொல

வநொக்கினொள்.

கடிவொளத்ணத

“புரவிகளின்

எப்வபொதும்

ணகயில்

ணவத்திருக்கிறவன்தொன் சொரதி எனப்படுவொன்” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ “எனக்கு விணரவின் விதிகணள நீங்கள் கற்பிக்கவவண்டியதில்ணல.”

அவள் அந்த நிமிர்ணவ எதிர்பொர்க்கொதவளொக சற்று திணகத்து பின்பு தன்ணன மீ ட்டுக்பகொண்டு “இவதொபொர், நொன் உன்னிைம் விவொதிப்பதற்கொக இங்வக வரவில்ணல. உன் கவிச்பசொற்கணளக் பகொண்டு என்ணன நீ எதிர்பகொள்ளவும் வவண்ைொம்” என்றொள். “பசொல்லுங்கள்” என்றொன் இந்தக்

குலம்

விசித்திரவரியன் ீ அணமதியொக.

வளர்வதற்கொக. உன்

குருதியிலுள்ள

முணளப்பதற்கொக” என்றொள் சத்யவதி.

அப்பபண்கணள

“நொன்

சந்தனு

மன்னரின்

வம்சம்

கவர்ந்துவரச்பசொன்னது அவர்கள்

வயிற்றில்

“அன்ணனவய, பபண் என்பவள் ஒரு வயல் என்றொலும்கூை அணத பண்படுத்தவவண்டியிருக்கிறதல்லவொ?”

விசித்திரவரியன் ீ வகட்ைொன். “அதற்கு உனக்கு வநரமில்ணல” என்று சத்யவதி வொளொல் பவட்டுவதுவபொன்ற குரலில் பசொன்னொள். “கொத்திருக்க எனக்கு பபொறுணமயும் இல்ணல.” “நல்லது, நொன் அதுவவ

எக்கைமும்

இறந்துவிடுவவன் என

உண்ணம. ஷத்ரியப்பபண்ைொக

நிணனக்கிறீர்கள்” என்றொன்

உண்ணமணய

எதிர்பகொள்ள

விசித்திரவரியன். ீ

எனக்கு

தயக்கமில்ணல.

கருநிலவுநொள் வணர நீ இருப்பொபயன எனக்கு எந்த பதய்வமும் வொக்களிக்கவில்ணல…”

“ஆம், அடுத்த

விசித்திரவரியன் ீ அவணள இணமபகொட்ைொமல் சிலகைங்கள் பொர்த்தபின் “அன்ணனவய, உங்களுக்கு நொன் யொர்?சந்தனுவின் வம்சத்ணத ஏற்றிச்பசல்லும் வொகனம் மட்டும்தொனொ?” என்றொன். சத்யவதி

திைமொக

ஷத்ரியர்கணள

அவன்

கண்கணள

பவல்லமுடியொது.

உற்றுவநொக்கி “ஆம், அது

அரியணை

அமர்ந்து

மட்டும்தொன்.

குடிகளுக்கு

உன்னொல்

நீதிவழங்கவும்

பணைநைத்தி

முடியொது.

அப்படிபயன்றொல் நீ யொர்? நீ பவறும் விந்தின் ஊற்று மட்டும்தொன். கற்களொல் அணைக்கப்பட்டிருக்கும் பொழ்

ஊற்று. உன்னிலிருந்து எவ்வணகயிவலனும் ஒரு சிறுணமந்தணனப் பபறவவண்டுபமன்பதற்கு அப்பொல் இன்று நீ எனக்கு எவ்வணகயிலும் பபொருட்ைல்ல” என்றொள்.

விசித்திரவரியன் ீ புன்னணகயுைன் “கசப்பொனதொக இருப்பினும் உண்ணம ஒரு நிணறணவவய அளிக்கிறது” என்றொன். சத்யவதி அவணன நிணலத்த விழிகளுைன் வநொக்கி “விசித்திரவரியொ, ீ வொணழப்பூ இதழ்கணளக்

கணளந்து உதிர்த்துவிட்டு கனிமட்டுமொவதுவபொல மனிதர்கள் அவர்கள் மட்டுமொக ஆகும் ஒரு வயது உண்டு. நொன் அதில் இருக்கிவறன். இன்று நொன் என் விதிணய முழுணமயொகவவ பொர்த்துவிட்வைன். எங்வகொ ஒரு மீ னவர்குடிலில்

பிறந்வதன். நதிமீ து பித்தியொக

அமர்ந்திருக்கிவறன்.

இத்தணன

வவைங்கள்

அணலந்வதன்.

வழியொக

வபரரசியொக

விதிபயொழுக்கு

இந்த அரியணையில் இன்று

என்ணன பகொண்டுபசல்லும்

திணச

என்ன என்று இன்று அறிந்வதன். என் அத்தணன முகங்கணளயும் இன்று கணளந்துவிட்வைன். நொன் இன்று சந்தனுவின் மணனவி மட்டுவம. என் கைணம வமலுலகம்பசன்று அவணரப்பொர்க்ணகயில் அவரிைமிருந்து நொன் பபற்றவற்ணற சிணதயொமல் ணகயளித்துவிட்வைன் என்ற ஒற்ணறச்பசொல்ணல நொன் பசொல்லவவண்டும் என்பது மட்டுவம. வவபறதுவும் எனக்கு இன்று முதன்ணமயொனது அல்ல” என்றொள். விசித்திரவரியன் ீ

நீங்கள்

“அன்ணனவய,

பதன்திணசயிலிருந்து

வந்த

சித்தர்

பசொன்னபதன்ன

என்று

அறிந்தீர்களொ?” என்றொன். சத்யவதி “ஆம், நொன் வநற்வற அவணர அணழத்து அணனத்ணதயும் அறிந்வதன். உன் மூலொதொரச்

சக்கரம்

வலுவுற்றிருக்கிறது

என்று

அவர்தொன்

பசொன்னொர்.

ஆகவவதொன் துைிந்து

மைிமஞ்சம் அணமத்வதன். முதுநொகரிைம் நொகரசம் பகொண்டுவரவும் பசொன்வனன்” என்றொள்.

உனக்கு

“ஆனொல் என் அநொகதம் அனலின்றி இருக்கிறது என்று பசொன்னொர்” என்றொன் விசித்திரவரியன் ீ அவணள கூர்ந்துவநொக்கியபடி.

“அதற்கு

திருப்பிக்பகொண்ைொள்.

“அன்ணனவய, அவவர சிலந்திவணலயில்

அவரிைவம

மருத்துவம்

வகட்வபொம்”

உங்களிைம் பசொல்லியிருப்பொர், அதற்கு

ஒளிரும்

நீர்த்துளி

வபொன்றது

என்றொர்

என்று

மருத்துவம்

இல்ணல

“ஆம், அது

நிணலயற்றது

என்று

மட்டும்தொன் அதற்குப்பபொருள்.

பசொல்லவில்ணல” என்றொள் சத்யவதி.

“அணனத்து

அது

ஷத்ரியர்களுக்கும்

களம்பசல்பவன் எந்த உறுதியுைன் கச்ணச கட்டுகிறொன்?”

என்று.

பொர்ணவணய என்

அவர்” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ

என்னபசய்யவவண்டுபமன எதிர்பொர்க்கிவறன்? சொதொரை வபணதத்தொணயப்வபொல என் அகம் நிணறவுறுமொ?

சத்யவதி

உயிர்

அவள்

அழவவண்டுமொ? அழுதொல்

உறுதியொக

வொழ்க்ணக

உதிரும்

என

அப்படித்தொன்

அவர்

உள்ளது.

ஆம்,

இவள்

வபணதபயன

அழுதொல்

என்

மனம்

நிணறயும்.

ஆனொல்

அக்கைவம

அவணள

பவறுக்கத்பதொைங்குவவன். அவ்பவறுப்பு வழியொக இவள்மீ து எனக்கிருக்கும் வபரன்ணப பவன்று விடுதணல

பபறுவவன். இவள் என்ணன அதற்கு அனுமதிக்கப் வபொவவதயில்ணல. விசித்திரவரியன் ீ பபருமூச்சுைன் “நொன் வநற்று ஒன்ணற உறுதியொகவவ உைர்ந்வதன்…” என்றொன். “அவள் மொர்பில் என் தணலணய சொய்த்தவபொது என்வணலயின் அதிர்ணவ உைர்ந்வதன். நொன் அவளுைன் இணைந்தொல் உயிர்தரிக்கமொட்வைன்.” சத்யவதி

ஐயங்கணள

சினத்துைன்

உன்பிரணம…உனது

“அது

உருவொக்கிக்

பகொள்கிறொய்” என்றொள்.

மழுப்பல்

அது..

உன்

பகொல்பணவ

“உன்ணனக்

வகொணழத்தனத்ணதக்பகொண்டு உன்

ஐயங்கள்தொன்.

உதடுகளில் இருக்கும் இந்தச்சிரிப்பு நொகத்தின் பல்லில் இருக்கும் விஷம்வபொன்றது.” அணதக்

“நொகவிஷம்

பகொல்வதில்ணல

அன்ணனவய”

என்றொன்

விசித்திரவரியன். ீ

உன்

“அவளுைன்

உறவுபகொண்ைொல் நொன் இறப்பது உறுதி…” என்று அவள் கண்கணளப்பொர்த்தொன். அணவ சிறு சலனம் கூை இல்லொமல்

பதளிந்வத இருந்தன.

விசித்திரவரியன் ீ

“அதில்

அறிந்தவனொதலொல் இறப்ணபயும் அறிந்திருக்கிவறன்” என்றொன்.

எனக்கு

வருத்தமும்

இல்ணல.

வொழ்ணவ

“வநற்று முன்தினம் என்றொல் இப்படி உங்களிைம் என் உயிருக்கொக வொதிட்டிருக்கமொட்வைன். வநற்று அந்தப் பபண்ணை

நொன்

அறிந்துபகொண்வைன்.

வண்ைக்கூழொங்கற்கணளயும் அவளுணைய வநற்றிரவு

மங்கலமும்

என்

அகம்

அரற்றிக்பகொண்வை

விணளயொட்டுப்வபணழணயத்

எடுத்துக்கொட்டுவதுவபொல

அழகும்

எல்லொவம

நடுங்கிவிட்ைது.

இருந்தது.

அந்த

என்

அவள்

தன்

பமல்லிய உயிரில்

திறந்து

அகம்

உள்ளது

என்ன பசய்துவிட்வைன், எப்படிச்பசய்வதன்

இரு

கன்னியணரயும்

மயிற்பீலிணயயும்

திறந்துபகொண்டிருந்தொள்.

அமங்கலியரொக்கி

என்று

அறிந்தவபொது

என்று

என்

அந்தப்புர

பசலுத்திவிட்டு நொன் பசல்வது எந்த நரகத்துக்கு என்று எண்ைிக்பகொண்வைன்.”

உள்ளம்

இருளுக்குள்

“நிறுத்து” என சத்யவதி கட்டுப்பொட்ணை இழந்து கூச்சலிட்ைொள். “முட்ைொள், வகொணழ …உன்ணன இக்கைம் பவறுக்கிவறன். உன்ணனப்பபற்ற வயிற்ணற அருவருக்கிவறன். இந்தத் தருைத்துக்கொகவவ வொழும் என்ணன

நீ அவமதிக்கிறொய். என் கனவுகளுைன் விணளயொடுகிறொய்” மூச்சிணரக்க அவள் அவணனப்பொர்த்தொள். அவள் கழுத்தில் மூச்சு குழிகணளயும் அணலகணளயும் உருவொக்கியது. கண்களில் நீர் வந்து பைர்ந்தது. “நீ என் மகன் என்றொல், நொன் பசொல்வணதக் வகட்ைொகவவண்டும். இது என் ஆணை!” “ஆணைணய

சிரவமற்பகொள்கிவறன்

அன்ணனவய” என்று விசித்திரவரியன் ீ

பசொன்னொன்.

புன்னணகயுைன்

“அதற்கொக இவ்வளவு பபரிய பசொற்கணள பசொல்லவவண்டுமொ என்ன? உங்களுக்குத் பதரியொததொ என்ன? வொழ்வும் மரைமும் எனக்கு சமம்தொன். ஆகவவ நன்ணமயும் தீணமயும்கூை சமமொனவத. உங்களுக்கொக இப்பபரும் தீணமணயச் பசய்கிவறன்… நிணறவணையுங்கள். உங்கள் அரண்மணனக்குச் பசன்று ஓய்பவடுங்கள்.” சத்யவதி

அவணனப்பொர்த்து

“உன்

பசொற்கணள

நொன் உறுதிபயன்வற

பகொள்கிவறன்.

நீ

சந்திரவம்சத்து

மன்னன் என்பதனொல்” என்றொள். விசித்திரவரியன் ீ என்னபதன்றறியொத ஒரு புன்னணக பசய்தொன். சத்யவதி

பமல்லக்கனிந்து “மகவன, நொன் பசொல்வணத நீ சற்வறனும் புரிந்துபகொள். நீ மைம்புரிந்துபகொண்டு அரியணை ஏறினொல் மட்டும் வபொதும் என்றுதொன் நொன் எண்ைிவனன். ஆனொல் உனக்கு ணமந்தரில்ணலவயல் இந்நொட்டு மக்கள் அணமதியிழப்பொர்கள் என்று வதொன்றியது. அத்துைன்…”

விசித்திரவரியன் ீ “அந்த ஐயத்ணத உங்கள் பசொற்களொல் பசொல்லவவண்டியதில்ணல அன்ணனவய” என்றொன். சத்யவதி பதறி “இல்ணல நொன் அப்படி நிணனக்கவில்ணல…” என்றொள். “பதினொறு திணசகளிலும் நிணனப்பவர் நீங்கள். அணத விடுங்கள்” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ “நீ

அரசியணரக்

ணகப்பிடித்து

அரியணையில்

அமரவவண்டும்.

உன்

குருதி

அவளில்

முணளவிைவவண்டும்….நொன் பசொல்வது ஏபனன்றொல்…” என்றொள். விசித்திரவரியன் ீ அவள் வதொணளப்பிடித்து “அணனத்ணதயும் அறிந்துபகொண்வைன். நீங்கள் எணதயும் பசொல்லவவண்டியதில்ணல” என்றொன். “நொன்

கிளம்புகிவறன்.

முதுநொகரிைம்

இன்றும்

என்றிருக்கிறொர். இன்றும்

மைியணற

சத்யவதி

கண்கணளத் துணைத்துக்பகொண்டு

விசித்திரவரியன் ீ சிரித்தபடி. பபருமூச்சுைன்

வசொதணனயிட்ைபின் வநரொகவவ

அணமக்கச்

வபசிவனன்.

மைியணறக்குக்

அந்த

மருந்ணத

பசொல்கிவறன்” என்றொள். “உன்ணன

பகொண்டுபசல்வொர்கள்.

இன்றும்

“தங்கள்

சத்யவதி

பவளிவயறி

பைியொளர்களும்

நொணள

கொணல

ரதமருவக பசன்றொள். அங்வக ஸ்தொனகரும் மருத்துவர்களும்

நின்றனர்.

சத்யவதி

ஒவ்பவொருவரிைமும்

ஆணை” என்றொன்

ஆதுரசொணலயில்

சந்திக்கிவறன்” என்றொள். “இதுவும் ஆணை” என்றொன் விசித்திரவரியன் ீ அவத சிரிப்புைன். ஓரிரு

ஆணைகளிட்ைொள். அவர்கள் பைிந்து குறுகிய உைலுைன் அவற்ணற ஏற்றனர்.

பசொற்கள்

அளிக்கிவறன்

மருத்துவர்கள்

நொன்

உன்ணன

பிற ஆதுரசொணலப் மட்டும்

வபசி

ஸ்தொனகர்

உள்வள

வந்து

“அரவச

ஸ்தொனகர் புன்னணகபசய்தொர். திரும்பிப்பொர்ப்பவதயில்ணல.

வபரரசி கிளம்புகிறொர்” என்றொர்.

விசித்ரவரியன் ீ

அணவ

தொவன

“அவர் விரிந்து

கைலொணம

“ஆம், ஆணையிட்டுவிட்ைொரல்லவொ?”

வபொல.

முட்ணைகணளப் வபொட்டுவிட்டு

தன்வழிணய கண்டுபகொள்ளவவண்டும்…” என்றொன்.

ஸ்தொனகர் “திரும்பிப் பொர்ப்பவர்களொல் ஆணையிைமுடியொது அரவச” என்றொர்.

விசித்திரவரியன் ீ உள்ளிருந்து சத்யவதியின் அருவக வந்து “அன்ணனவய, இந்தக் வகொணைகொலத்தில் இன்னும்

சற்று கொற்றுவசீ நீங்கள் ஆணையிைலொவம” என்றொன். சத்யவதி “அதற்கு தவ வல்லணம வவண்டும்…என்

அரணச உன் கரத்தில் அளித்துவிட்டு வனம் பசன்று அணத அணைகிவறன்” என்றொள். அவளுணைய அழகிய பவண்பற்கள் பவளித்பதரிந்தவபொது அவன் ஒன்ணற அறிந்தொன், அவன் மனதில் வபரழகி என்பவள் அவள் மட்டுவம. சத்யவதி

ரதவமறுவதற்கொக

ஒரு

வசவகன்

சிறிய வமணைணயக்பகொண்டு

அருவக

ணவத்தொன்.

அவள்

ரதப்பிடிணயப்பற்றி ஏறியவபொது அவள் வமலொணை சரிந்தது. விசித்திரவரியன் ீ புன்னணகயுைன் அணத எடுத்து

அவள் மொர்பின்வமல் வபொட்ைொன். அவள் முகம் மலர்ந்து, கண்கள் புன்னணகயில் சற்று சுருங்கின. அவன் தணலவமல் ணகணய ணவத்து தணலமயிணர பமல்லக் கணலத்துவிட்டு ரதத்தில் ஏறிக்பகொண்ைொள்.

விசித்திரவரியன் ீ தன் அணறக்குச் பசன்று உணைகணள மொற்றிக்பகொண்டிருந்தவபொது ஸ்தொனகர் வொசலில் நின்று

“பயைம்

பசல்லவிருக்கிறீர்களொ

அரவச?”

என்றொர்.

என்றொன்.

“ஆம்”

“மருத்துவர்களிைம்

கலந்தொவலொசித்துவிட்டுச் பசல்லலொவம” என்றொர் ஸ்தொனகர். “தொங்கள் களம் கொைவவண்டும் அல்லவொ?” விசித்திரவரியன் ீ ஸ்தொனகவர.

உரக்கச்சிரித்துக்பகொண்டு

அணனவணரயும்

இப்வபொவத

திரும்பினொன்

“இனிவமல்

அனுப்பிவிடுங்கள்…”

மருத்துவர்கள்

ஸ்தொனகர்

முகமண்ைபத்துக்கு வரச்பசொல்லுங்கள்” என்றொன்.

வதணவயில்ணல

தயங்க

“அணனவணரயும்

முகமண்ைபத்தில் வந்து கூடிய மருத்துவர்கள் அணனவருக்கும் விசித்திரவரியன் ீ பரிசுகணள வழங்கி நன்றி பசொன்னொன். “சுதீபவர, சித்ரவர உங்கணளப்வபொன்று பலரின் ணககணள நொன் பதிணனந்தொண்டு கொலமொக என் உைலில்

அறிந்துவருகிவறன்.

அவர்கணள

எவரும்

எந்தச்பசொற்கணளயும்

அது

ஒரு

தீண்டுவவதயில்ணல.

விை

உைல்

நல்லூழ்

அதிலும்

ஆன்மொணவ

என்வற

எண்ணுகிவறன்.

ஆண்கணள

மனிதர்கள் வளர்ந்தபின்னர்

அன்னியர் பதொடுவபதன்பவதயில்ணல.

நம்மிைம் பகொண்டுவந்து

வசர்க்கிறது.

வழியொக

உங்கள்

உங்களணனவணரயும்

நன்கறிந்திருக்கிவறன். அடுத்தபிறவியில் ஆண்ை

என்றொன்.

ஒருவவணள

நொம்

தம்பியணரயும்வபொல

உைவன

இலங்ணகணய

ரொவைணனயும்

பிறக்கமுடியும்…”

சிரித்தபடி

விண்ைகம்

“முன்னதொகவவ பசல்வதனொல் என்றொன்.

ஸ்தொனகர்

நொவன

தவிர

உதடுகணள

வடித்துக்பகொண்டிருந்தனர்.

பரிசுகணள

கழுத்து

நடுங்கும்

பபற்றுக்பகொண்ைனர். ரதத்தில் பசல்ல நகரம்

முன்மதிய பவயிலில்

சுவர்களுைனும் பமல்ல இயங்கிக்பகொண்டிருந்தது.

ஓட்டினொர்.

வகட்கொமல்

கண்கூசும்

அதிர

தணரயுைனும்

கரங்களொல்

ஸ்தொனகர்

அவன்

எங்வக

நகணர

விட்டு

விரும்புகிறொன் ரதத்ணத

கண்ை ீர்

விசித்திரவரியன் ீ

ஏறிக்பகொள்ள

ரதத்ணத

பகொண்டுபசன்றொர்.

மூத்தவன்”

பிறர்

இறுக்கி

பவளிவய

ணககள்

என்று

கூணரகளுைனும்

விசித்திரவரியன் ீ “ஸ்தொனகவர, சித்ரொங்கதர் கந்தர்வனிைம் வபொரிட்டு உயிர்துறந்த அந்தச் சுணனக்குச்பசல்ல வழி பதரியுமல்லவொ?” என்றொன் “ஆம் அரவச, இப்வபொது அவ்விைம் வணர ரதசொணல அணமக்கப்பட்டிருக்கிறது. மொதம்வதொறும் வபரரசி அங்வக பசன்று மூத்தவருக்கொன கைன்கணள ஆற்றுகிறொர்.”

விசித்திரவரியன் ீ

ரதத்தட்டில்

பகொண்டுபசன்றொர்.

ரதம்

அணமதியொக

அமர்ந்துபகொள்ள

ஆழமொன நதிப்படுணக

வபொன்ற

நிலம்

ஸ்தொனகர்

வழியொகச்

ரதத்ணத

பசன்றது

நகரம்

முன்பு கங்ணக ஓடியபதன்று பசொல்கிறொர்கவள ஸ்தொனகவர” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ “ஆம், மொமன்னர்

ஹஸ்தி

திணசமொறிச்பசன்றுவிட்ைது”

இங்வக

என்றொர்

நகணர அணமத்தவபொது ஸ்தொனகர்.

இது

என்று

“ஏன்?”

கங்ணகயொக

இருந்தது.

விசித்திரவரியன் ீ

விட்டு

“அஸ்தினபுரியில் பின்பு

வகட்ைொன்.

கங்ணக “அதன்

நீர்ப்பபருக்கு பபரிதொகிவிட்ைது. இந்தச் சிறிய வழி அதற்குப் வபொதவில்ணல.” விசித்திரவரியன் ீ “சரிதொன்” என்று பசொல்லி உரக்கச் சிரித்தொன். ரதத்ணத

கங்ணகச்சொணலயில்

விணரயணவத்து பக்கவொட்டில்

ஸ்தொனகர். வண்டிச்சக்கரங்களின்

ஒலி

மட்டும்

திரும்பி

தட்சிைவனம்

வகட்டுக்பகொண்டிருந்தது.

உயரமற்ற

வநொக்கிச்

பசன்றொர்

மரங்கள் பகொண்ை

குறுங்கொட்டுக்குள் மொன்கூட்ைங்கள் பநருப்புக்கதிர்கள் வபொல சிவந்து பதரிந்து துள்ளி ஓடின. ரதத்தில்

அமர்ந்து

குழந்ணதயொக

கொட்ணைவய

இருந்தவபொது

விசித்திரவரியன் ீ

பொர்த்துக்பகொண்டிருந்த

அவ்வொறுதொன்

விசித்திரவரியணன ீ

ஸ்தொனகர்

ஐயமிருக்கவில்ணல.

வநொயில்

பொர்த்துக்பகொண்டிருப்பொன்.

இறந்துவிடுவொபனன்பதில்

அவருக்கும்

ஸ்தொனகர்

பொர்த்தொர்.

பபருமூச்சுவிட்ைொர். திணளத்துக்

பகொண்டிருக்கும்வபொதுகூை அவன் மரைத்ணத அவ்வளவுதூரம் திட்ைவட்ைமொக பசொன்னதில்ணல. அவன் ஒருவபொதும் வண்பசொற்கள் ீ பசொல்பவனும் அல்ல. ரதத்ணத

நிறுத்திவிட்டு

ஸ்தொனகர்

கொத்திருந்தொர்.

விசித்திரவரியன் ீ

இறங்கி

“இந்தக்

குன்றுக்குவமல்தொவன…நொன் ஒருமுணற வந்திருக்கிவறன். அன்று இந்தப்படிகள் இல்ணல. என்ணன மஞ்சலில் தூக்கிச்பசன்றொர்கள்” என்றொன்.

ஏறமுடியுமொ?”

“தங்களொல்

என்று

ஸ்தொனகர்

வகட்ைொர்.

அமரவவண்டியிருக்கும்… இளங்கொற்று இருக்கிறவத” விசித்திரவரியன் ீ

சற்று

“ஏறிவிடுவவன்…நடுவவ பசொன்னொன்.

பின்பு

பொர்க்கொமல் “ஸ்தொனகவர…நீங்கள் என் அன்ணனணய… ” என ஆரம்பித்தொன்.

ஸ்தொனகணரப்

ஸ்தொனகர் இணைமறித்து திைமொன குரலில் “அரவச தணயகூர்ந்து புதிய கைணமகணளச் பசொல்லவவண்ைொம்.

என் கைணமகளும் முடிகின்றன” என்றொர். விசித்திரவரியன் ீ அவர் கண்கணளப் பொர்த்தொன். ஸ்தொனகர் “ஒரு பதய்வத்ணத

வைங்குபவவன

என்றொர்.

விசித்திரவரியன் ீ வடிவில்

உபொசகன்.

நொன்

வனம்புகும்

சிரித்துக்பகொண்டு “அப்படிபயன்றொல்

திரும்பி வருவபதன்றொல்

நிச்சயமொக

தினத்ணத

இங்வகவய

இங்குதொன்

நீங்கள் முடிபவடுக்கவவண்டும்”

இருங்கள்

ஸ்தொனகவர… நொன்

வருவவன்” என்றொன்.

ஸ்தொனகரும்

கொற்று

சிரித்து

“சிறந்த இைம்… அப்பொல் ஹிரண்வதிக் கணரயில் வதவதொரு மரங்களும் உண்டு. நல்ல மைமுள்ள கொற்று இணைந்துபகொள்ளும்” என்றொர். “ஆம்…ஆதுரசொணலயிவலவய

வொழ்க்ணகணய கழித்துவிட்டீர்” என்றொன்.

ஆதுரசொணலயிவலவய வொழும்படி ஸ்தொனகர் பீஷ்மரின்

புன்னணகயுைன்

உம்ணமப்

பைித்திருக்கிறொன்

இணதவிை

அதிகமொக

ஊழ்தொன்.

“அது

ஆயுதசொணலயிவலவய

ஆனொல்

என்

பவடித்துச்சிரிக்க ஸ்தொனகரும் சிரிப்பில் வசர்ந்துபகொண்ைொர். “நீங்கள்

நொணளவய

சொதொரைமொக

இங்கு

“நொணள

குடிலணமக்க எனக்கு

சிரித்தபடி

தணமயன்

ஒருநொழிணக

பருவம்…” என்று கொட்ணைப்பொர்த்தொர்.

வபொதும்.

இரண்ைொம்நொள்

நிணனவுகணள

இல்லொமல்

தருமன்” என்றொன்.

குறுவொணளக்கூைத் தீண்ைொமல்

வொழ்ந்திருக்கிறொன்” என்றொர்.

வரவவண்டியிருக்கும் ஸ்தொனகவர” என்றொன்

என்றொல் வளர்பிணற

“வநொவய

தணலயிபலழுதிய

விசித்திரவரியன் ீ

விசித்திரவரியன். ீ

அல்லவொ? நன்று” என்றொர். மீ ட்டிக்பகொண்டிருக்க

ஸ்தொனகர்

“இங்வக

வளர்பிணற

ஒரு

சிறந்த

“ஆம், பதிபனட்ைொண்டுகொல நிணனவுகள்” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ ஸ்தொனகர் இரு ணககணளயும் விரித்து “இந்தக்ணககளில் உங்கள் அத்தணன எலும்புகளும் தணசகளும் நரம்புகளும் உள்ளன அரவச! ஒரு கூணைக்

களிமண் இருந்தொல் அணர நொழிணகயில் உங்கள் உருவத்ணத வடித்து அருவக ணவத்துக் பகொள்வவன்” என்றொர். விசித்திரவரியன் ீ சிரித்துக்பகொண்டு படிகளில் ஏறத்பதொைங்கினொன். ஆணமமுதுகு

வபொன்ற

உயரமில்லொத

அந்தப்பொணற

எழுந்து

நின்ற

இரண்டு

யொணனப்பொணறகளொல்

சூழப்பட்டிருந்தது. அதன் ணமயத்தில் நீள்வட்ைமொன அந்தச் சுணன பதொணலவிவலவய ஒளிரும் நீலநிறத்தில் பதரிந்தது.

நீருக்கு

பநருங்கியவபொது

அந்த

அவன்

நீலநிறம்

அணமயும்

மூச்சிணளத்தொன்.

வதங்கியிருந்தது. ஆணமவயொட்டு

அங்வக

என

விசித்திரவரியன் ீ கண்ைவதயில்ணல.

பவட்ைபவளியில்

வொனத்தின்

அருவக

ஒளி கண்கூசும்படி

மூடிபகொண்ை அலங்கொரப்வபணழயில் பதித்த நீலக்கல் வபொன்ற அந்தச்

சுணனயருவக பசன்று விசித்திரவரியன் ீ அமர்ந்தொன்.

பிறசுணனகணளப்வபொல அது அணசவுகணள அறியவில்ணல. அணத உற்றுவநொக்கி அமர்ந்திருந்தவபொதுதொன் விசித்திரவரியன் ீ

அது

ஏன்

என அறிந்தொன்.

அந்தச்சுணனயில்

மீ ன்கள்

இல்ணல.

நீரில்வொழும்

எந்த

உயிர்களும் இல்ணல. சுற்றிலும் மரங்கள் இல்லொததனொல் அதில் வொனமன்றி எதுவும் பிரதிபலிக்கவில்ணல. இருபபரும்பொணறகளும்

இருபக்கமும்

மணறத்திருந்தணமயொல்

யுகயுகங்களொக அணசணவ மறந்ததுவபொலக் கிைந்தது அந்தச் சுணன. விசித்திரவரியன் ீ

குனிந்து

கந்தர்வனொன சித்ரொங்கதன்

நீணரப்பொர்த்தொன்.

உள்வள

சித்ரொங்கதணன

வொழ்கிறொனொ

அதன்வமல்

அதற்குள்

என்ன? சித்ரொங்கதன்

கொற்வற

வசவில்ணல. ீ

இழுத்துக்பகொண்டு

பசன்ற

அந்நீரில் எணதப்பொர்த்திருப்பொன்

என்பதில் அவனுக்கு ஐயமிருக்கவில்ணல. எந்வநரத்திலும் வவசரநொட்டு ஆடி முன் நின்று தன்ணனத்தொவன வநொக்கி ஆழ்ந்திருக்கும் சித்ரொங்கதணனவய அவன் கண்டிருக்கிறொன்.

சில கைங்களுக்குப் பின்னர்தொன் அவன் அந்த நீர்பிம்பத்தின் விசித்திரத்ணத உைர்ந்து பின்னணைந்தொன். நம்பமுடியொமல் பமல்லக் வநொக்கிக்பகொண்டிருந்தது.

குனிந்து

அது

வமலும்

சித்ரொங்கதன்.

வநொக்கினொன்.

அவன்

விசித்ரவரியன் ீ

விலகியவபொதும்

பநஞ்சின்

துடிப்ணப

விலகொமல்

அது

சிலகைங்களில்

தைித்தபின் பமல்லிய குரலில் “மூத்தவவர, நீங்களொ?” என்றொன். “ஆம்…ஆனொல் இது நீயும்தொன்” என்றொன் சித்ரொங்கதன். “எப்படி?” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ நீவி

“நன்றொகப்பொர்…பட்டுத்துைிணய

நீவி ஓவியத்தின்

கசங்கணல

சீர்ப்படுத்தியிருக்கிவறன்…” விசித்திரவரியன் ீ பொர்த்துக்பகொண்வை

சரிபசய்வதுவபொல

இருந்தொன்.

அது

உன்ணன

அவனும்

இவதொ

கூைத்தொன்.

“மூத்தவவர, அதுதொன் நீங்களொ?” என்றொன் தனக்குள் வபொல. “ஆம், அணதத்தொன் நொன் வொழ்க்ணக முழுவதும் பசய்துபகொண்டிருந்வதன்” என்றொன் சித்ரொங்கதன்.

விசித்திரவரியன் ீ துயரத்துைன் “மூத்தவவர, நொன் உங்கள் வொழ்க்ணகணய பொழ்படுத்திவிட்வைனொ என்ன?” என்றொன்.

சித்ரொங்கதன் இளணம

பகொள்வதற்கொகத்தொவன

ஒளிரும்

வொழ்க்ணக

முகத்துைன்

சிரித்து

அளிக்கப்பட்டிருக்கிறது

வருத்தம் விலகொமவலவய புன்னணக பசய்தொன்

1.முதற்கனல்26 விசித்திரவரியன் ீ

ைிச்சங்கம்

வருவதற்கொக

“பிரியமொன

சிறியவவன?”

முணறயில்

பொழ்படுத்திக்

அம்பிணக

பசொற்களொல்

என்றொன்.

விசித்திரவரியன் ீ

5

இளஞ்பசந்நிற மஞ்சத்தில்

கொத்திருந்தவபொது

நிணறந்திருந்தொள். அவனிைம் வநற்றிரபவல்லொம் வபசிப்வபசி புலரிணயக் கண்ைபின்னும் மறுநொணளக்குள்

மும்மைங்கு வபசுவதற்கு எப்படி பசொற்கள் வசர்ந்துவிட்ைன என்று அவளுக்குப் புரியவில்ணல. முந்ணதயநொள் இரவு

பதொண்ணை

உலர்ந்து

குரல்

நிணறந்து தளும்பத்பதொைங்கிவிட்ைன.

கம்மியதும்

“ஏபனன்றொல்

எழுந்து

நீ

நீர்

அருந்துவதற்குள்வளவய

பசொல்வணதபயல்லொம்

பசொற்கள்

நொனும்

உன்னிைம்

பசொல்லிக்பகொண்டிருக்கிவறன், நீ உன் மனதொல் அவற்ணறக் வகட்கிறொய்” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ வபச்சுநடுவவ

நிறுத்திக்பகொண்டு

“உண்ணமயிவலவய

நொன்

வபசுவதிலிருந்து

உங்கள்

மனம்

விலகவில்ணலயொ? இல்ணல கண்களொல் நடிக்கிறீர்களொ?” என்று வகட்ைொள். விசித்திரவரியன் ீ புன்னணகயுைன் “உன்னிைமல்ல, எவரிைமும் நொன் இப்படித்தொன் முழுணமயொகத் திறந்துபகொண்டு வகட்கிவறன்” என்றொன். “வியப்புதொன்…ஆண்களுக்கு

பபண்கள்

வபசுவபதல்லொம்

வகட்டிருக்கிவறன்” என்றொள். “பபண்களுக்கும்

ஆண்களின்

பபொருளற்ற

சிறுணமகள்

பபரியணவ

எல்லொம்

என்று

படும்

என

கூழொங்கற்களொகத்தொவன

பதரியும்?” என்றொன் விசித்திரவர்யன். ீ ணகயொல் வொய் பபொத்தி “ஆம்” என அவள் நணகத்தொள்.

விசித்திரவரியன் ீ அவள் முகத்ணத வநொக்கி “உனக்கு ஒன்று பதரியுமொ? உண்ணமயில் மனிதர்களுக்கு பிறர் வபசும்

அணனத்தும் பபொருளற்றணவயொகவவ

மட்டுவம

கொண்கிறொர்கள்.

தொன்

பதரிகின்றன” என்றொன்.

இைம்பபறொத

“பிறர் வபச்சில் அவர்கள்

வபச்ணசக்வகட்ைொல்

ஒன்று

இல்ணலவயல் அதற்குள் தன்ணன பசலுத்த முயல்வொர்கள்.”

தன்ணன

விலகிக்பகொள்வொர்கள்.

அம்பிணக வியப்புைன் “ஆம்” என்றொள். அவனருவக சரிந்து, “நீங்கள் ஏன் அப்படி இல்ணல?” விசித்திரவரியன் ீ

“நொனொ? நொன் அப்படி பிறர்முன் ணவக்க ஒரு விசித்திரவரியணன ீ உருவொக்கிக்பகொள்ளவில்ணல. அதற்கொன வநரவம

எனக்கிருக்கவில்ணல.

நொன்

அவணன

நிணனத்தவபொது ஏன்

உள்ளம்

கொட்டிலிருக்கும்

கவனிப்பவன். அணவ இல்லொதவபொது வொணன” என்றொன் .

துள்ளுகிறது என

சிறிய

தைொகம்.

அவளுக்குப்

கொற்ணறயும்

புரியவில்ணல.

நிழல்கணளயும்

அவள்

தனக்குள்

கற்பணன பசய்திருந்த ஆவை அல்ல. ஆனொல் அவணனப்வபொல அவளுக்குள் இைம்பபற்ற ஓர் ஆணும்

இல்ணல. ஆைிைமல்ல, இன்பனொரு மனித உயிரிைம்கூை அத்தணன பநருக்கம் தன்னுள் உருவொகுபமன

அவள் நிணனத்திருக்கவில்ணல. ஆணைகணளக் கழற்றிவிட்டு அருவிக்குக் கீ வழ நிற்பவள்வபொல அவன் முன் நின்றிருந்தொள்.

விசித்திரவரியன் ீ வந்தவபொது அவன் முற்றிலும் இன்பனொருவன் வபொலிருந்தொன். நணையில் ஒரு நிமிர்வும் துள்ளலும்

இருப்பதுவபொலத் இருந்தொ

“பயைத்தில்

வதொன்றியது.

வருகிறீர்கள்?” என்று

பசன்வறன், கிணைத்தது” என்றொன்.

உணைகள்

அம்பிணக

சற்றுக்

கணலந்தும்

வகட்ைொள்.

புழுதியுைனும்

“ஆம், ஒரு வகள்விக்கு

இருந்தன.

விணைவதடிச்

அவள் மலர்ந்த முகத்துைன் அவணனவய பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொள். “என்ன?” என்றொன். அவள் விழிவிரிய வநொக்கியபடி இல்ணல

என

தணலயணசத்தொள்.

தணலணயப்

பிடித்துக்பகொண்டு

“ஏன்?” என

மீ ண்டும்

வபொலிருக்கிறவத?” என்றொள்.

வகட்ைொன்.

“பசொல்” என்று

இைத்தில்

“பசன்ற

அவள்

ஏவதொ

தணலணயத்

கந்தர்வன்

தட்டினொன்.

வந்து

“அழகொக இருக்கிறீர்கள்…” சிரித்துக்பகொண்டு

அவள்

அருளியிருக்கிறொன்

விசித்திரவரியன் ீ

வந்து

அவளருவக அமர்ந்தொன். அம்பிணக சிவந்த முகத்துைன் “உண்ணம, என் ஆன்மொவிலிருந்து பசொல்கிவறன். பொர்க்கப்பொர்க்க வபரழகொகத் பதரிகிறீர்கள்….மனிதணனப்வபொலவவ இல்ணல” என்றொள்.

விசித்திரவரியன் ீ சிரித்து “கொதல் விழிகளொல் உருவொக்கப்படுவது அழகு என்று பசொல்வொர்கள்” என்றொன். “ஆம், நொன் கொதல்பகொண்டுவிட்வைன்…அது எனக்கு நன்றொகவவ பதரிகிறது” என்றொள் அம்பிணக. “கண்விழித்து எழுந்த முதல் எண்ைவம உங்கணளப்பற்றித்தொன். வவபறந்த எண்ைமும் அற்பமொனணவயொகத் பதரிகிறது. எதிலும் நிணனவு நிற்கவவயில்ணல…”

விசித்திரவரியன் ீ சொல்ணவணய இருக்ணகயில் வபொட்ைொன். “திரும்பத்திரும்ப ஒவர சந்தர்ப்பங்கள்தொன்… அந்த

முதற்பபரும் வியொசனுக்கு புதியகணதகவள வருவதில்ணல” என்றொன். அம்பிணக “ஆம், சூதர்கள் இணதவய மீ ண்டும்

மீ ண்டும்

பொடுவொர்கள்.

பதினொறு

வருைங்களொகக் வகட்டுக்பகொண்டிருக்கிவறன்.

புத்தம் புதியணவ, என்ணனப்பற்றி மட்டுவம பொடுபணவ என்று வதொன்றுகின்றன…” என்றொள். அவன்

மஞ்சத்தில்

“இணதபயல்லொம்

அமர்ந்தொன்.

எவரிைமொவது

அவள்

அவனருவக

அமர்ந்து

அவன்

பசொல்லவவண்டுபமன்று

ணககணளப்

நிணனத்வதன்.

இன்று

அணவ

பற்றிக்பகொண்டு,

அம்பொலிணகயிைம்

பசொல்லமுடியொது… அவளும் என் சகபத்தினி என நிணனத்தொவல என் உைல் எரிகிறது… அந்த சூதப்பபண் சிணவணயயும்

நொன்

வசர்க்கமொட்வைன்.

எந்தப்பபண்ைிைமும்

உங்கணளப்பற்றிச்

பசொன்னொல்

கொதல்

பகொண்டுவிடுவொள்… ஆகவவ சூதருைன் வந்த விறலியிைம் பசொன்வனன். அவள் பபயர் வசொணை. நன்றகொக் கனிந்த முதியவள். சிரிக்கும்வபொது கங்ணகயில் நீரணலகள் வபொல முகம் மலர்வணதக் கண்வைன்.” “என்ன

பசொன்னொய்

அவளிைம்?” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ

“எல்லொவற்ணறயும்… அவணளப்பொர்த்தொல்

முன்னவர அணனத்ணதயும் அறிந்தவள் வபொலிருக்கிறொள்” என்றொள் அம்பிணக. “அவளிைம் பசொன்வனன், நொன் பீஷ்மணர நிணனத்தணதப்பற்றி…”

விசித்திரவரியன் ீ சிரித்தொன். “அதற்கு அந்த முதுவிறலி, இப்வபொது அவணர நிணனத்தொல் அருவருப்பொக

இருக்குவம என்றொள். நொன் ஆம் என்வறன். இணறவனின் சன்னிதியில் தணலப்பொணகயும் வொளுமொக வந்து நிற்பவர் வபொலிருக்கிறொர்…” அம்பிணக அச்பசொற்கணள இயல்பொக வந்தணைந்தொள். “நிமிர்ந்து தருக்கி நிற்கும் மனிதணனப்வபொல பபொருளற்றவன் வவறில்ணல” என்றொள். விசித்திரவரியன் ீ அணத

“சிலசமயம்

வவறுவணகயில்

குழந்ணதகளும் வபருண்ணமகணள

நிணனத்துக்பகொண்வைன்.

மனிதணனப்வபொல பரிதொபத்துக்குரியவன்

வவறில்ணல.

நொன்

பசொல்லிவிடுகின்றன” என்றொன்.

பபொறுப்வபற்கிவறன்

அவணனப்வபொன்ற

மூைனும்

என்று

“நொன்

பசொல்லும்

இல்ணல.” நன்றொக

மல்லொந்துபகொண்டும் “ஆனொல் எப்வபொதும் மொமனிதர்கள்தொன் அப்படி நிணனக்கிறொர்கள். வபரறிஞர்கள்தொன் அவ்வொறு

நிற்கிறொர்கள்.

முடிவதில்ணல.”

அவ்வொறு

எவவரொ

பபொறுப்வபற்றுக்

பகொள்ளொமல்

மொனுைம்

வொழவும்

அம்பிணக “இணதப்பொர்த்தீர்களொ?” என்றொள். நீர்த்துளிவபொல ஒரு ணவரம் அவள் கழுத்திலிருந்த சங்கிலியில் பதொங்கி மொர்புகள் நடுவவ இருந்தது. “ஒவர ஒரு நணகதொன் அைிவவன் என்று சிணவயிைம் பசொன்வனன்.

அந்த ஒற்ணற நணகயில் அஸ்தினபுரியின் பசல்வம் அணனத்தும் இருக்கவவண்டும். எந்த வண்ைம் என்று நொங்கள்

வபசிக்பகொண்வைொம்.

அம்பொலிணக

பவண்ைிறம்

என்றொள்.

சிணவ பசந்நிறம்

என்றொள்.

நீலநிறத்ணத எடுத்வதன். ஆனொல் அதன்பின் இந்த நீர்த்துளிணவரத்ணத எடுத்துக்பகொண்வைன்.”

நொன்

“கண்ை ீர்த்துளி வபொலிருக்கிறது” என்றொன். ”ஆம், மனம் பநகிழ்ந்து துளிக்கும் ஒற்ணறத்துளி என்றுதொன் எனக்கும்

பட்ைது…”

உவணகயுைன்

பசொன்னொள்.

“இணத

நீளமொன

சங்கிலியில்

வகொர்த்துத்

பசொன்வனன். இது என் ஆணைக்குள்தொன் இருக்கவவண்டும். வவறு எவரும் இணதப்பொர்க்கலொகொது.”

தரும்படி

விசித்திரவரியன் ீ

வண்ைத்துப்பூச்சி

எல்லொவற்ணறயும் பசௌபநொட்டு

அவள்

முகத்ணதவய

வபொல

அவள்

வசொணையிைம்

சொவித்ரியின்

ஒரு

பொர்த்துக்

ஒன்றிலும்

பசொன்வனன்.

சிறிய

பகொண்டிருந்தொன்.

அமரொமல்

உங்கள்

சிணலணயத்

பைபைத்துப்

மலர்வனத்தில்

சிக்கிய

பறந்துபகொண்டிருந்தொள்.

உைல்நிணலணயப்பற்றி….

தந்தொள்.

தந்தத்தொல்

அவள்

ஆன சிணல.

ஒற்ணற “நொன் எனக்கு

அணத

என்

ணகயிவலவய ணவத்திருக்கவவண்டும் என்றொள்” அம்பிணக தன் ஆணைக்குள் இருந்து அந்த சிறிய சிணலணய எடுத்துக்கொட்டினொள்.

என்றொன்

“சொவித்ரியொ?”

பொட்டில்

“சூதர்களின் நிணனவில்

மீ ளவில்ணல.”

வகட்ை

விசித்திரவரியன். ீ

கணத…ஆனொல்

அம்பிணக

பரபரப்புைன்

“நொன் பசொல்கிவறன்” என்றொள். “பசௌப நொடு அந்தக் கொலத்தில்

இன்பனொரு

இரண்டு நொடுகளொகப் நொட்டின்

அங்குதொன்

சொவித்ரி

பபயர்

வதவி

உற்சொகமொக ஆரம்பித்தொள். மத்ரநொட்ணை

ஆண்ை

மன்னனுக்கும்

அவன்

ணமந்தர்களில்ணல. அரியணைக்கு அத்தணன

அவனுணைய

பிரிந்திருந்ததொம். மத்ரவதிவதசம்.

பிறந்தொள்”

அஸ்வபதி

மணனவி

அறுபது

என்னும்

மொலதிக்கும்

வயதொகியும்

குழந்ணதகளில்லொததனொல்

பதய்வங்கணளயும்

விதிணய

முடியவில்ணல.

பவல்ல

அரணச

ஒப்பணைத்துவிட்டு

அவன்

கொட்டுக்குச்பசன்று

அங்வக

என்று

மன்னன்

வவண்டினொன்.

பதய்வங்களொலும் அணமச்சர்களிைம்

மொலதியுைன்

குடில்கட்டி மொடுகணள

வமய்த்துக்பகொண்டு வொழ்ந்தொன். பசுக்கணள வமய்த்து அணதமட்டும்

பகொண்வை

வொழ்பவர்கள்

முதல்பபொற்கதிர்

அணரக்கைம்கூை

முற்பிறவியின் பொவங்கணளக் கழுவுகிறொர்கள். கொணலயின்

மண்ைில் நிற்பதில்ணல. ஆயிரம் வண்ைங்கள் பகொண்ை சூரியனுக்கு ஒவ்பவொரு வண்ைத்திலும் ஒரு

பபயர், ஒரு வதொற்றம். அவனுணைய ஒவ்பவொரு பொவமும் ஒரு மகளொகப் பிறந்தன. பபொன்வண்ைனொகிய சூரியணன சவிதொ என்றனர் ரிஷிகள். அவணன கொயத்ரியொல் துதித்தனர். பபொன்னிறமொன சிந்தணனகணள மனதில்

எழுப்பவவண்டுபமன்று

அவனிைம்

பிரொர்த்தணன

பசய்தனர்.

சவிதொவின்

மகள்

சொவித்ரி.

அண்ைபவளியில் உள்ள வகொளங்களில் பூமியில் அவள் வொழ்வது அணரக்கைம் மட்டுவம. அந்தக்கைத்தில் அவணளப்பொர்ப்பது எதுவொனொலும் முழுணமயணையும்.

ஒருநொள் கொணல கைவன் எழுவதற்குள் எழுந்து சவிதம் என்ற அழகிய குளிர்ந்த தைொகத்தில் நீரொடி அங்வக நின்ற தளிர்விட்ை மொமரத்தடியில் நின்று வைங்கிய மொலதி சொவித்ரிணய கண்ைொள். முணளவிட்ை புங்கமும், தளிர்விட்ை பநற்றொன

மொலதியின்

மொமரமும், பூவிட்ை

இலவமும்

பகொன்ணறயும், கொய்விட்ை பசந்பதன்ணனயும், கனிவிட்ை

பபொன்னிறத்தொளொன சொவித்ரிக்கு

உள்ளும் புறமும்

ஒளியொல்

நிணறந்தன.

பிரியமொனணவ.

மறுநொள்

சொவித்ரி

வந்து

பநல்லியும்,

அவளறிந்தொள், அவளுக்குள்

பதொட்ைதும் ஒரு

கரு

குடிபகொண்டிருந்தது. அது பபொன்னிறமொன குழந்ணதயொகப் பிறந்ததும் அதற்கு சொவித்ரி என்று பபயரிட்ைொள்.

கன்னிப்பருவமணைந்த சொவித்ரி பபொன்னிறக்கூந்தலும் பபொன்னிறக் கண்களும் பகொண்ைவளொக இருந்தொள். ஒளிணயப்வபொலவவ எங்கும்

நிணறந்து

பரவி

கண்ைொள்.

துயருற்றவனொக

பதொட்ைவற்ணற

எல்லொம்

துலங்கச்பசய்தொள்.

பபொன்னிறக்

குதிணரகளில் ஏறி கொட்டில் அணலவணத அவள் விரும்பினொள். ஒருநொள் கொட்டில் அவள் சத்யவொணனக் பமலிந்தவனொக

இருந்த

அவணன

அவளுணைய

தொய்ணம

கண்டுபகொண்ைது. கொணய கனியச்பசய்யும் சூரியஒளிவபொல அவள் அவணன அணைந்தொள்.

அணையொளம்

பசௌபநொட்டு மன்னனொகிய தியமவசனரின் மகன் சத்யவொன். தியமவசனர் முதுணமயில் விழியிழந்தவபொது அவரது

தம்பியர்

தியமவசனர்

நொட்ணைக் ணகப்பற்றிக்பகொண்டு

அங்வக

சத்யவொணன

அவணர

பபற்பறடுத்தொர்.

கொட்டுக்குத்

துரத்தினர்.

வவட்டுவணனப்வபொலவவ

கொட்டில்

கொட்டில்

சத்யவொனுக்கு அரசபநறியும் புரொைங்களும் கணலகளும் தந்ணதயொவலவய கற்பிக்கப்பட்ைன.

வொழ்ந்த

வளர்ந்த

சத்யவொணன சொவித்ரி ஒரு பகொன்ணற மரத்தடியில் சந்தித்தொள். ணகயில் கனிகளும் கிழங்குகளுமொக வந்த அவன் அவணளக் கண்டு திணகத்து நின்றொன். அப்பகுதிவய பபொன்பனொளி பபற்றதொகத் வதொன்றியது. ஆணும் பபண்ணும்

சந்திக்கும்

தருைங்கணள

உருவொக்கும்வபொது

பிரம்மன்

மகிழ்ந்து

தனக்குள்

புன்னணக

பசய்துபகொள்கிறொன். அவன் அவளிைம் ஒரு பசொல்லும் பசொல்லொமல் திரும்பிச் பசன்றுவிட்ைொன். அந்தக் பகொன்ணற கொற்றிலொடி அவள்வமல் மலர்கணளக் பகொட்டியது. அவள் அவணனத் பதொைர்ந்துபசன்று அவன் யொர் என்று கண்டுபகொண்ைொள். தியமவசனர்

அவளுக்வகற்ற

அவளுணைய

குரணலக்

மைமகனல்ல

வகட்ைதுவம

என்றொர்.

அவள்

அவன்

கொதணல

பிறந்ததுவம

புரிந்துபகொண்ைொர்.

நீலம்பொரித்து

உதடுகள்

சத்யவொன்

கறுத்து

அணசவற்றுக்கிைந்தொன். மருத்துவச்சி அவணனத்தூக்கி குலுக்கியவபொதுதொன் அழத்பதொைங்கினொன். அவனொல் மரம் ஏறவவொ விணரந்து ஓைவவொ முடியொது என்பணத இளணமயிவலவய கண்டு அவர் ஒரு மருத்துவரிைம் கொட்டினொர்.

மனிதனுக்குள்

ஒரு

புரவி

இருக்கிறது

என்றொர்

அந்த மருத்துவர்.

அதன்

குளம்படிகணளக்

பகொண்வை மருத்துவர் நொடி பொர்க்கிறொர்கள். சத்யவொனின் குதிணரக்கு மூன்றுகொல்கவள இருந்தன. ஒருவருைம்கூை

“இன்னும் குலத்துக்கு

அவன் உயிர்வொழமுடியொது

நல்லது” என்றொர்

தியமவசனர்.

ஆனொல்

பபண்வை… அவணன

“எது

ஒன்றுக்கொக

நீ

மறந்துவிடுவவத

உயிணரக்

உன்

பகொடுக்கமுடியுவமொ

அதற்கொக மட்டுவம வொழ்வவத வொழ்க்ணகயின் இன்பம்” என்று சொவித்ரி பசொன்னொள். அன்ணனயும் தந்ணதயும் குலகுருவும்

பசொன்னணத

பகொள்ளவில்ணல.

அவள்

சத்யவொன்

விதணவயொக்கிவிடுவவன்

வதவி”

பபொருட்படுத்தவில்ணல.

அஞ்சி

தியமவசனர்

விலகியணதயும்

என்றொன்

விலக்கியணத

எண்ைவில்ணல.

அவன்.

“நொன் கொதலொல்

“அதற்குமுன்

மொமங்கணலயொக்குவர்கள்… ீ அதுவபொதும்” என்று அவள் பசொன்னொள்.

கருத்தில்

உன்ணன

என்ணன

கன்னியருக்வக உரிய மழணலயில் விட்டு விட்டு சொவித்ரியின் கணதணய பசொல்லிக்பகொண்டிருந்த அம்பிணக அந்த

வரிணயச்

பசொன்னவபொது

பதொண்ணை

இைறி

முகம்

தொழ்த்திக்பகொண்ைொள்.

விசித்திரவரியன் ீ

அவணளப்பொர்த்தபடி வபசொமல் அமர்ந்திருந்தொன். அவள் தன்கண்கணள விரலொல் அழுத்த விரலிடுக்குகள் வழியொக கண்ை ீர் கசிந்தது. பின்பு

விடுபட்டு

பவண்பற்கள்

பதரிய

புன்னணகபசய்து

“இல்ணல…நொன்

விறலி

பசொன்னணத

“பதரிகிறது…” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ “நீவய ஒரு புன்னணகபசய்து முடியவில்ணல”

என்றொள்.

விறலிணயயும்

“நொன்

வகட்கிவறன். பசொல்” என்றொன் விசித்திரவரியன். ீ

“நொன்

கணதவகட்டு

விறலிணயப்வபொல

அழுவதன்”

என்றொள்.

கணத பசொல்கிறொய்.” அம்பிணக

நிணனத்துக்பகொள்கிவறன்….என்னொல் பசொல்லவவ

அவள்

கணதணயக்

வகட்ை

உன்ணனயும்

வசர்த்வத

சொவித்ரி சத்யவொணன மைம்புரிந்துபகொண்ைொள். மத்ரநொட்டு இளவரசி கைவனுக்கொக அந்த வனத்தில் வந்து விறகுபவட்டி வொழ ஆரம்பித்தொள். அவன் அறிந்த கொட்ணை அவள் பபொன்பனொளியொல் நிணறத்தொள். அவள் பதொட்ைதும்

வவங்ணகயும்

பகொன்ணறயும்

பகொங்கும்

மருதமும்

பூத்து

மலர்

பபொழிந்தன.

அவள்

கொல்பட்ைதும் நீவரொணைகள் பபொன்னிற சர்ப்பங்கள்வபொல பநளிந்தன. அவள் விழிபொர்த்ததும் கருங்குருவிகள் பபொன்னிறச்சிறகுகள் பபற்றன. அவளுக்கு வசணவ பசய்வதற்கொக அப்ஸரஸ்கள் பபொன்வண்டுகளொக மொறி கொட்டுக்குள் நிணறந்தனர்.

ஒருவருைம் கழித்து ஒருநொள் அவர்கள் கொட்டில் இருக்கும்வபொது சத்யவொன் படுத்திருந்த மரத்தின் அடியில் கொது அடிபடும் ஒலியும் மூச்பசொலியும் வகட்டு அவள் எழுந்து பொர்த்தவபொது அங்வக ஒரு கொட்பைருணம நின்றிருந்தணதக் கண்ைொள். அதன் பச்ணசநிறமொன ஒளிவிடும் கண்கள் அவணனப் பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தன. பமலிந்து கிைந்த

பவளிறி

பச்ணசநரம்புகள்

சத்யவொனின் மூச்சு

புணைத்த கழுத்தும்

சீரணைவணதயும்

அவன்

வதொள்களுமொக, வொய்திறந்து

முகம்

பபொலிவுபகொள்வணதயும்

மூச்சுவொங்கியபடி

கண்ைொள்.

அவள்

பொர்த்திருக்கவவ அவன் அழகும் இளணமயும் ஒளியும் பகொண்ைவனொனொன். அவனிைம் அவள் எப்வபொதும் கண்டிரொத வவகத்துைன் துள்ளி எழுந்து சிரித்தபடி அந்த கொட்பைருணமவமல் ஏறிக்பகொண்ைொன்.

பொய்ந்துபசன்று சொவித்ரி அவணனத் தடுத்தொள். இருணககணளயும் விரித்து “எங்வக பசல்கிறீர்கள்? என்ணன விட்டுவிட்டுச் கண்கள்

பசல்கிறீர்களொ?” ஏன்று கூவினொள். ஆனொல் அவணள அவன் கொைவவ இல்ணல. அவன்

ஒளிபட்ை

கொட்பைருணமணய

நீர்த்துளிகள்

ஊக்கினொன்.

வபொல

அது

மின்னின.

பொய்ந்து

சிரித்தபடி

“பசல்க! பசல்க!” என்று

புதர்கணளத் தொண்டி

வசற்றுபவளிணய

அவன்

அந்த

மிதித்துக்பகொண்டு

கொட்டுக்குள் பசன்றது. சொவித்ரி அதன் வொணல இறுகப்பற்றிக்பகொண்ைொள். அவள் உைலில் முட்கள் கீ றி குருதிவழிந்தவபொதும், விைவில்ணல.

அவள்

தணல

பொணறகளில்

வமொதி

சிரொய்த்தவபொதும்

அந்தப்பிடிணய

அவள்

அந்த எருணம ஒரு கரிய மனிதனின் முன் பசன்று நின்றது. ணகயில் இரும்பு உழணலத்தடியும் கயிறுமொக நின்ற அவன் கொட்பைருணமணய பிடித்து நிறுத்தினொன். சத்யவொணன சிரித்தமுகத்துைன் தழுவிக்பகொண்டு

திரும்பியவபொதுதொன் அவணளக் கண்ைொன். “பபண்வை நீ யொர்?” என்று வகட்ைொன். “மத்ரநொட்டு இளவரசியொன என் பபயர் சொவித்ரி” என்றொள் அவள். “நீ இங்வக வரலொகொது. என்ணனப்பொர்ப்பதும் தகொது. விட்டுச்பசல்” என்றொன் அவன். “நொன்

என்

கைவன்

இன்றி

பசல்லமொட்வைன்” என்றொள்

சொவித்ரி.

“பபண்வை, நீ

அவணன

இனி

பபறமுடியொது. அவன் கண்களில் நீ பைமொட்ைொய். அவன் தன் வொழ்நொணள முடித்துக்பகொண்டுவிட்ைொன். அவணன இறப்புலகுக்கு

பகொண்டுபசல்ல

வந்திருக்கும்

என்பபயர்

கொலன்” என்றொன்.

“நொன் எணதயும்

பசவிபகொள்ளமொட்வைன். கைவணன பின் பதொைர்வது பபண்ைின் உரிணம” என்றொள் சொவித்ரி.

கொலன் தன் பின்னொல் ஓடிய கன்னங்கரிய நதிணயக் கொட்டி “இதன் பபயர் கொலவதி…இந்த எருணம இணதத் தொண்டிச்பசல்லப்வபொகிறது.

இதற்குள்

ணவத்த

இரும்புத்தடி

அறுபட்டுத் பதறிக்கும்

வவகம்

உைலுைன் எவரும் இணதத்தொண்ைமுடியொது. விலகிச்பசல்” என்றொன்.

பகொண்ைது.

சொவித்ரி “என் கைவணன என்னுைன் அனுப்புங்கள். இல்ணலவயல் இணத நொன் விைமொட்வைன்” என்றொள். “பபண்வை இந்தப் பொணதயில் பசல்வது மட்டுவம பிரம்மனொல் அனுமதிக்கப்பட்டிருக்கிறது. திரும்புவதற்கு எவருக்கும்

அனுமதியில்ணல”

என்று

திரும்பமொட்வைன்” என்றொள் சொவித்ரி.

கொலன்

பதில்

பசொன்னொன்.

என்

“நொன்

கைவனில்லொமல்

கொலன் “கொலவதிணய கைக்க வவண்டுபமன்றொல் ஒன்று பசய்யலொம். நீ உன் வடு, ீ குலம், பபற்வறொர், உலகம்

அணனவணரயும் துறப்பதொகச் பசொல்லி இந்த மரத்திலிருந்து ஓர் இணலணயப்பறித்து நீரில் வபொடு” என்றொன். சொவித்ரி அக்கைவம ஓர் இணலணயப்பறித்து தன்னுறுதி பசொல்லி அணத அந்நீரில் விட்ைொள். எருணம நீரில் பொய்ந்து நீந்தியது. அதனுைன் அவளும் வசர்ந்து அந்நதிணயக் கைந்தொள். அப்பொல்

வொயு

சுழித்வதொடும்

ஒரு

நதி இருந்தது.

அதனருவக

நின்றிருந்த

கரியமனிதன்

அதன்

பபயர்

சிந்தொவதி என்றொன். அவன் பபயர் யமன். பொணறகணள தூசொக மொற்றும் வவகம் பகொண்ைது அது. அதில் இறங்கி தொண்ைவவண்டும்

என்றொல்

அவள்

தன்

உயிணர

தொவன

பிரியவவண்டும்.

சொவித்ரி அக்கைவம

இணலபயொன்ணறப்பறித்து சிந்தொவதியில் இட்டு அணதக்கைந்து பசன்றொள்.

மூன்றொவது நதி பநருப்பு சுழித்து ஓடுவதொக இருந்தது. அணனத்ணதயும் ஆவியொக்கி வொனத்தில் கணரக்கும்

வவகம் பகொண்ைது அது. அதன்பபயர் பிரக்ஞொவதி. “அதில் நீ உன் குழந்ணதகணள எல்லொம் வசவவண்டும்” ீ என்றொன்

அதனருவக

தனக்குப்பிறக்கவிருந்த

நின்ற

அத்தணன

கொவலனொகிய

குழந்ணதகணளயும்

பரௌத்ரன்.

அந்நதியில்

சொவித்ரி

கைமும்

நிணனயொமல்

வசி ீ அணதக்கைந்தொள்.

அங்வக

ஒரு

கருநிற வொயில் இருந்தது. அதன் வொசல்கதவுகள் இருள்வபொன்ற திணரயொல் மூைப்பட்டிருந்தன. எருணம அந்தத் திணரணய தொண்டிச்பசன்றது. அந்தத்

திணரக்கு

அப்பொல்

நீலநிறமொன

ஒரு பபருநகரம்

இருந்தது.

அங்வக

ஒளியொலொன

வதிகளுக்கு ீ

இருபக்கமும் மொைங்கள் நீலவொனத்தின் நிறம் பகொண்டிருந்தன. நீலநிறமொன கல்பக மரங்கள் பகொண்ை பூங்கொக்களில்

நீலத்தின்

நீலக்கணலமொன்கள்

ஆயிரம்

மிதந்தன.

நீல

நிறவவறுபொடுகளொல்

எருதுகள்

ஒழுகின.

கருநீலத் தைொகங்களில் நீலம் ஒளிரும் மீ ன்கள் துள்ளின. மனிதர்கணள

பறந்தணலந்த

மண்ைில்

மனிதர்கள்

கொலூன்றச்பசய்யும் அணனவருவம

ஆன

தீணமகவளதும்

அழியொ

பறணவகளும்

பூச்சிகளும்

நீலயொணனகள் வமகங்களொக இல்லொத

இளணமயுைனும்

தழுவி

அவ்வுலகில்

கணலயொத

பறந்தன.

நின்றன.

இறகுகள்வபொல

நிணறநிணலயுைனும்

இருந்தனர். அந்நகர் நடுவவ அந்தரத்தில் மிதந்துநின்ற மொபபரும் மொளிணகக்குள் அவள் பசன்றொள். அங்வக சபொமண்ைபத்தில் பபரும் தரொசு ஒன்றின் முள் என அணமக்கப்பட்டிருந்த பீைத்தில் சிம்மொசனத்தில் கரிய உருவம்பகொண்ை வபரரசன் ஒருவன் அமர்ந்திருந்தொன். சொவித்ரியிைம் வந்ததில்ணல

அவன்

“என்

பபண்வை.

பபயர்

தருமன். வகொைொனுவகொடி

துறந்தவர்களுக்கு

நொன்

அடிணம

கல்பங்களொக என

இங்வக

நூல்கள்

எவரும்

பசொல்லியும்

இவ்வொறு

எவரும்

துறப்பதில்ணல. ஞொனத்ணத விை, தவத்ணதவிை பிவரணமவய மகத்தொனது என்று இன்று அறிந்வதன். என்ன வரம் வவண்டும் வகள்” என்றொன். “முன்பபொருநொள் நசிவகதனுக்கு நொன் பமய்ஞொனத்ணத அளித்வதன். நீ விரும்பும் அணனத்ணதயும் என்னொல் அளிக்கமுடியும்.”

“என் கைவணன திருப்பித்தொருங்கள்” என்று சொவித்ரி வகட்ைொள். “வவபறணதயும் நொன் வவண்ைவில்ணல.” “பபண்வை அறவுலகின் வொயிணல நீ தொண்டிச்பசன்றொல் பிரம்மொணவ மீ றிச்பசல்கிறொய். அழியொ நரகில் நீ

விழவவண்டியிருக்கும்” என்றொன் தருமன். “அழியொநரகத்தில் நொன் உழல்கிவறன், என் கைவணன மட்டும்

அளியுங்கள்” என்றொள் சொவித்ரி. அவள் பிவரணமணயக் கண்ை தருமன் சொவித்ரிக்கு அவள் தந்ணதணயயும் நொட்ணையும்

கைவணனயும்

வழியனுப்பினொன். தன்

ணகணயக்

கொட்டி

வரலட்சுமியொகிய

குலவரிணசணயயும் அளித்து

அம்பிணக

சொவித்ரிணய

பசொன்னொள்

வைங்கி

வைங்கி

அறவுலகின்

“இந்த பபொற்சரணை

வநொன்பிருந்தொல்

விறலி

மங்கலம்

என்

வொயில்வணர

ணகயில்

மணறயொது

வந்து

கட்டினொள்.

என்றொள்.

நொன்

வநொன்புபகொள்ள உறுதிபூண்டு இணத கட்டிக்பகொண்வைன்.” விசித்திரவரியன் ீ புன்னணகயுைன் அவளுணைய

முகத்ணதப் பொர்த்தொன். சிறிய நொசி, சிறிய உதடுகள். குழந்ணதக்கன்னங்களில் பருவத்தின் சிறிய பருக்கள். பநற்றியில் சுருண்டு கொற்றிலொடிய பமன்கூந்தல்சுருள்கள். விரிந்த கரிய கண்களுக்கு வபரழணக அளித்த வபணதணம. “என்ன

புன்னணக?”

வபொலிருக்கிறொய்.

என்று

வகட்ைொள்.

கன்னியொக

வணளணயவிட்டு

“இல்ணல.

வந்து பூங்கொவில்

உலவுகிறொய்.

பவளிவய

ஆனொல்

உன்

வரும்

கொதுகள்

குழிமுயல்

எச்சரிக்ணகயொக

உள்ளன. சிறிய ஆபத்து என்றொலும் ஓடிச்பசன்று உன் குழந்ணதணமக்குள் பதுங்கிக்பகொள்கிறொய்.” புரியொமல் “என்ன

பசொல்கிறீர்கள்?” என்றொள்.

ணககளில் எடுத்துக்பகொண்ைொன்.

“ஒன்றுமில்ணல” என்றொன்.

பின்பு பமல்ல

அவணள

அணைத்து

தன்

அவன் ணககள் வழியொக அவள் தன்னுைணல கண்டுபகொண்ைொள். அவன் உைல் வழியொக தன் உைலுக்குள் புகுந்து

வநொக்கினொள்.

“தணலமுணறகளொக

நம்

மூச்சுவொங்கும் மணனவியர்

குரலில்

விசித்திரவரியன் ீ

சொவித்ரிவநொன்பு

அவள்

பகொள்கிறொர்கவள.

கொதுக்குள்

வகட்ைொன்

அவர்கபளல்லொம் எணத

விை

மறுக்கிறொர்கள்?” அவள் அவ்வினொணவ அக்கைவம சொல்ணவபயன நழுவவிட்டு ஆயிரம்கொதவவகம் பகொண்ை அந்த ரதத்தில் பசன்றுபகொண்டிருந்தொள். பின்பு ரதம் மணலயுச்சியில் இருந்து வொனில் எழுந்தது. பமல்ல

அது

தணரயில்

இறங்கி

பசம்புழுதி

கனத்துக்கிைந்த

பமன்பொணதயில்

ஓணசயின்று

உருளத்பதொைங்கியதும் அவள் அந்த வினொணவ நிணனவுகூர்ந்தொள். பவண்ைிறபவளியில் அணலயும்வபொதும் அவள் எண்ைிக்பகொண்ைது

தன்

குழந்ணதணயப்

தொண்ைமுடியொபதன்று அறிந்தொள்.

பற்றிதொன்.

ஒருவபொதும்

தன்னொல்

பிரக்ஞொவதிணய

மூச்சுவொங்கும் குரலில் “குழந்ணதணய விட்டுவிைமுடியுமொ என்ன?” என்றொள். தொனும் மூச்சுவொங்க “ஆம்… விட்டுவிைவும்கூைொது” என்றொன்

விசித்திரவரியன். ீ

அவன்

பதொண்ணையின் இருபக்கமும்

இரு

நரம்புகள்

புணைத்து அணசவதுவபொலத் பதரிந்தது. “குழந்ணததொன் கைவணன சொகொமல் ணவத்திருக்க எளிய வழி என எல்லொ பபண்களுக்கும் பதரியும்” அவன் திைறியபடிச் பசொல்லி வியர்ணவயுைன் மல்லொந்தொன். “ஏன்

இப்படி

வியர்க்கிறது

உங்களுக்கு?”

என்றொள்

அம்பிணக.

‘குடிநீர்’

என்று

அவன்

பநஞ்ணசப்பற்றிக்பகொண்டு சுட்டிக்கொட்டினொன். அவள் தன் ஆணைணய மொர்பில் அழுத்திப்பற்றியபடி எழுந்து

நீர் இருந்த மண்குைத்ணத அணுகி நீர் எடுத்து திரும்பியவபொது அவன் வகொைலொக விரிந்து கிைப்பணதக் கண்ைொள். குரல்வணள புணைத்து எழ முகம் அண்ைொந்து மூக்கின் துணளகள் பபரிதொகத் பதரிந்தன. ணககள் விரிந்து விரல்கள் அதிர்ந்துபகொண்டிருக்க இரு பொதங்களும் வகொைலொக விரிந்திருந்தன.

அம்பிணக எழுந்வதொடி அகல்சுைணரத் தூண்டி திரும்பிப்பொர்த்தொள். நீலநரம்புகள் புணைத்பதழுந்து கட்டிவரிந்த பவளிறிய உைல் பமல்லத் தளர்ந்து பமத்ணதவமல் படிய, உதடுகணளக் கடித்த பற்கள் இறுகிப்புணதந்திருக்க, கருவிழிகள்

வமவல

அைிவணதப்பற்றித்தொன்

மணறந்து, அவள்

விசித்திரவரியன் ீ

மனம்

முதலில்

கிைந்தொன்.

எண்ைியது

அப்வபொது என்பணத

உணைகணள

பிறபகப்வபொதும்

முழுதொக அவள்

மறக்கவில்ணல. அவள் வமலொணைணய அைியும்வபொது அவன் கணைசியொக பமல்ல உதறிக்பகொண்ைொன். உணையைிந்து

வொசணலத்

விலகிச்பசன்றிருந்தொன்.

திறந்து

குரபலழுப்பியபடி

ஓடும்வபொது

அவன்

முழுணமயொகவவ

குதி ஆறு

1.முதற்கனல்27

தீச்சொரல்

1

அஸ்தினபுரிக்குப் பின்னொல் நூறு வயொசணன பதொணலவில் இருந்த கிரீஷ்மவனம் என்னும் கொட்டுக்குள் ஓடிய தொரொவொஹினி என்னும் சிற்றொறின் கணரயில் கட்ைப்பட்ை குடிலில் தன் பதிபனட்டு சீைர்களுைன் பீஷ்மர் தங்கியிருந்தொர். அவர்கள் மொணல ஆயுதப்பயிற்சிகள் முடிந்து மீ ண்டும் தொரொவொஹினியில் நீரொடி மரத்தடியில்

தீயிட்டு

அமர்ந்து

பகொண்டு

பவளியூரில் இருந்து

அமரச்பசய்து கணதவகட்டுக்பகொண்டிருந்தனர். நள்ளிரவு

தொண்டியிருந்தது.

படுத்திருந்தொர். அவர்

பீஷ்மர்

கொலடியில்

மரத்தடியில்

மொைவனொன

வந்திருந்த

சருகுபமத்ணதவமல்

ஹரிவசனன்

சூதணரயும்

விறலிணயயும்

விரிக்கப்பட்ை

புலித்வதொலில்

அமர்ந்திருந்தொன்.

பநருப்பருவக

சூதரும்

விறலியும் அமர்ந்திருந்தனர். உறுதியொன கரிய வதொளில் சணைக்கற்ணறகள் சரிந்திருக்க சிவந்த அகன்ற கண்கள் பகொண்ை சூதர் பபரிய விரல்களொல் கிணைணய மீ ட்டினொர். ஒவ்பவொருநொளும்

பவவ்வவறு

ஊர்களில்

இருந்து வரும்

நொவைொடிகளொன

சூதர்கள்

அஸ்தினபுரியின்

அரண்மணனமுற்றத்தில் குழுமுவதுண்டு. அவர்கள் தங்குவதற்கு அரண்மணனக்கு அப்பொல் ஸஃபலம் என்ற

பபரிய தைொகத்தின் மூன்றுகணரகளிலுமொக குடில்கள் அணமக்கப்பட்டிருந்தன. அவர்கள் கொணலயில் நீரொடி வொத்தியங்களுைன் அரண்மணனக்கு வந்து அரசகுலத்தவணரக் கண்டு பரிசில்பபற்றுச் பசல்வொர்கள். அரசியர் தங்கள் ணககளொவலவய அவர்களுக்கு பகொணையளிக்கவவண்டும் என்று பநறியிருந்தது.

ஆனொல் சூதர்கள் பபரும்பொலும் பீஷ்மணர சந்திக்கவிரும்புவொர்கள். பீஷ்மணர சந்தித்தொல் மட்டுவம அடுத்த ஊரில் அவர்கள் அவணரப்பற்றி பசொல்லமுடியும்.

அன்று மொணல வந்திருந்த சூதர்களில் ஒருவர் அவர்

பசௌபநகரில் இருந்து வருவதொகச் பசொன்னொர். பீஷ்மரின் கண்கள் அணதக்வகட்ைதும் மிகச்சிறிதொக சுருங்கி மீ ண்ைணத

ஹரிவசனன்

கண்ைொன்.

அவணரத் திருப்பி

அனுப்பலொபமன

அவன்

எண்ைியதுவம

“சூதவர வருக” என்று அணழத்தொர். அருவக அமரச்பசய்து “பொடுக” என்று ஆணையிட்ைொர். தசகர்ைன்

என்னும்

சூதர்

பசௌபநகரம்

பற்றி

பசொன்னொர்.

அந்நகரில்

இருந்து

பீஷ்மர்

ஒவ்பவொருநொளும்

கூட்ைம்கூட்ைமொக மக்கள் பவளிவயறி பொஞ்சொலத்துக்கு பசன்றுபகொண்டிருக்கிறொர்கள் என்றொர். பபண்சொபம் விழுந்த மண் என்று பசௌபத்து நிமித்திகர் பசொன்னொர்கள். நகர்நீங்கி கொடுபசன்று பகொற்றணவயொகி வந்து ஷத்ரியர்புரிகளுக்பகல்லொம் வருவொள்

என்று

பசன்ற

எண்ைி

நடுங்கிக்பகொண்டிருந்தொன்.

அம்பொவதவி

அணனத்துக்

அந்நகருக்கு மட்டும்

வரவில்ணல.

வகொட்ணைவொயில்கணளயும்

அவள் பொஞ்சொலத்துக் வகொட்ணைவொயிலில்

ஒரு

அவள்

மூடிவிட்டு

கொந்தள்

மலர்

மீ ண்டும்

சொல்வன்

மொணலணயச்

சூட்டிவிட்டு கொட்டுக்குச் பசன்றுவிட்ைொள் என அறிந்ததும் நிணறவணைந்தவனொக வகொட்ணைவொயில்கணளத் திறக்க ஆணையிட்ைொன். அதுவணர வகொட்ணைக்குள்ளும் புறமும் எவரும் அனுமதிக்கப்பைவில்ணல.

வகொட்ணைவொயில் திறந்த அன்று குலபதய்வமொன சண்டிவதவிக்கு ஒரு பூசணன பசய்து சூதர்களுக்பகல்லொம் பரிசுகள்

சூதர்கள்

வழங்க

சொல்வன் ஒருங்குபசய்தொன்.

ஊர்மன்றுக்கு

வந்தனர்.

வொரக்கைக்கில்

நகரபமங்கும்

வகொட்ணைக்கு

முரசணறந்து

பவளிவய

அணனவரும்

தங்கியிருந்த

வரவவண்டுபமன்று

ஆணையிட்டிருந்தணமயொல் நொல்வருைத்து மக்களும் மன்றில் வந்து கூடியிருந்தொர்கள். பசங்வகொவலந்திய கொரியகன் முன்னொல் வர பவண்குணை ஏந்திய தளபதி பின்னொல் வர உணைவொளும் மைிமுடியுமொக வந்து வமணையில் இைப்பட்ை சிம்மொசனத்தில் அமர்ந்த சொல்வன் அங்வக வொழ்த்பதொலிகவள எழவில்ணல என்பணத ஒருகைம் கழித்வத புரிந்துபகொண்ைொன். அவன் பரிசில்கணள பகொண்டுவரும்படி பசொன்னொன். அரண்மணன

வசவகர்களொல்

பபொன்,

பவள்ளி

நொையங்களும்

சிறு

நணககளும்

அைங்கிய

ஆணமவயொட்டுப்பபட்டி பகொண்டுவந்து மன்றுமுன் ணவக்கப்பட்ைது. முணறப்படி முதுசூதர் வந்து மன்னணன

வொழ்த்தி முதல்பரிசு பபறவவண்டும். பதொங்கிய பவண்மீ ணசயும் உலர்ந்த வதங்கொய்பநற்று வபொன்ற முகமும் பகொண்ை முதுசூதரொன அஸ்வகர் எழுந்து தள்ளொடிய நணையில் பசன்று மன்றுவமல் ஏறினொர். முணறப்படி அவர்

தன்

வொத்தியத்துைன்

மக்கணளவநொக்கித்

திரும்பி

வரவவண்டும்.

பவறுவம மன்வறறிய

“பசௌபநொட்டின் குடிகணள

அழிவில்லொத

அவர்

இருணககணளயும்

சூதர்குலம்

வைங்குகிறது.

விரித்து

இங்வக

நொங்கள் பபற்ற ஒவ்பவொரு தொனியத்துக்கும் எங்கள் பசொற்களொல் நன்றி பசொல்கிவறொம்” என்றொர். அவரது குலம் ‘ஆம் ஆம் ஆம்’ என்றது. சூதர்

“இந்தமண்

சொன்வறொர்களொலும்தொன் திடுக்கிட்டு எழுந்து

மீ து

பபண்சொபம்

இங்கு வொனம்

நின்றொன்.

விழுந்துவிட்ைது.

பவளியொல்

சூதர் உரக்க

“இனி

இன்னமும்

இந்த

நொட்ணை

இங்குவொழும்

கற்பரசிகளினொலும்

தொங்கப்படுகிறது” என்றொர். சூதர்

பொைொபதொழிவவொம்

சொல்வன்

என இங்கு

சூதர்களின் பதய்வமொன ஆயிரம்நொபகொண்ை ஆதிவசைன் வமல் ஆணையொகச் பசொல்கிவறொம். இந்நொட்டின் ஒரு துளி நீவரொ ஒருமைி உைவவொ சூதர்களொல் ஏற்கப்பைொது. இந்த மண்ைின் புழுதிணய கொல்களில்

இருந்து கழுவிவிட்டு திரும்பிப்பொரொமல் இவதொ நீங்குகிவறொம். இனி இங்கு சூதர்களின் நிழலும் விழொது. பன்னிரு

தணலமுணறக்கொலம்

இறங்கிச்பசன்றொர்.

இச்பசொல்

இங்வக

நீடிப்பதொக!” முதுசூதர்

வைங்கி நிமிர்ந்த

தணலயுைன்

சொல்வன் ணக அவணனயறியொமவலவய உணைவொள் வநொக்கிச் பசன்றது. அணமச்சர் குைநொதர் கண்களொல் அவணனத் தடுத்தொர். சொல்வன் கண்களில் நீர் வகொர்க்க உைம்பு துடிக்க பசயலிழந்து நின்றொன். அவணனயும் இறந்த

அவனது

குருதிவழிய

மூதொணதயணரயும்

மண்ைில்

பிறக்கொத

பரப்பிப்வபொட்டுவிட்டு

தணலமுணறகணளயும்

அந்த

முதுசூதன்

பநஞ்சுதுணளத்துக்

பசல்வதுவபொலப்பட்ைது

பகொன்று

அவனுக்கு.

பமல்லிய சிறு கழுத்தும், ஆடும் தணலயும் பகொண்ை வவயொதிகன். அடுத்தவவணள உைவுக்கு கொடுகணளயும் மணலகணளயும் தொண்டிச்பசல்லவவண்டிய இரவலன். ஆனொல் அளவற்ற அதிகொரம் பகொண்ைவன். மண்ைில்

கொல்விழும்

ஓணச

மட்டுவமயொக

சூதர்கள்

திரும்பிச்பசல்வணத

சொல்வன்

பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொன். ஓடிப்வபொய் அவர்களின் புழுதிபடிந்த கொல்களில் விழுந்து மன்றொடுவணதப்பற்றி

எண்ைினொன். ஆனொல் அவர்கள் பசொல்மீ றுபவர்களல்ல. அவன் உைல்வமல் அவர்கள் நைந்துபசல்வொர்கள்.

பசன்று மணறயும் சூதர்கணள திணகத்து விரிந்த விழிகளுைன் நகரமக்கள் பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொர்கள். அந்த வொத்தியங்களுக்குள் தங்கள் மூதொணதயர் உணறவதுவபொல. அவர்களும் இறுதியொக பிரிந்து பசல்வதுவபொல. இறுதி சூதனும்

மன்றில்

இருந்து

பவளிவயறியவபொது

சொல்வன்

பபருமூச்சுைன்

தன் பசங்வகொணலயும்

உணைவொணளயும் வரர்களிைம் ீ பகொடுத்துவிட்டு தளர்ந்த கொலடிகணள எடுத்து ணவத்து வமணையில் இருந்து இறங்கினொன்.

அப்வபொது கூட்ைத்திலிருந்து ஒரு பபண்குரல் கல் வபொல அவன் வமல் வந்து விழுந்தது. கரிய உைலும் புல்நொர்

ஆணையும்

அைிந்த முதிய

உழத்தி

ஒருத்தி

எழுந்து

பவண்பற்கள்

பவறுப்புைன்

விரிந்து

திறந்திருக்க, இடுங்கிய கண்களில் இருந்து கண்ை ீர் வழிய, அவிழ்ந்து வதொளில் பதொங்கிய தணலமயிர் கொற்றிலொை, ணகநீட்டி கூச்சலிட்ைொள். “எங்கள் வயல்களின்வமல் உப்புவபொல உன் தீவிணன பரந்துவிட்ைவத… உன்குலம் அழியட்டும்! உன் நொவில் பசொல்லும் ணகயில் திருவும் வதொளில் மறமும் திகழொது வபொகட்டும்! நீ வவருைனும் கிணளயுைனும் அழிக! உன் நிழல்பட்ை அணனத்தும் விஷம்பட்ை மண்வபொல பட்டுப்வபொகட்டும்!”

சொல்வன் கொல்கள் நடுங்கி நிற்கமுடியொமல் தளபதிணய பற்றிக்பகொண்ைொன். அத்தளபதியின் ணகயிலிருந்த பவண்குணை

சமநிணலபகட்டுச்

சரிய

அணத

அணமச்சர்

பிடித்துக்பகொண்ைொர்.

அணனவருவம

நடுங்குவதுவபொலத் வதொன்றியது. கிழவி குனிந்து ஒருபிடி மண்ணை அள்ளி தூற்றிவிட்டு ஆங்கொரமொக “ஒழிக உன் நொடு…! எங்கள் மூதொணதயணரத் துரத்திய உன் பசங்வகொலில் மூவதவி வந்து அமரட்டும்!” என்று

கூவியபடி நைந்து நகருக்கு பவளிவய பசல்லும் பொணதயில் பசன்றொள். அவள்பின்னொல் அவள் குலவம பசன்றது. அன்று

முதல்

களஞ்சியத்தில்

பசௌபநொட்டிலிருந்து

இருந்து பபொன்னும்

குடிமக்கள்

பவளிவயறத்

மைியுமொக

பதொைங்கினர்.

அள்ளிக்பகொடுத்தொன்

சொல்வன்.

குடிமக்களணனவருக்கும் ஊர்மன்றுகள்

வதொறும்

விருந்தும் களியொட்ைமும் ஒருங்குபசய்தொன். ஒவ்பவொரு குலமொக அணமச்சர்கணள அனுப்பி மன்றொடினொன். ஆயினும்

யொணனகள்

மக்கள்

பசன்றுபகொண்வை

இரண்டு

மிரண்டு

இருந்தனர்.

பதிபனட்ைொம் நொள்

கூவியபடி நகருக்குள்

புகுந்து

கங்ணகயிலிருந்து

துதிக்ணக

சுழற்றி

சுணமயிறக்கும்

பதருக்களில்

ஓடின.

அவற்ணற அைக்கமுயல்ணகயில் ஒரு யொணன வவல்பட்டு மண்ைதிர விழுந்து துடித்து இறந்தது. அதன்பின் மக்கள் விலகிச்பசல்லும் வவகம் வமலும் அதிகரித்தது.

இன்று பசௌபநகரில் இருப்பவர்கள் வபொகிகளும் குடிகொரர்களும் விைர்களும்தொன் என்றொர் சூதர். மக்கள்

நீங்கிய இைங்களிபலல்லொம் வவளொண்நிலத்தில் எருக்கு முணளப்பது வபொல வைர் ீ குடிவயறினர். மனம் தளர்ந்த மன்னணன மதுவருந்தணவத்து வபொகியொக்கிய அணமச்சர் குைநொதர் ஆட்சிணய தன் ணககளில்

எடுத்துக்பகொண்ைொர். பசௌபநகரின் துணறகளில் இருந்து வைிகர்களின் சுங்கம் வந்துபகொண்டிருந்ததனொல்

மன்னன் வபொகிகளுக்கு அள்ளிவழங்கினொன். பசௌபத்தின் பதருக்களில் எங்கும் பவவ்வவறு நொடுகளிலிருந்து வந்த பரத்ணதயர் நிணறந்தனர். “பசௌபநொட்டுக்

வகொட்ணை

வொயிணல

கொணலயில் திறந்த

கொவலர்கள்

அழுதகண்ைருைன் ீ

ஒரு

பபண்

நகர்விட்டு நீங்கிச்பசல்வணதக் கண்ைனர். அவளிைம் அவள் யொர் என்று வகட்ைனர். அவள் அவர்கணளப்

பொர்க்கவில்ணல. அவர்கள் நின்றணதவய அறியவும் இல்ணல. அவள் பொணதநுனிணய அணைந்தவபொது எழுந்த முதற்பபொன்பனொளியில் ணககூப்பி

அறிந்தொன்.

அவள்

“அன்ணனவய!” என்று

“பசௌபத்தின் வணைவபொல ீ

பசல்வத்தின்

புதிய

கண்ைருைன் ீ

அரசியொன

புழுதிபடிந்தது”

நிலங்களிலும் நொகங்கள்

உைல்

என்றொர்

குடிவயறின.

பபொன்பனன கூவினொன்.

சுைர்விட்ைணதக்

பசௌபமகள் சொவித்ரி

சொவித்ரி அந்நகணர சூதர்.

நகரின்

கதவுகணளத்

கண்ைதும் முதியகொவலன்

உதறிச்பசன்றபின்

ணகவிைப்பட்ை

திறந்தொல்

நிழல்கள்

என

அவணள

அந்நகரம்

வடுகளிலும் ீ

பபருமூச்சுைன்

“ஆம், வவதொளம் வசரும், பவள்பளருக்கு

பூக்கும்.

மீ ட்ைப்பைொத

கலப்ணபவிழொத

பநளிந்வதொடுவதுவபொல

விலகின. இருட்டுக்குள் இருந்து மின்னும் கண்களும் சீறும் மூச்சும் மட்டும் வந்தன. பீஷ்மர்

அவன்

பொதொளமூலி

அணவ

பைரும், வசைன்

குடிபுகும்… அதுதொன் பசொல்லப்பட்டிருக்கிறது” என்றொர். ஹரிவசனன் அவன் மனதில் எழுந்த எண்ைத்ணத உணையில்

பற்றும்

தீணய

அணைக்கும்

வவகத்துைன்

அடித்து

அவித்தொன். ஆனொல்

வகட்ைொர். “அஸ்தினபுரியின் பரிசில்கணளப்பபற சூதர்கள் வந்திருக்கிறீர்கவள?” மன்னன்

முதற்வற

தீச்பசொல்லிைவில்ணல.

அவணன

“பிதொமகவர,

அரசு.

அஸ்தினபுரியின்

பசங்வகொணல

அணதவய

இன்று

பீஷ்மர்

ஏந்தியிருப்பவன்

சந்திரவம்சத்தின் மொமன்னர்களில் ஒருவன். அஸ்தினபுரியின் முதன்ணம வரன். ீ அவன் வமல் அம்ணபவதவி வகொல்பகொண்ைவன்.

ஆயிரம்

வொழ்த்திவய

முணலகளொல்

அவள்

வனம்புகுந்தொள்.

உைவூட்டும்

அறத்தில்

அன்ணனப்பபரும்பன்றி

அணமந்த

வபொன்ற

கருணைபகொண்ைவன். அவணன சூதர்குலம் வைங்குகிறது. இந்தமண்ணும் இங்கு பசொல்லும் உள்ளவணர சூதர்பமொழி அவணன வொழ்த்தி நிற்கும். அவன் வொழ்க! அவன் பசங்வகொல் கொத்துநிற்கும் இந்த மண் வொழ்க!

விசித்திரவரிய ீ மொமன்னன் பொதங்களில் பைியும் எங்கள் வொத்தியங்களில் பவண்கணலநொயகி வந்தமர்ந்து அருள்புரிக!”

“ஆம்” என்றொர் பீஷ்மர் தணலணய அணசத்து. “மொனுைரில் அவன் கண்களில் மட்டுவம நொன் முழுணமயொன

அச்சமின்ணமணய கண்டிருக்கிவறன்.” பபருமூச்சுைன் “வபொரும் பணைக்கலமும் அறியொத மொவரன் ீ அவன்” என்றொர். ஹரிவசனன் அவர் வமல் ஒரு கசப்ணப உைர்ந்தொன். அந்தச் பசொற்கள் அரசமரபுச் பசொற்கள் வபொல அவனுக்குத்

பதரிந்தன.

திருப்பிக்பகொண்ைொன்.

அந்த

பவறுப்ணப

அவவன

அஞ்சியதுவபொல

சூதணர

வநொக்கி

பொர்ணவணய

சூதரின் கண்கள் பசருகின. அவரது வொயின் ஓரம் இழுபட்டு அதிர்ந்தது. ஓங்கியகுரலில், “என் பசொற்களில்

வந்தமரும் கன்னங்கரிய சிறுகுருவி எது? இவதொ என் கிணைத்வதொலில் ஒலிக்கும் பநடுந்தொளம் எது? அவன் வபணரச்பசொல்லும்வபொது

என்

பநஞ்சில் மிதித்வதொடும்

பிங்கலநிறப்புரவி எது?” முன்னும்

தன்னுள் ஆழ்ந்து விழித்த கண்களுைன் அவர் முனகிக்பகொண்ைொர்.

பின்னும்

ஆடி

பின்பு

ஏவதொ ஒரு

கைத்தில் அவர் ணகவிரல்கள் கிணைத்வதொலில்

பவறிநைனமிட்ைன.

பபருங்குரலில்

“இவதொ விண்ைகத்தில் அவன் யொணனவமல் பசன்றிறங்குகிறொன். அவணன பவண்ைிற ஐரொவதவமறி வந்து

இந்திரன் வரவவற்கிறொன். மொமுனிவர்களும் வதவர்களும் கூடி அவணன வொழ்த்தி குரல்பகொடுக்கிறொர்கள். இந்திரவில்

ஏபழொளியுைன்

கீ ழ்வொனில்

எழுந்திருக்கிறது.

மண்ைில்

இந்திர

பபொற்தூரிணகவபொலப் பைர்ந்து அவன் புகணழ எழுதிச்பசல்கிறது” என்றொர்.

வரியம் ீ

வொனகத்தின்

பீஷ்மர் திடுக்கிட்டு எழுந்துவிட்ைொர். ஹரிவசனன் பதற்றத்துைன் சூதணரப்பொர்த்தொன். அவணரத்தடுத்து என்ன பசொல்கிறொர் என்று பசல்லும்

வகட்கவவண்டுபமன

யட்சன்

பவண்பைொளிக் ணகவிரித்து

வபொலிருந்தொர்.

கணலயைிந்து

கண்ை ீருைன்

எண்ைினொன்.

ஆனொல்

“அழியொப்புகழுணைய

வந்து

வருபவன்

ணகநீட்டி

தன்

அவர்

ணமந்தன்

எங்கிருந்வதொ வந்தணதக்

அணைத்துக்பகொண்ைொன். அவதொ

ஆதிமூதொணத

புரூரவஸ்

அல்லவொ?

எங்வகொ

பறந்து

கண்டு

சந்திரன்

வபரன்புைன்

சிரித்து

பவண்தொடி

பறக்க

எதிர்பகொள்பவன் ஆயுஷ் அல்லவொ? நகுஷன் அல்லவொ அவனருவக நின்று புன்னணகக்கிறொன்? ணமந்தன் புருணவ அணைத்து நின்றிருப்பவன் யயொதி அல்லவொ?” கிணை

துடியொக

மொறிவிட்ைதுவபொல

நமஸ்யு, வதபயன், ீ சுண்டு ஆகிவயொர்

தொளம் பவறிபகொண்ைது.

வந்தொர்கள்!

“ஜனவமஜயன், பிரொசீனவொன், பிரவரன், ீ

பஹுவிதன், ஸம்யொதி, ரவஹொவொதி, பரௌத்ரொஸ்வன்,

மதிநொரன், சந்துவரொதன், துஷ்யந்தன் ஆகிவயொர் வந்தொர்கள்! பரதன், சுவஹொத்ரன், சுவஹொதொ, கலன், கர்த்தன்,

சுவகது, பிருஹத்ஷத்ரன் ஆகிவயொர் வந்தொர்கள்! மூதொணதயர் அணனவரும் வந்து நிற்கும் வொன்பவளியில் இறங்கினொன் அஸ்தினபுரியின் அறச்பசல்வன்! வொழ்க அவன் புகழ்! “அய்வயொ,

மொமன்னன்

ஹஸ்தியல்லவொ

அவணனத்

தழுவுகிறொன்.

அந்த

வலியபபருங்கரங்களில்

இறுகிபநளிந்து யொணனபுஜங்களில் முகம் வசர்க்கிறொவன அவனல்லவொ இந்நொட்டின் அழியொ மைிமுத்து! வரத்தொல் ீ

பவன்றவருண்டு,

மதியுரத்தொல்

பவன்றவருண்டு,

நட்பொல்

பவன்றவருண்டு,

குலத்தொல்

பவன்றவருண்டு. பபருங்கனிவொல் பவன்றவன் புகழ்பொடுக! சூதர்குலவம, இம்மொநகரம் அளித்த ஒவ்பவொரு மைி தொனியத்ணதயும் மொமன்னன் விசித்திரவரியனின் ீ புகழொக்குக!

“அஜமீ ைணன, ருக்ஷணன, சம்வரைணன, குருணவ அமரர்களொக்கிய வபரன்புச்பசல்வணன வைங்குக ணகவய! ஜஹ்னுணவ, சுரதணன, விடூரதணன, சொர்வபபௌமணன, ஜயத்வசனணன ஒளிபகொள்ள ணவத்தவணனப் பொடுக நொவவ!

ரவ்யயணன,

பொவுகணன,

சக்வரொத்ததணன,

வதவொதிதிணய,

ருக்ஷணன

அமரருலகில்

நிறுத்திய

மொமன்னணனப் பைிக என் சிரவம! சூதர்கவள மொகதர்கவள, இன்று இவதொ நம் சிறுபசந்நொவொல் அவன் புகழ்பொடும் வபறு பபற்வறொம். ணககூப்பி அவன் ணகபற்றும் பிரதீபணன, கண்ை ீரொல் அவன் உைல்நணனக்கும் சந்தனுணவக் கண்வைொம். அவணன சிறுகுழந்ணதயொக்கி மீ ண்டும் முணலயூட்ை வந்து நின்ற மூதன்ணனயர் வரிணசணயக் கண்வைொம். சூதவர, இனிது நம் பிறவி! சூதவர இனிதினிது நம் பசொற்கள்!

“பொரதவம பொடுக! இன்று ணவகொனச சுக்லபட்சம் இரண்ைொம்நொள். இனியிந்தக் கொற்றில் எத்தணன கொலங்கள் அணலயடிக்கும்! இனியிந்த மண்ைில் எத்தணன தணலமுணறகள் முணளத்பதழும்! இனியிந்த பமொழியில்

எத்தணன கணதகள் சிறகடிக்கும்! இன்று இவதொ நடுகின்வறொம் அஸ்தினபுரியின் மொமன்னன் புகணழ. அது வளர்க!

இன்றிவதொ

பகொளுத்துகிவறொம்

சந்தனுவின்

ணமந்தனின்

பபயணர.

அது

எரிக!

இன்றிவதொ

ஏற்றுகிவறொம் சந்திரவம்சத்து விசித்திரவரியனின் ீ பபரும்புகழ்க்பகொடிணய. அது எழுக! ஓம் ஓம் ஒம்!”

விண்ைில் ஓடும் வொனூர்தியிலிருந்து தூக்கிவசபட்ை ீ யட்சன் வபொல சூதர் மண்ைில் குப்புற விழுந்தொர். தன்

கிணைப்பணற வமவலவய

விழுந்து

பமல்லத்

துடித்து

ணககொல்கள்

வலித்துக்பகொண்டு

வொயில்

இருந்தன.

அவணர

நுணரக்வகொணழ வழிய கழுத்துத்தணசகள் அதிர கண்ை ீர் வடிய ஏவதொ முனகினொர். சூதர்கள் தங்களுக்குள் வபசும்

ஆதிபமொழியில்

அவரிைமிருந்து

பபொருளறியொச் பசொற்கள்

பமல்லத்தூக்கி அமரச்பசய்து நீர்புகட்டினொள்.

வந்தபடி

விறலி

பீஷ்மர் எழுந்து விணரந்து நைந்து தன் குடில்வநொக்கிச் பசன்றொர். ஹரிவசனன் பின்னொல் ஓடினொன் “என்ன

பசொல்கிறொர் சூதர்?” என்றொன். பீஷ்மர் “அவர் பசொல்வது உண்ணம. அவரில் வொக்வதவி வந்து பசொன்னணவ அணவ. அவர் பசொன்ன அக்கைத்தில் விசித்திரவரிய ீ மொமன்னன் மண்நீங்கியிருக்கிறொர்.” “அப்படிபயன்றொல் ஏன் கொஞ்சனம் ஒலிக்கவில்ணல? பபருமுரசம் முழங்கவில்ணல?”

“பதரியவில்ணல… கொஞ்சனத்தின் நொவும் பபருமுரசின் வகொலும் வபரரசியின் ஆணைக்குக் கட்டுப்பட்ைணவ அல்லவொ?” என்றொர் பீஷ்மர். “ஹரிவசனொ, நீ அந்த வதொதகத்தி மரத்தின்வமல் ஏறிப்பொர். அவர் பசொன்னதுவபொல அஸ்தினபுரிக்குவமல் பமன்மணழயும் விண்வில்லும் இருக்கின்றனவொ என்று கண்டு பசொல்!”

ஹரிவசனன் “இப்வபொது இரவு…” என்றபின் அவர் பொர்ணவணய கவனித்து மரத்தில் பரபரபவன்று பதொற்றி வமவலறினொன். பீஷ்மர் கீ வழ நின்றொர். ஹரிவசனன் வமலிருந்து ‘ஆ!’ என்று வியப்பபொலி “என்ன?” என்றொர் பீஷ்மர். “அங்வக

அரண்மணன

அதனருவக

முகடுகளுக்குவமல் வொனத்தில்

இந்திரவில் வண்ைம்

பமல்லிய

பவண்ைிற

ஒளி

கணலந்துபகொண்டிருக்கிறது.” ஹரிவசனன்

எழுப்பினொன்.

நிணறந்திருக்கிறது.

கண்ைருைன் ீ

உணைந்து.

“பமன்மணழபபய்கிறது பிதொமகவர… மொளிணகமுகடுகள் பளபளக்கின்றன” என்றொன். கீ வழ விழுந்துவிடுவொன் என்று வதொன்றியது. ணககளொல் மரத்ணத இறுகப்பற்றிக்பகொண்டு நடுங்கும் உைலுைன் வமவலவய இருந்தொன்.

பின்பு கீ வழ பொர்த்தவபொது பீஷ்மர் நைந்து பசல்வணதக் கண்ைொன். இறங்கி வந்து அவர் பின்னொல் பசன்றொன் ஹரிவசனன். தொரொவொஹினிக்கணரயில்

பீஷ்மர்

பசன்று

நின்றொர்.

இருபக்கமும்

அகன்ற

மைல்பவளி

பகொண்ை ஆற்றின் மீ து அணசவில்லொததுவபொலக் கிைந்த கரிய நீரில் விண்மீ ன்கள் பிரதிபலித்திருந்தன. ணககணளக் கட்டியபடி அவற்ணறப் பொர்ப்பவர் வபொலவவொ பொர்ணவயற்றவர் வபொலவவொ பீஷ்மர் நின்றிருந்தொர்.

1.முதற்கனல்28 கொணலபயொளி

தீச்சொரல் 2

நீரில்விரியும்

நின்றிருந்தொர்.

ஹரிவசனன்

வணர

பீஷ்மர்

தொரொவொஹினியின்

வதொன்றியது.

நீரில் விண்மீ ன்கள்

பலமுணற பசன்று

அடிமரமொக ஆகிவிட்ைதுவபொலத்

அவணரப்

கணரயில்

பொர்த்துவிட்டு

இைம்

அப்படிவய

வந்தொன். மொறின.

அணசயொமல்

அவர்

ஒரு

பபரிய

விடிபவள்ளி உதித்து

பசவ்பவொளியுைன் அணலகளில் ஆடியது. கொணலயில் அஸ்தினபுரியில் இருந்து தூதன் குதிணரயில் வந்து வசர்ந்தொன்.

குடில்முற்றத்தில்

வவங்ணகமரத்தடியில்

அவன்

நின்றொன்.

ஹரிவசனன்

ஏதும்

வகட்கவிருக்கவில்ணல. பீஷ்மர் அருவக பசன்று நின்றுபகொண்ைொன். அவன் நிற்கும் உைர்ணவ அணைந்த பீஷ்மர் திரும்பினொர். ஹரிவசனன்

“தூதன்” என்று

சுருக்கமொகச் பசொன்னொன்.

தணலயணசத்துவிட்டு

பீஷ்மர்

வபசொமல்

நைந்து

குடிணல அணைந்தொர். அணரநொழிணகக்குள் குளித்து உணைமொற்றி குதிணரயில் ஏறிக்பகொண்டு கிளம்பினொர். அஸ்தினபுரியின்

வகொட்ணைவமல்

விசித்திரவரியனின் ீ

இணலச்சின்னம்

பகொண்ை

பகொடி வழக்கம்வபொல

பறந்துபகொண்டிருந்தது. வகொட்ணைவமல் இருந்த கொவலன் அவணரக் கண்ைதும் சங்கு ஊத வகொட்ணைவமல் அவரது

மீ ன்பகொடி

ஏறியது.

அவர்

ஒவ்பவொருவரின்

வைக்கத்ணதயும்

அணனவருக்கும் புன்னணகமுகம் கொட்டியும் உள்வள பசன்றொர். நகரத்பதருக்களில்

கொணலப்பரபரப்பு பதொைங்கிவிட்டிருந்தது.

ஆய்ச்சியர்

தனித்தனியொக

ஏற்றும்

பொல்குைங்களுைனும், உழத்தியர்

கொய்கனிக்கூணைகளுைனும், மச்சர்கள் மீ ன்கூணைகளுைனும் பதருக்களில் கூவிச்பசன்றனர். கொணலயிவலவய விருந்தினருக்கு

உைவு

சணமக்கப்பட்டுவிட்ை இல்லங்களின்

முன்னொல்

அன்னத்துக்கொன

மஞ்சள்பகொடி

பறந்துபகொண்டிருந்தது. சுணமதூக்கிக் கணளத்த சில ஆய்ச்சியர் அங்வக உைவுக்கொக அமர்ந்திருந்தனர்.

பதருமுணனகளில் கைபதி, சண்டி, அனுமனின் சிறிய ஆலயங்களில் மைிகள் ஒலிக்க சிறு கூட்ைங்களொக

கூடி நின்று சிலர் வழிபட்ைனர். நொன்குயொணனகள் கொணலயில் குளித்து தணழகணளச் சுமந்தபடி அணலகளில் கரியநொவொய்கள்

வபொல

உைல்கணள

ஊசலொட்டியபடி

அவற்றுக்கு ஆசியளிக்கப்பட்ை மொறொத குழந்ணதணம.

பசன்றுபகொண்டிருந்தன.

பநளியும்

வொல்களில்

பீஷ்மர் அரண்மணனமுற்றத்தில் இறங்கி வநரொகவவ உள்வள பசன்றொர். வபரரசிக்கு அவர் வந்த தகவணலச் பசொல்லி

அனுப்பினொர். சத்யவதி

மந்திரசொணலக்குச்

நிணலக்கச்பசய்யும் கண்கணள

எதிவர

பசன்று

என்பது

இருந்த

அவணர

மந்திரசொணலயில்

அமர்ந்துபகொண்ைொர். அவர்

அணைந்த

சொளரத்துக்கு

உைணல

பயிற்சி.

அப்பொல்

சந்திப்பொர்

நிணலயொக

ணககொல்கணள

பமல்ல

என்று

சியொணம

பசொன்னதும்

ணவத்துக்பகொள்வது மனணதயும்

அணசந்த

இலகுவொக

ணவத்துக்பகொண்டு

அவசொகமரத்தின்

கிணளகளில்

நிணலக்கவிட்ைொர்.

தன் அணறக்குள் சத்யவதி வவறு எவரிைவமொ வபசிக்பகொண்டிருக்கிறொள் என்று உைர்ந்தொர். தன் அணறக்குள் வபசுவபதன்றொல் அது சொதொரைமொன வபச்சு அல்ல. அணசணவ உைர்ந்து அவர் திரும்பியவபொது அங்வக

அவரது ஒற்றனொன பசௌம்யதத்தன் நின்றிருந்தொன். அவர் பொர்த்ததும் அவன் அருவக வந்து “பிதொமகருக்கு அருந்துவதற்கு ஏவதனும் பகொண்டுவரலொமொ?” என்றொன்.

பீஷ்மர் “நீர் மட்டும்வபொதும்” என்றொர். அருவக வந்து “விைகொரியொன வஜ்ரவசனன்” என்று விழியணசக்கொமல் பசொல்லிவிட்டு பசௌம்யதத்தன் வருடிக்பகொண்ைொர்.

பசன்றொன்.

அவருக்கு

அணனத்தும்

புரிந்தது.

பபருமூச்சுைன்

தொடிணய

பத்துநொட்களுக்கு முன்பு அரியணை மங்கலம் முடிந்த மறுநொள் மொணல பீஷ்மர் சத்யவதிணய சந்திக்க அரண்மணனக்குச் பசன்றிருந்தொர்.

ஒற்றர்கள்

பகொண்டுவந்த

பசய்திகணளச்

பசொன்னொர். அஸ்தினபுரியில்

அரியணை ஒருங்கிவிட்ைது என்பது பவவ்வவறு ஒற்றர்கள் வழியொக ஷத்ரியநொடுகளுக்குச் பசன்றுவிட்ைது என்று மறுஒற்றர்கள் தகவல்பசொல்லியிருந்தனர். “இனிவமல் நொம் ஷத்ரியர்கணள அஞ்சவவண்டியதில்ணல” என்றொர் பீஷ்மர்.

சத்யவதி தணலயணசத்தபின் “அணனத்தும் இவ்வளவு எளிதொக முடியும் என நொன் நிணனக்கவில்ணல. இனி அஸ்தினபுரி மக்களுக்குக் கவணல இல்ணல…” என்றொள். பொர்ணவணய அவள் பமல்லத் திருப்பியவபொது அவள்

ஏவதொ முக்கியமொக பசொல்லப்வபொகிறொள் என்று பீஷ்மர் உைர்ந்தொர். சத்யவதி “விசித்திரவரியன் ீ எப்வபொது நகர்மீ ள்வொன் என்றொர்கள்?” என்றொள். அன்ணனவய.

“பசொல்லமுடியொது

கொட்டுக்குள்

பவகுபதொணலவு

பசன்றிருக்கிறொன்”

என்றொர்

பீஷ்மர்.

அந்தப்வபச்சுக்கு சத்யவதி ஏன் பசல்கிறொள் என்று பமல்ல அவருக்குப்புரிந்ததும் உள்ளூர ஒரு புன்னணக விரிந்தது.

“எப்படியும்

ஒருசில

வொரங்களில்

அவன்

வந்தொகவவண்டும்.

நமது

வனங்கள்

ஒன்றும்

அவ்வளவு

அைர்த்தியொனணவ அல்ல, தண்ைகொரண்யம்வபொல” என்றொள் சத்யவதி. ஒருகைம் அவள் கண்கள் பீஷ்மர் கண்கணள வந்து

சந்தித்துச்

பசன்றன.

“மக்கள்

என்ன

பசொல்கிறொர்கள்?” என்றொள். “எணதப்பற்றி?” என்று

பீஷ்மர் வகட்ைொர். “நொம் கொசிமன்னன் மகள்கணள கவர்ந்து வந்தணதப்பற்றி?”

பீஷ்மர் “அது ஷத்ரியர்களின் வொழ்க்ணக. அணதப்பற்றி மக்கள் ஏதும் அறிந்திருக்கமொட்ைொர்கள்” என்றொர். “ஆம்.

உண்ணம…ஆனொல்

ஆரம்பித்துவிட்ைொர்கள்.

அம்ணப

அவர்கள்

பசன்றவகொலத்ணதப்பற்றி

அறிந்த

பதய்வப்பிைொரிகளின்

சூதர்கள்

கணதகணள

கணதகணளச்பசொல்ல

எல்லொம்

அவள்வமல்

ஏற்றிவிட்ைொர்கள். வநற்று ஒரு சூதன் பசொன்னொன், அவள் உைல் அனலொக தீப்பற்றி எரிந்ததொம். அவள் பசன்றவழியில் எல்லொம் கொடு தீப்பற்றியதொம்…”

பீஷ்மர் பவறுமவன தணலணய அணசத்தொர். “மக்களின் நம்பிக்ணககள் எப்வபொதுவம அச்சங்களில் இருந்து உருவொனணவ…

அவர்கள்

தங்கள்

உண்ணம”

என்றொர்.

கன்றுகளுக்கொகவும்

வயல்களுக்கொகவும்

பிள்ணளகளுக்கொகவும்

அஞ்சிக்பகொண்வை இருக்கிறொர்கள்” என்றொள் சத்யவதி. “அணத நொம் பபொருட்படுத்தவவண்டியதில்ணலதொன்” பீஷ்மர்

“ஆம்,

விழுந்துவிட்ைது

என்று

பசொல்ல

சத்யவதி

“ஆனொல்

சூதர்கள்

ஆரம்பித்திருக்கிறொர்கள்.

அம்ணபயின்

வைக்வக

சொபம்

இந்நகர்வமல்

ஹ்ருஸ்வகிரிவமல்

அவள்

ஆணைகளில்லொமல் உைம்பபல்லொம் குருதிவழிய ஏறி நின்று இந்நகணரப் பொர்த்தொளொம். அப்வபொது வொனம் கிழிவதுவபொல மின்னல் பவட்டியதொம்….இவர்கணள நம்மொல் கட்டுப்படுத்தவவ முடியொது” என்றொள்.

சத்யவதி அவள் விரும்பிய இைத்ணத வந்தணைந்துவிட்ைொள் என்று உைர்ந்து பீஷ்மர் “ஆம் அன்ணனவய, நொனும்

அணதவய எண்ைிக்பகொண்டிருந்வதன்.

நொன்

இந்நகரில்

இருந்தொல்

மக்கள்

வமலும்

பகொள்வொர்கள். நொன் நகணர நீங்கிவிட்ைொல் இந்தச்சிக்கல் அகன்றுவிடும்…” என்றொர்.

அச்சம்

சத்யவதி அவணர வநொக்கி “ஆனொல் நீ இங்கு இல்ணலவயல் ஷத்ரியர்கள் துைிவுபகொள்வொர்கள்” என்றொள். “அறிவவன் அன்ணனவய. நொன் நகருக்கு பவளிவயதொன் இருப்வபன். கிரீஷ்மவனம் எனக்குப்பிடித்தமொனது.

தொரொவொஹினியின் நீரும் எனக்குப்பிரியமொனது” என்றொர். அவ்வளவு வநரொக அவள் உள்ளத்துக்குள் அவர் பசன்றது அவணள சற்று அணசயச்பசய்தது. பநற்றிக்கூந்தணல நீவி கொதுக்குப்பின் விட்டுக்பகொண்ைொள்.

சில கைங்கள் மிகுந்த எணையுைன் கைந்து பசன்றன. சத்யவதி வமலும் அணசந்து “நீ விட்டுச் பசல்வணத

அந்தப்புரப்பபண்டிர் அறியவவண்டியதில்ணல” என்றொள். “அவர்கள் அஞ்சக்கூடும். நீ இங்குதொன் இருக்கிறொய் என்வற அவர்கள் எண்ைட்டும்.”

பீஷ்மர் கண்களுக்குள் மட்டும் புன்னணகயுைன் “ஆம், அது உண்ணம அன்ணனவய” என்றொர். மிகமிக நுட்பமொக

நணகபசய்யும் பபொற்பகொல்லனின் கவனத்துைன் பசொல்பலடுத்து ணவத்து “நொன் இருப்பவதொ பசல்வவதொ அவர்கள் அறியொதவொறு இருப்வபன்” என்றொர். சத்யவதியின் விலக்கிக்

கண்கள்

பகொண்ைொள்.

எண்ைிக்பகொண்ைொர்.

அவர்

கண்கணள சந்தித்ததும்

அப்புன்னணகணய

அதிலிருந்து

தப்ப

பமல்ல புன்னணக

அவள்

ஒவ்பவொருநொளும்

அவளொல்

முடியொது.

கிரீஷ்மவனத்தில் குடில் அணமத்துக்பகொண்ைொர்

அன்வற

புரிந்தொர்.

