ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ ''ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ Η ΣΥΓΚΛΗΣΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ''

ΑΡΧΙΜ. ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

τ. Καθηγητοϋ Δογματικής Πανεπιστημίου Βελιγραδίου

ΕΠΙΙ(ΙΝΔΥΝΟΣ Η

ΣΥΓΚΛΗΣΙΣ

ΟΙΙ(ΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

(ΤΗΣ ΟΡθΟΔΟΞΙΑΣ)

'ΕπιστοΑή πρός τήν Ίεράν Σύιιοδαν τής Ιιι

Ilp6i(l

ΈκκΑησίας

ΕΚΔΟΣΙΣ

«ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ



ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ»

ΑΘΗΝΑΙ1971



ΑΡΧΙΜ.

ΙΟ1'ΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

τ. Καθηγηταυ Δ ογματ ικης Πανεπιστημίου Βελιγραδίου

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ Η ΣΥΓΚΛΗΣΙΣ

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

......

(ΤΗΣ ΟΡθΟΔΟΞΙΑΣ)

'Επιστοlή προς τήl1 Ίεράl1 Σύνοδο"

της έ" Σερδί'J 'ΕκκΙησίας

•

Ε,ΚΔΟΣΙΣ

« ΟΡθΟΔΟΞΟΥ

ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ»

ΑθΗΝΑΙ1971

('ο Ι Ιανοσι.οΑ()Υι.ώ7α70ζ ) Αρχι.μανΟΡΙΤΎ)ς π. β

LΤ

ς,

'1

ο υ σ Τ Ί: ν Ο ς

Ι1 ό r: 0­

δι.δάκτωρ της ΘεολογLκ-ης Σχολ-ης τοϋ Πανεπ. 'Αθηνών καΙ

τέως K~θηYΊ)τ-ης της ΔογμΧΤLκ-ης του Πανεπ. του ΒελLγραδΙου, παυ­

θεΙς ύπο των ΚομμΟ'Jνl..στων, νυν 8ε πνευματl..κος ΤσέλLε, εΙς Βά:λl..εβο ΣερβΙας.

της ('Ιερα.ς Μον-ης

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ~H παρουσα 'Επιστολη του Πανοσ. Άρχ.ιμανδρίτου π. Ί ο υ­ σ τ Ι ν ο υ Π ό π ο 6 ι τ ς εγράψη (σερ6ιστΙ) τον παρελθόντα ~A­ -πρΙλιον καΙ απεστάλη δια του τοπικου "ιΕπισκόπου εις την ~Iερα.y

Σύνοδος τΎjς εν ΣερΌΙζfι 'Εκκλησίας. l{ατόπιν δε άδεΙας του &πο­ στολέως μετεψράσθη όπο μαθητων του &ψ' ένος εις τ~ν ~Eλλ~­ νικην δ~μoσιευθεΤσα. ώς κύριον άρθρον εΙς το περιοδικον «ΟΕ ΤρεΤς ~Iεράρχαι» (Ίούλιος Αυγουστος 1971, &ρ. 1295 - 6) , και εις τ~ν θρ. εψ~μερΙδα «Όρθόδοξος Τύπος», &ψ' έτέρου δε εις την Γαλλικην και Pωσσικ~ν. Ταπεινως ψρονουμεν ομως οτι rι Έπιστoλ~ αυτ'ή, &ψορωσα. εις θέμα &λ~θως «πα.νορθόδοξον» καΙ ορθοδόξως «οικουμενικόν», πρέπει να κυκλoψoρ'ήσ~ ευρύτερον καΙ ώς ιδιαΙτερον κείμενον με­ ταξυ των ~Eλλ~νων Κληρικων και Θεολόγων, μάλιστα μετα.ξι) των ~Iερα.ρχων, άλλα και του ορθοδόξου Λαοσ γενικώτερον. Διότι εκ τΎjς ΈπιστoλΎjς δύναται να. εξαχθ'Ώ ώς εμμεσον,- πλην σπου­ δαιότατον δίδαγμα και τοστο &κρι6ως: ότι το θέμα τής συγκ)..~­ 'σεως η μ~ σ ~ μ ε Ρ ο ν OικoυμενικΎjς Συνόδου τΎjς 'Ορθοδοξία.ς οεν &ψoρ~ μόνον τους ~Iεράρχα.ς, άλλα. πάντα πιστον κα.ι &λ ηθως όρθόδοξον, εστω και α.ν έκουσίως η &κουσίως &πέχ~ τΎjς επισ~μoυ εκκλησιαστικΎjς ζωΎjς, ώς δ π. ;ΙουστΤνος . ." Αλλο εξ άλλου εμμεσον δίδαγμα. είναι ότι πασα. σχετικη συζ'ήτησις εχει μεγα.λυτέρα.ν &ξίαν καΙ σημασία.ν, εα.ν γίνεται 1t Ρ ο τοσ επισημαινομένου κινδύνου. Διότι τα. μ ε τ α. «μία.ν τοιαύτην Oικoυμενικ~ν Σύνοδον» προ6λέποντα.ι ζοψερά. «~H6α.­ 'θεΤα αίσθησις και πλ"ήρης οδύνης επίγνωσις» τοσ π. ~Ioυστίνoυ είναι &κρι6ως oδυν~ρά: «τε δύνα.ται να περιμέν~ κα.νείς &'πο μία.ν

τ ο ι α. ύ τ η ν σ μ α.τ α.

