Εμίλ Σιοράν - Η Εικόνα Του Αποτυχημένου

 

Εμίλ Σιοράν

( Έντβαρτ Μουνκ – Απελπισία, 1894 )

Η εικόνα εικόνα του αποτυχημένου

 

  Τρέμοντας μπροστά στην όποια πράξη, λ λέει έει και ξξαναλέει αναλέει στον εαυτό του: «Η κίνηση, τι βλακεία!» Αυτό που τον ενοχλεί δεν είναι τόσο τα γεγονότα όσο η ιδέα να συμμετάσχει σε αυτά· και αν ταράζεται, ο σκοπός του είναι να τα αποστραφεί. Οι καγχασμοί τού ερήμωσαν τη ζωή προτού εξαντλήσουν εξαντλήσουν την ικμάδα της. Είναι ένας εκκλησιαστής του σταυροδρομιού, που αρύεται από τη συμπαντική ασημαντότητα μια συγγνώμη για τις αποτυχίες του. Σκοπεύοντας να βρει ασήμαντο το οτιδήποτε, επιτυγχάνε επιτυγχάνει ι εύκολα,είναι γιατίπάντα τα επιφαινόμενα είναι σωρηδόν το μέροςστην του.πράξη: Στη μάχη των επιχειρημάτων νικητής, όπως είναι πάντα με νικημένος έχει «δίκιο», απορρίπτει τα πάντα – και όλα τον απορρίπτουν. Κατάλαβε πρόωρα ό,τι δεν πρέπει να καταλάβουμε για να μπορούμε να ζήσουμε – και, καθώς είχε πλήρη συνείδηση των λειτουργιών του, διασπάθισε αυτή τη συνείδηση από φόβο μήπως διοχετευτεί μέσα στην ασημαντολογία ενός έργου, φέροντας την εικόνα εκείνου που μπορούσε να είναι σαν στίγμα και σαν φωτοστέφανο, ερυθριά και κολακεύεται για την εξοχότητα εξοχότητα της στειρότητάς του, ξένος δια παντός στις αφελείς γοητείες, ο μόνος απελεύθερος μέσα στους είλωτες του Χρόνου. Αφαιρεί την ελευθερία του από την απεραντοσύνη των ατέλεστων πράξεων του· είναι ένας άπειρος και αξιολύπητ αξιολύπητος ος θεός που δεν τον περιορίζει κανένα πλάσμα, που κανένα πλάσμα δεν τον λατρεύει και κανείς δεν τον φειδωλεύεται. Η περιφρόνηση που έδειξε στους άλλους του επιστρέφεται. Εξιλεώνεται Εξιλεώνεται μόνο για τις πράξεις που δεν έκανε, των οποίων όμως ο αριθμός ξεπερνά τον υπολογισμό της ταλαιπωρημένης του έπαρσης. Αλλά εντέλει, σαν παρηγοριά, και μέσα σε μια ζωή χωρίς τίτλου τίτλους, ς, φέρει την αχρηστία του σαν κορόνα. («Ποιο το όφελος;» – αυτή είναι η άποψη του Απ Αποτυχημένου, οτυχημένου, του πρόθυμου να πεθάνει... Τι Τι ερέθισμα όταν αρχίζουμε αρχίζουμε να νιώθουμε τη συναναστροφή του! Γιατί ο θάνατος, πριν μας καταδυναστεύσει, μας πλουτίζει, οι δυνάμεις μας αυξάνονται όταν ερχόμαστε σε επαφή μαζί του· ύστερα μας καταστρέφει. Η προφανής ματαιότητα κάθε προσπάθειας, και αυτή η αίσθηση του μελλοντικού πτώματος που παρουσιάζεται ήδη στο παρόν και πληροί τον ορίζοντα του χρόνου, τελικά  ναρκώνουν τις ιδέες ιδέες μας, τις ελπ ελπίδες ίδες και τους μύ μύες ες μας, έτσι ώστε η περίσσεια της ορμής που γεννιέται από την πρόσφατη ψύχωση μεταστρέφεται – όταν η τελευταία έχει εμφυτευτεί αμετάκλητα στο πνεύμα – σε μια στασιμότητα της ζωτικότη ζωτικότητάς τάς μας.  Έτσι, αυτή η ψύχωση ψύχωση μας πα παρακινεί ρακινεί να γίνουμε τα πάντα ή τί τίποτα. ποτα. Κ Κανονικά ανονικά θα έπρεπε να μας θέσει μπροστά στη μόνη δυνατή επιλογή: το μοναστήρι ή το καμπαρέ. Αλλά όταν δεν μπορούμε να την αποφύγουμε ούτε με την αιωνιότητα ούτε με τις απολαύσεις, όταν, ταραγμένοι μέσα στη ζωή μας, είμαστε τόσο μακριά από τον ουρανό όσο και από τη χυδαιότητα, μας μεταμορφώνει σε αυτό το είδος διαλυμένων ηρώων που υπόσχονται τα πάντα και δεν κάνουν τίποτα: άπρακτοι άνθρωποι που λαχανιάζουν λαχανιάζ ουν μέσα στο Κενό· όρθια ψοφίμια, που μόνη τους δραστηριότητα είναι να σκέπτονται ότι θα πάψουν να υπάρχουν. υπάρχουν... .. )