சத்யவதி

நிணனப்பொள்

கண்கணள

என்று

அவர் நகணரவிட்டுச்

அவர்

பசன்று

சியொணம வந்து “வபரரசி வருணக” என அறிவித்ததும் பீஷ்மர் எழுந்து நின்றொர். முன்னொல் பசங்வகொலுைன்

ஒரு வசடி வர, பின்னொல் கவரியுைன் ஒருத்தி பதொைர, சத்யவதி வவகமொக உள்வள வந்தொள். திரும்பிப் பொரொமவலவய

ணகயணசத்து

அவர்கணள

வபொகச்பசொல்லிவிட்டு

“வைங்குகிவறன் அன்ணனவய” என்றொர் பீஷ்மர். சத்யவதி

ஒன்றும்

பசொல்லொமல்

ணககணள

வந்து

இருக்ணகயில்

மடியில் ணவத்துக்பகொண்ைொள்.

அவள்

அமர்ந்தொள்.

உதடுகள்

இறுகி

ஒட்டிக்பகொண்டு வகொணைமணழ வந்துவமொதும் சொளரப்பபொருத்துக்கள் வபொல நடுங்கின. கழுத்து அதிர்ந்து

அதிர்ந்து அைங்க கன்னத்தணசகள் துடித்தன. பின்பு ஒரு கண்ைில் இருந்து மட்டும் ஒருதுளி கண்ை ீர் பமல்ல உருண்ைது.

பீஷ்மர் அப்வபொது அவளிைம் ஏதும் பசொல்லக்கூைொபதன அறிந்திருந்தொர். அவரது முன்னில் அல்லொமல்

அவள் அந்தத் துளிக்கண்ைணரக்கூை ீ விட்டிருக்கமொட்ைொள். நொணலந்து பசொட்டுக் கண்ை ீர் வழிந்ததும் அவள் பட்டுச்சொல்ணவயொல்

அவற்ணற

ஒற்றிவிட்டு

பபருமூச்சுைன்

“நீ ஊகித்திருப்பொய்

வதவவிரதொ” என்றொள்.

“ஆம்” என்றொர் பீஷ்மர். “நொன்தொன் கொரைம்….எல்லொவணகயிலும். அவணன நொன் கட்ைொயப்படுத்திவனன்” என்றொள். “அதில் என்ன?” என்றொர் பீஷ்மர். “களத்துக்கு அனுப்புகிவறொவம!”

“ஆம்…நொன் அப்படித்தொன் நிணனத்வதன்…உண்ணமயில் அவன் இப்படி இறந்ததில் எனக்கு நிணறவுதொன்…” என்றொள் சத்யவதி. “எனக்கு சற்று குற்றவுைர்வு இருந்தது. ஆனொல் அந்த கொசிநொட்டு இளவரசி அழுதணதப் பொர்த்வதன். அக்கைவம பநஞ்சு திறந்து இறந்துவிடுபவள் வபொல…அப்வபொது என் மனம் நிணறந்தது. ஒரு

பபண்ைின் மனணத நிணறத்துவிட்டுச் பசல்வதுதொன் ஆண்மகன் ஒருவன் மண்ைில் வொழ்ந்தணமக்கொன அணையொளம்…”

“ஆம்” என்றொர் பீஷ்மர். சத்யவதி “அவனுக்கு என் மனம் புரிந்திருந்தது. அவன் அறியொத எவரும் இங்வக இல்ணல.

நொன்

அவணன கட்ைொயப்படுத்திவிட்டுத்

திரும்பும்வபொது

என்னருவக

வந்து

சொல்ணவணயப்

வபொடுவதுவபொல என்ணன பமதுவொகத் பதொட்ைொன்…இவ்வுலகில் என்ணன எவவரனும் பதொைவவண்டுபமன விரும்பிவனன்

என்றொல்

அது

அவன்தொன்.

ஆனொல்

என்ணன

ஒருவர் பதொடுவது

எனக்குப்பிடிக்கொது.

பதொடுணக தொனொகவவ நிகழவவண்டுபமன நிணனப்வபன்….அவன் அணத அறிந்திருந்தொன். வதவவிரதொ, நொன் அன்று ரதத்தில் புன்னணக புரிந்தபடிவய வந்வதன். பநடுநொட்களுக்குப்பின் கொதல்பகொண்ை இளம்கன்னியொக சிலநொழிணகவநரம் வொழ்ந்வதன். மகணனவிை அன்ணனக்குப் பிரியமொன ஆண்மகன் யொர்?”

பீஷ்மர் புன்னணக புரிந்தொர். சத்யவதி “நொன் உன்னிைமன்றி எவரிைமும் மனம் திறந்து வபசுவவதயில்ணல

வதவவிரதொ. வபரரசர் சந்தனுவிைம்கூை….ஏபனன்றொல் அவர் என்ணன பொர்த்தவத இல்ணல. என்னில் அவர் வணரந்த என்வற

சித்திரங்கணளத்தொன்

பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொர்” என்றொள்.

எனக்குத்பதரியவில்ணல.

நீ

அறியொத நூல்கள் இல்ணல.

“உனக்கு நொன்

பசொல்வது

புரியுமொ

நீ அறியொத சிந்தணனகளும் இல்ணல.

ஆனொல்

உன்னொல்

பபண்ணைப்

புரிந்துபகொள்ளமுடியொது.

அன்ணனணயயும்

கொதலிணயயும்

மணனவிணயயும்…எவணரயுவம நீ உைரமுடியொது. ஆனொல் நொன் உன்னிைம்தொன் பசொல்லியொகவவண்டும்.” அவள் மூச்சுத்திைறி நிறுத்தினொள். பின்பு

வமலும்

வவகத்துைன்

முழுப்பபண்ைொக்குகிறொன்

முன்னொல்

நல்லூழ்பகொண்ைவள்….ஆனொல் பபரும்வபறு

என்று

ஒன்று

பபற்றவள். அவள்

எண்ைியதில்ணல.

நொன்.

அவன்

அவன்

பபண்ணை

உனக்கு?

பசொல்கிவறன்.

என்

மகன்

புன்னணகணய

நிணறத்துக்பகொண்ைதுமில்ணல. என்ணன

வந்து “ஒரு

பதரியுமொ

அந்த

அதனொவலவய

ஆணை

விசித்திரவரியன் ீ

அன்றி

எணதயும்

அவனிைம்

அறியக்கூைொபதன்வற

யொவரொ

ஓர்

அப்படிப்பட்ை

நொன்

தன்

அன்றி

மகனொகக்

எண்ைிவனன்.

மட்டும்தொன்

சந்திப்பவவள

பகொண்ைவள்

எவணரயும்

நொன்

ஒருநொளும்

ஆண்

ஆணை

நொன்

ஆைொக

எனக்குள்

கனவொக

இன்பசொல் வபசியதில்ணல.

என்

அன்பினொல்

நொன்

ஆற்றலிழந்துவிைக்கூைொபதன்று நிணனத்வதன். ஆனொல் அவன் என் கண்கணள மட்டும்தொன் பொர்த்தொன். என் பசொற்கணள கண்கள்முன் கட்ைப்பட்ை திணரயொக மட்டுவம எடுத்துக்பகொண்ைொன்.”

பபருமூச்சுைன் சத்யவதி பமல்ல அணமதியணைந்தொள். பீஷ்மர் “விசித்திரவரியன் ீ வொவனறிய பசய்திணய நொம் அறிவிக்கவவண்ைொமொ இறங்கினொள்.

அன்ணனவய?” என்றொர்.

உைலணசவு

வழியொக

அவள்

சத்யவதி

மனம்

பமல்ல

சமநிணலக்கு

அவளிருந்த

நிணலயில் இருந்து

வருவது

பதரிந்தது.

“அவணன

ஊகித்வத

இருப்பொய்.

இனிவமல்

விைகொரிகளின் உதவியுைன் ஆதுரசொணலயிவலவய ணவத்திருக்கிவறன். எவ்வளவு நொள் வவண்டுபமன்றொலும் அவணன அப்படிவய ணவத்திருக்கலொபமன்று பசொன்னொர்கள்” என்றொள். பீஷ்மர்

அவணளவய

பொர்த்தொர்.

“வதவவிரதொ, இந்த

நிணலணய

நீயும்

குருவம்சத்திற்கு வதொன்றல்கள் இல்ணல. விசித்திரவரியனுைன் ீ பொரதவர்ஷத்தின் மகத்தொன மரபு ஒன்று அறுந்து

வபொய்விட்ைது…எது

நைந்துவிைக்கூைொது

என்று

வொழ்நொபளல்லொம்

அஞ்சிவந்வதவனொ

அது

நிகழவிருக்கிறது.” “அது விதிப்பயன்” என்றொர் பீஷ்மர். “இல்ணல, இன்னும் நொன் உறுதி குணலயவில்ணல” என்று சத்யவதி உரக்கச் பசொன்னொள். “இன்னும் வழியிருக்கிறது.” அன்ணனவய” என்றொர் பீஷ்மர்.சத்யவதி

“பசொல்லுங்கள்

சிணதவயற்றும்வபொதுதொன்

அவன்

அரசிகள்

“வதவவிரதொ, நூல்பநறிப்படி

விதணவயொகிறொர்கள்.

விசித்திரவரியணன ீ

அதுவணரக்கும்

அவர்கள்

அவன்

அறத்துணைவியர்தொன். ஆகவவதொன் அவணன நொன் ணவத்திருக்கிவறன். அவன் இறந்த பசய்தி ஷத்ரியர் எவரும் அறியவவண்டியதில்ணல…” பீஷ்மர் “ஒற்றர்கள் எங்கும் இருப்பொர்கள் அன்ணனவய” என்றொர்.

“இருக்கட்டும்…நொன் நிணனப்பது ணவதிகர்களுக்கும் குலமூத்தொருக்கும் சொன்றுகள் கிணைக்கலொகொது என்று

மட்டுவம” என்றொள் சத்யவதி. “ணவதிகநூல்களின்படி நீர்க்கைன்பசய்து வொவனறும் கைம் வணர மனிதர்கள் மண்ைில் வொழ்கிறொர்கள். அவர்களின் உறவுகளும் மண்ைில் எஞ்சுகின்றன.”

பீஷ்மர் “அன்ணனவய…” என்று ஆரம்பித்தவபொது, சத்யவதி ணகயமர்த்தி “இதுவன்றி வவறு வழிவய இல்ணல வதவவிரதொ….ஒன்று

நம்பியிருக்கும் நொடு பகொண்டிருப்பவத

உைர்ந்துபகொள். அல்ல.

இங்கு

சந்ணதகளும்

முற்றிலும்

“அன்ணனவய

நொன்

இது

ஒரு

இந்த

வைிகத்ணத

அஸ்தினபுரி

வல்லணமமிக்க

பொதுகொப்பொனணவ

வவள்பதொழிணலவயொ

நம்பியிருக்கும் அரசு

நொடு.

அந்த

இருப்பதனொல்தொன்.

பசுத்பதொழிணலவயொ

வைிகம்

என்பதனொல்தொன்.

இந்நகணர

வவற்றரசர்

என்றொர்

சத்யவதி

தடுத்து

மிகச்சில வருைங்களிவலவய இங்வக வறுணம வந்து சூழும். இந்நகரம் பொழ்பட்டு அழியும்…” பசொல்வது

அதுவல்ல”

பீஷ்மர்.

இங்கு

இந்நகரின்

ணமயம்

சொணலகளும்

ணகப்பற்றினொல்

“வதவவிரதொ

இது

சந்திரகுலத்தின் முதன்ணம அரசகுலம். இது என்னொல் அழியும் என்றொல் நொன் இப்பூமியில் பிறந்ததற்வக

பபொருளில்ணல…அத்துைன்…” அவள் கண்களுக்குள் ஓர் புதிய திறப்பு நிகழ்ந்தது என்று பீஷ்மர் உைர்ந்தொர். சற்று முன்னகர்ந்து திைமொன குரலில் “…நொன் மீ னவப்பபண். என்னுைன் இந்த வம்சம் அழிந்தது என்றொல் வம்சக்கலப்பொல் அழிந்தது எங்கும்

என்றுதொன்

பகொண்டுபசல்வொர்கள்…

அனுமதிக்கப்வபொவதில்ணல” என்றொள்.

புரொைங்கள்

அணத

நொன்

பசொல்லும்.

ஷத்ரியர்களும்

பிரொமைர்களும்

விரும்பவில்ணல…ஒருவபொதும்

நொன்

அணத

அணத

பீஷ்மர் பபருமூச்சுைன் அவவள முடிக்கட்டும் என்று ணகவகொர்த்துக் கொத்திருந்தொர். “வதவவிரதொ, ஷத்ரியர்கள் என்பவர்கள் யொர்? நொட்ணைபவன்று ஆள்கின்றவன் எவவனொ அவன் ஷத்ரியன். பல்லொயிரமொண்டுகளுக்கு முன்பு இந்நிலபமல்லொம் கொைொக இருந்தவபொது இங்கு ஒலித்த ரிஷிகளின் வவதங்களொல் இணவ ஊர்களொக மொறின.

இங்குள்ள

இங்வக

அரசுகள்

உருவொகி

அத்தணன ஷத்ரியர்களும்

தங்கணள தூயகுருதியினர்

என்று

வந்தன. பதொல்குடிவவைர்களும்

அவ்வொறு

உருவொகி

நம்புகிறொர்கள்.

ஆயர்களும்

வந்தவர்கள்தொன்.

பிறபதொல்குடிகளில்

ஆனொல்

அரசர்களொனொர்கள். இன்று

அவர்கள்

இருந்து உருவொகிவரும்

புதிய

ஆட்சியொளர்கணள அதற்குக்

எல்லொம்

கொரைமொக

பணைபகொண்டு

ஷத்ரியர்கள் அல்லொத

என்கிறொர்கள்.”

பசன்று அழிக்கிறொர்கள். எவரும்

அதற்கொக

அரசொளலொகொது

ஒருங்கிணைகிறொர்கள்.

என்று

பநறிநூல்விதி

உள்ளது

“அணவ அவர்கள் நொடுகணள உருவொக்கிக் பகொள்வதற்கு அணமத்துக்பகொண்ை நூல்கள்” என்றொர் பீஷ்மர். கைல்வசர்ப்பர்களும்

“ஆம்…

ஷத்ரியர்களொல்

மச்ச

மன்னர்களும்

அழிக்கப்படுகிறொர்கள்.

வவைர்தணலவர்களும்

ஆனொல் கங்ணகயின்

நொகர்குடிவவந்தர்களும்

ஜனபதத்துக்கு

பவளிவய

இன்று

புதிய

அரசுகள்

உருவொகி வருகின்றன. கூர்ஜரம் வைிக வல்லணமபகொண்டு வருகிறது. யமுணனக்கணரயில் யொதவர்களின் அரசுகள்

உருவொகின்றன.

தட்சிைத்தில்

கங்ணகக்கணரயில்

சதகர்ைிகளும்

மகதம்

வல்லணமபகொள்கிறது.பதற்வக

விரிந்துபகொண்டிருக்கிறொர்கள்.

அப்பொல் திருவிைத்திலும்

மொளவர்களும்

தமிழ்நிலத்திலும்

வபரரசுகள் எழுந்துவிட்ைன. சூத்திரர்களிைமிருந்து புதிய அரசகுலங்கள் பிறந்து வரவவண்டும். இல்ணலவயல் பொரதவர்ஷம் வளரமுடியொது…அதற்கு ஷத்ரியசக்தி கட்டுப்படுத்தப்பட்ைொகவவண்டும்.”

பீஷ்மர் தணலணய அணசத்தொர். “மொமன்னர் சந்தனு கங்கர்குலத்திலிருந்து உன்ணன பகொண்டுவந்தவபொவத ஷத்ரியர்கள்

அணமதியிழந்துவிட்ைனர்.

என்ணன

அவர்

மைந்து

அரியணைணயயும்

அளித்தவபொது

நமக்பகதிரொக அவர்களணனவரும் திரண்டுவிட்ைனர். அஸ்தினபுரம் முற்றுணகயிைப்பட்டிருக்கிறது இன்று. அதற்குக்கொரைம் நம் குருதி…. அவர்கள் நொம் இங்வக குலநீட்சிபகொள்ளலொகொது என நிணனக்கிறொர்கள். அணத

நொன் ஒருவபொதும் அனுமதிக்கமுடியொது. இந்தக்குலம் வொழவவண்டும். இதில் சத்யவதியின் மச்சகுலத்துக் குருதி

இன்னும்

பல

தணலமுணறகளுக்கு

இந்த

அரியணையில்

இருந்து ஆளவவண்டும்.

அவர்களின்

பிள்ணளகள் தங்கள் வொள்வல்லணமயொல் ஷத்ரியகுலத்தில் மைம்பகொள்ளவவண்டும்…” பபருமூச்சுைன்

சத்யவதி

உைர்ச்சிகணள

அணையொளமின்றி

அழிந்துவிடுவதற்கொக

கொரைம்

மும்மூர்த்திகளும்

வந்தவபொது அவரிைம் நொவன.

நொன்

அைக்கிக்பகொண்ைொள்.

அல்ல

அரசியொகவவண்டுபமன்ற எதிர்த்தொலும்

உன்

ஆணைணய

என்ணன

இவ்வரியணையில்

“நொன்

வதவவிரதொ.

தந்ணத

என்

என்ணன

தந்ணத

அமர்ந்தது

மைம்பகொள்ள

வகொரிப்பபறுவதற்குக்

விைமொட்வைன்

என்று அவர்

பசொன்னொர்.

உறுதிவகொர

அஞ்சினொர்…நொன்

அப்வபொவத அம்முடிணவ எடுத்துவிட்வைன். என் தந்ணதயிைம் அந்த உறுதிணயப் பபறும்படி பசொன்வனன். எளிய

மச்சர்குலத்தணலவரொன

ஆணையிட்வைன்.”

அவர்

மொமன்னர் சந்தனுவிைம்

அவருக்கு

“பதரியும்” என்றொர் பீஷ்மர். “நீ அணத ஊகித்திருப்பொய் என நொனும் அறிவவன்” என்றொள் சத்யவதி. “ஆனொல் நொன் அந்த உறுதிணயப்பபறும்வபொது உன்ணன கங்கர்குலத்துச் சிறுவனொக மட்டுவம அறிந்திருந்வதன். அன்று என்குலம் என் குருதி என்று மட்டுவம எண்ைிவனன். என் குழந்ணதகள் பிறந்தபின்னர் என் வம்சம் என்று

மட்டுவம என்னொல் சிந்திக்கமுடிந்தது…” அவணர வநொக்கி “என்ணன எவரும் சுயநலமி என்று பசொல்லலொம். ஆனொல் மண்ைில் எந்த அன்ணனயும் சுயநலமி மட்டுவம” என்றொள்.

“அன்ணனவய, தொயொக நீங்கள் பகொள்ளும் உைர்வுகணள நொனறிவயன். ஆனொல் சக்ரவர்த்தினியொக நீங்கள் எண்ணுவணத

ஒவ்பவொரு

பசொல்லொக

நொன்

புரிந்துபகொள்கிவறன்.

நீங்கள்

சுயநலம்பகொண்ை

எளிய

பபண்ைல்ல. இந்த பொரதவர்ஷத்தின் விதிணய சணமக்கப்வபொகும் வபரரசி. நீங்கள் கனவு கொண்பது உங்கள்

நலணனவயொ உங்கள் வம்சத்ணதவயொ அல்ல, பொரதவர்ஷத்ணத. நீங்கள் ஆயிரம் வருைங்கணள முன்வனொக்கிச் பசன்று

பொர்க்கும்

கண்கள்

பகொண்ைவர்.

அந்தக்கனவுதொன் உங்கணள

முன்பகொண்டுபசல்கிறது.

உங்கள்

விழிகளில் பிறிதணனத்ணதயும் சின்னஞ்சிறியனவொக ஆக்குகிறது” என்றொர் பீஷ்மர். “அணத நொன் அன்வற அறிந்வதன். உங்கள் ணககளின் ஆயுதமொக இருப்பவத என் கைணம என்றும் உைந்வதன்.”

“நொன் உனக்குக் கைன்பட்டிருக்கிவறன் வதவவிரதொ” என்றொள் சத்யவதி. “என் திட்ைத்ணதச் பசொல்லவவ நொன் உன்ணன அணழத்வதன். இளவரசிகளும்

வரும்

முழுநிலவுநொள்

கருவுற்றொர்கபளன்றொல்

வணர

அவணன

மருத்துவர்கணளக்

ணவத்திருப்வபொம்.

பகொண்டு

அணத

அதன்பின் விசித்திரவரியனின் ீ வொன்நுணழணவ முணறப்படி அறிவிப்வபொம்” என்றொள். சிலகைங்களுக்குப்

பின்னர்தொன்

பீஷ்மர்

அச்பசொற்கணளப்

அதற்குள்

இவ்விரு

திடுக்கிட்டு

எழுந்து

அறிவிக்கச்

புரிந்துபகொண்ைொர்.

பசய்வவொம்.

“அன்ணனவய தொங்கள் பசொல்வது எனக்குப்புரியவில்ணல” என்றொர். “ஆம், அவர்கள் வயிற்றில் குருகுலத்தின் வதொன்றல்கள்

கருவுறவவண்டும்…”

என்றொள்.

“அதற்கு?”

“வதவவிரதொ, சந்தனுவின் குருதியில் பிறந்த நீ இருக்கிறொய்.”

என்றொர்

பீஷ்மர்

பசொல்லிழந்த

மனத்துைன்.

“அன்ணனவய” என்று கூவியபடி பீஷ்மர் முன்னொல் வந்து சத்யவதிணய மிக பநருங்கி அந்த பநருக்கத்தில் அவணளப்பொர்த்த திணகப்பில் பசொல்கிறீர்களொ?”

என்றொர்.

பின்னகர்ந்தொர்.

தன்குரணல

“என்ன

அவவர

பசொல்கிறீர்கள்? பசொற்கணள

வவபறவவரொ

வபசுவதுவபொலக்

சிந்தணன பசய்துதொன்

வகட்ட்ைொர்.

சத்யவதி

“வவறுவழியில்ணல வதவவிரதொ. நொன் அணனத்து பநறிநூல்கணளயும் பொர்த்துவிட்வைன். எல்லொவம இணத அனுமதிக்கின்றன…” என்றொள். “அன்ணனவய, என்ணன

மன்னிக்கவவண்டும். இன்பனொருமுணற

நீங்கள்

இணதச்

பசொன்ன ீர்கள்

என்றொல்

இங்வகவய என் கழுத்ணத அறுத்து உயிர்விடுவவன்” என்றொர் பீஷ்மர். “வதவவிரதொ இது உன் தந்ணத…” என்று

சத்யவதி ஆரம்பித்ததும் பீஷ்மர் தன் வொணள உருவ ணகணயக்பகொண்டு பசன்றொர். சத்யவதி அவர் ணகணயப்

பற்றினொள். “வவண்ைொம் வதவவிரதொ…” என்றொள். “என்ணன மன்னித்துவிடு… வவறுவழிவய இல்லொமல்தொன் நொன் இணத உன்னிைம் பசொன்வனன்.” பீஷ்மர்

நடுங்கிய

கரங்கணள

இருக்கிறொன் வதவவிரதொ.

விலக்கி பநஞ்சில்

அவன்

சந்தனுவின்

ணவத்தொர்.

சத்யவதி

குருதியல்ல, என்

“வவறு

ஒருவன்

குருதி” என்றொள்.

மட்டும்தொன்

பீஷ்மர் புரியொமல்

அவணளப் பொர்த்துக்பகொண்டு நின்றொர். “அவன் இங்கு வந்தொபனன்றொல் இவ்வம்சம் வொழும்… அணத நொம் குருவம்சபமன பவளிவய பசொல்லுவவொம். அணனத்து நூல்பநறிகளின்படியும் அது குருவம்சம்தொன். ஆனொல் உண்ணமயில் அது என் வம்சமொகவவ இருக்கும்.”

“நீங்கள் யொணரச் பசொல்கிறீர்கள் வபரரசி?” என்றொர் பீஷ்மர். “உன் தணமயன்…வியொசவனத்துக்குச் பசன்று அவன் பசொல்ணலக் வகட்டுத்தொவன நீ கொசிமகளிணர ணகப்பற்றச் பசன்றொய்?” என்றொள் சத்யவதி. பீஷ்மர் அணனத்து ஆற்றல்கணளயும் இழந்தவர் வபொல கொல்கள் தளர்ந்து தன் இருக்ணகயில் அமர்ந்துபகொண்ைொர்.

சத்யவதி “அவன் முனிவன். ஆனொல் பிரம்மசரிய விரதமுணையவனல்ல. அவனுணையது கவிஞர்களுக்குரிய பிவரணமபநறி. முன்னவர அவனுக்கு குழந்ணத பிறந்திருக்கிறது…” என்றொள். “அவன் கற்றறிந்த சொன்வறொன்.

என் குலம் அவன் வழியொக முணளத்து இந்த பொரதவர்ஷத்ணத ஆளுபமன்றொல் அணதவிை வமலொனதொக ஏதுமிருக்கப்வபொவதில்ணல.”

“ஆனொல் இன்று அவர் என்ணனவிை மூத்தவர்” என்றொர் பீஷ்மர். சத்யவதி “வயொகவரியமுள்ள ீ முனிவனுக்கு

வயது ஒரு தணைவய அல்ல. அவன் வந்தொல் எல்லொ இக்கட்டுகளும் முடிந்துவிடும். அஸ்தினபுரியின் அரசமரபு பதொைரும்… வதவவிரதொ இது ஒன்றுதொன் வழி…” பீஷ்மர்

எப்படி

“அணத

அவர் ஏற்றுக்பகொள்வொர்?” என்று

தனக்குத்தொவன

பசொல்லிக்பகொள்வதுவபொலச்

பசொன்னொர். சத்யவதி “நீ ஏற்றுக்பகொள்ளச்பசய். அவனுக்கு உன்வமல் மட்டும்தொன் பற்று இருக்கிறது. உன் பசொற்கணள மட்டும்தொன் அவன் பபொருட்படுத்துவொன்….நீ என் ஆணைணய மறுத்தொய். ஆகவவ நீ இணதச் பசய்வத ஆகவவண்டும்…இரண்டில் ஒன்ணறத் வதர்வுபசய்” என்றொள். பீஷ்மர்

“அன்ணனவய

என்னொல்

எணதயுவம

சிந்திக்க

முடியவில்ணல.உங்கள்

பசொற்கள்

என்ணன

சூழ்ந்துபகொண்டிருக்கின்றன” என்றொர். சத்யவதி “வதவவிரதொ, அவனிைம் பசொல். கொசிநொட்டுப் பபண்கணளக் பகொண்டுவர

அனுமதியளித்தவவன

அவன்

அல்லவொ?

அப்படிபயன்றொல்

அவனுக்கு

இப்பபண்களின்

வொழ்க்ணகயில் பபொறுப்பில்ணலயொ? அந்த வினொவுக்கு முன் அவன் பதிலிழந்துவிடுவொன்” என்றொள். பீஷ்மர் அவளுணைய முகத்ணத பசொற்களற்ற மனதுைன் ஏறிட்டுப்பொர்த்தொர். சத்யவதி

எங்வகொ

நின்று

வபசினொள்.

“அவன்

அவர்கணள

தொயொக்கினொல்

அவர்கள்

வயிற்றில்

அஸ்தினபுரியின் அரசகுலம் பிறக்கும். அவர்களின் வொழ்க்ணகக்கு ஒரு பபொருள் உருவொகும். அரசியரொக அவர்கள் இந்த அணறகளில்

மண்ணை

ஆளமுடியும்.

வொழ்நொபளல்லொம்

விதணவ

இல்ணலவயல் வொழ்க்ணக.

அவர்களுக்கிருப்பது

என்ன? இருண்ை அந்தப்புர

அல்லது உைன்சிணதவயற்றம்….உயிருைன்

எரிவது

அல்லது எரிந்து உயிர்வொழ்வது….அவன் கருணைபகொண்ைொபனன்றொல் அவர்கணள வொழச்பசய்ய முடியும். இந்த நொட்ணையும் இதன் குடிகணளயும் வொழச்பசய்ய முடியும்.”

பீஷ்மர் அச்பசொற்கள் அணனத்தும் கனத்த கற்களொக வந்து தனக்குள் அடுக்கப்பட்டு சுவர்வபொபலழுவணத பிரமிப்புைன் பொர்த்துக் மணலத்தது.

பகொண்டிருந்தொர்.

எத்தணன

பதளிவு

எவ்வளவு

துல்லியம்

என

அவர்

அகம்

“அவணனக் பகொண்டுவருவது உன் பபொறுப்பு…. நீ பசய்வதயொகவவண்டிய கைணம. இது என் ஆணை! ஆகவவ

மண்மணறந்து விண்வைகிய உன் தந்ணதயின் ஆணை!” என்றொள் சத்யவதி. பீஷ்மர் வபசொமல் நின்றொர். “எனக்கு வொக்களி…அவணன

அணழத்துவருவவன்

என” என்று

அவள்

பசொன்னொள்.

“வொக்களிக்கிவறன்

அன்ணனவய” என்றொர் பீஷ்மர். அக்கைவம அவருக்கு பசொற்கள் தவறிவிட்ைன என்று புரிந்தது. வியொசணர அணழக்கிவறன் என்பதற்கு பதில் பகொண்டுவருகிவறன் என அவணர பசொல்லணவத்துவிட்ைொள். உைல்

கற்சிற்பம்

பபொழிந்துகிைந்த

வபொல

கனத்து

கொல்களில்

முற்றத்ணத அணைந்தவபொது

அழுந்த

பீஷ்மர்

பமல்ல

திடீபரன்று

நைந்து

புன்னணக

பவளிவய

பசய்தொர்.

வந்து

அவர்

பவயில்

உள்வள

நுணழவதற்கு முன்னவர சத்யவதி வியொசணர அணழப்பதற்கொன திட்ைத்ணத முழுணமபசய்துவிட்டிருந்தொள் என அவர் உைர்ந்தொர்.

1.முதற்கனல்29 வியொசவனத்தின்

தீச்சொரல் 3

பதற்குமூணலயில்

சித்ரகர்ைி

கண்களும்

பிரக்ணஞயும்

மட்டும்

உயிருைனிருக்க

இறந்துபகொண்டிருந்தது. அதன் உறுமல்கள் அதன் வயிற்றுக்குள் ஒலிக்க, மனதுக்குள் மூடுண்ை அணறக்குள் சிக்கிக்பகொண்ை

பவௌவொல்

கழுணதப்புலிகள்

வபொல

நொன்கு

பிரக்ணஞ

கடித்து

பரிதவித்துக்பகொண்டிருந்தது.

இழுத்து

தின்றுபகொண்டிருந்தன.

அதன்

பவள்ணள

பின்னங்கொல்கணள

எலும்புகள்

நடுவவ

உயிருைனிருந்த தணசநொர் புழுப்வபொல அதிர்ந்து அதிர்ந்து துடிக்க அந்தக்கொல் மட்டும் இழுத்து இழுத்து அணசந்தது.

சித்ரகர்ைி

குப்புறவிழுந்திருந்ததனொல்

இதயத்ணதவயொ கிழிக்க முடியவில்ணல. குஹ்யஜொணத

அணழத்துவந்தது

என்ற

கழுணதப்புலி

அதுதொன்.

மூன்றுநொட்களுக்கு

தன்

நொன்கு

ஏழுநொட்களொக

முன்னவர

பொல்

அது

கழுணதப்புலிகள்

குட்டிகளுைன்

உைவவதும்

தீர்ந்துவிட்டிருந்தது.

அதன்

அடிவயிற்ணறவயொ

வந்திருந்தது.

கழுணதப்புலிகணள

உண்டிருக்கவில்ணல.

குட்டிகளுக்கு

குட்டிகணள பொணறப்பபொந்துக்குள்

விட்டுவிட்டு

பபரிய முன்னங்கொல்கணள வவகமொகத் தூக்கிணவத்து பசித்துத் திறந்த வொணய முன்னொல் நீட்டி பபரிய பசவிகணளக் கூர்ந்து குஹ்யஜொணத

அது

கொட்டுக்குள்

குருதியின்

வொசணனணயக்

தொவித்தொவி

ஓடியது.

கண்டுபகொண்ைது.

ஒரு

பமல்லக்

சிற்வறொணைணயத் தொண்டியவபொது கொலடி எடுத்துணவத்து

வழியொக வந்தவபொது சிம்மத்தின் அலறணலயும் புலிகளின் உறுமல்கணளயும் வகட்ைது.

புதர்கள்

புதர்களுக்குள் இருந்து எட்டிப்பொர்த்த குஹ்யஜொணத பசம்புல்பரவிய குன்றுவபொன்ற பபரிய சிம்மத்ணத இரு சிறுத்ணதகள் தொக்குவணதக்

கண்ைது.

நொக்ணக

வொய்க்குள்

துழொவியபடி

பின்னங்கொல்களில் அமர்ந்து

கவனிக்கத் பதொைங்கியது. சிம்மம் இருபக்கமும் சுழன்று சுழன்று சிறுத்ணதகணள தன் பபரிய ணககளொல் அடிக்க

முயன்றது.

வொய்திறந்து

பவண்பற்கணளக் கொட்டிச்

சீறியும்

பின்னங்கொல்களில்

அமர்ந்து

சீறி

கொவலொங்கியும் சிறுத்ணதகள் வபொர்புரிந்தன. பின்னர் ஒரு சிறுத்ணத சிம்மத்தின் வலப்பக்கம் பொர்ணவயில்ணல என்பணதக்

கண்டுபகொண்ைது.

புதர்களுக்குள்

நொன்குகொல்கணளயும் நிலத்தில்

பதித்துப்

பதுங்கி

பமல்ல

ஊர்ந்து பசன்ற அது உரத்த ஒலியுைன் பொய்ந்து சிம்மத்தின் கழுத்ணத கவ்விக்பகொண்ைது. சிம்மம் அணத உதறமுயன்று பபருங்குரபலழுப்பி சுழல சிறுத்ணத பிடிணய விைொமல் கொற்றில் சுற்றியது. இரண்ைொவது

சிறுத்ணத

உறுமியபடி

சிம்மத்ணத பநருங்கியதும்

அது

இைக்ணகயொல்

ஓங்கி

அணறந்தது.

சிறுத்ணதப்புலி பதறித்து புல்லில் விழுந்து எழுந்வதொடியது. கடித்துத் பதொங்கிய சிறுத்ணத தன் பிடிணய

விைவவயில்ணல. பலமுணற சுழன்றபின் சிம்மம் தன் ஆற்றணல இழந்து கொல்கள் தள்ளொடி பக்கவொட்டில்

சரிந்தது. உைவன கவ்வணல விட்டுவிட்டு சிறுத்ணத பொய்ந்து மறுபக்கம் ஓடி கொட்டுக்குள் பசன்றது. சிம்மம் பலமுணற எழமுயன்றது. உரத்த குரலில் கர்ஜித்தபடி கொல்களொல் நிலத்ணத பிரொண்டியது. எழுந்து சில அடிகள் ணவத்து மீ ண்டும் விழுந்தது. மீ ண்டும் எழுந்து வமலும் சில அடிகள் ணவத்து கீ வழ விழுந்தது. குஹ்யஜொணத

அடிவமல்

அடிணவத்து

அணத அணுகியது.

சிம்மம்

மயக்கத்தில்

சற்று

உறுமியவபொது

அஞ்சிப்பின்னணைந்து மீ ண்டும் பநருங்கி விணைத்த கொதுகளும் கூரியநொசியுமொக அருவக பசன்றது. சிம்மம்

கொல்கணள ஒருமுணற உணதத்துக்பகொண்ைவபொது ஓடி புதணர அணைந்தபின் மீ ண்டும் வந்தது. பமல்லிய மூச்பசொலியுைன் கொற்றில் உணலந்த பிைரிமயிருைன் கழுத்தில் குருதி வழிந்து முன் பதொணைவமல் வடிய சிம்மம் கிைந்தது. குஹ்யஜொணத அருவக பசன்று பமல்லிய நொக்ணக நீட்டி அந்தக் குருதிணய நக்கியது.

அதற்குள் இருந்த அதுவவ அறியொத ஒன்று எழுந்து அதன் உைபலங்கும் மயிர்கூச்பசறிவொக பவளிப்பட்ைது. பின்னங்கொல்களில் பதொைங்கியது. அணதக்வகட்டு

அமர்ந்து

வொணய

நொன்குபக்கமும் புதர்களிலிருந்து

ஓடிவந்தன. முதல்

கழுணதப்புலி

கவ்விக்பகொண்ைன.

அணனத்ணதயும்

விழித்துக்பகொண்ை பக்கவொட்டில்

வமவல

சிம்மம்

விழுந்தது.

தூக்கி பல

வந்தவவகத்திவலவய

திரும்ப

முயல

தூக்கியபடி

குஹ்யஜொணத

உரத்தபபண்குரல் சிரிப்பு

கழுணதப்புலிகள் சிம்மத்தின்

அத்தணன

சிம்மம்

வொணலக்

எம்பி

புண்ணை

ஒலிபயழுப்பத்

குதிப்பணவவபொல

கவ்வியது. அந்தவலியில்

கழுணதப்புலிகளும்

எழுந்து நின்று

அந்தக் குருதிவழிந்த

எம்பி

வபொல

ஒவரசமயம்

உதறிக்பகொண்டு

ஆழமொகக்

பிய்த்து எடுத்து உண்ைது. குருதிணய ஏற்று அதற்குள் வொழ்ந்த வதவன் ’வொழ்க!’ என்றொன்.

அணத

நிணலயழிந்து

கடித்து

சணதணயப்

வமலும் நொன்குமுணற கடித்து உண்ைபின் குஹ்யஜொணத ஓடிச்பசன்று அருவக இருந்த சிறிய பொணறவமல் ஏறி

நின்று

தன் குழந்ணதகணள

அணழத்தது.

குழந்ணதகளில்

மிக

புத்திசொலியும்

துடிப்பொனவனுமொன

மூன்றொவது மகன் குஹ்யசிவரயணஸ பபயர்பசொல்லி அணழத்தது. சிலகைங்களுக்குப்பின் புதர்பவளிக்கு அப்பொல் பொணற உச்சியில் ஏறி நின்ற குஹ்யசிவரயஸ் அன்ணனயின் குரலுக்கு எதிர்க்குரல் பகொடுத்தது.

புதர்களிலிருந்து விரிந்த கொதுகளும் சிறிய கருமைிமூக்குகளும் பமல்லிய வரொமத்திரள்களுமொக ஓடிவந்த நொன்கு குட்டிகணளக் கண்டு குஹ்யஜொணத பரவசத்துைன் எம்பி எம்பிக்குதித்தது. ஓடிச்பசன்று அவற்ணற வொயொல்

நீவியும்

முகர்ந்தும்

களித்தது.

பின்

ஒலிபயழுப்பியபடி

அவற்ணற

சிம்மத்ணத

வநொக்கி

கூட்டிச்பசன்றது. அணத எதிர்த்து வந்த மூத்த ஆண் கழுணதப்புலி ஒன்று சீறி பற்கணளக்கொட்டியவபொது பின்னங்கொல்களில் பமல்ல அமர்ந்து கண்களில் அனலுைன் மிக மிக பமல்ல உறுமியது குஹ்யஜொணத.

அணதக்வகட்ைதும் அங்வக சிம்மத்ணதச் சூழ்ந்திருந்த அத்தணன கழுணதப்புலிகளும் கொதுகணள விணைத்து அணமதியணைந்தன. முன்னொல் நின்ற ஆண்கழுணதப்புலி பமல்ல பின்னணைந்து பின்பு விலகி ஓடியது.

நிமிர்ந்த தணலயுைன் தன்குழந்ணதகணள அணழத்துக்பகொண்டு குஹ்யஜொணத சிம்மத்தின் அருவக வந்தது. குட்டிகள்

அணனத்தும் பொய்ந்து

குஹ்யசிவரயஸ்

தன்னுணைய

பசன்று

சிறிய

சிம்மத்ணத

பல

இைங்களிலொகக்

கூழொங்கற்கண்களினொல்

கடித்து

பிய்க்க

ஆரம்பித்தன.

அன்ணனணயப்பொர்த்தது. “மகவன, நீ

முழு

ஆயுளுைனும் இரு. இவதொ இது உன் முதல்பபரும் வவட்ணை. இந்த மிருகத்தின் இதயத்ணத நீ உண்பொயொக.

இனிவமல் உன் வொழ்நொபளல்லொம் இதயத்ணத மட்டுவம உண்பவனொக இருப்பொயொக!” என்று குஹ்யஜொணத மகணன வொழ்த்தியது. குஹ்யசிவரயஸின் பமல்லிய சொம்பல்நிற மயிர் பரவிய சிறிய தணலயின் இனிய வொசணனணய முகர்ந்து

கொதுகணள

விணைத்து

ஒலிபயழுப்பியது.

பசன்று சிம்மத்தின் அடிவயிற்ணறக் கவ்வியது. சிம்மம்

வலியில்

எழுந்து

நின்றுவிட்ைது.

அத்தணன

குஹ்யசிவரயஸ்

கழுணதப்புலிகளும்

முன்னொல் பொய்ந்து

சிதறி

தப்பி

ஓடின.

குஹ்யஜொணதயின் மூன்று குட்டிகளும் சிம்மத்தின் மீ திருந்து கீ வழ விழுந்து புல்லில் அடிவயிறுகொட்டி

புரண்டு எழுந்தன. ஆனொல் சிம்மத்தின் உைலில் ஓர் உறுப்பு வபொல குஹ்யசிவரயஸ் கடித்தணத விைொமல் பதொங்கிக்கிைந்தது.

சிம்மம்

முன்னொல்

ஓடிச்பசன்று

முகம்

தணரயில்

வமொத

விழுந்து

எலும்பு

மட்டுவமயொகிப்வபொன பின்னங்கொல்கணளயும் கிழிந்து பதொங்கிய பிட்ைத்ணதயும் துடிக்கச்பசய்தபடி கணைசி உயிர்விணசயொல் அலறியது. சிம்மக்குரல்

வகட்டு

புதர்களுக்கு

அப்பொல் ஒரு

கல்லொலமரத்தடியில்

தனித்திருந்த

வியொசர்

எழுந்து

ஓடிவந்தொர். ‘ஆ! ஆ!’ என அலறியபடி ஓடிவந்தவர் சிம்மம் ஒன்ணற கழுணதப்புலியின் ணகயளவு சிறிய

குட்டி ஒன்று கவ்வி உண்பணதக் கண்ைொர். திணகத்து நின்ற அவரிைம் பிடிவிட்டு எழுந்த குஹ்யசிவரயஸ் “ஏன்

வியப்பணைகிறீர்

வியொசவர?

ஷத்ரியர்கணள

நீர்

முன்னவர

கண்ைதில்ணலயொ?”

என்றது.

“நொன்

என்குலத்ணத வொழச்பசய்யப் பிறந்தவன்…தணலமுணறகள் வதொறும் எல்லொ குலங்களிலும் வபருயிர்களொகிய நொங்கள் பிறந்துபகொண்வை இருக்கிவறொம். ஈயிலும் எறும்பிலும் கிருமியிலும்கூை.” சித்ரகர்ைி

தன்

கண்கணள

மட்டும்

பகொன்று

உண்ைவும் படுகிவறொம்.

அருவக

பநருங்கி

மனக்குழப்பத்ணதக்

கண்டு

வந்தது.

நீ

கற்ற

“என்

விழித்து வியொசணரப்

அழிவின்வழியொகவவ பசொற்கபளல்லொம்

பைி

இவணனப்

பொர்த்தது.

“…அத்துைன்

ஆக்கத்துக்கு

சிரிக்கின்றன

பபற்று

நொங்கள்

எப்வபொதுவம

வழிவகுக்கிவறொம்” என்றது.

வியொசொ” என்றபடி

ஊட்டி

“உன்

குஹ்யஜொணத

உலகளிப்பவதயொகும்.

இவணன

உருவொக்குவதற்கொகவவ நொன் இப்வபொது என் குலத்திவலவய வபரொற்றல் பகொண்ைவளொகிவறன்… இவணன வளர்க்கும்பபொருட்டு நொன் இவ்வனத்ணத ஆள்கிவறன்.” “உன்பபயர் சித்ரகர்ைி

என்று அறிகிவறன்” என்றொர் வியொசர். “பிறவிகளின் பதொைரில் கணைசிக்கைணன

இவதொ பசலுத்திக்பகொண்டிருக்கிறொய்.” சிரித்தபடி

துள்ளிக்குதித்த

குஹ்யசிவரயஸ் “என்

கைணன

நொன்

அணமயும்

வணர

ஈட்டிக்பகொண்டிருக்கிவறன்” என்றது. குஹ்யஜொணத “நொன் அழிவற்ற நிலம் வபொன்றவள். அணனத்ணதயும் தொங்குபவள்.

என்னில்

கொத்திருப்பவள்” என்றது.

முணளகபளழுந்து கிணளவிடுவனபவல்லொம்

என்னில்

மடிந்து

“ஆம், அன்ணனவய” என்றொர் வியொசர். “நொன் என் அன்னணயவய அறியொமல் வளர்ந்தவன்.” குஹ்யஜொணத “அன்ணனணய

அறியும்

புன்னணகபசய்து “ஆம்

கைம் வொய்க்கொத

தொய்ணமணய அறியும்

ணமந்தர்

எவரும்

மண்ைில்

இல்ணல” என்றது.

வியொசர்

கைபமொன்று எனக்கும் வொய்த்திருக்கிறது.” குஹ்யஜொணத

முன்னொல் வந்து முகத்ணத நீட்டி “அதனொல் நீ ஞொனம் அணைந்தவனொனொய்” என்றது. குஹ்யசிவரயஸ்

பமல்ல முன்னொல் வந்து தன் கழுத்தின் பிசிர்மயிணரக் குணலத்தபடி “எப்படி?” என்று வகட்ைது. சித்ரகர்ைி தன் கொதுகணள பமல்லக் குவித்து வகட்கச் சித்தமொனது.

“ஏழுவயதில் நொன் என் தந்ணதணயப்பற்றி விசொரித்து அறிந்து அவரிைம் பசன்வறன். பீதவனத்தில் அவரது

நூறு மொைவர்களில் ஒருவனொக என்ணனயும் வசர்த்துக்பகொண்ைொர்” என்றொர் வியொசர். பிற கழுணதப்புலிகளும் வந்து அமர்ந்து கணதவகட்கத் பதொைங்கின.

தந்ணதயின் பொதங்களில் அமர்ந்து வவதவவதொங்கங்கணளக் கற்வறன். ஆனொல் என்ணன என் வதொழர்கள் புறக்கைித்தனர்.

மீ னவச்சிறுவனொகவவ

தனிணமயிவலவய மட்டுவம

எனக்கு

வொழ்ந்வதன்.

நொன்

கங்ணகயில்

இன்பமளிப்பதொக

நைத்தப்பட்வைன்.

நீரில்குதித்து

இருந்தது.

ஒவ்பவொருநொளும்

நூறுமுணற

கங்ணகயில்

முழுணமயொன

இருகணரயும் பதொட்டு

ஒருமுணறகூை

நீர்கைக்கமுடியொத

வதொழர்கள் அதனொவலவய என்ணன மீ ன்குஞ்சு என்று இழித்துணரப்பணத நொன் அறிந்திருந்வதன். அன்பறொருநொள்

நீரொடிக்

கணரவசர்ந்தவபொது

என்ணனப்பொர்த்தொள். அரசஉணையும் அவணள

அஸ்தினபுரியின்

வொழ்த்திவிட்டு

வசடிணய

கணரயில்

மைிமுடியும்

வபரரசி

விலகும்படி

என்று

அரசமரத்தடியில்

அைிகளும்

அறிந்வதன்.

ஆணையிட்ைொள்.

அைிந்து

அருவக

குனிந்து

நின்றிருந்த

அருவக

பசன்று

நீரொடுவது

ஒரு

வசடியுைன்

வைங்கிவனன்.

என்னிைம் நடுங்கும்

குரலும்

என்

பபண்

இருந்த

என்ணன

ஆவல்

நிணறந்த கண்களுமொக நொன் கங்ணகயில் எத்தணனமுணற நீர்கைந்வதன் என்று வகட்ைொள். நூறு முணற என்று பசொன்னதும் நொன் எதிர்பொரொதபடி குனிந்து என் தணலணய முகர்ந்தொள்.

என்ணன

எவரும்

பதொட்ைதில்ணல.

ஞொனவயொகியொன

என்

தந்ணத

எவணரயுவம

பதொடுவதில்ணல.

சொணலமொைொக்கர்கள் என்ணனத் தீண்டுவணத தவிர்த்தனர். பதொடுணகயினொல் அதிர்ந்து பின்னணைந்த நொன் “பதொைொவத…நீ துணவபொயனன். பிறந்தவன்…”

இல்லறத்துப்பபண். நொன்

உன்

என்வறன்.

நொன்

பிரம்மசொரி”

அன்ணன” என்றொள்.

“ஆம்,

அதுநொவன.

நீ

அஸ்தினபுரியின் அரசியொக இருக்கிவறன்” என்றொள்.

நொன்

என்வறன்.

“குழந்ணத

குழப்பத்துைன்

பிறக்கும்வபொது

நொன்

உன்

பபயர்

“இல்ணல, நொன் பித்தியொக

கிருஷ்ை

ஒரு பித்திக்குப்

இருந்வதன்.

இன்று

நொன் சினத்துைன் “பொம்புதொன் குழவிகணள ணகவிட்டுச் பசல்லும். மொனுைப்பபண் அணதச் பசய்யமொட்ைொள். நீ

பொம்புக்கு நிகரொனவள்.

குழந்ணத

பிறந்தது

விலகிச்பசல்” என்வறன்.

என்று

அறிவவன்.

“மகவன, நொன்

அக்குழந்ணத

பித்தியொக

யொபரன்றும்

இருந்தவபொது எனக்பகொரு

அதன்

தந்ணத

யொபரன்றும்

எனக்குத்பதரியொது. உன் உைலின் வொசணனணயக் பகொண்வை நீ என் மகன் என்று பசொல்கிவறன்” என்றொள்.

கடும்சினத்துைன் “நீ உன் உைலின் நீங்கொத கொமவொசணனணய எனக்களித்தொய். என் ஞொனத்தின்மீ து அந்த மொமிசபநடி பரவியிருக்கிறது. வவதங்களணனத்ணதயும் கற்றிருந்தொலும் என்னொல் ஞொனத்தில் நிணலபகொள்ள

முடியவில்ணல. அது நீ எனக்களித்த சொபம். என்ணனப் பபறுவதற்கு நீ தகுதியொனவளல்ல. உன் வயிற்றில்

பிறந்ததனொல் நொனும் கணரவயற முடியொதவனொவனன். நீ விழுந்து நீந்தும் வசற்றிவலவய என்றுமிருக்கும் தீயூழ் என்ணனச்வசர்ந்தது” என்வறன்.

அவள் “தொய் ஒரு நிலம்…என்னில் விழுந்தணத முணளக்கணவப்பவத என் கைன். அது வொழ்வதற்கொக நொன் என்னில்

இறப்பவற்ணற

எல்லொம்

உண்வபன்.

என்

அனல்

அணனத்ணதயும்

அளிப்வபன்”

என்றொள்.

“தொய்ணமணய எந்தப் பொவமும் பசன்று வசரொது என்கின்றன நூல்கள்” என்று பசொன்ன அவணள வநொக்கிச்

சீறியபடி கங்ணகயில் ஒரு ணகப்பிடி அள்ளி வமவல தூக்கி “என் தவமும் ஞொனமும் உண்ணம என்றொல் நீ இப்வபொவத

மீ ண்டும்

யமுணனயில்

மீ னொக

மொறு”

என்று

தீச்பசொல்

விடுத்வதன்.

ஆனொல்

அவள்

புன்னணகயுைன் அங்வகவய என்ணன வநொக்கியபடி நின்றிருந்தொள். மீ ண்டும் மும்முணற வவதவமொதியபடி அவணள தீச்பசொல்லொல் சுட்வைன். அவள்முகத்தின் கனிந்த புன்னணக விலகவில்ணல. அழுதபடி

நொன்

ஓடிச்பசன்று

என்

குருவின் கொலடியில்

வழ்ந்வதன். ீ

“கற்றவவதபமல்லொம்

எனக்குப்

பயனளிக்கொதொ, என்குல இழிவு என்ணன விட்டு நீங்கொதொ?” என்வறன். “ணமந்தொ, நீ ஞொனத்தின் முடிவில்லொ வல்லணமணய

அறியொமல்

வபசுகிறொய்.

மண்ணுலகில்

ஒவ்பவொரு

உயிருக்கும்

ஞொனம்

கைணமயொக்கப்பட்டுள்ளது. புள்ளும் புழுவும் பூச்சியும் கிருமியும்கூை ஞொனத்ணதவய உண்டு வொழ்கின்றன என்று

அறிக.ஞொனத்தொல்

முழுணமபபற்ற

ரிஷிகளின் பிறப்புகள்

அறியப்பைொதணவவய.

ரிஷ்யசிருங்கர்

மொனின் ணமந்தர் எனப்படுகிறொர். கண்வர் மயிலுக்கும் வசொமஸ்ரவஸ் நொகத்துக்கும் பிறந்தவர் என்கிறொர்கள்

சூதர்கள். வசிட்ைரும் அகத்தியரும் ஊர்வசியின் ணமந்தர்கள். ஞொனவம அவர்கணள முனிவர்களொக்கியது. பிறப்பு ஒரு பதொைக்கம் மட்டுவம.”’

நொன் அழுதுபகொண்வை நின்வறன். “உன் பிறப்புக்கு என்ன கொரைபமன்று நீ என்வறொ ஒருநொள் அறிவொய்.

அன்று உன்ணன கருவிவலற்றிய அன்ணனக்குள் வொழும் பபருபநறிணய வைங்குவொய். அதுவவ உன் ஞொனம் பதொைங்கும் கைமொகவும் அணமயும்” என்றொர் என் தந்ணத.

ஆறுவருைங்களுக்குப் பின் அவருைன் நூறு சீைர்கள் சூழ ணகலொய மணலச்சரிவில் இருந்த சதசிருங்கம்

என்னும் கொட்டுக்குச் பசன்வறன். அங்வக பொரதவர்ஷபமங்கும் இருந்து வவதமுனிவர்கள் கூடியிருந்தனர். வவதவவதொங்கங்கணள தொண்டியிருந்தது.

முணறயொகத்

ஒவ்பவொரு

பதொகுப்பதற்கொன

பன்னிரண்டு

முயற்சி

ஆண்டுகளுக்கும்

விவொதித்துப் பபொருள்பகொண்டு முணறப்படுத்துவதற்கொன ஞொனசணப அது. முதுமுனிவர்கள் அழியொநீர்கணள

கூடியிருந்து

வநொக்கிச்

வவதத்ணத

பசொன்ன

பமல்லியகுரலொல் அணதப்பொடினொர்.

ஆரொய்ந்த

ரிக்வவத

‘கைணலத் தணலவனொகக் பகொண்ை நீர்கள்

விண்ைகத்தின் ணமயத்திலிருந்து வருகின்றன அணனத்ணதயும் தூய்ணமயொக்கி அழியொபதொழுகுகின்றன

விண்ைிலிருப்பணவ, மண்ைில் பொய்பணவ வழிகளில் ஓடுபணவ, ஊற்பறடுப்பணவ கைணல நொடுபணவ

தூய்ணமயொனணவ, தூய்ணம பசய்பணவ அந்த நீர்கபளல்லொம்

என்ணன கொத்தருள்க!

விண்ைகம் நடுவவ வற்றிருக்கும் ீ வருைன் பமய்யும் பபொய்யும் அறிந்தவன்

அந்நீர்கள் இனிதொகப் பபொழிகின்றன தூயணவ தூய்ணமயொக்குபணவ. வதவியவர அன்ணனயவர என்ணன கொத்தருள்க!

நீரன்ணனயரின் நடுவவ

இருக்கிறொர்கள் வருைனும் வசொமனும் வதவர்கள் அங்வக

அவிவயற்று மகிழ்கிறொர்கள்

அந்த

மந்திரம்

பதொைங்கி

ஒருமுணற

முந்நூறொண்டுகள்

பதொகுத்தவற்ணறப்பற்றி

சணபயில் ரிஷி ணமத்ரொவருைி வசிஷ்ைர்

ஒன்று

பொைப்பட்ைது என்றொர்

வியொசர்.

தன்

ணவஸ்வொநரன் என்னும் பநருப்பு அங்வக வொழ்கிறொன்

நீரன்ணனகள் என்ணன கொத்தருள்க! அந்தப்பொைலின்

இனிணமயொல்

அவர்களுக்கு இருந்தது.

என்

விளங்கவில்ணல. தந்ணத

அவர்களணனவரும் பபொருளறியொத

உரக்க “வொனிலிருந்து

ஒளிபகொண்ைனர்

பல்லொயிரம்

என்றொலும்

வவதமந்திரங்களில்

மணழபபொழிகின்றது

என்று

அதன்

பபொருள்

ஒன்றொகவவ

அறிவவொம்

அது

முனிவர்கவள.

விண்ைகத்தின் ணமயத்திலிருந்து பபொழிபணவ எந்த நீர்கள்? நீருக்குள் வொழும் பநருப்பு எது?” என்றொர்.

ஒவ்பவொருவரும் ஒவ்பவொன்றொக பசொல்லத்பதொைங்கினர். என் தந்ணத “வவதம் முற்றுண்ணம என்றொல் அது பிரத்யக்ஷம் அனுமொனம் சுருதி என்னும் மூன்று அறிதல்முணறகளொலும் நிறுவப்பட்ைொகவவண்டும். இந்த பமொழிவரிகள்

முனிவர்கள்

முனிவர்கவள

ஐம்புலன்களொலும்

அவற்ணற

நொம்

அறிய

கருத்தொல்

முடியொது.

வகட்ை

விண்பைொலிகணள

உய்த்தறிதவலொ

இங்வக

சுருதியொகக் பகொண்ைணவ.

முதலறிதலொல்

இப்வபொது நம்மொலறியப்படும்

அறிவதற்கொன மூலமொக அணமயும்…அணதக்பகொண்டு விளக்குக!”

மட்டுவம நிகழமுடியும். அறிதல்

மட்டுவம

ஆகவவ

ஆகவவ

வவதங்கணள

ஒவ்பவொரு விழியொகப் பொர்த்துவந்த என் தந்ணத “கிருஷ்ைொ, நீ விளக்கு” என்று என் கண்கணள வநொக்கிச் பசொன்னொர்.

நொன்

எழுந்து

யமுணனயின்

“முனிவர்கவள,

பரவியிருப்பணதக் கண்டிருக்கிவறன். மீ னின் முட்ணைகள்.

அடித்தட்டில்

நூறுநூறொயிரம்

புழுக்களின் முட்ணைகள்.

முட்ணைகள்

நத்ணதகள் சங்குகள்

சிப்பிகளின் முட்ணைகள். அவற்ணறபயல்லொம் விரியணவக்கும் பவம்ணம எது?” என்வறன்.

அக்கைவம நொன் பசொல்லவருவணதப் புரிந்துபகொண்டு முனிவர்கள் ‘ஆகொ’ என்று பசொல்லி எழுந்துவிட்ைனர். “அந்த

உயிர்பநருப்பின்

விரியணவக்கும்

பபயர்

அக்கினியும்

ணவஸ்வொநரன்

அவவன.

என்று

அங்கிருந்து

அறிக!

வொனக

வருகின்றன

ணமயத்தில்

அன்ணனநீர்கள்”

விண்மீ ன்கணள

என்வறன்.

“இது

முதலுண்ணம முனிவர்கவள. இனி உய்த்துண்ணம. நீபரன்பது நீர்ணமவயயொகும். நீரொகித் திகழும் விதிகவள நீபரன்று அறிக! ணவஸ்வொநரனொல் முடிவிலொ விண்மீ ன்கள் விரியச்பசய்யப்படும் பபருபவளி விரிணவத் தழுவியும் ஓடுகின்றன அலகிலொ நீர்ணமகள்.” ‘ஆம்

ஆம்

ஆம்’ என

முனிவர்கள்

ஆவமொதித்தனர். கண்வர்

என்

தந்ணதயிைம்

‘வொழ்நொபளல்லொம்

வவதங்கணளக் கற்ற நொம் அறியமுடியொத பபொருணள இவன் எப்படி அறிந்தொன் பரொசரவர?’ என்றொர். என் தந்ணத ‘நொம் நூல்களில் வவதம் கற்வறொம். அவன் கங்ணகயில் கற்றொன். நூல்களின் ஏடுகளுக்கு முடிவுண்டு. கங்ணகயின் ஏடுகளுக்கு முடிவவயில்ணல” என்றொர். “முனிவர்கவள, மலர்களில் வதன்அருந்திச் சிறகடிக்கும் வண்ைத்துப் பூச்சிக்குத்தொன் வண்ைங்கள் பகொடுக்கப்பட்டுள்ளன. தணழ தின்னும் பசுவுக்கு அல்ல.” “ஆம்” என்றொர் முயலொவத

என.

கண்வர். நொம்

மலரிலும், ஒளியிலும் ஒருவனுக்கொக

“என்

குருநொதரொகிய நொரதர்

பசய்தது அணதத்தொன்.

பசொன்னொர்.

வவதங்கள்

கவிஞர்

தும்பியின்

பொடியணவ.

நொதத்ணத

எழுதிணவக்க

மண்ைிலும், நதியிலும்,

முழுணமயொக வொழ்ந்தவர்கள் அணைந்தணவ. உைலில் மீ ன்வொசணனயுைன் வரும்

அணவ

நம்

நூல்களில்

விரிந்து

விண்ைகபநருப்புைன் வந்துவிட்ைொன், அவன் வொழ்க!”

கிைந்திருக்கின்றன.

இவதொ

ணவஸ்வொநரன்

அன்று அந்த அணவ என்ணன ஆதரித்தது. வவதங்கணளத் பதொகுக்கும் பைிணய என்னிைம் ஒப்பணைத்தது. மூன்று பன்னிரண்ைொண்டுகொலம்

முயன்று

நொன்

வவதங்கணள

நொநூறு வவதஞொனிகள் எனக்கு மொைவர்களொக அணமந்தனர்.

சம்ஹிணதயொக்கிவனன். பொரதவர்ஷத்தின்

அப்பைிணயத் பதொைங்கிய அன்று அஸ்தினபுரிக்குச் பசன்வறன். அரண்மணனணய அணைந்து வபரரசிணயக்

கொைவவண்டுபமன்று பசொன்வனன். என்ணன அந்தபுரத்துக்குக் பகொண்டுபசன்றொர்கள். அங்வக வட்டுவிலக்கொகி ீ

திணரக்கு அப்பொலிருந்த என் அன்ணனயின் முன் நொன் நிறுத்தப்பட்வைன். திணரணய விலக்கி அவள் முன் பசன்று அவள் கொலடிகணளப் பைிந்து “அன்ணனவய உன் ணமந்தன் இவதொ வந்திருக்கிவறன். உன் ஆணை

ஏதும் என் விதிவய ஆகும்” என்வறன். குஹ்யஜொணதவய, பகொற்றணவயின் கழல்கொல்கள் வபொலக் கரியணவ அணவ. பத்துநகங்களும் கண்களொக மின்னும் அவற்றின் ஆசிணயப்பபற்று மீ ண்வைன்.”

குஹ்யஜொணத மூச்சிழுத்து தணலணய பமல்லத்தொழ்த்தி “இன்று நீங்கள் இவ்வனத்தில் இவ்வவணளயில் ஏன்

வந்தீர்கள்?” என்றொள். “இன்றுகொணல என் அன்ணனயின் ஆணையுைன் இணளவயொன் வந்தொன். அன்ணன அவனிைம் பசொல்லியனுப்பிய அணனத்ணதயும் பசொன்னொன். பொவம், ஆணை என்ற பசொல்ணல மட்டுவம அவள் பசொன்னொல்வபொதுபமன்று அவன் அறிந்திருக்கவில்ணல” என்றொர் மகொவியொசர்.

குஹ்யசிவரயஸ்

சிறிய

மைிக்கண்களுைன்

முன்னொல்

வந்து

விணதக்குள்

“வியொசவர

வொழும்

அழியொபநருப்பு. இங்குள்ள அணனத்ணதயும் உண்டு வளர்வவன். நொன் விரொைன். நொவன ணவஸ்வொநரன். எனக்குள் என் குலத்தின் தணலமுணறகள் வொழ்கின்றன” என்றது.

“ஆம், அணவ வொழ்க” என்றொர் வியொசர். “பிறிபதொருமுணற பிறிபதொரு தருைத்தில் என் வழித்வதொன்றல்கள் உங்கணளச் சந்திப்பொர்கள்.

அதற்கொகவவ

என்

அன்ணனயின்

பநருப்பு

என்னில் பற்றிக்பகொண்டிருக்கிறது”

என்றது குஹ்யசிவரயஸ். “இவதொ அந்த பநருப்புக்கு நொன் அவியிடுகிவறன்” என்றது சித்ரகர்ைி. வியொசரின்

கண்முன்

குஹ்யசிவரயஸ்

சித்ரகர்ைி

பைிந்து

நிற்க

பசியைங்குவதொக. உன்னில்

பபொன்னிறப் பிைரிமயிருைன்

அப்பொல்

ஆற்றல்

வொழட்டும்!” என்றது.

குஹ்யஜொணத

நிணறவதொக.

நின்று

எழுந்து

என்னிலிருந்து

நின்றது.

அணதப்பொர்த்தது.

அழியொபநருப்பு

அதன்

கொலடியில்

சித்ரகர்ைி

உன்னுள்

“உன்

நுணழந்து

சுதொமனும் சுதனும் மரங்களில் ஏறி வநொக்கி, புதர்கணள விலக்கி வழியில்லொத கொடுவழியொக அங்வக வந்து பொர்த்தவபொது முட்டி வமொதி உறுமியபடி இறந்த சிம்மத்ணதக் கிழித்துண்ணும் கழுணதப்புலிகணளயும் வமவல

சிறகடித்து எழுந்து அமர்ந்து கூச்சலிட்ை கழுகுகணளயும் அப்பொல் எம்பி எம்பி ஊணளயிட்ை நரிகணளயும்

இன்னமும் உண்ைப்பைொத சிம்மத்தின் திறந்த பவண்விழிகணளயும் பொர்த்தபடி அமர்ந்திருந்த வியொசணரக் கண்ைொர்கள்.

1.முதற்கனல்30

தீச்சொரல்

4

மறுநொள் கொணலயில் வியொசர் வருவொபரன்று முந்ணதய நொள் இரவு சுதன் வந்து பசய்தியறிவித்தவபொவத சத்யவதி

நிணலபகொள்ளொமல்

அரண்மணனக்குள்

உலவத்பதொைங்கிவிட்ைொள்.

குளிருக்கு

ணவக்கும்

பசம்புக்கைப்பு வபொல உள்ளூர கனல் இருந்துபகொண்டிருந்தது. சியொணமயிைம் “கிருஷ்ைன் தங்குவதற்கொன இைத்ணத

அணமத்துவிட்ைொர்களல்லவொ?”

என்றொள்.

அணதச்பசய்துவிட்வைொம் வபரரசி” என்றொள் சியொணம. “அவன்

அரண்மணனயில்

தங்குவதில்ணல.

ஓடும்

முதலில்

“தொங்கள்

நீரில்

மட்டுவம

நீரொடுவொன்.

பசொன்னதுவம

ஒவ்பவொருநொளும்

உதயத்ணதயும் அஸ்தமனத்ணதயும் பொர்க்கும் இைம் அவனுக்குத்வதணவ…” என்றொள். “அணதயும் முன்னவர பசொல்லிவிட்டீர்கள் வதவி” சியொணம புன்னணகயுைன் பசொன்னொள். அவளொல்

அந்தப்புரத்தில்

அகத்தில்

வவகம்

நிற்பதொகப்பட்ைது.

இருக்கமுடியவில்ணல.

நிற்கும்வபொது

உபவகொட்ைங்களிலும்

அதிகரித்து

மட்டுவம

புறம்

அந்த

படுத்தொல்

நிணலயொக

புறக்வகொட்ைங்களிலும்

வில்ணல

நின்றது.

நைந்தொள். அங்வக

அவணளக்கண்ைதும் பொய்ந்பதழுந்தனர்.

அவளுக்குள்

ஒரு

சமன்பசய்யமுடிந்தது. ஆகவவ

அமர்ந்து

நைந்தொள்.

வில்

நொவைறி

நின்றிருக்ணகயில்

அரண்மணனயின்

வபசிக்பகொண்டிருந்த

வசடியர்

“அணனத்தும் ஒருங்கணமக்கப்பட்டுவிட்ைன அல்லவொ?” என்றொள். “ஆம் அரசி” என்றொள் பதுணம. “இங்வக அவன் வரும்வபொது எந்தப்பபண்ணும் எதிவர வரக்கூைொது. இங்வக பிறழ்பவொலிகள் எதுவும் எழலொகொது”

என்றொள். அவர்கள் மிரண்ை விழிகளுைன் தணலவைங்கினர். அந்தக்கட்ைணள அவர்களுக்கு பலநூறுமுணற அளிக்கப்பட்டுவிட்டிருந்தது.

அறியொத யட்சி ஒருத்தி தன் வதொளில் அவணளத் தூக்கிக்பகொண்டு அணலவதுவபொலிருந்தது. அரண்மணனத் தூண்கபளல்லொம் விணறத்து நிற்பதுவபொல, சுவர்கள் திணரச்சீணலகளொக மொறி அணலயடிப்பதுவபொல, கூணர அந்தரத்தில்

பறந்து

நிற்பதுவபொல.

இரவு

துளித்துளியொக

வதங்கித்

தயங்கிச் பசொட்டியது.

பவளிவய

அறுபைொத நீண்ை சில்வண்டு ஒலியில் அத்தணன ஒலிகளும் வகொர்க்கப்பட்டிருந்தன. பமௌனமொக வந்து முகர்ந்துவநொக்கும்

கரடிவபொல

குனிந்திருந்தது. “சியொணம

சியொணம”

வநொக்கிக்பகொண்டிருந்தொள்.

கரியவொனம்

என்றணழத்தொள்

அரண்மணனமுகடில்

சத்யவதி.

யமுணனக்கணரயில் இருந்து

“அரசி!”

மூக்கு

என்று

அவளுைவனவய

வந்த

வசர்த்து

பவம்மூச்சுைன்

வந்தவணள சியொணம

பவறுவம

அவணளவிை

மூன்றுவயது மூத்தவள். கரியவட்ைமுகமும் கனத்த உைலும் பகொண்ைவள். கருநிற அரக்குபூசப்பட்ை உைல் பகொண்ை கனத்த நொவொய் வபொல பமல்ல திரும்புபவள். சத்யவதி “ஒன்றுமில்ணல”என்றொள்.

பின்னிரவில்தொன் அவள் அதுவணர இரு இளவரசிகணளப்பற்றி எண்ைவவயில்ணல என்ற நிணனப்பு வந்தது. அவர்கணள

தன் ணகவிரல்கள்

வபொட்டுக்பகொண்டு

மீ ண்டும்

ஒளிணயப்பபருக்கும்

வபொல

உவலொக

ஒளிவிட்டுக்பகொண்டிருந்தன.

அன்றி

புறக்வகொட்ைம்

அவள்

பசன்றொள்.

ஆடிகளும்

தூண்நிழல்கள்

நிணனத்தவதயில்ணல.

அங்வக

வசர்ந்து

நொகங்களொக

எழுந்து

சொல்ணவணயப்

தூண்களில் பநய்யகல்களும்

பபரிய

அவற்றின்

பகொன்ணறமலர்க்பகொத்துக்களொக

அணறக்குவமல்

எழுந்து

கூணரவமல்

வணளந்திருந்தன.

புறக்வகொட்ைத்து

உள்ளணறயில் இருந்து

முதியவசடி

ஸ்வவதன தளிணகயுைன் வந்து சத்யவதிணயப்பொர்த்து திணகத்து நின்றொள். எப்படி

“அரசியர்

இருக்கிறொர்கள்.

இருக்கிறொர்கள்?”

என்றொள்

நரம்புகள் அதிர்ந்துவிட்ைன

சத்யவதி.

என்று

அரசி

“மூத்த

ணவத்தியர்

ஒருத்தி

ணகயில்

இன்னமும்

பசொன்னொர்.

ஆவிபறக்கும்

படுக்ணகயிவலவய

இப்வபொதுதொன்

ஸ்வவதனம்

பசய்வதொம். அரிஷ்ைம் பகொடுத்து தூங்கணவத்திருக்கிவறொம்” என்றொள். “சிறியவள்?” என்றொள் சத்யவதி. “அவர் வநற்வற சரியொகிவிட்ைொர். மூத்தவரின் துயரத்ணதக் கண்டு சற்று அழுகிறொர், அவ்வளவுதொன்.”

பசல்லும்படி தணலணய ஆட்டி ஆணையிட்டுவிட்டு சத்யவதி உள்வள பசன்றொள். அணற இருண்டிருந்தது. ஒவர

ஒரு

பநய்யகலில்

மணழநீர்பசொட்டி இருபக்கமும்

பசம்முத்துவபொன்ற

கணலந்த

கண்ை ீர்

சுைர்

வண்ைக்வகொலம்வபொல

வழிந்து

உப்புவரியொகி

அணசயொமல்

அம்பிணக

வகொணையில்

நிற்க

பவண்பட்டுப்படுக்ணகயில்

கிைப்பணதப்பொர்த்தொள்.

மணலப்பொணறயில்

கண்களுக்கு

அருவித்தைம்வபொல்

பதரிந்தது. சிறிய உதடுகள் குவிந்து உலர்ந்து ஒட்டியிருக்க, உதடுகளின் இருபக்கமும் ஆழமொன வகொடுகள் விழுந்திருந்தன.

ஸ்வவதனரசத்தின்

பணசயொல்

கூந்தலிணழகள்

பநற்றியிலும்

கன்னங்களிலும்

ஒட்டியிருந்தன. பொர்த்து நின்றவபொது அறியொமல் சத்யவதி பநஞ்சில் ஓர் எண்ைம் எழுந்தது. இவ்வளவு துயர் பகொள்ளுமளவுக்கு அவனிைம் எணதக்கண்ைொள் இவள்? விசித்திரவரியணன ீ பனித்துளி

என

எவரும் மறக்கமுடியொபதன்று

அவணன

அவள்

எப்வபொதும்

அவளுக்குத்

பதரியும்.

நிணனத்திருந்தொள்.

விரல்நுனியில்

ஒற்றிபயடுத்த

நிணலயற்று ஒளிவிடுபவன், தூயவன்,

அரியவன். அகம் பதறொமல் அவனிைம் வபசமுடிந்ததில்ணல அவளொல். ஆனொல் அவள் அவணன அறியவவ

இல்ணலவயொ

என்று

அப்வபொது

வதொன்றியது.

அவணன

முதன்முதலொக

அறிந்தவள்

இவள்தொனொ?

இவள்மட்டும்தொன் இனி இவ்வுலகில் அவணன நிணனத்திருக்கப்வபொகிறொளொ? மணலச்சரிவில் பிளந்து சரிந்து பசன்ற

பொணறயின்

எஞ்சிய

பசொல்லிக்பகொண்டிருப்பொளொ?

குழித்தைம்வபொல

இவள்

மட்டும்தொன்

இனி

கொலகொலமொக

அவணன

அவளுக்குத் வதொன்றியது, அவள் அப்படி எந்த ஆைிைமும் உைர்ந்ததில்ணல என. அவள் உள்ளணறகள் வணர

வந்து

அவளுக்குள்

எந்தக்கொற்றும் திணரச்சீணலகணள

விசித்திரவரியனின் ீ

அணசத்ததில்ணல.

புன்னணகக்கும்

முகம்

தீபத்ணத

என்றும்

நைனமிைச்

இருந்தது.

பசய்ததில்ணல.

மூைப்பட்ை

வகொயில்

கருவணறக்குள்

இருளில்

இருக்கும்

தன்னிணல இழக்கவில்ணல.

பதய்வம்

வபொல.

ஆனொல் விசித்திரவரியனுக்கொகக் ீ

கூை

அவள்

பமல்லிய பபொறொணம எழுந்தது. வபரிழப்பு என்பது பபரும் இன்பத்தின் மறுபக்கம் அல்லவொ? ணவரத்ணத

ணவக்கும் நீலப்பட்டுபமத்ணத அல்லவொ அது? இந்தப்பபண் அறிந்திருக்கிறொள். இந்த ணவரத்ணத ரகசியமொக தனக்குள்

ணவத்திருப்பொள்.

வொழ்நொபளல்லொம்

அந்தரங்கமொக

பொர்க்கப்பொர்க்கப் பபருகுவது ணவரம்.

எடுத்துப் பொர்த்துக்பகொண்வை

இருப்பொள்.

உைல் சற்வற பதறியதனொல்அங்வக நின்றிருக்க அவளொல் முடியவில்ணல. திரும்பி நைந்தவபொது இவளிைம்

எப்படி வியொசனின் வருணகணயப்பற்றிச் பசொல்வது என்ற எண்ைம் எழுந்தது. அவளுக்குள் அழகிய சிறு தைொகபமொன்றிருக்கிறது.

அணத

அவள்

கலக்கி

ஒற்ணறத்தொமணரணய மூழ்கடிக்கவவண்டும்.

வசறொக்கவவண்டும்.

அதில்

மலர்ந்திருக்கும்

தன் அணறக்குள் வந்து படுத்துக்பகொண்ைவபொது சத்யவதி பநஞ்சின் பைபைப்ணப உைர்ந்தொள். ஏன் என

வகட்டுக்பகொண்ைொள். நிணலபகொள்ளொதவளொக தன் படுக்ணகயில் அமர்ந்தொள். எந்தக்கொரைமும் இல்லொமல் வபரச்சம்

வந்து

பதொட்ைதுவபொல

அதிர்ந்து

தன்

இதயத்ணத

வகட்டுக்பகொண்டிருந்தொள். பின்பு

“சியொணம! சியொணம!” என்றொள். பமௌனமொக வந்து நின்ற சியொணமயிைம் “ரசம்” என்றொள். வசொமக்பகொடி

பகொண்டுவந்து

வபொட்டு

கொய்ச்சிபயடுத்த

ணவத்தொள்

சியொணம.

புதுமைம்

சத்யவதி

பகொண்ை

அணத

திரொட்ணசமதுணவ

எடுத்து

எழுந்து

பபொற்கிண்ைத்தில்

பமல்லக்குடித்தபடி

இருணளவய

பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொள். எப்வபொதும் இருணளப்பொர்த்துக்பகொண்டுதொன் மதுணவ அருந்துவொள், அவ்விருளின் துளி ஒன்ணற தன்னுள் ஏற்றிக்பகொள்வது வபொல, உள்வள விரிந்துபரவும் ஒளிக்குவமல் இருணளப்பரப்புவவத அதன் பைி என்பதுவபொல.

நீர்ச்சுணனகளுக்கு அருவக நீவரொடும் பசுங்குழொபயனக் கிைக்கும் வசொமச்பசடி. அதற்கு நீரொழத்தின் வொசணன. நீரிலிருந்து

ஆழத்ணத

மட்டும்

எடுத்து

வசர்த்துக்பகொள்கிறது.

நிழல்களொடும்

ஆழம்.

அடித்தட்டின்

பல்லொயிரம் பமன்சுவடுகள் பதிந்த பமௌனம். வசொமம் உைலுக்குள் ஒரு கொட்டுக்பகொடிணய பைரவிடுகிறது. நரம்புகளில் எங்கும் அது தளிர்விட்டுப் பரவுகிறது. தணல

சற்று

ஆடியவபொது

பவண்சொமரத்ணத வொய்சிவந்து

படுக்ணகயில்

படுத்துக்பகொண்டு

பமல்ல வசிக்பகொண்டிருந்தொள். ீ

புணகயத்

மூடிக்பகொண்ைவபொது

பதொைங்கியது.

மஞ்சம்

பமல்ல

அணறக்குள்

ணகயணசத்து

கண்ணை இருந்த

சியொணமணய

கீ ழிறங்குவதுவபொலத்

பொதொளத்துக்குச் பசன்றுவிடும் என்பதுவபொல.

மூடிக்பகொண்ைொள்.

தூபக்கடிணக

அந்தக்

வபொகச்பசொன்னொள்.

வதொன்றியது.

அது இருளுக்குள்

சியொணம

கொற்றொல்

கண்கணள

விழுந்து

திடுக்கிட்டு எழுந்துபகொண்ைொள். “சியொணம” என்றொள். வொசலருவக நின்றிருந்தொள் வபொல. உள்வள வந்து அணசயொமல்

நின்றொள்.

முகத்துக்குவமல்

பவண்நணரக்கூந்தணல

எடுத்துக்கட்டியிருந்தொள்,

கருகிய

கலத்துக்குவமல் பவண்சொம்பல் வபொல. சத்யவதி அவணளவய பபொருளில்லொமல் சிறிதுவநரம் பொர்த்துவிட்டு “அமர்ந்துபகொள்” என்றொள். அமர்ந்துபகொண்ைொள்.

ஆணைணயச்

சுருட்டியபடி

கனத்த கொல்கணள

மடித்து

சியொணம

தணரயில்

சத்யவதி எழுவதற்கு முயன்றவபொது தணல கருங்கல் வபொல தணலயணைணய விட்டு வமபலழ மறுத்தது.

பக்கவொட்டில் புரண்டு “சியொணம, நொன் மச்சகந்தியொக இருந்த நொட்கள் முதல் என்ணன அறிந்தவள் நீ பசொல், நொன் ஏன் இப்வபொது இப்படி நிணலயழிந்திருக்கிவறன்?” என்றொள். சியொணம

சிலகைங்கள்

கூர்ந்துவநொக்கியபின் “நீங்கள்

சித்ரொங்கதணன

நிணனத்துக்பகொண்டிருக்கிறீர்கள்”

என்றொள். அதிர்ந்து சற்று புரண்டு “இல்ணல, இல்ணல, நொன் அவணன நிணனக்கவில்ணல” என்றொள் சத்யவதி. “ஆம், அவணர நிணனக்கொமலிருக்க வவபறணதவயொ நிணனத்துக் பகொண்டிருக்கிறீர்கள்” சியொணம பசொன்னொள்.

சத்யவதி பபருமூச்சு விட்ைொள். பிறகு “ஆம்” என்றொள். சிறிதுவநரம் இருளின் ஒலி அவர்களுக்கிணைவய

நீடித்தது. “சியொணம அவணன நொன் பகொன்வறன் என்று பசொல்லலொமொ?” என்றொள் சத்யவதி. சியொணம “ஆம் வபரரசி, அது உண்ணம” என்றொள். “ஆனொல் சிலசமயம் தொய் குட்டிகளில் ஒன்ணற பகொன்றுவிடுவதுண்டு.”

சத்யவதி பிரமித்த கண்களுைன் அரண்மணனமுகட்டின் மரப்பலணகத் தளத்ணத பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொள்.

அவள் கண்விழிகள் வகொைலொகி இருந்தன. உத்தரங்கள் நீர்ப்பிம்பங்களொக பநளிந்தன. சிலகைங்கள் கழித்து “குட்டிகளில் மிகச்சிறந்தணத அதற்கொகத் வதர்ந்பதடுக்குவமொ?” என்றொள். “இல்ணல வபரரசி… குட்டிதொன் அந்த மரைத்ணத வதர்ந்பதடுக்கிறது.” சத்யவதி அன்ணனணய பகொன்றிருக்கும்” என்றொள்.

திடுக்கிட்டு

“ஆம்” என்றொள்.

சியொணம “இல்ணலவயல்

அது

சத்யவதி தணலணயத்திருப்ப முயன்றொள். கழுத்துக்கும் தணலக்கும் பதொைர்வப இருக்கவில்ணல. “அவணனக் கருவுற்ற நொட்களில் நொன் எப்வபொதும் கனவில் இருந்வதன்…” என்றொள். “கனவும் நனவும் கலந்துவபொன நிணல” “ஆம்

வபரரசி,

வகொள்களொகப்

நீங்கள்

ஒரு

கந்தர்வணன

பறக்க கத்ருணவப்வபொல

கனவுகண்டீர்கள்.

நீங்கள்

நீந்திச்

யமுணனயின்

அடியில்

பசன்றுபகொண்டிருக்ணகயில்

நீர்க்குமிழிகள்

அவன்

பபொன்னிற

அடிப்பரப்பில் வபரழகு பகொண்ை உைலொக மல்லொந்து கிைப்பணதக் கண்டீர்கள். இளணம என்றும் ஆண்ணம என்றும்

வரியம் ீ

என்றும்

பிரம்மன்

நிணனத்தணவ

எல்லொம்

என்றும் ஆனவன்” சியொணம பசொன்னொள். “ஆம்…அவன்

பபயர்

சித்ரொங்கதன்

கூடிய ஆணுைல்.

என்று பசொன்னொன்” என்றொள்

சத்யவதி.

கன்று

கனத்த

என்றும்

கொணள

உதடுகள்

சரிவர

அணசயொணமயொல் குழறிய குரலில் கனவில் வபசுவதுவபொல. “அவன் ஒருமுணறதொன் கொட்சியளித்தொன். ஒருமுணறதொன் என் கண்ணைப்பொர்த்து நீ பபண் என்று பசொன்னொன்” என்றொள்.

“நீங்கள் சித்ரொங்கதனின் வமொகத்ணத மட்டுவம அறிந்தீர்கள் வபரரசி. முதிய பரொசரனில் முதிய சந்தனுவில்… அவன்

உைணலக்கொை

“அவன்

கன்னியருக்கு

யமுணனக்கு

பசன்றுபகொண்வை

“பிறபகப்வபொதும் நொன் அவணனக் கொைவில்ணல.” மட்டுவம

கொட்சியளிப்பவன்”

இருந்தீர்கள்…”

என்றொள்

என்றொள்

”ஆம்”

சியொணம.

சத்யவதி.

ஆனொல்

“ஆம்,

எந்தப்

பபண்ணுக்குள்ளும் இருந்து ஒரு கன்னி ஏங்கிக் பகொண்டிருக்கிறொள் அல்லவொ?” என்று சத்யவதி பசொன்னொள்.

சியொணம “பதய்வங்கள் இரக்கமற்றணவ வதவி. அணவ விதிகணள உருவொக்கி அவற்றொல் தங்கள் ணககணள கட்டிக்பகொள்கின்றன.” பபருமூச்சுைன்

சத்யவதி

“ஆம், அதிகொரம்

பதய்வங்கள் அளவற்ற அதிகொரம் பகொண்ைணவ” என்றொள். “முதல்

குழந்ணத

பிறந்தவபொது

ஈற்றணறயில் நொனும்

இரக்கமின்ணமயில்

இருந்வதன்” என்றொள்

இருந்து

சியொணம.

பிறப்பது.

“குழந்ணதணய

மருத்துவச்சி தூக்கியதுவம நீங்கள் திரும்பி சித்ரொங்கதன் எங்வக என்று வகட்டீர்கள். அது ஆைொபபண்ைொ என்றுகூை

நொங்கள்

பொர்த்திருக்கவில்ணல” சியொணம

பசொன்னொள்.

சத்யவதி

முகம் மலர்ந்து

“எவ்வளவு

இனிய பபயர் இல்ணலயொ சியொணம? சித்திரம்வபொன்ற அங்கங்கள் பகொண்ை வபரழகன்…” சியொணம

“ஆனொல்

மண்ைில்

எந்த

மனிதனும் கந்தர்வன்

அல்ல

வபரரசி…” என்றொள்.

“முழுணமணய

பதய்வங்கள் தங்களிைவம ணவத்திருக்கின்றன. மனிதர்களுக்கு அளிப்பவதயில்ணல” என்றொள்.

பின்பு பநடுவநரம் அவர்கள் நடுவவ அணமதி ஓடிக்பகொண்டிருந்தது. சத்யவதி பளிங்குத்தணரயில் பொம்புவபொல பநளிந்த குரலில் “கந்தர்வர்கணளப் பொர்க்கும் பபண்கள் முன்னரும் இருந்ததில்ணலயொ சியொணம?” என்றொள். “வபரரசி, கந்தர்வணன

ஒருமுணறவயனும்

கொைொத

பபண்கள்

எவரும்

இல்ணல. மண்ணுலணக

விை

பன்னிரண்ைொயிரம்வகொடி மைங்கு பபரிதொன கந்தர்வவலொகத்தில் ஒவ்பவொரு கன்னிக்கும் ஒரு கந்தர்வன் இருக்கிறொன்…வகொைொனுவகொடி சியொணம. “ஆனொல்

கந்தர்வர்கள்

கந்தர்வர்களுக்கொன

மிகமிக

பபண்கள்

இன்னமும்

அந்தரங்கமொகவவ வந்துபசல்கிறொர்கள்.

பிறக்கவவயில்ணல”

அவர்கள்

வந்து

என்றொள்

பசன்ற

மனம்

வமகங்கள் பசன்ற வொனம்வபொல துல்லியமொக எஞ்சும்…” என்றொள் சியொணம. “ஆனொல் முன்பனொருகொலத்தில் வரணுகொவதவி கண்ை கந்தர்வணன அவள் கைவனும் கொைவநர்ந்தது” என்றொள்.

சத்யவதி ஒருக்களித்து தணலணயத் தூக்கி “வரணுணகயொ?” என்றொள். “ஆம் அரசி, பிருகுமுனிவரின் குலத்தில்

வந்த ஜமதக்னி என்னும் முனிவரின் மணனவி அவள்” என்றொள் சியொணம. “நொன் வகட்டிருக்கிவறன். ஆனொல் நிணனவில் எழவில்ணல அந்தக்கணத” என்றொள் சத்யவதி.

வவசரநொட்டில் மொலப்பிரபொ என்னும் ஆற்றின்கணரயில் பவண்மைல் விரிந்த நிலபமொன்றிருந்தது. ஆகவவ

மைல்நொடு என்று அதற்குப் பபயர். வரணுநொட்ணை ஆண்ை மன்னன் வரணுரொஜன் எனப்பட்ைொன். அவன்

மகள் வரணுகொவதவி. வரணுரொஜன் பசய்த வவள்வியில் எரிந்த பநருப்பில் வரணுகொவதவி பிறந்தொள் என்று சியொணம பசொல்ல ஆரம்பித்தொள். வவள்விபநருப்பில்

ஒரு

பபண்

பிறந்தணத அறிந்த

அகத்தியவர

வரணுணகணயப்பொர்க்க

வந்தொர்.

அவர்

அவளுணைய பிறவிநூணலக் கைித்து அவள் அனலுக்கு அதிபனொகிய முனிவர் ஒருவருக்கு மணனவியொவொள் என்றொர்.

வரணுரொஜன்

அத்தணகய

முனிவருக்கொகக்

அரசர்களுக்குக் கூை அவணள அவன் அளிக்கவில்ணல.

கொத்திருந்தொன். ஆைழகர்களும்

மொவரர்களுமொன ீ

ஒருநொள் அங்வக ஜமதக்னி என்னும் முனிவர் வந்து வசர்ந்தொர். பசொற்கணளக் பகொண்வை வவள்விக்குளத்தில் பநருப்ணப எழுப்பும் வல்லணம பகொண்டிருந்தொர் அவர். அவரது ஆசிணய வவண்டிய வரணுரொஜன் மகணள

ஜமதக்னி முனிவருக்கு

மைம்பசய்துபகொடுத்தொன்.

அரசனுக்கு

அவணள மைம்பகொண்ைொர்.

மூன்று

வரங்கணள

அளித்தபின் அவர்

ருசிகமுனிவருக்கும் சத்யவதிக்கும் பிறந்து உைலுருக்கும் கடுந்தவத்தொல் விண்பநருப்ணபயும் பவல்லும் தவவல்லணமபபற்ற ஜமதக்னி முனிவருக்கு அவணள வரணுரொஜன் ணகயளித்தவபொது வரணுணக அவணர

நிமிர்ந்துபொர்க்கவவ அஞ்சினொள். கைவருைன் அவள் மொலப்பிரபொ ஆற்றின் கணரயில் தவக்குடிலில் வொழ்ந்த வொழ்க்ணகணய வநொன்பு என்வற நிணனத்துக்பகொண்ைொள்.

வரணுகொவதவிக்கு ஐந்து ணமந்தர்கள் பிறந்தனர். பிருஹத்யனு, பிருத்வகன்வன், வசு, விஸ்வவசு, ரொமபத்ரன்

என்ற ஐவரில் இணளயவனொகிய ரொமன் வரத்தொலும் ீ வபரழகொலும் அன்ணனக்கு பிரியமொனவனொக இருந்தொன். தந்ணதக்கு வவள்விக்கு விறகு பவட்ை மழுவுைன் கொட்டுக்குச் பசன்றவன் அந்த மழுணவ தன் ஆயுதமொகக் பகொண்ைொன். ஆகவவ பரசுரொமன் என்வற அணழக்கப்பட்ைொன்.

ணமந்தரில் பரசுரொமவன அன்ணனயின் பிரியத்துக்குரியவனொக இருந்தொன். அவளுணைய ஆண்வடிவம் வபொல. அவள் தந்ணதயின் மழணலத்வதொற்றம் வபொல. ஒவ்பவொருநொளும் அவனழணகக் கண்டு அவள் மகிழ்ந்தொள். வபரரசிவய பிள்ணளயழணகயும் தீயின் அழணகயும் கண்டு நிணறவுற்றவர் யொருமில்ணல. வநொன்வப

வொழ்வொக

மைணலக்கூட்டி அக்குைத்தில்

தன்

நீரும்

வொழ்ந்த

வரணுணக

ஒவ்பவொரு

மலரும்

பகொண்டுவந்து

தொலிணயக் ணகயில் பற்றி

தவக்கற்பொவலவய அந்த மைல் குைமொகியது. ஒருநொள்

ஆற்றுநீரில்

நீரொடி

கணரவந்து

நொளும்

மந்திரம்

பசொல்லி

கைவனுக்கு

மைல் அள்ளி

மொலப்பிரபொ

அணத ஒரு

பூணசக்களம்

தொலிணய

ணகயில்

ஆற்றுக்குச்

பசன்று

அணமப்பொள்.

அவள்

குைமொக ஆக்குவொள்.

எடுத்து

மந்திரம்

பசொன்ன

அள்ளி

அள்ளிக்

வரணுகொவதவி வொனில் பறந்த கந்தர்வன் ஒருவனின் நிழணல நீரில் கண்ைொள். தொலி ணகநழுவிய வவணள பொதிசணமந்த

குைம்

மீ ண்டும்

மைலொகியது.

குைமொக்கமுணனய அது சரிந்து பகொண்வை இருந்தது.

அஞ்சிப்பதறி

அவள்

மைணல

வதவி கண்ைருைன் ீ தன் தவக்குடில் மீ ண்ைொள். பூணசக்கு வந்த ஜமதக்னி முனிவர் “எங்வக என் வழிபொட்டு

நீர்?” என்றுவகட்ைொர். ணககூப்பி வதவி கண்ைருைன் ீ அணமதி கொத்தொள். தன் தவவல்லணமயொல் விண்ைில் பறந்த

அந்த

கந்தர்வணன

முனிவர்

தன்

அகக்கண்ைில்

கண்ைொர். சினம்பகொண்டு

எரிந்தபடி

ஐந்து

ணமந்தணரயும் அணழத்து “பநறி பிறழ்ந்த இவள் அழிக! இக்கைவம இவள் கழுத்ணத பவட்டுக!” என்றொர். “தொணயக்பகொல்லும்

பபரும்பொவம்

பசய்யமொட்வைொம்,

உங்கள்

ஏற்கிவறொம்” என்று பசொல்லி நொன்குபிள்ணளகளும் பின்னகர்ந்தனர்.

சினத்தொல்

எரிந்து

சொம்பலொவணதவய

சத்யவதி விழித்த கண்களுைன் சியொணமணயவய பொர்த்தபடி கிைந்தொள். “ஐந்தொவது மகன் முன்னொல் வந்து உணைவொணள உருவினொன். அன்ணனக்குப் பிரியமொன அவன் கண்கணளப் பொர்த்தொள். அவன் வொணள ஓங்கி அவள் கழுத்ணத பவட்டி வழ்த்தினொன்” ீ என்றொள் சியொணம. சத்யவதி

கண்ைருைன் ீ

கண்கணள

மூடிக்பகொண்ைொள்.

இணமகணள

மீ றி

கண்ை ீர்

இருபக்கமும்

வழிந்துபகொண்டிருந்தது. சத்யவதியின் பநஞ்சு எழுந்து தைிய ஒரு விம்மபலழுவணத சியொணம வகட்ைொள்.

“சித்ரொங்கதணன என் ணமந்தன் கண்டுவிட்ைொன் என்கிறொர்கவள உண்ணமயொ சியொணம?” என்றொள் சத்யவதி அழுணக கனத்துத் ததும்பி மணழக்கொலக் கிணளவபொல ஆடிய குரலில். சியொணம பதில் பசொல்லவில்ணல. “பசொல் சியொணம, அவன் அந்த கந்தர்வணன சந்தித்தொனொ?”

சியொணம பபருமூச்சுைன் “அவர் ஆயிரம் ஆடிகளில் அவணனத் வதடிக்பகொண்டிருந்தொர் வதவி” என்றொள். “ஆம், ஆடி அவணன அடிணமபகொண்டிருந்தது” என்றொள் சத்யவதி. சியொணம பமல்ல “ஆடிகள் வழியொக பமல்லபமல்ல சித்ரொங்கதன் மன்னணர வநொக்கி வந்துபகொண்டிருந்தொன்” என்றொள்.

“அவன் கண்டிருப்பொன்” என்றொள் சத்யவதி. “இல்ணலவயல் எதற்கும் பபொருவள இல்ணல.” சியொணம “அவர் சித்ரொங்கதனின் முழுணமணய பநருங்கியவபொது அவன் வந்து அவணர வபொருக்கு அணழத்தொன் என்கிறொர்கள்.

ஒரு சித்ரொங்கதன்தொன் இருக்கமுடியும் என்றும் நீ என்ணனப்வபொலொனொல் நொன் வொழமுடியொது என்றும் அவன்

நைந்தது.

பசொன்னொன்.

இறுதியில்

மண்ைில் அவன்

ஒருகைமும்

அவணர

சூதர்கள் பொடுகிறொர்கள்” என்றொள்.

கந்தர்வ

தன்னுள் இழுத்து

உலகில் ஓரொயிரம் தன்

ஆழத்தில்

வருைங்களும்

அந்தப்வபொர்

கணரத்துக்பகொண்ைொன்

என்று

சத்யவதி “நொணள கொணல கிருஷ்ைன் வருகிறொன்” என்றொள். “அவர் சித்ரொங்கதணனக் கண்ைவர்” என்றொள்

சியொணம சொதொரைமொக. “யொர்?” என்றொள் சத்யவதி. அவள் பநஞ்சு அந்தப் வபரச்சத்ணத மீ ண்டும் அணைந்தது. “கொவியம் ஒரு மொபபரும் ஆடி” என்று விழிகள் எணதயும் பசொல்லொமல் விரிந்து நின்றிருக்க சியொணம பசொன்னொள். “நீங்கள் அஞ்சுவது அவணரத்தொன்.”

“நொன்

அவணன

அஞ்சவவண்டுமொ?

அவன்

என்

மகன்…”

என்றொள்

சத்யவதி.

“ஆம்,

அதனொல்தொன்

அஞ்சுகிறீர்கள்” என்றொள் சியொணம. “சியொணம, இவ்வளவு குரூரமொக இருக்க எப்படி கற்றொய்?” என்று சத்யவதி வகட்ைொள். “நொன் தங்கள் ஆடிப்பொணவ அல்லவொ வதவி? ஆடிகணளவிை குரூரமொனணவ எணவ?”

சத்யவதி பின்பு கண்கணளமூடி பநடுவநரம் படுத்திருந்தொள். அணசயொமல் அவணள வநொக்கியபடி சியொணம அமர்ந்திருந்தொள். பின்பு

“சியொணம, கிருஷ்ைன்

எப்படி

சித்ரொங்கதணன

முதலில்

அதன்பின் பபருமூச்சுைன் “ஆம், அவன் அணனத்ணதயும் கொண்பவன்” என்றொள்.

கண்ைொன்?” என்றொள்.

சியொணம “யமுணனத்தீவில் அழகற்ற கரியகுழந்ணதணய மைலில் வபொட்டு குனிந்து பொர்த்தவபொது உங்கள் கண்கணள

அதுவும் பொர்த்திருக்கும்” என்றதும்

“சீ

வொணய

மூடு!” என்று

கூவியபடி

சத்யவதி எழுந்து

அமர்ந்தொள். சியொணம அவணளப்பொர்த்தபடி இரு கண்களும் இரு அம்புநுனிகள் வபொல குறிணவத்து நொவைறி பதொடுத்துநிற்க வபசொமலிருந்தொள்.

அதன்பின் சத்யவதி அப்படிவய படுக்ணகயில் விழுந்து “ஆம்! ஆம், உண்ணம” என்று விசும்பினொள். “அவன் அறிவொன். சியொணம இது அவனது தருைம்…..என் குலத்தில் இனி என்றும் வொழப்வபொவது அவனுணைய

அழகின்ணம” என்றொள். மது மயக்கத்துைன் தூவித்தணலயணையில் முகம் புணதத்து “ஆம், அணதத்தொன் அஞ்சிவனன்…”

என்றொள்.

சற்றுவநரம்

பவளிவயறினொள்.

கழித்து

சியொணம

பமல்ல

எழுந்து

கதவுகணள

மூடிவிட்டு

மறுநொள் கொணல சூதர்களும் ணவதிகர்களும் மங்கலவொத்தியக்குழுவும் சூழ வியொசரின் ரதம் வருவணத எதிர்பொர்த்து

அரண்மணன

முகமண்ைபத்தில்

நின்றுபகொண்டிருக்ணகயில்

சத்யவதி

அருவக

நின்ற

சியொணமயின் கண்கணளப் பொர்த்தொள். மிகபமல்ல, உதடுகள் மட்டும் அணசய “வரணுணகயின் கந்தர்வனின் பபயபரன்ன?” என்றொள். சியொணம அணதவிை பமல்ல “பரசுத்துவஜன்” என்றொள்.

1.முதற்கனல்31 நீலநிறமொன

தீச்சொரல்

மரவுரியொணையும்

5

பணனத்தொலங்களொல்

பசய்த

நணககளும்

அைிந்த

சியொமநொகினிணய

அரண்மணன ணவத்தியர்தொன் கூட்டிவந்தொர். அவள் தன் முன் வந்து தணலவைங்கொமல் நின்றணதக் கண்டு

சத்யவதி சற்று எரிச்சல் பகொண்ைொலும் அணத அைக்கி “அணமச்சர் அணனத்ணதயும் கூறியிருப்பொபரன்று நிணனக்கிவறன்” என்றொள். சியொமநொகினி “ஆம்” என்றொள். “நொன் விரும்புவதுவபொல அணனத்தும் நைந்தொல் நீ

வகட்பணதவிை இருமைங்கு பரிசுகள் பகொடுக்கிவறன்” என்றொள் சத்யவதி . “நொன் நிணனப்பதில் ஒரு பகுதிணய மட்டுவம வகட்வபன் அரசி” என்றொள் சியொமநொகினி.

“ஒருமுணனயில் பநருப்பும் இன்பனொருமுணனயில் பொதொளமும் என்பொர்கள், அந்நிணலயில் இருக்கிவறன்” என்றொள்

சத்யவதி.

“என் மகன்

பகொண்ைவன். ஆனொல்

கிருஷ்ைன்

அத்தணகவயொரிைம்

கொவியரிஷி.

எழும்

பமன்ணமயும்

சினத்ணதத்தொன்

கருணையும்

மண்ணுலகம்

பபொறுணமயும்

தொளொது.

மறுபக்கம்

ஒருநொள் என்றொலும் தன் ஆன்மொவுக்குரியவணனக் கண்டுபகொண்ை பத்தினியொகிய என் மருகி. இருவணரயும் பவன்று நொன் எண்ணுவது ணககூைவவண்டும்.”

“அரசி, இவ்வுலகம் ஒரு பபரிய கனவு” என்றொள் சியொமநொகினி. “இதில் நிகழ்வன பபொய்வய. பபொய்யில் பபொய் கலப்பதில் பிணழவய இல்ணல. இளவரசிகளின் ஒரு சுருள் தணலமயிணரயும் கொலடி மண்ணையும் அவர்கள் அைியும் ஒரு சிறு நணகணயயும் எனக்களியுங்கள்” என்றொள். வசடிகளிைம்

பசொல்லி

அரண்மணனக்குள்

பகொடுக்கணவத்தொள். ஆணையிட்ைொள். தன்

அணறக்குள்

அவற்ணறக்பகொண்டுவந்து சியொமநொகினியிைம்

இருந்த

அகலமொன

அவளுக்குத்வதணவயொன

நிணலயழிந்தவளொக

கண்ைதுவம

அவளுைய

சிணதயில்

இருந்து

அணற

ஒன்ணற

ஏவலர்கணளயும்

அவள் அமர்ந்திருந்தொள்.

அகம் அச்சத்தொல்

பகொடுக்கச்பசொன்னொள்

சத்யவதி.

பபொருட்கணளயும்

பகொடுக்க

சியொமநொகினிக்கு

அன்றுகொணல

நிணறந்துவிட்டிருந்தது.

பூசணனக்கொக

வந்திறங்கிய

வதொளில்புரளும்

ஒருக்கிக்

வியொசணரக்

சணைக்கற்ணறகளும்

திரிகளொக இறங்கிய தொடியும், பவண்சொம்பல் பூசப்பட்ை பமலிந்து வற்றிய கரிய உைலும் பகொண்ை வியொசர் பொதியில்

எழுந்துவந்தவர்

வபொலிருந்தொர்.

அவள்

அரண்மணன

முற்றத்தில்

இறங்கிச்பசன்று வைங்கி “மகொவியொசணர அரண்மணன வைங்கி வரவவற்கிறது” என்று முணறப்படி முகமன் பசொன்னதும் அவர் பவண்பற்கணளக் கொட்டிச் சிரித்தவபொதுதொன் அவள் தன் மகணன கண்ைொள்.

தவக்குடிலில் ஓய்பவடுக்கச்பசன்ற வியொசணரக் கொை அவள் பசன்றவபொது சுதனும் சுதொமனும் அவணள எதிர்பகொண்டு அணழத்தனர். “என்ன பசய்கிறொன்?” என்று அவள் வகட்ைொள். “பீஷ்மபிதொமகர் எங்வக என்று வகட்டுக்பகொண்டிருந்தொர்” என்றனர். பதரியொது” என்றொள் சத்யவதி.

“அவர்

மீ ண்டும்

கொட்டுக்குச் பசன்றுவிட்ைொர்.

என்று

மீ ள்வொபரனத்

வியொசர் அவணளப்பொர்த்ததும் உள்ளிருந்து எழுந்து வொசலுக்கு வந்து ணககணளக்கூப்பியபடி வரவவற்றொர். உள்வள

அணழத்துச்பசன்று

நீண்ைநொட்களுக்கு

முன்

பீைத்தில்

உங்கள்

அமரணவத்து

அருகிவலவய

பொதங்கணளப்பைிந்து

நீங்கள்

நின்றுபகொண்ைொர்.

அணழக்ணகயில்

வருவவன்

பசொன்வனன். நீங்கள் அணழக்கவும் நொன் வரவும் நிமித்தம் அணமந்திருக்கிறது” என்றொர். “உன்

புதல்வன்

சுகன்

நலமொக

இருக்கிறொனொ?” என்று

சத்யவதி

வகட்ைொள்.

“அன்ணனவய,

வகட்ைதும்தொன்

என்று

எவ்வளவு

சரியொன இைத்தில் பதொைங்கியிருக்கிவறொம் என்று அவவள உைர்ந்தொள். வதர்ந்த வில்லொளியின் ணககவள அம்ணபயும் இலக்ணகயும் அறிந்திருக்கின்றன. “சுகனின் பிறப்பு பற்றி நீ எழுதிய கொவியத்ணத சூதர்கள் பொடிக்வகட்வைன்” என்றொள் சத்யவதி. வியொசர்

புன்னணக

சிலசமயம்

ஒலியொகவும்

பசய்தொர்.

யொழில்

“ஆம், என் அகத்தின்

அறியொமல் விரல்பதொட்டு

அது அணமயும்…அது

ஒரு

அத்தணகய

மிகபமன்ணமயொன பிறபழொலி

ஒன்று” என்றொர்.

ஓர்

வகட்கும்.

ஒலி

அது

இணசணய

“சுவர்ைவனத்தில்

அன்ணனவய.

விை

நொன்

இனிய

ஒருநொள்

கொணலயில் பசல்லும்வபொது சிறிய மரத்துக்குவமல் ஒரு பறணவக்குடும்பத்ணதக் கண்வைன். பூவின் மகரந்தத் பதொணகவபொல ஒரு சிறிய குஞ்சு. அதன் இருபுறமும் அன்ணனயும் தந்ணதயும் அமர்ந்து அணத அலகுகளொல் மொறி

மொறி

நீவிக்பகொண்டிருந்தன. வவள்விணய

இருபக்கமிருந்தும்

பநய்யூற்றி

வளர்க்கும்

முனிவர்கள்

வபொல பபற்வறொரும் குழந்ணதயும் வசர்ந்து அன்பபனும் ஒளிணய எழுப்பி வனத்ணதவய உயிர்பபறச்பசய்தனர். அணதக்கண்டு என் மனம் முத்துச்சிப்பி பநகிழ்வதுவபொல விரிந்தது. அதில் கொதல் விழுந்து முத்தொகியது…”

“ஹ்ருதொஜி என்பது அவள் பபயர் அல்லவொ?” என்றொள் சத்யவதி. “அழகி என்று நிணனக்கிவறன்” என்று புன்னணகபசய்தொள். “உலகின்

கண்களுக்கு

அவள்

அழகற்றவளொகக்கூை

பதரியலொம்

அன்ணனவய.

என்

மனதிபலழுந்த பபருங்கொதலுைன் நொன் பசன்றவபொது அத்தணன பபண்களும் வபரழகிகளொகத் பதரிந்தனர். ஆனொல் ஹ்ருதொஜியின் குரல் எல்ணலயற்ற அழகு பகொண்டிருந்தது. அக்குரல் வழியொகத்தொன் நொன் அவள் அழணகக்

கண்வைன்.

அவணள

நொன்

கிளி

என்றுதொன் நிணனத்வதன்.

அவளில்

பிறந்த

குழந்ணதக்கு

அதனொல்தொன் சுகன் என்று பபயரிட்வைன்….என் ணகயில் இருந்து வவதங்கணளக் கற்று அவன் வளர்ந்தொன்.” வியொசரின்

முகம்

ஒளிபகொண்டிருப்பணத கவனித்தபடி

அணனத்ணதயும் ஒளிபபறச்பசய்துவிடுகிறது

சத்யவதி

கிருஷ்ைொ.

பல்லொயிரம்

பமதுவொக

முன்னகர்ந்து

மலர்மரங்கள்

“குழந்ணத

சூழ்ந்த வனத்ணதவய

அது அழகொக்குகிறது என்றொல் ஓர் இருள்சூழ்ந்த அரண்மணனணய அது பபொன்னுலகமொகவவ ஆக்கிவிடும்”

என்றொள். அவள் அகம் பசன்ற பதொணலணவ அக்கைவம தொண்டி “ஆம், அன்ணனவய. உங்கள் எண்ைத்ணத வதவவிரதன் பசொன்னொன்” என்றொர் வியொசர்.

“என்குலம் வொழ்வதும் என் இல்லம் பபொலிவதும் உன் கருணையில் இருக்கிறது கிருஷ்ைொ” என்றொள்

சத்யவதி. வியொசர் முகம் புன்னணகயில் வமலும் விரிந்தது. “என் அழகின்ணம அரண்மணனக்கு உகந்ததொ

அன்ணனவய?” என்றொர். சத்யவதி அவர் கண்கணளக் கூர்ந்து வநொக்கி “அரண்மணன என்றுவம அறிவொலும் விவவகத்தொலும்

ஆளப்படுகிறது

அவவள வியந்துபகொண்ைொள்.

கிருஷ்ைொ” என்றொள். அணதச்பசொல்ல

எப்படி

தன்னொல்

முடிந்தது

என

“அன்ணனவய, தங்கள் ஆணை என் கைணம. அணத நொன் வதவவிரதனிைவம பசொன்வனன். ஆனொல் நொன் ஒவரபயொரு

வகொரிக்ணகணய

ஏற்றுக்பகொள்ளவவண்டும்” விட்ைொர்கள்” என்றொள்.

முன்ணவக்க

என்றொர்

வியொசர்.

விணழகிவறன்.

சத்யவதி

அப்பபண்கள்

“ஆம்,

அவர்கள்

என்ணன

ஏற்கனவவ

மனமுவந்து

ஒப்புக்பகொண்டு

சியொணம வந்து அணழத்து பூசணன முடிந்துவிட்ைது என்றொள். சத்யவதி பூசணனநிகழ்ந்த அணறக்குச் பசன்று பொர்த்தவபொது சற்று திணகத்தொள். அணறபயங்கும் நீலவமகம் பைர்ந்ததுவபொல தூபப்புணக மூடியிருக்க நடுவவ

ஏழு பநய்யகல்கள் எரிந்தன. விளக்குகளுக்கு அப்பொல் ஏழு நொகங்களின் உருவங்கள் கமுகுப்பொணளயொல் பசய்யப்பட்டு

நிறுவப்பட்டிருந்தன.

குன்றிமைிகளொலொன

கண்களும்

பசந்நிற

மலரல்லிகளொலொன

நொக்குகளும் பகொண்ைணவ. ஏழுநிற மலர்களொலொன எண்வகொை முற்றம் அணமக்கப்பட்டு அதன் நடுவவ தொலத்தில்

பணையல்கள்

மீ ட்டிக்பகொண்டிருக்க

ணவக்கப்பட்டிருந்தன.

சுவவரொரமொக

அவள்

மகள்

சியொமநொகினி

நடுவவ

அமர்ந்து குைமுழணவ

அமர்ந்து பமல்ல

ணகயில்

நீவி

எழுப்பிக்பகொண்டிருந்தொள். அந்த அணறவய வலியில் அழுவதுவபொல விம்மிக்பகொண்டிருந்தது. “வதவியர்

வருக” என்றொள்

சியொமநொகினி. சத்யவதி

கண்ணைக்கொட்ை

சியொணம

துடிணய

விம்மபலொலி

எழுந்து

பசன்றொள்.

அவர்களிைம் முன்னவர சத்யவதி பசொல்லியிருந்தொள், நீத்தொர்கைனின் ஒருபகுதியொக நிகழும் பூசணன அது என்று. ஈரபவண்பட்டு ஆணை

மட்டும்

அைிந்து நீண்ைகூந்தலில் நீர்த்துளிகள் பசொட்ை நணனந்த முகம்

மணழயில்

நணனந்த

பனம்பொணளவபொல மிளிர

அம்பிணக

வந்தொள்.

அவள் ணகணயப்பற்றியபடி மிரண்ை

பபரிய விழிகளொல் அணறணயப்பொர்த்தபடி ஈர உணையுைன் அம்பொலிணக வந்தொள்.

“அமருங்கள் வதவி” என்றொள் சியொமநொகினி. “இந்தத் தருைத்தில் கரிய திணர அணசந்துபகொண்டிருக்கிறது.

நிழல்கள் எழுந்து தங்கள் உண்ணமகளுைன் இணைந்துபகொள்கின்றன.” அம்பிணக அம்பொலிணக இருவரும் இரு சித்திரப்பொய்களில்

அமர்ந்துபகொண்ைனர்.

சியொமநொகினி

ணககொட்ை

அவளுைன்

வந்த ஏவல்பபண்

தூபத்தில் புதிய அரக்ணக வபொை அணற நீருக்குள் பதரிவது வபொல அணலயடித்தது. நொகினி

தன்

முன்

கரிய

மண்

தொலம்

ஒன்ணற ணவத்து

அதன்

வமல்

ணககணள

துழொவுவதுவபொல

சுழற்றியபடி “ஆவைி மொதம் ஆயில்ய மீ னில் பிறந்த இவள் அம்பிணகயின் கழலின் வதொற்றம். அனலில்

உருகொத இரும்பு. அணையொத நீலபநருப்பு… அன்ணனநொகங்கவள இவணள கொத்தருள்க! கொவல்நொகங்கவள இவணள கொத்தருள்!. அழியொத நொகப்புதல்வர்கவள இவளுக்கு கருணைபசய்க!” என்றொள்.

அவள் ணககவள நொகங்கள் வபொல பநளிந்தன. மனிதக்ணககள் அப்படி வணளய முடியும் என்பணத சத்யவதி

பொர்த்தவதயில்ணல. தொலத்தின் பவறுணமயிலிருந்து நீலச்சுவொணல வமவல எழுந்து பநளிந்தொடியது. அங்வக பசந்நிற பைம் பகொண்ை நீலநொகம் நின்றொடுவதொகவவ பதரிந்தது.

சியொமநொகினி “மொர்கழிமொதம் மகம் மீ னில் பிறந்த இவள் அம்பிணகயின் ணகவிரல் வமொதிரம். ஒளிரும் பவள்ளி.

குளிர்பவண்ைிற

இவணள

கொத்தருள்க!

நிலபவொளி.

அழியொத

அன்ணனநொகங்கவள

நொகப்புதல்வர்கவள

இவணள

இவளுக்கு

கொத்தருள்க!

கருணைபசய்க!”

ணககளுக்குள் இருந்து பவண்ைிறமொன சுவொணல எழுந்து நின்றொடியது.

கொவல்நொகங்கவள

பநளிந்த

நொகபைக்

இருபபண்களும் விழிகணள அகல விரித்து கூப்பிய கரங்களுைன் அமர்ந்திருந்தனர். சியொமநொகினி கரிய ணதலம் பொதியளவுக்கு நிணறந்த இரு மண்தொலங்கணள அவர்களிைம் பகொடுத்தொள். அவற்ணற அவர்கள்

மடிகளில் ணவத்துக்பகொள்ளும்படி பசொன்னொள். “அந்த திரவத்ணதப் பொருங்கள்… அதில் பதரிவது உங்கள் முகம்.

அணதவய

பொருங்கள்.

தியொனம்

பசய்யுங்கள்.