και

Οικουμενικην Σύνοδον; ~Eν και μόνον εν: α. Ι Ρ έ σ ε ι ς

σΧ Ι

­

και διαψόρους άλλας συμψοράς»!

Πράγμα.τι. =>ΕκεΤ και μόνον δδηγοσν οΙ ΟΙκουμενισταΙ «Πρσ­ ψηταπόστολοι», οταν τα μεν &'ναλλοΙωτα Δόγμά.τα. κα.Ι τους uO_ .ρους . Πίστεως είτε συγκεκα.λυμμένως δια τσσ δογματιΚΟύ μtνιμ~­

λισμσσ» είτε «ΓUμν~ τ'Ώ κεψα.λ~» πα.ρερμ1jνεόουν ~ «έγκλείσυν εΙ;

χρονοντούλαπα» η σuναλλάσσoυν μετα τών κιΌδήλων νομΙ(jμάτω'ί τi}ς &ναλ)'jθους &γάΠ)'jς (Άθ)'jναγόρας, Α'), τοuς δε ΙΙεροuς Κα­ νόνας τών t:Aylwv Οικουμενικών Συνόδων, τ-ην θείαν αότ-η'ί στολ-ην τi}ς 'Ορθοδοξίας, &προκαλύπτως ονομάζουν «&νθρωπΙνους έπινοίαρ> και

«&νο)'jσΙας», διό και

καλουν τοuς ~Oρθoδόξoυς ν~

χωρήσουν «πέρα του Κανονικου Δικαίου» τi}ς 'Ορθοδόξου Έκκλ)'j­

σΙας και τi}ς 'Ορθοδόξου θυατεΙρων) .

έν γένει

Παραδόσεως

(' .Α.θ)'jvα.γόρας

Άλλα «πέρα του Κανονικου ΔικαΙου» και τi}ς ~Όρθoδόξoι) Παραδόσεως δ θεάνθρωπος άντικαθίσταται όπό του Πάπα και τοί} πολυκεψάλου προτεσταντικοσ ορθολογισμου, ένφ «κιΌωτός σω­

Τ)'jρΙαρ>,

iJ

iJ

:ΙΕκκλ)'jσlα Του, μεταποιεΙται εΙς έγκόσμιον οργανι­

σμόν η ψιλοσοψικόν σύσΤ)'jμα η και Παγκόσμιον ΣυνομοσπονδΙα'ί ΑΙρέσεων (Π.Σ.Ε.). Πιστεύομεν δμως &κραδάντως δτι 'Ορθόδοξος Έκκλ)'] σία, t 'Εκκλ)'jσία ουσιαστικώς και οργανιΚώς δ)'jμοκρατικ-η - Τριαδολο . . γική, Έκκλ)'jσΙα τi}ς Παραδόσεως, θα μεΙν~ έδραΙα, καΙ &μετακΙ ... ν)'jτος εις τα αΙώνια «δ Ρ ι α α. ε θ ε ν τ ο ο Ι Πατέρες» Αυτi}ς, έψ' οσον όπάρχουν καΙ θα όπάρχουν ψορεΙς καΙ κ'ήρυκες τi}ς Ά. . λ)'jθεΙας Τ)'jς ώς δ π. ΊουστΤνος. Έπειδ-η λοιπόν κατόπιν τi}ς κοινοποι'ήσεως και δ)'jμοσιεύσεως τών εισ)'jγ'ήσεων τών προπαρασκευαστικών έπιτροπών τi}ς λεγομέ­ ν)'jς Μεγάλ)'jς Πανορθοδόξου Συνόδου εχουν &ρχΙσει ~δ)'] να Όλέ­ πουν τό ψώς τi}ς δ)'jμοσιότ)'jΤΟ.b διάψοροι σχετικαΙ κριτικαΙ, όπέ? 1] κατά, ευρυτέρα δ)'jμοσιόΤ)'jς του κειμένου τi}ς Έπιστολi}ς τοί) π. ΊουστΙνου δεν έκπλ)'jΡΟΙ μόνον μΙαν &νάγΚ)'jν, άλλα καΙ μία,Υ ό Φ Ι σ τ )'j ν &π ο σ τ ο λ 'ή ν: τ-ην &ποστολΤιν τ'iJς προλ'ήΦεως

iJ

iJ

&ψ' ένός μεγαλυτέρων σuμψoρών, άλλα. καΙ του θριάμΌου τi}ς 'Ορ­ θοδοξίας κατα του μεγαλυτέρου καΙ όπουλοτέρου τών έχθρών Τ)'jςt τοσ «&θέου ΟΙκουμενισμοσ», κατα τόν χαραΚΤ)'jρισμόν τοσ π. Ίου­

,

στινου.