அதில்

உங்கள்

முகத்ணத விலக்க

முடிந்தொல்

மண்ணுலகம் நீங்கி விண்ைகம் பசல்லொமல் இங்கிருக்கும் உங்கள் கைவணன அதில் கொைலொம்” என்றொள். அம்பிணக

“உண்ணமயொகவொ?”

என்றொள்.

“நீங்கவள

கொண்பீர்கள்.

அவரிைம்

நீங்கள்

உணரயொைலொம்.

எஞ்சியவற்ணற எல்லொம் பசொல்லலொம். அவர் உங்களிைம் என்ன பசொல்லவிரும்புகிறொர் என்று வகட்கலொம்.” அம்பிணக

ணககள் நடுங்க

அம்பொலிணக

யொனத்ணத

ஓரக்கண்ைொல்

பற்றிக்பகொண்ைொள்.

அம்பிணகணயப்

பொர்த்தபின்

அைங்கவவண்டும் வதவி” என்றொள் சியொமநொகினி. குைமுழவும்

உடுக்ணகயும்

தொழம்பூக்களொக, கனவுகண்ைவள்

சீரொக ஒலித்துக்பகொண்வை

குருதிவழிந்த வபொல

குத்துவொட்களொக

அம்பிணக

திரும்பிப்

அதன்

இருந்தன.

மொறி

திரவப்பரப்பில்

தனது

அணலகள்

பொர்த்தொள்.

பநருப்புத்தழல்கள்

நின்றன.

பொர்த்துவிட்டு

தொலத்ணதப்

அம்பொலிணக

தனது

எழுந்தன.

“அணலகள்

பமல்ல

நிணலத்து

“பதரிகிறது” என்றொள்.

தொலத்ணதப்

பொர்த்தொள்.

“என்ன

பதரிகிறது?” என்றொள் சியொமநொகினி. “அவணரப் பொர்க்கிவறன். ஆனொல் நொன் அவணர இப்படி பொர்த்தவத இல்ணல.” “எப்படி

இருக்கிறொர்?”

பரவசத்துைன் மரத்தொலொன குனிந்தொள்.

என்றொள்

அந்த திரவ

பம்பரம்

அவள்

சியொமநொகினி.

வட்ைத்ணதவய

இருக்கிறது.”

முகம்

பின்பு

மொறுபட்ைது.

”மிகச்சிறியவர்”

பொர்த்தபடி

“விணளயொை

சின்னஞ்சிறுமியின்

கண்களில் திணகப்பும்

என்று

அம்பொலிணக

அணழக்கிறொர்.

குதூகலச்

சிரிப்புைன்

புரியொணமயும்

தணலணய அணசத்தவபொது கொதுகளின் குண்ைலங்கள் கன்னங்களில் வமொதின. அம்பிணக பபருமூச்சுவிட்ைொள். என்றொள்.

“ஆம்” என்றொள்

பசொல்வதற்கு

பசொன்னொள்.

ணகயில்

அணத

எழுந்தது.

ஒரு

வநொக்கி

பைிவுைன்

அவள் சற்று அணசந்தவபொது சியொமநொகினி “பொர்த்துவிட்டீர்களொ வதவி?”

அம்பிணக.

ஏதுமில்ணல

அவர்

என்று

கட்டுப்பட்ைொகவவண்டும்” என்றொள்.

“என்ன

பசொன்ன ீர்கள்?” அம்பிணக

பதரிந்தது”

என்றொள்.

பிறகு

தணலகுனிந்து “அவரிைம் “அவரது

ஆணைக்கு

நொன்

நொன்

சியொமநொகினி ணககொட்ை தொளம் புரவிப்பணை மணலயிறங்குவதுவபொல ஒலிக்கத்பதொைங்கியது. அணறயின் அணனத்துத்

தழல்களும் கூத்தொடின.

வதவியணர இருளிவலவய

பின்பு

அணவ

அணழத்துச்பசல்லுங்கள்.

ஒவரகைத்தில்

அவர்கள்

இருளிவலவய அவர்கள் மஞ்சம் பசல்லட்டும்” என்றொள்.

அணைந்து

அணறயில்

இருள்

இருளிவலவய

மூடியது.

“அரசி,

ணவத்திருங்கள்.

சத்யவதி

பவளிவய

சியொணமயிைம் அணறக்குச்

வியொசணரக்

பசன்று

“கிருஷ்ைன்

வந்தவபொது

அச்சமூட்டும்

கூட்டி வரலொபமன

பணதப்புைன்

மஞ்சத்துக்குச்

ஒரு

கனவு

ஆணையிட்ைொள்.

கொத்திருந்தொள். கதவு

முடிந்துவிட்ைதுவபொல சியொணம

பமல்லத்திறந்தது.

பசன்றுவிட்ைொனொ?” என்றொள்

சத்யவதி.

உைர்ந்தொள்.

பசன்றபின்

சியொணம

வந்து

தன்

“ஆம், வபரரசி.” சத்யவதி

மஞ்ச

நின்றொள். “அவன்

மனநிணல என்ன என்று பதரியவில்ணலவய… இன்று என்குலம் கருவுறுமொ?” என்றொள். சியொணம “வபரரசி, சியொமநொகினி அணத நமக்குக் கொட்டுவொள்” என்று பசொன்னொள். “அணழத்து வருகிவறன்” என்றொள்.

சியொமநொகினி உள்வள வந்து அமர்ந்தொள். வகொபுரம்வபொல குவித்துக்கட்டியிருந்த நீண்ை கூந்தணல அவிழ்த்து வதொள்களில் பரப்பியிருந்தொள்.

கரிய

உைலில்

பூசியிருந்த

நீ லச்சொயம்

வியர்ணவயில்

வழிந்து பின்

உலர்ந்திருந்தது. “நொகினி, இந்த அரண்மணன ரகசியம் பவளியொகிவிைொதல்லவொ?” என்றொள் சத்யவதி. நொகினி “அரண்மணன

ரகசியங்கள் அணனத்தும்

பவளியொகிவிடும்

வபசமுடியொமல் சத்யவதி திரும்பிக்பகொண்ைொள். சியொணம

“வியொசரின்

பொர்க்கமுடியும் சுவடிக்கட்ைொக

மனநிணலணய

அரசி” என்றொள் தன்னுைன்

உய்த்துைர்கிறொர்.

மஞ்சத்தில்

அரசி”

என்று

வபரரசி அறியவிரும்புகிறொர்” என்றொள்.

நொகினி.

அவர்

தன்

எடுத்துவந்திருக்கிறொர். அமர்ந்து

தந்ணத

இயற்றிய

முக்கொலங்கணளயும்

ணகப்வபொக்கில் சுவடிக்கட்ணை

திைமொகச் “அணத

தீர்க்கதமஸின்

பிரஜொபதிகணளப்

கணத” என்றொள்

நொகினி. “பிரபஞ்சத்ணதப்

நொன்

புரொைசங்கிரகம் அவர்

அதன்

விரிக்கிறொர்.

வரியும் ஏழு எழுத்துக்களும் தள்ளி வொசிக்க ஆரம்பிக்கிறொர்.” “எணத?” என்றொள் சத்யவதி. “அது

பசொல்ல

பணைப்பதற்கொக

வமவல

இங்கிருந்வத

என்ற

நூணல

வழியொகவவ

ஏழுசுவடியும்

பிரம்மன்

ஏழு

பதினொறு

பணைத்தொர். கர்த்தமன், விக்ரீதன், வசஷன், சம்ஸ்ரயன், ஸ்தொணு, மரீசி, அத்ரி, கிருது,

புலஸ்தியன், அங்கிரஸ், பிரவசதஸ், புலஹன், தட்சன், விவஸ்வொன், அரிஷ்ைவநமி, கஸ்யபன்

என்று

அவர்கணள புரொைங்கள் பசொல்கின்றன. பத்தொவது ணமந்தனொன அங்கிரஸ் அணையொது மூளொது எரியும் அவியிலொ பபருபநருப்பொக விண்ைகங்கணள மூடிப்பரவினொர். வொன்

பநருப்பொன

அங்கிரஸில்

இருந்து

பசந்நிறச்சுவொணல

பிரஹஸ்பதியொகவும்

நீலச்சுவொணல

உதத்யனொகவும் பிறந்தது. இரு சவகொதரர்களும் ஒருவணர ஒருவர் தழுவியும் ஒருவணர ஒருவர் பணகத்தும் விண்பவளியில்

நைனமிட்ைனர்.

உதத்யன்

குைலொகவும்

பிரஹஸ்பதி

நொவொகவும் இருந்தனர்.

உதத்யன்

பசியொகவும் பிரஹஸ்பதி வதைலொகவும் திகழ்ந்தனர். அணையொத பபரும்பசிவய உதத்யன். அவ்விணழவின் ஆைவல

பிரஹஸ்பதி.

பருப்பபொருளணனத்ணதயும் உண்ை

வவண்டுபமன்ற

எடுத்து உதத்யன் ஒரு பபண்ைொக்கினொர். அவணள மமதொ என்றணழத்தொர்.

அவொணவ

தன்னுள் இருந்து

வபரவொ என்னும் பபண்ணுக்குள் நீலபநருப்பின் விணத விழுந்து முணளத்தவபொது அது இருளின் துளியொக இருந்தது.

இருணளச்

சூல்பகொண்ை

வபரவொ

நொள்வதொறும்

அழகுபகொண்ைது.

அவ்வழணகக்கண்டு

கொதல்பகொண்ை பிரஹஸ்பதி மமணதயிைம் உறவுபகொண்ைொர். கருவுக்குள் இருந்த கருங்குழந்ணத உள்வள வந்த எரிதழல் விந்துணவ தன் சிறுகொல்களொல் தள்ளி பவளிவயற்றியது. சினம் பகொண்ை பிரஹஸ்பதி “நீ

முணளத்பதழுவொயொக. கண்ைற்றவனொகவும் ணகபதொடுமிைபமல்லொம் பரவுகிறவனொகவும் ஆவொயொக. உன் வம்சங்கள் வளரட்டும். விண்ைிபலொரு இருள் விணசயொகவும் மண்ைிபலொரு முனியொகவும் நீ வொழ்க” என்று தீச்பசொல்லிட்ைொர். அனலின்

வயிறு

திறந்து

குழந்ணத

கண்ைிழந்த கரிய

உருவமொக

எழுந்தது.

அக்கைம்

மண்ைில்

தண்ைகொரண்யத்தில் பத்ணர என்னும் முனிபத்தினியின் வயிற்றில் கண்ைற்ற குழந்ணத ஒன்று பிறந்தது. அதற்கு

தீர்க்கதமஸ்

என

அவர்கள்

பபயரிட்ைனர்.

தீர்க்கதமஸ்

தீரொத

கொமவவகத்ணதவய

தன்

தவவல்லணமயொகக் பகொண்டிருந்தொர். அவரில் இருந்து அங்கன், வங்கன், கலிங்கன், புண்ைரன், சுங்கன் என ஐந்து மன்னர்குலங்கள் பிறந்தன. நொகினி

பசொல்லிக்பகொண்டிருக்கும்வபொது

சியொணம

பமல்லத்

தணலநீட்டி

அம்பிணகணய

அணறக்குக்

பகொண்டுபசல்லலொமொ என்று வகட்ைொள். சத்யவதி ஆம் என தணலணய அணசத்தொள். சியொணம திரும்பி வந்ததும்

சத்யவதி பதற்றத்துைன்

“அவள்

நொகங்களொல்

எப்படி

“அவள்

இருந்தொள்? என்ன

பசொன்னொள்?” என்றொள்.

“அவர்

கனவிலிருப்பவர் வபொல நைந்துபசன்றொர். அணறக்கதணவ அவவர மூடிக்பகொண்ைொர்” என்றொள் சியொணம. ணகப்பற்றப்பட்டிருக்கிறொள்.

அவள்

நரம்புகளில்

எல்லொம்

நீலநொகங்கள்

குடிவயறிவிட்ைன. அவள் குருதியில் நொகரசம் ஓடுகிறது. அவள் அணறக்குள் பசன்று அங்வக கொண்பது தன் கைவணனத்தொன்” என்றொள் நொகினி. ஒரு பவற்றிணலணய எடுத்து அதில் ணமபூசி “இவதொ அவள் கொணும் கொட்சி” என்றொள்.

சத்யவதி குனிந்து வநொக்கி பின்னணைந்தொள். “என்ன இது? இணதயொ அவள் கொண்கிறொள்?” சியொமநொகினி

புன்னணக பசய்து “இதுவும் அவவனதொன் அரசி. பதய்வங்களுக்பகல்லொம் கரிய மூர்த்தங்களும் உண்டு… பபண்ைின்

தொகம்

கொைொதணத

வநொக்கிவய

பசல்கிறது.”

சத்யவதி

திணகப்புைன்

அணதவய

பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொள். பின்பு “ஆம், இவணன நொனும் அறிவவன்” என்றொள். “இணத அறிந்ததனொல்தொன் விசித்திரவரியன் ீ என்று பபயரிட்வைன்.” ணமப்பரப்பின்

பளபளப்பு

கொட்டிய

பிம்பங்கள் மணறந்தன.

சத்யவதி

“என்ன?” என்றொள்.

சியொமநொகினி

பரபரப்புைன் பவற்றிணலணய மீ ண்டும் மீ ண்டும் நீவினொள். அது கருணமயொகவவ இருந்தது. “என்ன நைந்தது சியொமநொகினிவய?” என்றொள் சத்யவதி.

“அவள் விழிகள் திறந்துவிட்ைன. அவள் அது வியொசன் என்று கண்டுவிட்ைொள்” என்றொள் சியொமநொகினி.

அச்சத்துைன் சியொமநொகினியின் வதொள்கணளப்பற்றி “என்ன நைக்கும் சியொமநொகினிவய?” என்றொள் சத்யவதி. சியொமநொகினி

புன்னணகயுைன்

“அவள்

எடுத்துக்பகொள்வொள்” என்றொள். ிப்ரவரி

பபண், அவர்

ஆண்.

அவருக்குள்

உள்ள கருணமணய

முழுக்க

2014

1.முதற்கனல்32

தீச்சொரல்

6

மஞ்சத்தணறயின் வொயிணல மிகபமல்லத்திறந்து நீண்ை பவண்ைிற வொள் என உள்வள விழுந்த ஒளியொல் பவட்ைப்பட்ைவளொகக் கிைந்த அம்பிணகணய அம்பொலிணக எட்டிப் பொர்த்தொள். அம்பிணக அணசவில்லொமல் அங்வகவய கிைந்தொள். துயில் ஒலி இல்ணல என்பணத அம்பொலிணக கவனித்தொள்.

அம்பொலிணக கதணவ பமல்ல அணசத்தவபொது அம்பிணகயின் கண்ைிணமகள் அதிர்ந்தன. பமல்லத்திரும்பி

“நீயொ?” என்றொள். “உள்வள வரலொமொ அக்கொ?” என்றொள் அம்பொலிணக. “வொ” என்றொள் அம்பிணக. அம்பொலிணக ஓடிச்பசன்று அம்பிணகயின் மஞ்சத்தின் விளிம்பில் அமர்ந்துபகொண்ைொள். பநல்மைி பபொறுக்கும் சிறுகுருவி வபொல அவளிைம் ஒரு பதற்றம் இருந்தது.

அம்பிணக “என்னடி?” என்றொள். “அக்கொ, நீ வநற்று அந்த தொலத்தில் எணதக் கண்ைொய்?” என்றொள் அம்பொலிணக. “என் முகத்ணத” என்றொள் அம்பிணக. அம்பொலிணக பைபைப்புைன் “இல்ணல, உன் முகம் விலகியவபொது?” என்றொள்.

அம்பொலிணகயின்

சிறிய

வட்ைமுகத்ணத

பொர்த்துக்பகொண்டிருந்த

அம்பிணக

புன்னணகயுைன்

அவள்

ணககணளப்பிடித்து “அதில் கண்ைணவ எல்லொவம என் முகம்தொனடி. அணத நொன் இன்றுதொன் உைர்ந்வதன்”

என்றொள். “அப்படியொ? நொன் கண்ைணவ வவறு” என்றொள் அம்பொலிணக. “நீ கண்ைணவயும் உன் முகங்கள்தொன்” என்றொள் அம்பிணக. அம்பொலிணக

சிலகைங்கள்

தன்னுள் எண்ைிக்பகொண்டு

இருந்த

பின்பு

முழங்கொணலக்

கட்டிக்பகொண்டு

“எனக்கு ஏதும் புரியவில்ணல அக்கொ. குழப்பமொக இருக்கிறது. சியொணம இன்று மொணல நொன் அரசரின் மஞ்சத்துக்குச்

பசல்லவவண்டும்

என்றொள்.

அங்வக

மஞ்சத்தில்

அரசர்

நொன்

வகொலத்தில் வநரில் வந்து என்னுைன் இருப்பொர் என்றும் பசொன்னொள்.”

அந்தத் தொலத்தில்

கண்ை

அம்பிணக புன்னணக புரிந்தொள். “நொன் வபொவதொ வவண்ைொமொ அக்கொ?” என்றொள் அம்பொலிணக. “ஏன்?” என்றொள் அம்பிணக. என்றொள்.

“எனக்கு பயமொக

இருக்கிறது.” அம்பிணக

வவபறணதயும்

“எனக்கு

சிரித்தபடி

பயமில்ணல”

என்றவபொது

“பயமொ, உனக்கொ? பபொய்

அம்பிணகயின் அருவக படுத்து பமத்ணதயில் முகம் புணதத்தொள். பயம்? பசொல்லடி” என

“என்ன

அம்பிணக வகட்ைொள்.

அம்பொலிணகயின்

“ஒன்றுமில்ணல” என்று

பசொல்லொவத”

முகம்

சிவந்தது.

அவள்

முகம்

நீக்கொமல்

“என்

வயிறு

பபரிதொக

தணலயணசத்தொள். “பசொல்லடி” என்றொள் அம்பிணக. அம்பொலிணக எழுந்து அம்பிணகயின் கொதுக்குள் “குழந்ணத பிறக்கும்

என்றொர்கவள” என்றொள்.

“ஆம்.” அம்பொலிணக

மீ ண்டும் கொதுக்குள்

ஆகுமல்லவொ?” என்றொள். “ஆம், குழந்ணத வளரும் அல்லவொ?” அம்பொலிணக எழுந்து தணலணய அணசத்து “அதுதொன் அக்கொ எனக்கு பயம்” என்றொள்.

“நொன் என்ன பசொன்னொலும் நீ வபொகத்தொன் வபொகிறொய்” என்றொள் அம்பிணக. “ஏபனன்றொல் தன்னிைமிருந்து எவருக்கும் விடுதணல இல்ணல.” அம்பொலிணக குழப்பத்துைன் “என்ன பசொல்கிறொய்?” என்றொள். “உனக்குப் புரியொது” என்றொள் அம்பிணக. சிணுங்கியபடி அம்பிணகயின் ணககணளப்பிடித்துக்பகொண்டு “எல்லொம் புரியும் பசொல்” என்றொள் அம்பொலிணக. அம்பிணக

பவளிறிய

உதடுகளொல் புன்னணகபுரிந்து

“நீ

தொலத்தில்

எணதக்

கண்ைொய்?” என்றொள்.

“அரசர்

என்னுைன் விணளயொை வந்தொர். நொைலொல் வில்பசய்து தர்ப்ணபகணளக் பகொண்டு நொங்கள் ஆற்றில்மிதந்த இணலகணள எய்து மூழ்கடித்வதொம்… அதன்பின் குதிணரயில் ஏறி ஆற்ணறக் கைந்து பசன்வறொம். மறுபக்கம் முழுக்க தொணழப்புதர்கள். அங்வக ஒரு யொணன…”

அம்பிணக புன்னணகபசய்து “அணதத்தொன் நீ கொைமுடியும்… அணதவய கொண்பொய்” என்றொள். அம்பொலிணக உதடுகணளச் சுழித்து தணலணயச் சரித்து சிந்தணனபசய்தபின் “அக்கொ உண்ணமயிவலவய வருவது அரசரொ?” என்றொள்.

“உண்ணமயிவலவய உண்ணமயிவலவய தணலசரித்து.

ஓர்

ஆணை

எந்தப்பபண்

கொைத்பதொைங்கும்வபொது

“வவடிக்ணகயொகச்

பசொன்வனன்…

அணையமுடியும்

வயதொகிவிட்டிருக்குவம?” அம்பொலிணக,

அம்பொலிணக?

யொரொக

அவணன

என்றொள்

“ஏன்?”

இருந்தொலும்

நொம்

அவள்

அம்பொலிணக

பிரியங்கணளத்தொன் பொர்க்கிவறொம். எல்லொ உறவுகளும் மொயத்வதொற்றங்கள்தொன்… பிறபகன்ன?”

நம்முணைய

“இது மொயத்வதொற்றமொ அக்கொ?” “நீ அரசணர பொர்த்திருக்கிறொயல்லவொ?” என்று அம்பிணக வகட்ைொள். “ஆமொம்” என்றொள் அம்பொலிணக மூன்றொம்முணற

சிரித்தபடி.

பகொஞ்சம்

இதுவும் உண்ணம” என்றொள்.

மூன்றுமுணற

“நொன்

பிடித்திருந்தது.” அம்பிணக

அவணரப்பொர்த்வதன்.

“அது எவ்வளவு

முதலில் பிடிக்கவில்ணல.

உண்ணமவயொ

அந்த

அளவுக்கு

“அப்படிபயன்றொல் சரி” என்று அம்பொலிணக பபருமூச்சுவிட்ைொள். “நொன் மிகவும் அஞ்சிக்பகொண்டிருந்வதன் அக்கொ. ஏவதனும் மொயமிருக்குவமொ என்று நிணனத்திருந்வதன். உன்னிைம் அவர் எப்படி இருந்தொர்?”

அம்பிணக புன்னணகபசய்து “அணதச் பசொன்னொல் நீ பயப்படுவொய்” என்றொள். “இல்ணல பயப்பைமொட்வைன்…” என்று அவள் வதொணளப்பிடித்து அம்பொலிணக உலுக்கினொள். “சரி, பசொல்கிவறன்… யொணனவபொல.”

அம்பொலிணக பயந்து எழுந்து “என்ன அக்கொ பசொல்கிறொய்?” என்றொள். “நொனும் யொணனயொகத்தொன் இருந்வதன் அம்பொலிணக.” “நீயொ?” என்றொள் அம்பொலிணக பயத்துைன்.

“ஆமொம், நொன் எப்படி யொணனயொவனன் என்று எனக்வக பதரியவில்ணல. நொன் ஒரு நதிக்கணரயில் பமல்ல

இறங்கியவபொது நதிக்கு மறுபக்கம் ஒரு மிகப்பபரிய மதயொணன நிற்பணதக் கண்வைன். பிணறநிலவு ஆடியில் பதரிவதுவபொல இரு தந்தங்கள்தொன் முதலில் பதரிந்தன. இரவு வமலும் இருண்டு திரண்டு நைந்துவருவது வபொல

அந்தயொணன

முன்னொல்

வந்து

என்ணனப்பொர்த்து துதிக்ணகணயத்

தூக்கி

மொபபரும்

சங்பகொலி

எழுப்பியது. பின்பு அந்த நதியில் இறங்கி அதில் பரவியிருந்த விண்மீ ன்கணளக் கலக்கி அணலபயழுப்பியபடி என்ணன வநொக்கி

வந்தது.

நொன்

முதலில்

அஞ்சிவனன்

என்றொலும்

அந்த

அச்சவம

என்ணன முன்னொல்

பகொண்டு பசன்றது. நொனும் நீரில் இறங்கி நின்று திரும்ப சங்பகொலி எழுப்பிவனன். அப்வபொதுதொன் நொனும் யொணனயொக இருப்பணதக் கண்வைன்.”

அக்கொ?” என்றொள்

“உண்ணமயொகவொ

அம்பொலிணக. அவள்

ணககள்

நடுங்குவணதக்

கண்டு

அம்பிணக

புன்னணகத்தபடி “இது பவறும் கணததொன் இணளயவவள” என்றொள். “பிறகு என்ன ஆயிற்று அக்கொ?” என்றொள் அம்பொலிணக.

என்ன

“யொணனகள்

பசய்யும்?

துதிக்ணககணளச்

சுற்றிக்பகொண்டு

மத்தகங்களொல்

முட்டிக்பகொண்வைொம். தூண்கள் வபொன்ற கொல்களொல் கொட்ணை மிதித்து அழித்வதொம். பபரிய மரங்கணளப் பிடுங்கி

அடித்துக்பகொண்வைொம்.

ஒலிபயழுப்பிவனொம்.

எந்தப்

அதற்குக் கண்கள் இல்ணல.” “அப்படியொ உைர்ந்தொள்.

அக்கொ?” என்றொள் “ஆமொம்.

பொணறகணளத்

வபொரிலும்

நொன்

தூக்கி

அம்பொலிணக. அவளுக்கு

யொணனக்கு

கண்கள்

வசிவனொம். ீ

அந்த யொணனணய

எதற்கு?

எதுவுவம

மற்ற

கொடும்

பவல்ல

மணலகளும்

முடியவில்ணல.

புரியொமலொகிவிட்ைது

உயிர்கள்

எதிபரொலிக்க ஏபனன்றொல்

என

அணதப்பொர்த்தொல்

அம்பிணக

வபொதொதொ?

வழிவிைவவண்டியணவ அணவதொவன? வலிணம என்றொல் அதற்கு கண்கள் இருக்கலொகொது. இது அது என்று பொர்க்கமுடிந்தொல்

வலிணம

இருபபயர்கள்தொன்.” “நொன்

எணதக்கொண்வபன்

குணறய

ஆரம்பிக்கும்.

மூர்க்கம்

அக்கொ?” என்றொள் அம்பொலிணக.

என்பதும் வலிணம

“பதரியவில்ணல.

என்பதும்

ஆனொல்

ஒன்றின்

ஒன்று

மட்டும்

உறுதியொக நிணனத்துக்பகொள். நீ முதன்முதலில் அரசணரப்பொர்த்தபின் கண்கணளவய திறக்கொவத…” என்றொள் அம்பிணக. “ஏன்?” என்றொள் அம்பொலிணக. “திறந்தொல் எல்லொம் கனவு என்று வதொன்றும்.”

“நீ திறந்தொயொ அக்கொ?” “ஆம் திறந்வதன்” என்றொள் அம்பிணக. “ஆனொல் எனக்கு இன்பனொரு பபரிய கனவு வந்தது. அந்தக்கனவில் இரு மதயொணனகள் ஒரு பபரிய நொகத்தின் உைம்பில் இரு சிறு பூச்சிகள்வபொல மத்தகம் முட்டி விணளயொடுவணதத்தொன் கண்வைன்.”

கதவு அணசந்தது. பவளிவய நின்ற சியொணம “மன்னிக்கவவண்டும். இணளய அரசியொர் தன் அணறவிட்டு பவளிவய

பசல்லக்கூைொபதன்று

வபரரசியொரின்

ஆணை”

என்றொள்.

“வபரரசி

பசொன்னொல்

நொன்

வகட்கவவண்டுவமொ? என்ணன மிரட்டினொல் நொனும் பபரிய அக்கொவபொல ரதத்ணத எடுத்துக்பகொண்டு கொசிக்வக திரும்பி விடுவவன்” என்றொள் அம்பொலிணக.

சியொணம

பமன்ணமயொக

அரசி, இன்று மொணல

“வொருங்கள்

தங்களுணைய

மங்கலமஞ்சம்

அல்லவொ?”

என்றொள். அம்பொலிணக அவளுைன் பசன்றபடி “எனக்கு குழந்ணதகள் பிறக்குமொ?” என்றொள். “ஒருகுழந்ணத

உறுதியொகப்பிறக்கும்…” என்றொள் சியொணம. “அணத நொவன ணவத்துக்பகொண்டு விணளயொைலொமொ? இல்ணல வசடிகளிைம் பகொடுத்துவிை வவண்டுமொ?” சியொணம சிரித்து “நீங்கவள விணளயொைலொம்” என்றொள். அம்பொலிணக

படிகளில்

பமல்லக்குதித்து அவணளத்

பதொைர்ந்தபடி

ஒரு

“என்னிைம்

பளிங்குப்பொணவ

இருந்தது. என் ணகயளவுக்வக சிறியது. குழந்ணத. நொன் அணத ணவத்து விணளயொடுவவன். பதொட்டிலில் வபொட்டு ஆட்டுவவன்” என்றொள்.

“அணத நொன் கொசியிவலவய விட்டுவந்துவிட்வைன்… அணதப்வபொன்ற ஒரு

பவண்ைிறமொன குழந்ணத கிணைத்தொல் நொன் அணத கீ வழவய விைமொட்வைன்.”

அவணள அவளுணைய அணறக்குள் பகொண்டு பசன்று அமரச்பசய்தொள் சியொணம. அம்பொலிணக “இன்னும் எவ்வளவு

வநரம்

நொன்

இங்வக இருக்கவவண்டும்?” என்று

வரச்பசொல்லி பொைச்பசொல்.”

சிணுங்கினொள்.

“அப்படிபயன்றொல்

சூதர்கணள

சியொணம அவள் முன் அமர்ந்து “சூதர்கள் ஆண்கள். அவர்கணள நீங்கள் பொர்க்கமுடியொது அரசி” என்றொள். “அப்படிபயன்றொல் விறலியர்

வரட்டும்.” சியொணம

தங்கணள

“விறலியரும்

பொைல்கள் வழியொக தங்கணள எங்கொவது அணழத்துச் பசன்றுவிடுவொர்கள்.”

பொர்க்கக்கூைொது.

அவர்கள்

“நொன் என்னதொன் பசய்வது?” என்றொள் அம்பொலிணக. “நொன் சொளரம் வழியொக குதித்து வதொட்ைத்துக்குச்

பசல்வவன். உப்பரிணகயிலிருந்து மரங்களில் ஏற எனக்குத் பதரியும்.” சியொணம சிரித்துக்பகொண்டு, “சரி நொன் கணத பசொல்லவொ?” என்றொள்.

அம்பொலிணக “இன்னும் மூன்று நொழிணக இருக்கிறது.

மூன்று கணதகணளச்

பசொல்” என்றொள்.

சியொணம

அமர்ந்துபகொண்டு “இளவரசி நீங்கள் சந்திரணன விரும்புகிறீர்கள் அல்லவொ?” அம்பொலிணக துள்ளி எழுந்து

அவளருவக வந்து அமர்ந்து “ஆமொம், எனக்கு சந்திரன் மிகமிகப்பிடிக்கும். எப்படி அது உனக்குத்பதரியும்?” என்றொள். “பதரியும்…” என்றொள் சியொணம. “சந்திரணனப்பற்றிய கணதணயச் பசொல்லவொ?”

அம்பொலிணக வகட்பதற்கொக கொல்கணள மடித்து அமர்ந்து ணககணள சிறிய வமொவொயில் ஊன்றிக்பகொண்ைொள். “அரசிவய, பிரபஞ்சத்ணத உருவொக்குவதற்கொக

பிரம்மொ

வதொன்றினொர்.

பணைப்ணபப்பற்றி

அவர்

அணைந்த

ஒவ்பவொரு எண்ைமும் ஒரு பிரஜொபதியொக பிறந்து பிரபஞ்ச விணசகணளயும் பபொருட்கணளயும் பணைத்தன. அவர்களில் முதன்ணமயொனவர் மகொபிரஜொபதியொன அத்ரி” என சியொணம பசொல்லத்பதொைங்கினொள். நூறுநூறொயிரம்

பவண்கூந்தலும்

வகொடி

வயொசணன

பகொண்ைவர்

நீளமுள்ள பவண்தொடியும்

அவர்.

அவரது

சிவந்த

நூறொயிரம்

பொதங்கள்

வகொடி

மண்மீ தும்

வயொசணன

நீளமுள்ள

பவண்ைிறமொன

சிரம்

விண்ைிலும் விரிந்திருந்தது. நூறுநூறொயிரம் வகொடி யுகங்கள் அவர் தனக்குள் ஆழ்ந்து பிரம்மத்ணத எண்ைி தவம்பசய்தொர்.

அவருக்குள் பிரம்மம் ஒளிவிைத்பதொைங்கியதும் அவருணைய உைலின் பவண்ைிற ஒளி மிகுந்தது. அவரது தொடி

பவண்பைொளியொக

தன்

சிந்ணதயில்

மொறி வமலும்

நூறுநூறொயிரம்

மைங்கு

நீண்டு வளர்ந்தது.

வளர்ந்து வளர்ந்து

பசன்ற ஒரு கட்ைத்தில் முழுணமபபற்ற அவர் மணலணய அள்ளிக்பகொண்ை பனித்துளி வபொல பிரம்மத்ணத வொங்கிக்பகொண்ைொர்.

முத்துக்கள்

குளிர்ந்த

அவற்ணறக்

கண்ை

ஒளியுைன்

அந்த

குளிபரொளி பரப்பி வொனில் அணலந்தன. நொன்கு

கருவிவலற்றிக்பகொண்ைன.

அணவ

ஆனந்தம்

தொளொமல்

அவரது கண்களிலிருந்து

உதிரத்பதொைங்கின. வகொைொனுவகொடித்

திணசகளும் பபற்ற

நொன்கு

வதவியரொக

துளிகள்

மொறி

நொன்கு பவள்ளிக்குழந்ணதகணள

அவ்வொறு

கண்ை ீர்

உதிர்ந்து

அவ்விழிநீர்த்துளிகணள

பிரம்மவதவர் ஒன்றொக்கினொர்.

அக்குழந்ணதணய பநஞ்வசொைணைத்த அத்ரி பிரகஸ்பதி தன் ஞொனவம முதிர்ந்து வந்தவன் அவன் என உைர்ந்து முத்தமிட்டு கண்களில் ஒற்றி குதூகலித்தொர். அவன் பபயர் சந்திரன்.

அவன் வளர்ந்து பவண்பளிங்கில் சூரியன் புகுந்ததுவபொன்ற நிறம்பகொண்ை இணளஞனொக ஆனொன். அரசிவய சந்திரனின் மகன் புதன். புதனின் மகன் புரூரவஸ். புரூரவஸின் ணமந்தர்கவள இக்குருகுலத்து மன்னர்கள். மண்ணுள்ளவணர அவர்கள் புகழ் வொழ்க!

“சந்திரனின் ஒளிவந்த கணத பதரியுமல்லவொ?” என்றொள் சியொணம. கனவுநிணறந்த கண்களுைன் இருந்த அம்பொலிணக

ஒவ்பவொன்றும்

இல்ணல

என்று

வபரரசர்களும்

தணலயணசத்தொள்.

மொமுனிவர்களும்

“அரசிவய,

விண்ைில்

என்றறிவர்களொக! ீ

மின்னும்

விண்மீ ன்கள்

வைமுணனயில்

என்றும்

மொறொமலிருக்கும் விண்மீ ன் துருவன். அவன் ஒருகைமும் கண்ைிணமக்கொமல் பூமொவதவிணய கொப்பவன்” என்றொள் சியொணம.

துருவனின் ணமந்தன் சிஷ்டி. சிஷ்டியின் ணமந்தன் ரிபு. ரிபுவின் வம்சத்தில் பிறந்த சொக்ஷுகனின் ணமந்தன் மனு. மனுவின்

ணமந்தன்

குரு, குரு

அங்கணனப்பபற்றொன்.

அங்கன்

வவனணனப்பபற்றொன். வவனனின்

ணமந்தன் பிருது என்றறியப்பட்ைொன். பிருதுவவ பூமிணய அரசனொக நின்று ஆண்டிருந்தொன். அவனுணைய கண்களின்

ஒளியில்

பூமிவதவி

என்றணழத்தனர்.

வொழ்ந்திருந்தொள். பிருதுவின்

மகளொன

அவணள

வதவர்கள்

பிருத்வி

ஒருமுணற பிருது வொன்பவளியின் இருள்விரிவில் அணலந்து மீ ளும்வபொது பூமிவதவி தன் கட்ைணளணய மீ றியிருப்பணதக்

கண்ைொன்.

இழுத்துக்பகொண்ைொள். கிருமிகணளயும்

அவள்

தன்

மனிதர்கணளயும்

மீ து

எழுந்த

மிருகங்கணளயும்

கைல்கணளயும்

மணலகணளயும்

பறணவகணளயும்

உள்வள

பூச்சிபுழுக்கணளயும்

தொவரங்கணளயும் விழுங்கிக்பகொண்ைொள். பிருது வந்து பொர்த்தவபொது பவறுணமபகொண்டு

விண்ைில் சுழன்ற பூமொவதவிணயவய கண்ைொன். சினம் பகொண்டு தன் வில்ணல எடுத்தொன். வகொைொனுவகொடி வயொசணன நீளமுள்ள தன் வில்ணலக்குணலத்து நொவைற்றியபடி பூமிணய தண்டிக்க வந்தொன்.

மண்மகள் அஞ்சி தப்பி ஓடினொள். இருள் மண்டிக்கிைந்த பிரபஞ்சவதிகளில் ீ அவள் ஓடி ஓடி ஒளிந்தவபொதும் பிருது

அவணள

விைவில்ணல.

நூறுநூறொயிரம்

வகொடி

வருைங்கள்

பிருது

முடிவிலொபவளியின் இருண்ைமூணலயில் பதுங்கியிருந்த அவணளப் பிடித்து இழுத்தொன். வில்பலடுத்துக்

குணலத்த

பிருதுணவக்

கண்டு

அஞ்சிநடுங்கிய

மண்மகள்

அவணளத்

துரத்தி

நொன்

உங்கள்

“வதவொ,

அடிணம…என்ணன அழிக்கவவண்ைொம். என்னிலுள்ள அணனத்தும் கூைவவ அழியும்” என்றொள். “மண்மகள்கள் அணனவரும் என்னுணைய பணைப்புகள் மட்டுவம. என் வயொகவல்லணமயொல் நொன் நூறு மண்மகள்கணள பபற்பறடுப்வபன்”

என்றொன்

பிருது.

அழிக்கவவண்ைொம்.

“என்ணன

மீ ட்டுத்தருகிவறன்” என்றொள் மண்மகள்.

நொன்

உண்ைவற்ணற

எல்லொம்

அதன் பின் அவள் ஓர் அழகிய சிவந்த பசுவொனொள். அவள் உள்ளம் கனிவதற்கொக பிருது சந்திரணன அழகிய பவண்ைிறக் கன்றொக்கினொன். பசம்பசு பவண்கன்ணற மனம் கனிந்து நக்கியவபொது அதிலிருந்து

பொல் பவள்ளம் சுரந்தது. அணவ நதிகளொக ஓடின. அந்நதிகளின் வழிவய அழிந்தணவ அணனத்தும் மண்மீ து மீ ண்டும் எழுந்து வந்தன. பிரம்மன் அப்பசுவின் அமுணதக் கறந்து விண்ணுலொவிகளுக்கு உைவொக்கினொன்.

தட்சகன் விஷம் கறந்பதடுத்தொன். யட்சர்கள் இணசணயக் கறந்பதடுத்தனர். எஞ்சியபொணலக் குடித்த சந்திரன் அணத பவண்ைிற ஒளியொக தன்னுைலில் நிணறத்துக்பகொண்ைொன். மண்ைிலிருக்கும் மலர்கின்றன.

உயிர்களுக்பகல்லொம்

நொகங்கள் விரிகின்றன.

மூலிணககளுக்குள்ளும்

சந்திரனின்

மீ ன்கள்

ஒளி

சிறகு

அமுதொகும்.

சந்திர

முணளத்பதழுகின்றன.

சந்திரனின் ஆற்றவல நிணறந்திருக்கிறது.

ஒளியில்

மண்ைிலுள்ள

மலர்கள்

அத்தணன

துயரமுறும் அத்தணன மனங்கணளயும்

குளிர்ந்த பவண்ைிற இறகுகளொல் பமல்ல வருடி சந்திரன் ஆறுதல்பசொல்கிறொன். ஆகவவதொன் சந்திரணன பபருங்கருணைவய உருவொனவன் என்று பசொல்கின்றனர் ரிஷிகள்.

“மூன்றொவது கணத” என்றொள் அம்பொலிணக. “பபரும்புகழுணையவனும் அருளொளனுமொகிய சந்திரன் பபற்ற சொபத்தின் கணதணயச் பசொல்கிவறன்” என்றொள் சியொணம. தட்ச

பிரஜொபதியின்

இருபத்திவயழு

மகள்கணள சந்திரன்

மைந்துபகொண்ைொன்.

அவர்கவள

சந்திரனின்

இருபத்திவயழு நட்சத்திர நிணலகளொனொர்கள். அஸ்வதி, பரைி, கொர்த்திணக என்று பதொைங்கி வரவதியில் முடியும்

அந்நிணலகளில்

ஆணையிட்ைொன். அந்த

இருபத்திவயழு

எல்லொம்

மணனவியரில்

சந்திரன்

பசன்றிருந்து

அருள்

வரொஹிைியிைம் மட்டும்

அளிக்கவவண்டும் என்று

சந்திரன்

தட்சன்

பபருங்கொதல்பகொண்டிருந்தொன்.

ஏபனன்றொல் அவள் பசுக்களின் வதவணத. மண்மகணள பசுவொகக் கண்ை சந்திரன் அன்று உண்ை பொலின் சுணவணய மறக்கவவயில்ணல. ஆகவவ பசம்பசுவின் வடிவிலிருந்த வரொஹிைியிைவம அவன் எப்வபொதும் இருந்தொன்.

மற்ற

இருபத்தியொறு

மணனவியரும்

சந்திரணன கண்டித்து அறிவுறுத்தினொர். பிரஜொபதிக்கு

தொன்

கட்டுப்பட்ைவன்

பசன்று

தட்சனிைம் முணறயிட்ைொர்கள்.

என்று அறிந்தவபொதிலும்கூை

சந்திரனொல்

தட்சபிரஜொபதி

வரொஹிைிணய

விட்டு

விலகமுடியவில்ணல. அன்ணனயின் பொணல அதிகம் உண்கின்ற குழந்ணதகள் வளர்வவதயில்ணல இளவரசி.

வரொஹிைிணய சந்திரன் விலகொதணத அறிந்த தட்ச பிரஜொபதி சினம் பகொண்டு சந்திரனுக்கு அழிவுச்பசொல் விடுத்தொர். சந்திரன் வதய்வுவநொய் பகொண்ைவனொனொன். பமல்லபமல்ல மூலிணககள்

சந்திரன்

வதய்ந்து

மணறந்தவபொது

மண்ைிலுள்ள

பபருநொகம் தட்ச

பிரஜொபதியிைம்

முணறயிட்ைன.

மருந்திழந்தன.

குலமூதொணதயொன

நொகங்கள் விஷமிழந்தன.

அணவ

தொவரங்கபளல்லொம்

கூட்ைமொக

சினம்

வசொர்ந்தன.

வொவனறிச்பசன்று குணறந்த

தட்ச

தங்கள்

பிரஜொபதி

சந்திரன் மொதத்தில்

பதிணனந்துநொள்

வதய்வுவநொணய

அறிந்தொல்வபொதும்

என்று

பசொல்மீ ட்சி அளித்தொர்.

எஞ்சிய பதிணனந்து நொளும் சந்திரன் வளர்ந்து முழுணமயணையலொபமன்று பசொன்னொர்.

“சந்திரன் வதயும் கணத இது, சந்திரன் வளரும் கணதயும் இதுவவ” என்றொள் சியொணம. கணதவகட்டு விழித்த கண்களுைன் தன்ணனயறியொமவல வொய்க்குள் பசன்ற விரல்களுைன் தன் மடிமீ து தணலணவத்துக்கிைந்த

அம்பொலிணகணய குனிந்து வநொக்கி “இருபதொண்டுகளுக்கு முன் சந்திரவம்சத்தில் ஒரு இளஞ்சந்திரன் என் ணககளில்

பிறந்தொன்

அரசி”

என்றொள்

சியொணம.

அவணன

“நொன்

ணகயில்

எடுத்துப்பொர்த்வதன்.

மூன்றொம்பிணறவபொல பவளிறி பமலிந்தவன். வொழ்நொள் எல்லொம் வதய்வுவநொய் பகொண்டிருந்தொன். ஆனொல்

பவளிறிக்குளிர்ந்து மணறந்தொலும் தண்பைொளியொல் அணனவணரயும் வொழ்த்திச்பசன்றவன். அவன் கண்பட்ை இைங்களிபலல்லொம் இணலகள் மருந்தொயின. மனிதத் துயரங்கள் அணனத்ணதயும் அறிபவனொக இருந்தொன். விசித்திரவரிய ீ மொமன்னன். அவனுணைய அரசி நீங்கள்” என்றொள். அம்பொலிணகயின் மணனவி

தன்

துணைவியொக

கண்கள்

பநஞ்சில் நீங்கள்

ஈரமொயின.

சியொணம அவள்

பகொண்டு பசல்லும் வமகவொசல்

வமல்

தகுதிபணைத்த

திறந்து

உள்வள

குனிந்து

ஆண்கள்

“விண்வைறும்

மிகச்சிலவர.

பசல்லும்வபொது

முதுபத்தினிகபளல்லொம் வந்து உங்கணள வொழ்த்துவொர்கள்” என்றொள்.

கைம்

வணர

விசித்திரவரியனின் ீ

உங்கள்

குலத்தின்

அம்பொலிணக “ஆம். நொன் அவருைன் முடிவில்லொமல் விணளயொடிக்பகொண்டிருக்கிவறன்” என்றொள். “நொன் பசல்லொத வதொட்ைங்களுக்பகல்லொம் கூட்டிச்பசல்லும் வதொழரொக இருக்கிறொர்.”

“பலமற்றவனின் ஆன்மொவில் பகொந்தளித்த திறபனல்லொம் உங்கள் தமக்ணகயிைம் வந்துவிட்ைது வதவி. வொழ்நொபளல்லொம் அவன் பகொஞ்சி விணளயொடிய வநொய் மட்டுவம எஞ்சியிருக்கிறது. அவணனப்வபொலவவ

ணகவிைப்பட்ை பமலிந்த பவண்ைிறக் குழந்ணதயொக. அதன் பபரிய கண்கணள என்னொல் பொர்க்கமுடிகிறது” என்றொள்.

“எனக்கு அது வபொதும் சியொணம” என்றொள் அம்பொலிணக. தணலமயிர்வகொதிய ணக திடுக்கிட்டு நிற்க சியொணம “என்ன பசொல்கிறீர்கள்

இளவரசி?”என்றொள்.

“அணத

நொன்

ணவத்துக்பகொள்கிவறன்

சியொணம…” என்றொள்

அம்பொலிணக. “பளிங்குப்பொணவ வபொல என் பநஞ்வசொடு அணைத்து ணவத்துக்பகொள்வவன். பொவம் அதுவும் எங்வக பசல்லும்?” என்றொள்.

சியொணம அந்த கன்னங்குழிந்த முகத்ணத, முதிரொத பற்கணள, சிறுபருக்கள் முணளத்பதழுந்த கன்னங்கணள, பமன்மயிர் பரவிய வமலுதடுக்குவிணவ பொர்த்தொள். ணககள் நடுங்க தனக்குள் என “குழந்ணதக்குள் கன்னியும் கன்னிக்குள் அன்ணனயும் குடிவயறும் கைம் எதுபவன்று வதவர்களும் அறிவதில்ணல வதவி” என்றொள்.

1.முதற்கனல்33

தீச்சொரல் 7

பிரம்மமுகூர்த்தத்தில் அரண்மணனயின் முன்னொல் இருந்த கொஞ்சனம் முழங்குவது அத்தணன சூதர்குலப் பைியொளர்களும் எழுந்தொகவவண்டுபமன்பதற்கொன

அறிவிப்பு.

அணத

மூலொதொரத்தின்

முதல்

விழிப்பு

என்றும், பபொன்னிறச் சூரியஒளியின் ஒலிவடிவம் என்றும், அஸ்தினபுரியின் அரண்மணனயொன சந்திரஹொசம் என்ற வண்டின் முரளல்நொதம் என்றும், புலரிவதவிக்கு முன் ணவக்கப்பட்ை அஸ்தினபுரம் என்ற மலரின்

வதன் என்றும் சூதப்பொைகர்கள் பொடினொலும் அத்தணன சூதர்குலப் பைியொளர்களுக்கும் அது கண்டிப்பொன உரிணமயொளரின் சொட்ணைநுனியின் பமல்லிய பதொடுணக மட்டு6ம்தொன். விஷப்பொம்பின் தீண்ைலுக்கு நிகர் அது.

அணத

உைர்ந்ததுவம

பொய்ந்பதழுவதற்கு

பயிற்றுவிக்கப்பட்டிருந்தனர்.

அத்தணனவபரும்

இளணமயிவலவய

சிணவ வலப்பக்கமொகத் திரும்பி எழுந்ததுவம பநடுநொள் பழக்கத்தொல் தன் ணககணள விரித்துப் பொர்த்தொள். கரங்களின் நுனியில் லட்சுமி, கரங்களின் நடுவவ சரஸ்வதி,கரமூணலயில் வகொவிந்தன் என்று அவளுக்கும்

பசொல்லிக் பகொடுக்கப்பட்டிருந்தது. ஆனொல் முகம் வநொக்கி ணகவிரித்து வரணகவதய்ந்த ணகபவள்ணளணயப் பொர்க்ணகயில் பதய்வங்கள் சரஸ்வதி.

அவளொல்

அவர்கணள

பதரிந்தன. குதிணர

சரஸ்வதியின்

அருள்

சரிபசய்தபடி

வகொவிந்தன்.

உணையவர்கள்

சுதந்திரமும் அருளப்பட்டிருக்கிறது. உணைகணள

பொர்க்க முடிந்ததில்ணல.

வளர்ப்பின்

எழுந்து

நல்லூழ்

இருளிவலவய

சூதர்களின்

மூன்று

சணமயல்பைியின் பகொண்ைவர்கள்,

நைந்துபசன்று

பதொழில்களுக்கொன

லட்சுமி.

அவர்களுக்கு

பொைர்களின்

பட்டினியும்

அரண்மணனபின்பக்கத்தில்

உருவொக்கப்பட்டிருந்த தைொகக்கணரக்குச் பசன்றொள். அங்வக நீரொட்ைணறயில் குளியலுக்கொன மண்கொரமும், கற்றொணழமைலும் பவட்டிவவரும் குழுமத்பதொைங்கியிருந்தனர்.

ணவக்கப்பட்ை

சிணவ

அருவக

பபட்டிகளுக்கு

பசன்றதும்

கிருணப

அருவக

சூதர்குலப்பபண்கள்

அவணளவநொக்கி ஓடிவந்தொள்.

அதற்குள் “வநற்று

உன்ணன

எருணம

கூப்பிட்ைொள்.” சிணவ

திணகத்து

“எப்வபொது?” என்றொள்.

சொமத்தில்.” சிணவ

“நொன்கொம்

வபசொமல் நின்றொள். “தூங்கிவிட்ைொயொ?” என்றொள் கிருணப. சிணவ தணலயணசத்தொள். “நொன் உன்ணன மூத்த

அரசி எதற்வகொ அணழத்தொர்கள் என்று பசொன்வனன், அவள் நம்பவில்ணல.” தணலணமச்வசடி மொதங்கியின் நணை எருணமவபொல ஒலிபயழுப்புவது. அப்பொல்

மொதங்கி

வபொைப்பட்ை

நிமிர்ந்த

பவள்ளிச்சரிணக

எடுத்துக்பகொண்ைொள்.

தணலமீ து

சிறிய கலம்வபொல

சொல்ணவயுமொக

உலர்த்தப்பட்ை

கட்ைப்பட்ை

வருவணதப்பொர்த்ததும்

கற்றொணழ

பகொண்ணையும்

சிணவ

பொம்புச்சட்ணை

குனிந்து

வபொலிருந்தது.

மொர்பின்வமல்

கற்றொணழணய

பவட்டிவவணரயும்

கொரத்துண்ணையும் எடுத்துக்பகொண்டு கூட்ைம் வழியொக இருவரும் பமல்ல பவளிவய பசல்ல முயன்றவபொது

மொதங்கி கவனித்துவிட்ைொள். “எருணம நம்ணமத்தொன் பொர்க்கிறது” என்று சிணவயின் ணகணயக்கிள்ளியபடி கிசுகிசுத்தொள். மொதங்கி சிணவதொவன

அவர்கணளப்பொர்த்து

நீ? சுணபயின்

கனத்த

மகள்?” என்றொள்.

சிணவ

ணகணயத்தூக்கி தணலணய

“யொரங்வக, ஏய்

அணசத்தொள். அவள்

உன் பபயபரன்ன?

அரண்மணனயில்

மொதங்கியின்கீ ழ் பைியொற்றத்பதொைங்கி பன்னிரண்டு ஆண்டுகள் ஆன பிறகும் மொதங்கி இன்னும் அவள் பபயணர தன் மனதில் ஏற்றிக்பகொள்ளவில்ணல. “வொ

இங்வக, ஏய்

நீயும்தொன்.

உன் பபயபரன்ன?” என்றொள்

மொதங்கி.

கிருணபயும்

சிணவயுைன்

அருவக

வந்தொள். “வநற்று சிறிய அரசிணய மஞ்சத்துக்குக் பகொண்டுபசன்றவள் யொர்?” என்றொள் மொதங்கி. சிணவ பைிவுைன் “நொன்தொன்” என்றொள். மொதங்கி திடீபரன்பறழுந்த சினத்துைன் கிருணபயின் கன்னத்தில் அணறந்து

“அப்படிபயன்றொல் யொர் அரசிணய பவளிவய கூட்டிவருவது? முனிவர் பிரம்மமுகூர்த்தத்தில் எழுவொர் என்று பதரியொதொ

உனக்கு?

அரசிணய

இந்வநரம்

கூட்டி

வந்திருக்கவவண்ைொமொ?”

என்றொள்.

கிருணப

கன்னத்ணதப்பபொத்தியபடி சிணவணயப்பொர்த்தொள். சிணவயிைம் “இது உனக்கொன அணற… நீ இன்று அரசியின் முகத்தில் விழிக்கப்வபொகிறொய், அதனொல் விடுகிவறன்… கிளம்பு” என்றொள் மொதங்கி.

“நொன் இன்னும் குளிக்கவில்ணல” என்றொள் சிணவ. அணத ஏற்கனவவ அறிந்திருந்தும் மொதங்கி வமலும் சினம்

பகொண்டு “இன்னுமொ குளிக்கவில்ணல…உன்ணன நொன் வந்து குளிப்பொட்டிவிைவொ? லொயத்தில் குதிணரச்சொைி அள்ளவிைொமல்

உனக்கு

மூன்றுவவணள

அமுதும்

பவள்ளி

ஆணையும்

தந்த

என்ணன

குணற

பசொல்லவவண்டும்… சண்டிவதவிவய, நொன் என்ன பசய்வவன்? இன்னும் அணரநொழிணகயில் நொன் வபரரசிக்கு

பசய்தி பசொல்லவவண்டுவம” ணகணய ஓங்கி அவள் முன்னொல் வர சிணவ ணகயொல் அணத தடுப்பதுவபொல நீட்டியபடி பின்னணைந்தொள். “என்ன பசய்வர்கவளொ ீ பதரியொது… இன்னும் அணரநொழிணக வநரத்தில் சிறிய அரசிணய அணறக்குள் வசர்த்துவிட்டு எனக்கு தகவல் பதரிவித்தொகவவண்டும் நீங்கள்.” சிணவ

கிருணபயுைன்

குளம்வநொக்கி

ஓடினொள். அங்வக

வட்ைமொன

குளத்தின்

படிக்கட்டுகளில்

எல்லொ

பருவங்கணளயும் வசர்ந்த நூற்றுக்கைக்கொன வசடிகளும் ஏவல்மகளிரும் நீரொடிக்பகொண்டிருந்தனர். அவர்கள்

மிகத்தொழ்ந்த குரலில் வபசிக்பகொண்டிருந்தொலும் அந்த ஒலி திரண்டு இணரச்சலொக முழங்கியது. இருள்நீரின் நுனிவணளவு குளியல்பபொருட்களின் வொசணனயுைன் பொசிபடிந்த பச்ணசப்படிக்கற்களில் அணலயடித்து குளம் சப்புபகொட்டுவதுவபொல

ஒலித்தது.

பபண்களின் முணலகள் அணசந்தன. சிணவ

உணைகணள

வவகமொக

சுற்றிலும்

அவிழ்த்து

எரிந்த

பபரிய

சுளுந்துகளின்

கணரயில் ணவத்துவிட்டு

ஏழொவது

ஒளியில்

விதவிதமொன

படியிலிருந்து

நீருக்குள்

பொய்ந்தொள். அவதவவகத்தில் உள்வள பசன்று பகொப்பளித்பதழும் நீர்க்குமிழிகள் நடுவவ ஆழ்ந்துபசன்றொள். பின்னொல்

குதித்த

கிருணப

நீருக்குள்

சற்று

அப்பொல்

சந்தித்துக்பகொண்ைனர். நீருக்குள்வளவய சிரித்துக்பகொண்ைனர்.

உள்வள

புகுந்தொள்.

இருவரும்

நீருக்குள்

கிருணபயின் கண்கள் இரு சிறு மீ ன்கள் வபொலத்பதரிந்தன. சிணவ அவள் உைணலச் சீண்டிவிட்டு விலகி

நீந்த கிருணப வணளந்து கொல்கணள அடித்து ணககணள நீட்டியபடி பிடிக்க வந்தொள். சிணவ நீருக்குள்வளவய

நீந்திச்பசன்று நீந்தும் பிறரின் கொல்களின் பநளிவுகள் வழியொக ஊடுருவி தப்பினொள். ஆனொல் கிருணப அவள் கொணலப்பிடித்துவிட்ைொள். இருவரும் பற்றிக்பகொண்டு நீருக்குள் சுற்றியபடி அமிழ்ந்து பின் கொல்கணள உணதத்து பீரிட்டு பவண்பற்கணளக்

வமவல

வந்தனர்.

கொட்டிச்சிரித்தொள்.

தணலமயிர்

இன்பனொரு

பதறிக்க இருவரும் கூச்சலிட்டு சிரித்தனர்.

பநற்றியில்

பபண்

வந்து

ஒட்டி

வதொளில்

நீரில் விழுந்து

வழிந்திருக்க கிருணப

உள்வள

பசன்ற

துளிகள்

ஒரு தடித்த பபண் “என்ன சிரிப்பு?” என்றொள். “சீக்கிரம் கிளம்பிச்பசல்லுங்கள்….இல்லொவிட்ைொல் எருணம

இங்வகயும் வரும்.” நீந்தி சற்று விலகியபின் கிருணப “பன்றிக்கு என்னடி எருணமணய அச்சம்?” என்றொள். சிணவ

சிரித்துக்பகொண்டு

நீந்திச்பசன்றனர்.

நீரில்

மூழ்கி

அணத

குமிழிகளொக பவளிவிட்ைொள்.

இருவரும்

நீர்

நடுவவ

உள்வள

நீணரக்பகொட்டும்

யொளிமுகத்தருவக

பசன்றதும்

சிணவ

சிறிய

“இன்று

அரசி

கருவுறுவொள்

என்கிறொர்கள்” என்றொள். “இந்த முனிவர்கள் கருணவ நுனியில் ஏந்தி அணலகிறொர்களொ என்ன?” என்றொள் கிருணப. சிரிப்ணப அைக்கமுடியொமல் சிணவ நீருக்குள் மீ ண்டும் மூழ்கிவிட்ைொள்.

மல்லொந்து நீந்தியவபொது விடிபவள்ளி பதரிந்தது. “அது என்னடி நொகினியின் மொயம்?” என்றொள் கிருணப.

“அரசகுலத்தவர் எப்வபொதும் வசொதிைர்கணளயும் மொயங்கணளயும் நம்பித்தொவன இருக்கிறொர்கள்?” என்றொள். சிணவ

எல்லொவம

“அவர்களுக்கு

இக்கட்ைொகி

விடுகிறது.

சூதர்களின் கணதகளில்

எல்லொ

அரசர்களும்

தவமிருந்துதொன் பிள்ணளகணளப் பபறுகிறொர்கள். சூதர்களுக்கு கூழொங்கல்ணல விட்பைறிந்தொவல குழந்ணத பிறந்துவிடுகிறது” என்றொள் கிருணப.

சிணவ சிரித்ததும் “சிரிக்கொவத, உண்ணமதொன். பசன்ற ஆவைியில் பத்ணரக்கு கர்ப்பம் என்று பதரிந்தது. எருணமயும் கழுகும் வசர்ந்து அவணள இட்டுச்பசன்று இருட்ைணறயில் ணவத்து ஆணைகணளக் கணளந்து

வசொதணன பசய்தொர்கள். யொர் கொரைம் என்று வகட்ைவபொது யொவரொ ஒரு முனிவர் என்று பசொன்னொளொம்.

முனிவர் உன்ணன பதொட்ைொரொ என்று எருணம அடிக்கவந்தவபொது பதொைவில்ணல, ஒரு கூழொங்கல்ணல விட்பைறிந்தொர் என்று ஒவரயடியொகச் பசொன்னொளொம்… என்னபசய்யமுடியும்? முனிவரின் குழந்ணத இன்னும் ஒருமொதத்தில் பிறக்கும்.” “பபரியதவசீலனொக

இருப்பொன்

வபொலிருக்கிறவத” என்றொள்

சிணவ.

“குதிணரகணள

பொர்த்திருக்கிறொயொ?

ஒவ்பவொருகுதிணரயும் ஒரு முனிவர். கண்மூடி தியொனம் பசய்தொல் சவுக்கு வந்து புட்ைத்தில் படும்வணர

பிரம்மலயம்தொன்…” என்ற கிருணப கிசுகிசுப்பொக “லொயம்பக்கமொக பசன்றுவிைொவத. உன் மீ தும் முனிவர் கூழொங்கல்ணல எடுத்து எறிந்துவிைப்வபொகிறொர்” என்றொள்.

சிணவ சிரிப்ணப அைக்கி “வபொடி” என்றொள். கிருணப “உண்ணம, என்ணன எறிந்து பொர்த்தொர்” என்றொள். “நீ என்ன பசய்தொய்?”

என்றொள்

சிணவ.

கிருணப

சிரித்துக்பகொண்வை

ஒரு

“நொனும்

கூழொங்கல்ணல

எடுத்து

எறியப்பொர்த்வதன்…பயந்து அலறி விலகிவிட்ைொர்.” சிணவ “வபொடி” என்றொள். “உண்ணம…அது சற்று பபரிய

கூழொங்கல். இரண்டு ணககளொலும் தூக்கிவனன்” கிருணப பசொன்னொள். சிணவ சிரிப்ணப அைக்கமுடியொமல் மீ ண்டும் மூழ்கிவிட்ைொள்.

கணரயில் வந்து நின்ற மொதங்கி “அங்வக என்ன பசய்கிறீர்கள்? ஏய், சுணபயின் மகவள, பவளிவய வொ…வொடி பவளிவய” என்று கூவியவபொதுதொன்

இருவரும்

வநரத்ணதவய

உைர்ந்தனர்.

கணரவநொக்கி

நீந்தியவபொது

சிணவயின் உணை அவிழ்ந்து கொல்களில் சிக்கியது. படியில் ஏறி நீணர உதறியபடி அணறவநொக்கிச் பசன்றொள்.

மொதங்கி “என்ன பசய்துபகொண்டிருந்தொய்? நொன் உன்னிைம் என்ன பசொன்வனன்?” என்று ணகணய ஓங்கியபடி வந்தொள்.

கிருணப பின்னொவலவய நின்றுவிட்ைொள். மொதங்கி தன் உணையில் பசருகியிருந்த சிறிய கொட்டுக்பகொடியொல்

சிணவயின் இடுப்புக்குக் கீ வழ நொணலந்து முணற அடித்தொள். அடி சணதயில் பட்ைதும் சிணவ துடித்தபடி “இல்ணல…இனிவமல் இல்ணல…அய்வயொ” என்று ஓணசயில்லொமல் கூவித் துடித்து விலகினொள். “அடி

இல்லொமல்

இருந்தொல்

உனக்பகல்லொம்

எடுத்து தின்றுவிைலொம்

இருக்கவவண்டும்” என்றொள் மொதங்கி.

எதுவுவம புரிவதில்ணல…பட்டினி என்று

நிணனப்பு…வபொ…இன்னும்

வபொட்ைொல்

எங்கொவது

அணரநொழிணகயில்

நீ

மிச்சம்

மீ தி

அணறயில்

சிணவ கிருணப இருவரும் ஈர உணையுைன் ஓடினொர்கள். பின்பக்கம் கனமொன உைல் பகொண்ை முதியவளொன

சொந்ணதணய மொதங்கி உரக்கத் திட்ை அவளும் ஓடி வருவது பதரிந்தது. “ஆட்டுக்குட்டிகணள ஏற்றிய ரதம் வபொல வருகிறொவள…சமநிணல தவறி விழுந்துவிைமொட்ைொளொ?” என்று கிசுகிசுப்பொகக் வகட்ைொள் கிருணப . சிணவ

கண்ை ீருைன்

திரும்பிப்பொர்த்து

சிரிப்ணப

அைக்கிக்

சிரிக்கணவக்கொவத…சிரிப்ணபக் கண்ைொல் எருணம இன்னும் அடிக்கவரும்.” வவகமொக

உணைமொற்றி

மஞ்சள்

திலகம்

அைிந்து தணலயில்

ஒரு

பகொண்ைொள்.

என்ணன

“வபொடி

பசண்பகமலணரயும்

சூடிக்பகொண்டு

சிணவ அரண்மணனக்குள் ஓடினொள். பின்னொல் ஓடிவந்த கிருணப “அந்தச் சிறுமிணய அணறக்குள் பகொண்டு விட்டுவிட்டு

வநரொக

சணமயல்கூைத்துக்கு

எடுத்துணவத்திருக்கிவறன்” என்று விணரந்துபகொண்டிருந்தனர்.

புதியவர்கள் வந்து நின்றனர். சிணவ

மைியணற

இரபவல்லொம்

வொசலில்

வொ…உனக்கு

பசொல்லிவிட்டு ஓடினொள்.

நின்றொள்.

நொன்

கொவல்கொத்த கொவல்பபண்கள் உள்வள

அங்வக

நொன்குபக்கமும்

ஓணசகள்

ஏதும்

ஒரு

தின்பண்ைம்

ஈர உணைகளுைன் வசடிகள்

வவல்கணளக்

ணகமொறி

வகட்கவில்ணல.

விலக

கொதலர்கள்

கண்ையர்ந்துவிட்ைொர்கவளொ என்று எண்ைிக்பகொண்டு பமல்ல புன்னணகத்தபின் கதணவ பமல்லத்திறந்து உள்வள பொர்த்தொள். மஞ்சத்தில் அம்பொலிணக தூங்கிக்பகொண்டிருக்க அணறக்குள் வியொசணரக் கொைவில்ணல.

சிணவ அருவக பசன்று அம்பொலிணக மீ து ஆணைணய எடுத்துப்வபொர்த்திவிட்டு “அரசி…அரசி” என உலுக்கி

எழுப்பினொள். அம்பொலிணக கண் திறந்து “எங்வக?” என்றொள். அம்பொலிணக “யொர்?” என்றொள். அம்பொலிணக அவணள கூர்ந்து வநொக்கி “அரசர்?” என்றொள்.

“பதரியவில்ணல அரசி…வொருங்கள், பபொழுது விடிந்துவிட்ைது” என்று சிணவ அவணள பமல்ல தூக்கினொள். உணைகணள

அைிந்துபகொண்ை அம்பொலிணக

“நொன்

வநற்று

மீ ன்கணள

நொைலொல்

அடித்வதன்” என்றொள்.

சிணவ புரியொமல் பொர்த்துவிட்டு “ஓ” என்று மட்டும் பசொன்னொள். “பபொன்னிறமொன மீ ன்கள்…நொனும் அரசரும் பவளிவய பசன்வறொம்…அரண்மணன அப்படிவய தூங்கிக்கிைந்தது பதரியுமொ?”

சிணவ அவணள பமல்ல இணைநொழி வழியொக அணழத்துச்பசன்றொள். அம்பொலிணக வபசிக்பகொண்வை வந்தொள். “பிணறநிலவு.

அதனொல் அதிக

பவளிச்சம்

இல்ணல.

ஆனொல்

நொம்

எணத

நிணனக்கிவறொவமொ

அது

நன்றொகவவ பதரியும்…. எவ்வளவு மீ ன்கள் என்கிறொய்? மீ ன்கணள எண்ைவவ முடியொது. எண்ைினொல் மீ ன்கள் எல்லொம் ஒன்றொகச் வசர்ந்து ஒவர மீ னொக ஆகிவிடும் என்றொர் அரசர்.”

“அரசர் எப்படி இருந்தொர் அரசி?” என்றொள் சிணவ. “நன்றொக பவளிறி பிணறநிலவு வபொலிருந்தொர்” என்றொள்

அம்பொலிணக. “நீரில் பதரியும் நிலவுவபொல. பதொட்ைொல் அப்படிவய பநளிய ஆரம்பித்துவிடுவொர்… கணலந்வத வபொய்விடுவொர் என்று நொன் பயந்துபகொண்வை இருந்வதன்.” அம்பொலிணக கூந்தணல சுழற்றிக் கட்டி “பொவம்,

பலவம இல்ணல அவருக்கு. ஓணைகணள எல்லொம் நொன்தொன் தூக்கி கைக்கணவத்வதன்” சிணவ பமல்ல “ஏன்?”

என்றொள். “அவரது பலபமல்லொம் அக்கொவிைம் பசன்றுவிட்ைதல்லவொ? பலமின்ணம எனக்குப் வபொதும் என்று நிணனத்வதன்.” சிணவ புரியொமல் அவணளப்பொர்த்தொள்.

அம்பொலிணகணய அணறயில் வசர்த்து அவளுக்கொன நீரொட்டுப்பபொருட்கணள எடுத்து அணறத்தைொகத்துக்குள் பகொண்டு பசன்று ணவத்தொள். மரத்தொலொன கூணரபகொண்ை நீள்வட்ை அணறக்குள் நீள்வட்ைவடிவமொன சிறிய தைொகம்.

பவளிவய

நீவரொணை

பகொட்டிக்பகொண்டிருந்தது.

வழியொக

அணறக்குச்

பசன்ற

வந்த

நீர்

அம்பொலிணக

சிணலப்பசுவின் உைவன

வொய்

வழியொக

உள்வள

நீரொட்ைணறக்கு வந்தொள்.

ஆழமற்ற

தைொகத்தில் ஆணைகணளக் கணளந்து இறங்கியபடி “நொன் பகல் முழுக்க தூங்குவவன்… என்ணன யொரும் எழுப்பக்கூைொது என்று பசொல்” என்றொள். நீரில் அவளுணைய சிறிய உைல் பரல்மீ ன் வபொல நீந்துவணதக் கண்ைொள் சிணவ.

அம்பொலிணக “ஏன் சிணவ, சூதர்பபண்களுக்கு எப்படி திருமைம் ஆகும்?” என்றொள். சிணவ புன்னணக புரிந்து “சூதர்கள் இருவணக வதவி. பவளிவய சுதந்திரமொக சுற்றித்திரியும் சூதர்கள் வொனகத்துப் பறணவகள் வபொல. பிடித்தவபொது

பிடித்தவர்களுைன்

இருப்பொர்கள்.

குழந்ணதகளுக்கு

அன்ணன மட்டும்தொன்

அணையொளம்.

இன்பனொருவணக சூதர்கள் அரண்மணனயில் இருப்பவர்கள். எங்களுக்குப் பிடித்தவர்கணளப்பற்றி நொங்கள் தணலவிக்குச் பசொல்வவொம். ஆணும்பபண்ணும் வசர்ந்து பரிசுப்பபொருட்களுைன் பசன்று அரசகுலத்தவரிைம் அனுமதி வகட்வபொம். அவர்கள் முன்னிணலயில் ஆண் பபண்ணுக்கு கன்யொசுல்கம் பகொடுப்பொன்.”

“கன்யொசுல்கம் என்றொல்?” என்றொள் அம்பொலிணக. “ணவசியர்களுக்கும் சூத்திரர்களுக்கும் உரிய வழக்கம் அது. அணவ பரிசுப்பபொருட்கள்… அணவபயல்லொம் பபண்ைின் அன்ணனக்குச் பசொந்தம். நணககள் பகொடுக்கலொம். நொையங்கள்

பகொடுக்கலொம்.

கன்யொசுல்கத்ணத

பபண்ைின்

ஏதுமில்லொவிட்ைொல் தந்ணதயும்

தொயும்

பபொன்னிற

மலணரயொவது

ஏற்றுக்பகொண்ைொல்

அடுத்த

பகொடுக்கவவண்டும்…

வளர்பிணற

நொளில்

ஆணும்பபண்ணும் அருவக இருக்கும் குலமூதொணத ஆலயம் பசன்று வசர்ந்து நின்று பபொங்கலிட்டு பூணச பசய்து பூசகர் தரும் மலர்கணள ணகமொறிக்பகொள்ளவவண்டும். ஆைின் குலத்ணத பணனவயொணலச்சுருளில்

எழுதிச் சுருட்டி அணத பபண்ைின் கழுத்தில் அவன் கட்டுவொன். பபண்ைின் குலத்ணத எழுதிய சுருணள ஆைின்

வலதுபுஜத்தில்

பிரதிக்ணஞத்தொலி.”

பபண்

கட்டுவொள்.

ஆண்

கட்டுவது

மங்கலத்தொலி.

“அதன்பின்புதொன் குழந்ணத பபற்றுக்பகொள்வர்கள் ீ இல்ணலயொ?” என்றொள் அம்பொலிணக.

பபண்கட்டுவது

சிணவ

புன்னணக

பசய்தொள். “உனக்கு யொரொவது கன்யொசுல்கம் தருவதொகச் பசொன்னொர்களொ?” என்றொள் அம்பொலிணக. “அரசி,

நொன் இந்த அந்தப்புரத்ணதவிட்டு பவளிவய பசல்வவத இல்ணலவய? இங்வக எங்வக ஆண்கள்?” என்றொள் சிணவ.

நிகழும்

“அப்படிபயன்றொல் அரசி… நீரொடி

பசொல்லவவண்டும்.”

எப்படி

உனக்கு

முடியுங்கள். நீங்கள்

“எருணமயொ? யொர்?” என்றொள்.

சிணவ

மைம்

நிகழும்?” சிணவ

உைவருந்திய

பின்னர்தொன்

நொக்ணக கடித்துக்பகொண்டு

உரக்கச்சிரித்துக்பகொண்டு எழுந்துவிட்ைொள்.

“நொனும்

புன்னணக

அவணள

நொன்

“மொதங்கி

அப்படித்தொன்

பசய்து

“விதியிருந்தொல்

எருணமயிைம்

…” என்றொள்.

நிணனத்வதன்

தகவல்

அம்பொலிணக பதரியுமொ?

உண்ணமயிவலவய நொனும் நிணனத்வதன்…பபரிய பகொம்புள்ள எருணம….” நீணர ணகயொல் அள்ளி வசி ீ “அவணள

இதில்

இறக்கி

குளிப்பொட்டி

ணவக்வகொல்

வபொட்டு

கட்ைவவண்டும் வபொலிருக்கிறது…” என்றொள்.

சிணவ

“இளவரசி நீங்கள் நீரொடி அமுதுண்ை விவரத்ணத நொன் வபரரசியிைம் பதரிவிக்கவவண்டும்” என்றொள். “நொன் இப்வபொவதகூை தூங்கிவிடுவவன்” என்றொள் அம்பொலிணக. கொணலயுைவு

உண்ணும்வபொவத

அம்பொலிணக

பசொக்கி விழுந்தொள்.

ணக

உைவிவலவய

வசொர்ந்து

விழ

திடுக்கிட்டு எழுந்து சிணவணய வநொக்கி புன்னணகபசய்துவிட்டு மீ ண்டும் சொப்பிட்ைொள். அவணள மஞ்சம் வசர்த்த

பின்

நின்றொள்.

சிணவ ஓடி

சணமயலணறயில்

வபொயிருந்தொய்

“எங்வக

மூவதவி?”

வசடிகணள

என்றொள்

அதட்டிக்பகொண்டிருந்த

மொதங்கி.

மொதங்கி

அரசிணய…”

“நொன்

முன்

மொதங்கி

பசன்று

“துயிலணற

வசர்ந்துவிட்ைொர்களொ?” என்றொள். “ஆம்” என்றொள் சிணவ. மொதங்கி “நொன் வபொய் வபரரசியிைம் பசொல்கிவறன்…நீ

உைவன பசன்று மூத்த அரசி எப்படி இருக்கிறொர் என்று பொர்!” சிணவ பமல்ல “நொன் இன்னும் கொணலயில்

சொப்பிைவில்ணல” என்றொள். “பசொன்னவவணலணயச் பசய்…எதிர்த்தொ வபசுகிறொய்?” என்று ணகணய ஓங்கியபடி மொதங்கி முன்னகர்ந்தொள். சிணவ சுவர் வநொக்கிச் பசன்று சொய்ந்துபகொண்ைொள்.

அவள் அந்தப்பக்கமொகச் பசன்றதும் சிணவ சணமயல்கூைத்துக்கு ஓடினொள். வமவல சூரிய ஒளிவருவதற்கொன இணைபவளிகள்

விைப்பட்ை

பசம்புப்பொத்திரங்கள் இருளுைன்

அணவ

சொய்த்து

மிகப்பபரிய

கூைத்தில்

நிறுத்தப்பட்டிருந்தன.

நின்றிருக்க

நடுவவ

வரிணசயொன

தூண்களிபலல்லொம்

வொய்திறந்த அரக்கக்குழந்ணதகள்

அங்குமிங்கும்

ஓடியபடியும்

பபரிய

வபொல வட்ைவடிவ

அமர்ந்தபடியும்

வவணலபசய்த

சூதப்பபண்களின் வபச்பசொலிகள் அவற்றுக்குள் ரீங்கொரமிட்ைன. அக்கினிமூணலயில் ஐம்பதுக்கும் வமற்பட்ை பபரிய

அடுப்புகளில்

பகொண்டுவந்து

பநருப்பு

பகொழுந்துவிட்டு

பகொட்டிய விறகுமணலகள்.

எரிந்துபகொண்டிருந்தது.

இைப்பக்கம்

கொய்கறிகள்

அருவக

நறுக்கும்

விறகுவண்டிகள்

பபண்கள்.

வலப்பக்கம்

பகொதிக்கும் பொத்திரங்கணள கயிறுகட்டித் தூக்கி வண்டிகளில் ணவத்து கலவணறக்குக் பகொண்டுபசன்றொர்கள். வமலிருந்து வந்த ஒளியில் புணக பவண்ைிற அணலகளொக வமவல பசன்றுபகொண்டிருந்தது.

கிருணப ஓடிவந்து அவள் ணகணயப்பிடித்தொள். “வொடி” என்று அணழத்துச்பசன்று ஒருபபரிய அண்ைொவின்

பின்பக்கம் அமரச்பசய்தொள். “இங்வக இதுதொன் வசதி… வவணல கடுணமயொக இருந்தொலும் நொன் இங்வகதொன் சந்வதொஷமொக

இருக்கிவறன்…

தூங்கிவிட்வைன்… யொருக்குவம அப்பத்ணத

எடுத்துவந்தொள்.

வநற்று

முன்தினம்

பதரியொது” என்றொள்

ஒரு

அண்ைொவுக்குள்

கிருணப. “இரு” என்று

இது தட்சிைநொட்டிலிருந்து

வந்த

ஒரு

படுத்து

ஓடிச்பசன்று

புல்லரிசி.

அப்பம்

கனமொக

இருந்தது. பவல்லம்வபொட்டு

பநய்விட்டுச்

ஒரு

பபரிய

இணத

வஜ்ரதொன்யம்

பசய்திருந்தணமயொல்

உலர்ந்தொலும்

என்கிறொர்கள். தட்சிைத்தில் விணளயும் ஒருவணக புல்லில் இருந்து எடுப்பது இது…” அந்த

பகல்முழுக்க

பமன்ணமயொக இருந்தது. சிணவ அதில் பொதிணயப்பிய்த்து கிருணபக்குக் பகொடுத்தொள். “நொன் முன்னதொகவவ உண்டுவிட்வைன்” என்று பசொல்லிக்பகொண்வை கிருணப வொங்கி சொப்பிைத் பதொைங்கினொள். “சிறிய அரசி எப்படி இருக்கிறொள்?”

என்றொள்

கிருணப.

முனிவர்

முழுநிலணவ

“மூத்தவள்

கருநிலவுைன்

புைர்ந்தொளொம்.

இவள்

பிணறநிலவுைன்

புைர்ந்திருக்கிறொள்” என்றொள் சிணவ. கிருணப சிரித்து “சந்திரவம்சம் பபருகட்டும்” என்றொள். பின்பு “அந்த பகொண்டுபசன்று

ஏதொவது

குரங்குக்வகொ

கழுணதக்வகொ

பகொடுத்துவிைப்வபொகிறொர்…ஏற்கனவவ ஒருவன் மீ னுக்குக் பகொடுத்ததன் விணளணவ நொம் அனுபவிக்கிவறொம்.” “யொர்

மீ னுக்குக்

பகொடுத்தது?”

வவட்ணைக்குப்வபொனவபொது புன்னணகபசய்து

“இது

என்றொள்

மீ னுக்குக்

சிணவ.

பகொடுத்த

யொர்

பசொல்லும்

மன்னன்

“வசதிநொட்டு விந்துதொன் கணத?”

சத்யவதியொகப் என்றொள்.

உபரிசிரவசு

கொட்டுக்கு

பிறந்ததொம்.”

சிணவ

பிரொமைர்கள்

“இது

பசொல்வது….மச்சகுலப்பபண்ைிைம் தொனம் வொங்கவவண்டும் அல்லவொ?” என்றொள் கிருணப. சிணவ புன்னணக பசய்தொள். “நொன் வருகிவறன்…அங்வக எருணம என்ணன வதை ஆரம்பித்திருப்பொள்…”

மீ ண்டும் கூைத்துக்கு வந்தவபொது எதிர்பொர்த்ததுவபொலவவ மொதங்கி அவணளத்தொன் வதடிக்பகொண்டிருந்தொள். “எங்வக பசன்றொய் இருந்வதன்”

பீணை?” என்று

என்றதும்

பசன்றுவிட்ைொரொ

என்று

ஐயத்துைன்

ணகணய

ஓங்கிக்பகொண்டுவந்தொள்.

பொர்த்துவிட்டு

பொர்” என்றொள்.

“சரி,

பசன்று

“அவர் அணறயில்

சிணவ

முனிவர்

“நொன் அவரது

இல்ணல” என்றொள்

பபரிய அரசியிைம் தவச்சொணலக்குச்

சிணவ.

“பசொன்னணதச்

பசய்…வந்துவிட்ைொர் என்று பசொன்வனவன?” என்று அவள் கூவினொள். சிணவ ஓடி இணைநொழி வழியொகச் பசன்று அணறவொசலில் நின்றொள். பிறகு பமல்ல கதணவத்திறந்து உள்வள பசன்றொள்.

அணறக்குள் பீைத்தில் அமர்ந்து வியொசர் சுவடிணய புரட்டிக்பகொண்டிருந்தொர். சிணவ வபசொமல் நின்றொள்.

முதியவரின் நணரகலந்த தொடி கொற்றில் பமல்லப்பறந்தது. சற்று வநரம் கழித்து அவர் தணலதூக்கி அவணளப் பொர்த்தொர். “என்ன?” என்றொர். “தங்களுக்கு அனுஷ்ைொனங்கள்…” என்றொள் சிணவ “அனுஷ்ைொனமொ? எனக்கொ?”

வியொசர்

புன்னணக

பசய்து

ணவதிகரிஷிகளின்

“அபதல்லொம்

வழக்கம்.

நொன்

கொவியரிஷி.

அனுஷ்ைொனம் கவிணத மட்டும்தொன்…அது விடிவதற்குள்வளவய வவண்டுமளவுக்கு ஆகிவிட்ைது” என்றொர். உைவு…” என்றொள்

“தங்களுக்கொன நீவியபடி

மீ ண்டும்

சிணவ. “வதணவயில்ணல…அதுவும்

சுவடிணயப்பொர்த்தொர்.

சிணவ

குனிந்து

ஆகிவிட்ைது.” வியொசர்

நிலத்திலிருந்து

ஒரு

சுவடிணய

என்

தொடிணய எடுத்து

வமவலொட்ைமொக வொசித்து “இது அந்தச்சுவடிகளில் இருந்து விழுந்தது” என்றொள். “விழொவத…இது பட்டுநூலில் அல்லவொ கட்ைப்பட்டுள்ளது?” என்றொர் வியொசர். “இது ஸ்வொயம்புவ மனுவின் ணமந்தரொன பிரியவிரதரின் கணத அல்லவொ? புரொைசம்ஹிணதயில் உள்ள சுவடிதொன்” என்றொள்.

வியொசர் அணத வொங்கியபடி அவணள ஏறிட்டுப்பொர்த்து “நீ எப்படி புரொைசம்ஹிணதணய அறிந்தொய்?” என்றொர்

. சிணவ “என் அன்ணன பபரிய விதூஷி…” என்றொள். வியொசர் அவணள கூர்ந்து வநொக்கி “நீ எந்தக்குலம்? உன் மூதொணதயணர

நொன்

அறிவவன்

என்று

நிணனக்கிவறன்”

என்றொர்.

“என்

தந்ணதவழியில்

வலொமசமுனிவரின் குலத்ணதச் வசர்ந்தவள்” என்றொள் சிணவ. “என் தொய் வலொமஹர்ஷரின் மகள்.” முகம்

மலர்ந்து

அவரிைம்

வியொசர்

எழுந்துவிட்ைொர். “வலொமசணர

பொைம்வகட்டிருக்கிவறன்.

என்ணனத்வதடிவருவதுண்டு….வதவிபுரொைசம்ஹிணதணய

நொன்

அவரது

அறிவவன்.

கற்றறிந்த

புரொைசம்ஹிணதணய

குருமரபினர்

வலொமஹர்ஷணரயும்

நொன்

நொன்

சிலர்

நொன்குமுணற

சந்தித்திருக்கிவறன்” என்றொர். சிணவ தணலவைங்கினொள். “இந்த கொணலயில் வலொமசரின் குலத்ணதச் வசர்ந்த

ஒரு பபண்ணைப்பொர்ப்பது

கொவியவதவணதணயவய

பொர்ப்பதுவபொலிருக்கிறது.” அவர்

முகம் இருண்ைது.

மீ ண்டும் அமர்ந்து “பபண்வை, என் வொழ்க்ணகயின் நரகதினங்கள் இணவ…என் உைல் வநொயுற்று அழுகி இறப்பணத நொவன பொர்ப்பதுவபொன்ற நொட்கள்…” என்றொர்.

சிணவ ஒன்றும் பசொல்லவில்ணல. “ஆைிமொண்ைவ்ய முனிவணரப்வபொல நொன் என் அன்ணனயொல் கழுவில்

ஏற்றப்பட்டிருக்கிவறன். தீச்பசொல்லிைவவண்டுபமன்றொல் நொன் என்ணனத்தொன் இலக்கொக்க வவண்டும்.” சிணவ வைங்கி “நைக்கும் அணனத்துக்கும் நொமறியொத இலக்குகள் உண்டு என்று தொங்கள் அறியொததொ?” என்றொள். வியொசர்

அதனொல்

புன்னணகத்து அகம்

“அணத

அறியொத

எரியொதவர்களும்

எவரும்

இல்ணல.

மண்ைில் இல்ணல.

ஞொனம்

கவிஞனொக முடியும்” என்றபின் பபருமூச்சுவிட்ைொர். சிணவ

அவர்

ஞொனவயொகம்.

என்ன இனி

பசொல்லவிருக்கிறொர்

வவதங்கணளத்

ஊடுருவிவிட்ைது” என்றொர்.

துயரத்துக்கு

என்று புரியொமல்

தீண்டும்

தகுதி

ஆனொல்

மருந்தல்ல

பொர்த்துக்பகொண்டு

எனக்கில்ணல.

என்

தீயன

என்று

நிகழும்வபொது அறிந்தவவன

நின்றொள்.

ஞொனத்தில்

“இதுவணர

விஷ

அம்பு

சிணவ “துணளவிழுந்த மூங்கில்தொன் பொடும் என்பொர்கள் சூதர்கள்” என்றொள்.

வியொசர் திடுக்கிட்ைதுவபொல திரும்பிப்பொர்த்தொர். “ஆம் பபண்வை, இந்நொட்களில் என் ஆன்மொவில் துணள

விழுந்துவிட்ைது.

இந்த

பூமியின்

அத்தணன

கொற்ணறயும்

மூைப்வபொவதில்ணல” என்று தணலணய அணசத்துக்பகொண்ைொர்.

இணசயொக்கினொலும்

அந்தத்

துணள

பின்பு தனக்குள் என “மூன்று தளங்கள் பகொண்ைது கொவியம் என்பொர்கள் ரிஷிகள். வம்சகணத, விவவகம்,

கண்ை ீர். கண்ைணர ீ இப்வபொதுதொன் அணைகிவறன். இது எனக்குள் சிந்தொமல் வதங்கிக்கிைக்கும்…என் பிரக்ணஞ உள்ளவணர” என்றொர்.

“கொமகுவரொதவமொகங்கணள அறிந்தவவன கவிஞன் என்பொர்கள்” என்று சிணவ பசொன்னொள். “உண்ணம… நொன் அணனத்ணதயும் வழியொக

இந்த மூன்றுநொட்களில்

பவளிவய

கிருஷ்ைபக்ஷம்

வநொக்கி

கற்றுக்பகொள்வவன்

“கொவியம்

சுக்லபக்ஷம்

பூர்ைிணம.

மூன்று

என்று

பக்கங்கணளக்

இருள்நிலவுப்பகுதியும்

நிணனக்கிவறன்…” எழுந்து

பகொண்ைது

என்று

சொளரம்

நிணனக்கிவறன்.

ஒளிர்நிலவுப்பகுதியும்

முழுநிலவவொ ஒவர ஒரு நொளுக்குமட்டும்தொன்…அணத அதிகம்வபர் பொர்ப்பவத இல்ணல.”

நீண்ைணவ.

மீ ண்டும் தன்னுைர்வு பகொண்டு “நொன் இணத ஏன் உன்னிைம் பசொல்கிவறன் என்று வியப்பணையொவத. நொன்

பசொல்லிக்பகொள்வது எனக்குள்தொன்…நீ வபொகலொம்” என்றொர் வியொசர். சிணவ தணலவைங்கி பவளிவயறினொள். மொதங்கியின் கண்ைில் பைொமல் மீ ண்டும் சணமயலணறக்வக பசன்றொபலன்ன என்று அவள் பதுங்கி நைந்தவபொது பின்பக்கம் குரல் பவடித்பதழுவதுவபொல ஒலித்தது “அங்வக என்ன பசய்கிறொய் இருட்டுப்பிறவிவய?…உன்ணன என் அணறக்கு வரச்பசொன்வனவன!” சிணவ

பமல்ல

“இல்ணல” என்றொள்.

“என்னடி இல்ணல? நொன்

பபொய்பசொல்கிவறன்

என்கிறொயொ?” சிணவ

வபசொமல் நின்றொள். “பசன்று வபரரசியின் ஆணைகணளக் பகொண்டு வொ….சலணவக்கொரிகள் வந்துவிட்ைொர்கள்.”

சிணவ தப்பித்த உைர்வுைன் இணைநொழியில் ஓடினொள். வபரரசியின் அணறவொசலில் சிலகைங்கள் நின்றபின் கதணவத்திறந்து உள்வள பசன்று வைங்கினொள்.

அணறக்குள் பணழய ஆணைகள் வபொடும் மூங்கில்கூணை ஏதும் இல்ணல. வகட்பதொ வவண்ைொமொ என்று சிணவ தயங்கினொள்.

உள்வள சியொணமயும்

வபரரசியும்

வபசிக்பகொண்டிருந்தனர்.

சீர்பமொழியில்

வபசிக்பகொண்ை

அவர்கள் அவளிருப்பணத கவனிக்கவில்ணல. அவளுக்கு சீர்பமொழி பதரியும் என்பணத அவள் எவரிைமும் கொட்டிக்பகொண்ைதில்ணல.

சத்யவதி உரக்க “என்ன பசய்யமுடியும் நொன்? என்னொல் முடிந்தணத பசய்துவிட்வைன். இரண்டு கருவுவம

குணறயுணையணவ என்றொல் அது சந்திரகுலத்தின் விதி… வவபறன்ன பசய்ய? என்னொல் இனிவமல் இணத தொளமுடியொது” என்றொள்.

“நிமித்திகர் பபரும்பொலும் ஊகங்கணளவய பசொல்கிறொர்கள் வபரரசி” என்றொள் சியொணம. “இரண்டு அரசிகளுவம நல்ல இளணமயுைன் உைல்நலத்துைன் இருக்கிறொர்கள். முனிவவரொ பபரும்தவசீலர்…”

சத்யவதி “உனக்வக பதரியும் சியொணம, பசப்பொவத. நிமித்திகர்கள் பசொல்வது உண்ணம… சந்திரகுலத்தின் குழந்ணதகள் நற்புதல்வர்களொக வரப்வபொவதில்ணல. ஒருத்தி கண்ணை மூடிவிட்ைொள். இன்பனொருத்தி அஞ்சி

பவளுத்துவிட்ைொள் என்கிறொர்கள்… அவன் வதொற்றம் அப்படித்தொன் இருக்கிறது. அப்படித்தொன் குழந்ணதகள் பிறக்கும்.

நிமித்திகர்

பபொய்பசொல்வதில்ணல.

நொன்

பசொன்னொர்கள். அதுவவதொன் மீ ண்டும் நிகழவபொகிறது.”

கருவுற்றிருக்ணகயிலும்

இணதத்தொன்

நிமித்திகர்

சியொணம “வபரரசி, நிமித்திகர் குழந்ணதகள் பிறக்கொபதன்று பசொல்லவில்ணல. குழந்ணதகள் இறக்குபமன்றும் பசொல்லவில்ணல. குழந்ணதகள் நொைொள வொய்ப்பில்ணல என்றும் பசொல்லவில்ணல. வளர்பிணற இருளும் வதய்பிணறவநொயும் அவற்றுக்கு இருக்கும் என்று மட்டும்தொன் பசொன்னொர்கள்…”

சத்யவதி “ஆம், அதற்கு என்ன பபொருள்? ஒருவன் அறியொணம பகொண்ைவன் இன்பனொருவன் வநொயொளி. அதுதொவன? அவர்களொ சந்திரவம்சத்ணத கொக்கப்வபொகிறொர்கள்?”

“எந்த அரசும் நல்லரசர்களொல் மட்டும் ஆளப்படுவதில்ணல வபரரசி… நல்ல அணமச்சர்கள் இருந்தொல் எவரும் நொைொளமுடியும். நிமித்திகர் பசொற்களின்படி அதற்கடுத்த தணலமுணறயில்தொன் குருவம்சத்தின் மொவரர்களும் ீ சக்ரவர்த்திகளும் பிறந்துவரப்வபொகிறொர்கள். அதுவணர நொம் கொத்திருப்வபொம்” என்றொள் சியொணம. “என்ன

பசொல்கிறொய்?” என்றொள்

அணனத்ணதயும்

சத்யவதி. “இன்பனொரு

பகொண்ை குழந்ணத.

அவரது

கருணவ

குழந்ணத

விரும்பிப்

பிறக்கட்டும்.

வியொசரின்

பபற்றுக்பகொள்ள

ஞொனம்

விணழயும்

ஒரு

சூதப்பபண் அவணன கருவுறட்டும். அந்தக் குழந்ணத அணமச்சரொக உைனிருந்தொல் நொம் ஆட்சிணயப்பற்றி கவணலபகொள்ளவவண்டியதில்ணல.”

சத்யவதி அப்வபொதுதொன் சிணவணயப் பொர்த்தொள். “நீ “ஆணை

வபரரசி”

எழுந்துவிட்ைொள்.

என்றபின்,

“நில்…

நொன்

பவளிவய

பசொன்னது

பசல்ல

பசன்று மொதங்கிணய வரச்பசொல்” என்றொள்.

முயன்ற

உனக்கு

எப்படி

கைத்தில் புரிந்தது?

சத்யவதி

உனக்கு

கடும்

சீர்பமொழி

சிணவ

சினத்துைன் பதரியுமொ?

உண்ணமணயச்

பசொல்!” சிணவ

நடுங்கி

ணககணளக்

கண்ைிலிருந்து கண்ை ீர் பசொட்டியது.

கூப்பியபடி

வதவி…” என்றொள்.

“பதரியும்

அவள்

“அப்படிபயன்றொல் ஏன் நீ இதுவணர அணதச் பசொல்லவில்ணல? நீ எந்த நொட்டு உளவுப்பபண்? யொரங்வக …ஏய்

யொரங்வக?” அந்த உரத்த குரல்வகட்டு கதணவத்திறந்து மொதங்கி ஓடிவந்து நின்றொள். சத்யவதி “இவணள வணதக்கூைத்துக்குக்

நொட்டுக்கொரி, இவள்

பகொண்டுபசல்…இவளுக்கு குலம்

எங்கிருந்து

எனக்குத்பதரிந்தொகவவண்டும்” என்றொள். மொதங்கி

சிணவயின்

இருணககணளயும் ஒருகைம்கூை

ணககணளப்

தணலவமல்

தங்களுக்கு

பிடித்தொள்.

கூப்பி “வபரரசி

வஞ்சம்

எப்படி

சீர்பமொழி

பதரியும்

சிணவ

அப்படிவய

என்று வகள்.

வந்தது, இவணளச் சந்திப்பவர்கள்

நொன் இங்வகவய

யொர்

முழந்தொளிட்டு

எண்ைொதவள்….வலொமஹர்ஷன்

வழிவந்த

எந்த

? அணனத்தும்

மண்ைில்

பிறந்து வளர்ந்தவள்.

வழிவந்த பீதருக்கும் பிறந்தவள் நொன்…” என்று கூவினொள்.

இவள்

யொர்

தஙகள்

சுணபக்கும்

விழுந்து

அடிணம…

வலொமசர்

மொதங்கி இன்பனொரு ணகயொல் சிணவயின் கூந்தணலப்பற்றி தணரயில் இழுத்துச் பசன்றொள். அச்சத்தொல்

உைல் நடுங்கி உதற ணககளொல் மஞ்சத்தின் கொல்கணளப் பற்றிக்பகொண்டு “வபரரசி, கருணை கொட்டுங்கள்.

நொன் எந்தப்பிணழயும் பசய்யவில்ணல. நொன் இந்த அரண்மணனக்கு அப்பொல் ஏதும் அறியொதவள்” என்றொள். “என் குலமும் வரிணசயும் இங்குள்ள எல்லொ நிமித்திகர்களுக்கும் பதரியும் வத.” மொதங்கியிைம்

கருணவத்தொங்கி

ணககொட்டி நமக்கு

“நில்” ஒரு

என்றொள்

சியொணம.

ஞொனியொன

சூதப்பபண்ணைவிை தகுதியொனவள் யொர்?”

நொன்

“வபரரசி,

அணமச்சணர

பசொன்னதுவபொல

அளிப்பதற்கு

வலொமசரின்

முனிவரின் வழிவந்த

சத்யவதி கண்கள் சுருங்க சிணவணயப் பொர்த்தொள். சியொணம “ஆம் வபரரசி, இவள் சீர்பமொழி அறிந்தவள். அவரிைம் கொவியத்ணத

பகிர்ந்துபகொள்ள

இவளொல்

முடியும்.

கன்னி, அழகி.

இவளிைம்

பசொல்வவொம்,

ஞொனியொன புதல்வன் வவண்டும் என்று அவரிைம் அருட்பகொணை வகொரும்படி” என்றொள். சிலகைங்கள் பசொன்னதும்

சிந்தித்தபின்

சிணவ

மொதங்கியிைம் “அவணள

எழுந்து

உணைணய

அள்ளி

விடு” என்றொள்

மொர்பின்

வமல்

சத்யவதி.

“எழுந்து

வபொட்டுக்பகொண்டு

நில்” என்று

கண்ன ீருைன்

ணககூப்பினொள். சத்யவதி அவள் அருவக வந்து அவள் தணலயில் ணகணய ணவத்தொள். ணக இறங்கி அவள் கன்னத்ணதத் பதொட்ைது. பமன்ணமயொன பவம்ணமயொன சிறிய ணக. சிணவ உைல் சிலிர்த்து விம்மினொள்.

சத்யவதி திரும்பி மொதங்கியிைம் “மொதங்கி, இனி இவள் இந்த அந்தப்புரத்தின் மூன்றொவது அரசி… இவளுக்கு பிற இரு அரசியர் அன்றி அணனவரும் வசணவ பசய்தொக வவண்டும். இது என் ஆணை!” என்றொள்.

பசொற்கணள உள்வள வொங்கொமல் சிணவ மொதங்கிணயயும் சத்யவதிணயயும் பொர்த்தொள். உைல்நடுங்க மொதங்கி ணககூப்பி நிற்பணதயும்

அவள்

கண்களில்

இருந்து

கண்ை ீர்

திரண்டு

பசொட்டுவணதயும்

கண்ைபின்

சியொணமணயப் பொர்த்தொள். சியொணம “சூதர்களின் அரசி, உங்கள் வசணவக்கு நொனும் சித்தமொயிருக்கிவறன்” என்றொள்.

1.முதற்கனல்34

தீச்சொரல் 8

விந்தியமணலயின் பதன்வமற்குச்சரிவில் விதர்ப்ப நொட்டின் அைர்கொடுகளுக்கு அப்பொல் திை இருள் வபொல

எழுந்த கரும்பொணறகளொல் ஆன குன்றுகள் சூழ்ந்து மணறத்த சுகசொரிக்கு வியொசர் வந்துவசர்ந்தவபொது அவரது தணலமயிர் பறக்கொத

சணைக்கற்ணறகளொக

விழுதுகளொக

மொறி

மண்திரிகள்

பநஞ்சில் விழுந்தது.

வபொல கனத்து

உைம்பபங்கும்

வதொளில்

மண்ணும்

கிைந்தது.

அழுக்கும்

விணளவொன வதொல்பபொருக்கும் படிந்து மட்கி உலர்ந்த கொட்டு மரம்வபொலிருந்தொர்.

தொடி

கொற்றில்

பநடும்பயைத்தின்

சுகசொரிணயப்பற்றி அவர் ஒரு சூதர்பொட்டில் வகட்டிருந்தொர். அங்வக கிளிகள் மனித பமொழிவபசும் என்றொர் சூதர்.

கொபைங்கும் பச்ணசப்பசுங்கிளிகள்

இணலக்கூட்ைங்கள்

வபொல

நிணறந்திருப்பதனொல்

அந்தக்கொவை

பகபலல்லொம் வவள்விக்பகொடி ஏறிய சொணல வபொலிருக்கும் என்றொர் சூதர். அங்கு பசல்லும் வழிணயயும் அவர்தொன்

பசொன்னொர்.

‘விந்தியமணல

கங்கொஸ்தொனத்ணத அள்ளிணவத்திருக்கும்

உள்ளங்ணகவபொன்றது.

அந்தக்ணகயின் விரலிடுக்கு வழியொக வழிந்வதொடும் சிறிய நதிகளின் பொணதயில் பசன்றொல் தட்சிைத்ணத அணையலொம். தட்சிைத்தின் தணலயொக இருப்பது விதர்ப்பம்.’

விந்தியணன அணைந்து அந்த சிறிய மணலயிடுக்ணக கண்ைணையும் வணர கீ ழிறங்க ஒரு வழி இருப்பணதவய அவர் உைரவில்ணல. கொடு வழியொக அருவக பநருங்கிய ஒற்ணறயடிப்பொணத பபரிய மணலயில் முட்டி

கொைொமல் வபொயிற்று. ஆனொல் கொட்டுக்குள் வமயவிைப்பட்டிருந்த பசுக்கூட்ைம் ஒன்று தணலணய ஆட்டி

கழுத்துமைிகணள ஒலிக்கச்பசய்தபடி கனத்த குளம்பபொலியுைன் இயல்பொகச் பசல்வணதக் கண்டு அணத பின்பதொைர்ந்தொர்.

மணழநீர் வழிகண்டுபிடித்து ஒழுகிச்பசல்வது வபொல பசுக்கள் இரு மணலகளுக்கு நடுவவ பசன்றன. அங்வக

பவண்ைிறச்சரடு வபொல ஒரு சிறு நீவரொணை நூற்றுக்கைக்கொன பொணறகளில் விழுந்து விழுந்து நுணரத்து பளிங்கு மரம் கீ ழிருந்து எழுந்தது வபொல கீ வழ இறங்கிச்பசன்று பகொண்டிருந்தது. அந்த ஓணை அறுத்து உருவொக்கிய இணைபவளி வகொட்ணைவொயில் எனத் திறந்து, பலகொதம் ஆழத்துக்குச் சுருண்டு கீ வழ பசன்று, பச்ணசப்படுங்கொட்டில் முடிந்தது. கொட்டுக்குவமல் பவண்பட்ைொக வமகம் பரவியிருந்தது. பொணறகளின்

நடுவவ

பபரிய

பொணறகணளத்

அணமக்கப்பட்டிருந்தது. வகொணைகொலத்தில்

தூக்கிப்வபொட்டு

அப்பொணதணய

வணளந்து

திருவிை

பசல்லும்

நொட்டுக்குச்

பொணத

பசல்லும்

ஒன்று

வைிகர்கள்

பயன்படுத்தி வந்தனர் என்பது ஆங்கொங்வக அவர்கள் கட்டியிருந்த நிழல்குடில்களில் இருந்து பதரிந்தது. பொணற

இடுக்குகளில்

அவர்கள்

கண்ைொர்.

உதிர்ந்த

தொனியங்கள்

கற்பொணத

வழியொக

கொட்டுக்குள்

பபொதிகணள ஏற்றிச்பசன்ற முணளத்த

பறந்துபகொண்டிருந்தன.

கதிர்கள்

இறங்கி கொட்டுப்

அத்திரியின்

சரிந்துகிைக்க

பழங்கணளயும்

சொைி

அவற்றில்

உலர்ந்து

படிந்திருக்கக்

சிறுகிளிகள்

கிழங்குகணளயும்

எழுந்து

ஓணைமீ ன்கணளயும்

உண்ைபடி வியொசர் பகல்கள் முழுக்க பயைம் பசய்தொர். இரவில் உயரமொன மணலப்பொணற வமல் ஏறி

அங்குள்ள ஏவதனும் குணகயிடுக்கில் தங்கினொர். எதிரிகளொல் சூழப்பட்டு துரத்தப்பட்ைவர் வபொல பசன்று பகொண்வை

இருந்தொர்.

முதல்

இணையர்கிரொமத்தில் சுகசொரிமணல

பற்றி

விசொரித்துக்பகொண்டு

வமலும்

நைந்தவபொபதல்லொம் பயைத்ணத இயக்கும் இரு விணசகவள அவணர முன்னகர்த்தின. கிளம்பிய இைத்தில்

இருந்து பவளிவயறும் வவகம், இலக்கொகும் இைத்ணத எதிர்வநொக்கும் ஆவல். ஏவதொ ஒரு தருைத்தில் அணத அணைந்துவிட்வைொம் என்று உைர்ந்தகைவம கொல்கள் தயங்கின.

கீ வழ இறங்கி அவர் அணைந்த முதல் கிரொமம் சதொரவனத்தின் முகப்பு என்றொர்கள். சதொர வனத்தில் அவர்

சந்தித்த ஒரு திருவிைத் துறவிதொன் சுகசொரி மணலணயப்பற்றி முழுணமயொன விவரணைணய அளித்தொர்.

அவர் இணமயமணலக்கு பசன்று பகொண்டிருந்தொர். பொணதவயொரத்தில் யொவரொ ஒரு வைிகன் கட்டிவிட்டிருந்த தர்மசத்திரத்தின் முன்னொல் இரவில் பவறும்பொணறமீ து மல்லொந்து படுத்து விண்மீ ன்கள் நிணறந்த வொணன பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொர்

புலிக்கண்களும் பகொண்ை பரவிக்பகொண்டிருந்தது. சத்திரத்துப்

அவர்.

கன்னங்கரிய

பநடிய

பபொறுப்பொளரொன

மனிதர்.

நிறமும்

நுணரவபொன்ற

ணகவிரல்களில்

மூதொட்டியும் மகளும்

இருந்து

ணகநிணறய

தணலமுடியும்

எப்வபொதும்

ஒரு

தொளம்

பவண்சங்குவணளயல்களும்

தொடியும்

கொற்றில் கழுத்தில்

புலிக்கண்கள் வபொன்ற வசொழிகளொலொன மொணலயும் அைிந்து பநற்றியில் ஒரு கழுகுச்சின்னத்ணத பச்ணச குத்தியிருந்தொர்கள்.

மொணலயில்

பயைிகள்

அதிகமிருக்கவில்ணல.

பபரும்பொலும்

திருவிைத்து

சிறுவைிகர்கள். அவர்கள் மூதொட்டி பகொடுத்த தீயில்சுட்ை அப்பத்ணதயும், பதொன்ணனயில் பகொடுக்கப்பட்ை பகொதிக்கும்

புல்லரிசிக்கஞ்சிணயயும் வொங்கிக்பகொண்டு

உண்டுபகொண்டிருந்தனர்.

அவர்களின்

கட்ைப்பட்டு, கழுத்துமைிகளின் பமன்றுபகொண்டிருந்தன.

ஒலி

அத்திரிகளும்

வந்து

ஆங்கொங்வக

கழுணதகளும்

சிறிய

குழுக்களொக

குதிணரகளும்

வசர்ந்பதழ, முன்னொல் வபொைப்பட்ை

உலர்ந்த

ஒன்றொகச்

அமர்ந்து

வசர்த்து

வகொதுணமத்தொணள

வியொசர் ணகயில் உைவுைன் நொற்புறமும் பொர்த்தவபொது அந்த தட்சிைத்துறவிணயப் பொர்த்து அவர் அருவக பசன்றொர். அப்பத்ணத கஞ்சியில் வதொய்த்து உண்ைபின் அருவக ஓடிய ஓணையில் ணககழுவிவிட்டு வந்து அந்தப்பொணறயில்

அமர்ந்தொர்.

அமர்ந்துபகொண்ைொர்.

நீண்ை

துறவி

சற்று

நணைபயைத்தின்

ஒதுங்கி

இைம்

விட்ைொர். வியொசர்

அலுப்ணப உைல்

உைர்ந்தது.

குளிர்ந்த

ஒவ்பவொரு

பொணறயில்

தணசநொரும்

பமல்லபமல்ல இறுக்கத்ணத இழந்து தளர்ந்து படிந்தது. துறவி விண்மீ ன்கணளவய பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொர். “இன்னும்

மூன்றுநொட்களில்

விரும்பினொர்.

அவரது

மணழக்கொலம் பதொைங்கும்” என்றொர்

கொல்கணளப்பொர்த்தவபொது

அவர்

பசன்ற

வியொசர். தூரம்

திருவிைநொட்டில் இப்வபொவத மணழ பதொைங்கியிருக்கும்” என்றொர் துறவி.

அவர்

துறவியிைம்

பதரிந்தது.

“ஆம்,

வபச

அங்வக

“நீங்கள் திருவிைத்தில் இருந்து வருகிறீர்களொ என்ன?” என்றொர் வியொசர். “ஆம்” என்றொர் துறவி. “எங்வக பசல்கிறீர்கள்?”

துறவி

விண்மீ ன்கணளப்

பொர்த்தபடி

“வைக்வக”

“ஏபனன்றொல்… நொன் பதற்வக பிறந்தணமயொல்” என்றொர் துறவி.

என்றொர்.

“ஏன்?”

என்றொர்

வியொசர்.

வியொசர்

பமல்லிய

பசல்லவவண்டுமொ

அங்கதத்துைன்

என்ன?”

“அப்படிபயன்றொல்

என்றொர்.

வைக்வக

பொரதவர்ஷம்

“ஆம்,

பிறந்த

நொன்

ஞொனியின்

பதற்குவநொக்கிச்

ணகயில்

விணளயொட்டுப்பொணவ. எந்தக்குழந்ணதயும் பொணவயின் அறியொத பகுதிணயவய திரும்பிப்பொர்க்கும்.”

கிணைக்கும்

அந்த கவிப்வபச்சு உருவொக்கிய மதிப்புைன் “என் பபயர் கிருஷ்ை துணவபொயனன்” என்று வியொசர் தன்ணன அறிமுகம் பசய்துபகொண்ைொர். வியப்வபொ

சிறிதும்

இன்றி

அணதச்பசய்வதன்” என்றொர்.

“நீங்கள்

வகட்ைொர்.

வவதங்கணள வியொசர்

பதொகுத்தவர்

“ஆம்,

அல்லவொ?” என்று

நொன்தொன்.

என்

அவர் பரபரப்வபொ

தந்ணதயின்

ஆணைப்படி

“என் பபயர் பதன்மதுணர மூதூர் சித்திரன் ணமந்தன் பபருஞ்சொத்தன். முதுகுருகு, தண்குறிஞ்சி என்னும்

இருநூல்கணள நொனும் யொத்துள்வளன்” என்றொர் துறவி. “நொம் சந்திப்பதற்கு ஊழ் அணமந்திருக்கிறது. அது வொழ்க!” வியொசர்

“பொண்டியநொட்ணைப்பற்றி

முத்துக்களின் அழணக பொடியிருக்கிவறன்.”

நொன்

ஓரளவு

அறிந்திருக்கிவறன்” என்றொர்.

“பகொற்ணகயின்

சொத்தன் புன்னணகத்து “அணவ என் முன்வனொரின் விழிகள். கைலுள் புணதந்த எங்கள் பதொல்பழங்கொலத்ணதக் கண்டு பிரமித்து முத்தொக ஆனணவ அணவ. அவற்றின் ஒளியில் இருக்கின்றன என் மூதொணதயர் வொழ்ந்த ஆழ்நகரங்கள்.

ஆறுகள்,

மணலகள்,

பதய்வங்கள்.

அன்று

முதல்

அழியொப்பபருங்கனணவவய நொங்கள் உலபகங்கும் விற்றுக்பகொண்டிருக்கிவறொம்.” தன்முன்

பொரதவர்ஷத்தின்

பபருங்கவிஞர்

ஒருவர்

அமர்ந்திருப்பணத

அறிவொைவத்ணத அகற்றிவிட்டு அவர் மனம் முழுணமயொகவவ பைிந்தது.

வியொசர்

இன்றுவணர

அந்த

உைர்ந்தொர்.

எஞ்சிய

“கண்ைொல் ஞொனத்ணத அணையவிரும்புபவன் பொரதவர்ஷத்ணத கொண்பொனொக” என்றொர் சொத்தன். “வியொசவர, என்வறொ ஒருநொள் உங்கள் முதற்பசொல்ணல அறிய நீங்களும் பதன்னகம் ஏகவவண்டியிருக்கும். அங்வக உங்கள் ஊழ்கத்தின் வழிச்பசொல்ணல உங்கள் பதய்வங்கள் பகொண்டுவந்து அளிப்பர்.” “நொன்

எப்படி

அணதத்வதடிச்பசல்வது?” என்றொர்

வியொசர்

பைிவுைன்.

“வலணசப்பறணவகளுக்கு

வொனம்

வழிபசொல்லும்….” என்றொர் சொத்தன். வொணனச்சுட்டி “விண்மீ ன்கள் என்னிைம் பசொல்லும் வழி ஒன்று உள்ளது. வைக்வக… வைக்வக ஏவதொ ஓர் இைம். என் பசொல்ணலத்வதடி நொன் பசல்கிவறன்.”

வியொசர் தனக்குள் எழுந்த அணலணய உைர்ந்தொர். ணககூப்பி “குருநொதவர, தங்கணள நொன் சந்திக்கணவத்த ஆற்றலின் வநொக்கத்ணத அறியமொட்வைன். அதன் எண்ைம் ஈவைறுவதொக!” என்றொர்.

“நீங்கள் உங்கள் ணமந்தணரத்வதடிச் பசல்கிறீர்கள் அல்லவொ?” என்றொர் சொத்தன். “இன்னும் நூறுநொழிணகத் பதொணலவில் இருவிரல் முத்திணரபயன எழுந்த இரு சுகசொரிமணலக்கு வழியொகும்.”

பபரும்

பொணறகளுக்கு நடுவவ

பசல்லும்

பொணத

“தொங்கள் சுகணன சந்தித்தீர்களொ?” என்றொர் வியொசர். “ஆம்… நொன் தட்சிைவமட்டில் ஏறும்வபொது ஒரு கிளி இனியகுரலில் வவதமந்திரம்

ஒன்ணற

முழுதுணரப்பணதக்

வகட்வைன்.

வியப்புைன்

அக்கிளிணயப்

பின்

பதொைர்ந்து பசன்வறன். பசல்லும்வதொறும் வவதமந்திரங்கணள உணரக்கும் பல கிளிகணளக் கண்வைன். அணவ சுகமுனிவர்

வொழும்

சுகசொரிமணலக்குச்

சுகசொரி

பசன்வறன்.

மீ ண்வைன்” என்றொர் சொத்தன்/ என்

“அவன்

மகன்” என்று

மணலக்கிளிகள்

வமொனத்தில் வியொசர்

என்றனர்

அமர்ந்த இளம்

முகம் மலர்ந்தொர்.

ஊரொர்.

நொன்

முனிவணரக்

“அவனுக்கு

அக்கிளிகணளத் கண்டு

எட்டு

பதொைர்ந்து

வொழ்த்துணரபசய்து

வயதொகும்வணர

நொவன

அவனுணைய ஆசிரியனொக இருந்து வவதவவதொங்கங்கணள கற்றுக்பகொடுத்வதன். அதன்பின் மிதிணலநகரின் ஜனகமன்னரிைம் அவணன அனுப்பிவனன். கொட்டிவலவய வளர்ந்த அவன் நொடும் நகரும் அரசும் அணமச்சும் கண்டு வதறட்டும் என்று நிணனத்வதன். அரசமுனிவரொன ஜனகர் அதற்கு உகந்தவர் என்று வதொன்றியது.”

“ரகுகுல ரொமனின் துணைவி சீணதயன்ணனயின் தந்ணத ஜனகணரவய நொன் நூல்வழி அறிந்திருக்கிவறன்” என்றொர் சொத்தன். வியொசர் “அந்த ஜனகரின் வழிவந்தவர் இவர். கற்றறிந்தும் உற்றறிந்தும் துறந்தறிந்தும்

அணனத்துமறிந்த அரசர். அவரது அணவயில் பசன்று இவன் அமர்ந்தொன். ஒவ்பவொருநொளும் அங்வக நிகழும் நூலொய்ணவயும் பநறியொய்ணவயும் கற்றொன்” என்றொர்.

வியொசர் பசொன்னொர். ஒருநொள் ஜனகமன்னர் தன் அணவயில் ஓர் அறவுணர நிகழ்த்துணகயில் அறம் பபொருள் இன்பம் மூன்ணறயும் அறிபவனுக்வக வடு ீ திறக்கும் என்றொர். அவ்விதி எந்நூலில் உள்ளது என்று சுகன்

வகட்ைொன். அது நூலில் உள்ள பநறியல்ல கண்முன் இயற்ணகயில் உள்ள பநறி என்றொர் ஜனகர். மலர் பிஞ்சொகி கொயொகித்தொன் கனிய முடியும் என விளக்கினொர்.

ஆனொல் சுகன் அந்பநறி எளிய உயிர்களுக்குரியது என்றொன். கீ ழ்த்திணசயில் நொளும் உதிக்கும் சூரியன்

உதித்த மறுகைவம ஒளிவசத் ீ பதொைங்குகிறதல்லவொ என்றொன். ஜனகர் அணதக்வகட்டு திணகத்தொர். பின்பு அறமும்

பபொருளும்

இன்பமும்

அறியொத

இணளஞன்

நீ.

நூல்களில்

விடுகணதக்கு பதில் பசொல், அதன்பின் நீ பசொல்வணத நொன் ஏற்கிவறன் என்றொர்.

பசொல்லப்பட்டிருக்கும்

ஒரு

“அந்த வினொ பணழய நூல்களில் பலவொறொக பசொல்லப்பட்டிருக்கிறது” என்றொர் வியொசர். உத்தொலகர் என்ற முனிவருக்கு ஸ்வவதவகது என்று ஒரு ணமந்தன் இருந்தொன். தந்ணத தன் ஞொனத்ணதபயல்லொம் அளித்து அந்த

ணமந்தணன

வபரறிவுபகொண்ைவனொக

ஆக்கினொர்.

ஒருநொள்

அவர்கள்

தவம்பசய்துபகொண்டிருக்ணகயில் அங்வக முதிய பிரொமைர் ஒருவர் வந்தொர். அப்பிரொமைர் அழகிய

உத்தொலகரின்

ணமந்தன் பிறந்தொன்

அழகிய மகணனப்பொர்த்து, இந்த என்று

வகட்ைொர்.

வனத்தில்

உத்தொலகர், என்

இருக்கிறொள். என் தவத்ணத அவளும் பகிர்ந்துபகொள்கிறொள் என்றொர்.

இருவரும்

உங்களுக்கு

மணனவி

எப்படி

என்னுைன்

கொட்டில்

இவ்வளவு

தவச்சொணலயில்

அந்தப்பிரொமைர் அறிவிலும் அழகிலும் குணறந்தவர். கண்பொர்ணவயும் அற்றவர். அவர் பசொன்னொர். நொன்

வயது முதிர்ந்தவன். எனக்கு ணமந்தர்கள் இல்ணல. நீர்க்கைன் பசய்ய ஆளில்லொத இல்லறத்தொனொகிய நொன் நரகத்தீயில் விழுவதற்குரியவன். இந்தவயதில் இனிவமல் எனக்கு எவரும் பபண்ணை தரப்வபொவதில்ணல. ஆகவவ

உன்

உன்னிைவம

மணனவிணய

எனக்குக் பகொடுத்துவிடு.

அனுப்பிவிடுகிவறன்.

அதன்பின்

அவர்

என்

குழந்ணத

உத்தொலகரின்

மணனவிணய ணகணயப்பிடித்து இழுத்துச்பசல்லத் பதொைங்கினொர். உத்தொலகரின்

மணனவி

முதியபிரொமைணன

தவத்தொல்

பமலிந்தவள், கடும்

பிடிக்கவுமில்ணல. ஆனொல்

அவள்

உணழப்பொல்

கூைவவ

ஒன்ணற

அவளிைம்

குடிணசக்குள்

தளர்ந்தவள்.

பசன்றொள்.

பபற்றபின்

நுணழந்து

அவரது

அவளுக்கு

ஸ்வவதவகது

அந்த

ஓடிச்பசன்று

அந்தப்பிரொமைணரப்பிடித்து நிறுத்தினொன். என் தொணய இதற்கு அனுப்பமுடியொது என்று பசொன்னொன். இது அவளுக்கு துயரத்ணத அளிக்கிறது, அவள் பபண்ணமணய இது அவமதிக்கிறது என்றொன்.

பிரொமைர் பசொன்னொர். பநறிநூல்களின்படி எனக்கு ஒரு ணமந்தணனப்பபற உரிணம உண்டு. அதற்கு நொன்

இவணளக் பகொண்டுபசல்வதும் சரிவய. மகணன ஈன்றளித்தல் பபண்ணுக்கு எவ்வணகயிலும் இழிவல்ல,

பபருணமவய ஆகும். பதொல்முணறப்படி ஓர் அரைிக்கட்ணைணய பதிலுக்குப் பபற்றுக்பகொண்டு நீ இவணள விட்டுவிடு.

உத்தொலகரும் அவர் பசொல்வது முணறதொன், அவர் நரகத்துக்குச் பசல்ல நொம் அனுமதிக்கலொகொது என்றொர்.

ணமந்தணர பபற்றுவிட்டுச் பசல்லொத ஒருவணர இணறசக்திகள் தண்டிக்கும். அந்தத் தூய கைணமணய அவர் பசய்யட்டும் என்றொர். ஸ்வவதவகது

அந்தப்

பிரொமைணரப்

பிடித்து

விலக்கிவிட்டு

கடும்

சினத்தின்

கண்ை ீருைன்

தன்

வலக்ணகயில் தர்ப்ணபணய எடுத்துக்பகொண்டு “எதன்பபொருட்ைொனொலும் நொன் இணத அனுமதிக்கமுடியொது.

என் அன்ணனணய

இன்பனொருவன்

தீண்டுவணத

நொன்

விலக்குகிவறன்.

இனிவமல்

இவ்வுலகில் இந்தப்

பணழய பநறிகள் எதுவும் இருக்கலொகொது என நொன் வகுக்கிவறன், என் தவத்தின்வமல் ஆணை” என்றொன்.

அணதக்கண்ை பிரொமைர் “உத்தொலகவர, நீர் நூலறிந்தவர். நீர் பசொல்லும், நொன் நீர் பசொல்வணதச் பசய்கிவறன். இவர் பசொல்வது பிணழ என்றொல் நீர் உம் தவ வல்லணமயொல் இவணரப் பபொசுக்கும்” என்று கூவினொர். ஆனொல் உத்தொலகர் ஒன்றும் வபசொமல் திரும்பி கொட்டுக்குள் பசன்றுவிட்ைொர். திரும்பி வரவவயில்ணல. யமசுருதி

“பநறிநூல்களொன

நொரதசுருதி

அணனத்திலும்

உள்ளது

இக்கணத.

இதிலுள்ள

வகள்வி

என்னபவன்றொல் ஏன் உத்தொலகர் ஒன்றும் பசொல்லொமல் திரும்பிச்பசன்றொர் என்பதுதொன்” என்றொர் வியொசர்.

சொத்தன் புன்னணகத்துக்பகொண்டு “இதற்கு உங்கள் ணமந்தர் என்ன பசொன்னொர்?” என்றொர். “இவ்வினொவுக்கு எவரும்

சரியொன

சினம்பகொண்டு

பதிணல

பசொன்னவதயில்ணல.

ஸ்வவதவகது

பசொன்னணவ

கணதவகட்ை

சரிவய

ஒவ்பவொருவரும்

என்பொர்கள்.

அது

சரி

அந்தப்பிரொமைர்மீ து

என்பதனொல்தொன் உத்தொலகர்

திரும்பிச்பசன்றொர் என்று விளக்குவொர்கள். அது சரியொன விணை அல்ல என்று என் மகன் பசொன்னொன்” என்றொர் வியொசர். மிருகங்கள்

நைந்தும்,

பறணவகள்

பறந்தும்,

புழுக்கள்

பநளிந்தும்

அறத்ணத

அறிந்துபகொள்கின்றன.

அணவயறியும் அறம் ஒன்வற, பிறப்ணப அளித்தவல உைலின் முதற்கைணம. மண்ைில் தன் குலத்ணதயும் அக்குலத்தில் தன் மனிதர்களும்

ஞொனத்ணதயும்

விட்டுச்பசல்வது

மட்டுவம

கருதிய கொலத்தின் அறத்ணதவய உத்தொலகரும்

மனித

வொழ்வின்

இறுதியுண்ணம

அந்தப்பிரொமைரும் பசொன்னொர்கள்.

மணனவியும் அணத ஏற்றுக்பகொண்ைொள் என்று சுகன் ஜனகருக்குச் பசொன்னொன்.

என

அவர்

அந்த அறத்தில் அணனத்தும் பிறக்கும் குழந்ணதகளொல் நியொயப்படுத்தப்படுறது. ஆனொல் அக்குழந்ணதகள் திரும்பிநின்று

அது

தொய்தந்ணதயரின் அதுவவ

பிணழபயனச்

கற்பபொழுக்கம்

உலகபநறியொகும்

பசொல்லும்வபொது

பிள்ணளகளொல்

அந்தக்கொலம்

கட்டுப்படுத்தப்படும்

அணத உைர்ந்வத உத்தொலகர்

என்று சுகன் அவ்வரங்கில் பசொன்னொன்.

முடிவுக்கு

வந்துவிடுகிறது.

புதியகொலம் பிறந்துவிட்ைது.

ஒன்றும் பசொல்லொமல்

கொட்டுக்குள்

இனி

பசன்றொர்

“அன்று ஜனக மன்னர் என் மகணனவநொக்கி நீ நூறொண்டு வொழ்ந்து கனிந்தவன் வபொல் வபசுகிறொய். உனக்கு முதல்மூன்று வொழ்வுமுணறணமயும் வதணவ இல்ணல. நீ சூரியன் வபொன்று எப்வபொதும் ஒளியுணையவனொக

இருப்பொய் என வொழ்த்தினொர்…” என்றொர் வியொசர். “அங்கிருந்து அவன் என்னிைம் வந்து வசர்ந்தொன். அவணன என்னொல் உைரமுடியவில்ணல. அவனிைம் மீ ண்டும் மீ ண்டும் இல்லறம் பற்றிச் பசொன்வனன்.”

“ஆனொல் ஒருநொள் நொனும் அவனும் நீர்நிணல ஒன்ணறக்கைந்து பசன்வறொம். முன்னொல் அவன் பசன்றொன்.

நொன் பின்னொல் பசன்வறன். அந்நீர்நிணலயில் ஏரொளமொன இளம்பபண்கள் நீரொடிக்பகொண்டிருந்தனர். அவர்கள்

அவணன பபொருட்படுத்தவவயில்ணல. ஆனொல் நொன் அருவக பசன்றதும் அணனவரும் ஆணைகணள அள்ளி உைணல

மூடிக்பகொண்ைனர்.

எனக்குப்பட்ைது.

சிலர்

அவர்களிைம்

ஏன்

ஓடிச்பசன்று

நீரில்

மூழ்கினர்…. அது

அப்படிச்பசய்தொர்கள் என்று

என்ணன அவமதிப்பது

வகட்வைன்.

உங்கள்

மகன்

சொத்தன்

சிரித்தொர்.

என்று

கண்களில்

முற்றிலும் கொமம் இல்ணல, அவன் வந்தணதவய நொங்களறியவில்ணல என்று பசொன்னொர்கள். அன்றுதொன் அவணன நொன் அறிந்வதன்.” “அன்று

உங்கணளயும்

அறிந்துபகொண்டீர்கள் இல்ணலயொ?” என்று

“அதன்பின்

அது

நிறுவப்பட்ைணதயும் அறிந்தீர்கள்.” வியொசர் அதிர்ந்து ஏதும் பசொல்லொமல் அவணரப்பொர்த்தொர். “ஆகவவதொன் இத்தணனதூரம் நைந்து உங்கள் ணமந்தணரக் கொைச்பசல்கிறீர்கள்…” வியொசர்

உைணலவிட்டு

உயிர்

பிரிவதுவபொன்ற

பமல்லிய

துடிப்புைன்

என்றொர்.

“ஆம்…”

“தொங்கள்

அணனத்ணதயும் அறியும் நுதல்விழிதிறந்தவர் சொத்தவர… குரு அறியொத சீைனின் அகம் என ஏதுமிருக்க இயலொது.” பபருமூச்சுைன் சற்றுவநரம் தன்னில் மூழ்கி இருந்தபின் “முதலிரு நொட்களும் என் கொமமும் அகங்கொரமும் உைர்ந்வதன்.

கண்ணை

அன்றிரவு

பகொண்ைன…” என்றொர். “ஆனொல்

மறுநொள்

மணறத்திருந்தன.

என்

கொணல

மூன்றொம்

நொள் முழுநிலவு.

பசொற்கள் ஒளிபகொண்டிருந்தன.

நொன்

என்ணன

அணவ

பவறும் பவளியில்

நொனும்

முழுணமணய

அன்று

பவற்றுைல்வபொலக்

கண்டு

பதொட்ைணவ

கிைக்கும்

அணனத்தும்

ஒளி

கூசிவனன். என்ணனவய பவறுத்து ஓடிச்பசன்று நீரில் விழுந்வதன். நீர் என்ணன தூய்ணமப்படுத்தவில்ணல

என்று கண்டு மந்திரங்களில் நீரொடிவனன்… ஒவ்பவொன்றொலும் வமலும் வமலும் அழுக்கொக்கப்பட்வைன்.” வியொசர் வவண்டுபவர் வபொல தன் ணககணள பநஞ்சுைன் வசர்த்துக்பகொண்ைொர். வியொசர்

“என்

அகம்

எரிகிறது

சொத்தவர” என்றொர்.

“பிணழணயயும்

சரிணயயும்

பிரித்தறியும்

ஆற்றணல

இழந்துவிட்வைன்” துயரத்துைன் தணலணய ணகயொல் பற்றிக்பகொண்ைொர். “ஆணசகணளயும் அகங்கொரத்ணதயும்

பவல்லமுடியொதவனுக்கு ஞொனவம விஷம். நொன் பசய்தணவ எல்லொவம சரிதொன் என வொதிைவவ நொன் அணைந்த ஞொனம்

எனக்கு

வழிகொட்டுகிறது.

அணதபவறுத்து

பிய்த்துவசினொல் ீ அணவ

குற்றம் சொட்டி கடித்துக் குதறுகின்றன. துரத்தி வந்து எள்ளி நணகயொடுகின்றன.”

திரண்டு

என்ணன

கண்ைருைன் ீ இரு ணககணளயும் விரித்து வியொசர் பசொன்னொர், “எதற்கொக நூல்கணளக் கற்வறன்? எளிய மிருகம்வபொன்ற

வொழ்க்ணக

அம்மூன்று நொட்களும்

எனக்கிருந்தொல்

பபருவநொய்

வபொல

இந்தத்

துயரம்

பபருகிப்பபருகி

இருந்திருக்கொது…

என்வமல்

நிணறகிறது. பவறுப்பு என்பது பகொல்லும் விஷம்…சுயபவறுப்வபொ ஆலகொலம்.” சொத்தன்

மொறுதலற்ற

வநரடியொகப் வபசுபவர்

முகத்துைன்

நீங்கள்.

விண்மீ ன்கணளப்

உங்களிைம்தொன்

நொன்

ஒவ்பவொரு

கைமும்

பைர்கின்றன…என்னுள் பவறுப்பு

பொர்த்துக்கிைந்தொர்.

வியொசர்

பசொல்லமுடியும்…அதற்கொகவவ

“விண்மீ ன்களிைம் நொன்

உங்கணள

சந்தித்திருக்கிவறன்… இந்த விண்மீ ன்களுக்குக் கீ வழ நொன் அணனத்ணதயும் பசொல்லவிரும்புகிவறன் சொத்தவர. இக்கைம் இப்புவியில் எனக்கிணையொன பபரும் பொவி எவருமில்ணல” என்றொர். கண்ைரும் ீ

பகொந்தளிப்புமொக

வியொசர் பசொல்லிமுடித்ததும்

சொத்தன்

விண்மீ ன்கூட்ைத்ணத

வநொக்கியபடி

புன்னணகபசய்தொர். “வகொைொனுவகொடி விண்மீ ன்கள்…வகொைொனுவகொடி உயிர்கள். வகொைொனுவகொடி வொழ்க்ணககள். இதில்

பொவபமன்ன

புண்ைியபமன்ன? கைலணலக்

பவறும் குமிழி…” என்றொர். வியொசர்

அவணரவய

பொர்த்துக் பகொண்டிருந்தொர்.

பபரிவயொணர வியக்கவும் மொட்வைன். நிணறணய

குமிழி

நிணலயற்றது.

“நீர்வழிப்படும்

புணைவபொன்றது

சிறிவயொணர இகழ்தலும் மொட்வைன்.

வைங்குவதுமில்ணல” என்றொர்

சொத்தன்.

கைவல

கொலபவளியில் ஒரு வொழ்க்ணக.

பிறகு சிரித்துக்பகொண்வை

திரும்பி

இதுவணர பசய்தணவ ஏதும் உமது பைிகள் அல்ல. பசய்யவிருப்பவத உமது பைி” என்றொர். “என்ன

பசய்யப்வபொகிவறன்?” என்றொர்

பதொைக்கத்ணதக்

வியொசர். “அணத

கொண்கிவறன். முதற்புலவன்

நொன்

புற்றுணறவவொன்

அறிவயன்.

ஆகவவ

பிணழணய பவறுப்பதுமில்ணல.

ஆனொல்

முன்பபொருநொள்

“வியொசவர, நீர்

பபருநிகழ்பவொன்றின்

அன்புைன்

அமர்ந்திருந்த

அன்றில்பறணவகளில் ஒன்ணற வவைன் வழ்த்தக்கண்டு ீ விட்ை கண்ை ீருக்கு நிகரொனது நீர் இப்வபொது விட்ை கண்ை ீர்த்துளி” சொத்தன் பசொன்னொர். வியொசர்

பசொல்லிழந்து பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொர்.

“எங்கள்

பதன்னகத்

பதொல்பமொழியில்

கைல்பகொண்ை

பபருங்கொவியங்கள் பல உண்டு. கருநிறமும் பவண்ைிறமும் கூர்ந்து இணைந்து ஒளியொவவத கொவியம் என முன்வனொர் வகுத்தனர். உம்முள் மூன்ணறயும் உைர்ந்துவிட்டீர்.”

“நொன் பசய்யவவண்டியது என்ன?” என்றொர் வியொசர். “உமது அகம் வழிகொட்டி அணழத்துச்பசல்லும் வழியில் பசல்க. ஆம், நீர்வழிப்படும் புணை வபொல” என்று சொத்தன் சிரித்தொர்.

இரவில் விண்மீ ன்கள் பவளித்த முடிவின்ணமணயப் பொர்த்தபடி வியொசர் அக்கரும்பொணறவமல் கிைந்தொர். அருவக பமல்லிய

மூச்பசொலியுைன்

சொத்தன்

துயின்றுவிட்டிருந்தொர்.

ஒரு

மனிதர் அருகிருக்ணகயில்

அவ்வுைர்வவ உருவொகொத விந்ணதணய வியொசர் மீ ளமீ ள எண்ைிக்பகொண்ைொர். வநர்மொறொக விண்மீ ன்களின் பபருவிரிவு ‘இவதொ நீ இவதொ நீ’ என்வற பசொல்லிக்பகொண்டிருந்தது. மின்னி மின்னி. திரும்பத்திரும்ப. கொணலயில்

வைிகர்கள்

கிளம்பும்

விணளயொடிக்பகொண்டிருந்த

ஒலிவகட்பது

விண்மீ ன்கணளவய

சொத்தன் அருவக இல்ணல என்று உைர்ந்தொர்.

வணர

அவர்

பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொர்.

வபசமறுத்து

பநடுமூச்சுைன்

பிரக்ணஞயுைன்

பொர்க்ணகயில்

அன்றும் மறுநொளும் நைந்து சுகசொரி மணலயடிவொரத்தில் இருந்த ரிஷபவனம் என்ற இணையர் கிரொமத்ணத

அணைந்தொர். அவர்கள் மணலவயறிச்பசல்லும் வழி ஒன்ணறக் கொட்டினர். அங்கு இரவு தங்கி கொணலயில் அவர்கள் அளித்த பொல்கஞ்சிணய அருந்தியபின் மணலவயறத்பதொைங்கினொர். மணலயிறங்கிச் பசன்ற கிளி ஒன்று

வொனிவலவய

நின்றுவிட்ைொர்.

ஸ்வொஹொ

என்று

பசொல்லிச்பசன்றணதக்

வகட்டு

பமய்சிலிர்த்து

ணககூப்பி

வமலும் வமலும் கிளிகள் வந்துபகொண்வை இருந்தன. வவதமந்திரங்கள் மரங்களில், பசடிகளில், வொனூர்ந்த கொற்றில்

விணளந்தன.

கண்களில்

நீர்

வழிய

மணல

ஏறிச்பசன்றொர்.

அங்குவருவதற்கொகவவ அவ்வளவுபதொணலவு வந்வதொம் என்று உறுதிபகொண்ைொர். இனியமணலச்சொரல் பிரக்ணஞவபொல

நீர்

அது.

ஒலி

பழமரங்களும் பூமரங்களும் வகட்டுக்பகொண்வை

பசறிந்த

இருந்தது.

பபொழில்களின்

கரிய

அங்கு

பொணறகள்

பசல்லச்பசல்ல

பசுந்பதொணக.

கொணலயின்

கொட்டின் இனிய

பமன்மணழச்சொரலொல் நணனந்து கருணமயொக ஒளிவிட்ைன. அவற்றின் இணைபவளிகளில் மணல சிரிக்கும் பவண்பற்கள்வபொல அருவிகள் நுணரத்து வழிந்தன.

மணலயிறங்கி கொட்டுக்குள் புகுந்த நீவரொணை ஒன்றின் கணரயில் அவர் நின்றிருக்ணகயில் வமவல இருந்த மணலக்குணகயில் இருந்து படியிறங்கி சுகன் வருவணதக் கண்ைொர். முதல் அணசவிவலவய அது தன் மகன்

என தனக்குள் இருந்த பதொல்விலங்கு அறிந்துபகொண்ை விந்ணதணய வியந்தொர். சுகன் ஆணையற்ற உைலுைன் இறகு

ஒன்று

கொற்றில்

மிதந்திறங்குவதுவபொல

மண்ைில் இறக்கப்பட்ைொன். வியொசர்

அவணனவநொக்கிச்

வபொதம்

அணனத்து

பசன்றொர்.

வந்து, வொனத்தொல் உள்ளங்ணகயில்

கைம் கைமொக.

சிந்தணனகணளயும் இழந்து

மடியில்

மகன்

என்ற

தவழ்ந்த

ணவத்து

பசொல்லன்றி

மகனொக

மட்டும்

பமதுவொக

ஏதுமில்லொதவரொக. அவணனப்பொர்க்க

ஆரம்பித்தது. “சுகவதவொ” என்று அணழத்தொர். சுகன் திரும்பி அவணரப்பொர்த்து புன்னணகபசய்தொன்.

அவன் தன்ணன அணையொளம் கொைவில்ணல என்று உைர்ந்து “சுகவதவொ, நொன் உன் தந்ணத கிருஷ்ை துணவபொயனன்” என்றொர். நீரில் பரவும் கொணலபயொளி வபொல பரவசம் நிணறந்த கண்களுைன் “நொனொ?” என

தன் மொர்பில் ணகணவத்து வகட்ைொன். “நீ சுகன்…என் மகன்” என்றொர் வியொசர். பநடுநொட்களுக்குப்பின் தன்ணன உைர்ந்த சுகன் எக்களிப்புைன் இரு ணககணளயும் விரித்து “தந்ணதவய!” என்றொன்.

முதன்முதலில் அவன் அச்பசொல்ணல பசொல்லக்வகட்ை அந்நொள் என பமய் சிலிர்த்து துடித்வதொடிச்பசன்று அவணன

அள்ளி

விலக்கி

அவனது

பொர்த்தொர்.

‘என்

மலரிதழ்வபொன்ற அப்வபொது.

மொர்வபொைணைத்துக்பகொண்டு பமல்லிய

சிறு

மகன்!

வதொள்கணள,

மூச்சுமுட்டும்படி

இளம்

உதடுகணள, ணகக்குழந்ணதயின் என்

மகன்!

முகத்தில்

இறுக்கிக்பகொண்ைொர் புணகவபொல

கண்கணள கண்ை ீர்

என் மகன்!’ என்னும்

வியொசர். பின்பு

பைர்ந்திருந்த

மணறத்த

தன்

தொடிணய,

இனிய மந்திரமொக அவரது அகம்

கண்களொல்

இருந்தது

பின்பு தன்னுைர்வு பகொண்டு அவணன விட்டு விலகி இரு ணககணளயும் கூப்பிக்பகொண்டு “சுகவதவொ, நீவய

என் ஞொனொசிரியன். சொணவ அஞ்சி மருத்துவணன நொடி வருவதுவபொல உன்ணனத்வதடி வந்வதன்… என்ணன கொத்தருள்க” என்று பசொல்லி முழந்தொளிட்டு வவண்டினொர். சுகசொரி

குணகக்குள்

அணனத்ணதயும்

அவன்

பசொன்னொர்.

நிணனவுகூர்ந்வதன்.

இருக்க

அவன் கொலடியில்

“சுகவதவொ,

நொனறியவவண்டியதும்

நீ

நீதி

அமர்ந்து

பசொன்ன

அணதப்வபொன்ற

விம்மியும்

கண்ை ீர்விட்டும்

அந்தக்கணதணய ஒரு

முடிவவ.

இன்று

குலநீதி

வியொசர்

தற்பசயலொக

பசொல்லும்

நிவயொகமுணறப்படிவய நொன் பசய்தணவ அணமந்தன. ஆனொல் என் பநஞ்சு கொலத்துக்கு அப்பொல் வநொக்கித் திணகக்கிறது…” என்றொர்.

“தந்ணதவய, மண்ைில் ஒழுக்கபமன ஏதுள்ளது? அன்றிலின் ஒழுக்கம் கொக்ணகக்கு இல்ணல. தட்சிைத்தின் ஒழுக்கம் அஸ்தினபுரியிலும் சுகன். “நொன்

இல்ணல.

கருணைவயொடிருந்வதன்

ஒவ்பவொரு

கருணைபகொண்ை

என்றொல்

புல்புழுவிைமும் ஏன்

ஏன்

வகட்கிவறன்.

என் மனம் தீர்ப்பு

பசயல்கள்

அணனத்தும்

தவிக்கிறது? தவறு

ஒழுக்கவம” என்றொன்

பசய்துவிட்வைனொ

பசொல்லவவண்டியவர்கள்

என்னில்

என்று

பதொைங்கிய

தணலமுணறயினர்… அவர்கள் பசொல்லப்வபொவபதன்ன என்று நொன் எப்படி அறிவவன்?” என்றொர். “…உன் மனம் ஒரு படிகபவளி…கொலங்கணள எல்லொம் உன்னொல் கொைமுடியும்…நீ பசொல்!”

“தந்ணதவய, அவற்ணற நொன் ஒரு பசொல்லில் பசொல்லமுடியொது. வகொடி பசொற்களொல் பசொல்லவவண்டியவர் நீங்கள்”

என்றொன்

சுகன்.

“நீங்கள்

வொழ்வணனத்ணதயும் கொணுங்கள்!”

சிரஞ்சீவியொக

இருந்து

உங்கள்

உயிர்முணளத்த

வனத்தின்

வியொசர் திடுக்கிட்டு “நொனொ?” என்றொர். “என்ன பசொல்கிறொய்?” சுகன் சிரித்தொன். “ஆம், உன் பசொல் கொலத்தின்

பசொல்…அது நிகழும்” என்றொர் வியொசர். பின் நடுங்கும் ணககணளக் கூப்பியபடி “ஆனொல் சுகவதவொ, இது வரமொ சொபமொ?” என்றொர்.

சுகன் அணதக் வகட்கவில்ணல. கிளிகள் வவதமந்திரங்களுைன் குணகக்குத்திரும்ப ஆரம்பித்தன. அவற்றின் கொல்களில் இருந்து தொனியமைிகள் அவன் வமல் பபொழிந்தன. அவன் இன்பனொரு கிளிவபொல அவற்ணறப் பபொறுக்கி உண்ைத் பதொைங்கியிருந்தொன்.

குதி ஏழு

1.முதற்கனல்35 கங்கொத்வொரத்தின்

கொட்டில்

தழல்நீ லம் 1 வந்து

தங்கும் பயைிகளின்

மிச்சிணல

உண்டுவொழும்

பதருப்பன்றி

ஒன்று

புதர்க்கொட்டுக்குள் நொன்கு குட்டிகணளப்வபொட்ைது. அவற்றில் மூன்றுகுட்டிகணள ஓநொய்கள் கவ்விக்பகொண்டு பசன்றன. எஞ்சிய குட்டிணய அது புதரிடுக்கில் குழிவதொண்டி புணதத்துணவத்தது. அக்குழிக்கு சற்று அப்பொல் புதர்மூடிக்கிைந்த கல்மண்ைபத்தில்

ணகவிைப்பட்டு

மனம்கலங்கிய

பபண்

ஒருத்தி

தன்

குழந்ணதயுைன்

தங்கியிருந்தொள். இணையில் ஒரு குழந்ணத இருப்பணத அவள் ஆன்மொ அறியவில்ணல. அவள் உைவல அக்குழந்ணதணய வொயிலிருந்து

தூக்கிக்பகொண்ைது,

ஓயொமல்

உதிரும்

முணலயூட்டியது.

பசொற்களுைன்

அவள்

எந்வநரமும்

கலங்கிவழிந்த

கங்கொத்வொரத்தில்

கண்களுைன்

அணலந்தொள்.

ணகயில்

கிணைப்பவற்ணற எல்லொம் அள்ளித்தின்றொள். இரவில் அந்த மண்ைபத்தின் பவம்ணமயொன புழுதியில் வந்து

சுருண்டுபகொண்ைொள். அவள் உைலின் ஓர் உறுப்புவபொல பபரிய கண்கள் பகொண்ை பபண்குழந்ணத அவணள தன் உயிர்ச்சக்தியொல் கவ்விக்பகொண்டு அமர்ந்திருந்தது.

ஒருநொள் கொணலயில் அவள் எழவில்ணல. முந்ணதயநொள் அவள் கொல்வழியொகச் பசன்ற நொகம் அவள்

கட்ணைவிரலின் ஆட்ைத்ணத பிணழயொகப்புரிந்துபகொண்டு கவ்விச்பசன்றிருந்தது. நீலம் பொரித்துக் குளிர்ந்து கிைந்த சைலத்தில் இருந்து முணலப்பொல் வரவில்ணல என்பணத மதியம் வணர அழுதபின் கண்டுபகொண்ை குழந்ணத அவளுைலில் இருந்து வபன்கள் இறங்கிச்பசன்றணதப்வபொல தொனும் பசன்றது. வபன்கள் குருதி வொசணனவதடியதுவபொல தொனும் ஒற்ணறக்குட்டிக்கு

தன்

முதல்விணசயொல்

பொலூட்டிக்பகொண்டிருந்த

பொலுக்கொகத்வதடியது.

தொய்ப்பன்றிணய

புதருக்குள்

கண்டுபகொண்ைது.

கிைந்து

தவழ்ந்து

தன்

பசன்று

அந்தமுணலணய தொனும் கவ்வி உண்ைத் பதொைங்கியது. முணலகணளவய மனமொகக் பகொண்டிருந்த அந்தப் பபண்பன்றி தன் கொணலச் சற்று விரித்து குழந்ணதக்கு இைம் பகொடுத்தது.

கண் திறக்கொத அக்குட்டியுைன் வசர்ந்து சுருண்டுபகொண்டு குழந்ணத தூங்கியதும் பன்றி தன் உைவுக்கொகக்

கிளம்பியது. பசித்து குரபலழுப்பிய பன்றிக்குட்டியுைன் வசர்ந்து அவதவபொல குரல் எழுப்பியபடி குழந்ணத கொத்திருந்தது. பன்றி திரும்பிவந்ததும் அக்குட்டியுைன் வசர்ந்து முட்டிவமொதி முணலயுண்ைபின் அன்ணனயின் அடிவயிற்று பவம்ணமயில் ஒண்டிக்பகொண்டு தூங்கியது. மூன்றுமொதம்

பன்றி

குழந்ணதக்கு உைவூட்டியது.

பபற்றகுழவிணய

அது

துரத்திவிட்ைபின்னரும்

கூை

மனிதக்குழந்ணதக்குக் கனிந்தபடிவய இருந்தது. பின்பு அதன் ஊற்று வற்றியது. பசித்த குழந்ணத எழுந்தும்

விழுந்தும் தன் சவகொதரன் பசன்ற பொணதயில் பசன்றது. திணசயறியொமல் திணகத்து அழுதபடி பசன்றவபொது தன் அன்ணன கிைந்ததுவபொன்று படுத்திருந்த ஒரு பித்திணய கண்டுபகொண்ைது. அவள் தன் பநஞ்சில் எரிந்த சிணதயுைன்

துயிலற்று

அணலந்து

ஒரு

கட்ைத்தில்

உைல்

கணளத்து

அமர்ந்து

சரிந்து அவ்வண்ைவம

தூங்கிக்பகொண்டிருந்தொள். அவளருவக பசன்றகுழந்ணத தொனறிந்தவிதத்தில் அவளருவக படுத்து இைக்கொணல அவள்வமல் வபொட்டு அணைத்துக்பகொண்டு அவள் முணலக்கண்ணை வதடிக்கவ்வி சுணவக்கத் பதொைங்கியது. பித்தி

நீலநீர்

விரிந்த

நீர்பவளிணயவநொக்கி

எழுந்த

அரண்மணனயின்

பசம்பட்டுத்திணர

பநளியும்

உப்பரிணகயில் நின்றிருந்தொள். மைிமுடிசூடி, பட்டும் நவமைிகளும் அைிந்து, ஒளிமின்னும் விழிகளுைன் நதிணயப்பொர்த்தொள்.

நீரணலகணளக்

பகொஞ்சிக்பகொண்டிருந்த

பறணவகணளக்

கணலத்தபடி

நூறு

அைிநொவொய்கள் கணரவநொக்கி வந்தன. இளஞ்பசந்நிறப் பொய்கள் விரித்த நொவொய்வரிணச நீரில் மிதந்துவரும் பசந்தொமணரக்கூட்ைம் எனத் வதொன்றியது. முன்னொல் வந்த பைகில் சூதர்கள் இணசத்த மங்கல இணசயும் பின்னொல் வந்த பைகில் ஒலித்த பபருமுழபவொலியும் இணைந்து அரண்மணன சுவர்கணள விம்மச்பசய்தன. பைகுவரிணசணய பசம்பட்டுப்

எதிர்வநொக்கிச்

பசன்ற

பொவட்ைங்களும் சிறகடித்த

மங்கலத்தொனியங்களும் நிமிர்வுைனும்

கணலந்து

மலர்களும்

அவள் அரண்மணனக்குழுவினர்

பசம்பதொணககளும்

பபொழிய,

பபருந்வதொளில்

இணசயொல்

விழுந்த

நதிக்கொற்றில்

ஏந்தியிருந்தனர். அள்ளி

இறக்கப்படுபவணனப்வபொல

குழல்களுைனும்

வந்திறங்கினொன். படிகளில் ஏறி அவள் அரண்மணனக்குள் புகுந்தொன்.

உப்பி

வொழ்த்பதொலிகள்

தொடியுைனும்

அவள்

எழுந்த

முழங்க,

பநடிய

வதவன்

பவண்பட்டுவிதொனம் விரிந்த பந்தலில் அவள் அவனுக்கு மொணலயிட்ைொள். நிலொ எழுந்த சொளரம் பகொண்ை அணறயில் அவனுைன் இருந்தொள். யொணனணய அள்ளிஓடும் வல்லணம பகொண்ை உள்வளொட்ைங்களுைன் அணசயொது நிற்கும் பொவணன கொட்டும் பிம்பத்ணத

தன்னுள்

பபருநதியில் நீந்தித்திணளப்பவளொக அவணன அறிந்தொள். அவன்

வொங்கிச்சுருட்டிக்பகொண்ை

கிண்ைக்குமிழ்

வபொல

அவள்

அவணன

தன்னுள்

அள்ளிக்பகொண்ைொள். மடியில் அணதப்பபற்று அள்ளி மொர்வபொைணைத்து முணலயூட்டினொள். முணலசுரந்து

வழிணகயில் மீ ண்டும்

சொளரவிளிம்பில்

அவணன அணைந்தொள்.

கண்விழித்துக்பகொண்டு

நின்று அவன்

வந்திறங்குவணதக்

பபருங்கூச்சலுைன் குழந்ணதணயத்

தூக்கி

கண்ைொள்.

எறிந்தொள்

மீ ண்டும்

பித்தி.

அது

மீ ண்டும்

மல்லொந்து

மண்ைில் விழுந்து கரிய இதழ்கள விரித்துக்பகொண்டு ணககொல்கணள அணசத்து வரிட்ைழுதது. ீ உைல்நடுங்க

அணதவய பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொள். அவள் முணலகள் ஒடிக்கப்பட்ை கள்ளிச்பசடியின் தண்டுகள் வபொல

பொல் சுரந்து பசொட்டிக்பகொண்டிருந்தன. முகத்ணத மணறத்த சணைமுடிக்கற்ணறகணள விலக்கி சற்வற குனிந்து புழுதியில்

பநளியும்

புழுபவனக்கிைந்த

குழந்ணதணயப்

பொர்த்தபின்

பமல்ல

அமர்ந்து

அணதத்

பதொட்டுப்பொர்த்தொள். பின்பு அணத எடுத்து தன் மொர்புைன் அணைத்துக்பகொண்டு இன்பனொரு முணலக்கொம்ணப அதன் வொய்க்குள் ணவத்தொள்.

அவளுைவனவய அக்குழந்ணத கங்ணகக்கணர

வளர்ந்தது.

பொம்ணபப் பற்றியபின் விடுவதறியொத வொனரம்

ஊர்கபளங்கும் பதறியணலந்தொள்.

எரிந்த

வட்டில் ீ

எஞ்சிய

மரச்சிற்பம்

வபொல அவள்

வபொன்றிருந்தொள்.

வைிகரும் ஆயரும் வவைரும் வவளிரும் கூடிய அங்கொடிகளின் நடுவவ பசன்று பவற்றுைலுைன் நின்று

இருணககணளயும் தூக்கி பமொழியற்ற மூர்க்கத்துைன் கூச்சலிட்ைொள். வரர் ீ கூடிய சதுக்கங்களில் பசன்று நின்று அவள் ஆர்ப்பரித்தவபொது அந்த வவகத்ணதக்கண்வை கொவலர் வவல்தொழ்த்தி விலகி நின்றனர். அவள்

இணையில்

பிறமனிதணரப்பொர்த்து ஆணைகணள

எடுத்து

வந்துவிழும் இருந்தது

அமர்ந்து

தொனும்

பசன்றுபகொண்டிருந்தது ஒரு

மனிதப்பிறவி

அைிந்தது.

கண்ைில்

வைிகர்கள்

அதற்கு

பபொருட்களுக்கு அப்பொல்

அதற்கு.

குழந்ணத.

என

பின்னர்

நைக்கத்பதொைங்கியது.

உைரத்பதொைங்கியது. குப்ணபகளில்

படும் ஒவ்பவொருவரிைமும்

பதரிந்த

அது

கண்களும்

ணகக்குச்சிக்கிய

ணகவயந்தியது.

கொல்களும்

ணககளும்

எணதயொவது

இருந்து

உலகபமன்பவத

முகச்சுளிப்புகளுமொக

விட்பைறிந்தனர்.

உலர்ந்த

அப்பத்துண்டுகள், வற்றலொக்கிய இணறச்சித்துண்டுகள், மீ ன்கள். எது ணகயில் வந்தொலும் அக்கைவம ஓடி தன் அன்ணனணய உண்ைொள். அவள்

அணைந்து

தணலயின்

அவள்

சணைமுடி

முன்

நீண்டு

நீட்டி நின்றொள்.

அவள்

கனத்து வவர்க்பகொத்து

வொங்கி

வபொல

உண்டு

எஞ்சியணதவய

பதொங்கியது.

அவளிைம்

அவள்

வபசிய

வைிகர்கள் ’உன் பபயபரன்ன?’ என்று வகட்ைவபொது அவள் பிரமித்த கண்களொல் பொர்த்தொள். அவர்களில் ஒருவர் எப்வபொவதொ அவளிைம் “உன்ணனவிை நீளமொக இருக்கிறது உன் சணை. சணைச்சி என உன்ணன

அணழக்கிவறன்” என்றொர். அவ்வொறு சிகண்டினி என்ற பபயர் அவளிைம் ஒட்டிக்பகொண்ைது. எவர் வகட்ைொலும் அவள்

தன்

இருந்தது.

அவளிைம்

பபயணர

பமொழி

சிகண்டினி

என்று

இருக்கவில்ணல.

பசொன்னொள். அவள்

அவளறிந்த

பசொல்லிய

பமொழி அவள்

ஒவர

உதட்டுக்கு

பசொல்லும்

அதுவொகவவ

வரவவயில்ணல.

தன்னுள்

பதொணலந்துவிட்டிருந்த அவள் அன்ணன சிகண்டினியிைம் ஒரு பசொல்கூைப் வபசியதில்ணல. பகலும் இரவும்

கொல் மடித்து அமர்ந்து வதொளிலும் முதுகிலும் முணலகள் வமலும் கருஞ்சணைகள் பதொங்க, சிவந்த கண்கள்

கனன்று எரிய, கரிய பற்கணளக் கடித்தபடி, நரம்புகள் பதறிக்கும்படி ணககணள இறுக முறுக்கிக்பகொண்டு முன்னும்

பின்னும்

ஆடியவளொக

அவள்

உறுமிக்பகொண்டிருந்தொள்.

அவளுக்குள்

ஏற்றம்

ஒன்று

ஊறிநிணறயொத கிைபறொன்ணற அடியற்ற அகழிக்கு இணறத்துக்பகொண்டிருப்பதுவபொல. உைலொல் துடுப்பிட்டு நிலத்தில் பைபகொன்ணறச் பசலுத்துபவள் வபொல. ஏவதொ

ஒரு

தருைத்தில்

விழப்வபொகிறவள்

அவள்

எழுந்து

எவணரவயொ பகொல்லப்வபொகிறவள்

என, ஓலமிட்ைபடி ஓடுவொள்.

அன்ணன

என, எங்வகொ

ஆடிக்பகொண்டிருக்ணகயில்

ஆழ்குழியில்

சிகண்டினி

அருவக

இயல்பொக அமர்ந்திருப்பொள். அவள் ஓடுணகயில் சிகண்டினியும் பின்னொல் ஓடுவொள். ஏவதனும் ஒரிைத்தில்

திணகத்து பணதத்து நின்று பின் இரு ணககணளயும் தூக்கி அன்ணன ஓலமிடுவொள். கண்கள் கலங்கி வழிய மொர்பில் ஓங்கி ஓங்கி அணறந்தபடி அலறுவொள். சிகண்டினி அன்ணனணயக் கொை ஆரம்பித்தநொள் முதல் அவள்

அந்த

மொர்ணப அணறந்துபகொண்டிருந்தொள்.

இருக்கிறது என்று சிகண்டினி வியந்துபகொண்ைொள்.

அவ்வளவு

அணறந்தும்

உணையொததொக

எது

உள்வள

அன்ணனயுைன் குப்ணபகள் வசரும் இருண்ை சந்துகளிலும் ஈரச்சதுப்புகளிலும் சிகண்டினி தங்கினொள். அங்வக மதம்பரவிய

சிறுகண்களுைன்

வரும்

பன்றிகளுைன்

தன்னொல்

உணரயொைமுடிவணத

அவள்

கண்டுபகொண்ைொள். அவற்றின் பசொற்கள் அவளுக்குப்புரிந்தன. அவள் பசொல்லும் சிறு ஒலிணயயும் அணவ அறிந்துபகொண்ைன.

அவள்

தன்

அன்ணனயுைன்

கிைக்ணகயில்

அப்பொல்

படுத்திருக்கும்

கரியபபரும்பன்றிகளுைன் வபசிக்பகொண்டிருப்பொள். பன்றியிைமிருந்து வலிணமவய மிகத்பதளிவொன பமொழி

என சிகண்டினி கற்றுக்பகொண்ைொள். கங்கொத்வொரத்தில் அவள் பசன்றுபகொண்டிருக்ணகயில் அவள் உைல்

தன்மீ து பட்ைதனொல் சினம் பகொண்ை ஒரு வரன் ீ தன் வவணலத்தூக்கியவபொது தணலணயச் சற்று தொழ்த்தி பமல்லிய உறுமலுைன் அவள் முன்னகர்ந்தவபொது அவன் அச்சத்துைன் பின்னகர்ந்தொன்.

எந்நிணலயிலும் பின்னணையொமலிருப்பவத வலிணம என்று சிகண்டினிக்கு பன்றிகள் பசொல்லின. தன்உயிணர

அஞ்சொத கண்மூடித்தனமொன முன்வனொக்கிய வவகத்ணதத்தடுக்கும் ஆற்றபலன ஏதும் மண்ைில் இல்ணல என்று அறிந்து அதுவொனொள். சிறிய முனகலுைன் அவள் கணைவதியில் ீ பசன்று நின்றொல் அணனவரும் அஞ்சி

வழிவிை

அவணளச்சுற்றி

பவற்றிைம்

பிறந்து

வந்தது.

ஒருகொணல

அவள் பமல்லத்வதய்த்து

முட்டிமுட்டி

உழுதுபுரட்டி

தணலணயத் தொழ்த்தினொல் எந்த ஆயுதமும் அவணள எதிர்பகொள்ளச் சித்தமொகவில்ணல. வரொகியின்

பபரும்பசி

அணனத்ணதயும் அவள் இணைதிரண்டு

பகொண்டிருதொள் சிகண்டினி. உண்ைொள்.

அவள்

விரிந்து, இருளுலகம்

கரிய

விட்டு

உைல்

எழுந்த

திரண்டு

பருத்தது.

அரக்கிவபொலொனொள்.

அழுகலும்

முணலகள்

அவள்

குப்ணபயுமொக

முன்பனழுந்து,

சருமம் இளணமயின்

ஒளிபகொண்டு நணனந்த கரும்பொணற என மின்னியது. அவள் பற்கள் பவண்பளிங்குக் கற்கபளன மின்னின. அவள் இரு வமலுதட்டு ஓரத்திலும் பன்றியின் வதற்ணறகள் என வகொணரப்பற்கள் முணளத்தன.

கங்ணகக்கணரயில் நைந்து கொசி, கொசியிலிருந்து மீ ண்டும் கங்கொத்வொரம், அங்கிருந்து மீ ண்டும் கொசி என அன்ணன அணலந்துபகொண்டிருந்தொள். பகொப்பளிப்பிலும்

அணனவணரயும்

கொசியின்

பநரிசல்மிக்க

சிதறடித்தபடி

ஓடும்

பதருக்களிலும் படித்துணறயின்

அவணள

அணையொளம்

மனிதக்

ணவத்துக்பகொண்டு

சிகண்டினியும் பின்னொல் ஓடினொள். மிரண்ை பசு ஒன்று அன்ணனணய தன் கனத்த குறுங்பகொம்புகளொல்

குத்தி தூக்கித்தள்ளியவபொது உறுமியபடி வந்து அப்பசுணவ தணலயொவலவய முட்டிச் சரித்து விழச்பசய்து துரத்தினொள். பொணதவயொரம்

அன்ணனணய

இழுத்துச்பசன்று

வபொட்டு

நீரும்

எழுவது வணர அவளருவக துயிலொமல் மூன்றுநொட்கள் அமர்ந்திருந்தொள். கொசியின்

அன்னசொணலகள்

திமிர்குலுங்கும்

நணையுைன்

விலகிக்பகொண்ைனர்

சிகண்டினிக்கொகத்

அணுகியவபொது

வசவகர்கள். அவள்

திறந்துபகொண்ைன.

அவள்

அணனத்ணதயும்

உைவும்

உைவுக்குணவகணள

விரும்புவணதபயல்லொம் அன்ணனமுன்

பகொடுத்து

பணைத்து

அவள்

அவள்

அள்ளிப்பரப்பிவிட்டு

உண்ைொள்.

இரவில்

கங்ணகநீரில் குதித்து அன்ணன நீந்தி நீவரொட்ைத்தில் பசல்ணகயில் எணதயும் சிந்திக்கொமல் சிகண்டினியும் குதித்தொள்.

சிந்திக்கொததனொவலவய

அவளொல்

நீந்த

முடிந்தது. இரபவல்லொம்

நீரில்

மூழ்கித்துழொவும்

அவளருவக மிதந்தபின் அவள் கணரவயறியதும் சிகண்டினியும் வந்து வசர்ந்தொள். மைிகர்ைிகொ கட்ைத்தில் எரியும் சிணதகள் அருவக அன்ணன குளிர்கொய்ந்தவபொது அந்த பநருப்ணப அவளும் அறிந்தொள். வபரன்னசொணலயின் வசவகர்கள்

அளிக்கப்படும்

வந்து

பின்பக்கம்

அன்ணனயும்

குறுமுரசணறவித்து

என அறிவித்தனர்.

அவளும்

அன்றிலிருந்து

உண்ணும்வபொது

பதிணனந்துநொள்

முன்பக்கம்

அரண்மணனச்

அணனவருக்கும்

நகரத்பதருக்களில் அலங்கரித்துக்பகொண்ை பபண்களும்

உைவு

குடிபவறியில்

கண்சிவந்த ஆண்களும் வண்டிகளில் ஏறி குதிணரகணள வவகப்படுத்தி கூச்சலிட்ைபடி பசன்றனர். பைகுகளில் பலவண்ைக்

பகொடிகளுைன்

முழவும்

கிணையும்

பணறயும்

முழக்கியபடி

நைனமிட்டுச்பசன்றனர்

கிரொமத்தினர். வண்ைச்சுண்ைங்கணள உயர்ந்த மொளிணககள் மீ திருந்து அள்ளி கீ வழ பசல்பவர்கள் வமல்

பபொழிந்தனர். சிரிக்கும் பற்களின், நைனமிடும் கொல்களின், சுழலும் ணககளின், வண்ைங்களின் அணலயடிப்பின் பபருநகரம் ஆயிற்று கொசி. பநய்கலந்த எழுந்து

இனிப்பும்

ஊன்வசொறும் மொட்டுவண்டிகளில்

பசன்று பொர்த்துக்பகொண்டு

நிணறவணைந்துவிட்ைபதன்றும்

நின்றொள்.

அவர்

மணலமணலயொக

கொசிமன்னர்

பீமவசனரின்

வங்கமன்னனின்

இரண்ைொவது

வந்து

இறங்கின.

பட்ைத்தரசி மகணள

சிகண்டினி

மணறந்து நீர்க்கைன் மைந்து

அவணள

அரசியொக்கிக்பகொண்டிருக்கிறொர் என்றும் வபசிக்வகட்ைொள். வங்கன்மகளின் அழணகயும் நூறு ரதங்களிலும்

நூறு வண்டிகளிலும் அவள் பகொண்டு வந்த சீதனத்ணதயும்பற்றி மக்கள் வபசிக்பகொண்டிருந்தனர். அவணள வபரழகி என்றனர். கொசிநகரம் பவற்றியுைனும் பசல்வத்துைனும் பபொருந்தியது என்றனர். எவவரொ எங்வகொ மணறந்த

பட்ைத்தரசிணயப்பற்றியும்

அவள்பபற்ற

மூன்று

இளவரசிகணளப்பற்றியும்

சில

பசொற்கள்

பசொன்னொர்கள். ஆனொல் நகரவம களிபவறிபகொண்டிருந்தவபொது அணத எவரும் நின்று வகட்கவில்ணல. இனிப்புகணளயும்

அப்பங்கணளயும் பபற்றுக்பகொண்டு

அவற்ணறக்பகொடுத்தவபொது

அணனத்ணதயும்

அவள்

ஒன்பறன

தன்

அன்ணனயிைம்

பபற்றுக்பகொள்ளும்

வந்தொள்.

அவளிைம்

பநருப்ணபப்வபொல

அவள்

அணதயும் வொங்கிக்பகொண்ைொள். இருண்ை வொன்பவளியில் இருந்து வந்து ஓர் மனித உைலில் குடிபகொண்ை பிைொரி என ஆடிக்பகொண்டும் முனகிக்பகொண்டும் இருந்தொள். பின்பு இருணககணளயும் தூக்கி அலறியபடி நகரத்துத்

பதருக்களில்

ஓடி

சதுக்கத்தில் நின்று

ஓலமிட்ைொள்.

அவள்வமல்

பசவ்வண்ைப்பபொடிணயக்

பகொட்டி உரக்கச்சிரித்தபடி குதிணரகள் இழுத்த ரதங்களில் பொய்ந்து பசன்றனர் இணளஞர்கள் சிலர். கொசியிலிருந்து

வழக்கம்வபொல

மீ ண்டும்

கங்கொத்வொரம்

வநொக்கிச்

பசல்லொமல்

கீ ழ்த்திணச

வநொக்கி

பசல்லத்பதொைங்கினொள் அன்ணன. சிகண்டினி அவணளப் பின் பதொைர்ந்துபசன்றொள். இம்முணற அன்ணனயின்

வவகமும் கூச்சலும் அதிகரித்திருக்கின்றனவொ என்று அவளுக்கு ஐயமொக இருந்தது. ஒவ்பவொரு ரதத்ணத வநொக்கியும் கூச்சலிட்ைபடி எம்பிக்குதித்தொள். ஒவ்பவொரு பைணக வநொக்கியும் கணரயில் இருந்து எணதவயொ எடுத்து

வசினொள். ீ

புயலில்

ஆடும்

அணறந்துபகொண்ைொள். ஒருகட்ைத்தில்

பொய்மரம்

பகொடிமரத்திலணறவது

சிகண்டினி

ஓடிச்பசன்று

வபொல

அவள்

மொர்பில்

ணககணளப்

மொறி

மொறி

பிடித்துக்பகொண்ைொள்.

சிகண்டினி பிடித்திருப்பணத அறியொமல் அவள் ணககள் மொர்ணப அணறந்தன. பித்து மட்டுவம உருவொக்கும் பபருவல்லணமணய அக்ணககளில் சிகண்டினி கண்ைொள். அஸ்தினபுரிக்குச்

பசல்லும் பபருவொயில்முகம்

கங்ணகணயக் கைப்பதில்ணல

என

சிகண்டினி

கங்ணகக்கு

அறிவொள்.

அப்பொல்

ஆனொல்

பதரிந்தது.

அன்று

அவள்

அன்ணன நீரில்

ஒருவபொதும்

குதித்து நீந்தத்

பதொைங்கினொள். சிகண்டினியும் பின் பதொைர்ந்தொள். நொவொய்கள் நகர்ந்த பபருநீர்ப்பரப்பில் வைக்கு வொனில் இருந்து

பதற்குவநொக்கி

கணளத்த

சிறகுகளுைன் தனித்துச்பசல்லும்

கணைசி

வலணசப்பறணவகள்

வபொல

அவர்கள் இருவரும் நீந்திக்பகொண்வை இருந்தனர். மறுபக்கம் குறுங்கொட்டில் ஏறி ஈரம் பசொட்ை, அவணள திரும்பிக்கூை பொரொமல் அன்ணன துணற வநொக்கிச் பசன்றொள். பசங்கல்லொல்

கட்ைப்பட்டு

அமுதகலசச்சின்னம்

வண்ைச்சுணதயொல்

பபொறிக்கப்பட்டு

வரிணசயொக அவிழ்த்துப்வபொைப்பட்ை

அஸ்தினபுரியின்

ரதங்கள்

அழகூட்ைப்பட்ை பகொடி

கொத்திருக்க

விதொனவணளவுக்கு

பறந்துபகொண்டிருந்தது.

அப்பொல்

குதிணரகள்

வமல்

ரதசொணலயில்

ஆலமரத்துவவர்களில்

கட்ைப்பட்டு வொயில் கட்ைப்பட்ை கூணைகளில் இருந்து பகொள் பமன்றுபகொண்டிருந்தன. பசம்மண்சொணல எழுந்து

கொட்டுக்குள்

வணளந்து

பசன்றது. அதன்

வழியொக

புழுதிச்சிணக

பறக்க

ரதங்கள்

வந்து

நிற்க

அவற்றில் இருந்து வைிகர்களும் மறவர்களும் இறங்கி படித்துணறக்கு வந்தனர். அவர்களின் மூட்ணைகணளச் சுமந்து

படித்துணறக்குக்

பகொண்டுவந்த

ஏவலர்கள்

அங்வக

கங்ணகக்குள்

கொல்பரப்பி

நின்றிருந்த

மரத்துணறமீ து அவற்ணற அடுக்கினர். துணறவமணைணய முத்தமிட்டும் விலகியும் பகொஞ்சிக்பகொண்டிருந்த பைகுகளில் ஏவலர் பபொதிகணள ஏற்றும் ஒலி வகட்டுக்பகொண்டிருந்தது.

கணரயிலிருந்து நீரில் இறங்கிய ஆலமரத்துப் பபருவவர்களில் கட்ைப்பட்ை சிறியபைகுகள் முணலகுடிக்கும்

பன்றிக்குட்டிகள்வபொல துணறணய ஒன்ணறபயொன்று முந்தி முட்டிக்பகொண்டிருந்தன. வந்தமரும் நொணரகள் சிறகுமைக்குவதுவபொல

பொய்சுருக்கியபடி

பபரும்பைகுகள்

கணரணய

அணைந்தவபொது

அப்பொல்

முரசுவமணைகளில் இருந்தவர்கள் ஒலிபயழுப்பினர். கணரகளில் இருந்து ஏவலர் துணறவமணை வநொக்கிச் பசன்றனர். அன்ணன முன்னொல் பசல்ல மனவம கண்ைொக மொறி சிகண்டினி பின் பதொைர்ந்தொள்.

துணறவமணைக்கு

மிகவும் தள்ளி ஆலமரத்துவவரில் கட்ைப்பட்ை

தனிப்பைகு

ஒன்று

நீரொல் கணரவநொக்கி

ஒதுக்கப்பட்டு நின்றிருந்தது. வமவல எழுந்த ஆலமரக்கிணளகளின் சருகுகளும் பழுத்த இணலகளும் உதிர்ந்து பரவி மட்கி அதன் மூங்கில்வணளவுக்கூணர மூைப்பட்டிருந்தது. அதன் தீபமுகத்திலும் சிறுமுற்றத்திலும் எல்லொம் சருகுகள் மட்கியிருக்க அைில்கள் மரம் வழியொக கூணரவமல் தொவி கீ வழ பதொற்றி இறங்கி அச்சருகுப்பைலம்

வமல் ஓடிவிணளயொடின.

வதொைிக்கொரன் அமர்ந்திருந்தொன்.

அப்பைகில்

நீண்ை

தொடியும்

பித்து

ஒளிரும்

கண்களுமொக

நிருதன் என்னும் அந்தத் வதொைிக்கொரன் என்வறொ ஒருநொள் அங்வக வந்தபின் அந்தத் வதொைியிவலவய அமர்ந்துவிட்ைொன் என்றனர் துணறயில் வசித்தவர்கள். அவன் யொர் எவன் என்ற எவ்வினொவுக்கும் பதில் பசொல்லவில்ணல.

வதொைியின்

பசந்நிறச்சொல்ணவவபொலக்கிைந்த கொத்திருப்பதொக

நிணனத்தனர்.

தீபமுகத்தில்

அந்தப்பொணதணயவய

ணகயில்

துடுப்புைன்

பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொன்.

நொட்கள்

பசல்லச்பசல்ல

அவன் சித்தம்

கங்ணக

நீணரக்குடித்து அங்வகவய

அமர்ந்தபடி

அவன் எவருக்கொகவவொ

கணலந்துவிட்ைது

என்றறிந்தனர்.

சுங்கவமலொளனொகிய சக்ரதரன் அவனுக்கு ஒவ்பவொருநொளும் அப்பமும் நீரும் பகொண்டுபசன்று பகொடுத்தொன். ணகயில்

வருவணத

அந்தச்சொணலணய பகொண்டு

உண்டு

அவன்

கண்கள்

சணைவிழுந்து கண்கள்

அவணனப்பொர்த்த

சக்ரதரன்

அவன்

விழித்து வநொக்கிக்பகொண்டிருந்தன.

குணகயொகி

இருளில்

வபயுருக்பகொண்ைொன்.

மின்னும்

இருந்தொன்.

உைல்

இரவுகளில்

அவ்விரு

இரவும்

பமலிந்து

விழிகணளக்

தன்

பகலும்

பொம்புத்வதொல்

சொளரத்தினூைொக

கண்டு

சித்தழிந்து

வநொக்கிக்பகொண்டிருந்தொன். முதல்நொள் முதற்கைம் அவன் அக்கண்களில் கண்டு திணகத்த அந்த எதிர்பொர்ப்பு கற்சிணலயில் பசதுக்கப்பட்ைதுவபொல அப்படிவய இருந்தது. அன்ணன

நின்றபின்

அஸ்தினபுரிக்குச்

பசல்லும் பசம்மண்பொணதணய

திரும்பிநைந்தவபொது

அன்ணனணயக்கண்டு

நிருதன்

சிகண்டினி

எழுந்து

நின்றொன்.

அணைந்து

பின்னொல்

அத்திணச

பசன்றொள்.

ணககணளக்கூப்பியபடி

வநொக்கி

சிலகைங்கள்

பநடுந்பதொணலவிவலவய

பைகிலிருந்து முதல்முணறயொக

இறங்கி நிலத்திற்கு வந்து முன்னொல் நைந்து வந்தொன். அவன் நைப்பணதக்கண்டு பின்னொல் துணறயிலிருந்த வசவகர்களும்

அதிகொரிகளும் பபருவியப்புைன்

கூடினர்.

சிகண்டினி

மனிதணன அணையொளம் கண்டுபகொள்வணதக் கண்ைொள்.

முதல்முணறயொக

அன்ணன

ஒரு

தன் முன் வந்து நின்ற அன்ணனயின் முன்னொல் மண்ைில் அமர்ந்து அவள் பொதங்கணள வைங்கினொன்

நிருதன். அவள் அவன் முன்னொல் ஓங்கி நின்றிருந்தொள். பின்பு பமல்லக்குனிந்து அவன் தணலணய தன் ணககளொல்

பதொட்ைொள்.

அவன்

உைல்

குறுகியது.

சிலகைங்களுக்குப்பின்

அன்ணன

ஓலமிட்ைபடி

புதர்கொட்டுக்குள் நைந்தொள். சிகண்டினி அவள் பின்னொல் ஓடும்வபொது தன்பின்னொல் நிருதனும் வருவணதக் கண்ைொள்

1.முதற்கனல்36 அைர்கொட்டில்

தழல்நீ லம் 2

தனித்தபிடியொணன

பதொைர்ந்துபசன்றனர். அன்று

வபொல பசன்றுபகொண்டிருந்த

பகலும்

கொட்டுமீ து பரவியவபொது

நடுவவ

நீரொவியில்

இளபவயில்

பபரும்பொணற

இருந்ததனொல்

விழுந்த

அவ்விரவும்

வட்ைமொகக்

மரங்கள்

அவள்

கிைந்த

அன்ணனணய

பசன்றுபகொண்வை

பவற்றிைபமொன்ணறச்

முணளக்கொதிருந்த

அந்த

குளபமனத்வதங்கியிருந்தது.

சிகண்டினியும்

இருந்தொள்.

பசன்றணைந்தொள்.

நிலத்தில் அதில்

நிருதனும்

கொணலபயொளி

மண்ைிலிருந்து

அடியில்

எழுந்த

சிறுபூச்சிகள்

ஒளியுைன்

அன்ணனச்சிலந்திகள்

பவளிவந்து

சுழன்றுபகொண்டிருந்தன. பசழித்த புற்களின் இணலகளில் இருந்த சிறுசிலந்திவணலகளில் நீர்த்திவணலகள் ஒளிவிட்ைன.

பமல்லிய

அணசணவ கவனித்தன. அங்கிருந்த

சிறிய

தணலகுனிந்து

சிலந்திவணலக்

பொணறயில்

குணககளுக்குள்

அன்ணன அமர்ந்தொள்.

அணமதியொக அமர்ந்திருந்தொள்.

அவள்

இருந்து

வழக்கம்வபொல

முகத்ணத

முன்னும்

மணறத்துத்

பின்னும்

பதொங்கிய

ஆைொமல்

சணைவிழுதுகள்

இளங்கொற்றில் அவ்வப்வபொது ஆடின. அருவக ஒரு மரத்தடியில் ணககூப்பியபடி நிருதன் அமர்ந்திருந்தொன்.

சிகண்டினி விலகிச்பசன்று கொய்கனிகணளயும் கிழங்குகணளயும் வதடிச்வசமித்து அவள்முன் பகொண்டுவந்து ணவத்தொள்.

அவற்ணற

அவ்விைத்தில்

அவள்

இருவரும்

உண்ைவில்ணல. நிருதனும்

இரண்டு பதொன்ணமயொன

எணதயும்

சிணலகள்

வபொல

உண்ைவில்ணல.

அமர்ந்திருந்தனர்.

மொணலவணர

கொட்டுக்குள்

பவயில்வட்ைங்கள் அணைந்து இருள் பரவத்பதொைங்கியதும் அன்ணன நிமிர்ந்தொள். ணகயணசவொல் நிருதணன அருவக அணழத்தொள்.

நிருதன்

அருவக

சுட்டிக்கொட்டினொள். பசன்றொன். சற்று

பசன்று

வைங்கியதும்

அவன் அவள்

வநரத்தில்

அந்த நிலத்தில்

பசொல்வணத

உலர்ந்த

மரம்

பதற்கு

மூணலயில்

புரிந்துபகொண்ைதுவபொல

ஒன்ணற

இழுத்துவந்தொன்.

இருந்த

பொணறவமட்ணை

தணலயணசத்தபின்

அணத

கொட்டுக்குள்

கற்பொணறகளொல் அடித்து

ஒடித்து சுள்ளிகளொக ஆக்கி அந்தப் பொணறவமல் நீளமொக குவிக்கத்பதொைங்கினொன். அணத பபொருளறியொமல் பொர்த்துக்பகொண்டிருந்த சிகண்டினி ஏவதொ ஒரு தருைத்தில் புரிந்துபகொண்டு திணகப்புைன் எழுந்து நின்றொள். ஆனொல் அன்ணனணய பநருங்க அவள் துைியவில்ணல. அவள் அவ்விறகுக்குவியல் சிணதயொக ஆவணத அணசயொவிழிகளுைன் பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொள்.

பின்பு அன்ணன திரும்பி அவணளப்பொர்த்தொள். சிகண்டினி பசன்று அன்ணனயின் அருவக நின்றொள். முதலில் அவணள

அணையொளம்

கண்களுக்குள்

கொைொததுவபொல

வொசல்

திறந்தது.

அன்ணனயின்

சுருண்ை

கரிய

சுருங்கிய

நகங்களும்

பசவ்விழிகள்

பவந்துசுருங்கிய

அதிர்ந்தன.

சருமமும்

பின்பு

பகொண்ை

அன்ணனயின் ணக அவணள வநொக்கி நீண்ைது. அவள் பநருங்கியதும் அந்தக்ணகணய அவள் தணலவமல்

ணவத்தொள். பமல்லச்சரிந்து அவள் வதொணளத் தழுவி இணைணய அணைந்து நின்றது கரம். “மகவன சிகண்டி” என்றொள் அன்ணன. முதன்முதலொக

அவள்

அந்தக்குரல் அவளறிந்த இனிணம

வபச்ணசக்

அதிலிருந்தது.

வகட்ை சிகண்டினியின்

அன்ணனயின்

மிருக

பொணறமுகட்டின்

ஓணச

கரிய

பிைரியிலும்

அல்ல.

வதன்கூடு

முதுகிலும்

பபொன்மைியும் கனிந்து

மயிர்க்கூச்பசறிந்தது.

வவய்ங்குழலும்

துளித்துச்

கலந்த

பசொட்டுவதுவபொல

அவளிலிருந்து அது வந்தது. “மகவன, சிகண்டி…நீதொனொ?” என்றொள். “நீ என்னுைன்தொன் இருக்கிறொயொ?”

பதய்வச்சிணல கண்திறந்து வபசியணதக் கண்ைவள் வபொலிருந்த சிகண்டினி அன்ணனயின் உைணல பநருங்கி நின்று

“அன்ணனவய

நொன் பபண்…என்

பபயர்

சிகண்டினி” என்றொள்.

இல்ணல

தணலயணசத்தொள் அன்ணன. “சிகண்டி…நீ சிகண்டி…நீ என் மகன்” என்றொள். சிகண்டி

ஒருமுணற

இணமத்தபின்

திைமொன

குரலில்

“ஆம்”

இல்ணல

என்பதுவபொல

என்றொன்.

பநய்பகொதித்து

ஆவியொவதுவபொலஅன்ணன உைலில் இருந்து அவள் உயிர் பபருமூச்சுகளொக பவளிவந்துபகொண்டிருந்தது. “நொன் கொசிமன்னன் மகள் அம்ணப. அஸ்தினபுரியின் பீஷ்மனொல் ஆன்மொ அழிக்கப்பட்டு பித்தியொனவள். அகத்தின் கனலில் எரிந்து வபயொனவள்” என்றொள் அன்ணன. பமல்லபமல்ல

அவள்

உைலில்

இருந்த

மிருகத்தன்ணம

ஒழுகிச்பசன்றணத,

கருகிச்சுருண்டு

அழுக்கும் பைர்ந்த உைலிவலவய பபண்ணம குடிவயறியணத சிகண்டி வியப்புைன் பொர்த்தொன். எனக்கொகச்

பசய்யவவண்டிய

கைணம

வகொரிக்ணகயொகவவ ஒலித்தது.

ஒன்றிருக்கிறது”

என்றவபொது

அது

ணகவிைப்பட்ை

வசறும்

“மகவன, நீ

பபண்ைின்

“பசொல்லுங்கள்” என சிகண்டி தணலயணசத்தொன். முதன்முதலொக அவள் கண்களில் கண்ைணரப் ீ பொர்த்தொன்.

மட்கிய மரப்பட்ணைவபொன்ற கன்னங்களில் விழுந்த கண்ை ீர் சுருக்கங்களில் பரவி தொணையில் பசொட்டியது. “இனித்தொளமுடியொது. முடிக்கவிணழகிவறன்.” அவள்

ஒவ்பவொரு

பசொல்லொமவலவய

கைமும்

அணனத்ணதயும்

என்வமல் அவன்

மணலபயனக்குவிகிறது.

அறிந்துபகொண்ைொன்.

இந்த

வணதணய

பசொற்களில்லொமவலவய

அணனத்ணதயும் பசொல்லிக்பகொண்டும் இருந்தொன். அன்ணன தன் கரங்கணள நீட்டி அவற்ணறப்பொர்த்தொள். திணகத்தவள்வபொல சிலகைங்கள்

விழிமணலத்து

அமர்ந்திருந்தபின்

பநஞ்ணச

மீ ண்ைொள். “மகவன, இந்த பநருப்பு என் இப்பிறவிணய எரித்துவிட்ைது. விடுதணலவவண்டும். அணத நீவய எனக்கு அளிக்கவவண்டும்.”

உணலத்த

விம்மலுைன்

அடுத்த பிறவியிலொவது எனக்கு

“பசய்கிவறன்” என்றொன் சிகண்டி. “நீ பீஷ்மணரக் பகொல்லவவண்டும்” என்று அன்ணன பசொன்னொள். சிகண்டி அவள் ணகணயப்பற்றி “பகொல்கிவறன்” என்றொன்.

திடுக்கிட்ைவள்வபொல அம்ணப நிமிர்ந்து அவணனப் பொர்த்தொள். “உனக்கு அவர் யொபரனத்பதரியுமொ?” என்றொள். சிகண்டி பமல்லிய திைமொன குரலில், “யொரொக இருந்தொல் என்ன?” என்றொன். அவள் ணககள் வமல் தன் ணககணளணவத்து பமல்லிய குரலில் “அது நிகழும்” என்றொன் .

“நீ பீஷ்மணர வபொர்க்களத்தில் பகொல்லவவண்டும். அவர் பநஞ்ணச என் பபயர்பசொல்லி விடும் உன் வொளி துணளத்வதறவவண்டும்” என்றொள். “ஆம்” என்றொன். அன்ணனயின்

வபய்முகத்தில்

அவள்

ணககள்

சிகண்டியின்

அழகியபுன்னணக ஒன்று

ணககணளப்பற்றியபடி நடுங்கின.

எழுவணத

சிகண்டி

பொர்த்தொன்.

அவள்

சிகண்டி அவன்

இருவதொள்கணளயும் பிடித்துக்பகொண்ைொள். பபருமூச்சுைன் “ஆம், நீ அணதச்பசய்வொய். ஒற்ணற இலக்குக்கொக மட்டுவம

வொழ்பவன்

அணத

அணைந்தொகவவண்டுபமன்பது

பபருநியதி…இப்வபொவத

அக்கொட்சிணயப்

பொர்த்துவிட்வைன்..

பீஷ்மர்

உன்

அம்பு துணளத்த

கிைக்கிறொர்…. நீ என் கனல்…” என்றொள். சிகண்டியின்

கொசிமன்னனின்

தணலயில் மகன்

நீ

ணகணவத்து என்று

அன்ணன

பசொல்.

பநஞ்சில் இருந்து பசொன்னொள்

அவன்

வழியும் நீ

“மகவன,

உன்ணன

தன்

குருதியுைன்

களத்தில்

பொஞ்சொலனிைம்

மகனொக

பசல்.

ஏற்றுக்பகொள்வொன்.

கற்கவவண்டியவற்ணற எல்லொம் கற்றுக்பகொள். உன் ணக வில்லுக்கு முன் பொரதவர்ஷத்தின் எந்த மன்னனும் நிற்கலொகொது. பீஷ்மர் அறிந்த நீ அறியொத ஏதுமிருக்கக்கூைொது” என்றொள். சிகண்டி தணலயணசத்தொன்.

பபருமூச்சுைன் அன்ணன பசொன்னொள் “என்கணதணய சூதர்கள் பொடிக்வகள். அன்ணனணய நீ அறிவொய்.” “நொன் பிறிபதொன்றல்ல”என்று சிகண்டி பசொன்னொன். அன்ணன கண்ைருைன் ீ பபருமூச்சுவிட்ைொள். “இப்பிறவிணய

எனக்களிக்கிறொய் மகவன. கைன் இனி என்னுணையது. இனிவரும் ஏழுபிறவிகளில் உனக்கு மகளொகி என் கைணனக் கழிப்வபன். உனக்களிக்க இவ்வன்ணனயிைம் இருப்பது இந்தக்கண்ை ீரன்றி ஏதுமில்ணல.”

அவன் தணலவமல் ணகணவத்து அன்ணன பசொன்னொள், “உன்னுைன் அன்ணனயின் கண்ை ீர் என்றுமிருந்து வழிகொட்டும்.

அழியொத ஒன்றுக்பகன்வற

வொழ்பவன்

சிரஞ்சீவி

மகவன.

நீ

என்பறன்றும்

வொழ்வொய்” என்றொள். சிகண்டி தணலவைங்கி அன்ணனயின் அருட்பசொல்ணல ஏற்றுக்பகொண்ைொன். நிருதன்

இல்லம்

வந்து

வைங்கினொன்.

திரும்புங்கள். என்

சிறுதங்ணகக்கு

அன்ணன

அவணள வநொக்கித்திரும்பினொள்.

சிணதச்சொம்பணலக்

நீர்க்கைன் பசய்யுங்கள்.

பகொண்டு

பசன்று

உரசி

பகொண்டு

நிருதன்

ஏற்றிய

“நிருதவர, இதன்பின்

நீங்களும்

உங்கள்

குலமும்

உங்கள்

உங்கள்

உங்கள் குலத்தில் நொன் என்பறன்றும் பிறந்துபகொண்டிருப்வபன்”

என்றொள். நிருதன் “தங்ணகவய, அது என் தவப்பயன்” என்றொன். கற்கணள

பசொல்லில்

பநருப்பு பமல்லச்சிவந்து

எழுந்தது. அண்ைவபரண்ைங்கணள

துப்பும்

ஆதி

பைபைபவன்ற

நொகத்தின்

பசந்நொ

ஒலியுைன் என

தழல்

பபொற்சிறகுகள்

வமபலழுந்து

பபொறிகிளப்பியது. அலகிலொ எல்ணலவணர நிணறந்த இருளில் பபொறிகள் விழுந்து மணறய கொடு பமல்லிய கொற்வறொடும் நிருதனின்

மூச்பசொலியொகச்

பொதங்கணளத்

சூழ்ந்திருந்தது.

பதொட்ைபின்

அன்ணன

எழுந்து சிகண்டியின்

பமல்ல பநருப்ணபவநொக்கிச்

பசன்றொள்.

தணலணயத்

கொதலணன

பதொட்ைொள். அணுகும்

பபதும்ணப என தளரும் கொலடிகளுைன். பின்பு பசித்தழும் குழந்ணதணய வநொக்கிச்பசல்லும் அன்ணனவபொல.

தீ அவள் உைலில் பிரதிபலித்து அவள் பசவ்விழிகள் சுைர்ந்த இறுதிக்கைத்ணத சிகண்டி தன் பநஞ்சில்

பதித்துக்பகொண்ைொன். அருவக பசன்ற கைம் அவளில் பநருப்பு தழலொடியது. அவவள ஒரு பசந்தழலொகத் பதரிந்த

மறுகைத்தில்

பநருப்பின்

இதழ்கள்

விரிந்து

அவணள

உள்வள அள்ளிக்பகொண்ைன.

அணசயும் பல்லக்கிவலறுவது வபொல அவள் எரிசிணதவமல் ஏறிக்பகொண்ைொள்.

பசந்திணர

தணலவமல்

தூக்கிய

கரங்களுைன்

அலறியபடி

நிருதன்

தணரயில்

விழுந்தொன்.

புற்பரப்பில்

முகத்ணதப்புணதத்து இருணககளொலும் பசடிகணளப்பற்றியபடி மண்ணுக்குள் புணதந்து விைமுயலும் மண்புழு வபொல உைல் பநளிந்தொன். நின்ற

இைத்தில்

அணசயொமல்

சிகண்டி நின்றிருந்தொன்.

அவன்

முகத்தில்

சிணதபநருப்பின்

பசம்ணம

அணலயடித்தது. பநருப்புக்குள் அன்ணனயின் கரிய ணககொல்களின் அணசணவ, கருஞ்சணைகள் பபொசுங்கும்

நொற்றத்ணத, அவளுைன் எம்பி விழுந்து எரிவிறகில் பமல்லப்படிவணத, அவள் உைல் திறந்து ஊன்பநய் பசொட்டி

சிணத

என்றனர்

சூதர்.

நீலச்சுவொணலயொவணத,

உண்டுகளித்த

பசந்தழல்கள்

நின்று

நைமிடுவணத

இணமயொ

விழிகளுைன் அவன் பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொன். பின்பு அவன் களம்படும் கைம் வணர விழிமூைவில்ணல பொைல்கள் பொடின.

அவன்

துயிலறிந்தவத இல்ணல.

அவன்

கண்ைிணமத்தவதயில்ணல

என்று

அவர்களின்

இரபவல்லொம் இடிவயொணசயுைன் முழங்கி அதிர்ந்த வொனம் மறுநொள் கொணல பபொழியத்பதொைங்கியது. சிணத எரிந்த சொம்பலில் கரியும் பவள்பளலும்புகளும் நீரில் கணரந்து வழிவணதக் கண்ைபின் சிகண்டி திரும்பி

கொட்டுக்குள் பசன்றொன். பகொடிபின்னிச்பசறிந்த அைர்கொட்டுக்குள் பசன்றுபகொண்வை இருந்தொன். எங்வகொ அக ஆழத்திலிருந்து அவன் பசல்லவவண்டிய இலக்ணக கொல் அறிந்திருந்தது என நைந்தொன். கொலகம்

என்ற

அப்பகுதியில்

அந்த

அைர்வனத்தின்

வவைரும்

நடுவவ ஸ்தூனகர்ைன்

வமய்ப்பரும்

ஆண்டுகளுக்பகொருமுணற

மூலிணகவதடும்

நொற்பத்பதொருநொள்

என்னும்

மருத்துவரும்

வநொன்பிருந்த

சூதர்கள்

யட்சனின்

ஆலயம்

பசல்வதில்ணல.

இருந்தது.

பன்னிரண்டு

பந்தங்களுைனும் குணைகளுைனும்

அக்கொட்டுக்குள் புகுந்து ஸ்தூனகர்ைனின் சிற்றொலயத்ணத அணைந்து பூணச பசய்தனர். பசங்குருதித் துளிகள் வபொன்ற பசவ்வரளிமலர்கணள சூட்டி, வறுத்த தொனியப்பபொடியில் மனிதக்குருதி திணசக்கும் வசி ீ அவனுக்குப் பணையலிட்டு வைங்கி மீ ண்ைனர்.

பசொட்டி உருட்டி ஆறு

மூன்று பக்கமும் கரியபொணறகள் சூழ்ந்த அந்த அைர்வனப்பசுணமக்குள் எப்வபொதும் மணழத்தூறலிருந்தது.

நீவரொணைகளன்றி வழியில்லொத அக்கொட்டுக்குள் குணககளில் இரவு தங்கியும் மணலக்கிழங்குகணள உண்டும் ஏழுநொட்கள்

பயைம்பசய்து

சிகண்டி

ஸ்தூனகர்ைனின்

ஆலயத்ணதச் பசன்றணைந்தொன்.

அப்பகுதியில்

பொணறயின் கரிய வொய் எனத் திறந்த குணகயிடுக்குக்குள் ஊறித்வதங்கிய சிறுசுணனயின் மறுகணரயில்

ஸ்தூனகர்ைனின் சிறுசிணல இருந்தது. ஒருபகுதி தொமணர ஏந்திய பபண்ைொகவும் மறுபகுதி சூலவமந்திய ஆைொகவும் இருந்த சிணல மணழயீரத்தில் களிபடிந்திருந்தது. சிணலணயவநொக்கி சிகண்டி

சில

கைங்கள்

நின்றபின்

அருவக இணலகணளப்பறித்துப்வபொட்டு

அமர்ந்துபகொண்ைொன். இருணககணளயும்

மடியில்

வகொர்த்தபடி இணமயொ

இருக்ணக அணமத்து

விழிகளொல்

சிணலணய

வநொக்கி அமர்ந்தொன். நொட்கள் கழிந்தவபொது சிணல கண்விழித்து அவணன வநொக்கத் பதொைங்கியது. அதன் பொர்ணவணயச் சந்தித்த அவன் பிரக்ணஞ நடுங்கியது. பநற்றியில் உந்தப்பட்ை கைொ என எம்பி முன்பசன்றது. உச்ச கட்ை அழுத்தத்தில் பசயலிழந்து அணசவழிந்தது. பின்பு அந்தச்சிணல மட்டும் அங்வக இருந்தது.

நீர்சுழித்த சிறுதைொகம் படிகம்வபொல அணசவற்றிருக்க அதில் ஸ்தூனகர்ைன் வதொன்றினொன். மைிமுடியும்

பசங்வகொலும் ஏந்திய அரசனொக வந்து நின்று “பபண்வை நீ வகொருவபதன்ன என நீ அறிவொயொ?” என்றொன். “ஆம்” என்றொன் சிகண்டி. “பிறவி என்பது முடிவற்றசங்கிலியின் ஒரு கண்ைி என்றறிக. இப்பிறவிணய நீ மொற்றிக்பகொண்ைொல் உன் வரும் பிறவிகளணனத்ணதயும் சிதறடிக்கிறொய். பசன்ற பிறவிகளின் ஒழுங்ணக குணலக்கிறொய்.

உன்ணனயும்

உன்

ஆழ்த்துகிறொய்” என்றொன் ஸ்தூனகர்ைன். “என்

சித்தத்தின்

ஆைொகிவிட்ைது.

ஒரு

நொன்

மூழ்கிமணறந்தொன்.

முன்வனொர்கணளயும்

வரும்

பசொல்லிலும் மொற்றமில்ணல” என்றொன் உன்னிைம்

மீ ண்டும்

சிகண்டி

ஆணுைணல தன்

மட்டுவம

கண்முன்

தணலமுணறகணளயும்

சிகண்டி.

“ஒருகைத்தில்

வகொருகிவறன்.”

கற்சிணலணயக்

இருளில்

என்

ஸ்தூனகர்ைன்

கண்ைொன்.

அகம் நீரில்

பொணறப்பரப்ணப

முட்டிமுட்டித் துணளக்கமுயலும் கருவண்டுவபொல அதன் முன் தவமிருந்தொன். அச்சிணலயின் விழிகளில் தன் பிரக்ணஞயின் வவகத்தொல் வமொதிவமொதித்திறந்தொன். மலர்முடி கைமும்

அைிந்த

வளரும்.

அைங்கின்

அந்த

வதொற்றத்தில் ஸ்தூனகர்ைன்

மணலயின் அடியில்

வதொன்றினொள்.

சிறுகூழொங்கல்லொக

என்றொள். “ஆம், நொன் அணைவதற்பகொன்றுமில்ணல” என்றொன் சிகண்டி. மூன்றொம்முணற

கனிந்த

பொர்ணவயும்

நீண்ைபவண்தொடியும்

ஒருநொள்

பகொண்ை

“நீ

இழப்பது

உன்ணன

தொணதயின்

நீ

ஒவ்பவொரு

உைர்வொய்” வதொற்றத்தில்

ஸ்தூனகர்ைன் வதொன்றினொன். “குழந்ணத, நொன் பசொல்வணத நீ புரிந்துபகொள்ளவில்ணல. யுகயுக மடிப்புகளில்

இம்மொற்றத்ணதச் பசய்த எவரும் நலம்பபற்றதில்ணல. துயரத்தின் மீ ளொப்பபருநரகில் அவர்கள் இன்றும்

வொழ்கிறொர்கள்” என்றொன்.

நொன்

“அணத

அறியவவண்டியதில்ணல” என்றொன்

சிகண்டி.

திணகத்து

நின்ற

ஸ்தூனகர்ைன் நீரில் மணறந்தொன். மீ ண்டும் சிணலயொக நின்ற அவன் முன் கூழொங்கல்ணல அணைகொக்கும் பறணவவபொல சிகண்டி அமர்ந்திருந்தொன்.

மூதன்ணன வடிவில் வதொன்றிய ஸ்தூனகர்ைன் “நீ என் புதல்வி. உன்னிைம் இறுதியொகச் பசொல்கிவறன். உன்

வொழ்நொபளல்லொம்

ஒரு

நற்பசொல்ணலக்கூை

நீ

வகட்ைறியமொட்ைொய்”

என்றொள்.

அணத

“நொன்

எதிர்வநொக்கவுமில்ணல” என்று சிகண்டி பதில் பசொன்னொன். “என் அன்ணனயின் ஆணைக்கு அப்பொல் சிந்தணன என்ற ஒன்று எனக்கில்ணல.” துயரம்

நிணறந்த

புன்னணகயுைன் ஸ்தூனகர்ைன் தன்ணகணய

அதில் ஒளிவிடும் ணவரம் ஒன்றிருந்தது.

நீட்டினொன்.

அவன் ஆணைப்படி அணத வொங்கி விழுங்கிய சிகண்டி தனக்குள் அதன் கூரியமுணனகள் குத்திக்கிழிப்பதன்

வலிணய அறிந்தொன். அவனிைமிருந்து ஒழுகிய குருதி அந்தத் தைொகத்தில் நிணறந்தது. அவனுக்குள் கொலம் பபொறித்திருந்த குழந்ணதகள் துடிக்கும் சணதத்துண்டுகளொக, பமல்லிய பவள்பளலும்புகளொக, பமன்கரங்களொக, குருத்துக்கொல்களொக, பூவிரல்களொக பவளிவந்து மீ ன்களொக

கணைசியொக

குருதிநீரில் அவன்

துள்ளின.

கருப்ணப

குளத்தில்

அவற்றின்

வதொலுரிந்த

வதங்கின.

அழுணக

சர்ப்பம்

அவற்றின்

வண்டுகளின்

வபொல

பவளிவய

பணதபணதத்த

கண்கள்

வந்து குருதிச்சுழிப்பில்

விழுந்து

ஒலிபயன

அவணனச்சூழ்ந்தது.

அமிழ்ந்தது. அதில் வதொன்றிய ஸ்தூனகர்ைன் துயரம் நிணறந்த புன்னணகயுைன் மணறந்தொன். பன்னிரண்ைொவது

குணகச்சுவர்கணளப்

நொள்

பமலிந்துலர்ந்த

பற்றியபடி

நைந்து

உைல்

வற்றிய

பவளிவந்தொன்

கொல்கள்வமல்

சிகண்டி.

நிற்கமுடியொது

அருவக

நின்ற

ஊசலொை,

கிழங்பகொன்ணறப்

பிடுங்கித்தின்றவபொதுதொன் தன் வயிற்ணற, அவ்வயிற்ணற ஏந்திய உைணல, அவ்வுைலில் வொழும் தன்ணன உைர்ந்தொன். நீர் அருந்துவதற்கொக அங்கிருந்த ஓணைச்சுணனயில் குனிந்தவபொது தன் முகத்ணதப்பொர்த்தொன். அதில் எலியின் உைல்வபொல பமல்லிய மீ ணசயும் தொடியும் முணளக்கத்பதொைங்கியிருந்தணதக் கண்ைொன்.

1 முதற்கனல்37 பசஞ்சதுப்பில்

தழல்நீ லம் 3

உழுதுவொழும்

பவளிவய வந்தொன். மூன்று

கொட்டுப்பன்றி மதபமழுந்து

மொதகொலம்

கொட்டில்

நகர்நுணழந்ததுவபொல

பபரும்பசியுைன் உண்ைதனொல்

சிகண்டி

கொட்டிலிருந்து

திரண்டுருவொன

கரிய

உைலும் எரியும் சிறுவிழிகளும் வதொளில் மூங்கில்வில்லும் அம்புமொக இளங்கொணல வவணளயில் அவன் நுணழந்த முதல் சிற்றூரின் பூசகன் திணகத்து எழுந்து நின்றொன். பமல்லியதொடியும் மீ ணசயும் பகொண்ை முகமும் சிற்றிளம் முணலகளும் பகொண்டிருந்த சிகண்டி அவணன வநொக்கி ‘உைவு’ ஆணையிட்ைொன். பன்றி உறுமல்

என

எழுந்த அக்குரணலக்

வகட்ைதும்

பூசகன்

அவணன

அறிந்துபகொண்ைொன்.

எங்கள்

“வதவி

சிற்றொலயத்தில் எழுந்தருளுங்கள். எங்க நிலங்கள் வளம் பகொழிக்கட்டும். எங்கள் குழந்ணதகள் பபருகட்டும்” என்று வைங்கினொன்.

ஊரின் பதற்குமூணலயில் கட்ைப்பட்டிருந்த வரொஹியன்ணனயின் ஆலயமுற்றத்தில் அமர்ந்து அவன் முன்

ஊரொர் பணைத்த உைவுக்குணவணய கணைசி பருக்ணக வணர அள்ளிவழித்து உண்ைொன். உண்ணும்வபொது சருணக எரித்து உதடுகளும்

ஊணரவிட்டு

எழும்

தீயின்

பநருப்பு

தழலொகவவ

நீங்கியவபொது

வபொன்ற

பநளிவணத

அவன்

வவளொண்மக்கள் முட்டிவமொதினர். நொற்பத்பதட்டுநொள்

நைந்து

வகொட்ணைவொயில் முன்னொல் ஆவரொகைித்தவளொக

ஒலி

ஊரொர்

கொலடிபட்ை

சிகண்டி

எரிவிழி

ஒருணகயில்

அவனிைமிருந்து கண்ைனர்.

அவன்

அவன்

ணககளும் நொக்கும்

ணகணய உதறிவிட்டு

மண்ணை அள்ளிக்பகொண்டுபசன்று

பொஞ்சொலத்ணதச் அம்ணபயின்

பநருப்பும்

எழுவணத

பசன்றணைந்தொன்.

சிற்றொலயம்

மறுணகயில்

சத்ரொவதி

இருந்தது.

எழுந்து

வயல்களில் நகரின்

அதற்குள்

அருள்முத்திணரயுமொக

வரொகி

தூவ

விரிந்த வமல்

எரிவிழியன்ணன

அமர்ந்திருந்தொள். அவள் கூந்தல் பநருப்பொக எழுந்து அணலயடித்து நின்றது. சிறுவிளக்கில் பநய்ச்சுைர் அதிர புதிய பசங்கொந்தள் மலர்மொணல சூடி அமர்ந்திருந்த அன்ணனயின் ஆலயத்துக்குள் நுணழந்த சிகண்டி அந்த மொணலணய எடுத்து தன் கழுத்தில் அைிந்துபகொண்ைொன்.

அணதக்கண்டு வகொட்ணைமுன் நின்ற கொவலன் சீறிச்சினந்து வவல்தூக்கி ஓடிவந்தொன். அவன் எழுப்பிய ஒலி வகட்டு

நைந்தணவ

வகொட்ணைமுகப்பில்

நூற்றுவர்தணலவன்

என்ன

என்று

ஊகித்த

பிறரும்

பசன்றுவந்துபகொண்டிருந்தவர்கள்

ஓங்கிய

ஈட்டியுைன்

வவல்களும்

திணகத்து

சிகண்டிணயக்கண்டு

வொள்களுமொக

ஒருபக்கம்

கூடினர்.

அஞ்சி பசயலிழந்து

ஓடிவந்தனர்.

முன்னொல்வந்த

நின்றொன்.

மின்னிச்

வசர்ந்பதழுந்த ஆயுதங்கணளக் கண்டும் அணரக்கைம் அவன் ணககள் வில்ணலநொைவில்ணல. அவன் விழிகள் இணமக்கவில்ணல. அவர்கள் ஒவ்பவொருவரொக பின்னணைந்தனர்.

“நொன் அம்ணப அன்ணனயின் மகன்” சிகண்டி பசொன்னொன். “என்ணன பொஞ்சொல மன்னனிைம் அணழத்துச்

பசல்லுங்கள்!” நூற்றுக்குணையவன் வைங்கி “பொஞ்சொலத்தின் இணறவி, இவதொ இந்நகரம் பதினொறொண்டுகளொக தங்கள் பொதங்கள் படுவதற்கொகக் கொத்திருக்கிறது. எங்களுக்கு அருளுங்கள்” என்றொன். வரர்கள் ீ புணைசூழ சிகண்டி பொஞ்சொலனின் அரண்மணன வநொக்கிச் பசன்றொன். உத்தரபொஞ்சொலத்தின்

தணலநகரமொன

இணைக்கப்பட்ை

ஓணைகள்

அவற்றினூைொக

வகொதுணம

உள்வள

பசன்ற

சத்ரொவதி

நரம்புகளொகப் பரவிய

அந்த ஓணைகள்

நகரபமங்கும்

மூட்ணைகளுைன்

கங்ணகயில்

நிலத்தின்

பரவி

வந்த

இருந்து

பவட்டி

மகுைம்வபொலிருந்தது.

களஞ்சியங்களின்

கனத்தபைகுகணள

துணைநதிகளுைன்

வகொட்ணைகணள

பின்பகுதிகணள

மீ றி

இணைத்தன.

வதொைிப்வபொகிகள்

மூங்கில்

கழிகளினொல் தள்ளியவபொது அணவ பமல்ல ஒழுகிச்பசன்று களஞ்சியங்களின் அருவக ஒதுங்கி உள்வள நுணழந்தன. அவற்ணற வநொக்கி பலணககணளப் வபொட்டு அதன் வழியொக இறங்கி பபொதிகணள உள்வள எடுத்து அடுக்கினர் விணனவலர். பைகுகளின் மொடுகளின்

வமல்

வணளந்து

வணளந்பதழுந்த மரப்பொலங்கள்

பதொணைத்தணசகள் இறுகி

ஊடும்பொவுமொக பின்னி

விரிந்த

பநகிழ, ஏறி

அந்நகரில்

இருபக்கமும் மரவடுகளும் ீ இருந்தன.

மீ து

மறுபக்கம்

சொணலகளுக்கு

பபொதிவண்டிகள்

பசன்றன.

இருபக்கமும்

சகைங்கள்

சொணலகளும்

அதிர,

ஓணைகளும்

சுணதவடுகளும் ீ ஓணைகளுக்கு

பொஞ்சொலத்தின் வயல்கபளல்லொம் அறுவணை முடிந்திருந்த பருவம். நொன்குதிணசகளிலிருந்து நகருக்குள்

வந்த வகொதுணமவண்டிகள் பதருக்கபளங்கும் வதங்கி நின்றன. வகொட்ணைமதில்கள் வபொல மொளிணக முகடுகள் வபொல

அடுக்கப்பட்ை

நிணறந்திருந்தன.

தொனியப்பபொதிகணளச்

வண்டிச்சகைங்கள்

சுற்றி

ஓய்விலொது

விணனவலரின்

வவணலக்கூவல்கள்

ஒலித்துக்பகொண்டிருந்தன.

சிகண்டி

எழுந்து

அவ்வழியொகச்

பசன்றவபொது வியர்த்த பளிங்குவமல் விரலொல் இழுத்ததுவபொல அணமதியொலொன வழிபயொன்று உருவொகி வந்தது. கூலப்புழுதி

நிணறந்திருந்த

பதருக்களிலும்

மக்கள் எழுந்து விழிவிரிய அவணன வநொக்கி நின்றனர்.

தொனியமைம்

நிணறந்திருந்த வடுகளிலும் ீ

இருந்து

சிகண்டி அரண்மணனணய அணைவதற்குள்ளொகவவ அவன் வரும் தகவல் அறிந்து அரண்மணனமுகப்பில்

பொஞ்சொலத்தின் அணமச்சர் பொர்க்கவர் வந்து கொத்திருந்தொர். சுணதத்தூண்களின் வமல் பபரிய மரத்தொலொன கட்டிைம் அமர்ந்திருந்தது. அரண்மணனக்கு அடியில் நீவரொணைகள் பசன்றன. அவற்றில் மிதந்தபைகுகளிலும் கொவல்வரர்கள் ீ இருந்தனர். பொர்க்கவர் நிணலபகொள்ளொமல் சொணலணய பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொர்.

ஓணைவமல் பசன்ற மரப்பொலத்தில் கொலடி ஓணச ஒலிக்க ஏறி மறுபக்கம் பசன்றொன் சிகண்டி. அரண்மணன முகப்பில்

மண்படிந்த உைலுைன்

முணலகுலுங்க

அவன்

வந்து

நின்றதும்

பொர்க்கவர்

பசய்வதறியொமல்

சிலகைங்கள் மணறந்தன.

நின்றுவிட்ைொர்.

மணலப்பன்றி

அக்கைம்

வணர

வட்டுமுகப்பில் ீ

அவருக்குள்

வந்து

குழம்பிச்சுழன்ற ஐயங்களும்

நிற்பது

வளத்ணத

அச்சங்களும்

அளிக்கும்

என

நம்பிய

வவளிர்கிரொமத்தில் பிறந்து வளர்ந்தவர் அவர். இவன் எம்பமொழியிவலனும் வபசுவொனொ என அவர் மனம் ஐயுற்றது.

வைங்கியபடி முன்னகர்ந்து “அம்பொவதவி நகர்நுணழந்தணத வைங்கி வரவவற்கிவறன். நொன் பொஞ்சொலத்தின்

வபரணமச்சன் பொர்க்கவன். தங்களுக்கு இவ்வரண்மணன கொத்திருக்கிறது” என்றொர். சிகண்டி அவரது கண்கணள வநொக்கி

“நொன்

மன்னணரப்

பொர்க்கவவண்டும்” என்றொன்.

அவன் கழுத்தில்

அந்தக்கொந்தள் மொணல கிைந்தது.

குருதிவழியும்

குைல்

வபொல

பொர்க்கவர் “மன்னர் சிலகொலமொகவவ உைல்நலமற்றிருக்கிறொர்” என்றொர். “நொன் அவணரப் பொர்த்தொகவவண்டும்”

என்றொன் சிகண்டி. பொர்க்கவர் அவன் பசொல் கூைொதவன் என்பணதக் கண்டுபகொண்ைொர். “ஆம், அவ்வொறு ஆகட்டும்” என்று தணலவைங்கினொர். மரத்தொலொன

படிக்கட்டுகளில்

சிகண்டி ஏறியவபொது

பமொத்த

அரண்மணனயிலும்

அவன்

கொலடிவயொணச

எதிபரொலித்தது. அரண்மணனபயங்கும் பதொங்கியிருந்த பசம்பட்டுத்திணரச்சீணலகள் கொற்றில் பநளிய தீபூத்த வனம்வபொலிருந்தது அது. மூன்றொவது மொடியில் உத்தரபொஞ்சொலத்ணத ஆண்ை மன்னர் வசொமகவசனரின் ஆதுரசொணல இருந்தது.

பொரதவர்ஷம் உருவொன நொளில் கிருவிகுலம், துர்வொசகுலம், வகசினிகுலம், சிருஞ்சயகுலம், வசொமககுலம் என்னும்

ஐம்பபரும்

குலங்களொல்

ஆளப்பட்ை

கங்ணகச்சதுப்பு

பின்னொளில்

பொஞ்சொலம்

என்னும்

பொஞ்சொலத்தின் தணலநகரமொக

கொம்பில்யம்

உருவொகி

ஒற்ணறநொைொக ஆகியது. ஆயிரமொண்டுகொலம் கழித்து வசொமக குலமும் சிருஞ்சயகுலமும் முரண்பட்டுப் பிரிந்தவபொது

அது

இருநொடுகளொகியது.

தட்சிை

வந்தது. அணத சிருஞ்சயகுலத்து பிருஷதன் ஆண்டுவந்தொன்.

உத்தரபொஞ்சொலத்தின் சத்ரொவதியிலிருந்துபகொண்டு ஆட்சிபசய்த வசொமகவம்சத்து மன்னன் வசொமகவசனன் முதுணமயும்

வநொயும்

பகொண்டு

படுத்திருந்தொன்.

அவனுக்கு

ணமந்தர்கள் இருக்கவில்ணல.

அணமச்சர்

பொர்க்கவரின் பபொறுப்பில் இருந்த உத்தரபொஞ்சொலத்ணத பவன்று ணகப்பற்ற பிருஷதன் திட்ைமிட்டிருப்பதொக பசய்திகள் வந்துபகொண்டிருந்தன. பொஞ்சொலத்ணத ஒன்றொக்கி தன் ணமந்தன் யக்ஞவசனணன மன்னனொக்க பிருஷதன் எண்ைியிருந்தொன்.

ஆதுரசொணலயில் மூலிணகபமத்ணதவமல் படுத்திருந்த வசொமகவசனர் கொம்பில்யத்தில் இருந்து அன்று கொணல

வந்த ஒற்றுச்பசய்திணயப்பற்றி எண்ைிக்பகொண்டிருந்தொர். அவரது மரைம் அடுத்த இருள்நிலவுநொளுக்குள்

நிகழும் என்று நிமித்திகர் கூறியிருந்தனர். மருத்துவர்கள் அணத பமௌனமொக அங்கீ கரித்திருந்தனர்.அவர் மணறந்து நொற்பத்பதொன்றொம்நொள் ஒற்றர்கள்.

அந்தத்

நிணலயின்

விணளவு

பொஞ்சொலத்தினர்.

நீர்க்கைன்கள்

தீவிபத்துக்குக் அது

அணதக்

கொரைம்

என்றும்

கொரைம்

முடிந்ததும்

குற்றம்சொட்ை

கொட்டி

தொடி

வசக்ணகயில்

மொர்பில்

பிருஷதன்

வசர்ந்திருக்க

கிைந்த

வசொமகவசனர்

என

தீவிபத்து நிகழும்

ணகயணசத்தபின்

அரசன்

அமர்த்தியிருந்தனர்

உத்தரபொஞ்சொலம்

படிந்திருக்க தூவித்தணலயணைவமல்

உள்வொங்கிக்பகொள்ளவில்ணல. வரச்பசொல்

ஒரு

ணவதிகர்கணள

பொஞ்சொலத்ணத ஒன்றொக்கி அரசணமக்க திட்ைமிட்டிருந்தொன். பவளுத்த

நகரில்

வவள்விக்குணற என்றும், முணறயொன மீ து

தணலணவத்து

வசவகன்

தட்சிை

பணைபகொண்டுவந்து

பமலிந்த

அறிவித்தணத

சொளரம்

என்றனர்

இல்லொத

வழியொக

கீ வழ

ணககொல்கள் சரியொக

ஓணைகளில்

பகொடிபறக்க வந்துபகொண்டிருந்த பபரும்பைகுகணளப் பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொர். கதவு திறந்து உள்வள வந்த வரொகரூபணனக் கண்ைதும் அவர் உைல் அதிர்ந்தது. சிகண்டி கழுத்திலைிந்திருப்பபதன்ன என்பணத அவர் சித்தம் புரிந்துபகொண்ைதும் “வதவி!” என்றொர்.

“நொன்…” என சிகண்டி வபசத்பதொைங்கியதுவம “நீ வதவியின் வதொன்றல். இந்த அரண்மணனயும் வதசமும் என் பநஞ்சமும்

உன் வசணவக்குரியணவ” என்றொர்

வசொமகவசனர்.

சிகண்டி

அருவக

வந்து

முழந்தொளிட்டு

அமர்ந்தொன். “நீங்கள் என் தந்ணத என அன்ணன பசொன்னொள்” என்றொன். பசயலிழந்து கிைந்த வசொமகவசனர் ணககள்

அதிர்ந்தன.

ஒவர

உந்தலில்

வலக்ணகணயத்

தூக்கி சிகண்டியின்

தணலயில்

ணவத்து

“ஆம்,

இன்றுமுதல் நீ பொஞ்சொலத்தின் இளவரசன்” என்றொர். அப்பொல் நின்றிருந்த பொர்க்கவர் தணலவைங்கினொர். “நீ

என்

மகன்..

இங்வக

இரு.

உனக்பகன அரண்மணன

ஒன்ணற

ஒருக்கச்

பசொல்கிவறன்” என்றொர்

வசொமகவசனர். “என் பைி ஒன்வற” என்றொன் சிகண்டி . வசொமகவசனர் புன்னணகயுைன் “கொட்டில் வளர்ந்த

வரொகரொஜன் வபொலிருக்கிறொய். ஆனொல் உன் இலக்கு கூர்ணம பகொண்டிருக்கின்றது” என்றொர். ”உன் பைி என்ன?”

“நொன்

பீஷ்மணரக்

உயிர்பபற்ற

பகொல்லவவண்டும்” என்று சிகண்டி

ணககணள மொர்பின்வமல்

பசொன்னொன்.

வகொர்த்துக்பகொண்ைொர்.

வசொமகவசனர்

அதிர்ந்து

பசொல்வபதன்னபவன்று

“நீ

இருக்கிறொயொ? பீஷ்மணரக் பகொல்வபதன்பது பொரதவர்ஷத்ணதவய பவல்வதற்குச் சமம்” என்றொர்.

அறியொமல்

பதரிந்துதொன்

மொற்றமில்லொத குரலில் “அவர் எவவரொ ஆகட்டும். அது என் அன்ணனயின் ஆணை” என்றொன் சிகண்டி.

வசொமகவசனர் கண்களில் இருந்து கண்ை ீர் வழிய ஆரம்பித்தது. உதடுகணள அழுத்தியபடி “இக்கைம் நொன் பீஷ்மணர

எண்ைி

பபொறொணமபகொள்கிவறன்.

மகத்தொன

எதிரிணயக்

பகொண்ைவன்

விண்ைகத்தொல்

வொழ்த்தப்படுகிறொன்” என்றொர். பொர்க்கவரிைம் “இவனுக்கு மறுபசொல் என ஒன்று இங்வக ஒலிக்கலொகொது” என்றொர். “ஆணை” என்றொர் பொர்க்கவர். சிகண்டி

பசல்வணதப்

உைர்வதுவபொல

அவர்

பொர்த்தவபொது நிம்மதிணய

சொளரத்திணரச்சீணலகணள

அறிந்தொர்.

அவருள்

அணசத்து

இருந்த

உள்வள

வந்த

புணகவமகங்கபளல்லொம்

கொற்ணற

அள்ளி

அகற்றப்பட்டு ஒவ்பவொன்றும் ஒளியுைன் துலங்கி எழுந்தன.”இவன் இருக்கும் வணர இந்த மண்மீ து எதிரிகள் நிணனப்ணபயும் ணவக்கமுடியொது” என்று பசொல்லிக்பகொண்ைவபொது முகம் மலர்ந்து சிரிக்கத் பதொைங்கினொர். சிகண்டிணய

அரண்மணனக்குள் அணழத்துச்பசல்லும்வபொது

பொர்க்கவர்

“இளவரவச, இந்த அரண்மணனயில்

தங்களுக்குத் வதணவயொனணவ என்ன?” என்றொர். சிகண்டி “உைவு” என்றொன். பொர்க்கவர் சற்று திணகத்தபின், “அதுவல்ல… இங்வக வசதிகள்…” என இழுத்தொர். “இங்கு ஆயுதசொணல எங்வக?”

பொர்க்கவர் “வைவமற்குமூணலயில்…” என பொர்க்கவர் முடிப்பதற்குள் சிகண்டி “நொன் அங்வகவய தங்குகிவறன்” என்றொன்.

“அங்வக

தங்களுக்கு

ஏவலர்கள்…”

என

பயிற்சித்துணைவர்கள் மட்டும் வபொதும்” என்றொன் சிகண்டி. வநரொக

ஸொரைர்

ஆயுதசொணலக்வக

சிகண்டிணய

சிகண்டிணயக் கண்ைதும்

பொர்க்கவர்

இட்டுச்பசன்றொர்

ஒருகைம்

பதொைங்கியதும்

பொர்க்கவர்.

முகம்

சிறுத்தொர்.

“வதணவயில்ணல.

ஆயுதசொணலப்

“ஸொரைவர, இவர்

பயிற்சியொளரொன பொஞ்சொலத்தின்

இளவரசர் என்பது மன்னரின் ஆணை” என்றதும் தணலவைங்கி “வருக இளவரவச” என்றொர். சிகண்டி

“நொம்

பயிற்சிணயத்

பதொைங்குவவொம்” என்றொன்.

ஸொரைர்

அணதக்வகட்டு

சற்றுத்

திணகத்து

“தொங்கள் சற்று இணளப்பொறிவிட்டு…” என்று பசொல்லத் பதொைங்கவும் சிகண்டி “நொன் இணளப்பொறுவதில்ணல” என்றொன்.

அப்வபொவத

அவனுக்கு

பயிற்சி

அளிக்கத்பதொைங்கினொர்

ஸொரைர்.

அவணன

விற்கூைத்துக்கு

அணழத்துச்பசன்றொர். மூங்கில்வில்ணலப் பற்றிப்பழகியிருந்த சிகண்டி அதன் நடுவவ பிடித்து இணைக்குவமல்

தூக்கி எய்யும் பயிற்சிணய அணைந்திருந்தொன். இரும்பொலொன வபொர் வில்ணல அங்குதொன் முதலில் அவன் கண்ைொன்.

வில்லொளிணயவிை இருமைங்கு நீளமுள்ள கனத்த இரும்புவில்லின் கீ ழ்நுனிணய மண்ைில் நட்டு வமல்நுனி தணலக்குவமல்

எழ

நின்று

எய்யும்வபொது

இருக்கவவண்டும் என ஸொரைர் பசொன்னொர்.

இைக்ணகயின்

பிடி

வில்லின்

மூன்றில்

ஒருபங்கு

கீ வழ

“இளவரவச, மூங்கில்வில்ணல நீங்கள் முழுத் வதொள்பலத்தொல் பின்னொலிழுத்து நொவைற்றுவர்கள். ீ ரதத்தில் இருந்து எய்யப்படும் பத்துமைங்கு

இந்த

நீளமொனணவ.

இரும்புவில்

மும்மைங்கு

எருணமத்வதொல்

திரித்துச்

பபரியது.

எட்டுமைங்கு

பசய்யப்பட்ை

கனமுணையது. அம்புகள்

இதன் நொண்

பன்னிரு

மைங்கு

உறுதியொனது. இணதப்பற்றி கொல்கட்ணைவிரலொல் நிலத்தில் நிறுத்தி நொணைப்பற்றி ஒவர கைத்தில் முழு உைல் எணையொலும் இழுத்து தண்ணை வணளக்கவவண்டும்.”

கரியநொகம்வபொல வணளந்த வில்ணல ணகயில் எடுத்தபடி ஸொரைர் பசொன்னொர். “நொண் பின்னிழுக்கப்பட்டு

வில் வணளந்த அவதகைத்தில் அம்பு பதொடுக்கப்பட்டிருக்கவவண்டும். இல்ணலவயல் நொைின் விணச உங்கள் முதுகிலும் ணகயிலும் அடிக்கும். தணச பிய்ந்து பதறிக்கும். அம்பு நொவைறிய மறுகைவம அது எய்யப்பட்டு வொனிபலழவும் வவண்டும். இல்ணலவயல் இழுபட்ை வில் நிணலகுணலந்து சரியும். அம்புபசன்ற மறுகைவம

விம்மியபடி முன்னொல் வரும் நொைில் இருந்து உங்கள் ணககளும் வதொளும் விலகிக் பகொள்ளவவண்டும். நிமிரும்

வில்

பதறித்பதழும்வபொது

உங்கள்

கொல்விரல்களும்

ணகப்பிடியும்

நிறுத்தவவண்டும்…அணனத்தும் ஒவரசமயம் ஒவர கைத்தில் நிகழ்ந்தொக வவண்டியணவ.” “ஒருமுணற கொல்விரலொல்

நீங்கள்

பற்றி

பசய்யுங்கள்” என்று சிகண்டி ஒருகைத்தில்

மரப்பலணகணய இரண்ைொகப்பிளந்து

எம்பி

பசொன்னொன்.

நொவைற்றி

தள்ளினொர்.

ஸொரைர்

அம்ணபத்பதொடுத்து

அணனத்தும்

ஒவர

பபருவில்ணல

கைத்தில்

எய்து

அணத

மண்ைில்

எதிவர

நிகழ்ந்து

இருந்த

முடிய சற்று

முன்னொல் குனிந்து இறுகிய உதடுகளுைன் அணதப்பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொன் சிகண்டி. அம்பு பலணகணய

உணைத்தவபொது அவனுணைய வொயில் இரு பன்றித்வதற்ணறகள் பவண்ைிறமொக வந்து மணறந்தன. அவன் புன்னணகபசய்ததுவபொலிருந்தது.

பயிற்சியொல் அணையப்படும்

“எட்ைொண்டுக்கொலப்

வித்ணத

இது” என்றபடி

ஸொரைர்

வில்ணல

சொய்த்து

ணவத்தொர். “முணறயொக எய்யப்படும் பபருவில்லின் அம்பு நொன்குநொழிணகதூரம் பசன்று தொக்குபமன்பொர்கள். இதன்

நுனியில்

சுளுந்து

இச்சரங்களொல் முடியும்.”

கட்டி

எரியம்பொக

எய்வதுண்டு.

பவட்ைவும்

உணைக்கவும்

சிணதக்கவும்

சிகண்டி அந்த வில்ணல குனிந்து எடுத்தவபொது “அணத ணகயொளக் கற்றுக்பகொள்வதில் எட்டு படிகள் உள்ளன.

முதலில் நொண் இல்லொமல் அதன் தண்ணை மட்டும் ஏந்திக்பகொள்ளப் பழக வவண்டும்” என்றொர் ஸொரைர். அவர் அவனுக்கொன வில்ணல கொட்டுவதற்கொகத் திரும்பினொர்.

சிகண்டி அந்த இரும்புவில்ணல தன் இைக்ணகயில் தூக்கி கொணலநீட்டி கட்ணைவிரலிடுக்கில் அதன் நுனிணய நிற்கச்பசய்து தண்ணைப்பிடித்து எடுத்தவவகத்திவலவய

முழு

நின்றொன்.

உைலொலும்

ஸொரைர் அணதக்கண்டு வியந்து நின்றுவிட்ைொர். வில்ணலவணளத்து

நொணை

ஏற்றி

நீள்சரத்ணத

எய்துவிட்ைொன்.

அம்பு

திணசவகொைலொக எழுந்து ஆயுதசொணலயின் கூணரணயப் பிய்த்துவமவல பசன்றது. கூடிநின்ற மொைவர்கள் அணனவரும் ஓடி வந்து சிகண்டிணயச்சுற்றிக் கூடினொர்கள். “இளவரவச, தொங்கள்

எவரிைம்

நிணலவில்ணலக் கற்றீர்கள்?” என்றொர்

ஸொரைர்.

“இப்வபொது, சற்றுமுன்

தங்களிைம்” என்று பசொன்ன சிகண்டி “நொன் பயிற்சி பசய்யவவண்டியிருக்கிறது. என் இலக்குகள் இதுவணர பிணழத்ததில்ணல” என்றொன். அவர்களிைம் விலகும்படி ணககொட்டியபடி அடுத்த அம்ணப எடுத்தொன்.

அதன்பின் அவன் ஒருகைமும் திரும்பவில்ணல. ஒவ்பவொரு அம்பொக எடுத்து பதொடுக்கத் பதொைங்கினொன். அன்றுபகல் இல்ணல.