Δια τ-ην άδειαν καΙ ευλογΙαν κυκλοψορίας τοσ παρόντος εδ­ χαριστουμεν θερμώς τόν σεΌ. π. ΊουστΙνον καΙ τόν έν t:Ελλάδι μα­ θ)'jτ'ήν του π. Άμψιλόχιον ΡάντοΌιτς. ~I. Νέα Σκ'ήτ)']

-

(Άγιον 'Όρος.

Μοναχός ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΝΕΟΣΚΗΤΙΩΤΗ.Σ

ιι·

ΠΡΟΣ ΤΗΝ Ι. ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΕΝ ΣΕΡΒΙΑι ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Μοναδικός θεμέλιος ό Θεάνθρωπος

'Aναμφι~όλως, δια τό όμαλως σκε1ττόμενον θεοει­ δες ον, 1του λέγεται ανθρω1τος, ή μόνη 1ταναξία είς δ­ λους τους άνθρω1τίνους κόσμους είναι ό θεάνθρωπος Κύριος 'Ιησους Χριστσ.ς καΙ ή 'Εκκλησία Του, ή όποία είναι το Σωμα Του καΙ Αυτος ή μόνη Κεφαλή της. Τό να όμιλΏ δέ τις περΙ της 'Εκκλησίας του Χριστου, της ~A1τoστoλΙKης 'Εκκλησίας καΙ της 'Ορθοδόξου, σημαί­ νει δτι όμιλει περΙ Αυτου, του Κυρίου' Ι ησου, του θεαν­ θρώnου. Διότι ή Έκκλησία δεν είναι αλλο παρα ό 'Ί­ διος ό θεάνθρω1τος Χριστος παρατεινόμενος είς δλους τους αίωνας. Έντευθεν το «Ευαγγέλιον» καΙ ή πανυπο­ χρεωτικη εντολή: «ίνα γένηται εν πασιν αυτός 1τρω­ τεύων» (Κολ. 1, 18)' Αυτός, ό ίστορικος θεάνθρωπος Κύριος' Ι ησους. Δι' αυτο πρσ.ς 1ταν ο,τι είναι ίδικόν Του, ητοι Ο,ΤΙ είναι της Έκκλησίας, 1τρέ1τει να nροσέρχεταί τις μετα άγιολειτουργικου «φό~oυ θεου, 1τίστεως καί άγάΊτης». Συγχρόνως ή ορθόδοξος αύτοαίσθησίς μας καΙ ή ορθόδοξος καθολικη α'ίσθησίς μας, ή ορθόδοξος αυτοσυναίσθησίς μας καΙ ή ορθόδοξος καθολικη συν­ είδησίς μας δέον να άρχίζουν πάντοτε με Αυτον καί να τελειώνουν με Αυτόν" με Αύτόν, ό C:Ο1τοιος έδήλωσε καί έκήρυξεν είς δλην την αίωνιότητα καΙ δι' δλας τας επο­

χας την άλήθειαν 1τερΙ τ·ου C:Εαυτου Του:

«Έγω το Α

καΙ το Ω, ό 1τρωτος καΙ ό εσχατος, 'Αρχη καΙ Τέλος»

('ArrOK. 22,13"1,10"17,8). κ α Ι

c:o

θ ε ά ν θ Ρ ω 1τ ο ς λ σ ι 1τ Ο ν ε Τ ν α ι τ Ο 'ΤΙ α ν τ α π ά ν τ α ε ί ς τ η ν ~Έ κ κ λ η σ ί α ν: Αυ­

τος είναι ή άποστολικότης Της, Αύτός καΙ ή άγιότης Της" Αύτος είναι ή ένότης Της, Αυτος και ή καθολικό­ της (σομ1τόρνοστ) Της' Αυτός και ή οίκουμενικότης Της, Αύτός καΙ το άλάθητόν Της. Δι' αυτσ είς την 'Εκκλη­

σίαν, δια την ό1τοίαν ό θεάνθρω1τος είναι το 1ταν καΙ τά πάντα, ούδεν ε1τιτρέπεται να ρυθμίζεται «κατα αν­ θρωΤίον, κατα την παράδοσιν των άνθρώπων, κατα τα

6

στοιχεΊα του κόσμου, καΙ ου κατα Χριστόν» (Γαλ. 1,11· Κολ. 2,8). Διατί; Διότι «εν Αυτ. κατοικει 'Παν τό 'Πλή­ ρωμα της θεότητος σωματικως» (Κολ. 2,9). Δηλαδη κα­ τα τρό'Πον σωματικόν, εν τ άνθρω'Πίν({) σώματι. :> Ακό­ μη καΙ διότι ό θεάνθρω'Πος Κύριος «3 Ι ησους Χριστός χθες καΙ σήμερον ό αυτός καΙ εις τους αίωνας» (Ε