முழுக்க

அவன்

அணத மட்டுவம

பசய்துபகொண்டிருந்தொன்.

உைவுண்ைவில்ணல, அமரவும்

மொணலயில் சூரியன் அணைந்தவபொது ஸொரைர் “இளவரவச, ஆயுதசொணலணய மூைவிருக்கிவறொம். தொங்கள்

ஓய்பவடுங்கள்” என்றொர். சிகண்டி அவணர திரும்பிப்பொர்க்கவில்ணல. “இளவரவச, நொங்கள்…” என ஸொரைர் பதொைங்க “நீங்கபளல்லொம் பசல்லலொம். நொன் இரவில் துயில்வதில்ணல” என்றொன் சிகண்டி . சற்று

திணகத்தபின்பு

அந்தியில்

“ஆயுதசொணலணய

ஆயுதங்களுக்குரிய வதவணதகளுக்கு

குருதிபலி

பகொடுத்து

மூடுவபதன்பது பூணசயிட்டு

மரபு.

பூசகர்கள்

நணைமூடினொல்

உள்வள

வந்து

அந்த

வதவணதகள் வந்து பலிபகொள்ளும் என்பொர்கள்” என்றொர். “நொன் பவளிவய பசன்று பயிற்சி பசய்கிவறன்” என வில்ணலயும் அம்புக்குவியணலயும் ணகயில் எடுத்துக்பகொண்டு சிகண்டி பசொன்னொன்.

நள்ளிரவில் ஸொரைர் ஆயுதசொணலக்கு முன்னொலிருந்த களத்துக்கு வந்து பொர்த்தொர். இருளில் சிகண்டி பயிற்சி பசய்துபகொண்டிருந்தொன். அம்புகணளத் தீட்டுவணதயும் அடுக்குவணதயும் மட்டுவம அவன் ஓய்வொகக் பகொள்கிறொன் என்பணத அவர் புரிந்துபகொண்ைொர். அவன் ஒரு மனிதனல்ல, மனிதவவைமிட்டு வந்த பிைொரி என்ற எண்ைம் அவருக்குள் உருவொகியது.

மறுநொள் சிகண்டி அம்பொல் மரக்கிணளகணள பவட்டி வழ்த்தினொன். ீ பறக்கும் அம்ணப இன்பனொரு அம்பொல்

துண்டித்தொன். அவன் ணகயில் கரியவில் பபருங்கொதல் பகொண்ை பபதும்ணபப்பபண் என நின்று வணளந்தது. அவன் யொழின் சிம்மம்

வபொல

தந்திணயத் பதொடும்

அது

உறுமியது.

சூதனின்

பமன்ணமயுைன்

வில்குணலத்துநொவைற்றி

அணசணவப்வபொலவவ கொைமுடிந்தது. ஏழுநொட்கள் பகொட்டிய

சிகண்டி

உைணவ

ஆயுதசொணலயிவலவய வொழ்ந்தொன்.

உண்ணும் வநரமும்

அமர்ந்து

நொணைத்பதொட்ைவபொது குணகவிட்பைழும்

அவன் அம்புவிடுவணத

அங்வக

தன்னுள்

வசவகர்

ஆழ்ந்து

மீ ன்

துள்ளி

பகொண்டுவந்து

வொன்வநொக்கி

விழும்

அவன்முன்

பவறித்திருக்கும்

கைங்களும் தவிர முழுப்பபொழுதும் ஆயுதங்களுைன் இருந்தொன். ஏழொம் நொள் அவன் ஸொரைரிைம் “நொன் இனிவமல் தங்களிைம் கற்பதற்கு ஏதும் இருக்கிறதொ ஸொரைவர?” என்றொன். ஸொரைர்

“இல்ணல

கற்கவவண்டியதில்ணல.

இளவரவச.

இனிவமல்

பொரதவர்ஷத்தின்

எந்த

ஆயுதசொணலயிலும்

எணதயும்

தங்களுக்கு ஆசிரியரொக வில்வித்ணதணய பமய்ஞொனமொக ஆக்கிக்பகொண்ை ஒரு

ஞொனி மட்டுவம வதணவ” என்றொர். “அவர் பபயணரச் பசொல்லுங்கள்” என்றொன் சிகண்டி.

“இளவரவச, பிரஜொபதியொன பிரவசதஸ் இயற்றி தன் மொைவர்களுக்குக் கற்பித்த பிரவவஸொஸ்திரபிரகொசம் என்ற நூலில் இருந்து வில்வித்ணத மொனுைருக்கு வந்துவசர்ந்தது. அது ஐந்து உபவவதங்களில் ஒன்று. கிருஷ்ையஜுர்வவதத்தின் கிணள” என்றொர்

ஸொரைர். “அந்த

மரபில் வந்த ஆயிரம் தனுவவத

ரிஷிகள்

இன்றிருப்பதொகச் பசொல்கிறொர்கள். அவர்களில் இருவவர அணனவரும் அறிந்தவர்கள். பிரொமை ரிஷியொன பரசுரொமன்

இப்வபொது

சதசிருங்கத்தில் தவம்பசய்கிறொர்.

அவணரக்

கொண்பது

அரிது.

ஷத்ரிய

ரிஷியொன

அக்னிவவச மொமுனிவர் விஸ்வொமித்திரரின் வழிவந்தவர். அகத்தியரிைம் ஆயுதவித்ணத கற்றவர். இப்வபொது கங்ணகக்கணரயில் தன் தவச்சொணலயில் இருக்கிறொர். அவரிைம்தொன் தட்சிை பொஞ்சொலநொட்டின் பட்ைத்து இளவரசரும் பிருஷதரின் ணமந்தருமொன யக்ஞவசனர் வில்வித்ணத கற்கிறொர்.”

“அவரிைம் நொனும் கற்கிவறன்” என்று சிகண்டி எழுந்தொன். “இன்வற நொனும் கிளம்பிச்பசல்கிவறன்.” ஸொரைர் அவன் பின்னொல் வந்து “ஆனொல் அக்னிவவசர் தங்கணள ஏற்றுக்பகொள்ள வொய்ப்பில்ணல” என்றொர். அவர் பசொல்லவந்தது

கண்களில்

இருந்தது.

சிகண்டி

“ஏற்றுக்பகொண்ைொகவவண்டும்” என்றொன்.

1 முதற்கனல்38

பன்றியின்

உறுமல்வபொன்ற

தொழ்ந்த

குரலில்

தழல்நீ லம் 4

கங்ணகயின் கணரயில் அக்னிபதம் என்னும் தன்னுணைய தவச்சொணலயின் முன்பிருந்த ஆலமரத்தடியில் அமர்ந்து

அக்னிவவசர்

மொைவர்களுக்கு

தனுர்வவதத்தின்

கணதணயச்

பசொன்னொர்.

பிரஜொபதியொன

பிருதுவிற்கு அந்தர்த்தொனன் என்றும் வொதி என்றும் இரு ணமந்தர்கள் பிறந்தனர். கண்ணுக்குத்பதரியொமல் பபருபவளியில் பபருக்கொக

வொழும்

ஆற்றலின்

விரவிக்கிைந்த

சிகண்டினி

வடிவம்

அந்தர்த்தொனன்.

பவளியில்

என்னும் துணைவியில்

அவனுக்கு

உதித்தொன். அந்த ணமந்தன் ஹொவிர்த்தொனன் என்று அணழக்கப்பட்ைொன். விண்ைகத்தின்

துகள்கணளபயல்லொம்

பரந்தவளுமொன

தீஷணைணய

அக்கினிகுலத்தில் பிறந்தவளும்

அவியொக

உண்டு

பன்னிரண்ைொயிரம்வகொடி

மைந்தொன்.

ஒரு

வளர்ந்பதழுந்த

வயொஜணன

முடிவிலொக்கூந்தல்

மின்னலொக

ஹொவிர்த்தொன

நீளம்பகொண்ை

விண்ைகப்பபருபவளியில்

மகபனொருவன்

கதிரொக

முணளத்பதழுந்த

பிரஜொபதி விரிந்து

பபொன்னிற

தர்ப்ணபவபொல அவர்களில் பிரொசீனபர்ஹிஸ் பிறந்தொன். அவர்களுக்கு சுக்ரன், கயன், கிருஷ்ைன், விரஜன், அஜினன் என்னும் வமலும் ஐந்து ணமந்தர்கள் பிறந்தனர். அவர்கள் பிரம்மொவின் இச்ணசப்படி பவளிணய பணைப்பொல் நிணறத்தனர். பிரொசீனபர்ஹிஸ்

ஊழித்பதொைக்கத்தில் பூமிபயங்கும்

பரவியிருந்த

நீலக்கைல்வமல்

பபொன்வமகம்வபொல

பரவிக்கிைந்தொன். சூரியன் கிழக்வக எழுந்ததும் பபொன்னிறம் பகொண்ை கைலில் இருந்து சுவர்ணை என்னும் வதவணத

எழுந்து

வந்தணத

அவன்

கண்ைொன்.

அவள்வமல்

கொதல்பகொண்ை

பிரொசீனபர்ஹிஸ்

பபொலிவுபபற்றொன். அவனுணைய ஒளிபவள்ளம் பபொன்மணழக்கதிர்களொக சுவர்ணையின் வமல் விரிந்தது. அக்கதிர்கள்

சுவர்ணையின்

என்றணழக்கப்பட்ைனர்.

கருவில்

பத்து ணமந்தர்கள்

ஆயினர்.

அந்த

பத்துவபரும்

பிரவசதஸ்கள்

பிரொசீனபர்ஹிஸின் கதிர்கள் மண்ைில் பட்ை இைங்களில் இருந்து தர்ப்ணபயும் நொைல்களும் மூங்கில்களும் உருவொகி

வந்தன.

பிரஜொபதிகளொன

அவர்களில்

இணளயபிரஜொபதியொன

பத்து

பிரவசதஸ்களும்

அவற்ணறக்பகொண்டு

தங்களுக்குள்

விணளயொடிக்பகொண்ைனர். அவர்களின் ணககளிலிருந்தும் கருத்தில் இருந்தும் தனுர்வவதம் உருவொகியது. விணளயொடிக்பகொண்டிருந்தவபொது பொைல்களொக ஒலித்தது. அருவக

தவத்தில்

நிணனவொற்றலொல் பொைல்களில்

அமர்ந்திருந்த

அணத

ஆக்கினொர்.

அணத

அவரது

ஐந்து

மொைவரொன

உபவவதங்களில்

பிரபஞ்சத்ணத

பமல்லபமல்லச் சுருங்கி

ஒரு மூங்கில்

வவதரிஷியொன பிரகஸ்பதி

பிரகொசம்

அங்கமொக நிணலநிறுத்தினொர். “புல்நுனியொல்

ஒருநொள்

உள்வொங்கி பதித்துக்பகொண்ைொர்.

பிரவவஸொஸ்திர

பசொல்லிக்பகொடுத்தொர்.

பிரவசதஸ்

அவணனயறியொமவலவய அவன்

என்னும் சுக்ரர்

ஒன்று

பிரம்மத்ணதயும்

பவறும்

என

அணத

அறியும்

வில்வித்ணதயொகியது.

அவர்

தன்

ஆதிபமொழியில்

இயற்றி

வவதபமொழியில்

வியொசர்

கொற்றொக

உதடுகளிலிருந்து

அணதக்வகட்ைொர்.

பின்பு

பபருநூலொக

அணத

துணளவழியொக

இளம்

தன்

ஓடி

தனுர்வவதம்

கணரயில்லொ எட்டுலட்சம்

மொைவர்களுக்கு

நொன்குலட்சம் பொைல்களொக

வகுத்தொர். கிருஷ்ையஜுர்வவதத்தின்

கணலயொன

தனுர்வவதம்

அதன் ஐந்தொயிரம்

பொைல்கள்

கொலப்வபொக்கில்

மட்டுவம இன்று

எஞ்சியிருக்கின்றன. அதில் சஸ்திர பகுதிணய நொன் என் தந்ணத பொரத்வொஜமுனிவரிைமிருந்து கற்வறன். அகத்தியமுனிவரிைமிருந்து

நிசஸ்திரப்பகுதிணயயும்

கற்வறன்.

இந்தமண்ணுலகில்

அறத்ணத

நிணலநொட்டுவதற்கு பசொல் முதல்வதணவ. பசொல்லுக்குத் துணையொக என்றுமிருப்பது வில். அதுவொழ்க!”

“ஓம்! ஓம்! ஓம்!” என்று சீைர்கள் முழங்கினர். அவர் தன் முன் இருந்த இளம் மொைவர்கணள வநொக்கி புன்னணக

புரிந்தொர்.

“பிரொசீனபர்ஹிஸின் அப்படிபயன்றொல்

“இந்தப்புரொைத்தில் கதிர்கள்

அணவ

இருந்து

சுவர்ணையில்

பொதொளத்தில்

இரண்டு

வினொக்கணளக்

பிரவசதஸ்களொயின.

எணவயொக

வகட்கிவறன்”

என்றொர்.

வதவருலகில்

எப்படி

மண்ைில்

வளர்ந்தன?

தர்ப்ணபயொயின.

முணளத்தன?”மொைவர்கள் பசொல்லலொம்” என்றொர்.

ஒருவணர

ஒருவர்

பொர்த்துக்பகொண்ைனர்.அக்னிவவசர் “பசொல்லத்பதரிந்தவர்கள்

மொன்வதொலொணை அைிந்து பிரொமைர்களுக்குரியமுணறயில் வதொள்முடிச்ணச முன் சிணக

கணளந்த

இணளஞன்

எழுந்து

வைங்கி

இைப்பக்கமொக

வைங்குகிவறன்.

“ஆசிரியணர

வபொட்டிருந்த,

பொதொள

உலகில்

நொகங்களின் பசம்பபொன்னிற நொக்குகளொக அணவ மொறின. நொகங்களின் சரங்கள் நொக்குகவள. விண்ணுலகில்

வதவர்களின் பபொன்னிறத்தணலமயிரொக அணவ மொறின” என்றொர். அக்னிவவசர் புன்னணகயுைன் “குருவருள் உனக்கு என்றும் உண்டு துவரொைொ” என்றொர். அப்வபொது

பொஞ்சொலத்தின்

அரச

ரதம்

வருவணத ஒரு

மொைவன்

ஓடிவந்து

அக்னிவவசணரப்

பைிந்து

அறிவித்தொன். “வசொமகவசனர் வநொயுற்றிருக்கிறொர் என்றல்லவொ அறிந்வதன்” என்றபடி எழுந்த அக்னிவவசர் தன்

முன்புலித்வதொலொணைணய

யக்ஞவசனனிைம் பதற்றத்துைன்

வலமுடிச்சொக

“இளவரவச, உனது

வநற்றுமொணல

“இல்ணல,

அைிந்து

அரசிலிருந்து

நலத்துைனிருப்பதொகவவ பசொன்னொன்” என்றொன்.

நீள்சிணகயுைன்

ஏவதனும்

அங்கிருந்து

அமர்ந்திருந்த

பசய்தி வந்ததொ?” என்றொர்.

என்

வசவகன்

வந்தொன்.

துருபதனொகிய

யக்ஞவசனன் சிறியதந்ணத

ரதம் வந்து நின்று அதிலிருந்து ஸொரைர் இறங்குவணத அக்னிவவசர் கண்ைொர். அவர் பின்னொல் கனத்த கரிய

உைலும்

மொர்பிலும்

வதொளிலும்

விழுந்த

நீண்ை

முடியும்

இணைசுற்றி

மொர்ணப

வணளத்த

நீலப்பட்ைொணையும் அைிந்த இணளஞன் இறங்குவணதக் கண்டு கூர்ந்து கவனித்தபடி நின்றொர். அவர்கள் தவச்சொணல

வணளப்பில்

இறங்கி

வநரொக

அவணர

வநொக்கி

வந்தனர். அருவக

பநருங்கியதும்

அந்த

இணளஞனிைமிருந்த வவறுபொட்ணை அக்னிவவசர் புரிந்துபகொண்ைொர். அவன் முணலகள் சிறுபநொங்குவபொல

கனத்து உருண்டு நின்றன. கூந்தலிணழ இரு முணலகள் நடுவவ வழிந்தது. மீ ணசயும் தொடியும் இணைந்து வதனிக்கூடு வபொல ஆகிவிட்டிருந்தன.

வமற்பகொண்டு அவணன பொரொமலிருக்கும்பபொருட்டு அக்னிவவசர் பொர்ணவணயத் திருப்பி தன் மொைவர்கணளப் பொர்த்தொர்.

அவர்கள் கண்களில்

எல்லொம்

அருவருப்பும்

ஏளனமும்

பதரிந்தன.

யக்ஞவசனன்

கசப்புைன்

தணலகுனிந்துபகொண்ைொன். “யக்ஞவசனொ, உன் சிறியதந்ணதயின் ஆயுதசொணல அதிபரல்லவொ அது?” என்றொர் அக்னிவவசர். “ஆம், ஆசிரியவர. அவர் பபயர் ஸொரைர்” என்றொன் யக்ஞவசனன் . “உைன் வருபவன் யொர்?”

யக்ஞவசனன் தணலகுனிந்து “பசன்ற வொரம் அவன் என் சிறியதந்ணதணய வந்து சந்தித்தொன் என்று ஒற்றன்

பசொன்னொன். அவணன பொஞ்சொலத்தின் இளவரசனொகவும் எனக்குத் தம்பியொகவும் உத்தர பொஞ்சொல மன்னர் அறிவித்திருக்கிறொர்.”

ஒருவன் “அவனொ அவளொ?” என்றொன். மற்ற மொைவர்கள் பமல்ல நணகத்தனர். “ஏளனம் வதணவயில்ணல”

என்று அக்னிவவசர் உரத்தகுரலில் பசொன்னொர். “இணளயவர்கவள, பணைப்பில் அழகு அழகற்றது, நல்லது

பகட்ைது, வதணவயொனது அறியுங்கள்.

வதணவயற்றது

அணதச்பசய்யும்

பிரம்மனின்

விதி

என

என்ற

அணனத்துப்பிரிவிணனகளும்

ஒவ்பவொருமுணறயும்

எண்ைிக்பகொள்ளும்

பதில்பசொல்லக் கைணமப்பட்ைவன்.”

பிரம்மனிைம்

மூைன்

அந்த

நொம் பசய்துபகொள்வபதன்று

மன்னிப்பு

ஒவ்பவொரு

வகொருங்கள்.

அவற்ணற

எண்ைத்துக்கும்

என்வறொ

“அவணன உத்தரபொஞ்சொலத்தின் மீ ட்பனொக வசொமகவசனர் நிணனக்கிறொர்” என்று யக்ஞவசனன் பசொன்னொன். “என்ணன என் தந்ணத தங்கள் குருகுலத்துக்கு அனுப்பியதுவம அவர் அச்சம் பகொண்டிருந்தொர். இப்வபொது

என்ணனத் தடுக்கும் ஆற்றபலன அவணன நிணனத்து அனுப்பியிருக்கிறொர்” என்றொன். அக்னிவவசர் “அவணன ஏன் இங்வக என்னிைம் அனுப்பியிருக்கிறொர் உன் சிறியதந்ணத?” என்றொர். யக்ஞவசனன் வபசொமல் நின்றொன். அருவக

வந்த

ஸொரைர்

அக்னிவவசமுனிவணர அணழக்கப்படுகிறொர்.

அளிக்கப்பட்டுள்ளன.” தணலவைங்கிய

வைங்கி

வைங்குகிவறன்”

உத்தர பொஞ்சொலத்தின்

சிகண்டி

குருகுலத்

“பொரத்வொஜரின்

“ஆசிரியருக்கு

என்றொர்.

வதொன்றலும்

எங்கள்

“இவர்

இளவரசர்,

அணனத்து அரசத்தகுதிகளும் வைக்கம்”

என்றொன்.

தனுர்வவதநொதருமொகிய சிகண்டி

என்று

சிகண்டிணய

கூர்ந்து

இவருக்கு

அக்னிவவசர்

எங்கள்

மன்னரொல்

சிலகைங்கள் வநொக்கி “உன் பபயணரயும் உணைணயயும் தவறொக அைிந்திருக்கிறொய் என நிணனக்கிவறன்” என்றொர். “வமலும் நொன் உன் ஆசிரியனும் அல்ல.” சிகண்டி

“நொன்

எப்படி

இருக்கவவண்டுபமன நொவன

சிலகைங்கள் பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொர்.

அவணன

முடிபவடுத்வதன்” என்றொன்.

அவரொல்

அக்னிவவசர்

புரிந்துபகொள்ளமுடியவில்ணல.

அவணன

“உன் வதணவ

என்ன?” என்றொர். “நொன் உங்கள் மொைவனொக ஆகவவண்டும். தனுர்வவதத்ணத கற்றுத்பதளியவவண்டும்.” நொன்

“இங்வக

ஆண்களொன

பிரொமைர்களுக்கும்

கற்றுத்தருகிவறன்” என்றொர் அக்னிவவசர்.

ஷத்ரியர்களுக்கும்

வர்ைத்தவர்

“அவ்விரு

மட்டுவம

மட்டுவம

வில்வித்ணத

முணறப்படி

குருமுகத்தில்

இருந்து ஆயுதவித்ணத கற்கமுடியுபமன்பது நூல்விதியொகும். ணவசியர் வதணவபயன்றொல் வில்வித்ணத கற்ற ஷத்ரியணன

தனக்குக்

கொவலொக

அணமத்துக்பகொள்ளலொம். சூத்திரர்கள்

உயிரொபத்து

வநரவிருக்ணகயில்

மட்டும் ஆயுதங்கணள ணகயிபலடுக்கலொம் என்று சுக்ர ஸ்மிருதி வகுத்துள்ளது.”

“அறிதணல மறுக்கும் உரிணம எவருக்கும் இல்ணல” என்றொன் சிகண்டி. “ஆம், அது உண்ணம. ஆனொல் நதி தணைகளொல்தொன் பொசனத்துக்கு வருகிறது. தணைகள் மூலவம சமூகமும் உருவொக்கப்படுகிறது. தணைகணள விதிக்கொத

சமூகம்

என

ஏதும்

இப்புவியில்

இல்ணல.

தணைகளின்

விதங்கள்

மொறலொம்,

விதிகள்

மொறுபைலொம், அவ்வளவுதொன். தணைகணள மீ றுதவல குற்றபமன சமூகத்தொல் கருதப்படுகிறது. குற்றங்கணள தண்டிக்கும் அதிகொரத்ணதவய அரசு என்கின்றன நூல்கள்” என்றொர் அக்னிவவசர். “அறிணவ அதிகொரம்.

ஏன்

தடுக்கவவண்டும்?” என்று சிகண்டி சினத்துைன்

அதிகொரம்

வகிக்கிறொவனொ இணையொத

பபொறுப்புகளுைன்

அப்பபொறுப்புக்குரிய

அதிகொரம்

அழிணவ

அறிவு

மட்டுவம

உருவொக்கும்.

உருவொகிவந்துள்ளது” என்றொர் அக்னிவவசர். சிகண்டி

சினத்துைன்

தணலணய

வகட்ைொன்.

“ஏபனன்றொல்

பிணைக்கப்பட்டிருக்கவவண்டும்.

அணசத்தபடி

அவனுக்கு அளிக்கப்பைவவண்டும்.

அதுவவ

ஏவதொ

சமூகத்ணத

பசொல்லவந்தொன்.

அறிவு

எப்பபொறுப்ணப

உருவொக்கும்

“நீ

என்பது

ஒருவன்

பபொறுப்புைன்

முணறயொக

அறிவுணையவன்

என்று

கொண்கிவறன். இந்த வினொவுக்கு பதில் பசொல். ஓர் அைர் கொனகத்தில் ஐந்து திருைர்கள் பயைி ஒருவணனத் தொக்கி

அவன்

பபொருணளத்

திருடி

அவன்

மணனவிணயயும்

குழந்ணதணயயும்

கவர்ந்துபசல்ல

முயல்கிறொர்கள். அப்வபொது அவ்வழியொக ஒருவர்பின் ஒருவரொக ஒரு சூத்திரனும் ணவசியனும் ஷத்ரியனும் பிரொமைனும்

வருகிறொர்கள்.

அக்பகொடுணமணய

கண்ைொல்

கண்ைபின்னரும்

ஐவணர

தனியொக

எதிர்க்கமுடியொபதன என்ைி அஞ்சி அவர்கள் நொல்வருவம உயிர்தப்பி ஓடிவிட்ைனர். சுக்ர ஸ்மிருதியின்படி அந்நொல்வருக்கும் மன்னன் அளிக்கவவண்டிய தண்ைணன என்ன?”

சிகண்டி வபசொமல் பொர்த்து நின்றொன். “சூத்திரணன ஒருநொள் அரசனுக்வகொ குலத்துக்வகொ பகொணையுணழப்புக்கு

விதிக்கவவண்டும், அவ்வளவுதொன். ஏபனன்றொல் வரம் ீ அவன் கைணமயும் இயல்பும் அல்ல. ணவசியனுணைய பசொத்தில் நொன்கில் ஒருபங்ணக அரசுக்வகொ குலத்துக்வகொ பறிமுதல் பசய்யவவண்டும். ஏபனன்றொல் அவன் வதடியபசல்வம் அறமுணையதொக இருக்க வொய்ப்பில்ணல. அவன் அந்நொல்வணரயும் எதிர்த்திருக்கவவண்டும். தன் பசொத்துக்கள் என்றொர்.

“சிகண்டிவய

சுக்ர

அணனத்ணதயும்

அத்திருைர்களுக்கு

ஸ்மிருதியின்படி அப்பிரொமைன்

அளிப்பதொகச்

அங்வக

பசன்று

பசொல்லி மன்றொடியிருக்கவவண்டும்” அவர்கணள

தர்ப்ணபணயக் ணகயில்

பற்றியபடி தீச்பசொல் இட்டிருக்கவவண்டும். அவன் பநறிமீ றொதவன் என்றொல் அச்பசொல் எரியொகியிருக்கும்.

அது நிகழொணமயொல் அவணன ஒருவருைம் வவள்வி விலக்குக்கு தண்டிக்கவவண்டும். அவன் தன் பநறிகளில் நிற்கிறொனொ

என

பகொள்ளப்பைவவண்டும்.

அவன்

ஆசிரியன்

ஆனொல் ஷத்ரியனுக்கு

கண்கொைித்துச் என்ன

அணனத்து நொடுகளிலும் இன்றும் கணைபிடிக்கப்படுகிறது.” அக்னிவவசர்

பசொன்னொர்

“அந்த

ஆயுதமில்லொவிட்ைொல் கற்களொலும் உயிர்விைொதிருந்த

ஷத்ரியன்

பபருங்குற்றத்துக்கொக

தண்ைணன

அங்வகவய

ணககளொலும்

பசொன்னபின்னவர

பதரியுமொ? அதுவவ

வபொரிட்டு

அவனுணைய

நீக்கிக்

பொரதவர்ஷத்தின்

மடிந்திருக்கவவண்டும்.

வபொரிட்டிருக்கவவண்டும்.

அவணனயும்

விலக்கு

அநீதியின்

முன்

பமொத்தக்குலத்ணதயும்

ணகயில்

வபொரிட்டு

அந்நொட்டு

மன்னன் பகொன்றுவிைவவண்டும். அக்குலத்தில் ஒருவன் அறம்பிணழக்கிறொன் என்றொல் அது அக்குலத்தில்

குருதியில் இருக்கும் குைவமயொகும். அணத வொழவிைலொகொது. அக்குலத்தின் குருதியிலிருந்து பிறிபதொரு குழந்ணத மண்ணுக்கு வரக்கூைொது.”

திணகத்து நின்ற சிகண்டிணய வநொக்கி அக்னிவவசர் “அந்தப்பபொறுப்பு உனக்கு வதசத்தொலும் சமூகத்தொலும்

மரபொலும் அளிக்கப்பைொதவபொது ஆயுதவித்ணதணய நீ கற்பது பபொறுப்பற்ற அதிகொரம் என்வற பபொருள். எந்த பநறிநூலுக்கும் நீ கட்டுப்பட்ைவனல்ல. நீ ஆணுமல்ல பபண்ணுமல்ல. உன் ணக வில் இச்சமூகத்துக்வகொ வதசத்துக்வகொ கொவல்

அல்ல.

நீ

பமொத்த மனிதர்களுக்கும்

எதிர்தரப்பொகக்

கூை இருக்கலொம்.

உனக்குக்

கற்றுக்பகொடுக்கப்படும் வித்ணதயொல் நொணள நொடும் குடிகளும் பதொல்ணலப்பைலொம். ஆகவவதொன் உனக்கு தனுர்வித்ணத மறுக்கப்பட்டுள்ளது. விலகிச்பசல்” என்றொர்.

கண்கள் சற்வற விரிய உறுமலின் ஒலியில் சிகண்டி பசொன்னொன் “என் அன்ணனயின் பசொல்லன்றி எனக்கு எக்கைணமயும்

இல்ணல.”

பொரதவர்ஷத்தில்

“அப்படிபயன்றொல்

எந்த

குருகுலத்திலும்

உனக்கு

கல்விகிணைக்கொது” என்றொர் அக்னிவவசர். “என்ணன நீங்கள் ஏற்கவவண்டும். அல்லது பகொல்லவவண்டும்” சிகண்டி பசொன்னொன். “அதற்கு நொன் மறுத்தொல்?” என்றொர் அக்னிவவசர்.

“அணறகூவும் எதிரிணய எதிர்பகொண்வையொகவவண்டியவன் ஷத்ரியன். எடுங்கள் உங்கள் வில்ணல” என்றொன் சிகண்டி. நொவைற்றிய வில்ணலத் தூக்கி சுண்டியபடி “இங்வக இப்வபொவத முடிவுபசய்வவொம்.” அக்னிவவசர்

இப்பொரதத்தில்

வியப்புைன் மூவவர

அணரக்கைம்கூை

“என்னிைம் வபொர்புரிய

உள்ளனர்.

வருகிறொயொ?” என்றொர்.

பரத்வொஜரும்

நிற்கமுடியொது” என்றொர்.

பரசுரொமரும்

“ஆம், அறிவவன்.

என்றொல் உங்கள் ணககளொல் மடிவவன்” என்றொன் சிகண்டி. அக்னிவவசர்

ணகநீட்ை

ஒரு

மொைவன்

வில்ணல

வபொர்புரிய

“என்னுைன்

பீஷ்மருமன்றி

எவரும்

ஆனொல் உங்களிைமிருந்து

அவரிைம்

அளித்தொன்.

இன்று

என்

முன்

கற்கவில்ணல

அம்பறொத்தூைிணய

வதொளில்மொட்டிய மறுகைம் பமல்லிய பறணவ சிறகடித்து எழுந்து அமர்வதுவபொல அக்னிவவசர் பின்வொங்கி

கொல்நீட்டி மடிந்தொர். நைனம்வபொல பமல்லிய கரம் பின்னொல் பறந்து வில்லின் நொணை பூங்பகொடி வபொல

வணளத்தது. நொவைறியணத வில் விடுபட்ைணத எவரும் கொைவில்ணல. ஆடித்துண்டில் இருந்து ஒளிக்கதிர் எழுவதுவபொல அவரிைமிருந்து கிளம்பிய அம்பு சிகண்டியின் சிணகணய பவட்டிவசியது. ீ

உரக்க உறுமியபடி நொபைொலி விம்ம சிகண்டி திரும்ப அம்புகளொல் அவணரத் தொக்கினொன். அவனுணைய

கனத்த கொல்களில் அப்பகுதியின் புற்களும் வவர்களும் சிணதந்தன. கூழொங்கற்கள் சிதறிப் பறந்தன. ஆனொல் அக்னிவவசர் நிமிர்ந்தன. பொய்ந்து

நின்ற

அவரது

இறங்கி

இைத்தில்

அம்புகள்

இறகுநடுங்கி

அவர்

பசன்றபின்

புற்கள்

நின்றன. ஆனொல்

அவன்

அவன்

ஆணைணயக்

பதன்றல்பட்டு மடிந்தணவ

கிழித்து வசின. ீ சற்றும்

அவன்

வதொளிலும்

திரும்பவில்ணல.

வபொல

பமல்ல

பதொணையிலும்

அவன்

அம்புகள்

அக்னிவவசணர உரசிச்பசன்றன. அவருக்கு சுற்றும் மண்ைில் பொய்ந்து நின்றன. ஒரு அம்பு அவரது புஜத்ணத கீ றிச்பசன்றது.

“வபொதும், வபொய்விடு. நொன் உன்ணனக்பகொல்ல விரும்பவில்ணல” என்றொர் அக்னிவவசர். “இந்தப்வபொரில் இரு

முடிவுகள்தொன்” என்றபடி மூர்க்கமொக முன்னொல் பொய்ந்தொன் சிகண்டி. அவன் அம்புகள் பட்டு அருகில் நின்ற மரங்களின் கிணளகள் பவட்டுப்பட்டு

விழுந்தன.

பொணற ஒன்ணற அணறந்த அம்பு

பநருப்பபழ ஒலித்து

உதிர்ந்தது. உறுமியபடி அவன் வமலும் வமலும் என முன்னொல் பொய்ந்தொன். அவன் மொர்ணபக் கீ றிய அம்பு

அவணன நிலத்தில் வழ்த்தியது. ீ அக்கைவம வமலும் மூர்க்கத்துைன் கூவியபடி நிலத்ணத ணகயொலணறந்து அவன் எழுந்தொன். அவன் வில்ணல அக்னிவவசர் ஒடித்தொர். அவன் ணகயில் பவறும் அம்புைன் அவணர வநொக்கிப்பொய்ந்துவந்தொன். அக்னிவவசர்

தன்

நொண்விட்பைழுந்த

பிணறயம்ணப

அவதகைத்தில்

எடுத்து

வமபல

அவன்

தணலணயத்

நின்றமரத்திலிருந்து

துண்டிப்பதற்கொக

உதிர்ந்த

கொய்

எய்தொர்.

அதில்பட்டு

அது

அணதத்

திணசமொறச்பசய்தது.

தன் கழுத்ணத மின்னபலனக் கைந்துபசன்ற அந்த அம்ணபக்கண்டு

சலனம்கூை இல்லொமல் அடுத்த அம்ணப எடுத்து நொைில் ணவத்தொன் சிகண்டி. அக்னிவவசர்

ணகணயத்

தூக்கியபடி

நின்றொர்.

“நில்!

நீ

இப்பொரதவர்ஷத்தின்

முகத்தில் சிறு

மொபபரும்

ஒருவனொகப்வபொகிறவன்’ என்றொர். ‘அத்துைன் உன்ணன மகத்தொன ஆசி ஒன்று கொத்து நிற்கிறது’

வரர்களில் ீ

‘அது என் அன்ணனயின் ஆசி. நொன் அவள் ஆணைக்கொகவவ வொழ்கிவறன்’ என்றொன் சிகண்டி. அக்னிவவசர் அவணனக் கூர்ந்து வநொக்கி ‘உனக்கு அணனத்து ஆசிகணளயும் அளிக்கிவறன். உனக்கு என் தனுர்வித்ணதணய

கற்பிக்கிவறன். ஆனொல் எனக்கு நீ மூன்று உறுதிகணள அளிக்கவவண்டும்” என்றொர். சிகண்டி “நொன் எந்த

உறுதிணயயும் அளிக்கமுடியொது. தங்களுக்கு மட்டும் அல்ல, மண்ைில் எவருக்கும் நொன் எச்பசொல்ணலயும் பகொடுக்கமொட்வைன். நொன் ஒற்ணற இலக்ணக மட்டுவம பகொண்ைவன்” என்றொன்.

அக்னிவவசர் தொடிணய நீவியபடி வமலும் கூர்ணமயணைந்த கண்களுைன் “சரி, முணறப்படி நொன் உன்னிைம்

குருதட்சிணை வகொரமுடியும்…” என்றொர். சிகண்டி “அணதயும் நொன் அளிக்கமுடியொது. என் ஏழுபிறப்புகளும் என் அன்ணனக்குரியணவ” என்றொன்.

அக்னிவவசர் “உன் அன்ணன…” என்று பசொல்லவந்த கைவம அணனத்ணதயும்புரிந்துபகொண்ைொர். நடுங்கியபடி

தன் இரு கரங்கணளயும் விரித்தொர். “குழந்ணத, என் அருவக வொ. என்னுைன் வசர்ந்து நில்!” என்றொர். சிகண்டி

அருவக வந்ததும் அவணன தன் மொர்புைன் அணைத்துக்பகொண்ைொர். “ரவஜொகுைத்ணத ஆள்பவன் ஷத்ரியன். நீ ஒவ்பவொரு அணுவிலும் ஷத்ரியன். என் வித்ணதபயல்லொம் உன்னுணையது” என்று அவன் தணலயில் ணகணய ணவத்தொர்.

கண்கள் கலங்க நடுங்கும் ணகயுைன் அக்னிவவசர் பசொன்னொர் “பிறணர வொழ்த்துவதுவபொல பசல்வம், வபொகம், ணமந்தர், அரசு, புகழ், ஞொனம், முக்தி எணதயும் நீ அணையும்படி நொன் வொழ்த்தமுடியொது என்பணத நொன் அறிவவன்

மகவன.

உன்

பவறுப்ணபயும், பழிணயயும்

அன்ணனயின் மட்டுவம

பபொருட்டு

பபறுபவனொக

கொலகொல

மடிப்புகள்

வந்து நிற்கிறொய்.

வதொறும்

மொனுைனுக்கு

அவமதிப்ணபயும், பிரம்மம்

இட்ை

தணளகள் அணனத்ணதயும் கைந்தவன் நீ. கர்மத்ணத வயொகமொகக் பகொண்ை ஞொனிணய பதய்வங்கள் அறியும்.

எளியவனொகிய இந்த ஆசிரியன் யுகபுருஷனொகிய உன் முன் பைிந்து உன்ணன வொழ்த்துகிவறன் மகவன, நீ பவல்க!” என்றொர்.

குதி எட்டு

1 முதற்கனல்39 மவங்ணகயின் தனிண

1

இமயமணலயடிவொரத்தில் அபொகொ நதியில் பசன்று வசர்ந்த பிரியதர்சினி என்னும் சிற்றொறின் அருவக ஒரு

குடிலணமத்து பீஷ்மர் தங்கியிருந்தொர். பதிவனழு ஆண்டுகளுக்கு முன் அவர் அங்வக வந்த நொட்களில் அஸ்தினபுரியில்

இருந்து

ஒவ்பவொருநொளும்

கொணலயிலும்

மொணலயிலும்

ஒரு

தூதன்

அன்ணறய

பசய்தியுைன் அவணர வநொக்கிக்கிளம்புவொன். நொன்குநொட்கள் பயைம் பசய்து மண்ணும்புழுதியுமொக அவணர அவன் வந்தணைவொன்.

கொணல எழுந்ததும் வனத்தில் புகுந்து பிரியதர்சினியில் நீரொடி சூரியணன வைங்கி வந்ததும் அவர் முன்

பசய்தி கொத்திருக்கும். மொணலயில் வழிபொடுகணள முடித்து துயிலச்பசல்லும்வபொது மீ ண்டும் ஒருமுணற பசய்திகணள

வகட்டுக்பகொள்வொர்.

அஸ்தினபுரிக்கு

அவரது

வந்துவசர்ந்தன.

நடுவவ

தூதர்கள் மட்டுவம அறிந்திருந்தனர்.

ஆணைகள்

உள்ள

ஒவ்பவொருநொளும்

ஏழுநதிகள்

பவட்டி

கொணலயிலும்

விரித்துக்கிைத்திய

மொணலயிலும்

பதொணலணவ

பகல்முழுக்க பீஷ்மர் தனியொக அந்த அைர்கொட்டுக்குள் அணலந்தொர். புற்கணள அம்புகளொக்கி உைவுக்கொன

வவட்ணைகணள மட்டும் நிகழ்த்தினொர். உைல்கணளத்து விழப்வபொகும் கைம் வணர கொட்டில் வொழ்ந்தபின் அந்திசொயும்வபொது

திரும்பிவந்தொர்.

அவரது

உைலின்

பபொன்வண்ைம்

மங்கி

மண்நிறம்

பகொண்ைது.

தணலமுடிக்கற்ணறகள் நணரவயொடின. கன்னங்கள் ஒட்டிய முகத்தில் இரு திரிகளொகத் பதொங்கிய தொடி பவளுத்தது. அவர்

கொட்டுக்குள்

வந்த

நொட்களில்

அவருக்குள்

இணைவிைொது

ஓடிக்பகொண்டிருந்த

எண்ைங்கள்

பமல்லபமல்ல அைங்கின. எண்ைச்சரடுகணள அறுத்து அவருக்குள் புகுந்து நிணறத்த கொடு வமலும் வமலும் அதிக வநரத்ணத எடுத்துக்பகொண்ைது. பின்பு பலமைிவநரம் அவர் கொட்டுமிருகம்வபொல ஐம்புலன்களொலும் கொட்ணை

மட்டுவம

அறிந்தபடி

அதற்குள்

இருந்தொர்.

திரும்பிவந்து

ஒற்றணனப்பொர்த்து

அவன்

பசொன்னபசொற்கணளக் வகட்ணகயில் பநடுவநரம் கழித்துத்தொன் அந்தச் பசொற்கள் அவருக்குள் பபொருளொக மொறின. அவன் வபசும்வபொது விழித்த கண்களுைன் அவர் அவணன பவறுவம பொர்த்திருந்தொர்.

பின்னர் அவரிைமிருந்து அஸ்தினபுரிக்கு ஆணைகவளதும் பசல்லொமலொயிற்று. நொளுக்கு ஒரு தூதன் வர

ஆரம்பித்தொன். பின்பு அவன் வொரத்துக்பகொருமுணற வரலொனொன். கணைசியில் மொதம் ஒருமுணற மட்டும் அவன் வந்து தன் பசய்திணய கரும்பொணறயிைம் பசொல்வதுவபொல அவரிைம் பசொல்லி ஒரு பசொல்ணலக்கூை திரும்பப்

பபறொமல்

மீ ளலொனொன்.

அஸ்தினபுரியும்

இறந்துவிட்ைணதப்வபொலவவ சூதர்கள் பொடினர். முன்பு அஸ்தினபுரியில்

இருந்து

அதிகொணலயில்

அவணர

தன்

மறந்தது

சீைர்களிைம்

என்று

மட்டும்

வதொன்றியது.

அவர்

விணைபபற்றுக்பகொண்டு

கிளம்பிய பீஷ்மர் வநரொக கங்கநொட்டுக்குச் பசன்றொர். ஏழுவயதில் கங்கநொட்டிலிருந்து கிளம்பி வந்தபின் தன்

பத்பதொன்பதொம்

வயதில்தொன் அவர் மீ ண்டும்

கங்கநொட்டுக்கு

பசன்றொர்.

அது

ஒரு

பணைபயடுப்பு.

சந்தனு கங்கர்களுக்கு அனுப்பிய எந்தச் பசய்திணயயும் அவர்கள் ஏற்கவில்ணல. வதவவிரதவன அவர்களின் இளவரசன்

என்றும்,

கங்கர்குலத்துக்கும்

குருவம்சத்துக்குமொன

உறவு

அவன்

வழியொக

உறுதியொகிறது

என்றும் சந்தனுவின் அணமச்சு எழுதிய திருமுகத்துக்கு வதவவிரதணன கங்கன் என ஏற்கமுடியொது என்று கங்கர்குடிச்சணப முடிபவடுத்திருப்பதொக கங்கர்களின் அரசனொன தீர்த்திகன் மறுபசய்தி அனுப்பினொன். அப்படிபயன்றொல்

கங்கர்களின்

குலம்

விதிக்கும்

எந்தச்

வசொதணனணயயும்

வதவவிரதனிைம்

பசய்துபொர்க்கலொம் என்றும், கங்ணகக்குள் பிறந்ததுவம நீந்தி கணரவந்த முதற்வசொதணனமுதவல கங்கர்களில் அவவன

முதல்வன்

என்பது

உறுதியொகிவிட்ைது

என்றும்

சந்தனுவின்

கங்கர்குலத்தின் தூய்ணம அவனொல் பகட்ைது என்வற கங்கர்குலம் ஒன்வற

வழி

என

அணமச்சு

முடிபவடுத்தது.

ஆனொல்

மணலவயறிச்பசன்று

அஸ்தினபுரியின் பணைகளொல் ஆகொதது என்றனர் தளகர்த்தர்கள். வதவவிரதன்

எழுந்து

“இப்பணைகணள

நொன்

அணமச்சு

கருதுவதொக பதில்

வழிநைத்துகிவறன்”

என்றொன்.

பதிலளித்தது.

வந்ததும் வபொர்

கங்கர்கணள

“இளவரவச,

பவல்வது

வரம் ீ

வவறு

பணைநைத்தல் வவறு” என்றொர் தளகர்த்தரொன பிரவசனர். “உங்கணளத் பதொைர்ந்துவரும் ஆயிரக்கைக்கொன

வரர்களிைம் ீ நீங்கள் நிணனப்பணத பசொல்வதற்கொன பயிற்சிணய நீங்கள் இன்னும் அணையவில்ணல. அதுவவ தளபதிக்கொன

கல்வி.”

வதவவிரதன்

“நொன்

என்

பணைகளில்

அணனவருணைய

உள்ளத்ணதயும்

அறிந்திருக்கிவறன்” என்றொன். சந்தனு “தளகர்த்தவர, இவ்வரசில் என் ணமந்தனின் விருப்பம் இணறவனின் ஆணையொகும்” என்றொர்.

ஆயிரம்வபர்பகொண்ை

பணையுைன்

கங்ணகவழியொக

ஏறிச்பசன்ற

வதவவிரதன்

பன்னிரண்ைொம்

நொள்

கங்கபுரிணய அணைந்தொன். கங்ணகயின் நொன்கொம் வணளணவத் தொண்டியதுவம கங்கர்களுக்கு அவர்களின்

வருணக பதரிந்துவிடும் என்று அவன் அறிந்திருந்தொன். ஒழுகிவரும் கங்ணக வழியொகவவொ கங்ணகக்கணரக் கொடுகளின் அைர்பகொடிப்பின்னல்கள் வழியொகவவொ கங்கபுரிக்குள் நுணழய முயல்வது கங்கர்களின் அம்புகள் முன்

பநஞ்சு

வமற்கொகச்

விரிப்பதற்கு

பசன்று

நிகர்.

முப்பது

அவன்

நொட்கள்

பணைகள்

கங்ணகக்கணர

மணலவயறின.

கொடுகளில்

இமயச்சரிவில்

தொண்டிச்பசன்று வமகம் பைர்ந்த மணலச்சரிவில் நின்றன.

நுணழந்ததுவம

ஏறி

மூன்று

விலகி

மணலகணளத்

முதல் மணலயுச்சியில் நின்று கீ வழ வநொக்கியவபொது அைர்கொட்டின் பகொடிப்பின்னலுக்கு நடுவவ கங்கபுரி வட்ைமொன தொலத்தில் அள்ளிணவத்த சிறிய சிமிழ்கள் வபொலத் பதரிந்தது. கங்கர்கள் வட்ைக்கூம்புகளொக

வடுகட்டும் ீ வழக்கம் பகொண்ைவர்கள். பதருக்கள் ஒன்றுள் ஒன்றொக அணமந்த வட்ைங்கள். நடுவவ ஓங்கி நின்றிருந்த

அரண்மணனயின்

முகடு

மீ து

கங்கர்களின்

துள்ளும்

மீ ன்

இலச்சிணனபகொண்ை

பகொடி

பறந்துபகொண்டிருந்தது. கங்ணகயில் இருந்து ஓர் ஓணை அதற்குள் பசன்று மறுபக்கம் பவளிவந்து நகணர ஊடுருவிச்பசன்றது.

நகணரச்சுற்றி

வகொட்ணைமீ து

பபரிய

மரங்கணள

கொவல்முகடுகளில்

நொட்டி

மரச்சட்ைங்கணளக்

அம்புகளுைன்

வரர்கள் ீ

பகொடுத்து

இணைத்து

அமர்ந்திருந்தனர்.

உருவொக்கப்பட்ை

யொணனகள்

முட்டினொலும்

தொங்கும்படி உள்வள பபரிய தடிகள் முட்டுக்பகொடுக்கப்பட்டு சொய்ந்து ஊன்றி நிற்க அந்த மதில்சுவர் நூறு

கொல்கள் பகொண்ை முதணல வணளந்து நிற்பதுவபொலத் வதொன்றியது. மணழநீரில் கறுத்த மரங்களின்மீ து ஒட்டுக்பகொடிகள் பைர்ந்து ஏறியிருந்தன.

வகொட்ணையின் கிழக்குத்திணசயில் அதன் இருமுணனகளும் கங்ணகயில் இறங்கி மூழ்கி மணறந்தன. அங்வக கங்ணக குலப்பபண் சன்னதம் பகொண்ைதுவபொல பபரும்பொணறகளில் வமொதிச்சிதறி பவண்பகொந்தளிப்பொக சுழித்துச்பசன்றது. வகட்கமுடிந்தது.

அத்தணன

வதவவிரதன்

உயரத்திலிருந்தவபொதிலும்

அருவக

வந்து

நின்ற

அங்வக

ருத்ரவசனன்

கங்ணக

என்ற

எழுப்பிய

வபவரொணசணய

துணைத்தளபதி

“யொணனகணள

எலும்புக்குவியல்களொக ஆக்கி பகொண்டுபசல்லும் என்று வதொன்றுகிறது” என்றொர். வதவவிரதன் தணலணய அணசத்தபின் “நொம் அவ்வழியொக மட்டுவம இந்நகருக்குள் நுணழய முடியும்” என்றொன்.

திணகத்து நின்ற ருத்ரவசனனிைம் “கங்கபுரிணயச் சுற்றி இருப்பது பகொடிபின்னி அைர்ந்த அைர்கொடு. அதில் கங்கர்கள் உருவொக்கிய வழிகளில் மட்டுவம நொம் நைமொை முடியும். கங்கர்களின் அம்புகள் மிகச்சிறியணவ.

புல்லொல் ஆனணவ. மரங்களின் இடுக்குகள் வழியொக அவற்ணற மிக எளிதொக பசலுத்தமுடியும். நமது வில்லொளிகள்

வில்ணல

வணளக்கவவ

அங்வக

இைமில்ணல.

வவணல

எறிந்தொல்

பகொடிகளில்

ணகபின்னிக்பகொள்ளும்” என்றொன். “கங்ணகவழி வரலொம். ஆனொல் விணரந்திறங்கும் பதப்பங்களில் அவர்கள் வல்லூறுகள் வபொல பொய்ந்து வருவொர்கள். வரும்வபொவத குறிதவறொமல் அம்புகணள பசலுத்துவொர்கள்.”

“ஆனொல் இங்கிருந்து…” எனத் பதொைங்கிய ருத்ரவசனனிைம் வதவவிரதன் ணககொட்டி “நொன் பசொல்வணதச் பசய்யுங்கள்!” என்றொன். வதவவிரதன் வழிகொட்ை நீரருவக வளர்ந்து மிதந்துகிைந்த வகொணரப்புல்ணல பகொய்து

தணரயில் விரிக்கப்பட்ை வகொணரப்புல்கயிறுகளில் பரப்பி பமல்லச்சுருட்டி பதப்பம்வபொல ஆக்கியபின் நடுவவ கனத்த பொணறயொல் அடித்து அடித்து பள்ளம் பசய்தவபொது அது பதப்பமொகவும் பைகொகவும் பதரிந்தது. அணத ஒருவரன் ீ

தன்

ஒற்ணறக்ணகயொல்

தூக்கமுடிந்தது.

ருத்ரவசனன்

அது

கவிழ்ந்தொலும்

மூழ்கொது, பொணறகளில் முட்டினொலும் எளிதில் உணையொது என்று கண்டுபகொண்ைொர். ஒருபைகில்

இருவர்

பபரும்பொணறணயத் குருதிவபொலக்

வதம் ீ

தூக்கி

கணரந்து

ஏறிக்பகொண்ைனர்.

உருட்டிவரச்பசொல்லி

இறகுவபொல

நீண்டு

பீஷ்மன்

மணலயில்

நீவரொட்ைத்தின்

புைணவவபொல

ஒரு

இருந்து

சுழியில்

இழுபட்டுச்

எளிதில்

நீரில்

பசந்நிறமொன

ஒரு

வபொட்ைொன்.

பசன்றது.

அது

நீரில்

“இந்தச்பசந்நிறம்

வழியொகவவ பசல்லுங்கள். ஒருவபொதும் இணதவிட்டு விலகவவண்ைொம்” என்றொன் பீஷ்மன். “பைகின் நடுவவ புல்லுக்குள் புணதந்து படுத்துக்பகொள்ளுங்கள்.

தணலணயத் தூக்கொதீர்கள். ஆணைவரும்வணர எழுவதற்கு

முயலொதீர்கள்” என்றொன். ஒவ்பவொருவணரயும் பைகுைன் ணவத்து இறுக்கமொக நொரொல் பிணைத்தனர். கங்ணக

அங்வக

நொைம்பகொண்ை

பபண்

வபொல

பமல்லச்

சுழித்துக்பகொண்டிருந்தது.

அவர்கள்

ஏறிக்பகொண்ைதும் பைகுகள் பமல்ல சுழன்றபடி நீர்ப்பபருக்ணக வநொக்கி பசன்றன. ஒரு பபரிய பொணறணயத் தொண்டியதும்

பவறிபகொண்ை

ஆயிரம்

ணககள்

பைகுகணள

அள்ளிப்பிடுங்கிக்பகொண்ைன.

தூக்கி

வசியும் ீ

பிடித்தும் அம்மொனமொடின. உள்வள இருந்த வரர்கள் ீ கூச்சலிட்டு கண்கணள மூடிக்பகொண்ைனர். பொணறகளில் முட்டி முட்டிச் சுழித்தும் சிறியபொணறகளில் குட்டிக்குதிணரபயன தொவியிறங்கியும் அவர்கள் பசன்றனர்.

பசல்லச்பசல்ல வவகம் அதிகரித்து ஒரு தருைத்தில் அவர்கள் வொனிலிருந்து விழுந்துபகொண்டிருக்கும் உைர்ணவ அணைந்தனர்.

பசந்நிறத்தொணரயில் இருந்து விலகிச்பசன்ற சில பைகுகணள கங்ணக சுழித்து உள்வள இழுத்துக் பகொண்ைது. இரு

பைகுகள்

பகொண்ை

பொணறகளில்

முட்டியதும்

முகங்களுைன் கூவி

கவிழ்ந்து

மறுகைவம

உணைந்தன.

மணறந்தனர்.

அந்த

வரர்கள் ீ

நீரின் வபவரொலத்தில்

அச்சமும்

திணகப்பும்

அவர்களின் கூச்சல்கள்

மூழ்க, விழித்த கண்களொகவும் திறந்த வொயொகவும் மட்டுவம அவர்கள் பதரிந்து அணைந்தனர்.

கங்கபுரியின்

பவண்நுணரக்பகொந்தளிப்பு

வநொக்கி

அம்புகள்

வபொலச்

பசன்றன

பைகுகள்.

கங்ணகயில்

கொணலபயொளி

கண்கணளக்

மிதந்துபசன்ற பபரிய பொழ்மரங்கள் அங்வக பொணறகளில் வமொதி சிம்புகளொக கொற்றில் சிதறித் பதறித்து மூழ்கின.

நீர்நுணரச்சிதர்கள்

எழுந்து

வணளந்துவிழுந்த

அணலயின்வமல்

கூசணவக்கும்படி பநளிந்தது. வமகபமன எழுந்த சொரலுக்குவமல் மணழவிற்கள் மின்னிக்பகொண்டிருந்தன. பைகுகளில்

சில

சிதர்களொயின.

பசந்நிறப்பொணதணய

எஞ்சியவற்ணற

விட்டுவிலகின.

இருபபரும்

உறிஞ்சிக்பகொள்வதுவபொல இழுத்துக்பகொண்ைது.

அணவ

பொணறகள்

அக்கைவம

நடுவவ

இருந்த

பொணறகளொல் இணைபவளி

அணறயப்பட்டு திறந்த

வொய்

ஒருவர் வமல் ஒருவரொக அவ்விணைபவளியில் இருந்த கணரயில் பசன்று விழுந்தனர் வரர்கள். ீ அங்வக முழங்கொலளவுக்வக

நீர்

இருந்தது.

வதவவிரதன்

இறங்கி

தன்

பகொடிணய

ஆட்டியதும்

அணனவரும்

பைகுகணள அவிழ்த்துவிட்டு ணககளில் வவல்களுைன் கங்கபுரிணயவநொக்கிப் பொய்ந்தனர். வவலும் வொளும் கங்கர்களுக்குப்

பழக்கமற்றணவ.

ஓணைவழியொக

விணரந்து

வந்தது.

கங்கபுரிக்குள்

அவர்களின்

நுணழந்த

விற்கள்

அஸ்தினபுரியின்

கங்கமன்னன்

ஓணசகணளக்

நொவைற்றப்படுவதற்குள்வளவய

பணைகள் வகட்கத்

கங்ணகநீர்

வபொர்

முடிவுக்கு

உள்வள

நுணழந்து

அரண்மணனக்குச்பசல்லும்

பதொைங்குவதற்குள்

அவணர சிணறபயடுத்தன.

குலமூத்தொர் கூடிய அணவயில் கங்கமன்னனின் அரியணைவமல் தன் உணைவொணள ணவத்து அந்நகணர வதவவிரதன் ணகப்பற்றினொன். கங்கமன்னன் அஸ்தினபுரியின் ஜனபதமொக அணமவதொக அவனுணைய குல

இலச்சிணனணயத் பதொட்டு ஆணையிட்ைொன். உருவொன நொள்முதல் தனியரசொக இருந்துவந்த கங்கபுரியின் வரலொறு முடிந்தது. முதல்நொள்

அஸ்தினபுரியின்

அரண்மணனக்குள்

நுணழயலொகொது

வரர்கள் ீ என்று

அரண்மணனமுற்றத்தில்

வதவவிரதன்

தங்கியிருந்தனர்.

ஆணையிட்டிருந்தொன்.

கங்கபுரியின்

அவர்கள்

அணனத்து

வடுகளிலும் ீ வொயில்கள் மூைப்பட்டிருந்தன. வரர்கள் ீ கங்ணகயில் பிடித்த மீ ணனயும் களஞ்சியத்தில் இருந்து எடுத்த புல்லரிசிணயயும் வசர்த்து சணமத்து உண்டு திறந்த வொனின் கீ ழ் குளிரில் இரணவக் கழித்தனர்.

மறுநொள் கொணல வதவவிரதன் கங்ணகக்கணரக்குச் பசன்றொன். நீர் வந்து அணறந்துபகொண்டிருந்த கங்ணகயில் கங்கர்களின் வதொலொணை

சிறுவர்கள் பொய்ந்து

மட்டும்

நீந்திச்பசன்று பொணறகளில் ஏறி வழுக்கலில் சறுக்கி விணளயொடினர்.

அைிந்தவனொக

வதவவிரதன்

நீரில்

குதித்தொன்.

கங்ணகயின்

அணலகளில்

ஏறி

அணலவழியொகவவ கணரக்கு வந்து நின்றொன். ஆயிரம் தணலயும் பைபமடுத்த பவள்ளிநொகம் வபொலிருந்தது

கங்ணக. ஒரு பைத்திலிருந்து இன்பனொன்றுக்குத் தொவினொன். கங்ணகயின் ஆயிரம் பறக்கும் நொவுகளுைன் வசர்ந்து பறந்து அவள் மடியில் விழுந்து எழுந்தொன்.

சற்று வநரத்தில் கங்கர்குலத்துப்பபண்களும் குழந்ணதகளும் முழுக்க கணரயில் கூடிவிட்ைனர். வதவவிரதன் கணரக்கு

வந்ததும்

குழந்ணதகள்

ஓடிச்பசன்று

அவனது

ணககணளப்பற்றிக்பகொண்ைன.

முதியபபண்கள்

முகச்சுருக்கங்கள் மலர்ந்து விரிய வந்து அவன் வதொள்கணளத் தழுவினர். பபண்களின் கனிந்த கண்கள் அவணனச்சூழ்ந்தன. அன்வற கங்கர்குலம் தன் தணலமகணன கண்டுபகொண்ைது.

அன்றுமொணல கங்கர்களும் அஸ்தினபுரியின் வரர்களும் ீ குழுமி மகிழ்ந்த உண்ைொட்டு நிகழ்ந்தது. அதன் ஒலிகள்

பவளிவய

கங்ணகயின்

வபசிக்பகொண்டிருந்தொன்.

மதுவுண்டு

இணரச்சணலமீ றி அமர்ந்திருந்த

எழுந்துபகொண்டிருக்க

தீர்த்திகன்

கங்கபுரியில்

வதவவிரதன்

பன்னிரண்டு

தீர்த்திகனிைம் ஆண்டுகளில்

என்பனன்ன நிகழ்ந்தன என்று பசொல்லிக்பகொண்டிருந்தொர். பன்னிரண்டு வயதொன அவர் மகன் அர்த்திகன்

அப்பொல் ணககட்டி நின்றிருந்தொன். தீர்த்திகன் பசொன்ன ஒவ்பவொரு பசொல்லும் ருத்ரவசனணன திணகக்கச் பசய்துபகொண்டிருந்தன. ணவத்தன. அவர்கள்

ருத்ரவசனன்

வபசிக்பகொள்வணதக்

வதவவிரதன்

நின்றிருந்தொன்.

பசொல்வன

வகட்ைபடி அவன்

கண்கணள

எணதயும்

அணனத்தும் சொளரம்

தீர்த்திகணன

வழியொகத்

வகட்கவிரும்பவில்ணல

வியக்கவும்

திருப்பி

என்று

சிரிக்கவும்

கங்ணகணய முதலில்

வநொக்கிய

நிணனத்த

அர்த்திகன் அவன் எணதவயொ குறிப்பொகக் வகட்கவிரும்புகிறொன் என்று பின்னர் ஊகித்தொன். ருத்ரவசனன் வதவவிரதனின்

அன்ணனணயப்பற்றி

வகட்ைவபொது

வதவவிரதனின்

பிைரியில்

மயிர்சிலிர்ப்பதுவபொல

அர்த்திகன் கண்ைொன். ஆனொல் அவன் திரும்பவவொ உைலில் அணசவவதும் நிகழவவொ இல்ணல. “அவளுணைய

எட்ைொவது

பிள்ணள

இவன்.

இவன்

பிறந்ததுவம

கங்கர்வழக்கப்படி

நீரில்

நீந்தி

வந்துவசர்ந்தொன். இவன் கணரவநொக்கி வருவணதக் கண்ைதும் பணதப்புைன் கணரயில் நின்றிருந்த கங்கொவதவி அலறியபடி

எங்களுக்குப்

திரும்பி

கொட்டியவபொது

தன்

புரியவில்ணல.

நின்றுவிட்ைொள்.”

திணகத்து

குடிலுக்கு

ஓடிவிட்ைொள்…”

குழந்ணதக்கு

அலறி

என்றொன்

முணலயூட்ை

ணககளொல்

தீர்த்திகன்.

மறுத்துவிட்ைொள்.

தணலமயிணரப்பற்றியபடி

“ஏன்

என்று

குழந்ணதணய

பின்னகர்ந்து

இன்றுவணர

அவள்

சுவரில்

முன்

முட்டி

அன்வற அவள் பித்தியொனொள். குழந்ணதணய மட்டும் அல்ல கங்கர்கள் எவணரயுவம அவளுக்கு அணையொளம்

பதரியவில்ணல. எந்வநரமும் கண்கள் கலங்கி வழிய தணலணய அணசத்தபடி தன் உைலிவலவய எணதவயொ வதடிக்பகொண்டிருந்தொள். ஆணைகளுக்குள்ளும் ணககொல்களுக்கு அடியிலும் மொறிமொறித் வதடினொள். அவள் எணதத்வதடுகிறொள்

என்று

பதரியவில்ணல.

அங்கிருந்த

அணனத்ணதயும்

அவளுக்கு

அளித்துப்பொர்த்தனர்.

சினத்துைன் அவள் அவற்ணற அள்ளி வசினொள். ீ அவள் வபசும் பசொற்கள் பபொருளுக்கு அப்பொலிருந்தன. பநளிந்து பநளிந்து பவகுபதொணலவுக்குச் பசல்லவிரும்பும் புழு எனத்பதரிந்தொள். பின்பபொருமுணற

கங்ணகக்கணர

மைலின்

துணளக்குள்

இருந்து

ஆணமக்குஞ்சுகள்

பவளிவருவணதக்

கண்ைொள். அணவ சின்னஞ்சிறு கொல்களொல் தள்ளொடி விழுந்து எழுந்து கங்ணகணய வநொக்கி ஓடிச்பசல்வணத,

கங்ணக தன் இனியசிறுகரங்கணள நீட்டி அவற்ணற வரவவற்று அள்ளிக்பகொள்வணதப் பொர்த்தொள். அதன்பின் மைணலத் வதொண்டி வநொக்குவவத அவள் வொழ்க்ணகயொக இருந்தது. மைலுக்குள் அவள் விட்டுச்பசன்ற எவற்ணறவயொ வதடிக்பகொண்டிருந்தொள். நொன்குவருைம் அவ்வொறு வதடியபின் வதடியபடிவய உயிர்துறந்தொள்.

“அவள் கங்ணகயில் உயிர்விட்ை தன் ஏழு குழந்ணதகணள வதடிக்பகொண்டிருந்தொள் என்று மூதன்ணனயர்

பசொன்னொர்கள்” என்றொர் தீர்த்திகன். “எட்ைொவது குழந்ணத பிறந்தபின்புதொன் ஏழு குழந்ணதகளின் இறப்ணப புரிந்துபகொண்ைொள் என்றொர்கள்” ருத்ரவசனன்

“இங்வக

அவ்வொறு

குழந்ணதகள்

இறப்பவதயில்ணலயொ?”

என்றொர்.

“எங்கள்

குழந்ணதகள்

கங்ணகயில் பிறப்பபதப்படி என்பணத கருவிவலவய கற்றணவ. தன் கருவில் அவற்ணற அக்குழந்ணதகளுக்கு அவள் கற்றுக்பகொடுத்திருக்கவில்ணல என்றொல் அது அவள் பிணழவய” என்றொர்.

வதவவிரதன் உைலில் சிறு அணசவும் கூைவில்ணல என்பணத அவன் முதுணகவய வநொக்கி நின்ற அர்த்திகன் கவனித்தொன்.

பின்பு

அவன்

திரும்பி

அணறமூணலயில்

சொய்த்துணவக்கப்பட்டிருந்த

தன்

வில்ணல

எடுத்துக்பகொண்டு பவளிவய பசன்றொன். மரப்படிகளில் கனத்த கொலடிகள் ஓணசயிை அவன் பசல்வணத

மூவரும்

வகட்டுக்பகொண்டிருந்தனர்.

அறியவவயில்ணலயொ?” கண்ைொள்” என்றொர். கங்ணகக்கணரக்குச்

பசன்று

கங்ணகபவளிணயவய கங்கர்குலத்துச்

என்றொர்.

ருத்ரவசனன்

தீர்த்திகன்

பொணறமுகப்பில்

ஏறி

வநொக்கிக்பகொண்டிருந்தொன்

சிறுவர்கள்

ஓடிவந்து

“அவள்

“இல்ணல,

அவள்

அமர்ந்து

அணலகளின்

தன்

இறந்துவபொன

பதொணலதூரம்

வதவவிரதன். வமல்

ணமந்தணன

இறுதிவணர

குழந்ணதகணள

வணர

அணலயடித்துக்கிைந்த

விழவுக்பகொண்ைொட்ைம்

ஏறிக்பகொண்ைனர்.

மட்டுவம

முடிந்ததும்

ஆணமக்குஞ்சுகள்

வபொல

அவர்கள் கங்ணகவநொக்கிச் பசல்வணதக்கண்டு கணரயில் நின்ற அஸ்தினபுரியின் வரர்கள் ீ கூச்சலிட்ைனர்.

வதவவிரதன் எழுந்து நீருள் பொய்ந்து அதன் ஆழத்ணத அணைந்து மூச்சிறுகணவக்கும் நீரின் அணைப்புக்குள் பசன்றுபகொண்வை இருந்தொன்.

அதன்பின் வதவவிரதன் கங்கபுரிக்கு வரவில்ணல. தீர்த்திகன் மணறந்தபின் அவர் ணமந்தன் அர்த்திகன் மன்னனொனொன். கங்கபுரியின் மீ னும்

சந்தனுவின்

குலமூத்தொர்

சிப்பியும்

மணறவுக்குப்பின்

அரச

சணபக்கொக

வதனும்

வதவவிரதர்

அஸ்தினபுரிக்கு

அளித்துச்பசல்வொர்கள்.

கங்கபுரிணயவய

வரும்வபொது

மறந்தவர்

வதவவிரதணர

அவர்களுைன்

தனிப்பட்ை

வபொலொனொர்.

வந்து

கண்டு

பநருக்கத்ணத

ணவத்துக்பகொள்ளலொகொது என்பதிலும், அவர்களுக்கு அரசில் சிறப்புரிணம அளிக்கப்படுகிறபதன்னும் வபச்சு வரலொகொது என்பதிலும் பீஷ்மர் கவனம் பகொண்டிருந்தொர். அணத கங்கர்கள் உைர்ந்தபின் அவர்கள் மிகவும் விலகிச்பசன்றனர்.

அஸ்தினபுரி நீங்கியதும் அவருக்கு முதலில் எழுந்த எண்ைம் கங்கபுரிக்குச் பசல்லவவண்டும் என்பதொகவவ

இருந்தது. கங்கபுரிக்கு பைகுப்பொணதயும் வண்டிப்பொணதயும் அணமந்துவிட்ைன என்று அவர் அறிந்திருந்தொர். ஆனொல் அந்த வண்டிப்பொணதயில் நூலில் வகொர்க்கப்பட்ை மைிகள் வபொல வண்டிகள் பசல்லும் என அவர்

நிணனத்திருக்கவில்ணல. சொணலயின் இருமருங்கும் வைிகர்களின் தங்குமிைங்கள் அணமந்திருந்தன. அங்வக பபொதிவண்டிகள்

ஒரமொக

தூங்கிக்பகொண்டிருந்தனர். கங்கபுரியின் குணறவொன

பைகுத்துணற

பதற்கு

திரும்பியிருந்தது. முழுணமயொகவவ பபரிய

கட்ைப்பட்டிருக்க பபரிய

முணனயில்

மரங்கணள

அது

கிழக்குப்பகுதியில் இருந்தது.

கங்ணக

இறக்கி

பமொத்த

பவறிபகொண்டு

அப்பகுதியில்

வகொட்ணை

உைவுண்டுபகொண்டிருந்தனர்.

நதிக்குள்

அணமந்திருக்க

ணகவிைப்பட்டிருந்தன.

மரக்வகொட்ணை

வைிகர்கள்

கட்ைப்பட்டிருந்தது.

நகரவம

அணறந்து

நீர்ச்சிதர்கள்

மண்ணைக்பகொண்டு

புல்பொய்விரித்து நீரின்

பமல்லபமல்ல நுணரத்த

நகர்வமல்

அடித்தளம்

கட்ைப்பட்டிருந்தது. அதன்வமல் கங்கர்களின் மீ ன்பகொடி பறந்துபகொண்டிருந்தது.

ஒழுக்கு

அணதவநொக்கி

பொணறப்பகுதிகள்

பதறிப்பணதத்

எழுப்பப்பட்டு

தடுக்கும்

உயரமொகக்

படித்துணறயில் எளிதில் மிதக்கும் மரங்களொல் ஆன கட்டுமரங்கள் நின்றிருந்தன. கங்ணகயின் அப்பகுதியில் பபரியபைகுகள் அணுகமுடியொபதன்பணத பீஷ்மர் உைர்ந்தொர். இன்னும் சிலவருைங்களில் கங்கர்கள் கீ வழ கங்ணகபபருகிச்பசல்லும் அணமத்தொகவவண்டும்.

ரிஷிவகசத்திவலொ

அதற்கொக

என்று நிணனத்துக்பகொண்ைொர்.

அவர்கள்

கங்கொத்வொரத்திவலொ

பணைபகொண்டு

வந்து

ஒரு

பபரிய

தொழ்நிலங்கணள

துணறமுகத்ணத

பவன்றொகவவண்டும்

அர்த்திகன் பீஷ்மணர வரவவற்று அரண்மணனக்கு அணழத்துச்பசன்றொன். அவணர அறிந்திருந்தவர்கள் சிலவர கங்கபுரியில் இருந்தனர். அவருக்கு கங்கர்குடி சணபகூடி தணலப்பொணக அைிவித்து மரியொணதபசய்தனர். அணனத்ணதயும்

முணறப்படி

நிகழ்த்துவதன்

பசொல்லிக்பகொண்டிருந்தது

என

அவர்

இணளஞர்

மொறியிருந்தனர்.

என்பணத பசொல்லிக்பகொண்டிருந்தனர். அணனவரும்

வழியொக

நிணனத்தொர்.

அக்குடி

முதியவர்கள்

கங்கர்களின்

அவரிைம்

சிலர்

வழக்கமொன

நீ

வவறு

இணளஞர்களுக்கு

மரவுரியொணை

அவர்

என்று

யொர்

அைிந்தவர்கள்

அவணரவிை முதியவர் சிலவர. சிலர் கலிங்கத்துப் பட்ைொணைகூை அைிந்திருந்தனர். வவசரத்துப்பபொன்னும்

கொந்தொரத்து பமல்லொணைகளும் அணவயில் மின்னிக்பகொண்டிருந்தன. அங்வக தொன் கண்ை வவறுபொபைன்ன என்பணத

பநடுவநரம்

அமர்ந்திருந்தது.

கழித்வத

பீஷ்மர்

உைர்ந்தொர்.

அந்த

அணவ

நொல்வருைங்களொகப்

பிரிந்து

அன்று இரவில் அரண்மணனயில் இருந்து கிளம்பி கங்ணகக்கணரக்குச் பசன்று அந்தப் பபரும்பொணறகளில்

ஏறி வமவல பசன்று கங்ணகயின் அணலக்பகொந்தளிப்ணப பொர்த்துக்பகொண்டு வதவவிரதர் அமர்ந்திருந்தொர். மறுநொள் கொணலவய திரும்பிவிைவவண்டும் என எண்ைிக்பகொண்ைொர். கங்கபுரி என அவர் அறிந்த ஒன்று அவரது

நிணனவுகளுக்குள்

மட்டுவம

எஞ்சியிருந்தது.

ஆக்கி

உண்ணும்

கொலம்

கங்கபுரிணயச்

பசரித்து

முன்பசன்றுவிட்ைது. அப்பொல் பைகுத்துணறயில் வைிகர்களின் பைகுகள் எண்ணைப்பந்தங்கள் எரிய நீரில் ஆடிக்பகொண்டிருந்தன. பற்றிக்பகொள்ளொத பநருப்பின் அணலயடிப்பொக அந்த ஒளி பதரிந்தது. மறுநொள்

அவர்

அைர்ந்த

திரும்பிச்பசன்றொர்.

கொட்டுக்குள்

புகுந்தொர்.

நைந்துபகொண்டிருந்தொர். அணைந்ததும்

நொட்களும்

நின்றொர்.

அவ்வளவு

அடித்தளக்கூழொங்கற்கள் வபொலிருந்தன.

நீரொக

பமதுவொக

பநளிந்த

பசன்றவர்

கொட்டுக்குள்

மொதங்களுமொக

ஒவ்பவொன்றும்

ஒளிவய

முடியவில்ணல.

சொணலவழியொகச்

வழியற்ற

இைத்தில்

உைலொவலவய

பதளிந்த

அருவக

அந்த

ஓர்

பசன்றுபகொண்டிருந்தவர்

ஓடும்

மிக

தன்

இருந்து

நிறுத்திவிட்டு

வழிணய

பிரியதர்சினியின்

ஆற்ணற

எனத்பதரிந்தன.

ஆற்றில்

ரதத்ணத

அவர்

கண்ைவத

மீ ன்கள்

வொனில்

கண்கணளத்

தூக்கவவ

உருவொக்கி கணரணய இல்ணல.

மிதப்பணவ

அவரொல்

மொணலவணர நீணரவய வநொக்கியபடி அங்வகவய நின்றுபகொண்டிருந்தொர். அங்வக சந்தி கொல வைக்கத்துக்கொக

வந்த சமயவொன் என்னும் முனிவரிைம் அந்த ஆற்றின் பபயபரன்ன என்று வகட்ைொர். “இவள் பிரியதர்சினி.

பொர்ப்பதற்கு பிரியமொனவள். ஏபனனில் நமக்குப் பிரியமொனவற்ணறக் கொட்டுபவள். எனக்கு பிரம்மத்ணதக் கொட்டிக்பகொண்டிருக்கிறொள்” என்றொர் சமயவொன்.

அவர் பசன்றபின்னரும் அங்வகவய நின்றிருந்தொர். ‘எனக்குப்பிரியமொனபதன்ன?’ என்று வகட்டுக்பகொண்ைொர். புரியவில்ணல.

‘நதிவய

நீ

எனக்கு

கொட்ைவிரும்புவபதன்ன?’

என்றொர்.

நதி

பமல்ல

அணலயடித்து

பபருமூச்சுவிட்ைது. அணலகள் அைங்கியவபொது இணலபிரதிபலிப்புகள் மீ ண்டும் ஒன்றுகூடி தங்கள் வடிணவ அணைந்தன. அவற்றின் நடுவவ ஏழு குழந்ணதகணள பீஷ்மர் கண்ைொர். கருவணறமுடி பகொண்ைணவ. சிவந்த பகொழுங்கொல்களும்

ணககளும்

கன்னக்கதுப்புகளும்

சிரித்துக்பகொண்டிருந்தன.

பதளிந்த

கருவிழிகளும்

பகொண்ைணவ.

அணவ

“நீங்கள் கங்ணகயில் இருப்பீர்கள் என நிணனத்வதன்” என்றொர் பீஷ்மர். “நொங்கள் அங்வக இல்ணல. அங்வக

எவரும் எங்கணள நிணனப்பதில்ணல.” பீஷ்மர் “எங்கிருக்கிறீர்கள் தணமயன்கவள?” என்று வகட்ைொர். “வொனில் எங்கள் வபருலகில். இங்கிருக்கும் ஒவ்பவொருவருக்கும் ஒரு வரம் உண்டு. மண்ைில் எவவரனும் எங்கணள ஆழ்ந்து

நிணனத்துக்பகொண்ைொல்

அவர்கணளச்

பசன்று

வசர

எங்களொல்

முடியும்”

என்றது

மூத்ததொன

ஊர்மிகன். “ஆகவவ நொங்கள் உன்ணனச்சுற்றிவய என்றும் இருந்துபகொண்டிருக்கிவறொம்” என்றது உத்தொலிகன்.

“அன்ணன உங்களுைன்தொன் இருக்கிறொளொ?” என்றொர் பீஷ்மர். “இல்ணல தம்பி, அவள் அனலணையொமல் மணறந்தவர்களின்

உலகில்

அளிக்கப்பட்டிருக்கிறது. தரங்கன்

அணத

பசொன்னது.

விணளயொடுவவொம்”

இருக்கிறொள்.

ஊழிக்கொலம்

“நொங்கள்

என்றது

வணர

அவளருவக

ஆர்ைவன்.

அங்வக

முடிவற்ற

வதொண்டித்வதொண்டி

பசன்று

கல்வலொலனும்

கொற்றொகவும் தரளனும்

மைல்பவளி

அவள்

எங்கணளத்

ஒளியொகவும்

சிரித்தபடி

அவளுக்கு

வதடுவொள்”

ஒலிகளொகவும்

“சிலசமயம்

ஆணைணயப்பற்றி இழுப்வபொம். அவணள கொல்பின்னி விழச்பசய்வவொம்” என்றது.

அவள்

“மூத்தவர்கவள என்ணன என்ன பசய்யவிருக்கிறீர்கள்?” என்றொர் பீஷ்மர். “ஒருவபொதும் இன்பனொரு மனித உயிர்

உன்ணன

ஸ்வரொத்யன். விட்டுவந்த

பநருங்கவிைமொட்வைொம்.

உன்

தனிணமணய

நொங்கள்

உன்னிைமல்லவொ

இருக்கிறது?”

பீஷ்மர்

“உன்வழியொகத்தொவன

கொலம்

முழுக்க

நொங்கள்

மண்ைில்

நிரப்பிக்பகொள்வவொம்.”

விணளயொைமுடியும்?

நொங்கள்

பபருமூச்சுைன்

“இணளவயொவன, நொம் எண்மர். எஞ்சியிருப்பது நமக்பகன ஒவர உைல்” என்றது ஊர்மிகன். அதன்பின்

அவர்

அந்நதிக்கணரயிலும்

அந்தச்

வொழ்ந்துபகொண்டிருந்தொர்.

சிறிய

ஆற்றங்கணரயிவலவய

அணதச்சூழ்ந்த அவரது

தனிணம

கொடுகளிலும்

எட்டுமைங்கு

குடிலணமத்து

அங்வகவய

மணலக்கொற்றுவபொல

அழுத்தம்

பகொண்ைதொக

என்றது

விணளயொைொமல் “ஆம்”

என்றொர்.

தங்கிக்பகொண்ைொர்.

பரவியவரொக

இருந்தது.

பமௌனம் எட்டுமைங்கு குளிர்ந்திருந்தது. அவரது மூச்சுக்கொற்றில் எட்டு உயிர்கள் வொழ்ந்தன.

1 முதற்கனல்40 மவங்ணகயின் தனிண

அவரது

2

கிருஷ்ை துணவபொயன வியொசர் வந்து அரண்மணனயில் தங்கியிருந்த நொட்களில் பீஷ்மர் அரண்மணனக்கு அருகிவலவய பசல்லவில்ணல. மொைவர்களுைன் மூன்றொம்நொள் வபரரசியிைம்

தங்கியிருந்தொர்.

சிணவ

பசன்று

நகர்நீங்கிச்பசன்றணதக் விட்டுவிட்ைொர்கள்.

அப்வபொது

அவருக்கு

கண்விழித்துப்

பசொன்னொள்.

கண்ைதொக

அவர்

அஸ்தினபுரிக்கு

ஒற்றர்கள்

எல்ணலப்புற

வியொசணர

ஒற்றன்

இருந்த

குறுங்கொட்டில்

தகவல்கணள அளித்துக்பகொண்வை

பொர்த்தவபொது மஞ்சத்தில் அவர்கள்

அருவக

வியொசர் இல்ணல மூன்றுநொட்கள்

ஒருவன்

வந்து

என்று

இருந்தனர்.

கண்டு

வதடினொர்கள்.

பசொன்னதும்

தன்

அணத

அவர்

வதடுவணத

பீஷ்மர் சூதரிைம் வியொசர் வபரரசியிைம் பசொன்னபதன்ன என்று வகட்டுவரச்பசொன்னொர். வியொசர் அம்பிணக கண்கணள மூடிவிட்ைதொகவும் அம்பொலிணக பவளுத்துவிட்ைதொகவும் பசொன்னதொக சூதர் பசொன்னொர். பீஷ்மர் நிம்மதியிழந்து

தணலணய

அணசத்தொர்.

மூன்றொவதொக

சிணவ

என்ற

சூதர்குலப்பபண்

வியொசருைன்

இருந்ததொகவும் அவள் மட்டுவம நிலணவ வநொக்கியதொகவும் வியொசர் பசொன்னணதக் வகட்ைவபொது அவர்

தொடிணய நீவும் கரத்ணத நிறுத்தி “அவள் யொர்?” என்றொர். “அவள் வலொமஹர்ஷன் வழிவந்த சுணபக்கும் வலொமசர் வழிந்த வந்த பீதருக்கும் பிறந்தவள்” என்றதும் புன்னணக புரிந்தொர்.

அரசிகள் கருவுற்றபசய்தி அவருக்கு பிரியதர்சினியின் கணரயில்தொன் வந்து வசர்ந்தது. மருத்துவர்கணளயும் சூதர்கணளயும்

வரவணழத்து

அன்ணனயர்

நலணன

விசொரித்தொர்.

அரசமருத்துவச்சியொன

வரொகிணத

மூன்றுவபரின் கருவும் மூன்று வணக என்றொள். அம்பிணகயின் கரு கரினிகர்ப்பம் என்றொள். ‘யொணனமதத்தின் வொசணன

அவளில்

இருந்து

எழுகிறது. வயிறு

மிகவும்

பபருத்து

இைப்பக்கமொகச்

சரிந்து

இருக்கிறது.

விலொவில் அைில்வகொடுகள் வபொல சருமத்தில் வரிகள் உள்ளன. வயிற்றின் எணை தொங்கமுடியொமல் அவள் இருணககணளயும்

ஊன்றி

எழுகிறொள்.

அவள் குதிகொல்களில்

நரம்புகள் புணைத்திருக்கின்றன.

வக்கமும் ீ மூட்டில் வலியும் இருக்கிறது. அவள் வொயில் அமிலவொசணன வசுகிறது. ீ முணலக்கண்கள்

‘அவளுணைய

இருமுணலகளும் மஞ்சவளொடி

பபருத்து

முகம்

ஊமத்ணதப்பூவின்

குவணள

அவற்றில் இைமுணல

பவளுத்திருக்கிறது.

கழுத்து

வபொல

மிகப்பபரிதொகி

மிகப்பபரிதொகி

விலகியிருக்கிறது.

கருணமபகொண்டு

உதடுகள்

கொல்களில்

நீண்டிருக்கின்றன. அவள்

கண்கள்

கனத்திருக்கின்றன.

கன்னங்களிலும் உதடுகளுக்குக் கீ ழும் கரும்புள்ளிகள் உள்ளன. இணமகள் வங்கி ீ கண்களுக்குக் கீ வழ நிழல் விழுந்திருக்கிறது.

முன்பநற்றி

மயிர்

உதிர்ந்துபகொண்டிருக்கிறது.

அவள்

கனவுகளில்

யொணனகள்

வந்துபகொண்டிருக்கின்றன. மகொபலசொலியொன ஆண்குழந்ணதணய அவள் பபறப்வபொவது உறுதி.’

இரண்ைொம் அரசி மிருகிகர்ப்பம் பகொண்டிருக்கிறொள் என்றொள் வரொகிணத. அவள் உைலில் இருந்து கஸ்தூரி வொசணன

வசுகிறது. ீ

அவள்

கணலமொணனப்வபொல

எப்வபொதும்

திடுக்கிடும்தன்ணமயும்,

அடிக்கடி

மயிர்கூச்பசறிதலும் பகொண்டிருக்கிறொள். அவள் வயிறு மிதமொகப் பருத்து வலப்பக்கமொக சரிந்திருக்கிறது.

வலக்ணகணய ஊன்றி எழுகிறொள். வயிற்றருவக விலொவில் பவள்ளரிக்கொயின் வகொடுகள் வபொல வரிகள் விழுந்திருக்கின்றன.

அவள்

பசுந்தணழவொசணன வசுகிறது. ீ

கொல்கள்

ஆம்பல்கள்

வபொல

குளிர்ந்திருக்கின்றன.

அவள்

வொய்க்குள்

அம்பொலிணகயின் வலதுமுணல பபரிதொகிச் சரிந்திருக்கிறது. கொம்புகள் நீவலொத்பலத்தின் புல்லிவட்ைம்வபொல

நீண்டிருக்கின்றன. கண்கள் பவளுத்து இணமகள் சற்று வங்கியிருக்கின்றன. ீ அவள் இரு கொதுகளுக்குவமலும் தணலமயிர்

உதிர்கிறது.

பவள்ணளநொணரகணளயும் பபறுவொள்.

அவள்

மைிக்கட்டில்

கனவுகொண்கிறொள்.

நீலநரம்புகள்

பமன்ணமயொன

பதரிகின்றன.

இயல்புபகொண்ை

அவள்

மொன்கணளயும்

அரசகுமொரணன

அவள்

சூதர்குலத்து அரசி அகிகர்ப்பம் பகொண்டிருக்கிறொள். அவளிைம் பசும்பொலின் வொசணன எழுகிறது. அவள் பசுணவப்வபொல

அணமதிபகொண்ைவளொகவும்

நீவரொடிய

நீலவிழிகளில்

கனவுகள்

நிணறந்தவளொகவும்

இருக்கிறொள். அவள் வயிறு சற்வற பபருத்து முன்னொல் சரிந்திருக்கிறது. விலொவில் புதுமணழக்குப்பின் மைல்தீற்றல் கொல்களும்

வபொல

வவள்வி

வகொடுகள்

நைந்த

பதரிகின்றன.முன்பக்கம்

நொன்கொம்நொள்

ணகயூன்றி

வவள்விகுண்ைத்துச்

பகொண்டிருக்கின்றன அவள் வொயில் புனுகின் வொசணன எழுகிறது. சிணவயின்

இருமுணலகளும்

நீண்டிருக்கின்றன.

சமமொகச்

பசுணவப்வபொல

அணசவபொட்ைபடி படுத்திருக்கிறொள்.

சரிந்துள்ளன.

எப்வபொதும்

கண்கள்

எழுகிறொள்.

பசங்கல்

முணலக்கண்கள்

ஒலிகளுக்குச்

பசவிகூர்ந்தபடி,

பசவ்வரிவயொடியிருக்கின்றன.

அவள்

வபொல

ணககளும்

இளபவம்ணம

நீலச்பசண்பகம்

அவள்

பசன்ற

வபொல

நிணனவுகணள

உச்சிவகிட்டில் மயிர்

உதிர்கிறது. வமலுதடு தடித்திருக்கிறது. அவள் சிவந்த தொமணரமலர்கணளக் கனவுகொண்கிறொள். ஞொனமுள்ள ணமந்தணன அவள் பபறுவொள்.’ வரொகிணத

பரிசில்

கருநிமித்தங்கணள

பபற்றுச்பசன்றதும்

கைித்து

பீஷ்மர்

பசொல்லச்பசொன்னொர்.

நிமித்திகர்கணள அம்பிணகயின்

அணழத்து

அரசியர்

பபயணரச்பசொல்லி

மூவரின்

ஒருகல்வமல்

இன்பனொரு கல்ணல ணவத்தொன் கவபொலன் என்ற நிமித்திகன். அது பதற்குவநொக்கி விழுந்தது. பதற்வக ஒரு

அன்னப்பறணவ அடிவொனில் பறந்துபசன்றணதக் கண்டு கண்கணளமூடினொன். யமதிணசயில் பறணவ என தனக்குள்

பசொல்லிக்பகொண்ைொன்.

அவன்

உைல்

பமல்ல

நடுங்கத்

பதொைங்கியது.

ணககள்

வணைத்தந்திகள்வபொல ீ அதிர்ந்தன. உதடு இழுபட்டு கழுத்துத்தணசகள் சுருங்கி விரிந்தன. பின்பு அவன் பசொல்ல ஆரம்பித்தொன்.

‘பீஷ்மவர, குலத்தொணதவய வைக்கம். இக்கணதணயக் வகட்டு உய்த்துைர்வரொக! ீ விண்ைில் கந்தர்வ உலகில்

முன்பு வொழ்ந்த திருதரொஷ்டிரன் என்னும் பபயர்பகொண்ை ஒரு மன்னன் வில்வித்ணதயில் வல்லவன் என்று

புகழ்பபற்றிருந்தொன். அவனுணைய கண்பொர்ணவணய கந்தர்வர்களும் யட்சர்களும் வதவர்களும் புகழ்ந்தனர். அவனுணைய துணைவியொன திருதி அவன் வில்திறன்வமல் பபரும் கொதல் பகொண்டிருந்தொள்.

ஒருநொள் அவன் தன் மணனவியுைன் சித்ரதீர்த்தம் என்னும் குளக்கணரயில் இளபவயிலும் இளங்கொற்றும் முயங்குவணதக் கண்டு

நின்றிருக்ணகயில்

தன்னுணைய

நூறு குஞ்சுகளுைன் ஓர்

அன்னப்பறணவ

நீரில்

மிதந்துபகொண்டிருந்தணதக் கண்ைொன். திருதி கொமத்தின் பசொல் விணளயொட்டுக்கொக அவன் வில்வித்ணதணய

பழித்துப்வபசி சிரித்தொள். திருதியிைம் தன் வில்திறணனக் கொட்ைவிரும்பிய திருதரொஷ்டிரன் நீரில் அணலயும்

அன்னத்தின் பிம்பத்ணத வநொக்கிக் குறிபொர்த்து நீள் கழுத்ணதத்திருப்பி நூறு குஞ்சுகணளயும் மொறி மொறி வநொக்கி

வபசிக்பகொண்டிருந்த

அதன்

கண்கணள

பமல்லிய

ஊசி

இைக்கண்ைில் புகுந்து வலக்கண் வழியொக பவளிவயறியது.

வபொன்ற

அம்பொல் அடித்தொன்.

அம்பு

அந்த அன்னம் ஒரு கின்னரப்பபண். அது உண்ணமயில் கின்னர உலகத்து நீரில்தொன் நீந்திக்பகொண்டிருந்தது.

கந்தர்வன் தைொகத்தின் வமவல பறணவ என்று பொர்த்தது அதன் நிழல். நீருக்குள் இருந்த நிழல்கள்தொன் உண்ணமயில் அன்னமும் குஞ்சுகளும். அம்புபட்டு நிழல் கணலந்தணதக் கண்ை அன்னமும் குஞ்சுகளும் ஆழத்தில்

மணறய

வமவல

அவற்றின்

நிழல்கள்

மட்டும் விழியிழந்த

பதறிக்கூவிய குஞ்சுகளுமொக அணலவமொதி மிதந்துபகொண்டிருந்தன. அன்று

தன்

என்பணத

துணைவியுைன்

திருதி

கந்தர்வ

உலகுக்குச் பசன்ற

கண்டுபசொன்னொள். அவன்

நீர்பவளியில் கருநிழல்

ஒன்ணற

திரும்பி

பவண்நிழல்கள்

அன்ணனயும்

திருதரொஷ்டிரனுைன்

அந்தத்

தைொகத்தின்

துரத்தித்துரத்திக்

அவன்

கணரக்கு

பகொத்துவணதக்

அவணளச்சுற்றி

நிழல்

வந்தொன்.

இல்ணல

அங்வக

கண்ைொன். திணகத்து

நின்ற அவன் கதறி ஓடிச்பசன்று தன் குலகுருவொன சுக்ரரிைம் என்ன பசய்வபதன்று வகட்ைொன். மண்ைில்

பிறந்து உன் கைன் தீர்த்து மீ ள்வதுவணர உன் நிழல் இங்வக வணதபட்டுக்பகொண்டுதொன் இருக்கும் என்று அவர் பசொன்னொர்.

கணத பசொல்லிமுடித்தபின் கவபொலன் தளர்ந்து விழுந்தொன். பீஷ்மர் தன் தணலணய வருடியபடி பசொற்கள்

பவளிப்பைொமல் அமர்ந்திருந்தொர். கவபொலன் எழுந்து நீர் அருந்தியதும் பீஷ்மர் “இரண்ைொவது நிமித்தத்ணதச் பசொல்” என்றொர். நிமித்திகன் ணவத்த கல் வநொக்கியவபொது மொணலவநரத்தின் வபொலத் பதரிந்தது.

மங்கிய

இம்முணற

ஒளியில்

வமற்கு

வநொக்கி

கீ ற்றுநிலொ

விழுந்தது.

பசம்பட்டில்

அவன்

கண்

தூக்கி

விழுந்த சங்குவணளக்கீ ற்று

மயல் எழுந்த நிமித்திகன் பசொல்லலொனொன் பீஷ்மபிதொமகவர, முன்பனொரு கொலத்தில் இந்திரொவதி என்னும் ஆற்றின் கணரயில் பகௌரன் என்னும் சொதகப் பறணவ தன் துணையுைன் வொழ்ந்து வந்தது. மணழநீணர

வொனிலிருந்து அருந்தும் சொதகப்பறணவ பிற உயிர்கள் அறியொத ஆற்றிணைக்குணறக்குச் பசன்று அங்குள்ள

மரப்பபொந்தில் முட்ணையிடும் வழக்கம் பகொண்ைது. தந்ணத அணமக்கும் மரப்பபொந்துக்குள் பசன்று அமரும் தொய்ப்பறணவ

உள்வள முட்ணையிட்டு

இறகுகளொல்

பபொத்தி

இணரவதடிக்பகொண்டுவந்து தன் துணைக்கு உைவூட்டும்.

அணைகொக்கும்.

ஆண்பறணவ

பறந்துபசன்று

கொட்பைருதின் பகொம்புகணளப் பிணைத்ததுவபொல் அலகுள்ள சொதகப்பறணவயொன பகௌரன் தன் துணைவி சுப்ணர ஐந்து முட்ணைகளுைன் மரப்பபொந்துக்குள் முட்ணைமீ தமர்ந்து தவம் பசய்யத்பதொைங்கியதும் அணத உள்வள ணவத்து

தன்

நொற்பத்பதொருநொட்கள்

உைற்பணசயொல்

அவ்வொறு

மூடியது.

பகௌரன்

தன்

பின்பு

கொட்டுக்குள்

மணனவிக்கு

பசன்று

உைவுபகொண்டு வந்தது.

ஊட்டியது. ஒருநொளில்

நூறுமுணற

அது

உைவுைன் வந்தது. கிணைக்கும் உைவில் ஏழில் ஒருபங்ணக மட்டுவம அது உண்ைது. பமலிந்து சிறகுகணள வசும் ீ வல்லணமணய இழந்தவபொதிலும் பகௌரன் வசொர்வுறவில்ணல.

ஒருநொள் வொனில் உைவுவதடிச்பசன்ற பகௌரன் சிறகு ஓய்ந்து ஒரு மரத்தில் அமர்ந்திருக்ணகயில் ஒரு

வவைன் அணத அம்பபய்து வழ்த்தினொன். ீ இறகுகள் முழுக்க உதிர்ந்து கருக்குழந்ணதவபொல ஆன சுப்ணர

சிறகுகள் முணளக்கொமல் புழுக்கள் வபொல பநளிந்த சிறு குஞ்சுகளுைன் மரப்பபொந்தில் கொத்திருந்தது. ஐந்து குஞ்சுகளும்

தீரொப்பபரும்பசியுைன்

அன்ணனணய

முட்டி

உைவுக்கொகக்

கொத்திருந்தபின் சுப்ணர என்ன நைந்திருக்குபமன புரிந்துபகொண்ைது.

குரபலழுப்பின.

இரண்டுநொள்

சுப்ணர

தன்

குஞ்சுகளிைம்

பசொன்னது, ‘குழந்ணதகவள, இந்த

ஆற்றிணைக்குணறயில்

இருந்து

நொம்

தப்ப

ஒவரவழிதொன் உள்ளது. நீங்கள் என்ணன உண்ணுங்கள். முதலில் என் குருதிணயக் குடியுங்கள். பின்பு என்

கொல்கணள உண்ணுங்கள். அதன்பின் என் ணககணள. என் இதயத்ணத கணைசியொக உண்ணுங்கள். உங்கள் சிறகுகள் வளர்ந்ததும் பறந்துபசல்லுங்கள். என்ணன நீங்கள் சிறிதும் மிச்சம் ணவக்கலொகொது.’ அன்ணனயின் முடித்ததும் உண்ைன.

ஆணைப்படி

சுப்ணர

ஐந்து

குஞ்சுகளும் அதணன

பவளுத்து பவண்ணைவபொல

கணைசியொக

பமல்ல

உண்ைன.

ஆகியது.

அதிர்ந்துபகொண்டிருந்த

அதன்

அணவ

இதயத்ணத

அதன்

குருதிணய

அணவ

குடித்து

அன்ணனணய

சற்றும்

கொல்கணளயும்

உண்ைன.

ணககணளயும்

மிச்சமில்லொமல் உண்டு முடித்த அணவ புதியசிறகுகளுைன் வொனில் எழுந்து பறந்து பசன்றன. அந்த ஐந்து

குஞ்சுகளில் ஒன்றுக்கு மட்டும் அன்ணனயின் கணைசி ஆணை நிணனவில் இருந்தது. அது திரும்பி வந்தது. அந்தப்பபொந்தில் வொசணன

அதுமட்டும்தொன் அணத

அன்ணனயின்

எஞ்சியிருப்பணத அறிந்தது.

எப்வபொதும்

வபொக்கமுடியொபதன்பணத

புரிந்துபகொண்ைது. வதவருலகு

வநொக்கி

ஒளிமிக்கச்

பறந்துபகொண்டிருந்த

சுப்ணரணய

பகௌரன்

‘நொன் உன்

சிறகுகளுைன்

மூதொணதயரின்

உலகில்

சந்தித்தது.

துணைவன்.. என் சிறகுகள் ஏன் ஒளிபபறவில்ணல?’ வகட்ைது.

என்று

மண்ைில்

‘நொன்

தொய்ணமயின் வபரின்பத்ணத அணைந்து முழுணமபகொண்வைன். என் பிறவிக்கண்ைி அறுந்தது’ என்றது சுப்ணர. ‘ஆம், நொன் என் இச்ணச அறொமல் இறந்வதன்’ என்றது பகௌரன். ‘நீ மண்ைில் மீ ண்டும் பிறந்து நொன் பபற்ற முழுணமணயப் பபறுவொய்’ என சுப்ணர பகளரணன வொழ்த்தி விண் ஏகியது.’

பீஷ்மர் நிம்மதியிழந்து எழுந்து பசன்று விட்ைொர். நிமித்திகன் அங்வகவய இருந்தொன். பநடுவநரம் கழித்து

ஹரிவசனன் பசன்று நிமித்திகணன அனுப்பிவிைலொமொ என்று பீஷ்மரிைம் வகட்ைொன். பீஷ்மர் திரும்பிவந்து

மூன்றொவது கருவின் நிமித்தணதச் பசொல்லும்படி பசொன்னொர். இம்முணற கல் பதன்வமற்கொக விழுந்தது. கன்னித்திணசயில்

நிமித்திகன்

கண்ைது சொலமரபமொன்றில்

மயலில் அவன் மூன்றொவது கணதணயச் பசொன்னொன்.

அணைகொத்துக்பகொண்டிருந்த

ஒரு

கொகத்ணத.

அந்தக்கணத புரொைசம்ஹிணதயில் உள்ளது என பீஷ்மர் அறிந்திருந்தொர். மொண்ைவ்யர் என்னும் முனிவர்

கங்ணகயின் கணரயில் ஒரு தவக்குடிலணமத்து தனித்துத் தங்கியிருந்தொர். வபசொவநொன்புபகொண்ைவர் அவர். அவரது

தவக்குடில்

கங்ணகக்கணரக்கொட்டுக்குள்

இருந்தணமயொல்

ஒருநொள்

பகொள்ணளப்பபொருளுைன்

தப்பிவந்த பகொள்ணளயர் சிலர் மணழக்கொக அங்வக ஒதுங்கினர். வபசொவநொன்புபகொண்டிருந்த முனிவணரக் கண்ைதும்

அணதவய

தங்கள்

இைமொகக்

புணதத்துணவக்கத் பதொைங்கினர். ஒற்றர்கள் வழியொக

பகொண்ைனர்.

அங்வகவய

தங்கள்

பகொள்ணளயரின் இருப்பிைத்ணத அறிந்த அரசனின்

பபொருட்கணள

பணைகள்

வந்து

எல்லொம்

அப்பகுதிணயச்

சூழ்ந்துபகொண்ைன. தவக்குடிலுக்குள் இருந்த மொண்ைவ்யரிைம் பணைத்தணலவன் “முனிவவர, இங்வக வந்த

பகொள்ணளயர் எங்வக? அவர்கணள நீர் அறிவரொ?” ீ என்று வகட்ைொன். மொண்ைவ்யர் ஒன்றும் வபசொமல் தன்னுள் தொன்

அைங்கி

அமர்ந்திருந்தொர்.

பணைகள்

அந்த

குடிணல நன்கு

வதடியவபொது

பகொள்ணளயர்கணளயும்

பகொள்ணளயர் புணதத்த நிதிணயயும் கண்டுபிடித்தனர். மொண்ைவ்யணரயும் பகொள்ணளயர் என்று நிணனத்த பணைத்தணலவன் அவணரயும் அந்தக் பகொள்ணளயருைன் வசர்த்து சூலங்களில் கழுவவற்றினொன். உயிர்விை

மனமில்லொதிருந்த

மொண்ைவ்யர்

அந்த சூலத்திவலவய

கடும்

வலியுைன்

வொழ்ந்தொர்.

அவரது

வலிணய அறிந்த விண்ைில் வொழும் முனிவர்கள் பறணவக்கூட்ைங்களொக வந்து அவணரச்சூழ்ந்து வபபரொலி

எழுப்பினர். கொட்டில் பறணவகளின் வழக்கமில்லொ ஒலி எழுவணதக் வகட்ை வவைர்கள் பசன்று அரசனிைம் பசொன்னொர்கள்.

அரசன்

வந்து

பொர்த்தவபொது

நொற்பத்பதொரு

நொட்களொகியும்

மொண்ைவ்யர்

இறக்கொமலிருப்பணதக் கண்ைொன். அவணர கீ வழ இறக்கியதும் அவர் இறந்தொர். அவர் ஒரு முனிவபரன அறிந்த அவன் அவருக்கு முணறப்படி நீத்தொர்சைங்குகள் பசய்தொன்.

அதன் விணளவொக இறப்புலணக அணைந்த அவர் அங்வக இறப்புக்கரசனும் அறமுதல்வனுமொகிய யமனிைம் “கழுவில் ஏற்றும்படி நொன் பசய்த பிணழ என்ன?” என்று வகட்ைொர். “இளவயதில் நீர் ஒரு தட்ைொரப்பூச்சியின்

வொலில் முள்ணளச்பசலுத்தி விணளயொடின ீர்” என்றொன் யமன். “அது என் சிறுவயதில் பசய்த பிணழ. அதற்கு இவ்வளவுபபரிய தண்ைணன அறமீ றவலயொகும்” என்றொர் மொண்ைவ்யர். “என் பநறி அதுவவ” என தருமன் வொதிட்ைொன்.

மொண்ைவ்யர்

அங்வகவய

நின்று

தவம்பசய்தொர்.

தன்

அறத்தொல்

முக்கண்முதல்வணன

அங்வக

வரவணழத்தொர். அவனிைம் நீதி பசொல்லும்படி வகட்ைொர். சிவன் “ஆம், நீர் பசொன்னவத பமய். பநறிகணள அறியொத

பருவத்தில் பசய்யும்

பிணழகள்

பொவங்களொகொ” என்று உணரத்து மணறந்தொன்.

“இன்று முதல்

மண்ணுக்கும் விண்ணுக்கும் நொன் புதுபநறிணய வகுக்கிவறன்” என்றொர் மொண்ைவ்யர். பதினொன்கு வயதுவணர குழந்ணதகள்

பசய்யும்

எச்பசயலும்

பொவமல்ல. அணவ

பபரியவர்களின்

பிணழகவளயொகும்” என்றொர்.

தருமனின் அரண்மணனயின் நீதிமைி அணத ஏற்று மும்முணற முழங்கியது. “நொன் பசய்யொப்பிணழக்கு நீ என்ணன தண்டித்தொய். நீ மண்ைில் பிறந்து இக்கைணனக் கழிப்பொய்!” என்றொர் மொண்ைவ்யர்.

நிதிபபற்று நிமித்திகன் மீ ண்ைபின் பீஷ்மர் இரண்டுநொட்கள் தனக்குள் ஆழ்ந்திருந்தொர். தன் எண்ைங்கணள

சுவடிகளில் குறித்து அவற்ணற மூன்று மூங்கில் குழல்களில் அணைத்து சத்யவதிக்கு பகொடுத்தனுப்பினொர். ஒவ்பவொரு குழந்ணத பிறக்கும்வபொதும் அவற்ணற உணைத்துப் பொர்க்கும்படி குறிப்பு எழுதியிருந்தொர். சத்யவதி

அந்த மூங்கில் குழொய்கணள தன் அணறயிவலவய ணவத்திருந்தொள். ஒவ்பவொருநொளும் அவற்ணறப்பொர்த்து அவள் நிம்மதியிழந்தொள். முதல்குழந்ணத பநளிந்து

இருள்நிலவு

நொளில் பின்னிரவில்

இறக்கும் மணலப்பொம்பு

வபொல

பிறந்தது.

நொன்குநொட்கள்

பன்றிணயக்

அன்ணனணய

கவ்வி

விழுங்கமுடியொமல்

கதறித்துடிக்கச்பசய்தது

அது.

எட்டுமருத்துவச்சிகள் கருவணற வொயிணல படிகக்கத்தியொல் கிழித்து சுணளபிளந்து விணத எடுப்பதுவபொல பவளிவய

எடுத்தனர்.

யொணனக்குட்டிவபொல

கரியவபருைல் பகொண்டிருந்த

அக்குழந்ணத

விழியற்றதொக

இருந்தது. முடியற்ற அதன் தணல பபரிய பொறொங்கல் வபொல தொதியின் ணகயில் கனத்தது. மருத்துவச்சியின் ணக அதனருவக வந்ததும் அள்ளி இறுகப்பற்றிக்பகொண்டு வொய்க்குள் பகொண்டுபசன்றது. அன்ணனமுணல அளிக்கப்பட்ைதும்

பொம்ணப

விழுங்கும்

பொம்புவபொல

முணலக்கொம்ணபக்

கவ்வி

உண்ைத் பதொைங்கியது.

அன்ணனயின் முழுக்குருதிணயயும் உண்டுவிடும் என்று வசடியர் நிணனத்தனர். இரண்ைொவது

குழந்ணத

வளர்பிணற

மூன்றொம்

நொள் பிறந்தது.

அன்ணனக்கு

வலிவய

எடுக்கவில்ணல.

உதிரமிழந்து பவளுத்திருந்த அவள் அணரத்துயிலில் இருக்ணகயில் திடீபரன எழுமூச்சுவிட்ைொள். வசடியர்

குருதிமைம் அறிந்து ஓடிவருணகயில் குழந்ணத பவளிவரத்பதொைங்கியிருப்பணதக் கண்ைனர். மந்தொரபமொட்டு வபொன்று பவளுத்துச் சிறுத்திருந்த குழந்ணத உயிரற்றிருப்பதொகப் பட்ைது. அதன் தணலமயிரும் பவண்ைிற

நுணரவபொன்றிருந்தது. சிறிய வொணயத்திறந்து பூணனக்குட்டி வபொல பமன்குரலில் அழுததுவம அதன் மூச்சு ஒழுகிச்பசன்று

பமல்ல ணகணய

சுளித்து அதிர்ந்தது.

மட்டும்

அணசத்தது.

அன்ணனமுணலக்கொம்ணப

அப்படிவய தூங்கிவிட்ைது. மூன்றொம்

தொதி

அதனருவக

குழந்ணத முழுநிலவுநொளில் பிறந்தது.

அன்ணன

அணதத்தூக்கியவபொது

அது

ணவத்தவபொது

அது

வலிவந்ததும்

அவவள

பமல்ல

இருமுணற

முகம்

சப்பிவிட்டு

வந்து வபற்றிச்சிணய

அணழத்துக்பகொண்டு ஈற்றணறக்குச் பசன்றொள். ஒருநொழிணகக்குள் மூடியதொமணர மலரில் இருந்து வண்டு எழுவதுவபொல

மயில்குஞ்சின்

பகொண்டிருந்தது பதொைங்கியது.

முத்தமிட்ைொள். மூன்று

அன்ணனயில்

அகவல்வபொல அது.

இருந்து

அன்ணனயின்

நீலத்தொமணரயின்

குழந்ணதகளுக்கும்

பிறப்புச்சைங்குகளின்

அழகிய

அருவக

தந்ணதயின் இைத்தில்

அதன்

இருந்து

வொக்மந்திரம்

முதல்குழந்ணத

குழந்ணத

பவளிவய

வந்தது.

அதன்

அழுணக

முணலக்கொம்ணபக்

கவ்வி

உண்ை

மலர்க்ணககளும்

படுக்கச்பசய்ததும்

புல்லிவபொலிருந்த

முதலொவதொன

பசய்யப்பட்டிருக்கவவண்டும்.

கரியநிறமொன

ஒலித்தது.

கூந்தணல

சத்யவதிவய

மொம்பூ

அன்ணன

நகங்களும்

குனிந்து

ஜொதகர்மங்கணளச்

பதொப்புள்பகொடிணய

பிறக்கவிருக்ணகயில்

வபொன்ற

அறுப்பதற்கு

பமல்ல

பசய்தொள்.

சத்யவதி முதல்குழொணயத்

முன்பு

திறந்து

பொர்த்தொள். முதல்குழந்ணத நொைொளும் மன்னன் என்பதனொல் அணத திருதரொஷ்டிரன் என்று அணழப்பதொக

அவர் குறிப்பிட்டிருந்தொர். குழந்ணதயின் உரத்த அழுகுரல் வகட்ைதும் அவள் உள்வள பசன்று பொர்த்தவபொது

முதல்பொர்ணவயிவலவய

திடுக்கிட்டுப்

பின்னகர்ந்தொள்.

குழந்ணத

பபரிய கருங்கல்சிணல

வபொலிருந்தது.

கண்களுக்குப்பதில் இரு சணதக்குழிகள் இருந்தன. அணவ வசற்றுக்குமிழிகள் வபொல ததும்பி அணசந்தன. பதொப்புள்பகொடிணய

அறுப்பதற்குள்

முதல்பமொழிச்

சைங்ணக

பசய்தொகவவண்டும்

என்று

மருத்துவச்சி

பசொன்னொள். சத்யவதி கண்களில் கண்ை ீருைன் முன்னொல் பசன்று குழந்ணதயின் கொதில் ‘வொக்! வொக்! வொக்!’ என பசொல்லிணறவிணய

அனுப்பினொள்.

பபொன்ணனயும்

வதணனயும்

அஸ்தினபுரியின் கன்னிமூணலயில்

எடுத்த மண்ைின் ஒரு துளிணயயும் கலந்த நீணரத் பதொட்டு குழந்ணதயின் நொவில் ணவத்தொள். நொக்கில்

ணமயம்பகொண்டிருந்த குழந்ணதயின் உயிர் எழுந்து வந்து அந்த பபொற்கரண்டிணய கவ்விக்பகொண்ைது. அணத அப்படிவய விட்டுவிட்டு சத்யவதி திரும்பி ஓடினொள்.

இரண்ைொவது குழந்ணத பொல்நிறமொக இருக்கும் என்றும் ஆகவவ அதற்கு பொண்டு என்று பபயரிடுவதொகவும் பசொல்லியிருந்தொர். சுவடிணய சத்யவதி

நின்றிருந்தொள்.

பிறந்திருப்பணதச்

வொசித்ததுவம

அழுகுரல்

பசொன்னொள்.

சுருட்டி

வகட்கவில்ணல.

குழந்ணதணய

ணகயில்

ஆனொல்

குனிந்து

இறுகப்பற்றியபடி மருத்துவச்சி

வநொக்கிய

சத்யவதி

பற்கள்

கிட்டித்தவளொக

பவளிவய வந்து

அணைந்தொள். சைங்குகணள உைர்ச்சியில்லொமல் பசய்துவிட்டு திரும்பிச்பசன்றொள்.

சிறிய

குழந்ணத

ஆறுதணலத்தொன்

மூன்றொவது குழந்ணத நீர்த்துளிபயன நிணலயற்றிருப்பொன் என்பதனொல் விதுரன் என்று பபயரிட்டிருந்தொர். துடிப்புைன் ணககொல்கணள வசியபடி ீ வொய்திறந்து அழுத விதுரனின் கொதில் ‘பசொல், பசொல், பசொல்’ என அவள்

பசொன்னவபொது அவன் ணககொல்கணள அணசயொமலொக்கி அணதக்வகட்ைணதக் கண்டு அவள் வியந்தொள். அவன் நொவில்

முதல்

இனிணமணயத்

பதொட்டு

ணவத்தவபொது

சிறிய

நொக்கு

பதரிய

பறணவக்குஞ்சுவபொல

வொணயத்திறந்து சப்பினொன். ஊக்கமற்ற மனநிணலயில் இருந்த சத்யவதி அக்கைவம மலர்ந்து குழந்ணதயின் தணலயிலும் பநளிந்த பமன்பொதங்களிலும் முத்தமிட்ைொள்.

தன் குடிலில் பீஷ்மர் அமர்ந்திருக்ணகயில் ஹரிவசனன் வந்து விதுரன் பிறந்த பசய்திணயச் பசொன்னொன். அவன்

முகம் பபொலிவுபபற்றிருந்தது.

முதலிரு

குழந்ணதகளும்

நலமொனணவயொக

இல்ணல

என்பது

அஸ்தினபுரிணயப் வபொலவவ பீஷ்மரின் குடிலில் இருந்தவர்கணளயும் வசொர்வுறச் பசய்திருந்தது. “மூன்றொம் குழந்ணத ஒளியுைன் இருக்கிறது என்றனர் ஆசிரியவர” என்றொன் ஹரிவசனன். “ஆம், அப்படித்தொன் இருக்கும். உைலும் உள்ளமும் தூய்ணமபகொண்ைவன் அவன்” என்றொர் பீஷ்மர். பின்பு

தொழ்ந்த

குரலில்

‘ஹரிவசனொ,

நலம்

என்பது

மகிழ்ணவ

அளிக்கவவண்டும்

என்பதில்ணல.

தன்ணனச்சூழ்ந்துள்ள தீணமணய அறிந்தும் பசொல்லமுடியொதவரொக இருந்தவர் மொண்ைவ்யர். கழுவொைியில் அமர்ந்து வலியில்

துடிக்ணகயிலும்

பநஞ்சு

அைங்கொணமயொல்

இறக்கமுடியொதவர்…’

முடிக்கொமல் ‘…நலம் நிணறயட்டும்!’ என்று பசொல்லிவிட்டு எழுந்து கொட்டுக்குள் பசன்றொர்.

1 முதற்கனல்41 மவங்ணகயின் தனிண குழந்ணதகள்

பிறந்த

பன்னிரண்ைொம்நொள்

பீஷ்மர்

3

குறிப்பிட்டிருந்ததுவபொல

பசொல்லவந்தணத

அவர்களுக்கு

பபயர்கள்

சூட்ைப்பட்ைன. நொன்குமொதங்கள் முடிந்தபின்பு சூரியதரிசனச்சைங்கு நைந்தவபொதுதொன் பீஷ்மர் கொட்டிலிருந்து அஸ்தினபுரிக்கு வந்தொர். இரபவல்லொம்

பயைம்பசய்து விடியற்கொணலயில் அவர் தன் ஆயுதசொணலக்கு

வந்து ஓய்பவடுக்கொமவலவய நீரொைச்பசன்றொர். அவருைன் ஹரிவசனன் மட்டும் இருந்தொன். பீஷ்மர் பமல்ல பசொற்கணள

இழந்துவருவதொக

அவனுக்குப்பட்ைது.

மொற்றிக்பகொண்டிருக்கிறது என நிணனத்துக்பகொண்ைொன். அரண்மணனயின்

பதன்வமற்வக

கொடு

இருந்த பித்ருமண்ைபத்தில்

அவணர

அஸ்தினபுரிக்கு

சைங்குக்கு

ஏற்பொடு

அன்னியரொக

பசய்யப்பட்டிருந்தது.

அஸ்தினபுரியின் வபரணமச்சர் யக்ஞசர்மர் அங்வக நின்றிருந்தொர். அருவக தளகர்த்தர்களொகிய உக்ரவசனரும், சத்ருஞ்சயரும், வசொமரும்,

வியொஹ்ரதத்தரும்,

ஆயுதசொணலக்கு

கருவூலக்கொப்பொளரொகிய

அதிபரொகிய தீர்க்கவ்வயொமரும்,

லிகிதரும்,

வரிகளுக்கு

எல்ணலக்கொவலர்

பபொறுப்பொளரொகிய

தணலவரொன

விப்ரரும்,

யொணனக்பகொட்ைடிக்கு அதிபரொகிய ணவரொைரும் நின்றனர். அணனவரும் பீஷ்மணர வைங்கி வரவவற்றனர்.

இருள்விலகொத கொணலயில் தூண்களில் மொட்ைப்பட்ை பநய்விளக்குகளின் ஒளியில் பவண்கலக்குமிழ்களும் பொத்திரங்களும் கண்விழிகளும் ஐந்துவண்ைங்களில்

பசந்நிறத்தில்

வகொலமிைப்பட்ை

மின்னிக்பகொண்டிருந்தன.

மண்ைபத்தின் பலணகத்தணரயில்

களத்தின்வமல் ணவக்கப்பட்டிருந்த

மலர்களும்

எழுப்பிய வொசணன அதிகொணலயின் குளிர்ந்த கொற்றில் வமலும் அழுத்தம் பகொண்டிருந்தது.

பநய்யும்

கலந்து

பீஷ்மர் அரண்மணனயின் உபமண்ைபத்திற்குச் பசன்று அமர்ந்ததும் வசடியர் வந்து வொழ்த்துச் பசொன்னொர்கள். வபரரசி

சத்யவதி

விழவுக்குக்

அைிபசய்துபகொண்டிருக்கின்றனர்

கிளம்பிக்பகொண்டிருக்கிறொர்

என்றும்

பதரிவித்தனர்.

பீஷ்மர்

என்றும்

மூன்று

குழந்ணதகணளக்

அரசியரும்

பகொண்டுவரச்

பசொன்னொர்.

வசடியர்

மூன்று

குழந்ணதகணளயும்

பகொண்டுவந்து

அவரிைம்

பகொடுத்தனர்.

பொண்டு

இருணககணளயும் இறுக மூடி தூங்கிக்பகொண்டிருந்தொன். திருதரொஷ்டிரன் கண்குமிழிகள் அணசய கொல்கணள ஆவவசமொக

உணதத்து

உணைணய

எம்ப முயல்வதுவபொல

ணவத்திருந்தொன்.

வமலொணையும்

வசர்ந்து

பீஷ்மணரக்

அணசந்தது.

பநளிந்தொன்.

கண்ைதும்

இன்னும்

பொர்ணவயொகக்

பநய்ச்சுைர்களில் மொறிமொறி தொவிக்பகொண்டிருந்தன. பீஷ்மர்

மூன்று

குழந்ணதகணளயும்

அவன்

ஒவரசமயம் தன்

விதுரன்

ணகப்பிடியில்

ணககொல்கணள

குவியொத

ணககளில்

வசடியின்

அணசத்தவபொது

அவன் சிறுவிழிகள்

வொங்கிக்பகொண்ைொர்.

பட்டு

அந்த

அங்கிருந்த

அவரது

பபரிய

கரங்களுக்குள் அணவ சின்னஞ்சிறு பொணவகள் வபொலிருந்தன. குனிந்து அவற்றின் சிறிய முகங்கணளவய பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொர். திணரச்சீணலகள் கொற்றிலொை அணற அணமதியொக இருந்தது. பவளிவய கொற்றில் ஒரு மரக்கிணள இன்பனொன்றில் உரசும் ஒலி வகட்ைது. ஒரு வசடி பமல்ல அணசய அவள் சங்குவணளகள் ஒலிபயழுப்பின.

பவளிவய

இருந்து

சியொணம

வந்து

பீஷ்மணரக்

கண்ைதும்

அவளுணைய கனத்த கொலடிவயொணசணயக் வகட்டு பீஷ்மர் நிமிர்ந்தொர். எழுந்தருள்கிறொர்கள்” என்றொள் சியொணம.

“வபரரசி

பீஷ்மர்

குழந்ணதகளின்

சற்றுத்

கொல்கணள

தயங்கினொள்.

தன்

கண்களில்

ஒற்றிவிட்டு திரும்பக்பகொடுத்தொர். எழுந்து குனிந்தணமயொல் வதொளில் விழுந்துகிைந்த குழணல பின்னொல் தள்ளிவிட்டு

என்றொர்.

“பசல்வவொம்”

பவளிவய

எல்ணலக்கொவல்

அணமச்சரொன

“பூணசமுணறகள் பதொைங்கவிருக்கின்றன பிதொமகவர” என்றொர். பீஷ்மர் தணலயணசத்தொர். இளம்ணவதிகர்கள்

பூணசக்களம் அணமத்திருந்தனர்.

பபரிய

தொம்பொளத்தில்

பலபத்ரர்

வைங்கி

அபரொசி, அருகு, முயற்பசவி,

திருதொளி, சிறுகுறிஞ்சி, நிலப்பணன, கரிசலொங்கண்ைி, அமிர்தவல்லி, தீந்தைலி, உழிணஞ என்னும்

பத்து

மூலிணககள் ணவக்கப்பட்டிருந்தன. அப்பொல் முக்குைங்களின் வண்ைங்களும் கலந்த பன்னிரு மலர்கள்

தனித்தனியொக இருந்தன. எண்மங்கலங்களொன பநல், நொழி, ஆடி, குங்குமம், சந்தனம், அகல்விளக்கு, ஏடு,

பவண்பட்டு ஆகியவற்ணற ஒருக்கிக்பகொண்டிருந்த இணளயணவதிகன் எழுந்து “அமுதவவணள பநருங்குகிறது ஆசிரியவர” என்றொன்.

பபருஞ்சங்கம் முழங்க பல்லியம் ஆர்க்க முரசு பமல்ல அதிர்ந்து அைங்கியது. வவதியர் நிணறகலத்துைன் முன்னொல்

வர

பின்னொல்

சூதர்கள்

வர

சத்யவதி

பவண்பட்டு

ஆணை

அைிந்து

நைந்துவந்தொள்.

அதிகொணலயின் கணரயும்இருளில் அந்த பவண்ணம ஒளிபகொண்டிருந்தது. பீஷ்மர் எட்ைடி முன்னொல் பசன்று சத்யவதிணய

வைங்கி

முகமன்

உணரத்தொர்.

அணமச்சர்கள்

ஒவ்பவொருவரொகச்

வைங்கினர். சத்யவதி பலபத்ரரிைம் “எங்வக அரசியர்?” என்றொள்.

பசன்று

வொழ்த்தி

சியொணம “வந்துபகொண்டிருக்கிறொர்கள்” என்றபின் உள்வள பசன்றொள். உள்வள மைிச்சங்கங்கள் இருமுணற

ஒலிபயழுப்பின. முரசு முழங்கி அணமந்தது. ணகயில் குழந்ணதயுைன் அம்பிணக பவண்ைிற ஆணையுைன் படியிறங்கி வந்தொள். அவணளத்பதொைர்ந்து அம்பொலிணக குழந்ணதயுைன் வந்தொள். அம்பிணக துயிலிழந்த கண்களுைன், இறுகிய வகொடுகள்

விழுந்து,

முகத்துைன்

வசொர்ந்தவளொகத் பதரிந்தொள்.

கண்களுக்குக்

கீ வழ

கருவணளயம்

வொயின்

அணமந்து,

அவள்

இருபக்கமும் மிக

அழுத்தமொன

மூத்துவிட்ைவளொகத்

வதொன்றினொள். அம்பொலிணக உைல் பமலிந்திருந்தொலும் உள்ளூர உவணகயுைன் இருப்பதொகத் வதொன்றியது. கணைசியொக

சிணவ

வந்தொள்.

பகொண்டுவந்தனர்.

அவள்

நைப்பதுவபொலவவ

பதரியவில்ணல.

அவணள

வதவணதகள் சுமந்து

துணைணவதிகர் களத்தில் பட்டுப்பொய்கணள விரித்தனர். ஒருவர் “வபரரசியும் அரசிகளும் குழந்ணதகளுைன் அமரலொம்”

என்றொர்.

விரிக்கப்பட்ை

அம்பிணகயும்

பட்டுப்பொயில்

நிணலயிழந்திருப்பணத ஏவதொ

வகட்ைொள்.

பீஷ்மர்

பலபத்ரர்

அம்பொலிணகயும்

சிணவ

தன்

அமர்ந்துபகொண்ைனர்.

குழந்ணதயுைன்

கவனித்துக்பகொண்டிருந்தொர்.

உள்வள

ஓடி

மண்ைபத்துக்கு

அமர்ந்துபகொண்ைொள்.

அவள் பலபத்ரணர

சிலகைங்களில் அச்சமுற்றவரொகத்

பவளிவய

சத்யவதி

ணகயணசத்து

திரும்பி

சற்று

அணழத்து

வந்தொர்.

அவர்

சத்யவதியிைம் ஏவதொ பசொல்ல சத்யவதியின் முகம் சுருங்கியது. யக்ஞசர்மர் அருவக பசன்று குனிந்தபின் அவரும் உள்வள பசன்றுவிட்டு அவதவபொல மீ ண்டுவந்தொர்.

பீஷ்மர் உைவன என்ன நைக்கிறது என்று புரிந்துபகொண்ைொர். முதுணவதிகர் எழுவர் வந்து ஜொதகர்மத்ணதச் பசய்யவவண்டுபமன்பது சபொமண்ைபத்துக்குப்

மரபு.

பின்னொல்

எழுவரும்

தூண்களின்

மண்ைபத்துக்கு

அருவக

கூடி

வரவில்ணல.

நின்றிருந்தனர்.

என்ன

அவர்கள்

நைக்கிறது

அப்பொல் என்று

வினவுவதற்கொக பீஷ்மர் மொர்பில் கட்டியிருந்த ணககணளத் தொழ்த்தியவபொது யக்ஞசர்மர் தன்ணன வநொக்கி வருவணதக் கண்ைொர். அவர் பபருமூச்சுைன் தன்ணன எளிதொக்கிக்பகொண்ைொர்.

யக்ஞசர்மர் வைங்கி “பிதொமகவர, இந்த அஸ்தினபுரி உங்கள் மடியில் தவழும் குழந்ணத. இதன் நலணனவய நொடுபவர்

நீங்கள். இணத

பிடிவொதங்கணளயும்

உைவூட்டிப்

குறும்புகணளயும்

புரப்பவர்.

அணனவணர

இதன்

அன்ணன.

விைவும்

ஆகவவ

நீங்கள்

இதன்

வநொய்கணளயும்

நன்கறிவர்கள்” ீ என்றொர்.

பீஷ்மர்

வபசொமல் கூர்ந்து வநொக்கி நின்றொர். “ணவதிகர்கள் தொங்கள் இங்கிருப்பணத விரும்பவில்ணல.”

ஒருகைத்திலும் சிறிய அளவில் பீஷ்மர் முகம் சிவந்து பின் மீ ண்ைது. புன்னணகயுைன் “ஏன்?” என்றொர். “உங்கள்மீ து கொசிநொட்டு இளவரசியின் தீச்பசொல் உள்ளது என்கிறொர்கள். இந்த ணவதிகச்பசயலில் நீங்கள் பங்பகடுப்பது அறப்பிணழ என்கிறொர்கள்” என்ற யக்ஞசர்மர் வவகமொக “அவர்களுக்கு இந்த விழொ ஓர் உகந்த தருைம்.

இணதப்பயன்படுத்திக்பகொள்ள

எண்ணுகிறொர்கள்.

பசய்யமுடியொது” என்றொர்.

ஆனொல்

அவர்கணள

நொம்

ஒன்றும்

“வபரரசி என்ன பசொல்கிறொர்?” என்றொர் பீஷ்மர். “வபரரசியின் ஆணைப்படித்தொன் நொன் வபசவந்வதன்…” என்றொர் யக்ஞசர்மர். “தொங்கள் மீ ண்டும் சிலகொலம் வனம்புகுவது நல்லது என்று வபரரசி எண்ணுகிறொர்.” பீஷ்மர் தொடிணய

நீவிவிட்டு

“நொன்

இப்வபொது

என்ன

பசய்யவவண்டும் என

வபரரசி

ஆணையிட்ைொர்?” என்றொர்.

“தொங்கள் உைவன இங்கிருந்து பசன்றுவிைவவண்டும் என்றும் வபரரசிவய தங்கணள மொணலயில் சந்தித்து இணதப்பற்றி விவொதிப்பொர் என்றும் பசொன்னொர்.” அங்கிருந்த

அத்தணன

சருமங்களும்

அந்த உணரயொைணல

வகட்டுக்பகொண்டிருந்தன

என்பணத

பீஷ்மர்

உைர்ந்தொர். தணலநிமிர்ந்து நிதொனமொக திரும்பிநைந்தொர். அவர் முதுகுக்குப் பின் அத்தணன உைல்களும் இறுக்கமிழப்பதன்

அணசணவ

அவரது

சருமம்

வகட்ைது.

அப்வபொதுதொன்

அவணர

பவளிவயற்ற அந்த

சணபயில் அணனவருவம விரும்பியிருந்தனர் என்பணத அவர் உைர்ந்தொர். கீ ழ்வொயுணவ

பவளிவயற்றும்

உைலின் நிம்மதி என நிணனத்துக்பகொண்ைதும் அவர் உதடுகள் பமல்லிய புன்னணகயில் வணளந்தன.

பின்மதியத்தில் அவர் சத்யவதிணய அந்தரமண்ைபத்தில் சந்தித்தவபொது அவள் ஓய்வொக நீளிருக்ணகயில் படுத்திருந்தொள். பசொல்லி

பீஷ்மர்

வரவவற்றொள்.

உள்வள

பசன்றதும்

அஸ்தினபுரியின்

வமலொணைணய

எடுத்துப்வபொர்த்தியபடி அவணர

ஆட்சிணமக் குறிப்புகணளப்பற்றி

மட்டுவம

வபசினொள்.

முகமன் பீஷ்மர்

அவள் கண்கணளச் சந்தித்தவபொது அணவ குழந்ணதக்கண்கள்வபொல பதளிந்திருக்கக் கண்ைொர். அணத எண்ைி அவர் அகம் வியந்தது.

விணைபபற்று எழும்வபொது “நொன் கொவைகவிருக்கிவறன்” என்றொர் பீஷ்மர். சத்யவதி மிக இயல்பொக “உனக்குள் கொடு உள்ளது ணமந்தொ. நீ நகரில் வொழ்பவனல்ல” என்றொள். “ஆனொல் நீ உைனடியொகச் பசன்றொல் ஆட்சியில்

இைர்கள் நிகழக்கூடும். நீ சிறிதுநொட்களுக்கு…” என அவள் பசொல்லத்பதொைங்கியதும் “அதற்குரியனவற்ணறச் பசய்துவிட்வைன்” என்றொர். சத்யவதி புன்னணகயுைன் “நீ என்றுவம முன்னறிந்து நைப்பவன்” என்றொள்.

அன்று மொணலவய பீஷ்மர் அஸ்தினபுரிணய விட்டு நீங்கினொர். நகரத்பதருக்களில் அவரது ரதம் பசன்றவபொது மக்களின்

நைத்ணத மொறியிருப்பணத

வழிவிட்ைனர்.

பவளிப்பட்ைது.

ஆனொல்

பபண்கள்

திமிறும்

சொளரம்

கண்நுனிகளொல்

குழந்ணதயின் வழியொக

கண்ைொர்.

அவர்கள்

உைல்வபொல

அவணர

அவரது

அவ்வணசவுகளில்

வநொக்கவில்ணல.

ரதத்துக்கு ஒரு

முதியவர்கள்

பைிந்து

புறக்கைிப்பு

குழந்ணதகணள

அணழத்து அவணர சுட்டிக்கொட்ைவில்ணல. வரர்களின் ீ வவல்தொழ்த்துதலில் கூை அந்தக் கசப்பு பவளிப்பட்ைது.

கொற்றில் நழுவி பின்னொல்பசல்லும் பபொன்பட்டு வமலொணை வபொல நகர் நீங்குணகயில் அஸ்தினபுரிணய உைர்வது அவர் வழக்கம். அன்று வதொள்சுணமபயொன்று உதிர்ந்ததுவபொல நிணனத்துக்பகொண்ைொர். நகரின்

ஒலிகள் முழுணமயொகவவ மணறந்தபின்னர்தொன் அவர் தன் உைல் இறுகி இருப்பணத, தொணை முறுகி உதடு கடிபட்டிருப்பணத உைர்ந்தொர். பபருமூச்சுகள் வழியொகத் தன்ணன தளர்த்திக்பகொண்ைொர்.

அஸ்தினபுரியில் இருந்து வைவமற்கொகச் பசன்றுபகொண்டிருந்தொர் பீஷ்மர். ரதசொணல அவருக்கு முன்னொல் பநளிந்து

பநளிந்து வந்தபடிவய

பபொறிக்கப்பட்ை

பொணறகளும்

பமல்லத்தளர்ந்தன.

இருந்தது.

பசம்புழுதி

சுங்கச்சொவடிகளும்

கடிவொளத்ணத

ஒருணகயொல்

வந்தன.

படிந்த

மரங்களும்

இரவவறியபின்

பற்றியபடி

அரசொணைக்கல்பவட்டுகள்

குதிணரகள் மூச்சுவொங்கியபடி

சொணலவயொரத்ணதப்

பொர்த்துக்பகொண்வை

பசன்றொர். பபரியசத்திரங்களில் பந்தங்கள் எரிய மது அருந்திய பயைிகளின் உரத்த குரல்கள் வகட்ைன.

பபரியவதொர் அரசமரத்தடியில் கட்ைப்பட்டிருந்த சிறிய கல்மண்ைபத்தில் அகல்விளக்கின் சுைரும் நிழல்களும் பதரிந்தன. ஒரு சூதனின் பமல்லிய கிணைபயொலி வந்தது. பீஷ்மர்

ரதத்ணத

நிறுத்தி

குதிணரகணள

அவிழ்த்து

கொட்டுக்குள்

விட்ைொர்.

கொட்டுக்பகொடிபயொன்றொல்

குழல்கணளக் கட்டி பின்னொல் விட்டுக்பகொண்டு நைந்து அந்த மண்ைபத்ணத அணைந்தொர். அங்வக எட்டுவபர்

இருந்தனர். ஒருவர் கிழட்டு சூதர். பிறர் உணைணமகளற்ற நொவைொடிகள். அவர்களின் மூட்ணைகள் ஓரமொகக் கிைந்தன. அணனவரும் மதுவின் வபொணதயில் இருந்தனர். “இவதொ

வருகிறொர்

பீஷ்மர், அஸ்தினபுரியின் கல்வகொபுரம், அஹஹ்ஹஹ்ஹொ!” என்று

சூதர்

நணகத்தொர்.

வபொணதயில் எச்சில் ஊறிய வொணய சப்புக்பகொட்டியபடி “பநட்ணைமனிதவர, நீர் பீஷ்மருக்கு என்ன உறவு என நொன் அறியலொமொ?” என்றொர். பிறர் சிரித்தனர். சூதர் “பீஷ்மரின் தந்ணத சந்தனு தன் ஆயுதத்ணத வவறு இைங்களிலும்

கூர்தீட்டியிருக்கலொபமன

இவர்

சிரித்துக்பகொண்டு அவணரப்பொர்த்தனர். பீஷ்மர்

மண்ைபத்தின்

துயிலவிருக்கிறீர்கள்.

கல்திண்ணையில்

ஆகவவ

நீங்களும்

கொட்டுகிறொர்

அல்லவொ?”

அமர்ந்துபகொண்ைொர்.

எங்கணளப்வபொல

“வரவர, ீ

மகிழ்ச்சியொன

என்றொர். நீங்கள்

குடிகொரர்

குடிகொரர்கள்

குளிக்கொமல்

என

நொங்கள்

நிணனக்கலொமொ?” என்றொன் ஓர் இணளஞன். “அவணரப்பொர்த்தொல் துயரமொன குடிகொரர் என்று வதொன்றுகிறவத”

என்றொன் இன்பனொருவன். “அவர் முணன மழுங்கிய ஆயுதத்துைன் அணலபவரொக இருக்கலொம்” என இருளில் இருந்து ஒருவன் பசொன்னொன். அணனவரும் சிரித்தனர்.

ஒரு கிழவன் எழுந்து மூங்கில் குவணளயில் மதுவுைன் அருவக வந்தொன். அழுகிய மதூகமலரின் நொற்றம் அதில்

இருந்தது.

“நீங்கள்

இணதக்

தயொரிக்கப்பட்ைது” என்று நீட்டினொன்.

குடிக்கலொம்

அணனவரும்

வரவர. ீ

இது

சிறந்த

சிரிக்க ஒருவன்

பபண்கழுணதயின்

சிறுநீரொல்

“அய்யய்வயொ! கழுணதயின் சிறுநீர்!

அற்புதம்! கழுணதயின் சிறுநீர்!” என்று பபொங்கிப்பபொங்கி சிரிக்கத் பதொைங்கினொன்.

பீஷ்மர் குவணளணய வொங்கி “நலம்திகழட்டும்!” என்றபின் ஒவர மூச்சில் அணதக்குடித்தொர். மதூகமலணர அழுகச்பசய்து நீரில் பகொதிக்கணவத்து எடுக்கப்படும் அந்த மது சிந்தணனயின் அணனத்துச் சரடுகணளயும் எண்ணையில் பநளியும் மண்புழுக்களொக ஆக்கிவிடும் என பீஷ்மர் அறிந்திருந்தொர்.

மதூகம் அவர் நொசியிலும் வொயிலும் நிணறந்தது. “இவர் சிறந்த குடிகொரர்… இவரது தந்ணத கூர்தீட்டும்வபொது இந்த மஹுவொக்

கள்ணள

பபருக்பகடுப்பொன

யமுணனயில்

ஆணமயிணறச்சியும் கன்னங்கரியது…”

இங்வக

அப்பொல்

சிரித்துக்பகொண்டிருந்தொன். ஆணமயிணறச்சி

கண்டிப்பொகக்

இருக்கிறது. நீந்த

ஒருவன்

பநடுவநரம்

முன்னவர

குடித்திருப்பொர்” என்றொன் அணதத்தின்று

முடியும்” என்றொன். “கழுணதயின் சுைப்பட்டிருந்தது.

வமலும்

ஒருவன்.

“கொளிந்தியில்

சிறுநீர்!

நொம்

பிடிக்கப்பட்ை

அருணம!”

உதடுகளில்

சூதர் “வரவர, ீ உயர்ந்த

குடித்தொல்

அதன்

என

வபொணதயின்

ஆணம

எச்சில்

பமன்பகொழுப்பு

இது…

வழிய

ஒட்டி

கணைவொயில் வழிந்தது. பீஷ்மர் மும்முணற இணறச்சிணயத் தின்று மதூகமதுணவ அருந்தினொர். வொயில் பணசவபொல

ஏவதொ

ஊறி

நிணறந்தது.

கழுத்தில்

தணலயின்

எணை

அதிகரித்து

வந்தது.

கொல்கணள

நீட்டிக்பகொண்டு

மண்ைபத்தூைில்

பொரதவர்ஷத்திவலவய ஞொனியொன

சொய்ந்தொர்.

ஒவர

சூதன்

சூதர்

என

“வரவர ீ

ஞொனியொன

என்

பபயர்

விைம்பன்.

ஒவர சூதனொல்

நொன்

கருதப்படுபவன்.

இந்த

நொன்

கங்ணகயின் மகனொகிய பீஷ்மணரப்பற்றி பொடிக்பகொண்டிருந்வதன்” என்றொர். பீஷ்மர் ஒரு பபொன் நொையத்ணத எடுத்து சூதரிைம் வசி ீ “பொடுக!” என்றொர்.

நொவைொடிகள் திணகத்தனர். “பபொன்நொையம்! வரவர, ீ இது ணகயில் இருந்தபதன்றொல் நீங்கள் ஏன் பபரிய சத்திரங்களுக்கு பசல்லக்கூைொது?” என்றொன்

ஒருவன்.

இன்பனொருவன்

“மூைொ, பபரிய

சத்திரங்களில்

இருந்துதொன் இந்தப் பபொன் நொையத்ணதவய இவர் பகொண்டுவந்திருக்கிறொர்” என்றொன். “திருடியொ?” என்றொன் இன்பனொருவன்.

வரர்கள் ீ

“வசச்வச,

நொையங்கணள எடுப்பொர்கள்” என்றொன். முதலில்

வகட்ைவன்

வமலும்

கடினமல்ல.

“கண்டுபிடிப்பது

திருடுவொர்களொ

குழம்பி

அணவ

என்ன?

அவர்கள்

உைல்கணள

“இறந்த

அவர்களின்

இறந்த

எங்வக

கொலடியில்

உைல்களில்

கண்டுபிடிப்பொர்கள்?”

கிைக்கும்.”

முதலில்

இருந்து

என்றொன்.

வகட்ைவன்

எழுந்துவிட்ைொன். “எப்படி?” என்றொன். “வைய், பகொல்லப்பட்ை பிைம் பகொன்றவன் முன்னொல்தொவன விழும்?” அப்வபொதுதொன்

புரிந்துபகொண்டு

அவன்

பவடித்துச்

சிரித்தொன்.

சிறுநீர்! ஓ” என்று கண்ைரும் ீ மூக்குநீரும் வழியச் சிரித்தொன். விைம்பன் உரக்க “அணமதி! ணககணளத்தூக்கி

அணமதி

வபரரசர்கவள, அணமதி

கூச்சலிட்ைனர். “பீஷ்மரின்

உருவொக்கும் ஆபத்துகளில்

இருந்து

கணத

கொப்பொற்றும்

கீ வழ விழுந்து

மொவரர்கவள! ீ

வகளுங்கள்.

பொதுகொவலர்

அவர்

கிைந்தவன்

“கழுணதயின்

அணமதி!” என்றொர்.

இந்த

அஸ்தினபுரிணய

அவர்கள் அவவர

அல்லவொ? பிறரது குழந்ணதகளுக்கொக

பசொத்துவசர்க்கும் தந்ணத அல்லவொ?” வஹொவஹொவஹொ என்ற கூச்சல்களும் சிரிப்புகளும் எழுந்தன.

“பீஷ்மருக்குத் வதணவயொனது என்ன சொன்வறொவர? அவர் நம் நொட்டின் பிதொமகர். அவருக்குத் வதணவயொனது எள்ளும்

தண்ை ீரும். அவர்பசய்த

தியொகங்களுக்கொக

நொம்

அவணர

எள்ளொல்

ஆன

மணலமீ து

ஏற்றி

கங்ணகயில் மிதக்கவிைவவண்டும். ஓம் அவ்வொவற ஆகுக!” விைம்பன் ஏப்பம் விட்டு “அவைய், சுனகொ எங்வக என் மஹுவொ? எங்வக அவள்?” என்றொர். அவன்

மதுக்குவணளணயக்

பகொடுத்ததும்

ஒவர

மிைறில்

குடித்துவிட்டு

பவளிவய

“நொணள

வபொகும்

சிறுநீருக்கும் இந்த மஹுவொவுக்கும் நடுவவ உள்ள வவறுபொடு என்ன?” என்றொர். “என்ன என்ன?” என்றனர் குடிகொரர்கள். “கவிணத! வொக்வதவி!” என்றொர் சூதர். ஊஊஊ என நொன்குவபர் ஊணளயிை பிறர் சிரித்தனர்.

“அந்தக்கொலத்திவல ரொமன் என்று ஓர் அரசன் இருந்தொன். வட்டுப்பபண்ணை ீ கொட்டுக்குக் கூட்டிச்பசன்று

அரக்கனிைம் அகப்பைச்பசய்தொன். அந்தப்பிணழணயச் சரிபசய்ய அவன் அகச்சொன்று துடித்ததனொல் அவன் அரக்கவம்சத்ணத

அழித்தொன்.

அரக்கவம்சத்ணத

அழித்ததன்

அவன்

நொமம்

அகச்சொன்றின்

வொழ்க!” குடிகொரர்கள்

வலியொல்

ணககணளத் தட்டினர்.

அவன் அந்த

மணனவிணய

“அதன்பின்

மீ ண்டும்

கொட்டுக்கு

அனுப்பினொன். அவள் எரிபுகுந்தொள். அவள் எரிபுகுந்ததன் அகச்சொன்றுத்துயர் தொளொமல் புழுவொகத் துடித்த அவன் அணதபவல்ல தன்ணன விஷ்ணுவின் பிறவிவடிவம் என அறிவித்தொன். அவன் வொழ்க!” “ரொமன்

இக்ஷுவொகு

குலத்தவன்.

அவ்வம்சத்திவல

மகொபிஷக்

என்னும்

மன்னன்

ஒருவன்

ஆண்டுபகொண்டிருந்தொன். அவன் ஆயிரம் அஸ்வவமத யொகங்களும் நூறு ரொஜசூய யொகங்களும் பசய்தொன். எஞ்சிய வநரத்தில் உலகுக்கு

பிள்ணளகணளப்

அனுப்பினர்.

வவள்விகளுக்கு

அவன்

பசலவழித்த

பபற்றொன்.

அங்வக

வநரத்தில்

பிள்ணளகள்

ரொஜரிஷியொக

இன்னும்

அவனுக்கு

நீர்க்கைன்

அமர்ந்திருந்தொன்.

சற்று மகவுகணள

எண்ைம் நிணறந்திருந்தொல் அது பிணழயல்ல அல்லவொ?”

அவன்

பசய்து பிரம்மனின் பநஞ்சபமல்லொம்

பிறப்பித்திருக்கலொவமொ

என்னும்

“ஆம்! ஆம்! ஆம்!” என்றனர் குடிகொரர்கள். ஒருவன் மட்டும் “கழுணதச்சிறுநீர்! அய்யய்வயொ!” என்று சிரித்து கண்ை ீர் விட்ைொன்.

விைம்பன்

“அப்வபொது

அங்வக

பிரம்மணனப்பொர்க்க

கங்ணக

வந்தொள்.

கங்ணக மீ து

கொற்றடிப்பது இயல்புதொவன? அணலவிலகிய கங்ணகயில் சுழிகளிருப்பணத ஒரு மன்னன் பொர்ப்பதில் என்ன

பிணழ? அந்தக்குற்றத்துக்கொக அவணன பிரம்மன் நீ மண்ைில் சந்தனு என்னும் மன்னனொகப் பிறப்பொய்

என்று தீச்பசொல் விடுத்தொர். அவ்வொறொக சந்தனு மஹுவொ சுணவயொக இருப்பதும் அறம் திகழ்வதுமொன அஸ்தினபுரியில்

மொமன்னர்

பிரதீபரின்

ணமந்தனொகப்

பிறந்தொர்.

பொரதவர்ஷம்

புளகம்

பகொண்ைது.

ஏபனன்றொல் வபொனவன் அவ்வளவு விணரவொகத் திரும்பிவருவொன் என அது எதிர்பொர்க்கவவயில்ணல.”

“ஒருபபண்ணை விரும்புபவணன தண்டிக்க சிறந்தவழி அந்தப்பபண்ணைவய அவன் அணையும்படிச் பசய்வது அல்லவொ? பிரம்மனின் தீயொணைப்படி சந்தனு மண்ைில்பிறந்து கங்ணகணய மைக்க வநர்ந்தது. கங்ணக

விண்வழியொக மண்ணுக்கு வரும் வழியில் எட்டு வசுக்களும் எட்டு எல்ணலக்கற்கள் வபொல பவளுத்து நிற்பணதக்

கண்ைொள்.

ஏன்

இந்தக்

வகொலம்

என்று

வகட்ைொள். கங்ணகயன்ணனவய

நொங்கள்

விண்ைக

ஷத்ரியர்கள்.

பபொழுதுவபொகொத

ஷத்ரியர்கள்

பசுக்கணளத்

திருடுவது

மண்ைிலும்

விண்ைிலும்

விதியல்லவொ? ஆகவவ நொங்கள் வசிட்ைரின் பசுக்கணளத் திருடிவனொம். அவர் நன்கு சிந்திக்கொமல் எங்கணள ஆற்றலிழக்கச் பசய்துவிட்ைொர் என்றனர்” விைம்பன் பொடினொர். நீவய

“எங்கணள

கருவுற்று

மீ ளப்பபறுவவொம்

என்றனர்

மனிதர்களொகப்

பபற்றொபயன்றொல்

வசுக்கள். அவ்வொவற

ஆகுக.

நொங்கள்

நீங்கள்

மண்ைில்

விணரவொக

வல்லணமணய

நற்பசயல்கணளச்

பசய்து

பசய்நலம் ஈட்டி விண்ைகம் புகுங்கள் என்றொள் கங்ணக. எட்டுவசுக்களில் மூத்தவர் பதறி அன்ணனவய

எங்கணள அறிந்தபின்னரும் இணதச்பசொல்லலொமொ? நொங்கள் அங்வக பிறந்தொல் ணககொல் மற்றும் உறுப்புக்கள் பவறுவம இரொத கொரைத்தொல் இன்னும் நொணலந்து பிறவிக்கொன பழிகணளவய ஈட்டிக்பகொள்வவொம். அப்படி

எணதயும் நொங்கள் பசய்வதற்குள் எங்கணள நீவய உனது நீரில் மூழ்கடித்து பகொணலபசய்துவிடு என்றொர். அவ்வண்ைவம பசய்கிவறன் என்று அன்ணன வொக்களித்தொள்.”

“மொமன்னர் பிரதீபர் கங்ணகக்கணரக்கு வவட்ணையொைச்பசன்றவபொது கங்ணகயன்ணன ஒரு சிறுபபண்ைொகச் பசன்று

அவரது

வலது பதொணையில்

அமர்ந்தொள்.

வலது

பதொணையில்

அமர்பவள்

மருமகளொகவவ

ஆகமுடியும் என்று அணமச்சர்கள் பசொல்லிவிட்ைதனொல் மனம் வருந்திய பிரதீபர் தன் மகன் சந்தனுவுக்வக அவணள மைம்

புரிந்துணவக்க

முடிபவடுத்தொர்.

அவர் மைக்வகொரிக்ணகணய முன்ணவத்தவபொது

கங்ணக

நொன் என்ன பசய்தொலும் உன் ணமந்தன் ஏன் என்று வகட்கலொகொது என்று பசொன்னொள். அன்றிலிருந்வத அக்வகொரிக்ணகணய

அணனத்து

மைமகள்களும்

முதல்நொளிரவில்

முன்ணவக்கும்

உருவொகியது என்றறிக! ஓம், அவ்விதி என்றும் அவ்வொவற ஆகுக!”

நிணல

மண்ைில்

குடிகொரர்களில் இருவர் விழுந்து எச்சில்வழிய தூங்கிக்பகொண்டிருந்தனர். நொணலந்துவபர் எங்கிருக்கிறொர்கள் என்ற நிணலயில் அமர்ந்திருக்க ஒருவன் மட்டும் “கழுணதச் சிறுநீர்” என்று பமல்ல விசும்பி மூக்ணகச் சிந்தி உதறினொன்.

“கங்ணகயன்ணன ஏழு வசுக்கணள நீரில் மூழ்கடித்துக் பகொன்றொள். அவர்கள் உைனடியொக பறந்து எழுந்து வொனில்

பசன்று வவறு

மூழ்கடித்த கணரயில்

அன்ணனயின்

ஆநிணரகளுக்கொக ணகணய

நின்றுபகொண்ைொன்.

கடித்தணமயொல்

அவன்

வதவதம்ஸன்

வதை

ஆரம்பித்தனர்.

கடித்துவிட்ைொன்.

என்று

ஜஹ்னு

கங்ணக

எட்ைொவது

ணகணய

முனிவரின்

புதல்வியும்

அணழக்கப்பட்ைொன். பிற்பொடு

வசு

உதறியதும்

மட்டும்

வதவியுமொன

அஸ்தினபுரியின்

கங்ணகயில்

அவன் ஓடிப்வபொய் கங்ணகணயக்

அரசொணையின்படி

அந்தப்பபயர் வதவவிரதன் என்று ஆக்கப்பட்ைது. முந்ணதய பபயணரச் பசொல்பவர்கள் பிந்ணதய பபயணர ஆயிரம் முணற கூவியபடி கணசயடிணய பபற்றுக்பகொள்ளவவண்டும் என்று வகுக்கப்பட்ைது.”

விைம்பன் பீஷ்மரிைம் “ஆகவவ மொவரவர, ீ சிறந்த பபொன்நொையங்களொல் அைிபசய்யப்பட்ை வதொல்ணபணயக் பகொண்ைவவர, மற்ற ஏழுவசுக்களும் அவணன

அப்படி

என்னபசய்வொன்

விட்டுவிைொதீர்கள்.

என்று

வொன்பவளியில் பொம்பின்கொணல

எங்களுக்குத்

பதரியும்

நின்று

மற்ற

என்றனர்.

பரிதவித்து

ஏழு

கூச்சலிட்ைனர்.

பொம்புகளும் அறியும்.

வதவி

கவணலவவண்ைொம்,

அன்ணனவய,

அவன்

அங்வக

இப்பிறவியில்

இவனுக்கு அரசு, கொமம், மக்கள்வபறு மூன்றும் இருக்கொது என்றொள். வசுக்கள் கணைசி வசுணவ வநொக்கி எள்ளி நணகத்தபடி

மணறந்தனர்.

பசய்வனபவல்லொம் என்றொர்.

தன்

தீங்கொகக்

ணகணயக்

கைவது

கடித்த

மகணனவநொக்கி

என்றொள்” என்றபின்

கங்கொவதவி

“மஹுவொணவ

நீ

இப்பிறவியில்

வொழ்த்துங்கள் மொனுைவர”

பின்பு விைம்பன் பதொைர்ந்தொர் “அந்த வசு அவணள வைங்கி அன்ணனவய நொன் உயிர்தரிப்பதற்கொகச் பசய்த பிணழணய பபொறுத்தருள்க. நொன் இங்வக பொவங்கணளச் பசய்தொல் நீங்கவள என்ணன மீ ண்டும் ணமந்தனொகப்

பபற்று அப்பொவங்கணளத் தீர்க்க அருள் புரியவவண்டும் என்றொன். கங்கொவதவி அந்தக்வகொரிக்ணகயில் உள்ள இக்கட்ணை

உைவன

விைம்பன்

பணறணய

புரிந்துபகொண்டு

பசொல்மீ ட்சி அளித்தொள்.

நீ

பசய்யும்

தீணமகணள

முழுக்க

வநொக்குைனவய பசய்வொய். ஆகவவ உனக்கு எப்பொவமும் வசரொது, நீ பிறவியறுப்பொய் என்றொள்.” ஓங்கி

அணறந்து “சிறியவர்கள்

தங்கள்

சிறுணமயொலும்

பபரியவர்கள்

நல்ல

தங்கள்

பபருணமயொலும் பிணழகணளச் பசய்யணவக்கும் பபருங்கருணைணய வொழ்த்துவவொம். சிறியவர்களுக்கு சிறிய தண்ைணனகணளயும்

பபரியவர்களுக்கு

பபரியதண்ைணனணயயும்

வைங்குவவொம்…ஓம் ஓம் ஓம்!” என பொடிமுடித்தொர்.

ணவத்திருக்கும்

பபருநியதிணய

அப்பொல் ஒருவன் மட்டும் “கழுணதச்சிறுநீர்!” என்று கண்ை ீர்விட்டு அழுதுபகொண்டிருக்க பிற அணனவருவம ஆங்கொங்வக கணதணய

விழுந்து

தூங்கிவிட்ைனர்.

பொடுகிவறன்” என்று

“வரவர ீ

விைம்பன்

இன்பனொரு

ஆர்வமொகக்

பபொன்

இருந்தொல்

நொன் விசித்திரவரியன் ீ

வகட்ைொர். ”திவரதொயுகத்தில்

ஆயினிப்பழத்தின்

விணதகணள தன் முட்ணைகள் என எண்ைி ஆயிரம் வருைம் அணைகொத்த நிர்வர்யன் ீ என்னும் ஒரு நொகம் இருந்தது. அது மறுபிறவியில் சந்திரகுலத்தில் அரசனொகப்பிறந்த கணத அது.” “வதணவயில்ணல சத்திரத்தின்

சூதவர… இந்தக்கணதவய

எல்லொ மூணலகணளயும்

கணைசித்துளிணயயும்

அருந்திவிட்ைனர்”

அணைக்கலொமல்லவொ?” என்றொர். பீஷ்மர்

சிறப்பொக இருந்தது” என்றொர்

ஆர்வமொகத்

தணலயணசத்தொர்.

சூதர்

பபய்துபகொண்டிருந்த பவளியில்

வதடினொர்.

என்றபின்

படுத்துக்பகொண்ைபின்

முற்றத்து

பமன்மைலில்

“முன்பு

பீஷ்மர்.

வதவர்கள்

“வரவர ீ

நொன்

அவர்

எழுந்து

மல்லொந்து

சூதர்

இந்த

எழுந்துபசன்று

அமுதுண்ைதுவபொல சுளுந்துவிளக்ணக

பவளிவய

பசன்று

படுத்துக்பகொண்ைொர்.

பனி

தன்

முகம்

புன்னணக பசய்துபகொண்டிருப்பணத உைர்ந்ததும் அவருக்கு சிரிப்பு வந்தது. விைம்பனின் ஒவ்பவொரு வரியும் நிணனப்புக்கு வர உதடுகணள இறுக மூடி ஓணசயின்றி உைல்குலுங்கச் சிரித்தொர்.

இரபவல்லொம் சிரித்துக்பகொண்டிருந்தபின் கருக்கிருட்டில் எழுந்து சூதரின் அருவக பசன்று நின்றொர். தன் இணைக்கச்ணசயில்

இருந்த

அணனத்து

ணவத்துவிட்டு இருளில் கிளம்பிச்

பபொன்நொையங்கணளயும்

எடுத்து

விைம்பனின்

கொலடியில்

பசன்றொர். வமய்ந்த குதிணரகள் ரதமருவக வந்து ஒற்ணறக்கொல்தூக்கி

தூங்கிக்பகொண்டு நின்றிருந்தன. அவரது ஓணசவகட்டு கண்கணளத் திறந்த கபிலநிறப்புரவி பிைரி குணலய அருவக வந்தது. அதன் கழுத்ணதத் தைவியபின் அவர் ரதத்ணதப்பூட்டி ஏறிக்பகொண்ைொர்.

1 முதற்கனல்42 மவங்ணகயின் தனிண

4

சப்தசிந்து என்றணழக்கப்பட்ை ஏழுநதிகளொன சுதுத்ரி, பருஷ்னி, அஸிக்னி, விதஸ்தொ, விபஸ், குபொ, சுவஷொமொ ஆகியணவ

இமயமணலச்

புலிக்குட்டிகள்

வபொல

சரிவிறங்கியபின்

ஒலிபயழுப்பொமல்

ஓடி

அைர்ந்த

அப்பொல்

கொட்டுக்குள் விரிந்த

புதர்கள்

அணசயொமல்

நிலபவளிவநொக்கி ஒளியுைன்

பசல்லும்

எழுந்து

கணரகணளத் தழுவிச்பசன்றன. வண்ைல்படிந்த அந்த நிலம் பநடுங்கொலம் முன்னவர வயல்பவளியொக மொறி

பசுங்கைலொக அணலயடித்துக்பகொண்டிருந்தது. அவற்றின் கணரகளில் ணவக்வகொல்கூணரகள் பகொண்ை வடுகள் ீ வதன ீக்கூட்ைம்வபொலச் பசறிந்து ரீங்கரித்துக்பகொண்டிருந்த நூற்றுக்கைக்கொன கிரொமங்கள் அணமந்திருந்தன. கங்கபுரியில்

இருந்து

பசன்றுபகொண்டிருந்தொர்.

கிளம்பிய

பீஷ்மர் அந்தக்கிரொமங்கள்

கங்ணகநிலத்தில்

இருந்து

வழியொக

பசல்லும்

அணையொளமில்லொத

பபரிய

ரொஜபொணத

பயைியொகச்

நூற்றுக்கைக்கொன

கிணளகளுைன் முடிவவயில்லொமல் நீளும் பகொடிவபொலச் பசன்றது. அதில் பசறிந்த கொய்கள் வபொலிருந்தன கிரொமங்கள்.

நதிகணள

அணைந்ததும்

பொணத

சரிந்திறங்கி

அணலயடிக்கும் நீரில்

பைகுத்துணறயொக

மொறி

கொல்களூன்றி நின்றது. அங்வக அணலதளும்பும் நதிவயொரம் பகொடிகள் பறக்க பபரும்பைகுகள் பொய்மரங்கள் சுருக்கி நின்றிருந்தன. குதிணரகளும் ரதங்களும் பபொதிவண்டிகளும்கூை அவற்றில் ஏறிக்பகொண்ைன. பொய்கள்

விரித்துச்பசல்லும்

பைகில்

அணசயொமல்

நின்றபடிச்

பசல்லும்

பவண்குதிணரக்கூட்ைத்ணதக்

கண்ைவபொது விண்ைில் பறக்கும் இந்திரவொகனமொகிய ஏழுதணலபகொண்ை உச்ணசச்சிரவஸ் என்று பீஷ்மர் நிணனத்துக்பகொண்ைொர்.

இன்பனொருபைகில்

யொணன

ஏறியிருந்தது.

துதிக்ணகணய

பவண்தந்தங்களில்

வழியவிட்ைபடி பைணக ஆட்ைொமல் உைணலயும் கொதுகணளயும் பமல்ல ஆட்டியபடி அது நின்றிருந்தது. நதியில் பசல்லும் மனிதர்களில் பபரும்பொலொனவர்கள் கணரகணள வநொக்க சிலர் மட்டும் நீவரொட்ைத்ணத பொர்த்தனர். கணரவநொக்கியவர்கள் உரக்கப்வபசினர். நீணர வநொக்கியவர்கள் தங்களுக்குள் மூழ்கியிருந்தனர். சுதுத்ரி

நடுவவ

மைல்வமடுகளில் நொைல்புதர்கள்

ஆற்றிணைக்குணறகளில் மீ ண்டுவந்து

பவண்நொணரகள்

அணமந்தும்

உரக்க

கொற்றில்

கிணளகளில்

அகவியும்

உணலந்தன.

அமர்ந்தும்

அழகூட்டின.

வொனில்

நதிநீரில்

குட்ணை

மரங்கள்

சிறகுவிரித்து

தணலகீ ழொகத்

இருந்த

எழுந்தும்

பதரிந்த

ஆற்றிணைக்குணறகளில் இருந்து பவண்நொணரகள் நீருக்குள் சிறகடித்து இறங்கி மணறந்தன. எப்வபொதொவது ஒரு பபரிய மீ ன் நீரில் வமபலழுந்து மணறந்தவபொது பயைிகள் உரக்க குரபலழுப்பினர்.

அப்பொல் இறங்கி ஈரமண் விரிந்த பொணதயில் பீஷ்மர் நைந்தொர். இருபக்கமும் நீரின் ஒலி வகட்டுக்பகொண்வை

இருந்தது. வயல்களில் வகொதுணம நொற்பதுநொள் வளர்ச்சி பபற்று கொற்றில் அணலயடித்து நிற்க மணழமூடிய வொனம் மிக அருவக என அதன் மீ து பைர்ந்திருந்தது. சிறிய கிளிகள் வயல்களில் இருந்து எழுந்து வரப்பில் நின்ற சிறிய மரங்கணள வநொக்கிச் பசன்றமர்ந்தபின் மீ ண்டும் எழுந்து சுழன்று சிறகடித்து வயல்வநொக்கி இறங்கின. அக்கிளிகள் பீஷ்மர்

அமர்வதற்கொகவவ

புரிந்துபகொண்ைொர்.

ஓணை

கிரொமத்ணதச் பசன்றணைந்தது.

மரங்கள்

நைப்பட்டிருக்கின்றன

குளத்ணதச்பசன்று

வசர்வதுவபொல

என்று

சிறிது

ஒவ்பவொரு பபரிய

வநரம் கழித்வத வரப்பும்

ஒரு

பபரும்பொலும் அணனத்தும் வவளிர்கிரொமங்கள். சப்தசிந்துவில் கிரொமங்களுக்கு சுற்றுவவலிகள் கிணையொது. சுற்றிச் சுழித்வதொடும்

ஆழமொன

நீவரொணைவய

அரைொக

அணமந்திருக்க

அவற்றின்

வமல்

வபொைப்பட்ை

மரப்பொலங்கள் ஊருக்குள் இட்டுச்பசன்றன. அப்பகுதியின் மண் வண்ைலொல் ஆனது. நீர்பட்ைொல் வசறொகவும்

உலர்ந்தொல் பமன்மைலொகவும் பபொழியும் சந்தனநிறமொன படிவு. அதன்வமல் மரத்தடிகணள நட்டு அவற்றின் வமல்

பலணகயிட்டு

நின்றிருந்தன. வண்ைம்

வடுகணள ீ

பூசப்பட்ை

எழுப்பியிருந்தனர்.

பலணகச்சுவர்களும்

வடுகளுக்கு ீ

அடியில்

புற்கூணரகளும்

வகொழிகளும்

ஆடுகளும்

பகொண்ை

வட்டுக்கு ீ

முன்னொல்

அவற்றில்

விஷ்ணுவும்

நிணறகதிர்குணலகளொல் அலங்கொரம் பசய்யப்பட்டிருந்தது. ஊர்மன்றுகூடும் அரசமரம் நடுவவ அணமந்திருக்க சிறிய

ஊர்க்வகொயில்கள்

நொன்கு

மூணலகளிலும்

இருந்தன.

சிவனும்

கொர்த்திவகயனும் பகொற்றணவயும் பூசணனபகொண்டிருந்தனர். கற்கணள அடுக்கி கூம்புக்வகொபுரம் அணமத்து உள்வள கல்பீைங்களில் சிறிய மண்சிணலகளொக பதய்வங்கணள நிறுவியிருந்தனர். எல்லொ கிரொமங்களிலும் இந்திரனுக்கும்

நுணழவொயிலில்

வரொஹிக்கும்

கைபதியும்

சிறிய

தவமொவதவணதயொன வஜஷ்ணையும் பீைம்பகொண்டிருந்தனர். சப்தசிந்து

எருணமகளின்

இருள்பைர்ந்தபின்

மின்னுவணதக்

ஊருக்கு

கண்ைொர்கள்.

மண்ணைவய

அப்பகுதியில்

அணவ

இருpபது

பவளிவய

ஆற்றங்கணர

உறுமியபடி

கிரொமங்களின்

அமங்கலவடிவு

ஓணைகளிலும்

ஊர்கணளச்சுற்றிய

பசல்பவர்கள்

வழக்கம்.

மரைவடிவமொன

வயல்களிலும்

இருளொக்கின.

பமல்ல

சப்தசிந்துவின்

வயவலொரமொக

மயொனத்தில்

நொடு. நதிக்கணரகளிலும்

எருணமகள் கூட்ைம்கூட்ைமொக எருணமகள்.

வகொயில்கள்

பகொண்ை

உக்கிர

சொமுண்டியும்

எங்கும்

கன்னங்கரிய

ஓணைக்கணரகள்

மின்மினிக்கூட்ைம்வபொல

எங்கும்

எருணமவிழிகள்

தங்களுக்குள் வபசிக்பகொண்டும், கொட்சிகணளக்

கண்டு பதொங்கிய கொதுகணள அணசத்தும், கொதுகள் வழியொக வழிந்து வணளந்த பகொம்புகணள பமல்லச்சரித்து அழகிய கருவிழிகளொல் வநொக்கியும் பபரும்பொலும் நீருக்குள்வளவய கிைந்தன.

ஆடிமொதமொதலொல் சப்தசிந்து முழுக்கவவ பமல்லிய தூறல் விழுந்துபகொண்டிருந்தது. அவ்வப்வபொது கொற்று பதற்வக

கூர்ஜரத்தில்

இருந்து

சீறிப்பொய்ந்து

வைக்கு

வநொக்கிச்

பசன்றது.

அதிவலறிய

நீர்த்துளிகள்

அம்புக்கூட்ைங்களொக வடுகணளயும் ீ மதில்சுவர்கணளயும் நீர்ப்பரப்ணபயும் தொக்கின. மணழயில் நதிநீர்ப்பரப்பு

நிறம்மொறி பமல்ல மணறந்தது. வொனும் நீரும் ஒன்றொகின. மணழத்திணர விலகியதும் கரியநீர் பவளிவந்து ஒளியுைன்

அணலபொய

புதர்மரங்களில்

இருந்து

பவண்நொணரகள்

சிறகுகணள உதறி

வொனில்

எழுந்து

பமல்லச்சுழன்றிறங்கின. நீர்வமல் சிறிய மணழக்குருவிகள் பொய்ந்து பொய்ந்து விணளயொடிக்பகொண்டிருந்தன. வயல் நடுவவ நீர்வதங்கிய சிறுகுட்ணைகணள மூடியிருந்த தொமணரயிணலகளில் நீர்மைிகள் ஒளிபபற்றுச்

சுைர்ந்தன. ஒரு கொற்று கைந்துபசன்றவபொது அத்தணன இணலகளும் திரும்பிக்பகொள்ள குட்ணைவய நிறம் மொறியது. தொமணரகள் பசவ்விதழ் குணலந்து கொற்றில் ஆடின. குட்ணையருவக

குழலில்

பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொர்.

இருந்து

நீர்

பசொட்டி

தொமணரக்பகொடிகளுைன்

உைலில்

வழிய

நீர்ப்பொம்புகளும்

பீஷ்மர்

நின்று

கலந்திருந்தன.

பவறுமவன

மீ ன்கணளப்வபொல

அவற்றின் தணலகளும் விழித்த கண்களும் நீர்வமல் பதரிய நீருக்குள் உைல்கள் அணலவய உைலொனதுவபொல

பநளிந்துபகொண்டிருந்தன. குட்ணையின் ஓரமொகச் பசன்ற மண்பொணதயின் இருபக்கமும் அருகம்புல் அைர்ந்து குதிணரப்பிைரிவபொல சிலிர்த்து நின்றது. எருணமச்சொைி மணழயில் கணரந்து பச்ணசயொக வழிந்திருக்க அதன் வமல் நைந்தவபொது கொலதிர்வில் தவணளகள் எம்பி நீர் நிணறந்து ஒளிபைர்ந்து கிைந்த வயல்களில் குதித்தன.

ஒரு நீர்ப்பொம்பு வயணலவய அணலயிளகச்பசய்தபடி பசன்றது. ஏடு வழியொகச் பசல்லும் எழுத்தொைி வபொல என பீஷ்மர் நிணனத்துக்பகொண்ைொர். நூற்றுக்கைக்கொன வநொக்கின.

எருணமகள்

சில எருணமகள்

நீரில் கிைந்தும்

கரிய

மூக்ணக

மணழ

நீட்டியபடி

ஒழுக

நின்றும்

தணலணயத்

தணலதிருப்பி

தூக்கி

அவணர

குரபலழுப்பி

விழித்து

விசொரித்தன.

மரத்தொலொன பொலம் வழியொக நீர் சுழித்வதொடிய ஓணைணயக் கைந்து சிறிய கிரொமத்தில் நுணழந்த பீஷ்மர்

அதன் மூங்கில் தடுப்புக்குப் பின்னொல் நின்று ‘அதிதி’ என்று மும்முணற குரல்பகொடுத்தொர். முதல் குடிலில்

இருந்து பவளிவய வந்த முதியவர் ணககூப்பியபடி “வருக…எங்கள் சிற்றூருக்கு ஆசி தருக” என்றொர். பீஷ்மர் “நொன்

வதவவிரதன்.

ணநஷ்டிக

பிரம்மசொரி.

கங்ணகக்கணரயில்

இருந்து வருகிவறன்” என்றொர்.

“எங்கள் குழந்ணதகளும் கன்றுகளும் உங்களொல் நலம்பபறுக” என்றொர்.

முதியவர்

ஓணையில் இறங்கி மைணலப்பூசி உைல்வதய்த்துக் குளித்தபின் அதிதிகளுக்கொகக் கட்ைப்பட்டிருந்த குடிலில் நுணழந்து ஈர உணைகணள மொற்றிக்பகொண்ை பீஷ்மர் திண்ணையில் வந்து அமர்ந்துபகொண்ைொர். வொனிலிருந்து

ஒளித்துருவல்களொக பமன்மணழ விழுந்துபகொண்வை இருந்தது. அவ்வப்வபொது வமகத்திலிருந்து பமல்லிய

உறுமல்

வகட்ைது.

மணழத்திணரக்கு

வடுகளின் ீ முற்றங்களில்

அப்பொல்

சில

நொணரகள்

மணழயிவலவய

பறந்து

பசன்றன.

கொகங்கள்

எழுந்து

திண்ணைகளில்

அமர்ந்து

சிறகடிக்க,

இருந்த வயதொனவர்கள்

மணழயில் இறங்கி நீரில் அணளந்த குழந்ணதகணள திரும்பத்திரும்ப வமவல அணழத்தனர். மொணல

பமல்ல

பமல்ல

வந்தது.

ஒளிபபற்ற நீர்வயல்கள்

வமலும்

ஒளிபபற, சூழ்ந்திருந்த

புதர்கள்

இருண்ைன. பின்னர் வொனத்ணதவிை நீர்பவளி ஒளியுைன் பதரிந்தது. வயல்களில் இருந்து ஊர்க்குடிகள்

ஒவ்பவொருவரொக வரத்பதொைங்கினர். பபண்கள் மீ ன்கணளப்பிடித்து நொைலில் வகொர்த்துக் பகொண்டுவந்தனர். சிலர் வயல்கீ ணரகணளப் பறித்து கழுவிக் கட்டி ணகயில் ணவத்திருந்தனர். நொைல்களில் வகொர்க்கப்பட்ை கொய்கறிகள் சிலர் ணகயில் இருந்தன. ஆண்கள் வயல்களில் பிடித்த முயல்கணளவயொ பறணவகணளவயொ நொரொல்

கட்டி வதொளில்

பதொங்கவிட்டிருந்தனர்.

அணனவருவம

ஓணைகளில்

குளித்து

உைலில்

இருந்த

வசற்ணறக் கணளந்து ஈர உணையுைன் வந்தனர். அவர்களுைன் வயல்களுக்குச் பசன்ற நொய்கள் ஈரமுடிணய சிலிர்த்துக்பகொண்டு வொல்சுழற்றியபடி பின்னொல் வந்தன.

அவர்கணளக் கண்ைதும் ஊணரச்சூழ்ந்திருந்த எருணமக்கூட்ைம் உரக்கக் குரபலழுப்பியது. சில எருணமகள் பின்னொல் பதொைர்ந்துவந்து

மூங்கில்

தடுப்புக்கு

அப்பொல்

பநருக்கியடித்து

நின்று வணளந்த

பகொம்புகள்

பகொண்ை தணலகணள உள்வள விட்டு பமல்ல அலறின. பபண்கள் அவற்றின் பளபளப்பொன முதுகுகளில் ணககளொல்

குழந்ணதகள் அன்ணனயர்

ஓங்கி

அணறந்து

கூச்சலிட்ைபடி

முதியவர்கள்

சிறு

அவற்ணற

மகவுகணள

வந்து

ஓரமொக

விலக்கினர்.

ஓடிச்பசன்று அவர்களின் அள்ளி

பபண்களிைமிருந்து

பபண்கள்

ஆணைகணளப்

வதொளிவலற்றிக்பகொண்ைனர். கீ ணரக்கட்டுகணளயும்

வொங்கிக்பகொண்ைனர். எங்கும் சிரிப்புகளும் பகொஞ்சல்களும் ஒலித்தன. சற்று

வநரத்தில்

கிரொமத்ணத

வட்டுக்கூணரகளின்வமல் ீ புணக

நிணறத்தது.

பமல்ல இருண்டு

வொனில்

வடுகளிலிருந்து ீ

துள்ளிக்குதித்தன.

திண்ணையில்

மீ ன்கணளயும்

எழத்பதொைங்கியது.

மணறந்த

வந்ததும்

பற்றிக்பகொண்டு

இனிய

அவ்வப்வபொது

அமர்ந்திருந்த

கொய்கறிகணளயும்

ஊனுைவின் வமகங்கள்

வொசணன

ஒளியுைன்

அதிர்ந்தன. மரங்கள் நிழல்களொக ஆக அப்பொல் வயல்நீர்பவளி தீட்ைப்பட்ை இரும்பு வபொல கருணமயொக

மின்னியது. பதன்வமற்கு ஓரத்தில் வட்ைவடிவமொகக் கட்ைப்பட்டிருந்த தனிக்குடிலில் வொழ்ந்த குலப்பூசகர் இணையில்

புலித்வதொலொணை

அைிந்து

ணகயில் அகல்விளக்குைன்

முதியவர்கள் எழுந்து வகொயில் முன் கூடினொர்கள்.

வகொயில்கணள

வநொக்கிச்

பசன்றொர்.

பீஷ்மர் பசன்று வைங்கிநின்றொர். பூசகர் முதலில் வொயிற்கைபதிக்கு தீபம் ஏற்றி தூபம் கொட்டி பூணச பசய்தொர்.

பின்பு விஷ்ணுவுக்கும்

சிவனுக்கும்

வரிணசயொக

தீபமும்

தூபமும்

கொட்ைப்பட்ைன. அதன்பின்

ஒவ்பவொரு வட்டுத்திண்ணையிலும் ீ மீ ன்பநய்விட்ை அகல்கள் சிற்றிதழ்ச் சுைர் விரித்து எரியத் பதொைங்கின. ஈரமொன முற்றங்களில் பசவ்பவொளி குங்குமம் வபொல சிந்திக்கிைந்தது. வசற்றில் பதிந்த பொதங்களில் ஊறிய நீரில் பசவ்பவொளியொலொன பதய்வபொதங்கள் பதரிந்தன. தன்

அதிதிக்குடில்

வொசலில்

அமர்ந்திருந்த

பீஷ்மருக்கு

ஓர்

இளம்பபண்

பபரிய

மரத்தொலத்தில்

தொமணரயிணலயொல் மூடிய உைணவக் பகொண்டுவந்தொள். கரிய பநடிய உைல் பகொண்ை இளம்பபண். சிறிய மூக்கில் சங்கு வணளயல் வபொன்ற நணக அைிந்திருந்தொள். கொதுகளிலும் கிளிஞ்சலொல் ஆன குணழகள்

பதொங்கின. நீண்ை கழுத்தில் வண்ைக்கற்கணளக் வகொர்த்துச்பசய்த மொணல. வயலில் இருந்து வந்தபின் அவள்

அந்த

ஆணைணய

அணரயொணையிலும்

ணதக்கப்பட்டிருந்தன.

அைிந்திருக்கவவண்டும்.

முணலக்

இரு

கச்ணசயிலும்

ணககளிலும்

நொைல்நூலொல்

கிளிஞ்சல்களும்

பவண்ைிறமொன

சங்கு

அைிகளுைன் வவள்விவமணைக்கு வந்ததுவபொலிருந்தொள்.

பசய்யப்பட்ை

வண்ைக்கற்களும்

வணளயல்கள்.

பசந்நிறமொன ணவத்து

அஸ்வவமதக்குதிணர

பீஷ்மர் முன் தொலத்ணதத் திறந்து உைணவ தொமணரயிணலகளில் அவள் பரப்பி ணவத்தொள். அனலில் சுட்ை

வட்ைமொன வகொதுணம அப்பங்களும் பசம்பருப்பும் கீ ணரயும் வசர்த்துச் சணமத்த கூட்டும் தீயில் சுட்டு உப்பும் கொந்தொரத்து மிளகொயும் வசர்த்து நசுக்கிய வழுதுைங்கொயொலொன துணவயலும் பரிமொறினொள். நீர்க்வகொழிணய தொமணரயிணலயில் பபொதிந்து வசறுபூசி அடுப்பில் ணவத்து சுட்டு எடுக்கப்பட்ை வகொளம் சிவப்பொன சிறிய மண்கலம் வபொலிருந்தது. அணத கட்ணையொல் பமல்ல உணைத்தவபொது தன் ஊன் பநய்யிவலவய பபொரிந்த

வகொழியின் ஊன் வொசணன மனம் கவரும்படி எழுந்தது. இணலணயப்பிரித்து வகொழிணய பவளிவய எடுத்தொள். கொந்தொரமிளகொயும்

உப்பும்

சுணளவபொலிருந்தது.

ஊன்பநய்யும்

வசர்ந்து

பரவிய

வகொழி

கனிந்த

வவர்ப்பலொவின்

பபரிய மண்கலத்தில் பகொதிக்கும் நுணர எழுந்து விளிம்பில் படிந்த முறுகி வற்றிய எருணமப்பொணல ஊற்றி

வலக்ணகப்பக்கம் ணவத்து “வில்வரவர, ீ தங்கள் உைவு” என்றொள். பீஷ்மர் புன்னணகயுைன் “நொன் வில்வரர் ீ என எப்படித் பதரிந்துபகொண்ைொய்?” என்றொர். “தங்கள் வதொள்களில் நொண்பட்ை தழும்பு உள்ளது” என்றொள் அவள் சிரித்தபடி. “ஆனொல் அது கூைத் வதணவயில்ணல. எணதயும் குறிபொர்ப்பவரொகவவ வநொக்குகிறீர்கள்.” சிரித்தபடி

பீஷ்மர்

ஊணனயும்

உைணவயும்

உண்டு

பொணல

அருந்தினொர்.

“கணளத்திருப்பீர்கள்.

ஓய்வுபகொள்ளுங்கள்” என்று அவள் மரப்பட்ணைகணள விரித்து அதன்வமல் மரவுரிபமத்ணதணய விரித்தொள்.

அதன்வமல் புல்நொர்வபொர்ணவணயயும் பமன்மரத்தொலொன தணலயணைணயயும் ணவத்தொள். தணலயணைமீ து சிறந்த

நித்திணரணய

கணளப்பொல்

பீஷ்மர்

வரவணழக்கும்

பலணகயில்

ஆணம

படுத்து

முத்திணர

கிரொமத்தினரின் வபச்பசொலிகள் வகட்டுக்பகொண்டிருந்தன. அவர்

சைலமொகப்

படுத்திருக்க அவணரச்சூழ்ந்து

அவர்வமல் நீரில்நீந்தியபடி இருந்து

தணலவநொக்கியும்

படுத்திருந்தொர். வகட்ைது.

அவர்கள்

அவணரப்

தங்களுக்குள்

‘இவர்தொன்’ என்ற

‘இறந்துவிட்ைபின்னும்

பொர்த்தனர்.

திரும்பவும்

அவர்

‘ஆம்,பொர்க்கிறொர்! இவதொ’

குனிந்து

அவர்கள்

பறந்தனர்.

வபசிக்பகொள்ளும் ஒலி

நம்ணம

வியப்பு.

கண்கணள

பநடுந்பதொணலவு

மனிதர்கணளக்

மிகச்சிறிய

ஒரு

பபரும்

கற்சிற்பம்

நீரணலகளில்

வந்த

பவளிவய

கண்ைொர்.

மனிதர்கள்.

அவர்கள்

அவரது கொலில்

கணலபட்டு

‘உண்ணமயொகவவ

திறந்து

நைந்வத

துயிலில் ஆழ்ந்துவிட்ைொர்.

வநொக்கும்

அணனவரும்

குரல். ‘இவரொ?’ என்ற எப்படி

இருந்தது.

வபொர்த்திக்பகொண்ைதுவம

வபொல

அவர்

கணலபட்டுக்

இறந்துவிட்ைொரொ?’ ‘ஏன்?’

பொர்க்கமுடியும்?’ ‘பொர்க்கிறொரொ

என்ன?’

‘நொன் இறந்துவிட்வைன்’ என்று பீஷ்மர் பசொன்னொர். ‘நொன் இறந்து பநடுநொட்கள் ஆகின்றன. இங்வக தனியொகப் படுத்திருக்கிவறன்’. ‘ஆனொல் பொணறயொக

நீங்கள்

மொறிவிட்டிருக்கிறது.

இன்னும்

என்னொல்

மட்கவில்ணல.’ ‘நொன் மட்கப்வபொவதில்ணல.

அணசயமுடியொது.

கொலமுடிவுவணர

என்

இப்படிவய

உைல் நொன்

கிைக்கவவண்டியதுதொன்’ தணலக்குவமல் அணலயடித்துக்பகொண்டிருந்த நீரில் முகங்கள் பபருகிக்பகொண்வை

இருந்தன. பபருங்கூட்ைம் அவணர இணமக்கும் கண்களும் சிரிக்கும் பற்களுமொக பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தது.

ஒருவன் ‘நீ ஏன் எங்கள் நீருக்குள் படுத்திருக்கிறொய்?’ என்றொன். ‘ஏபனன்றொல் நொன் உங்கள் மூதொணத. உங்கள் பிதொமகன்.’ அவர்கள்

சிரித்தனர்.

‘மீ ன்களொகிய

நொங்கள்

மூதொணதயணர

ஒருவன். இன்பனொருவன் ‘உைவொக ஆகொத தந்ணதயொல் என்ன பயன்?’ என்றொன். பீஷ்மர்

கொணலயில்

எழுந்தவபொது

விடியத் பதொைங்கியிருந்தது.

பமன்மணழ

உண்பவர்கள்’ என்றொன்

பபய்துபகொண்டிருந்த

ஒலி

கிரொமத்ணதச் சூழ்ந்திருந்தது. வசவல்கள் வட்டுக்கூணரகளில் ீ நின்றுபகொண்டு சிறகடித்துக் கூவ மரங்களில்

கொகங்கள்

கணலந்து

ஒலித்தன.தொலப்பணனவயொணலயொல்

பசய்யப்பட்ை தணலக்குணைகணள

அைிந்தபடி

பபண்கள் வவணலபசய்துபகொண்டிருந்தனர். கிைற்றிலிருந்து நீர் அள்ளினர். முற்றத்ணதக் கூட்டினர். விறகு பகொண்டுபசன்றனர். கிரொமத்ணத சணமயல்புணக வமகம்வபொல மூடியிருந்தது. ஆங்கொங்வக ணகக்குழந்ணதகள் வரிட்ைலறும் ீ ஒலி வகட்டுக்பகொண்டிருந்தது. பீஷ்மர்

நீவரொணையில்

குளித்துவிட்டு

வந்து தன்

குடிலின்

திண்ணையில்

பத்மொசனத்தில்

அமர்ந்து

கண்கணள மூடிக்பகொண்ைொர். கொதுகள் வழியொக உள்வள பபொழிந்துபகொண்டிருந்த ஒவ்பவொரு ஒலிணயயும் பதொட்டு

அணத விலக்கினொர்.

பமல்லபமல்ல

முழுணமயொன

அணமதிணய

அகம்

வகட்க

ஆரம்பித்தது.

ஒலியின்ணம இன்ணமபயன ஆனவபொது வகட்பவரும் மணறந்தொர். வொனில் பறந்த பறணவ மணறந்து வொனம் மட்டுவமயொனது.

கண்விழித்தவபொது முன்தினம் அவணர வரவவற்ற முதியவர் அருவக அமர்ந்திருப்பணதக் கண்ைொர். அவர்

பச்ணசநிறமொன புல்நொர்தணலப்பொணகணயச் சுற்றிக்கட்டியிருப்பணதக் கண்ைதும் அவர் முணறணமக்குட்பட்டு

எணதவயொ வபசப்வபொகிறொர் என்று பீஷ்மர் ஊகித்தொர். “வரவர, ீ நொன் தங்களிைம் வபசவவண்டும்” என அவர் முகமன்கள் இல்லொமல் பதொைங்கினொர். “நொன் உங்களிைம் மைம்வபசவிருக்கிவறன்” அந்த அப்பட்ைமொன தன்ணம பீஷ்மணர சிலகைங்கள் பசயலிழக்கச்பசய்தது. தங்களுக்கு

“வநற்று

உைவளித்தவளின்

பபயர்

உர்வணர.

எங்கள்

குலத்திவலவய

அழகொன

பபண்.

நொன்குநொட்கள் துயிலொமல் கதிர் அறுக்கும்வபொதும் கணளப்பணையொதவள்…அவணள எங்கள் மூதன்ணனயரின் வடிவமொகவவ எண்ணுகிவறொம்” என்றொர் என்னிைம்

பசொன்னொள்.

தொங்கள்

தணலவரொக நொன் விணழகிவறன்.” பீஷ்மர்

ணககூப்பி

இந்த

“மூத்தவவர,

கிழவர்.

அவணள

“அவள்

தங்கணள

மைந்துபகொண்டு

பொரதவர்ஷத்தில்

விரும்புகிறொள்.

இங்வகவய

எங்கொவது

நொன்

இன்றுகொணல வந்து

தங்கவவண்டுபமன

ஒரு

குடும்பம்

ஊரின்

அணமத்து

வொழவிரும்புவவன் என்றொல் அது இங்குதொன். ஆனொல் இப்பிறவியில் எனக்கு அந்த நன்னிணல இல்ணல. நொன்

கொமவிலக்கு

வநொன்பு

பகொள்வதொக

என்

தந்ணதக்கு

வொக்களித்திருக்கிவறன். அந்தப்

பபண்ைிைம்

பசொல்லிவிடுங்கள்” என்றொர். “அவள் தங்களுைன் எங்கு வவண்டுமொனொலும் வருவதொகச் பசொன்னொள்” என்றொர் முதியவர். “ஆனொல் நீங்கள் அவ்வொறு வொக்கு பகொடுத்திருந்தொல் மைம்புரியத்வதணவயில்ணல. மனிதர்கள் வொக்கொல்தொன் வொழ்கிறொர்கள்.”

அவர் பசன்றபின்னர் பீஷ்மர் தன் சிறிய மொன்வதொல் மூட்ணைணய கட்டிக்பகொண்டிருந்தவபொது ஒரு சிறுமி அவருக்கு

கொணலயுைவு

பகொண்டுவந்தொள்.

வகொதுணமக்கஞ்சியும்

பவல்லமிட்டுச்

பசய்த

சிறுபயறுப்

பொயசமும். அவர் உண்டு முடித்ததும் எழுந்து பவளிவய வந்து அந்த அதிதிமந்திரத்ணத வைங்கிவிட்டு நிமிர்ந்த

தணலயுைன்

விட்டுச்பசல்லுங்கள்”

நைந்தொர்.

என்றொர்.

கிரொமவொயிலில்

“வழியுைவொக

நின்றிருந்த

இணதக்பகொள்க”

முதியவர் என

“தங்கள்

வறுத்த

பவல்லமும் வசர்த்து உருட்டிய கவளங்கள் பகொண்ை இணலப்பபொதிணய அளித்தொர்.

வொழ்த்துக்கணள

வகொதுணமப்பபொடியும்

வரப்பு வழியொக பீஷ்மர் தன் நீர்ப்பிம்பம் மட்டும் பநளிந்து பநளிந்து துணைவர நிதொனமொக நைந்தொர். மணழ விட்டு இளபவயில் பரவி நீர்வயல்கள் ஆடிப்பரப்புகள் வபொல கண்கூசும்படி ஒளிவிட்ைன. அவற்றின்வமல் பவண்கொளொன்கள்

பூத்துப்பரவியது

வபொல

பகொக்குகள்

அமர்ந்திருந்தன.

முந்ணதயநொள்

நின்றிருந்த

குளத்தருவக வந்து பீஷ்மர் நின்றொர். உணைதிருத்திக்பகொண்ை பபண் வபொல கொற்றில் உணலந்த இணலகணள எல்லொம் மீ ண்டும் படியணவத்து தொமணரக்குளம் அணமதியொகக் கிைந்தது. நீர்ப்பொம்புகள் வொல்தவிக்க அவணர ஏறிட்டு வநொக்கின.

சிறுவரப்பு வழியொக அவணர வநொக்கி உர்வணர வருவணத அவர் கண்ைொர். அவள் நிமிர்ந்த நணையுைன் வருவணதக் கண்ைவபொது நொவைற்றிய கரிய வில் என அவர் நிணனத்துக்பகொண்ைொர். அவள் அவர் அருவக வந்து கரிய ஈறுகளில் பவண்கிளிஞ்சல் பற்கள் பதரிய புன்னணகபசய்து “கிளம்பிவிட்டீர்கள் என்றொர்கள்”

என்றொள். “ஆம்” என்றொர் பீஷ்மர். “நீ என்ணன மன்னிக்கவவண்டும் பபண்வை…என் வொக்கு அப்படி. உனக்கு அணனத்து நலன்களும் கிணைக்கட்டும்.” அவள்

இணமகள்

அணரக்கைம்

சிட்டின்

இறகுகள் என

தொழ்ந்து

வமபலழுந்தன.

பதளிந்த

விழிகளொல்

அவணர வநொக்கி “நொன் எனக்கொக உங்கணள மைம்புரிய விரும்பவில்ணல” என்றொள். “நொன் வநற்றிரவு ஒரு கனவுகண்வைன். எங்கள் ஊர்மூணலயில் வகொயில் பகொண்டிருக்கும் வரொஹியின் கருவணறயில் இருந்து

கனத்த உறுமலுைன் ஒரு பபரும் கரும்பன்றி பவளிவய வந்தது. அது எங்கள் முற்றத்துக்கு வந்தவபொது

நீங்கள் அங்வக நின்றுபகொண்டிருந்தீர்கள். உங்கள் ணகயில் வில்வலொ வொவளொ ஏதுமில்ணல. அது உங்கணள

வநொக்கிப் பொய்ந்து உங்கள் உைணல வமொதிச் சிணதத்தது. நீங்கள் குருதியில் மண்ைில் கிைந்தீர்கள். உங்கள்

பநஞ்ணசக்கிழித்து இதயத்ணதக் கவ்வி எடுத்துத் தின்றபடி என்ணனத் திரும்பிப்பொர்த்தது. அதன் வொயில் இருந்த வணளந்த பற்களொல் அது புன்னணகபசய்வதுவபொலத் வதொன்றியது.” பீஷ்மர்

தடுத்து

பமல்லிய

புன்னணக

நிறுத்தப்பைவவ

பசய்தொர்.

முடியொதது

“பபரிய ஆபத்து

என்பொர்கள்”

உங்கணள

என்றொள்

வநொக்கிக்

உர்வணர.

கிளம்பிவிட்ைது.

“நொன்

உங்கணள

வரொகம்

என்னுைன்

வசர்த்துக்பகொள்ள விரும்பிவனன். என்னுைன் இருந்தொல் நீங்கள் தப்பிவிடுவர்கள் ீ என நிணனத்வதன்.”

பீஷ்மர் புன்னணகயுைன் “உன்னுைன் இருந்தொல் நொன் தப்பிவிடுவவன் என்று நொனும் அறிவவன் பபண்வை” என்றொர்.

தணலகுனிந்து அவளுணைய

விரிந்த

கண்கணள

வநொக்கி

“பபண்ைின்

அன்ணபப்பபறொதவன்

பிரம்மஞொனத்தொல் மட்டுவம அந்த இைத்ணத நிணறத்துக்பகொள்ளமுடியும். நொன் இரண்டுக்கும் தகுதியற்றவன். பழிசூழ்ந்தவன்” என்று பசொல்லி “மொமங்கணலயொக இரு” என வொழ்த்திவிட்டு திரும்பிச்பசன்றொர்.

குதி ஒன் து

1 முதற்கனல்43 ஆடியின் ஆழம் 1 வபொர்புரிய

“சினமின்றிப்

மனிதர்களொல் இயலொது.

சினவம

முரண்பொட்ணை பவல்வதற்கொகவவ

எந்தப் வபொர்க்கணலயும்

அமர்ந்திருந்தனர்.

மொைவர்களுைன்

வபொருக்கு

பபரும்

தணையும்

ஆகும்.

இந்த

உருவொக்கப்பட்டுள்ளது” என்றொர் அக்னிவவசர்.

கங்ணகயின் கணரயில் அரசமரத்தடியில் அமர்ந்து அவர் பொைம்பசொல்லிக்பகொண்டிருக்க எதிவர மொைவர்கள் மொைவர்களின்

இைது

பக்கம்

விழிகள்

ஆசிரியணரவநொக்கி

பசொல்லிக்பகொண்டிருந்தொர். பவல்லவவ

“சினத்ணத

பகொந்தளிப்பு.

அகத்தின்

வசரொமல்

தனியொக

விரிந்திருந்தன.

பமல்லிய

சிகண்டி

அணனத்துப்வபொர்க்கணலகளும் கற்றுக்பகொடுக்கின்றன. கண்முன்

வதொற்றவம

புறம்.

ஆகவவ

அமர்ந்திருந்தொன்.

அகக்குரல்வபொல

புறத்ணத

சினம்

என்பது

அவர்

அகத்தின்

பவல்லுதல்

அகத்ணத

பவல்லுதவலயொகும். புறத்ணத பவல்ல புறத்தில் உள்ள ஏவதனும் ஒன்ணறப் பற்றுக. அதில் புறவுலகம்

அணனத்ணதயும் பகொண்டுவந்து ஏற்றுக. ணகக்குச் சிக்கும் ஒன்றில் அணனத்ணதயும் கொண்பவன் பமல்ல அதுவவ உலகபமன்றொகிறொன். அது அவன் ணகயில் நிற்ணகயில் பமொத்தப்பருப்பிரபஞ்சமும் அவன் ணகயில் நிற்கிறது. அது வில்லொகலொம் வொளொகலொம். உளியொகலொம் முரசுக்வகொலொகலொம்…”

“பசயல்மூலம் தன்ணன பவன்றவன் வயொகி. அவன் உலணகயும் பவல்வொன். வயொகியின் ணகயில் இருப்பது எதுவவொ அதுவவ இறுதியொன ஆயுதம். அதுவவ அவன் மந்திரம், அணத ஆள்வவத அவன் சொதகம். பசொல் மூலம்

அணையப்பபறும்

எணதயும்

வில்மூலமும்

அணையலொபமன்றுைர்க.

பரசுரொமனும்

பீஷ்மரும்

வில்வயொகிகள். இந்தத்தருைத்தில் அவர்கணள வைங்குவவொம்” கூடிநின்ற அணனவரும் ‘ஆம்! ஆம்! ஆம்!’ என்று பசொல்லி குருவந்தன மந்திரம் பசொன்னொர்கள். சிகண்டியும் பசொல்வணத அக்னிவவசர் கவனித்தொர். “புறத்ணத கட்டுப்படுத்தியவன் அதன் அகப்பிம்பமொன அகத்ணதயும் வல்லணமபகொண்ை அவணனவய

ஸவ்யசொச்சி

என்று

தனுர்வவதம்

கட்டுப்படுத்தியவனொவொன்.

வபொற்றுகிறது” என்றொர்

இருபுணை

அக்னிவவசர்.

“ஒருணகயொல் உள்ளத்ணதயும் மறுணகயொல் உைணலயும் ணகயொள்பவன் அவன். ஒருமுணனயில் அம்பும் மறுமுணனயில் இலக்கும் பகொண்ைவன். அவன் ஒருமுணனயில் பிரபஞ்சமும் மறுமுணனயில் பிரம்மமும் நிற்கக்கொண்பொன்.”

அக்னிவவசர் எழுந்து தன் மொைவர்களுைன் கொட்டுக்குள் பசன்றொர். அங்வக பொணற ஒன்றின் நடுவவ சிறிய நீலநிறமொன சுணன ஒன்று மொன்விழி வபொலக் கிைந்தது. அதனருவக மரங்கள் ஏதுமில்லொததனொல் அது அணசவற்ற

நீலம்

அம்புகணளயும்

மட்டுவமயொக

நின்றுபகொண்ைொர்கள். அக்கைவம

இருந்தது.

எடுத்துக்பகொள்ளுங்கள்!”

தன்

அக்னிவவசர்

கொமத்ணதயும்

அக்னிவவசர்

என

அதனருவக

ஆணையிட்ைொர்.

“இணளஞர்கவள, எவன் ஆயுதத்ணத

குவரொதத்ணதயும்

பசன்றொர்.

அந்தச்

ஆணசணயயும்

“உங்கள் விற்கணளயும்

சுணனணயச்சுற்றி

ணகயில்

அவர்கள்

எடுக்கிறொவனொ

ஏந்திவிட்ைொன்.

இப்வபொது

அவன்

உங்கள்

ணகயிலிருப்பது நீங்கள் யொவரொ அதுதொன். சிந்தணனகளொலும் பொவணனகளொலும் மணறக்கப்பைொத உங்கள் ஆன்மொதொன் உங்கள் வில். அந்த வில்லொல் இந்த சுணனணயத் பதொடுங்கள்!” முதல்

சீைன்

சுணனணயத்

பதொட்ைதும்

அதிரும் பணறயருவக

ணவக்கப்பட்ை

யொனத்து

நீர்வபொல

அதன்

குறிதவறச்பசய்வது

இந்த

நீர்ப்பரப்பு அதிர்ந்தது. ’அஸ்வவசனொ, உன்னுள் நிணறந்திருக்கும் அணலகணள உைர்ந்தொயல்லவொ?” என்றொர் அக்னிவவசர்.

“உன்

ஒவ்பவொரு

யக்ஞவசனன்

பதொட்ைவபொது

அம்பின்மீ தும்

வந்து

வமொதி

அவற்ணற

அணலகவள.” அவர்கள் ஒவ்பவொருவரும் தீண்டியவபொது தைொகம் அதிர்ந்து அணலகிளப்பியது. இருப்பது

ஆணச.

“நீங்களறியொதது புன்னணகத்து

வந்த

அணலகணள வநொக்கியபடி

உன்னுள் இருப்பது

அல்ல

அச்சம்.

ஆசிரியவர, என் அச்சமொகக்

“பபொறுப்புகள்

தந்ணத

அணழத்ததும்

அந்தச்சுணனணயத்

அவர்

பதொட்ைொர்.

புன்னணக

விரிந்த

அது அணசவற்று

அக்னிவவசர்

பசொன்னொர்

அஞ்சுகிறொய்?” யக்ஞவசனன்

என்ணனவய

கனிகின்றன.

ஞொனத்ணதயும் விஷமொக்கிவிடுகிறது” என்றொர். துவரொைணர

யொணர

நம்பியிருக்கிறொர்” என்றொன்.

அச்சம்

வஞ்சகமொகிறது.

முகத்துைன்

ஆடிப்பரப்பு

“அவர்களுக்குள்

கண்கணளத்

வந்து

வபொலவவ

வஞ்சகம்

குனிந்து

இருந்தது.

தன்

தூக்கி

அக்னிவவசர் அணனத்து

வில்லொல்

வியப்பபொலியுைன்

அணனவரும் எட்டி அணதப்பொர்த்தனர். அக்னிவவசர் முகம் மலர்ந்து “நன்று” என்றொர். துவரொைர் வில்ணல எடுத்துக்பகொண்ைொர். “உன் அகம் சலனமற்றிருக்கிறது. இவ்வித்ணதயொல் நீ பவல்லவவண்டியபதன வித்ணத மட்டுவம உள்ளது” என்றொர் அக்னிவவசர். “அந்த மரத்திலிருக்கும் கொணய வழ்த்து” ீ என்று சுட்டிக்கொட்டினொர்.

துவரொைர் வில்ணல எடுத்து நிறுத்தி நொணை இழுத்தவபொது அவரது பின்பக்கம் சுணன அதிரத்பதொைங்கியது.

அணரக்கைத்தில் அணத திரும்பிப்பொர்த்தபின் துவரொைர் அம்ணப விட்ைொர். அந்தக்கொயுைன் மரக்கிணள கீ வழ விழுந்தது. வில் தொழ்த்தி அவர் திரும்பி சுணனணயப்பொர்த்தொர். பபருமூச்சுைன் அக்னிவவசணரப் பொர்த்தொர். “புரிகிறதல்லவொ?” என்றொர் அவர். துவரொைர் தணலகுனிந்தொர். “உன் ஆணச உன் வித்ணதவமல் இருக்கிறது. மண்ைில் பிறந்த அக்கனவு

மொபபரும்

உன்னுள்

வில்லொளிகளில்

பதற்றத்ணத

ஒருவனொக

நிணறக்கிறது.

நீ

ஆகவவண்டுபமன்ற

நொணை

இழுக்ணகயில்

கனவுைன்

மொவரர்கணளயும் ீ

இருக்கிறொய்.

இங்குள்ள

அத்தணன

உன்னுள்

அணல

வபொட்டியொளர்களொக

நிணனத்துக்பகொள்கிறொய். எழுகிறது.”

அக்னிவவசர் பசொன்னொர் “துவரொைொ, வித்ணதயின் பபொருட்டு

மட்டுமொன

வித்ணதவய

ஞொனமொகக்

கனியும். ஞொனத்ணத பவல்வதற்கொன ஆணசவய

கூை வித்ணதக்கு தணைவய. வித்ணதயின் இன்பம், அதன்

முழுணமக்கொன

வதைல்,

வித்ணதயொக

நொவம ஆவதன் எளிணம மூன்றுவம வித்ணதணய முழுணமயொக்கும் வவபறதுவும்

மூன்று

கற்பவனின்

மனநிணலகள்.

அகத்தில்

கூைொது.” துவரொைர் வைங்கினொர்.

இருக்கக் பவல்ல

“நீ

வவண்டிய எதிரி அதுவவ. அதற்பகன்வற வில்ணல ஆள்வொயொக!”

கணைசியொக அக்னிவவசர் சிகண்டிணய வநொக்கித் திரும்பினொர்.

பமல்லத்தணலயணசத்தொர்.

வருக

என

அவன்

கனத்த

கொலடிகளுைன் வந்து நின்றொன். அவர் சுணனணய வநொக்கி

ணககொட்டியதும்

தைொகத்ணத

பதொைப்வபொனொன்.

படுவதற்கு

கூசிக்பகொள்வதுவபொல பதொைங்கியது. உள்ளிருந்து

பகொப்பளிக்க

சுட்டி

“அந்தப்பொணறணயத்

தூளொக்கி

பநற்றியில்

சருமம்

நீர்ப்பரப்பு

அதிரத்

அணதத்பதொட்ைதும்

ஊற்று குமிழியிடுவதுவபொல ஆரம்பித்தது.

“உன்னுணைய ஒன்ணறச்

தீக்வகொல்

முன்னவர

வில்

எடுத்துக்பகொண்ைொன். அக்னிவவசர்.

வில்நுனியொல்

பைி

என்ன

அருவக

விபூதியொக

சிகண்டி

சுணன

வில்ணல

பதரியுமொ?” என்றொர்

இருந்த

பபரும்

பொணற

அைிந்துபகொள்

என்று

பசொல்வணதப்வபொல.” சிகண்டி அணசவில்லொத விழிகளுைன் நின்றொன். “உன்னுள் மொபபரும் எதிரி ஒருவர் இருக்கிறொர்.

நீ

கற்பணவ

எல்லொம்

அவருக்கொகவவ.

உன்னுள்

கொமமும்

வமொகமும் இல்ணல, குவரொதம்

கைபலன நிணறந்திருக்கிறது. அந்தக் குவரொதத்ணத நீ பவல்லொமல் உன்னொல் மொபபரும் வில்லொளியொக முடியொது. மொபபரும் வில்லொளியொக ஆகொமல் உன்னொல் அந்த எதிரிணய பகொல்லவும் முடியொது.” சிகண்டி

ஒன்றும்

பவளிப்பைவில்ணல.

பசொல்லவில்ணல. அக்னிவவசர்

அவனுணைய மதம்பரவிய

பிறரிைம்

“நீங்கள்

பன்றிக்கண்களில்

பசல்லலொம்”

என்றொர்.

எந்த

உைர்ச்சியும்

அவர்கள்

வைங்கி

விணைபபற்றதும் சிகண்டியின் பபரிய வதொளில் தன் பமலிந்த ணககணள ணவத்து “வொ” என்றொர். இருவரும் கொட்டுக்குள்

பசன்ற

கொடு

ஒரு

ஒற்ணறயடிப்பொணதயில்

நைந்தனர்.

கொற்று

கொட்டுக்குள்

பசன்றுபகொண்டிருந்தது. அக்னிவவசர் சிகண்டியின் வதொள்கணள அழுந்தப்பற்றியிருந்தொர். திறந்து

மணலச்சரிவின்

முணன வந்தது.

வொனம்

பவகுபதொணலவுக்குக்

மணழபயொலியுைன்

கீ ழிறங்கியது.

கீ வழ

பொணறகள் நடுவவ கங்ணகயின் ஓணை ஒன்று சிறிய பவண்ைிறச் சொல்ணவவபொல கிைந்தது. அதனருவக நொன்கு யொணனகள் நின்றிருந்தன. அவற்றில் ஒன்று அவர்களின் வொசணனணயப் பபற்றது. அது எழுப்பிய அதிர்பவொலி வமவல வகட்ைது. கொட்டுக்குள் அதன் கூட்ைத்தில் இன்பனொரு யொணன எதிர்க்குரல் எழுப்பியது.

“பீஷ்மணர நீ பவல்லவவண்டும் என்றொல் நீ உன்ணன பவன்றொகவவண்டும் குழந்ணத” என்றொர் அக்னிவவசர்.

“நீ அவணர அஞ்சவில்ணல. ஏபனன்றொல் நீ இறப்ணபயும் பழிணயயும் அஞ்சுபவனல்ல. ஆனொல்…” அவன் கண்கணள வநொக்கி அக்னிவவசர் வகட்ைொர் “நீ வநற்று என்ன கனவு கண்ைொய்?”

சிகண்டி கண்கணளத் திருப்பியபடி “ஒரு சிறிய கிரொமம். நீவரொணைகளொல் சூழப்பட்ைது. பமன்மணழ அங்கு பபய்துபகொண்டிருந்தது.

நொன்

ஒரு

சிறிய

கூட்டுக்குள்

இருப்பதொக

உைர்ந்வதன்.

ஒருவணனப் பொர்த்வதன். அவன் என் எதிரி என்று பதரிந்தது…”

அங்கிருந்தவபொது

“அவன் முகம் பதரிந்ததொ?” என்றொர் அக்னிவவசர். “இல்ணல. நொன் பொர்த்தது அவனுணைய மொர்ணப மட்டுவம. அப்வபொதுதொன் நொன்

ஒரு

கரிய

பன்றியொக

இருப்பணத

உைர்ந்வதன்.

உறுமியபடி

பொய்ந்து

பசன்வறன்.

மணலயிலிருந்து இறங்கும் கரும்பொணறவபொல. அவன் மொர்ணப முட்டி அந்தவவகத்திவலவய வதொணலயும் தணசணயயும் கிழித்து எலும்புகணள உணைத்து சிணதந்த மொமிசத்தில் இருந்து அவன் இதயத்ணத கவ்வி பிய்த்து எடுத்வதன். பசந்தொமணர பமொட்டு வபொலிருந்தது. பமல்ல அதிர்ந்துபகொண்டிருந்தது. பவம்ணமயொன குருதி அதிலிருந்து வழிந்தது. அணத என் வொயிலிட்டு பமன்று உண்வைன். அப்வபொது ஒரு மூச்பசொலி

வகட்டுத் திரும்பிப்பொர்த்வதன். சங்குவணளயல்களும் கிளிஞ்சல்மொணலயும் அைிந்த கரிய பபண் ஒருத்தி என்ணன வநொக்கிக் பகொண்டு நின்றிருந்தொள். அக்கைவம நொன் விழித்துக்பகொண்வைன்.”

“எவ்வளவு பவறி… இந்த பவறி ஒவ்பவொரு கைமும் உன் விரல்களில் இருக்ணகயில் உன் அம்புகள் எப்படி

இலக்ணக அணையும்?” என்றொர் அக்னிவவசர். “இவ்வுலக வொழ்க்ணக ஒரு விணளயொட்டு. அணத அறிந்தவன் சிறந்த ஆட்ைத்ணத வழிதொன்

உள்ளது.

ஆடுகிறொன்.” சிகண்டி நீ

இன்னும்

“நொன்

பீஷ்மணர

என்ன

பசய்யவவண்டும்

அறியவில்ணல.

ஆசிரியவர?” என்றொன்.

“ஒவர

ஒருவன் நன்கறிந்திருக்கவவண்டியது

எதிரிணயப்பற்றித்தொன். எதிரி நம்முணைய ஆடிப்பிம்பம் வபொல.”

தன்

சிகண்டி கவனித்து அணமதியொக நின்றொன். “நீ கிளம்பிச்பசல். பீஷ்மணர முழுணமயொகத் பதரிந்துபகொள். அவரது நண்பர்களிைமும் எதிரிகளிைமும் வபசு. சூதர்களிைமும் நிமித்திகர்களிைமும் வகட்டுத்பதரிந்துபகொள். அவரது உள்ளும் புறமும் உனக்குத் பதரியவவண்டும். அவரது அகத்தில் ஓடும் எண்ைங்கள் அப்படிவய உன்

அகத்திலும் ஓைவவண்டும். களத்தில் அவருக்கு முன் நீ நிற்கும்வபொது அவரது ஆடிப்பொணவ வபொலவவ பதரியவவண்டும். இணளஞவன, தன் ஆடிப்பொணவயிைம் மட்டுவம மனிதர்கள் வதொற்கிறொர்கள்.”

“ஆம், அணதச்பசய்கிவறன்” என்றொன் சிகண்டி. “அவ்வொறு பதரிந்துபகொள்ளும்வபொது உன் சினம் ஆறும். சினம்

ஆறியபின் நீ அவணரக் பகொல்லவவண்ைொபமன்று முடிபவடுக்கக் கூடும். அவணர உன் தந்ணதயொகக்கூை ஏற்கக்கூடும்.” சிகண்டியின் கண்களில் மிகச்சிறிதொக ஓர் அதிர்வு வந்துபசன்றது. “நீ அவர் மகன்” என்றொர் அக்னிவவசர்.

சிகண்டி

“கருவுறுதல் என்றொல்

திணகத்து

வநொக்கினொன்.

என்ன? கொமத்தொல்தொன்

அக்னிவவசர்

தனக்குள்

ஆழ்ந்தவரொகச்

கருவுறவவண்டுமொ, கடும்

பசொன்னொர்

சினத்தொல் கருவுறலொகொதொ?

உைலொல்தொன் கருவுறவவண்டுமொ, உள்ளத்தொல் கருவுறலொகொதொ?”

சிகண்டி நின்றுவிட்ைொன். சற்று முன்வன பசன்ற அக்னிவவசர் அவன் தன்ணனத் பதொைரவில்ணல என்பணத உைர்ந்து நின்று திரும்பிப்பொர்த்தொர். “நீ உன் அன்ணனயின் அைங்கொப்பபரும்சினம் உைபலனப்பிறந்தவன். அவள்

ணமந்தன்.

புன்னணகயுைன்

அம்ணமந்தணனப்

பிறப்பித்தவர்

பகொல்ல

“தந்ணதணயக்

பீஷ்மர் என்பதனொல்

விணழயும் கைம்

ஒன்று

அவர்

எல்லொ

உன்

ணமந்தர்

ஓடிச்பசல்லும். நீ அக்கைவம கொலமொக ஆகிய ணமந்தன், அவ்வளவுதொன்” என்றொர். முழுதறியும்வபொது

“அவணர

நீ

அவர்

பொதங்கணளத்

பதொட்டு

ஆசிபபறக்கூடும்.”

தந்ணதவயதொன்.”

பநஞ்சுக்குள்ளும்

சிகண்டியிைமிருந்து

பன்றியின் உறுமல் பவளிப்பட்ைது. அக்னிவவசர் புன்னணகயுைன் “தந்ணதயர் அணனவருக்கும் இருமுகம். ஒன்று

பகொணல

இன்பனொன்று

ஆசி.

நீ

பகொணலமுகத்ணத

மட்டும்

கண்டிருக்கிறொய். பபரும்பொலொன

அன்ணனயர் அணதவய ணமந்தருக்கு அளிக்கிறொர்கள். தொனும் தந்ணதயொக ஆகி தந்ணதணய இழந்தபின்பு மட்டுவம ணமந்தர்கள் தந்ணதயின் ஆசிணய உைர்கிறொர்கள்” என்றொர். சிகண்டியின்

மதவிழிகணள

வநொக்கி

வமலும் விரிந்த

சிரிப்புைன்

“ணமந்தரிலும்

இருமுகங்கள்

உண்டு.

தந்ணதணயக் பகொல்லவும் தந்ணதயொக வொழவும் வருபவன் ணமந்தன். தன்ணனக் பகொன்று தன் கொட்ணை

ணகப்பற்ற வந்தது மகவு என்று அறியொத வவங்ணக இல்ணல” என்றொர் அக்னிவவசர். “சிகண்டிவய, தந்ணத ணமந்தன்

விணளயொட்டுதொன்

அணதப்புரிந்துபகொள்பவன் ஆடும்

லீணலயும்

நிகரொனவத.”

இப்புவியில்

நிகழும்

உயிர்நைனங்களிவலவய

அணனத்ணதயும் புரிந்துபகொள்கிறொன்.

அணதப்வபொன்றவத.

பரமொத்மனும்

ஏபனன்றொல்

ஜீவொத்மனும்

அழகியது,

பிரம்மமும்

பகொண்டுள்ள

மகத்தொனது.

பிரபஞ்சமும்

உறவும்

அதற்கு

அக்னிவவசர் நைந்தவபொது சிகண்டி பின்னொல் நைந்தொன். “வகள் இணளஞவன, முன்பு பகௌதம குலத்தில் உதித்த ஆருைி என்னும் முனிவர் இருந்தொர். கடும்தவத்தொல் அவர் ஞொனமணைந்து உத்தொலகர் என்று பபயர் பபற்றொர்.

அவருணைய

ணமந்தன்

ஸ்வவதவகது.

தந்ணதயிைமிருந்து

நூல்கணளக்

கற்றபின்

ஏழு

குருகுலங்களுக்குச் பசன்று வவதவவதொங்கங்கணளயும் ஆறுதரிசனங்கணளயும் ஆறுமதங்கணளயும் மூன்று

தத்துவங்கணளயும் கற்றபின் திரும்பிவந்தொன். தந்ணதணயக் கண்டு தந்ணதவய உங்களுக்கு பமய்ஞொனத்தில் எந்த ஐயமிருப்பினும் என்னிைம் வகட்டு பதளிவுபகொள்ளுங்கள் என்று பசொன்னொன்.” ஆைவத்ணதக்

“ணமந்தனின் அவனொல்

ஞொனத்ணதக்

பகொண்டு

கண்டு

உத்தொலகர் வருந்தினொர்.

கைந்து விவவகத்ணத

மட்டுவம

விளக்கிவிைக்கூடிய

அவற்ணறபயல்லொம் அறிந்துவிட்ைொய். பதிலின்றி

திணகத்துவிட்ைொன்.

எணத

தந்ணதயின்

அவன்

ஆைவத்ணத

அணையமுடியொபதன்பணத

வினொணவக்

வகட்ைொர்.

அறியமுடியொவதொ

கொலடிணயப்

அணத

பைிந்து

உைர்ந்து

எவற்ணற

அைக்கினொலன்றி

பிரம்மஞொனத்ணதக் அறியமுடியுவமொ

அறிந்துவிட்ைொயொ? ஸ்வவதவகது

தன்

ஆைவத்ணதப்

பபொறுத்தருள

வவண்டினொன். அவர் அந்த பமய்ஞொனத்ணத ஒரு அகச்பசொற்பறொைரொக அவனுக்கு அளித்தொர்.” அக்னிவவசர் மிகபமல்ல அந்த மந்திரத்ணத பசொன்னொர் “அது நீவய.” அக்னிவவசர்

புன்னணகயுைன்

“சிகண்டிவய, அந்தப்

பதிணல

ஆருைியொகிய

உத்தொலகர்

தன்

ணமந்தன்

ஸ்வவதவகதுணவ மடியில் ணவத்து முன்பபொருமுணற பசொன்னதுண்டு. அது நீவய என. அன்று ணமந்தன் என்ன

வகட்டிருப்பொன்?

யொபரன்பதொகத்தொவன இருக்கமுடியும்?” சிகண்டி

சிறிய

அவன்

சுட்டிக்கொட்டி

இருக்கமுடியும்? அதற்கொன

கண்களொல்

பொர்த்து நின்றொன்.

வினவிய பதில்

முதல்வினொ

அக்னிவவசர்

தந்ணதணய

நொவன

‘ணமந்தொ

பசொன்னொர்

வநொக்கி

நீ’ என்பதன்றி “ஆனொல்

நீ

வவபறப்படி

தந்ணதயர்

அணத

உைர்வதற்கு ஞொனம் கனியும் ஒரு புள்ளி வதணவயொகிறது. நொன் நொன் என்பறழுந்த மனமும் எனது எனது என விரிந்த

ணககளும்

குறுகிச்சுருங்கும்

என்கிறொன்.

அவனகமொக

ஒரு

பருவம்…குருதிகுளிர்ந்தபின்

தன் வற்றிய

ணககளொல்

ணமந்தணனப்பற்றும்வபொது அந்த மொபபரும் திணர அறுந்துவிழக் கொண்கிறொன் மனிதன். மகவன நொவன நீ ணகப்பற்றியிருப்பொன்.” மீ ண்டும்

அதன்பின்

கங்ணகயின்

அவன்

விளிம்ணப

அணதச்பசொல்லி

முடிப்பதற்குள்

அணைந்ததும் அக்னிவவசர்

பசொன்னொர்

எமன்

“பசல்.

அவன்

உன்

உயிணர

தந்ணதணய

உன் இலக்ணக முழுணமபசய்!” அவன் தணலயில் ணகணவத்து “சொந்வதொக்கிய

அறி.

உபநிைதத்தின்

அழியொத அறிவின் ஒளிவய உனக்கும் அகச்பசொற்பறொைரொகட்டும். நீ வொழ்நொபளல்லொம் உன் அகத்தில் ஏற்றி தவம்

பசய்யவவண்டிய

ஆப்தமந்திரம்

பசொன்னொர் “அது நீ மய!“ சிகண்டி

அணத

ணககூப்பி

அது.” பமல்ல

உறுதியொக அக்னிவவசர்

ஏற்றுக்பகொண்ைொன். திரும்பிப்பொர்க்கொமல்

உபநிைத

அக்னிவவசர்

மந்திரத்ணதச்

கொட்டுக்குள்

பசன்று

மணறந்தொர். சிகண்டி கங்ணகணய வநொக்கியபடி பநடுவநரம் நின்றுபகொண்டிருந்தொன். கூந்தலிணழகள் மட்டும்

பறக்க, ஒரு தணசகூை அணசயொமல் பகலும் இரவும் நிற்கும் வல்லணம அவனுக்கிருந்தது. அவனுள் அகம்

ஆயிரம்வகொடிக் கொதம் விணரவதன் விணளவு அது. அவன் மிரண்ை கொட்டுக் குதிணரவமல் ஏறமுயல்பவன் வபொல அந்தச் பசொல்லில் ஏற முயன்றொன் “அது நீவய!”

இருள் பைர்ந்து விழிக்கொடு மணறந்து பசவிக்கொைொகியது. “தத்வமசி” என்ற பசொல் அவணனச் சூழ்ந்திருந்தது.

இருளொக, மின்மினிகளொக, விழிபயொளிகளொக, கொற்றொக, இணலவயொணசயொக, விண்மீ ன்களொக, பொல்வழியொக, முடிவின்ணமயொக. மறுநொள்

கொணலவணர

பகொண்ை

ஒரு

அங்வகவய

அவன் நின்றிருந்தொன்.

கங்ணகவநொக்கிச்

பசன்றுபகொண்டிருந்த

கொற்று

கங்ணகயில் இருந்து இனிய நீரொவி வொசணனயுைன் எழத்பதொைங்கியது. அவணனத்தொண்டி எட்டு யொணனகள் கூட்ைம்

பசன்றது.

அதன்

தணலவி

அவணன

பகலில்

முகர்ந்தணத

அணையொளம்

கண்டுபகொண்டு தன் வதொழிகளுக்குச் பசொன்னது. நடுவவ பசன்ற சிறிய குட்டி ஆர்வத்துைன் தன் சிறிய துதிக்ணகணயத் தூக்கியபடி சிகண்டிணய வநொக்கி வர அதன் அன்ணன அதன் பின்பக்கம் துதிக்ணகயொல் தட்டி முன்னொல் பசலுத்தியது.

புதருக்குள் இருந்த பன்றிக்கூட்ைம் ஒன்று அவணனவநொக்கி வந்தது. அவற்றின் மைிக்கண்கள் இருளில் ஒளிவிட்ைன.

மூச்பசொலிகளும் வொயின்

ஆவிவொசணனயும்

கொற்றில்

வந்தன.

அணவ

பசன்றபின்

ஒரு

முதுபன்றி மட்டும் அவணன வநொக்கி வந்து அவன் முன் நின்றது. இருட்டில் கணரந்து நின்ற அது தன் சிறிய கண்களொல்

அவணன

வநொக்கியது.

முன்னங்கொலொல்

தணரணய

இருமுணற

சுரண்டிவிட்டு அங்வகவய

படுத்துக்பகொண்டு

அவணனக்

கவனித்தது.

விடியலின்

முதல்

பவளிச்சம்

கீ ழ்வொனில்

பதொைங்கியதும் எழுந்து குறியவொணலச் சுழற்றியபடி புதருக்குள் மணறந்தது.

பதரியத்

சிகண்டி கொணலயில் கங்ணகயில் நீரொடியபின் தன் குடிணல அணைந்தொன். புலித்வதொலில் தன் ஆணைகணள சுருட்டிக் கட்டிக்பகொண்டு வில்ணலயும் அம்புகணளயும் வதொளில் அைிந்துபகொண்டு குனிந்த தணலயுைன்

இறங்கி நைந்தொன். அப்பொல் அதிகொணல வகுப்புக்கொக அக்னிவவசரின் குடிலுக்கு முன்னொல் மொைவர்கள் நின்றிருந்தனர். அவர்கள் அவணனப் பொர்த்தனர். எவரும் அவணன வநொக்கி வரவில்ணல. அவர்கள் அவணன வநொக்கிய

பொர்ணவ

மனிதணன

வநொக்கியதொக

எப்வபொதுவம இருந்ததில்ணல.

மிருகபமொன்ணறப்

பொர்க்கும்

பொர்ணவ பின்பு தீயவதவணத ஒன்ணறப் பொர்ப்பதொக மொறியிருந்தது. சிகண்டி அவரது குடிணல வைங்கிவிட்டு ரதசொணல வநொக்கிச் பசன்றொன்.

மரப்பட்ணைக்கதணவத் திறந்து அக்னிவவசர் பவளிவய வந்தொர். சிகண்டி பசல்வணதப் பொர்த்து “அவணன அணழயுங்கள்” என்றொர். அடுத்தகைம் துவரொைரின் அம்பு பறந்து வந்து சிகண்டியின் முன் விழுந்து ணதத்து ஆடியது.

அவன்

புணைத்த

ணகவபொல

வநொக்கிச்

திரும்பிப்பொர்த்ததும்

பசன்றொன்.

அவர்கள்

கொற்றில் சலசலத்தது.

அக்னிவவசர்

இருவரும்

ஓங்கி

விரல்களொல் மண்ணைப்பற்றி

அவணன

வநொக்கி

வந்தொர்.

நின்றிருந்த வகுள வமவல

அவன் திரும்பி அவணர

மரத்தடியில்

அைர்ந்த

சந்தித்தனர்.

இணலக்குணவயுைன்

நின்ற

நரம்பு மரம்

அக்னிவவசர் “நொன் வநற்றிரவு துயிலவில்ணல” என்றொர். “அதிகொணலயில்தொன் நொன் உன்னிைம் ஒன்ணற

வகட்டிருக்கவவண்டும் என்ற எண்ைம் வந்தது.” சிகண்டி பவறும் பொர்ணவயொக நின்றொன். “பசொல், நீ கண்ை அந்தக் கனவில் வந்த கிளிஞ்சல்மொணலயைிந்த கிரொமத்துப்பபண் எப்படி இருந்தொள்?” சிகண்டி பொர்ணவணய

விலக்கி சில கைங்கள் நின்றொன். அவன் ணக நொணை பநருை சிறு ஒலி எழுந்தது. பின்பு “என் அன்ணன அம்பொவதவிணயப்வபொல” என்றொன். என்றபின்

“நிணனத்வதன்”

அக்னிவவசர்

“உன்

வதைல்

முழுணமயணையட்டும்!”

என்று

வொழ்த்திவிட்டு

திரும்பிச்பசன்றொர். சிறிய பறணவ கொற்றில் தொவிச்பசல்வது வபொலச் பசன்ற அவணரப் பொர்த்தபின் சிகண்டி திரும்பிநைந்தொன்.

1 முதற்கனல்44 ஆடியின் ஆழம் 2

சித்ரொவதியில் இருந்து கிளம்பிய சிகண்டி ஐம்பதுநொட்கள் நதிகணளயும் வகொதுணமவயல்கணளயும் தொண்டி திரிகர்த்தர்கள்

ஆண்ை ஹம்ஸபுரம்

வபசவில்ணல.

அவணனக்

பசறிந்த

கிரொமங்கணளத்தொண்டி

அணழத்துச்பசன்றனர். ணககொட்டியதும்

வசறுபடிந்திருக்க,

வந்துபகொண்டிருந்த

கண்ைதுவம

அவணன

கிரொமங்களில்

பசுங்கைல்வயல்கள், நீலபமொழுகிய நொட்களில்

தணலமக்கள்

ஒருமுணறகூை

புழுதியில்

வந்து

பைிந்து

கொய்ந்த

புல்லொக

அவணன

நதிக்கணரயில்

இருந்த கொசியபபுரத்ணதச்சுற்றி

அவன்

அவன்

வண்ைல்படிந்த

எவரிைமும்

ஊருக்குள்

ஊனுைவளித்தனர்.

ஏற்றிக்பகொண்ைனர்.

ஆகியிருக்க

மண்குன்றுவபொலிருந்தொன். உறுமவல அவன் பமொழியொக இருந்தது. அஷிக்னி

நதிகள், மக்கள்

எழுந்துவந்து வைங்கி

வரொஹியின் ஆலயமுகப்பில் அமரச்பசய்து

பைகுக்கொரர்கள்

தணல

வந்துவசர்ந்தொன்.

உைம்பபங்கும்

நகர்ந்துபசல்லும்

வயல்பவளி

அவன் சிறு

பரவியிருந்தது.

முற்றத்பதொைங்கிய வகொதுணமக்கதிர்கள் அைர்நீலநிறத் தொள்களுைன் பசறிந்து நின்றன. வயல்பவளிகணள ஊடுபொவொக

பவட்டிச்பசன்ற

வொய்க்கொல்களின்

நீரின் ஒலியும்

சதுப்புகளில்

படுத்திருந்த

எருணமகளின்

முகரிபயொலியும் நீர்ப்பறணவகளின் சிறவகொணசகளும் அந்நிலத்தின் பமொழியொக ஒலித்துக்பகொண்டிருந்தன.

பவயில்பரவிய வயல்பவளிக்கு நடுவவ வைிகப்பொணதயில் அஷிக்னி வநொக்கிச் பசன்ற பபொதிவண்டிகள் நீரில்

மிதப்பணவ

வபொலத்

பதரிந்தன.

அவற்ணறத்பதொைர்ந்து

பசன்ற சிகண்டி

அஷ்கினியின்

கணரணய

அணைந்தொன்.

அஷிக்னியில் பொய்விரித்த பைகுகள் சிறகணசயொமல் மிதக்கும் பருந்துகள் வபொல அணசயொத பொய்களுைன்

பதற்குவநொக்கிச் பசன்றுபகொண்டிருந்தன. மீ ன்பிடிப்பவர்களின் வதொைிகள் பமல்ல அணலகளில் எழுந்தமர்ந்து நிற்க

அவ்வப்வபொது

விழுந்தன.

அவற்றிலிருந்து

அணலகள்

கட்டியிருந்தனர்.

ஒலிபயழுப்பியது.

வமொதிக்பகொண்டிருந்த

கல்லடுக்குகளின்

நதிக்கணரவமவலவய

தவணள

நொக்குநீட்டுவதுவபொல வணலகள் அஷிக்னியின்

பபொந்துகளுக்குள்

வண்டிப்பொணத அணமந்திருந்தது.

ஹம்ஸபுரத்தின் வகொட்ணைணயக்

கண்ைொன்.

புகுந்த

வண்டிகளின்

மணலப்பொணறகணள

கணரணய

நீர்

எழுந்து

உறுதியொக

எண்ைிஎண்ைிச்

பின்னொல்பசன்ற

நீர்வழியொகவவ

நீரில்

பரவி

கல்லடுக்கிக்

சிரிப்பதுவபொல

சிகண்டி

தூரத்தில்

உருட்டிவந்து

ஏற்றி

யொணனகணளக்பகொண்டு

அடுக்கி

உருணளக்கற்கணளக்பகொண்டு

உருவொக்கப்பட்ை

கட்ைப்பட்ை

உயரமொன

அந்தக்வகொட்ணை

மணழயில்

அடித்தளம்

கறுக்கொத

மீ து

சிறிய

மஞ்சள்நிறமொன

கல்லடுக்குகளுைன் பசதில்கள் நிணறந்த சொணரப்பொம்பு வபொலத் வதொற்றமளித்தது. அதன்வமல் மரத்தொலொன கொவல்வகொபுரங்களில் பவண்பட்டில் பசந்நிறமொகத் தீட்ைப்பட்ை சூரியனின் சின்னம் இருந்தது.

வகொட்ணைக்கு முன்பக்கம் மிகப்பபரிய பைகுத்துணற இருந்தது. அதன் இருபக்கமும் வண்டிப்பொணதகள் வந்து

இணைந்தன. நதியில் வைக்கில் இருந்தும் பதற்கில் இருந்தும் வந்த பைகுகளும் இருபக்கச் சொணலகளும் சந்திக்கும் நொன்ணமயமொக இருந்தது அந்தத் துணற. நதியில் அணலகளில் எழுந்து விழுந்து பநருங்கி வந்த பைகுகள்

பொய்கணளச்

சுருட்டியபடி

அணுகி பபரிய

துணறணயச்

வசர்ந்தவபொது

கணரயிலிருந்து

கூச்சல்

எழுந்தது. கயிறுகணள வசி ீ பைகுகணள பிடித்துக்கட்டுபவர்களும் பைகிலிருந்த துடுப்புக்கொரர்களும் மொறி மொறி கூவிக்பகொண்ைனர்.

கயிற்ணற

பிடித்து

இழுப்பவர்கள்

உரக்கப்பொடினர். பநருங்கி

வந்த

பைகு

கணரயில்

வரிணசயொக

நின்றன.

இருந்த பபரிய மூங்கில்சுருள்களில் வமொதி அதிர்ணவ இழந்து பமல்ல அணமதியணைந்தது. பைகுத்துணறக்கு

அருகிவலவய

நூற்றுக்கைக்கொன உயரமற்ற

மரக்கூணர

வண்டிகள்

பபருங்களர்வொ

அங்வக

மரங்கள்

வபொைப்பட்ை

சுணமகணள

பரவிநின்ற

பண்ைகசொணலகள்

ஏற்றிக்பகொண்டும்

வகொட்ணைமுற்றம்

இறக்கிக்பகொண்டும்

முழுக்க

வண்டிமொடுகள்

நின்றன.

நின்று

வகொதுணமணவக்வகொணல பமன்றுபகொண்டிருக்க அவற்றின் கழுத்துமைிகள் வசர்ந்து ஒற்ணற முழக்கமொகக் வகட்ைன. நுகம்

மீ ன்பமழுகு

ஊன்றி

பூசப்பட்ை

நின்றிருந்தன.

கரியகூணரபகொண்ை

கூண்டுவண்டிகள் பவயிலில்

தணலப்பொணககணள அவிழ்த்துவிட்ை

வைிகர்கள்

வணளவுகள்

மரத்தடிகளில்

விரித்து படுத்தபடியும் கழஞ்சும் தொயமும் விணளயொடியபடியும் இருந்தனர்.

மின்ன

பொய்கள்

பவயிலுக்குக் கண்கள்கூச சிகண்டி வகொட்ணைணய ஏறிட்டுப் பொர்த்தொன். பின்பு உள்வள நுணழந்த அவணன வநொக்கி வந்த வரன் ீ ஒருவன் முகத்தில் இழிவுச்சிரிப்புைன் “நீ எப்படி ஆயுதம் ஏந்தியிருக்கிறொய்? யொர் உனக்கு

ஆயுதமளித்தது?” என்றபடி

சிகண்டியின்

வில்ணல

பிடிக்கவந்தொன்.

அவனுணைய இருகொல்கள்

நடுவவ தன் கொணலக்பகொடுத்து ஒற்ணறக்ணகயொல் தூக்கிச் சுழற்றி வசிவிட்டு ீ சிகண்டி முன்னொல் நைந்தொன். புழுதியில் விழுந்தவன் எழுந்து ஆவவசமொக தன் வவணல எடுக்க வமவல இருந்த தணலவன் அவர்களின் பமொழியில் ஏவதொ பசொல்ல அவன் வவணலத்தொழ்த்தினொன்.

சிகண்டிணய வநொக்கி வந்த தணலவன் “வரவர, ீ இந்நகரில் எவருக்கும் அனுமதி உண்டு. ஆனொல் ஷத்ரியர்கள் அல்லொதவர்கள் ஆயுதவமந்த

அனுமதி

இல்ணல” என்றொன்.

சிகண்டி

“எந்த

ஷத்ரியனுக்கொவது

என்

ஆயுதத்ணத பிடுங்க முடிந்தொல் அணதச்பசய்யலொம்” என்றொன். தணலவன் சிகண்டியின் கண்கணளக் கூர்ந்து சில கைங்கள் வநொக்கினொன். “வரவர, ீ இனி இந்நகருக்குள் பசல்வது தங்கள் விருப்பம். தங்கணள எந்த

ஷத்ரியன் பகொன்றொலும் இந்நகரம் அணத அனுமதிக்கும்” என்றொன். சிகண்டி ஒன்றும் வபசொமல் உள்வள பசன்றொன்.

பமொத்தநகரமும் கட்ைைங்கள்.

களிமண்

நிறத்தில்

இருந்தணத சிகண்டி

கண்ைொன்.

உயரமில்லொத

அஷிக்னியின் களிமண்ணை குணழத்துக் கட்ைப்பட்ைணவ. கூணரகள்

சிறிய

சதுரவடிவ

சொய்வொக இல்லொமல்

சதுரமொக இருந்ததனொல் அணவ விதவிதமொக அடுக்கப்பட்ை பபட்டிகள் என்ற பிரணமணய அளித்தன. சீரொன

வநர்வகொடுவபொலச் பசன்ற அகன்றசொணலகளில் பபரும்பொலும் வகொவவறு கழுணதகளில்தொன் மக்கள் பயைம் பசய்தனர். கழுணதகள் சிறிய பபொதிகளுைன் பசன்றன. அணவயும் புழுதி நிறமொகவவ இருந்தன. ஆனொல் அதற்கு மொறொக மக்கள் சிவப்பு நீலம் பச்ணச மஞ்சள் நிறங்களில் உணையைிந்து பபரிய பூக்கள் வபொல நைமொடினர். ஆண்கள் வண்ை உணைகள் அைிவணத சிகண்டி அங்குதொன் முதல்முணறயொக பொர்த்தொன்.

பல பகுதிகளொக பிரிந்துபிரிந்து பசன்ற நகரபமங்கும் மக்கள் பநரிசலிட்டுக்பகொண்டு நைமொடினர். நகரில் ஏன் அந்த பநரிசல் என்று சிகண்டி சற்று வநரம் கழித்து உைர்ந்தொன். ஹம்ஸநகரம் அப்பகுதியில் இருந்த முக்கியமொன வைிக ணமயம். அஷிக்னி நதியின் கணரயில் இருந்த அத்தணன விவசொய கிரொமங்களுக்கும் அப்பொல்

வறண்ை

மணலயடுக்குகளுக்குள் அணமந்திருந்த

பவளியுலகம்.

அங்வக

வொய்திறந்து

நகரின்

வலப்பக்கம்

விழிவிரிய

பல்லொயிரம்

வநொக்கியபடி

பபரும்பொலொனவர்கள் அங்கு வொழ்பவர்கள் அல்ல என்று பதரிந்தது. நடுவவ

அஷிக்னிக்கணரயில் இருந்து

சிற்றூர்களுக்கும்

அது

ஒன்வற

முண்டிக்பகொண்டிருந்தவர்களில்

எடுக்கப்பட்ை

உருணளக்கற்கணளக்பகொண்டு

கட்ைப்பட்ை சிறிய உள்வகொட்ணை இருந்தது. அதற்கப்பொல் ஏழடுக்கு அரண்மணனயும் சமதளக் கூணரயுைன்

ஒரு மண்திட்டு வபொல எழுந்து பதரிந்தது. அதன் சொளரங்களில் மட்டும் பசம்பட்டுத்திணரச்சீணலகள் ஆடின. வகொட்ணைக்கு முன்னொல் ரதங்கள் சில நின்றன. கொவல்வரர்கள் ீ வமவல ஒளிரும் ஈட்டியுைன் நின்றிருந்தனர். பபரிய முரசின் வதொல்பரப்பில் பட்ை பவயில் கண்ணை அணரக்கைம் கூசச்பசய்தது. இைப்பக்கம் பசன்ற

சொணல

உயர்குடிகளின்

சிறிய

அரண்மணனகள்

இருந்த

பகுதிணய

உயர்ந்த முகடுைன் பதரிந்தது சூரியவதவனின் ஆலயம். சிகண்டி

அந்தக்

வகொயிணலப்பொர்த்தபடி

சொணலயில்

வநொக்கிச்

நின்றொன்.

பசன்றது. வநர்

பபரிய

முன்னொல்

பொணறகணளக்

குவித்து

உருவொக்கப்பட்ை பசயற்ணகக் குன்றுக்குவமல் இருந்தது அந்த ஆலயம். குன்றின் வமல் ஏறிச்பசன்ற பபரிய படிக்கட்டுகளொல்

வமலிருந்த

கட்ைைத்தின்

கொலடியில்

பகொண்டுபசன்று

வசர்க்கப்பட்ை

மனிதர்கள்

ணகவிரல்கள் அளவவயுள்ள சிறிய பொணவகளொக அணசந்தனர். அவர்களின் தணலக்குவமல் வபருருவமொக

எழுந்து நின்றன சுணதயொலொன ஏழு பவண்குதிணரகள். பபருங்கைல் அணல ஒன்று அணறவதற்கு முந்ணதய கைத்தில்

உணறந்ததுவபொல,

அணசவின்ணமபகொண்ைது

மணலச்சரிவில்

வபொல

விழித்த

இறங்கிய

கண்களும்

நதி

திறந்த

நிணலத்தது வொயும்

வபொல

அணவ

கடிவொளத்தொல்

வவகவம

இழுக்கப்பட்டு

விதவிதமொகத் திரும்பிய நீள்கழுத்துகளுமொக துள்ளி நின்றன. அவற்றின் கனத்த குளம்புகள் அங்கிருந்த மனிதர்களின் தணலக்குவமல் நீட்டி நின்றன.

அவற்றின் பிைரிமயிரின் வண்ைங்கள் வவறுபட்ைன. ஊதொ, பசந்நீலம், நீலம், பச்ணச, மஞ்சள், பபொன்னிறம், சிவப்பு நிறங்களில் பசய்திருந்தனர்.

தழல்வபொல

நீண்டு

பநடுந்தூரம்

குதிணரகளுக்குப்பின்னொல்

பின்பக்கம்

சுணதயொலொன

பறந்த

பிைரிமயிணர மட்டும்

பபரிய

ஆலயத்தின்

மரத்தொல் கூணர

பவண்கலத்தகடுகளொலொனது. மதியபவயிலில் பபொன்னிறமொக அது ஒளிர்ந்தது. அதன் கீ வழ சுணதச்சுவர் இளஞ்சிவப்பு நிறமொகவும் வட்ைமொகத் திறந்திருந்த வொயில் பசந்நிறமொகவும் இருந்தது. சொணலயிலிருந்து பொர்த்தவபொது

பபொன்னிறமொன

வமகங்கணள

வருவதுவபொலிருந்தது அக்வகொயில்.

மைிமுடியொக

அைிந்து

சூரியவட்ைம்

ஏழுகுதிணரகளில்

சிகண்டி படிகளில் ஏறி வமவல பசன்றொன். அவனுணைய மண்படிந்த உைணலக்கண்ை மக்கள் அஞ்சி விலகி சுருங்கிய

கண்களொல்

வகொயிணலச்சுற்றி

பொர்த்தனர்.

இருந்த

பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தவர்கள்

தங்களுக்குள்

பபரிய

அவணனக்கண்ைதும்

கிசுகிசுபவன

வட்ைப்பொணதயில் அஞ்சி

சிறிய

வபசி

பிறருக்கு

அண்ைொந்து

கூச்சலுைன்

சுட்டிக்கொட்டினர்.

விலகினர்.

சிணலகணளப்

வகொயிலின்

சுவர்களிலும் கூணரச்சரிவிலும் சுணதயொலும் மரத்தொலும் பசய்யப்பட்ை சிணலகள் நிணறந்திருந்தன. இதமொன

வண்ைங்கள் பூசப்பட்ை அழகிய சிணலகளின் கண்கள் நீலநிறமொன சிப்பிகளொல் அணமக்கப்பட்டு பமல்லிய ஒளியுைன்

பொர்ப்பவர்களின்

கண்கணளச்

வபசமுற்படுபணவ வபொலிருந்தன.

சந்தித்தன.

உதடுகள்

உயிரணசவு

பகொண்டு

எக்கைமும்

வலப்பக்கச்

சுவரில்

இருந்த

பபரிய சிற்பத்பதொணக

கொசியப

பிரஜொபதிக்கு

அதிதிவதவியில்

சூரியன்

பிறப்பணதக் கொட்டியது. கொசியபரின் பவண்ைிறத் தணலமயிர் விரிந்து வமகங்களொகப் பரவியிருந்தது. அந்த வமகங்களில்

முனிவர்களும்

அருள்புரிந்தபடி

பவண்ைிறமொகக்

பிரம்மனும் பகொட்டி

வதவர்களும்

விஷ்ணுவும்

கீ வழ வழிந்து

அமர்ந்திருந்தனர்.

அவரது

பறந்துபகொண்டிருந்தனர்.

இரண்டு

பக்கமும்

தணலக்குவமல்

கொசியபரின்

அணலகளொக

தொடி

குனிந்துவநொக்கி அருவிவபொல

ஓடிக்பகொண்டிருக்க

நொகங்களும் மீ ன்களும் நீந்தின. அவரது உைல் பபொன்னிறமொனதொக இருந்தது.

அதில்

அவர் அருவக இருந்த தட்சனின் மகளொகிய அதிதிவதவி பபண்ைின் தணலயும் வதொள்களும் மொர்பகங்களும்

பகொண்டிருந்தொள். இணைக்குக் கீ வழ கரிய சுருள்களொக அவளுணைய பொம்புைல் விரிந்திருக்க அதன்வமல்தொன் கொசியபர் அமர்ந்திருந்தொர். ஒரு ணகயொல் அவள் இணைணயத் தழுவி மறுணகணய விரித்து அதில் நீர்க்குைம் ணவத்திருந்தொர். அதிதியின் ஒரு ணகயில் தழல் இருந்தது. மறுணகயில் அவள் குழந்ணதயொன சூரியணன ணவத்திருந்தொள்.

பசந்தழல்மகுைம்

அைிந்த

பபொன்னிற

உைலுைன்

ஒளிச்சின்னமும் மறு ணகயொல் அருள்சின்னமும் கொட்டி புன்னணக பசய்தது. அதிதியின்

ணமந்தர்களொன

பன்னிரண்டு ஆதித்யர்களும்

அவர்களுக்கு

சூரியக்குழந்ணத

இருபக்கமும்

ஒருணகயொல்

ஒளிமுத்திணரயும்

தழல்முடியுமொக நின்றனர். அவர்கள் கொலடியில் அதிதிபபற்ற பன்னிரு ருத்ரர்களும் நீலநிறமொன உைலும் பறக்கும் பசந்தழல் உைல்களுமொக வற்றிருக்க ீ வமவல எட்டு வசுக்களும் பவண்ைிற உைலும் நீலநிறமொன கூந்தலுமொக பறந்துபகொண்டிருந்தனர்.

ஆலயத்தின் பின்பக்கச் சுவரில் சூரியன் பன்னிரு ணககளுைன் அர்க்க வடிவில் பசதுக்கப்பட்டிருந்தொன். ஏழுவண்ைம் பகொண்ை ஏழு குதிணரகள் அவன் ரதத்ணத இழுத்தன. அது பசந்தழல்வடிவமொக இருந்தது. வதர்முணனயில்

வதவரொட்டியொன

மொதலி

அமர்ந்திருந்தொன்.

சூரியனின்

பன்னிரண்டு

கரங்களில்

கீ ழ்

வலக்ணக அஞ்சல் முத்திணரயும் கீ ழ் இைக்ணக அருளல் முத்திணரயும் பகொண்டிருந்தது. வமல் இருணககளில்

மலர்ந்த தொமணரகள் இருந்தன. மற்ற ணககளில் வஜ்ரம், பொசம், அங்குசம், கணத, தனு, சக்கரம், கட்கம், மழு ஆகிய ஆயுதங்கள் இருந்தன. இைப்பக்கச்

சுவரில்

சூரியனின்

மித்ர

வடிவச்

சிணல

இருந்தது.

ஒளிவிடும்

பச்ணசநிறமொன உைலுைன் வலது மடியில் பபொன்னிறமொன சம்ஞொவதவியும்

பபொற்தொமணர

மீ து

இைது மடியில் நீலநிறமொன

சொயொவதவியுமொக பசந்தழல் முடி சூடி மித்ரன் அமர்ந்திருந்தொன். ஒளிவதவி பபற்ற ணமந்தர்களொன மனு, யமன்,

யமி

ஆகிய

குழந்ணதகள்

அவளுணைய

கொலடியில்

அமர்ந்திருந்தனர்.

நிழல்வதவி

சணனஞ்சரன், மனு, தபதி என்னும் மூன்று குழந்ணதகள் அவள் கொலடியில் அமர்ந்திருந்தனர்.

பபற்ற

கருவணற முன்னொல் வந்து சிகண்டி நின்றொன். உள்வள பழணமயொன ஒரு பட்ணைக்கல் நொட்ைப்பட்டிருந்தது.

அதில் மிகமழுங்கலொன புணைப்புச்சிற்பமொக சூரியனின் சிணல இருந்தது. இரு ணககளிலும் தொமணரகளுைன் அவன்

பன்றிமீ து

மலர்க்பகொத்துக்கள் பவண்ைிற

அமர்ந்திருந்தொன். வபொல

மொணலகள்

இருபக்கமும்

அைர்ந்திருக்க

பதொங்கிய

கருணமயொக

சூட்ைப்பட்டிருந்தன. பூசகர்கள்

சூரியணன துதித்துக்பகொண்டிருந்தனர்.

பவண்கல

விளக்குகளில் பநய்ச்சுைர்கள்

ஒளிவிட்ை அச்சிணலக்கு

மூவர்

உள்வள

அமர்ந்து

பசந்நிற, பபொன்னிற, வவதமந்திரங்களொல்

சிகண்டி அங்வக சிலகைங்கள் மட்டும் நின்றொன். அவன் கண்கள் வரொகத்ணதத்தொன் பொர்த்தன. கல்லின் இருட்டுக்குள் இருந்து

அது

எழுவதுவபொலிருந்தது.

இருளுக்குள்

சூரியன்

அணத

மிதித்துத் தொழ்த்துவது

வபொலவும் அதன்வமல் பீைம்பகொண்டு அமர்ந்திருப்பதுவபொலவும் ஒவரசமயம் எண்ைச்பசய்தது.

சிகண்டி திரும்பி படிகளில் இறங்கி கீ வழ வந்தொன். விரிந்த சொணல இருபக்கமும் பபரியமுற்றங்கணள வநொக்கிச்

பசன்றது. அம்முற்றங்கள்

சந்ணதயொகவும்

வகளிக்ணகயிைங்களொகவும்

ஒவரசமயம்

திகழ்ந்தன.

வதொவளொடு வதொள்முட்டியபடி மக்கள் அங்வக கூச்சலிட்டுக்பகொண்டிருந்தனர். விதவிதமொன பபொருட்கணளக் குவித்துப்வபொட்டு சிறுவைிகர்கள் விற்றுக்பகொண்டிருந்தனர். கனத்த கட்டிகளொக அடுப்புக்கரிதொன் அதிகமும் விற்கப்பட்ைது.

அவர்கள்

அங்வக

அதிகமும்

வரவவண்டும் என சிகண்டி நிணனத்தொன்.

நுகரும்

அப்பபொருள்

பவளிவய

மணலகளில் இருந்துதொன்

விதவிதமொன வதொல்கள் ஆணைகளொக மொற்றப்பைொதணவ. மரவுரிநொர்கள், புல்நொர்கள், ணகயொல்பின்னப்பட்ை ஆணைகள், மீ னிறகுகள், உவலொக ஆயுதங்கள், சுறொமீ ன்பற்களொலொன கத்திகள், பலவணகயொன மூலிணகவவர்கள், வண்ைப்பபொருட்கள், மரத்தில்

பசதுக்கப்பட்ை

பொணவகள்.

கூவியும்

சிரித்தும் வணசபொடியும்

அவற்ணற

வொங்கிக்பகொண்டிருந்தவர்கள் நடுவவ குரங்குகணள கயிற்றிலும் வகொலிலும் தொவச்பசய்து வித்ணதகொட்டினர்

சிலர். ஒரு வட்ைத்துக்குள் பவண்குதிணர ஒன்று வொணலச்சுழற்றியபடி தணலப்பொணகக்கொரனின் மத்தளத்தின் தொளத்துக்கு ஏற்ப நைனமிட்ைது.

பபரிய கூட்ைம் கூடிநின்ற இைத்தில் சிறிய கண்களும் பவண்களிமண் குைம் வபொன்ற முகமும் பகொண்ை பீதர் இனத்து வரன் ீ கட்ைப்பட்டு

ஒருவன்

கொற்றில்

அம்புகளொல்

வித்ணத

ஆடிக்பகொண்டிருந்த

கொட்டிக்பகொண்டிருந்தொன்.

பணனவயொணலயொல்

ஆன

வமவல

கிளிகணள

ஒரு கயிற்றில்

சிறிய

அம்புகளொல்

சிதறடித்தொன். “அணறகூவல்….அணறகூவல்…அந்த நீலக்கிளிணய ஏழு அம்புகளுக்குள் சிதறடிப்வபன். என்னொல் முடியொபதன்பவர்கள் பந்தயம் ணவக்கலொம்….” என்றொன். அவன் தொடி பொணறயின் பதொங்கும் வவர்பகொத்து வபொல நீளமொகத் பதொங்கியது.

இருபது பவள்ளி நொையங்கள் பந்தயமொக கீ வழ விரிக்கப்பட்டிருந்த மொன் வதொலில் விழுந்தன. சிகண்டி தன் வில்லின் நொணை பமல்லச் சுண்டினொன். அணனவரும் திரும்பிப்பொர்த்தனர். “ஒவர அம்பொல் அந்தக் கிளிணய நொன் வழ்த்துகிவறன். ீ இந்த நொையத்ணத நொன் எடுத்துக்பகொள்ளலொமொ?’ என்றொன். கூட்ைம் கூக்குரபலழுப்பி அவணன

ஆதரித்தது.

சிகண்டி

முன்னொல்

பசன்று அவர்கள்

என்ன

நைக்கிறது

என்று

பொர்ப்பதற்குள்

அந்தக்கிளிணய தன் அம்பொல் சிதறடித்தொன். கூட்ைம் களிபவறிபகொண்டு கூச்சலிட்ைது. இருணககணளயும் வசி ீ எம்பிக்குதித்தது. பவள்ளிநொையங்கள் மீ ன்கள் துள்ளுவதுவபொல வந்து மொன்வதொலில் விழுந்தன. சிகண்டி

அந்த

பீதர்

இன

வரனிைம் ீ

“இருபது

வபசொமொலிருந்தொன்.

“அல்லது

நொையங்கள்

எனக்குப்வபொதும்”

என்றபின்

குனிந்து

எடுத்துக்பகொண்ைொன். எஞ்சிய நொையங்கணளப் பபொறுக்கியபடி அவன் “வரவர ீ நீர் பரசுரொமரின் மொைவரொ?” என்றொன்.

சிகண்டி

பீஷ்மரின்

மொைவர்,

இல்ணலயொ?”

சிகண்டி

பதில்

பசொல்லொமல் பசன்றொன். பீதன் பின்னொல் வந்து “அக்னிவவசரின் மொைவர், ஐயவம இல்ணல” என்றொன். சிகண்டி திரும்பிப்பொர்க்கொமல் நைந்தொன். “வரவர, ீ என் பபயர் ஜிங் சொங். ஷொங் மன்னர்களின் குடிமகன். யொங் பள்ளியிலும்

த்ஸு

பசொல்லுங்கள்.”

பள்ளியிலும்

வில்வித்ணத

பயின்றவன்.

நொன்

அக்னிவவசணர

வைங்கியதொகச்

பதருவில் சிகண்டி நைந்தவபொது ஒரு ஒல்லியொன பிரொமைன் பின்னொல் ஓடி வந்தொன். “நொன் கஸ்யப வகொத்திரத்தவனொன

பசொல்கிவறன்… நொன் பசன்றொன்.

“நீங்கள்

அக்னிவர்ைன் வரவர. ீ உங்களுக்கு

ஆண்

அரிய

என்றொல்

இங்வக

வரும்

தகவல்கணளச்

நொன்

மணலமக்களுக்கு

நொன்

இந்நகரத்ணதப்பற்றிச்

பசொல்லமுடியும்.” சிகண்டி திரும்பிப்பொர்க்கொமல்

சிறந்த பரத்ணதயரின்

வடுகணளப்பற்றிக்கூைச் ீ

பசொல்வவன்.

பிரொமைணன மதிப்பவர்கள் அவர்கள். அவர்கணளப்பற்றி நொன் கவிணதகள்கூை எழுதியிருக்கிவறன். நீங்கள் விரும்பினொல் இப்வபொவத பொடிக்கொட்டுகிவறன்.” விைொது

சிகண்டிணயப்

பின்பதொைர்ந்தபடி

“திரிகர்த்தர்கள்

ஆளும்

இந்த

நொடு

திரிகர்த்தம்

என்றணழக்கப்படுகிறது. கொசியபவம்சத்தில் பிறந்தவர்கள் எங்கள் அரசர்கள். இவர்களின் வம்சம் வைக்வக

மணலகளுக்குள் ணசத்ரபீைம் என்னும் கிரொமத்ணத ஆண்டுவந்தது. அணதச்வசர்ந்த விரொைன் என்ற அரசர் அஷிக்னி

நதியில்

பைகில்

வரும்வபொது

இந்தக்

கணரயில் ஆயிரக்கைக்கொன

அன்னப்பறணவகணளக்

கண்ைொர். இது புனிதமொன மண் என்று உைர்ந்து இங்வக அவரது நகரத்ணத அணமத்தொர். அன்றுமுதல் இது ஹம்சநகரம் என அணழக்கப்பட்ைது” என்றொன்.

தணலணய அணசத்தபடி சிகண்டி நைந்தொன். “ஸமுகியும் ஜனமுகியும் வபசும் மக்கள் இங்வக வொழ்கிறொர்கள்.

வதவபமொழியின் அபபிரம்சமொன மூலத்வனி என்னும் பமொழிணய இங்குள்ள உயர்குடியினர் வபசுகிறொர்கள். இது

கொசியபர்

கொசியபநகரம்

திவரதொயுகத்தில்

என்கிறொர்கள்.

உருவொக்கிய

நகரத்தின் மொதிரியில்

இதற்கு சம்பொபுரி என்றும்

அணமக்கப்பட்டிருப்பதனொல்

வவகபுரி என்றும்

இணத

பபயர்கள் உண்டு. இங்குள்ள

சூரியவகொயில் எங்கள் முதல் மன்னரொகிய விரொைரொல் அணமக்கப்பட்ைது. ஏபனன்றொல் இது சூரியன் தன் உக்கிரமொன பசங்வகொணல ஊன்றி சற்வற இணளப்பொறிச்பசல்லும் இைம். ஆகவவ இணத மூலஸ்தொனநகரி என்றும் அணழப்பதுண்டு…வமலும்…”

சிகண்டி ணகணய அணசத்து அவனிைம் பசல்லும்படி பசொன்னொன். “இருபது பவள்ளிணய ணவத்திருக்கும்

பகொணைவள்ளலொன நீங்கள் அப்படிச் பசொல்வது அழகல்ல. நொன் மணனவிகளும் குழந்ணதகளும் உணைய பிரொமைன்.

அவதசமயம் பசுக்களும்

அவன் பொர்ணவணய

விலக்கி

சற்வற

வவதஅதிகொரமும் பநளிந்து

இல்லொதவன்.” சிகண்டி

“அத்துைன்

மது

அவணனப்

பொர்த்தவபொது

அருந்துபவனும்கூை” என்றொன். சிகண்டி

பமல்லிய உறுமலொல் அவணன தன்ணனத் பதொைரும்படிச் பசொல்லி நைந்தொன்.

“என் பபயர் ஸுக்திகன். நொங்கள் மீ ன் உண்ணும் பிரொமைர் என்பதனொல் எங்களுக்கு ணவதிக அதிகொரம் இல்ணல.

ணவதிகபிரொமைர்கள்

வருைத்துக்கு

ஒருமுணற மட்டும்

சண்டிபூணச

பசய்யும்வபொது

மீ ன்

உண்கிறொர்கள். நொங்கள் அணனவருவம பதற்வக கூர்ஜரத்தில் கைவலொரமொக வொழ்ந்தவர்கள். அங்வக மீ ன்

மட்டும்தொன் கிணைக்கும். என்பபயவரகூை சிப்பி என்றுதொன் பபொருள்படுகிறது…” என்றபடி அவன் பின்னொல் வந்தொன்.

“சிறந்த

மதுணவ

உங்களுக்கு

வொங்கித்தருவது என்

பபொறுப்பு

வரவர” ீ என்றொன்

ஸுக்திகன்.

“இங்வக

மணலவயொரத்து மக்கள் ஹந்தொ என்ற மதுணவ கொய்ச்சுகிறொர்கள். அரிசிக்கஞ்சியில் பதிவனழுவணகயொன மூலிணககள் அைங்கிய

மொத்திணரகணளப்வபொட்டு

ஏழுநொட்கள்

புணதத்துணவத்து

எடுக்கிறொர்கள்” என்றொன்.

“உண்ணமயில் இதிலுள்ள முக்கியமொன மூலிணகணய அஹிஃபீனொ என்று மருத்துவர்கள் பசொல்கிறொர்கள். பொம்பின்எச்சில்

என்று

பபொருள்.

சிறிய

குட்ணையொன

பசடி.

அணத

வறண்ை

மணலச்சரிவுகளில்

வளர்க்கிறொர்கள். அதன் இணலகள் பூ கனி எல்லொவம விஷம். நிணனணவ மறக்கச்பசய்யும். அணத உைலில் பசலுத்தியபின்

நம்

ணகணய

நொவம

வொளொல்

இணலகணளத்தொன் இந்த மதுவிவல வபொடுகிறொர்கள்.”

அறுத்துக்பகொள்ளலொம்.

வலிவய

இருக்கொது.

அதன்

பபரிய பொணதயில் இருந்து இறங்கிச்பசன்ற இடுங்கிய படிகள் ஓர் ஓணைக்குள் பசன்று வசர்ந்தன. அதன் வழியொகத்தொன்

நகரின்

கழிவுநீர்

பசன்றது.

நீர்வழி

நைமொடும்

முழுக்க

நதிணயவநொக்கிச்

பசன்றுபகொண்டிருந்தது.

நகருக்குள்

புணதக்கப்பட்ை மண்குழொய்கள் வழியொகச் வசர்ந்த நீர் கருணமயொக நொற்றத்துைன் சரிவுகளில் நுணரத்தபடி அந்த

வழியொகவும் இருந்தது.

அதன்

கிணள

ஒன்று

ஒரு

மரவட்டுக்குள் ீ

பசன்றது. அணத பநருங்கும்வபொவத உரத்த வபச்பசொலிகளும் குழறல்களும் சிரிப்புகளும் வகட்ைன.

மரவட்டுக்கு ீ முன்பு கற்களிலும் தணரயிலுமொக பலர் அமர்ந்து குடித்துக்பகொண்டிருந்தனர். சிகண்டிணயக் கண்ைதும் நொணலந்துவபர்

நபும்சகம்தொவன?” என்றொன்.

எழுந்துவந்தனர். சிகண்டி

அவனுணைய

உறுமல்

ஒலி

உைணலக்

எழுப்பி

கூர்ந்து

அவணனத்

வநொக்கிய

ஒருவன்

தள்ளிவிட்டு அங்வக

“நீ

பசன்று

அமர்ந்தொன். ஸுக்திகன் அங்கு பபரிய மரக்குடுணவயில் புளித்து நுணரத்துக்பகொண்டிருந்த பவண் திரவத்ணத சுணரக்பகொப்பணர

அகப்ணபயொல்

பரிமொறிக்பகொண்டிருந்தவனிைம்

அள்ளி

விதவிதமொன

இவர்

“அண்ைொ

நம்மில்

பகொப்பணரக்குவணளகளில்

ஒருவர்.

ஆனொல்

நொையங்களுக்கு பசொந்தக்கொரர். இவணர மகிழ்விக்கவவண்டியது நம் பபொறுப்பு” என்றொன். ஒற்ணறக்கண்

பகொண்டிருந்த

அந்தக்

கரிய

வபருைல்

மனிதன்

மஞ்சள்நிறப்

இருபது

பவள்ளி

பற்கணளக்

கொட்டி

நணகத்துக்பகொண்டு “முதலில் ஒருகுவணள அருந்தச்பசொல் பிரொமைவன, அதன்பின் இருபது பவள்ளிக்கும்

குடிப்பொர். பவளிவய பசன்று வமலும் இருபது பவள்ளிக்கொக பகொள்ணள அடிப்பொர்” என்றொன். கூடி நின்ற அணனவரும் சிரித்தனர். இருவர் எழுந்து சிகண்டிணய பநருங்கி ஆவலுைன் நின்றனர். சிகண்டி பமொத்த நொையத்ணதயும்

எடுத்து

அவன்

முன்

ணவத்து

கடும்புளிப்புைனும் வந்தது

ஏன்

அவணனச்சுற்றி

மூலிணகபநடியுைனும் இருந்தது

பதரியுமொ?” என்றொன்

நீருக்குவமவல வதொன்றியது.

வபச்பசொலிகளும்

ஒலிப்பதுவபொலவும்

ஸுக்திகன்.

சிரிப்பபொலியும் அழுத்தம்

என்றொன்.

“மது”

அணனவருவம குவணளகளுைன் பநருங்கி வந்தனர்.

அது.

“வரவர, ீ இதற்கு

சிகண்டி

ஆழத்தில்

கூச்சலிட்ைது. என்ற

குடித்தபடிவய

சற்றுவநரத்தில் அவன்

உரக்கக்

பகொணலகொரன்

தணலகுனிந்தபடி

முழங்கின.

மிக்க

கூட்ைம்

மூழ்கி

அத்தணன

பபயர்

இருந்தொன்.

குரல்களும்

அமர்ந்திருப்பதொகவும்

ஸுக்திகன் அவணன குனிந்து வநொக்கி ஏவதொ வகட்ைொன். சிகண்டி உறுமினொன். அவன் மீ ண்டும் இருமுணற வகட்ைபின்புதொன் அவனுக்கு

அச்பசொற்கள்

புரிந்தன.

“நீங்கள்

உங்கள்

எதிரிணயத் வதடிச்பசல்கிறீர்கள்.

அவணனக் பகொல்வதொக வஞ்சினம் உணரத்திருக்கிறீர்கள் என்று பசொன்வனன்… நொன் பசொல்வது உண்ணமயொ

இல்ணலயொ?” என்றொன் ஸுக்திகன். சிகண்டி உறுமலுைன் மீ ண்டும் குடித்தொன். “ஆம் என்கிறொர்!” என்றொன் ஸுக்திகன்.

“வரவர, ீ நீங்கள் எங்கு பசல்லவவண்டும்?” என்று ஒருவன் குனிந்து வகட்ைொன். சிவந்து எரிந்த கண்களொல்

சிகண்டி நிமிர்ந்து வநொக்கி “என் எதிரி பொரதவர்ஷத்தின் மொபபரும் வரர். ீ அவணர ஒருவர் ஒவர ஒருமுணற

பவன்றிருக்கிறொர். அவணரத் வதடிச்பசல்கிவறன். என் எதிரிணயப்பற்றி அவர்தொன் எனக்குச் பசொல்லமுடியும்” என்றொன்.

“யொர்

அவர்?” என்று

பொல்ஹிகர்” என்றொன் சிகண்டி

நொணலந்துவபர்

குனிந்தனர்.

1 முதற்கனல்45 ஆடியின் ஆழம் 3 பஸன்யொத்ரி, சின்னஞ்சிறு

வபொம்வபொனம்,

சிபிநொடு

துங்கொனம்

தகிக்கும்

என்னும்

பவயிலுக்கொகவவ

மூன்று

“சிபிநொட்டின்

வறண்ை

பிதொமகரொகிய

அவர்

பொணறச்சிகரங்களுக்குள்

அறியப்பட்டிருந்தது.

ஆகவவ

அங்வக

பபயர்

இருந்த

அணனத்து

வைிகர்களும் பசல்வதில்ணல. சிபிநொட்டுக்கும் அதற்கு அப்பொலிருந்த கொந்தொரத்தின் பொணலநிலத்துக்கும் பசல்பவர்கள் பொணலவைிகர்கள் மட்டுவம. அவர்கள் பிற வைிகர்களுைன் இணைவதில்ணல. அவர்களின் பமொழியும்

உணையும்

உைவும்

அணனத்தும்

வவறுபட்ைணவ.

பவயிலில்

பவந்து

சுட்ைசட்டிவபொன்ற

பசந்நிறமொக ஆகிவிட்ை முகமும் அைர்ந்த கரிய தொடியும் பகொண்ை அவர்கள் கனத்த தொழ்குரலில் வபசினர். அணனவருவம இடுப்பில் ணவத்திருந்த கூரிய வொள்கணள எப்வபொதும் எடுக்க சித்தமொனவர்களொக இருந்தனர்.

ஹம்சபுரியில் இருந்து கிளம்பிய ஒரு வைிகக்குழுவுைன் சிகண்டி இணைந்துபகொண்ைொன். அவனுணைய

வில்திறனுக்கொக நொள் ஒன்றுக்கு பத்துபவள்ளி கூலிக்கு அவர்கள் அமர்த்திக்பகொண்ைனர். நூறு அத்திரிகளில் தொனியங்கள், துைிகள், ஆயுதங்கள், பவண்கலப் பொத்திரங்கள், உலர்ந்த மீ ன் வபொன்ற பபொருட்கள் பபரிய

எருணமத் வதொல்மூட்ணைகளில் கட்டி ஏற்றப்பட்டிருந்தன. அவர்கள் மொணலயில்தொன் ஹம்ஸபுரிணயவிட்டு

கிளம்பினர். கிளம்புவதற்கு முன் இருபது எருணமத்வதொல் ணபகளில் நீர் நிணறத்து அவற்ணற கழுணதகள் வமல்

ஏற்றிக்பகொண்ைனர்.

உலர்ந்த

பழங்களும்

மரப்பலணகவபொன்றிருந்த அப்பங்களும்

தூளொக்கப்பட்ை

வகொதுணமமொவும் நொன்கு கழுணதகள்வமல் ஏற்றப்பட்ைன. பபொதிகள் ஏற்றிய மிருகங்கள் நடுவவ பசல்ல அவற்ணறச் சூழ்ந்து வில்களும் வொள்களுமொக அவர்கள் பசன்றனர். பமொத்தம்

நூறுவபர்

இருந்தனர்.

நைக்கவவண்டும். கணளத்தபின் ஏதுமில்லொமல்

அவர்கள்

ஐம்பது அத்திரிகள்

நைப்பவர்கள்

நைந்தவபொது

அவர்கள்

அத்திரிகளுக்கு

பயைம்

பசய்வதற்கொனணவ.

மொறிக்பகொள்ளலொம்.

எருணமத்வதொல்களொலொன

அவர்களின்

ஐம்பதுவபர்

இருளில் விளக்குகள்

கொலைிகள்

தணரயில்

பரவியிருந்த சரணளக்கற்கள் வமல் பட்டு ஒலிபயழுப்பின. பின்னிரவுக்குள் அவர்கள் ஹம்சபுரியின் நீர்

நிணறந்த வயல்பவளிகணள தொண்டிவிட்டிருந்தனர். மண்ைில் நீர் குணறந்தணத கொதுமைல்களில் வமொதிய கொற்று

கொட்டியது.

உதடுகளும்

உலர்ந்து

சற்றுவநரத்தில்

சுழற்றுவதுவபொலக் வகட்ைது. மிகவிடியற்கொணலயிவலவய புழுதியொலொனதுவபொன்ற மண்

மூக்குத்துணளகள்

கொந்தபலடுத்தன.

விரிந்த

நிலத்தின்வமல்

திறந்துபகொண்ைது.

எரியத்பதொைங்கின.

ஓடும் கொற்றின்

வொனின்

வொனில் சொம்பலொல் மூைப்பட்ை

பசம்பபொன்னிறமொக

வறண்டு

மண்ைில்

ஏற்ற

ஓணச

பவளிச்சம்

கொதுமைல்களும்

கயிற்ணற

கொற்றில்

பரவத்பதொைங்கியது.

கனல் வபொல சூரியன் பதரியத்பதொைங்கியதும்

இறக்கவம

இல்லொமல்

வொனம்வணர

பசன்று

பதொடுவொன்வகொட்டில் முடிந்த சமநிலத்தில் பச்ணசநிறமொன வகொழிகள் சமமொன இணைபவளிகளில் தூவல்

குறுக்கி அணைகொத்து அமர்ந்திருப்பதுவபொல நீரற்ற சிறிய இணலகள் பகொண்ை முட்புதர்ச்பசடிகள் நின்றன. சூரியன்

வலிணமபபற்று

வமகங்கணள

எரிக்கத் பதொைங்கியவபொது

பொணலநிலம்

வமலும்

பபொன்னிறம்

பகொண்ைது. அப்பொல் வமற்வக பசந்நிறவிதொனமொக கீ ழிறங்கிய வொனின் நுனியில் நொன்கு அடுக்குகளொக மணலச்சிகரங்கள் பதரிந்தன.

வைிகர்களில் ஒருவன் “பஸன்” என்று அணதச் சுட்டிக்கொட்டிச் பசொன்னொன். “அந்த மூன்று சிகரங்களுக்கு

நடுவவ உள்ளது சிபிநொடு.” சிகண்டி நிமிர்ந்து அந்த மணலகணளப் பொர்த்தொன். அணவ ஒன்றுக்குப்பின் ஒன்றொக பவவ்வவறு பதரிந்தன.

வண்ை

வமலும்

அழுத்தங்களில்

பளிங்குப்புட்டிக்கு அப்பொல்

பசல்லச்பசல்ல அவற்றின்

பமொட்ணைப்பொணறகணள அள்ளிக்குவித்தது

வடிவம்

வபொன்ற

கொற்றில் கணரந்து எஞ்சியணவ வபொலிருந்தன. விடியற்கொணலயில்

புதர்ச்பசடிகள்

வமல் பனியின்

பளிங்குப்புட்டிணய

பதளிவணைந்தபடிவய

மணலகள். ஈரம்

அவற்றின்

துளித்து

வந்தது.

ணவத்ததுவபொலத்

மைம்புகளும்

நின்றிருந்தது.

மரங்கள்

அற்ற

வணளவுகளும்

முட்களில்

ஒளிரும்

நீர்மைிகள் பதரிந்தன. தூரத்தில் நொன்கு பிங்கலநிற பொணலவனக்கழுணதகள் குஞ்சிவொல்கணளச் சுழற்றியபடி அந்த

முட்பசடிகணள

வமய்ந்துபகொண்டிருந்தன.

அவற்றுக்கருவக பறணவக்கூட்ைம்

ஒன்று

சிறுகொற்றில்

சுழன்று படியும் சருகுக்குவியல் வபொல பறந்தது. புதர்ச்பசடிகணள பநருங்கும்வபொபதல்லொம் அவற்றுக்குள் இருந்து சிறிய பறணவகள் சிறகடித்பதழுந்தன.

முதல்பொர்ணவயில் உயிரற்று விரிந்துகிைந்த பொணலநிலம் கூர்ந்துபொர்க்கும்வதொறும் உயிர்கணளக் கொட்டியது. தணரயின் பபொன்னிறமொன புழுதியில் சிறிய குழிகளுக்குள் இருந்து பலவணகயொன பூச்சிகள் எட்டிப்பொர்த்து கொலடிவகட்டு

உள்வள

தணலணய

இழுத்துக்பகொண்ைன.

புழுதியில்

சிறிய

வட்ைக்குவியங்கணள

அணமத்திருந்த பூச்சிகளும் பொணறயிடுக்குகளில் பமன்புழுதிணயத் திரட்டிணவத்திருந்த பூச்சிகளும் அங்வக ஒரு பபரிய வொழ்க்ணக நிகழ்ந்துபகொண்டிருப்பணதக் கொட்டின. பபரிய கற்களின் அடியில் சிறிய எலிகளின்

மைிக்கண்கள் பதரிந்து மணறந்தன. ஒரு பொம்பு புழுதிணய அணளந்தபடி வொல் சுழற்றி கல்லிடுக்கில் பசன்ற பின்பும் கண்களில் பநளிணவ எஞ்சச்பசய்தது. பொணற

இடுக்கு

ஒன்றில்

உடும்பு

ஒன்ணற

ஒருவன்

சுட்டிக்கொட்டினொன்.

கல்லொல்

ஆன

உைல்பகொண்ைதுவபொலிருந்த அது அவன் அருவக பநருங்கியதும் பசதில்கணள விரித்து தீ எரிவதுவபொல ஒலிபயழுப்பி நடுங்கியது.

சிறிய

கண்கணள

கீ ழிருந்து

வமலொக

மூடித்திறந்தபடி

கொல்கணள விணரத்துத்

தூக்கி வொணல வணளத்து அவணனவநொக்கி ஓடிவந்தது. அதன் நொக்கு பவளிவந்து பறந்தது. அவன் தன்

ணகயில் இருந்த கணவக்வகொலொல் அணதப் பிடித்து தணரயுைன் அழுத்திக்பகொண்டு வொளொல் அதன் தணலணய பவட்டிவழ்த்தினொன். ீ பின்பு அணத எடுத்து அப்படிவய வொயில் ணவத்து குருதிணய குடிக்கத்பதொைங்கினொன்.

வொயில் குருதிணயத் துணைத்தபடி ணகயில் பதொங்கிய உடும்புைன் அருவக வந்த அவன் “இந்தப்பொணலயில் வயிற்றில்

புண் ஏற்பட்டுவிடுகிறது.

பசொல்லொமல்

பொர்ணவணய

உடும்பின்

சொறு

திருப்பிக்பகொண்ைொன்.

புண்ணை

“இங்வக

ஆற்றும்” என்றொன்.

லொஷ்கரர்களும்

சிகண்டி ஒன்றும்

லிந்தர்களும்

பவறும்

பொணறகளில் வொழ்கிறொர்கள். அவர்களுக்கு பபரும்பொலும் இந்த உடும்புதொன் உைவு… உடும்புநீர் குடித்தொல் இரண்டுநொட்கள்

வணர உைவில்லொமல்

வொழ்ந்துவிைமுடியும்.” அவன்

அணத

உரித்து

வொளொல்

சிறு

துண்டுகளொக பவட்டினொன். அணனவருக்கும் ஒருதுண்டு வதம் ீ அளித்தொன். அவர்கள் அந்தத் துண்டுகணள வொயிலிட்டு பமல்லத் பதொைங்கினர். மிகவிணரவிவலவய

பவயில்

பவளுத்து

பொணலநிலம் கண்கூசும்படி

மின்னத்பதொைங்கியது.

புழுதிணய

அள்ளிவந்த கொற்று அவர்கள் கண்கள் வமலும் உதடுவமலும் அணத வசியபடி ீ கைந்து பசன்றது. பசம்புழுதி

தூண் வபொல எழுந்து பமல்லச்சுழன்றபடி சொய்ந்து பசன்றது. பதொணலதூரத்தில் புழுதிக்கொற்று புணகவபொல எழுந்து பசல்ல அந்த மண் பகொதிக்கும் நீர்ப்பரப்பு என்று வதொன்றியது.

பசிய குறுமரங்கள் அைர்ந்த ஒரு குறுங்கொடு பதரிந்ததும் அவர்கள் தங்கள் மணலபதய்வத்ணத துதித்து குரபலழுப்பினர். பதொணலவிலிருந்து பொர்க்ணகயில் யொவரொ விட்டுச்பசன்ற கம்பளி ஆணை வபொலத்பதரிந்த கொடு பநருங்கியதும் குட்ணை மரங்களொன ஸொமியும் பிலுவும் கரிரும் அைர்ந்த சிறிய வசொணலயொக ஆகியது. அந்த

மரங்களின்

இணலகளுக்கு

நிகரொகவவ

பறணவகளும் இருப்பதுவபொல

ஒலி

எழுந்தது.

நுணழந்தவபொது தணலக்குவமல் ஒரு நகரவம ஒலிபயழுப்புவதுவபொல பறணவகள் எழுந்து கணலந்தன.

உள்வள

மரங்கள் நடுவவ ஒரு ஆழமொன சிறிய குட்ணையில் கலங்கிய நீர் இருந்தது. பபரிய யொனம் வபொலிருந்த

வட்ைமொன குட்ணையில் நீணரச்சுற்றி சந்தனக்களிம்பு வபொல வசறு படிந்திருக்க நீரும் சந்தனநிறமொகவவ இருந்தது.

வசற்றில்

பலவணகயொன

மிருகங்களும்

பறணவகளும் நீர்

அருந்தியதன்

கொலடித்தைங்கள்

படிந்திருந்தன. அத்திரிகளும் கழுணதகளும் சுணமகணள இறக்கிக் பகொண்ைதும் முட்டிவமொதி குட்ணையில் இறங்கி

நீர் குடிக்கத்பதொைங்கின.

மீ ணசமுடிகளில்

இருந்து

நீர்

ணவத்த

பசொட்ை

வொணய

எடுக்கொமல்

கொதுகணள

உறிஞ்சிவிட்டு

அடித்துக்பகொண்ைன.

வொயிலிருந்து முதுகிலும் விலொவிலும் பதளித்துக்பகொண்ைன.

பபருமூச்சுைன் நிமிர்ந்து

கழுத்ணதத்

திருப்பி

நீணர

ஒவ்பவொருவருக்கும் உைவும் வதொல்ணபயில் நீரும் வழங்கப்பட்ைது. சிகண்டி அப்பத்ணத நீரில் நணனத்து

உண்டுவிட்டு வதொல்ணபணய வொயில்ணவத்து நீணர துளித்துளியொகக் குடித்தொன். வதொல்ணபயுைன் பசன்று வசொணலயின்

விளிம்பில் அைர்ந்து

நின்ற ஸொமிமரத்தின்

அடியில் பமன்மைலில்

படுத்துக்பகொண்ைொன்.

அண்ைொந்து வநொக்கியவபொது வமவல மரக்கிணளகள் முழுக்க பொக்குக்குணலகள் வபொல சிறிய சொம்பல்நிறச் சிட்டுகள்

கிணளதொழச்

சிறகடித்துக்பகொண்வை

பசறிந்திருக்கக் இருந்தன.

கண்ைொன்.

அப்பொல்

அணவ

ஓயொது

பொணலநிலம்

இைம்மொறியபடி

பவயிலில்

ஒலிபயழுப்பி

நணனந்து

பவந்து

ஆவிபயழுப்பிக்பகொண்டிருந்தது. வமவல வமகத்துளிகூை இல்லொத வொனம் ஒளிப்பரப்பொக இருந்தது.

பகல் முழுக்க அங்வக தங்கி மொணலயில் பவயில்தொழ்ந்தபின் அவர்கள் கிளம்பினர். கொற்றில் மண்ைின் வொசணன கொய்ச்சப்பட்ை

உவலொகத்தின்

மைம்வபொல

எழுந்துவந்து

வறுத்த

உைவுகளின்

நிணனணவ

எழுப்பியது. சூரியன் வமகவம இல்லொத புழுதிவண்ை வொனில் மூழ்கி மணறந்த பின்னரும் மண்ைில் நல்ல ஒளி

மிச்சமிருந்தது.

அத்திரிகள்

கொல்களில்

பொணதணய

ணவத்திருந்தன.

அணவ

வரிணசயொகச்

பசன்றுபகொண்டிருந்தன. ஓணையில் நீர் ஓடுவதுவபொல அவற்ணற மீ றிவய அணவ பசல்வதொகத் வதொன்றியது. பசங்குத்தொக

மண்ைொலொன

மணலவிளிம்பு

ஒன்று வந்தது.

ணகயொல்

வழித்து

விட்ைதுவபொன்ற

அதன்

மடிப்புகளில் பசந்நிறமொன மண்பொளங்கள் பிளந்து விழப்வபொகின்றணவ வபொல நின்றன. மொமிசத்தொலொன மணல.

கீ வழ

முன்பு

எப்வபொவதொ

விழுந்தணவ

பசவ்வவொட்டுத்

தகடுகளொக

உணைந்து

கிைந்தன.

மணலவிளிம்ணப பநருங்கியவபொதுதொன் அந்தத் தகடுகள் ஒவ்பவொன்றும் இடுப்புயரம் கனமொனணவ என்று பதரிந்தது.

பசம்மண்மணல விளிம்பில் இருந்த சிறிய வடுவபொன்ற பொணதயில் ஏறி வமவல பசல்லும்வபொதுதொன் அங்கு ஏன்

வண்டிகளில்

திரும்பிப்பொர்த்தவபொது

எவரும்

வருவதில்ணல

கண்ணுக்பகட்டும்

என

சிகண்டி

பதொணலவுவணர

புரிந்துபகொண்ைொன்.

பொணலநிலம்

வமவல

மிதமொன

ஏறியதும்

பவளிச்சத்தில்

பச்ணசநிறத்தில் நூல்வவணலப்பொடுகள் பசய்த பபொன்னிறப் பட்டுவபொல விரிந்து கிைப்பணதக் கொைமுடிந்தது. பஸன்யொத்ரியும் வபொம்வபொனமும் துங்கொனமும் பதளிவொக வமற்ணக முழுணமயொக வணளத்து நின்றன. அவற்றின் மைம்புகளில் மைல் பபொழிந்து உருவொன கூம்புகணளக் கொைமுடிந்தது.

இரவு எழுந்தவபொது வொனம் பல்லொயிரம்வகொடி விண்மீ ன்களுைன் கரும்பட்டுக்கூணரயொக மிக அருவக வந்து விரிந்துகிைந்தது.

ணகணய

வசி ீ

விண்மீ ன்கணள

அள்ளிவிைலொபமன்று

வதொன்றியது.

விண்மீ ன்கள்

இளஞ்சிவப்பு நிறத்தில் சிறிய கனல் உருணளகளொக இருளில் மிதந்து நின்றன. அவர்களின் கொலடி ஓணசகள் இருட்டுக்குள் வசொணலகள் வகட்ைன.

நொன்கொம்

நின்ற

நொள்

நடுவவ நொரி

பொணறகளில்

எங்பகங்வகொ எதிபரொலித்து

சற்று அதிகரித்திருப்பது அதிகொணலயில்

ஆறு

இருபக்கங்களிலும்

ஓணசகளில்

அவர்களின்

பதரிந்தது.

வமய்ப்பவர்களும்

நிலங்கள்

குள்ளமொன

இைங்களில்

குழு ணசப்யபுரிணயச்

பவளிறிய மைல்படுணகயொகக் வமய்ச்சல்

அவர்களிைவம

பல

கிைந்தது.

வந்தன.

பகொம்புசுருண்ை

திரும்பி

பசன்றணைந்தது.

சிறியஓணை

பகொம்புகளற்ற

ஆடுகணள

வந்தன.

ஓநொய்களின்

வபொல

நீர்

அகன்ற

ஓடியது.

பவண்ைிறமொன

வமய்ப்பவர்களும்

அருவக

ஊணளகள்

நிலத்தின் ஆற்றின்

பசுக்கணள

களிமண்ணை

அள்ளிப்வபொர்த்தியதுவபொல வதொணளச்சுற்றிய மரவுரியொணையும் தணலயில் முண்ைொசுச்சுற்றுமொக பசம்புழுதி படிந்து திரித்திரியொக பதொங்கிய தொடியுைன் சுருங்கிய கண்களொல் வநொக்கி நின்றனர். பதொணலவிவலவய மண்பொணற உயரமற்ற

ணசப்யர்களின்

மீ து

வகொட்ணையின்

வகொட்ணைவமல்

எரியம்பு

குதிணரவரர்கள் ீ

உயரமொன

வகொட்ணை பதரிந்தது.

அந்நகரம் எழுப்பப்பட்டிருந்தது. வமல்

கொவலரண்களில்

எழுந்தது.

அவர்கணள

பொணறயின்

வரர்கள் ீ

பொணறக்குக்

வநொக்கி

கீ வழ

பசம்புழுதிணயக்

பசங்குத்தொக

விளிம்பிவலவய இருந்தனர்.

இருந்த

எழுந்த

எழுந்த

அவர்கள்

வந்தனர்.

இருந்து

அவர்கள்

இலச்சிணனகணளக் கொட்டியதும் திரும்ப வகொட்ணைணய வநொக்கி எரியம்பு ஒன்ணற அனுப்பினர். சிகண்டி

அந்தக்வகொட்ணைணய

அந்தக்வகொட்ணையின் என்றுதொன்

அவன்

அணமப்பு

பொர்த்துக்பகொண்வை

அவனுக்குப் புரிந்தது.

புரிந்துபகொண்ைொன்.

பசன்றொன்.

முதலில்

பநருங்கியவபொதுதொன்

அணத

அருவக ஒரு

பபரிய

நிறமொன

பநருங்கியதும்

கொவல்குணகயில்

கிளப்பியபடி

ஒரு

அவத

ஐந்து

தங்கள்

பசல்லச்பசல்லத்தொன்

மொபபரும்

இரண்டுயொணனகளின்

மண்வகொட்ணை

உயரம்பகொண்ை

மண்பொணறவமடு மீ து வகொட்ணை இருப்பணத உைர்ந்தொன். அந்தப்பொணற கண்பொர்ணவக்கு களிமண்ைொகவும்

ணகயொல் பதொட்ைவபொது பொணறயொகவும் இருந்தது. அணதக் குணைந்து அதனுள் நுணழவதற்கொன பொணதணய அணமத்திருந்தனர். சரிந்து பசன்ற குதிணரப்பொணதயும் இருபக்கமும் படிகளும் பொணறக்குள்வளவய நுணழந்து வமவல பசன்று

எழுந்தன.

அப்பொணதகளின்

அணறகள் பசதுக்கப்பட்டிருந்தன. வமவல

ஏறியதுவம

சிகண்டி

அந்நகரின்

இருபக்கமும்

அணமப்ணபக்

கொவல்வரர்கள் ீ

கண்டு

அமர்ந்திருக்கும் சதுரவடிவ

வியந்து

நின்றுவிட்ைொன்.

மண்பொணனகணளக் மண்குவியல்கள் பதரிந்தன

பபரிய

கவிழ்த்து

ணவத்ததுவபொலவவொ

அந்நகரின்

கட்ைைங்களும்.

உருணளக்கூம்பு

வபொலவவொ

அணனத்துக்

அவற்றின்

முகடுகளின்

மண்குணழவுச்சரிவில் கொற்று

பட்டு

உருவொன வடுக்கள் பரவியிருந்தன. அணவ பல அடுக்குகள் பகொண்ைணவ என்பது

அவற்றின்

பபருவொயில்களுக்கு இருந்து

பதரிந்தது.

நூற்றுக்கைக்கொன

இருபத்பதட்டு

சிறிய

கட்ைைங்கள்

பபரிய

வமல்

அடுக்கடுக்கொக எழுந்த சொளரங்களில்

கட்ைைங்கள்

இருந்தன.

கீ ழ்த்தளத்துப்

தவிர

கவிழ்ந்தவகொப்ணபகள்

கட்ைைங்களுக்கு

முன்னொல்

சில

கொட்டுமரங்களொல் தூண்கள் அணமத்து வதொல்கூணரகணள இழுத்துக்கட்டி பந்தலிட்டிருந்தனர்.

வபொல

இைங்களில்

மொணல வவணளயில் நகரம் முழுக்க மனிதர்களின் அணசவுகள் நிணறந்திருந்தன. அணனத்துச்சொளரங்களிலும் மனிதர்கள்

பதரிந்தனர்.

விற்றுக்பகொண்டிருந்தனர்.

கீ வழ

அவர்களில்

வதிகளில் ீ

வைிகர்கள்

பபரும்பொலொனவர்கள்

பபொருட்கணளக்

சுற்றிலும்

இருக்கும்

குவித்துப்வபொட்டு

மணலயடுக்குகளில்

இருந்து வவட்ணைப்பபொருட்களுைன் வந்த வவைர்கள். வதொள்களில் சிறிய விற்களும் அம்பறொத்தூைிகளும்

அைிந்து தணலயில் மரவுரித்தணலப்பொணக சுற்றி தங்கள் முன் பந்தல்கொல்கள் வபொல நைப்பட்ை குச்சிகளில் பகொன்ற

கீ ரிகள்,

முயல்கள்,

உடும்புகள்

வபொன்றவற்ணற

கட்டித்

பதொங்கவிட்டு

அமர்ந்திருந்தனர்.

பபொறிணவத்துப்பிடிக்கப்பட்ை

மணலஎலி

அைில்

வபொன்ற

சிறிய

உயிரினங்கள்

மூக்குவழியொக

வகொர்க்கப்பட்ை நொர்களொல் கட்ைப்பட்டு உயிருைன் எம்பி எம்பி விழுந்துபகொண்டிருந்தன. பசம்மண்நிறமொன ணசப்யபுரியின்

கனத்த

பபண்கள்

ஆணைகணள

குனிந்து

பல

சுற்றுகளொக

அவற்ணற வபரம்வபசி

பழங்களும், பலவணகயொன பகொட்ணைகளும், உலர்ந்த

அைிந்து

வொங்கினர்.

கூந்தணலயும்

மணறத்திருந்த

உலரணவக்கப்பட்ை

மீ ன்களும், புணகயிைப்பட்டு

கொய்கறிகளும்

கறுத்த

மொமிசமும்,

பவல்லக்கட்டிகளும்தொன் அதிகமொக விற்கப்பட்ைன. அவிழ்த்துவிைப்பட்ை கழுணதகள் சந்ணதநடுவிவலவய மனிதர்கணள மண்ணையொல் முட்டி விலக்கி வழி உண்டுபண்ைிக்பகொண்டு பசன்றன. ஒரு

வைிகனுக்கு

கொந்தொரத்தின்

முன்

பொணலயில்

வகொைரிகளொல்

பவட்டி

பபரிய

பவண்கற்களொக

அணவ வதொண்டி

சிறு

குவிக்கப்பட்டிருந்த

எடுக்கப்படுகின்றன

துண்டுகளொக

உப்ணப

என்றொன்

ஆக்கிக்பகொண்டிருந்தனர்.

சிகண்டி

வைிகன்.

கண்ைொன்.

சிலர்

மண்பொணனகளும்

அவற்ணற

யொனங்களும்

மரத்தொலொன கரண்டிகளும் விற்குமிைங்களில் எல்லொம் பபண்கவள வொங்கிக்பகொண்டிருந்தனர். ஆயுதங்கள் விற்கும் இைங்களில் மட்டும்தொன் பபரிய மரவுரித் தணலப்பொணக அைிந்து பபரிய மீ ணசகளும் கனத்த தொடிகளும்

பகொண்ை

ஆண்கள்

பதன்பட்ைனர். கத்திகணள

வொங்கிக்பகொண்டிருந்தனர். எண்ைியிரொமல் பதொைங்கினர்.

வைிகர்களிைம்

விணைபபற்று

பசன்றதும்தொன்

அது

இருவர்

சிகண்டி

மண்ைொல்

வசிவநொக்கியும் ீ

சிரித்துக்பகொண்டு

அரண்மணன

வநொக்கிச்

கட்ைப்பட்ைதல்ல,

அம்புகணள

வொள்கணள

பசன்றொன்.

மண்நிறமொன

வசி ீ

கூர்வநொக்கியும் வபொர்பசய்யத்

அரண்மணன

பமன்பொணறணயக்

அருவக

குணைந்து

உருவொக்கப்பட்ை கட்ைைம் என அவனுக்குப் புரிந்தது. வொயிற்கொவலனிைம் அவன் தன் கச்ணசயில் இருந்து உத்தரபொஞ்சொலத்தின்

அரச

இலச்சிணனணய

எடுத்துக்

கொட்டியதும்

அவன்

தணலவைங்கினொன்.

பொல்ஹிகணரப் பொர்க்கவவண்டும் என்று சிகண்டி பசொன்னொன். கொவலர்கள் கண்களுக்குள் பொர்த்துக்பகொண்டு “அவணரயொ?”’ என்றனர்.

ஒருவரன் ீ “அவணர

அவணரப்பற்றி வகட்டிருக்கிவறன்.” அவர்களில் என்றொன்.

எப்படி

தங்களுக்குத்பதரியும்?” என்றொன்.

ஒருவன்

“அவணரச்

சந்திக்க

எவரும்

“சூதர்கணதகளில் பசல்வதில்ணல”

“நொன் அவணரப் பொர்ப்பதற்கொகவவ வந்வதன்” என்றொன் சிகண்டி. கொவல்வரன் ீ “மன்னிக்கவும் வரவர, ீ அவர் எவணரயும்

சந்திக்க

வந்திருப்பதொகச்

விரும்புவதில்ணல”

பசொல்லுங்கள்!” என்றொன்

என்றொன்.

“நொன்

சிகண்டி

.

வரன் ீ

அவணரப்பொர்க்க

பொஞ்சொலத்தில்

தணலவைங்கிவிட்டு உள்வள

இருந்து

பசன்றொன்.

சற்றுவநரம் கழித்து திரும்பி வந்து “மன்னிக்கவும். அவர் உகந்த நிணலயில் இல்ணல. அவர் தங்கணள சந்தித்தொல்கூை ஏதும் வபசமுடியொது” என்றொன். சிகண்டி

அவரிைம் இட்டுச்பசல்லமுடியுமொ? நொன்

“என்ணன

என்ணனச்

சந்திக்க

அவர்

விரும்பவில்ணல

என்றொல்

அவரிைம்

ஓரிரு

திரும்பிவிடுகிவறன்”

பசொற்கள்

என்றொன்.

வபசுகிவறன்.

கொவல்வரன் ீ

தயங்கிவிட்டு தன் தணலவனிைம் பசன்று பசொன்னொன். நூற்றுவர்த் தணலவன் எழுந்து சிகண்டியிைம் வந்து மீ ண்டும்

அணனத்ணதயும்

விசொரித்தபின்பு

“வரவர ீ

ணசப்யபுரியின்

பிதொமகர்

பொல்ஹிகர்

எவணரயும்

சந்திப்பதில்ணல. ஆனொல் நீங்கள் பநடுந்பதொணலவில் இருந்து வந்திருக்கிறீர்கள். ஆகவவ அனுமதிக்கிவறன்” என்றொன். அவன்

பின்னொல்

சிகண்டி

நைந்தொன்.

அந்தக் கட்ைைம்

படிகள்

வழியொக

வமவல

எந்த

சுவரில்

பவட்ைப்பட்ை

அளவுக்குச்

பசல்கிறவதொ அவதயளவுக்கு அடியிலும் இறங்குவணத அவன் வியப்புைன் கவனித்தொன். களிமண்பொணறயில் குணைந்த

படிக்கட்டுகள்

மடிந்து

பநய்விளக்குகள்

சுைரணசயொமல்

முதல்

நிணறய

மடிந்து

இறங்கிச்

பசன்றன.

எரிந்துபகொண்டிருந்தன.

அவர்களின்

எதிபரொலித்து வவறு எவவரொ இறங்கிச்பசல்வதுவபொலக் வகட்ைது. அடுக்கில்

அணறகள்

ஒன்றில் இருந்து

இன்பனொன்றொகப்

கொலடிஓணச பிரிந்து

பிணறகளில்

கீ வழ

பசன்றன.

எங்வகொ

அவற்றில்

எல்லொம் பவளிச்சமும் மனிதர்களின் குரலும் இருந்தன. இரண்ைொவது அடுக்கிலும் அதன் கீ வழ மூன்றொவது

அடுக்கிலும் பவளிக்கொற்று உள்வள வரும் சொளரங்கள் இருப்பணத உைரமுடிந்தது. நொன்கொவது அடுக்கில் கொற்று

மூன்றொவது அடுக்கிலிருந்து இறங்கித்தொன் வரவவண்டியிருந்தது.

கொற்றில்

இருந்தது.

அணசயொத

படிந்திருந்தணத சிகண்டி கண்ைொன்.

கொற்றில்

மட்டுவம

படியும்

பமல்லிய தூசியின் வொசணன

பமன்புழுதி

சுவர்களின்

ஓரங்களில்

முதல் மூன்று அடுக்கிலும் இருந்த பசய்வநர்த்தி இல்லொமல் வணளவபொல வட்ைமொகவவ அந்த இணைநொழி குணையப்பட்டிருந்தது. அணறகளின் வொயில்களும் வட்ைமொக இருந்தன. அங்வக பொணறயொலொன சுவர்கள் கரடுமுரைொக

ணகயில்

தட்டுப்பட்ைன.

குறுகலொன, ஒழுங்கற்ற

படிகளில்

சரியொக கொல்ணவக்கவில்ணல

என்றொல்

தவறிவிடும்

சிகண்டி

மண்ணுக்குள்

என்று

நீட்டிக்பகொண்டிருந்தது. எப்வபொதும்

வதொன்றியது.

புணதந்துவிட்ை

இணைநொழியில்

உைர்ணவ அணைந்தொன்.

நிணனவில் இருந்துபகொண்டிருந்தது.

இணைநொழியில்

இருந்து

பின்னணைந்து

“உள்வள

இருபதொண்டுகொலமொக

பிரிந்த

உள்ளணற

நொன்கொம்

ஒன்றில்

இருக்கிறொர்” என்றொன்.

இந்த

பசல்வவதயில்ணல…”

ஓர் இைத்தில்

அணறக்குள்தொன்

ஒருநகரவம

அடுக்கில்

மட்டுவம

அதிக

விளக்பகொளி

என்றொன்

கரும்பொணற

தணலக்குவமல்

அணறகள்

“இங்கொ?” என்றொன் சிகண்டி.

வொழ்கிறொர்”

வமலிருந்து

இருப்பது

இருக்கவில்ணல.

பதரிந்தது. வரன் ீ

சற்றுப்

“ஆம், பிதொமகர்

தணலவன்.

பசன்ற

பவளிவய

“அவர்

“ஏன்?” என்றொன் சிகண்டி. “அவருக்கு சூரிய ஒளி உகக்கவில்ணல…” சிகண்டியின் கண்கணளப் பொர்த்துவிட்டு

“அவர் உைல்நிணலயில் சிக்கவலதும் இல்ணல. அவருக்கு சூரிய ஒளி பிடிப்பதில்ணல. இங்வக இருக்கும்வபொது மட்டுவம அணமதிணய உைர்கிறொர்” என்றொன். “உள்வள பசன்று வபசுங்கள். அவரிைம் அதிகமொக எவரும் வபசுவதில்ணல. அவர் எவரிைமும் வபசவிரும்புவதுமில்ணல.”

சிகண்டி அந்த அணறக்குள் எட்டிப்பொர்த்தொன். சொளரங்கவள இல்லொத அணற. நொன்கு மூணலகளும் மழுங்கி வட்ைமொக

ஆன

மஞ்சத்தில்

இரு

நீள்சதுர

வடிவில்

மண்நிறத்தில்

இருந்த

ணகமுட்டுகணளயும் முழங்கொல்வமல்

ணவத்து

அவ்வணற

தன்

பவம்ணமயொல்

ஓர்

இணரப்ணபக்குள் இருப்பதுவபொல உைரச்பசய்தது. சுவருைன் வசர்த்து பசதுக்கப்பட்டிருந்த கல்லொல் ஆன வபருைலுைன் பூதம்வபொலிருந்தொர்.

அக்கைவம

தணலகுனிந்து

எழப்வபொகிறவர் வபொல

அமர்ந்திருப்பதுவபொலவும் வதொன்றியது.

அமர்ந்திருந்த

இருந்தொலும்

அவர்

முதியவர்

பநடுவநரமொக

சிகண்டி பதொண்ணைணயக் கணனத்து ஒலி எழுப்பினொன். அவர் அணதக் வகட்கவில்ணல வபொலத் பதரிந்தது. மீ ண்டும்

ஒலி எழுப்பியபின்பு

மனிதணனப்

பொர்க்கும்

வைக்கம்” என்றொன்.

“பிதொமகருக்கு

பொவணனவய

இல்லொத

கண்கள்.

அவர்

பின்பு

திரும்பி அவணனப்பொர்த்தொர்.

எழுந்து

ணககணள

விரித்து

பதொங்கவிட்டுக்பகொண்டு நின்றொர். சிகண்டியின் தணலக்குவமல் அவரது வதொள்கள் இருந்தன. இணையில் அைிந்திருந்த பணழய வதொலொணை தவிர உணைகள் இல்லொத உைல். தணலயிலும் முகத்திலும் எங்கும்

முடிவய இருக்கவில்ணல. சுைொத களிமண்ைொல் பசய்யப்பட்ை வொயிற்பூதம் வபொலிருந்தொர். பசம்மண்நிறச் சருமம்

முழுக்க

உலர்ந்த

களிமண்ைின்

விரிசல்கள்

வபொல

கன்றுக்குட்டிவபொல கழுத்தின் தணசகள் சுருங்கி பதொங்கின. அவணன குனிந்துபொர்த்து “யொர்

நீ?” என்றொர்.

வதொல்

அவன் பசொல்ல ஆரம்பிப்பதற்குள்

சுருங்கிப்பைர்ந்திருந்தது. அவணன தன் பபரிய

விரல்களொல் சுட்டி “உன்ணன நொன் முன்னவர பொர்த்திருக்கிவறன்” என்றொர். அவரது மிகப்பபரிய ணககள்தொன் அவரது

அணனத்து

நிணனக்கச்பசய்தன வபொலிருந்தொர்.

அணசவுகணளயும்

என்று

யொணனயின்

சிகண்டி

துதிக்ணக

விசித்திரமொனணவயொக

ஆக்கி

அவணர

அணவ துழொவிக்பகொண்வை

இருந்தன.

உைர்ந்தொன்.

வபொல

அக்ணககணள

என்ன

மனிதரல்ல

என

பசய்வபதன்றறியொதவர் ஒன்றுைன்

ஒன்று

பின்னிக்பகொண்ைன. புஜங்களில் ஓடிய பபரிய நரம்பு கொட்டுமரத்தில் சுற்றிப்படிந்து கனத்த பகொடிவபொலத் பதரிந்தது.

சிகண்டி வைங்கி “பிதொமகவர, என் பபயர் சிகண்டி. நீங்கள் என்ணனப் பொர்த்திருக்க வொய்ப்பில்ணல. நொன்

இந்நகருக்கு இப்வபொதுதொன் வருகிவறன்” என்றொன். “இல்ணல, நொன் உன்ணன பொர்த்திருக்கிவறன்” என்று அவர் பசொன்னொர். அவரது குரல் யொணனயின் உறுமல்வபொல முழக்கம் பகொண்ைதொக இருந்தது. “எங்வக என்று பசொல்லத்

பதரியவில்ணல…

ஆனொல்

நொன்

உத்தரபொஞ்சொலத்தில் இருந்து வருகிவறன்” என்றொன்.

உன்ணனப்

பொர்த்திருக்கிவறன்.”

சிகண்டி

“நொன்

சிந்தணன முள்முணனயில் தவிப்பதன் வலிணய அவரது கண்களில் கொைமுடிந்தது. “இல்ணல… நீ… உன்ணன எனக்குத்பதரியும்” என்றொர்.

அவரது

இணமகள்

விரிந்தன.

இணமகளிலும்

முடிவய

இல்ணல

என்பணத

சிகண்டி கவனித்தொன். “ஆம், நொன் உன்ணன வநரில் பொர்த்ததில்ணல. ஆனொல் வவறு எங்வகொ பொர்த்வதன். நீ…” பபரிய

சுட்டுவிரணலக்

அணசத்து

கொட்டி

“வகள்விப்பைொத

“உன்

நிணலயற்றவரொக திரும்பிவந்தொர். கனத்த

பபரிய

ணகயொல்

பபயர்

என்ன

பபயர்” என்றொர். திரும்பி

பசொன்னொய்?” என்றொர். தன்

பவற்றுத்

தணலணய நீவியபடி

பசன்று

அந்த

மஞ்சத்துக்குச்

“ஆம்… நொன்

“சிகண்டி.” அவர்

பசல்ல

இரண்ைடி

உன்ணனப்

தணலணய

ணவத்தவர்

பொர்த்வதன்… ஒரு

மொயக்கொட்சியில் பொர்த்வதன். நீ பீஷ்மணன பகொல்லப்வபொகிறொய்” என்றொர். மனக்கிளர்ச்சியுைன் ணககணள விரித்தபின்

திரும்பிச்

மஞ்சத்தில்

வபொைப்பட்ை

புலித்வதொலில்

அமர்ந்தபடி

“ஆம்…நீதொன்…என்னொல்

பதளிவொகவவ உன்ணன

நிணனவுகூரமுடிகிறது. இருபதொண்டுகளுக்கு

முன் நொன்

உன்ணனப்பொர்த்வதன்” என்றொர். “நீ பீஷ்மனின் பகொணலகொரன்.”

1 முதற்கனல்46 ஆடியின் ஆழம் 4 சிகண்டி

தொங்கள்

பொல்ஹிகரின் பசொன்னது

அருவக

பசன்று

சரிவய. நொன்

அவர் கொலடியில்

பீஷ்மணரக்

தணரயில்

பகொல்வதற்கொக

அமர்ந்துபகொண்ைொன்.

வஞ்சினம்

உணரத்தவன்.

“பிதொமகவர, என்

பிறப்வப

அதற்கொகத்தொன்” என்றொன். “சூதர்களிைம் நொன் பீஷ்மரின் முழுக்கணதணயயும் வகட்டுத்பதரிந்துபகொண்வைன். சித்ரொவதியில்

கல்வலொலர்

பரசுரொமர்கூை

என்னும்

பவன்றதில்ணல.

சூதர்

அவணர பவன்றவர்

ஆகவவதொன் உங்கணளத் வதடிவந்வதன்.” பொல்ஹிகர்

இரு

வொய்க்குள்

இருந்த

நீங்கள் பீஷ்மணர

ணககணளயும்

தூக்கி

நீங்கள்

எணதவயொ பசொல்ல

பவன்றகணதணயச்

மட்டுவம

என்று

முணனந்தொர்.

பசொன்னொர்.

கல்வலொலர்

பசொற்கணளத்

பீஷ்மணர

பசொன்னொர்.

வதடுபவர்வபொல

தணலணய அணசத்தொர். முதுணமயொல் தளர்ந்த கீ ழ்த்தொணை பசு அணசவபொடுவதுவபொல அணசந்தது. அவரது நொணலந்து

மஞ்சள்நிறமொன

பற்கள்

ஒன்றுைன்

ஒன்று

உரசிக்பகொண்டு

அவர்

வொணயமூடியவபொது உதடுகணள அழுத்தின. அவரது கண்விழிகள் மீ ன்கள் திணளக்கும் மணலச்சுணன வபொல

சலனம் பகொண்ைது. “ஆம்” என்றொர். “பநடுநொட்களொகின்றன… நொன் அவணன பவன்வறன். அல்லது நொங்கள் இருவரும் பவல்லவில்ணல. அல்லது இருவருவம வதொற்வறொம்.. என்ன நைந்தது என்று என்னொல் இப்வபொது பசொல்லமுடியவில்ணல” என்றொர். “பிதொமகவர, நீங்கள்

பீஷ்மணரத்

வதடி அஸ்தினபுரிக்கு

வந்தீர்கள்.

நீங்களிருவரும்

ஒருவணரபயொருவர்

வபொருக்கு அணழத்தீர்கள். குருவஷத்ரத்தில் உங்கள் வபொர் நிகழ்ந்தது. வபொர் குறித்த பசய்திணயக் வகட்டு எட்டு

சூதர்கள்

குருவஷத்ரத்துக்கு

வந்திருந்தனர். அவர்களில்

திரிபகன்

என்னும்

சூதரின்

ணமந்தர்தொன்

என்னிைம் அணதச் பசொன்ன கல்வலொலர்” என்றொன் சிகண்டி. பொல்ஹிகர் ஆம் என்பது வபொலத் தணலணய

அணசத்தொர். உதடுகள் துருத்த கழுத்தின் தணசத்பதொங்கல்கள் அதிர்ந்து இழுபை தன் நிணனவுகணள மீ ட்டு எடுக்க முயன்றொர்.

அவர் முகம் மலர்ந்தது. அவனிைம் ஏவதொ மந்தைம் பகிர்பவர் வபொல புன்னணக புரிந்தொர். “உன் பபயர்

என்ன?” சிகண்டி “உத்தரபொஞ்சொலத்ணதச் வசர்ந்த வசொமகவசனரின் ணமந்தனொன என்பபயர் சிகண்டி” என்றொன்.

“ஆம், நொன் உன்ணன பொர்த்திருக்கிவறன். வநரில் அல்ல. வவறு எங்வகொ” என்றொர் அவர். “நீ பீஷ்மணனக் பகொல்பவன்…பதரிந்துபகொள்.”

சிகண்டி

“பிதொமகவர,

அஸ்தினபுரிக்கு வந்தீர்கள்” என்றொன்.

நீங்கள்

முன்பு

பீஷ்மணரக்

பகொல்வதற்கொக

“ஆம், நொன் பீஷ்மணனக் பகொல்வதற்கொக அஸ்தினபுரிக்கு வந்வதன்…” என்றொர். அவருக்குள் தன்னிச்ணசயொக நிணனவுகள் பபருகத்பதொைங்கின. “இருபதொண்டுகளுக்கு முன்பு ஒருநொள் இங்வக ஒரு சூதன் வந்தொன். இங்கு கங்ணகக்கணரயிலிருந்து வொழும்

பகுதி.

வகொதுணமணய

சூதர்கள்

இங்வக

நொரி

அதிகமொக

என்ற

விணளவிக்கிவறொம்.

ஒவர

வருவதில்ணல.

மொடுகணள

வறண்ைமணலகளில்

வவட்ணையொடுபவர்கள்.

பவண்கற்கள்

கண்களொல்

வமய்க்கிவறொம்.

பொல்ஹிகர் அவணனப்

மதிக்கப்பைொத

அணதக்பகொண்டு எங்கள்

ஆயிரமொண்டுகளொக

லொஷ்கரர்களுைன் வபொரிட்டுக்பகொண்வை இருக்கிவறொம்.” வபொன்ற

இது வறண்ைநொடு.

ஆறுதொன் ஓடுகிறது.

பொர்த்தொர்.

நொங்கள்

குடிமக்கள்

நொங்கள்

“எங்களுக்கு

மக்கள்

பகொஞ்சம்

பபரும்பொலும்

மணலக்குடிகளொன

வரலொவற

இல்ணல.

நூற்ணறம்பதொண்டுகளுக்கு முன்பு என் தொய் சுனந்ணதணய அஸ்தினபுரியின் பிரதீபர் பணைபகொண்டுவந்து மைந்துபசன்றதனொல் எங்கள்

மடியில்

வரலொறு

மட்டுவம

அதுதொன்.

பொரதவர்ஷத்தின்

நொங்கள்

வியப்புதொன்

சூதர்களின்

பொைல்களில்

ஒற்ணறவரியொக இைம்பபறுகிவறொம்.

இல்ணலயொ? அங்வக ஆரியவர்த்தத்தின்

தணலணமநகரமொன அஸ்தினபுரிணய

ஆள்வது

எங்கள்

நடுவில்

கங்ணகயின்

ரத்தம்… உடும்ணபயும்

எலிணயயும் பச்ணசமொமிசமொகவவ உண்ைக்கூடிய மணலவவைர்களின் வதொன்றல்கள்… அஹ்ஹஹ்ஹொ!”

அந்தச் சிரிப்பு முதல்முணறயொக அவர் மனச்சமநிணலயுைன் இல்ணல என்ற மனப்பதிணவ உருவொக்கியது. “பொவம் சுனந்ணத….என்னொல் இற்பசறிப்பும்

இல்ணல.

அவணளப்

பொர்க்கமுடிகிறது.

பபொட்ைல்பவளியில்

இங்வக

மொடுவமய்ப்பொர்கள்.

எங்கள் நொரி

பபண்களுக்கு அந்தப்புரமும் ஆற்றில்

மீ ன்பிடிப்பொர்கள்.

மணலகளில் வவட்ணைக்குச் பசல்பவர்களும் உண்டு. மண்ணும் புழுதியும் பவயிலும் வசர்ந்துதொன் எங்கள் பபண்கணள அழகிகளொக ஆக்குகின்றன. நொன் அஸ்தினபுரியின் பபண்கணளப் பொர்த்திருக்கிவறன். அவர்கள்

கொளொன் வபொலிருக்கிறொர்கள். பமலிந்து பவளுத்து. வரர்கள் ீ ஒருவபொதும் அந்த அந்தப்புரத்து குழிமுயல்கணள கொதலிக்க முடியொது.”

பிரதீபர்

“கணைசியில்

அவணள

அணைந்தொர். கொத்திருந்து

அணைந்த

மணனவி

என்பதனொவலவய

அவள்

கொலடியில் கிைந்தொர். அஸ்தினபுரியின் களஞ்சியத்தின் நவமைிக்குவியவல அவள் கொலடியில் கிைந்தது என்றனர்.

புரூரவஸின்

பசங்வகொணலயும்

ஹஸ்தியின்

பவண்குணைணயயும்

குருவின் மைிமுடிணயயும்

அவள் நிணனத்தொல் கொலொல் எற்றி விணளயொைலொம் என்று சூதர்கள் பொடினர்.” பற்கணளக் கொட்டி சிரித்தபடி பொல்ஹிகர்

பசொன்னொர்

“ஆனொல்

அவள் இந்தப்பொணலபவளியின்

பவயிலுக்கொக

ஏங்கியிருப்பொள்.

எந்த

ரத்தினத்தின் ஒளியும் இதற்கு நிகரல்ல என்று உைர்ந்திருப்பொள். ஆம். அதனொல்தொன் அவள் ஏங்கி பமலிந்து

அழிந்தொள். வகொணைகொல நதிவபொல அவள் பமலிந்து வற்றி மணறந்தொள் என்று அஸ்தினபுரியின் சூதர்கள் பொடிக்வகட்டிருக்கிவறன்.”

“இங்வக ஒரு சூதன் வந்தொன் என்வறன்… இல்ணலயொ?” என்றொர் பொல்ஹிகர். நிணலயற்ற பவள்விழிகள் தன்ணனப்பொர்ப்பணவயொகத் பதரியவில்ணல

சிகண்டிக்கு.

சூதன்

“அந்தச்

ஏன்

வந்தொன்? பதரியவில்ணல.

ஆனொல் எப்படிவயொ அவர்கள் வந்துவிடுகிறொர்கள். நொன் அவன் பொடுவணத இந்த நகர்மன்றில் பொர்த்வதன். அவன்

நின்றது.

அஸ்தினபுரியில் நொன்

இருந்து

அருவக

வந்திருக்கிறொன்

என்று பதரிந்ததும்

பசன்று கூட்ைத்துக்குப்பின்னொல்

பிரதீபணரப்பற்றி பொடினொன்.

நின்று

பபருங்கூட்ைம்

அவன்

பொட்ணைக்

அவணனச்

வகட்வைன்.

என்ணனயும் என் தணமயன் வதவொபிணயயும் பற்றி பொடினொன்.

சுற்றி

அவன்

சந்தனுவின்

பவற்றிகணளயும் பகொணைத்திறணனயும் அவன் ஆட்சியில் அறம்பபொலியும் மகத்துவத்ணதயும் புகழ்ந்தொன். சந்தனு

கங்கொவதவியிைம்

வமபலழுந்தது. கிணைணய

பபற்ற வதவவிரதணனப்பற்றிச்

என்றொன்.”

மீ ட்டியபடி

எழுந்து

நின்று

பசொன்னொன்.

அப்வபொது

பொரதவர்ஷத்தின்

மட்டும்

ஈடிணையற்ற

அவன்

வரன் ீ

குரல்

அவன்

பொல்ஹிகர் புன்னணகயுைன் “அப்வபொது நொன் வந்து நொற்பதொண்டுகொலம் தொண்டிவிட்டிருந்தது. என் தணமயன்

வதவொபி அரசிழந்து துறவு பூண்டு கொடு பசன்றபின் அஸ்தினபுரியில் இருந்து தன்னந்தனியொகக் கிளம்பி வைிகர்களுைன்

நைந்து

இங்வக

வந்துவசர்ந்வதன்.

அதற்கு

முன்

நொன் இங்வக

வந்தவதயில்ணல.

அரசி

சுனந்ணத எப்வபொதும் அஸ்தினபுரம் விட்டு இவ்வளவு பதொணலவுக்கு வரும் நிணலயில் இருக்கவில்ணல.

நொங்களும் வந்ததில்ணல. என் தணமயனின் உைல்நிணலயும் பயைத்துக்கு உகந்தது அல்ல. பிரதீபர் என் தொணயக் கவர்ந்துபசன்றபின் அணத

அஸ்தினபுரிக்கு

நிறுத்திக்பகொண்ைொர்கள்.

இருக்கவில்ணல.

அதன்பின்

என்

நொடு

கப்பம்

எங்களுக்கும்

கட்டிவந்தது.

சந்தனு ஆட்சிக்குவந்ததும்

கங்ணகக்கணரக்கும்

எந்தத்

பதொைர்பும்

இங்வக என் மொமன் ணசலபொகு ஆட்சி பசய்துவந்தொர்.நொன் வந்ததும் என்ணன என் தொயின்குலம் அள்ளி அணைத்துக்பகொண்ைது. சணபமுணறணமகளும் வவட்ணையும்

இங்வக

இல்ணல.

குடியும்.

அதிகொரம் நொன்

இரவும்

இல்ணல.

இங்வக

ஆகவவ

அரசியல்

இல்ணல. அரசமரியொணதகளும்

கொட்டுமிருகத்தின் கட்ைற்ற

பகலும்

மணலகளில்

அம்பும்

சுதந்திரத்துைன்

வில்லுமொக

வொழ்ந்வதன். தனித்து

அணலந்துபகொண்டிருந்வதன்.

பஸன்யொத்ரியும்,

வபொம்வபொனமும்,

துங்கொனமும்

எனக்கு

என்

உள்ளங்ணககணளப்வபொல பதரிந்தணவ. நொன் பமதுவொக என் இளணமப்பருவத்ணத, என் தணமயணன, அவன்

வழியொக நொன் அணைந்த அவமதிப்ணப அணனத்ணதயும் மறந்துவிட்வைன். நொன் அஸ்தினபுரியின் பிரதீபரின் ணமந்தன் என்று பசொல்லிக்பகொள்வதில்ணல. எங்கள் குலமரபுப்படி தொயின் பபயணரவய பசொல்வவன்.

ஆனொல் அன்று ஊர்மன்றின் விழவுக்கூட்ைத்தில் வதவவிரதன் பபயணர அந்தச் சூதன் பசொன்னதும் என்னுள்

ஏவனொ கடும் குவரொதம் எழுந்தது. அப்படிவய அந்தச் சூதணன தூக்கி சுவவரொடு வசர்த்துப்பிடித்து வதவவிரதன் என்ணனவிை

வலிணமயொனவனொ

என்று

வகட்வைன்.

அவன்

ஆம்

என்று

பசொன்னொன்.

அங்கிருந்த

அணனவருவம திணகத்து என்ணன வநொக்கினர். அவணன அப்படிவய வபொட்டுவிட்டு அந்த சதுக்கத்தில் இருந்து

வநரொக அஸ்தினபுரிக்குக் கிளம்பிவிட்வைன். ஐம்பதுநொட்கள் கழித்து அஸ்தினபுரிக்குச் பசன்று வசர்ந்வதன்.

பசல்லும் வழிபயல்லொம் அஸ்தினபுரியின் கணதகணளக் வகட்டுக்பகொண்டிருந்வதன். அணுகும்வதொறும் கொட்சி பதளிவொவதுவபொல

கணதகளும்

பதளிவணைந்துபகொண்டிருந்தன.

ஆண்டுகளுக்கு முன்னவர அஸ்தினபுரிணயவிட்டுக் கிளம்பியவன். அஸ்தினபுரிக்கு

அவணனப்பொர்க்கச்

நொன்

வதவவிரதனிைம்

வந்தவபொது

சந்தனு

பசல்லவில்ணல.

நொன்

முதுணமயின்

குருவஷத்ரத்திற்குச்

யொபரன்று

பசொல்லி

எங்களூருக்கு

வநொய்ப்படுக்ணகயில்

பசன்று

அவணன

வந்த

நொன்

தங்கி

ஒரு

சூதன்

இருந்தொன்.

சூதணன

துவந்தயுத்தத்துக்கு

பல

நொன்

அணழத்து

அணழப்பதொகத்

பதரிவிக்கும்படி ஆணையிட்டு அனுப்பிவனன். அணறகூவல் என்னுணையதொணகயொல் ஆயுதத்ணத அவவன வதர்ந்பதடுக்கும்படி பசொன்வனன். அவன் என்னிைம் ஆயுதத்ணத வதர்ந்பதடுக்கும்படி பசொல்லி அனுப்பினொன். நொன் கதொயுதத்ணத வதர்ந்பதடுத்வதன். பொர்த்ததில்ணல.

தீர்மொனிக்கப்பட்ை

என்னுணைய வதொள்வலிணமக்கு

வநரத்தில் குருவஷத்ரத்தில்

ஏதுமின்றி தனியொக

வந்திருந்தொன்.

சூதர்கணள

நொங்கள்

சந்தித்வதொம்.

வரச்பசொன்னது

நிகரொக நொன் இன்பனொருவணனப்

அவன்

நொன்தொன்.

தன்

கணதயுைன்

அவணன

அைிகள்

நொன்

பகொல்வணத

அவன்

வதொள்களும்

அவர்கள் பொைவவண்டுபமன நிணனத்வதன். களத்தில்தொன் நொன் முதன்முணறயொக பீஷ்மணனப்பொர்த்வதன். என்ணனவிை

உயரமொன

ஒருவணன

அப்வபொதுதொன்

நொன் பொர்க்கிவறன்.

ஆனொல்

ணககளும் என்ணனப்வபொல பபரியணவ அல்ல. அவன் இணை மிகச்சிறியது. அவனொல் என் கணதவச்ணச ீ அதிகவநரம்

தொங்கமுடியொபதன்று நிணனத்வதன்.

அவனுக்கு

முப்பது

வயதிருக்கும்

அப்வபொது.

ஆனொல்

தொடியில் நணரயிணழகள் பதரியத் பதொைங்கியிருந்தன. கண்கள் முதியவர்களுக்குரியணவ.

வன் என்ணன வநொக்கி வந்து என் முன் பைிந்து வைங்கினொன். சிறியதந்ணதவய என்ணன வொழ்த்துங்கள்.

உங்கள் பொதம் பைிகிவறன் என்றொன். என் வொழ்த்து உன்ணனக் பகொன்றபின்னர்தொன். அதற்கொகவவ நொன்

சிபிநொட்டிலிருந்து வந்திருக்கிவறன், உன் கணதணய எடு என்வறன். அவன் மீ ண்டும் வைங்கிவிட்டு தன் கணதணய என் கொணலவநொக்கித் தொழ்த்தினொன். நொன் என் கணதயுைன் கொல்விரல்கணளயும் பொதங்கணளயும் வசர்த்து சமபத நிணலயில் நின்று கணதணய மட்டும் முன்னொல் நீட்டிவனன். அதன் பபொருணள அவன் புரிந்துபகொண்ைொன்.

அவனொல் என்ணன

என்று.

அணசக்கக்கூை

முடியொபதன்று

நொன்

அவனுக்குச்

பசொல்கிவறன்

பதிலுக்கு அவன் முழங்கொல்கணள நொன்கு ணக அகலத்துக்கு விரித்து அன்னம்வபொல மைக்கி இணை தொழ்த்தி ணவசொக

நிணலயில் நின்றொன்.

என்

விணசணய

அவன்

முழு

எணையொலும்தொன்

எதிர்பகொள்ளவவண்டும்

என்று புரிந்துபகொண்ைவன்வபொல. அவன் கண்கள் என் கண்கணள மட்டுவம பொர்த்தன. ஒருகைமொவது என்

கணதணய அல்லது வதொள்கணள அவன் பொர்க்கிறொனொ என்று நொன் கவனித்வதன். மிருகங்கள் மட்டுவம வபொரில் அவ்வளவு முழுணமயொன கவனம் பகொண்ை கண்களுைன் இருப்பணதக் கண்டிருக்கிவறன். நொன்

மிக

எளிதொக

விழுவதுவபொன்ற

அவணன

வழ்த்தலொபமன ீ நிணனத்து

ஆஹதவச்சில் ீ

அடித்வதன்.

ஆனொல்

கணதணயச் முதல்

சுழற்றி

கைல்

அணல

அடிணய

அவன்

தன்

கணதயிவலொ

எழுந்து

தடுத்தவபொவத

பதரிந்துவிட்ைது அவணன என்னொல் எளிதில் பவல்லமுடியொபதன்று. வழக்கமொக கணதவரர்கள் ீ பசய்வது வபொல

அவன்

என்

அடிணய

ஏற்றுக்பகொள்ளவில்ணல.

கீ ழிருந்து

கணதயின்

தடுத்து

குமிழுக்கு

அதன்

மிகக்கீ வழ

விணசணய

என் ணகப்பிடிக்கு அருகில் அவன்

வதொளிவலொ

கணதயின்

குமிழ் என்ணன தடுத்தது. ஹம்ஸமர்த்த முணறப்படி அன்னங்கள் கழுத்ணத பின்னிக்பகொள்வதுவபொல எங்கள் கணதகள் இணைந்தன. அவன் பமல்ல அவ்விணசணய திணசமொற்றி என்ணன தடுமொறச்பசய்தொன்.

இணளஞவன, உன்ணனப்பொர்த்தொல் கணத உன் ஆயுதமல்ல என்று பதரிகிறது. சுழலும் கணதயின் ஆற்றல்

உச்சகட்ைமொக பவளிப்படும் இைமும் உண்டு. மிகக்குணறவொக பவளிப்படும் இைமும் உண்டு என்பணதத் பதரிந்துபகொள்.

அவன்

கணத

என்

வச்ணச ீ

எப்வபொதும்

மிகக்குணறந்த

விணசபகொண்ை முணனயில்தொன்

சந்தித்தது. ஒவ்பவொருமுணறயும் அவன் கணத என் கணதணய திணசமொற்ற மட்டுவம பசய்தது. அதற்கு என் விணசணயவய

அது

பயன்படுத்தியது.

எங்கள்

வபொணர வலிணமக்கும்

திறணமக்குமொன

வமொதல்

என்று

பசொல்லலொம். வபொர் விணரவில் முடியொபதன்று பதரிந்துவிட்ைது. அவணன கணளப்பணையச் பசய்யொமல் நொன் பவல்லமுடியொது. நொன் கணளப்பணைந்த நிணனவவ எனக்கில்ணல.

நொங்கள் பகல் முழுக்க வபொர்பசய்வதொம். மொணல மயங்கியபின் வபொரிடும் வழக்கமில்ணல. ஆனொல் நொன் அவணன

ஓய்பவடுக்கச்

கொணலயிலும்

பசய்ய விரும்பவில்ணல.

வபொர் நைந்தது.

இருவரும்

ஆகவவ

விைொமல்

துலொக்வகொல்தட்டுகள்

வபொணரத்பதொைர்ந்வதொம்.

வபொலிருந்வதொம்.

நடுமுள்

மறுநொள்

அணசயொமல்

நிணலத்து நின்றது. இைப்பக்கம் குனிந்து வொமனமிதமொகவும் வலப்பக்கம் குனிந்து தட்சிைமிதமொகவும் மொறி

மொறி முடிவில்லொது தொக்கிக் பகொண்டிருந்வதொம். ஒரு வபொரல்ல அது நைனம் என்று எனக்கு உள்ளூரத் வதொன்றியது. நொன்

உள்ளுக்குள்

சமவல்லணமபகொண்ை எந்தப்வபொரிலும்

ஒரு

திணகத்திருந்வதன். வபொர்

என்று

அந்தப்வபொர்

பசொல்கிவறொம்.

தரப்பு சற்வறனும்

ஒருவபொதும்

ஆனொல்

விஞ்சியிருக்கும்.

கொலம்

முடியொபதனத்

உண்ணமயில் நீளநீள

அந்த

அப்படி

வதொன்றியது.

ஒன்றில்ணல.

வவறுபொடு

வளரும்.

இறுதியில் பவற்றிணய நிகழ்த்துவது அந்த வவறுபொடுதொன். முதல்முணறயொக அந்த வவறுபொடு அணுவவனும் இல்லொத வபொணர உைர்ந்வதன். அதற்வகற்றதுவபொல எங்கள் இருவர் கணதகளும் ஒவரசமயம் உணைந்தன. நொன்

பவறும்

ணகயொல்

பற்றிக்பகொண்ைொன். நொன்குவதொள்களும்

அவணன

அடித்வதன்.

பின்னிக்பகொண்டு

அவன்

என்

அடிணயத்

கொல்கள் ஒன்ணறபயொன்று

மறித்து

தடுத்து

நொங்கள்

என்

ணககணளப்

அணசவிழந்து

நின்ற

கைத்தில் நொன் ஒரு விசித்திரமொன உைர்ணவ அணைந்து பமய்சிலிர்த்வதன். அறியொமல் என் பிடிணய நொன்

விைப்வபொகும் கைத்தில் அவனும் என்ணன திணகப்புைன் பொர்ப்பணதக் கண்வைன். அவன் கண்கள் விரிந்த கைத்தில் ணகயின் விணச சற்று பநகிழக்கண்டு அப்படிவய அவணன நொன் தூக்கி அடித்வதன். மண்ைில் விழுந்த அவன் வமல் குனிந்து அவன் கண்கணளப் பொர்த்துக்பகொண்டு நின்வறன். விதிப்படி நொன் அவணனக் பகொல்லவவண்டும்.

ஆனொல், என்னொல்

ணகணய

அணசக்கமுடியவில்ணல.

உைர்ந்துபகொண்டு ஒருவணர ஒருவர் பொர்த்துக்பகொண்டு நின்வறொம்.”

நொனும்

அவனும்

ஒன்ணறவய

சிகண்டி பமல்ல அணசந்து “எணத?” என்றொன். பொல்ஹிகர் உரக்க “எனக்கு அவனும் அவனுக்கு நொனும் ஆடிப்பிம்பங்கள் என்பணத” என்றொர். “ஒருவயதுவணர குழந்ணதகளுக்கு ஆடிணயக் கொட்ைலொகொது என்று

பசொல்வொர்கள்….மனிதர்கள் எப்வபொதுவம ஆடிணய பொர்க்கொமலிருக்கலொம். ஆடியின் ஆழம் அறிந்தவனின் பசயல்கள் நின்றுவிடுகின்றன. அணனத்தும் வகலிக்கூத்தொகிவிடுகின்றன. அன்று அவன் கண்கணளப்பொர்த்த நொன் இவதொ இருபதொண்டுகொலமொக இந்தச் சிறு அணறயில் அமர்ந்திருக்கிவறன்.” சிகண்டி

அவணரவய

பவறித்தபடி

அமர்ந்திருந்தொன்.

பொல்ஹிகர்

எழுந்து

தன்

கனத்த

ணககணள

கூட்டிப்பிடித்துக்பகொண்டு அணறக்குள் நைந்தொர். “அங்கிருந்து நொன் திரும்பி நைந்வதன். அவன் திணகப்பு மொறொத கண்களுைன் என் பின்னொல் நிற்பணத உைர்ந்வதன். திரும்பி அவணன வநொக்கி மூைொ உன் வதொளில் இருந்து

உன்

சவகொதரர்கணள

இறக்கி

ணவ

என்று

கூவ

வவண்டுபமன

நிணனத்வதன்.

ஆனொல்

பசொல்லவில்ணல. ஏபனன்றொல்…” அவர் முகத்தில் பவறுப்புநிணறந்த சிரிப்பு ஒன்று வந்தது. “…ஏபனன்றொல்

நொன் அப்வபொதும் என் தணமயணன இறக்கி ணவத்திருக்கவில்ணல.” தன் வதொளில் ஓங்கித் தட்டி பொல்ஹிகர் பசொன்னொர் “இப்வபொதும் இறக்கிணவக்கவில்ணல… இவதொ இங்வக அவன் இருக்கிறொன். மிக பமலிந்தவன். உயிர்பிரிந்து பகொண்டிருப்பவன் வபொல அதிர்ந்துபகொண்டிருப்பவன்.” சிரித்துக்பகொண்டு

அவர்

எழுந்தொர். “வதவொபிகள், பொல்ஹிகன்கள்… ஆடி

தன்

பிம்பங்கணள

பபருக்கிக்

பகொண்வை பசல்கிறது… நொன் என்ன பசய்யமுடியும்? நொன் அவணன ஏன் இறக்கிணவக்கவில்ணல பதரியுமொ?” கண்களில்

பித்தின்

ஒளியுைன்

பொல்ஹிகர்

பசொன்னொர்.

“ஏபனன்றொல் நொன்

ஓர்

ஆடிப்பிம்பம்.

எனக்கு

முன்னொலிருந்த ஒரு ஆடிப்பிம்பத்தின் நிழல்தொன் நொன். அது இன்னும் இறக்கி ணவக்கவில்ணல…அது ஏன் இறக்கிணவக்கவில்ணல ஆடிப்பிம்பங்களொல்

என்றொல்

அதற்கு

வகொடிவகொடியொக

முன்

இருந்த

பபருகத்தொன்

ஆடிப்பிம்பம்

முடியும்.

பசய்துபகொள்ளமுடியொது. எவ்வளவு பரிதொபம். எத்தணன பபரிய பபொறி…” பசொற்கள்

அவரில்

இருந்து

கட்டில்லொமல் வந்தன.

ஆடிப்பிம்பங்களுக்கு வண்ைங்களும் ஒளியுண்டு,

குரலுண்டு.

வடிவங்களும்

அணனத்தும்

உண்டு.

அணவ

இறக்கி

ணவக்கவில்ணல.

தொங்களொக

எணதயும்

“ஆடிப்பிம்பங்கள்… பரிதொபத்துக்குரியணவ

உண்டு.

ஆனொல்

அணசவும்

உயிரும்

அவற்றொல்

உண்டு.

தங்கணளத்

அணவ.

கண்களில் தொங்கவள

நைத்திக்பகொள்ளமுடியொது…அவற்ணற நிகழ்த்துபவன் அவற்றுக்கு முன்னொல் நிற்கிறொன். அவணன அணவ

ஒன்றும் ஒன்றும்

பசய்யமுடியொது.

ஆடிக்கு

பசய்யவில்ணல

பதரிந்துபகொள்வவன்?

அப்பொல் நின்று பவறித்துப்

பதரியுமொ?

அவன்

என்

அவன்

என்

மூலபமன்றொல்

பிம்பமொ

அவன்

பொர்க்கத்தொன் முடியும்.

இல்ணல

என்

அழியும்வபொது

மூலமொ

நொனும்

நொன் அவணன என

எப்படித்

அழிந்துவிடுவவன்

அல்லவொ?” அவர் கண்களில் பித்து ஏறி ஏறி வந்தது. “நீ பீஷ்மனிைம் பசொல், அவன் பவறும் பிம்பம் என்று.”

சிகண்டி “பிதொமகவர, நீங்கள் எங்வக என்ணனப் பொர்த்தீர்கள்?” என்றொன். அவன் குரணல அவர் வகட்கவில்ணல. அவன்

அங்கிருப்பவத

அவருக்குத்

பதரியவில்ணல

என்று

வதொன்றியது.

“ஆடிப்பிம்பங்களுக்குள்

சிக்கிக்பகொண்ைவணனப்வபொல மூைன் யொர்? மூைனல்ல, இழிபிறவி. பித்தன். முடிவற்றது ஆடியின் ஆழம்.

ஆடியின் சுழலில் இருந்து அவன் தப்பமுடியொது, ஏபனன்றொல் நொன் தப்பவில்ணல. இந்த கல்குணகக்குள் நொன் என் தனிணமணய தின்றுபகொண்டிருக்கிவறன். அவன் தன் கல்குணகக்குள் இருக்கிறொன். அவனிைம் பசொல், அவனுக்கு

விடுதணல இல்ணல என்று.

அவன் ஆடிப்பிம்பம்

என்று…” அவர் தணரணய ணகயொல்

அணறந்து சிரித்தொர். “ஆடிகளின் மொயம்! அஹஹ்ஹஹொ! ஆடிகணள நொம் உணைக்கமுடியொது. ஏபனன்றொல் நம்ணம நொம் உணைக்கமுடியொது.” வொசலில் சிகண்டி

வதொன்றிய

பபொறு

நூற்றுவர்தணலவன் சிகண்டியிைம்

என்று

கண்கணளக்

கொட்டி

விலகி

“பிதொமகவர,

வந்துவிடும்படி

என்ணன

எங்வக

ணசணக

கொட்டினொன்.

பொர்த்தீர்கள்?”

என்றொன்.

“நொகசூதனிைம். அவன்பபயர் தண்ைகன். அவன் யொனநீரின் ஆடியில் உன்ணன எனக்குக் கொட்டினொன். நொன் வதவவிரதணன பகொல்லமுடியொது என்றொன். ஏபனன்றொல் அவன் என் ஆடிப்பிம்பம். ஆடி எவர் ணகக்கும்

சிக்கொதது. ஆனொல் நீ அவணனக் பகொல்வொய் என்றொன். ஏன் பதரியுமொ?” அவர் தொக்கவருபவர் வபொல இரு

ணககணளயும் விரித்துக்பகொண்டு அருவக வந்தொர். “ஏன் பதரியுமொ? நீ அவன் நிழல்.” முற்றிலும் சித்தம் பிறழ்ந்தவர்களொல்

மட்டுவம

முடியக்கூடிய

வணகயில்

அவர் சிரிக்கத்பதொைங்கினொர்.

பொம்புவபொல கண்கள் பிதுங்கி வொய் திறந்து பற்கள் பதரிய அதிர்ந்து கூவி நணகத்தொர். நூற்றுவன்

“வரவர, ீ

இனி

அவணர

கட்டுப்படுத்துவது

கடினம்”

என்றொன்.

இணரவிழுங்கும்

“வந்துவிடுங்கள்…”

சிகண்டி

பின்பக்கமொக நைந்து பமல்ல பவளிவய வந்தொன். “அவர் அந்த அணறக்குள் இருந்து பவளிவய வரமொட்ைொர்”

என்றொன் நூற்றுவன். பின்பக்கம் பொல்ஹிகர் வந்து அணறவொசலில் இருணககணளயும் விரித்து ஊன்றியபடி நின்றொர். அவரது மொபபரும் மொர்பும் வதொள்களும் அந்த வொயிணல முழுணமயொகவவ தணசயொல் நிணறத்து மூடின.

“ஆடிப்பிம்பத்திற்குள்

என்ணன கட்டிப்வபொட்ைவணன

நொன்

அறிவவன்.

அவன்

பபயர்

பீமவசனன்…நொன்

அவனுணைய ஆடிப்பிம்பம். அவனும் என்ணனப்வபொன்வற பபரிய வதொள்களில் சவகொதரணன தூக்கிக்பகொண்டு பசல்வணதக் கண்வைன். அவன் பசய்ய இயலொதணத இங்வக நொன் பசய்யமுடியொது. மூைன், முழுமூைன்…”

எண்ைியிருக்கொமல் எழுந்த பபரும்சினத்துைன் “அவன் என்ணன ஆடியில் தள்ளிவிட்டிருக்கிறொன்… என்ணன அவனுணைய பவற்றுப் பிம்பமொக ஆக்கிவிட்ைொன்….” என்று கூவியபடி ஓங்கி பொணறச் சுவணர அணறந்தொர்.

சிகண்டியும் நூற்றுவனும் படிகணள அணைந்தனர். அவர் அங்வக நின்றபடி “அவனிைம் பசொல்…அவன் பபயர்

பீமவசனன். அவனிைம் பசொல்” என்று கூவினொர். “நிழலும் ஆடிவபொலவவ முடிவில்லொதது. ஆடிணய விட்டு விலகுபவன்

ஆடிக்குள்

மூழ்கி

மணறகிறொன்.

ஆடிணய

அணுகுபவன்

தன்னுைன்

தொன்

வமொதிக்பகொள்கிறொன்…” சிரிப்பபொலியுைன் “நிழணல பவல்ல ஒவர வழி நிழலுக்குள் புகுந்துவிடுவதுதொன்… நில்… அங்வகவய நில்!” படிகளில்

ஏறும்வபொதும்

அவரது

குரல்

வகட்டுக்பகொண்டிருந்தது.

பபொதுவொக

“அவர்

எவணரயும்

தொக்குவதில்ணல. ஆனொல் இருமுணற இருவணர அடித்திருக்கிறொர். அக்கைவம அவர்கள் தணலயுணைந்து இறந்தொர்கள்” என்றொன். சிகண்டி

அரண்மணனணய

சொளரங்களில்

விட்டு

பவளிவந்து நின்றொன்.

விளக்பகொளிகள் சிவந்த

கண்கள்

வபொல

பமொட்ணைக்குன்றுகள்

திறந்திருக்க

வபொன்ற

கட்ைைங்கள்

அவணனச்சூழ்ந்திருந்தன.

நகரம்

முழுணமயொகவவ அைங்கிவிட்டிருந்தது. வைிகர்கள் கட்டிய கூைொரங்களில் வதொல்கூணரகணள மூச்சுவிடும் மிருகங்களின் வயிறுவபொல எழுந்தமரச் பசய்தபடி கொற்று கைந்துபசன்றது.

1 முதற்கனல்47 ஆடியின் ஆழம் 5 தண்ைகர்

என்ற

நொகசூதர்

அண்ணமப்பொர்ணவணயயும் மீ றியவர்கள்

பசொன்னொர்.

அளித்த

“வரவர, ீ பருந்துகளுக்கு

அன்ணனநொகங்கணள

தங்கணள இழக்கிறொர்கள்.

அவர்கள்

பதொணலப்பொர்ணவணயயும்

வொழ்த்துங்கள்.

மீ ண்டுவருவதற்கு

பொர்ணவயின்

பொணதகள்

எலிகளுக்கு

எல்ணலணய

இல்ணல.” அவர்

முன்

அமர்ந்திருந்த பீஷ்மர் “திரும்புவதற்கு பொணதயில்லொமல் பயைம் பசய்பவர்கவள வரர்கள் ீ எனப்படுகிறொர்கள்”

என்றொர். “ஆம், அவர்கள் ஒவ்பவொரு தணலமுணறயிலும் பிறந்து வந்துபகொண்வை இருக்கிறொர்கள்” என்றொர் தண்ைகர்.

“வரவர, ீ முடிவின்ணமணய உைரொத எவரும் இப்பூமியில் இல்ணல. மண்ைிலும் விண்ைிலும் மனிதனின் அறிதல்

வழியொக

ஒவ்பவொரு

வதணவக்வகற்பவும்

கைமும்

வசதிக்வகற்பவும்

பவட்டி

முடிவின்ணமவய எடுத்த

ஓடிச்பசல்கிறது.

கொலத்திலும்

முடிவின்ணமணய

மண்ைிலும்தொன்

மொனுைர்

வொழ்ந்துபகொண்டிருக்கிறொர்கள். முடிவின்ணமயின் எளிணமணய உைர்ந்தவவன விடுதணல பபறுகிறொன். அந்த அறிணவத் தொளமுடியொதவன் வபதலிக்கிறொன்…” தண்ைகர் பசொன்னொர். “அணத நீங்கள் இந்த யொனத்து நீரில் பொர்க்கவவண்டியதில்ணல.

ஒரு

ணகப்பிடி

கூழொங்கற்களில்

கொைலொம்.

ஒரு

பொர்க்கலொம். பொர்க்கத்பதரிந்தவன் உள்ளங்ணகணய விரித்வத உைர்ந்துபகொள்ளலொம்.”

மரத்தின்

இணலகளில்

“அனந்தம் என்று பபயருள்ள இந்த யொனம் நொகர்களின் முழுமுதல்பதய்வமொன அனந்தனின் விஷம் என்று என் முன்வனொர் பசொல்வதுண்டு. முடிவின்ணமயின் ஒருதுளிச்சுழி இது. இதற்கு முப்பிரிக்கொலம் இல்ணல.

மூன்றுகொலம் என்பது அனந்தன் எளியவர்களொகிய நமக்களிக்கும் ஒரு வதொற்றவமயொகும். இந்தத் துளியில் வநற்றும்

நொணளயும்

இன்றும்

ஒன்றுைன்

ஒன்று

பபொருந்தி

ஒன்ணற

ஒன்று

நிரப்பி

ஒன்வறயொகி

நின்றிருக்கின்றன. ஜொக்ரத்தும் ஸ்வப்னமும் சுஷுப்தியும் ஒன்வறயொகிய புள்ளி இது. இணதக்வகளுங்கள் நீங்கள் யொர் என்று இது பசொல்லும்” முதுநொகர்

அணலகணள

யொணனத்ணத எழுப்பின.

பமல்லத்தட்டினொர். அதன்

அவர் அந்த

அணலகணளவய

விளிம்புகள்

அதிர்ந்து

கரியநிறமொன

வநொக்கியிருந்தவபொது

பமல்ல

அணவ

ணதலத்தில் அைங்கின.

ணதலத்தில் பீஷ்மர் தன் முகத்ணதவய பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தொர். பமதுவொக அணலகள் ஒன்றுைன் ஒன்று இணைந்து ஒன்றுக்குள் ஒன்பறன அணமந்து சுருங்கி வட்ைத்தின் ணமயத்தில் புள்ளியொகி மணறந்தவபொது அங்வக ஒரு முகம் பதரிந்தது. அவர் அறிந்திரொத ஒரு மனிதர்.

தண்ைகர் குனிந்து அந்த முகத்ணதப் பொர்த்தொர். “இவர் யொபரன்று நீங்கள் அறிவர்களொ?” ீ என்று பீஷ்மர் வகட்ைொர். “அன்ணன நொகங்கள் அறியொத எவரும் மண்ைில் இல்ணல” என்றொர் தண்ைகர். “சந்திரவம்சத்தில் பிறந்தவரும் நகுஷனின் ணமந்தனுமொன யயொதி இவர்.” பீஷ்மர் திடுக்கிட்ைவபொது கருந்திரவம் அதிர்ந்து அந்த முகம் கணலந்தது. “யொர்?” என்று அச்சத்துைன் வகட்ைொர். “உங்கள் குலமூதொணதயொன யயொதி.”

“நொன் என்ணனயல்லவொ பொர்க்க விரும்பிவனன்?” என்றொர் பீஷ்மர். “ஆம், நீங்கள் வகட்ைவினொவுக்கு நொகரசம்

அளித்த பதில் அது.” பீஷ்மர் சினத்துைன் “இல்ணல, இது ஏவதொ மொயம்… இது ஏமொற்றுவித்ணத” என்றொர். “வரவர, ீ இது மொணய என்று நொன் முன்னவர பசொல்லிவிட்வைன். நீங்கள் உங்கள் வகள்விணயப்வபொலவவ பதிணலயும்

உங்களுக்குள்

இருந்துதொன்

எடுத்தீர்கள்…” என்றொர்

தண்ைகர்.

பீஷ்மர்

சினத்துைன்

எழுந்து

“இல்ணல… இது பவறும் மொயம்…” என்று பசொல்லிவிட்டு தன் வமலொணைணய வதொளில் சுற்றிக்பகொண்டு நின்றொர். “அவர் முகமொ இது?” என நொகரிைம் வகட்ைொர்.

“ஆம். அப்படித்தொன் நொகரசம் பசொல்கிறது.” “என்ணனப்வபொன்வற இருக்கிறொர். அவருணைய அவத முகமொ

எனக்கு?” தண்ைகர் புன்னணகபசய்தொர். “அவரது கணதணய நொன் வகள்விப்பட்டிருக்கிவறன்… பரிதொபத்துக்குரிய மூதொணத.

அவரொ

நொன்?” தண்ைகர்

தண்ைகர்

புன்னணகயுைன்

வமலும்

புன்னணக

பசய்தொர். பீஷ்மர்

மீ ண்டும்

அமர்ந்துபகொண்ைொர்.

“நொகவர பசொல்லுங்கள், அவரது வொழ்க்ணகணயப்பற்றி நொகம் பசொல்லும் கணதணயச் பசொல்லுங்கள்!” கண்மூடி

அமர்ந்தொர். பிைரியில்

வழிந்திருந்த

அவரது

கூந்தல்

வழியொக

இளங்கொற்று வழிந்வதொடி அணத பின்னுக்குத் தள்ளியது. கண்கணளத் திறந்தவபொது அவரது விழிவட்ைம் மொறியிருப்பணத பீஷ்மர் கண்ைொர். நீலமைிக்கண்கள். இணமக்கொதணவ. “அத்ரி சந்திரன் புதன் புரூரவஸ் ஆயுஷ்

நகுஷன்

என

வரும்

குலவரிணசயில்

யயொதி

நொகர்களுக்குரிய நீண்ை பமட்டில் பொைத் பதொைங்கினொர்.

பிறந்தொர்”

என

தண்ைகர்

கனத்தகுரலில்

நகுஷனுக்கும் அவசொகசுந்தரிக்கும் பிறந்தவர்கள் அறுவர். யதி, யயொதி, சம்யொதி, யொயொதி, யயதி, துருவன். நகுஷனுக்குப்பின் சந்திரவம்சத்துக்கு மன்னனொக யொர் வரவவண்டும் என்று ஜனபதங்களின் தணலவர்கள் மொமுனிவரொன

சந்திரவம்சத்தின்

விசுவொமித்திரரிைம்

வகட்ைனர்.

மன்னனொகவவண்டும்

இளவரசர்களிைமும்

பசன்று

தர்மவதவன்

எவணர

என்றொர் விசுவொமித்திரர்.

அவர்களில்

எவர்

தர்மவதவணன

வதர்ந்பதடுக்கிறொவனொ

அதன்படி

தங்களுக்கு

கூட்டிவருகிறொர்கவளொ அவணன அரசனொக ஏற்றுக்பகொள்வதொகச் பசொன்னொர்கள்.

மக்கள்

அவவன

தணலவர்கள்

ஆதரவு

ஆறு

அளிப்பதற்கொகக்

ஆறு இளவரசர்களும் கடும் வநொன்பு வநொற்றனர். தவத்தொல் அணனத்ணதயும் துறந்து எளிணமயொனொர்கள். இலவம்பஞ்சு

விணதணயச்

சுமந்து பசல்வதுவபொல

அவர்களின்

தவம்

அவர்கணளக்

பகொண்டுபசன்றது.

அவர்கள் தர்மவதவணனத் வதடி பதற்குவநொக்கிச் பசன்றனர். தர்மவதவணன வநொக்கிச் பசன்ற பொணதயில்

முதலில் நீரொலொன துருவணன

நதி

ஒன்று

மூழ்கடித்தது.

ஓடியது.

இரண்ைொவதொக

அது

தன்ணன

ஓடிய

நதி

தக்ணகயொக

மொற்றிக்பகொள்ளமுடியொதிருந்த

பநருப்பொலொனது.

அங்வக

தன்ணன

கல்லொக

மொற்றிக்பகொள்ளொமலிருந்த யயதி எரிந்துவபொனொன். மூன்றொவது நதி கொற்றொலொனது. அங்வக சருகொக இருந்த யொயொதி

பறந்து

வபொனொன்.

நொன்கொவது

நதி

புணதவசறொலொனது.

அங்வக

தன்ணன

சருகொக

மொற்றிக்பகொள்ளொமலிருந்த சம்யொதி புணதந்துவபொனொன். ஐந்தொவது நதி வொனத்தொலொனது. அங்வக வமகமொக தன்ணன மொற்றிக்பகொள்ளொமலிருந்த யதி கணரந்து வபொனொன்.

யயொதி மட்டும் தர்மவதவனின் சன்னிதிணய அணைந்து தனக்கு ஆதரவளிக்கும்படி வகொரினொன். தர்மவதவன் அவன் தவத்ணதப் பொரொட்டி வநரில்வருவதற்கு ஒப்புக்பகொண்ைொர். குடிமக்கள்சணபயில் ஆறு இளவரசர்களின் பபயர்கள்

ஆறு

ஓணலகளில்

எழுதப்பட்டு

ஆறு

தூண்களில்

பதொங்கவிைப்பட்ைன.

அங்வக

அவிழ்த்துவிைப்பட்ை கொரொன் எருணம யயொதியின் பபயர் எழுதிய ஓணலணய தன் வொயொல் கவ்வியது. யயொதி சந்திரவம்சத்தின் அரசனொக ஆனொன். நொற்பத்பதொன்பதொண்டுகொலம்

சந்திரபுரிணய

ஆட்சிபசய்த

யயொதி

அறச்பசல்வபனன்று

விண்ைிலும்

மண்ைிலும் அறியப்பட்டிருந்தொன். அணுவிணை பிறழொ பநறிபகொண்ை அவன் இந்திரனுக்கு நிகரொனவனொக ஆனணமயொல் தன் அரியணை ஆடியணத அறிந்த இந்திரன் தன் சொரதியொன மொதலியிைம் யயொதிணய தன் சணபக்கு பகொண்டுவரும்படி பசொன்னொன். ஆட்சிணய முடித்துக்பகொண்டு இந்திரவபொகங்கள் அணனத்ணதயும்

துய்த்து மகிழும்படி மொதலி யயொதிணய ஆணசகொட்டினொன். அறவம என் வபரின்பம் என்று யயொதி பதில் பசொன்னொன். இந்திரனின்

ஆணைப்படி

ஏழு

கந்தர்வர்களும் ஏழு

கந்தர்வகன்னியரும்

சூதரும்

விறலியருமொக

மொறி

யயொதியின் அணவக்கு வந்தனர். விஷ்ணுவின் வரொகொவதொரம் என்னும் நொட்டியநொைகத்ணத அவர்கள் அவன்

சணபயில் ஆடினர். எல்ணலயில்லொத பவண்வமகமொகிய கொசியப பிரஜொபதியில் பபொன்னிறப்வபபரொளிணய கண்களொகக்

பகொண்டு

பிறந்த

ஹிரண்யொக்ஷன்

என்னும்

அரக்கன் விண்பவளியில்

பவண்பசுபவனச்

பசன்றுபகொண்டிருந்த பூமொவதவிணய ஒரு சிறு பந்பதனக் ணகப்பற்றி விண்ைகநீர்ப்பபருபவளியின் அடியில் எங்வகொ பகொண்டு ஒளித்துணவத்தணத அவர்கள் நடித்தனர். எங்கும்

விஷ்ணு

நீபரொளியணலகள் மதம்திகழ்

ததும்ப பூமியன்ணனணயத்

சிறுகண்ணும்

பகொம்புப்பல்லும்

வதடிய

வதவர்கள்

நீள்கொதுமொக

திருமொலிைம்

பன்றியுருக்

முணறயிட்ைனர்.

பகொண்டு

பிறந்தொர்.

பன்றிமுகமூடியைிந்த கந்தர்வநடிகன் வமணையில் பவளிணய அகழ்ந்து அகழ்ந்து பசல்வணத நடிப்பணதக் கண்டு

தன்

அரியணையில்

அமர்ந்திருந்த

யயொதி

தீவிரமொன

உள்ளக்கிளர்ச்சிணய

அணைந்தொர்.

ககனநீர்பவளிணய, பின் அதனடியின் இருள்பவளிணய பன்றி துழொவித்துழொவிச்பசன்றது. இருளுக்கு அடியில் திகழ்ந்த இன்ணமணயயும் தன் பற்பகொம்பொல் கிழித்தது. தன்ணனயறியொமவலவய அமர்ந்திருந்தொர்.

இரு

ணககணளயும்

வமணையில் விரிக்கப்பட்டிருந்த

அகழ்ந்துபசன்றொன்

சூதன்.

நீலம்,

பசுணம,

பநஞ்வசொடு

ஏழுவண்ை

பபொன்மஞ்சள்,

வசர்த்து

பமல்ல

அதிர்ந்தபடி

பசம்பழுப்பு,

பவண்ணம,

கம்பளங்கணள

பசம்ணம,

ஒவ்பவொன்றொக

யயொதி

விலக்கி

கருணம.

கருணமயின் திணரணயக் கிழித்து உள்ளிருந்து பசம்பபொன்னிறமொன பூமிணய அவன் அள்ளி எடுத்தொன். அந்த

இளம் விறலி பபொன்னிறம் பபொலிந்த பவற்றுைல் பகொண்டிருந்தொள். கருவணற திறந்து வரும் குழந்ணத வபொல, உணறயிலிருந்து எழும் வொள்வபொல அவள் பமல்ல எழுந்துவந்தவபொது முதியமன்னர் கொமத்தின் உச்சிநுனியில் அவர் நின்றிருப்பணத உைர்ந்தொர்.

இருணககளிலும் பவண்தொமணரகளுைன் எழுந்து வந்த விறலிணய வரொகமுகம் பகொண்ை நைனசூதன் அள்ளி தன்

இைதுபதொணைவமல்

பின்

வந்து

ஏற்றி

வதொள்வமல்

அமரச்பசய்துபகொண்ைொன்.

மறுபக்கம்

இைக்ணக

அவள்

இணைணயச் சுற்றியிருக்க வலக்ணக பதொணைவமல் படிந்திருக்க வபருருத்வதொற்றம் கொட்டி நின்றொன். அவன் நின்ற

பொைன்

இருவதொள்களிலும்

சங்குசக்கரவமந்திய

வமலிருணககணள

கொட்டினொன்.

தண்ணுணமயும் முழவும் உச்சவவகம் பகொண்ைன. பபருமுரசும் சங்கமும் முழங்கி அணமந்தன. அணவவயொர் ணககூப்பி ’நொரொயைொ’ என்று கூவக்வகட்ைபின்புதொன் யயொதி தன்னிணல அறிந்தொன். அன்றுமுதல்

யயொதி

அகழ்ந்பதடுக்கப்பட்ை

கொமம்

பகொண்ைவனொனொன்.

பவல்லப்பட்ைணவயும்

விலக்கப்பட்ைணவயும் புணதக்கப்பட்ைணவயும் அழிக்கப்பட்ைணவயும் அணனத்தும் புதிபதன எழுந்துவந்தன. பபண்ைில்

பபண்ணுக்கு

நிணறவின்ணமவயொ

அப்பொலுள்ளவற்ணறத்

முடிவயற்றது.

மண்ைில்

வதடுபவனின்

கொமம்

முணளத்தவற்ணறபயல்லொம்

நிணறணவவய

அறியொதது.

உண்டுமுடித்த

யொணன

முணளக்கொது புணதந்துகிைக்கும் வகொைொனுவகொடி விணதகணள உள்ளத்தொல் உண்ைத் பதொைங்கியது. உண்ை உண்ைப்பசிக்கும் தீரொவிருந்து என்பர் கொமத்ணத.

வரவர, ீ கொமம் பபண்ணுைலில் இல்ணல. பபண்ணுைலில் கொமத்ணதக் கண்ைணையும் ஆண்விழிகளிலும் அது இல்ணல. விழிகணள இயக்கும் பநஞ்சகத்திலும் கொமம் இல்ணல. கொமம் பூமிக்குள் ஆழத்தில் பநருப்பொக

உள்ளது. அதன் பபயர் ணவஸ்வொநரன். ‘நொன் பபருகுவதொக’ என்னும் அதன் விணழவவ கொமம். தன் வொணல தொவன சுணவத்துண்ணும் பபருநொகவம கொமம்.

எரிதவல கொமம், அதன் கரிநிழவல மூப்பு. ஒளிவயொ அதன் கனவு. யயொதியின் கொமத்ணத அறிந்து ஜணர என்னும்

அரக்கியும்

மதனன்

பதொைர்ந்துபகொண்டிருந்தனர்.

என்னும்

கொமத்தின்

வதவனும்

கொய்ச்சலில்

அவனுக்கு

அன்றொைச்

இருபுறமும்

பசயல்கபளல்லொம்

அறியொமல் பிறழ்ந்த

பின்

யயொதி

குளித்துவருணகயில் கொல்நுனியில் ஈரம் பட்டிருக்கவில்ணல. அதன் வழியொக ஜணர அவர் வமல் பைர்ந்து அவர் கூந்தணலயும் தொடிணயயும் நணரக்கச் பசய்தொள். அவர் முகபமங்கும் சுருக்கங்கணள நிரப்பினொள்.

அவர்

முதுணக

வணளத்து ணககொல்கணள

வகொைலொக்கி

பற்கணள

பஞ்சணைந்தன. நொக்கு தளர்ந்தது. தணசகள் பதொய்ந்தன. வநொய்பகொண்டுதளர்ந்த அவருக்குள்

அவர்

கனவுகணள

விட்ை

பபருமூச்சு வழியொக

நிணறத்தொன்.

அவணரச்சுற்றிய

உதிரச்பசய்தொள்.

மதனன்

அவருள்

உலணக

அவர்

கண்கள்

குடிவயறினொன்.

நிறமும்

வொசணனயும்

அவன்

அற்றதொக

ஆக்கினொன். இணசணய ஓணசயொகவும் உைணவ ஜைமொகவும் மொற்றினொன். அணனத்து பசொற்களில் இருந்தும்

பபொருணள நழுவச்பசய்தொன். அவன் கவர்ந்துபகொண்ை அணனத்ணதயும் அவரது கனவுகளில் அள்ளிப்பரப்பி அங்வக அவணர வொழச்பசய்தொன். ஒவ்பவொரு நொளும் யயொதி மரைத்ணத வநொக்கிச் பசன்றுபகொண்டிருந்தொர். அந்நொளில்

ஒரு

மருத்துவணனப்

பொர்ப்பதற்கொக

நீவரொணைக்கணரயில் வபரழகி ஒருத்திணயக் பபண் அவவள

என்றறிந்தொர்.

யயொதி

கண்ைொர்.

அவணளவய

கொட்டுக்குச்

முன்பபொருநொள்

ஆயிரம்

உைல்கள்

பசன்றவபொது

தன்னுள்

வழியொகத்

அங்வக

அழகிய

இருந்து அகழ்ந்பதடுத்த

வதடினொர்

என உைர்ந்தொர்.

அவள்பபயர் அஸ்ருபிந்துமதி என்று அவளருவக நின்றிருந்த விசொணல என்னும் வதொழி பசொன்னொள்.

கொமனின் துணைவியொன ரதியின் மகள் அவள் என்றொள் விசொணல. முன்பு கொமணன சிவன் பநற்றிக்கண்

திறந்து எரித்தழித்தவபொது கைவணன இழந்த ரதி கண்ை ீர்விட்ைழுதொள். அக்கண்ை ீர்த்துளியில் இருந்து பிறந்தவள் அவள். அதுவணர தொன் இழந்தது என்ன என்று யயொதிக்குத் பதரிந்தது. பபருந்துயர் கலவொ வபரழபகன்பது இல்ணல. அவள் முன் பசன்று ணககூப்பி தன்ணன ஏற்றுக்பகொள்ளும்படி வகொரினொர் யயொதி.

அஸ்ருபிந்துமதி அவணர ஏற்கச் சித்தமொனொள். ஆனொல் அவர் தன் முதுணமணய வவறு எவருக்வகனும் அளித்து

இளணமணய

அரண்மணனக்குத்

மீ ட்டுக்பகொண்டு வந்தொல்மட்டுவம

திரும்பி

தன்முதுணமணய

மண்ைொணசயொல்

விடுத்தொர்.

பசொன்னொர்.

பிள்ணளகள்வமல்

பசல்வத்தின்

பசல்வொன் என்றொர். நொன்கொவது

நொன்கு

ஏற்றுக்பகொள்ளும்படி

ஏற்கமறுத்துவிட்ைனர். தீச்பசொல்

தன்னுணைய

ணமந்தன்

வகொரினொர்.

தன்ணன

பகொண்ை

மீ தொன ஆணசயொல்

புரு

அவணர

ஏற்கமுடியும்

ணமந்தர்கணளயும் யதுவும்

மறுத்த

துருவசுவும்

யதுவுக்கு அரசு

அன்பொல் மறுத்த

மறுத்த

திருஹ்யூ

தந்ணதயின் முதுணமணய

என்றொள்.

அணழத்து

திருஹ்யூவும்

அணமயொபதன்று

துருவசுவின்

தன்

அணத

யயொதி

குலம்

அறுபடுபமனச்

கொமத்ணத

முழுதுைர்ந்து

அணனத்ணதயும்

ஏற்றுக்பகொண்ைொன்.

யயொதி

ஐம்பதொண்டுகொலம்

இழந்து

ஆற்றுநீரில்

மீ ண்டுவருக என்று தந்ணதக்கு கனிந்து ஆசியளித்து தொன் முதியவனொக ஆனொன்.இளணமணய அணைந்த யயொதி கொடுபசன்று

அஸ்ருபிந்துமதிணயக்

கண்டு

அவணள

தன்

நொயகியொக

ஆயிரம் பபண்கணள ஒரு பபண்ைில் அணைபவவன கொமத்ணத அறிகிறொன்.

ஏற்றுக்பகொண்ைொர். வரவர, ீ

ஐம்பதொண்டு கொலத்துக்குப்பின் அஸ்ருபிந்துமதி தன் இயல்புருக்பகொண்டு விண்ைகம் பசன்றபின் யயொதி சந்திரபுரிக்குத்

திரும்பிவந்தொர்.

தன்

முதுணமணய

ஏந்தியிருந்த

ணமந்தனிைம் பசன்றொர்.

“மகவன, நீ

அணனத்து நிணறணவயும் அணைவொய். நொன் கொமத்ணத முழுதுைர்ந்து மீ ண்டுவிட்வைன். என் முதுணமணய பபற்றுக்பகொள்கிவறன்” என்றொர். புரு தன்னில் திகழ்ந்த முதுணமணய தந்ணதக்கு திருப்பிக்பகொடுத்து தன் இளணமணய பபற்றுக்பகொண்ைொன்.

“மகவன, நீ உன் இளணமணயக்பகொண்டு உன் கொமத்ணத நிணறவுபகொள்ளச்பசய்’ என்று யயொதி பசொன்னவபொது புரு

ணககூப்பி

“தந்ணதவய,

இனி

நொடுவவன்”

என்று

அந்த

முதுணமக்குள்

அறிந்துபகொண்வைன். இளணமணயக்பகொண்டு பசொன்னொன்.

இருந்தபடி

பவற்றிணயயும்

அக்கைவம

நிணறவின்ணமணய மீ ண்டும் அறியத் பதொைங்கினொர்.

தன்

நொன்

புகணழயும்

கொமத்தின்

முழுணமணய

அகவிடுதணலணயயும்

முதுணமக்குள்

இருந்த

யயொதி

மட்டுவம

கொமத்தின்

தண்ைகரின் இணமயொவிழிகணள வநொக்கி அமர்ந்திருந்த பீஷ்மர் பபருமூச்சுைன் அணசந்தொர். அவர் பொட்ணை நிறுத்திவிட்டு

தன்னுணைய சிறு முழணவ

“தண்ைகவர, யயொதி விண்ைகம்

நிணறணவ

பசன்றொர்.

அவர்

எப்படி

பமல்ல மீ ட்டிக்பகொண்டிருந்தொர்.

அணைந்தொர்?” என்றொர். தண்ைகர்

பசய்த அறத்தொல் அங்கு

பீஷ்மர் பநடுவநரம்

“யயொதி

மனித

கழித்து

உைல்நீங்கி

அவர் வதவருலகில் அமர்த்தப்பட்ைொர்.

ஆனொல்

மண்ைில் அறிந்த நிணறவின்ணமணய அவர் விண்ைிலும் அறிந்தொர். வரவர, ீ உள்ளூர நிணறவின்ணமணய அறிபவர்கள் பபொய்யொக அகந்ணதணய கொட்டுவொர்கள்” என்றொர். விண்ணுலகில்

யயொதியின்

ணநமிசொரண்ய

வனத்தில்

மண்ணுக்குத்தள்ளினொர். பசய்துபகொண்டிருந்த

அகந்ணதணயக்

விண்ைில்

இருந்து

பிரதர்தனர்,

பூதயொகத்தின்

கண்டு

வசுமனஸ்,

பநருப்பில்

பபொறுணமயிழந்த

தணலகீ ழொக வந்து

சிபி,

பிரம்மன்

மண்ணுக்குச்

அஷ்ைகர்

விழுந்தொர்.

சரிந்து

என்னும்

அவணரப்

விழுந்த

நொன்கு

பநருப்பில் வதொன்றிய

பழித்து யயொதி

மன்னர்கள்

யயொதியிைம்

அவர்கள் அவர் யொபரன்று வகட்ைனர். அவர் தன் துயரத்ணதச் பசொன்னவபொது யொகத்தின் அவிபொகத்ணத அவருக்கு அளிப்பதொக அவர்கள் பசொன்னொர்கள்.

யயொதி “மன்னர்கவள, வதவனொக ஆகொத நொன் அவி பபறமுடியொது. தந்ணதயர் தங்கள் வதொன்றல்களின்

மூலம் மட்டுவம விண்வைற முடியும்” என்றொர். யயொதிணய மீ ட்கக்கூடியவர் யொபரன்று அம்மன்னர்கள் வவள்விபநருப்பில் பொர்த்தனர்.

அவர்கள்

யயொதிக்கு

அஸ்ருபிந்துமதியில்

பிறந்த

மொதவி

என்ற

மகள்

இருப்பணத அறிந்து அவணள அணழத்துவந்தனர். மொதவி வனத்தில் விசொணலயொல் வளர்க்கப்பட்டுவந்தொள். வவள்விபநருப்பில் நைந்து வந்த

நின்று தழலொடிக்பகொண்டிருந்த

மொதவிணயக்

கண்ைொர்.

விழிவய

யயொதி

ஆன்மொவொக

அஸ்ருபிந்துமதியின் மொற

அவணளப்

வபரழகுத்வதொற்றபமன

பொர்த்து

நின்றொர். அவள்

பநருங்கி வர வர அவர் கண்ைருைன் ீ ணககூப்பினொர். அவரது ஆன்மொ நிணறவணைந்து மீ ண்டும் விண்ைகம் பசன்று மணறந்தது. பீஷ்மர்

தணலகுனிந்து

வருடிக்பகொண்டிருந்த

சிந்தணனயில்

ஆழ்ந்து

அமர்ந்திருந்தொர்.

தண்ைகர் “அறியவவண்டுவனபவல்லொம்

நொன்

சிறுமுழணவ

பமல்ல

பசொன்னவற்றில்

விரலொல்

உள்ளன

வரவர” ீ

“அந்த

முகம்

என்றொர். “ஆம்” என்றபடி பீஷ்மர் எழுந்துபகொண்ைொர். “தந்ணதயின் முதுணமணய பபற்றுக்பகொண்ை புருவின் முகமொக

என்

முகமிருக்கும்

என

நிணனத்திருந்வதன்”

என்றபின்

எவருணையது என்று இப்வபொது எண்ைிக்பகொண்வைன்” என்றொர்.

சிரித்துக்பகொண்டு

“இன்று பிரம்மமுகூர்த்தம் ஆகிவிட்ைது. நொணள வொருங்கள்’”என்றொர் தண்ைகர். “வதணவயில்ணல, எனக்கு

அது பதரியும்” என்றபின் பீஷ்மர் பமல்லச் சிரித்தொர். ணககூப்பி தண்ைகணர வைங்கிவிட்டு “வருகிவறன் தண்ைகவர.

அஸ்தினபுரியில்

உங்கணளப்பற்றி

சூதர்கள்

பசொன்னொர்கள். சப்தசிந்துணவயும்

உங்கணளப் பொர்க்கவந்தது என்ணன அறிவதற்கொகவவ” என்றொர்.

கைந்து

நொன்

1 முதற்கனல்48 ஆடியின் ஆழம் 6

பொணலயில் இரவில் வொனம் மட்டுவம இருந்தது. இருளில் நைக்ணகயில் வொனில் நீந்தும் உைர்பவழுந்தது.

ஆனொல் மண்ணை மட்டுவம பொர்த்து சிறிது நைந்தொல் மண்ைில் ஓர் ஒளி இருப்பணத கொைமுடிந்தது.

புதர்க்கூட்ைங்கபளல்லொம் இருள்குணவகளொக ஆகி பொணத மங்கித்பதரிந்தது. பீஷ்மர் அனிச்ணசயொக நின்றொர். பமல்லிய ஒளியுைன் ஒரு நொகம் பநளிந்து பசன்றது. பபருமூச்சுைன் பபொருளில்லொது ஓடிய எண்ைங்களில் இருந்து விடுபட்டு இடுப்பில் ணககணள ணவத்துக்பகொண்டு சுற்றிலும் பொர்த்தொர்.

நீர்வளம் மிக்க மண்ைில் பிறந்து வளர்ந்த எவருக்கும் பொணலணயப் பொர்க்ணகயில் வரும் எண்ைங்கள்தொன் முதல்முணறயொக அந்த பவற்றுநிலவிரிணவப் பொர்க்ணகயில் அவருக்கும் எழுந்தன. கல்லில் பசதுக்கப்பட்ை பணறவொத்தியத்ணத பொர்ப்பதுவபொல.

ஓவியத்தில் வணரயப்பட்ை உைணவப்வபொல.

பயனற்றது, உணரயொை

மறுப்பது, அணுகமுடியொதது. பிறிபதொரு குலம் வைங்கும் கனியொத பதய்வம்.

அணலயணலயொக கொற்று மண்ைில் படிந்திருக்க பவந்த வொசணனணய எழுப்பியபடி பபொன்னிறத்தில் பரவி

பதொடுவொன்வகொட்டில் வணளந்துகிைந்த நிலத்ணதப் பொர்த்தவபொது ஏன் மனணத துயரம் வந்து மூடுகிறபதன்று அவருக்குத் பதரியவில்ணல. அறிந்தணவ எல்லொம் பபொருளிழந்து நம்பியணவ எல்லொம் சொரமிழந்து அகம் பவறுணமபகொண்ைது. மண் மட்டுவம எஞ்ச அவர் இல்லொததுவபொலத் வதொன்றியது. வைிகக்கூட்ைத்துைன் நைந்தவபொது பமல்ல எதிர்ப்பக்கமொகச் சுழன்ற மண் பபரும்சுழி ஒன்று என மயங்கச்பசய்தது.

பின்பு அவர் கணளத்து ஒரு பிலு மரத்தடியில் அமர்ந்து ஏவதொ எண்ைங்களுைன் ணகயில் அந்த மண்ணை அள்ளி

பமதுவொக

உதிர்த்தபின் ணகபவள்ணளணயப்

கண்

பதொணலவுவணர

பொர்த்தவபொது

சிறிய

விணதகள்

ஒட்டியிருப்பணதக்

கண்ைொர். குனிந்து அந்த மண்ணை அள்ளி அது முழுக்க விணதகள் நிணறந்திருப்பணத அறிந்து வியந்தொர். நிமிர்ந்து

பதொடும்

விணதக்களஞ்சியம்

என்ற

எண்ைம்

பரந்திருந்த

மண்ணைப்பொர்த்தவபொது

வந்தது. என்வறனும்

வைணவ

பநருப்பு

அது

சினந்து

ஒரு

பபரும்

மண்ைிலுள்ள

அணனத்துத் தொவரங்களும் அழிந்துவபொய்விட்ைொல் பிரஜொபதியொன பிருது வருைனின் அருளுைன் அந்தப் பொணலமண்ைில் இருந்வத புவிணய மீ ட்டுவிைமுடியும்.

ஆனொல் அது வவறு புவியொக இருக்கும். முற்றிலும் வவறு மரங்கள் வவறு பசடிகள் வவறு உயிர்கள் வவறு விதிகள்

பகொண்ை புவி.

பொணலநிலம்

என்பது

ஒரு

மொபபரும்

நிகழ்தகவு.

இன்னும்

நிகழொத

கனவு.

யுகங்களின் அணமதியுைன் கொத்திருக்கும் ஒரு புதிய வொழ்வு. எழுந்து நின்று அந்தமண்ணைப் பொர்த்தவபொது

திணகப்பு அதிகரித்துக்பகொண்வை பசன்றது. உறங்கும் கொடுகள். நுண்வடிவத் தொவரப்பபருபவளி. மண்மகளின் சுஷுப்தி. அந்தப் பபொன்னிறமண் மீ து கொல்கணள ணவத்தவபொது உள்ளங்கொல் பதறியது.

ஐம்பதுநொட்களுக்குள் திணசயில்

பொணலநிலத்திவலவய பிறந்து

இருந்து வரப்வபொகும்

இருக்குமிைத்துக்குச்

பசல்ல

மைல்புயணல

முடிந்தது.

அவணர

வளர்ந்த

ஒரு

உய்த்தறிய

மிருகம்

முடிந்தது.

அணுகிய

ஆகிவிட்ைொர்.

வொசணனணயக்

பொணலவன

உடும்பு

கொற்றுவசும் ீ

பகொண்டு

தன் சிறு

நீர்

கண்கணள

நீர்நிரம்பும் பளிங்குமைிக் குடுணவகள் வபொல இணமத்து கூர்ந்து வநொக்கியபின் அவசரமில்லொமல் கைந்து பசன்றது. அவர் உைலிலும் தணலயிலும் பொணலவனத்து பமன்மைல் படிந்து அவர் அம்மண்ைில் படுத்தொல் பத்து கொலடி பதொணலவில் அவணர எவருவம பொர்க்கமுடியொபதன்று ஆனது. இருளில்

பொணலநிலம்

பமல்ல

மணறந்து ஒலிகளொகவும்

வொசணனயொகவும்

மொறிவிட்டிருந்தது.

அது

பின்வொங்கிப்பின்வொங்கி சுற்றிலும் வணளந்து சூழ்ந்திருந்த பதொடுவொனில் மணறகிறது என்று அவர் முதலில் நிணனத்தொர்.

அந்தியில்

பதொடுவொனம்

ஒரு

பசந்நிறமொன

வகொைொக

பநடுவநரம்

அணலயடித்துக்பகொண்டிருக்கும். பின்பு பொணல இருளுக்கும் இருளுக்குமொன வவறுபொைொக ஆகும். பமல்ல கண்பழகியதும்

பதொணலவு

என

பொணலநிலம் உருமொறும்.

ஏதுமில்லொமல்

பசங்குத்தொக

சூழ்ந்திருக்கும்

சொம்பல்நிறப்

பரப்பொக

பின்னர் அவர் அறிந்தொர், பொணலநிலம் அவருக்குள்தொன் சுருண்டு சுருங்கி அைர்ந்து ஒரு ரசப்புள்ளியொக மொறிச் பசன்று

அணமகிறது

பபருபவளிணய

என்று.

பொர்த்துவிைமுடியும்.

எந்த

இருளில்

அங்வக

கண்கணள

துயிலும்

மூடினொலும்

பபொன்னுருகிப்

விணதகளில்

ஒரு

பரந்த

விணதவபொல

பசன்றுபகொண்டிருக்கும் மண்மூடிய பநடியமனிதணன பொர்த்துவிைமுடியும். தனிணமயில் அவன் அணையும் சுதந்திரத்ணத. அவன் முகத்தில் நிணறந்திருக்கும் புன்னணகணய. பீஷ்மர்

கொல்

உதடுகணளயும்

ஓய்ந்து

மரத்தடியில் அமர்ந்தொர்.

வொணயயும் மட்டும்

நீட்டிக்பகொண்ைொர். பசொன்னது

ஒரு

இரு

வதொள்களில்

நிணனவுக்கு

இணையில்

நணனத்துக்பகொண்ைொர்.

வந்தது

இருந்தும்

எணை

‘அகலமொன

இருந்த

மைலில்

மண்ணுக்கு

வதொள்கள்

நீர்க்பகொப்பணரணய

பமல்லப்

படுத்து

எடுத்து

ணககொல்கணள

இறங்குவணத உைர்ந்தொர்.

பகொண்ைவர்

நீங்கள்,

சூதர்

வரவர. ீ

இருபத்ணதந்தொண்டுகொலமொக அவற்றில் தம்பியணரச் சுமந்து வருகிறீர்கள்.’ பீஷ்மர் புன்னணகபசய்தவபொது சூதர் சிரித்துக்பகொண்டு ‘சுணமகளொல் வடிவணமக்கப்பட்ை உைல்பகொண்ைவர்கள் பின்பு சுணமகணள இறக்கவவ முடியொது’ என்றொர்.

அவர் என்ன பசொல்லப்வபொகிறொர் என உைர்ந்தவர்வபொல பீஷ்மர் வபொதும் என்று ணககொட்டினொர். ஆனொல்

அவர் எவரொலும் கட்டுப்படுத்தப்பைக்கூடியவர் அல்ல என்று பதரிந்தது. ‘உங்கள் இருவதொள்களும் ஒழிவவத இல்ணல வரவர. ீ விழியற்றவணனயும் நிறமற்றவணனயும் தூக்கிக்பகொள்ளலொம்…’ அவவர அதில் மகிழ்ந்து என்ன

‘ஆகொ

ஒரு

அரிய

நணகச்சுணவ.

விழியற்றவனுக்கு

கண்களில்

நிறங்கள்

இல்ணல.

விழியிருப்பவனுக்கு உைலில் நிறங்கள் இல்ணல… ஆகொகொகொ!’ இருணககணளயும் ஒன்றுைன் ஒன்று ஓங்கி அணறந்தபடி பீஷ்மர் எழுந்துவிட்ைொர்.

‘என்ணன பகொல்லப்வபொகிறீர்களொ?’ என்று இணமயொவிழிகளுைன் நொகசூதர் வகட்ைொர். பீஷ்மர் திணகப்புைன்

ணககணள பதொங்கவிட்ைொர். ‘எத்தணன கொலமொக நொகங்கணளக் பகொல்ல ஷத்ரியர் முயன்று வருகிறொர்கள் வரவர? ீ ஷத்ரியகுலத்தின்

கணைசிக்கனவவ

அதுதொவனொ?’ பீஷ்மர் ‘உங்களுணைய

தட்சிணைணய

அளித்துவிட்வைன்’ என்று பசொல்லி திரும்பி நைந்தொர். முதுநொகர்

நொன்

பின்னொல் ஓணசயிட்டுச் சிரித்தொர் ‘நொகவிஷத்தில் தன்ணன அறிய என்ணனத் வதடிவந்தவன்

நீயல்லவொ? நொகங்கள் உன்ணனத்வதடிவரும்…உங்கள் குலத்ணதவய வதடிவருவவொம்….ஷத்ரிய இனத்ணதவய நொங்கள்

நின்றொர்.

சுருட்டிக்கவ்வி திரும்பி

விழுங்குவவொம்…’ அப்பொல்

நொகரின்

மின்னும்

நைந்துபசன்ற

கண்மைிகணளப்

பீஷ்மர் கொல்கள்

பொர்த்தொர்.

தளர்ந்தவர்

நொகருக்குப்பின்னொல்

வபொல

இருண்ை

சர்ப்பங்களின் பநளிணவப் பொர்க்கமுடிந்தது. அது விழிமயக்கொ என எண்ைியகைம் அங்வக இருள் மட்டும் பதொங்கிக்கிைந்தது.

‘நல்லூழினொல் நீயும் அப்வபொது வொழ்வொய். நொவனொ அழியொதவன். அங்வக வந்து உன்ணன சந்திக்கிவறன்’ என்றொர்

நொகர்.

பீஷ்மர்

மிக

அைங்கி

அவருக்குள்

என

ஒலித்த

குரலில்

‘எங்வக?’

என்றொர்.

‘படுகளத்தில்…வவபறங்வக?’ நொகரின் சிரிப்பு ஊன் கிழித்து உண்ணும் கழுணதப்புலிகளின் எக்கொளம் வபொல ஒலித்தது. பீஷ்மரின் ணககள் பசயலிழந்து பதொங்கின. தணலகுனிந்தவரொக நைந்துவிலகினொர். அவர்

எழப்வபொனவபொது

நிலத்தில்

படிந்திருந்த

பதொணலவில்

உைலுக்கு அது

ஒரு

கொலடி

வகட்ைது.

ஓணச வகட்ைது.

அவர்

எழுந்து

கொதுக்குக்

அமர்ந்து

தன்

வகட்பதற்குள்ளொகவவ

ணகணய

நீட்டி

அருவக

நின்றிருந்த முட்புதரில் இருந்து ஒவர ஒரு நீளமொன முள்ணள ஒடித்துக்பகொண்டு பொர்த்தொர். பொணலயின் மீ து பமல்லிய தைம்வபொலக் கிைந்த கொலடிப்பொணதயில் அப்பொல் ஒருவன் வருவது பதரிந்தது. அவனுணைய

கொலடிஓணச

கனத்ததொகவும்

என்பதும் பதரிந்தது. பநருங்கி

வந்தவன்

சீரொகவும் இருந்ததிலிருந்து

அவணரக்

கண்டுபகொண்ைொன்.

அவன்

ஆனொல்

வபொர்வரன் ீ

என்பதும்

ஒருகைம்கூை

அவனுணைய

தயங்கவில்ணல.

வவகத்தில்

வந்தவனின்

அவணரவநொக்கி

கொதுகளில்

ஒளிமின்னும்

அவன்

ஷத்ரியன்

அருவக

குண்ைலங்கள்

என்று

வந்ததும்

முணலகணளயும் பொர்த்த

பீஷ்மர்

புரிந்துபகொண்ைொர்.

பநருங்கின.

கொற்றில்

பறந்துபகொண்டிருந்தது. பமல்ல

மட்டும்

அருவக

கூந்தல்

ணககள்

பசல்லவுமில்ணல.

கண்கள்

ஒளிபகொண்டு

கொலடிகள்

அவன்

வில்ணலவநொக்கிச் அவத

எணைமிக்கவன்

அவன்

கொட்டின.

அவன்

இணைணயயும்

யொர் என்று

புன்னணகயுைன்

தன் ணகயில் இருந்த முள்ணள கீ வழ வசினொர். ீ

“வைங்குகிவறன் சிகண்டி

வரவர” ீ

அருவக

“உத்தரபொஞ்சொலத்ணதச் நொன்

என்றபடி

வந்தொன்.

வசர்ந்த

என்

பபயர்

சிகண்டி.

மூலத்தொன

பீஷ்மர்

“நலம்பபறுவொயொக!” என்றொர்.

நகரிக்கு பசன்று பகொண்டிருக்கிவறன்.” பபயர்

“என்

வொகுகன்.

நொன்

திருவிைநொட்ணைச் வசர்ந்த ஷத்ரியன். கொன்புகுந்தபின் பயைத்தில் “நொன்

புறநொட்டுப்

இருக்கிவறன்.”

தங்களுைன்

சிகண்டி

பயைம்

பசய்யலொமல்லவொ?” என்றொன்.

“ஆம்,

நண்பர்களொக

இைம்

பொணலவனம்

வபொல

அன்னியர்கணள

ஆக்கும்

வவறில்ணல” என்றொர் பீஷ்மர். அவர்கள்

நைக்கத்

பதொைங்கினர்.

துறவுபூண்டுவிட்டீர்களொ?”

“தொங்கள்

என்றொன் சிகண்டி . “ஆம், எது பமய்யொன நொவைொ அணதத் வதடுகிவறன். எது நிணலயொன அரியணைவயொ அணத

அணையவிரும்புகிவறன்”

அறியப்பைப்வபொகிறீர்கள்” என்றொன். நிணனக்கிவறன்.” பீஷ்மர்

சிரித்துக்பகொண்டு

என்றொர்

பீஷ்மர்.

“பொரதவர்ஷத்தில்

“நீயும்தொன்

இல்ணலயொ?”

சிகண்டி

ரிஷியொக என்றொர்.

சிரித்து

“தொங்களும்

ஆணசப்பைொத “இல்ணல

எவருவம

வரவர. ீ

ரிஷியொக

இல்ணல

ஒருவவணள

என

இந்த

பொரதவர்ஷத்திவலவய ரிஷியொக விரும்பொத முதல் மனிதன் நொன் என நிணனக்கிவறன்” என்றபின் இருளில் ஆவிநொற்றம் வச ீ வொய்திறந்து “என்ணன நீங்கள் மனிதன் என ஒப்புக்பகொள்வர்கள் ீ என்றொல்” என்றொன். பீஷ்மர் பதில் பசொல்லொமல் நைந்தொர். சிகண்டி “வரவர, ீ நீங்கள் அஸ்தினபுரியின் பிதொமகரொன பீஷ்மணர அறிவர்களொ?” ீ என்றொன். “பொரதவர்ஷத்தில்

உள்ள

ஒவ்பவொருவரும் அறிந்தணத

மட்டுவம

நொனும்

அறிவவன்” என்றொர்

பீஷ்மர்

.

“அப்படிபயன்றொல் நீங்கள் அவரொல் கவர்ந்துவரப்பட்டு புறக்கைிக்கப்பட்டு பகொற்றணவக்வகொலம் பகொண்டு

மணறந்த அம்பொவதவிணய அறிந்திருப்பீர்கள்.” பீஷ்மர் “ஆம்” என்றொர். சிகண்டி “அவர் என் அன்ணன. ஆகவவ

நொன் அவவரதொன்” என்றொன். “என் வொழ்க்ணகயின் ஒவ்பவொரு கைத்துக்கும் ஒன்வற இலக்கு.” சிகண்டியின்

குரல் இருளில் மிக அருவக மிக பமல்லியதொக ஒலித்தது. “பீஷ்மரின் பநஞ்ணசப் பிளந்து அவர் இதயத்ணதப் பிய்த்து

என்

ணகயில்

எடுப்பது.

அது

என்

அன்ணன

எனக்கிட்ை

மொமிசத்தின் பவம்ணமயொன வொசணன இருந்தது.

ஆணை!” அவன் மூச்சுக்கும்

மட்கிய

“நீ அதற்கு அணனத்து தனுர்வவதத்ணதக் கற்று கணரகைக்க வவண்டுவம..” என்றொர் பீஷ்மர். “ஆம், ஆகவவதொன் நொன் பொரத்வொஜரின் மொைவரொன அக்னிவவசரிைம் மொைவனொகச் வசர்ந்வதன்” என்றொன் சிகண்டி. “அவரிைம் நொன்

பதொைககப்

நிணறந்திருப்பணதக்

பொைங்கணள கண்டு

கற்றுக்பகொண்வைன்.

அவர்

என்ணன

பயிற்சியின்வபொது

என்னுள்

பீஷ்மணர நன்கறிந்துவரும்படி

பீஷ்மர் மீ தொன

ஆணையிட்டு

ஆகவவதொன் நொன் இப்பயைத்ணதத் பதொைங்கிவனன்.”

சினம்

அனுப்பினொர்.

பீஷ்மர் “இங்வக எதற்கொக வந்தொய்?” என்றொர். “நொன் தண்ைகர் என்னும் நொகசூதணரப் பொர்ப்பதற்கொக இங்வக வந்வதன்” சிகண்டி பசொன்னொன். பீஷ்மர் பவறுமவன திரும்பிப்பொர்த்தொர். “நொன் யொபரன அவர் பசொல்வொர் என்று வகள்விப்பட்வைன். நொன் யொபரன அறிவது என் எதிரிணய அறிவதன் முதல் படி என்றொர்கள். ஆகவவ ணசப்ய நொட்டுக்குச் பசன்று அங்கிருந்து இங்வக வந்வதன்.”

“நொகசூதர் நீதொன் சிகண்டி என்று பசொல்லியிருப்பொர் இல்ணலயொ?” என்றொர் பீஷ்மர் . சிகண்டி அந்தச்சிரிப்ணப உைரொமல் பநளிந்த

தணலணய

கருநீல

அணசத்தொன்.

நீணரப்

தனக்குள்

பொர்த்வதன்.

பசொல்லிக்பகொள்பவன்

அணலயைங்கியதும்

வபொல

அதில்

அஸ்தினபுரியின் பீஷ்மரின் முகம் பதரிந்தது” என்றொன்.

“நொன்

பதரிந்த

என்

அவரது யொனத்தில் முகம்

மணறந்து

கொற்றில் பறந்த வமலொணைணய அள்ளி உைலுைன் சுற்றியபடி “அவர்தொன் உன் எதிரியொ?” என்றொர் பீஷ்மர். அச்பசயல்மூலம்

அவர்

எதிரிணய எண்ணுபவன்

தன்ணன

முழுணமயொகவவ

அவனொகவவ

ஆகிவிடுவதில்

மணறத்துக்பகொண்ைொர்.

என்ன

“கனவிலும்

வியப்பு?” என்றொர்

ஆகவில்ணல வரவர. ீ அவரும் நொனும் ஒன்வற என உைர்ந்வதன்” என்றொன் சிகண்டி.

பீஷ்மர்.

விழிப்பிலும்

“நொன் அவரொக

பீஷ்மர் “அதுவும் முற்பறதிரிகள் உைரும் ஞொனவம” என்றொர். சிகண்டி அணத கவனிக்கொமல் “நொன் கண்ைது பீஷ்மரின் இளவயது முகம்” என்றொன். “நொன் கூர்ந்து பொர்ப்பதற்குள் அது மணறந்தது. பீஷ்மரின் வயது

பதிவனழு. அப்வபொதுதொன் தந்ணதக்குச் பசய்த ஆணையொல் தன்ணனயும் என்ணனப்வபொல உள்ளத்தொல் அவர் ஆக்கிக்பகொண்ைொர்.” பீஷ்மர் நின்று “உன்ணனப்வபொலவொ?” என்றொர்.

“ஆம். நொனும் அவரும் உருவும் நிழலும்வபொல என்று நொகர் பசொன்னொர். அல்லது ஒன்றின் இரு நிழல்கள் வபொல. அவர் பசய்தணதத்தொன் நொனும் பசய்வதன்” என்றொன் சிகண்டி . “அவரில்லொமல் நொன் இல்ணல. அவர்

ஒரு நதி என்றொல் அதில் இருந்து அள்ளி எடுக்கப்பட்ை ஒரு ணக நீர்தொன் நொன்.” சிகண்டி சிலகைங்கள் சிந்தித்தபின்

“வரவர, ீ

ஒரு

பபரும்பத்தினி

கங்ணகயில்

ஒரு

பிடி

நீணர

தீச்பசொல்லிட்ைொல் என்ன ஆகும்? கங்ணகநீர் கங்ணகணய அழிக்குமொ?” பீஷ்மர்

புன்னணகயுைன்

“பதய்வங்களும்

வதவரும்

முனிவரும்

அள்ளி

வசி ீ

மூவவதியரும்

கங்ணகவமல்

பத்தினியரும்

பழிசுமந்வதொரும் தீச்பசொல்லிடும் உரிணமபகொண்ைவர்கள் என்று நூல்கள் பசொல்கின்றன” என்றொர். சிகண்டி அவர் பசொற்கணள

கவனித்ததொகத்

பதரியவில்ணல.

“அழித்தொகவவண்டும்.

இல்ணலவயல் புல்லும்புழுவும்

நம்பிவொழும் வபரறம் ஒன்று வழுவுகிறது. அதன்பின் இவ்வுலகமில்ணல. இவ்வுலகின் அவிவயற்றுவொழும் விண்ைகங்களும் இல்ணல” என தனக்குள் வபொல பசொல்லிக்பகொண்ைொன். “பீஷ்மணரப்

பொர்த்ததும்

உன்

சினம் தைிந்துவிட்ைதொ?” என்று

பீஷ்மர்

வகட்ைொர்.

“ஆம், என்

முகமொக

அவணரப் பொர்த்த அக்கைத்திவலவய நொன் அவர்வமல் வபரன்புபகொண்டுவிட்வைன். அவர் உைலில் ஒரு கரம்

அல்லது விரல் மட்டுவம நொன்” என்றொன். “நொகர் என்னிைம் பசொன்னொர், அவணரச் சந்திக்கும் முதற்கைம் அவர்

பொதங்கணளத்

பதொட்டு

வைங்குவவன்

என்று.

அன்ணனயின் பபருங்கொதல் என்று அவர் பசொன்னொர்.”

அவருக்கும்

எனக்குமிணைவய

இருப்பது

என்

பீஷ்மர் ஒன்றும் பசொல்லொமல் இருளில் நைந்தொர். “ஆனொல், அவணரக் பகொல்லவவண்டுபமன்ற என் இலக்கு இன்னும்

துல்லியமொகியிருக்கிறது.

என்பதனொவலவய

பிறிபதொன்றில்ணல.” பீஷ்மர்

நொன்

பபருமூச்சுவிட்ைொர்.

இவற்ணறபயல்லொம்

அவணரக்

சினத்தொல்

அல்ல,

பகொல்வதும்

வவகத்தொலும்

இருக்கிறது.

“ஆம், அதுவவ முணறயொகும்” என்றொர்.

பசொன்னதற்குக்

கொரைம்

ஒன்வற.

தொங்கள்

அந்த

அல்ல.

சிகண்டி

இச்ணச

நொன்

“வரவர, ீ நொன்

அகத்தியரின்

இருக்கிவறன்

மட்டுவம

நொன்.

உங்களிைம்

மொைவர்

என்று

நிணனக்கிவறன்” என்றொன். பீஷ்மர் “எப்படி அறிந்தொய்?” என்றொர். “தொங்கள் தனுர்வித்ணதயில் வதறியவர் என நொன் பதொணலவிவலவய கண்டுபகொண்வைன்.”

பீஷ்மர் “ம்?” என்றொர். “என் விழிகள் இருளில் பகணலப்வபொலவவ பதளிவொகப் பொர்க்கக்கூடியணவ. நொன்

வரும் ஒலிணயக் வகட்ைதுவம நீங்கள் ணகநீட்டி அருவக இருந்த முள் ஒன்ணறப் பிடுங்கிக் பகொண்டீர்கள் என்பணதக் கண்வைன். உங்களிைம் வவறு ஆயுதவம இல்ணல” என்றொன் சிகண்டி. பீஷ்மர்

“நன்கு

கவனிக்கிறொய்” என்று பசொன்னொர்.

“வருவது

வழிதவறி

பொணலக்குவந்த

மதம்பகொண்ை

வவழமொக இருக்கலொம். விஷவில் ஏந்திய மணலக்கள்வனொக இருக்கலொம். உங்கள் முதல் எதிரியொகக்கூை

இருக்கலொம். ஆனொல் நீங்கள் ஒரு முள்ணளமட்டும்தொன் எடுத்துக்பகொண்டீர்கள். அப்படிபயன்றொல் நீங்கள் வல்கிதொஸ்திர

வித்ணத

கற்றவர்.

ஒரு

சிறுமுள்ணளவய

அம்பொகப்

பயன்படுத்தக்கூடியவர்.

முள்ணதத்தொவல மனிதணனச் பசயலிழக்கச்பசய்யும் ஆயிரத்பதட்டு சக்திபிந்துக்கணளப்பற்றி அறிந்தவர்.” பீஷ்மர் “ஆம்” என்றொர்.

சிகண்டி நின்று ணககூப்பி

ஒரு

“நொன் அணத உங்களிைமிருந்து கற்க விணழகிவறன்

குருநொதவர. என்ணன தங்கள் மொைவரொக ஏற்றுக்பகொள்ளவவண்டும்” என்றொன். “அதன்பபொருட்வை தங்களிைம்

என்ணனப்பற்றி அணனத்ணதயும் பசொன்வனன்.” பீஷ்மர் “இணளஞவன, நொன் எவணரயும் மொைவனொக ஏற்கும் நிணலயில் இல்ணல. அணனத்ணதயும் துறந்து கொட்டுக்கு வந்துவிட்ைவன் நொன்” என்றொர். “வனம்புகுந்தபின் சீைர்கணள குருநொதவர.

ஆனொல்

ஏற்கக்கூைொது என்று

அந்பநறிகணள

மீ றி

பநறிநூல்கள்

தொங்கள்

எனக்கு

பசொல்கின்றன தங்கள்

என

ஞொனத்ணத

நொனும்

அறிவவன்

அருளவவண்டும்.

வல்கிதொஸ்திரம் அகத்தியரின் குருமரபினருக்கு மட்டுவம பதரியும். தொங்கள் திருவிைத்தவர் என்பதனொல் அணதக்

கற்றிருக்கிறீர்கள்.

இப்புவியிலுள்ள

அணனத்து வபொர்வித்ணதகணளயும்

நொன்

கற்றொகவவண்டும்.

ஏபனன்றொல் நொன் பகொல்லப்வபொகும் வரர் ீ எவற்ணறபயல்லொம் அறிவொபரன எவருக்குவம பதரியொது.”

“நொன் எதன்பபொருட்டு உன்ணன மொைவனொக ஏற்கவவண்டும்?” என்றொர் பீஷ்மர். சிகண்டி உளவவகத்தொல்

சற்று கழுத்ணத முன்னொல் நீட்டி பன்றி உறுமும் ஒலியில் “என் அன்ணனக்கொக. அவள் பநஞ்சின் அழலுக்கு நீதி

வவண்டுபமன

நீங்கள்

நிணனத்தொல்…” என்றொன்.

“உங்கள் பநஞ்சத்ணதத்

நீதிவதவனிைம் வகட்டு முடிபவடுங்கள் குருநொதவர!”

பதொட்டு

அங்வக

வொழும்

பீஷ்மர் இருளுக்குள் இருள் வபொல நின்ற அவணனப் பொர்த்துக்பகொண்டு சில கைங்கள் நின்றொர். தணலணய அணசத்துக்பகொண்டு “ஆம், நீ துருவணனப்

பொர்த்தபின்

பநறிபகொண்ைவனுமொகிய

பசொல்வதில்

“கொசிநொட்ைரசி சிகண்டி

எனும்

சொரமுள்ளது”

அம்ணபயின் உனக்கு

என்றொர்.

ணமந்தனும்

வொனத்ணத பொஞ்சொல

அண்ைொந்து

இளவரசனும்

நொனறிந்தவற்றிவலவய நுண்ைிய

வநொக்கி

வழுவொ

வபொர்வித்ணதகள்

அணனத்ணதயும் இன்று கற்பிக்கிவறன். அணவ மந்திரவடிவில் உள்ளன. உன் கற்பணனயொலும் பயிற்சியொலும் அவற்ணற ணகவித்ணதயொக ஆக்கிக்பகொள்ளமுடியும்” என்றொர். சிகண்டி தணலவைங்கினொன். “என்ணன

வைங்கி

வைமீ ன்

வநொக்கி

அமர்வொயொக!” என்றொர்

பீஷ்மர்.

சிகண்டி

அவர்

பொதங்கணள

வைங்கியவபொது அவனுணைய புழுதிபடிந்த தணலயில் ணகணவத்து “வரவன ீ நீ உன் இலக்ணக அணைவொய். அணைந்தபின்

வொழ்த்தினொர்.

ஒருகைமும்

வருந்தமொட்ைொய்.

வரர்களுக்குரிய ீ

விண்ணுலணகயும்

அணைவொய்”

என்று

குதி

த்து

1 முதற்கனல்49 வொழிருள் 1 ஆடி

மொதம்

வளர்பிணற

நிணறவுற்றவபொது

ஐந்தொம்நொள்

ஆஸ்திகன்

ஜனவமஜயனின்

வவசரநொட்டில்

சர்ப்பசத்ரவவள்வி

கிருஷ்ணை

முடிந்து

நதிக்கணரயில்

ஒருவருைம்

புஷ்கரவனத்தில்

தன்

குலத்தினரின் கிரொமத்திற்குள் நுணழந்தொன். அவனுணைய வருணகணய முன்னவர பநருப்பில் கண்டிருந்த மொனசொவதவி குடில்முற்றத்தில் நொகபைக்வகொலம் அணமத்து அதன்நடுவவ நீலநிறமொன பூக்களொல் தளமிட்டு ஏழுதிரியிட்ை

விளக்வகற்றி

ணவத்து

அவனுக்கொகக்

கொத்திருந்தொள்.

அவன்

குலத்ணதச்

வசர்ந்த

அன்ணனயரும் முதியவரும் அவணனக்கொத்து ஊர்மன்றில் கூடியிருந்தனர். ஓங்கிய ஆலமரத்தின் மீ வதறி அமர்ந்து சில சிறுவர்கள் கிருஷ்ணையின் நீர்ப்பரப்ணபப் பொர்த்துக்பகொண்டிருந்தனர். கிருஷ்ணையின்

மறுபக்கம்

நகருக்குச்

அந்தத்துணறயில்

பைவகொட்ை

ஒப்புதல்

புஷ்கரவனத்துக்குள்

நொகர்களின்

பன்னிரண்டு

பசல்லும் ஊர்கள்

இருந்தது.

பொணத

பதொைங்கியது.

மட்டுவம

இருந்தன.

நொகர்களல்லொத

அதற்கு

நொகர்குலத்தவர்

எவரும்

அங்வக

இப்பொல்

மட்டுவம

நதிணயத்

தொண்டுவதில்ணல. பொணறகள் நிணறந்த அப்பகுதியில் பமன்மரத்ணதக் குணைந்து பசய்யப்பட்ை நொகர்களின் பைகுகளன்றி பிற நீரிலிறங்கவும் முடியொது. சொணலயின்

மறுபக்கம்

நொகர்கள்

மொணலயில்

நொன்குநொகர்களின் திரும்புவது

பைகுகளும்

வணர

கொத்திருந்தன.

பபொதுவொக

கொணலயில்

அப்பகுதியில்

சந்ணதக்குச்

பைகுகள்

பசன்ற

கிருஷ்ணையில்

இறங்குவதில்ணல. பயைிகளும் இருப்பதில்ணல. கணரயில் நின்றிருந்த மருதமரத்தின் அடியில் பைகுகணள நீரிலிறங்கிய வவரில் கட்டிவிட்டு நொகர்கள் அமர்ந்திருந்தனர். பவண்கல்வகொபுரம் வபொல எழுந்து நின்றிருந்த மருதத்தின் வவர்கள் வமல் அமர்ந்திருந்த முதியவர் இருவர் கண்கள் சுருக்கி தங்கள் எண்ைங்களுக்குள்

மூழ்கியிருந்தனர். இருவர் இணளஞர்கள். தூரத்தில் பதரியும் அணசவுகணள வநொக்கிக்பகொண்டு அவர்கள் அணமதியொக நின்றனர். சற்றுவநரத்தில்

புதர்களுக்கு

அப்பொல்

ஆஸ்திகன்

பதரிந்தொன்.

இணளஞர்கள்

இருவரும்

எழுச்சிக்

கூச்சலிட்ைவபொது முதியவர்கள் எழுந்துபகொண்ைனர். ஓர் இணளஞன் வநரொக தன் பைணகவநொக்கி ஓடி அணத இழுத்து

வழியருவக

ணவத்து

“இதுதொன்…இந்தப்

பைகுதொன்”

என்றொன்.

பைவக வபொதும். ஒருவர் நொன்கு பைகுகளில் ஏறமுடியொது” என்றொர். ஆஸ்திகன்

சணைமுடிகள்

இருபக்கமும்

வதொள்வணர

பதொங்க

முதியவர்

பசம்மண்வபொல

புன்னணகயுைன்

பவயில்பட்டுப்

“ஒரு

பழுத்த

முகமும் புழுதிபடிந்த உைலுமொக வந்தொன். அவன் பசன்றவபொது இருந்தணவயில் அந்த விழிகள் மட்டுவம அப்படிவய

மீ ண்ைன.

ஆஸ்திகன்

பநருங்கி

அணதக்கண்ைபின்

அவணனக்

வந்ததும்

இணளஞர்கள்

கண்ைதும்

முதியவர்

ஓடிவந்து

நொன்கு

பைவகொட்டிகளும்

இருவரும்

அவணனப்

அவன்

பைிந்தனர்.

ணககூப்பி

கொலடியில் அவன்

வைங்கி

விழுந்து

கொலடியில்

நின்றனர்.

வைங்கினர்.

பைிபவர்கணள

தன்னிலிருந்து கீ ழொனவர்களொக எண்ணும் மனநிணலணய கைந்துவிட்டிருந்தணமயொல் அவ்வைக்கங்களுக்கு முற்றிலும் உரிய முனிவனொக இருந்தொன். அவர்கணள சிரம்பதொட்டு ஆசியளித்தொன்.

முதியவர் “எங்கள் குடில்களுக்கு மீ ண்டு வரும் ஆஸ்திகமுனிவணர நொகர்குலம் வைங்குகிறது” என்று முகமன் அப்பொல்

பசொல்லி

பைகுக்குக்

ஆலமரத்து

பகொண்டுபசன்றொன்.

உச்சியில்

இருந்த

மணலயிடுக்கு

வபொல

கிருஷ்ணைநதிக்கணர வநொக்கி ஓைத்பதொைங்கினர். கிருஷ்ணை

அங்வக

ஆஸ்திகன்

சிறுவர்கள்

மண்

ஏறியபைகு

உரக்கக்

குழிந்து

கிருஷ்ணையில்

கூச்சலிட்ைனர்.

உருவொன

பள்ளத்துக்குள்

சிலர்

மிதந்ததும் இறங்கி

நீலப்பபருக்கொக

ஓடிக்பகொண்டிருந்தது. மரங்கள் அைர்ந்த சரிவில் வவர்கணளவய படிகளொகக் பகொண்டு அவர்கள் வமவலறி வந்தனர்.

அவர்கள்

வரும்

வழிபயங்கும்

இணலகள் வகளொ மந்திரத்தில் துடித்தன.

பகொன்ணறமலர்கள்

பபொன்

விரித்திருந்தன.

அரசமரத்தின்

முதுபபண்டிர் ஊர்மன்றிலும் வவலிமுகப்பிலும் கூடி நின்றனர். சிலர் மொனசொவதவி பவளிவய வருகிறொளொ என்று

பொர்த்தனர்.

ஆஸ்திகன்

அவள்

சிறுவர்களும்

இல்லமுகப்பில்

நொகர்குலத்து

ஏழுதிரியிட்ை

மூத்தொரும்

மண்ைகல்

புணைசூழ

விளக்குகள்

வவலிமுகப்ணப

சுைருைன்

அணைந்ததும்

நின்றன.

பபண்கள்

குலணவயிட்ைனர். முதுநொகினி கமுகுப்பொணளத் தொலத்தில் நிணறத்த புதுமுயலின் குருதியொல் அவனுக்கு ஆரத்தி எடுத்தபின் அந்தக்குருதிணய பதன்வமற்குவநொக்கி மரைத்தின் வதவர்களுக்கு பலியொக வசினொள். ீ அவன் பநற்றியில் புதுமஞ்சள் சொந்து பதொட்டு திலகமிட்டு அணழத்துவந்தொர்கள்.

குடில்முன்னொல்

ஆஸ்திகன்

வந்தவபொது

உள்ளிருந்து

ணகயில்

ஒரு

மண்பொணனயுைன்

மொனசொவதவி

பவளிவய வந்தொள். ஆஸ்திகன் அவணளப்பொர்த்தபடி வொயிலில் நின்றொன். “மகவன, இதற்குள் உனக்கொக நொன் ணவத்திருந்த அப்பங்கள் உள்ளன. இவற்ணற உண்டுவிட்டு உள்வள வொ” என்று அவள் பசொன்னொள். அந்தக்கலத்ணத தன் ணகயில் வொங்கிய ஆஸ்திகன் அணதத்திறந்து உள்வள இருந்து கரிய தழல்வபொல

கைத்தில் எழுந்த ரொஜநொகத்தின் குழவிணய அவத கைத்தில் கழுத்ணதப்பற்றித் தூக்கினொன். அணத தன் கழுத்தில் ஆரமொகப் வபொட்டுக்பகொண்டு உள்வள இருந்த ஊணமத்ணதப்பூவின் சொறும் நொகவிஷமும் கலந்து சுைப்பட்ை மூன்று அப்பங்கணளயும் உண்ைொன். “அன்ணனவய,

மொனசொவதவி

உங்கள்

முகம்

ணமந்தன்

மலர்ந்து

இன்னும்

விஷமிழக்கொத

நொகவன”

“இது உன் இல்லம். உள்வள வருக”

என்று

என்றொள்.

அவன்

பசொன்னதும்

ஆஸ்திகன் குடிலுக்குள்

நுணழந்ததும் அவன் குலம் ஆனந்தக்கூச்சலிட்ைது. மூதன்ணனயர் குலணவயிட்ைனர். ஆஸ்திகன் அன்று கிருஷ்ணையில் ஆணைணயயும்

நீரொடி

தன்

ஜொதிக்கொய்

சணைணயயும்

குண்ைலத்ணதயும்

சூடிக்பகொண்ைொன்.

மரவுரிணயயும் அைிந்து

கணளந்தபின்

தணலயில்

முயல்வதொலொல்

நீலச்பசண்பக

ஆன

மலர்கணளயும்

ஆஸ்திகன் தன் இல்லத்தில் சொைிபமழுகிய தணரயில் அமர்ந்து அன்ணன அளித்த புல்லரிசிக்கூணழயும் சுட்ை மீ ணனயும்

உண்ைொன்.

வகொணரப்பொயில் தணலணவத்துத்

அதன்பின்

படுத்து

துயின்றொன்.

அவனுணைய

பமல்லிய

வருடியபடி

மயிலிறகு

பவந்திருந்த

அன்ணன

அவள்

அவன்

அன்ணன

கரங்கணளயும்

கொதுகணளயும்

விரித்த

மடியில்

பவயிலில்

கன்னங்கணளயும்

விசிறியொல்

பமல்ல

வசிக்பகொண்டு ீ அவணனவய வநொக்கியிருந்தொள். அன்றுமொணல பன்னிரண்டு பசுஞ்சொைி

ஊர்மன்றில்

ஊர்களில்

வொழும்

பமழுகிய

புலித்வதொலொணையும் முத்திணரயிட்ை முதுநொகினிகள்

முடியுமொக

நொகர்

மக்களும்

கூடினர்.

மன்றுவமணையில்

பநற்றியில் அமர்ந்த

பரிமொறிய

புளிக்கணவக்கப்பட்ை

குலத்தின்

நொகபை

முதியநொகர்கள் வதன்வசர்த்து

கடுங்கள்ணள

குடுணவகளில்

இருந்து அருந்தினர். கூடியிருந்த சிறுவர்கள் பூசலிட்டு வபசிச்

வசர்த்து

சிரித்துக்பகொண்டு தின்றனர்.

கிழங்குகணள

ஆஸ்திகன்

சுட்ைமீ ன்

தன்

அன்ணனயுைன்

அணனவணரயும்

வைங்கினொர்.

வந்து மன்றமர்ந்ததும் வொழ்த்பதொலிகள் எழுந்தன. முதுநொகர்

எழுந்து

“‘விண்ைகமொக விரிந்த ஆதிநொகத்ணத வைங்குகிவறன்.

அழியொத நொகங்கணளயும் அவர்கணள ஆக்கிய முதல் அன்ணன கத்ருணவயும் வைங்குகிவறன். ஒருவருைம் முன்பு

இத்தினத்தில்

அஸ்தினபுரியின்

வவள்விக்கூைத்தில் நம் குலத்தின் இறுதிபவற்றிணய நிகழ்த்தியவர் நம் குலத்வதொன்றல் ஆஸ்திக முனிவர். இது

ஆடிமொத

ஐந்தொம்

வளர்பிணறநொள்.

இனி

இந்நொள்

நொகர்குலத்தின்

விழவுநொளொக

இனிவமல்

அணமவதொக. இணத நொகபஞ்சமி என்று நொகர்களின் வழித்வதொன்றல்கள் பகொண்ைொடுவதொக” என்றொர்.

அங்கிருந்த அணனவரும் தங்கள் ணககணளத் தூக்கி அணத ஆதரித்தனர். நொகர்குலத்தணலவர்கள் தங்கள்

வகொல்கணள தூக்கி மும்முணற ‘ஆம் ஆம் ஆம்’ என்றனர். முதுநொகர் “ஆதிப்பபருநொகங்கள் மண்ைில் வொழ்ந்த மனிதர்கணள கூடிப்பபற்ற ஆயிரத்து எட்டு பபருங்குலங்கள் பொரதவர்ஷத்தில் உள்ளன. அவற்றில் முதுபபருங்குலமொன

நம்ணம

பசஞ்சு

குடியினர்

என்றணழக்கிறொர்கள்.

நொம்

வொழும்

இந்த

மணல

புனிதமொனது. தவம்பசய்யொதவர் இங்வக கொலடிணவக்கமுடியொது. ஆகவவ இது முனிவர்களொல் ஸ்ரீணசலம் என்று அணழக்கப்படுகிறது.”

“பபருந்தவத்தொரொன

ஜரத்கொரு

முனிவர்

தனக்குகந்த

துணைவிணயத்

வதடி

இங்கு

வந்தொர்.

இந்த

ஸ்ரீணசலத்தின் கணரயில், கிருஷ்ணை நதிக்கணரயில் அவர் நம் குலத்துப்பபண்ணை மைந்து ஆஸ்திக முனிவரின்

பிறப்புக்குக்

கொரைமொக

ஆனொர்.

அப்பிறவிக்கொன

வநொக்கபமன்ன

என்பது

இன்று

நமக்குத்

பதளிவொகியிருக்கிறது. நொகர்கவள நம் குலம் பபருணமபகொண்ைது. இம்மண்ைில் நொகர்குலம் வொழும்வணர நம் பபருணம வொழும்.” அணனவரும் வசர்ந்து குரபலழுப்பினர். “ஜரத்கொருவின்

துணைவியொகிய

நம்

குலத்து

தவப்பபண்

மொனசொவதவி

நொகங்களின்

தணலவனொன

நொகபூஷைணன எண்ைி தவம்பசய்து அவன் வரம் பபற்றவள். அவன் வொழும் ணகலொசத்துக்குச் பசன்று

மீ ண்ைவள். அவணள பொதொளநொகமொன வொசுகி தன் வசொதரியொக ஏற்றுக்பகொண்ைொர். ஜனவமஜயமன்னரின் வவள்வியில் பொதொளநொகங்கள் அழியத்பதொைங்கியவபொது இங்வக அவவர வந்து தன் தங்ணகயிைம் அவள் மகணன அனுப்பும்படி ஆணையிட்ைொர். மண்ணைப்பிளந்து மொபபரும் கரும்பணன வபொல வொசுகி எழுந்த வழி

இன்னும்

நம்

வைங்குகிவறொம்.

வனத்தில்

பசல்லும்

ஜனவமஜயன்

என்னும்

பலிகணள அளிக்கிவறொம்.” “நொகர்கவள

திறந்திருக்கிறது.

அதனுள்

கரிய

அந்த

இருள்

எளிய

அவஹொபிலத்ணத

நிணறந்த

மன்னர்

நொம்

இன்று

பொணதவழியொக

ஏன்

நம்

ஆலயமொக

பொதொளநொகங்களுக்கு

பொதொளவல்லணமகளொகிய

நம்

நொகங்கணள

அழிக்கமுடிந்தது?” என்று முதுநொகர் வகட்ைொர். “நொகங்கள் மீ து அவர்கள் மூதன்ணன கத்ருவின் தீச்பசொல்

ஒன்றிருக்கிறது நொகர்கவள. நொககுலத்தவரொகிய நம்மணனவர்மீ தும் அந்தத் தீச்பசொல் உள்ளது.” முதுநொகர் பசொல்லத்பதொைங்கினொர்.

முதற்றொணத தட்சகரின் மகளும் பபருந்தொணத கஸ்யபரின் மணனவியுமொன அன்ணன கத்ரு விண்ணையும்

மண்ணையும் ஆயிரத்பதட்டு முணற சுற்றிக்கிைக்கும் மொபபரும் கருநொகம். அவள் கண்கள் தண்பைொளியும்

குளிபரொளியும் ஆயின. அவள் நொக்கு பநருப்பொக மொறியது. அவள் மூச்சு வொணன நிணறக்கும் பபரும் புயல்களொகியது. அவள் வதொலின் பசதில்கவள விண்ைகத்தின் வமகத்திரள்களொயின. அவள் சருமத்தின் ஒளிப்புள்ளிகவள

முடிவற்ற

விண்மீ ன்

பதொணககளொக

ஆயின.

அவள்

அணசவவ

புைவியின்

பசயலொக

இருந்தது. அவளுணைய எண்ைங்கவள இணறவல்லணம என இங்கு அறியப்பைலொயிற்று. அவள் வொழ்க! ஊழிமுதல்கொலத்தில் நொகங்களொக

மொறி

பநடுந்பதொணலவில்

அன்ணன

ஆயிரம்

மூவுலணகயும் ஒரு

மகவுகணள

நிணறத்தன.

சின்னஞ்சிறிய

முட்ணையிட்டுப்

அந்நொளில்

ஒளிப்புள்ளி

வபொல

ஒருமுணற நகர்ந்து

பபற்றொள்.

அணவ

மூதன்ணன

பசன்ற

கத்ரு

இந்திரனின்

அழியொத

விண்ைில் புரவியொன

உச்ணசசிரவஸின் வபபரொலிணயக் வகட்ைொள். அவளுணைய வசொதரியும் பவண்ைிறம் பகொண்ை நொகமும் ஆகிய

அன்ணன

வினணதயிைம்

அது

என்ன

என்று

வினவினொள்.

வபபரொலி

எழுப்பும்

அதன்

பபயர்

வினணத

பதில்

உச்ணசசிரவஸ். இந்திரனின் வொகனமொகிய அது இந்திரநீலம், கருநீலம், நீலம், பச்ணச, மஞ்சள், பபொன், சிவப்பு

நிறங்களில்

அணமந்த

பசொன்னொள்.

தணலகளுைன்

விண்ைில்

பறந்துபசல்கிறது”

என்று

“அதன் வொல் என்ன நிறம்?” என்று அன்ணன கத்ரு வகட்ைொள். “அதன் வொல் பவண்ைிற ஒளியொலொனது” என்று

வினணத

பதில்

முழுமுதன்ணமயொனது.

பசொன்னொள்.

‘ஒளியில்

வண்ைங்கணள

இருந்து

உருவொக்கும்

வண்ைங்கள்

முடிவற்ற

எப்படி

ஆழம்

வரமுடியும்?

பகொண்ைது.

இருட்வை

அங்கிருந்வத

புவிசணமக்கும் ஏழு வண்ைங்களும் வருகின்றன” என்றொள் மூதன்ணன கத்ரு. அணத பொர்த்துவிடுவவொம் என

அவர்கள்

இருவரும்

முடிபவடுத்தனர்.

இருக்கவவண்டுபமன வஞ்சினம் கூறினர்.

அப்வபொட்டியில்

பவன்றவருக்கு

வதொற்றவர்

அடிணமயொக

உச்ணசசிரவஸ் விண்ைொளும் வபபரொளிக்கதிர். அதன் ஏழுவண்ைங்களும் இன்ணமயில் இருந்வத எழுந்தன. அணத ஒளியொகக் கொணும் கண்கள் வினணதக்கும் இருளொகக் கொணும் கண்கள் அன்ணன கத்ருவுக்கும்

முடிவிலொ புைவிகணள ணவத்து விணளயொடும் முதற்றொணதயொல் அளிக்கப்பட்டிருந்தன. அங்வக வொபலன ஏதுமில்ணல

பதொங்கும்படி

அணதச்பசய்ய

என

உைர்ந்த

அன்ணன

ஆணையிட்ைொள்.

மறுத்துவிட்ைன.

தன்

அவர்களில்

“அன்ணனவய

ஆயிரம்

விண்ைில் நொங்கள்

ணமந்தர்களிைமும் வொழ்ந்த

அங்வக

நொகங்கள்

மும்முணற

அன்றி

பசன்று பிற

மண்ணைக்பகொத்தி

வொலொகத்

அணனத்தும்

உண்ணமக்குக்

கட்டுப்பட்ைவர்கள் என்று ஆணையிட்டிருக்கிவறொம். நொங்கள் பபொய்ணயச் பசொல்லமுடியொது” என்றன. விண்ைக நன்றுதீது

ஆணைணய

நொகங்கள்

கொர்க்வகொைகன்

உண்ணமபபொய்

என்னும்

நிணறவவற்றுவவொம்”

என்னும்

நொகத்தின்

இருணமகளுக்கு

என்றன.

தணலணமயில்

அப்பொல்

அவ்வண்ைவம

உள்ளது

அணவ

அன்ணனயிைம் அன்ணனயின்

பறந்துபசன்று

“அன்ணனவய

பசொல்.

விண்ைில்

உன்

நீந்தி

உச்ணசசிரவஸின் வொலொக மொறி பல்லொயிரம் வகொடி வயொஜணன பதொணலவுக்கு இருள்தீற்றலொக நீண்டு கிைந்தன.

உச்ணசசிரவணஸப்

பொர்ப்பதற்கொக

தொண்டிச்பசன்றனர்.

விண்நதிகள்

பறந்து

பசன்றனர்.

மூதன்ணனயர்

விண்மீ ன்பகொப்புளங்கள் பிறந்து

இருவரும் சிதறும்

பசன்றுமடியும்

அது

பசல்லும்

வொனகத்தின்

பொல்திணரகளொல்

அந்தப்

ஆன

பபருங்கைலுக்குள்தொன்

மூணலக்குப்

விண்கைணலத்

ஊழிமுடிவில்

அணனத்ணதயும் அழித்து தொனும் எஞ்சொது சிவன் ணககளுக்குள் மணறயும் வைணவத்தீ உணறகிறது. அதன் அணலகணளவய பதய்வங்களும் இன்றுவணர கண்டிருக்கிறொர்கள். அணத அணசவிலொது கண்ைது ஆதிநொகம் மட்டுவம. அது வொழ்க! அப்பபருங்கைல்வமல்

பறந்தபடி

மூதன்ணனயர்

கத்ருவும்

வினணதயும்

உச்ணசசிரவஸ்

வொன்திணரணயக்

கிழிக்கும் வபபரொலியுைன் பசல்வணதக் கண்ைனர். அதன் வொல் கருணமயொக இருப்பணதக் கண்ை வினணத

கண்ைருைன் ீ பந்தயத்தில் வதொற்றதொக ஒப்புக்பகொண்ைொள். ஆயிரம்வகொடி வருைம் தமக்ணகக்கு அடிணமயொக இருப்பதொக

அவள்

பதொைங்கியது. நொகர்கவள,

தன்

உறுதி

பசொன்னொள்.

பசொல்ணலக்

வகட்கொத

அன்ணனயரின்

பிள்ணளகணள

அலகிலொ

கத்ரு

விணளயொட்டின்

சினந்து

இன்பனொரு

வநொக்கினொள்.

“நன்றும்

ஆைல்

தீதுபமன

இங்குள அணனத்துவம அன்ணனயின் மொயங்கவள என்றறியொத மூைர்கள் நீங்கள். நன்ணறத் வதர்வுபசய்ததன் வழியொக நீங்கள் உங்கள் ஆைவத்ணதவய முன்ணவத்தீர்கள். நொன் என நீங்கள் உைரும்வபொபதல்லொம் அந்த

ஆைவம்

வமொகமும் மட்டுவம

உங்களில்

உங்கள்

பைமொக

இயல்புகளொகுக.

பகொண்ைவர்களொவர்கள். ீ

கட்டுண்ைவர்களொவர்கள். ீ

விரிவதொக.

பறக்கும்

ஆைவத்தின்

திறணன

உங்களுக்குரியபதன

எவபனொருவன்

முகங்களொகிய

நீங்கள்

இழப்பீர்கள்.

நீங்கள்

பகொண்டுள்ள

கொமகுவரொதவமொகங்கணள

கொமமும்

குவரொதமும்

தவழ்ந்துபசல்லும்

முற்றழிக்க

அறத்தொல்

வவகம்

என்பறன்றும்

முயல்கிறொவனொ

அவன்

முன் உங்கள் ஆற்றல்கணளபயல்லொம் இழப்பீர்கள். உங்கள் தனியறத்தொல் இழுக்கப்பட்ைவர்களொக நீங்கவள பசன்று அவன் வளர்க்கும் வவள்விபநருப்பில் பவந்து அழிவர்கள்” ீ என்று அன்ணன தீச்பசொல்லிட்ைொள்.

“நொகர்குலமக்கவள, நொமும் நம் கொமகுவரொதவமொகங்களொல் கட்டுண்ைவர்களொக இருக்கிவறொம். நொமும் நமது அறத்தின்

அடிணமகளொக

வொழ்கிவறொம்.

மூதன்ணனயின்

தீச்பசொல்

நம்ணமயும்

யுகங்கள்வதொறும்

பதொைர்கிறது” முதுநொகர் பசொன்னொர். “அன்று அந்தத் தீச்பசொல் வகட்டு நடுங்கி நின்ற ணமந்தர்கணள வநொக்கி முதற்றொணத கொசியபர் பசொன்னொர். ணமந்தர்கவள நீங்கள் அழியமொட்டீர்கள். புைவி என ஒன்று உள்ளவணர

நீங்களும் இருப்பீர்கள். எந்தப்வபரழிவிலும் எஞ்சியிருக்கும் ஒருதுளியில் இருந்து நீங்கள் முழுணமயொகவவ மீ ண்டும் பிறந்பதழுவர்கள்.” ீ

“அவ்வொவற இன்று ஜனவமஜயன் வவள்வியில் பபருநொகங்கள் எரிந்தழிந்தன. அவர்களில்

வதொன்றல்கள்

மண்ைொளும் பிறப்பர்.

பபருநொகமொன

நிழலில்

தட்சன்

இருந்து

நிழல்

மீ ட்கப்பட்ைொர்.

உருவொவது

நம்குலத்தின் பசொல்லொல்

அவரிலிருந்து

வபொல

அவர்கள்

அழியொநொகங்களின்

பபருகி

மண்ணையும்

பொதொளத்ணதயும் நிணறப்பர். ஆம் அவ்வொவற ஆகுக!” முதுநொகர் பசொல்லி முடித்ததும் நொகர்கள் தங்கள் நொகபைம் எழுந்த வயொகதண்டுகணளத் தூக்கி ‘ஆம்! ஆம்! ஆம்’ என ஒலிபயழுப்பினர்.

நொகங்களுக்கொன பூசணன பதொைங்கியது. மன்றுவமணையில் பதிட்ணை பசய்யப்பட்டிருந்த நொகச்சிணலகளுக்கு மஞ்சள்பூசி நீலமலர்மொணலகள் அைிவித்து கமுகுப்பூ சொமரம் அணமத்து பூசகர் பூணச பசய்தனர். இரண்டு பபரிய

யொனங்களில்

பூணசயிட்ைனர்.

நீலநீர்

நொகசூதர்

நிணறத்து

இருவர்

விலக்கிணவத்து

முன்வந்து

அவற்ணற

நந்துனிணய

நொகவிழிகள்

மீ ட்டி

என்று

நொகங்களின்

உருவகித்து

கணதகணளப்

பொைத்பதொைங்கினர். பொைல் விணசவயறியவபொது அவர்கள் நடுவவ அமர்ந்திருந்த மொனசொவதவியின் உைலில் நொகபநளிவு உருவொகியது. அவள் கண்கள் இணமயொவிழிகளொக ஆயின. அவள் மூச்சு சர்ப்பச்சீறலொகியது.

“கொலகனின் மகளொகிய நொன் மொனசொவதவி. ஜகல்பகௌரி, சித்தவயொகினி, நொகபொகினி. எந்ணத தட்சன் உயிர் பபற்றொன். வளர்கின்றன நொகங்கள். பசழிக்கின்றது கீ ழுலகம்” என அவள் சீறும் குரலில் பசொன்னொள். இரு தொலங்களிலும்

இருந்த

நீலநீர்

முழங்க அவர்கள் ணககூப்பினர்.

பொம்புவிழிகளொக

மொறுவணத

நொகர்கள்

ஒன்றில்

நுணழந்து

1.முதற்கனல்50 வொழிருள் 2 வொன்பவளிப் அணைந்த

பபருக்கு

சுழித்துச்பசல்லும் புள்ளி

தட்சனும் தட்சகியும்

அங்வக

அவர்கள்

மட்டுவம

இருக்கக்

கண்ைனர்.

நந்துனியும்

இருள்பவளியொன கண்ைனர்.

துடியும்

பொதொளத்ணத

இருண்ை

பொதொளம்

ஆறுதிணசயும் திறந்து பபரும்பொழ் எனக்கிைந்தது. அதன் நடுவவ நொகங்கள் பவளிவயறி மணறந்த இருட்சுழி

சுழிப்பதன்

அணசணவவய

ஒளியொக்கியபடி

பதரிந்தது. அப்புள்ளிணய

ணமயமொக்கி

சுழன்ற

பொதொளத்தின்

நடுவவ பசன்று நின்ற தட்சன் ‘நொன்’ என எண்ைிக்பகொண்ைதும் அவனுணைய தணல ஆயிரம் கிணளகளொகப் பிரிந்து பைபமடுத்தது. ஆயிரம் பைங்களின் விணசயொல் அவன் உைல் முறுகி பநளிந்தது. அவனருவக தணலகள்

பசன்று

நின்ற

தட்சகியொன

பைபமடுத்பதழுந்தன.

பிரசூதி ‘நொனும்’ என்றொள்.

அவனுைன்

அவள்

அவளுணைய

இருளும்

உைலிலும்

இருளும்

ஆயிரம்

முயங்குவதுவபொல

இணைந்துபகொண்ைொள். இருத்தல் என்னும் தட்சனும் பிறப்பு என்னும் பிரசூதியும் இணைந்தவபொது இருட்டு

கருக்பகொண்ைது. திணசயழிந்து பரந்த கருணமயின் வல்லணமகள் முழுக்க அவர்களிைம் வந்து குவிந்தன. அடியின்ணமயின் வமலின்ணமயின் வலமின்ணமயின் இைமின்ணமயின் முன்பின்ணமயின் பின்பின்ணமயின் இன்ணமயின் ணமயத்தில் ஒன்பது வயொகங்களொக அவர்கள் ஒன்றொயினர்.

முதல் வயொகம் திருஷ்ைம் எனப்பட்ைது. தட்சனின் ஈரொயிரம் விழிகள் தட்சகியின் ஈரொயிரம் விழிகணள

இணமக்கொமல் வநொக்கின. கண்மைிகளில் கண்மைிகள் பிரதிபலித்த ஈரொயிரம் முடிவின்ணமகளில் அவர்கள் பிறந்து

இறந்து

பிறந்து

மணறத்துணவத்தவற்ணற மணறத்துக்பகொண்ைணத

தங்கணள

கண்ைறிந்துபகொண்வை

வபருவணகயுைன்

பின்னர்

முதலில்

இருந்தனர்.

ஒருவர்

கண்டுபகொண்ைனர்.

இன்பனொருவருக்கு

தொங்கள்

கண்டுபகொண்ைனர். கண்டுபகொள்வதற்வகதுமில்ணல

என்று

தங்களிைவம

அறிந்தபின்

கொண்பவர்கள் இல்லொமல், கொைப்படுபவரும் இல்லொமல், கண்களும் இல்லொமல் நின்றுபகொண்டிருந்தனர்.

இரண்ைொம் வயொகம் சுவொசம். தட்சனின் மூச்சுக்கொற்று சீறி அவள் வமல் பட்ைது. அதில் அவன் உயிரின் பவம்ணமயும்

வொசணனயும்

இருந்தது.

உைலுக்குள்

அணைபட்ை

உயிரின்

தனிணமயும்

வவட்ணகயும்

நிணறந்திருந்தது. அவளுணைய மூச்சு அந்த மூச்சுக்கொற்ணற சந்தித்தது. மூச்சுகள் இணைந்த இருவரும் விம்மி

பைம்

அணசத்து

எழுந்தனர்.

பரிமொறிக்பகொண்ைன.

மூச்சிலிருந்து

மூச்சுக்கு

அவர்களின்

உயிர்கள்

தங்கணள

மூன்றொம் வயொகம் சும்பனம். தட்சன் முதலில் தன் பிளவுண்ை நொக்கின் நுனியொல் தட்சகியின் நொக்கின் நுனிணயத் தீண்டினொன். பல்லொயிரம் வகொடி வயொஜணனதூரம் நீண்ை பபரும் சிலிர்ப்பு ஒன்று அவளுணைய உைலில்

ஓடியது.

இருளுக்குள்

ஒன்று

தழுவித்தழுவி

அணலகளொகியது.

பின்பு ஆயிரம்

இறுக்கி

அவள்

கணரத்தழிக்க

சிறுபசந்நொக்குகளொக மட்டும் இருந்தன. நொன்கொம்

வயொகம்

விஷவமறிய

அவள்

தம்ஸம்.

நீளுைல்

நொவுகள் ஆயிரம்

தட்சன்

இருளுைன்

முயன்றன.

தன் விஷப்பல்லொல்

உைல் பவறிபகொண்டு

எழுந்து

இறுகி

பநகிழ்ந்து

நொவுகணளத் தீண்டின. ஈரொயிரம் இரண்டு

பமல்ல

உைவன

சுழித்து

நொவுகள் ஒன்ணற

பபருநொகங்கள்

தட்சகியின்

தளர்ந்து

வணளந்து

உைணலக்

வணளவுகணள

ஈரொயிரம்

கவ்வினொன்.

இழந்து

இருளில்

துவண்ைது. அவள் உைலின் முடிவில்லொத வணளவுகளில் அவன் பற்கள் பதிந்துபசன்றன. பின்பு அவள் திரும்பி

வணளந்து

அவனுைலில்

தன்

வபருைல்களும் ஒன்ணற ஒன்று அறிந்தன.

பற்கணளப்

பதித்தொள்.

உண்பதும் உண்ைப்படுவதுமொக

இரு

ஐந்தொம் வயொகம் ஸ்பர்சம். அடியின்ணமயின் கணைசி நுனியில் தட்சனின் நுனிவொல் துடிதுடித்து வணளந்தது.

பல்லொயிரம் வகொடி வயொஜணனதூரம் அது பநளிந்து வணளந்து இருள்வொனில் ஊசலொடியது. பின்பு அதன் நுனியின்நுனி தன்ணன

தட்சகியின் வொலின் நுனியின்

அறிந்தது.

இரு

நுனிகளும்

நுனிணய

முத்தமிட்டு

பமல்லத் பதொட்ைது. அந்தத்பதொடுணகயில் அது

முத்தமிட்டு

விணளயொடின.

தழுவிக்பகொண்ைன

விலகிக்பகொண்ைன. விலகும்வபொது தழுவணலயும் தழுவும்வபொது விலகணலயும் அறிந்தன. ஆறொம்

வயொகம்

ஆலிங்கனம்.

இரு

வபருைல்களும் புயணலப்

புயல்

சந்தித்ததுவபொல

ஒன்வறொபைொன்று

வமொதின. இரு பொதொள இருள்நதிகள் முயங்கியது வபொலத் தழுவின. சுற்றிவணளத்து இறுகியவபொது இருவர் உைலுக்குள்ளும் எலும்புகள்

இறுகி

பநொறுங்கின.

தணசகள்

சுருங்கி

அதிர்ந்தன.

இறுக்கத்தின் உச்சியில்

பவறியுைன் விலகி இரு உைல்களும் வபபரொலியுைன் அடித்துக்பகொண்ைன. தணலகள் கவ்வியிருக்க இரு உைல்களும் இரு திணசகளில் நகர்ந்து வகொைொனுவகொடி இடிகள் வசர்ந்பதொலித்ததுவபொல அணறந்துபகொண்ைன.

அந்த அதிர்வில் வமவல மண்ணுலகில் பூமி பிளந்து சுவொணல எழுந்தது. மணலயுச்சியின் பபரும்பொணறகள் சரிந்திறங்கின.

ஏழொம் வயொகம் மந்திரைம். தழுவலின் உச்சியில் இருவரும் அணசவிழந்தவபொது தட்சகன் அவள் கொதில்

பமல்லிய கொதல்பசொற்கணள பசொல்லத்பதொைங்கினொன். அக்கைத்தில் பிறந்துவந்த பமொழியொலொன பசொற்கள் அணவ.

அவன்

பசொல்லி

அவள்

வகட்ைதுவம

அம்பமொழி

இறந்து

கொற்றில் மணறந்தது.

ஒவ்பவொரு

பசொல்லுக்கும் ஒரு பமொழி அவ்வொறு உருவொகி மணறந்துபகொண்டிருந்தது. தன் அணனத்துச் பசொற்கணளயும்

பசொல்லிமுடித்தபின்பு பசொல்லில்லொமல் நின்ற தட்சன் பசொல்லொக மொறொத தன் அகத்ணத முடிவிலிபயன

உைர்ந்து

பபருமூச்சுவிட்ைொன்.

அப்பபருமூச்ணச எதிபரொலித்தொள். எட்ைொம் தட்சன்

வயொகம்

வபொகம்.

தட்சகிக்குள்ளும்

அவவளொ

பொதொளத்தின் தட்சகி

அவனுணைய

இருளில் இரு

நிணறந்தது.

தட்சகிக்குள்

வொழ்ந்த

பசொற்கணளயும்

பபருநொகங்களும்

தட்சனுக்குள்ளும்

பதினொன்குலகங்களிலும் இணைந்த ஆண்களும் வந்து

இறுதிச்

ஒன்றுைன்

வகட்ைவளொக

ஒன்று

புகுந்துபகொண்ைனர்.

கலந்தன.

அக்கைத்தில்

பபண்களுமொன அணனத்துயிர்களிலும் அவர்களின் ஆசி

வகொைொனுவகொடி

உைபலங்கும் புளகமொக நிணறந்து குதூகலித்தன.

நொகக்குழந்ணதகள்

மகிழ்ந்பதழுந்து

அவள்

ஒன்பதொம் வயொகம் லயம். இருவரும் தங்கள் முழுணமக்குத் திரும்பியவபொது முழுணமயொன அணசவின்ணம உருவொகியது.

பொதொள

இருளில் அவர்கள்

இருப்பணத

அவர்கள்

மட்டுவம

அறிந்திருந்தனர்.

இருவரின்

வொல்நுனிகளும் பமல்லத்பதொட்டுக்பகொண்டிருக்க தட்சகனின் தணலகள் கிழக்கிலும் தட்சகியின் தணலகள் வமற்கிலும் கிைந்தன. அவர்கள் இரு முழுணமகளொக இருந்தனர். முழுணமக்குள் முழுணம நிணறந்திருந்தது. பின்பு

அவர்கள்

தங்கணளச்

கண்விழித்தவபொது

சுற்றி

பொதொளம்

மீ ண்டும்

பிறந்த

வகொடிசன்,

மொனசன்,

முணளத்திருப்பணதக் கண்ைனர். வொசுகியின் குலத்தில் பூர்ைன்,

சலன்,

பொலன்,

ஹலீமகன்,

பிச்சலன், பகௌைபன், சக்ரன், கொலவவகன், பிரகொலனன்,

ஹிரண்யபொஹு,

சக்ஷகன்,

சரைன்,

கொலதந்தகன்

ஆகிய

பபருநொகங்கள் பிறந்து வொனுக்கு அப்பொல் நின்ற

ஆடின.

வபரொலமரத்தின் தட்சனின்

விழுதுகள் வபொல

குலத்ணதச்

வசர்ந்த

புச்சொண்ைகன், மண்ைலகன், பிண்ைவசக்தொ, ரவபைகன்,

உச்சிகன்,

பில்லவதஜஸ்,

சரபன்,

விவரொஹைன்,

பங்கன், சிலி,

சலகரன், மூகன், சுகுமொரன், பிரவவபனன், முத்கரன், சிசுவரொமொன், சுவரொமன், மஹொகனு வபொன்ற மொநொகங்கள் கொட்டுக்கு அடியில் நிணறந்த வவர்பரப்பு வபொல பசறிந்தொடின. ஐரொவத

குலத்தில்

உதித்த

கிருசன்,

விஹங்கன்,

பொரொவதன்,

பொரியொத்ரன்,

பொண்ைொரன்,

பிரவமொதன்,

ஸம்ஹதொபனன்

விரொைவடிவம்பகொண்ை சணைக்கற்ணறகள் பகௌரவ்ய

குண்ைலன், குமொரகன்,

துர்த்தகன்,

நொகங்கள் விண்பவளி நீர்பவளிவமல் ஏவிய வகொடிஅம்புகள் வபொல எழுந்தன.

வவைி,

கொகுகன்,

வமொதன்,

வபொன்ற

பபொன்னிறநொகங்கள்

என

குலத்தில்

பிரொதன்,

சரபன்,

ஹரிைன்,

சிவனின்

பநளிந்தொடின.

அவதரித்த

ஏரகன்,

வவைஸ்கந்தன், ீ ஸ்ருங்கவபரன்,

ரொதகன்

வபொன்ற

திருதரொஷ்டிர குலத்தில் பிறந்த சங்குகர்ைன், பிைொரகன், குைொரமுகன், வசசகன், பூர்ைொங்கதன், பூர்ைமுகன், பிரஹொசன், சகுனி, தரி, அமொஹைன், கொமைகன், சுவசஷைன், மொனசன், அவ்யபன், அஷ்ைொவக்ரன், வகொமலகன், ஸ்வசனன், பமௌனவவபகன், ணபரவன், முண்ைவவதொங்கன், பிசங்கன், உதபொரொன், இஷபன், வவகவொன்,

பிண்ைொரகன், மகொரஹனு, ரக்தொங்கதன், சர்வசொரங்கன், சம்ருத்தன், பைவொசகன், வரொஹகன், வரைகன், ீ சுசித்ரன், சித்ரவவகிகன், பரொசரன், தருைகன், மைி, ஸ்கந்தன், ஆருைி ஆகிய நொகங்கள் முடிவிலிணயத் துழொவும் இருளின் விரல்கள் என வொனில் பநளிந்தன.

பொதொளத்தில்

பபருபவளிணய

இருந்து

இருள்

பநய்தது.

பபருநதிகளொகக்

நிழல்களொக

கிளம்பியது.

உயிர்கணளத்

விண்ைின்

பதொைர்ந்தது.

ஒளியுைன்

கனவுகளொக

கலந்து

உயிரில்

பின்னி

கனத்தது.

இச்ணசயொக எண்ைங்களில் நிணறந்தது. பசயல்களொக உைலில் ததும்பியது. சிருஷ்டியொக எங்கும் பரவியது. ஒளிணய சிறுமகவொக தன் மடியில் அள்ளிணவத்து கூந்தல் சரியக் குனிந்து முத்தமிட்டுப் புன்னணகபசய்தது.

March 5, 2014

அைிவொயில்

[நற்றிணை பவளியீைொக வரவிருக்கும் முதற்கனல் நொவலுக்கொன முன்னுணர] மகொபொரதத்ணத

நொன்

முதன்முதலொகக்

வகட்ைது

என்

தொயிைமிருந்து.

பபரும்பொலொன

இந்தியக்

மணலயொளம்

வழியொக

குழந்ணதகளின் அனுபவம் அதுவொகவவ இருக்கும். ஆனொல் எளிய குடும்பத்தணலவியொக இருந்தொலும் என் அன்ணன

ஒரு

அறிஞர்.

சம்ஸ்கிருதத்ணதயும் இலக்கியத்திலும்

தமிழ்

குறிப்பிடும்படி

ஆழ்ந்த

மணலயொளம் அறிந்தவர்.

வொசிப்புள்ளவர்.

ஆங்கிலம்

அறிந்தவர்.

உலகஇலக்கியத்திலும்

எழுத்தச்சனின்

தமிழ்-மணலயொள

மகொபொரதத்ணத

அவர்

முழுணமயொகவவ வட்டில் ீ முணறப்படி பொரொயைம் பசய்திருக்கிறொர்.

நவன ீ

மூன்றுமுணற

அன்று அணதக்வகட்க ஒவ்பவொருமுணறயும் ஏபழட்டு பபண்கள் வந்து அமர்ந்திருப்பொர்கள். அம்மொ தன் இனிய

பமல்லியகுரலில்

பசய்யுள்கணள

பொடிச்பசல்வொர்.

முக்கியமொன

இைங்களில்

எவருக்வகனும்

பகொடுப்பது

மட்டும்

பபொருள்விளக்கம் பசொல்வொர். மகொபொரதம் வொசிக்கத்பதொைங்கும் அன்று ஒரு பதன்ணனணய நட்டு வொசித்து முடிக்ணகயில்

முணளத்து

இணலவிட்டிருக்கும்

பதன்ணனணய

வட்டுக்கு ீ முன்னொல் நைவவண்டிய புனிதமொன மரம் அது என்ற நம்பிக்ணக இருந்தது.

வழக்கம்.

மணலயொள வரலொற்றொசிரியரும் நொவலொசிரியருமொன என் ஆசொன் பி.வக.பொலகிருஷ்ைணன 1986-இல் நொன் சந்தித்தவபொது அவர் தன் புகழ்பபற்ற

மகொபொரதநொவலொன

‘இனி நொன் உறங்கலொமொ?’ணவ [தமிழொக்கம்

ஆ.மொதவன்] பவளியிட்டு வகரளவம அணதப்பற்றி விவொதித்துக்பகொண்டிருந்தது. என்ணன எழுத்தொளனொக உைரத்பதொைங்கியிருந்த

கொலகட்ைம்.

எனக்கு

அந்நொவல்

அளித்த வவகம்

என்பது

வொசகனொக

மட்டும்

அல்ல, எழுத்தொளனொகவும்கூை. எந்த இணளஞணனயும்வபொல நொன் எழுதவிருப்பது அணதவிை மகத்தொன ஒரு

நொவல்

என

எண்ைிக்பகொண்வைன்.

அணத

‘நைக்கட்டும்…’ என்று வொழ்த்தினொர். அதன்பின்

என்ணனக்கவர்ந்த

[தமிழொக்கம்

பொவண்ைன்]

மரொட்டியநொவலொன

யயொதி

பி.வக.பொலகிருஷ்ைனிைம்

மகொபொரதநொவல்கள்

[தமிழொக்கம்

கொ.ஸ்ரீ.ஸ்ரீ.]

பலவற்ணற

பசொன்வனன்.

வொசித்வதன்.

எஸ்.எல்.ணபரப்பொவின்

எம்.டி.வொசுவதவன் நொயரின்

இரண்ைொம்

இைம்

அவர்

சிரித்து

வி.ஸ.கொண்வைகரின்

கன்னைநொவலொன

[தமிழொக்கம்

பருவம்

குறிஞ்சிவவலன்]

வபொன்ற முதன்ணமயொன பலநூல்கள். குட்டிகிருஷ்ை மொரொர் மணலயொளத்தில் எழுதிய பொரதபரியைனம் என்னும் மகொபொரத ஆய்வுநூல் என்ணன பபரிதும் கவர்ந்த ஒன்று.

நொன் எழுதவவண்டிய நூல் என்னுள் வளர்ந்துபகொண்வை இருந்தது. வித்வொன் பிரகொசம் மணலயொளத்தில் எழுதிய

வியொசபொரதத்தின்

ஆங்கில

பமொழியொக்கம்.

உணரநணை

வடிவத்ணதயும்

பகொடுங்கல்லூர்

குஞ்சுகுட்ைன்

தம்புரொனின்

பசய்யுள்வடிவ பமொழியொக்கத்ணதயும் முழுணமயொகவவ வொசித்வதன். பின்னர் கிசொரிவமொகன் கங்குலியின் கணைசியொக

விலியம்ஸின்

சம்ஸ்கிருத

மகொபொரதத்ணத

ஒட்டி

தி.ஈ.ஸ்ரீனிவொசொச்சொரியொரின்

அகரொதியும்

முதன்ணமயொன வழிகொட்டிநூல்கள். பூநொகம்

என்னும்

பவட்ைம்

நொவணல

மொைியின்

எழுத

தமிழ்

புரொை

முயன்வறன்.

பமொழியொக்கம்.

வமொனியர்

கணலக்களஞ்சியமும்

முழுணமபபறவில்ணல.

என்

அதன்

சிலபகுதிகள் இறுதிவிஷம், களம் வபொன்ற தணலப்புகளில் கணதகளொக பவளிவந்தன. திணசகளின் நடுவவ, நதிக்கணரயில், பத்மவியூகம், விரித்த கரங்களில் வபொன்ற கணதகணளயும் பதுணம, வைக்குமுகம் ஆகிய இருநொைகங்கணளயும் மகொபொரதத்ணத ஒட்டி எழுதிவனன்.

அந்தக் கனவு என்றும்

என்னுைன் இருந்தது.

கைந்த இருபத்ணதந்தொண்டுகளொக மகொபொரத நொவலுக்கொன ஆரொய்ச்சியில் இருந்வதன் என்றொல் மிணகயல்ல. இன்று

எழுதத்பதொைங்கும்வபொதுதொன்

புரொைங்கள்,

வமற்பகொண்ை ஆய்வின் விரிவவ எனக்குத்பதரிகிறது.

சொஸ்திரநூல்கள்,

தத்துவநூல்கள்

சொர்ந்து

நொன்

கனி விழுவதற்கொன கைம் அணமவதுவபொல எதிர்பொரொத ஒரு கைத்தில் இந்த நொவல் நிகழத்பதொைங்கியது. முழுமகொபொரதத்ணதயும் பபொதுப்பபயர்.

என்

நொவல்

வடிவில்

இணளயதளமொன

எழுதவிருக்கிவறன்.

www.jeyamohan.in

மற்றும்

பதொைரொக ஒவ்பவொருநொளும் பவளிவந்துபகொண்டிருக்கிறது.

பவண்முரசு

www.venmurasu.in

என்பது

இந்நொவலின்

ஆகியவற்றில்

இந்நொவல்

பவண்முரசின் ஒவ்பவொரு பகுதியும் தனித்தனி நொவல்களொக பவளிவரும். முதற்கனல் அவ்வரிணசயின் முதல்நொவல். இது வடிவத்திலும் தரிசனத்திலும் தன்னளவிவலவய முழுணமயொன பணைப்பு. அவதசமயம் பவண்முரசின் அைிவொயிலும்கூை. மகொபொரதம்

நம்

ஐந்தொம்வவதம்

பண்பொட்டின்

ஒட்டுபமொத்த

பமொழிப்பதிவு

என்று முன்வனொரொல் பசொல்லப்பட்டிருக்கிறது.

என்று

பசொல்லலொம்.

ஆகவவதொன்

இது

பொரதத்தின் பதொன்ணமயொன வரலொற்றின்

முழுவடிவம் மகொபொரதத்தில் உள்ளது. இந்தியப் பண்பொடு உருவொகிவந்த முழுச்சித்திரமும் அதில் உண்டு. பொரதவர்ஷம்

என்று

பசொல்லப்படும்

அணனத்து மக்கணளயும் விவரிக்கிறது.

நிலத்தின்

அணனத்துப்

பகுதிகணளயும்

மகொபொரதம்

சித்தரிக்கிறது.

அத்துைன் என்றும் மனிதகுலம் எதிர்பகொள்ளும் அடிப்பணையொன அறக்வகள்விகள் அணனத்ணதயும் அது ஆரொய்கிறது.

அழியொத

ஞொனத்ணத

அவற்றுக்கொன

விணைகளொக

அளிக்கிறது.

அந்த

ஞொனத்ணத

வநொக்கிச்பசன்ற மொமனிதர்களின் உைர்ச்சிகணளயும் வதைல்கணளயும் வமொதல்கணளயும் வழ்ச்சிகணளயும் ீ

மீ ட்புகணளயும் சித்தரிக்கிறது. ஆகவவ ஒரு ஞொனநூலொகவும் வபரிலக்கியமொகவும் ஒவரசமயம் திகழ்கிறது. பசன்றகொல வரலொறொகவும் இன்ணறய வொழ்க்ணகயொகவும் உள்ளது. இந்நொவல்வரிணச மகொபொரதத்தின்

கணதமொந்தர்கணள

மகொபொரதத்ணத

மொபபரும்

முழுணமயொக

கணதமொந்தர்கணள

விரிவொக்கம்

பசய்கிறது.

இன்ணறயசூழலில்

நுணுகி

மறுஆக்கம்

ஆரொய்கிறது.

உைர்ச்சிகணளயும்

அதிகம்

பசய்யும்

தத்துவங்கணளயும்

வபசப்பைொத

முயற்சி. சிறிய

தரிசனங்கணளயும்

விரிவொக்கம் பசய்கிறது. புரொைம் இன்ணறய நவன ீ இலக்கியமொக ஆகும் புணனவுச்பசயல்பொடு இது. இப்பபரும்பைியில்

எண்ைிக்பகொள்கிவறன்.

என்ணன

ஆற்றுப்படுத்திய

பிணழதிருத்தம்

பசய்தும்

ஆசிரியர்கள்

தகவல்கணள

அணனவணரயும்

சரிபொர்த்தும்

வைக்கத்துைன்

இந்நூலின்

ஆக்கத்தில்

வபருதவி புரிந்தவர்கள் ஸ்ரீனிவொசன்-சுதொ தம்பதியினர். அழகிய ஓவியங்கணள அணமத்து இந்நொவணல ஒரு கனவுவபொல

நிணலநிறுத்தியவர்கள்

வடிவணமத்தவர்கள்

ரொமச்சந்திர

ஏ.வி.மைிகண்ைனும்

ஷர்மொவும்

ஷண்முகவவலும்.

ஆனந்தவகொனொரும்.

உற்சொகமொன

இணையதளத்ணத

எதிர்விணனகளுைன்

என்ணனத் பதொைரும் அரங்கசொமி, சிறில் அபலக்ஸ், கிருஷ்ைன் மற்றும் நண்பர்கள் அணனவருக்கும் என் நன்றி. இந்நூணல பவளியிடும் நற்றிணை பதிப்பகம் யுகனுக்கும் நன்றி.

இந்நூணல என் குருவடிவமொன இணளயரொஜொ அவர்களுக்கு சமர்ப்பைம் பசய்கிவறன். அவரது ஆசியுைன் பதொைங்கப்பட்ை

முயற்சி

இது.

குருமரபுக்கும் என் சுயசமர்ப்பைம்.

என்றும்

என்னுைன்

இருக்கும்

நித்ய

ணசதன்ய

யதிக்கும்

அவரது

பஜயவமொகன்

முதற்கனல் வடிவம் அன்புள்ள பஜவமொ, முதற்கனல்

புதினத்ணத

மிகுந்த

ஆர்வத்துைன்

வொசித்துவந்வதன்.

கணைசி

இரு

பகுதிகளிலும்

கணத

திடீபரன்று திரும்பி உைனடியொக முடிந்துவிட்ைது என்ற உைர்ணவ அணைந்வதன். அதன் அணமப்பிணன புரிந்துபகொள்ள முடியவில்ணல. புதினம் நல்ல அருணமயொன தமிழில் எழுதப்பட்டிருந்தது. பமொழிநணைணய

வொசித்துவொசித்து இன்புற்வறன். ஓணசநயமும் பபொருள்நயமும் உள்ள தமிழுக்கொகவவ வொசிக்கவவண்டிய புதினம். நன்றி.

கதிர் அருைொச்சலம் அன்புள்ள கதிர், நன்றி.

மகொபொரதத்ணத அப்படிவய ஒவர பதொைர்கணதயொக எழுதப்வபொவதில்ணல என முன்னவர பசொல்லியிருந்வதன். தனித்தனி நொவல்களொல் ஆன ஒரு நொவல் வரிணச இது. அதில் முதல்நொவல் முதற்கனல். தணலப்வப

சுட்டுவதுவபொல

இது

அஸ்தினபுரி

என்ற

கொட்ணை

அழித்த

இருக்கமுடியும் என்ற வினொணவ முன்ணவக்கும் நொவல். வள்ளுவர் பசொன்ன அல்லற்பட்டு ஆற்றொது அழுதகண்ை ீரற்வற பசல்வத்ணத வதய்க்கும் பணை

என்பதுதொன் உள்ளைக்கம். அந்தக் கண்ை ீர்தொன் முதற்கனல்.

முதற்கனல்

என்னவொக

அஸ்தினபுரியின்

அழிணவ

பல்லொண்டுகளுக்குப்

பின்னர்

ஒட்டுபமொத்தமொகக்

கொட்டியபடி

நொவல்

பதொைங்குகிறது. ஜனவமஜயன் அந்தப் வபரழிவு வபரொணசயொல் உருவொனது என நிணனத்து ஆணச கொமம் முதலியவற்ணற

முற்றொக

அழிக்க

முயல்கிறொன்.

அணத

ஆஸ்திகன்

கொமமும் இல்லொமல் மொனுைம் வொழமுடியொது என்கிறொன். அப்படிபயன்றொல்

எது

அஸ்தினபுரியின்

அழிவுக்கொன

கொரைம்

வந்து

என்ற

தடுக்கிறொன்.

வினொணவ

ஆணசயும்

எழுப்பிக்பகொள்கிறது

நொவல். வநரொக அஸ்தினபுரியின் ஒரு வரலொற்றுத்தருைத்தில் திறக்கிறது. பீஷ்மர் சத்யவதியின் கூற்றுக்கு ஏற்ப அம்ணப முதலிய இளவரசிகணள சிணறப்பிடிக்கும் சந்தர்ப்பத்ணதச் பசொல்லியபடி ஆரம்பிக்கிறது. அந்த

அரசியல்பசயல்பொடு

ஆகியது

என்பவத

அந்தக்கண்ை ீர்தொன்

எப்படி

இந்நொவல்

பபரும்

விவரிக்கும்

சிகண்டியொக

அநீதியொக

முணளத்து

கணத.

எழுந்து

மொறி

அதன்

பசல்வத்ணதச்

பவவ்வவறு

அழித்வத

தீருவவன்

சுட்பைரிக்கும்

பக்கங்கள் என்ற

இதில்

பபரும்

கண்ை ீரொக உள்ளன.

வன்மமொக

நிற்கிறது. கரி ணவரமொவது வபொல அந்த வன்மம் ஒருகட்ைத்தில் வகொபம்கூை இல்லொமல் தூய வவகமொக மட்டுவம ஆகிவிடுகிறது.

வபரொணசயொவலொ, சினத்தொவலொ அநீதிகள் இணழக்கப்படுவதுண்டு. அதுதொன் உலகவழக்கம். ஆனொல் இங்வக கைணம கொரைமொக, ஓர் ஆட்சியொளன் தன் நொட்டு மக்களின் நலணன மனமொர நொடுவதன் விணளவொக அநீதி இணழக்கப்படுகிறது. இங்குதொன் மகொபொரதம் பசொல்லும் ‘மகத்தொன அறவமொதல்’ நிகழ்கிறது.

அந்த வமொதல்கைத்தின் உச்சவம சிகண்டியும் பீஷ்மரும் ஒருவணர ஒருவர் கொணும் தருைம். அங்வக

நொவலின் உச்சம் நிகழ்ந்துவிடுகிறது. அதன்பின் நொவல் பதொைங்கியபுள்ளிக்குத் திரும்புகிறது. ஆஸ்திகனின் திரும்பிச்பசல்லல்

நிகழ்கிறது.

அங்வக

அந்த

அறவமொதலுக்கொன

முதல்

கொரைபமன்ன

என்பதுதொன்

கத்ருவின் கணத வழியொக விவரிக்கப்படுகிறது. கொமகுவரொதவமொகங்கள் அல்ல, அவற்றுைன் இணையும் அகங்கொரவம அறவழ்ச்சியின் ீ ணமயம் என அக்கணத பசொல்கிறது. நொவல்

பதொைங்கியவபொது

எழுப்பப்பட்ை

வினொக்கணள

அந்த

ஆழ்மபடிமங்கள்

வழியொக

மீ ண்டும்

பதொகுத்துக்பகொள்கிறது இறுதிப் பகுதி. அதுவவ இயல்பொன முடிவு. நொகங்களின் அழிவில் பதொைங்கும் நொவல் அணவ புதியதொக மீ ண்பைழுவதில் நிணறவுபகொள்கிறது.

உள்விரிவுகள் பல உள்ளன. அணவ வொசகர்களின் ரசணனக்கும் கற்பணனக்கும் சிந்தணனக்கும் அணறகூவல் விடுப்பணவ. ஆனொல் மிக எளிணமயொகச் பசொன்னொல் இதுதொன் முதற்கனலின் வடிவம். தன்னளவில் இது

ஒரு முழுணமயொன நொவல். மகொபொரதத்தின் முதல் அறப்பிணழ எப்படி எங்வக நிகழ்ந்தது என ஆரொயும் ஒரு புணனவுநூல் இது. அடுத்த

நொவல்

பவளிவரும்.

இவதவபொல

‘மணழப்பொைல்’

ஒரு

என்று

தனியொன

பபயர்.

புணனவுப்பணைப்பொக, நன்ணம

முணளக்கச்பசய்யும் மணழணயப்பற்றிய நொவல் அது. பஜ

தீணம

அதற்குரிய

என

வடிவமுழுணமயுைன்

அணனத்து

விணதகணளயும்